Livre, Chap.
[6, 2]	φυγόντες αἰεὶ δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω	τ´	ἀθανάτω τε ἔσσεσθ´, οὔτε κεν
[6, 2]	παρὰ τὸ Ὁμηρικόν· Ἄλλος γάρ	τ´	ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις, Εὐριπίδης
[6, 16]	ἐν ἑβδομάσιν μέγ´ ἄριστος ὀκτώ	τ´	ἀμφοτέρων τέσσαρα καὶ δέκ´ ἔτη·
[6, 16]	ἑβδομάδι μέγ´ ἄριστος ἰσχύν, ἥν	τ´	ἄνδρες σήματ´ ἔχους´ ἀρετῆς· πέμπτῃ
[6, 2]	Ὅμηρος μεταγράφει· Φύλλα τὰ μέν	τ´	ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ
[6, 2]	ἦν ὅσα τ´ ἔσσεται ὅσσα	τ´	ἔασιν. Καὶ Πλάτωνος μὲν λέγοντος
[6, 7]	ἐόντα τά τ´ ἐσόμενα πρό	τ´	ἐόντα, ὅπως ἔχει τε καὶ
[6, 7]	προφητικὴν φωνήν, δι´ ἧς τά	τ´	ἐόντα τά τ´ ἐσόμενα πρό
[6, 3]	δ´ ἀκαμάτων ἀνέμων μένος οἵ	τ´	ἐπὶ γαῖαν ὀρνύμενοι θνητοῖσι καταφθινύθουσιν
[6, 7]	ἧς τά τ´ ἐόντα τά	τ´	ἐσόμενα πρό τ´ ἐόντα, ὅπως
[6, 2]	τῶν ὅσα τ´ ἦν ὅσα	τ´	ἔσσεται ὅσσα τ´ ἔασιν. Καὶ
[6, 2]	ὕψος· ἐκ γὰρ τῶν ὅσα	τ´	ἦν ὅσα τ´ ἔσσεται ὅσσα
[6, 2]	τῶν ἐνοικούντων πόλιν τὴν γῆν	τ´	ἰδόντα τὰς νόσους σκοπεῖν χρεών.
[6, 2]	κοῦρός τε κόρη τε θάμνος	τ´	οἰωνός τε καὶ εἰν ἁλὶ
[6, 14]	οὗτοι παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν	τὰ	ἀγαθά, ἀγνοοῦντες τὰ ὄντως ἀγαθά,
[6, 17]	γὰρ ἡ θεία δύναμις παρέχει	τὰ	ἀγαθά, εἴτ´ οὖν ὁρωμένων εἴτε
[6, 6]	ἐὰν ἀκούσητέ μου καὶ θελήσητε,	τὰ	ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν
[6, 17]	τὸ πλήρωμα αὐτῆς» θεόθεν ἥκειν	τὰ	ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις διδάσκουσα εἴρηκεν
[6, 18]	ὡς οὐδὲ τούτων ὧν σέβουσι	τὰ	ἀγάλματα εἶεν ἂν αἱ εἰκόνες·
[6, 11]	μᾶλλον δὲ ἐκ τῶνδε εἰς	τὰ	ἅγια καὶ τῶν ἁγίων τὰ
[6, 11]	τὰ ἅγια καὶ τῶν ἁγίων	τὰ	ἅγια μεταγούσης ἡμᾶς. Τὰ μὲν
[6, 15]	τοῦ κυρίου καὶ σὺν αὐτῇ	τὰ	ἅγια μυστήρια ἐδιώχθησαν, ἐφονεύθησαν, καθάπερ
[6, 15]	πίστεως εἰς γνῶσιν ἐγκρίτοις τηρούμενα	τὰ	ἅγια τῶν προφητειῶν μυστήρια ταῖς
[6, 8]	καὶ ἔτι τούτων κατ´ ἐπανάβασιν	τὰ	ἁγιώτερα ἀποκαλύψαντος τοῖς γνησίως καὶ
[6, 15]	ἤδη πλείονα τὴν τροφὴν ἐπισπώμενα	τὰ	ἄγρια τῶν δένδρων διὰ τὸ
[6, 18]	αὐτήν, περὶ ἣν πάντα ἐστὶ	τὰ	αἰοθητήρια, ἀκροτάτης ὁμοίως τεύξεται τῆς
[6, 12]	τῶν δεήσεων παρέχει ὁ θεὸς	τὰ	αἰτήματα, τοῖς δ´ ἀναμαρτήτως καὶ
[6, 8]	κατάληψιν, καταλαμβάνοντος, ὅτι ἀκατάληπτα ἔσται	τὰ	ἀκατάληπτα. Ὅπερ ἐστὶ κοινὸν καὶ
[6, 8]	ὁ ψεύστης κατὰ μετασχηματισμὸν ἐνεργείας	τὰ	ἀληθῆ λέγῃ, οὐδὲ μὴν διὰ
[6, 2]	καὶ Ἀριστοφάνης ἐν τῷ Δαιδάλῳ	τὰ	ἀλλήλων ὑφαιροῦνται. τὸν μέντοι Κώκαλον
[6, 16]	λόγος. Ὡς οὖν ὁ κλέπτων	τὰ	ἀλλότρια μεγάλως ἀδικῶν εἰκότως περιπίπτει
[6, 6]	ἐπιγνοὺς μετανοήσῃ, πάντα αὐτῷ ἀφεθήσεται	τὰ	ἁμαρτήματα. Ἰδοὺ γάρ· φησί, τέθεικα
[6, 8]	δὲ καὶ καθολικῷ λόγῳ πάντα	τὰ	ἀναγκαῖα καὶ λυσιτελῆ τῷ βίῳ
[6, 1]	Ἐν μὲν οὖν τῷ λειμῶνι	τὰ	ἄνθη ποικίλως ἀνθοῦντα κἀν τῷ
[6, 9]	ἄνωθεν τῶν ἀρχετύπων τὴν περὶ	τὰ	ἀνθρώπεια αὑτοῦ διοίκησιν ἀπογραφόμενος, καθάπερ
[6, 6]	τὰ γὰρ κοινὰ ταῦτα ἔστι	τὰ	ἀπὸ καρδίας ῥήματα, νόμος ὁ
[6, 8]	τὸ δὲ ἐπὶ τὸ μελετᾶν	τὰ	ἀποδεικτικὰ γεγένηται. Ναὶ μὴν οἱ
[6, 11]	τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ	τὰ	ἀρεστά σου ἐδιδάχθησαν οἱ ἄνθρωποι
[6, 11]	γὰρ Οἶδεν» κατὰ τὴν γραφὴν	τὰ	ἀρχαῖα καὶ τὰ μέλλοντα εἰκάζει,
[6, 8]	καὶ πολυπειρίαν ποθεῖ τις, οἶδεν	τὰ	ἀρχαῖα καὶ τὰ μέλλοντα εἰκάζει,
[6, 14]	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ	τὰ	ἄστρα εἰς θρῃσκείαν, ἃ ἐποίησεν
[6, 16]	ὅλων. Τὰ δὲ στοιχεῖα καὶ	τὰ	ἄστρα, τουτέστιν αἱ δυνάμεις αἱ
[6, 4]	ἀστρολογίας ἔχων σύμβολα, πρόεισιν. Τοῦτον	τὰ	ἀστρολογούμενα τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα
[6, 2]	ὕβριν τρέπεσθαι. Καὶ Φίλιστος ὁμοίως	τὰ	αὐτὰ μιμεῖται ὧδε λέγων· {Τὰ
[6, 2]	Οἰνομάῳ γράφοντος· Τεκμαιρόμεσθα τοῖς παροῦσι	τὰ	ἀφανῆ, ἐν δὲ τῷ Φοίνικι·
[6, 2]	ἀφανῆ, ἐν δὲ τῷ Φοίνικι·	Τὰ	ἀφανῆ τεκμηρίοισιν εἰκότως ἁλίσκεται, Ὑπερείδης
[6, 18]	πνεῦμα θεωρεῖν ἐθίζοντες, Ὃτι πνεῦμα	τὰ	βάθη τοῦ θεοῦ ἐρευνᾷ, ψυχικὸς
[6, 2]	λέχος. Ἀλλ´ Εὐριπίδου γράφοντος· Ἐπεὶ	τά	γ´ ἀρκοῦντα ἱκανὰ τοῖς γε
[6, 5]	ὄρει Χωρήβ. νέαν ἡμῖν διέθετο·	τὰ	γὰρ Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων παλαιά,
[6, 6]	ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ θεοῦ·	τὰ	γὰρ κοινὰ ταῦτα ἔστι τὰ
[6, 11]	δεκαπλάσια τὰ τριακόσια, καὶ ἐπιδίμοιροι·	τὰ	γὰρ νʹ τῶν λʹ ἐπιδίμοιρα.
[6, 16]	φέρειν τούτου τὴν ἐπίκλησιν ἐπὶ	τὰ	γενητὰ καὶ μάταια. ἃ δὴ
[6, 11]	καὶ τὰ λοιπὰ ἄστρα ἢ	τὰ	γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι ἢ τὰ
[6, 16]	εἰς τὸ κατὰ φύσιν προσάγει	τὰ	γινόμενα. Οἱ πλεῖστοι δὲ σὺν
[6, 7]	δοκεῖ προὔχειν, τὰ δὲ εἰσέχειν,	τὰ	δ´ ἄλλως πως φαντάζεσθαι ἐν
[6, 12]	ἣν αἰτίαν τῶν μὲν ἀφεκτέον,	τὰ	δ´ ἐνεργητέον. Διὰ τῶν ὅπλων
[6, 7]	εἰρήκασιν, ἀλλ´ οὐ τελείως ἐξειργάσαντο,	τὰ	δὲ ἀνθρωπίνῳ στοχασμῷ τε καὶ
[6, 2]	κεῖσαι, καὶ τὰ μὲν αὔξεις,	τὰ	δὲ ἀποφθινύθεις, καὶ οὐκ ἔστιν
[6, 12]	πλημμελεῖ, ἐπεὶ κἂν ἀθῷος γένοιτο,	τὰ	δὲ αὐτὰ τοῖς δαιμονίοις κατὰ
[6, 16]	μὲν ἔμψυχα ἐξ ἑαυτῶν δύνασθαι,	τὰ	δὲ ἄψυχα καθάπαξ μὴ δύνασθαι
[6, 2]	ἐν συγγραφαῖς τὰ μὲν Ἕλλησι,	τὰ	δὲ βαρβάροις· ἐγὼ δὲ ἐκ
[6, 12]	αὐτὴν καὶ δι´ αὐτὴν ἀγωνίζεσθαι)	τὰ	δὲ δι´ ἕτερα, ὡς τὴν
[6, 9]	πρὸ αὐτῆς αἱρούμενος τῆς ἀληθείας,	τὰ	δὲ εἰρημένα ὑπὸ κυρίου σαφῆ
[6, 7]	καὶ τὰ μὲν δοκεῖ προὔχειν,	τὰ	δὲ εἰσέχειν, τὰ δ´ ἄλλως
[6, 14]	μονῆς ἀναλόγως τῆς πίστεως κατηξιωμένα.	Τὰ	δὲ ἐμὰ πρόβατα τῆς ἐμῆς
[6, 2]	δὲ τοῖς ἄλλοις τῶν ποιητῶν,	τὰ	δὲ ἐν συγγραφαῖς τὰ μὲν
[6, 2]	κωμικὸς ὑπαλλάξας ἐν Ὑποβολιμαίῳ ἐκωμῴδησεν.	Τὰ	δὲ Ἡσιόδου μετήλλαξαν εἰς πεζὸν
[6, 2]	Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ ἄλλῳ ἀλλαχοῦ,	τὰ	δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ Ὁμήρῳ,
[6, 12]	τινος ἑστιάσεως καὶ διαχύσεως ψυχικῆς.	Τὰ	δὲ μετέχοντα τῆς γνώσεως ἔργα
[6, 2]	ἴσως εἴρηται τὰ μὲν Ὀρφεῖ,	τὰ	δὲ Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ ἄλλῳ
[6, 2]	ἄλλῳ ἀλλαχοῦ, τὰ δὲ Ἡσιόδῳ,	τὰ	δὲ Ὁμήρῳ, τὰ δὲ τοῖς
[6, 2]	τὰ αὐτὰ μιμεῖται ὧδε λέγων·	{Τὰ	δὲ πολλὰ κατὰ λόγον τοῖς
[6, 16]	δύναμιν τὸν πατέρα τῶν ὅλων.	Τὰ	δὲ στοιχεῖα καὶ τὰ ἄστρα,
[6, 18]	καὶ αἱ τῶν ἀλόγων ζῴων,	τὰ	δὲ σώματα αὐτῶν μέρη μὲν
[6, 2]	δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ Ὁμήρῳ,	τὰ	δὲ τοῖς ἄλλοις τῶν ποιητῶν,
[6, 9]	κατεξαναστησομένου τῶν περιστάσεων οὐδ´ ὑπομενοῦντος	τὰ	δεινά, ἀλλ´, εἰ καὶ τὴν
[6, 16]	ἄρα προεφητεύθη πρῶτα, ἐξ ὧν	τὰ	δεύτερα, πάντων ὁμοῦ ἐκ μιᾶς
[6, 3]	πῶς ἔτι ἄπιστα αὐτοῖς καταφαίνεται	τὰ	διὰ Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων
[6, 12]	αἱρετή, κατ´ ἐπακολούθημα δὲ καὶ	τὰ	διὰ ταύτης ἀκολουθοῦντα καλά. Καὶ
[6, 11]	τὰ γεωμετρικὰ θεωρήματα ἐπεσκέφθαι ἢ	τὰ	διαλεκτικὰ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον
[6, 16]	τῶν δὲ ἑπτὰ φαίνονται εἶναι	τὰ	διαστήματα ἕξ. Ἄλλος γὰρ ἐκεῖνος
[6, 10]	διενήνοχεν. Εἰ δὲ μὴ κατὰ	τὰ	διωρισμένα τις τὸν λόγον ἐφοδεύοι,
[6, 2]	κατὰ τοὺς λόγους τε καὶ	τὰ	δόγματα ἐπιδεικνύναι, φέρε ἄντικρυς μαρτυροῦντα
[6, 3]	~Ἤδη δὲ οὐ μόνον ὑφαιρούμενοι	τὰ	δόγματα παρὰ τῶν βαρβάρων διελέγχονται,
[6, 9]	κυριακῆς διδασκαλίας γνωστικώτερον κρατήσαντες καὶ	τὰ	δοκοῦντα ἀγαθὰ τῶν παθητικῶν κινημάτων,
[6, 8]	δὲ ἐκεῖνος, περὶ οὗ λέγω,	τὰ	δοκοῦντα ἀκατάληπτα εἶναι τοῖς ἄλλοις
[6, 5]	ὕλης αὐτῶν καὶ χρήσεως ἐπιλαθόμενοι,	τὰ	δοῦλα τῆς ὑπάρξεως ἀναστήσαντες, σέβονται,
[6, 6]	θέλοντες τοὺς ἑκουσίως δεδεμένους καὶ	τὰ	δυσβάστακτα φορτία» (φησὶν) αὑτοῖς διὰ
[6, 6]	μάθημα λαβὼν καὶ καταθέμενος εἰς	τὰ	ἑαυτοῦ βιβλία, μὴ ὁμολογήσας ὅθεν
[6, 17]	περὶ θεοῦ τι λέγουσιν. Ἀλλὰ	τὰ	ἑαυτῶν πάθη ἐπὶ θεὸν ἀνάγοντες
[6, 2]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν κατὰ	τὰ	ἔθνη βαρβάρων οὐκ ὀλίγους, ἐχρῆν
[6, 6]	τοὺς ἐξ Ἑβραίων, οἳ δὲ	τὰ	ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν ἀγάγωσι, τουτέστιν
[6, 17]	τοιαύτας διακονίας· κατά τε γὰρ	τὰ	ἔθνη καὶ πόλεις νενέμηνται τῶν
[6, 8]	ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν Ἅιδην, πάντα	τὰ	ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα τοῦ θεοῦ.
[6, 18]	χρώμασιν ἀπεικαζέτω. Ἐπὰν δὲ ἀπολείπωσι	τὰ	εἴδωλα, τότε ἀκούσονται τῆς γραφῆς·
[6, 16]	δυνάμεις αἱ διοικητικαί, προσετάγησαν ἐκτελεῖν	τὰ	εἰς οἰκονομίαν ἐπιτήδεια, καὶ αὐτά
[6, 4]	μοσχοσφραγιστικὰ καλούμενα· δέκα δέ ἐστι	τὰ	εἰς τὴν τιμὴν ἀνήκοντα τῶν
[6, 3]	ἐνδεικνυμένῳ τὴν ἑαυτοῦ μεγαλειότητα παρὰ	τὰ	εἰωθότα φυσικὴν ἔχειν τὴν ἀκολουθίαν,
[6, 15]	πιστεύοντας, ἵνα μή, καταλύοντος αὐτοῦ	τὰ	ἐκ τοῦ νόμου σαρκικώτερον προειλημμένα,
[6, 2]	κωμικὸς ἐν ταῖς πρώταις Θεσμοφοριαζούσαις	τὰ	ἐκ τῶν Κρατίνου Ἐμπιπραμένων μετήνεγκεν
[6, 8]	Χριστὸν φιλοσοφίας, κἂν οἱ φιλοσοφοῦντες	τὰ	Ἑλλήνων ἐθελοκωφῶσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν,
[6, 17]	μερικὸν τυγχάνῃ· ἤδη δὲ καὶ	τὰ	ἐν τέχναις ἀγαθὰ ὡς ἐν
[6, 5]	Ὅλος δὲ ὁ κόσμος καὶ	τὰ	ἐν τῷ κόσμῳ τίνος; οὐχὶ
[6, 2]	τῷ πέρατι τοῦ πέμπτου Στρωματέως	τὰ	ἐνδέοντα. Ἐπεὶ γὰρ παρεστήσαμεν τὸ
[6, 11]	ἐν ταύταις ὁμοίως ταῖς ἡμέραις	τὰ	ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί φασι. Τοῦτο μὲν
[6, 2]	ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης καὶ	τὰ	ἑξῆς κατὰ λέξιν μετενηνοχότα παρ´
[6, 2]	ἡμῖν ὁ θάνατος ὀφείλεται καὶ	τὰ	ἑξῆς, ὁ Φανοκλῆς ἐν Ἔρωσιν
[6, 2]	καὶ ἐσθλῶν τέκμαρ ἐναργές, καὶ	τὰ	ἑξῆς παρὰ Μουσαίου λαβὼν τοῦ
[6, 2]	ἀδιαφόρως τοῖς χρόνοις καταχρώμενος, ἐπὶ	τὰ	ἑξῆς τρέψομαι. Ὀρφέως τοίνυν ποιήσαντος·
[6, 2]	Ὅμηρον τὸν μέγαν ποιητὴν ἐκεῖνα	τὰ	ἔπη· Οἷον δὲ τρέφει ἔρνος
[6, 17]	ἥκειν ἀδύνατον εἶναι λέγειν πάντα	τὰ	ἐπὶ μέρους γινώσκειν τὸν θεὸν
[6, 16]	προσεχέστερον κινουμένων καθ´ ὑπόβασιν εἰς	τὰ	ἐπὶ μέρους διαδίδοται ἡ δραστικὴ
[6, 15]	τὰ πρὸς ἀκρίβειαν δὲ καὶ	τὰ	ἐπὶ μέρους οὐκέτι σῴζει. Οὔτε
[6, 3]	ὁ μέγας καὶ ἰσχυρὸς καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε Ἡσαΐας
[6, 16]	Ἡμέρα γὰρ εἴρηται ὁ φωτίζων	τὰ	ἐπικεκρυμμένα λόγος καὶ δι´ οὗ
[6, 15]	δηλῶν μόνον δύνασθαι τὸν γνωστικὸν	τὰ	ἐπικεκρυμμένως πρὸς τοῦ πνεύματος εἰρημένα
[6, 8]	τὸν Ἅιδην, πάντα τὰ ἔθνη	τὰ	ἐπιλανθανόμενα τοῦ θεοῦ. Ἐπιλανθάνονται δὲ
[6, 6]	φησιν· Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι	τὰ	ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ» ἵνα μὴ ἀδίκως
[6, 11]	ταύταις ταῖς ἡμέραις Ἰουδαῖοι διαπλάσσεσθαι	τὰ	ἑπτάμηνα λέγουσιν. Ὁ δὲ μεʹ
[6, 14]	αὐτὸν ἐκδεχόμεθα, ἐὰν μὴ καὶ	τὰ	ἔργα ἐπακολουθήσῃ. Αὐτίκα Ἰουδαίοις μόνοις
[6, 17]	τε τὰς ζητήσεις ἐπί τε	τὰ	ἔργα παρέχουσα. Ἕκκειται δ´ ὅμως
[6, 18]	γάρ) ἀλλὰ τὴν δύναμιν καὶ	τὰ	ἔργα τοῦ θεοῦ. Καίτοι οἱ
[6, 12]	τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τί λέγει	Τὰ	ἔργα τῶν ἀνθρώπων αὐτὴν τὴν
[6, 12]	μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα μου	τὰ	ἔργα τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τί
[6, 5]	τὰ νηκτὰ καὶ τῆς γῆς	τὰ	ἑρπετὰ {καὶ τὰ} θηρία σὺν
[6, 17]	μόνον τὰ ὄντα, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἐσόμενα καὶ ὡς ἔσται ἕκαστον,
[6, 2]	ὁλόκληρα ἔχοντες διελεγχθήσονται· αὐτοτελῶς γὰρ	τὰ	ἑτέρων ὑφελόμενοι ὡς ἴδια ἐξήνεγκαν,
[6, 16]	μακάριος Δαβὶδ ὧδέ πως ψάλλων·	Τὰ	ἔτη ἡμῶν ὡς ἀράχνη ἐμελέτων.
[6, 17]	Αἱ μὲν τρίχες ἠρίθμηνται» καὶ	τὰ	εὐτελῆ κινήματα, φιλοσοφία δὲ πῶς
[6, 8]	καὶ ἐν τῇ Ἑλληνικῇ ἐπεσπάρη	τὰ	ζιζάνια πρὸς τοῦ τῶν ζιζανίων
[6, 17]	ὡς τὸν αὐτὸν ἀέρα ἀναπνεῖ	τὰ	ζῷα ἅπαντα, ἄλλα δὲ ἄλλως
[6, 16]	ὁμοίως τά τε σαρκοβόρα καὶ	τὰ	ἡμέρῳ χρώμενα τροφῇ, φυτῶν τε
[6, 10]	τῇ περιφορᾷ συμπεριπολήσει, ἱστορῶν ἀεὶ	τὰ	θεῖα καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα
[6, 15]	ὡς τοῖς ἐπιτυχοῦσιν εὐάλωτα εἶναι,	τὰ	θεῖα μυστήρια ἀπεφθέγξατο, ἀλλ´ ἐν
[6, 16]	τοῖς ἐπαξίοις κακοῖς, οὕτως ὁ	τὰ	θεῖα τῶν ἔργων σφετεριζόμενος διὰ
[6, 6]	με καὶ θυγατέρες στρουθῶν καὶ	τὰ	θηρία πάντα τοῦ ἀγροῦ. τῶν
[6, 5]	τῆς γῆς τὰ ἑρπετὰ {καὶ	τὰ}	θηρία σὺν κτήνεσι τετραπόδοις τοῦ
[6, 6]	τοῦ ἀγροῦ. τῶν ἀκαθάρτων ζῴων	τὰ	θηρία τοῦ ἀγροῦ γιγνώσκεται, τουτέστι
[6, 5]	καὶ κύνας καὶ πιθήκους· καὶ	τὰ	ἴδια βρώματα βρωτοῖς θύματα θύουσιν
[6, 10]	διαστέλλειν τά τε κοινὰ καὶ	τὰ	ἴδια προσήσεται τὴν ἀλήθειαν· ἔστι
[6, 10]	συγχέας τά τε κοινὰ καὶ	τὰ	ἴδια, τούτου δὲ γινομένου εἰς
[6, 4]	ὡς ἂν προστάτης τοῦ ἱεροῦ,	τὰ	ἱερατικὰ καλούμενα δέκα βιβλία ἐκμανθάνει
[6, 2]	ὁ Προκοννήσιος Βίων, ὃς καὶ	τὰ	Κάδμου τοῦ παλαιοῦ μετέγραψεν κεφαλαιούμενος,
[6, 17]	τε ἄλλα καὶ πολὺ πρότερον	τὰ	καθ´ ἑαυτήν· ἥ τε σοφία
[6, 9]	ἡ πᾶσα οἰκείωσις ἡ πρὸς	τὰ	καλὰ μετ´ ὀρέξεως γίνεται, πῶς
[6, 17]	τὰ ὀνόματα λέγουσιν, οἱ περὶ	τὰ	κάλλη τῶν λόγων διατρίβοντες, οἱ
[6, 4]	ἄλλο μαρτύριον εἰς βεβαίωσιν τοῦ	τὰ	κάλλιστα τῶν δογμάτων τοὺς ἀρίστους
[6, 16]	χρώμενα τροφῇ, φυτῶν τε ὡσαύτως	τὰ	καρποφόρα καὶ ἄκαρπα. Αὕτη φυσικὴ
[6, 9]	χωρῆσαι τὴν εἰκόνα θέμις, ἀπαραβάτως	τὰ	κατὰ τὰς ἐντολὰς κατορθῶν· τὸ
[6, 11]	μὲν οὐκέτι καθάπερ τῶν ἄρτων	τὰ	κλάσματα, τῆς δὲ τοῦ κυρίου
[6, 8]	προηγουμένως γέγονεν, ἀλλὰ καὶ πεπλεγμένα	τὰ	κλήματα διαστέλλομεν ἐν αὐτῷ καὶ
[6, 9]	ἔτι τούτῳ εὔλογος αἰτία ἐπὶ	τὰ	κοσμικὰ παλινδρομεῖν ἀγαθὰ τῷ τὸ
[6, 8]	ἐποίησεν οὕτως οὐδενὶ ἔθνει, καὶ	τὰ	κρίματα αὐτοῦ οὐκ ἐδήλωσεν αὐτοῖς.
[6, 15]	γίγνεσθαι ὡμολόγει κατὰ συμπεριφορὰν σῴζων	τὰ	κύρια τῶν δογμάτων, ἵνα πάντας
[6, 15]	τινές φασι, λέξις δι´ ἑτέρων	τὰ	κυρίως λεγόμενα μετ´ ἐνεργείας παριστάνουσα.
[6, 15]	μέρει σφαλλόμενοι, ἀλλ´ οἱ εἰς	τὰ	κυριώτατα παραπίπτοντες καὶ ἀθετοῦντες μὲν
[6, 2]	ἀχάριστοι ἐλεγχθεῖεν, παρὰ Σωκράτους εἰληφέναι	τὰ	κυριώτατα τῶν δογμάτων. Ὀλίγοις δὲ
[6, 8]	νῦν δὴ λεγομένων παρατηρητέον, ἀλλὰ	τὰ	λεγόμενα σκοπητέον, εἰ τῆς ἀληθείας
[6, 7]	ἐπιγνώσει τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας καθίστανται.	Τὰ	λόγια γὰρ κυρίου λόγια ἁγνά,
[6, 9]	περὶ πάντων εἴληφε τὴν γνῶσιν.	Τὰ	λόγια δὲ τὰ παρ´ ἡμῖν
[6, 11]	ὁ ἥλιος, φέρε εἰπεῖν, καὶ	τὰ	λοιπὰ ἄστρα ἢ τὰ γεωμετρικὰ
[6, 12]	τὴν ἰδιότητα καὶ παραλλαγὴν πρὸς	τὰ	λοιπὰ παρέχει ἔρια οὕτως κἀπὶ
[6, 17]	ἐπὶ τὸ ποιεῖν ἐτράπετο καὶ	τὰ	λοιπά, πρώτην ταύτην εὐεργεσίαν, τὸ
[6, 11]	τῶν αἰσθητῶν. Συνεργὰ τοίνυν φιλοσοφίας	τὰ	μαθήματα καὶ αὐτὴ ἡ φιλοσοφία
[6, 15]	εἰκότως παρὰ τῶν θείων λογίων	τὰ	μαρτύρια ἐκλεγόμενοι τὴν ἀλήθειαν αὐχοῦμεν
[6, 2]	ἐγὼ δὲ ἐκ πάντων τούτων	τὰ	μέγιστα καὶ ὁμόφυλα συνθεὶς τοῦτον
[6, 11]	πρῶτον μέν, ὅτι καὶ περὶ	τὰ	μέγιστα τῶν ὄντων πταίουσιν οὗτοι,
[6, 11]	τὴν γραφὴν τὰ ἀρχαῖα καὶ	τὰ	μέλλοντα εἰκάζει, ἐπίσταται στροφὰς λόγων
[6, 8]	τις, οἶδεν τὰ ἀρχαῖα καὶ	τὰ	μέλλοντα εἰκάζει, ἐπίσταται στροφὰς λόγων
[6, 5]	ὡς δηλοῖ ἕνα θεὸν καὶ	τὰ	μέλλοντα ἔσεσθαι, καὶ τὸν Ὑστάσπην
[6, 7]	ὄντα καὶ τὰ παρῳχηκότα καὶ	τὰ	μέλλοντα, ἣν ἐδιδάξατο ἡμᾶς διά
[6, 6]	τοῦ Χριστοῦ πίστεως ἐμῆς δηλοῦντας	τὰ	μέλλοντα, ὅπως οἱ ἀκούσαντες καὶ
[6, 2]	τε αὖ εἰπόντος Δεῖ δὲ	τὰ	μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι Ἀνδοκίδης
[6, 4]	τελευταῖον περὶ τῶν γυναικείων. Καὶ	τὰ	μὲν Αἰγυπτίων ὡς ἐν βραχεῖ
[6, 2]	ἐπὶ παντὶ σφαλερὰ κεῖσαι, καὶ	τὰ	μὲν αὔξεις, τὰ δὲ ἀποφθινύθεις,
[6, 12]	καλοῦμεν· τῶν δὲ ἀγαθῶν ἴσμεν	τὰ	μὲν αὐτὰ δι´ αὑτὰ αἱρετά,
[6, 11]	ἁγίων τὰ ἅγια μεταγούσης ἡμᾶς.	Τὰ	μὲν γὰρ Ττράγωνα ξύλα» τῷ
[6, 7]	ὑποφάσεις καὶ φάσεις σῴζονται, καὶ	τὰ	μὲν δοκεῖ προὔχειν, τὰ δὲ
[6, 2]	ποιητῶν, τὰ δὲ ἐν συγγραφαῖς	τὰ	μὲν Ἕλλησι, τὰ δὲ βαρβάροις·
[6, 16]	οὐδὲ ὑπολαμβάνειν τῶν ἐν γενέσει	τὰ	μὲν ἔμψυχα ἐξ ἑαυτῶν δύνασθαι,
[6, 2]	ἂν τῶν ἡμετέρων ἀφέξονται. Καὶ	τὰ	μὲν κατὰ φιλοσοφίαν σιωπήσομαι δόγματα,
[6, 2]	πως λέγοντα· Τούτων ἴσως εἴρηται	τὰ	μὲν Ὀρφεῖ, τὰ δὲ Μουσαίῳ,
[6, 12]	ἀγάπης οἰκειούμενος τῷ θεῷ. Καὶ	τὰ	μὲν πρῶτα ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αἰτήσεται,
[6, 2]	φῦλον ἑλίσσει. Ὅμηρος μεταγράφει· Φύλλα	τὰ	μέν τ´ ἄνεμος χαμάδις χέει,
[6, 3]	τοὺς ἐν Κλεωναῖς μάγους φυλάττοντας	τὰ	μετέωρα τῶν χαλαζοβολήσειν μελλόντων νεφῶν
[6, 10]	δὲ ἀχρηστίαν παραιτητέον, ἀπασχολοῦσαν περὶ	τὰ	μηδὲν προσήκοντα, οἱονεὶ δὲ συναιτίοις
[6, 10]	πολλοὶ δὲ καθάπερ οἱ παῖδες	τὰ	μορμολυκεῖα, οὕτως δεδίασι τὴν Ἑλληνικὴν
[6, 4]	οἶδε τὰ παιδευτικὰ πάντα καὶ	τὰ	μοσχοσφραγιστικὰ καλούμενα· δέκα δέ ἐστι
[6, 2]	οὐκ ὀλίγους, ἐχρῆν δὲ καὶ	τὰ	μυστήρια ἐπελθεῖν τῶν τελουμένων· ταῦτα
[6, 2]	ἔχεσθαι τῆς θεωρίας ἐπιδείξομεν καὶ	τὰ	μυστήρια· παραστήσαντες δὲ τὴν ἔμφασιν
[6, 5]	τοῦ ἀέρος καὶ τῆς θαλάσσης	τὰ	νηκτὰ καὶ τῆς γῆς τὰ
[6, 8]	ὄντως ἐπιστήμης ἐπέκεινα κόσμου περὶ	τὰ	νοητὰ καὶ ἔτι τούτων τὰ
[6, 15]	σύντροφον τοῦ κόσμου ἄνθρωπον ἐπὶ	τὰ	νοητὰ καὶ κύρια διὰ τῆς
[6, 11]	δόσιν, ἐκ τῶν αἰσθητῶν εἰς	τὰ	νοητά, μᾶλλον δὲ ἐκ τῶνδε
[6, 11]	καὶ σημεῖον ἀμερὲς καὶ ἐπὶ	τὰ	νοητὰ μετατίθησιν ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν.
[6, 16]	ἃς ἡ φύσις διαγωνίζεται πρὸς	τὰ	νοσοποιὰ τῶν αἰτίων. Καὶ μυρία
[6, 16]	ἱερὰ ἡ δεκάς, παρέλκει λέγειν	τὰ	νῦν. Εἰ δὲ αἱ πλάκες
[6, 11]	κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον. Σιωπῶ	τὰ	νῦν τὴν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[6, 18]	ψυχῶν γένος ὁποῖα διαπλάσσουσιν Ἕλληνες	τὰ	ξόανα. Ψυχαὶ μὲν γὰρ ἀόρατοι,
[6, 2]	παραστήσωμεν τοὺς Ἕλληνας· οἱ γὰρ	τὰ	οἰκεῖα οὕτως ἄντικρυς παρ´ ἀλλήλων
[6, 2]	καὶ τοῦτον μένειν, Εὐριπίδου δὲ	τὰ	ὅμοια ἐπὶ τῆς σκηνῆς βοῶντος·
[6, 15]	τῶν γραφῶν, τὰς λέξεις καὶ	τὰ	ὀνόματα, καθάπερ τὸ σῶμα τὸ
[6, 17]	καὶ τὰ πράγματα, οἳ μὲν	τὰ	ὀνόματα λέγουσιν, οἱ περὶ τὰ
[6, 17]	θεὸς πάντα οἶδεν, οὐ μόνον	τὰ	ὄντα, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐσόμενα
[6, 10]	δύνασθαι διακρίνειν, πῇ τε ἀλλήλοις	τὰ	ὄντα κοινωνεῖ καὶ πῇ διενήνοχεν.
[6, 14]	θεοῦ λαβεῖν τὰ ἀγαθά, ἀγνοοῦντες	τὰ	ὄντως ἀγαθά, οὐδ´ ἂν λαβόντες
[6, 16]	τῷ ἡμετέρῳ ἐπίκειται τῶν αἰσθητηρίων	τὰ	ὄργανα, δύο μὲν τὰ τῶν
[6, 15]	μετ´ ἀγγέλων, τὸν δὲ ἐπὶ	τὰ	ὄρη περὶ τὰς φάραγγας κηδείας
[6, 11]	Οἱ γὰρ φυλάσσοντες» φησίν, ὁσίως	τὰ	ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ οἱ διδαχθέντες
[6, 15]	διὰ τὸ μὴ δύνασθαι πέττειν.	Τὰ	οὖν ἄγρια τῶν ἡμέρων ἀπεπτότερα
[6, 9]	πρᾶξιν ἑτοίμως ἔχειν παρεσκευασμένος, πάντα	τὰ	ὀχληρὰ καὶ δεινὰ εἰθισμένος ὑπερορᾶν,
[6, 14]	μὴ ἐξέλθῃ τὴν σάρκα, ἀποθέσθαι	τὰ	πάθη ἀνάγκη τοῦτον, ὡς εἰς
[6, 14]	πολλῆς τοίνυν τῆς παιδείας ἀπεκδυσάμενος	τὰ	πάθη ὁ πιστὸς ἡμῖν μέτεισιν
[6, 14]	καὶ φόβος καὶ συνελόντι εἰπεῖν	τὰ	πάθη τῆς ψυχῆς, ὧν τὸ
[6, 4]	καὶ τὸ σπονδεῖον. Οὗτος οἶδε	τὰ	παιδευτικὰ πάντα καὶ τὰ μοσχοσφραγιστικὰ
[6, 16]	ἐπεὶ ὁ μὲν θεὸς λόγῳ	τὰ	πάντα δημιουργεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος
[6, 16]	ἀρχὴ καὶ τέλος» Δι´ οὗ	τὰ	πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[6, 17]	τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως, Δι´ οὗ	τὰ	πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[6, 7]	καὶ τὸ προγεννηθέν, δι´ οὗ	τὰ	πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[6, 5]	τὰ πάντα χωρεῖ, ἀνεπιδεής, οὗ	τὰ	πάντα ἐπιδέεται καὶ δι´ ὅν
[6, 16]	ἐν ᾗ καὶ δι´ ἧς	τὰ	πάντα ἐποίησεν, ἧς καὶ χωρὶς
[6, 5]	ἀκατάληπτος, ἀέναος, ἄφθαρτος, ἀποίητος, ὃς	τὰ	πάντα ἐποίησεν λόγῳ δυνάμεως αὐτοῦ,
[6, 11]	ἤτοι ὅτι περιόδοις καιρῶν κυκλεῖται	τὰ	πάντα, ἢ καὶ τάχα τὴν
[6, 5]	ἔχων· καί· ὁ ἀόρατος, ὃς	τὰ	πάντα ὁρᾷ, ἀχώρητος, ὃς τὰ
[6, 15]	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ τοῦ	τὰ	πάντα πεποιηκότος σάρκα ἀνειληφότα καὶ
[6, 7]	ὁ σύμβουλος τοῦ θεοῦ τοῦ	τὰ	πάντα προεγνωκότος. Ὃ δὲ ἄνωθεν
[6, 16]	ὄντι φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ	τὰ	πάντα συνθεωρεῖται καὶ πάντα κληρονομεῖται.
[6, 11]	μηνῶν τῶν ιβʹ καθ´ οὓς	τὰ	πάντα φύει τε καὶ τελεσφορεῖ
[6, 5]	τὰ πάντα ὁρᾷ, ἀχώρητος, ὃς	τὰ	πάντα χωρεῖ, ἀνεπιδεής, οὗ τὰ
[6, 7]	ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη δ´ ἂν φιλοσοφία	τὰ	παρ´ ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων (τῶν
[6, 3]	διελέγχονται, ἀλλὰ καὶ προσέτι ἀπομιμούμενοι	τὰ	παρ´ ἡμῖν ἄνωθεν ἐκ τῆς
[6, 9]	τὴν γνῶσιν. Τὰ λόγια δὲ	τὰ	παρ´ ἡμῖν θεσπίζει περί τε
[6, 16]	θεοῦ» Οἱ τούτων αἰσθητοὶ τύποι	τὰ	παρ´ ἡμῖν φωνήεντα στοιχεῖα. Οὕτως
[6, 3]	καὶ χαλάζας καὶ θυέλλας καὶ	τὰ	παραπλήσια οὐκ ἀπὸ τῆς ἀταξίας
[6, 7]	συνειληφυῖαν τά τε ὄντα καὶ	τὰ	παρῳχηκότα καὶ τὰ μέλλοντα, ἣν
[6, 2]	μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων, ὁπηνίκα ἂν	τὰ	περὶ ἀρχῶν τοῖς Ἕλλησιν εἰρημένα
[6, 8]	τὰ τοῦ κόσμου τοῦδε καὶ	τὰ	περὶ αὐτὸν μόνον διδάσκουσαν ὑποκειμένην
[6, 17]	δὲ τὸν θεὸν ζητεῖν ἢ	τὰ	περὶ θεοῦ. Καθόλου δὲ εἰπεῖν
[6, 18]	δυνάμενος ἆρ´ οὐ πλέον οὐδὲ	τὰ	περὶ θεοῦ πιστευτέος; ὅσον γὰρ
[6, 16]	οἱ Χαλδαῖοι πάντα γίνεσθαι νομίζουσι	τὰ	περὶ τὸν θνητὸν βίον, παρ´
[6, 3]	παραπλήσιος προσπίπτει ἠχή. Ἀλλὰ οἱ	τὰ	Περσικὰ συνταξάμενοι ἐν τοῖς ὑπερκειμένοις
[6, 5]	αὐτοῖς εἰς βρῶσιν ὁ θεός,	τὰ	πετεινὰ τοῦ ἀέρος καὶ τῆς
[6, 10]	πρὸς ἀλλήλους σχέσεις καὶ ὡς	τὰ	πλεῖστα ἀναλογίᾳ τινὶ ἀριθμῶν ὑποπέπτωκεν,
[6, 2]	τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ´ Ὀρφέως	τὰ	πλεῖστα εἴληφεν. Παρὰ Πυθαγόρου δὲ
[6, 2]	ἀρχῇ εἰρήκαμεν, τόν τε Ἀριστοτέλη	τὰ	πλεῖστα καὶ κυριώτατα τῶν δογμάτων
[6, 17]	καὶ στοχασμὸν τῶν μελλόντων. Καὶ	τὰ	πλεῖστα τῶν ἀδικημάτων διὰ τοῦτο
[6, 17]	τὰς φύσεις τε καὶ δυνατοὶ	τὰ	πλήθη συνωφελεῖν ὑπάρχουσιν. Οὗτοι δ´
[6, 8]	τὰ νοητὰ καὶ ἔτι τούτων	τὰ	πνευματικώτερα ἀναστρεφομένης, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ
[6, 8]	Λέγει γὰρ ἡ γραφή· Ὁ	τὰ	πολλὰ λέγων καὶ ἀντακούσεται. Παραβολὴν
[6, 17]	διατρίβοντες, οἱ παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι,	τὰ	πράγματα δὲ παρ´ ἡμῖν ἐστι
[6, 15]	Εἶδος τοῦτο γνωστικῆς διδασκαλίας, διαθρεῖν	τὰ	πράγματα δυναμένης, ἀμέλει καὶ ἐπὶ
[6, 17]	ἀληθείας, τά τε ὀνόματα καὶ	τὰ	πράγματα, οἳ μὲν τὰ ὀνόματα
[6, 11]	μόνος εὐλόγως πάντα ὁσίως πράξει	τὰ	πρακτέα, ὡς μεμάθηκεν κατὰ τὴν
[6, 9]	Κἂν γὰρ μετὰ λόγου γινόμενα	τὰ	προειρημένα ἀγαθά τις ἐκδέχηται, ἀλλ´
[6, 6]	δή που φωνὴν λαβὼν εἶπεν	τὰ	προειρημένα, ἀλλ´ οἱ ἐν Ἅιδου
[6, 2]	Ἀλλὰ καὶ Ἐπίκουρος παρὰ Δημοκρίτου	τὰ	προηγούμενα ἐσκευώρηται δόγματα. Ταυτὶ μὲν
[6, 18]	ψυχὴ πρὸς τὴν πολυμαθῆ ἐμπειρίαν,	τὰ	προηγούμενα καὶ βελτίω αἱρήσεται μόνα.
[6, 15]	κακοδαίμονος τὴν κόλασιν, περιληπτικῶς θεολογεῖ,	τὰ	πρὸς ἀκρίβειαν δὲ καὶ τὰ
[6, 17]	δεδώρηται, παρὰ τῆς κατ´ ἀξίαν	τὰ	προσήκοντα ἑκάστοις ἀπονεμούσης δηλονότι προνοίας.
[6, 17]	ὁ αὐλὸς τοῦ αὐλητοῦ, οὕτως	τὰ	προτερήματα τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἐστι
[6, 13]	γράφει ὁ ἀπόστολος διακονήσειν μὲν	τὰ	πρῶτα, ἔπειτα ἐγκαταταγῆναι τῷ πρεσβυτερίῳ
[6, 13]	μηδὲ ἀγαθύνοντος; ~Ὁ τοίνυν μετριοπαθήσας	τὰ	πρῶτα καὶ εἰς ἀπάθειαν μελετήσας
[6, 17]	περὶ τὴν λέξιν, ἀλλὰ περὶ	τὰ	σημαινόμενα ἀναστρεπτέον. Τοῖς μὲν οὖν
[6, 15]	λέγουσα βλασφημεῖν τισι δοκοίη, ἐσχημάτισε	τὰ	σημαινόμενα φωναῖς ταῖς καὶ ἐπὶ
[6, 18]	ποῦ καὶ πῶς καὶ τίνα	τὰ	σημεῖα. Ἀμέλει πόρρωθεν προμελετᾷ ὁ
[6, 3]	ἀκουσάτωσαν τοῦ ψαλμῳδοῦ· ὡς ἀγαπητὰ	τὰ	σκηνώματά σου, κύριε τῶν δυνάμεων.
[6, 8]	ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς, τίνα	τὰ	στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς τῶν λογίων
[6, 15]	καὶ ὁ ἀπόστολος, λέγων Κατὰ	τὰ	στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ
[6, 8]	τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ	τὰ	στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου καὶ
[6, 17]	περὶ ἑκάστου πράγματος τῆς οὐσίας	τὰ	συμβεβηκότα διακριτέον. Καί μοι ἀπόχρη
[6, 11]	ἐνηρμόσθαι. Ἕνεστι μὲν οὖν αὐτάρκως	τὰ	συνεκτικὰ τῶν πρὸς γνῶσιν φερόντων
[6, 15]	πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ σαφηνισθέντων·	τὰ	συνεργοῦντα δὲ πρὸς τὴν εὕρεσιν
[6, 7]	τὴν προφητικὴν φωνήν, δι´ ἧς	τά	τ´ ἐόντα τά τ´ ἐσόμενα
[6, 7]	δι´ ἧς τά τ´ ἐόντα	τά	τ´ ἐσόμενα πρό τ´ ἐόντα,
[6, 16]	τις περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,	τά	τε αἰσθητήρια πέντε καὶ τὸ
[6, 17]	φρόνησις· καὶ ἴδιον αὐτῆς γνωρίζειν	τά	τε ἄλλα καὶ πολὺ πρότερον
[6, 4]	συντεινόντων τινά, μάλιστα δὲ Αἰγυπτίων	τά	τε ἄλλα καὶ τὸ περὶ
[6, 4]	καὶ σχοῖνος ᾗ γράφουσι. Τοῦτον	τὰ	{τε} ἱερογλυφικὰ καλούμενα περί τε
[6, 10]	τὸν λόγον ἐφοδεύοι, λήσεται συγχέας	τά	τε κοινὰ καὶ τὰ ἴδια,
[6, 10]	συνεργοῖς τισι, κἀν τῷ διαστέλλειν	τά	τε κοινὰ καὶ τὰ ἴδια
[6, 17]	δύο εἰσὶν ἰδέαι τῆς ἀληθείας,	τά	τε ὀνόματα καὶ τὰ πράγματα,
[6, 7]	βεβαίαν οὖσαν καὶ ἀμετάπτωτον, συνειληφυῖαν	τά	τε ὄντα καὶ τὰ παρῳχηκότα
[6, 16]	τῶν τε αὖ πτηνῶν ὁμοίως	τά	τε σαρκοβόρα καὶ τὰ ἡμέρῳ
[6, 1]	ἐπιλυτέον τά τε ὑπὸ Ἑλλήνων	τά	τε ὑπὸ βαρβάρων προσαπορούμενα ἡμῖν
[6, 1]	τὸν τῶν Στρωματέων χαρακτῆρα, ἐπιλυτέον	τά	τε ὑπὸ Ἑλλήνων τά τε
[6, 13]	γενέσθαι ἐκλεγέντες πρὸς τοῦ καὶ	τὰ	τέλη προορωμένου. Ὁ γοῦν μὴ
[6, 7]	Εἰ δ´ ἔκ τινος ποιήσεως	τὰ	τῆς ἀληθείας ὁτῳδήποτε τρόπῳ λαβόντες
[6, 17]	θαυμαστὰ τῷ ὄντι καὶ ἅγια	τὰ	τῆς ἀρετῆς ὑποδείγματα διὰ τῶν
[6, 15]	(ἐπικεκρυμμένως δηλονότι καὶ ἐν μυστηρίῳ,	τὰ	τοιαῦτα γὰρ εἰς τὸ οὖς
[6, 2]	τῶν συνακμασάντων καὶ ἀνταγωνισαμένων σφίσι	τὰ	τοιαῦτα, Εὐριπίδου μὲν ἐκ τοῦ
[6, 8]	ὁ ἀπόστολος λέγει, ὡς ἂν	τὰ	τοῦ κόσμου τοῦδε καὶ τὰ
[6, 13]	βουλήσεως, ἐὰν ποιῇ καὶ διδάσκῃ	τὰ	τοῦ κυρίου, οὐχ ὑπ´ ἀνθρώπων
[6, 18]	ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται	τὰ	τοῦ πνεύματος» Μόνη τοίνυν ἡ
[6, 7]	φωνῆς ἀγγέλοις, χείλη λέγω καὶ	τὰ	τούτοις παρακείμενα καὶ φάρυγγα καὶ
[6, 16]	θήλεος νομιζομένου, γεννᾶται· δὶς γὰρ	τὰ	τρία γίνεται ὁ ἕξ. Τοσαῦται
[6, 11]	δεκαπλάσιοι ὡς τῶν λʹ δεκαπλάσια	τὰ	τριακόσια, καὶ ἐπιδίμοιροι· τὰ γὰρ
[6, 11]	ἐμφερόμενοι λόγοι εἰσὶν ἑξαπλάσιοι ὡς	τὰ	τριακόσια τῶν νʹ καὶ δεκαπλάσιοι
[6, 16]	παραδεδομένας ἀλλαχῇ εἴρηνται μηνύειν· καὶ	τὰ	τῶν αἰσθήσεων κινήματα κατά τε
[6, 16]	τὰ τῶν ὀφθαλμῶν, δύο δὲ	τὰ	τῶν ἀκουστικῶν πόρων, δύο δὲ
[6, 16]	τῶν ἀκουστικῶν πόρων, δύο δὲ	τὰ	τῶν μυκτήρων, ἕβδομον δὲ τὸ
[6, 16]	αἰσθητηρίων τὰ ὄργανα, δύο μὲν	τὰ	τῶν ὀφθαλμῶν, δύο δὲ τὰ
[6, 18]	κανόνα ἡμῶν εἰς περισσείαν, εἰς	τὰ	ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι» οὐ τὴν
[6, 15]	ὡς μὴ βλαβεῖεν ἑτέρως ἐκδεξάμενοι	τὰ	ὑπὸ τοῦ ἁγίου πνεύματος σωτηρίως
[6, 15]	οἳ δὲ τὰς διανοίας καὶ	τὰ	ὑπὸ τῶν ὀνομάτων δηλούμενα διορῶσι,
[6, 14]	Τὸ συγκριτικὸν γὰρ δείκνυσι μὲν	τὰ	ὑποβεβηκότα ἐν τῷ ναῷ τοῦ
[6, 17]	σέβουσι κατὰ θεὸν τὸν θεόν.	Τὰ	φιλοσοφούμενα δὲ παρ´ αὐτοῖς κατὰ
[6, 15]	ᾧ φυτεύεται· πάντα δὲ ὁμοῦ	τὰ	φυτὰ ἐκ κελεύσματος θείου βεβλάστηκεν.
[6, 16]	μὲν φυλλορροεῖ, πῇ δὲ βλαστάνει	τὰ	φυτὰ καὶ αἱ τῶν σπερμάτων
[6, 2]	ὡς ἐδείχθη, ἀλλὰ γὰρ καὶ	τὰ	φώρια ἄντικρυς ὁλόκληρα ἔχοντες διελεγχθήσονται·
[6, 10]	ὄντι ἀλήθεια, ὥσπερ ἥλιος ἐπιλάμψας	τὰ	χρώματα καὶ τὸ λευκὸν καὶ
[6, 2]	ἂν ἐκ παραλλήλου τῆς κλοπῆς	τὰ	χωρία κἀκ τῶν συνακμασάντων καὶ
[6, 15]	παραδιδόασιν, ἐκδέχονται. Ἀλλ´ οὔτι γε	τὰ	ψευδῆ τῶν δογματισθέντων αὐτοῖς, ἔστ´
[6, 2]	ποικίλλει γῆν καὶ Ὠγηνὸν καὶ	τὰ	Ὠγηνοῦ δώματα. Ὁμήρου τε εἰπόντος·
[6, 11]	τὸ μέλος παρερχόμενοι, ἀμαθίᾳ βύσαντες	τὰ	ὦτα, ἐπείπερ ἴσασιν οὐ δυνησόμενοι
[6, 7]	ἀκούουσιν ἄνθρωποι, οὔθ´, ὡς ἡμῖν	τὰ	ὦτα, οὕτως ἐκείνοις ἡ γλῶττα.
[6, 14]	τὰς καλὰς πράξεις οὐδὲ γιγνώσκειν	τὰ	ὠφέλιμα ἑαυτοῖς. Εἰ δὲ τοῦτο,
[6, 9]	ἐπιστήμων, κρατιστεύσει καὶ τὸν περὶ	τἀγαθοῦ	λόγον πρεσβεύσει, τοῖς νοητοῖς προσκείμενος
[6, 18]	τοῦ οἰκείου σώματος, τὴν κεφαλήν,	ταγείς,	ἐπὶ τὴν ἀκρότητα τῆς πίστεως
[6, 15]	τῆς γνώσεως ὁ Σολομὼν διαλεγόμενος	τάδε	φησί· Λαμπρὰ καὶ ἀμάραντός ἐστιν
[6, 14]	αὐτοῦ τὸ ἀξίωμα τῆς μονῆς	τάδε	φησίν· Ὄψονται γὰρ τελευτὴν σοφοῦ
[6, 5]	ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς ἀμφοῖν	ταῖν	διαθήκαιν χορηγός, ὁ καὶ τῆς
[6, 18]	Πράξεσι τῶν ἀποστόλων καὶ ἐν	ταῖς	Ἀθήναις κηρύξας τὸν λόγον) ἀλλὰ
[6, 3]	ἄφθονος καὶ πλουσία τελεσφορεῖται εὐκαρπία,	ταῖς	Αἰακοῦ γεωργηθεῖσα εὐχαῖς. καὶ ἐπεκαλέσατο»
[6, 3]	(καὶ γὰρ ὥρᾳ θέρους ἐν	ταῖς	ἅλωσιν ἔτι ἦσαν) οἱ δὲ
[6, 8]	καὶ ἀκάνθας κόπτομεν τῶν συμπεφυκυιῶν	ταῖς	ἀμπέλοις, αἷς οὐ ῥᾴδιόν ἐστι
[6, 10]	ὀνομάτων τῶν τε πραγμάτων κἀν	ταῖς	γραφαῖς αὐταῖς μέγα φῶς ἐντίκτει
[6, 5]	Χριστοῦ σεβόμενοι εὕρομεν γὰρ ἐν	ταῖς	γραφαῖς καθὼς ὁ κύριος λέγει·
[6, 3]	νοσῶδες τοῖς ἐγχωρίοις, ἀλλὰ καὶ	ταῖς	γυναιξὶν αὐτῶν ἀγονίας αἰτίου γινομένου,
[6, 6]	γράφει· Πολλὰ τῶν γεγραμμένων ἐν	ταῖς	δημοσίαις βίβλοις εὑρίσκεται γεγραμμένα ἐν
[6, 15]	συντελουμένην. Ἀλλ´ οὔτι γε ἐκείναις	ταῖς	διαλέκτοις ἡ προφητεία γνώριμος καθίσταται·
[6, 11]	πρῶτος, ἡ ἰσότης ἐν ἁπάσαις	ταῖς	διαστάσεσι, μήκους, πλάτους, βάθους. Αἵ
[6, 16]	ἑκατὸν ἡμέραις καὶ ὀγδοήκοντα πρὸς	ταῖς	δύο καὶ ἡμίσει, ὡς ἱστορεῖ
[6, 8]	καὶ γνῶσιν δίδαξόν με, ὅτι	ταῖς	ἐντολαῖς σου ἐπίστευσα. Κυρίας δ´
[6, 8]	ἀναλλοίωτον· ~Ἐπεὶ καὶ Παῦλος ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς οὐ φιλοσοφίαν διαβάλλων φαίνεται,
[6, 11]	γεννᾷ τὸν λεʹ ἐν ταύταις	ταῖς	ἡμέραις Ἰουδαῖοι διαπλάσσεσθαι τὰ ἑπτάμηνα
[6, 11]	μεʹ καὶ ἐν ταύταις ὁμοίως	ταῖς	ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί φασι.
[6, 15]	καὶ δὴ καὶ φύεται ὁμοειδῶς	ταῖς	ἡμέροις ἐλαίαις· χρῆται γὰρ τὸ
[6, 14]	ἄγαν ἀμαθίας, μηδέπω πῶς χρηστέον	ταῖς	θείαις δωρεαῖς ἐγνωκότες. Ἀμαθία δὲ
[6, 17]	καίτοι καὶ τῷ Σαμψὼν ἐν	ταῖς	θριξὶν ἡ δύναμις ἐδόθη, ἵνα
[6, 2]	ὅθεν καὶ ὁ Θουκυδίδης ἐν	ταῖς	ἱστορίαις Εἰώθασιν δὲ οἱ πολλοὶ
[6, 15]	δοκοίη, ἐσχημάτισε τὰ σημαινόμενα φωναῖς	ταῖς	καὶ ἐπὶ ἑτέρας ἐννοίας ἄγειν
[6, 12]	μὲν γὰρ ἀληθὴς ὁ ἐν	ταῖς	κατὰ τὴν ἀρετὴν πράξεσι πλεονασμός,
[6, 13]	Ἰούδα. Ἕξεστιν οὖν καὶ νῦν	ταῖς	κυριακαῖς ἐνασκήσαντας ἐντολαῖς, κατὰ τὸ
[6, 6]	δ´ ἄνωθεν ταῖς ψυχαῖς εἴρηται	ταῖς	λογικαῖς· Ὅσα ἐν ἀγνοίᾳ τις
[6, 2]	βίῳ παραπεφύκασιν ὥστε τὸν ἐν	ταῖς	μάχαις θάνατον αἱρετώτερον εἶναι δοκεῖν.
[6, 15]	διαλέκτοις ἡ προφητεία γνώριμος καθίσταται·	ταῖς	μὲν γὰρ Ἑλληνικαῖς κατ´ ἐπιτήδευσιν
[6, 17]	δόξα ὀρθή, ἔν τε αὖ	ταῖς	μετὰ χειρουργίας πράξεσι τέχνη, ὅπου
[6, 16]	μοῖραν ἔχοι θανάτου. πάλιν ἐν	ταῖς	νόσοις κρίσιμος ἡ ἑβδόμη καὶ
[6, 15]	τὰ ἅγια τῶν προφητειῶν μυστήρια	ταῖς	παραβολαῖς ἐγκαλύπτεται· παραβολικὸς γὰρ ὁ
[6, 18]	αὐτός φησιν, φέρεται δὲ κἀν	ταῖς	Πράξεσι τῶν ἀποστόλων καὶ ἐν
[6, 8]	μὴν καὶ ὁ Πέτρος ἐν	ταῖς	Πράξεσιν Ἐπ´ ἀληθείας καταλαμβάνομαι» φησίν,
[6, 2]	Ἀριστοφάνης δὲ ὁ κωμικὸς ἐν	ταῖς	πρώταις Θεσμοφοριαζούσαις τὰ ἐκ τῶν
[6, 9]	ἄκαμπτος ἡδοναῖς ταῖς τε ὕπαρ	ταῖς	τε δι´ ὀνειράτων· διαίτῃ γὰρ
[6, 9]	προορατικὸς ὢν καὶ ἄκαμπτος ἡδοναῖς	ταῖς	τε ὕπαρ ταῖς τε δι´
[6, 11]	τε καὶ τελεσφορεῖ ἡ γῆ	ταῖς	τέσσαρσιν ὥραις οἰκειουμένη. Γῆς δ´,
[6, 15]	ἀγγέλων ὀπτασίαις, οὕτως καὶ ἡμεῖς	ταῖς	τῆς ἀληθείας μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν δυνηθῶμεν.
[6, 15]	πάντων ἡ γνῶσις» Καὶ ἐν	ταῖς	τρίβοις φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι
[6, 15]	καὶ οἱ ἅγιοι τοῦ Ἰσραὴλ	ταῖς	τῶν ἀγγέλων ὀπτασίαις, οὕτως καὶ
[6, 17]	{καὶ} ἡ δύναμις καὶ ἐντίθησι	ταῖς	φρεσὶν ἰσχύν τε καὶ συναίσθησιν
[6, 10]	γραφαῖς αὐταῖς μέγα φῶς ἐντίκτει	ταῖς	ψυχαῖς· ἀναγκαῖον γὰρ ἐπακούειν τῶν
[6, 6]	ἀπολελαυκέναι δικαιοσύνης. Πάσαις δ´ ἄνωθεν	ταῖς	ψυχαῖς εἴρηται ταῖς λογικαῖς· Ὅσα
[6, 2]	γυμνάζοιτο καὶ ἐσθίοι ἐρρωμένως. Καὶ	ταλαιπωροίη	τὸ σῶμα καὶ ἡ μήτηρ
[6, 15]	ἐμφεροῦς δὲ τῷ κυρίῳ ἐπὶ	τἀληθὲς	καὶ κύριον ἄγων τὸν συνιέντα,
[6, 18]	Εἶθ´ ὁ μὴ περὶ αὑτοῦ	τἀληθῆ	λέγειν δυνάμενος ἆρ´ οὐ πλέον
[6, 18]	γε ὢν καὶ περὶ θεοῦ	τἀληθῆ	λέγειν, ὁ ἀσθενὴς καὶ ἐπίκηρος
[6, 14]	γενέσθαι ἡδονῆς αἰσχυνόμενοι· οὐ μήποτε	τὰν	ἀρετὰν ἀλλάξομαι ἀντ´ ἀδίκου κέρδους.
[6, 16]	ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτελεῖται. Τῇ	τάξει	γὰρ εὐθέως γενόμενος ὁ ἄνθρωπος
[6, 16]	τοὺς ἀριθμοὺς αὐτοὺς σῴζεται τῇ	τάξει	ἑκάστη μονὰς εἰς ἑβδομάδα τε
[6, 1]	μνήμην ἐλθοῦσι καὶ μήτε τῇ	τάξει	μήτε τῇ φράσει διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις
[6, 16]	ὃς ἦν· τῇ μὲν γὰρ	τάξει	τῶν ἀριθμῶν συγκαταλέγεται καὶ ὁ
[6, 4]	τῆς κοσμογραφίας καὶ γεωγραφίας {τῆς	τάξεως	τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης
[6, 4]	ἄστρων, τὸ δὲ περὶ τῆς	τάξεως	τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης
[6, 6]	ἀνεστάσθαι, εἰς ἀμείνω δηλονότι μετατεθειμένων	τάξιν.	Γέγονεν ἄρα τις καθολικὴ κίνησις
[6, 16]	διὰ πίστεως ἡγιασμένους, λαμπτῆρος ἐπέχον	τάξιν	εἰς τὴν τῶν ὄντων ἐπίγνωσιν.
[6, 16]	ἐκ τοῦ προγενεστέρου τὴν τιμήν,	τάξιν	ἑξόντων ἁπάντων τῶν γενομένων, ἅμα
[6, 15]	ταύτην εἶναι τὴν πίστιν στοιχείων	τάξιν	ἔχουσαν, διὸ καὶ ἡ πρὸς
[6, 16]	δ´ οὖν καταπεπαυκέναι τὸ τὴν	τάξιν	τῶν γενομένων εἰς πάντα χρόνον
[6, 8]	ἤτω ἁγνός. Τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον	ταπεινοφρονεῖν	ὀφείλει, ὅσῳ δοκεῖ μᾶλλον μείζων
[6, 2]	ἀλλὰ καὶ θεῶν ἄνω ψυχὰς	ταράσσει	κἀπὶ πόντον ἔρχεται. Ἀλλ´ ἵνα
[6, 2]	δόγματα, αὐτῶν ὁμολογούντων ἐγγράφως τῶν	τὰς	αἱρέσεις διανεμομένων, ὡς μὴ ἀχάριστοι
[6, 10]	ἂν πανούργως χρήσωνται οἱ κατὰ	τὰς	αἱρέσεις πονούμενοι, τούτοις ὁ γνωστικὸς
[6, 11]	ὑποκρούουσι, τί γὰρ ὄφελος εἰδέναι	τὰς	αἰτίας τοῦ πῶς κινεῖται ὁ
[6, 6]	προφῆται βαρβάροις, φιλοσοφία δὲ Ἕλλησι,	τὰς	ἀκοὰς ἐθίζουσα πρὸς τὸ κήρυγμα.
[6, 11]	ἴσασιν οὐ δυνησόμενοι ἅπαξ ὑποσχόντες	τὰς	ἀκοὰς Ἑλληνικοῖς μαθήμασι μετὰ ταῦτα
[6, 9]	τὸ σῶμα ἀπαιτεῖν ὡς σῶμα	τὰς	ἀναγκαίας ὑπηρεσίας εἰς διαμονήν, γέλως
[6, 17]	διαδιδομένου τοῦ θείου θελήματος εἰς	τὰς	ἀνθρωπίνας ψυχάς, τῶν ἐν μέρει
[6, 17]	ἡ δύναμις ἐδόθη, ἵνα καὶ	τὰς	ἀποβλήτους τῶν ἐν τῷ βίῳ
[6, 4]	γὰρ ἀπόρων ἐρωτήσεων ἀνάγκη καὶ	τὰς	ἀποκρίσεις ἀπόρους εἶναι. Ὁ δὲ
[6, 12]	σπουδαῖος κατορθοῖ. Διὸ οὐ μόνον	τὰς	ἀρετάς, ἀλλὰ καὶ τὰς πράξεις
[6, 9]	ἄν; Καίτοι καὶ οἱ φιλόσοφοι	τὰς	ἀρετὰς ἕξεις καὶ διαθέσεις καὶ
[6, 9]	καὶ προσοχῆς μὲν δεῖται κατὰ	τὰς	ἀρχὰς ἡ μάθησις αὐτῆς ἐκθρέψεώς
[6, 10]	διώκων, ἐν δὲ τῇ ἀριθμητικῇ	τὰς	αὐξήσεις καὶ μειώσεις τῶν ἀριθμῶν
[6, 16]	δὲ σὺν καὶ τοῖς φιλοσόφοις	τὰς	αὐξήσεις καὶ τὰς τροπὰς τοῖς
[6, 15]	τὰς ἀχρείους εὐγενεῖς ποιεῖ καὶ	τὰς	ἀφόρους φορίμους γίνεσθαι βιάζεται τέχνῃ
[6, 15]	γίνεται. Ὁ γάρ τοι ἐγκεντρισμὸς	τὰς	ἀχρείους εὐγενεῖς ποιεῖ καὶ τὰς
[6, 15]	λέγων φησίν· Ἡμεῖς δὲ ἀναπτύξαντες	τὰς	βίβλους ἃς εἴχομεν τῶν προφητῶν,
[6, 2]	Θεοδέκτης γράφει· Τὸ μὴ βεβαίους	τὰς	βροτῶν εἶναι τύχας. Βακχυλίδου τε
[6, 8]	φιλοσοφίαν ηὑρῆσθαι πρὸς Ἑλλήνων, ἀλλὰ	τὰς	γραφὰς εὑρίσκω τὴν σύνεσιν θεόπεμπτον
[6, 15]	αὐτὸς ὁ κύριος διασαφήσας αὐτῶν	τὰς	γραφὰς καὶ οἱ τούτου γνώριμοι
[6, 15]	τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ κυρίου	τὰς	γραφὰς λαλοῦντές τε καὶ παραδιδόντες·
[6, 15]	τὸν τῆς ἀληθείας κανόνα διασαφοῦντες	τὰς	γραφάς· οὔτε γὰρ ἡ προφητεία
[6, 2]	ἐν Πολιτείᾳ εἰπόντος κοινὰς εἶναι	τὰς	γυναῖκας Εὐριπίδης ἐν Πρωτεσιλάῳ γράφει·
[6, 4]	περιεχούσας φιλοσοφίαν οἱ προειρημένοι ἐκμανθάνουσι,	τὰς	δὲ λοιπὰς ἓξ οἱ παστοφόροι
[6, 16]	δύο πλάκες τοῖς δισσοῖς πνεύμασι	τὰς	δεδομένας ἐντολὰς τῷ τε πλασθέντι
[6, 15]	βίου διεξαγωγὴ καὶ ἡ κατὰ	τὰς	διαθήκας πολυειδία. Αὐτίκα ἐπιφέρει· καὶ
[6, 8]	σου ἐπίστευσα. Κυρίας δ´ εἶναι	τὰς	διαθήκας ὡμολόγηται καὶ τοῖς τιμιωτέροις
[6, 2]	Ὃς οἶδ´ ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς	τὰς	διαίτας τῶν ἐνοικούντων πόλιν τὴν
[6, 15]	τὸ Μωυσέως, προσβλέπουσιν, οἳ δὲ	τὰς	διανοίας καὶ τὰ ὑπὸ τῶν
[6, 2]	ἅλις ἔστωσαν. ἤδη δὲ οὐ	τὰς	διανοίας μόνον καὶ λέξεις ὑφελόμενοι
[6, 11]	τῶν ἁγίων ἐκείνων μονῶν, ὧν	τὰς	διαφορὰς αἱ διαφοραὶ τῶν ἀριθμῶν
[6, 16]	καταπεπαυκέναι· αἱ μὲν γὰρ κατὰ	τὰς	διαφόρους ἡμέρας δημιουργίαι ἀκολουθίᾳ μεγίστῃ
[6, 10]	τῶν προκοπτόντων περὶ τὰς μαθήσεις	τὰς	ἐγκυκλίους καὶ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν,
[6, 18]	κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ τῶν ὀργάνων	τὰς	εἰκόνας οἷόν τε ἀπομιμεῖσθαι ἐναργῶς,
[6, 5]	ἀπόστολος λέγων Παῦλος· Λάβετε καὶ	τὰς	Ἑλληνικὰς βίβλους. Ἐπίγνωτε Σίβυλλαν, ὡς
[6, 15]	Διὸς τοῦ κατ´ ἐπίκλησιν Δευκαλίωνος	τὰς	Ἑλληνικὰς συνέβη κεκλῆσθαι διαλέκτους, ἐκ
[6, 12]	εἰ δὲ τέλειος, πῶς παραβαίνει	τὰς	ἐντολάς; ἀκούσονται γὰρ καὶ παρ´
[6, 9]	εἰκόνα θέμις, ἀπαραβάτως τὰ κατὰ	τὰς	ἐντολὰς κατορθῶν· τὸ δ´ ἔστι
[6, 14]	ἐμῆς ἀκούει φωνῆς» συνιέντα γνωστικῶς	τὰς	ἐντολάς· τὸ δ´ ἔστιν μεγαλοφρόνως
[6, 17]	παρὰ τὸ δεδολωμένον. Οὔκουν ποτὲ	τὰς	ἐπὶ μέρους ἀληθείας, καθ´ ὧν
[6, 9]	αὐτῷ) ζῇ τε αὖ νεκρώσας	τὰς	ἐπιθυμίας καὶ οὐκέτι συγχρῆται τῷ
[6, 12]	παρὰ τὸ μέτρον ποσότητα. Διόπερ	τὰς	ἐπιθυμίας ὁ γνωστικὸς περιγράφει κατά
[6, 15]	αἱ καλούμεναι τῶν τρόπων ἐξαλλαγαὶ	τὰς	ἐπικρύψεις ποιοῦνται κατ´ εἰκόνα τῶν
[6, 17]	τρόπος. Ὁτὲ δὲ καὶ κατὰ	τὰς	ἐπινοίας τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς
[6, 17]	καὶ θάρσος προθυμίας ἐπί τε	τὰς	ζητήσεις ἐπί τε τὰ ἔργα
[6, 3]	τῶν ἱερῶν καὶ σχεδὸν πᾶσι	τὰς	θήκας τῶν κατοιχομένων ἐνιδρύσαντο, δαίμονας
[6, 3]	οἱ ἔμπειροι τοῦ λόγου κατὰ	τὰς	ἱδρύσεις ἐν πολλοῖς τῶν ἱερῶν
[6, 6]	αὐτόν. δημοσίας γὰρ βίβλους εἴτε	τὰς	Ἰουδαϊκὰς λέγει γραφὰς εἴτε τὰς
[6, 3]	ἐστιν. Λέγουσι δὲ καὶ οἱ	τὰς	ἱστορίας συνταξάμενοι ἀμφὶ τὴν Βρεττανικὴν
[6, 3]	ἀνελθὼν ἐπὶ τὸ Ἑλληνικὸν ὄρος,	τὰς	καθαρὰς χεῖρας ἐκτείνας εἰς οὐρανόν,
[6, 12]	ἀρετάς, ἀλλὰ καὶ τὰς πράξεις	τὰς	καλὰς ἀγαθὰ καλοῦμεν· τῶν δὲ
[6, 16]	ὁ γνωστικὸς γενόμενος τῷ λογικῷ	τὰς	καλὰς πράξεις ἐπιτελεῖ. Εἰκότως τοίνυν
[6, 14]	Δῆλον οὖν τοὺς μὴ ἐπιτελοῦντας	τὰς	καλὰς πράξεις οὐδὲ γιγνώσκειν τὰ
[6, 16]	τὰς πράξεις διὰ τούτου πορεύεται	τὰς	κατ´ ἔννοιάν τε καὶ διάνοιαν,
[6, 17]	τῶν ἐν τῷ βίῳ τέχνας,	τὰς	κειμένας καὶ μενούσας μετὰ τὴν
[6, 12]	πλεονασμός, πενία δὲ ἡ κατὰ	τὰς	κοσμικὰς ἐπιθυμίας ἀπορία. Αἱ κτήσεις
[6, 7]	τῆς γῆς. Ὁρᾷς ὁπόθεν ἔχει	τὰς	λαβὰς ἡ φιλοσοφία ἡ ἀληθής.
[6, 15]	μὲν τὸ σῶμα τῶν γραφῶν,	τὰς	λέξεις καὶ τὰ ὀνόματα, καθάπερ
[6, 15]	δὲ οὐδ´ ὅλως τοὺς περὶ	τὰς	λέξεις σχηματισμοὺς ἐπιτηδεύει διὰ τὸ
[6, 15]	θάνατον καὶ τὸν σταυρὸν καὶ	τὰς	λοιπὰς κολάσεις πάσας ὅσας ἐποίησαν
[6, 10]	ἀπολειφθήσεται τοίνυν τῶν προκοπτόντων περὶ	τὰς	μαθήσεις τὰς ἐγκυκλίους καὶ τὴν
[6, 4]	τῷ Ἑρμῇ γεγόνασι βίβλοι· ὧν	τὰς	μὲν τριάκοντα ἓξ τὴν πᾶσαν
[6, 11]	τὴν καθ´ ἕκαστον προφήτην κατὰ	τὰς	μεταπηδήσεις τῶν προσώπων συνῳδίαν. Ἀλλ´,
[6, 2]	πόλιν τὴν γῆν τ´ ἰδόντα	τὰς	νόσους σκοπεῖν χρεών. Ὁμήρου πάλιν
[6, 17]	ὡς τοῦ σκότους τὸ συγχεῖν	τὰς	ὄψεις· οὐ τοίνυν κακίας ἔργον
[6, 11]	πως ἀνακηρύσσει, ὥστε καὶ τούτων	τὰς	πηγὰς τοῖς Ἕλλησιν παρὰ Ἑβραίων
[6, 16]	αὔξεται· καὶ δὴ καὶ πρὸς	τὰς	πράξεις διὰ τούτου πορεύεται τὰς
[6, 12]	ἁμαρτητικὸς δὲ ὢν καὶ κατὰ	τὰς	πράξεις διαμαρτάνει· ἔμπαλιν δὲ ὁ
[6, 14]	ἀλλὰ τὸ πρός τινα σκοπὸν	τὰς	πράξεις ποιεῖσθαι καὶ κατὰ λόγον
[6, 11]	τοῦ λοιποῦ μένειν ἀναπεπαυμένον, κατευθύνοντα	τὰς	πράξεις πρὸς τὴν θεωρίαν· διὰ
[6, 12]	μόνον τὰς ἀρετάς, ἀλλὰ καὶ	τὰς	πράξεις τὰς καλὰς ἀγαθὰ καλοῦμεν·
[6, 16]	τε πλασθέντι τῷ τε ἡγεμονικῷ	τὰς	πρὸ τοῦ νόμου παραδεδομένας ἀλλαχῇ
[6, 10]	μειώσεις τῶν ἀριθμῶν παρασημειούμενος καὶ	τὰς	πρὸς ἀλλήλους σχέσεις καὶ ὡς
[6, 15]	ὀλίγα ἐπιφέρει πάλιν θείᾳ προνοίᾳ	τὰς	προφητείας γεγενῆσθαι παριστὰς ὧδε· Ἔγνωμεν
[6, 11]	ἀγροίκως μετίασι τὸν λόγον, οὐ	τὰς	Σειρῆνας, ἀλλὰ τὸν ῥυθμὸν καὶ
[6, 18]	ἀναγκαίων καὶ κυριωτάτων ἀπελείφθησαν, οἱ	τὰς	σκιὰς ἀτεχνῶς τῶν λόγων διώκοντες.
[6, 15]	τῆς πίστεως, εἰκάζεσθαι τῇ κατὰ	τὰς	συλλαβὰς ἀναγνώσει ἐκδεχόμεθα. Ἀλλὰ καὶ
[6, 15]	Πρὸς γράμμα» φησί, μὴ εὑρίσκων	τὰς	συλλαβὰς τελέσαι. Ἐδήλου δ´ ἄρα
[6, 17]	ἐσόμενα καὶ ὡς ἔσται ἕκαστον,	τάς	τε ἐπὶ μέρους κινήσεις προορῶν
[6, 16]	ἕβδομον δὲ τὸ τοῦ στόματος.	Τάς	τε τῶν ἡλικιῶν μεταβολὰς κατὰ
[6, 11]	ἀμεινόνων ποιουμένῳ. Ἤδη δὲ καὶ	τὰς	τέσσαρας ἀρετὰς ἄντικρυς ἡ παρ´
[6, 17]	καταστοχαστική. Διατείνει δὲ οὐκ ἐπὶ	τὰς	τέχνας μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ
[6, 17]	τὸ πάντῃ τε καὶ πάντως	τὰς	τιμωρίας διαφεύγειν. Πολυμερὴς δὲ οὖσα
[6, 17]	μέρει θείων λειτουργῶν συλλαμβανομένων εἰς	τὰς	τοιαύτας διακονίας· κατά τε γὰρ
[6, 3]	τῶν κατοιχομένων ἐνιδρύσαντο, δαίμονας μὲν	τὰς	τούτων ψυχὰς καλοῦντες, θρῃσκεύεσθαι δὲ
[6, 14]	κύριός ἐστιν. Ταύτας ἐκλεκτὰς οὔσας	τὰς	τρεῖς μονὰς οἱ ἐν τῷ
[6, 16]	τοῖς φιλοσόφοις τὰς αὐξήσεις καὶ	τὰς	τροπὰς τοῖς ἄστροις κατὰ τὸ
[6, 6]	καὶ τὰς τῶν δικαίων καὶ	τὰς	τῶν ἁμαρτωλῶν ὑπολάβοι εἶναι ψυχάς,
[6, 3]	πᾶσα ἡ καθ´ ἡμᾶς κατὰ	τὰς	τῶν δικαίων εὐχὰς ἐπακούοντός τε
[6, 6]	φρονῶν ἐν μιᾷ καταδίκῃ καὶ	τὰς	τῶν δικαίων καὶ τὰς τῶν
[6, 15]	τὸν κύριον, ὡς μὴ παρὰ	τὰς	τῶν πολλῶν ὑπολήψεις λέγουσα βλασφημεῖν
[6, 6]	τὰς Ἰουδαϊκὰς λέγει γραφὰς εἴτε	τὰς	τῶν φιλοσόφων, κοινοποιεῖ τὴν ἀλήθειαν.
[6, 3]	ἐξακούεσθαι. Πολλάκις δὲ καὶ ἀνὰ	τὰς	ὕλας κινουμένων τῶν φύλλων ἀθρόᾳ
[6, 15]	δὲ ἐπὶ τὰ ὄρη περὶ	τὰς	φάραγγας κηδείας ἀξιούμενον. Εἶδεν δὲ
[6, 17]	προσεχεστέρα ἡ ἐπισκοπή, ὅσοι διαπρεπεῖς	τὰς	φύσεις τε καὶ δυνατοὶ τὰ
[6, 11]	δὲ μουσικὴ ἀποπτυστέα ἡ κατακλῶσα	τὰς	ψυχὰς καὶ εἰς ποικιλίαν ἐμβάλλουσα
[6, 3]	οὖν θεοὺς εἴτε καὶ ἀγγέλους	τὰς	ψυχὰς ταύτας λέγοιμεν. Αὐτίκα οἱ
[6, 11]	τὸ δεύτερον οἱ προσεχῶς κρούοντες	τὰς	ψυχὰς ὑπὸ μουσηγέτῃ τῷ κυρίῳ.
[6, 16]	καθ´ ὧν ὁ ὢν οὐ	τάσσεται·	ἐν ταὐτότητι γὰρ ἀγενήτῳ ὁ
[6, 14]	τοῖς κατὰ περίστασιν συμβαίνουσι· πρὸς	ταῦθ´	ὅ τι χρὴ καὶ παλαμάσθων·
[6, 2]	δέ μιν ὕπνος ᾕρει πανδαμάτωρ,	ταῦτα	δὲ Ὅμηρος ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος
[6, 8]	αἷς οὐ ῥᾴδιόν ἐστι προσελθεῖν.	Ταῦτα	δὲ πάντα τὴν ἀναφορὰν ἔχει
[6, 18]	θεωρίαν ἐν τοῖς φυσικοῖς, μετὰ	ταῦτα	δηλωθήσεται, ἐπὰν περὶ γενέσεως κόσμου
[6, 18]	δέ, ἐφ´ ὅσον πρέπει, καὶ	ταῦτα	δι´ ἃς προεῖπον αἰτίας. Οἱ
[6, 3]	πευσόμεθα παρ´ αὐτῶν ἤτοι ἀληθῆ	ταῦτα	εἶναι ἃ ἱστοροῦσιν ἢ ψευδῆ.
[6, 6]	τοῦ θεοῦ· τὰ γὰρ κοινὰ	ταῦτα	ἔστι τὰ ἀπὸ καρδίας ῥήματα,
[6, 15]	γὰρ περὶ πᾶν ζήτημα καθολικὰ	ταῦτα	εὑρίσκεται πρόσωπόν τε καὶ πρᾶγμα,
[6, 6]	ἢ τὸν θάνατον αἱρούμεναι, καὶ	ταῦτα	καθαρώτερον διορᾶν δυναμένων τῶν σωμάτων
[6, 9]	κἂν λέγωσί τινες μηκέτ´ εἶναι	ταῦτα	κακά, ἀλλ´ ἤδη ἀγαθά. Ἀδύνατον
[6, 2]	Σοφοκλέους δὲ ἐξ Ἱππόνου· Πρὸς	ταῦτα	κρύπτε μηδέν, ὡς ὁ πάνθ´
[6, 3]	αὐτὸ χωροῦν βιαιότερον ἠχεῖ. Καὶ	ταῦτα	μὲν ταύτῃ· θεῷ δὲ τῷ
[6, 2]	τὰ μυστήρια ἐπελθεῖν τῶν τελουμένων·	ταῦτα	μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων, ὁπηνίκα ἂν
[6, 11]	μαθημάτων, πρὸς γὰρ καθηκόντων ἀπόδοσιν	ταῦτα	μηδὲν ὠφελεῖν, εἶναί τε ἀνθρωπίνην
[6, 15]	καὶ μετ´ αὐτὸν ἃ ἔσται.	Ταῦτα	οὖν ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν τῷ θεῷ
[6, 6]	τὸ γὰρ στόμα κυρίου ἐλάλησεν	ταῦτα.	πάλιν δὲ ἄντικρυς ὁ Δαβίδ.
[6, 15]	τοῦ Ἱεροσόλυμα κτισθῆναι, καθὼς ἐγέγραπτο	ταῦτα	πάντα, ἃ ἔδει αὐτὸν παθεῖν
[6, 3]	λέγει καὶ ἴδετε· τίς κατέδειξεν	ταῦτα	πάντα; Λέγουσι δ´ οὖν τινες
[6, 16]	Καὶ ἡ κιβωτὸς δὲ ἡ	ταῦτα	περιειληφυῖα ἡ τῶν θείων τε
[6, 15]	Τίς» οὖν σοφὸς καὶ συνήσει	ταῦτα;	συνετὸς καὶ γνώσεται αὐτά; διότι
[6, 11]	τὰς ἀκοὰς Ἑλληνικοῖς μαθήμασι μετὰ	ταῦτα	τοῦ νόστου τυχεῖν. Τῷ δ´
[6, 16]	Ἐνταῦθα γενομένους ἐν παρέργῳ καὶ	ταῦτα	ὑπομνηστέον, ἐπεὶ περὶ ἑβδομάδος καὶ
[6, 9]	μηδὲν περιττὸν πραγματευόμενος, ἀλλὰ μηδὲ	ταῦτα	ὡς προηγούμενα, ἐκ δὲ τῆς
[6, 11]	γεννᾷ τὸν μεʹ καὶ ἐν	ταύταις	ὁμοίως ταῖς ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα
[6, 10]	ἁπλῶς γνωρίζεται. Οὔκουν ὡς ἀρεταῖς	ταύταις	συγχρώμενος ἡμῖν ὁ γνωστικὸς πολυμαθὴς
[6, 11]	σύνθεσις γεννᾷ τὸν λεʹ ἐν	ταύταις	ταῖς ἡμέραις Ἰουδαῖοι διαπλάσσεσθαι τὰ
[6, 11]	πάντων ἁγήτωρ, Ζεῦ, σοὶ πέμπω	ταύταν	ὕμνων ἀρχάν. Εἴη δ´ ἂν
[6, 14]	ὑπερθετικόν, ἔνθα ὁ κύριός ἐστιν.	Ταύτας	ἐκλεκτὰς οὔσας τὰς τρεῖς μονὰς
[6, 3]	εἴτε καὶ ἀγγέλους τὰς ψυχὰς	ταύτας	λέγοιμεν. Αὐτίκα οἱ ἔμπειροι τοῦ
[6, 14]	καὶ διαφθαρῶσιν. Οἱ δὲ κἀν	ταύτῃ	γενόμενοι τῇ ἐντολῇ ἀγνώμονες, γλυπτοῖς
[6, 7]	ἐπὶ τῶν σκηνογραφουμένων φαίνεται παραλαμβάνουσα,	ταύτῃ	δὲ ψευδογραφεῖ τὴν ὄψιν, τοῖς
[6, 2]	ἐσκευώρηται δόγματα. Ταυτὶ μὲν οὖν	ταύτῃ·	ἐπιλείψει γάρ με ὁ βίος,
[6, 6]	διαφθορᾷ ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι	ταύτῃ	ᾗ ἔκρυψαν συνελήφθη ὁ ποὺς
[6, 3]	βιαιότερον ἠχεῖ. Καὶ ταῦτα μὲν	ταύτῃ·	θεῷ δὲ τῷ παντοκράτορι καὶ
[6, 12]	οὐχ ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστι,	ταύτῃ	μένει μακάριος καὶ ἄφθαρτος, οὔτε
[6, 8]	εἴη ἄν, ὥστ´ ἂν εἰκότως	ταύτῃ	μόνῃ χαρακτηρίζοιτο ἡ τῆς λογικῆς
[6, 15]	τῇ δυνάμει τοῦ θεοῦ ἐγγεγραμμένη.	Ταύτῃ	οἱ τῶν παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι
[6, 15]	Καὶ γὰρ τὸ ἅγιον πνεῦμα	ταύτῃ	πως μεταφυτεύεται διανενεμημένον κατὰ τὴν
[6, 16]	τις τῆς τῶν ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως.	Ταύτῃ	τοι ὁ κύριος τέταρτος ἀναβὰς
[6, 17]	δὲ ὀριγνώμενοι σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν.	Ταύτῃ	φησὶν ἡ γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως»
[6, 8]	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, στοιχεῖα τοῦ κόσμου»	ταύτην	ἀλληγορῶν, στοιχειωτικήν τινα οὖσαν καὶ
[6, 17]	αἰτίοις, νόησις καλεῖται, ὅταν δὲ	ταύτην	ἀποδεικτικῷ λόγῳ βεβαιώσηται, γνῶσίς τε
[6, 15]	τὴν ψιλὴν ἀνάγνωσιν ἐκλαμβανομένην, καὶ	ταύτην	εἶναι τὴν πίστιν στοιχείων τάξιν
[6, 14]	ἔργα ἐπακολουθήσῃ. Αὐτίκα Ἰουδαίοις μόνοις	ταύτην	ἔλεγε τὴν φωνὴν τοῖς νομικῶς
[6, 17]	ἐτράπετο καὶ τὰ λοιπά, πρώτην	ταύτην	εὐεργεσίαν, τὸ γενέσθαι, ἀπ´ ἀρχῆς
[6, 15]	Εἶδεν δὲ Ἰησοῦς τὴν θέαν	ταύτην	κάτω πνεύματι ἐπαρθεὶς σὺν καὶ
[6, 8]	δωρηθείσης γεωργίας Ἕλλησιν ὑπάρχουσι καρποί.	Ταύτην	σοφίαν τοῦ αἰῶνος τούτου» τὴν
[6, 15]	συνεβούλευσε τοῖς φρονίμοις καὶ σώφροσι,	ταύτην	συνιείς, ὡς ὁ διδάξας ἐβούλετο,
[6, 9]	ἄρα φιλεῖ τινα τὴν κοινὴν	ταύτην	φιλίαν, ἀλλ´ ἀγαπᾷ τὸν κτίστην
[6, 12]	ἐπακολούθημα δὲ καὶ τὰ διὰ	ταύτης	ἀκολουθοῦντα καλά. Καὶ ἡ κόλασις
[6, 14]	οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς	ταύτης»	ἄλλης αὐλῆς καὶ μονῆς ἀναλόγως
[6, 4]	θηρία τρέφειν, τὴν γῆν ἔφη·	ταύτης	γὰρ μέρος εἶναι τὴν θάλασσαν.
[6, 11]	δικαιοσύνην ἀγαπᾷ τις, οἱ πόνοι	ταύτης	εἰσὶν ἀρεταί· σωφροσύνην γὰρ καὶ
[6, 7]	μὲν τέλειος, ἣ δὲ ἐνδεής.	Ταύτης	οὖν τῆς σοφίας ἐπιθυμεῖ ἡ
[6, 16]	συνθεωρεῖται καὶ πάντα κληρονομεῖται. Ἐκ	ταύτης	τῆς ἡμέρας ἡ πρώτη σοφία
[6, 11]	ναυτιλία καὶ γεωργία τῆς ἀπὸ	ταύτης	χρείας πεπλήρωται, καθάπερ τῆς γεωμετρίας
[6, 2]	Δημοκρίτου τὰ προηγούμενα ἐσκευώρηται δόγματα.	Ταυτὶ	μὲν οὖν ταύτῃ· ἐπιλείψει γάρ
[6, 8]	καὶ παρὰ τοῖς ἔθνεσι. Καὶ	ταυτὶ	μὲν τῇδε ἐχέτω· πολυμαθῆ δὲ
[6, 16]	ὁ ὢν οὐ τάσσεται· ἐν	ταὐτότητι	γὰρ ἀγενήτῳ ὁ ὢν αὐτὸς
[6, 16]	βούλημα τοῦ θεοῦ ἐν μιᾷ	ταὐτότητι.	Πῶς δ´ ἂν ἐν χρόνῳ
[6, 12]	γινόμενος ἐν ἀδιαλείπτοις εὐποιίαις, ἐν	ταὐτότητι	τῆς ἀγαθωσύνης ἀπαραβάτως μένει. Τί
[6, 16]	γνῶσις εἴη ἂν καὶ σοφία.	Τάχα	δ´ ἂν εἶεν αἱ δύο
[6, 17]	νενέμηνται τῶν ἀγγέλων αἱ προστασίαι,	τάχα	δὲ καὶ τῶν ἐπὶ μέρους
[6, 11]	καὶ ναυπηγικῆς χεῖρον νομίζειν φιλοσοφίαν;	τάχα	που καὶ ὁ κύριος τὸ
[6, 11]	κυκλεῖται τὰ πάντα, ἢ καὶ	τάχα	τὴν ὠκεανῷ περιρρεομένην ἐδήλου γῆν.
