Livre, Chap.
[6, 11]	κατὰ μέρος σύνθεσις τετραγώνους γεννᾷ,	αʹ	γʹ εʹ ζʹ θʹ ιαʹ
[6, 7]	αὐτή, αἳ δὲ πολλαὶ καὶ	{ἀ}	διάφοροι, καὶ ἣ μὲν ἄνευ
[6, 8]	πρὸς τοὺς τοιούτους τῶν λόγων	ἃ	ἁρμόζει λέγεσθαι. Λέγει γὰρ ἡ
[6, 2]	γὰρ ἄλλην {δῆτα} λαμβάνει νεάνιδα,	ἃ	δ´ ἄλλον {δ´} ἄλλῃ δῆτα
[6, 2]	τεκμηρίοισιν εἰκότως ἁλίσκεται, Ὑπερείδης λέγει·	Ἃ	δ´ ἐστὶν ἀφανῆ, ἀνάγκη τοὺς
[6, 15]	παραβολῶν, ἃ δὲ δι´ αἰνιγμάτων,	ἃ	δὲ αὐθεντικῶς καὶ αὐτολεξεὶ τὸν
[6, 15]	προφητῶν, ἃ μὲν διὰ παραβολῶν,	ἃ	δὲ δι´ αἰνιγμάτων, ἃ δὲ
[6, 5]	τῆς ὑπάρξεως ἀναστήσαντες, σέβονται, καὶ	ἃ	δέδωκεν αὐτοῖς εἰς βρῶσιν ὁ
[6, 16]	ἐπὶ τὰ γενητὰ καὶ μάταια.	ἃ	δὴ οἱ τεχνῖται τῶν ἀνθρώπων
[6, 15]	κτισθῆναι, καθὼς ἐγέγραπτο ταῦτα πάντα,	ἃ	ἔδει αὐτὸν παθεῖν καὶ μετ´
[6, 14]	καὶ τὰ ἄστρα εἰς θρῃσκείαν,	ἃ	ἐποίησεν ὁ θεὸς τοῖς ἔθνεσιν,
[6, 15]	αὐτὸν παθεῖν καὶ μετ´ αὐτὸν	ἃ	ἔσται. Ταῦτα οὖν ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν
[6, 3]	αὐτῶν ἤτοι ἀληθῆ ταῦτα εἶναι	ἃ	ἱστοροῦσιν ἢ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδῆ
[6, 7]	βίου εἰς μίαν ἀθροισθέντα ἐκλογήν.	ἃ	καὶ αὐτά, ἐκ τῆς βαρβάρου
[6, 15]	βίβλους ἃς εἴχομεν τῶν προφητῶν,	ἃ	μὲν διὰ παραβολῶν, ἃ δὲ
[6, 7]	παρήκουσαν· ἐν δὲ τοῖς ἄλλοις	ἃ	μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν, ἀλλ´ οὐ
[6, 14]	ἄλλα» φησὶν ὁ κύριος, Πρόβατα,	ἃ	οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς
[6, 8]	ἔτι τούτων τὰ πνευματικώτερα ἀναστρεφομένης,	ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς
[6, 5]	ὑμεῖς ὁσίως καὶ δικαίως μανθάνοντες	ἃ	παραδίδομεν ὑμῖν, φυλάσσεσθε, καινῶς τὸν
[6, 4]	γένοιτο θεός, εἰ πράξειεν, εἶπεν,	ἃ	πρᾶξαι ἄνθρωπον μὴ δυνατόν ἐστιν.
[6, 17]	καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα τὸν	Ἀαρὼν	καὶ ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ
[6, 2]	Ἀρχίλοχος τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων·	Ἀασάμην,	οὐδ´ αὐτὸς ἀναίνομαι· ἀντί νυ
[6, 11]	εὑρεῖν ἀπλατὲς μῆκος καὶ ἐπιφάνειαν	ἀβαθῆ	καὶ σημεῖον ἀμερὲς καὶ ἐπὶ
[6, 12]	ἡ ἕξις ἡ γνωστική, ἡδονὰς	ἀβλαβεῖς	παρεχομένη καὶ ἀγαλλίασιν καὶ νῦν
[6, 15]	διειδεῖς καὶ τηλαυγεῖς καθάπερ χάλαζαν	ἀβλαβῆ	καταπέμπεσθαι θεόθεν μηνύει, σκοτεινοὺς δὲ
[6, 17]	ἀρχὴν ὑπέστη τι τῶν ὄντων	ἀβουλήτως	ἔχοντος τοῦ θεοῦ, εἰ δὲ
[6, 11]	ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς τὸν αὐτὸν	Ἀβραάμ.	Ἀκούσας γὰρ ὅτι αἰχμάλωτος ἐλήφθη
[6, 7]	διαμένει· οἳ μὲν γὰρ σπέρμα	Ἀβραάμ,	δοῦλοι ἔτι τοῦ θεοῦ, οὗτοί
[6, 10]	ἄλληλα συμφωνίαν, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενος	Ἀβραὰμ	εἰς τὴν τοῦ κτίσαντος ὑπεξανέβη
[6, 11]	τὸ σωτήριον· μηνύεσθαι τοίνυν τοὺς	Ἀβραὰμ	οἰκείους εἶναι κατὰ τὴν σωτηρίαν,
[6, 12]	Καὶ μή τι ἔκτοτε ὁ	Ἀβραάμ,	ὁπηνίκα παρὰ τῷ βασιλεῖ τῆς
[6, 11]	τῆς ἀστρονομίας ἔχομεν ὑπόδειγμα τὸν	Ἀβραάμ,	οὕτως ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς τὸν
[6, 12]	γνωστικὸς δίκαιος λέγεται. Αὐτίκα τῷ	Ἀβραὰμ	πιστῷ γενομένῳ Ἐλογίσθη εἰς δικαιοσύνην»
[6, 2]	γὰρ ποιήσαντος· Ἔρωτα γὰρ τὸν	ἁβρὸν	{μέλ{ π} ομαι βρύοντα μίτραις
[6, 6]	δὲ τὰ ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν	ἀγάγωσι,	τουτέστιν τοὺς ἐν δικαιοσύνῃ τῇ
[6, 14]	παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν τὰ	ἀγαθά,	ἀγνοοῦντες τὰ ὄντως ἀγαθά, οὐδ´
[6, 9]	εἶναι ταῦτα κακά, ἀλλ´ ἤδη	ἀγαθά.	Ἀδύνατον γὰρ τὸν ἅπαξ τελειωθέντα
[6, 17]	ἡ θεία δύναμις παρέχει τὰ	ἀγαθά,	εἴτ´ οὖν ὁρωμένων εἴτε καὶ
[6, 12]	ἄλλῳ παρέχων« ποιῶν δὲ ἰδίως	ἀγαθά,	θεὸς ὄντως καὶ πατὴρ ἀγαθὸς
[6, 12]	καὶ τὰς πράξεις τὰς καλὰς	ἀγαθὰ	καλοῦμεν· τῶν δὲ ἀγαθῶν ἴσμεν
[6, 14]	τὰ ἀγαθά, ἀγνοοῦντες τὰ ὄντως	ἀγαθά,	οὐδ´ ἂν λαβόντες αἴσθοιντο τῆς
[6, 6]	ἀκούσητέ μου καὶ θελήσητε, τὰ	ἀγαθὰ	τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ
[6, 9]	μετὰ λόγου γινόμενα τὰ προειρημένα	ἀγαθά	τις ἐκδέχηται, ἀλλ´ οὖν γε
[6, 17]	πλήρωμα αὐτῆς» θεόθεν ἥκειν τὰ	ἀγαθὰ	τοῖς ἀνθρώποις διδάσκουσα εἴρηκεν ἡ
[6, 9]	αἰτία ἐπὶ τὰ κοσμικὰ παλινδρομεῖν	ἀγαθὰ	τῷ τὸ ἀπρόσιτον» ἀπειληφότι φῶς»
[6, 9]	γνωστικώτερον κρατήσαντες καὶ τὰ δοκοῦντα	ἀγαθὰ	τῶν παθητικῶν κινημάτων, οἷον θάρσος,
[6, 17]	δὲ καὶ τὰ ἐν τέχναις	ἀγαθὰ	ὡς ἐν τέχναις θεόθεν ἔχει
[6, 12]	μετέχοντα τῆς γνώσεως ἔργα αἱ	ἀγαθαὶ	καὶ καλαὶ πράξεις εἰσίν. Πλοῦτος
[6, 14]	μέγισται κολάσεις εἰσὶ τῷ πιστῷ.	Ἀγαθὴ	γὰρ ἡ τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη
[6, 1]	μεταμοσχευθέντες εἰς τὴν γῆν τὴν	ἀγαθὴν	ἐκ βίου τοῦ παλαιοῦ· ἡ
[6, 2]	γυναικὸς ἀνὴρ ληίζετ´ ἄμεινον τῆς	ἀγαθῆς·	τῆς δ´ αὖτε κακῆς οὐ
[6, 14]	μὴ καταμείναντες ἐν ἑβδομάδι ἀναπαύσεως,	ἀγαθοεργίᾳ	δὲ θείας ἐξομοιώσεως εἰς ὀγδοαδικῆς
[6, 16]	γὰρ ὤν, εἰ παύσεταί ποτε	ἀγαθοεργῶν,	καὶ τοῦ θεὸς εἶναι παύσεται,
[6, 17]	δὲ τοῦ εἶναι καλοὶ καὶ	ἀγαθοὶ	ἕνεκα Χριστιανοὶ εἶναι βιαζόμεθα, ὅτι
[6, 17]	δ´ ὅμως ὠφέλιμα μόνοις τοῖς	ἀγαθοῖς	τε καὶ σπουδαίοις, ὧν χάριν
[6, 12]	ἧς ἡ σωτηρία. Τελειότατον ἄρα	ἀγαθὸν	ἡ γνῶσις, δι´ αὑτὴν οὖσα
[6, 6]	ἀσθενήσαι δύναμις. Οὕτως οἶμαι δείκνυσθαι	ἀγαθὸν	μὲν τὸν θεόν, δυνατὸν δὲ
[6, 12]	μυηθῇ, ἐπακούσας τῆς λεγούσης γραφῆς	Ἀγαθὸν	νηστεία μετὰ προσευχῆς· νηστεῖαι δὲ
[6, 2]	χρῆται ἐπισταμένως, οὐ κακὸν ἀλλ´	ἀγαθόν,	Πανύαςςις γράφει· Ὡς οἶνος θνητοῖσι
[6, 17]	καθάπερ φύσις τοῦ ἀγαθοποιοῦ τὸ	ἀγαθοποιεῖν,	ὡς τοῦ πυρὸς τὸ θερμαίνειν
[6, 7]	ἡ ἐπίτασις τῆς δικαιοσύνης εἰς	ἀγαθοποιίαν	ἐπιδέδωκεν, τούτῳ ἡ τελείωσις ἐν
[6, 17]	ἐστι κτήματα, καθάπερ φύσις τοῦ	ἀγαθοποιοῦ	τὸ ἀγαθοποιεῖν, ὡς τοῦ πυρὸς
[6, 9]	καὶ θεοειδὴς καὶ θεοείκελος ὁ	ἀγαθὸς	ἀνὴρ κατὰ ψυχὴν ὅ τε
[6, 16]	θεοῦ, πέπαυται ποιῶν ὁ θεός·	ἀγαθὸς	γὰρ ὤν, εἰ παύσεταί ποτε
[6, 17]	ἐθέλειν ἅπτεσθαι τῶν πραγμάτων προσῆκεν.	Ἀγαθὸς	γὰρ ὣν ὁ θεὸς διὰ
[6, 12]	ὁ θεός, οὐχ ᾗ φύσει	ἀγαθός	ἐστι, ταύτῃ μένει μακάριος καὶ
[6, 12]	ἀγαθά, θεὸς ὄντως καὶ πατὴρ	ἀγαθὸς	ὤν τε καὶ γινόμενος ἐν
[6, 17]	Κακὸν δὲ οὐκ ἂν ποιήσαι	ἀγαθός,	ὡς οὐδὲ τὸ φῶς σκότος
[6, 14]	δικαιοσύνη καὶ δικαία ἐστὶν ἡ	ἀγαθότης	αὐτοῦ. Κἂν παύσωνται ἄρα που
[6, 17]	τὴν θείαν διοίκησιν, τὴν ἄρρητον	ἀγαθότητα,	τὴν ἑκάστοτε εἰς τὸ ἄμεινον
[6, 15]	ὡς ἔοικεν, τοῦ κακοῦ καὶ	ἀγαθοῦ	βίου σῴζεται ὁ γνωστικός, Πλέον
[6, 12]	ἀπαραβάτως μένει. Τί γὰρ ὄφελος	ἀγαθοῦ	μὴ ἐνεργοῦντος μηδὲ ἀγαθύνοντος; ~Ὁ
[6, 17]	εὐμενέστερος τοῖς Ἕλλησιν εἰς τὸ	ἀγαθοὺς	ἄνδρας γίγνεσθαι γεγονέναι τῆς θείας
[6, 17]	δὴ θεοῦ, οὗ μόνον τὸ	ἀγαθύνειν	ἔργον ἐστίν, καὶ πάνθ´ ὅσα
[6, 12]	ὄφελος ἀγαθοῦ μὴ ἐνεργοῦντος μηδὲ	ἀγαθύνοντος;	~Ὁ τοίνυν μετριοπαθήσας τὰ πρῶτα
[6, 9]	πρὸς ἐξομοίωσιν τῷ καλῷ καὶ	ἀγαθῷ	εἶναι· οὐδὲ ἄρα φιλεῖ τινα
[6, 17]	αὐλητοῦ, οὕτως τὰ προτερήματα τῶν	ἀγαθῶν	ἀνδρῶν ἐστι κτήματα, καθάπερ φύσις
[6, 17]	θεοῦ βουλήσει μάλιστα ἡ τῶν	ἀγαθῶν	ἀνδρῶν προαίρεσις ὑπακούει. Διόπερ κοινὰ
[6, 9]	ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος τῶν ὄντως	ἀγαθῶν,	ἔχεσθαι δὲ ἀεὶ τῆς ἐπηβόλου
[6, 12]	καλὰς ἀγαθὰ καλοῦμεν· τῶν δὲ	ἀγαθῶν	ἴσμεν τὰ μὲν αὐτὰ δι´
[6, 9]	λόγους κεκτημένος, ἀλλὰ καὶ περὶ	ἀγαθῶν	καὶ περὶ κακῶν περί τε
[6, 17]	ὑπακούει. Διόπερ κοινὰ μὲν τῶν	ἀγαθῶν	{μέν} ἐστιν καὶ τῶν κακῶν
[6, 9]	τῶν παρακειμένων τοῖς πάθεσιν παθητικῶν	ἀγαθῶν,	μεταλαμβάνει ὁ γνωστικός, οἷον εὐφροσύνης
[6, 3]	δαιμόνων ἢ καὶ ἀγγέλων οὐκ	ἀγαθῶν	ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι. Αὐτίκα φασὶ
[6, 9]	μακάριος ὢν διὰ τὴν τῶν	ἀγαθῶν	περιουσίαν, ὥστε ἕνεκά γε τούτων
[6, 17]	τῶν θείων καὶ τῶν ἀνθρωπείων	ἀγαθῶν.	Τοῦ θεοῦ δὲ ἡ γῆ
[6, 9]	Ἀλλ´ οὐδὲ ἐκείνων τῶν θρυλουμένων	ἀγαθῶν,	τουτέστι τῶν παρακειμένων τοῖς πάθεσιν
[6, 17]	ὁ θεός· πρὸς γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	χρῆσιν ἀνδρῶν ἡ τῶν θεοδωρήτων
[6, 12]	ἀδιαλείπτοις εὐποιίαις, ἐν ταὐτότητι τῆς	ἀγαθωσύνης	ἀπαραβάτως μένει. Τί γὰρ ὄφελος
[6, 12]	τῇ δικαίᾳ ψυχῇ θεία τις	ἀγαθωσύνης	δύναμις κατά τε ἐπισκοπὴν κατά
[6, 16]	ἐποίησεν ὁ κύριος· εὐφρανθῶμεν καὶ	ἀγαλλιαθῶμεν	ἐν αὐτῇ» τουτέστι κατὰ τὴν
[6, 12]	καὶ εἰς ὕστερον. Τὴν δὲ	ἀγαλλίασιν	εὐφροσύνην εἶναί φασιν, ἐπιλογισμὸν οὖσαν
[6, 12]	γνωστική, ἡδονὰς ἀβλαβεῖς παρεχομένη καὶ	ἀγαλλίασιν	καὶ νῦν καὶ εἰς ὕστερον.
[6, 14]	τῇ ἐντολῇ ἀγνώμονες, γλυπτοῖς προσεσχηκότες	ἀγάλμασι,	ἂν μὴ μετανοήσωσι, κρίνονται, οἳ
[6, 18]	οὐδὲ τούτων ὧν σέβουσι τὰ	ἀγάλματα	εἶεν ἂν αἱ εἰκόνες· οὐ
[6, 14]	δοθεῖσι καλῶς ὑπό τε τῆς	ἄγαν	ἀμαθίας, μηδέπω πῶς χρηστέον ταῖς
[6, 11]	καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη. Οὐθὲν γὰρ	ἀγαπᾷ	ὁ θεὸς εἰ μὴ τὸν
[6, 11]	τῶνδ´ ἔξεστιν· Καὶ εἰ δικαιοσύνην	ἀγαπᾷ	τις, οἱ πόνοι ταύτης εἰσὶν
[6, 9]	τὴν κοινὴν ταύτην φιλίαν, ἀλλ´	ἀγαπᾷ	τὸν κτίστην διὰ τῶν κτισμάτων)
[6, 18]	τελειώσεως καὶ {τῷ} τὸν πλησίον	ἀγαπᾶν	καὶ εὐεργετεῖν δύνασθαι, οὐκ ἔσεσθε
[6, 15]	τῆς γνώσεως) Φροντὶς δὲ παιδείας	ἀγάπη,	ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς,
[6, 15]	γνώσεως) Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη,	ἀγάπη	δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς, προσοχὴ
[6, 9]	ἀλλ´ ἐκείνῃ γε τῇ γνωστικῇ	ἀγάπῃ,	δι´ ἣν καὶ ἡ κληρονομία
[6, 14]	ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν	ἀγάπῃ	προσμενοῦσιν αὐτῷ. Ὁρᾷς οἷα περὶ
[6, 9]	ἔτι ὄρεξις τοῦ ἀγαπῶντος ἡ	ἀγάπη,	στερκτικὴ δὲ οἰκείωσις, εἰς τὴν
[6, 15]	ἀγάπην γνώσεως, καὶ ἡ μὲν	ἀγάπη	τήρησις τῶν εἰς γνῶσιν ἀναγουσῶν
[6, 15]	εἶναι ποιεῖ θεοῦ. Εἰ ἄρα	ἀγάπη	τῆς γνώσεως ἄφθαρτον ποιεῖ καὶ
[6, 15]	ἄσκησις δὲ παιδείας συνίσταται δι´	ἀγάπην	γνώσεως, καὶ ἡ μὲν ἀγάπη
[6, 9]	ἄλλοις ἄδηλον. Κἄστιν αὐτῷ δι´	ἀγάπην	ἐνεστὸς ἤδη τὸ μέλλον· πεπίστευκεν
[6, 15]	εἰς γνῶσιν μεμυημένοις, τοῖς δι´	ἀγάπην	ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν, τὸ φῶς
[6, 9]	τελειωθεῖσα τῇ μυστικῇ ἀμετάπτωτος δι´	ἀγάπην	μένει· οὐ γὰρ μόνον τὸ
[6, 15]	παιδείας. Εἶτα ἐπιλέγει, τὴν τελειωτικὴν	ἀγάπην	παρατιθέμενος, διὰ λόγου συλλογιστικοῦ καὶ
[6, 9]	ἀποδημῶν πρὸς τὸν κύριον δι´	ἀγάπην	τὴν πρὸς αὐτόν, κἂν τὸ
[6, 8]	οὐδὲ ἀδίδακτον· ὁ γὰρ δι´	ἀγάπην	τὴν πρὸς ἡμᾶς παθὼν οὐδὲν
[6, 12]	ἐπιφανῆ, φῶς ἡνωμένον ψυχῇ δι´	ἀγάπης	ἀδιαστάτου, θεοφορούσης καὶ θεοφορουμένης. Ἐνταῦθα
[6, 9]	αὐτὸν τῆς πρὸς τὸν θεὸν	ἀγάπης	δύναται) οὔτε εὐθυμίας χρεία ἐστίν
[6, 9]	θεὸν ἀπειληφότι καὶ διὰ τῆς	ἀγάπης	ἑαυτὸν εἰς τοὺς φίλους ἐγγεγραφότι;
[6, 9]	τοῖς καλοῖς τὸ εἶναι δι´	ἀγάπης	ἔχων τοῦ κάλλους. θάρσους τε
[6, 15]	ἰδιοπραγίας καὶ τῆς πρὸς θεὸν	ἀγάπης	ἡ δικαιοσύνη. Διὰ πολλὰς τοίνυν
[6, 9]	δ´ ἐν οἷς ἔσται, δι´	ἀγάπης	ἤδη γενόμενος, τὴν ἐλπίδα προειληφὼς
[6, 13]	τῇ γνώσει τῇ δικαίᾳ δι´	ἀγάπης	θεοῦ ἐπὶ τὴν ἁγίαν μονὴν
[6, 9]	γὰρ τὸν ἅπαξ τελειωθέντα δι´	ἀγάπης	καὶ τὴν ἀπλήρωτον τῆς θεωρίας
[6, 12]	γονεῖς τῆς πρὸς τὸν θεὸν	ἀγάπης	καὶ τῆς ἐν βίῳ δικαιοσύνης
[6, 12]	ἔννοιαν πᾶσαν {τὴν} ὥραν, δι´	ἀγάπης	οἰκειούμενος τῷ θεῷ. Καὶ τὰ
[6, 9]	τούτῳ χρεία, τὴν ἐκ τῆς	ἀγάπης	οἰκείωσιν πρὸς τὸν ἀπαθῆ θεὸν
[6, 9]	ἔοικεν, οὗτοι τὸ θεῖον τῆς	ἀγάπης·	οὐ γάρ ἐστιν ἔτι ὄρεξις
[6, 9]	τῶν μελλόντων κατάληψιν εἰδὼς δι´	ἀγάπης	προαπαντᾷ τῷ μέλλοντι. Αὐτίκα οὐδὲ
[6, 9]	ἄλλων τινός, συνὼν ἤδη δι´	ἀγάπης	τῷ ἐραστῷ, ᾧ δὴ ᾠκείωται
[6, 9]	τοῦ ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ τῆς	ἀγάπης	φθάσας προείληφεν ὁ γνωστικός; ἦ
[6, 3]	ἀλλ´ ἀκουσάτωσαν τοῦ ψαλμῳδοῦ· ὡς	ἀγαπητὰ	τὰ σκηνώματά σου, κύριε τῶν
[6, 7]	καὶ τῆς τοῦ βίου καθαρότητος,	ἀγαπητικῶς	καὶ φιλητικῶς διατεθεῖσα πρὸς τὴν
[6, 6]	τὸ πρόσωπον αὐτοῦ. ὁ δὲ	ἀγαπῶν	ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν.
[6, 9]	ἕξει μένει τῇ ἀμεταβόλῳ γνωστικῶς	ἀγαπῶν,	οὐδ´ ἄρα ζηλώσει ἐξομοιωθῆναι τοῖς
[6, 8]	μὴ σοφὸς καὶ ἐπιστήμων καὶ	ἀγαπῶν	τὸν κύριον αὐτοῦ; Ἔστω» τοίνυν
[6, 9]	τι συγκινήσει αὐτὸν πρὸς θυμόν,	ἀγαπῶντα	ἀεὶ τὸν θεὸν καὶ πρὸς
[6, 7]	φίλαυτον εἶναι, ἀλλὰ τὸν θεὸν	ἀγαπῶντα	τῷ ὄντι Ὅσιον μετὰ φρονήσεως»
[6, 9]	γάρ ἐστιν ἔτι ὄρεξις τοῦ	ἀγαπῶντος	ἡ ἀγάπη, στερκτικὴ δὲ οἰκείωσις,
[6, 15]	καὶ εὐχερῶς θεωρεῖται ὑπὸ τῶν	ἀγαπώντων	αὐτήν· φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι.
[6, 17]	πρόσω ἐπὶ τὴν ζήτησιν, κἀνθένδε	ἀγαπῶσι	μὲν μαθητευσάμενοι, γνώσεως δὲ ὀριγνώμενοι
[6, 8]	προφητεύει, ἀληθῆ ἄρα ἐρεῖ. Εἰ	ἀγγελικὰ	καὶ φωτεινά, προφητεύσει καὶ ὠφέλιμα
[6, 13]	ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων μιμήματα, οἶμαι,	ἀγγελικῆς	δόξης κἀκείνης τῆς οἰκονομίας τυγχάνουσιν,
[6, 7]	οὔτε γάρ, ὡς μηνύουσιν οἱ	ἄγγελοι	καθὸ ἄγγελοι, οὕτως ἀκούουσιν ἄνθρωποι,
[6, 7]	ὡς μηνύουσιν οἱ ἄγγελοι καθὸ	ἄγγελοι,	οὕτως ἀκούουσιν ἄνθρωποι, οὔθ´, ὡς
[6, 5]	θεὸν γινώσκειν οὐκ ἐπίστανται, λατρεύοντες	ἀγγέλοις	καὶ ἀρχαγγέλοις, μηνὶ καὶ σελήνῃ.
[6, 7]	ἂν ὄργανά τις δῴη φωνῆς	ἀγγέλοις,	χείλη λέγω καὶ τὰ τούτοις
[6, 8]	γραφὴ μετασχηματίζεσθαι τὸν διάβολον εἰς	ἄγγελον	φωτός» τί ποιήσοντα; εὔδηλον, ὅτι
[6, 8]	ὅτι προφητεύσοντα. Εἰ δὲ ὡς	ἄγγελος	φωτὸς προφητεύει, ἀληθῆ ἄρα ἐρεῖ.
[6, 7]	κεχωρισμένον. ἤδη δὲ καὶ τοὺς	ἀγγέλους	μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν τὴν ἀλήθειαν καὶ
[6, 3]	εἴτ´ οὖν θεοὺς εἴτε καὶ	ἀγγέλους	τὰς ψυχὰς ταύτας λέγοιμεν. Αὐτίκα
[6, 12]	γέλως, οὐκ ἀπιστησάσης, οἶμαι, τῷ	ἀγγέλῳ,	καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην αὖθις τὴν
[6, 17]	ἔθνη καὶ πόλεις νενέμηνται τῶν	ἀγγέλων	αἱ προστασίαι, τάχα δὲ καὶ
[6, 16]	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχοντες πρωτόγονοι	ἀγγέλων	ἄρχοντες, ἑπτὰ δὲ καὶ οἱ
[6, 17]	καθίσταται, συμπαρακαλούντων ἀγγέλων· καὶ δι´	ἀγγέλων	γὰρ ἡ θεία δύναμις παρέχει
[6, 17]	ἀνθρώπους ὠφέλεια γνώριμος καθίσταται, συμπαρακαλούντων	ἀγγέλων·	καὶ δι´ ἀγγέλων γὰρ ἡ
[6, 3]	μὲν τούτων ἐν τῷ περὶ	ἀγγέλων	λόγῳ προϊούσης τῆς γραφῆς κατὰ
[6, 15]	ὀνομάτων δηλούμενα διορῶσι, τὸν μετὰ	ἀγγέλων	Μωυσέα πολυπραγμονοῦντες. Ἀμέλει καὶ τῶν
[6, 15]	ἅγιοι τοῦ Ἰσραὴλ ταῖς τῶν	ἀγγέλων	ὀπτασίαις, οὕτως καὶ ἡμεῖς ταῖς
[6, 3]	κατά τινα δαιμόνων ἢ καὶ	ἀγγέλων	οὐκ ἀγαθῶν ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι.
[6, 7]	οὐδέπω γὰρ μεμαθήκεσαν, ἀλλ´ οὐδὲ	ἀγγέλων	τις, οὔτε γάρ, ὡς μηνύουσιν
[6, 15]	Ναυῆ, καὶ τὸν μὲν μετ´	ἀγγέλων,	τὸν δὲ ἐπὶ τὰ ὄρη
[6, 15]	ταῖς καὶ ἐπὶ ἑτέρας ἐννοίας	ἄγειν	δυναμέναις. Αὐτίκα οἱ προφῆται πάντες
[6, 16]	τὸ πᾶν ἢ τὸν κόσμον	ἀγένητον	ἢ τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ
[6, 16]	οὐ τάσσεται· ἐν ταὐτότητι γὰρ	ἀγενήτῳ	ὁ ὢν αὐτὸς μόνος. Τρίτος
[6, 2]	Ἀθάμαντος τοῦ Πυθαγορείου εἰπόντος Ὦδε	ἀγέννατος	παντὸς ἀρχὰ καὶ ῥιζώματα τέσσαρα
[6, 7]	Ἐπεὶ δὲ ἓν μὲν τὸ	ἀγέννητον	ὁ παντοκράτωρ θεός, ἓν δὲ
[6, 18]	ἀσθενὴς καὶ ἐπίκηρος περὶ τοῦ	ἀγεννήτου	καὶ ἀφθάρτου καὶ τὸ ἔργον
[6, 16]	ἐπιτήδεια, καὶ αὐτά τε πείθεται	ἄγεταί	τε πρὸς τῶν ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς,
[6, 2]	τόνδε φυγόντες αἰεὶ δὴ μέλλοιμεν	ἀγήρω	τ´ ἀθανάτω τε ἔσσεσθ´, οὔτε
[6, 11]	πως· Ζεῦ πάντων ἀρχά, πάντων	ἁγήτωρ,	Ζεῦ, σοὶ πέμπω ταύταν ὕμνων
[6, 9]	διὰ τὸ σῶμα, δυνάμει συνεχόμενον	ἁγίᾳ,	ἀλλ´ ὡς μὴ τοὺς συνόντας
[6, 8]	τούτων λόγον ἡμῖν τὸν διδάσκαλον,	ἅγια	ἁγίων καὶ ἔτι τούτων κατ´
[6, 11]	δὲ ἐκ τῶνδε εἰς τὰ	ἅγια	καὶ τῶν ἁγίων τὰ ἅγια
[6, 11]	ἅγια καὶ τῶν ἁγίων τὰ	ἅγια	μεταγούσης ἡμᾶς. Τὰ μὲν γὰρ
[6, 15]	κυρίου καὶ σὺν αὐτῇ τὰ	ἅγια	μυστήρια ἐδιώχθησαν, ἐφονεύθησαν, καθάπερ καὶ
[6, 17]	ἡμῖν θαυμαστὰ τῷ ὄντι καὶ	ἅγια	τὰ τῆς ἀρετῆς ὑποδείγματα διὰ
[6, 15]	εἰς γνῶσιν ἐγκρίτοις τηρούμενα τὰ	ἅγια	τῶν προφητειῶν μυστήρια ταῖς παραβολαῖς
[6, 7]	ὅταν πολυτρόπως ἡ γνωστικὴ ψυχὴ	ἁγιάζηται	κατὰ τὴν ἀποχὴν τῶν γεωδῶν
[6, 16]	τῶν αἰτίων. Καὶ μυρία τοιαῦτα	ἁγιάζων	τὸν ἀριθμὸν παρατίθεται Ἕρμιππος ὁ
[6, 15]	ἐγγράψαι τινά, τὴν γνῶσιν τὴν	ἁγίαν	διὰ τῆς τῶν γραφῶν ἐξηγήσεως
[6, 13]	δι´ ἀγάπης θεοῦ ἐπὶ τὴν	ἁγίαν	μονὴν καθάπερ οἱ ἀπόστολοι, οὐχ,
[6, 2]	δώρων πολλὰ κάκ´ ἀνθρώποισι πέλονται,	Ἀγίας	ἐποίησεν· Δῶρα γὰρ ἀνθρώπων νοῦν
[6, 14]	διὰ ζητήσεως ἀληθοῦς, διὰ προσφορᾶς	ἁγίας,	δι´ εὐχῆς μακαρίας, αἰνοῦσα, ὑμνοῦσα,
[6, 15]	δόξῃ τῇ Μωυσέως καὶ οἱ	ἅγιοι	τοῦ Ἰσραὴλ ταῖς τῶν ἀγγέλων
[6, 14]	ἐν υἱοῖς θεοῦ καὶ ἐν	ἁγίοις	ὁ κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν; Οὐ
[6, 15]	ἄλλοις βαρβάροις σοφοὺς ἠγνοηκέναι τὸ	ἅγιον	ἐπιδείξῃ πνεῦμα τὴν ἐσομένην τοῦ
[6, 11]	οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν	ἅγιον	θεοῦ» κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον.
[6, 17]	προσλαμβάνει μετὰ τὴν βεβαίαν πίστιν	ἅγιον	κατ´ ἐπισκοπὴν ὁ πιστεύσας πνεῦμα.
[6, 18]	καὶ τῷ ἁγίῳ πνεύματι τὸ	ἅγιον	πνεῦμα θεωρεῖν ἐθίζοντες, Ὃτι πνεῦμα
[6, 15]	τῇ ψυχῇ. Καὶ γὰρ τὸ	ἅγιον	πνεῦμα ταύτῃ πως μεταφυτεύεται διανενεμημένον
[6, 11]	δέδωκας σοφίαν καὶ ἔπεμψας τὸ	ἅγιόν	σου πνεῦμα ἀπὸ ὑψίστων; καὶ
[6, 6]	τῷ κυρίῳ, οὕτως ὁ λαὸς	ἅγιος	ἅπας ἐστὶν σὺν τῷ Ἰουδαίῳ
[6, 7]	δεῖ τὸν θεὸν ἐμβοᾶν, ἀπροσίτῳ	ἁγιότητι	καὶ ἀρχαγγέλων αὐτῶν κεχωρισμένον. ἤδη
[6, 7]	ᾧ οἰκεῖ, ἐξιδιοποιούμενον εἰς εἰλικρίνειαν	ἁγίου	νεώ· ὁ δὲ ἐν τῷ
[6, 15]	ἑτέρως ἐκδεξάμενοι τὰ ὑπὸ τοῦ	ἁγίου	πνεύματος σωτηρίως εἰρημένα. Διὸ δὴ
[6, 16]	τὸ διὰ τῆς πίστεως προσγινόμενον	ἁγίου	πνεύματος χαρακτηριστικὸν ἰδίωμα. Ἕτι πρὸς
[6, 7]	αὐτὸς κατὰ τὴν παρουσίαν τοὺς	ἁγίους	ἐδίδαξεν ἀποστόλους, σοφία εἴη ἂν
[6, 15]	καὶ ἄνθρακες πυρός» ἐπικεκρυμμένους τοὺς	ἁγίους	λόγους εἶναι διδάσκων. Καὶ δὴ
[6, 14]	τὸν Δαβὶδ καταπαύσουσιν ἐν ὄρει	ἁγίῳ	θεοῦ» τῇ ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ, καθ´
[6, 18]	οἷον θελήματι θέλημα καὶ τῷ	ἁγίῳ	πνεύματι τὸ ἅγιον πνεῦμα θεωρεῖν
[6, 10]	χρὴ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ	ἁγίῳ	τοῦ κυρίου κατὰ τὸν προφήτην
[6, 11]	παρέχεται ἀναλογία εἰς παραπομπὴν τῶν	ἁγίων	ἐκείνων μονῶν, ὧν τὰς διαφορὰς
[6, 8]	λόγον ἡμῖν τὸν διδάσκαλον, ἅγια	ἁγίων	καὶ ἔτι τούτων κατ´ ἐπανάβασιν
[6, 11]	εἰς τὰ ἅγια καὶ τῶν	ἁγίων	τὰ ἅγια μεταγούσης ἡμᾶς. Τὰ
[6, 3]	τῆς θείας δυνάμεως διὰ τῶν	ἁγίως	βεβιωκότων εἰς τὴν ἡμετέραν ἐπιστροφὴν
[6, 8]	ἔτι τούτων κατ´ ἐπανάβασιν τὰ	ἁγιώτερα	ἀποκαλύψαντος τοῖς γνησίως καὶ μὴ
[6, 2]	ἄρχεται· Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς Ὀλυμπίου	ἀγλαὰ	τέκνα. Πάλιν αὖ τὸ Ὁμηρικὸν
[6, 7]	Τὰ λόγια γὰρ κυρίου λόγια	ἁγνά,	ἀργύριον πεπυρωμένον δοκίμιον, τῇ γῇ
[6, 6]	ἤδη καὶ αὐτὸς ὡς βοῦς	ἁγνίζεται.	Αὐτίκα φησὶν ὁ προφήτης· Σειρῆνες
[6, 7]	τὴν ἀποχὴν τῶν γεωδῶν πυρώσεων.	Ἁγνίζεται	δὲ καὶ τὸ σῶμα, ἐν
[6, 2]	ἀγῶνα τουτονί, οὐδ´ ἕνα ὑμῶν	ἀγνοεῖν	ἡγοῦμαι. Ἰσοκράτους πάλιν εἰρηκότος Ὥσπερ
[6, 6]	εἴρηται ταῖς λογικαῖς· Ὅσα ἐν	ἀγνοίᾳ	τις ὑμῶν ἐποίησεν μὴ εἰδὼς
[6, 5]	αὐτὸς διασαφήσει Πέτρος ἐπιφέρων· Ὅτι	ἀγνοίᾳ	φερόμενοι καὶ μὴ ἐπιστάμενοι τὸν
[6, 14]	θείαις δωρεαῖς ἐγνωκότες. Ἀμαθία δὲ	ἀγνοίας	αἰτία. Καί μοι δοκεῖ κομπώδους
[6, 16]	διαθηκῶν. Ἀνεκαινίσθησαν οὖν μυστικῶς, πλεοναζούσης	ἀγνοίας	ἅμα καὶ ἁμαρτίας. Δισσῶς, ὡς
[6, 14]	κακὸν μὲν οὐδὲν ἄλλο πλὴν	ἀγνοίας	εἶναι νομίζουσα καὶ τῆς μὴ
[6, 14]	φυλάττουσα διανοήμασι σεμνοῖς καὶ λόγοις	ἁγνοῖς	καὶ τοῖς δικαίοις ἔργοις. Οὕτως
[6, 14]	τοῦ θεοῦ λαβεῖν τὰ ἀγαθά,	ἀγνοοῦντες	τὰ ὄντως ἀγαθά, οὐδ´ ἂν
[6, 8]	ἤτω γοργὸς ἐν ἔργοις, ἤτω	ἁγνός.	Τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν ὀφείλει,
[6, 14]	κἀν ταύτῃ γενόμενοι τῇ ἐντολῇ	ἀγνώμονες,	γλυπτοῖς προσεσχηκότες ἀγάλμασι, ἂν μὴ
[6, 3]	ἀλλὰ καὶ ταῖς γυναιξὶν αὐτῶν	ἀγονίας	αἰτίου γινομένου, παῦσαι τὸν ἄνεμον·
[6, 3]	Ἑλλάδα πολυχρονίως φθείροντος καὶ ἐπεχούσης	ἀγονίας	καρπῶν, οἱ καταλειφθέντες, φασί, διὰ
[6, 16]	τὸν ἑπτὰ ἀριθμὸν ἀμήτορα καὶ	ἄγονον	λογίζονται, τὸ σάββατον ἑρμηνεύοντες καὶ
[6, 17]	συνασκήσεως κοινῆς εἰς σύνεσιν ἰδίαν	ἄγονται·	παραδεξάμενοι δὲ τὸν θεμέλιον τῆς
[6, 8]	τε ἐν Ἕλλησιν εἰς δικαιοσύνην	ἀγόντων	τῶν τε ἐν βαρβάροις. Σαφῶς
[6, 7]	οὐκ ἐξέθρεψάν τινες, γῇ δὲ	ἀγόνῳ	καὶ ἀνομβρίᾳ παραδεδωκότες ἀγρίαις συνεπνίξαντο
[6, 6]	κολάσεις τοῦ θεοῦ εἰς ἐπιστροφὴν	ἄγουσαι	καὶ τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ
[6, 5]	μὴ σελήνη φανῇ, σάββατον οὐκ	ἄγουσι	τὸ λεγόμενον πρῶτον, οὐδὲ νεομηνίαν
[6, 5]	τὸ λεγόμενον πρῶτον, οὐδὲ νεομηνίαν	ἄγουσιν	οὔτε ἄζυμα οὔτε ἑορτὴν οὔτε
[6, 15]	ἔτι κατ´ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν	ἄγραφον	τυγχάνουσαν διὰ τὸ μηδέπω γινώσκεσθαι·
[6, 15]	τοὺς ἀποστόλους ἡ τῆς ἐγγράφου	ἄγραφος	ἤδη καὶ εἰς ἡμᾶς διαδίδοται
[6, 7]	εἰς ὀλίγους ἐκ τῶν ἀποστόλων	ἀγράφως	παραδοθεῖσα κατελήλυθεν. Ἐντεῦθεν δὲ ἄρα
[6, 15]	ὣς δὲ καὶ ὁ φιλόσοφος,	ἀγρίᾳ	εἰκαζόμενος ἐλαίᾳ, πολὺ τὸ ἄπεπτον
[6, 15]	ὑπάρχει, καὶ τὸ αἴτιον τοῦ	ἄγρια	εἶναι αὐτὰ στέρησις δυνάμεως πεπτικῆς.
[6, 15]	πλείονα τὴν τροφὴν ἐπισπώμενα τὰ	ἄγρια	τῶν δένδρων διὰ τὸ μὴ
[6, 15]	μὴ δύνασθαι πέττειν. Τὰ οὖν	ἄγρια	τῶν ἡμέρων ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ
[6, 15]	Ὁ τρίτος δὲ ἐγκεντρισμὸς τῶν	ἀγριάδων	καὶ τῶν αἱρετικῶν ἅπτεται τῶν
[6, 7]	δὲ ἀγόνῳ καὶ ἀνομβρίᾳ παραδεδωκότες	ἀγρίαις	συνεπνίξαντο βοτάναις, καθάπερ οἱ Φαρισαῖοι
[6, 15]	ἡ ἐγκεντρισθεῖσα ἐλαία διὰ τὸ	ἀγρίαν	ἐμφύεσθαι· οἷον δὲ ἥδε πέττειν
[6, 15]	ἤδη πρότερον ἐμηνύσαμεν. Αὐτίκα ἡ	ἀγριέλαιος	ἐγκεντρίζεται εἰς τὴν πιότητα τῆς
[6, 15]	ἡμέρῳ ἐγκαταφυτευθεὶς γνώσει, καθάπερ ἡ	ἀγριέλαιος	ἐγκεντρισθεῖσα τῷ ὄντως καλῷ καὶ
[6, 15]	κελεύσματος θείου βεβλάστηκεν. Διὸ κἂν	ἀγριέλαιος	ὁ κότινος τυγχάνῃ, ἀλλὰ τοὺς
[6, 6]	τῆς ἄρκτου ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου καὶ	ἀγρίου	θηρίου· τίκτει δὲ τὸ ζῷον
[6, 6]	κόσμου, ἐπεὶ τοὺς εἰς πίστιν	ἀγρίους	καὶ ῥυπαροὺς τὸν βίον μηδὲ
[6, 15]	καὶ τῶν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς	ἀγρίων	παθῶν. Κατ´ ἐπίστασιν οὖν, ὡς
[6, 2]	ἱστορικὸν γράφοντα· Ἀλλὰ καὶ τῶν	ἀγρίων	φυτῶν οὐθὲν ἡμεροῦσθαι πέφυκεν, ὅταν
[6, 11]	καθάπερ οἱ τοῦ Ὀδυσσέως ἑταῖροι	ἀγροίκως	μετίασι τὸν λόγον, οὐ τὰς
[6, 5]	θηρία σὺν κτήνεσι τετραπόδοις τοῦ	ἀγροῦ,	γαλᾶς τε καὶ μῦς αἰλούρους
[6, 6]	ἀκαθάρτων ζῴων τὰ θηρία τοῦ	ἀγροῦ	γιγνώσκεται, τουτέστι τοῦ κόσμου, ἐπεὶ
[6, 6]	καὶ τὰ θηρία πάντα τοῦ	ἀγροῦ.	τῶν ἀκαθάρτων ζῴων τὰ θηρία
[6, 15]	αὐτῆς φρονήσεως τελειότης, καὶ ὁ	ἀγρυπνήσας	δι´ αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται·
[6, 15]	ἐναντιῶνται τῇ κατὰ τὴν ἀλήθειαν	ἀγωγῇ,	καθ´ ἡμῶν ἐστιν. Αὐτίκα ὁ
[6, 15]	περικοπὴν σημειωσάμενοι παραστήσομεν, τὴν γνωστικὴν	ἀγωγὴν	κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας κανόνα
[6, 1]	διαιρούμενος βίβλοις τὴν ἐκ παίδων	ἀγωγήν	τε καὶ τροφὴν παρέστησεν, τουτέστιν
[6, 7]	οὐ τὴν κατὰ ἑκάστην αἵρεσιν	ἀγωγήν	φαμεν, ἀλλ´, ὅπερ ὄντως ἐστὶ
[6, 15]	κυρίῳ ἐπὶ τἀληθὲς καὶ κύριον	ἄγων	τὸν συνιέντα, ἤ, ὥς τινές
[6, 2]	Ἀθηναῖοι, σπουδὴ περὶ τουτονὶ τὸν	ἀγῶνα	καὶ παραγγελία γέγονεν, σχεδὸν οἶμαι
[6, 14]	χρηστέον. Τὸν γοῦν τῆς ἐλευθερίας	ἀγῶνα	οὐ μόνον ἐν πολέμοις ἀγωνίζονται
[6, 2]	καὶ παράταξις γεγένηται περὶ τὸν	ἀγῶνα	τουτονί, οὐδ´ ἕνα ὑμῶν ἀγνοεῖν
[6, 12]	εἰς αὐτὴν καὶ δι´ αὐτὴν	ἀγωνίζεσθαι)	τὰ δὲ δι´ ἕτερα, ὡς
[6, 14]	ἀγῶνα οὐ μόνον ἐν πολέμοις	ἀγωνίζονται	οἱ πολέμων ἀθληταί, ἀλλὰ καὶ
[6, 12]	ἡμῖν, πότερον τέλειος ἐπλάσθη ὁ	Ἀδὰμ	ἢ ἀτελής· ἀλλ´ εἰ μὲν
[6, 12]	τῆς ἐν βίῳ δικαιοσύνης προτιμῶν.	Ἀδελφὴ	δὲ τούτῳ ἡ γυνὴ μετὰ
[6, 12]	τοῖς τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς ἂν	ἀδελφὴ	τῷ ὄντι ἐσομένη καὶ μετὰ
[6, 12]	Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος, οἰκείως αὐτὴν	ἀδελφὴν	προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν, ἀλλ´ {οὔτε}
[6, 2]	καὶ πατρὸς οὐκ ἔτ´ ὄντων,	ἀδελφὸν	ἄλλον οὐχ ἕξω. Πρὸς τούτοις
[6, 2]	καὶ πατρὸς τετευχότων, οὐκ ἔστ´	ἀδελφὸς	ὅστις ἂν βλάστοι ποτέ, Ἡρόδοτος
[6, 3]	γοῦν αὐτὸν φιλοφρόνως Δαμάσου τοῦ	ἀδελφοῦ	τεκμηράμενος ἔκ τινων ἀστέρων πολὺν
[6, 2]	τὸν κίνδυνον τὸν παρόντα διαφυγόντας	ἀδεῶς	διάγειν τὸν ἐπίλοιπον χρόνον, οὐκ
[6, 9]	πίστεως γνωστικῆς, ὃ τοῖς ἄλλοις	ἄδηλον.	Κἄστιν αὐτῷ δι´ ἀγάπην ἐνεστὸς
[6, 7]	αἱρέσεων (τῶν κατὰ φιλοσοφίαν λέγω)	ἀδιάβλητα	δόγματα μετὰ τοῦ ὁμολογουμένου βίου
[6, 12]	ὤν τε καὶ γινόμενος ἐν	ἀδιαλείπτοις	εὐποιίαις, ἐν ταὐτότητι τῆς ἀγαθωσύνης
[6, 9]	αὐξήσεως, ἔπειτα δὲ ἐκ τῆς	ἀδιαλείπτου	μελέτης εἰς ἕξιν ἔρχεται, οὕτως
[6, 12]	τὸ παρεῖναι αὐτὴν καὶ ἐν	ἀδιαλείπτῳ	θεωρίᾳ ἡμᾶς εἶναι καὶ εἰς
[6, 12]	φῶς ἡνωμένον ψυχῇ δι´ ἀγάπης	ἀδιαστάτου,	θεοφορούσης καὶ θεοφορουμένης. Ἐνταῦθα ἡ
[6, 2]	τὸ κλεπτικὸν διελέγξας εἶδος αὐτῶν,	ἀδιαφόρως	τοῖς χρόνοις καταχρώμενος, ἐπὶ τὰ
[6, 8]	υἱῷ τοῦ θεοῦ, ὅθεν οὐδὲ	ἀδίδακτον·	ὁ γὰρ δι´ ἀγάπην τὴν
[6, 17]	μελλόντων. Καὶ τὰ πλεῖστα τῶν	ἀδικημάτων	διὰ τοῦτο λανθάνει, ὅτι προσοικονομοῦνται
[6, 12]	καὶ οὐχ εὑρέθη ἐν ἐμοὶ	ἀδικία,	ὅπως ἂν μὴ λαλήσῃ τὸ
[6, 6]	πρόσωπον αὐτοῦ. ὁ δὲ ἀγαπῶν	ἀδικίαν	μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. Εἰ
[6, 17]	ἄτοπον τὴν ἀταξίαν καὶ τὴν	ἀδικίαν	προσνέμοντας τῷ διαβόλῳ ἐναρέτου πράγματος
[6, 6]	τῶν ἁμαρτωλῶν ὑπολάβοι εἶναι ψυχάς,	ἀδικίαν	τῆς προνοίας καταχέων; Τί δ´;
[6, 14]	ἀρετὰν ἀλλάξομαι ἀντ´ ἀδίκου κέρδους.	ἄδικον	δὲ ἄντικρυς κέρδος ἡδονὴ καὶ
[6, 12]	οὐδαμῇ οὐδαμῶς χωλεύουσα, ἵνα μὴ	ἄδικός	τε καὶ ἄνισος φανῇ. ᾗ
[6, 14]	μήποτε τὰν ἀρετὰν ἀλλάξομαι ἀντ´	ἀδίκου	κέρδους. ἄδικον δὲ ἄντικρυς κέρδος
[6, 3]	ὁ βρέχων ἐπὶ δικαίους καὶ	ἀδίκους»	διὰ τῶν ὑποτεταγμένων δυνάμεων εἷς
[6, 16]	ὁ κλέπτων τὰ ἀλλότρια μεγάλως	ἀδικῶν	εἰκότως περιπίπτει τοῖς ἐπαξίοις κακοῖς,
[6, 12]	Μὴ τοίνυν λεγόντων ὡς ὁ	ἀδικῶν	καὶ ἁμαρτάνων κατ´ ἐνέργειαν δαιμόνων
[6, 6]	τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ» ἵνα μὴ	ἀδίκως	κριθῶσιν. Εἰ τοίνυν τοὺς ἐν
[6, 6]	τοῦτο εὐηγγελίσατο, ἵνα μὴ καταδικασθῶσιν	ἀδίκως,	πῶς οὐ καὶ τοὺς προεξεληλυθότας
[6, 3]	οἱ δὲ ἄλλοι πάντα ἀπώλεσαν	ἀδοκήτου	καὶ πολλοῦ καταρρήξαντος ὄμβρου. Πῶς
[6, 15]	εὕρεσιν τῆς ἀληθείας οὐδὲ αὐτὰ	ἀδόκιμα.	Ἡ γοῦν φιλοσοφία, πρόνοιαν καταγγέλλουσα
[6, 18]	καὶ ποιητῶν) οὐδὲ τὴν οὐσίαν	(ἀδύνατον	γάρ) ἀλλὰ τὴν δύναμιν καὶ
[6, 9]	ταῦτα κακά, ἀλλ´ ἤδη ἀγαθά.	Ἀδύνατον	γὰρ τὸν ἅπαξ τελειωθέντα δι´
[6, 17]	μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν δεῦρο ἥκειν	ἀδύνατον	εἶναι λέγειν πάντα τὰ ἐπὶ
[6, 9]	ἐν τῷ τρεπομένῳ τὸ ἄτρεπτον	ἀδύνατον	λαβεῖν πῆξιν καὶ σύστασιν, ἐν
[6, 18]	φύσει ὁ ἀνθρώπειος λόγος καὶ	ἀδύνατος	φράσαι θεόν, οὐ τοὔνομα λέγω
[6, 2]	φησι τὸ ἰαμβεῖον· Ἐχθρῶν δ´	ἄδωρα	δῶρα καὶ οὐκ ὀνήσιμα. Σόλωνος
[6, 9]	λόγον πρεσβεύσει, τοῖς νοητοῖς προσκείμενος	ἀεί,	ἀπ´ ἐκείνων ἄνωθεν τῶν ἀρχετύπων
[6, 14]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον ἐνεργείας,	ἀεὶ	δὲ εὐχαριστοῦσα ἐπὶ πᾶσι τῷ
[6, 4]	βιβλίων τέσσαρα ὄντα τὸν ἀριθμὸν	ἀεὶ	διὰ στόματος ἔχειν χρή, ὧν
[6, 6]	φθάνει, πάντῃ δέ ἐστι καὶ	ἀεὶ	ἐργάζεται. Αὐτίκα ἐν τῷ Πέτρου
[6, 9]	μεταβαλλόμενοι, ἀλλ´ ἐν ἕξει ἀσκήσεως	ἀεὶ	μένοντες ἀναλλοίωτοι μετά γε τὴν
[6, 9]	τῶν ἔξωθεν ὑπεισιόντων καὶ προσπιπτόντων	ἀεὶ	μεταβάλλεται, πῶς ἄν ποτε ἐν
[6, 18]	δ´ ἡμῖν ἐν τοῖς κυριωτάτοις	ἀεί	ποτε διατρίβει· εἰ δέ που
[6, 10]	καὶ τῇ περιφορᾷ συμπεριπολήσει, ἱστορῶν	ἀεὶ	τὰ θεῖα καὶ τὴν πρὸς
[6, 15]	ἵνα ζητητικοὶ ὑπάρχωμεν καὶ προσαγρυπνῶμεν	ἀεὶ	τῇ τῶν σωτηρίων λόγων εὑρέσει,
[6, 9]	τῶν ὄντως ἀγαθῶν, ἔχεσθαι δὲ	ἀεὶ	τῆς ἐπηβόλου καὶ κατορθωτικῆς πίστεως.
[6, 9]	συγκινήσει αὐτὸν πρὸς θυμόν, ἀγαπῶντα	ἀεὶ	τὸν θεὸν καὶ πρὸς τούτῳ
[6, 2]	π} ομαι βρύοντα μίτραις πολυανθέμοις	ἀείδειν·	ὅδε καὶ θεῶν δυνάστης, ὅδε
[6, 2]	μορφαὶ τῶν δαιμονίων, πολλὰ δ´	ἀέλπτως	κραίνουσι θεοί, ὁ τραγικὸς ὁμοίως
[6, 5]	καὶ δι´ ὅν ἐστιν, ἀκατάληπτος,	ἀέναος,	ἄφθαρτος, ἀποίητος, ὃς τὰ πάντα
[6, 16]	γεινομένης· τῇ τριτάτῃ δὲ γένειον	ἀεξομένων	ἐπὶ γυίων λαχνοῦται, χροιῆς ἄνθος
[6, 17]	Ναὶ μὴν ὡς τὸν αὐτὸν	ἀέρα	ἀναπνεῖ τὰ ζῷα ἅπαντα, ἄλλα
[6, 7]	σπλάγχνα καὶ πνεῦμα καὶ πλησσόμενον	ἀέρα.	Πολλοῦ γε δεῖ τὸν θεὸν
[6, 16]	ἄστρα, νέφη, φῶς, πνεῦμα, ὕδωρ,	ἀέρα,	σκότος, πῦρ. Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος
[6, 5]	ὁ θεός, τὰ πετεινὰ τοῦ	ἀέρος	καὶ τῆς θαλάσσης τὰ νηκτὰ
[6, 15]	Δαβὶδ Σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις	ἀέρων»	γράφει Ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον
[6, 11]	εὐαισθήτως ἔχειν διδάσκει ὡρῶν ἐτείων,	ἀέρων	μεταβολῆς, ἐπιτολῶν ἄστρων· ἐπεὶ καὶ
[6, 5]	πρῶτον, οὐδὲ νεομηνίαν ἄγουσιν οὔτε	ἄζυμα	οὔτε ἑορτὴν οὔτε μεγάλην ἡμέραν.
[6, 2]	ῥιζώματα τέσσαρα τυγχάνοντι, πῦρ, ὕδωρ,	ἀήρ,	γῆ· ἐκ τούτων γὰρ αἱ
[6, 3]	ἐπεκτύπει καὶ πᾶς ὁ πέριξ	ἀὴρ	ἐνεφοῦτο, λάβροι δὲ καὶ συνεχεῖς
[6, 2]	ὕδατος δὲ ψυχή. Ναὶ μὴν	Ἀθάμαντος	τοῦ Πυθαγορείου εἰπόντος Ὦδε ἀγέννατος
[6, 8]	ἵνα διὰ τῆς γνώσεως εἰς	ἀθανασίαν	ἐπιγραφῇ. Ἄμφω γὰρ δυνάμεις τῆς
[6, 2]	τὸ πυθέσθαι, ὅσα θνητοῖσιν ἔδειμαν	ἀθάνατοι,	δειλῶν τε καὶ ἐσθλῶν τέκμαρ
[6, 2]	Πυθαγόρου δὲ καὶ τὴν ψυχὴν	ἀθάνατον	εἶναι Πλάτων ἔσπακεν, ὃ δὲ
[6, 2]	αἰεὶ δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω τ´	ἀθανάτω	τε ἔσσεσθ´, οὔτε κεν αὐτὸς
[6, 14]	ὁ νόμος, ἵνα μὴ τέλεον	ἄθεοι	γενόμενοι τελέως καὶ διαφθαρῶσιν. Οἱ
[6, 1]	δείξων τοῖς φιλοσόφοις οὐδαμῶς {ὡς}	ἄθεον	τοῦτον, ὡς ὑπειλήφασιν, μόνον δὲ
[6, 14]	κατὰ τὸ σχῆμα τὸ ἀνθρώπειον	(ἄθεος	γὰρ ἥδε ἡ ἐπιφορά) οὐδὲ
[6, 15]	εἶναι πρόνοιαν καὶ τῷ ὄντι	ἄθεος,	πρόκειται δ´ ἡμῖν, τί ποιοῦντες
[6, 8]	πυρῷ οἵ τε τὴν Ἐπικούρου	ἀθεότητα	καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ ὅσα
[6, 15]	εἰς τὰ κυριώτατα παραπίπτοντες καὶ	ἀθετοῦντες	μὲν τὸν κύριον τὸ ὅσον
[6, 12]	εἰς τὸν ἄνδρα ἡ γυνή,	ἀθήλυντος	ἐπ´ ἴσης καὶ ἀνδρικὴ καὶ
[6, 2]	μὲν παρασκευὴν ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες	Ἀθηναῖοι,	καὶ τὴν παράταξιν. Πάλιν Δημοσθένους
[6, 2]	εἰπόντος Ὅση μέν, ὦ ἄνδρες	Ἀθηναῖοι,	σπουδὴ περὶ τουτονὶ τὸν ἀγῶνα
[6, 3]	Ἥ τε Μαντινικὴ Διοτίμα θυσαμένοις	Ἀθηναίοις	πρὸ τοῦ λοιμοῦ δεκαετῆ ἀναβολὴν
[6, 3]	Κρητὸς Ἐπιμενίδου αἱ θυσίαι αὐτοῖς	{Ἀθηναίοις}	τὸν Περσικὸν πόλεμον εἰς τὸν
[6, 18]	τῶν ἀποστόλων καὶ ἐν ταῖς	Ἀθήναις	κηρύξας τὸν λόγον) ἀλλὰ τὴν
[6, 14]	ἐν πολέμοις ἀγωνίζονται οἱ πολέμων	ἀθληταί,	ἀλλὰ καὶ ἐν συμποσίοις καὶ
[6, 3]	τὰς ὕλας κινουμένων τῶν φύλλων	ἀθρόᾳ	πνεύματος προσβολῇ ὀρνίθων ᾠδῇ παραπλήσιος
[6, 15]	ἡ ἐπιστήμη οἰκεία, μηδὲ τούτοις	ἀθρόαν	δίδοσθαι τὴν θεωρίαν ἡ κατὰ
[6, 7]	τοῦ ὁμολογουμένου βίου εἰς μίαν	ἀθροισθέντα	ἐκλογήν. ἃ καὶ αὐτά, ἐκ
[6, 16]	φωνῇ δεδήλωτο ἡ ἑκάστου γένεσις	ἀθρόως	πεποιῆσθαι λεχθείσης τῆς δημιουργίας· ἐχρῆν
[6, 17]	τοῦτο ἐπὶ τοῦ θεοῦ γίνεται.	Ἀθρόως	τε γὰρ πάντα καὶ ἕκαστον
[6, 12]	ἐνέργειαν δαιμόνων πλημμελεῖ, ἐπεὶ κἂν	ἀθῷος	γένοιτο, τὰ δὲ αὐτὰ τοῖς
[6, 12]	δὲ μετέχοντα τῆς γνώσεως ἔργα	αἱ	ἀγαθαὶ καὶ καλαὶ πράξεις εἰσίν.
