Livre, Chap.
[6, 6]	θελήσητε, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς	φάγεσθε·	ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσητέ μου
[6, 17]	τὸν ἥλιον ἕνεκά γε τοῦ	φαίνεσθαι	μόνον ἐν ἡλίῳ ὄντας παρερχόμεθα,
[6, 16]	τοῦ δέκα καὶ τοῦ δύο·	φαίνεται	γὰρ ἴσον ἀμφοῖν ἀπέχων. Ὡς
[6, 18]	οὖν εὖ πως ἔχειν μοι	φαίνεται	ὁ λόγος ἐκεῖνος· εἰ φιλοσοφητέον,
[6, 7]	ὅλον τόπον ἐπὶ τῶν σκηνογραφουμένων	φαίνεται	παραλαμβάνουσα, ταύτῃ δὲ ψευδογραφεῖ τὴν
[6, 16]	ἀνθρωπείοις μέρεσι προστάσσειν ἡ νομοθεσία	φαίνεται.	Τῇ τε ὁράσει καὶ ἀκοῇ
[6, 15]	κύριον προφητευθεῖσα παραβολὴ ὡς ἀληθῶς	φαίνεται	τοῖς μὴ τὴν ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν,
[6, 8]	ταῖς ἐπιστολαῖς οὐ φιλοσοφίαν διαβάλλων	φαίνεται,	τὸν δὲ τοῦ γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα
[6, 2]	λέγει· Ὁμοίως γάρ μοι νῦν	φαίνομαι	πεποιηκέναι, ὡς εἴ τις πατέρα
[6, 4]	περὶ τοῦ διακόσμου τῶν ἀπλανῶν	φαινομένων	ἄστρων, τὸ δὲ περὶ τῆς
[6, 16]	γίνονται ἑπτά, τῶν δὲ ἑπτὰ	φαίνονται	εἶναι τὰ διαστήματα ἕξ. Ἄλλος
[6, 7]	τὴν κατὰ ἑκάστην αἵρεσιν ἀγωγήν	φαμεν,	ἀλλ´, ὅπερ ὄντως ἐστὶ φιλοσοφία,
[6, 6]	Καὶ μή τις οἰέσθω, ὅ	φαμεν	ἴδιον εἶναι τῶν ἐκλεκτῶν, τοῦτο
[6, 7]	αὐτόν τε τὸν Χριστὸν σοφίαν	φαμὲν	καὶ τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν
[6, 18]	γὰρ τῷ ὄντι ἐπιστήμη, ἥν	φαμεν	μόνον ἔχειν τὸν γνωστικόν, κατάληψίς
[6, 16]	τοίνυν καὶ ἡγεμονικὸν αἴτιον εἶναί	φαμεν	τῆς συστάσεως τῷ ζῴῳ, ἀλλὰ
[6, 16]	ἐνεργεῖν πέφυκεν. Ὁ τοίνυν ἑαυτὸν	φάμενος	ἐπινενοηκέναι τι ἢ πεποιηκέναι τῶν
[6, 8]	υἱοθεσίας κληρονόμοις. Αὐτίκα γὰρ τολμῶμεν	φάναι	(ἐνταῦθα γὰρ ἡ πίστις ἡ
[6, 17]	συμβεβηκότα διακριτέον. Καί μοι ἀπόχρη	φάναι	θεὸν εἶναι τὸν κύριον πάντων.
[6, 17]	τὴν φιλοσοφίαν παρηγγελμένων. Καὶ συνελόντι	φάναι	πᾶσα ὠφέλεια βιωτικὴ κατὰ μὲν
[6, 4]	μὲν Αἰγυπτίων ὡς ἐν βραχεῖ	φάναι	τοιαῦτα· Ἰνδῶν δὲ ἡ φιλοσοφία
[6, 9]	μαθών, οὐκ, εἴ πού τι	φανείη	πιθανὸν ἢ κατὰ λόγον Ἑλληνικὸν
[6, 2]	Τούτων ὁ θάνατος καθάπερ ἰατρὸς	φανεὶς	{ἀνέπαυσε{ ν} τοὺς ἔχοντας ἀναπαύσας
[6, 15]	ἐν τῷ τύπῳ τῆς ἐκκλησίας	φανεῖσα	ἔδωκεν τὸ βιβλίον εἰς μεταγραφήν,
[6, 2]	ἐν τοῖς Ὀρφανικοῖς λέγει· Καὶ	φανερὸς	γέγονεν οὐ τῶν σωμάτων συγγενὴς
[6, 16]	τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνέργειαν	φανεροῦνται·	ἐξ ἀμφοῖν γὰρ ἡ κατάληψις.
[6, 12]	μὴ ἄδικός τε καὶ ἄνισος	φανῇ.	ᾗ μὲν οὖν τίς ἐστι
[6, 16]	ἡ ἑξάς, ἐπίσημος, ὀγδοὰς ὑπάρχων	φανῇ,	θεὸς ἐν σαρκίῳ τὴν δύναμιν
[6, 5]	σελήνῃ. Καὶ ἐὰν μὴ σελήνη	φανῇ,	σάββατον οὐκ ἄγουσι τὸ λεγόμενον
[6, 2]	ὀφείλεται καὶ τὰ ἑξῆς, ὁ	Φανοκλῆς	ἐν Ἔρωσιν ἢ Καλοῖς γράφει·
[6, 7]	εἰσέχειν, τὰ δ´ ἄλλως πως	φαντάζεσθαι	ἐν τῷ ὁμαλῷ καὶ λείῳ)
[6, 15]	γνῶσις» Καὶ ἐν ταῖς τρίβοις	φαντάζεται	αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι δὲ ἡ
[6, 17]	τὸ ἐμπύρευμα λαβοῦσα ἐν ὀλίγοις	φαντάζεται.	Ναὶ μὴν ὡς τὸν αὐτὸν
[6, 3]	μηδενὸς ὄντος ὑποκειμένου φωνὴν καὶ	φαντασίαν	ἐγγεννῆσαι ἀκοῇ δυνατόν, ἐνδεικνυμένῳ τὴν
[6, 15]	ἐπὶ τὰ ὄρη περὶ τὰς	φάραγγας	κηδείας ἀξιούμενον. Εἶδεν δὲ Ἰησοῦς
[6, 7]	ἀγρίαις συνεπνίξαντο βοτάναις, καθάπερ οἱ	Φαρισαῖοι	ἐξετράπησαν τοῦ νόμου ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες
[6, 15]	γνωστικός, Πλέον τῶν γραμματέων καὶ	Φαρισαίων»	συνιείς τε καὶ ἐνεργῶν. Ἔντεινον
[6, 18]	δικαιοσύνη πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ	Φαρισαίων»	τῶν κατὰ ἀποχὴν κακῶν δικαιουμένων,
[6, 16]	τοῦ τῇ βοτάνῃ καὶ τῷ	φαρμάκῳ	χρωμένου, ὥσπερ οὐδ´ ἡ ἀξίνη
[6, 4]	νόσων καὶ περὶ ὀργάνων καὶ	φαρμάκων	καὶ περὶ ὀφθαλμιῶν καὶ τὸ
[6, 2]	ὁ Σύριος λέγει· Ζᾶς ποιεῖ	φᾶρος	μέγα τε καὶ καλὸν καὶ
[6, 6]	καὶ τὸ ἐπ´ αὐτῇ πεποικιλμένον	φᾶρος,	πάντα ὅσα Φερεκύδης ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν,
[6, 7]	καὶ τὰ τούτοις παρακείμενα καὶ	φάρυγγα	καὶ ἀρτηρίαν καὶ σπλάγχνα καὶ
[6, 7]	(ἐντεῦθεν ἐπιφάσεις καὶ ὑποφάσεις καὶ	φάσεις	σῴζονται, καὶ τὰ μὲν δοκεῖ
[6, 15]	γεωργικῇ καὶ ἐπιστήμῃ τῇ γνωστικῇ.	Φασὶ	δ´ οὖν γίνεσθαι τὸν ἐγκεντρισμὸν
[6, 16]	αἱ τῶν σπερμάτων γίνονται τελειώσεις.	Φασὶ	δὲ καὶ τὸ ἔμβρυον ἀπαρτίζεσθαι
[6, 6]	καὶ αὐτὸς κατὰ λέξιν γράφει·	Φασὶ	δὲ οἱ Ἀττικοὶ μεμηνῦσθαί τινα
[6, 3]	ἐπεχούσης ἀγονίας καρπῶν, οἱ καταλειφθέντες,	φασί,	διὰ λιμὸν ἱκέται παραγενόμενοι εἰς
[6, 15]	Ἑρμῇ, ὃν δὴ λόγον εἶναί	φασι,	διὰ τὴν ἑρμηνείαν καθιεροῦσι τῆς
[6, 4]	τῆς μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων. Τοῦτόν	φασι	δύο βίβλους ἀνειληφέναι δεῖν ἐκ
[6, 15]	τὸν συνιέντα, ἤ, ὥς τινές	φασι,	λέξις δι´ ἑτέρων τὰ κυρίως
[6, 8]	τὸν γνωστικὸν καί, ἐπειδὴ Ἕλληνές	φασι	Πρωταγόρου προκατάρξαντος παντὶ λόγῳ λόγον
[6, 8]	τελειωθεῖσα δὲ τῶν συμπάντων. Καίτοι	φασί	τινες τὸν σοφὸν ἄνθρωπον πεπεῖσθαι
[6, 15]	ζητήσεως ὑπάρχουσα. Σημεῖον δ´ εἶναί	φασι	τὸ προηγούμενον ἢ συνυπάρχον ἢ
[6, 3]	ἀγαθῶν ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι. Αὐτίκα	φασὶ	τοὺς ἐν Κλεωναῖς μάγους φυλάττοντας
[6, 11]	ταῖς ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί	φασι.	Τοῦτο μὲν οὖν τὸ εἶδος
[6, 13]	τῆς οἰκονομίας τυγχάνουσιν, ἣν ἀναμένειν	φασὶν	αἱ γραφαὶ τοὺς κατ´ ἴχνος
[6, 16]	τῶν μαθημάτων τοὺς πλανήτας εἶναί	φασιν	ἀστέρας τὴν περίγειον διοίκησιν ἐπιτελοῦντας,
[6, 12]	Τὴν δὲ ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην εἶναί	φασιν,	ἐπιλογισμὸν οὖσαν τῆς κατὰ τὴν
[6, 9]	ὀρέξεως γίνεται, πῶς ἀπαθὴς μένει,	φασίν,	ὁ τῶν καλῶν ὀρεγόμενος; ἀλλ´
[6, 11]	πάμπολυν ἀριθμὸν τῶν πολεμίων χειροῦται.	Φασὶν	οὖν εἶναι τοῦ μὲν κυριακοῦ
[6, 2]	τῷ κωμικῷ γράφοντι· Μετὰ μαινομένων	φασὶν	χρῆναι μαίνεσθαι πάντας ὁμοίως, Μένανδρος
[6, 9]	ἀσεβεῖς. Λῆρος γὰρ καὶ τὸ	φάσκειν	τὸν γνωστικὸν καὶ τέλειον μὴ
