Livre, Chap.
[6, 16]	τὸ ζῆτα, καὶ ἕβδομον τὸ	η>	Εἰσκλαπέντος δ´ οὐκ οἶδ´ ὅπως
[6, 11]	καὶ γεωμετρικοῦ καὶ ἁρμονικοῦ τοῦ	ηʹ	θʹ ιβʹ ὧν ἡ σύνθεσις
[6, 11]	γεννῶσι τοὺς ἑτερομήκεις, βʹ δʹ	ηʹ	ιʹ ιβʹ ιδʹ Κατ´ ἄλλο
[6, 7]	γενόμενος καὶ χάραγμα βασιλικὸν ἀναδεξάμενος,	ἤ,	ἐπεὶ καὶ Σολομὼν λέγει Γλῶσσαν
[6, 11]	τὴν πεντηκοστήν, καὶ τοὺς λʹ	ἤ,	ὡς ἔν τισι, δώδεκα τὸ
[6, 15]	καὶ κύριον ἄγων τὸν συνιέντα,	ἤ,	ὥς τινές φασι, λέξις δι´
[6, 8]	αὐτοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περιορίζεται τόποις	ἢ	ἀνθρώποις τισίν, οὐδὲ γὰρ μερικὴ
[6, 12]	πότερον τέλειος ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ	ἢ	ἀτελής· ἀλλ´ εἰ μὲν ἀτελής,
[6, 16]	ἄψυχα καθάπαξ μὴ δύνασθαι σῴζειν	ἢ	βλάπτειν· κἄν τις λέγῃ τὴν
[6, 16]	σφετεριζόμενος διὰ τέχνης ἤτοι πλαστικῆς	ἢ	γραφικῆς καὶ λέγων ἑαυτὸν ποιητὴν
[6, 17]	ὁπηνίκα ἂν ἢ διὰ παιδείας	ἢ	δι´ ἀρχῆς τινος καὶ διοικήσεως
[6, 17]	προνοίας ἀριδήλως δείκνυται, ὁπηνίκα ἂν	ἢ	διὰ παιδείας ἢ δι´ ἀρχῆς
[6, 6]	οὐδὲν ἕτερον εἰς Ἅιδου κατῆλθεν	ἢ	διὰ τὸ εὐαγγελίσασθαι, ὥσπερ κατῆλθεν,
[6, 9]	συνάσκησιν, ἡ συνάσκησις δὲ ἕξιν	ἢ	διάθεσιν, ἡ κατάστασις δὲ ἡ
[6, 8]	ἐπὶ καρδίαν ἀνέβη ἀνθρώπων» πρὶν	ἢ	διασαφῆσαι τὸν περὶ τούτων λόγον
[6, 11]	Πλὴν οὐδαμῶς τούτοις ἐνδιατριπτέον ἀλλ´	ἢ	εἰς μόνον τὸ ἀπ´ αὐτῶν
[6, 2]	ἀνθρώποις ὀφείλεται ἀποθανεῖν ἢ πρότερον	ἢ	εἰς ὕστερον, ὅ τε Δημοσθένης·
[6, 8]	πρότερον ἐμέμνηντο, καὶ ὃν πρὶν	ἢ	ἐκλαθέσθαι ἐγίνωσκον, τοῦτον παραπέμπονται. ἦν
[6, 17]	οὖσα οὐκ ἄλλο τί ἐστιν	ἢ	ἐπιστήμη τῶν θείων καὶ τῶν
[6, 15]	φασι τὸ προηγούμενον ἢ συνυπάρχον	ἢ	ἑπόμενον. Τῆς τοίνυν περὶ θεοῦ
[6, 4]	ὄγδοος ἐρωτηθείς, τί ἰσχυρότερον, ζωὴ	ἢ	θάνατος, ζωή, ἔφη, τοσαῦτα κακὰ
[6, 3]	ἀλλὰ καὶ κατά τινα δαιμόνων	ἢ	καὶ ἀγγέλων οὐκ ἀγαθῶν ὀργὴν
[6, 16]	ἤτοι θεοποιῶν τι τῶν γενητῶν	ἢ	καὶ ἀνειδωλοποιῶν τι τῶν μὴ
[6, 14]	γοῦν ἔτι μᾶλλον ἤτοι μηδέπω	ἢ	καὶ μηδ´ ὅλως τυγχάνων ὧν
[6, 11]	περιόδοις καιρῶν κυκλεῖται τὰ πάντα,	ἢ	καὶ τάχα τὴν ὠκεανῷ περιρρεομένην
[6, 8]	ἐξευτελίζοντες τὴν φωνὴν τὴν βαρβάρων	ἢ	καὶ ὑφορώμενοι τὸν ἐπηρτημένον τῷ
[6, 2]	ἑξῆς, ὁ Φανοκλῆς ἐν Ἔρωσιν	ἢ	Καλοῖς γράφει· Ἀλλὰ τὸ Μοιράων
[6, 4]	ἀπεκρίθη· καλῶς ζῆν βουλόμενοι αὐτὸν	ἢ	καλῶς ἀποθανεῖν. Ὁ δὲ πέμπτος
[6, 9]	εἴ πού τι φανείη πιθανὸν	ἢ	κατὰ λόγον Ἑλληνικὸν ἀναγκαστικόν, πρὸ
[6, 6]	αἰτίαν παρασχομένους κατὰ τὸ πιστεῦσαι	ἢ	μή, ἤτοι τῆς σωτηρίας ἢ
[6, 2]	μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλεύθερον,	ἢ	μηκέτ´ εἶναι τὸν καλῶς εὐδαίμονα.
[6, 12]	ἐξ αὐτῆς θηρῶμεν, ἐπειδὰν παρῇ,	ἢ	μόνον τὸ παρεῖναι αὐτὴν καὶ
[6, 6]	ὥσπερ κατῆλθεν, ἤτοι πάντας εὐηγγελίσατο	ἢ	μόνους Ἑβραίους. Εἰ μὲν οὖν
[6, 15]	οὐκ ἀπεκάλυψε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´	ἢ	ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὁ ἐν
[6, 17]	ἐστίν, διὰ τοὺς μὴ ἄλλως	ἢ	οὕτως ἀφεξομένους τῶν κακῶν. Ὁ
[6, 2]	νοεῖν ἐστίν τε καὶ εἶναι.	Ἢ	οὐχὶ καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Ἡμεῖς
[6, 8]	ἐπανακάμπτουσιν εἰς νόμον ἐκ πίστεως	{Ἢ}	πάλιν» φησὶ χρείαν ἔχετε τοῦ
[6, 18]	καὶ τετυφωμένοι τινὲς αὐτῶν αὐχοῦσιν,	ἢ	παρ´ ἑτέρων τῶν ὁμοίων. Ἀλλ´
[6, 2]	λόγον τοῖς ἀνθρώποις εὐτυχοῦντα ἀσφαλέστερα	ἢ	παρὰ δόξαν· καὶ κακοπραγίαν εἰώθασι
[6, 15]	Εἴπερ οὖν καὶ κατὰ Πλάτωνα	ἢ	παρὰ τοῦ θεοῦ ἢ παρὰ
[6, 15]	Πλάτωνα ἢ παρὰ τοῦ θεοῦ	ἢ	παρὰ τῶν ἐκγόνων τοῦ θεοῦ
[6, 16]	τοίνυν ἑαυτὸν φάμενος ἐπινενοηκέναι τι	ἢ	πεποιηκέναι τῶν πρὸς δημιουργίαν συντεινόντων
[6, 12]	εἶπεν· ὃ δέ, καὶ πρὶν	ἢ	ποιῆσαι, οἷον ἔσται, εἰδώς, τοῦτο
[6, 10]	λόγους ὁ διαγνῶναι τούτους δυνάμενος	{ἢ}	πρός τε τὸ ἐρωτᾶν ὀρθῶς
[6, 17]	πρὸς τὸ γενέσθαι σπουδαίους δίδοται	ἢ	πρὸς τὸ ὄντας χρῆσθαι τοῖς
[6, 2]	Πᾶσι μὲν ἀνθρώποις ὀφείλεται ἀποθανεῖν	ἢ	πρότερον ἢ εἰς ὕστερον, ὅ
[6, 15]	δ´ εἶναί φασι τὸ προηγούμενον	ἢ	συνυπάρχον ἢ ἑπόμενον. Τῆς τοίνυν
[6, 15]	παρατροπῆς παρὰ τὸ ὀρθὸν ἐμμέτρῳ	ἢ	σχεδίῳ φράσει γινομένης δείκνυται. Ἕστι
[6, 11]	εἰπεῖν, καὶ τὰ λοιπὰ ἄστρα	ἢ	τὰ γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι ἢ
[6, 11]	ἢ τὰ γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι	ἢ	τὰ διαλεκτικὰ καὶ τῶν ἄλλων
[6, 17]	διαφέρει δὲ τὸν θεὸν ζητεῖν	ἢ	τὰ περὶ θεοῦ. Καθόλου δὲ
[6, 4]	δεύτερος δέ, πότερον τὴν γῆν	ἢ	τὴν θάλασσαν μείζονα θηρία τρέφειν,
[6, 6]	κηρύγματος ἢ τὴν μετάνοιαν ἐνδείξωνται	ἢ	τὴν κόλασιν δικαίαν εἶναι, δι´
[6, 6]	αἱ ψυχαὶ ἀκούσασαι τοῦ κηρύγματος	ἢ	τὴν μετάνοιαν ἐνδείξωνται ἢ τὴν
[6, 4]	πότερον οἴεται τὴν ἡμέραν πρότερον	ἢ	τὴν νύκτα γεγονέναι, εἶπεν· ἡ
[6, 6]	ἢ μή, ἤτοι τῆς σωτηρίας	ἢ	τῆς κολάσεως μετασχεῖν. Οὐ γάρ
[6, 8]	ψυχῆς τῶν ὄντων ἤτοι τινὸς	ἢ	τινῶν, τελειωθεῖσα δὲ τῶν συμπάντων.
[6, 6]	τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον	ἢ	τὸν θάνατον αἱρούμεναι, καὶ ταῦτα
[6, 16]	ἤτοι ἀπρονόητον εἶναι τὸ πᾶν	ἢ	τὸν κόσμον ἀγένητον ἢ τῶν
[6, 12]	οὖν παῖδας μήτ´ αὖ γάμον	ἢ	τοὺς γονεῖς τῆς πρὸς τὸν
[6, 4]	οἴεται τοὺς ζῶντας εἶναι πλείονας	ἢ	τοὺς τεθνεῶτας, τοὺς ζῶντας ἔφη·
[6, 16]	πᾶν ἢ τὸν κόσμον ἀγένητον	ἢ	τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ διδασκαλίαν
[6, 2]	λέγοντος Ἐχθρὸν ἄνδρα ῥᾷον φυλάξασθαι	ἢ	φίλον ὁ μὲν Σοφοκλῆς ἐποίησεν
[6, 2]	ἄλλως πως βλάψειεν ἄν τις	ἢ	φίλος δοκῶν εἶναι. Καὶ μὴν
[6, 2]	γὰρ γένοιτ´ ἂν ἕλκος μεῖζον	ἢ	φίλος κακός; Ξενοφῶν δὲ εἴρηκεν·
[6, 9]	τὴν ἄκραν ἐγκαταλεγῆναι υἱοθεσίαν, ἡδοναῖς	ἢ	φόβοις περιπίπτειν καὶ περὶ τὴν
[6, 17]	θεοῦ, τὸ δὲ οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	φρόνησίς ἐστι, δύναμις ψυχῆς θεωρητικὴ
[6, 2]	δείξει ς´· ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν	ἢ	χρηστὸν ὄντα γνώσομαί σε ἤτοι
[6, 3]	ἀληθῆ ταῦτα εἶναι ἃ ἱστοροῦσιν	ἢ	ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδῆ μὲν οὐκ
[6, 17]	ὡς οὐδὲ τὸ φῶς σκότος	ἢ	ψύξεις τὸ πῦρ. Οὕτως ἔμπαλιν
[6, 9]	ἀγάπης φθάσας προείληφεν ὁ γνωστικός;	ἦ	γὰρ οὐχί, ἀποδημῶν πρὸς τὸν
[6, 15]	τῆς ἀληθείας κανόνα φιλοτέχνως ἐνδεικνύμενοι.	ἦ	γὰρ οὐχὶ καὶ ἐν τῇ
[6, 6]	οὐ διαφέρει, ἐάν τε νομικὸς	ᾖ	ἐάν τε Ἕλλην· οὐ γὰρ
[6, 9]	ἔχει λαβών. Κἂν τοῖς ἄλλοις	ᾖ	ἔτι κεκρυμμένα, ἤδη περὶ πάντων
[6, 16]	κλέπται εἰσί. Κἂν γεωργός τις	ᾖ	κἂν πατὴρ παιδίου, διάκονός ἐστι
[6, 8]	καθ´ ὁμοιότητα ἐνεργείας, κἂν ἄλλος	ᾖ	κατὰ τὸ ὑποκείμενον τῆς ἀποστασίας.
[6, 4]	κράτιστος ὤν, ἔφη, μὴ φοβερὸς	ᾖ.	Ὁ δὲ ἕβδομος ἐρωτηθείς, πῶς
[6, 14]	θεοῦ δικαιοσύνη καὶ δικαία ἐστὶν	ἡ	ἀγαθότης αὐτοῦ. Κἂν παύσωνται ἄρα
[6, 9]	ἐστιν ἔτι ὄρεξις τοῦ ἀγαπῶντος	ἡ	ἀγάπη, στερκτικὴ δὲ οἰκείωσις, εἰς
[6, 15]	καθάπερ ἤδη πρότερον ἐμηνύσαμεν. Αὐτίκα	ἡ	ἀγριέλαιος ἐγκεντρίζεται εἰς τὴν πιότητα
[6, 15]	καὶ ἡμέρῳ ἐγκαταφυτευθεὶς γνώσει, καθάπερ	ἡ	ἀγριέλαιος ἐγκεντρισθεῖσα τῷ ὄντως καλῷ
[6, 11]	Ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς, περιβεβλημένη πεποικιλμένοις.	Ἡ	ἀλήθεια δὲ διὰ τοῦ κυρίου.
[6, 17]	ἐπὶ μέρους ἀληθείας, καθ´ ὧν	ἡ	ἀλήθεια κατηγορεῖται, αὐτὴν δὲ τὴν
[6, 10]	τὴν ἀλήθειαν· ἀνίκητος γάρ, φησίν,	ἡ	ἀλήθεια, ψευδοδοξία δὲ καταλύεται. Αὐτίκα
[6, 1]	οὖν ὁ κύριος καὶ γνῶσις	ἡ	ἀληθής, εἰς ὃν μετετέθημεν. Λέγεται
[6, 7]	ἔχει τὰς λαβὰς ἡ φιλοσοφία	ἡ	ἀληθής. Κἂν ὁ νόμος εἰκὼν
[6, 16]	γνωστικοῦ ἡ ψευδὴς δόξα ὥσπερ	ἡ	ἀληθὴς οἰκεία τε καὶ σύζυγος.
[6, 16]	τῷ φαρμάκῳ χρωμένου, ὥσπερ οὐδ´	ἡ	ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος οὐδὲ
[6, 7]	ψυχῆς {πρώτης} πρῶτος οὗτός ἐστιν,	ἡ	ἀποχὴ τῶν κακῶν, ἥν τινες
[6, 7]	καὶ ἣ μὲν μία καὶ	ἡ	αὐτή, αἳ δὲ πολλαὶ καὶ
[6, 6]	οὖν; Οὐχὶ καὶ ἐν Ἅιδου	ἡ	αὐτὴ γέγονεν οἰκονομία; ἵνα κἀκεῖ
[6, 15]	βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν, δι´ ἣν	ἡ	ἀφθαρσία ἐπισυμβαίνει, Ἀφθαρσία δὲ ἐγγὺς
[6, 17]	βιαζόμεθα, ὅτι μάλιστα Βιαστῶν ἐστιν	ἡ	βασιλεία» ἐκ ζητήσεως καὶ μαθήσεως
[6, 11]	εὐαγγελίῳ παραβολὴν λέγουσαν· Ὁμοία ἐστὶν	ἡ	βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σαγήνην
[6, 11]	ἐκκλησίαν ὁ Δαβὶδ διαγράφει· Παρέστη	ἡ	βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν
[6, 16]	ὑπολάβωμεν, ἐπήγαγεν ἡ προφητεία· Αὕτη	ἡ	βίβλος γενέσεως καὶ τῶν ἐν
[6, 3]	ἡ κυριακὴ φωνὴ λόγος ἀσχημάτιστος·	ἡ	γὰρ τοῦ λόγου δύναμις, ῥῆμα
[6, 18]	προηγούμενα καὶ βελτίω αἱρήσεται μόνα.	Ἡ	γὰρ τῷ ὄντι ἐπιστήμη, ἥν
[6, 7]	ἴσασιν οὐδέν. Καὶ μὴν ὡς	ἡ	γεωμετρία περὶ μέτρα καὶ μεγέθη
[6, 11]	πυρὸς καθαιρομένων καὶ δοκιμαζομένων σύμβολον.	Ἡ	γεωμετρικὴ αὕτη παρέχεται ἀναλογία εἰς
[6, 17]	ἀνθρωπείων ἀγαθῶν. Τοῦ θεοῦ δὲ	ἡ	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»
[6, 11]	Ἑλλήνων ὄντων (τοῦ κυρίου δὲ	ἡ	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»
[6, 11]	πάντα φύει τε καὶ τελεσφορεῖ	ἡ	γῆ ταῖς τέσσαρσιν ὥραις οἰκειουμένη.