[6, 1]	λογικαὶ δυνάμεις, ἀλλ´ ἴσως καὶ	αἱ	ἄλογοι μεθέξουσιν, ἣν οὐκ ἄν
[6, 5]	ἐπὶ τὸν θεόν, ἀφεθήσονται αὐτῷ	αἱ	ἁμαρτίαι. Μετὰ δὲ δώδεκα ἔτη
[6, 16]	μὲν αἱ πλειάδες, ἑπτάστεροι δὲ	αἱ	ἄρκτοι, καθ´ ἃς αἱ γεωργίαι
[6, 16]	νῦν. Εἰ δὲ αἱ πλάκες	αἱ	γεγραμμέναι ἔργον θεοῦ» φυσικὴν ἐμφαίνουσαι
[6, 2]	ἀήρ, γῆ· ἐκ τούτων γὰρ	αἱ	γενέσεις τῶν γινομένων ὁ Ἀκραγαντῖνος
[6, 16]	γίνεται ὁ ἕξ. Τοσαῦται πάλιν	αἱ	γενικώταται κινήσεις, καθ´ ἃς ἡ
[6, 16]	δὲ αἱ ἄρκτοι, καθ´ ἃς	αἱ	γεωργίαι καὶ ναυτιλίαι συμπεραιοῦνται, ἡ
[6, 15]	φησιν ὁ ἀπόστολος. Διανοιχθεῖσαι δὲ	αἱ	γραφαὶ καὶ τοῖς ὦτα ἔχουσιν
[6, 14]	καὶ κατὰ λόγον ἐνεργεῖν καθῆκον	αἱ	γραφαὶ παριστᾶσιν. Καθάπερ οὖν τοῖς
[6, 15]	τοίνυν αἰτίας ἐπικρύπτονται τὸν νοῦν	αἱ	γραφαί, πρῶτον μὲν ἵνα ζητητικοὶ
[6, 13]	οἰκονομίας τυγχάνουσιν, ἣν ἀναμένειν φασὶν	αἱ	γραφαὶ τοὺς κατ´ ἴχνος τῶν
[6, 11]	ἐκείνων μονῶν, ὧν τὰς διαφορὰς	αἱ	διαφοραὶ τῶν ἀριθμῶν τῶν ὑποτεταγμένων
[6, 16]	τὰ ἄστρα, τουτέστιν αἱ δυνάμεις	αἱ	διοικητικαί, προσετάγησαν ἐκτελεῖν τὰ εἰς
[6, 16]	στοιχεῖα καὶ τὰ ἄστρα, τουτέστιν	αἱ	δυνάμεις αἱ διοικητικαί, προσετάγησαν ἐκτελεῖν
[6, 16]	σοφία. Τάχα δ´ ἂν εἶεν	αἱ	δύο πλάκες αὗται δισσῶν προφητεία
[6, 16]	καλὰς πράξεις ἐπιτελεῖ. Εἰκότως τοίνυν	αἱ	δύο πλάκες τοῖς δισσοῖς πνεύμασι
[6, 18]	σέβουσι τὰ ἀγάλματα εἶεν ἂν	αἱ	εἰκόνες· οὐ γάρ πω τοιοῦτον
[6, 16]	μεταβολὰς κατὰ ἑβδομάδα γίνεσθαι Σόλωνος	αἱ	ἐλεγεῖαι δηλοῦσιν ὧδέ πως· Παῖς
[6, 12]	οὐ μόνον αἱ πράξεις καὶ	αἱ	ἔννοιαι, ἀλλὰ καὶ οἱ λόγοι
[6, 13]	διπλασιασθείσης τῆς χάριτος· ἐπεὶ καὶ	αἱ	ἐνταῦθα κατὰ τὴν ἐκκλησίαν προκοπαὶ
[6, 16]	ἔτη ἡμῶν ὡς ἀράχνη ἐμελέτων.	Αἱ	ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν
[6, 3]	καθάπερ καὶ τοῦ Κρητὸς Ἐπιμενίδου	αἱ	θυσίαι αὐτοῖς {Ἀθηναίοις} τὸν Περσικὸν
[6, 15]	μὲν γὰρ Ἑλληνικαῖς κατ´ ἐπιτήδευσιν	αἱ	καλούμεναι τῶν τρόπων ἐξαλλαγαὶ τὰς
[6, 15]	τὸν θεὸν ἔγνω θρῃσκείαν. Διόπερ	αἱ	κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν αἱρέσεις,
[6, 6]	ἐκεῖ, ἐπεὶ σωτήριοι καὶ παιδευτικαὶ	αἱ	κολάσεις τοῦ θεοῦ εἰς ἐπιστροφὴν
[6, 12]	κατὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας ἀπορία.	Αἱ	κτήσεις γὰρ καὶ χρήσεις τῶν
[6, 18]	μὲν γὰρ ἀόρατοι, οὐ μόνον	αἱ	λογικαί, ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν
[6, 1]	πανδήμως ἐμφαινομένη, ἧς οὐ μόνον	αἱ	λογικαὶ δυνάμεις, ἀλλ´ ἴσως καὶ
[6, 1]	λόγου χαρακτηρίζεται, καθ´ ἣν μόναι	αἱ	λογικαὶ δυνάμεις γνώσεις γενήσονται, αἱ
[6, 16]	ἀταξίας ἕκαστον τῶν κτισμάτων καταπεπαυκέναι·	αἱ	μὲν γὰρ κατὰ τὰς διαφόρους
[6, 2]	λέγει· Δικαιοσύνης καρπὸς μέγιστος ἀταραξία.	Αἱ	μὲν οὖν ἰδέαι τῆς κατὰ
[6, 17]	φιλοσοφία προκόπτειν εἰς ἀλήθειαν. Ἀλλ´	Αἱ	μὲν τρίχες ἠρίθμηνται» καὶ τὰ
[6, 16]	Ναὶ μὴν τῶν μὲν ὀκτὼ	αἱ	μεσότητες γίνονται ἑπτά, τῶν δὲ
[6, 15]	αὐτοῦ μαρτυρίαι, πρὸς δὲ καὶ	αἱ	μετὰ τὴν ἀνάληψιν κηρυσσόμεναί τε
[6, 14]	ἡ σοφία. Ἀναλόγως ἄρα καὶ	αἱ	μοναὶ ποικίλαι κατ´ ἀξίαν τῶν
[6, 15]	Ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ	αἱ	νεφέλαι διῆλθον, χάλαζα καὶ ἄνθρακες
[6, 15]	καὶ γνώσεται αὐτά; διότι εὐθεῖαι	αἱ	ὁδοὶ τοῦ κυρίου» φησὶν ὁ
[6, 4]	Δύο μὲν οὖν καὶ τεσσαράκοντα	αἱ	πάνυ ἀναγκαῖαι τῷ Ἑρμῇ γεγόνασι
[6, 15]	ὅσαις γενεαῖς τῆς Ἑβραίων φωνῆς	αἱ	παρ´ Ἕλλησι μεταγενέστεραι διάλεκτοι ὑπάρχουσι.
[6, 18]	θεοδίδακτός ἐστι σοφία, ἀφ´ ἧς	αἱ	πᾶσαι πηγαὶ τῆς σοφίας ἤρτηνται,
[6, 16]	λέγειν τὰ νῦν. Εἰ δὲ	αἱ	πλάκες αἱ γεγραμμέναι ἔργον θεοῦ»
[6, 16]	οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὧν ἀμφοῖν	αἱ	πλάκες νοηθήσονται σύμβολα. θεοῦ μὲν
[6, 16]	τῶν δὲ ἀπλανῶν ἑπτὰ μὲν	αἱ	πλειάδες, ἑπτάστεροι δὲ αἱ ἄρκτοι,
[6, 16]	τὸ νοητόν. Διτταὶ δὲ καὶ	αἱ	πράξεις, αἳ μὲν κατ´ ἔννοιαν,
[6, 12]	σπεύδει. Ὅτι δ´ οὐ μόνον	αἱ	πράξεις καὶ αἱ ἔννοιαι, ἀλλὰ
[6, 17]	καὶ πόλεις νενέμηνται τῶν ἀγγέλων	αἱ	προστασίαι, τάχα δὲ καὶ τῶν
[6, 15]	καὶ τὸν Χριστὸν οὐχ ὡς	αἱ	προφητεῖαι παραδιδόασιν, ἐκδέχονται. Ἀλλ´ οὔτι
[6, 14]	αὐτοῦ. Κἂν παύσωνται ἄρα που	αἱ	τιμωρίαι κατὰ τὴν ἀποπλήρωσιν τῆς
[6, 1]	αἱ λογικαὶ δυνάμεις γνώσεις γενήσονται,	αἱ	τοῖς νοητοῖς κατὰ ψιλὴν τὴν
[6, 11]	ἀπὸ ὑψίστων; καὶ οὕτως διωρθώθησαν	αἱ	τρίβοι τῶν ἐπὶ τῆς γῆς,
[6, 18]	μόνον αἱ λογικαί, ἀλλὰ καὶ	αἱ	τῶν ἀλόγων ζῴων, τὰ δὲ
[6, 17]	θεοδωρήτων δύναμις πέφυκεν. Ἀλλὰ καὶ	αἱ	τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐπίνοιαι κατὰ
[6, 16]	δὲ βλαστάνει τὰ φυτὰ καὶ	αἱ	τῶν σπερμάτων γίνονται τελειώσεις. Φασὶ
[6, 6]	γέγονεν οἰκονομία; ἵνα κἀκεῖ πᾶσαι	αἱ	ψυχαὶ ἀκούσασαι τοῦ κηρύγματος ἢ
[6, 12]	αὑτὰς ἐπ´ ἴσης εἰσὶ ψυχαὶ	αἱ	ψυχαὶ οὐθέτεραι, οὔτε ἄρρενες οὔτε
[6, 8]	τῶν ζιζανίων οἰκείου γεωργοῦ. Ὅθεν	αἵ	τε αἱρέσεις παρ´ ἡμῖν συνανεφύησαν
[6, 11]	ταῖς διαστάσεσι, μήκους, πλάτους, βάθους.	Αἵ	τε ἡμέραι τῶν ἀνθρώπων ἔσονται»
[6, 15]	ἐκεῖνον τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ	αἵ	τε προηγούμεναι τῆς παρουσίας αὐτοῦ
[6, 15]	παρουσίας αὐτοῦ προφητεῖαι, τοῦτον κηρύσσουσαι,	αἵ	τε συνυπάρξασαι τῇ γενέσει αὐτοῦ
[6, 16]	πράξεις, αἳ μὲν κατ´ ἔννοιαν,	αἳ	δὲ κατ´ ἐνέργειαν. Καὶ ἡ
[6, 7]	μὲν μία καὶ ἡ αὐτή,	αἳ	δὲ πολλαὶ καὶ {ἀ} διάφοροι,
[6, 14]	καὶ ἐπαισχύνεται τοῖς πλημμεληθεῖσιν αὐτῷ,	αἳ	δὴ μέγισται κολάσεις εἰσὶ τῷ
[6, 11]	ἐκείνην τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν φιλοσοφίαν,	αἳ	δῆτα συνάλογοι λόγου τοῦ κυριακοῦ·
[6, 16]	Διτταὶ δὲ καὶ αἱ πράξεις,	αἳ	μὲν κατ´ ἔννοιαν, αἳ δὲ
[6, 2]	Ἐπιχάρμου τε εἰπόντος· Ὦ θύγατερ,	αἰαῖ	τύχας· συνοικεῖς ὦν νέῳ γ´
[6, 2]	ἐν τῷ Πηλεῖ· Πηλέα τὸν	Αἰάκειον	οἰκουρὸς μόνη γερονταγωγῶ καὶ ἀναπαιδεύω
[6, 3]	Αἰακοῦ εὐχῇ. Πεισθεὶς οὖν αὐτοῖς	Αἰακὸς	ἀνελθὼν ἐπὶ τὸ Ἑλληνικὸν ὄρος,
[6, 3]	καὶ πλουσία τελεσφορεῖται εὐκαρπία, ταῖς	Αἰακοῦ	γεωργηθεῖσα εὐχαῖς. καὶ ἐπεκαλέσατο» φησί,
[6, 3]	τῆς συμφορᾶς, εἰ χρήσαιντο τῇ	Αἰακοῦ	εὐχῇ. Πεισθεὶς οὖν αὐτοῖς Αἰακὸς
[6, 2]	οὐκ ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν τῷ	Αἴαντι	τῷ μαστιγοφόρῳ ἐκεῖνό φησι τὸ
[6, 2]	χρῆται τοῖς ἰαμβείοις ἐν τῷ	Αἰγεῖ·	Ποίαν σε φῶμεν γαῖαν ἐκλελοιπότα
[6, 4]	παρ´ αὐτοῖς θεῶν καὶ τὴν	Αἰγυπτίαν	εὐσέβειαν περιέχοντα, οἷον περὶ θυμάτων,
[6, 4]	Μετίασι γὰρ οἰκείαν τινὰ φιλοσοφίαν	Αἰγύπτιοι·	αὐτίκα τοῦτο ἐμφαίνει μάλιστα ἡ
[6, 4]	γάρ τοι προφήτης παρὰ τοῖς	Αἰγυπτίοις	καὶ τῆς διανομῆς τῶν προσόδων
[6, 7]	τὸν τούτων διδάσκαλον ζητῶν κἂν	Αἰγυπτίους	εἴπῃς κἂν Ἰνδοὺς κἂν Βαβυλωνίους
[6, 4]	μὲν τριάκοντα ἓξ τὴν πᾶσαν	Αἰγυπτίων	περιεχούσας φιλοσοφίαν οἱ προειρημένοι ἐκμανθάνουσι,
[6, 2]	Πλάτων ἔσπακεν, ὃ δὲ παρ´	Αἰγυπτίων.	Πολλοί τε τῶν ἀπὸ Πλάτωνος
[6, 4]	αἵρεσιν συντεινόντων τινά, μάλιστα δὲ	Αἰγυπτίων	τά τε ἄλλα καὶ τὸ
[6, 4]	τῶν γυναικείων. Καὶ τὰ μὲν	Αἰγυπτίων	ὡς ἐν βραχεῖ φάναι τοιαῦτα·
[6, 12]	ὁπηνίκα παρὰ τῷ βασιλεῖ τῆς	Αἰγύπτου	διὰ τὸ τῆς Σάρρας ἐκινδύνευεν
[6, 4]	πέντε πλανωμένων, χωρογραφίας τε τῆς	Αἰγύπτου	καὶ τῆς τοῦ Νείλου διαγραφῆς
[6, 16]	θεὸς παντοκράτωρ, ὃς ἐκ τῆς	Αἰγύπτου	τὸν λαὸν μετήγαγεν διὰ τῆς
[6, 6]	ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς	Ἅιδην	οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου
[6, 8]	Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν	Ἅιδην,	πάντα τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα
[6, 6]	γοῦν ἡ γραφή· Λέγει ὁ	Ἅιδης	τῇ ἀπωλείᾳ· εἶδος μὲν αὐτοῦ
[6, 7]	συνασκηθῆναι χρὴ εἰς ἕξιν θεωρίας	ἀίδιον	καὶ ἀναλλοίωτον· ~Ἐπεὶ καὶ Παῦλος
[6, 1]	κυριακῆς ὄντως ὁδοῦ εἰς τὴν	ἀίδιον	καὶ μακαρίαν παραπεμπομένοις σωτηρίαν· ἡ
[6, 16]	λόγον περὶ θεοῦ καὶ τῆς	ἀιδιότητος	αὐτοῦ ὁ βουλόμενος ἐξαίρειν, ἵνα
[6, 11]	τὴν τῆς ψυχῆς αὔξησιν τροφῶν	ἀιδίως	ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ δὲ μουσικὴ ἀποπτυστέα
[6, 9]	τὴν ἀπλήρωτον τῆς θεωρίας εὐφροσύνην	ἀιδίως	καὶ ἀκορέστως ἑστιώμενον ἐπὶ τοῖς
[6, 6]	ὀρθῶς βεβιωκότας, εἰ καὶ ἐν	Ἅιδου	ἔτυχον ὄντες καὶ ἐν φρουρᾷ,
[6, 6]	τῷ κυρίῳ καὶ τοὺς ἐν	Ἅιδου	εὐηγγελισμένους· ἐχρῆν γάρ, οἶμαι, ὥσπερ
[6, 6]	Τί οὖν; Οὐχὶ καὶ ἐν	Ἅιδου	ἡ αὐτὴ γέγονεν οἰκονομία; ἵνα
[6, 2]	Ἀντιγόνῃ ποιήσαντος· Μητρός τε ἐν	Ἅιδου	καὶ πατρὸς τετευχότων, οὐκ ἔστ´
[6, 6]	τὰ προειρημένα, ἀλλ´ οἱ ἐν	Ἅιδου	καταταγέντες καὶ εἰς ἀπώλειαν ἑαυτοὺς
[6, 6]	κύριος δι´ οὐδὲν ἕτερον εἰς	Ἅιδου	κατῆλθεν ἢ διὰ τὸ εὐαγγελίσασθαι,
[6, 6]	κύριος εὐηγγελίσατο καὶ τοῖς ἐν	Ἅιδου.	Φησὶ γοῦν ἡ γραφή· Λέγει
[6, 2]	ὀνίνησιν, Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει·	Αἰδοῦς	δὲ καὐτὸς δυσκρίτως ἔχω πέρι·
[6, 2]	Ὠγηνοῦ δώματα. Ὁμήρου τε εἰπόντος·	Αἰδώς,	ἥτ´ ἄνδρας μέγα σίνεται ἠδ´
[6, 2]	γὰρ πόλεμον περὶ τόνδε φυγόντες	αἰεὶ	δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω τ´ ἀθανάτω
[6, 2]	γυναικός. Γράψαντός τε Μουσαίου· Ὡς	αἰεὶ	τέχνη μέγ´ ἀμείνων ἰσχύος ἐστίν,
[6, 2]	ἀνθρώποις τόδ´ αὖ, κταμένοις ἐπ´	{αἰζηοῖσι{	ν} καυχᾶσθαι μέγα. Αὖθίς τε
[6, 2]	ἐκ τοῦ δὴ ψυχὴ ὅλον	αἰθέρα	ἀλλάσσουσα· Ἡράκλειτος ἐκ τούτων συνιστάμενος
[6, 2]	καὶ ὕδωρ καὶ γαῖαν ἰδ´	αἰθέρος	ἄπλετον ὕψος· ἐκ γὰρ τῶν
[6, 5]	ἀγροῦ, γαλᾶς τε καὶ μῦς	αἰλούρους	τε καὶ κύνας καὶ πιθήκους·
[6, 15]	ἐμακάρισεν, ὅτι αὐτῷ σὰρξ καὶ	αἷμα	οὐκ ἀπεκάλυψε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´
[6, 3]	ἀπορία ζῴου καταλάβοι, τὸν σφέτερον	αἱμάξαντες	δάκτυλον ἀρκοῦνται τῷ θύματι. Ἥ
[6, 15]	τε καὶ παραβολὴ» τό τε	αἴνιγμα»	ἐπὶ τούτοις. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[6, 15]	λόγον ῥήσεις τε σοφῶν καὶ	αἰνίγματα.	Εἰ δὲ ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ
[6, 15]	διὰ παραβολῶν, ἃ δὲ δι´	αἰνιγμάτων,	ἃ δὲ αὐθεντικῶς καὶ αὐτολεξεὶ
[6, 8]	ἐπίσταται στροφὰς λόγων καὶ λύσεις	αἰνιγμάτων,	σημεῖα καὶ τέρατα προγινώσκει καὶ
[6, 11]	ἐπίσταται στροφὰς λόγων καὶ λύσεις	αἰνιγμάτων,	σημεῖα καὶ τέρατα προγινώσκει καὶ
[6, 11]	εʹ τοῖς κριθίνοις διέθρεψεν ἄρτοις,	αἰνισσόμενος	τὴν προπαιδείαν Ἑλλήνων τε καὶ
[6, 14]	οἱ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἀριθμοὶ	αἰνίσσονται,	ὁ τριάκοντα καὶ ὁ ἑξήκοντα
[6, 2]	Ὅμηρος ἄντικρυς λέγει· Ὣς οὐκ	αἰνότερον	καὶ κύντερον ἄλλο γυναικός. Γράψαντός
[6, 14]	προσφορᾶς ἁγίας, δι´ εὐχῆς μακαρίας,	αἰνοῦσα,	ὑμνοῦσα, εὐλογοῦσα, ψάλλουσα· οὐ διορίζεταί
[6, 18]	περὶ ἣν πάντα ἐστὶ τὰ	αἰοθητήρια,	ἀκροτάτης ὁμοίως τεύξεται τῆς κληρονομίας.
[6, 2]	αὐτῶν ὁμολογούντων ἐγγράφως τῶν τὰς	αἱρέσεις	διανεμομένων, ὡς μὴ ἀχάριστοι ἐλεγχθεῖεν,
[6, 15]	αἱ κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν	αἱρέσεις,	κἂν θεὸν λέγωσιν ἕνα κἂν
[6, 8]	οἰκείου γεωργοῦ. Ὅθεν αἵ τε	αἱρέσεις	παρ´ ἡμῖν συνανεφύησαν τῷ γονίμῳ
[6, 10]	πανούργως χρήσωνται οἱ κατὰ τὰς	αἱρέσεις	πονούμενοι, τούτοις ὁ γνωστικὸς εἰς
[6, 7]	φιλοσοφία τὰ παρ´ ἑκάστῃ τῶν	αἱρέσεων	(τῶν κατὰ φιλοσοφίαν λέγω) ἀδιάβλητα
[6, 17]	τῶν νοηθέντων λογικὴ διέξοδος μετὰ	αἱρέσεως	καὶ συγκαταθέσεως διαλεκτικὴ λέγεται, βεβαιωτικὴ
[6, 7]	παρεσημειωσάμεθα, οὐ τὴν κατὰ ἑκάστην	αἵρεσιν	ἀγωγήν φαμεν, ἀλλ´, ὅπερ ὄντως
[6, 9]	ᾧ δὴ ᾠκείωται κατὰ τὴν	αἵρεσιν,	καὶ τῇ ἐξ ἀσκήσεως ἕξει
[6, 4]	βαρβάρων ἀπηνθίσθαι τῶν εἰς ἑκάστην	αἵρεσιν	συντεινόντων τινά, μάλιστα δὲ Αἰγυπτίων
[6, 12]	τὰ μὲν αὐτὰ δι´ αὑτὰ	αἱρετά,	ὡς τὴν γνῶσιν (οὐ γὰρ
[6, 13]	δι´ ἣν αἰτίαν τὸ μεσότοιχον»	αἴρεται	τὸ διορίζον τοῦ Ἰουδαίου τὸν
[6, 12]	ἡ γνῶσις, δι´ αὑτὴν οὖσα	αἱρετή,	κατ´ ἐπακολούθημα δὲ καὶ τὰ
[6, 16]	σοφίαν. Καὶ ἔστι δι´ αὑτὴν	αἱρετή.	Πᾶν τε αὖ τὸ καλὸν
[6, 12]	λόγῳ λύεται τὸ πρὸς τῶν	αἱρετικῶν	ἀπορούμενον ἡμῖν, πότερον τέλειος ἐπλάσθη
[6, 15]	ἐγκεντρισμὸς τῶν ἀγριάδων καὶ τῶν	αἱρετικῶν	ἅπτεται τῶν μετὰ βίας εἰς
[6, 18]	Ζήνων, οἳ τοὺς ἰδίους μόνον	αἱρετιστὰς	ἔπεισαν· ὁ δέ γε τοῦ
[6, 2]	τὸν ἐν ταῖς μάχαις θάνατον	αἱρετώτερον	εἶναι δοκεῖν. Τί δ´; οὐχὶ
[6, 18]	ἐμπειρίαν, τὰ προηγούμενα καὶ βελτίω	αἱρήσεται	μόνα. Ἡ γὰρ τῷ ὄντι
[6, 2]	βίος, εἰ καθ´ ἕκαστον ἐπεξιέναι	αἱροίμην	τὴν Ἑλληνικὴν διελέγχων φίλαυτον κλοπήν,
[6, 6]	ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον	αἱρούμεναι,	καὶ ταῦτα καθαρώτερον διορᾶν δυναμένων
[6, 7]	χρὴ τὴν εἰς ἀνθρώπους δόξαν	αἱρούμενον	φίλαυτον εἶναι, ἀλλὰ τὸν θεὸν
[6, 12]	τοῖς δαιμονίοις κατὰ τὸ ἁμαρτάνειν	αἱρούμενος,	ἀνέδραστος καὶ κοῦφος καὶ εὐμετάβολος
[6, 9]	λόγον Ἑλληνικὸν ἀναγκαστικόν, πρὸ αὐτῆς	αἱρούμενος	τῆς ἀληθείας, τὰ δὲ εἰρημένα
[6, 8]	κόπτομεν τῶν συμπεφυκυιῶν ταῖς ἀμπέλοις,	αἷς	οὐ ῥᾴδιόν ἐστι προσελθεῖν. Ταῦτα
[6, 16]	Διὰ τοῦ σωματικοῦ ἄρα πνεύματος	αἰσθάνεται	ὁ ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ, ἥδεται, ὀργίζεται,
[6, 16]	καὶ πάντῃ διά τε τῶν	αἰσθήσεων	καὶ τοῦ λοιποῦ σώματος πορευόμενόν
[6, 16]	εἴρηνται μηνύειν· καὶ τὰ τῶν	αἰσθήσεων	κινήματα κατά τε τὴν διάνοιαν
[6, 17]	Ταύτῃ φησὶν ἡ γραφὴ Πνεῦμα	αἰσθήσεως»	δεδόσθαι τοῖς τεχνίταις ἐκ τοῦ
[6, 17]	ὁ πιστεύσας πνεῦμα. Διαφορωτέρας ἄρα	αἰσθήσεως	φιλοσοφία μεταλαβοῦσα, ὡς ἐκ τῶν
[6, 16]	κατάληψις. Πάλιν τε αὖ ὡς	αἴσθησις	πρὸς τὸ αἰσθητόν, οὕτως νόησις
[6, 15]	ἀκάκοις» κατὰ τὴν παιδείαν περιγινομένη	αἴσθησίς	τε καὶ ἔννοια» τῷ νεοκατηχήτῳ
[6, 15]	συνυπάρξασαι τῇ γενέσει αὐτοῦ τῇ	αἰσθητῇ	περὶ αὐτοῦ μαρτυρίαι, πρὸς δὲ
[6, 16]	τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, τά τε	αἰσθητήρια	πέντε καὶ τὸ φωνητικὸν καὶ
[6, 1]	γε ὀνομάσαιμι, τὴν καὶ δι´	αἰσθητηρίων	ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν· ἡ δὲ ἐξαιρέτως
[6, 16]	προσώπῳ τῷ ἡμετέρῳ ἐπίκειται τῶν	αἰσθητηρίων	τὰ ὄργανα, δύο μὲν τὰ
[6, 17]	εἰς τὴν οἰκείαν συναίσθησιν πνεύματι	αἰσθητικῷ	συνασκηθέντες, ἐπὰν μὴ μέρος φιλοσοφίας,
[6, 16]	διηγοῦνται δόξαν θεοῦ» Οἱ τούτων	αἰσθητοὶ	τύποι τὰ παρ´ ἡμῖν φωνήεντα
[6, 17]	τήρησιν πίστις λέγεται, κἀν τοῖς	αἰσθητοῖς	πιστωσαμένη τό γε δοκοῦν, ὡς
[6, 15]	παρθένου κυοφορηθέντα, καθὸ γεγέννηται τὸ	αἰσθητὸν	αὐτοῦ σαρκίον, ἀκολούθως δέ, καθὸ
[6, 16]	αὖ ὡς αἴσθησις πρὸς τὸ	αἰσθητόν,	οὕτως νόησις πρὸς τὸ νοητόν.
[6, 17]	λέγεται παντὸς νοητοῦ τε καὶ	αἰσθητοῦ.	Αὐτίκα ἔνεστι θεάσασθαι καὶ ζωγραφίας
[6, 11]	κατὰ συνέσεως δόσιν, ἐκ τῶν	αἰσθητῶν	εἰς τὰ νοητά, μᾶλλον δὲ
[6, 11]	τὰ νοητὰ μετατίθησιν ἀπὸ τῶν	αἰσθητῶν.	Συνεργὰ τοίνυν φιλοσοφίας τὰ μαθήματα
[6, 14]	ὄντως ἀγαθά, οὐδ´ ἂν λαβόντες	αἴσθοιντο	τῆς δωρεᾶς οὐδ´ ἄν τι
[6, 2]	δικασταί, φησίν, καὶ μετὰ τοῦτον	Αἰσχίνης	λέγει· Τὴν μὲν παρασκευὴν ὁρᾶτε,
[6, 12]	ἡδὺ καταλείπεται, ἀναμάσσεται δὲ τὸ	αἰσχρόν.	Αὗται γὰρ ἑκατέρας ψυχῆς χαρακτηριστικαὶ
[6, 2]	ἄκατος, Ἀριστοφάνη τὸν κωμικὸν γράφοντα·	Αἰσχρὸν	νέᾳ γυναικὶ πρεσβύτης ἀνήρ. Ἀνακρέοντος
[6, 2]	μᾶλλον ἥδεται τρόποις. Ἀκήκοα δὲ	Αἰσχύλου	μὲν λέγοντος· Οἴκοι μένειν χρὴ
[6, 14]	τῷ λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι ἡδονῆς	αἰσχυνόμενοι·	οὐ μήποτε τὰν ἀρετὰν ἀλλάξομαι
[6, 8]	ἡγεῖται δωρεὰν τὴν σύνεσιν καὶ	αἰτεῖ	λέγων· Δοῦλος σός εἰμι ἐγώ·
[6, 12]	δεήσεων παρέχει ὁ θεὸς τὰ	αἰτήματα,	τοῖς δ´ ἀναμαρτήτως καὶ γνωστικῶς
[6, 3]	ἐπιτελοῦντος τοῦ θεοῦ ἕκαστον τῶν	αἰτημάτων.	Πάλιν ἱστοροῦσιν Ἕλληνες ἐκλειπόντων ποτὲ
[6, 9]	τὴν εὐχὴν οὐκ ἀναμένει κύριος,	Αἴτησαι»	λέγων καὶ ποιήσω· ἐννοήθητι καὶ
[6, 12]	παιδὸς ἐδόθη σύλληψις τοῦ Σαμουήλ.	Αἴτησαι»	φησὶν ἡ γραφή, Καὶ ποιήσω·
[6, 12]	τὰ μὲν πρῶτα ἄφεσιν ἁμαρτιῶν	αἰτήσεται,	μετὰ δὲ τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν
[6, 3]	δὲ παιωνιζόντων ἀκούειν ὡς νενικηκότων.	Αἰτία	δ´, οἶμαι, πάσης ἠχοῦς ἥ
[6, 7]	ἀλήθειαν. Φιλαυτία δὲ πάντων ἁμαρτημάτων	αἰτία	ἑκάστοις ἑκάστοτε. Διόπερ οὐ χρὴ
[6, 9]	γὰρ ὑπολείπεται ἔτι τούτῳ εὔλογος	αἰτία	ἐπὶ τὰ κοσμικὰ παλινδρομεῖν ἀγαθὰ
[6, 14]	δωρεαῖς ἐγνωκότες. Ἀμαθία δὲ ἀγνοίας	αἰτία.	Καί μοι δοκεῖ κομπώδους μὲν
[6, 12]	κόλασις τῷ μὲν κολαζομένῳ διορθώσεως	αἰτία,	τοῖς δὲ διορᾶν πόρρωθεν δυναμένοις
[6, 6]	αὐτοῦ διὰ τὴν αὐτὴν εὐηγγελίσατο	αἰτίαν;	Δίκαιος γὰρ ὁ κύριος καὶ
[6, 6]	εὐηγγελισμένους μηδὲ ἐξ αὐτῶν τὴν	αἰτίαν	παρασχομένους κατὰ τὸ πιστεῦσαι ἢ
[6, 9]	τοῖς ἀναγκαίοις, ἵνα μὴ τὴν	αἰτίαν	τῆς διαλύσεως παράσχῃ; Πῶς οὖν
[6, 13]	κυρίου πολυτρόπως» ὠφελοῦσαν, δι´ ἣν	αἰτίαν	τὸ μεσότοιχον» αἴρεται τὸ διορίζον
[6, 12]	καὶ τὸ γινώσκειν, δι´ ἣν	αἰτίαν	τῶν μὲν ἀφεκτέον, τὰ δ´
[6, 18]	καὶ βεβαίων ἐπὶ τὴν τῆς	αἰτίας	γνῶσιν ἀνάγουσα, ὁ δὲ ἐπιστήμων
[6, 3]	πνεύματος κινουμένου διὰ τῆς ἐνεργούσης	αἰτίας;	διὸ καί φησιν ὁ προφήτης·
[6, 15]	ἡ δικαιοσύνη. Διὰ πολλὰς τοίνυν	αἰτίας	ἐπικρύπτονται τὸν νοῦν αἱ γραφαί,
[6, 18]	καὶ ταῦτα δι´ ἃς προεῖπον	αἰτίας.	Οἱ δὲ τῶν οὐκ ἀναγκαίων
[6, 11]	τί γὰρ ὄφελος εἰδέναι τὰς	αἰτίας	τοῦ πῶς κινεῖται ὁ ἥλιος,
[6, 15]	τιμῶντες τὸ θεῖον σφίσιν σωτηρίας	αἴτιοι	γινοίμεθα, οὐ παρὰ τῶν σοφιστῶν,
[6, 17]	ἐπειδὰν μὲν ἐπιβάλλῃ τοῖς πρώτοις	αἰτίοις,	νόησις καλεῖται, ὅταν δὲ ταύτην
[6, 14]	ἀρετήν, ἡ πρὸς τὸ πρῶτον	αἴτιον·	ἀσεβὴς γὰρ καὶ ἥδε ἡ
[6, 16]	Τὸ λογιστικὸν τοίνυν καὶ ἡγεμονικὸν	αἴτιον	εἶναί φαμεν τῆς συστάσεως τῷ
[6, 9]	οὐ γὰρ μόνον τὸ πρῶτον	αἴτιον	καὶ τὸ ὑπ´ αὐτοῦ γεγεννημένον
[6, 17]	μὴν πάντων εἶναι τῶν καλῶν	αἴτιον,	κἂν τῶν ἐπὶ μέρους ἕκαστον
[6, 9]	καὶ τὸ ὑπ´ αὐτοῦ γεγεννημένον	αἴτιον	κατείληφεν καὶ περὶ τούτων ἐμπέδως
[6, 10]	γὰρ πάσης πλάνης καὶ ψευδοδοξίας	αἴτιον	τὸ μὴ δύνασθαι διακρίνειν, πῇ
[6, 15]	ἡμέρων ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ τὸ	αἴτιον	τοῦ ἄγρια εἶναι αὐτὰ στέρησις
[6, 7]	διδασκαλίας, τούτων οὐχ ὁ διδάσκαλος	αἴτιος,	ἀλλ´ οἱ παρακούειν προῃρημένοι. Οἱ
[6, 12]	τῆς ἀνταποδόσεως. Φόβος μὲν γὰρ	αἴτιος	τοῦ μὴ ἁμαρτάνειν τοῖς πολλοῖς,
[6, 3]	καὶ ταῖς γυναιξὶν αὐτῶν ἀγονίας	αἰτίου	γινομένου, παῦσαι τὸν ἄνεμον· διὸ
[6, 17]	τὴν τοῦ προσεχοῦς τῷ πρώτῳ	αἰτίῳ	κυρίου ἐπίταξίν τε καὶ πρόσταξιν.
[6, 16]	διαγωνίζεται πρὸς τὰ νοσοποιὰ τῶν	αἰτίων.	Καὶ μυρία τοιαῦτα ἁγιάζων τὸν
[6, 17]	δ´ ἄνευ θεωρίας τῶν πρώτων	αἰτίων	τηρήσει τῶν ὁμοίων καὶ μεταβάσει
[6, 8]	τι τὸ πολύπειρον τῆς γνώσεως	αἰτούμενος	ὁ Δαβὶδ γράφει· Χρηστότητα καὶ
[6, 11]	ὀνόματι προσπεφευγότας, κυρίους γεγονέναι τῶν	αἰχμαλωτιζόντων	καὶ τῶν τούτοις ἀκολουθούντων παμπόλλων
[6, 14]	δικαστηρίοις οἱ ἀλειψάμενοι τῷ λόγῳ,	αἰχμάλωτοι	γενέσθαι ἡδονῆς αἰσχυνόμενοι· οὐ μήποτε
[6, 11]	αὐτὸν Ἀβραάμ. Ἀκούσας γὰρ ὅτι	αἰχμάλωτος	ἐλήφθη ὁ Λώτ, τοὺς ἰδίους
[6, 10]	ὁ Δαβίδ· Ὅτι εἰς τὸν	αἰῶνα	οὐ σαλευθήσεται δίκαιος· οὔτ´ οὖν
[6, 1]	γὰρ τὴν βρῶσιν τὴν εἰς	αἰῶνα	παραμένουσαν« ὁ κύριος ἐνετείλατο, καί
[6, 15]	ἐπεὶ τοῦτο ἀνωμολόγηται βεβαιωθῆναι ἐν	αἰωνίοις	ἔργοις καὶ λόγοις καὶ πέφηνεν
[6, 7]	υἱοῦ ἐγνωσμένη. Καὶ ἣ μὲν	αἰώνιός	ἐστιν, ἣ δὲ χρόνῳ λυσιτελής,
[6, 17]	τῶν κατὰ μέρος ἔχει δι´	αἰῶνος·	καὶ ὅπερ ἐπὶ τῶν θεάτρων
[6, 8]	ἀπροσωπόληπτον τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ἐξ	αἰῶνος,	οὐδὲ μὴν ἤρξατό ποτε ἡ
[6, 8]	ὑπάρχουσι καρποί. Ταύτην σοφίαν τοῦ	αἰῶνος	τούτου» τὴν φιλήδονον καὶ φίλαυτον
[6, 10]	τε αὖ τῆς ἀστρονομίας γῆθεν	αἰωρούμενος	{τε} τῷ νῷ συνυψωθήσεται οὐρανῷ
[6, 6]	δὲ διὰ τῆς ἄρκτου ἐμφαίνεται,	ἀκαθάρτου	καὶ ἀγρίου θηρίου· τίκτει δὲ
[6, 6]	θηρία πάντα τοῦ ἀγροῦ. τῶν	ἀκαθάρτων	ζῴων τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ
[6, 15]	τοῦ κατευθῦναι κρῖμα» καὶ πανουργία	ἀκάκοις»	κατὰ τὴν παιδείαν περιγινομένη αἴσθησίς
[6, 16]	τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς τὴν	ἀκάματον	δύναμιν τὸν πατέρα τῶν ὅλων.
[6, 3]	τοῖς ἔπεσι γράφει· Παύσεις δ´	ἀκαμάτων	ἀνέμων μένος οἵ τ´ ἐπὶ
[6, 9]	ποτε ἐπιτελῶν, προορατικὸς ὢν καὶ	ἄκαμπτος	ἡδοναῖς ταῖς τε ὕπαρ ταῖς
[6, 8]	κλήματα διαστέλλομεν ἐν αὐτῷ καὶ	ἀκάνθας	κόπτομεν τῶν συμπεφυκυιῶν ταῖς ἀμπέλοις,
[6, 16]	τε ὡσαύτως τὰ καρποφόρα καὶ	ἄκαρπα.	Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος γῆς. Καὶ
[6, 8]	περὶ οὗ λέγω, τὰ δοκοῦντα	ἀκατάληπτα	εἶναι τοῖς ἄλλοις αὐτὸς καταλαμβάνει,
[6, 8]	ἔχειν τινὰ κατάληψιν, καταλαμβάνοντος, ὅτι	ἀκατάληπτα	ἔσται τὰ ἀκατάληπτα. Ὅπερ ἐστὶ
[6, 8]	γὰρ ὁ τοιοῦτος εἶναί τινα	ἀκατάληπτα.	Ὁ γνωστικὸς δὲ ἐκεῖνος, περὶ
[6, 8]	καταλαμβάνοντος, ὅτι ἀκατάληπτα ἔσται τὰ	ἀκατάληπτα.	Ὅπερ ἐστὶ κοινὸν καὶ τῶν
[6, 8]	σοφὸν ἄνθρωπον πεπεῖσθαι εἶναί τινα	ἀκατάληπτα,	ὡς καὶ περὶ τούτων ἔχειν
[6, 8]	αὐτὸς καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι οὐδὲν	ἀκατάληπτον	τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ, ὅθεν
[6, 5]	ἐπιδέεται καὶ δι´ ὅν ἐστιν,	ἀκατάληπτος,	ἀέναος, ἄφθαρτος, ἀποίητος, ὃς τὰ
[6, 2]	οὐ γὰρ πηδαλίῳ πείθεται ὡς	ἄκατος,	Ἀριστοφάνη τὸν κωμικὸν γράφοντα· Αἰσχρὸν
[6, 2]	ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται τρόποις.	Ἀκήκοα	δὲ Αἰσχύλου μὲν λέγοντος· Οἴκοι
[6, 10]	μὴ δυνάμενος καὶ διακρῖναι τὸ	ἀκίβδηλον	νόμισμα τοῦ παραχαράγματος; κέκραγεν δὲ
[6, 1]	ὅσα γε εἰς γραφὴν ὑπομνηστικὴν	ἀκίνδυνον	ἐγχαράξαι· ἐργάζεσθαι γὰρ τὴν βρῶσιν
[6, 9]	μονίμως μονίμους καὶ ἀμεταπτώτους καὶ	ἀκινήτους	λόγους κεκτημένος, ἀλλὰ καὶ περὶ
[6, 16]	τὸν βίον κακοπάθειαν· θεὸς γὰρ	ἄκμητός	τε καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀπροσδεής,
[6, 6]	βαρβάροις, φιλοσοφία δὲ Ἕλλησι, τὰς	ἀκοὰς	ἐθίζουσα πρὸς τὸ κήρυγμα. Λέγει
[6, 11]	οὐ δυνησόμενοι ἅπαξ ὑποσχόντες τὰς	ἀκοὰς	Ἑλληνικοῖς μαθήμασι μετὰ ταῦτα τοῦ
[6, 3]	ὑποκειμένου φωνὴν καὶ φαντασίαν ἐγγεννῆσαι	ἀκοῇ	δυνατόν, ἐνδεικνυμένῳ τὴν ἑαυτοῦ μεγαλειότητα
[6, 16]	φαίνεται. Τῇ τε ὁράσει καὶ	ἀκοῇ	καὶ τῇ ὀσφρήσει ἁφῇ τε
[6, 10]	τῆς οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται. Ἀπὸ	ἀκοῆς	ἄρα πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται. οὔτ´
[6, 14]	ἐπὶ πᾶσι τῷ θεῷ δι´	ἀκοῆς	δικαίας καὶ ἀναγνώσεως θείας, διὰ
[6, 11]	τοτὲ μὲν θρηνώδη, τοτὲ δὲ	ἀκόλαστον	καὶ ἡδυπαθῆ, τοτὲ δὲ ἐκβακχευομένην
[6, 17]	καὶ μουσικῆς σεμνότητα παρὰ τὴν	ἀκόλαστον.	Καὶ φιλοσοφίας οὖν ἐστιν ἀλήθειά
[6, 18]	φιλοσοφητέον· αὐτὸ γάρ τι αὑτῷ	ἀκολουθεῖ·	ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ φιλοσοφητέον·
[6, 16]	ἕξ, ἡ δὲ τῶν στοιχείων	ἀκολουθία	ἐπίσημον γνωρίζει τὸ μὴ γραφόμενον.
[6, 16]	κατὰ τὰς διαφόρους ἡμέρας δημιουργίαι	ἀκολουθίᾳ	μεγίστῃ παρειλήφεισαν ὡς ἂν ἐκ
[6, 3]	τὰ εἰωθότα φυσικὴν ἔχειν τὴν	ἀκολουθίαν,	εἰς ἐπιστροφὴν τῆς μηδέπω πιστευούσης
[6, 17]	κἀν τοῖς πονηρεύμασιν ἔστιν εὑρεῖν	ἀκολουθίαν	τινὰ καὶ διάκρισιν καὶ σύνθεσιν
[6, 13]	διάφορος εἶναι τὴν δόσιν ὑποληφθεῖσα.	Ἀκόλουθον	γὰρ εἶναι μίαν ἀμετάθετον σωτηρίας
[6, 17]	θεωρητικὴ τῶν ὄντων καὶ τοῦ	ἀκολούθου	ὁμοίου τε καὶ ἀνομοίου διακριτική
[6, 12]	δὲ καὶ τὰ διὰ ταύτης	ἀκολουθοῦντα	καλά. Καὶ ἡ κόλασις τῷ
[6, 16]	εἰς τὴν τῶν ὄντων ἐπίγνωσιν.	Ἀκολουθοῦντες	οὖν αὐτῷ δι´ ὅλου τοῦ
[6, 11]	τῶν αἰχμαλωτιζόντων καὶ τῶν τούτοις	ἀκολουθούντων	παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν. ἤδη δὲ
[6, 15]	γεγέννηται τὸ αἰσθητὸν αὐτοῦ σαρκίον,	ἀκολούθως	δέ, καθὸ γέγονεν τοῦτο, πεπονθότα
[6, 8]	αὐτὸν μόνον διδάσκουσαν ὑποκειμένην τε	ἀκολούθως	κατὰ προστασίαν τοῖς τῇδε ἄρχουσι·
[6, 6]	τῷ δευτέρῳ Στρωματεῖ τοὺς ἀποστόλους	ἀκολούθως	τῷ κυρίῳ καὶ τοὺς ἐν
[6, 16]	πορνείας εἰδῶν τὴν εἰδωλολατρείαν καλεῖ	ἀκολούθως	τῷ προφήτῃ λέγοντι· Ἐμοίχευσεν τὸ
[6, 2]	εἶναι, σφετερίζεσθαι δ´ ὅμως καὶ	ἄκοντες	τὴν παρ´ ἡμῶν ἀλήθειαν εἰς
[6, 14]	εἰς ὀγδοαδικῆς εὐεργεσίας κληρονομίαν ὑπερκύψαντες,	ἀκορέστου	θεωρίας εἰλικρινεῖ ἐποπτείᾳ προσανέχοντες. ἔστιν
[6, 9]	τῆς θεωρίας εὐφροσύνην ἀιδίως καὶ	ἀκορέστως	ἑστιώμενον ἐπὶ τοῖς μικροῖς καὶ
[6, 2]	τέσσαρα τῶν πάντων ῥιζώματα πρῶτον	ἄκουε·	πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖαν
[6, 14]	δὲ ἐμὰ πρόβατα τῆς ἐμῆς	ἀκούει	φωνῆς» συνιέντα γνωστικῶς τὰς ἐντολάς·
[6, 15]	ὁ κύριος· Ὁ ἔχων ὦτα	ἀκούειν	ἀκουέτω» οὐ πάντων εἶναι τὸ
[6, 11]	ἀνθρώπων παραλαβών. Πάλιν τε αὖ	ἀκούειν	ἔξεστιν· Ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ»
[6, 15]	ἀκουέτω» οὐ πάντων εἶναι τὸ	ἀκούειν	καὶ συνιέναι λέγων. Αὐτίκα ὁ
[6, 3]	θορύβου· ἐπὶ τέλει δὲ παιωνιζόντων	ἀκούειν	ὡς νενικηκότων. Αἰτία δ´, οἶμαι,
[6, 15]	τε καὶ συνάσκησις· Ὃ δὲ	ἀκούετε	εἰς τὸ οὖς» (ἐπικεκρυμμένως δηλονότι
[6, 15]	κύριος· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν	ἀκουέτω»	οὐ πάντων εἶναι τὸ ἀκούειν
[6, 7]	οἱ ἄγγελοι καθὸ ἄγγελοι, οὕτως	ἀκούουσιν	ἄνθρωποι, οὔθ´, ὡς ἡμῖν τὰ
[6, 6]	δηλοῦντας τὰ μέλλοντα, ὅπως οἱ	ἀκούσαντες	καὶ πιστεύσαντες σωθῶσιν, οἱ δὲ
[6, 6]	σωθῶσιν, οἱ δὲ μὴ πιστεύσαντες	ἀκούσαντες	μαρτυρήσωσιν, οὐκ ἔχοντες ἀπολογίαν εἰπεῖν·
[6, 11]	τῆς ἀριθμητικῆς τὸν αὐτὸν Ἀβραάμ.	Ἀκούσας	γὰρ ὅτι αἰχμάλωτος ἐλήφθη ὁ
[6, 15]	τῷ νεοκατηχήτῳ γινομένη. Ὁ τούτων	ἀκούσας»	φησί, τῶν προφητῶν σοφὸς σοφώτερος
[6, 6]	ἵνα κἀκεῖ πᾶσαι αἱ ψυχαὶ	ἀκούσασαι	τοῦ κηρύγματος ἢ τὴν μετάνοιαν
[6, 3]	καὶ τοὺς ὄμβρους διανέμουσιν, ἀλλ´	ἀκουσάτωσαν	τοῦ ψαλμῳδοῦ· ὡς ἀγαπητὰ τὰ
[6, 6]	ἐν ἑτέρᾳ γραφῇ λέγει· ἐὰν	ἀκούσητέ	μου καὶ θελήσητε, τὰ ἀγαθὰ
[6, 6]	γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ	ἀκούσητέ	μου μηδὲ θελήσητε, μάχαιρα ὑμᾶς
[6, 2]	ἴδια ἐξήνεγκαν Εὔμηλός τε καὶ	Ἀκουσίλαος	οἱ ἱστοριογράφοι. Μελησαγόρου γὰρ ἔκλεψεν
[6, 12]	τέλειος, πῶς παραβαίνει τὰς ἐντολάς;	ἀκούσονται	γὰρ καὶ παρ´ ἡμῶν ὅτι
[6, 18]	δὲ ἀπολείπωσι τὰ εἴδωλα, τότε	ἀκούσονται	τῆς γραφῆς· Ἐὰν μὴ πλεονάσῃ
[6, 16]	ὀφθαλμῶν, δύο δὲ τὰ τῶν	ἀκουστικῶν	πόρων, δύο δὲ τὰ τῶν
[6, 14]	τε καὶ ἀντακολουθίᾳ. Ὥστε ὅταν	ἀκούσωμεν	Ἡ πίστις σου σέσωκέν σε»
[6, 2]	ὁ πάνθ´ ὁρῶν καὶ πάντ´	ἀκούων	πάντ´ ἀναπτύσσει χρόνος. Ἀλλὰ κἀκεῖνα
[6, 15]	ὃ μὲν λέγῃ, οἳ δὲ	ἀκούωσιν,	Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ
[6, 2]	αἱ γενέσεις τῶν γινομένων ὁ	Ἀκραγαντῖνος	Ἐποίησεν Ἐμπεδοκλῆς· τέσσαρα τῶν πάντων
[6, 3]	Περσικοῦ στόλου. Ἐμπεδοκλῆς τε ὁ	Ἀκραγαντῖνος	Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται οὖν ἀπὸ
[6, 3]	ἐπεκλήθη. Λέγεται οὖν ἀπὸ τοῦ	Ἀκράγαντος	ὄρους πνέοντός ποτε ἀνέμου βαρὺ
[6, 9]	πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς τὴν	ἄκραν	ἐγκαταλεγῆναι υἱοθεσίαν, ἡδοναῖς ἢ φόβοις
[6, 3]	γὰρ ἐρρωμένως περὶ τὴν Σηπιάδα	ἄκραν	συνέτριψαν πᾶσαν τὴν παρασκευὴν τοῦ
[6, 12]	τὸν δίκαιον εἰς κληρονομίαν τὴν	ἄκραν,	ὑπὸ μὲν τῶν πεφραγμένον, τοῖς
[6, 14]	πίστις. Οὐκ ἂν οὖν μετὰ	ἀκρασίας	πιστός τις εἴη, ἀλλὰ κἂν
[6, 15]	κόλασιν, περιληπτικῶς θεολογεῖ, τὰ πρὸς	ἀκρίβειαν	δὲ καὶ τὰ ἐπὶ μέρους
[6, 16]	καὶ τὸ ἔμβρυον ἀπαρτίζεσθαι πρὸς	ἀκρίβειαν	μηνὶ τῷ ἕκτῳ, τουτέστιν ἑκατὸν
[6, 9]	ὧν ἐλάλησεν ὁ κύριος, τὴν	ἀκριβεστάτην	ἐκ καταβολῆς κόσμου εἰς τέλος
[6, 17]	φρεσὶν ἰσχύν τε καὶ συναίσθησιν	ἀκριβεστέραν,	μένος τε καὶ θάρσος προθυμίας
[6, 10]	συναιτίοις προγυμνάσμασιν εἴς τε τὴν	ἀκριβῆ	παράδοσιν τῆς ἀληθείας, ὅσον ἐφικτόν,
[6, 15]	οἱ ἐκ νόμου κατηχούμενοι, εἰδὼς	ἀκριβῶς	ὅτι περιτομὴ οὐ δικαιοῖ· τοῖς
[6, 7]	υἱὸν ὁ Πέτρος γράφει, συνεὶς	ἀκριβῶς	τό· Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ
[6, 6]	γάρ που θέμις τοὺς μὲν	ἀκρίτως	καταδεδικάσθαι, μόνους δὲ τοὺς μετὰ
[6, 11]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν. Ἀμέλει λίθος	ἀκρογωνιαῖος»	εἴρηται, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ
[6, 1]	κἀν τῷ παραδείσῳ ἡ τῶν	ἀκροδρύων	φυτεία οὐ κατὰ εἶδος ἕκαστον
[6, 18]	ἣν πάντα ἐστὶ τὰ αἰοθητήρια,	ἀκροτάτης	ὁμοίως τεύξεται τῆς κληρονομίας. Τὸ
[6, 18]	τὴν κεφαλήν, ταγείς, ἐπὶ τὴν	ἀκρότητα	τῆς πίστεως χωρήσας, τὴν γνῶσιν
[6, 18]	ἀσθενὴς δωρεὰ θεοῦ) μένει δὲ	ἀκώλυτος,	διωχθήσεσθαι εἰς τέλος προφητευθεῖσα. Εἶτα
[6, 18]	εἰπάτωσαν ἡμῖν, παρὰ τίνος μαθόντες	ἀλαζονεύονται.	Παρὰ θεοῦ μὲν γὰρ οὐκ
[6, 2]	δ´ ἴση, Σοφοκλέους δὲ ἐξ	Ἀλεαδῶν·	Ἅπαν τὸ χρηστὸν τὴν ἴσην
[6, 17]	παρερχόμεθα, ἀλλ´ ἐνταῦθα μὲν τοῦ	ἀλεαίνεσθαι	χάριν, ἐκεῖ δὲ τοῦ εἶναι
[6, 12]	οἷον ἀπαυγάσματος νοεροῦ καθάπερ ἡλιακῆς	ἀλέας	ἐναποσημαίνεταί τι, δικαιοσύνης σφραγῖδα« ἐπιφανῆ,
[6, 17]	καὶ ἡ εὐεξία διὰ τῆς	ἀλειπτικῆς	καὶ ὁ πλοῦτος διὰ τῆς
[6, 14]	κοίτης κἀν τοῖς δικαστηρίοις οἱ	ἀλειψάμενοι	τῷ λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι ἡδονῆς
[6, 4]	ἡ φιλοσοφία καὶ αὐτῶν διαβεβόηται.	Ἀλέξανδρος	γοῦν ὁ Μακεδὼν δέκα λαβὼν
[6, 4]	ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος δὲ τοῦ	Ἀλεξάνδρου	καὶ τὸν δέκατον εἰπεῖν τι
[6, 4]	ἑτέρου χεῖρον εἶπεν. Τοῦ δὲ	Ἀλεξάνδρου	φήσαντος· οὐκοῦν καὶ σὺ πρῶτος
[6, 2]	ναὶ μὴν Εὐριπίδου μὲν ἐξ	Ἀλεξάνδρου·	Χρόνος δὲ δείξει ς´· ᾧ
[6, 11]	κροσσωτοῖς χρυσοῖς, περιβεβλημένη πεποικιλμένοις. Ἡ	ἀλήθεια	δὲ διὰ τοῦ κυρίου. Βουλὴν
[6, 9]	ἔχει καὶ κρατεῖ τῆς ἐπαγγελίας	(ἀλήθεια	δὲ ὁ ἐπαγγειλάμενος) καὶ τὸ
[6, 12]	ἡ μεγέθει πασῶν μαθήσεων καὶ	ἀληθείᾳ	διαφέρουσα γνῶσις χαλεπωτάτη κτήσασθαι καὶ
[6, 8]	τοῖς ὑπὸ τοῦ θεοῦ παραδοθεῖσιν	ἀλήθεια	ἕπεται. εἰ δὲ καὶ πολυπειρίαν
[6, 10]	Ἕλλησιν· ἀρχὰ μεγάλας ἀρετᾶς, ὤνασσα	ἀλήθεια.	~Καθάπερ οὖν ἐπὶ τῆς ἀστρονομίας
[6, 17]	τε καὶ ἀτύφως προσμαρτυροῦντες τῇ	ἀληθείᾳ	κἂν παρὰ τοῖς ἑτεροδόξοις ἐπὶ
[6, 17]	μέρους ἀληθείας, καθ´ ὧν ἡ	ἀλήθεια	κατηγορεῖται, αὐτὴν δὲ τὴν ἀλήθειαν
[6, 17]	κενώσωμεν ἑαυτούς. Ἁπλῶς γὰρ οὕτως	ἀλήθεια	κοινῶς λέγεται παντὸς νοητοῦ τε
[6, 10]	ἑκάστου μαθήματος τὸ πρόσφορον τῇ	ἀληθείᾳ	λαμβάνων, τῆς μὲν οὖν μουσικῆς
[6, 17]	τὸ ἀληθές· ἐκ μιμήσεως δὲ	ἀλήθεια	οὐ διδάσκεται, ἀλλ´ ἐκ μαθήσεως.
[6, 3]	λόγου δύναμις, ῥῆμα κυρίου φωτεινόν,	ἀλήθεια	οὐρανόθεν ἄνωθεν ἐπὶ τὴν συναγωγὴν
[6, 7]	παραπίπτουσιν· ἐπιβάλλειν δ´ οἴονται τῇ	ἀληθείᾳ	οὗτοι μὲν τελείως. Ὡς δ´
[6, 15]	τε καὶ πρᾶγμα, ἡ ὄντως	ἀλήθεια	παρ´ ἡμῖν δείκνυται μόνοις, ἐπεὶ
[6, 17]	ἀκόλαστον. Καὶ φιλοσοφίας οὖν ἐστιν	ἀλήθειά	τις παρὰ τοὺς ἄλλους φιλοσόφους
[6, 8]	καὶ ὁ Δαβὶδ μαρτυρῶν τῇ	ἀληθείᾳ	ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς
[6, 10]	ἀλήθειαν· ἀνίκητος γάρ, φησίν, ἡ	ἀλήθεια,	ψευδοδοξία δὲ καταλύεται. Αὐτίκα πορφύραν
[6, 10]	ἐμφαινομένης ἀληθείας, ἡ τῷ ὄντι	ἀλήθεια,	ὥσπερ ἥλιος ἐπιλάμψας τὰ χρώματα
[6, 15]	ἂν ἐναντιῶνται τῇ κατὰ τὴν	ἀλήθειαν	ἀγωγῇ, καθ´ ἡμῶν ἐστιν. Αὐτίκα
[6, 17]	βαρβάρῳ μαθητεύουσα φιλοσοφία προκόπτειν εἰς	ἀλήθειαν.	Ἀλλ´ Αἱ μὲν τρίχες ἠρίθμηνται»
[6, 15]	καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψε τὴν	ἀλήθειαν,	ἀλλ´ ἢ ὁ πατὴρ αὐτοῦ
[6, 15]	κατὰ περίληψιν λέγουσιν, οὐ πρὸς	ἀλήθειαν·	ἄλλον τε γὰρ θεὸν παρευρίσκουσι
[6, 10]	μάλιστα ὁμολογούντων οὐχ ἕξειν τὴν	ἀλήθειαν·	ἀνίκητος γάρ, φησίν, ἡ ἀλήθεια,
[6, 12]	ἐπιλογισμὸν οὖσαν τῆς κατὰ τὴν	ἀλήθειαν	ἀρετῆς διά τινος ἑστιάσεως καὶ
[6, 15]	λογίων τὰ μαρτύρια ἐκλεγόμενοι τὴν	ἀλήθειαν	αὐχοῦμεν ἐκδιδάσκεσθαι διὰ τοῦ υἱοῦ
[6, 18]	γε ἐπὶ τῷ κατειλῆφθαι τὴν	ἀλήθειαν	αὐχοῦντες τῶν Ἑλλήνων εἰπάτωσαν ἡμῖν,
[6, 15]	ἀληθῶς φαίνεται τοῖς μὴ τὴν	ἀλήθειαν	ἐγνωκόσιν, ὅταν τις τὸν υἱὸν
[6, 2]	καὶ ἄκοντες τὴν παρ´ ἡμῶν	ἀλήθειαν	εἰς τοὺς ὁμοφύλους λάθρᾳ διαδείκνυνται.