[6, 15]	καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δι´ αὐτὴν	ταχέως	ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι τοὺς ἀξίους
[6, 6]	διὰ τῶν ἀποστόλων ἐνεργούσης, ᾗ	τάχος	ἐπιστραφῆναί τε καὶ πιστεῦσαι. Μεμνήμεθα
[6, 15]	λέγεταί τε καὶ παραβολὴ» τό	τε	αἴνιγμα» ἐπὶ τούτοις. Ἀλλὰ μὴν
[6, 8]	ζιζανίων οἰκείου γεωργοῦ. Ὅθεν αἵ	τε	αἱρέσεις παρ´ ἡμῖν συνανεφύησαν τῷ
[6, 16]	περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, τά	τε	αἰσθητήρια πέντε καὶ τὸ φωνητικὸν
[6, 8]	περὶ αὐτὸν μόνον διδάσκουσαν ὑποκειμένην	τε	ἀκολούθως κατὰ προστασίαν τοῖς τῇδε
[6, 11]	τοῦτο παρασκευάζει τὸ μάθημα τοῦ	τε	ἀληθοῦς διορατικὴν καὶ τοῦ ψεύδους
[6, 17]	καὶ ἴδιον αὐτῆς γνωρίζειν τά	τε	ἄλλα καὶ πολὺ πρότερον τὰ
[6, 4]	τινά, μάλιστα δὲ Αἰγυπτίων τά	τε	ἄλλα καὶ τὸ περὶ τὴν
[6, 11]	παραδιδόναι στελλομένων τὸν λόγον ἥ	τε	ἄλλη παιδεία χρήσιμος ἥ τε
[6, 10]	τὸ μὴ δύνασθαι διακρίνειν, πῇ	τε	ἀλλήλοις τὰ ὄντα κοινωνεῖ καὶ
[6, 3]	γὰρ καὶ δυνάμεις τινὲς τούς	τε	ἀνέμους κινοῦσι καὶ τοὺς ὄμβρους
[6, 11]	ἀπόδοσιν ταῦτα μηδὲν ὠφελεῖν, εἶναί	τε	ἀνθρωπίνην σύνεσιν τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν,
[6, 16]	ἐν ἓξ περαιοῦται ἡμέραις, ἥ	τε	ἀπὸ τροπῶν ἐπὶ τροπὰς κίνησις
[6, 6]	δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον τοῖς	τε	ἀπολωλόσιν ἐν τῷ κατακλυσμῷ, μᾶλλον
[6, 18]	τῶν ὀργάνων τὰς εἰκόνας οἷόν	τε	ἀπομιμεῖσθαι ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ τὸν
[6, 2]	ὡς ἐν ἀρχῇ εἰρήκαμεν, τόν	τε	Ἀριστοτέλη τὰ πλεῖστα καὶ κυριώτατα
[6, 2]	φησι· Πλουσιώτατον αὐτάρκεια πάντων. Αὖθίς	τε	Ἀριστοφάνους γράφοντος· Βέβαιον ἕξεις τὸν
[6, 2]	φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν. Ὅ	τε	Ἀρχῖνος λέγει· Πᾶσι μὲν ἀνθρώποις
[6, 12]	πρόσεισι τῇ τε μαθήσει τῇ	τε	ἀσκήσει, διὸ καὶ οἳ μὲν
[6, 11]	διδασκαλίαν δι´ ἀνθρώπων παραλαβών. Πάλιν	τε	αὖ ἀκούειν ἔξεστιν· Ἐν γὰρ
[6, 2]	καὶ τοῖς εἰκόσι ζητεῖν. Ἰσοκράτους	τε	αὖ εἰπόντος Δεῖ δὲ τὰ
[6, 2]	τις αὑτὸν καθείρξας τηρῇ. Ἡροδότου	τε	αὖ ἐν τῷ περὶ Γλαύκου
[6, 9]	ἀγαθὸς ἀνὴρ κατὰ ψυχὴν ὅ	τε	αὖ θεὸς ἀνθρωποειδής· τὸ γὰρ
[6, 17]	ὁμοίου τε καὶ ἀνομοίου διακριτική	τε	αὖ καὶ συνθετικὴ καὶ προστακτικὴ
[6, 9]	παθῶν (συγκεχώρηται γὰρ αὐτῷ) ζῇ	τε	αὖ νεκρώσας τὰς ἐπιθυμίας καὶ
[6, 16]	ἐνύδρων ἰχθύας καὶ κήτη, τῶν	τε	αὖ πτηνῶν ὁμοίως τά τε
[6, 17]	τούτοις, ἀληθέστατον, δόξα ὀρθή, ἔν	τε	αὖ ταῖς μετὰ χειρουργίας πράξεσι
[6, 10]	τῶνδε τῶν σωμάτων οὖσαν· ἔκ	τε	αὖ τῆς ἀστρονομίας γῆθεν αἰωρούμενος
[6, 16]	ἔστι δι´ αὑτὴν αἱρετή. Πᾶν	τε	αὖ τὸ καλὸν καὶ σεμνὸν
[6, 15]	λόγων» καὶ δικαιοσύνη ἀληθὴς» διδασκαλία	τε	αὖ τοῦ κατευθῦναι κρῖμα» καὶ
[6, 15]	ἕτερον αὐτῆς ἡ παιδεία» λόγοι»	τε	αὖ φρονήσεως» καὶ στροφαὶ λόγων»
[6, 16]	ἀμφοῖν γὰρ ἡ κατάληψις. Πάλιν	τε	αὖ ὡς αἴσθησις πρὸς τὸ
[6, 9]	ὀρέγεταί τινος, ἔχων ὡς οἷόν	τε	αὐτὸ τὸ ὀρεκτόν. Εἰκότως τοίνυν
[6, 3]	ἐθέλῃσθα, παλίντιτα πνεύματα θήσεις. παρακολουθεῖν	τε	αὑτῷ ἔλεγεν τοὺς μὲν μαντοσυνῶν
[6, 5]	ὡς τὸν αὐτὸν θεὸν ἡμῶν	τε	αὐτῶν καὶ Ἑλλήνων ἐγνωκότων φέρεται,
[6, 15]	λέγουσιν, οὐ πρὸς ἀλήθειαν· ἄλλον	τε	γὰρ θεὸν παρευρίσκουσι καὶ τὸν
[6, 16]	ἐργάτις δὲ ἡ ἑβδομάς· ἥ	τε	γὰρ κοσμογονία ἐν ἓξ περαιοῦται
[6, 17]	ἐπὶ τοῦ θεοῦ γίνεται. Ἀθρόως	τε	γὰρ πάντα καὶ ἕκαστον ἐν
[6, 17]	εἰς τὰς τοιαύτας διακονίας· κατά	τε	γὰρ τὰ ἔθνη καὶ πόλεις
[6, 9]	ἀγαθῶν καὶ περὶ κακῶν περί	τε	γενέσεως ἁπάσης καὶ συλλήβδην εἰπεῖν,
[6, 15]	σωτηρία διά τε εὐπραγίας διά	τε	γνώσεως παραγίνεται, ὧν ἀμφοῖν ὁ
[6, 4]	καὶ κανοῦν, ἐν ᾧ τό	τε	γραφικὸν μέλαν καὶ σχοῖνος ᾗ
[6, 2]	πρότερον ἢ εἰς ὕστερον, ὅ	τε	Δημοσθένης· Πᾶσι μὲν γὰρ ἀνθρώποις
[6, 16]	καὶ ναυτιλίαι συμπεραιοῦνται, ἡ σελήνη	τε	δι´ ἑπτὰ ἡμερῶν λαμβάνει τοὺς
[6, 9]	ἡδοναῖς ταῖς τε ὕπαρ ταῖς	τε	δι´ ὀνειράτων· διαίτῃ γὰρ λιτῇ
[6, 9]	οὐδέπω καθαροῦ, ἀλλ´ ἐμπαθοῦς, ἀνδρεία	τε	διὰ φόβον καὶ δειλίαν παραλαμβάνεται.
[6, 17]	τῶν γνωστικῶν θεωρημάτων οὐχ οἷόν	τε,	ἐὰν μὴ τῶν προτέρων διανοημάτων
[6, 15]	καὶ ὁ νόμος δι´ αὐτοῦ	τε	ἐγένετο καὶ ἐν παραβολαῖς ἐλαλήθησαν
[6, 11]	τὸ πρῶτον, εἶτα ἐξάνθη κρόκη	τε	ἐγένετο καὶ στήμων, καὶ τότε
[6, 15]	τὸ ἀληθὲς ἐκμανθάνειν μόνως οἷόν	τε,	εἰκότως παρὰ τῶν θείων λογίων
[6, 2]	καὶ τὰ Ὠγηνοῦ δώματα. Ὁμήρου	τε	εἰπόντος· Αἰδώς, ἥτ´ ἄνδρας μέγα
[6, 2]	πᾶς τις ἐκποδὼν φίλος. Ἐπιχάρμου	τε	εἰπόντος· Ὦ θύγατερ, αἰαῖ τύχας·
[6, 2]	τὰς βροτῶν εἶναι τύχας. Βακχυλίδου	τε	εἰρηκότος· Παύροισι δὲ θνητῶν τὸν
[6, 1]	ὑπομνήματα εἶεν ἂν ζώπυρα, τῷ	τε	εἰς γνῶσιν ἐπιτηδείῳ, εἴ πως
[6, 13]	καὶ εἰς ἀπάθειαν μελετήσας αὐξήσας	τε	εἰς εὐποιίαν γνωστικῆς τελειότητος ἰσάγγελος»
[6, 11]	εἰς τὴν τοῦ σώματος τῶν	τε	εἰς τὴν τῆς ψυχῆς αὔξησιν
[6, 11]	τῶν ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων δωρεᾷ τῶν	τε	εἰς τὴν τοῦ σώματος τῶν
[6, 15]	τοῖς ἐκλεκτοῖς τῶν ἀνθρώπων τοῖς	τε	ἐκ πίστεως εἰς γνῶσιν ἐγκρίτοις
[6, 15]	τῶν δωμάτων» φησί, κηρύξατε» μεγαλοφρόνως	τε	ἐκδεξάμενοι καὶ ὑψηγόρως παραδιδόντες καὶ
[6, 8]	πρὸς Κορινθίους φησί. Τοιοῦτος οἷός	τε	ἐκείνῳ πείθεσθαι τῷ παραγγέλματι· Καὶ
[6, 6]	ἐάν τε νομικὸς ᾖ ἐάν	τε	Ἕλλην· οὐ γὰρ Ἰουδαίων μόνων,
[6, 13]	ἴσης ἔκ τε Ἰουδαίων ἔκ	τε	Ἑλλήνων, οἱ τέσσαρες καὶ εἴκοσι,
[6, 2]	τε ἐν Ἀντιγόνῃ ποιήσαντος· Μητρός	τε	ἐν Ἅιδου καὶ πατρὸς τετευχότων,
[6, 2]	τῶν παίδων αὐτοῦ φείσαιτο. Σοφοκλέους	τε	ἐν Ἀντιγόνῃ ποιήσαντος· Μητρός τε
[6, 8]	Ἕλλησιν εἰς δικαιοσύνην ἀγόντων τῶν	τε	ἐν βαρβάροις. Σαφῶς δὲ ἤδη
[6, 18]	μηδὲν ἀπεικόνισμα τοῦ θεοῦ οἷόν	τε	ἐν γενητοῖς εἶναι, προσεπιδιδάσκεσθαι δὲ
[6, 8]	τῶν τῆς διδασκαλίας τρόπων τῶν	τε	ἐν Ἕλλησιν εἰς δικαιοσύνην ἀγόντων
[6, 2]	ἄλλο μορφὴν ἑτέραν ἐπέδειξεν. Πλάτωνός	τε	ἐν Πολιτείᾳ εἰπόντος κοινὰς εἶναι
[6, 6]	ὑπάρχοντι κατ´ αὐτοὺς σοφῷ. Αὖθίς	τε	ἐν τῷ αὐτῷ· Καὶ γάρ
[6, 4]	πτερὰ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς βιβλίον	τε	ἐν χερσὶ καὶ κανοῦν, ἐν
[6, 17]	καὶ ὡς ἔσται ἕκαστον, τάς	τε	ἐπὶ μέρους κινήσεις προορῶν Πάντ´
[6, 2]	ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος μετέθηκεν. Ἡσίοδός	τε	ἐπὶ τοῦ Μελάμποδος ποιεῖ· Ἡδὺ
[6, 7]	ἐπιγράφεται καὶ Θεόφραστος Ἀριστοτέλη Μητρόδωρός	τε	Ἐπίκουρον καὶ Πλάτων Σωκράτην· ἀλλὰ
[6, 12]	θεία τις ἀγαθωσύνης δύναμις κατά	τε	ἐπισκοπὴν κατά τε τὴν προφητείαν
[6, 2]	δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω τ´ ἀθανάτω	τε	ἔσσεσθ´, οὔτε κεν αὐτὸς ἐνὶ
[6, 17]	δὲ ἐνάρετον πᾶν ἀπ´ ἀρετῆς	τέ	ἐστι καὶ πρὸς ἀρετὴν ἀναφέρεται,
[6, 15]	οὐδέπω σοφοῖς. Αὐτίκα εἴπερ ἀρετή	τέ	ἐστιν θεία καὶ γνῶσις ἑαυτῆς·
[6, 15]	αὐτῷ, καὶ ἡ σωτηρία διά	τε	εὐπραγίας διά τε γνώσεως παραγίνεται,
[6, 9]	διὰ τοῦτο κάκιστα ἀπαλλάξοντος. Τοῦ	τε	ζήλου εἰ μὴ μετείη αὐτῷ,
[6, 7]	ἐν τοῖς ἐπιπέδοις καταγραφῆς ἥ	τε	ζωγραφία τὸν ὀπτικὸν ὅλον τόπον
[6, 16]	ἐντολὰς τῷ τε πλασθέντι τῷ	τε	ἡγεμονικῷ τὰς πρὸ τοῦ νόμου
[6, 16]	γράφονται δισσοῖς πνεύμασιν ἐντολαί, τῷ	τε	ἡγεμονικῷ τῷ τε ὑποκειμένῳ, ἐπεὶ
[6, 6]	ὁ ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων, τιθασευθείς	τε	ἤδη καὶ αὐτὸς ὡς βοῦς
[6, 11]	ἀνομοίοις τὸ ὅμοιον θηρᾶν, ἐνάγει	τε	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ εὑρεῖν ἀπλατὲς
[6, 11]	διαστάσεσι, μήκους, πλάτους, βάθους. Αἵ	τε	ἡμέραι τῶν ἀνθρώπων ἔσονται» φησίν,
[6, 18]	καὶ τῶν ἀπείρων ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί	τε	ἡμῶν καὶ ὅση δύναμις ἐκκόπτειν
[6, 16]	αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς ὅσον οἷόν	τε	ἦν ἰδεῖν τοῖς ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι,
[6, 3]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ	τε	Ἡσαΐας ἄρατε εἰς ὕψος τοὺς
[6, 13]	ἐξελέγη σὺν αὐτοῖς, ἀλλ´ οἷοί	τε	ἦσαν ἀπόστολοι γενέσθαι ἐκλεγέντες πρὸς
[6, 5]	διαλέκτῳ προφήτας ἀναστήσας, ὡς οἷοί	τε	ἦσαν δέχεσθαι τὴν παρὰ τοῦ
[6, 3]	φυομένων κατὰ τὸ ὄρος, σαλπίγγων	τε	ἦχος ἐφέρετο ἄνευ ὀργάνων ἐμπνεόμενος;
[6, 2]	ἐγὼ γενόμην κοῦρός τε κόρη	τε	θάμνος τ´ οἰωνός τε καὶ
[6, 17]	καὶ Ὅμηρος εἶπεν Πατὴρ ἀνδρῶν	τε	θεῶν τε» μὴ εἰδὼς τίς
[6, 2]	τὸν βίον δίκαιος ὤν, χωρίς	τε	θορύβου καὶ φόβου ζήσεις καλῶς,
[6, 4]	σχοῖνος ᾗ γράφουσι. Τοῦτον τὰ	{τε}	ἱερογλυφικὰ καλούμενα περί τε τῆς
[6, 13]	καὶ διοικηταί, ἐπ´ ἴσης ἔκ	τε	Ἰουδαίων ἔκ τε Ἑλλήνων, οἱ
[6, 2]	ἄμοιρον τήν τε φιλοσοφίαν τήν	τε	ἱστορίαν, ἀλλὰ μηδὲ τὴν ῥητορικὴν
[6, 17]	ἀλήθεια κοινῶς λέγεται παντὸς νοητοῦ	τε	καὶ αἰσθητοῦ. Αὐτίκα ἔνεστι θεάσασθαι
[6, 2]	καὶ ὡς ἴδια ἐξήνεγκαν Εὔμηλός	τε	καὶ Ἀκουσίλαος οἱ ἱστοριογράφοι. Μελησαγόρου
[6, 11]	καὶ τοῦ ψεύδους διελεγκτικήν, ὁμολογιῶν	τε	καὶ ἀναλογιῶν εὑρετικήν, ὥστε ἐν
[6, 16]	ταῦτα περιειληφυῖα ἡ τῶν θείων	τε	καὶ ἀνθρωπίνων γνῶσις εἴη ἂν
[6, 7]	δὲ σοφίαν ἔμπεδον γνῶσιν θείων	τε	καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων, κατάληψίν τινα
[6, 12]	οὐδαμῶς χωλεύουσα, ἵνα μὴ ἄδικός	τε	καὶ ἄνισος φανῇ. ᾗ μὲν
[6, 17]	ὄντων καὶ τοῦ ἀκολούθου ὁμοίου	τε	καὶ ἀνομοίου διακριτική τε αὖ
[6, 14]	καὶ τῇ τῶν ἔργων ἀνταποδόσει	τε	καὶ ἀντακολουθίᾳ. Ὥστε ὅταν ἀκούσωμεν
[6, 1]	ἐν πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμοίως σύνεσίς	τε	καὶ ἀντίληψις κατὰ τὸ γνωρίζειν
[6, 16]	βίον κακοπάθειαν· θεὸς γὰρ ἄκμητός	τε	καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀπροσδεής, ἀναπαύλης
[6, 2]	τοῦ παλαιοῦ μετέγραψεν κεφαλαιούμενος, Ἀμφίλοχός	τε	καὶ Ἀριστοκλῆς καὶ Λεάνδριος καὶ
[6, 9]	οἱ εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτάνοντες ἀνόσιοί	τε	καὶ ἀσεβεῖς. Λῆρος γὰρ καὶ
[6, 17]	τὴν αὐτοτελῶς φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως	τε	καὶ ἀτύφως προσμαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ
[6, 9]	ἀρχὰς ἡ μάθησις αὐτῆς ἐκθρέψεώς	τε	καὶ αὐξήσεως, ἔπειτα δὲ ἐκ
[6, 16]	δύναμιν, ᾗ ἐμπεριέχεται τὸ θρεπτικόν	τε	καὶ αὐξητικὸν καὶ καθ´ ὅλου
[6, 17]	μόνου ἑνὸς ἀμφοῖν θεοῦ, Ἑλλήνων	τε	καὶ βαρβάρων, μᾶλλον δὲ παντὸς
[6, 16]	ἀκοῇ καὶ τῇ ὀσφρήσει ἁφῇ	τε	καὶ γεύσει καὶ τοῖς τούτων
[6, 17]	ἐνεδέχετο φύσεως ἔχειν ἕκαστον, ἐγένετό	τε	καὶ γίνεται προκόπτον εἰς τὸ
[6, 12]	ὄντως καὶ πατὴρ ἀγαθὸς ὤν	τε	καὶ γινόμενος ἐν ἀδιαλείπτοις εὐποιίαις,
[6, 17]	γίγνεσθαι γεγονέναι τῆς θείας προνοίας	τε	καὶ γνώμης. Ἕμπαλιν δ´, οἶμαι,
[6, 9]	διὰ τῆς ὄντως δικαιοσύνης, ἔργων	τε	καὶ γνώσεως· τούτου φωνὴν κατὰ
[6, 16]	τούτου πορεύεται τὰς κατ´ ἔννοιάν	τε	καὶ διάνοιαν, καὶ ἐπειδὰν κρατῇ
[6, 15]	πρὸς τοῦ πνεύματος εἰρημένα νοήσειν	τε	καὶ διασαφήσειν· καὶ ὁ συνίων
[6, 13]	τῇ μεγαλοπρεπεστάτῃ δόξῃ τετιμημένοι, κριταί	τε	καὶ διοικηταί, ἐπ´ ἴσης ἔκ
[6, 16]	αὐτοῦ πρὸς μεγάλην ἀρετὴν σῶμά	τε	καὶ δύναμις· τῇ δεκάτῃ δ´
[6, 17]	ἐπισκοπή, ὅσοι διαπρεπεῖς τὰς φύσεις	τε	καὶ δυνατοὶ τὰ πλήθη συνωφελεῖν
[6, 2]	κόρη τε θάμνος τ´ οἰωνός	τε	καὶ εἰν ἁλὶ ἔλλοπος ἰχθύς,
[6, 2]	Τὸ γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἐστίν	τε	καὶ εἶναι. Ἢ οὐχὶ καὶ
[6, 17]	ὠφέλιμον ἐξεργασίαν τῶν πρὸς ἀρετήν	τε	καὶ εἰρήνην καὶ εἰς εὐποιίαν
[6, 18]	τε ποιεῖν, πρὶν ἂν ἔνθεός	τε	καὶ ἔκφρων γένηται» Καὶ ὁ
[6, 7]	ἁπλῶς τοῦ κοινοῦ πιστοῦ, Ἰουδαίου	τε	καὶ Ἕλληνος, ἡ τελείωσις αὕτη·
[6, 15]	αἱ μετὰ τὴν ἀνάληψιν κηρυσσόμεναί	τε	καὶ ἐμφανῶς δεικνύμεναι δυνάμεις αὐτοῦ.
[6, 15]	τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων» συνιείς	τε	καὶ ἐνεργῶν. Ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ
[6, 15]	κατὰ τὴν παιδείαν περιγινομένη αἴσθησίς	τε	καὶ ἔννοια» τῷ νεοκατηχήτῳ γινομένη.
[6, 17]	δ´ ὅμως καὶ πρὸς μίμησίν	τε	καὶ ἐξομοίωσιν ἡμῖν θαυμαστὰ τῷ
[6, 9]	ἀγάπης ἔχων τοῦ κάλλους. θάρσους	τε	καὶ ἐπιθυμίας τίς ἔτι τούτῳ
[6, 7]	ἐξειργάσαντο, τὰ δὲ ἀνθρωπίνῳ στοχασμῷ	τε	καὶ ἐπιλογισμῷ, ἐν οἷς καὶ
[6, 8]	ὕστερον εἰς ψεῦδος ὑποσύρων; ἄλλως	τε	καὶ ἐπιστάμενος τὴν ἀλήθειαν εὑρεθήσεται,
[6, 3]	τὰς τῶν δικαίων εὐχὰς ἐπακούοντός	τε	καὶ ἐπιτελοῦντος τοῦ θεοῦ ἕκαστον
[6, 2]	ὅσα θνητοῖσιν ἔδειμαν ἀθάνατοι, δειλῶν	τε	καὶ ἐσθλῶν τέκμαρ ἐναργές, καὶ
[6, 7]	οὖσα καὶ κατάληψις τῶν ὄντων	τε	καὶ ἐσομένων καὶ παρῳχηκότων βεβαία
[6, 7]	πρό τ´ ἐόντα, ὅπως ἔχει	τε	καὶ ἔσχεν καὶ ἕξει, παραλαμβάνει.
[6, 17]	τε καὶ συναίσθησιν ἀκριβεστέραν, μένος	τε	καὶ θάρσος προθυμίας ἐπί τε
[6, 3]	χαλαζοβολήσειν μελλόντων νεφῶν παράγειν ᾠδαῖς	τε	καὶ θύμασι τῆς ὀργῆς τὴν
[6, 11]	ἄρτοις, αἰνισσόμενος τὴν προπαιδείαν Ἑλλήνων	τε	καὶ Ἰουδαίων πρὸ τοῦ θείου
[6, 18]	μὲν ἐπεδείξαμεν, οἷός ἐστι, μέγεθός	τε	καὶ κάλλος ἤθους αὐτοῦ ὡς
[6, 2]	λέγει· Ζᾶς ποιεῖ φᾶρος μέγα	τε	καὶ καλὸν καὶ ἐν αὐτῷ
[6, 16]	εἶτα διχότομος, εἶτα ἀμφίκυρτος πανσέληνός	τε	καὶ κατὰ ἀπόκρουσιν πάλιν ἀμφίκυρτος
[6, 2]	κταμένοισιν ἐπ´ ἀνδράσιν εὐχετάασθαι, Ἀρχίλοχός	τε	καὶ Κρατῖνος γράφουσιν, ὃ μέν·
[6, 5]	γαλᾶς τε καὶ μῦς αἰλούρους	τε	καὶ κύνας καὶ πιθήκους· καὶ
[6, 17]	παρὰ θεοῦ δίδοται, καλῶς δίδοταί	τε	καὶ λαμβάνεται. Ναὶ μὴν ἡ
[6, 17]	Αὐτίκα τρεῖς τρόποι πάσης ὠφελείας	τε	καὶ μεταδόσεως ἄλλῳ παρ´ ἄλλου,
[6, 16]	τοῦ τὸ ἄλογον μέρος ἐψυχῶσθαί	τε	καὶ μόριον αὐτῆς εἶναι. Αὐτίκα
[6, 5]	κτήνεσι τετραπόδοις τοῦ ἀγροῦ, γαλᾶς	τε	καὶ μῦς αἰλούρους τε καὶ
[6, 16]	τάξει ἑκάστη μονὰς εἰς ἑβδομάδα	τε	καὶ ὀγδοάδα, κατὰ δὲ τὸν
[6, 16]	Σαφῶς δὲ τὸν περὶ ἑβδομάδος	τε	καὶ ὀγδοάδος μυστικὸν λόγον τοῖς
[6, 11]	πεπλήρωται, καθάπερ τῆς γεωμετρίας ἀρχιτεκτονική	τε	καὶ οἰκοδομική. Παρακολουθητικὴν δ´ ὡς
[6, 12]	τὴν κατὰ τὸν κύριον δημιουργίαν	τε	καὶ οἰκονομίαν συνιέναι, ἵνα δή,
[6, 8]	γὰρ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, γνῶσίς	τε	καὶ ὁρμή. Εὑρίσκεται δ´ ἡ
[6, 17]	σφίσιν οἱ κακοὶ τὸ πάντῃ	τε	καὶ πάντως τὰς τιμωρίας διαφεύγειν.
[6, 15]	κατὰ τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν λέγεταί	τε	καὶ παραβολὴ» τό τε αἴνιγμα»
[6, 15]	τοῦ κυρίου τὰς γραφὰς λαλοῦντές	τε	καὶ παραδιδόντες· παραθήκη γὰρ ἀποδιδομένη
[6, 17]	διὰ τῆς χρηματιστικῆς λαμβάνει γένεσίν	τε	καὶ παρουσίαν κατὰ πρόνοιαν μὲν
[6, 17]	ἑκάστου μερῶν κατὰ τὴν ἐνόρασίν	τε	καὶ περιόρασιν καὶ συνόρασιν, τοῦτο
[6, 6]	ἀποστόλων ἐνεργούσης, ᾗ τάχος ἐπιστραφῆναί	τε	καὶ πιστεῦσαι. Μεμνήμεθα γὰρ ὅτι
[6, 6]	ἡ διὰ τοῦ σωτῆρος ἐπίγνωσίς	τε	καὶ πίστις, δῆλόν που ὡς
[6, 16]	ὑπουργοῖς ὀργάνοις δισσοῖς οὖσι, χερσί	τε	καὶ ποσίν· αὕτη γὰρ ἡ
[6, 15]	ζήτημα καθολικὰ ταῦτα εὑρίσκεται πρόσωπόν	τε	καὶ πρᾶγμα, ἡ ὄντως ἀλήθεια
[6, 17]	τῷ πρώτῳ αἰτίῳ κυρίου ἐπίταξίν	τε	καὶ πρόσταξιν. ~Ὁ γνωστικὸς δ´
[6, 15]	συνῳδία καὶ ἡ συμφωνία νόμου	τε	καὶ προφητῶν τῇ κατὰ τὴν
[6, 16]	καὶ τοῦ λοιποῦ σώματος πορευόμενόν	τε	καὶ πρωτοπαθοῦν διὰ σώματος· τὴν
[6, 3]	χαλεπῇσι πεπαρμένους· ἄντικρυς γοῦν ἰάσεις	τε	καὶ σημεῖα καὶ τέρατα ἐπιτελεῖν
[6, 17]	ταύτην ἀποδεικτικῷ λόγῳ βεβαιώσηται, γνῶσίς	τε	καὶ σοφία καὶ ἐπιστήμη ὀνομάζεται,
[6, 17]	ὅμως ὠφέλιμα μόνοις τοῖς ἀγαθοῖς	τε	καὶ σπουδαίοις, ὧν χάριν αὐτὰ
[6, 16]	δόξα ὥσπερ ἡ ἀληθὴς οἰκεία	τε	καὶ σύζυγος. Διόπερ καὶ ὁ
[6, 7]	δικαιοῦσα καὶ εἰς τοῦτο χειραγωγοῦσά	τε	καὶ συλλαμβάνουσα. Εἰ δ´ ἔκ
[6, 17]	καὶ ἐντίθησι ταῖς φρεσὶν ἰσχύν	τε	καὶ συναίσθησιν ἀκριβεστέραν, μένος τε
[6, 15]	αὐτοῦ τῆς θεοσεβοῦς παραδόσεως σύνεσίς	τε	καὶ συνάσκησις· Ὃ δὲ ἀκούετε
[6, 15]	διδασκάλου, ἥντινα ἐκεῖνος νοῶν ἐνετείλατό	τε	καὶ συνεβούλευσε τοῖς φρονίμοις καὶ
[6, 6]	διαφόροις χρόνοις διὰ πίστεως σωθείς	τε	καὶ σωθησόμενος) Ηὐφράνθη μου ἡ
[6, 2]	τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοὺς λόγους	τε	καὶ τὰ δόγματα ἐπιδεικνύναι, φέρε
[6, 7]	κόσμου πολυτρόπως καὶ πολυμερῶς» πεπαίδευκέν	τε	καὶ τελειοῖ. Ὅθεν εἰκότως εἴρηται·
[6, 11]	καθ´ οὓς τὰ πάντα φύει	τε	καὶ τελεσφορεῖ ἡ γῆ ταῖς
[6, 1]	βίβλοις τὴν ἐκ παίδων ἀγωγήν	τε	καὶ τροφὴν παρέστησεν, τουτέστιν ἐκ
[6, 11]	τὸν κλύδωνα τὸν ἐθνικὸν γεννωμένην	τε	καὶ φερομένην φιλοσοφίαν Ἑλληνικὴν οἱ
[6, 14]	κέρδος ἡδονὴ καὶ λύπη πόθος	τε	καὶ φόβος καὶ συνελόντι εἰπεῖν
[6, 6]	πεπεδημένοις, καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ	τε	καὶ φρουρᾷ συνεχομένοις; δέδεικται δὲ
[6, 6]	οἱ ἐπακούσαντες τῆς θείας δυνάμεώς	τε	καὶ φωνῆς· ἐπεὶ τίς ἂν
[6, 17]	οὐδὲ μέλλειν, ἀλλ´ εἶναι βασιλικόν	τε	καὶ φωτεινὸν καὶ γνωστικὸν καθῆκεν,
[6, 3]	Λέγουσι δ´ οὖν τινες λοιμούς	τε	καὶ χαλάζας καὶ θυέλλας καὶ
[6, 15]	εἶναι καὶ ἡγεμονικὸν τὸν βασιλικόν	τε	καὶ Χριστιανόν, ἐπεὶ μὴ τῶν
[6, 13]	ἡμᾶς διήκουσα, κατὰ διαφόρους γενεάς	τε	καὶ χρόνους διάφορος εἶναι τὴν
[6, 12]	κακῶν μηνύουσιν πάντων ἁπαξαπλῶς, τῶν	τε	κατ´ ἐνέργειαν καὶ κατὰ λόγον
[6, 10]	τισι, κἀν τῷ διαστέλλειν τά	τε	κοινὰ καὶ τὰ ἴδια προσήσεται
[6, 10]	λόγον ἐφοδεύοι, λήσεται συγχέας τά	τε	κοινὰ καὶ τὰ ἴδια, τούτου
[6, 2]	γάρ ποτ´ ἐγὼ γενόμην κοῦρός	τε	κόρη τε θάμνος τ´ οἰωνός
[6, 2]	τὸ ἔπος· Ξυνὸς ἐνυάλιος, καί	τε	κτανέοντα κατέκτα, μεταποιῶν αὐτὸς ὧδέ
[6, 3]	δ´, οἶμαι, πάσης ἠχοῦς ἥ	τε	λειότης τῶν τόπων καὶ τὸ
[6, 12]	ὃ δ´ ἧττον πρόσεισι τῇ	τε	μαθήσει τῇ τε ἀσκήσει, διὸ
[6, 3]	δάκτυλον ἀρκοῦνται τῷ θύματι. Ἥ	τε	Μαντινικὴ Διοτίμα θυσαμένοις Ἀθηναίοις πρὸ
[6, 17]	καὶ προστακτικὴ καὶ ἀπαγορευτικὴ τῶν	τε	μελλόντων καταστοχαστική. Διατείνει δὲ οὐκ
[6, 4]	τὸν ᾠδὸν ὁ ὡροσκόπος> ὡρολόγιόν	τε	μετὰ χεῖρα καὶ φοίνικα ἀστρολογίας
[6, 4]	τῶν ἀφιερωμένων αὐτοῖς χωρίων περί	τε	μέτρων καὶ τῶν ἐν τοῖς
[6, 17]	εἶπεν Πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν	τε»	μὴ εἰδὼς τίς ὁ πατὴρ
[6, 2]	Ναὶ μὴν Θουκυδίδου λέγοντος Μαραθῶνί	τε	μόνοι προκινδυνεῦσαι Δημοσθένης εἶπεν· Μὰ
[6, 2]	καὶ κύντερον ἄλλο γυναικός. Γράψαντός	τε	Μουσαίου· Ὡς αἰεὶ τέχνη μέγ´
[6, 6]	δίκαιός ἐστιν οὐ διαφέρει, ἐάν	τε	νομικὸς ᾖ ἐάν τε Ἕλλην·
[6, 4]	βιβλία ἐκμανθάνει (περιέχει δὲ περί	τε	νόμων καὶ θεῶν καὶ τῆς
[6, 3]	παρασκευὴν τοῦ Περσικοῦ στόλου. Ἐμπεδοκλῆς	τε	ὁ Ἀκραγαντῖνος Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται
[6, 2]	τοῦ Λινδίου τὴν Ἡράκλειαν, Πανύαςςίς	τε	ὁ Ἁλικαρνασσεὺς παρὰ Κρεωφύλου τοῦ
[6, 16]	ἡγεμονικὸν καὶ δι´ ἐκεῖνο ζῇ	τε	ὁ ἄνθρωπος καί πως ζῇ.
[6, 2]	{αἰζηοῖσι{ ν} καυχᾶσθαι μέγα. Αὖθίς	τε	ὁ Ἀρχίλοχος τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο
[6, 6]	φιλοσόφων, κοινοποιεῖ τὴν ἀλήθειαν. Ἰσίδωρός	τε	ὁ Βασιλείδου υἱὸς ἅμα καὶ
[6, 2]	καὶ Ἀνδροτίων καὶ Φιλόχορος Διευχίδας	τε	ὁ Μεγαρικὸς τὴν ἀρχὴν τοῦ
[6, 16]	ἐντὸς τῆς δεκάδος ἕτερον. Τήν	τε	ὀγδοάδα κύβον καλοῦσι, μετὰ τῶν
[6, 16]	τῶν ζῴων καὶ φυτῶν, ὁμοίως	τε	οἱ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν ἀπομιμούμενοι
[6, 2]	δὲ χρεία μ´ ἡ κακῶς	τε	ὀλουμένη γαστήρ, ἀφ´ ἧς δὴ
[6, 2]	τὸ σῶμα καὶ γυμνάζοιτο. Αὖθίς	τε	Ὁμήρου ἐπὶ τῆς ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος
[6, 2]	δ´ οὐχ ὑγραίνουσιν πόδας. Ἀρχιλόχου	τε	ὁμοίως εἰρηκότος· Ἀλλ´ ἄλλος ἄλλῳ
[6, 16]	κατὰ ἀπόκρουσιν πάλιν ἀμφίκυρτος διχότομός	τε	ὁμοίως καὶ μηνοειδής. ἑπτατόνῳ φόρμιγγι
[6, 2]	οἶμαι πάντας ὑμᾶς ᾐσθῆσθαι Φιλῖνος	{τε}	ὁμοίως· Ὅση μέν, ὦ ἄνδρες
[6, 18]	πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, πείθων Ἑλλήνων	τε	ὁμοῦ καὶ βαρβάρων κατὰ ἔθνος
[6, 17]	εἰσὶν ἰδέαι τῆς ἀληθείας, τά	τε	ὀνόματα καὶ τὰ πράγματα, οἳ
[6, 10]	ἀναγκαῖον. Ἡ διαστολὴ δὲ τῶν	τε	ὀνομάτων τῶν τε πραγμάτων κἀν
[6, 7]	οὖσαν καὶ ἀμετάπτωτον, συνειληφυῖαν τά	τε	ὄντα καὶ τὰ παρῳχηκότα καὶ
[6, 16]	προστάσσειν ἡ νομοθεσία φαίνεται. Τῇ	τε	ὁράσει καὶ ἀκοῇ καὶ τῇ
[6, 14]	τοῦτο, οὐδὲ εὔξασθαι ὀρθῶς οἷοί	τε	οὗτοι παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν
[6, 16]	εἰς οἰκονομίαν ἐπιτήδεια, καὶ αὐτά	τε	πείθεται ἄγεταί τε πρὸς τῶν
[6, 16]	πνεύμασι τὰς δεδομένας ἐντολὰς τῷ	τε	πλασθέντι τῷ τε ἡγεμονικῷ τὰς
[6, 10]	ψυχαῖς· ἀναγκαῖον γὰρ ἐπακούειν τῶν	τε	πλείονα σημαινουσῶν λέξεων καὶ τῶν
[6, 18]	ποιητὴς» γράφει καὶ οὐχ οἷός	τε	ποιεῖν, πρὶν ἂν ἔνθεός τε
[6, 10]	δὲ τῶν τε ὀνομάτων τῶν	τε	πραγμάτων κἀν ταῖς γραφαῖς αὐταῖς
[6, 15]	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ αἵ	τε	προηγούμεναι τῆς παρουσίας αὐτοῦ προφητεῖαι,
[6, 6]	καὶ μέγαν αὐτὸς ἐποίησεν ὁμοίως	τε	προνοεῖ πάντων. Καὶ ὁ Δαβίδ
[6, 16]	καὶ αὐτά τε πείθεται ἄγεταί	τε	πρὸς τῶν ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς, ᾗ
[6, 16]	ἐν τῷ Περὶ φύσεως· οἵ	τε	Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι, ἀπὸ τῆς
[6, 16]	τε αὖ πτηνῶν ὁμοίως τά	τε	σαρκοβόρα καὶ τὰ ἡμέρῳ χρώμενα
[6, 17]	πρότερον τὰ καθ´ ἑαυτήν· ἥ	τε	σοφία δύναμις οὖσα οὐκ ἄλλο
[6, 15]	παραβολὴν καὶ σκοτεινὸν λόγον ῥήσεις	τε	σοφῶν καὶ αἰνίγματα. Εἰ δὲ
[6, 2]	πεποίηνται, καθ´ ἃς ἀποδεικνύουσι τούς	τε	Στωϊκούς, ὡς ἐν ἀρχῇ εἰρήκαμεν,
[6, 15]	αὐτοῦ προφητεῖαι, τοῦτον κηρύσσουσαι, αἵ	τε	συνυπάρξασαι τῇ γενέσει αὐτοῦ τῇ
[6, 11]	τὴν τῶν μεταρσίων ἱστορίαν περί	τε	σχήματος τοῦ παντὸς καὶ φορᾶς
[6, 17]	ἐπί τε τὰς ζητήσεις ἐπί	τε	τὰ ἔργα παρέχουσα. Ἕκκειται δ´
[6, 17]	τε καὶ θάρσος προθυμίας ἐπί	τε	τὰς ζητήσεις ἐπί τε τὰ
[6, 2]	ἐκ τοῦ Διονύσου ἀφανισμοῦ. Ἔν	τε	τῇ Θεογονίᾳ ἐπὶ τοῦ Κρόνου
[6, 10]	οἱονεὶ δὲ συναιτίοις προγυμνάσμασιν εἴς	τε	τὴν ἀκριβῆ παράδοσιν τῆς ἀληθείας,
[6, 16]	τε τὴν διάνοιαν ἀποτυποῦνται κατά	τε	τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνέργειαν
[6, 16]	τὰ τῶν αἰσθήσεων κινήματα κατά	τε	τὴν διάνοιαν ἀποτυποῦνται κατά τε
[6, 12]	κατά τε τὴν προφητείαν κατά	τε	τὴν διοικητικὴν ἐνέργειαν ἐγχριπτομένη οἷον
[6, 8]	συνανεφύησαν τῷ γονίμῳ πυρῷ οἵ	τε	τὴν Ἐπικούρου ἀθεότητα καὶ τὴν
[6, 12]	ἐπιθυμίας ὁ γνωστικὸς περιγράφει κατά	τε	τὴν κτῆσιν κατά τε τὴν
[6, 15]	καλῷ καὶ ἐλεήμονι λόγῳ πέττει	τε	τὴν παραδιδομένην τροφὴν καὶ καλλιέλαιος
[6, 12]	δύναμις κατά τε ἐπισκοπὴν κατά	τε	τὴν προφητείαν κατά τε τὴν
[6, 12]	κατά τε τὴν κτῆσιν κατά	τε	τὴν χρῆσιν, οὐχ ὑπερβαίνων τὸν
[6, 14]	χρήσασθαι τοῖς δοθεῖσι καλῶς ὑπό	τε	τῆς ἄγαν ἀμαθίας, μηδέπω πῶς
[6, 4]	περὶ τῶν πέντε πλανωμένων, χωρογραφίας	τε	τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς τοῦ
[6, 14]	ἀξίαν οὗ μὴ ἔγνωσαν, ὑπό	τε	τῆς ἀπειρίας τοῦ χρήσασθαι τοῖς
[6, 4]	τοῖς προειρημένοις ἕπεται, ἔχων τόν	τε	τῆς δικαιοσύνης πῆχυν καὶ τὸ
[6, 14]	ἠσφαλίσατο αὐτὸν ὁ κύριος· ἐπί	τε	τῆς δόξης Ἐροῦσιν» αὐτοῦ· οὗτος
[6, 4]	τῆς τοῦ Νείλου διαγραφῆς περί	τε	τῆς {καταγραφῆς} κατασκευῆς τῶν ἱερῶν
[6, 12]	τὴν ἐξ αὐτῆς περιγενομένην φυγήν	τε	τῆς κολάσεως καὶ ὠφέλειαν τὴν
[6, 4]	τὰ {τε} ἱερογλυφικὰ καλούμενα περί	τε	τῆς κοσμογραφίας καὶ γεωγραφίας {τῆς
[6, 7]	μέλλοντα, ἣν ἐδιδάξατο ἡμᾶς διά	τε	τῆς παρουσίας διά τε τῶν
[6, 9]	διά τε τῆς προφητείας διά	τε	τῆς παρουσίας τῷ μὴ ψευδομένῳ
[6, 9]	τὸ μέλλον· πεπίστευκεν γὰρ διά	τε	τῆς προφητείας διά τε τῆς
[6, 4]	οἱ παστοφόροι ἰατρικὰς οὔσας περί	τε	τῆς τοῦ σώματος κατασκευῆς καὶ
[6, 10]	διαγνῶναι τούτους δυνάμενος {ἢ} πρός	τε	τὸ ἐρωτᾶν ὀρθῶς καὶ ἀποκρίνασθαι·
[6, 15]	καὶ σοφίαν» καταγγέλλουσιν. Ἐπὶ πᾶσί	τε	τὸ παραβολικὸν εἶδος τῆς γραφῆς,
[6, 17]	τε τοῖς καθ´ ὅλου ἔν	τε	τοῖς ἐπὶ μέρους. Πῶς οὖν
[6, 9]	τῶν γεγονότων ὡς ἐγένετο. Ἕν	τε	τοῖς ἐπιστημονικοῖς, μόνος ὢν ἐπιστήμων,
[6, 17]	φύσιν προτερήμασι· συνεργεῖ γὰρ ἔν	τε	τοῖς καθ´ ὅλου ἔν τε
[6, 6]	δικαιοσύνῃ καὶ προηγουμένως βεβιωκότας ἐπί	τε	τοῖς πλημμεληθεῖσι μετανενοηκότας, κἂν ἐν
[6, 15]	ἐφόρεσεν τὴν πᾶσαν ἀρετὴν ἔμελλέν	τε	τὸν σύντροφον τοῦ κόσμου ἄνθρωπον
[6, 7]	τὴν ἐνέργειαν. Εἰ τοίνυν αὐτόν	τε	τὸν Χριστὸν σοφίαν φαμὲν καὶ
[6, 7]	Οἱ πεισθέντες δὲ αὐτῶν τῇ	τε	τοῦ κυρίου παρουσίᾳ καὶ τῇ
[6, 2]	συμμανῆναι δ´ ἔνια δεῖ. Ἀντιμάχου	τε	τοῦ Τηίου εἰπόντος· Ἐκ γὰρ
[6, 10]	αὖ τῆς ἀστρονομίας γῆθεν αἰωρούμενος	{τε}	τῷ νῷ συνυψωθήσεται οὐρανῷ καὶ
[6, 16]	ὀξυκίνητον ὂν καὶ πάντῃ διά	τε	τῶν αἰσθήσεων καὶ τοῦ λοιποῦ
[6, 17]	ὅλου τεταμένη τοῦ κόσμου διά	τε	τῶν ἀνθρωπίνων ἁπάντων, καθ´ ἕκαστον
[6, 2]	ὃ δὲ παρ´ Αἰγυπτίων. Πολλοί	τε	τῶν ἀπὸ Πλάτωνος συγγραφὰς πεποίηνται,
[6, 11]	παντὸς καὶ φορᾶς οὐρανοῦ τῆς	τε	τῶν ἄστρων κινήσεως πλησιαίτερον τῇ
[6, 9]	τῶν μελλόντων ὡς ἔσται, περί	τε	τῶν γεγονότων ὡς ἐγένετο. Ἕν
[6, 11]	τε ἄλλη παιδεία χρήσιμος ἥ	τε	τῶν γραφῶν τῶν κυριακῶν ἀνάγνωσις
[6, 17]	τῆς προστάξεως εἶδος ἐμφανέστατον διά	τε	τῶν διαθηκῶν τῶν κυριακῶν διά
[6, 16]	δὲ τὸ τοῦ στόματος. Τάς	τε	τῶν ἡλικιῶν μεταβολὰς κατὰ ἑβδομάδα
[6, 9]	τῶν ὄντων ὡς ἔστι, περί	τε	τῶν μελλόντων ὡς ἔσται, περί
[6, 9]	τὰ παρ´ ἡμῖν θεσπίζει περί	τε	τῶν ὄντων ὡς ἔστι, περί
[6, 17]	τῶν διαθηκῶν τῶν κυριακῶν διά	τε	τῶν παρ´ Ἕλλησι νόμων, ἀλλὰ
[6, 7]	διά τε τῆς παρουσίας διά	τε	τῶν προφητῶν ὁ κύριος. Καὶ
[6, 9]	ὢν καὶ ἄκαμπτος ἡδοναῖς ταῖς	τε	ὕπαρ ταῖς τε δι´ ὀνειράτων·
[6, 1]	τά τε ὑπὸ Ἑλλήνων τά	τε	ὑπὸ βαρβάρων προσαπορούμενα ἡμῖν περὶ
[6, 1]	τῶν Στρωματέων χαρακτῆρα, ἐπιλυτέον τά	τε	ὑπὸ Ἑλλήνων τά τε ὑπὸ
[6, 11]	σὺν καὶ τῷ εὐαγγελίῳ τήν	τε	ὑποβεβηκυῖαν, τὴν καθ´ ἕκαστον προφήτην
[6, 16]	ἐντολαί, τῷ τε ἡγεμονικῷ τῷ	τε	ὑποκειμένῳ, ἐπεὶ Ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ
[6, 1]	Καὶ δὴ ὧδε ἔχοντες ἐμοί	τε	ὑπομνήματα εἶεν ἂν ζώπυρα, τῷ
[6, 2]	Ὡς δὲ μὴ ἄμοιρον τήν	τε	φιλοσοφίαν τήν τε ἱστορίαν, ἀλλὰ
[6, 11]	καὶ οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά	τε	φρόνησις καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη. Οὐθὲν
[6, 16]	τὰ ἡμέρῳ χρώμενα τροφῇ, φυτῶν	τε	ὡσαύτως τὰ καρποφόρα καὶ ἄκαρπα.
[6, 6]	τὰ ἁμαρτήματα. Ἰδοὺ γάρ· φησί,	τέθεικα	πρὸ προσώπου ὑμῶν τὸν θάνατον
[6, 6]	τὴν ζωήν» πρὸς σύγκρισιν ἐκλογῆς	τεθεῖσθαι	λέγων ὁ θεός, οὐ πεποιηκέναι
[6, 1]	δίκαιον, τοῖς διὰ στενῆς καὶ	τεθλιμμένης	τῆς κυριακῆς ὄντως ὁδοῦ εἰς
[6, 4]	οὗ, ἔφη, μὴ νομίζῃ τὸ	τεθνάναι	τοῦ ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος δὲ
[6, 4]	ἔφη· οὐ γὰρ εἶναι τοὺς	τεθνεῶτας.	Ὁ δεύτερος δέ, πότερον τὴν
[6, 4]	ζῶντας εἶναι πλείονας ἢ τοὺς	τεθνεῶτας,	τοὺς ζῶντας ἔφη· οὐ γὰρ
[6, 2]	δὲ τὰ μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις	τεκμαίρεσθαι	Ἀνδοκίδης οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Χρὴ
[6, 12]	παρειλήφαμεν, οὐκ ἐκ κινήματος ψυχῆς	τεκμαιρόμενον	καθάπερ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ´
[6, 2]	ἐν μὲν τῷ Οἰνομάῳ γράφοντος·	Τεκμαιρόμεσθα	τοῖς παροῦσι τὰ ἀφανῆ, ἐν
[6, 2]	ἀθάνατοι, δειλῶν τε καὶ ἐσθλῶν	τέκμαρ	ἐναργές, καὶ τὰ ἑξῆς παρὰ
[6, 3]	αὐτὸν φιλοφρόνως Δαμάσου τοῦ ἀδελφοῦ	τεκμηράμενος	ἔκ τινων ἀστέρων πολὺν ἐσόμενον
[6, 2]	χρυσοῦ μὲν ὃς κίβδηλος ἦν,	τεκμήρια	ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφῆ, ἀνδρῶν δὲ
[6, 2]	ἐστὶν ἀφανῆ, ἀνάγκη τοὺς διδάσκοντας	τεκμηρίοις	καὶ τοῖς εἰκόσι ζητεῖν. Ἰσοκράτους
[6, 2]	οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Χρὴ γὰρ	τεκμηρίοις	χρῆσθαι τοῖς πρότερον γενομένοις περὶ
[6, 2]	δὲ τῷ Φοίνικι· Τὰ ἀφανῆ	τεκμηρίοισιν	εἰκότως ἁλίσκεται, Ὑπερείδης λέγει· Ἃ
[6, 15]	καὶ ἐμφανῶς δεικνύμεναι δυνάμεις αὐτοῦ.	Τεκμήριον	ἄρα τοῦ παρ´ ἡμῖν εἶναι
[6, 2]	Χρόνος δὲ δείξει ς´· ᾧ	τεκμηρίῳ	μαθὼν ἢ χρηστὸν ὄντα γνώσομαί
[6, 5]	ἱκανῶς, οἶμαι, διὰ πλειόνων δέδεικται	τεκμηρίων·	ὅτι δὲ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν
[6, 2]	Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἀγλαὰ	τέκνα.	Πάλιν αὖ τὸ Ὁμηρικὸν παραφράζων
[6, 12]	οὐρανοῖς« Αὐτός ἐστιν ὁ εἰπών·	Τεκνία,	ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι»
[6, 12]	ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα ἂν τοῖς	τέκνοις	προσβλέπῃ, ὡς ἂν ἀδελφὴ τῷ
[6, 11]	μαρτύριον ἡ κατασκευαζομένη σκηνὴ καὶ	τεκταινομένη	κιβωτός, ἀναλογίαις τισὶ λογικωτάταις, θείαις
[6, 11]	πρόνοια. καὶ πῶς οὐκ ἄλογον	τεκτονικῆς	καὶ ναυπηγικῆς χεῖρον νομίζειν φιλοσοφίαν;
[6, 3]	καὶ ἐναργεστέρου ἀντιλαμβάνεσθαι θορύβου· ἐπὶ	τέλει	δὲ παιωνιζόντων ἀκούειν ὡς νενικηκότων.
[6, 17]	ὕστερον οὖν ὁ γνωστικὸς ἐπὶ	τέλει	τῶν κατορθωμάτων μιμεῖται τὸν κύριον,
[6, 12]	ἐπ´ ἴσης καὶ ἀνδρικὴ καὶ	τελεία	γενομένη. Τοῦτ´ ἦν ἄρα ὁ
[6, 14]	ὁ ἑκατόν. Καὶ ἡ μὲν	τελεία	κληρονομία τῶν εἰς ἄνδρα τέλειον»
[6, 13]	φησίν, ἐκλεκτότεροι οἱ κατὰ τὴν	τελείαν	γνῶσιν καὶ τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς
[6, 15]	τὴν Ἑλληνικὴν στοιχειώδη παραδίδωσιν εἶναι,	τελείαν	δὲ τὴν κατὰ Χριστόν, καθάπερ
[6, 5]	ἡμεῖς κατὰ τὴν γνῶσιν τὴν	τελείαν,	ὧν ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν εἰς
[6, 12]	οἳ μὲν ἐξήρκεσαν μέχρι τῆς	τελείας	ἀρετῆς, οἳ δὲ μέχρι τινὸς
[6, 12]	μετὰ φρονήσεως» εἰς μέτρον ἡλικίας	τελείας	ἀφικνεῖσθαι σπεύδει. Ὅτι δ´ οὐ
[6, 8]	ἡ μερικὴ αὕτη φιλοσοφία, τῆς	τελείας	ὄντως ἐπιστήμης ἐπέκεινα κόσμου περὶ
[6, 17]	ζητήσεως καὶ μαθήσεως καὶ συνασκήσεως	τελείας	τὸ γενέσθαι βασιλέα καρπουμένων. Ὁ
[6, 7]	καὶ πολυμερῶς» πεπαίδευκέν τε καὶ	τελειοῖ.	Ὅθεν εἰκότως εἴρηται· Μὴ εἴπητε
[6, 13]	δόξης διαφέρει) ἄχρις ἂν εἰς	τέλειον	ἄνδρα« αὐξήσωσιν. ~Οἱ τοιοῦτοι κατὰ
[6, 9]	ἄρα τὸν γνωστικὸν ἡμῖν καὶ	τέλειον	ἀπὸ παντὸς ψυχικοῦ πάθους· ἡ
[6, 14]	τελεία κληρονομία τῶν εἰς ἄνδρα	τέλειον»	ἀφικνουμένων κατ´ εἰκόνα τοῦ κυρίου,
[6, 9]	τὸ φάσκειν τὸν γνωστικὸν καὶ	τέλειον	μὴ δεῖν ἀφαιρεῖν θυμοῦ καὶ
[6, 16]	προφήτην γενέσεως, τὸν ἓξ ἀριθμὸν	τέλειον	νομίζουσι καὶ μεσευθὺν καλοῦσι τοῦτον
[6, 12]	τῶν αἱρετικῶν ἀπορούμενον ἡμῖν, πότερον	τέλειος	ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ ἢ ἀτελής·
[6, 7]	παθητικῆς ὀρέξεως, καὶ ἣ μὲν	τέλειος,	ἣ δὲ ἐνδεής. Ταύτης οὖν
[6, 12]	γὰρ καὶ παρ´ ἡμῶν ὅτι	τέλειος	κατὰ τὴν κατασκευὴν οὐκ ἐγένετο,
[6, 12]	καὶ μάλιστα ἄνθρωπος; εἰ δὲ	τέλειος,	πῶς παραβαίνει τὰς ἐντολάς; ἀκούσονται
[6, 12]	ὑπακοήν, δι´ ἧς ἡ σωτηρία.	Τελειότατον	ἄρα ἀγαθὸν ἡ γνῶσις, δι´
[6, 12]	δικαιοσύνην» εἰς τὸ μεῖζον καὶ	τελειότερον	τῆς πίστεως προβεβηκότι. Οὐ γὰρ
[6, 15]	γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ αὐτῆς φρονήσεως	τελειότης,	καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δι´ αὐτὴν
[6, 12]	ἀποχῇ κακῶν, ἐν εὐποιίᾳ, ἐν	τελειότητι	γνωστικῇ, οὐδαμῇ οὐδαμῶς χωλεύουσα, ἵνα
[6, 13]	αὐξήσας τε εἰς εὐποιίαν γνωστικῆς	τελειότητος	ἰσάγγελος» μὲν ἐνταῦθα· φωτεινὸς δὲ
[6, 12]	ἀλλ´ εἰ μὲν ἀτελής, πῶς	τελείου	θεοῦ ἀτελὲς τὸ ἔργον καὶ
[6, 9]	ἀλλ´ οὖν γε ἐπὶ τοῦ	τελείου	οὐ παραδεκτέον, ὃς οὔτε θαρσεῖν
[6, 16]	θεοῦ, δι´ ἧς ἡ κτίσις	τελειοῦται	οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὧν ἀμφοῖν
[6, 9]	τοῦ θεοῦ, ἣ κατ´ ἐπίγνωσιν	τελειοῦται·	σωτήριος γάρ τις ὁ τῷ
[6, 15]	ὁσιότητα, θείαν δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν. Τῷ	τελείῳ	γὰρ οὐκ ἐν συμβολαίοις πολιτικοῖς
[6, 12]	ὅσον ἀνθρωπίνῃ θεμιτὸν φύσει, γινομένῳ	τελείῳ	ὡς ὁ πατήρ« φησίν, ὁ
[6, 8]	ὄντων ἤτοι τινὸς ἢ τινῶν,	τελειωθεῖσα	δὲ τῶν συμπάντων. Καίτοι φασί
[6, 9]	ἕξιν ἔρχεται, οὕτως ἐν ἕξει	τελειωθεῖσα	τῇ μυστικῇ ἀμετάπτωτος δι´ ἀγάπην
[6, 9]	ἀγαθά. Ἀδύνατον γὰρ τὸν ἅπαξ	τελειωθέντα	δι´ ἀγάπης καὶ τὴν ἀπλήρωτον
[6, 14]	ὁ κύριος, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον	τελειωθῇ.	~Ὁ γνωστικὸς ἄρα τὴν προσεχεστέραν
[6, 13]	ἐνασκήσαντας ἐντολαῖς, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον	τελείως	βιώσαντας καὶ γνωστικῶς, εἰς τὴν
[6, 6]	κατὰ φιλοσοφίαν βεβιωκότας μέν, οὐ	τελείως	δέ, ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους τὸν
[6, 7]	μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν, ἀλλ´ οὐ	τελείως	ἐξειργάσαντο, τὰ δὲ ἀνθρωπίνῳ στοχασμῷ
[6, 7]	οἴονται τῇ ἀληθείᾳ οὗτοι μὲν	τελείως.	Ὡς δ´ ἡμεῖς αὐτοὺς καταλαμβανόμεθα,
[6, 13]	κατ´ ἴχνος τῶν ἀποστόλων ἐν	τελειώσει	δικαιοσύνης κατὰ τὸ εὐαγγέλιον βεβιωκότας.
[6, 16]	καὶ αἱ τῶν σπερμάτων γίνονται	τελειώσεις.	Φασὶ δὲ καὶ τὸ ἔμβρυον
[6, 18]	τῷ μετὰ τῆς ἐν τούτοις	τελειώσεως	καὶ {τῷ} τὸν πλησίον ἀγαπᾶν
[6, 12]	δίκαιος, τὴν κατὰ προκοπὴν καὶ	τελείωσιν	δικαιοσύνην λέγω, καθ´ ἣν ὁ
[6, 14]	τήν γε καθ´ ἑαυτὸν ἀναδέξηται	τελείωσιν,	ἔδωκεν μὲν φιλοσοφίαν αὐτῷ, ἀλλὰ
[6, 12]	τῶν ἁμαρτημάτων ἀποχὴ ἱκανὴ πρὸς	τελείωσιν,	εἰ μὴ προσλάβοι τὸ ἔργον
[6, 7]	γνωστικοῦ μετὰ τὴν ἄλλοις νομιζομένην	τελείωσιν	ἡ δικαιοσύνη εἰς ἐνέργειαν εὐποιίας
[6, 7]	ἀποχὴ τῶν κακῶν, ἥν τινες	τελείωσιν	ἡγοῦνται, καὶ ἔστιν ἁπλῶς τοῦ
[6, 17]	προπαιδεύουσαν εἰς τὴν διὰ Χριστοῦ	τελείωσιν,	ἢν μὴ ἐπαισχύνηται γνώσει βαρβάρῳ
[6, 18]	λόγον) ἀλλὰ τὴν γνῶσιν διδάσκει,	τελείωσιν	οὖσαν τῆς πίστεως, ἐπέκεινα περισσεύειν
[6, 16]	δὲ τὴν πάντων αὔξησιν καὶ	τελείωσιν	παρέχων εἰς τὸ κατὰ φύσιν
[6, 7]	Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος, ἡ	τελείωσις	αὕτη· τοῦ δὲ γνωστικοῦ μετὰ
[6, 7]	εἰς ἀγαθοποιίαν ἐπιδέδωκεν, τούτῳ ἡ	τελείωσις	ἐν ἀμεταβόλῳ ἕξει εὐποιίας καθ´
[6, 15]	δηλονότι παιδείας. Εἶτα ἐπιλέγει, τὴν	τελειωτικὴν	ἀγάπην παρατιθέμενος, διὰ λόγου συλλογιστικοῦ
[6, 14]	φησὶν ὁ νόμος, ἵνα μὴ	τέλεον	ἄθεοι γενόμενοι τελέως καὶ διαφθαρῶσιν.
[6, 15]	φησί, μὴ εὑρίσκων τὰς συλλαβὰς	τελέσαι.	Ἐδήλου δ´ ἄρα τὴν μὲν
[6, 2]	κείμενος οὐδεὶς εἰς ὅντινα χρὴ	τελέσαι	θνητοῖς, πλὴν ὅταν ἔλθῃ κρυερὰ
[6, 16]	τοὺς δ´ ἑτέρους ὅτε δὴ	τελέσῃ	θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, ἥβης ἐκφαίνει
[6, 16]	τῇ δεκάτῃ δ´ ὅτε δὴ	τελέσῃ	θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς, οὐκ ἂν
[6, 11]	τὰ πάντα φύει τε καὶ	τελεσφορεῖ	ἡ γῆ ταῖς τέσσαρσιν ὥραις
[6, 3]	χώραν· ἐντεῦθεν ἄφθονος καὶ πλουσία	τελεσφορεῖται	εὐκαρπία, ταῖς Αἰακοῦ γεωργηθεῖσα εὐχαῖς.
[6, 4]	καὶ περὶ ὀφθαλμιῶν καὶ τὸ	τελευταῖον	περὶ τῶν γυναικείων. Καὶ τὰ
[6, 2]	ἔλθῃ κρυερὰ Διόθεν θανάτου πεμφθεῖσα	τελευτή,	Δίφιλος γράφει· Οὐκ ἔστι βίος
[6, 14]	αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ τὴν	τελευτὴν	αὐτοῦ ἄτιμον· πῶς κατελογίσθη ἐν
[6, 14]	μονῆς τάδε φησίν· Ὄψονται γὰρ	τελευτὴν	σοφοῦ καὶ οὐ νοήσουσι, τί
[6, 11]	συντελεῖσθαι τὸ κατασκεύασμα, εἰς μονάδα	τελευτώσης	τῆς τοῦ δικαίου προκοπῆς καὶ
[6, 14]	ἵνα μὴ τέλεον ἄθεοι γενόμενοι	τελέως	καὶ διαφθαρῶσιν. Οἱ δὲ κἀν
[6, 13]	ἐκλεγέντες πρὸς τοῦ καὶ τὰ	τέλη	προορωμένου. Ὁ γοῦν μὴ σὺν
[6, 9]	ἀκριβεστάτην ἐκ καταβολῆς κόσμου εἰς	τέλος	ἀλήθειαν παρ´ αὐτῆς ἔχει τῆς
[6, 16]	Ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ	τέλος»	Δι´ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο
[6, 2]	ἀρετήν, τῆς ἑαυτοῦ φύσεως κυριωτάτη	τέλος	ἐπιθεῖναι τὸ πρόσφορον Ἔφορον τὸν
[6, 18]	μένει δὲ ἀκώλυτος, διωχθήσεσθαι εἰς	τέλος	προφητευθεῖσα. Εἶτα περὶ μὲν ποιητικῆς
[6, 9]	δὲ ὁ ἐπαγγειλάμενος) καὶ τὸ	τέλος	τῆς ἐπαγγελίας διὰ τῆς ἀξιοπιστίας
[6, 2]	Δημοσθένης· Πᾶσι μὲν γὰρ ἀνθρώποις	τέλος	τοῦ βίου θάνατος, κἂν ἐν
[6, 7]	Καὶ δὴ καὶ εἰ ἔστι	τέλος	τοῦ σοφοῦ ἡ θεωρία, ὀρέγεται
[6, 2]	καὶ τὰ μυστήρια ἐπελθεῖν τῶν	τελουμένων·	ταῦτα μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων, ὁπηνίκα
[6, 5]	ὃς ἀρχὴν πάντων ἐποίησεν, καὶ	τέλους	ἐξουσίαν ἔχων· καί· ὁ ἀόρατος,
[6, 2]	ἁπάντων ἐστὶ μακαριώτατος, ὃς διὰ	τέλους	ζῶν ὁμαλὸν ἤσκησεν βίον. Εὕροις
[6, 2]	ἄνθρωπος ὢν οὐδὲ μέχρι τοῦ	τέλους	πάλιν ἔμεινεν ἀτυχῶν. Καὶ κατάλληλά
[6, 3]	ἀπειλαῖς, ἔστιν δ´ οὓς σημείοις	τεραστίοις,	ἐνίους δὲ ἠπίοις ἐπαγγελίαις ἐπιστρέφει
[6, 3]	Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων προφητῶν	τεραστίως	ἐπιδεδειγμένα; πάντων γὰρ ἀνθρώπων ὁ
[6, 3]	ἰάσεις τε καὶ σημεῖα καὶ	τέρατα	ἐπιτελεῖν τοὺς δικαίους ἐκ τῶν
[6, 11]	καὶ λύσεις αἰνιγμάτων, σημεῖα καὶ	τέρατα	προγινώσκει καὶ ἐκβάσεις καιρῶν καὶ
[6, 8]	καὶ λύσεις αἰνιγμάτων, σημεῖα καὶ	τέρατα	προγινώσκει καὶ ἐκβάσεις καιρῶν καὶ
[6, 3]	ἐπιστροφὴν παραδόξως ἐνεργούμενα, Ἑλληνικῇ μυθολογίᾳ	τερατευόμενοι.	Καὶ δὴ πευσόμεθα παρ´ αὐτῶν
[6, 11]	τοῦ μέλους, ἀρχαιοτάτη τυγχάνουσα, ὑπόδειγμα	Τερπάνδρῳ	μάλιστα γίνεται πρὸς ἁρμονίαν τὴν
[6, 9]	τοῖς μικροῖς καὶ χαμαιζήλοις ἔτι	τέρπεσθαι·	τίς γὰρ ὑπολείπεται ἔτι τούτῳ
[6, 14]	τῆς ψυχῆς, ὧν τὸ παραυτίκα	τερπνὸν	ἀνιαρὸν εἰς τοὐπιόν. Τί γὰρ
[6, 2]	δώσω κακόν, ᾧ κεν ἅπαντες	τέρπωνται,	Εὐριπίδης ποιεῖ· Ἀντὶ πυρὸς {δὲ}
[6, 16]	μέγ´ ἄριστος ὀκτώ τ´ ἀμφοτέρων	τέσσαρα	καὶ δέκ´ ἔτη· τῇ δ´
[6, 4]	τὰ ἀστρολογούμενα τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων	τέσσαρα	ὄντα τὸν ἀριθμὸν ἀεὶ διὰ
[6, 2]	ἀγέννατος παντὸς ἀρχὰ καὶ ῥιζώματα	τέσσαρα	τυγχάνοντι, πῦρ, ὕδωρ, ἀήρ, γῆ·
[6, 2]	γινομένων ὁ Ἀκραγαντῖνος Ἐποίησεν Ἐμπεδοκλῆς·	τέσσαρα	τῶν πάντων ῥιζώματα πρῶτον ἄκουε·
[6, 4]	ἐστίν. Δύο μὲν οὖν καὶ	τεσσαράκοντα	αἱ πάνυ ἀναγκαῖαι τῷ Ἑρμῇ
[6, 11]	ποιουμένῳ. Ἤδη δὲ καὶ τὰς	τέσσαρας	ἀρετὰς ἄντικρυς ἡ παρ´ ἡμῖν
[6, 15]	γίνεσθαι τὸν ἐγκεντρισμὸν κατὰ τρόπους	τέσσαρας·	ἕνα μὲν καθ´ ὃν μεταξὺ
[6, 11]	ἐγεγόνει ἕξ, καὶ πόδες οἱ	τέσσαρες	ἀνὰ πῆχυν ἕνα ἥμισυ. Συνάγουσιν
[6, 13]	Ἰουδαίων ἔκ τε Ἑλλήνων, οἱ	τέσσαρες	καὶ εἴκοσι, διπλασιασθείσης τῆς χάριτος·
[6, 16]	κρίσιμος ἡ ἑβδόμη καὶ ἡ	τεσσαρεσκαιδεκάτη,	καθ´ ἃς ἡ φύσις διαγωνίζεται
[6, 13]	τιμηθῇ, ἐν τοῖς εἴκοσι καὶ	τέσσαρσι	καθεδεῖται θρόνοις τὸν λαὸν κρίνων,
[6, 11]	οἶμαι, εἰκόνα ἡ τράπεζα δηλοῖ,	τέσσαρσιν	ἐπερειδομένη ποσί, θέρει, μετοπώρῳ, ἔαρι,
[6, 11]	καὶ τελεσφορεῖ ἡ γῆ ταῖς	τέσσαρσιν	ὥραις οἰκειουμένη. Γῆς δ´, οἶμαι,
[6, 11]	ὁ ἑκατὸν κʹ ἀριθμὸς ἐκ	τεσσάρων,	ἑνὸς μὲν τριγώνου τοῦ πεντεκαιδεκάτου,
[6, 17]	τὸ φρονίμως ὑπὸ τὴν φρόνησιν	τέτακται·	ἀρετὴ δὲ ἡ φρόνησις· καὶ
[6, 9]	θυμοῦ (παρὰ τὴν ὀργὴν οὗτος	τέτακται)	κἂν λέγωσί τινες μηκέτ´ εἶναι
[6, 17]	οὖσα ἡ φρόνησις, δι´ ὅλου	τεταμένη	τοῦ κόσμου διά τε τῶν
[6, 16]	τῆς ἀποκρούσεως αὖθις διχότομος, καὶ	τετάρτῃ	ἀφανίζεται. Ἀλλὰ καὶ αὐτή, καθάπερ
[6, 16]	χροιῆς ἄνθος ἀμειβομένης· τῇ δὲ	τετάρτῃ	πᾶς τις ἐν ἑβδομάδι μέγ´
[6, 16]	ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ τοι ὁ κύριος	τέταρτος	ἀναβὰς εἰς τὸ ὄρος ἕκτος
[6, 4]	ἐγνώσθη, εἶπεν, ἄνθρωπος. Ὁ δὲ	τέταρτος	ἀνακρινόμενος, τίνι λογισμῷ τὸν Σάββαν
[6, 15]	ἑλκῶσαι δέ, δεσμεύουσι πρὸς ἄλληλα.	Τέταρτος	δέ ἐστιν ἐγκεντρισμοῦ τρόπος ὁ
[6, 11]	τρίτου δὲ πενταγώνου τοῦ λεʹ	τετάρτου	δὲ ἑξαγώνου τοῦ μεʹ Κατὰ
[6, 16]	εἰς πάντα χρόνον ἀπαραβάτως φυλάσσεσθαι	τεταχέναι	καὶ τῆς παλαιᾶς ἀταξίας ἕκαστον
[6, 2]	τε ἐν Ἅιδου καὶ πατρὸς	τετευχότων,	οὐκ ἔστ´ ἀδελφὸς ὅστις ἂν
[6, 13]	ἀπηνθισμένοι καὶ τῇ μεγαλοπρεπεστάτῃ δόξῃ	τετιμημένοι,	κριταί τε καὶ διοικηταί, ἐπ´
[6, 11]	γὰρ Ττράγωνα ξύλα» τῷ τὸ	τετράγωνον	σχῆμα πάντῃ βεβηκέναι ὀρθὰς γωνίας
[6, 12]	Ὡς ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη	τετράγωνός	ἐστι, πάντοθεν ἴση καὶ ὁμοία
[6, 11]	τριγώνου τοῦ πεντεκαιδεκάτου, ἑτέρου δὲ	τετραγώνου	τοῦ κεʹ τρίτου δὲ πενταγώνου
[6, 11]	ὧν ἡ κατὰ μέρος σύνθεσις	τετραγώνους	γεννᾷ, αʹ γʹ εʹ ζʹ
[6, 11]	{δὲ} ὁ ιεʹ τῶν δὲ	τετραγώνων	ὁ κεʹ καὶ τῶν ἑξῆς
[6, 9]	καὶ πρὸς τούτῳ μόνῳ ὅλον	τετραμμένον	καὶ διὰ τοῦτο μηδὲν τῶν
[6, 5]	{καὶ τὰ} θηρία σὺν κτήνεσι	τετραπόδοις	τοῦ ἀγροῦ, γαλᾶς τε καὶ
[6, 3]	τὸν θεόν, ηὔξατο οἰκτεῖραι αὐτὸν	τετρυμένην	τὴν Ἑλλάδα. Ἅμα δὲ εὐχομένου
[6, 18]	ὀψὲ ἐκμαθόντες, ὥσπερ ἀμέλει καὶ	τετυφωμένοι	τινὲς αὐτῶν αὐχοῦσιν, ἢ παρ´
[6, 9]	εὔξεται τυχεῖν τῶν τῇδε ὁ	τεύξεσθαι	πεπεισμένος τῶν ὄντως ἀγαθῶν, ἔχεσθαι
[6, 9]	δι´ ὧν πράξει {καὶ} οὗ	τεύξεται,	οὕτως καὶ αὐτὸς προορίσας ἔχει
[6, 18]	ἐστὶ τὰ αἰοθητήρια, ἀκροτάτης ὁμοίως	τεύξεται	τῆς κληρονομίας. Τὸ δὲ ἡγεμονικὸν
[6, 17]	ἤδη δὲ καὶ τὰ ἐν	τέχναις	ἀγαθὰ ὡς ἐν τέχναις θεόθεν
[6, 17]	ἐν τέχναις ἀγαθὰ ὡς ἐν	τέχναις	θεόθεν ἔχει τὴν ἀρχήν. Ὡς
[6, 17]	Διατείνει δὲ οὐκ ἐπὶ τὰς	τέχνας	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τὴν
[6, 17]	ἀποβλήτους τῶν ἐν τῷ βίῳ	τέχνας,	τὰς κειμένας καὶ μενούσας μετὰ
[6, 17]	σκεύους πλήρους ὕδατος μεθοδεύει ἡ	τέχνη	εἰς πῦρ, οὕτω καὶ ἡ
[6, 2]	Γράψαντός τε Μουσαίου· Ὡς αἰεὶ	τέχνη	μέγ´ ἀμείνων ἰσχύος ἐστίν, Ὅμηρος
[6, 17]	αὖ ταῖς μετὰ χειρουργίας πράξεσι	τέχνη,	ὅπου δ´ ἄνευ θεωρίας τῶν
[6, 15]	τὰς ἀφόρους φορίμους γίνεσθαι βιάζεται	τέχνῃ	τῇ γεωργικῇ καὶ ἐπιστήμῃ τῇ
[6, 16]	θεῖα τῶν ἔργων σφετεριζόμενος διὰ	τέχνης	ἤτοι πλαστικῆς ἢ γραφικῆς καὶ
[6, 17]	τι ποιεῖν ἐν τοῖς τῆς	τέχνης	θεωρήμασι περιέχεται, οὕτω τὸ φρονίμως
[6, 7]	ὄντως ἐστὶ φιλοσοφία, ὀρθῶς σοφίαν	τεχνικήν,	τὴν ἐμπειρίαν παρέχουσαν τῶν περὶ
[6, 7]	γραμμῶν σημείοις χρωμένη κατὰ τὸ	τεχνικόν	(ἐντεῦθεν ἐπιφάσεις καὶ ὑποφάσεις καὶ
[6, 17]	τὴν ἀρχήν. Ὡς γὰρ τὸ	τεχνικῶς	τι ποιεῖν ἐν τοῖς τῆς
[6, 16]	καὶ μάταια. ἃ δὴ οἱ	τεχνῖται	τῶν ἀνθρώπων πεποιήκασι, καθ´ ὧν
[6, 17]	γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως» δεδόσθαι τοῖς	τεχνίταις	ἐκ τοῦ θεοῦ, τὸ δὲ
[6, 11]	νεὼς κατασκευῆς διαλαβὼν ἄντικρύς φησιν·	Τεχνῖτις	δὲ σοφία κατεσκεύασεν· ἡ δὲ
[6, 16]	τινας ποιότητας φυσικὰς τῇ τοῦ	τεχνίτου	ἐνεργείᾳ συντελούσας τὸ οἰκεῖον ἔργον,
[6, 3]	ἀρωγὴν τῆς συμφορᾶς, εἰ χρήσαιντο	τῇ	Αἰακοῦ εὐχῇ. Πεισθεὶς οὖν αὐτοῖς
[6, 15]	τε συνυπάρξασαι τῇ γενέσει αὐτοῦ	τῇ	αἰσθητῇ περὶ αὐτοῦ μαρτυρίαι, πρὸς
[6, 17]	φιλαλήθως τε καὶ ἀτύφως προσμαρτυροῦντες	τῇ	ἀληθείᾳ κἂν παρὰ τοῖς ἑτεροδόξοις
[6, 10]	παρ´ ἑκάστου μαθήματος τὸ πρόσφορον	τῇ	ἀληθείᾳ λαμβάνων, τῆς μὲν οὖν
[6, 7]	καὶ παραπίπτουσιν· ἐπιβάλλειν δ´ οἴονται	τῇ	ἀληθείᾳ οὗτοι μὲν τελείως. Ὡς
[6, 8]	ἤδη καὶ ὁ Δαβὶδ μαρτυρῶν	τῇ	ἀληθείᾳ ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ
[6, 9]	ἐν τῇ μιᾷ ἕξει μένει	τῇ	ἀμεταβόλῳ γνωστικῶς ἀγαπῶν, οὐδ´ ἄρα
[6, 12]	βιοῦσιν ἐννοησαμένοις μόνον δίδωσιν. Αὐτίκα	τῇ	Ἄννῃ ἐννοηθείσῃ μόνον τοῦ παιδὸς
[6, 2]	ὁ μὲν Σοφοκλῆς ἐποίησεν ἐν	τῇ	Ἀντιγόνῃ· Τί γὰρ γένοιτ´ ἂν
[6, 14]	καταπαύσουσιν ἐν ὄρει ἁγίῳ θεοῦ»	τῇ	ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ, καθ´ ἣν οἱ
[6, 13]	λαὸν κρίνων, ὥς φησιν ἐν	τῇ	ἀποκαλύψει Ἰωάννης. Μία μὲν γὰρ
[6, 6]	ἡ γραφή· Λέγει ὁ Ἅιδης	τῇ	ἀπωλείᾳ· εἶδος μὲν αὐτοῦ οὐκ
[6, 10]	ἡρμοσμένοις ἀναλογίαν διώκων, ἐν δὲ	τῇ	ἀριθμητικῇ τὰς αὐξήσεις καὶ μειώσεις
[6, 7]	ἔστιν ἀμετάπτωτος ὑπὸ λόγου, παραδοθεῖσα	τῇ	αὐτῇ; ᾗ καὶ πάντως ἀληθὴς
[6, 11]	καὶ τὸν θεὸν δοξάζοντες ἐπὶ	τῇ	ἀφθόνῳ τῶν ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων δωρεᾷ
[6, 8]	θανάτου κίνδυνον. Ὥσπερ δὲ ἐν	τῇ	βαρβάρῳ φιλοσοφίᾳ, οὕτως καὶ ἐν
[6, 16]	γὰρ τούτων ἐνεργεῖ ἄνευ τοῦ	τῇ	βοτάνῃ καὶ τῷ φαρμάκῳ χρωμένου,
[6, 15]	τοῦτον κηρύσσουσαι, αἵ τε συνυπάρξασαι	τῇ	γενέσει αὐτοῦ τῇ αἰσθητῇ περὶ
[6, 10]	τινὶ ἀριθμῶν ὑποπέπτωκεν, ἐν δὲ	τῇ	γεωμετρικῇ οὐσίαν αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς
[6, 15]	ἀφόρους φορίμους γίνεσθαι βιάζεται τέχνῃ	τῇ	γεωργικῇ καὶ ἐπιστήμῃ τῇ γνωστικῇ.
[6, 7]	λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον δοκίμιον,	τῇ	γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως. Ἤτοι ὡς
[6, 7]	μηνύων, ὅταν ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως τυγχάνῃ	τῇ	γῇ, τουτέστιν ὅταν πολυτρόπως ἡ
[6, 6]	εἰς τὴν τοῦ θηρίου ὁμοιότητα	τῇ	γλώττῃ μόνον· λόγῳ γὰρ τυποῦται
[6, 18]	ἰδιώτης τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οὐ	τῇ	γνώσει. πλὴν οἵ γε ἐπὶ
[6, 13]	λάμπων κατὰ τὴν εὐεργεσίαν σπεύδει	τῇ	γνώσει τῇ δικαίᾳ δι´ ἀγάπης
[6, 9]	τὸν τόπον, ἀλλ´ ἐκείνῃ γε	τῇ	γνωστικῇ ἀγάπῃ, δι´ ἣν καὶ
[6, 15]	τέχνῃ τῇ γεωργικῇ καὶ ἐπιστήμῃ	τῇ	γνωστικῇ. Φασὶ δ´ οὖν γίνεσθαι
[6, 15]	κόσμον. Διὸ καὶ μεταφορικῇ κέχρηται	τῇ	γραφῇ· τοιοῦτον γὰρ ἡ παραβολή,
[6, 16]	καὶ παίδων ζητεῖν εἰσοπίσω γενεήν·	Τῇ	δ´ ἕκτῃ περὶ πάντα καταρτύεται
[6, 16]	ἀμφοτέρων τέσσαρα καὶ δέκ´ ἔτη·	τῇ	δ´ ἐνάτῃ ἔτι μὲν δύναται,
[6, 16]	γυίων λαχνοῦται, χροιῆς ἄνθος ἀμειβομένης·	τῇ	δὲ τετάρτῃ πᾶς τις ἐν
[6, 16]	ἀρετὴν σῶμά τε καὶ δύναμις·	τῇ	δεκάτῃ δ´ ὅτε δὴ τελέσῃ
[6, 10]	κτίσαντος ὑπεξανέβη γνῶσιν. Ἀλλὰ καὶ	τῇ	διαλεκτικῇ προσχρήσεται ὁ γνωστικός, τὴν
[6, 5]	Ἑλλήνων τοὺς δοκιμωτάτους οἰκείους αὐτῶν	τῇ	διαλέκτῳ προφήτας ἀναστήσας, ὡς οἷοί
[6, 13]	τὴν εὐεργεσίαν σπεύδει τῇ γνώσει	τῇ	δικαίᾳ δι´ ἀγάπης θεοῦ ἐπὶ
[6, 12]	τῷ προσώπῳ δεδοξασμένη, οὕτως καὶ	τῇ	δικαίᾳ ψυχῇ θεία τις ἀγαθωσύνης
[6, 15]	ἐθισθέντες ἀντωπεῖν, καθάπερ οἱ Ἑβραῖοι	τῇ	δόξῃ τῇ Μωυσέως καὶ οἱ
[6, 11]	Ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ» τουτέστι	τῇ	δυνάμει καὶ σοφίᾳ, Καὶ ἡμεῖς
[6, 15]	κατὰ τὴν ἀνακαίνωσιν τοῦ βιβλίου	τῇ	δυνάμει τοῦ θεοῦ ἐγγεγραμμένη. Ταύτῃ
[6, 11]	εὖ μάλα τὸ ἐναρμόνιον γένος	τῇ	δωριστὶ ἁρμονίᾳ καὶ τῇ φρυγιστὶ
[6, 6]	οὗτοι ἂν εἶεν οἱ ἐν	τῇ	εἰδωλολατρείᾳ κατορωρυγμένον ἔχοντες τὸ ἡγεμονικόν.
[6, 6]	δημοσίαις βίβλοις εὑρίσκεται γεγραμμένα ἐν	τῇ	ἐκκλησίᾳ τοῦ θεοῦ· τὰ γὰρ
[6, 16]	ἡ ὀγδοάς· διὸ καὶ ἐν	τῇ	ἕκτῃ ὁ ἄνθρωπος λέγεται πεποιῆσθαι
[6, 18]	ἐν Ἰουδαίᾳ μόνῃ, καθάπερ ἐν	τῇ	Ἑλλάδι ἡ φιλοσοφία, ἐχύθη δὲ
[6, 8]	βαρβάρῳ φιλοσοφίᾳ, οὕτως καὶ ἐν	τῇ	Ἑλληνικῇ ἐπεσπάρη τὰ ζιζάνια πρὸς
[6, 8]	παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον ἐπέσπαρται	τῇ	Ἑλληνικῇ φιλοσοφίᾳ κηρύσσοντες νόθοι τῆς
[6, 14]	Οἱ δὲ κἀν ταύτῃ γενόμενοι	τῇ	ἐντολῇ ἀγνώμονες, γλυπτοῖς προσεσχηκότες ἀγάλμασι,
[6, 9]	ᾠκείωται κατὰ τὴν αἵρεσιν, καὶ	τῇ	ἐξ ἀσκήσεως ἕξει τούτῳ προσεχέστερον
[6, 17]	τῇ παρακολουθήσει σχηματίζων, τοὺς δὲ	τῇ	ἐξομοιώσει προτρεπόμενος, τοὺς δὲ καὶ
[6, 8]	μανθάνειν ἡ γνῶσις} ἕπεται δὲ	τῇ	ἐπιστήμῃ ἡ ὁρμὴ μεθ´ ἣν
[6, 9]	οἷον εὐφροσύνης λέγω (ἥτις παράκειται	τῇ	ἡδονῇ) καὶ κατηφείας (αὕτη γὰρ
[6, 3]	Πῶς δὲ ἔτι ἀπιστήσουσιν Ἕλληνες	τῇ	θείᾳ ἐπιφανείᾳ περὶ τὸ ὄρος
[6, 6]	τὸν βίον· τουτὶ γὰρ ἔπρεπεν	τῇ	θείᾳ οἰκονομίᾳ τοὺς ἀξίαν μᾶλλον
[6, 3]	λαβούσας διὰ καθαρότητα τοῦ βίου	τῇ	θείᾳ προνοίᾳ εἰς τὴν ἀνθρώπων
[6, 2]	τοῦ Διονύσου ἀφανισμοῦ. Ἔν τε	τῇ	Θεογονίᾳ ἐπὶ τοῦ Κρόνου Ὀρφεῖ
[6, 12]	διοριζούσης τὴν γνῶσιν τῶν πνευματικῶν	τῇ	ἰδιότητι τῶν σχημάτων. Αὐταὶ γὰρ
[6, 16]	συντελούσας τὸ οἰκεῖον ἔργον, οὕτως	τῇ	καθολικῇ τοῦ θεοῦ προνοίᾳ διὰ
[6, 6]	καὶ ῥυπαροὺς τὸν βίον μηδὲ	τῇ	κατὰ νόμον δικαιοσύνῃ κεκαθαρμένους θηρία
[6, 6]	ἀγάγωσι, τουτέστιν τοὺς ἐν δικαιοσύνῃ	τῇ	κατὰ νόμον καὶ κατὰ φιλοσοφίαν
[6, 15]	προκοπτούσης ἤδη τῆς πίστεως, εἰκάζεσθαι	τῇ	κατὰ τὰς συλλαβὰς ἀναγνώσει ἐκδεχόμεθα.
[6, 15]	δογματισθέντων αὐτοῖς, ἔστ´ ἂν ἐναντιῶνται	τῇ	κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀγωγῇ, καθ´
[6, 15]	συμφωνία νόμου τε καὶ προφητῶν	τῇ	κατὰ τὴν τοῦ κυρίου παρουσίαν
[6, 11]	τε τῶν ἄστρων κινήσεως πλησιαίτερον	τῇ	κτιζούσῃ δυνάμει προσάγουσα τὴν ψυχήν,
[6, 9]	ἡδονῇ) καὶ κατηφείας (αὕτη γὰρ	τῇ	λύπῃ παρέζευκται) καὶ εὐλαβείας (ὑπέσταλκεν
[6, 13]	τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς ἀπηνθισμένοι καὶ	τῇ	μεγαλοπρεπεστάτῃ δόξῃ τετιμημένοι, κριταί τε
[6, 16]	ἄνθρωπος, κρυπτόμενος δὲ ὃς ἦν·	τῇ	μὲν γὰρ τάξει τῶν ἀριθμῶν
[6, 2]	κακά. Ἔτι Εὐριπίδου μὲν ἐν	τῇ	Μηδείᾳ εἰπόντος· Κακοῦ γὰρ ἀνδρὸς
[6, 9]	τὸ ὀρεκτόν. Εἰκότως τοίνυν ἐν	τῇ	μιᾷ ἕξει μένει τῇ ἀμεταβόλῳ
[6, 9]	ἔρχεται, οὕτως ἐν ἕξει τελειωθεῖσα	τῇ	μυστικῇ ἀμετάπτωτος δι´ ἀγάπην μένει·
[6, 15]	καθάπερ οἱ Ἑβραῖοι τῇ δόξῃ	τῇ	Μωυσέως καὶ οἱ ἅγιοι τοῦ
[6, 15]	ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ ἐν	τῇ	ὁράσει τῷ Ἑρμᾷ ἡ δύναμις
[6, 16]	τε ὁράσει καὶ ἀκοῇ καὶ	τῇ	ὀσφρήσει ἁφῇ τε καὶ γεύσει
[6, 17]	δύνασθαι ὠφελεῖν ὀνίνησι τοὺς μὲν	τῇ	παρακολουθήσει σχηματίζων, τοὺς δὲ τῇ
[6, 6]	πρεσβευόντων ὁ κορυφαῖος Οὐαλεντῖνος ἐν	τῇ	Περὶ φίλων ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν
[6, 15]	τὸ στέλεχος κατ´ ὀφθαλμὸν ἴσον	τῇ	περιγραφῇ. Καὶ οὕτως ἐντίθεται περισχοινιζόμενον
[6, 10]	τῷ νῷ συνυψωθήσεται οὐρανῷ καὶ	τῇ	περιφορᾷ συμπεριπολήσει, ἱστορῶν ἀεὶ τὰ
[6, 15]	πέττειν ἐθίζεται τὴν τροφήν, συνεξομοιουμένη	τῇ	πιότητι τῆς ἡμέρου, ὣς δὲ
[6, 1]	παρέστησεν, τουτέστιν ἐκ κατηχήσεως συναύξουσαν	τῇ	πίστει πολιτείαν καὶ προπαρασκευάζουσαν τοῖς
[6, 16]	γὰρ γραφὴ καὶ εἰδοποιία ἐναποκειμένη	τῇ	πλακὶ δημιουργία τοῦ κόσμου τυγχάνει.