[6, 6]	μου ἡ καρδία καὶ ἠγαλλιάσατο	ἡ	γλῶσσά μου. Ἕτι δὲ καὶ
[6, 7]	ἡμῖν τὰ ὦτα, οὕτως ἐκείνοις	ἡ	γλῶττα. Οὐδ´ ἂν ὄργανά τις
[6, 16]	ζήτησις καὶ ἡ μάθησις καὶ	ἡ	γνῶσις. Ἀλλὰ γὰρ ἡ πάντων
[6, 7]	καὶ ἔσχεν καὶ ἕξει, παραλαμβάνει.	Ἡ	γνῶσις δὲ αὕτη {ἡ} κατὰ
[6, 1]	ἀίδιον καὶ μακαρίαν παραπεμπομένοις σωτηρίαν·	ἡ	γνῶσις δὲ ἡμῶν καὶ ὁ
[6, 12]	ἡ σωτηρία. Τελειότατον ἄρα ἀγαθὸν	ἡ	γνῶσις, δι´ αὑτὴν οὖσα αἱρετή,
[6, 8]	καὶ δημιουργὸς πάσης λογικῆς πράξεως	ἡ	γνῶσις εἴη ἄν, ὥστ´ ἂν
[6, 8]	τοῦ ὁρμῆσαι {κἀκ τοῦ μανθάνειν	ἡ	γνῶσις} ἕπεται δὲ τῇ ἐπιστήμῃ
[6, 7]	ἐδίδαξεν ἀποστόλους, σοφία εἴη ἂν	ἡ	γνῶσις, ἐπιστήμη οὖσα καὶ κατάληψις
[6, 1]	Λέγεται δὲ καὶ ἄλλως διττὴ	ἡ	γνῶσις, ἣ μὲν κοινῶς, ἡ
[6, 16]	ἡμέρας ἡ πρώτη σοφία καὶ	ἡ	γνῶσις ἡμῖν ἐλλάμπεται· τὸ γὰρ
[6, 8]	ἀποστόλοις σαφηνισθεῖσα· καὶ μή τι	ἡ	γνῶσις ἰδίωμα ψυχῆς τυγχάνει λογικῆς
[6, 15]	ἐν καταλήψει γενομένης, ὅπερ ἐστὶν	ἡ	γνῶσις. Καὶ αὕτη κυρίως εὕρεσίς
[6, 15]	περιέρχεται ζητοῦσα» (οὐ γὰρ πάντων	ἡ	γνῶσις» Καὶ ἐν ταῖς τρίβοις
[6, 7]	Εἰ δὲ τοῦτο, ἐκ μαθήσεως	ἡ	γνῶσις καὶ ἡ ἐπιστήμη. Μαθήσεως
[6, 9]	τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλ´ ἐπίκτητός ἐστιν	ἡ	γνῶσις καὶ προσοχῆς μὲν δεῖται
[6, 9]	ἀνάγκη, προσιέμενος· προηγουμένη γὰρ αὐτῷ	ἡ	γνῶσις. ~Κατ´ ἐπακολούθημα τοίνυν καὶ
[6, 15]	Καὶ αὕτη κυρίως εὕρεσίς ἐστιν	ἡ	γνῶσις, κατάληψις ζητήσεως ὑπάρχουσα. Σημεῖον
[6, 12]	Πρώτη γὰρ ὠφέλεια ἡ ἕξις	ἡ	γνωστική, ἡδονὰς ἀβλαβεῖς παρεχομένη καὶ
[6, 8]	φάναι (ἐνταῦθα γὰρ ἡ πίστις	ἡ	γνωστική) πάντων ἐπιστήμονα εἶναι καὶ
[6, 7]	τῇ γῇ, τουτέστιν ὅταν πολυτρόπως	ἡ	γνωστικὴ ψυχὴ ἁγιάζηται κατὰ τὴν
[6, 17]	τῶν προειρημένων δεδήλωται, φρονήσεως μετέχει.	Ἡ	γοῦν περὶ τῶν νοηθέντων λογικὴ
[6, 15]	τῆς ἀληθείας οὐδὲ αὐτὰ ἀδόκιμα.	Ἡ	γοῦν φιλοσοφία, πρόνοιαν καταγγέλλουσα καὶ
[6, 6]	ἄρκτον ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἔσεσθαι	ἡ	γραφή· βοῦς μὲν γὰρ εἴρηται
[6, 15]	τῷ καιρῷ ἐκείνῳ σιωπήσεται» λέγει	ἡ	γραφή, δηλονότι πρὸς τοὺς ἀναξίους
[6, 17]	ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις διδάσκουσα εἴρηκεν	ἡ	γραφή, δυνάμει θείᾳ καὶ ἰσχύι
[6, 12]	σύλληψις τοῦ Σαμουήλ. Αἴτησαι» φησὶν	ἡ	γραφή, Καὶ ποιήσω· ἐννοήθητι καὶ
[6, 6]	τοῖς ἐν Ἅιδου. Φησὶ γοῦν	ἡ	γραφή· Λέγει ὁ Ἅιδης τῇ
[6, 8]	ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν, ὅτι φησὶν	ἡ	γραφὴ μετασχηματίζεσθαι τὸν διάβολον εἰς
[6, 8]	ἃ ἁρμόζει λέγεσθαι. Λέγει γὰρ	ἡ	γραφή· Ὁ τὰ πολλὰ λέγων
[6, 3]	εἷς ἐστι θεός; πλήρης δὲ	ἡ	γραφὴ πᾶσα ἡ καθ´ ἡμᾶς
[6, 17]	σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Ταύτῃ φησὶν	ἡ	γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως» δεδόσθαι τοῖς
[6, 15]	ὀρθὰ ἐνώπιον τῶν συνιέντων» φησὶν	ἡ	γραφή, τουτέστι τῶν ὅσοι ὑπ´
[6, 12]	οὕτως μετατίθεται εἰς τὸν ἄνδρα	ἡ	γυνή, ἀθήλυντος ἐπ´ ἴσης καὶ
[6, 12]	δικαιοσύνης προτιμῶν. Ἀδελφὴ δὲ τούτῳ	ἡ	γυνὴ μετὰ τὴν παιδοποιίαν, ὡς
[6, 1]	καὶ δι´ αἰσθητηρίων ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν·	ἡ	δὲ ἐξαιρέτως ὀνομαζομένη γνῶσις ἀπὸ
[6, 12]	συγγενές τι ἔχομεν πρὸς αὐτήν·	ἡ	δὲ ἐπιτηδειότης φορὰ μέν ἐστι
[6, 12]	ὧν γνωρίζεται ἡ μὲν δεδοξασμένη,	ἡ	δὲ κατεγνωσμένη. Ναὶ μὴν καθάπερ
[6, 14]	ἀφικνουμένων κατ´ εἰκόνα τοῦ κυρίου,	ἡ	δὲ ὁμοίωσις οὐχ, ὥς τινες,
[6, 11]	φησιν· Τεχνῖτις δὲ σοφία κατεσκεύασεν·	ἡ	δὲ σή, πάτερ, διακυβερνᾷ πρόνοια.
[6, 16]	πῦρ. Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος οὐρανοῦ.	Ἡ	δὲ τῆς γῆς εἰκὼν περιέχει
[6, 11]	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως»	Ἡ	δὲ τράπεζα ἡ ἐν τῷ
[6, 16]	ἀριθμῶν συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἕξ,	ἡ	δὲ τῶν στοιχείων ἀκολουθία ἐπίσημον
[6, 16]	πλακὶ δημιουργία τοῦ κόσμου τυγχάνει.	Ἡ	δεκάλογος δὲ κατὰ μὲν οὐράνιον
[6, 16]	τῶν κτισμάτων παρῆλθεν. Καὶ ὅλως	ἡ	δεκάλογος διὰ τοῦ ἰῶτα στοιχείου
[6, 16]	παραδρομὴν ἐκκείσθω εἰς σαφήνειαν γνωστικὴν	ἡ	δεκάλογος. Καὶ ὅτι μὲν ἱερὰ
[6, 11]	ἀριθμὸς τριάς ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι,	ἡ	δεκὰς δὲ ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι.
[6, 16]	δεκάλογος. Καὶ ὅτι μὲν ἱερὰ	ἡ	δεκάς, παρέλκει λέγειν τὰ νῦν.
[6, 15]	δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς	ἡ	δεξιά σου» τουτέστιν ὁ κύριος.
[6, 6]	Ἰουδαίους μόνον εὐηγγελίσατο, οἷς ἔλειπεν	ἡ	διὰ τοῦ σωτῆρος ἐπίγνωσίς τε
[6, 15]	περὶ θεοῦ ζητήσεως εὕρεσις μὲν	ἡ	διὰ τοῦ υἱοῦ διδασκαλία, σημεῖον
[6, 10]	ἀνοδίαν καὶ πλάνην ἐμπίπτειν ἀναγκαῖον.	Ἡ	διαστολὴ δὲ τῶν τε ὀνομάτων
[6, 15]	καὶ οὐ θεωρητική, καθάπερ ἀμέλει	ἡ	δικαιοσύνη, ἀνθρωπίνη οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε
[6, 15]	καὶ τῆς πρὸς θεὸν ἀγάπης	ἡ	δικαιοσύνη. Διὰ πολλὰς τοίνυν αἰτίας
[6, 7]	μετὰ τὴν ἄλλοις νομιζομένην τελείωσιν	ἡ	δικαιοσύνη εἰς ἐνέργειαν εὐποιίας προβαίνει·
[6, 18]	γραφῆς· Ἐὰν μὴ πλεονάσῃ ὑμῶν	ἡ	δικαιοσύνη πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ
[6, 12]	διάνοιαν αὐτήν. Ὡς ἔοικεν οὖν	ἡ	δικαιοσύνη τετράγωνός ἐστι, πάντοθεν ἴση
[6, 7]	ἡ τῶν καλῶν διδασκαλία {καὶ}	ἡ	δικαιοῦσα καὶ εἰς τοῦτο χειραγωγοῦσά
[6, 16]	εἰς τὰ ἐπὶ μέρους διαδίδοται	ἡ	δραστικὴ ἐνέργεια. ~Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν,
[6, 17]	τῷ Σαμψὼν ἐν ταῖς θριξὶν	ἡ	δύναμις ἐδόθη, ἵνα καὶ τὰς
[6, 15]	ἐν τῇ ὁράσει τῷ Ἑρμᾷ	ἡ	δύναμις ἐν τῷ τύπῳ τῆς
[6, 6]	ἀλλαχόθι. Οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον	ἡ	δύναμις ἡ ἐνεργητικὴ φθάνει, πάντῃ
[6, 17]	τοὺς ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ τι {καὶ}	ἡ	δύναμις καὶ ἐντίθησι ταῖς φρεσὶν
[6, 15]	τοῦ θεοῦ, τὸ πρᾶγμα δὲ	ἡ	δύναμις τῆς πίστεως ἡ καὶ
[6, 16]	οὕτως ἑπώμεθα, ἕκτη μὲν γίνεται	ἡ	ἑβδομάς, ἑβδόμη δὲ ἡ ὀγδοάς·
[6, 16]	κυρίως εἶναι σάββατον, ἐργάτις δὲ	ἡ	ἑβδομάς· ἥ τε γὰρ κοσμογονία
[6, 16]	ἑβδομὰς εἶναι κυρίως, ἑξὰς δὲ	ἡ	ἑβδομὰς κατά γε τὸ ἐμφανές,
[6, 16]	πάλιν ἐν ταῖς νόσοις κρίσιμος	ἡ	ἑβδόμη καὶ ἡ τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´
[6, 16]	δὲ ἡμεῖς οἱ σαρκοφοροῦντες δεόμεθα.	Ἡ	ἑβδόμη τοίνυν ἡμέρα ἀνάπαυσις κηρύσσεται,
[6, 15]	οὖν καὶ ἄλλας τινὰς ἰδιότητας	ἡ	Ἑβραίων διάλεκτος, καθάπερ καὶ ἑκάστη
[6, 15]	Λαμβάνει τοίνυν τροφὴν μὲν πλείονα	ἡ	ἐγκεντρισθεῖσα ἐλαία διὰ τὸ ἀγρίαν
[6, 6]	δικαίοις οὐχ ἡ πίστις μόνον	ἡ	εἰς τὸν κύριον, ἀλλὰ καὶ
[6, 14]	καὶ ἀνεπιλήπτως βεβιωκόσιν, οἷς μόνον	ἡ	εἰς τὸν κύριον ὑπελείπετο πίστις.
[6, 16]	τιμίων· οὐδ´ ἂν φωνῇ δεδήλωτο	ἡ	ἑκάστου γένεσις ἀθρόως πεποιῆσθαι λεχθείσης
[6, 14]	αἴτιον· ἀσεβὴς γὰρ καὶ ἥδε	ἡ	ἔκδοσις, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν εἶναι
[6, 16]	γεγόναμεν, οὐδ´, ὡς ἕτεροι ἐκδεδώκασιν,	ἡ	ἐκκλησία, ἀλλ´ ἡ θεία γνῶσις
[6, 16]	ἀνάπαυσιν ἀπολαβεῖν. Τοιοῦτόν τι καὶ	ἡ	ἕκτη ὥρα τῆς σωτηρίου οἰκονομίας
[6, 9]	τοῦτο ἀστάτου τοῦ ἡγεμονικοῦ γινομένου,	ἡ	ἑκτικὴ δύναμις οὐ σῴζεται. Ὃ
[6, 8]	Βαρνάβας ἐπιφέρει· Πολλῶν πυλῶν ἀνεῳγυιῶν	ἡ	ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἐστὶν ἡ
[6, 1]	ἡ γνῶσις, ἣ μὲν κοινῶς,	ἡ	ἐν πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμοίως σύνεσίς
[6, 11]	τῆς πίστεως» Ἡ δὲ τράπεζα	ἡ	ἐν τῷ ναῷ πηχῶν ἐγεγόνει
[6, 8]	ἡ ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἐστὶν	ἡ	ἐν Χριστῷ, ἐν ᾗ μακάριοι
[6, 17]	ἡγεμονικοὶ καὶ παιδευτικοί, δι´ ὧν	ἡ	ἐνέργεια τῆς προνοίας ἀριδήλως δείκνυται,
[6, 6]	γὰρ ἐνταῦθα μόνον ἡ δύναμις	ἡ	ἐνεργητικὴ φθάνει, πάντῃ δέ ἐστι
[6, 13]	ἑνότητα τῆς πίστεως» καταντῶσιν, καὶ	ἡ	ἐξ ἀμφοῖν ἐκλογὴ μία. Καὶ
[6, 16]	δέ, διὰ γενέσεως, ἣν ἐδήλωσεν	ἡ	ἑξάς, ἐπίσημος, ὀγδοὰς ὑπάρχων φανῇ,
[6, 12]	γινώσκειν ἀσπαζόμενοι. Πρώτη γὰρ ὠφέλεια	ἡ	ἕξις ἡ γνωστική, ἡδονὰς ἀβλαβεῖς
[6, 12]	ἀδιαστάτου, θεοφορούσης καὶ θεοφορουμένης. Ἐνταῦθα	ἡ	ἐξομοίωσις ἡ πρὸς τὸν σωτῆρα
[6, 15]	διατμηθέντων γὰρ αὐτοῖς τῶν δογμάτων	ἡ	ἐπίγνωσις τῆς ἀληθείας ἐγγίνεται· ὣς
[6, 17]	καὶ μάλιστα τούτοις σύνεστι προσεχεστέρα	ἡ	ἐπισκοπή, ὅσοι διαπρεπεῖς τὰς φύσεις
[6, 7]	ἐκ μαθήσεως ἡ γνῶσις καὶ	ἡ	ἐπιστήμη. Μαθήσεως δ´ οὔσης ζητεῖν
[6, 15]	κτῆσις, ἀλλὰ καὶ ὧν τυγχάνει	ἡ	ἐπιστήμη οἰκεία, μηδὲ τούτοις ἀθρόαν
[6, 18]	εὐεργετεῖν δύνασθαι, οὐκ ἔσεσθε βασιλικοί.	Ἡ	ἐπίτασις γὰρ τῆς κατὰ τὸν
[6, 7]	εὐποιίας προβαίνει· καὶ ὅτῳ δὴ	ἡ	ἐπίτασις τῆς δικαιοσύνης εἰς ἀγαθοποιίαν
[6, 14]	τὸ ἀνθρώπειον (ἄθεος γὰρ ἥδε	ἡ	ἐπιφορά) οὐδὲ μὴν ἡ κατ´
[6, 17]	ὑγεία διὰ τῆς ἰατρικῆς καὶ	ἡ	εὐεξία διὰ τῆς ἀλειπτικῆς καὶ
[6, 8]	αἰῶνος, οὐδὲ μὴν ἤρξατό ποτε	ἡ	εὐεργεσία αὐτοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περιορίζεται
[6, 8]	ἀνθρώποις τισίν, οὐδὲ γὰρ μερικὴ	ἡ	εὐποιία αὐτοῦ. Ἀνοίξατέ μοι πύλας
[6, 15]	τινων σημείων ἀνευρίσκουσα τὸ ὑποκείμενον,	ἡ	εὕρεσις δὲ πέρας καὶ ἀνάπαυσις
[6, 14]	ἁλῶ, καλὰ πράσσων. αὕτη δὲ	ἡ	εὐσυνειδησία τὸ ὅσιον τὸ πρὸς
[6, 1]	συμφέρον καὶ ὠφέλιμον μετὰ ἱδρῶτος	ἡ	ζήτησις γενήσεται· οὐ γὰρ μόνον
[6, 16]	ἡγεμονικὸν ἔχει δύναμιν, περὶ ἣν	ἡ	ζήτησις καὶ ἡ μάθησις καὶ
[6, 16]	ὅν φησιν ὁ Δαβίδ· Αὕτη	ἡ	ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ κύριος·
[6, 16]	ἕτεροι ἐκδεδώκασιν, ἡ ἐκκλησία, ἀλλ´	ἡ	θεία γνῶσις καὶ ἡ σοφία,
[6, 16]	ἡγῆται τὸ ῥῆμα κυρίου, ἐπείπερ	ἡ	θεία δύναμις ἐπικεκρυμμένως πάντα ἐνεργεῖν
[6, 17]	ἀγγέλων· καὶ δι´ ἀγγέλων γὰρ	ἡ	θεία δύναμις παρέχει τὰ ἀγαθά,
[6, 17]	κυρίου ὠφέληται. Οὕτως οὖν καὶ	ἡ	θεόθεν διατείνουσα εἰς ἀνθρώπους ὠφέλεια
[6, 7]	εἰ ἔστι τέλος τοῦ σοφοῦ	ἡ	θεωρία, ὀρέγεται μὲν ὁ {μὲν}
[6, 4]	Αἰγύπτιοι· αὐτίκα τοῦτο ἐμφαίνει μάλιστα	ἡ	ἱεροπρεπὴς αὐτῶν θρῃσκεία. Πρῶτος μὲν
[6, 11]	δὲ ὀκτώ, κύβος ὁ πρῶτος,	ἡ	ἰσότης ἐν ἁπάσαις ταῖς διαστάσεσι,
[6, 3]	πλήρης δὲ ἡ γραφὴ πᾶσα	ἡ	καθ´ ἡμᾶς κατὰ τὰς τῶν
[6, 17]	παρουσίας, ἐντεῦθεν δὲ ἡ κλῆσις	ἡ	καθολική, εἰς περιούσιον δικαιοσύνης λαὸν
[6, 15]	δὲ ἡ δύναμις τῆς πίστεως	ἡ	καὶ παντὸς οὑτινοσοῦν ἐναντιουμένου καὶ
[6, 17]	ψύξεις τὸ πῦρ. Οὕτως ἔμπαλιν	ἡ	κακία οὐκ ἄν τι ἐνάρετον
[6, 2]	ποιεῖ· Νικᾷ δὲ χρεία μ´	ἡ	κακῶς τε ὀλουμένη γαστήρ, ἀφ´
[6, 6]	τε καὶ σωθησόμενος) Ηὐφράνθη μου	ἡ	καρδία καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά
[6, 14]	ἥδε ἡ ἐπιφορά) οὐδὲ μὴν	ἡ	κατ´ ἀρετήν, ἡ πρὸς τὸ
[6, 7]	παραλαμβάνει. Ἡ γνῶσις δὲ αὕτη	{ἡ}	κατὰ διαδοχὰς εἰς ὀλίγους ἐκ
[6, 16]	σοφίαν λέγει, ἧς ἡ μέθεξις	(ἡ	κατὰ δύναμιν, οὐ κατ´ οὐσίαν
[6, 11]	ἰσότητος μὲν τοῦ ξδʹ ὧν	ἡ	κατὰ μέρος σύνθεσις τετραγώνους γεννᾷ,
[6, 15]	ἡ τοῦ βίου διεξαγωγὴ καὶ	ἡ	κατὰ τὰς διαθήκας πολυειδία. Αὐτίκα
[6, 12]	ἀρετὴν πράξεσι πλεονασμός, πενία δὲ	ἡ	κατὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας ἀπορία.