[6, 8]	τὰ Ἑλλήνων ἐθελοκωφῶσι πρὸς τὴν	ἀλήθειαν,	ἐξευτελίζοντες τὴν φωνὴν τὴν βαρβάρων
[6, 10]	καταπατεῖσθαι πρὸς τῶν σοφιστῶν τὴν	ἀλήθειαν.	Ἐπαινουμένους γὰρ χρὴ ἐν τῷ
[6, 15]	δὲ μὴ πάντων εἶναι τὴν	ἀλήθειαν	ἐπικρύπτεται πολυτρόπως, μόνοις τοῖς εἰς
[6, 10]	καὶ τὰ ἴδια προσήσεται τὴν	ἀλήθειαν·	ἔστι γὰρ πάσης πλάνης καὶ
[6, 8]	ἄλλως τε καὶ ἐπιστάμενος τὴν	ἀλήθειαν	εὑρεθήσεται, καὶ εἰ μὴ καταληπτικῶς,
[6, 12]	τῆς φράσεως ὑπερβατῷ κρυψάσης τὴν	ἀλήθειαν.	Εὔχεται τοίνυν ὁ γνωστικὸς καὶ
[6, 16]	πᾶσαν ἐλπίδα ἐπὶ τὸν κατ´	ἀλήθειαν	ἔχοντες θεόν. Ὁ δεύτερος δὲ
[6, 6]	τὰς τῶν φιλοσόφων, κοινοποιεῖ τὴν	ἀλήθειαν.	Ἰσίδωρός τε ὁ Βασιλείδου υἱὸς
[6, 14]	οἱ πεποιθότες ἐπ´ αὐτῷ συνήσουσιν	ἀλήθειαν,	καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ
[6, 7]	τοὺς ἀγγέλους μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν τὴν	ἀλήθειαν	καὶ τοὺς ἐπὶ τούτων ἄρχοντας·
[6, 18]	οὐκ ὀλίγους ἤδη ἐπὶ τὴν	ἀλήθειαν	μεθιστάς. Καὶ τὴν μὲν φιλοσοφίαν
[6, 15]	τῶν μετὰ βίας εἰς τὴν	ἀλήθειαν	μεταγομένων· ἀποξύσαντες γὰρ ἑκάτερον ἐπίσφηνον
[6, 17]	γνῶσιν οὐδὲ κανονίζειν δύνανται τὴν	ἀλήθειαν.	Μεταλαμβάνειν οὖν τῶν γνωστικῶν θεωρημάτων
[6, 17]	διάφορον, οὕτως δὲ καὶ τὴν	ἀλήθειαν	μετίασιν οἱ πλείους, μᾶλλον δὲ
[6, 9]	ἐκ καταβολῆς κόσμου εἰς τέλος	ἀλήθειαν	παρ´ αὐτῆς ἔχει τῆς ἀληθείας
[6, 17]	Αὐτίκα ἔνεστι θεάσασθαι καὶ ζωγραφίας	ἀλήθειαν	παρὰ τὴν δημώδη καὶ μουσικῆς
[6, 17]	ἀλήθεια κατηγορεῖται, αὐτὴν δὲ τὴν	ἀλήθειαν	πολυπραγμονητέον, οὐκ ὀνόματα ζητοῦντας μαθεῖν·
[6, 15]	τοῦ παρ´ ἡμῖν εἶναι τὴν	ἀλήθειαν	τὸ αὐτὸν διδάξαι τὸν υἱὸν
[6, 15]	τοῖς δι´ ἀγάπην ζητοῦσι τὴν	ἀλήθειαν,	τὸ φῶς ἀνατέλλουσα. Λέγεται δ´
[6, 7]	φιλόσοφοι ζωγραφίας δίκην ἀπομιμοῦνται τὴν	ἀλήθειαν.	Φιλαυτία δὲ πάντων ἁμαρτημάτων αἰτία
[6, 7]	σκιά γε ὁ νόμος τῆς	ἀληθείας,	ἀλλ´ ἡ φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων
[6, 11]	ἡ φιλοσοφία εἰς τὸ περὶ	ἀληθείας	διαλαβεῖν. Αὐτίκα ἡ χλαμὺς πόκος
[6, 8]	τινα οὖσαν καὶ προπαιδείαν τῆς	ἀληθείας.	Διὸ καὶ τοῖς Ἑβραίοις γράφων
[6, 17]	παραδεξάμενοι δὲ τὸν θεμέλιον τῆς	ἀληθείας,	δύναμιν προσλαμβάνουσι προϊέναι πρόσω ἐπὶ
[6, 15]	καὶ ὀρεκτικὸς τῆς πιότητος τῆς	ἀληθείας,	ἐὰν προσλάβῃ τὴν θείαν διὰ
[6, 15]	τῶν δογμάτων ἡ ἐπίγνωσις τῆς	ἀληθείας	ἐγγίνεται· ὣς δὲ καὶ Ἰουδαίοις
[6, 2]	εἰς αὐτοὺς τὴν κλοπὴν τῆς	ἀληθείας	ἐκδεχόμενοι, εἰ μὴ ἐπαχθὲς εἰπεῖν,
[6, 11]	μὴ γὰρ εἶναι διδακτὴν τῆς	ἀληθείας,	ἐκεῖνα λεκτέον, πρῶτον μέν, ὅτι
[6, 8]	τὰ λεγόμενα σκοπητέον, εἰ τῆς	ἀληθείας	ἔχεται. Ἤδη δὲ καὶ καθολικῷ
[6, 10]	κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης	ἀληθείας,	ἡ τῷ ὄντι ἀλήθεια, ὥσπερ
[6, 17]	Οὔκουν ποτὲ τὰς ἐπὶ μέρους	ἀληθείας,	καθ´ ὧν ἡ ἀλήθεια κατηγορεῖται,
[6, 6]	εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα ἀποκαλυφθείσης τῆς	ἀληθείας	καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τοῖς προπεπραγμένοις
[6, 15]	βασίλευε» ὁ Δαβὶδ γράφει, ἕνεκεν	ἀληθείας	καὶ πραότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ
[6, 17]	τὸ κατὰ φιλοσοφίαν ἐπιτευκτικὸν τῆς	ἀληθείας,	κἂν μερικὸν τυγχάνῃ· ἤδη δὲ
[6, 15]	παραδιδόντες καὶ κατὰ τὸν τῆς	ἀληθείας	κανόνα διασαφοῦντες τὰς γραφάς· οὔτε
[6, 15]	γνωστικὴν ἀγωγὴν κατὰ τὸν τῆς	ἀληθείας	κανόνα φιλοτέχνως ἐνδεικνύμενοι. ἦ γὰρ
[6, 8]	Πέτρος ἐν ταῖς Πράξεσιν Ἐπ´	ἀληθείας	καταλαμβάνομαι» φησίν, ὅτι προσωπολήπτης οὐκ
[6, 15]	ἁπλῶς οὕτως δύσκολος ἡ τῆς	ἀληθείας	κτῆσις, ἀλλὰ καὶ ὧν τυγχάνει
[6, 17]	λέγεται, βεβαιωτικὴ μὲν τῶν περὶ	ἀληθείας	λεγομένων δι´ ἀποδείξεως, διακρουστικὴ δὲ
[6, 17]	πλείους, μᾶλλον δὲ τὸν περὶ	ἀληθείας	λόγον. Οὐ γὰρ περὶ θεοῦ
[6, 9]	ἀλήθειαν παρ´ αὐτῆς ἔχει τῆς	ἀληθείας	μαθών, οὐκ, εἴ πού τι
[6, 15]	οὕτως καὶ ἡμεῖς ταῖς τῆς	ἀληθείας	μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν δυνηθῶμεν. ~Ὑπόδειγμα δ´
[6, 15]	ἐπεὶ πρόσωπον μὲν τῆς δεικνυμένης	ἀληθείας	ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ, τὸ
[6, 10]	τε τὴν ἀκριβῆ παράδοσιν τῆς	ἀληθείας,	ὅσον ἐφικτόν, καὶ ἀπερίσπαστον συγχρωμένου
[6, 7]	ἔκ τινος ποιήσεως τὰ τῆς	ἀληθείας	ὁτῳδήποτε τρόπῳ λαβόντες σπέρματα οὐκ
[6, 7]	καὶ ἡγεμόνα τιμᾷ, σφάλλεται τῆς	ἀληθείας	οὐ συνιεὶς τὸ τῷ Δαβὶδ
[6, 15]	δὲ πρὸς τὴν εὕρεσιν τῆς	ἀληθείας	οὐδὲ αὐτὰ ἀδόκιμα. Ἡ γοῦν
[6, 10]	κακοτεχνούντων λόγων πρὸς ἐκκοπὴν τῆς	ἀληθείας.	Οὐκ ἀπολειφθήσεται τοίνυν τῶν προκοπτόντων
[6, 1]	ἐκ μεταδόσεως τοῦ λόγου τῆς	ἀληθείας,	οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ γὰρ
[6, 2]	τῶν γραφῶν εἰς ἡμᾶς δεδομένης	ἀληθείας	περιαυγασθεῖσαν, καθ´ ὃ σημαινόμενον διήκειν
[6, 18]	σοφίας ἤρτηνται, ὅσαι γε τῆς	ἀληθείας	στοχάζονται. Ἀμέλει ὡς ἂν τοῦ
[6, 11]	ἤδη μοι τὸ μυστήριον τῆς	ἀληθείας,	συγγνώμην ἀπονέμων, εἰ περαιτέρω προβαίνειν
[6, 9]	ἀναγκαστικόν, πρὸ αὐτῆς αἱρούμενος τῆς	ἀληθείας,	τὰ δὲ εἰρημένα ὑπὸ κυρίου
[6, 17]	τοίνυν δύο εἰσὶν ἰδέαι τῆς	ἀληθείας,	τά τε ὀνόματα καὶ τὰ
[6, 11]	μέλλοι ἀρίστη κατασκευάζεσθαι, ἐπεὶ τῆς	ἀληθείας	τὸ μέν ἐστι γνωστικόν, τὸ
[6, 7]	νόμος εἰκὼν καὶ σκιὰ τῆς	ἀληθείας	τυγχάνῃ, σκιά γε ὁ νόμος
[6, 16]	ἐλλάμπεται· τὸ γὰρ φῶς τῆς	ἀληθείας	φῶς ἀληθές, ἄσκιον, ἀμερῶς μεριζόμενον
[6, 16]	γὰρ φῶς τῆς ἀληθείας φῶς	ἀληθές,	ἄσκιον, ἀμερῶς μεριζόμενον πνεῦμα κυρίου
[6, 15]	τοῖς ὦτα ἔχουσιν ἐμφήνασαι τὸ	ἀληθὲς	αὐτὸ ἐκεῖνο, ὃ πέπονθεν ἡ
[6, 17]	τὸ πιθανὸν ζητοῦσιν, οὐ τὸ	ἀληθές·	ἐκ μιμήσεως δὲ ἀλήθεια οὐ
[6, 15]	τῶν ἐκγόνων τοῦ θεοῦ τὸ	ἀληθὲς	ἐκμανθάνειν μόνως οἷόν τε, εἰκότως
[6, 15]	ἐπάγων ἐπιφοράν· ἀρχὴ γὰρ αὐτῆς	ἀληθεστάτη	παιδείας ἐπιθυμία» (τουτέστι τῆς γνώσεως)
[6, 17]	γε δοκοῦν, ὡς ἐν τούτοις,	ἀληθέστατον,	δόξα ὀρθή, ἔν τε αὖ
[6, 8]	δὲ ὡς ἄγγελος φωτὸς προφητεύει,	ἀληθῆ	ἄρα ἐρεῖ. Εἰ ἀγγελικὰ καὶ
[6, 16]	τις καταλιπὼν τὴν ἐκκλησιαστικὴν καὶ	ἀληθῆ	γνῶσιν καὶ τὴν περὶ θεοῦ
[6, 3]	μεγίστην εὐήθειαν, τὸ ψευδῆ συγγράφειν)	ἀληθῆ	δ´ εἶναι ἐξ ἀνάγκης ὁμολογήσαιεν.
[6, 16]	ἀγένητον ἢ τῶν κατὰ τὴν	ἀληθῆ	διδασκαλίαν βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ δὲ
[6, 15]	ἀποστεροῦντες δὲ τοῦ κυρίου τὴν	ἀληθῆ	διδασκαλίαν, οἱ μὴ κατ´ ἀξίαν
[6, 8]	ψεύστης κατὰ μετασχηματισμὸν ἐνεργείας τὰ	ἀληθῆ	λέγῃ, οὐδὲ μὴν διὰ τὸν
[6, 16]	ἔξαρσίς ἐστι βιαία. Τὸν οὖν	ἀληθῆ	λόγον περὶ θεοῦ καὶ τῆς
[6, 3]	δὴ πευσόμεθα παρ´ αὐτῶν ἤτοι	ἀληθῆ	ταῦτα εἶναι ἃ ἱστοροῦσιν ἢ
[6, 16]	φυτῶν, ὁμοίως τε οἱ τὴν	ἀληθῆ	φιλοσοφίαν ἀπομιμούμενοι κλέπται εἰσί. Κἂν
[6, 1]	ἕβδομος ἡμῖν τῶν κατὰ τὴν	ἀληθῆ	φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων Στρωματεύς, διαγράψας
[6, 11]	ἀπιέναι οἴκαδε δύνασθαι ἐπὶ τὴν	ἀληθῆ	φιλοσοφίαν, πεῖσμα τῇ ψυχῇ βέβαιον
[6, 15]	καὶ λημμάτων ἀληθῶν ἀποδεικτικωτάτην καὶ	ἀληθῆ	ὧδέ πως ἐπάγων ἐπιφοράν· ἀρχὴ
[6, 15]	καὶ στροφαὶ λόγων» καὶ δικαιοσύνη	ἀληθὴς»	διδασκαλία τε αὖ τοῦ κατευθῦναι
[6, 4]	κρίνων; καὶ πῶς, εἶπεν, βασιλεῦ,	ἀληθὴς	εἴης, φήσας πρῶτον ἀποκτεῖναι τὸν
[6, 1]	ὁ κύριος καὶ γνῶσις ἡ	ἀληθής,	εἰς ὃν μετετέθημεν. Λέγεται δὲ
[6, 7]	τὰς λαβὰς ἡ φιλοσοφία ἡ	ἀληθής.	Κἂν ὁ νόμος εἰκὼν καὶ
[6, 12]	πράξεις εἰσίν. Πλοῦτος μὲν γὰρ	ἀληθὴς	ὁ ἐν ταῖς κατὰ τὴν
[6, 16]	ἡ ψευδὴς δόξα ὥσπερ ἡ	ἀληθὴς	οἰκεία τε καὶ σύζυγος. Διόπερ
[6, 13]	ὄντι τῆς ἐκκλησίας καὶ διάκονος	ἀληθὴς	τῆς τοῦ θεοῦ βουλήσεως, ἐὰν
[6, 7]	τῇ αὐτῇ; ᾗ καὶ πάντως	ἀληθὴς	ὑπάρχει, βουλήσει, ὡς διὰ τοῦ
[6, 15]	βασιλείαν. Διδάσκει γάρ, οἶμαι, ὡς	ἀληθινὴ	παιδεία ἐπιθυμία τίς ἐστι γνώσεως,
[6, 17]	τοὺς ἄλλους φιλοσόφους καὶ κάλλος	ἀληθινὸν	παρὰ τὸ δεδολωμένον. Οὔκουν ποτὲ
[6, 14]	καὶ ἀναγνώσεως θείας, διὰ ζητήσεως	ἀληθοῦς,	διὰ προσφορᾶς ἁγίας, δι´ εὐχῆς
[6, 11]	παρασκευάζει τὸ μάθημα τοῦ τε	ἀληθοῦς	διορατικὴν καὶ τοῦ ψεύδους διελεγκτικήν,
[6, 18]	ἀνάγουσα, ὁ δὲ ἐπιστήμων τοῦ	ἀληθοῦς	περὶ ὁδηποτοῦν αὐτίκα καὶ τοῦ
[6, 7]	κυρίου διδασκαλίας ἐν ἐπιγνώσει τῆς	ἀληθοῦς	φιλοσοφίας καθίστανται. Τὰ λόγια γὰρ
[6, 15]	διὰ λόγου συλλογιστικοῦ καὶ λημμάτων	ἀληθῶν	ἀποδεικτικωτάτην καὶ ἀληθῆ ὧδέ πως
[6, 18]	κατάληψίς ἐστι βεβαία διὰ λόγων	ἀληθῶν	καὶ βεβαίων ἐπὶ τὴν τῆς
[6, 8]	ἀπατήσειέν τινα, μὴ διὰ τῶν	ἀληθῶν	ὑπαγόμενος τὸν φιλομαθῆ εἰς οἰκειότητα
[6, 15]	τὸν κύριον προφητευθεῖσα παραβολὴ ὡς	ἀληθῶς	φαίνεται τοῖς μὴ τὴν ἀλήθειαν
[6, 2]	τ´ οἰωνός τε καὶ εἰν	ἁλὶ	ἔλλοπος ἰχθύς, Εὐριπίδης ἐν Χρυσίππῳ
[6, 2]	τὴν Ἡράκλειαν, Πανύαςςίς τε ὁ	Ἁλικαρνασσεὺς	παρὰ Κρεωφύλου τοῦ Σαμίου τὴν
[6, 2]	τῷ διορᾶν δυναμένῳ τοιαίδε οὖσαι	ἅλις	ἔστωσαν. ἤδη δὲ οὐ τὰς
[6, 2]	Φοίνικι· Τὰ ἀφανῆ τεκμηρίοισιν εἰκότως	ἁλίσκεται,	Ὑπερείδης λέγει· Ἃ δ´ ἐστὶν
[6, 2]	καὶ τούτων ὀλίγα παραθέσθαι εὔλογον.	Ἀλκμαίωνος	γὰρ τοῦ Κροτωνιάτου λέγοντος Ἐχθρὸν
[6, 2]	αὐτῷ χρῆται ἐπισταμένως, οὐ κακὸν	ἀλλ´	ἀγαθόν, Πανύαςςις γράφει· Ὡς οἶνος
[6, 9]	τινα τὴν κοινὴν ταύτην φιλίαν,	ἀλλ´	ἀγαπᾷ τὸν κτίστην διὰ τῶν
[6, 17]	μαθητεύουσα φιλοσοφία προκόπτειν εἰς ἀλήθειαν.	Ἀλλ´	Αἱ μὲν τρίχες ἠρίθμηνται» καὶ
[6, 3]	κινοῦσι καὶ τοὺς ὄμβρους διανέμουσιν,	ἀλλ´	ἀκουσάτωσαν τοῦ ψαλμῳδοῦ· ὡς ἀγαπητὰ
[6, 2]	πόδας. Ἀρχιλόχου τε ὁμοίως εἰρηκότος·	Ἀλλ´	ἄλλος ἄλλῳ κραδίην ἰαίνεται, παρὰ
[6, 6]	βεβιωκότας μέν, οὐ τελείως δέ,	ἀλλ´	ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους τὸν βίον· τουτὶ
[6, 12]	οὐδὲ γὰρ τῆσδέ τινος καταγινώσκει,	ἀλλ´	ἁπλῶς πάσης τῆς ἁμαρτίας· οὐδ´
[6, 14]	ἀνομίαν, ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος·	ἀλλ´	Ἀρκετὸν γὰρ τῷ μαθητῇ γενέσθαι
[6, 12]	γνῶσιν οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι,	ἀλλ´	αὐτοῦ ἕνεκα τοῦ γινώσκειν ἀσπαζόμενοι.
[6, 18]	αὐτὸ γάρ τι αὑτῷ ἀκολουθεῖ·	ἀλλ´	εἰ καὶ μὴ φιλοσοφητέον· οὐ
[6, 11]	τῆς τοῦ λόγου δυνάμεως ἐνεπνεύσθησαν.	Ἀλλ´	εἰ καὶ περίεργος εἶ, ἔκλαβε
[6, 9]	περιστάσεων οὐδ´ ὑπομενοῦντος τὰ δεινά,	ἀλλ´,	εἰ καὶ τὴν εὐθυμίαν ἀφέλοιμεν
[6, 12]	ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ ἢ ἀτελής·	ἀλλ´	εἰ μὲν ἀτελής, πῶς τελείου
[6, 17]	φιλοσοφίας οὐκ ἔστιν ἀνθρώπων κακῶν·	ἀλλ´	εἰ τοῖς ἀρίστοις τῶν Ἑλλήνων
[6, 17]	μεταλαμβάνειν, ἀλλὰ ἄρχεται· οὐδὲ μέλλειν,	ἀλλ´	εἶναι βασιλικόν τε καὶ φωτεινὸν
[6, 17]	μιμήσεως δὲ ἀλήθεια οὐ διδάσκεται,	ἀλλ´	ἐκ μαθήσεως. Οὐ γὰρ ἵνα
[6, 9]	τὸν χρόνον καὶ τὸν τόπον,	ἀλλ´	ἐκείνῃ γε τῇ γνωστικῇ ἀγάπῃ,
[6, 9]	τὴν τούτων ἐγκράτειαν, οὐδέπω καθαροῦ,	ἀλλ´	ἐμπαθοῦς, ἀνδρεία τε διὰ φόβον
[6, 9]	καταστάσει μηδὲ καθ´ ὁτιοῦν μεταβαλλόμενοι,	ἀλλ´	ἐν ἕξει ἀσκήσεως ἀεὶ μένοντες
[6, 8]	προσωπολήπτης οὐκ ἔστιν ὁ θεός,	ἀλλ´	ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος
[6, 15]	εἶναι, τὰ θεῖα μυστήρια ἀπεφθέγξατο,	ἀλλ´	ἐν παραβολαῖς διελέξατο. Λέγουσιν γοῦν
[6, 17]	μόνον ἐν ἡλίῳ ὄντας παρερχόμεθα,	ἀλλ´	ἐνταῦθα μὲν τοῦ ἀλεαίνεσθαι χάριν,
[6, 8]	τοίνυν τὸ ἀπροσωπόληπτον τοῦ θεοῦ,	ἀλλ´	ἐξ αἰῶνος, οὐδὲ μὴν ἤρξατό
[6, 15]	πολιτικοῖς οὐδὲ ἐν ἀπαγορεύσει νόμου,	ἀλλ´	ἐξ ἰδιοπραγίας καὶ τῆς πρὸς
[6, 16]	κατὰ τῆς κατασκευῆς τὸ σχῆμα,	ἀλλ´	ἐπεὶ ὁ μὲν θεὸς λόγῳ
[6, 15]	ὅλου ἐνισταμένου τοῦ κόσμου πλεονάζουσα.	Ἀλλ´	ἐπεὶ τοῦτο ἀνωμολόγηται βεβαιωθῆναι ἐν
[6, 9]	πείνῃ, δίψει καὶ τοῖς ὁμοίοις.	Ἀλλ´	ἐπὶ μὲν τοῦ σωτῆρος τὸ
[6, 9]	δὲ οὐ συγγεννᾶται τοῖς ἀνθρώποις,	ἀλλ´	ἐπίκτητός ἐστιν ἡ γνῶσις καὶ
[6, 17]	καὶ γνωστικὸν καθῆκεν, οὐδὲ ὀνόματι,	ἀλλ´	ἔργῳ ἐθέλειν ἅπτεσθαι τῶν πραγμάτων
[6, 2]	γὰρ εἶναι χρῆν γυναικεῖον λέχος.	Ἀλλ´	Εὐριπίδου γράφοντος· Ἐπεὶ τά γ´
[6, 11]	ἐρανιστέον. Πλὴν οὐδαμῶς τούτοις ἐνδιατριπτέον	ἀλλ´	ἢ εἰς μόνον τὸ ἀπ´
[6, 15]	αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψε τὴν ἀλήθειαν,	ἀλλ´	ἢ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὁ
[6, 17]	τοῦ θεοῦ, τὸ δὲ οὐδὲν	ἀλλ´	ἢ φρόνησίς ἐστι, δύναμις ψυχῆς
[6, 16]	ὡς ἕτεροι ἐκδεδώκασιν, ἡ ἐκκλησία,	ἀλλ´	ἡ θεία γνῶσις καὶ ἡ
[6, 7]	γε ὁ νόμος τῆς ἀληθείας,	ἀλλ´	ἡ φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους
[6, 9]	τινες μηκέτ´ εἶναι ταῦτα κακά,	ἀλλ´	ἤδη ἀγαθά. Ἀδύνατον γὰρ τὸν
[6, 2]	ψυχὰς ταράσσει κἀπὶ πόντον ἔρχεται.	Ἀλλ´	ἵνα μὴ ἐπὶ πλέον προΐῃ
[6, 1]	οὐ μόνον αἱ λογικαὶ δυνάμεις,	ἀλλ´	ἴσως καὶ αἱ ἄλογοι μεθέξουσιν,
[6, 12]	τοῦτο καὶ τῶν ἄλλων πιστῶν)	ἀλλ´	ὅ ἐστιν ἁμαρτία· οὐδὲ γὰρ
[6, 15]	ἀλλ´ οὐχ ὁμοίως ἄμφω θεῶνται,	ἀλλ´	ὃ μὲν καὶ θᾶττον κατῆλθεν,
[6, 12]	ἔφην, πρὸς ἀρετῆς κτῆσιν πεφύκασιν,	ἀλλ´	ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ δ´
[6, 15]	τινα τῶν ἐν μέρει σφαλλόμενοι,	ἀλλ´	οἱ εἰς τὰ κυριώτατα παραπίπτοντες
[6, 3]	ἐπαγγελίαις ἐπιστρέφει πρὸς σωτηρίαν. Πλὴν	ἀλλ´	οἱ Ἕλληνες, αὐχμοῦ ποτε τὴν
[6, 6]	φωνὴν λαβὼν εἶπεν τὰ προειρημένα,	ἀλλ´	οἱ ἐν Ἅιδου καταταγέντες καὶ
[6, 7]	τούτων οὐχ ὁ διδάσκαλος αἴτιος,	ἀλλ´	οἱ παρακούειν προῃρημένοι. Οἱ πεισθέντες
[6, 13]	ὁ Ἰούδας ἐξελέγη σὺν αὐτοῖς,	ἀλλ´	οἷοί τε ἦσαν ἀπόστολοι γενέσθαι
[6, 7]	κατὰ ἑκάστην αἵρεσιν ἀγωγήν φαμεν,	ἀλλ´,	ὅπερ ὄντως ἐστὶ φιλοσοφία, ὀρθῶς
[6, 13]	οὐδ´, ὅτι πρεσβύτερος, δίκαιος νομιζόμενος,	ἀλλ´,	ὅτι δίκαιος, ἐν πρεσβυτερίῳ καταλεγόμενος·
[6, 5]	καὶ τῶν παρ´ Ἕλλησι δοκίμων	ἀλλ´	οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν παντελῆ, τὴν
[6, 10]	ἐγκυκλίους καὶ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν,	ἀλλ´	οὐ κατὰ τὸν προηγούμενον λόγον,
[6, 7]	ἄλλοις ἃ μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν,	ἀλλ´	οὐ τελείως ἐξειργάσαντο, τὰ δὲ
[6, 18]	δὲ καὶ ἰδιώτης τῷ λόγῳ,	ἀλλ´	οὐ τῇ γνώσει. πλὴν οἵ
[6, 7]	μὲν οὐδείς, οὐδέπω γὰρ μεμαθήκεσαν,	ἀλλ´	οὐδὲ ἀγγέλων τις, οὔτε γάρ,
[6, 12]	τεκμαιρόμενον καθάπερ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι,	ἀλλ´	οὐδὲ ἐκ τοῦ ἀποβαίνοντος (γελοῖον
[6, 9]	καρποῦται παντελὴς τῆς ἐπιθυμίας ἐκκοπή.	Ἀλλ´	οὐδὲ ἐκείνων τῶν θρυλουμένων ἀγαθῶν,
[6, 9]	τῶν κτισμάτων τοῦ θεοῦ μεμισηκότα)	ἀλλ´	οὐδὲ ζηλοῖ (οὐδὲ γὰρ ἐνδεῖ
[6, 9]	εὐλαβείας (ὑπέσταλκεν γὰρ τῷ φόβῳ)	ἀλλ´	οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ τὴν ὀργὴν
[6, 8]	ἤρξατό ποτε ἡ εὐεργεσία αὐτοῦ,	ἀλλ´	οὐδὲ περιορίζεται τόποις ἢ ἀνθρώποις
[6, 10]	μὴν ψευδοδοξίας τῆς περὶ αὑτόν,	ἀλλ´	οὐδὲ τοὺς πανούργους δεδίξεται λόγους
[6, 18]	ἄλλων δὲ ἄλλον τρόπον κτήματα.	Ἀλλ´	οὐδὲ τῶν ὀργάνων τὰς εἰκόνας
[6, 2]	πάλιν εἰρηκότος Ὥσπερ τῶν χρημάτων,	ἀλλ´	οὐκ ἐκείνου συγγενὴς οὖσα Λυσίας
[6, 16]	τῶν γενομένων, ἅμα νοήματι κτισθέντων,	ἀλλ´	οὐκ ἐπ´ ἴσης ὄντων τιμίων·
[6, 18]	ἢ παρ´ ἑτέρων τῶν ὁμοίων.	Ἀλλ´	οὐκ ἐχέγγυοι διδάσκαλοι περὶ θεοῦ
[6, 9]	φασίν, ὁ τῶν καλῶν ὀρεγόμενος;	ἀλλ´	οὐκ ἴσασιν, ὡς ἔοικεν, οὗτοι
[6, 9]	τὰ προειρημένα ἀγαθά τις ἐκδέχηται,	ἀλλ´	οὖν γε ἐπὶ τοῦ τελείου
[6, 8]	εὑρεθήσεται, καὶ εἰ μὴ καταληπτικῶς,	ἀλλ´	οὖν οὐκ ἄπειρός γε αὐτῆς.
[6, 12]	αὐτὴν ἀδελφὴν προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν,	ἀλλ´	{οὔτε} ὁμομητρίαν οὐδέπω. Τοῖς μὲν
[6, 15]	ὁρίζονται λέξιν ἐθνικῷ χαρακτῆρι συντελουμένην.	Ἀλλ´	οὔτι γε ἐκείναις ταῖς διαλέκτοις
[6, 15]	ὡς αἱ προφητεῖαι παραδιδόασιν, ἐκδέχονται.	Ἀλλ´	οὔτι γε τὰ ψευδῆ τῶν
[6, 6]	μετ´ αὐτῶν εἰς τὸ ὕδωρ,	ἀλλ´	οὗτοι μὲν ζῶντες κατέβησαν καὶ
[6, 15]	ἐπαρθεὶς σὺν καὶ τῷ Χαλέβ,	ἀλλ´	οὐχ ὁμοίως ἄμφω θεῶνται, ἀλλ´
[6, 8]	ἐποίησεν οὕτως» πεποιηκέναι μὲν δηλοῖ,	ἀλλ´	οὐχ οὕτως. Ἐν συγκρίσει γοῦν
[6, 11]	τὰς μεταπηδήσεις τῶν προσώπων συνῳδίαν.	Ἀλλ´,	ὡς ἔοικεν, οἱ πλεῖστοι τῶν
[6, 17]	μέρους διαδίδοται ἡ δραστικὴ ἐνέργεια.	~Ἀλλ´,	ὡς ἔοικεν, οἱ φιλόσοφοι τῶν
[6, 12]	καὶ ἐν πολλῷ καμάτῳ περιγίνεται.	Ἀλλ´,	ὡς ἔοικεν, Οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια
[6, 6]	Μή τις εἴπῃ· οὐκ ἠκούσαμεν.	~Ἀλλ´	ὡς κατὰ καιρὸν ἥκει τὸ
[6, 9]	τὸ σῶμα, δυνάμει συνεχόμενον ἁγίᾳ,	ἀλλ´	ὡς μὴ τοὺς συνόντας ἄλλως
[6, 2]	Εὐριπίδης ἐν τῷ Οἰνεῖ φησιν·	Ἀλλὰ	ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται τρόποις.
[6, 16]	δουλεύσεις φησὶ τῷ σαρκικῷ πνεύματι,	ἀλλὰ	ἄρξεις αὐτοῦ, ἐπεὶ Ἡ σὰρξ
[6, 17]	Οὐ τοίνυν ὑπισχνεῖται βούλεσθαι μεταλαμβάνειν,	ἀλλὰ	ἄρχεται· οὐδὲ μέλλειν, ἀλλ´ εἶναι
[6, 16]	ἡ μάθησις καὶ ἡ γνῶσις.	Ἀλλὰ	γὰρ ἡ πάντων ἀναφορὰ εἰς
[6, 2]	καὶ παραφράσαντες ἐφωράθησαν, ὡς ἐδείχθη,	ἀλλὰ	γὰρ καὶ τὰ φώρια ἄντικρυς
[6, 15]	οὐ κατὰ τὸ μαρτύριον μόνον,	ἀλλὰ	γὰρ καὶ τὸν κατ´ ἐρώτησιν
[6, 1]	τῆς ἀληθείας, οὐχ ὡς ἔτυχεν,	ἀλλὰ	γὰρ οἰκονομήσει τοὺς λόγους αὐτοῦ
[6, 15]	τῆς σαρκὸς αὐτοῦ τῆς κυηθείσης,	ἀλλὰ	δι´ αὐτῆς τῆς δυνάμεως τῆς
[6, 6]	ἔκρυψαν συνελήφθη ὁ ποὺς αὐτῶν»	ἀλλὰ	Ἐγένετο κύριος καταφυγὴ τῷ πένητι,
[6, 18]	ἀόρατοι, οὐ μόνον αἱ λογικαί,	ἀλλὰ	καὶ αἱ τῶν ἀλόγων ζῴων,
[6, 17]	ἡ τῶν θεοδωρήτων δύναμις πέφυκεν.	Ἀλλὰ	καὶ αἱ τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων
[6, 16]	αὖθις διχότομος, καὶ τετάρτῃ ἀφανίζεται.	Ἀλλὰ	καὶ αὐτή, καθάπερ Σέλευκος ὁ
[6, 17]	φύσιν· ἔπειτα οὐχ Ἕλλησι μόνον,	ἀλλὰ	καὶ βαρβάροις ὁμιλήσαντες, ἐπὶ τὴν
[6, 8]	προηγουμένως γέγονεν εἰς ἐπίγνωσιν θεοῦ,	ἀλλὰ	καὶ γεωργεῖ καὶ γεωμετρεῖ καὶ
[6, 2]	οὕτω γίνεται ἐκ τούτων ἔρως.	Ἀλλὰ	καὶ Δημοσθένους εἰπόντος Πᾶσι γὰρ
[6, 5]	Ἐκ γοῦν τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας,	ἀλλὰ	καὶ ἐκ τῆς νομικῆς εἰς
[6, 14]	πολέμοις ἀγωνίζονται οἱ πολέμων ἀθληταί,	ἀλλὰ	καὶ ἐν συμποσίοις καὶ ἐπὶ
[6, 17]	οὐκ ἐπὶ τὰς τέχνας μόνον,	ἀλλὰ	καὶ ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν αὐτήν.
[6, 2]	τῶν δογμάτων παρὰ Πλάτωνος εἰληφέναι.	Ἀλλὰ	καὶ Ἐπίκουρος παρὰ Δημοκρίτου τὰ
[6, 15]	κατὰ τὰς συλλαβὰς ἀναγνώσει ἐκδεχόμεθα.	Ἀλλὰ	καὶ Ἡσαΐας ὁ προφήτης βιβλίον
[6, 2]	κατὰ μέτρον, ὑπέρμετρος δὲ χερείων.	Ἀλλὰ	καὶ Ἡσιόδου λέγοντος· Σοὶ δ´
[6, 2]	μόνους ἐπέρχεται οὐδ´ αὖ γυναῖκας,	ἀλλὰ	καὶ θεῶν ἄνω ψυχὰς ταράσσει
[6, 3]	τῆς ἀταξίας τῆς ὑλικῆς μόνης,	ἀλλὰ	καὶ κατά τινα δαιμόνων ἢ
[6, 2]	Μακάριος ὅστις εὐτυχῶν οἴκοι μένει,	ἀλλὰ	καὶ Μενάνδρου ὧδέ πως κωμῳδοῦντος·
[6, 14]	Οὐ μόνον τοίνυν ὁ πιστός,	ἀλλὰ	καὶ ὁ ἐθνικὸς δικαιότατα κρίνεται.
[6, 2]	λέγει· Γηροτροφία γὰρ προσέοικεν παιδοτροφίᾳ,	ἀλλὰ	καὶ ὁ φιλόσοφος Πλάτων· Ἄρ´,
[6, 12]	αἱ πράξεις καὶ αἱ ἔννοιαι,	ἀλλὰ	καὶ οἱ λόγοι καθαρεύουσι τῷ
[6, 8]	ἕνεκεν τοῦ κλαδεύειν προηγουμένως γέγονεν,	ἀλλὰ	καὶ πεπλεγμένα τὰ κλήματα διαστέλλομεν
[6, 9]	ἀμεταπτώτους καὶ ἀκινήτους λόγους κεκτημένος,	ἀλλὰ	καὶ περὶ ἀγαθῶν καὶ περὶ
[6, 18]	τοῦτο οὐ φιλοσόφων μόνον ὀνομάζειν,	ἀλλὰ	καὶ ποιητῶν) οὐδὲ τὴν οὐσίαν
[6, 3]	δόγματα παρὰ τῶν βαρβάρων διελέγχονται,	ἀλλὰ	καὶ προσέτι ἀπομιμούμενοι τὰ παρ´
[6, 17]	οἶδεν, οὐ μόνον τὰ ὄντα,	ἀλλὰ	καὶ τὰ ἐσόμενα καὶ ὡς
[6, 3]	βαρὺ καὶ νοσῶδες τοῖς ἐγχωρίοις,	ἀλλὰ	καὶ ταῖς γυναιξὶν αὐτῶν ἀγονίας
[6, 12]	Διὸ οὐ μόνον τὰς ἀρετάς,	ἀλλὰ	καὶ τὰς πράξεις τὰς καλὰς
[6, 10]	τὴν τοῦ κτίσαντος ὑπεξανέβη γνῶσιν.	Ἀλλὰ	καὶ τῇ διαλεκτικῇ προσχρήσεται ὁ
[6, 6]	μόνον ἡ εἰς τὸν κύριον,	ἀλλὰ	καὶ τὸ ἀποστῆναι τῆς εἰδωλολατρείας
[6, 11]	καὶ συγγυμνασίας πολλῆς καὶ ἐμπειρίας.	Ἀλλὰ	καὶ τοῦ θεωρητικοῦ τὸ μέν
[6, 2]	´στι θυγάτηρ, ἐγγύα δὲ ζαμίας.	Ἀλλὰ	καὶ τοῦ ἰατροῦ Ἱπποκράτους Ἐπιβλέπειν
[6, 16]	φαμεν τῆς συστάσεως τῷ ζῴῳ,	ἀλλὰ	καὶ τοῦ τὸ ἄλογον μέρος
[6, 14]	ἐπιμεῖναι τοῖς δοθεῖσιν αὐτοῖς ἀστράσιν,	ἀλλὰ	καὶ τούτων ἀποπεσόντες εἰς λίθους
[6, 2]	πρόσφορον Ἔφορον τὸν ἱστορικὸν γράφοντα·	Ἀλλὰ	καὶ τῶν ἀγρίων φυτῶν οὐθὲν
[6, 2]	τοὺς προφήτας τοὺς παρ´ ἡμῖν,	ἀλλὰ	καὶ τῶν Ἑλλήνων τῶν παλαιῶν
[6, 15]	ἔξω μόνον θηρίων κατακυριεύειν ἐτάγημεν,	ἀλλὰ	καὶ τῶν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς
[6, 17]	τε τῶν παρ´ Ἕλλησι νόμων,	ἀλλὰ	καὶ τῶν κατὰ τὴν φιλοσοφίαν
[6, 8]	τῶν διαθηκῶν τῶν διαφόρων μόνων,	ἀλλὰ	καὶ τῶν τῆς διδασκαλίας τρόπων
[6, 15]	δύσκολος ἡ τῆς ἀληθείας κτῆσις,	ἀλλὰ	καὶ ὧν τυγχάνει ἡ ἐπιστήμη
[6, 2]	πάντ´ ἀκούων πάντ´ ἀναπτύσσει χρόνος.	Ἀλλὰ	κἀκεῖνα ὁμοίως ἐπιδράμωμεν. Εὐμήλου γὰρ
[6, 7]	τε Ἐπίκουρον καὶ Πλάτων Σωκράτην·	ἀλλὰ	κἂν ἐπὶ Πυθαγόραν ἔλθω καὶ
[6, 14]	μετὰ ἀκρασίας πιστός τις εἴη,	ἀλλὰ	κἂν μὴ ἐξέλθῃ τὴν σάρκα,
[6, 5]	κατ´ ἐπίγνωσιν ἴσασι τὸν θεόν,	ἀλλὰ	κατὰ περίφρασιν Ἑλλήνων οἱ δοκιμώτατοι,
[6, 5]	εἶπεν θεὸν ὃν οἱ Ἕλληνες»	ἀλλὰ	Μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας» τὸν
[6, 9]	διαζῆν δεόμενος, μηδὲν περιττὸν πραγματευόμενος,	ἀλλὰ	μηδὲ ταῦτα ὡς προηγούμενα, ἐκ
[6, 2]	τε φιλοσοφίαν τήν τε ἱστορίαν,	ἀλλὰ	μηδὲ τὴν ῥητορικὴν τοῦ ὁμοίου
[6, 15]	τό τε αἴνιγμα» ἐπὶ τούτοις.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ σοφία» λέγεται, καὶ
[6, 17]	θεοῦ πρᾶγμα οὐκ ἔστιν ἕν,	ἀλλὰ	μυρία, διαφέρει δὲ τὸν θεὸν
[6, 3]	ὀρνίθων ᾠδῇ παραπλήσιος προσπίπτει ἠχή.	Ἀλλὰ	οἱ τὰ Περσικὰ συνταξάμενοι ἐν
[6, 15]	γινοίμεθα, οὐ παρὰ τῶν σοφιστῶν,	ἀλλὰ	παρ´ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ γνόντες
[6, 18]	αὐτοῦ ἐξασθενεῖ, κἂν μὴ θεόν,	ἀλλὰ	περὶ θεοῦ λέγῃ καὶ τοῦ
[6, 3]	τινας κρατουμένας φύσει τῷ σώματι.	Ἀλλὰ	περὶ μὲν τούτων ἐν τῷ
[6, 17]	Οὐ τοίνυν περὶ τὴν λέξιν,	ἀλλὰ	περὶ τὰ σημαινόμενα ἀναστρεπτέον. Τοῖς
[6, 18]	καὶ οὐδὲ τούτοις ἅπασιν ἤρεσαν,	ἀλλὰ	Πλάτωνι μὲν Σωκράτης καὶ Ξενοκράτει
[6, 14]	τελείωσιν, ἔδωκεν μὲν φιλοσοφίαν αὐτῷ,	ἀλλὰ	πρὸ τῆς πίστεως, ἔδωκεν δὲ
[6, 11]	ὥστε ἔχειν αὐτὴν ἐκ γενετῆς,	ἀλλὰ	πρὸς τὸ κτήσασθαι ἐπιτήδειοι. ~Ὧι
[6, 10]	ἡμῖν ὁ γνωστικὸς πολυμαθὴς ἔσται,	ἀλλὰ	συνεργοῖς τισι, κἀν τῷ διαστέλλειν
[6, 17]	γὰρ περὶ θεοῦ τι λέγουσιν.	Ἀλλὰ	τὰ ἑαυτῶν πάθη ἐπὶ θεὸν
[6, 8]	προφητεύειν νῦν δὴ λεγομένων παρατηρητέον,	ἀλλὰ	τὰ λεγόμενα σκοπητέον, εἰ τῆς
[6, 8]	ἀνθρώπων φιλοσοφίαν ηὑρῆσθαι πρὸς Ἑλλήνων,	ἀλλὰ	τὰς γραφὰς εὑρίσκω τὴν σύνεσιν
[6, 17]	συνασκηθέντες, ἐπὰν μὴ μέρος φιλοσοφίας,	ἀλλὰ	τὴν αὐτοτελῶς φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως
[6, 18]	ταῖς Ἀθήναις κηρύξας τὸν λόγον)	ἀλλὰ	τὴν γνῶσιν διδάσκει, τελείωσιν οὖσαν
[6, 18]	οὐδὲ τὴν οὐσίαν (ἀδύνατον γάρ)	ἀλλὰ	τὴν δύναμιν καὶ τὰ ἔργα
[6, 12]	οὐ τὴν ποιότητα ἔχουσι βλαβεράν,	ἀλλὰ	τὴν παρὰ τὸ μέτρον ποσότητα.
[6, 12]	τῆς γνώσεως, οὐ τὸ ζῆν,	ἀλλὰ	τὸ εὖ ζῆν περὶ πλείστου
[6, 12]	οὐδ´ ὃ ἐποίησέν τις κακῶς,	ἀλλὰ	τὸ μὴ ποιητέον συνίστησιν. Ὅθεν
[6, 2]	ἐν Ἔρωσιν ἢ Καλοῖς γράφει·	Ἀλλὰ	τὸ Μοιράων νῆμ´ ἄλλυτον, οὐδέ
[6, 14]	γὰρ τὸ ἁπλῶς εὖ πράττειν,	ἀλλὰ	τὸ πρός τινα σκοπὸν τὰς
[6, 7]	ἀνθρώπους δόξαν αἱρούμενον φίλαυτον εἶναι,	ἀλλὰ	τὸν θεὸν ἀγαπῶντα τῷ ὄντι
[6, 11]	τὸν λόγον, οὐ τὰς Σειρῆνας,	ἀλλὰ	τὸν ῥυθμὸν καὶ τὸ μέλος
[6, 15]	κἂν ἀγριέλαιος ὁ κότινος τυγχάνῃ,	ἀλλὰ	τοὺς ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ τὴν
[6, 2]	οὐ τῶν σωμάτων συγγενὴς ὤν,	ἀλλὰ	τῶν χρημάτων. Ἐπεὶ καὶ Ὁμήρου
[6, 3]	εἶναι ἃ ἱστοροῦσιν ἢ ψευδῆ.	Ἀλλὰ	ψευδῆ μὲν οὐκ ἂν φήσαιεν
[6, 17]	ἀέρα ἀναπνεῖ τὰ ζῷα ἅπαντα,	ἄλλα	δὲ ἄλλως καὶ εἴς τι
[6, 2]	μέν τ´ ἄνεμος χαμάδις χέει,	ἄλλα	δέ θ´ ὕλη τηλεθόωσα φύει,
[6, 2]	ἄλλα μὲν ἐν μελίῃσιν ἀποφθίνει,	ἄλλα	δὲ φύει· ὣς δὲ καὶ
[6, 17]	ἴδιον αὐτῆς γνωρίζειν τά τε	ἄλλα	καὶ πολὺ πρότερον τὰ καθ´
[6, 4]	μάλιστα δὲ Αἰγυπτίων τά τε	ἄλλα	καὶ τὸ περὶ τὴν μετενσωμάτωσιν
[6, 2]	καὶ φύλλα φύει ζείδωρος ἄρουρα·	ἄλλα	μὲν ἐν μελίῃσιν ἀποφθίνει, ἄλλα
[6, 8]	καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ ὅσα	ἄλλα	παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον ἐπέσπαρται
[6, 14]	ἐποπτείᾳ προσανέχοντες. ἔστιν δὲ καὶ	ἄλλα»	φησὶν ὁ κύριος, Πρόβατα, ἃ
[6, 14]	αἰσχυνόμενοι· οὐ μήποτε τὰν ἀρετὰν	ἀλλάξομαι	ἀντ´ ἀδίκου κέρδους. ἄδικον δὲ
[6, 15]	λέγομεν. Ἔχει δ´ οὖν καὶ	ἄλλας	τινὰς ἰδιότητας ἡ Ἑβραίων διάλεκτος,
[6, 2]	τοῦ δὴ ψυχὴ ὅλον αἰθέρα	ἀλλάσσουσα·	Ἡράκλειτος ἐκ τούτων συνιστάμενος τοὺς
[6, 16]	τὰς πρὸ τοῦ νόμου παραδεδομένας	ἀλλαχῇ	εἴρηνται μηνύειν· καὶ τὰ τῶν
[6, 6]	ἐπιστρέφοντας εἴτε ἐνταῦθα εἴτε καὶ	ἀλλαχόθι.	Οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον ἡ
[6, 2]	δὲ Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ ἄλλῳ	ἀλλαχοῦ,	τὰ δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ
[6, 2]	νεάνιδα, ἃ δ´ ἄλλον {δ´}	ἄλλῃ	δῆτα μαστεύει τινά, Εὐριπίδης γράφει·
[6, 11]	στελλομένων τὸν λόγον ἥ τε	ἄλλη	παιδεία χρήσιμος ἥ τε τῶν
[6, 15]	γὰρ εἰς τὸ οὖς λέγεσθαι	ἀλληγορεῖται)	Ἐπὶ τῶν δωμάτων» φησί, κηρύξατε»
[6, 15]	ἡ πρὸς τὸ γράμμα ἀνάγνωσις	ἀλληγορεῖται·	τὴν διάπτυξιν δὲ τὴν γνωστικὴν
[6, 6]	πεποικιλμένον φᾶρος, πάντα ὅσα Φερεκύδης	ἀλληγορήσας	ἐθεολόγησεν, λαβὼν ἀπὸ τῆς τοῦ
[6, 3]	γὰρ ἡ κατὰ τὴν γραφὴν	ἀλληγορία.	Πλὴν ἑωράθη τὸ πῦρ« ὥ
[6, 11]	δ´ ἂν τῷ ψαλμῳδῷ κιθάρα	ἀλληγορουμένη	κατὰ μὲν τὸ πρῶτον σημαινόμενον
[6, 16]	καὶ τὸ τῆς ἀναπαύσεως εἶδος	ἀλληγοροῦντες,	καθ´ ἣν Οὔτε γαμοῦσιν οὔτε
[6, 8]	φιλοσοφίαν, στοιχεῖα τοῦ κόσμου» ταύτην	ἀλληγορῶν,	στοιχειωτικήν τινα οὖσαν καὶ προπαιδείαν
[6, 10]	τὰ θεῖα καὶ τὴν πρὸς	ἄλληλα	συμφωνίαν, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενος Ἀβραὰμ
[6, 15]	μὴ ἑλκῶσαι δέ, δεσμεύουσι πρὸς	ἄλληλα.	Τέταρτος δέ ἐστιν ἐγκεντρισμοῦ τρόπος
[6, 11]	καὶ παρὰ πότον τὸ ψάλλειν	ἀλλήλοις	προπίνομεν, κατεπᾴδοντες ἡμῶν τὸ ἐπιθυμητικὸν
[6, 10]	μὴ δύνασθαι διακρίνειν, πῇ τε	ἀλλήλοις	τὰ ὄντα κοινωνεῖ καὶ πῇ
[6, 10]	ἀριθμῶν παρασημειούμενος καὶ τὰς πρὸς	ἀλλήλους	σχέσεις καὶ ὡς τὰ πλεῖστα
[6, 2]	τὰ οἰκεῖα οὕτως ἄντικρυς παρ´	ἀλλήλων	ὑφαιρούμενοι βεβαιοῦσι μὲν τὸ κλέπται
[6, 2]	Ἀριστοφάνης ἐν τῷ Δαιδάλῳ τὰ	ἀλλήλων	ὑφαιροῦνται. τὸν μέντοι Κώκαλον τὸν
[6, 2]	καὶ ἐπάγοντος· ὃ μὲν γὰρ	ἄλλην	{δῆτα} λαμβάνει νεάνιδα, ἃ δ´
[6, 14]	ἔχουσι παραμένουσαν λύπην οἱ τῆς	ἄλλης	ἄξιοι εὑρεθέντες αὐλῆς τὴν ἐπὶ
[6, 14]	ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης»	ἄλλης	αὐλῆς καὶ μονῆς ἀναλόγως τῆς
[6, 2]	ζεῦξαι νέαν· ὃ μὲν γὰρ	ἄλλης	λέκτρον ἱμείρει λαβεῖν, ἣ δ´
[6, 10]	καταλύεται. Αὐτίκα πορφύραν ἐξ ἀντιπαραθέσεως	ἄλλης	πορφύρας ἐκλεγόμεθα. Ὥστ´ εἴ τις
[6, 18]	ἀπὸ τῶν προηγουμένων, ἀντὶ τῆς	ἄλλης	ῥᾳθυμίας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται
[6, 2]	Ὣς οὐκ αἰνότερον καὶ κύντερον	ἄλλο	γυναικός. Γράψαντός τε Μουσαίου· Ὡς
[6, 2]	οὐ κύντερον ἦν καὶ ῥίγιον	ἄλλο	γυναικός, Ὅμηρος ἄντικρυς λέγει· Ὣς
[6, 4]	ἐνήργει. ~Εὕροιμεν δ´ ἂν καὶ	ἄλλο	μαρτύριον εἰς βεβαίωσιν τοῦ τὰ
[6, 2]	γινομένων, διακρινόμενον δ´ ἄλλο πρὸς	ἄλλο	μορφὴν ἑτέραν ἐπέδειξεν. Πλάτωνός τε
[6, 11]	ηʹ ιʹ ιβʹ ιδʹ Κατ´	ἄλλο	πάλιν σημαινόμενον συνέστηκεν ὁ ἑκατὸν
[6, 14]	εἶναι θεός, κακὸν μὲν οὐδὲν	ἄλλο	πλὴν ἀγνοίας εἶναι νομίζουσα καὶ
[6, 2]	οὐδὲν τῶν γινομένων, διακρινόμενον δ´	ἄλλο	πρὸς ἄλλο μορφὴν ἑτέραν ἐπέδειξεν.
[6, 2]	ποιεῖ· Ἀντὶ πυρὸς {δὲ} γὰρ	ἄλλο	πῦρ μεῖζον καὶ δυσμαχώτερον βλάστον
[6, 2]	δ´ αὖτε κακῆς οὐ ῥίγιον	ἄλλο,	Σιμωνίδης εἶπεν· Γυναικὸς {δ´} οὐδὲν
[6, 12]	ὡς τὴν γνῶσιν (οὐ γὰρ	ἄλλο	τι ἐξ αὐτῆς θηρῶμεν, ἐπειδὰν
[6, 17]	τε σοφία δύναμις οὖσα οὐκ	ἄλλο	τί ἐστιν ἢ ἐπιστήμη τῶν
[6, 1]	κατὰ εἶδος ἕκαστον κεχώρισται τῶν	ἀλλογενῶν	(ᾗ καὶ Λειμῶνάς τινες καὶ
[6, 3]	ἅλωσιν ἔτι ἦσαν) οἱ δὲ	ἄλλοι	πάντα ἀπώλεσαν ἀδοκήτου καὶ πολλοῦ
[6, 7]	καὶ παρήκουσαν· ἐν δὲ τοῖς	ἄλλοις	ἃ μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν, ἀλλ´
[6, 9]	διὰ πίστεως γνωστικῆς, ὃ τοῖς	ἄλλοις	ἄδηλον. Κἄστιν αὐτῷ δι´ ἀγάπην
[6, 8]	τὰ δοκοῦντα ἀκατάληπτα εἶναι τοῖς	ἄλλοις	αὐτὸς καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι οὐδὲν
[6, 15]	Ἕλλησι καὶ τοὺς παρὰ τοῖς	ἄλλοις	βαρβάροις σοφοὺς ἠγνοηκέναι τὸ ἅγιον
[6, 9]	πρόδηλα ἔχει λαβών. Κἂν τοῖς	ἄλλοις	ᾖ ἔτι κεκρυμμένα, ἤδη περὶ
[6, 2]	τῷ Οἰνεῖ φησιν· Ἀλλὰ ἄλλος	ἄλλοις	μᾶλλον ἥδεται τρόποις. Ἀκήκοα δὲ
[6, 7]	τοῦ δὲ γνωστικοῦ μετὰ τὴν	ἄλλοις	νομιζομένην τελείωσιν ἡ δικαιοσύνη εἰς
[6, 2]	δὲ Ὁμήρῳ, τὰ δὲ τοῖς	ἄλλοις	τῶν ποιητῶν, τὰ δὲ ἐν
[6, 2]	τὸ Ὁμηρικόν· Ἄλλος γάρ τ´	ἄλλοισιν	ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις, Εὐριπίδης ἐν
[6, 2]	{δῆτα} λαμβάνει νεάνιδα, ἃ δ´	ἄλλον	{δ´} ἄλλῃ δῆτα μαστεύει τινά,
[6, 2]	γράφει· Ἤμβλακον, καί πού τινα	ἄλλον	ἥδ´ ἄτη κιχήσατο· καθάπερ ἀμέλει
[6, 5]	ἐναλλάττων τοῦ θεοῦ, οὐχὶ δὲ	ἄλλον	καταγγέλλων. Τί οὖν ἐστι τὸ
[6, 2]	πατρὸς οὐκ ἔτ´ ὄντων, ἀδελφὸν	ἄλλον	οὐχ ἕξω. Πρὸς τούτοις Θεοπόμπου
[6, 15]	περίληψιν λέγουσιν, οὐ πρὸς ἀλήθειαν·	ἄλλον	τε γὰρ θεὸν παρευρίσκουσι καὶ
[6, 18]	ὧν δὲ ὀχήματα, ἄλλων δὲ	ἄλλον	τρόπον κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ τῶν
[6, 2]	ἐν τῷ Οἰνεῖ φησιν· Ἀλλὰ	ἄλλος	ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται τρόποις. Ἀκήκοα
[6, 2]	Ἀρχιλόχου τε ὁμοίως εἰρηκότος· Ἀλλ´	ἄλλος	ἄλλῳ κραδίην ἰαίνεται, παρὰ τὸ
[6, 16]	φαίνονται εἶναι τὰ διαστήματα ἕξ.	Ἄλλος	γὰρ ἐκεῖνος λόγος, ἐπὰν ἑβδομὰς
[6, 2]	κραδίην ἰαίνεται, παρὰ τὸ Ὁμηρικόν·	Ἄλλος	γάρ τ´ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται
[6, 8]	μετασχηματίζεται καθ´ ὁμοιότητα ἐνεργείας, κἂν	ἄλλος	ᾖ κατὰ τὸ ὑποκείμενον τῆς
[6, 16]	ὑπέρβασιν, μᾶλλον δὲ ἔκβασιν γνώσεως.	Ἀλλοτρία	δὲ τοῦ γνωστικοῦ ἡ ψευδὴς
[6, 16]	Ὡς οὖν ὁ κλέπτων τὰ	ἀλλότρια	μεγάλως ἀδικῶν εἰκότως περιπίπτει τοῖς
[6, 17]	τε καὶ μεταδόσεως ἄλλῳ παρ´	ἄλλου,	ὃ μὲν κατὰ παρακολούθησιν ὡς
[6, 14]	καὶ μηδ´ ὅλως τυγχάνων ὧν	ἄλλους	ὁρᾷ μετειληφότας. Πρὸς δὲ καὶ
[6, 17]	ἐστιν ἀλήθειά τις παρὰ τοὺς	ἄλλους	φιλοσόφους καὶ κάλλος ἀληθινὸν παρὰ
[6, 2]	γράφει· Ἀλλὰ τὸ Μοιράων νῆμ´	ἄλλυτον,	οὐδέ ποτ´ ἔστιν ἐκφυγέειν, ὁπόσοι
[6, 2]	τὰ δὲ Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ	ἄλλῳ	ἀλλαχοῦ, τὰ δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ
[6, 2]	τε ὁμοίως εἰρηκότος· Ἀλλ´ ἄλλος	ἄλλῳ	κραδίην ἰαίνεται, παρὰ τὸ Ὁμηρικόν·
[6, 17]	πάσης ὠφελείας τε καὶ μεταδόσεως	ἄλλῳ	παρ´ ἄλλου, ὃ μὲν κατὰ
[6, 12]	ἄφθαρτος, οὔτε πράγματ´ ἔχων οὔτε	ἄλλῳ	παρέχων« ποιῶν δὲ ἰδίως ἀγαθά,
[6, 6]	τοῖς πλημμεληθεῖσι μετανενοηκότας, κἂν ἐν	ἄλλῳ	τόπῳ τύχωσιν ἐξομολογούμενοι, ἐν τοῖς
[6, 4]	αὐχεῖν τὸ καὶ παρὰ τῶν	ἄλλων	βαρβάρων ἀπηνθίσθαι τῶν εἰς ἑκάστην
[6, 18]	μὲν ἐνιζήματα, ὧν δὲ ὀχήματα,	ἄλλων	δὲ ἄλλον τρόπον κτήματα. Ἀλλ´
[6, 11]	ἢ τὰ διαλεκτικὰ καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον μαθημάτων, πρὸς γὰρ καθηκόντων
[6, 12]	(κοινὸν γὰρ τοῦτο καὶ τῶν	ἄλλων	πιστῶν) ἀλλ´ ὅ ἐστιν ἁμαρτία·
[6, 3]	τὰ διὰ Μωσέως καὶ τῶν	ἄλλων	προφητῶν τεραστίως ἐπιδεδειγμένα; πάντων γὰρ
[6, 9]	κατά γε τὴν ψυχὴν τῶν	ἄλλων	τινός, συνὼν ἤδη δι´ ἀγάπης
[6, 2]	παλαιῶν τοὺς πλείονας καὶ τῶν	ἄλλων	τῶν κατὰ τὰ ἔθνη βαρβάρων
[6, 1]	ὃν μετετέθημεν. Λέγεται δὲ καὶ	ἄλλως	διττὴ ἡ γνῶσις, ἣ μὲν
[6, 17]	οἵα ἐστίν, διὰ τοὺς μὴ	ἄλλως	ἢ οὕτως ἀφεξομένους τῶν κακῶν.
[6, 12]	δ´ αὖ τινες, καὶ εἰ	ἄλλως	ἦσαν εὐφυεῖς, εἰς τοὐναντίον ἀπετράπησαν.
