Livre, Chap.
[6, 11]	οἳ γεννῶσι τοὺς ἑτερομήκεις, βʹ	δʹ	ηʹ ιʹ ιβʹ ιδʹ Κατ´
[6, 2]	ἐκεῖνό φησι τὸ ἰαμβεῖον· Ἐχθρῶν	δ´	ἄδωρα δῶρα καὶ οὐκ ὀνήσιμα.
[6, 2]	Πολλαὶ μορφαὶ τῶν δαιμονίων, πολλὰ	δ´	ἀέλπτως κραίνουσι θεοί, ὁ τραγικὸς
[6, 3]	ἐν τοῖς ἔπεσι γράφει· Παύσεις	δ´	ἀκαμάτων ἀνέμων μένος οἵ τ´
[6, 2]	λαμβάνει νεάνιδα, ἃ δ´ ἄλλον	{δ´}	ἄλλῃ δῆτα μαστεύει τινά, Εὐριπίδης
[6, 2]	δὲ οὐδὲν τῶν γινομένων, διακρινόμενον	δ´	ἄλλο πρὸς ἄλλο μορφὴν ἑτέραν
[6, 2]	ἄλλην {δῆτα} λαμβάνει νεάνιδα, ἃ	δ´	ἄλλον {δ´} ἄλλῃ δῆτα μαστεύει
[6, 7]	προὔχειν, τὰ δὲ εἰσέχειν, τὰ	δ´	ἄλλως πως φαντάζεσθαι ἐν τῷ
[6, 16]	εἴη ἂν καὶ σοφία. Τάχα	δ´	ἂν εἶεν αἱ δύο πλάκες
[6, 2]	κἄστιν αὖ κακὸν μέγα. Λάβοις	δ´	ἂν ἐκ παραλλήλου τῆς κλοπῆς
[6, 16]	θεοῦ ἐν μιᾷ ταὐτότητι. Πῶς	δ´	ἂν ἐν χρόνῳ γένοιτο κτίσις,
[6, 4]	τῆς προσεχοῦς διακονίας ἐνήργει. ~Εὕροιμεν	δ´	ἂν καὶ ἄλλο μαρτύριον εἰς
[6, 11]	εἰς πίστιν τῷ λόγῳ. Λάβοις	δ´	ἂν καὶ ἄλλως μουσικὴν συμφωνίαν
[6, 2]	ζῶν ὁμαλὸν ἤσκησεν βίον. Εὕροις	δ´	ἂν καὶ Θεόγνιδος εἰπόντος· Οὔτοι
[6, 2]	Σαμίου τὴν Οἰχαλίας ἅλωσιν. Εὕροις	δ´	ἂν καὶ Ὅμηρον τὸν μέγαν
[6, 2]	ἐκφυγέειν, ὁπόσοι γῆν ἐπιφερβόμεθα. Εὕροις	δ´	ἂν καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Παντὸς
[6, 6]	ᾗ καὶ ἀσώματος προσαγορεύεται. Ὃ	δ´	ἂν παχυμερὲς ἐκ τῆς ἁμαρτίας
[6, 6]	ὧν οὐκ ἐπίστευσαν, ὁμολογήσωσιν. ἦν	δ´	ἂν πλεονεξίας οὐ τῆς τυχούσης
[6, 11]	πέμπω ταύταν ὕμνων ἀρχάν. Εἴη	δ´	ἂν τῷ ψαλμῳδῷ κιθάρα ἀλληγορουμένη
[6, 7]	περὶ ἀρετῆς λόγων ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη	δ´	ἂν φιλοσοφία τὰ παρ´ ἑκάστῃ
[6, 12]	ὁ θεὸς τὰ αἰτήματα, τοῖς	δ´	ἀναμαρτήτως καὶ γνωστικῶς βιοῦσιν ἐννοησαμένοις
[6, 17]	μετὰ χειρουργίας πράξεσι τέχνη, ὅπου	δ´	ἄνευ θεωρίας τῶν πρώτων αἰτίων
[6, 6]	τῆς θείας ἀπολελαυκέναι δικαιοσύνης. Πάσαις	δ´	ἄνωθεν ταῖς ψυχαῖς εἴρηται ταῖς
[6, 11]	ταῦτα τοῦ νόστου τυχεῖν. Τῷ	δ´	ἀπανθιζομένῳ τὸ χρειῶδες εἰς ὠφέλειαν
[6, 2]	Μοσχίων ὁ κωμικὸς γράφει· Κεῖνος	δ´	ἁπάντων ἐστὶ μακαριώτατος, ὃς διὰ
[6, 2]	γενεὴ ἣ μὲν φύει, ἣ	δ´	ἀπολήγει. Πάλιν δ´ αὖ Ὁμήρου
[6, 15]	εὑρίσκων τὰς συλλαβὰς τελέσαι. Ἐδήλου	δ´	ἄρα τὴν μὲν γραφὴν πρόδηλον
[6, 2]	τοῦ σοφιστοῦ ἀποφθεγξαμένου Ἐγγύα, πάρα	δ´	ἄτα Ἐπίχαρμος τὴν αὐτὴν γνώμην
[6, 15]	εὐδαίμονος βίου τὴν ἀμοιβήν, τοῦ	δ´	αὖ κακοδαίμονος τὴν κόλασιν, περιληπτικῶς
[6, 2]	φύει, ἣ δ´ ἀπολήγει. Πάλιν	δ´	αὖ Ὁμήρου εἰπόντος· Οὐχ ὁσίη
[6, 12]	δὲ μέχρι τινὸς ἔφθασαν, ἀμεληθέντες	δ´	αὖ τινες, καὶ εἰ ἄλλως
[6, 2]	ληίζετ´ ἄμεινον τῆς ἀγαθῆς· τῆς	δ´	αὖτε κακῆς οὐ ῥίγιον ἄλλο,
[6, 3]	ἂν ἀπαλλαγεῖεν τοῦ δεινοῦ. Μίαν	δ´	αὐτοῖς ἔχρησεν ἀρωγὴν τῆς συμφορᾶς,
[6, 16]	ἐνάτῃ ἔτι μὲν δύναται, μετριώτερα	δ´	αὐτοῦ πρὸς μεγάλην ἀρετὴν σῶμά
[6, 2]	Πάλιν τοῦ Μουσαίου ποιήσαντος· Ὡς	δ´	αὔτως καὶ φύλλα φύει ζείδωρος
[6, 12]	ἔσται, εἰδώς, τοῦτο ἐπῄνεσεν· τὸ	δ´	ἐγένετο δυνάμει ποιοῦντος καλὸν ἄνωθεν
[6, 2]	Ἀλλὰ καὶ Ἡσιόδου λέγοντος· Σοὶ	δ´	ἐγὼ ἀντὶ πυρὸς δώσω κακόν,
[6, 3]	εὐήθειαν, τὸ ψευδῆ συγγράφειν) ἀληθῆ	δ´	εἶναι ἐξ ἀνάγκης ὁμολογήσαιεν. Καὶ
[6, 8]	ταῖς ἐντολαῖς σου ἐπίστευσα. Κυρίας	δ´	εἶναι τὰς διαθήκας ὡμολόγηται καὶ
[6, 15]	γνῶσις, κατάληψις ζητήσεως ὑπάρχουσα. Σημεῖον	δ´	εἶναί φασι τὸ προηγούμενον ἢ
[6, 17]	τὰ πλήθη συνωφελεῖν ὑπάρχουσιν. Οὗτοι	δ´	εἰσὶν οἱ ἡγεμονικοὶ καὶ παιδευτικοί,
[6, 2]	δὲ ὕδατος μὲν γαῖα, τὸ	δ´	ἐκ γαίας πάλιν ὕδωρ· ἐκ
[6, 2]	ὕπνου θέλγητρον, ἐπίκουρον νόσου, Σοφοκλέους	δ´	ἐκ τῆς Ἐριφύλης· Ἄπελθε· κινεῖς
[6, 11]	Ἕλλησιν παρὰ Ἑβραίων δεδόσθαι. Μαθεῖν	δ´	ἐκ τῶνδ´ ἔξεστιν· Καὶ εἰ
[6, 7]	χειραγωγοῦσά τε καὶ συλλαμβάνουσα. Εἰ	δ´	ἔκ τινος ποιήσεως τὰ τῆς
[6, 16]	παίδων ζητεῖν εἰσοπίσω γενεήν· Τῇ	δ´	ἕκτῃ περὶ πάντα καταρτύεται νόος
[6, 2]	στέλλοιμι μάχην ἐς κυδιάνειραν· νῦν	δ´,	ἔμπης γὰρ κῆρες ἐφεστᾶσιν θανάτοιο
[6, 9]	καὶ τόπου μὴ προσδεόμενον. Ὃ	δ´	ἐν οἷς ἔσται, δι´ ἀγάπης
[6, 2]	στήθεςςι λέληθεν ψυδρὸς ἐών, δόλιον	δ´	ἐν φρεσὶν ἦτορ ἔχει, τοῦτο
[6, 16]	τέσσαρα καὶ δέκ´ ἔτη· τῇ	δ´	ἐνάτῃ ἔτι μὲν δύναται, μετριώτερα
[6, 2]	ἄλλης λέκτρον ἱμείρει λαβεῖν, ἣ	δ´	ἐνδεὴς τοῦδ´ οὖσα βουλεύει κακά.
[6, 12]	αἰτίαν τῶν μὲν ἀφεκτέον, τὰ	δ´	ἐνεργητέον. Διὰ τῶν ὅπλων τῆς
[6, 2]	φρόνιμον ἁρμόττει παρόν· καὶ συμμανῆναι	δ´	ἔνια δεῖ. Ἀντιμάχου τε τοῦ
[6, 3]	τοὺς μὲν μαντοσυνῶν κεχρημένους, τοὺς	δ´	ἐπὶ νούσοισι δηρὸν δὴ χαλεπῇσι
[6, 2]	θ´ ὕλη τηλεθόωσα φύει, ἔαρος	δ´	ἐπιγίνεται ὥρη· ὣς ἀνδρῶν γενεὴ
[6, 9]	κατὰ τὰς ἐντολὰς κατορθῶν· τὸ	δ´	ἔστι ἔχει θρῃσκεύειν τὸ θεῖον
[6, 2]	εἰκότως ἁλίσκεται, Ὑπερείδης λέγει· Ἃ	δ´	ἐστὶν ἀφανῆ, ἀνάγκη τοὺς διδάσκοντας
[6, 16]	ὁ περὶ μοιχείας λόγος. Μοιχεία	δ´	ἐστίν, ἐάν τις καταλιπὼν τὴν
[6, 14]	συνιέντα γνωστικῶς τὰς ἐντολάς· τὸ	δ´	ἔστιν μεγαλοφρόνως καὶ ἀξιολόγως ἐκδέχεσθαι
[6, 16]	πρῶτον ἐν ἕπτ´ ἔτεσιν· τοὺς	δ´	ἑτέρους ὅτε δὴ τελέσῃ θεὸς
[6, 2]	οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν· ἐν	δ´	ἐτίθει ποταμοῖο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο,
[6, 8]	γνῶσίς τε καὶ ὁρμή. Εὑρίσκεται	δ´	ἡ ὁρμὴ μετά τινα συγκατάθεσιν
[6, 16]	ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη. Εἴη	δ´	ἡμᾶς βασιλεύειν. ἵνα τοίνυν γενητὸν
[6, 15]	ὅσιον δρᾶν ἐγχειροῦμεν. Τὸ σῴζεσθαι	δ´	ἡμᾶς εὐάρεστον αὐτῷ, καὶ ἡ
[6, 7]	ἀληθείᾳ οὗτοι μὲν τελείως. Ὡς	δ´	ἡμεῖς αὐτοὺς καταλαμβανόμεθα, μερικῶς. Πλέον
[6, 18]	τε καὶ πρόσταξιν. ~Ὁ γνωστικὸς	δ´	ἡμῖν ἐν τοῖς κυριωτάτοις ἀεί
[6, 16]	ἀληθείας μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν δυνηθῶμεν. ~Ὑπόδειγμα	δ´	ἡμῖν κατὰ παραδρομὴν ἐκκείσθω εἰς
[6, 15]	καὶ τῷ ὄντι ἄθεος, πρόκειται	δ´	ἡμῖν, τί ποιοῦντες καὶ τίνα
[6, 12]	ἀλλ´ ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ	δ´	ἧττον πρόσεισι τῇ τε μαθήσει
[6, 2]	μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ φύσις	δ´	ἴση, Σοφοκλέους δὲ ἐξ Ἀλεαδῶν·
[6, 16]	γὰρ ἴσον ἀμφοῖν ἀπέχων. Ὡς	δ´	ὁ γάμος ἐξ ἄρρενος καὶ
[6, 11]	νʹ τῶν λʹ ἐπιδίμοιρα. Εἰσὶ	δ´	οἳ τοὺς τριακοσίους πήχεις σύμβολον
[6, 11]	ταῖς τέσσαρσιν ὥραις οἰκειουμένη. Γῆς	δ´,	οἶμαι, εἰκόνα ἡ τράπεζα δηλοῖ,
[6, 17]	προνοίας τε καὶ γνώμης. Ἕμπαλιν	δ´,	οἶμαι, νόμου ἴδιον καὶ λόγου
[6, 3]	παιωνιζόντων ἀκούειν ὡς νενικηκότων. Αἰτία	δ´,	οἶμαι, πάσης ἠχοῦς ἥ τε
[6, 7]	ἐν οἷς καὶ παραπίπτουσιν· ἐπιβάλλειν	δ´	οἴονται τῇ ἀληθείᾳ οὗτοι μὲν
[6, 2]	μὲν τὸ κλέπται εἶναι, σφετερίζεσθαι	δ´	ὅμως καὶ ἄκοντες τὴν παρ´
[6, 17]	τε τὰ ἔργα παρέχουσα. Ἕκκειται	δ´	ὅμως καὶ πρὸς μίμησίν τε
[6, 17]	ἀνθρώπων πολλὰ τῶν προτερημάτων, γίνεται	δ´	ὅμως ὠφέλιμα μόνοις τοῖς ἀγαθοῖς
[6, 14]	σῴζειν τῶν μέσων ἐστίν, τὸ	δ´	ὀρθῶς καὶ δεόντως κατόρθωμα, οὕτως
[6, 16]	τε καὶ δύναμις· τῇ δεκάτῃ	δ´	ὅτε δὴ τελέσῃ θεὸς ἕπτ´
[6, 2]	φύσας; τοῦ κεκήρυξαι πατρός; Τί	δ´;	οὐ Θεόγνιδος εἰπόντος· Ὸἶνος πινόμενος
[6, 12]	ἡλικίας τελείας ἀφικνεῖσθαι σπεύδει. Ὅτι	δ´	οὐ μόνον αἱ πράξεις καὶ
[6, 12]	μέν ἐστι πρὸς ἀρετήν, ἀρετὴ	δ´	οὔ. Πάντες μὲν οὖν, ὡς
[6, 2]	Πρὸς τούτοις Ὁμήρου λέγοντος· Γαστέρα	δ´	οὔ πως ἔστιν ἀποπλῆσαι μεμαυῖαν,
[6, 2]	χρεών. Ὁμήρου πάλιν ποιήσαντος· Μοῖραν	δ´	οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι
[6, 3]	τὸν ἴσον ὑπερέθεντο χρόνον. Διαφέρειν	δ´	οὐδὲν νομίζουσιν, εἴτ´ οὖν θεοὺς
[6, 2]	ῥίγιον ἄλλο, Σιμωνίδης εἶπεν· Γυναικὸς	{δ´}	οὐδὲν χρῆμα ἀνὴρ ληίζεται ἐσθλῆς
[6, 16]	καὶ ἕβδομον τὸ η> Εἰσκλαπέντος	δ´	οὐκ οἶδ´ ὅπως τοῦ ἐπισήμου
[6, 15]	καὶ ἐπιστήμῃ τῇ γνωστικῇ. Φασὶ	δ´	οὖν γίνεσθαι τὸν ἐγκεντρισμὸν κατὰ
[6, 15]	ἀλήθειαν, τὸ φῶς ἀνατέλλουσα. Λέγεται	δ´	οὖν εἶδος τῆς προφητείας ἡ
[6, 15]	οὐδὲν ἄτερ γραφῆς λέγομεν. Ἔχει	δ´	οὖν καὶ ἄλλας τινὰς ἰδιότητας
[6, 16]	ὅπερ οὐδὲ εἰπεῖν θέμις. Ἕστιν	δ´	οὖν καταπεπαυκέναι τὸ τὴν τάξιν
[6, 3]	τίς κατέδειξεν ταῦτα πάντα; Λέγουσι	δ´	οὖν τινες λοιμούς τε καὶ
[6, 2]	Ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ´, ἐν	δ´	οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν· ἐν
[6, 3]	ἐντολαῖς. Τοὺς δὲ ἀπειλαῖς, ἔστιν	δ´	οὓς σημείοις τεραστίοις, ἐνίους δὲ
[6, 7]	γνῶσις καὶ ἡ ἐπιστήμη. Μαθήσεως	δ´	οὔσης ζητεῖν ἀνάγκη τὸν διδάσκαλον.
[6, 3]	παραδοχὴν τῆς διδομένης ἐντολῆς. Νεφέλης	δ´	οὔσης καὶ ὄρους ὑψηλοῦ πῶς
[6, 2]	ἀστρώτῳ πέδῳ {εὕδουσι{ ν} πηγαῖς	δ´	οὐχ ὑγραίνουσιν πόδας. Ἀρχιλόχου τε
[6, 6]	ἀδικίαν τῆς προνοίας καταχέων; Τί	δ´;	οὐχὶ δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον
[6, 2]	θάνατον αἱρετώτερον εἶναι δοκεῖν. Τί	δ´;	οὐχὶ καὶ Χίλωνος τοῦ σοφιστοῦ
[6, 2]	ποιήσαντος· Ἔστιν ὕδωρ ψυχῇ, θάνατος	δ´	ὑδάτεςςιν ἀμοιβή, ἐκ δὲ ὕδατος
[6, 16]	ἄνδρες σήματ´ ἔχους´ ἀρετῆς· πέμπτῃ	δ´	ὥριον ἄνδρα γάμου μεμνημένον εἶναι
[6, 11]	φιλομαθίας ἀλόγων δίκην ζῴων, πλείω	δ´	ὡς ἔνι μάλιστα βοηθήματα τοῖς
[6, 11]	ἀρχιτεκτονική τε καὶ οἰκοδομική. Παρακολουθητικὴν	δ´	ὡς ἔνι μάλιστα τὴν ψυχὴν
[6, 1]	φιλομαθεῖς ποικίλως ἐξανθισάμενοι συνεγράψαντο) τοῖς	δ´	ὡς ἔτυχεν ἐπὶ μνήμην ἐλθοῦσι
[6, 16]	ἐνέργειαν δηλοῖ, ὅν φησιν ὁ	Δαβίδ·	Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν
[6, 15]	καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε» ὁ	Δαβὶδ	γράφει, ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πραότητος
[6, 8]	πολύπειρον τῆς γνώσεως αἰτούμενος ὁ	Δαβὶδ	γράφει· Χρηστότητα καὶ παιδείαν καὶ
[6, 11]	ἐπαΐοντες. Τοιαύτην τινὰ ἐκκλησίαν ὁ	Δαβὶδ	διαγράφει· Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ
[6, 15]	αὐτὸν οἱ μὲν πολλοὶ Υἱὲ	Δαβίδ,	ἐλέησόν με» ἔλεγον, ὀλίγοι δὲ
[6, 7]	ἀληθείας οὐ συνιεὶς τὸ τῷ	Δαβὶδ	κατ´ ἐξομολόγησιν εἰρημένον· Γῆν καὶ
[6, 14]	αὐξήσωσιν. ~Οἱ τοιοῦτοι κατὰ τὸν	Δαβὶδ	καταπαύσουσιν ἐν ὄρει ἁγίῳ θεοῦ»
[6, 6]	ταῦτα. πάλιν δὲ ἄντικρυς ὁ	Δαβίδ.	Μᾶλλον δὲ ὁ κύριος ἐκ
[6, 8]	Σαφῶς δὲ ἤδη καὶ ὁ	Δαβὶδ	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν
[6, 1]	ἐπιβάλλουσαι· χρηστὸς ἀνήρ« φησὶν ὁ	Δαβίδ,	ὁ οἰκτίρμων« τῶν παραπολλυμένων τῇ
[6, 10]	τοῦ παραχαράγματος; κέκραγεν δὲ ὁ	Δαβίδ·	Ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα οὐ
[6, 15]	καὶ συνιέναι λέγων. Αὐτίκα ὁ	Δαβὶδ	Σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις ἀέρων»
[6, 11]	ψάλλων ὁμοῦ καὶ προφητεύων ἐκκείσθω	Δαβίδ,	ὑμνῶν τὸν θεὸν ἐμμελῶς. Προσήκει
[6, 6]	τε προνοεῖ πάντων. Καὶ ὁ	Δαβίδ	φησιν· εἰ {δὲ} καὶ Ἐνεπάγησαν
[6, 16]	τοῖς γιγνώσκουσι παραδίδωσιν ὁ μακάριος	Δαβὶδ	ὧδέ πως ψάλλων· Τὰ ἔτη
[6, 2]	κωμικὸς καὶ Ἀριστοφάνης ἐν τῷ	Δαιδάλῳ	τὰ ἀλλήλων ὑφαιροῦνται. τὸν μέντοι
[6, 3]	τὰς θήκας τῶν κατοιχομένων ἐνιδρύσαντο,	δαίμονας	μὲν τὰς τούτων ψυχὰς καλοῦντες,
[6, 12]	ἐπιθυμίαις, ὡς δαίμων, γίνεται ἄνθρωπος	δαιμονικός.	Αὐτίκα ὁ μὲν κακὸς φύσει,
[6, 12]	γένοιτο, τὰ δὲ αὐτὰ τοῖς	δαιμονίοις	κατὰ τὸ ἁμαρτάνειν αἱρούμενος, ἀνέδραστος
[6, 2]	Εὐριπίδου εἰπόντος· Πολλαὶ μορφαὶ τῶν	δαιμονίων,	πολλὰ δ´ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί,
[6, 6]	Ἀττικοὶ μεμηνῦσθαί τινα Σωκράτει παρεπομένου	δαίμονος	αὐτῷ, καὶ Ἀριστοτέλης δαίμοσι κεχρῆσθαι
[6, 3]	μόνης, ἀλλὰ καὶ κατά τινα	δαιμόνων	ἢ καὶ ἀγγέλων οὐκ ἀγαθῶν
[6, 12]	ἀδικῶν καὶ ἁμαρτάνων κατ´ ἐνέργειαν	δαιμόνων	πλημμελεῖ, ἐπεὶ κἂν ἀθῷος γένοιτο,
[6, 6]	παρεπομένου δαίμονος αὐτῷ, καὶ Ἀριστοτέλης	δαίμοσι	κεχρῆσθαι πάντας ἀνθρώπους λέγει συνομαρτοῦσιν
[6, 12]	καὶ εὐμετάβολος ἐν ἐπιθυμίαις, ὡς	δαίμων,	γίνεται ἄνθρωπος δαιμονικός. Αὐτίκα ὁ
[6, 2]	δὲ θνητῶν τὸν ἅπαντα χρόνον	δαίμων	ἔδωκεν πράσσοντας ἐν καιρῷ πολιοκρόταφον
[6, 3]	ζῴου καταλάβοι, τὸν σφέτερον αἱμάξαντες	δάκτυλον	ἀρκοῦνται τῷ θύματι. Ἥ τε
[6, 16]	θεοῦ» φυσικὴν ἐμφαίνουσαι δημιουργίαν εὑρεθήσονται·	δάκτυλος	γὰρ θεοῦ δύναμις νοεῖται θεοῦ,
[6, 2]	θεῶν δυνάστης, ὅδε καὶ βροτοὺς	δαμάζει,	Εὐριπίδης γράφει· Ἔρως γὰρ ἄνδρας
[6, 3]	ἐπωνομάσθη. Ὑποδεξαμένου γοῦν αὐτὸν φιλοφρόνως	Δαμάσου	τοῦ ἀδελφοῦ τεκμηράμενος ἔκ τινων
[6, 15]	τῶν δογμάτων, ἵνα πάντας κερδήσῃ.	Δανιὴλ	δὲ τὸν μανιάκην ἐβάστασεν ἐπὶ
[6, 12]	τὰς καλὰς ἀγαθὰ καλοῦμεν· τῶν	δὲ	ἀγαθῶν ἴσμεν τὰ μὲν αὐτὰ
[6, 12]	νῦν καὶ εἰς ὕστερον. Τὴν	δὲ	ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην εἶναί φασιν, ἐπιλογισμὸν
[6, 6]	εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ. ὁ	δὲ	ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ
[6, 14]	ταῖς θείαις δωρεαῖς ἐγνωκότες. Ἀμαθία	δὲ	ἀγνοίας αἰτία. Καί μοι δοκεῖ
[6, 7]	σπέρματα οὐκ ἐξέθρεψάν τινες, γῇ	δὲ	ἀγόνῳ καὶ ἀνομβρίᾳ παραδεδωκότες ἀγρίαις
[6, 9]	πεπεισμένος τῶν ὄντως ἀγαθῶν, ἔχεσθαι	δὲ	ἀεὶ τῆς ἐπηβόλου καὶ κατορθωτικῆς
[6, 16]	ἑπτὰ μὲν αἱ πλειάδες, ἑπτάστεροι	δὲ	αἱ ἄρκτοι, καθ´ ἃς αἱ
[6, 15]	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος. Διανοιχθεῖσαι	δὲ	αἱ γραφαὶ καὶ τοῖς ὦτα
[6, 16]	παρέλκει λέγειν τὰ νῦν. Εἰ	δὲ	αἱ πλάκες αἱ γεγραμμέναι ἔργον
[6, 4]	ἑκάστην αἵρεσιν συντεινόντων τινά, μάλιστα	δὲ	Αἰγυπτίων τά τε ἄλλα καὶ
[6, 2]	ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται τρόποις. Ἀκήκοα	δὲ	Αἰσχύλου μὲν λέγοντος· Οἴκοι μένειν
[6, 11]	ἐμβάλλουσα τοτὲ μὲν θρηνώδη, τοτὲ	δὲ	ἀκόλαστον καὶ ἡδυπαθῆ, τοτὲ δὲ
[6, 15]	σύνεσίς τε καὶ συνάσκησις· Ὃ	δὲ	ἀκούετε εἰς τὸ οὖς» (ἐπικεκρυμμένως
[6, 15]	ἀνεσταμένον ὃ μὲν λέγῃ, οἳ	δὲ	ἀκούωσιν, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι
[6, 18]	γὰρ ἀσθενὴς δωρεὰ θεοῦ) μένει	δὲ	ἀκώλυτος, διωχθήσεσθαι εἰς τέλος προφητευθεῖσα.
[6, 4]	ἔφη, ἑτέρου χεῖρον εἶπεν. Τοῦ	δὲ	Ἀλεξάνδρου φήσαντος· οὐκοῦν καὶ σὺ
[6, 17]	οὐ τὸ ἀληθές· ἐκ μιμήσεως	δὲ	ἀλήθεια οὐ διδάσκεται, ἀλλ´ ἐκ
[6, 6]	φιλοσοφίαν βεβιωκότας μέν, οὐ τελείως	δέ,	ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους τὸν βίον·
[6, 3]	ταῖς ἅλωσιν ἔτι ἦσαν) οἱ	δὲ	ἄλλοι πάντα ἀπώλεσαν ἀδοκήτου καὶ
[6, 5]	σεβάσεως ἐναλλάττων τοῦ θεοῦ, οὐχὶ	δὲ	ἄλλον καταγγέλλων. Τί οὖν ἐστι
[6, 18]	ἐνιζήματα, ὧν δὲ ὀχήματα, ἄλλων	δὲ	ἄλλον τρόπον κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ
[6, 17]	ἀναπνεῖ τὰ ζῷα ἅπαντα, ἄλλα	δὲ	ἄλλως καὶ εἴς τι διάφορον,
[6, 18]	τῇ Ἑλλάδι ἡ φιλοσοφία, ἐχύθη	δὲ	ἀνὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, πείθων
[6, 11]	πυροῦ μᾶλλον ἡ κριθή. Τὴν	δὲ	ἀνὰ τὸν κλύδωνα τὸν ἐθνικὸν
[6, 10]	κατὰ τὸν προηγούμενον λόγον, τὸν	δὲ	ἀναγκαῖον καὶ δεύτερον καὶ περιστατικόν·
[6, 15]	τῶν ἀποστόλων λέγων φησίν· Ἡμεῖς	δὲ	ἀναπτύξαντες τὰς βίβλους ἃς εἴχομεν
[6, 11]	συνάλογοι λόγου τοῦ κυριακοῦ· χορὸς	δὲ	ἀναύδων ἰχθύων ἐπερρόθει, ἡ μοῦσα
[6, 6]	οἱ προκεκοιμημένοι νεκροὶ κατέβησαν, ζῶντες	δὲ	ἀνέβησαν. Ναὶ μὴν καὶ σώματά
[6, 7]	ἀλλ´ οὐ τελείως ἐξειργάσαντο, τὰ	δὲ	ἀνθρωπίνῳ στοχασμῷ τε καὶ ἐπιλογισμῷ,
[6, 16]	λόγῳ τὰ πάντα δημιουργεῖ, ὁ	δὲ	ἄνθρωπος ὁ γνωστικὸς γενόμενος τῷ
[6, 18]	βάθη τοῦ θεοῦ ἐρευνᾷ, ψυχικὸς	δὲ	ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ
[6, 6]	οὐ γὰρ Ἰουδαίων μόνων, πάντων	δὲ	ἀνθρώπων ὁ θεὸς κύριος, προσεχέστερον
[6, 14]	ἀλλάξομαι ἀντ´ ἀδίκου κέρδους. ἄδικον	δὲ	ἄντικρυς κέρδος ἡδονὴ καὶ λύπη
[6, 6]	στόμα κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα. πάλιν	δὲ	ἄντικρυς ὁ Δαβίδ. Μᾶλλον δὲ
[6, 7]	τοῦ τὰ πάντα προεγνωκότος. Ὃ	δὲ	ἄνωθεν ἐκ πρώτης καταβολῆς κόσμου
[6, 9]	τινὲς αὐτὸν πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς	δὲ	ἁπαξαπλῶς ἀπαθὴς ἦν, εἰς ὃν
[6, 3]	θεὸς τοὺς μὲν ἐντολαῖς. Τοὺς	δὲ	ἀπειλαῖς, ἔστιν δ´ οὓς σημείοις
[6, 16]	μελλόντων λέγειν τινὰ ὑπισχνοῦνται, τῶν	δὲ	ἀπλανῶν ἑπτὰ μὲν αἱ πλειάδες,
[6, 14]	πρᾶξις γνωστικοῦ μὲν κατόρθωμα, τοῦ	δὲ	ἁπλῶς πιστοῦ μέση πρᾶξις λέγοιτ´
[6, 15]	τε σοφῶν καὶ αἰνίγματα. Εἰ	δὲ	ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ Διὸς τοῦ
[6, 16]	δὲ τὴν δευτέραν πανσέληνος, τρίτῃ	δὲ	ἀπὸ τῆς ἀποκρούσεως αὖθις διχότομος,
[6, 11]	γνωστικόν, τὸ δὲ ποιητικόν, ἐρρύηκεν	δὲ	ἀπὸ τοῦ θεωρητικοῦ, δεῖται δὲ
[6, 18]	ἶριν τοῖς χρώμασιν ἀπεικαζέτω. Ἐπὰν	δὲ	ἀπολείπωσι τὰ εἴδωλα, τότε ἀκούσονται
[6, 9]	οὔτε ἡδονὴ οὔτε λύπη. Οἱ	δὲ	ἀπόστολοι ὀργῆς καὶ φόβου καὶ
[6, 2]	καὶ τὰ μὲν αὔξεις, τὰ	δὲ	ἀποφθινύθεις, καὶ οὐκ ἔστιν ὅρος
[6, 12]	Ἀγαθὸν νηστεία μετὰ προσευχῆς· νηστεῖαι	δὲ	ἀποχὰς κακῶν μηνύουσιν πάντων ἁπαξαπλῶς,
[6, 7]	ἀποστόλων ἀγράφως παραδοθεῖσα κατελήλυθεν. Ἐντεῦθεν	δὲ	ἄρα γνῶσιν εἴτε σοφίαν συνασκηθῆναι
[6, 18]	οὖν τὸ πάντα ἐπίστασθαι· ὅτῳ	δὲ	ἀσθενεῖ ἐπεκτείνεσθαι ἡ ψυχὴ πρὸς
[6, 1]	μίαν πίστιν συναγόμενος λαός. ὁ	δὲ	ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει« κατὰ τὸν
[6, 11]	δὲ ἀπὸ τοῦ θεωρητικοῦ, δεῖται	δὲ	ἀσκήσεως καὶ συγγυμνασίας πολλῆς καὶ
[6, 18]	Καὶ ὁ Δημόκριτος ὁμοίως· Ποιητὴς	δὲ	ἅσσα μὲν ἂν γράφῃ μετ´
[6, 15]	ἃ δὲ δι´ αἰνιγμάτων, ἃ	δὲ	αὐθεντικῶς καὶ αὐτολεξεὶ τὸν Χριστὸν
[6, 12]	ἐπεὶ κἂν ἀθῷος γένοιτο, τὰ	δὲ	αὐτὰ τοῖς δαιμονίοις κατὰ τὸ
[6, 7]	καὶ ἕξει, παραλαμβάνει. Ἡ γνῶσις	δὲ	αὕτη {ἡ} κατὰ διαδοχὰς εἰς
[6, 11]	ἰχθύων τὴν ἐγκύκλιον, τὸν λοιπὸν	δὲ	αὐτὴν ἐκείνην τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν
[6, 8]	ἐπὶ τῶν ὄντων κινουμένη, γνῶσις	δὲ	αὐτὸ τοῦτο, θέα τίς ἐστι
[6, 6]	μὲν αὐτοῦ οὐκ εἴδομεν, φωνὴν	δὲ	αὐτοῦ ἠκούσαμεν. Οὐχ ὁ τόπος
[6, 9]	οὐκέτι συγχρῆται τῷ σώματι, μόνον	δὲ	αὐτῷ ἐπιτρέπει χρῆσθαι τοῖς ἀναγκαίοις,
[6, 2]	συμβολικὸν εἶδος ἀρχαῖον εἶναι, κεχρῆσθαι	δὲ	αὐτῷ οὐ μόνον τοὺς προφήτας
[6, 15]	γνῶσιν ἀναγουσῶν ἐντολῶν, ἡ τήρησις	δὲ	αὐτῶν βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν, δι´
[6, 7]	οἱ παρακούειν προῃρημένοι. Οἱ πεισθέντες	δὲ	αὐτῶν τῇ τε τοῦ κυρίου
[6, 12]	μὴ ἁμαρτάνειν τοῖς πολλοῖς, ἐπαγγελία	δὲ	ἀφορμὴ τοῦ διώκειν ὑπακοήν, δι´
[6, 10]	ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται. Τὴν πολλὴν	δὲ	ἀχρηστίαν παραιτητέον, ἀπασχολοῦσαν περὶ τὰ
[6, 16]	ἔμψυχα ἐξ ἑαυτῶν δύνασθαι, τὰ	δὲ	ἄψυχα καθάπαξ μὴ δύνασθαι σῴζειν
[6, 2]	συγγραφαῖς τὰ μὲν Ἕλλησι, τὰ	δὲ	βαρβάροις· ἐγὼ δὲ ἐκ πάντων
[6, 4]	μὲν ὕμνους περιέχει θεῶν, ἐκλογισμὸν	δὲ	βασιλικοῦ βίου τὸ δεύτερον. Μετὰ
[6, 6]	κατὰ νόμον ἐστὶ βιοῦν, ὀρθῶς	δὲ	βεβιωκότες οἱ πρὸ νόμου εἰς
[6, 16]	ἣν πῇ μὲν φυλλορροεῖ, πῇ	δὲ	βλαστάνει τὰ φυτὰ καὶ αἱ
[6, 17]	ἀβουλήτως ἔχοντος τοῦ θεοῦ, εἰ	δὲ	βουλομένου, θεόθεν ἡ φιλοσοφία, τοιαύτην
[6, 2]	τέρπωνται, Εὐριπίδης ποιεῖ· Ἀντὶ πυρὸς	{δὲ}	γὰρ ἄλλο πῦρ μεῖζον καὶ
[6, 18]	ἰδίους μόνον αἱρετιστὰς ἔπεισαν· ὁ	δέ	γε τοῦ διδασκάλου τοῦ ἡμετέρου
[6, 16]	ἐκφαίνει σήματα γεινομένης· τῇ τριτάτῃ	δὲ	γένειον ἀεξομένων ἐπὶ γυίων λαχνοῦται,
[6, 10]	κοινὰ καὶ τὰ ἴδια, τούτου	δὲ	γινομένου εἰς ἀνοδίαν καὶ πλάνην
[6, 7]	Ἕλληνος, ἡ τελείωσις αὕτη· τοῦ	δὲ	γνωστικοῦ μετὰ τὴν ἄλλοις νομιζομένην
[6, 2]	Εὐριπίδου μὲν ἐξ Ἀλεξάνδρου· Χρόνος	δὲ	δείξει ς´· ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν
[6, 15]	ἐντεριώνην γυμνῶσαι μέν, μὴ ἑλκῶσαι	δέ,	δεσμεύουσι πρὸς ἄλληλα. Τέταρτος δέ
[6, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΕΚΤΟΣ. ~Ὁ	δὲ	δὴ ἕκτος καὶ ὁμοῦ ὁ
[6, 8]	τὰ ἐπιλανθανόμενα τοῦ θεοῦ. Ἐπιλανθάνονται	δὲ	δηλονότι οὗ πρότερον ἐμέμνηντο, καὶ
[6, 8]	τὴν καθ´ ἡμᾶς γινομένην· ἐξῆν	δὲ	δήπου τῷ προφήτῃ εἰπεῖν ἁπλῶς
[6, 15]	ἃ μὲν διὰ παραβολῶν, ἃ	δὲ	δι´ αἰνιγμάτων, ἃ δὲ αὐθεντικῶς
[6, 12]	καὶ δι´ αὐτὴν ἀγωνίζεσθαι) τὰ	δὲ	δι´ ἕτερα, ὡς τὴν πίστιν
[6, 16]	ἀναπαύσωνται πεισθέντες περὶ αὐτοῦ, ὃ	δέ,	διὰ γενέσεως, ἣν ἐδήλωσεν ἡ
[6, 9]	οἱ πολλοὶ στοχαζόμενοι βιοῦσιν, ἀπειληφὼς	δὲ	διὰ πίστεως γνωστικῆς, ὃ τοῖς
[6, 6]	μηρυκᾶται ὁ βοῦς· ὁ ἐθνικὸς	δὲ	διὰ τῆς ἄρκτου ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου
[6, 11]	χρυσοῖς, περιβεβλημένη πεποικιλμένοις. Ἡ ἀλήθεια	δὲ	διὰ τοῦ κυρίου. Βουλὴν γάρ
[6, 12]	μὲν κολαζομένῳ διορθώσεως αἰτία, τοῖς	δὲ	διορᾶν πόρρωθεν δυναμένοις παράδειγμα γίνεται,
[6, 5]	ἀφεθήσονται αὐτῷ αἱ ἁμαρτίαι. Μετὰ	δὲ	δώδεκα ἔτη ἐξέλθετε εἰς τὸν
[6, 4]	ἔφη, μὴ φοβερὸς ᾖ. Ὁ	δὲ	ἕβδομος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν τις
[6, 15]	ἣν ἡ ἀφθαρσία ἐπισυμβαίνει, Ἀφθαρσία	δὲ	ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ. Εἰ
[6, 15]	δὲ νόμων βεβαίωσις ἀφθαρσίας, ἀφθαρσία	δὲ	ἐγγὺς εἶναι ποιεῖ θεοῦ. Ἐπιθυμία
[6, 15]	τῆς ἐλαίας φυτόν. Ὁ τρίτος	δὲ	ἐγκεντρισμὸς τῶν ἀγριάδων καὶ τῶν
[6, 8]	ταυτὶ μὲν τῇδε ἐχέτω· πολυμαθῆ	δὲ	εἶναι χρὴ τὸν γνωστικὸν καί,
[6, 17]	ἢ τὰ περὶ θεοῦ. Καθόλου	δὲ	εἰπεῖν περὶ ἑκάστου πράγματος τῆς
[6, 2]	ἤπαφεν ἠδὲ καὶ ἔργα. Ἡσιόδου	δὲ	εἰπόντος· Οὐ μὲν γάρ τι
[6, 2]	μεῖζον ἢ φίλος κακός; Ξενοφῶν	δὲ	εἴρηκεν· Οὐκ ἂν ἐχθροὺς ἄλλως
[6, 9]	αὐτῆς αἱρούμενος τῆς ἀληθείας, τὰ	δὲ	εἰρημένα ὑπὸ κυρίου σαφῆ καὶ
[6, 7]	τὰ μὲν δοκεῖ προὔχειν, τὰ	δὲ	εἰσέχειν, τὰ δ´ ἄλλως πως
[6, 2]	Ἕλλησι, τὰ δὲ βαρβάροις· ἐγὼ	δὲ	ἐκ πάντων τούτων τὰ μέγιστα
[6, 9]	ἐκθρέψεώς τε καὶ αὐξήσεως, ἔπειτα	δὲ	ἐκ τῆς ἀδιαλείπτου μελέτης εἰς
[6, 3]	γραφῆς κατὰ καιρὸν διαλεξόμεθα. Δημόκριτος	δὲ	ἐκ τῆς τῶν μεταρσίων παρατηρήσεως
[6, 8]	ἐκ τοῦ μαθεῖν, τὸ πρᾶξαι	δὲ	ἐκ τοῦ ὁρμῆσαι {κἀκ τοῦ
[6, 11]	αἰσθητῶν εἰς τὰ νοητά, μᾶλλον	δὲ	ἐκ τῶνδε εἰς τὰ ἅγια
[6, 11]	δὲ ἀκόλαστον καὶ ἡδυπαθῆ, τοτὲ	δὲ	ἐκβακχευομένην καὶ μανικήν. Ὁ αὐτὸς
[6, 16]	μὴ ὄντων εἰς ὑπέρβασιν, μᾶλλον	δὲ	ἔκβασιν γνώσεως. Ἀλλοτρία δὲ τοῦ
[6, 12]	ἀπιστησάσης, οἶμαι, τῷ ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης	δὲ	ἐκείνην αὖθις τὴν ὁμιλίαν, δι´
[6, 8]	εἶναί τινα ἀκατάληπτα. Ὁ γνωστικὸς	δὲ	ἐκεῖνος, περὶ οὗ λέγω, τὰ
[6, 15]	ἐκκλησιαστικὸν κανόνα ἐκδεχόμενοι διασῴζουσι· κανὼν	δὲ	ἐκκλησιαστικὸς ἡ συνῳδία καὶ ἡ
[6, 4]	τὰς ἀποκρίσεις ἀπόρους εἶναι. Ὁ	δὲ	ἕκτος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν τις
[6, 8]	μὲν ἐκ πυρὸς ἁρπάζετε, διακρινομένους	δὲ	ἐλεᾶτε. Ἀμέλει τὸ δρέπανον ἕνεκεν
[6, 6]	μὲν καὶ προφῆται βαρβάροις, φιλοσοφία	δὲ	Ἕλλησι, τὰς ἀκοὰς ἐθίζουσα πρὸς
[6, 14]	ἀναλόγως τῆς πίστεως κατηξιωμένα. Τὰ	δὲ	ἐμὰ πρόβατα τῆς ἐμῆς ἀκούει
[6, 16]	ἀλήθειαν ἔχοντες θεόν. Ὁ δεύτερος	δὲ	ἐμήνυεν λόγος μὴ δεῖν λαμβάνειν
[6, 14]	μὴν κατ´ ἐπίστασιν κατορθουμένη. Πᾶσα	δὲ	ἔμπαλιν τοῦ ἐθνικοῦ ἁμαρτητική· οὐ
[6, 11]	ἀριθμῶν τῶν ὑποτεταγμένων μηνύουσιν. Οἱ	δὲ	ἐμφερόμενοι λόγοι εἰσὶν ἑξαπλάσιοι ὡς
[6, 16]	ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν	δὲ	ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη. Εἴη
[6, 2]	ἐστι· Καὶ νέους θάρρυνε, νίκης	δὲ	ἐν θεοῖσι πείρατα. Πάλιν Ὁμήρου
[6, 2]	θεοὶ φιλοῦσιν, ἀποθνῄσκει νέος. Εὐριπίδου	δὲ	ἐν μὲν τῷ Οἰνομάῳ γράφοντος·
[6, 2]	πονοῦντι καὶ θεὸς συλλαμβάνει, Σοφοκλέους	δὲ	ἐν Μίνῳ· Οὐκ ἔστι τοῖς
[6, 2]	τοῖς ἄλλοις τῶν ποιητῶν, τὰ	δὲ	ἐν συγγραφαῖς τὰ μὲν Ἕλλησι,
[6, 8]	νόμους τοῦ θανάτου κίνδυνον. Ὥσπερ	δὲ	ἐν τῇ βαρβάρῳ φιλοσοφίᾳ, οὕτως
[6, 2]	κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ´ ἀνδράσιν, Κρατῖνος	δὲ	ἐν τοῖς Λάκωσι· Φοβερὸν ἀνθρώποις
[6, 7]	εἰς εἰλικρίνειαν ἁγίου νεώ· ὁ	δὲ	ἐν τῷ σώματι καθαρισμὸς τῆς
[6, 7]	τὸν τούτων διδάσκαλον ποθεῖν. Ἐπεὶ	δὲ	ἓν μὲν τὸ ἀγέννητον ὁ
[6, 17]	καὶ εἰς εὐποιίαν συντεινόντων. Τὸ	δὲ	ἐνάρετον πᾶν ἀπ´ ἀρετῆς τέ
[6, 4]	ἔφη, τοσαῦτα κακὰ φέρουσα. Ὁ	δὲ	ἔνατος ἐξετασθείς, μέχρι τίνος ἀνθρώπῳ
[6, 7]	καὶ ἣ μὲν τέλειος, ἣ	δὲ	ἐνδεής. Ταύτης οὖν τῆς σοφίας
[6, 14]	ἐστιν ἡ πᾶσα ἐκκλησία, ἀπολείπει	δὲ	ἐννοεῖν καὶ τὸ ὑπερθετικόν, ἔνθα
[6, 2]	ἡ φύσις δ´ ἴση, Σοφοκλέους	δὲ	ἐξ Ἀλεαδῶν· Ἅπαν τὸ χρηστὸν
[6, 12]	πρὸς τὴν κτῆσιν αὐτῆς· ἡμᾶς	δὲ	ἐξ ἡμῶν αὐτῶν βούλεται σῴζεσθαι.