[6, 3]	φῶς τὸ ἀπρόσιτον. Τοιαύτη γὰρ	ἡ	κατὰ τὴν γραφὴν ἀλληγορία. Πλὴν
[6, 15]	παραδιδόντες· παραθήκη γὰρ ἀποδιδομένη θεῷ	ἡ	κατὰ τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν
[6, 14]	δὲ ὁμοίωσις οὐχ, ὥς τινες,	ἡ	κατὰ τὸ σχῆμα τὸ ἀνθρώπειον
[6, 15]	τούτοις ἀθρόαν δίδοσθαι τὴν θεωρίαν	ἡ	κατὰ τὸν Μωυσέα ἱστορία διδάσκει,
[6, 11]	ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ δὲ μουσικὴ ἀποπτυστέα	ἡ	κατακλῶσα τὰς ψυχὰς καὶ εἰς
[6, 16]	ἐνέργειαν φανεροῦνται· ἐξ ἀμφοῖν γὰρ	ἡ	κατάληψις. Πάλιν τε αὖ ὡς
[6, 11]	ὑποδείγματος· γεωμετρίας δὲ ἔστω μαρτύριον	ἡ	κατασκευαζομένη σκηνὴ καὶ τεκταινομένη κιβωτός,
[6, 9]	συνάσκησις δὲ ἕξιν ἢ διάθεσιν,	ἡ	κατάστασις δὲ ἡ τοιάδε ἀπάθειαν
[6, 16]	Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος γῆς. Καὶ	ἡ	κιβωτὸς δὲ ἡ ταῦτα περιειληφυῖα
[6, 11]	πλατείας βάσεως ἀποξυνομένη πυραμίδος τρόπον,	ἡ	κιβωτός, τῶν διὰ πυρὸς καθαιρομένων
[6, 9]	γνωστικῇ ἀγάπῃ, δι´ ἣν καὶ	ἡ	κληρονομία καὶ ἡ παντελὴς ἕπεται
[6, 17]	μέχρι τῆς παρουσίας, ἐντεῦθεν δὲ	ἡ	κλῆσις ἡ καθολική, εἰς περιούσιον
[6, 12]	διὰ ταύτης ἀκολουθοῦντα καλά. Καὶ	ἡ	κόλασις τῷ μὲν κολαζομένῳ διορθώσεως
[6, 11]	ὥραν θέρους τοῦ πυροῦ μᾶλλον	ἡ	κριθή. Τὴν δὲ ἀνὰ τὸν
[6, 16]	δύναμις νοεῖται θεοῦ, δι´ ἧς	ἡ	κτίσις τελειοῦται οὐρανοῦ καὶ γῆς,
[6, 3]	ὁμοίωμα οὐκ εἴδετε. ὁρᾷς, ὅπως	ἡ	κυριακὴ φωνὴ λόγος ἀσχημάτιστος· ἡ
[6, 3]	ἄνευ ὀργάνων ἐμπνεόμενος; ἐκείνη γὰρ	ἡ	λεγομένη κατάβασις ἐπὶ τὸ ὄρος
[6, 17]	τὸ ἐπιβάλλον ἀποδιδόναι. Ὡς γὰρ	ἡ	λύρα μόνου τοῦ κιθαριστοῦ καὶ
[6, 9]	μὲν δεῖται κατὰ τὰς ἀρχὰς	ἡ	μάθησις αὐτῆς ἐκθρέψεώς τε καὶ
[6, 16]	περὶ ἣν ἡ ζήτησις καὶ	ἡ	μάθησις καὶ ἡ γνῶσις. Ἀλλὰ
[6, 12]	τοὐναντίον ἀπετράπησαν. Πολὺ δὲ μᾶλλον	ἡ	μεγέθει πασῶν μαθήσεων καὶ ἀληθείᾳ
[6, 16]	γεγονέναι τὴν σοφίαν λέγει, ἧς	ἡ	μέθεξις (ἡ κατὰ δύναμιν, οὐ
[6, 15]	συνίσταται δι´ ἀγάπην γνώσεως, καὶ	ἡ	μὲν ἀγάπη τήρησις τῶν εἰς
[6, 9]	τέλειον ἀπὸ παντὸς ψυχικοῦ πάθους·	ἡ	μὲν γὰρ γνῶσις συνάσκησιν, ἡ
[6, 8]	πρᾶξαι βούλεται, μανθάνει πρότερον) καὶ	ἡ	μὲν γνῶσις ἐκ τοῦ μαθεῖν,
[6, 12]	χαρακτηριστικαὶ ποιότητες, ἀφ´ ὧν γνωρίζεται	ἡ	μὲν δεδοξασμένη, ἡ δὲ κατεγνωσμένη.
[6, 15]	γνῶσιν εἰς εὕρεσιν. Ἕστιν δὲ	ἡ	μὲν ζήτησις ὁρμὴ ἐπὶ τὸ
[6, 16]	ὁ λόγος παρεισῆλθε· κινδυνεύει γὰρ	ἡ	μὲν ὀγδοὰς ἑβδομὰς εἶναι κυρίως,
[6, 8]	ἰδιότης ψυχῆς· τῷ ὄντι γὰρ	ἡ	μὲν ὁρμὴ καθάπερ γνῶσίς ἐστιν
[6, 16]	αἳ δὲ κατ´ ἐνέργειαν. Καὶ	ἡ	μὲν πρώτη τῆς δεκαλόγου ἐντολὴ
[6, 14]	ἑξήκοντα καὶ ὁ ἑκατόν. Καὶ	ἡ	μὲν τελεία κληρονομία τῶν εἰς
[6, 8]	διὸ καὶ στοιχειωτική τίς ἐστιν	ἡ	μερικὴ αὕτη φιλοσοφία, τῆς τελείας
[6, 1]	ἀγαθὴν ἐκ βίου τοῦ παλαιοῦ·	ἡ	μεταβολὴ δὲ τῆς φυτείας εἰς
[6, 12]	μὴ ποιητέον συνίστησιν. Ὅθεν καὶ	ἡ	μετάνοια δισσή· ἣ μὲν κοινὴ
[6, 2]	Καὶ ταλαιπωροίη τὸ σῶμα καὶ	ἡ	μήτηρ τοῦ παιδίου τοῦ μέλλοντος
[6, 11]	χορὸς δὲ ἀναύδων ἰχθύων ἐπερρόθει,	ἡ	μοῦσα ἡ τραγικὴ εἴρηκέν που.
[6, 16]	δέκα τισὶν ἀνθρωπείοις μέρεσι προστάσσειν	ἡ	νομοθεσία φαίνεται. Τῇ τε ὁράσει
[6, 4]	ἢ τὴν νύκτα γεγονέναι, εἶπεν·	ἡ	νὺξ ἡμέρᾳ μιᾷ· τῶν γὰρ
[6, 16]	γίνεται ἡ ἑβδομάς, ἑβδόμη δὲ	ἡ	ὀγδοάς· διὸ καὶ ἐν τῇ
[6, 7]	ἔφαγον. Ἡ φιλαυτία δὲ καὶ	ἡ	οἴησις αὐτῷ γῆ ἐστι καὶ
[6, 15]	ἐνεργείας παριστάνουσα. Ἤδη δὲ καὶ	ἡ	οἰκονομία πᾶσα ἡ περὶ τὸν
[6, 15]	εὑρίσκεται πρόσωπόν τε καὶ πρᾶγμα,	ἡ	ὄντως ἀλήθεια παρ´ ἡμῖν δείκνυται
[6, 8]	γνῶσις} ἕπεται δὲ τῇ ἐπιστήμῃ	ἡ	ὁρμὴ μεθ´ ἣν ἡ πρᾶξις,
[6, 8]	τε καὶ ὁρμή. Εὑρίσκεται δ´	ἡ	ὁρμὴ μετά τινα συγκατάθεσιν κίνησις
[6, 16]	μήτηρ δὲ οὐχ, ὥς τινες,	ἡ	οὐσία ἐξ ἧς γεγόναμεν, οὐδ´,
[6, 15]	κατ´ ἐρώτησιν καὶ ἀπόκρισιν· Καὶ	ἡ	παιδεία κυρίου ἀνοίγει μου τὸ
[6, 15]	λέγεται, καὶ ὡς ἕτερον αὐτῆς	ἡ	παιδεία» λόγοι» τε αὖ φρονήσεως»
[6, 9]	ἣν καὶ ἡ κληρονομία καὶ	ἡ	παντελὴς ἕπεται ἀποκατάστασις, βεβαιοῦντος δι´
[6, 16]	καὶ ἡ γνῶσις. Ἀλλὰ γὰρ	ἡ	πάντων ἀναφορὰ εἰς ἓν συντέτακται
[6, 18]	τὰ τοῦ πνεύματος» Μόνη τοίνυν	ἡ	παρ´ ἡμῖν θεοδίδακτός ἐστι σοφία,
[6, 11]	καὶ τὰς τέσσαρας ἀρετὰς ἄντικρυς	ἡ	παρ´ ἡμῖν σοφία ὧδέ πως
[6, 15]	κέχρηται τῇ γραφῇ· τοιοῦτον γὰρ	ἡ	παραβολή, λόγος ἀπό τινος οὐ
[6, 15]	δ´ οὖν εἶδος τῆς προφητείας	ἡ	Παροιμία» κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν
[6, 16]	αἱ γενικώταται κινήσεις, καθ´ ἃς	ἡ	πᾶσα γένεσις φέρεται, ἄνω κάτω,
[6, 14]	ναῷ τοῦ θεοῦ, ὅς ἐστιν	ἡ	πᾶσα ἐκκλησία, ἀπολείπει δὲ ἐννοεῖν
[6, 16]	τὸν δέκατον ἀριθμόν, δι´ ὧν	ἡ	πᾶσα ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτελεῖται.