[6, 17]	ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι τοίνυν οἱ	φάσκοντες	μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν δεῦρο ἥκειν
[6, 12]	φύσει, ἁμαρτητικὸς διὰ κακίαν γενόμενος,	φαῦλος	καθέστηκεν, ἔχων ἣν ἑκὼν εἵλετο·
[6, 2]	πατέρα ἀποκτείνας τῶν παίδων αὐτοῦ	φείσαιτο.	Σοφοκλέους τε ἐν Ἀντιγόνῃ ποιήσαντος·
[6, 2]	τε καὶ τὰ δόγματα ἐπιδεικνύναι,	φέρε	ἄντικρυς μαρτυροῦντα ἡμῖν Ἱππίαν τὸν
[6, 11]	τοῦ πῶς κινεῖται ὁ ἥλιος,	φέρε	εἰπεῖν, καὶ τὰ λοιπὰ ἄστρα
[6, 2]	εἰ μὴ ἐπαχθὲς εἰπεῖν, ἀπεδείξαμεν,	φέρε	μάρτυρας τῆς κλοπῆς αὐτοὺς καθ´
[6, 16]	νῦν οἱ πολλοί, μαθεῖν) μὴ	φέρειν	τούτου τὴν ἐπίκλησιν ἐπὶ τὰ
[6, 7]	κἂν ἐπὶ Πυθαγόραν ἔλθω καὶ	Φερεκύδην	καὶ Θάλητα καὶ τοὺς πρώτους
[6, 6]	αὐτῇ πεποικιλμένον φᾶρος, πάντα ὅσα	Φερεκύδης	ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν, λαβὼν ἀπὸ τῆς
[6, 2]	ἐτίθει ποταμοῖο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο,	Φερεκύδης	ὁ Σύριος λέγει· Ζᾶς ποιεῖ
[6, 16]	καθ´ ἃς ἡ πᾶσα γένεσις	φέρεται,	ἄνω κάτω, εἰς δεξιὰ εἰς
[6, 18]	πεπλεονακέναι τὴν πίστιν αὐτός φησιν,	φέρεται	δὲ κἀν ταῖς Πράξεσι τῶν
[6, 5]	τε αὐτῶν καὶ Ἑλλήνων ἐγνωκότων	φέρεται,	πλὴν οὐχ ὁμοίως, ἐποίσει πάλιν
[6, 11]	τὸν ἐθνικὸν γεννωμένην τε καὶ	φερομένην	φιλοσοφίαν Ἑλληνικὴν οἱ ἰχθύες ἐμήνυον,
[6, 5]	διασαφήσει Πέτρος ἐπιφέρων· Ὅτι ἀγνοίᾳ	φερόμενοι	καὶ μὴ ἐπιστάμενοι τὸν θεὸν
[6, 11]	τὰ συνεκτικὰ τῶν πρὸς γνῶσιν	φερόντων	ἐκμαθόντα ἐφ´ ἡσυχίας τοῦ λοιποῦ
[6, 4]	θάνατος, ζωή, ἔφη, τοσαῦτα κακὰ	φέρουσα.	Ὁ δὲ ἔνατος ἐξετασθείς, μέχρι
[6, 2]	ἑταῖρος, Εὐριπίδης πεποίηκεν· Πένητα {φεύγοντα}	φεύγει	πᾶς τις ἐκποδὼν φίλος. Ἐπιχάρμου
[6, 2]	πιστὸς ἑταῖρος, Εὐριπίδης πεποίηκεν· Πένητα	{φεύγοντα}	φεύγει πᾶς τις ἐκποδὼν φίλος.
[6, 2]	Θεόγνιδος μὲν λέγοντος· Οὐκ ἔστιν	φεύγοντι	φίλος καὶ πιστὸς ἑταῖρος, Εὐριπίδης
[6, 2]	ποιήσαντος· Μοῖραν δ´ οὔ τινά	φημι	πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν. Ὅ τε
[6, 3]	Ἀλλὰ ψευδῆ μὲν οὐκ ἂν	φήσαιεν	(οὐ γὰρ ἂν καταψηφίσαιντο ἑαυτῶν,
[6, 18]	θεοῦ μὲν γὰρ οὐκ ἂν	φήσαιεν,	παρὰ ἀνθρώπων δὲ ὁμολογοῦσιν. Καὶ
[6, 9]	ἀπασχολεῖσθαι τῶν παθῶν. Τολμήσας γὰρ	φήσαιμ´	ἄν· καθάπερ προωρισμένως κεῖται δι´
[6, 4]	χεῖρον εἶπεν. Τοῦ δὲ Ἀλεξάνδρου	φήσαντος·	οὐκοῦν καὶ σὺ πρῶτος ἀποθανῇ
[6, 2]	περὶ Γλαύκου τοῦ Σπαρτιάτου λόγῳ	φήσαντος	τὴν Πυθίαν εἰπεῖν τὸ πειρηθῆναι
[6, 4]	πῶς, εἶπεν, βασιλεῦ, ἀληθὴς εἴης,	φήσας	πρῶτον ἀποκτεῖναι τὸν {πρῶτον} ἀποκρινάμενον
[6, 6]	εὐηγγελίσατο καὶ τοῖς ἐν Ἅιδου.	Φησὶ	γοῦν ἡ γραφή· Λέγει ὁ
[6, 15]	ἐκφλεγήσονται οὐδ´ ἐμφωτισθήσονται. Κύριος» οὖν	φησι,	δίδωσί μοι γλῶσσαν παιδείας τοῦ
[6, 6]	προσήλυτος προεφητεύετο. Εἰκότως ἄρα βοῦν	φησι	καὶ ἄρκτον ἐπὶ τὸ αὐτὸ
[6, 15]	λέγεσθαι ἀλληγορεῖται) Ἐπὶ τῶν δωμάτων»	φησί,	κηρύξατε» μεγαλοφρόνως τε ἐκδεξάμενοι καὶ
[6, 15]	γνώσεως ὁ Σολομὼν διαλεγόμενος τάδε	φησί·	Λαμπρὰ καὶ ἀμάραντός ἐστιν ἡ
[6, 15]	τοῦτο δὲ μετεγράψατο Πρὸς γράμμα»	φησί,	μὴ εὑρίσκων τὰς συλλαβὰς τελέσαι.
[6, 2]	τοῖς γε σώφροσιν, Ἐπίκουρος ἄντικρύς	φησι·	Πλουσιώτατον αὐτάρκεια πάντων. Αὖθίς τε
[6, 6]	τῷ Πέτρου Κηρύγματι ὁ κύριός	φησι	πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν
[6, 3]	Αἰακοῦ γεωργηθεῖσα εὐχαῖς. καὶ ἐπεκαλέσατο»	φησί,	Σαμουὴλ τὸν κύριον καὶ ἔδωκεν
[6, 5]	παράδοσιν μὴ μεμαθηκότων. Μή» τοίνυν	φησί,	σέβεσθε» οὐκ εἶπεν θεὸν ὃν
[6, 16]	γνῶσις καὶ ἡ σοφία, ὥς	φησι	Σολομών, μητέρα δικαίων ἀνακαλῶν τὴν
[6, 6]	ἀφεθήσεται τὰ ἁμαρτήματα. Ἰδοὺ γάρ·	φησί,	τέθεικα πρὸ προσώπου ὑμῶν τὸν
[6, 14]	ὄφελος, ἐὰν τὸν κόσμον κερδήσῃς,	φησί,	τὴν δὲ ψυχὴν ἀπολέσῃς; Δῆλον
[6, 11]	τοῦ κυρίου. Βουλὴν γάρ σου»	φησί,	τίς ἔγνω, εἰ μὴ σὺ
[6, 6]	ἀνέβησαν. Ναὶ μὴν καὶ σώματά	φησι	τὸ εὐαγγέλιον πολλὰ τῶν κεκοιμημένων
[6, 2]	τῷ Αἴαντι τῷ μαστιγοφόρῳ ἐκεῖνό	φησι	τὸ ἰαμβεῖον· Ἐχθρῶν δ´ ἄδωρα
[6, 17]	πάντας διήκει, ὡς τὸ μύρον»	φησί,	Τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα
[6, 8]	Κλήμης ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους	φησί.	Τοιοῦτος οἷός τε ἐκείνῳ πείθεσθαι
[6, 16]	οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ δουλεύσεις	φησὶ	τῷ σαρκικῷ πνεύματι, ἀλλὰ ἄρξεις
[6, 15]	νεοκατηχήτῳ γινομένη. Ὁ τούτων ἀκούσας»	φησί,	τῶν προφητῶν σοφὸς σοφώτερος ἔσται,
[6, 8]	νόμον ἐκ πίστεως {Ἢ} πάλιν»	φησὶ	χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς,
[6, 2]	ἔργοις, Εὐριπίδης ἐν τῷ Οἰνεῖ	φησιν·	Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται
[6, 6]	θλίψει ὄντες. Καὶ διὰ τοῦτό	φησιν·	Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ
[6, 14]	τοῦ παντοκράτορος θεοῦ προσδοκησάντων· Ὑπέλαβες»	φησίν	ἀνομίαν, ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος·
[6, 3]	Πλὴν ἑωράθη τὸ πῦρ« ὥ	φησιν	Ἀριστόβουλος, παντὸς τοῦ πλήθους μυριάδων
[6, 11]	τῇ φρυγιστὶ τὸ διάτονον, ὥς	φησιν	Ἀριστόξενος. Ἡ τοίνυν ἁρμονία τοῦ
[6, 6]	δεδεμένους καὶ τὰ δυσβάστακτα φορτία»	(φησὶν)	αὑτοῖς διὰ τῆς ἀνθρωπίνης παρεγχειρήσεως
[6, 6]	προνοεῖ πάντων. Καὶ ὁ Δαβίδ	φησιν·	εἰ {δὲ} καὶ Ἐνεπάγησαν ἔθνη
[6, 13]	ἐκλογὴ μία. Καὶ τῶν ἐκλεκτῶν,	φησίν,	ἐκλεκτότεροι οἱ κατὰ τὴν τελείαν
[6, 14]	λίθους καὶ ξύλα, Ὡς χνοῦς»	φησίν,	ἐλογίσθησαν καὶ ὡς σταγὼν ἀπὸ
[6, 8]	αὐτοῦ. Ἀνοίξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης»	φησίν·	ἐν αὐταῖς εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι τῷ
[6, 13]	θρόνοις τὸν λαὸν κρίνων, ὥς	φησιν	ἐν τῇ ἀποκαλύψει Ἰωάννης. Μία
[6, 12]	τὴν καρδίαν μου, ἐπεσκέψω νυκτὸς»	φησίν·	ἐπύρωσάς με καὶ οὐχ εὑρέθη
[6, 11]	τε ἡμέραι τῶν ἀνθρώπων ἔσονται»	φησίν,	ἔτη ρκʹ ἔστι δὲ ὁ
[6, 11]	ἔτος. Διὸ καὶ κυμάτια στρεπτά	φησιν	ἔχειν τὴν τράπεζαν, ἤτοι ὅτι
[6, 10]	ἕξειν τὴν ἀλήθειαν· ἀνίκητος γάρ,	φησίν,	ἡ ἀλήθεια, ψευδοδοξία δὲ καταλύεται.