[6, 2]	γνώσομαί σε ἤτοι κακόν, Σοφοκλέους	δὲ	ἐξ Ἱππόνου· Πρὸς ταῦτα κρύπτε
[6, 11]	δὲ πενταγώνου τοῦ λεʹ τετάρτου	δὲ	ἑξαγώνου τοῦ μεʹ Κατὰ γὰρ
[6, 1]	δι´ αἰσθητηρίων ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν· ἡ	δὲ	ἐξαιρέτως ὀνομαζομένη γνῶσις ἀπὸ τῆς
[6, 16]	περὶ φόνου λόγος ἐπακολουθεῖ. Φόνος	δὲ	ἔξαρσίς ἐστι βιαία. Τὸν οὖν
[6, 9]	γὰρ γνῶσις συνάσκησιν, ἡ συνάσκησις	δὲ	ἕξιν ἢ διάθεσιν, ἡ κατάστασις
[6, 15]	τὸν μὲν μετ´ ἀγγέλων, τὸν	δὲ	ἐπὶ τὰ ὄρη περὶ τὰς
[6, 8]	μὲν ἐπὶ τὸ ζῆν, τὸ	δὲ	ἐπὶ τὸ εὖ ζῆν, τὸ
[6, 8]	ἐπὶ τὸ εὖ ζῆν, τὸ	δὲ	ἐπὶ τὸ μελετᾶν τὰ ἀποδεικτικὰ
[6, 11]	ἐπὶ τὸ γράφειν ἱεμένων, τῶν	δὲ	ἐπὶ τὸ παραδιδόναι στελλομένων τὸν
[6, 15]	πολὺ τὸ βρῖθον ἐπαγόμενος, ὃ	δὲ	ἐπικατελθὼν ὕστερον τὴν δόξαν διηγεῖτο
[6, 15]	φρόνησις, ἐφιεμένη μὲν φρονήσεως, ἐργατικὴ	δὲ	ἐπιπόνως καὶ οὐ θεωρητική, καθάπερ
[6, 18]	τῆς αἰτίας γνῶσιν ἀνάγουσα, ὁ	δὲ	ἐπιστήμων τοῦ ἀληθοῦς περὶ ὁδηποτοῦν
[6, 12]	τι ἔχομεν πρὸς αὐτήν· ἡ	δὲ	ἐπιτηδειότης φορὰ μέν ἐστι πρὸς
[6, 1]	μήτε τῇ φράσει διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις	δὲ	ἐπίτηδες ἀναμίξ, ἡ τῶν Στρωματέων
[6, 16]	αἱ μεσότητες γίνονται ἑπτά, τῶν	δὲ	ἑπτὰ φαίνονται εἶναι τὰ διαστήματα
[6, 6]	δύναμις ἡ ἐνεργητικὴ φθάνει, πάντῃ	δέ	ἐστι καὶ ἀεὶ ἐργάζεται. Αὐτίκα
[6, 16]	ὁ ὢν αὐτὸς μόνος. Τρίτος	δέ	ἐστι λόγος ὁ μηνύων γεγονέναι
[6, 4]	καὶ τὰ μοσχοσφραγιστικὰ καλούμενα· δέκα	δέ	ἐστι τὰ εἰς τὴν τιμὴν
[6, 14]	τὴν οἰκείαν χωρῆσαι δυνηθῆναι. Πλέον	δέ	ἐστι τοῦ πιστεῦσαι τὸ γνῶναι,
[6, 16]	τοῦ βίου ἀπαθεῖς καθιστάμεθα, τὸ	δέ	ἐστιν ἀναπαύσασθαι. Διὸ καὶ Σολομὼν
[6, 15]	δέ, δεσμεύουσι πρὸς ἄλληλα. Τέταρτος	δέ	ἐστιν ἐγκεντρισμοῦ τρόπος ὁ λεγόμενος
[6, 17]	καὶ σύστασιν, ἐμπειρία προσαγορεύεται. ἴδιον	δέ	ἐστιν ἐκεῖνο καὶ τῷ ὄντι
[6, 16]	ὑφέξει τοῦ ἀσεβοῦς τολμήματος. Δέκατος	δέ	ἐστιν ὁ περὶ ἐπιθυμιῶν ἁπασῶν
[6, 17]	δὲ συνωφελεῖ τὸν λαμβάνοντα. Τρίτος	δέ	ἐστιν {ὁ} τρόπος ὁ κατὰ
[6, 11]	εἶδος τοῦ ἀριθμητικοῦ ὑποδείγματος· γεωμετρίας	δὲ	ἔστω μαρτύριον ἡ κατασκευαζομένη σκηνὴ
[6, 3]	καὶ πολλοῦ καταρρήξαντος ὄμβρου. Πῶς	δὲ	ἔτι ἀπιστήσουσιν Ἕλληνες τῇ θείᾳ
[6, 11]	ὑμνῶν τὸν θεὸν ἐμμελῶς. Προσήκει	δὲ	εὖ μάλα τὸ ἐναρμόνιον γένος
[6, 14]	τὸν ὀρθὸν λόγον ἐνεργείας, ἀεὶ	δὲ	εὐχαριστοῦσα ἐπὶ πᾶσι τῷ θεῷ
[6, 3]	αὐτὸν τετρυμένην τὴν Ἑλλάδα. Ἅμα	δὲ	εὐχομένου βροντὴ ἐξαίσιος ἐπεκτύπει καὶ
[6, 18]	οὐ τῶν κρειττόνων ἀμελήσας, προσλαβὼν	δέ,	ἐφ´ ὅσον πρέπει, καὶ ταῦτα
[6, 18]	γράφων Κορινθίοις ὧδέ πως· Ἐλπίδα	δὲ	ἔχοντες αὐξανομένης τῆς πίστεως ὑμῶν
[6, 2]	Ἐγγύας ἄτα ´στι θυγάτηρ, ἐγγύα	δὲ	ζαμίας. Ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰατροῦ
[6, 11]	μάλιστα Ἑλλήνων ὄντων (τοῦ κυρίου	δὲ	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα
[6, 17]	τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν. Τοῦ θεοῦ	δὲ	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα
[6, 3]	δυνάμεων εἷς ἐστι θεός; πλήρης	δὲ	ἡ γραφὴ πᾶσα ἡ καθ´
[6, 15]	υἱὸς τοῦ θεοῦ, τὸ πρᾶγμα	δὲ	ἡ δύναμις τῆς πίστεως ἡ
[6, 16]	μὲν κυρίως εἶναι σάββατον, ἐργάτις	δὲ	ἡ ἑβδομάς· ἥ τε γὰρ
[6, 16]	ὀγδοὰς ἑβδομὰς εἶναι κυρίως, ἑξὰς	δὲ	ἡ ἑβδομὰς κατά γε τὸ
[6, 14]	ποτε ἁλῶ, καλὰ πράσσων. αὕτη	δὲ	ἡ εὐσυνειδησία τὸ ὅσιον τὸ
[6, 12]	τὴν ἀρετὴν πράξεσι πλεονασμός, πενία	δὲ	ἡ κατὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας
[6, 17]	φιλοσοφία μέχρι τῆς παρουσίας, ἐντεῦθεν	δὲ	ἡ κλῆσις ἡ καθολική, εἰς
[6, 15]	τὴν γνῶσιν εἰς εὕρεσιν. Ἕστιν	δὲ	ἡ μὲν ζήτησις ὁρμὴ ἐπὶ
[6, 16]	μὲν γίνεται ἡ ἑβδομάς, ἑβδόμη	δὲ	ἡ ὀγδοάς· διὸ καὶ ἐν
[6, 16]	δεκάλογος γῆς. Καὶ ἡ κιβωτὸς	δὲ	ἡ ταῦτα περιειληφυῖα ἡ τῶν
[6, 9]	ἕξιν ἢ διάθεσιν, ἡ κατάστασις	δὲ	ἡ τοιάδε ἀπάθειαν ἐργάζεται, οὐ
[6, 15]	τρίβοις φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι	δὲ	ἡ τοῦ βίου διεξαγωγὴ καὶ
[6, 4]	ἐν βραχεῖ φάναι τοιαῦτα· Ἰνδῶν	δὲ	ἡ φιλοσοφία καὶ αὐτῶν διαβεβόηται.
[6, 17]	ὑπὸ τὴν φρόνησιν τέτακται· ἀρετὴ	δὲ	ἡ φρόνησις· καὶ ἴδιον αὐτῆς
[6, 16]	ἡ πλάσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπεισκρίνεται	δὲ	ἡ ψυχὴ καὶ προσεισκρίνεται τὸ
[6, 18]	ὁμοίως τεύξεται τῆς κληρονομίας. Τὸ	δὲ	ἡγεμονικὸν τῆς γνώσεως σαφῶς ὁ
[6, 15]	διὰ τὸ ἀγρίαν ἐμφύεσθαι· οἷον	δὲ	ἥδε πέττειν ἐθίζεται τὴν τροφήν,
[6, 6]	γὰρ προτρέπει ὁ κύριος, τοῖς	δὲ	ἤδη ἐγχειρήσασι καὶ χεῖρα ὀρέγει
[6, 17]	εἰς μίμησιν τῷ παιδί, ὡς	{δὲ}	ἤδη ἐντριβεστέρῳ, προστάττοι ἐξ ὀνόματος
[6, 8]	τῶν τε ἐν βαρβάροις. Σαφῶς	δὲ	ἤδη καὶ ὁ Δαβὶδ μαρτυρῶν
[6, 13]	τελειότητος ἰσάγγελος» μὲν ἐνταῦθα· φωτεινὸς	δὲ	ἤδη καὶ ὡς ὁ ἥλιος
[6, 15]	ὕψος ἀνάγουσα εὐκαρπεῖν διδάσκει. Ὁρῶμεν	δὲ	ἤδη πλείονα τὴν τροφὴν ἐπισπώμενα
[6, 9]	τῷ γε μὴ παρόντι, ὅλως	δὲ	ἤδη συνόντι τῷ ἐραστῷ; τίς
[6, 3]	καθάπερ ἐν παρατάξει· κατὰ μέσον	δὲ	ἥκοντας ἤδη πλείονος ὁμοῦ καὶ
[6, 16]	καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀπροσδεής, ἀναπαύλης	δὲ	ἡμεῖς οἱ σαρκοφοροῦντες δεόμεθα. Ἡ
[6, 16]	ἐκφορὰν καὶ ἄχρονον μηνύει, τὸ	δὲ	ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεός» τουτέστιν
[6, 18]	ἄρχων κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα, τὴν	δὲ	ἡμετέραν διδασκαλίαν ἔκτοτε σὺν καὶ
[6, 1]	μακαρίαν παραπεμπομένοις σωτηρίαν· ἡ γνῶσις	δὲ	ἡμῶν καὶ ὁ παράδεισος ὁ
[6, 3]	δ´ οὓς σημείοις τεραστίοις, ἐνίους	δὲ	ἠπίοις ἐπαγγελίαις ἐπιστρέφει πρὸς σωτηρίαν.
[6, 2]	τῆς Ἑλλανίκου Δευκαλιωνείας μετέβαλεν. Σιωπῶ	δὲ	Ἡράκλειτον τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ´
[6, 11]	ἐκήρυξεν ὁ κύριος ἔτει, ιβʹ	δὲ	ἦσαν οἱ ἀπόστολοι, καὶ εἰς
[6, 2]	ὑπαλλάξας ἐν Ὑποβολιμαίῳ ἐκωμῴδησεν. Τὰ	δὲ	Ἡσιόδου μετήλλαξαν εἰς πεζὸν λόγον
[6, 2]	κατὰ βραχὺ ἄλλῳ ἀλλαχοῦ, τὰ	δὲ	Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ Ὁμήρῳ, τὰ
[6, 2]	τ´ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα	δέ	θ´ ὕλη τηλεθόωσα φύει, ἔαρος
[6, 2]	ἔτευξ´, ἐν δ´ οὐρανόν, ἐν	δὲ	θάλασσαν· ἐν δ´ ἐτίθει ποταμοῖο
[6, 2]	Ψυχῇσιν θάνατος ὕδωρ γενέσθαι, ὕδατι	δὲ	θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς
[6, 14]	καταμείναντες ἐν ἑβδομάδι ἀναπαύσεως, ἀγαθοεργίᾳ	δὲ	θείας ἐξομοιώσεως εἰς ὀγδοαδικῆς εὐεργεσίας
[6, 18]	Σωκράτης καὶ Ξενοκράτει Πλάτων, Ἀριστοτέλης	δὲ	Θεοφράστῳ καὶ Κλεάνθει Ζήνων, οἳ
[6, 2]	τύχας. Βακχυλίδου τε εἰρηκότος· Παύροισι	δὲ	θνητῶν τὸν ἅπαντα χρόνον δαίμων
[6, 7]	οὗτοί εἰσιν οἱ κλητοί· υἱοὶ	δὲ	Ἰακὼβ οἱ ἐκλεκτοὶ αὐτοῦ, οἱ
[6, 12]	ἔχων οὔτε ἄλλῳ παρέχων« ποιῶν	δὲ	ἰδίως ἀγαθά, θεὸς ὄντως καὶ
[6, 15]	τὰς φάραγγας κηδείας ἀξιούμενον. Εἶδεν	δὲ	Ἰησοῦς τὴν θέαν ταύτην κάτω
[6, 6]	τὸ μηκέτι ἐπιπροσθεῖσθαι σαρκίῳ· εἰ	δὲ	Ἰουδαίους μόνον εὐηγγελίσατο, οἷς ἔλειπεν
[6, 5]	ὑπὸ μὲν Ἑλλήνων ἐθνικῶς, ὑπὸ	δὲ	Ἰουδαίων Ἰουδαϊκῶς, καινῶς δὲ ὑφ´
[6, 11]	σχῆμα τὸ τριακοσιοστὸν στοιχεῖον, τὸ	δὲ	ἰῶτα καὶ τὸ ἦτα τοὔνομα
[6, 16]	ὁ πρίων τοῦ πρίζοντος. Ὡς	δὲ	καθ´ ἑαυτὰ μὲν οὐκ ἐνεργεῖ,
[6, 17]	παιδοτρίβης σχηματίζων τὸν παῖδα, ὃ	δὲ	καθ´ ὁμοίωσιν ὡς ὁ προτρεπόμενος
[6, 10]	καὶ ἁπλῶν ἐφάψηται. Οἱ πολλοὶ	δὲ	καθάπερ οἱ παῖδες τὰ μορμολυκεῖα,
[6, 15]	τὸ αἰσθητὸν αὐτοῦ σαρκίον, ἀκολούθως	δέ,	καθὸ γέγονεν τοῦτο, πεπονθότα καὶ
[6, 15]	αἰσθητῇ περὶ αὐτοῦ μαρτυρίαι, πρὸς	δὲ	καὶ αἱ μετὰ τὴν ἀνάληψιν
[6, 16]	νόησις πρὸς τὸ νοητόν. Διτταὶ	δὲ	καὶ αἱ πράξεις, αἳ μὲν
[6, 14]	θεωρίας εἰλικρινεῖ ἐποπτείᾳ προσανέχοντες. ἔστιν	δὲ	καὶ ἄλλα» φησὶν ὁ κύριος,
[6, 1]	ἀληθής, εἰς ὃν μετετέθημεν. Λέγεται	δὲ	καὶ ἄλλως διττὴ ἡ γνῶσις,
[6, 11]	δὲ πεντεκαιδεκάτῃ πλησιφαὴς γίνεται. Ἕστι	δὲ	καὶ ἄλλως ὁ ἑκατὸν εἴκοσι
[6, 3]	εὐρύθμως κρουομένων ἦχον ἐξακούεσθαι. Πολλάκις	δὲ	καὶ ἀνὰ τὰς ὕλας κινουμένων
[6, 2]	ἀποφθίνει, ἄλλα δὲ φύει· ὣς	δὲ	καὶ ἀνθρώπων γενεὴν καὶ φῦλον
[6, 10]	ὁποῖον ἕκαστον αὐτῶν, διαδείκνυσιν, οὕτως	δὲ	καὶ αὐτὴ πᾶσαν ἐλέγχει σοφιστικὴν
[6, 2]	οὐδεὶς χαρακτὴρ ἐμπέφυκε σώματι; Ὑπερείδης	δὲ	καὶ αὐτὸς λέγει· Χαρακτὴρ οὐδεὶς
[6, 16]	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός» Ἔστι	δὲ	καὶ δεκάς τις περὶ τὸν
[6, 16]	οὖσι καὶ τοῦ χρόνου; Ἤδη	δὲ	καὶ ἐν ἑβδομάσι πᾶς ὁ
[6, 6]	Καὶ ὁ Δαβίδ φησιν· εἰ	{δὲ}	καὶ Ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ
[6, 12]	ὑπὸ μὲν τῶν πεφραγμένον, τοῖς	δὲ	καὶ ἐνεργοῦντα. Οὐ γὰρ ἡ
[6, 14]	ὧν ἄλλους ὁρᾷ μετειληφότας. Πρὸς	δὲ	καὶ ἐπαισχύνεται τοῖς πλημμεληθεῖσιν αὐτῷ,
[6, 7]	ὡσεὶ ἄρτον ἔφαγον. Ἡ φιλαυτία	δὲ	καὶ ἡ οἴησις αὐτῷ γῆ
[6, 15]	λεγόμενα μετ´ ἐνεργείας παριστάνουσα. Ἤδη	δὲ	καὶ ἡ οἰκονομία πᾶσα ἡ
[6, 6]	ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου. Ἕτι	δὲ	καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει
[6, 17]	συνεργίαν δὲ τὴν ἀνθρωπίνην. θεόθεν	δὲ	καὶ ἡ σύνεσις. Αὐτίκα τῇ
[6, 18]	Διὸ καὶ ὑποβὰς ἐπιφέρει· Εἰ	δὲ	καὶ ἰδιώτης τῷ λόγῳ, ἀλλ´
[6, 15]	ἐπίγνωσις τῆς ἀληθείας ἐγγίνεται· ὣς	δὲ	καὶ Ἰουδαίοις διοιχθείσης τῆς παλαιᾶς
[6, 8]	εἰ τῆς ἀληθείας ἔχεται. Ἤδη	δὲ	καὶ καθολικῷ λόγῳ πάντα τὰ
[6, 17]	ἐπιφάνειαν τοῦ κυρίου τρόπος. Ὁτὲ	δὲ	καὶ κατὰ τὰς ἐπινοίας τῶν
[6, 16]	τιμῆς πατρὸς καὶ μητρός. Πατέρα	δὲ	καὶ κύριον τὸν θεὸν λέγει
[6, 18]	ὅση δύναμις ἐκκόπτειν πειρώμενοι· ἣ	δὲ	καὶ μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ γὰρ
[6, 15]	ὅπως καὶ πρὸς οὕστινας. ἤδη	δὲ	καὶ ὁ ἀπόστολος, λέγων Κατὰ
[6, 15]	τῇ πιότητι τῆς ἡμέρου, ὣς	δὲ	καὶ ὁ φιλόσοφος, ἀγρίᾳ εἰκαζόμενος
[6, 16]	ἔχοντες πρωτόγονοι ἀγγέλων ἄρχοντες, ἑπτὰ	δὲ	καὶ οἱ ἀπὸ τῶν μαθημάτων
[6, 3]	γὰρ ὁ θεός ἐστιν. Λέγουσι	δὲ	καὶ οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι
[6, 7]	τῷ ὁμαλῷ καὶ λείῳ) οὕτω	δὲ	καὶ οἱ φιλόσοφοι ζωγραφίας δίκην
[6, 5]	ἡμῶν καὶ πνευματικῶς γινωσκόμενον. Πρὸς	δὲ	καὶ ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς
[6, 7]	τῶν μὲν γὰρ κλέπται, ὧν	δὲ	καὶ παρήκουσαν· ἐν δὲ τοῖς
[6, 8]	θεοῦ παραδοθεῖσιν ἀλήθεια ἕπεται. εἰ	δὲ	καὶ πολυπειρίαν ποθεῖ τις, οἶδεν
[6, 12]	ἔπειτα ἰδών, καλὸν εἶπεν· ὃ	δέ,	καὶ πρὶν ἢ ποιῆσαι, οἷον
[6, 15]	προφητευθέντων μὲν τὸ πρῶτον, ἔπειτα	δὲ	καὶ σαφηνισθέντων· τὰ συνεργοῦντα δὲ
[6, 3]	ὁ πέριξ ἀὴρ ἐνεφοῦτο, λάβροι	δὲ	καὶ συνεχεῖς ὄμβροι καταρραγέντες ὅλην
[6, 9]	ἤδη συνόντι τῷ ἐραστῷ; τίς	δὲ	καὶ σωφροσύνης ἀνάγκη μὴ χρῄζοντι
[6, 12]	αὑτὴν οὖσα αἱρετή, κατ´ ἐπακολούθημα	δὲ	καὶ τὰ διὰ ταύτης ἀκολουθοῦντα
[6, 17]	ἀληθείας, κἂν μερικὸν τυγχάνῃ· ἤδη	δὲ	καὶ τὰ ἐν τέχναις ἀγαθὰ
[6, 15]	περιληπτικῶς θεολογεῖ, τὰ πρὸς ἀκρίβειαν	δὲ	καὶ τὰ ἐπὶ μέρους οὐκέτι
[6, 2]	ἔθνη βαρβάρων οὐκ ὀλίγους, ἐχρῆν	δὲ	καὶ τὰ μυστήρια ἐπελθεῖν τῶν
[6, 11]	ἐκλογὴν τῶν ἀμεινόνων ποιουμένῳ. Ἤδη	δὲ	καὶ τὰς τέσσαρας ἀρετὰς ἄντικρυς
[6, 17]	δὲ τῇ ἐξομοιώσει προτρεπόμενος, τοὺς	δὲ	καὶ τῇ προστάξει παιδεύων καὶ
[6, 17]	καὶ εἴς τι διάφορον, οὕτως	δὲ	καὶ τὴν ἀλήθειαν μετίασιν οἱ
[6, 2]	τὰ πλεῖστα εἴληφεν. Παρὰ Πυθαγόρου	δὲ	καὶ τὴν ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι
[6, 16]	τῶν σπερμάτων γίνονται τελειώσεις. Φασὶ	δὲ	καὶ τὸ ἔμβρυον ἀπαρτίζεσθαι πρὸς
[6, 6]	σῴζειν τοὺς ἐπιστρέφοντας πιστευτέον, ἔπειτα	δὲ	καὶ τὸ λεπτομερέστερον, ἡ ψυχή,
[6, 7]	ἀγέννητον ὁ παντοκράτωρ θεός, ἓν	δὲ	καὶ τὸ προγεννηθέν, δι´ οὗ
[6, 2]	ἐπὶ τοῦ Μελάμποδος ποιεῖ· Ἡδὺ	δὲ	καὶ τὸ πυθέσθαι, ὅσα θνητοῖσιν
[6, 7]	ἀποχὴν τῶν γεωδῶν πυρώσεων. Ἁγνίζεται	δὲ	καὶ τὸ σῶμα, ἐν ᾧ
[6, 7]	καὶ ἀρχαγγέλων αὐτῶν κεχωρισμένον. ἤδη	δὲ	καὶ τοὺς ἀγγέλους μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν
[6, 18]	μετὰ τῶν μισθοφόρων ἁπάντων, πρὸς	δὲ	καὶ τῶν ἀπείρων ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί
[6, 17]	τῶν ἀγγέλων αἱ προστασίαι, τάχα	δὲ	καὶ τῶν ἐπὶ μέρους {ὧν}
[6, 6]	κατὰ τῆς ψυχῆς ἐπιθυμοῦντι. Ἤδη	δὲ	καὶ τῶν τὴν κοινότητα πρεσβευόντων
[6, 6]	γάρ, οἶμαι, ὥσπερ κἀνταῦθα, οὕτως	δὲ	κἀκεῖσε τοὺς ἀρίστους τῶν μαθητῶν
[6, 18]	τὴν πίστιν αὐτός φησιν, φέρεται	δὲ	κἀν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων
[6, 14]	γενόμενοι τελέως καὶ διαφθαρῶσιν. Οἱ	δὲ	κἀν ταύτῃ γενόμενοι τῇ ἐντολῇ
[6, 6]	τε καὶ φρουρᾷ συνεχομένοις; δέδεικται	δὲ	κἀν τῷ δευτέρῳ Στρωματεῖ τοὺς
[6, 5]	παρ´ Ἕλλησι δοξάζεται, παρέστησεν. Δῆλον	δὲ	κἀνθένδε. Ἐκ γοῦν τῆς Ἑλληνικῆς
[6, 16]	αἳ μὲν κατ´ ἔννοιαν, αἳ	δὲ	κατ´ ἐνέργειαν. Καὶ ἡ μὲν
[6, 16]	τοῦ κόσμου τυγχάνει. Ἡ δεκάλογος	δὲ	κατὰ μὲν οὐράνιον εἰκόνα περιέχει
[6, 6]	πίστις σου σέσωκέν σε τοῖς	δὲ	κατὰ φιλοσοφίαν δικαίοις οὐχ ἡ
[6, 10]	γάρ, φησίν, ἡ ἀλήθεια, ψευδοδοξία	δὲ	καταλύεται. Αὐτίκα πορφύραν ἐξ ἀντιπαραθέσεως
[6, 12]	γνωρίζεται ἡ μὲν δεδοξασμένη, ἡ	δὲ	κατεγνωσμένη. Ναὶ μὴν καθάπερ τῷ
[6, 2]	Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει· Αἰδοῦς	δὲ	καὐτὸς δυσκρίτως ἔχω πέρι· καὶ
[6, 8]	πολλὰ λέγων καὶ ἀντακούσεται. Παραβολὴν	δὲ	κυρίου τίς νοήσει, εἰ μὴ
[6, 11]	κατασκευάσματος, πλάτος δὲ νʹ βάθος	δὲ	λʹ καὶ εἰς πῆχυν ἄνωθεν
[6, 11]	φυλῆς εἶναι σύμβολον λέγεται, ὁ	δὲ	λεʹ καὶ αὐτὸς ἔχεται τοῦ
[6, 7]	ἕνεκα τοῦ τυχεῖν αὐτῆς. Φιλόσοφοι	δὲ	λέγονται παρ´ ἡμῖν μὲν οἱ
[6, 17]	εἶναι τὸν κύριον πάντων. Αὐτοτελῶς	δὲ	λέγω τὸν κύριον πάντων, οὐδενὸς
[6, 4]	φιλοσοφίαν οἱ προειρημένοι ἐκμανθάνουσι, τὰς	δὲ	λοιπὰς ἓξ οἱ παστοφόροι ἰατρικὰς
[6, 4]	φωτισμῶν ἡλίου καὶ σελήνης, τὸ	δὲ	λοιπὸν περὶ τῶν ἀνατολῶν. Ἑξῆς
[6, 12]	εὐφυεῖς, εἰς τοὐναντίον ἀπετράπησαν. Πολὺ	δὲ	μᾶλλον ἡ μεγέθει πασῶν μαθήσεων
[6, 11]	διαπλάσσεσθαι τὰ ἑπτάμηνα λέγουσιν. Ὁ	δὲ	μεʹ τοῦ ἐκ τῶν τριπλασίων
[6, 7]	ἄνευ παθητικῆς τινος κινήσεως, ἣ	δὲ	μετὰ παθητικῆς ὀρέξεως, καὶ ἣ
[6, 15]	τοῖς ἐκλεκτοῖς ἀναγγελῆναι ἐβούλετο; τοῦτο	δὲ	μετεγράψατο Πρὸς γράμμα» φησί, μὴ
[6, 12]	ἑστιάσεως καὶ διαχύσεως ψυχικῆς. Τὰ	δὲ	μετέχοντα τῆς γνώσεως ἔργα αἱ
[6, 12]	μέχρι τῆς τελείας ἀρετῆς, οἳ	δὲ	μέχρι τινὸς ἔφθασαν, ἀμεληθέντες δ´
[6, 6]	ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν	δὲ	μὴ ἀκούσητέ μου μηδὲ θελήσητε,
[6, 2]	πολυειδῆ τὸν λόγον ποιήσομαι. Ὡς	δὲ	μὴ ἄμοιρον τήν τε φιλοσοφίαν
[6, 14]	τῆς τῶν ἄστρων θρῃσκείας. Οἱ	δὲ	μὴ ἐπὶ τούτοις θελήσαντες ἐπιμεῖναι
[6, 17]	λαβὼν εἰς ἐξομοίωσιν θεοῦ. Οἱ	δὲ	μὴ ἐπιστάμενοι τὴν γνῶσιν οὐδὲ
[6, 10]	κοινωνεῖ καὶ πῇ διενήνοχεν. Εἰ	δὲ	μὴ κατὰ τὰ διωρισμένα τις
[6, 15]	τὸ κάλλος τῆς φράσεως, τῷ	δὲ	μὴ πάντων εἶναι τὴν ἀλήθειαν
[6, 6]	ἀκούσαντες καὶ πιστεύσαντες σωθῶσιν, οἱ	δὲ	μὴ πιστεύσαντες ἀκούσαντες μαρτυρήσωσιν, οὐκ
[6, 2]	Κεῖτ´ ἀποδοχμώσας παχὺν αὐχένα, κὰδ	δέ	μιν ὕπνος ᾕρει πανδαμάτωρ, ταῦτα
[6, 2]	δὲ τὸ πάθος ἐλπίς, τρέφει	δὲ	μνήμη, τηρεῖ δὲ συνήθεια, Φιλήμων
[6, 11]	που. Κἀμὲ δεῖ ἐλαττοῦσθαι, αὔξειν»	δὲ	μόνον ἤδη λοιπὸν τὸν κυριακὸν
[6, 2]	εἴρηται τὰ μὲν Ὀρφεῖ, τὰ	δὲ	Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ ἄλλῳ ἀλλαχοῦ,
[6, 11]	αὔξησιν τροφῶν ἀιδίως ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ	δὲ	μουσικὴ ἀποπτυστέα ἡ κατακλῶσα τὰς
[6, 15]	ἀκούωσιν, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι	δὲ	μωρίαν» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος.