[6, 1]	Δαβίδ, ὁ οἰκτίρμων« τῶν παραπολλυμένων	τῇ	πλάνῃ καὶ κιχρῶν« ἐκ μεταδόσεως
[6, 8]	μείζων εἶναι» ὁ Κλήμης ἐν	τῇ	πρὸς Κορινθίους φησί. Τοιοῦτος οἷός
[6, 17]	ἐξομοιώσει προτρεπόμενος, τοὺς δὲ καὶ	τῇ	προστάξει παιδεύων καὶ διδάσκων. Ἀμέλει
[6, 18]	ἡμετέραν διδασκαλίαν ἔκτοτε σὺν καὶ	τῇ	πρώτῃ καταγγελίᾳ κωλύουσιν ὁμοῦ βασιλεῖς
[6, 11]	σου ἐδιδάχθησαν οἱ ἄνθρωποι καὶ	τῇ	σοφίᾳ ἐσώθησαν. Ὁ γνωστικὸς γὰρ
[6, 9]	καὶ σύστασιν, ἐν τροπῇ δὲ	τῇ	συνεχεῖ, καὶ διὰ τοῦτο ἀστάτου
[6, 16]	πᾶσα ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτελεῖται.	Τῇ	τάξει γὰρ εὐθέως γενόμενος ὁ
[6, 16]	μὲν τοὺς ἀριθμοὺς αὐτοὺς σῴζεται	τῇ	τάξει ἑκάστη μονὰς εἰς ἑβδομάδα
[6, 1]	ἐπὶ μνήμην ἐλθοῦσι καὶ μήτε	τῇ	τάξει μήτε τῇ φράσει διακεκαθαρμένοις,
[6, 12]	ἧττον πρόσεισι τῇ τε μαθήσει	τῇ	τε ἀσκήσει, διὸ καὶ οἳ
[6, 12]	μᾶλλον, ὃ δ´ ἧττον πρόσεισι	τῇ	τε μαθήσει τῇ τε ἀσκήσει,
[6, 16]	μέρεσι προστάσσειν ἡ νομοθεσία φαίνεται.	Τῇ	τε ὁράσει καὶ ἀκοῇ καὶ
[6, 7]	προῃρημένοι. Οἱ πεισθέντες δὲ αὐτῶν	τῇ	τε τοῦ κυρίου παρουσίᾳ καὶ
[6, 9]	τὸν βίον κοινωνίας ὡς ἀναγκαῖα	τῇ	τῆς σαρκὸς ἐπιδημίᾳ, εἰς ὅσον
[6, 17]	δὲ καὶ ἡ σύνεσις. Αὐτίκα	τῇ	τοῦ θεοῦ βουλήσει μάλιστα ἡ
[6, 16]	ἔχει δέ τινας ποιότητας φυσικὰς	τῇ	τοῦ τεχνίτου ἐνεργείᾳ συντελούσας τὸ
[6, 16]	ἐνιαυτούς, ἥβης ἐκφαίνει σήματα γεινομένης·	τῇ	τριτάτῃ δὲ γένειον ἀεξομένων ἐπὶ
[6, 7]	τε τοῦ κυρίου παρουσίᾳ καὶ	τῇ	τῶν γραφῶν σαφηνείᾳ ἐν ἐπιγνώσει
[6, 14]	καὶ ἀξιολόγως ἐκδέχεσθαι σὺν καὶ	τῇ	τῶν ἔργων ἀνταποδόσει τε καὶ
[6, 15]	ζητητικοὶ ὑπάρχωμεν καὶ προσαγρυπνῶμεν ἀεὶ	τῇ	τῶν σωτηρίων λόγων εὑρέσει, ἔπειτα
[6, 1]	καὶ μήτε τῇ τάξει μήτε	τῇ	φράσει διακεκαθαρμένοις, διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες
[6, 15]	οὖν ἕπεται φρόνησις, σωφροσύνη δὲ	τῇ	φρονήσει· εἰρήσθω γὰρ τὴν μὲν
[6, 11]	γένος τῇ δωριστὶ ἁρμονίᾳ καὶ	τῇ	φρυγιστὶ τὸ διάτονον, ὥς φησιν
[6, 15]	τὴν θείαν διὰ πίστεως δύναμιν,	τῇ	χρηστῇ καὶ ἡμέρῳ ἐγκαταφυτευθεὶς γνώσει,
[6, 11]	ἐπὶ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν, πεῖσμα	τῇ	ψυχῇ βέβαιον τὴν ἐκ πάντων
[6, 15]	ἑκάστου πίστιν ἐν αὐτῇ ἐγκεντρίζεσθαι	τῇ	ψυχῇ. Καὶ γὰρ τὸ ἅγιον
[6, 17]	πράγματος ἐξάψῃ τοῦτο ἔνδον ἐν	τῇ	ψυχῇ πόθῳ καὶ μαθήσει, πάντα
[6, 8]	τε ἀκολούθως κατὰ προστασίαν τοῖς	τῇδε	ἄρχουσι· διὸ καὶ στοιχειωτική τίς
[6, 8]	τοῖς ἔθνεσι. Καὶ ταυτὶ μὲν	τῇδε	ἐχέτω· πολυμαθῆ δὲ εἶναι χρὴ
[6, 9]	Αὐτίκα οὐδὲ εὔξεται τυχεῖν τῶν	τῇδε	ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος τῶν ὄντως
[6, 2]	φῶμεν γαῖαν ἐκλελοιπότα πόλει ξενοῦσθαι	τῇδε;	τίς πάτρας {θ´} ὅρος; τίς
[6, 2]	ἔνια δεῖ. Ἀντιμάχου τε τοῦ	Τηίου	εἰπόντος· Ἐκ γὰρ δώρων πολλὰ
[6, 15]	τοῖς μὲν γνωστικοῖς διειδεῖς καὶ	τηλαυγεῖς	καθάπερ χάλαζαν ἀβλαβῆ καταπέμπεσθαι θεόθεν
[6, 5]	λαβόντες ἀνάγνωτε, καὶ εὑρήσετε πολλῷ	τηλαυγέστερον	καὶ σαφέστερον γεγραμμένον τὸν υἱὸν
[6, 15]	νεφέλαις ἀέρων» γράφει Ἀπὸ τῆς	τηλαυγήσεως	ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι διῆλθον,
[6, 2]	χέει, ἄλλα δέ θ´ ὕλη	τηλεθόωσα	φύει, ἔαρος δ´ ἐπιγίνεται ὥρη·
[6, 2]	δοκῶν εἶναι. Καὶ μὴν ἐν	Τηλέφῳ	εἰπόντος Εὐριπίδου· Ἕλληνες ὄντες βαρβάροις
[6, 2]	φύσιν, πάλιν Εὐριπίδου μὲν ἐκ	Τημένου·	Τῷ γὰρ πονοῦντι καὶ θεὸς
[6, 1]	καὶ μεταμοσχευθέντες εἰς τὴν γῆν	τὴν	ἀγαθὴν ἐκ βίου τοῦ παλαιοῦ·
[6, 15]	λαβὼν ἐγγράψαι τινά, τὴν γνῶσιν	τὴν	ἁγίαν διὰ τῆς τῶν γραφῶν
[6, 13]	δικαίᾳ δι´ ἀγάπης θεοῦ ἐπὶ	τὴν	ἁγίαν μονὴν καθάπερ οἱ ἀπόστολοι,
[6, 17]	οὐκ ἄτοπον τὴν ἀταξίαν καὶ	τὴν	ἀδικίαν προσνέμοντας τῷ διαβόλῳ ἐναρέτου
[6, 4]	τῶν παρ´ αὐτοῖς θεῶν καὶ	τὴν	Αἰγυπτίαν εὐσέβειαν περιέχοντα, οἷον περὶ
[6, 1]	τῆς κυριακῆς ὄντως ὁδοῦ εἰς	τὴν	ἀίδιον καὶ μακαρίαν παραπεμπομένοις σωτηρίαν·
[6, 9]	ἐραστῷ, ᾧ δὴ ᾠκείωται κατὰ	τὴν	αἵρεσιν, καὶ τῇ ἐξ ἀσκήσεως
[6, 6]	μὴ εὐηγγελισμένους μηδὲ ἐξ αὐτῶν	τὴν	αἰτίαν παρασχομένους κατὰ τὸ πιστεῦσαι
[6, 9]	χρῆσθαι τοῖς ἀναγκαίοις, ἵνα μὴ	τὴν	αἰτίαν τῆς διαλύσεως παράσχῃ; Πῶς
[6, 16]	ἀποστεροῦντες τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς	τὴν	ἀκάματον δύναμιν τὸν πατέρα τῶν
[6, 17]	δημώδη καὶ μουσικῆς σεμνότητα παρὰ	τὴν	ἀκόλαστον. Καὶ φιλοσοφίας οὖν ἐστιν
[6, 3]	παρὰ τὰ εἰωθότα φυσικὴν ἔχειν	τὴν	ἀκολουθίαν, εἰς ἐπιστροφὴν τῆς μηδέπω
[6, 9]	θεὸς πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς	τὴν	ἄκραν ἐγκαταλεγῆναι υἱοθεσίαν, ἡδοναῖς ἢ
[6, 12]	παραπέμπεσθαι τὸν δίκαιον εἰς κληρονομίαν	τὴν	ἄκραν, ὑπὸ μὲν τῶν πεφραγμένον,
[6, 9]	περὶ ὧν ἐλάλησεν ὁ κύριος,	τὴν	ἀκριβεστάτην ἐκ καταβολῆς κόσμου εἰς
[6, 10]	δὲ συναιτίοις προγυμνάσμασιν εἴς τε	τὴν	ἀκριβῆ παράδοσιν τῆς ἀληθείας, ὅσον
[6, 18]	σώματος, τὴν κεφαλήν, ταγείς, ἐπὶ	τὴν	ἀκρότητα τῆς πίστεως χωρήσας, τὴν
[6, 15]	ἔστ´ ἂν ἐναντιῶνται τῇ κατὰ	τὴν	ἀλήθειαν ἀγωγῇ, καθ´ ἡμῶν ἐστιν.
[6, 15]	σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψε	τὴν	ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἢ ὁ πατὴρ
[6, 10]	τούτου μάλιστα ὁμολογούντων οὐχ ἕξειν	τὴν	ἀλήθειαν· ἀνίκητος γάρ, φησίν, ἡ
[6, 12]	φασιν, ἐπιλογισμὸν οὖσαν τῆς κατὰ	τὴν	ἀλήθειαν ἀρετῆς διά τινος ἑστιάσεως
[6, 15]	θείων λογίων τὰ μαρτύρια ἐκλεγόμενοι	τὴν	ἀλήθειαν αὐχοῦμεν ἐκδιδάσκεσθαι διὰ τοῦ
[6, 18]	οἵ γε ἐπὶ τῷ κατειλῆφθαι	τὴν	ἀλήθειαν αὐχοῦντες τῶν Ἑλλήνων εἰπάτωσαν
[6, 15]	ὡς ἀληθῶς φαίνεται τοῖς μὴ	τὴν	ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν, ὅταν τις τὸν
[6, 8]	φιλοσοφοῦντες τὰ Ἑλλήνων ἐθελοκωφῶσι πρὸς	τὴν	ἀλήθειαν, ἐξευτελίζοντες τὴν φωνὴν τὴν
[6, 10]	μὴ καταπατεῖσθαι πρὸς τῶν σοφιστῶν	τὴν	ἀλήθειαν. Ἐπαινουμένους γὰρ χρὴ ἐν
[6, 15]	τῷ δὲ μὴ πάντων εἶναι	τὴν	ἀλήθειαν ἐπικρύπτεται πολυτρόπως, μόνοις τοῖς
[6, 10]	κοινὰ καὶ τὰ ἴδια προσήσεται	τὴν	ἀλήθειαν· ἔστι γὰρ πάσης πλάνης
[6, 8]	ὑποσύρων; ἄλλως τε καὶ ἐπιστάμενος	τὴν	ἀλήθειαν εὑρεθήσεται, καὶ εἰ μὴ
[6, 12]	καλόν, τῆς φράσεως ὑπερβατῷ κρυψάσης	τὴν	ἀλήθειαν. Εὔχεται τοίνυν ὁ γνωστικὸς
[6, 6]	εἴτε τὰς τῶν φιλοσόφων, κοινοποιεῖ	τὴν	ἀλήθειαν. Ἰσίδωρός τε ὁ Βασιλείδου
[6, 7]	καὶ τοὺς ἀγγέλους μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν	τὴν	ἀλήθειαν καὶ τοὺς ἐπὶ τούτων
[6, 18]	φιλοσόφων οὐκ ὀλίγους ἤδη ἐπὶ	τὴν	ἀλήθειαν μεθιστάς. Καὶ τὴν μὲν
[6, 15]	ἅπτεται τῶν μετὰ βίας εἰς	τὴν	ἀλήθειαν μεταγομένων· ἀποξύσαντες γὰρ ἑκάτερον
[6, 17]	τὴν γνῶσιν οὐδὲ κανονίζειν δύνανται	τὴν	ἀλήθειαν. Μεταλαμβάνειν οὖν τῶν γνωστικῶν
[6, 17]	τι διάφορον, οὕτως δὲ καὶ	τὴν	ἀλήθειαν μετίασιν οἱ πλείους, μᾶλλον
[6, 17]	ἡ ἀλήθεια κατηγορεῖται, αὐτὴν δὲ	τὴν	ἀλήθειαν πολυπραγμονητέον, οὐκ ὀνόματα ζητοῦντας
[6, 15]	ἄρα τοῦ παρ´ ἡμῖν εἶναι	τὴν	ἀλήθειαν τὸ αὐτὸν διδάξαι τὸν
[6, 15]	μεμυημένοις, τοῖς δι´ ἀγάπην ζητοῦσι	τὴν	ἀλήθειαν, τὸ φῶς ἀνατέλλουσα. Λέγεται
[6, 7]	οἱ φιλόσοφοι ζωγραφίας δίκην ἀπομιμοῦνται	τὴν	ἀλήθειαν. Φιλαυτία δὲ πάντων ἁμαρτημάτων
[6, 16]	κόσμον ἀγένητον ἢ τῶν κατὰ	τὴν	ἀληθῆ διδασκαλίαν βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ
[6, 15]	αὐτοῖς, ἀποστεροῦντες δὲ τοῦ κυρίου	τὴν	ἀληθῆ διδασκαλίαν, οἱ μὴ κατ´
[6, 16]	καὶ φυτῶν, ὁμοίως τε οἱ	τὴν	ἀληθῆ φιλοσοφίαν ἀπομιμούμενοι κλέπται εἰσί.
[6, 1]	ὁ ἕβδομος ἡμῖν τῶν κατὰ	τὴν	ἀληθῆ φιλοσοφίαν γνωστικῶν ὑπομνημάτων Στρωματεύς,
[6, 11]	κτησαμένους ἀπιέναι οἴκαδε δύνασθαι ἐπὶ	τὴν	ἀληθῆ φιλοσοφίαν, πεῖσμα τῇ ψυχῇ
[6, 7]	αὕτη· τοῦ δὲ γνωστικοῦ μετὰ	τὴν	ἄλλοις νομιζομένην τελείωσιν ἡ δικαιοσύνη
[6, 12]	Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων αὐτὴν	τὴν	ἁμαρτίαν γνωρίζει, οὐ παραχθεῖσαν ἐπὶ
[6, 15]	καὶ τοῦ μὲν εὐδαίμονος βίου	τὴν	ἀμοιβήν, τοῦ δ´ αὖ κακοδαίμονος
[6, 15]	ἀλλὰ τοὺς ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ	τὴν	ἄμπελον ἡ πτελέα εἰς ὕψος
[6, 15]	διαδίδοται παράδοσις, καρδίαις καιναῖς κατὰ	τὴν	ἀνακαίνωσιν τοῦ βιβλίου τῇ δυνάμει
[6, 15]	πρὸς δὲ καὶ αἱ μετὰ	τὴν	ἀνάληψιν κηρυσσόμεναί τε καὶ ἐμφανῶς
[6, 16]	Οὐ τοίνυν, ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι	τὴν	ἀνάπαυσιν τοῦ θεοῦ, πέπαυται ποιῶν
[6, 6]	φησι πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ	τὴν	ἀνάστασιν· Ἐξελεξάμην ὑμᾶς δώδεκα, μαθητὰς
[6, 11]	δὲ τοῦ κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας	τὴν	ἀνάστασιν τῆς θειότητος διὰ τῆς
[6, 8]	ἐστι προσελθεῖν. Ταῦτα δὲ πάντα	τὴν	ἀναφορὰν ἔχει ἐπὶ τὸ κλαδεῦσαι.
[6, 17]	τὴν θείαν, κατὰ συνεργίαν δὲ	τὴν	ἀνθρωπίνην. θεόθεν δὲ καὶ ἡ
[6, 3]	βίου τῇ θείᾳ προνοίᾳ εἰς	τὴν	ἀνθρώπων λειτουργίαν τὸν περίγειον περιπολεῖν
[6, 16]	ἢ βλάπτειν· κἄν τις λέγῃ	τὴν	ἀντίδοτον ἰᾶσθαι μὴ δύνασθαι καὶ
[6, 16]	φωτὶ περιλάμπεται πνευματικῷ, τὴν δύναμιν	τὴν	ἀπ´ αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς ὅσον
[6, 3]	τε καὶ θύμασι τῆς ὀργῆς	τὴν	ἀπειλήν. Ἀμέλει καὶ εἴ ποτε
[6, 16]	καλοῦσι, μετὰ τῶν ἑπτὰ πλανωμένων	τὴν	ἀπλανῆ συγκαταριθμοῦντες σφαῖραν, δι´ ὧν
[6, 9]	ἅπαξ τελειωθέντα δι´ ἀγάπης καὶ	τὴν	ἀπλήρωτον τῆς θεωρίας εὐφροσύνην ἀιδίως
[6, 16]	τὴν διάνοιαν ἀποτυποῦνται κατά τε	τὴν	ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνέργειαν φανεροῦνται·
[6, 12]	τῷ ὄντι ἐσομένη καὶ μετὰ	τὴν	ἀπόθεσιν τῆς σαρκὸς τῆς διαχωριζούσης
[6, 14]	ἄρα που αἱ τιμωρίαι κατὰ	τὴν	ἀποπλήρωσιν τῆς ἐκτίσεως καὶ τῆς
[6, 7]	ἡ γνωστικὴ ψυχὴ ἁγιάζηται κατὰ	τὴν	ἀποχὴν τῶν γεωδῶν πυρώσεων. Ἁγνίζεται
[6, 12]	διαφέρει γὰρ δή που ἐπὶ	τὴν	ἀρετὴν γεγονέναι ἐπιτήδειον πρὸς τὴν
[6, 12]	ἐγένετο, πρὸς δὲ τὸ ἀναδέξασθαι	τὴν	ἀρετὴν ἐπιτήδειος· διαφέρει γὰρ δή
[6, 12]	ἀληθὴς ὁ ἐν ταῖς κατὰ	τὴν	ἀρετὴν πράξεσι πλεονασμός, πενία δὲ
[6, 17]	σύνεσιν, κατὰ τὴν θείαν διοίκησιν,	τὴν	ἄρρητον ἀγαθότητα, τὴν ἑκάστοτε εἰς
[6, 16]	ἀνάπαυσις κηρύσσεται, ἀποχῇ κακῶν ἑτοιμάζουσα	τὴν	ἀρχέγονον ἡμέραν τὴν τῷ ὄντι
[6, 6]	ἄνθρωποι γίνονται θεοῦ, ἐκ τοῦ	τὴν	ἀρχὴν θελῆσαι μεταβάλλεσθαι εἰς τὸ
[6, 16]	ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τῶν παθητικῶν	τὴν	ἀρχὴν τοῦ ζῆν λαμβάνει. Τὸ
[6, 2]	Φιλόχορος Διευχίδας τε ὁ Μεγαρικὸς	τὴν	ἀρχὴν τοῦ λόγου ἐκ τῆς
[6, 17]	αὐτῶν τυγχάνῃ. Οὐκ ἂν δὲ	τὴν	ἀρχὴν ὑπέστη τι τῶν ὄντων
[6, 17]	ὡς ἐν τέχναις θεόθεν ἔχει	τὴν	ἀρχήν. Ὡς γὰρ τὸ τεχνικῶς
[6, 17]	μέρους. Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον	τὴν	ἀταξίαν καὶ τὴν ἀδικίαν προσνέμοντας
[6, 11]	ἑξαγώνου τοῦ μεʹ Κατὰ γὰρ	τὴν	αὐτὴν ἀναλογίαν ὁ εʹ παρείληπται
[6, 14]	γὰρ καὶ ἥδε ἡ ἔκδοσις,	τὴν	αὐτὴν ἀρετὴν εἶναι ἀνθρώπου καὶ
[6, 2]	Ἐγγύα, πάρα δ´ ἄτα Ἐπίχαρμος	τὴν	αὐτὴν γνώμην ἑτέρῳ ὀνόματι προηνέγκατο
[6, 6]	προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας αὐτοῦ διὰ	τὴν	αὐτὴν εὐηγγελίσατο αἰτίαν; Δίκαιος γὰρ
[6, 17]	ἐπὰν μὴ μέρος φιλοσοφίας, ἀλλὰ	τὴν	αὐτοτελῶς φιλοσοφίαν πολυπραγμονῶσι, φιλαλήθως τε
[6, 15]	ἔγνω θρῃσκείαν. Διόπερ αἱ κατὰ	τὴν	βάρβαρον φιλοσοφίαν αἱρέσεις, κἂν θεὸν
[6, 15]	τῆς προφητείας ἡ Παροιμία» κατὰ	τὴν	βάρβαρον φιλοσοφίαν λέγεταί τε καὶ
[6, 8]	τὴν ἀλήθειαν, ἐξευτελίζοντες τὴν φωνὴν	τὴν	βαρβάρων ἢ καὶ ὑφορώμενοι τὸν
[6, 17]	ὃ ἐπὶ πᾶσι προσλαμβάνει μετὰ	τὴν	βεβαίαν πίστιν ἅγιον κατ´ ἐπισκοπὴν
[6, 14]	ὁ πιστὸς ἡμῖν μέτεισιν ἐπὶ	τὴν	βελτίονα τῆς προτέρας μονῆς, μεγίστην
[6, 3]	οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι ἀμφὶ	τὴν	Βρεττανικὴν νῆσον ἄντρον τι ὑποκείμενον
[6, 1]	ὑπομνηστικὴν ἀκίνδυνον ἐγχαράξαι· ἐργάζεσθαι γὰρ	τὴν	βρῶσιν τὴν εἰς αἰῶνα παραμένουσαν«
[6, 14]	πιστεύσοντα τοῦτον, οὐδὲν ἧττον, ὅπως	τήν	γε καθ´ ἑαυτὸν ἀναδέξηται τελείωσιν,
[6, 17]	διά τινος λογισμοῦ ἀνθρωπίνου λαμβάνει	τὴν	γένεσιν, θεόθεν τὴν ἔναυσιν εἰληφότα.
[6, 4]	τὴν θάλασσαν μείζονα θηρία τρέφειν,	τὴν	γῆν ἔφη· ταύτης γὰρ μέρος
[6, 4]	τεθνεῶτας. Ὁ δεύτερος δέ, πότερον	τὴν	γῆν ἢ τὴν θάλασσαν μείζονα
[6, 6]	εἰς διαθήκην ἐθνῶν τοῦ κατασκηνῶσαι	τὴν	γῆν καὶ κληρονομῆσαι κληρονομίαν ἐρήμου,
[6, 7]	ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν» σοφία δὲ οὗτος εἴρηται
[6, 2]	τὰς διαίτας τῶν ἐνοικούντων πόλιν	τὴν	γῆν τ´ ἰδόντα τὰς νόσους
[6, 1]	καταφυτευόμεθα, μετατεθέντες καὶ μεταμοσχευθέντες εἰς	τὴν	γῆν τὴν ἀγαθὴν ἐκ βίου
[6, 16]	ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν. Τὸ μὲν γὰρ ὅτε
[6, 18]	τὴν ἀκρότητα τῆς πίστεως χωρήσας,	τὴν	γνῶσιν αὐτήν, περὶ ἣν πάντα
[6, 18]	Ἀθήναις κηρύξας τὸν λόγον) ἀλλὰ	τὴν	γνῶσιν διδάσκει, τελείωσιν οὖσαν τῆς
[6, 14]	οὐδὲ πραγμάτων ἁπτέον τοῖς μὴ	τὴν	γνῶσιν εἰληφόσι καὶ εἰδόσιν ὅπως
[6, 15]	βασιλικὸν ἀνάγει, ζητεῖν ἄρα δεῖ	τὴν	γνῶσιν εἰς εὕρεσιν. Ἕστιν δὲ
[6, 15]	τῆς ἱστορίας μὴ πάντων εἶναι	τὴν	γνῶσιν, ἐπεὶ οἳ μὲν τὸ
[6, 12]	αὐτὰ δι´ αὑτὰ αἱρετά, ὡς	τὴν	γνῶσιν (οὐ γὰρ ἄλλο τι
[6, 12]	τοῖς ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα οὖν	τὴν	γνῶσιν οὐ τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι,
[6, 17]	θεοῦ. Οἱ δὲ μὴ ἐπιστάμενοι	τὴν	γνῶσιν οὐδὲ κανονίζειν δύνανται τὴν
[6, 9]	κεκρυμμένα, ἤδη περὶ πάντων εἴληφε	τὴν	γνῶσιν. Τὰ λόγια δὲ τὰ
[6, 15]	καινὸν κελεύεται λαβὼν ἐγγράψαι τινά,	τὴν	γνῶσιν τὴν ἁγίαν διὰ τῆς
[6, 5]	τὸν θεὸν ὡς ἡμεῖς κατὰ	τὴν	γνῶσιν τὴν τελείαν, ὧν ἔδωκεν
[6, 8]	ὁρμήσας εἴς τινα πρᾶξιν πρότερον	τὴν	γνῶσιν τῆς πράξεως λαμβάνει, δεύτερον
[6, 12]	σαρκὸς τῆς διαχωριζούσης καὶ διοριζούσης	τὴν	γνῶσιν τῶν πνευματικῶν τῇ ἰδιότητι
[6, 15]	καθ´ ἑκάστην περικοπὴν σημειωσάμενοι παραστήσομεν,	τὴν	γνωστικὴν ἀγωγὴν κατὰ τὸν τῆς
[6, 7]	τῶν προφητῶν, δι´ ἧς ἔστι	τὴν	γνωστικὴν παράδοσιν ἐκμανθάνειν, ὡς αὐτὸς
[6, 15]	ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται· τὴν διάπτυξιν δὲ	τὴν	γνωστικὴν τῶν γραφῶν, προκοπτούσης ἤδη
[6, 3]	ἀπρόσιτον. Τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ	τὴν	γραφὴν ἀλληγορία. Πλὴν ἑωράθη τὸ
[6, 16]	οἶδ´ ὅπως τοῦ ἐπισήμου εἰς	τὴν	γραφήν, ἐὰν οὕτως ἑπώμεθα, ἕκτη
[6, 11]	Ὁ γνωστικὸς γὰρ Οἶδεν» κατὰ	τὴν	γραφὴν τὰ ἀρχαῖα καὶ τὰ
[6, 12]	καὶ νῦν καὶ εἰς ὕστερον.	Τὴν	δὲ ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην εἶναί φασιν,
[6, 11]	τοῦ πυροῦ μᾶλλον ἡ κριθή.	Τὴν	δὲ ἀνὰ τὸν κλύδωνα τὸν
[6, 18]	τυχὼν ἄρχων κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα,	τὴν	δὲ ἡμετέραν διδασκαλίαν ἔκτοτε σὺν
[6, 7]	παρέχουσαν τῶν περὶ τὸν βίον,	τὴν	δὲ σοφίαν ἔμπεδον γνῶσιν θείων
[6, 15]	θείαν καὶ ἐν τοῖς θεοποιουμένοις,	τὴν	δὲ σωφροσύνην θνητὴν καὶ ἐν
[6, 8]	ἡμᾶς λέγοντες οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν,	τὴν	δὲ φιλοσοφίαν καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν,
[6, 14]	ἐὰν τὸν κόσμον κερδήσῃς, φησί,	τὴν	δὲ ψυχὴν ἀπολέσῃς; Δῆλον οὖν
[6, 7]	λέγει Γλῶσσαν δικαίου ἄργυρον πεπυρωμένον»	τὴν	δεδοκιμασμένην καὶ σοφὴν διδασκαλίαν ἐπαινετὴν
[6, 16]	ἑβδομάδα διχότομος γίνεται, κατὰ δὲ	τὴν	δευτέραν πανσέληνος, τρίτῃ δὲ ἀπὸ
[6, 17]	θεάσασθαι καὶ ζωγραφίας ἀλήθειαν παρὰ	τὴν	δημώδη καὶ μουσικῆς σεμνότητα παρὰ
[6, 16]	ἀγαλλιαθῶμεν ἐν αὐτῇ» τουτέστι κατὰ	τὴν	δι´ αὐτοῦ γνῶσιν παραδιδομένην τὴν
[6, 16]	καὶ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	τὴν	δι´ υἱοῦ ἐνέργειαν δηλοῖ, ὅν
[6, 5]	ἀλλ´ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν παντελῆ,	τὴν	δι´ υἱοῦ παράδοσιν μὴ μεμαθηκότων.
[6, 7]	φαμὲν καὶ τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ	τὴν	διὰ τῶν προφητῶν, δι´ ἧς
[6, 17]	θείας προνοίας δεδόσθαι προπαιδεύουσαν εἰς	τὴν	διὰ Χριστοῦ τελείωσιν, ἢν μὴ
[6, 9]	γνωστικός, ὡς μόνοις τοῖς διὰ	τὴν	διαμονὴν τοῦ σώματος γινομένοις πάθεσι
[6, 16]	τῶν αἰσθήσεων κινήματα κατά τε	τὴν	διάνοιαν ἀποτυποῦνται κατά τε τὴν
[6, 12]	καὶ κατὰ λόγον καὶ κατὰ	τὴν	διάνοιαν αὐτήν. Ὡς ἔοικεν οὖν
[6, 15]	ἄρα τὴν προσεχεστέραν ἀναμάσσεται ὁμοιότητα,	τὴν	διάνοιαν τὴν τοῦ διδασκάλου, ἥντινα
[6, 15]	πρὸς τὸ γράμμα ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται·	τὴν	διάπτυξιν δὲ τὴν γνωστικὴν τῶν
[6, 12]	τε τὴν προφητείαν κατά τε	τὴν	διοικητικὴν ἐνέργειαν ἐγχριπτομένη οἷον ἀπαυγάσματος
[6, 17]	βασιλέα καρπουμένων. Ὁ μιμούμενος ἄρα	τὴν	δόκησιν δολοῖ καὶ τὴν πρόληψιν.
[6, 15]	ἐπαγόμενος, ὃ δὲ ἐπικατελθὼν ὕστερον	τὴν	δόξαν διηγεῖτο ἣν ἐθεᾶτο, διαθρῆσαι
[6, 13]	τε καὶ χρόνους διάφορος εἶναι	τὴν	δόσιν ὑποληφθεῖσα. Ἀκόλουθον γὰρ εἶναι
[6, 16]	τῶν θείων ἐνεργημάτων, ὡς ἐδύναντο,	τὴν	δύναμιν αὐτοῦ, ἀφιστῶνται δὲ τῆς
[6, 18]	ὃν οἱ κήρυκες τῆς ἐπιφανείας	τὴν	δύναμιν ἐκδιδάσκοντες μηνύουσιν. μόνοις καὶ
[6, 16]	ὑπάρχων φανῇ, θεὸς ἐν σαρκίῳ	τὴν	δύναμιν ἐνδεικνύμενος, ἀριθμούμενος μὲν ὡς
[6, 18]	τὴν οὐσίαν (ἀδύνατον γάρ) ἀλλὰ	τὴν	δύναμιν καὶ τὰ ἔργα τοῦ
[6, 16]	γίνεται καὶ φωτὶ περιλάμπεται πνευματικῷ,	τὴν	δύναμιν τὴν ἀπ´ αὐτοῦ παραγυμνώσας
[6, 11]	Τερπάνδρῳ μάλιστα γίνεται πρὸς ἁρμονίαν	τὴν	Δώριον ὑμνοῦντι τὸν Δία ὧδέ
[6, 3]	φαντασίαν ἐγγεννῆσαι ἀκοῇ δυνατόν, ἐνδεικνυμένῳ	τὴν	ἑαυτοῦ μεγαλειότητα παρὰ τὰ εἰωθότα
[6, 6]	ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ	τὴν	ἑαυτοῦ ψυχήν. Εἰ γοῦν ἐν
[6, 15]	ἐποίησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ	τὴν	ἔγερσιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς
[6, 11]	εἶ, ἔκλαβε θάτερον τῶν ἰχθύων	τὴν	ἐγκύκλιον, τὸν λοιπὸν δὲ αὐτὴν
[6, 16]	τι τῶν τῆς πορνείας εἰδῶν	τὴν	εἰδωλολατρείαν καλεῖ ἀκολούθως τῷ προφήτῃ
[6, 9]	εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ φύσει χωρῆσαι	τὴν	εἰκόνα θέμις, ἀπαραβάτως τὰ κατὰ
[6, 1]	ἐγχαράξαι· ἐργάζεσθαι γὰρ τὴν βρῶσιν	τὴν	εἰς αἰῶνα παραμένουσαν« ὁ κύριος
[6, 7]	ἑκάστοις ἑκάστοτε. Διόπερ οὐ χρὴ	τὴν	εἰς ἀνθρώπους δόξαν αἱρούμενον φίλαυτον
[6, 10]	τῇ διαλεκτικῇ προσχρήσεται ὁ γνωστικός,	τὴν	εἰς εἴδη τῶν γενῶν ἐκλεγόμενος
[6, 12]	προσλάβοι τὸ ἔργον τῆς δικαιοσύνης,	τὴν	εἰς εὐποιίαν ἐνέργειαν. Τότε ὁ
[6, 15]	Ἰουδαῖοι, καὶ τὴν ἔγερσιν καὶ	τὴν	εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν πρὸ τοῦ
[6, 1]	ἡμῖν ἐν τρισὶ διαιρούμενος βίβλοις	τὴν	ἐκ παίδων ἀγωγήν τε καὶ
[6, 11]	φιλοσοφίαν, πεῖσμα τῇ ψυχῇ βέβαιον	τὴν	ἐκ πάντων ἀσφάλειαν πεπορισμένους. Ἁπτέον
[6, 17]	εἰς περιούσιον δικαιοσύνης λαὸν κατὰ	τὴν	ἐκ πίστεως διδασκαλίαν συνάγοντος δι´
[6, 9]	ἐπιθυμίας τίς ἔτι τούτῳ χρεία,	τὴν	ἐκ τῆς ἀγάπης οἰκείωσιν πρὸς
[6, 12]	τε τῆς κολάσεως καὶ ὠφέλειαν	τὴν	ἐκ τῆς ἀνταποδόσεως. Φόβος μὲν
[6, 17]	θείαν διοίκησιν, τὴν ἄρρητον ἀγαθότητα,	τὴν	ἑκάστοτε εἰς τὸ ἄμεινον κατὰ
[6, 15]	ταύτῃ πως μεταφυτεύεται διανενεμημένον κατὰ	τὴν	ἑκάστου περιγραφὴν ἀπεριγράφως. Περὶ δὲ
[6, 15]	εἰς Χριστὸν πιστευόντων· ἄμεινον δὲ	τὴν	ἑκάστου πίστιν ἐν αὐτῇ ἐγκεντρίζεσθαι
[6, 17]	ψυχὴν βλέπων, καὶ τὴν ἐπίνοιαν	τὴν	ἑκάστου τῶν κατὰ μέρος ἔχει
[6, 13]	ἐπεὶ καὶ αἱ ἐνταῦθα κατὰ	τὴν	ἐκκλησίαν προκοπαὶ ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων
[6, 16]	δ´ ἐστίν, ἐάν τις καταλιπὼν	τὴν	ἐκκλησιαστικὴν καὶ ἀληθῆ γνῶσιν καὶ
[6, 11]	ἂν καὶ ἄλλως μουσικὴν συμφωνίαν	τὴν	ἐκκλησιαστικὴν νόμου καὶ προφητῶν ὁμοῦ
[6, 11]	τοῦ πλήθους τῶν ἑαλωκότων ἰχθύων	τὴν	ἐκλογὴν τῶν ἀμεινόνων ποιουμένῳ. Ἤδη
[6, 13]	τελείως βιώσαντας καὶ γνωστικῶς, εἰς	τὴν	ἐκλογὴν τῶν ἀποστόλων ἐγγραφῆναι. Οὗτος
[6, 4]	ὑδρεῖον ἐγκεκολπισμένος, ᾧ ἕπονται οἱ	τὴν	ἔκπεμψιν τῶν ἄρτων βαστάζοντες. Οὗτος,
[6, 3]	θεόν, ηὔξατο οἰκτεῖραι αὐτὸν τετρυμένην	τὴν	Ἑλλάδα. Ἅμα δὲ εὐχομένου βροντὴ
[6, 3]	ἀλλ´ οἱ Ἕλληνες, αὐχμοῦ ποτε	τὴν	Ἑλλάδα πολυχρονίως φθείροντος καὶ ἐπεχούσης
[6, 3]	ἀνεκαλέσατο. Δελφοὶ δὲ Ξέρξου ἐπὶ	τὴν	Ἑλλάδα στρατεύσαντος, ἀνειπούσης τῆς Πυθίας·
[6, 2]	εἰ καθ´ ἕκαστον ἐπεξιέναι αἱροίμην	τὴν	Ἑλληνικὴν διελέγχων φίλαυτον κλοπήν, καὶ
[6, 18]	μεθιστάς. Καὶ τὴν μὲν φιλοσοφίαν	τὴν	Ἑλληνικὴν ἐὰν ὁ τυχὼν ἄρχων
[6, 15]	κατὰ Χριστόν» τὴν μὲν διδασκαλίαν	τὴν	Ἑλληνικὴν στοιχειώδη παραδίδωσιν εἶναι, τελείαν
[6, 10]	τὰς μαθήσεις τὰς ἐγκυκλίους καὶ	τὴν	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, ἀλλ´ οὐ κατὰ
[6, 10]	Μερικῆς οὖν τυγχανούσης τῆς κατὰ	τὴν	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης ἀληθείας, ἡ
[6, 11]	ὠφελεῖν, εἶναί τε ἀνθρωπίνην σύνεσιν	τὴν	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, μὴ γὰρ εἶναι
[6, 8]	ὕψους οὐκέτι παλινδρομεῖν ἀξιοῖ ἐπὶ	τὴν	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, στοιχεῖα τοῦ κόσμου»
[6, 10]	παῖδες τὰ μορμολυκεῖα, οὕτως δεδίασι	τὴν	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, φοβούμενοι μὴ ἀπαγάγῃ
[6, 9]	ἔσται, δι´ ἀγάπης ἤδη γενόμενος,	τὴν	ἐλπίδα προειληφὼς διὰ τῆς γνώσεως,
[6, 7]	ἐστὶ φιλοσοφία, ὀρθῶς σοφίαν τεχνικήν,	τὴν	ἐμπειρίαν παρέχουσαν τῶν περὶ τὸν
[6, 2]	καὶ τὰ μυστήρια· παραστήσαντες δὲ	τὴν	ἔμφασιν τῆς Ἑλληνικῆς διανοίας ἐκ
[6, 17]	παραδεξαμένη τὸν ἀρχικὸν λόγον κατὰ	τὴν	ἐν αὐτῇ ἐξεργασίας τήρησιν πίστις
[6, 9]	ἐπιστήμην βεβαίως ἀπείληφεν. Ὁ δὲ	τὴν	ἐν οἷς ἐστι κατάστασιν βεβαίαν
[6, 10]	λαμβάνων, τῆς μὲν οὖν μουσικῆς	τὴν	ἐν τοῖς ἡρμοσμένοις ἀναλογίαν διώκων,
[6, 11]	θεῖον ἀπόστολον. Σιωπῶ τὰ νῦν	τὴν	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ παραβολὴν λέγουσαν·
[6, 17]	ἀνθρωπίνου λαμβάνει τὴν γένεσιν, θεόθεν	τὴν	ἔναυσιν εἰληφότα. Αὐτίκα ἡ ὑγεία
[6, 7]	τὸν Χριστὸν σοφίαν φαμὲν καὶ	τὴν	ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν διὰ τῶν
[6, 7]	αὐτοῦ, οἱ τῆς κακίας πτερνίσαντες	τὴν	ἐνέργειαν. Εἰ τοίνυν αὐτόν τε
[6, 12]	τοίνυν ὁ γνωστικὸς καὶ κατὰ	τὴν	ἔννοιαν πᾶσαν {τὴν} ὥραν, δι´
[6, 17]	ἐπὶ τῶν ἑκάστου μερῶν κατὰ	τὴν	ἐνόρασίν τε καὶ περιόρασιν καὶ
[6, 9]	ἀγάπη, στερκτικὴ δὲ οἰκείωσις, εἰς	τὴν	ἑνότητα τῆς πίστεως» ἀποκαθεστακυῖα τὸν
[6, 11]	τοῦ δικαίου προκοπῆς καὶ εἰς	τὴν	ἑνότητα τῆς πίστεως» Ἡ δὲ
[6, 13]	λαόν. Καὶ οὕτως ἄμφω εἰς	τὴν	ἑνότητα τῆς πίστεως» καταντῶσιν, καὶ
[6, 15]	ἐπίσφηνον ὀξεῖ δρεπάνῳ μέχρι τοῦ	τὴν	ἐντεριώνην γυμνῶσαι μέν, μὴ ἑλκῶσαι
[6, 12]	ἕτερα, ὡς τὴν πίστιν διὰ	τὴν	ἐξ αὐτῆς περιγενομένην φυγήν τε
[6, 17]	οὐδὲ ποθεῖ αὐτὸ οὐδὲ ἀσπάζεται	τὴν	ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν. Τὸ ὕστερον
[6, 17]	τὰς κειμένας καὶ μενούσας μετὰ	τὴν	ἔξοδον τῆς ψυχῆς χαμαί, μὴ
[6, 11]	τὸν λοιπὸν δὲ αὐτὴν ἐκείνην	τὴν	ἐπαναβεβηκυῖαν μηνύειν φιλοσοφίαν, αἳ δῆτα
[6, 18]	τὰ ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι» οὐ	τὴν	ἐπέκτασιν τοῦ κηρύγματος τὴν κατὰ
[6, 14]	τῆς ἄλλης ἄξιοι εὑρεθέντες αὐλῆς	τὴν	ἐπὶ τῷ μὴ συνεῖναι τοῖς
[6, 15]	καὶ τίνα τρόπον βιοῦντες εἰς	τὴν	ἐπίγνωσιν τοῦ παντοκράτορος θεοῦ ἀφικοίμεθα
[6, 16]	πολλοί, μαθεῖν) μὴ φέρειν τούτου	τὴν	ἐπίκλησιν ἐπὶ τὰ γενητὰ καὶ
[6, 8]	τῷ γονίμῳ πυρῷ οἵ τε	τὴν	Ἐπικούρου ἀθεότητα καὶ τὴν ἡδονὴν
[6, 17]	ἔσωθεν τὴν ψυχὴν βλέπων, καὶ	τὴν	ἐπίνοιαν τὴν ἑκάστου τῶν κατὰ
[6, 17]	μή. Τοιοῦτος καὶ ὁ κατὰ	τὴν	ἐπιφάνειαν τοῦ κυρίου τρόπος. Ὁτὲ
[6, 15]	δὴ λόγον εἶναί φασι, διὰ	τὴν	ἑρμηνείαν καθιεροῦσι τῆς ῥοιᾶς τὸν
[6, 15]	ἠγνοηκέναι τὸ ἅγιον ἐπιδείξῃ πνεῦμα	τὴν	ἐσομένην τοῦ κυρίου παρουσίαν καὶ
[6, 15]	ὕστερον ἔσεσθαι προφητεύοντος τοῦ πνεύματος	τὴν	ἔτι κατ´ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν
[6, 13]	ὡς ὁ ἥλιος λάμπων κατὰ	τὴν	εὐεργεσίαν σπεύδει τῇ γνώσει τῇ
[6, 9]	τὰ δεινά, ἀλλ´, εἰ καὶ	τὴν	εὐθυμίαν ἀφέλοιμεν αὐτοῦ, {ὡς} πάντως
[6, 15]	σαφηνισθέντων· τὰ συνεργοῦντα δὲ πρὸς	τὴν	εὕρεσιν τῆς ἀληθείας οὐδὲ αὐτὰ
[6, 2]	φίλαυτον κλοπήν, καὶ ὡς σφετερίζονται	τὴν	εὕρεσιν τῶν παρ´ αὐτοῖς καλλίστων
[6, 9]	καὶ γνώσεως· τούτου φωνὴν κατὰ	τὴν	εὐχὴν οὐκ ἀναμένει κύριος, Αἴτησαι»
[6, 17]	δύναμιν προσλαμβάνουσι προϊέναι πρόσω ἐπὶ	τὴν	ζήτησιν, κἀνθένδε ἀγαπῶσι μὲν μαθητευσάμενοι,
[6, 6]	προσώπου ὑμῶν τὸν θάνατον καὶ	τὴν	ζωήν, ἐκλέξασθαι τὴν ζωήν» πρὸς
[6, 6]	θάνατον καὶ τὴν ζωήν, ἐκλέξασθαι	τὴν	ζωήν» πρὸς σύγκρισιν ἐκλογῆς τεθεῖσθαι
[6, 8]	τε τὴν Ἐπικούρου ἀθεότητα καὶ	τὴν	ἡδονὴν καὶ ὅσα ἄλλα παρὰ
[6, 4]	δὲ πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον οἴεται	τὴν	ἡμέραν πρότερον ἢ τὴν νύκτα
[6, 3]	διὰ τῶν ἁγίως βεβιωκότων εἰς	τὴν	ἡμετέραν ἐπιστροφὴν παραδόξως ἐνεργούμενα, Ἑλληνικῇ
[6, 2]	ὁ Καμιρεὺς Πεισίνου τοῦ Λινδίου	τὴν	Ἡράκλειαν, Πανύαςςίς τε ὁ Ἁλικαρνασσεὺς
[6, 4]	δέ, πότερον τὴν γῆν ἢ	τὴν	θάλασσαν μείζονα θηρία τρέφειν, τὴν
[6, 4]	ἔφη· ταύτης γὰρ μέρος εἶναι	τὴν	θάλασσαν. Ὁ δὲ τρίτος, ποῖόν
[6, 15]	κηδείας ἀξιούμενον. Εἶδεν δὲ Ἰησοῦς	τὴν	θέαν ταύτην κάτω πνεύματι ἐπαρθεὶς
[6, 15]	πιότητος τῆς ἀληθείας, ἐὰν προσλάβῃ	τὴν	θείαν διὰ πίστεως δύναμιν, τῇ
[6, 17]	εἰρημένων, προκόπτουσιν εἰς σύνεσιν, κατὰ	τὴν	θείαν διοίκησιν, τὴν ἄρρητον ἀγαθότητα,
[6, 16]	τὴν δι´ αὐτοῦ γνῶσιν παραδιδομένην	τὴν	θείαν ἑστίασιν εὐωχηθῶμεν. Ἡμέρα γὰρ
[6, 17]	καὶ παρουσίαν κατὰ πρόνοιαν μὲν	τὴν	θείαν, κατὰ συνεργίαν δὲ τὴν
[6, 11]	ἀναπεπαυμένον, κατευθύνοντα τὰς πράξεις πρὸς	τὴν	θεωρίαν· διὰ δὲ τὴν τῶν
[6, 18]	ὑπογραφῇ δηλώσαντες· ὁποῖος γὰρ κατὰ	τὴν	θεωρίαν ἐν τοῖς φυσικοῖς, μετὰ
[6, 15]	οἰκεία, μηδὲ τούτοις ἀθρόαν δίδοσθαι	τὴν	θεωρίαν ἡ κατὰ τὸν Μωυσέα
[6, 12]	ἡ στῦψις τῆς βαφῆς ἐμμείνασα	τὴν	ἰδιότητα καὶ παραλλαγὴν πρὸς τὰ
[6, 18]	τις, ὡς ὁρᾶται, πλασσέτω καὶ	τὴν	ἶριν τοῖς χρώμασιν ἀπεικαζέτω. Ἐπὰν
[6, 2]	ἐξ Ἀλεαδῶν· Ἅπαν τὸ χρηστὸν	τὴν	ἴσην ἔχει φύσιν, πάλιν Εὐριπίδου
[6, 11]	τῷ εὐαγγελίῳ τήν τε ὑποβεβηκυῖαν,	τὴν	καθ´ ἕκαστον προφήτην κατὰ τὰς
[6, 8]	τὸ οὕτως» πρὸς τὴν ὑπεροχὴν	τὴν	καθ´ ἡμᾶς γινομένην· ἐξῆν δὲ
[6, 1]	ποτε ἔγωγε γνῶσίν γε ὀνομάσαιμι,	τὴν	καὶ δι´ αἰσθητηρίων ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν·
[6, 15]	τοῦ ἀποστόλου λεγόμενος ἐγκεντρισμὸς εἰς	τὴν	καλλιέλαιον γίγνεσθαι, τὸν Χριστὸν αὐτόν,
[6, 12]	οἰκονομίαν συνιέναι, ἵνα δή, Καθαρὸς	τὴν	καρδίαν γενόμενος, δι´ ἐπιγνώσεως τῆς
[6, 14]	τῷ ὄντι Ἰσραηλῖται οἱ καθαροὶ	τὴν	καρδίαν, ἐν οἷς δόλος οὐδείς,
[6, 10]	κυρίου κατὰ τὸν προφήτην εὐφραίνεσθαι	τὴν	καρδίαν ζητοῦντας τὸν κύριον. Ζητήσατε
[6, 12]	λόγοι καθαρεύουσι τῷ γνωστικῷ, Ἐδοκίμασας	τὴν	καρδίαν μου, ἐπεσκέψω νυκτὸς» φησίν·
[6, 7]	ὑπόθεσιν· ~Ὡς πάλαι παρεσημειωσάμεθα, οὐ	τὴν	κατὰ ἑκάστην αἵρεσιν ἀγωγήν φαμεν,
[6, 12]	δὲ πιστός, οὐδέπω καὶ δίκαιος,	τὴν	κατὰ προκοπὴν καὶ τελείωσιν δικαιοσύνην
[6, 16]	ἀνάπαυσιν ἡμῖν ἑβδόμην ἡμέραν διὰ	τὴν	κατὰ τὸν βίον κακοπάθειαν· θεὸς
[6, 15]	ὁμοίως ἡμῖν διαλαμβάνει· οὐ γὰρ	τὴν	κατὰ τὸν θεὸν ἔγνω θρῃσκείαν.
[6, 12]	εὖ ποιεῖν δύνασθαι καὶ πᾶσαν	τὴν	κατὰ τὸν κύριον δημιουργίαν τε
[6, 18]	οὐ τὴν ἐπέκτασιν τοῦ κηρύγματος	τὴν	κατὰ τὸν τόπον λέγων (ἐπεὶ
[6, 16]	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκὸς» εἰς	τὴν	κατὰ φύσιν τοῦ ἀνθρώπου διεξαγωγὴν
[6, 15]	στοιχειώδη παραδίδωσιν εἶναι, τελείαν δὲ	τὴν	κατὰ Χριστόν, καθάπερ ἤδη πρότερον
[6, 3]	τὸ πῦρ φλεγόμενον ἐθεωρεῖτο, ὥστε	τὴν	κατάβασιν μὴ τοπικὴν γεγονέναι· πάντῃ
[6, 12]	παρ´ ἡμῶν ὅτι τέλειος κατὰ	τὴν	κατασκευὴν οὐκ ἐγένετο, πρὸς δὲ
[6, 9]	ἢ φόβοις περιπίπτειν καὶ περὶ	τὴν	καταστολὴν ἀπασχολεῖσθαι τῶν παθῶν. Τολμήσας
[6, 18]	τὸ ἡγεμονοῦν τοῦ οἰκείου σώματος,	τὴν	κεφαλήν, ταγείς, ἐπὶ τὴν ἀκρότητα
[6, 2]	ὃ σημαινόμενον διήκειν εἰς αὐτοὺς	τὴν	κλοπὴν τῆς ἀληθείας ἐκδεχόμενοι, εἰ
[6, 9]	εἶναι· οὐδὲ ἄρα φιλεῖ τινα	τὴν	κοινὴν ταύτην φιλίαν, ἀλλ´ ἀγαπᾷ
[6, 6]	ἐπιθυμοῦντι. Ἤδη δὲ καὶ τῶν	τὴν	κοινότητα πρεσβευόντων ὁ κορυφαῖος Οὐαλεντῖνος
[6, 6]	ἢ τὴν μετάνοιαν ἐνδείξωνται ἢ	τὴν	κόλασιν δικαίαν εἶναι, δι´ ὧν
[6, 15]	ἀμοιβήν, τοῦ δ´ αὖ κακοδαίμονος	τὴν	κόλασιν, περιληπτικῶς θεολογεῖ, τὰ πρὸς
[6, 12]	τὴν ἀρετὴν γεγονέναι ἐπιτήδειον πρὸς	τὴν	κτῆσιν αὐτῆς· ἡμᾶς δὲ ἐξ
[6, 12]	ὁ γνωστικὸς περιγράφει κατά τε	τὴν	κτῆσιν κατά τε τὴν χρῆσιν,
[6, 17]	τῶν νοητῶν. Οὐ τοίνυν περὶ	τὴν	λέξιν, ἀλλὰ περὶ τὰ σημαινόμενα
[6, 12]	τοῦ θεοῦ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον«	τὴν	μακαρίαν θέαν μυηθῇ, ἐπακούσας τῆς
[6, 15]	καὶ ἰδίᾳ τὴν νόησιν ἀναλαβὼν	τὴν	μεγαλοπρεπῆ, διδάξας μὲν ἀξιολόγως ἐπὶ
[6, 16]	ἁπάντων. Ἑπτὰ μέν εἰσιν οἱ	τὴν	μεγίστην δύναμιν ἔχοντες πρωτόγονοι ἀγγέλων
[6, 3]	ἂν καταψηφίσαιντο ἑαυτῶν, οὔκουν ἑκόντες,	τὴν	μεγίστην εὐήθειαν, τὸ ψευδῆ συγγράφειν)
[6, 15]	συλλαβὰς τελέσαι. Ἐδήλου δ´ ἄρα	τὴν	μὲν γραφὴν πρόδηλον εἶναι πᾶσι
[6, 15]	κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν»	τὴν	μὲν διδασκαλίαν τὴν Ἑλληνικὴν στοιχειώδη
[6, 16]	καὶ μόριον αὐτῆς εἶναι. Αὐτίκα	τὴν	μὲν ζωτικὴν δύναμιν, ᾗ ἐμπεριέχεται
[6, 2]	παραπέμψομαι· Κρατίνου ἐν Πυτίνῃ εἰπόντος·	Τὴν	μὲν παρασκευὴν ἴσως γινώσκετε, Ἀνδοκίδης
[6, 2]	τῷ πρὸς Λυσίαν ὑπὲρ παρακαταθήκης	Τὴν	μὲν παρασκευὴν καὶ τὴν προθυμίαν
[6, 2]	καὶ μετὰ τοῦτον Αἰσχίνης λέγει·	Τὴν	μὲν παρασκευὴν ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες
[6, 2]	γινώσκετε, Ἀνδοκίδης ὁ ῥήτωρ λέγει·	Τὴν	μὲν παρασκευήν, ὦ ἄνδρες δικασταί,
[6, 18]	ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν μεθιστάς. Καὶ	τὴν	μὲν φιλοσοφίαν τὴν Ἑλληνικὴν ἐὰν
[6, 15]	δὲ τῇ φρονήσει· εἰρήσθω γὰρ	τὴν	μὲν φρόνησιν ὑπάρχειν γνῶσιν θείαν
[6, 6]	ψυχαὶ ἀκούσασαι τοῦ κηρύγματος ἢ	τὴν	μετάνοιαν ἐνδείξωνται ἢ τὴν κόλασιν
[6, 6]	θεοῦ εἰς ἐπιστροφὴν ἄγουσαι καὶ	τὴν	μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ
[6, 4]	τε ἄλλα καὶ τὸ περὶ	τὴν	μετενσωμάτωσιν τῆς ψυχῆς δόγμα. Μετίασι
[6, 16]	τὴν περὶ θεοῦ διάληψιν ἐπὶ	τὴν	μὴ προσήκουσαν ἔρχηται ψευδῆ δόξαν,
[6, 1]	νόμου καὶ ἐξ ἐθνῶν εἰς	τὴν	μίαν πίστιν συναγόμενος λαός. ὁ
[6, 14]	πάθη ἀνάγκη τοῦτον, ὡς εἰς	τὴν	μονὴν τὴν οἰκείαν χωρῆσαι δυνηθῆναι.
[6, 9]	πλοϊζόμενοι καὶ πρὸς τὸ ἄστρον	τὴν	ναῦν κατευθύνοντες, πρὸς πᾶσαν καθήκουσαν
[6, 2]	οὐθὲν ἡμεροῦσθαι πέφυκεν, ὅταν παραλλάξωσιν	τὴν	νεωτέραν ἡλικίαν. Κἀκεῖνο τὸ Ἐμπεδοκλέους·
[6, 15]	ὁ διδάξας ἐβούλετο, καὶ ἰδίᾳ	τὴν	νόησιν ἀναλαβὼν τὴν μεγαλοπρεπῆ, διδάξας
[6, 4]	οἴεται τὴν ἡμέραν πρότερον ἢ	τὴν	νύκτα γεγονέναι, εἶπεν· ἡ νὺξ
[6, 16]	ἐκεῖνος λόγος, ἐπὰν ἑβδομὰς δοξάζῃ	τὴν	ὀγδοάδα καὶ Οἱ οὐρανοὶ τοῖς
[6, 6]	θεοῦ ὄντας τοῦ παντοκράτορος κατὰ	τὴν	οἰκείαν ἑκάστου γνῶσιν σωθῆναι. Ἐνεργεῖ
[6, 17]	Οἱ τοίνυν φιλόσοφοι οἱ εἰς	τὴν	οἰκείαν συναίσθησιν πνεύματι αἰσθητικῷ συνασκηθέντες,
[6, 14]	τοῦτον, ὡς εἰς τὴν μονὴν	τὴν	οἰκείαν χωρῆσαι δυνηθῆναι. Πλέον δέ
[6, 6]	καθολικὴ κίνησις καὶ μετάθεσις κατὰ	τὴν	οἰκονομίαν τοῦ σωτῆρος. Δίκαιος τοίνυν
[6, 6]	τὸν κόσμον εὐαγγελίσασθαι τοὺς κατὰ	τὴν	οἰκουμένην ἀνθρώπους, γινώσκειν ὅτι εἷς
[6, 18]	φιλοσοφία, ἐχύθη δὲ ἀνὰ πᾶσαν	τὴν	οἰκουμένην, πείθων Ἑλλήνων τε ὁμοῦ
[6, 2]	Ἁλικαρνασσεὺς παρὰ Κρεωφύλου τοῦ Σαμίου	τὴν	Οἰχαλίας ἅλωσιν. Εὕροις δ´ ἂν
[6, 12]	ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην αὖθις	τὴν	ὁμιλίαν, δι´ ἧς ἔμελλεν παιδὸς
[6, 9]	φόβῳ) ἀλλ´ οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ	τὴν	ὀργὴν οὗτος τέτακται) κἂν λέγωσί
[6, 8]	τῆς πράξεως λαμβάνει, δεύτερον δὲ	τὴν	ὁρμήν. Ἕτι κἀπὶ τοῦδε κατανοήσωμεν·
[6, 15]	ἀνθρωπίνη οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε δὲ	τὴν	ὁσιότητα, θείαν δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν. Τῷ
[6, 18]	ὀνομάζειν, ἀλλὰ καὶ ποιητῶν) οὐδὲ	τὴν	οὐσίαν (ἀδύνατον γάρ) ἀλλὰ τὴν
[6, 7]	φαίνεται παραλαμβάνουσα, ταύτῃ δὲ ψευδογραφεῖ	τὴν	ὄψιν, τοῖς κατὰ προσβολὴν τῶν
[6, 11]	ὡς πρὸς αὐτόν. Διόπερ καὶ	τὴν	παιδείαν οὕτως χρὴ συνεσκευάσθαι, ὥστε
[6, 15]	κρῖμα» καὶ πανουργία ἀκάκοις» κατὰ	τὴν	παιδείαν περιγινομένη αἴσθησίς τε καὶ
[6, 12]	δὲ τούτῳ ἡ γυνὴ μετὰ	τὴν	παιδοποιίαν, ὡς καὶ ὁμοπατρία, κρίνεται,
[6, 16]	τις οὐκ ἄσημος γράφει καὶ	τὴν	παλαιὰν λύραν ἑπτάφθογγον εἶναι διδάσκων.
[6, 16]	σπερμάτων καταβολῆς, ὁ θεὸς δὲ	τὴν	πάντων αὔξησιν καὶ τελείωσιν παρέχων
[6, 2]	σφετερίζεσθαι δ´ ὅμως καὶ ἄκοντες	τὴν	παρ´ ἡμῶν ἀλήθειαν εἰς τοὺς
[6, 12]	τὴν ποιότητα ἔχουσι βλαβεράν, ἀλλὰ	τὴν	παρὰ τὸ μέτρον ποσότητα. Διόπερ
[6, 5]	ὡς οἷοί τε ἦσαν δέχεσθαι	τὴν	παρὰ τοῦ θεοῦ εὐεργεσίαν, τῶν
[6, 15]	καὶ ἐλεήμονι λόγῳ πέττει τε	τὴν	παραδιδομένην τροφὴν καὶ καλλιέλαιος γίνεται.
[6, 8]	φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ	τὴν	παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ
[6, 3]	τὴν Σηπιάδα ἄκραν συνέτριψαν πᾶσαν	τὴν	παρασκευὴν τοῦ Περσικοῦ στόλου. Ἐμπεδοκλῆς
[6, 2]	ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, καὶ	τὴν	παράταξιν. Πάλιν Δημοσθένους εἰπόντος Ὅση
[6, 5]	αὐτοῦ, καὶ τὴν ὑπομονὴν καὶ	τὴν	παρουσίαν αὐτοῦ. Εἶτα ἑνὶ λόγῳ
[6, 15]	Χριστὸν Ἰησοῦν ὀνομαζόντων, εὕρομεν καὶ	τὴν	παρουσίαν αὐτοῦ καὶ τὸν θάνατον
[6, 6]	καταδεδικάσθαι, μόνους δὲ τοὺς μετὰ	τὴν	παρουσίαν τῆς θείας ἀπολελαυκέναι δικαιοσύνης.
[6, 15]	οἱ προφῆται πάντες οἱ προθεσπίσαντες	τὴν	παρουσίαν τοῦ κυρίου καὶ σὺν
[6, 7]	παράδοσιν ἐκμανθάνειν, ὡς αὐτὸς κατὰ	τὴν	παρουσίαν τοὺς ἁγίους ἐδίδαξεν ἀποστόλους,
[6, 4]	ὧν τὰς μὲν τριάκοντα ἓξ	τὴν	πᾶσαν Αἰγυπτίων περιεχούσας φιλοσοφίαν οἱ
[6, 15]	ἀνθρώπους ἦλθεν· καὶ γὰρ ἐφόρεσεν	τὴν	πᾶσαν ἀρετὴν ἔμελλέν τε τὸν
[6, 16]	δὲ τῆς τῶν γενητῶν εἰδωλολατρείας,	τὴν	πᾶσαν ἐλπίδα ἐπὶ τὸν κατ´
[6, 16]	μετήγαγεν διὰ τῆς ἐρήμου εἰς	τὴν	πατρῴαν γῆν, ὅπως καταλαμβάνωσι μὲν
[6, 11]	καὶ τῆς ἀφέσεως τῆς κατὰ	τὴν	πεντηκοστήν, καὶ τοὺς λʹ ἤ,
[6, 16]	ἐκκλησιαστικὴν καὶ ἀληθῆ γνῶσιν καὶ	τὴν	περὶ θεοῦ διάληψιν ἐπὶ τὴν
[6, 9]	ἀπ´ ἐκείνων ἄνωθεν τῶν ἀρχετύπων	τὴν	περὶ τὰ ἀνθρώπεια αὑτοῦ διοίκησιν
[6, 16]	τοὺς πλανήτας εἶναί φασιν ἀστέρας	τὴν	περίγειον διοίκησιν ἐπιτελοῦντας, ὑφ´ ὧν
[6, 12]	ἡγούμενος εἰς ἐπιστήμης συναύξησιν καὶ	τὴν	περιποίησιν τῆς γνώσεως, οὐ τὸ
[6, 15]	Αὐτίκα ἡ ἀγριέλαιος ἐγκεντρίζεται εἰς	τὴν	πιότητα τῆς ἐλαίας καὶ δὴ
[6, 18]	(ἐπεὶ καὶ ἐν Ἀχαΐᾳ πεπλεονακέναι	τὴν	πίστιν αὐτός φησιν, φέρεται δὲ
[6, 12]	τὰ δὲ δι´ ἕτερα, ὡς	τὴν	πίστιν διὰ τὴν ἐξ αὐτῆς
[6, 17]	ἀλλὰ καὶ βαρβάροις ὁμιλήσαντες, ἐπὶ	τὴν	πίστιν ἐκ συνασκήσεως κοινῆς εἰς
[6, 5]	τοῦ σῳζομένου συνάγονται λαοῦ οἱ	τὴν	πίστιν προσιέμενοι, οὐ χρόνῳ διαιρουμένων
[6, 15]	ἀνάγνωσιν ἐκλαμβανομένην, καὶ ταύτην εἶναι	τὴν	πίστιν στοιχείων τάξιν ἔχουσαν, διὸ
[6, 16]	τοῦτο δὴ ὄγδοον τὸ κατὰ	τὴν	πλάσιν πνευματικόν, ἔνατον δὲ τὸ
[6, 12]	καὶ χρήσεις τῶν ἀναγκαίων οὐ	τὴν	ποιότητα ἔχουσι βλαβεράν, ἀλλὰ τὴν
[6, 10]	καὶ τὸ ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται.	Τὴν	πολλὴν δὲ ἀχρηστίαν παραιτητέον, ἀπασχολοῦσαν
[6, 18]	ἀσθενεῖ ἐπεκτείνεσθαι ἡ ψυχὴ πρὸς	τὴν	πολυμαθῆ ἐμπειρίαν, τὰ προηγούμενα καὶ
[6, 11]	τῶν ὄντων πταίουσιν οὗτοι, τουτέστι	τὴν	προαίρεσιν τοῦ νοῦ. Οἱ γὰρ
[6, 16]	τε καὶ πρωτοπαθοῦν διὰ σώματος·	τὴν	προαιρετικὴν δὲ τὸ ἡγεμονικὸν ἔχει
[6, 17]	προσβλέπει, οὐ πάντα μέντοι κατὰ	τὴν	προηγουμένην ἐπέρεισιν. ἤδη γοῦν πολλὰ
[6, 2]	παρακαταθήκης Τὴν μὲν παρασκευὴν καὶ	τὴν	προθυμίαν τῶν ἀντιδίκων ὁρᾶτε, ὦ
[6, 2]	παρασκευήν, ὦ ἄνδρες δικασταί, καὶ	τὴν	προθυμίαν τῶν ἐχθρῶν τῶν ἐμῶν
[6, 17]	ἄρα τὴν δόκησιν δολοῖ καὶ	τὴν	πρόληψιν. Ὅταν δέ τις ἔναυσμα
[6, 15]	θεοῦ οὔτε περὶ τῆς κατὰ	τὴν	πρόνοιαν οἰκονομίας ὁμοίως ἡμῖν διαλαμβάνει·
[6, 11]	τοῖς κριθίνοις διέθρεψεν ἄρτοις, αἰνισσόμενος	τὴν	προπαιδείαν Ἑλλήνων τε καὶ Ἰουδαίων
[6, 10]	ἱστορῶν ἀεὶ τὰ θεῖα καὶ	τὴν	πρὸς ἄλληλα συμφωνίαν, ἀφ´ ὧν
[6, 9]	πρὸς τὸν κύριον δι´ ἀγάπην	τὴν	πρὸς αὐτόν, κἂν τὸ σκῆνος
[6, 8]	ἀδίδακτον· ὁ γὰρ δι´ ἀγάπην	τὴν	πρὸς ἡμᾶς παθὼν οὐδὲν ἂν
[6, 15]	εὐαγγέλιον τελειωθῇ. ~Ὁ γνωστικὸς ἄρα	τὴν	προσεχεστέραν ἀναμάσσεται ὁμοιότητα, τὴν διάνοιαν
[6, 17]	ἁπάντων, καθ´ ἕκαστον αὐτῶν μεταβάλλει	τὴν	προσηγορίαν, καὶ ἐπειδὰν μὲν ἐπιβάλλῃ
[6, 12]	κατά τε ἐπισκοπὴν κατά τε	τὴν	προφητείαν κατά τε τὴν διοικητικὴν
[6, 7]	μὴ μαθήσει παραλάβῃ σαφηνισθεῖσαν αὐτῷ	τὴν	προφητικὴν φωνήν, δι´ ἧς τά
[6, 7]	ἀνάγω δέ σε καὶ ἐπὶ	τὴν	πρώτην γένεσιν ἀνθρώπων, κἀκεῖθεν ἄρχομαι
[6, 16]	τοὺς μετασχηματισμούς. Κατὰ μὲν οὖν	τὴν	πρώτην ἑβδομάδα διχότομος γίνεται, κατὰ
[6, 2]	Γλαύκου τοῦ Σπαρτιάτου λόγῳ φήσαντος	τὴν	Πυθίαν εἰπεῖν τὸ πειρηθῆναι τοῦ
[6, 3]	ἱκέται παραγενόμενοι εἰς Δελφοὺς ἤροντο	τὴν	Πυθίαν πῶς ἂν ἀπαλλαγεῖεν τοῦ
[6, 2]	τήν τε ἱστορίαν, ἀλλὰ μηδὲ	τὴν	ῥητορικὴν τοῦ ὁμοίου ἐλέγχου περιίδωμεν,
[6, 14]	εἴη, ἀλλὰ κἂν μὴ ἐξέλθῃ	τὴν	σάρκα, ἀποθέσθαι τὰ πάθη ἀνάγκη
[6, 14]	ἔδωκεν δὲ τὸν ἥλιον καὶ	τὴν	σελήνην καὶ τὰ ἄστρα εἰς
[6, 3]	ἔσχον· πνεύσαντες γὰρ ἐρρωμένως περὶ	τὴν	Σηπιάδα ἄκραν συνέτριψαν πᾶσαν τὴν
[6, 3]	ἵνα αὐτῷ συνῶμεν· καὶ περιτεμεῖσθε	τὴν	σκληροκαρδίαν ὑμῶν καὶ τὸν τράχηλον
[6, 16]	φησι Σολομών, μητέρα δικαίων ἀνακαλῶν	τὴν	σοφίαν. Καὶ ἔστι δι´ αὑτὴν
[6, 7]	ἀγαπητικῶς καὶ φιλητικῶς διατεθεῖσα πρὸς	τὴν	σοφίαν καὶ πάντα πράττουσα ἕνεκα
[6, 16]	τῶν ὄντων τῷ παντοκράτορι γεγονέναι	τὴν	σοφίαν λέγει, ἧς ἡ μέθεξις
[6, 8]	δελεάζων αὖθις εἰς φιλοσοφίαν ἀναδραμεῖν,	τὴν	στοιχειώδη διδασκαλίαν. Κἂν λέγῃ τις
[6, 14]	φιλίαν τοῦ θεοῦ καταταγεὶς κατὰ	τὴν	συγκληρονομίαν τῶν κυρίων καὶ θεῶν
[6, 3]	φωτεινόν, ἀλήθεια οὐρανόθεν ἄνωθεν ἐπὶ	τὴν	συναγωγὴν τῆς ἐκκλησίας ἀφιγμένη, διὰ
[6, 8]	Ἑλλήνων, ἀλλὰ τὰς γραφὰς εὑρίσκω	τὴν	σύνεσιν θεόπεμπτον εἶναι λεγούσας. Ὁ
[6, 8]	γοῦν ψαλμῳδὸς μεγίστην ἡγεῖται δωρεὰν	τὴν	σύνεσιν καὶ αἰτεῖ λέγων· Δοῦλος
[6, 11]	τοὺς Ἀβραὰμ οἰκείους εἶναι κατὰ	τὴν	σωτηρίαν, τοὺς τῷ σημείῳ καὶ
[6, 16]	Ἕστιν δ´ οὖν καταπεπαυκέναι τὸ	τὴν	τάξιν τῶν γενομένων εἰς πάντα
[6, 2]	μὴ ἄμοιρον τήν τε φιλοσοφίαν	τήν	τε ἱστορίαν, ἀλλὰ μηδὲ τὴν
[6, 16]	τῶν ἐντὸς τῆς δεκάδος ἕτερον.	Τήν	τε ὀγδοάδα κύβον καλοῦσι, μετὰ
[6, 11]	ἀποστόλων σὺν καὶ τῷ εὐαγγελίῳ	τήν	τε ὑποβεβηκυῖαν, τὴν καθ´ ἕκαστον
[6, 2]	ποιήσομαι. Ὡς δὲ μὴ ἄμοιρον	τήν	τε φιλοσοφίαν τήν τε ἱστορίαν,
[6, 13]	ἐκλεκτῶν, φησίν, ἐκλεκτότεροι οἱ κατὰ	τὴν	τελείαν γνῶσιν καὶ τῆς ἐκκλησίας
[6, 5]	ὡς ἡμεῖς κατὰ τὴν γνῶσιν	τὴν	τελείαν, ὧν ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν
[6, 15]	πάσης δηλονότι παιδείας. Εἶτα ἐπιλέγει,	τὴν	τελειωτικὴν ἀγάπην παρατιθέμενος, διὰ λόγου
[6, 14]	βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ	τὴν	τελευτὴν αὐτοῦ ἄτιμον· πῶς κατελογίσθη
[6, 18]	λόγων ἀληθῶν καὶ βεβαίων ἐπὶ	τὴν	τῆς αἰτίας γνῶσιν ἀνάγουσα, ὁ
[6, 11]	τοῦ σώματος τῶν τε εἰς	τὴν	τῆς ψυχῆς αὔξησιν τροφῶν ἀιδίως
[6, 1]	αἱ τοῖς νοητοῖς κατὰ ψιλὴν	τὴν	τῆς ψυχῆς ἐνέργειαν εἰλικρινῶς ἐπιβάλλουσαι·
[6, 6]	τοὺς ἐκτὸς νόμου γενομένους διὰ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἰδιότητα, ὀρθῶς βεβιωκότας,
[6, 4]	δέκα δέ ἐστι τὰ εἰς	τὴν	τιμὴν ἀνήκοντα τῶν παρ´ αὐτοῖς
[6, 16]	ὡς ἂν ἐκ τοῦ προγενεστέρου	τὴν	τιμήν, τάξιν ἑξόντων ἁπάντων τῶν
[6, 15]	προσεχεστέραν ἀναμάσσεται ὁμοιότητα, τὴν διάνοιαν	τὴν	τοῦ διδασκάλου, ἥντινα ἐκεῖνος νοῶν
[6, 6]	σάρκα ἀτύπωτον, ἣν σχηματίζει εἰς	τὴν	τοῦ θηρίου ὁμοιότητα τῇ γλώττῃ
[6, 10]	ἀφ´ ὧν ὁρμώμενος Ἀβραὰμ εἰς	τὴν	τοῦ κτίσαντος ὑπεξανέβη γνῶσιν. Ἀλλὰ
[6, 9]	ἀεὶ μένοντες ἀναλλοίωτοι μετά γε	τὴν	τοῦ κυρίου ἀνάστασιν. Κἂν γὰρ
[6, 11]	τὰ πρακτέα, ὡς μεμάθηκεν κατὰ	τὴν	τοῦ κυρίου διδασκαλίαν δι´ ἀνθρώπων
[6, 15]	γὰρ ἀποδιδομένη θεῷ ἡ κατὰ	τὴν	τοῦ κυρίου διδασκαλίαν διὰ τῶν
[6, 15]	τε καὶ προφητῶν τῇ κατὰ	τὴν	τοῦ κυρίου παρουσίαν παραδιδομένῃ διαθήκῃ.
[6, 17]	ὑπὸ τῶν προσεχῶν ἑκάστοις κατὰ	τὴν	τοῦ προσεχοῦς τῷ πρώτῳ αἰτίῳ
[6, 16]	ἡγεμονικόν, ᾧ διαλογιζόμεθα, οὐ κατὰ	τὴν	τοῦ σπέρματος καταβολὴν γεννώμενον, ὡς
[6, 11]	ἀπολαύσεων δωρεᾷ τῶν τε εἰς	τὴν	τοῦ σώματος τῶν τε εἰς
[6, 9]	ἐπιθυμίας, ὡς σωφροσύνης δεῖσθαι πρὸς	τὴν	τούτων ἐγκράτειαν, οὐδέπω καθαροῦ, ἀλλ´
[6, 11]	καὶ κυμάτια στρεπτά φησιν ἔχειν	τὴν	τράπεζαν, ἤτοι ὅτι περιόδοις καιρῶν
[6, 15]	διδάσκει. Ὁρῶμεν δὲ ἤδη πλείονα	τὴν	τροφὴν ἐπισπώμενα τὰ ἄγρια τῶν
[6, 15]	οἷον δὲ ἥδε πέττειν ἐθίζεται	τὴν	τροφήν, συνεξομοιουμένη τῇ πιότητι τῆς
[6, 16]	κακῶν ἑτοιμάζουσα τὴν ἀρχέγονον ἡμέραν	τὴν	τῷ ὄντι ἀνάπαυσιν ἡμῶν, ἣ
[6, 9]	προσεχέστερον συνεγγίζων, μακάριος ὢν διὰ	τὴν	τῶν ἀγαθῶν περιουσίαν, ὥστε ἕνεκά
[6, 10]	ἔχειν διηρθρωμένην, τράπεζαν οὐκ ἔχει	τὴν	τῶν ἀργυραμοιβῶν οὐδὲ μὴν τὸ
[6, 15]	τῶν ὅσοι ὑπ´ αὐτοῦ σαφηνισθεῖσαν	τὴν	τῶν γραφῶν ἐξήγησιν κατὰ τὸν
[6, 3]	ἐν τοῖς ὑπερκειμένοις τόποις κατὰ	τὴν	τῶν Μάγων χώραν τρία κεῖσθαι
[6, 11]	καὶ χρόνων» ὡς προειρήκαμεν. Ὁρᾷς	τὴν	τῶν μαθημάτων πηγὴν ἐκ τῆς
[6, 11]	περὶ ἀστρονομίας· αὕτη γάρ, μετὰ	τὴν	τῶν μεταρσίων ἱστορίαν περί τε
[6, 16]	ἡγιασμένους, λαμπτῆρος ἐπέχον τάξιν εἰς	τὴν	τῶν ὄντων ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν
[6, 10]	τῶν γενῶν ἐκλεγόμενος διαίρεσιν, καὶ	τὴν	τῶν ὄντων προσήσεται διάκρισιν. Μέχρις
[6, 17]	ἄμεινον κατὰ τὸ ἐγχωροῦν προσαγομένην	τὴν	τῶν ὄντων φύσιν· ἔπειτα οὐχ
[6, 11]	πρὸς τὴν θεωρίαν· διὰ δὲ	τὴν	τῶν πέλας ὠφέλειαν τῶν μὲν
[6, 15]	ἐσομένην τοῦ κυρίου παρουσίαν καὶ	τὴν	ὑπ´ αὐτοῦ παραδοθησομένην μυστικὴν διδασκαλίαν.
[6, 8]	συγκρίσει γοῦν τὸ οὕτως» πρὸς	τὴν	ὑπεροχὴν τὴν καθ´ ἡμᾶς γινομένην·
[6, 6]	ἀπὸ τῆς τοῦ Χὰμ προφητείας	τὴν	ὑπόθεσιν· ~Ὡς πάλαι παρεσημειωσάμεθα, οὐ
[6, 5]	καὶ τοὺς πιστοὺς αὐτοῦ, καὶ	τὴν	ὑπομονὴν καὶ τὴν παρουσίαν αὐτοῦ.
[6, 8]	Ταύτην σοφίαν τοῦ αἰῶνος τούτου»	τὴν	φιλήδονον καὶ φίλαυτον ὁ ἀπόστολος
[6, 17]	τέχνας μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ	τὴν	φιλοσοφίαν αὐτήν. Τί δή ποτε
[6, 17]	ἄμεινον. Ὥστ´ οὐκ ἄτοπον καὶ	τὴν	φιλοσοφίαν ἐκ τῆς θείας προνοίας
[6, 8]	γεγένηται. Ναὶ μὴν οἱ λέγοντες	τὴν	φιλοσοφίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ὁρμᾶσθαι
[6, 17]	νόμων, ἀλλὰ καὶ τῶν κατὰ	τὴν	φιλοσοφίαν παρηγγελμένων. Καὶ συνελόντι φάναι
[6, 17]	περιέχεται, οὕτω τὸ φρονίμως ὑπὸ	τὴν	φρόνησιν τέτακται· ἀρετὴ δὲ ἡ
[6, 12]	ἐπὶ τῷ πεπλημμεληκέναι, ἣ δέ,	τὴν	φύσιν τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι
[6, 8]	ἐθελοκωφῶσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν, ἐξευτελίζοντες	τὴν	φωνὴν τὴν βαρβάρων ἢ καὶ
[6, 14]	Αὐτίκα Ἰουδαίοις μόνοις ταύτην ἔλεγε	τὴν	φωνὴν τοῖς νομικῶς καὶ ἀνεπιλήπτως
[6, 12]	τε τὴν κτῆσιν κατά τε	τὴν	χρῆσιν, οὐχ ὑπερβαίνων τὸν τῶν
[6, 3]	συνεχεῖς ὄμβροι καταρραγέντες ὅλην ἐπλήρωσαν	τὴν	χώραν· ἐντεῦθεν ἄφθονος καὶ πλουσία
[6, 15]	γραφὴν πρόδηλον εἶναι πᾶσι κατὰ	τὴν	ψιλὴν ἀνάγνωσιν ἐκλαμβανομένην, καὶ ταύτην
[6, 2]	εἴληφεν. Παρὰ Πυθαγόρου δὲ καὶ	τὴν	ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι Πλάτων ἔσπακεν,
[6, 17]	καὶ πάντ´ ἐπακούει» γυμνὴν ἔσωθεν	τὴν	ψυχὴν βλέπων, καὶ τὴν ἐπίνοιαν
[6, 1]	τοῖς εἰς ἄνδρας ἐγγραφομένοις ἐνάρετον	τὴν	ψυχὴν εἰς ἐπιστήμης γνωστικῆς παραδοχήν.
[6, 11]	πλησιαίτερον τῇ κτιζούσῃ δυνάμει προσάγουσα	τὴν	ψυχήν, εὐαισθήτως ἔχειν διδάσκει ὡρῶν
[6, 11]	καὶ τότε ὑφάνθη. Προπαρασκευασθῆναι τοίνυν	τὴν	ψυχὴν καὶ ποικίλως ἐργασθῆναι χρή,
[6, 11]	Παρακολουθητικὴν δ´ ὡς ἔνι μάλιστα	τὴν	ψυχὴν καὶ τοῦτο παρασκευάζει τὸ
[6, 6]	ἐλπίδι, φησίν, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις	τὴν	ψυχήν μου εἰς Ἅιδην οὐδὲ
[6, 9]	οὔτε ἐνδεής ἐστι κατά γε	τὴν	ψυχὴν τῶν ἄλλων τινός, συνὼν
[6, 9]	γὰρ ἐπιτέτραπται αὐτῷ) ἐξήγαγεν δὲ	τὴν	ψυχὴν τῶν παθῶν (συγκεχώρηται γὰρ
[6, 14]	τοὺς ἀνθρώπους δίκαιον διασῴζει, καθαρὰν	τὴν	ψυχὴν φυλάττουσα διανοήμασι σεμνοῖς καὶ
[6, 17]	πώγωνα τὸν Ἀαρὼν καὶ ἐπὶ	τὴν	ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ» (τουτέστι
[6, 11]	τὰ πάντα, ἢ καὶ τάχα	τὴν	ὠκεανῷ περιρρεομένην ἐδήλου γῆν. Ἔτι
[6, 12]	καὶ κατὰ τὴν ἔννοιαν πᾶσαν	{τὴν}	ὥραν, δι´ ἀγάπης οἰκειούμενος τῷ
[6, 17]	διὸ συγκινεῖ τοὺς ἐπιτηδείους εἰς	τὴν	ὠφέλιμον ἐξεργασίαν τῶν πρὸς ἀρετήν
[6, 2]	πάθος ἐλπίς, τρέφει δὲ μνήμη,	τηρεῖ	δὲ συνήθεια, Φιλήμων ὁ κωμικὸς
[6, 2]	ἐν οἰκίσκῳ τις αὑτὸν καθείρξας	τηρῇ.	Ἡροδότου τε αὖ ἐν τῷ
[6, 17]	ἄνευ θεωρίας τῶν πρώτων αἰτίων	τηρήσει	τῶν ὁμοίων καὶ μεταβάσει ποιήσει
[6, 17]	κατὰ τὴν ἐν αὐτῇ ἐξεργασίας	τήρησιν	πίστις λέγεται, κἀν τοῖς αἰσθητοῖς
[6, 15]	εἰς γνῶσιν ἀναγουσῶν ἐντολῶν, ἡ	τήρησις	δὲ αὐτῶν βεβαίωσις τῶν ἐντολῶν,
[6, 15]	δὲ παιδείας ἀγάπη, ἀγάπη δὲ	τήρησις	νόμων αὐτῆς, προσοχὴ δὲ νόμων
[6, 15]	γνώσεως, καὶ ἡ μὲν ἀγάπη	τήρησις	τῶν εἰς γνῶσιν ἀναγουσῶν ἐντολῶν,
[6, 15]	ἐκ πίστεως εἰς γνῶσιν ἐγκρίτοις	τηρούμενα	τὰ ἅγια τῶν προφητειῶν μυστήρια
[6, 15]	ἐντίθεται περισχοινιζόμενον καὶ περιχριόμενον πηλῷ,	τηρουμένου	τοῦ ὀφθαλμοῦ ἀπαθοῦς καὶ ἀμολύντου.