[6, 12]	ἐδόθη σύλληψις τοῦ Σαμουήλ. Αἴτησαι»	φησὶν	ἡ γραφή, Καὶ ποιήσω· ἐννοήθητι
[6, 8]	διαβόλου ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν, ὅτι	φησὶν	ἡ γραφὴ μετασχηματίζεσθαι τὸν διάβολον
[6, 17]	ὀριγνώμενοι σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Ταύτῃ	φησὶν	ἡ γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως» δεδόσθαι
[6, 15]	Ἅπαντα ὀρθὰ ἐνώπιον τῶν συνιέντων»	φησὶν	ἡ γραφή, τουτέστι τῶν ὅσοι
[6, 17]	θείας δυνάμεως ἐννοήσῃ δίδοσθαι. Αὐτίκα,	φησίν,	ἡ πρόνοια ἄνωθεν ἐκ τῶν
[6, 15]	Κηρύγματι περὶ τῶν ἀποστόλων λέγων	φησίν·	Ἡμεῖς δὲ ἀναπτύξαντες τὰς βίβλους
[6, 2]	ἀντιδίκων ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες δικασταί,	φησίν,	καὶ μετὰ τοῦτον Αἰσχίνης λέγει·
[6, 15]	σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν» ὥς	φησιν	ὁ ἀπόστολος. Διανοιχθεῖσαι δὲ αἱ
[6, 17]	διὰ τοῦτο Σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων»	φησὶν	ὁ ἀπόστολος, μάλιστα δὲ πιστῶν»
[6, 12]	δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν»	φησὶν	ὁ ἀπόστολος παραπέμπεσθαι τὸν δίκαιον
[6, 16]	δι´ υἱοῦ ἐνέργειαν δηλοῖ, ὅν	φησιν	ὁ Δαβίδ· Αὕτη ἡ ἡμέρα
[6, 1]	ἐνέργειαν εἰλικρινῶς ἐπιβάλλουσαι· χρηστὸς ἀνήρ«	φησὶν	ὁ Δαβίδ, ὁ οἰκτίρμων« τῶν
[6, 12]	γινομένῳ τελείῳ ὡς ὁ πατήρ«	φησίν,	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς« Αὐτός
[6, 15]	πρὸς τοὺς ἀναξίους ἐξειπεῖν, ὅτι	φησὶν	ὁ κύριος· Ὁ ἔχων ὦτα
[6, 14]	προσανέχοντες. ἔστιν δὲ καὶ ἄλλα»	φησὶν	ὁ κύριος, Πρόβατα, ἃ οὐκ
[6, 14]	ἐποίησεν ὁ θεὸς τοῖς ἔθνεσιν,	φησὶν	ὁ νόμος, ἵνα μὴ τέλεον
[6, 5]	οὐχὶ τοῦ θεοῦ; Διὰ τοῦτό	φησιν	ὁ Πέτρος εἰρηκέναι τὸν κύριον
[6, 2]	ἔμεινεν ἀτυχῶν. Καὶ κατάλληλά σοί	φησιν	ὁ Πλάτων γράφων περὶ ἀνθρώπου
[6, 15]	εὐθεῖαι αἱ ὁδοὶ τοῦ κυρίου»	φησὶν	ὁ προφήτης, δηλῶν μόνον δύνασθαι
[6, 6]	αὐτὸς ὡς βοῦς ἁγνίζεται. Αὐτίκα	φησὶν	ὁ προφήτης· Σειρῆνες εὐλογήσουσίν με
[6, 3]	τῆς ἐνεργούσης αἰτίας; διὸ καί	φησιν	ὁ προφήτης· φωνὴν ῥημάτων ὑμεῖς
[6, 2]	δὲ οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων»	φησίν,	οἷς ἂν μάλιστα καὶ δι´
[6, 2]	Εὐριπίδης ἐν ἑξαμέτρῳ τινὶ ῥήσει	φησίν·	Ὃς οἶδ´ ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς
[6, 11]	τοῦ νοῦ. Οἱ γὰρ φυλάσσοντες»	φησίν,	ὁσίως τὰ ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ
[6, 6]	σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι,	φησίν,	ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν
[6, 8]	ταῖς Πράξεσιν Ἐπ´ ἀληθείας καταλαμβάνομαι»	φησίν,	ὅτι προσωπολήπτης οὐκ ἔστιν ὁ
[6, 14]	τὸ ἀξίωμα τῆς μονῆς τάδε	φησίν·	Ὄψονται γὰρ τελευτὴν σοφοῦ καὶ
[6, 11]	γὰρ νεὼς κατασκευῆς διαλαβὼν ἄντικρύς	φησιν·	Τεχνῖτις δὲ σοφία κατεσκεύασεν· ἡ
[6, 18]	Ἀχαΐᾳ πεπλεονακέναι τὴν πίστιν αὐτός	φησιν,	φέρεται δὲ κἀν ταῖς Πράξεσι
[6, 6]	μόνον ἡ δύναμις ἡ ἐνεργητικὴ	φθάνει,	πάντῃ δέ ἐστι καὶ ἀεὶ
[6, 15]	θεωρεῖται ὑπὸ τῶν ἀγαπώντων αὐτήν·	φθάνει	τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι. Ὁ ὀρθρίσας
[6, 15]	διαλέκτους, ἐκ τῶν χρόνων, ὧν	φθάσαντες	παρεστήσαμεν, ῥᾴδιον συνιδεῖν ὅσαις γενεαῖς
[6, 1]	ἐσθίει« κατὰ τὸν γενναῖον ἀπόστολον.	Φθάσας	δὲ ὁ Παιδαγωγὸς ἡμῖν ἐν
[6, 9]	ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ τῆς ἀγάπης	φθάσας	προείληφεν ὁ γνωστικός; ἦ γὰρ
[6, 16]	μὴ δύνασθαι καὶ τὸ κώνειον	φθείρειν,	σοφιζόμενος λέληθεν. Οὐδὲν γὰρ τούτων
[6, 3]	αὐχμοῦ ποτε τὴν Ἑλλάδα πολυχρονίως	φθείροντος	καὶ ἐπεχούσης ἀγονίας καρπῶν, οἱ
[6, 3]	Ἰκμαίῳ Διί· πολλὴ γὰρ ἦν	φθορά,	φλογμῷ διαπιμπραμένων πάντων καὶ δὴ
[6, 17]	ἀλλὰ τὴν αὐτοτελῶς φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι,	φιλαλήθως	τε καὶ ἀτύφως προσμαρτυροῦντες τῇ
[6, 7]	σποδὸν ὡσεὶ ἄρτον ἔφαγον. Ἡ	φιλαυτία	δὲ καὶ ἡ οἴησις αὐτῷ
[6, 7]	ζωγραφίας δίκην ἀπομιμοῦνται τὴν ἀλήθειαν.	Φιλαυτία	δὲ πάντων ἁμαρτημάτων αἰτία ἑκάστοις
[6, 7]	νόμος τῆς ἀληθείας, ἀλλ´ ἡ	φιλαυτία	τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους τινὰς ἀνθρώπους
[6, 7]	τὴν εἰς ἀνθρώπους δόξαν αἱρούμενον	φίλαυτον	εἶναι, ἀλλὰ τὸν θεὸν ἀγαπῶντα
[6, 2]	ἐπεξιέναι αἱροίμην τὴν Ἑλληνικὴν διελέγχων	φίλαυτον	κλοπήν, καὶ ὡς σφετερίζονται τὴν
[6, 8]	αἰῶνος τούτου» τὴν φιλήδονον καὶ	φίλαυτον	ὁ ἀπόστολος λέγει, ὡς ἂν
[6, 9]	καὶ ἀγαθῷ εἶναι· οὐδὲ ἄρα	φιλεῖ	τινα τὴν κοινὴν ταύτην φιλίαν,
[6, 3]	καὶ ἀγγέλων οὐκ ἀγαθῶν ὀργὴν	φιλεῖν	γίνεσθαι. Αὐτίκα φασὶ τοὺς ἐν
[6, 8]	σοφίαν τοῦ αἰῶνος τούτου» τὴν	φιλήδονον	καὶ φίλαυτον ὁ ἀπόστολος λέγει,
[6, 4]	ἕκτος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν τις	φιληθείη	μάλιστα, ἂν κράτιστος ὤν, ἔφη,
[6, 2]	δὲ μνήμη, τηρεῖ δὲ συνήθεια,	Φιλήμων	ὁ κωμικὸς γράφει· Ὁρῶσι πάντες
[6, 2]	ποιηθέντα Ἀραρότι τῷ Ἀριστοφάνους υἱεῖ	Φιλήμων	ὁ κωμικὸς ὑπαλλάξας ἐν Ὑποβολιμαίῳ
[6, 7]	τοῦ βίου καθαρότητος, ἀγαπητικῶς καὶ	φιλητικῶς	διατεθεῖσα πρὸς τὴν σοφίαν καὶ
[6, 9]	φιλεῖ τινα τὴν κοινὴν ταύτην	φιλίαν,	ἀλλ´ ἀγαπᾷ τὸν κτίστην διὰ
[6, 14]	θεοῦ ὁ εἰς υἱοθεσίαν καὶ	φιλίαν	τοῦ θεοῦ καταταγεὶς κατὰ τὴν
[6, 2]	σχεδὸν οἶμαι πάντας ὑμᾶς ᾐσθῆσθαι	Φιλῖνος	{τε} ὁμοίως· Ὅση μέν, ὦ
[6, 2]	ἔλθῃ, εἰς ὕβριν τρέπεσθαι. Καὶ	Φίλιστος	ὁμοίως τὰ αὐτὰ μιμεῖται ὧδε
[6, 1]	καὶ Κηρία καὶ Πέπλους συναγωγὰς	φιλομαθεῖς	ποικίλως ἐξανθισάμενοι συνεγράψαντο) τοῖς δ´
[6, 8]	διὰ τῶν ἀληθῶν ὑπαγόμενος τὸν	φιλομαθῆ	εἰς οἰκειότητα καὶ οὕτως ὕστερον