[6, 11]	τριακόσιοι πήχεις τοῦ κατασκευάσματος, πλάτος	δὲ	νʹ βάθος δὲ λʹ καὶ
[6, 17]	ἔχοντες οὗ λέγουσι πράγματος, ἀντίληψις	δὲ	νοερὰ πίστεως ἔχεται. Οὕτως καὶ
[6, 15]	δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς, προσοχὴ	δὲ	νόμων βεβαίωσις ἀφθαρσίας, ἀφθαρσία δὲ
[6, 16]	ὁμῶς ἔργα μάταια θέλει· ἑπτὰ	δὲ	νοῦν καὶ γλῶσσαν ἐν ἑβδομάσιν
[6, 3]	δὲ ῥᾳδίως αὐτοὺς ἀνεκαλέσατο. Δελφοὶ	δὲ	Ξέρξου ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα στρατεύσαντος,
[6, 11]	ἔσονται» φησίν, ἔτη ρκʹ ἔστι	δὲ	ὁ ἀριθμὸς ἀπὸ μονάδος κατὰ
[6, 10]	ἀκίβδηλον νόμισμα τοῦ παραχαράγματος; κέκραγεν	δὲ	ὁ Δαβίδ· Ὅτι εἰς τὸν
[6, 9]	καὶ κρατεῖ τῆς ἐπαγγελίας (ἀλήθεια	δὲ	ὁ ἐπαγγειλάμενος) καὶ τὸ τέλος
[6, 11]	γὰρ τριγώνων ἀπὸ μονάδος εʹ	{δὲ}	ὁ ιεʹ τῶν δὲ τετραγώνων
[6, 4]	λοιπὸν περὶ τῶν ἀνατολῶν. Ἑξῆς	δὲ	ὁ ἱερογραμματεὺς> προέρχεται, ἔχων πτερὰ
[6, 5]	ἑνὶ λόγῳ πυνθάνεται ἡμῶν· Ὅλος	δὲ	ὁ κόσμος καὶ τὰ ἐν
[6, 6]	δὲ ἄντικρυς ὁ Δαβίδ. Μᾶλλον	δὲ	ὁ κύριος ἐκ προσώπου τοῦ
[6, 2]	τοῦ ποιητοῦ κατὰ λέξιν. Ἀριστοφάνης	δὲ	ὁ κωμικὸς ἐν ταῖς πρώταις
[6, 2]	Κρατίνου Ἐμπιπραμένων μετήνεγκεν ἔπη. Πλάτων	δὲ	ὁ κωμικὸς καὶ Ἀριστοφάνης ἐν
[6, 11]	ἀκολουθούντων παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν. ἤδη	δὲ	ὁ μὲν τριακόσια ἀριθμὸς τριάς
[6, 15]	προφητῶν σοφὸς σοφώτερος ἔσται, κυβέρνησιν	δὲ	ὁ νοήμων κτήσεται καὶ νοήσει
[6, 1]	κατὰ τὸν γενναῖον ἀπόστολον. Φθάσας	δὲ	ὁ Παιδαγωγὸς ἡμῖν ἐν τρισὶ
[6, 18]	νόμος καὶ ἡ προφητεία, ἔπειτα	δὲ	ὁ πρόδρομος δείκνυσι τὸν παρόντα,
[6, 4]	τῶν τούτοις ὁμοίων. Ἐπὶ πᾶσι	δὲ	ὁ προφήτης ἔξεισι, προφανὲς τὸ
[6, 12]	κατὰ τὰς πράξεις διαμαρτάνει· ἔμπαλιν	δὲ	ὁ σπουδαῖος κατορθοῖ. Διὸ οὐ
[6, 15]	μάλιστα χρησιμεύει τὸ εἶδος. Δύναται	δὲ	ὁ ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου λεγόμενος
[6, 16]	ἐν τῷ Περὶ ὀκταμήνων, Ἀριστοτέλης	δὲ	ὁ φιλόσοφος ἐν τῷ Περὶ
[6, 4]	ἄνθρωπον μὴ δυνατόν ἐστιν. Ὁ	δὲ	ὄγδοος ἐρωτηθείς, τί ἰσχυρότερον, ζωὴ
[6, 6]	αὐτὸς κατὰ λέξιν γράφει· Φασὶ	δὲ	οἱ Ἀττικοὶ μεμηνῦσθαί τινα Σωκράτει
[6, 5]	Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων παλαιά, ἡμεῖς	δὲ	οἱ καινῶς αὐτὸν τρίτῳ γένει
[6, 2]	Θουκυδίδης ἐν ταῖς ἱστορίαις Εἰώθασιν	δὲ	οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων» φησίν,
[6, 6]	κατέβησαν καὶ ζῶντες ἀνέβησαν· ἐκεῖνοι	δὲ	οἱ προκεκοιμημένοι νεκροὶ κατέβησαν, ζῶντες
[6, 7]	υἱοῦ τοῦ θεοῦ, παρ´ Ἕλλησι	δὲ	οἱ τῶν περὶ ἀρετῆς λόγων
[6, 18]	πνεύματος, καλὰ κάρτα ἐστίν. Ἴσμεν	δὲ	οἷα ποιηταὶ λέγουσιν. Τοὺς δὲ
[6, 9]	τοῦ ἀγαπῶντος ἡ ἀγάπη, στερκτικὴ	δὲ	οἰκείωσις, εἰς τὴν ἑνότητα τῆς
[6, 6]	οἰκείαν ἑκάστου γνῶσιν σωθῆναι. Ἐνεργεῖ	δέ,	οἶμαι, καὶ ὁ σωτήρ, ἐπεὶ
[6, 15]	καὶ γνῶσις ἑαυτῆς· ἡ σωφροσύνη	δὲ	οἷον ἀτελὴς φρόνησις, ἐφιεμένη μὲν
[6, 11]	δὲ ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι. Ὁ	δὲ	ὀκτώ, κύβος ὁ πρῶτος, ἡ
[6, 2]	μιν ὕπνος ᾕρει πανδαμάτωρ, ταῦτα	δὲ	Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος μετέθηκεν.
[6, 2]	ἀλλαχοῦ, τὰ δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ	δὲ	Ὁμήρῳ, τὰ δὲ τοῖς ἄλλοις
[6, 14]	κατ´ εἰκόνα τοῦ κυρίου, ἡ	δὲ	ὁμοίωσις οὐχ, ὥς τινες, ἡ
[6, 11]	ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι, ἡ δεκὰς	δὲ	ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι. Ὁ δὲ
[6, 18]	οὐκ ἂν φήσαιεν, παρὰ ἀνθρώπων	δὲ	ὁμολογοῦσιν. Καὶ εἰ τοῦτο, ἤτοι
[6, 15]	τῷ ἐν ᾧ φυτεύεται· πάντα	δὲ	ὁμοῦ τὰ φυτὰ ἐκ κελεύσματος
[6, 17]	κἀνθένδε ἀγαπῶσι μὲν μαθητευσάμενοι, γνώσεως	δὲ	ὀριγνώμενοι σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Ταύτῃ
[6, 16]	ἀριθμούμενος μὲν ὡς ἄνθρωπος, κρυπτόμενος	δὲ	ὃς ἦν· τῇ μὲν γὰρ
[6, 15]	ἐπιπολῆς δεχόμενοι τὸν λόγον· θάτερον	δὲ	ὅταν τὸ ξύλον σχίσαντες εἰς
[6, 14]	ἠθέλησαν πιστεῦσαι τῷ θεῷ, οἳ	δέ,	ὅτι καὶ θελήσαντες οὐκ ἐξεπόνησαν
[6, 2]	τεκμήρια ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφῆ, ἀνδρῶν	δὲ	ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν διειδέναι,
[6, 5]	διὰ πλειόνων δέδεικται τεκμηρίων· ὅτι	δὲ	οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν ἴσασι τὸν
[6, 3]	ἣν παρ´ ἡμῶν εἰλήφασιν. ~Ἤδη	δὲ	οὐ μόνον ὑφαιρούμενοι τὰ δόγματα
[6, 9]	διαθέσεις καὶ ἐπιστήμας οἴονται. Ὡς	δὲ	οὐ συγγεννᾶται τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλ´
[6, 2]	τοιαίδε οὖσαι ἅλις ἔστωσαν. ἤδη	δὲ	οὐ τὰς διανοίας μόνον καὶ
[6, 15]	λόγῳ εὐχρηστίας χάριν. Ἡ προφητεία	δὲ	οὐδ´ ὅλως τοὺς περὶ τὰς
[6, 17]	τεχνίταις ἐκ τοῦ θεοῦ, τὸ	δὲ	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ φρόνησίς ἐστι,
[6, 18]	τοῦ ἀποστόλου διδάσκεσθαι τοῦτο· Ἡμῖν	δὲ	οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ» ἐπεὶ
[6, 2]	Εὐριπίδης ἐν Χρυσίππῳ μεταγράφει· Θνῄσκει	δὲ	οὐδὲν τῶν γινομένων, διακρινόμενον δ´
[6, 17]	τοῦ φωτὸς τὸ φωτίζειν. Κακὸν	δὲ	οὐκ ἂν ποιήσαι ἀγαθός, ὡς
[6, 11]	μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα. Ἔπειτα	δὲ	οὐκ ἀνέγνωσαν τὸ πρὸς τοῦ
[6, 17]	τῶν τε μελλόντων καταστοχαστική. Διατείνει	δὲ	οὐκ ἐπὶ τὰς τέχνας μόνον,
[6, 8]	αὐτοῦ οὐκ ἐδήλωσεν αὐτοῖς. Τὸ	δὲ	οὐκ ἐποίησεν οὕτως» πεποιηκέναι μὲν
[6, 17]	πάντως τὰς τιμωρίας διαφεύγειν. Πολυμερὴς	δὲ	οὖσα ἡ φρόνησις, δι´ ὅλου
[6, 7]	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» σοφία	δὲ	οὗτος εἴρηται πρὸς ἁπάντων τῶν
[6, 6]	ἐκ προσώπου τοῦ ὁσίου (εἷς	δὲ	οὗτος ἐκ καταβολῆς κόσμου, πᾶς
[6, 16]	πατὴρ ὁ κτίστης πάντων, μήτηρ	δὲ	οὐχ, ὥς τινες, ἡ οὐσία
[6, 18]	δὲ ὧν μὲν ἐνιζήματα, ὧν	δὲ	ὀχήματα, ἄλλων δὲ ἄλλον τρόπον
[6, 15]	ἐπιθυμία» (τουτέστι τῆς γνώσεως) Φροντὶς	δὲ	παιδείας ἀγάπη, ἀγάπη δὲ τήρησις
[6, 15]	ἐπιθυμία τίς ἐστι γνώσεως, ἄσκησις	δὲ	παιδείας συνίσταται δι´ ἀγάπην γνώσεως,
[6, 5]	τις φύσεις ὑπολάβοι τριττάς, διαφόροις	δὲ	παιδευομένων διαθήκαις τοῦ ἑνὸς κυρίου,
[6, 3]	ἐναργεστέρου ἀντιλαμβάνεσθαι θορύβου· ἐπὶ τέλει	δὲ	παιωνιζόντων ἀκούειν ὡς νενικηκότων. Αἰτία
[6, 15]	ἄνευ παραβολῆς ἐλάλει αὐτοῖς» Εἰ	δὲ	Πάντα δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ
[6, 8]	οὐ ῥᾴδιόν ἐστι προσελθεῖν. Ταῦτα	δὲ	πάντα τὴν ἀναφορὰν ἔχει ἐπὶ
[6, 17]	Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων, μᾶλλον	δὲ	παντὸς τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους.
[6, 17]	τοὺς ἀνθρώπους ὁ θεός. Ἐθέλει	δὲ	πάντοτε· διὸ συγκινεῖ τοὺς ἐπιτηδείους
[6, 7]	δίκην ἀπομιμοῦνται τὴν ἀλήθειαν. Φιλαυτία	δὲ	πάντων ἁμαρτημάτων αἰτία ἑκάστοις ἑκάστοτε.
[6, 2]	ἀθάνατον εἶναι Πλάτων ἔσπακεν, ὃ	δὲ	παρ´ Αἰγυπτίων. Πολλοί τε τῶν
[6, 17]	θεὸν τὸν θεόν. Τὰ φιλοσοφούμενα	δὲ	παρ´ αὐτοῖς κατὰ τὸν Ἐμπεδοκλέα
[6, 17]	παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι, τὰ πράγματα	δὲ	παρ´ ἡμῖν ἐστι τοῖς βαρβάροις.
[6, 16]	ὄντα τὸν Ἰησοῦν παριστῶσα. Ὁ	δὲ	πέμπτος ἑξῆς ἐστι λόγος περὶ
[6, 4]	αὐτὸν ἢ καλῶς ἀποθανεῖν. Ὁ	δὲ	πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον οἴεται τὴν
[6, 11]	δὲ τετραγώνου τοῦ κεʹ τρίτου	δὲ	πενταγώνου τοῦ λεʹ τετάρτου δὲ
[6, 11]	μονάδος κατὰ σύνθεσιν πεντεκαιδέκατος, σελήνη	δὲ	πεντεκαιδεκάτῃ πλησιφαὴς γίνεται. Ἕστι δὲ
[6, 6]	ἀπολωλόσιν ἐν τῷ κατακλυσμῷ, μᾶλλον	δὲ	πεπεδημένοις, καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ
[6, 15]	ἀνευρίσκουσα τὸ ὑποκείμενον, ἡ εὕρεσις	δὲ	πέρας καὶ ἀνάπαυσις ζητήσεως ἐν
[6, 4]	καλούμενα δέκα βιβλία ἐκμανθάνει (περιέχει	δὲ	περί τε νόμων καὶ θεῶν
[6, 4]	τῶν ἀπλανῶν φαινομένων ἄστρων, τὸ	δὲ	περὶ τῆς τάξεως τοῦ ἡλίου
[6, 4]	περὶ τῶν πέντε πλανωμένων, τὸ	δὲ	περὶ τῶν συνόδων καὶ φωτισμῶν
[6, 12]	πάντως οὗτος καὶ πιστός, ᾗ	δὲ	πιστός, οὐδέπω καὶ δίκαιος, τὴν
[6, 17]	ἀνθρώπων» φησὶν ὁ ἀπόστολος, μάλιστα	δὲ	πιστῶν» κατὰ δὲ τὸ προσεχὲς
[6, 1]	τῶν σιτίων τὸν πόνον, πολὺ	δὲ	πλέον καὶ τῆς γνώσεως ἡγεῖσθαι
[6, 16]	κόσμον διδαχθῶμεν, μὴ ἐν χρόνῳ	δὲ	ποιεῖν τὸν θεὸν ὑπολάβωμεν, ἐπήγαγεν
[6, 2]	δουλεύσομεν Ἕλληνες ὄντες βαρβάρῳ; Ὀρφέως	δὲ	ποιήσαντος· Ἔστιν ὕδωρ ψυχῇ, θάνατος
[6, 2]	δῶρα καὶ οὐκ ὀνήσιμα. Σόλωνος	δὲ	ποιήσαντος· Τίκτει γὰρ κόρος ὕβριν,
[6, 11]	τὸ μέν ἐστι γνωστικόν, τὸ	δὲ	ποιητικόν, ἐρρύηκεν δὲ ἀπὸ τοῦ
[6, 2]	αὐτὰ μιμεῖται ὧδε λέγων· {Τὰ	δὲ	πολλὰ κατὰ λόγον τοῖς ἀνθρώποις
[6, 7]	μία καὶ ἡ αὐτή, αἳ	δὲ	πολλαὶ καὶ {ἀ} διάφοροι, καὶ
[6, 4]	εἶναι τοὺς τεθνεῶτας. Ὁ δεύτερος	δέ,	πότερον τὴν γῆν ἢ τὴν
[6, 18]	κυριωτάτοις ἀεί ποτε διατρίβει· εἰ	δέ	που σχολὴ καὶ ἀνέσεως καιρὸς
[6, 3]	τὰς τούτων ψυχὰς καλοῦντες, θρῃσκεύεσθαι	δὲ	πρὸς ἀνθρώπων διδάσκοντες ὡς ἂν
[6, 15]	δὲ καὶ σαφηνισθέντων· τὰ συνεργοῦντα	δὲ	πρὸς τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας
[6, 6]	γάρ ἐστιν αὐτῶν εὕρεμα, τῶν	δὲ	προφητῶν σφετερισάμενοι προσέθηκαν τῷ {μὴ}
[6, 17]	καὶ τὰ εὐτελῆ κινήματα, φιλοσοφία	δὲ	πῶς οὐκ ἐν λόγῳ; καίτοι
[6, 3]	εἰωθότων ἀνέμων μὴ πνεόντων· ὃ	δὲ	ῥᾳδίως αὐτοὺς ἀνεκαλέσατο. Δελφοὶ δὲ
[6, 7]	τὸν τούτων διδάσκαλον ἀπαιτῶν, ἀνάγω	δέ	σε καὶ ἐπὶ τὴν πρώτην
[6, 11]	Τεχνῖτις δὲ σοφία κατεσκεύασεν· ἡ	δὲ	σή, πάτερ, διακυβερνᾷ πρόνοια. καὶ
[6, 11]	κατασκευῆς διαλαβὼν ἄντικρύς φησιν· Τεχνῖτις	δὲ	σοφία κατεσκεύασεν· ἡ δὲ σή,
[6, 7]	τῶν περὶ τὸν βίον, τὴν	δὲ	σοφίαν ἔμπεδον γνῶσιν θείων τε
[6, 16]	τὸν πατέρα τῶν ὅλων. Τὰ	δὲ	στοιχεῖα καὶ τὰ ἄστρα, τουτέστιν
[6, 16]	προσάγει τὰ γινόμενα. Οἱ πλεῖστοι	δὲ	σὺν καὶ τοῖς φιλοσόφοις τὰς
[6, 10]	περὶ τὰ μηδὲν προσήκοντα, οἱονεὶ	δὲ	συναιτίοις προγυμνάσμασιν εἴς τε τὴν
[6, 2]	ἐλπίς, τρέφει δὲ μνήμη, τηρεῖ	δὲ	συνήθεια, Φιλήμων ὁ κωμικὸς γράφει·
[6, 17]	μὲν συνεργεῖ τῷ μανθάνοντι, ὃ	δὲ	συνωφελεῖ τὸν λαμβάνοντα. Τρίτος δέ
[6, 18]	αἱ τῶν ἀλόγων ζῴων, τὰ	δὲ	σώματα αὐτῶν μέρη μὲν αὐτῶν
[6, 15]	καὶ ἐν τοῖς θεοποιουμένοις, τὴν	δὲ	σωφροσύνην θνητὴν καὶ ἐν ἀνθρώποις
[6, 6]	μὲν τοὺς ἐξ Ἑβραίων, οἳ	δὲ	τὰ ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν ἀγάγωσι,
[6, 2]	Ἰσοκράτους τε αὖ εἰπόντος Δεῖ	δὲ	τὰ μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι
[6, 2]	πράσσοντα καὶ τοῦτον μένειν, Εὐριπίδου	δὲ	τὰ ὅμοια ἐπὶ τῆς σκηνῆς
[6, 9]	εἴληφε τὴν γνῶσιν. Τὰ λόγια	δὲ	τὰ παρ´ ἡμῖν θεσπίζει περί
[6, 16]	μὲν τὰ τῶν ὀφθαλμῶν, δύο	δὲ	τὰ τῶν ἀκουστικῶν πόρων, δύο
[6, 16]	τὰ τῶν ἀκουστικῶν πόρων, δύο	δὲ	τὰ τῶν μυκτήρων, ἕβδομον δὲ
[6, 15]	σῶμα τὸ Μωυσέως, προσβλέπουσιν, οἳ	δὲ	τὰς διανοίας καὶ τὰ ὑπὸ
[6, 17]	πρώτοις αἰτίοις, νόησις καλεῖται, ὅταν	δὲ	ταύτην ἀποδεικτικῷ λόγῳ βεβαιώσηται, γνῶσίς
[6, 12]	ἔργον καὶ μάλιστα ἄνθρωπος; εἰ	δὲ	τέλειος, πῶς παραβαίνει τὰς ἐντολάς;
[6, 16]	λαχνοῦται, χροιῆς ἄνθος ἀμειβομένης· τῇ	δὲ	τετάρτῃ πᾶς τις ἐν ἑβδομάδι
[6, 4]	οὐκ ἐγνώσθη, εἶπεν, ἄνθρωπος. Ὁ	δὲ	τέταρτος ἀνακρινόμενος, τίνι λογισμῷ τὸν
[6, 11]	μὲν τριγώνου τοῦ πεντεκαιδεκάτου, ἑτέρου	δὲ	τετραγώνου τοῦ κεʹ τρίτου δὲ
[6, 11]	εʹ {δὲ} ὁ ιεʹ τῶν	δὲ	τετραγώνων ὁ κεʹ καὶ τῶν
[6, 10]	τοῖς ἡρμοσμένοις ἀναλογίαν διώκων, ἐν	δὲ	τῇ ἀριθμητικῇ τὰς αὐξήσεις καὶ
[6, 10]	ἀναλογίᾳ τινὶ ἀριθμῶν ὑποπέπτωκεν, ἐν	δὲ	τῇ γεωμετρικῇ οὐσίαν αὐτὴν ἐφ´
[6, 17]	μὲν τῇ παρακολουθήσει σχηματίζων, τοὺς	δὲ	τῇ ἐξομοιώσει προτρεπόμενος, τοὺς δὲ
[6, 8]	τοῦ μανθάνειν ἡ γνῶσις} ἕπεται	δὲ	τῇ ἐπιστήμῃ ἡ ὁρμὴ μεθ´
[6, 9]	πῆξιν καὶ σύστασιν, ἐν τροπῇ	δὲ	τῇ συνεχεῖ, καὶ διὰ τοῦτο
[6, 15]	μὲν οὖν ἕπεται φρόνησις, σωφροσύνη	δὲ	τῇ φρονήσει· εἰρήσθω γὰρ τὴν
[6, 17]	ὧν ἡ ἀλήθεια κατηγορεῖται, αὐτὴν	δὲ	τὴν ἀλήθειαν πολυπραγμονητέον, οὐκ ὀνόματα
[6, 17]	μὲν τὴν θείαν, κατὰ συνεργίαν	δὲ	τὴν ἀνθρωπίνην. θεόθεν δὲ καὶ
[6, 17]	ἕκαστον αὐτῶν τυγχάνῃ. Οὐκ ἂν	δὲ	τὴν ἀρχὴν ὑπέστη τι τῶν
[6, 15]	γράμμα ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται· τὴν διάπτυξιν	δὲ	τὴν γνωστικὴν τῶν γραφῶν, προκοπτούσης
[6, 16]	πρώτην ἑβδομάδα διχότομος γίνεται, κατὰ	δὲ	τὴν δευτέραν πανσέληνος, τρίτῃ δὲ
[6, 15]	τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων· ἄμεινον	δὲ	τὴν ἑκάστου πίστιν ἐν αὐτῇ
[6, 2]	ἐπιδείξομεν καὶ τὰ μυστήρια· παραστήσαντες	δὲ	τὴν ἔμφασιν τῆς Ἑλληνικῆς διανοίας
[6, 9]	κατ´ ἐπιστήμην βεβαίως ἀπείληφεν. Ὁ	δὲ	τὴν ἐν οἷς ἐστι κατάστασιν
[6, 15]	Ἑλληνικὴν στοιχειώδη παραδίδωσιν εἶναι, τελείαν	δὲ	τὴν κατὰ Χριστόν, καθάπερ ἤδη
[6, 8]	γνῶσιν τῆς πράξεως λαμβάνει, δεύτερον	δὲ	τὴν ὁρμήν. Ἕτι κἀπὶ τοῦδε
[6, 15]	δικαιοσύνη, ἀνθρωπίνη οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε	δὲ	τὴν ὁσιότητα, θείαν δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν.
[6, 16]	ἐστι σπερμάτων καταβολῆς, ὁ θεὸς	δὲ	τὴν πάντων αὔξησιν καὶ τελείωσιν
[6, 11]	πράξεις πρὸς τὴν θεωρίαν· διὰ	δὲ	τὴν τῶν πέλας ὠφέλειαν τῶν
[6, 12]	κοινὴ ἐπὶ τῷ πεπλημμεληκέναι, ἣ	δέ,	τὴν φύσιν τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα,
[6, 9]	(οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐτῷ) ἐξήγαγεν	δὲ	τὴν ψυχὴν τῶν παθῶν (συγκεχώρηται
[6, 15]	Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη, ἀγάπη	δὲ	τήρησις νόμων αὐτῆς, προσοχὴ δὲ
[6, 16]	Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος οὐρανοῦ. Ἡ	δὲ	τῆς γῆς εἰκὼν περιέχει ἀνθρώπους,
[6, 15]	τὴν ἑκάστου περιγραφὴν ἀπεριγράφως. Περὶ	δὲ	τῆς γνώσεως ὁ Σολομὼν διαλεγόμενος
[6, 15]	Ἕλλησι μεταγενέστεραι διάλεκτοι ὑπάρχουσι. Προϊούσης	δὲ	τῆς γραφῆς τοὺς προειρημένους ὑπὸ
[6, 2]	ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν« ~Πρὸ	δὲ	τῆς εἰς τὸ προκείμενον ἐγχειρήσεως
[6, 11]	κυριακοῦ σημείου λέγουσι, τοὺς νʹ	δὲ	τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἀφέσεως
[6, 9]	μηδὲ ταῦτα ὡς προηγούμενα, ἐκ	δὲ	τῆς κατὰ τὸν βίον κοινωνίας
[6, 3]	ἄντρον τι ὑποκείμενον ὄρει, ἐπὶ	δὲ	τῆς κορυφῆς χάσμα· ἐμπίπτοντος οὖν
[6, 16]	ἐδύναντο, τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ἀφιστῶνται	δὲ	τῆς τῶν γενητῶν εἰδωλολατρείας, τὴν
[6, 15]	τοὺς ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους, προκατάρξας	δὲ	τῆς τῶν λεγομένων ἐνεργείας κατὰ
[6, 1]	βίου τοῦ παλαιοῦ· ἡ μεταβολὴ	δὲ	τῆς φυτείας εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται.
[6, 16]	ἑαυτὰ μὲν οὐκ ἐνεργεῖ, ἔχει	δέ	τινας ποιότητας φυσικὰς τῇ τοῦ
[6, 2]	Ὸἶνος πινόμενος πουλὺς κακός· ἢν	δέ	τις αὐτῷ χρῆται ἐπισταμένως, οὐ
[6, 17]	δολοῖ καὶ τὴν πρόληψιν. Ὅταν	δέ	τις ἔναυσμα λαβὼν τοῦ πράγματος
[6, 12]	τὸ μὲν ἡδὺ καταλείπεται, ἀναμάσσεται	δὲ	τὸ αἰσχρόν. Αὗται γὰρ ἑκατέρας
[6, 12]	τὴν κατασκευὴν οὐκ ἐγένετο, πρὸς	δὲ	τὸ ἀναδέξασθαι τὴν ἀρετὴν ἐπιτήδειος·
[6, 11]	πρῶτον σημαινόμενον ὁ κύριος, κατὰ	δὲ	τὸ δεύτερον οἱ προσεχῶς κρούοντες
[6, 6]	ἀκαθάρτου καὶ ἀγρίου θηρίου· τίκτει	δὲ	τὸ ζῷον σάρκα ἀτύπωτον, ἣν
[6, 16]	πρωτοπαθοῦν διὰ σώματος· τὴν προαιρετικὴν	δὲ	τὸ ἡγεμονικὸν ἔχει δύναμιν, περὶ
[6, 16]	κατὰ τὴν πλάσιν πνευματικόν, ἔνατον	δὲ	τὸ ἡγεμονικὸν τῆς ψυχῆς καὶ
[6, 12]	ὁ μὲν πόνος παρῆλθεν, μένει	δὲ	τὸ καλόν, καὶ τὸ μὲν
[6, 12]	πρῶτα ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αἰτήσεται, μετὰ	δὲ	τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν ἔτι τὸ
[6, 2]	ἀρχὴ μὲν ἔρωτος ὅρασις, μειοῖ	δὲ	τὸ πάθος ἐλπίς, τρέφει δὲ
[6, 17]	ἀπόστολος, μάλιστα δὲ πιστῶν» κατὰ	δὲ	τὸ προσεχὲς ὑπὸ τῶν προσεχῶν
[6, 8]	δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ. Ἐξηγούμενος	δὲ	τὸ ῥητὸν τοῦ προφήτου Βαρνάβας
[6, 16]	δὲ τὰ τῶν μυκτήρων, ἕβδομον	δὲ	τὸ τοῦ στόματος. Τάς τε
[6, 2]	γόνοι βελτίονες, Κριτίας γράφει· Ἄρχομαι	δέ	τοι ἀπὸ γενετῆς ἀνθρώπου· πῶς
[6, 10]	φοβούμενοι μὴ ἀπαγάγῃ αὐτούς. Εἰ	δὲ	τοιαύτη παρ´ αὐτοῖς ἐστιν ἡ
[6, 7]	ὧν δὲ καὶ παρήκουσαν· ἐν	δὲ	τοῖς ἄλλοις ἃ μὲν κινούμενοι
[6, 2]	Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ Ὁμήρῳ, τὰ	δὲ	τοῖς ἄλλοις τῶν ποιητῶν, τὰ
[6, 17]	σοφία καὶ ἐπιστήμη ὀνομάζεται, ἐν	δὲ	τοῖς εἰς εὐλάβειαν συντείνουσι γινομένη
[6, 15]	ἀβλαβῆ καταπέμπεσθαι θεόθεν μηνύει, σκοτεινοὺς	δὲ	τοῖς πολλοῖς καθάπερ τοὺς ἐκ
[6, 14]	ἀλλὰ πρὸ τῆς πίστεως, ἔδωκεν	δὲ	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην
[6, 17]	εἰς σύνεσιν ἰδίαν ἄγονται· παραδεξάμενοι	δὲ	τὸν θεμέλιον τῆς ἀληθείας, δύναμιν
[6, 17]	ἔστιν ἕν, ἀλλὰ μυρία, διαφέρει	δὲ	τὸν θεὸν ζητεῖν ἢ τὰ
[6, 6]	ἀγαθὸν μὲν τὸν θεόν, δυνατὸν	δὲ	τὸν κύριον σῴζειν μετὰ δικαιοσύνης
[6, 15]	δογμάτων, ἵνα πάντας κερδήσῃ. Δανιὴλ	δὲ	τὸν μανιάκην ἐβάστασεν ἐπὶ τοῦ
[6, 17]	ἀλήθειαν μετίασιν οἱ πλείους, μᾶλλον	δὲ	τὸν περὶ ἀληθείας λόγον. Οὐ
[6, 16]	ἐν τῷ Περὶ ἑβδομάδος. Σαφῶς	δὲ	τὸν περὶ ἑβδομάδος τε καὶ
[6, 4]	ἀποκρινόμενον εὐστόχως ἀνελεῖν ἀπειλήσας, ἕνα	δὲ	τὸν πρεσβύτατον αὐτῶν ἐπικρίνειν κελεύσας.
[6, 16]	ἑβδομάδα τε καὶ ὀγδοάδα, κατὰ	δὲ	τὸν τῶν στοιχείων ἀριθμὸν ἕκτον
[6, 4]	βασιλικοῦ βίου τὸ δεύτερον. Μετὰ	δὲ	τὸν ᾠδὸν ὁ ὡροσκόπος> ὡρολόγιόν
[6, 2]	ἂν ἦν θαυμαστὸν φιλοψυχεῖν, νῦν	δὲ	τοσαῦται κῆρες τῷ βίῳ παραπεφύκασιν
[6, 4]	τεθνάναι τοῦ ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος	δὲ	τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὸν δέκατον
[6, 16]	μᾶλλον δὲ ἔκβασιν γνώσεως. Ἀλλοτρία	δὲ	τοῦ γνωστικοῦ ἡ ψευδὴς δόξα
[6, 8]	οὐ φιλοσοφίαν διαβάλλων φαίνεται, τὸν	δὲ	τοῦ γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα ὕψους οὐκέτι
[6, 16]	τρία, ἄρρενος ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου	δὲ	τοῦ δύο, θήλεος νομιζομένου, γεννᾶται·
[6, 17]	μὲν τοῦ ἀλεαίνεσθαι χάριν, ἐκεῖ	δὲ	τοῦ εἶναι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ
[6, 15]	διὰ τοῦ υἱοῦ διδασκαλία, σημεῖον	δὲ	τοῦ εἶναι τὸν σωτῆρα ἡμῶν
[6, 11]	τῶν ἄρτων τὰ κλάσματα, τῆς	δὲ	τοῦ κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας τὴν
[6, 15]	τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς, ἀποστεροῦντες	δὲ	τοῦ κυρίου τὴν ἀληθῆ διδασκαλίαν,
[6, 17]	τὸν τοῦ σώματος κόσμον, ἔξωθεν	δὲ	τοῦ λαοῦ φιλοσοφία καθάπερ ἐσθής.
[6, 11]	ιαʹ ιγʹ ιεʹ ἐξ ἀνισότητος	δὲ	τοῦ νϛ ἑπτὰ τῶν ἀπὸ
[6, 18]	δὲ οἷα ποιηταὶ λέγουσιν. Τοὺς	δὲ	τοῦ παντοκράτορος προφήτας θεοῦ οὐκ
[6, 6]	τοὺς μὲν ἀκρίτως καταδεδικάσθαι, μόνους	δὲ	τοὺς μετὰ τὴν παρουσίαν τῆς
[6, 7]	γῆ ἐστι καὶ πλάνη. Εἰ	δὲ	τοῦτο, ἐκ μαθήσεως ἡ γνῶσις
[6, 2]	οὐχὶ καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Ἡμεῖς	δὲ	τοῦτο λέξοιμεν ἂν ἴσως οὐκ
[6, 14]	γιγνώσκειν τὰ ὠφέλιμα ἑαυτοῖς. Εἰ	δὲ	τοῦτο, οὐδὲ εὔξασθαι ὀρθῶς οἷοί
[6, 16]	ἀληθῆ διδασκαλίαν βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ	δὲ	τοῦτον ὁ περὶ κλοπῆς ἐστι
[6, 12]	ἐν βίῳ δικαιοσύνης προτιμῶν. Ἀδελφὴ	δὲ	τούτῳ ἡ γυνὴ μετὰ τὴν
[6, 11]	τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» Ἡ	δὲ	τράπεζα ἡ ἐν τῷ ναῷ
[6, 2]	ποιητὴν ἐκεῖνα τὰ ἔπη· Οἷον	δὲ	τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης
[6, 4]	μέρος εἶναι τὴν θάλασσαν. Ὁ	δὲ	τρίτος, ποῖόν ἐστι τῶν ζῴων
[6, 7]	φιλοσοφῶν τῆς θείας ἐπιστήμης, οὐδέπω	δὲ	τυγχάνει. ἢν μὴ μαθήσει παραλάβῃ
[6, 15]	τινος οὐ κυρίου μέν, ἐμφεροῦς	δὲ	τῷ κυρίῳ ἐπὶ τἀληθὲς καὶ
[6, 1]	ἄθεον τοῦτον, ὡς ὑπειλήφασιν, μόνον	δὲ	τῷ ὄντι θεοσεβῆ, τὸν τρόπον
[6, 3]	Καὶ ταῦτα μὲν ταύτῃ· θεῷ	δὲ	τῷ παντοκράτορι καὶ μηδενὸς ὄντος
[6, 2]	τοῖς παροῦσι τὰ ἀφανῆ, ἐν	δὲ	τῷ Φοίνικι· Τὰ ἀφανῆ τεκμηρίοισιν
[6, 17]	καὶ πῶς ὁ πατήρ. Ὡς	δὲ	τῷ χεῖρας ἔχοντι τὸ λαβεῖν
[6, 6]	ἀνθρώπων ὁ θεὸς κύριος, προσεχέστερον	δὲ	τῶν ἐγνωκότων πατήρ. Εἰ γὰρ
[6, 17]	ἀληθείας λεγομένων δι´ ἀποδείξεως, διακρουστικὴ	δὲ	τῶν ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι τοίνυν
[6, 2]	τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων. Ὀλίγοις	δὲ	τῶν καθωμιλημένων καὶ παρὰ τοῖς
[6, 18]	δι´ ἃς προεῖπον αἰτίας. Οἱ	δὲ	τῶν οὐκ ἀναγκαίων καὶ περιττῶν
[6, 16]	συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἕξ, ἡ	δὲ	τῶν στοιχείων ἀκολουθία ἐπίσημον γνωρίζει
[6, 8]	ἤτοι τινὸς ἢ τινῶν, τελειωθεῖσα	δὲ	τῶν συμπάντων. Καίτοι φασί τινες
[6, 10]	πλάνην ἐμπίπτειν ἀναγκαῖον. Ἡ διαστολὴ	δὲ	τῶν τε ὀνομάτων τῶν τε
[6, 2]	θάνατος δ´ ὑδάτεςςιν ἀμοιβή, ἐκ	δὲ	ὕδατος μὲν γαῖα, τὸ δ´
[6, 2]	θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς	δὲ	ὕδωρ γίνεται, ἐξ ὕδατος δὲ
[6, 15]	Δαβίδ, ἐλέησόν με» ἔλεγον, ὀλίγοι	δὲ	υἱὸν ἐγίγνωσκον τοῦ θεοῦ, καθάπερ
[6, 11]	ἐκ τῆς σοφίας ὁρμωμένην; Τοῖς	δὲ	ὑποκρούουσι, τί γὰρ ὄφελος εἰδέναι
[6, 5]	ὑπὸ δὲ Ἰουδαίων Ἰουδαϊκῶς, καινῶς	δὲ	ὑφ´ ἡμῶν καὶ πνευματικῶς γινωσκόμενον.