[6, 2]	τι γυναικὸς ἀνὴρ ληίζετ´ ἄμεινον	τῆς	ἀγαθῆς· τῆς δ´ αὖτε κακῆς
[6, 12]	ἐν ἀδιαλείπτοις εὐποιίαις, ἐν ταὐτότητι	τῆς	ἀγαθωσύνης ἀπαραβάτως μένει. Τί γὰρ
[6, 14]	τοῖς δοθεῖσι καλῶς ὑπό τε	τῆς	ἄγαν ἀμαθίας, μηδέπω πῶς χρηστέον
[6, 9]	ἀπαθῆ θεὸν ἀπειληφότι καὶ διὰ	τῆς	ἀγάπης ἑαυτὸν εἰς τοὺς φίλους
[6, 9]	ἔτι τούτῳ χρεία, τὴν ἐκ	τῆς	ἀγάπης οἰκείωσιν πρὸς τὸν ἀπαθῆ
[6, 9]	ὡς ἔοικεν, οὗτοι τὸ θεῖον	τῆς	ἀγάπης· οὐ γάρ ἐστιν ἔτι
[6, 9]	διὰ τοῦ ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ	τῆς	ἀγάπης φθάσας προείληφεν ὁ γνωστικός;
[6, 9]	καὶ αὐξήσεως, ἔπειτα δὲ ἐκ	τῆς	ἀδιαλείπτου μελέτης εἰς ἕξιν ἔρχεται,
[6, 12]	Ἀβραάμ, ὁπηνίκα παρὰ τῷ βασιλεῖ	τῆς	Αἰγύπτου διὰ τὸ τῆς Σάρρας
[6, 4]	τῶν πέντε πλανωμένων, χωρογραφίας τε	τῆς	Αἰγύπτου καὶ τῆς τοῦ Νείλου
[6, 16]	ἐστιν θεὸς παντοκράτωρ, ὃς ἐκ	τῆς	Αἰγύπτου τὸν λαὸν μετήγαγεν διὰ
[6, 16]	ἀληθῆ λόγον περὶ θεοῦ καὶ	τῆς	ἀιδιότητος αὐτοῦ ὁ βουλόμενος ἐξαίρειν,
[6, 18]	ἀληθῶν καὶ βεβαίων ἐπὶ τὴν	τῆς	αἰτίας γνῶσιν ἀνάγουσα, ὁ δὲ
[6, 17]	ἰατρικῆς καὶ ἡ εὐεξία διὰ	τῆς	ἀλειπτικῆς καὶ ὁ πλοῦτος διὰ
[6, 7]	τυγχάνῃ, σκιά γε ὁ νόμος	τῆς	ἀληθείας, ἀλλ´ ἡ φιλαυτία τῶν
[6, 8]	στοιχειωτικήν τινα οὖσαν καὶ προπαιδείαν	τῆς	ἀληθείας. Διὸ καὶ τοῖς Ἑβραίοις
[6, 17]	ἄγονται· παραδεξάμενοι δὲ τὸν θεμέλιον	τῆς	ἀληθείας, δύναμιν προσλαμβάνουσι προϊέναι πρόσω
[6, 15]	εὐπαρακολούθητος καὶ ὀρεκτικὸς τῆς πιότητος	τῆς	ἀληθείας, ἐὰν προσλάβῃ τὴν θείαν
[6, 15]	αὐτοῖς τῶν δογμάτων ἡ ἐπίγνωσις	τῆς	ἀληθείας ἐγγίνεται· ὣς δὲ καὶ
[6, 2]	διήκειν εἰς αὐτοὺς τὴν κλοπὴν	τῆς	ἀληθείας ἐκδεχόμενοι, εἰ μὴ ἐπαχθὲς
[6, 11]	φιλοσοφίαν, μὴ γὰρ εἶναι διδακτὴν	τῆς	ἀληθείας, ἐκεῖνα λεκτέον, πρῶτον μέν,
[6, 8]	ἀλλὰ τὰ λεγόμενα σκοπητέον, εἰ	τῆς	ἀληθείας ἔχεται. Ἤδη δὲ καὶ
[6, 6]	τῆς εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα ἀποκαλυφθείσης	τῆς	ἀληθείας καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τοῖς
[6, 17]	εἰρήκαμεν τὸ κατὰ φιλοσοφίαν ἐπιτευκτικὸν	τῆς	ἀληθείας, κἂν μερικὸν τυγχάνῃ· ἤδη
[6, 15]	ὑψηγόρως παραδιδόντες καὶ κατὰ τὸν	τῆς	ἀληθείας κανόνα διασαφοῦντες τὰς γραφάς·
[6, 15]	τὴν γνωστικὴν ἀγωγὴν κατὰ τὸν	τῆς	ἀληθείας κανόνα φιλοτέχνως ἐνδεικνύμενοι. ἦ
[6, 15]	ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς οὕτως δύσκολος ἡ	τῆς	ἀληθείας κτῆσις, ἀλλὰ καὶ ὧν
[6, 9]	τέλος ἀλήθειαν παρ´ αὐτῆς ἔχει	τῆς	ἀληθείας μαθών, οὐκ, εἴ πού
[6, 15]	ὀπτασίαις, οὕτως καὶ ἡμεῖς ταῖς	τῆς	ἀληθείας μαρμαρυγαῖς ἀντιβλέπειν δυνηθῶμεν. ~Ὑπόδειγμα
[6, 10]	εἴς τε τὴν ἀκριβῆ παράδοσιν	τῆς	ἀληθείας, ὅσον ἐφικτόν, καὶ ἀπερίσπαστον
[6, 7]	δ´ ἔκ τινος ποιήσεως τὰ	τῆς	ἀληθείας ὁτῳδήποτε τρόπῳ λαβόντες σπέρματα
[6, 7]	κύριον καὶ ἡγεμόνα τιμᾷ, σφάλλεται	τῆς	ἀληθείας οὐ συνιεὶς τὸ τῷ
[6, 15]	συνεργοῦντα δὲ πρὸς τὴν εὕρεσιν	τῆς	ἀληθείας οὐδὲ αὐτὰ ἀδόκιμα. Ἡ
[6, 10]	τῶν κακοτεχνούντων λόγων πρὸς ἐκκοπὴν	τῆς	ἀληθείας. Οὐκ ἀπολειφθήσεται τοίνυν τῶν
[6, 1]	κιχρῶν« ἐκ μεταδόσεως τοῦ λόγου	τῆς	ἀληθείας, οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ
[6, 18]	τῆς σοφίας ἤρτηνται, ὅσαι γε	τῆς	ἀληθείας στοχάζονται. Ἀμέλει ὡς ἂν
[6, 11]	Σύνες ἤδη μοι τὸ μυστήριον	τῆς	ἀληθείας, συγγνώμην ἀπονέμων, εἰ περαιτέρω
[6, 9]	Ἑλληνικὸν ἀναγκαστικόν, πρὸ αὐτῆς αἱρούμενος	τῆς	ἀληθείας, τὰ δὲ εἰρημένα ὑπὸ
[6, 17]	Ἐπεὶ τοίνυν δύο εἰσὶν ἰδέαι	τῆς	ἀληθείας, τά τε ὀνόματα καὶ
[6, 11]	εἰ μέλλοι ἀρίστη κατασκευάζεσθαι, ἐπεὶ	τῆς	ἀληθείας τὸ μέν ἐστι γνωστικόν,
[6, 7]	ὁ νόμος εἰκὼν καὶ σκιὰ	τῆς	ἀληθείας τυγχάνῃ, σκιά γε ὁ
[6, 16]	ἡμῖν ἐλλάμπεται· τὸ γὰρ φῶς	τῆς	ἀληθείας φῶς ἀληθές, ἄσκιον, ἀμερῶς
[6, 7]	τοῦ κυρίου διδασκαλίας ἐν ἐπιγνώσει	τῆς	ἀληθοῦς φιλοσοφίας καθίστανται. Τὰ λόγια
[6, 14]	μεγίστην ἔχουσι παραμένουσαν λύπην οἱ	τῆς	ἄλλης ἄξιοι εὑρεθέντες αὐλῆς τὴν
[6, 18]	καιρὸς ἀπὸ τῶν προηγουμένων, ἀντὶ	τῆς	ἄλλης ῥᾳθυμίας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς
[6, 12]	πεπλημμεληκέναι, ἣ δέ, τὴν φύσιν	τῆς	ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι τοῦ ἁμαρτάνειν
[6, 12]	τινος καταγινώσκει, ἀλλ´ ἁπλῶς πάσης	τῆς	ἁμαρτίας· οὐδ´ ὃ ἐποίησέν τις
[6, 6]	Ὃ δ´ ἂν παχυμερὲς ἐκ	τῆς	ἁμαρτίας πεπαχυμμένον τύχῃ, τοῦτο ἀπορρίπτεται
[6, 16]	τὸ σάββατον ἑρμηνεύοντες καὶ τὸ	τῆς	ἀναπαύσεως εἶδος ἀλληγοροῦντες, καθ´ ἣν
[6, 12]	δυνάμει ποιοῦντος καλὸν ἄνωθεν διὰ	τῆς	ἀνάρχου προθέσεως τὸ ἐσόμενον ἐνεργείᾳ
[6, 9]	παράσχῃ; Πῶς οὖν ἔτι τούτῳ	τῆς	ἀνδρείας χρεία, μὴ γινομένῳ ἐν
[6, 15]	καλλιέλαιον γίγνεσθαι, τὸν Χριστὸν αὐτόν,	τῆς	ἀνημέρου καὶ ἀπίστου φύσεως καταφυτευομένης
[6, 6]	δυσβάστακτα φορτία» (φησὶν) αὑτοῖς διὰ	τῆς	ἀνθρωπίνης παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους λέγων, δῆλον
[6, 12]	κολάσεως καὶ ὠφέλειαν τὴν ἐκ	τῆς	ἀνταποδόσεως. Φόβος μὲν γὰρ αἴτιος
[6, 14]	καὶ μετὰ τὸ σωθῆναι τιμῆς	τῆς	ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι. Διὰ πολλῆς τοίνυν
[6, 9]	τὸ τέλος τῆς ἐπαγγελίας διὰ	τῆς	ἀξιοπιστίας τοῦ ἐπαγγειλαμένου κατ´ ἐπιστήμην
[6, 14]	οὗ μὴ ἔγνωσαν, ὑπό τε	τῆς	ἀπειρίας τοῦ χρήσασθαι τοῖς δοθεῖσι
[6, 11]	ἐπεὶ καὶ ναυτιλία καὶ γεωργία	τῆς	ἀπὸ ταύτης χρείας πεπλήρωται, καθάπερ
[6, 16]	δευτέραν πανσέληνος, τρίτῃ δὲ ἀπὸ	τῆς	ἀποκρούσεως αὖθις διχότομος, καὶ τετάρτῃ
[6, 8]	ἄλλος ᾖ κατὰ τὸ ὑποκείμενον	τῆς	ἀποστασίας. Ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπατήσειέν
[6, 17]	τῷ ὄντι καὶ ἅγια τὰ	τῆς	ἀρετῆς ὑποδείγματα διὰ τῶν ἀναγεγραμμένων
[6, 11]	ὑπόδειγμα τὸν Ἀβραάμ, οὕτως ἐπὶ	τῆς	ἀριθμητικῆς τὸν αὐτὸν Ἀβραάμ. Ἀκούσας
[6, 6]	βοῦς· ὁ ἐθνικὸς δὲ διὰ	τῆς	ἄρκτου ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου καὶ ἀγρίου
[6, 8]	διδάσκειν ὑμᾶς, τίνα τὰ στοιχεῖα	τῆς	ἀρχῆς τῶν λογίων τοῦ θεοῦ,
[6, 10]	σωμάτων οὖσαν· ἔκ τε αὖ	τῆς	ἀστρονομίας γῆθεν αἰωρούμενος {τε} τῷ
[6, 11]	ὤνασσα ἀλήθεια. ~Καθάπερ οὖν ἐπὶ	τῆς	ἀστρονομίας ἔχομεν ὑπόδειγμα τὸν Ἀβραάμ,
[6, 3]	καὶ τὰ παραπλήσια οὐκ ἀπὸ	τῆς	ἀταξίας τῆς ὑλικῆς μόνης, ἀλλὰ
[6, 6]	τῆς τοῦ κυρίου φωνῆς, εἴτε	τῆς	αὐθεντικῆς εἴτε καὶ τῆς διὰ
[6, 14]	Πρόβατα, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ	τῆς	αὐλῆς ταύτης» ἄλλης αὐλῆς καὶ
[6, 8]	ᾗ μακάριοι πάντες οἱ εἰσελθόντες.	Τῆς	αὐτῆς ἔχεται ἐννοίας κἀκεῖνο τὸ
[6, 6]	Καὶ πάλιν ἐν τῷ δευτέρῳ	τῆς	αὐτῆς συντάξεως ὧδέ πως γράφει·
[6, 11]	νʹ δὲ τῆς ἐλπίδος καὶ	τῆς	ἀφέσεως τῆς κατὰ τὴν πεντηκοστήν,
[6, 7]	ἐκλογήν. ἃ καὶ αὐτά, ἐκ	τῆς	βαρβάρου κλαπέντα θεοδωρήτου χάριτος, Ἑλληνικῷ
[6, 12]	γὰρ τοῖς ἐρίοις ἡ στῦψις	τῆς	βαφῆς ἐμμείνασα τὴν ἰδιότητα καὶ
[6, 11]	ἀπὸ ταύτης χρείας πεπλήρωται, καθάπερ	τῆς	γεωμετρίας ἀρχιτεκτονική τε καὶ οἰκοδομική.
[6, 16]	φυσικὴ δεκάλογος οὐρανοῦ. Ἡ δὲ	τῆς	γῆς εἰκὼν περιέχει ἀνθρώπους, κτήνη,
[6, 11]	διωρθώθησαν αἱ τρίβοι τῶν ἐπὶ	τῆς	γῆς, καὶ τὰ ἀρεστά σου
[6, 7]	Μὴ εἴπητε ἑαυτοῖς διδάσκαλον ἐπὶ	τῆς	γῆς. Ὁρᾷς ὁπόθεν ἔχει τὰς
[6, 5]	τῆς θαλάσσης τὰ νηκτὰ καὶ	τῆς	γῆς τὰ ἑρπετὰ {καὶ τὰ}
[6, 6]	μου καὶ θελήσητε, τὰ ἀγαθὰ	τῆς	γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ
[6, 1]	δὲ ἐξαιρέτως ὀνομαζομένη γνῶσις ἀπὸ	τῆς	γνώμης καὶ τοῦ λόγου χαρακτηρίζεται,
[6, 8]	Καὶ μή τι τὸ πολύπειρον	τῆς	γνώσεως αἰτούμενος ὁ Δαβὶδ γράφει·
[6, 15]	τὰ νοητὰ καὶ κύρια διὰ	τῆς	γνώσεως ἀνάγειν ἐκ κόσμου εἰς
[6, 15]	ποιεῖ θεοῦ. Εἰ ἄρα ἀγάπη	τῆς	γνώσεως ἄφθαρτον ποιεῖ καὶ ἐγγὺς
[6, 8]	οὐδὲν ἂν ὑποστείλαιτο εἰς διδασκαλίαν	τῆς	γνώσεως. Γίνεται τοίνυν αὕτη ἡ
[6, 8]	εἰς τοῦτο ἀσκουμένης, ἵνα διὰ	τῆς	γνώσεως εἰς ἀθανασίαν ἐπιγραφῇ. Ἄμφω
[6, 12]	διαχύσεως ψυχικῆς. Τὰ δὲ μετέχοντα	τῆς	γνώσεως ἔργα αἱ ἀγαθαὶ καὶ
[6, 1]	πόνον, πολὺ δὲ πλέον καὶ	τῆς	γνώσεως ἡγεῖσθαι δίκαιον, τοῖς διὰ
[6, 15]	ἑκάστου περιγραφὴν ἀπεριγράφως. Περὶ δὲ	τῆς	γνώσεως ὁ Σολομὼν διαλεγόμενος τάδε
[6, 12]	ἐπιστήμης συναύξησιν καὶ τὴν περιποίησιν	τῆς	γνώσεως, οὐ τὸ ζῆν, ἀλλὰ
[6, 9]	γενόμενος, τὴν ἐλπίδα προειληφὼς διὰ	τῆς	γνώσεως, οὐδὲ ὀρέγεταί τινος, ἔχων
[6, 18]	τῆς κληρονομίας. Τὸ δὲ ἡγεμονικὸν	τῆς	γνώσεως σαφῶς ὁ ἀπόστολος τοῖς
[6, 15]	αὐτῆς ἀληθεστάτη παιδείας ἐπιθυμία» (τουτέστι	τῆς	γνώσεως) Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη,
[6, 5]	πάντα ἐποίησεν λόγῳ δυνάμεως αὐτοῦ,	{Τῆς	γνωστικῆς γραφῆς} τουτέστι τοῦ υἱοῦ.
[6, 15]	πᾶσί τε τὸ παραβολικὸν εἶδος	τῆς	γραφῆς, ἀρχαιότατον ὄν, ὡς παρεστήσαμεν,
[6, 18]	ἀπολείπωσι τὰ εἴδωλα, τότε ἀκούσονται	τῆς	γραφῆς· Ἐὰν μὴ πλεονάσῃ ὑμῶν
[6, 3]	τῷ περὶ ἀγγέλων λόγῳ προϊούσης	τῆς	γραφῆς κατὰ καιρὸν διαλεξόμεθα. Δημόκριτος
[6, 15]	μεταγενέστεραι διάλεκτοι ὑπάρχουσι. Προϊούσης δὲ	τῆς	γραφῆς τοὺς προειρημένους ὑπὸ τοῦ
[6, 2]	ἀνὴρ ληίζετ´ ἄμεινον τῆς ἀγαθῆς·	τῆς	δ´ αὖτε κακῆς οὐ ῥίγιον
[6, 11]	καθάπερ τῶν ἄρτων τὰ κλάσματα,	τῆς	δὲ τοῦ κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας
[6, 15]	δείκνυται μόνοις, ἐπεὶ πρόσωπον μὲν	τῆς	δεικνυμένης ἀληθείας ὁ υἱὸς τοῦ
[6, 16]	τινα ληφθεὶς ἀποτελεῖ τῶν ἐντὸς	τῆς	δεκάδος ἕτερον. Τήν τε ὀγδοάδα
[6, 16]	ἐνέργειαν. Καὶ ἡ μὲν πρώτη	τῆς	δεκαλόγου ἐντολὴ παρίστησιν. Ὅτι μόνος
[6, 16]	ἑκάστου γένεσις ἀθρόως πεποιῆσθαι λεχθείσης	τῆς	δημιουργίας· ἐχρῆν γάρ τι καὶ
[6, 12]	τὴν καρδίαν γενόμενος, δι´ ἐπιγνώσεως	τῆς	διὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ
[6, 6]	εἴτε τῆς αὐθεντικῆς εἴτε καὶ	τῆς	διὰ τῶν ἀποστόλων ἐνεργούσης, ᾗ
[6, 2]	ἔμφασιν τῆς Ἑλληνικῆς διανοίας ἐκ	τῆς	διὰ τῶν γραφῶν εἰς ἡμᾶς
[6, 17]	γραφή, δυνάμει θείᾳ καὶ ἰσχύι	τῆς	διαδόσεως καθηκούσης εἰς ἀνθρωπίνην βοήθειαν.
[6, 9]	ἀναγκαίοις, ἵνα μὴ τὴν αἰτίαν	τῆς	διαλύσεως παράσχῃ; Πῶς οὖν ἔτι
[6, 9]	οὐδὲ αὐτὰ ἀνεδέξαντο, ἐμπέδῳ τινὶ	τῆς	διανοίας καταστάσει μηδὲ καθ´ ὁτιοῦν
[6, 2]	οὐδεὶς ἔπεστιν ἐπὶ τοῦ προσώπου	τῆς	διανοίας τοῖς ἀνθρώποις. Πάλιν Στασίνου
[6, 4]	προφήτης παρὰ τοῖς Αἰγυπτίοις καὶ	τῆς	διανομῆς τῶν προσόδων ἐπιστάτης ἐστίν.
[6, 12]	μετὰ τὴν ἀπόθεσιν τῆς σαρκὸς	τῆς	διαχωριζούσης καὶ διοριζούσης τὴν γνῶσιν
[6, 8]	διαφόρων μόνων, ἀλλὰ καὶ τῶν	τῆς	διδασκαλίας τρόπων τῶν τε ἐν
[6, 3]	μηδέπω πιστευούσης ψυχῆς καὶ παραδοχὴν	τῆς	διδομένης ἐντολῆς. Νεφέλης δ´ οὔσης
[6, 12]	ἐν τοῖς πρόσθεν ἰδίωμα χαρακτηριστικὸν	τῆς	δικαίας εἰρήκαμεν ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ
[6, 12]	μὴν καθάπερ τῷ Μωυσεῖ ἐκ	τῆς	δικαιοπραγίας καὶ τῆς κατὰ τὸ
[6, 7]	καὶ ὅτῳ δὴ ἡ ἐπίτασις	τῆς	δικαιοσύνης εἰς ἀγαθοποιίαν ἐπιδέδωκεν, τούτῳ
[6, 4]	προειρημένοις ἕπεται, ἔχων τόν τε	τῆς	δικαιοσύνης πῆχυν καὶ τὸ σπονδεῖον.
[6, 12]	εἰ μὴ προσλάβοι τὸ ἔργον	τῆς	δικαιοσύνης, τὴν εἰς εὐποιίαν ἐνέργειαν.
[6, 12]	δ´ ἐνεργητέον. Διὰ τῶν ὅπλων	τῆς	δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν»
[6, 14]	αὐτὸν ὁ κύριος· ἐπί τε	τῆς	δόξης Ἐροῦσιν» αὐτοῦ· οὗτος ἦν
[6, 15]	τῆς κυηθείσης, ἀλλὰ δι´ αὐτῆς	τῆς	δυνάμεως τῆς πατρικῆς γνωρίζειν τὸν
[6, 14]	ἀγαθά, οὐδ´ ἂν λαβόντες αἴσθοιντο	τῆς	δωρεᾶς οὐδ´ ἄν τι ἀπολαύσειαν
[6, 2]	βλάστη, καλῶς ὁρμηθεῖσα πρὸς ἀρετήν,	τῆς	ἑαυτοῦ φύσεως κυριωτάτη τέλος ἐπιθεῖναι
[6, 15]	παρεστήσαμεν, ῥᾴδιον συνιδεῖν ὅσαις γενεαῖς	τῆς	Ἑβραίων φωνῆς αἱ παρ´ Ἕλλησι
[6, 15]	τοῦ σωτῆρος τοὺς ἀποστόλους ἡ	τῆς	ἐγγράφου ἄγραφος ἤδη καὶ εἰς
[6, 6]	κύριον, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀποστῆναι	τῆς	εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα ἀποκαλυφθείσης τῆς
[6, 2]	ἔδωκεν τοῖς πένησιν« ~Πρὸ δὲ	τῆς	εἰς τὸ προκείμενον ἐγχειρήσεως ἐν
[6, 14]	τὴν ἀποπλήρωσιν τῆς ἐκτίσεως καὶ	τῆς	ἑκάστου ἀποκαθάρσεως, μεγίστην ἔχουσι παραμένουσαν
[6, 13]	κατὰ τὴν τελείαν γνῶσιν καὶ	τῆς	ἐκκλησίας αὐτῆς ἀπηνθισμένοι καὶ τῇ
[6, 3]	οὐρανόθεν ἄνωθεν ἐπὶ τὴν συναγωγὴν	τῆς	ἐκκλησίας ἀφιγμένη, διὰ φωτεινῆς τῆς
[6, 13]	Οὗτος πρεσβύτερός ἐστι τῷ ὄντι	τῆς	ἐκκλησίας καὶ διάκονος ἀληθὴς τῆς
[6, 15]	ἡ δύναμις ἐν τῷ τύπῳ	τῆς	ἐκκλησίας φανεῖσα ἔδωκεν τὸ βιβλίον
[6, 14]	αἱ τιμωρίαι κατὰ τὴν ἀποπλήρωσιν	τῆς	ἐκτίσεως καὶ τῆς ἑκάστου ἀποκαθάρσεως,
[6, 15]	ἀγριέλαιος ἐγκεντρίζεται εἰς τὴν πιότητα	τῆς	ἐλαίας καὶ δὴ καὶ φύεται
[6, 15]	τὸ νέον καὶ εὐγενὲς ἐγκεντρίζεται	τῆς	ἐλαίας φυτόν. Ὁ τρίτος δὲ
[6, 2]	Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἐννέα κοῦραι, Σόλων	τῆς	ἐλεγείας ὧδε ἄρχεται· Μνημοσύνης καὶ
[6, 14]	τὸν βίον χρηστέον. Τὸν γοῦν	τῆς	ἐλευθερίας ἀγῶνα οὐ μόνον ἐν
[6, 2]	τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου ἐκ	τῆς	Ἑλλανίκου Δευκαλιωνείας μετέβαλεν. Σιωπῶ δὲ
[6, 11]	ἀναγκαία, καὶ μάλιστα, ἐὰν ἀπὸ	τῆς	Ἑλληνικῆς ἀνάγωνται παιδείας οἱ ἐπαΐοντες.
[6, 2]	μυστήρια· παραστήσαντες δὲ τὴν ἔμφασιν	τῆς	Ἑλληνικῆς διανοίας ἐκ τῆς διὰ
[6, 18]	ἀντὶ τῆς ἄλλης ῥᾳθυμίας καὶ	τῆς	Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται φιλοσοφίας, οἷον τρωγάλιόν
[6, 5]	Δῆλον δὲ κἀνθένδε. Ἐκ γοῦν	τῆς	Ἑλληνικῆς παιδείας, ἀλλὰ καὶ ἐκ
[6, 5]	ταῖν διαθήκαιν χορηγός, ὁ καὶ	τῆς	Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας δοτὴρ τοῖς Ἕλλησιν,
[6, 11]	σημείου λέγουσι, τοὺς νʹ δὲ	τῆς	ἐλπίδος καὶ τῆς ἀφέσεως τῆς
[6, 14]	κατηξιωμένα. Τὰ δὲ ἐμὰ πρόβατα	τῆς	ἐμῆς ἀκούει φωνῆς» συνιέντα γνωστικῶς
[6, 12]	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης καὶ	τῆς	ἐν βίῳ δικαιοσύνης προτιμῶν. Ἀδελφὴ
[6, 7]	μεγέθη καὶ σχήματα πραγματευομένη διὰ	τῆς	ἐν τοῖς ἐπιπέδοις καταγραφῆς ἥ
[6, 18]	κακῶν δικαιουμένων, {σὺν} τῷ μετὰ	τῆς	ἐν τούτοις τελειώσεως καὶ {τῷ}
[6, 15]	κύριον κατασκευῆς ἕνεκα καὶ φράσεως	τῆς	ἐν τῷ λόγῳ εὐχρηστίας χάριν.
[6, 3]	ἦχον ἐξακούεσθαι, πνεύματος κινουμένου διὰ	τῆς	ἐνεργούσης αἰτίας; διὸ καί φησιν
[6, 6]	συνομαρτοῦσιν αὐτοῖς παρὰ τὸν χρόνον	τῆς	ἐνσωματώσεως, προφητικὸν τοῦτο μάθημα λαβὼν
[6, 11]	συγγνώμην ἀπονέμων, εἰ περαιτέρω προβαίνειν	τῆς	ἐξεργασίας ὀκνῶ, τουτὶ μόνον ἀνακηρύσσων·
[6, 9]	ὃ πεπίστευκεν, ἔχει καὶ κρατεῖ	τῆς	ἐπαγγελίας (ἀλήθεια δὲ ὁ ἐπαγγειλάμενος)
[6, 9]	ὁ ἐπαγγειλάμενος) καὶ τὸ τέλος	τῆς	ἐπαγγελίας διὰ τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ
[6, 9]	ὄντως ἀγαθῶν, ἔχεσθαι δὲ ἀεὶ	τῆς	ἐπηβόλου καὶ κατορθωτικῆς πίστεως. Καὶ
[6, 9]	μετριοπάθειαν· ἀπάθειαν γὰρ καρποῦται παντελὴς	τῆς	ἐπιθυμίας ἐκκοπή. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐκείνων
[6, 18]	παρόντα, μεθ´ ὃν οἱ κήρυκες	τῆς	ἐπιφανείας τὴν δύναμιν ἐκδιδάσκοντες μηνύουσιν.
[6, 16]	Αἰγύπτου τὸν λαὸν μετήγαγεν διὰ	τῆς	ἐρήμου εἰς τὴν πατρῴαν γῆν,
[6, 2]	ἐπίκουρον νόσου, Σοφοκλέους δ´ ἐκ	τῆς	Ἐριφύλης· Ἄπελθε· κινεῖς ὕπνον ἰητρὸν
[6, 16]	καὶ πάντα κληρονομεῖται. Ἐκ ταύτης	τῆς	ἡμέρας ἡ πρώτη σοφία καὶ
[6, 15]	τὴν τροφήν, συνεξομοιουμένη τῇ πιότητι	τῆς	ἡμέρου, ὣς δὲ καὶ ὁ
[6, 2]	γυμνάζοιτο. Αὖθίς τε Ὁμήρου ἐπὶ	τῆς	ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος εἰπόντος· Ἐν μὲν
[6, 5]	τὰ πετεινὰ τοῦ ἀέρος καὶ	τῆς	θαλάσσης τὰ νηκτὰ καὶ τῆς
[6, 6]	δὲ τοὺς μετὰ τὴν παρουσίαν	τῆς	θείας ἀπολελαυκέναι δικαιοσύνης. Πάσαις δ´
[6, 17]	οὕτω καὶ ἡ φιλοσοφία ἐκ	τῆς	θείας γραφῆς τὸ ἐμπύρευμα λαβοῦσα
[6, 3]	τὰ παρ´ ἡμῖν ἄνωθεν ἐκ	τῆς	θείας δυνάμεως διὰ τῶν ἁγίως
[6, 17]	τῆς ψυχῆς χαμαί, μὴ ἄνευ	τῆς	θείας δυνάμεως ἐννοήσῃ δίδοσθαι. Αὐτίκα,
[6, 6]	οὗτοι τοίνυν εἰσὶν οἱ ἐπακούσαντες	τῆς	θείας δυνάμεώς τε καὶ φωνῆς·
[6, 7]	μὲν ὁ {μὲν} ἔτι φιλοσοφῶν	τῆς	θείας ἐπιστήμης, οὐδέπω δὲ τυγχάνει.
[6, 17]	ἄτοπον καὶ τὴν φιλοσοφίαν ἐκ	τῆς	θείας προνοίας δεδόσθαι προπαιδεύουσαν εἰς
[6, 17]	τὸ ἀγαθοὺς ἄνδρας γίγνεσθαι γεγονέναι	τῆς	θείας προνοίας τε καὶ γνώμης.
[6, 11]	κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας τὴν ἀνάστασιν	τῆς	θειότητος διὰ τῆς τοῦ λόγου
[6, 8]	τῇ Ἑλληνικῇ φιλοσοφίᾳ κηρύσσοντες νόθοι	τῆς	θεόθεν δωρηθείσης γεωργίας Ἕλλησιν ὑπάρχουσι
[6, 15]	διδασκαλίαν διὰ τῶν ἀποστόλων αὐτοῦ	τῆς	θεοσεβοῦς παραδόσεως σύνεσίς τε καὶ
[6, 2]	ἐπιόντες διελέγχωμεν· τῆσδε γὰρ ἔχεσθαι	τῆς	θεωρίας ἐπιδείξομεν καὶ τὰ μυστήρια·
[6, 9]	δι´ ἀγάπης καὶ τὴν ἀπλήρωτον	τῆς	θεωρίας εὐφροσύνην ἀιδίως καὶ ἀκορέστως
[6, 1]	τῷ ὄντι θεοσεβῆ, τὸν τρόπον	τῆς	θρῃσκείας τοῦ γνωστικοῦ κεφαλαιωδῶς ἐκτιθέμενος,
[6, 17]	εἰληφότα. Αὐτίκα ἡ ὑγεία διὰ	τῆς	ἰατρικῆς καὶ ἡ εὐεξία διὰ
[6, 12]	ἄνθρωπον ἐπὶ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα	τῆς	ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν καθ´
[6, 15]	καὶ καθαρώτερος γενόμενος, δηλούσης, οἶμαι,	τῆς	ἱστορίας μὴ πάντων εἶναι τὴν
[6, 12]	Οὐ γὰρ ὁ ἀπεχόμενος μόνον	τῆς	κακῆς πράξεως δίκαιος, ἐὰν μὴ
[6, 7]	Ἰακὼβ οἱ ἐκλεκτοὶ αὐτοῦ, οἱ	τῆς	κακίας πτερνίσαντες τὴν ἐνέργειαν. Εἰ
[6, 17]	δῆλον καὶ ὅθεν δεδώρηται, παρὰ	τῆς	κατ´ ἀξίαν τὰ προσήκοντα ἑκάστοις
[6, 2]	ἀταραξία. Αἱ μὲν οὖν ἰδέαι	τῆς	κατὰ διάνοιαν Ἑλληνικῆς κλοπῆς εἰς
[6, 12]	εὐφροσύνην εἶναί φασιν, ἐπιλογισμὸν οὖσαν	τῆς	κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀρετῆς διά
[6, 10]	εὖ καταχρήσεται. Μερικῆς οὖν τυγχανούσης	τῆς	κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης
[6, 11]	τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἀφέσεως	τῆς	κατὰ τὴν πεντηκοστήν, καὶ τοὺς
[6, 15]	υἱοῦ τοῦ θεοῦ οὔτε περὶ	τῆς	κατὰ τὴν πρόνοιαν οἰκονομίας ὁμοίως
[6, 12]	Μωυσεῖ ἐκ τῆς δικαιοπραγίας καὶ	τῆς	κατὰ τὸ συνεχὲς πρὸς τὸν
[6, 9]	ταῦτα ὡς προηγούμενα, ἐκ δὲ	τῆς	κατὰ τὸν βίον κοινωνίας ὡς
[6, 11]	Ἰουδαίων πρὸ τοῦ θείου πυροῦ	τῆς	κατὰ τὸν νόμον γεωργουμένης τροφῆς·
[6, 18]	ἔσεσθε βασιλικοί. Ἡ ἐπίτασις γὰρ	τῆς	κατὰ τὸν νόμον δικαιοσύνης τὸν
[6, 8]	οἰκείαν αὐτοῖς, δεδόσθαι, ὑποβάθραν οὖσαν	τῆς	κατὰ Χριστὸν φιλοσοφίας, κἂν οἱ
[6, 4]	τοῦ Νείλου διαγραφῆς περί τε	τῆς	{καταγραφῆς} κατασκευῆς τῶν ἱερῶν καὶ
[6, 16]	ὁ ἄνθρωπος εἴρηται, οὐ κατὰ	τῆς	κατασκευῆς τὸ σχῆμα, ἀλλ´ ἐπεὶ
[6, 18]	οὖσαν τῆς πίστεως, ἐπέκεινα περισσεύειν	τῆς	κατηχήσεως κατὰ τὸ μεγαλεῖον τῆς
[6, 4]	ἱερογραμματεὺς> προέρχεται, ἔχων πτερὰ ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς βιβλίον τε ἐν χερσὶ
[6, 18]	τὰ αἰοθητήρια, ἀκροτάτης ὁμοίως τεύξεται	τῆς	κληρονομίας. Τὸ δὲ ἡγεμονικὸν τῆς
[6, 2]	ἐπαχθὲς εἰπεῖν, ἀπεδείξαμεν, φέρε μάρτυρας	τῆς	κλοπῆς αὐτοὺς καθ´ ἑαυτῶν παραστήσωμεν
[6, 2]	Λάβοις δ´ ἂν ἐκ παραλλήλου	τῆς	κλοπῆς τὰ χωρία κἀκ τῶν
[6, 12]	ἐξ αὐτῆς περιγενομένην φυγήν τε	τῆς	κολάσεως καὶ ὠφέλειαν τὴν ἐκ
[6, 6]	μή, ἤτοι τῆς σωτηρίας ἢ	τῆς	κολάσεως μετασχεῖν. Οὐ γάρ που
[6, 6]	σάρξ, εἰς παιδείαν γενομένης αὐτοῖς	τῆς	κολάσεως, πρῶτον μὲν τὸ θέλημα
[6, 3]	τι ὑποκείμενον ὄρει, ἐπὶ δὲ	τῆς	κορυφῆς χάσμα· ἐμπίπτοντος οὖν τοῦ
[6, 4]	{τε} ἱερογλυφικὰ καλούμενα περί τε	τῆς	κοσμογραφίας καὶ γεωγραφίας {τῆς τάξεως
[6, 17]	ὁ θεὸς διὰ τὸ ἡγεμονικὸν	τῆς	κτίσεως ἁπάσης, σῴζεσθαι βουλόμενος τοῦτο,
[6, 15]	οὐ διὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ	τῆς	κυηθείσης, ἀλλὰ δι´ αὐτῆς τῆς
[6, 9]	καὶ φόβου καὶ ἐπιθυμίας διὰ	τῆς	κυριακῆς διδασκαλίας γνωστικώτερον κρατήσαντες καὶ
[6, 1]	τοῖς διὰ στενῆς καὶ τεθλιμμένης	τῆς	κυριακῆς ὄντως ὁδοῦ εἰς τὴν
[6, 6]	ἐκ τοῦ εἶναι θηρία διὰ	τῆς	κυριακῆς πίστεως ἄνθρωποι γίνονται θεοῦ,
[6, 8]	τοῖς γνησίως καὶ μὴ νόθως	τῆς	κυριακῆς υἱοθεσίας κληρονόμοις. Αὐτίκα γὰρ
[6, 12]	τὴν μακαρίαν θέαν μυηθῇ, ἐπακούσας	τῆς	λεγούσης γραφῆς Ἀγαθὸν νηστεία μετὰ
[6, 17]	σημαινόμενα ἀναστρεπτέον. Τοῖς μὲν οὖν	τῆς	λέξεως ἀντιληπτικοῖς καὶ μὴ κινηθεῖσι
[6, 11]	ἀριθμός, εʹ ἀπὸ μονάδος ὤν,	τῆς	Λευιτικῆς φυλῆς εἶναι σύμβολον λέγεται,
[6, 8]	εἰκότως ταύτῃ μόνῃ χαρακτηρίζοιτο ἡ	τῆς	λογικῆς ἰδιότης ψυχῆς· τῷ ὄντι
[6, 10]	τὸ πρόσφορον τῇ ἀληθείᾳ λαμβάνων,	τῆς	μὲν οὖν μουσικῆς τὴν ἐν
[6, 14]	μεγίστην κόλασιν ἐπιφερόμενος τὸ ἰδίωμα	τῆς	μετανοίας ὧν ἐξήμαρτεν μετὰ τὸ
[6, 14]	πλὴν ἀγνοίας εἶναι νομίζουσα καὶ	τῆς	μὴ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[6, 3]	ἔχειν τὴν ἀκολουθίαν, εἰς ἐπιστροφὴν	τῆς	μηδέπω πιστευούσης ψυχῆς καὶ παραδοχὴν
[6, 14]	τῶν θαυμαζόντων αὐτοῦ τὸ ἀξίωμα	τῆς	μονῆς τάδε φησίν· Ὄψονται γὰρ
[6, 4]	ὁ ᾠδός> ἕν τι τῶν	τῆς	μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων. Τοῦτόν φασι
[6, 11]	ὠκεανῷ περιρρεομένην ἐδήλου γῆν. Ἔτι	τῆς	μουσικῆς παράδειγμα ψάλλων ὁμοῦ καὶ
[6, 5]	Ἑλληνικῆς παιδείας, ἀλλὰ καὶ ἐκ	τῆς	νομικῆς εἰς τὸ ἓν γένος
[6, 3]	τοῦ λοιμοῦ δεκαετῆ ἀναβολὴν ἐποιήσατο	τῆς	νόσου, καθάπερ καὶ τοῦ Κρητὸς
[6, 10]	μὴν πεπλανημένῃ ἡδονῇ, ὅθεν οὐδὲ	τῆς	οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται. Ἀπὸ ἀκοῆς
[6, 13]	μιμήματα, οἶμαι, ἀγγελικῆς δόξης κἀκείνης	τῆς	οἰκονομίας τυγχάνουσιν, ἣν ἀναμένειν φασὶν
[6, 4]	τε νόμων καὶ θεῶν καὶ	τῆς	ὅλης παιδείας τῶν ἱερέων) ὁ
[6, 9]	ἔχει θρῃσκεύειν τὸ θεῖον διὰ	τῆς	ὄντως δικαιοσύνης, ἔργων τε καὶ
[6, 3]	ὄρος. Κατὰ πάντα τοίνυν τόπον	τῆς	ὁράσεως πᾶσιν αὐτοῖς κυκλόθεν, ὡς
[6, 3]	παράγειν ᾠδαῖς τε καὶ θύμασι	τῆς	ὀργῆς τὴν ἀπειλήν. Ἀμέλει καὶ
[6, 7]	ἡ φιλοσοφία, τῆς ψυχῆς καὶ	τῆς	ὀρθότητος τοῦ λόγου καὶ τῆς
[6, 17]	δὲ εἰπεῖν περὶ ἑκάστου πράγματος	τῆς	οὐσίας τὰ συμβεβηκότα διακριτέον. Καί
[6, 14]	ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι. Διὰ πολλῆς τοίνυν	τῆς	παιδείας ἀπεκδυσάμενος τὰ πάθη ὁ
[6, 16]	χρόνον ἀπαραβάτως φυλάσσεσθαι τεταχέναι καὶ	τῆς	παλαιᾶς ἀταξίας ἕκαστον τῶν κτισμάτων
[6, 15]	ὣς δὲ καὶ Ἰουδαίοις διοιχθείσης	τῆς	παλαιᾶς γραφῆς τὸ νέον καὶ
[6, 12]	Οὐ γὰρ ἡ σκέπη μόνη	τῆς	παντευχίας καὶ ἡ τῶν ἁμαρτημάτων
[6, 7]	ἡμῖν μὲν οἱ σοφίας ἐρῶντες	τῆς	πάντων δημιουργοῦ καὶ διδασκάλου, τουτέστι
[6, 15]	ἡμῖν προφητειῶν ἀναγόμεναι, πλὴν ἑκουσίου	τῆς	παρατροπῆς παρὰ τὸ ὀρθὸν ἐμμέτρῳ
[6, 6]	πῶς οὐ καὶ τοὺς προεξεληλυθότας	τῆς	παρουσίας αὐτοῦ διὰ τὴν αὐτὴν
[6, 15]	τοῦ θεοῦ αἵ τε προηγούμεναι	τῆς	παρουσίας αὐτοῦ προφητεῖαι, τοῦτον κηρύσσουσαι,
[6, 7]	ἣν ἐδιδάξατο ἡμᾶς διά τε	τῆς	παρουσίας διά τε τῶν προφητῶν
[6, 17]	νόμος, Ἕλλησι δὲ φιλοσοφία μέχρι	τῆς	παρουσίας, ἐντεῦθεν δὲ ἡ κλῆσις
[6, 6]	τῆς τυχούσης ἔργον τοὺς προεξεληλυθότας	τῆς	παρουσίας τοῦ κυρίου, μὴ εὐηγγελισμένους
[6, 9]	τε τῆς προφητείας διά τε	τῆς	παρουσίας τῷ μὴ ψευδομένῳ θεῷ
[6, 15]	ἀλλὰ δι´ αὐτῆς τῆς δυνάμεως	τῆς	πατρικῆς γνωρίζειν τὸν υἱὸν τοῦ
[6, 10]	διαβολῆς κενῆς οὐδὲ μὴν ψευδοδοξίας	τῆς	περὶ αὑτόν, ἀλλ´ οὐδὲ τοὺς
[6, 3]	ὄρους, οὐχ ἧττον ἡμερῶν πέντε	τῆς	περιόδου τυγχανούσης περὶ τὸ ὄρος.
[6, 15]	ζητητικὸς καὶ εὐπαρακολούθητος καὶ ὀρεκτικὸς	τῆς	πιότητος τῆς ἀληθείας, ἐὰν προσλάβῃ
[6, 9]	δὲ οἰκείωσις, εἰς τὴν ἑνότητα	τῆς	πίστεως» ἀποκαθεστακυῖα τὸν γνωστικόν, χρόνου
[6, 14]	μὲν φιλοσοφίαν αὐτῷ, ἀλλὰ πρὸ	τῆς	πίστεως, ἔδωκεν δὲ τὸν ἥλιον
[6, 15]	γνωστικὴν τῶν γραφῶν, προκοπτούσης ἤδη	τῆς	πίστεως, εἰκάζεσθαι τῇ κατὰ τὰς
[6, 18]	τὴν γνῶσιν διδάσκει, τελείωσιν οὖσαν	τῆς	πίστεως, ἐπέκεινα περισσεύειν τῆς κατηχήσεως
[6, 11]	προκοπῆς καὶ εἰς τὴν ἑνότητα	τῆς	πίστεως» Ἡ δὲ τράπεζα ἡ
[6, 15]	τὸ πρᾶγμα δὲ ἡ δύναμις	τῆς	πίστεως ἡ καὶ παντὸς οὑτινοσοῦν
[6, 14]	ὁ Σολομών· Δοθήσεται γὰρ αὐτῷ	τῆς	πίστεως ἡ χάρις ἐκλεκτὴ καὶ
[6, 13]	οὕτως ἄμφω εἰς τὴν ἑνότητα	τῆς	πίστεως» καταντῶσιν, καὶ ἡ ἐξ
[6, 14]	ἄλλης αὐλῆς καὶ μονῆς ἀναλόγως	τῆς	πίστεως κατηξιωμένα. Τὰ δὲ ἐμὰ
[6, 15]	τοῦ νόμου σαρκικώτερον προειλημμένα, ἀποστῶσι	τῆς	πίστεως οἱ ἐκ νόμου κατηχούμενοι,
[6, 12]	εἰς τὸ μεῖζον καὶ τελειότερον	τῆς	πίστεως προβεβηκότι. Οὐ γὰρ ὁ
[6, 16]	ψυχῆς καὶ δέκατον τὸ διὰ	τῆς	πίστεως προσγινόμενον ἁγίου πνεύματος χαρακτηριστικὸν
[6, 18]	πως· Ἐλπίδα δὲ ἔχοντες αὐξανομένης	τῆς	πίστεως ὑμῶν ἐν ὑμῖν μεγαλυνθῆναι
[6, 18]	κεφαλήν, ταγείς, ἐπὶ τὴν ἀκρότητα	τῆς	πίστεως χωρήσας, τὴν γνῶσιν αὐτήν,
[6, 11]	εἰς πῆχυν ἄνωθεν συντελεῖται, ἐκ	τῆς	πλατείας βάσεως ἀποξυνομένη πυραμίδος τρόπον,
[6, 11]	τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῶν ἐπὶ	τῆς	πόας κατακλιθέντων καταντικρὺ τῆς Τιβεριάδος
[6, 15]	λεγομένων ἐνεργείας κατὰ τὸ ὑπόδειγμα	τῆς	πολιτείας· δυνατὰ γὰρ ἐνετείλατο, καὶ
[6, 16]	γενναῖος ἀπόστολος ἕν τι τῶν	τῆς	πορνείας εἰδῶν τὴν εἰδωλολατρείαν καλεῖ
[6, 8]	τινα πρᾶξιν πρότερον τὴν γνῶσιν	τῆς	πράξεως λαμβάνει, δεύτερον δὲ τὴν
[6, 17]	παιδευτικοί, δι´ ὧν ἡ ἐνέργεια	τῆς	προνοίας ἀριδήλως δείκνυται, ὁπηνίκα ἂν
[6, 6]	ἁμαρτωλῶν ὑπολάβοι εἶναι ψυχάς, ἀδικίαν	τῆς	προνοίας καταχέων; Τί δ´; οὐχὶ
[6, 15]	νόμου, ἀλλ´ ἐξ ἰδιοπραγίας καὶ	τῆς	πρὸς θεὸν ἀγάπης ἡ δικαιοσύνη.
[6, 9]	ἀποστῆσαί τι καὶ τούτου αὐτὸν	τῆς	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης δύναται)
[6, 12]	αὖ γάμον ἢ τοὺς γονεῖς	τῆς	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης καὶ
[6, 6]	σῴζειν μετὰ δικαιοσύνης καὶ ἰσότητος	τῆς	πρὸς τοὺς ἐπιστρέφοντας εἴτε ἐνταῦθα
[6, 3]	τῆς ἐκκλησίας ἀφιγμένη, διὰ φωτεινῆς	τῆς	προσεχοῦς διακονίας ἐνήργει. ~Εὕροιμεν δ´
[6, 8]	ἁπλῶς τὸ Οὐκ ἐποίησεν» ἄνευ	τῆς	προσθήκης τοῦ οὕτως» Ναὶ μὴν
[6, 17]	Καὶ μὲν δὴ καὶ τὸ	τῆς	προστάξεως εἶδος ἐμφανέστατον διά τε
[6, 14]	ἡμῖν μέτεισιν ἐπὶ τὴν βελτίονα	τῆς	προτέρας μονῆς, μεγίστην κόλασιν ἐπιφερόμενος
[6, 9]	μέλλον· πεπίστευκεν γὰρ διά τε	τῆς	προφητείας διά τε τῆς παρουσίας
[6, 15]	ἀνατέλλουσα. Λέγεται δ´ οὖν εἶδος	τῆς	προφητείας ἡ Παροιμία» κατὰ τὴν
[6, 3]	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα στρατεύσαντος, ἀνειπούσης	τῆς	Πυθίας· Δελφοί, λίσσεσθ´ ἀνέμους καὶ
[6, 15]	φασι, διὰ τὴν ἑρμηνείαν καθιεροῦσι	τῆς	ῥοιᾶς τὸν καρπόν· πολυκευθὴς γὰρ
[6, 15]	δηλῶν τὸν γνωστικὸν οὐ διὰ	τῆς	σαρκὸς αὐτοῦ τῆς κυηθείσης, ἀλλὰ
[6, 16]	ἐπανίσταται, Καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ	τῆς	σαρκὸς» εἰς τὴν κατὰ φύσιν
[6, 9]	βίον κοινωνίας ὡς ἀναγκαῖα τῇ	τῆς	σαρκὸς ἐπιδημίᾳ, εἰς ὅσον ἀνάγκη,
[6, 16]	πνεύματος καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ	τῆς	σαρκός» Ἔστι δὲ καὶ δεκάς
[6, 12]	ἐσομένη καὶ μετὰ τὴν ἀπόθεσιν	τῆς	σαρκὸς τῆς διαχωριζούσης καὶ διοριζούσης
[6, 12]	γενομένη. Τοῦτ´ ἦν ἄρα ὁ	τῆς	Σάρρας γένεσιν παιδὸς εὐαγγελισθείσης γέλως,
[6, 12]	βασιλεῖ τῆς Αἰγύπτου διὰ τὸ	τῆς	Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος, οἰκείως αὐτὴν
[6, 5]	τοὺς Ἕλληνας» τὸν τρόπον τὸν	τῆς	σεβάσεως ἐναλλάττων τοῦ θεοῦ, οὐχὶ
[6, 4]	{τῆς τάξεως τοῦ ἡλίου καὶ	τῆς	σελήνης καὶ περὶ τῶν πέντε
[6, 4]	τῆς τάξεως τοῦ ἡλίου καὶ	τῆς	σελήνης καὶ περὶ τῶν πέντε
[6, 2]	Εὐριπίδου δὲ τὰ ὅμοια ἐπὶ	τῆς	σκηνῆς βοῶντος· Μακάριος ὅστις εὐτυχῶν
[6, 7]	ἣ δὲ ἐνδεής. Ταύτης οὖν	τῆς	σοφίας ἐπιθυμεῖ ἡ φιλοσοφία, τῆς
[6, 18]	ἀφ´ ἧς αἱ πᾶσαι πηγαὶ	τῆς	σοφίας ἤρτηνται, ὅσαι γε τῆς
[6, 8]	ἐκβάσεις καιρῶν καὶ χρόνων» ὁ	τῆς	σοφίας μαθητής. ~Τοιοῦτος γὰρ ὁ
[6, 11]	τὴν τῶν μαθημάτων πηγὴν ἐκ	τῆς	σοφίας ὁρμωμένην; Τοῖς δὲ ὑποκρούουσι,
[6, 3]	Μίαν δ´ αὐτοῖς ἔχρησεν ἀρωγὴν	τῆς	συμφορᾶς, εἰ χρήσαιντο τῇ Αἰακοῦ
[6, 16]	καὶ ἡγεμονικὸν αἴτιον εἶναί φαμεν	τῆς	συστάσεως τῷ ζῴῳ, ἀλλὰ καὶ
[6, 6]	τὸ πιστεῦσαι ἢ μή, ἤτοι	τῆς	σωτηρίας ἢ τῆς κολάσεως μετασχεῖν.
[6, 16]	τι καὶ ἡ ἕκτη ὥρα	τῆς	σωτηρίου οἰκονομίας ἐμφαίνει, καθ´ ἣν
[6, 4]	τε τῆς κοσμογραφίας καὶ γεωγραφίας	{τῆς	τάξεως τοῦ ἡλίου καὶ τῆς
[6, 4]	φαινομένων ἄστρων, τὸ δὲ περὶ	τῆς	τάξεως τοῦ ἡλίου καὶ τῆς
[6, 11]	τοῦ παντὸς καὶ φορᾶς οὐρανοῦ	τῆς	τε τῶν ἄστρων κινήσεως πλησιαίτερον
[6, 12]	καὶ οἳ μὲν ἐξήρκεσαν μέχρι	τῆς	τελείας ἀρετῆς, οἳ δὲ μέχρι
[6, 8]	ἐστιν ἡ μερικὴ αὕτη φιλοσοφία,	τῆς	τελείας ὄντως ἐπιστήμης ἐπέκεινα κόσμου
[6, 17]	τεχνικῶς τι ποιεῖν ἐν τοῖς	τῆς	τέχνης θεωρήμασι περιέχεται, οὕτω τὸ
[6, 15]	ἐν νεφέλαις ἀέρων» γράφει Ἀπὸ	τῆς	τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι
[6, 11]	ἐπὶ τῆς πόας κατακλιθέντων καταντικρὺ	τῆς	Τιβεριάδος τοῖς ἰχθύσι τοῖς δυσὶ
[6, 15]	προηγούμενον ἢ συνυπάρχον ἢ ἑπόμενον.	Τῆς	τοίνυν περὶ θεοῦ ζητήσεως εὕρεσις
[6, 7]	τῆς ὀρθότητος τοῦ λόγου καὶ	τῆς	τοῦ βίου καθαρότητος, ἀγαπητικῶς καὶ
[6, 11]	τὸ κατασκεύασμα, εἰς μονάδα τελευτώσης	τῆς	τοῦ δικαίου προκοπῆς καὶ εἰς
[6, 13]	τῆς ἐκκλησίας καὶ διάκονος ἀληθὴς	τῆς	τοῦ θεοῦ βουλήσεως, ἐὰν ποιῇ
[6, 16]	τε Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι, ἀπὸ	τῆς	τοῦ κόσμου κατὰ τὸν προφήτην
[6, 7]	καὶ οἱ ἀπὸ φιλοσοφίας διὰ	τῆς	τοῦ κυρίου διδασκαλίας ἐν ἐπιγνώσει
[6, 18]	τῆς κατηχήσεως κατὰ τὸ μεγαλεῖον	τῆς	τοῦ κυρίου διδασκαλίας καὶ τὸν
[6, 1]	ὑπὸ βαρβάρων προσαπορούμενα ἡμῖν περὶ	τῆς	τοῦ κυρίου παρουσίας. Ἐν μὲν
[6, 6]	ὄντες καὶ ἐν φρουρᾷ, ἐπακούσαντας	τῆς	τοῦ κυρίου φωνῆς, εἴτε τῆς
[6, 11]	τὴν ἀνάστασιν τῆς θειότητος διὰ	τῆς	τοῦ λόγου δυνάμεως ἐνεπνεύσθησαν. Ἀλλ´
[6, 4]	χωρογραφίας τε τῆς Αἰγύπτου καὶ	τῆς	τοῦ Νείλου διαγραφῆς περί τε
[6, 4]	παστοφόροι ἰατρικὰς οὔσας περί τε	τῆς	τοῦ σώματος κατασκευῆς καὶ περὶ
[6, 6]	Φερεκύδης ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν, λαβὼν ἀπὸ	τῆς	τοῦ Χὰμ προφητείας τὴν ὑπόθεσιν·
[6, 6]	ὅτι εἷς θεός ἐστιν, διὰ	τῆς	τοῦ Χριστοῦ πίστεως ἐμῆς δηλοῦντας
[6, 6]	ἦν δ´ ἂν πλεονεξίας οὐ	τῆς	τυχούσης ἔργον τοὺς προεξεληλυθότας τῆς
[6, 14]	ἔθνεσιν ἀνακῦψαι πρὸς θεὸν διὰ	τῆς	τῶν ἄστρων θρῃσκείας. Οἱ δὲ
[6, 14]	ναὶ μὴν κἀκεῖνοι οἱ ἀπὸ	τῆς	τῶν ἄστρων σεβήσεως μὴ ἐπαναδραμόντες
[6, 16]	τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ἀφιστῶνται δὲ	τῆς	τῶν γενητῶν εἰδωλολατρείας, τὴν πᾶσαν
[6, 15]	τὴν γνῶσιν τὴν ἁγίαν διὰ	τῆς	τῶν γραφῶν ἐξηγήσεως ὕστερον ἔσεσθαι
[6, 16]	ἐνιαυτὸς γίνεται οἷον περίοδός τις	τῆς	τῶν ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ τοι
[6, 15]	ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους, προκατάρξας δὲ	τῆς	τῶν λεγομένων ἐνεργείας κατὰ τὸ
[6, 3]	καιρὸν διαλεξόμεθα. Δημόκριτος δὲ ἐκ	τῆς	τῶν μεταρσίων παρατηρήσεως πολλὰ προλέγων
[6, 5]	καὶ σίδηρον, χρυσὸν καὶ ἄργυρον,	τῆς	ὕλης αὐτῶν καὶ χρήσεως ἐπιλαθόμενοι,
[6, 3]	παραπλήσια οὐκ ἀπὸ τῆς ἀταξίας	τῆς	ὑλικῆς μόνης, ἀλλὰ καὶ κατά
[6, 5]	καὶ χρήσεως ἐπιλαθόμενοι, τὰ δοῦλα	τῆς	ὑπάρξεως ἀναστήσαντες, σέβονται, καὶ ἃ
[6, 11]	τὸ πλήρωμα αὐτῆς» οὐκ ἀφεκτέον	τῆς	φιλομαθίας ἀλόγων δίκην ζῴων, πλείω
[6, 17]	τῷ διαβόλῳ ἐναρέτου πράγματος τοῦτον,	τῆς	φιλοσοφίας, δοτῆρα ποιεῖν; κινδυνεύει γὰρ
[6, 8]	ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ	τῆς	φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ
[6, 18]	τῶν οὐκ ἀναγκαίων καὶ περιττῶν	τῆς	φιλοσοφίας ὀρεχθέντες καὶ μόνοις τοῖς
[6, 17]	λαμβάνεται. Ναὶ μὴν ἡ χρῆσις	τῆς	φιλοσοφίας οὐκ ἔστιν ἀνθρώπων κακῶν·
[6, 12]	εἶτα λογικοὶ ὄντες λογικῆς οὔσης	τῆς	φιλοσοφίας συγγενές τι ἔχομεν πρὸς
[6, 15]	σχηματισμοὺς ἐπιτηδεύει διὰ τὸ κάλλος	τῆς	φράσεως, τῷ δὲ μὴ πάντων
[6, 12]	ἐσόμενον ἤδη προεῖπεν εἶναι καλόν,	τῆς	φράσεως ὑπερβατῷ κρυψάσης τὴν ἀλήθειαν.
[6, 1]	τοῦ παλαιοῦ· ἡ μεταβολὴ δὲ	τῆς	φυτείας εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται. Φῶς
[6, 16]	ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι, δι´ ἑβδόμης ἀνακηρυσσόμενος	τῆς	φωνῆς υἱὸς εἶναι θεοῦ, ἵνα
[6, 18]	μόγις εἰς ἔννοιαν ἀφικνοῦνται θεοῦ,	τῆς	χάριτος αὐτοῖς συλλαμβανούσης εἰς ποσὴν
[6, 13]	οἱ τέσσαρες καὶ εἴκοσι, διπλασιασθείσης	τῆς	χάριτος· ἐπεὶ καὶ αἱ ἐνταῦθα
[6, 17]	ἀλειπτικῆς καὶ ὁ πλοῦτος διὰ	τῆς	χρηματιστικῆς λαμβάνει γένεσίν τε καὶ
[6, 11]	σώματος τῶν τε εἰς τὴν	τῆς	ψυχῆς αὔξησιν τροφῶν ἀιδίως ἐπιχορηγηθεισῶν.
[6, 8]	ἀθανασίαν ἐπιγραφῇ. Ἄμφω γὰρ δυνάμεις	τῆς	ψυχῆς, γνῶσίς τε καὶ ὁρμή.
[6, 4]	καὶ τὸ περὶ τὴν μετενσωμάτωσιν	τῆς	ψυχῆς δόγμα. Μετίασι γὰρ οἰκείαν
[6, 1]	τοῖς νοητοῖς κατὰ ψιλὴν τὴν	τῆς	ψυχῆς ἐνέργειαν εἰλικρινῶς ἐπιβάλλουσαι· χρηστὸς
[6, 6]	τῷ σαρκικῷ πνεύματι τῷ κατὰ	τῆς	ψυχῆς ἐπιθυμοῦντι. Ἤδη δὲ καὶ
[6, 6]	ἐκτὸς νόμου γενομένους διὰ τὴν	τῆς	ψυχῆς ἰδιότητα, ὀρθῶς βεβιωκότας, εἰ
[6, 16]	πνευματικόν, ἔνατον δὲ τὸ ἡγεμονικὸν	τῆς	ψυχῆς καὶ δέκατον τὸ διὰ
[6, 17]	ἐπίπνοιαν θείαν γίγνονται, διατιθεμένης πως	τῆς	ψυχῆς καὶ διαδιδομένου τοῦ θείου
[6, 7]	τῆς σοφίας ἐπιθυμεῖ ἡ φιλοσοφία,	τῆς	ψυχῆς καὶ τῆς ὀρθότητος τοῦ
[6, 12]	λοιπὰ παρέχει ἔρια οὕτως κἀπὶ	τῆς	ψυχῆς ὁ μὲν πόνος παρῆλθεν,
[6, 12]	καθάπερ ὁ Μωυσῆς τὸ πρόσωπον	{τῆς	ψυχῆς} ὅπερ ἐν τοῖς πρόσθεν
[6, 7]	δὲ ἐν τῷ σώματι καθαρισμὸς	τῆς	ψυχῆς {πρώτης} πρῶτος οὗτός ἐστιν,
[6, 8]	αὐτὸ τοῦτο, θέα τίς ἐστι	τῆς	ψυχῆς τῶν ὄντων ἤτοι τινὸς
[6, 17]	καὶ μενούσας μετὰ τὴν ἔξοδον	τῆς	ψυχῆς χαμαί, μὴ ἄνευ τῆς
[6, 14]	καὶ συνελόντι εἰπεῖν τὰ πάθη	τῆς	ψυχῆς, ὧν τὸ παραυτίκα τερπνὸν
[6, 2]	τοῖς Ἕλλησιν εἰρημένα ἐπιόντες διελέγχωμεν·	τῆσδε	γὰρ ἔχεσθαι τῆς θεωρίας ἐπιδείξομεν
[6, 12]	ὅ ἐστιν ἁμαρτία· οὐδὲ γὰρ	τῆσδέ	τινος καταγινώσκει, ἀλλ´ ἁπλῶς πάσης
[6, 14]	αἴσθοιντο τῆς δωρεᾶς οὐδ´ ἄν	τι	ἀπολαύσειαν κατ´ ἀξίαν οὗ μὴ
[6, 9]	οὐδὲ ζηλοῖ (οὐδὲ γὰρ ἐνδεῖ	τι	αὐτῷ πρὸς ἐξομοίωσιν τῷ καλῷ
[6, 18]	εἰ φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον· αὐτὸ γάρ	τι	αὑτῷ ἀκολουθεῖ· ἀλλ´ εἰ καὶ
[6, 2]	Σοφοκλῆς ἐποίησεν ἐν τῇ Ἀντιγόνῃ·	Τί	γὰρ γένοιτ´ ἂν ἕλκος μεῖζον
[6, 12]	ταὐτότητι τῆς ἀγαθωσύνης ἀπαραβάτως μένει.	Τί	γὰρ ὄφελος ἀγαθοῦ μὴ ἐνεργοῦντος
[6, 14]	παραυτίκα τερπνὸν ἀνιαρὸν εἰς τοὐπιόν.	Τί	γὰρ ὄφελος, ἐὰν τὸν κόσμον
[6, 11]	σοφίας ὁρμωμένην; Τοῖς δὲ ὑποκρούουσι,	τί	γὰρ ὄφελος εἰδέναι τὰς αἰτίας
[6, 2]	δὲ εἰπόντος· Οὐ μὲν γάρ	τι	γυναικὸς ἀνὴρ ληίζετ´ ἄμεινον τῆς
[6, 2]	ὁ φύσας; τοῦ κεκήρυξαι πατρός;	Τί	δ´; οὐ Θεόγνιδος εἰπόντος· Ὸἶνος
[6, 6]	ψυχάς, ἀδικίαν τῆς προνοίας καταχέων;	Τί	δ´; οὐχὶ δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι τὸν
[6, 2]	μάχαις θάνατον αἱρετώτερον εἶναι δοκεῖν.	Τί	δ´; οὐχὶ καὶ Χίλωνος τοῦ
[6, 6]	πρὸς τοῦ παχυμερεστέρου ὕδατος πάθοι	τι	δεινόν, διὰ λεπτότητα καὶ ἁπλότητα
[6, 17]	καὶ ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν αὐτήν.	Τί	δή ποτε οὖν καὶ ὁ
[6, 2]	μὲν {γὰρ} γράφει· Ὦ Ζεῦ,	τί	δὴ χρυσοῦ μὲν ὃς κίβδηλος
[6, 2]	ὀλίγον οὕτως διανοοῦ, Εὐριπίδης γράφει·	Τί	δήποτε ὄλβῳ {μὲν} μὴ σαφεῖ
[6, 10]	ἑαυτῆς θεωρῶν καὶ ἐθιζόμενος συνεχές	τι	διάστημα νοεῖν καὶ οὐσίαν ἀμετάβλητον,
[6, 17]	ἄλλα δὲ ἄλλως καὶ εἴς	τι	διάφορον, οὕτως δὲ καὶ τὴν
[6, 12]	νοεροῦ καθάπερ ἡλιακῆς ἀλέας ἐναποσημαίνεταί	τι,	δικαιοσύνης σφραγῖδα« ἐπιφανῆ, φῶς ἡνωμένον
[6, 4]	Ἀλεξάνδρου καὶ τὸν δέκατον εἰπεῖν	τι	(δικαστὴς γὰρ ἦν) ἕτερος, ἔφη,
[6, 14]	τελευτὴν σοφοῦ καὶ οὐ νοήσουσι,	τί	ἐβουλεύσατο περὶ αὐτοῦ καὶ εἰς
[6, 12]	παιδὸς γενήσεσθαι μήτηρ. Καὶ μή	τι	ἔκτοτε ὁ Ἀβραάμ, ὁπηνίκα παρὰ
[6, 17]	ἔμπαλιν ἡ κακία οὐκ ἄν	τι	ἐνάρετον ποιήσαι· ἐνέργεια γὰρ αὐτῆς
[6, 12]	τὴν γνῶσιν (οὐ γὰρ ἄλλο	τι	ἐξ αὐτῆς θηρῶμεν, ἐπειδὰν παρῇ,
[6, 18]	Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται φιλοσοφίας, οἷον τρωγάλιόν	τι	ἐπὶ τῷ δείπνῳ παροψώμενος, οὐ
[6, 11]	καὶ τοῦ θεωρητικοῦ τὸ μέν	τί	ἐστι πρὸς τοὺς πέλας, τὸ
[6, 17]	σοφία δύναμις οὖσα οὐκ ἄλλο	τί	ἐστιν ἢ ἐπιστήμη τῶν θείων
[6, 6]	τοὺς προσποιουμένους φιλοσοφεῖν, ἵνα μάθωσι	τί	ἐστιν ἡ ὑπόπτερος δρῦς καὶ
[6, 12]	λογικῆς οὔσης τῆς φιλοσοφίας συγγενές	τι	ἔχομεν πρὸς αὐτήν· ἡ δὲ
[6, 16]	Ὁ τοίνυν ἑαυτὸν φάμενος ἐπινενοηκέναι	τι	ἢ πεποιηκέναι τῶν πρὸς δημιουργίαν
[6, 8]	τοῖς ἀποστόλοις σαφηνισθεῖσα· καὶ μή	τι	ἡ γνῶσις ἰδίωμα ψυχῆς τυγχάνει
[6, 14]	ἐβουλεύσατο περὶ αὐτοῦ καὶ εἰς	τί	ἠσφαλίσατο αὐτὸν ὁ κύριος· ἐπί
[6, 4]	ἐστιν. Ὁ δὲ ὄγδοος ἐρωτηθείς,	τί	ἰσχυρότερον, ζωὴ ἢ θάνατος, ζωή,
[6, 17]	ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ	τι	{καὶ} ἡ δύναμις καὶ ἐντίθησι
[6, 16]	κυριακῆς κληρονομίας ἀνάπαυσιν ἀπολαβεῖν. Τοιοῦτόν	τι	καὶ ἡ ἕκτη ὥρα τῆς
[6, 16]	λεχθείσης τῆς δημιουργίας· ἐχρῆν γάρ	τι	καὶ πρῶτον ὀνομάσαι. Διὰ τοῦτο
[6, 9]	ἐν τῷ βίῳ, οὐδὲ ἀποστῆσαί	τι	καὶ τούτου αὐτὸν τῆς πρὸς
[6, 12]	τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων. Καὶ	τί	λέγει Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων
[6, 17]	λόγον. Οὐ γὰρ περὶ θεοῦ	τι	λέγουσιν. Ἀλλὰ τὰ ἑαυτῶν πάθη
[6, 16]	τοῦ ἀνθρώπου διεξαγωγὴν ἐπικρατεῖ· μή	τι	οὖν εἰκότως Κατ´ εἰκόνα θεοῦ»
[6, 5]	θεοῦ, οὐχὶ δὲ ἄλλον καταγγέλλων.	Τί	οὖν ἐστι τὸ μὴ κατὰ
[6, 6]	ἔχοντες ἀπολογίαν εἰπεῖν· οὐκ ἠκούσαμεν.	Τί	οὖν; Οὐχὶ καὶ ἐν Ἅιδου
[6, 12]	γαμῶσι μήτε γαμίσκωνται· καὶ μή	τι	οὕτως μετατίθεται εἰς τὸν ἄνδρα
[6, 2]	τῶν ἐχθρῶν τῶν ἐμῶν σχεδόν	τι	πάντες εἴσεσθε. Ὁμοίως καὶ Νικίας
[6, 17]	ἀρχήν. Ὡς γὰρ τὸ τεχνικῶς	τι	ποιεῖν ἐν τοῖς τῆς τέχνης
[6, 8]	τὸν διάβολον εἰς ἄγγελον φωτός»	τί	ποιήσοντα; εὔδηλον, ὅτι προφητεύσοντα. Εἰ
[6, 15]	ὄντι ἄθεος, πρόκειται δ´ ἡμῖν,	τί	ποιοῦντες καὶ τίνα τρόπον βιοῦντες
[6, 10]	καὶ τῶν πλειόνων, ὅταν ἕν	τι	σημαίνωσιν· ὅθεν καὶ τὸ ὀρθῶς
[6, 9]	θυμοῦται (οὐδὲ γάρ ἐστιν ὅ	τι	συγκινήσει αὐτὸν πρὸς θυμόν, ἀγαπῶντα
[6, 8]	ἐγώ· συνέτισόν με. Καὶ μή	τι	τὸ πολύπειρον τῆς γνώσεως αἰτούμενος
[6, 16]	ἔρχηται ψευδῆ δόξαν, ἤτοι θεοποιῶν	τι	τῶν γενητῶν ἢ καὶ ἀνειδωλοποιῶν
[6, 16]	τῶν γενητῶν ἢ καὶ ἀνειδωλοποιῶν	τι	τῶν μὴ ὄντων εἰς ὑπέρβασιν,
[6, 17]	ἂν δὲ τὴν ἀρχὴν ὑπέστη	τι	τῶν ὄντων ἀβουλήτως ἔχοντος τοῦ
[6, 4]	γὰρ προέρχεται ὁ ᾠδός> ἕν	τι	τῶν τῆς μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων.
[6, 16]	καὶ ὁ γενναῖος ἀπόστολος ἕν	τι	τῶν τῆς πορνείας εἰδῶν τὴν
[6, 3]	ἀμφὶ τὴν Βρεττανικὴν νῆσον ἄντρον	τι	ὑποκείμενον ὄρει, ἐπὶ δὲ τῆς
[6, 9]	ἀληθείας μαθών, οὐκ, εἴ πού	τι	φανείη πιθανὸν ἢ κατὰ λόγον
[6, 13]	ἦσαν ἐκλεκτοί, γενόμενοι ἀπόστολοι κατά	τι	φύσεως ἐξαίρετον ἰδίωμα, ἐπεὶ καὶ
[6, 14]	περίστασιν συμβαίνουσι· πρὸς ταῦθ´ ὅ	τι	χρὴ καὶ παλαμάσθων· τὸ γὰρ
[6, 18]	μὲν ποιητικῆς Πλάτων Κοῦφον γάρ	τι	χρῆμα καὶ ἱερὸν ποιητὴς» γράφει
[6, 11]	τῆς πόας κατακλιθέντων καταντικρὺ τῆς	Τιβεριάδος	τοῖς ἰχθύσι τοῖς δυσὶ καὶ
[6, 11]	ὁ Λώτ, τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς	τιηʹ	ἀριθμήσας καὶ ἐπεξελθὼν πάμπολυν ἀριθμὸν
[6, 6]	βίου ὁ ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων,	τιθασευθείς	τε ἤδη καὶ αὐτὸς ὡς
[6, 2]	οὐκ ὀνήσιμα. Σόλωνος δὲ ποιήσαντος·	Τίκτει	γὰρ κόρος ὕβριν, ὅταν πολὺς
[6, 6]	ἐμφαίνεται, ἀκαθάρτου καὶ ἀγρίου θηρίου·	τίκτει	δὲ τὸ ζῷον σάρκα ἀτύπωτον,
[6, 2]	ἕπηται, ἄντικρυς ὁ Θέογνις γράφει·	Τίκτει	τοι κόρος ὕβριν, ὅταν κακῷ
[6, 7]	δοῦλον ὡς κύριον καὶ ἡγεμόνα	τιμᾷ,	σφάλλεται τῆς ἀληθείας οὐ συνιεὶς
[6, 13]	ἐνταῦθα ἐπὶ γῆς πρωτοκαθεδρίᾳ μὴ	τιμηθῇ,	ἐν τοῖς εἴκοσι καὶ τέσσαρσι
[6, 4]	δέ ἐστι τὰ εἰς τὴν	τιμὴν	ἀνήκοντα τῶν παρ´ αὐτοῖς θεῶν
[6, 16]	ἂν ἐκ τοῦ προγενεστέρου τὴν	τιμήν,	τάξιν ἑξόντων ἁπάντων τῶν γενομένων,
[6, 16]	πέμπτος ἑξῆς ἐστι λόγος περὶ	τιμῆς	πατρὸς καὶ μητρός. Πατέρα δὲ
[6, 14]	τὸ καὶ μετὰ τὸ σωθῆναι	τιμῆς	τῆς ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι. Διὰ πολλῆς
[6, 6]	τοῦ προσώπου σου. Ὥσπερ οὖν	τίμιος	ὁ λαὸς τῷ κυρίῳ, οὕτως
[6, 17]	καὶ προσοικοδομῆσαι χρυσόν, ἄργυρον, λίθους	τιμίους	τῷ καταβληθέντι θεμελίῳ γλίχοιτο. Οὐ
[6, 16]	ἀλλ´ οὐκ ἐπ´ ἴσης ὄντων	τιμίων·	οὐδ´ ἂν φωνῇ δεδήλωτο ἡ
[6, 8]	τὰς διαθήκας ὡμολόγηται καὶ τοῖς	τιμιωτέροις	δίδοσθαι. Λέγει γοῦν ὁ ψαλμὸς
[6, 15]	ἐστιν. Αὐτίκα ὁ Παῦλος τὸν	Τιμόθεον	περιέτεμεν διὰ τοὺς ἐξ Ἰουδαίων
[6, 15]	παντοκράτορος θεοῦ ἀφικοίμεθα καὶ πῶς	τιμῶντες	τὸ θεῖον σφίσιν σωτηρίας αἴτιοι
[6, 14]	Κἂν παύσωνται ἄρα που αἱ	τιμωρίαι	κατὰ τὴν ἀποπλήρωσιν τῆς ἐκτίσεως
[6, 17]	πάντῃ τε καὶ πάντως τὰς	τιμωρίας	διαφεύγειν. Πολυμερὴς δὲ οὖσα ἡ
[6, 8]	βεβαιοῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος εἶναί	τινα	ἀκατάληπτα. Ὁ γνωστικὸς δὲ ἐκεῖνος,
[6, 8]	τὸν σοφὸν ἄνθρωπον πεπεῖσθαι εἶναί	τινα	ἀκατάληπτα, ὡς καὶ περὶ τούτων
[6, 2]	πως γράφει· Ἤμβλακον, καί πού	τινα	ἄλλον ἥδ´ ἄτη κιχήσατο· καθάπερ
[6, 7]	τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων, κατάληψίν	τινα	βεβαίαν οὖσαν καὶ ἀμετάπτωτον, συνειληφυῖαν
[6, 3]	ὑλικῆς μόνης, ἀλλὰ καὶ κατά	τινα	δαιμόνων ἢ καὶ ἀγγέλων οὐκ
[6, 11]	ἀνάγωνται παιδείας οἱ ἐπαΐοντες. Τοιαύτην	τινὰ	ἐκκλησίαν ὁ Δαβὶδ διαγράφει· Παρέστη
[6, 15]	καὶ ἑκάστη τῶν λοιπῶν, λόγον	τινὰ	ἐμπεριέχουσα ἐθνικὸν ἐμφαίνοντα χαρακτῆρα. Διάλεκτον
[6, 2]	ἄλλον {δ´} ἄλλῃ δῆτα μαστεύει	τινά,	Εὐριπίδης γράφει· Κακὸν γυναῖκα πρὸς
[6, 17]	τοῖς πονηρεύμασιν ἔστιν εὑρεῖν ἀκολουθίαν	τινὰ	καὶ διάκρισιν καὶ σύνθεσιν καὶ
[6, 8]	ὡς καὶ περὶ τούτων ἔχειν	τινὰ	κατάληψιν, καταλαμβάνοντος, ὅτι ἀκατάληπτα ἔσται
[6, 17]	εἰς ὅσον ἐφικτὸν ἀνθρώποις, ποιότητά	τινα	κυριακὴν λαβὼν εἰς ἐξομοίωσιν θεοῦ.
[6, 16]	γὰρ ἔκ τινος ἀριθμοῦ ἐπί	τινα	λαμβάνουσι γίνεται ὁ ἑπτὰ οὔτε
[6, 16]	γίνεται ὁ ἑπτὰ οὔτε ἐπί	τινα	ληφθεὶς ἀποτελεῖ τῶν ἐντὸς τῆς
[6, 4]	τῶν εἰς ἑκάστην αἵρεσιν συντεινόντων	τινά,	μάλιστα δὲ Αἰγυπτίων τά τε
[6, 8]	ἀποστασίας. Ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπατήσειέν	τινα,	μὴ διὰ τῶν ἀληθῶν ὑπαγόμενος
[6, 17]	τῶν ὁμοίων καὶ μεταβάσει ποιήσει	τινὰ	ὁρμὴν καὶ σύστασιν, ἐμπειρία προσαγορεύεται.
[6, 8]	τοῦ κόσμου» ταύτην ἀλληγορῶν, στοιχειωτικήν	τινα	οὖσαν καὶ προπαιδείαν τῆς ἀληθείας.
[6, 8]	οὖσα· ὁ γὰρ ὁρμήσας εἴς	τινα	πρᾶξιν πρότερον τὴν γνῶσιν τῆς
[6, 14]	εὖ πράττειν, ἀλλὰ τὸ πρός	τινα	σκοπὸν τὰς πράξεις ποιεῖσθαι καὶ
[6, 8]	Εὑρίσκεται δ´ ἡ ὁρμὴ μετά	τινα	συγκατάθεσιν κίνησις οὖσα· ὁ γὰρ
[6, 6]	Φασὶ δὲ οἱ Ἀττικοὶ μεμηνῦσθαί	τινα	Σωκράτει παρεπομένου δαίμονος αὐτῷ, καὶ
[6, 18]	καὶ ποῦ καὶ πῶς καὶ	τίνα	τὰ σημεῖα. Ἀμέλει πόρρωθεν προμελετᾷ
[6, 8]	χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς,	τίνα	τὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς τῶν
[6, 15]	βιβλίον καινὸν κελεύεται λαβὼν ἐγγράψαι	τινά,	τὴν γνῶσιν τὴν ἁγίαν διὰ
[6, 9]	ἀγαθῷ εἶναι· οὐδὲ ἄρα φιλεῖ	τινα	τὴν κοινὴν ταύτην φιλίαν, ἀλλ´
[6, 15]	δ´ ἡμῖν, τί ποιοῦντες καὶ	τίνα	τρόπον βιοῦντες εἰς τὴν ἐπίγνωσιν
[6, 15]	οἰκονομίαν σωτηρίας οὐδ´ οἱ περί	τινα	τῶν ἐν μέρει σφαλλόμενοι, ἀλλ´
[6, 16]	καὶ περὶ τῶν μελλόντων λέγειν	τινὰ	ὑπισχνοῦνται, τῶν δὲ ἀπλανῶν ἑπτὰ
[6, 2]	πάλιν ποιήσαντος· Μοῖραν δ´ οὔ	τινά	φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν. Ὅ
[6, 4]	ψυχῆς δόγμα. Μετίασι γὰρ οἰκείαν	τινὰ	φιλοσοφίαν Αἰγύπτιοι· αὐτίκα τοῦτο ἐμφαίνει
[6, 7]	ἡ φιλαυτία τῶν Ἑλλήνων διδασκάλους	τινὰς	ἀνθρώπους ἀνακηρύττει. Ὡς οὖν ἐπὶ
[6, 15]	Ἔχει δ´ οὖν καὶ ἄλλας	τινὰς	ἰδιότητας ἡ Ἑβραίων διάλεκτος, καθάπερ
[6, 3]	περιπολεῖν τόπον· ἠπίσταντο γὰρ ψυχάς	τινας	κρατουμένας φύσει τῷ σώματι. Ἀλλὰ
[6, 16]	μὲν οὐκ ἐνεργεῖ, ἔχει δέ	τινας	ποιότητας φυσικὰς τῇ τοῦ τεχνίτου
[6, 9]	ὑπεισέλθοι, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον δοκήσει	τινὲς	αὐτὸν πεφανερῶσθαι ὑπέλαβον· αὐτὸς δὲ
[6, 18]	ἐκμαθόντες, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τετυφωμένοι	τινὲς	αὐτῶν αὐχοῦσιν, ἢ παρ´ ἑτέρων
[6, 7]	τρόπῳ λαβόντες σπέρματα οὐκ ἐξέθρεψάν	τινες,	γῇ δὲ ἀγόνῳ καὶ ἀνομβρίᾳ
[6, 14]	ἡ δὲ ὁμοίωσις οὐχ, ὥς	τινες,	ἡ κατὰ τὸ σχῆμα τὸ
[6, 16]	πάντων, μήτηρ δὲ οὐχ, ὥς	τινες,	ἡ οὐσία ἐξ ἧς γεγόναμεν,
[6, 12]	τινὸς ἔφθασαν, ἀμεληθέντες δ´ αὖ	τινες,	καὶ εἰ ἄλλως ἦσαν εὐφυεῖς,
[6, 1]	τῶν ἀλλογενῶν (ᾗ καὶ Λειμῶνάς	τινες	καὶ Ἑλικῶνας καὶ Κηρία καὶ
[6, 3]	ταῦτα πάντα; Λέγουσι δ´ οὖν	τινες	λοιμούς τε καὶ χαλάζας καὶ
[6, 9]	ὀργὴν οὗτος τέτακται) κἂν λέγωσί	τινες	μηκέτ´ εἶναι ταῦτα κακά, ἀλλ´
[6, 17]	ἐπὶ μέρους {ὧν} ἐνίοις ἀποτετάχαταί	τινες.	Ὁ γοῦν ποιμὴν καὶ τῶν
[6, 7]	ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν, ἥν	τινες	τελείωσιν ἡγοῦνται, καὶ ἔστιν ἁπλῶς
[6, 8]	δὲ τῶν συμπάντων. Καίτοι φασί	τινες	τὸν σοφὸν ἄνθρωπον πεπεῖσθαι εἶναί
[6, 3]	γραφῶν· εἰ γὰρ καὶ δυνάμεις	τινὲς	τούς τε ἀνέμους κινοῦσι καὶ
[6, 16]	οὐδὲ ἕν» Οὐ τοίνυν, ὥσπερ	τινὲς	ὑπολαμβάνουσι τὴν ἀνάπαυσιν τοῦ θεοῦ,
[6, 15]	ἄγων τὸν συνιέντα, ἤ, ὥς	τινές	φασι, λέξις δι´ ἑτέρων τὰ
[6, 10]	καὶ ὡς τὰ πλεῖστα ἀναλογίᾳ	τινὶ	ἀριθμῶν ὑποπέπτωκεν, ἐν δὲ τῇ
[6, 4]	ἄνθρωπος. Ὁ δὲ τέταρτος ἀνακρινόμενος,	τίνι	λογισμῷ τὸν Σάββαν ἀπέστησαν ἄρχοντα
[6, 9]	Οὔτ´ οὖν ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀρέξει	τινὶ	περιπίπτει οὔτε ἐνδεής ἐστι κατά
[6, 2]	νόσους γράφοντος Εὐριπίδης ἐν ἑξαμέτρῳ	τινὶ	ῥήσει φησίν· Ὃς οἶδ´ ἰατρεύειν
[6, 9]	εὐθυμίαν, οὐδὲ αὐτὰ ἀνεδέξαντο, ἐμπέδῳ	τινὶ	τῆς διανοίας καταστάσει μηδὲ καθ´
[6, 4]	Ὁ δὲ ἔνατος ἐξετασθείς, μέχρι	τίνος	ἀνθρώπῳ καλῶς ἔχει ζῆν, μέχρι
[6, 16]	γαμίσκονται ἔτι» οὔτε γὰρ ἔκ	τινος	ἀριθμοῦ ἐπί τινα λαμβάνουσι γίνεται
[6, 12]	κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀρετῆς διά	τινος	ἑστιάσεως καὶ διαχύσεως ψυχικῆς. Τὰ
[6, 12]	τελείας ἀρετῆς, οἳ δὲ μέχρι	τινὸς	ἔφθασαν, ἀμεληθέντες δ´ αὖ τινες,
[6, 9]	διὰ τῆς γνώσεως, οὐδὲ ὀρέγεταί	τινος,	ἔχων ὡς οἷόν τε αὐτὸ
[6, 8]	τῆς ψυχῆς τῶν ὄντων ἤτοι	τινὸς	ἢ τινῶν, τελειωθεῖσα δὲ τῶν
[6, 17]	διὰ παιδείας ἢ δι´ ἀρχῆς	τινος	καὶ διοικήσεως εὖ ποιεῖν ἐθέλῃ
[6, 12]	ἐστιν ἁμαρτία· οὐδὲ γὰρ τῆσδέ	τινος	καταγινώσκει, ἀλλ´ ἁπλῶς πάσης τῆς
[6, 7]	καὶ ἣ μὲν ἄνευ παθητικῆς	τινος	κινήσεως, ἣ δὲ μετὰ παθητικῆς
[6, 17]	ἐν τῷ βίῳ καὶ διά	τινος	λογισμοῦ ἀνθρωπίνου λαμβάνει τὴν γένεσιν,
[6, 18]	τῶν Ἑλλήνων εἰπάτωσαν ἡμῖν, παρὰ	τίνος	μαθόντες ἀλαζονεύονται. Παρὰ θεοῦ μὲν
[6, 18]	οὐ γάρ τις καταγνῴη ἄν	τινος	μὴ τοῦτο πρότερον ἐγνωκώς. Φιλοσοφητέον
[6, 6]	ἀπώλειαν ἑαυτοὺς ἐκδεδωκότες καθάπερ ἔκ	τινος	νεὼς εἰς θάλασσαν ἑκόντες ἀπορρίψαντες,
[6, 15]	γὰρ ἡ παραβολή, λόγος ἀπό	τινος	οὐ κυρίου μέν, ἐμφεροῦς δὲ
[6, 5]	καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ	τίνος;	οὐχὶ τοῦ θεοῦ; Διὰ τοῦτό
[6, 7]	καὶ συλλαμβάνουσα. Εἰ δ´ ἔκ	τινος	ποιήσεως τὰ τῆς ἀληθείας ὁτῳδήποτε
[6, 9]	γε τὴν ψυχὴν τῶν ἄλλων	τινός,	συνὼν ἤδη δι´ ἀγάπης τῷ
[6, 3]	Δαμάσου τοῦ ἀδελφοῦ τεκμηράμενος ἔκ	τινων	ἀστέρων πολὺν ἐσόμενον προεῖπεν ὄμβρον.