[6, 9]	ἔργων ἔφεσιν λάβοι. Εἰ γοῦν	ἡ	πᾶσα οἰκείωσις ἡ πρὸς τὰ
[6, 15]	δὲ καὶ ἡ οἰκονομία πᾶσα	ἡ	περὶ τὸν κύριον προφητευθεῖσα παραβολὴ
[6, 8]	τῆς γνώσεως. Γίνεται τοίνυν αὕτη	ἡ	πίστις ἀπόδειξις βεβαία, ἐπεὶ τοῖς
[6, 6]	γὰρ κατὰ νόμον δικαίοις ἔλειπεν	ἡ	πίστις, διὸ καὶ τούτους ἰώμενος
[6, 8]	γὰρ τολμῶμεν φάναι (ἐνταῦθα γὰρ	ἡ	πίστις ἡ γνωστική) πάντων ἐπιστήμονα
[6, 6]	δὲ κατὰ φιλοσοφίαν δικαίοις οὐχ	ἡ	πίστις μόνον ἡ εἰς τὸν
[6, 10]	δὲ τοιαύτη παρ´ αὐτοῖς ἐστιν	ἡ	πίστις (οὐ γὰρ ἂν γνῶσιν
[6, 14]	καὶ ἀντακολουθίᾳ. Ὥστε ὅταν ἀκούσωμεν	Ἡ	πίστις σου σέσωκέν σε» οὐχ
[6, 6]	τούτους ἰώμενος ὁ κύριος ἔλεγεν·	Ἡ	πίστις σου σέσωκέν σε τοῖς
[6, 16]	τε καὶ ποσίν· αὕτη γὰρ	ἡ	πλάσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπεισκρίνεται δὲ
[6, 8]	ἐπιστήμῃ ἡ ὁρμὴ μεθ´ ἣν	ἡ	πρᾶξις, ἀρχὴ καὶ δημιουργὸς πάσης
[6, 17]	δυνάμεως ἐννοήσῃ δίδοσθαι. Αὐτίκα, φησίν,	ἡ	πρόνοια ἄνωθεν ἐκ τῶν προηγουμένων
[6, 9]	Εἰ γοῦν ἡ πᾶσα οἰκείωσις	ἡ	πρὸς τὰ καλὰ μετ´ ὀρέξεως
[6, 15]	στοιχείων τάξιν ἔχουσαν, διὸ καὶ	ἡ	πρὸς τὸ γράμμα ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται·
[6, 14]	οὐδὲ μὴν ἡ κατ´ ἀρετήν,	ἡ	πρὸς τὸ πρῶτον αἴτιον· ἀσεβὴς
[6, 12]	καὶ θεοφορουμένης. Ἐνταῦθα ἡ ἐξομοίωσις	ἡ	πρὸς τὸν σωτῆρα θεὸν ἀνακύπτει
[6, 15]	αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν» καὶ	ἡ	προφητεία ἄρα καὶ ὁ νόμος
[6, 16]	ποιεῖν τὸν θεὸν ὑπολάβωμεν, ἐπήγαγεν	ἡ	προφητεία· Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως
[6, 15]	οὔτι γε ἐκείναις ταῖς διαλέκτοις	ἡ	προφητεία γνώριμος καθίσταται· ταῖς μὲν
[6, 15]	ἐν τῷ λόγῳ εὐχρηστίας χάριν.	Ἡ	προφητεία δὲ οὐδ´ ὅλως τοὺς
[6, 18]	πόρρωθεν προμελετᾷ ὁ νόμος καὶ	ἡ	προφητεία, ἔπειτα δὲ ὁ πρόδρομος
[6, 15]	διασαφοῦντες τὰς γραφάς· οὔτε γὰρ	ἡ	προφητεία οὔτε ὁ σωτὴρ αὐτὸς
[6, 15]	μυστικὴν διδασκαλίαν. Εἰκότως ἄρα κηρύσσουσα	ἡ	προφητεία τὸν κύριον, ὡς μὴ
[6, 8]	λοιποὶ ἀπόστολοι. Γνώσεως γὰρ πλήρης	ἡ	προφητεία, ὡς ἂν παρὰ κυρίου
[6, 2]	Πλάτωνος εἰπόντος Παντὸς γὰρ φυτοῦ	ἡ	πρώτη βλάστη, καλῶς ὁρμηθεῖσα πρὸς
[6, 16]	κληρονομεῖται. Ἐκ ταύτης τῆς ἡμέρας	ἡ	πρώτη σοφία καὶ ἡ γνῶσις
[6, 15]	ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ τὴν ἄμπελον	ἡ	πτελέα εἰς ὕψος ἀνάγουσα εὐκαρπεῖν
[6, 8]	εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ. Αὕτη	ἡ	πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται
[6, 16]	πνεύματι, ἀλλὰ ἄρξεις αὐτοῦ, ἐπεὶ	Ἡ	σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος»
[6, 16]	ἡγεμονικῷ τῷ τε ὑποκειμένῳ, ἐπεὶ	Ἡ	σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος
[6, 15]	ἀληθὲς αὐτὸ ἐκεῖνο, ὃ πέπονθεν	ἡ	σάρξ, ἣν ἀνείληφεν ὁ κύριος,
[6, 6]	γλῶσσά μου. Ἕτι δὲ καὶ	ἡ	σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι,
[6, 16]	αἱ γεωργίαι καὶ ναυτιλίαι συμπεραιοῦνται,	ἡ	σελήνη τε δι´ ἑπτὰ ἡμερῶν
[6, 12]	δὲ καὶ ἐνεργοῦντα. Οὐ γὰρ	ἡ	σκέπη μόνη τῆς παντευχίας καὶ
[6, 14]	οἷα περὶ τῶν γνωστικῶν διαλέγεται	ἡ	σοφία. Ἀναλόγως ἄρα καὶ αἱ
[6, 15]	φησί· Λαμπρὰ καὶ ἀμάραντός ἐστιν	ἡ	σοφία καὶ εὐχερῶς θεωρεῖται ὑπὸ
[6, 16]	ἀλλ´ ἡ θεία γνῶσις καὶ	ἡ	σοφία, ὥς φησι Σολομών, μητέρα
[6, 12]	ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ τοῖς ἐρίοις	ἡ	στῦψις τῆς βαφῆς ἐμμείνασα τὴν
[6, 15]	δὲ ἐκκλησιαστικὸς ἡ συνῳδία καὶ	ἡ	συμφωνία νόμου τε καὶ προφητῶν
[6, 9]	ἡ μὲν γὰρ γνῶσις συνάσκησιν,	ἡ	συνάσκησις δὲ ἕξιν ἢ διάθεσιν,
[6, 17]	τὴν ἀνθρωπίνην. θεόθεν δὲ καὶ	ἡ	σύνεσις. Αὐτίκα τῇ τοῦ θεοῦ
[6, 11]	τοῦ ηʹ θʹ ιβʹ ὧν	ἡ	σύνθεσις γεννᾷ τὸν λεʹ ἐν
[6, 11]	τοῦ θʹ ιβʹ ιηʹ ὧν	ἡ	σύνθεσις γεννᾷ τὸν μεʹ καὶ
[6, 15]	ἐκδεχόμενοι διασῴζουσι· κανὼν δὲ ἐκκλησιαστικὸς	ἡ	συνῳδία καὶ ἡ συμφωνία νόμου
[6, 15]	δ´ ἡμᾶς εὐάρεστον αὐτῷ, καὶ	ἡ	σωτηρία διά τε εὐπραγίας διά
[6, 12]	τοῦ διώκειν ὑπακοήν, δι´ ἧς	ἡ	σωτηρία. Τελειότατον ἄρα ἀγαθὸν ἡ
[6, 13]	μὲν γὰρ τῷ ὄντι διαθήκη	ἡ	σωτήριος ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἰς
[6, 15]	ἐστιν θεία καὶ γνῶσις ἑαυτῆς·	ἡ	σωφροσύνη δὲ οἷον ἀτελὴς φρόνησις,
[6, 16]	γῆς. Καὶ ἡ κιβωτὸς δὲ	ἡ	ταῦτα περιειληφυῖα ἡ τῶν θείων
[6, 7]	πιστοῦ, Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος,	ἡ	τελείωσις αὕτη· τοῦ δὲ γνωστικοῦ
[6, 7]	δικαιοσύνης εἰς ἀγαθοποιίαν ἐπιδέδωκεν, τούτῳ	ἡ	τελείωσις ἐν ἀμεταβόλῳ ἕξει εὐποιίας
[6, 16]	νόσοις κρίσιμος ἡ ἑβδόμη καὶ	ἡ	τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´ ἃς ἡ φύσις
[6, 17]	ὑελοῦ σκεύους πλήρους ὕδατος μεθοδεύει	ἡ	τέχνη εἰς πῦρ, οὕτω καὶ
[6, 15]	τῶν εἰς γνῶσιν ἀναγουσῶν ἐντολῶν,	ἡ	τήρησις δὲ αὐτῶν βεβαίωσις τῶν
[6, 15]	τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς οὕτως δύσκολος	ἡ	τῆς ἀληθείας κτῆσις, ἀλλὰ καὶ
[6, 15]	διδάξαντος τοῦ σωτῆρος τοὺς ἀποστόλους	ἡ	τῆς ἐγγράφου ἄγραφος ἤδη καὶ
[6, 8]	ἂν εἰκότως ταύτῃ μόνῃ χαρακτηρίζοιτο	ἡ	τῆς λογικῆς ἰδιότης ψυχῆς· τῷ
[6, 9]	ἢ διάθεσιν, ἡ κατάστασις δὲ	ἡ	τοιάδε ἀπάθειαν ἐργάζεται, οὐ μετριοπάθειαν·
[6, 14]	τοῦ θεοῦ κατ´ οὐδένα καιρὸν	ἡ	τοιάδε ψυχή. Εἰκότως οὖν εἴρηται·
[6, 11]	τὸ διάτονον, ὥς φησιν Ἀριστόξενος.	Ἡ	τοίνυν ἁρμονία τοῦ βαρβάρου ψαλτηρίου,
[6, 15]	φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι δὲ	ἡ	τοῦ βίου διεξαγωγὴ καὶ ἡ
[6, 14]	εἰσὶ τῷ πιστῷ. Ἀγαθὴ γὰρ	ἡ	τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη καὶ δικαία
[6, 11]	ἀναύδων ἰχθύων ἐπερρόθει, ἡ μοῦσα	ἡ	τραγικὴ εἴρηκέν που. Κἀμὲ δεῖ
[6, 11]	οἰκειουμένη. Γῆς δ´, οἶμαι, εἰκόνα	ἡ	τράπεζα δηλοῖ, τέσσαρσιν ἐπερειδομένη ποσί,
[6, 10]	τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης ἀληθείας,	ἡ	τῷ ὄντι ἀλήθεια, ὥσπερ ἥλιος
[6, 17]	τῇ τοῦ θεοῦ βουλήσει μάλιστα	ἡ	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν προαίρεσις ὑπακούει.
[6, 1]	ποικίλως ἀνθοῦντα κἀν τῷ παραδείσῳ	ἡ	τῶν ἀκροδρύων φυτεία οὐ κατὰ
[6, 12]	σκέπη μόνη τῆς παντευχίας καὶ	ἡ	τῶν ἁμαρτημάτων ἀποχὴ ἱκανὴ πρὸς
[6, 16]	κιβωτὸς δὲ ἡ ταῦτα περιειληφυῖα	ἡ	τῶν θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων
[6, 17]	γὰρ τῶν ἀγαθῶν χρῆσιν ἀνδρῶν	ἡ	τῶν θεοδωρήτων δύναμις πέφυκεν. Ἀλλὰ
[6, 7]	οὕτως καὶ ἐπὶ τὸν κύριον	ἡ	τῶν καλῶν διδασκαλία {καὶ} ἡ
[6, 1]	διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες ἀναμίξ,	ἡ	τῶν Στρωματέων ἡμῖν ὑποτύπωσις λειμῶνος
[6, 17]	θεόθεν τὴν ἔναυσιν εἰληφότα. Αὐτίκα	ἡ	ὑγεία διὰ τῆς ἰατρικῆς καὶ
[6, 6]	φιλοσοφεῖν, ἵνα μάθωσι τί ἐστιν	ἡ	ὑπόπτερος δρῦς καὶ τὸ ἐπ´
[6, 7]	καὶ σποδὸν ὡσεὶ ἄρτον ἔφαγον.	Ἡ	φιλαυτία δὲ καὶ ἡ οἴησις
[6, 7]	ὁ νόμος τῆς ἀληθείας, ἀλλ´	ἡ	φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους τινὰς
[6, 11]	φιλοσοφίας τὰ μαθήματα καὶ αὐτὴ	ἡ	φιλοσοφία εἰς τὸ περὶ ἀληθείας
[6, 17]	τέχνη εἰς πῦρ, οὕτω καὶ	ἡ	φιλοσοφία ἐκ τῆς θείας γραφῆς
[6, 17]	ὄψεις· οὐ τοίνυν κακίας ἔργον	ἡ	φιλοσοφία ἐναρέτους ποιοῦσα. Λείπεται δὴ
[6, 18]	μόνῃ, καθάπερ ἐν τῇ Ἑλλάδι	ἡ	φιλοσοφία, ἐχύθη δὲ ἀνὰ πᾶσαν
[6, 7]	Ὁρᾷς ὁπόθεν ἔχει τὰς λαβὰς	ἡ	φιλοσοφία ἡ ἀληθής. Κἂν ὁ
[6, 4]	βραχεῖ φάναι τοιαῦτα· Ἰνδῶν δὲ	ἡ	φιλοσοφία καὶ αὐτῶν διαβεβόηται. Ἀλέξανδρος
[6, 8]	γε αὐτῆς. Οὐ τοίνυν ψευδὴς	ἡ	φιλοσοφία, κἂν ὁ κλέπτης καὶ
[6, 7]	Ταύτης οὖν τῆς σοφίας ἐπιθυμεῖ	ἡ	φιλοσοφία, τῆς ψυχῆς καὶ τῆς
[6, 17]	θεοῦ, εἰ δὲ βουλομένου, θεόθεν	ἡ	φιλοσοφία, τοιαύτην εἶναι βουληθέντος αὐτήν,
[6, 17]	τιμωρίας διαφεύγειν. Πολυμερὴς δὲ οὖσα	ἡ	φρόνησις, δι´ ὅλου τεταμένη τοῦ
[6, 17]	τὴν φρόνησιν τέτακται· ἀρετὴ δὲ	ἡ	φρόνησις· καὶ ἴδιον αὐτῆς γνωρίζειν
[6, 2]	Ἀντιγόνης· Ὀνόματι μεμπτὸν τὸ νόθον,	ἡ	φύσις δ´ ἴση, Σοφοκλέους δὲ
[6, 16]	καὶ ἡ τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´ ἃς	ἡ	φύσις διαγωνίζεται πρὸς τὰ νοσοποιὰ
[6, 14]	Δοθήσεται γὰρ αὐτῷ τῆς πίστεως	ἡ	χάρις ἐκλεκτὴ καὶ κλῆρος ἐν
[6, 11]	τὸ περὶ ἀληθείας διαλαβεῖν. Αὐτίκα	ἡ	χλαμὺς πόκος ἦν τὸ πρῶτον,
[6, 17]	τε καὶ λαμβάνεται. Ναὶ μὴν	ἡ	χρῆσις τῆς φιλοσοφίας οὐκ ἔστιν
[6, 16]	γνώσεως. Ἀλλοτρία δὲ τοῦ γνωστικοῦ	ἡ	ψευδὴς δόξα ὥσπερ ἡ ἀληθὴς
[6, 16]	πλάσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπεισκρίνεται δὲ	ἡ	ψυχὴ καὶ προσεισκρίνεται τὸ ἡγεμονικόν,
[6, 14]	ἔργοις. Οὕτως δύναμιν λαβοῦσα κυριακὴν	ἡ	ψυχὴ μελετᾷ εἶναι θεός, κακὸν
[6, 6]	ἔπειτα δὲ καὶ τὸ λεπτομερέστερον,	ἡ	ψυχή, οὐκ ἄν ποτε πρὸς
[6, 18]	ἐπίστασθαι· ὅτῳ δὲ ἀσθενεῖ ἐπεκτείνεσθαι	ἡ	ψυχὴ πρὸς τὴν πολυμαθῆ ἐμπειρίαν,
[6, 11]	τὸ παραδιδόναι στελλομένων τὸν λόγον	ἥ	τε ἄλλη παιδεία χρήσιμος ἥ
[6, 16]	κοσμογονία ἐν ἓξ περαιοῦται ἡμέραις,	ἥ	τε ἀπὸ τροπῶν ἐπὶ τροπὰς
[6, 16]	σάββατον, ἐργάτις δὲ ἡ ἑβδομάς·	ἥ	τε γὰρ κοσμογονία ἐν ἓξ
[6, 7]	τῆς ἐν τοῖς ἐπιπέδοις καταγραφῆς	ἥ	τε ζωγραφία τὸν ὀπτικὸν ὅλον
[6, 3]	Αἰτία δ´, οἶμαι, πάσης ἠχοῦς	ἥ	τε λειότης τῶν τόπων καὶ
[6, 3]	αἱμάξαντες δάκτυλον ἀρκοῦνται τῷ θύματι.	Ἥ	τε Μαντινικὴ Διοτίμα θυσαμένοις Ἀθηναίοις
[6, 17]	πολὺ πρότερον τὰ καθ´ ἑαυτήν·	ἥ	τε σοφία δύναμις οὖσα οὐκ
[6, 11]	ἥ τε ἄλλη παιδεία χρήσιμος	ἥ	τε τῶν γραφῶν τῶν κυριακῶν
[6, 2]	ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει,	ἣ	δ´ ἀπολήγει. Πάλιν δ´ αὖ
[6, 2]	γὰρ ἄλλης λέκτρον ἱμείρει λαβεῖν,	ἣ	δ´ ἐνδεὴς τοῦδ´ οὖσα βουλεύει
[6, 7]	ὀρέξεως, καὶ ἣ μὲν τέλειος,	ἣ	δὲ ἐνδεής. Ταύτης οὖν τῆς
[6, 18]	καὶ ὅση δύναμις ἐκκόπτειν πειρώμενοι·	ἣ	δὲ καὶ μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ
[6, 7]	μὲν ἄνευ παθητικῆς τινος κινήσεως,	ἣ	δὲ μετὰ παθητικῆς ὀρέξεως, καὶ
[6, 12]	μὲν κοινὴ ἐπὶ τῷ πεπλημμεληκέναι,	ἣ	δέ, τὴν φύσιν τῆς ἁμαρτίας
[6, 7]	Καὶ ἣ μὲν αἰώνιός ἐστιν,	ἣ	δὲ χρόνῳ λυσιτελής, καὶ ἣ
[6, 16]	τὴν τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν ἡμῶν,	ἣ	δὴ καὶ πρώτη τῷ ὄντι
[6, 9]	εὔξεται, εἰς δόξαν τοῦ θεοῦ,	ἣ	κατ´ ἐπίγνωσιν τελειοῦται· σωτήριος γάρ
[6, 7]	διὰ τοῦ υἱοῦ ἐγνωσμένη. Καὶ	ἣ	μὲν αἰώνιός ἐστιν, ἣ δὲ
[6, 7]	πολλαὶ καὶ {ἀ} διάφοροι, καὶ	ἣ	μὲν ἄνευ παθητικῆς τινος κινήσεως,
[6, 12]	Ὅθεν καὶ ἡ μετάνοια δισσή·	ἣ	μὲν κοινὴ ἐπὶ τῷ πεπλημμεληκέναι,
[6, 1]	καὶ ἄλλως διττὴ ἡ γνῶσις,	ἣ	μὲν κοινῶς, ἡ ἐν πᾶσιν
[6, 16]	κατά γε τὸ ἐμφανές, καὶ	ἣ	μὲν κυρίως εἶναι σάββατον, ἐργάτις
[6, 7]	ἣ δὲ χρόνῳ λυσιτελής, καὶ	ἣ	μὲν μία καὶ ἡ αὐτή,
[6, 7]	δὲ μετὰ παθητικῆς ὀρέξεως, καὶ	ἣ	μὲν τέλειος, ἣ δὲ ἐνδεής.
[6, 2]	ἐπιγίνεται ὥρη· ὣς ἀνδρῶν γενεὴ	ἣ	μὲν φύει, ἣ δ´ ἀπολήγει.
[6, 2]	πως ἔστιν ἀποπλῆσαι μεμαυῖαν, οὐλομένην,	ἣ	πολλὰ κάκ´ ἀνθρώποισι δίδωσιν, Εὐριπίδης
[6, 16]	τε πρὸς τῶν ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς,	ᾗ	ἂν ἡγῆται τὸ ῥῆμα κυρίου,
[6, 4]	τε γραφικὸν μέλαν καὶ σχοῖνος	ᾗ	γράφουσι. Τοῦτον τὰ {τε} ἱερογλυφικὰ
[6, 12]	δίκαιος, πάντως οὗτος καὶ πιστός,	ᾗ	δὲ πιστός, οὐδέπω καὶ δίκαιος,
[6, 6]	ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ	ᾗ	ἔκρυψαν συνελήφθη ὁ ποὺς αὐτῶν»
[6, 16]	Αὐτίκα τὴν μὲν ζωτικὴν δύναμιν,	ᾗ	ἐμπεριέχεται τὸ θρεπτικόν τε καὶ
[6, 6]	καὶ Ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ	ᾗ	ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ ᾗ
[6, 16]	τῶν ἐν αὐτοῖς, ὅτε ἐγένετο·	ᾗ	ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν
[6, 6]	λεπτότητα καὶ ἁπλότητα μὴ κρατουμένη,	ᾗ	καὶ ἀσώματος προσαγορεύεται. Ὃ δ´
[6, 16]	ἐποίησεν ὁ θεός» τουτέστιν ἐν	ᾗ	καὶ δι´ ἧς τὰ πάντα
[6, 9]	ὁρᾶται ἐν μόνῳ τῷ ἀνθρώπῳ,	ᾗ	καὶ θεοειδὴς καὶ θεοείκελος ὁ
[6, 1]	εἶδος ἕκαστον κεχώρισται τῶν ἀλλογενῶν	(ᾗ	καὶ Λειμῶνάς τινες καὶ Ἑλικῶνας
[6, 7]	ὑπὸ λόγου, παραδοθεῖσα τῇ αὐτῇ;	ᾗ	καὶ πάντως ἀληθὴς ὑπάρχει, βουλήσει,
[6, 8]	ἐστὶν ἡ ἐν Χριστῷ, ἐν	ᾗ	μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες. Τῆς
[6, 12]	ἄδικός τε καὶ ἄνισος φανῇ.	ᾗ	μὲν οὖν τίς ἐστι δίκαιος,
[6, 6]	τῆς διὰ τῶν ἀποστόλων ἐνεργούσης,	ᾗ	τάχος ἐπιστραφῆναί τε καὶ πιστεῦσαι.