[6, 11]	πλήρωμα αὐτῆς» οὐκ ἀφεκτέον τῆς	φιλομαθίας	ἀλόγων δίκην ζῴων, πλείω δ´
[6, 2]	Ἐχθρὸν ἄνδρα ῥᾷον φυλάξασθαι ἢ	φίλον	ὁ μὲν Σοφοκλῆς ἐποίησεν ἐν
[6, 9]	γὰρ δὴ πρέπον ἔτι τὸν	φίλον	τοῦ θεοῦ, ὃν προώρισεν ὁ
[6, 2]	μὲν ἐκ τοῦ Ὀρέστου· Ὦ	φίλον	ὕπνου θέλγητρον, ἐπίκουρον νόσου, Σοφοκλέους
[6, 2]	πως βλάψειεν ἄν τις ἢ	φίλος	δοκῶν εἶναι. Καὶ μὴν ἐν
[6, 2]	{φεύγοντα} φεύγει πᾶς τις ἐκποδὼν	φίλος.	Ἐπιχάρμου τε εἰπόντος· Ὦ θύγατερ,
[6, 2]	μὲν λέγοντος· Οὐκ ἔστιν φεύγοντι	φίλος	καὶ πιστὸς ἑταῖρος, Εὐριπίδης πεποίηκεν·
[6, 2]	γένοιτ´ ἂν ἕλκος μεῖζον ἢ	φίλος	κακός; Ξενοφῶν δὲ εἴρηκεν· Οὐκ
[6, 8]	καὶ γεωργεῖ καὶ γεωμετρεῖ καὶ	φιλοσοφεῖ,	ὧν τὸ μὲν ἐπὶ τὸ
[6, 6]	γάρ μοι δοκεῖ τοὺς προσποιουμένους	φιλοσοφεῖν,	ἵνα μάθωσι τί ἐστιν ἡ
[6, 15]	φυτόν, ὃ συμβαίνει ἐπὶ τῶν	φιλοσοφησάντων·	διατμηθέντων γὰρ αὐτοῖς τῶν δογμάτων
[6, 18]	τινος μὴ τοῦτο πρότερον ἐγνωκώς.	Φιλοσοφητέον	ἄρα. Τούτων οὕτως ἐχόντων τοὺς
[6, 18]	ὁ λόγος ἐκεῖνος· εἰ φιλοσοφητέον,	φιλοσοφητέον·	αὐτὸ γάρ τι αὑτῷ ἀκολουθεῖ·
[6, 18]	ἀκολουθεῖ· ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ	φιλοσοφητέον·	οὐ γάρ τις καταγνῴη ἄν
[6, 18]	φαίνεται ὁ λόγος ἐκεῖνος· εἰ	φιλοσοφητέον,	φιλοσοφητέον· αὐτὸ γάρ τι αὑτῷ
[6, 6]	νόμος μὲν καὶ προφῆται βαρβάροις,	φιλοσοφία	δὲ Ἕλλησι, τὰς ἀκοὰς ἐθίζουσα
[6, 17]	ἠρίθμηνται» καὶ τὰ εὐτελῆ κινήματα,	φιλοσοφία	δὲ πῶς οὐκ ἐν λόγῳ;
[6, 11]	τὰ μαθήματα καὶ αὐτὴ ἡ	φιλοσοφία	εἰς τὸ περὶ ἀληθείας διαλαβεῖν.
[6, 17]	εἰς πῦρ, οὕτω καὶ ἡ	φιλοσοφία	ἐκ τῆς θείας γραφῆς τὸ
[6, 17]	οὐ τοίνυν κακίας ἔργον ἡ	φιλοσοφία	ἐναρέτους ποιοῦσα. Λείπεται δὴ θεοῦ,
[6, 18]	καθάπερ ἐν τῇ Ἑλλάδι ἡ	φιλοσοφία,	ἐχύθη δὲ ἀνὰ πᾶσαν τὴν
[6, 7]	ὁπόθεν ἔχει τὰς λαβὰς ἡ	φιλοσοφία	ἡ ἀληθής. Κἂν ὁ νόμος
[6, 17]	κόσμον, ἔξωθεν δὲ τοῦ λαοῦ	φιλοσοφία	καθάπερ ἐσθής. Οἱ τοίνυν φιλόσοφοι
[6, 4]	φάναι τοιαῦτα· Ἰνδῶν δὲ ἡ	φιλοσοφία	καὶ αὐτῶν διαβεβόηται. Ἀλέξανδρος γοῦν
[6, 8]	αὐτῆς. Οὐ τοίνυν ψευδὴς ἡ	φιλοσοφία,	κἂν ὁ κλέπτης καὶ ὁ
[6, 8]	ὀρθὸν λόγον ἐπέσπαρται τῇ Ἑλληνικῇ	φιλοσοφίᾳ	κηρύσσοντες νόθοι τῆς θεόθεν δωρηθείσης
[6, 17]	πιστεύσας πνεῦμα. Διαφορωτέρας ἄρα αἰσθήσεως	φιλοσοφία	μεταλαβοῦσα, ὡς ἐκ τῶν προειρημένων
[6, 17]	Ἰουδαίοις μὲν νόμος, Ἕλλησι δὲ	φιλοσοφία	μέχρι τῆς παρουσίας, ἐντεῦθεν δὲ
[6, 7]	φαμεν, ἀλλ´, ὅπερ ὄντως ἐστὶ	φιλοσοφία,	ὀρθῶς σοφίαν τεχνικήν, τὴν ἐμπειρίαν
[6, 8]	Ὥσπερ δὲ ἐν τῇ βαρβάρῳ	φιλοσοφίᾳ,	οὕτως καὶ ἐν τῇ Ἑλληνικῇ
[6, 17]	μὴ ἐπαισχύνηται γνώσει βαρβάρῳ μαθητεύουσα	φιλοσοφία	προκόπτειν εἰς ἀλήθειαν. Ἀλλ´ Αἱ
[6, 15]	οὐδὲ αὐτὰ ἀδόκιμα. Ἡ γοῦν	φιλοσοφία,	πρόνοιαν καταγγέλλουσα καὶ τοῦ μὲν
[6, 7]	λόγων ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη δ´ ἂν	φιλοσοφία	τὰ παρ´ ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων
[6, 8]	τίς ἐστιν ἡ μερικὴ αὕτη	φιλοσοφία,	τῆς τελείας ὄντως ἐπιστήμης ἐπέκεινα
[6, 7]	οὖν τῆς σοφίας ἐπιθυμεῖ ἡ	φιλοσοφία,	τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ὀρθότητος
[6, 17]	εἰ δὲ βουλομένου, θεόθεν ἡ	φιλοσοφία,	τοιαύτην εἶναι βουληθέντος αὐτήν, οἵα
[6, 11]	αὐτὴν ἐκείνην τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν	φιλοσοφίαν,	αἳ δῆτα συνάλογοι λόγου τοῦ
[6, 4]	δόγμα. Μετίασι γὰρ οἰκείαν τινὰ	φιλοσοφίαν	Αἰγύπτιοι· αὐτίκα τοῦτο ἐμφαίνει μάλιστα
[6, 15]	Διόπερ αἱ κατὰ τὴν βάρβαρον	φιλοσοφίαν	αἱρέσεις, κἂν θεὸν λέγωσιν ἕνα
[6, 10]	τὰς ἐγκυκλίους καὶ τὴν Ἑλληνικὴν	φιλοσοφίαν,	ἀλλ´ οὐ κατὰ τὸν προηγούμενον
[6, 8]	κατὰ Χριστόν, δελεάζων αὖθις εἰς	φιλοσοφίαν	ἀναδραμεῖν, τὴν στοιχειώδη διδασκαλίαν. Κἂν
[6, 16]	ὁμοίως τε οἱ τὴν ἀληθῆ	φιλοσοφίαν	ἀπομιμούμενοι κλέπται εἰσί. Κἂν γεωργός
[6, 17]	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τὴν	φιλοσοφίαν	αὐτήν. Τί δή ποτε οὖν
[6, 14]	ἑαυτὸν ἀναδέξηται τελείωσιν, ἔδωκεν μὲν	φιλοσοφίαν	αὐτῷ, ἀλλὰ πρὸ τῆς πίστεως,
[6, 6]	τῇ κατὰ νόμον καὶ κατὰ	φιλοσοφίαν	βεβιωκότας μέν, οὐ τελείως δέ,
[6, 1]	ἡμῖν τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ	φιλοσοφίαν	γνωστικῶν ὑπομνημάτων Στρωματεύς, διαγράψας ὡς
[6, 17]	τοίνυν οἱ φάσκοντες μὴ θεόθεν	φιλοσοφίαν	δεῦρο ἥκειν ἀδύνατον εἶναι λέγειν
[6, 8]	Παῦλος ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς οὐ	φιλοσοφίαν	διαβάλλων φαίνεται, τὸν δὲ τοῦ
[6, 6]	σέσωκέν σε τοῖς δὲ κατὰ	φιλοσοφίαν	δικαίοις οὐχ ἡ πίστις μόνον
[6, 17]	Ὥστ´ οὐκ ἄτοπον καὶ τὴν	φιλοσοφίαν	ἐκ τῆς θείας προνοίας δεδόσθαι
[6, 8]	Ναὶ μὴν οἱ λέγοντες τὴν	φιλοσοφίαν	ἐκ τοῦ διαβόλου ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο
[6, 11]	ἐθνικὸν γεννωμένην τε καὶ φερομένην	φιλοσοφίαν	Ἑλληνικὴν οἱ ἰχθύες ἐμήνυον, εἰς
[6, 10]	τυγχανούσης τῆς κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν	φιλοσοφίαν	ἐμφαινομένης ἀληθείας, ἡ τῷ ὄντι
[6, 17]	Φιλοσοφίαν πολλάκις εἰρήκαμεν τὸ κατὰ	φιλοσοφίαν	ἐπιτευκτικὸν τῆς ἀληθείας, κἂν μερικὸν
[6, 8]	λέγῃ τις κατὰ σύνεσιν ἀνθρώπων	φιλοσοφίαν	ηὑρῆσθαι πρὸς Ἑλλήνων, ἀλλὰ τὰς
[6, 8]	οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν, τὴν δὲ	φιλοσοφίαν	καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν, οἷον διαθήκην
[6, 15]	ἡ Παροιμία» κατὰ τὴν βάρβαρον	φιλοσοφίαν	λέγεταί τε καὶ παραβολὴ» τό
[6, 7]	ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων (τῶν κατὰ	φιλοσοφίαν	λέγω) ἀδιάβλητα δόγματα μετὰ τοῦ
[6, 11]	τε ἀνθρωπίνην σύνεσιν τὴν Ἑλληνικὴν	φιλοσοφίαν,	μὴ γὰρ εἶναι διδακτὴν τῆς