[6, 17]	οὖν Ἰουδαίοις μὲν νόμος, Ἕλλησι	δὲ	φιλοσοφία μέχρι τῆς παρουσίας, ἐντεῦθεν
[6, 8]	λέγοντες οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν, τὴν	δὲ	φιλοσοφίαν καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν, οἷον
[6, 2]	ἐξευρεῖν ῥᾴδιον ἀνδρὶ σοφῷ· εἰ	δὲ	φίλου νόος ἀνδρὸς ἐνὶ στήθεςςι
[6, 2]	μὲν ἐν μελίῃσιν ἀποφθίνει, ἄλλα	δὲ	φύει· ὣς δὲ καὶ ἀνθρώπων
[6, 2]	ἄριστον, πινόμενος κατὰ μέτρον, ὑπέρμετρος	δὲ	χερείων. Ἀλλὰ καὶ Ἡσιόδου λέγοντος·
[6, 2]	ἀνθρώποισι δίδωσιν, Εὐριπίδης ποιεῖ· Νικᾷ	δὲ	χρεία μ´ ἡ κακῶς τε
[6, 7]	ἣ μὲν αἰώνιός ἐστιν, ἣ	δὲ	χρόνῳ λυσιτελής, καὶ ἣ μὲν
[6, 7]	τῶν σκηνογραφουμένων φαίνεται παραλαμβάνουσα, ταύτῃ	δὲ	ψευδογραφεῖ τὴν ὄψιν, τοῖς κατὰ
[6, 2]	δὲ ὕδωρ γίνεται, ἐξ ὕδατος	δὲ	ψυχή. Ναὶ μὴν Ἀθάμαντος τοῦ
[6, 14]	τὸν κόσμον κερδήσῃς, φησί, τὴν	δὲ	ψυχὴν ἀπολέσῃς; Δῆλον οὖν τοὺς
[6, 12]	ἔχων ἣν ἑκὼν εἵλετο· ἁμαρτητικὸς	δὲ	ὢν καὶ κατὰ τὰς πράξεις
[6, 18]	οὐδέποτε γίνεται τῶν ψυχῶν, ὄργανα	δὲ	ὧν μὲν ἐνιζήματα, ὧν δὲ
[6, 8]	ποιήσοντα; εὔδηλον, ὅτι προφητεύσοντα. Εἰ	δὲ	ὡς ἄγγελος φωτὸς προφητεύει, ἀληθῆ
[6, 18]	τε ἐν γενητοῖς εἶναι, προσεπιδιδάσκεσθαι	δὲ	ὡς οὐδὲ τούτων ὧν σέβουσι
[6, 11]	ἐστι πρὸς τοὺς πέλας, τὸ	δὲ	ὡς πρὸς αὐτόν. Διόπερ καὶ
[6, 6]	φυλακῇ τε καὶ φρουρᾷ συνεχομένοις;	δέδεικται	δὲ κἀν τῷ δευτέρῳ Στρωματεῖ
[6, 5]	ᾕρηνται, ἱκανῶς, οἶμαι, διὰ πλειόνων	δέδεικται	τεκμηρίων· ὅτι δὲ οὐ κατ´
[6, 6]	δεσμῶν οἱ θέλοντες τοὺς ἑκουσίως	δεδεμένους	καὶ τὰ δυσβάστακτα φορτία» (φησὶν)
[6, 17]	μεταλαβοῦσα, ὡς ἐκ τῶν προειρημένων	δεδήλωται,	φρονήσεως μετέχει. Ἡ γοῦν περὶ
[6, 16]	ὄντων τιμίων· οὐδ´ ἂν φωνῇ	δεδήλωτο	ἡ ἑκάστου γένεσις ἀθρόως πεποιῆσθαι
[6, 10]	οἱ παῖδες τὰ μορμολυκεῖα, οὕτως	δεδίασι	τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, φοβούμενοι μὴ
[6, 10]	αὑτόν, ἀλλ´ οὐδὲ τοὺς πανούργους	δεδίξεται	λόγους ὁ διαγνῶναι τούτους δυνάμενος
[6, 7]	Γλῶσσαν δικαίου ἄργυρον πεπυρωμένον» τὴν	δεδοκιμασμένην	καὶ σοφὴν διδασκαλίαν ἐπαινετὴν καὶ
[6, 17]	καὶ κάλλος ἀληθινὸν παρὰ τὸ	δεδολωμένον.	Οὔκουν ποτὲ τὰς ἐπὶ μέρους
[6, 16]	πλάκες τοῖς δισσοῖς πνεύμασι τὰς	δεδομένας	ἐντολὰς τῷ τε πλασθέντι τῷ
[6, 2]	διὰ τῶν γραφῶν εἰς ἡμᾶς	δεδομένης	ἀληθείας περιαυγασθεῖσαν, καθ´ ὃ σημαινόμενον
[6, 11]	ἐκτενῆ τοῖς ἔτι χαμαὶ κειμένοις	δεδομένοι·	αὐξήσαντες μὲν οὐκέτι καθάπερ τῶν
[6, 12]	ἀφ´ ὧν γνωρίζεται ἡ μὲν	δεδοξασμένη,	ἡ δὲ κατεγνωσμένη. Ναὶ μὴν
[6, 12]	ἐπίχροιά τις ἐπεκάθιζε τῷ προσώπῳ	δεδοξασμένη,	οὕτως καὶ τῇ δικαίᾳ ψυχῇ
[6, 12]	καὶ γνωστικὸς ἐν δικαιοσύνῃ ἀποκαλύπτεται,	δεδοξασμένος	ἤδη κἀνθένδε καθάπερ ὁ Μωυσῆς
[6, 11]	πηγὰς τοῖς Ἕλλησιν παρὰ Ἑβραίων	δεδόσθαι.	Μαθεῖν δ´ ἐκ τῶνδ´ ἔξεστιν·
[6, 17]	φιλοσοφίαν ἐκ τῆς θείας προνοίας	δεδόσθαι	προπαιδεύουσαν εἰς τὴν διὰ Χριστοῦ
[6, 17]	φησὶν ἡ γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως»	δεδόσθαι	τοῖς τεχνίταις ἐκ τοῦ θεοῦ,
[6, 8]	Ἕλλησιν, οἷον διαθήκην οἰκείαν αὐτοῖς,	δεδόσθαι,	ὑποβάθραν οὖσαν τῆς κατὰ Χριστὸν
[6, 17]	εἰ τοῖς ἀρίστοις τῶν Ἑλλήνων	δέδοται,	δῆλον καὶ ὅθεν δεδώρηται, παρὰ
[6, 11]	τίς ἔγνω, εἰ μὴ σὺ	δέδωκας	σοφίαν καὶ ἔπεμψας τὸ ἅγιόν
[6, 5]	ὑπάρξεως ἀναστήσαντες, σέβονται, καὶ ἃ	δέδωκεν	αὐτοῖς εἰς βρῶσιν ὁ θεός,
[6, 16]	τοῦ θεοῦ τὸν κόσμον καὶ	δεδωκέναι	ἀνάπαυσιν ἡμῖν ἑβδόμην ἡμέραν διὰ
[6, 17]	Ἑλλήνων δέδοται, δῆλον καὶ ὅθεν	δεδώρηται,	παρὰ τῆς κατ´ ἀξίαν τὰ
[6, 9]	δεινὰ εἰθισμένος ὑπερορᾶν, ὅταν ὑπομεῖναι	δέῃ,	μηδὲν προπετὲς μηδὲ ἀσύμφωνον μήτε
[6, 12]	μὴ στερεῶς πεπιστευκόσι διὰ τῶν	δεήσεων	παρέχει ὁ θεὸς τὰ αἰτήματα,
[6, 2]	παρόν· καὶ συμμανῆναι δ´ ἔνια	δεῖ.	Ἀντιμάχου τε τοῦ Τηίου εἰπόντος·
[6, 2]	καὐτὸς δυσκρίτως ἔχω πέρι· καὶ	δεῖ	γὰρ αὐτῆς κἄστιν αὖ κακὸν
[6, 2]	ζητεῖν. Ἰσοκράτους τε αὖ εἰπόντος	Δεῖ	δὲ τὰ μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις
[6, 15]	τοῦ γνῶναι» ἐν καιρῷ, ἡνίκα	δεῖ	εἰπεῖν λόγον» οὐ κατὰ τὸ
[6, 11]	ἡ τραγικὴ εἴρηκέν που. Κἀμὲ	δεῖ	ἐλαττοῦσθαι, αὔξειν» δὲ μόνον ἤδη
[6, 2]	τοῦ ἰατροῦ Ἱπποκράτους Ἐπιβλέπειν οὖν	δεῖ	καὶ ὥρην καὶ χώρην καὶ
[6, 15]	τὸν βασιλικὸν ἀνάγει, ζητεῖν ἄρα	δεῖ	τὴν γνῶσιν εἰς εὕρεσιν. Ἕστιν
[6, 15]	ξύλου καὶ τοῦ φλοιοῦ ἐναρμόζειν	δεῖ	τὸ ἐγκεντριζόμενον, ὡς κατηχοῦνται οἱ
[6, 7]	καὶ πλησσόμενον ἀέρα. Πολλοῦ γε	δεῖ	τὸν θεὸν ἐμβοᾶν, ἀπροσίτῳ ἁγιότητι
[6, 15]	πολιτείας· δυνατὰ γὰρ ἐνετείλατο, καὶ	δεῖ	τῷ ὄντι ἀρχικὸν εἶναι καὶ
[6, 15]	ἀνάληψιν κηρυσσόμεναί τε καὶ ἐμφανῶς	δεικνύμεναι	δυνάμεις αὐτοῦ. Τεκμήριον ἄρα τοῦ
[6, 15]	μόνοις, ἐπεὶ πρόσωπον μὲν τῆς	δεικνυμένης	ἀληθείας ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ,
[6, 6]	ποτε ἀσθενήσαι δύναμις. Οὕτως οἶμαι	δείκνυσθαι	ἀγαθὸν μὲν τὸν θεόν, δυνατὸν
[6, 14]	κυρίου θυμηρέστερος. Τὸ συγκριτικὸν γὰρ	δείκνυσι	μὲν τὰ ὑποβεβηκότα ἐν τῷ
[6, 18]	προφητεία, ἔπειτα δὲ ὁ πρόδρομος	δείκνυσι	τὸν παρόντα, μεθ´ ὃν οἱ
[6, 18]	τὸν νόμον δικαιοσύνης τὸν γνωστικὸν	δείκνυσιν.	Οὕτως τις κατὰ τὸ ἡγεμονοῦν
[6, 15]	ἐμμέτρῳ ἢ σχεδίῳ φράσει γινομένης	δείκνυται.	Ἕστι γοῦν ὁ τρόπος λέξις
[6, 15]	ἡ ὄντως ἀλήθεια παρ´ ἡμῖν	δείκνυται	μόνοις, ἐπεὶ πρόσωπον μὲν τῆς
[6, 17]	ἡ ἐνέργεια τῆς προνοίας ἀριδήλως	δείκνυται,	ὁπηνίκα ἂν ἢ διὰ παιδείας
[6, 9]	ἀνδρεία τε διὰ φόβον καὶ	δειλίαν	παραλαμβάνεται. Οὐ γὰρ δὴ πρέπον
[6, 2]	πυθέσθαι, ὅσα θνητοῖσιν ἔδειμαν ἀθάνατοι,	δειλῶν	τε καὶ ἐσθλῶν τέκμαρ ἐναργές,
[6, 9]	τὸν γνωστικὸν καὶ τέλειον μὴ	δεῖν	ἀφαιρεῖν θυμοῦ καὶ θάρσους, ὡς
[6, 4]	Τοῦτόν φασι δύο βίβλους ἀνειληφέναι	δεῖν	ἐκ τῶν Ἑρμοῦ, ὧν θάτερον
[6, 16]	δεύτερος δὲ ἐμήνυεν λόγος μὴ	δεῖν	λαμβάνειν μηδὲ ἐπιφέρειν τὸ μεγαλεῖον
[6, 9]	τῶν περιστάσεων οὐδ´ ὑπομενοῦντος τὰ	δεινά,	ἀλλ´, εἰ καὶ τὴν εὐθυμίαν
[6, 9]	παρεσκευασμένος, πάντα τὰ ὀχληρὰ καὶ	δεινὰ	εἰθισμένος ὑπερορᾶν, ὅταν ὑπομεῖναι δέῃ,
[6, 9]	θαρσεῖν ἔχει (οὐδὲ γὰρ ἐν	δεινοῖς	γίνεται, μηδὲν δεινὸν ἡγούμενος τῶν
[6, 9]	ἀνδρείας χρεία, μὴ γινομένῳ ἐν	δεινοῖς,	τῷ γε μὴ παρόντι, ὅλως
[6, 6]	τοῦ παχυμερεστέρου ὕδατος πάθοι τι	δεινόν,	διὰ λεπτότητα καὶ ἁπλότητα μὴ
[6, 9]	γὰρ ἐν δεινοῖς γίνεται, μηδὲν	δεινὸν	ἡγούμενος τῶν ἐν τῷ βίῳ,
[6, 3]	Πυθίαν πῶς ἂν ἀπαλλαγεῖεν τοῦ	δεινοῦ.	Μίαν δ´ αὐτοῖς ἔχρησεν ἀρωγὴν
[6, 2]	μὲν ἐξ Ἀλεξάνδρου· Χρόνος δὲ	δείξει	ς´· ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν ἢ
[6, 1]	τὸν βίον ὁ γνωστικός, πρόεισι	δείξων	τοῖς φιλοσόφοις οὐδαμῶς {ὡς} ἄθεον
[6, 18]	οἷον τρωγάλιόν τι ἐπὶ τῷ	δείπνῳ	παροψώμενος, οὐ τῶν κρειττόνων ἀμελήσας,
[6, 9]	ἔχειν τοιαύτας ἐπιθυμίας, ὡς σωφροσύνης	δεῖσθαι	πρὸς τὴν τούτων ἐγκράτειαν, οὐδέπω
[6, 11]	ἐρρύηκεν δὲ ἀπὸ τοῦ θεωρητικοῦ,	δεῖται	δὲ ἀσκήσεως καὶ συγγυμνασίας πολλῆς
[6, 9]	ἡ γνῶσις καὶ προσοχῆς μὲν	δεῖται	κατὰ τὰς ἀρχὰς ἡ μάθησις
[6, 16]	ὀκτώ τ´ ἀμφοτέρων τέσσαρα καὶ	δέκ´	ἔτη· τῇ δ´ ἐνάτῃ ἔτι
[6, 4]	τοῦ ἱεροῦ, τὰ ἱερατικὰ καλούμενα	δέκα	βιβλία ἐκμανθάνει (περιέχει δὲ περί
[6, 4]	πάντα καὶ τὰ μοσχοσφραγιστικὰ καλούμενα·	δέκα	δέ ἐστι τὰ εἰς τὴν
[6, 16]	εἶναι τοῦ εὐθέος, τουτέστι τοῦ	δέκα	καὶ τοῦ δύο· φαίνεται γὰρ
[6, 4]	διαβεβόηται. Ἀλέξανδρος γοῦν ὁ Μακεδὼν	δέκα	λαβὼν Ἰνδῶν γυμνοσοφιστὰς τοὺς δοκοῦντας
[6, 16]	χαρακτηριστικὸν ἰδίωμα. Ἕτι πρὸς τούτοις	δέκα	τισὶν ἀνθρωπείοις μέρεσι προστάσσειν ἡ
[6, 16]	ληφθεὶς ἀποτελεῖ τῶν ἐντὸς τῆς	δεκάδος	ἕτερον. Τήν τε ὀγδοάδα κύβον
[6, 3]	θυσαμένοις Ἀθηναίοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ	δεκαετῆ	ἀναβολὴν ἐποιήσατο τῆς νόσου, καθάπερ
[6, 16]	καρποφόρα καὶ ἄκαρπα. Αὕτη φυσικὴ	δεκάλογος	γῆς. Καὶ ἡ κιβωτὸς δὲ
[6, 16]	δημιουργία τοῦ κόσμου τυγχάνει. Ἡ	δεκάλογος	δὲ κατὰ μὲν οὐράνιον εἰκόνα
[6, 16]	κτισμάτων παρῆλθεν. Καὶ ὅλως ἡ	δεκάλογος	διὰ τοῦ ἰῶτα στοιχείου τὸ
[6, 16]	ἐκκείσθω εἰς σαφήνειαν γνωστικὴν ἡ	δεκάλογος.	Καὶ ὅτι μὲν ἱερὰ ἡ
[6, 16]	ἀέρα, σκότος, πῦρ. Αὕτη φυσικὴ	δεκάλογος	οὐρανοῦ. Ἡ δὲ τῆς γῆς
[6, 16]	Καὶ ἡ μὲν πρώτη τῆς	δεκαλόγου	ἐντολὴ παρίστησιν. Ὅτι μόνος εἷς
[6, 11]	καὶ δεκαπλάσιοι ὡς τῶν λʹ	δεκαπλάσια	τὰ τριακόσια, καὶ ἐπιδίμοιροι· τὰ
[6, 11]	τὰ τριακόσια τῶν νʹ καὶ	δεκαπλάσιοι	ὡς τῶν λʹ δεκαπλάσια τὰ
[6, 11]	τριάς ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι, ἡ	δεκὰς	δὲ ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι. Ὁ
[6, 16]	Καὶ ὅτι μὲν ἱερὰ ἡ	δεκάς,	παρέλκει λέγειν τὰ νῦν. Εἰ
[6, 16]	τῆς σαρκός» Ἔστι δὲ καὶ	δεκάς	τις περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,
[6, 16]	σῶμά τε καὶ δύναμις· τῇ	δεκάτῃ	δ´ ὅτε δὴ τελέσῃ θεὸς
[6, 16]	συνάγεσθαι καὶ ἄνευ τούτου τὸν	δέκατον	ἀριθμόν, δι´ ὧν ἡ πᾶσα
[6, 4]	δὲ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τὸν	δέκατον	εἰπεῖν τι (δικαστὴς γὰρ ἦν)
[6, 16]	τὸ ἡγεμονικὸν τῆς ψυχῆς καὶ	δέκατον	τὸ διὰ τῆς πίστεως προσγινόμενον
[6, 16]	εὔθυναν ὑφέξει τοῦ ἀσεβοῦς τολμήματος.	Δέκατος	δέ ἐστιν ὁ περὶ ἐπιθυμιῶν
[6, 8]	φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην	δεκτὸς	αὐτῷ ἐστιν. Οὐ χρόνῳ τοίνυν
[6, 6]	κύριος ὁ ῥυσάμενος Ἰσραήλ· καιρῷ	δεκτῷ	ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ
[6, 8]	τούτου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν,	δελεάζων	αὖθις εἰς φιλοσοφίαν ἀναδραμεῖν, τὴν
[6, 3]	ὃ δὲ ῥᾳδίως αὐτοὺς ἀνεκαλέσατο.	Δελφοὶ	δὲ Ξέρξου ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[6, 3]	Ἑλλάδα στρατεύσαντος, ἀνειπούσης τῆς Πυθίας·	Δελφοί,	λίσσεσθ´ ἀνέμους καὶ λώιον ἔσται,
[6, 3]	διὰ λιμὸν ἱκέται παραγενόμενοι εἰς	Δελφοὺς	ἤροντο τὴν Πυθίαν πῶς ἂν
[6, 15]	τὸ ἐμφυτευόμενον ἀντὶ γῆς τῷ	δένδρῳ	τῷ ἐν ᾧ φυτεύεται· πάντα
[6, 15]	τροφὴν ἐπισπώμενα τὰ ἄγρια τῶν	δένδρων	διὰ τὸ μὴ δύνασθαι πέττειν.
[6, 15]	δυναμένης, ἀμέλει καὶ ἐπὶ ἡμέρων	δένδρων	τοῦτο μάλιστα χρησιμεύει τὸ εἶδος.
[6, 16]	γένεσις φέρεται, ἄνω κάτω, εἰς	δεξιὰ	εἰς ἀριστερά, πρόσω ὀπίσω. Εἰκότως
[6, 15]	καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ	δεξιά	σου» τουτέστιν ὁ κύριος. Τίς»
[6, 12]	τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν	δεξιῶν	καὶ ἀριστερῶν» φησὶν ὁ ἀπόστολος
[6, 11]	διαγράφει· Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ	δεξιῶν	σου, ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ, περιβεβλημένη
[6, 12]	τὸ συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν.	Δεξώμεθα	οὖν τὴν γνῶσιν οὐ τῶν
[6, 16]	ἀναπαύλης δὲ ἡμεῖς οἱ σαρκοφοροῦντες	δεόμεθα.	Ἡ ἑβδόμη τοίνυν ἡμέρα ἀνάπαυσις
[6, 9]	τῶν ἀναγκαίων πρὸς τὸ διαζῆν	δεόμενος,	μηδὲν περιττὸν πραγματευόμενος, ἀλλὰ μηδὲ
[6, 14]	ἐστίν, τὸ δ´ ὀρθῶς καὶ	δεόντως	κατόρθωμα, οὕτως καὶ πᾶσα πρᾶξις
[6, 15]	γυμνῶσαι μέν, μὴ ἑλκῶσαι δέ,	δεσμεύουσι	πρὸς ἄλληλα. Τέταρτος δέ ἐστιν
[6, 6]	τῷ σκότει ἀνακαλυφθῆναι. εἰ γὰρ	δέσμιοι	μὲν Ἰουδαῖοι, ἐφ´ ὧν καὶ
[6, 6]	κληρονομίαν ἐρήμου, λέγοντα τοῖς ἐν	δεσμοῖς·	ἐξέλθετε, καὶ τοῖς ἐν τῷ
[6, 6]	κύριος ἐξέλθετε» εἶπεν Ἐκ τῶν	δεσμῶν	οἱ θέλοντες τοὺς ἑκουσίως δεδεμένους
[6, 6]	γὰρ ὑποστέλλεται πρόσωπον ὁ πάντων	δεσπότης	οὐδὲ ἐντραπήσεται μέγεθος, ὅτι μικρὸν
[6, 2]	τοῦ λόγου ἐκ τῆς Ἑλλανίκου	Δευκαλιωνείας	μετέβαλεν. Σιωπῶ δὲ Ἡράκλειτον τὸν
[6, 15]	τοῦ Διὸς τοῦ κατ´ ἐπίκλησιν	Δευκαλίωνος	τὰς Ἑλληνικὰς συνέβη κεκλῆσθαι διαλέκτους,
[6, 17]	οἱ φάσκοντες μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν	δεῦρο	ἥκειν ἀδύνατον εἶναι λέγειν πάντα
[6, 16]	προεφητεύθη πρῶτα, ἐξ ὧν τὰ	δεύτερα,	πάντων ὁμοῦ ἐκ μιᾶς οὐσίας
[6, 16]	διχότομος γίνεται, κατὰ δὲ τὴν	δευτέραν	πανσέληνος, τρίτῃ δὲ ἀπὸ τῆς
[6, 8]	τὴν γνῶσιν τῆς πράξεως λαμβάνει,	δεύτερον	δὲ τὴν ὁρμήν. Ἕτι κἀπὶ
[6, 10]	λόγον, τὸν δὲ ἀναγκαῖον καὶ	δεύτερον	καὶ περιστατικόν· οἷς γὰρ ἂν
[6, 4]	ἐκλογισμὸν δὲ βασιλικοῦ βίου τὸ	δεύτερον.	Μετὰ δὲ τὸν ᾠδὸν ὁ
[6, 11]	ὁ κύριος, κατὰ δὲ τὸ	δεύτερον	οἱ προσεχῶς κρούοντες τὰς ψυχὰς
[6, 16]	κατ´ ἀλήθειαν ἔχοντες θεόν. Ὁ	δεύτερος	δὲ ἐμήνυεν λόγος μὴ δεῖν
[6, 4]	γὰρ εἶναι τοὺς τεθνεῶτας. Ὁ	δεύτερος	δέ, πότερον τὴν γῆν ἢ
[6, 6]	συνεχομένοις; δέδεικται δὲ κἀν τῷ	δευτέρῳ	Στρωματεῖ τοὺς ἀποστόλους ἀκολούθως τῷ
[6, 6]	τοῦτον. Καὶ πάλιν ἐν τῷ	δευτέρῳ	τῆς αὐτῆς συντάξεως ὧδέ πως
[6, 5]	ἀναστήσας, ὡς οἷοί τε ἦσαν	δέχεσθαι	τὴν παρὰ τοῦ θεοῦ εὐεργεσίαν,
[6, 18]	ἐρευνᾷ, ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ	δέχεται	τὰ τοῦ πνεύματος» Μόνη τοίνυν
[6, 15]	ἐξ ἐθνῶν ἰδιῶται ἐξ ἐπιπολῆς	δεχόμενοι	τὸν λόγον· θάτερον δὲ ὅταν
[6, 17]	τὸν Ἐμπεδοκλέα Ὡς διὰ πολλῶν	δὴ	γλώσσης ἐλθόντα ματαίως ἐκκέχυται στομάτων,
[6, 3]	ἱστοροῦσιν ἐν πεδίῳ μακρῷ· τοὺς	δὴ	διοδεύοντας τὸν τόπον κατὰ μὲν
[6, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΕΚΤΟΣ. ~Ὁ δὲ	δὴ	ἕκτος καὶ ὁμοῦ ὁ ἕβδομος
[6, 7]	ἐνέργειαν εὐποιίας προβαίνει· καὶ ὅτῳ	δὴ	ἡ ἐπίτασις τῆς δικαιοσύνης εἰς
[6, 17]	ἡ φιλοσοφία ἐναρέτους ποιοῦσα. Λείπεται	δὴ	θεοῦ, οὗ μόνον τὸ ἀγαθύνειν
[6, 12]	τε καὶ οἰκονομίαν συνιέναι, ἵνα	δή,	Καθαρὸς τὴν καρδίαν γενόμενος, δι´
[6, 7]	θεοῦ παραδοθεῖσα καὶ ἀποκαλυφθεῖσα. Καὶ	δὴ	καὶ εἰ ἔστι τέλος τοῦ
[6, 16]	ἥδεται, ὀργίζεται, τρέφεται, αὔξεται· καὶ	δὴ	καὶ πρὸς τὰς πράξεις διὰ
[6, 16]	τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν ἡμῶν, ἣ	δὴ	καὶ πρώτη τῷ ὄντι φωτὸς
[6, 17]	τῶν ἀναγεγραμμένων πράξεων. Καὶ μὲν	δὴ	καὶ τὸ τῆς προστάξεως εἶδος
[6, 15]	τοῖς προφήταις μάλιστα ἐπλεόνασεν, ἵνα	δὴ	καὶ τοὺς φιλοσόφους τοὺς παρ´
[6, 3]	φθορά, φλογμῷ διαπιμπραμένων πάντων καὶ	δὴ	καὶ τῶν ἀναψύχειν τοὺς καρποὺς
[6, 15]	τὴν πιότητα τῆς ἐλαίας καὶ	δὴ	καὶ φύεται ὁμοειδῶς ταῖς ἡμέροις
[6, 8]	καὶ ἐπὶ τῶν προφητεύειν νῦν	δὴ	λεγομένων παρατηρητέον, ἀλλὰ τὰ λεγόμενα
[6, 15]	Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ Ἑρμῇ, ὃν	δὴ	λόγον εἶναί φασι, διὰ τὴν
[6, 14]	ἐπαισχύνεται τοῖς πλημμεληθεῖσιν αὐτῷ, αἳ	δὴ	μέγισται κολάσεις εἰσὶ τῷ πιστῷ.
[6, 2]	πόλεμον περὶ τόνδε φυγόντες αἰεὶ	δὴ	μέλλοιμεν ἀγήρω τ´ ἀθανάτω τε
[6, 16]	καὶ τὸ σπερματικὸν καὶ τοῦτο	δὴ	ὄγδοον τὸ κατὰ τὴν πλάσιν
[6, 16]	τὰ γενητὰ καὶ μάταια. ἃ	δὴ	οἱ τεχνῖται τῶν ἀνθρώπων πεποιήκασι,
[6, 16]	φωνῆς υἱὸς εἶναι θεοῦ, ἵνα	δὴ	οἳ μὲν ἀναπαύσωνται πεισθέντες περὶ
[6, 2]	τε ὀλουμένη γαστήρ, ἀφ´ ἧς	δὴ	πάντα γίνεται κακά. Ἔτι Καλλίᾳ
[6, 3]	ἐνεργούμενα, Ἑλληνικῇ μυθολογίᾳ τερατευόμενοι. Καὶ	δὴ	πευσόμεθα παρ´ αὐτῶν ἤτοι ἀληθῆ
[6, 17]	ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν αὐτήν. Τί	δή	ποτε οὖν καὶ ὁ ὄφις
[6, 12]	τὴν ἀρετὴν ἐπιτήδειος· διαφέρει γὰρ	δή	που ἐπὶ τὴν ἀρετὴν γεγονέναι
[6, 6]	αὐτοῦ ἠκούσαμεν. Οὐχ ὁ τόπος	δή	που φωνὴν λαβὼν εἶπεν τὰ
[6, 9]	καὶ δειλίαν παραλαμβάνεται. Οὐ γὰρ	δὴ	πρέπον ἔτι τὸν φίλον τοῦ
[6, 16]	ἔτεσιν· τοὺς δ´ ἑτέρους ὅτε	δὴ	τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, ἥβης
[6, 16]	δύναμις· τῇ δεκάτῃ δ´ ὅτε	δὴ	τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, οὐκ
[6, 15]	ἁγίου πνεύματος σωτηρίως εἰρημένα. Διὸ	δὴ	τοῖς ἐκλεκτοῖς τῶν ἀνθρώπων τοῖς
[6, 15]	ἁγίους λόγους εἶναι διδάσκων. Καὶ	δὴ	τοῖς μὲν γνωστικοῖς διειδεῖς καὶ
[6, 3]	τοὺς δ´ ἐπὶ νούσοισι δηρὸν	δὴ	χαλεπῇσι πεπαρμένους· ἄντικρυς γοῦν ἰάσεις
[6, 2]	{γὰρ} γράφει· Ὦ Ζεῦ, τί	δὴ	χρυσοῦ μὲν ὃς κίβδηλος ἦν,
[6, 2]	γαίας πάλιν ὕδωρ· ἐκ τοῦ	δὴ	ψυχὴ ὅλον αἰθέρα ἀλλάσσουσα· Ἡράκλειτος
[6, 1]	ὑποτύπωσις λειμῶνος δίκην πεποίκιλται. Καὶ	δὴ	ὧδε ἔχοντες ἐμοί τε ὑπομνήματα
[6, 9]	δι´ ἀγάπης τῷ ἐραστῷ, ᾧ	δὴ	ᾠκείωται κατὰ τὴν αἵρεσιν, καὶ
[6, 8]	οὐκ ἐποίησεν οὕτως» πεποιηκέναι μὲν	δηλοῖ,	ἀλλ´ οὐχ οὕτως. Ἐν συγκρίσει
[6, 5]	Ἑλληνικὰς βίβλους. Ἐπίγνωτε Σίβυλλαν, ὡς	δηλοῖ	ἕνα θεὸν καὶ τὰ μέλλοντα
[6, 11]	ὀρθὰς γωνίας ἐπιτελοῦν τὸ ἀσφαλὲς	δηλοῖ.	Καὶ μῆκος μὲν τριακόσιοι πήχεις
[6, 16]	στοιχείου τὸ ὄνομα τὸ μακάριον	δηλοῖ,	λόγον ὄντα τὸν Ἰησοῦν παριστῶσα.
[6, 16]	ἕν» τὴν δι´ υἱοῦ ἐνέργειαν	δηλοῖ,	ὅν φησιν ὁ Δαβίδ· Αὕτη
[6, 11]	δ´, οἶμαι, εἰκόνα ἡ τράπεζα	δηλοῖ,	τέσσαρσιν ἐπερειδομένη ποσί, θέρει, μετοπώρῳ,
[6, 5]	παντοκράτωρ παρ´ Ἕλλησι δοξάζεται, παρέστησεν.	Δῆλον	δὲ κἀνθένδε. Ἐκ γοῦν τῆς
[6, 17]	τοῖς ἀρίστοις τῶν Ἑλλήνων δέδοται,	δῆλον	καὶ ὅθεν δεδώρηται, παρὰ τῆς
[6, 14]	φησί, τὴν δὲ ψυχὴν ἀπολέσῃς;	Δῆλον	οὖν τοὺς μὴ ἐπιτελοῦντας τὰς
[6, 6]	ἐλογίσθησαν καὶ δίκαιοι εἶναι ἐκρίθησαν,	δῆλόν	που καὶ τοὺς ἐκτὸς νόμου
[6, 6]	σωτῆρος ἐπίγνωσίς τε καὶ πίστις,	δῆλόν	που ὡς ἄρα ἀπροσωπολήπτου ὄντος
[6, 6]	τῆς ἀνθρωπίνης παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους λέγων,	δῆλον	ὡς οἱ ἐν σκότει» οὗτοι
[6, 15]	ἀκούετε εἰς τὸ οὖς» (ἐπικεκρυμμένως	δηλονότι	καὶ ἐν μυστηρίῳ, τὰ τοιαῦτα
[6, 6]	τῶν κεκοιμημένων ἀνεστάσθαι, εἰς ἀμείνω	δηλονότι	μετατεθειμένων τάξιν. Γέγονεν ἄρα τις
[6, 8]	ἐπιλανθανόμενα τοῦ θεοῦ. Ἐπιλανθάνονται δὲ	δηλονότι	οὗ πρότερον ἐμέμνηντο, καὶ ὃν
[6, 15]	αὐτοῖς» ποικίλως θεωρουμένη, διὰ πάσης	δηλονότι	παιδείας. Εἶτα ἐπιλέγει, τὴν τελειωτικὴν
[6, 17]	ἀξίαν τὰ προσήκοντα ἑκάστοις ἀπονεμούσης	δηλονότι	προνοίας. Εἰκότως οὖν Ἰουδαίοις μὲν
[6, 15]	ἐκείνῳ σιωπήσεται» λέγει ἡ γραφή,	δηλονότι	πρὸς τοὺς ἀναξίους ἐξειπεῖν, ὅτι
[6, 5]	μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας· ὡς	δηλονότι	τὸν αὐτὸν ἡμῖν σεβόντων θεὸν
[6, 2]	κεῖται, διὰ τοῦδε τοῦ ἰάμβου	δῆλός	ἐστι· Καὶ νέους θάρρυνε, νίκης
[6, 15]	καὶ τὰ ὑπὸ τῶν ὀνομάτων	δηλούμενα	διορῶσι, τὸν μετὰ ἀγγέλων Μωυσέα
[6, 11]	ἔν τισι, δώδεκα τὸ κήρυγμα	δηλοῦν	ἱστοροῦσιν, ὅτι τριακοστῷ μὲν ἐκήρυξεν
[6, 6]	τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως ἐμῆς	δηλοῦντας	τὰ μέλλοντα, ὅπως οἱ ἀκούσαντες
[6, 15]	θατέρου, ἅτε καὶ καθαρώτερος γενόμενος,	δηλούσης,	οἶμαι, τῆς ἱστορίας μὴ πάντων
[6, 6]	προνοίας καταχέων; Τί δ´; οὐχὶ	δηλοῦσιν	εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον τοῖς τε
[6, 16]	ἑβδομάδα γίνεσθαι Σόλωνος αἱ ἐλεγεῖαι	δηλοῦσιν	ὧδέ πως· Παῖς μὲν ἄνηβος
[6, 18]	ἐν τοῖς φυσικοῖς, μετὰ ταῦτα	δηλωθήσεται,	ἐπὰν περὶ γενέσεως κόσμου διαλαμβάνειν
[6, 15]	τοῦ κυρίου» φησὶν ὁ προφήτης,	δηλῶν	μόνον δύνασθαι τὸν γνωστικὸν τὰ
[6, 15]	αὐτοῦ ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,	δηλῶν	τὸν γνωστικὸν οὐ διὰ τῆς
[6, 18]	ἤθους αὐτοῦ ὡς ἐν ὑπογραφῇ	δηλώσαντες·	ὁποῖος γὰρ κατὰ τὴν θεωρίαν
[6, 5]	εὐεργεσίαν, τῶν χυδαίων ἀνθρώπων διέκρινεν,	δηλώσει	πρὸς τῷ Πέτρου Κηρύγματι ὁ
[6, 16]	μὲν θεὸς λόγῳ τὰ πάντα	δημιουργεῖ,	ὁ δὲ ἄνθρωπος ὁ γνωστικὸς
[6, 16]	καὶ εἰδοποιία ἐναποκειμένη τῇ πλακὶ	δημιουργία	τοῦ κόσμου τυγχάνει. Ἡ δεκάλογος
[6, 16]	γὰρ κατὰ τὰς διαφόρους ἡμέρας	δημιουργίαι	ἀκολουθίᾳ μεγίστῃ παρειλήφεισαν ὡς ἂν
[6, 16]	γεγραμμέναι ἔργον θεοῦ» φυσικὴν ἐμφαίνουσαι	δημιουργίαν	εὑρεθήσονται· δάκτυλος γὰρ θεοῦ δύναμις
[6, 16]	τι ἢ πεποιηκέναι τῶν πρὸς	δημιουργίαν	συντεινόντων εὔθυναν ὑφέξει τοῦ ἀσεβοῦς
[6, 12]	πᾶσαν τὴν κατὰ τὸν κύριον	δημιουργίαν	τε καὶ οἰκονομίαν συνιέναι, ἵνα
[6, 16]	γένεσις ἀθρόως πεποιῆσθαι λεχθείσης τῆς	δημιουργίας·	ἐχρῆν γάρ τι καὶ πρῶτον
[6, 8]	ἣν ἡ πρᾶξις, ἀρχὴ καὶ	δημιουργὸς	πάσης λογικῆς πράξεως ἡ γνῶσις
[6, 7]	οἱ σοφίας ἐρῶντες τῆς πάντων	δημιουργοῦ	καὶ διδασκάλου, τουτέστι γνώσεως τοῦ
[6, 3]	τῆς γραφῆς κατὰ καιρὸν διαλεξόμεθα.	Δημόκριτος	δὲ ἐκ τῆς τῶν μεταρσίων
[6, 18]	καὶ ἔκφρων γένηται» Καὶ ὁ	Δημόκριτος	ὁμοίως· Ποιητὴς δὲ ἅσσα μὲν
[6, 2]	εἰληφέναι. Ἀλλὰ καὶ Ἐπίκουρος παρὰ	Δημοκρίτου	τὰ προηγούμενα ἐσκευώρηται δόγματα. Ταυτὶ
[6, 2]	λέγοντος Μαραθῶνί τε μόνοι προκινδυνεῦσαι	Δημοσθένης	εἶπεν· Μὰ τοὺς ἐν Μαραθῶνι
[6, 2]	ἢ εἰς ὕστερον, ὅ τε	Δημοσθένης·	Πᾶσι μὲν γὰρ ἀνθρώποις τέλος
[6, 2]	Ἀθηναῖοι, καὶ τὴν παράταξιν. Πάλιν	Δημοσθένους	εἰπόντος Ὅση μέν, ὦ ἄνδρες
[6, 2]	ἐκ τούτων ἔρως. Ἀλλὰ καὶ	Δημοσθένους	εἰπόντος Πᾶσι γὰρ ἡμῖν ὁ
[6, 6]	Πολλὰ τῶν γεγραμμένων ἐν ταῖς	δημοσίαις	βίβλοις εὑρίσκεται γεγραμμένα ἐν τῇ
[6, 6]	ὁ φιλούμενος καὶ φιλῶν αὐτόν.	δημοσίας	γὰρ βίβλους εἴτε τὰς Ἰουδαϊκὰς
[6, 17]	καὶ ζωγραφίας ἀλήθειαν παρὰ τὴν	δημώδη	καὶ μουσικῆς σεμνότητα παρὰ τὴν
[6, 2]	οὕτως διανοοῦ, Εὐριπίδης γράφει· Τί	δήποτε	ὄλβῳ {μὲν} μὴ σαφεῖ βεβηκότες
[6, 8]	καθ´ ἡμᾶς γινομένην· ἐξῆν δὲ	δήπου	τῷ προφήτῃ εἰπεῖν ἁπλῶς τὸ
[6, 3]	κεχρημένους, τοὺς δ´ ἐπὶ νούσοισι	δηρὸν	δὴ χαλεπῇσι πεπαρμένους· ἄντικρυς γοῦν
[6, 2]	ἐπάγοντος· ὃ μὲν γὰρ ἄλλην	{δῆτα}	λαμβάνει νεάνιδα, ἃ δ´ ἄλλον
[6, 2]	ἃ δ´ ἄλλον {δ´} ἄλλῃ	δῆτα	μαστεύει τινά, Εὐριπίδης γράφει· Κακὸν
[6, 11]	τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν φιλοσοφίαν, αἳ	δῆτα	συνάλογοι λόγου τοῦ κυριακοῦ· χορὸς
[6, 15]	γνώσεως, ἄσκησις δὲ παιδείας συνίσταται	δι´	ἀγάπην γνώσεως, καὶ ἡ μὲν
[6, 9]	τοῖς ἄλλοις ἄδηλον. Κἄστιν αὐτῷ	δι´	ἀγάπην ἐνεστὸς ἤδη τὸ μέλλον·
[6, 15]	τοῖς εἰς γνῶσιν μεμυημένοις, τοῖς	δι´	ἀγάπην ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν, τὸ
[6, 9]	ἕξει τελειωθεῖσα τῇ μυστικῇ ἀμετάπτωτος	δι´	ἀγάπην μένει· οὐ γὰρ μόνον
[6, 9]	οὐχί, ἀποδημῶν πρὸς τὸν κύριον	δι´	ἀγάπην τὴν πρὸς αὐτόν, κἂν
[6, 8]	ὅθεν οὐδὲ ἀδίδακτον· ὁ γὰρ	δι´	ἀγάπην τὴν πρὸς ἡμᾶς παθὼν
[6, 12]	σφραγῖδα« ἐπιφανῆ, φῶς ἡνωμένον ψυχῇ	δι´	ἀγάπης ἀδιαστάτου, θεοφορούσης καὶ θεοφορουμένης.