[6, 9]	ζήλου εἰ μὴ μετείη αὐτῷ,	ᾗ	τισιν ἔδοξεν, οὐκ ἂν τῶν
[6, 12]	ἐπεὶ καὶ ὁ θεός, οὐχ	ᾗ	φύσει ἀγαθός ἐστι, ταύτῃ μένει
[6, 16]	δὴ τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς,	ἥβης	ἐκφαίνει σήματα γεινομένης· τῇ τριτάτῃ
[6, 5]	ἐπεί, ὅτι καθάπερ Ἰουδαίους σῴζεσθαι	ἠβούλετο	ὁ θεὸς τοὺς προφήτας διδούς,
[6, 6]	Ηὐφράνθη μου ἡ καρδία καὶ	ἠγαλλιάσατο	ἡ γλῶσσά μου. Ἕτι δὲ
[6, 6]	ἐστιν ὁ λαὸς ὁ τοῦ	ἠγαπημένου,	ὁ φιλούμενος καὶ φιλῶν αὐτόν.
[6, 6]	γὰρ ὁ κύριος καὶ δικαιοσύνην	ἠγάπησεν,	εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.
[6, 9]	ἔχει δι´ ὧν ἔγνω ὃν	ἠγάπησεν,	οὐκ ἔχων δυστέκμαρτον τὸ μέλλον,
[6, 1]	δὲ πλέον καὶ τῆς γνώσεως	ἡγεῖσθαι	δίκαιον, τοῖς διὰ στενῆς καὶ
[6, 8]	λεγούσας. Ὁ γοῦν ψαλμῳδὸς μεγίστην	ἡγεῖται	δωρεὰν τὴν σύνεσιν καὶ αἰτεῖ
[6, 7]	τὸ δοῦλον ὡς κύριον καὶ	ἡγεμόνα	τιμᾷ, σφάλλεται τῆς ἀληθείας οὐ
[6, 18]	οἱ κατὰ μέρος ἄρχοντες καὶ	ἡγεμόνες	μετὰ τῶν μισθοφόρων ἁπάντων, πρὸς
[6, 17]	ὑπάρχουσιν. Οὗτοι δ´ εἰσὶν οἱ	ἡγεμονικοὶ	καὶ παιδευτικοί, δι´ ὧν ἡ
[6, 16]	λαμβάνει. Τὸ λογιστικὸν τοίνυν καὶ	ἡγεμονικὸν	αἴτιον εἶναί φαμεν τῆς συστάσεως
[6, 16]	σώματος· τὴν προαιρετικὴν δὲ τὸ	ἡγεμονικὸν	ἔχει δύναμιν, περὶ ἣν ἡ
[6, 16]	ἀναφορὰ εἰς ἓν συντέτακται τὸ	ἡγεμονικὸν	καὶ δι´ ἐκεῖνο ζῇ τε
[6, 17]	καὶ τῷ ὄντι κύριον καὶ	ἡγεμονικόν,	ὃ ἐπὶ πᾶσι προσλαμβάνει μετὰ
[6, 18]	τεύξεται τῆς κληρονομίας. Τὸ δὲ	ἡγεμονικὸν	τῆς γνώσεως σαφῶς ὁ ἀπόστολος
[6, 17]	ὣν ὁ θεὸς διὰ τὸ	ἡγεμονικὸν	τῆς κτίσεως ἁπάσης, σῴζεσθαι βουλόμενος
[6, 16]	πλάσιν πνευματικόν, ἔνατον δὲ τὸ	ἡγεμονικὸν	τῆς ψυχῆς καὶ δέκατον τὸ
[6, 16]	κρατῇ τῶν ἐπιθυμιῶν, βασιλεύει τὸ	ἡγεμονικόν.	Τὸ οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ
[6, 6]	τῇ εἰδωλολατρείᾳ κατορωρυγμένον ἔχοντες τὸ	ἡγεμονικόν.	Τοῖς μὲν γὰρ κατὰ νόμον
[6, 15]	τῷ ὄντι ἀρχικὸν εἶναι καὶ	ἡγεμονικὸν	τὸν βασιλικόν τε καὶ Χριστιανόν,
[6, 16]	ἡ ψυχὴ καὶ προσεισκρίνεται τὸ	ἡγεμονικόν,	ᾧ διαλογιζόμεθα, οὐ κατὰ τὴν
[6, 9]	καὶ διὰ τοῦτο ἀστάτου τοῦ	ἡγεμονικοῦ	γινομένου, ἡ ἑκτικὴ δύναμις οὐ
[6, 16]	τῷ τε πλασθέντι τῷ τε	ἡγεμονικῷ	τὰς πρὸ τοῦ νόμου παραδεδομένας
[6, 16]	δισσοῖς πνεύμασιν ἐντολαί, τῷ τε	ἡγεμονικῷ	τῷ τε ὑποκειμένῳ, ἐπεὶ Ἡ
[6, 18]	δείκνυσιν. Οὕτως τις κατὰ τὸ	ἡγεμονοῦν	τοῦ οἰκείου σώματος, τὴν κεφαλήν,
[6, 6]	κύριος ἠθέλησεν, καὶ ἀποστόλους πιστοὺς	ἡγησάμενος	εἶναι, πέμπων ἐπὶ τὸν κόσμον
[6, 16]	τῶν ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς, ᾗ ἂν	ἡγῆται	τὸ ῥῆμα κυρίου, ἐπείπερ ἡ
[6, 16]	κυρίου εἰς τοὺς διὰ πίστεως	ἡγιασμένους,	λαμπτῆρος ἐπέχον τάξιν εἰς τὴν
[6, 15]	παρὰ τοῖς ἄλλοις βαρβάροις σοφοὺς	ἠγνοηκέναι	τὸ ἅγιον ἐπιδείξῃ πνεῦμα τὴν
[6, 2]	τουτονί, οὐδ´ ἕνα ὑμῶν ἀγνοεῖν	ἡγοῦμαι.	Ἰσοκράτους πάλιν εἰρηκότος Ὥσπερ τῶν
[6, 12]	ζῆν ἄρα τὸ ἐνταῦθα ἀναγκαῖον	ἡγούμενος	εἰς ἐπιστήμης συναύξησιν καὶ τὴν
[6, 9]	ἐν δεινοῖς γίνεται, μηδὲν δεινὸν	ἡγούμενος	τῶν ἐν τῷ βίῳ, οὐδὲ
[6, 7]	τῶν κακῶν, ἥν τινες τελείωσιν	ἡγοῦνται,	καὶ ἔστιν ἁπλῶς τοῦ κοινοῦ
[6, 2]	Αἰδώς, ἥτ´ ἄνδρας μέγα σίνεται	ἠδ´	ὀνίνησιν, Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει·
[6, 2]	Ἤμβλακον, καί πού τινα ἄλλον	ἥδ´	ἄτη κιχήσατο· καθάπερ ἀμέλει κἀκεῖνο
[6, 2]	Δῶρα γὰρ ἀνθρώπων νοῦν ἤπαφεν	ἠδὲ	καὶ ἔργα. Ἡσιόδου δὲ εἰπόντος·
[6, 2]	εἶς ἀνδρῶν; πόθι τοι πτόλις	ἠδὲ	τοκῆες; τοῖσδε χρῆται τοῖς ἰαμβείοις
[6, 14]	πρῶτον αἴτιον· ἀσεβὴς γὰρ καὶ	ἥδε	ἡ ἔκδοσις, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν
[6, 14]	σχῆμα τὸ ἀνθρώπειον (ἄθεος γὰρ	ἥδε	ἡ ἐπιφορά) οὐδὲ μὴν ἡ
[6, 15]	τὸ ἀγρίαν ἐμφύεσθαι· οἷον δὲ	ἥδε	πέττειν ἐθίζεται τὴν τροφήν, συνεξομοιουμένη
[6, 14]	ἐθνικὸς δικαιότατα κρίνεται. Ἐπειδὴ γὰρ	ᾔδει	ὁ θεός, ἅτε προγνώστης ὤν,
[6, 16]	πνεύματος αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ,	ἥδεται,	ὀργίζεται, τρέφεται, αὔξεται· καὶ δὴ
[6, 2]	φησιν· Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον	ἥδεται	τρόποις. Ἀκήκοα δὲ Αἰσχύλου μὲν
[6, 9]	μηκέτ´ εἶναι ταῦτα κακά, ἀλλ´	ἤδη	ἀγαθά. Ἀδύνατον γὰρ τὸν ἅπαξ
[6, 2]	νεωτέραν ἡλικίαν. Κἀκεῖνο τὸ Ἐμπεδοκλέους·	Ἤδη	γάρ ποτ´ ἐγὼ γενόμην κοῦρός
[6, 9]	ἐν οἷς ἔσται, δι´ ἀγάπης	ἤδη	γενόμενος, τὴν ἐλπίδα προειληφὼς διὰ
[6, 17]	μέντοι κατὰ τὴν προηγουμένην ἐπέρεισιν.	ἤδη	γοῦν πολλὰ τῶν ἐν τῷ
[6, 16]	τοῖς οὖσι καὶ τοῦ χρόνου;	Ἤδη	δὲ καὶ ἐν ἑβδομάσι πᾶς
[6, 15]	κυρίως λεγόμενα μετ´ ἐνεργείας παριστάνουσα.	Ἤδη	δὲ καὶ ἡ οἰκονομία πᾶσα
[6, 8]	σκοπητέον, εἰ τῆς ἀληθείας ἔχεται.	Ἤδη	δὲ καὶ καθολικῷ λόγῳ πάντα
[6, 15]	καὶ ὅπως καὶ πρὸς οὕστινας.	ἤδη	δὲ καὶ ὁ ἀπόστολος, λέγων
[6, 17]	τῆς ἀληθείας, κἂν μερικὸν τυγχάνῃ·	ἤδη	δὲ καὶ τὰ ἐν τέχναις
[6, 11]	τὴν ἐκλογὴν τῶν ἀμεινόνων ποιουμένῳ.	Ἤδη	δὲ καὶ τὰς τέσσαρας ἀρετὰς
[6, 7]	ἁγιότητι καὶ ἀρχαγγέλων αὐτῶν κεχωρισμένον.	ἤδη	δὲ καὶ τοὺς ἀγγέλους μεμαθηκέναι
[6, 6]	τῷ κατὰ τῆς ψυχῆς ἐπιθυμοῦντι.	Ἤδη	δὲ καὶ τῶν τὴν κοινότητα
[6, 11]	τούτοις ἀκολουθούντων παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν.	ἤδη	δὲ ὁ μὲν τριακόσια ἀριθμὸς
[6, 3]	δογμάτων, ἣν παρ´ ἡμῶν εἰλήφασιν.	~Ἤδη	δὲ οὐ μόνον ὑφαιρούμενοι τὰ
[6, 2]	δυναμένῳ τοιαίδε οὖσαι ἅλις ἔστωσαν.	ἤδη	δὲ οὐ τὰς διανοίας μόνον
[6, 9]	ψυχὴν τῶν ἄλλων τινός, συνὼν	ἤδη	δι´ ἀγάπης τῷ ἐραστῷ, ᾧ
[6, 6]	προτρέπει ὁ κύριος, τοῖς δὲ	ἤδη	ἐγχειρήσασι καὶ χεῖρα ὀρέγει καὶ
[6, 6]	ἐξ ἐθνῶν ὄντες τύχωσιν, ἐξομολογησάμενοι	ἤδη	ἐκεῖ, ἐπεὶ σωτήριοι καὶ παιδευτικαὶ
[6, 17]	μίμησιν τῷ παιδί, ὡς {δὲ}	ἤδη	ἐντριβεστέρῳ, προστάττοι ἐξ ὀνόματος τὸ
[6, 18]	γε τῶν φιλοσόφων οὐκ ὀλίγους	ἤδη	ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν μεθιστάς. Καὶ
[6, 6]	ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων, τιθασευθείς τε	ἤδη	καὶ αὐτὸς ὡς βοῦς ἁγνίζεται.
[6, 15]	ἀποστόλους ἡ τῆς ἐγγράφου ἄγραφος	ἤδη	καὶ εἰς ἡμᾶς διαδίδοται παράδοσις,
[6, 8]	τε ἐν βαρβάροις. Σαφῶς δὲ	ἤδη	καὶ ὁ Δαβὶδ μαρτυρῶν τῇ
[6, 13]	ἰσάγγελος» μὲν ἐνταῦθα· φωτεινὸς δὲ	ἤδη	καὶ ὡς ὁ ἥλιος λάμπων
[6, 12]	γνωστικὸς ἐν δικαιοσύνῃ ἀποκαλύπτεται, δεδοξασμένος	ἤδη	κἀνθένδε καθάπερ ὁ Μωυσῆς τὸ
[6, 15]	ἔργοις καὶ λόγοις καὶ πέφηνεν	ἤδη	κολάσεως, οὐκ ἀντιρρήσεως ἄξιος ἅπας
[6, 11]	δεῖ ἐλαττοῦσθαι, αὔξειν» δὲ μόνον	ἤδη	λοιπὸν τὸν κυριακὸν λόγον, εἰς
[6, 18]	οὖν ἀνδριάντα ἀποπλασάμενοι τοῦ γνωστικοῦ,	ἤδη	μὲν ἐπεδείξαμεν, οἷός ἐστι, μέγεθός
[6, 11]	ὁ προφήτης εἴρηκεν Ἰωάννης. Σύνες	ἤδη	μοι τὸ μυστήριον τῆς ἀληθείας,
[6, 9]	τοῖς ἄλλοις ᾖ ἔτι κεκρυμμένα,	ἤδη	περὶ πάντων εἴληφε τὴν γνῶσιν.
[6, 15]	ἀνάγουσα εὐκαρπεῖν διδάσκει. Ὁρῶμεν δὲ	ἤδη	πλείονα τὴν τροφὴν ἐπισπώμενα τὰ
[6, 3]	παρατάξει· κατὰ μέσον δὲ ἥκοντας	ἤδη	πλείονος ὁμοῦ καὶ ἐναργεστέρου ἀντιλαμβάνεσθαι
[6, 12]	ἐνεργείᾳ καλόν. Αὐτίκα τὸ ἐσόμενον	ἤδη	προεῖπεν εἶναι καλόν, τῆς φράσεως
[6, 1]	θεοφιλῆ διώκοντες ἀσεβοῦσιν αὐτοί, τότε	ἤδη,	προϊόντων τῶν ὑπομνημάτων κατὰ τὸν
[6, 15]	δὲ τὴν κατὰ Χριστόν, καθάπερ	ἤδη	πρότερον ἐμηνύσαμεν. Αὐτίκα ἡ ἀγριέλαιος
[6, 9]	γε μὴ παρόντι, ὅλως δὲ	ἤδη	συνόντι τῷ ἐραστῷ; τίς δὲ
[6, 15]	τὴν γνωστικὴν τῶν γραφῶν, προκοπτούσης	ἤδη	τῆς πίστεως, εἰκάζεσθαι τῇ κατὰ
[6, 9]	Κἄστιν αὐτῷ δι´ ἀγάπην ἐνεστὸς	ἤδη	τὸ μέλλον· πεπίστευκεν γὰρ διά
[6, 2]	σαφεῖ βεβηκότες οὐ ζῶμεν ὡς	ἥδιστα	μὴ λυπούμενοι; Ὁμοίως τοῦ κωμικοῦ
[6, 9]	εἰς τὴν ἄκραν ἐγκαταλεγῆναι υἱοθεσίαν,	ἡδοναῖς	ἢ φόβοις περιπίπτειν καὶ περὶ
[6, 9]	ἐπιτελῶν, προορατικὸς ὢν καὶ ἄκαμπτος	ἡδοναῖς	ταῖς τε ὕπαρ ταῖς τε
[6, 12]	ὠφέλεια ἡ ἕξις ἡ γνωστική,	ἡδονὰς	ἀβλαβεῖς παρεχομένη καὶ ἀγαλλίασιν καὶ
[6, 9]	εὐφροσύνης λέγω (ἥτις παράκειται τῇ	ἡδονῇ)	καὶ κατηφείας (αὕτη γὰρ τῇ
[6, 14]	κέρδους. ἄδικον δὲ ἄντικρυς κέρδος	ἡδονὴ	καὶ λύπη πόθος τε καὶ
[6, 10]	ἀπατηλῷ λόγῳ οὐδὲ μὴν πεπλανημένῃ	ἡδονῇ,	ὅθεν οὐδὲ τῆς οἰκείας κληρονομίας
[6, 9]	οὐδὲν παρεισδύεται κίνημα παθητικὸν οὔτε	ἡδονὴ	οὔτε λύπη. Οἱ δὲ ἀπόστολοι
[6, 8]	τὴν Ἐπικούρου ἀθεότητα καὶ τὴν	ἡδονὴν	καὶ ὅσα ἄλλα παρὰ τὸν
[6, 14]	ἀλειψάμενοι τῷ λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι	ἡδονῆς	αἰσχυνόμενοι· οὐ μήποτε τὰν ἀρετὰν
[6, 2]	τε ἐπὶ τοῦ Μελάμποδος ποιεῖ·	Ἡδὺ	δὲ καὶ τὸ πυθέσθαι, ὅσα
[6, 12]	τὸ καλόν, καὶ τὸ μὲν	ἡδὺ	καταλείπεται, ἀναμάσσεται δὲ τὸ αἰσχρόν.