[6, 4]	ἓξ τὴν πᾶσαν Αἰγυπτίων περιεχούσας	φιλοσοφίαν	οἱ προειρημένοι ἐκμανθάνουσι, τὰς δὲ
[6, 17]	ἀλλὰ καὶ τῶν κατὰ τὴν	φιλοσοφίαν	παρηγγελμένων. Καὶ συνελόντι φάναι πᾶσα
[6, 11]	οἴκαδε δύνασθαι ἐπὶ τὴν ἀληθῆ	φιλοσοφίαν,	πεῖσμα τῇ ψυχῇ βέβαιον τὴν
[6, 17]	παντὸς τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους.	Φιλοσοφίαν	πολλάκις εἰρήκαμεν τὸ κατὰ φιλοσοφίαν
[6, 17]	μέρος φιλοσοφίας, ἀλλὰ τὴν αὐτοτελῶς	φιλοσοφίαν	πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως τε καὶ ἀτύφως
[6, 2]	ἀφέξονται. Καὶ τὰ μὲν κατὰ	φιλοσοφίαν	σιωπήσομαι δόγματα, αὐτῶν ὁμολογούντων ἐγγράφως
[6, 8]	παλινδρομεῖν ἀξιοῖ ἐπὶ τὴν Ἑλληνικὴν	φιλοσοφίαν,	στοιχεῖα τοῦ κόσμου» ταύτην ἀλληγορῶν,
[6, 11]	τεκτονικῆς καὶ ναυπηγικῆς χεῖρον νομίζειν	φιλοσοφίαν;	τάχα που καὶ ὁ κύριος
[6, 18]	ἀλήθειαν μεθιστάς. Καὶ τὴν μὲν	φιλοσοφίαν	τὴν Ἑλληνικὴν ἐὰν ὁ τυχὼν
[6, 2]	δὲ μὴ ἄμοιρον τήν τε	φιλοσοφίαν	τήν τε ἱστορίαν, ἀλλὰ μηδὲ
[6, 10]	μορμολυκεῖα, οὕτως δεδίασι τὴν Ἑλληνικὴν	φιλοσοφίαν,	φοβούμενοι μὴ ἀπαγάγῃ αὐτούς. Εἰ
[6, 17]	αἰσθητικῷ συνασκηθέντες, ἐπὰν μὴ μέρος	φιλοσοφίας,	ἀλλὰ τὴν αὐτοτελῶς φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι,
[6, 7]	νόμου, καθάπερ καὶ οἱ ἀπὸ	φιλοσοφίας	διὰ τῆς τοῦ κυρίου διδασκαλίας
[6, 5]	χορηγός, ὁ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς	φιλοσοφίας	δοτὴρ τοῖς Ἕλλησιν, δι´ ἧς
[6, 17]	διαβόλῳ ἐναρέτου πράγματος τοῦτον, τῆς	φιλοσοφίας,	δοτῆρα ποιεῖν; κινδυνεύει γὰρ εὐμενέστερος
[6, 7]	διδασκαλίας ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἀληθοῦς	φιλοσοφίας	καθίστανται. Τὰ λόγια γὰρ κυρίου
[6, 8]	ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς	φιλοσοφίας	καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν
[6, 8]	ὑποβάθραν οὖσαν τῆς κατὰ Χριστὸν	φιλοσοφίας,	κἂν οἱ φιλοσοφοῦντες τὰ Ἑλλήνων
[6, 18]	ῥᾳθυμίας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται	φιλοσοφίας,	οἷον τρωγάλιόν τι ἐπὶ τῷ
[6, 18]	οὐκ ἀναγκαίων καὶ περιττῶν τῆς	φιλοσοφίας	ὀρεχθέντες καὶ μόνοις τοῖς ἐριστικοῖς
[6, 17]	Ναὶ μὴν ἡ χρῆσις τῆς	φιλοσοφίας	οὐκ ἔστιν ἀνθρώπων κακῶν· ἀλλ´
[6, 17]	σεμνότητα παρὰ τὴν ἀκόλαστον. Καὶ	φιλοσοφίας	οὖν ἐστιν ἀλήθειά τις παρὰ
[6, 12]	λογικοὶ ὄντες λογικῆς οὔσης τῆς	φιλοσοφίας	συγγενές τι ἔχομεν πρὸς αὐτήν·
[6, 11]	ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν. Συνεργὰ τοίνυν	φιλοσοφίας	τὰ μαθήματα καὶ αὐτὴ ἡ
[6, 7]	πράττουσα ἕνεκα τοῦ τυχεῖν αὐτῆς.	Φιλόσοφοι	δὲ λέγονται παρ´ ἡμῖν μὲν
[6, 7]	λείῳ) οὕτω δὲ καὶ οἱ	φιλόσοφοι	ζωγραφίας δίκην ἀπομιμοῦνται τὴν ἀλήθειαν.
[6, 17]	φιλοσοφία καθάπερ ἐσθής. Οἱ τοίνυν	φιλόσοφοι	οἱ εἰς τὴν οἰκείαν συναίσθησιν
[6, 14]	ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ, καθ´ ἣν οἱ	φιλόσοφοι	συνάγονται τοῦ θεοῦ, οἱ τῷ
[6, 17]	λόγων διατρίβοντες, οἱ παρ´ Ἕλλησι	φιλόσοφοι,	τὰ πράγματα δὲ παρ´ ἡμῖν
[6, 9]	γένοιτ´ ἄν; Καίτοι καὶ οἱ	φιλόσοφοι	τὰς ἀρετὰς ἕξεις καὶ διαθέσεις
[6, 17]	ἐνέργεια. ~Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν, οἱ	φιλόσοφοι	τῶν Ἑλλήνων θεὸν ὀνομάζοντες οὐ
[6, 1]	ὁ γνωστικός, πρόεισι δείξων τοῖς	φιλοσόφοις	οὐδαμῶς {ὡς} ἄθεον τοῦτον, ὡς
[6, 16]	πλεῖστοι δὲ σὺν καὶ τοῖς	φιλοσόφοις	τὰς αὐξήσεις καὶ τὰς τροπὰς
[6, 15]	ἡμέρου, ὣς δὲ καὶ ὁ	φιλόσοφος,	ἀγρίᾳ εἰκαζόμενος ἐλαίᾳ, πολὺ τὸ
[6, 16]	Περὶ ὀκταμήνων, Ἀριστοτέλης δὲ ὁ	φιλόσοφος	ἐν τῷ Περὶ φύσεως· οἵ
[6, 2]	προσέοικεν παιδοτροφίᾳ, ἀλλὰ καὶ ὁ	φιλόσοφος	Πλάτων· Ἄρ´, ὡς ἔοικεν, ὁ
[6, 17]	κατὰ θεὸν τὸν θεόν. Τὰ	φιλοσοφούμενα	δὲ παρ´ αὐτοῖς κατὰ τὸν
[6, 8]	κατὰ Χριστὸν φιλοσοφίας, κἂν οἱ	φιλοσοφοῦντες	τὰ Ἑλλήνων ἐθελοκωφῶσι πρὸς τὴν
[6, 17]	ἀλήθειά τις παρὰ τοὺς ἄλλους	φιλοσόφους	καὶ κάλλος ἀληθινὸν παρὰ τὸ
[6, 15]	ἐπλεόνασεν, ἵνα δὴ καὶ τοὺς	φιλοσόφους	τοὺς παρ´ Ἕλλησι καὶ τοὺς
[6, 15]	θνητὴν καὶ ἐν ἀνθρώποις εἶναι	φιλοσοφοῦσιν,	οὐδέπω σοφοῖς. Αὐτίκα εἴπερ ἀρετή
[6, 6]	λέγει γραφὰς εἴτε τὰς τῶν	φιλοσόφων,	κοινοποιεῖ τὴν ἀλήθειαν. Ἰσίδωρός τε
[6, 18]	λέγω (κοινὸν γὰρ τοῦτο οὐ	φιλοσόφων	μόνον ὀνομάζειν, ἀλλὰ καὶ ποιητῶν)
[6, 6]	τοῦτο προειρημένον ὑπάρχειν ὑπό τινων	φιλοσόφων·	οὐ γάρ ἐστιν αὐτῶν εὕρεμα,
[6, 18]	ἐπακηκοότων καὶ αὐτῶν γε τῶν	φιλοσόφων	οὐκ ὀλίγους ἤδη ἐπὶ τὴν
[6, 4]	τῶν δογμάτων τοὺς ἀρίστους τῶν	φιλοσόφων	παρ´ ἡμῶν σφετερισαμένους ὡς ἴδια
[6, 7]	ὀρέγεται μὲν ὁ {μὲν} ἔτι	φιλοσοφῶν	τῆς θείας ἐπιστήμης, οὐδέπω δὲ
[6, 15]	κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας κανόνα	φιλοτέχνως	ἐνδεικνύμενοι. ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ
[6, 2]	ἐπὶ πλέον προΐῃ ὁ λόγος	φιλοτιμουμένων	ἡμῶν τὸ εὐεπίφορον εἰς κλοπὴν
[6, 2]	ῥᾴδιον ἀνδρὶ σοφῷ· εἰ δὲ	φίλου	νόος ἀνδρὸς ἐνὶ στήθεςςι λέληθεν
[6, 6]	λαὸς ὁ τοῦ ἠγαπημένου, ὁ	φιλούμενος	καὶ φιλῶν αὐτόν. δημοσίας γὰρ
[6, 9]	τῆς ἀγάπης ἑαυτὸν εἰς τοὺς	φίλους	ἐγγεγραφότι; ἐξαιρετέον ἄρα τὸν γνωστικὸν
[6, 2]	Μένανδρος πεποίηκεν· Ὃν οἱ θεοὶ	φιλοῦσιν,	ἀποθνῄσκει νέος. Εὐριπίδου δὲ ἐν
[6, 3]	Σοφία ἐπωνομάσθη. Ὑποδεξαμένου γοῦν αὐτὸν	φιλοφρόνως	Δαμάσου τοῦ ἀδελφοῦ τεκμηράμενος ἔκ
[6, 2]	καὶ Ἑκαταῖος καὶ Ἀνδροτίων καὶ	Φιλόχορος	Διευχίδας τε ὁ Μεγαρικὸς τὴν
[6, 2]	χρόνον, οὐκ ἂν ἦν θαυμαστὸν	φιλοψυχεῖν,	νῦν δὲ τοσαῦται κῆρες τῷ
[6, 6]	τοῦ ἠγαπημένου, ὁ φιλούμενος καὶ	φιλῶν	αὐτόν. δημοσίας γὰρ βίβλους εἴτε
[6, 6]	κορυφαῖος Οὐαλεντῖνος ἐν τῇ Περὶ	φίλων	ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν γράφει· Πολλὰ