[6, 3]	σύγκλυδος, οἷον βοώντων οὐκ ὀλίγων	τινῶν	μυριάδων, καθάπερ ἐν παρατάξει· κατὰ
[6, 15]	ὁρμὴ ἐπὶ τὸ καταλαβεῖν, διά	τινων	σημείων ἀνευρίσκουσα τὸ ὑποκείμενον, ἡ
[6, 8]	τῶν ὄντων ἤτοι τινὸς ἢ	τινῶν,	τελειωθεῖσα δὲ τῶν συμπάντων. Καίτοι
[6, 6]	ἐκλεκτῶν, τοῦτο προειρημένον ὑπάρχειν ὑπό	τινων	φιλοσόφων· οὐ γάρ ἐστιν αὐτῶν
[6, 12]	καὶ τῇ δικαίᾳ ψυχῇ θεία	τις	ἀγαθωσύνης δύναμις κατά τε ἐπισκοπὴν
[6, 8]	τοῦτον παραπέμπονται. ἦν ἄρα εἴδησίς	τις	ἀμαυρὰ τοῦ θεοῦ καὶ παρὰ
[6, 6]	δυνάμεώς τε καὶ φωνῆς· ἐπεὶ	τίς	ἂν εὖ φρονῶν ἐν μιᾷ
[6, 15]	ἀπεσβεσμένους ἄνθρακας, οὓς εἰ μή	τις	ἀνάψαι καὶ ἀναζωπυρήσαι, οὐκ ἐκφλεγήσονται
[6, 2]	βίου θάνατος, κἂν ἐν οἰκίσκῳ	τις	αὑτὸν καθείρξας τηρῇ. Ἡροδότου τε
[6, 2]	πινόμενος πουλὺς κακός· ἢν δέ	τις	αὐτῷ χρῆται ἐπισταμένως, οὐ κακὸν
[6, 9]	μικροῖς καὶ χαμαιζήλοις ἔτι τέρπεσθαι·	τίς	γὰρ ὑπολείπεται ἔτι τούτῳ εὔλογος
[6, 9]	δὲ ἤδη συνόντι τῷ ἐραστῷ;	τίς	δὲ καὶ σωφροσύνης ἀνάγκη μὴ
[6, 7]	ἡ γλῶττα. Οὐδ´ ἂν ὄργανά	τις	δῴη φωνῆς ἀγγέλοις, χείλη λέγω
[6, 11]	κυρίου. Βουλὴν γάρ σου» φησί,	τίς	ἔγνω, εἰ μὴ σὺ δέδωκας
[6, 14]	ἂν οὖν μετὰ ἀκρασίας πιστός	τις	εἴη, ἀλλὰ κἂν μὴ ἐξέλθῃ
[6, 5]	ἐξέλθετε εἰς τὸν κόσμον. Μή	τις	εἴπῃ· οὐκ ἠκούσαμεν. ~Ἀλλ´ ὡς
[6, 9]	λόγου γινόμενα τὰ προειρημένα ἀγαθά	τις	ἐκδέχηται, ἀλλ´ οὖν γε ἐπὶ
[6, 2]	πεποίηκεν· Πένητα {φεύγοντα} φεύγει πᾶς	τις	ἐκποδὼν φίλος. Ἐπιχάρμου τε εἰπόντος·
[6, 16]	ἀμειβομένης· τῇ δὲ τετάρτῃ πᾶς	τις	ἐν ἑβδομάδι μέγ´ ἄριστος ἰσχύν,
[6, 17]	καὶ τὴν πρόληψιν. Ὅταν δέ	τις	ἔναυσμα λαβὼν τοῦ πράγματος ἐξάψῃ
[6, 4]	δὲ ἕβδομος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν	τις	ἐξ ἀνθρώπων γένοιτο θεός, εἰ
[6, 12]	τὸν λαλοῦντα αὐτῷ ὁμιλίας ἐπίχροιά	τις	ἐπεκάθιζε τῷ προσώπῳ δεδοξασμένη, οὕτως
[6, 2]	τῇδε; τίς πάτρας {θ´} ὅρος;	τίς	ἔσθ´ ὁ φύσας; τοῦ κεκήρυξαι
[6, 15]	οἶμαι, ὡς ἀληθινὴ παιδεία ἐπιθυμία	τίς	ἐστι γνώσεως, ἄσκησις δὲ παιδείας
[6, 12]	ἄνισος φανῇ. ᾗ μὲν οὖν	τίς	ἐστι δίκαιος, πάντως οὗτος καὶ
[6, 8]	γνῶσις δὲ αὐτὸ τοῦτο, θέα	τίς	ἐστι τῆς ψυχῆς τῶν ὄντων
[6, 8]	τῇδε ἄρχουσι· διὸ καὶ στοιχειωτική	τίς	ἐστιν ἡ μερικὴ αὕτη φιλοσοφία,
[6, 9]	κάλλους. θάρσους τε καὶ ἐπιθυμίας	τίς	ἔτι τούτῳ χρεία, τὴν ἐκ
[6, 2]	ἐχθροὺς ἄλλως πως βλάψειεν ἄν	τις	ἢ φίλος δοκῶν εἶναι. Καὶ
[6, 16]	ἀπομιμούμενοι κλέπται εἰσί. Κἂν γεωργός	τις	ᾖ κἂν πατὴρ παιδίου, διάκονός
[6, 2]	κέ τῳ εὖχος ὀρέξομεν, ἠέ	τις	ἡμῖν, Θεόπομπος γράφει· Εἰ μὲν
[6, 5]	τοῖς ἀποστόλοις· ἐὰν μὲν οὖν	τις	θελήσῃ τοῦ Ἰσραὴλ μετανοήσας διὰ
[6, 6]	δηλονότι μετατεθειμένων τάξιν. Γέγονεν ἄρα	τις	καθολικὴ κίνησις καὶ μετάθεσις κατὰ
[6, 12]	τῆς ἁμαρτίας· οὐδ´ ὃ ἐποίησέν	τις	κακῶς, ἀλλὰ τὸ μὴ ποιητέον
[6, 8]	τὴν στοιχειώδη διδασκαλίαν. Κἂν λέγῃ	τις	κατὰ σύνεσιν ἀνθρώπων φιλοσοφίαν ηὑρῆσθαι
[6, 18]	δικαιοσύνης τὸν γνωστικὸν δείκνυσιν. Οὕτως	τις	κατὰ τὸ ἡγεμονοῦν τοῦ οἰκείου
[6, 18]	καὶ μὴ φιλοσοφητέον· οὐ γάρ	τις	καταγνῴη ἄν τινος μὴ τοῦτο
[6, 16]	λόγος. Μοιχεία δ´ ἐστίν, ἐάν	τις	καταλιπὼν τὴν ἐκκλησιαστικὴν καὶ ἀληθῆ
[6, 18]	παντοκράτορος προφήτας θεοῦ οὐκ ἄν	τις	καταπλαγείη, ὄργανα θείας γενομένους φωνῆς;
[6, 3]	ὀφθαλμοὺς ὑμῶν« λέγει καὶ ἴδετε·	τίς	κατέδειξεν ταῦτα πάντα; Λέγουσι δ´
[6, 16]	δύνασθαι σῴζειν ἢ βλάπτειν· κἄν	τις	λέγῃ τὴν ἀντίδοτον ἰᾶσθαι μὴ
[6, 17]	πρὸς τὸ ἐπιγνῶναι. Οὗ γάρ	τις	μὴ ἀντιλαμβάνεται, οὐδὲ ποθεῖ αὐτὸ
[6, 8]	καὶ ἀντακούσεται. Παραβολὴν δὲ κυρίου	τίς	νοήσει, εἰ μὴ σοφὸς καὶ
[6, 7]	γένεσιν ἀνθρώπων, κἀκεῖθεν ἄρχομαι ζητεῖν,	τίς	ὁ διδάσκαλος; ἀνθρώπων μὲν οὐδείς,
[6, 17]	τε θεῶν τε» μὴ εἰδὼς	τίς	ὁ πατὴρ καὶ πῶς ὁ
[6, 9]	κατ´ ἐπίγνωσιν τελειοῦται· σωτήριος γάρ	τις	ὁ τῷ σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς
[6, 11]	ἔξεστιν· Καὶ εἰ δικαιοσύνην ἀγαπᾷ	τις,	οἱ πόνοι ταύτης εἰσὶν ἀρεταί·
[6, 8]	εἰ δὲ καὶ πολυπειρίαν ποθεῖ	τις,	οἶδεν τὰ ἀρχαῖα καὶ τὰ
[6, 6]	ὧδέ πως γράφει· Καὶ μή	τις	οἰέσθω, ὅ φαμεν ἴδιον εἶναι
[6, 10]	ἄλλης πορφύρας ἐκλεγόμεθα. Ὥστ´ εἴ	τις	ὁμολογεῖ καρδίαν μὴ ἔχειν διηρθρωμένην,
[6, 17]	τοῦ μὴ εἶναι πᾶς ἄν	τις	ὁμολογήσειεν. Ἕπειτα, ὡς ἐνεδέχετο φύσεως
[6, 16]	φόρμιγγι νέους κελαδήσομεν ὕμνους, ποιητής	τις	οὐκ ἄσημος γράφει καὶ τὴν
[6, 15]	δεξιά σου» τουτέστιν ὁ κύριος.	Τίς»	οὖν σοφὸς καὶ συνήσει ταῦτα;
[6, 7]	γὰρ μεμαθήκεσαν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀγγέλων	τις,	οὔτε γάρ, ὡς μηνύουσιν οἱ
[6, 17]	Καὶ φιλοσοφίας οὖν ἐστιν ἀλήθειά	τις	παρὰ τοὺς ἄλλους φιλοσόφους καὶ
[6, 2]	νῦν φαίνομαι πεποιηκέναι, ὡς εἴ	τις	πατέρα ἀποκτείνας τῶν παίδων αὐτοῦ
[6, 2]	γαῖαν ἐκλελοιπότα πόλει ξενοῦσθαι τῇδε;	τίς	πάτρας {θ´} ὅρος; τίς ἔσθ´
[6, 16]	σαρκός» Ἔστι δὲ καὶ δεκάς	τις	περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, τά
[6, 2]	αὖ τὸ Ὁμηρικὸν παραφράζων Εὐριπίδης·	Τίς	πόθεν εἶς ἀνδρῶν; πόθι τοι
[6, 16]	μέγας ἐνιαυτὸς γίνεται οἷον περίοδός	τις	τῆς τῶν ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ
[6, 17]	χρήσασθαι σώματος μορφῇ, ἵνα μή	τις	τὸ ὡραῖον ἐπαινῶν καὶ τὸ
[6, 7]	μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι. Ἃν οὖν	τις	τοῖς μερικοῖς ὡς τοῖς καθολικοῖς
[6, 10]	δὲ μὴ κατὰ τὰ διωρισμένα	τις	τὸν λόγον ἐφοδεύοι, λήσεται συγχέας
[6, 15]	μὴ τὴν ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν, ὅταν	τις	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ τοῦ
[6, 8]	Ἑλλήνων ἐπιστρέφουσι Κολοσσαεῦσι· Βλέπετε μή	τις	ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ
[6, 6]	ταῖς λογικαῖς· Ὅσα ἐν ἀγνοίᾳ	τις	ὑμῶν ἐποίησεν μὴ εἰδὼς σαφῶς
[6, 4]	δὲ ἕκτος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν	τις	φιληθείη μάλιστα, ἂν κράτιστος ὤν,
[6, 5]	διαιρουμένων τῶν τριῶν λαῶν, ἵνα	τις	φύσεις ὑπολάβοι τριττάς, διαφόροις δὲ
[6, 18]	ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ τὸν ἥλιόν	τις,	ὡς ὁρᾶται, πλασσέτω καὶ τὴν
[6, 15]	τῶν πολλῶν ὑπολήψεις λέγουσα βλασφημεῖν	τισι	δοκοίη, ἐσχημάτισε τὰ σημαινόμενα φωναῖς
[6, 11]	τοὺς λʹ ἤ, ὡς ἔν	τισι,	δώδεκα τὸ κήρυγμα δηλοῦν ἱστοροῦσιν,
[6, 10]	γνωστικὸς πολυμαθὴς ἔσται, ἀλλὰ συνεργοῖς	τισι,	κἀν τῷ διαστέλλειν τά τε
[6, 11]	σκηνὴ καὶ τεκταινομένη κιβωτός, ἀναλογίαις	τισὶ	λογικωτάταις, θείαις ἐπινοίαις κατασκευαζόμεναι, κατὰ
[6, 16]	ἰδίωμα. Ἕτι πρὸς τούτοις δέκα	τισὶν	ἀνθρωπείοις μέρεσι προστάσσειν ἡ νομοθεσία
[6, 9]	εἰ μὴ μετείη αὐτῷ, ᾗ	τισιν	ἔδοξεν, οὐκ ἂν τῶν ὁμοίων
[6, 8]	οὐδὲ περιορίζεται τόποις ἢ ἀνθρώποις	τισίν,	οὐδὲ γὰρ μερικὴ ἡ εὐποιία
[6, 17]	κτήματα, καθάπερ φύσις τοῦ ἀγαθοποιοῦ	τὸ	ἀγαθοποιεῖν, ὡς τοῦ πυρὸς τὸ
[6, 17]	γὰρ εὐμενέστερος τοῖς Ἕλλησιν εἰς	τὸ	ἀγαθοὺς ἄνδρας γίγνεσθαι γεγονέναι τῆς
[6, 17]	Λείπεται δὴ θεοῦ, οὗ μόνον	τὸ	ἀγαθύνειν ἔργον ἐστίν, καὶ πάνθ´
[6, 7]	ποθεῖν. Ἐπεὶ δὲ ἓν μὲν	τὸ	ἀγέννητον ὁ παντοκράτωρ θεός, ἓν
[6, 15]	τοῖς ἄλλοις βαρβάροις σοφοὺς ἠγνοηκέναι	τὸ	ἅγιον ἐπιδείξῃ πνεῦμα τὴν ἐσομένην
[6, 18]	θέλημα καὶ τῷ ἁγίῳ πνεύματι	τὸ	ἅγιον πνεῦμα θεωρεῖν ἐθίζοντες, Ὃτι
[6, 15]	ἐγκεντρίζεσθαι τῇ ψυχῇ. Καὶ γὰρ	τὸ	ἅγιον πνεῦμα ταύτῃ πως μεταφυτεύεται
[6, 11]	σὺ δέδωκας σοφίαν καὶ ἔπεμψας	τὸ	ἅγιόν σου πνεῦμα ἀπὸ ὑψίστων;
[6, 15]	πλείονα ἡ ἐγκεντρισθεῖσα ἐλαία διὰ	τὸ	ἀγρίαν ἐμφύεσθαι· οἷον δὲ ἥδε
[6, 15]	μήτρᾳ παρθένου κυοφορηθέντα, καθὸ γεγέννηται	τὸ	αἰσθητὸν αὐτοῦ σαρκίον, ἀκολούθως δέ,
[6, 16]	τε αὖ ὡς αἴσθησις πρὸς	τὸ	αἰσθητόν, οὕτως νόησις πρὸς τὸ
[6, 12]	μὲν ἡδὺ καταλείπεται, ἀναμάσσεται δὲ	τὸ	αἰσχρόν. Αὗται γὰρ ἑκατέρας ψυχῆς
[6, 15]	τῶν ἡμέρων ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ	τὸ	αἴτιον τοῦ ἄγρια εἶναι αὐτὰ
[6, 10]	δοκιμάσαι μὴ δυνάμενος καὶ διακρῖναι	τὸ	ἀκίβδηλον νόμισμα τοῦ παραχαράγματος; κέκραγεν
[6, 15]	ἀκούειν ἀκουέτω» οὐ πάντων εἶναι	τὸ	ἀκούειν καὶ συνιέναι λέγων. Αὐτίκα
[6, 15]	καὶ τοῖς ὦτα ἔχουσιν ἐμφήνασαι	τὸ	ἀληθὲς αὐτὸ ἐκεῖνο, ὃ πέπονθεν
[6, 17]	βίος τὸ πιθανὸν ζητοῦσιν, οὐ	τὸ	ἀληθές· ἐκ μιμήσεως δὲ ἀλήθεια
[6, 15]	παρὰ τῶν ἐκγόνων τοῦ θεοῦ	τὸ	ἀληθὲς ἐκμανθάνειν μόνως οἷόν τε,
[6, 16]	τῷ ζῴῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ	τὸ	ἄλογον μέρος ἐψυχῶσθαί τε καὶ
[6, 12]	δὲ αὐτὰ τοῖς δαιμονίοις κατὰ	τὸ	ἁμαρτάνειν αἱρούμενος, ἀνέδραστος καὶ κοῦφος
[6, 17]	ἄρρητον ἀγαθότητα, τὴν ἑκάστοτε εἰς	τὸ	ἄμεινον κατὰ τὸ ἐγχωροῦν προσαγομένην
[6, 12]	κατασκευὴν οὐκ ἐγένετο, πρὸς δὲ	τὸ	ἀναδέξασθαι τὴν ἀρετὴν ἐπιτήδειος· διαφέρει
[6, 14]	τινες, ἡ κατὰ τὸ σχῆμα	τὸ	ἀνθρώπειον (ἄθεος γὰρ ἥδε ἡ
[6, 3]	ἐμπίπτοντος οὖν τοῦ ἀνέμου εἰς	τὸ	ἄντρον καὶ προσρηγνυμένου τοῖς κόλποις
[6, 3]	τε λειότης τῶν τόπων καὶ	τὸ	ἀντρῶδες. Ἀποβαλλόμενον γοῦν τὸ εἰσφοιτῆσαν
[6, 14]	γνωστικὸν περὶ τῶν θαυμαζόντων αὐτοῦ	τὸ	ἀξίωμα τῆς μονῆς τάδε φησίν·
[6, 11]	ἐνδιατριπτέον ἀλλ´ ἢ εἰς μόνον	τὸ	ἀπ´ αὐτῶν χρήσιμον, ὡς λαβόντας
[6, 15]	φιλόσοφος, ἀγρίᾳ εἰκαζόμενος ἐλαίᾳ, πολὺ	τὸ	ἄπεπτον ἔχων, διὰ τὸ εἶναι
[6, 14]	τοῦ ἐθνικοῦ ἁμαρτητική· οὐ γὰρ	τὸ	ἁπλῶς εὖ πράττειν, ἀλλὰ τὸ
[6, 17]	παντὸς ἰδόντων. ὡς γάρ που	τὸ	ἀπὸ τοῦ ἡλίου φῶς δι´
[6, 6]	εἰς τὸν κύριον, ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἀποστῆναι τῆς εἰδωλολατρείας ἔδει. Αὐτίκα
[6, 9]	τὰ κοσμικὰ παλινδρομεῖν ἀγαθὰ τῷ	τὸ	ἀπρόσιτον» ἀπειληφότι φῶς» κἂν μηδέπω
[6, 3]	διηκούσης καὶ κηρυττούσης τὸ φῶς	τὸ	ἀπρόσιτον. Τοιαύτη γὰρ ἡ κατὰ
[6, 8]	αὐτῷ ἐστιν. Οὐ χρόνῳ τοίνυν	τὸ	ἀπροσωπόληπτον τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ἐξ
[6, 9]	καθάπερ οἱ πλοϊζόμενοι καὶ πρὸς	τὸ	ἄστρον τὴν ναῦν κατευθύνοντες, πρὸς
[6, 11]	πάντῃ βεβηκέναι ὀρθὰς γωνίας ἐπιτελοῦν	τὸ	ἀσφαλὲς δηλοῖ. Καὶ μῆκος μὲν
[6, 9]	Καθόλου γὰρ ἐν τῷ τρεπομένῳ	τὸ	ἄτρεπτον ἀδύνατον λαβεῖν πῆξιν καὶ
[6, 18]	αὐτίκα καὶ τοῦ ψευδοῦς περὶ	τὸ	αὐτὸ ἐπιστήμων ὑπάρχει. Καὶ γὰρ
[6, 6]	βοῦν φησι καὶ ἄρκτον ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ ἔσεσθαι ἡ γραφή· βοῦς
[6, 3]	τὸ εἰσφοιτῆσαν πνεῦμα πάλιν εἰς	τὸ	αὐτὸ χωροῦν βιαιότερον ἠχεῖ. Καὶ
[6, 15]	παρ´ ἡμῖν εἶναι τὴν ἀλήθειαν	τὸ	αὐτὸν διδάξαι τὸν υἱὸν τοῦ
[6, 17]	τε καὶ γίνεται προκόπτον εἰς	τὸ	αὑτοῦ ἄμεινον. Ὥστ´ οὐκ ἄτοπον
[6, 14]	τῆς μετανοίας ὧν ἐξήμαρτεν μετὰ	τὸ	βάπτισμα. Ἀνιᾶται γοῦν ἔτι μᾶλλον
[6, 15]	τύπῳ τῆς ἐκκλησίας φανεῖσα ἔδωκεν	τὸ	βιβλίον εἰς μεταγραφήν, ὃ τοῖς
[6, 16]	δυνάμει γενομένων· ἓν γάρ, οἶμαι,	τὸ	βούλημα τοῦ θεοῦ ἐν μιᾷ
[6, 15]	μὲν καὶ θᾶττον κατῆλθεν, πολὺ	τὸ	βρῖθον ἐπαγόμενος, ὃ δὲ ἐπικατελθὼν
[6, 2]	πρὸ τούτου ὁ Ἐλεάτης Παρμενίδης·	Τὸ	γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἐστίν τε
[6, 9]	ὅ τε αὖ θεὸς ἀνθρωποειδής·	τὸ	γὰρ εἶδος ἑκάστου ὁ νοῦς,
[6, 15]	ὀρθρίσας ἐπ´ αὐτὴν οὐ κοπιάσει·	τὸ	γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ αὐτῆς φρονήσεως
[6, 14]	ὅ τι χρὴ καὶ παλαμάσθων·	τὸ	γὰρ εὖ μετ´ ἐμοῦ καὶ
[6, 9]	σωφροσύνης ἀνάγκη μὴ χρῄζοντι αὐτῆς;	τὸ	γὰρ ἔχειν τοιαύτας ἐπιθυμίας, ὡς
[6, 17]	πολυπραγμονητέον, οὐκ ὀνόματα ζητοῦντας μαθεῖν·	τὸ	γὰρ περὶ θεοῦ πρᾶγμα οὐκ
[6, 6]	μηδὲ θελήσητε, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται·	τὸ	γὰρ στόμα κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα.
[6, 16]	καὶ ἡ γνῶσις ἡμῖν ἐλλάμπεται·	τὸ	γὰρ φῶς τῆς ἀληθείας φῶς
[6, 17]	λέγεται, κἀν τοῖς αἰσθητοῖς πιστωσαμένη	τό	γε δοκοῦν, ὡς ἐν τούτοις,
[6, 17]	τὰ λοιπά, πρώτην ταύτην εὐεργεσίαν,	τὸ	γενέσθαι, ἀπ´ ἀρχῆς παρασχὼν αὐτοῖς·
[6, 17]	καὶ μαθήσεως καὶ συνασκήσεως τελείας	τὸ	γενέσθαι βασιλέα καρπουμένων. Ὁ μιμούμενος
[6, 6]	τὴν ἀρχὴν θελῆσαι μεταβάλλεσθαι εἰς	τὸ	γενέσθαι προκόπτοντες. Τοὺς μὲν γὰρ
[6, 17]	ἀρετὴν ἀναφέρεται, καὶ ἤτοι πρὸς	τὸ	γενέσθαι σπουδαίους δίδοται ἢ πρὸς
[6, 12]	καὶ τὸ εὖ ποιεῖν καὶ	τὸ	γινώσκειν, δι´ ἣν αἰτίαν τῶν
[6, 14]	Πλέον δέ ἐστι τοῦ πιστεῦσαι	τὸ	γνῶναι, καθάπερ ἀμέλει τοῦ σωθῆναι
[6, 1]	σύνεσίς τε καὶ ἀντίληψις κατὰ	τὸ	γνωρίζειν ἕκαστον τῶν ὑποκειμένων πανδήμως
[6, 17]	ἰδεῖν, οὕτως τῷ πίστιν εἰληφότι	τὸ	γνώσεως μεταλαβεῖν οἰκεῖον πέφυκεν, εἰ
[6, 15]	ἔχουσαν, διὸ καὶ ἡ πρὸς	τὸ	γράμμα ἀνάγνωσις ἀλληγορεῖται· τὴν διάπτυξιν
[6, 11]	πέλας ὠφέλειαν τῶν μὲν ἐπὶ	τὸ	γράφειν ἱεμένων, τῶν δὲ ἐπὶ
[6, 12]	οἷον ἔσται, εἰδώς, τοῦτο ἐπῄνεσεν·	τὸ	δ´ ἐγένετο δυνάμει ποιοῦντος καλὸν
[6, 2]	ἐκ δὲ ὕδατος μὲν γαῖα,	τὸ	δ´ ἐκ γαίας πάλιν ὕδωρ·
[6, 9]	τὰ κατὰ τὰς ἐντολὰς κατορθῶν·	τὸ	δ´ ἔστι ἔχει θρῃσκεύειν τὸ
[6, 14]	φωνῆς» συνιέντα γνωστικῶς τὰς ἐντολάς·	τὸ	δ´ ἔστιν μεγαλοφρόνως καὶ ἀξιολόγως
[6, 14]	ἁπλῶς σῴζειν τῶν μέσων ἐστίν,	τὸ	δ´ ὀρθῶς καὶ δεόντως κατόρθωμα,
[6, 17]	εἰρήνην καὶ εἰς εὐποιίαν συντεινόντων.	Τὸ	δὲ ἐνάρετον πᾶν ἀπ´ ἀρετῆς
[6, 8]	τὸ μὲν ἐπὶ τὸ ζῆν,	τὸ	δὲ ἐπὶ τὸ εὖ ζῆν,
[6, 8]	δὲ ἐπὶ τὸ εὖ ζῆν,	τὸ	δὲ ἐπὶ τὸ μελετᾶν τὰ
[6, 16]	ὅλου τοῦ βίου ἀπαθεῖς καθιστάμεθα,	τὸ	δέ ἐστιν ἀναπαύσασθαι. Διὸ καὶ
[6, 18]	ἀκροτάτης ὁμοίως τεύξεται τῆς κληρονομίας.	Τὸ	δὲ ἡγεμονικὸν τῆς γνώσεως σαφῶς
[6, 16]	ἀόριστον ἐκφορὰν καὶ ἄχρονον μηνύει,	τὸ	δὲ ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεός»
[6, 11]	τὸ σχῆμα τὸ τριακοσιοστὸν στοιχεῖον,	τὸ	δὲ ἰῶτα καὶ τὸ ἦτα
[6, 4]	καὶ φωτισμῶν ἡλίου καὶ σελήνης,	τὸ	δὲ λοιπὸν περὶ τῶν ἀνατολῶν.
[6, 17]	τοῖς τεχνίταις ἐκ τοῦ θεοῦ,	τὸ	δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ φρόνησίς
[6, 8]	κρίματα αὐτοῦ οὐκ ἐδήλωσεν αὐτοῖς.	Τὸ	δὲ οὐκ ἐποίησεν οὕτως» πεποιηκέναι
[6, 4]	διακόσμου τῶν ἀπλανῶν φαινομένων ἄστρων,	τὸ	δὲ περὶ τῆς τάξεως τοῦ
[6, 4]	καὶ περὶ τῶν πέντε πλανωμένων,	τὸ	δὲ περὶ τῶν συνόδων καὶ
[6, 11]	ἀληθείας τὸ μέν ἐστι γνωστικόν,	τὸ	δὲ ποιητικόν, ἐρρύηκεν δὲ ἀπὸ
[6, 11]	τί ἐστι πρὸς τοὺς πέλας,	τὸ	δὲ ὡς πρὸς αὐτόν. Διόπερ
[6, 17]	φιλοσόφους καὶ κάλλος ἀληθινὸν παρὰ	τὸ	δεδολωμένον. Οὔκουν ποτὲ τὰς ἐπὶ
[6, 4]	θεῶν, ἐκλογισμὸν δὲ βασιλικοῦ βίου	τὸ	δεύτερον. Μετὰ δὲ τὸν ᾠδὸν
[6, 11]	σημαινόμενον ὁ κύριος, κατὰ δὲ	τὸ	δεύτερον οἱ προσεχῶς κρούοντες τὰς
[6, 16]	ἡγεμονικὸν τῆς ψυχῆς καὶ δέκατον	τὸ	διὰ τῆς πίστεως προσγινόμενον ἁγίου
[6, 9]	ὑπάρχει, ὀλίγων τῶν ἀναγκαίων πρὸς	τὸ	διαζῆν δεόμενος, μηδὲν περιττὸν πραγματευόμενος,
[6, 11]	δωριστὶ ἁρμονίᾳ καὶ τῇ φρυγιστὶ	τὸ	διάτονον, ὥς φησιν Ἀριστόξενος. Ἡ
[6, 15]	καὶ μαθόντες τὸ εὐάρεστον αὐτῷ,	τὸ	δίκαιον καὶ ὅσιον δρᾶν ἐγχειροῦμεν.
[6, 14]	γὰρ εὖ μετ´ ἐμοῦ καὶ	τὸ	δίκαιον σύμμαχον ἔσται, καὶ οὐ
[6, 13]	ἣν αἰτίαν τὸ μεσότοιχον» αἴρεται	τὸ	διορίζον τοῦ Ἰουδαίου τὸν Ἕλληνα
[6, 7]	τοῖς καθολικοῖς χρώμενος τύχῃ καὶ	τὸ	δοῦλον ὡς κύριον καὶ ἡγεμόνα
[6, 8]	ἁρπάζετε, διακρινομένους δὲ ἐλεᾶτε. Ἀμέλει	τὸ	δρέπανον ἕνεκεν τοῦ κλαδεύειν προηγουμένως
[6, 17]	Ὁ γνωστικὸς τοίνυν θεόθεν λαβὼν	τὸ	δύνασθαι ὠφελεῖν ὀνίνησι τοὺς μὲν
[6, 15]	καὶ τοῦ φλοιοῦ ἐναρμόζειν δεῖ	τὸ	ἐγκεντριζόμενον, ὡς κατηχοῦνται οἱ ἐξ
[6, 17]	ἑκάστοτε εἰς τὸ ἄμεινον κατὰ	τὸ	ἐγχωροῦν προσαγομένην τὴν τῶν ὄντων
[6, 15]	τὸ στόμα. γνωστικοῦ ἄρα καὶ	τὸ	εἰδέναι χρῆσθαι τῷ λόγῳ καὶ
[6, 15]	ἡμέρων δένδρων τοῦτο μάλιστα χρησιμεύει	τὸ	εἶδος. Δύναται δὲ ὁ ὑπὸ
[6, 11]	διαπλάσσεσθαί φασι. Τοῦτο μὲν οὖν	τὸ	εἶδος τοῦ ἀριθμητικοῦ ὑποδείγματος· γεωμετρίας
[6, 9]	ἄρα ζηλώσει ἐξομοιωθῆναι τοῖς καλοῖς	τὸ	εἶναι δι´ ἀγάπης ἔχων τοῦ
[6, 15]	πολὺ τὸ ἄπεπτον ἔχων, διὰ	τὸ	εἶναι ζητητικὸς καὶ εὐπαρακολούθητος καὶ
[6, 17]	αὐτοῖς· ἄμεινον γὰρ εἶναι πολλῷ	τὸ	εἶναι τοῦ μὴ εἶναι πᾶς
[6, 3]	καὶ τὸ ἀντρῶδες. Ἀποβαλλόμενον γοῦν	τὸ	εἰσφοιτῆσαν πνεῦμα πάλιν εἰς τὸ
[6, 3]	οὖν αὐτοῖς Αἰακὸς ἀνελθὼν ἐπὶ	τὸ	Ἑλληνικὸν ὄρος, τὰς καθαρὰς χεῖρας
[6, 16]	γίνονται τελειώσεις. Φασὶ δὲ καὶ	τὸ	ἔμβρυον ἀπαρτίζεσθαι πρὸς ἀκρίβειαν μηνὶ
[6, 2]	παραλλάξωσιν τὴν νεωτέραν ἡλικίαν. Κἀκεῖνο	τὸ	Ἐμπεδοκλέους· Ἤδη γάρ ποτ´ ἐγὼ
[6, 17]	φιλοσοφία ἐκ τῆς θείας γραφῆς	τὸ	ἐμπύρευμα λαβοῦσα ἐν ὀλίγοις φαντάζεται.
[6, 16]	δὲ ἡ ἑβδομὰς κατά γε	τὸ	ἐμφανές, καὶ ἣ μὲν κυρίως
[6, 15]	ταῖς ἡμέροις ἐλαίαις· χρῆται γὰρ	τὸ	ἐμφυτευόμενον ἀντὶ γῆς τῷ δένδρῳ
[6, 7]	ὁ Πέτρος γράφει, συνεὶς ἀκριβῶς	τό·	Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ θεὸς
[6, 5]	καὶ ἐκ τῆς νομικῆς εἰς	τὸ	ἓν γένος τοῦ σῳζομένου συνάγονται
[6, 11]	ἐμμελῶς. Προσήκει δὲ εὖ μάλα	τὸ	ἐναρμόνιον γένος τῇ δωριστὶ ἁρμονίᾳ
[6, 12]	ἀναγκαίων ὅρον. Τὸ ζῆν ἄρα	τὸ	ἐνταῦθα ἀναγκαῖον ἡγούμενος εἰς ἐπιστήμης
[6, 6]	ἐστιν ἡ ὑπόπτερος δρῦς καὶ	τὸ	ἐπ´ αὐτῇ πεποικιλμένον φᾶρος, πάντα
[6, 17]	ἑκάστῳ καὶ τὸ ἴδιον καὶ	τὸ	ἐπιβάλλον ἀποδιδόναι. Ὡς γὰρ ἡ
[6, 17]	πάντα ἐπὶ τούτοις κινεῖ πρὸς	τὸ	ἐπιγνῶναι. Οὗ γάρ τις μὴ
[6, 11]	ψάλλειν ἀλλήλοις προπίνομεν, κατεπᾴδοντες ἡμῶν	τὸ	ἐπιθυμητικὸν καὶ τὸν θεὸν δοξάζοντες
[6, 2]	ἄτη κιχήσατο· καθάπερ ἀμέλει κἀκεῖνο	τὸ	ἔπος· Ξυνὸς ἐνυάλιος, καί τε
[6, 12]	οὐδέ, ὡς ὁ ἀρχιτέκτων γενόμενον	τὸ	ἔργον ἐπῄνεσε, καὶ ὁ θεὸς
[6, 12]	ἀτελής, πῶς τελείου θεοῦ ἀτελὲς	τὸ	ἔργον καὶ μάλιστα ἄνθρωπος; εἰ
[6, 18]	τοῦ ἀγεννήτου καὶ ἀφθάρτου καὶ	τὸ	ἔργον περὶ τοῦ πεποιηκότος. Εἶθ´
[6, 12]	πρὸς τελείωσιν, εἰ μὴ προσλάβοι	τὸ	ἔργον τῆς δικαιοσύνης, τὴν εἰς
[6, 10]	τούτους δυνάμενος {ἢ} πρός τε	τὸ	ἐρωτᾶν ὀρθῶς καὶ ἀποκρίνασθαι· οἷον
[6, 12]	ἄνωθεν διὰ τῆς ἀνάρχου προθέσεως	τὸ	ἐσόμενον ἐνεργείᾳ καλόν. Αὐτίκα τὸ
[6, 12]	τὸ ἐσόμενον ἐνεργείᾳ καλόν. Αὐτίκα	τὸ	ἐσόμενον ἤδη προεῖπεν εἶναι καλόν,
[6, 11]	ἔαρι, χειμῶνι, δι´ ὧν ὁδεύει	τὸ	ἔτος. Διὸ καὶ κυμάτια στρεπτά
[6, 12]	γνώσεως, οὐ τὸ ζῆν, ἀλλὰ	τὸ	εὖ ζῆν περὶ πλείστου ποιήσεται,
[6, 8]	τὸ ζῆν, τὸ δὲ ἐπὶ	τὸ	εὖ ζῆν, τὸ δὲ ἐπὶ
[6, 12]	δὲ τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν ἔτι	τὸ	εὖ ποιεῖν δύνασθαι καὶ πᾶσαν
[6, 12]	δίκαιος, ἐὰν μὴ προσεξεργάσηται καὶ	τὸ	εὖ ποιεῖν καὶ τὸ γινώσκειν,
[6, 13]	ἀποστόλων ἐν τελειώσει δικαιοσύνης κατὰ	τὸ	εὐαγγέλιον βεβιωκότας. Ἐν νεφέλαις τούτους
[6, 6]	Ναὶ μὴν καὶ σώματά φησι	τὸ	εὐαγγέλιον πολλὰ τῶν κεκοιμημένων ἀνεστάσθαι,
[6, 14]	αὐτὸς ἐδίδαξεν ὁ κύριος, κατὰ	τὸ	εὐαγγέλιον τελειωθῇ. ~Ὁ γνωστικὸς ἄρα
[6, 13]	ταῖς κυριακαῖς ἐνασκήσαντας ἐντολαῖς, κατὰ	τὸ	εὐαγγέλιον τελείως βιώσαντας καὶ γνωστικῶς,
[6, 6]	εἰς Ἅιδου κατῆλθεν ἢ διὰ	τὸ	εὐαγγελίσασθαι, ὥσπερ κατῆλθεν, ἤτοι πάντας
[6, 15]	τοῦ θεοῦ γνόντες καὶ μαθόντες	τὸ	εὐάρεστον αὐτῷ, τὸ δίκαιον καὶ
[6, 15]	ξύλον σχίσαντες εἰς αὐτὸ ἐμβάλωσι	τὸ	εὐγενὲς φυτόν, ὃ συμβαίνει ἐπὶ
[6, 2]	προΐῃ ὁ λόγος φιλοτιμουμένων ἡμῶν	τὸ	εὐεπίφορον εἰς κλοπὴν τῶν Ἑλλήνων
[6, 6]	καὶ νομίμως ἐστὶ βιοῦν καὶ	τὸ	εὐλόγως βιοῦν κατὰ νόμον ἐστὶ
[6, 11]	θηρᾶν, ἐνάγει τε ἡμᾶς ἐπὶ	τὸ	εὑρεῖν ἀπλατὲς μῆκος καὶ ἐπιφάνειαν
[6, 12]	τὴν περιποίησιν τῆς γνώσεως, οὐ	τὸ	ζῆν, ἀλλὰ τὸ εὖ ζῆν
[6, 12]	ὑπερβαίνων τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον.	Τὸ	ζῆν ἄρα τὸ ἐνταῦθα ἀναγκαῖον
[6, 15]	τὸν λόγον ὡσαύτως μετ´ αὐτὸν	τὸ	ζῆν παρεβάλοντο. Ὅθεν καὶ ὁ
[6, 8]	φιλοσοφεῖ, ὧν τὸ μὲν ἐπὶ	τὸ	ζῆν, τὸ δὲ ἐπὶ τὸ
[6, 16]	τῶν στοιχείων ἀριθμὸν ἕκτον γίνεται	τὸ	ζῆτα, καὶ ἕβδομον τὸ η>
[6, 6]	καὶ ἀγρίου θηρίου· τίκτει δὲ	τὸ	ζῷον σάρκα ἀτύπωτον, ἣν σχηματίζει
[6, 16]	γίνεται τὸ ζῆτα, καὶ ἕβδομον	τὸ	η> Εἰσκλαπέντος δ´ οὐκ οἶδ´
[6, 16]	διὰ σώματος· τὴν προαιρετικὴν δὲ	τὸ	ἡγεμονικὸν ἔχει δύναμιν, περὶ ἣν
[6, 16]	πάντων ἀναφορὰ εἰς ἓν συντέτακται	τὸ	ἡγεμονικὸν καὶ δι´ ἐκεῖνο ζῇ
[6, 17]	γὰρ ὣν ὁ θεὸς διὰ	τὸ	ἡγεμονικὸν τῆς κτίσεως ἁπάσης, σῴζεσθαι
[6, 16]	τὴν πλάσιν πνευματικόν, ἔνατον δὲ	τὸ	ἡγεμονικὸν τῆς ψυχῆς καὶ δέκατον
[6, 16]	ἐπειδὰν κρατῇ τῶν ἐπιθυμιῶν, βασιλεύει	τὸ	ἡγεμονικόν. Τὸ οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις»
[6, 6]	ἐν τῇ εἰδωλολατρείᾳ κατορωρυγμένον ἔχοντες	τὸ	ἡγεμονικόν. Τοῖς μὲν γὰρ κατὰ
[6, 16]	δὲ ἡ ψυχὴ καὶ προσεισκρίνεται	τὸ	ἡγεμονικόν, ᾧ διαλογιζόμεθα, οὐ κατὰ
[6, 18]	γνωστικὸν δείκνυσιν. Οὕτως τις κατὰ	τὸ	ἡγεμονοῦν τοῦ οἰκείου σώματος, τὴν
[6, 6]	μόνον· λόγῳ γὰρ τυποῦται εἰς	τὸ	ἡμερῶσθαι ἐκ τοῦ θηριώδους βίου
[6, 11]	στοιχεῖον, τὸ δὲ ἰῶτα καὶ	τὸ	ἦτα τοὔνομα σημαίνειν τὸ σωτήριον·
[6, 9]	τὸ δ´ ἔστι ἔχει θρῃσκεύειν	τὸ	θεῖον διὰ τῆς ὄντως δικαιοσύνης,
[6, 15]	θεοῦ ἀφικοίμεθα καὶ πῶς τιμῶντες	τὸ	θεῖον σφίσιν σωτηρίας αἴτιοι γινοίμεθα,
[6, 9]	οὐκ ἴσασιν, ὡς ἔοικεν, οὗτοι	τὸ	θεῖον τῆς ἀγάπης· οὐ γάρ
[6, 6]	αὐτοῖς τῆς κολάσεως, πρῶτον μὲν	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ παιδευτικὸν καὶ
[6, 17]	τὸ ἀγαθοποιεῖν, ὡς τοῦ πυρὸς	τὸ	θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς τὸ
[6, 16]	μὲν ζωτικὴν δύναμιν, ᾗ ἐμπεριέχεται	τὸ	θρεπτικόν τε καὶ αὐξητικὸν καὶ
[6, 2]	Αἴαντι τῷ μαστιγοφόρῳ ἐκεῖνό φησι	τὸ	ἰαμβεῖον· Ἐχθρῶν δ´ ἄδωρα δῶρα
[6, 17]	ὀρθοῦ τὸ προσῆκον ἑκάστῳ καὶ	τὸ	ἴδιον καὶ τὸ ἐπιβάλλον ἀποδιδόναι.
[6, 14]	προτέρας μονῆς, μεγίστην κόλασιν ἐπιφερόμενος	τὸ	ἰδίωμα τῆς μετανοίας ὧν ἐξήμαρτεν
[6, 14]	γνῶναι, καθάπερ ἀμέλει τοῦ σωθῆναι	τὸ	καὶ μετὰ τὸ σωθῆναι τιμῆς
[6, 4]	ἡμῶν σφετερισαμένους ὡς ἴδια αὐχεῖν	τὸ	καὶ παρὰ τῶν ἄλλων βαρβάρων
[6, 17]	ἐνάρετον ποιήσαι· ἐνέργεια γὰρ αὐτῆς	τὸ	κακοποιεῖν ὡς τοῦ σκότους τὸ
[6, 17]	τις τὸ ὡραῖον ἐπαινῶν καὶ	τὸ	κάλλος θαυμάζων ἀφιστῆται τῶν λεγομένων
[6, 15]	τὰς λέξεις σχηματισμοὺς ἐπιτηδεύει διὰ	τὸ	κάλλος τῆς φράσεως, τῷ δὲ
[6, 16]	αὑτὴν αἱρετή. Πᾶν τε αὖ	τὸ	καλὸν καὶ σεμνὸν παρὰ τοῦ
[6, 12]	μὲν πόνος παρῆλθεν, μένει δὲ	τὸ	καλόν, καὶ τὸ μὲν ἡδὺ
[6, 6]	τῶν ἐγνωκότων πατήρ. Εἰ γὰρ	τὸ	καλῶς βιοῦν καὶ νομίμως ἐστὶ
[6, 16]	σπερματικὸν καὶ τοῦτο δὴ ὄγδοον	τὸ	κατὰ τὴν πλάσιν πνευματικόν, ἔνατον
[6, 17]	ἀνθρώπων γένους. Φιλοσοφίαν πολλάκις εἰρήκαμεν	τὸ	κατὰ φιλοσοφίαν ἐπιτευκτικὸν τῆς ἀληθείας,
[6, 16]	αὔξησιν καὶ τελείωσιν παρέχων εἰς	τὸ	κατὰ φύσιν προσάγει τὰ γινόμενα.
[6, 17]	διήκει, ὡς τὸ μύρον» φησί,	Τὸ	καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα τὸν
[6, 15]	ἡ μὲν ζήτησις ὁρμὴ ἐπὶ	τὸ	καταλαβεῖν, διά τινων σημείων ἀνευρίσκουσα
[6, 11]	ἀπόστολοι, καὶ εἰς πῆχυν συντελεῖσθαι	τὸ	κατασκεύασμα, εἰς μονάδα τελευτώσης τῆς
[6, 11]	ἤ, ὡς ἔν τισι, δώδεκα	τὸ	κήρυγμα δηλοῦν ἱστοροῦσιν, ὅτι τριακοστῷ
[6, 6]	Ἕλλησι, τὰς ἀκοὰς ἐθίζουσα πρὸς	τὸ	κήρυγμα. Λέγει γοῦν κύριος ὁ
[6, 6]	~Ἀλλ´ ὡς κατὰ καιρὸν ἥκει	τὸ	κήρυγμα νῦν, οὕτως κατὰ καιρὸν
[6, 8]	πάντα τὴν ἀναφορὰν ἔχει ἐπὶ	τὸ	κλαδεῦσαι. Πάλιν ἄνθρωπος προηγουμένως γέγονεν
[6, 2]	παρ´ ἀλλήλων ὑφαιρούμενοι βεβαιοῦσι μὲν	τὸ	κλέπται εἶναι, σφετερίζεσθαι δ´ ὅμως
[6, 2]	Ἕλλησιν εὐδοκίμων ἀνδρῶν χρησάμενος μαρτυρίοις,	τὸ	κλεπτικὸν διελέγξας εἶδος αὐτῶν, ἀδιαφόρως
[6, 10]	τὴν τῶν ἀργυραμοιβῶν οὐδὲ μὴν	τὸ	κριτήριον τῶν λόγων. Καὶ πῶς
[6, 11]	αὐτὴν ἐκ γενετῆς, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	κτήσασθαι ἐπιτήδειοι. ~Ὧι λόγῳ λύεται
[6, 16]	ἀντίδοτον ἰᾶσθαι μὴ δύνασθαι καὶ	τὸ	κώνειον φθείρειν, σοφιζόμενος λέληθεν. Οὐδὲν
[6, 17]	Ὡς δὲ τῷ χεῖρας ἔχοντι	τὸ	λαβεῖν κατὰ φύσιν καὶ τῷ
[6, 5]	σελήνη φανῇ, σάββατον οὐκ ἄγουσι	τὸ	λεγόμενον πρῶτον, οὐδὲ νεομηνίαν ἄγουσιν
[6, 6]	ἐπιστρέφοντας πιστευτέον, ἔπειτα δὲ καὶ	τὸ	λεπτομερέστερον, ἡ ψυχή, οὐκ ἄν
[6, 10]	ἥλιος ἐπιλάμψας τὰ χρώματα καὶ	τὸ	λευκὸν καὶ τὸ μέλαν, ὁποῖον
[6, 16]	τὴν ἀρχὴν τοῦ ζῆν λαμβάνει.	Τὸ	λογιστικὸν τοίνυν καὶ ἡγεμονικὸν αἴτιον
[6, 8]	κἀπὶ τοῦδε κατανοήσωμεν· ἐπειδὴ γὰρ	τὸ	μαθεῖν τοῦ πρᾶξαι πρεσβύτερόν ἐστιν
[6, 11]	τὴν ψυχὴν καὶ τοῦτο παρασκευάζει	τὸ	μάθημα τοῦ τε ἀληθοῦς διορατικὴν
[6, 16]	τοῦ ἰῶτα στοιχείου τὸ ὄνομα	τὸ	μακάριον δηλοῖ, λόγον ὄντα τὸν
[6, 15]	δεῖ εἰπεῖν λόγον» οὐ κατὰ	τὸ	μαρτύριον μόνον, ἀλλὰ γὰρ καὶ
[6, 16]	μὴ δεῖν λαμβάνειν μηδὲ ἐπιφέρειν	τὸ	μεγαλεῖον κράτος τοῦ θεοῦ (ὅπερ
[6, 18]	ἐπέκεινα περισσεύειν τῆς κατηχήσεως κατὰ	τὸ	μεγαλεῖον τῆς τοῦ κυρίου διδασκαλίας
[6, 12]	γενομένῳ Ἐλογίσθη εἰς δικαιοσύνην» εἰς	τὸ	μεῖζον καὶ τελειότερον τῆς πίστεως
[6, 10]	χρώματα καὶ τὸ λευκὸν καὶ	τὸ	μέλαν, ὁποῖον ἕκαστον αὐτῶν, διαδείκνυσιν,
[6, 8]	εὖ ζῆν, τὸ δὲ ἐπὶ	τὸ	μελετᾶν τὰ ἀποδεικτικὰ γεγένηται. Ναὶ
[6, 9]	ὃν ἠγάπησεν, οὐκ ἔχων δυστέκμαρτον	τὸ	μέλλον, καθάπερ οἱ πολλοὶ στοχαζόμενοι
[6, 9]	αὐτῷ δι´ ἀγάπην ἐνεστὸς ἤδη	τὸ	μέλλον· πεπίστευκεν γὰρ διά τε
[6, 11]	Σειρῆνας, ἀλλὰ τὸν ῥυθμὸν καὶ	τὸ	μέλος παρερχόμενοι, ἀμαθίᾳ βύσαντες τὰ
[6, 14]	ἀπορριπτόμενοι τοῦ σώματος. Ὥσπερ οὖν	τὸ	μὲν ἁπλῶς σῴζειν τῶν μέσων
[6, 16]	τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.	Τὸ	μὲν γὰρ ὅτε ἐγένετο» ἀόριστον
[6, 8]	καὶ γεωμετρεῖ καὶ φιλοσοφεῖ, ὧν	τὸ	μὲν ἐπὶ τὸ ζῆν, τὸ
[6, 11]	ἀρίστη κατασκευάζεσθαι, ἐπεὶ τῆς ἀληθείας	τὸ	μέν ἐστι γνωστικόν, τὸ δὲ
[6, 4]	διὰ στόματος ἔχειν χρή, ὧν	τὸ	μέν ἐστι περὶ τοῦ διακόσμου
[6, 12]	μένει δὲ τὸ καλόν, καὶ	τὸ	μὲν ἡδὺ καταλείπεται, ἀναμάσσεται δὲ
[6, 11]	ἐμπειρίας. Ἀλλὰ καὶ τοῦ θεωρητικοῦ	τὸ	μέν τί ἐστι πρὸς τοὺς
[6, 16]	καλοῦσι τοῦτον καὶ γάμον διὰ	τὸ	μέσον αὐτὸν εἶναι τοῦ εὐθέος,
[6, 13]	πολυτρόπως» ὠφελοῦσαν, δι´ ἣν αἰτίαν	τὸ	μεσότοιχον» αἴρεται τὸ διορίζον τοῦ
[6, 12]	ἔχουσι βλαβεράν, ἀλλὰ τὴν παρὰ	τὸ	μέτρον ποσότητα. Διόπερ τὰς ἐπιθυμίας
[6, 12]	προηγούμενον λόγον πείθει, ᾧ ἕπεται	τὸ	μὴ ἁμαρτάνειν. Μὴ τοίνυν λεγόντων
[6, 2]	ὁ τραγικὸς ὁμοίως Θεοδέκτης γράφει·	Τὸ	μὴ βεβαίους τὰς βροτῶν εἶναι
[6, 16]	τῶν στοιχείων ἀκολουθία ἐπίσημον γνωρίζει	τὸ	μὴ γραφόμενον. Ἐνταῦθα κατὰ μὲν
[6, 10]	πάσης πλάνης καὶ ψευδοδοξίας αἴτιον	τὸ	μὴ δύνασθαι διακρίνειν, πῇ τε
[6, 15]	τὰ ἄγρια τῶν δένδρων διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι πέττειν. Τὰ οὖν
[6, 5]	ἄλλον καταγγέλλων. Τί οὖν ἐστι	τὸ	μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας» αὐτὸς
[6, 15]	παραγεγραμμένη ἀπὸ τοῦ κυρίου ἐπὶ	τὸ	μὴ κύριον κατασκευῆς ἕνεκα καὶ
[6, 12]	ὃ ἐποίησέν τις κακῶς, ἀλλὰ	τὸ	μὴ ποιητέον συνίστησιν. Ὅθεν καὶ
[6, 15]	τὸν καιρὸν ἄγραφον τυγχάνουσαν διὰ	τὸ	μηδέπω γινώσκεσθαι· εἴρητο γὰρ ἀπ´
[6, 12]	ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αἰτήσεται, μετὰ δὲ	τὸ	μηκέτι ἁμαρτάνειν ἔτι τὸ εὖ
[6, 6]	ψυχῶν, κἂν πάθεσιν ἐπισκοτῶνται, διὰ	τὸ	μηκέτι ἐπιπροσθεῖσθαι σαρκίῳ· εἰ δὲ
[6, 2]	Ἔρωσιν ἢ Καλοῖς γράφει· Ἀλλὰ	τὸ	Μοιράων νῆμ´ ἄλλυτον, οὐδέ ποτ´
[6, 17]	κεφαλῆς εἰς πάντας διήκει, ὡς	τὸ	μύρον» φησί, Τὸ καταβαῖνον ἐπὶ
[6, 11]	εἴρηκεν Ἰωάννης. Σύνες ἤδη μοι	τὸ	μυστήριον τῆς ἀληθείας, συγγνώμην ἀπονέμων,
[6, 15]	τὰ ὀνόματα, καθάπερ τὸ σῶμα	τὸ	Μωυσέως, προσβλέπουσιν, οἳ δὲ τὰς
[6, 15]	Ἰουδαίοις διοιχθείσης τῆς παλαιᾶς γραφῆς	τὸ	νέον καὶ εὐγενὲς ἐγκεντρίζεται τῆς
[6, 2]	Δύναται γὰρ ἴσον τῷ δρᾶν	τὸ	νοεῖν, καὶ πρὸ τούτου ὁ
[6, 16]	τὸ αἰσθητόν, οὕτως νόησις πρὸς	τὸ	νοητόν. Διτταὶ δὲ καὶ αἱ
[6, 2]	μὲν ἐξ Ἀντιγόνης· Ὀνόματι μεμπτὸν	τὸ	νόθον, ἡ φύσις δ´ ἴση,
[6, 16]	ἀκολούθως τῷ προφήτῃ λέγοντι· Ἐμοίχευσεν	τὸ	ξύλον καὶ τὸν λίθον· τῷ
[6, 15]	τὸν λόγον· θάτερον δὲ ὅταν	τὸ	ξύλον σχίσαντες εἰς αὐτὸ ἐμβάλωσι
[6, 16]	τῇ τοῦ τεχνίτου ἐνεργείᾳ συντελούσας	τὸ	οἰκεῖον ἔργον, οὕτως τῇ καθολικῇ
[6, 2]	ἄλλος ἄλλῳ κραδίην ἰαίνεται, παρὰ	τὸ	Ὁμηρικόν· Ἄλλος γάρ τ´ ἄλλοισιν
[6, 2]	μέγα. Αὖθίς τε ὁ Ἀρχίλοχος	τὸ	Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην, οὐδ´
[6, 2]	Ὀλυμπίου ἀγλαὰ τέκνα. Πάλιν αὖ	τὸ	Ὁμηρικὸν παραφράζων Εὐριπίδης· Τίς πόθεν
[6, 11]	εὑρετικήν, ὥστε ἐν τοῖς ἀνομοίοις	τὸ	ὅμοιον θηρᾶν, ἐνάγει τε ἡμᾶς
[6, 5]	μισοῦντες αὐτὸν καὶ τοὺς φοροῦντας	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ καὶ τοὺς πιστοὺς
[6, 11]	ὡς ἔοικεν, οἱ πλεῖστοι τῶν	τὸ	ὄνομα ἐπιγραφομένων καθάπερ οἱ τοῦ
[6, 16]	δεκάλογος διὰ τοῦ ἰῶτα στοιχείου	τὸ	ὄνομα τὸ μακάριον δηλοῖ, λόγον
[6, 16]	κράτος τοῦ θεοῦ (ὅπερ ἐστὶ	τὸ	ὄνομα· τοῦτο γὰρ μόνον ἐχώρουν,
[6, 17]	γενέσθαι σπουδαίους δίδοται ἢ πρὸς	τὸ	ὄντας χρῆσθαι τοῖς κατὰ φύσιν
[6, 9]	ἔχων ὡς οἷόν τε αὐτὸ	τὸ	ὀρεκτόν. Εἰκότως τοίνυν ἐν τῇ
[6, 15]	πλὴν ἑκουσίου τῆς παρατροπῆς παρὰ	τὸ	ὀρθὸν ἐμμέτρῳ ἢ σχεδίῳ φράσει
[6, 10]	ἕν τι σημαίνωσιν· ὅθεν καὶ	τὸ	ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται. Τὴν πολλὴν
[6, 16]	ὁ κύριος τέταρτος ἀναβὰς εἰς	τὸ	ὄρος ἕκτος γίνεται καὶ φωτὶ
[6, 3]	γὰρ ἡ λεγομένη κατάβασις ἐπὶ	τὸ	ὄρος θεοῦ ἐπίφασίς ἐστι θείας
[6, 3]	πέντε τῆς περιόδου τυγχανούσης περὶ	τὸ	ὄρος. Κατὰ πάντα τοίνυν τόπον
[6, 3]	μηδὲν καταναλίσκον τῶν φυομένων κατὰ	τὸ	ὄρος, σαλπίγγων τε ἦχος ἐφέρετο
[6, 3]	Ἕλληνες τῇ θείᾳ ἐπιφανείᾳ περὶ	τὸ	ὄρος τὸ Σινᾶ, ὁπηνίκα πῦρ
[6, 14]	πράσσων. αὕτη δὲ ἡ εὐσυνειδησία	τὸ	ὅσιον τὸ πρὸς τὸν θεὸν
[6, 15]	καὶ ἀθετοῦντες μὲν τὸν κύριον	τὸ	ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς, ἀποστεροῦντες δὲ
[6, 16]	κατὰ τὸ προηγούμενον ἀνατιθέασιν, ἀποστεροῦντες	τὸ	ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς τὴν ἀκάματον
[6, 8]	δήπου τῷ προφήτῃ εἰπεῖν ἁπλῶς	τὸ	Οὐκ ἐποίησεν» ἄνευ τῆς προσθήκης
[6, 16]	τῶν ἐπιθυμιῶν, βασιλεύει τὸ ἡγεμονικόν.	Τὸ	οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ δουλεύσεις
[6, 15]	συνάσκησις· Ὃ δὲ ἀκούετε εἰς	τὸ	οὖς» (ἐπικεκρυμμένως δηλονότι καὶ ἐν
[6, 15]	μυστηρίῳ, τὰ τοιαῦτα γὰρ εἰς	τὸ	οὖς λέγεσθαι ἀλληγορεῖται) Ἐπὶ τῶν
[6, 8]	οὐχ οὕτως. Ἐν συγκρίσει γοῦν	τὸ	οὕτως» πρὸς τὴν ὑπεροχὴν τὴν
[6, 2]	μὲν ἔρωτος ὅρασις, μειοῖ δὲ	τὸ	πάθος ἐλπίς, τρέφει δὲ μνήμη,
[6, 17]	μανθάνοντα μηδὲ ἐπιδεικνὺς δι´ ἑαυτοῦ	τὸ	πάλαισμα εἰς μίμησιν τῷ παιδί,
[6, 17]	ἤδη ἐντριβεστέρῳ, προστάττοι ἐξ ὀνόματος	τὸ	πάλαισμα. Ὁ γνωστικὸς τοίνυν θεόθεν
[6, 16]	ἐγκρίνῃ, λέγων ἤτοι ἀπρονόητον εἶναι	τὸ	πᾶν ἢ τὸν κόσμον ἀγένητον
[6, 18]	λόγων διώκοντες. Καλὸν μὲν οὖν	τὸ	πάντα ἐπίστασθαι· ὅτῳ δὲ ἀσθενεῖ
[6, 17]	ὅτι προσοικονομοῦνται σφίσιν οἱ κακοὶ	τὸ	πάντῃ τε καὶ πάντως τὰς
[6, 16]	κατὰ τοῦ πνεύματος» καὶ εἰς	τὸ	παρὰ φύσιν ἀτακτεῖν ἐπανίσταται, Καὶ
[6, 15]	σοφίαν» καταγγέλλουσιν. Ἐπὶ πᾶσί τε	τὸ	παραβολικὸν εἶδος τῆς γραφῆς, ἀρχαιότατον
[6, 11]	γράφειν ἱεμένων, τῶν δὲ ἐπὶ	τὸ	παραδιδόναι στελλομένων τὸν λόγον ἥ
[6, 14]	τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ὧν	τὸ	παραυτίκα τερπνὸν ἀνιαρὸν εἰς τοὐπιόν.
[6, 12]	θηρῶμεν, ἐπειδὰν παρῇ, ἢ μόνον	τὸ	παρεῖναι αὐτὴν καὶ ἐν ἀδιαλείπτῳ
[6, 2]	λόγῳ φήσαντος τὴν Πυθίαν εἰπεῖν	τὸ	πειρηθῆναι τοῦ θεοῦ καὶ τὸ
[6, 11]	καὶ αὐτὴ ἡ φιλοσοφία εἰς	τὸ	περὶ ἀληθείας διαλαβεῖν. Αὐτίκα ἡ
[6, 2]	Εὐγάμμων ὁ Κυρηναῖος ἐκ Μουσαίου	τὸ	περὶ Θεσπρωτῶν βιβλίον ὁλόκληρον καὶ
[6, 4]	Αἰγυπτίων τά τε ἄλλα καὶ	τὸ	περὶ τὴν μετενσωμάτωσιν τῆς ψυχῆς
[6, 17]	Γέγονεν γὰρ αὐτοῖς ὁ βίος	τὸ	πιθανὸν ζητοῦσιν, οὐ τὸ ἀληθές·
[6, 6]	αὐτῶν τὴν αἰτίαν παρασχομένους κατὰ	τὸ	πιστεῦσαι ἢ μή, ἤτοι τῆς
[6, 11]	τάχα που καὶ ὁ κύριος	τὸ	πλῆθος ἐκεῖνο τῶν ἐπὶ τῆς
[6, 17]	θεοῦ δὲ ἡ γῆ καὶ	τὸ	πλήρωμα αὐτῆς» θεόθεν ἥκειν τὰ
[6, 11]	κυρίου δὲ ἡ γῆ καὶ	τὸ	πλήρωμα αὐτῆς» οὐκ ἀφεκτέον τῆς
[6, 16]	αὐξητικὸν καὶ καθ´ ὅλου κινητικόν,	τὸ	πνεῦμα εἴληχεν τὸ σαρκικόν, ὀξυκίνητον
[6, 16]	παρὰ φύσιν ἀτακτεῖν ἐπανίσταται, Καὶ	τὸ	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκὸς» εἰς
[6, 16]	ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος καὶ	τὸ	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός» Ἔστι
[6, 17]	ἁπάσης, σῴζεσθαι βουλόμενος τοῦτο, ἐπὶ	τὸ	ποιεῖν ἐτράπετο καὶ τὰ λοιπά,
[6, 2]	τὸ πειρηθῆναι τοῦ θεοῦ καὶ	τὸ	ποιῆσαι ἴσον γενέσθαι, Ἀριστοφάνης ἔφη·
[6, 8]	συνέτισόν με. Καὶ μή τι	τὸ	πολύπειρον τῆς γνώσεως αἰτούμενος ὁ
[6, 15]	ἀληθείας ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ,	τὸ	πρᾶγμα δὲ ἡ δύναμις τῆς
[6, 8]	μὲν γνῶσις ἐκ τοῦ μαθεῖν,	τὸ	πρᾶξαι δὲ ἐκ τοῦ ὁρμῆσαι
[6, 7]	παντοκράτωρ θεός, ἓν δὲ καὶ	τὸ	προγεννηθέν, δι´ οὗ τὰ πάντα
[6, 16]	τὰς τροπὰς τοῖς ἄστροις κατὰ	τὸ	προηγούμενον ἀνατιθέασιν, ἀποστεροῦντες τὸ ὅσον
[6, 15]	ὑπάρχουσα. Σημεῖον δ´ εἶναί φασι	τὸ	προηγούμενον ἢ συνυπάρχον ἢ ἑπόμενον.
[6, 2]	πένησιν« ~Πρὸ δὲ τῆς εἰς	τὸ	προκείμενον ἐγχειρήσεως ἐν προοιμίου εἴδει
[6, 14]	τὸ ἁπλῶς εὖ πράττειν, ἀλλὰ	τὸ	πρός τινα σκοπὸν τὰς πράξεις
[6, 14]	δὲ ἡ εὐσυνειδησία τὸ ὅσιον	τὸ	πρὸς τὸν θεὸν καὶ τὸ
[6, 11]	συνοικοῦντα. Ἔπειτα δὲ οὐκ ἀνέγνωσαν	τὸ	πρὸς τοῦ Σολομῶντος εἰρημένον. Περὶ
[6, 14]	τὸ πρὸς τὸν θεὸν καὶ	τὸ	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαιον διασῴζει,
[6, 12]	κτήσασθαι ἐπιτήδειοι. ~Ὧι λόγῳ λύεται	τὸ	πρὸς τῶν αἱρετικῶν ἀπορούμενον ἡμῖν,
[6, 17]	μάλιστα δὲ πιστῶν» κατὰ δὲ	τὸ	προσεχὲς ὑπὸ τῶν προσεχῶν ἑκάστοις
[6, 17]	ἴδιον καὶ λόγου παντὸς ὀρθοῦ	τὸ	προσῆκον ἑκάστῳ καὶ τὸ ἴδιον
[6, 2]	ἑαυτοῦ φύσεως κυριωτάτη τέλος ἐπιθεῖναι	τὸ	πρόσφορον Ἔφορον τὸν ἱστορικὸν γράφοντα·
[6, 10]	αὐτὸν προσανάκειται, παρ´ ἑκάστου μαθήματος	τὸ	πρόσφορον τῇ ἀληθείᾳ λαμβάνων, τῆς
[6, 10]	οὖν αὐτὸν καὶ κραταιώθητε, ζητήσατε	τὸ	πρόσωπον αὐτοῦ διὰ παντὸς» παντοίως.
[6, 6]	καὶ δικαιοσύνην ἠγάπησεν, εὐθύτητα εἶδεν	τὸ	πρόσωπον αὐτοῦ. ὁ δὲ ἀγαπῶν
[6, 12]	ἤδη κἀνθένδε καθάπερ ὁ Μωυσῆς	τὸ	πρόσωπον {τῆς ψυχῆς} ὅπερ ἐν
[6, 8]	Τῆς αὐτῆς ἔχεται ἐννοίας κἀκεῖνο	τὸ	προφητικόν· Κύριος ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν»
[6, 14]	ἡ κατ´ ἀρετήν, ἡ πρὸς	τὸ	πρῶτον αἴτιον· ἀσεβὴς γὰρ καὶ
[6, 9]	ἀγάπην μένει· οὐ γὰρ μόνον	τὸ	πρῶτον αἴτιον καὶ τὸ ὑπ´
[6, 3]	διοδεύοντας τὸν τόπον κατὰ μὲν	τὸ	πρῶτον γενομένους ὄρος φωνῆς ἐξακούειν
[6, 11]	Αὐτίκα ἡ χλαμὺς πόκος ἦν	τὸ	πρῶτον, εἶτα ἐξάνθη κρόκη τε
[6, 15]	υἱοῦ τοῦ θεοῦ, προφητευθέντων μὲν	τὸ	πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ σαφηνισθέντων·
[6, 11]	ψαλμῳδῷ κιθάρα ἀλληγορουμένη κατὰ μὲν	τὸ	πρῶτον σημαινόμενον ὁ κύριος, κατὰ
[6, 2]	Μελάμποδος ποιεῖ· Ἡδὺ δὲ καὶ	τὸ	πυθέσθαι, ὅσα θνητοῖσιν ἔδειμαν ἀθάνατοι,
[6, 17]	τὸ φῶς σκότος ἢ ψύξεις	τὸ	πῦρ. Οὕτως ἔμπαλιν ἡ κακία
[6, 3]	αὐτοῖς κυκλόθεν, ὡς ἂν παρεμβεβληκόσι,	τὸ	πῦρ φλεγόμενον ἐθεωρεῖτο, ὥστε τὴν
[6, 3]	τὴν γραφὴν ἀλληγορία. Πλὴν ἑωράθη	τὸ	πῦρ« ὥ φησιν Ἀριστόβουλος, παντὸς
[6, 16]	ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς, ᾗ ἂν ἡγῆται	τὸ	ῥῆμα κυρίου, ἐπείπερ ἡ θεία
[6, 8]	εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ. Ἐξηγούμενος δὲ	τὸ	ῥητὸν τοῦ προφήτου Βαρνάβας ἐπιφέρει·
[6, 16]	ἀριθμὸν ἀμήτορα καὶ ἄγονον λογίζονται,	τὸ	σάββατον ἑρμηνεύοντες καὶ τὸ τῆς
[6, 16]	ὅλου κινητικόν, τὸ πνεῦμα εἴληχεν	τὸ	σαρκικόν, ὀξυκίνητον ὂν καὶ πάντῃ
[6, 11]	τοίνυν ἁρμονία τοῦ βαρβάρου ψαλτηρίου,	τὸ	σεμνὸν ἐμφαίνουσα τοῦ μέλους, ἀρχαιοτάτη
[6, 3]	θείᾳ ἐπιφανείᾳ περὶ τὸ ὄρος	τὸ	Σινᾶ, ὁπηνίκα πῦρ μὲν ἐφλέγετο,
[6, 9]	ἀγάπην τὴν πρὸς αὐτόν, κἂν	τὸ	σκῆνος αὐτοῦ ἐπὶ γῆς θεωρῆται,
[6, 16]	πέντε καὶ τὸ φωνητικὸν καὶ	τὸ	σπερματικὸν καὶ τοῦτο δὴ ὄγδοον
[6, 4]	τε τῆς δικαιοσύνης πῆχυν καὶ	τὸ	σπονδεῖον. Οὗτος οἶδε τὰ παιδευτικὰ
[6, 15]	ὅσον παλαιστιαῖον μῆκος, εἶτα ἐναποξύεται	τὸ	στέλεχος κατ´ ὀφθαλμὸν ἴσον τῇ
[6, 15]	ἡ παιδεία κυρίου ἀνοίγει μου	τὸ	στόμα. γνωστικοῦ ἄρα καὶ τὸ
[6, 12]	ἀδικία, ὅπως ἂν μὴ λαλήσῃ	τὸ	στόμα μου τὰ ἔργα τῶν
[6, 14]	κλῆρος ἐν ναῷ κυρίου θυμηρέστερος.	Τὸ	συγκριτικὸν γὰρ δείκνυσι μὲν τὰ
[6, 17]	τὸ κακοποιεῖν ὡς τοῦ σκότους	τὸ	συγχεῖν τὰς ὄψεις· οὐ τοίνυν
[6, 2]	τὰ ἐνδέοντα. Ἐπεὶ γὰρ παρεστήσαμεν	τὸ	συμβολικὸν εἶδος ἀρχαῖον εἶναι, κεχρῆσθαι
[6, 1]	εἴ πως περιτύχοι τοῖσδε, πρὸς	τὸ	συμφέρον καὶ ὠφέλιμον μετὰ ἱδρῶτος
[6, 12]	δυναμένοις παράδειγμα γίνεται, δι´ οὗ	τὸ	συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα
[6, 12]	τῆς δικαιοπραγίας καὶ τῆς κατὰ	τὸ	συνεχὲς πρὸς τὸν θεὸν τὸν
[6, 16]	εἴρηται, οὐ κατὰ τῆς κατασκευῆς	τὸ	σχῆμα, ἀλλ´ ἐπεὶ ὁ μὲν
[6, 14]	οὐχ, ὥς τινες, ἡ κατὰ	τὸ	σχῆμα τὸ ἀνθρώπειον (ἄθεος γὰρ
[6, 11]	μὲν κυριακοῦ σημείου τύπον κατὰ	τὸ	σχῆμα τὸ τριακοσιοστὸν στοιχεῖον, τὸ
[6, 18]	οὐ γάρ πω τοιοῦτον κατὰ	τὸ	σχῆμα τὸ τῶν ψυχῶν γένος
[6, 6]	οἶμαι, καὶ ὁ σωτήρ, ἐπεὶ	τὸ	σῴζειν ἔργον αὐτοῦ· ὅπερ οὖν
[6, 15]	δίκαιον καὶ ὅσιον δρᾶν ἐγχειροῦμεν.	Τὸ	σῴζεσθαι δ´ ἡμᾶς εὐάρεστον αὐτῷ,
[6, 14]	τοῦ σωθῆναι τὸ καὶ μετὰ	τὸ	σωθῆναι τιμῆς τῆς ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι.
[6, 9]	Ἀλλ´ ἐπὶ μὲν τοῦ σωτῆρος	τὸ	σῶμα ἀπαιτεῖν ὡς σῶμα τὰς
[6, 2]	γενετῆς ἀνθρώπου· πῶς ἂν βέλτιστος	τὸ	σῶμα γένοιτο καὶ ἰσχυρότατος; εἰ
[6, 9]	εἴη· ἔφαγεν γὰρ οὐ διὰ	τὸ	σῶμα, δυνάμει συνεχόμενον ἁγίᾳ, ἀλλ´
[6, 7]	γεωδῶν πυρώσεων. Ἁγνίζεται δὲ καὶ	τὸ	σῶμα, ἐν ᾧ οἰκεῖ, ἐξιδιοποιούμενον
[6, 2]	παιδίου τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι ἰσχύοι	τὸ	σῶμα καὶ γυμνάζοιτο. Αὖθίς τε
[6, 2]	καὶ ἐσθίοι ἐρρωμένως. Καὶ ταλαιπωροίη	τὸ	σῶμα καὶ ἡ μήτηρ τοῦ
[6, 15]	λέξεις καὶ τὰ ὀνόματα, καθάπερ	τὸ	σῶμα τὸ Μωυσέως, προσβλέπουσιν, οἳ
[6, 15]	τὴν γνῶσιν, ἐπεὶ οἳ μὲν	τὸ	σῶμα τῶν γραφῶν, τὰς λέξεις
[6, 11]	καὶ τὸ ἦτα τοὔνομα σημαίνειν	τὸ	σωτήριον· μηνύεσθαι τοίνυν τοὺς Ἀβραὰμ
[6, 15]	φιλοσοφίαν λέγεταί τε καὶ παραβολὴ»	τό	τε αἴνιγμα» ἐπὶ τούτοις. Ἀλλὰ
[6, 4]	χερσὶ καὶ κανοῦν, ἐν ᾧ	τό	τε γραφικὸν μέλαν καὶ σχοῖνος
[6, 4]	μέχρι οὗ, ἔφη, μὴ νομίζῃ	τὸ	τεθνάναι τοῦ ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος
[6, 4]	φαρμάκων καὶ περὶ ὀφθαλμιῶν καὶ	τὸ	τελευταῖον περὶ τῶν γυναικείων. Καὶ
[6, 9]	(ἀλήθεια δὲ ὁ ἐπαγγειλάμενος) καὶ	τὸ	τέλος τῆς ἐπαγγελίας διὰ τῆς
[6, 11]	μὲν γὰρ Ττράγωνα ξύλα» τῷ	τὸ	τετράγωνον σχῆμα πάντῃ βεβηκέναι ὀρθὰς
[6, 7]	ὀπτικῶν γραμμῶν σημείοις χρωμένη κατὰ	τὸ	τεχνικόν (ἐντεῦθεν ἐπιφάσεις καὶ ὑποφάσεις
[6, 17]	ἔχει τὴν ἀρχήν. Ὡς γὰρ	τὸ	τεχνικῶς τι ποιεῖν ἐν τοῖς
[6, 16]	θέμις. Ἕστιν δ´ οὖν καταπεπαυκέναι	τὸ	τὴν τάξιν τῶν γενομένων εἰς
[6, 16]	λογίζονται, τὸ σάββατον ἑρμηνεύοντες καὶ	τὸ	τῆς ἀναπαύσεως εἶδος ἀλληγοροῦντες, καθ´
[6, 17]	πράξεων. Καὶ μὲν δὴ καὶ	τὸ	τῆς προστάξεως εἶδος ἐμφανέστατον διά
[6, 12]	τῷ βασιλεῖ τῆς Αἰγύπτου διὰ	τὸ	τῆς Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος, οἰκείως
[6, 16]	τὰ τῶν μυκτήρων, ἕβδομον δὲ	τὸ	τοῦ στόματος. Τάς τε τῶν
[6, 11]	σημείου τύπον κατὰ τὸ σχῆμα	τὸ	τριακοσιοστὸν στοιχεῖον, τὸ δὲ ἰῶτα
[6, 7]	σφάλλεται τῆς ἀληθείας οὐ συνιεὶς	τὸ	τῷ Δαβὶδ κατ´ ἐξομολόγησιν εἰρημένον·
[6, 18]	πω τοιοῦτον κατὰ τὸ σχῆμα	τὸ	τῶν ψυχῶν γένος ὁποῖα διαπλάσσουσιν
[6, 4]	δὲ ὁ προφήτης ἔξεισι, προφανὲς	τὸ	ὑδρεῖον ἐγκεκολπισμένος, ᾧ ἕπονται οἱ
[6, 6]	Κατέβησαν οὖν μετ´ αὐτῶν εἰς	τὸ	ὕδωρ, ἀλλ´ οὗτοι μὲν ζῶντες
[6, 9]	μόνον τὸ πρῶτον αἴτιον καὶ	τὸ	ὑπ´ αὐτοῦ γεγεννημένον αἴτιον κατείληφεν
[6, 14]	ἐκκλησία, ἀπολείπει δὲ ἐννοεῖν καὶ	τὸ	ὑπερθετικόν, ἔνθα ὁ κύριός ἐστιν.
[6, 15]	τῆς τῶν λεγομένων ἐνεργείας κατὰ	τὸ	ὑπόδειγμα τῆς πολιτείας· δυνατὰ γὰρ
[6, 15]	καταλαβεῖν, διά τινων σημείων ἀνευρίσκουσα	τὸ	ὑποκείμενον, ἡ εὕρεσις δὲ πέρας
[6, 8]	ἐνεργείας, κἂν ἄλλος ᾖ κατὰ	τὸ	ὑποκείμενον τῆς ἀποστασίας. Ἐπεὶ πῶς
[6, 17]	ἀσπάζεται τὴν ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν.	Τὸ	ὕστερον οὖν ὁ γνωστικὸς ἐπὶ
[6, 9]	καὶ ἀσεβεῖς. Λῆρος γὰρ καὶ	τὸ	φάσκειν τὸν γνωστικὸν καὶ τέλειον
[6, 2]	Πωλουμένοις παρισάζεται λέγων· Οὐ πανταχοῦ	τὸ	φρόνιμον ἁρμόττει παρόν· καὶ συμμανῆναι
[6, 17]	τῆς τέχνης θεωρήμασι περιέχεται, οὕτω	τὸ	φρονίμως ὑπὸ τὴν φρόνησιν τέτακται·
[6, 16]	τά τε αἰσθητήρια πέντε καὶ	τὸ	φωνητικὸν καὶ τὸ σπερματικὸν καὶ
[6, 15]	δι´ ἀγάπην ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν,	τὸ	φῶς ἀνατέλλουσα. Λέγεται δ´ οὖν
[6, 12]	καὶ ὁ θεὸς οὕτως ποιήσας	τὸ	φῶς, ἔπειτα ἰδών, καλὸν εἶπεν·
[6, 17]	καὶ τῷ ὀφθαλμοὺς ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ	τὸ	φῶς ἰδεῖν, οὕτως τῷ πίστιν
[6, 17]	ἂν ποιήσαι ἀγαθός, ὡς οὐδὲ	τὸ	φῶς σκότος ἢ ψύξεις τὸ
[6, 3]	τὸν κόσμον διηκούσης καὶ κηρυττούσης	τὸ	φῶς τὸ ἀπρόσιτον. Τοιαύτη γὰρ
[6, 17]	τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς	τὸ	φωτίζειν. Κακὸν δὲ οὐκ ἂν
[6, 11]	νόστου τυχεῖν. Τῷ δ´ ἀπανθιζομένῳ	τὸ	χρειῶδες εἰς ὠφέλειαν τῶν κατηχουμένων
[6, 2]	Σοφοκλέους δὲ ἐξ Ἀλεαδῶν· Ἅπαν	τὸ	χρηστὸν τὴν ἴσην ἔχει φύσιν,
[6, 11]	καταστολήν. Ἀμέλει καὶ παρὰ πότον	τὸ	ψάλλειν ἀλλήλοις προπίνομεν, κατεπᾴδοντες ἡμῶν
[6, 3]	οὔκουν ἑκόντες, τὴν μεγίστην εὐήθειαν,	τὸ	ψευδῆ συγγράφειν) ἀληθῆ δ´ εἶναι
[6, 16]	αὐτοῦ ὁ βουλόμενος ἐξαίρειν, ἵνα	τὸ	ψεῦδος ἐγκρίνῃ, λέγων ἤτοι ἀπρονόητον
[6, 17]	σώματος μορφῇ, ἵνα μή τις	τὸ	ὡραῖον ἐπαινῶν καὶ τὸ κάλλος
[6, 2]	ἐν τοῖς Λάκωσι· Φοβερὸν ἀνθρώποις	τόδ´	αὖ, κταμένοις ἐπ´ {αἰζηοῖσι{ ν}
[6, 2]	βελτίονες, Κριτίας γράφει· Ἄρχομαι δέ	τοι	ἀπὸ γενετῆς ἀνθρώπου· πῶς ἂν
[6, 2]	ἰσχύος ἐστίν, Ὅμηρος λέγει Μήτι	τοι	δρυτόμος περιγίνεται ἠὲ βίηφι. Πάλιν
[6, 15]	καὶ καλλιέλαιος γίνεται. Ὁ γάρ	τοι	ἐγκεντρισμὸς τὰς ἀχρείους εὐγενεῖς ποιεῖ
[6, 17]	ἀφεξομένους τῶν κακῶν. Ὁ γάρ	τοι	θεὸς πάντα οἶδεν, οὐ μόνον
[6, 2]	ἄντικρυς ὁ Θέογνις γράφει· Τίκτει	τοι	κόρος ὕβριν, ὅταν κακῷ ὄλβος
[6, 16]	τῆς τῶν ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ	τοι	ὁ κύριος τέταρτος ἀναβὰς εἰς
[6, 4]	παιδείας τῶν ἱερέων) ὁ γάρ	τοι	προφήτης παρὰ τοῖς Αἰγυπτίοις καὶ
[6, 2]	Τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν; πόθι	τοι	πτόλις ἠδὲ τοκῆες; τοῖσδε χρῆται
[6, 9]	διάθεσιν, ἡ κατάστασις δὲ ἡ	τοιάδε	ἀπάθειαν ἐργάζεται, οὐ μετριοπάθειαν· ἀπάθειαν
[6, 14]	θεοῦ κατ´ οὐδένα καιρὸν ἡ	τοιάδε	ψυχή. Εἰκότως οὖν εἴρηται· Καὶ
[6, 2]	ὑπόδειγμα ἐναργὲς τῷ διορᾶν δυναμένῳ	τοιαίδε	οὖσαι ἅλις ἔστωσαν. ἤδη δὲ
[6, 16]	νοσοποιὰ τῶν αἰτίων. Καὶ μυρία	τοιαῦτα	ἁγιάζων τὸν ἀριθμὸν παρατίθεται Ἕρμιππος
[6, 15]	δηλονότι καὶ ἐν μυστηρίῳ, τὰ	τοιαῦτα	γὰρ εἰς τὸ οὖς λέγεσθαι
[6, 2]	συνακμασάντων καὶ ἀνταγωνισαμένων σφίσι τὰ	τοιαῦτα,	Εὐριπίδου μὲν ἐκ τοῦ Ὀρέστου·
[6, 4]	Αἰγυπτίων ὡς ἐν βραχεῖ φάναι	τοιαῦτα·	Ἰνδῶν δὲ ἡ φιλοσοφία καὶ
[6, 4]	οὐκοῦν καὶ σὺ πρῶτος ἀποθανῇ	τοιαῦτα	κρίνων; καὶ πῶς, εἶπεν, βασιλεῦ,
[6, 17]	θείων λειτουργῶν συλλαμβανομένων εἰς τὰς	τοιαύτας	διακονίας· κατά τε γὰρ τὰ
[6, 9]	χρῄζοντι αὐτῆς; τὸ γὰρ ἔχειν	τοιαύτας	ἐπιθυμίας, ὡς σωφροσύνης δεῖσθαι πρὸς
[6, 3]	κηρυττούσης τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.	Τοιαύτη	γὰρ ἡ κατὰ τὴν γραφὴν
[6, 10]	μὴ ἀπαγάγῃ αὐτούς. Εἰ δὲ	τοιαύτη	παρ´ αὐτοῖς ἐστιν ἡ πίστις
[6, 17]	δὲ βουλομένου, θεόθεν ἡ φιλοσοφία,	τοιαύτην	εἶναι βουληθέντος αὐτήν, οἵα ἐστίν,
[6, 11]	Ἑλληνικῆς ἀνάγωνται παιδείας οἱ ἐπαΐοντες.	Τοιαύτην	τινὰ ἐκκλησίαν ὁ Δαβὶδ διαγράφει·
[6, 16]	τὰς καλὰς πράξεις ἐπιτελεῖ. Εἰκότως	τοίνυν	αἱ δύο πλάκες τοῖς δισσοῖς
[6, 15]	ἀγάπης ἡ δικαιοσύνη. Διὰ πολλὰς	τοίνυν	αἰτίας ἐπικρύπτονται τὸν νοῦν αἱ
[6, 11]	διάτονον, ὥς φησιν Ἀριστόξενος. Ἡ	τοίνυν	ἁρμονία τοῦ βαρβάρου ψαλτηρίου, τὸ
[6, 8]	εἰς διδασκαλίαν τῆς γνώσεως. Γίνεται	τοίνυν	αὕτη ἡ πίστις ἀπόδειξις βεβαία,
[6, 7]	κακίας πτερνίσαντες τὴν ἐνέργειαν. Εἰ	τοίνυν	αὐτόν τε τὸν Χριστὸν σοφίαν
[6, 16]	Εἴη δ´ ἡμᾶς βασιλεύειν. ἵνα	τοίνυν	γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον διδαχθῶμεν,
[6, 6]	τὴν οἰκονομίαν τοῦ σωτῆρος. Δίκαιος	τοίνυν	δικαίου καθὸ δίκαιός ἐστιν οὐ
[6, 17]	οὐδενὸς ὑπολειπομένου κατὰ ἐξαίρεσιν. Ἐπεὶ	τοίνυν	δύο εἰσὶν ἰδέαι τῆς ἀληθείας,
[6, 16]	ἐπικεκρυμμένως πάντα ἐνεργεῖν πέφυκεν. Ὁ	τοίνυν	ἑαυτὸν φάμενος ἐπινενοηκέναι τι ἢ
[6, 6]	εἰς θάλασσαν ἑκόντες ἀπορρίψαντες, οὗτοι	τοίνυν	εἰσὶν οἱ ἐπακούσαντες τῆς θείας
[6, 9]	τε αὐτὸ τὸ ὀρεκτόν. Εἰκότως	τοίνυν	ἐν τῇ μιᾷ ἕξει μένει
[6, 18]	δέχεται τὰ τοῦ πνεύματος» Μόνη	τοίνυν	ἡ παρ´ ἡμῖν θεοδίδακτός ἐστι
[6, 16]	οἱ σαρκοφοροῦντες δεόμεθα. Ἡ ἑβδόμη	τοίνυν	ἡμέρα ἀνάπαυσις κηρύσσεται, ἀποχῇ κακῶν
[6, 17]	ὀνόματος τὸ πάλαισμα. Ὁ γνωστικὸς	τοίνυν	θεόθεν λαβὼν τὸ δύνασθαι ὠφελεῖν
[6, 16]	τοῦ ζῆν λαμβάνει. Τὸ λογιστικὸν	τοίνυν	καὶ ἡγεμονικὸν αἴτιον εἶναί φαμεν
[6, 10]	αὐτῷ ἡ γνῶσις. ~Κατ´ ἐπακολούθημα	τοίνυν	καὶ τοῖς εἰς γνῶσιν γυμνάζουσιν
[6, 17]	τὸ συγχεῖν τὰς ὄψεις· οὐ	τοίνυν	κακίας ἔργον ἡ φιλοσοφία ἐναρέτους
[6, 12]	ἕπεται τὸ μὴ ἁμαρτάνειν. Μὴ	τοίνυν	λεγόντων ὡς ὁ ἀδικῶν καὶ
[6, 13]	μὴ ἐνεργοῦντος μηδὲ ἀγαθύνοντος; ~Ὁ	τοίνυν	μετριοπαθήσας τὰ πρῶτα καὶ εἰς
[6, 12]	ὑπερβατῷ κρυψάσης τὴν ἀλήθειαν. Εὔχεται	τοίνυν	ὁ γνωστικὸς καὶ κατὰ τὴν
[6, 14]	κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν; Οὐ μόνον	τοίνυν	ὁ πιστός, ἀλλὰ καὶ ὁ
[6, 17]	δὲ τῶν ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι	τοίνυν	οἱ φάσκοντες μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν
[6, 15]	ἢ συνυπάρχον ἢ ἑπόμενον. Τῆς	τοίνυν	περὶ θεοῦ ζητήσεως εὕρεσις μὲν
[6, 17]	προσανέχων ἀποτέμνηται τῶν νοητῶν. Οὐ	τοίνυν	περὶ τὴν λέξιν, ἀλλὰ περὶ
[6, 8]	ἀγαπῶν τὸν κύριον αὐτοῦ; Ἔστω»	τοίνυν	πιστὸς» ὁ τοιοῦτος, ἔστω δυνατὸς
[6, 2]	ἐπὶ τὰ ἑξῆς τρέψομαι. Ὀρφέως	τοίνυν	ποιήσαντος· Ὣς οὐ κύντερον ἦν
[6, 11]	στήμων, καὶ τότε ὑφάνθη. Προπαρασκευασθῆναι	τοίνυν	τὴν ψυχὴν καὶ ποικίλως ἐργασθῆναι
[6, 14]	τῆς ἀνωτάτω ἀξιωθῆναι. Διὰ πολλῆς	τοίνυν	τῆς παιδείας ἀπεκδυσάμενος τὰ πάθη
[6, 8]	δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν. Οὐ χρόνῳ	τοίνυν	τὸ ἀπροσωπόληπτον τοῦ θεοῦ, ἀλλ´
[6, 15]	υἱὸν τοῦ παντοκράτορος. Οὐ μόνον	τοίνυν	τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς οὕτως δύσκολος
[6, 3]	περὶ τὸ ὄρος. Κατὰ πάντα	τοίνυν	τόπον τῆς ὁράσεως πᾶσιν αὐτοῖς
[6, 11]	τοὔνομα σημαίνειν τὸ σωτήριον· μηνύεσθαι	τοίνυν	τοὺς Ἀβραὰμ οἰκείους εἶναι κατὰ
[6, 6]	ἵνα μὴ ἀδίκως κριθῶσιν. Εἰ	τοίνυν	τοὺς ἐν σαρκὶ διὰ τοῦτο
[6, 15]	αὐτὰ στέρησις δυνάμεως πεπτικῆς. Λαμβάνει	τοίνυν	τροφὴν μὲν πλείονα ἡ ἐγκεντρισθεῖσα
[6, 15]	ὑπεριδὼν θλιβῆναι τὸν λεών. Ψεῦσται	τοίνυν	τῷ ὄντι οὐχ οἱ συμπεριφερόμενοι
[6, 10]	ἐκκοπὴν τῆς ἀληθείας. Οὐκ ἀπολειφθήσεται	τοίνυν	τῶν προκοπτόντων περὶ τὰς μαθήσεις
[6, 7]	τούτων ἄρχοντας· γενητοὶ γάρ. Λείπεται	τοίνυν	ὑπεξαναβάντας ἡμᾶς καὶ τὸν τούτων
[6, 17]	τῷ καταβληθέντι θεμελίῳ γλίχοιτο. Οὐ	τοίνυν	ὑπισχνεῖται βούλεσθαι μεταλαμβάνειν, ἀλλὰ ἄρχεται·
[6, 5]	υἱοῦ παράδοσιν μὴ μεμαθηκότων. Μή»	τοίνυν	φησί, σέβεσθε» οὐκ εἶπεν θεὸν
[6, 11]	μετατίθησιν ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν. Συνεργὰ	τοίνυν	φιλοσοφίας τὰ μαθήματα καὶ αὐτὴ
[6, 17]	λαοῦ φιλοσοφία καθάπερ ἐσθής. Οἱ	τοίνυν	φιλόσοφοι οἱ εἰς τὴν οἰκείαν
[6, 8]	οὐκ ἄπειρός γε αὐτῆς. Οὐ	τοίνυν	ψευδὴς ἡ φιλοσοφία, κἂν ὁ
[6, 16]	αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Οὐ	τοίνυν,	ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι τὴν ἀνάπαυσιν
[6, 14]	εἰς τέλειον ἄνδρα« αὐξήσωσιν. ~Οἱ	τοιοῦτοι	κατὰ τὸν Δαβὶδ καταπαύσουσιν ἐν
[6, 15]	καὶ μεταφορικῇ κέχρηται τῇ γραφῇ·	τοιοῦτον	γὰρ ἡ παραβολή, λόγος ἀπό
[6, 18]	αἱ εἰκόνες· οὐ γάρ πω	τοιοῦτον	κατὰ τὸ σχῆμα τὸ τῶν
[6, 16]	εὐθέως κυριακῆς κληρονομίας ἀνάπαυσιν ἀπολαβεῖν.	Τοιοῦτόν	τι καὶ ἡ ἕκτη ὥρα
[6, 9]	χρόνων» ὁ τῆς σοφίας μαθητής.	~Τοιοῦτος	γὰρ ὁ γνωστικός, ὡς μόνοις
[6, 8]	προορᾶσθαι δυναμένων· βεβαιοῖ γὰρ ὁ	τοιοῦτος	εἶναί τινα ἀκατάληπτα. Ὁ γνωστικὸς
[6, 8]	αὐτοῦ; Ἔστω» τοίνυν πιστὸς» ὁ	τοιοῦτος,	ἔστω δυνατὸς γνῶσιν ἐξειπεῖν, ἤτω
[6, 17]	οὖν ὁρωμένων εἴτε καὶ μή.	Τοιοῦτος	καὶ ὁ κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν
[6, 8]	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους φησί.	Τοιοῦτος	οἷός τε ἐκείνῳ πείθεσθαι τῷ
[6, 8]	ἀντικεῖσθαι, παρεσκευάσθαι καὶ πρὸς τοὺς	τοιούτους	τῶν λόγων ἃ ἁρμόζει λέγεσθαι.