[6, 17]	τὰ ζῷα ἅπαντα, ἄλλα δὲ	ἄλλως	καὶ εἴς τι διάφορον, οὕτως
[6, 11]	λόγῳ. Λάβοις δ´ ἂν καὶ	ἄλλως	μουσικὴν συμφωνίαν τὴν ἐκκλησιαστικὴν νόμου
[6, 11]	πλησιφαὴς γίνεται. Ἕστι δὲ καὶ	ἄλλως	ὁ ἑκατὸν εἴκοσι τρίγωνος ἀριθμὸς
[6, 9]	ἀλλ´ ὡς μὴ τοὺς συνόντας	ἄλλως	περὶ αὐτοῦ φρονεῖν ὑπεισέλθοι, ὥσπερ
[6, 2]	δὲ εἴρηκεν· Οὐκ ἂν ἐχθροὺς	ἄλλως	πως βλάψειεν ἄν τις ἢ
[6, 7]	τὰ δὲ εἰσέχειν, τὰ δ´	ἄλλως	πως φαντάζεσθαι ἐν τῷ ὁμαλῷ
[6, 8]	οὕτως ὕστερον εἰς ψεῦδος ὑποσύρων;	ἄλλως	τε καὶ ἐπιστάμενος τὴν ἀλήθειαν
[6, 1]	δυνάμεις, ἀλλ´ ἴσως καὶ αἱ	ἄλογοι	μεθέξουσιν, ἣν οὐκ ἄν ποτε
[6, 16]	ζῴῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ τὸ	ἄλογον	μέρος ἐψυχῶσθαί τε καὶ μόριον
[6, 11]	διακυβερνᾷ πρόνοια. καὶ πῶς οὐκ	ἄλογον	τεκτονικῆς καὶ ναυπηγικῆς χεῖρον νομίζειν
[6, 11]	αὐτῆς» οὐκ ἀφεκτέον τῆς φιλομαθίας	ἀλόγων	δίκην ζῴων, πλείω δ´ ὡς
[6, 18]	λογικαί, ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν	ἀλόγων	ζῴων, τὰ δὲ σώματα αὐτῶν
[6, 2]	ἐστιν ἀνθρώπων βίος, Ποσείδιππος· Οὐδεὶς	ἄλυπος	τὸν βίον διήγαγεν ἄνθρωπος ὢν
[6, 16]	καὶ αὐτὸς εἴρηται ὁ κύριος	Ἄλφα	καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος»
[6, 14]	ἔσται, καὶ οὐ μή ποτε	ἁλῶ,	καλὰ πράσσων. αὕτη δὲ ἡ
[6, 3]	γὰρ ὥρᾳ θέρους ἐν ταῖς	ἅλωσιν	ἔτι ἦσαν) οἱ δὲ ἄλλοι
[6, 2]	Κρεωφύλου τοῦ Σαμίου τὴν Οἰχαλίας	ἅλωσιν.	Εὕροις δ´ ἂν καὶ Ὅμηρον
[6, 3]	οἰκτεῖραι αὐτὸν τετρυμένην τὴν Ἑλλάδα.	Ἅμα	δὲ εὐχομένου βροντὴ ἐξαίσιος ἐπεκτύπει
[6, 16]	Ἀνεκαινίσθησαν οὖν μυστικῶς, πλεοναζούσης ἀγνοίας	ἅμα	καὶ ἁμαρτίας. Δισσῶς, ὡς ἔοικεν,
[6, 6]	Ἰσίδωρός τε ὁ Βασιλείδου υἱὸς	ἅμα	καὶ μαθητὴς ἐν τῷ πρώτῳ
[6, 16]	τάξιν ἑξόντων ἁπάντων τῶν γενομένων,	ἅμα	νοήματι κτισθέντων, ἀλλ´ οὐκ ἐπ´
[6, 11]	ῥυθμὸν καὶ τὸ μέλος παρερχόμενοι,	ἀμαθίᾳ	βύσαντες τὰ ὦτα, ἐπείπερ ἴσασιν
[6, 14]	χρηστέον ταῖς θείαις δωρεαῖς ἐγνωκότες.	Ἀμαθία	δὲ ἀγνοίας αἰτία. Καί μοι
[6, 14]	καλῶς ὑπό τε τῆς ἄγαν	ἀμαθίας,	μηδέπω πῶς χρηστέον ταῖς θείαις
[6, 8]	μὴν διὰ τὸν λέγοντα προκαταγνωστέον	ἀμαθῶς	καὶ τῶν λεγομένων, ὅπερ καὶ
[6, 15]	διαλεγόμενος τάδε φησί· Λαμπρὰ καὶ	ἀμάραντός	ἐστιν ἡ σοφία καὶ εὐχερῶς
[6, 12]	αὐτὰ τοῖς δαιμονίοις κατὰ τὸ	ἁμαρτάνειν	αἱρούμενος, ἀνέδραστος καὶ κοῦφος καὶ
[6, 12]	τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι τοῦ	ἁμαρτάνειν	αὐτοῦ κατὰ προηγούμενον λόγον πείθει,
[6, 12]	αἰτήσεται, μετὰ δὲ τὸ μηκέτι	ἁμαρτάνειν	ἔτι τὸ εὖ ποιεῖν δύνασθαι
[6, 12]	πείθει, ᾧ ἕπεται τὸ μὴ	ἁμαρτάνειν.	Μὴ τοίνυν λεγόντων ὡς ὁ
[6, 12]	μὲν γὰρ αἴτιος τοῦ μὴ	ἁμαρτάνειν	τοῖς πολλοῖς, ἐπαγγελία δὲ ἀφορμὴ
[6, 9]	ὃ καὶ οἱ εἰς ἄνθρωπον	ἁμαρτάνοντες	ἀνόσιοί τε καὶ ἀσεβεῖς. Λῆρος
[6, 12]	λεγόντων ὡς ὁ ἀδικῶν καὶ	ἁμαρτάνων	κατ´ ἐνέργειαν δαιμόνων πλημμελεῖ, ἐπεὶ
[6, 6]	μετανοήσῃ, πάντα αὐτῷ ἀφεθήσεται τὰ	ἁμαρτήματα.	Ἰδοὺ γάρ· φησί, τέθεικα πρὸ
[6, 7]	τὴν ἀλήθειαν. Φιλαυτία δὲ πάντων	ἁμαρτημάτων	αἰτία ἑκάστοις ἑκάστοτε. Διόπερ οὐ
[6, 12]	τῆς παντευχίας καὶ ἡ τῶν	ἁμαρτημάτων	ἀποχὴ ἱκανὴ πρὸς τελείωσιν, εἰ
[6, 14]	Πᾶσα δὲ ἔμπαλιν τοῦ ἐθνικοῦ	ἁμαρτητική·	οὐ γὰρ τὸ ἁπλῶς εὖ
[6, 12]	καθέστηκεν, ἔχων ἣν ἑκὼν εἵλετο·	ἁμαρτητικὸς	δὲ ὢν καὶ κατὰ τὰς
[6, 12]	Αὐτίκα ὁ μὲν κακὸς φύσει,	ἁμαρτητικὸς	διὰ κακίαν γενόμενος, φαῦλος καθέστηκεν,
[6, 6]	μέν, οὐ τελείως δέ, ἀλλ´	ἁμαρτητικῶς	διαπεραναμένους τὸν βίον· τουτὶ γὰρ
[6, 12]	ἄλλων πιστῶν) ἀλλ´ ὅ ἐστιν	ἁμαρτία·	οὐδὲ γὰρ τῆσδέ τινος καταγινώσκει,
[6, 5]	τὸν θεόν, ἀφεθήσονται αὐτῷ αἱ	ἁμαρτίαι.	Μετὰ δὲ δώδεκα ἔτη ἐξέλθετε
[6, 12]	ἔργα τῶν ἀνθρώπων αὐτὴν τὴν	ἁμαρτίαν	γνωρίζει, οὐ παραχθεῖσαν ἐπὶ μετάνοιαν
[6, 16]	μυστικῶς, πλεοναζούσης ἀγνοίας ἅμα καὶ	ἁμαρτίας.	Δισσῶς, ὡς ἔοικεν, γράφονται δισσοῖς
[6, 12]	ἣ δέ, τὴν φύσιν τῆς	ἁμαρτίας	καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι τοῦ ἁμαρτάνειν αὐτοῦ
[6, 12]	καταγινώσκει, ἀλλ´ ἁπλῶς πάσης τῆς	ἁμαρτίας·	οὐδ´ ὃ ἐποίησέν τις κακῶς,
[6, 6]	δ´ ἂν παχυμερὲς ἐκ τῆς	ἁμαρτίας	πεπαχυμμένον τύχῃ, τοῦτο ἀπορρίπτεται σὺν
[6, 12]	Καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἄφεσιν	ἁμαρτιῶν	αἰτήσεται, μετὰ δὲ τὸ μηκέτι
[6, 12]	οὐδέπω. Τοῖς μὲν οὖν ἐξ	ἁμαρτιῶν	μετανενοηκόσι καὶ μὴ στερεῶς πεπιστευκόσι
[6, 8]	εἰς ἡμᾶς λέγοντες οὐκ ἂν	ἁμάρτοιμεν,	τὴν δὲ φιλοσοφίαν καὶ μᾶλλον
[6, 8]	τῇ ἀληθείᾳ ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν οἱ	ἁμαρτωλοὶ	εἰς τὸν Ἅιδην, πάντα τὰ
[6, 6]	ἐν τῷ κατακλυσμῷ ἀπώλετο πᾶσα	ἁμαρτωλὸς	σάρξ, εἰς παιδείαν γενομένης αὐτοῖς
[6, 6]	ἄγουσαι καὶ τὴν μετάνοιαν τοῦ	ἁμαρτωλοῦ	μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον αἱρούμεναι,
[6, 6]	τῶν δικαίων καὶ τὰς τῶν	ἁμαρτωλῶν	ὑπολάβοι εἶναι ψυχάς, ἀδικίαν τῆς
[6, 8]	παραπέμπονται. ἦν ἄρα εἴδησίς τις	ἀμαυρὰ	τοῦ θεοῦ καὶ παρὰ τοῖς
[6, 16]	ἐπὶ γυίων λαχνοῦται, χροιῆς ἄνθος	ἀμειβομένης·	τῇ δὲ τετάρτῃ πᾶς τις
[6, 17]	γενέσθαι, ἀπ´ ἀρχῆς παρασχὼν αὐτοῖς·	ἄμεινον	γὰρ εἶναι πολλῷ τὸ εἶναι
[6, 15]	τουτέστι τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων·	ἄμεινον	δὲ τὴν ἑκάστου πίστιν ἐν
[6, 17]	ἀγαθότητα, τὴν ἑκάστοτε εἰς τὸ	ἄμεινον	κατὰ τὸ ἐγχωροῦν προσαγομένην τὴν
[6, 4]	νομίζῃ τὸ τεθνάναι τοῦ ζῆν	ἄμεινον.	Κελεύσαντος δὲ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ
[6, 2]	οὐδὲν χρῆμα ἀνὴρ ληίζεται ἐσθλῆς	ἄμεινον	οὐδὲ ῥίγιον κακῆς. Πάλιν Ἐπιχάρμου
[6, 2]	γάρ τι γυναικὸς ἀνὴρ ληίζετ´	ἄμεινον	τῆς ἀγαθῆς· τῆς δ´ αὖτε
[6, 17]	γίνεται προκόπτον εἰς τὸ αὑτοῦ	ἄμεινον.	Ὥστ´ οὐκ ἄτοπον καὶ τὴν
[6, 11]	ἑαλωκότων ἰχθύων τὴν ἐκλογὴν τῶν	ἀμεινόνων	ποιουμένῳ. Ἤδη δὲ καὶ τὰς
[6, 6]	πολλὰ τῶν κεκοιμημένων ἀνεστάσθαι, εἰς	ἀμείνω	δηλονότι μετατεθειμένων τάξιν. Γέγονεν ἄρα
[6, 2]	Μουσαίου· Ὡς αἰεὶ τέχνη μέγ´	ἀμείνων	ἰσχύος ἐστίν, Ὅμηρος λέγει Μήτι
[6, 15]	ἐπιπόνως καὶ οὐ θεωρητική, καθάπερ	ἀμέλει	ἡ δικαιοσύνη, ἀνθρωπίνη οὖσα, κοινόν,
[6, 17]	τῇ προστάξει παιδεύων καὶ διδάσκων.	Ἀμέλει	καὶ αὐτὸς τοῖς ἴσοις παρὰ
[6, 3]	θύμασι τῆς ὀργῆς τὴν ἀπειλήν.	Ἀμέλει	καὶ εἴ ποτε ἀπορία ζῴου
[6, 15]	διδασκαλίας, διαθρεῖν τὰ πράγματα δυναμένης,	ἀμέλει	καὶ ἐπὶ ἡμέρων δένδρων τοῦτο
[6, 11]	εἰς κατακόσμησιν ἤθους καὶ καταστολήν.	Ἀμέλει	καὶ παρὰ πότον τὸ ψάλλειν
[6, 18]	παρ´ ἑαυτῶν ὀψὲ ἐκμαθόντες, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ τετυφωμένοι τινὲς αὐτῶν αὐχοῦσιν,
[6, 15]	τὸν μετὰ ἀγγέλων Μωυσέα πολυπραγμονοῦντες.	Ἀμέλει	καὶ τῶν ἐπιβοωμένων τὸν κύριον
[6, 2]	ἄλλον ἥδ´ ἄτη κιχήσατο· καθάπερ	ἀμέλει	κἀκεῖνο τὸ ἔπος· Ξυνὸς ἐνυάλιος,
[6, 11]	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν.	Ἀμέλει	λίθος ἀκρογωνιαῖος» εἴρηται, ἐν ᾧ
[6, 18]	πῶς καὶ τίνα τὰ σημεῖα.	Ἀμέλει	πόρρωθεν προμελετᾷ ὁ νόμος καὶ
[6, 8]	πυρὸς ἁρπάζετε, διακρινομένους δὲ ἐλεᾶτε.	Ἀμέλει	τὸ δρέπανον ἕνεκεν τοῦ κλαδεύειν
[6, 14]	τοῦ πιστεῦσαι τὸ γνῶναι, καθάπερ	ἀμέλει	τοῦ σωθῆναι τὸ καὶ μετὰ
[6, 9]	περὶ αὐτοῦ φρονεῖν ὑπεισέλθοι, ὥσπερ	ἀμέλει	ὕστερον δοκήσει τινὲς αὐτὸν πεφανερῶσθαι
[6, 18]	ὅσαι γε τῆς ἀληθείας στοχάζονται.	Ἀμέλει	ὡς ἂν τοῦ κυρίου ἥκοντος
[6, 12]	οἳ δὲ μέχρι τινὸς ἔφθασαν,	ἀμεληθέντες	δ´ αὖ τινες, καὶ εἰ
[6, 18]	δείπνῳ παροψώμενος, οὐ τῶν κρειττόνων	ἀμελήσας,	προσλαβὼν δέ, ἐφ´ ὅσον πρέπει,
[6, 11]	καὶ ἐπιφάνειαν ἀβαθῆ καὶ σημεῖον	ἀμερὲς	καὶ ἐπὶ τὰ νοητὰ μετατίθησιν
[6, 15]	ὁ ἀγρυπνήσας δι´ αὐτὴν ταχέως	ἀμέριμνος	ἔσται· ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς
[6, 16]	τῆς ἀληθείας φῶς ἀληθές, ἄσκιον,	ἀμερῶς	μεριζόμενον πνεῦμα κυρίου εἰς τοὺς
[6, 10]	τι διάστημα νοεῖν καὶ οὐσίαν	ἀμετάβλητον,	ἑτέραν τῶνδε τῶν σωμάτων οὖσαν·
[6, 9]	τῇ μιᾷ ἕξει μένει τῇ	ἀμεταβόλῳ	γνωστικῶς ἀγαπῶν, οὐδ´ ἄρα ζηλώσει
[6, 7]	ἐπιδέδωκεν, τούτῳ ἡ τελείωσις ἐν	ἀμεταβόλῳ	ἕξει εὐποιίας καθ´ ὁμοίωσιν τοῦ
[6, 13]	ὑποληφθεῖσα. Ἀκόλουθον γὰρ εἶναι μίαν	ἀμετάθετον	σωτηρίας δόσιν παρ´ ἑνὸς θεοῦ
[6, 7]	κατάληψίν τινα βεβαίαν οὖσαν καὶ	ἀμετάπτωτον,	συνειληφυῖαν τά τε ὄντα καὶ
[6, 9]	ἐν ἕξει τελειωθεῖσα τῇ μυστικῇ	ἀμετάπτωτος	δι´ ἀγάπην μένει· οὐ γὰρ
[6, 7]	προφητῶν ὁ κύριος. Καὶ ἔστιν	ἀμετάπτωτος	ὑπὸ λόγου, παραδοθεῖσα τῇ αὐτῇ;
[6, 9]	ἐμπέδως ἔχει, μονίμως μονίμους καὶ	ἀμεταπτώτους	καὶ ἀκινήτους λόγους κεκτημένος, ἀλλὰ
[6, 16]	Εἰκότως ἄρα τὸν ἑπτὰ ἀριθμὸν	ἀμήτορα	καὶ ἄγονον λογίζονται, τὸ σάββατον
[6, 2]	ὕδωρ ψυχῇ, θάνατος δ´ ὑδάτεςςιν	ἀμοιβή,	ἐκ δὲ ὕδατος μὲν γαῖα,
[6, 15]	τοῦ μὲν εὐδαίμονος βίου τὴν	ἀμοιβήν,	τοῦ δ´ αὖ κακοδαίμονος τὴν
[6, 2]	λόγον ποιήσομαι. Ὡς δὲ μὴ	ἄμοιρον	τήν τε φιλοσοφίαν τήν τε
[6, 15]	τηρουμένου τοῦ ὀφθαλμοῦ ἀπαθοῦς καὶ	ἀμολύντου.	Εἶδος τοῦτο γνωστικῆς διδασκαλίας, διαθρεῖν
[6, 8]	ἀκάνθας κόπτομεν τῶν συμπεφυκυιῶν ταῖς	ἀμπέλοις,	αἷς οὐ ῥᾴδιόν ἐστι προσελθεῖν.
[6, 15]	τοὺς ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ τὴν	ἄμπελον	ἡ πτελέα εἰς ὕψος ἀνάγουσα
[6, 3]	καὶ οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι	ἀμφὶ	τὴν Βρεττανικὴν νῆσον ἄντρον τι
[6, 16]	τε καὶ κατὰ ἀπόκρουσιν πάλιν	ἀμφίκυρτος	διχότομός τε ὁμοίως καὶ μηνοειδής.
[6, 16]	ἀφεγγοῦς μηνοειδής, εἶτα διχότομος, εἶτα	ἀμφίκυρτος	πανσέληνός τε καὶ κατὰ ἀπόκρουσιν
[6, 2]	Κάδμου τοῦ παλαιοῦ μετέγραψεν κεφαλαιούμενος,	Ἀμφίλοχός	τε καὶ Ἀριστοκλῆς καὶ Λεάνδριος
[6, 16]	τελειοῦται οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὧν	ἀμφοῖν	αἱ πλάκες νοηθήσονται σύμβολα. θεοῦ
[6, 16]	τοῦ δύο· φαίνεται γὰρ ἴσον	ἀμφοῖν	ἀπέχων. Ὡς δ´ ὁ γάμος
[6, 16]	τοῦ σώματος ἐνέργειαν φανεροῦνται· ἐξ	ἀμφοῖν	γὰρ ἡ κατάληψις. Πάλιν τε
[6, 13]	πίστεως» καταντῶσιν, καὶ ἡ ἐξ	ἀμφοῖν	ἐκλογὴ μία. Καὶ τῶν ἐκλεκτῶν,
[6, 17]	τοῦ κυρίου τοῦ μόνου ἑνὸς	ἀμφοῖν	θεοῦ, Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων,
[6, 15]	διά τε γνώσεως παραγίνεται, ὧν	ἀμφοῖν	ὁ κύριος διδάσκαλος. Εἴπερ οὖν
[6, 5]	καὶ ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς	ἀμφοῖν	ταῖν διαθήκαιν χορηγός, ὁ καὶ
[6, 11]	παιδείαν οὕτως χρὴ συνεσκευάσθαι, ὥστε	ἀμφοτέροις	ἐνηρμόσθαι. Ἕνεστι μὲν οὖν αὐτάρκως
[6, 16]	ἑβδομάσιν μέγ´ ἄριστος ὀκτώ τ´	ἀμφοτέρων	τέσσαρα καὶ δέκ´ ἔτη· τῇ
[6, 8]	τῆς γνώσεως εἰς ἀθανασίαν ἐπιγραφῇ.	Ἄμφω	γὰρ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, γνῶσίς
[6, 13]	εἰς περιούσιον λαόν. Καὶ οὕτως	ἄμφω	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως»
[6, 15]	τῷ Χαλέβ, ἀλλ´ οὐχ ὁμοίως	ἄμφω	θεῶνται, ἀλλ´ ὃ μὲν καὶ
[6, 6]	λέγων ὁ θεός, οὐ πεποιηκέναι	ἄμφω.	Καὶ ἐν ἑτέρᾳ γραφῇ λέγει·
[6, 9]	τῶν παθῶν. Τολμήσας γὰρ φήσαιμ´	ἄν·	καθάπερ προωρισμένως κεῖται δι´ ὧν
[6, 9]	συλλήβδην ἐν ἐπιστήμης κατοχῇ γένοιτ´	ἄν;	Καίτοι καὶ οἱ φιλόσοφοι τὰς
[6, 14]	ἁπλῶς πιστοῦ μέση πρᾶξις λέγοιτ´	ἄν,	μηδέπω κατὰ λόγον ἐπιτελουμένη μηδὲ
[6, 2]	ὁ γέρων δὶς παῖς γένοιτ´	ἄν.	Ναὶ μὴν Θουκυδίδου λέγοντος Μαραθῶνί
[6, 6]	ἐστιν ὁ κύριος· καὶ οὐκ	ἄν	ποτε ἀσθενήσαι δύναμις. Οὕτως οἶμαι
[6, 1]	αἱ ἄλογοι μεθέξουσιν, ἣν οὐκ	ἄν	ποτε ἔγωγε γνῶσίν γε ὀνομάσαιμι,
[6, 9]	καὶ προσπιπτόντων ἀεὶ μεταβάλλεται, πῶς	ἄν	ποτε ἐν ἕξει καὶ διαθέσει
[6, 6]	τὸ λεπτομερέστερον, ἡ ψυχή, οὐκ	ἄν	ποτε πρὸς τοῦ παχυμερεστέρου ὕδατος
[6, 14]	λαβόντες αἴσθοιντο τῆς δωρεᾶς οὐδ´	ἄν	τι ἀπολαύσειαν κατ´ ἀξίαν οὗ
[6, 17]	Οὕτως ἔμπαλιν ἡ κακία οὐκ	ἄν	τι ἐνάρετον ποιήσαι· ἐνέργεια γὰρ
[6, 18]	φιλοσοφητέον· οὐ γάρ τις καταγνῴη	ἄν	τινος μὴ τοῦτο πρότερον ἐγνωκώς.
[6, 4]	Ὁ δὲ ἕβδομος ἐρωτηθείς, πῶς	ἄν	τις ἐξ ἀνθρώπων γένοιτο θεός,
[6, 2]	ἂν ἐχθροὺς ἄλλως πως βλάψειεν	ἄν	τις ἢ φίλος δοκῶν εἶναι.
[6, 18]	τοῦ παντοκράτορος προφήτας θεοῦ οὐκ	ἄν	τις καταπλαγείη, ὄργανα θείας γενομένους
[6, 17]	εἶναι τοῦ μὴ εἶναι πᾶς	ἄν	τις ὁμολογήσειεν. Ἕπειτα, ὡς ἐνεδέχετο
[6, 4]	Ὁ δὲ ἕκτος ἐρωτηθείς, πῶς	ἄν	τις φιληθείη μάλιστα, ἂν κράτιστος
[6, 8]	λογικῆς πράξεως ἡ γνῶσις εἴη	ἄν,	ὥστ´ ἂν εἰκότως ταύτῃ μόνῃ
[6, 12]	ἂν τοῖς τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς	ἂν	ἀδελφὴ τῷ ὄντι ἐσομένη καὶ
[6, 18]	ὧν σέβουσι τὰ ἀγάλματα εἶεν	ἂν	αἱ εἰκόνες· οὐ γάρ πω
[6, 8]	ἥκειν εἰς ἡμᾶς λέγοντες οὐκ	ἂν	ἁμάρτοιμεν, τὴν δὲ φιλοσοφίαν καὶ
[6, 3]	Δελφοὺς ἤροντο τὴν Πυθίαν πῶς	ἂν	ἀπαλλαγεῖεν τοῦ δεινοῦ. Μίαν δ´
[6, 8]	ὑποκείμενον τῆς ἀποστασίας. Ἐπεὶ πῶς	ἂν	ἀπατήσειέν τινα, μὴ διὰ τῶν
[6, 16]	τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, οὐκ	ἂν	ἄωρος ἐὼν μοῖραν ἔχοι θανάτου.
[6, 2]	τοι ἀπὸ γενετῆς ἀνθρώπου· πῶς	ἂν	βέλτιστος τὸ σῶμα γένοιτο καὶ
[6, 2]	τετευχότων, οὐκ ἔστ´ ἀδελφὸς ὅστις	ἂν	βλάστοι ποτέ, Ἡρόδοτος λέγει· Μητρὸς
[6, 10]	ἐστιν ἡ πίστις (οὐ γὰρ	ἂν	γνῶσιν εἴποιμι) ἵνα λυθῇ πιθανολογίᾳ,
[6, 18]	ὁμοίως· Ποιητὴς δὲ ἅσσα μὲν	ἂν	γράφῃ μετ´ ἐνθουσιασμοῦ καὶ ἱεροῦ
[6, 17]	μέρους ἕκαστον αὐτῶν τυγχάνῃ. Οὐκ	ἂν	δὲ τὴν ἀρχὴν ὑπέστη τι
[6, 2]	θεοὶ τῶν ἀνθρωπείων ἐπιστήμονες, οὓς	ἂν	διὰ πλείστου ποιῶνται, θᾶττον ἀπαλλάττουσι
[6, 15]	τὸν Μωυσέα ἱστορία διδάσκει, μέχρις	ἂν	ἐθισθέντες ἀντωπεῖν, καθάπερ οἱ Ἑβραῖοι
[6, 16]	ἂν καὶ σοφία. Τάχα δ´	ἂν	εἶεν αἱ δύο πλάκες αὗται
[6, 6]	ὡς οἱ ἐν σκότει» οὗτοι	ἂν	εἶεν οἱ ἐν τῇ εἰδωλολατρείᾳ
[6, 9]	ἀναγκαίας ὑπηρεσίας εἰς διαμονήν, γέλως	ἂν	εἴη· ἔφαγεν γὰρ οὐ διὰ
[6, 1]	τούτοις περαιούμενον καὶ παραστήσας, ὅστις	ἂν	εἴη κατὰ τὸν βίον ὁ
[6, 8]	ἡ γνῶσις εἴη ἄν, ὥστ´	ἂν	εἰκότως ταύτῃ μόνῃ χαρακτηρίζοιτο ἡ
[6, 13]	(δόξα γὰρ δόξης διαφέρει) ἄχρις	ἂν	εἰς τέλειον ἄνδρα« αὐξήσωσιν. ~Οἱ
[6, 2]	αὖ κακὸν μέγα. Λάβοις δ´	ἂν	ἐκ παραλλήλου τῆς κλοπῆς τὰ
[6, 16]	δημιουργίαι ἀκολουθίᾳ μεγίστῃ παρειλήφεισαν ὡς	ἂν	ἐκ τοῦ προγενεστέρου τὴν τιμήν,
[6, 2]	τῇ Ἀντιγόνῃ· Τί γὰρ γένοιτ´	ἂν	ἕλκος μεῖζον ἢ φίλος κακός;
[6, 16]	ἐν μιᾷ ταὐτότητι. Πῶς δ´	ἂν	ἐν χρόνῳ γένοιτο κτίσις, συγγενομένου
[6, 15]	ψευδῆ τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς, ἔστ´	ἂν	ἐναντιῶνται τῇ κατὰ τὴν ἀλήθειαν
[6, 18]	οὐχ οἷός τε ποιεῖν, πρὶν	ἂν	ἔνθεός τε καὶ ἔκφρων γένηται»
[6, 3]	δὲ πρὸς ἀνθρώπων διδάσκοντες ὡς	ἂν	ἐξουσίαν λαβούσας διὰ καθαρότητα τοῦ
[6, 6]	τε καὶ φωνῆς· ἐπεὶ τίς	ἂν	εὖ φρονῶν ἐν μιᾷ καταδίκῃ
[6, 2]	κακός; Ξενοφῶν δὲ εἴρηκεν· Οὐκ	ἂν	ἐχθροὺς ἄλλως πως βλάψειεν ἄν
[6, 1]	ἔχοντες ἐμοί τε ὑπομνήματα εἶεν	ἂν	ζώπυρα, τῷ τε εἰς γνῶσιν
[6, 17]	τῆς προνοίας ἀριδήλως δείκνυται, ὁπηνίκα	ἂν	ἢ διὰ παιδείας ἢ δι´
[6, 7]	ἁγίους ἐδίδαξεν ἀποστόλους, σοφία εἴη	ἂν	ἡ γνῶσις, ἐπιστήμη οὖσα καὶ
[6, 16]	πρὸς τῶν ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς, ᾗ	ἂν	ἡγῆται τὸ ῥῆμα κυρίου, ἐπείπερ
[6, 2]	διάγειν τὸν ἐπίλοιπον χρόνον, οὐκ	ἂν	ἦν θαυμαστὸν φιλοψυχεῖν, νῦν δὲ
[6, 2]	εἰπόντος Ἡμεῖς δὲ τοῦτο λέξοιμεν	ἂν	ἴσως οὐκ ἀτόπως, ὅτι ἀρχὴ
[6, 4]	προσεχοῦς διακονίας ἐνήργει. ~Εὕροιμεν δ´	ἂν	καὶ ἄλλο μαρτύριον εἰς βεβαίωσιν
[6, 11]	πίστιν τῷ λόγῳ. Λάβοις δ´	ἂν	καὶ ἄλλως μουσικὴν συμφωνίαν τὴν
[6, 2]	ὁμαλὸν ἤσκησεν βίον. Εὕροις δ´	ἂν	καὶ Θεόγνιδος εἰπόντος· Οὔτοι χρήσιμόν
[6, 2]	τὴν Οἰχαλίας ἅλωσιν. Εὕροις δ´	ἂν	καὶ Ὅμηρον τὸν μέγαν ποιητὴν
[6, 2]	ὁπόσοι γῆν ἐπιφερβόμεθα. Εὕροις δ´	ἂν	καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Παντὸς γὰρ
[6, 16]	τε καὶ ἀνθρωπίνων γνῶσις εἴη	ἂν	καὶ σοφία. Τάχα δ´ ἂν
[6, 3]	οὐκ ἂν φήσαιεν (οὐ γὰρ	ἂν	καταψηφίσαιντο ἑαυτῶν, οὔκουν ἑκόντες, τὴν
[6, 4]	πῶς ἄν τις φιληθείη μάλιστα,	ἂν	κράτιστος ὤν, ἔφη, μὴ φοβερὸς
[6, 14]	ἀγνοοῦντες τὰ ὄντως ἀγαθά, οὐδ´	ἂν	λαβόντες αἴσθοιντο τῆς δωρεᾶς οὐδ´
[6, 2]	πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων» φησίν, οἷς	ἂν	μάλιστα καὶ δι´ ἐλαχίστου ἀπροσδόκητος
[6, 12]	εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἀδικία, ὅπως	ἂν	μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα μου
[6, 14]	ἐντολῇ ἀγνώμονες, γλυπτοῖς προσεσχηκότες ἀγάλμασι,	ἂν	μὴ μετανοήσωσι, κρίνονται, οἳ μέν,
[6, 7]	οὕτως ἐκείνοις ἡ γλῶττα. Οὐδ´	ἂν	ὄργανά τις δῴη φωνῆς ἀγγέλοις,
[6, 14]	τὸν κύριον ὑπελείπετο πίστις. Οὐκ	ἂν	οὖν μετὰ ἀκρασίας πιστός τις
[6, 10]	δεύτερον καὶ περιστατικόν· οἷς γὰρ	ἂν	πανούργως χρήσωνται οἱ κατὰ τὰς
[6, 8]	γὰρ πλήρης ἡ προφητεία, ὡς	ἂν	παρὰ κυρίου δοθεῖσα καὶ διὰ
[6, 7]	παρῳχηκότων βεβαία καὶ ἀσφαλής, ὡς	ἂν	παρὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ
[6, 3]	ὁράσεως πᾶσιν αὐτοῖς κυκλόθεν, ὡς	ἂν	παρεμβεβληκόσι, τὸ πῦρ φλεγόμενον ἐθεωρεῖτο,
[6, 6]	καὶ ἀσώματος προσαγορεύεται. Ὃ δ´	ἂν	παχυμερὲς ἐκ τῆς ἁμαρτίας πεπαχυμμένον
[6, 6]	οὐκ ἐπίστευσαν, ὁμολογήσωσιν. ἦν δ´	ἂν	πλεονεξίας οὐ τῆς τυχούσης ἔργον
[6, 17]	τὸ φωτίζειν. Κακὸν δὲ οὐκ	ἂν	ποιήσαι ἀγαθός, ὡς οὐδὲ τὸ
[6, 4]	τῶν ἄρτων βαστάζοντες. Οὗτος, ὡς	ἂν	προστάτης τοῦ ἱεροῦ, τὰ ἱερατικὰ
[6, 2]	ταῦτα μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων, ὁπηνίκα	ἂν	τὰ περὶ ἀρχῶν τοῖς Ἕλλησιν
[6, 8]	φίλαυτον ὁ ἀπόστολος λέγει, ὡς	ἂν	τὰ τοῦ κόσμου τοῦδε καὶ
[6, 12]	μόνον τοῦ ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα	ἂν	τοῖς τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς ἂν
[6, 18]	τῆς ἀληθείας στοχάζονται. Ἀμέλει ὡς	ἂν	τοῦ κυρίου ἥκοντος εἰς ἀνθρώπους
[6, 11]	ταύταν ὕμνων ἀρχάν. Εἴη δ´	ἂν	τῷ ψαλμῳδῷ κιθάρα ἀλληγορουμένη κατὰ
[6, 2]	γὰρ μηδὲ ἑαυτῶν, σχολῇ γ´	ἂν	τῶν ἡμετέρων ἀφέξονται. Καὶ τὰ
[6, 9]	αὐτῷ, ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐκ	ἂν	τῶν ὁμοίων τοῖς καλοῖς κἀγαθοῖς
[6, 10]	τῶν ὄντων προσήσεται διάκρισιν. Μέχρις	ἂν	τῶν πρώτων καὶ ἁπλῶν ἐφάψηται.
[6, 8]	τὴν πρὸς ἡμᾶς παθὼν οὐδὲν	ἂν	ὑποστείλαιτο εἰς διδασκαλίαν τῆς γνώσεως.
[6, 3]	ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδῆ μὲν οὐκ	ἂν	φήσαιεν (οὐ γὰρ ἂν καταψηφίσαιντο
[6, 18]	Παρὰ θεοῦ μὲν γὰρ οὐκ	ἂν	φήσαιεν, παρὰ ἀνθρώπων δὲ ὁμολογοῦσιν.
[6, 7]	ἀρετῆς λόγων ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη δ´	ἂν	φιλοσοφία τὰ παρ´ ἑκάστῃ τῶν
[6, 16]	ἐπ´ ἴσης ὄντων τιμίων· οὐδ´	ἂν	φωνῇ δεδήλωτο ἡ ἑκάστου γένεσις
[6, 7]	ὄντι Ὅσιον μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι.	Ἃν	οὖν τις τοῖς μερικοῖς ὡς
[6, 18]	Ἑλλάδι ἡ φιλοσοφία, ἐχύθη δὲ	ἀνὰ	πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, πείθων Ἑλλήνων
[6, 11]	ἕξ, καὶ πόδες οἱ τέσσαρες	ἀνὰ	πῆχυν ἕνα ἥμισυ. Συνάγουσιν οὖν
[6, 3]	ἦχον ἐξακούεσθαι. Πολλάκις δὲ καὶ	ἀνὰ	τὰς ὕλας κινουμένων τῶν φύλλων
[6, 11]	μᾶλλον ἡ κριθή. Τὴν δὲ	ἀνὰ	τὸν κλύδωνα τὸν ἐθνικὸν γεννωμένην
[6, 16]	Ταύτῃ τοι ὁ κύριος τέταρτος	ἀναβὰς	εἰς τὸ ὄρος ἕκτος γίνεται
[6, 3]	Ἀθηναίοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ δεκαετῆ	ἀναβολὴν	ἐποιήσατο τῆς νόσου, καθάπερ καὶ
[6, 6]	ὄντες. Καὶ διὰ τοῦτό φησιν·	Ἀναγγείλατε	ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα
[6, 15]	εἰς μεταγραφήν, ὃ τοῖς ἐκλεκτοῖς	ἀναγγελῆναι	ἐβούλετο; τοῦτο δὲ μετεγράψατο Πρὸς
[6, 17]	τῆς ἀρετῆς ὑποδείγματα διὰ τῶν	ἀναγεγραμμένων	πράξεων. Καὶ μὲν δὴ καὶ
[6, 15]	ποιεῖ θεοῦ. Ἐπιθυμία ἄρα σοφίας	ἀνάγει	ἐπὶ βασιλείαν. Διδάσκει γάρ, οἶμαι,
[6, 15]	ἐγγὺς θεοῦ βασιλέως τὸν βασιλικὸν	ἀνάγει,	ζητεῖν ἄρα δεῖ τὴν γνῶσιν
[6, 15]	καὶ κύρια διὰ τῆς γνώσεως	ἀνάγειν	ἐκ κόσμου εἰς κόσμον. Διὸ
[6, 8]	καὶ καθολικῷ λόγῳ πάντα τὰ	ἀναγκαῖα	καὶ λυσιτελῆ τῷ βίῳ θεόθεν
[6, 11]	ἀνάγνωσις εἰς ἀπόδειξιν τῶν λεγομένων	ἀναγκαία,	καὶ μάλιστα, ἐὰν ἀπὸ τῆς
[6, 9]	κατὰ τὸν βίον κοινωνίας ὡς	ἀναγκαῖα	τῇ τῆς σαρκὸς ἐπιδημίᾳ, εἰς
[6, 4]	οὖν καὶ τεσσαράκοντα αἱ πάνυ	ἀναγκαῖαι	τῷ Ἑρμῇ γεγόνασι βίβλοι· ὧν
[6, 9]	σῶμα ἀπαιτεῖν ὡς σῶμα τὰς	ἀναγκαίας	ὑπηρεσίας εἰς διαμονήν, γέλως ἂν
[6, 9]	δὲ αὐτῷ ἐπιτρέπει χρῆσθαι τοῖς	ἀναγκαίοις,	ἵνα μὴ τὴν αἰτίαν τῆς
[6, 10]	μέγα φῶς ἐντίκτει ταῖς ψυχαῖς·	ἀναγκαῖον	γὰρ ἐπακούειν τῶν τε πλείονα
[6, 10]	εἰς ἀνοδίαν καὶ πλάνην ἐμπίπτειν	ἀναγκαῖον.	Ἡ διαστολὴ δὲ τῶν τε
[6, 12]	Τὸ ζῆν ἄρα τὸ ἐνταῦθα	ἀναγκαῖον	ἡγούμενος εἰς ἐπιστήμης συναύξησιν καὶ
[6, 10]	τὸν προηγούμενον λόγον, τὸν δὲ	ἀναγκαῖον	καὶ δεύτερον καὶ περιστατικόν· οἷς
[6, 18]	τοῖς ἐριστικοῖς προσανέχοντες σοφίσμασι τῶν	ἀναγκαίων	καὶ κυριωτάτων ἀπελείφθησαν, οἱ τὰς
[6, 18]	αἰτίας. Οἱ δὲ τῶν οὐκ	ἀναγκαίων	καὶ περιττῶν τῆς φιλοσοφίας ὀρεχθέντες
[6, 12]	χρῆσιν, οὐχ ὑπερβαίνων τὸν τῶν	ἀναγκαίων	ὅρον. Τὸ ζῆν ἄρα τὸ
[6, 12]	κτήσεις γὰρ καὶ χρήσεις τῶν	ἀναγκαίων	οὐ τὴν ποιότητα ἔχουσι βλαβεράν,
[6, 9]	μετὰ σεμνότητος ὑπάρχει, ὀλίγων τῶν	ἀναγκαίων	πρὸς τὸ διαζῆν δεόμενος, μηδὲν
[6, 9]	πιθανὸν ἢ κατὰ λόγον Ἑλληνικὸν	ἀναγκαστικόν,	πρὸ αὐτῆς αἱρούμενος τῆς ἀληθείας,
[6, 4]	μιᾷ· τῶν γὰρ ἀπόρων ἐρωτήσεων	ἀνάγκη	καὶ τὰς ἀποκρίσεις ἀπόρους εἶναι.
[6, 9]	ἐραστῷ; τίς δὲ καὶ σωφροσύνης	ἀνάγκη	μὴ χρῄζοντι αὐτῆς; τὸ γὰρ
[6, 9]	τῆς σαρκὸς ἐπιδημίᾳ, εἰς ὅσον	ἀνάγκη,	προσιέμενος· προηγουμένη γὰρ αὐτῷ ἡ
[6, 7]	ἐπιστήμη. Μαθήσεως δ´ οὔσης ζητεῖν	ἀνάγκη	τὸν διδάσκαλον. Κλεάνθης μὲν γὰρ
[6, 2]	λέγει· Ἃ δ´ ἐστὶν ἀφανῆ,	ἀνάγκη	τοὺς διδάσκοντας τεκμηρίοις καὶ τοῖς
[6, 14]	τὴν σάρκα, ἀποθέσθαι τὰ πάθη	ἀνάγκη	τοῦτον, ὡς εἰς τὴν μονὴν
[6, 3]	συγγράφειν) ἀληθῆ δ´ εἶναι ἐξ	ἀνάγκης	ὁμολογήσαιεν. Καὶ πῶς ἔτι ἄπιστα
[6, 15]	εἰκάζεσθαι τῇ κατὰ τὰς συλλαβὰς	ἀναγνώσει	ἐκδεχόμεθα. Ἀλλὰ καὶ Ἡσαΐας ὁ
[6, 14]	θεῷ δι´ ἀκοῆς δικαίας καὶ	ἀναγνώσεως	θείας, διὰ ζητήσεως ἀληθοῦς, διὰ
[6, 15]	εἶναι πᾶσι κατὰ τὴν ψιλὴν	ἀνάγνωσιν	ἐκλαμβανομένην, καὶ ταύτην εἶναι τὴν
[6, 15]	καὶ ἡ πρὸς τὸ γράμμα	ἀνάγνωσις	ἀλληγορεῖται· τὴν διάπτυξιν δὲ τὴν
[6, 11]	τε τῶν γραφῶν τῶν κυριακῶν	ἀνάγνωσις	εἰς ἀπόδειξιν τῶν λεγομένων ἀναγκαία,
[6, 5]	ἔσεσθαι, καὶ τὸν Ὑστάσπην λαβόντες	ἀνάγνωτε,	καὶ εὑρήσετε πολλῷ τηλαυγέστερον καὶ
[6, 15]	εἰκόνα τῶν παρ´ ἡμῖν προφητειῶν	ἀναγόμεναι,	πλὴν ἑκουσίου τῆς παρατροπῆς παρὰ
[6, 17]	τὰ ἑαυτῶν πάθη ἐπὶ θεὸν	ἀνάγοντες	ἐξηγοῦνται. Γέγονεν γὰρ αὐτοῖς ὁ
[6, 16]	καὶ τοὺς ἐπιγνόντας αὐτὸν υἱοὺς	ἀναγορεύει	καὶ θεούς. Κύριος οὖν καὶ
[6, 15]	ἄμπελον ἡ πτελέα εἰς ὕψος	ἀνάγουσα	εὐκαρπεῖν διδάσκει. Ὁρῶμεν δὲ ἤδη
[6, 18]	ἐπὶ τὴν τῆς αἰτίας γνῶσιν	ἀνάγουσα,	ὁ δὲ ἐπιστήμων τοῦ ἀληθοῦς
[6, 15]	ἀγάπη τήρησις τῶν εἰς γνῶσιν	ἀναγουσῶν	ἐντολῶν, ἡ τήρησις δὲ αὐτῶν
[6, 7]	παύσομαι τὸν τούτων διδάσκαλον ἀπαιτῶν,	ἀνάγω	δέ σε καὶ ἐπὶ τὴν
[6, 11]	μάλιστα, ἐὰν ἀπὸ τῆς Ἑλληνικῆς	ἀνάγωνται	παιδείας οἱ ἐπαΐοντες. Τοιαύτην τινὰ
[6, 7]	κυρίου γενόμενος καὶ χάραγμα βασιλικὸν	ἀναδεξάμενος,	ἤ, ἐπεὶ καὶ Σολομὼν λέγει
[6, 12]	οὐκ ἐγένετο, πρὸς δὲ τὸ	ἀναδέξασθαι	τὴν ἀρετὴν ἐπιτήδειος· διαφέρει γὰρ
[6, 14]	ὅπως τήν γε καθ´ ἑαυτὸν	ἀναδέξηται	τελείωσιν, ἔδωκεν μὲν φιλοσοφίαν αὐτῷ,
[6, 8]	Χριστόν, δελεάζων αὖθις εἰς φιλοσοφίαν	ἀναδραμεῖν,	τὴν στοιχειώδη διδασκαλίαν. Κἂν λέγῃ
[6, 15]	εἰ μή τις ἀνάψαι καὶ	ἀναζωπυρήσαι,	οὐκ ἐκφλεγήσονται οὐδ´ ἐμφωτισθήσονται. Κύριος»
[6, 2]	ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην, οὐδ´ αὐτὸς	ἀναίνομαι·	ἀντί νυ πολλῶν, ὧδέ πως
[6, 15]	παράδοσις, καρδίαις καιναῖς κατὰ τὴν	ἀνακαίνωσιν	τοῦ βιβλίου τῇ δυνάμει τοῦ
[6, 6]	καὶ τοῖς ἐν τῷ σκότει	ἀνακαλυφθῆναι.	εἰ γὰρ δέσμιοι μὲν Ἰουδαῖοι,
[6, 16]	ὥς φησι Σολομών, μητέρα δικαίων	ἀνακαλῶν	τὴν σοφίαν. Καὶ ἔστι δι´
[6, 11]	παρ´ ἡμῖν σοφία ὧδέ πως	ἀνακηρύσσει,	ὥστε καὶ τούτων τὰς πηγὰς
[6, 16]	τοῖς ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι, δι´ ἑβδόμης	ἀνακηρυσσόμενος	τῆς φωνῆς υἱὸς εἶναι θεοῦ,
[6, 11]	τῆς ἐξεργασίας ὀκνῶ, τουτὶ μόνον	ἀνακηρύσσων·	Πάντα δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ
[6, 7]	τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους τινὰς ἀνθρώπους	ἀνακηρύττει.	Ὡς οὖν ἐπὶ τὸν ποιητὴν
[6, 12]	οὗ τὸ συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις	ἀνακόπτουσιν.	Δεξώμεθα οὖν τὴν γνῶσιν οὐ
[6, 2]	Αἰσχρὸν νέᾳ γυναικὶ πρεσβύτης ἀνήρ.	Ἀνακρέοντος	γὰρ ποιήσαντος· Ἔρωτα γὰρ τὸν
[6, 4]	εἶπεν, ἄνθρωπος. Ὁ δὲ τέταρτος	ἀνακρινόμενος,	τίνι λογισμῷ τὸν Σάββαν ἀπέστησαν
[6, 12]	ἡ πρὸς τὸν σωτῆρα θεὸν	ἀνακύπτει	τῷ γνωστικῷ, εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ
[6, 14]	ἦν αὕτη δοθεῖσα τοῖς ἔθνεσιν	ἀνακῦψαι	πρὸς θεὸν διὰ τῆς τῶν
[6, 15]	ἐβούλετο, καὶ ἰδίᾳ τὴν νόησιν	ἀναλαβὼν	τὴν μεγαλοπρεπῆ, διδάξας μὲν ἀξιολόγως
[6, 15]	Εἰκότως ἄρα καὶ τὸν Μωυσέα	ἀναλαμβανόμενον	διττὸν εἶδεν Ἰησοῦς ὁ τοῦ
[6, 15]	δὲ καὶ αἱ μετὰ τὴν	ἀνάληψιν	κηρυσσόμεναί τε καὶ ἐμφανῶς δεικνύμεναι
[6, 15]	ἔγερσιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς	ἀνάληψιν	πρὸ τοῦ Ἱεροσόλυμα κτισθῆναι, καθὼς
[6, 9]	ἐν ἕξει ἀσκήσεως ἀεὶ μένοντες	ἀναλλοίωτοι	μετά γε τὴν τοῦ κυρίου
[6, 7]	εἰς ἕξιν θεωρίας ἀίδιον καὶ	ἀναλλοίωτον·	~Ἐπεὶ καὶ Παῦλος ἐν ταῖς
[6, 11]	σύμβολον. Ἡ γεωμετρικὴ αὕτη παρέχεται	ἀναλογία	εἰς παραπομπὴν τῶν ἁγίων ἐκείνων
[6, 10]	σχέσεις καὶ ὡς τὰ πλεῖστα	ἀναλογίᾳ	τινὶ ἀριθμῶν ὑποπέπτωκεν, ἐν δὲ
[6, 11]	κατασκευαζομένη σκηνὴ καὶ τεκταινομένη κιβωτός,	ἀναλογίαις	τισὶ λογικωτάταις, θείαις ἐπινοίαις κατασκευαζόμεναι,
[6, 10]	μουσικῆς τὴν ἐν τοῖς ἡρμοσμένοις	ἀναλογίαν	διώκων, ἐν δὲ τῇ ἀριθμητικῇ
[6, 11]	μεʹ Κατὰ γὰρ τὴν αὐτὴν	ἀναλογίαν	ὁ εʹ παρείληπται καθ´ ἕκαστον
[6, 11]	ψεύδους διελεγκτικήν, ὁμολογιῶν τε καὶ	ἀναλογιῶν	εὑρετικήν, ὥστε ἐν τοῖς ἀνομοίοις
[6, 14]	τῶν γνωστικῶν διαλέγεται ἡ σοφία.	Ἀναλόγως	ἄρα καὶ αἱ μοναὶ ποικίλαι
[6, 11]	ὁ κεʹ καὶ τῶν ἑξῆς	ἀναλόγως.	Ναὶ μὴν ὁ κεʹ ἀριθμός,
[6, 14]	ταύτης» ἄλλης αὐλῆς καὶ μονῆς	ἀναλόγως	τῆς πίστεως κατηξιωμένα. Τὰ δὲ
[6, 12]	θεὸς τὰ αἰτήματα, τοῖς δ´	ἀναμαρτήτως	καὶ γνωστικῶς βιοῦσιν ἐννοησαμένοις μόνον
[6, 12]	καὶ τὸ μὲν ἡδὺ καταλείπεται,	ἀναμάσσεται	δὲ τὸ αἰσχρόν. Αὗται γὰρ
[6, 15]	~Ὁ γνωστικὸς ἄρα τὴν προσεχεστέραν	ἀναμάσσεται	ὁμοιότητα, τὴν διάνοιαν τὴν τοῦ
[6, 9]	φωνὴν κατὰ τὴν εὐχὴν οὐκ	ἀναμένει	κύριος, Αἴτησαι» λέγων καὶ ποιήσω·
[6, 13]	κἀκείνης τῆς οἰκονομίας τυγχάνουσιν, ἣν	ἀναμένειν	φασὶν αἱ γραφαὶ τοὺς κατ´
[6, 12]	κρίνεται, τότε μόνον τοῦ ἀνδρὸς	ἀναμιμνῃσκομένη,	ὁπηνίκα ἂν τοῖς τέκνοις προσβλέπῃ,
[6, 1]	φράσει διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες	ἀναμίξ,	ἡ τῶν Στρωματέων ἡμῖν ὑποτύπωσις
[6, 2]	καὶ Ἀριστοκλῆς καὶ Λεάνδριος καὶ	Ἀναξιμένης	καὶ Ἑλλάνικος καὶ Ἑκαταῖος καὶ
[6, 15]	ἡ γραφή, δηλονότι πρὸς τοὺς	ἀναξίους	ἐξειπεῖν, ὅτι φησὶν ὁ κύριος·
[6, 2]	Αἰάκειον οἰκουρὸς μόνη γερονταγωγῶ καὶ	ἀναπαιδεύω	πάλιν· πάλιν γὰρ αὖθις παῖς
[6, 16]	τε καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀπροσδεής,	ἀναπαύλης	δὲ ἡμεῖς οἱ σαρκοφοροῦντες δεόμεθα.
[6, 2]	φανεὶς {ἀνέπαυσε{ ν} τοὺς ἔχοντας	ἀναπαύσας	ὕπνῳ. Ἔτι τοῦ Εὐριπίδου εἰπόντος·
[6, 16]	ἀπαθεῖς καθιστάμεθα, τὸ δέ ἐστιν	ἀναπαύσασθαι.	Διὸ καὶ Σολομὼν πρὸ οὐρανοῦ
[6, 14]	οἱ μὴ καταμείναντες ἐν ἑβδομάδι	ἀναπαύσεως,	ἀγαθοεργίᾳ δὲ θείας ἐξομοιώσεως εἰς
[6, 16]	σάββατον ἑρμηνεύοντες καὶ τὸ τῆς	ἀναπαύσεως	εἶδος ἀλληγοροῦντες, καθ´ ἣν Οὔτε
[6, 16]	γενόμενος ὡς εὐθέως κυριακῆς κληρονομίας	ἀνάπαυσιν	ἀπολαβεῖν. Τοιοῦτόν τι καὶ ἡ
[6, 16]	θεοῦ τὸν κόσμον καὶ δεδωκέναι	ἀνάπαυσιν	ἡμῖν ἑβδόμην ἡμέραν διὰ τὴν
[6, 16]	ἀρχέγονον ἡμέραν τὴν τῷ ὄντι	ἀνάπαυσιν	ἡμῶν, ἣ δὴ καὶ πρώτη
[6, 16]	τοίνυν, ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι τὴν	ἀνάπαυσιν	τοῦ θεοῦ, πέπαυται ποιῶν ὁ
[6, 15]	ἡ εὕρεσις δὲ πέρας καὶ	ἀνάπαυσις	ζητήσεως ἐν καταλήψει γενομένης, ὅπερ
[6, 16]	δεόμεθα. Ἡ ἑβδόμη τοίνυν ἡμέρα	ἀνάπαυσις	κηρύσσεται, ἀποχῇ κακῶν ἑτοιμάζουσα τὴν
[6, 16]	θεοῦ, ἵνα δὴ οἳ μὲν	ἀναπαύσωνται	πεισθέντες περὶ αὐτοῦ, ὃ δέ,
[6, 11]	ἐφ´ ἡσυχίας τοῦ λοιποῦ μένειν	ἀναπεπαυμένον,	κατευθύνοντα τὰς πράξεις πρὸς τὴν
[6, 17]	μὴν ὡς τὸν αὐτὸν ἀέρα	ἀναπνεῖ	τὰ ζῷα ἅπαντα, ἄλλα δὲ
[6, 15]	ἀποστόλων λέγων φησίν· Ἡμεῖς δὲ	ἀναπτύξαντες	τὰς βίβλους ἃς εἴχομεν τῶν
[6, 2]	ὁρῶν καὶ πάντ´ ἀκούων πάντ´	ἀναπτύσσει	χρόνος. Ἀλλὰ κἀκεῖνα ὁμοίως ἐπιδράμωμεν.
[6, 12]	ποιοῦντος καλὸν ἄνωθεν διὰ τῆς	ἀνάρχου	προθέσεως τὸ ἐσόμενον ἐνεργείᾳ καλόν.
[6, 6]	πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν	ἀνάστασιν·	Ἐξελεξάμην ὑμᾶς δώδεκα, μαθητὰς κρίνας
[6, 9]	μετά γε τὴν τοῦ κυρίου	ἀνάστασιν.	Κἂν γὰρ μετὰ λόγου γινόμενα
[6, 11]	τοῦ κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας τὴν	ἀνάστασιν	τῆς θειότητος διὰ τῆς τοῦ
[6, 5]	ἐπιλαθόμενοι, τὰ δοῦλα τῆς ὑπάρξεως	ἀναστήσαντες,	σέβονται, καὶ ἃ δέδωκεν αὐτοῖς
[6, 5]	οἰκείους αὐτῶν τῇ διαλέκτῳ προφήτας	ἀναστήσας,	ὡς οἷοί τε ἦσαν δέχεσθαι
[6, 17]	λέξιν, ἀλλὰ περὶ τὰ σημαινόμενα	ἀναστρεπτέον.	Τοῖς μὲν οὖν τῆς λέξεως
[6, 8]	καὶ ἔτι τούτων τὰ πνευματικώτερα	ἀναστρεφομένης,	ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ
[6, 15]	ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν, τὸ φῶς	ἀνατέλλουσα.	Λέγεται δ´ οὖν εἶδος τῆς
[6, 16]	τοῖς ἄστροις κατὰ τὸ προηγούμενον	ἀνατιθέασιν,	ἀποστεροῦντες τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς
[6, 4]	τὸ δὲ λοιπὸν περὶ τῶν	ἀνατολῶν.	Ἑξῆς δὲ ὁ ἱερογραμματεὺς> προέρχεται,
[6, 7]	τὸν ποιητὴν τὸν θεὸν πᾶσα	ἀνατρέχει	πατριά, οὕτως καὶ ἐπὶ τὸν
[6, 11]	λόγου τοῦ κυριακοῦ· χορὸς δὲ	ἀναύδων	ἰχθύων ἐπερρόθει, ἡ μοῦσα ἡ
[6, 17]	τέ ἐστι καὶ πρὸς ἀρετὴν	ἀναφέρεται,	καὶ ἤτοι πρὸς τὸ γενέσθαι
[6, 16]	γνῶσις. Ἀλλὰ γὰρ ἡ πάντων	ἀναφορὰ	εἰς ἓν συντέτακται τὸ ἡγεμονικὸν
[6, 8]	προσελθεῖν. Ταῦτα δὲ πάντα τὴν	ἀναφορὰν	ἔχει ἐπὶ τὸ κλαδεῦσαι. Πάλιν
[6, 15]	ἄνθρακας, οὓς εἰ μή τις	ἀνάψαι	καὶ ἀναζωπυρήσαι, οὐκ ἐκφλεγήσονται οὐδ´
[6, 3]	πάντων καὶ δὴ καὶ τῶν	ἀναψύχειν	τοὺς καρποὺς εἰωθότων ἀνέμων μὴ
[6, 2]	Τὴν μὲν παρασκευὴν ἴσως γινώσκετε,	Ἀνδοκίδης	ὁ ῥήτωρ λέγει· Τὴν μὲν
[6, 2]	τὰ μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι	Ἀνδοκίδης	οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Χρὴ γὰρ
[6, 13]	διαφέρει) ἄχρις ἂν εἰς τέλειον	ἄνδρα«	αὐξήσωσιν. ~Οἱ τοιοῦτοι κατὰ τὸν
[6, 16]	ἔχους´ ἀρετῆς· πέμπτῃ δ´ ὥριον	ἄνδρα	γάμου μεμνημένον εἶναι καὶ παίδων
[6, 12]	τι οὕτως μετατίθεται εἰς τὸν	ἄνδρα	ἡ γυνή, ἀθήλυντος ἐπ´ ἴσης
[6, 2]	γὰρ τοῦ Κροτωνιάτου λέγοντος Ἐχθρὸν	ἄνδρα	ῥᾷον φυλάξασθαι ἢ φίλον ὁ
[6, 14]	μὲν τελεία κληρονομία τῶν εἰς	ἄνδρα	τέλειον» ἀφικνουμένων κατ´ εἰκόνα τοῦ
[6, 17]	τοῖς Ἕλλησιν εἰς τὸ ἀγαθοὺς	ἄνδρας	γίγνεσθαι γεγονέναι τῆς θείας προνοίας
[6, 1]	πολιτείαν καὶ προπαρασκευάζουσαν τοῖς εἰς	ἄνδρας	ἐγγραφομένοις ἐνάρετον τὴν ψυχὴν εἰς
[6, 2]	Ὁμήρου τε εἰπόντος· Αἰδώς, ἥτ´	ἄνδρας	μέγα σίνεται ἠδ´ ὀνίνησιν, Εὐριπίδης
[6, 2]	δαμάζει, Εὐριπίδης γράφει· Ἔρως γὰρ	ἄνδρας	οὐ μόνους ἐπέρχεται οὐδ´ αὖ
[6, 2]	εἰπόντος· Οὐχ ὁσίη κταμένοισιν ἐπ´	ἀνδράσιν	εὐχετάασθαι, Ἀρχίλοχός τε καὶ Κρατῖνος
[6, 2]	γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ´	ἀνδράσιν,	Κρατῖνος δὲ ἐν τοῖς Λάκωσι·
[6, 9]	ἐγκράτειαν, οὐδέπω καθαροῦ, ἀλλ´ ἐμπαθοῦς,	ἀνδρεία	τε διὰ φόβον καὶ δειλίαν
[6, 11]	καὶ φρόνησιν ἐκδιδάσκει, δικαιοσύνην καὶ	ἀνδρείαν,	ὧν χρησιμώτερον οὐδέν ἐστιν ἐν
[6, 9]	Πῶς οὖν ἔτι τούτῳ τῆς	ἀνδρείας	χρεία, μὴ γινομένῳ ἐν δεινοῖς,
[6, 2]	Τὴν μὲν παρασκευὴν ὁρᾶτε, ὦ	ἄνδρες	Ἀθηναῖοι, καὶ τὴν παράταξιν. Πάλιν
[6, 2]	Δημοσθένους εἰπόντος Ὅση μέν, ὦ	ἄνδρες	Ἀθηναῖοι, σπουδὴ περὶ τουτονὶ τὸν
[6, 2]	λέγει· Τὴν μὲν παρασκευήν, ὦ	ἄνδρες	δικασταί, καὶ τὴν προθυμίαν τῶν
[6, 2]	{τε} ὁμοίως· Ὅση μέν, ὦ	ἄνδρες	δικασταί, σπουδὴ καὶ παράταξις γεγένηται
[6, 2]	προθυμίαν τῶν ἀντιδίκων ὁρᾶτε, ὦ	ἄνδρες	δικασταί, φησίν, καὶ μετὰ τοῦτον
[6, 16]	μέγ´ ἄριστος ἰσχύν, ἥν τ´	ἄνδρες	σήματ´ ἔχους´ ἀρετῆς· πέμπτῃ δ´
[6, 2]	Οὔτοι χρήσιμόν ἐστι νέα γυνὴ	ἀνδρὶ	γέροντι· οὐ γὰρ πηδαλίῳ πείθεται
[6, 2]	ἄτη, Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν ῥᾴδιον	ἀνδρὶ	σοφῷ· εἰ δὲ φίλου νόος
[6, 18]	θείας γενομένους φωνῆς; Καθάπερ οὖν	ἀνδριάντα	ἀποπλασάμενοι τοῦ γνωστικοῦ, ἤδη μὲν
[6, 12]	γυνή, ἀθήλυντος ἐπ´ ἴσης καὶ	ἀνδρικὴ	καὶ τελεία γενομένη. Τοῦτ´ ἦν
[6, 12]	ὁμοπατρία, κρίνεται, τότε μόνον τοῦ	ἀνδρὸς	ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα ἂν τοῖς τέκνοις
[6, 2]	τῇ Μηδείᾳ εἰπόντος· Κακοῦ γὰρ	ἀνδρὸς	δῶρα ὄνησιν οὐκ ἔχει, Σοφοκλῆς
[6, 2]	σοφῷ· εἰ δὲ φίλου νόος	ἀνδρὸς	ἐνὶ στήθεςςι λέληθεν ψυδρὸς ἐών,
[6, 16]	ἕκτῃ περὶ πάντα καταρτύεται νόος	ἀνδρός,	οὐδ´ ἕρδειν ἔθ´ ὁμῶς ἔργα
[6, 2]	καὶ Ἑλλάνικος καὶ Ἑκαταῖος καὶ	Ἀνδροτίων	καὶ Φιλόχορος Διευχίδας τε ὁ
[6, 2]	ἔαρος δ´ ἐπιγίνεται ὥρη· ὣς	ἀνδρῶν	γενεὴ ἣ μὲν φύει, ἣ
[6, 2]	ἦν, τεκμήρια ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφῆ,	ἀνδρῶν	δὲ ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν
[6, 17]	οὕτως τὰ προτερήματα τῶν ἀγαθῶν	ἀνδρῶν	ἐστι κτήματα, καθάπερ φύσις τοῦ
[6, 17]	πρὸς γὰρ τῶν ἀγαθῶν χρῆσιν	ἀνδρῶν	ἡ τῶν θεοδωρήτων δύναμις πέφυκεν.
[6, 2]	οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι	ἀνδρῶν.	Ὅ τε Ἀρχῖνος λέγει· Πᾶσι
[6, 2]	παραφράζων Εὐριπίδης· Τίς πόθεν εἶς	ἀνδρῶν;	πόθι τοι πτόλις ἠδὲ τοκῆες;
[6, 17]	βουλήσει μάλιστα ἡ τῶν ἀγαθῶν	ἀνδρῶν	προαίρεσις ὑπακούει. Διόπερ κοινὰ μὲν
[6, 17]	Οὕτως καὶ Ὅμηρος εἶπεν Πατὴρ	ἀνδρῶν	τε θεῶν τε» μὴ εἰδὼς
[6, 2]	καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησιν εὐδοκίμων	ἀνδρῶν	χρησάμενος μαρτυρίοις, τὸ κλεπτικὸν διελέγξας
[6, 8]	οὐκ ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν	ἀνέβη	ἀνθρώπων» πρὶν ἢ διασαφῆσαι τὸν
[6, 6]	μὲν ζῶντες κατέβησαν καὶ ζῶντες	ἀνέβησαν·	ἐκεῖνοι δὲ οἱ προκεκοιμημένοι νεκροὶ
[6, 6]	προκεκοιμημένοι νεκροὶ κατέβησαν, ζῶντες δὲ	ἀνέβησαν.	Ναὶ μὴν καὶ σώματά φησι
[6, 11]	σοφίᾳ συνοικοῦντα. Ἔπειτα δὲ οὐκ	ἀνέγνωσαν	τὸ πρὸς τοῦ Σολομῶντος εἰρημένον.