[6, 3]	ὡς ἂν παρεμβεβληκόσι, τὸ πῦρ	φλεγόμενον	ἐθεωρεῖτο, ὥστε τὴν κατάβασιν μὴ
[6, 3]	Διί· πολλὴ γὰρ ἦν φθορά,	φλογμῷ	διαπιμπραμένων πάντων καὶ δὴ καὶ
[6, 15]	μεταξὺ τοῦ ξύλου καὶ τοῦ	φλοιοῦ	ἐναρμόζειν δεῖ τὸ ἐγκεντριζόμενον, ὡς
[6, 15]	ὀφθαλμός, συμπεριγραφομένου αὐτῷ καὶ τοῦ	φλοιοῦ	κύκλῳ ὅσον παλαιστιαῖον μῆκος, εἶτα
[6, 2]	Κρατῖνος δὲ ἐν τοῖς Λάκωσι·	Φοβερὸν	ἀνθρώποις τόδ´ αὖ, κταμένοις ἐπ´
[6, 4]	ἂν κράτιστος ὤν, ἔφη, μὴ	φοβερὸς	ᾖ. Ὁ δὲ ἕβδομος ἐρωτηθείς,
[6, 10]	Ἀπὸ ἀκοῆς ἄρα πονηρᾶς οὐ	φοβηθήσεται.	οὔτ´ οὖν διαβολῆς κενῆς οὐδὲ
[6, 9]	ἄκραν ἐγκαταλεγῆναι υἱοθεσίαν, ἡδοναῖς ἢ	φόβοις	περιπίπτειν καὶ περὶ τὴν καταστολὴν
[6, 9]	ἀλλ´ ἐμπαθοῦς, ἀνδρεία τε διὰ	φόβον	καὶ δειλίαν παραλαμβάνεται. Οὐ γὰρ
[6, 14]	καὶ λύπη πόθος τε καὶ	φόβος	καὶ συνελόντι εἰπεῖν τὰ πάθη
[6, 12]	ὠφέλειαν τὴν ἐκ τῆς ἀνταποδόσεως.	Φόβος	μὲν γὰρ αἴτιος τοῦ μὴ
[6, 2]	ὤν, χωρίς τε θορύβου καὶ	φόβου	ζήσεις καλῶς, ὁ Ἐπίκουρος λέγει·
[6, 9]	Οἱ δὲ ἀπόστολοι ὀργῆς καὶ	φόβου	καὶ ἐπιθυμίας διὰ τῆς κυριακῆς
[6, 10]	οὕτως δεδίασι τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν,	φοβούμενοι	μὴ ἀπαγάγῃ αὐτούς. Εἰ δὲ
[6, 8]	ἀλλ´ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ	φοβούμενος	αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς
[6, 9]	καὶ εὐλαβείας (ὑπέσταλκεν γὰρ τῷ	φόβῳ)	ἀλλ´ οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ τὴν
[6, 4]	ὡρολόγιόν τε μετὰ χεῖρα καὶ	φοίνικα	ἀστρολογίας ἔχων σύμβολα, πρόεισιν. Τοῦτον
[6, 2]	τὰ ἀφανῆ, ἐν δὲ τῷ	Φοίνικι·	Τὰ ἀφανῆ τεκμηρίοισιν εἰκότως ἁλίσκεται,
[6, 16]	ὁ περὶ φόνου λόγος ἐπακολουθεῖ.	Φόνος	δὲ ἔξαρσίς ἐστι βιαία. Τὸν
[6, 16]	ἐγέννησάς με. Ἔπειτα ὁ περὶ	φόνου	λόγος ἐπακολουθεῖ. Φόνος δὲ ἔξαρσίς
[6, 12]	πρὸς αὐτήν· ἡ δὲ ἐπιτηδειότης	φορὰ	μέν ἐστι πρὸς ἀρετήν, ἀρετὴ
[6, 11]	τε σχήματος τοῦ παντὸς καὶ	φορᾶς	οὐρανοῦ τῆς τε τῶν ἄστρων
[6, 15]	εὐγενεῖς ποιεῖ καὶ τὰς ἀφόρους	φορίμους	γίνεσθαι βιάζεται τέχνῃ τῇ γεωργικῇ
[6, 16]	τε ὁμοίως καὶ μηνοειδής. ἑπτατόνῳ	φόρμιγγι	νέους κελαδήσομεν ὕμνους, ποιητής τις
[6, 5]	βασιλεῖς, μισοῦντες αὐτὸν καὶ τοὺς	φοροῦντας	τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τοὺς
[6, 6]	ἑκουσίως δεδεμένους καὶ τὰ δυσβάστακτα	φορτία»	(φησὶν) αὑτοῖς διὰ τῆς ἀνθρωπίνης
[6, 18]	ὁ ἀνθρώπειος λόγος καὶ ἀδύνατος	φράσαι	θεόν, οὐ τοὔνομα λέγω (κοινὸν
[6, 15]	τὸ ὀρθὸν ἐμμέτρῳ ἢ σχεδίῳ	φράσει	γινομένης δείκνυται. Ἕστι γοῦν ὁ
[6, 1]	μήτε τῇ τάξει μήτε τῇ	φράσει	διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες ἀναμίξ,
[6, 15]	μὴ κύριον κατασκευῆς ἕνεκα καὶ	φράσεως	τῆς ἐν τῷ λόγῳ εὐχρηστίας
[6, 15]	ἐπιτηδεύει διὰ τὸ κάλλος τῆς	φράσεως,	τῷ δὲ μὴ πάντων εἶναι
[6, 12]	ἤδη προεῖπεν εἶναι καλόν, τῆς	φράσεως	ὑπερβατῷ κρυψάσης τὴν ἀλήθειαν. Εὔχεται
[6, 2]	ψυδρὸς ἐών, δόλιον δ´ ἐν	φρεσὶν	ἦτορ ἔχει, τοῦτο θεὸς κιβδηλότατον
[6, 17]	ἡ δύναμις καὶ ἐντίθησι ταῖς	φρεσὶν	ἰσχύν τε καὶ συναίσθησιν ἀκριβεστέραν,
[6, 9]	τοὺς συνόντας ἄλλως περὶ αὐτοῦ	φρονεῖν	ὑπεισέλθοι, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον δοκήσει
[6, 15]	ἕπεται φρόνησις, σωφροσύνη δὲ τῇ	φρονήσει·	εἰρήσθω γὰρ τὴν μὲν φρόνησιν
[6, 7]	ἀγαπῶντα τῷ ὄντι Ὅσιον μετὰ	φρονήσεως»	γίνεσθαι. Ἃν οὖν τις τοῖς
[6, 12]	καὶ Δίκαιος καὶ ὅσιος μετὰ	φρονήσεως»	εἰς μέτρον ἡλικίας τελείας ἀφικνεῖσθαι
[6, 15]	οἷον ἀτελὴς φρόνησις, ἐφιεμένη μὲν	φρονήσεως,	ἐργατικὴ δὲ ἐπιπόνως καὶ οὐ
[6, 15]	ἡ παιδεία» λόγοι» τε αὖ	φρονήσεως»	καὶ στροφαὶ λόγων» καὶ δικαιοσύνη
[6, 17]	ὡς ἐκ τῶν προειρημένων δεδήλωται,	φρονήσεως	μετέχει. Ἡ γοῦν περὶ τῶν
[6, 15]	τὸ γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ αὐτῆς	φρονήσεως	τελειότης, καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δι´
[6, 11]	εἰσὶν ἀρεταί· σωφροσύνην γὰρ καὶ	φρόνησιν	ἐκδιδάσκει, δικαιοσύνην καὶ ἀνδρείαν, ὧν
[6, 17]	οὕτω τὸ φρονίμως ὑπὸ τὴν	φρόνησιν	τέτακται· ἀρετὴ δὲ ἡ φρόνησις·
[6, 15]	φρονήσει· εἰρήσθω γὰρ τὴν μὲν	φρόνησιν	ὑπάρχειν γνῶσιν θείαν καὶ ἐν
[6, 17]	διαφεύγειν. Πολυμερὴς δὲ οὖσα ἡ	φρόνησις,	δι´ ὅλου τεταμένη τοῦ κόσμου
[6, 17]	τὸ δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ	φρόνησίς	ἐστι, δύναμις ψυχῆς θεωρητικὴ τῶν
[6, 15]	ἡ σωφροσύνη δὲ οἷον ἀτελὴς	φρόνησις,	ἐφιεμένη μὲν φρονήσεως, ἐργατικὴ δὲ
[6, 11]	οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά τε	φρόνησις	καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη. Οὐθὲν γὰρ
[6, 17]	φρόνησιν τέτακται· ἀρετὴ δὲ ἡ	φρόνησις·	καὶ ἴδιον αὐτῆς γνωρίζειν τά
[6, 15]	διαθήκῃ. Γνώσει μὲν οὖν ἕπεται	φρόνησις,	σωφροσύνη δὲ τῇ φρονήσει· εἰρήσθω
[6, 15]	ἐνετείλατό τε καὶ συνεβούλευσε τοῖς	φρονίμοις	καὶ σώφροσι, ταύτην συνιείς, ὡς
[6, 2]	παρισάζεται λέγων· Οὐ πανταχοῦ τὸ	φρόνιμον	ἁρμόττει παρόν· καὶ συμμανῆναι δ´
[6, 17]	ποτε οὖν καὶ ὁ ὄφις	φρόνιμος»	εἴρηται; ἐπεὶ κἀν τοῖς πονηρεύμασιν
[6, 17]	τέχνης θεωρήμασι περιέχεται, οὕτω τὸ	φρονίμως	ὑπὸ τὴν φρόνησιν τέτακται· ἀρετὴ
[6, 15]	παιδείας ἐπιθυμία» (τουτέστι τῆς γνώσεως)	Φροντὶς	δὲ παιδείας ἀγάπη, ἀγάπη δὲ
[6, 6]	φωνῆς· ἐπεὶ τίς ἂν εὖ	φρονῶν	ἐν μιᾷ καταδίκῃ καὶ τὰς
[6, 6]	Ἅιδου ἔτυχον ὄντες καὶ ἐν	φρουρᾷ,	ἐπακούσαντας τῆς τοῦ κυρίου φωνῆς,
[6, 6]	τοῖς ἐν φυλακῇ τε καὶ	φρουρᾷ	συνεχομένοις; δέδεικται δὲ κἀν τῷ
[6, 11]	τῇ δωριστὶ ἁρμονίᾳ καὶ τῇ	φρυγιστὶ	τὸ διάτονον, ὥς φησιν Ἀριστόξενος.