[6, 11]	θρηνώδη, τοτὲ δὲ ἀκόλαστον καὶ	ἡδυπαθῆ,	τοτὲ δὲ ἐκβακχευομένην καὶ μανικήν.
[6, 2]	λέγει Μήτι τοι δρυτόμος περιγίνεται	ἠὲ	βίηφι. Πάλιν τοῦ Μουσαίου ποιήσαντος·
[6, 2]	εἴ κέ τῳ εὖχος ὀρέξομεν,	ἠέ	τις ἡμῖν, Θεόπομπος γράφει· Εἰ
[6, 14]	οἳ μέν, ὅτι δυνηθέντες οὐκ	ἠθέλησαν	πιστεῦσαι τῷ θεῷ, οἳ δέ,
[6, 17]	Αὐτίκα ὁ κύριος οὐ μάτην	ἠθέλησεν	εὐτελεῖ χρήσασθαι σώματος μορφῇ, ἵνα
[6, 6]	ἀξίους ἐμοῦ, οὓς ὁ κύριος	ἠθέλησεν,	καὶ ἀποστόλους πιστοὺς ἡγησάμενος εἶναι,
[6, 1]	διαγράψας ὡς ἔνι μάλιστα τὸν	ἠθικὸν	λόγον ἐν τούτοις περαιούμενον καὶ
[6, 18]	ἐστι, μέγεθός τε καὶ κάλλος	ἤθους	αὐτοῦ ὡς ἐν ὑπογραφῇ δηλώσαντες·
[6, 11]	Ἁπτέον ἄρα μουσικῆς εἰς κατακόσμησιν	ἤθους	καὶ καταστολήν. Ἀμέλει καὶ παρὰ
[6, 2]	περὶ τοῦ προκειμένου μοι σκέμματος	ἥκει	λόγον, παραστησώμεθα ὧδέ πως λέγοντα·
[6, 6]	ἠκούσαμεν. ~Ἀλλ´ ὡς κατὰ καιρὸν	ἥκει	τὸ κήρυγμα νῦν, οὕτως κατὰ
[6, 17]	φάσκοντες μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν δεῦρο	ἥκειν	ἀδύνατον εἶναι λέγειν πάντα τὰ
[6, 8]	καὶ λυσιτελῆ τῷ βίῳ θεόθεν	ἥκειν	εἰς ἡμᾶς λέγοντες οὐκ ἂν
[6, 17]	καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» θεόθεν	ἥκειν	τὰ ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις διδάσκουσα
[6, 3]	ἐν παρατάξει· κατὰ μέσον δὲ	ἥκοντας	ἤδη πλείονος ὁμοῦ καὶ ἐναργεστέρου
[6, 18]	Ἀμέλει ὡς ἂν τοῦ κυρίου	ἥκοντος	εἰς ἀνθρώπους τοῦ διδάξοντος ἡμᾶς
[6, 3]	ὁ προφήτης· φωνὴν ῥημάτων ὑμεῖς	ἠκούετε,	καὶ ὁμοίωμα οὐκ εἴδετε. ὁρᾷς,
[6, 5]	κόσμον. Μή τις εἴπῃ· οὐκ	ἠκούσαμεν.	~Ἀλλ´ ὡς κατὰ καιρὸν ἥκει
[6, 6]	οὐκ εἴδομεν, φωνὴν δὲ αὐτοῦ	ἠκούσαμεν.	Οὐχ ὁ τόπος δή που
[6, 6]	οὐκ ἔχοντες ἀπολογίαν εἰπεῖν· οὐκ	ἠκούσαμεν.	Τί οὖν; Οὐχὶ καὶ ἐν
[6, 8]	οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ	ἤκουσεν	οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνέβη ἀνθρώπων»
[6, 2]	ἡμῖν Ἱππίαν τὸν σοφιστὴν τὸν	Ἠλεῖον,	ὃς εἰς τὸν αὐτὸν περὶ
[6, 15]	κοσμικός, ὡς κοσμικὸς εἰς ἀνθρώπους	ἦλθεν·	καὶ γὰρ ἐφόρεσεν τὴν πᾶσαν
[6, 12]	ἐγχριπτομένη οἷον ἀπαυγάσματος νοεροῦ καθάπερ	ἡλιακῆς	ἀλέας ἐναποσημαίνεταί τι, δικαιοσύνης σφραγῖδα«
[6, 2]	πέφυκεν, ὅταν παραλλάξωσιν τὴν νεωτέραν	ἡλικίαν.	Κἀκεῖνο τὸ Ἐμπεδοκλέους· Ἤδη γάρ
[6, 12]	ὅσιος μετὰ φρονήσεως» εἰς μέτρον	ἡλικίας	τελείας ἀφικνεῖσθαι σπεύδει. Ὅτι δ´
[6, 2]	καὶ ὥρην καὶ χώρην καὶ	ἡλικίην	καὶ νόσους γράφοντος Εὐριπίδης ἐν
[6, 16]	τοῦ στόματος. Τάς τε τῶν	ἡλικιῶν	μεταβολὰς κατὰ ἑβδομάδα γίνεσθαι Σόλωνος
[6, 17]	πιστεύομεν, καθάπερ οὐδὲ εἰς τὸν	ἥλιον	ἕνεκά γε τοῦ φαίνεσθαι μόνον
[6, 16]	κατὰ μὲν οὐράνιον εἰκόνα περιέχει	ἥλιον	καὶ σελήνην, ἄστρα, νέφη, φῶς,
[6, 14]	τῆς πίστεως, ἔδωκεν δὲ τὸν	ἥλιον	καὶ τὴν σελήνην καὶ τὰ
[6, 18]	ἀπομιμεῖσθαι ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ τὸν	ἥλιόν	τις, ὡς ὁρᾶται, πλασσέτω καὶ
[6, 10]	ἡ τῷ ὄντι ἀλήθεια, ὥσπερ	ἥλιος	ἐπιλάμψας τὰ χρώματα καὶ τὸ
[6, 13]	δὲ ἤδη καὶ ὡς ὁ	ἥλιος	λάμπων κατὰ τὴν εὐεργεσίαν σπεύδει
[6, 11]	αἰτίας τοῦ πῶς κινεῖται ὁ	ἥλιος,	φέρε εἰπεῖν, καὶ τὰ λοιπὰ
[6, 16]	τροπῶν ἐπὶ τροπὰς κίνησις τοῦ	ἡλίου	ἐν ἓξ συντελεῖται μησί, καθ´
[6, 4]	περὶ τῶν συνόδων καὶ φωτισμῶν	ἡλίου	καὶ σελήνης, τὸ δὲ λοιπὸν
[6, 4]	δὲ περὶ τῆς τάξεως τοῦ	ἡλίου	καὶ τῆς σελήνης καὶ περὶ
[6, 4]	καὶ γεωγραφίας {τῆς τάξεως τοῦ	ἡλίου	καὶ τῆς σελήνης καὶ περὶ
[6, 17]	γάρ που τὸ ἀπὸ τοῦ	ἡλίου	φῶς δι´ ὑελοῦ σκεύους πλήρους
[6, 17]	γε τοῦ φαίνεσθαι μόνον ἐν	ἡλίῳ	ὄντας παρερχόμεθα, ἀλλ´ ἐνταῦθα μὲν
[6, 16]	δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη. Εἴη δ´	ἡμᾶς	βασιλεύειν. ἵνα τοίνυν γενητὸν εἶναι
[6, 8]	πρὸς τὴν ὑπεροχὴν τὴν καθ´	ἡμᾶς	γινομένην· ἐξῆν δὲ δήπου τῷ
[6, 12]	ἐπιτήδειον πρὸς τὴν κτῆσιν αὐτῆς·	ἡμᾶς	δὲ ἐξ ἡμῶν αὐτῶν βούλεται
[6, 2]	τῆς διὰ τῶν γραφῶν εἰς	ἡμᾶς	δεδομένης ἀληθείας περιαυγασθεῖσαν, καθ´ ὃ
[6, 7]	καὶ τὰ μέλλοντα, ἣν ἐδιδάξατο	ἡμᾶς	διά τε τῆς παρουσίας διά
[6, 15]	ἐγγράφου ἄγραφος ἤδη καὶ εἰς	ἡμᾶς	διαδίδοται παράδοσις, καρδίαις καιναῖς κατὰ
[6, 13]	σωτήριος ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἰς	ἡμᾶς	διήκουσα, κατὰ διαφόρους γενεάς τε
[6, 12]	αὐτὴν καὶ ἐν ἀδιαλείπτῳ θεωρίᾳ	ἡμᾶς	εἶναι καὶ εἰς αὐτὴν καὶ
[6, 11]	τὸ ὅμοιον θηρᾶν, ἐνάγει τε	ἡμᾶς	ἐπὶ τὸ εὑρεῖν ἀπλατὲς μῆκος
[6, 15]	δρᾶν ἐγχειροῦμεν. Τὸ σῴζεσθαι δ´	ἡμᾶς	εὐάρεστον αὐτῷ, καὶ ἡ σωτηρία
[6, 7]	γενητοὶ γάρ. Λείπεται τοίνυν ὑπεξαναβάντας	ἡμᾶς	καὶ τὸν τούτων διδάσκαλον ποθεῖν.
[6, 3]	ἡ γραφὴ πᾶσα ἡ καθ´	ἡμᾶς	κατὰ τὰς τῶν δικαίων εὐχὰς
[6, 8]	τῷ βίῳ θεόθεν ἥκειν εἰς	ἡμᾶς	λέγοντες οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν, τὴν
[6, 18]	ἥκοντος εἰς ἀνθρώπους τοῦ διδάξοντος	ἡμᾶς	μυρίοι σημάντορες, καταγγελεῖς, ἑτοιμασταί, πρόδρομοι
[6, 8]	γὰρ δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς	ἡμᾶς	παθὼν οὐδὲν ἂν ὑποστείλαιτο εἰς
[6, 11]	τῶν ἁγίων τὰ ἅγια μεταγούσης	ἡμᾶς.	Τὰ μὲν γὰρ Ττράγωνα ξύλα»
[6, 2]	νυ πολλῶν, ὧδέ πως γράφει·	Ἤμβλακον,	καί πού τινα ἄλλον ἥδ´
[6, 7]	οὗτοι μὲν τελείως. Ὡς δ´	ἡμεῖς	αὐτοὺς καταλαμβανόμεθα, μερικῶς. Πλέον γοῦν
[6, 15]	περὶ τῶν ἀποστόλων λέγων φησίν·	Ἡμεῖς	δὲ ἀναπτύξαντες τὰς βίβλους ἃς
[6, 5]	γὰρ Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων παλαιά,	ἡμεῖς	δὲ οἱ καινῶς αὐτὸν τρίτῳ
[6, 2]	Ἢ οὐχὶ καὶ Πλάτωνος εἰπόντος	Ἡμεῖς	δὲ τοῦτο λέξοιμεν ἂν ἴσως
[6, 11]	τῇ δυνάμει καὶ σοφίᾳ, Καὶ	ἡμεῖς	καὶ οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά
[6, 5]	μὴ ἐπιστάμενοι τὸν θεὸν ὡς	ἡμεῖς	κατὰ τὴν γνῶσιν τὴν τελείαν,
[6, 12]	ἐκ κινήματος ψυχῆς τεκμαιρόμενον καθάπερ	ἡμεῖς	οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκ
[6, 16]	ἀπαθὴς καὶ ἀπροσδεής, ἀναπαύλης δὲ	ἡμεῖς	οἱ σαρκοφοροῦντες δεόμεθα. Ἡ ἑβδόμη
[6, 15]	τῶν ἀγγέλων ὀπτασίαις, οὕτως καὶ	ἡμεῖς	ταῖς τῆς ἀληθείας μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν
[6, 16]	σαρκοφοροῦντες δεόμεθα. Ἡ ἑβδόμη τοίνυν	ἡμέρα	ἀνάπαυσις κηρύσσεται, ἀποχῇ κακῶν ἑτοιμάζουσα
[6, 16]	παραδιδομένην τὴν θείαν ἑστίασιν εὐωχηθῶμεν.	Ἡμέρα	γὰρ εἴρηται ὁ φωτίζων τὰ
[6, 16]	ἐν αὐτοῖς, ὅτε ἐγένετο· ᾗ	ἡμέρᾳ	ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν
[6, 16]	καὶ ἄχρονον μηνύει, τὸ δὲ	ἡμέρᾳ	ἐποίησεν ὁ θεός» τουτέστιν ἐν
[6, 16]	φησιν ὁ Δαβίδ· Αὕτη ἡ	ἡμέρα	ἣν ἐποίησεν ὁ κύριος· εὐφρανθῶμεν
[6, 3]	κύριος φωνὰς καὶ ὑετὸν ἐν	ἡμέρᾳ	θερισμοῦ. ὁρᾷς ὅτι ὁ βρέχων
[6, 4]	νύκτα γεγονέναι, εἶπεν· ἡ νὺξ	ἡμέρᾳ	μιᾷ· τῶν γὰρ ἀπόρων ἐρωτήσεων
[6, 6]	δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν	ἡμέρᾳ	σωτηρίας ἐβοήθησά σοι, ἔδωκά σε
[6, 11]	μήκους, πλάτους, βάθους. Αἵ τε	ἡμέραι	τῶν ἀνθρώπων ἔσονται» φησίν, ἔτη
[6, 16]	ἡμῶν ὡς ἀράχνη ἐμελέτων. Αἱ	ἡμέραι	τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς
[6, 16]	γὰρ κοσμογονία ἐν ἓξ περαιοῦται	ἡμέραις,	ἥ τε ἀπὸ τροπῶν ἐπὶ
[6, 11]	τὸν λεʹ ἐν ταύταις ταῖς	ἡμέραις	Ἰουδαῖοι διαπλάσσεσθαι τὰ ἑπτάμηνα λέγουσιν.