[6, 9]	ἐξομοιωθῆναι τοῖς καλοῖς τὸ εἶναι	δι´	ἀγάπης ἔχων τοῦ κάλλους. θάρσους
[6, 9]	Ὃ δ´ ἐν οἷς ἔσται,	δι´	ἀγάπης ἤδη γενόμενος, τὴν ἐλπίδα
[6, 13]	σπεύδει τῇ γνώσει τῇ δικαίᾳ	δι´	ἀγάπης θεοῦ ἐπὶ τὴν ἁγίαν
[6, 9]	Ἀδύνατον γὰρ τὸν ἅπαξ τελειωθέντα	δι´	ἀγάπης καὶ τὴν ἀπλήρωτον τῆς
[6, 12]	τὴν ἔννοιαν πᾶσαν {τὴν} ὥραν,	δι´	ἀγάπης οἰκειούμενος τῷ θεῷ. Καὶ
[6, 9]	βεβαίαν τῶν μελλόντων κατάληψιν εἰδὼς	δι´	ἀγάπης προαπαντᾷ τῷ μέλλοντι. Αὐτίκα
[6, 9]	τῶν ἄλλων τινός, συνὼν ἤδη	δι´	ἀγάπης τῷ ἐραστῷ, ᾧ δὴ
[6, 17]	γνώριμος καθίσταται, συμπαρακαλούντων ἀγγέλων· καὶ	δι´	ἀγγέλων γὰρ ἡ θεία δύναμις
[6, 15]	μὲν διὰ παραβολῶν, ἃ δὲ	δι´	αἰνιγμάτων, ἃ δὲ αὐθεντικῶς καὶ
[6, 1]	γνῶσίν γε ὀνομάσαιμι, τὴν καὶ	δι´	αἰσθητηρίων ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν· ἡ δὲ
[6, 17]	ἑκάστου τῶν κατὰ μέρος ἔχει	δι´	αἰῶνος· καὶ ὅπερ ἐπὶ τῶν
[6, 14]	εὐχαριστοῦσα ἐπὶ πᾶσι τῷ θεῷ	δι´	ἀκοῆς δικαίας καὶ ἀναγνώσεως θείας,
[6, 11]	κατὰ τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν	δι´	ἀνθρώπων παραλαβών. Πάλιν τε αὖ
[6, 17]	μὲν τῶν περὶ ἀληθείας λεγομένων	δι´	ἀποδείξεως, διακρουστικὴ δὲ τῶν ἐπιφερομένων
[6, 17]	ἂν ἢ διὰ παιδείας ἢ	δι´	ἀρχῆς τινος καὶ διοικήσεως εὖ
[6, 18]	ἐφ´ ὅσον πρέπει, καὶ ταῦτα	δι´	ἃς προεῖπον αἰτίας. Οἱ δὲ
[6, 12]	ἀγαθῶν ἴσμεν τὰ μὲν αὐτὰ	δι´	αὑτὰ αἱρετά, ὡς τὴν γνῶσιν
[6, 12]	εἶναι καὶ εἰς αὐτὴν καὶ	δι´	αὐτὴν ἀγωνίζεσθαι) τὰ δὲ δι´
[6, 15]	φρονήσεως τελειότης, καὶ ὁ ἀγρυπνήσας	δι´	αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι
[6, 16]	ἀνακαλῶν τὴν σοφίαν. Καὶ ἔστι	δι´	αὑτὴν αἱρετή. Πᾶν τε αὖ
[6, 12]	Τελειότατον ἄρα ἀγαθὸν ἡ γνῶσις,	δι´	αὑτὴν οὖσα αἱρετή, κατ´ ἐπακολούθημα
[6, 15]	σαρκὸς αὐτοῦ τῆς κυηθείσης, ἀλλὰ	δι´	αὐτῆς τῆς δυνάμεως τῆς πατρικῆς
[6, 16]	ἐν αὐτῇ» τουτέστι κατὰ τὴν	δι´	αὐτοῦ γνῶσιν παραδιδομένην τὴν θείαν
[6, 11]	ὀκνῶ, τουτὶ μόνον ἀνακηρύσσων· Πάντα	δι´	αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[6, 15]	ἐλάλει αὐτοῖς» Εἰ δὲ Πάντα	δι´	αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[6, 15]	ἐγένετο καὶ ἐν παραβολαῖς ἐλαλήθησαν	δι´	αὐτοῦ· πλὴν Ἅπαντα ὀρθὰ ἐνώπιον
[6, 15]	προφητεία ἄρα καὶ ὁ νόμος	δι´	αὐτοῦ τε ἐγένετο καὶ ἐν
[6, 17]	διαπλάσσων τὸν μανθάνοντα μηδὲ ἐπιδεικνὺς	δι´	ἑαυτοῦ τὸ πάλαισμα εἰς μίμησιν
[6, 16]	ἦν ἰδεῖν τοῖς ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι,	δι´	ἑβδόμης ἀνακηρυσσόμενος τῆς φωνῆς υἱὸς
[6, 16]	ἓν συντέτακται τὸ ἡγεμονικὸν καὶ	δι´	ἐκεῖνο ζῇ τε ὁ ἄνθρωπος
[6, 2]	φησίν, οἷς ἂν μάλιστα καὶ	δι´	ἐλαχίστου ἀπροσδόκητος εὐπραγία ἔλθῃ, εἰς
[6, 13]	σωτηρίας δόσιν παρ´ ἑνὸς θεοῦ	δι´	ἑνὸς κυρίου πολυτρόπως» ὠφελοῦσαν, δι´
[6, 17]	τὴν ἐκ πίστεως διδασκαλίαν συνάγοντος	δι´	ἑνὸς τοῦ κυρίου τοῦ μόνου
[6, 12]	δή, Καθαρὸς τὴν καρδίαν γενόμενος,	δι´	ἐπιγνώσεως τῆς διὰ τοῦ υἱοῦ
[6, 16]	ναυτιλίαι συμπεραιοῦνται, ἡ σελήνη τε	δι´	ἑπτὰ ἡμερῶν λαμβάνει τοὺς μετασχηματισμούς.
[6, 18]	πρόδρομοι ἄνωθεν ἐκ καταβολῆς κόσμου,	δι´	ἔργων, διὰ λόγων προμηνύοντες, προφητεύοντες
[6, 9]	ἡ παντελὴς ἕπεται ἀποκατάστασις, βεβαιοῦντος	δι´	ἔργων τοῦ μισθαποδότου, ὃ διὰ
[6, 12]	δι´ αὐτὴν ἀγωνίζεσθαι) τὰ δὲ	δι´	ἕτερα, ὡς τὴν πίστιν διὰ
[6, 15]	ἤ, ὥς τινές φασι, λέξις	δι´	ἑτέρων τὰ κυρίως λεγόμενα μετ´
[6, 14]	ζητήσεως ἀληθοῦς, διὰ προσφορᾶς ἁγίας,	δι´	εὐχῆς μακαρίας, αἰνοῦσα, ὑμνοῦσα, εὐλογοῦσα,
[6, 13]	δι´ ἑνὸς κυρίου πολυτρόπως» ὠφελοῦσαν,	δι´	ἣν αἰτίαν τὸ μεσότοιχον» αἴρεται
[6, 12]	εὖ ποιεῖν καὶ τὸ γινώσκειν,	δι´	ἣν αἰτίαν τῶν μὲν ἀφεκτέον,
[6, 15]	δὲ αὐτῶν βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν,	δι´	ἣν ἡ ἀφθαρσία ἐπισυμβαίνει, Ἀφθαρσία
[6, 9]	ἐκείνῃ γε τῇ γνωστικῇ ἀγάπῃ,	δι´	ἣν καὶ ἡ κληρονομία καὶ
[6, 12]	δὲ ἐκείνην αὖθις τὴν ὁμιλίαν,	δι´	ἧς ἔμελλεν παιδὸς γενήσεσθαι μήτηρ.
[6, 7]	αὐτοῦ τὴν διὰ τῶν προφητῶν,	δι´	ἧς ἔστι τὴν γνωστικὴν παράδοσιν
[6, 16]	γὰρ θεοῦ δύναμις νοεῖται θεοῦ,	δι´	ἧς ἡ κτίσις τελειοῦται οὐρανοῦ
[6, 12]	δὲ ἀφορμὴ τοῦ διώκειν ὑπακοήν,	δι´	ἧς ἡ σωτηρία. Τελειότατον ἄρα
[6, 5]	Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας δοτὴρ τοῖς Ἕλλησιν,	δι´	ἧς ὁ παντοκράτωρ παρ´ Ἕλλησι
[6, 16]	θεός» τουτέστιν ἐν ᾗ καὶ	δι´	ἧς τὰ πάντα ἐποίησεν, ἧς
[6, 7]	σαφηνισθεῖσαν αὐτῷ τὴν προφητικὴν φωνήν,	δι´	ἧς τά τ´ ἐόντα τά
[6, 15]	τῷ ὄντι οὐχ οἱ συμπεριφερόμενοι	δι´	οἰκονομίαν σωτηρίας οὐδ´ οἱ περί
[6, 17]	Πολυμερὴς δὲ οὖσα ἡ φρόνησις,	δι´	ὅλου τεταμένη τοῦ κόσμου διά
[6, 16]	ὄντων ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν αὐτῷ	δι´	ὅλου τοῦ βίου ἀπαθεῖς καθιστάμεθα,
[6, 5]	οὗ τὰ πάντα ἐπιδέεται καὶ	δι´	ὅν ἐστιν, ἀκατάληπτος, ἀέναος, ἄφθαρτος,
[6, 9]	ταῖς τε ὕπαρ ταῖς τε	δι´	ὀνειράτων· διαίτῃ γὰρ λιτῇ καὶ
[6, 16]	φωτίζων τὰ ἐπικεκρυμμένα λόγος καὶ	δι´	οὗ εἰς φῶς καὶ γένεσιν
[6, 7]	ἓν δὲ καὶ τὸ προγεννηθέν,	δι´	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο καὶ
[6, 16]	καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος»	Δι´	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο καὶ
[6, 17]	αὐτοῦ» (τουτέστι τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως,	Δι´	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο καὶ
[6, 12]	διορᾶν πόρρωθεν δυναμένοις παράδειγμα γίνεται,	δι´	οὗ τὸ συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις
[6, 6]	σωτηρίαν. Εἰ γοῦν ὁ κύριος	δι´	οὐδὲν ἕτερον εἰς Ἅιδου κατῆλθεν
[6, 17]	τὸ ἀπὸ τοῦ ἡλίου φῶς	δι´	ὑελοῦ σκεύους πλήρους ὕδατος μεθοδεύει
[6, 16]	καὶ σεμνὸν παρὰ τοῦ θεοῦ	δι´	υἱοῦ γιγνώσκεται. Ἕπεται τούτῳ ὁ
[6, 16]	χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν» τὴν	δι´	υἱοῦ ἐνέργειαν δηλοῖ, ὅν φησιν
[6, 17]	θεοῦ τοῦ πάντων ἐξηγουμένου πατρὸς	δι´	υἱοῦ ἐπιτελεῖται, ὃς καὶ διὰ
[6, 5]	οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν παντελῆ, τὴν	δι´	υἱοῦ παράδοσιν μὴ μεμαθηκότων. Μή»
[6, 9]	οὕτως καὶ αὐτὸς προορίσας ἔχει	δι´	ὧν ἔγνω ὃν ἠγάπησεν, οὐκ
[6, 17]	εἰσὶν οἱ ἡγεμονικοὶ καὶ παιδευτικοί,	δι´	ὧν ἡ ἐνέργεια τῆς προνοίας
[6, 16]	ἄνευ τούτου τὸν δέκατον ἀριθμόν,	δι´	ὧν ἡ πᾶσα ἐνέργεια τοῦ
[6, 16]	πλανωμένων τὴν ἀπλανῆ συγκαταριθμοῦντες σφαῖραν,	δι´	ὧν ὁ μέγας ἐνιαυτὸς γίνεται
[6, 11]	ποσί, θέρει, μετοπώρῳ, ἔαρι, χειμῶνι,	δι´	ὧν ὁδεύει τὸ ἔτος. Διὸ
[6, 6]	ἢ τὴν κόλασιν δικαίαν εἶναι,	δι´	ὧν οὐκ ἐπίστευσαν, ὁμολογήσωσιν. ἦν
[6, 9]	φήσαιμ´ ἄν· καθάπερ προωρισμένως κεῖται	δι´	ὧν πράξει {καὶ} οὗ τεύξεται,
[6, 16]	πεισθέντες περὶ αὐτοῦ, ὃ δέ,	διὰ	γενέσεως, ἣν ἐδήλωσεν ἡ ἑξάς,
[6, 11]	τὰς πράξεις πρὸς τὴν θεωρίαν·	διὰ	δὲ τὴν τῶν πέλας ὠφέλειαν
[6, 14]	ἐπὶ τῷ μὴ συνεῖναι τοῖς	διὰ	δικαιοσύνην δοξασθεῖσιν. Αὐτίκα ὁ Σολομὼν
[6, 14]	ἀκοῆς δικαίας καὶ ἀναγνώσεως θείας,	διὰ	ζητήσεως ἀληθοῦς, διὰ προσφορᾶς ἁγίας,
[6, 3]	διδάσκοντες ὡς ἂν ἐξουσίαν λαβούσας	διὰ	καθαρότητα τοῦ βίου τῇ θείᾳ
[6, 12]	ὁ μὲν κακὸς φύσει, ἁμαρτητικὸς	διὰ	κακίαν γενόμενος, φαῦλος καθέστηκεν, ἔχων
[6, 8]	ἂν παρὰ κυρίου δοθεῖσα καὶ	διὰ	κυρίου πάλιν τοῖς ἀποστόλοις σαφηνισθεῖσα·
[6, 6]	παχυμερεστέρου ὕδατος πάθοι τι δεινόν,	διὰ	λεπτότητα καὶ ἁπλότητα μὴ κρατουμένη,
[6, 3]	ἀγονίας καρπῶν, οἱ καταλειφθέντες, φασί,	διὰ	λιμὸν ἱκέται παραγενόμενοι εἰς Δελφοὺς
[6, 15]	ἐπιλέγει, τὴν τελειωτικὴν ἀγάπην παρατιθέμενος,	διὰ	λόγου συλλογιστικοῦ καὶ λημμάτων ἀληθῶν
[6, 18]	τὸν γνωστικόν, κατάληψίς ἐστι βεβαία	διὰ	λόγων ἀληθῶν καὶ βεβαίων ἐπὶ
[6, 18]	ἐκ καταβολῆς κόσμου, δι´ ἔργων,	διὰ	λόγων προμηνύοντες, προφητεύοντες ἐλεύσεσθαι, καὶ
[6, 3]	ἔτι ἄπιστα αὐτοῖς καταφαίνεται τὰ	διὰ	Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων προφητῶν
[6, 18]	οὕτως ἐχόντων τοὺς Ἕλληνας χρὴ	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν ἐκμανθάνειν ἕνα
[6, 17]	ἀριδήλως δείκνυται, ὁπηνίκα ἂν ἢ	διὰ	παιδείας ἢ δι´ ἀρχῆς τινος
[6, 10]	κραταιώθητε, ζητήσατε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ	διὰ	παντὸς» παντοίως. Πολυμερῶς γὰρ καὶ
[6, 15]	εἴχομεν τῶν προφητῶν, ἃ μὲν	διὰ	παραβολῶν, ἃ δὲ δι´ αἰνιγμάτων,
[6, 15]	ἐπινοίᾳ ὑπαντᾷ αὐτοῖς» ποικίλως θεωρουμένη,	διὰ	πάσης δηλονότι παιδείας. Εἶτα ἐπιλέγει,
[6, 9]	πολλοὶ στοχαζόμενοι βιοῦσιν, ἀπειληφὼς δὲ	διὰ	πίστεως γνωστικῆς, ὃ τοῖς ἄλλοις
[6, 15]	ἀληθείας, ἐὰν προσλάβῃ τὴν θείαν	διὰ	πίστεως δύναμιν, τῇ χρηστῇ καὶ
[6, 16]	μεριζόμενον πνεῦμα κυρίου εἰς τοὺς	διὰ	πίστεως ἡγιασμένους, λαμπτῆρος ἐπέχον τάξιν
[6, 6]	κόσμου, πᾶς ὁ διαφόροις χρόνοις	διὰ	πίστεως σωθείς τε καὶ σωθησόμενος)
[6, 5]	γραφῆς Ἕλληνες ᾕρηνται, ἱκανῶς, οἶμαι,	διὰ	πλειόνων δέδεικται τεκμηρίων· ὅτι δὲ
[6, 2]	τῶν ἀνθρωπείων ἐπιστήμονες, οὓς ἂν	διὰ	πλείστου ποιῶνται, θᾶττον ἀπαλλάττουσι τοῦ
[6, 15]	πρὸς θεὸν ἀγάπης ἡ δικαιοσύνη.	Διὰ	πολλὰς τοίνυν αἰτίας ἐπικρύπτονται τὸν
[6, 14]	σωθῆναι τιμῆς τῆς ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι.	Διὰ	πολλῆς τοίνυν τῆς παιδείας ἀπεκδυσάμενος
[6, 17]	αὐτοῖς κατὰ τὸν Ἐμπεδοκλέα Ὡς	διὰ	πολλῶν δὴ γλώσσης ἐλθόντα ματαίως
[6, 14]	ἀναγνώσεως θείας, διὰ ζητήσεως ἀληθοῦς,	διὰ	προσφορᾶς ἁγίας, δι´ εὐχῆς μακαρίας,
[6, 11]	πυραμίδος τρόπον, ἡ κιβωτός, τῶν	διὰ	πυρὸς καθαιρομένων καὶ δοκιμαζομένων σύμβολον.
[6, 1]	τῆς γνώσεως ἡγεῖσθαι δίκαιον, τοῖς	διὰ	στενῆς καὶ τεθλιμμένης τῆς κυριακῆς
[6, 4]	τέσσαρα ὄντα τὸν ἀριθμὸν ἀεὶ	διὰ	στόματος ἔχειν χρή, ὧν τὸ
[6, 16]	σώματος πορευόμενόν τε καὶ πρωτοπαθοῦν	διὰ	σώματος· τὴν προαιρετικὴν δὲ τὸ
[6, 12]	κατ´ ἐπακολούθημα δὲ καὶ τὰ	διὰ	ταύτης ἀκολουθοῦντα καλά. Καὶ ἡ
[6, 15]	ἡ σωτηρία διά τε εὐπραγίας	διά	τε γνώσεως παραγίνεται, ὧν ἀμφοῖν
[6, 15]	εὐάρεστον αὐτῷ, καὶ ἡ σωτηρία	διά	τε εὐπραγίας διά τε γνώσεως
[6, 7]	τὰ μέλλοντα, ἣν ἐδιδάξατο ἡμᾶς	διά	τε τῆς παρουσίας διά τε
[6, 9]	γὰρ διά τε τῆς προφητείας	διά	τε τῆς παρουσίας τῷ μὴ
[6, 9]	ἤδη τὸ μέλλον· πεπίστευκεν γὰρ	διά	τε τῆς προφητείας διά τε
[6, 16]	σαρκικόν, ὀξυκίνητον ὂν καὶ πάντῃ	διά	τε τῶν αἰσθήσεων καὶ τοῦ
[6, 17]	δι´ ὅλου τεταμένη τοῦ κόσμου	διά	τε τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, καθ´
[6, 17]	τὸ τῆς προστάξεως εἶδος ἐμφανέστατον	διά	τε τῶν διαθηκῶν τῶν κυριακῶν
[6, 17]	τε τῶν διαθηκῶν τῶν κυριακῶν	διά	τε τῶν παρ´ Ἕλλησι νόμων,
[6, 7]	ἡμᾶς διά τε τῆς παρουσίας	διά	τε τῶν προφητῶν ὁ κύριος.
[6, 2]	δ´ ἁπάντων ἐστὶ μακαριώτατος, ὃς	διὰ	τέλους ζῶν ὁμαλὸν ἤσκησεν βίον.
[6, 16]	τὰ θεῖα τῶν ἔργων σφετεριζόμενος	διὰ	τέχνης ἤτοι πλαστικῆς ἢ γραφικῆς
[6, 6]	τοὺς προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας αὐτοῦ	διὰ	τὴν αὐτὴν εὐηγγελίσατο αἰτίαν; Δίκαιος
[6, 9]	ὁ γνωστικός, ὡς μόνοις τοῖς	διὰ	τὴν διαμονὴν τοῦ σώματος γινομένοις
[6, 12]	δι´ ἕτερα, ὡς τὴν πίστιν	διὰ	τὴν ἐξ αὐτῆς περιγενομένην φυγήν
[6, 15]	ὃν δὴ λόγον εἶναί φασι,	διὰ	τὴν ἑρμηνείαν καθιεροῦσι τῆς ῥοιᾶς
[6, 16]	δεδωκέναι ἀνάπαυσιν ἡμῖν ἑβδόμην ἡμέραν	διὰ	τὴν κατὰ τὸν βίον κακοπάθειαν·
[6, 6]	καὶ τοὺς ἐκτὸς νόμου γενομένους	διὰ	τὴν τῆς ψυχῆς ἰδιότητα, ὀρθῶς
[6, 9]	τούτῳ προσεχέστερον συνεγγίζων, μακάριος ὢν	διὰ	τὴν τῶν ἀγαθῶν περιουσίαν, ὥστε
[6, 9]	τὸν ἀπαθῆ θεὸν ἀπειληφότι καὶ	διὰ	τῆς ἀγάπης ἑαυτὸν εἰς τοὺς
[6, 9]	ὃ διὰ τοῦ ἑλέσθαι γνωστικῶς	διὰ	τῆς ἀγάπης φθάσας προείληφεν ὁ
[6, 17]	τῆς ἰατρικῆς καὶ ἡ εὐεξία	διὰ	τῆς ἀλειπτικῆς καὶ ὁ πλοῦτος
[6, 12]	ἐγένετο δυνάμει ποιοῦντος καλὸν ἄνωθεν	διὰ	τῆς ἀνάρχου προθέσεως τὸ ἐσόμενον
[6, 6]	τὰ δυσβάστακτα φορτία» (φησὶν) αὑτοῖς	διὰ	τῆς ἀνθρωπίνης παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους λέγων,
[6, 9]	καὶ τὸ τέλος τῆς ἐπαγγελίας	διὰ	τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ ἐπαγγειλαμένου κατ´
[6, 6]	ὁ βοῦς· ὁ ἐθνικὸς δὲ	διὰ	τῆς ἄρκτου ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου καὶ
[6, 15]	ἐπὶ τὰ νοητὰ καὶ κύρια	διὰ	τῆς γνώσεως ἀνάγειν ἐκ κόσμου
[6, 8]	λογικῆς εἰς τοῦτο ἀσκουμένης, ἵνα	διὰ	τῆς γνώσεως εἰς ἀθανασίαν ἐπιγραφῇ.
[6, 9]	ἤδη γενόμενος, τὴν ἐλπίδα προειληφὼς	διὰ	τῆς γνώσεως, οὐδὲ ὀρέγεταί τινος,
[6, 7]	καὶ μεγέθη καὶ σχήματα πραγματευομένη	διὰ	τῆς ἐν τοῖς ἐπιπέδοις καταγραφῆς
[6, 3]	διάφορον ἦχον ἐξακούεσθαι, πνεύματος κινουμένου	διὰ	τῆς ἐνεργούσης αἰτίας; διὸ καί
[6, 16]	τῆς Αἰγύπτου τὸν λαὸν μετήγαγεν	διὰ	τῆς ἐρήμου εἰς τὴν πατρῴαν
[6, 17]	ἔναυσιν εἰληφότα. Αὐτίκα ἡ ὑγεία	διὰ	τῆς ἰατρικῆς καὶ ἡ εὐεξία
[6, 9]	ὀργῆς καὶ φόβου καὶ ἐπιθυμίας	διὰ	τῆς κυριακῆς διδασκαλίας γνωστικώτερον κρατήσαντες
[6, 6]	μέντοι ἐκ τοῦ εἶναι θηρία	διὰ	τῆς κυριακῆς πίστεως ἄνθρωποι γίνονται
[6, 9]	ἔστι ἔχει θρῃσκεύειν τὸ θεῖον	διὰ	τῆς ὄντως δικαιοσύνης, ἔργων τε
[6, 16]	τῆς ψυχῆς καὶ δέκατον τὸ	διὰ	τῆς πίστεως προσγινόμενον ἁγίου πνεύματος
[6, 15]	οὐρανοῖς, δηλῶν τὸν γνωστικὸν οὐ	διὰ	τῆς σαρκὸς αὐτοῦ τῆς κυηθείσης,
[6, 7]	καθάπερ καὶ οἱ ἀπὸ φιλοσοφίας	διὰ	τῆς τοῦ κυρίου διδασκαλίας ἐν
[6, 11]	εὐλογίας τὴν ἀνάστασιν τῆς θειότητος	διὰ	τῆς τοῦ λόγου δυνάμεως ἐνεπνεύσθησαν.
[6, 6]	γινώσκειν ὅτι εἷς θεός ἐστιν,	διὰ	τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως ἐμῆς
[6, 14]	τοῖς ἔθνεσιν ἀνακῦψαι πρὸς θεὸν	διὰ	τῆς τῶν ἄστρων θρῃσκείας. Οἱ
[6, 15]	τινά, τὴν γνῶσιν τὴν ἁγίαν	διὰ	τῆς τῶν γραφῶν ἐξηγήσεως ὕστερον
[6, 8]	τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν	διὰ	τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης
[6, 17]	τῆς ἀλειπτικῆς καὶ ὁ πλοῦτος	διὰ	τῆς χρηματιστικῆς λαμβάνει γένεσίν τε
[6, 12]	τῆς κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀρετῆς	διά	τινος ἑστιάσεως καὶ διαχύσεως ψυχικῆς.
[6, 17]	τῶν ἐν τῷ βίῳ καὶ	διά	τινος λογισμοῦ ἀνθρωπίνου λαμβάνει τὴν
[6, 15]	ζήτησις ὁρμὴ ἐπὶ τὸ καταλαβεῖν,	διά	τινων σημείων ἀνευρίσκουσα τὸ ὑποκείμενον,
[6, 15]	μὲν πλείονα ἡ ἐγκεντρισθεῖσα ἐλαία	διὰ	τὸ ἀγρίαν ἐμφύεσθαι· οἷον δὲ
[6, 15]	ἐλαίᾳ, πολὺ τὸ ἄπεπτον ἔχων,	διὰ	τὸ εἶναι ζητητικὸς καὶ εὐπαρακολούθητος
[6, 6]	ἕτερον εἰς Ἅιδου κατῆλθεν ἢ	διὰ	τὸ εὐαγγελίσασθαι, ὥσπερ κατῆλθεν, ἤτοι
[6, 17]	Ἀγαθὸς γὰρ ὣν ὁ θεὸς	διὰ	τὸ ἡγεμονικὸν τῆς κτίσεως ἁπάσης,
[6, 15]	περὶ τὰς λέξεις σχηματισμοὺς ἐπιτηδεύει	διὰ	τὸ κάλλος τῆς φράσεως, τῷ
[6, 16]	μεσευθὺν καλοῦσι τοῦτον καὶ γάμον	διὰ	τὸ μέσον αὐτὸν εἶναι τοῦ
[6, 15]	ἐπισπώμενα τὰ ἄγρια τῶν δένδρων	διὰ	τὸ μὴ δύνασθαι πέττειν. Τὰ
[6, 15]	ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἄγραφον τυγχάνουσαν	διὰ	τὸ μηδέπω γινώσκεσθαι· εἴρητο γὰρ
[6, 6]	ἀπηλλαγμένων ψυχῶν, κἂν πάθεσιν ἐπισκοτῶνται,	διὰ	τὸ μηκέτι ἐπιπροσθεῖσθαι σαρκίῳ· εἰ
[6, 9]	ἂν εἴη· ἔφαγεν γὰρ οὐ	διὰ	τὸ σῶμα, δυνάμει συνεχόμενον ἁγίᾳ,
[6, 12]	παρὰ τῷ βασιλεῖ τῆς Αἰγύπτου	διὰ	τὸ τῆς Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος,
[6, 8]	τὰ ἀληθῆ λέγῃ, οὐδὲ μὴν	διὰ	τὸν λέγοντα προκαταγνωστέον ἀμαθῶς καὶ
[6, 18]	τὸν ὄντως ὄντα παντοκράτορα, ἔπειτα	διὰ	τοῦ ἀποστόλου διδάσκεσθαι τοῦτο· Ἡμῖν
[6, 9]	δι´ ἔργων τοῦ μισθαποδότου, ὃ	διὰ	τοῦ ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ τῆς
[6, 16]	παρῆλθεν. Καὶ ὅλως ἡ δεκάλογος	διὰ	τοῦ ἰῶτα στοιχείου τὸ ὄνομα
[6, 6]	τοὺς εἰς αὐτὸν πιστεῦσαι βεβουλημένους	διὰ	τοῦ κηρύγματος, ὅποι ποτ´ ἔτυχον
[6, 11]	περιβεβλημένη πεποικιλμένοις. Ἡ ἀλήθεια δὲ	διὰ	τοῦ κυρίου. Βουλὴν γάρ σου»
[6, 5]	τις θελήσῃ τοῦ Ἰσραὴλ μετανοήσας	διὰ	τοῦ ὀνόματός μου πιστεύειν ἐπὶ
[6, 16]	ὁ ἄνθρωπος καί πως ζῇ.	Διὰ	τοῦ σωματικοῦ ἄρα πνεύματος αἰσθάνεται
[6, 6]	μόνον εὐηγγελίσατο, οἷς ἔλειπεν ἡ	διὰ	τοῦ σωτῆρος ἐπίγνωσίς τε καὶ
[6, 15]	θεοῦ ζητήσεως εὕρεσις μὲν ἡ	διὰ	τοῦ υἱοῦ διδασκαλία, σημεῖον δὲ
[6, 7]	πάντως ἀληθὴς ὑπάρχει, βουλήσει, ὡς	διὰ	τοῦ υἱοῦ ἐγνωσμένη. Καὶ ἣ
[6, 12]	καρδίαν γενόμενος, δι´ ἐπιγνώσεως τῆς	διὰ	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ πρόσωπον
[6, 15]	ἐκλεγόμενοι τὴν ἀλήθειαν αὐχοῦμεν ἐκδιδάσκεσθαι	διὰ	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, προφητευθέντων
[6, 5]	ὑμῖν, φυλάσσεσθε, καινῶς τὸν θεὸν	διὰ	τοῦ Χριστοῦ σεβόμενοι εὕρομεν γὰρ
[6, 2]	ν} θεῶν ἐν πείρᾳ κεῖται,	διὰ	τοῦδε τοῦ ἰάμβου δῆλός ἐστι·
[6, 15]	ὁ Παῦλος τὸν Τιμόθεον περιέτεμεν	διὰ	τοὺς ἐξ Ἰουδαίων πιστεύοντας, ἵνα
[6, 17]	εἶναι βουληθέντος αὐτήν, οἵα ἐστίν,	διὰ	τοὺς μὴ ἄλλως ἢ οὕτως
[6, 16]	γάρ τι καὶ πρῶτον ὀνομάσαι.	Διὰ	τοῦτο ἄρα προεφητεύθη πρῶτα, ἐξ
[6, 9]	τροπῇ δὲ τῇ συνεχεῖ, καὶ	διὰ	τοῦτο ἀστάτου τοῦ ἡγεμονικοῦ γινομένου,
[6, 6]	Εἰ τοίνυν τοὺς ἐν σαρκὶ	διὰ	τοῦτο εὐηγγελίσατο, ἵνα μὴ καταδικασθῶσιν
[6, 2]	ἔασιν. Καὶ Πλάτωνος μὲν λέγοντος	Διὰ	τοῦτο καὶ οἱ θεοὶ τῶν
[6, 9]	ὑπὸ τῶν λυπηρῶν συγχεθησομένου καὶ	διὰ	τοῦτο κάκιστα ἀπαλλάξοντος. Τοῦ τε
[6, 17]	Καὶ τὰ πλεῖστα τῶν ἀδικημάτων	διὰ	τοῦτο λανθάνει, ὅτι προσοικονομοῦνται σφίσιν
[6, 9]	τούτῳ μόνῳ ὅλον τετραμμένον καὶ	διὰ	τοῦτο μηδὲν τῶν κτισμάτων τοῦ
[6, 17]	δι´ υἱοῦ ἐπιτελεῖται, ὃς καὶ	διὰ	τοῦτο Σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων» φησὶν
[6, 6]	οἱ ἐν θλίψει ὄντες. Καὶ	διὰ	τοῦτό φησιν· Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς
[6, 5]	κόσμῳ τίνος; οὐχὶ τοῦ θεοῦ;	Διὰ	τοῦτό φησιν ὁ Πέτρος εἰρηκέναι
[6, 10]	εἴποιμι) ἵνα λυθῇ πιθανολογίᾳ, λυθήτω,	διὰ	τούτου μάλιστα ὁμολογούντων οὐχ ἕξειν
[6, 16]	δὴ καὶ πρὸς τὰς πράξεις	διὰ	τούτου πορεύεται τὰς κατ´ ἔννοιάν
[6, 5]	ὡς θεοῖς ἀχαριστοῦσι τῷ θεῷ,	διὰ	τούτων ἀρνούμενοι αὐτὸν εἶναι. Καὶ
[6, 3]	ἄνωθεν ἐκ τῆς θείας δυνάμεως	διὰ	τῶν ἁγίως βεβιωκότων εἰς τὴν
[6, 8]	πῶς ἂν ἀπατήσειέν τινα, μὴ	διὰ	τῶν ἀληθῶν ὑπαγόμενος τὸν φιλομαθῆ
[6, 17]	ἅγια τὰ τῆς ἀρετῆς ὑποδείγματα	διὰ	τῶν ἀναγεγραμμένων πράξεων. Καὶ μὲν
[6, 15]	κατὰ τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν	διὰ	τῶν ἀποστόλων αὐτοῦ τῆς θεοσεβοῦς
[6, 6]	τῆς αὐθεντικῆς εἴτε καὶ τῆς	διὰ	τῶν ἀποστόλων ἐνεργούσης, ᾗ τάχος
[6, 15]	οὖν ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν τῷ θεῷ	διὰ	τῶν γεγραμμένων εἰς αὐτόν. Καὶ
[6, 2]	τῆς Ἑλληνικῆς διανοίας ἐκ τῆς	διὰ	τῶν γραφῶν εἰς ἡμᾶς δεδομένης
[6, 12]	μετανενοηκόσι καὶ μὴ στερεῶς πεπιστευκόσι	διὰ	τῶν δεήσεων παρέχει ὁ θεὸς
[6, 16]	πατρῴαν γῆν, ὅπως καταλαμβάνωσι μὲν	διὰ	τῶν θείων ἐνεργημάτων, ὡς ἐδύναντο,
[6, 9]	φιλίαν, ἀλλ´ ἀγαπᾷ τὸν κτίστην	διὰ	τῶν κτισμάτων) Οὔτ´ οὖν ἐπιθυμίᾳ
[6, 12]	μὲν ἀφεκτέον, τὰ δ´ ἐνεργητέον.	Διὰ	τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν
[6, 16]	τῇ καθολικῇ τοῦ θεοῦ προνοίᾳ	διὰ	τῶν προσεχέστερον κινουμένων καθ´ ὑπόβασιν
[6, 7]	καὶ τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν	διὰ	τῶν προφητῶν, δι´ ἧς ἔστι
[6, 3]	βρέχων ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»	διὰ	τῶν ὑποτεταγμένων δυνάμεων εἷς ἐστι
[6, 1]	Ἑλλήνων μαθόντων ἐκ τῶν λεχθησομένων	διὰ	τῶνδε ἡμῖν, ὡς ἀνοσίως τὸν
[6, 9]	καθαροῦ, ἀλλ´ ἐμπαθοῦς, ἀνδρεία τε	διὰ	φόβον καὶ δειλίαν παραλαμβάνεται. Οὐ
[6, 3]	τὴν συναγωγὴν τῆς ἐκκλησίας ἀφιγμένη,	διὰ	φωτεινῆς τῆς προσεχοῦς διακονίας ἐνήργει.
[6, 17]	προνοίας δεδόσθαι προπαιδεύουσαν εἰς τὴν	διὰ	Χριστοῦ τελείωσιν, ἢν μὴ ἐπαισχύνηται
[6, 11]	ἁρμονίαν τὴν Δώριον ὑμνοῦντι τὸν	Δία	ὧδέ πως· Ζεῦ πάντων ἀρχά,
[6, 8]	ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς οὐ φιλοσοφίαν	διαβάλλων	φαίνεται, τὸν δὲ τοῦ γνωστικοῦ
[6, 4]	δὲ ἡ φιλοσοφία καὶ αὐτῶν	διαβεβόηται.	Ἀλέξανδρος γοῦν ὁ Μακεδὼν δέκα
[6, 10]	πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται. οὔτ´ οὖν	διαβολῆς	κενῆς οὐδὲ μὴν ψευδοδοξίας τῆς
[6, 8]	φησὶν ἡ γραφὴ μετασχηματίζεσθαι τὸν	διάβολον	εἰς ἄγγελον φωτός» τί ποιήσοντα;
[6, 8]	λέγοντες τὴν φιλοσοφίαν ἐκ τοῦ	διαβόλου	ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν, ὅτι φησὶν
[6, 17]	καὶ τὴν ἀδικίαν προσνέμοντας τῷ	διαβόλῳ	ἐναρέτου πράγματος τοῦτον, τῆς φιλοσοφίας,
[6, 2]	κίνδυνον τὸν παρόντα διαφυγόντας ἀδεῶς	διάγειν	τὸν ἐπίλοιπον χρόνον, οὐκ ἂν
[6, 10]	τοὺς πανούργους δεδίξεται λόγους ὁ	διαγνῶναι	τούτους δυνάμενος {ἢ} πρός τε
[6, 11]	ἔχεται τοῦ ἐκ τῶν διπλασίων	διαγράμματος	ἀριθμητικοῦ καὶ γεωμετρικοῦ καὶ ἁρμονικοῦ
[6, 11]	μεʹ τοῦ ἐκ τῶν τριπλασίων	διαγράμματος	τοῦ θʹ ιβʹ ιηʹ ὧν
[6, 11]	Τοιαύτην τινὰ ἐκκλησίαν ὁ Δαβὶδ	διαγράφει·	Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν
[6, 4]	Αἰγύπτου καὶ τῆς τοῦ Νείλου	διαγραφῆς	περί τε τῆς {καταγραφῆς} κατασκευῆς
[6, 1]	ἀληθῆ φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων Στρωματεύς,	διαγράψας	ὡς ἔνι μάλιστα τὸν ἠθικὸν
[6, 16]	τεσσαρεσκαιδεκάτη, καθ´ ἃς ἡ φύσις	διαγωνίζεται	πρὸς τὰ νοσοποιὰ τῶν αἰτίων.