[6, 2]	θανάτοιο μυρίαι, ἃς οὐκ ἔστι	φυγεῖν	βροτὸν οὐδ´ ὑπαλύξαι, ἴομεν, εἴ
[6, 12]	διὰ τὴν ἐξ αὐτῆς περιγενομένην	φυγήν	τε τῆς κολάσεως καὶ ὠφέλειαν
[6, 2]	μὲν γὰρ πόλεμον περὶ τόνδε	φυγόντες	αἰεὶ δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω τ´
[6, 2]	ἄλλα δέ θ´ ὕλη τηλεθόωσα	φύει,	ἔαρος δ´ ἐπιγίνεται ὥρη· ὣς
[6, 2]	Ὡς δ´ αὔτως καὶ φύλλα	φύει	ζείδωρος ἄρουρα· ἄλλα μὲν ἐν
[6, 2]	ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν	φύει,	ἣ δ´ ἀπολήγει. Πάλιν δ´
[6, 11]	ιβʹ καθ´ οὓς τὰ πάντα	φύει	τε καὶ τελεσφορεῖ ἡ γῆ
[6, 2]	ἐν μελίῃσιν ἀποφθίνει, ἄλλα δὲ	φύει·	ὣς δὲ καὶ ἀνθρώπων γενεὴν
[6, 15]	τῆς ἐλαίας καὶ δὴ καὶ	φύεται	ὁμοειδῶς ταῖς ἡμέροις ἐλαίαις· χρῆται
[6, 6]	δὲ πεπεδημένοις, καὶ τοῖς ἐν	φυλακῇ	τε καὶ φρουρᾷ συνεχομένοις; δέδεικται
[6, 2]	Κροτωνιάτου λέγοντος Ἐχθρὸν ἄνδρα ῥᾷον	φυλάξασθαι	ἢ φίλον ὁ μὲν Σοφοκλῆς
[6, 16]	γενομένων εἰς πάντα χρόνον ἀπαραβάτως	φυλάσσεσθαι	τεταχέναι καὶ τῆς παλαιᾶς ἀταξίας
[6, 5]	δικαίως μανθάνοντες ἃ παραδίδομεν ὑμῖν,	φυλάσσεσθε,	καινῶς τὸν θεὸν διὰ τοῦ
[6, 11]	προαίρεσιν τοῦ νοῦ. Οἱ γὰρ	φυλάσσοντες»	φησίν, ὁσίως τὰ ὅσια ὁσιωθήσονται,
[6, 3]	φασὶ τοὺς ἐν Κλεωναῖς μάγους	φυλάττοντας	τὰ μετέωρα τῶν χαλαζοβολήσειν μελλόντων
[6, 14]	δίκαιον διασῴζει, καθαρὰν τὴν ψυχὴν	φυλάττουσα	διανοήμασι σεμνοῖς καὶ λόγοις ἁγνοῖς
[6, 11]	ἀπὸ μονάδος ὤν, τῆς Λευιτικῆς	φυλῆς	εἶναι σύμβολον λέγεται, ὁ δὲ
[6, 2]	καὶ φῦλον ἑλίσσει. Ὅμηρος μεταγράφει·	Φύλλα	τὰ μέν τ´ ἄνεμος χαμάδις
[6, 2]	ποιήσαντος· Ὡς δ´ αὔτως καὶ	φύλλα	φύει ζείδωρος ἄρουρα· ἄλλα μὲν
[6, 16]	μησί, καθ´ ἣν πῇ μὲν	φυλλορροεῖ,	πῇ δὲ βλαστάνει τὰ φυτὰ
[6, 3]	ἀνὰ τὰς ὕλας κινουμένων τῶν	φύλλων	ἀθρόᾳ πνεύματος προσβολῇ ὀρνίθων ᾠδῇ
[6, 2]	δὲ καὶ ἀνθρώπων γενεὴν καὶ	φῦλον	ἑλίσσει. Ὅμηρος μεταγράφει· Φύλλα τὰ
[6, 16]	κυκλεῖται τῶν ζωογονουμένων καὶ τῶν	φυομένων	ἁπάντων. Ἑπτὰ μέν εἰσιν οἱ
[6, 3]	μὲν ἐφλέγετο, μηδὲν καταναλίσκον τῶν	φυομένων	κατὰ τὸ ὄρος, σαλπίγγων τε
[6, 16]	ἐὼν ἔτι νήπιος ἕρκος ὀδόντων	φύσας	ἐκβάλλει πρῶτον ἐν ἕπτ´ ἔτεσιν·
[6, 2]	{θ´} ὅρος; τίς ἔσθ´ ὁ	φύσας;	τοῦ κεκήρυξαι πατρός; Τί δ´;
[6, 12]	καὶ ὁ θεός, οὐχ ᾗ	φύσει	ἀγαθός ἐστι, ταύτῃ μένει μακάριος
[6, 12]	δαιμονικός. Αὐτίκα ὁ μὲν κακὸς	φύσει,	ἁμαρτητικὸς διὰ κακίαν γενόμενος, φαῦλος
[6, 8]	μαθεῖν τοῦ πρᾶξαι πρεσβύτερόν ἐστιν	(φύσει	γὰρ ὁ πράσσων τοῦτο, ὃ
[6, 12]	γνωστικῷ, εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ θεμιτὸν	φύσει,	γινομένῳ τελείῳ ὡς ὁ πατήρ«
[6, 11]	εἰδέναι αὐτοὺς κἀκεῖνο ἐχρῆν, ὅτι	φύσει	μὲν γεγόναμεν πρὸς ἀρετήν, οὐ
[6, 18]	τοῦ θείου λόγου. Ἀσθενὴς γὰρ	φύσει	ὁ ἀνθρώπειος λόγος καὶ ἀδύνατος
[6, 3]	ἠπίσταντο γὰρ ψυχάς τινας κρατουμένας	φύσει	τῷ σώματι. Ἀλλὰ περὶ μὲν
[6, 9]	σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ	φύσει	χωρῆσαι τὴν εἰκόνα θέμις, ἀπαραβάτως
[6, 17]	ἡ ἐπισκοπή, ὅσοι διαπρεπεῖς τὰς	φύσεις	τε καὶ δυνατοὶ τὰ πλήθη
[6, 5]	τῶν τριῶν λαῶν, ἵνα τις	φύσεις	ὑπολάβοι τριττάς, διαφόροις δὲ παιδευομένων
[6, 13]	ἐκλεκτοί, γενόμενοι ἀπόστολοι κατά τι	φύσεως	ἐξαίρετον ἰδίωμα, ἐπεὶ καὶ ὁ
[6, 17]	τις ὁμολογήσειεν. Ἕπειτα, ὡς ἐνεδέχετο	φύσεως	ἔχειν ἕκαστον, ἐγένετό τε καὶ
[6, 15]	αὐτόν, τῆς ἀνημέρου καὶ ἀπίστου	φύσεως	καταφυτευομένης εἰς Χριστόν, τουτέστι τῶν
[6, 2]	ὁρμηθεῖσα πρὸς ἀρετήν, τῆς ἑαυτοῦ	φύσεως	κυριωτάτη τέλος ἐπιθεῖναι τὸ πρόσφορον
[6, 16]	ὁ φιλόσοφος ἐν τῷ Περὶ	φύσεως·	οἵ τε Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι,
[6, 16]	ἐνεργεῖ, ἔχει δέ τινας ποιότητας	φυσικὰς	τῇ τοῦ τεχνίτου ἐνεργείᾳ συντελούσας
[6, 16]	τὰ καρποφόρα καὶ ἄκαρπα. Αὕτη	φυσικὴ	δεκάλογος γῆς. Καὶ ἡ κιβωτὸς
[6, 16]	ὕδωρ, ἀέρα, σκότος, πῦρ. Αὕτη	φυσικὴ	δεκάλογος οὐρανοῦ. Ἡ δὲ τῆς
[6, 16]	πλάκες αἱ γεγραμμέναι ἔργον θεοῦ»	φυσικὴν	ἐμφαίνουσαι δημιουργίαν εὑρεθήσονται· δάκτυλος γὰρ
[6, 3]	ἑαυτοῦ μεγαλειότητα παρὰ τὰ εἰωθότα	φυσικὴν	ἔχειν τὴν ἀκολουθίαν, εἰς ἐπιστροφὴν
[6, 18]	κατὰ τὴν θεωρίαν ἐν τοῖς	φυσικοῖς,	μετὰ ταῦτα δηλωθήσεται, ἐπὰν περὶ
[6, 16]	πνεύματος» καὶ εἰς τὸ παρὰ	φύσιν	ἀτακτεῖν ἐπανίσταται, Καὶ τὸ πνεῦμα
[6, 17]	ἐγχωροῦν προσαγομένην τὴν τῶν ὄντων	φύσιν·	ἔπειτα οὐχ Ἕλλησι μόνον, ἀλλὰ
[6, 17]	χεῖρας ἔχοντι τὸ λαβεῖν κατὰ	φύσιν	καὶ τῷ ὀφθαλμοὺς ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ
[6, 2]	τὸ χρηστὸν τὴν ἴσην ἔχει	φύσιν,	πάλιν Εὐριπίδου μὲν ἐκ Τημένου·
[6, 16]	τελείωσιν παρέχων εἰς τὸ κατὰ	φύσιν	προσάγει τὰ γινόμενα. Οἱ πλεῖστοι
[6, 17]	τὸ ὄντας χρῆσθαι τοῖς κατὰ	φύσιν	προτερήμασι· συνεργεῖ γὰρ ἔν τε
[6, 12]	τῷ πεπλημμεληκέναι, ἣ δέ, τὴν	φύσιν	τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι τοῦ
[6, 16]	τῆς σαρκὸς» εἰς τὴν κατὰ	φύσιν	τοῦ ἀνθρώπου διεξαγωγὴν ἐπικρατεῖ· μή
[6, 2]	Ὀνόματι μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ	φύσις	δ´ ἴση, Σοφοκλέους δὲ ἐξ
[6, 16]	ἡ τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´ ἃς ἡ	φύσις	διαγωνίζεται πρὸς τὰ νοσοποιὰ τῶν
[6, 17]	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἐστι κτήματα, καθάπερ	φύσις	τοῦ ἀγαθοποιοῦ τὸ ἀγαθοποιεῖν, ὡς
[6, 12]	αὐτῶν βούλεται σῴζεσθαι. Αὕτη οὖν	φύσις	ψυχῆς ἐξ ἑαυτῆς ὁρμᾶν· εἶτα
[6, 15]	φυτεύεται· πάντα δὲ ὁμοῦ τὰ	φυτὰ	ἐκ κελεύσματος θείου βεβλάστηκεν. Διὸ
[6, 16]	φυλλορροεῖ, πῇ δὲ βλαστάνει τὰ	φυτὰ	καὶ αἱ τῶν σπερμάτων γίνονται
[6, 1]	τῷ παραδείσῳ ἡ τῶν ἀκροδρύων	φυτεία	οὐ κατὰ εἶδος ἕκαστον κεχώρισται
[6, 1]	παλαιοῦ· ἡ μεταβολὴ δὲ τῆς	φυτείας	εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται. Φῶς οὖν
[6, 15]	τῷ δένδρῳ τῷ ἐν ᾧ	φυτεύεται·	πάντα δὲ ὁμοῦ τὰ φυτὰ
[6, 2]	γένοιτο καὶ ἰσχυρότατος; εἰ ὁ	φυτεύων	γυμνάζοιτο καὶ ἐσθίοι ἐρρωμένως. Καὶ
[6, 15]	καὶ εὐγενὲς ἐγκεντρίζεται τῆς ἐλαίας	φυτόν.	Ὁ τρίτος δὲ ἐγκεντρισμὸς τῶν
[6, 15]	εἰς αὐτὸ ἐμβάλωσι τὸ εὐγενὲς	φυτόν,	ὃ συμβαίνει ἐπὶ τῶν φιλοσοφησάντων·
[6, 2]	καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Παντὸς γὰρ	φυτοῦ	ἡ πρώτη βλάστη, καλῶς ὁρμηθεῖσα
[6, 16]	ποιητὴν εἶναι τῶν ζῴων καὶ	φυτῶν,	ὁμοίως τε οἱ τὴν ἀληθῆ
[6, 2]	γράφοντα· Ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγρίων	φυτῶν	οὐθὲν ἡμεροῦσθαι πέφυκεν, ὅταν παραλλάξωσιν
[6, 16]	καὶ τὰ ἡμέρῳ χρώμενα τροφῇ,	φυτῶν	τε ὡσαύτως τὰ καρποφόρα καὶ
[6, 2]	ἐν τῷ Αἰγεῖ· Ποίαν σε	φῶμεν	γαῖαν ἐκλελοιπότα πόλει ξενοῦσθαι τῇδε;
[6, 15]	τισι δοκοίη, ἐσχημάτισε τὰ σημαινόμενα	φωναῖς	ταῖς καὶ ἐπὶ ἑτέρας ἐννοίας
[6, 17]	καὶ οἱ κόρακες ἀνθρωπείας ἀπομιμοῦνται	φωνὰς	ἔννοιαν οὐκ ἔχοντες οὗ λέγουσι
[6, 3]	τὸν κύριον καὶ ἔδωκεν κύριος	φωνὰς	καὶ ὑετὸν ἐν ἡμέρᾳ θερισμοῦ.