[6, 9]	ζῆλον, χαράν, εὐθυμίαν, οὐδὲ αὐτὰ	ἀνεδέξαντο,	ἐμπέδῳ τινὶ τῆς διανοίας καταστάσει
[6, 12]	δαιμονίοις κατὰ τὸ ἁμαρτάνειν αἱρούμενος,	ἀνέδραστος	καὶ κοῦφος καὶ εὐμετάβολος ἐν
[6, 16]	τι τῶν γενητῶν ἢ καὶ	ἀνειδωλοποιῶν	τι τῶν μὴ ὄντων εἰς
[6, 15]	ὃ πέπονθεν ἡ σάρξ, ἣν	ἀνείληφεν	ὁ κύριος, Δύναμιν θεοῦ καὶ
[6, 4]	συμβόλων. Τοῦτόν φασι δύο βίβλους	ἀνειληφέναι	δεῖν ἐκ τῶν Ἑρμοῦ, ὧν
[6, 15]	τοῦ τὰ πάντα πεποιηκότος σάρκα	ἀνειληφότα	καὶ ἐν μήτρᾳ παρθένου κυοφορηθέντα,
[6, 3]	Ξέρξου ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα στρατεύσαντος,	ἀνειπούσης	τῆς Πυθίας· Δελφοί, λίσσεσθ´ ἀνέμους
[6, 16]	πλάκες αὗται δισσῶν προφητεία διαθηκῶν.	Ἀνεκαινίσθησαν	οὖν μυστικῶς, πλεοναζούσης ἀγνοίας ἅμα
[6, 3]	πνεόντων· ὃ δὲ ῥᾳδίως αὐτοὺς	ἀνεκαλέσατο.	Δελφοὶ δὲ Ξέρξου ἐπὶ τὴν
[6, 4]	προὔθηκε, τὸν μὴ ἀποκρινόμενον εὐστόχως	ἀνελεῖν	ἀπειλήσας, ἕνα δὲ τὸν πρεσβύτατον
[6, 3]	εὐχῇ. Πεισθεὶς οὖν αὐτοῖς Αἰακὸς	ἀνελθὼν	ἐπὶ τὸ Ἑλληνικὸν ὄρος, τὰς
[6, 6]	ἐγχειρήσασι καὶ χεῖρα ὀρέγει καὶ	ἀνέλκει	Οὐ γὰρ ὑποστέλλεται πρόσωπον ὁ
[6, 3]	βωμὸν καὶ θυσίαν ποιήσαντες τοῖς	ἀνέμοις,	ἀρωγοὺς αὐτοὺς ἔσχον· πνεύσαντες γὰρ
[6, 3]	ἀγονίας αἰτίου γινομένου, παῦσαι τὸν	ἄνεμον·	διὸ καὶ αὐτὸς ἐν τοῖς
[6, 2]	μεταγράφει· Φύλλα τὰ μέν τ´	ἄνεμος	χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ´
[6, 3]	τοῦ Ἀκράγαντος ὄρους πνέοντός ποτε	ἀνέμου	βαρὺ καὶ νοσῶδες τοῖς ἐγχωρίοις,
[6, 3]	κορυφῆς χάσμα· ἐμπίπτοντος οὖν τοῦ	ἀνέμου	εἰς τὸ ἄντρον καὶ προσρηγνυμένου
[6, 3]	ἀνειπούσης τῆς Πυθίας· Δελφοί, λίσσεσθ´	ἀνέμους	καὶ λώιον ἔσται, βωμὸν καὶ
[6, 3]	καὶ δυνάμεις τινὲς τούς τε	ἀνέμους	κινοῦσι καὶ τοὺς ὄμβρους διανέμουσιν,
[6, 3]	Ἕλληνες ἐκλειπόντων ποτὲ τῶν ἐτησίων	ἀνέμων	Ἀρισταῖον ἐν Κέῳ θῦσαι Ἰκμαίῳ
[6, 3]	ἔπεσι γράφει· Παύσεις δ´ ἀκαμάτων	ἀνέμων	μένος οἵ τ´ ἐπὶ γαῖαν
[6, 3]	τῶν ἀναψύχειν τοὺς καρποὺς εἰωθότων	ἀνέμων	μὴ πνεόντων· ὃ δὲ ῥᾳδίως
[6, 2]	ὁ θάνατος καθάπερ ἰατρὸς φανεὶς	{ἀνέπαυσε{	ν} τοὺς ἔχοντας ἀναπαύσας ὕπνῳ.
[6, 5]	ἀχώρητος, ὃς τὰ πάντα χωρεῖ,	ἀνεπιδεής,	οὗ τὰ πάντα ἐπιδέεται καὶ
[6, 14]	τὴν φωνὴν τοῖς νομικῶς καὶ	ἀνεπιλήπτως	βεβιωκόσιν, οἷς μόνον ἡ εἰς
[6, 18]	εἰ δέ που σχολὴ καὶ	ἀνέσεως	καιρὸς ἀπὸ τῶν προηγουμένων, ἀντὶ
[6, 15]	καθὸ γέγονεν τοῦτο, πεπονθότα καὶ	ἀνεσταμένον	ὃ μὲν λέγῃ, οἳ δὲ
[6, 6]	τὸ εὐαγγέλιον πολλὰ τῶν κεκοιμημένων	ἀνεστάσθαι,	εἰς ἀμείνω δηλονότι μετατεθειμένων τάξιν.
[6, 17]	εἰς εὐλάβειαν συντείνουσι γινομένη καὶ	ἄνευ	θεωρίας παραδεξαμένη τὸν ἀρχικὸν λόγον
[6, 17]	χειρουργίας πράξεσι τέχνη, ὅπου δ´	ἄνευ	θεωρίας τῶν πρώτων αἰτίων τηρήσει
[6, 3]	ὄρος, σαλπίγγων τε ἦχος ἐφέρετο	ἄνευ	ὀργάνων ἐμπνεόμενος; ἐκείνη γὰρ ἡ
[6, 7]	{ἀ} διάφοροι, καὶ ἣ μὲν	ἄνευ	παθητικῆς τινος κινήσεως, ἣ δὲ
[6, 15]	ἐν παραβολαῖς ἐλάλησεν καὶ οὐδὲν	ἄνευ	παραβολῆς ἐλάλει αὐτοῖς» Εἰ δὲ
[6, 17]	ἔξοδον τῆς ψυχῆς χαμαί, μὴ	ἄνευ	τῆς θείας δυνάμεως ἐννοήσῃ δίδοσθαι.
[6, 8]	εἰπεῖν ἁπλῶς τὸ Οὐκ ἐποίησεν»	ἄνευ	τῆς προσθήκης τοῦ οὕτως» Ναὶ
[6, 16]	χρωμένου, ὥσπερ οὐδ´ ἡ ἀξίνη	ἄνευ	τοῦ κόπτοντος οὐδὲ ὁ πρίων
[6, 16]	λέληθεν. Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐνεργεῖ	ἄνευ	τοῦ τῇ βοτάνῃ καὶ τῷ
[6, 16]	καταβολὴν γεννώμενον, ὡς συνάγεσθαι καὶ	ἄνευ	τούτου τὸν δέκατον ἀριθμόν, δι´
[6, 9]	καὶ θάρσους, ὡς μὴ καὶ	ἄνευ	τούτων κατεξαναστησομένου τῶν περιστάσεων οὐδ´
[6, 15]	τὸ καταλαβεῖν, διά τινων σημείων	ἀνευρίσκουσα	τὸ ὑποκείμενον, ἡ εὕρεσις δὲ
[6, 8]	προφήτου Βαρνάβας ἐπιφέρει· Πολλῶν πυλῶν	ἀνεῳγυιῶν	ἡ ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἐστὶν
[6, 16]	δηλοῦσιν ὧδέ πως· Παῖς μὲν	ἄνηβος	ἐὼν ἔτι νήπιος ἕρκος ὀδόντων
[6, 4]	ἐστι τὰ εἰς τὴν τιμὴν	ἀνήκοντα	τῶν παρ´ αὐτοῖς θεῶν καὶ
[6, 15]	γίγνεσθαι, τὸν Χριστὸν αὐτόν, τῆς	ἀνημέρου	καὶ ἀπίστου φύσεως καταφυτευομένης εἰς
[6, 2]	γράφοντα· Αἰσχρὸν νέᾳ γυναικὶ πρεσβύτης	ἀνήρ.	Ἀνακρέοντος γὰρ ποιήσαντος· Ἔρωτα γὰρ
[6, 2]	γὰρ αὖθις παῖς ὁ γηράσκων	ἀνήρ,	Ἀντιφῶν ὁ ῥήτωρ λέγει· Γηροτροφία
[6, 2]	Ὁμηρικόν· Ἄλλος γάρ τ´ ἄλλοισιν	ἀνὴρ	ἐπιτέρπεται ἔργοις, Εὐριπίδης ἐν τῷ
[6, 2]	ἔπη· Οἷον δὲ τρέφει ἔρνος	ἀνὴρ	ἐριθηλὲς ἐλαίης καὶ τὰ ἑξῆς
[6, 9]	θεοειδὴς καὶ θεοείκελος ὁ ἀγαθὸς	ἀνὴρ	κατὰ ψυχὴν ὅ τε αὖ
[6, 2]	Οὐ μὲν γάρ τι γυναικὸς	ἀνὴρ	ληίζετ´ ἄμεινον τῆς ἀγαθῆς· τῆς
[6, 2]	εἶπεν· Γυναικὸς {δ´} οὐδὲν χρῆμα	ἀνὴρ	ληίζεται ἐσθλῆς ἄμεινον οὐδὲ ῥίγιον
[6, 1]	ψυχῆς ἐνέργειαν εἰλικρινῶς ἐπιβάλλουσαι· χρηστὸς	ἀνήρ«	φησὶν ὁ Δαβίδ, ὁ οἰκτίρμων«
[6, 18]	πειρώμενοι· ἣ δὲ καὶ μᾶλλον	ἀνθεῖ·	οὐ γὰρ ὡς ἀνθρωπίνη ἀποθνῄσκει
[6, 1]	μὲν οὖν τῷ λειμῶνι τὰ	ἄνθη	ποικίλως ἀνθοῦντα κἀν τῷ παραδείσῳ
[6, 16]	ἀεξομένων ἐπὶ γυίων λαχνοῦται, χροιῆς	ἄνθος	ἀμειβομένης· τῇ δὲ τετάρτῃ πᾶς
[6, 1]	τῷ λειμῶνι τὰ ἄνθη ποικίλως	ἀνθοῦντα	κἀν τῷ παραδείσῳ ἡ τῶν
[6, 15]	καθάπερ τοὺς ἐκ πυρὸς ἀπεσβεσμένους	ἄνθρακας,	οὓς εἰ μή τις ἀνάψαι
[6, 15]	αἱ νεφέλαι διῆλθον, χάλαζα καὶ	ἄνθρακες	πυρός» ἐπικεκρυμμένους τοὺς ἁγίους λόγους
[6, 9]	τῶν ἀρχετύπων τὴν περὶ τὰ	ἀνθρώπεια	αὑτοῦ διοίκησιν ἀπογραφόμενος, καθάπερ οἱ
[6, 17]	λόγος, ἐπεὶ καὶ οἱ κόρακες	ἀνθρωπείας	ἀπομιμοῦνται φωνὰς ἔννοιαν οὐκ ἔχοντες
[6, 16]	Ἕτι πρὸς τούτοις δέκα τισὶν	ἀνθρωπείοις	μέρεσι προστάσσειν ἡ νομοθεσία φαίνεται.
[6, 14]	ἡ κατὰ τὸ σχῆμα τὸ	ἀνθρώπειον	(ἄθεος γὰρ ἥδε ἡ ἐπιφορά)
[6, 18]	λόγου. Ἀσθενὴς γὰρ φύσει ὁ	ἀνθρώπειος	λόγος καὶ ἀδύνατος φράσαι θεόν,
[6, 17]	ἐπιστήμη τῶν θείων καὶ τῶν	ἀνθρωπείων	ἀγαθῶν. Τοῦ θεοῦ δὲ ἡ
[6, 11]	δοξάζοντες ἐπὶ τῇ ἀφθόνῳ τῶν	ἀνθρωπείων	ἀπολαύσεων δωρεᾷ τῶν τε εἰς
[6, 2]	τοῦτο καὶ οἱ θεοὶ τῶν	ἀνθρωπείων	ἐπιστήμονες, οὓς ἂν διὰ πλείστου
[6, 7]	οἱ Φαρισαῖοι ἐξετράπησαν τοῦ νόμου	ἀνθρωπίνας	παρεισάγοντες διδασκαλίας, τούτων οὐχ ὁ
[6, 17]	τοῦ θείου θελήματος εἰς τὰς	ἀνθρωπίνας	ψυχάς, τῶν ἐν μέρει θείων
[6, 18]	μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ γὰρ ὡς	ἀνθρωπίνη	ἀποθνῄσκει διδασκαλία οὐδ´ ὡς ἀσθενὴς
[6, 12]	ἀνακύπτει τῷ γνωστικῷ, εἰς ὅσον	ἀνθρωπίνῃ	θεμιτὸν φύσει, γινομένῳ τελείῳ ὡς
[6, 15]	θεωρητική, καθάπερ ἀμέλει ἡ δικαιοσύνη,	ἀνθρωπίνη	οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε δὲ τὴν
[6, 9]	τῷ σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς ὅσον	ἀνθρωπίνῃ	φύσει χωρῆσαι τὴν εἰκόνα θέμις,
[6, 17]	ἰσχύι τῆς διαδόσεως καθηκούσης εἰς	ἀνθρωπίνην	βοήθειαν. Αὐτίκα τρεῖς τρόποι πάσης
[6, 17]	θείαν, κατὰ συνεργίαν δὲ τὴν	ἀνθρωπίνην.	θεόθεν δὲ καὶ ἡ σύνεσις.
[6, 11]	ταῦτα μηδὲν ὠφελεῖν, εἶναί τε	ἀνθρωπίνην	σύνεσιν τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, μὴ
[6, 6]	φορτία» (φησὶν) αὑτοῖς διὰ τῆς	ἀνθρωπίνης	παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους λέγων, δῆλον ὡς
[6, 17]	βίῳ καὶ διά τινος λογισμοῦ	ἀνθρωπίνου	λαμβάνει τὴν γένεσιν, θεόθεν τὴν
[6, 7]	οὐ τελείως ἐξειργάσαντο, τὰ δὲ	ἀνθρωπίνῳ	στοχασμῷ τε καὶ ἐπιλογισμῷ, ἐν
[6, 17]	τοῦ κόσμου διά τε τῶν	ἀνθρωπίνων	ἁπάντων, καθ´ ἕκαστον αὐτῶν μεταβάλλει
[6, 16]	ἡ τῶν θείων τε καὶ	ἀνθρωπίνων	γνῶσις εἴη ἂν καὶ σοφία.
[6, 16]	κατ´ οὐσίαν λέγω) θείων καὶ	ἀνθρωπίνων	καταληπτικῶς ἐπιστήμονα εἶναι διδάσκει. Ἐνταῦθα
[6, 7]	ἔμπεδον γνῶσιν θείων τε καὶ	ἀνθρωπίνων	πραγμάτων, κατάληψίν τινα βεβαίαν οὖσαν
[6, 9]	ψυχὴν ὅ τε αὖ θεὸς	ἀνθρωποειδής·	τὸ γὰρ εἶδος ἑκάστου ὁ
[6, 12]	ψυχῆς τεκμαιρόμενον καθάπερ ἡμεῖς οἱ	ἄνθρωποι,	ἀλλ´ οὐδὲ ἐκ τοῦ ἀποβαίνοντος
[6, 6]	θηρία διὰ τῆς κυριακῆς πίστεως	ἄνθρωποι	γίνονται θεοῦ, ἐκ τοῦ τὴν
[6, 18]	ἐχέγγυοι διδάσκαλοι περὶ θεοῦ λέγοντες	ἄνθρωποι,	καθὸ ἄνθρωποι· οὐ γὰρ ἀξιόχρεως
[6, 11]	τὰ ἀρεστά σου ἐδιδάχθησαν οἱ	ἄνθρωποι	καὶ τῇ σοφίᾳ ἐσώθησαν. Ὁ
[6, 18]	περὶ θεοῦ λέγοντες ἄνθρωποι, καθὸ	ἄνθρωποι·	οὐ γὰρ ἀξιόχρεως {γε} ἄνθρωπός
[6, 7]	ἄγγελοι καθὸ ἄγγελοι, οὕτως ἀκούουσιν	ἄνθρωποι,	οὔθ´, ὡς ἡμῖν τὰ ὦτα,
[6, 9]	Ὡς δὲ οὐ συγγεννᾶται τοῖς	ἀνθρώποις,	ἀλλ´ ἐπίκτητός ἐστιν ἡ γνῶσις
[6, 17]	θεόθεν ἥκειν τὰ ἀγαθὰ τοῖς	ἀνθρώποις	διδάσκουσα εἴρηκεν ἡ γραφή, δυνάμει
[6, 15]	δὲ σωφροσύνην θνητὴν καὶ ἐν	ἀνθρώποις	εἶναι φιλοσοφοῦσιν, οὐδέπω σοφοῖς. Αὐτίκα
[6, 11]	χρησιμώτερον οὐδέν ἐστιν ἐν βίῳ	ἀνθρώποις.	Ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι αὐτοὺς κἀκεῖνο
[6, 2]	δὲ πολλὰ κατὰ λόγον τοῖς	ἀνθρώποις	εὐτυχοῦντα ἀσφαλέστερα ἢ παρὰ δόξαν·
[6, 2]	ἐξήνεγκεν· Ἔρξω· ἐτήτυμον γὰρ ξυνὸς	{ἀνθρώποις{	ιν} Ἄρης. Ἔτι κἀκεῖνο μεταφράζων·
[6, 1]	μὲν κοινῶς, ἡ ἐν πᾶσιν	ἀνθρώποις	ὁμοίως σύνεσίς τε καὶ ἀντίληψις
[6, 2]	τε Ἀρχῖνος λέγει· Πᾶσι μὲν	ἀνθρώποις	ὀφείλεται ἀποθανεῖν ἢ πρότερον ἢ
[6, 2]	τοῦ προσώπου τῆς διανοίας τοῖς	ἀνθρώποις.	Πάλιν Στασίνου ποιήσαντος· Νήπιος ὃς
[6, 17]	τὸν κύριον, εἰς ὅσον ἐφικτὸν	ἀνθρώποις,	ποιότητά τινα κυριακὴν λαβὼν εἰς
[6, 2]	τε Δημοσθένης· Πᾶσι μὲν γὰρ	ἀνθρώποις	τέλος τοῦ βίου θάνατος, κἂν
[6, 8]	ἀλλ´ οὐδὲ περιορίζεται τόποις ἢ	ἀνθρώποις	τισίν, οὐδὲ γὰρ μερικὴ ἡ
[6, 2]	δὲ ἐν τοῖς Λάκωσι· Φοβερὸν	ἀνθρώποις	τόδ´ αὖ, κταμένοις ἐπ´ {αἰζηοῖσι{
[6, 2]	μεμαυῖαν, οὐλομένην, ἣ πολλὰ κάκ´	ἀνθρώποισι	δίδωσιν, Εὐριπίδης ποιεῖ· Νικᾷ δὲ
[6, 2]	Ἄρης. Ἔτι κἀκεῖνο μεταφράζων· Νίκης	{ἀνθρώποισι{	ν} θεῶν ἐν πείρᾳ κεῖται,
[6, 2]	Ἐκ γὰρ δώρων πολλὰ κάκ´	ἀνθρώποισι	πέλονται, Ἀγίας ἐποίησεν· Δῶρα γὰρ
[6, 2]	μὲν ὃς κίβδηλος ἦν, τεκμήρια	ἀνθρώποισιν	ὤπασας σαφῆ, ἀνδρῶν δὲ ὅτῳ
[6, 9]	Παρ´ ὃ καὶ οἱ εἰς	ἄνθρωπον	ἁμαρτάνοντες ἀνόσιοί τε καὶ ἀσεβεῖς.
[6, 16]	καὶ δεκάς τις περὶ τὸν	ἄνθρωπον	αὐτόν, τά τε αἰσθητήρια πέντε
[6, 12]	ὅτι ὁ θεὸς ἔκτισεν τὸν	ἄνθρωπον	ἐπὶ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς
[6, 15]	τε τὸν σύντροφον τοῦ κόσμου	ἄνθρωπον	ἐπὶ τὰ νοητὰ καὶ κύρια
[6, 4]	εἰ πράξειεν, εἶπεν, ἃ πρᾶξαι	ἄνθρωπον	μὴ δυνατόν ἐστιν. Ὁ δὲ
[6, 8]	Καίτοι φασί τινες τὸν σοφὸν	ἄνθρωπον	πεπεῖσθαι εἶναί τινα ἀκατάληπτα, ὡς
[6, 16]	τάξει γὰρ εὐθέως γενόμενος ὁ	ἄνθρωπος	ἀπὸ τῶν παθητικῶν τὴν ἀρχὴν
[6, 18]	ἄνθρωποι· οὐ γὰρ ἀξιόχρεως {γε}	ἄνθρωπός	γε ὢν καὶ περὶ θεοῦ
[6, 12]	ἐν ἐπιθυμίαις, ὡς δαίμων, γίνεται	ἄνθρωπος	δαιμονικός. Αὐτίκα ὁ μὲν κακὸς
[6, 12]	ἀτελὲς τὸ ἔργον καὶ μάλιστα	ἄνθρωπος;	εἰ δὲ τέλειος, πῶς παραβαίνει
[6, 16]	Κατ´ εἰκόνα θεοῦ» γεγονέναι ὁ	ἄνθρωπος	εἴρηται, οὐ κατὰ τῆς κατασκευῆς
[6, 16]	σωματικοῦ ἄρα πνεύματος αἰσθάνεται ὁ	ἄνθρωπος,	ἐπιθυμεῖ, ἥδεται, ὀργίζεται, τρέφεται, αὔξεται·
[6, 16]	δι´ ἐκεῖνο ζῇ τε ὁ	ἄνθρωπος	καί πως ζῇ. Διὰ τοῦ
[6, 16]	δύναμιν ἐνδεικνύμενος, ἀριθμούμενος μὲν ὡς	ἄνθρωπος,	κρυπτόμενος δὲ ὃς ἦν· τῇ
[6, 16]	καὶ ἐν τῇ ἕκτῃ ὁ	ἄνθρωπος	λέγεται πεποιῆσθαι ὁ τῷ ἐπισήμῳ
[6, 16]	ἐμφαίνει, καθ´ ἣν ἐτελειώθη ὁ	ἄνθρωπος.	Ναὶ μὴν τῶν μὲν ὀκτὼ
[6, 16]	τὰ πάντα δημιουργεῖ, ὁ δὲ	ἄνθρωπος	ὁ γνωστικὸς γενόμενος τῷ λογικῷ
[6, 4]	μέχρι νῦν οὐκ ἐγνώσθη, εἶπεν,	ἄνθρωπος.	Ὁ δὲ τέταρτος ἀνακρινόμενος, τίνι
[6, 18]	τοῦ θεοῦ ἐρευνᾷ, ψυχικὸς δὲ	ἄνθρωπος	οὐ δέχεται τὰ τοῦ πνεύματος»
[6, 8]	ἔχει ἐπὶ τὸ κλαδεῦσαι. Πάλιν	ἄνθρωπος	προηγουμένως γέγονεν εἰς ἐπίγνωσιν θεοῦ,
[6, 18]	ὅσον γὰρ δυνάμει θεοῦ λείπεται	ἄνθρωπος,	τοσοῦτον καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ
[6, 2]	Οὐδεὶς ἄλυπος τὸν βίον διήγαγεν	ἄνθρωπος	ὢν οὐδὲ μέχρι τοῦ τέλους
[6, 16]	εἰς τὴν κατὰ φύσιν τοῦ	ἀνθρώπου	διεξαγωγὴν ἐπικρατεῖ· μή τι οὖν
[6, 16]	αὕτη γὰρ ἡ πλάσις τοῦ	ἀνθρώπου.	Ἐπεισκρίνεται δὲ ἡ ψυχὴ καὶ
[6, 16]	ὧν ἡ πᾶσα ἐνέργεια τοῦ	ἀνθρώπου	ἐπιτελεῖται. Τῇ τάξει γὰρ εὐθέως
[6, 14]	ἔκδοσις, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν εἶναι	ἀνθρώπου	καὶ τοῦ παντοκράτορος θεοῦ προσδοκησάντων·
[6, 2]	Ἄρχομαι δέ τοι ἀπὸ γενετῆς	ἀνθρώπου·	πῶς ἂν βέλτιστος τὸ σῶμα
[6, 2]	φησιν ὁ Πλάτων γράφων περὶ	ἀνθρώπου	ὡς εὐμεταβόλου ζῴου. Αὖθις Εὐριπίδου
[6, 7]	φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους τινὰς	ἀνθρώπους	ἀνακηρύττει. Ὡς οὖν ἐπὶ τὸν
[6, 6]	εὐαγγελίσασθαι τοὺς κατὰ τὴν οἰκουμένην	ἀνθρώπους,	γινώσκειν ὅτι εἷς θεός ἐστιν,
[6, 14]	θεὸν καὶ τὸ πρὸς τοὺς	ἀνθρώπους	δίκαιον διασῴζει, καθαρὰν τὴν ψυχὴν
[6, 7]	Διόπερ οὐ χρὴ τὴν εἰς	ἀνθρώπους	δόξαν αἱρούμενον φίλαυτον εἶναι, ἀλλὰ
[6, 15]	ὢν κοσμικός, ὡς κοσμικὸς εἰς	ἀνθρώπους	ἦλθεν· καὶ γὰρ ἐφόρεσεν τὴν
[6, 16]	δὲ τῆς γῆς εἰκὼν περιέχει	ἀνθρώπους,	κτήνη, ἑρπετά, θηρία καὶ τῶν
[6, 6]	καὶ Ἀριστοτέλης δαίμοσι κεχρῆσθαι πάντας	ἀνθρώπους	λέγει συνομαρτοῦσιν αὐτοῖς παρὰ τὸν
[6, 17]	διοικήσεως εὖ ποιεῖν ἐθέλῃ τοὺς	ἀνθρώπους	ὁ θεός. Ἐθέλει δὲ πάντοτε·
[6, 18]	ἂν τοῦ κυρίου ἥκοντος εἰς	ἀνθρώπους	τοῦ διδάξοντος ἡμᾶς μυρίοι σημάντορες,
[6, 17]	καὶ ἡ θεόθεν διατείνουσα εἰς	ἀνθρώπους	ὠφέλεια γνώριμος καθίσταται, συμπαρακαλούντων ἀγγέλων·
[6, 9]	εἰκονισμὸς ὁρᾶται ἐν μόνῳ τῷ	ἀνθρώπῳ,	ᾗ καὶ θεοειδὴς καὶ θεοείκελος
[6, 4]	δὲ ἔνατος ἐξετασθείς, μέχρι τίνος	ἀνθρώπῳ	καλῶς ἔχει ζῆν, μέχρι οὗ,
[6, 11]	ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν	ἀνθρώπῳ	σαγήνην εἰς θάλασσαν βεβληκότι κἀκ
[6, 12]	τί λέγει Τὰ ἔργα τῶν	ἀνθρώπων	αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν γνωρίζει, οὐ
[6, 2]	κωμικοῦ Διφίλου εἰπόντος· Εὐμετάβολός ἐστιν	ἀνθρώπων	βίος, Ποσείδιππος· Οὐδεὶς ἄλυπος τὸν
[6, 2]	δὲ φύει· ὣς δὲ καὶ	ἀνθρώπων	γενεὴν καὶ φῦλον ἑλίσσει. Ὅμηρος
[6, 4]	ἐρωτηθείς, πῶς ἄν τις ἐξ	ἀνθρώπων	γένοιτο θεός, εἰ πράξειεν, εἶπεν,
[6, 17]	μᾶλλον δὲ παντὸς τοῦ τῶν	ἀνθρώπων	γένους. Φιλοσοφίαν πολλάκις εἰρήκαμεν τὸ
[6, 18]	γὰρ οὐκ ἂν φήσαιεν, παρὰ	ἀνθρώπων	δὲ ὁμολογοῦσιν. Καὶ εἰ τοῦτο,
[6, 3]	ψυχὰς καλοῦντες, θρῃσκεύεσθαι δὲ πρὸς	ἀνθρώπων	διδάσκοντες ὡς ἂν ἐξουσίαν λαβούσας
[6, 5]	τοῦ θεοῦ εὐεργεσίαν, τῶν χυδαίων	ἀνθρώπων	διέκρινεν, δηλώσει πρὸς τῷ Πέτρου
[6, 17]	Ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν ἐναρέτων	ἀνθρώπων	ἐπίνοιαι κατὰ ἐπίπνοιαν θείαν γίγνονται,
[6, 11]	βάθους. Αἵ τε ἡμέραι τῶν	ἀνθρώπων	ἔσονται» φησίν, ἔτη ρκʹ ἔστι
[6, 12]	στόμα μου τὰ ἔργα τῶν	ἀνθρώπων.	Καὶ τί λέγει Τὰ ἔργα
[6, 17]	καὶ κατὰ τὰς ἐπινοίας τῶν	ἀνθρώπων	καὶ τοὺς ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ τι
[6, 7]	καὶ ἐπὶ τὴν πρώτην γένεσιν	ἀνθρώπων,	κἀκεῖθεν ἄρχομαι ζητεῖν, τίς ὁ
[6, 17]	χρῆσις τῆς φιλοσοφίας οὐκ ἔστιν	ἀνθρώπων	κακῶν· ἀλλ´ εἰ τοῖς ἀρίστοις
[6, 8]	ἀπάτης κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν	ἀνθρώπων,	κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου
[6, 18]	πρὸς δὲ καὶ τῶν ἀπείρων	ἀνθρώπων,	καταστρατευόμενοί τε ἡμῶν καὶ ὅση
[6, 3]	τῇ θείᾳ προνοίᾳ εἰς τὴν	ἀνθρώπων	λειτουργίαν τὸν περίγειον περιπολεῖν τόπον·
[6, 7]	ἄρχομαι ζητεῖν, τίς ὁ διδάσκαλος;	ἀνθρώπων	μὲν οὐδείς, οὐδέπω γὰρ μεμαθήκεσαν,
[6, 2]	πέλονται, Ἀγίας ἐποίησεν· Δῶρα γὰρ	ἀνθρώπων	νοῦν ἤπαφεν ἠδὲ καὶ ἔργα.
[6, 6]	γὰρ Ἰουδαίων μόνων, πάντων δὲ	ἀνθρώπων	ὁ θεὸς κύριος, προσεχέστερον δὲ
[6, 3]	προφητῶν τεραστίως ἐπιδεδειγμένα; πάντων γὰρ	ἀνθρώπων	ὁ παντοκράτωρ κηδόμενος θεὸς τοὺς
[6, 11]	τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν δι´	ἀνθρώπων	παραλαβών. Πάλιν τε αὖ ἀκούειν
[6, 16]	ἃ δὴ οἱ τεχνῖται τῶν	ἀνθρώπων	πεποιήκασι, καθ´ ὧν ὁ ὢν
[6, 17]	{μέν} ἐστιν καὶ τῶν κακῶν	ἀνθρώπων	πολλὰ τῶν προτερημάτων, γίνεται δ´
[6, 8]	ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνέβη	ἀνθρώπων»	πρὶν ἢ διασαφῆσαι τὸν περὶ
[6, 15]	Διὸ δὴ τοῖς ἐκλεκτοῖς τῶν	ἀνθρώπων	τοῖς τε ἐκ πίστεως εἰς
[6, 17]	καὶ διὰ τοῦτο Σωτὴρ πάντων	ἀνθρώπων»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, μάλιστα δὲ
[6, 2]	Εἰώθασιν δὲ οἱ πολλοὶ τῶν	ἀνθρώπων»	φησίν, οἷς ἂν μάλιστα καὶ
[6, 8]	Κἂν λέγῃ τις κατὰ σύνεσιν	ἀνθρώπων	φιλοσοφίαν ηὑρῆσθαι πρὸς Ἑλλήνων, ἀλλὰ
[6, 13]	τὰ τοῦ κυρίου, οὐχ ὑπ´	ἀνθρώπων	χειροτονούμενος οὐδ´, ὅτι πρεσβύτερος, δίκαιος
[6, 14]	ψυχῆς, ὧν τὸ παραυτίκα τερπνὸν	ἀνιαρὸν	εἰς τοὐπιόν. Τί γὰρ ὄφελος,
[6, 2]	βροτοῖσι, καὶ γνῶναι πάντων τοῦτ´	ἀνιαρότερον,	Εὐριπίδης μὲν {γὰρ} γράφει· Ὦ
[6, 14]	ὧν ἐξήμαρτεν μετὰ τὸ βάπτισμα.	Ἀνιᾶται	γοῦν ἔτι μᾶλλον ἤτοι μηδέπω
[6, 10]	ὁμολογούντων οὐχ ἕξειν τὴν ἀλήθειαν·	ἀνίκητος	γάρ, φησίν, ἡ ἀλήθεια, ψευδοδοξία
[6, 2]	θεοῖσι πείρατα. Πάλιν Ὁμήρου εἰπόντος·	Ἀνιπτόποδες,	χαμαιεῦναι, Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει·
[6, 12]	ἵνα μὴ ἄδικός τε καὶ	ἄνισος	φανῇ. ᾗ μὲν οὖν τίς
[6, 11]	θʹ ιαʹ ιγʹ ιεʹ ἐξ	ἀνισότητος	δὲ τοῦ νϛ ἑπτὰ τῶν
[6, 12]	ἐννοησαμένοις μόνον δίδωσιν. Αὐτίκα τῇ	Ἄννῃ	ἐννοηθείσῃ μόνον τοῦ παιδὸς ἐδόθη
[6, 10]	ἴδια, τούτου δὲ γινομένου εἰς	ἀνοδίαν	καὶ πλάνην ἐμπίπτειν ἀναγκαῖον. Ἡ
[6, 15]	ἀπόκρισιν· Καὶ ἡ παιδεία κυρίου	ἀνοίγει	μου τὸ στόμα. γνωστικοῦ ἄρα
[6, 8]	γὰρ μερικὴ ἡ εὐποιία αὐτοῦ.	Ἀνοίξατέ	μοι πύλας δικαιοσύνης» φησίν· ἐν
[6, 7]	τινες, γῇ δὲ ἀγόνῳ καὶ	ἀνομβρίᾳ	παραδεδωκότες ἀγρίαις συνεπνίξαντο βοτάναις, καθάπερ
[6, 14]	παντοκράτορος θεοῦ προσδοκησάντων· Ὑπέλαβες» φησίν	ἀνομίαν,	ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος· ἀλλ´
[6, 11]	ἀναλογιῶν εὑρετικήν, ὥστε ἐν τοῖς	ἀνομοίοις	τὸ ὅμοιον θηρᾶν, ἐνάγει τε
[6, 17]	τοῦ ἀκολούθου ὁμοίου τε καὶ	ἀνομοίου	διακριτική τε αὖ καὶ συνθετικὴ
[6, 9]	καὶ οἱ εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτάνοντες	ἀνόσιοί	τε καὶ ἀσεβεῖς. Λῆρος γὰρ
[6, 1]	λεχθησομένων διὰ τῶνδε ἡμῖν, ὡς	ἀνοσίως	τὸν θεοφιλῆ διώκοντες ἀσεβοῦσιν αὐτοί,
[6, 2]	ποιήσαντος· Χρυσοῦ κιβδήλοιο καὶ ἀργύρου	ἄνσχετος	ἄτη, Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν ῥᾴδιον
[6, 14]	οὐ μήποτε τὰν ἀρετὰν ἀλλάξομαι	ἀντ´	ἀδίκου κέρδους. ἄδικον δὲ ἄντικρυς
[6, 2]	χωρία κἀκ τῶν συνακμασάντων καὶ	ἀνταγωνισαμένων	σφίσι τὰ τοιαῦτα, Εὐριπίδου μὲν
[6, 14]	τῶν ἔργων ἀνταποδόσει τε καὶ	ἀντακολουθίᾳ.	Ὥστε ὅταν ἀκούσωμεν Ἡ πίστις
[6, 8]	Ὁ τὰ πολλὰ λέγων καὶ	ἀντακούσεται.	Παραβολὴν δὲ κυρίου τίς νοήσει,
[6, 14]	σὺν καὶ τῇ τῶν ἔργων	ἀνταποδόσει	τε καὶ ἀντακολουθίᾳ. Ὥστε ὅταν
[6, 16]	περίοδός τις τῆς τῶν ἐπηγγελμένων	ἀνταποδόσεως.	Ταύτῃ τοι ὁ κύριος τέταρτος
[6, 12]	καὶ ὠφέλειαν τὴν ἐκ τῆς	ἀνταποδόσεως.	Φόβος μὲν γὰρ αἴτιος τοῦ
[6, 15]	ἐλαίαις· χρῆται γὰρ τὸ ἐμφυτευόμενον	ἀντὶ	γῆς τῷ δένδρῳ τῷ ἐν
[6, 2]	μεταφέρων· Ἀασάμην, οὐδ´ αὐτὸς ἀναίνομαι·	ἀντί	νυ πολλῶν, ὧδέ πως γράφει·
[6, 2]	κεν ἅπαντες τέρπωνται, Εὐριπίδης ποιεῖ·	Ἀντὶ	πυρὸς {δὲ} γὰρ ἄλλο πῦρ
[6, 2]	Ἡσιόδου λέγοντος· Σοὶ δ´ ἐγὼ	ἀντὶ	πυρὸς δώσω κακόν, ᾧ κεν
[6, 18]	ἀνέσεως καιρὸς ἀπὸ τῶν προηγουμένων,	ἀντὶ	τῆς ἄλλης ῥᾳθυμίας καὶ τῆς
[6, 15]	ἡμεῖς ταῖς τῆς ἀληθείας μαρμαρυγαῖς	ἀντιβλέπειν	δυνηθῶμεν. ~Ὑπόδειγμα δ´ ἡμῖν κατὰ
[6, 2]	αὐτοῦ φείσαιτο. Σοφοκλέους τε ἐν	Ἀντιγόνῃ	ποιήσαντος· Μητρός τε ἐν Ἅιδου
[6, 2]	μὲν Σοφοκλῆς ἐποίησεν ἐν τῇ	Ἀντιγόνῃ·	Τί γὰρ γένοιτ´ ἂν ἕλκος
[6, 2]	νόσου, καὶ Εὐριπίδου μὲν ἐξ	Ἀντιγόνης·	Ὀνόματι μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ
[6, 2]	παρασκευὴν καὶ τὴν προθυμίαν τῶν	ἀντιδίκων	ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες δικασταί, φησίν,
[6, 16]	βλάπτειν· κἄν τις λέγῃ τὴν	ἀντίδοτον	ἰᾶσθαι μὴ δύνασθαι καὶ τὸ
[6, 13]	ἑαυτὸν παρασχόμενος τοῦ γενέσθαι ἀπόστολον,	ἀντικατατάσσεται	Ἰούδα. Ἕξεστιν οὖν καὶ νῦν
[6, 8]	Πρωταγόρου προκατάρξαντος παντὶ λόγῳ λόγον	ἀντικεῖσθαι,	παρεσκευάσθαι καὶ πρὸς τοὺς τοιούτους
[6, 3]	νούσοισι δηρὸν δὴ χαλεπῇσι πεπαρμένους·	ἄντικρυς	γοῦν ἰάσεις τε καὶ σημεῖα
[6, 11]	δὲ καὶ τὰς τέσσαρας ἀρετὰς	ἄντικρυς	ἡ παρ´ ἡμῖν σοφία ὧδέ
[6, 14]	ἀντ´ ἀδίκου κέρδους. ἄδικον δὲ	ἄντικρυς	κέρδος ἡδονὴ καὶ λύπη πόθος
[6, 2]	καὶ ῥίγιον ἄλλο γυναικός, Ὅμηρος	ἄντικρυς	λέγει· Ὣς οὐκ αἰνότερον καὶ
[6, 2]	καὶ τὰ δόγματα ἐπιδεικνύναι, φέρε	ἄντικρυς	μαρτυροῦντα ἡμῖν Ἱππίαν τὸν σοφιστὴν
[6, 6]	κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα. πάλιν δὲ	ἄντικρυς	ὁ Δαβίδ. Μᾶλλον δὲ ὁ
[6, 2]	ὕβριν, ὅταν πολὺς ὄλβος ἕπηται,	ἄντικρυς	ὁ Θέογνις γράφει· Τίκτει τοι
[6, 2]	ἀλλὰ γὰρ καὶ τὰ φώρια	ἄντικρυς	ὁλόκληρα ἔχοντες διελεγχθήσονται· αὐτοτελῶς γὰρ
[6, 2]	οἱ γὰρ τὰ οἰκεῖα οὕτως	ἄντικρυς	παρ´ ἀλλήλων ὑφαιρούμενοι βεβαιοῦσι μὲν
[6, 2]	ἱκανὰ τοῖς γε σώφροσιν, Ἐπίκουρος	ἄντικρύς	φησι· Πλουσιώτατον αὐτάρκεια πάντων. Αὖθίς
[6, 11]	Περὶ γὰρ νεὼς κατασκευῆς διαλαβὼν	ἄντικρύς	φησιν· Τεχνῖτις δὲ σοφία κατεσκεύασεν·
[6, 3]	ἤδη πλείονος ὁμοῦ καὶ ἐναργεστέρου	ἀντιλαμβάνεσθαι	θορύβου· ἐπὶ τέλει δὲ παιωνιζόντων
[6, 1]	ὀνομάσαιμι, τὴν καὶ δι´ αἰσθητηρίων	ἀντιλαμβάνεσθαι	πεφυκυῖαν· ἡ δὲ ἐξαιρέτως ὀνομαζομένη
[6, 17]	ἐπιγνῶναι. Οὗ γάρ τις μὴ	ἀντιλαμβάνεται,	οὐδὲ ποθεῖ αὐτὸ οὐδὲ ἀσπάζεται
[6, 7]	οἱ τῶν περὶ ἀρετῆς λόγων	ἀντιλαμβανόμενοι.	Εἴη δ´ ἂν φιλοσοφία τὰ
[6, 17]	Τοῖς μὲν οὖν τῆς λέξεως	ἀντιληπτικοῖς	καὶ μὴ κινηθεῖσι πρὸς γνῶσιν
[6, 17]	οὐκ ἔχοντες οὗ λέγουσι πράγματος,	ἀντίληψις	δὲ νοερὰ πίστεως ἔχεται. Οὕτως
[6, 1]	ἀνθρώποις ὁμοίως σύνεσίς τε καὶ	ἀντίληψις	κατὰ τὸ γνωρίζειν ἕκαστον τῶν
[6, 2]	καὶ συμμανῆναι δ´ ἔνια δεῖ.	Ἀντιμάχου	τε τοῦ Τηίου εἰπόντος· Ἐκ
[6, 10]	δὲ καταλύεται. Αὐτίκα πορφύραν ἐξ	ἀντιπαραθέσεως	ἄλλης πορφύρας ἐκλεγόμεθα. Ὥστ´ εἴ
[6, 15]	καὶ πέφηνεν ἤδη κολάσεως, οὐκ	ἀντιρρήσεως	ἄξιος ἅπας ὁ μὴ νομίζων
[6, 2]	αὖθις παῖς ὁ γηράσκων ἀνήρ,	Ἀντιφῶν	ὁ ῥήτωρ λέγει· Γηροτροφία γὰρ
[6, 3]	οὖν τοῦ ἀνέμου εἰς τὸ	ἄντρον	καὶ προσρηγνυμένου τοῖς κόλποις τοῦ
[6, 3]	συνταξάμενοι ἀμφὶ τὴν Βρεττανικὴν νῆσον	ἄντρον	τι ὑποκείμενον ὄρει, ἐπὶ δὲ
[6, 3]	λειότης τῶν τόπων καὶ τὸ	ἀντρῶδες.	Ἀποβαλλόμενον γοῦν τὸ εἰσφοιτῆσαν πνεῦμα
[6, 15]	ἱστορία διδάσκει, μέχρις ἂν ἐθισθέντες	ἀντωπεῖν,	καθάπερ οἱ Ἑβραῖοι τῇ δόξῃ
[6, 16]	ἃς ἡ πᾶσα γένεσις φέρεται,	ἄνω	κάτω, εἰς δεξιὰ εἰς ἀριστερά,
[6, 2]	αὖ γυναῖκας, ἀλλὰ καὶ θεῶν	ἄνω	ψυχὰς ταράσσει κἀπὶ πόντον ἔρχεται.
[6, 12]	δ´ ἐγένετο δυνάμει ποιοῦντος καλὸν	ἄνωθεν	διὰ τῆς ἀνάρχου προθέσεως τὸ
[6, 18]	μυρίοι σημάντορες, καταγγελεῖς, ἑτοιμασταί, πρόδρομοι	ἄνωθεν	ἐκ καταβολῆς κόσμου, δι´ ἔργων,
[6, 7]	τὰ πάντα προεγνωκότος. Ὃ δὲ	ἄνωθεν	ἐκ πρώτης καταβολῆς κόσμου πολυτρόπως
[6, 3]	προσέτι ἀπομιμούμενοι τὰ παρ´ ἡμῖν	ἄνωθεν	ἐκ τῆς θείας δυνάμεως διὰ
[6, 17]	δίδοσθαι. Αὐτίκα, φησίν, ἡ πρόνοια	ἄνωθεν	ἐκ τῶν προηγουμένων καθάπερ κεφαλῆς
[6, 3]	ῥῆμα κυρίου φωτεινόν, ἀλήθεια οὐρανόθεν	ἄνωθεν	ἐπὶ τὴν συναγωγὴν τῆς ἐκκλησίας
[6, 11]	δὲ λʹ καὶ εἰς πῆχυν	ἄνωθεν	συντελεῖται, ἐκ τῆς πλατείας βάσεως
[6, 6]	θείας ἀπολελαυκέναι δικαιοσύνης. Πάσαις δ´	ἄνωθεν	ταῖς ψυχαῖς εἴρηται ταῖς λογικαῖς·
[6, 9]	νοητοῖς προσκείμενος ἀεί, ἀπ´ ἐκείνων	ἄνωθεν	τῶν ἀρχετύπων τὴν περὶ τὰ
[6, 15]	κόσμου πλεονάζουσα. Ἀλλ´ ἐπεὶ τοῦτο	ἀνωμολόγηται	βεβαιωθῆναι ἐν αἰωνίοις ἔργοις καὶ
[6, 14]	μετὰ τὸ σωθῆναι τιμῆς τῆς	ἀνωτάτω	ἀξιωθῆναι. Διὰ πολλῆς τοίνυν τῆς
[6, 14]	ἐν ὄρει ἁγίῳ θεοῦ» τῇ	ἀνωτάτω	ἐκκλησίᾳ, καθ´ ἣν οἱ φιλόσοφοι
[6, 17]	ὠφέλεια βιωτικὴ κατὰ μὲν τὸν	ἀνωτάτω	λόγον ἀπὸ τοῦ παντοκράτορος θεοῦ
[6, 6]	ἔπρεπεν τῇ θείᾳ οἰκονομίᾳ τοὺς	ἀξίαν	μᾶλλον ἐσχηκότας ἐν δικαιοσύνῃ καὶ
[6, 14]	οὐδ´ ἄν τι ἀπολαύσειαν κατ´	ἀξίαν	οὗ μὴ ἔγνωσαν, ὑπό τε
[6, 17]	ὅθεν δεδώρηται, παρὰ τῆς κατ´	ἀξίαν	τὰ προσήκοντα ἑκάστοις ἀπονεμούσης δηλονότι
[6, 15]	ἀληθῆ διδασκαλίαν, οἱ μὴ κατ´	ἀξίαν	τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ κυρίου
[6, 14]	καὶ αἱ μοναὶ ποικίλαι κατ´	ἀξίαν	τῶν πιστευσάντων. Αὐτίκα ὁ Σολομών·
[6, 16]	φαρμάκῳ χρωμένου, ὥσπερ οὐδ´ ἡ	ἀξίνη	ἄνευ τοῦ κόπτοντος οὐδὲ ὁ
[6, 8]	γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα ὕψους οὐκέτι παλινδρομεῖν	ἀξιοῖ	ἐπὶ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, στοιχεῖα
[6, 14]	παραμένουσαν λύπην οἱ τῆς ἄλλης	ἄξιοι	εὑρεθέντες αὐλῆς τὴν ἐπὶ τῷ
[6, 14]	τὸ δ´ ἔστιν μεγαλοφρόνως καὶ	ἀξιολόγως	ἐκδέχεσθαι σὺν καὶ τῇ τῶν
[6, 15]	ἀναλαβὼν τὴν μεγαλοπρεπῆ, διδάξας μὲν	ἀξιολόγως	ἐπὶ τῶν δωμάτων» τοὺς ὑψηλῶς
[6, 13]	μὴ σὺν αὐτοῖς ἐκλεγεὶς Ματθίας,	ἄξιον	ἑαυτὸν παρασχόμενος τοῦ γενέσθαι ἀπόστολον,
[6, 9]	τέλος τῆς ἐπαγγελίας διὰ τῆς	ἀξιοπιστίας	τοῦ ἐπαγγειλαμένου κατ´ ἐπιστήμην βεβαίως
[6, 15]	πέφηνεν ἤδη κολάσεως, οὐκ ἀντιρρήσεως	ἄξιος	ἅπας ὁ μὴ νομίζων εἶναι
[6, 15]	ὄρη περὶ τὰς φάραγγας κηδείας	ἀξιούμενον.	Εἶδεν δὲ Ἰησοῦς τὴν θέαν
[6, 15]	ταχέως ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι τοὺς	ἀξίους	αὐτῆς αὕτη περιέρχεται ζητοῦσα» (οὐ
[6, 6]	Ἐξελεξάμην ὑμᾶς δώδεκα, μαθητὰς κρίνας	ἀξίους	ἐμοῦ, οὓς ὁ κύριος ἠθέλησεν,
[6, 18]	ἄνθρωποι, καθὸ ἄνθρωποι· οὐ γὰρ	ἀξιόχρεως	{γε} ἄνθρωπός γε ὢν καὶ
[6, 14]	τὸ σωθῆναι τιμῆς τῆς ἀνωτάτω	ἀξιωθῆναι.	Διὰ πολλῆς τοίνυν τῆς παιδείας
[6, 14]	περὶ τῶν θαυμαζόντων αὐτοῦ τὸ	ἀξίωμα	τῆς μονῆς τάδε φησίν· Ὄψονται
[6, 18]	τὰ ξόανα. Ψυχαὶ μὲν γὰρ	ἀόρατοι,	οὐ μόνον αἱ λογικαί, ἀλλὰ
[6, 5]	τέλους ἐξουσίαν ἔχων· καί· ὁ	ἀόρατος,	ὃς τὰ πάντα ὁρᾷ, ἀχώρητος,
[6, 16]	Τὸ μὲν γὰρ ὅτε ἐγένετο»	ἀόριστον	ἐκφορὰν καὶ ἄχρονον μηνύει, τὸ
[6, 17]	συντεινόντων. Τὸ δὲ ἐνάρετον πᾶν	ἀπ´	ἀρετῆς τέ ἐστι καὶ πρὸς
[6, 15]	τὸ μηδέπω γινώσκεσθαι· εἴρητο γὰρ	ἀπ´	ἀρχῆς μόνοις τοῖς νοοῦσιν. Αὐτίκα
[6, 17]	πρώτην ταύτην εὐεργεσίαν, τὸ γενέσθαι,	ἀπ´	ἀρχῆς παρασχὼν αὐτοῖς· ἄμεινον γὰρ
[6, 16]	περιλάμπεται πνευματικῷ, τὴν δύναμιν τὴν	ἀπ´	αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς ὅσον οἷόν
[6, 11]	ἀλλ´ ἢ εἰς μόνον τὸ	ἀπ´	αὐτῶν χρήσιμον, ὡς λαβόντας τοῦτο
[6, 9]	πρεσβεύσει, τοῖς νοητοῖς προσκείμενος ἀεί,	ἀπ´	ἐκείνων ἄνωθεν τῶν ἀρχετύπων τὴν
[6, 10]	τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, φοβούμενοι μὴ	ἀπαγάγῃ	αὐτούς. Εἰ δὲ τοιαύτη παρ´
[6, 15]	ἐν συμβολαίοις πολιτικοῖς οὐδὲ ἐν	ἀπαγορεύσει	νόμου, ἀλλ´ ἐξ ἰδιοπραγίας καὶ
[6, 17]	καὶ συνθετικὴ καὶ προστακτικὴ καὶ	ἀπαγορευτικὴ	τῶν τε μελλόντων καταστοχαστική. Διατείνει
[6, 9]	τοιάδε ἀπάθειαν ἐργάζεται, οὐ μετριοπάθειαν·	ἀπάθειαν	γὰρ καρποῦται παντελὴς τῆς ἐπιθυμίας
[6, 9]	ἡ κατάστασις δὲ ἡ τοιάδε	ἀπάθειαν	ἐργάζεται, οὐ μετριοπάθειαν· ἀπάθειαν γὰρ
[6, 13]	μετριοπαθήσας τὰ πρῶτα καὶ εἰς	ἀπάθειαν	μελετήσας αὐξήσας τε εἰς εὐποιίαν
[6, 9]	ἐξομοιοῦσθαι βιάζεται τῷ διδασκάλῳ εἰς	ἀπάθειαν·	νοερὸς γὰρ ὁ λόγος τοῦ
[6, 16]	αὐτῷ δι´ ὅλου τοῦ βίου	ἀπαθεῖς	καθιστάμεθα, τὸ δέ ἐστιν ἀναπαύσασθαι.
[6, 9]	τῆς ἀγάπης οἰκείωσιν πρὸς τὸν	ἀπαθῆ	θεὸν ἀπειληφότι καὶ διὰ τῆς
[6, 9]	πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς δὲ ἁπαξαπλῶς	ἀπαθὴς	ἦν, εἰς ὃν οὐδὲν παρεισδύεται
[6, 16]	θεὸς γὰρ ἄκμητός τε καὶ	ἀπαθὴς	καὶ ἀπροσδεής, ἀναπαύλης δὲ ἡμεῖς
[6, 9]	καλὰ μετ´ ὀρέξεως γίνεται, πῶς	ἀπαθὴς	μένει, φασίν, ὁ τῶν καλῶν
[6, 15]	περιχριόμενον πηλῷ, τηρουμένου τοῦ ὀφθαλμοῦ	ἀπαθοῦς	καὶ ἀμολύντου. Εἶδος τοῦτο γνωστικῆς
[6, 9]	μὲν τοῦ σωτῆρος τὸ σῶμα	ἀπαιτεῖν	ὡς σῶμα τὰς ἀναγκαίας ὑπηρεσίας
[6, 7]	οὐ παύσομαι τὸν τούτων διδάσκαλον	ἀπαιτῶν,	ἀνάγω δέ σε καὶ ἐπὶ
[6, 3]	ἤροντο τὴν Πυθίαν πῶς ἂν	ἀπαλλαγεῖεν	τοῦ δεινοῦ. Μίαν δ´ αὐτοῖς
[6, 9]	συγχεθησομένου καὶ διὰ τοῦτο κάκιστα	ἀπαλλάξοντος.	Τοῦ τε ζήλου εἰ μὴ
[6, 2]	ἂν διὰ πλείστου ποιῶνται, θᾶττον	ἀπαλλάττουσι	τοῦ ζῆν Μένανδρος πεποίηκεν· Ὃν
[6, 2]	ἴση, Σοφοκλέους δὲ ἐξ Ἀλεαδῶν·	Ἅπαν	τὸ χρηστὸν τὴν ἴσην ἔχει
[6, 11]	τοῦ νόστου τυχεῖν. Τῷ δ´	ἀπανθιζομένῳ	τὸ χρειῶδες εἰς ὠφέλειαν τῶν
[6, 17]	αὐτὸν ἀέρα ἀναπνεῖ τὰ ζῷα	ἅπαντα,	ἄλλα δὲ ἄλλως καὶ εἴς
[6, 15]	παραβολαῖς ἐλαλήθησαν δι´ αὐτοῦ· πλὴν	Ἅπαντα	ὀρθὰ ἐνώπιον τῶν συνιέντων» φησὶν
[6, 2]	εἰρηκότος· Παύροισι δὲ θνητῶν τὸν	ἅπαντα	χρόνον δαίμων ἔδωκεν πράσσοντας ἐν
[6, 2]	πυρὸς δώσω κακόν, ᾧ κεν	ἅπαντες	τέρπωνται, Εὐριπίδης ποιεῖ· Ἀντὶ πυρὸς
[6, 7]	οὗτός ἐστιν ὁ τῶν γενητῶν	ἁπάντων	διδάσκαλος, ὁ σύμβουλος τοῦ θεοῦ
[6, 7]	ὁ θεός, ὃς ἀρχὴν τῶν	ἁπάντων	ἐποίησεν» μηνύων τὸν πρωτόγονον υἱὸν
[6, 16]	τῶν ζωογονουμένων καὶ τῶν φυομένων	ἁπάντων.	Ἑπτὰ μέν εἰσιν οἱ τὴν
[6, 2]	ὁ κωμικὸς γράφει· Κεῖνος δ´	ἁπάντων	ἐστὶ μακαριώτατος, ὃς διὰ τέλους
[6, 17]	κόσμου διά τε τῶν ἀνθρωπίνων	ἁπάντων,	καθ´ ἕκαστον αὐτῶν μεταβάλλει τὴν
[6, 18]	καὶ ἡγεμόνες μετὰ τῶν μισθοφόρων	ἁπάντων,	πρὸς δὲ καὶ τῶν ἀπείρων
[6, 16]	προγενεστέρου τὴν τιμήν, τάξιν ἑξόντων	ἁπάντων	τῶν γενομένων, ἅμα νοήματι κτισθέντων,
[6, 7]	σοφία δὲ οὗτος εἴρηται πρὸς	ἁπάντων	τῶν προφητῶν, οὗτός ἐστιν ὁ
[6, 9]	ἤδη ἀγαθά. Ἀδύνατον γὰρ τὸν	ἅπαξ	τελειωθέντα δι´ ἀγάπης καὶ τὴν
[6, 11]	ὦτα, ἐπείπερ ἴσασιν οὐ δυνησόμενοι	ἅπαξ	ὑποσχόντες τὰς ἀκοὰς Ἑλληνικοῖς μαθήμασι
[6, 9]	αὐτὸν πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς δὲ	ἁπαξαπλῶς	ἀπαθὴς ἦν, εἰς ὃν οὐδὲν
[6, 12]	δὲ ἀποχὰς κακῶν μηνύουσιν πάντων	ἁπαξαπλῶς,	τῶν τε κατ´ ἐνέργειαν καὶ
[6, 12]	εὐποιίαις, ἐν ταὐτότητι τῆς ἀγαθωσύνης	ἀπαραβάτως	μένει. Τί γὰρ ὄφελος ἀγαθοῦ
[6, 9]	φύσει χωρῆσαι τὴν εἰκόνα θέμις,	ἀπαραβάτως	τὰ κατὰ τὰς ἐντολὰς κατορθῶν·
[6, 16]	τῶν γενομένων εἰς πάντα χρόνον	ἀπαραβάτως	φυλάσσεσθαι τεταχέναι καὶ τῆς παλαιᾶς
[6, 16]	Φασὶ δὲ καὶ τὸ ἔμβρυον	ἀπαρτίζεσθαι	πρὸς ἀκρίβειαν μηνὶ τῷ ἕκτῳ,
[6, 4]	εὐσέβειαν περιέχοντα, οἷον περὶ θυμάτων,	ἀπαρχῶν,	ὕμνων, εὐχῶν, πομπῶν ἑορτῶν καὶ
[6, 6]	κυρίῳ, οὕτως ὁ λαὸς ἅγιος	ἅπας	ἐστὶν σὺν τῷ Ἰουδαίῳ καὶ
[6, 15]	ἤδη κολάσεως, οὐκ ἀντιρρήσεως ἄξιος	ἅπας	ὁ μὴ νομίζων εἶναι πρόνοιαν
[6, 11]	ὁ πρῶτος, ἡ ἰσότης ἐν	ἁπάσαις	ταῖς διαστάσεσι, μήκους, πλάτους, βάθους.