[6, 17]	γίνεται δ´ ὅμως ὠφέλιμα μόνοις	τοῖς	ἀγαθοῖς τε καὶ σπουδαίοις, ὧν
[6, 4]	ὁ γάρ τοι προφήτης παρὰ	τοῖς	Αἰγυπτίοις καὶ τῆς διανομῆς τῶν
[6, 17]	ἐξεργασίας τήρησιν πίστις λέγεται, κἀν	τοῖς	αἰσθητοῖς πιστωσαμένη τό γε δοκοῦν,
[6, 7]	δὲ καὶ παρήκουσαν· ἐν δὲ	τοῖς	ἄλλοις ἃ μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν,
[6, 9]	δὲ διὰ πίστεως γνωστικῆς, ὃ	τοῖς	ἄλλοις ἄδηλον. Κἄστιν αὐτῷ δι´
[6, 8]	λέγω, τὰ δοκοῦντα ἀκατάληπτα εἶναι	τοῖς	ἄλλοις αὐτὸς καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι
[6, 15]	παρ´ Ἕλλησι καὶ τοὺς παρὰ	τοῖς	ἄλλοις βαρβάροις σοφοὺς ἠγνοηκέναι τὸ
[6, 9]	καὶ πρόδηλα ἔχει λαβών. Κἂν	τοῖς	ἄλλοις ᾖ ἔτι κεκρυμμένα, ἤδη
[6, 2]	τὰ δὲ Ὁμήρῳ, τὰ δὲ	τοῖς	ἄλλοις τῶν ποιητῶν, τὰ δὲ
[6, 9]	μόνον δὲ αὐτῷ ἐπιτρέπει χρῆσθαι	τοῖς	ἀναγκαίοις, ἵνα μὴ τὴν αἰτίαν
[6, 3]	ἔσται, βωμὸν καὶ θυσίαν ποιήσαντες	τοῖς	ἀνέμοις, ἀρωγοὺς αὐτοὺς ἔσχον· πνεύσαντες
[6, 9]	οἴονται. Ὡς δὲ οὐ συγγεννᾶται	τοῖς	ἀνθρώποις, ἀλλ´ ἐπίκτητός ἐστιν ἡ
[6, 17]	αὐτῆς» θεόθεν ἥκειν τὰ ἀγαθὰ	τοῖς	ἀνθρώποις διδάσκουσα εἴρηκεν ἡ γραφή,
[6, 2]	{Τὰ δὲ πολλὰ κατὰ λόγον	τοῖς	ἀνθρώποις εὐτυχοῦντα ἀσφαλέστερα ἢ παρὰ
[6, 2]	ἐπὶ τοῦ προσώπου τῆς διανοίας	τοῖς	ἀνθρώποις. Πάλιν Στασίνου ποιήσαντος· Νήπιος
[6, 11]	καὶ ἀναλογιῶν εὑρετικήν, ὥστε ἐν	τοῖς	ἀνομοίοις τὸ ὅμοιον θηρᾶν, ἐνάγει
[6, 15]	λόγων εὑρέσει, ἔπειτα ὅτι μηδὲ	τοῖς	ἅπασι προσῆκον ἦν νοεῖν, ὡς
[6, 14]	λύρας οὐχ ἁπτέον οὐδὲ μὴν	τοῖς	ἀπείροις τοῦ αὐλεῖν αὐλῶν, οὕτως
[6, 14]	αἱ γραφαὶ παριστᾶσιν. Καθάπερ οὖν	τοῖς	ἀπείροις τοῦ λυρίζειν λύρας οὐχ
[6, 5]	ὁ Πέτρος εἰρηκέναι τὸν κύριον	τοῖς	ἀποστόλοις· ἐὰν μὲν οὖν τις
[6, 8]	δοθεῖσα καὶ διὰ κυρίου πάλιν	τοῖς	ἀποστόλοις σαφηνισθεῖσα· καὶ μή τι
[6, 17]	ἔστιν ἀνθρώπων κακῶν· ἀλλ´ εἰ	τοῖς	ἀρίστοις τῶν Ἑλλήνων δέδοται, δῆλον
[6, 16]	τὰς αὐξήσεις καὶ τὰς τροπὰς	τοῖς	ἄστροις κατὰ τὸ προηγούμενον ἀνατιθέασιν,
[6, 17]	πράγματα δὲ παρ´ ἡμῖν ἐστι	τοῖς	βαρβάροις. Αὐτίκα ὁ κύριος οὐ
[6, 2]	Ἐπεὶ τά γ´ ἀρκοῦντα ἱκανὰ	τοῖς	γε σώφροσιν, Ἐπίκουρος ἄντικρύς φησι·
[6, 16]	τε καὶ ὀγδοάδος μυστικὸν λόγον	τοῖς	γιγνώσκουσι παραδίδωσιν ὁ μακάριος Δαβὶδ
[6, 8]	κατ´ ἐπανάβασιν τὰ ἁγιώτερα ἀποκαλύψαντος	τοῖς	γνησίως καὶ μὴ νόθως τῆς
[6, 12]	παρέχει ὁ θεὸς τὰ αἰτήματα,	τοῖς	δ´ ἀναμαρτήτως καὶ γνωστικῶς βιοῦσιν
[6, 1]	συναγωγὰς φιλομαθεῖς ποικίλως ἐξανθισάμενοι συνεγράψαντο)	τοῖς	δ´ ὡς ἔτυχεν ἐπὶ μνήμην
[6, 12]	ἀθῷος γένοιτο, τὰ δὲ αὐτὰ	τοῖς	δαιμονίοις κατὰ τὸ ἁμαρτάνειν αἱρούμενος,
[6, 12]	τῷ μὲν κολαζομένῳ διορθώσεως αἰτία,	τοῖς	δὲ διορᾶν πόρρωθεν δυναμένοις παράδειγμα
[6, 6]	μὲν γὰρ προτρέπει ὁ κύριος,	τοῖς	δὲ ἤδη ἐγχειρήσασι καὶ χεῖρα
[6, 12]	ἄκραν, ὑπὸ μὲν τῶν πεφραγμένον,	τοῖς	δὲ καὶ ἐνεργοῦντα. Οὐ γὰρ
[6, 6]	Ἡ πίστις σου σέσωκέν σε	τοῖς	δὲ κατὰ φιλοσοφίαν δικαίοις οὐχ
[6, 11]	πηγὴν ἐκ τῆς σοφίας ὁρμωμένην;	Τοῖς	δὲ ὑποκρούουσι, τί γὰρ ὄφελος
[6, 15]	μόνοις τοῖς εἰς γνῶσιν μεμυημένοις,	τοῖς	δι´ ἀγάπην ζητοῦσι τὴν ἀλήθειαν,
[6, 14]	τὴν ἐπὶ τῷ μὴ συνεῖναι	τοῖς	διὰ δικαιοσύνην δοξασθεῖσιν. Αὐτίκα ὁ
[6, 1]	καὶ τῆς γνώσεως ἡγεῖσθαι δίκαιον,	τοῖς	διὰ στενῆς καὶ τεθλιμμένης τῆς
[6, 9]	γὰρ ὁ γνωστικός, ὡς μόνοις	τοῖς	διὰ τὴν διαμονὴν τοῦ σώματος
[6, 18]	τῆς γνώσεως σαφῶς ὁ ἀπόστολος	τοῖς	διαθρεῖν δυναμένοις ἐνδείκνυται, τοῖς Ἑλλαδικοῖς
[6, 14]	σεμνοῖς καὶ λόγοις ἁγνοῖς καὶ	τοῖς	δικαίοις ἔργοις. Οὕτως δύναμιν λαβοῦσα
[6, 14]	συμποσίοις καὶ ἐπὶ κοίτης κἀν	τοῖς	δικαστηρίοις οἱ ἀλειψάμενοι τῷ λόγῳ,
[6, 16]	Εἰκότως τοίνυν αἱ δύο πλάκες	τοῖς	δισσοῖς πνεύμασι τὰς δεδομένας ἐντολὰς
[6, 14]	τε τῆς ἀπειρίας τοῦ χρήσασθαι	τοῖς	δοθεῖσι καλῶς ὑπό τε τῆς
[6, 14]	μὴ ἐπὶ τούτοις θελήσαντες ἐπιμεῖναι	τοῖς	δοθεῖσιν αὐτοῖς ἀστράσιν, ἀλλὰ καὶ
[6, 11]	καταντικρὺ τῆς Τιβεριάδος τοῖς ἰχθύσι	τοῖς	δυσὶ καὶ τοῖς εʹ τοῖς
[6, 11]	τοῖς ἰχθύσι τοῖς δυσὶ καὶ	τοῖς	εʹ τοῖς κριθίνοις διέθρεψεν ἄρτοις,
[6, 8]	προπαιδείαν τῆς ἀληθείας. Διὸ καὶ	τοῖς	Ἑβραίοις γράφων τοῖς ἐπανακάμπτουσιν εἰς
[6, 3]	ποτε ἀνέμου βαρὺ καὶ νοσῶδες	τοῖς	ἐγχωρίοις, ἀλλὰ καὶ ταῖς γυναιξὶν
[6, 8]	ἀμαυρὰ τοῦ θεοῦ καὶ παρὰ	τοῖς	ἔθνεσι. Καὶ ταυτὶ μὲν τῇδε
[6, 6]	διὰ τοῦτό φησιν· Ἀναγγείλατε ἐν	τοῖς	ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ» ἵνα
[6, 14]	Ὁδὸς γὰρ ἦν αὕτη δοθεῖσα	τοῖς	ἔθνεσιν ἀνακῦψαι πρὸς θεὸν διὰ
[6, 14]	θρῃσκείαν, ἃ ἐποίησεν ὁ θεὸς	τοῖς	ἔθνεσιν, φησὶν ὁ νόμος, ἵνα
[6, 2]	ἀνάγκη τοὺς διδάσκοντας τεκμηρίοις καὶ	τοῖς	εἰκόσι ζητεῖν. Ἰσοκράτους τε αὖ
[6, 13]	γῆς πρωτοκαθεδρίᾳ μὴ τιμηθῇ, ἐν	τοῖς	εἴκοσι καὶ τέσσαρσι καθεδεῖται θρόνοις
[6, 1]	τῇ πίστει πολιτείαν καὶ προπαρασκευάζουσαν	τοῖς	εἰς ἄνδρας ἐγγραφομένοις ἐνάρετον τὴν
[6, 10]	γνῶσις. ~Κατ´ ἐπακολούθημα τοίνυν καὶ	τοῖς	εἰς γνῶσιν γυμνάζουσιν αὐτὸν προσανάκειται,
[6, 15]	τὴν ἀλήθειαν ἐπικρύπτεται πολυτρόπως, μόνοις	τοῖς	εἰς γνῶσιν μεμυημένοις, τοῖς δι´
[6, 17]	καὶ ἐπιστήμη ὀνομάζεται, ἐν δὲ	τοῖς	εἰς εὐλάβειαν συντείνουσι γινομένη καὶ
[6, 15]	τὸ βιβλίον εἰς μεταγραφήν, ὃ	τοῖς	ἐκλεκτοῖς ἀναγγελῆναι ἐβούλετο; τοῦτο δὲ
[6, 15]	πνεύματος σωτηρίως εἰρημένα. Διὸ δὴ	τοῖς	ἐκλεκτοῖς τῶν ἀνθρώπων τοῖς τε
[6, 18]	ἀπόστολος τοῖς διαθρεῖν δυναμένοις ἐνδείκνυται,	τοῖς	Ἑλλαδικοῖς ἐκείνοις γράφων Κορινθίοις ὧδέ
[6, 11]	ἱματισμῷ διαχρύσῳ, περιβεβλημένη πεποικιλμένοις» καὶ	τοῖς	Ἑλληνικοῖς καὶ περιττοῖς· Ἐν κροσσωτοῖς
[6, 10]	πιθανολογίαν. Εἰκότως ἄρα προαναπεφώνηται καὶ	τοῖς	Ἕλλησιν· ἀρχὰ μεγάλας ἀρετᾶς, ὤνασσα
[6, 5]	καὶ τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας δοτὴρ	τοῖς	Ἕλλησιν, δι´ ἧς ὁ παντοκράτωρ
[6, 2]	ὁπηνίκα ἂν τὰ περὶ ἀρχῶν	τοῖς	Ἕλλησιν εἰρημένα ἐπιόντες διελέγχωμεν· τῆσδε
[6, 17]	δοτῆρα ποιεῖν; κινδυνεύει γὰρ εὐμενέστερος	τοῖς	Ἕλλησιν εἰς τὸ ἀγαθοὺς ἄνδρας
[6, 2]	δὲ τῶν καθωμιλημένων καὶ παρὰ	τοῖς	Ἕλλησιν εὐδοκίμων ἀνδρῶν χρησάμενος μαρτυρίοις,
[6, 11]	ὥστε καὶ τούτων τὰς πηγὰς	τοῖς	Ἕλλησιν παρὰ Ἑβραίων δεδόσθαι. Μαθεῖν
[6, 6]	διόπερ ὁ κύριος εὐηγγελίσατο καὶ	τοῖς	ἐν Ἅιδου. Φησὶ γοῦν ἡ
[6, 6]	καὶ κληρονομῆσαι κληρονομίαν ἐρήμου, λέγοντα	τοῖς	ἐν δεσμοῖς· ἐξέλθετε, καὶ τοῖς
[6, 6]	τοῖς ἐν δεσμοῖς· ἐξέλθετε, καὶ	τοῖς	ἐν τῷ σκότει ἀνακαλυφθῆναι. εἰ
[6, 6]	κατακλυσμῷ, μᾶλλον δὲ πεπεδημένοις, καὶ	τοῖς	ἐν φυλακῇ τε καὶ φρουρᾷ
[6, 8]	στερεᾶς τροφῆς. Ὡσαύτως ἄρα καὶ	τοῖς	ἐξ Ἑλλήνων ἐπιστρέφουσι Κολοσσαεῦσι· Βλέπετε
[6, 11]	δ´ ὡς ἔνι μάλιστα βοηθήματα	τοῖς	ἐπαΐουσιν ἐρανιστέον. Πλὴν οὐδαμῶς τούτοις
[6, 8]	Διὸ καὶ τοῖς Ἑβραίοις γράφων	τοῖς	ἐπανακάμπτουσιν εἰς νόμον ἐκ πίστεως
[6, 16]	ἀλλότρια μεγάλως ἀδικῶν εἰκότως περιπίπτει	τοῖς	ἐπαξίοις κακοῖς, οὕτως ὁ τὰ
[6, 3]	ἄνεμον· διὸ καὶ αὐτὸς ἐν	τοῖς	ἔπεσι γράφει· Παύσεις δ´ ἀκαμάτων
[6, 17]	τοῖς καθ´ ὅλου ἔν τε	τοῖς	ἐπὶ μέρους. Πῶς οὖν οὐκ
[6, 7]	σχήματα πραγματευομένη διὰ τῆς ἐν	τοῖς	ἐπιπέδοις καταγραφῆς ἥ τε ζωγραφία
[6, 9]	γεγονότων ὡς ἐγένετο. Ἕν τε	τοῖς	ἐπιστημονικοῖς, μόνος ὢν ἐπιστήμων, κρατιστεύσει
[6, 15]	τοῦ παντοκράτορος. Οὐ μόνον τοίνυν	τοῖς	ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς οὕτως δύσκολος ἡ
[6, 15]	σωτὴρ αὐτὸς ἁπλῶς οὕτως, ὡς	τοῖς	ἐπιτυχοῦσιν εὐάλωτα εἶναι, τὰ θεῖα
[6, 12]	δικαίας εἰρήκαμεν ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ	τοῖς	ἐρίοις ἡ στῦψις τῆς βαφῆς
[6, 18]	τῆς φιλοσοφίας ὀρεχθέντες καὶ μόνοις	τοῖς	ἐριστικοῖς προσανέχοντες σοφίσμασι τῶν ἀναγκαίων
[6, 17]	προσμαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ κἂν παρὰ	τοῖς	ἑτεροδόξοις ἐπὶ τῶν καλῶς εἰρημένων,
[6, 11]	ἰχθύες ἐμήνυον, εἰς διατροφὴν ἐκτενῆ	τοῖς	ἔτι χαμαὶ κειμένοις δεδομένοι· αὐξήσαντες
[6, 10]	μὲν οὖν μουσικῆς τὴν ἐν	τοῖς	ἡρμοσμένοις ἀναλογίαν διώκων, ἐν δὲ
[6, 15]	ὑπάρχειν γνῶσιν θείαν καὶ ἐν	τοῖς	θεοποιουμένοις, τὴν δὲ σωφροσύνην θνητὴν
[6, 2]	πτόλις ἠδὲ τοκῆες; τοῖσδε χρῆται	τοῖς	ἰαμβείοις ἐν τῷ Αἰγεῖ· Ποίαν
[6, 4]	τε μέτρων καὶ τῶν ἐν	τοῖς	ἱεροῖς χρησίμων εἰδέναι χρή. Ἔπειτα
[6, 17]	καὶ διδάσκων. Ἀμέλει καὶ αὐτὸς	τοῖς	ἴσοις παρὰ τοῦ κυρίου ὠφέληται.
[6, 11]	πόας κατακλιθέντων καταντικρὺ τῆς Τιβεριάδος	τοῖς	ἰχθύσι τοῖς δυσὶ καὶ τοῖς
[6, 17]	προτερήμασι· συνεργεῖ γὰρ ἔν τε	τοῖς	καθ´ ὅλου ἔν τε τοῖς
[6, 7]	οὖν τις τοῖς μερικοῖς ὡς	τοῖς	καθολικοῖς χρώμενος τύχῃ καὶ τὸ
[6, 9]	ἔδοξεν, οὐκ ἂν τῶν ὁμοίων	τοῖς	καλοῖς κἀγαθοῖς ἔργων ἔφεσιν λάβοι.
[6, 9]	ἀγαπῶν, οὐδ´ ἄρα ζηλώσει ἐξομοιωθῆναι	τοῖς	καλοῖς τὸ εἶναι δι´ ἀγάπης
[6, 14]	ψυχῆς καύχημα, πλὴν εὐσυνειδήτου, ἐπιφθέγγεσθαι	τοῖς	κατὰ περίστασιν συμβαίνουσι· πρὸς ταῦθ´
[6, 7]	ταύτῃ δὲ ψευδογραφεῖ τὴν ὄψιν,	τοῖς	κατὰ προσβολὴν τῶν ὀπτικῶν γραμμῶν
[6, 17]	ἢ πρὸς τὸ ὄντας χρῆσθαι	τοῖς	κατὰ φύσιν προτερήμασι· συνεργεῖ γὰρ
[6, 17]	θαυμάζων ἀφιστῆται τῶν λεγομένων καὶ	τοῖς	καταλειπομένοις προσανέχων ἀποτέμνηται τῶν νοητῶν.
[6, 9]	μηδὲ ἀσύμφωνον μήτε αὑτῷ μήτε	τοῖς	κοινοῖς ποτε ἐπιτελῶν, προορατικὸς ὢν
[6, 3]	εἰς τὸ ἄντρον καὶ προσρηγνυμένου	τοῖς	κόλποις τοῦ ὀρύγματος κυμβάλων εὐρύθμως
[6, 11]	τοῖς δυσὶ καὶ τοῖς εʹ	τοῖς	κριθίνοις διέθρεψεν ἄρτοις, αἰνισσόμενος τὴν
[6, 18]	~Ὁ γνωστικὸς δ´ ἡμῖν ἐν	τοῖς	κυριωτάτοις ἀεί ποτε διατρίβει· εἰ
[6, 2]	ἐπ´ ἀνδράσιν, Κρατῖνος δὲ ἐν	τοῖς	Λάκωσι· Φοβερὸν ἀνθρώποις τόδ´ αὖ,
[6, 10]	ὅσον ἐφικτόν, καὶ ἀπερίσπαστον συγχρωμένου	τοῖς	μαθήμασι τοῦ γνωστικοῦ καὶ εἰς
[6, 6]	εἰδωλολατρείᾳ κατορωρυγμένον ἔχοντες τὸ ἡγεμονικόν.	Τοῖς	μὲν γὰρ κατὰ νόμον δικαίοις
[6, 15]	λόγους εἶναι διδάσκων. Καὶ δὴ	τοῖς	μὲν γνωστικοῖς διειδεῖς καὶ τηλαυγεῖς
[6, 12]	ὁμοπατρίαν, ἀλλ´ {οὔτε} ὁμομητρίαν οὐδέπω.	Τοῖς	μὲν οὖν ἐξ ἁμαρτιῶν μετανενοηκόσι
[6, 17]	ἀλλὰ περὶ τὰ σημαινόμενα ἀναστρεπτέον.	Τοῖς	μὲν οὖν τῆς λέξεως ἀντιληπτικοῖς
[6, 7]	φρονήσεως» γίνεσθαι. Ἃν οὖν τις	τοῖς	μερικοῖς ὡς τοῖς καθολικοῖς χρώμενος
[6, 2]	δὲ ἐν Μίνῳ· Οὐκ ἔστι	τοῖς	μὴ δρῶσι σύμμαχος τύχη, ναὶ
[6, 15]	προφητευθεῖσα παραβολὴ ὡς ἀληθῶς φαίνεται	τοῖς	μὴ τὴν ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν, ὅταν
[6, 14]	αὐλῶν, οὕτως οὐδὲ πραγμάτων ἁπτέον	τοῖς	μὴ τὴν γνῶσιν εἰληφόσι καὶ
[6, 9]	ἀιδίως καὶ ἀκορέστως ἑστιώμενον ἐπὶ	τοῖς	μικροῖς καὶ χαμαιζήλοις ἔτι τέρπεσθαι·
[6, 1]	λογικαὶ δυνάμεις γνώσεις γενήσονται, αἱ	τοῖς	νοητοῖς κατὰ ψιλὴν τὴν τῆς
[6, 9]	τὸν περὶ τἀγαθοῦ λόγον πρεσβεύσει,	τοῖς	νοητοῖς προσκείμενος ἀεί, ἀπ´ ἐκείνων
[6, 14]	μόνοις ταύτην ἔλεγε τὴν φωνὴν	τοῖς	νομικῶς καὶ ἀνεπιλήπτως βεβιωκόσιν, οἷς
[6, 15]	εἴρητο γὰρ ἀπ´ ἀρχῆς μόνοις	τοῖς	νοοῦσιν. Αὐτίκα διδάξαντος τοῦ σωτῆρος
[6, 9]	περιπίπτειν, οἷον πείνῃ, δίψει καὶ	τοῖς	ὁμοίοις. Ἀλλ´ ἐπὶ μὲν τοῦ
[6, 12]	γίνεται, δι´ οὗ τὸ συνεμπίπτειν	τοῖς	ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα οὖν τὴν
[6, 16]	ὅσον οἷόν τε ἦν ἰδεῖν	τοῖς	ὁρᾶν ἐκλεγεῖσι, δι´ ἑβδόμης ἀνακηρυσσόμενος
[6, 2]	ἐκείνου συγγενὴς οὖσα Λυσίας ἐν	τοῖς	Ὀρφανικοῖς λέγει· Καὶ φανερὸς γέγονεν
[6, 12]	ὁ πατήρ« φησίν, ὁ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς« Αὐτός ἐστιν ὁ εἰπών·
[6, 15]	ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὁ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς, δηλῶν τὸν γνωστικὸν οὐ
[6, 16]	τὴν ὀγδοάδα καὶ Οἱ οὐρανοὶ	τοῖς	οὐρανοῖς διηγοῦνται δόξαν θεοῦ» Οἱ
[6, 16]	ἐν χρόνῳ γένοιτο κτίσις, συγγενομένου	τοῖς	οὖσι καὶ τοῦ χρόνου; Ἤδη
[6, 9]	θρυλουμένων ἀγαθῶν, τουτέστι τῶν παρακειμένων	τοῖς	πάθεσιν παθητικῶν ἀγαθῶν, μεταλαμβάνει ὁ
[6, 2]	μὲν τῷ Οἰνομάῳ γράφοντος· Τεκμαιρόμεσθα	τοῖς	παροῦσι τὰ ἀφανῆ, ἐν δὲ
[6, 15]	ἀκριβῶς ὅτι περιτομὴ οὐ δικαιοῖ·	τοῖς	πᾶσι γὰρ πάντα γίγνεσθαι ὡμολόγει
[6, 5]	καινὴν διαθήκην, οὐχ ὡς διεθέμην	τοῖς	πατράσιν ὑμῶν ἐν ὄρει Χωρήβ.
[6, 1]	ἐπιλογισμῷ βαθεῖ· οὗτος ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν	τοῖς	πένησιν« ~Πρὸ δὲ τῆς εἰς
[6, 6]	καὶ προηγουμένως βεβιωκότας ἐπί τε	τοῖς	πλημμεληθεῖσι μετανενοηκότας, κἂν ἐν ἄλλῳ
[6, 14]	μετειληφότας. Πρὸς δὲ καὶ ἐπαισχύνεται	τοῖς	πλημμεληθεῖσιν αὐτῷ, αἳ δὴ μέγισται
[6, 12]	γὰρ αἴτιος τοῦ μὴ ἁμαρτάνειν	τοῖς	πολλοῖς, ἐπαγγελία δὲ ἀφορμὴ τοῦ
[6, 15]	καταπέμπεσθαι θεόθεν μηνύει, σκοτεινοὺς δὲ	τοῖς	πολλοῖς καθάπερ τοὺς ἐκ πυρὸς
[6, 17]	ὄφις φρόνιμος» εἴρηται; ἐπεὶ κἀν	τοῖς	πονηρεύμασιν ἔστιν εὑρεῖν ἀκολουθίαν τινὰ
[6, 2]	εἰπόντος Δεῖ δὲ τὰ μέλλοντα	τοῖς	προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι Ἀνδοκίδης οὐκ ὀκνεῖ
[6, 4]	εἰδέναι χρή. Ἔπειτα ὁ στολιστὴς>	τοῖς	προειρημένοις ἕπεται, ἔχων τόν τε
[6, 6]	τῆς ἀληθείας καὶ αὐτοὶ ἐπὶ	τοῖς	προπεπραγμένοις μεταμέλονται· διόπερ ὁ κύριος
[6, 12]	πρόσωπον {τῆς ψυχῆς} ὅπερ ἐν	τοῖς	πρόσθεν ἰδίωμα χαρακτηριστικὸν τῆς δικαίας
[6, 2]	λέγειν· Χρὴ γὰρ τεκμηρίοις χρῆσθαι	τοῖς	πρότερον γενομένοις περὶ τῶν μελλόντων
[6, 15]	ὄν, ὡς παρεστήσαμεν, εἰκότως παρὰ	τοῖς	προφήταις μάλιστα ἐπλεόνασεν, ἵνα δὴ
[6, 17]	προσηγορίαν, καὶ ἐπειδὰν μὲν ἐπιβάλλῃ	τοῖς	πρώτοις αἰτίοις, νόησις καλεῖται, ὅταν
[6, 6]	οὐχὶ δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον	τοῖς	τε ἀπολωλόσιν ἐν τῷ κατακλυσμῷ,
[6, 15]	δὴ τοῖς ἐκλεκτοῖς τῶν ἀνθρώπων	τοῖς	τε ἐκ πίστεως εἰς γνῶσιν
[6, 12]	τοῦ ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα ἂν	τοῖς	τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς ἂν ἀδελφὴ
[6, 17]	ἡ γραφὴ Πνεῦμα αἰσθήσεως» δεδόσθαι	τοῖς	τεχνίταις ἐκ τοῦ θεοῦ, τὸ
[6, 8]	ὑποκειμένην τε ἀκολούθως κατὰ προστασίαν	τοῖς	τῇδε ἄρχουσι· διὸ καὶ στοιχειωτική
[6, 17]	τὸ τεχνικῶς τι ποιεῖν ἐν	τοῖς	τῆς τέχνης θεωρήμασι περιέχεται, οὕτω
[6, 8]	εἶναι τὰς διαθήκας ὡμολόγηται καὶ	τοῖς	τιμιωτέροις δίδοσθαι. Λέγει γοῦν ὁ
[6, 6]	ἄλλῳ τόπῳ τύχωσιν ἐξομολογούμενοι, ἐν	τοῖς	τοῦ θεοῦ ὄντας τοῦ παντοκράτορος
[6, 16]	ἁφῇ τε καὶ γεύσει καὶ	τοῖς	τούτων ὑπουργοῖς ὀργάνοις δισσοῖς οὖσι,
[6, 3]	οἱ τὰ Περσικὰ συνταξάμενοι ἐν	τοῖς	ὑπερκειμένοις τόποις κατὰ τὴν τῶν
[6, 8]	ἡ πίστις ἀπόδειξις βεβαία, ἐπεὶ	τοῖς	ὑπὸ τοῦ θεοῦ παραδοθεῖσιν ἀλήθεια
[6, 1]	βίον ὁ γνωστικός, πρόεισι δείξων	τοῖς	φιλοσόφοις οὐδαμῶς {ὡς} ἄθεον τοῦτον,
[6, 16]	Οἱ πλεῖστοι δὲ σὺν καὶ	τοῖς	φιλοσόφοις τὰς αὐξήσεις καὶ τὰς
[6, 15]	νοῶν ἐνετείλατό τε καὶ συνεβούλευσε	τοῖς	φρονίμοις καὶ σώφροσι, ταύτην συνιείς,
[6, 18]	γὰρ κατὰ τὴν θεωρίαν ἐν	τοῖς	φυσικοῖς, μετὰ ταῦτα δηλωθήσεται, ἐπὰν
[6, 2]	κλεπτικὸν διελέγξας εἶδος αὐτῶν, ἀδιαφόρως	τοῖς	χρόνοις καταχρώμενος, ἐπὶ τὰ ἑξῆς
[6, 18]	ὁρᾶται, πλασσέτω καὶ τὴν ἶριν	τοῖς	χρώμασιν ἀπεικαζέτω. Ἐπὰν δὲ ἀπολείπωσι
[6, 15]	Διανοιχθεῖσαι δὲ αἱ γραφαὶ καὶ	τοῖς	ὦτα ἔχουσιν ἐμφήνασαι τὸ ἀληθὲς
[6, 9]	καὶ κατορθωτικῆς πίστεως. Καὶ πρὸς	τοῖσδε	παμπόλλους ὡς ὅτι μάλιστα ὁμοίους
[6, 1]	γνῶσιν ἐπιτηδείῳ, εἴ πως περιτύχοι	τοῖσδε,	πρὸς τὸ συμφέρον καὶ ὠφέλιμον
[6, 2]	πόθι τοι πτόλις ἠδὲ τοκῆες;	τοῖσδε	χρῆται τοῖς ἰαμβείοις ἐν τῷ
[6, 2]	ἀνδρῶν; πόθι τοι πτόλις ἠδὲ	τοκῆες;	τοῖσδε χρῆται τοῖς ἰαμβείοις ἐν
[6, 16]	συντεινόντων εὔθυναν ὑφέξει τοῦ ἀσεβοῦς	τολμήματος.	Δέκατος δέ ἐστιν ὁ περὶ
[6, 9]	τὴν καταστολὴν ἀπασχολεῖσθαι τῶν παθῶν.	Τολμήσας	γὰρ φήσαιμ´ ἄν· καθάπερ προωρισμένως
[6, 8]	κυριακῆς υἱοθεσίας κληρονόμοις. Αὐτίκα γὰρ	τολμῶμεν	φάναι (ἐνταῦθα γὰρ ἡ πίστις
[6, 17]	Τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὸν πώγωνα	τὸν	Ἀαρὼν καὶ ἐπὶ τὴν ᾤαν
[6, 11]	ἐπὶ τῆς ἀστρονομίας ἔχομεν ὑπόδειγμα	τὸν	Ἀβραάμ, οὕτως ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς
[6, 2]	Ἀνακρέοντος γὰρ ποιήσαντος· Ἔρωτα γὰρ	τὸν	ἁβρὸν {μέλ{ π} ομαι βρύοντα
[6, 2]	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, σπουδὴ περὶ τουτονὶ	τὸν	ἀγῶνα καὶ παραγγελία γέγονεν, σχεδὸν
[6, 2]	σπουδὴ καὶ παράταξις γεγένηται περὶ	τὸν	ἀγῶνα τουτονί, οὐδ´ ἕνα ὑμῶν
[6, 2]	Σοφοκλέους ἐν τῷ Πηλεῖ· Πηλέα	τὸν	Αἰάκειον οἰκουρὸς μόνη γερονταγωγῶ καὶ
[6, 8]	ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς	τὸν	Ἅιδην, πάντα τὰ ἔθνη τὰ
[6, 10]	δὲ ὁ Δαβίδ· Ὅτι εἰς	τὸν	αἰῶνα οὐ σαλευθήσεται δίκαιος· οὔτ´
[6, 12]	μή τι οὕτως μετατίθεται εἰς	τὸν	ἄνδρα ἡ γυνή, ἀθήλυντος ἐπ´
[6, 3]	αὐτῶν ἀγονίας αἰτίου γινομένου, παῦσαι	τὸν	ἄνεμον· διὸ καὶ αὐτὸς ἐν
[6, 16]	δὲ καὶ δεκάς τις περὶ	τὸν	ἄνθρωπον αὐτόν, τά τε αἰσθητήρια
[6, 12]	θεοῦ, ὅτι ὁ θεὸς ἔκτισεν	τὸν	ἄνθρωπον ἐπὶ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα
[6, 17]	πᾶσα ὠφέλεια βιωτικὴ κατὰ μὲν	τὸν	ἀνωτάτω λόγον ἀπὸ τοῦ παντοκράτορος
[6, 9]	ἐκ τῆς ἀγάπης οἰκείωσιν πρὸς	τὸν	ἀπαθῆ θεὸν ἀπειληφότι καὶ διὰ
[6, 2]	τε εἰρηκότος· Παύροισι δὲ θνητῶν	τὸν	ἅπαντα χρόνον δαίμων ἔδωκεν πράσσοντας
[6, 9]	ἀλλ´ ἤδη ἀγαθά. Ἀδύνατον γὰρ	τὸν	ἅπαξ τελειωθέντα δι´ ἀγάπης καὶ
[6, 4]	τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα ὄντα	τὸν	ἀριθμὸν ἀεὶ διὰ στόματος ἔχειν
[6, 16]	αἰτίων. Καὶ μυρία τοιαῦτα ἁγιάζων	τὸν	ἀριθμὸν παρατίθεται Ἕρμιππος ὁ Βηρύτιος
[6, 17]	γινομένη καὶ ἄνευ θεωρίας παραδεξαμένη	τὸν	ἀρχικὸν λόγον κατὰ τὴν ἐν
[6, 11]	Ἀβραάμ, οὕτως ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς	τὸν	αὐτὸν Ἀβραάμ. Ἀκούσας γὰρ ὅτι
[6, 17]	ὀλίγοις φαντάζεται. Ναὶ μὴν ὡς	τὸν	αὐτὸν ἀέρα ἀναπνεῖ τὰ ζῷα
[6, 5]	κατὰ τοὺς Ἕλληνας· ὡς δηλονότι	τὸν	αὐτὸν ἡμῖν σεβόντων θεὸν καὶ
[6, 5]	εἶναι. Καὶ ὅτι γε ὡς	τὸν	αὐτὸν θεὸν ἡμῶν τε αὐτῶν
[6, 2]	σοφιστὴν τὸν Ἠλεῖον, ὃς εἰς	τὸν	αὐτὸν περὶ τοῦ προκειμένου μοι
[6, 16]	μὴ καθηκόντων ἐπιθυμῶν εὐθύνεται, κατὰ	τὸν	αὐτὸν τρόπον οὐκ ἐφεῖται ψευδῶν
[6, 15]	ποιεῖ καὶ ἐγγὺς θεοῦ βασιλέως	τὸν	βασιλικὸν ἀνάγει, ζητεῖν ἄρα δεῖ
[6, 15]	ὄντι ἀρχικὸν εἶναι καὶ ἡγεμονικὸν	τὸν	βασιλικόν τε καὶ Χριστιανόν, ἐπεὶ
[6, 14]	εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ, οἱ ἄφρονες·	τὸν	βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ
[6, 2]	ἀνθρώπων βίος, Ποσείδιππος· Οὐδεὶς ἄλυπος	τὸν	βίον διήγαγεν ἄνθρωπος ὢν οὐδὲ
[6, 2]	τε Ἀριστοφάνους γράφοντος· Βέβαιον ἕξεις	τὸν	βίον δίκαιος ὤν, χωρίς τε
[6, 16]	ἑβδόμην ἡμέραν διὰ τὴν κατὰ	τὸν	βίον κακοπάθειαν· θεὸς γὰρ ἄκμητός
[6, 9]	προηγούμενα, ἐκ δὲ τῆς κατὰ	τὸν	βίον κοινωνίας ὡς ἀναγκαῖα τῇ
[6, 6]	εἰς πίστιν ἀγρίους καὶ ῥυπαροὺς	τὸν	βίον μηδὲ τῇ κατὰ νόμον
[6, 1]	παραστήσας, ὅστις ἂν εἴη κατὰ	τὸν	βίον ὁ γνωστικός, πρόεισι δείξων
[6, 7]	τὴν ἐμπειρίαν παρέχουσαν τῶν περὶ	τὸν	βίον, τὴν δὲ σοφίαν ἔμπεδον
[6, 6]	τελείως δέ, ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους	τὸν	βίον· τουτὶ γὰρ ἔπρεπεν τῇ
[6, 14]	εἰδόσιν ὅπως αὐτοῖς παρ´ ὅλον	τὸν	βίον χρηστέον. Τὸν γοῦν τῆς
[6, 1]	δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει« κατὰ	τὸν	γενναῖον ἀπόστολον. Φθάσας δὲ ὁ
[6, 18]	τῆς κατὰ τὸν νόμον δικαιοσύνης	τὸν	γνωστικὸν δείκνυσιν. Οὕτως τις κατὰ
[6, 9]	τοὺς φίλους ἐγγεγραφότι; ἐξαιρετέον ἄρα	τὸν	γνωστικὸν ἡμῖν καὶ τέλειον ἀπὸ
[6, 8]	ἐχέτω· πολυμαθῆ δὲ εἶναι χρὴ	τὸν	γνωστικὸν καί, ἐπειδὴ Ἕλληνές φασι
[6, 9]	Λῆρος γὰρ καὶ τὸ φάσκειν	τὸν	γνωστικὸν καὶ τέλειον μὴ δεῖν
[6, 18]	ἐπιστήμη, ἥν φαμεν μόνον ἔχειν	τὸν	γνωστικόν, κατάληψίς ἐστι βεβαία διὰ
[6, 15]	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, δηλῶν	τὸν	γνωστικὸν οὐ διὰ τῆς σαρκὸς
[6, 14]	Αὐτίκα ὁ Σολομὼν σοφὸν καλῶν	τὸν	γνωστικὸν περὶ τῶν θαυμαζόντων αὐτοῦ
[6, 15]	ὁ προφήτης, δηλῶν μόνον δύνασθαι	τὸν	γνωστικὸν τὰ ἐπικεκρυμμένως πρὸς τοῦ
[6, 9]	τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» ἀποκαθεστακυῖα	τὸν	γνωστικόν, χρόνου καὶ τόπου μὴ
[6, 14]	παρ´ ὅλον τὸν βίον χρηστέον.	Τὸν	γοῦν τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνα οὐ
[6, 14]	ἄνδρα« αὐξήσωσιν. ~Οἱ τοιοῦτοι κατὰ	τὸν	Δαβὶδ καταπαύσουσιν ἐν ὄρει ἁγίῳ
[6, 10]	οὐ κατὰ τὸν προηγούμενον λόγον,	τὸν	δὲ ἀναγκαῖον καὶ δεύτερον καὶ
[6, 15]	καὶ τὸν μὲν μετ´ ἀγγέλων,	τὸν	δὲ ἐπὶ τὰ ὄρη περὶ
[6, 8]	ἐπιστολαῖς οὐ φιλοσοφίαν διαβάλλων φαίνεται,	τὸν	δὲ τοῦ γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα ὕψους
[6, 16]	ὡς συνάγεσθαι καὶ ἄνευ τούτου	τὸν	δέκατον ἀριθμόν, δι´ ὧν ἡ
[6, 4]	Κελεύσαντος δὲ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ	τὸν	δέκατον εἰπεῖν τι (δικαστὴς γὰρ
[6, 11]	πρὸς ἁρμονίαν τὴν Δώριον ὑμνοῦντι	τὸν	Δία ὧδέ πως· Ζεῦ πάντων
[6, 8]	ὅτι φησὶν ἡ γραφὴ μετασχηματίζεσθαι	τὸν	διάβολον εἰς ἄγγελον φωτός» τί
[6, 8]	τὸν περὶ τούτων λόγον ἡμῖν	τὸν	διδάσκαλον, ἅγια ἁγίων καὶ ἔτι
[6, 7]	Μαθήσεως δ´ οὔσης ζητεῖν ἀνάγκη	τὸν	διδάσκαλον. Κλεάνθης μὲν γὰρ Ζήνωνα
[6, 12]	ἀριστερῶν» φησὶν ὁ ἀπόστολος παραπέμπεσθαι	τὸν	δίκαιον εἰς κληρονομίαν τὴν ἄκραν,
[6, 15]	γνωστικῇ. Φασὶ δ´ οὖν γίνεσθαι	τὸν	ἐγκεντρισμὸν κατὰ τρόπους τέσσαρας· ἕνα
[6, 11]	Τὴν δὲ ἀνὰ τὸν κλύδωνα	τὸν	ἐθνικὸν γεννωμένην τε καὶ φερομένην
[6, 18]	τῆς τοῦ κυρίου διδασκαλίας καὶ	τὸν	ἐκκλησιαστικὸν κανόνα. Διὸ καὶ ὑποβὰς
[6, 15]	τὴν τῶν γραφῶν ἐξήγησιν κατὰ	τὸν	ἐκκλησιαστικὸν κανόνα ἐκδεχόμενοι διασῴζουσι· κανὼν
[6, 13]	αἴρεται τὸ διορίζον τοῦ Ἰουδαίου	τὸν	Ἕλληνα εἰς περιούσιον λαόν. Καὶ
[6, 17]	φιλοσοφούμενα δὲ παρ´ αὐτοῖς κατὰ	τὸν	Ἐμπεδοκλέα Ὡς διὰ πολλῶν δὴ
[6, 2]	κῆρες τῷ βίῳ παραπεφύκασιν ὥστε	τὸν	ἐν ταῖς μάχαις θάνατον αἱρετώτερον
[6, 5]	Χριστιανοί. Σαφῶς γάρ, οἶμαι, ἐδήλωσεν	τὸν	ἕνα καὶ μόνον θεὸν ὑπὸ
[6, 11]	πήχεις δώδεκα, συμφώνως τῷ κατὰ	τὸν	ἐνιαύσιον κύκλον ἑλιγμῷ τῶν μηνῶν
[6, 16]	κόσμου κατὰ τὸν προφήτην γενέσεως,	τὸν	ἓξ ἀριθμὸν τέλειον νομίζουσι καὶ
[6, 8]	τὴν βαρβάρων ἢ καὶ ὑφορώμενοι	τὸν	ἐπηρτημένον τῷ πιστῷ κατὰ τοὺς
[6, 2]	τὸν παρόντα διαφυγόντας ἀδεῶς διάγειν	τὸν	ἐπίλοιπον χρόνον, οὐκ ἂν ἦν
[6, 16]	ἀριστερά, πρόσω ὀπίσω. Εἰκότως ἄρα	τὸν	ἑπτὰ ἀριθμὸν ἀμήτορα καὶ ἄγονον
[6, 2]	Δευκαλιωνείας μετέβαλεν. Σιωπῶ δὲ Ἡράκλειτον	τὸν	Ἐφέσιον, ὃς παρ´ Ὀρφέως τὰ
[6, 1]	Στρωματεύς, διαγράψας ὡς ἔνι μάλιστα	τὸν	ἠθικὸν λόγον ἐν τούτοις περαιούμενον
[6, 2]	μαρτυροῦντα ἡμῖν Ἱππίαν τὸν σοφιστὴν	τὸν	Ἠλεῖον, ὃς εἰς τὸν αὐτὸν
[6, 17]	Χριστὸν πιστεύομεν, καθάπερ οὐδὲ εἰς	τὸν	ἥλιον ἕνεκά γε τοῦ φαίνεσθαι
[6, 14]	πρὸ τῆς πίστεως, ἔδωκεν δὲ	τὸν	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ
[6, 18]	τε ἀπομιμεῖσθαι ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ	τὸν	ἥλιόν τις, ὡς ὁρᾶται, πλασσέτω
[6, 6]	μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ	τὸν	θάνατον αἱρούμεναι, καὶ ταῦτα καθαρώτερον
[6, 6]	φησί, τέθεικα πρὸ προσώπου ὑμῶν	τὸν	θάνατον καὶ τὴν ζωήν, ἐκλέξασθαι
[6, 15]	καὶ τὴν παρουσίαν αὐτοῦ καὶ	τὸν	θάνατον καὶ τὸν σταυρὸν καὶ
[6, 11]	εἰς ναὸν ἅγιον θεοῦ» κατὰ	τὸν	θεῖον ἀπόστολον. Σιωπῶ τὰ νῦν
[6, 17]	σύνεσιν ἰδίαν ἄγονται· παραδεξάμενοι δὲ	τὸν	θεμέλιον τῆς ἀληθείας, δύναμιν προσλαμβάνουσι
[6, 9]	καὶ τούτου αὐτὸν τῆς πρὸς	τὸν	θεὸν ἀγάπης δύναται) οὔτε εὐθυμίας
[6, 12]	ἢ τοὺς γονεῖς τῆς πρὸς	τὸν	θεὸν ἀγάπης καὶ τῆς ἐν
[6, 7]	δόξαν αἱρούμενον φίλαυτον εἶναι, ἀλλὰ	τὸν	θεὸν ἀγαπῶντα τῷ ὄντι Ὅσιον
[6, 5]	δὲ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν ἴσασι	τὸν	θεόν, ἀλλὰ κατὰ περίφρασιν Ἑλλήνων
[6, 5]	τοῦ ὀνόματός μου πιστεύειν ἐπὶ	τὸν	θεόν, ἀφεθήσονται αὐτῷ αἱ ἁμαρτίαι.
[6, 5]	καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μόνοι οἰόμενοι	τὸν	θεὸν γινώσκειν οὐκ ἐπίστανται, λατρεύοντες
[6, 5]	ἃ παραδίδομεν ὑμῖν, φυλάσσεσθε, καινῶς	τὸν	θεὸν διὰ τοῦ Χριστοῦ σεβόμενοι
[6, 11]	κατεπᾴδοντες ἡμῶν τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ	τὸν	θεὸν δοξάζοντες ἐπὶ τῇ ἀφθόνῳ
[6, 6]	Οὕτως οἶμαι δείκνυσθαι ἀγαθὸν μὲν	τὸν	θεόν, δυνατὸν δὲ τὸν κύριον
[6, 6]	ὑμῶν ἐποίησεν μὴ εἰδὼς σαφῶς	τὸν	θεόν, ἐὰν ἐπιγνοὺς μετανοήσῃ, πάντα
[6, 15]	διαλαμβάνει· οὐ γὰρ τὴν κατὰ	τὸν	θεὸν ἔγνω θρῃσκείαν. Διόπερ αἱ
[6, 7]	πλησσόμενον ἀέρα. Πολλοῦ γε δεῖ	τὸν	θεὸν ἐμβοᾶν, ἀπροσίτῳ ἁγιότητι καὶ
[6, 11]	καὶ προφητεύων ἐκκείσθω Δαβίδ, ὑμνῶν	τὸν	θεὸν ἐμμελῶς. Προσήκει δὲ εὖ
[6, 17]	ἕν, ἀλλὰ μυρία, διαφέρει δὲ	τὸν	θεὸν ζητεῖν ἢ τὰ περὶ
[6, 3]	εἰς οὐρανόν, κοινὸν ἀποκαλέσας πατέρα	τὸν	θεόν, ηὔξατο οἰκτεῖραι αὐτὸν τετρυμένην
[6, 9]	αὐτὸν πρὸς θυμόν, ἀγαπῶντα ἀεὶ	τὸν	θεὸν καὶ πρὸς τούτῳ μόνῳ
[6, 14]	εὐσυνειδησία τὸ ὅσιον τὸ πρὸς	τὸν	θεὸν καὶ τὸ πρὸς τοὺς
[6, 16]	μητρός. Πατέρα δὲ καὶ κύριον	τὸν	θεὸν λέγει σαφῶς. Διὸ καὶ
[6, 17]	πάντα τὰ ἐπὶ μέρους γινώσκειν	τὸν	θεὸν μηδὲ μὴν πάντων εἶναι
[6, 12]	ἐννοήθητι καὶ δώσω. Καρδιογνώστην» γὰρ	τὸν	θεὸν παρειλήφαμεν, οὐκ ἐκ κινήματος
[6, 7]	Ὡς οὖν ἐπὶ τὸν ποιητὴν	τὸν	θεὸν πᾶσα ἀνατρέχει πατριά, οὕτως
[6, 5]	τοῦ υἱοῦ. Εἶτα ἐπιφέρει· τοῦτον	τὸν	θεὸν σέβεσθε μὴ κατὰ τοὺς
[6, 17]	ἐπεὶ μὴ σέβουσι κατὰ θεὸν	τὸν	θεόν. Τὰ φιλοσοφούμενα δὲ παρ´
[6, 12]	τῆς κατὰ τὸ συνεχὲς πρὸς	τὸν	θεὸν τὸν λαλοῦντα αὐτῷ ὁμιλίας
[6, 16]	μὴ ἐν χρόνῳ δὲ ποιεῖν	τὸν	θεὸν ὑπολάβωμεν, ἐπήγαγεν ἡ προφητεία·
[6, 5]	ἀγνοίᾳ φερόμενοι καὶ μὴ ἐπιστάμενοι	τὸν	θεὸν ὡς ἡμεῖς κατὰ τὴν
[6, 1]	διὰ τῶνδε ἡμῖν, ὡς ἀνοσίως	τὸν	θεοφιλῆ διώκοντες ἀσεβοῦσιν αὐτοί, τότε
[6, 16]	πάντα γίνεσθαι νομίζουσι τὰ περὶ	τὸν	θνητὸν βίον, παρ´ ὃ καὶ
[6, 16]	τὸ μακάριον δηλοῖ, λόγον ὄντα	τὸν	Ἰησοῦν παριστῶσα. Ὁ δὲ πέμπτος
[6, 3]	{Ἀθηναίοις} τὸν Περσικὸν πόλεμον εἰς	τὸν	ἴσον ὑπερέθεντο χρόνον. Διαφέρειν δ´
[6, 2]	τέλος ἐπιθεῖναι τὸ πρόσφορον Ἔφορον	τὸν	ἱστορικὸν γράφοντα· Ἀλλὰ καὶ τῶν
[6, 15]	πνεύματος τὴν ἔτι κατ´ ἐκεῖνον	τὸν	καιρὸν ἄγραφον τυγχάνουσαν διὰ τὸ
[6, 2]	σαφῆ, ἀνδρῶν δὲ ὅτῳ χρὴ	τὸν	κακὸν διειδέναι, οὐδεὶς χαρακτὴρ ἐμπέφυκε
[6, 2]	χρὴ τὸν καλῶς εὐδαίμονα— καὶ	τὸν	κακῶς πράσσοντα καὶ τοῦτον μένειν,
[6, 2]	μὲν λέγοντος· Οἴκοι μένειν χρὴ	τὸν	καλῶς εὐδαίμονα— καὶ τὸν κακῶς
[6, 2]	μένειν ἐλεύθερον, ἢ μηκέτ´ εἶναι	τὸν	καλῶς εὐδαίμονα. Πάλιν Θεόγνιδος μὲν
[6, 18]	ὑμῶν ἐν ὑμῖν μεγαλυνθῆναι κατὰ	τὸν	κανόνα ἡμῶν εἰς περισσείαν, εἰς
[6, 15]	τὴν ἑρμηνείαν καθιεροῦσι τῆς ῥοιᾶς	τὸν	καρπόν· πολυκευθὴς γὰρ ὁ λόγος.
[6, 16]	εἰδωλολατρείας, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα ἐπὶ	τὸν	κατ´ ἀλήθειαν ἔχοντες θεόν. Ὁ
[6, 15]	μαρτύριον μόνον, ἀλλὰ γὰρ καὶ	τὸν	κατ´ ἐρώτησιν καὶ ἀπόκρισιν· Καὶ
[6, 2]	γράφει· Εἰ μὲν γὰρ ἦν	τὸν	κίνδυνον τὸν παρόντα διαφυγόντας ἀδεῶς
[6, 11]	ἡ κριθή. Τὴν δὲ ἀνὰ	τὸν	κλύδωνα τὸν ἐθνικὸν γεννωμένην τε
[6, 5]	ἑορτὴν οὔτε μεγάλην ἡμέραν. Εἶτα	τὸν	κολοφῶνα τοῦ ζητουμένου προσεπιφέρει Ὥστε
[6, 16]	ἀπρονόητον εἶναι τὸ πᾶν ἢ	τὸν	κόσμον ἀγένητον ἢ τῶν κατὰ
[6, 16]	βασιλεύειν. ἵνα τοίνυν γενητὸν εἶναι	τὸν	κόσμον διδαχθῶμεν, μὴ ἐν χρόνῳ
[6, 3]	ἐστι θείας δυνάμεως ἐπὶ πάντα	τὸν	κόσμον διηκούσης καὶ κηρυττούσης τὸ
[6, 6]	πιστοὺς ἡγησάμενος εἶναι, πέμπων ἐπὶ	τὸν	κόσμον εὐαγγελίσασθαι τοὺς κατὰ τὴν
[6, 16]	μηνύων γεγονέναι πρὸς τοῦ θεοῦ	τὸν	κόσμον καὶ δεδωκέναι ἀνάπαυσιν ἡμῖν
[6, 14]	τοὐπιόν. Τί γὰρ ὄφελος, ἐὰν	τὸν	κόσμον κερδήσῃς, φησί, τὴν δὲ
[6, 5]	δὲ δώδεκα ἔτη ἐξέλθετε εἰς	τὸν	κόσμον. Μή τις εἴπῃ· οὐκ
[6, 9]	κοινὴν ταύτην φιλίαν, ἀλλ´ ἀγαπᾷ	τὸν	κτίστην διὰ τῶν κτισμάτων) Οὔτ´
[6, 11]	αὔξειν» δὲ μόνον ἤδη λοιπὸν	τὸν	κυριακὸν λόγον, εἰς ὃν περαιοῦται
[6, 6]	ἡ πίστις μόνον ἡ εἰς	τὸν	κύριον, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀποστῆναι
[6, 15]	πολυπραγμονοῦντες. Ἀμέλει καὶ τῶν ἐπιβοωμένων	τὸν	κύριον αὐτὸν οἱ μὲν πολλοὶ
[6, 8]	σοφὸς καὶ ἐπιστήμων καὶ ἀγαπῶν	τὸν	κύριον αὐτοῦ; Ἔστω» τοίνυν πιστὸς»
[6, 12]	δύνασθαι καὶ πᾶσαν τὴν κατὰ	τὸν	κύριον δημιουργίαν τε καὶ οἰκονομίαν
[6, 9]	ἦ γὰρ οὐχί, ἀποδημῶν πρὸς	τὸν	κύριον δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς
[6, 17]	ἐπὶ τέλει τῶν κατορθωμάτων μιμεῖται	τὸν	κύριον, εἰς ὅσον ἐφικτὸν ἀνθρώποις,
[6, 10]	προφήτην εὐφραίνεσθαι τὴν καρδίαν ζητοῦντας	τὸν	κύριον. Ζητήσατε οὖν αὐτὸν καὶ
[6, 7]	ἀνατρέχει πατριά, οὕτως καὶ ἐπὶ	τὸν	κύριον ἡ τῶν καλῶν διδασκαλία
[6, 3]	εὐχαῖς. καὶ ἐπεκαλέσατο» φησί, Σαμουὴλ	τὸν	κύριον καὶ ἔδωκεν κύριος φωνὰς
[6, 17]	μοι ἀπόχρη φάναι θεὸν εἶναι	τὸν	κύριον πάντων. Αὐτοτελῶς δὲ λέγω
[6, 17]	κύριον πάντων. Αὐτοτελῶς δὲ λέγω	τὸν	κύριον πάντων, οὐδενὸς ὑπολειπομένου κατὰ
[6, 15]	ἡ οἰκονομία πᾶσα ἡ περὶ	τὸν	κύριον προφητευθεῖσα παραβολὴ ὡς ἀληθῶς
[6, 6]	μὲν τὸν θεόν, δυνατὸν δὲ	τὸν	κύριον σῴζειν μετὰ δικαιοσύνης καὶ
[6, 15]	κυριώτατα παραπίπτοντες καὶ ἀθετοῦντες μὲν	τὸν	κύριον τὸ ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς,
[6, 5]	τοῦτό φησιν ὁ Πέτρος εἰρηκέναι	τὸν	κύριον τοῖς ἀποστόλοις· ἐὰν μὲν
[6, 6]	Τί δ´; οὐχὶ δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι	τὸν	κύριον τοῖς τε ἀπολωλόσιν ἐν
[6, 14]	βεβιωκόσιν, οἷς μόνον ἡ εἰς	τὸν	κύριον ὑπελείπετο πίστις. Οὐκ ἂν
[6, 15]	Εἰκότως ἄρα κηρύσσουσα ἡ προφητεία	τὸν	κύριον, ὡς μὴ παρὰ τὰς
[6, 2]	πηδαλίῳ πείθεται ὡς ἄκατος, Ἀριστοφάνη	τὸν	κωμικὸν γράφοντα· Αἰσχρὸν νέᾳ γυναικὶ
[6, 12]	τὸ συνεχὲς πρὸς τὸν θεὸν	τὸν	λαλοῦντα αὐτῷ ὁμιλίας ἐπίχροιά τις
[6, 17]	τῷ μανθάνοντι, ὃ δὲ συνωφελεῖ	τὸν	λαμβάνοντα. Τρίτος δέ ἐστιν {ὁ}
[6, 13]	εἴκοσι καὶ τέσσαρσι καθεδεῖται θρόνοις	τὸν	λαὸν κρίνων, ὥς φησιν ἐν
[6, 16]	παντοκράτωρ, ὃς ἐκ τῆς Αἰγύπτου	τὸν	λαὸν μετήγαγεν διὰ τῆς ἐρήμου
[6, 11]	ιβʹ ὧν ἡ σύνθεσις γεννᾷ	τὸν	λεʹ ἐν ταύταις ταῖς ἡμέραις
[6, 8]	ἀληθῆ λέγῃ, οὐδὲ μὴν διὰ	τὸν	λέγοντα προκαταγνωστέον ἀμαθῶς καὶ τῶν
[6, 15]	τῶν Περσῶν, μὴ ὑπεριδὼν θλιβῆναι	τὸν	λεών. Ψεῦσται τοίνυν τῷ ὄντι
[6, 16]	λέγοντι· Ἐμοίχευσεν τὸ ξύλον καὶ	τὸν	λίθον· τῷ ξύλῳ εἶπεν ὅτι
[6, 18]	καὶ ἐν ταῖς Ἀθήναις κηρύξας	τὸν	λόγον) ἀλλὰ τὴν γνῶσιν διδάσκει,
[6, 10]	μὴ κατὰ τὰ διωρισμένα τις	τὸν	λόγον ἐφοδεύοι, λήσεται συγχέας τά
[6, 11]	δὲ ἐπὶ τὸ παραδιδόναι στελλομένων	τὸν	λόγον ἥ τε ἄλλη παιδεία
[6, 15]	ἐθνῶν ἰδιῶται ἐξ ἐπιπολῆς δεχόμενοι	τὸν	λόγον· θάτερον δὲ ὅταν τὸ
[6, 11]	τοῦ Ὀδυσσέως ἑταῖροι ἀγροίκως μετίασι	τὸν	λόγον, οὐ τὰς Σειρῆνας, ἀλλὰ
[6, 2]	συνθεὶς τοῦτον καινὸν καὶ πολυειδῆ	τὸν	λόγον ποιήσομαι. Ὡς δὲ μὴ
[6, 6]	βιβλία, μὴ ὁμολογήσας ὅθεν ὑφείλετο	τὸν	λόγον τοῦτον. Καὶ πάλιν ἐν
[6, 15]	οἱ τούτου γνώριμοι οἱ κηρύξαντες	τὸν	λόγον ὡσαύτως μετ´ αὐτὸν τὸ
[6, 11]	θάτερον τῶν ἰχθύων τὴν ἐγκύκλιον,	τὸν	λοιπὸν δὲ αὐτὴν ἐκείνην τὴν
[6, 17]	ὁπόταν ὁ παιδοτρίβης μηκέτι διαπλάσσων	τὸν	μανθάνοντα μηδὲ ἐπιδεικνὺς δι´ ἑαυτοῦ
[6, 15]	ἵνα πάντας κερδήσῃ. Δανιὴλ δὲ	τὸν	μανιάκην ἐβάστασεν ἐπὶ τοῦ βασιλέως
[6, 11]	ιηʹ ὧν ἡ σύνθεσις γεννᾷ	τὸν	μεʹ καὶ ἐν ταύταις ὁμοίως
[6, 2]	Εὕροις δ´ ἂν καὶ Ὅμηρον	τὸν	μέγαν ποιητὴν ἐκεῖνα τὰ ἔπη·
[6, 15]	Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, καὶ	τὸν	μὲν μετ´ ἀγγέλων, τὸν δὲ
[6, 2]	τῷ Δαιδάλῳ τὰ ἀλλήλων ὑφαιροῦνται.	τὸν	μέντοι Κώκαλον τὸν ποιηθέντα Ἀραρότι
[6, 15]	ὑπὸ τῶν ὀνομάτων δηλούμενα διορῶσι,	τὸν	μετὰ ἀγγέλων Μωυσέα πολυπραγμονοῦντες. Ἀμέλει
[6, 4]	καὶ βραχυλογωτάτους προβλήματα αὐτοῖς προὔθηκε,	τὸν	μὴ ἀποκρινόμενον εὐστόχως ἀνελεῖν ἀπειλήσας,
[6, 15]	ὁ λόγος. Εἰκότως ἄρα καὶ	τὸν	Μωυσέα ἀναλαμβανόμενον διττὸν εἶδεν Ἰησοῦς
[6, 15]	δίδοσθαι τὴν θεωρίαν ἡ κατὰ	τὸν	Μωυσέα ἱστορία διδάσκει, μέχρις ἂν
[6, 11]	τοῦ θείου πυροῦ τῆς κατὰ	τὸν	νόμον γεωργουμένης τροφῆς· προπετεστέρα γὰρ
[6, 18]	Ἡ ἐπίτασις γὰρ τῆς κατὰ	τὸν	νόμον δικαιοσύνης τὸν γνωστικὸν δείκνυσιν.
[6, 15]	Διὰ πολλὰς τοίνυν αἰτίας ἐπικρύπτονται	τὸν	νοῦν αἱ γραφαί, πρῶτον μὲν
[6, 18]	ἐκμανθάνειν ἕνα μόνον σέβειν θεόν,	τὸν	ὄντως ὄντα παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ
[6, 7]	ἐπιπέδοις καταγραφῆς ἥ τε ζωγραφία	τὸν	ὀπτικὸν ὅλον τόπον ἐπὶ τῶν
[6, 14]	νομίζουσα καὶ τῆς μὴ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον ἐνεργείας, ἀεὶ δὲ
[6, 8]	ἡδονὴν καὶ ὅσα ἄλλα παρὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον ἐπέσπαρται τῇ Ἑλληνικῇ
[6, 6]	μου εἰς Ἅιδην οὐδὲ δώσεις	τὸν	ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. Ἐγνώρισάς
[6, 16]	Φόνος δὲ ἔξαρσίς ἐστι βιαία.	Τὸν	οὖν ἀληθῆ λόγον περὶ θεοῦ
[6, 7]	Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ θεὸς	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» σοφία
[6, 16]	ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεὸς	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. Τὸ
[6, 17]	παρακολούθησιν ὡς ὁ παιδοτρίβης σχηματίζων	τὸν	παῖδα, ὃ δὲ καθ´ ὁμοίωσιν
[6, 2]	μὲν γὰρ ἦν τὸν κίνδυνον	τὸν	παρόντα διαφυγόντας ἀδεῶς διάγειν τὸν
[6, 18]	ἔπειτα δὲ ὁ πρόδρομος δείκνυσι	τὸν	παρόντα, μεθ´ ὃν οἱ κήρυκες
[6, 16]	ἐπ´ αὐτοῖς τὴν ἀκάματον δύναμιν	τὸν	πατέρα τῶν ὅλων. Τὰ δὲ
[6, 17]	μετίασιν οἱ πλείους, μᾶλλον δὲ	τὸν	περὶ ἀληθείας λόγον. Οὐ γὰρ
[6, 16]	τῷ Περὶ ἑβδομάδος. Σαφῶς δὲ	τὸν	περὶ ἑβδομάδος τε καὶ ὀγδοάδος
[6, 9]	μόνος ὢν ἐπιστήμων, κρατιστεύσει καὶ	τὸν	περὶ τἀγαθοῦ λόγον πρεσβεύσει, τοῖς
[6, 8]	ἀνέβη ἀνθρώπων» πρὶν ἢ διασαφῆσαι	τὸν	περὶ τούτων λόγον ἡμῖν τὸν
[6, 3]	προνοίᾳ εἰς τὴν ἀνθρώπων λειτουργίαν	τὸν	περίγειον περιπολεῖν τόπον· ἠπίσταντο γὰρ
[6, 3]	Ἐπιμενίδου αἱ θυσίαι αὐτοῖς {Ἀθηναίοις}	τὸν	Περσικὸν πόλεμον εἰς τὸν ἴσον
[6, 18]	ἐν τούτοις τελειώσεως καὶ {τῷ}	τὸν	πλησίον ἀγαπᾶν καὶ εὐεργετεῖν δύνασθαι,
[6, 2]	ἀλλήλων ὑφαιροῦνται. τὸν μέντοι Κώκαλον	τὸν	ποιηθέντα Ἀραρότι τῷ Ἀριστοφάνους υἱεῖ
[6, 7]	ἀνθρώπους ἀνακηρύττει. Ὡς οὖν ἐπὶ	τὸν	ποιητὴν τὸν θεὸν πᾶσα ἀνατρέχει
[6, 1]	οὐ γὰρ μόνον τῶν σιτίων	τὸν	πόνον, πολὺ δὲ πλέον καὶ
[6, 4]	εὐστόχως ἀνελεῖν ἀπειλήσας, ἕνα δὲ	τὸν	πρεσβύτατον αὐτῶν ἐπικρίνειν κελεύσας. Ὁ
[6, 10]	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, ἀλλ´ οὐ κατὰ	τὸν	προηγούμενον λόγον, τὸν δὲ ἀναγκαῖον
[6, 16]	ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κατὰ	τὸν	προφήτην γενέσεως, τὸν ἓξ ἀριθμὸν
[6, 10]	τῷ ἁγίῳ τοῦ κυρίου κατὰ	τὸν	προφήτην εὐφραίνεσθαι τὴν καρδίαν ζητοῦντας
[6, 7]	ἀρχὴν τῶν ἁπάντων ἐποίησεν» μηνύων	τὸν	πρωτόγονον υἱὸν ὁ Πέτρος γράφει,
[6, 4]	ἀληθὴς εἴης, φήσας πρῶτον ἀποκτεῖναι	τὸν	{πρῶτον} ἀποκρινάμενον κάκιστα; ~Καὶ ὡς
[6, 17]	μύρον» φησί, Τὸ καταβαῖνον ἐπὶ	τὸν	πώγωνα τὸν Ἀαρὼν καὶ ἐπὶ
[6, 11]	λόγον, οὐ τὰς Σειρῆνας, ἀλλὰ	τὸν	ῥυθμὸν καὶ τὸ μέλος παρερχόμενοι,
[6, 4]	δὲ τέταρτος ἀνακρινόμενος, τίνι λογισμῷ	τὸν	Σάββαν ἀπέστησαν ἄρχοντα αὐτῶν ὄντα,
[6, 11]	ἀγαπᾷ ὁ θεὸς εἰ μὴ	τὸν	σοφίᾳ συνοικοῦντα. Ἔπειτα δὲ οὐκ
[6, 2]	φέρε ἄντικρυς μαρτυροῦντα ἡμῖν Ἱππίαν	τὸν	σοφιστὴν τὸν Ἠλεῖον, ὃς εἰς
[6, 8]	τῶν συμπάντων. Καίτοι φασί τινες	τὸν	σοφὸν ἄνθρωπον πεπεῖσθαι εἶναί τινα
[6, 15]	αὐτοῦ καὶ τὸν θάνατον καὶ	τὸν	σταυρὸν καὶ τὰς λοιπὰς κολάσεις
[6, 15]	ἐπὶ τἀληθὲς καὶ κύριον ἄγων	τὸν	συνιέντα, ἤ, ὥς τινές φασι,
[6, 15]	τὴν πᾶσαν ἀρετὴν ἔμελλέν τε	τὸν	σύντροφον τοῦ κόσμου ἄνθρωπον ἐπὶ
[6, 3]	εἴ ποτε ἀπορία ζῴου καταλάβοι,	τὸν	σφέτερον αἱμάξαντες δάκτυλον ἀρκοῦνται τῷ
[6, 15]	διδασκαλία, σημεῖον δὲ τοῦ εἶναι	τὸν	σωτῆρα ἡμῶν αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν
[6, 12]	Ἐνταῦθα ἡ ἐξομοίωσις ἡ πρὸς	τὸν	σωτῆρα θεὸν ἀνακύπτει τῷ γνωστικῷ,
[6, 2]	Στωϊκούς, ὡς ἐν ἀρχῇ εἰρήκαμεν,	τόν	τε Ἀριστοτέλη τὰ πλεῖστα καὶ
[6, 4]	στολιστὴς> τοῖς προειρημένοις ἕπεται, ἔχων	τόν	τε τῆς δικαιοσύνης πῆχυν καὶ
[6, 15]	καὶ ὑψηγόρως παραδιδόντες καὶ κατὰ	τὸν	τῆς ἀληθείας κανόνα διασαφοῦντες τὰς
[6, 15]	παραστήσομεν, τὴν γνωστικὴν ἀγωγὴν κατὰ	τὸν	τῆς ἀληθείας κανόνα φιλοτέχνως ἐνδεικνύμενοι.
[6, 5]	κατὰ τοὺς Ἕλληνας» τὸν τρόπον	τὸν	τῆς σεβάσεως ἐναλλάττων τοῦ θεοῦ,
[6, 15]	ἡμῶν ἐστιν. Αὐτίκα ὁ Παῦλος	τὸν	Τιμόθεον περιέτεμεν διὰ τοὺς ἐξ
[6, 9]	μηδέπω κατὰ τὸν χρόνον καὶ	τὸν	τόπον, ἀλλ´ ἐκείνῃ γε τῇ
[6, 3]	πεδίῳ μακρῷ· τοὺς δὴ διοδεύοντας	τὸν	τόπον κατὰ μὲν τὸ πρῶτον
[6, 18]	ἐπέκτασιν τοῦ κηρύγματος τὴν κατὰ	τὸν	τόπον λέγων (ἐπεὶ καὶ ἐν
[6, 17]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» οὐκ εἰς	τὸν	τοῦ σώματος κόσμον, ἔξωθεν δὲ
[6, 7]	τοὺς Μάγους αὐτούς, οὐ παύσομαι	τὸν	τούτων διδάσκαλον ἀπαιτῶν, ἀνάγω δέ
[6, 7]	καὶ τοὺς πρώτους σοφούς, ἵσταμαι	τὸν	τούτων διδάσκαλον ζητῶν κἂν Αἰγυπτίους
[6, 7]	Λείπεται τοίνυν ὑπεξαναβάντας ἡμᾶς καὶ	τὸν	τούτων διδάσκαλον ποθεῖν. Ἐπεὶ δὲ
[6, 14]	ἄστρων σεβήσεως μὴ ἐπαναδραμόντες ἐπὶ	τὸν	τούτων ποιητήν. Ὁδὸς γὰρ ἦν
[6, 3]	περιτεμεῖσθε τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν καὶ	τὸν	τράχηλον ὑμῶν οὐ σκληρυνεῖτε ἔτι·
[6, 1]	μόνον δὲ τῷ ὄντι θεοσεβῆ,	τὸν	τρόπον τῆς θρῃσκείας τοῦ γνωστικοῦ
[6, 5]	ἀλλὰ Μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας»	τὸν	τρόπον τὸν τῆς σεβάσεως ἐναλλάττων
[6, 8]	καὶ ἐπὶ τῶν ἡμῖν ἀπόρων,	τὸν	τῷ ὄντι γνωστικόν, ὁποῖος ἦν
[6, 12]	τε τὴν χρῆσιν, οὐχ ὑπερβαίνων	τὸν	τῶν ἀναγκαίων ὅρον. Τὸ ζῆν
[6, 16]	τε καὶ ὀγδοάδα, κατὰ δὲ	τὸν	τῶν στοιχείων ἀριθμὸν ἕκτον γίνεται
[6, 1]	ἤδη, προϊόντων τῶν ὑπομνημάτων κατὰ	τὸν	τῶν Στρωματέων χαρακτῆρα, ἐπιλυτέον τά
[6, 15]	τὸν σωτῆρα ἡμῶν αὐτὸν ἐκεῖνον	τὸν	υἱὸν τοῦ θεοῦ αἵ τε
[6, 15]	τὴν ἀλήθειαν τὸ αὐτὸν διδάξαι	τὸν	υἱὸν τοῦ θεοῦ· εἰ γὰρ
[6, 5]	πολλῷ τηλαυγέστερον καὶ σαφέστερον γεγραμμένον	τὸν	υἱὸν τοῦ θεοῦ, καὶ καθὼς
[6, 15]	τὴν ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν, ὅταν τις	τὸν	υἱὸν τοῦ θεοῦ τοῦ τὰ
[6, 15]	τῆς δυνάμεως τῆς πατρικῆς γνωρίζειν	τὸν	υἱὸν τοῦ παντοκράτορος. Οὐ μόνον
[6, 5]	καὶ τὰ μέλλοντα ἔσεσθαι, καὶ	τὸν	Ὑστάσπην λαβόντες ἀνάγνωτε, καὶ εὑρήσετε
[6, 8]	μὴ διὰ τῶν ἀληθῶν ὑπαγόμενος	τὸν	φιλομαθῆ εἰς οἰκειότητα καὶ οὕτως
[6, 9]	Οὐ γὰρ δὴ πρέπον ἔτι	τὸν	φίλον τοῦ θεοῦ, ὃν προώρισεν
[6, 15]	ἐγκεντρισμὸς εἰς τὴν καλλιέλαιον γίγνεσθαι,	τὸν	Χριστὸν αὐτόν, τῆς ἀνημέρου καὶ
[6, 15]	ἃ δὲ αὐθεντικῶς καὶ αὐτολεξεὶ	τὸν	Χριστὸν Ἰησοῦν ὀνομαζόντων, εὕρομεν καὶ
[6, 15]	τε γὰρ θεὸν παρευρίσκουσι καὶ	τὸν	Χριστὸν οὐχ ὡς αἱ προφητεῖαι
[6, 7]	ἐνέργειαν. Εἰ τοίνυν αὐτόν τε	τὸν	Χριστὸν σοφίαν φαμὲν καὶ τὴν
[6, 9]	ἀπειληφότι φῶς» κἂν μηδέπω κατὰ	τὸν	χρόνον καὶ τὸν τόπον, ἀλλ´
[6, 6]	ἀνθρώπους λέγει συνομαρτοῦσιν αὐτοῖς παρὰ	τὸν	χρόνον τῆς ἐνσωματώσεως, προφητικὸν τοῦτο
[6, 4]	βίου τὸ δεύτερον. Μετὰ δὲ	τὸν	ᾠδὸν ὁ ὡροσκόπος> ὡρολόγιόν τε
[6, 2]	εἰ μὲν γὰρ πόλεμον περὶ	τόνδε	φυγόντες αἰεὶ δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω
[6, 3]	ἐθεωρεῖτο, ὥστε τὴν κατάβασιν μὴ	τοπικὴν	γεγονέναι· πάντῃ γὰρ ὁ θεός
[6, 8]	εὐεργεσία αὐτοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περιορίζεται	τόποις	ἢ ἀνθρώποις τισίν, οὐδὲ γὰρ
[6, 3]	Περσικὰ συνταξάμενοι ἐν τοῖς ὑπερκειμένοις	τόποις	κατὰ τὴν τῶν Μάγων χώραν
[6, 9]	κατὰ τὸν χρόνον καὶ τὸν	τόπον,	ἀλλ´ ἐκείνῃ γε τῇ γνωστικῇ
[6, 7]	τε ζωγραφία τὸν ὀπτικὸν ὅλον	τόπον	ἐπὶ τῶν σκηνογραφουμένων φαίνεται παραλαμβάνουσα,
[6, 3]	ἀνθρώπων λειτουργίαν τὸν περίγειον περιπολεῖν	τόπον·	ἠπίσταντο γὰρ ψυχάς τινας κρατουμένας
[6, 3]	μακρῷ· τοὺς δὴ διοδεύοντας τὸν	τόπον	κατὰ μὲν τὸ πρῶτον γενομένους
[6, 18]	τοῦ κηρύγματος τὴν κατὰ τὸν	τόπον	λέγων (ἐπεὶ καὶ ἐν Ἀχαΐᾳ
[6, 3]	τὸ ὄρος. Κατὰ πάντα τοίνυν	τόπον	τῆς ὁράσεως πᾶσιν αὐτοῖς κυκλόθεν,
[6, 6]	δὲ αὐτοῦ ἠκούσαμεν. Οὐχ ὁ	τόπος	δή που φωνὴν λαβὼν εἶπεν
[6, 9]	ἀποκαθεστακυῖα τὸν γνωστικόν, χρόνου καὶ	τόπου	μὴ προσδεόμενον. Ὃ δ´ ἐν
[6, 6]	πλημμεληθεῖσι μετανενοηκότας, κἂν ἐν ἄλλῳ	τόπῳ	τύχωσιν ἐξομολογούμενοι, ἐν τοῖς τοῦ
[6, 3]	ἠχοῦς ἥ τε λειότης τῶν	τόπων	καὶ τὸ ἀντρῶδες. Ἀποβαλλόμενον γοῦν
[6, 4]	ζωὴ ἢ θάνατος, ζωή, ἔφη,	τοσαῦτα	κακὰ φέρουσα. Ὁ δὲ ἔνατος
[6, 2]	ἦν θαυμαστὸν φιλοψυχεῖν, νῦν δὲ	τοσαῦται	κῆρες τῷ βίῳ παραπεφύκασιν ὥστε
[6, 16]	τὰ τρία γίνεται ὁ ἕξ.	Τοσαῦται	πάλιν αἱ γενικώταται κινήσεις, καθ´
[6, 18]	γὰρ δυνάμει θεοῦ λείπεται ἄνθρωπος,	τοσοῦτον	καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ἐξασθενεῖ,
[6, 8]	γοργὸς ἐν ἔργοις, ἤτω ἁγνός.	Τοσούτῳ	γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν ὀφείλει, ὅσῳ
[6, 18]	Ἐπὰν δὲ ἀπολείπωσι τὰ εἴδωλα,	τότε	ἀκούσονται τῆς γραφῆς· Ἐὰν μὴ
[6, 11]	ποικιλίαν ἐμβάλλουσα τοτὲ μὲν θρηνώδη,	τοτὲ	δὲ ἀκόλαστον καὶ ἡδυπαθῆ, τοτὲ
[6, 11]	τοτὲ δὲ ἀκόλαστον καὶ ἡδυπαθῆ,	τοτὲ	δὲ ἐκβακχευομένην καὶ μανικήν. Ὁ
[6, 1]	τὸν θεοφιλῆ διώκοντες ἀσεβοῦσιν αὐτοί,	τότε	ἤδη, προϊόντων τῶν ὑπομνημάτων κατὰ
[6, 11]	ψυχὰς καὶ εἰς ποικιλίαν ἐμβάλλουσα	τοτὲ	μὲν θρηνώδη, τοτὲ δὲ ἀκόλαστον
[6, 12]	παιδοποιίαν, ὡς καὶ ὁμοπατρία, κρίνεται,	τότε	μόνον τοῦ ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα
[6, 12]	δικαιοσύνης, τὴν εἰς εὐποιίαν ἐνέργειαν.	Τότε	ὁ περιδέξιος ἡμῖν καὶ γνωστικὸς
[6, 8]	καὶ φωτεινά, προφητεύσει καὶ ὠφέλιμα	τότε,	ὅτε καὶ μετασχηματίζεται καθ´ ὁμοιότητα
[6, 11]	τε ἐγένετο καὶ στήμων, καὶ	τότε	ὑφάνθη. Προπαρασκευασθῆναι τοίνυν τὴν ψυχὴν
[6, 17]	ἀνδρῶν ἐστι κτήματα, καθάπερ φύσις	τοῦ	ἀγαθοποιοῦ τὸ ἀγαθοποιεῖν, ὡς τοῦ
[6, 9]	οὐ γάρ ἐστιν ἔτι ὄρεξις	τοῦ	ἀγαπῶντος ἡ ἀγάπη, στερκτικὴ δὲ
[6, 18]	ὁ ἀσθενὴς καὶ ἐπίκηρος περὶ	τοῦ	ἀγεννήτου καὶ ἀφθάρτου καὶ τὸ
[6, 15]	βλαβεῖεν ἑτέρως ἐκδεξάμενοι τὰ ὑπὸ	τοῦ	ἁγίου πνεύματος σωτηρίως εἰρημένα. Διὸ
[6, 15]	ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ τὸ αἴτιον	τοῦ	ἄγρια εἶναι αὐτὰ στέρησις δυνάμεως
[6, 5]	τὰ} θηρία σὺν κτήνεσι τετραπόδοις	τοῦ	ἀγροῦ, γαλᾶς τε καὶ μῦς
[6, 6]	τῶν ἀκαθάρτων ζῴων τὰ θηρία	τοῦ	ἀγροῦ γιγνώσκεται, τουτέστι τοῦ κόσμου,
[6, 6]	στρουθῶν καὶ τὰ θηρία πάντα	τοῦ	ἀγροῦ. τῶν ἀκαθάρτων ζῴων τὰ
[6, 3]	Ὑποδεξαμένου γοῦν αὐτὸν φιλοφρόνως Δαμάσου	τοῦ	ἀδελφοῦ τεκμηράμενος ἔκ τινων ἀστέρων
[6, 5]	βρῶσιν ὁ θεός, τὰ πετεινὰ	τοῦ	ἀέρος καὶ τῆς θαλάσσης τὰ
[6, 8]	Ἕλλησιν ὑπάρχουσι καρποί. Ταύτην σοφίαν	τοῦ	αἰῶνος τούτου» τὴν φιλήδονον καὶ
[6, 17]	ψυχῆς θεωρητικὴ τῶν ὄντων καὶ	τοῦ	ἀκολούθου ὁμοίου τε καὶ ἀνομοίου
[6, 3]	Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται οὖν ἀπὸ	τοῦ	Ἀκράγαντος ὄρους πνέοντός ποτε ἀνέμου
[6, 17]	ὄντας παρερχόμεθα, ἀλλ´ ἐνταῦθα μὲν	τοῦ	ἀλεαίνεσθαι χάριν, ἐκεῖ δὲ τοῦ
[6, 4]	τοῦ ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος δὲ	τοῦ	Ἀλεξάνδρου καὶ τὸν δέκατον εἰπεῖν
[6, 18]	γνῶσιν ἀνάγουσα, ὁ δὲ ἐπιστήμων	τοῦ	ἀληθοῦς περὶ ὁδηποτοῦν αὐτίκα καὶ
[6, 12]	φύσιν τῆς ἁμαρτίας καταμαθοῦσα, ἀφίστασθαι	τοῦ	ἁμαρτάνειν αὐτοῦ κατὰ προηγούμενον λόγον
[6, 6]	ἐπιστροφὴν ἄγουσαι καὶ τὴν μετάνοιαν	τοῦ	ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον
[6, 12]	καὶ ὁμοπατρία, κρίνεται, τότε μόνον	τοῦ	ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη, ὁπηνίκα ἂν τοῖς
[6, 3]	τῆς κορυφῆς χάσμα· ἐμπίπτοντος οὖν	τοῦ	ἀνέμου εἰς τὸ ἄντρον καὶ
[6, 16]	σαρκὸς» εἰς τὴν κατὰ φύσιν	τοῦ	ἀνθρώπου διεξαγωγὴν ἐπικρατεῖ· μή τι
[6, 16]	ποσίν· αὕτη γὰρ ἡ πλάσις	τοῦ	ἀνθρώπου. Ἐπεισκρίνεται δὲ ἡ ψυχὴ
[6, 16]	δι´ ὧν ἡ πᾶσα ἐνέργεια	τοῦ	ἀνθρώπου ἐπιτελεῖται. Τῇ τάξει γὰρ
[6, 12]	οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκ	τοῦ	ἀποβαίνοντος (γελοῖον γὰρ οὕτως νοεῖν)
[6, 18]	ὄντως ὄντα παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ	τοῦ	ἀποστόλου διδάσκεσθαι τοῦτο· Ἡμῖν δὲ
[6, 15]	εἶδος. Δύναται δὲ ὁ ὑπὸ	τοῦ	ἀποστόλου λεγόμενος ἐγκεντρισμὸς εἰς τὴν
[6, 11]	Τοῦτο μὲν οὖν τὸ εἶδος	τοῦ	ἀριθμητικοῦ ὑποδείγματος· γεωμετρίας δὲ ἔστω
[6, 16]	πρὸς δημιουργίαν συντεινόντων εὔθυναν ὑφέξει	τοῦ	ἀσεβοῦς τολμήματος. Δέκατος δέ ἐστιν
[6, 14]	ἁπτέον οὐδὲ μὴν τοῖς ἀπείροις	τοῦ	αὐλεῖν αὐλῶν, οὕτως οὐδὲ πραγμάτων
[6, 17]	τοῦ κιθαριστοῦ καὶ ὁ αὐλὸς	τοῦ	αὐλητοῦ, οὕτως τὰ προτερήματα τῶν
[6, 11]	φησιν Ἀριστόξενος. Ἡ τοίνυν ἁρμονία	τοῦ	βαρβάρου ψαλτηρίου, τὸ σεμνὸν ἐμφαίνουσα
[6, 15]	δὲ τὸν μανιάκην ἐβάστασεν ἐπὶ	τοῦ	βασιλέως τῶν Περσῶν, μὴ ὑπεριδὼν
[6, 15]	καρδίαις καιναῖς κατὰ τὴν ἀνακαίνωσιν	τοῦ	βιβλίου τῇ δυνάμει τοῦ θεοῦ
[6, 16]	Ἀκολουθοῦντες οὖν αὐτῷ δι´ ὅλου	τοῦ	βίου ἀπαθεῖς καθιστάμεθα, τὸ δέ
[6, 15]	αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι δὲ ἡ	τοῦ	βίου διεξαγωγὴ καὶ ἡ κατὰ
[6, 2]	Πᾶσι μὲν γὰρ ἀνθρώποις τέλος	τοῦ	βίου θάνατος, κἂν ἐν οἰκίσκῳ
[6, 7]	ὀρθότητος τοῦ λόγου καὶ τῆς	τοῦ	βίου καθαρότητος, ἀγαπητικῶς καὶ φιλητικῶς
[6, 9]	θεωρῆται, ἑαυτὸν μὲν οὐκ ἐξάγει	τοῦ	βίου (οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐτῷ)
[6, 3]	ἂν ἐξουσίαν λαβούσας διὰ καθαρότητα	τοῦ	βίου τῇ θείᾳ προνοίᾳ εἰς
[6, 13]	ἐκλεγεὶς Ματθίας, ἄξιον ἑαυτὸν παρασχόμενος	τοῦ	γενέσθαι ἀπόστολον, ἀντικατατάσσεται Ἰούδα. Ἕξεστιν
[6, 12]	ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ´ αὐτοῦ ἕνεκα	τοῦ	γινώσκειν ἀσπαζόμενοι. Πρώτη γὰρ ὠφέλεια
[6, 15]	φησι, δίδωσί μοι γλῶσσαν παιδείας	τοῦ	γνῶναι» ἐν καιρῷ, ἡνίκα δεῖ
[6, 16]	δὲ ἔκβασιν γνώσεως. Ἀλλοτρία δὲ	τοῦ	γνωστικοῦ ἡ ψευδὴς δόξα ὥσπερ
[6, 18]	φωνῆς; Καθάπερ οὖν ἀνδριάντα ἀποπλασάμενοι	τοῦ	γνωστικοῦ, ἤδη μὲν ἐπεδείξαμεν, οἷός
[6, 10]	καὶ ἀπερίσπαστον συγχρωμένου τοῖς μαθήμασι	τοῦ	γνωστικοῦ καὶ εἰς προφυλακὴν τῶν
[6, 1]	θεοσεβῆ, τὸν τρόπον τῆς θρῃσκείας	τοῦ	γνωστικοῦ κεφαλαιωδῶς ἐκτιθέμενος, ὅσα γε
[6, 8]	φιλοσοφίαν διαβάλλων φαίνεται, τὸν δὲ	τοῦ	γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα ὕψους οὐκέτι παλινδρομεῖν
[6, 15]	μὲν εὐδαίμονος βίου τὴν ἀμοιβήν,	τοῦ	δ´ αὖ κακοδαίμονος τὴν κόλασιν,
[6, 4]	ἕτερος, ἔφη, ἑτέρου χεῖρον εἶπεν.	Τοῦ	δὲ Ἀλεξάνδρου φήσαντος· οὐκοῦν καὶ
[6, 14]	πᾶσα πρᾶξις γνωστικοῦ μὲν κατόρθωμα,	τοῦ	δὲ ἁπλῶς πιστοῦ μέση πρᾶξις
[6, 7]	καὶ Ἕλληνος, ἡ τελείωσις αὕτη·	τοῦ	δὲ γνωστικοῦ μετὰ τὴν ἄλλοις
[6, 3]	τὴν Πυθίαν πῶς ἂν ἀπαλλαγεῖεν	τοῦ	δεινοῦ. Μίαν δ´ αὐτοῖς ἔχρησεν
[6, 16]	αὐτὸν εἶναι τοῦ εὐθέος, τουτέστι	τοῦ	δέκα καὶ τοῦ δύο· φαίνεται
[6, 2]	ἐκ γαίας πάλιν ὕδωρ· ἐκ	τοῦ	δὴ ψυχὴ ὅλον αἰθέρα ἀλλάσσουσα·
[6, 8]	οἱ λέγοντες τὴν φιλοσοφίαν ἐκ	τοῦ	διαβόλου ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν, ὅτι
[6, 4]	ὧν τὸ μέν ἐστι περὶ	τοῦ	διακόσμου τῶν ἀπλανῶν φαινομένων ἄστρων,
[6, 18]	τοῦ κυρίου ἥκοντος εἰς ἀνθρώπους	τοῦ	διδάξοντος ἡμᾶς μυρίοι σημάντορες, καταγγελεῖς,
[6, 15]	ἀναμάσσεται ὁμοιότητα, τὴν διάνοιαν τὴν	τοῦ	διδασκάλου, ἥντινα ἐκεῖνος νοῶν ἐνετείλατό
[6, 6]	ἀρίστους τῶν μαθητῶν μιμητὰς γενέσθαι	τοῦ	διδασκάλου, ἵν´ ὃ μὲν τοὺς
[6, 18]	αἱρετιστὰς ἔπεισαν· ὁ δέ γε	τοῦ	διδασκάλου τοῦ ἡμετέρου λόγος οὐκ
[6, 8]	{Ἢ} πάλιν» φησὶ χρείαν ἔχετε	τοῦ	διδάσκειν ὑμᾶς, τίνα τὰ στοιχεῖα
[6, 11]	κατασκεύασμα, εἰς μονάδα τελευτώσης τῆς	τοῦ	δικαίου προκοπῆς καὶ εἰς τὴν
[6, 2]	λέξιν μετενηνοχότα παρ´ Ὀρφέως ἐκ	τοῦ	Διονύσου ἀφανισμοῦ. Ἔν τε τῇ
[6, 15]	αἰνίγματα. Εἰ δὲ ἀπὸ Ἕλληνος	τοῦ	Διὸς τοῦ κατ´ ἐπίκλησιν Δευκαλίωνος
[6, 12]	τοῖς πολλοῖς, ἐπαγγελία δὲ ἀφορμὴ	τοῦ	διώκειν ὑπακοήν, δι´ ἧς ἡ
[6, 16]	ἄρρενος ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου δὲ	τοῦ	δύο, θήλεος νομιζομένου, γεννᾶται· δὶς
[6, 16]	εὐθέος, τουτέστι τοῦ δέκα καὶ	τοῦ	δύο· φαίνεται γὰρ ἴσον ἀμφοῖν
[6, 14]	ἐπίστασιν κατορθουμένη. Πᾶσα δὲ ἔμπαλιν	τοῦ	ἐθνικοῦ ἁμαρτητική· οὐ γὰρ τὸ
[6, 6]	θηρία προσαγορεύει. Μεταβαλόντες μέντοι ἐκ	τοῦ	εἶναι θηρία διὰ τῆς κυριακῆς
[6, 17]	τοῦ ἀλεαίνεσθαι χάριν, ἐκεῖ δὲ	τοῦ	εἶναι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ ἕνεκα
[6, 15]	τοῦ υἱοῦ διδασκαλία, σημεῖον δὲ	τοῦ	εἶναι τὸν σωτῆρα ἡμῶν αὐτὸν
[6, 11]	δὲ λεʹ καὶ αὐτὸς ἔχεται	τοῦ	ἐκ τῶν διπλασίων διαγράμματος ἀριθμητικοῦ
[6, 11]	ἑπτάμηνα λέγουσιν. Ὁ δὲ μεʹ	τοῦ	ἐκ τῶν τριπλασίων διαγράμματος τοῦ
[6, 9]	ἔργων τοῦ μισθαποδότου, ὃ διὰ	τοῦ	ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ τῆς ἀγάπης
[6, 17]	Ἀαρὼν καὶ ἐπὶ τὴν ᾤαν	τοῦ	ἐνδύματος αὐτοῦ» (τουτέστι τοῦ μεγάλου
[6, 5]	τριττάς, διαφόροις δὲ παιδευομένων διαθήκαις	τοῦ	ἑνὸς κυρίου, ὄντας ἑνὸς κυρίου
[6, 9]	τῆς ἐπαγγελίας διὰ τῆς ἀξιοπιστίας	τοῦ	ἐπαγγειλαμένου κατ´ ἐπιστήμην βεβαίως ἀπείληφεν.
[6, 16]	Εἰσκλαπέντος δ´ οὐκ οἶδ´ ὅπως	τοῦ	ἐπισήμου εἰς τὴν γραφήν, ἐὰν
[6, 16]	διὰ τὸ μέσον αὐτὸν εἶναι	τοῦ	εὐθέος, τουτέστι τοῦ δέκα καὶ
[6, 2]	τοὺς ἔχοντας ἀναπαύσας ὕπνῳ. Ἔτι	τοῦ	Εὐριπίδου εἰπόντος· Πολλαὶ μορφαὶ τῶν
[6, 4]	ἔφη, μὴ νομίζῃ τὸ τεθνάναι	τοῦ	ζῆν ἄμεινον. Κελεύσαντος δὲ τοῦ
[6, 16]	ἀπὸ τῶν παθητικῶν τὴν ἀρχὴν	τοῦ	ζῆν λαμβάνει. Τὸ λογιστικὸν τοίνυν
[6, 2]	διὰ πλείστου ποιῶνται, θᾶττον ἀπαλλάττουσι	τοῦ	ζῆν Μένανδρος πεποίηκεν· Ὃν οἱ
[6, 5]	μεγάλην ἡμέραν. Εἶτα τὸν κολοφῶνα	τοῦ	ζητουμένου προσεπιφέρει Ὥστε καὶ ὑμεῖς
[6, 11]	ἀριθμητικοῦ καὶ γεωμετρικοῦ καὶ ἁρμονικοῦ	τοῦ	ηʹ θʹ ιβʹ ὧν ἡ
[6, 6]	οὗτός ἐστιν ὁ λαὸς ὁ	τοῦ	ἠγαπημένου, ὁ φιλούμενος καὶ φιλῶν
[6, 9]	συνεχεῖ, καὶ διὰ τοῦτο ἀστάτου	τοῦ	ἡγεμονικοῦ γινομένου, ἡ ἑκτικὴ δύναμις
[6, 16]	ἀπὸ τροπῶν ἐπὶ τροπὰς κίνησις	τοῦ	ἡλίου ἐν ἓξ συντελεῖται μησί,
[6, 4]	τὸ δὲ περὶ τῆς τάξεως	τοῦ	ἡλίου καὶ τῆς σελήνης καὶ
[6, 4]	κοσμογραφίας καὶ γεωγραφίας {τῆς τάξεως	τοῦ	ἡλίου καὶ τῆς σελήνης καὶ
[6, 17]	ὡς γάρ που τὸ ἀπὸ	τοῦ	ἡλίου φῶς δι´ ὑελοῦ σκεύους
[6, 18]	ὁ δέ γε τοῦ διδασκάλου	τοῦ	ἡμετέρου λόγος οὐκ ἔμεινεν ἐν
[6, 11]	τοῦ ἐκ τῶν τριπλασίων διαγράμματος	τοῦ	θʹ ιβʹ ιηʹ ὧν ἡ
[6, 8]	πιστῷ κατὰ τοὺς πολιτικοὺς νόμους	τοῦ	θανάτου κίνδυνον. Ὥσπερ δὲ ἐν
[6, 17]	πως τῆς ψυχῆς καὶ διαδιδομένου	τοῦ	θείου θελήματος εἰς τὰς ἀνθρωπίνας
[6, 18]	ἀλλὰ περὶ θεοῦ λέγῃ καὶ	τοῦ	θείου λόγου. Ἀσθενὴς γὰρ φύσει
[6, 11]	Ἑλλήνων τε καὶ Ἰουδαίων πρὸ	τοῦ	θείου πυροῦ τῆς κατὰ τὸν
[6, 16]	εἰ παύσεταί ποτε ἀγαθοεργῶν, καὶ	τοῦ	θεὸς εἶναι παύσεται, ὅπερ οὐδὲ
[6, 15]	ἡμῶν αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν υἱὸν	τοῦ	θεοῦ αἵ τε προηγούμεναι τῆς
[6, 8]	Οὐ χρόνῳ τοίνυν τὸ ἀπροσωπόληπτον	τοῦ	θεοῦ, ἀλλ´ ἐξ αἰῶνος, οὐδὲ
[6, 17]	καὶ ἡ σύνεσις. Αὐτίκα τῇ	τοῦ	θεοῦ βουλήσει μάλιστα ἡ τῶν
[6, 13]	ἐκκλησίας καὶ διάκονος ἀληθὴς τῆς	τοῦ	θεοῦ βουλήσεως, ἐὰν ποιῇ καὶ
[6, 17]	περιόρασιν καὶ συνόρασιν, τοῦτο ἐπὶ	τοῦ	θεοῦ γίνεται. Ἀθρόως τε γὰρ
[6, 15]	τῶν σοφιστῶν, ἀλλὰ παρ´ αὐτοῦ	τοῦ	θεοῦ γνόντες καὶ μαθόντες τὸ
[6, 17]	θείων καὶ τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν.	Τοῦ	θεοῦ δὲ ἡ γῆ καὶ
[6, 16]	τὸ καλὸν καὶ σεμνὸν παρὰ	τοῦ	θεοῦ δι´ υἱοῦ γιγνώσκεται. Ἕπεται
[6, 5]	ἐν τῷ κόσμῳ τίνος; οὐχὶ	τοῦ	θεοῦ; Διὰ τοῦτό φησιν ὁ
[6, 7]	ἀμεταβόλῳ ἕξει εὐποιίας καθ´ ὁμοίωσιν	τοῦ	θεοῦ διαμένει· οἳ μὲν γὰρ
[6, 14]	τῷ πιστῷ. Ἀγαθὴ γὰρ ἡ	τοῦ	θεοῦ δικαιοσύνη καὶ δικαία ἐστὶν
[6, 11]	τοῦ λόγου καὶ κατ´ ἐπίγνωσιν	τοῦ	θεοῦ δοξάζων μουσικῶς ἐξακούεται, κρουόμενος
[6, 15]	ἀνακαίνωσιν τοῦ βιβλίου τῇ δυνάμει	τοῦ	θεοῦ ἐγγεγραμμένη. Ταύτῃ οἱ τῶν
[6, 15]	τὸ αὐτὸν διδάξαι τὸν υἱὸν	τοῦ	θεοῦ· εἰ γὰρ περὶ πᾶν
[6, 17]	τι τῶν ὄντων ἀβουλήτως ἔχοντος	τοῦ	θεοῦ, εἰ δὲ βουλομένου, θεόθεν
[6, 6]	σωτήριοι καὶ παιδευτικαὶ αἱ κολάσεις	τοῦ	θεοῦ εἰς ἐπιστροφὴν ἄγουσαι καὶ
[6, 3]	εὐχὰς ἐπακούοντός τε καὶ ἐπιτελοῦντος	τοῦ	θεοῦ ἕκαστον τῶν αἰτημάτων. Πάλιν
[6, 16]	ἓν γάρ, οἶμαι, τὸ βούλημα	τοῦ	θεοῦ ἐν μιᾷ ταὐτότητι. Πῶς
[6, 8]	πάντα τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα	τοῦ	θεοῦ. Ἐπιλανθάνονται δὲ δηλονότι οὗ
[6, 18]	ἐθίζοντες, Ὃτι πνεῦμα τὰ βάθη	τοῦ	θεοῦ ἐρευνᾷ, ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος
[6, 6]	πιστεῦσαι. Μεμνήμεθα γὰρ ὅτι δύναμις	τοῦ	θεοῦ ἐστιν ὁ κύριος· καὶ
[6, 5]	τε ἦσαν δέχεσθαι τὴν παρὰ	τοῦ	θεοῦ εὐεργεσίαν, τῶν χυδαίων ἀνθρώπων
[6, 15]	καὶ κατὰ Πλάτωνα ἢ παρὰ	τοῦ	θεοῦ ἢ παρὰ τῶν ἐκγόνων
[6, 9]	αὐτῷ γενέσθαι εὔξεται, εἰς δόξαν	τοῦ	θεοῦ, ἣ κατ´ ἐπίγνωσιν τελειοῦται·
[6, 9]	ἀπάθειαν· νοερὸς γὰρ ὁ λόγος	τοῦ	θεοῦ, καθ´ ὃ ὁ τοῦ
[6, 15]	ἔλεγον, ὀλίγοι δὲ υἱὸν ἐγίγνωσκον	τοῦ	θεοῦ, καθάπερ ὁ Πέτρος, ὃν
[6, 8]	στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς τῶν λογίων	τοῦ	θεοῦ, καὶ γεγόνατε χρείαν ἔχοντες
[6, 5]	καὶ σαφέστερον γεγραμμένον τὸν υἱὸν	τοῦ	θεοῦ, καὶ καθὼς παράταξιν ποιήσουσι
[6, 6]	που ὡς ἄρα ἀπροσωπολήπτου ὄντος	τοῦ	θεοῦ καὶ οἱ ἀπόστολοι, καθάπερ
[6, 8]	ἦν ἄρα εἴδησίς τις ἀμαυρὰ	τοῦ	θεοῦ καὶ παρὰ τοῖς ἔθνεσι.