[6, 16]	ἴσης ὄντων τιμίων· οὐδ´ ἂν	φωνῇ	δεδήλωτο ἡ ἑκάστου γένεσις ἀθρόως
[6, 3]	εἴδετε. ὁρᾷς, ὅπως ἡ κυριακὴ	φωνὴ	λόγος ἀσχημάτιστος· ἡ γὰρ τοῦ
[6, 16]	αἰσθητοὶ τύποι τὰ παρ´ ἡμῖν	φωνήεντα	στοιχεῖα. Οὕτως καὶ αὐτὸς εἴρηται
[6, 6]	εἶδος μὲν αὐτοῦ οὐκ εἴδομεν,	φωνὴν	δὲ αὐτοῦ ἠκούσαμεν. Οὐχ ὁ
[6, 7]	παραλάβῃ σαφηνισθεῖσαν αὐτῷ τὴν προφητικὴν	φωνήν,	δι´ ἧς τά τ´ ἐόντα
[6, 3]	παντοκράτορι καὶ μηδενὸς ὄντος ὑποκειμένου	φωνὴν	καὶ φαντασίαν ἐγγεννῆσαι ἀκοῇ δυνατόν,
[6, 9]	ἔργων τε καὶ γνώσεως· τούτου	φωνὴν	κατὰ τὴν εὐχὴν οὐκ ἀναμένει
[6, 6]	Οὐχ ὁ τόπος δή που	φωνὴν	λαβὼν εἶπεν τὰ προειρημένα, ἀλλ´
[6, 3]	διὸ καί φησιν ὁ προφήτης·	φωνὴν	ῥημάτων ὑμεῖς ἠκούετε, καὶ ὁμοίωμα
[6, 8]	πρὸς τὴν ἀλήθειαν, ἐξευτελίζοντες τὴν	φωνὴν	τὴν βαρβάρων ἢ καὶ ὑφορώμενοι
[6, 14]	Ἰουδαίοις μόνοις ταύτην ἔλεγε τὴν	φωνὴν	τοῖς νομικῶς καὶ ἀνεπιλήπτως βεβιωκόσιν,
[6, 7]	Οὐδ´ ἂν ὄργανά τις δῴη	φωνῆς	ἀγγέλοις, χείλη λέγω καὶ τὰ
[6, 15]	συνιδεῖν ὅσαις γενεαῖς τῆς Ἑβραίων	φωνῆς	αἱ παρ´ Ἕλλησι μεταγενέστεραι διάλεκτοι
[6, 6]	φρουρᾷ, ἐπακούσαντας τῆς τοῦ κυρίου	φωνῆς,	εἴτε τῆς αὐθεντικῆς εἴτε καὶ
[6, 3]	μὲν τὸ πρῶτον γενομένους ὄρος	φωνῆς	ἐξακούειν σύγκλυδος, οἷον βοώντων οὐκ
[6, 6]	τῆς θείας δυνάμεώς τε καὶ	φωνῆς·	ἐπεὶ τίς ἂν εὖ φρονῶν
[6, 18]	τις καταπλαγείη, ὄργανα θείας γενομένους	φωνῆς;	Καθάπερ οὖν ἀνδριάντα ἀποπλασάμενοι τοῦ
[6, 14]	ἐμὰ πρόβατα τῆς ἐμῆς ἀκούει	φωνῆς»	συνιέντα γνωστικῶς τὰς ἐντολάς· τὸ
[6, 16]	ἐκλεγεῖσι, δι´ ἑβδόμης ἀνακηρυσσόμενος τῆς	φωνῆς	υἱὸς εἶναι θεοῦ, ἵνα δὴ
[6, 16]	τε αἰσθητήρια πέντε καὶ τὸ	φωνητικὸν	καὶ τὸ σπερματικὸν καὶ τοῦτο
[6, 2]	ἐδείχθη, ἀλλὰ γὰρ καὶ τὰ	φώρια	ἄντικρυς ὁλόκληρα ἔχοντες διελεγχθήσονται· αὐτοτελῶς
[6, 16]	τὸ γὰρ φῶς τῆς ἀληθείας	φῶς	ἀληθές, ἄσκιον, ἀμερῶς μεριζόμενον πνεῦμα
[6, 15]	ἀγάπην ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν, τὸ	φῶς	ἀνατέλλουσα. Λέγεται δ´ οὖν εἶδος
[6, 17]	που τὸ ἀπὸ τοῦ ἡλίου	φῶς	δι´ ὑελοῦ σκεύους πλήρους ὕδατος
[6, 10]	κἀν ταῖς γραφαῖς αὐταῖς μέγα	φῶς	ἐντίκτει ταῖς ψυχαῖς· ἀναγκαῖον γὰρ
[6, 12]	ὁ θεὸς οὕτως ποιήσας τὸ	φῶς,	ἔπειτα ἰδών, καλὸν εἶπεν· ὃ
[6, 12]	ἐναποσημαίνεταί τι, δικαιοσύνης σφραγῖδα« ἐπιφανῆ,	φῶς	ἡνωμένον ψυχῇ δι´ ἀγάπης ἀδιαστάτου,
[6, 17]	τῷ ὀφθαλμοὺς ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ τὸ	φῶς	ἰδεῖν, οὕτως τῷ πίστιν εἰληφότι
[6, 16]	λόγος καὶ δι´ οὗ εἰς	φῶς	καὶ γένεσιν ἕκαστον τῶν κτισμάτων
[6, 9]	ἀγαθὰ τῷ τὸ ἀπρόσιτον» ἀπειληφότι	φῶς»	κἂν μηδέπω κατὰ τὸν χρόνον
[6, 1]	τῆς φυτείας εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται.	Φῶς	οὖν ὁ κύριος καὶ γνῶσις
[6, 16]	ἥλιον καὶ σελήνην, ἄστρα, νέφη,	φῶς,	πνεῦμα, ὕδωρ, ἀέρα, σκότος, πῦρ.
[6, 17]	ποιήσαι ἀγαθός, ὡς οὐδὲ τὸ	φῶς	σκότος ἢ ψύξεις τὸ πῦρ.
[6, 16]	γνῶσις ἡμῖν ἐλλάμπεται· τὸ γὰρ	φῶς	τῆς ἀληθείας φῶς ἀληθές, ἄσκιον,
[6, 3]	κόσμον διηκούσης καὶ κηρυττούσης τὸ	φῶς	τὸ ἀπρόσιτον. Τοιαύτη γὰρ ἡ
[6, 8]	ἄρα ἐρεῖ. Εἰ ἀγγελικὰ καὶ	φωτεινά,	προφητεύσει καὶ ὠφέλιμα τότε, ὅτε
[6, 3]	συναγωγὴν τῆς ἐκκλησίας ἀφιγμένη, διὰ	φωτεινῆς	τῆς προσεχοῦς διακονίας ἐνήργει. ~Εὕροιμεν
[6, 3]	τοῦ λόγου δύναμις, ῥῆμα κυρίου	φωτεινόν,	ἀλήθεια οὐρανόθεν ἄνωθεν ἐπὶ τὴν
[6, 17]	ἀλλ´ εἶναι βασιλικόν τε καὶ	φωτεινὸν	καὶ γνωστικὸν καθῆκεν, οὐδὲ ὀνόματι,
[6, 13]	γνωστικῆς τελειότητος ἰσάγγελος» μὲν ἐνταῦθα·	φωτεινὸς	δὲ ἤδη καὶ ὡς ὁ
[6, 16]	τὸ ὄρος ἕκτος γίνεται καὶ	φωτὶ	περιλάμπεται πνευματικῷ, τὴν δύναμιν τὴν
[6, 17]	θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς τὸ	φωτίζειν.	Κακὸν δὲ οὐκ ἂν ποιήσαι
[6, 16]	εὐωχηθῶμεν. Ἡμέρα γὰρ εἴρηται ὁ	φωτίζων	τὰ ἐπικεκρυμμένα λόγος καὶ δι´
[6, 4]	δὲ περὶ τῶν συνόδων καὶ	φωτισμῶν	ἡλίου καὶ σελήνης, τὸ δὲ
[6, 16]	δὴ καὶ πρώτη τῷ ὄντι	φωτὸς	γένεσις, ἐν ᾧ τὰ πάντα
[6, 8]	προφητεύσοντα. Εἰ δὲ ὡς ἄγγελος	φωτὸς	προφητεύει, ἀληθῆ ἄρα ἐρεῖ. Εἰ
[6, 8]	μετασχηματίζεσθαι τὸν διάβολον εἰς ἄγγελον	φωτός»	τί ποιήσοντα; εὔδηλον, ὅτι προφητεύσοντα.
[6, 17]	πυρὸς τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ	φωτὸς	τὸ φωτίζειν. Κακὸν δὲ οὐκ