[6, 9]	περὶ κακῶν περί τε γενέσεως	ἁπάσης	καὶ συλλήβδην εἰπεῖν, περὶ ὧν
[6, 17]	διὰ τὸ ἡγεμονικὸν τῆς κτίσεως	ἁπάσης,	σῴζεσθαι βουλόμενος τοῦτο, ἐπὶ τὸ
[6, 15]	εὑρέσει, ἔπειτα ὅτι μηδὲ τοῖς	ἅπασι	προσῆκον ἦν νοεῖν, ὡς μὴ
[6, 18]	μηνύουσιν. μόνοις καὶ οὐδὲ τούτοις	ἅπασιν	ἤρεσαν, ἀλλὰ Πλάτωνι μὲν Σωκράτης
[6, 9]	περιπίπτειν καὶ περὶ τὴν καταστολὴν	ἀπασχολεῖσθαι	τῶν παθῶν. Τολμήσας γὰρ φήσαιμ´
[6, 10]	Τὴν πολλὴν δὲ ἀχρηστίαν παραιτητέον,	ἀπασχολοῦσαν	περὶ τὰ μηδὲν προσήκοντα, οἱονεὶ
[6, 16]	δέ ἐστιν ὁ περὶ ἐπιθυμιῶν	ἁπασῶν	λόγος. Καθάπερ οὖν ὁ τῶν
[6, 10]	οὐ σαλευθήσεται δίκαιος· οὔτ´ οὖν	ἀπατηλῷ	λόγῳ οὐδὲ μὴν πεπλανημένῃ ἡδονῇ,
[6, 8]	διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς	ἀπάτης	κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων,
[6, 8]	τῆς ἀποστασίας. Ἐπεὶ πῶς ἂν	ἀπατήσειέν	τινα, μὴ διὰ τῶν ἀληθῶν
[6, 12]	τὴν διοικητικὴν ἐνέργειαν ἐγχριπτομένη οἷον	ἀπαυγάσματος	νοεροῦ καθάπερ ἡλιακῆς ἀλέας ἐναποσημαίνεταί
[6, 2]	ἐκδεχόμενοι, εἰ μὴ ἐπαχθὲς εἰπεῖν,	ἀπεδείξαμεν,	φέρε μάρτυρας τῆς κλοπῆς αὐτοὺς
[6, 18]	καὶ τὴν ἶριν τοῖς χρώμασιν	ἀπεικαζέτω.	Ἐπὰν δὲ ἀπολείπωσι τὰ εἴδωλα,
[6, 18]	εἴδωλον ἐν κόσμῳ» ἐπεὶ μηδὲν	ἀπεικόνισμα	τοῦ θεοῦ οἷόν τε ἐν
[6, 3]	τοὺς μὲν ἐντολαῖς. Τοὺς δὲ	ἀπειλαῖς,	ἔστιν δ´ οὓς σημείοις τεραστίοις,
[6, 3]	καὶ θύμασι τῆς ὀργῆς τὴν	ἀπειλήν.	Ἀμέλει καὶ εἴ ποτε ἀπορία
[6, 4]	τὸν μὴ ἀποκρινόμενον εὐστόχως ἀνελεῖν	ἀπειλήσας,	ἕνα δὲ τὸν πρεσβύτατον αὐτῶν
[6, 9]	τοῦ ἐπαγγειλαμένου κατ´ ἐπιστήμην βεβαίως	ἀπείληφεν.	Ὁ δὲ τὴν ἐν οἷς
[6, 9]	οἰκείωσιν πρὸς τὸν ἀπαθῆ θεὸν	ἀπειληφότι	καὶ διὰ τῆς ἀγάπης ἑαυτὸν
[6, 9]	παλινδρομεῖν ἀγαθὰ τῷ τὸ ἀπρόσιτον»	ἀπειληφότι	φῶς» κἂν μηδέπω κατὰ τὸν
[6, 9]	καθάπερ οἱ πολλοὶ στοχαζόμενοι βιοῦσιν,	ἀπειληφὼς	δὲ διὰ πίστεως γνωστικῆς, ὃ
[6, 14]	μὴ ἔγνωσαν, ὑπό τε τῆς	ἀπειρίας	τοῦ χρήσασθαι τοῖς δοθεῖσι καλῶς
[6, 14]	οὐχ ἁπτέον οὐδὲ μὴν τοῖς	ἀπείροις	τοῦ αὐλεῖν αὐλῶν, οὕτως οὐδὲ
[6, 14]	γραφαὶ παριστᾶσιν. Καθάπερ οὖν τοῖς	ἀπείροις	τοῦ λυρίζειν λύρας οὐχ ἁπτέον
[6, 8]	μὴ καταληπτικῶς, ἀλλ´ οὖν οὐκ	ἄπειρός	γε αὐτῆς. Οὐ τοίνυν ψευδὴς
[6, 18]	ἁπάντων, πρὸς δὲ καὶ τῶν	ἀπείρων	ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί τε ἡμῶν καὶ
[6, 15]	αὐτῷ σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ	ἀπεκάλυψε	τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἢ ὁ
[6, 14]	Διὰ πολλῆς τοίνυν τῆς παιδείας	ἀπεκδυσάμενος	τὰ πάθη ὁ πιστὸς ἡμῖν
[6, 4]	Σάββαν ἀπέστησαν ἄρχοντα αὐτῶν ὄντα,	ἀπεκρίθη·	καλῶς ζῆν βουλόμενοι αὐτὸν ἢ
[6, 18]	σοφίσμασι τῶν ἀναγκαίων καὶ κυριωτάτων	ἀπελείφθησαν,	οἱ τὰς σκιὰς ἀτεχνῶς τῶν
[6, 2]	Σοφοκλέους δ´ ἐκ τῆς Ἐριφύλης·	Ἄπελθε·	κινεῖς ὕπνον ἰητρὸν νόσου, καὶ
[6, 15]	ἀγρίᾳ εἰκαζόμενος ἐλαίᾳ, πολὺ τὸ	ἄπεπτον	ἔχων, διὰ τὸ εἶναι ζητητικὸς
[6, 15]	Τὰ οὖν ἄγρια τῶν ἡμέρων	ἀπεπτότερα	ὑπάρχει, καὶ τὸ αἴτιον τοῦ
[6, 15]	διανενεμημένον κατὰ τὴν ἑκάστου περιγραφὴν	ἀπεριγράφως.	Περὶ δὲ τῆς γνώσεως ὁ
[6, 10]	τῆς ἀληθείας, ὅσον ἐφικτόν, καὶ	ἀπερίσπαστον	συγχρωμένου τοῖς μαθήμασι τοῦ γνωστικοῦ
[6, 15]	πολλοῖς καθάπερ τοὺς ἐκ πυρὸς	ἀπεσβεσμένους	ἄνθρακας, οὓς εἰ μή τις
[6, 4]	ἀνακρινόμενος, τίνι λογισμῷ τὸν Σάββαν	ἀπέστησαν	ἄρχοντα αὐτῶν ὄντα, ἀπεκρίθη· καλῶς
[6, 12]	ἄλλως ἦσαν εὐφυεῖς, εἰς τοὐναντίον	ἀπετράπησαν.	Πολὺ δὲ μᾶλλον ἡ μεγέθει
[6, 15]	εὐάλωτα εἶναι, τὰ θεῖα μυστήρια	ἀπεφθέγξατο,	ἀλλ´ ἐν παραβολαῖς διελέξατο. Λέγουσιν
[6, 12]	πίστεως προβεβηκότι. Οὐ γὰρ ὁ	ἀπεχόμενος	μόνον τῆς κακῆς πράξεως δίκαιος,
[6, 16]	δύο· φαίνεται γὰρ ἴσον ἀμφοῖν	ἀπέχων.	Ὡς δ´ ὁ γάμος ἐξ
[6, 6]	καθαρώτερον διορᾶν δυναμένων τῶν σωμάτων	ἀπηλλαγμένων	ψυχῶν, κἂν πάθεσιν ἐπισκοτῶνται, διὰ
[6, 4]	καὶ παρὰ τῶν ἄλλων βαρβάρων	ἀπηνθίσθαι	τῶν εἰς ἑκάστην αἵρεσιν συντεινόντων
[6, 13]	γνῶσιν καὶ τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς	ἀπηνθισμένοι	καὶ τῇ μεγαλοπρεπεστάτῃ δόξῃ τετιμημένοι,
[6, 11]	ὡς λαβόντας τοῦτο καὶ κτησαμένους	ἀπιέναι	οἴκαδε δύνασθαι ἐπὶ τὴν ἀληθῆ
[6, 3]	ἀνάγκης ὁμολογήσαιεν. Καὶ πῶς ἔτι	ἄπιστα	αὐτοῖς καταφαίνεται τὰ διὰ Μωσέως
[6, 12]	γένεσιν παιδὸς εὐαγγελισθείσης γέλως, οὐκ	ἀπιστησάσης,	οἶμαι, τῷ ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης δὲ
[6, 3]	καταρρήξαντος ὄμβρου. Πῶς δὲ ἔτι	ἀπιστήσουσιν	Ἕλληνες τῇ θείᾳ ἐπιφανείᾳ περὶ
[6, 15]	Χριστὸν αὐτόν, τῆς ἀνημέρου καὶ	ἀπίστου	φύσεως καταφυτευομένης εἰς Χριστόν, τουτέστι
[6, 11]	καὶ τῶν τούτοις ἀκολουθούντων παμπόλλων	ἀπίστων	ἐθνῶν. ἤδη δὲ ὁ μὲν
[6, 16]	μετὰ τῶν ἑπτὰ πλανωμένων τὴν	ἀπλανῆ	συγκαταριθμοῦντες σφαῖραν, δι´ ὧν ὁ
[6, 16]	λέγειν τινὰ ὑπισχνοῦνται, τῶν δὲ	ἀπλανῶν	ἑπτὰ μὲν αἱ πλειάδες, ἑπτάστεροι
[6, 4]	ἐστι περὶ τοῦ διακόσμου τῶν	ἀπλανῶν	φαινομένων ἄστρων, τὸ δὲ περὶ
[6, 11]	τε ἡμᾶς ἐπὶ τὸ εὑρεῖν	ἀπλατὲς	μῆκος καὶ ἐπιφάνειαν ἀβαθῆ καὶ
[6, 2]	ὕδωρ καὶ γαῖαν ἰδ´ αἰθέρος	ἄπλετον	ὕψος· ἐκ γὰρ τῶν ὅσα
[6, 9]	τελειωθέντα δι´ ἀγάπης καὶ τὴν	ἀπλήρωτον	τῆς θεωρίας εὐφροσύνην ἀιδίως καὶ
[6, 6]	τι δεινόν, διὰ λεπτότητα καὶ	ἁπλότητα	μὴ κρατουμένη, ᾗ καὶ ἀσώματος
[6, 10]	Μέχρις ἂν τῶν πρώτων καὶ	ἁπλῶν	ἐφάψηται. Οἱ πολλοὶ δὲ καθάπερ
[6, 17]	τῶν προτέρων διανοημάτων κενώσωμεν ἑαυτούς.	Ἁπλῶς	γὰρ οὕτως ἀλήθεια κοινῶς λέγεται
[6, 10]	γὰρ καὶ πολυτρόπως λαλήσας οὐχ	ἁπλῶς	γνωρίζεται. Οὔκουν ὡς ἀρεταῖς ταύταις
[6, 14]	ἐθνικοῦ ἁμαρτητική· οὐ γὰρ τὸ	ἁπλῶς	εὖ πράττειν, ἀλλὰ τὸ πρός
[6, 15]	Οὐ μόνον τοίνυν τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν	ἁπλῶς	οὕτως δύσκολος ἡ τῆς ἀληθείας
[6, 15]	προφητεία οὔτε ὁ σωτὴρ αὐτὸς	ἁπλῶς	οὕτως, ὡς τοῖς ἐπιτυχοῦσιν εὐάλωτα
[6, 12]	γὰρ τῆσδέ τινος καταγινώσκει, ἀλλ´	ἁπλῶς	πάσης τῆς ἁμαρτίας· οὐδ´ ὃ
[6, 14]	γνωστικοῦ μὲν κατόρθωμα, τοῦ δὲ	ἁπλῶς	πιστοῦ μέση πρᾶξις λέγοιτ´ ἄν,
[6, 14]	σώματος. Ὥσπερ οὖν τὸ μὲν	ἁπλῶς	σῴζειν τῶν μέσων ἐστίν, τὸ
[6, 8]	δὲ δήπου τῷ προφήτῃ εἰπεῖν	ἁπλῶς	τὸ Οὐκ ἐποίησεν» ἄνευ τῆς
[6, 7]	τινες τελείωσιν ἡγοῦνται, καὶ ἔστιν	ἁπλῶς	τοῦ κοινοῦ πιστοῦ, Ἰουδαίου τε
[6, 14]	πίστις σου σέσωκέν σε» οὐχ	ἁπλῶς	τοὺς ὁπωσοῦν πιστεύσαντας σωθήσεσθαι λέγειν
[6, 10]	οὐδὲ τῆς οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται.	Ἀπὸ	ἀκοῆς ἄρα πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται.
[6, 2]	Κριτίας γράφει· Ἄρχομαι δέ τοι	ἀπὸ	γενετῆς ἀνθρώπου· πῶς ἂν βέλτιστος
[6, 11]	δὲ τοῦ νϛ ἑπτὰ τῶν	ἀπὸ	δυάδος ἀρτίων, οἳ γεννῶσι τοὺς
[6, 15]	σοφῶν καὶ αἰνίγματα. Εἰ δὲ	ἀπὸ	Ἕλληνος τοῦ Διὸς τοῦ κατ´
[6, 15]	ὁ λεγόμενος ἐνοφθαλμισμός· περιαιρεῖται γὰρ	ἀπὸ	εὐγενοῦς στελέχους ὀφθαλμός, συμπεριγραφομένου αὐτῷ
[6, 14]	φησίν, ἐλογίσθησαν καὶ ὡς σταγὼν	ἀπὸ	κάδου» περισσοὶ εἰς σωτηρίαν, οἱ
[6, 6]	γὰρ κοινὰ ταῦτα ἔστι τὰ	ἀπὸ	καρδίας ῥήματα, νόμος ὁ γραπτὸς
[6, 13]	τῷ ὄντι διαθήκη ἡ σωτήριος	ἀπὸ	καταβολῆς κόσμου εἰς ἡμᾶς διήκουσα,
[6, 11]	εἶδος· τῶν μὲν γὰρ τριγώνων	ἀπὸ	μονάδος εʹ {δὲ} ὁ ιεʹ
[6, 11]	ρκʹ ἔστι δὲ ὁ ἀριθμὸς	ἀπὸ	μονάδος κατὰ σύνθεσιν πεντεκαιδέκατος, σελήνη
[6, 11]	μὴν ὁ κεʹ ἀριθμός, εʹ	ἀπὸ	μονάδος ὤν, τῆς Λευιτικῆς φυλῆς
[6, 9]	τὸν γνωστικὸν ἡμῖν καὶ τέλειον	ἀπὸ	παντὸς ψυχικοῦ πάθους· ἡ μὲν
[6, 2]	παρ´ Αἰγυπτίων. Πολλοί τε τῶν	ἀπὸ	Πλάτωνος συγγραφὰς πεποίηνται, καθ´ ἃς
[6, 11]	καὶ ναυτιλία καὶ γεωργία τῆς	ἀπὸ	ταύτης χρείας πεπλήρωται, καθάπερ τῆς
[6, 16]	τὴν δευτέραν πανσέληνος, τρίτῃ δὲ	ἀπὸ	τῆς ἀποκρούσεως αὖθις διχότομος, καὶ
[6, 3]	θυέλλας καὶ τὰ παραπλήσια οὐκ	ἀπὸ	τῆς ἀταξίας τῆς ὑλικῆς μόνης,
[6, 1]	ἡ δὲ ἐξαιρέτως ὀνομαζομένη γνῶσις	ἀπὸ	τῆς γνώμης καὶ τοῦ λόγου
[6, 11]	λεγομένων ἀναγκαία, καὶ μάλιστα, ἐὰν	ἀπὸ	τῆς Ἑλληνικῆς ἀνάγωνται παιδείας οἱ
[6, 15]	ὕδωρ ἐν νεφέλαις ἀέρων» γράφει	Ἀπὸ	τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ
[6, 16]	οἵ τε Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι,	ἀπὸ	τῆς τοῦ κόσμου κατὰ τὸν
[6, 6]	ὅσα Φερεκύδης ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν, λαβὼν	ἀπὸ	τῆς τοῦ Χὰμ προφητείας τὴν
[6, 14]	πιστοί· ναὶ μὴν κἀκεῖνοι οἱ	ἀπὸ	τῆς τῶν ἄστρων σεβήσεως μὴ
[6, 15]	τοιοῦτον γὰρ ἡ παραβολή, λόγος	ἀπό	τινος οὐ κυρίου μέν, ἐμφεροῦς
[6, 3]	Ἀκραγαντῖνος Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται οὖν	ἀπὸ	τοῦ Ἀκράγαντος ὄρους πνέοντός ποτε
[6, 17]	ἰδόντων. ὡς γάρ που τὸ	ἀπὸ	τοῦ ἡλίου φῶς δι´ ὑελοῦ
[6, 11]	τὸ δὲ ποιητικόν, ἐρρύηκεν δὲ	ἀπὸ	τοῦ θεωρητικοῦ, δεῖται δὲ ἀσκήσεως
[6, 15]	γοῦν ὁ τρόπος λέξις παραγεγραμμένη	ἀπὸ	τοῦ κυρίου ἐπὶ τὸ μὴ
[6, 17]	κατὰ μὲν τὸν ἀνωτάτω λόγον	ἀπὸ	τοῦ παντοκράτορος θεοῦ τοῦ πάντων
[6, 16]	διάνοιαν ἀποτυποῦνται κατά τε τὴν	ἀπὸ	τοῦ σώματος ἐνέργειαν φανεροῦνται· ἐξ
[6, 16]	ἓξ περαιοῦται ἡμέραις, ἥ τε	ἀπὸ	τροπῶν ἐπὶ τροπὰς κίνησις τοῦ
[6, 11]	καὶ ἐπὶ τὰ νοητὰ μετατίθησιν	ἀπὸ	τῶν αἰσθητῶν. Συνεργὰ τοίνυν φιλοσοφίας
[6, 16]	ἄρχοντες, ἑπτὰ δὲ καὶ οἱ	ἀπὸ	τῶν μαθημάτων τοὺς πλανήτας εἶναί
[6, 16]	γὰρ εὐθέως γενόμενος ὁ ἄνθρωπος	ἀπὸ	τῶν παθητικῶν τὴν ἀρχὴν τοῦ
[6, 18]	που σχολὴ καὶ ἀνέσεως καιρὸς	ἀπὸ	τῶν προηγουμένων, ἀντὶ τῆς ἄλλης
[6, 11]	ἔπεμψας τὸ ἅγιόν σου πνεῦμα	ἀπὸ	ὑψίστων; καὶ οὕτως διωρθώθησαν αἱ
[6, 7]	τοῦ νόμου, καθάπερ καὶ οἱ	ἀπὸ	φιλοσοφίας διὰ τῆς τοῦ κυρίου
[6, 12]	ἄνθρωποι, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκ τοῦ	ἀποβαίνοντος	(γελοῖον γὰρ οὕτως νοεῖν) οὐδέ,
[6, 12]	οὖν τὴν γνῶσιν οὐ τῶν	ἀποβαινόντων	ἐφιέμενοι, ἀλλ´ αὐτοῦ ἕνεκα τοῦ
[6, 3]	τῶν τόπων καὶ τὸ ἀντρῶδες.	Ἀποβαλλόμενον	γοῦν τὸ εἰσφοιτῆσαν πνεῦμα πάλιν
[6, 17]	δύναμις ἐδόθη, ἵνα καὶ τὰς	ἀποβλήτους	τῶν ἐν τῷ βίῳ τέχνας,
[6, 9]	περὶ τὰ ἀνθρώπεια αὑτοῦ διοίκησιν	ἀπογραφόμενος,	καθάπερ οἱ πλοϊζόμενοι καὶ πρὸς
[6, 2]	Πλάτωνος συγγραφὰς πεποίηνται, καθ´ ἃς	ἀποδεικνύουσι	τούς τε Στωϊκούς, ὡς ἐν
[6, 8]	δὲ ἐπὶ τὸ μελετᾶν τὰ	ἀποδεικτικὰ	γεγένηται. Ναὶ μὴν οἱ λέγοντες
[6, 17]	νόησις καλεῖται, ὅταν δὲ ταύτην	ἀποδεικτικῷ	λόγῳ βεβαιώσηται, γνῶσίς τε καὶ
[6, 15]	λόγου συλλογιστικοῦ καὶ λημμάτων ἀληθῶν	ἀποδεικτικωτάτην	καὶ ἀληθῆ ὧδέ πως ἐπάγων
[6, 17]	τῶν περὶ ἀληθείας λεγομένων δι´	ἀποδείξεως,	διακρουστικὴ δὲ τῶν ἐπιφερομένων ἀποριῶν.
[6, 11]	γραφῶν τῶν κυριακῶν ἀνάγνωσις εἰς	ἀπόδειξιν	τῶν λεγομένων ἀναγκαία, καὶ μάλιστα,
[6, 8]	Γίνεται τοίνυν αὕτη ἡ πίστις	ἀπόδειξις	βεβαία, ἐπεὶ τοῖς ὑπὸ τοῦ
[6, 7]	καὶ σοφὴν διδασκαλίαν ἐπαινετὴν καὶ	ἀποδεκτὴν	τυγχάνει μηνύων, ὅταν ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως
[6, 9]	ὁ γνωστικός; ἦ γὰρ οὐχί,	ἀποδημῶν	πρὸς τὸν κύριον δι´ ἀγάπην
[6, 15]	τε καὶ παραδιδόντες· παραθήκη γὰρ	ἀποδιδομένη	θεῷ ἡ κατὰ τὴν τοῦ
[6, 17]	τὸ ἴδιον καὶ τὸ ἐπιβάλλον	ἀποδιδόναι.	Ὡς γὰρ ἡ λύρα μόνου
[6, 11]	ἕκαστον μαθημάτων, πρὸς γὰρ καθηκόντων	ἀπόδοσιν	ταῦτα μηδὲν ὠφελεῖν, εἶναί τε
[6, 2]	τοῦ Κρόνου Ὀρφεῖ πεποίηται· Κεῖτ´	ἀποδοχμώσας	παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν
[6, 2]	λέγει· Πᾶσι μὲν ἀνθρώποις ὀφείλεται	ἀποθανεῖν	ἢ πρότερον ἢ εἰς ὕστερον,
[6, 4]	ζῆν βουλόμενοι αὐτὸν ἢ καλῶς	ἀποθανεῖν.	Ὁ δὲ πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον
[6, 4]	φήσαντος· οὐκοῦν καὶ σὺ πρῶτος	ἀποθανῇ	τοιαῦτα κρίνων; καὶ πῶς, εἶπεν,
[6, 14]	κἂν μὴ ἐξέλθῃ τὴν σάρκα,	ἀποθέσθαι	τὰ πάθη ἀνάγκη τοῦτον, ὡς
[6, 12]	ὄντι ἐσομένη καὶ μετὰ τὴν	ἀπόθεσιν	τῆς σαρκὸς τῆς διαχωριζούσης καὶ
[6, 18]	ἀνθεῖ· οὐ γὰρ ὡς ἀνθρωπίνη	ἀποθνῄσκει	διδασκαλία οὐδ´ ὡς ἀσθενὴς μαραίνεται
[6, 2]	πεποίηκεν· Ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν,	ἀποθνῄσκει	νέος. Εὐριπίδου δὲ ἐν μὲν
[6, 5]	ὅν ἐστιν, ἀκατάληπτος, ἀέναος, ἄφθαρτος,	ἀποίητος,	ὃς τὰ πάντα ἐποίησεν λόγῳ
[6, 7]	ἑπταπλασίως. Ἤτοι ὡς ἄργυρος πολλάκις	ἀποκαθαρθεὶς	εἰς δοκίμιον καθίσταται ὁ δίκαιος,
[6, 14]	τῆς ἐκτίσεως καὶ τῆς ἑκάστου	ἀποκαθάρσεως,	μεγίστην ἔχουσι παραμένουσαν λύπην οἱ
[6, 9]	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως»	ἀποκαθεστακυῖα	τὸν γνωστικόν, χρόνου καὶ τόπου
[6, 3]	χεῖρας ἐκτείνας εἰς οὐρανόν, κοινὸν	ἀποκαλέσας	πατέρα τὸν θεόν, ηὔξατο οἰκτεῖραι
[6, 12]	ἡμῖν καὶ γνωστικὸς ἐν δικαιοσύνῃ	ἀποκαλύπτεται,	δεδοξασμένος ἤδη κἀνθένδε καθάπερ ὁ
[6, 7]	υἱοῦ τοῦ θεοῦ παραδοθεῖσα καὶ	ἀποκαλυφθεῖσα.	Καὶ δὴ καὶ εἰ ἔστι
[6, 6]	ἀποστῆναι τῆς εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα	ἀποκαλυφθείσης	τῆς ἀληθείας καὶ αὐτοὶ ἐπὶ
[6, 8]	τούτων κατ´ ἐπανάβασιν τὰ ἁγιώτερα	ἀποκαλύψαντος	τοῖς γνησίως καὶ μὴ νόθως
[6, 13]	κρίνων, ὥς φησιν ἐν τῇ	ἀποκαλύψει	Ἰωάννης. Μία μὲν γὰρ τῷ
[6, 9]	κληρονομία καὶ ἡ παντελὴς ἕπεται	ἀποκατάστασις,	βεβαιοῦντος δι´ ἔργων τοῦ μισθαποδότου,
[6, 4]	φήσας πρῶτον ἀποκτεῖναι τὸν {πρῶτον}	ἀποκρινάμενον	κάκιστα; ~Καὶ ὡς μὲν κλέπται
[6, 10]	τε τὸ ἐρωτᾶν ὀρθῶς καὶ	ἀποκρίνασθαι·	οἷον θριγκὸς γάρ ἐστι διαλεκτική,
[6, 10]	σημαίνωσιν· ὅθεν καὶ τὸ ὀρθῶς	ἀποκρίνεσθαι	περιγίνεται. Τὴν πολλὴν δὲ ἀχρηστίαν
[6, 4]	προβλήματα αὐτοῖς προὔθηκε, τὸν μὴ	ἀποκρινόμενον	εὐστόχως ἀνελεῖν ἀπειλήσας, ἕνα δὲ
[6, 4]	ἀπόρων ἐρωτήσεων ἀνάγκη καὶ τὰς	ἀποκρίσεις	ἀπόρους εἶναι. Ὁ δὲ ἕκτος
[6, 15]	καὶ τὸν κατ´ ἐρώτησιν καὶ	ἀπόκρισιν·	Καὶ ἡ παιδεία κυρίου ἀνοίγει
[6, 16]	πανσέληνος, τρίτῃ δὲ ἀπὸ τῆς	ἀποκρούσεως	αὖθις διχότομος, καὶ τετάρτῃ ἀφανίζεται.
[6, 16]	ἀμφίκυρτος πανσέληνός τε καὶ κατὰ	ἀπόκρουσιν	πάλιν ἀμφίκυρτος διχότομός τε ὁμοίως
[6, 4]	βασιλεῦ, ἀληθὴς εἴης, φήσας πρῶτον	ἀποκτεῖναι	τὸν {πρῶτον} ἀποκρινάμενον κάκιστα; ~Καὶ
[6, 2]	πεποιηκέναι, ὡς εἴ τις πατέρα	ἀποκτείνας	τῶν παίδων αὐτοῦ φείσαιτο. Σοφοκλέους
[6, 16]	ὡς εὐθέως κυριακῆς κληρονομίας ἀνάπαυσιν	ἀπολαβεῖν.	Τοιοῦτόν τι καὶ ἡ ἕκτη
[6, 14]	τῆς δωρεᾶς οὐδ´ ἄν τι	ἀπολαύσειαν	κατ´ ἀξίαν οὗ μὴ ἔγνωσαν,
[6, 11]	ἐπὶ τῇ ἀφθόνῳ τῶν ἀνθρωπείων	ἀπολαύσεων	δωρεᾷ τῶν τε εἰς τὴν
[6, 14]	ὅς ἐστιν ἡ πᾶσα ἐκκλησία,	ἀπολείπει	δὲ ἐννοεῖν καὶ τὸ ὑπερθετικόν,
[6, 18]	τοῖς χρώμασιν ἀπεικαζέτω. Ἐπὰν δὲ	ἀπολείπωσι	τὰ εἴδωλα, τότε ἀκούσονται τῆς
[6, 10]	πρὸς ἐκκοπὴν τῆς ἀληθείας. Οὐκ	ἀπολειφθήσεται	τοίνυν τῶν προκοπτόντων περὶ τὰς
[6, 6]	μετὰ τὴν παρουσίαν τῆς θείας	ἀπολελαυκέναι	δικαιοσύνης. Πάσαις δ´ ἄνωθεν ταῖς
[6, 14]	κερδήσῃς, φησί, τὴν δὲ ψυχὴν	ἀπολέσῃς;	Δῆλον οὖν τοὺς μὴ ἐπιτελοῦντας
[6, 2]	ἣ μὲν φύει, ἣ δ´	ἀπολήγει.	Πάλιν δ´ αὖ Ὁμήρου εἰπόντος·
[6, 6]	πιστεύσαντες ἀκούσαντες μαρτυρήσωσιν, οὐκ ἔχοντες	ἀπολογίαν	εἰπεῖν· οὐκ ἠκούσαμεν. Τί οὖν;
[6, 11]	καὶ οἱ διδαχθέντες αὐτὰ εὑρήσουσιν	ἀπολογίαν.	Ὁ γνωστικὸς γὰρ μόνος εὐλόγως
[6, 6]	εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον τοῖς τε	ἀπολωλόσιν	ἐν τῷ κατακλυσμῷ, μᾶλλον δὲ
[6, 18]	ὀργάνων τὰς εἰκόνας οἷόν τε	ἀπομιμεῖσθαι	ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ τὸν ἥλιόν
[6, 16]	τε οἱ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν	ἀπομιμούμενοι	κλέπται εἰσί. Κἂν γεωργός τις
[6, 3]	βαρβάρων διελέγχονται, ἀλλὰ καὶ προσέτι	ἀπομιμούμενοι	τὰ παρ´ ἡμῖν ἄνωθεν ἐκ
[6, 7]	καὶ οἱ φιλόσοφοι ζωγραφίας δίκην	ἀπομιμοῦνται	τὴν ἀλήθειαν. Φιλαυτία δὲ πάντων
[6, 17]	ἐπεὶ καὶ οἱ κόρακες ἀνθρωπείας	ἀπομιμοῦνται	φωνὰς ἔννοιαν οὐκ ἔχοντες οὗ
[6, 17]	κατ´ ἀξίαν τὰ προσήκοντα ἑκάστοις	ἀπονεμούσης	δηλονότι προνοίας. Εἰκότως οὖν Ἰουδαίοις
[6, 11]	τὸ μυστήριον τῆς ἀληθείας, συγγνώμην	ἀπονέμων,	εἰ περαιτέρω προβαίνειν τῆς ἐξεργασίας
[6, 11]	συντελεῖται, ἐκ τῆς πλατείας βάσεως	ἀποξυνομένη	πυραμίδος τρόπον, ἡ κιβωτός, τῶν
[6, 15]	βίας εἰς τὴν ἀλήθειαν μεταγομένων·	ἀποξύσαντες	γὰρ ἑκάτερον ἐπίσφηνον ὀξεῖ δρεπάνῳ
[6, 14]	αὐτοῖς ἀστράσιν, ἀλλὰ καὶ τούτων	ἀποπεσόντες	εἰς λίθους καὶ ξύλα, Ὡς
[6, 18]	γενομένους φωνῆς; Καθάπερ οὖν ἀνδριάντα	ἀποπλασάμενοι	τοῦ γνωστικοῦ, ἤδη μὲν ἐπεδείξαμεν,
[6, 14]	που αἱ τιμωρίαι κατὰ τὴν	ἀποπλήρωσιν	τῆς ἐκτίσεως καὶ τῆς ἑκάστου
[6, 2]	Γαστέρα δ´ οὔ πως ἔστιν	ἀποπλῆσαι	μεμαυῖαν, οὐλομένην, ἣ πολλὰ κάκ´
[6, 11]	ἀιδίως ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ δὲ μουσικὴ	ἀποπτυστέα	ἡ κατακλῶσα τὰς ψυχὰς καὶ
[6, 12]	ἡ κατὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας	ἀπορία.	Αἱ κτήσεις γὰρ καὶ χρήσεις
[6, 3]	ἀπειλήν. Ἀμέλει καὶ εἴ ποτε	ἀπορία	ζῴου καταλάβοι, τὸν σφέτερον αἱμάξαντες
[6, 17]	ἀποδείξεως, διακρουστικὴ δὲ τῶν ἐπιφερομένων	ἀποριῶν.	Κινδυνεύουσι τοίνυν οἱ φάσκοντες μὴ
[6, 12]	λύεται τὸ πρὸς τῶν αἱρετικῶν	ἀπορούμενον	ἡμῖν, πότερον τέλειος ἐπλάσθη ὁ
[6, 4]	ἐρωτήσεων ἀνάγκη καὶ τὰς ἀποκρίσεις	ἀπόρους	εἶναι. Ὁ δὲ ἕκτος ἐρωτηθείς,
[6, 6]	τῆς ἁμαρτίας πεπαχυμμένον τύχῃ, τοῦτο	ἀπορρίπτεται	σὺν τῷ σαρκικῷ πνεύματι τῷ
[6, 14]	κάδου» περισσοὶ εἰς σωτηρίαν, οἱ	ἀπορριπτόμενοι	τοῦ σώματος. Ὥσπερ οὖν τὸ
[6, 6]	τινος νεὼς εἰς θάλασσαν ἑκόντες	ἀπορρίψαντες,	οὗτοι τοίνυν εἰσὶν οἱ ἐπακούσαντες
[6, 4]	νὺξ ἡμέρᾳ μιᾷ· τῶν γὰρ	ἀπόρων	ἐρωτήσεων ἀνάγκη καὶ τὰς ἀποκρίσεις
[6, 8]	κεχρημένον καὶ ἐπὶ τῶν ἡμῖν	ἀπόρων,	τὸν τῷ ὄντι γνωστικόν, ὁποῖος
[6, 8]	ᾖ κατὰ τὸ ὑποκείμενον τῆς	ἀποστασίας.	Ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπατήσειέν τινα,
[6, 15]	κύριον τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς,	ἀποστεροῦντες	δὲ τοῦ κυρίου τὴν ἀληθῆ
[6, 16]	ἄστροις κατὰ τὸ προηγούμενον ἀνατιθέασιν,	ἀποστεροῦντες	τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς τὴν
[6, 6]	τὸν κύριον, ἀλλὰ καὶ τὸ	ἀποστῆναι	τῆς εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα ἀποκαλυφθείσης
[6, 9]	τῶν ἐν τῷ βίῳ, οὐδὲ	ἀποστῆσαί	τι καὶ τούτου αὐτὸν τῆς
[6, 13]	αὐτοῖς, ἀλλ´ οἷοί τε ἦσαν	ἀπόστολοι	γενέσθαι ἐκλεγέντες πρὸς τοῦ καὶ
[6, 8]	Ἰωάννης, Παῦλος καὶ οἱ λοιποὶ	ἀπόστολοι.	Γνώσεως γὰρ πλήρης ἡ προφητεία,
[6, 6]	ὄντος τοῦ θεοῦ καὶ οἱ	ἀπόστολοι,	καθάπερ ἐνταῦθα, οὕτως κἀκεῖ τοὺς
[6, 11]	ἔτει, ιβʹ δὲ ἦσαν οἱ	ἀπόστολοι,	καὶ εἰς πῆχυν συντελεῖσθαι τὸ
[6, 13]	οὐχ, ὅτι ἦσαν ἐκλεκτοί, γενόμενοι	ἀπόστολοι	κατά τι φύσεως ἐξαίρετον ἰδίωμα,
[6, 9]	ἡδονὴ οὔτε λύπη. Οἱ δὲ	ἀπόστολοι	ὀργῆς καὶ φόβου καὶ ἐπιθυμίας
[6, 13]	τὴν ἁγίαν μονὴν καθάπερ οἱ	ἀπόστολοι,	οὐχ, ὅτι ἦσαν ἐκλεκτοί, γενόμενοι
[6, 15]	παραβολαῖς διελέξατο. Λέγουσιν γοῦν οἱ	ἀπόστολοι	περὶ τοῦ κυρίου, ὅτι Πάντα
[6, 5]	Πέτρος εἰρηκέναι τὸν κύριον τοῖς	ἀποστόλοις·	ἐὰν μὲν οὖν τις θελήσῃ
[6, 8]	καὶ διὰ κυρίου πάλιν τοῖς	ἀποστόλοις	σαφηνισθεῖσα· καὶ μή τι ἡ
[6, 13]	ἄξιον ἑαυτὸν παρασχόμενος τοῦ γενέσθαι	ἀπόστολον,	ἀντικατατάσσεται Ἰούδα. Ἕξεστιν οὖν καὶ
[6, 11]	ἅγιον θεοῦ» κατὰ τὸν θεῖον	ἀπόστολον.	Σιωπῶ τὰ νῦν τὴν ἐν
[6, 1]	λάχανα ἐσθίει« κατὰ τὸν γενναῖον	ἀπόστολον.	Φθάσας δὲ ὁ Παιδαγωγὸς ἡμῖν
[6, 13]	νεφέλαις τούτους ἀρθέντας γράφει ὁ	ἀπόστολος	διακονήσειν μὲν τὰ πρῶτα, ἔπειτα
[6, 15]	δὲ μωρίαν» ὥς φησιν ὁ	ἀπόστολος.	Διανοιχθεῖσαι δὲ αἱ γραφαὶ καὶ
[6, 16]	σύζυγος. Διόπερ καὶ ὁ γενναῖος	ἀπόστολος	ἕν τι τῶν τῆς πορνείας
[6, 8]	τὴν φιλήδονον καὶ φίλαυτον ὁ	ἀπόστολος	λέγει, ὡς ἂν τὰ τοῦ
[6, 15]	οὕστινας. ἤδη δὲ καὶ ὁ	ἀπόστολος,	λέγων Κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ
[6, 5]	πρὸς τῷ Πέτρου Κηρύγματι ὁ	ἀπόστολος	λέγων Παῦλος· Λάβετε καὶ τὰς
[6, 17]	Σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	μάλιστα δὲ πιστῶν» κατὰ δὲ
[6, 12]	δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν» φησὶν ὁ	ἀπόστολος	παραπέμπεσθαι τὸν δίκαιον εἰς κληρονομίαν
[6, 18]	ἡγεμονικὸν τῆς γνώσεως σαφῶς ὁ	ἀπόστολος	τοῖς διαθρεῖν δυναμένοις ἐνδείκνυται, τοῖς
[6, 18]	ὄντα παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ τοῦ	ἀποστόλου	διδάσκεσθαι τοῦτο· Ἡμῖν δὲ οὐδὲν
[6, 15]	Δύναται δὲ ὁ ὑπὸ τοῦ	ἀποστόλου	λεγόμενος ἐγκεντρισμὸς εἰς τὴν καλλιέλαιον
[6, 6]	κἀν τῷ δευτέρῳ Στρωματεῖ τοὺς	ἀποστόλους	ἀκολούθως τῷ κυρίῳ καὶ τοὺς
[6, 15]	Αὐτίκα διδάξαντος τοῦ σωτῆρος τοὺς	ἀποστόλους	ἡ τῆς ἐγγράφου ἄγραφος ἤδη
[6, 6]	οὓς ὁ κύριος ἠθέλησεν, καὶ	ἀποστόλους	πιστοὺς ἡγησάμενος εἶναι, πέμπων ἐπὶ
[6, 7]	τὴν παρουσίαν τοὺς ἁγίους ἐδίδαξεν	ἀποστόλους,	σοφία εἴη ἂν ἡ γνῶσις,
[6, 7]	διαδοχὰς εἰς ὀλίγους ἐκ τῶν	ἀποστόλων	ἀγράφως παραδοθεῖσα κατελήλυθεν. Ἐντεῦθεν δὲ
[6, 15]	τοῦ κυρίου διδασκαλίαν διὰ τῶν	ἀποστόλων	αὐτοῦ τῆς θεοσεβοῦς παραδόσεως σύνεσίς
[6, 13]	γνωστικῶς, εἰς τὴν ἐκλογὴν τῶν	ἀποστόλων	ἐγγραφῆναι. Οὗτος πρεσβύτερός ἐστι τῷ
[6, 13]	γραφαὶ τοὺς κατ´ ἴχνος τῶν	ἀποστόλων	ἐν τελειώσει δικαιοσύνης κατὰ τὸ
[6, 6]	εἴτε καὶ τῆς διὰ τῶν	ἀποστόλων	ἐνεργούσης, ᾗ τάχος ἐπιστραφῆναί τε
[6, 18]	δὲ κἀν ταῖς Πράξεσι τῶν	ἀποστόλων	καὶ ἐν ταῖς Ἀθήναις κηρύξας
[6, 15]	ἐν τῷ Κηρύγματι περὶ τῶν	ἀποστόλων	λέγων φησίν· Ἡμεῖς δὲ ἀναπτύξαντες
[6, 11]	νόμου καὶ προφητῶν ὁμοῦ καὶ	ἀποστόλων	σὺν καὶ τῷ εὐαγγελίῳ τήν
[6, 8]	Δαβὶδ μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ ψάλλει·	Ἀποστραφήτωσαν	οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν Ἅιδην,
[6, 15]	ἐκ τοῦ νόμου σαρκικώτερον προειλημμένα,	ἀποστῶσι	τῆς πίστεως οἱ ἐκ νόμου
[6, 16]	ἑπτὰ οὔτε ἐπί τινα ληφθεὶς	ἀποτελεῖ	τῶν ἐντὸς τῆς δεκάδος ἕτερον.
[6, 17]	λεγομένων καὶ τοῖς καταλειπομένοις προσανέχων	ἀποτέμνηται	τῶν νοητῶν. Οὐ τοίνυν περὶ
[6, 17]	τῶν ἐπὶ μέρους {ὧν} ἐνίοις	ἀποτετάχαταί	τινες. Ὁ γοῦν ποιμὴν καὶ
[6, 16]	κινήματα κατά τε τὴν διάνοιαν	ἀποτυποῦνται	κατά τε τὴν ἀπὸ τοῦ
[6, 2]	οὐχὶ καὶ Χίλωνος τοῦ σοφιστοῦ	ἀποφθεγξαμένου	Ἐγγύα, πάρα δ´ ἄτα Ἐπίχαρμος
[6, 2]	ἄρουρα· ἄλλα μὲν ἐν μελίῃσιν	ἀποφθίνει,	ἄλλα δὲ φύει· ὣς δὲ
[6, 2]	τὰ μὲν αὔξεις, τὰ δὲ	ἀποφθινύθεις,	καὶ οὐκ ἔστιν ὅρος κείμενος
[6, 12]	νηστεία μετὰ προσευχῆς· νηστεῖαι δὲ	ἀποχὰς	κακῶν μηνύουσιν πάντων ἁπαξαπλῶς, τῶν
[6, 12]	παντευχίας καὶ ἡ τῶν ἁμαρτημάτων	ἀποχὴ	ἱκανὴ πρὸς τελείωσιν, εἰ μὴ
[6, 12]	ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν	ἀποχῇ	κακῶν, ἐν εὐποιίᾳ, ἐν τελειότητι
[6, 16]	ἑβδόμη τοίνυν ἡμέρα ἀνάπαυσις κηρύσσεται,	ἀποχῇ	κακῶν ἑτοιμάζουσα τὴν ἀρχέγονον ἡμέραν
[6, 7]	{πρώτης} πρῶτος οὗτός ἐστιν, ἡ	ἀποχὴ	τῶν κακῶν, ἥν τινες τελείωσιν
[6, 18]	γραμματέων καὶ Φαρισαίων» τῶν κατὰ	ἀποχὴν	κακῶν δικαιουμένων, {σὺν} τῷ μετὰ
[6, 7]	γνωστικὴ ψυχὴ ἁγιάζηται κατὰ τὴν	ἀποχὴν	τῶν γεωδῶν πυρώσεων. Ἁγνίζεται δὲ
[6, 17]	τὰ συμβεβηκότα διακριτέον. Καί μοι	ἀπόχρη	φάναι θεὸν εἶναι τὸν κύριον
[6, 16]	τὸ ψεῦδος ἐγκρίνῃ, λέγων ἤτοι	ἀπρονόητον	εἶναι τὸ πᾶν ἢ τὸν
[6, 16]	ἄκμητός τε καὶ ἀπαθὴς καὶ	ἀπροσδεής,	ἀναπαύλης δὲ ἡμεῖς οἱ σαρκοφοροῦντες
[6, 2]	ἂν μάλιστα καὶ δι´ ἐλαχίστου	ἀπροσδόκητος	εὐπραγία ἔλθῃ, εἰς ὕβριν τρέπεσθαι.
[6, 2]	γὰρ μάλιστα οἱ παρὰ δόξαν	ἀπροσδοκήτως	εὖ πράσσοντες εἰς ὕβριν τρέπεσθαι.
[6, 9]	κοσμικὰ παλινδρομεῖν ἀγαθὰ τῷ τὸ	ἀπρόσιτον»	ἀπειληφότι φῶς» κἂν μηδέπω κατὰ
[6, 3]	καὶ κηρυττούσης τὸ φῶς τὸ	ἀπρόσιτον.	Τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ τὴν
[6, 7]	γε δεῖ τὸν θεὸν ἐμβοᾶν,	ἀπροσίτῳ	ἁγιότητι καὶ ἀρχαγγέλων αὐτῶν κεχωρισμένον.
[6, 8]	ἐστιν. Οὐ χρόνῳ τοίνυν τὸ	ἀπροσωπόληπτον	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ἐξ αἰῶνος,
[6, 6]	πίστις, δῆλόν που ὡς ἄρα	ἀπροσωπολήπτου	ὄντος τοῦ θεοῦ καὶ οἱ
[6, 11]	τὴν ἐκ πάντων ἀσφάλειαν πεπορισμένους.	Ἁπτέον	ἄρα μουσικῆς εἰς κατακόσμησιν ἤθους
[6, 14]	ἀπείροις τοῦ λυρίζειν λύρας οὐχ	ἁπτέον	οὐδὲ μὴν τοῖς ἀπείροις τοῦ
[6, 14]	αὐλεῖν αὐλῶν, οὕτως οὐδὲ πραγμάτων	ἁπτέον	τοῖς μὴ τὴν γνῶσιν εἰληφόσι
[6, 17]	οὐδὲ ὀνόματι, ἀλλ´ ἔργῳ ἐθέλειν	ἅπτεσθαι	τῶν πραγμάτων προσῆκεν. Ἀγαθὸς γὰρ
[6, 15]	τῶν ἀγριάδων καὶ τῶν αἱρετικῶν	ἅπτεται	τῶν μετὰ βίας εἰς τὴν
[6, 6]	γραφή· Λέγει ὁ Ἅιδης τῇ	ἀπωλείᾳ·	εἶδος μὲν αὐτοῦ οὐκ εἴδομεν,
[6, 6]	ἐν Ἅιδου καταταγέντες καὶ εἰς	ἀπώλειαν	ἑαυτοὺς ἐκδεδωκότες καθάπερ ἔκ τινος
[6, 3]	ἦσαν) οἱ δὲ ἄλλοι πάντα	ἀπώλεσαν	ἀδοκήτου καὶ πολλοῦ καταρρήξαντος ὄμβρου.
[6, 6]	Εἰ γοῦν ἐν τῷ κατακλυσμῷ	ἀπώλετο	πᾶσα ἁμαρτωλὸς σάρξ, εἰς παιδείαν
[6, 2]	ἀλλὰ καὶ ὁ φιλόσοφος Πλάτων·	Ἄρ´,	ὡς ἔοικεν, ὁ γέρων δὶς
[6, 18]	περὶ αὑτοῦ τἀληθῆ λέγειν δυνάμενος	ἆρ´	οὐ πλέον οὐδὲ τὰ περὶ
[6, 12]	δι´ ἧς ἡ σωτηρία. Τελειότατον	ἄρα	ἀγαθὸν ἡ γνῶσις, δι´ αὑτὴν
[6, 15]	ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ. Εἰ	ἄρα	ἀγάπη τῆς γνώσεως ἄφθαρτον ποιεῖ
[6, 17]	ἐπισκοπὴν ὁ πιστεύσας πνεῦμα. Διαφορωτέρας	ἄρα	αἰσθήσεως φιλοσοφία μεταλαβοῦσα, ὡς ἐκ
[6, 6]	καὶ πίστις, δῆλόν που ὡς	ἄρα	ἀπροσωπολήπτου ὄντος τοῦ θεοῦ καὶ
[6, 6]	ὃς ὁ προσήλυτος προεφητεύετο. Εἰκότως	ἄρα	βοῦν φησι καὶ ἄρκτον ἐπὶ
[6, 7]	ἀγράφως παραδοθεῖσα κατελήλυθεν. Ἐντεῦθεν δὲ	ἄρα	γνῶσιν εἴτε σοφίαν συνασκηθῆναι χρὴ
[6, 15]	βασιλέως τὸν βασιλικὸν ἀνάγει, ζητεῖν	ἄρα	δεῖ τὴν γνῶσιν εἰς εὕρεσιν.
[6, 8]	ἐκλαθέσθαι ἐγίνωσκον, τοῦτον παραπέμπονται. ἦν	ἄρα	εἴδησίς τις ἀμαυρὰ τοῦ θεοῦ
[6, 8]	ὡς ἄγγελος φωτὸς προφητεύει, ἀληθῆ	ἄρα	ἐρεῖ. Εἰ ἀγγελικὰ καὶ φωτεινά,
[6, 6]	εὐκαιρίᾳ καὶ ἐν θλίψει. εὐκαίρως	ἄρα	εὐηγγελίσθησαν οἱ ἐν θλίψει ὄντες.
[6, 9]	τῇ ἀμεταβόλῳ γνωστικῶς ἀγαπῶν, οὐδ´	ἄρα	ζηλώσει ἐξομοιωθῆναι τοῖς καλοῖς τὸ
[6, 14]	γνωστικῶν διαλέγεται ἡ σοφία. Ἀναλόγως	ἄρα	καὶ αἱ μοναὶ ποικίλαι κατ´
[6, 15]	οὐδὲ ἕν» καὶ ἡ προφητεία	ἄρα	καὶ ὁ νόμος δι´ αὐτοῦ
[6, 15]	ἀνοίγει μου τὸ στόμα. γνωστικοῦ	ἄρα	καὶ τὸ εἰδέναι χρῆσθαι τῷ
[6, 8]	καὶ οὐ στερεᾶς τροφῆς. Ὡσαύτως	ἄρα	καὶ τοῖς ἐξ Ἑλλήνων ἐπιστρέφουσι
[6, 15]	πολυκευθὴς γὰρ ὁ λόγος. Εἰκότως	ἄρα	καὶ τὸν Μωυσέα ἀναλαμβανόμενον διττὸν
[6, 15]	αὐτοῦ παραδοθησομένην μυστικὴν διδασκαλίαν. Εἰκότως	ἄρα	κηρύσσουσα ἡ προφητεία τὸν κύριον,
[6, 11]	ἐκ πάντων ἀσφάλειαν πεπορισμένους. Ἁπτέον	ἄρα	μουσικῆς εἰς κατακόσμησιν ἤθους καὶ
[6, 12]	καὶ τελεία γενομένη. Τοῦτ´ ἦν	ἄρα	ὁ τῆς Σάρρας γένεσιν παιδὸς
[6, 16]	πως ζῇ. Διὰ τοῦ σωματικοῦ	ἄρα	πνεύματος αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ,
[6, 10]	οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται. Ἀπὸ ἀκοῆς	ἄρα	πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται. οὔτ´ οὖν
[6, 14]	ἡ ἀγαθότης αὐτοῦ. Κἂν παύσωνται	ἄρα	που αἱ τιμωρίαι κατὰ τὴν
[6, 10]	πᾶσαν ἐλέγχει σοφιστικὴν πιθανολογίαν. Εἰκότως	ἄρα	προαναπεφώνηται καὶ τοῖς Ἕλλησιν· ἀρχὰ
[6, 16]	καὶ πρῶτον ὀνομάσαι. Διὰ τοῦτο	ἄρα	προεφητεύθη πρῶτα, ἐξ ὧν τὰ
[6, 15]	ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ. Ἐπιθυμία	ἄρα	σοφίας ἀνάγει ἐπὶ βασιλείαν. Διδάσκει
[6, 17]	γενέσθαι βασιλέα καρπουμένων. Ὁ μιμούμενος	ἄρα	τὴν δόκησιν δολοῖ καὶ τὴν
[6, 15]	τὰς συλλαβὰς τελέσαι. Ἐδήλου δ´	ἄρα	τὴν μὲν γραφὴν πρόδηλον εἶναι
[6, 15]	τὸ εὐαγγέλιον τελειωθῇ. ~Ὁ γνωστικὸς	ἄρα	τὴν προσεχεστέραν ἀναμάσσεται ὁμοιότητα, τὴν
[6, 6]	ἀμείνω δηλονότι μετατεθειμένων τάξιν. Γέγονεν	ἄρα	τις καθολικὴ κίνησις καὶ μετάθεσις
[6, 12]	τῶν ἀναγκαίων ὅρον. Τὸ ζῆν	ἄρα	τὸ ἐνταῦθα ἀναγκαῖον ἡγούμενος εἰς
[6, 9]	εἰς τοὺς φίλους ἐγγεγραφότι; ἐξαιρετέον	ἄρα	τὸν γνωστικὸν ἡμῖν καὶ τέλειον
[6, 16]	εἰς ἀριστερά, πρόσω ὀπίσω. Εἰκότως	ἄρα	τὸν ἑπτὰ ἀριθμὸν ἀμήτορα καὶ
[6, 15]	ἐμφανῶς δεικνύμεναι δυνάμεις αὐτοῦ. Τεκμήριον	ἄρα	τοῦ παρ´ ἡμῖν εἶναι τὴν
[6, 18]	μὴ τοῦτο πρότερον ἐγνωκώς. Φιλοσοφητέον	ἄρα.	Τούτων οὕτως ἐχόντων τοὺς Ἕλληνας
[6, 9]	καλῷ καὶ ἀγαθῷ εἶναι· οὐδὲ	ἄρα	φιλεῖ τινα τὴν κοινὴν ταύτην
[6, 2]	τὸν μέντοι Κώκαλον τὸν ποιηθέντα	Ἀραρότι	τῷ Ἀριστοφάνους υἱεῖ Φιλήμων ὁ
[6, 3]	ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε Ἡσαΐας	ἄρατε	εἰς ὕψος τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν«
[6, 16]	ψάλλων· Τὰ ἔτη ἡμῶν ὡς	ἀράχνη	ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν
[6, 10]	τράπεζαν οὐκ ἔχει τὴν τῶν	ἀργυραμοιβῶν	οὐδὲ μὴν τὸ κριτήριον τῶν
[6, 7]	λόγια γὰρ κυρίου λόγια ἁγνά,	ἀργύριον	πεπυρωμένον δοκίμιον, τῇ γῇ κεκαθαρισμένον
[6, 17]	εἰ προσεξεργάσασθαι καὶ προσοικοδομῆσαι χρυσόν,	ἄργυρον,	λίθους τιμίους τῷ καταβληθέντι θεμελίῳ
[6, 7]	καὶ Σολομὼν λέγει Γλῶσσαν δικαίου	ἄργυρον	πεπυρωμένον» τὴν δεδοκιμασμένην καὶ σοφὴν
[6, 5]	χαλκὸν καὶ σίδηρον, χρυσὸν καὶ	ἄργυρον,	τῆς ὕλης αὐτῶν καὶ χρήσεως
[6, 7]	γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως. Ἤτοι ὡς	ἄργυρος	πολλάκις ἀποκαθαρθεὶς εἰς δοκίμιον καθίσταται
[6, 2]	Θεόγνιδος ποιήσαντος· Χρυσοῦ κιβδήλοιο καὶ	ἀργύρου	ἄνσχετος ἄτη, Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν
[6, 11]	ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ τὰ	ἀρεστά	σου ἐδιδάχθησαν οἱ ἄνθρωποι καὶ
[6, 11]	τις, οἱ πόνοι ταύτης εἰσὶν	ἀρεταί·	σωφροσύνην γὰρ καὶ φρόνησιν ἐκδιδάσκει,
[6, 10]	οὐχ ἁπλῶς γνωρίζεται. Οὔκουν ὡς	ἀρεταῖς	ταύταις συγχρώμενος ἡμῖν ὁ γνωστικὸς
[6, 14]	ἡδονῆς αἰσχυνόμενοι· οὐ μήποτε τὰν	ἀρετὰν	ἀλλάξομαι ἀντ´ ἀδίκου κέρδους. ἄδικον
[6, 12]	κατορθοῖ. Διὸ οὐ μόνον τὰς	ἀρετάς,	ἀλλὰ καὶ τὰς πράξεις τὰς
[6, 11]	Ἤδη δὲ καὶ τὰς τέσσαρας	ἀρετὰς	ἄντικρυς ἡ παρ´ ἡμῖν σοφία
[6, 9]	Καίτοι καὶ οἱ φιλόσοφοι τὰς	ἀρετὰς	ἕξεις καὶ διαθέσεις καὶ ἐπιστήμας
[6, 10]	καὶ τοῖς Ἕλλησιν· ἀρχὰ μεγάλας	ἀρετᾶς,	ὤνασσα ἀλήθεια. ~Καθάπερ οὖν ἐπὶ
[6, 12]	φορὰ μέν ἐστι πρὸς ἀρετήν,	ἀρετὴ	δ´ οὔ. Πάντες μὲν οὖν,
[6, 17]	φρονίμως ὑπὸ τὴν φρόνησιν τέτακται·	ἀρετὴ	δὲ ἡ φρόνησις· καὶ ἴδιον
[6, 15]	φιλοσοφοῦσιν, οὐδέπω σοφοῖς. Αὐτίκα εἴπερ	ἀρετή	τέ ἐστιν θεία καὶ γνῶσις
[6, 17]	ἀρετῆς τέ ἐστι καὶ πρὸς	ἀρετὴν	ἀναφέρεται, καὶ ἤτοι πρὸς τὸ
[6, 12]	ἐπιτηδειότης φορὰ μέν ἐστι πρὸς	ἀρετήν,	ἀρετὴ δ´ οὔ. Πάντες μὲν
[6, 12]	γὰρ δή που ἐπὶ τὴν	ἀρετὴν	γεγονέναι ἐπιτήδειον πρὸς τὴν κτῆσιν
[6, 14]	ἥδε ἡ ἔκδοσις, τὴν αὐτὴν	ἀρετὴν	εἶναι ἀνθρώπου καὶ τοῦ παντοκράτορος
[6, 15]	καὶ γὰρ ἐφόρεσεν τὴν πᾶσαν	ἀρετὴν	ἔμελλέν τε τὸν σύντροφον τοῦ
[6, 12]	πρὸς δὲ τὸ ἀναδέξασθαι τὴν	ἀρετὴν	ἐπιτήδειος· διαφέρει γὰρ δή που
[6, 14]	ἐπιφορά) οὐδὲ μὴν ἡ κατ´	ἀρετήν,	ἡ πρὸς τὸ πρῶτον αἴτιον·
[6, 11]	ὅτι φύσει μὲν γεγόναμεν πρὸς	ἀρετήν,	οὐ μὴν ὥστε ἔχειν αὐτὴν
[6, 12]	ὁ ἐν ταῖς κατὰ τὴν	ἀρετὴν	πράξεσι πλεονασμός, πενία δὲ ἡ
[6, 16]	μετριώτερα δ´ αὐτοῦ πρὸς μεγάλην	ἀρετὴν	σῶμά τε καὶ δύναμις· τῇ
[6, 17]	τὴν ὠφέλιμον ἐξεργασίαν τῶν πρὸς	ἀρετήν	τε καὶ εἰρήνην καὶ εἰς
[6, 2]	πρώτη βλάστη, καλῶς ὁρμηθεῖσα πρὸς	ἀρετήν,	τῆς ἑαυτοῦ φύσεως κυριωτάτη τέλος
[6, 12]	οὖσαν τῆς κατὰ τὴν ἀλήθειαν	ἀρετῆς	διά τινος ἑστιάσεως καὶ διαχύσεως
[6, 12]	μὲν οὖν, ὡς ἔφην, πρὸς	ἀρετῆς	κτῆσιν πεφύκασιν, ἀλλ´ ὃ μὲν
[6, 7]	Ἕλλησι δὲ οἱ τῶν περὶ	ἀρετῆς	λόγων ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη δ´ ἂν
[6, 12]	μὲν ἐξήρκεσαν μέχρι τῆς τελείας	ἀρετῆς,	οἳ δὲ μέχρι τινὸς ἔφθασαν,
[6, 16]	ἥν τ´ ἄνδρες σήματ´ ἔχους´	ἀρετῆς·	πέμπτῃ δ´ ὥριον ἄνδρα γάμου
[6, 17]	Τὸ δὲ ἐνάρετον πᾶν ἀπ´	ἀρετῆς	τέ ἐστι καὶ πρὸς ἀρετὴν
[6, 17]	ὄντι καὶ ἅγια τὰ τῆς	ἀρετῆς	ὑποδείγματα διὰ τῶν ἀναγεγραμμένων πράξεων.