[6, 16]	μηνὶ τῷ ἕκτῳ, τουτέστιν ἑκατὸν	ἡμέραις	καὶ ὀγδοήκοντα πρὸς ταῖς δύο
[6, 11]	καὶ ἐν ταύταις ὁμοίως ταῖς	ἡμέραις	τὰ ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί φασι. Τοῦτο
[6, 16]	καὶ δεδωκέναι ἀνάπαυσιν ἡμῖν ἑβδόμην	ἡμέραν	διὰ τὴν κατὰ τὸν βίον
[6, 5]	ἄζυμα οὔτε ἑορτὴν οὔτε μεγάλην	ἡμέραν.	Εἶτα τὸν κολοφῶνα τοῦ ζητουμένου
[6, 4]	πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον οἴεται τὴν	ἡμέραν	πρότερον ἢ τὴν νύκτα γεγονέναι,
[6, 16]	ἀποχῇ κακῶν ἑτοιμάζουσα τὴν ἀρχέγονον	ἡμέραν	τὴν τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν ἡμῶν,
[6, 16]	μὲν γὰρ κατὰ τὰς διαφόρους	ἡμέρας	δημιουργίαι ἀκολουθίᾳ μεγίστῃ παρειλήφεισαν ὡς
[6, 16]	πάντα κληρονομεῖται. Ἐκ ταύτης τῆς	ἡμέρας	ἡ πρώτη σοφία καὶ ἡ
[6, 15]	δὴ καὶ φύεται ὁμοειδῶς ταῖς	ἡμέροις	ἐλαίαις· χρῆται γὰρ τὸ ἐμφυτευόμενον
[6, 15]	τροφήν, συνεξομοιουμένη τῇ πιότητι τῆς	ἡμέρου,	ὣς δὲ καὶ ὁ φιλόσοφος,
[6, 2]	καὶ τῶν ἀγρίων φυτῶν οὐθὲν	ἡμεροῦσθαι	πέφυκεν, ὅταν παραλλάξωσιν τὴν νεωτέραν
[6, 15]	πίστεως δύναμιν, τῇ χρηστῇ καὶ	ἡμέρῳ	ἐγκαταφυτευθεὶς γνώσει, καθάπερ ἡ ἀγριέλαιος
[6, 16]	τά τε σαρκοβόρα καὶ τὰ	ἡμέρῳ	χρώμενα τροφῇ, φυτῶν τε ὡσαύτως
[6, 15]	πέττειν. Τὰ οὖν ἄγρια τῶν	ἡμέρων	ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ τὸ αἴτιον
[6, 15]	πράγματα δυναμένης, ἀμέλει καὶ ἐπὶ	ἡμέρων	δένδρων τοῦτο μάλιστα χρησιμεύει τὸ
[6, 16]	ἡ σελήνη τε δι´ ἑπτὰ	ἡμερῶν	λαμβάνει τοὺς μετασχηματισμούς. Κατὰ μὲν
[6, 3]	κύκλῳ τοῦ ὄρους, οὐχ ἧττον	ἡμερῶν	πέντε τῆς περιόδου τυγχανούσης περὶ
[6, 6]	λόγῳ γὰρ τυποῦται εἰς τὸ	ἡμερῶσθαι	ἐκ τοῦ θηριώδους βίου ὁ
[6, 18]	κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα, τὴν δὲ	ἡμετέραν	διδασκαλίαν ἔκτοτε σὺν καὶ τῇ
[6, 3]	τῶν ἁγίως βεβιωκότων εἰς τὴν	ἡμετέραν	ἐπιστροφὴν παραδόξως ἐνεργούμενα, Ἑλληνικῇ μυθολογίᾳ
[6, 18]	δέ γε τοῦ διδασκάλου τοῦ	ἡμετέρου	λόγος οὐκ ἔμεινεν ἐν Ἰουδαίᾳ
[6, 16]	καὶ περὶ τῷ προσώπῳ τῷ	ἡμετέρῳ	ἐπίκειται τῶν αἰσθητηρίων τὰ ὄργανα,
[6, 2]	ἑαυτῶν, σχολῇ γ´ ἂν τῶν	ἡμετέρων	ἀφέξονται. Καὶ τὰ μὲν κατὰ
[6, 3]	ἐπιτελεῖν τοὺς δικαίους ἐκ τῶν	ἡμετέρων	πεπιστεύκασι γραφῶν· εἰ γὰρ καὶ
[6, 2]	μόνον τοὺς προφήτας τοὺς παρ´	ἡμῖν,	ἀλλὰ καὶ τῶν Ἑλλήνων τῶν
[6, 3]	καὶ προσέτι ἀπομιμούμενοι τὰ παρ´	ἡμῖν	ἄνωθεν ἐκ τῆς θείας δυνάμεως
[6, 8]	καταλήψει κεχρημένον καὶ ἐπὶ τῶν	ἡμῖν	ἀπόρων, τὸν τῷ ὄντι γνωστικόν,
[6, 15]	ἐτάγημεν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν	ἡμῖν	αὐτοῖς ἀγρίων παθῶν. Κατ´ ἐπίστασιν
[6, 18]	διὰ τοῦ ἀποστόλου διδάσκεσθαι τοῦτο·	Ἡμῖν	δὲ οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ»
[6, 15]	πρᾶγμα, ἡ ὄντως ἀλήθεια παρ´	ἡμῖν	δείκνυται μόνοις, ἐπεὶ πρόσωπον μὲν
[6, 15]	κατὰ τὴν πρόνοιαν οἰκονομίας ὁμοίως	ἡμῖν	διαλαμβάνει· οὐ γὰρ τὴν κατὰ
[6, 5]	ὑμῶν ἐν ὄρει Χωρήβ. νέαν	ἡμῖν	διέθετο· τὰ γὰρ Ἑλλήνων καὶ
[6, 16]	τὸν κόσμον καὶ δεδωκέναι ἀνάπαυσιν	ἡμῖν	ἑβδόμην ἡμέραν διὰ τὴν κατὰ
[6, 15]	αὐτοῦ. Τεκμήριον ἄρα τοῦ παρ´	ἡμῖν	εἶναι τὴν ἀλήθειαν τὸ αὐτὸν
[6, 16]	πρώτη σοφία καὶ ἡ γνῶσις	ἡμῖν	ἐλλάμπεται· τὸ γὰρ φῶς τῆς
[6, 18]	καὶ πρόσταξιν. ~Ὁ γνωστικὸς δ´	ἡμῖν	ἐν τοῖς κυριωτάτοις ἀεί ποτε
[6, 1]	ἀπόστολον. Φθάσας δὲ ὁ Παιδαγωγὸς	ἡμῖν	ἐν τρισὶ διαιρούμενος βίβλοις τὴν
[6, 17]	φιλόσοφοι, τὰ πράγματα δὲ παρ´	ἡμῖν	ἐστι τοῖς βαρβάροις. Αὐτίκα ὁ
[6, 17]	πρὸς μίμησίν τε καὶ ἐξομοίωσιν	ἡμῖν	θαυμαστὰ τῷ ὄντι καὶ ἅγια
[6, 18]	πνεύματος» Μόνη τοίνυν ἡ παρ´	ἡμῖν	θεοδίδακτός ἐστι σοφία, ἀφ´ ἧς
[6, 2]	τῳ εὖχος ὀρέξομεν, ἠέ τις	ἡμῖν,	Θεόπομπος γράφει· Εἰ μὲν γὰρ
[6, 9]	Τὰ λόγια δὲ τὰ παρ´	ἡμῖν	θεσπίζει περί τε τῶν ὄντων
[6, 2]	δόγματα ἐπιδεικνύναι, φέρε ἄντικρυς μαρτυροῦντα	ἡμῖν	Ἱππίαν τὸν σοφιστὴν τὸν Ἠλεῖον,
[6, 12]	εὐποιίαν ἐνέργειαν. Τότε ὁ περιδέξιος	ἡμῖν	καὶ γνωστικὸς ἐν δικαιοσύνῃ ἀποκαλύπτεται,
[6, 9]	ἐγγεγραφότι; ἐξαιρετέον ἄρα τὸν γνωστικὸν	ἡμῖν	καὶ τέλειον ἀπὸ παντὸς ψυχικοῦ
[6, 16]	μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν δυνηθῶμεν. ~Ὑπόδειγμα δ´	ἡμῖν	κατὰ παραδρομὴν ἐκκείσθω εἰς σαφήνειαν
[6, 7]	αὐτῆς. Φιλόσοφοι δὲ λέγονται παρ´	ἡμῖν	μὲν οἱ σοφίας ἐρῶντες τῆς
[6, 14]	ἀπεκδυσάμενος τὰ πάθη ὁ πιστὸς	ἡμῖν	μέτεισιν ἐπὶ τὴν βελτίονα τῆς
[6, 10]	Οὔκουν ὡς ἀρεταῖς ταύταις συγχρώμενος	ἡμῖν	ὁ γνωστικὸς πολυμαθὴς ἔσται, ἀλλὰ
[6, 2]	καὶ Δημοσθένους εἰπόντος Πᾶσι γὰρ	ἡμῖν	ὁ θάνατος ὀφείλεται καὶ τὰ
[6, 18]	ἀλήθειαν αὐχοῦντες τῶν Ἑλλήνων εἰπάτωσαν	ἡμῖν,	παρὰ τίνος μαθόντες ἀλαζονεύονται. Παρὰ
[6, 1]	τά τε ὑπὸ βαρβάρων προσαπορούμενα	ἡμῖν	περὶ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας.
[6, 12]	τὸ πρὸς τῶν αἱρετικῶν ἀπορούμενον	ἡμῖν,	πότερον τέλειος ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ
[6, 15]	ποιοῦνται κατ´ εἰκόνα τῶν παρ´	ἡμῖν	προφητειῶν ἀναγόμεναι, πλὴν ἑκουσίου τῆς
[6, 5]	Ἕλληνας· ὡς δηλονότι τὸν αὐτὸν	ἡμῖν	σεβόντων θεὸν καὶ τῶν παρ´
[6, 11]	τέσσαρας ἀρετὰς ἄντικρυς ἡ παρ´	ἡμῖν	σοφία ὧδέ πως ἀνακηρύσσει, ὥστε
[6, 8]	Ὅθεν αἵ τε αἱρέσεις παρ´	ἡμῖν	συνανεφύησαν τῷ γονίμῳ πυρῷ οἵ
[6, 7]	οὕτως ἀκούουσιν ἄνθρωποι, οὔθ´, ὡς	ἡμῖν	τὰ ὦτα, οὕτως ἐκείνοις ἡ
[6, 15]	τῷ ὄντι ἄθεος, πρόκειται δ´	ἡμῖν,	τί ποιοῦντες καὶ τίνα τρόπον
[6, 8]	διασαφῆσαι τὸν περὶ τούτων λόγον	ἡμῖν	τὸν διδάσκαλον, ἅγια ἁγίων καὶ
[6, 1]	ἕκτος καὶ ὁμοῦ ὁ ἕβδομος	ἡμῖν	τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν
[6, 1]	ἐπίτηδες ἀναμίξ, ἡ τῶν Στρωματέων	ἡμῖν	ὑποτύπωσις λειμῶνος δίκην πεποίκιλται. Καὶ
[6, 16]	τούτων αἰσθητοὶ τύποι τὰ παρ´	ἡμῖν	φωνήεντα στοιχεῖα. Οὕτως καὶ αὐτὸς
[6, 1]	ἐκ τῶν λεχθησομένων διὰ τῶνδε	ἡμῖν,	ὡς ἀνοσίως τὸν θεοφιλῆ διώκοντες
[6, 16]	ὀγδοήκοντα πρὸς ταῖς δύο καὶ	ἡμίσει,	ὡς ἱστορεῖ Πόλυβος μὲν ὁ
[6, 11]	οἱ τέσσαρες ἀνὰ πῆχυν ἕνα	ἥμισυ.	Συνάγουσιν οὖν τοὺς πάντας πήχεις
[6, 2]	ὅμως καὶ ἄκοντες τὴν παρ´	ἡμῶν	ἀλήθειαν εἰς τοὺς ὁμοφύλους λάθρᾳ
[6, 15]	δὲ τοῦ εἶναι τὸν σωτῆρα	ἡμῶν	αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν υἱὸν τοῦ
[6, 12]	κτῆσιν αὐτῆς· ἡμᾶς δὲ ἐξ	ἡμῶν	αὐτῶν βούλεται σῴζεσθαι. Αὕτη οὖν
[6, 2]	αὐτοῖς καλλίστων δογμάτων, ἣν παρ´	ἡμῶν	εἰλήφασιν. ~Ἤδη δὲ οὐ μόνον
[6, 18]	ὑμῖν μεγαλυνθῆναι κατὰ τὸν κανόνα	ἡμῶν	εἰς περισσείαν, εἰς τὰ ὑπερέκεινα
[6, 16]	ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν	ἡμῶν	ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν
[6, 15]	κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀγωγῇ, καθ´	ἡμῶν	ἐστιν. Αὐτίκα ὁ Παῦλος τὸν
[6, 16]	ἡμέραν τὴν τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν	ἡμῶν,	ἣ δὴ καὶ πρώτη τῷ
[6, 1]	παραπεμπομένοις σωτηρίαν· ἡ γνῶσις δὲ	ἡμῶν	καὶ ὁ παράδεισος ὁ πνευματικὸς
[6, 18]	τῶν ἀπείρων ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί τε	ἡμῶν	καὶ ὅση δύναμις ἐκκόπτειν πειρώμενοι·
[6, 5]	Ἰουδαίων Ἰουδαϊκῶς, καινῶς δὲ ὑφ´	ἡμῶν	καὶ πνευματικῶς γινωσκόμενον. Πρὸς δὲ
[6, 1]	ὁ παράδεισος ὁ πνευματικὸς αὐτὸς	ἡμῶν	ὁ σωτὴρ ὑπάρχει, εἰς ὃν
[6, 5]	αὐτοῦ. Εἶτα ἑνὶ λόγῳ πυνθάνεται	ἡμῶν·	Ὅλος δὲ ὁ κόσμος καὶ
[6, 12]	ἐντολάς; ἀκούσονται γὰρ καὶ παρ´	ἡμῶν	ὅτι τέλειος κατὰ τὴν κατασκευὴν
[6, 11]	Καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι	ἡμῶν	πᾶσά τε φρόνησις καὶ ἐργατειῶν
[6, 4]	τοὺς ἀρίστους τῶν φιλοσόφων παρ´	ἡμῶν	σφετερισαμένους ὡς ἴδια αὐχεῖν τὸ
[6, 5]	γε ὡς τὸν αὐτὸν θεὸν	ἡμῶν	τε αὐτῶν καὶ Ἑλλήνων ἐγνωκότων
[6, 11]	τὸ ψάλλειν ἀλλήλοις προπίνομεν, κατεπᾴδοντες	ἡμῶν	τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ τὸν θεὸν
[6, 2]	πλέον προΐῃ ὁ λόγος φιλοτιμουμένων	ἡμῶν	τὸ εὐεπίφορον εἰς κλοπὴν τῶν
[6, 16]	ὧδέ πως ψάλλων· Τὰ ἔτη	ἡμῶν	ὡς ἀράχνη ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι
[6, 2]	εἰπόντος· Ὸἶνος πινόμενος πουλὺς κακός·	ἢν	δέ τις αὐτῷ χρῆται ἐπισταμένως,
[6, 17]	εἰς τὴν διὰ Χριστοῦ τελείωσιν,	ἢν	μὴ ἐπαισχύνηται γνώσει βαρβάρῳ μαθητεύουσα
[6, 7]	θείας ἐπιστήμης, οὐδέπω δὲ τυγχάνει.	ἢν	μὴ μαθήσει παραλάβῃ σαφηνισθεῖσαν αὐτῷ
[6, 8]	ἢ ἐκλαθέσθαι ἐγίνωσκον, τοῦτον παραπέμπονται.	ἦν	ἄρα εἴδησίς τις ἀμαυρὰ τοῦ
[6, 12]	ἀνδρικὴ καὶ τελεία γενομένη. Τοῦτ´	ἦν	ἄρα ὁ τῆς Σάρρας γένεσιν
[6, 14]	τὸν τούτων ποιητήν. Ὁδὸς γὰρ	ἦν	αὕτη δοθεῖσα τοῖς ἔθνεσιν ἀνακῦψαι
[6, 6]	δι´ ὧν οὐκ ἐπίστευσαν, ὁμολογήσωσιν.	ἦν	δ´ ἂν πλεονεξίας οὐ τῆς
[6, 9]	ὑπέλαβον· αὐτὸς δὲ ἁπαξαπλῶς ἀπαθὴς	ἦν,	εἰς ὃν οὐδὲν παρεισδύεται κίνημα
[6, 4]	δέκατον εἰπεῖν τι (δικαστὴς γὰρ	ἦν)	ἕτερος, ἔφη, ἑτέρου χεῖρον εἶπεν.