[6, 2]	ἀλήθειαν εἰς τοὺς ὁμοφύλους λάθρᾳ	διαδείκνυνται.	Οἱ γὰρ μηδὲ ἑαυτῶν, σχολῇ
[6, 10]	τὸ μέλαν, ὁποῖον ἕκαστον αὐτῶν,	διαδείκνυσιν,	οὕτως δὲ καὶ αὐτὴ πᾶσαν
[6, 17]	διατιθεμένης πως τῆς ψυχῆς καὶ	διαδιδομένου	τοῦ θείου θελήματος εἰς τὰς
[6, 16]	ὑπόβασιν εἰς τὰ ἐπὶ μέρους	διαδίδοται	ἡ δραστικὴ ἐνέργεια. ~Ἀλλ´, ὡς
[6, 15]	ἄγραφος ἤδη καὶ εἰς ἡμᾶς	διαδίδοται	παράδοσις, καρδίαις καιναῖς κατὰ τὴν
[6, 17]	δυνάμει θείᾳ καὶ ἰσχύι τῆς	διαδόσεως	καθηκούσης εἰς ἀνθρωπίνην βοήθειαν. Αὐτίκα
[6, 7]	γνῶσις δὲ αὕτη {ἡ} κατὰ	διαδοχὰς	εἰς ὀλίγους ἐκ τῶν ἀποστόλων
[6, 9]	ὀλίγων τῶν ἀναγκαίων πρὸς τὸ	διαζῆν	δεόμενος, μηδὲν περιττὸν πραγματευόμενος, ἀλλὰ
[6, 9]	ἄν ποτε ἐν ἕξει καὶ	διαθέσει	καὶ συλλήβδην ἐν ἐπιστήμης κατοχῇ
[6, 9]	φιλόσοφοι τὰς ἀρετὰς ἕξεις καὶ	διαθέσεις	καὶ ἐπιστήμας οἴονται. Ὡς δὲ
[6, 9]	ἡ συνάσκησις δὲ ἕξιν ἢ	διάθεσιν,	ἡ κατάστασις δὲ ἡ τοιάδε
[6, 5]	ὁ αὐτὸς θεὸς ἀμφοῖν ταῖν	διαθήκαιν	χορηγός, ὁ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς
[6, 5]	ὑπολάβοι τριττάς, διαφόροις δὲ παιδευομένων	διαθήκαις	τοῦ ἑνὸς κυρίου, ὄντας ἑνὸς
[6, 15]	διεξαγωγὴ καὶ ἡ κατὰ τὰς	διαθήκας	πολυειδία. Αὐτίκα ἐπιφέρει· καὶ ἐν
[6, 8]	ἐπίστευσα. Κυρίας δ´ εἶναι τὰς	διαθήκας	ὡμολόγηται καὶ τοῖς τιμιωτέροις δίδοσθαι.
[6, 15]	τὴν τοῦ κυρίου παρουσίαν παραδιδομένῃ	διαθήκῃ.	Γνώσει μὲν οὖν ἕπεται φρόνησις,
[6, 13]	Μία μὲν γὰρ τῷ ὄντι	διαθήκη	ἡ σωτήριος ἀπὸ καταβολῆς κόσμου
[6, 6]	ἐβοήθησά σοι, ἔδωκά σε εἰς	διαθήκην	ἐθνῶν τοῦ κατασκηνῶσαι τὴν γῆν
[6, 8]	φιλοσοφίαν καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν, οἷον	διαθήκην	οἰκείαν αὐτοῖς, δεδόσθαι, ὑποβάθραν οὖσαν
[6, 5]	λέγει· ἰδοὺ διατίθεμαι ὑμῖν καινὴν	διαθήκην,	οὐχ ὡς διεθέμην τοῖς πατράσιν
[6, 16]	δύο πλάκες αὗται δισσῶν προφητεία	διαθηκῶν.	Ἀνεκαινίσθησαν οὖν μυστικῶς, πλεοναζούσης ἀγνοίας
[6, 8]	ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν» οὐ τῶν	διαθηκῶν	τῶν διαφόρων μόνων, ἀλλὰ καὶ
[6, 17]	εἶδος ἐμφανέστατον διά τε τῶν	διαθηκῶν	τῶν κυριακῶν διά τε τῶν
[6, 18]	γνώσεως σαφῶς ὁ ἀπόστολος τοῖς	διαθρεῖν	δυναμένοις ἐνδείκνυται, τοῖς Ἑλλαδικοῖς ἐκείνοις
[6, 15]	ἀμολύντου. Εἶδος τοῦτο γνωστικῆς διδασκαλίας,	διαθρεῖν	τὰ πράγματα δυναμένης, ἀμέλει καὶ
[6, 15]	τὴν δόξαν διηγεῖτο ἣν ἐθεᾶτο,	διαθρῆσαι	δυνηθεὶς μᾶλλον θατέρου, ἅτε καὶ
[6, 10]	εἰς εἴδη τῶν γενῶν ἐκλεγόμενος	διαίρεσιν,	καὶ τὴν τῶν ὄντων προσήσεται
[6, 1]	ὁ Παιδαγωγὸς ἡμῖν ἐν τρισὶ	διαιρούμενος	βίβλοις τὴν ἐκ παίδων ἀγωγήν
[6, 5]	τὴν πίστιν προσιέμενοι, οὐ χρόνῳ	διαιρουμένων	τῶν τριῶν λαῶν, ἵνα τις
[6, 2]	πατρὸς καὶ μητρὸς ἐκπονουμένων σκληρὰς	διαίτας	οἱ γόνοι βελτίονες, Κριτίας γράφει·
[6, 2]	οἶδ´ ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς τὰς	διαίτας	τῶν ἐνοικούντων πόλιν τὴν γῆν
[6, 9]	ὕπαρ ταῖς τε δι´ ὀνειράτων·	διαίτῃ	γὰρ λιτῇ καὶ αὐταρκείᾳ συνειθισμένος
[6, 1]	τῇ τάξει μήτε τῇ φράσει	διακεκαθαρμένοις,	διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες ἀναμίξ, ἡ
[6, 13]	τούτους ἀρθέντας γράφει ὁ ἀπόστολος	διακονήσειν	μὲν τὰ πρῶτα, ἔπειτα ἐγκαταταγῆναι
[6, 3]	ἀφιγμένη, διὰ φωτεινῆς τῆς προσεχοῦς	διακονίας	ἐνήργει. ~Εὕροιμεν δ´ ἂν καὶ
[6, 17]	λειτουργῶν συλλαμβανομένων εἰς τὰς τοιαύτας	διακονίας·	κατά τε γὰρ τὰ ἔθνη
[6, 13]	τῷ ὄντι τῆς ἐκκλησίας καὶ	διάκονος	ἀληθὴς τῆς τοῦ θεοῦ βουλήσεως,
[6, 16]	τις ᾖ κἂν πατὴρ παιδίου,	διάκονός	ἐστι σπερμάτων καταβολῆς, ὁ θεὸς
[6, 13]	τὴν ἐκκλησίαν προκοπαὶ ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων,	διακόνων	μιμήματα, οἶμαι, ἀγγελικῆς δόξης κἀκείνης
[6, 4]	τὸ μέν ἐστι περὶ τοῦ	διακόσμου	τῶν ἀπλανῶν φαινομένων ἄστρων, τὸ
[6, 10]	οὗτος, δοκιμάσαι μὴ δυνάμενος καὶ	διακρῖναι	τὸ ἀκίβδηλον νόμισμα τοῦ παραχαράγματος;
[6, 10]	ψευδοδοξίας αἴτιον τὸ μὴ δύνασθαι	διακρίνειν,	πῇ τε ἀλλήλοις τὰ ὄντα
[6, 2]	Θνῄσκει δὲ οὐδὲν τῶν γινομένων,	διακρινόμενον	δ´ ἄλλο πρὸς ἄλλο μορφὴν
[6, 8]	οὓς μὲν ἐκ πυρὸς ἁρπάζετε,	διακρινομένους	δὲ ἐλεᾶτε. Ἀμέλει τὸ δρέπανον
[6, 8]	γνῶσιν ἐξειπεῖν, ἤτω σοφὸς ἐν	διακρίσει	λόγων, ἤτω γοργὸς ἐν ἔργοις,
[6, 17]	ἔστιν εὑρεῖν ἀκολουθίαν τινὰ καὶ	διάκρισιν	καὶ σύνθεσιν καὶ στοχασμὸν τῶν
[6, 10]	καὶ τὴν τῶν ὄντων προσήσεται	διάκρισιν.	Μέχρις ἂν τῶν πρώτων καὶ
[6, 17]	πράγματος τῆς οὐσίας τὰ συμβεβηκότα	διακριτέον.	Καί μοι ἀπόχρη φάναι θεὸν
[6, 17]	ἀκολούθου ὁμοίου τε καὶ ἀνομοίου	διακριτική	τε αὖ καὶ συνθετικὴ καὶ
[6, 17]	περὶ ἀληθείας λεγομένων δι´ ἀποδείξεως,	διακρουστικὴ	δὲ τῶν ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι
[6, 11]	κατεσκεύασεν· ἡ δὲ σή, πάτερ,	διακυβερνᾷ	πρόνοια. καὶ πῶς οὐκ ἄλογον
[6, 11]	φιλοσοφία εἰς τὸ περὶ ἀληθείας	διαλαβεῖν.	Αὐτίκα ἡ χλαμὺς πόκος ἦν
[6, 11]	εἰρημένον. Περὶ γὰρ νεὼς κατασκευῆς	διαλαβὼν	ἄντικρύς φησιν· Τεχνῖτις δὲ σοφία
[6, 15]	τὴν πρόνοιαν οἰκονομίας ὁμοίως ἡμῖν	διαλαμβάνει·	οὐ γὰρ τὴν κατὰ τὸν
[6, 18]	δηλωθήσεται, ἐπὰν περὶ γενέσεως κόσμου	διαλαμβάνειν	ἀρξώμεθα.
[6, 14]	Ὁρᾷς οἷα περὶ τῶν γνωστικῶν	διαλέγεται	ἡ σοφία. Ἀναλόγως ἄρα καὶ
[6, 15]	δὲ τῆς γνώσεως ὁ Σολομὼν	διαλεγόμενος	τάδε φησί· Λαμπρὰ καὶ ἀμάραντός
[6, 11]	γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι ἢ τὰ	διαλεκτικὰ	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον μαθημάτων,
[6, 17]	διέξοδος μετὰ αἱρέσεως καὶ συγκαταθέσεως	διαλεκτικὴ	λέγεται, βεβαιωτικὴ μὲν τῶν περὶ
[6, 10]	ὑπεξανέβη γνῶσιν. Ἀλλὰ καὶ τῇ	διαλεκτικῇ	προσχρήσεται ὁ γνωστικός, τὴν εἰς
[6, 10]	ἀποκρίνασθαι· οἷον θριγκὸς γάρ ἐστι	διαλεκτική,	ὡς μὴ καταπατεῖσθαι πρὸς τῶν
[6, 15]	φωνῆς αἱ παρ´ Ἕλλησι μεταγενέστεραι	διάλεκτοι	ὑπάρχουσι. Προϊούσης δὲ τῆς γραφῆς
[6, 15]	Ἀλλ´ οὔτι γε ἐκείναις ταῖς	διαλέκτοις	ἡ προφητεία γνώριμος καθίσταται· ταῖς
[6, 15]	τινὰ ἐμπεριέχουσα ἐθνικὸν ἐμφαίνοντα χαρακτῆρα.	Διάλεκτον	γοῦν ὁρίζονται λέξιν ἐθνικῷ χαρακτῆρι
[6, 15]	ἄλλας τινὰς ἰδιότητας ἡ Ἑβραίων	διάλεκτος,	καθάπερ καὶ ἑκάστη τῶν λοιπῶν,
[6, 15]	Δευκαλίωνος τὰς Ἑλληνικὰς συνέβη κεκλῆσθαι	διαλέκτους,	ἐκ τῶν χρόνων, ὧν φθάσαντες
[6, 5]	τοὺς δοκιμωτάτους οἰκείους αὐτῶν τῇ	διαλέκτῳ	προφήτας ἀναστήσας, ὡς οἷοί τε
[6, 3]	προϊούσης τῆς γραφῆς κατὰ καιρὸν	διαλεξόμεθα.	Δημόκριτος δὲ ἐκ τῆς τῶν
[6, 16]	γνῶσιν καὶ τὴν περὶ θεοῦ	διάληψιν	ἐπὶ τὴν μὴ προσήκουσαν ἔρχηται
[6, 16]	καὶ προσεισκρίνεται τὸ ἡγεμονικόν, ᾧ	διαλογιζόμεθα,	οὐ κατὰ τὴν τοῦ σπέρματος
[6, 9]	ἵνα μὴ τὴν αἰτίαν τῆς	διαλύσεως	παράσχῃ; Πῶς οὖν ἔτι τούτῳ
[6, 12]	ὢν καὶ κατὰ τὰς πράξεις	διαμαρτάνει·	ἔμπαλιν δὲ ὁ σπουδαῖος κατορθοῖ.
[6, 7]	εὐποιίας καθ´ ὁμοίωσιν τοῦ θεοῦ	διαμένει·	οἳ μὲν γὰρ σπέρμα Ἀβραάμ,
[6, 9]	σῶμα τὰς ἀναγκαίας ὑπηρεσίας εἰς	διαμονήν,	γέλως ἂν εἴη· ἔφαγεν γὰρ
[6, 9]	ὡς μόνοις τοῖς διὰ τὴν	διαμονὴν	τοῦ σώματος γινομένοις πάθεσι περιπίπτειν,
[6, 2]	ὁμολογούντων ἐγγράφως τῶν τὰς αἱρέσεις	διανεμομένων,	ὡς μὴ ἀχάριστοι ἐλεγχθεῖεν, παρὰ
[6, 3]	ἀνέμους κινοῦσι καὶ τοὺς ὄμβρους	διανέμουσιν,	ἀλλ´ ἀκουσάτωσαν τοῦ ψαλμῳδοῦ· ὡς
[6, 15]	ἅγιον πνεῦμα ταύτῃ πως μεταφυτεύεται	διανενεμημένον	κατὰ τὴν ἑκάστου περιγραφὴν ἀπεριγράφως.
[6, 14]	διασῴζει, καθαρὰν τὴν ψυχὴν φυλάττουσα	διανοήμασι	σεμνοῖς καὶ λόγοις ἁγνοῖς καὶ
[6, 17]	τε, ἐὰν μὴ τῶν προτέρων	διανοημάτων	κενώσωμεν ἑαυτούς. Ἁπλῶς γὰρ οὕτως
[6, 16]	αἰσθήσεων κινήματα κατά τε τὴν	διάνοιαν	ἀποτυποῦνται κατά τε τὴν ἀπὸ
[6, 12]	κατὰ λόγον καὶ κατὰ τὴν	διάνοιαν	αὐτήν. Ὡς ἔοικεν οὖν ἡ
[6, 2]	μὲν οὖν ἰδέαι τῆς κατὰ	διάνοιαν	Ἑλληνικῆς κλοπῆς εἰς ὑπόδειγμα ἐναργὲς
[6, 16]	τὰς κατ´ ἔννοιάν τε καὶ	διάνοιαν,	καὶ ἐπειδὰν κρατῇ τῶν ἐπιθυμιῶν,
[6, 15]	τὴν προσεχεστέραν ἀναμάσσεται ὁμοιότητα, τὴν	διάνοιαν	τὴν τοῦ διδασκάλου, ἥντινα ἐκεῖνος
[6, 2]	δὲ τὴν ἔμφασιν τῆς Ἑλληνικῆς	διανοίας	ἐκ τῆς διὰ τῶν γραφῶν
[6, 15]	Μωυσέως, προσβλέπουσιν, οἳ δὲ τὰς	διανοίας	καὶ τὰ ὑπὸ τῶν ὀνομάτων
[6, 9]	αὐτὰ ἀνεδέξαντο, ἐμπέδῳ τινὶ τῆς	διανοίας	καταστάσει μηδὲ καθ´ ὁτιοῦν μεταβαλλόμενοι,
[6, 2]	ἔστωσαν. ἤδη δὲ οὐ τὰς	διανοίας	μόνον καὶ λέξεις ὑφελόμενοι καὶ
[6, 2]	ἔπεστιν ἐπὶ τοῦ προσώπου τῆς	διανοίας	τοῖς ἀνθρώποις. Πάλιν Στασίνου ποιήσαντος·
[6, 15]	μωρίαν» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος.	Διανοιχθεῖσαι	δὲ αἱ γραφαὶ καὶ τοῖς
[6, 4]	παρὰ τοῖς Αἰγυπτίοις καὶ τῆς	διανομῆς	τῶν προσόδων ἐπιστάτης ἐστίν. Δύο
[6, 2]	ζήσων χρόνον χὠς ὀλίγον οὕτως	διανοοῦ,	Εὐριπίδης γράφει· Τί δήποτε ὄλβῳ
[6, 6]	οὐ τελείως δέ, ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς	διαπεραναμένους	τὸν βίον· τουτὶ γὰρ ἔπρεπεν
[6, 3]	πολλὴ γὰρ ἦν φθορά, φλογμῷ	διαπιμπραμένων	πάντων καὶ δὴ καὶ τῶν
[6, 11]	ἐν ταύταις ταῖς ἡμέραις Ἰουδαῖοι	διαπλάσσεσθαι	τὰ ἑπτάμηνα λέγουσιν. Ὁ δὲ
[6, 11]	ὁμοίως ταῖς ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα	διαπλάσσεσθαί	φασι. Τοῦτο μὲν οὖν τὸ
[6, 18]	τὸ τῶν ψυχῶν γένος ὁποῖα	διαπλάσσουσιν	Ἕλληνες τὰ ξόανα. Ψυχαὶ μὲν
[6, 17]	πρόσταξιν, ὁπόταν ὁ παιδοτρίβης μηκέτι	διαπλάσσων	τὸν μανθάνοντα μηδὲ ἐπιδεικνὺς δι´
[6, 17]	σύνεστι προσεχεστέρα ἡ ἐπισκοπή, ὅσοι	διαπρεπεῖς	τὰς φύσεις τε καὶ δυνατοὶ
[6, 15]	τὸ γράμμα ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται· τὴν	διάπτυξιν	δὲ τὴν γνωστικὴν τῶν γραφῶν,
[6, 8]	καρδίαν ἀνέβη ἀνθρώπων» πρὶν ἢ	διασαφῆσαι	τὸν περὶ τούτων λόγον ἡμῖν
[6, 15]	καθάπερ καὶ αὐτὸς ὁ κύριος	διασαφήσας	αὐτῶν τὰς γραφὰς καὶ οἱ
[6, 5]	μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας» αὐτὸς	διασαφήσει	Πέτρος ἐπιφέρων· Ὅτι ἀγνοίᾳ φερόμενοι
[6, 15]	πνεύματος εἰρημένα νοήσειν τε καὶ	διασαφήσειν·	καὶ ὁ συνίων ἐν τῷ
[6, 2]	τῶν τελουμένων· ταῦτα μὲν ὑπερτίθεμαι	διασαφήσων,	ὁπηνίκα ἂν τὰ περὶ ἀρχῶν
[6, 15]	κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας κανόνα	διασαφοῦντες	τὰς γραφάς· οὔτε γὰρ ἡ
[6, 11]	ἡ ἰσότης ἐν ἁπάσαις ταῖς	διαστάσεσι,	μήκους, πλάτους, βάθους. Αἵ τε
[6, 10]	ἀλλὰ συνεργοῖς τισι, κἀν τῷ	διαστέλλειν	τά τε κοινὰ καὶ τὰ
[6, 8]	ἀλλὰ καὶ πεπλεγμένα τὰ κλήματα	διαστέλλομεν	ἐν αὐτῷ καὶ ἀκάνθας κόπτομεν
[6, 10]	θεωρῶν καὶ ἐθιζόμενος συνεχές τι	διάστημα	νοεῖν καὶ οὐσίαν ἀμετάβλητον, ἑτέραν
[6, 16]	δὲ ἑπτὰ φαίνονται εἶναι τὰ	διαστήματα	ἕξ. Ἄλλος γὰρ ἐκεῖνος λόγος,
[6, 10]	καὶ πλάνην ἐμπίπτειν ἀναγκαῖον. Ἡ	διαστολὴ	δὲ τῶν τε ὀνομάτων τῶν
[6, 14]	τὸ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαιον	διασῴζει,	καθαρὰν τὴν ψυχὴν φυλάττουσα διανοήμασι
[6, 15]	κατὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸν κανόνα ἐκδεχόμενοι	διασῴζουσι·	κανὼν δὲ ἐκκλησιαστικὸς ἡ συνῳδία
[6, 7]	βίου καθαρότητος, ἀγαπητικῶς καὶ φιλητικῶς	διατεθεῖσα	πρὸς τὴν σοφίαν καὶ πάντα
[6, 17]	ἀπαγορευτικὴ τῶν τε μελλόντων καταστοχαστική.	Διατείνει	δὲ οὐκ ἐπὶ τὰς τέχνας
[6, 17]	Οὕτως οὖν καὶ ἡ θεόθεν	διατείνουσα	εἰς ἀνθρώπους ὠφέλεια γνώριμος καθίσταται,
[6, 5]	καθὼς ὁ κύριος λέγει· ἰδοὺ	διατίθεμαι	ὑμῖν καινὴν διαθήκην, οὐχ ὡς
[6, 17]	ἐπίνοιαι κατὰ ἐπίπνοιαν θείαν γίγνονται,	διατιθεμένης	πως τῆς ψυχῆς καὶ διαδιδομένου
[6, 15]	ὃ συμβαίνει ἐπὶ τῶν φιλοσοφησάντων·	διατμηθέντων	γὰρ αὐτοῖς τῶν δογμάτων ἡ
[6, 11]	ἁρμονίᾳ καὶ τῇ φρυγιστὶ τὸ	διάτονον,	ὥς φησιν Ἀριστόξενος. Ἡ τοίνυν
[6, 18]	ἐν τοῖς κυριωτάτοις ἀεί ποτε	διατρίβει·	εἰ δέ που σχολὴ καὶ
[6, 17]	περὶ τὰ κάλλη τῶν λόγων	διατρίβοντες,	οἱ παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι, τὰ
[6, 11]	Ἑλληνικὴν οἱ ἰχθύες ἐμήνυον, εἰς	διατροφὴν	ἐκτενῆ τοῖς ἔτι χαμαὶ κειμένοις
[6, 13]	προκοπὴν δόξης (δόξα γὰρ δόξης	διαφέρει)	ἄχρις ἂν εἰς τέλειον ἄνδρα«
[6, 12]	τὸ ἀναδέξασθαι τὴν ἀρετὴν ἐπιτήδειος·	διαφέρει	γὰρ δή που ἐπὶ τὴν
[6, 17]	οὐκ ἔστιν ἕν, ἀλλὰ μυρία,	διαφέρει	δὲ τὸν θεὸν ζητεῖν ἢ
[6, 6]	δικαίου καθὸ δίκαιός ἐστιν οὐ	διαφέρει,	ἐάν τε νομικὸς ᾖ ἐάν
[6, 3]	εἰς τὸν ἴσον ὑπερέθεντο χρόνον.	Διαφέρειν	δ´ οὐδὲν νομίζουσιν, εἴτ´ οὖν
[6, 12]	μεγέθει πασῶν μαθήσεων καὶ ἀληθείᾳ	διαφέρουσα	γνῶσις χαλεπωτάτη κτήσασθαι καὶ ἐν
[6, 17]	τε καὶ πάντως τὰς τιμωρίας	διαφεύγειν.	Πολυμερὴς δὲ οὖσα ἡ φρόνησις,
[6, 14]	τέλεον ἄθεοι γενόμενοι τελέως καὶ	διαφθαρῶσιν.	Οἱ δὲ κἀν ταύτῃ γενόμενοι
[6, 6]	{δὲ} καὶ Ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν	διαφθορᾷ	ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ
[6, 6]	δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν	διαφθοράν.	Ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις
[6, 11]	μονῶν, ὧν τὰς διαφορὰς αἱ	διαφοραὶ	τῶν ἀριθμῶν τῶν ὑποτεταγμένων μηνύουσιν.
[6, 11]	ἁγίων ἐκείνων μονῶν, ὧν τὰς	διαφορὰς	αἱ διαφοραὶ τῶν ἀριθμῶν τῶν
[6, 7]	αἳ δὲ πολλαὶ καὶ {ἀ}	διάφοροι,	καὶ ἣ μὲν ἄνευ παθητικῆς
[6, 5]	ἵνα τις φύσεις ὑπολάβοι τριττάς,	διαφόροις	δὲ παιδευομένων διαθήκαις τοῦ ἑνὸς
[6, 6]	ἐκ καταβολῆς κόσμου, πᾶς ὁ	διαφόροις	χρόνοις διὰ πίστεως σωθείς τε
[6, 3]	ὄρους ὑψηλοῦ πῶς οὐ δυνατὸν	διάφορον	ἦχον ἐξακούεσθαι, πνεύματος κινουμένου διὰ
[6, 17]	δὲ ἄλλως καὶ εἴς τι	διάφορον,	οὕτως δὲ καὶ τὴν ἀλήθειαν
[6, 13]	διαφόρους γενεάς τε καὶ χρόνους	διάφορος	εἶναι τὴν δόσιν ὑποληφθεῖσα. Ἀκόλουθον
[6, 13]	κόσμου εἰς ἡμᾶς διήκουσα, κατὰ	διαφόρους	γενεάς τε καὶ χρόνους διάφορος
[6, 16]	αἱ μὲν γὰρ κατὰ τὰς	διαφόρους	ἡμέρας δημιουργίαι ἀκολουθίᾳ μεγίστῃ παρειλήφεισαν
[6, 8]	πολλῶν» οὐ τῶν διαθηκῶν τῶν	διαφόρων	μόνων, ἀλλὰ καὶ τῶν τῆς
[6, 17]	κατ´ ἐπισκοπὴν ὁ πιστεύσας πνεῦμα.	Διαφορωτέρας	ἄρα αἰσθήσεως φιλοσοφία μεταλαβοῦσα, ὡς
[6, 2]	ἦν τὸν κίνδυνον τὸν παρόντα	διαφυγόντας	ἀδεῶς διάγειν τὸν ἐπίλοιπον χρόνον,
[6, 11]	ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἱματισμῷ	διαχρύσῳ,	περιβεβλημένη πεποικιλμένοις» καὶ τοῖς Ἑλληνικοῖς
[6, 12]	ἀρετῆς διά τινος ἑστιάσεως καὶ	διαχύσεως	ψυχικῆς. Τὰ δὲ μετέχοντα τῆς
[6, 12]	τὴν ἀπόθεσιν τῆς σαρκὸς τῆς	διαχωριζούσης	καὶ διοριζούσης τὴν γνῶσιν τῶν
[6, 11]	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, μὴ γὰρ εἶναι	διδακτὴν	τῆς ἀληθείας, ἐκεῖνα λεκτέον, πρῶτον
[6, 15]	εἶναι τὴν ἀλήθειαν τὸ αὐτὸν	διδάξαι	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ· εἰ
[6, 15]	ἀρχῆς μόνοις τοῖς νοοῦσιν. Αὐτίκα	διδάξαντος	τοῦ σωτῆρος τοὺς ἀποστόλους ἡ
[6, 15]	σώφροσι, ταύτην συνιείς, ὡς ὁ	διδάξας	ἐβούλετο, καὶ ἰδίᾳ τὴν νόησιν
[6, 15]	τὴν νόησιν ἀναλαβὼν τὴν μεγαλοπρεπῆ,	διδάξας	μὲν ἀξιολόγως ἐπὶ τῶν δωμάτων»
[6, 8]	Χρηστότητα καὶ παιδείαν καὶ γνῶσιν	δίδαξόν	με, ὅτι ταῖς ἐντολαῖς σου
[6, 18]	κυρίου ἥκοντος εἰς ἀνθρώπους τοῦ	διδάξοντος	ἡμᾶς μυρίοι σημάντορες, καταγγελεῖς, ἑτοιμασταί,
[6, 7]	τὸν κύριον ἡ τῶν καλῶν	διδασκαλία	{καὶ} ἡ δικαιοῦσα καὶ εἰς
[6, 18]	οὐ γὰρ ὡς ἀνθρωπίνη ἀποθνῄσκει	διδασκαλία	οὐδ´ ὡς ἀσθενὴς μαραίνεται δωρεά
[6, 15]	μὲν ἡ διὰ τοῦ υἱοῦ	διδασκαλία,	σημεῖον δὲ τοῦ εἶναι τὸν
[6, 15]	στροφαὶ λόγων» καὶ δικαιοσύνη ἀληθὴς»	διδασκαλία	τε αὖ τοῦ κατευθῦναι κρῖμα»
[6, 16]	ἢ τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ	διδασκαλίαν	βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ δὲ τοῦτον
[6, 11]	μεμάθηκεν κατὰ τὴν τοῦ κυρίου	διδασκαλίαν	δι´ ἀνθρώπων παραλαβών. Πάλιν τε
[6, 15]	ἡ κατὰ τὴν τοῦ κυρίου	διδασκαλίαν	διὰ τῶν ἀποστόλων αὐτοῦ τῆς
[6, 15]	τὴν ὑπ´ αὐτοῦ παραδοθησομένην μυστικὴν	διδασκαλίαν.	Εἰκότως ἄρα κηρύσσουσα ἡ προφητεία
[6, 18]	οἴχεται παραχρῆμα, τὴν δὲ ἡμετέραν	διδασκαλίαν	ἔκτοτε σὺν καὶ τῇ πρώτῃ
[6, 7]	πεπυρωμένον» τὴν δεδοκιμασμένην καὶ σοφὴν	διδασκαλίαν	ἐπαινετὴν καὶ ἀποδεκτὴν τυγχάνει μηνύων,
[6, 8]	εἰς φιλοσοφίαν ἀναδραμεῖν, τὴν στοιχειώδη	διδασκαλίαν.	Κἂν λέγῃ τις κατὰ σύνεσιν
[6, 15]	δὲ τοῦ κυρίου τὴν ἀληθῆ	διδασκαλίαν,	οἱ μὴ κατ´ ἀξίαν τοῦ
[6, 17]	λαὸν κατὰ τὴν ἐκ πίστεως	διδασκαλίαν	συνάγοντος δι´ ἑνὸς τοῦ κυρίου
[6, 15]	οὐ κατὰ Χριστόν» τὴν μὲν	διδασκαλίαν	τὴν Ἑλληνικὴν στοιχειώδη παραδίδωσιν εἶναι,
[6, 8]	παθὼν οὐδὲν ἂν ὑποστείλαιτο εἰς	διδασκαλίαν	τῆς γνώσεως. Γίνεται τοίνυν αὕτη
[6, 9]	καὶ ἐπιθυμίας διὰ τῆς κυριακῆς	διδασκαλίας	γνωστικώτερον κρατήσαντες καὶ τὰ δοκοῦντα
[6, 15]	καὶ ἀμολύντου. Εἶδος τοῦτο γνωστικῆς	διδασκαλίας,	διαθρεῖν τὰ πράγματα δυναμένης, ἀμέλει
[6, 7]	φιλοσοφίας διὰ τῆς τοῦ κυρίου	διδασκαλίας	ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας
[6, 18]	τὸ μεγαλεῖον τῆς τοῦ κυρίου	διδασκαλίας	καὶ τὸν ἐκκλησιαστικὸν κανόνα. Διὸ
[6, 7]	ἐξετράπησαν τοῦ νόμου ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες	διδασκαλίας,	τούτων οὐχ ὁ διδάσκαλος αἴτιος,
[6, 8]	μόνων, ἀλλὰ καὶ τῶν τῆς	διδασκαλίας	τρόπων τῶν τε ἐν Ἕλλησιν
[6, 18]	τῶν ὁμοίων. Ἀλλ´ οὐκ ἐχέγγυοι	διδάσκαλοι	περὶ θεοῦ λέγοντες ἄνθρωποι, καθὸ
[6, 8]	περὶ τούτων λόγον ἡμῖν τὸν	διδάσκαλον,	ἅγια ἁγίων καὶ ἔτι τούτων
[6, 7]	αὐτούς, οὐ παύσομαι τὸν τούτων	διδάσκαλον	ἀπαιτῶν, ἀνάγω δέ σε καὶ
[6, 7]	εἰκότως εἴρηται· Μὴ εἴπητε ἑαυτοῖς	διδάσκαλον	ἐπὶ τῆς γῆς. Ὁρᾷς ὁπόθεν
[6, 7]	πρώτους σοφούς, ἵσταμαι τὸν τούτων	διδάσκαλον	ζητῶν κἂν Αἰγυπτίους εἴπῃς κἂν
[6, 7]	δ´ οὔσης ζητεῖν ἀνάγκη τὸν	διδάσκαλον.	Κλεάνθης μὲν γὰρ Ζήνωνα ἐπιγράφεται
[6, 18]	θεοῦ. Καίτοι οἱ ἐπιγραφόμενοι θεὸν	διδάσκαλον	μόγις εἰς ἔννοιαν ἀφικνοῦνται θεοῦ,
[6, 7]	ὑπεξαναβάντας ἡμᾶς καὶ τὸν τούτων	διδάσκαλον	ποθεῖν. Ἐπεὶ δὲ ἓν μὲν
[6, 7]	παρεισάγοντες διδασκαλίας, τούτων οὐχ ὁ	διδάσκαλος	αἴτιος, ἀλλ´ οἱ παρακούειν προῃρημένοι.
[6, 7]	κἀκεῖθεν ἄρχομαι ζητεῖν, τίς ὁ	διδάσκαλος;	ἀνθρώπων μὲν οὐδείς, οὐδέπω γὰρ
[6, 15]	παραγίνεται, ὧν ἀμφοῖν ὁ κύριος	διδάσκαλος.	Εἴπερ οὖν καὶ κατὰ Πλάτωνα
[6, 14]	ὡς ὁ διδάσκαλος» λέγει ὁ	διδάσκαλος.	Καθ´ ὁμοίωσιν οὖν τοῦ θεοῦ
[6, 14]	τῷ μαθητῇ γενέσθαι ὡς ὁ	διδάσκαλος»	λέγει ὁ διδάσκαλος. Καθ´ ὁμοίωσιν
[6, 7]	ἐστιν ὁ τῶν γενητῶν ἁπάντων	διδάσκαλος,	ὁ σύμβουλος τοῦ θεοῦ τοῦ
[6, 15]	ὁμοιότητα, τὴν διάνοιαν τὴν τοῦ	διδασκάλου,	ἥντινα ἐκεῖνος νοῶν ἐνετείλατό τε
[6, 6]	τῶν μαθητῶν μιμητὰς γενέσθαι τοῦ	διδασκάλου,	ἵν´ ὃ μὲν τοὺς ἐξ
[6, 18]	ἔπεισαν· ὁ δέ γε τοῦ	διδασκάλου	τοῦ ἡμετέρου λόγος οὐκ ἔμεινεν
[6, 7]	ἐρῶντες τῆς πάντων δημιουργοῦ καὶ	διδασκάλου,	τουτέστι γνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ
[6, 7]	ἀλλ´ ἡ φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων	διδασκάλους	τινὰς ἀνθρώπους ἀνακηρύττει. Ὡς οὖν
[6, 9]	γε τούτων ἐξομοιοῦσθαι βιάζεται τῷ	διδασκάλῳ	εἰς ἀπάθειαν· νοερὸς γὰρ ὁ
[6, 15]	ἄρα σοφίας ἀνάγει ἐπὶ βασιλείαν.	Διδάσκει	γάρ, οἶμαι, ὡς ἀληθινὴ παιδεία
[6, 16]	καὶ ἀνθρωπίνων καταληπτικῶς ἐπιστήμονα εἶναι	διδάσκει.	Ἐνταῦθα γενομένους ἐν παρέργῳ καὶ
[6, 15]	ἡ κατὰ τὸν Μωυσέα ἱστορία	διδάσκει,	μέχρις ἂν ἐθισθέντες ἀντωπεῖν, καθάπερ
[6, 15]	πτελέα εἰς ὕψος ἀνάγουσα εὐκαρπεῖν	διδάσκει.	Ὁρῶμεν δὲ ἤδη πλείονα τὴν
[6, 18]	τὸν λόγον) ἀλλὰ τὴν γνῶσιν	διδάσκει,	τελείωσιν οὖσαν τῆς πίστεως, ἐπέκεινα
[6, 11]	προσάγουσα τὴν ψυχήν, εὐαισθήτως ἔχειν	διδάσκει	ὡρῶν ἐτείων, ἀέρων μεταβολῆς, ἐπιτολῶν
[6, 8]	πάλιν» φησὶ χρείαν ἔχετε τοῦ	διδάσκειν	ὑμᾶς, τίνα τὰ στοιχεῖα τῆς
[6, 18]	παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ τοῦ ἀποστόλου	διδάσκεσθαι	τοῦτο· Ἡμῖν δὲ οὐδὲν εἴδωλον
[6, 17]	ἐκ μιμήσεως δὲ ἀλήθεια οὐ	διδάσκεται,	ἀλλ´ ἐκ μαθήσεως. Οὐ γὰρ
[6, 13]	θεοῦ βουλήσεως, ἐὰν ποιῇ καὶ	διδάσκῃ	τὰ τοῦ κυρίου, οὐχ ὑπ´
[6, 2]	δ´ ἐστὶν ἀφανῆ, ἀνάγκη τοὺς	διδάσκοντας	τεκμηρίοις καὶ τοῖς εἰκόσι ζητεῖν.