[6, 2]	ἐτήτυμον γὰρ ξυνὸς {ἀνθρώποις{ ιν}	Ἄρης.	Ἔτι κἀκεῖνο μεταφράζων· Νίκης {ἀνθρώποισι{
[6, 13]	εὐαγγέλιον βεβιωκότας. Ἐν νεφέλαις τούτους	ἀρθέντας	γράφει ὁ ἀπόστολος διακονήσειν μὲν
[6, 17]	ὧν ἡ ἐνέργεια τῆς προνοίας	ἀριδήλως	δείκνυται, ὁπηνίκα ἂν ἢ διὰ
[6, 11]	Λώτ, τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς τιηʹ	ἀριθμήσας	καὶ ἐπεξελθὼν πάμπολυν ἀριθμὸν τῶν
[6, 10]	ἀναλογίαν διώκων, ἐν δὲ τῇ	ἀριθμητικῇ	τὰς αὐξήσεις καὶ μειώσεις τῶν
[6, 11]	τὸν Ἀβραάμ, οὕτως ἐπὶ τῆς	ἀριθμητικῆς	τὸν αὐτὸν Ἀβραάμ. Ἀκούσας γὰρ
[6, 11]	τοῦ ἐκ τῶν διπλασίων διαγράμματος	ἀριθμητικοῦ	καὶ γεωμετρικοῦ καὶ ἁρμονικοῦ τοῦ
[6, 11]	μὲν οὖν τὸ εἶδος τοῦ	ἀριθμητικοῦ	ὑποδείγματος· γεωμετρίας δὲ ἔστω μαρτύριον
[6, 14]	μονὰς οἱ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	ἀριθμοὶ	αἰνίσσονται, ὁ τριάκοντα καὶ ὁ
[6, 4]	Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα ὄντα τὸν	ἀριθμὸν	ἀεὶ διὰ στόματος ἔχειν χρή,
[6, 16]	ὀπίσω. Εἰκότως ἄρα τὸν ἑπτὰ	ἀριθμὸν	ἀμήτορα καὶ ἄγονον λογίζονται, τὸ
[6, 16]	καὶ ἄνευ τούτου τὸν δέκατον	ἀριθμόν,	δι´ ὧν ἡ πᾶσα ἐνέργεια
[6, 16]	κατὰ δὲ τὸν τῶν στοιχείων	ἀριθμὸν	ἕκτον γίνεται τὸ ζῆτα, καὶ
[6, 16]	Καὶ μυρία τοιαῦτα ἁγιάζων τὸν	ἀριθμὸν	παρατίθεται Ἕρμιππος ὁ Βηρύτιος ἐν
[6, 16]	τὸν προφήτην γενέσεως, τὸν ἓξ	ἀριθμὸν	τέλειον νομίζουσι καὶ μεσευθὺν καλοῦσι
[6, 11]	τιηʹ ἀριθμήσας καὶ ἐπεξελθὼν πάμπολυν	ἀριθμὸν	τῶν πολεμίων χειροῦται. Φασὶν οὖν
[6, 11]	ἔτη ρκʹ ἔστι δὲ ὁ	ἀριθμὸς	ἀπὸ μονάδος κατὰ σύνθεσιν πεντεκαιδέκατος,
[6, 11]	ἀναλόγως. Ναὶ μὴν ὁ κεʹ	ἀριθμός,	εʹ ἀπὸ μονάδος ὤν, τῆς
[6, 11]	σημαινόμενον συνέστηκεν ὁ ἑκατὸν κʹ	ἀριθμὸς	ἐκ τεσσάρων, ἑνὸς μὲν τριγώνου
[6, 11]	ἄλλως ὁ ἑκατὸν εἴκοσι τρίγωνος	ἀριθμὸς	καὶ συνέστηκεν ἐξ ἰσότητος μὲν
[6, 11]	ἤδη δὲ ὁ μὲν τριακόσια	ἀριθμὸς	τριάς ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι, ἡ
[6, 16]	ἔτι» οὔτε γὰρ ἔκ τινος	ἀριθμοῦ	ἐπί τινα λαμβάνουσι γίνεται ὁ
[6, 16]	περισσοῦ μὲν τοῦ τρία, ἄρρενος	ἀριθμοῦ	λεγομένου, ἀρτίου δὲ τοῦ δύο,
[6, 16]	ἐν σαρκίῳ τὴν δύναμιν ἐνδεικνύμενος,	ἀριθμούμενος	μὲν ὡς ἄνθρωπος, κρυπτόμενος δὲ
[6, 16]	γραφόμενον. Ἐνταῦθα κατὰ μὲν τοὺς	ἀριθμοὺς	αὐτοὺς σῴζεται τῇ τάξει ἑκάστη
[6, 10]	τὰς αὐξήσεις καὶ μειώσεις τῶν	ἀριθμῶν	παρασημειούμενος καὶ τὰς πρὸς ἀλλήλους
[6, 16]	τῇ μὲν γὰρ τάξει τῶν	ἀριθμῶν	συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἕξ, ἡ
[6, 11]	τὰς διαφορὰς αἱ διαφοραὶ τῶν	ἀριθμῶν	τῶν ὑποτεταγμένων μηνύουσιν. Οἱ δὲ
[6, 10]	ὡς τὰ πλεῖστα ἀναλογίᾳ τινὶ	ἀριθμῶν	ὑποπέπτωκεν, ἐν δὲ τῇ γεωμετρικῇ
[6, 3]	ἐκλειπόντων ποτὲ τῶν ἐτησίων ἀνέμων	Ἀρισταῖον	ἐν Κέῳ θῦσαι Ἰκμαίῳ Διί·
[6, 16]	ἄνω κάτω, εἰς δεξιὰ εἰς	ἀριστερά,	πρόσω ὀπίσω. Εἰκότως ἄρα τὸν
[6, 12]	τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ	ἀριστερῶν»	φησὶν ὁ ἀπόστολος παραπέμπεσθαι τὸν
[6, 11]	ποικίλως ἐργασθῆναι χρή, εἰ μέλλοι	ἀρίστη	κατασκευάζεσθαι, ἐπεὶ τῆς ἀληθείας τὸ
[6, 3]	ἑωράθη τὸ πῦρ« ὥ φησιν	Ἀριστόβουλος,	παντὸς τοῦ πλήθους μυριάδων οὐκ
[6, 17]	ἀνθρώπων κακῶν· ἀλλ´ εἰ τοῖς	ἀρίστοις	τῶν Ἑλλήνων δέδοται, δῆλον καὶ
[6, 2]	μετέγραψεν κεφαλαιούμενος, Ἀμφίλοχός τε καὶ	Ἀριστοκλῆς	καὶ Λεάνδριος καὶ Ἀναξιμένης καὶ
[6, 2]	οἶνος θνητοῖσι θεῶν πάρα δῶρον	ἄριστον,	πινόμενος κατὰ μέτρον, ὑπέρμετρος δὲ
[6, 11]	φρυγιστὶ τὸ διάτονον, ὥς φησιν	Ἀριστόξενος.	Ἡ τοίνυν ἁρμονία τοῦ βαρβάρου
[6, 16]	πᾶς τις ἐν ἑβδομάδι μέγ´	ἄριστος	ἰσχύν, ἥν τ´ ἄνδρες σήματ´
[6, 16]	καὶ γλῶσσαν ἐν ἑβδομάσιν μέγ´	ἄριστος	ὀκτώ τ´ ἀμφοτέρων τέσσαρα καὶ
[6, 7]	γὰρ Ζήνωνα ἐπιγράφεται καὶ Θεόφραστος	Ἀριστοτέλη	Μητρόδωρός τε Ἐπίκουρον καὶ Πλάτων
[6, 2]	ἐν ἀρχῇ εἰρήκαμεν, τόν τε	Ἀριστοτέλη	τὰ πλεῖστα καὶ κυριώτατα τῶν
[6, 6]	Σωκράτει παρεπομένου δαίμονος αὐτῷ, καὶ	Ἀριστοτέλης	δαίμοσι κεχρῆσθαι πάντας ἀνθρώπους λέγει
[6, 18]	μὲν Σωκράτης καὶ Ξενοκράτει Πλάτων,	Ἀριστοτέλης	δὲ Θεοφράστῳ καὶ Κλεάνθει Ζήνων,
[6, 16]	ἰατρὸς ἐν τῷ Περὶ ὀκταμήνων,	Ἀριστοτέλης	δὲ ὁ φιλόσοφος ἐν τῷ
[6, 4]	λαβὼν Ἰνδῶν γυμνοσοφιστὰς τοὺς δοκοῦντας	ἀρίστους	εἶναι καὶ βραχυλογωτάτους προβλήματα αὐτοῖς
[6, 6]	κἀνταῦθα, οὕτως δὲ κἀκεῖσε τοὺς	ἀρίστους	τῶν μαθητῶν μιμητὰς γενέσθαι τοῦ
[6, 4]	τὰ κάλλιστα τῶν δογμάτων τοὺς	ἀρίστους	τῶν φιλοσόφων παρ´ ἡμῶν σφετερισαμένους
[6, 2]	γὰρ πηδαλίῳ πείθεται ὡς ἄκατος,	Ἀριστοφάνη	τὸν κωμικὸν γράφοντα· Αἰσχρὸν νέᾳ
[6, 2]	λαβὼν τοῦ ποιητοῦ κατὰ λέξιν.	Ἀριστοφάνης	δὲ ὁ κωμικὸς ἐν ταῖς
[6, 2]	Πλάτων δὲ ὁ κωμικὸς καὶ	Ἀριστοφάνης	ἐν τῷ Δαιδάλῳ τὰ ἀλλήλων
[6, 2]	καὶ τὸ ποιῆσαι ἴσον γενέσθαι,	Ἀριστοφάνης	ἔφη· Δύναται γὰρ ἴσον τῷ
[6, 2]	Πλουσιώτατον αὐτάρκεια πάντων. Αὖθίς τε	Ἀριστοφάνους	γράφοντος· Βέβαιον ἕξεις τὸν βίον
[6, 2]	Κώκαλον τὸν ποιηθέντα Ἀραρότι τῷ	Ἀριστοφάνους	υἱεῖ Φιλήμων ὁ κωμικὸς ὑπαλλάξας
[6, 14]	ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος· ἀλλ´	Ἀρκετὸν	γὰρ τῷ μαθητῇ γενέσθαι ὡς
[6, 2]	Εὐριπίδου γράφοντος· Ἐπεὶ τά γ´	ἀρκοῦντα	ἱκανὰ τοῖς γε σώφροσιν, Ἐπίκουρος
[6, 3]	καταλάβοι, τὸν σφέτερον αἱμάξαντες δάκτυλον	ἀρκοῦνται	τῷ θύματι. Ἥ τε Μαντινικὴ
[6, 16]	αἱ πλειάδες, ἑπτάστεροι δὲ αἱ	ἄρκτοι,	καθ´ ἃς αἱ γεωργίαι καὶ
[6, 6]	Εἰκότως ἄρα βοῦν φησι καὶ	ἄρκτον	ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἔσεσθαι ἡ
[6, 6]	ὁ ἐθνικὸς δὲ διὰ τῆς	ἄρκτου	ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου καὶ ἀγρίου θηρίου·
[6, 8]	τοὺς τοιούτους τῶν λόγων ἃ	ἁρμόζει	λέγεσθαι. Λέγει γὰρ ἡ γραφή·
[6, 11]	τὸ ἐναρμόνιον γένος τῇ δωριστὶ	ἁρμονίᾳ	καὶ τῇ φρυγιστὶ τὸ διάτονον,
[6, 11]	ὥς φησιν Ἀριστόξενος. Ἡ τοίνυν	ἁρμονία	τοῦ βαρβάρου ψαλτηρίου, τὸ σεμνὸν
[6, 11]	ὑπόδειγμα Τερπάνδρῳ μάλιστα γίνεται πρὸς	ἁρμονίαν	τὴν Δώριον ὑμνοῦντι τὸν Δία
[6, 11]	διαγράμματος ἀριθμητικοῦ καὶ γεωμετρικοῦ καὶ	ἁρμονικοῦ	τοῦ ηʹ θʹ ιβʹ ὧν
[6, 2]	λέγων· Οὐ πανταχοῦ τὸ φρόνιμον	ἁρμόττει	παρόν· καὶ συμμανῆναι δ´ ἔνια
[6, 5]	ἀχαριστοῦσι τῷ θεῷ, διὰ τούτων	ἀρνούμενοι	αὐτὸν εἶναι. Καὶ ὅτι γε
[6, 16]	φησὶ τῷ σαρκικῷ πνεύματι, ἀλλὰ	ἄρξεις	αὐτοῦ, ἐπεὶ Ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ
[6, 18]	ἐπὰν περὶ γενέσεως κόσμου διαλαμβάνειν	ἀρξώμεθα.
[6, 2]	αὔτως καὶ φύλλα φύει ζείδωρος	ἄρουρα·	ἄλλα μὲν ἐν μελίῃσιν ἀποφθίνει,
[6, 3]	ἐπὶ γαῖαν ὀρνύμενοι θνητοῖσι καταφθινύθουσιν	ἀρούρας·	καὶ πάλιν, Εὖτ´ ἐθέλῃσθα, παλίντιτα
[6, 2]	οὐχὶ κέκτηται κακά, λύπας, μερίμνας,	ἁρπαγάς,	στρέβλας, νόσους. Τούτων ὁ θάνατος
[6, 8]	Καὶ οὓς μὲν ἐκ πυρὸς	ἁρπάζετε,	διακρινομένους δὲ ἐλεᾶτε. Ἀμέλει τὸ
[6, 12]	ψυχαὶ αἱ ψυχαὶ οὐθέτεραι, οὔτε	ἄρρενες	οὔτε θήλειαι, ἐπὰν μήτε γαμῶσι
[6, 16]	ἐκ περισσοῦ μὲν τοῦ τρία,	ἄρρενος	ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου δὲ τοῦ
[6, 16]	Ὡς δ´ ὁ γάμος ἐξ	ἄρρενος	καὶ θηλείας γεννᾷ, οὕτως ὁ
[6, 17]	κατὰ τὴν θείαν διοίκησιν, τὴν	ἄρρητον	ἀγαθότητα, τὴν ἑκάστοτε εἰς τὸ
[6, 7]	τούτοις παρακείμενα καὶ φάρυγγα καὶ	ἀρτηρίαν	καὶ σπλάγχνα καὶ πνεῦμα καὶ
[6, 16]	τοῦ τρία, ἄρρενος ἀριθμοῦ λεγομένου,	ἀρτίου	δὲ τοῦ δύο, θήλεος νομιζομένου,
[6, 11]	νϛ ἑπτὰ τῶν ἀπὸ δυάδος	ἀρτίων,	οἳ γεννῶσι τοὺς ἑτερομήκεις, βʹ
[6, 11]	τοῖς εʹ τοῖς κριθίνοις διέθρεψεν	ἄρτοις,	αἰνισσόμενος τὴν προπαιδείαν Ἑλλήνων τε
[6, 7]	εἰρημένον· Γῆν καὶ σποδὸν ὡσεὶ	ἄρτον	ἔφαγον. Ἡ φιλαυτία δὲ καὶ
[6, 4]	ἕπονται οἱ τὴν ἔκπεμψιν τῶν	ἄρτων	βαστάζοντες. Οὗτος, ὡς ἂν προστάτης
[6, 11]	αὐξήσαντες μὲν οὐκέτι καθάπερ τῶν	ἄρτων	τὰ κλάσματα, τῆς δὲ τοῦ
[6, 2]	Πυθαγορείου εἰπόντος Ὦδε ἀγέννατος παντὸς	ἀρχὰ	καὶ ῥιζώματα τέσσαρα τυγχάνοντι, πῦρ,
[6, 10]	ἄρα προαναπεφώνηται καὶ τοῖς Ἕλλησιν·	ἀρχὰ	μεγάλας ἀρετᾶς, ὤνασσα ἀλήθεια. ~Καθάπερ
[6, 11]	Δία ὧδέ πως· Ζεῦ πάντων	ἀρχά,	πάντων ἁγήτωρ, Ζεῦ, σοὶ πέμπω
[6, 5]	οὐκ ἐπίστανται, λατρεύοντες ἀγγέλοις καὶ	ἀρχαγγέλοις,	μηνὶ καὶ σελήνῃ. Καὶ ἐὰν
[6, 7]	θεὸν ἐμβοᾶν, ἀπροσίτῳ ἁγιότητι καὶ	ἀρχαγγέλων	αὐτῶν κεχωρισμένον. ἤδη δὲ καὶ
[6, 8]	πολυπειρίαν ποθεῖ τις, οἶδεν τὰ	ἀρχαῖα	καὶ τὰ μέλλοντα εἰκάζει, ἐπίσταται
[6, 11]	Οἶδεν» κατὰ τὴν γραφὴν τὰ	ἀρχαῖα	καὶ τὰ μέλλοντα εἰκάζει, ἐπίσταται
[6, 2]	γὰρ παρεστήσαμεν τὸ συμβολικὸν εἶδος	ἀρχαῖον	εἶναι, κεχρῆσθαι δὲ αὐτῷ οὐ
[6, 11]	τὸ σεμνὸν ἐμφαίνουσα τοῦ μέλους,	ἀρχαιοτάτη	τυγχάνουσα, ὑπόδειγμα Τερπάνδρῳ μάλιστα γίνεται
[6, 15]	τὸ παραβολικὸν εἶδος τῆς γραφῆς,	ἀρχαιότατον	ὄν, ὡς παρεστήσαμεν, εἰκότως παρὰ
[6, 11]	Ζεῦ, σοὶ πέμπω ταύταν ὕμνων	ἀρχάν.	Εἴη δ´ ἂν τῷ ψαλμῳδῷ
[6, 9]	προσοχῆς μὲν δεῖται κατὰ τὰς	ἀρχὰς	ἡ μάθησις αὐτῆς ἐκθρέψεώς τε
[6, 16]	κηρύσσεται, ἀποχῇ κακῶν ἑτοιμάζουσα τὴν	ἀρχέγονον	ἡμέραν τὴν τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν
[6, 2]	ἐν τῷ ὑπὲρ Λαρισαίων λέγει·	Ἀρχελάῳ	δουλεύσομεν Ἕλληνες ὄντες βαρβάρῳ; Ὀρφέως
[6, 2]	κοῦραι, Σόλων τῆς ἐλεγείας ὧδε	ἄρχεται·	Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ
[6, 17]	τοίνυν ὑπισχνεῖται βούλεσθαι μεταλαμβάνειν, ἀλλὰ	ἄρχεται·	οὐδὲ μέλλειν, ἀλλ´ εἶναι βασιλικόν
[6, 9]	ἀεί, ἀπ´ ἐκείνων ἄνωθεν τῶν	ἀρχετύπων	τὴν περὶ τὰ ἀνθρώπεια αὑτοῦ
[6, 15]	ἀληθῆ ὧδέ πως ἐπάγων ἐπιφοράν·	ἀρχὴ	γὰρ αὐτῆς ἀληθεστάτη παιδείας ἐπιθυμία»
[6, 2]	τούς τε Στωϊκούς, ὡς ἐν	ἀρχῇ	εἰρήκαμεν, τόν τε Ἀριστοτέλη τὰ
[6, 7]	γράφει, συνεὶς ἀκριβῶς τό· Ἐν	ἀρχῇ	ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν
[6, 8]	ὁρμὴ μεθ´ ἣν ἡ πρᾶξις,	ἀρχὴ	καὶ δημιουργὸς πάσης λογικῆς πράξεως
[6, 16]	ὁ κύριος Ἄλφα καὶ ὦ,	ἀρχὴ	καὶ τέλος» Δι´ οὗ τὰ
[6, 2]	ἂν ἴσως οὐκ ἀτόπως, ὅτι	ἀρχὴ	μὲν ἔρωτος ὅρασις, μειοῖ δὲ
[6, 6]	γίνονται θεοῦ, ἐκ τοῦ τὴν	ἀρχὴν	θελῆσαι μεταβάλλεσθαι εἰς τὸ γενέσθαι
[6, 5]	ὅτι εἷς θεός ἐστιν, ὃς	ἀρχὴν	πάντων ἐποίησεν, καὶ τέλους ἐξουσίαν
[6, 16]	ἄνθρωπος ἀπὸ τῶν παθητικῶν τὴν	ἀρχὴν	τοῦ ζῆν λαμβάνει. Τὸ λογιστικὸν
[6, 2]	Διευχίδας τε ὁ Μεγαρικὸς τὴν	ἀρχὴν	τοῦ λόγου ἐκ τῆς Ἑλλανίκου
[6, 7]	ὄντι ἐστὶν ὁ θεός, ὃς	ἀρχὴν	τῶν ἁπάντων ἐποίησεν» μηνύων τὸν
[6, 17]	τυγχάνῃ. Οὐκ ἂν δὲ τὴν	ἀρχὴν	ὑπέστη τι τῶν ὄντων ἀβουλήτως
[6, 17]	ἐν τέχναις θεόθεν ἔχει τὴν	ἀρχήν.	Ὡς γὰρ τὸ τεχνικῶς τι
[6, 15]	μηδέπω γινώσκεσθαι· εἴρητο γὰρ ἀπ´	ἀρχῆς	μόνοις τοῖς νοοῦσιν. Αὐτίκα διδάξαντος
[6, 17]	ταύτην εὐεργεσίαν, τὸ γενέσθαι, ἀπ´	ἀρχῆς	παρασχὼν αὐτοῖς· ἄμεινον γὰρ εἶναι
[6, 17]	ἢ διὰ παιδείας ἢ δι´	ἀρχῆς	τινος καὶ διοικήσεως εὖ ποιεῖν
[6, 8]	ὑμᾶς, τίνα τὰ στοιχεῖα τῆς	ἀρχῆς	τῶν λογίων τοῦ θεοῦ, καὶ
[6, 17]	ἐνδύματος αὐτοῦ» (τουτέστι τοῦ μεγάλου	ἀρχιερέως,	Δι´ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο
[6, 15]	ἐνετείλατο, καὶ δεῖ τῷ ὄντι	ἀρχικὸν	εἶναι καὶ ἡγεμονικὸν τὸν βασιλικόν
[6, 17]	καὶ ἄνευ θεωρίας παραδεξαμένη τὸν	ἀρχικὸν	λόγον κατὰ τὴν ἐν αὐτῇ
[6, 2]	ὁσίη κταμένοισιν ἐπ´ ἀνδράσιν εὐχετάασθαι,	Ἀρχίλοχός	τε καὶ Κρατῖνος γράφουσιν, ὃ
[6, 2]	καυχᾶσθαι μέγα. Αὖθίς τε ὁ	Ἀρχίλοχος	τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην,
[6, 2]	πηγαῖς δ´ οὐχ ὑγραίνουσιν πόδας.	Ἀρχιλόχου	τε ὁμοίως εἰρηκότος· Ἀλλ´ ἄλλος
[6, 2]	πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν. Ὅ τε	Ἀρχῖνος	λέγει· Πᾶσι μὲν ἀνθρώποις ὀφείλεται
[6, 11]	χρείας πεπλήρωται, καθάπερ τῆς γεωμετρίας	ἀρχιτεκτονική	τε καὶ οἰκοδομική. Παρακολουθητικὴν δ´
[6, 12]	οὕτως νοεῖν) οὐδέ, ὡς ὁ	ἀρχιτέκτων	γενόμενον τὸ ἔργον ἐπῄνεσε, καὶ
[6, 2]	οἱ γόνοι βελτίονες, Κριτίας γράφει·	Ἄρχομαι	δέ τοι ἀπὸ γενετῆς ἀνθρώπου·
[6, 7]	τὴν πρώτην γένεσιν ἀνθρώπων, κἀκεῖθεν	ἄρχομαι	ζητεῖν, τίς ὁ διδάσκαλος; ἀνθρώπων
[6, 4]	τίνι λογισμῷ τὸν Σάββαν ἀπέστησαν	ἄρχοντα	αὐτῶν ὄντα, ἀπεκρίθη· καλῶς ζῆν
[6, 7]	ἀλήθειαν καὶ τοὺς ἐπὶ τούτων	ἄρχοντας·	γενητοὶ γάρ. Λείπεται τοίνυν ὑπεξαναβάντας
[6, 16]	μεγίστην δύναμιν ἔχοντες πρωτόγονοι ἀγγέλων	ἄρχοντες,	ἑπτὰ δὲ καὶ οἱ ἀπὸ
[6, 18]	τύραννοι καὶ οἱ κατὰ μέρος	ἄρχοντες	καὶ ἡγεμόνες μετὰ τῶν μισθοφόρων
[6, 8]	ἀκολούθως κατὰ προστασίαν τοῖς τῇδε	ἄρχουσι·	διὸ καὶ στοιχειωτική τίς ἐστιν
[6, 3]	ὁ τῶν δυνάμεων καὶ τῶν	ἀρχῶν	καὶ τῶν ἐξουσιῶν κύριος, περὶ
[6, 2]	διασαφήσων, ὁπηνίκα ἂν τὰ περὶ	ἀρχῶν	τοῖς Ἕλλησιν εἰρημένα ἐπιόντες διελέγχωμεν·
[6, 18]	τὴν Ἑλληνικὴν ἐὰν ὁ τυχὼν	ἄρχων	κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα, τὴν δὲ
[6, 3]	δεινοῦ. Μίαν δ´ αὐτοῖς ἔχρησεν	ἀρωγὴν	τῆς συμφορᾶς, εἰ χρήσαιντο τῇ
[6, 3]	καὶ θυσίαν ποιήσαντες τοῖς ἀνέμοις,	ἀρωγοὺς	αὐτοὺς ἔσχον· πνεύσαντες γὰρ ἐρρωμένως
[6, 16]	ἑπτάστεροι δὲ αἱ ἄρκτοι, καθ´	ἃς	αἱ γεωργίαι καὶ ναυτιλίαι συμπεραιοῦνται,
[6, 2]	ἀπὸ Πλάτωνος συγγραφὰς πεποίηνται, καθ´	ἃς	ἀποδεικνύουσι τούς τε Στωϊκούς, ὡς
[6, 15]	Ἡμεῖς δὲ ἀναπτύξαντες τὰς βίβλους	ἃς	εἴχομεν τῶν προφητῶν, ἃ μὲν
[6, 16]	πάλιν αἱ γενικώταται κινήσεις, καθ´	ἃς	ἡ πᾶσα γένεσις φέρεται, ἄνω
[6, 16]	ἑβδόμη καὶ ἡ τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´	ἃς	ἡ φύσις διαγωνίζεται πρὸς τὰ
[6, 2]	γὰρ κῆρες ἐφεστᾶσιν θανάτοιο μυρίαι,	ἃς	οὐκ ἔστι φυγεῖν βροτὸν οὐδ´
[6, 18]	ὅσον πρέπει, καὶ ταῦτα δι´	ἃς	προεῖπον αἰτίας. Οἱ δὲ τῶν
[6, 9]	ἄνθρωπον ἁμαρτάνοντες ἀνόσιοί τε καὶ	ἀσεβεῖς.	Λῆρος γὰρ καὶ τὸ φάσκειν
[6, 14]	ἡ πρὸς τὸ πρῶτον αἴτιον·	ἀσεβὴς	γὰρ καὶ ἥδε ἡ ἔκδοσις,
[6, 16]	δημιουργίαν συντεινόντων εὔθυναν ὑφέξει τοῦ	ἀσεβοῦς	τολμήματος. Δέκατος δέ ἐστιν ὁ
[6, 1]	ὡς ἀνοσίως τὸν θεοφιλῆ διώκοντες	ἀσεβοῦσιν	αὐτοί, τότε ἤδη, προϊόντων τῶν
[6, 16]	κελαδήσομεν ὕμνους, ποιητής τις οὐκ	ἄσημος	γράφει καὶ τὴν παλαιὰν λύραν
[6, 18]	τὸ πάντα ἐπίστασθαι· ὅτῳ δὲ	ἀσθενεῖ	ἐπεκτείνεσθαι ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν
[6, 18]	λέγῃ καὶ τοῦ θείου λόγου.	Ἀσθενὴς	γὰρ φύσει ὁ ἀνθρώπειος λόγος
[6, 18]	ἀσθενὴς μαραίνεται δωρεά (οὐδεμία γὰρ	ἀσθενὴς	δωρεὰ θεοῦ) μένει δὲ ἀκώλυτος,
[6, 18]	περὶ θεοῦ τἀληθῆ λέγειν, ὁ	ἀσθενὴς	καὶ ἐπίκηρος περὶ τοῦ ἀγεννήτου
[6, 18]	ἀνθρωπίνη ἀποθνῄσκει διδασκαλία οὐδ´ ὡς	ἀσθενὴς	μαραίνεται δωρεά (οὐδεμία γὰρ ἀσθενὴς
[6, 6]	κύριος· καὶ οὐκ ἄν ποτε	ἀσθενήσαι	δύναμις. Οὕτως οἶμαι δείκνυσθαι ἀγαθὸν
[6, 1]	πίστιν συναγόμενος λαός. ὁ δὲ	ἀσθενῶν	λάχανα ἐσθίει« κατὰ τὸν γενναῖον
[6, 12]	τῇ τε μαθήσει τῇ τε	ἀσκήσει,	διὸ καὶ οἳ μὲν ἐξήρκεσαν
[6, 9]	ὁτιοῦν μεταβαλλόμενοι, ἀλλ´ ἐν ἕξει	ἀσκήσεως	ἀεὶ μένοντες ἀναλλοίωτοι μετά γε
[6, 9]	τὴν αἵρεσιν, καὶ τῇ ἐξ	ἀσκήσεως	ἕξει τούτῳ προσεχέστερον συνεγγίζων, μακάριος
[6, 11]	ἀπὸ τοῦ θεωρητικοῦ, δεῖται δὲ	ἀσκήσεως	καὶ συγγυμνασίας πολλῆς καὶ ἐμπειρίας.
[6, 15]	παιδεία ἐπιθυμία τίς ἐστι γνώσεως,	ἄσκησις	δὲ παιδείας συνίσταται δι´ ἀγάπην
[6, 16]	φῶς τῆς ἀληθείας φῶς ἀληθές,	ἄσκιον,	ἀμερῶς μεριζόμενον πνεῦμα κυρίου εἰς
[6, 8]	ψυχῆς τυγχάνει λογικῆς εἰς τοῦτο	ἀσκουμένης,	ἵνα διὰ τῆς γνώσεως εἰς
[6, 17]	ἀντιλαμβάνεται, οὐδὲ ποθεῖ αὐτὸ οὐδὲ	ἀσπάζεται	τὴν ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν. Τὸ
[6, 12]	ἀλλ´ αὐτοῦ ἕνεκα τοῦ γινώσκειν	ἀσπαζόμενοι.	Πρώτη γὰρ ὠφέλεια ἡ ἕξις
[6, 2]	τε Ὁμήρου ἐπὶ τῆς ἡφαιστοτεύκτου	ἀσπίδος	εἰπόντος· Ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ´,
[6, 18]	ὁ Δημόκριτος ὁμοίως· Ποιητὴς δὲ	ἅσσα	μὲν ἂν γράφῃ μετ´ ἐνθουσιασμοῦ
[6, 9]	τῇ συνεχεῖ, καὶ διὰ τοῦτο	ἀστάτου	τοῦ ἡγεμονικοῦ γινομένου, ἡ ἑκτικὴ
[6, 16]	μαθημάτων τοὺς πλανήτας εἶναί φασιν	ἀστέρας	τὴν περίγειον διοίκησιν ἐπιτελοῦντας, ὑφ´
[6, 3]	τοῦ ἀδελφοῦ τεκμηράμενος ἔκ τινων	ἀστέρων	πολὺν ἐσόμενον προεῖπεν ὄμβρον. Οἱ
[6, 14]	καὶ τὴν σελήνην καὶ τὰ	ἄστρα	εἰς θρῃσκείαν, ἃ ἐποίησεν ὁ
[6, 11]	φέρε εἰπεῖν, καὶ τὰ λοιπὰ	ἄστρα	ἢ τὰ γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι
[6, 16]	εἰκόνα περιέχει ἥλιον καὶ σελήνην,	ἄστρα,	νέφη, φῶς, πνεῦμα, ὕδωρ, ἀέρα,
[6, 16]	Τὰ δὲ στοιχεῖα καὶ τὰ	ἄστρα,	τουτέστιν αἱ δυνάμεις αἱ διοικητικαί,
[6, 14]	θελήσαντες ἐπιμεῖναι τοῖς δοθεῖσιν αὐτοῖς	ἀστράσιν,	ἀλλὰ καὶ τούτων ἀποπεσόντες εἰς
[6, 16]	αὐξήσεις καὶ τὰς τροπὰς τοῖς	ἄστροις	κατὰ τὸ προηγούμενον ἀνατιθέασιν, ἀποστεροῦντες
[6, 4]	τε μετὰ χεῖρα καὶ φοίνικα	ἀστρολογίας	ἔχων σύμβολα, πρόεισιν. Τοῦτον τὰ
[6, 4]	ἔχων σύμβολα, πρόεισιν. Τοῦτον τὰ	ἀστρολογούμενα	τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα ὄντα
[6, 9]	οἱ πλοϊζόμενοι καὶ πρὸς τὸ	ἄστρον	τὴν ναῦν κατευθύνοντες, πρὸς πᾶσαν
[6, 11]	Ὁ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ	ἀστρονομίας·	αὕτη γάρ, μετὰ τὴν τῶν
[6, 10]	οὖσαν· ἔκ τε αὖ τῆς	ἀστρονομίας	γῆθεν αἰωρούμενος {τε} τῷ νῷ
[6, 11]	ἀλήθεια. ~Καθάπερ οὖν ἐπὶ τῆς	ἀστρονομίας	ἔχομεν ὑπόδειγμα τὸν Ἀβραάμ, οὕτως
[6, 11]	ὡρῶν ἐτείων, ἀέρων μεταβολῆς, ἐπιτολῶν	ἄστρων·	ἐπεὶ καὶ ναυτιλία καὶ γεωργία
[6, 14]	πρὸς θεὸν διὰ τῆς τῶν	ἄστρων	θρῃσκείας. Οἱ δὲ μὴ ἐπὶ
[6, 11]	φορᾶς οὐρανοῦ τῆς τε τῶν	ἄστρων	κινήσεως πλησιαίτερον τῇ κτιζούσῃ δυνάμει
[6, 14]	κἀκεῖνοι οἱ ἀπὸ τῆς τῶν	ἄστρων	σεβήσεως μὴ ἐπαναδραμόντες ἐπὶ τὸν
[6, 4]	τοῦ διακόσμου τῶν ἀπλανῶν φαινομένων	ἄστρων,	τὸ δὲ περὶ τῆς τάξεως
[6, 2]	Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει· Ἐν	ἀστρώτῳ	πέδῳ {εὕδουσι{ ν} πηγαῖς δ´
[6, 9]	ὑπομεῖναι δέῃ, μηδὲν προπετὲς μηδὲ	ἀσύμφωνον	μήτε αὑτῷ μήτε τοῖς κοινοῖς
[6, 11]	ψυχῇ βέβαιον τὴν ἐκ πάντων	ἀσφάλειαν	πεπορισμένους. Ἁπτέον ἄρα μουσικῆς εἰς
[6, 11]	βεβηκέναι ὀρθὰς γωνίας ἐπιτελοῦν τὸ	ἀσφαλὲς	δηλοῖ. Καὶ μῆκος μὲν τριακόσιοι
[6, 2]	κατὰ λόγον τοῖς ἀνθρώποις εὐτυχοῦντα	ἀσφαλέστερα	ἢ παρὰ δόξαν· καὶ κακοπραγίαν
[6, 7]	ἐσομένων καὶ παρῳχηκότων βεβαία καὶ	ἀσφαλής,	ὡς ἂν παρὰ τοῦ υἱοῦ
[6, 3]	ὅπως ἡ κυριακὴ φωνὴ λόγος	ἀσχημάτιστος·	ἡ γὰρ τοῦ λόγου δύναμις,
[6, 6]	ἁπλότητα μὴ κρατουμένη, ᾗ καὶ	ἀσώματος	προσαγορεύεται. Ὃ δ´ ἂν παχυμερὲς
[6, 2]	ἑτέρῳ ὀνόματι προηνέγκατο εἰπών· Ἐγγύας	ἄτα	´στι θυγάτηρ, ἐγγύα δὲ ζαμίας.
[6, 2]	σοφιστοῦ ἀποφθεγξαμένου Ἐγγύα, πάρα δ´	ἄτα	Ἐπίχαρμος τὴν αὐτὴν γνώμην ἑτέρῳ
[6, 16]	καὶ εἰς τὸ παρὰ φύσιν	ἀτακτεῖν	ἐπανίσταται, Καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ
[6, 17]	Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον τὴν	ἀταξίαν	καὶ τὴν ἀδικίαν προσνέμοντας τῷ
[6, 16]	φυλάσσεσθαι τεταχέναι καὶ τῆς παλαιᾶς	ἀταξίας	ἕκαστον τῶν κτισμάτων καταπεπαυκέναι· αἱ
[6, 3]	τὰ παραπλήσια οὐκ ἀπὸ τῆς	ἀταξίας	τῆς ὑλικῆς μόνης, ἀλλὰ καὶ
[6, 2]	Ἐπίκουρος λέγει· Δικαιοσύνης καρπὸς μέγιστος	ἀταραξία.	Αἱ μὲν οὖν ἰδέαι τῆς
[6, 15]	ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι δυνηθεὶς μᾶλλον θατέρου,	ἅτε	καὶ καθαρώτερος γενόμενος, δηλούσης, οἶμαι,
[6, 14]	Ἐπειδὴ γὰρ ᾔδει ὁ θεός,	ἅτε	προγνώστης ὤν, μὴ πιστεύσοντα τοῦτον,
[6, 12]	μὲν ἀτελής, πῶς τελείου θεοῦ	ἀτελὲς	τὸ ἔργον καὶ μάλιστα ἄνθρωπος;
[6, 12]	τέλειος ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ ἢ	ἀτελής·	ἀλλ´ εἰ μὲν ἀτελής, πῶς
[6, 12]	ἢ ἀτελής· ἀλλ´ εἰ μὲν	ἀτελής,	πῶς τελείου θεοῦ ἀτελὲς τὸ
[6, 15]	ἑαυτῆς· ἡ σωφροσύνη δὲ οἷον	ἀτελὴς	φρόνησις, ἐφιεμένη μὲν φρονήσεως, ἐργατικὴ
[6, 15]	αὐτὰ προσέταξεν ὄντως, καὶ οὐδὲν	ἄτερ	γραφῆς λέγομεν. Ἔχει δ´ οὖν
[6, 18]	κυριωτάτων ἀπελείφθησαν, οἱ τὰς σκιὰς	ἀτεχνῶς	τῶν λόγων διώκοντες. Καλὸν μὲν
[6, 2]	καί πού τινα ἄλλον ἥδ´	ἄτη	κιχήσατο· καθάπερ ἀμέλει κἀκεῖνο τὸ
[6, 2]	Χρυσοῦ κιβδήλοιο καὶ ἀργύρου ἄνσχετος	ἄτη,	Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν ῥᾴδιον ἀνδρὶ
[6, 14]	μανίαν καὶ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ	ἄτιμον·	πῶς κατελογίσθη ἐν υἱοῖς θεοῦ
[6, 17]	τὸ αὑτοῦ ἄμεινον. Ὥστ´ οὐκ	ἄτοπον	καὶ τὴν φιλοσοφίαν ἐκ τῆς
[6, 17]	ἐπὶ μέρους. Πῶς οὖν οὐκ	ἄτοπον	τὴν ἀταξίαν καὶ τὴν ἀδικίαν
[6, 2]	τοῦτο λέξοιμεν ἂν ἴσως οὐκ	ἀτόπως,	ὅτι ἀρχὴ μὲν ἔρωτος ὅρασις,
[6, 9]	γὰρ ἐν τῷ τρεπομένῳ τὸ	ἄτρεπτον	ἀδύνατον λαβεῖν πῆξιν καὶ σύστασιν,
[6, 6]	λέξιν γράφει· Φασὶ δὲ οἱ	Ἀττικοὶ	μεμηνῦσθαί τινα Σωκράτει παρεπομένου δαίμονος
[6, 6]	τίκτει δὲ τὸ ζῷον σάρκα	ἀτύπωτον,	ἣν σχηματίζει εἰς τὴν τοῦ
[6, 17]	φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως τε καὶ	ἀτύφως	προσμαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ κἂν παρὰ
[6, 2]	μέχρι τοῦ τέλους πάλιν ἔμεινεν	ἀτυχῶν.	Καὶ κατάλληλά σοί φησιν ὁ
[6, 11]	δι´ ἀνθρώπων παραλαβών. Πάλιν τε	αὖ	ἀκούειν ἔξεστιν· Ἐν γὰρ χειρὶ
[6, 12]	ποιήσεται, μήτ´ οὖν παῖδας μήτ´	αὖ	γάμον ἢ τοὺς γονεῖς τῆς
[6, 2]	ἄνδρας οὐ μόνους ἐπέρχεται οὐδ´	αὖ	γυναῖκας, ἀλλὰ καὶ θεῶν ἄνω
[6, 2]	τοῖς εἰκόσι ζητεῖν. Ἰσοκράτους τε	αὖ	εἰπόντος Δεῖ δὲ τὰ μέλλοντα
[6, 2]	αὑτὸν καθείρξας τηρῇ. Ἡροδότου τε	αὖ	ἐν τῷ περὶ Γλαύκου τοῦ
[6, 9]	ἀνὴρ κατὰ ψυχὴν ὅ τε	αὖ	θεὸς ἀνθρωποειδής· τὸ γὰρ εἶδος
[6, 17]	τε καὶ ἀνομοίου διακριτική τε	αὖ	καὶ συνθετικὴ καὶ προστακτικὴ καὶ
[6, 15]	βίου τὴν ἀμοιβήν, τοῦ δ´	αὖ	κακοδαίμονος τὴν κόλασιν, περιληπτικῶς θεολογεῖ,
[6, 2]	καὶ δεῖ γὰρ αὐτῆς κἄστιν	αὖ	κακὸν μέγα. Λάβοις δ´ ἂν
[6, 2]	τοῖς Λάκωσι· Φοβερὸν ἀνθρώποις τόδ´	αὖ,	κταμένοις ἐπ´ {αἰζηοῖσι{ ν} καυχᾶσθαι
[6, 9]	(συγκεχώρηται γὰρ αὐτῷ) ζῇ τε	αὖ	νεκρώσας τὰς ἐπιθυμίας καὶ οὐκέτι
[6, 2]	ἣ δ´ ἀπολήγει. Πάλιν δ´	αὖ	Ὁμήρου εἰπόντος· Οὐχ ὁσίη κταμένοισιν
[6, 16]	ἰχθύας καὶ κήτη, τῶν τε	αὖ	πτηνῶν ὁμοίως τά τε σαρκοβόρα
[6, 17]	ἀληθέστατον, δόξα ὀρθή, ἔν τε	αὖ	ταῖς μετὰ χειρουργίας πράξεσι τέχνη,
[6, 10]	τῶν σωμάτων οὖσαν· ἔκ τε	αὖ	τῆς ἀστρονομίας γῆθεν αἰωρούμενος {τε}
[6, 12]	μέχρι τινὸς ἔφθασαν, ἀμεληθέντες δ´	αὖ	τινες, καὶ εἰ ἄλλως ἦσαν
[6, 16]	δι´ αὑτὴν αἱρετή. Πᾶν τε	αὖ	τὸ καλὸν καὶ σεμνὸν παρὰ
[6, 2]	Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ τέκνα. Πάλιν	αὖ	τὸ Ὁμηρικὸν παραφράζων Εὐριπίδης· Τίς
[6, 15]	καὶ δικαιοσύνη ἀληθὴς» διδασκαλία τε	αὖ	τοῦ κατευθῦναι κρῖμα» καὶ πανουργία
[6, 15]	αὐτῆς ἡ παιδεία» λόγοι» τε	αὖ	φρονήσεως» καὶ στροφαὶ λόγων» καὶ
[6, 16]	γὰρ ἡ κατάληψις. Πάλιν τε	αὖ	ὡς αἴσθησις πρὸς τὸ αἰσθητόν,
[6, 6]	τοῦ κυρίου φωνῆς, εἴτε τῆς	αὐθεντικῆς	εἴτε καὶ τῆς διὰ τῶν
[6, 15]	δὲ δι´ αἰνιγμάτων, ἃ δὲ	αὐθεντικῶς	καὶ αὐτολεξεὶ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν
[6, 16]	τρίτῃ δὲ ἀπὸ τῆς ἀποκρούσεως	αὖθις	διχότομος, καὶ τετάρτῃ ἀφανίζεται. Ἀλλὰ
[6, 8]	καὶ οὐ κατὰ Χριστόν, δελεάζων	αὖθις	εἰς φιλοσοφίαν ἀναδραμεῖν, τὴν στοιχειώδη
[6, 2]	περὶ ἀνθρώπου ὡς εὐμεταβόλου ζῴου.	Αὖθις	Εὐριπίδου εἰπόντος· Ὦ πολύμοχθος βιοτὴ
[6, 2]	καὶ ἀναπαιδεύω πάλιν· πάλιν γὰρ	αὖθις	παῖς ὁ γηράσκων ἀνήρ, Ἀντιφῶν
[6, 2]	ἄντικρύς φησι· Πλουσιώτατον αὐτάρκεια πάντων.	Αὖθίς	τε Ἀριστοφάνους γράφοντος· Βέβαιον ἕξεις
[6, 6]	{μὴ} ὑπάρχοντι κατ´ αὐτοὺς σοφῷ.	Αὖθίς	τε ἐν τῷ αὐτῷ· Καὶ
[6, 2]	ἐπ´ {αἰζηοῖσι{ ν} καυχᾶσθαι μέγα.	Αὖθίς	τε ὁ Ἀρχίλοχος τὸ Ὁμηρικὸν
[6, 2]	ἰσχύοι τὸ σῶμα καὶ γυμνάζοιτο.	Αὖθίς	τε Ὁμήρου ἐπὶ τῆς ἡφαιστοτεύκτου
[6, 12]	τῷ ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην	αὖθις	τὴν ὁμιλίαν, δι´ ἧς ἔμελλεν
[6, 14]	οὐδὲ μὴν τοῖς ἀπείροις τοῦ	αὐλεῖν	αὐλῶν, οὕτως οὐδὲ πραγμάτων ἁπτέον
[6, 14]	ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» ἄλλης	αὐλῆς	καὶ μονῆς ἀναλόγως τῆς πίστεως
[6, 14]	ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς	αὐλῆς	ταύτης» ἄλλης αὐλῆς καὶ μονῆς
[6, 14]	οἱ τῆς ἄλλης ἄξιοι εὑρεθέντες	αὐλῆς	τὴν ἐπὶ τῷ μὴ συνεῖναι
[6, 17]	κιθαριστοῦ καὶ ὁ αὐλὸς τοῦ	αὐλητοῦ,	οὕτως τὰ προτερήματα τῶν ἀγαθῶν
[6, 17]	μόνου τοῦ κιθαριστοῦ καὶ ὁ	αὐλὸς	τοῦ αὐλητοῦ, οὕτως τὰ προτερήματα
[6, 14]	μὴν τοῖς ἀπείροις τοῦ αὐλεῖν	αὐλῶν,	οὕτως οὐδὲ πραγμάτων ἁπτέον τοῖς
[6, 18]	ὧδέ πως· Ἐλπίδα δὲ ἔχοντες	αὐξανομένης	τῆς πίστεως ὑμῶν ἐν ὑμῖν
[6, 11]	ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη	αὔξει	εἰς ναὸν ἅγιον θεοῦ» κατὰ
[6, 11]	εἴρηκέν που. Κἀμὲ δεῖ ἐλαττοῦσθαι,	αὔξειν»	δὲ μόνον ἤδη λοιπὸν τὸν
[6, 2]	σφαλερὰ κεῖσαι, καὶ τὰ μὲν	αὔξεις,	τὰ δὲ ἀποφθινύθεις, καὶ οὐκ
[6, 16]	ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ, ἥδεται, ὀργίζεται, τρέφεται,	αὔξεται·	καὶ δὴ καὶ πρὸς τὰς
[6, 11]	τοῖς ἔτι χαμαὶ κειμένοις δεδομένοι·	αὐξήσαντες	μὲν οὐκέτι καθάπερ τῶν ἄρτων
[6, 13]	πρῶτα καὶ εἰς ἀπάθειαν μελετήσας	αὐξήσας	τε εἰς εὐποιίαν γνωστικῆς τελειότητος
[6, 10]	ἐν δὲ τῇ ἀριθμητικῇ τὰς	αὐξήσεις	καὶ μειώσεις τῶν ἀριθμῶν παρασημειούμενος
[6, 16]	σὺν καὶ τοῖς φιλοσόφοις τὰς	αὐξήσεις	καὶ τὰς τροπὰς τοῖς ἄστροις
[6, 9]	μάθησις αὐτῆς ἐκθρέψεώς τε καὶ	αὐξήσεως,	ἔπειτα δὲ ἐκ τῆς ἀδιαλείπτου
[6, 16]	ὁ θεὸς δὲ τὴν πάντων	αὔξησιν	καὶ τελείωσιν παρέχων εἰς τὸ
[6, 11]	τε εἰς τὴν τῆς ψυχῆς	αὔξησιν	τροφῶν ἀιδίως ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ δὲ
[6, 13]	ἄχρις ἂν εἰς τέλειον ἄνδρα«	αὐξήσωσιν.	~Οἱ τοιοῦτοι κατὰ τὸν Δαβὶδ
[6, 16]	ἐμπεριέχεται τὸ θρεπτικόν τε καὶ	αὐξητικὸν	καὶ καθ´ ὅλου κινητικόν, τὸ
[6, 15]	τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας οὐδὲ	αὐτὰ	ἀδόκιμα. Ἡ γοῦν φιλοσοφία, πρόνοιαν
[6, 9]	θάρσος, ζῆλον, χαράν, εὐθυμίαν, οὐδὲ	αὐτὰ	ἀνεδέξαντο, ἐμπέδῳ τινὶ τῆς διανοίας
[6, 12]	δὲ ἀγαθῶν ἴσμεν τὰ μὲν	αὐτὰ	δι´ αὑτὰ αἱρετά, ὡς τὴν
[6, 15]	συνήσει ταῦτα; συνετὸς καὶ γνώσεται	αὐτά;	διότι εὐθεῖαι αἱ ὁδοὶ τοῦ
[6, 7]	μίαν ἀθροισθέντα ἐκλογήν. ἃ καὶ	αὐτά,	ἐκ τῆς βαρβάρου κλαπέντα θεοδωρήτου
[6, 17]	τε καὶ σπουδαίοις, ὧν χάριν	αὐτὰ	ἐποίησεν ὁ θεός· πρὸς γὰρ
[6, 11]	ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ οἱ διδαχθέντες	αὐτὰ	εὑρήσουσιν ἀπολογίαν. Ὁ γνωστικὸς γὰρ
[6, 2]	τρέπεσθαι. Καὶ Φίλιστος ὁμοίως τὰ	αὐτὰ	μιμεῖται ὧδε λέγων· {Τὰ δὲ
[6, 15]	Ἔγνωμεν γὰρ ὅτι ὁ θεὸς	αὐτὰ	προσέταξεν ὄντως, καὶ οὐδὲν ἄτερ
[6, 15]	τὸ αἴτιον τοῦ ἄγρια εἶναι	αὐτὰ	στέρησις δυνάμεως πεπτικῆς. Λαμβάνει τοίνυν
[6, 16]	τὰ εἰς οἰκονομίαν ἐπιτήδεια, καὶ	αὐτά	τε πείθεται ἄγεταί τε πρὸς
[6, 12]	κἂν ἀθῷος γένοιτο, τὰ δὲ	αὐτὰ	τοῖς δαιμονίοις κατὰ τὸ ἁμαρτάνειν
[6, 12]	ἴσμεν τὰ μὲν αὐτὰ δι´	αὑτὰ	αἱρετά, ὡς τὴν γνῶσιν (οὐ
[6, 12]	πνευματικῶν τῇ ἰδιότητι τῶν σχημάτων.	Αὐταὶ	γὰρ καθ´ αὑτὰς ἐπ´ ἴσης
[6, 12]	καταλείπεται, ἀναμάσσεται δὲ τὸ αἰσχρόν.	Αὗται	γὰρ ἑκατέρας ψυχῆς χαρακτηριστικαὶ ποιότητες,
[6, 16]	ἂν εἶεν αἱ δύο πλάκες	αὗται	δισσῶν προφητεία διαθηκῶν. Ἀνεκαινίσθησαν οὖν
[6, 8]	μοι πύλας δικαιοσύνης» φησίν· ἐν	αὐταῖς	εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ. Αὕτη
[6, 10]	τε πραγμάτων κἀν ταῖς γραφαῖς	αὐταῖς	μέγα φῶς ἐντίκτει ταῖς ψυχαῖς·
[6, 2]	σώφροσιν, Ἐπίκουρος ἄντικρύς φησι· Πλουσιώτατον	αὐτάρκεια	πάντων. Αὖθίς τε Ἀριστοφάνους γράφοντος·
[6, 9]	ὀνειράτων· διαίτῃ γὰρ λιτῇ καὶ	αὐταρκείᾳ	συνειθισμένος σωφρονικῶς, εὐσταλὴς μετὰ σεμνότητος
[6, 11]	ἀμφοτέροις ἐνηρμόσθαι. Ἕνεστι μὲν οὖν	αὐτάρκως	τὰ συνεκτικὰ τῶν πρὸς γνῶσιν
[6, 12]	τῶν σχημάτων. Αὐταὶ γὰρ καθ´	αὑτὰς	ἐπ´ ἴσης εἰσὶ ψυχαὶ αἱ
[6, 2]	ἄμεινον τῆς ἀγαθῆς· τῆς δ´	αὖτε	κακῆς οὐ ῥίγιον ἄλλο, Σιμωνίδης
[6, 7]	ἣ μὲν μία καὶ ἡ	αὐτή,	αἳ δὲ πολλαὶ καὶ {ἀ}
[6, 6]	Οὐχὶ καὶ ἐν Ἅιδου ἡ	αὐτὴ	γέγονεν οἰκονομία; ἵνα κἀκεῖ πᾶσαι
[6, 15]	δὲ τὴν ἑκάστου πίστιν ἐν	αὐτῇ	ἐγκεντρίζεσθαι τῇ ψυχῇ. Καὶ γὰρ
[6, 17]	ἀρχικὸν λόγον κατὰ τὴν ἐν	αὐτῇ	ἐξεργασίας τήρησιν πίστις λέγεται, κἀν
[6, 8]	τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν	αὐτῇ.	Ἐξηγούμενος δὲ τὸ ῥητὸν τοῦ
[6, 11]	τοίνυν φιλοσοφίας τὰ μαθήματα καὶ	αὐτὴ	ἡ φιλοσοφία εἰς τὸ περὶ
[6, 7]	ἀμετάπτωτος ὑπὸ λόγου, παραδοθεῖσα τῇ	αὐτῇ;	ᾗ καὶ πάντως ἀληθὴς ὑπάρχει,
[6, 16]	καὶ τετάρτῃ ἀφανίζεται. Ἀλλὰ καὶ	αὐτή,	καθάπερ Σέλευκος ὁ μαθηματικὸς παραδίδωσιν,
[6, 10]	αὐτῶν, διαδείκνυσιν, οὕτως δὲ καὶ	αὐτὴ	πᾶσαν ἐλέγχει σοφιστικὴν πιθανολογίαν. Εἰκότως
[6, 6]	ὑπόπτερος δρῦς καὶ τὸ ἐπ´	αὐτῇ	πεποικιλμένον φᾶρος, πάντα ὅσα Φερεκύδης
[6, 15]	παρουσίαν τοῦ κυρίου καὶ σὺν	αὐτῇ	τὰ ἅγια μυστήρια ἐδιώχθησαν, ἐφονεύθησαν,
[6, 16]	κύριος· εὐφρανθῶμεν καὶ ἀγαλλιαθῶμεν ἐν	αὐτῇ»	τουτέστι κατὰ τὴν δι´ αὐτοῦ
[6, 16]	οὖσι, χερσί τε καὶ ποσίν·	αὕτη	γὰρ ἡ πλάσις τοῦ ἀνθρώπου.
[6, 11]	αὐτὸς λόγος καὶ περὶ ἀστρονομίας·	αὕτη	γάρ, μετὰ τὴν τῶν μεταρσίων
[6, 9]	παράκειται τῇ ἡδονῇ) καὶ κατηφείας	(αὕτη	γὰρ τῇ λύπῃ παρέζευκται) καὶ
[6, 14]	μή ποτε ἁλῶ, καλὰ πράσσων.	αὕτη	δὲ ἡ εὐσυνειδησία τὸ ὅσιον
[6, 14]	τούτων ποιητήν. Ὁδὸς γὰρ ἦν	αὕτη	δοθεῖσα τοῖς ἔθνεσιν ἀνακῦψαι πρὸς
[6, 8]	πυλῶν ἀνεῳγυιῶν ἡ ἐν δικαιοσύνῃ	αὕτη	ἐστὶν ἡ ἐν Χριστῷ, ἐν
[6, 16]	θεὸν ὑπολάβωμεν, ἐπήγαγεν ἡ προφητεία·	Αὕτη	ἡ βίβλος γενέσεως καὶ τῶν
[6, 16]	δηλοῖ, ὅν φησιν ὁ Δαβίδ·	Αὕτη	ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ
[6, 7]	ἕξει, παραλαμβάνει. Ἡ γνῶσις δὲ	αὕτη	{ἡ} κατὰ διαδοχὰς εἰς ὀλίγους
[6, 8]	διδασκαλίαν τῆς γνώσεως. Γίνεται τοίνυν	αὕτη	ἡ πίστις ἀπόδειξις βεβαία, ἐπεὶ
[6, 8]	αὐταῖς εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ.	Αὕτη	ἡ πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι
[6, 15]	ὅπερ ἐστὶν ἡ γνῶσις. Καὶ	αὕτη	κυρίως εὕρεσίς ἐστιν ἡ γνῶσις,
[6, 12]	ἐξ ἡμῶν αὐτῶν βούλεται σῴζεσθαι.	Αὕτη	οὖν φύσις ψυχῆς ἐξ ἑαυτῆς
[6, 11]	καὶ δοκιμαζομένων σύμβολον. Ἡ γεωμετρικὴ	αὕτη	παρέχεται ἀναλογία εἰς παραπομπὴν τῶν
[6, 15]	ἔσται· ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς	αὕτη	περιέρχεται ζητοῦσα» (οὐ γὰρ πάντων
[6, 7]	τε καὶ Ἕλληνος, ἡ τελείωσις	αὕτη·	τοῦ δὲ γνωστικοῦ μετὰ τὴν
[6, 8]	στοιχειωτική τίς ἐστιν ἡ μερικὴ	αὕτη	φιλοσοφία, τῆς τελείας ὄντως ἐπιστήμης
[6, 16]	ὡσαύτως τὰ καρποφόρα καὶ ἄκαρπα.	Αὕτη	φυσικὴ δεκάλογος γῆς. Καὶ ἡ
[6, 16]	πνεῦμα, ὕδωρ, ἀέρα, σκότος, πῦρ.	Αὕτη	φυσικὴ δεκάλογος οὐρανοῦ. Ἡ δὲ
[6, 12]	καὶ εἰς αὐτὴν καὶ δι´	αὐτὴν	ἀγωνίζεσθαι) τὰ δὲ δι´ ἕτερα,
[6, 12]	τῆς Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος, οἰκείως	αὐτὴν	ἀδελφὴν προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν, ἀλλ´
[6, 11]	τοῦ μεʹ Κατὰ γὰρ τὴν	αὐτὴν	ἀναλογίαν ὁ εʹ παρείληπται καθ´
[6, 14]	καὶ ἥδε ἡ ἔκδοσις, τὴν	αὐτὴν	ἀρετὴν εἶναι ἀνθρώπου καὶ τοῦ
[6, 2]	πάρα δ´ ἄτα Ἐπίχαρμος τὴν	αὐτὴν	γνώμην ἑτέρῳ ὀνόματι προηνέγκατο εἰπών·
[6, 17]	καθ´ ὧν ἡ ἀλήθεια κατηγορεῖται,	αὐτὴν	δὲ τὴν ἀλήθειαν πολυπραγμονητέον, οὐκ
[6, 11]	ἀρετήν, οὐ μὴν ὥστε ἔχειν	αὐτὴν	ἐκ γενετῆς, ἀλλὰ πρὸς τὸ
[6, 11]	τὴν ἐγκύκλιον, τὸν λοιπὸν δὲ	αὐτὴν	ἐκείνην τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν φιλοσοφίαν,
[6, 6]	τῆς παρουσίας αὐτοῦ διὰ τὴν	αὐτὴν	εὐηγγελίσατο αἰτίαν; Δίκαιος γὰρ ὁ
[6, 10]	ἐν δὲ τῇ γεωμετρικῇ οὐσίαν	αὐτὴν	ἐφ´ ἑαυτῆς θεωρῶν καὶ ἐθιζόμενος
[6, 12]	φιλοσοφίας συγγενές τι ἔχομεν πρὸς	αὐτήν·	ἡ δὲ ἐπιτηδειότης φορὰ μέν
[6, 12]	θεωρίᾳ ἡμᾶς εἶναι καὶ εἰς	αὐτὴν	καὶ δι´ αὐτὴν ἀγωνίζεσθαι) τὰ
[6, 12]	παρῇ, ἢ μόνον τὸ παρεῖναι	αὐτὴν	καὶ ἐν ἀδιαλείπτῳ θεωρίᾳ ἡμᾶς
[6, 17]	ἡ φιλοσοφία, τοιαύτην εἶναι βουληθέντος	αὐτήν,	οἵα ἐστίν, διὰ τοὺς μὴ
[6, 15]	ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι. Ὁ ὀρθρίσας ἐπ´	αὐτὴν	οὐ κοπιάσει· τὸ γὰρ ἐνθυμηθῆναι
[6, 18]	τῆς πίστεως χωρήσας, τὴν γνῶσιν	αὐτήν,	περὶ ἣν πάντα ἐστὶ τὰ
[6, 15]	τελειότης, καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δι´	αὐτὴν	ταχέως ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι τοὺς
[6, 12]	λέγει Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων	αὐτὴν	τὴν ἁμαρτίαν γνωρίζει, οὐ παραχθεῖσαν
[6, 17]	ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν	αὐτήν.	Τί δή ποτε οὖν καὶ
[6, 15]	εὐχερῶς θεωρεῖται ὑπὸ τῶν ἀγαπώντων	αὐτήν·	φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι. Ὁ
[6, 12]	λόγον καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν	αὐτήν.	Ὡς ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη
[6, 16]	τὴν σοφίαν. Καὶ ἔστι δι´	αὑτὴν	αἱρετή. Πᾶν τε αὖ τὸ
[6, 12]	ἄρα ἀγαθὸν ἡ γνῶσις, δι´	αὑτὴν	οὖσα αἱρετή, κατ´ ἐπακολούθημα δὲ
[6, 9]	κατὰ λόγον Ἑλληνικὸν ἀναγκαστικόν, πρὸ	αὐτῆς	αἱρούμενος τῆς ἀληθείας, τὰ δὲ
[6, 15]	πως ἐπάγων ἐπιφοράν· ἀρχὴ γὰρ	αὐτῆς	ἀληθεστάτη παιδείας ἐπιθυμία» (τουτέστι τῆς
[6, 13]	τελείαν γνῶσιν καὶ τῆς ἐκκλησίας	αὐτῆς	ἀπηνθισμένοι καὶ τῇ μεγαλοπρεπεστάτῃ δόξῃ
[6, 15]	ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι τοὺς ἀξίους	αὐτῆς	αὕτη περιέρχεται ζητοῦσα» (οὐ γὰρ
[6, 17]	δὲ ἡ φρόνησις· καὶ ἴδιον	αὐτῆς	γνωρίζειν τά τε ἄλλα καὶ
[6, 16]	μέρος ἐψυχῶσθαί τε καὶ μόριον	αὐτῆς	εἶναι. Αὐτίκα τὴν μὲν ζωτικὴν
[6, 9]	κατὰ τὰς ἀρχὰς ἡ μάθησις	αὐτῆς	ἐκθρέψεώς τε καὶ αὐξήσεως, ἔπειτα
[6, 9]	κόσμου εἰς τέλος ἀλήθειαν παρ´	αὐτῆς	ἔχει τῆς ἀληθείας μαθών, οὐκ,
[6, 8]	μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες. Τῆς	αὐτῆς	ἔχεται ἐννοίας κἀκεῖνο τὸ προφητικόν·
[6, 15]	σοφία» λέγεται, καὶ ὡς ἕτερον	αὐτῆς	ἡ παιδεία» λόγοι» τε αὖ
[6, 12]	γεγονέναι ἐπιτήδειον πρὸς τὴν κτῆσιν	αὐτῆς·	ἡμᾶς δὲ ἐξ ἡμῶν αὐτῶν
[6, 17]	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα	αὐτῆς»	θεόθεν ἥκειν τὰ ἀγαθὰ τοῖς
[6, 12]	(οὐ γὰρ ἄλλο τι ἐξ	αὐτῆς	θηρῶμεν, ἐπειδὰν παρῇ, ἢ μόνον
[6, 2]	ἔχω πέρι· καὶ δεῖ γὰρ	αὐτῆς	κἄστιν αὖ κακὸν μέγα. Λάβοις
[6, 8]	ἀλλ´ οὖν οὐκ ἄπειρός γε	αὐτῆς.	Οὐ τοίνυν ψευδὴς ἡ φιλοσοφία,
[6, 11]	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα	αὐτῆς»	οὐκ ἀφεκτέον τῆς φιλομαθίας ἀλόγων
[6, 12]	τὴν πίστιν διὰ τὴν ἐξ	αὐτῆς	περιγενομένην φυγήν τε τῆς κολάσεως
[6, 15]	ἀγάπη, ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων	αὐτῆς,	προσοχὴ δὲ νόμων βεβαίωσις ἀφθαρσίας,
[6, 6]	πάλιν ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς	αὐτῆς	συντάξεως ὧδέ πως γράφει· Καὶ
[6, 15]	αὐτοῦ τῆς κυηθείσης, ἀλλὰ δι´	αὐτῆς	τῆς δυνάμεως τῆς πατρικῆς γνωρίζειν
[6, 9]	καὶ σωφροσύνης ἀνάγκη μὴ χρῄζοντι	αὐτῆς;	τὸ γὰρ ἔχειν τοιαύτας ἐπιθυμίας,
[6, 17]	τι ἐνάρετον ποιήσαι· ἐνέργεια γὰρ	αὐτῆς	τὸ κακοποιεῖν ὡς τοῦ σκότους
[6, 7]	πάντα πράττουσα ἕνεκα τοῦ τυχεῖν	αὐτῆς.	Φιλόσοφοι δὲ λέγονται παρ´ ἡμῖν
[6, 15]	κοπιάσει· τὸ γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ	αὐτῆς	φρονήσεως τελειότης, καὶ ὁ ἀγρυπνήσας
[6, 6]	τὸ ἀποστῆναι τῆς εἰδωλολατρείας ἔδει.	Αὐτίκα	ἀποκαλυφθείσης τῆς ἀληθείας καὶ αὐτοὶ
[6, 8]	νόθως τῆς κυριακῆς υἱοθεσίας κληρονόμοις.	Αὐτίκα	γὰρ τολμῶμεν φάναι (ἐνταῦθα γὰρ
[6, 15]	ἀπ´ ἀρχῆς μόνοις τοῖς νοοῦσιν.	Αὐτίκα	διδάξαντος τοῦ σωτῆρος τοὺς ἀποστόλους
[6, 15]	ἀνθρώποις εἶναι φιλοσοφοῦσιν, οὐδέπω σοφοῖς.	Αὐτίκα	εἴπερ ἀρετή τέ ἐστιν θεία
[6, 6]	δέ ἐστι καὶ ἀεὶ ἐργάζεται.	Αὐτίκα	ἐν τῷ Πέτρου Κηρύγματι ὁ
[6, 17]	παντὸς νοητοῦ τε καὶ αἰσθητοῦ.	Αὐτίκα	ἔνεστι θεάσασθαι καὶ ζωγραφίας ἀλήθειαν
[6, 15]	ἡ κατὰ τὰς διαθήκας πολυειδία.	Αὐτίκα	ἐπιφέρει· καὶ ἐν πάσῃ ἐπινοίᾳ
[6, 15]	Χριστόν, καθάπερ ἤδη πρότερον ἐμηνύσαμεν.	Αὐτίκα	ἡ ἀγριέλαιος ἐγκεντρίζεται εἰς τὴν
[6, 17]	γένεσιν, θεόθεν τὴν ἔναυσιν εἰληφότα.	Αὐτίκα	ἡ ὑγεία διὰ τῆς ἰατρικῆς
[6, 11]	εἰς τὸ περὶ ἀληθείας διαλαβεῖν.	Αὐτίκα	ἡ χλαμὺς πόκος ἦν τὸ
[6, 14]	μὴ καὶ τὰ ἔργα ἐπακολουθήσῃ.	Αὐτίκα	Ἰουδαίοις μόνοις ταύτην ἔλεγε τὴν
[6, 18]	ἐπιστήμων τοῦ ἀληθοῦς περὶ ὁδηποτοῦν	αὐτίκα	καὶ τοῦ ψευδοῦς περὶ τὸ
[6, 15]	τὸ ἀκούειν καὶ συνιέναι λέγων.	Αὐτίκα	ὁ Δαβὶδ Σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν
[6, 17]	παρ´ ἡμῖν ἐστι τοῖς βαρβάροις.	Αὐτίκα	ὁ κύριος οὐ μάτην ἠθέλησεν
[6, 12]	ὡς δαίμων, γίνεται ἄνθρωπος δαιμονικός.	Αὐτίκα	ὁ μὲν κακὸς φύσει, ἁμαρτητικὸς
[6, 15]	ἀλήθειαν ἀγωγῇ, καθ´ ἡμῶν ἐστιν.	Αὐτίκα	ὁ Παῦλος τὸν Τιμόθεον περιέτεμεν
[6, 14]	ποικίλαι κατ´ ἀξίαν τῶν πιστευσάντων.	Αὐτίκα	ὁ Σολομών· Δοθήσεται γὰρ αὐτῷ
[6, 14]	συνεῖναι τοῖς διὰ δικαιοσύνην δοξασθεῖσιν.	Αὐτίκα	ὁ Σολομὼν σοφὸν καλῶν τὸν
[6, 3]	ἀγγέλους τὰς ψυχὰς ταύτας λέγοιμεν.	Αὐτίκα	οἱ ἔμπειροι τοῦ λόγου κατὰ
[6, 15]	ἐπὶ ἑτέρας ἐννοίας ἄγειν δυναμέναις.	Αὐτίκα	οἱ προφῆται πάντες οἱ προθεσπίσαντες
[6, 9]	δι´ ἀγάπης προαπαντᾷ τῷ μέλλοντι.	Αὐτίκα	οὐδὲ εὔξεται τυχεῖν τῶν τῇδε
[6, 10]	ἡ ἀλήθεια, ψευδοδοξία δὲ καταλύεται.	Αὐτίκα	πορφύραν ἐξ ἀντιπαραθέσεως ἄλλης πορφύρας
[6, 12]	γνωστικῶς βιοῦσιν ἐννοησαμένοις μόνον δίδωσιν.	Αὐτίκα	τῇ Ἄννῃ ἐννοηθείσῃ μόνον τοῦ
[6, 17]	θεόθεν δὲ καὶ ἡ σύνεσις.	Αὐτίκα	τῇ τοῦ θεοῦ βουλήσει μάλιστα
[6, 16]	τε καὶ μόριον αὐτῆς εἶναι.	Αὐτίκα	τὴν μὲν ζωτικὴν δύναμιν, ᾗ
[6, 12]	προθέσεως τὸ ἐσόμενον ἐνεργείᾳ καλόν.	Αὐτίκα	τὸ ἐσόμενον ἤδη προεῖπεν εἶναι
[6, 4]	γὰρ οἰκείαν τινὰ φιλοσοφίαν Αἰγύπτιοι·	αὐτίκα	τοῦτο ἐμφαίνει μάλιστα ἡ ἱεροπρεπὴς
[6, 17]	διαδόσεως καθηκούσης εἰς ἀνθρωπίνην βοήθειαν.	Αὐτίκα	τρεῖς τρόποι πάσης ὠφελείας τε
[6, 12]	ἣν ὁ γνωστικὸς δίκαιος λέγεται.	Αὐτίκα	τῷ Ἀβραὰμ πιστῷ γενομένῳ Ἐλογίσθη
[6, 3]	οὐκ ἀγαθῶν ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι.	Αὐτίκα	φασὶ τοὺς ἐν Κλεωναῖς μάγους
[6, 17]	τῆς θείας δυνάμεως ἐννοήσῃ δίδοσθαι.	Αὐτίκα,	φησίν, ἡ πρόνοια ἄνωθεν ἐκ
[6, 6]	καὶ αὐτὸς ὡς βοῦς ἁγνίζεται.	Αὐτίκα	φησὶν ὁ προφήτης· Σειρῆνες εὐλογήσουσίν
[6, 18]	λόγος ἐκεῖνος· εἰ φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον·	αὐτὸ	γάρ τι αὑτῷ ἀκολουθεῖ· ἀλλ´
[6, 15]	ὦτα ἔχουσιν ἐμφήνασαι τὸ ἀληθὲς	αὐτὸ	ἐκεῖνο, ὃ πέπονθεν ἡ σάρξ,
[6, 15]	ὅταν τὸ ξύλον σχίσαντες εἰς	αὐτὸ	ἐμβάλωσι τὸ εὐγενὲς φυτόν, ὃ
[6, 18]	καὶ τοῦ ψευδοῦς περὶ τὸ	αὐτὸ	ἐπιστήμων ὑπάρχει. Καὶ γὰρ οὖν
[6, 6]	φησι καὶ ἄρκτον ἐπὶ τὸ	αὐτὸ	ἔσεσθαι ἡ γραφή· βοῦς μὲν
[6, 2]	ὁ Ἐλεάτης Παρμενίδης· Τὸ γὰρ	αὐτὸ	νοεῖν ἐστίν τε καὶ εἶναι.