[6, 2]	τὸν ἐπίλοιπον χρόνον, οὐκ ἂν	ἦν	θαυμαστὸν φιλοψυχεῖν, νῦν δὲ τοσαῦται
[6, 8]	τὸν τῷ ὄντι γνωστικόν, ὁποῖος	ἦν	Ἰάκωβος, Πέτρος, Ἰωάννης, Παῦλος καὶ
[6, 16]	παραγυμνώσας εἰς ὅσον οἷόν τε	ἦν	ἰδεῖν τοῖς ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι, δι´
[6, 2]	τοίνυν ποιήσαντος· Ὣς οὐ κύντερον	ἦν	καὶ ῥίγιον ἄλλο γυναικός, Ὅμηρος
[6, 15]	ὅτι μηδὲ τοῖς ἅπασι προσῆκον	ἦν	νοεῖν, ὡς μὴ βλαβεῖεν ἑτέρως
[6, 14]	τῆς δόξης Ἐροῦσιν» αὐτοῦ· οὗτος	ἦν	ὃν ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα
[6, 2]	ἐκ γὰρ τῶν ὅσα τ´	ἦν	ὅσα τ´ ἔσσεται ὅσσα τ´
[6, 2]	δὴ χρυσοῦ μὲν ὃς κίβδηλος	ἦν,	τεκμήρια ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφῆ, ἀνδρῶν
[6, 16]	ὡς ἄνθρωπος, κρυπτόμενος δὲ ὃς	ἦν·	τῇ μὲν γὰρ τάξει τῶν
[6, 11]	διαλαβεῖν. Αὐτίκα ἡ χλαμὺς πόκος	ἦν	τὸ πρῶτον, εἶτα ἐξάνθη κρόκη
[6, 2]	Θεόπομπος γράφει· Εἰ μὲν γὰρ	ἦν	τὸν κίνδυνον τὸν παρόντα διαφυγόντας
[6, 3]	θῦσαι Ἰκμαίῳ Διί· πολλὴ γὰρ	ἦν	φθορά, φλογμῷ διαπιμπραμένων πάντων καὶ
[6, 16]	ἐν ἑβδομάδι μέγ´ ἄριστος ἰσχύν,	ἥν	τ´ ἄνδρες σήματ´ ἔχους´ ἀρετῆς·
[6, 7]	ἐστιν, ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν,	ἥν	τινες τελείωσιν ἡγοῦνται, καὶ ἔστιν
[6, 18]	Ἡ γὰρ τῷ ὄντι ἐπιστήμη,	ἥν	φαμεν μόνον ἔχειν τὸν γνωστικόν,
[6, 13]	ἑνὸς κυρίου πολυτρόπως» ὠφελοῦσαν, δι´	ἣν	αἰτίαν τὸ μεσότοιχον» αἴρεται τὸ
[6, 12]	ποιεῖν καὶ τὸ γινώσκειν, δι´	ἣν	αἰτίαν τῶν μὲν ἀφεκτέον, τὰ
[6, 13]	δόξης κἀκείνης τῆς οἰκονομίας τυγχάνουσιν,	ἣν	ἀναμένειν φασὶν αἱ γραφαὶ τοὺς
[6, 15]	ἐκεῖνο, ὃ πέπονθεν ἡ σάρξ,	ἣν	ἀνείληφεν ὁ κύριος, Δύναμιν θεοῦ
[6, 16]	αὐτοῦ, ὃ δέ, διὰ γενέσεως,	ἣν	ἐδήλωσεν ἡ ἑξάς, ἐπίσημος, ὀγδοὰς
[6, 7]	τὰ παρῳχηκότα καὶ τὰ μέλλοντα,	ἣν	ἐδιδάξατο ἡμᾶς διά τε τῆς
[6, 15]	ἐπικατελθὼν ὕστερον τὴν δόξαν διηγεῖτο	ἣν	ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι δυνηθεὶς μᾶλλον θατέρου,
[6, 12]	κακίαν γενόμενος, φαῦλος καθέστηκεν, ἔχων	ἣν	ἑκὼν εἵλετο· ἁμαρτητικὸς δὲ ὢν
[6, 16]	ὁ Δαβίδ· Αὕτη ἡ ἡμέρα	ἣν	ἐποίησεν ὁ κύριος· εὐφρανθῶμεν καὶ
[6, 16]	τῆς σωτηρίου οἰκονομίας ἐμφαίνει, καθ´	ἣν	ἐτελειώθη ὁ ἄνθρωπος. Ναὶ μὴν
[6, 15]	αὐτῶν βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν, δι´	ἣν	ἡ ἀφθαρσία ἐπισυμβαίνει, Ἀφθαρσία δὲ
[6, 16]	τὸ ἡγεμονικὸν ἔχει δύναμιν, περὶ	ἣν	ἡ ζήτησις καὶ ἡ μάθησις
[6, 8]	τῇ ἐπιστήμῃ ἡ ὁρμὴ μεθ´	ἣν	ἡ πρᾶξις, ἀρχὴ καὶ δημιουργὸς
[6, 12]	ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν καθ´	ἣν	ἰδιότητα τοῦ πάντα εἰδότος ὁ
[6, 9]	γε τῇ γνωστικῇ ἀγάπῃ, δι´	ἣν	καὶ ἡ κληρονομία καὶ ἡ
[6, 1]	καὶ τοῦ λόγου χαρακτηρίζεται, καθ´	ἣν	μόναι αἱ λογικαὶ δυνάμεις γνώσεις
[6, 12]	καὶ τελείωσιν δικαιοσύνην λέγω, καθ´	ἣν	ὁ γνωστικὸς δίκαιος λέγεται. Αὐτίκα
[6, 14]	θεοῦ» τῇ ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ, καθ´	ἣν	οἱ φιλόσοφοι συνάγονται τοῦ θεοῦ,
[6, 1]	ἴσως καὶ αἱ ἄλογοι μεθέξουσιν,	ἣν	οὐκ ἄν ποτε ἔγωγε γνῶσίν
[6, 16]	τῆς ἀναπαύσεως εἶδος ἀλληγοροῦντες, καθ´	ἣν	Οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίσκονται ἔτι»
[6, 18]	χωρήσας, τὴν γνῶσιν αὐτήν, περὶ	ἣν	πάντα ἐστὶ τὰ αἰοθητήρια, ἀκροτάτης
[6, 2]	τῶν παρ´ αὐτοῖς καλλίστων δογμάτων,	ἣν	παρ´ ἡμῶν εἰλήφασιν. ~Ἤδη δὲ
[6, 16]	ἐν ἓξ συντελεῖται μησί, καθ´	ἣν	πῇ μὲν φυλλορροεῖ, πῇ δὲ
[6, 6]	δὲ τὸ ζῷον σάρκα ἀτύπωτον,	ἣν	σχηματίζει εἰς τὴν τοῦ θηρίου
[6, 15]	παιδείας τοῦ γνῶναι» ἐν καιρῷ,	ἡνίκα	δεῖ εἰπεῖν λόγον» οὐ κατὰ
[6, 15]	τὴν διάνοιαν τὴν τοῦ διδασκάλου,	ἥντινα	ἐκεῖνος νοῶν ἐνετείλατό τε καὶ
[6, 12]	τι, δικαιοσύνης σφραγῖδα« ἐπιφανῆ, φῶς	ἡνωμένον	ψυχῇ δι´ ἀγάπης ἀδιαστάτου, θεοφορούσης
[6, 2]	ἐποίησεν· Δῶρα γὰρ ἀνθρώπων νοῦν	ἤπαφεν	ἠδὲ καὶ ἔργα. Ἡσιόδου δὲ
[6, 3]	οὓς σημείοις τεραστίοις, ἐνίους δὲ	ἠπίοις	ἐπαγγελίαις ἐπιστρέφει πρὸς σωτηρίαν. Πλὴν
[6, 3]	λειτουργίαν τὸν περίγειον περιπολεῖν τόπον·	ἠπίσταντο	γὰρ ψυχάς τινας κρατουμένας φύσει
[6, 2]	Καμιρεὺς Πεισίνου τοῦ Λινδίου τὴν	Ἡράκλειαν,	Πανύαςςίς τε ὁ Ἁλικαρνασσεὺς παρὰ
[6, 2]	Ἑλλανίκου Δευκαλιωνείας μετέβαλεν. Σιωπῶ δὲ	Ἡράκλειτον	τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ´ Ὀρφέως
[6, 2]	δὴ ψυχὴ ὅλον αἰθέρα ἀλλάσσουσα·	Ἡράκλειτος	ἐκ τούτων συνιστάμενος τοὺς λόγους
[6, 2]	αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνος	ᾕρει	πανδαμάτωρ, ταῦτα δὲ Ὅμηρος ἐπὶ
[6, 18]	μόνοις καὶ οὐδὲ τούτοις ἅπασιν	ἤρεσαν,	ἀλλὰ Πλάτωνι μὲν Σωκράτης καὶ
[6, 5]	μὲν κλέπται πάσης γραφῆς Ἕλληνες	ᾕρηνται,	ἱκανῶς, οἶμαι, διὰ πλειόνων δέδεικται
[6, 17]	ἀλήθειαν. Ἀλλ´ Αἱ μὲν τρίχες	ἠρίθμηνται»	καὶ τὰ εὐτελῆ κινήματα, φιλοσοφία
[6, 10]	οὖν μουσικῆς τὴν ἐν τοῖς	ἡρμοσμένοις	ἀναλογίαν διώκων, ἐν δὲ τῇ
[6, 8]	ἀλλ´ ἐξ αἰῶνος, οὐδὲ μὴν	ἤρξατό	ποτε ἡ εὐεργεσία αὐτοῦ, ἀλλ´
[6, 2]	ἀδελφὸς ὅστις ἂν βλάστοι ποτέ,	Ἡρόδοτος	λέγει· Μητρὸς καὶ πατρὸς οὐκ
[6, 2]	οἰκίσκῳ τις αὑτὸν καθείρξας τηρῇ.	Ἡροδότου	τε αὖ ἐν τῷ περὶ
[6, 3]	λιμὸν ἱκέται παραγενόμενοι εἰς Δελφοὺς	ἤροντο	τὴν Πυθίαν πῶς ἂν ἀπαλλαγεῖεν
[6, 18]	αἱ πᾶσαι πηγαὶ τῆς σοφίας	ἤρτηνται,	ὅσαι γε τῆς ἀληθείας στοχάζονται.
[6, 18]	ἡμῖν θεοδίδακτός ἐστι σοφία, ἀφ´	ἧς	αἱ πᾶσαι πηγαὶ τῆς σοφίας
[6, 16]	ὥς τινες, ἡ οὐσία ἐξ	ἧς	γεγόναμεν, οὐδ´, ὡς ἕτεροι ἐκδεδώκασιν,
[6, 2]	κακῶς τε ὀλουμένη γαστήρ, ἀφ´	ἧς	δὴ πάντα γίνεται κακά. Ἔτι
[6, 12]	ἐκείνην αὖθις τὴν ὁμιλίαν, δι´	ἧς	ἔμελλεν παιδὸς γενήσεσθαι μήτηρ. Καὶ
[6, 7]	τὴν διὰ τῶν προφητῶν, δι´	ἧς	ἔστι τὴν γνωστικὴν παράδοσιν ἐκμανθάνειν,
[6, 16]	θεοῦ δύναμις νοεῖται θεοῦ, δι´	ἧς	ἡ κτίσις τελειοῦται οὐρανοῦ καὶ
[6, 16]	παντοκράτορι γεγονέναι τὴν σοφίαν λέγει,	ἧς	ἡ μέθεξις (ἡ κατὰ δύναμιν,
[6, 12]	ἀφορμὴ τοῦ διώκειν ὑπακοήν, δι´	ἧς	ἡ σωτηρία. Τελειότατον ἄρα ἀγαθὸν
[6, 16]	δι´ ἧς τὰ πάντα ἐποίησεν,	ἧς	καὶ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν»
[6, 5]	φιλοσοφίας δοτὴρ τοῖς Ἕλλησιν, δι´	ἧς	ὁ παντοκράτωρ παρ´ Ἕλλησι δοξάζεται,
[6, 1]	ἕκαστον τῶν ὑποκειμένων πανδήμως ἐμφαινομένη,	ἧς	οὐ μόνον αἱ λογικαὶ δυνάμεις,
[6, 16]	τουτέστιν ἐν ᾗ καὶ δι´	ἧς	τὰ πάντα ἐποίησεν, ἧς καὶ
[6, 7]	αὐτῷ τὴν προφητικὴν φωνήν, δι´	ἧς	τά τ´ ἐόντα τά τ´
[6, 3]	τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε	Ἡσαΐας	ἄρατε εἰς ὕψος τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 15]	συλλαβὰς ἀναγνώσει ἐκδεχόμεθα. Ἀλλὰ καὶ	Ἡσαΐας	ὁ προφήτης βιβλίον καινὸν κελεύεται
[6, 13]	σὺν αὐτοῖς, ἀλλ´ οἷοί τε	ἦσαν	ἀπόστολοι γενέσθαι ἐκλεγέντες πρὸς τοῦ
[6, 5]	προφήτας ἀναστήσας, ὡς οἷοί τε	ἦσαν	δέχεσθαι τὴν παρὰ τοῦ θεοῦ
[6, 13]	καθάπερ οἱ ἀπόστολοι, οὐχ, ὅτι	ἦσαν	ἐκλεκτοί, γενόμενοι ἀπόστολοι κατά τι
[6, 12]	αὖ τινες, καὶ εἰ ἄλλως	ἦσαν	εὐφυεῖς, εἰς τοὐναντίον ἀπετράπησαν. Πολὺ
[6, 11]	ὁ κύριος ἔτει, ιβʹ δὲ	ἦσαν	οἱ ἀπόστολοι, καὶ εἰς πῆχυν
[6, 3]	θέρους ἐν ταῖς ἅλωσιν ἔτι	ἦσαν)	οἱ δὲ ἄλλοι πάντα ἀπώλεσαν
[6, 2]	γέγονεν, σχεδὸν οἶμαι πάντας ὑμᾶς	ᾐσθῆσθαι	Φιλῖνος {τε} ὁμοίως· Ὅση μέν,
[6, 2]	Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος μετέθηκεν.	Ἡσίοδός	τε ἐπὶ τοῦ Μελάμποδος ποιεῖ·
[6, 2]	νοῦν ἤπαφεν ἠδὲ καὶ ἔργα.	Ἡσιόδου	δὲ εἰπόντος· Οὐ μὲν γάρ
[6, 2]	ὑπέρμετρος δὲ χερείων. Ἀλλὰ καὶ	Ἡσιόδου	λέγοντος· Σοὶ δ´ ἐγὼ ἀντὶ
[6, 2]	ἐν Ὑποβολιμαίῳ ἐκωμῴδησεν. Τὰ δὲ	Ἡσιόδου	μετήλλαξαν εἰς πεζὸν λόγον καὶ
[6, 2]	βραχὺ ἄλλῳ ἀλλαχοῦ, τὰ δὲ	Ἡσιόδῳ,	τὰ δὲ Ὁμήρῳ, τὰ δὲ
[6, 2]	ὃς διὰ τέλους ζῶν ὁμαλὸν	ἤσκησεν	βίον. Εὕροις δ´ ἂν καὶ
[6, 11]	πρὸς γνῶσιν φερόντων ἐκμαθόντα ἐφ´	ἡσυχίας	τοῦ λοιποῦ μένειν ἀναπεπαυμένον, κατευθύνοντα
[6, 14]	περὶ αὐτοῦ καὶ εἰς τί	ἠσφαλίσατο	αὐτὸν ὁ κύριος· ἐπί τε
[6, 2]	δώματα. Ὁμήρου τε εἰπόντος· Αἰδώς,	ἥτ´	ἄνδρας μέγα σίνεται ἠδ´ ὀνίνησιν,
[6, 11]	τὸ δὲ ἰῶτα καὶ τὸ	ἦτα	τοὔνομα σημαίνειν τὸ σωτήριον· μηνύεσθαι
[6, 9]	ὁ γνωστικός, οἷον εὐφροσύνης λέγω	(ἥτις	παράκειται τῇ ἡδονῇ) καὶ κατηφείας
[6, 3]	Καὶ δὴ πευσόμεθα παρ´ αὐτῶν	ἤτοι	ἀληθῆ ταῦτα εἶναι ἃ ἱστοροῦσιν
[6, 16]	ἵνα τὸ ψεῦδος ἐγκρίνῃ, λέγων	ἤτοι	ἀπρονόητον εἶναι τὸ πᾶν ἢ
[6, 18]	δὲ ὁμολογοῦσιν. Καὶ εἰ τοῦτο,	ἤτοι	γε παρ´ ἑαυτῶν ὀψὲ ἐκμαθόντες,
[6, 16]	μὴ προσήκουσαν ἔρχηται ψευδῆ δόξαν,	ἤτοι	θεοποιῶν τι τῶν γενητῶν ἢ
[6, 2]	ἢ χρηστὸν ὄντα γνώσομαί σε	ἤτοι	κακόν, Σοφοκλέους δὲ ἐξ Ἱππόνου·
[6, 14]	βάπτισμα. Ἀνιᾶται γοῦν ἔτι μᾶλλον	ἤτοι	μηδέπω ἢ καὶ μηδ´ ὅλως
[6, 11]	στρεπτά φησιν ἔχειν τὴν τράπεζαν,	ἤτοι	ὅτι περιόδοις καιρῶν κυκλεῖται τὰ
[6, 6]	διὰ τὸ εὐαγγελίσασθαι, ὥσπερ κατῆλθεν,	ἤτοι	πάντας εὐηγγελίσατο ἢ μόνους Ἑβραίους.
[6, 16]	τῶν ἔργων σφετεριζόμενος διὰ τέχνης	ἤτοι	πλαστικῆς ἢ γραφικῆς καὶ λέγων
[6, 17]	καὶ πρὸς ἀρετὴν ἀναφέρεται, καὶ	ἤτοι	πρὸς τὸ γενέσθαι σπουδαίους δίδοται
[6, 6]	κατὰ τὸ πιστεῦσαι ἢ μή,	ἤτοι	τῆς σωτηρίας ἢ τῆς κολάσεως
[6, 8]	ἐστι τῆς ψυχῆς τῶν ὄντων	ἤτοι	τινὸς ἢ τινῶν, τελειωθεῖσα δὲ
[6, 7]	δοκίμιον, τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως.	Ἤτοι	ὡς ἄργυρος πολλάκις ἀποκαθαρθεὶς εἰς
[6, 2]	ἐών, δόλιον δ´ ἐν φρεσὶν	ἦτορ	ἔχει, τοῦτο θεὸς κιβδηλότατον ποίησε
[6, 3]	ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ τοῦ ὄρους, οὐχ	ἧττον	ἡμερῶν πέντε τῆς περιόδου τυγχανούσης
[6, 14]	ὤν, μὴ πιστεύσοντα τοῦτον, οὐδὲν	ἧττον,	ὅπως τήν γε καθ´ ἑαυτὸν
[6, 12]	ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ δ´	ἧττον	πρόσεισι τῇ τε μαθήσει τῇ
[6, 8]	λόγων, ἤτω γοργὸς ἐν ἔργοις,	ἤτω	ἁγνός. Τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν
[6, 8]	ἤτω σοφὸς ἐν διακρίσει λόγων,	ἤτω	γοργὸς ἐν ἔργοις, ἤτω ἁγνός.
[6, 8]	τοιοῦτος, ἔστω δυνατὸς γνῶσιν ἐξειπεῖν,	ἤτω	σοφὸς ἐν διακρίσει λόγων, ἤτω
[6, 3]	κοινὸν ἀποκαλέσας πατέρα τὸν θεόν,	ηὔξατο	οἰκτεῖραι αὐτὸν τετρυμένην τὴν Ἑλλάδα.
[6, 8]	τις κατὰ σύνεσιν ἀνθρώπων φιλοσοφίαν	ηὑρῆσθαι	πρὸς Ἑλλήνων, ἀλλὰ τὰς γραφὰς
[6, 6]	πίστεως σωθείς τε καὶ σωθησόμενος)	Ηὐφράνθη	μου ἡ καρδία καὶ ἠγαλλιάσατο
[6, 2]	Αὖθίς τε Ὁμήρου ἐπὶ τῆς	ἡφαιστοτεύκτου	ἀσπίδος εἰπόντος· Ἐν μὲν γαῖαν
[6, 3]	εἰς τὸ αὐτὸ χωροῦν βιαιότερον	ἠχεῖ.	Καὶ ταῦτα μὲν ταύτῃ· θεῷ
[6, 3]	προσβολῇ ὀρνίθων ᾠδῇ παραπλήσιος προσπίπτει	ἠχή.	Ἀλλὰ οἱ τὰ Περσικὰ συνταξάμενοι
[6, 3]	ὑψηλοῦ πῶς οὐ δυνατὸν διάφορον	ἦχον	ἐξακούεσθαι, πνεύματος κινουμένου διὰ τῆς
[6, 3]	τοῦ ὀρύγματος κυμβάλων εὐρύθμως κρουομένων	ἦχον	ἐξακούεσθαι. Πολλάκις δὲ καὶ ἀνὰ
[6, 3]	κατὰ τὸ ὄρος, σαλπίγγων τε	ἦχος	ἐφέρετο ἄνευ ὀργάνων ἐμπνεόμενος; ἐκείνη
[6, 3]	νενικηκότων. Αἰτία δ´, οἶμαι, πάσης	ἠχοῦς	ἥ τε λειότης τῶν τόπων