[6, 3]	καλοῦντες, θρῃσκεύεσθαι δὲ πρὸς ἀνθρώπων	διδάσκοντες	ὡς ἂν ἐξουσίαν λαβούσας διὰ
[6, 17]	ἥκειν τὰ ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις	διδάσκουσα	εἴρηκεν ἡ γραφή, δυνάμει θείᾳ
[6, 8]	καὶ τὰ περὶ αὐτὸν μόνον	διδάσκουσαν	ὑποκειμένην τε ἀκολούθως κατὰ προστασίαν
[6, 17]	καὶ τῇ προστάξει παιδεύων καὶ	διδάσκων.	Ἀμέλει καὶ αὐτὸς τοῖς ἴσοις
[6, 16]	τὴν παλαιὰν λύραν ἑπτάφθογγον εἶναι	διδάσκων.	Ἑπτὰ καὶ περὶ τῷ προσώπῳ
[6, 15]	ἐπικεκρυμμένους τοὺς ἁγίους λόγους εἶναι	διδάσκων.	Καὶ δὴ τοῖς μὲν γνωστικοῖς
[6, 11]	τὰ ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ οἱ	διδαχθέντες	αὐτὰ εὑρήσουσιν ἀπολογίαν. Ὁ γνωστικὸς
[6, 16]	τοίνυν γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον	διδαχθῶμεν,	μὴ ἐν χρόνῳ δὲ ποιεῖν
[6, 3]	πιστευούσης ψυχῆς καὶ παραδοχὴν τῆς	διδομένης	ἐντολῆς. Νεφέλης δ´ οὔσης καὶ
[6, 17]	ἄνευ τῆς θείας δυνάμεως ἐννοήσῃ	δίδοσθαι.	Αὐτίκα, φησίν, ἡ πρόνοια ἄνωθεν
[6, 8]	διαθήκας ὡμολόγηται καὶ τοῖς τιμιωτέροις	δίδοσθαι.	Λέγει γοῦν ὁ ψαλμὸς πάλιν
[6, 15]	ἐπιστήμη οἰκεία, μηδὲ τούτοις ἀθρόαν	δίδοσθαι	τὴν θεωρίαν ἡ κατὰ τὸν
[6, 17]	ἤτοι πρὸς τὸ γενέσθαι σπουδαίους	δίδοται	ἢ πρὸς τὸ ὄντας χρῆσθαι
[6, 17]	καὶ πάνθ´ ὅσα παρὰ θεοῦ	δίδοται,	καλῶς δίδοταί τε καὶ λαμβάνεται.
[6, 17]	ὅσα παρὰ θεοῦ δίδοται, καλῶς	δίδοταί	τε καὶ λαμβάνεται. Ναὶ μὴν
[6, 5]	ἠβούλετο ὁ θεὸς τοὺς προφήτας	διδούς,	οὕτως καὶ Ἑλλήνων τοὺς δοκιμωτάτους
[6, 15]	οὐδ´ ἐμφωτισθήσονται. Κύριος» οὖν φησι,	δίδωσί	μοι γλῶσσαν παιδείας τοῦ γνῶναι»
[6, 12]	καὶ γνωστικῶς βιοῦσιν ἐννοησαμένοις μόνον	δίδωσιν.	Αὐτίκα τῇ Ἄννῃ ἐννοηθείσῃ μόνον
[6, 2]	οὐλομένην, ἣ πολλὰ κάκ´ ἀνθρώποισι	δίδωσιν,	Εὐριπίδης ποιεῖ· Νικᾷ δὲ χρεία
[6, 5]	ὑμῖν καινὴν διαθήκην, οὐχ ὡς	διεθέμην	τοῖς πατράσιν ὑμῶν ἐν ὄρει
[6, 5]	ἐν ὄρει Χωρήβ. νέαν ἡμῖν	διέθετο·	τὰ γὰρ Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων
[6, 11]	καὶ τοῖς εʹ τοῖς κριθίνοις	διέθρεψεν	ἄρτοις, αἰνισσόμενος τὴν προπαιδείαν Ἑλλήνων
[6, 15]	Καὶ δὴ τοῖς μὲν γνωστικοῖς	διειδεῖς	καὶ τηλαυγεῖς καθάπερ χάλαζαν ἀβλαβῆ
[6, 2]	δὲ ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν	διειδέναι,	οὐδεὶς χαρακτὴρ ἐμπέφυκε σώματι; Ὑπερείδης
[6, 5]	θεοῦ εὐεργεσίαν, τῶν χυδαίων ἀνθρώπων	διέκρινεν,	δηλώσει πρὸς τῷ Πέτρου Κηρύγματι
[6, 11]	ἀληθοῦς διορατικὴν καὶ τοῦ ψεύδους	διελεγκτικήν,	ὁμολογιῶν τε καὶ ἀναλογιῶν εὑρετικήν,
[6, 2]	ἀνδρῶν χρησάμενος μαρτυρίοις, τὸ κλεπτικὸν	διελέγξας	εἶδος αὐτῶν, ἀδιαφόρως τοῖς χρόνοις
[6, 2]	τὰ φώρια ἄντικρυς ὁλόκληρα ἔχοντες	διελεγχθήσονται·	αὐτοτελῶς γὰρ τὰ ἑτέρων ὑφελόμενοι
[6, 3]	τὰ δόγματα παρὰ τῶν βαρβάρων	διελέγχονται,	ἀλλὰ καὶ προσέτι ἀπομιμούμενοι τὰ
[6, 2]	ἀρχῶν τοῖς Ἕλλησιν εἰρημένα ἐπιόντες	διελέγχωμεν·	τῆσδε γὰρ ἔχεσθαι τῆς θεωρίας
[6, 2]	ἕκαστον ἐπεξιέναι αἱροίμην τὴν Ἑλληνικὴν	διελέγχων	φίλαυτον κλοπήν, καὶ ὡς σφετερίζονται
[6, 15]	μυστήρια ἀπεφθέγξατο, ἀλλ´ ἐν παραβολαῖς	διελέξατο.	Λέγουσιν γοῦν οἱ ἀπόστολοι περὶ
[6, 10]	τὰ ὄντα κοινωνεῖ καὶ πῇ	διενήνοχεν.	Εἰ δὲ μὴ κατὰ τὰ
[6, 15]	τρίβοι δὲ ἡ τοῦ βίου	διεξαγωγὴ	καὶ ἡ κατὰ τὰς διαθήκας
[6, 16]	τὴν κατὰ φύσιν τοῦ ἀνθρώπου	διεξαγωγὴν	ἐπικρατεῖ· μή τι οὖν εἰκότως
[6, 17]	γοῦν περὶ τῶν νοηθέντων λογικὴ	διέξοδος	μετὰ αἱρέσεως καὶ συγκαταθέσεως διαλεκτικὴ
[6, 1]	τάξει μήτε τῇ φράσει διακεκαθαρμένοις,	διεσπαρμένοις	δὲ ἐπίτηδες ἀναμίξ, ἡ τῶν
[6, 2]	Ἑκαταῖος καὶ Ἀνδροτίων καὶ Φιλόχορος	Διευχίδας	τε ὁ Μεγαρικὸς τὴν ἀρχὴν
[6, 2]	Ποσείδιππος· Οὐδεὶς ἄλυπος τὸν βίον	διήγαγεν	ἄνθρωπος ὢν οὐδὲ μέχρι τοῦ
[6, 15]	δὲ ἐπικατελθὼν ὕστερον τὴν δόξαν	διηγεῖτο	ἣν ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι δυνηθεὶς μᾶλλον
[6, 16]	καὶ Οἱ οὐρανοὶ τοῖς οὐρανοῖς	διηγοῦνται	δόξαν θεοῦ» Οἱ τούτων αἰσθητοὶ
[6, 17]	προηγουμένων καθάπερ κεφαλῆς εἰς πάντας	διήκει,	ὡς τὸ μύρον» φησί, Τὸ
[6, 2]	ἀληθείας περιαυγασθεῖσαν, καθ´ ὃ σημαινόμενον	διήκειν	εἰς αὐτοὺς τὴν κλοπὴν τῆς
[6, 13]	ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἰς ἡμᾶς	διήκουσα,	κατὰ διαφόρους γενεάς τε καὶ
[6, 3]	δυνάμεως ἐπὶ πάντα τὸν κόσμον	διηκούσης	καὶ κηρυττούσης τὸ φῶς τὸ
[6, 15]	τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι	διῆλθον,	χάλαζα καὶ ἄνθρακες πυρός» ἐπικεκρυμμένους
[6, 10]	τις ὁμολογεῖ καρδίαν μὴ ἔχειν	διηρθρωμένην,	τράπεζαν οὐκ ἔχει τὴν τῶν
[6, 3]	Ἀρισταῖον ἐν Κέῳ θῦσαι Ἰκμαίῳ	Διί·	πολλὴ γὰρ ἦν φθορά, φλογμῷ
[6, 13]	εὐεργεσίαν σπεύδει τῇ γνώσει τῇ	δικαίᾳ	δι´ ἀγάπης θεοῦ ἐπὶ τὴν
[6, 14]	ἡ τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη καὶ	δικαία	ἐστὶν ἡ ἀγαθότης αὐτοῦ. Κἂν
[6, 12]	προσώπῳ δεδοξασμένη, οὕτως καὶ τῇ	δικαίᾳ	ψυχῇ θεία τις ἀγαθωσύνης δύναμις
[6, 6]	μετάνοιαν ἐνδείξωνται ἢ τὴν κόλασιν	δικαίαν	εἶναι, δι´ ὧν οὐκ ἐπίστευσαν,
[6, 12]	τοῖς πρόσθεν ἰδίωμα χαρακτηριστικὸν τῆς	δικαίας	εἰρήκαμεν ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ τοῖς
[6, 14]	πᾶσι τῷ θεῷ δι´ ἀκοῆς	δικαίας	καὶ ἀναγνώσεως θείας, διὰ ζητήσεως
[6, 6]	νόμου εἰς πίστιν ἐλογίσθησαν καὶ	δίκαιοι	εἶναι ἐκρίθησαν, δῆλόν που καὶ
[6, 8]	Αὕτη ἡ πύλη τοῦ κυρίου,	δίκαιοι	εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ. Ἐξηγούμενος δὲ
[6, 15]	εἰδὼς ἀκριβῶς ὅτι περιτομὴ οὐ	δικαιοῖ·	τοῖς πᾶσι γὰρ πάντα γίγνεσθαι
[6, 6]	Τοῖς μὲν γὰρ κατὰ νόμον	δικαίοις	ἔλειπεν ἡ πίστις, διὸ καὶ
[6, 14]	καὶ λόγοις ἁγνοῖς καὶ τοῖς	δικαίοις	ἔργοις. Οὕτως δύναμιν λαβοῦσα κυριακὴν
[6, 6]	σε τοῖς δὲ κατὰ φιλοσοφίαν	δικαίοις	οὐχ ἡ πίστις μόνον ἡ
[6, 14]	καὶ τὸ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	δίκαιον	διασῴζει, καθαρὰν τὴν ψυχὴν φυλάττουσα
[6, 12]	φησὶν ὁ ἀπόστολος παραπέμπεσθαι τὸν	δίκαιον	εἰς κληρονομίαν τὴν ἄκραν, ὑπὸ
[6, 15]	μαθόντες τὸ εὐάρεστον αὐτῷ, τὸ	δίκαιον	καὶ ὅσιον δρᾶν ἐγχειροῦμεν. Τὸ
[6, 14]	εὖ μετ´ ἐμοῦ καὶ τὸ	δίκαιον	σύμμαχον ἔσται, καὶ οὐ μή
[6, 1]	πλέον καὶ τῆς γνώσεως ἡγεῖσθαι	δίκαιον,	τοῖς διὰ στενῆς καὶ τεθλιμμένης
[6, 12]	καθάπερ τῷ Μωυσεῖ ἐκ τῆς	δικαιοπραγίας	καὶ τῆς κατὰ τὸ συνεχὲς
[6, 6]	διὰ τὴν αὐτὴν εὐηγγελίσατο αἰτίαν;	Δίκαιος	γὰρ ὁ κύριος καὶ δικαιοσύνην
[6, 12]	ἀπεχόμενος μόνον τῆς κακῆς πράξεως	δίκαιος,	ἐὰν μὴ προσεξεργάσηται καὶ τὸ
[6, 13]	πρεσβύτερος, δίκαιος νομιζόμενος, ἀλλ´, ὅτι	δίκαιος,	ἐν πρεσβυτερίῳ καταλεγόμενος· κἂν ἐνταῦθα
[6, 6]	σωτῆρος. Δίκαιος τοίνυν δικαίου καθὸ	δίκαιός	ἐστιν οὐ διαφέρει, ἐάν τε
[6, 12]	πάντα εἰδότος ὁ γνωστικὸς καὶ	Δίκαιος	καὶ ὅσιος μετὰ φρονήσεως» εἰς
[6, 12]	λέγω, καθ´ ἣν ὁ γνωστικὸς	δίκαιος	λέγεται. Αὐτίκα τῷ Ἀβραὰμ πιστῷ
[6, 13]	ἀνθρώπων χειροτονούμενος οὐδ´, ὅτι πρεσβύτερος,	δίκαιος	νομιζόμενος, ἀλλ´, ὅτι δίκαιος, ἐν
[6, 7]	ἀποκαθαρθεὶς εἰς δοκίμιον καθίσταται ὁ	δίκαιος,	νόμισμα κυρίου γενόμενος καὶ χάραγμα
[6, 10]	εἰς τὸν αἰῶνα οὐ σαλευθήσεται	δίκαιος·	οὔτ´ οὖν ἀπατηλῷ λόγῳ οὐδὲ
[6, 12]	ᾗ μὲν οὖν τίς ἐστι	δίκαιος,	πάντως οὗτος καὶ πιστός, ᾗ
[6, 12]	ᾗ δὲ πιστός, οὐδέπω καὶ	δίκαιος,	τὴν κατὰ προκοπὴν καὶ τελείωσιν
[6, 6]	κατὰ τὴν οἰκονομίαν τοῦ σωτῆρος.	Δίκαιος	τοίνυν δικαίου καθὸ δίκαιός ἐστιν
[6, 2]	γράφοντος· Βέβαιον ἕξεις τὸν βίον	δίκαιος	ὤν, χωρίς τε θορύβου καὶ
[6, 15]	φρονήσεως» καὶ στροφαὶ λόγων» καὶ	δικαιοσύνη	ἀληθὴς» διδασκαλία τε αὖ τοῦ
[6, 15]	οὐ θεωρητική, καθάπερ ἀμέλει ἡ	δικαιοσύνη,	ἀνθρωπίνη οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε δὲ
[6, 12]	περιδέξιος ἡμῖν καὶ γνωστικὸς ἐν	δικαιοσύνῃ	ἀποκαλύπτεται, δεδοξασμένος ἤδη κἀνθένδε καθάπερ
[6, 8]	Πολλῶν πυλῶν ἀνεῳγυιῶν ἡ ἐν	δικαιοσύνῃ	αὕτη ἐστὶν ἡ ἐν Χριστῷ,
[6, 15]	τῆς πρὸς θεὸν ἀγάπης ἡ	δικαιοσύνη.	Διὰ πολλὰς τοίνυν αἰτίας ἐπικρύπτονται
[6, 7]	τὴν ἄλλοις νομιζομένην τελείωσιν ἡ	δικαιοσύνη	εἰς ἐνέργειαν εὐποιίας προβαίνει· καὶ
[6, 14]	Ἀγαθὴ γὰρ ἡ τοῦ θεοῦ	δικαιοσύνη	καὶ δικαία ἐστὶν ἡ ἀγαθότης
[6, 6]	τοὺς ἀξίαν μᾶλλον ἐσχηκότας ἐν	δικαιοσύνῃ	καὶ προηγουμένως βεβιωκότας ἐπί τε
[6, 6]	βίον μηδὲ τῇ κατὰ νόμον	δικαιοσύνῃ	κεκαθαρμένους θηρία προσαγορεύει. Μεταβαλόντες μέντοι
[6, 18]	Ἐὰν μὴ πλεονάσῃ ὑμῶν ἡ	δικαιοσύνη	πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων»
[6, 12]	αὐτήν. Ὡς ἔοικεν οὖν ἡ	δικαιοσύνη	τετράγωνός ἐστι, πάντοθεν ἴση καὶ
[6, 6]	ἐπιστροφὴν ἀγάγωσι, τουτέστιν τοὺς ἐν	δικαιοσύνῃ	τῇ κατὰ νόμον καὶ κατὰ
[6, 11]	ἐκ τῶνδ´ ἔξεστιν· Καὶ εἰ	δικαιοσύνην	ἀγαπᾷ τις, οἱ πόνοι ταύτης
[6, 8]	τῶν τε ἐν Ἕλλησιν εἰς	δικαιοσύνην	ἀγόντων τῶν τε ἐν βαρβάροις.
[6, 8]	ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος	δικαιοσύνην	δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν. Οὐ χρόνῳ
[6, 14]	τῷ μὴ συνεῖναι τοῖς διὰ	δικαιοσύνην	δοξασθεῖσιν. Αὐτίκα ὁ Σολομὼν σοφὸν
[6, 12]	Ἀβραὰμ πιστῷ γενομένῳ Ἐλογίσθη εἰς	δικαιοσύνην»	εἰς τὸ μεῖζον καὶ τελειότερον
[6, 6]	Δίκαιος γὰρ ὁ κύριος καὶ	δικαιοσύνην	ἠγάπησεν, εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον
[6, 11]	σωφροσύνην γὰρ καὶ φρόνησιν ἐκδιδάσκει,	δικαιοσύνην	καὶ ἀνδρείαν, ὧν χρησιμώτερον οὐδέν
[6, 12]	τὴν κατὰ προκοπὴν καὶ τελείωσιν	δικαιοσύνην	λέγω, καθ´ ἣν ὁ γνωστικὸς
[6, 15]	ὑποβέβηκε δὲ τὴν ὁσιότητα, θείαν	δικαιοσύνην	ὑπάρχουσαν. Τῷ τελείῳ γὰρ οὐκ
[6, 7]	ὅτῳ δὴ ἡ ἐπίτασις τῆς	δικαιοσύνης	εἰς ἀγαθοποιίαν ἐπιδέδωκεν, τούτῳ ἡ
[6, 9]	τὸ θεῖον διὰ τῆς ὄντως	δικαιοσύνης,	ἔργων τε καὶ γνώσεως· τούτου
[6, 6]	δὲ τὸν κύριον σῴζειν μετὰ	δικαιοσύνης	καὶ ἰσότητος τῆς πρὸς τοὺς
[6, 15]	ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πραότητος καὶ	δικαιοσύνης,	καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ
[6, 2]	ζήσεις καλῶς, ὁ Ἐπίκουρος λέγει·	Δικαιοσύνης	καρπὸς μέγιστος ἀταραξία. Αἱ μὲν
[6, 13]	ἴχνος τῶν ἀποστόλων ἐν τελειώσει	δικαιοσύνης	κατὰ τὸ εὐαγγέλιον βεβιωκότας. Ἐν
[6, 17]	κλῆσις ἡ καθολική, εἰς περιούσιον	δικαιοσύνης	λαὸν κατὰ τὴν ἐκ πίστεως
[6, 6]	τὴν παρουσίαν τῆς θείας ἀπολελαυκέναι	δικαιοσύνης.	Πάσαις δ´ ἄνωθεν ταῖς ψυχαῖς
[6, 4]	ἕπεται, ἔχων τόν τε τῆς	δικαιοσύνης	πῆχυν καὶ τὸ σπονδεῖον. Οὗτος
[6, 12]	ἀγάπης καὶ τῆς ἐν βίῳ	δικαιοσύνης	προτιμῶν. Ἀδελφὴ δὲ τούτῳ ἡ
[6, 12]	καθάπερ ἡλιακῆς ἀλέας ἐναποσημαίνεταί τι,	δικαιοσύνης	σφραγῖδα« ἐπιφανῆ, φῶς ἡνωμένον ψυχῇ
[6, 12]	μὴ προσλάβοι τὸ ἔργον τῆς	δικαιοσύνης,	τὴν εἰς εὐποιίαν ἐνέργειαν. Τότε
[6, 18]	γὰρ τῆς κατὰ τὸν νόμον	δικαιοσύνης	τὸν γνωστικὸν δείκνυσιν. Οὕτως τις
[6, 12]	ἐνεργητέον. Διὰ τῶν ὅπλων τῆς	δικαιοσύνης	τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν» φησὶν
[6, 8]	εὐποιία αὐτοῦ. Ἀνοίξατέ μοι πύλας	δικαιοσύνης»	φησίν· ἐν αὐταῖς εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι
[6, 14]	πιστός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐθνικὸς	δικαιότατα	κρίνεται. Ἐπειδὴ γὰρ ᾔδει ὁ
[6, 7]	ἐπεὶ καὶ Σολομὼν λέγει Γλῶσσαν	δικαίου	ἄργυρον πεπυρωμένον» τὴν δεδοκιμασμένην καὶ
[6, 6]	οἰκονομίαν τοῦ σωτῆρος. Δίκαιος τοίνυν	δικαίου	καθὸ δίκαιός ἐστιν οὐ διαφέρει,
[6, 11]	εἰς μονάδα τελευτώσης τῆς τοῦ	δικαίου	προκοπῆς καὶ εἰς τὴν ἑνότητα
[6, 18]	Φαρισαίων» τῶν κατὰ ἀποχὴν κακῶν	δικαιουμένων,	{σὺν} τῷ μετὰ τῆς ἐν
[6, 3]	σημεῖα καὶ τέρατα ἐπιτελεῖν τοὺς	δικαίους	ἐκ τῶν ἡμετέρων πεπιστεύκασι γραφῶν·
[6, 3]	ὁρᾷς ὅτι ὁ βρέχων ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους» διὰ τῶν ὑποτεταγμένων
[6, 7]	τῶν καλῶν διδασκαλία {καὶ} ἡ	δικαιοῦσα	καὶ εἰς τοῦτο χειραγωγοῦσά τε
[6, 16]	σοφία, ὥς φησι Σολομών, μητέρα	δικαίων	ἀνακαλῶν τὴν σοφίαν. Καὶ ἔστι
[6, 3]	καθ´ ἡμᾶς κατὰ τὰς τῶν	δικαίων	εὐχὰς ἐπακούοντός τε καὶ ἐπιτελοῦντος
[6, 6]	μιᾷ καταδίκῃ καὶ τὰς τῶν	δικαίων	καὶ τὰς τῶν ἁμαρτωλῶν ὑπολάβοι
[6, 5]	Ὥστε καὶ ὑμεῖς ὁσίως καὶ	δικαίως	μανθάνοντες ἃ παραδίδομεν ὑμῖν, φυλάσσεσθε,
[6, 2]	Τὴν μὲν παρασκευήν, ὦ ἄνδρες	δικασταί,	καὶ τὴν προθυμίαν τῶν ἐχθρῶν
[6, 2]	ὁμοίως· Ὅση μέν, ὦ ἄνδρες	δικασταί,	σπουδὴ καὶ παράταξις γεγένηται περὶ
[6, 2]	τῶν ἀντιδίκων ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες	δικασταί,	φησίν, καὶ μετὰ τοῦτον Αἰσχίνης
[6, 14]	καὶ ἐπὶ κοίτης κἀν τοῖς	δικαστηρίοις	οἱ ἀλειψάμενοι τῷ λόγῳ, αἰχμάλωτοι
[6, 4]	καὶ τὸν δέκατον εἰπεῖν τι	(δικαστὴς	γὰρ ἦν) ἕτερος, ἔφη, ἑτέρου
[6, 7]	δὲ καὶ οἱ φιλόσοφοι ζωγραφίας	δίκην	ἀπομιμοῦνται τὴν ἀλήθειαν. Φιλαυτία δὲ
[6, 11]	οὐκ ἀφεκτέον τῆς φιλομαθίας ἀλόγων	δίκην	ζῴων, πλείω δ´ ὡς ἔνι
[6, 1]	τῶν Στρωματέων ἡμῖν ὑποτύπωσις λειμῶνος	δίκην	πεποίκιλται. Καὶ δὴ ὧδε ἔχοντες
[6, 15]	τοῦ ἁγίου πνεύματος σωτηρίως εἰρημένα.	Διὸ	δὴ τοῖς ἐκλεκτοῖς τῶν ἀνθρώπων
[6, 3]	αἰτίου γινομένου, παῦσαι τὸν ἄνεμον·	διὸ	καὶ αὐτὸς ἐν τοῖς ἔπεσι
[6, 16]	ἑβδομάς, ἑβδόμη δὲ ἡ ὀγδοάς·	διὸ	καὶ ἐν τῇ ἕκτῃ ὁ
[6, 15]	τὴν πίστιν στοιχείων τάξιν ἔχουσαν,	διὸ	καὶ ἡ πρὸς τὸ γράμμα
[6, 11]	δι´ ὧν ὁδεύει τὸ ἔτος.	Διὸ	καὶ κυμάτια στρεπτά φησιν ἔχειν
[6, 15]	ἀνάγειν ἐκ κόσμου εἰς κόσμον.	Διὸ	καὶ μεταφορικῇ κέχρηται τῇ γραφῇ·
[6, 12]	τε μαθήσει τῇ τε ἀσκήσει,	διὸ	καὶ οἳ μὲν ἐξήρκεσαν μέχρι
[6, 16]	καθιστάμεθα, τὸ δέ ἐστιν ἀναπαύσασθαι.	Διὸ	καὶ Σολομὼν πρὸ οὐρανοῦ καὶ
[6, 8]	κατὰ προστασίαν τοῖς τῇδε ἄρχουσι·	διὸ	καὶ στοιχειωτική τίς ἐστιν ἡ
[6, 8]	οὖσαν καὶ προπαιδείαν τῆς ἀληθείας.	Διὸ	καὶ τοῖς Ἑβραίοις γράφων τοῖς
[6, 16]	κύριον τὸν θεὸν λέγει σαφῶς.	Διὸ	καὶ τοὺς ἐπιγνόντας αὐτὸν υἱοὺς
[6, 6]	νόμον δικαίοις ἔλειπεν ἡ πίστις,	διὸ	καὶ τούτους ἰώμενος ὁ κύριος
[6, 18]	διδασκαλίας καὶ τὸν ἐκκλησιαστικὸν κανόνα.	Διὸ	καὶ ὑποβὰς ἐπιφέρει· Εἰ δὲ
[6, 3]	κινουμένου διὰ τῆς ἐνεργούσης αἰτίας;	διὸ	καί φησιν ὁ προφήτης· φωνὴν
[6, 15]	φυτὰ ἐκ κελεύσματος θείου βεβλάστηκεν.	Διὸ	κἂν ἀγριέλαιος ὁ κότινος τυγχάνῃ,
[6, 12]	ἔμπαλιν δὲ ὁ σπουδαῖος κατορθοῖ.	Διὸ	οὐ μόνον τὰς ἀρετάς, ἀλλὰ
[6, 17]	ὁ θεός. Ἐθέλει δὲ πάντοτε·	διὸ	συγκινεῖ τοὺς ἐπιτηδείους εἰς τὴν
[6, 3]	ἐν πεδίῳ μακρῷ· τοὺς δὴ	διοδεύοντας	τὸν τόπον κατὰ μὲν τὸ
[6, 2]	θνητοῖς, πλὴν ὅταν ἔλθῃ κρυερὰ	Διόθεν	θανάτου πεμφθεῖσα τελευτή, Δίφιλος γράφει·
[6, 17]	ἢ δι´ ἀρχῆς τινος καὶ	διοικήσεως	εὖ ποιεῖν ἐθέλῃ τοὺς ἀνθρώπους
[6, 9]	τὴν περὶ τὰ ἀνθρώπεια αὑτοῦ	διοίκησιν	ἀπογραφόμενος, καθάπερ οἱ πλοϊζόμενοι καὶ
[6, 16]	εἶναί φασιν ἀστέρας τὴν περίγειον	διοίκησιν	ἐπιτελοῦντας, ὑφ´ ὧν κατὰ συμπάθειαν
[6, 17]	εἰς σύνεσιν, κατὰ τὴν θείαν	διοίκησιν,	τὴν ἄρρητον ἀγαθότητα, τὴν ἑκάστοτε
[6, 13]	δόξῃ τετιμημένοι, κριταί τε καὶ	διοικηταί,	ἐπ´ ἴσης ἔκ τε Ἰουδαίων
[6, 16]	ἄστρα, τουτέστιν αἱ δυνάμεις αἱ	διοικητικαί,	προσετάγησαν ἐκτελεῖν τὰ εἰς οἰκονομίαν
[6, 12]	τὴν προφητείαν κατά τε τὴν	διοικητικὴν	ἐνέργειαν ἐγχριπτομένη οἷον ἀπαυγάσματος νοεροῦ
[6, 15]	ἐγγίνεται· ὣς δὲ καὶ Ἰουδαίοις	διοιχθείσης	τῆς παλαιᾶς γραφῆς τὸ νέον
[6, 2]	μετενηνοχότα παρ´ Ὀρφέως ἐκ τοῦ	Διονύσου	ἀφανισμοῦ. Ἔν τε τῇ Θεογονίᾳ
[6, 15]	κατὰ τὸν θεὸν ἔγνω θρῃσκείαν.	Διόπερ	αἱ κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν
[6, 16]	ἀληθὴς οἰκεία τε καὶ σύζυγος.	Διόπερ	καὶ ὁ γενναῖος ἀπόστολος ἕν
[6, 11]	τὸ δὲ ὡς πρὸς αὐτόν.	Διόπερ	καὶ τὴν παιδείαν οὕτως χρὴ
[6, 17]	τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν προαίρεσις ὑπακούει.	Διόπερ	κοινὰ μὲν τῶν ἀγαθῶν {μέν}
[6, 6]	αὐτοὶ ἐπὶ τοῖς προπεπραγμένοις μεταμέλονται·	διόπερ	ὁ κύριος εὐηγγελίσατο καὶ τοῖς
[6, 7]	πάντων ἁμαρτημάτων αἰτία ἑκάστοις ἑκάστοτε.	Διόπερ	οὐ χρὴ τὴν εἰς ἀνθρώπους
[6, 12]	τὴν παρὰ τὸ μέτρον ποσότητα.	Διόπερ	τὰς ἐπιθυμίας ὁ γνωστικὸς περιγράφει
[6, 2]	κλοπῆς εἰς ὑπόδειγμα ἐναργὲς τῷ	διορᾶν	δυναμένῳ τοιαίδε οὖσαι ἅλις ἔστωσαν.
[6, 6]	θάνατον αἱρούμεναι, καὶ ταῦτα καθαρώτερον	διορᾶν	δυναμένων τῶν σωμάτων ἀπηλλαγμένων ψυχῶν,
[6, 12]	κολαζομένῳ διορθώσεως αἰτία, τοῖς δὲ	διορᾶν	πόρρωθεν δυναμένοις παράδειγμα γίνεται, δι´
[6, 11]	τὸ μάθημα τοῦ τε ἀληθοῦς	διορατικὴν	καὶ τοῦ ψεύδους διελεγκτικήν, ὁμολογιῶν
[6, 12]	ἡ κόλασις τῷ μὲν κολαζομένῳ	διορθώσεως	αἰτία, τοῖς δὲ διορᾶν πόρρωθεν
[6, 14]	αἰνοῦσα, ὑμνοῦσα, εὐλογοῦσα, ψάλλουσα· οὐ	διορίζεταί	ποτε τοῦ θεοῦ κατ´ οὐδένα
[6, 13]	αἰτίαν τὸ μεσότοιχον» αἴρεται τὸ	διορίζον	τοῦ Ἰουδαίου τὸν Ἕλληνα εἰς
[6, 12]	τῆς σαρκὸς τῆς διαχωριζούσης καὶ	διοριζούσης	τὴν γνῶσιν τῶν πνευματικῶν τῇ
[6, 15]	τὰ ὑπὸ τῶν ὀνομάτων δηλούμενα	διορῶσι,	τὸν μετὰ ἀγγέλων Μωυσέα πολυπραγμονοῦντες.
[6, 15]	Εἰ δὲ ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ	Διὸς	τοῦ κατ´ ἐπίκλησιν Δευκαλίωνος τὰς
[6, 15]	ταῦτα; συνετὸς καὶ γνώσεται αὐτά;	διότι	εὐθεῖαι αἱ ὁδοὶ τοῦ κυρίου»
[6, 15]	ὁ χαρακτὴρ ὑπάρχει τῶν γραφῶν,	διότι	καὶ ὁ κύριος, οὐκ ὢν
[6, 3]	τῷ θύματι. Ἥ τε Μαντινικὴ	Διοτίμα	θυσαμένοις Ἀθηναίοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ
[6, 13]	Ἑλλήνων, οἱ τέσσαρες καὶ εἴκοσι,	διπλασιασθείσης	τῆς χάριτος· ἐπεὶ καὶ αἱ
[6, 11]	αὐτὸς ἔχεται τοῦ ἐκ τῶν	διπλασίων	διαγράμματος ἀριθμητικοῦ καὶ γεωμετρικοῦ καὶ
[6, 16]	τοῦ δύο, θήλεος νομιζομένου, γεννᾶται·	δὶς	γὰρ τὰ τρία γίνεται ὁ
[6, 2]	ἕξω. Πρὸς τούτοις Θεοπόμπου ποιήσαντος·	Δὶς	παῖδες οἱ γέροντες ὀρθῷ τῷ
[6, 2]	Ἄρ´, ὡς ἔοικεν, ὁ γέρων	δὶς	παῖς γένοιτ´ ἄν. Ναὶ μὴν
[6, 12]	συνίστησιν. Ὅθεν καὶ ἡ μετάνοια	δισσή·	ἣ μὲν κοινὴ ἐπὶ τῷ
[6, 16]	καὶ τοῖς τούτων ὑπουργοῖς ὀργάνοις	δισσοῖς	οὖσι, χερσί τε καὶ ποσίν·
[6, 16]	τοίνυν αἱ δύο πλάκες τοῖς	δισσοῖς	πνεύμασι τὰς δεδομένας ἐντολὰς τῷ
[6, 16]	ἁμαρτίας. Δισσῶς, ὡς ἔοικεν, γράφονται	δισσοῖς	πνεύμασιν ἐντολαί, τῷ τε ἡγεμονικῷ
[6, 16]	εἶεν αἱ δύο πλάκες αὗται	δισσῶν	προφητεία διαθηκῶν. Ἀνεκαινίσθησαν οὖν μυστικῶς,
[6, 16]	πλεοναζούσης ἀγνοίας ἅμα καὶ ἁμαρτίας.	Δισσῶς,	ὡς ἔοικεν, γράφονται δισσοῖς πνεύμασιν
[6, 16]	οὕτως νόησις πρὸς τὸ νοητόν.	Διτταὶ	δὲ καὶ αἱ πράξεις, αἳ
[6, 1]	μετετέθημεν. Λέγεται δὲ καὶ ἄλλως	διττὴ	ἡ γνῶσις, ἣ μὲν κοινῶς,
[6, 15]	ἄρα καὶ τὸν Μωυσέα ἀναλαμβανόμενον	διττὸν	εἶδεν Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ,
[6, 2]	κρυερὰ Διόθεν θανάτου πεμφθεῖσα τελευτή,	Δίφιλος	γράφει· Οὐκ ἔστι βίος ὃς
[6, 2]	μὴ λυπούμενοι; Ὁμοίως τοῦ κωμικοῦ	Διφίλου	εἰπόντος· Εὐμετάβολός ἐστιν ἀνθρώπων βίος,
[6, 6]	καθαροῦ κριθέντος ζῴου, ἐπεὶ καὶ	διχηλεῖ	καὶ μηρυκᾶται ὁ βοῦς· ὁ
[6, 16]	μὲν οὖν τὴν πρώτην ἑβδομάδα	διχότομος	γίνεται, κατὰ δὲ τὴν δευτέραν
[6, 16]	γὰρ ἐξ ἀφεγγοῦς μηνοειδής, εἶτα	διχότομος,	εἶτα ἀμφίκυρτος πανσέληνός τε καὶ
[6, 16]	δὲ ἀπὸ τῆς ἀποκρούσεως αὖθις	διχότομος,	καὶ τετάρτῃ ἀφανίζεται. Ἀλλὰ καὶ
[6, 16]	καὶ κατὰ ἀπόκρουσιν πάλιν ἀμφίκυρτος	διχότομός	τε ὁμοίως καὶ μηνοειδής. ἑπτατόνῳ
[6, 9]	γινομένοις πάθεσι περιπίπτειν, οἷον πείνῃ,	δίψει	καὶ τοῖς ὁμοίοις. Ἀλλ´ ἐπὶ
[6, 12]	πολλοῖς, ἐπαγγελία δὲ ἀφορμὴ τοῦ	διώκειν	ὑπακοήν, δι´ ἧς ἡ σωτηρία.