[6, 2]	τὴν Πυθίαν εἰπεῖν τὸ πειρηθῆναι	τοῦ	θεοῦ καὶ τὸ ποιῆσαι ἴσον
[6, 15]	διδασκαλίαν, οἱ μὴ κατ´ ἀξίαν	τοῦ	θεοῦ καὶ τοῦ κυρίου τὰς
[6, 18]	τὴν δύναμιν καὶ τὰ ἔργα	τοῦ	θεοῦ. Καίτοι οἱ ἐπιγραφόμενοι θεὸν
[6, 14]	εὐλογοῦσα, ψάλλουσα· οὐ διορίζεταί ποτε	τοῦ	θεοῦ κατ´ οὐδένα καιρὸν ἡ
[6, 14]	ὁ εἰς υἱοθεσίαν καὶ φιλίαν	τοῦ	θεοῦ καταταγεὶς κατὰ τὴν συγκληρονομίαν
[6, 14]	ὀρθῶς οἷοί τε οὗτοι παρὰ	τοῦ	θεοῦ λαβεῖν τὰ ἀγαθά, ἀγνοοῦντες
[6, 9]	διὰ τοῦτο μηδὲν τῶν κτισμάτων	τοῦ	θεοῦ μεμισηκότα) ἀλλ´ οὐδὲ ζηλοῖ
[6, 14]	ὁ διδάσκαλος. Καθ´ ὁμοίωσιν οὖν	τοῦ	θεοῦ ὁ εἰς υἱοθεσίαν καὶ
[6, 8]	ὅτι οὐδὲν ἀκατάληπτον τῷ υἱῷ	τοῦ	θεοῦ, ὅθεν οὐδὲ ἀδίδακτον· ὁ
[6, 14]	καθ´ ἣν οἱ φιλόσοφοι συνάγονται	τοῦ	θεοῦ, οἱ τῷ ὄντι Ἰσραηλῖται
[6, 18]	ἐν κόσμῳ» ἐπεὶ μηδὲν ἀπεικόνισμα	τοῦ	θεοῦ οἷόν τε ἐν γενητοῖς
[6, 9]	δὴ πρέπον ἔτι τὸν φίλον	τοῦ	θεοῦ, ὃν προώρισεν ὁ θεὸς
[6, 6]	τόπῳ τύχωσιν ἐξομολογούμενοι, ἐν τοῖς	τοῦ	θεοῦ ὄντας τοῦ παντοκράτορος κατὰ
[6, 16]	μηδὲ ἐπιφέρειν τὸ μεγαλεῖον κράτος	τοῦ	θεοῦ (ὅπερ ἐστὶ τὸ ὄνομα·
[6, 14]	τὰ ὑποβεβηκότα ἐν τῷ ναῷ	τοῦ	θεοῦ, ὅς ἐστιν ἡ πᾶσα
[6, 8]	γοῦν ὁ ψαλμὸς πάλιν ἐπὶ	τοῦ	θεοῦ· Οὐκ ἐποίησεν οὕτως οὐδενὶ
[6, 15]	Οὔτε γὰρ περὶ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ οὔτε περὶ τῆς κατὰ
[6, 7]	γὰρ σπέρμα Ἀβραάμ, δοῦλοι ἔτι	τοῦ	θεοῦ, οὗτοί εἰσιν οἱ κλητοί·
[6, 5]	τρόπον τὸν τῆς σεβάσεως ἐναλλάττων	τοῦ	θεοῦ, οὐχὶ δὲ ἄλλον καταγγέλλων.
[6, 6]	κολάσεως, πρῶτον μὲν τὸ θέλημα	τοῦ	θεοῦ παιδευτικὸν καὶ ἐνεργητικὸν τυγχάνον
[6, 7]	διδασκάλου, τουτέστι γνώσεως τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ, παρ´ Ἕλλησι δὲ οἱ
[6, 7]	ὡς ἂν παρὰ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ παραδοθεῖσα καὶ ἀποκαλυφθεῖσα. Καὶ
[6, 8]	ἀπόδειξις βεβαία, ἐπεὶ τοῖς ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ παραδοθεῖσιν ἀλήθεια ἕπεται. εἰ
[6, 16]	ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι τὴν ἀνάπαυσιν	τοῦ	θεοῦ, πέπαυται ποιῶν ὁ θεός·
[6, 16]	οἰκεῖον ἔργον, οὕτως τῇ καθολικῇ	τοῦ	θεοῦ προνοίᾳ διὰ τῶν προσεχέστερον
[6, 12]	ἐπιγνώσεως τῆς διὰ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον« τὴν
[6, 15]	αὐχοῦμεν ἐκδιδάσκεσθαι διὰ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	θεοῦ, προφητευθέντων μὲν τὸ πρῶτον,
[6, 6]	εὑρίσκεται γεγραμμένα ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ	τοῦ	θεοῦ· τὰ γὰρ κοινὰ ταῦτα
[6, 15]	θεοῦ ἢ παρὰ τῶν ἐκγόνων	τοῦ	θεοῦ τὸ ἀληθὲς ἐκμανθάνειν μόνως
[6, 17]	αἰσθήσεως» δεδόσθαι τοῖς τεχνίταις ἐκ	τοῦ	θεοῦ, τὸ δὲ οὐδὲν ἀλλ´
[6, 15]	τῆς δεικνυμένης ἀληθείας ὁ υἱὸς	τοῦ	θεοῦ, τὸ πρᾶγμα δὲ ἡ
[6, 16]	λόγος ὁ μηνύων γεγονέναι πρὸς	τοῦ	θεοῦ τὸν κόσμον καὶ δεδωκέναι
[6, 15]	ἐγνωκόσιν, ὅταν τις τὸν υἱὸν	τοῦ	θεοῦ τοῦ τὰ πάντα πεποιηκότος
[6, 7]	γενητῶν ἁπάντων διδάσκαλος, ὁ σύμβουλος	τοῦ	θεοῦ τοῦ τὰ πάντα προεγνωκότος.
[6, 11]	δὲ ποιητικόν, ἐρρύηκεν δὲ ἀπὸ	τοῦ	θεωρητικοῦ, δεῖται δὲ ἀσκήσεως καὶ
[6, 11]	πολλῆς καὶ ἐμπειρίας. Ἀλλὰ καὶ	τοῦ	θεωρητικοῦ τὸ μέν τί ἐστι
[6, 6]	ἀτύπωτον, ἣν σχηματίζει εἰς τὴν	τοῦ	θηρίου ὁμοιότητα τῇ γλώττῃ μόνον·
[6, 6]	τυποῦται εἰς τὸ ἡμερῶσθαι ἐκ	τοῦ	θηριώδους βίου ὁ ἐξ ἐθνῶν
[6, 2]	ἐν πείρᾳ κεῖται, διὰ τοῦδε	τοῦ	ἰάμβου δῆλός ἐστι· Καὶ νέους
[6, 2]	ἐγγύα δὲ ζαμίας. Ἀλλὰ καὶ	τοῦ	ἰατροῦ Ἱπποκράτους Ἐπιβλέπειν οὖν δεῖ
[6, 15]	τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν πρὸ	τοῦ	Ἱεροσόλυμα κτισθῆναι, καθὼς ἐγέγραπτο ταῦτα
[6, 4]	βαστάζοντες. Οὗτος, ὡς ἂν προστάτης	τοῦ	ἱεροῦ, τὰ ἱερατικὰ καλούμενα δέκα
[6, 13]	τὸ μεσότοιχον» αἴρεται τὸ διορίζον	τοῦ	Ἰουδαίου τὸν Ἕλληνα εἰς περιούσιον
[6, 5]	ἐὰν μὲν οὖν τις θελήσῃ	τοῦ	Ἰσραὴλ μετανοήσας διὰ τοῦ ὀνόματός
[6, 15]	τῇ Μωυσέως καὶ οἱ ἅγιοι	τοῦ	Ἰσραὴλ ταῖς τῶν ἀγγέλων ὀπτασίαις,
[6, 16]	Καὶ ὅλως ἡ δεκάλογος διὰ	τοῦ	ἰῶτα στοιχείου τὸ ὄνομα τὸ
[6, 13]	ἦσαν ἀπόστολοι γενέσθαι ἐκλεγέντες πρὸς	τοῦ	καὶ τὰ τέλη προορωμένου. Ὁ
[6, 15]	Κατ´ ἐπίστασιν οὖν, ὡς ἔοικεν,	τοῦ	κακοῦ καὶ ἀγαθοῦ βίου σῴζεται
[6, 9]	τὸ εἶναι δι´ ἀγάπης ἔχων	τοῦ	κάλλους. θάρσους τε καὶ ἐπιθυμίας
[6, 15]	δὲ ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ Διὸς	τοῦ	κατ´ ἐπίκλησιν Δευκαλίωνος τὰς Ἑλληνικὰς
[6, 6]	γὰρ εἴρηται ὁ Ἰουδαῖος ἐκ	τοῦ	κατὰ νόμον ὑπὸ ζυγὸν καθαροῦ
[6, 11]	Καὶ μῆκος μὲν τριακόσιοι πήχεις	τοῦ	κατασκευάσματος, πλάτος δὲ νʹ βάθος
[6, 6]	ἔδωκά σε εἰς διαθήκην ἐθνῶν	τοῦ	κατασκηνῶσαι τὴν γῆν καὶ κληρονομῆσαι
[6, 15]	δικαιοσύνη ἀληθὴς» διδασκαλία τε αὖ	τοῦ	κατευθῦναι κρῖμα» καὶ πανουργία ἀκάκοις»
[6, 11]	τοῦ πεντεκαιδεκάτου, ἑτέρου δὲ τετραγώνου	τοῦ	κεʹ τρίτου δὲ πενταγώνου τοῦ
[6, 2]	ὅρος; τίς ἔσθ´ ὁ φύσας;	τοῦ	κεκήρυξαι πατρός; Τί δ´; οὐ
[6, 6]	κἀκεῖ πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἀκούσασαι	τοῦ	κηρύγματος ἢ τὴν μετάνοιαν ἐνδείξωνται
[6, 6]	εἰς αὐτὸν πιστεῦσαι βεβουλημένους διὰ	τοῦ	κηρύγματος, ὅποι ποτ´ ἔτυχον γεγονότες,
[6, 18]	ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι» οὐ τὴν ἐπέκτασιν	τοῦ	κηρύγματος τὴν κατὰ τὸν τόπον
[6, 17]	Ὡς γὰρ ἡ λύρα μόνου	τοῦ	κιθαριστοῦ καὶ ὁ αὐλὸς τοῦ
[6, 8]	ἐλεᾶτε. Ἀμέλει τὸ δρέπανον ἕνεκεν	τοῦ	κλαδεύειν προηγουμένως γέγονεν, ἀλλὰ καὶ
[6, 7]	τελείωσιν ἡγοῦνται, καὶ ἔστιν ἁπλῶς	τοῦ	κοινοῦ πιστοῦ, Ἰουδαίου τε καὶ
[6, 16]	ὥσπερ οὐδ´ ἡ ἀξίνη ἄνευ	τοῦ	κόπτοντος οὐδὲ ὁ πρίων τοῦ
[6, 15]	ἀρετὴν ἔμελλέν τε τὸν σύντροφον	τοῦ	κόσμου ἄνθρωπον ἐπὶ τὰ νοητὰ
[6, 17]	ἡ φρόνησις, δι´ ὅλου τεταμένη	τοῦ	κόσμου διά τε τῶν ἀνθρωπίνων
[6, 6]	θηρία τοῦ ἀγροῦ γιγνώσκεται, τουτέστι	τοῦ	κόσμου, ἐπεὶ τοὺς εἰς πίστιν
[6, 15]	ἀπόστολος, λέγων Κατὰ τὰ στοιχεῖα	τοῦ	κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν»
[6, 16]	Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι, ἀπὸ τῆς	τοῦ	κόσμου κατὰ τὸν προφήτην γενέσεως,
[6, 15]	ἐναντιουμένου καὶ αὐτοῦ ὅλου ἐνισταμένου	τοῦ	κόσμου πλεονάζουσα. Ἀλλ´ ἐπεὶ τοῦτο
[6, 8]	ἐπὶ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, στοιχεῖα	τοῦ	κόσμου» ταύτην ἀλληγορῶν, στοιχειωτικήν τινα
[6, 8]	ἀπόστολος λέγει, ὡς ἂν τὰ	τοῦ	κόσμου τοῦδε καὶ τὰ περὶ
[6, 8]	τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα	τοῦ	κόσμου τούτου καὶ οὐ κατὰ
[6, 7]	αὐτοὺς καταλαμβανόμεθα, μερικῶς. Πλέον γοῦν	τοῦ	κόσμου τούτου οὐκ ἴσασιν οὐδέν.
[6, 16]	εἰδοποιία ἐναποκειμένη τῇ πλακὶ δημιουργία	τοῦ	κόσμου τυγχάνει. Ἡ δεκάλογος δὲ
[6, 3]	ἐποιήσατο τῆς νόσου, καθάπερ καὶ	τοῦ	Κρητὸς Ἐπιμενίδου αἱ θυσίαι αὐτοῖς
[6, 2]	Ἔν τε τῇ Θεογονίᾳ ἐπὶ	τοῦ	Κρόνου Ὀρφεῖ πεποίηται· Κεῖτ´ ἀποδοχμώσας
[6, 2]	ὀλίγα παραθέσθαι εὔλογον. Ἀλκμαίωνος γὰρ	τοῦ	Κροτωνιάτου λέγοντος Ἐχθρὸν ἄνδρα ῥᾷον
[6, 10]	ὧν ὁρμώμενος Ἀβραὰμ εἰς τὴν	τοῦ	κτίσαντος ὑπεξανέβη γνῶσιν. Ἀλλὰ καὶ
[6, 2]	πανδαμάτωρ, ταῦτα δὲ Ὅμηρος ἐπὶ	τοῦ	Κύκλωπος μετέθηκεν. Ἡσίοδός τε ἐπὶ
[6, 11]	οἳ τοὺς τριακοσίους πήχεις σύμβολον	τοῦ	κυριακοῦ σημείου λέγουσι, τοὺς νʹ
[6, 11]	φιλοσοφίαν, αἳ δῆτα συνάλογοι λόγου	τοῦ	κυριακοῦ· χορὸς δὲ ἀναύδων ἰχθύων
[6, 9]	μένοντες ἀναλλοίωτοι μετά γε τὴν	τοῦ	κυρίου ἀνάστασιν. Κἂν γὰρ μετὰ
[6, 11]	πεποικιλμένοις. Ἡ ἀλήθεια δὲ διὰ	τοῦ	κυρίου. Βουλὴν γάρ σου» φησί,
[6, 11]	κατηχουμένων καὶ μάλιστα Ἑλλήνων ὄντων	(τοῦ	κυρίου δὲ ἡ γῆ καὶ
[6, 11]	πρακτέα, ὡς μεμάθηκεν κατὰ τὴν	τοῦ	κυρίου διδασκαλίαν δι´ ἀνθρώπων παραλαβών.
[6, 15]	ἀποδιδομένη θεῷ ἡ κατὰ τὴν	τοῦ	κυρίου διδασκαλίαν διὰ τῶν ἀποστόλων
[6, 7]	οἱ ἀπὸ φιλοσοφίας διὰ τῆς	τοῦ	κυρίου διδασκαλίας ἐν ἐπιγνώσει τῆς
[6, 18]	κατηχήσεως κατὰ τὸ μεγαλεῖον τῆς	τοῦ	κυρίου διδασκαλίας καὶ τὸν ἐκκλησιαστικὸν
[6, 8]	τῷ κυρίῳ. Αὕτη ἡ πύλη	τοῦ	κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ.
[6, 15]	ὁ τρόπος λέξις παραγεγραμμένη ἀπὸ	τοῦ	κυρίου ἐπὶ τὸ μὴ κύριον
[6, 14]	ἄνδρα τέλειον» ἀφικνουμένων κατ´ εἰκόνα	τοῦ	κυρίου, ἡ δὲ ὁμοίωσις οὐχ,
[6, 18]	ἀληθείας στοχάζονται. Ἀμέλει ὡς ἂν	τοῦ	κυρίου ἥκοντος εἰς ἀνθρώπους τοῦ
[6, 15]	πάντες οἱ προθεσπίσαντες τὴν παρουσίαν	τοῦ	κυρίου καὶ σὺν αὐτῇ τὰ
[6, 10]	ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἁγίῳ	τοῦ	κυρίου κατὰ τὸν προφήτην εὐφραίνεσθαι
[6, 11]	ἄρτων τὰ κλάσματα, τῆς δὲ	τοῦ	κυρίου μεταλαβόντες εὐλογίας τὴν ἀνάστασιν
[6, 6]	ἔργον τοὺς προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας	τοῦ	κυρίου, μὴ εὐηγγελισμένους μηδὲ ἐξ
[6, 15]	Λέγουσιν γοῦν οἱ ἀπόστολοι περὶ	τοῦ	κυρίου, ὅτι Πάντα ἐν παραβολαῖς
[6, 13]	ἐὰν ποιῇ καὶ διδάσκῃ τὰ	τοῦ	κυρίου, οὐχ ὑπ´ ἀνθρώπων χειροτονούμενος
[6, 7]	πεισθέντες δὲ αὐτῶν τῇ τε	τοῦ	κυρίου παρουσίᾳ καὶ τῇ τῶν
[6, 15]	ἅγιον ἐπιδείξῃ πνεῦμα τὴν ἐσομένην	τοῦ	κυρίου παρουσίαν καὶ τὴν ὑπ´
[6, 15]	καὶ προφητῶν τῇ κατὰ τὴν	τοῦ	κυρίου παρουσίαν παραδιδομένῃ διαθήκῃ. Γνώσει
[6, 1]	βαρβάρων προσαπορούμενα ἡμῖν περὶ τῆς	τοῦ	κυρίου παρουσίας. Ἐν μὲν οὖν
[6, 15]	κατ´ ἀξίαν τοῦ θεοῦ καὶ	τοῦ	κυρίου τὰς γραφὰς λαλοῦντές τε
[6, 15]	ὅσον ἐπ´ αὐτοῖς, ἀποστεροῦντες δὲ	τοῦ	κυρίου τὴν ἀληθῆ διδασκαλίαν, οἱ
[6, 17]	πίστεως διδασκαλίαν συνάγοντος δι´ ἑνὸς	τοῦ	κυρίου τοῦ μόνου ἑνὸς ἀμφοῖν
[6, 17]	καὶ ὁ κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν	τοῦ	κυρίου τρόπος. Ὁτὲ δὲ καὶ
[6, 15]	αὐτά; διότι εὐθεῖαι αἱ ὁδοὶ	τοῦ	κυρίου» φησὶν ὁ προφήτης, δηλῶν
[6, 6]	καὶ ἐν φρουρᾷ, ἐπακούσαντας τῆς	τοῦ	κυρίου φωνῆς, εἴτε τῆς αὐθεντικῆς
[6, 17]	καὶ αὐτὸς τοῖς ἴσοις παρὰ	τοῦ	κυρίου ὠφέληται. Οὕτως οὖν καὶ
[6, 2]	ὡς ἥδιστα μὴ λυπούμενοι; Ὁμοίως	τοῦ	κωμικοῦ Διφίλου εἰπόντος· Εὐμετάβολός ἐστιν
[6, 17]	τοῦ σώματος κόσμον, ἔξωθεν δὲ	τοῦ	λαοῦ φιλοσοφία καθάπερ ἐσθής. Οἱ
[6, 11]	τοῦ κεʹ τρίτου δὲ πενταγώνου	τοῦ	λεʹ τετάρτου δὲ ἑξαγώνου τοῦ
[6, 2]	καὶ Πείσανδρος ὁ Καμιρεὺς Πεισίνου	τοῦ	Λινδίου τὴν Ἡράκλειαν, Πανύαςςίς τε
[6, 11]	ἀνάστασιν τῆς θειότητος διὰ τῆς	τοῦ	λόγου δυνάμεως ἐνεπνεύσθησαν. Ἀλλ´ εἰ
[6, 3]	φωνὴ λόγος ἀσχημάτιστος· ἡ γὰρ	τοῦ	λόγου δύναμις, ῥῆμα κυρίου φωτεινόν,
[6, 2]	τε ὁ Μεγαρικὸς τὴν ἀρχὴν	τοῦ	λόγου ἐκ τῆς Ἑλλανίκου Δευκαλιωνείας
[6, 11]	λέγηται λαὸς κιθάρα, κατ´ ἐπίπνοιαν	τοῦ	λόγου καὶ κατ´ ἐπίγνωσιν τοῦ
[6, 7]	τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ὀρθότητος	τοῦ	λόγου καὶ τῆς τοῦ βίου
[6, 3]	ταύτας λέγοιμεν. Αὐτίκα οἱ ἔμπειροι	τοῦ	λόγου κατὰ τὰς ἱδρύσεις ἐν
[6, 1]	πλάνῃ καὶ κιχρῶν« ἐκ μεταδόσεως	τοῦ	λόγου τῆς ἀληθείας, οὐχ ὡς
[6, 1]	γνῶσις ἀπὸ τῆς γνώμης καὶ	τοῦ	λόγου χαρακτηρίζεται, καθ´ ἣν μόναι
[6, 3]	Μαντινικὴ Διοτίμα θυσαμένοις Ἀθηναίοις πρὸ	τοῦ	λοιμοῦ δεκαετῆ ἀναβολὴν ἐποιήσατο τῆς
[6, 11]	γνῶσιν φερόντων ἐκμαθόντα ἐφ´ ἡσυχίας	τοῦ	λοιποῦ μένειν ἀναπεπαυμένον, κατευθύνοντα τὰς
[6, 16]	διά τε τῶν αἰσθήσεων καὶ	τοῦ	λοιποῦ σώματος πορευόμενόν τε καὶ
[6, 14]	παριστᾶσιν. Καθάπερ οὖν τοῖς ἀπείροις	τοῦ	λυρίζειν λύρας οὐχ ἁπτέον οὐδὲ
[6, 8]	καὶ ἡ μὲν γνῶσις ἐκ	τοῦ	μαθεῖν, τὸ πρᾶξαι δὲ ἐκ
[6, 8]	δὲ ἐκ τοῦ ὁρμῆσαι {κἀκ	τοῦ	μανθάνειν ἡ γνῶσις} ἕπεται δὲ
[6, 11]	τοῦ λεʹ τετάρτου δὲ ἑξαγώνου	τοῦ	μεʹ Κατὰ γὰρ τὴν αὐτὴν
[6, 17]	ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ» (τουτέστι	τοῦ	μεγάλου ἀρχιερέως, Δι´ οὗ τὰ
[6, 2]	Κύκλωπος μετέθηκεν. Ἡσίοδός τε ἐπὶ	τοῦ	Μελάμποδος ποιεῖ· Ἡδὺ δὲ καὶ
[6, 2]	καὶ ἡ μήτηρ τοῦ παιδίου	τοῦ	μέλλοντος ἔσεσθαι ἰσχύοι τὸ σῶμα
[6, 11]	βαρβάρου ψαλτηρίου, τὸ σεμνὸν ἐμφαίνουσα	τοῦ	μέλους, ἀρχαιοτάτη τυγχάνουσα, ὑπόδειγμα Τερπάνδρῳ
[6, 15]	γοῦν φιλοσοφία, πρόνοιαν καταγγέλλουσα καὶ	τοῦ	μὲν εὐδαίμονος βίου τὴν ἀμοιβήν,
[6, 11]	πολεμίων χειροῦται. Φασὶν οὖν εἶναι	τοῦ	μὲν κυριακοῦ σημείου τύπον κατὰ
[6, 12]	ἀνταποδόσεως. Φόβος μὲν γὰρ αἴτιος	τοῦ	μὴ ἁμαρτάνειν τοῖς πολλοῖς, ἐπαγγελία
[6, 17]	γὰρ εἶναι πολλῷ τὸ εἶναι	τοῦ	μὴ εἶναι πᾶς ἄν τις
[6, 9]	ἕπεται ἀποκατάστασις, βεβαιοῦντος δι´ ἔργων	τοῦ	μισθαποδότου, ὃ διὰ τοῦ ἑλέσθαι
[6, 17]	συνάγοντος δι´ ἑνὸς τοῦ κυρίου	τοῦ	μόνου ἑνὸς ἀμφοῖν θεοῦ, Ἑλλήνων
[6, 2]	δρυτόμος περιγίνεται ἠὲ βίηφι. Πάλιν	τοῦ	Μουσαίου ποιήσαντος· Ὡς δ´ αὔτως
[6, 11]	ιγʹ ιεʹ ἐξ ἀνισότητος δὲ	τοῦ	νϛ ἑπτὰ τῶν ἀπὸ δυάδος
[6, 15]	ἀναλαμβανόμενον διττὸν εἶδεν Ἰησοῦς ὁ	τοῦ	Ναυῆ, καὶ τὸν μὲν μετ´
[6, 4]	τε τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς	τοῦ	Νείλου διαγραφῆς περί τε τῆς
[6, 7]	βοτάναις, καθάπερ οἱ Φαρισαῖοι ἐξετράπησαν	τοῦ	νόμου ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες διδασκαλίας, τούτων
[6, 7]	γραφῶν σαφηνείᾳ ἐν ἐπιγνώσει γίνονται	τοῦ	νόμου, καθάπερ καὶ οἱ ἀπὸ
[6, 16]	τῷ τε ἡγεμονικῷ τὰς πρὸ	τοῦ	νόμου παραδεδομένας ἀλλαχῇ εἴρηνται μηνύειν·
[6, 15]	μή, καταλύοντος αὐτοῦ τὰ ἐκ	τοῦ	νόμου σαρκικώτερον προειλημμένα, ἀποστῶσι τῆς
[6, 11]	ἀκοὰς Ἑλληνικοῖς μαθήμασι μετὰ ταῦτα	τοῦ	νόστου τυχεῖν. Τῷ δ´ ἀπανθιζομένῳ
[6, 9]	τοῦ θεοῦ, καθ´ ὃ ὁ	τοῦ	νοῦ εἰκονισμὸς ὁρᾶται ἐν μόνῳ
[6, 11]	πταίουσιν οὗτοι, τουτέστι τὴν προαίρεσιν	τοῦ	νοῦ. Οἱ γὰρ φυλάσσοντες» φησίν,
[6, 11]	καὶ συνέστηκεν ἐξ ἰσότητος μὲν	τοῦ	ξδʹ ὧν ἡ κατὰ μέρος
[6, 15]	ἕνα μὲν καθ´ ὃν μεταξὺ	τοῦ	ξύλου καὶ τοῦ φλοιοῦ ἐναρμόζειν
[6, 11]	τὸ ὄνομα ἐπιγραφομένων καθάπερ οἱ	τοῦ	Ὀδυσσέως ἑταῖροι ἀγροίκως μετίασι τὸν
[6, 18]	Οὕτως τις κατὰ τὸ ἡγεμονοῦν	τοῦ	οἰκείου σώματος, τὴν κεφαλήν, ταγείς,
[6, 2]	ἱστορίαν, ἀλλὰ μηδὲ τὴν ῥητορικὴν	τοῦ	ὁμοίου ἐλέγχου περιίδωμεν, καὶ τούτων
[6, 7]	φιλοσοφίαν λέγω) ἀδιάβλητα δόγματα μετὰ	τοῦ	ὁμολογουμένου βίου εἰς μίαν ἀθροισθέντα
[6, 5]	θελήσῃ τοῦ Ἰσραὴλ μετανοήσας διὰ	τοῦ	ὀνόματός μου πιστεύειν ἐπὶ τὸν
[6, 2]	τὰ τοιαῦτα, Εὐριπίδου μὲν ἐκ	τοῦ	Ὀρέστου· Ὦ φίλον ὕπνου θέλγητρον,
[6, 8]	μαθεῖν, τὸ πρᾶξαι δὲ ἐκ	τοῦ	ὁρμῆσαι {κἀκ τοῦ μανθάνειν ἡ
[6, 3]	χωρὶς τῶν ἀφηλίκων, ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ	τοῦ	ὄρους, οὐχ ἧττον ἡμερῶν πέντε
[6, 3]	ἄντρον καὶ προσρηγνυμένου τοῖς κόλποις	τοῦ	ὀρύγματος κυμβάλων εὐρύθμως κρουομένων ἦχον
[6, 6]	δὲ ὁ κύριος ἐκ προσώπου	τοῦ	ὁσίου (εἷς δὲ οὗτος ἐκ
[6, 8]	Οὐκ ἐποίησεν» ἄνευ τῆς προσθήκης	τοῦ	οὕτως» Ναὶ μὴν καὶ ὁ
[6, 15]	περισχοινιζόμενον καὶ περιχριόμενον πηλῷ, τηρουμένου	τοῦ	ὀφθαλμοῦ ἀπαθοῦς καὶ ἀμολύντου. Εἶδος
[6, 2]	τὸ σῶμα καὶ ἡ μήτηρ	τοῦ	παιδίου τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι ἰσχύοι
[6, 12]	Αὐτίκα τῇ Ἄννῃ ἐννοηθείσῃ μόνον	τοῦ	παιδὸς ἐδόθη σύλληψις τοῦ Σαμουήλ.
[6, 1]	γῆν τὴν ἀγαθὴν ἐκ βίου	τοῦ	παλαιοῦ· ἡ μεταβολὴ δὲ τῆς
[6, 2]	Βίων, ὃς καὶ τὰ Κάδμου	τοῦ	παλαιοῦ μετέγραψεν κεφαλαιούμενος, Ἀμφίλοχός τε
[6, 12]	ἐποίησεν αὐτόν καθ´ ἣν ἰδιότητα	τοῦ	πάντα εἰδότος ὁ γνωστικὸς καὶ
[6, 15]	τρόπον βιοῦντες εἰς τὴν ἐπίγνωσιν	τοῦ	παντοκράτορος θεοῦ ἀφικοίμεθα καὶ πῶς
[6, 14]	αὐτὴν ἀρετὴν εἶναι ἀνθρώπου καὶ	τοῦ	παντοκράτορος θεοῦ προσδοκησάντων· Ὑπέλαβες» φησίν
[6, 17]	μὲν τὸν ἀνωτάτω λόγον ἀπὸ	τοῦ	παντοκράτορος θεοῦ τοῦ πάντων ἐξηγουμένου
[6, 6]	ἐν τοῖς τοῦ θεοῦ ὄντας	τοῦ	παντοκράτορος κατὰ τὴν οἰκείαν ἑκάστου
[6, 15]	τῆς πατρικῆς γνωρίζειν τὸν υἱὸν	τοῦ	παντοκράτορος. Οὐ μόνον τοίνυν τοῖς
[6, 18]	οἷα ποιηταὶ λέγουσιν. Τοὺς δὲ	τοῦ	παντοκράτορος προφήτας θεοῦ οὐκ ἄν
[6, 17]	ἐλθόντα ματαίως ἐκκέχυται στομάτων, ὀλίγον	τοῦ	παντὸς ἰδόντων. ὡς γάρ που
[6, 11]	μεταρσίων ἱστορίαν περί τε σχήματος	τοῦ	παντὸς καὶ φορᾶς οὐρανοῦ τῆς
[6, 17]	λόγον ἀπὸ τοῦ παντοκράτορος θεοῦ	τοῦ	πάντων ἐξηγουμένου πατρὸς δι´ υἱοῦ
[6, 15]	δεικνύμεναι δυνάμεις αὐτοῦ. Τεκμήριον ἄρα	τοῦ	παρ´ ἡμῖν εἶναι τὴν ἀλήθειαν
[6, 10]	καὶ διακρῖναι τὸ ἀκίβδηλον νόμισμα	τοῦ	παραχαράγματος; κέκραγεν δὲ ὁ Δαβίδ·
[6, 6]	ψυχή, οὐκ ἄν ποτε πρὸς	τοῦ	παχυμερεστέρου ὕδατος πάθοι τι δεινόν,
[6, 2]	προοιμίου εἴδει προσαποδοτέον τῷ πέρατι	τοῦ	πέμπτου Στρωματέως τὰ ἐνδέοντα. Ἐπεὶ
[6, 11]	ἐκ τεσσάρων, ἑνὸς μὲν τριγώνου	τοῦ	πεντεκαιδεκάτου, ἑτέρου δὲ τετραγώνου τοῦ
[6, 18]	ἀφθάρτου καὶ τὸ ἔργον περὶ	τοῦ	πεποιηκότος. Εἶθ´ ὁ μὴ περὶ
[6, 3]	ἄκραν συνέτριψαν πᾶσαν τὴν παρασκευὴν	τοῦ	Περσικοῦ στόλου. Ἐμπεδοκλῆς τε ὁ
[6, 14]	χωρῆσαι δυνηθῆναι. Πλέον δέ ἐστι	τοῦ	πιστεῦσαι τὸ γνῶναι, καθάπερ ἀμέλει
[6, 3]	πῦρ« ὥ φησιν Ἀριστόβουλος, παντὸς	τοῦ	πλήθους μυριάδων οὐκ ἔλασσον ἑκατόν,
[6, 11]	σαγήνην εἰς θάλασσαν βεβληκότι κἀκ	τοῦ	πλήθους τῶν ἑαλωκότων ἰχθύων τὴν
[6, 15]	τὸν γνωστικὸν τὰ ἐπικεκρυμμένως πρὸς	τοῦ	πνεύματος εἰρημένα νοήσειν τε καὶ
[6, 16]	ἐπεὶ Ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ	τοῦ	πνεύματος» καὶ εἰς τὸ παρὰ
[6, 16]	ἐπεὶ Ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ	τοῦ	πνεύματος καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ
[6, 18]	δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ	τοῦ	πνεύματος» Μόνη τοίνυν ἡ παρ´
[6, 15]	γραφῶν ἐξηγήσεως ὕστερον ἔσεσθαι προφητεύοντος	τοῦ	πνεύματος τὴν ἔτι κατ´ ἐκεῖνον
[6, 2]	τὰ ἑξῆς παρὰ Μουσαίου λαβὼν	τοῦ	ποιητοῦ κατὰ λέξιν. Ἀριστοφάνης δὲ
[6, 17]	Ὅταν δέ τις ἔναυσμα λαβὼν	τοῦ	πράγματος ἐξάψῃ τοῦτο ἔνδον ἐν
[6, 8]	κατανοήσωμεν· ἐπειδὴ γὰρ τὸ μαθεῖν	τοῦ	πρᾶξαι πρεσβύτερόν ἐστιν (φύσει γὰρ
[6, 16]	τοῦ κόπτοντος οὐδὲ ὁ πρίων	τοῦ	πρίζοντος. Ὡς δὲ καθ´ ἑαυτὰ
[6, 16]	μεγίστῃ παρειλήφεισαν ὡς ἂν ἐκ	τοῦ	προγενεστέρου τὴν τιμήν, τάξιν ἑξόντων
[6, 2]	ὃς εἰς τὸν αὐτὸν περὶ	τοῦ	προκειμένου μοι σκέμματος ἥκει λόγον,
[6, 17]	τῶν προσεχῶν ἑκάστοις κατὰ τὴν	τοῦ	προσεχοῦς τῷ πρώτῳ αἰτίῳ κυρίου
[6, 6]	ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ	τοῦ	προσώπου σου. Ὥσπερ οὖν τίμιος
[6, 2]	λέγει· Χαρακτὴρ οὐδεὶς ἔπεστιν ἐπὶ	τοῦ	προσώπου τῆς διανοίας τοῖς ἀνθρώποις.
[6, 8]	αὐτῇ. Ἐξηγούμενος δὲ τὸ ῥητὸν	τοῦ	προφήτου Βαρνάβας ἐπιφέρει· Πολλῶν πυλῶν
[6, 6]	μαθητὴς ἐν τῷ πρώτῳ τῶν	τοῦ	προφήτου Παρχὼρ Ἐξηγητικῶν καὶ αὐτὸς
[6, 15]	τῆς γραφῆς τοὺς προειρημένους ὑπὸ	τοῦ	προφήτου τρόπους καθ´ ἑκάστην περικοπὴν
[6, 2]	δὲ ψυχή. Ναὶ μὴν Ἀθάμαντος	τοῦ	Πυθαγορείου εἰπόντος Ὦδε ἀγέννατος παντὸς
[6, 17]	τοῦ ἀγαθοποιοῦ τὸ ἀγαθοποιεῖν, ὡς	τοῦ	πυρὸς τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ
[6, 11]	προπετεστέρα γὰρ εἰς ὥραν θέρους	τοῦ	πυροῦ μᾶλλον ἡ κριθή. Τὴν
[6, 11]	γὰρ ὄφελος εἰδέναι τὰς αἰτίας	τοῦ	πῶς κινεῖται ὁ ἥλιος, φέρε
[6, 2]	τε ὁ Ἁλικαρνασσεὺς παρὰ Κρεωφύλου	τοῦ	Σαμίου τὴν Οἰχαλίας ἅλωσιν. Εὕροις
[6, 12]	μόνον τοῦ παιδὸς ἐδόθη σύλληψις	τοῦ	Σαμουήλ. Αἴτησαι» φησὶν ἡ γραφή,
[6, 17]	γὰρ αὐτῆς τὸ κακοποιεῖν ὡς	τοῦ	σκότους τὸ συγχεῖν τὰς ὄψεις·
[6, 11]	δὲ οὐκ ἀνέγνωσαν τὸ πρὸς	τοῦ	Σολομῶντος εἰρημένον. Περὶ γὰρ νεὼς
[6, 2]	Τί δ´; οὐχὶ καὶ Χίλωνος	τοῦ	σοφιστοῦ ἀποφθεγξαμένου Ἐγγύα, πάρα δ´
[6, 7]	δὴ καὶ εἰ ἔστι τέλος	τοῦ	σοφοῦ ἡ θεωρία, ὀρέγεται μὲν
[6, 2]	αὖ ἐν τῷ περὶ Γλαύκου	τοῦ	Σπαρτιάτου λόγῳ φήσαντος τὴν Πυθίαν
[6, 16]	ᾧ διαλογιζόμεθα, οὐ κατὰ τὴν	τοῦ	σπέρματος καταβολὴν γεννώμενον, ὡς συνάγεσθαι
[6, 16]	τῶν μυκτήρων, ἕβδομον δὲ τὸ	τοῦ	στόματος. Τάς τε τῶν ἡλικιῶν
[6, 5]	νομικῆς εἰς τὸ ἓν γένος	τοῦ	σῳζομένου συνάγονται λαοῦ οἱ τὴν
[6, 14]	πιστεῦσαι τὸ γνῶναι, καθάπερ ἀμέλει	τοῦ	σωθῆναι τὸ καὶ μετὰ τὸ
[6, 16]	ἄνθρωπος καί πως ζῇ. Διὰ	τοῦ	σωματικοῦ ἄρα πνεύματος αἰσθάνεται ὁ
[6, 9]	μόνοις τοῖς διὰ τὴν διαμονὴν	τοῦ	σώματος γινομένοις πάθεσι περιπίπτειν, οἷον
[6, 16]	ἀποτυποῦνται κατά τε τὴν ἀπὸ	τοῦ	σώματος ἐνέργειαν φανεροῦνται· ἐξ ἀμφοῖν
[6, 4]	ἰατρικὰς οὔσας περί τε τῆς	τοῦ	σώματος κατασκευῆς καὶ περὶ νόσων
[6, 17]	οὐδὲ ἕν» οὐκ εἰς τὸν	τοῦ	σώματος κόσμον, ἔξωθεν δὲ τοῦ
[6, 11]	δωρεᾷ τῶν τε εἰς τὴν	τοῦ	σώματος τῶν τε εἰς τὴν
[6, 14]	περισσοὶ εἰς σωτηρίαν, οἱ ἀπορριπτόμενοι	τοῦ	σώματος. Ὥσπερ οὖν τὸ μὲν
[6, 6]	καὶ μετάθεσις κατὰ τὴν οἰκονομίαν	τοῦ	σωτῆρος. Δίκαιος τοίνυν δικαίου καθὸ
[6, 6]	εὐηγγελίσατο, οἷς ἔλειπεν ἡ διὰ	τοῦ	σωτῆρος ἐπίγνωσίς τε καὶ πίστις,
[6, 9]	τοῖς ὁμοίοις. Ἀλλ´ ἐπὶ μὲν	τοῦ	σωτῆρος τὸ σῶμα ἀπαιτεῖν ὡς
[6, 15]	μόνοις τοῖς νοοῦσιν. Αὐτίκα διδάξαντος	τοῦ	σωτῆρος τοὺς ἀποστόλους ἡ τῆς
[6, 4]	καὶ ἄλλο μαρτύριον εἰς βεβαίωσιν	τοῦ	τὰ κάλλιστα τῶν δογμάτων τοὺς
[6, 15]	τις τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ	τοῦ	τὰ πάντα πεποιηκότος σάρκα ἀνειληφότα
[6, 7]	διδάσκαλος, ὁ σύμβουλος τοῦ θεοῦ	τοῦ	τὰ πάντα προεγνωκότος. Ὃ δὲ
[6, 11]	καὶ τοῦτο παρασκευάζει τὸ μάθημα	τοῦ	τε ἀληθοῦς διορατικὴν καὶ τοῦ
[6, 9]	καὶ διὰ τοῦτο κάκιστα ἀπαλλάξοντος.	Τοῦ	τε ζήλου εἰ μὴ μετείη
[6, 9]	ἐκδέχηται, ἀλλ´ οὖν γε ἐπὶ	τοῦ	τελείου οὐ παραδεκτέον, ὃς οὔτε
[6, 2]	διήγαγεν ἄνθρωπος ὢν οὐδὲ μέχρι	τοῦ	τέλους πάλιν ἔμεινεν ἀτυχῶν. Καὶ
[6, 16]	δέ τινας ποιότητας φυσικὰς τῇ	τοῦ	τεχνίτου ἐνεργείᾳ συντελούσας τὸ οἰκεῖον
[6, 16]	Οὐδὲν γὰρ τούτων ἐνεργεῖ ἄνευ	τοῦ	τῇ βοτάνῃ καὶ τῷ φαρμάκῳ
[6, 2]	δ´ ἔνια δεῖ. Ἀντιμάχου τε	τοῦ	Τηίου εἰπόντος· Ἐκ γὰρ δώρων
[6, 6]	πίστεως ἄνθρωποι γίνονται θεοῦ, ἐκ	τοῦ	τὴν ἀρχὴν θελῆσαι μεταβάλλεσθαι εἰς
[6, 15]	ἑκάτερον ἐπίσφηνον ὀξεῖ δρεπάνῳ μέχρι	τοῦ	τὴν ἐντεριώνην γυμνῶσαι μέν, μὴ
[6, 16]	συστάσεως τῷ ζῴῳ, ἀλλὰ καὶ	τοῦ	τὸ ἄλογον μέρος ἐψυχῶσθαί τε
[6, 16]	ὁ ἓξ ἐκ περισσοῦ μὲν	τοῦ	τρία, ἄρρενος ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου
[6, 7]	σοφίαν καὶ πάντα πράττουσα ἕνεκα	τοῦ	τυχεῖν αὐτῆς. Φιλόσοφοι δὲ λέγονται
[6, 17]	καὶ βαρβάρων, μᾶλλον δὲ παντὸς	τοῦ	τῶν ἀνθρώπων γένους. Φιλοσοφίαν πολλάκις
[6, 8]	Ἑλληνικῇ ἐπεσπάρη τὰ ζιζάνια πρὸς	τοῦ	τῶν ζιζανίων οἰκείου γεωργοῦ. Ὅθεν
[6, 15]	ζητήσεως εὕρεσις μὲν ἡ διὰ	τοῦ	υἱοῦ διδασκαλία, σημεῖον δὲ τοῦ
[6, 7]	ἀληθὴς ὑπάρχει, βουλήσει, ὡς διὰ	τοῦ	υἱοῦ ἐγνωσμένη. Καὶ ἣ μὲν
[6, 5]	αὐτοῦ, {Τῆς γνωστικῆς γραφῆς} τουτέστι	τοῦ	υἱοῦ. Εἶτα ἐπιφέρει· τοῦτον τὸν
[6, 15]	οὐκέτι σῴζει. Οὔτε γὰρ περὶ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ οὔτε περὶ
[6, 7]	δημιουργοῦ καὶ διδασκάλου, τουτέστι γνώσεως	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ, παρ´ Ἕλλησι
[6, 7]	καὶ ἀσφαλής, ὡς ἂν παρὰ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ παραδοθεῖσα καὶ
[6, 12]	γενόμενος, δι´ ἐπιγνώσεως τῆς διὰ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ πρόσωπον πρὸς
[6, 15]	τὴν ἀλήθειαν αὐχοῦμεν ἐκδιδάσκεσθαι διὰ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ θεοῦ, προφητευθέντων μὲν
[6, 17]	εἰς τὸν ἥλιον ἕνεκά γε	τοῦ	φαίνεσθαι μόνον ἐν ἡλίῳ ὄντας
[6, 15]	ὃν μεταξὺ τοῦ ξύλου καὶ	τοῦ	φλοιοῦ ἐναρμόζειν δεῖ τὸ ἐγκεντριζόμενον,
[6, 15]	στελέχους ὀφθαλμός, συμπεριγραφομένου αὐτῷ καὶ	τοῦ	φλοιοῦ κύκλῳ ὅσον παλαιστιαῖον μῆκος,
[6, 17]	τοῦ πυρὸς τὸ θερμαίνειν καὶ	τοῦ	φωτὸς τὸ φωτίζειν. Κακὸν δὲ
[6, 6]	ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν, λαβὼν ἀπὸ τῆς	τοῦ	Χὰμ προφητείας τὴν ὑπόθεσιν· ~Ὡς
[6, 14]	ἔγνωσαν, ὑπό τε τῆς ἀπειρίας	τοῦ	χρήσασθαι τοῖς δοθεῖσι καλῶς ὑπό
[6, 6]	εἷς θεός ἐστιν, διὰ τῆς	τοῦ	Χριστοῦ πίστεως ἐμῆς δηλοῦντας τὰ
[6, 5]	φυλάσσεσθε, καινῶς τὸν θεὸν διὰ	τοῦ	Χριστοῦ σεβόμενοι εὕρομεν γὰρ ἐν
[6, 16]	κτίσις, συγγενομένου τοῖς οὖσι καὶ	τοῦ	χρόνου; Ἤδη δὲ καὶ ἐν
[6, 3]	τοὺς ὄμβρους διανέμουσιν, ἀλλ´ ἀκουσάτωσαν	τοῦ	ψαλμῳδοῦ· ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά
[6, 11]	τοῦ τε ἀληθοῦς διορατικὴν καὶ	τοῦ	ψεύδους διελεγκτικήν, ὁμολογιῶν τε καὶ
[6, 18]	ἀληθοῦς περὶ ὁδηποτοῦν αὐτίκα καὶ	τοῦ	ψευδοῦς περὶ τὸ αὐτὸ ἐπιστήμων
[6, 2]	ἱμείρει λαβεῖν, ἣ δ´ ἐνδεὴς	τοῦδ´	οὖσα βουλεύει κακά. Ἔτι Εὐριπίδου
[6, 8]	ὡς ἂν τὰ τοῦ κόσμου	τοῦδε	καὶ τὰ περὶ αὐτὸν μόνον
[6, 8]	δὲ τὴν ὁρμήν. Ἕτι κἀπὶ	τοῦδε	κατανοήσωμεν· ἐπειδὴ γὰρ τὸ μαθεῖν
[6, 2]	θεῶν ἐν πείρᾳ κεῖται, διὰ	τοῦδε	τοῦ ἰάμβου δῆλός ἐστι· Καὶ
[6, 12]	εἰ ἄλλως ἦσαν εὐφυεῖς, εἰς	τοὐναντίον	ἀπετράπησαν. Πολὺ δὲ μᾶλλον ἡ
[6, 18]	καὶ ἀδύνατος φράσαι θεόν, οὐ	τοὔνομα	λέγω (κοινὸν γὰρ τοῦτο οὐ
[6, 11]	δὲ ἰῶτα καὶ τὸ ἦτα	τοὔνομα	σημαίνειν τὸ σωτήριον· μηνύεσθαι τοίνυν
[6, 14]	τὸ παραυτίκα τερπνὸν ἀνιαρὸν εἰς	τοὐπιόν.	Τί γὰρ ὄφελος, ἐὰν τὸν
[6, 11]	σημαίνειν τὸ σωτήριον· μηνύεσθαι τοίνυν	τοὺς	Ἀβραὰμ οἰκείους εἶναι κατὰ τὴν
[6, 7]	αὐτῶν κεχωρισμένον. ἤδη δὲ καὶ	τοὺς	ἀγγέλους μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν τὴν ἀλήθειαν
[6, 7]	ὡς αὐτὸς κατὰ τὴν παρουσίαν	τοὺς	ἁγίους ἐδίδαξεν ἀποστόλους, σοφία εἴη
[6, 15]	χάλαζα καὶ ἄνθρακες πυρός» ἐπικεκρυμμένους	τοὺς	ἁγίους λόγους εἶναι διδάσκων. Καὶ
[6, 17]	οὖν ἐστιν ἀλήθειά τις παρὰ	τοὺς	ἄλλους φιλοσόφους καὶ κάλλος ἀληθινὸν
[6, 15]	λέγει ἡ γραφή, δηλονότι πρὸς	τοὺς	ἀναξίους ἐξειπεῖν, ὅτι φησὶν ὁ
[6, 14]	τὸν θεὸν καὶ τὸ πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους δίκαιον διασῴζει, καθαρὰν τὴν
[6, 17]	καὶ διοικήσεως εὖ ποιεῖν ἐθέλῃ	τοὺς	ἀνθρώπους ὁ θεός. Ἐθέλει δὲ
[6, 6]	γὰρ ἔπρεπεν τῇ θείᾳ οἰκονομίᾳ	τοὺς	ἀξίαν μᾶλλον ἐσχηκότας ἐν δικαιοσύνῃ
[6, 15]	αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται· ὅτι	τοὺς	ἀξίους αὐτῆς αὕτη περιέρχεται ζητοῦσα»
[6, 6]	δὲ κἀν τῷ δευτέρῳ Στρωματεῖ	τοὺς	ἀποστόλους ἀκολούθως τῷ κυρίῳ καὶ
[6, 15]	νοοῦσιν. Αὐτίκα διδάξαντος τοῦ σωτῆρος	τοὺς	ἀποστόλους ἡ τῆς ἐγγράφου ἄγραφος
[6, 16]	μὴ γραφόμενον. Ἐνταῦθα κατὰ μὲν	τοὺς	ἀριθμοὺς αὐτοὺς σῴζεται τῇ τάξει
[6, 6]	ὥσπερ κἀνταῦθα, οὕτως δὲ κἀκεῖσε	τοὺς	ἀρίστους τῶν μαθητῶν μιμητὰς γενέσθαι
[6, 4]	τοῦ τὰ κάλλιστα τῶν δογμάτων	τοὺς	ἀρίστους τῶν φιλοσόφων παρ´ ἡμῶν
[6, 12]	παῖδας μήτ´ αὖ γάμον ἢ	τοὺς	γονεῖς τῆς πρὸς τὸν θεὸν
[6, 3]	ἔλεγεν τοὺς μὲν μαντοσυνῶν κεχρημένους,	τοὺς	δ´ ἐπὶ νούσοισι δηρὸν δὴ
[6, 16]	ἐκβάλλει πρῶτον ἐν ἕπτ´ ἔτεσιν·	τοὺς	δ´ ἑτέρους ὅτε δὴ τελέσῃ
[6, 3]	κηδόμενος θεὸς τοὺς μὲν ἐντολαῖς.	Τοὺς	δὲ ἀπειλαῖς, ἔστιν δ´ οὓς
[6, 17]	τοὺς δὲ τῇ ἐξομοιώσει προτρεπόμενος,	τοὺς	δὲ καὶ τῇ προστάξει παιδεύων
[6, 17]	τοὺς μὲν τῇ παρακολουθήσει σχηματίζων,	τοὺς	δὲ τῇ ἐξομοιώσει προτρεπόμενος, τοὺς
[6, 18]	Ἴσμεν δὲ οἷα ποιηταὶ λέγουσιν.	Τοὺς	δὲ τοῦ παντοκράτορος προφήτας θεοῦ
[6, 3]	ἐφεξῆς ἱστοροῦσιν ἐν πεδίῳ μακρῷ·	τοὺς	δὴ διοδεύοντας τὸν τόπον κατὰ
[6, 16]	ἀμερῶς μεριζόμενον πνεῦμα κυρίου εἰς	τοὺς	διὰ πίστεως ἡγιασμένους, λαμπτῆρος ἐπέχον
[6, 2]	Ἃ δ´ ἐστὶν ἀφανῆ, ἀνάγκη	τοὺς	διδάσκοντας τεκμηρίοις καὶ τοῖς εἰκόσι
[6, 3]	καὶ σημεῖα καὶ τέρατα ἐπιτελεῖν	τοὺς	δικαίους ἐκ τῶν ἡμετέρων πεπιστεύκασι
[6, 5]	προφήτας διδούς, οὕτως καὶ Ἑλλήνων	τοὺς	δοκιμωτάτους οἰκείους αὐτῶν τῇ διαλέκτῳ
[6, 4]	Μακεδὼν δέκα λαβὼν Ἰνδῶν γυμνοσοφιστὰς	τοὺς	δοκοῦντας ἀρίστους εἶναι καὶ βραχυλογωτάτους
[6, 6]	αὐτοῦ· ὅπερ οὖν καὶ πεποίηκεν,	τοὺς	εἰς αὐτὸν πιστεῦσαι βεβουλημένους διὰ
[6, 6]	γιγνώσκεται, τουτέστι τοῦ κόσμου, ἐπεὶ	τοὺς	εἰς πίστιν ἀγρίους καὶ ῥυπαροὺς
[6, 15]	σκοτεινοὺς δὲ τοῖς πολλοῖς καθάπερ	τοὺς	ἐκ πυρὸς ἀπεσβεσμένους ἄνθρακας, οὓς
[6, 6]	Ἐκ τῶν δεσμῶν οἱ θέλοντες	τοὺς	ἑκουσίως δεδεμένους καὶ τὰ δυσβάστακτα
[6, 6]	εἶναι ἐκρίθησαν, δῆλόν που καὶ	τοὺς	ἐκτὸς νόμου γενομένους διὰ τὴν
[6, 5]	οὖν ἐστι τὸ μὴ κατὰ	τοὺς	Ἕλληνας» αὐτὸς διασαφήσει Πέτρος ἐπιφέρων·
[6, 2]	κλοπῆς αὐτοὺς καθ´ ἑαυτῶν παραστήσωμεν	τοὺς	Ἕλληνας· οἱ γὰρ τὰ οἰκεῖα
[6, 5]	οἱ Ἕλληνες» ἀλλὰ Μὴ κατὰ	τοὺς	Ἕλληνας» τὸν τρόπον τὸν τῆς
[6, 18]	Φιλοσοφητέον ἄρα. Τούτων οὕτως ἐχόντων	τοὺς	Ἕλληνας χρὴ διὰ νόμου καὶ
[6, 5]	τὸν θεὸν σέβεσθε μὴ κατὰ	τοὺς	Ἕλληνας· ὡς δηλονότι τὸν αὐτὸν
[6, 6]	ἀποστόλους ἀκολούθως τῷ κυρίῳ καὶ	τοὺς	ἐν Ἅιδου εὐηγγελισμένους· ἐχρῆν γάρ,
[6, 6]	ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν ἀγάγωσι, τουτέστιν	τοὺς	ἐν δικαιοσύνῃ τῇ κατὰ νόμον
[6, 3]	ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι. Αὐτίκα φασὶ	τοὺς	ἐν Κλεωναῖς μάγους φυλάττοντας τὰ
[6, 2]	μόνοι προκινδυνεῦσαι Δημοσθένης εἶπεν· Μὰ	τοὺς	ἐν Μαραθῶνι προκινδυνεύσαντας. Οὐδὲ ἐκεῖνα
[6, 6]	μὴ ἀδίκως κριθῶσιν. Εἰ τοίνυν	τοὺς	ἐν σαρκὶ διὰ τοῦτο εὐηγγελίσατο,
[6, 6]	τοῦ διδασκάλου, ἵν´ ὃ μὲν	τοὺς	ἐξ Ἑβραίων, οἳ δὲ τὰ
[6, 6]	ἀπόστολοι, καθάπερ ἐνταῦθα, οὕτως κἀκεῖ	τοὺς	ἐξ ἐθνῶν ἐπιτηδείους εἰς ἐπιστροφὴν
[6, 15]	Παῦλος τὸν Τιμόθεον περιέτεμεν διὰ	τοὺς	ἐξ Ἰουδαίων πιστεύοντας, ἵνα μή,
[6, 7]	μεμαθηκέναι παρειλήφαμεν τὴν ἀλήθειαν καὶ	τοὺς	ἐπὶ τούτων ἄρχοντας· γενητοὶ γάρ.
[6, 16]	θεὸν λέγει σαφῶς. Διὸ καὶ	τοὺς	ἐπιγνόντας αὐτὸν υἱοὺς ἀναγορεύει καὶ
[6, 15]	ὑπὸ τῶν ἀγαπώντων αὐτήν· φθάνει	τοὺς	ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι. Ὁ ὀρθρίσας ἐπ´
[6, 17]	τὰς ἐπινοίας τῶν ἀνθρώπων καὶ	τοὺς	ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ τι {καὶ} ἡ
[6, 6]	δικαιοσύνης καὶ ἰσότητος τῆς πρὸς	τοὺς	ἐπιστρέφοντας εἴτε ἐνταῦθα εἴτε καὶ
[6, 6]	παιδευτικὸν καὶ ἐνεργητικὸν τυγχάνον σῴζειν	τοὺς	ἐπιστρέφοντας πιστευτέον, ἔπειτα δὲ καὶ
[6, 17]	Ἐθέλει δὲ πάντοτε· διὸ συγκινεῖ	τοὺς	ἐπιτηδείους εἰς τὴν ὠφέλιμον ἐξεργασίαν
[6, 11]	ἀπὸ δυάδος ἀρτίων, οἳ γεννῶσι	τοὺς	ἑτερομήκεις, βʹ δʹ ηʹ ιʹ
[6, 2]	καθάπερ ἰατρὸς φανεὶς {ἀνέπαυσε{ ν}	τοὺς	ἔχοντας ἀναπαύσας ὕπνῳ. Ἔτι τοῦ
[6, 4]	οὖν πρῶτος ἐξετασθείς, πότερον οἴεται	τοὺς	ζῶντας εἶναι πλείονας ἢ τοὺς
[6, 4]	εἶναι πλείονας ἢ τοὺς τεθνεῶτας,	τοὺς	ζῶντας ἔφη· οὐ γὰρ εἶναι
[6, 18]	Θεοφράστῳ καὶ Κλεάνθει Ζήνων, οἳ	τοὺς	ἰδίους μόνον αἱρετιστὰς ἔπεισαν· ὁ
[6, 11]	ὅτι αἰχμάλωτος ἐλήφθη ὁ Λώτ,	τοὺς	ἰδίους οἰκογενεῖς τιηʹ ἀριθμήσας καὶ
[6, 3]	καὶ δὴ καὶ τῶν ἀναψύχειν	τοὺς	καρποὺς εἰωθότων ἀνέμων μὴ πνεόντων·
[6, 3]	μὲν οὖν πεισθέντες αὐτῷ συνεῖλον	τοὺς	καρπούς (καὶ γὰρ ὥρᾳ θέρους
[6, 13]	ἣν ἀναμένειν φασὶν αἱ γραφαὶ	τοὺς	κατ´ ἴχνος τῶν ἀποστόλων ἐν
[6, 6]	πέμπων ἐπὶ τὸν κόσμον εὐαγγελίσασθαι	τοὺς	κατὰ τὴν οἰκουμένην ἀνθρώπους, γινώσκειν
[6, 11]	τῆς κατὰ τὴν πεντηκοστήν, καὶ	τοὺς	λʹ ἤ, ὡς ἔν τισι,
[6, 1]	ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ γὰρ οἰκονομήσει	τοὺς	λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει« ἐπιλογισμῷ
[6, 2]	εἰς κλοπὴν τῶν Ἑλλήνων κατὰ	τοὺς	λόγους τε καὶ τὰ δόγματα
[6, 2]	ἀλλάσσουσα· Ἡράκλειτος ἐκ τούτων συνιστάμενος	τοὺς	λόγους ὧδέ πως γράφει· Ψυχῇσιν
[6, 7]	κἂν Ἰνδοὺς κἂν Βαβυλωνίους κἂν	τοὺς	Μάγους αὐτούς, οὐ παύσομαι τὸν
[6, 6]	Κηρύγματι ὁ κύριός φησι πρὸς	τοὺς	μαθητὰς μετὰ τὴν ἀνάστασιν· Ἐξελεξάμην
[6, 6]	μετασχεῖν. Οὐ γάρ που θέμις	τοὺς	μὲν ἀκρίτως καταδεδικάσθαι, μόνους δὲ
[6, 6]	μεταβάλλεσθαι εἰς τὸ γενέσθαι προκόπτοντες.	Τοὺς	μὲν γὰρ προτρέπει ὁ κύριος,
[6, 3]	ἀνθρώπων ὁ παντοκράτωρ κηδόμενος θεὸς	τοὺς	μὲν ἐντολαῖς. Τοὺς δὲ ἀπειλαῖς,
[6, 3]	θήσεις. παρακολουθεῖν τε αὑτῷ ἔλεγεν	τοὺς	μὲν μαντοσυνῶν κεχρημένους, τοὺς δ´
[6, 17]	λαβὼν τὸ δύνασθαι ὠφελεῖν ὀνίνησι	τοὺς	μὲν τῇ παρακολουθήσει σχηματίζων, τοὺς
[6, 6]	μὲν ἀκρίτως καταδεδικάσθαι, μόνους δὲ	τοὺς	μετὰ τὴν παρουσίαν τῆς θείας
[6, 16]	τε δι´ ἑπτὰ ἡμερῶν λαμβάνει	τοὺς	μετασχηματισμούς. Κατὰ μὲν οὖν τὴν
[6, 17]	βουληθέντος αὐτήν, οἵα ἐστίν, διὰ	τοὺς	μὴ ἄλλως ἢ οὕτως ἀφεξομένους
[6, 14]	δὲ ψυχὴν ἀπολέσῃς; Δῆλον οὖν	τοὺς	μὴ ἐπιτελοῦντας τὰς καλὰς πράξεις
[6, 11]	σύμβολον τοῦ κυριακοῦ σημείου λέγουσι,	τοὺς	νʹ δὲ τῆς ἐλπίδος καὶ
[6, 15]	ἀγριέλαιος ὁ κότινος τυγχάνῃ, ἀλλὰ	τοὺς	ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ τὴν ἄμπελον
[6, 3]	τούς τε ἀνέμους κινοῦσι καὶ	τοὺς	ὄμβρους διανέμουσιν, ἀλλ´ ἀκουσάτωσαν τοῦ
[6, 2]	τὴν παρ´ ἡμῶν ἀλήθειαν εἰς	τοὺς	ὁμοφύλους λάθρᾳ διαδείκνυνται. Οἱ γὰρ
[6, 14]	σου σέσωκέν σε» οὐχ ἁπλῶς	τοὺς	ὁπωσοῦν πιστεύσαντας σωθήσεσθαι λέγειν αὐτὸν
[6, 3]	τε Ἡσαΐας ἄρατε εἰς ὕψος	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ὑμῶν« λέγει καὶ ἴδετε·
[6, 10]	τῆς περὶ αὑτόν, ἀλλ´ οὐδὲ	τοὺς	πανούργους δεδίξεται λόγους ὁ διαγνῶναι
[6, 11]	πῆχυν ἕνα ἥμισυ. Συνάγουσιν οὖν	τοὺς	πάντας πήχεις δώδεκα, συμφώνως τῷ
[6, 15]	ἵνα δὴ καὶ τοὺς φιλοσόφους	τοὺς	παρ´ Ἕλλησι καὶ τοὺς παρὰ
[6, 2]	αὐτῷ οὐ μόνον τοὺς προφήτας	τοὺς	παρ´ ἡμῖν, ἀλλὰ καὶ τῶν
[6, 15]	φιλοσόφους τοὺς παρ´ Ἕλλησι καὶ	τοὺς	παρὰ τοῖς ἄλλοις βαρβάροις σοφοὺς
[6, 11]	τὸ μέν τί ἐστι πρὸς	τοὺς	πέλας, τὸ δὲ ὡς πρὸς
[6, 15]	Ἡ προφητεία δὲ οὐδ´ ὅλως	τοὺς	περὶ τὰς λέξεις σχηματισμοὺς ἐπιτηδεύει
[6, 5]	φοροῦντας τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ	τοὺς	πιστοὺς αὐτοῦ, καὶ τὴν ὑπομονὴν
[6, 16]	καὶ οἱ ἀπὸ τῶν μαθημάτων	τοὺς	πλανήτας εἶναί φασιν ἀστέρας τὴν
[6, 2]	καὶ τῶν Ἑλλήνων τῶν παλαιῶν	τοὺς	πλείονας καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[6, 8]	τὸν ἐπηρτημένον τῷ πιστῷ κατὰ	τοὺς	πολιτικοὺς νόμους τοῦ θανάτου κίνδυνον.
[6, 15]	ὑπάρχουσι. Προϊούσης δὲ τῆς γραφῆς	τοὺς	προειρημένους ὑπὸ τοῦ προφήτου τρόπους
[6, 6]	καταδικασθῶσιν ἀδίκως, πῶς οὐ καὶ	τοὺς	προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας αὐτοῦ διὰ
[6, 6]	πλεονεξίας οὐ τῆς τυχούσης ἔργον	τοὺς	προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας τοῦ κυρίου,
[6, 6]	αὐτῷ· Καὶ γάρ μοι δοκεῖ	τοὺς	προσποιουμένους φιλοσοφεῖν, ἵνα μάθωσι τί
[6, 5]	Ἰουδαίους σῴζεσθαι ἠβούλετο ὁ θεὸς	τοὺς	προφήτας διδούς, οὕτως καὶ Ἑλλήνων
[6, 2]	κεχρῆσθαι δὲ αὐτῷ οὐ μόνον	τοὺς	προφήτας τοὺς παρ´ ἡμῖν, ἀλλὰ
[6, 7]	καὶ Φερεκύδην καὶ Θάλητα καὶ	τοὺς	πρώτους σοφούς, ἵσταμαι τὸν τούτων
[6, 9]	συνεχόμενον ἁγίᾳ, ἀλλ´ ὡς μὴ	τοὺς	συνόντας ἄλλως περὶ αὐτοῦ φρονεῖν
[6, 3]	εἰ γὰρ καὶ δυνάμεις τινὲς	τούς	τε ἀνέμους κινοῦσι καὶ τοὺς
[6, 2]	συγγραφὰς πεποίηνται, καθ´ ἃς ἀποδεικνύουσι	τούς	τε Στωϊκούς, ὡς ἐν ἀρχῇ
[6, 4]	ζῶντας ἔφη· οὐ γὰρ εἶναι	τοὺς	τεθνεῶτας. Ὁ δεύτερος δέ, πότερον
[6, 4]	τοὺς ζῶντας εἶναι πλείονας ἢ	τοὺς	τεθνεῶτας, τοὺς ζῶντας ἔφη· οὐ
[6, 8]	λόγον ἀντικεῖσθαι, παρεσκευάσθαι καὶ πρὸς	τοὺς	τοιούτους τῶν λόγων ἃ ἁρμόζει
[6, 11]	λʹ ἐπιδίμοιρα. Εἰσὶ δ´ οἳ	τοὺς	τριακοσίους πήχεις σύμβολον τοῦ κυριακοῦ
[6, 11]	οἰκείους εἶναι κατὰ τὴν σωτηρίαν,	τοὺς	τῷ σημείῳ καὶ τῷ ὀνόματι
[6, 15]	μὲν ἀξιολόγως ἐπὶ τῶν δωμάτων»	τοὺς	ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους, προκατάρξας δὲ
[6, 15]	μάλιστα ἐπλεόνασεν, ἵνα δὴ καὶ	τοὺς	φιλοσόφους τοὺς παρ´ Ἕλλησι καὶ
[6, 9]	διὰ τῆς ἀγάπης ἑαυτὸν εἰς	τοὺς	φίλους ἐγγεγραφότι; ἐξαιρετέον ἄρα τὸν
[6, 5]	πολλοὶ βασιλεῖς, μισοῦντες αὐτὸν καὶ	τοὺς	φοροῦντας τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ
[6, 2]	ποίησε βροτοῖσι, καὶ γνῶναι πάντων	τοῦτ´	ἀνιαρότερον, Εὐριπίδης μὲν {γὰρ} γράφει·
[6, 12]	καὶ ἀνδρικὴ καὶ τελεία γενομένη.	Τοῦτ´	ἦν ἄρα ὁ τῆς Σάρρας
[6, 7]	τῆς πάντων δημιουργοῦ καὶ διδασκάλου,	τουτέστι	γνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ,
[6, 16]	εὐφρανθῶμεν καὶ ἀγαλλιαθῶμεν ἐν αὐτῇ»	τουτέστι	κατὰ τὴν δι´ αὐτοῦ γνῶσιν
[6, 11]	ἔξεστιν· Ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ»	τουτέστι	τῇ δυνάμει καὶ σοφίᾳ, Καὶ
[6, 11]	μέγιστα τῶν ὄντων πταίουσιν οὗτοι,	τουτέστι	τὴν προαίρεσιν τοῦ νοῦ. Οἱ
[6, 15]	γὰρ αὐτῆς ἀληθεστάτη παιδείας ἐπιθυμία»	(τουτέστι	τῆς γνώσεως) Φροντὶς δὲ παιδείας
[6, 16]	μέσον αὐτὸν εἶναι τοῦ εὐθέος,	τουτέστι	τοῦ δέκα καὶ τοῦ δύο·
[6, 6]	τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ γιγνώσκεται,	τουτέστι	τοῦ κόσμου, ἐπεὶ τοὺς εἰς
[6, 17]	τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ»	(τουτέστι	τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως, Δι´ οὗ
[6, 5]	δυνάμεως αὐτοῦ, {Τῆς γνωστικῆς γραφῆς}	τουτέστι	τοῦ υἱοῦ. Εἶτα ἐπιφέρει· τοῦτον
[6, 15]	ἀπίστου φύσεως καταφυτευομένης εἰς Χριστόν,	τουτέστι	τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων· ἄμεινον
[6, 15]	τῶν συνιέντων» φησὶν ἡ γραφή,	τουτέστι	τῶν ὅσοι ὑπ´ αὐτοῦ σαφηνισθεῖσαν
[6, 9]	οὐδὲ ἐκείνων τῶν θρυλουμένων ἀγαθῶν,	τουτέστι	τῶν παρακειμένων τοῖς πάθεσιν παθητικῶν
[6, 16]	δὲ στοιχεῖα καὶ τὰ ἄστρα,	τουτέστιν	αἱ δυνάμεις αἱ διοικητικαί, προσετάγησαν
[6, 1]	ἀγωγήν τε καὶ τροφὴν παρέστησεν,	τουτέστιν	ἐκ κατηχήσεως συναύξουσαν τῇ πίστει
[6, 16]	πρὸς ἀκρίβειαν μηνὶ τῷ ἕκτῳ,	τουτέστιν	ἑκατὸν ἡμέραις καὶ ὀγδοήκοντα πρὸς
[6, 16]	δὲ ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεός»	τουτέστιν	ἐν ᾗ καὶ δι´ ἧς
[6, 15]	σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου»	τουτέστιν	ὁ κύριος. Τίς» οὖν σοφὸς
[6, 7]	ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως τυγχάνῃ τῇ γῇ,	τουτέστιν	ὅταν πολυτρόπως ἡ γνωστικὴ ψυχὴ
[6, 6]	τὰ ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν ἀγάγωσι,	τουτέστιν	τοὺς ἐν δικαιοσύνῃ τῇ κατὰ
[6, 6]	ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους τὸν βίον·	τουτὶ	γὰρ ἔπρεπεν τῇ θείᾳ οἰκονομίᾳ
[6, 11]	περαιτέρω προβαίνειν τῆς ἐξεργασίας ὀκνῶ,	τουτὶ	μόνον ἀνακηρύσσων· Πάντα δι´ αὐτοῦ
[6, 15]	τοῦ κόσμου πλεονάζουσα. Ἀλλ´ ἐπεὶ	τοῦτο	ἀνωμολόγηται βεβαιωθῆναι ἐν αἰωνίοις ἔργοις
[6, 6]	ἐκ τῆς ἁμαρτίας πεπαχυμμένον τύχῃ,	τοῦτο	ἀπορρίπτεται σὺν τῷ σαρκικῷ πνεύματι
[6, 16]	τι καὶ πρῶτον ὀνομάσαι. Διὰ	τοῦτο	ἄρα προεφητεύθη πρῶτα, ἐξ ὧν
[6, 8]	ἰδίωμα ψυχῆς τυγχάνει λογικῆς εἰς	τοῦτο	ἀσκουμένης, ἵνα διὰ τῆς γνώσεως
[6, 9]	δὲ τῇ συνεχεῖ, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀστάτου τοῦ ἡγεμονικοῦ γινομένου, ἡ
[6, 16]	θεοῦ (ὅπερ ἐστὶ τὸ ὄνομα·	τοῦτο	γὰρ μόνον ἐχώρουν, ὡς καὶ
[6, 15]	ὀφθαλμοῦ ἀπαθοῦς καὶ ἀμολύντου. Εἶδος	τοῦτο	γνωστικῆς διδασκαλίας, διαθρεῖν τὰ πράγματα
[6, 15]	ὃ τοῖς ἐκλεκτοῖς ἀναγγελῆναι ἐβούλετο;	τοῦτο	δὲ μετεγράψατο Πρὸς γράμμα» φησί,
[6, 16]	φωνητικὸν καὶ τὸ σπερματικὸν καὶ	τοῦτο	δὴ ὄγδοον τὸ κατὰ τὴν
[6, 7]	ἐστι καὶ πλάνη. Εἰ δὲ	τοῦτο,	ἐκ μαθήσεως ἡ γνῶσις καὶ
[6, 4]	οἰκείαν τινὰ φιλοσοφίαν Αἰγύπτιοι· αὐτίκα	τοῦτο	ἐμφαίνει μάλιστα ἡ ἱεροπρεπὴς αὐτῶν
[6, 17]	ἔναυσμα λαβὼν τοῦ πράγματος ἐξάψῃ	τοῦτο	ἔνδον ἐν τῇ ψυχῇ πόθῳ
[6, 12]	ἢ ποιῆσαι, οἷον ἔσται, εἰδώς,	τοῦτο	ἐπῄνεσεν· τὸ δ´ ἐγένετο δυνάμει
[6, 17]	τῆς κτίσεως ἁπάσης, σῴζεσθαι βουλόμενος	τοῦτο,	ἐπὶ τὸ ποιεῖν ἐτράπετο καὶ
[6, 17]	τε καὶ περιόρασιν καὶ συνόρασιν,	τοῦτο	ἐπὶ τοῦ θεοῦ γίνεται. Ἀθρόως
[6, 6]	τοίνυν τοὺς ἐν σαρκὶ διὰ	τοῦτο	εὐηγγελίσατο, ἵνα μὴ καταδικασθῶσιν ἀδίκως,
[6, 18]	ἔπειτα διὰ τοῦ ἀποστόλου διδάσκεσθαι	τοῦτο·	Ἡμῖν δὲ οὐδὲν εἴδωλον ἐν
[6, 18]	ἀνθρώπων δὲ ὁμολογοῦσιν. Καὶ εἰ	τοῦτο,	ἤτοι γε παρ´ ἑαυτῶν ὀψὲ
[6, 8]	ὄντων κινουμένη, γνῶσις δὲ αὐτὸ	τοῦτο,	θέα τίς ἐστι τῆς ψυχῆς
[6, 2]	δ´ ἐν φρεσὶν ἦτορ ἔχει,	τοῦτο	θεὸς κιβδηλότατον ποίησε βροτοῖσι, καὶ
[6, 11]	ἀπ´ αὐτῶν χρήσιμον, ὡς λαβόντας	τοῦτο	καὶ κτησαμένους ἀπιέναι οἴκαδε δύνασθαι
[6, 2]	Καὶ Πλάτωνος μὲν λέγοντος Διὰ	τοῦτο	καὶ οἱ θεοὶ τῶν ἀνθρωπείων
[6, 12]	παραχθεῖσαν ἐπὶ μετάνοιαν (κοινὸν γὰρ	τοῦτο	καὶ τῶν ἄλλων πιστῶν) ἀλλ´
[6, 9]	τῶν λυπηρῶν συγχεθησομένου καὶ διὰ	τοῦτο	κάκιστα ἀπαλλάξοντος. Τοῦ τε ζήλου
[6, 17]	τὰ πλεῖστα τῶν ἀδικημάτων διὰ	τοῦτο	λανθάνει, ὅτι προσοικονομοῦνται σφίσιν οἱ
[6, 2]	καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Ἡμεῖς δὲ	τοῦτο	λέξοιμεν ἂν ἴσως οὐκ ἀτόπως,
[6, 6]	τὸν χρόνον τῆς ἐνσωματώσεως, προφητικὸν	τοῦτο	μάθημα λαβὼν καὶ καταθέμενος εἰς
[6, 15]	ἀμέλει καὶ ἐπὶ ἡμέρων δένδρων	τοῦτο	μάλιστα χρησιμεύει τὸ εἶδος. Δύναται
[6, 11]	ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί φασι.	Τοῦτο	μὲν οὖν τὸ εἶδος τοῦ
[6, 9]	μόνῳ ὅλον τετραμμένον καὶ διὰ	τοῦτο	μηδὲν τῶν κτισμάτων τοῦ θεοῦ
[6, 8]	ἐστιν (φύσει γὰρ ὁ πράσσων	τοῦτο,	ὃ πρᾶξαι βούλεται, μανθάνει πρότερον)
[6, 18]	οὐ τοὔνομα λέγω (κοινὸν γὰρ	τοῦτο	οὐ φιλοσόφων μόνον ὀνομάζειν, ἀλλὰ
[6, 14]	τὰ ὠφέλιμα ἑαυτοῖς. Εἰ δὲ	τοῦτο,	οὐδὲ εὔξασθαι ὀρθῶς οἷοί τε
[6, 11]	ἔνι μάλιστα τὴν ψυχὴν καὶ	τοῦτο	παρασκευάζει τὸ μάθημα τοῦ τε
[6, 15]	σαρκίον, ἀκολούθως δέ, καθὸ γέγονεν	τοῦτο,	πεπονθότα καὶ ἀνεσταμένον ὃ μὲν
[6, 6]	φαμεν ἴδιον εἶναι τῶν ἐκλεκτῶν,	τοῦτο	προειρημένον ὑπάρχειν ὑπό τινων φιλοσόφων·
[6, 18]	τις καταγνῴη ἄν τινος μὴ	τοῦτο	πρότερον ἐγνωκώς. Φιλοσοφητέον ἄρα. Τούτων
[6, 17]	υἱοῦ ἐπιτελεῖται, ὃς καὶ διὰ	τοῦτο	Σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων» φησὶν ὁ
[6, 6]	ἐν θλίψει ὄντες. Καὶ διὰ	τοῦτό	φησιν· Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι
[6, 5]	τίνος; οὐχὶ τοῦ θεοῦ; Διὰ	τοῦτό	φησιν ὁ Πέτρος εἰρηκέναι τὸν
[6, 7]	{καὶ} ἡ δικαιοῦσα καὶ εἰς	τοῦτο	χειραγωγοῦσά τε καὶ συλλαμβάνουσα. Εἰ
[6, 15]	τυγχάνει ἡ ἐπιστήμη οἰκεία, μηδὲ	τούτοις	ἀθρόαν δίδοσθαι τὴν θεωρίαν ἡ
[6, 11]	γεγονέναι τῶν αἰχμαλωτιζόντων καὶ τῶν	τούτοις	ἀκολουθούντων παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν. ἤδη
[6, 17]	τό γε δοκοῦν, ὡς ἐν	τούτοις,	ἀληθέστατον, δόξα ὀρθή, ἔν τε
[6, 15]	παραβολὴ» τό τε αἴνιγμα» ἐπὶ	τούτοις.	Ἀλλὰ μὴν καὶ σοφία» λέγεται,
[6, 18]	ἐκδιδάσκοντες μηνύουσιν. μόνοις καὶ οὐδὲ	τούτοις	ἅπασιν ἤρεσαν, ἀλλὰ Πλάτωνι μὲν
[6, 16]	πνεύματος χαρακτηριστικὸν ἰδίωμα. Ἕτι πρὸς	τούτοις	δέκα τισὶν ἀνθρωπείοις μέρεσι προστάσσειν
[6, 11]	τοῖς ἐπαΐουσιν ἐρανιστέον. Πλὴν οὐδαμῶς	τούτοις	ἐνδιατριπτέον ἀλλ´ ἢ εἰς μόνον
[6, 14]	θρῃσκείας. Οἱ δὲ μὴ ἐπὶ	τούτοις	θελήσαντες ἐπιμεῖναι τοῖς δοθεῖσιν αὐτοῖς
[6, 2]	ἀδελφὸν ἄλλον οὐχ ἕξω. Πρὸς	τούτοις	Θεοπόμπου ποιήσαντος· Δὶς παῖδες οἱ
[6, 17]	πόθῳ καὶ μαθήσει, πάντα ἐπὶ	τούτοις	κινεῖ πρὸς τὸ ἐπιγνῶναι. Οὗ
[6, 10]	οἱ κατὰ τὰς αἱρέσεις πονούμενοι,	τούτοις	ὁ γνωστικὸς εἰς εὖ καταχρήσεται.
[6, 2]	Νάξιος οἱ ἱστορικοὶ καὶ ἐπὶ	τούτοις	ὁ Προκοννήσιος Βίων, ὃς καὶ
[6, 3]	καὶ ἰσχυρὸς καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις.	Ὅ τε Ἡσαΐας ἄρατε εἰς
[6, 2]	καὶ δυσμαχώτερον βλάστον γυναῖκες. Πρὸς	τούτοις	Ὁμήρου λέγοντος· Γαστέρα δ´ οὔ
[6, 4]	εὐχῶν, πομπῶν ἑορτῶν καὶ τῶν	τούτοις	ὁμοίων. Ἐπὶ πᾶσι δὲ ὁ
[6, 7]	ἀγγέλοις, χείλη λέγω καὶ τὰ	τούτοις	παρακείμενα καὶ φάρυγγα καὶ ἀρτηρίαν
[6, 1]	μάλιστα τὸν ἠθικὸν λόγον ἐν	τούτοις	περαιούμενον καὶ παραστήσας, ὅστις ἂν
[6, 17]	ἕκαστον κήδεται προβάτων, καὶ μάλιστα	τούτοις	σύνεστι προσεχεστέρα ἡ ἐπισκοπή, ὅσοι
[6, 18]	{σὺν} τῷ μετὰ τῆς ἐν	τούτοις	τελειώσεως καὶ {τῷ} τὸν πλησίον
[6, 2]	ἄνδρες δικασταί, φησίν, καὶ μετὰ	τοῦτον	Αἰσχίνης λέγει· Τὴν μὲν παρασκευὴν
[6, 16]	τέλειον νομίζουσι καὶ μεσευθὺν καλοῦσι	τοῦτον	καὶ γάμον διὰ τὸ μέσον
[6, 6]	ὁμολογήσας ὅθεν ὑφείλετο τὸν λόγον	τοῦτον.	Καὶ πάλιν ἐν τῷ δευτέρῳ
[6, 2]	τὰ μέγιστα καὶ ὁμόφυλα συνθεὶς	τοῦτον	καινὸν καὶ πολυειδῆ τὸν λόγον
[6, 15]	προηγούμεναι τῆς παρουσίας αὐτοῦ προφητεῖαι,	τοῦτον	κηρύσσουσαι, αἵ τε συνυπάρξασαι τῇ
[6, 2]	καὶ τὸν κακῶς πράσσοντα καὶ	τοῦτον	μένειν, Εὐριπίδου δὲ τὰ ὅμοια
[6, 16]	διδασκαλίαν βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ δὲ	τοῦτον	ὁ περὶ κλοπῆς ἐστι λόγος.
[6, 14]	ἅτε προγνώστης ὤν, μὴ πιστεύσοντα	τοῦτον,	οὐδὲν ἧττον, ὅπως τήν γε
[6, 8]	ὃν πρὶν ἢ ἐκλαθέσθαι ἐγίνωσκον,	τοῦτον	παραπέμπονται. ἦν ἄρα εἴδησίς τις
[6, 4]	φοίνικα ἀστρολογίας ἔχων σύμβολα, πρόεισιν.	Τοῦτον	τὰ ἀστρολογούμενα τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων
[6, 4]	μέλαν καὶ σχοῖνος ᾗ γράφουσι.	Τοῦτον	τὰ {τε} ἱερογλυφικὰ καλούμενα περί
[6, 17]	προσνέμοντας τῷ διαβόλῳ ἐναρέτου πράγματος	τοῦτον,	τῆς φιλοσοφίας, δοτῆρα ποιεῖν; κινδυνεύει
[6, 5]	τουτέστι τοῦ υἱοῦ. Εἶτα ἐπιφέρει·	τοῦτον	τὸν θεὸν σέβεσθε μὴ κατὰ
[6, 4]	τῶν τῆς μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων.	Τοῦτόν	φασι δύο βίβλους ἀνειληφέναι δεῖν
[6, 14]	σάρκα, ἀποθέσθαι τὰ πάθη ἀνάγκη	τοῦτον,	ὡς εἰς τὴν μονὴν τὴν
[6, 1]	τοῖς φιλοσόφοις οὐδαμῶς {ὡς} ἄθεον	τοῦτον,	ὡς ὑπειλήφασιν, μόνον δὲ τῷ
[6, 2]	παράταξις γεγένηται περὶ τὸν ἀγῶνα	τουτονί,	οὐδ´ ἕνα ὑμῶν ἀγνοεῖν ἡγοῦμαι.