[6, 17]	τις μὴ ἀντιλαμβάνεται, οὐδὲ ποθεῖ	αὐτὸ	οὐδὲ ἀσπάζεται τὴν ἐξ αὐτοῦ
[6, 9]	τινος, ἔχων ὡς οἷόν τε	αὐτὸ	τὸ ὀρεκτόν. Εἰκότως τοίνυν ἐν
[6, 8]	τῶν ὄντων κινουμένη, γνῶσις δὲ	αὐτὸ	τοῦτο, θέα τίς ἐστι τῆς
[6, 3]	εἰσφοιτῆσαν πνεῦμα πάλιν εἰς τὸ	αὐτὸ	χωροῦν βιαιότερον ἠχεῖ. Καὶ ταῦτα
[6, 6]	Αὐτίκα ἀποκαλυφθείσης τῆς ἀληθείας καὶ	αὐτοὶ	ἐπὶ τοῖς προπεπραγμένοις μεταμέλονται· διόπερ
[6, 1]	ἀνοσίως τὸν θεοφιλῆ διώκοντες ἀσεβοῦσιν	αὐτοί,	τότε ἤδη, προϊόντων τῶν ὑπομνημάτων
[6, 15]	ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν ἡμῖν	αὐτοῖς	ἀγρίων παθῶν. Κατ´ ἐπίστασιν οὖν,
[6, 3]	τοῦ Κρητὸς Ἐπιμενίδου αἱ θυσίαι	αὐτοῖς	{Ἀθηναίοις} τὸν Περσικὸν πόλεμον εἰς
[6, 3]	τῇ Αἰακοῦ εὐχῇ. Πεισθεὶς οὖν	αὐτοῖς	Αἰακὸς ἀνελθὼν ἐπὶ τὸ Ἑλληνικὸν
[6, 13]	καὶ ὁ Ἰούδας ἐξελέγη σὺν	αὐτοῖς,	ἀλλ´ οἷοί τε ἦσαν ἀπόστολοι
[6, 17]	τὸ γενέσθαι, ἀπ´ ἀρχῆς παρασχὼν	αὐτοῖς·	ἄμεινον γὰρ εἶναι πολλῷ τὸ
[6, 15]	τὸν κύριον τὸ ὅσον ἐπ´	αὐτοῖς,	ἀποστεροῦντες δὲ τοῦ κυρίου τὴν
[6, 14]	τούτοις θελήσαντες ἐπιμεῖναι τοῖς δοθεῖσιν	αὐτοῖς	ἀστράσιν, ἀλλὰ καὶ τούτων ἀποπεσόντες
[6, 8]	μᾶλλον Ἕλλησιν, οἷον διαθήκην οἰκείαν	αὐτοῖς,	δεδόσθαι, ὑποβάθραν οὖσαν τῆς κατὰ
[6, 16]	ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν	αὐτοῖς	ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν
[6, 15]	καὶ οὐδὲν ἄνευ παραβολῆς ἐλάλει	αὐτοῖς»	Εἰ δὲ Πάντα δι´ αὐτοῦ
[6, 5]	ἀναστήσαντες, σέβονται, καὶ ἃ δέδωκεν	αὐτοῖς	εἰς βρῶσιν ὁ θεός, τὰ
[6, 13]	προορωμένου. Ὁ γοῦν μὴ σὺν	αὐτοῖς	ἐκλεγεὶς Ματθίας, ἄξιον ἑαυτὸν παρασχόμενος
[6, 5]	γνῶσιν τὴν τελείαν, ὧν ἔδωκεν	αὐτοῖς	ἐξουσίαν εἰς χρῆσιν, μορφώσαντες, ξύλα
[6, 15]	γε τὰ ψευδῆ τῶν δογματισθέντων	αὐτοῖς,	ἔστ´ ἂν ἐναντιῶνται τῇ κατὰ
[6, 10]	αὐτούς. Εἰ δὲ τοιαύτη παρ´	αὐτοῖς	ἐστιν ἡ πίστις (οὐ γὰρ
[6, 15]	Καὶ ἐν ταῖς τρίβοις φαντάζεται	αὐτοῖς	εὐμενῶς· τρίβοι δὲ ἡ τοῦ
[6, 3]	ἀπαλλαγεῖεν τοῦ δεινοῦ. Μίαν δ´	αὐτοῖς	ἔχρησεν ἀρωγὴν τῆς συμφορᾶς, εἰ
[6, 16]	ἄγεταί τε πρὸς τῶν ἐπιτεταγμένων	αὐτοῖς,	ᾗ ἂν ἡγῆται τὸ ῥῆμα
[6, 4]	τὴν τιμὴν ἀνήκοντα τῶν παρ´	αὐτοῖς	θεῶν καὶ τὴν Αἰγυπτίαν εὐσέβειαν
[6, 2]	σφετερίζονται τὴν εὕρεσιν τῶν παρ´	αὐτοῖς	καλλίστων δογμάτων, ἣν παρ´ ἡμῶν
[6, 17]	θεόν. Τὰ φιλοσοφούμενα δὲ παρ´	αὐτοῖς	κατὰ τὸν Ἐμπεδοκλέα Ὡς διὰ
[6, 3]	ὁμολογήσαιεν. Καὶ πῶς ἔτι ἄπιστα	αὐτοῖς	καταφαίνεται τὰ διὰ Μωσέως καὶ
[6, 3]	τοίνυν τόπον τῆς ὁράσεως πᾶσιν	αὐτοῖς	κυκλόθεν, ὡς ἂν παρεμβεβληκόσι, τὸ
[6, 17]	θεὸν ἀνάγοντες ἐξηγοῦνται. Γέγονεν γὰρ	αὐτοῖς	ὁ βίος τὸ πιθανὸν ζητοῦσιν,
[6, 16]	βίβλος γενέσεως καὶ τῶν ἐν	αὐτοῖς,	ὅτε ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν
[6, 14]	γνῶσιν εἰληφόσι καὶ εἰδόσιν ὅπως	αὐτοῖς	παρ´ ὅλον τὸν βίον χρηστέον.
[6, 6]	κεχρῆσθαι πάντας ἀνθρώπους λέγει συνομαρτοῦσιν	αὐτοῖς	παρὰ τὸν χρόνον τῆς ἐνσωματώσεως,
[6, 15]	καὶ ἐν πάσῃ ἐπινοίᾳ ὑπαντᾷ	αὐτοῖς»	ποικίλως θεωρουμένη, διὰ πάσης δηλονότι
[6, 4]	ἀρίστους εἶναι καὶ βραχυλογωτάτους προβλήματα	αὐτοῖς	προὔθηκε, τὸν μὴ ἀποκρινόμενον εὐστόχως
[6, 18]	ἔννοιαν ἀφικνοῦνται θεοῦ, τῆς χάριτος	αὐτοῖς	συλλαμβανούσης εἰς ποσὴν ἐπίγνωσιν, οἷον
[6, 16]	ἀνατιθέασιν, ἀποστεροῦντες τὸ ὅσον ἐπ´	αὐτοῖς	τὴν ἀκάματον δύναμιν τὸν πατέρα
[6, 6]	ἁμαρτωλὸς σάρξ, εἰς παιδείαν γενομένης	αὐτοῖς	τῆς κολάσεως, πρῶτον μὲν τὸ
[6, 8]	τὰ κρίματα αὐτοῦ οὐκ ἐδήλωσεν	αὐτοῖς.	Τὸ δὲ οὐκ ἐποίησεν οὕτως»
[6, 15]	ἐπὶ τῶν φιλοσοφησάντων· διατμηθέντων γὰρ	αὐτοῖς	τῶν δογμάτων ἡ ἐπίγνωσις τῆς
[6, 4]	τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ἀφιερωμένων	αὐτοῖς	χωρίων περί τε μέτρων καὶ
[6, 6]	καὶ τὰ δυσβάστακτα φορτία» (φησὶν)	αὑτοῖς	διὰ τῆς ἀνθρωπίνης παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους
[6, 15]	αἰνιγμάτων, ἃ δὲ αὐθεντικῶς καὶ	αὐτολεξεὶ	τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν ὀνομαζόντων, εὕρομεν
[6, 15]	ἔδει αὐτὸν παθεῖν καὶ μετ´	αὐτὸν	ἃ ἔσται. Ταῦτα οὖν ἐπιγνόντες
[6, 11]	οὕτως ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς τὸν	αὐτὸν	Ἀβραάμ. Ἀκούσας γὰρ ὅτι αἰχμάλωτος
[6, 17]	φαντάζεται. Ναὶ μὴν ὡς τὸν	αὐτὸν	ἀέρα ἀναπνεῖ τὰ ζῷα ἅπαντα,
[6, 6]	ἠγαπημένου, ὁ φιλούμενος καὶ φιλῶν	αὐτόν.	δημοσίας γὰρ βίβλους εἴτε τὰς
[6, 15]	ἡμῖν εἶναι τὴν ἀλήθειαν τὸ	αὐτὸν	διδάξαι τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ·
[6, 11]	πέλας, τὸ δὲ ὡς πρὸς	αὐτόν.	Διόπερ καὶ τὴν παιδείαν οὕτως
[6, 5]	τῷ θεῷ, διὰ τούτων ἀρνούμενοι	αὐτὸν	εἶναι. Καὶ ὅτι γε ὡς
[6, 16]	καὶ γάμον διὰ τὸ μέσον	αὐτὸν	εἶναι τοῦ εὐθέος, τουτέστι τοῦ
[6, 14]	τοὺς ὁπωσοῦν πιστεύσαντας σωθήσεσθαι λέγειν	αὐτὸν	ἐκδεχόμεθα, ἐὰν μὴ καὶ τὰ
[6, 15]	τοῦ εἶναι τὸν σωτῆρα ἡμῶν	αὐτὸν	ἐκεῖνον τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ
[6, 4]	ὄντα, ἀπεκρίθη· καλῶς ζῆν βουλόμενοι	αὐτὸν	ἢ καλῶς ἀποθανεῖν. Ὁ δὲ
[6, 5]	τοὺς Ἕλληνας· ὡς δηλονότι τὸν	αὐτὸν	ἡμῖν σεβόντων θεὸν καὶ τῶν
[6, 5]	Καὶ ὅτι γε ὡς τὸν	αὐτὸν	θεὸν ἡμῶν τε αὐτῶν καὶ
[6, 12]	εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν	αὐτόν	καθ´ ἣν ἰδιότητα τοῦ πάντα
[6, 8]	ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος	αὐτὸν	καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ
[6, 10]	ζητοῦντας τὸν κύριον. Ζητήσατε οὖν	αὐτὸν	καὶ κραταιώθητε, ζητήσατε τὸ πρόσωπον
[6, 15]	θεῷ διὰ τῶν γεγραμμένων εἰς	αὐτόν.	Καὶ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει πάλιν
[6, 5]	τῷ Χριστῷ πολλοὶ βασιλεῖς, μισοῦντες	αὐτὸν	καὶ τοὺς φοροῦντας τὸ ὄνομα
[6, 9]	κύριον δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς	αὐτόν,	κἂν τὸ σκῆνος αὐτοῦ ἐπὶ
[6, 8]	κόσμου τοῦδε καὶ τὰ περὶ	αὐτὸν	μόνον διδάσκουσαν ὑποκειμένην τε ἀκολούθως
[6, 14]	αὐτοῦ καὶ εἰς τί ἠσφαλίσατο	αὐτὸν	ὁ κύριος· ἐπί τε τῆς
[6, 15]	καὶ τῶν ἐπιβοωμένων τὸν κύριον	αὐτὸν	οἱ μὲν πολλοὶ Υἱὲ Δαβίδ,
[6, 15]	ἐγέγραπτο ταῦτα πάντα, ἃ ἔδει	αὐτὸν	παθεῖν καὶ μετ´ αὐτὸν ἃ
[6, 2]	τὸν Ἠλεῖον, ὃς εἰς τὸν	αὐτὸν	περὶ τοῦ προκειμένου μοι σκέμματος
[6, 9]	ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον δοκήσει τινὲς	αὐτὸν	πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς δὲ ἁπαξαπλῶς
[6, 6]	οὖν καὶ πεποίηκεν, τοὺς εἰς	αὐτὸν	πιστεῦσαι βεβουλημένους διὰ τοῦ κηρύγματος,
[6, 9]	γάρ ἐστιν ὅ τι συγκινήσει	αὐτὸν	πρὸς θυμόν, ἀγαπῶντα ἀεὶ τὸν
[6, 10]	καὶ τοῖς εἰς γνῶσιν γυμνάζουσιν	αὐτὸν	προσανάκειται, παρ´ ἑκάστου μαθήματος τὸ
[6, 16]	δεκάς τις περὶ τὸν ἄνθρωπον	αὐτόν,	τά τε αἰσθητήρια πέντε καὶ
[6, 7]	πτερνίσαντες τὴν ἐνέργειαν. Εἰ τοίνυν	αὐτόν	τε τὸν Χριστὸν σοφίαν φαμὲν
[6, 3]	πατέρα τὸν θεόν, ηὔξατο οἰκτεῖραι	αὐτὸν	τετρυμένην τὴν Ἑλλάδα. Ἅμα δὲ
[6, 15]	τὴν καλλιέλαιον γίγνεσθαι, τὸν Χριστὸν	αὐτόν,	τῆς ἀνημέρου καὶ ἀπίστου φύσεως
[6, 9]	οὐδὲ ἀποστῆσαί τι καὶ τούτου	αὐτὸν	τῆς πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης
[6, 15]	κηρύξαντες τὸν λόγον ὡσαύτως μετ´	αὐτὸν	τὸ ζῆν παρεβάλοντο. Ὅθεν καὶ
[6, 5]	παλαιά, ἡμεῖς δὲ οἱ καινῶς	αὐτὸν	τρίτῳ γένει σεβόμενοι Χριστιανοί. Σαφῶς
[6, 16]	καθηκόντων ἐπιθυμῶν εὐθύνεται, κατὰ τὸν	αὐτὸν	τρόπον οὐκ ἐφεῖται ψευδῶν πραγμάτων
[6, 16]	σαφῶς. Διὸ καὶ τοὺς ἐπιγνόντας	αὐτὸν	υἱοὺς ἀναγορεύει καὶ θεούς. Κύριος
[6, 3]	προλέγων Σοφία ἐπωνομάσθη. Ὑποδεξαμένου γοῦν	αὐτὸν	φιλοφρόνως Δαμάσου τοῦ ἀδελφοῦ τεκμηράμενος
[6, 10]	οὐδὲ μὴν ψευδοδοξίας τῆς περὶ	αὑτόν,	ἀλλ´ οὐδὲ τοὺς πανούργους δεδίξεται
[6, 2]	θάνατος, κἂν ἐν οἰκίσκῳ τις	αὑτὸν	καθείρξας τηρῇ. Ἡροδότου τε αὖ
[6, 2]	Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην, οὐδ´	αὐτὸς	ἀναίνομαι· ἀντί νυ πολλῶν, ὧδέ
[6, 15]	ἡ προφητεία οὔτε ὁ σωτὴρ	αὐτὸς	ἁπλῶς οὕτως, ὡς τοῖς ἐπιτυχοῦσιν
[6, 9]	δοκήσει τινὲς αὐτὸν πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον·	αὐτὸς	δὲ ἁπαξαπλῶς ἀπαθὴς ἦν, εἰς
[6, 5]	τὸ μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας»	αὐτὸς	διασαφήσει Πέτρος ἐπιφέρων· Ὅτι ἀγνοίᾳ
[6, 14]	καὶ θεῶν γίνεται, ἐάν, καθὼς	αὐτὸς	ἐδίδαξεν ὁ κύριος, κατὰ τὸ
[6, 16]	ἡμῖν φωνήεντα στοιχεῖα. Οὕτως καὶ	αὐτὸς	εἴρηται ὁ κύριος Ἄλφα καὶ
[6, 3]	παῦσαι τὸν ἄνεμον· διὸ καὶ	αὐτὸς	ἐν τοῖς ἔπεσι γράφει· Παύσεις
[6, 2]	ἀθανάτω τε ἔσσεσθ´, οὔτε κεν	αὐτὸς	ἐνὶ πρώτοισι μαχοίμην οὔτε κε
[6, 6]	μέγεθος, ὅτι μικρὸν καὶ μέγαν	αὐτὸς	ἐποίησεν ὁμοίως τε προνοεῖ πάντων.
[6, 12]	φησίν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς«	Αὐτός	ἐστιν ὁ εἰπών· Τεκνία, ἔτι
[6, 11]	λέγεται, ὁ δὲ λεʹ καὶ	αὐτὸς	ἔχεται τοῦ ἐκ τῶν διπλασίων
[6, 1]	καὶ ὁ παράδεισος ὁ πνευματικὸς	αὐτὸς	ἡμῶν ὁ σωτὴρ ὑπάρχει, εἰς
[6, 5]	Πρὸς δὲ καὶ ὅτι ὁ	αὐτὸς	θεὸς ἀμφοῖν ταῖν διαθήκαιν χορηγός,
[6, 6]	τοῦ προφήτου Παρχὼρ Ἐξηγητικῶν καὶ	αὐτὸς	κατὰ λέξιν γράφει· Φασὶ δὲ
[6, 7]	τὴν γνωστικὴν παράδοσιν ἐκμανθάνειν, ὡς	αὐτὸς	κατὰ τὴν παρουσίαν τοὺς ἁγίους
[6, 8]	δοκοῦντα ἀκατάληπτα εἶναι τοῖς ἄλλοις	αὐτὸς	καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι οὐδὲν ἀκατάληπτον
[6, 2]	ἐμπέφυκε σώματι; Ὑπερείδης δὲ καὶ	αὐτὸς	λέγει· Χαρακτὴρ οὐδεὶς ἔπεστιν ἐπὶ
[6, 11]	δὲ ἐκβακχευομένην καὶ μανικήν. Ὁ	αὐτὸς	λόγος καὶ περὶ ἀστρονομίας· αὕτη
[6, 16]	ταὐτότητι γὰρ ἀγενήτῳ ὁ ὢν	αὐτὸς	μόνος. Τρίτος δέ ἐστι λόγος
[6, 15]	μυστήρια ἐδιώχθησαν, ἐφονεύθησαν, καθάπερ καὶ	αὐτὸς	ὁ κύριος διασαφήσας αὐτῶν τὰς
[6, 9]	{καὶ} οὗ τεύξεται, οὕτως καὶ	αὐτὸς	προορίσας ἔχει δι´ ὧν ἔγνω
[6, 17]	παιδεύων καὶ διδάσκων. Ἀμέλει καὶ	αὐτὸς	τοῖς ἴσοις παρὰ τοῦ κυρίου
[6, 18]	ἐν Ἀχαΐᾳ πεπλεονακέναι τὴν πίστιν	αὐτός	φησιν, φέρεται δὲ κἀν ταῖς
[6, 2]	καί τε κτανέοντα κατέκτα, μεταποιῶν	αὐτὸς	ὧδέ πως ἐξήνεγκεν· Ἔρξω· ἐτήτυμον
[6, 6]	ἐπιστρέφων, τιθασευθείς τε ἤδη καὶ	αὐτὸς	ὡς βοῦς ἁγνίζεται. Αὐτίκα φησὶν
[6, 2]	φώρια ἄντικρυς ὁλόκληρα ἔχοντες διελεγχθήσονται·	αὐτοτελῶς	γὰρ τὰ ἑτέρων ὑφελόμενοι ὡς
[6, 17]	θεὸν εἶναι τὸν κύριον πάντων.	Αὐτοτελῶς	δὲ λέγω τὸν κύριον πάντων,
[6, 17]	μὴ μέρος φιλοσοφίας, ἀλλὰ τὴν	αὐτοτελῶς	φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως τε καὶ
[6, 15]	γράφει Ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον	αὐτοῦ	αἱ νεφέλαι διῆλθον, χάλαζα καὶ
[6, 8]	μὴν ἤρξατό ποτε ἡ εὐεργεσία	αὐτοῦ,	ἀλλ´ οὐδὲ περιορίζεται τόποις ἢ
[6, 8]	οὐδὲ γὰρ μερικὴ ἡ εὐποιία	αὐτοῦ.	Ἀνοίξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης» φησίν·
[6, 14]	ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ τὴν τελευτὴν	αὐτοῦ	ἄτιμον· πῶς κατελογίσθη ἐν υἱοῖς
[6, 16]	ἐνεργημάτων, ὡς ἐδύναντο, τὴν δύναμιν	αὐτοῦ,	ἀφιστῶνται δὲ τῆς τῶν γενητῶν
[6, 9]	πρῶτον αἴτιον καὶ τὸ ὑπ´	αὐτοῦ	γεγεννημένον αἴτιον κατείληφεν καὶ περὶ
[6, 16]	αὐτῇ» τουτέστι κατὰ τὴν δι´	αὐτοῦ	γνῶσιν παραδιδομένην τὴν θείαν ἑστίασιν
[6, 10]	καὶ κραταιώθητε, ζητήσατε τὸ πρόσωπον	αὐτοῦ	διὰ παντὸς» παντοίως. Πολυμερῶς γὰρ
[6, 6]	καὶ τοὺς προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας	αὐτοῦ	διὰ τὴν αὐτὴν εὐηγγελίσατο αἰτίαν;
[6, 11]	τουτὶ μόνον ἀνακηρύσσων· Πάντα δι´	αὐτοῦ	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο
[6, 15]	αὐτοῖς» Εἰ δὲ Πάντα δι´	αὐτοῦ	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο
[6, 11]	δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς	αὐτοῦ	ἐγένετο οὐδὲ ἕν. Ἀμέλει λίθος
[6, 7]	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς	αὐτοῦ	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» (Εἷς γὰρ
[6, 15]	δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς	αὐτοῦ	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» καὶ ἡ
[6, 16]	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς	αὐτοῦ	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Οὐ τοίνυν,
[6, 17]	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς	αὐτοῦ	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» οὐκ εἰς
[6, 5]	τὴν ὑπομονὴν καὶ τὴν παρουσίαν	αὐτοῦ.	Εἶτα ἑνὶ λόγῳ πυνθάνεται ἡμῶν·
[6, 14]	ὀνειδισμοῦ, οἱ ἄφρονες· τὸν βίον	αὐτοῦ	ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ τὴν τελευτὴν
[6, 1]	ἀλλὰ γὰρ οἰκονομήσει τοὺς λόγους	αὐτοῦ	ἐν κρίσει« ἐπιλογισμῷ βαθεῖ· οὗτος
[6, 12]	οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ´	αὐτοῦ	ἕνεκα τοῦ γινώσκειν ἀσπαζόμενοι. Πρώτη
[6, 18]	ἄνθρωπος, τοσοῦτον καὶ ὁ λόγος	αὐτοῦ	ἐξασθενεῖ, κἂν μὴ θεόν, ἀλλὰ
[6, 16]	τῷ σαρκικῷ πνεύματι, ἀλλὰ ἄρξεις	αὐτοῦ,	ἐπεὶ Ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ
[6, 9]	πρὸς αὐτόν, κἂν τὸ σκῆνος	αὐτοῦ	ἐπὶ γῆς θεωρῆται, ἑαυτὸν μὲν
[6, 14]	καὶ ἐν ἁγίοις ὁ κλῆρος	αὐτοῦ	ἐστιν; Οὐ μόνον τοίνυν ὁ
[6, 8]	ἐπιστήμων καὶ ἀγαπῶν τὸν κύριον	αὐτοῦ;	Ἔστω» τοίνυν πιστὸς» ὁ τοιοῦτος,
[6, 6]	αὐτοῦ οὐκ εἴδομεν, φωνὴν δὲ	αὐτοῦ	ἠκούσαμεν. Οὐχ ὁ τόπος δή
[6, 6]	ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα	αὐτοῦ»	ἵνα μὴ ἀδίκως κριθῶσιν. Εἰ
[6, 14]	οὐ νοήσουσι, τί ἐβουλεύσατο περὶ	αὐτοῦ	καὶ εἰς τί ἠσφαλίσατο αὐτὸν
[6, 5]	ὄνομα αὐτοῦ καὶ τοὺς πιστοὺς	αὐτοῦ,	καὶ τὴν ὑπομονὴν καὶ τὴν
[6, 15]	ὀνομαζόντων, εὕρομεν καὶ τὴν παρουσίαν	αὐτοῦ	καὶ τὸν θάνατον καὶ τὸν
[6, 5]	καὶ τοὺς φοροῦντας τὸ ὄνομα	αὐτοῦ	καὶ τοὺς πιστοὺς αὐτοῦ, καὶ
[6, 14]	καὶ δικαία ἐστὶν ἡ ἀγαθότης	αὐτοῦ.	Κἂν παύσωνται ἄρα που αἱ
[6, 12]	ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι τοῦ ἁμαρτάνειν	αὐτοῦ	κατὰ προηγούμενον λόγον πείθει, ᾧ
[6, 15]	γενέσει αὐτοῦ τῇ αἰσθητῇ περὶ	αὐτοῦ	μαρτυρίαι, πρὸς δὲ καὶ αἱ
[6, 16]	περὶ θεοῦ καὶ τῆς ἀιδιότητος	αὐτοῦ	ὁ βουλόμενος ἐξαίρειν, ἵνα τὸ
[6, 6]	ἠγάπησεν, εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον	αὐτοῦ.	ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ
[6, 15]	ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἢ ὁ πατὴρ	αὐτοῦ	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, δηλῶν
[6, 16]	οἳ μὲν ἀναπαύσωνται πεισθέντες περὶ	αὐτοῦ,	ὃ δέ, διὰ γενέσεως, ἣν
[6, 7]	υἱοὶ δὲ Ἰακὼβ οἱ ἐκλεκτοὶ	αὐτοῦ,	οἱ τῆς κακίας πτερνίσαντες τὴν
[6, 15]	καὶ παντὸς οὑτινοσοῦν ἐναντιουμένου καὶ	αὐτοῦ	ὅλου ἐνισταμένου τοῦ κόσμου πλεονάζουσα.
[6, 6]	σωτήρ, ἐπεὶ τὸ σῴζειν ἔργον	αὐτοῦ·	ὅπερ οὖν καὶ πεποίηκεν, τοὺς
[6, 8]	οὐδενὶ ἔθνει, καὶ τὰ κρίματα	αὐτοῦ	οὐκ ἐδήλωσεν αὐτοῖς. Τὸ δὲ
[6, 6]	Ἅιδης τῇ ἀπωλείᾳ· εἶδος μὲν	αὐτοῦ	οὐκ εἴδομεν, φωνὴν δὲ αὐτοῦ
[6, 14]	ἐπί τε τῆς δόξης Ἐροῦσιν»	αὐτοῦ·	οὗτος ἦν ὃν ἔσχομέν ποτε
[6, 16]	πνευματικῷ, τὴν δύναμιν τὴν ἀπ´	αὐτοῦ	παραγυμνώσας εἰς ὅσον οἷόν τε
[6, 15]	κυρίου παρουσίαν καὶ τὴν ὑπ´	αὐτοῦ	παραδοθησομένην μυστικὴν διδασκαλίαν. Εἰκότως ἄρα
[6, 15]	καὶ ἐν παραβολαῖς ἐλαλήθησαν δι´	αὐτοῦ·	πλὴν Ἅπαντα ὀρθὰ ἐνώπιον τῶν
[6, 16]	ἔτι μὲν δύναται, μετριώτερα δ´	αὐτοῦ	πρὸς μεγάλην ἀρετὴν σῶμά τε
[6, 15]	αἵ τε προηγούμεναι τῆς παρουσίας	αὐτοῦ	προφητεῖαι, τοῦτον κηρύσσουσαι, αἵ τε
[6, 15]	κυοφορηθέντα, καθὸ γεγέννηται τὸ αἰσθητὸν	αὐτοῦ	σαρκίον, ἀκολούθως δέ, καθὸ γέγονεν
[6, 15]	γραφή, τουτέστι τῶν ὅσοι ὑπ´	αὐτοῦ	σαφηνισθεῖσαν τὴν τῶν γραφῶν ἐξήγησιν
[6, 15]	Ἰουδαίων πιστεύοντας, ἵνα μή, καταλύοντος	αὐτοῦ	τὰ ἐκ τοῦ νόμου σαρκικώτερον
[6, 15]	ἄρα καὶ ὁ νόμος δι´	αὐτοῦ	τε ἐγένετο καὶ ἐν παραβολαῖς
[6, 15]	τε καὶ ἐμφανῶς δεικνύμεναι δυνάμεις	αὐτοῦ.	Τεκμήριον ἄρα τοῦ παρ´ ἡμῖν
[6, 15]	αἵ τε συνυπάρξασαι τῇ γενέσει	αὐτοῦ	τῇ αἰσθητῇ περὶ αὐτοῦ μαρτυρίαι,
[6, 7]	σοφίαν φαμὲν καὶ τὴν ἐνέργειαν	αὐτοῦ	τὴν διὰ τῶν προφητῶν, δι´
[6, 5]	τὰ πάντα ἐποίησεν λόγῳ δυνάμεως	αὐτοῦ,	{Τῆς γνωστικῆς γραφῆς} τουτέστι τοῦ
[6, 15]	κυρίου διδασκαλίαν διὰ τῶν ἀποστόλων	αὐτοῦ	τῆς θεοσεβοῦς παραδόσεως σύνεσίς τε
[6, 15]	γνωστικὸν οὐ διὰ τῆς σαρκὸς	αὐτοῦ	τῆς κυηθείσης, ἀλλὰ δι´ αὐτῆς
[6, 14]	τὸν γνωστικὸν περὶ τῶν θαυμαζόντων	αὐτοῦ	τὸ ἀξίωμα τῆς μονῆς τάδε
[6, 15]	παρὰ τῶν σοφιστῶν, ἀλλὰ παρ´	αὐτοῦ	τοῦ θεοῦ γνόντες καὶ μαθόντες
[6, 11]	ἀκούειν ἔξεστιν· Ἐν γὰρ χειρὶ	αὐτοῦ»	τουτέστι τῇ δυνάμει καὶ σοφίᾳ,
[6, 17]	ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος	αὐτοῦ»	(τουτέστι τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως, Δι´
[6, 2]	τις πατέρα ἀποκτείνας τῶν παίδων	αὐτοῦ	φείσαιτο. Σοφοκλέους τε ἐν Ἀντιγόνῃ
[6, 9]	μὴ τοὺς συνόντας ἄλλως περὶ	αὐτοῦ	φρονεῖν ὑπεισέλθοι, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον
[6, 18]	μέγεθός τε καὶ κάλλος ἤθους	αὐτοῦ	ὡς ἐν ὑπογραφῇ δηλώσαντες· ὁποῖος
[6, 9]	εἰ καὶ τὴν εὐθυμίαν ἀφέλοιμεν	αὐτοῦ,	{ὡς} πάντως ὑπὸ τῶν λυπηρῶν
[6, 17]	αὐτὸ οὐδὲ ἀσπάζεται τὴν ἐξ	αὐτοῦ	ὠφέλειαν. Τὸ ὕστερον οὖν ὁ
[6, 17]	καὶ γίνεται προκόπτον εἰς τὸ	αὑτοῦ	ἄμεινον. Ὥστ´ οὐκ ἄτοπον καὶ
[6, 9]	ἀρχετύπων τὴν περὶ τὰ ἀνθρώπεια	αὑτοῦ	διοίκησιν ἀπογραφόμενος, καθάπερ οἱ πλοϊζόμενοι
[6, 18]	πεποιηκότος. Εἶθ´ ὁ μὴ περὶ	αὑτοῦ	τἀληθῆ λέγειν δυνάμενος ἆρ´ οὐ
[6, 3]	μὴ πνεόντων· ὃ δὲ ῥᾳδίως	αὐτοὺς	ἀνεκαλέσατο. Δελφοὶ δὲ Ξέρξου ἐπὶ
[6, 10]	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, φοβούμενοι μὴ ἀπαγάγῃ	αὐτούς.	Εἰ δὲ τοιαύτη παρ´ αὐτοῖς
[6, 3]	θυσίαν ποιήσαντες τοῖς ἀνέμοις, ἀρωγοὺς	αὐτοὺς	ἔσχον· πνεύσαντες γὰρ ἐρρωμένως περὶ
[6, 2]	ἀπεδείξαμεν, φέρε μάρτυρας τῆς κλοπῆς	αὐτοὺς	καθ´ ἑαυτῶν παραστήσωμεν τοὺς Ἕλληνας·
[6, 11]	βίῳ ἀνθρώποις. Ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι	αὐτοὺς	κἀκεῖνο ἐχρῆν, ὅτι φύσει μὲν
[6, 7]	μὲν τελείως. Ὡς δ´ ἡμεῖς	αὐτοὺς	καταλαμβανόμεθα, μερικῶς. Πλέον γοῦν τοῦ
[6, 7]	κἂν Βαβυλωνίους κἂν τοὺς Μάγους	αὐτούς,	οὐ παύσομαι τὸν τούτων διδάσκαλον
[6, 6]	προσέθηκαν τῷ {μὴ} ὑπάρχοντι κατ´	αὐτοὺς	σοφῷ. Αὖθίς τε ἐν τῷ
[6, 16]	Ἐνταῦθα κατὰ μὲν τοὺς ἀριθμοὺς	αὐτοὺς	σῴζεται τῇ τάξει ἑκάστη μονὰς
[6, 2]	καθ´ ὃ σημαινόμενον διήκειν εἰς	αὐτοὺς	τὴν κλοπὴν τῆς ἀληθείας ἐκδεχόμενοι,
[6, 5]	πιστεύειν ἐπὶ τὸν θεόν, ἀφεθήσονται	αὐτῷ	αἱ ἁμαρτίαι. Μετὰ δὲ δώδεκα
[6, 14]	δὲ καὶ ἐπαισχύνεται τοῖς πλημμεληθεῖσιν	αὐτῷ,	αἳ δὴ μέγισται κολάσεις εἰσὶ
[6, 14]	ἀναδέξηται τελείωσιν, ἔδωκεν μὲν φιλοσοφίαν	αὐτῷ,	ἀλλὰ πρὸ τῆς πίστεως, ἔδωκεν
[6, 6]	θεόν, ἐὰν ἐπιγνοὺς μετανοήσῃ, πάντα	αὐτῷ	ἀφεθήσεται τὰ ἁμαρτήματα. Ἰδοὺ γάρ·
[6, 9]	παμπόλλους ὡς ὅτι μάλιστα ὁμοίους	αὐτῷ	γενέσθαι εὔξεται, εἰς δόξαν τοῦ
[6, 7]	φιλαυτία δὲ καὶ ἡ οἴησις	αὐτῷ	γῆ ἐστι καὶ πλάνη. Εἰ
[6, 9]	ὃ τοῖς ἄλλοις ἄδηλον. Κἄστιν	αὐτῷ	δι´ ἀγάπην ἐνεστὸς ἤδη τὸ
[6, 16]	τῶν ὄντων ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν	αὐτῷ	δι´ ὅλου τοῦ βίου ἀπαθεῖς
[6, 9]	τοῦ βίου (οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται	αὐτῷ)	ἐξήγαγεν δὲ τὴν ψυχὴν τῶν
[6, 9]	συγχρῆται τῷ σώματι, μόνον δὲ	αὐτῷ	ἐπιτρέπει χρῆσθαι τοῖς ἀναγκαίοις, ἵνα
[6, 8]	αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς	αὐτῷ	ἐστιν. Οὐ χρόνῳ τοίνυν τὸ
[6, 9]	ψυχὴν τῶν παθῶν (συγκεχώρηται γὰρ	αὐτῷ)	ζῇ τε αὖ νεκρώσας τὰς
[6, 9]	ὅσον ἀνάγκη, προσιέμενος· προηγουμένη γὰρ	αὐτῷ	ἡ γνῶσις. ~Κατ´ ἐπακολούθημα τοίνυν
[6, 9]	τε ζήλου εἰ μὴ μετείη	αὐτῷ,	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐκ ἂν
[6, 8]	πεπλεγμένα τὰ κλήματα διαστέλλομεν ἐν	αὐτῷ	καὶ ἀκάνθας κόπτομεν τῶν συμπεφυκυιῶν
[6, 6]	μεμηνῦσθαί τινα Σωκράτει παρεπομένου δαίμονος	αὐτῷ,	καὶ Ἀριστοτέλης δαίμοσι κεχρῆσθαι πάντας
[6, 6]	σοφῷ. Αὖθίς τε ἐν τῷ	αὐτῷ·	Καὶ γάρ μοι δοκεῖ τοὺς
[6, 15]	Τὸ σῴζεσθαι δ´ ἡμᾶς εὐάρεστον	αὐτῷ,	καὶ ἡ σωτηρία διά τε
[6, 15]	ἀπὸ εὐγενοῦς στελέχους ὀφθαλμός, συμπεριγραφομένου	αὐτῷ	καὶ τοῦ φλοιοῦ κύκλῳ ὅσον
[6, 15]	λοιπὰς κολάσεις πάσας ὅσας ἐποίησαν	αὐτῷ	οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ τὴν ἔγερσιν
[6, 12]	πρὸς τὸν θεὸν τὸν λαλοῦντα	αὐτῷ	ὁμιλίας ἐπίχροιά τις ἐπεκάθιζε τῷ
[6, 14]	οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν	αὐτῷ.	Ὁρᾷς οἷα περὶ τῶν γνωστικῶν
[6, 2]	εἶδος ἀρχαῖον εἶναι, κεχρῆσθαι δὲ	αὐτῷ	οὐ μόνον τοὺς προφήτας τοὺς
[6, 2]	τε καὶ καλὸν καὶ ἐν	αὐτῷ	ποικίλλει γῆν καὶ Ὠγηνὸν καὶ
[6, 9]	ζηλοῖ (οὐδὲ γὰρ ἐνδεῖ τι	αὐτῷ	πρὸς ἐξομοίωσιν τῷ καλῷ καὶ
[6, 15]	Πέτρος, ὃν καὶ ἐμακάρισεν, ὅτι	αὐτῷ	σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψε
[6, 3]	ὄμβρον. Οἱ μὲν οὖν πεισθέντες	αὐτῷ	συνεῖλον τοὺς καρπούς (καὶ γὰρ
[6, 14]	εἴρηται· Καὶ οἱ πεποιθότες ἐπ´	αὐτῷ	συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ
[6, 3]	οὗ ὁ Μωυσῆς λέγει, ἵνα	αὐτῷ	συνῶμεν· καὶ περιτεμεῖσθε τὴν σκληροκαρδίαν
[6, 7]	ἢν μὴ μαθήσει παραλάβῃ σαφηνισθεῖσαν	αὐτῷ	τὴν προφητικὴν φωνήν, δι´ ἧς
[6, 14]	Αὐτίκα ὁ Σολομών· Δοθήσεται γὰρ	αὐτῷ	τῆς πίστεως ἡ χάρις ἐκλεκτὴ
[6, 15]	γνόντες καὶ μαθόντες τὸ εὐάρεστον	αὐτῷ,	τὸ δίκαιον καὶ ὅσιον δρᾶν
[6, 2]	πουλὺς κακός· ἢν δέ τις	αὐτῷ	χρῆται ἐπισταμένως, οὐ κακὸν ἀλλ´
[6, 18]	φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον· αὐτὸ γάρ τι	αὑτῷ	ἀκολουθεῖ· ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ
[6, 3]	παλίντιτα πνεύματα θήσεις. παρακολουθεῖν τε	αὑτῷ	ἔλεγεν τοὺς μὲν μαντοσυνῶν κεχρημένους,
[6, 9]	μηδὲν προπετὲς μηδὲ ἀσύμφωνον μήτε	αὑτῷ	μήτε τοῖς κοινοῖς ποτε ἐπιτελῶν,
[6, 3]	ἐγχωρίοις, ἀλλὰ καὶ ταῖς γυναιξὶν	αὐτῶν	ἀγονίας αἰτίου γινομένου, παῦσαι τὸν
[6, 2]	μαρτυρίοις, τὸ κλεπτικὸν διελέγξας εἶδος	αὐτῶν,	ἀδιαφόρως τοῖς χρόνοις καταχρώμενος, ἐπὶ
[6, 6]	ᾗ ἔκρυψαν συνελήφθη ὁ ποὺς	αὐτῶν»	ἀλλὰ Ἐγένετο κύριος καταφυγὴ τῷ
[6, 18]	ὥσπερ ἀμέλει καὶ τετυφωμένοι τινὲς	αὐτῶν	αὐχοῦσιν, ἢ παρ´ ἑτέρων τῶν
[6, 15]	ἀναγουσῶν ἐντολῶν, ἡ τήρησις δὲ	αὐτῶν	βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν, δι´ ἣν
[6, 12]	αὐτῆς· ἡμᾶς δὲ ἐξ ἡμῶν	αὐτῶν	βούλεται σῴζεσθαι. Αὕτη οὖν φύσις
[6, 18]	ἰδίᾳ ἕκαστον τῶν ἐπακηκοότων καὶ	αὐτῶν	γε τῶν φιλοσόφων οὐκ ὀλίγους
[6, 4]	Ἰνδῶν δὲ ἡ φιλοσοφία καὶ	αὐτῶν	διαβεβόηται. Ἀλέξανδρος γοῦν ὁ Μακεδὼν
[6, 10]	καὶ τὸ μέλαν, ὁποῖον ἕκαστον	αὐτῶν,	διαδείκνυσιν, οὕτως δὲ καὶ αὐτὴ
[6, 6]	τῷ Ποιμένι· Κατέβησαν οὖν μετ´	αὐτῶν	εἰς τὸ ὕδωρ, ἀλλ´ οὗτοι
[6, 4]	ἀπειλήσας, ἕνα δὲ τὸν πρεσβύτατον	αὐτῶν	ἐπικρίνειν κελεύσας. Ὁ μὲν οὖν
[6, 6]	τινων φιλοσόφων· οὐ γάρ ἐστιν	αὐτῶν	εὕρεμα, τῶν δὲ προφητῶν σφετερισάμενοι
[6, 3]	τερατευόμενοι. Καὶ δὴ πευσόμεθα παρ´	αὐτῶν	ἤτοι ἀληθῆ ταῦτα εἶναι ἃ
[6, 4]	τοῦτο ἐμφαίνει μάλιστα ἡ ἱεροπρεπὴς	αὐτῶν	θρῃσκεία. Πρῶτος μὲν γὰρ προέρχεται
[6, 5]	τὸν αὐτὸν θεὸν ἡμῶν τε	αὐτῶν	καὶ Ἑλλήνων ἐγνωκότων φέρεται, πλὴν
[6, 5]	χρυσὸν καὶ ἄργυρον, τῆς ὕλης	αὐτῶν	καὶ χρήσεως ἐπιλαθόμενοι, τὰ δοῦλα
[6, 7]	ἐμβοᾶν, ἀπροσίτῳ ἁγιότητι καὶ ἀρχαγγέλων	αὐτῶν	κεχωρισμένον. ἤδη δὲ καὶ τοὺς
[6, 18]	ἀλόγων ζῴων, τὰ δὲ σώματα	αὐτῶν	μέρη μὲν αὐτῶν οὐδέποτε γίνεται
[6, 17]	τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, καθ´ ἕκαστον	αὐτῶν	μεταβάλλει τὴν προσηγορίαν, καὶ ἐπειδὰν
[6, 2]	μὲν κατὰ φιλοσοφίαν σιωπήσομαι δόγματα,	αὐτῶν	ὁμολογούντων ἐγγράφως τῶν τὰς αἱρέσεις
[6, 4]	λογισμῷ τὸν Σάββαν ἀπέστησαν ἄρχοντα	αὐτῶν	ὄντα, ἀπεκρίθη· καλῶς ζῆν βουλόμενοι
[6, 18]	δὲ σώματα αὐτῶν μέρη μὲν	αὐτῶν	οὐδέποτε γίνεται τῶν ψυχῶν, ὄργανα
[6, 15]	καὶ αὐτὸς ὁ κύριος διασαφήσας	αὐτῶν	τὰς γραφὰς καὶ οἱ τούτου
[6, 5]	καὶ Ἑλλήνων τοὺς δοκιμωτάτους οἰκείους	αὐτῶν	τῇ διαλέκτῳ προφήτας ἀναστήσας, ὡς
[6, 7]	παρακούειν προῃρημένοι. Οἱ πεισθέντες δὲ	αὐτῶν	τῇ τε τοῦ κυρίου παρουσίᾳ
[6, 6]	κυρίου, μὴ εὐηγγελισμένους μηδὲ ἐξ	αὐτῶν	τὴν αἰτίαν παρασχομένους κατὰ τὸ
[6, 17]	κἂν τῶν ἐπὶ μέρους ἕκαστον	αὐτῶν	τυγχάνῃ. Οὐκ ἂν δὲ τὴν
[6, 11]	ἢ εἰς μόνον τὸ ἀπ´	αὐτῶν	χρήσιμον, ὡς λαβόντας τοῦτο καὶ
[6, 2]	τοῦ Μουσαίου ποιήσαντος· Ὡς δ´	αὔτως	καὶ φύλλα φύει ζείδωρος ἄρουρα·
[6, 4]	παρ´ ἡμῶν σφετερισαμένους ὡς ἴδια	αὐχεῖν	τὸ καὶ παρὰ τῶν ἄλλων
[6, 2]	Ὀρφεῖ πεποίηται· Κεῖτ´ ἀποδοχμώσας παχὺν	αὐχένα,	κὰδ δέ μιν ὕπνος ᾕρει
[6, 3]	σωτηρίαν. Πλὴν ἀλλ´ οἱ Ἕλληνες,	αὐχμοῦ	ποτε τὴν Ἑλλάδα πολυχρονίως φθείροντος
[6, 15]	τὰ μαρτύρια ἐκλεγόμενοι τὴν ἀλήθειαν	αὐχοῦμεν	ἐκδιδάσκεσθαι διὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ
[6, 18]	ἐπὶ τῷ κατειλῆφθαι τὴν ἀλήθειαν	αὐχοῦντες	τῶν Ἑλλήνων εἰπάτωσαν ἡμῖν, παρὰ
[6, 18]	ἀμέλει καὶ τετυφωμένοι τινὲς αὐτῶν	αὐχοῦσιν,	ἢ παρ´ ἑτέρων τῶν ὁμοίων.
[6, 18]	παρ´ ἡμῖν θεοδίδακτός ἐστι σοφία,	ἀφ´	ἧς αἱ πᾶσαι πηγαὶ τῆς
[6, 2]	ἡ κακῶς τε ὀλουμένη γαστήρ,	ἀφ´	ἧς δὴ πάντα γίνεται κακά.
[6, 12]	γὰρ ἑκατέρας ψυχῆς χαρακτηριστικαὶ ποιότητες,	ἀφ´	ὧν γνωρίζεται ἡ μὲν δεδοξασμένη,
[6, 10]	καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα συμφωνίαν,	ἀφ´	ὧν ὁρμώμενος Ἀβραὰμ εἰς τὴν
[6, 9]	γνωστικὸν καὶ τέλειον μὴ δεῖν	ἀφαιρεῖν	θυμοῦ καὶ θάρσους, ὡς μὴ
[6, 2]	Ὑπερείδης λέγει· Ἃ δ´ ἐστὶν	ἀφανῆ,	ἀνάγκη τοὺς διδάσκοντας τεκμηρίοις καὶ
[6, 2]	γράφοντος· Τεκμαιρόμεσθα τοῖς παροῦσι τὰ	ἀφανῆ,	ἐν δὲ τῷ Φοίνικι· Τὰ
[6, 2]	ἐν δὲ τῷ Φοίνικι· Τὰ	ἀφανῆ	τεκμηρίοισιν εἰκότως ἁλίσκεται, Ὑπερείδης λέγει·
[6, 16]	ἀποκρούσεως αὖθις διχότομος, καὶ τετάρτῃ	ἀφανίζεται.	Ἀλλὰ καὶ αὐτή, καθάπερ Σέλευκος
[6, 2]	παρ´ Ὀρφέως ἐκ τοῦ Διονύσου	ἀφανισμοῦ.	Ἔν τε τῇ Θεογονίᾳ ἐπὶ
[6, 16]	ἑπτάκις μετασχηματίζεται. Γίνεται γὰρ ἐξ	ἀφεγγοῦς	μηνοειδής, εἶτα διχότομος, εἶτα ἀμφίκυρτος
[6, 6]	ἐὰν ἐπιγνοὺς μετανοήσῃ, πάντα αὐτῷ	ἀφεθήσεται	τὰ ἁμαρτήματα. Ἰδοὺ γάρ· φησί,
[6, 5]	μου πιστεύειν ἐπὶ τὸν θεόν,	ἀφεθήσονται	αὐτῷ αἱ ἁμαρτίαι. Μετὰ δὲ
[6, 12]	δι´ ἣν αἰτίαν τῶν μὲν	ἀφεκτέον,	τὰ δ´ ἐνεργητέον. Διὰ τῶν
[6, 11]	καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» οὐκ	ἀφεκτέον	τῆς φιλομαθίας ἀλόγων δίκην ζῴων,
[6, 9]	ἀλλ´, εἰ καὶ τὴν εὐθυμίαν	ἀφέλοιμεν	αὐτοῦ, {ὡς} πάντως ὑπὸ τῶν
[6, 17]	τοὺς μὴ ἄλλως ἢ οὕτως	ἀφεξομένους	τῶν κακῶν. Ὁ γάρ τοι
[6, 2]	σχολῇ γ´ ἂν τῶν ἡμετέρων	ἀφέξονται.	Καὶ τὰ μὲν κατὰ φιλοσοφίαν
[6, 11]	δὲ τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς	ἀφέσεως	τῆς κατὰ τὴν πεντηκοστήν, καὶ
[6, 12]	θεῷ. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα	ἄφεσιν	ἁμαρτιῶν αἰτήσεται, μετὰ δὲ τὸ
[6, 16]	καὶ ἀκοῇ καὶ τῇ ὀσφρήσει	ἁφῇ	τε καὶ γεύσει καὶ τοῖς
[6, 3]	οὐκ ἔλασσον ἑκατόν, χωρὶς τῶν	ἀφηλίκων,	ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ τοῦ ὄρους, οὐχ
[6, 15]	προσοχὴ δὲ νόμων βεβαίωσις ἀφθαρσίας,	ἀφθαρσία	δὲ ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ.
[6, 15]	δι´ ἣν ἡ ἀφθαρσία ἐπισυμβαίνει,	Ἀφθαρσία	δὲ ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ.
[6, 15]	τῶν ἐντολῶν, δι´ ἣν ἡ	ἀφθαρσία	ἐπισυμβαίνει, Ἀφθαρσία δὲ ἐγγὺς εἶναι
[6, 12]	θεὸς ἔκτισεν τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ	ἀφθαρσίᾳ	καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος
[6, 15]	αὐτῆς, προσοχὴ δὲ νόμων βεβαίωσις	ἀφθαρσίας,	ἀφθαρσία δὲ ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ
[6, 15]	Εἰ ἄρα ἀγάπη τῆς γνώσεως	ἄφθαρτον	ποιεῖ καὶ ἐγγὺς θεοῦ βασιλέως
[6, 5]	δι´ ὅν ἐστιν, ἀκατάληπτος, ἀέναος,	ἄφθαρτος,	ἀποίητος, ὃς τὰ πάντα ἐποίησεν
[6, 12]	ἐστι, ταύτῃ μένει μακάριος καὶ	ἄφθαρτος,	οὔτε πράγματ´ ἔχων οὔτε ἄλλῳ
[6, 18]	ἐπίκηρος περὶ τοῦ ἀγεννήτου καὶ	ἀφθάρτου	καὶ τὸ ἔργον περὶ τοῦ
[6, 3]	ὅλην ἐπλήρωσαν τὴν χώραν· ἐντεῦθεν	ἄφθονος	καὶ πλουσία τελεσφορεῖται εὐκαρπία, ταῖς
[6, 11]	τὸν θεὸν δοξάζοντες ἐπὶ τῇ	ἀφθόνῳ	τῶν ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων δωρεᾷ τῶν
[6, 3]	ἐπὶ τὴν συναγωγὴν τῆς ἐκκλησίας	ἀφιγμένη,	διὰ φωτεινῆς τῆς προσεχοῦς διακονίας
[6, 4]	κατασκευῆς τῶν ἱερῶν καὶ τῶν	ἀφιερωμένων	αὐτοῖς χωρίων περί τε μέτρων
[6, 12]	φρονήσεως» εἰς μέτρον ἡλικίας τελείας	ἀφικνεῖσθαι	σπεύδει. Ὅτι δ´ οὐ μόνον
[6, 14]	κληρονομία τῶν εἰς ἄνδρα τέλειον»	ἀφικνουμένων	κατ´ εἰκόνα τοῦ κυρίου, ἡ
[6, 18]	θεὸν διδάσκαλον μόγις εἰς ἔννοιαν	ἀφικνοῦνται	θεοῦ, τῆς χάριτος αὐτοῖς συλλαμβανούσης
[6, 15]	τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ παντοκράτορος θεοῦ	ἀφικοίμεθα	καὶ πῶς τιμῶντες τὸ θεῖον
[6, 12]	τὴν φύσιν τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα,	ἀφίστασθαι	τοῦ ἁμαρτάνειν αὐτοῦ κατὰ προηγούμενον
[6, 17]	ἐπαινῶν καὶ τὸ κάλλος θαυμάζων	ἀφιστῆται	τῶν λεγομένων καὶ τοῖς καταλειπομένοις
[6, 16]	ὡς ἐδύναντο, τὴν δύναμιν αὐτοῦ,	ἀφιστῶνται	δὲ τῆς τῶν γενητῶν εἰδωλολατρείας,
[6, 12]	ἁμαρτάνειν τοῖς πολλοῖς, ἐπαγγελία δὲ	ἀφορμὴ	τοῦ διώκειν ὑπακοήν, δι´ ἧς
[6, 15]	ἀχρείους εὐγενεῖς ποιεῖ καὶ τὰς	ἀφόρους	φορίμους γίνεσθαι βιάζεται τέχνῃ τῇ
[6, 14]	καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ, οἱ	ἄφρονες·	τὸν βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν
[6, 18]	τόπον λέγων (ἐπεὶ καὶ ἐν	Ἀχαΐᾳ	πεπλεονακέναι τὴν πίστιν αὐτός φησιν,
[6, 2]	τὰς αἱρέσεις διανεμομένων, ὡς μὴ	ἀχάριστοι	ἐλεγχθεῖεν, παρὰ Σωκράτους εἰληφέναι τὰ
[6, 5]	νεκρὰ νεκροῖς προσφέροντες ὡς θεοῖς	ἀχαριστοῦσι	τῷ θεῷ, διὰ τούτων ἀρνούμενοι
[6, 15]	Ὁ γάρ τοι ἐγκεντρισμὸς τὰς	ἀχρείους	εὐγενεῖς ποιεῖ καὶ τὰς ἀφόρους
[6, 10]	ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται. Τὴν πολλὴν δὲ	ἀχρηστίαν	παραιτητέον, ἀπασχολοῦσαν περὶ τὰ μηδὲν
[6, 13]	δόξης (δόξα γὰρ δόξης διαφέρει)	ἄχρις	ἂν εἰς τέλειον ἄνδρα« αὐξήσωσιν.
[6, 16]	ὅτε ἐγένετο» ἀόριστον ἐκφορὰν καὶ	ἄχρονον	μηνύει, τὸ δὲ ἡμέρᾳ ἐποίησεν
[6, 5]	ἀόρατος, ὃς τὰ πάντα ὁρᾷ,	ἀχώρητος,	ὃς τὰ πάντα χωρεῖ, ἀνεπιδεής,
[6, 16]	ἐξ ἑαυτῶν δύνασθαι, τὰ δὲ	ἄψυχα	καθάπαξ μὴ δύνασθαι σῴζειν ἢ
[6, 16]	θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, οὐκ ἂν	ἄωρος	ἐὼν μοῖραν ἔχοι θανάτου. πάλιν