[6, 1]	ἡμῖν, ὡς ἀνοσίως τὸν θεοφιλῆ	διώκοντες	ἀσεβοῦσιν αὐτοί, τότε ἤδη, προϊόντων
[6, 18]	τὰς σκιὰς ἀτεχνῶς τῶν λόγων	διώκοντες.	Καλὸν μὲν οὖν τὸ πάντα
[6, 10]	τὴν ἐν τοῖς ἡρμοσμένοις ἀναλογίαν	διώκων,	ἐν δὲ τῇ ἀριθμητικῇ τὰς
[6, 11]	πνεῦμα ἀπὸ ὑψίστων; καὶ οὕτως	διωρθώθησαν	αἱ τρίβοι τῶν ἐπὶ τῆς
[6, 10]	Εἰ δὲ μὴ κατὰ τὰ	διωρισμένα	τις τὸν λόγον ἐφοδεύοι, λήσεται
[6, 18]	δωρεὰ θεοῦ) μένει δὲ ἀκώλυτος,	διωχθήσεσθαι	εἰς τέλος προφητευθεῖσα. Εἶτα περὶ
[6, 4]	περὶ τὴν μετενσωμάτωσιν τῆς ψυχῆς	δόγμα.	Μετίασι γὰρ οἰκείαν τινὰ φιλοσοφίαν
[6, 2]	τὰ μὲν κατὰ φιλοσοφίαν σιωπήσομαι	δόγματα,	αὐτῶν ὁμολογούντων ἐγγράφως τῶν τὰς
[6, 2]	τοὺς λόγους τε καὶ τὰ	δόγματα	ἐπιδεικνύναι, φέρε ἄντικρυς μαρτυροῦντα ἡμῖν
[6, 7]	(τῶν κατὰ φιλοσοφίαν λέγω) ἀδιάβλητα	δόγματα	μετὰ τοῦ ὁμολογουμένου βίου εἰς
[6, 3]	δὲ οὐ μόνον ὑφαιρούμενοι τὰ	δόγματα	παρὰ τῶν βαρβάρων διελέγχονται, ἀλλὰ
[6, 2]	παρὰ Δημοκρίτου τὰ προηγούμενα ἐσκευώρηται	δόγματα.	Ταυτὶ μὲν οὖν ταύτῃ· ἐπιλείψει
[6, 15]	οὔτι γε τὰ ψευδῆ τῶν	δογματισθέντων	αὐτοῖς, ἔστ´ ἂν ἐναντιῶνται τῇ
[6, 15]	φιλοσοφησάντων· διατμηθέντων γὰρ αὐτοῖς τῶν	δογμάτων	ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἀληθείας ἐγγίνεται·
[6, 2]	εὕρεσιν τῶν παρ´ αὐτοῖς καλλίστων	δογμάτων,	ἣν παρ´ ἡμῶν εἰλήφασιν. ~Ἤδη
[6, 15]	συμπεριφορὰν σῴζων τὰ κύρια τῶν	δογμάτων,	ἵνα πάντας κερδήσῃ. Δανιὴλ δὲ
[6, 2]	Σωκράτους εἰληφέναι τὰ κυριώτατα τῶν	δογμάτων.	Ὀλίγοις δὲ τῶν καθωμιλημένων καὶ
[6, 2]	τὰ πλεῖστα καὶ κυριώτατα τῶν	δογμάτων	παρὰ Πλάτωνος εἰληφέναι. Ἀλλὰ καὶ
[6, 4]	βεβαίωσιν τοῦ τὰ κάλλιστα τῶν	δογμάτων	τοὺς ἀρίστους τῶν φιλοσόφων παρ´
[6, 8]	προφητεία, ὡς ἂν παρὰ κυρίου	δοθεῖσα	καὶ διὰ κυρίου πάλιν τοῖς
[6, 14]	ποιητήν. Ὁδὸς γὰρ ἦν αὕτη	δοθεῖσα	τοῖς ἔθνεσιν ἀνακῦψαι πρὸς θεὸν
[6, 14]	τῆς ἀπειρίας τοῦ χρήσασθαι τοῖς	δοθεῖσι	καλῶς ὑπό τε τῆς ἄγαν
[6, 14]	ἐπὶ τούτοις θελήσαντες ἐπιμεῖναι τοῖς	δοθεῖσιν	αὐτοῖς ἀστράσιν, ἀλλὰ καὶ τούτων
[6, 14]	τῶν πιστευσάντων. Αὐτίκα ὁ Σολομών·	Δοθήσεται	γὰρ αὐτῷ τῆς πίστεως ἡ
[6, 14]	δὲ ἀγνοίας αἰτία. Καί μοι	δοκεῖ	κομπώδους μὲν εἶναι ψυχῆς καύχημα,
[6, 8]	γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν ὀφείλει, ὅσῳ	δοκεῖ	μᾶλλον μείζων εἶναι» ὁ Κλήμης
[6, 7]	φάσεις σῴζονται, καὶ τὰ μὲν	δοκεῖ	προὔχειν, τὰ δὲ εἰσέχειν, τὰ
[6, 6]	τῷ αὐτῷ· Καὶ γάρ μοι	δοκεῖ	τοὺς προσποιουμένους φιλοσοφεῖν, ἵνα μάθωσι
[6, 2]	ταῖς μάχαις θάνατον αἱρετώτερον εἶναι	δοκεῖν.	Τί δ´; οὐχὶ καὶ Χίλωνος
[6, 9]	φρονεῖν ὑπεισέλθοι, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον	δοκήσει	τινὲς αὐτὸν πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς
[6, 17]	καρπουμένων. Ὁ μιμούμενος ἄρα τὴν	δόκησιν	δολοῖ καὶ τὴν πρόληψιν. Ὅταν
[6, 11]	τῶν διὰ πυρὸς καθαιρομένων καὶ	δοκιμαζομένων	σύμβολον. Ἡ γεωμετρικὴ αὕτη παρέχεται
[6, 10]	Καὶ πῶς ἔτι τραπεζίτης οὗτος,	δοκιμάσαι	μὴ δυνάμενος καὶ διακρῖναι τὸ
[6, 7]	ὡς ἄργυρος πολλάκις ἀποκαθαρθεὶς εἰς	δοκίμιον	καθίσταται ὁ δίκαιος, νόμισμα κυρίου
[6, 7]	κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον	δοκίμιον,	τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως. Ἤτοι
[6, 5]	θεὸν καὶ τῶν παρ´ Ἕλλησι	δοκίμων	ἀλλ´ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν παντελῆ,
[6, 5]	ἀλλὰ κατὰ περίφρασιν Ἑλλήνων οἱ	δοκιμώτατοι,	Πέτρος ἐν τῷ Κηρύγματι λέγει·
[6, 5]	διδούς, οὕτως καὶ Ἑλλήνων τοὺς	δοκιμωτάτους	οἰκείους αὐτῶν τῇ διαλέκτῳ προφήτας
[6, 15]	πολλῶν ὑπολήψεις λέγουσα βλασφημεῖν τισι	δοκοίη,	ἐσχημάτισε τὰ σημαινόμενα φωναῖς ταῖς
[6, 17]	τοῖς αἰσθητοῖς πιστωσαμένη τό γε	δοκοῦν,	ὡς ἐν τούτοις, ἀληθέστατον, δόξα
[6, 9]	διδασκαλίας γνωστικώτερον κρατήσαντες καὶ τὰ	δοκοῦντα	ἀγαθὰ τῶν παθητικῶν κινημάτων, οἷον
[6, 8]	ἐκεῖνος, περὶ οὗ λέγω, τὰ	δοκοῦντα	ἀκατάληπτα εἶναι τοῖς ἄλλοις αὐτὸς
[6, 4]	δέκα λαβὼν Ἰνδῶν γυμνοσοφιστὰς τοὺς	δοκοῦντας	ἀρίστους εἶναι καὶ βραχυλογωτάτους προβλήματα
[6, 2]	βλάψειεν ἄν τις ἢ φίλος	δοκῶν	εἶναι. Καὶ μὴν ἐν Τηλέφῳ
[6, 2]	ἐνὶ στήθεςςι λέληθεν ψυδρὸς ἐών,	δόλιον	δ´ ἐν φρεσὶν ἦτορ ἔχει,
[6, 17]	Ὁ μιμούμενος ἄρα τὴν δόκησιν	δολοῖ	καὶ τὴν πρόληψιν. Ὅταν δέ
[6, 14]	καθαροὶ τὴν καρδίαν, ἐν οἷς	δόλος	οὐδείς, οἱ μὴ καταμείναντες ἐν
[6, 13]	τῷ πρεσβυτερίῳ κατὰ προκοπὴν δόξης	(δόξα	γὰρ δόξης διαφέρει) ἄχρις ἂν
[6, 17]	δοκοῦν, ὡς ἐν τούτοις, ἀληθέστατον,	δόξα	ὀρθή, ἔν τε αὖ ταῖς
[6, 16]	δὲ τοῦ γνωστικοῦ ἡ ψευδὴς	δόξα	ὥσπερ ἡ ἀληθὴς οἰκεία τε
[6, 5]	ἧς ὁ παντοκράτωρ παρ´ Ἕλλησι	δοξάζεται,	παρέστησεν. Δῆλον δὲ κἀνθένδε. Ἐκ
[6, 16]	γὰρ ἐκεῖνος λόγος, ἐπὰν ἑβδομὰς	δοξάζῃ	τὴν ὀγδοάδα καὶ Οἱ οὐρανοὶ
[6, 11]	τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ τὸν θεὸν	δοξάζοντες	ἐπὶ τῇ ἀφθόνῳ τῶν ἀνθρωπείων
[6, 11]	καὶ κατ´ ἐπίγνωσιν τοῦ θεοῦ	δοξάζων	μουσικῶς ἐξακούεται, κρουόμενος εἰς πίστιν
[6, 7]	οὐ χρὴ τὴν εἰς ἀνθρώπους	δόξαν	αἱρούμενον φίλαυτον εἶναι, ἀλλὰ τὸν
[6, 2]	εἰώθασι γὰρ μάλιστα οἱ παρὰ	δόξαν	ἀπροσδοκήτως εὖ πράσσοντες εἰς ὕβριν
[6, 15]	ὃ δὲ ἐπικατελθὼν ὕστερον τὴν	δόξαν	διηγεῖτο ἣν ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι δυνηθεὶς
[6, 16]	τὴν μὴ προσήκουσαν ἔρχηται ψευδῆ	δόξαν,	ἤτοι θεοποιῶν τι τῶν γενητῶν
[6, 16]	Οἱ οὐρανοὶ τοῖς οὐρανοῖς διηγοῦνται	δόξαν	θεοῦ» Οἱ τούτων αἰσθητοὶ τύποι
[6, 2]	ἀνθρώποις εὐτυχοῦντα ἀσφαλέστερα ἢ παρὰ	δόξαν·	καὶ κακοπραγίαν εἰώθασι γὰρ μάλιστα
[6, 9]	ὁμοίους αὐτῷ γενέσθαι εὔξεται, εἰς	δόξαν	τοῦ θεοῦ, ἣ κατ´ ἐπίγνωσιν
[6, 14]	μὴ συνεῖναι τοῖς διὰ δικαιοσύνην	δοξασθεῖσιν.	Αὐτίκα ὁ Σολομὼν σοφὸν καλῶν
[6, 13]	αὐτῆς ἀπηνθισμένοι καὶ τῇ μεγαλοπρεπεστάτῃ	δόξῃ	τετιμημένοι, κριταί τε καὶ διοικηταί,
[6, 15]	ἀντωπεῖν, καθάπερ οἱ Ἑβραῖοι τῇ	δόξῃ	τῇ Μωυσέως καὶ οἱ ἅγιοι
[6, 13]	κατὰ προκοπὴν δόξης (δόξα γὰρ	δόξης	διαφέρει) ἄχρις ἂν εἰς τέλειον
[6, 13]	ἐγκαταταγῆναι τῷ πρεσβυτερίῳ κατὰ προκοπὴν	δόξης	(δόξα γὰρ δόξης διαφέρει) ἄχρις
[6, 14]	ὁ κύριος· ἐπί τε τῆς	δόξης	Ἐροῦσιν» αὐτοῦ· οὗτος ἦν ὃν
[6, 13]	πρεσβυτέρων, διακόνων μιμήματα, οἶμαι, ἀγγελικῆς	δόξης	κἀκείνης τῆς οἰκονομίας τυγχάνουσιν, ἣν
[6, 17]	ἐκ μαθήσεως. Οὐ γὰρ ἵνα	δόξωμεν	εἶναι χρηστοί, εἰς Χριστὸν πιστεύομεν,
[6, 11]	θείαις ἐπινοίαις κατασκευαζόμεναι, κατὰ συνέσεως	δόσιν,	ἐκ τῶν αἰσθητῶν εἰς τὰ
[6, 13]	γὰρ εἶναι μίαν ἀμετάθετον σωτηρίας	δόσιν	παρ´ ἑνὸς θεοῦ δι´ ἑνὸς
[6, 13]	καὶ χρόνους διάφορος εἶναι τὴν	δόσιν	ὑποληφθεῖσα. Ἀκόλουθον γὰρ εἶναι μίαν
[6, 5]	ὁ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας	δοτὴρ	τοῖς Ἕλλησιν, δι´ ἧς ὁ
[6, 17]	ἐναρέτου πράγματος τοῦτον, τῆς φιλοσοφίας,	δοτῆρα	ποιεῖν; κινδυνεύει γὰρ εὐμενέστερος τοῖς
[6, 5]	αὐτῶν καὶ χρήσεως ἐπιλαθόμενοι, τὰ	δοῦλα	τῆς ὑπάρξεως ἀναστήσαντες, σέβονται, καὶ
[6, 16]	Τὸ οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ	δουλεύσεις	φησὶ τῷ σαρκικῷ πνεύματι, ἀλλὰ
[6, 2]	τῷ ὑπὲρ Λαρισαίων λέγει· Ἀρχελάῳ	δουλεύσομεν	Ἕλληνες ὄντες βαρβάρῳ; Ὀρφέως δὲ
[6, 2]	εἰπόντος Εὐριπίδου· Ἕλληνες ὄντες βαρβάροις	δουλεύσομεν;	Θρασύμαχος ἐν τῷ ὑπὲρ Λαρισαίων
[6, 7]	οἳ μὲν γὰρ σπέρμα Ἀβραάμ,	δοῦλοι	ἔτι τοῦ θεοῦ, οὗτοί εἰσιν
[6, 7]	καθολικοῖς χρώμενος τύχῃ καὶ τὸ	δοῦλον	ὡς κύριον καὶ ἡγεμόνα τιμᾷ,
[6, 8]	τὴν σύνεσιν καὶ αἰτεῖ λέγων·	Δοῦλος	σός εἰμι ἐγώ· συνέτισόν με.
[6, 15]	αὐτῷ, τὸ δίκαιον καὶ ὅσιον	δρᾶν	ἐγχειροῦμεν. Τὸ σῴζεσθαι δ´ ἡμᾶς
[6, 2]	ἔφη· Δύναται γὰρ ἴσον τῷ	δρᾶν	τὸ νοεῖν, καὶ πρὸ τούτου
[6, 16]	τὰ ἐπὶ μέρους διαδίδοται ἡ	δραστικὴ	ἐνέργεια. ~Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν, οἱ
[6, 8]	διακρινομένους δὲ ἐλεᾶτε. Ἀμέλει τὸ	δρέπανον	ἕνεκεν τοῦ κλαδεύειν προηγουμένως γέγονεν,
[6, 15]	ἀποξύσαντες γὰρ ἑκάτερον ἐπίσφηνον ὀξεῖ	δρεπάνῳ	μέχρι τοῦ τὴν ἐντεριώνην γυμνῶσαι
[6, 6]	μάθωσι τί ἐστιν ἡ ὑπόπτερος	δρῦς	καὶ τὸ ἐπ´ αὐτῇ πεποικιλμένον
[6, 2]	ἐστίν, Ὅμηρος λέγει Μήτι τοι	δρυτόμος	περιγίνεται ἠὲ βίηφι. Πάλιν τοῦ
[6, 2]	Μίνῳ· Οὐκ ἔστι τοῖς μὴ	δρῶσι	σύμμαχος τύχη, ναὶ μὴν Εὐριπίδου
[6, 2]	πολιοκρόταφον γῆρας ἱκνεῖσθαι, πρὶν ἐγκῦρσαι	δύᾳ,	Μοσχίων ὁ κωμικὸς γράφει· Κεῖνος
[6, 11]	τοῦ νϛ ἑπτὰ τῶν ἀπὸ	δυάδος	ἀρτίων, οἳ γεννῶσι τοὺς ἑτερομήκεις,
[6, 16]	ὁμοῦ ἐκ μιᾶς οὐσίας μιᾷ	δυνάμει	γενομένων· ἓν γάρ, οἶμαι, τὸ
[6, 17]	ἀνθρώποις διδάσκουσα εἴρηκεν ἡ γραφή,	δυνάμει	θείᾳ καὶ ἰσχύι τῆς διαδόσεως
[6, 18]	περὶ θεοῦ πιστευτέος; ὅσον γὰρ	δυνάμει	θεοῦ λείπεται ἄνθρωπος, τοσοῦτον καὶ
[6, 11]	γὰρ χειρὶ αὐτοῦ» τουτέστι τῇ	δυνάμει	καὶ σοφίᾳ, Καὶ ἡμεῖς καὶ
[6, 12]	τοῦτο ἐπῄνεσεν· τὸ δ´ ἐγένετο	δυνάμει	ποιοῦντος καλὸν ἄνωθεν διὰ τῆς
[6, 11]	ἄστρων κινήσεως πλησιαίτερον τῇ κτιζούσῃ	δυνάμει	προσάγουσα τὴν ψυχήν, εὐαισθήτως ἔχειν
[6, 9]	γὰρ οὐ διὰ τὸ σῶμα,	δυνάμει	συνεχόμενον ἁγίᾳ, ἀλλ´ ὡς μὴ
[6, 15]	τὴν ἀνακαίνωσιν τοῦ βιβλίου τῇ	δυνάμει	τοῦ θεοῦ ἐγγεγραμμένη. Ταύτῃ οἱ
[6, 16]	καὶ τὰ ἄστρα, τουτέστιν αἱ	δυνάμεις	αἱ διοικητικαί, προσετάγησαν ἐκτελεῖν τὰ
[6, 1]	ἧς οὐ μόνον αἱ λογικαὶ	δυνάμεις,	ἀλλ´ ἴσως καὶ αἱ ἄλογοι
[6, 15]	κηρυσσόμεναί τε καὶ ἐμφανῶς δεικνύμεναι	δυνάμεις	αὐτοῦ. Τεκμήριον ἄρα τοῦ παρ´
[6, 1]	καθ´ ἣν μόναι αἱ λογικαὶ	δυνάμεις	γνώσεις γενήσονται, αἱ τοῖς νοητοῖς
[6, 8]	εἰς ἀθανασίαν ἐπιγραφῇ. Ἄμφω γὰρ	δυνάμεις	τῆς ψυχῆς, γνῶσίς τε καὶ
[6, 3]	πεπιστεύκασι γραφῶν· εἰ γὰρ καὶ	δυνάμεις	τινὲς τούς τε ἀνέμους κινοῦσι
[6, 15]	καὶ ἐπὶ ἑτέρας ἐννοίας ἄγειν	δυναμέναις.	Αὐτίκα οἱ προφῆται πάντες οἱ
[6, 15]	γνωστικῆς διδασκαλίας, διαθρεῖν τὰ πράγματα	δυναμένης,	ἀμέλει καὶ ἐπὶ ἡμέρων δένδρων
[6, 18]	σαφῶς ὁ ἀπόστολος τοῖς διαθρεῖν	δυναμένοις	ἐνδείκνυται, τοῖς Ἑλλαδικοῖς ἐκείνοις γράφων
[6, 12]	αἰτία, τοῖς δὲ διορᾶν πόρρωθεν	δυναμένοις	παράδειγμα γίνεται, δι´ οὗ τὸ
[6, 18]	μὴ περὶ αὑτοῦ τἀληθῆ λέγειν	δυνάμενος	ἆρ´ οὐ πλέον οὐδὲ τὰ
[6, 10]	δεδίξεται λόγους ὁ διαγνῶναι τούτους	δυνάμενος	{ἢ} πρός τε τὸ ἐρωτᾶν
[6, 10]	ἔτι τραπεζίτης οὗτος, δοκιμάσαι μὴ	δυνάμενος	καὶ διακρῖναι τὸ ἀκίβδηλον νόμισμα
[6, 15]	τῶν δωμάτων» τοὺς ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι	δυναμένους,	προκατάρξας δὲ τῆς τῶν λεγομένων
[6, 2]	εἰς ὑπόδειγμα ἐναργὲς τῷ διορᾶν	δυναμένῳ	τοιαίδε οὖσαι ἅλις ἔστωσαν. ἤδη
[6, 8]	κοινὸν καὶ τῶν ὀλίγον προορᾶσθαι	δυναμένων·	βεβαιοῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος εἶναί
[6, 6]	αἱρούμεναι, καὶ ταῦτα καθαρώτερον διορᾶν	δυναμένων	τῶν σωμάτων ἀπηλλαγμένων ψυχῶν, κἂν
[6, 3]	καὶ ἀδίκους» διὰ τῶν ὑποτεταγμένων	δυνάμεων	εἷς ἐστι θεός; πλήρης δὲ
[6, 3]	δυνάμεων. οὗτός ἐστιν ὁ τῶν	δυνάμεων	καὶ τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν
[6, 3]	τὰ σκηνώματά σου, κύριε τῶν	δυνάμεων.	οὗτός ἐστιν ὁ τῶν δυνάμεων
[6, 5]	ὃς τὰ πάντα ἐποίησεν λόγῳ	δυνάμεως	αὐτοῦ, {Τῆς γνωστικῆς γραφῆς} τουτέστι
[6, 3]	ἡμῖν ἄνωθεν ἐκ τῆς θείας	δυνάμεως	διὰ τῶν ἁγίως βεβιωκότων εἰς
[6, 11]	θειότητος διὰ τῆς τοῦ λόγου	δυνάμεως	ἐνεπνεύσθησαν. Ἀλλ´ εἰ καὶ περίεργος
[6, 17]	χαμαί, μὴ ἄνευ τῆς θείας	δυνάμεως	ἐννοήσῃ δίδοσθαι. Αὐτίκα, φησίν, ἡ
[6, 3]	ὄρος θεοῦ ἐπίφασίς ἐστι θείας	δυνάμεως	ἐπὶ πάντα τὸν κόσμον διηκούσης
[6, 15]	τοῦ ἄγρια εἶναι αὐτὰ στέρησις	δυνάμεως	πεπτικῆς. Λαμβάνει τοίνυν τροφὴν μὲν
[6, 6]	εἰσὶν οἱ ἐπακούσαντες τῆς θείας	δυνάμεώς	τε καὶ φωνῆς· ἐπεὶ τίς
[6, 15]	κυηθείσης, ἀλλὰ δι´ αὐτῆς τῆς	δυνάμεως	τῆς πατρικῆς γνωρίζειν τὸν υἱὸν
[6, 16]	θείων ἐνεργημάτων, ὡς ἐδύναντο, τὴν	δύναμιν	αὐτοῦ, ἀφιστῶνται δὲ τῆς τῶν
[6, 18]	οἱ κήρυκες τῆς ἐπιφανείας τὴν	δύναμιν	ἐκδιδάσκοντες μηνύουσιν. μόνοις καὶ οὐδὲ
[6, 16]	φανῇ, θεὸς ἐν σαρκίῳ τὴν	δύναμιν	ἐνδεικνύμενος, ἀριθμούμενος μὲν ὡς ἄνθρωπος,
[6, 16]	μέν εἰσιν οἱ τὴν μεγίστην	δύναμιν	ἔχοντες πρωτόγονοι ἀγγέλων ἄρχοντες, ἑπτὰ
[6, 16]	εἶναι. Αὐτίκα τὴν μὲν ζωτικὴν	δύναμιν,	ᾗ ἐμπεριέχεται τὸ θρεπτικόν τε
[6, 15]	σάρξ, ἣν ἀνείληφεν ὁ κύριος,	Δύναμιν	θεοῦ καὶ σοφίαν» καταγγέλλουσιν. Ἐπὶ
[6, 18]	οὐσίαν (ἀδύνατον γάρ) ἀλλὰ τὴν	δύναμιν	καὶ τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ.
[6, 14]	καὶ τοῖς δικαίοις ἔργοις. Οὕτως	δύναμιν	λαβοῦσα κυριακὴν ἡ ψυχὴ μελετᾷ
[6, 16]	ἧς ἡ μέθεξις (ἡ κατὰ	δύναμιν,	οὐ κατ´ οὐσίαν λέγω) θείων
[6, 16]	προαιρετικὴν δὲ τὸ ἡγεμονικὸν ἔχει	δύναμιν,	περὶ ἣν ἡ ζήτησις καὶ
[6, 17]	δὲ τὸν θεμέλιον τῆς ἀληθείας,	δύναμιν	προσλαμβάνουσι προϊέναι πρόσω ἐπὶ τὴν
[6, 15]	προσλάβῃ τὴν θείαν διὰ πίστεως	δύναμιν,	τῇ χρηστῇ καὶ ἡμέρῳ ἐγκαταφυτευθεὶς
[6, 16]	καὶ φωτὶ περιλάμπεται πνευματικῷ, τὴν	δύναμιν	τὴν ἀπ´ αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς
[6, 16]	ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς τὴν ἀκάματον	δύναμιν	τὸν πατέρα τῶν ὅλων. Τὰ
[6, 17]	Σαμψὼν ἐν ταῖς θριξὶν ἡ	δύναμις	ἐδόθη, ἵνα καὶ τὰς ἀποβλήτους
[6, 18]	καταστρατευόμενοί τε ἡμῶν καὶ ὅση	δύναμις	ἐκκόπτειν πειρώμενοι· ἣ δὲ καὶ
[6, 15]	τῇ ὁράσει τῷ Ἑρμᾷ ἡ	δύναμις	ἐν τῷ τύπῳ τῆς ἐκκλησίας
[6, 16]	ῥῆμα κυρίου, ἐπείπερ ἡ θεία	δύναμις	ἐπικεκρυμμένως πάντα ἐνεργεῖν πέφυκεν. Ὁ
[6, 6]	Οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον ἡ	δύναμις	ἡ ἐνεργητικὴ φθάνει, πάντῃ δέ
[6, 17]	ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ τι {καὶ} ἡ	δύναμις	καὶ ἐντίθησι ταῖς φρεσὶν ἰσχύν
[6, 12]	δικαίᾳ ψυχῇ θεία τις ἀγαθωσύνης	δύναμις	κατά τε ἐπισκοπὴν κατά τε
[6, 16]	δημιουργίαν εὑρεθήσονται· δάκτυλος γὰρ θεοῦ	δύναμις	νοεῖται θεοῦ, δι´ ἧς ἡ
[6, 9]	τοῦ ἡγεμονικοῦ γινομένου, ἡ ἑκτικὴ	δύναμις	οὐ σῴζεται. Ὃ γὰρ ὑπὸ
[6, 17]	καθ´ ἑαυτήν· ἥ τε σοφία	δύναμις	οὖσα οὐκ ἄλλο τί ἐστιν
[6, 6]	καὶ οὐκ ἄν ποτε ἀσθενήσαι	δύναμις.	Οὕτως οἶμαι δείκνυσθαι ἀγαθὸν μὲν
[6, 17]	δι´ ἀγγέλων γὰρ ἡ θεία	δύναμις	παρέχει τὰ ἀγαθά, εἴτ´ οὖν
[6, 17]	χρῆσιν ἀνδρῶν ἡ τῶν θεοδωρήτων	δύναμις	πέφυκεν. Ἀλλὰ καὶ αἱ τῶν
[6, 3]	ἀσχημάτιστος· ἡ γὰρ τοῦ λόγου	δύναμις,	ῥῆμα κυρίου φωτεινόν, ἀλήθεια οὐρανόθεν
[6, 16]	μεγάλην ἀρετὴν σῶμά τε καὶ	δύναμις·	τῇ δεκάτῃ δ´ ὅτε δὴ
[6, 15]	θεοῦ, τὸ πρᾶγμα δὲ ἡ	δύναμις	τῆς πίστεως ἡ καὶ παντὸς
[6, 6]	καὶ πιστεῦσαι. Μεμνήμεθα γὰρ ὅτι	δύναμις	τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ κύριος·
[6, 17]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ φρόνησίς ἐστι,	δύναμις	ψυχῆς θεωρητικὴ τῶν ὄντων καὶ
[6, 17]	ἐπιστάμενοι τὴν γνῶσιν οὐδὲ κανονίζειν	δύνανται	τὴν ἀλήθειαν. Μεταλαμβάνειν οὖν τῶν
[6, 10]	καὶ ψευδοδοξίας αἴτιον τὸ μὴ	δύνασθαι	διακρίνειν, πῇ τε ἀλλήλοις τὰ
[6, 11]	τοῦτο καὶ κτησαμένους ἀπιέναι οἴκαδε	δύνασθαι	ἐπὶ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν, πεῖσμα
[6, 12]	ἁμαρτάνειν ἔτι τὸ εὖ ποιεῖν	δύνασθαι	καὶ πᾶσαν τὴν κατὰ τὸν
[6, 16]	λέγῃ τὴν ἀντίδοτον ἰᾶσθαι μὴ	δύνασθαι	καὶ τὸ κώνειον φθείρειν, σοφιζόμενος
[6, 18]	τὸν πλησίον ἀγαπᾶν καὶ εὐεργετεῖν	δύνασθαι,	οὐκ ἔσεσθε βασιλικοί. Ἡ ἐπίτασις
[6, 15]	τῶν δένδρων διὰ τὸ μὴ	δύνασθαι	πέττειν. Τὰ οὖν ἄγρια τῶν
[6, 16]	τὰ δὲ ἄψυχα καθάπαξ μὴ	δύνασθαι	σῴζειν ἢ βλάπτειν· κἄν τις
[6, 16]	τὰ μὲν ἔμψυχα ἐξ ἑαυτῶν	δύνασθαι,	τὰ δὲ ἄψυχα καθάπαξ μὴ
[6, 15]	φησὶν ὁ προφήτης, δηλῶν μόνον	δύνασθαι	τὸν γνωστικὸν τὰ ἐπικεκρυμμένως πρὸς
[6, 17]	γνωστικὸς τοίνυν θεόθεν λαβὼν τὸ	δύνασθαι	ὠφελεῖν ὀνίνησι τοὺς μὲν τῇ
[6, 16]	ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν	δυναστείαις,	ὀγδοήκοντα ἔτη. Εἴη δ´ ἡμᾶς
[6, 2]	πολυανθέμοις ἀείδειν· ὅδε καὶ θεῶν	δυνάστης,	ὅδε καὶ βροτοὺς δαμάζει, Εὐριπίδης
[6, 15]	κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς πολιτείας·	δυνατὰ	γὰρ ἐνετείλατο, καὶ δεῖ τῷ
[6, 2]	ποιῆσαι ἴσον γενέσθαι, Ἀριστοφάνης ἔφη·	Δύναται	γὰρ ἴσον τῷ δρᾶν τὸ
[6, 15]	τοῦτο μάλιστα χρησιμεύει τὸ εἶδος.	Δύναται	δὲ ὁ ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου
[6, 16]	τῇ δ´ ἐνάτῃ ἔτι μὲν	δύναται,	μετριώτερα δ´ αὐτοῦ πρὸς μεγάλην
[6, 9]	τῆς πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης	δύναται)	οὔτε εὐθυμίας χρεία ἐστίν (οὐδὲ
[6, 17]	διαπρεπεῖς τὰς φύσεις τε καὶ	δυνατοὶ	τὰ πλήθη συνωφελεῖν ὑπάρχουσιν. Οὗτοι
[6, 6]	δείκνυσθαι ἀγαθὸν μὲν τὸν θεόν,	δυνατὸν	δὲ τὸν κύριον σῴζειν μετὰ
[6, 3]	καὶ ὄρους ὑψηλοῦ πῶς οὐ	δυνατὸν	διάφορον ἦχον ἐξακούεσθαι, πνεύματος κινουμένου
[6, 3]	φωνὴν καὶ φαντασίαν ἐγγεννῆσαι ἀκοῇ	δυνατόν,	ἐνδεικνυμένῳ τὴν ἑαυτοῦ μεγαλειότητα παρὰ
[6, 4]	εἶπεν, ἃ πρᾶξαι ἄνθρωπον μὴ	δυνατόν	ἐστιν. Ὁ δὲ ὄγδοος ἐρωτηθείς,
[6, 8]	τοίνυν πιστὸς» ὁ τοιοῦτος, ἔστω	δυνατὸς	γνῶσιν ἐξειπεῖν, ἤτω σοφὸς ἐν
[6, 15]	δόξαν διηγεῖτο ἣν ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι	δυνηθεὶς	μᾶλλον θατέρου, ἅτε καὶ καθαρώτερος
[6, 14]	μετανοήσωσι, κρίνονται, οἳ μέν, ὅτι	δυνηθέντες	οὐκ ἠθέλησαν πιστεῦσαι τῷ θεῷ,
[6, 14]	τὴν μονὴν τὴν οἰκείαν χωρῆσαι	δυνηθῆναι.	Πλέον δέ ἐστι τοῦ πιστεῦσαι
[6, 15]	ταῖς τῆς ἀληθείας μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν	δυνηθῶμεν.	~Ὑπόδειγμα δ´ ἡμῖν κατὰ παραδρομὴν
[6, 11]	τὰ ὦτα, ἐπείπερ ἴσασιν οὐ	δυνησόμενοι	ἅπαξ ὑποσχόντες τὰς ἀκοὰς Ἑλληνικοῖς
[6, 4]	μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων. Τοῦτόν φασι	δύο	βίβλους ἀνειληφέναι δεῖν ἐκ τῶν
[6, 16]	δύο μὲν τὰ τῶν ὀφθαλμῶν,	δύο	δὲ τὰ τῶν ἀκουστικῶν πόρων,
[6, 16]	δὲ τὰ τῶν ἀκουστικῶν πόρων,	δύο	δὲ τὰ τῶν μυκτήρων, ἕβδομον
[6, 17]	ὑπολειπομένου κατὰ ἐξαίρεσιν. Ἐπεὶ τοίνυν	δύο	εἰσὶν ἰδέαι τῆς ἀληθείας, τά
[6, 16]	ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου δὲ τοῦ	δύο,	θήλεος νομιζομένου, γεννᾶται· δὶς γὰρ
[6, 16]	ἡμέραις καὶ ὀγδοήκοντα πρὸς ταῖς	δύο	καὶ ἡμίσει, ὡς ἱστορεῖ Πόλυβος
[6, 4]	διανομῆς τῶν προσόδων ἐπιστάτης ἐστίν.	Δύο	μὲν οὖν καὶ τεσσαράκοντα αἱ
[6, 16]	ἐπίκειται τῶν αἰσθητηρίων τὰ ὄργανα,	δύο	μὲν τὰ τῶν ὀφθαλμῶν, δύο
[6, 16]	Τάχα δ´ ἂν εἶεν αἱ	δύο	πλάκες αὗται δισσῶν προφητεία διαθηκῶν.
[6, 16]	πράξεις ἐπιτελεῖ. Εἰκότως τοίνυν αἱ	δύο	πλάκες τοῖς δισσοῖς πνεύμασι τὰς
[6, 16]	τουτέστι τοῦ δέκα καὶ τοῦ	δύο·	φαίνεται γὰρ ἴσον ἀμφοῖν ἀπέχων.
[6, 6]	τοὺς ἑκουσίως δεδεμένους καὶ τὰ	δυσβάστακτα	φορτία» (φησὶν) αὑτοῖς διὰ τῆς
[6, 11]	τῆς Τιβεριάδος τοῖς ἰχθύσι τοῖς	δυσὶ	καὶ τοῖς εʹ τοῖς κριθίνοις
[6, 15]	τοίνυν τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς οὕτως	δύσκολος	ἡ τῆς ἀληθείας κτῆσις, ἀλλὰ
[6, 2]	Ἐρεχθεῖ γράφει· Αἰδοῦς δὲ καὐτὸς	δυσκρίτως	ἔχω πέρι· καὶ δεῖ γὰρ
[6, 2]	γὰρ ἄλλο πῦρ μεῖζον καὶ	δυσμαχώτερον	βλάστον γυναῖκες. Πρὸς τούτοις Ὁμήρου
[6, 9]	ἔγνω ὃν ἠγάπησεν, οὐκ ἔχων	δυστέκμαρτον	τὸ μέλλον, καθάπερ οἱ πολλοὶ
[6, 5]	αὐτῷ αἱ ἁμαρτίαι. Μετὰ δὲ	δώδεκα	ἔτη ἐξέλθετε εἰς τὸν κόσμον.
[6, 6]	μετὰ τὴν ἀνάστασιν· Ἐξελεξάμην ὑμᾶς	δώδεκα,	μαθητὰς κρίνας ἀξίους ἐμοῦ, οὓς
[6, 11]	Συνάγουσιν οὖν τοὺς πάντας πήχεις	δώδεκα,	συμφώνως τῷ κατὰ τὸν ἐνιαύσιον
[6, 11]	λʹ ἤ, ὡς ἔν τισι,	δώδεκα	τὸ κήρυγμα δηλοῦν ἱστοροῦσιν, ὅτι
[6, 7]	γλῶττα. Οὐδ´ ἂν ὄργανά τις	δῴη	φωνῆς ἀγγέλοις, χείλη λέγω καὶ
[6, 2]	καὶ Ὠγηνὸν καὶ τὰ Ὠγηνοῦ	δώματα.	Ὁμήρου τε εἰπόντος· Αἰδώς, ἥτ´
[6, 15]	διδάξας μὲν ἀξιολόγως ἐπὶ τῶν	δωμάτων»	τοὺς ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους, προκατάρξας
[6, 15]	οὖς λέγεσθαι ἀλληγορεῖται) Ἐπὶ τῶν	δωμάτων»	φησί, κηρύξατε» μεγαλοφρόνως τε ἐκδεξάμενοι
[6, 2]	κάκ´ ἀνθρώποισι πέλονται, Ἀγίας ἐποίησεν·	Δῶρα	γὰρ ἀνθρώπων νοῦν ἤπαφεν ἠδὲ
[6, 2]	τὸ ἰαμβεῖον· Ἐχθρῶν δ´ ἄδωρα	δῶρα	καὶ οὐκ ὀνήσιμα. Σόλωνος δὲ
[6, 2]	Μηδείᾳ εἰπόντος· Κακοῦ γὰρ ἀνδρὸς	δῶρα	ὄνησιν οὐκ ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν
[6, 18]	μαραίνεται δωρεά (οὐδεμία γὰρ ἀσθενὴς	δωρεὰ	θεοῦ) μένει δὲ ἀκώλυτος, διωχθήσεσθαι
[6, 18]	διδασκαλία οὐδ´ ὡς ἀσθενὴς μαραίνεται	δωρεά	(οὐδεμία γὰρ ἀσθενὴς δωρεὰ θεοῦ)
[6, 11]	τῇ ἀφθόνῳ τῶν ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων	δωρεᾷ	τῶν τε εἰς τὴν τοῦ
[6, 14]	μηδέπω πῶς χρηστέον ταῖς θείαις	δωρεαῖς	ἐγνωκότες. Ἀμαθία δὲ ἀγνοίας αἰτία.
[6, 8]	Ὁ γοῦν ψαλμῳδὸς μεγίστην ἡγεῖται	δωρεὰν	τὴν σύνεσιν καὶ αἰτεῖ λέγων·
[6, 14]	οὐδ´ ἂν λαβόντες αἴσθοιντο τῆς	δωρεᾶς	οὐδ´ ἄν τι ἀπολαύσειαν κατ´
[6, 8]	φιλοσοφίᾳ κηρύσσοντες νόθοι τῆς θεόθεν	δωρηθείσης	γεωργίας Ἕλλησιν ὑπάρχουσι καρποί. Ταύτην
[6, 11]	μάλιστα γίνεται πρὸς ἁρμονίαν τὴν	Δώριον	ὑμνοῦντι τὸν Δία ὧδέ πως·
[6, 11]	μάλα τὸ ἐναρμόνιον γένος τῇ	δωριστὶ	ἁρμονίᾳ καὶ τῇ φρυγιστὶ τὸ
[6, 2]	Ὡς οἶνος θνητοῖσι θεῶν πάρα	δῶρον	ἄριστον, πινόμενος κατὰ μέτρον, ὑπέρμετρος
[6, 2]	τοῦ Τηίου εἰπόντος· Ἐκ γὰρ	δώρων	πολλὰ κάκ´ ἀνθρώποισι πέλονται, Ἀγίας
[6, 6]	ψυχήν μου εἰς Ἅιδην οὐδὲ	δώσεις	τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν.
[6, 9]	λέγων καὶ ποιήσω· ἐννοήθητι καὶ	δώσω»	Καθόλου γὰρ ἐν τῷ τρεπομένῳ
[6, 2]	Σοὶ δ´ ἐγὼ ἀντὶ πυρὸς	δώσω	κακόν, ᾧ κεν ἅπαντες τέρπωνται,
[6, 12]	γραφή, Καὶ ποιήσω· ἐννοήθητι καὶ	δώσω.	Καρδιογνώστην» γὰρ τὸν θεὸν παρειλήφαμεν,