[6, 2]	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, σπουδὴ περὶ	τουτονὶ	τὸν ἀγῶνα καὶ παραγγελία γέγονεν,
[6, 9]	βίῳ, οὐδὲ ἀποστῆσαί τι καὶ	τούτου	αὐτὸν τῆς πρὸς τὸν θεὸν
[6, 15]	αὐτῶν τὰς γραφὰς καὶ οἱ	τούτου	γνώριμοι οἱ κηρύξαντες τὸν λόγον
[6, 10]	τε κοινὰ καὶ τὰ ἴδια,	τούτου	δὲ γινομένου εἰς ἀνοδίαν καὶ
[6, 8]	κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου	τούτου	καὶ οὐ κατὰ Χριστόν, δελεάζων
[6, 10]	ἵνα λυθῇ πιθανολογίᾳ, λυθήτω, διὰ	τούτου	μάλιστα ὁμολογούντων οὐχ ἕξειν τὴν
[6, 2]	δρᾶν τὸ νοεῖν, καὶ πρὸ	τούτου	ὁ Ἐλεάτης Παρμενίδης· Τὸ γὰρ
[6, 7]	μερικῶς. Πλέον γοῦν τοῦ κόσμου	τούτου	οὐκ ἴσασιν οὐδέν. Καὶ μὴν
[6, 16]	καὶ πρὸς τὰς πράξεις διὰ	τούτου	πορεύεται τὰς κατ´ ἔννοιάν τε
[6, 2]	τῷ λόγῳ, καὶ πρό γε	τούτου	Σοφοκλέους ἐν τῷ Πηλεῖ· Πηλέα
[6, 16]	οἱ πολλοί, μαθεῖν) μὴ φέρειν	τούτου	τὴν ἐπίκλησιν ἐπὶ τὰ γενητὰ
[6, 8]	καρποί. Ταύτην σοφίαν τοῦ αἰῶνος	τούτου»	τὴν φιλήδονον καὶ φίλαυτον ὁ
[6, 16]	γεννώμενον, ὡς συνάγεσθαι καὶ ἄνευ	τούτου	τὸν δέκατον ἀριθμόν, δι´ ὧν
[6, 9]	δικαιοσύνης, ἔργων τε καὶ γνώσεως·	τούτου	φωνὴν κατὰ τὴν εὐχὴν οὐκ
[6, 13]	τὸ εὐαγγέλιον βεβιωκότας. Ἐν νεφέλαις	τούτους	ἀρθέντας γράφει ὁ ἀπόστολος διακονήσειν
[6, 10]	πανούργους δεδίξεται λόγους ὁ διαγνῶναι	τούτους	δυνάμενος {ἢ} πρός τε τὸ
[6, 6]	ἔλειπεν ἡ πίστις, διὸ καὶ	τούτους	ἰώμενος ὁ κύριος ἔλεγεν· Ἡ
[6, 9]	τέρπεσθαι· τίς γὰρ ὑπολείπεται ἔτι	τούτῳ	εὔλογος αἰτία ἐπὶ τὰ κοσμικὰ
[6, 12]	βίῳ δικαιοσύνης προτιμῶν. Ἀδελφὴ δὲ	τούτῳ	ἡ γυνὴ μετὰ τὴν παιδοποιίαν,
[6, 7]	τῆς δικαιοσύνης εἰς ἀγαθοποιίαν ἐπιδέδωκεν,	τούτῳ	ἡ τελείωσις ἐν ἀμεταβόλῳ ἕξει
[6, 9]	ἀεὶ τὸν θεὸν καὶ πρὸς	τούτῳ	μόνῳ ὅλον τετραμμένον καὶ διὰ
[6, 16]	θεοῦ δι´ υἱοῦ γιγνώσκεται. Ἕπεται	τούτῳ	ὁ περὶ μοιχείας λόγος. Μοιχεία
[6, 9]	καὶ τῇ ἐξ ἀσκήσεως ἕξει	τούτῳ	προσεχέστερον συνεγγίζων, μακάριος ὢν διὰ
[6, 9]	διαλύσεως παράσχῃ; Πῶς οὖν ἔτι	τούτῳ	τῆς ἀνδρείας χρεία, μὴ γινομένῳ
[6, 9]	τε καὶ ἐπιθυμίας τίς ἔτι	τούτῳ	χρεία, τὴν ἐκ τῆς ἀγάπης
[6, 16]	οὐρανοῖς διηγοῦνται δόξαν θεοῦ» Οἱ	τούτων	αἰσθητοὶ τύποι τὰ παρ´ ἡμῖν
[6, 15]	ἔννοια» τῷ νεοκατηχήτῳ γινομένη. Ὁ	τούτων	ἀκούσας» φησί, τῶν προφητῶν σοφὸς
[6, 14]	δοθεῖσιν αὐτοῖς ἀστράσιν, ἀλλὰ καὶ	τούτων	ἀποπεσόντες εἰς λίθους καὶ ξύλα,
[6, 5]	θεοῖς ἀχαριστοῦσι τῷ θεῷ, διὰ	τούτων	ἀρνούμενοι αὐτὸν εἶναι. Καὶ ὅτι
[6, 7]	τὴν ἀλήθειαν καὶ τοὺς ἐπὶ	τούτων	ἄρχοντας· γενητοὶ γάρ. Λείπεται τοίνυν
[6, 2]	πῦρ, ὕδωρ, ἀήρ, γῆ· ἐκ	τούτων	γὰρ αἱ γενέσεις τῶν γινομένων
[6, 7]	Μάγους αὐτούς, οὐ παύσομαι τὸν	τούτων	διδάσκαλον ἀπαιτῶν, ἀνάγω δέ σε
[6, 7]	τοὺς πρώτους σοφούς, ἵσταμαι τὸν	τούτων	διδάσκαλον ζητῶν κἂν Αἰγυπτίους εἴπῃς
[6, 7]	τοίνυν ὑπεξαναβάντας ἡμᾶς καὶ τὸν	τούτων	διδάσκαλον ποθεῖν. Ἐπεὶ δὲ ἓν
[6, 9]	ὡς σωφροσύνης δεῖσθαι πρὸς τὴν	τούτων	ἐγκράτειαν, οὐδέπω καθαροῦ, ἀλλ´ ἐμπαθοῦς,
[6, 9]	γεγεννημένον αἴτιον κατείληφεν καὶ περὶ	τούτων	ἐμπέδως ἔχει, μονίμως μονίμους καὶ
[6, 3]	τῷ σώματι. Ἀλλὰ περὶ μὲν	τούτων	ἐν τῷ περὶ ἀγγέλων λόγῳ
[6, 16]	φθείρειν, σοφιζόμενος λέληθεν. Οὐδὲν γὰρ	τούτων	ἐνεργεῖ ἄνευ τοῦ τῇ βοτάνῃ
[6, 9]	ἀγαθῶν περιουσίαν, ὥστε ἕνεκά γε	τούτων	ἐξομοιοῦσθαι βιάζεται τῷ διδασκάλῳ εἰς
[6, 2]	ἐλπίδα. Ἐνέπεσοι· οὕτω γίνεται ἐκ	τούτων	ἔρως. Ἀλλὰ καὶ Δημοσθένους εἰπόντος
[6, 8]	τινα ἀκατάληπτα, ὡς καὶ περὶ	τούτων	ἔχειν τινὰ κατάληψιν, καταλαμβάνοντος, ὅτι
[6, 2]	λόγον, παραστησώμεθα ὧδέ πως λέγοντα·	Τούτων	ἴσως εἴρηται τὰ μὲν Ὀρφεῖ,
[6, 8]	διδάσκαλον, ἅγια ἁγίων καὶ ἔτι	τούτων	κατ´ ἐπανάβασιν τὰ ἁγιώτερα ἀποκαλύψαντος
[6, 9]	θάρσους, ὡς μὴ καὶ ἄνευ	τούτων	κατεξαναστησομένου τῶν περιστάσεων οὐδ´ ὑπομενοῦντος
[6, 8]	πρὶν ἢ διασαφῆσαι τὸν περὶ	τούτων	λόγον ἡμῖν τὸν διδάσκαλον, ἅγια
[6, 2]	λύπας, μερίμνας, ἁρπαγάς, στρέβλας, νόσους.	Τούτων	ὁ θάνατος καθάπερ ἰατρὸς φανεὶς
[6, 2]	τοῦ ὁμοίου ἐλέγχου περιίδωμεν, καὶ	τούτων	ὀλίγα παραθέσθαι εὔλογον. Ἀλκμαίωνος γὰρ
[6, 18]	τοῦτο πρότερον ἐγνωκώς. Φιλοσοφητέον ἄρα.	Τούτων	οὕτως ἐχόντων τοὺς Ἕλληνας χρὴ
[6, 7]	τοῦ νόμου ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες διδασκαλίας,	τούτων	οὐχ ὁ διδάσκαλος αἴτιος, ἀλλ´
[6, 14]	σεβήσεως μὴ ἐπαναδραμόντες ἐπὶ τὸν	τούτων	ποιητήν. Ὁδὸς γὰρ ἦν αὕτη
[6, 2]	ὅλον αἰθέρα ἀλλάσσουσα· Ἡράκλειτος ἐκ	τούτων	συνιστάμενος τοὺς λόγους ὧδέ πως
[6, 2]	βαρβάροις· ἐγὼ δὲ ἐκ πάντων	τούτων	τὰ μέγιστα καὶ ὁμόφυλα συνθεὶς
[6, 8]	περὶ τὰ νοητὰ καὶ ἔτι	τούτων	τὰ πνευματικώτερα ἀναστρεφομένης, ἃ ὀφθαλμὸς
[6, 11]	ὧδέ πως ἀνακηρύσσει, ὥστε καὶ	τούτων	τὰς πηγὰς τοῖς Ἕλλησιν παρὰ
[6, 16]	τε καὶ γεύσει καὶ τοῖς	τούτων	ὑπουργοῖς ὀργάνοις δισσοῖς οὖσι, χερσί
[6, 3]	κατοιχομένων ἐνιδρύσαντο, δαίμονας μὲν τὰς	τούτων	ψυχὰς καλοῦντες, θρῃσκεύεσθαι δὲ πρὸς
[6, 18]	εἶναι, προσεπιδιδάσκεσθαι δὲ ὡς οὐδὲ	τούτων	ὧν σέβουσι τὰ ἀγάλματα εἶεν
[6, 11]	ἰχθύων ἐπερρόθει, ἡ μοῦσα ἡ	τραγικὴ	εἴρηκέν που. Κἀμὲ δεῖ ἐλαττοῦσθαι,
[6, 2]	δ´ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί, ὁ	τραγικὸς	ὁμοίως Θεοδέκτης γράφει· Τὸ μὴ
[6, 11]	Γῆς δ´, οἶμαι, εἰκόνα ἡ	τράπεζα	δηλοῖ, τέσσαρσιν ἐπερειδομένη ποσί, θέρει,
[6, 11]	ἑνότητα τῆς πίστεως» Ἡ δὲ	τράπεζα	ἡ ἐν τῷ ναῷ πηχῶν
[6, 11]	κυμάτια στρεπτά φησιν ἔχειν τὴν	τράπεζαν,	ἤτοι ὅτι περιόδοις καιρῶν κυκλεῖται
[6, 10]	ὁμολογεῖ καρδίαν μὴ ἔχειν διηρθρωμένην,	τράπεζαν	οὐκ ἔχει τὴν τῶν ἀργυραμοιβῶν
[6, 10]	τῶν λόγων. Καὶ πῶς ἔτι	τραπεζίτης	οὗτος, δοκιμάσαι μὴ δυνάμενος καὶ
[6, 3]	τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν καὶ τὸν	τράχηλον	ὑμῶν οὐ σκληρυνεῖτε ἔτι· ὁ
[6, 14]	ἐστιν. Ταύτας ἐκλεκτὰς οὔσας τὰς	τρεῖς	μονὰς οἱ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[6, 17]	καθηκούσης εἰς ἀνθρωπίνην βοήθειαν. Αὐτίκα	τρεῖς	τρόποι πάσης ὠφελείας τε καὶ
[6, 2]	ἀπροσδόκητος εὐπραγία ἔλθῃ, εἰς ὕβριν	τρέπεσθαι.	Καὶ Φίλιστος ὁμοίως τὰ αὐτὰ
[6, 2]	ἀπροσδοκήτως εὖ πράσσοντες εἰς ὕβριν	τρέπεσθαι.	Πάλιν Εὐριπίδου ποιήσαντος· Ἐκ γὰρ
[6, 9]	δώσω» Καθόλου γὰρ ἐν τῷ	τρεπομένῳ	τὸ ἄτρεπτον ἀδύνατον λαβεῖν πῆξιν
[6, 2]	μειοῖ δὲ τὸ πάθος ἐλπίς,	τρέφει	δὲ μνήμη, τηρεῖ δὲ συνήθεια,
[6, 2]	ἐκεῖνα τὰ ἔπη· Οἷον δὲ	τρέφει	ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς ἐλαίης καὶ
[6, 4]	ἢ τὴν θάλασσαν μείζονα θηρία	τρέφειν,	τὴν γῆν ἔφη· ταύτης γὰρ
[6, 16]	ὁ ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ, ἥδεται, ὀργίζεται,	τρέφεται,	αὔξεται· καὶ δὴ καὶ πρὸς
[6, 2]	χρόνοις καταχρώμενος, ἐπὶ τὰ ἑξῆς	τρέψομαι.	Ὀρφέως τοίνυν ποιήσαντος· Ὣς οὐ
[6, 16]	ἓξ ἐκ περισσοῦ μὲν τοῦ	τρία,	ἄρρενος ἀριθμοῦ λεγομένου, ἀρτίου δὲ
[6, 16]	νομιζομένου, γεννᾶται· δὶς γὰρ τὰ	τρία	γίνεται ὁ ἕξ. Τοσαῦται πάλιν
[6, 3]	κατὰ τὴν τῶν Μάγων χώραν	τρία	κεῖσθαι ὄρη ἐφεξῆς ἱστοροῦσιν ἐν
[6, 4]	γεγόνασι βίβλοι· ὧν τὰς μὲν	τριάκοντα	ἓξ τὴν πᾶσαν Αἰγυπτίων περιεχούσας
[6, 14]	τῷ εὐαγγελίῳ ἀριθμοὶ αἰνίσσονται, ὁ	τριάκοντα	καὶ ὁ ἑξήκοντα καὶ ὁ
[6, 11]	ἐθνῶν. ἤδη δὲ ὁ μὲν	τριακόσια	ἀριθμὸς τριάς ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι,
[6, 11]	ὡς τῶν λʹ δεκαπλάσια τὰ	τριακόσια,	καὶ ἐπιδίμοιροι· τὰ γὰρ νʹ
[6, 11]	λόγοι εἰσὶν ἑξαπλάσιοι ὡς τὰ	τριακόσια	τῶν νʹ καὶ δεκαπλάσιοι ὡς
[6, 11]	ἀσφαλὲς δηλοῖ. Καὶ μῆκος μὲν	τριακόσιοι	πήχεις τοῦ κατασκευάσματος, πλάτος δὲ
[6, 11]	τύπον κατὰ τὸ σχῆμα τὸ	τριακοσιοστὸν	στοιχεῖον, τὸ δὲ ἰῶτα καὶ
[6, 11]	ἐπιδίμοιρα. Εἰσὶ δ´ οἳ τοὺς	τριακοσίους	πήχεις σύμβολον τοῦ κυριακοῦ σημείου
[6, 11]	τὸ κήρυγμα δηλοῦν ἱστοροῦσιν, ὅτι	τριακοστῷ	μὲν ἐκήρυξεν ὁ κύριος ἔτει,
[6, 11]	δὲ ὁ μὲν τριακόσια ἀριθμὸς	τριάς	ἐστιν ἐν ἑκατοντάδι, ἡ δεκὰς
[6, 15]	ταῖς τρίβοις φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς·	τρίβοι	δὲ ἡ τοῦ βίου διεξαγωγὴ
[6, 11]	ὑψίστων; καὶ οὕτως διωρθώθησαν αἱ	τρίβοι	τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ
[6, 15]	ἡ γνῶσις» Καὶ ἐν ταῖς	τρίβοις	φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς· τρίβοι δὲ
[6, 11]	καὶ ἄλλως ὁ ἑκατὸν εἴκοσι	τρίγωνος	ἀριθμὸς καὶ συνέστηκεν ἐξ ἰσότητος
[6, 11]	ἀριθμὸς ἐκ τεσσάρων, ἑνὸς μὲν	τριγώνου	τοῦ πεντεκαιδεκάτου, ἑτέρου δὲ τετραγώνου
[6, 11]	ἕκαστον εἶδος· τῶν μὲν γὰρ	τριγώνων	ἀπὸ μονάδος εʹ {δὲ} ὁ
[6, 11]	δὲ μεʹ τοῦ ἐκ τῶν	τριπλασίων	διαγράμματος τοῦ θʹ ιβʹ ιηʹ
[6, 1]	δὲ ὁ Παιδαγωγὸς ἡμῖν ἐν	τρισὶ	διαιρούμενος βίβλοις τὴν ἐκ παίδων
[6, 16]	ἥβης ἐκφαίνει σήματα γεινομένης· τῇ	τριτάτῃ	δὲ γένειον ἀεξομένων ἐπὶ γυίων
[6, 16]	κατὰ δὲ τὴν δευτέραν πανσέληνος,	τρίτῃ	δὲ ἀπὸ τῆς ἀποκρούσεως αὖθις
[6, 15]	ἐγκεντρίζεται τῆς ἐλαίας φυτόν. Ὁ	τρίτος	δὲ ἐγκεντρισμὸς τῶν ἀγριάδων καὶ
[6, 16]	ἀγενήτῳ ὁ ὢν αὐτὸς μόνος.	Τρίτος	δέ ἐστι λόγος ὁ μηνύων
[6, 17]	ὃ δὲ συνωφελεῖ τὸν λαμβάνοντα.	Τρίτος	δέ ἐστιν {ὁ} τρόπος ὁ
[6, 4]	εἶναι τὴν θάλασσαν. Ὁ δὲ	τρίτος,	ποῖόν ἐστι τῶν ζῴων πανουργότατον,
[6, 11]	ἑτέρου δὲ τετραγώνου τοῦ κεʹ	τρίτου	δὲ πενταγώνου τοῦ λεʹ τετάρτου
[6, 5]	λαῶν, ἵνα τις φύσεις ὑπολάβοι	τριττάς,	διαφόροις δὲ παιδευομένων διαθήκαις τοῦ
[6, 5]	ἡμεῖς δὲ οἱ καινῶς αὐτὸν	τρίτῳ	γένει σεβόμενοι Χριστιανοί. Σαφῶς γάρ,
[6, 17]	εἰς ἀλήθειαν. Ἀλλ´ Αἱ μὲν	τρίχες	ἠρίθμηνται» καὶ τὰ εὐτελῆ κινήματα,
[6, 5]	προσιέμενοι, οὐ χρόνῳ διαιρουμένων τῶν	τριῶν	λαῶν, ἵνα τις φύσεις ὑπολάβοι
[6, 16]	ἥ τε ἀπὸ τροπῶν ἐπὶ	τροπὰς	κίνησις τοῦ ἡλίου ἐν ἓξ
[6, 16]	φιλοσόφοις τὰς αὐξήσεις καὶ τὰς	τροπὰς	τοῖς ἄστροις κατὰ τὸ προηγούμενον
[6, 9]	λαβεῖν πῆξιν καὶ σύστασιν, ἐν	τροπῇ	δὲ τῇ συνεχεῖ, καὶ διὰ
[6, 17]	εἰς ἀνθρωπίνην βοήθειαν. Αὐτίκα τρεῖς	τρόποι	πάσης ὠφελείας τε καὶ μεταδόσεως
[6, 2]	Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον ἥδεται	τρόποις.	Ἀκήκοα δὲ Αἰσχύλου μὲν λέγοντος·
[6, 15]	ἡμῖν, τί ποιοῦντες καὶ τίνα	τρόπον	βιοῦντες εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ
[6, 11]	τῆς πλατείας βάσεως ἀποξυνομένη πυραμίδος	τρόπον,	ἡ κιβωτός, τῶν διὰ πυρὸς
[6, 18]	δὲ ὀχήματα, ἄλλων δὲ ἄλλον	τρόπον	κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ τῶν ὀργάνων
[6, 16]	ἐπιθυμῶν εὐθύνεται, κατὰ τὸν αὐτὸν	τρόπον	οὐκ ἐφεῖται ψευδῶν πραγμάτων ἐπιθυμεῖν
[6, 1]	δὲ τῷ ὄντι θεοσεβῆ, τὸν	τρόπον	τῆς θρῃσκείας τοῦ γνωστικοῦ κεφαλαιωδῶς
[6, 5]	Μὴ κατὰ τοὺς Ἕλληνας» τὸν	τρόπον	τὸν τῆς σεβάσεως ἐναλλάττων τοῦ
[6, 15]	γινομένης δείκνυται. Ἕστι γοῦν ὁ	τρόπος	λέξις παραγεγραμμένη ἀπὸ τοῦ κυρίου
[6, 17]	λαμβάνοντα. Τρίτος δέ ἐστιν {ὁ}	τρόπος	ὁ κατὰ πρόσταξιν, ὁπόταν ὁ
[6, 15]	ἄλληλα. Τέταρτος δέ ἐστιν ἐγκεντρισμοῦ	τρόπος	ὁ λεγόμενος ἐνοφθαλμισμός· περιαιρεῖται γὰρ
[6, 17]	κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ κυρίου	τρόπος.	Ὁτὲ δὲ καὶ κατὰ τὰς
[6, 15]	τοὺς προειρημένους ὑπὸ τοῦ προφήτου	τρόπους	καθ´ ἑκάστην περικοπὴν σημειωσάμενοι παραστήσομεν,
[6, 15]	οὖν γίνεσθαι τὸν ἐγκεντρισμὸν κατὰ	τρόπους	τέσσαρας· ἕνα μὲν καθ´ ὃν
[6, 7]	ποιήσεως τὰ τῆς ἀληθείας ὁτῳδήποτε	τρόπῳ	λαβόντες σπέρματα οὐκ ἐξέθρεψάν τινες,
[6, 15]	κατ´ ἐπιτήδευσιν αἱ καλούμεναι τῶν	τρόπων	ἐξαλλαγαὶ τὰς ἐπικρύψεις ποιοῦνται κατ´
[6, 16]	περαιοῦται ἡμέραις, ἥ τε ἀπὸ	τροπῶν	ἐπὶ τροπὰς κίνησις τοῦ ἡλίου
[6, 8]	ἀλλὰ καὶ τῶν τῆς διδασκαλίας	τρόπων	τῶν τε ἐν Ἕλλησιν εἰς
[6, 16]	σαρκοβόρα καὶ τὰ ἡμέρῳ χρώμενα	τροφῇ,	φυτῶν τε ὡσαύτως τὰ καρποφόρα
[6, 15]	Ὁρῶμεν δὲ ἤδη πλείονα τὴν	τροφὴν	ἐπισπώμενα τὰ ἄγρια τῶν δένδρων
[6, 15]	λόγῳ πέττει τε τὴν παραδιδομένην	τροφὴν	καὶ καλλιέλαιος γίνεται. Ὁ γάρ
[6, 15]	στέρησις δυνάμεως πεπτικῆς. Λαμβάνει τοίνυν	τροφὴν	μὲν πλείονα ἡ ἐγκεντρισθεῖσα ἐλαία
[6, 1]	ἐκ παίδων ἀγωγήν τε καὶ	τροφὴν	παρέστησεν, τουτέστιν ἐκ κατηχήσεως συναύξουσαν
[6, 15]	δὲ ἥδε πέττειν ἐθίζεται τὴν	τροφήν,	συνεξομοιουμένη τῇ πιότητι τῆς ἡμέρου,
[6, 11]	τῆς κατὰ τὸν νόμον γεωργουμένης	τροφῆς·	προπετεστέρα γὰρ εἰς ὥραν θέρους
[6, 8]	ἔχοντες γάλακτος καὶ οὐ στερεᾶς	τροφῆς.	Ὡσαύτως ἄρα καὶ τοῖς ἐξ
[6, 11]	εἰς τὴν τῆς ψυχῆς αὔξησιν	τροφῶν	ἀιδίως ἐπιχορηγηθεισῶν. Περιττὴ δὲ μουσικὴ
[6, 18]	τῆς Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται φιλοσοφίας, οἷον	τρωγάλιόν	τι ἐπὶ τῷ δείπνῳ παροψώμενος,
[6, 11]	μεταγούσης ἡμᾶς. Τὰ μὲν γὰρ	Ττράγωνα	ξύλα» τῷ τὸ τετράγωνον σχῆμα
[6, 16]	τῇ πλακὶ δημιουργία τοῦ κόσμου	τυγχάνει.	Ἡ δεκάλογος δὲ κατὰ μὲν
[6, 15]	ἀληθείας κτῆσις, ἀλλὰ καὶ ὧν	τυγχάνει	ἡ ἐπιστήμη οἰκεία, μηδὲ τούτοις
[6, 7]	τῆς θείας ἐπιστήμης, οὐδέπω δὲ	τυγχάνει.	ἢν μὴ μαθήσει παραλάβῃ σαφηνισθεῖσαν
[6, 8]	τι ἡ γνῶσις ἰδίωμα ψυχῆς	τυγχάνει	λογικῆς εἰς τοῦτο ἀσκουμένης, ἵνα
[6, 7]	σοφὴν διδασκαλίαν ἐπαινετὴν καὶ ἀποδεκτὴν	τυγχάνει	μηνύων, ὅταν ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως τυγχάνῃ
[6, 15]	Διὸ κἂν ἀγριέλαιος ὁ κότινος	τυγχάνῃ,	ἀλλὰ τοὺς ὀλυμπιονίκας στέφει, καὶ
[6, 17]	ἐπιτευκτικὸν τῆς ἀληθείας, κἂν μερικὸν	τυγχάνῃ·	ἤδη δὲ καὶ τὰ ἐν
[6, 17]	τῶν ἐπὶ μέρους ἕκαστον αὐτῶν	τυγχάνῃ.	Οὐκ ἂν δὲ τὴν ἀρχὴν
[6, 7]	εἰκὼν καὶ σκιὰ τῆς ἀληθείας	τυγχάνῃ,	σκιά γε ὁ νόμος τῆς
[6, 7]	τυγχάνει μηνύων, ὅταν ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως	τυγχάνῃ	τῇ γῇ, τουτέστιν ὅταν πολυτρόπως
[6, 6]	τοῦ θεοῦ παιδευτικὸν καὶ ἐνεργητικὸν	τυγχάνον	σῴζειν τοὺς ἐπιστρέφοντας πιστευτέον, ἔπειτα
[6, 2]	παντὸς ἀρχὰ καὶ ῥιζώματα τέσσαρα	τυγχάνοντι,	πῦρ, ὕδωρ, ἀήρ, γῆ· ἐκ
[6, 11]	σεμνὸν ἐμφαίνουσα τοῦ μέλους, ἀρχαιοτάτη	τυγχάνουσα,	ὑπόδειγμα Τερπάνδρῳ μάλιστα γίνεται πρὸς
[6, 15]	κατ´ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἄγραφον	τυγχάνουσαν	διὰ τὸ μηδέπω γινώσκεσθαι· εἴρητο
[6, 3]	ἧττον ἡμερῶν πέντε τῆς περιόδου	τυγχανούσης	περὶ τὸ ὄρος. Κατὰ πάντα
[6, 10]	εἰς εὖ καταχρήσεται. Μερικῆς οὖν	τυγχανούσης	τῆς κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν
[6, 13]	ἀγγελικῆς δόξης κἀκείνης τῆς οἰκονομίας	τυγχάνουσιν,	ἣν ἀναμένειν φασὶν αἱ γραφαὶ
[6, 14]	μηδέπω ἢ καὶ μηδ´ ὅλως	τυγχάνων	ὧν ἄλλους ὁρᾷ μετειληφότας. Πρὸς
[6, 16]	δόξαν θεοῦ» Οἱ τούτων αἰσθητοὶ	τύποι	τὰ παρ´ ἡμῖν φωνήεντα στοιχεῖα.
[6, 11]	εἶναι τοῦ μὲν κυριακοῦ σημείου	τύπον	κατὰ τὸ σχῆμα τὸ τριακοσιοστὸν
[6, 6]	τῇ γλώττῃ μόνον· λόγῳ γὰρ	τυποῦται	εἰς τὸ ἡμερῶσθαι ἐκ τοῦ
[6, 15]	Ἑρμᾷ ἡ δύναμις ἐν τῷ	τύπῳ	τῆς ἐκκλησίας φανεῖσα ἔδωκεν τὸ
[6, 18]	καταγγελίᾳ κωλύουσιν ὁμοῦ βασιλεῖς καὶ	τύραννοι	καὶ οἱ κατὰ μέρος ἄρχοντες
[6, 2]	μὴ βεβαίους τὰς βροτῶν εἶναι	τύχας.	Βακχυλίδου τε εἰρηκότος· Παύροισι δὲ
[6, 2]	τε εἰπόντος· Ὦ θύγατερ, αἰαῖ	τύχας·	συνοικεῖς ὦν νέῳ γ´ ἔσσα
[6, 7]	καὶ πάντα πράττουσα ἕνεκα τοῦ	τυχεῖν	αὐτῆς. Φιλόσοφοι δὲ λέγονται παρ´
[6, 11]	μαθήμασι μετὰ ταῦτα τοῦ νόστου	τυχεῖν.	Τῷ δ´ ἀπανθιζομένῳ τὸ χρειῶδες
[6, 9]	τῷ μέλλοντι. Αὐτίκα οὐδὲ εὔξεται	τυχεῖν	τῶν τῇδε ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος
[6, 7]	μερικοῖς ὡς τοῖς καθολικοῖς χρώμενος	τύχῃ	καὶ τὸ δοῦλον ὡς κύριον
[6, 2]	ἔστι τοῖς μὴ δρῶσι σύμμαχος	τύχη,	ναὶ μὴν Εὐριπίδου μὲν ἐξ
[6, 6]	παχυμερὲς ἐκ τῆς ἁμαρτίας πεπαχυμμένον	τύχῃ,	τοῦτο ἀπορρίπτεται σὺν τῷ σαρκικῷ
[6, 6]	δ´ ἂν πλεονεξίας οὐ τῆς	τυχούσης	ἔργον τοὺς προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας
[6, 18]	φιλοσοφίαν τὴν Ἑλληνικὴν ἐὰν ὁ	τυχὼν	ἄρχων κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα, τὴν
[6, 6]	πιστεύσαντες, κἂν ἐξ ἐθνῶν ὄντες	τύχωσιν,	ἐξομολογησάμενοι ἤδη ἐκεῖ, ἐπεὶ σωτήριοι
[6, 6]	μετανενοηκότας, κἂν ἐν ἄλλῳ τόπῳ	τύχωσιν	ἐξομολογούμενοι, ἐν τοῖς τοῦ θεοῦ
[6, 12]	ὁ γνωστικὸς δίκαιος λέγεται. Αὐτίκα	τῷ	Ἀβραὰμ πιστῷ γενομένῳ Ἐλογίσθη εἰς
[6, 12]	εὐαγγελισθείσης γέλως, οὐκ ἀπιστησάσης, οἶμαι,	τῷ	ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην αὖθις
[6, 18]	ἐπίγνωσιν, οἷον θελήματι θέλημα καὶ	τῷ	ἁγίῳ πνεύματι τὸ ἅγιον πνεῦμα
[6, 10]	γὰρ χρὴ ἐν τῷ ὀνόματι	τῷ	ἁγίῳ τοῦ κυρίου κατὰ τὸν
[6, 2]	ὄνησιν οὐκ ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν	τῷ	Αἴαντι τῷ μαστιγοφόρῳ ἐκεῖνό φησι
[6, 2]	τοῖσδε χρῆται τοῖς ἰαμβείοις ἐν	τῷ	Αἰγεῖ· Ποίαν σε φῶμεν γαῖαν
[6, 9]	νοῦ εἰκονισμὸς ὁρᾶται ἐν μόνῳ	τῷ	ἀνθρώπῳ, ᾗ καὶ θεοειδὴς καὶ
[6, 2]	μέντοι Κώκαλον τὸν ποιηθέντα Ἀραρότι	τῷ	Ἀριστοφάνους υἱεῖ Φιλήμων ὁ κωμικὸς
[6, 6]	αὐτοὺς σοφῷ. Αὖθίς τε ἐν	τῷ	αὐτῷ· Καὶ γάρ μοι δοκεῖ
[6, 12]	ἔκτοτε ὁ Ἀβραάμ, ὁπηνίκα παρὰ	τῷ	βασιλεῖ τῆς Αἰγύπτου διὰ τὸ
[6, 8]	πάντα τὰ ἀναγκαῖα καὶ λυσιτελῆ	τῷ	βίῳ θεόθεν ἥκειν εἰς ἡμᾶς
[6, 17]	ἤδη γοῦν πολλὰ τῶν ἐν	τῷ	βίῳ καὶ διά τινος λογισμοῦ
[6, 9]	μηδὲν δεινὸν ἡγούμενος τῶν ἐν	τῷ	βίῳ, οὐδὲ ἀποστῆσαί τι καὶ
[6, 2]	φιλοψυχεῖν, νῦν δὲ τοσαῦται κῆρες	τῷ	βίῳ παραπεφύκασιν ὥστε τὸν ἐν
[6, 17]	καὶ τὰς ἀποβλήτους τῶν ἐν	τῷ	βίῳ τέχνας, τὰς κειμένας καὶ
[6, 2]	πάλιν Εὐριπίδου μὲν ἐκ Τημένου·	Τῷ	γὰρ πονοῦντι καὶ θεὸς συλλαμβάνει,
[6, 9]	χρεία, μὴ γινομένῳ ἐν δεινοῖς,	τῷ	γε μὴ παρόντι, ὅλως δὲ
[6, 12]	ἀλλὰ καὶ οἱ λόγοι καθαρεύουσι	τῷ	γνωστικῷ, Ἐδοκίμασας τὴν καρδίαν μου,
[6, 12]	πρὸς τὸν σωτῆρα θεὸν ἀνακύπτει	τῷ	γνωστικῷ, εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ θεμιτὸν
[6, 8]	τε αἱρέσεις παρ´ ἡμῖν συνανεφύησαν	τῷ	γονίμῳ πυρῷ οἵ τε τὴν
[6, 11]	μετὰ ταῦτα τοῦ νόστου τυχεῖν.	Τῷ	δ´ ἀπανθιζομένῳ τὸ χρειῶδες εἰς
[6, 7]	τῆς ἀληθείας οὐ συνιεὶς τὸ	τῷ	Δαβὶδ κατ´ ἐξομολόγησιν εἰρημένον· Γῆν
[6, 2]	ὁ κωμικὸς καὶ Ἀριστοφάνης ἐν	τῷ	Δαιδάλῳ τὰ ἀλλήλων ὑφαιροῦνται. τὸν
[6, 15]	διὰ τὸ κάλλος τῆς φράσεως,	τῷ	δὲ μὴ πάντων εἶναι τὴν
[6, 18]	φιλοσοφίας, οἷον τρωγάλιόν τι ἐπὶ	τῷ	δείπνῳ παροψώμενος, οὐ τῶν κρειττόνων
[6, 15]	γὰρ τὸ ἐμφυτευόμενον ἀντὶ γῆς	τῷ	δένδρῳ τῷ ἐν ᾧ φυτεύεται·
[6, 6]	φρουρᾷ συνεχομένοις; δέδεικται δὲ κἀν	τῷ	δευτέρῳ Στρωματεῖ τοὺς ἀποστόλους ἀκολούθως
[6, 6]	λόγον τοῦτον. Καὶ πάλιν ἐν	τῷ	δευτέρῳ τῆς αὐτῆς συντάξεως ὧδέ
[6, 17]	ἀταξίαν καὶ τὴν ἀδικίαν προσνέμοντας	τῷ	διαβόλῳ ἐναρέτου πράγματος τοῦτον, τῆς
[6, 10]	ἔσται, ἀλλὰ συνεργοῖς τισι, κἀν	τῷ	διαστέλλειν τά τε κοινὰ καὶ
[6, 9]	ἕνεκά γε τούτων ἐξομοιοῦσθαι βιάζεται	τῷ	διδασκάλῳ εἰς ἀπάθειαν· νοερὸς γὰρ
[6, 2]	Ἑλληνικῆς κλοπῆς εἰς ὑπόδειγμα ἐναργὲς	τῷ	διορᾶν δυναμένῳ τοιαίδε οὖσαι ἅλις
[6, 2]	Ἀριστοφάνης ἔφη· Δύναται γὰρ ἴσον	τῷ	δρᾶν τὸ νοεῖν, καὶ πρὸ
[6, 16]	ἔμβρυον ἀπαρτίζεσθαι πρὸς ἀκρίβειαν μηνὶ	τῷ	ἕκτῳ, τουτέστιν ἑκατὸν ἡμέραις καὶ
[6, 15]	ἐμφυτευόμενον ἀντὶ γῆς τῷ δένδρῳ	τῷ	ἐν ᾧ φυτεύεται· πάντα δὲ
[6, 16]	ὁ ἄνθρωπος λέγεται πεποιῆσθαι ὁ	τῷ	ἐπισήμῳ πιστὸς γενόμενος ὡς εὐθέως
[6, 9]	παρόντι, ὅλως δὲ ἤδη συνόντι	τῷ	ἐραστῷ; τίς δὲ καὶ σωφροσύνης
[6, 9]	τινός, συνὼν ἤδη δι´ ἀγάπης	τῷ	ἐραστῷ, ᾧ δὴ ᾠκείωται κατὰ
[6, 15]	οὐχὶ καὶ ἐν τῇ ὁράσει	τῷ	Ἑρμᾷ ἡ δύναμις ἐν τῷ
[6, 4]	καὶ τεσσαράκοντα αἱ πάνυ ἀναγκαῖαι	τῷ	Ἑρμῇ γεγόνασι βίβλοι· ὧν τὰς
[6, 15]	οἱ τῶν παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι	τῷ	Ἑρμῇ, ὃν δὴ λόγον εἶναί
[6, 14]	τὰς τρεῖς μονὰς οἱ ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ ἀριθμοὶ αἰνίσσονται, ὁ τριάκοντα
[6, 11]	Σιωπῶ τὰ νῦν τὴν ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ παραβολὴν λέγουσαν· Ὁμοία ἐστὶν
[6, 11]	ὁμοῦ καὶ ἀποστόλων σὺν καὶ	τῷ	εὐαγγελίῳ τήν τε ὑποβεβηκυῖαν, τὴν
[6, 2]	οὐδ´ ὑπαλύξαι, ἴομεν, εἴ κέ	τῳ	εὖχος ὀρέξομεν, ἠέ τις ἡμῖν,
[6, 16]	αἴτιον εἶναί φαμεν τῆς συστάσεως	τῷ	ζῴῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ τὸ
[6, 16]	Ἑπτὰ καὶ περὶ τῷ προσώπῳ	τῷ	ἡμετέρῳ ἐπίκειται τῶν αἰσθητηρίων τὰ
[6, 14]	ἀεὶ δὲ εὐχαριστοῦσα ἐπὶ πᾶσι	τῷ	θεῷ δι´ ἀκοῆς δικαίας καὶ
[6, 5]	νεκροῖς προσφέροντες ὡς θεοῖς ἀχαριστοῦσι	τῷ	θεῷ, διὰ τούτων ἀρνούμενοι αὐτὸν
[6, 15]	ἔσται. Ταῦτα οὖν ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν	τῷ	θεῷ διὰ τῶν γεγραμμένων εἰς
[6, 12]	{τὴν} ὥραν, δι´ ἀγάπης οἰκειούμενος	τῷ	θεῷ. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα
[6, 14]	ὅτι δυνηθέντες οὐκ ἠθέλησαν πιστεῦσαι	τῷ	θεῷ, οἳ δέ, ὅτι καὶ
[6, 3]	τὸν σφέτερον αἱμάξαντες δάκτυλον ἀρκοῦνται	τῷ	θύματι. Ἥ τε Μαντινικὴ Διοτίμα
[6, 6]	λαὸς ἅγιος ἅπας ἐστὶν σὺν	τῷ	Ἰουδαίῳ καὶ ὁ ἐξ ἐθνῶν
[6, 15]	διασαφήσειν· καὶ ὁ συνίων ἐν	τῷ	καιρῷ ἐκείνῳ σιωπήσεται» λέγει ἡ
[6, 9]	ἐνδεῖ τι αὐτῷ πρὸς ἐξομοίωσιν	τῷ	καλῷ καὶ ἀγαθῷ εἶναι· οὐδὲ
[6, 6]	ἀπορρίπτεται σὺν τῷ σαρκικῷ πνεύματι	τῷ	κατὰ τῆς ψυχῆς ἐπιθυμοῦντι. Ἤδη
[6, 11]	τοὺς πάντας πήχεις δώδεκα, συμφώνως	τῷ	κατὰ τὸν ἐνιαύσιον κύκλον ἑλιγμῷ
[6, 17]	προσοικοδομῆσαι χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους	τῷ	καταβληθέντι θεμελίῳ γλίχοιτο. Οὐ τοίνυν
[6, 6]	ἑαυτοῦ ψυχήν. Εἰ γοῦν ἐν	τῷ	κατακλυσμῷ ἀπώλετο πᾶσα ἁμαρτωλὸς σάρξ,
[6, 6]	κύριον τοῖς τε ἀπολωλόσιν ἐν	τῷ	κατακλυσμῷ, μᾶλλον δὲ πεπεδημένοις, καὶ
[6, 18]	γνώσει. πλὴν οἵ γε ἐπὶ	τῷ	κατειλῆφθαι τὴν ἀλήθειαν αὐχοῦντες τῶν
[6, 5]	Ἑλλήνων οἱ δοκιμώτατοι, Πέτρος ἐν	τῷ	Κηρύγματι λέγει· Γινώσκετε οὖν ὅτι
[6, 15]	Ὅθεν καὶ ὁ Πέτρος ἐν	τῷ	Κηρύγματι περὶ τῶν ἀποστόλων λέγων
[6, 5]	ὁ κόσμος καὶ τὰ ἐν	τῷ	κόσμῳ τίνος; οὐχὶ τοῦ θεοῦ;
[6, 8]	φησίν· ἐν αὐταῖς εἰσελθὼν ἐξομολογήσομαι	τῷ	κυρίῳ. Αὕτη ἡ πύλη τοῦ
[6, 15]	οὐ κυρίου μέν, ἐμφεροῦς δὲ	τῷ	κυρίῳ ἐπὶ τἀληθὲς καὶ κύριον
[6, 6]	δευτέρῳ Στρωματεῖ τοὺς ἀποστόλους ἀκολούθως	τῷ	κυρίῳ καὶ τοὺς ἐν Ἅιδου
[6, 11]	κρούοντες τὰς ψυχὰς ὑπὸ μουσηγέτῃ	τῷ	κυρίῳ. Κἂν ὁ σῳζόμενος λέγηται
[6, 6]	Ὥσπερ οὖν τίμιος ὁ λαὸς	τῷ	κυρίῳ, οὕτως ὁ λαὸς ἅγιος
[6, 2]	πάντα γίνεται κακά. Ἔτι Καλλίᾳ	τῷ	κωμικῷ γράφοντι· Μετὰ μαινομένων φασὶν
[6, 1]	κυρίου παρουσίας. Ἐν μὲν οὖν	τῷ	λειμῶνι τὰ ἄνθη ποικίλως ἀνθοῦντα
[6, 16]	πατήρ μου εἶ σύ· καὶ	τῷ	λίθῳ· σὺ ἐγέννησάς με. Ἔπειτα
[6, 16]	δὲ ἄνθρωπος ὁ γνωστικὸς γενόμενος	τῷ	λογικῷ τὰς καλὰς πράξεις ἐπιτελεῖ.
[6, 14]	κἀν τοῖς δικαστηρίοις οἱ ἀλειψάμενοι	τῷ	λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι ἡδονῆς αἰσχυνόμενοι·
[6, 18]	ἐπιφέρει· Εἰ δὲ καὶ ἰδιώτης	τῷ	λόγῳ, ἀλλ´ οὐ τῇ γνώσει.
[6, 15]	ἕνεκα καὶ φράσεως τῆς ἐν	τῷ	λόγῳ εὐχρηστίας χάριν. Ἡ προφητεία
[6, 15]	ἄρα καὶ τὸ εἰδέναι χρῆσθαι	τῷ	λόγῳ καὶ ὁπότε καὶ ὅπως
[6, 2]	Δὶς παῖδες οἱ γέροντες ὀρθῷ	τῷ	λόγῳ, καὶ πρό γε τούτου
[6, 11]	μουσικῶς ἐξακούεται, κρουόμενος εἰς πίστιν	τῷ	λόγῳ. Λάβοις δ´ ἂν καὶ
[6, 14]	σοι ὅμοιος· ἀλλ´ Ἀρκετὸν γὰρ	τῷ	μαθητῇ γενέσθαι ὡς ὁ διδάσκαλος»
[6, 17]	προεπιδοῦναι, καὶ ὃ μὲν συνεργεῖ	τῷ	μανθάνοντι, ὃ δὲ συνωφελεῖ τὸν
[6, 2]	ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν τῷ Αἴαντι	τῷ	μαστιγοφόρῳ ἐκεῖνό φησι τὸ ἰαμβεῖον·
[6, 9]	κατάληψιν εἰδὼς δι´ ἀγάπης προαπαντᾷ	τῷ	μέλλοντι. Αὐτίκα οὐδὲ εὔξεται τυχεῖν
[6, 12]	ἀκολουθοῦντα καλά. Καὶ ἡ κόλασις	τῷ	μὲν κολαζομένῳ διορθώσεως αἰτία, τοῖς
[6, 18]	κατὰ ἀποχὴν κακῶν δικαιουμένων, {σὺν}	τῷ	μετὰ τῆς ἐν τούτοις τελειώσεως
[6, 14]	ἄξιοι εὑρεθέντες αὐλῆς τὴν ἐπὶ	τῷ	μὴ συνεῖναι τοῖς διὰ δικαιοσύνην
[6, 6]	τῶν δὲ προφητῶν σφετερισάμενοι προσέθηκαν	τῷ	{μὴ} ὑπάρχοντι κατ´ αὐτοὺς σοφῷ.
[6, 9]	προφητείας διά τε τῆς παρουσίας	τῷ	μὴ ψευδομένῳ θεῷ καί, ὃ
[6, 12]	δὲ κατεγνωσμένη. Ναὶ μὴν καθάπερ	τῷ	Μωυσεῖ ἐκ τῆς δικαιοπραγίας καὶ
[6, 11]	Ἡ δὲ τράπεζα ἡ ἐν	τῷ	ναῷ πηχῶν ἐγεγόνει ἕξ, καὶ
[6, 14]	δείκνυσι μὲν τὰ ὑποβεβηκότα ἐν	τῷ	ναῷ τοῦ θεοῦ, ὅς ἐστιν
[6, 15]	περιγινομένη αἴσθησίς τε καὶ ἔννοια»	τῷ	νεοκατηχήτῳ γινομένη. Ὁ τούτων ἀκούσας»
[6, 10]	τῆς ἀστρονομίας γῆθεν αἰωρούμενος {τε}	τῷ	νῷ συνυψωθήσεται οὐρανῷ καὶ τῇ
[6, 16]	τὸ ξύλον καὶ τὸν λίθον·	τῷ	ξύλῳ εἶπεν ὅτι πατήρ μου
[6, 2]	ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις, Εὐριπίδης ἐν	τῷ	Οἰνεῖ φησιν· Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλοις
[6, 2]	νέος. Εὐριπίδου δὲ ἐν μὲν	τῷ	Οἰνομάῳ γράφοντος· Τεκμαιρόμεσθα τοῖς παροῦσι
[6, 7]	δ´ ἄλλως πως φαντάζεσθαι ἐν	τῷ	ὁμαλῷ καὶ λείῳ) οὕτω δὲ
[6, 11]	σωτηρίαν, τοὺς τῷ σημείῳ καὶ	τῷ	ὀνόματι προσπεφευγότας, κυρίους γεγονέναι τῶν
[6, 10]	ἀλήθειαν. Ἐπαινουμένους γὰρ χρὴ ἐν	τῷ	ὀνόματι τῷ ἁγίῳ τοῦ κυρίου
[6, 15]	μὴ νομίζων εἶναι πρόνοιαν καὶ	τῷ	ὄντι ἄθεος, πρόκειται δ´ ἡμῖν,
[6, 10]	Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης ἀληθείας, ἡ	τῷ	ὄντι ἀλήθεια, ὥσπερ ἥλιος ἐπιλάμψας
[6, 16]	ἑτοιμάζουσα τὴν ἀρχέγονον ἡμέραν τὴν	τῷ	ὄντι ἀνάπαυσιν ἡμῶν, ἣ δὴ
[6, 15]	δυνατὰ γὰρ ἐνετείλατο, καὶ δεῖ	τῷ	ὄντι ἀρχικὸν εἶναι καὶ ἡγεμονικὸν
[6, 8]	ἡ τῆς λογικῆς ἰδιότης ψυχῆς·	τῷ	ὄντι γὰρ ἡ μὲν ὁρμὴ
[6, 8]	ἐπὶ τῶν ἡμῖν ἀπόρων, τὸν	τῷ	ὄντι γνωστικόν, ὁποῖος ἦν Ἰάκωβος,
[6, 13]	ἀποκαλύψει Ἰωάννης. Μία μὲν γὰρ	τῷ	ὄντι διαθήκη ἡ σωτήριος ἀπὸ
[6, 18]	βελτίω αἱρήσεται μόνα. Ἡ γὰρ	τῷ	ὄντι ἐπιστήμη, ἥν φαμεν μόνον
[6, 12]	τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς ἂν ἀδελφὴ	τῷ	ὄντι ἐσομένη καὶ μετὰ τὴν
[6, 7]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» (Εἷς γὰρ	τῷ	ὄντι ἐστὶν ὁ θεός, ὃς
[6, 1]	τοῦτον, ὡς ὑπειλήφασιν, μόνον δὲ	τῷ	ὄντι θεοσεβῆ, τὸν τρόπον τῆς
[6, 14]	φιλόσοφοι συνάγονται τοῦ θεοῦ, οἱ	τῷ	ὄντι Ἰσραηλῖται οἱ καθαροὶ τὴν
[6, 17]	τε καὶ ἐξομοίωσιν ἡμῖν θαυμαστὰ	τῷ	ὄντι καὶ ἅγια τὰ τῆς
[6, 17]	ἴδιον δέ ἐστιν ἐκεῖνο καὶ	τῷ	ὄντι κύριον καὶ ἡγεμονικόν, ὃ
[6, 7]	εἶναι, ἀλλὰ τὸν θεὸν ἀγαπῶντα	τῷ	ὄντι Ὅσιον μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι.
[6, 15]	θλιβῆναι τὸν λεών. Ψεῦσται τοίνυν	τῷ	ὄντι οὐχ οἱ συμπεριφερόμενοι δι´
[6, 13]	ἀποστόλων ἐγγραφῆναι. Οὗτος πρεσβύτερός ἐστι	τῷ	ὄντι τῆς ἐκκλησίας καὶ διάκονος
[6, 16]	ἡμῶν, ἣ δὴ καὶ πρώτη	τῷ	ὄντι φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ
[6, 15]	γνώσει, καθάπερ ἡ ἀγριέλαιος ἐγκεντρισθεῖσα	τῷ	ὄντως καλῷ καὶ ἐλεήμονι λόγῳ
[6, 17]	τὸ λαβεῖν κατὰ φύσιν καὶ	τῷ	ὀφθαλμοὺς ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ τὸ φῶς
[6, 17]	ἑαυτοῦ τὸ πάλαισμα εἰς μίμησιν	τῷ	παιδί, ὡς {δὲ} ἤδη ἐντριβεστέρῳ,
[6, 16]	γῆς καὶ πάντων τῶν ὄντων	τῷ	παντοκράτορι γεγονέναι τὴν σοφίαν λέγει,
[6, 3]	ταῦτα μὲν ταύτῃ· θεῷ δὲ	τῷ	παντοκράτορι καὶ μηδενὸς ὄντος ὑποκειμένου
[6, 8]	Τοιοῦτος οἷός τε ἐκείνῳ πείθεσθαι	τῷ	παραγγέλματι· Καὶ οὓς μὲν ἐκ
[6, 1]	τὰ ἄνθη ποικίλως ἀνθοῦντα κἀν	τῷ	παραδείσῳ ἡ τῶν ἀκροδρύων φυτεία
[6, 6]	αὐτῶν» ἀλλὰ Ἐγένετο κύριος καταφυγὴ	τῷ	πένητι, βοηθὸς ἐν εὐκαιρίᾳ καὶ
[6, 12]	δισσή· ἣ μὲν κοινὴ ἐπὶ	τῷ	πεπλημμεληκέναι, ἣ δέ, τὴν φύσιν
[6, 2]	ἐγχειρήσεως ἐν προοιμίου εἴδει προσαποδοτέον	τῷ	πέρατι τοῦ πέμπτου Στρωματέως τὰ
[6, 3]	Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων ἐν	τῷ	περὶ ἀγγέλων λόγῳ προϊούσης τῆς
[6, 2]	τηρῇ. Ἡροδότου τε αὖ ἐν	τῷ	περὶ Γλαύκου τοῦ Σπαρτιάτου λόγῳ
[6, 16]	παρατίθεται Ἕρμιππος ὁ Βηρύτιος ἐν	τῷ	Περὶ ἑβδομάδος. Σαφῶς δὲ τὸν
[6, 16]	Πόλυβος μὲν ὁ ἰατρὸς ἐν	τῷ	Περὶ ὀκταμήνων, Ἀριστοτέλης δὲ ὁ
[6, 16]	Ἀριστοτέλης δὲ ὁ φιλόσοφος ἐν	τῷ	Περὶ φύσεως· οἵ τε Πυθαγόρειοι
[6, 5]	χυδαίων ἀνθρώπων διέκρινεν, δηλώσει πρὸς	τῷ	Πέτρου Κηρύγματι ὁ ἀπόστολος λέγων
[6, 6]	καὶ ἀεὶ ἐργάζεται. Αὐτίκα ἐν	τῷ	Πέτρου Κηρύγματι ὁ κύριός φησι
[6, 2]	πρό γε τούτου Σοφοκλέους ἐν	τῷ	Πηλεῖ· Πηλέα τὸν Αἰάκειον οἰκουρὸς
[6, 17]	κεκτημένῳ τὸ φῶς ἰδεῖν, οὕτως	τῷ	πίστιν εἰληφότι τὸ γνώσεως μεταλαβεῖν
[6, 14]	αἳ δὴ μέγισται κολάσεις εἰσὶ	τῷ	πιστῷ. Ἀγαθὴ γὰρ ἡ τοῦ
[6, 8]	ἢ καὶ ὑφορώμενοι τὸν ἐπηρτημένον	τῷ	πιστῷ κατὰ τοὺς πολιτικοὺς νόμους
[6, 6]	ἐπιστροφὴν εὐηγγελίσαντο, καὶ καλῶς εἴρηται	τῷ	Ποιμένι· Κατέβησαν οὖν μετ´ αὐτῶν
[6, 13]	μὲν τὰ πρῶτα, ἔπειτα ἐγκαταταγῆναι	τῷ	πρεσβυτερίῳ κατὰ προκοπὴν δόξης (δόξα
[6, 17]	ὁ προτρεπόμενος ἕτερον εἰς ἐπίδοσιν	τῷ	προεπιδοῦναι, καὶ ὃ μὲν συνεργεῖ
[6, 2]	εἴσεσθε. Ὁμοίως καὶ Νικίας ἐν	τῷ	πρὸς Λυσίαν ὑπὲρ παρακαταθήκης Τὴν
[6, 12]	αὐτῷ ὁμιλίας ἐπίχροιά τις ἐπεκάθιζε	τῷ	προσώπῳ δεδοξασμένη, οὕτως καὶ τῇ
[6, 16]	εἶναι διδάσκων. Ἑπτὰ καὶ περὶ	τῷ	προσώπῳ τῷ ἡμετέρῳ ἐπίκειται τῶν
[6, 8]	ἡμᾶς γινομένην· ἐξῆν δὲ δήπου	τῷ	προφήτῃ εἰπεῖν ἁπλῶς τὸ Οὐκ
[6, 16]	εἰδῶν τὴν εἰδωλολατρείαν καλεῖ ἀκολούθως	τῷ	προφήτῃ λέγοντι· Ἐμοίχευσεν τὸ ξύλον
[6, 17]	ἑκάστοις κατὰ τὴν τοῦ προσεχοῦς	τῷ	πρώτῳ αἰτίῳ κυρίου ἐπίταξίν τε
[6, 6]	υἱὸς ἅμα καὶ μαθητὴς ἐν	τῷ	πρώτῳ τῶν τοῦ προφήτου Παρχὼρ
[6, 17]	οὐκ ἐν λόγῳ; καίτοι καὶ	τῷ	Σαμψὼν ἐν ταῖς θριξὶν ἡ
[6, 16]	Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ δουλεύσεις φησὶ	τῷ	σαρκικῷ πνεύματι, ἀλλὰ ἄρξεις αὐτοῦ,
[6, 6]	πεπαχυμμένον τύχῃ, τοῦτο ἀπορρίπτεται σὺν	τῷ	σαρκικῷ πνεύματι τῷ κατὰ τῆς
[6, 11]	εἶναι κατὰ τὴν σωτηρίαν, τοὺς	τῷ	σημείῳ καὶ τῷ ὀνόματι προσπεφευγότας,
[6, 6]	δεσμοῖς· ἐξέλθετε, καὶ τοῖς ἐν	τῷ	σκότει ἀνακαλυφθῆναι. εἰ γὰρ δέσμιοι
[6, 3]	γὰρ ψυχάς τινας κρατουμένας φύσει	τῷ	σώματι. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων
[6, 7]	ἁγίου νεώ· ὁ δὲ ἐν	τῷ	σώματι καθαρισμὸς τῆς ψυχῆς {πρώτης}
[6, 9]	τὰς ἐπιθυμίας καὶ οὐκέτι συγχρῆται	τῷ	σώματι, μόνον δὲ αὐτῷ ἐπιτρέπει
[6, 9]	τελειοῦται· σωτήριος γάρ τις ὁ	τῷ	σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς ὅσον ἀνθρωπίνῃ
[6, 1]	τε ὑπομνήματα εἶεν ἂν ζώπυρα,	τῷ	τε εἰς γνῶσιν ἐπιτηδείῳ, εἴ
[6, 16]	δεδομένας ἐντολὰς τῷ τε πλασθέντι	τῷ	τε ἡγεμονικῷ τὰς πρὸ τοῦ
[6, 16]	ἔοικεν, γράφονται δισσοῖς πνεύμασιν ἐντολαί,	τῷ	τε ἡγεμονικῷ τῷ τε ὑποκειμένῳ,
[6, 16]	δισσοῖς πνεύμασι τὰς δεδομένας ἐντολὰς	τῷ	τε πλασθέντι τῷ τε ἡγεμονικῷ
[6, 16]	πνεύμασιν ἐντολαί, τῷ τε ἡγεμονικῷ	τῷ	τε ὑποκειμένῳ, ἐπεὶ Ἡ σὰρξ
[6, 15]	τὴν ὁσιότητα, θείαν δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν.	Τῷ	τελείῳ γὰρ οὐκ ἐν συμβολαίοις
[6, 9]	ἐπὶ τὰ κοσμικὰ παλινδρομεῖν ἀγαθὰ	τῷ	τὸ ἀπρόσιτον» ἀπειληφότι φῶς» κἂν
[6, 11]	Τὰ μὲν γὰρ Ττράγωνα ξύλα»	τῷ	τὸ τετράγωνον σχῆμα πάντῃ βεβηκέναι
[6, 18]	τῆς ἐν τούτοις τελειώσεως καὶ	{τῷ}	τὸν πλησίον ἀγαπᾶν καὶ εὐεργετεῖν
[6, 9]	καὶ δώσω» Καθόλου γὰρ ἐν	τῷ	τρεπομένῳ τὸ ἄτρεπτον ἀδύνατον λαβεῖν
[6, 15]	τῷ Ἑρμᾷ ἡ δύναμις ἐν	τῷ	τύπῳ τῆς ἐκκλησίας φανεῖσα ἔδωκεν
[6, 8]	καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι οὐδὲν ἀκατάληπτον	τῷ	υἱῷ τοῦ θεοῦ, ὅθεν οὐδὲ
[6, 2]	ὄντες βαρβάροις δουλεύσομεν; Θρασύμαχος ἐν	τῷ	ὑπὲρ Λαρισαίων λέγει· Ἀρχελάῳ δουλεύσομεν
[6, 16]	ἄνευ τοῦ τῇ βοτάνῃ καὶ	τῷ	φαρμάκῳ χρωμένου, ὥσπερ οὐδ´ ἡ
[6, 9]	παρέζευκται) καὶ εὐλαβείας (ὑπέσταλκεν γὰρ	τῷ	φόβῳ) ἀλλ´ οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ
[6, 2]	παροῦσι τὰ ἀφανῆ, ἐν δὲ	τῷ	Φοίνικι· Τὰ ἀφανῆ τεκμηρίοισιν εἰκότως
[6, 15]	κάτω πνεύματι ἐπαρθεὶς σὺν καὶ	τῷ	Χαλέβ, ἀλλ´ οὐχ ὁμοίως ἄμφω
[6, 17]	πῶς ὁ πατήρ. Ὡς δὲ	τῷ	χεῖρας ἔχοντι τὸ λαβεῖν κατὰ
[6, 5]	θεοῦ, καὶ καθὼς παράταξιν ποιήσουσι	τῷ	Χριστῷ πολλοὶ βασιλεῖς, μισοῦντες αὐτὸν
[6, 11]	ὕμνων ἀρχάν. Εἴη δ´ ἂν	τῷ	ψαλμῳδῷ κιθάρα ἀλληγορουμένη κατὰ μὲν
[6, 17]	τοῦ αὐλητοῦ, οὕτως τὰ προτερήματα	τῶν	ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἐστι κτήματα, καθάπερ
[6, 17]	τοῦ θεοῦ βουλήσει μάλιστα ἡ	τῶν	ἀγαθῶν ἀνδρῶν προαίρεσις ὑπακούει. Διόπερ
[6, 17]	προαίρεσις ὑπακούει. Διόπερ κοινὰ μὲν	τῶν	ἀγαθῶν {μέν} ἐστιν καὶ τῶν
[6, 9]	συνεγγίζων, μακάριος ὢν διὰ τὴν	τῶν	ἀγαθῶν περιουσίαν, ὥστε ἕνεκά γε
[6, 17]	ἐποίησεν ὁ θεός· πρὸς γὰρ	τῶν	ἀγαθῶν χρῆσιν ἀνδρῶν ἡ τῶν
[6, 15]	σοφία καὶ εὐχερῶς θεωρεῖται ὑπὸ	τῶν	ἀγαπώντων αὐτήν· φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας
[6, 17]	τὰ ἔθνη καὶ πόλεις νενέμηνται	τῶν	ἀγγέλων αἱ προστασίαι, τάχα δὲ
[6, 15]	οἱ ἅγιοι τοῦ Ἰσραὴλ ταῖς	τῶν	ἀγγέλων ὀπτασίαις, οὕτως καὶ ἡμεῖς
[6, 11]	αὕτη παρέχεται ἀναλογία εἰς παραπομπὴν	τῶν	ἁγίων ἐκείνων μονῶν, ὧν τὰς
[6, 11]	τῶνδε εἰς τὰ ἅγια καὶ	τῶν	ἁγίων τὰ ἅγια μεταγούσης ἡμᾶς.
[6, 3]	ἐκ τῆς θείας δυνάμεως διὰ	τῶν	ἁγίως βεβιωκότων εἰς τὴν ἡμετέραν
[6, 15]	φυτόν. Ὁ τρίτος δὲ ἐγκεντρισμὸς	τῶν	ἀγριάδων καὶ τῶν αἱρετικῶν ἅπτεται
[6, 2]	τὸν ἱστορικὸν γράφοντα· Ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἀγρίων φυτῶν οὐθὲν ἡμεροῦσθαι πέφυκεν,
[6, 17]	τῶν μελλόντων. Καὶ τὰ πλεῖστα	τῶν	ἀδικημάτων διὰ τοῦτο λανθάνει, ὅτι
[6, 7]	ἂν φιλοσοφία τὰ παρ´ ἑκάστῃ	τῶν	αἱρέσεων (τῶν κατὰ φιλοσοφίαν λέγω)
[6, 12]	~Ὧι λόγῳ λύεται τὸ πρὸς	τῶν	αἱρετικῶν ἀπορούμενον ἡμῖν, πότερον τέλειος
[6, 15]	δὲ ἐγκεντρισμὸς τῶν ἀγριάδων καὶ	τῶν	αἱρετικῶν ἅπτεται τῶν μετὰ βίας
[6, 16]	ὂν καὶ πάντῃ διά τε	τῶν	αἰσθήσεων καὶ τοῦ λοιποῦ σώματος
[6, 16]	ἀλλαχῇ εἴρηνται μηνύειν· καὶ τὰ	τῶν	αἰσθήσεων κινήματα κατά τε τὴν
[6, 16]	τῷ προσώπῳ τῷ ἡμετέρῳ ἐπίκειται	τῶν	αἰσθητηρίων τὰ ὄργανα, δύο μὲν
[6, 11]	κατασκευαζόμεναι, κατὰ συνέσεως δόσιν, ἐκ	τῶν	αἰσθητῶν εἰς τὰ νοητά, μᾶλλον
[6, 11]	ἐπὶ τὰ νοητὰ μετατίθησιν ἀπὸ	τῶν	αἰσθητῶν. Συνεργὰ τοίνυν φιλοσοφίας τὰ
[6, 3]	καὶ ἐπιτελοῦντος τοῦ θεοῦ ἕκαστον	τῶν	αἰτημάτων. Πάλιν ἱστοροῦσιν Ἕλληνες ἐκλειπόντων
[6, 16]	φύσις διαγωνίζεται πρὸς τὰ νοσοποιὰ	τῶν	αἰτίων. Καὶ μυρία τοιαῦτα ἁγιάζων
[6, 11]	τῷ ὀνόματι προσπεφευγότας, κυρίους γεγονέναι	τῶν	αἰχμαλωτιζόντων καὶ τῶν τούτοις ἀκολουθούντων
[6, 6]	τὰ θηρία πάντα τοῦ ἀγροῦ.	τῶν	ἀκαθάρτων ζῴων τὰ θηρία τοῦ
[6, 16]	τῶν ὀφθαλμῶν, δύο δὲ τὰ	τῶν	ἀκουστικῶν πόρων, δύο δὲ τὰ
[6, 1]	ἀνθοῦντα κἀν τῷ παραδείσῳ ἡ	τῶν	ἀκροδρύων φυτεία οὐ κατὰ εἶδος
[6, 8]	ἂν ἀπατήσειέν τινα, μὴ διὰ	τῶν	ἀληθῶν ὑπαγόμενος τὸν φιλομαθῆ εἰς
[6, 1]	οὐ κατὰ εἶδος ἕκαστον κεχώρισται	τῶν	ἀλλογενῶν (ᾗ καὶ Λειμῶνάς τινες
[6, 4]	ἴδια αὐχεῖν τὸ καὶ παρὰ	τῶν	ἄλλων βαρβάρων ἀπηνθίσθαι τῶν εἰς
[6, 11]	ἐπεσκέφθαι ἢ τὰ διαλεκτικὰ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον μαθημάτων, πρὸς γὰρ
[6, 12]	μετάνοιαν (κοινὸν γὰρ τοῦτο καὶ	τῶν	ἄλλων πιστῶν) ἀλλ´ ὅ ἐστιν
[6, 3]	καταφαίνεται τὰ διὰ Μωσέως καὶ	τῶν	ἄλλων προφητῶν τεραστίως ἐπιδεδειγμένα; πάντων
[6, 9]	ἐστι κατά γε τὴν ψυχὴν	τῶν	ἄλλων τινός, συνὼν ἤδη δι´
[6, 2]	τῶν παλαιῶν τοὺς πλείονας καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν κατὰ τὰ ἔθνη
[6, 18]	αἱ λογικαί, ἀλλὰ καὶ αἱ	τῶν	ἀλόγων ζῴων, τὰ δὲ σώματα
[6, 12]	μόνη τῆς παντευχίας καὶ ἡ	τῶν	ἁμαρτημάτων ἀποχὴ ἱκανὴ πρὸς τελείωσιν,
[6, 6]	τὰς τῶν δικαίων καὶ τὰς	τῶν	ἁμαρτωλῶν ὑπολάβοι εἶναι ψυχάς, ἀδικίαν
[6, 11]	τῶν ἑαλωκότων ἰχθύων τὴν ἐκλογὴν	τῶν	ἀμεινόνων ποιουμένῳ. Ἤδη δὲ καὶ
[6, 17]	τὰ τῆς ἀρετῆς ὑποδείγματα διὰ	τῶν	ἀναγεγραμμένων πράξεων. Καὶ μὲν δὴ
[6, 18]	μόνοις τοῖς ἐριστικοῖς προσανέχοντες σοφίσμασι	τῶν	ἀναγκαίων καὶ κυριωτάτων ἀπελείφθησαν, οἱ
[6, 12]	τὴν χρῆσιν, οὐχ ὑπερβαίνων τὸν	τῶν	ἀναγκαίων ὅρον. Τὸ ζῆν ἄρα
[6, 12]	Αἱ κτήσεις γὰρ καὶ χρήσεις	τῶν	ἀναγκαίων οὐ τὴν ποιότητα ἔχουσι
[6, 9]	εὐσταλὴς μετὰ σεμνότητος ὑπάρχει, ὀλίγων	τῶν	ἀναγκαίων πρὸς τὸ διαζῆν δεόμενος,
[6, 4]	σελήνης, τὸ δὲ λοιπὸν περὶ	τῶν	ἀνατολῶν. Ἑξῆς δὲ ὁ ἱερογραμματεὺς>
[6, 3]	διαπιμπραμένων πάντων καὶ δὴ καὶ	τῶν	ἀναψύχειν τοὺς καρποὺς εἰωθότων ἀνέμων
[6, 17]	ἢ ἐπιστήμη τῶν θείων καὶ	τῶν	ἀνθρωπείων ἀγαθῶν. Τοῦ θεοῦ δὲ
[6, 11]	θεὸν δοξάζοντες ἐπὶ τῇ ἀφθόνῳ	τῶν	ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων δωρεᾷ τῶν τε
[6, 2]	Διὰ τοῦτο καὶ οἱ θεοὶ	τῶν	ἀνθρωπείων ἐπιστήμονες, οὓς ἂν διὰ
[6, 17]	τεταμένη τοῦ κόσμου διά τε	τῶν	ἀνθρωπίνων ἁπάντων, καθ´ ἕκαστον αὐτῶν
[6, 12]	Καὶ τί λέγει Τὰ ἔργα	τῶν	ἀνθρώπων αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν γνωρίζει,
[6, 17]	βαρβάρων, μᾶλλον δὲ παντὸς τοῦ	τῶν	ἀνθρώπων γένους. Φιλοσοφίαν πολλάκις εἰρήκαμεν
[6, 11]	πλάτους, βάθους. Αἵ τε ἡμέραι	τῶν	ἀνθρώπων ἔσονται» φησίν, ἔτη ρκʹ
[6, 12]	τὸ στόμα μου τὰ ἔργα	τῶν	ἀνθρώπων. Καὶ τί λέγει Τὰ
[6, 17]	δὲ καὶ κατὰ τὰς ἐπινοίας	τῶν	ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἐπιλογισμοὺς ἐμπνεῖ
[6, 8]	κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν παράδοσιν	τῶν	ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ
[6, 16]	μάταια. ἃ δὴ οἱ τεχνῖται	τῶν	ἀνθρώπων πεποιήκασι, καθ´ ὧν ὁ
[6, 15]	εἰρημένα. Διὸ δὴ τοῖς ἐκλεκτοῖς	τῶν	ἀνθρώπων τοῖς τε ἐκ πίστεως
[6, 2]	ἱστορίαις Εἰώθασιν δὲ οἱ πολλοὶ	τῶν	ἀνθρώπων» φησίν, οἷς ἂν μάλιστα
[6, 2]	μὲν παρασκευὴν καὶ τὴν προθυμίαν	τῶν	ἀντιδίκων ὁρᾶτε, ὦ ἄνδρες δικασταί,
[6, 7]	ἐστὶν ὁ θεός, ὃς ἀρχὴν	τῶν	ἁπάντων ἐποίησεν» μηνύων τὸν πρωτόγονον
[6, 18]	μισθοφόρων ἁπάντων, πρὸς δὲ καὶ	τῶν	ἀπείρων ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί τε ἡμῶν
[6, 4]	μέν ἐστι περὶ τοῦ διακόσμου	τῶν	ἀπλανῶν φαινομένων ἄστρων, τὸ δὲ
[6, 11]	ἀνισότητος δὲ τοῦ νϛ ἑπτὰ	τῶν	ἀπὸ δυάδος ἀρτίων, οἳ γεννῶσι
[6, 2]	δὲ παρ´ Αἰγυπτίων. Πολλοί τε	τῶν	ἀπὸ Πλάτωνος συγγραφὰς πεποίηνται, καθ´
[6, 12]	Δεξώμεθα οὖν τὴν γνῶσιν οὐ	τῶν	ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ´ αὐτοῦ ἕνεκα
[6, 7]	κατὰ διαδοχὰς εἰς ὀλίγους ἐκ	τῶν	ἀποστόλων ἀγράφως παραδοθεῖσα κατελήλυθεν. Ἐντεῦθεν
[6, 15]	τὴν τοῦ κυρίου διδασκαλίαν διὰ	τῶν	ἀποστόλων αὐτοῦ τῆς θεοσεβοῦς παραδόσεως
[6, 13]	καὶ γνωστικῶς, εἰς τὴν ἐκλογὴν	τῶν	ἀποστόλων ἐγγραφῆναι. Οὗτος πρεσβύτερός ἐστι
[6, 13]	αἱ γραφαὶ τοὺς κατ´ ἴχνος	τῶν	ἀποστόλων ἐν τελειώσει δικαιοσύνης κατὰ
[6, 6]	αὐθεντικῆς εἴτε καὶ τῆς διὰ	τῶν	ἀποστόλων ἐνεργούσης, ᾗ τάχος ἐπιστραφῆναί
[6, 18]	φέρεται δὲ κἀν ταῖς Πράξεσι	τῶν	ἀποστόλων καὶ ἐν ταῖς Ἀθήναις
[6, 15]	Πέτρος ἐν τῷ Κηρύγματι περὶ	τῶν	ἀποστόλων λέγων φησίν· Ἡμεῖς δὲ
[6, 10]	διηρθρωμένην, τράπεζαν οὐκ ἔχει τὴν	τῶν	ἀργυραμοιβῶν οὐδὲ μὴν τὸ κριτήριον
[6, 10]	ἀριθμητικῇ τὰς αὐξήσεις καὶ μειώσεις	τῶν	ἀριθμῶν παρασημειούμενος καὶ τὰς πρὸς
[6, 16]	ἦν· τῇ μὲν γὰρ τάξει	τῶν	ἀριθμῶν συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἕξ,
[6, 11]	ὧν τὰς διαφορὰς αἱ διαφοραὶ	τῶν	ἀριθμῶν τῶν ὑποτεταγμένων μηνύουσιν. Οἱ
[6, 4]	ᾧ ἕπονται οἱ τὴν ἔκπεμψιν	τῶν	ἄρτων βαστάζοντες. Οὗτος, ὡς ἂν
[6, 11]	δεδομένοι· αὐξήσαντες μὲν οὐκέτι καθάπερ	τῶν	ἄρτων τὰ κλάσματα, τῆς δὲ
[6, 9]	προσκείμενος ἀεί, ἀπ´ ἐκείνων ἄνωθεν	τῶν	ἀρχετύπων τὴν περὶ τὰ ἀνθρώπεια
[6, 3]	ἐστιν ὁ τῶν δυνάμεων καὶ	τῶν	ἀρχῶν καὶ τῶν ἐξουσιῶν κύριος,
[6, 14]	ἀνακῦψαι πρὸς θεὸν διὰ τῆς	τῶν	ἄστρων θρῃσκείας. Οἱ δὲ μὴ
[6, 11]	καὶ φορᾶς οὐρανοῦ τῆς τε	τῶν	ἄστρων κινήσεως πλησιαίτερον τῇ κτιζούσῃ
[6, 14]	μὴν κἀκεῖνοι οἱ ἀπὸ τῆς	τῶν	ἄστρων σεβήσεως μὴ ἐπαναδραμόντες ἐπὶ
[6, 3]	μυριάδων οὐκ ἔλασσον ἑκατόν, χωρὶς	τῶν	ἀφηλίκων, ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ τοῦ ὄρους,
[6, 4]	{καταγραφῆς} κατασκευῆς τῶν ἱερῶν καὶ	τῶν	ἀφιερωμένων αὐτοῖς χωρίων περί τε
[6, 3]	μόνον ὑφαιρούμενοι τὰ δόγματα παρὰ	τῶν	βαρβάρων διελέγχονται, ἀλλὰ καὶ προσέτι
[6, 4]	εἶπεν· ἡ νὺξ ἡμέρᾳ μιᾷ·	τῶν	γὰρ ἀπόρων ἐρωτήσεων ἀνάγκη καὶ
[6, 9]	μελλόντων ὡς ἔσται, περί τε	τῶν	γεγονότων ὡς ἐγένετο. Ἕν τε
[6, 15]	ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν τῷ θεῷ διὰ	τῶν	γεγραμμένων εἰς αὐτόν. Καὶ μετ´
[6, 6]	ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν γράφει· Πολλὰ	τῶν	γεγραμμένων ἐν ταῖς δημοσίαις βίβλοις
[6, 7]	τῶν προφητῶν, οὗτός ἐστιν ὁ	τῶν	γενητῶν ἁπάντων διδάσκαλος, ὁ σύμβουλος
[6, 16]	δύναμιν αὐτοῦ, ἀφιστῶνται δὲ τῆς	τῶν	γενητῶν εἰδωλολατρείας, τὴν πᾶσαν ἐλπίδα
[6, 16]	ψευδῆ δόξαν, ἤτοι θεοποιῶν τι	τῶν	γενητῶν ἢ καὶ ἀνειδωλοποιῶν τι
[6, 16]	τὴν τιμήν, τάξιν ἑξόντων ἁπάντων	τῶν	γενομένων, ἅμα νοήματι κτισθέντων, ἀλλ´
[6, 16]	οὖν καταπεπαυκέναι τὸ τὴν τάξιν	τῶν	γενομένων εἰς πάντα χρόνον ἀπαραβάτως
[6, 10]	ὁ γνωστικός, τὴν εἰς εἴδη	τῶν	γενῶν ἐκλεγόμενος διαίρεσιν, καὶ τὴν
[6, 7]	ψυχὴ ἁγιάζηται κατὰ τὴν ἀποχὴν	τῶν	γεωδῶν πυρώσεων. Ἁγνίζεται δὲ καὶ
[6, 2]	Χρυσίππῳ μεταγράφει· Θνῄσκει δὲ οὐδὲν	τῶν	γινομένων, διακρινόμενον δ´ ἄλλο πρὸς
[6, 2]	ἐκ τούτων γὰρ αἱ γενέσεις	τῶν	γινομένων ὁ Ἀκραγαντῖνος Ἐποίησεν Ἐμπεδοκλῆς·
[6, 14]	προσμενοῦσιν αὐτῷ. Ὁρᾷς οἷα περὶ	τῶν	γνωστικῶν διαλέγεται ἡ σοφία. Ἀναλόγως
[6, 17]	δύνανται τὴν ἀλήθειαν. Μεταλαμβάνειν οὖν	τῶν	γνωστικῶν θεωρημάτων οὐχ οἷόν τε,
[6, 15]	βίου σῴζεται ὁ γνωστικός, Πλέον	τῶν	γραμματέων καὶ Φαρισαίων» συνιείς τε
[6, 18]	πλεονάσῃ ὑμῶν ἡ δικαιοσύνη πλεῖον	τῶν	γραμματέων καὶ Φαρισαίων» τῶν κατὰ
[6, 15]	παραβολικὸς γὰρ ὁ χαρακτὴρ ὑπάρχει	τῶν	γραφῶν, διότι καὶ ὁ κύριος,
[6, 2]	Ἑλληνικῆς διανοίας ἐκ τῆς διὰ	τῶν	γραφῶν εἰς ἡμᾶς δεδομένης ἀληθείας
[6, 15]	γνῶσιν τὴν ἁγίαν διὰ τῆς	τῶν	γραφῶν ἐξηγήσεως ὕστερον ἔσεσθαι προφητεύοντος
[6, 15]	ὅσοι ὑπ´ αὐτοῦ σαφηνισθεῖσαν τὴν	τῶν	γραφῶν ἐξήγησιν κατὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸν
[6, 15]	τὴν διάπτυξιν δὲ τὴν γνωστικὴν	τῶν	γραφῶν, προκοπτούσης ἤδη τῆς πίστεως,
[6, 7]	τοῦ κυρίου παρουσίᾳ καὶ τῇ	τῶν	γραφῶν σαφηνείᾳ ἐν ἐπιγνώσει γίνονται
[6, 15]	ἐπεὶ οἳ μὲν τὸ σῶμα	τῶν	γραφῶν, τὰς λέξεις καὶ τὰ
[6, 11]	ἄλλη παιδεία χρήσιμος ἥ τε	τῶν	γραφῶν τῶν κυριακῶν ἀνάγνωσις εἰς
[6, 4]	ὀφθαλμιῶν καὶ τὸ τελευταῖον περὶ	τῶν	γυναικείων. Καὶ τὰ μὲν Αἰγυπτίων
[6, 2]	τοῦ Εὐριπίδου εἰπόντος· Πολλαὶ μορφαὶ	τῶν	δαιμονίων, πολλὰ δ´ ἀέλπτως κραίνουσι
[6, 12]	πράξεις τὰς καλὰς ἀγαθὰ καλοῦμεν·	τῶν	δὲ ἀγαθῶν ἴσμεν τὰ μὲν
[6, 16]	τῶν μελλόντων λέγειν τινὰ ὑπισχνοῦνται,	τῶν	δὲ ἀπλανῶν ἑπτὰ μὲν αἱ
[6, 11]	μὲν ἐπὶ τὸ γράφειν ἱεμένων,	τῶν	δὲ ἐπὶ τὸ παραδιδόναι στελλομένων
[6, 16]	ὀκτὼ αἱ μεσότητες γίνονται ἑπτά,	τῶν	δὲ ἑπτὰ φαίνονται εἶναι τὰ
[6, 6]	οὐ γάρ ἐστιν αὐτῶν εὕρεμα,	τῶν	δὲ προφητῶν σφετερισάμενοι προσέθηκαν τῷ
[6, 11]	μονάδος εʹ {δὲ} ὁ ιεʹ	τῶν	δὲ τετραγώνων ὁ κεʹ καὶ
[6, 12]	καὶ μὴ στερεῶς πεπιστευκόσι διὰ	τῶν	δεήσεων παρέχει ὁ θεὸς τὰ
[6, 15]	τὴν τροφὴν ἐπισπώμενα τὰ ἄγρια	τῶν	δένδρων διὰ τὸ μὴ δύνασθαι
[6, 12]	Διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης	τῶν	δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν» φησὶν ὁ
[6, 6]	ὁ κύριος ἐξέλθετε» εἶπεν Ἐκ	τῶν	δεσμῶν οἱ θέλοντες τοὺς ἑκουσίως
[6, 11]	ἀποξυνομένη πυραμίδος τρόπον, ἡ κιβωτός,	τῶν	διὰ πυρὸς καθαιρομένων καὶ δοκιμαζομένων
[6, 8]	Κύριος ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν» οὐ	τῶν	διαθηκῶν τῶν διαφόρων μόνων, ἀλλὰ
[6, 17]	προστάξεως εἶδος ἐμφανέστατον διά τε	τῶν	διαθηκῶν τῶν κυριακῶν διά τε
[6, 8]	ὑδάτων πολλῶν» οὐ τῶν διαθηκῶν	τῶν	διαφόρων μόνων, ἀλλὰ καὶ τῶν
[6, 3]	ἡ καθ´ ἡμᾶς κατὰ τὰς	τῶν	δικαίων εὐχὰς ἐπακούοντός τε καὶ
[6, 6]	ἐν μιᾷ καταδίκῃ καὶ τὰς	τῶν	δικαίων καὶ τὰς τῶν ἁμαρτωλῶν
[6, 11]	καὶ αὐτὸς ἔχεται τοῦ ἐκ	τῶν	διπλασίων διαγράμματος ἀριθμητικοῦ καὶ γεωμετρικοῦ
[6, 15]	Ἀλλ´ οὔτι γε τὰ ψευδῆ	τῶν	δογματισθέντων αὐτοῖς, ἔστ´ ἂν ἐναντιῶνται
[6, 15]	τῶν φιλοσοφησάντων· διατμηθέντων γὰρ αὐτοῖς	τῶν	δογμάτων ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἀληθείας
[6, 15]	κατὰ συμπεριφορὰν σῴζων τὰ κύρια	τῶν	δογμάτων, ἵνα πάντας κερδήσῃ. Δανιὴλ
[6, 2]	παρὰ Σωκράτους εἰληφέναι τὰ κυριώτατα	τῶν	δογμάτων. Ὀλίγοις δὲ τῶν καθωμιλημένων
[6, 2]	Ἀριστοτέλη τὰ πλεῖστα καὶ κυριώτατα	τῶν	δογμάτων παρὰ Πλάτωνος εἰληφέναι. Ἀλλὰ
[6, 4]	εἰς βεβαίωσιν τοῦ τὰ κάλλιστα	τῶν	δογμάτων τοὺς ἀρίστους τῶν φιλοσόφων
[6, 3]	τῶν δυνάμεων. οὗτός ἐστιν ὁ	τῶν	δυνάμεων καὶ τῶν ἀρχῶν καὶ
[6, 3]	ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, κύριε	τῶν	δυνάμεων. οὗτός ἐστιν ὁ τῶν
[6, 15]	μεγαλοπρεπῆ, διδάξας μὲν ἀξιολόγως ἐπὶ	τῶν	δωμάτων» τοὺς ὑψηλῶς οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους,
[6, 15]	τὸ οὖς λέγεσθαι ἀλληγορεῖται) Ἐπὶ	τῶν	δωμάτων» φησί, κηρύξατε» μεγαλοφρόνως τε
[6, 11]	θάλασσαν βεβληκότι κἀκ τοῦ πλήθους	τῶν	ἑαλωκότων ἰχθύων τὴν ἐκλογὴν τῶν
[6, 6]	ὁ θεὸς κύριος, προσεχέστερον δὲ	τῶν	ἐγνωκότων πατήρ. Εἰ γὰρ τὸ
[6, 14]	Καὶ ἡ μὲν τελεία κληρονομία	τῶν	εἰς ἄνδρα τέλειον» ἀφικνουμένων κατ´
[6, 15]	καὶ ἡ μὲν ἀγάπη τήρησις	τῶν	εἰς γνῶσιν ἀναγουσῶν ἐντολῶν, ἡ
[6, 4]	παρὰ τῶν ἄλλων βαρβάρων ἀπηνθίσθαι	τῶν	εἰς ἑκάστην αἵρεσιν συντεινόντων τινά,
[6, 15]	φύσεως καταφυτευομένης εἰς Χριστόν, τουτέστι	τῶν	εἰς Χριστὸν πιστευόντων· ἄμεινον δὲ
[6, 17]	τῶν θεάτρων γίνεται καὶ ἐπὶ	τῶν	ἑκάστου μερῶν κατὰ τὴν ἐνόρασίν
[6, 15]	παρὰ τοῦ θεοῦ ἢ παρὰ	τῶν	ἐκγόνων τοῦ θεοῦ τὸ ἀληθὲς
[6, 6]	οἰέσθω, ὅ φαμεν ἴδιον εἶναι	τῶν	ἐκλεκτῶν, τοῦτο προειρημένον ὑπάρχειν ὑπό
[6, 13]	ἐξ ἀμφοῖν ἐκλογὴ μία. Καὶ	τῶν	ἐκλεκτῶν, φησίν, ἐκλεκτότεροι οἱ κατὰ
[6, 17]	κακῶν· ἀλλ´ εἰ τοῖς ἀρίστοις	τῶν	Ἑλλήνων δέδοται, δῆλον καὶ ὅθεν
[6, 7]	τῆς ἀληθείας, ἀλλ´ ἡ φιλαυτία	τῶν	Ἑλλήνων διδασκάλους τινὰς ἀνθρώπους ἀνακηρύττει.
[6, 18]	τῷ κατειλῆφθαι τὴν ἀλήθειαν αὐχοῦντες	τῶν	Ἑλλήνων εἰπάτωσαν ἡμῖν, παρὰ τίνος
[6, 17]	~Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν, οἱ φιλόσοφοι	τῶν	Ἑλλήνων θεὸν ὀνομάζοντες οὐ γιγνώσκουσιν,
[6, 2]	ἡμῶν τὸ εὐεπίφορον εἰς κλοπὴν	τῶν	Ἑλλήνων κατὰ τοὺς λόγους τε
[6, 1]	ἐπιστήμης γνωστικῆς παραδοχήν. Ἐναργῶς οὖν	τῶν	Ἑλλήνων μαθόντων ἐκ τῶν λεχθησομένων
[6, 2]	τοὺς παρ´ ἡμῖν, ἀλλὰ καὶ	τῶν	Ἑλλήνων τῶν παλαιῶν τοὺς πλείονας
[6, 2]	καὶ τὴν προθυμίαν τῶν ἐχθρῶν	τῶν	ἐμῶν σχεδόν τι πάντες εἴσεσθε.
[6, 16]	Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως καὶ	τῶν	ἐν αὐτοῖς, ὅτε ἐγένετο· ᾗ
[6, 16]	ψευδῶν πραγμάτων ἐπιθυμεῖν οὐδὲ ὑπολαμβάνειν	τῶν	ἐν γενέσει τὰ μὲν ἔμψυχα
[6, 15]	θηρίων κατακυριεύειν ἐτάγημεν, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς ἀγρίων παθῶν.
[6, 17]	θελήματος εἰς τὰς ἀνθρωπίνας ψυχάς,	τῶν	ἐν μέρει θείων λειτουργῶν συλλαμβανομένων
[6, 15]	σωτηρίας οὐδ´ οἱ περί τινα	τῶν	ἐν μέρει σφαλλόμενοι, ἀλλ´ οἱ
[6, 4]	χωρίων περί τε μέτρων καὶ	τῶν	ἐν τοῖς ἱεροῖς χρησίμων εἰδέναι
[6, 17]	προηγουμένην ἐπέρεισιν. ἤδη γοῦν πολλὰ	τῶν	ἐν τῷ βίῳ καὶ διά
[6, 9]	δεινοῖς γίνεται, μηδὲν δεινὸν ἡγούμενος	τῶν	ἐν τῷ βίῳ, οὐδὲ ἀποστῆσαί
[6, 17]	ἐδόθη, ἵνα καὶ τὰς ἀποβλήτους	τῶν	ἐν τῷ βίῳ τέχνας, τὰς
[6, 17]	δύναμις πέφυκεν. Ἀλλὰ καὶ αἱ	τῶν	ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐπίνοιαι κατὰ ἐπίπνοιαν
[6, 2]	ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς τὰς διαίτας	τῶν	ἐνοικούντων πόλιν τὴν γῆν τ´
[6, 15]	ἡ τήρησις δὲ αὐτῶν βεβαίωσις	τῶν	ἐντολῶν, δι´ ἣν ἡ ἀφθαρσία
[6, 16]	οὔτε ἐπί τινα ληφθεὶς ἀποτελεῖ	τῶν	ἐντὸς τῆς δεκάδος ἕτερον. Τήν
[6, 16]	ἀνθρώπους, κτήνη, ἑρπετά, θηρία καὶ	τῶν	ἐνύδρων ἰχθύας καὶ κήτη, τῶν
[6, 11]	δὲ τετραγώνων ὁ κεʹ καὶ	τῶν	ἑξῆς ἀναλόγως. Ναὶ μὴν ὁ
[6, 3]	δυνάμεων καὶ τῶν ἀρχῶν καὶ	τῶν	ἐξουσιῶν κύριος, περὶ οὗ ὁ
[6, 15]	τε καὶ Χριστιανόν, ἐπεὶ μὴ	τῶν	ἔξω μόνον θηρίων κατακυριεύειν ἐτάγημεν,
[6, 9]	οὐ σῴζεται. Ὃ γὰρ ὑπὸ	τῶν	ἔξωθεν ὑπεισιόντων καὶ προσπιπτόντων ἀεὶ
[6, 18]	οἴκους ὅλους καὶ ἰδίᾳ ἕκαστον	τῶν	ἐπακηκοότων καὶ αὐτῶν γε τῶν
[6, 16]	γίνεται οἷον περίοδός τις τῆς	τῶν	ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ τοι ὁ
[6, 17]	εἶναι τῶν καλῶν αἴτιον, κἂν	τῶν	ἐπὶ μέρους ἕκαστον αὐτῶν τυγχάνῃ.
[6, 17]	αἱ προστασίαι, τάχα δὲ καὶ	τῶν	ἐπὶ μέρους {ὧν} ἐνίοις ἀποτετάχαταί
[6, 11]	καὶ οὕτως διωρθώθησαν αἱ τρίβοι	τῶν	ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ τὰ
[6, 11]	ὁ κύριος τὸ πλῆθος ἐκεῖνο	τῶν	ἐπὶ τῆς πόας κατακλιθέντων καταντικρὺ
[6, 15]	ἀγγέλων Μωυσέα πολυπραγμονοῦντες. Ἀμέλει καὶ	τῶν	ἐπιβοωμένων τὸν κύριον αὐτὸν οἱ
[6, 16]	καὶ διάνοιαν, καὶ ἐπειδὰν κρατῇ	τῶν	ἐπιθυμιῶν, βασιλεύει τὸ ἡγεμονικόν. Τὸ
[6, 16]	τε πείθεται ἄγεταί τε πρὸς	τῶν	ἐπιτεταγμένων αὐτοῖς, ᾗ ἂν ἡγῆται
[6, 17]	λεγομένων δι´ ἀποδείξεως, διακρουστικὴ δὲ	τῶν	ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι τοίνυν οἱ
[6, 16]	τε ὀγδοάδα κύβον καλοῦσι, μετὰ	τῶν	ἑπτὰ πλανωμένων τὴν ἀπλανῆ συγκαταριθμοῦντες
[6, 14]	ἀξιολόγως ἐκδέχεσθαι σὺν καὶ τῇ	τῶν	ἔργων ἀνταποδόσει τε καὶ ἀντακολουθίᾳ.
[6, 16]	κακοῖς, οὕτως ὁ τὰ θεῖα	τῶν	ἔργων σφετεριζόμενος διὰ τέχνης ἤτοι
[6, 4]	σύμβολα, πρόεισιν. Τοῦτον τὰ ἀστρολογούμενα	τῶν	Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα ὄντα τὸν
[6, 4]	δύο βίβλους ἀνειληφέναι δεῖν ἐκ	τῶν	Ἑρμοῦ, ὧν θάτερον μὲν ὕμνους
[6, 3]	Πάλιν ἱστοροῦσιν Ἕλληνες ἐκλειπόντων ποτὲ	τῶν	ἐτησίων ἀνέμων Ἀρισταῖον ἐν Κέῳ
[6, 16]	ὡς ἀράχνη ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι	τῶν	ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα
[6, 2]	ἄνδρες δικασταί, καὶ τὴν προθυμίαν	τῶν	ἐχθρῶν τῶν ἐμῶν σχεδόν τι
[6, 8]	ἐπεσπάρη τὰ ζιζάνια πρὸς τοῦ	τῶν	ζιζανίων οἰκείου γεωργοῦ. Ὅθεν αἵ
[6, 16]	ἑβδομάσι πᾶς ὁ κόσμος κυκλεῖται	τῶν	ζωογονουμένων καὶ τῶν φυομένων ἁπάντων.
[6, 16]	καὶ λέγων ἑαυτὸν ποιητὴν εἶναι	τῶν	ζῴων καὶ φυτῶν, ὁμοίως τε
[6, 4]	Ὁ δὲ τρίτος, ποῖόν ἐστι	τῶν	ζῴων πανουργότατον, ὃ μέχρι νῦν
[6, 16]	τὸ τοῦ στόματος. Τάς τε	τῶν	ἡλικιῶν μεταβολὰς κατὰ ἑβδομάδα γίνεσθαι
[6, 15]	δύνασθαι πέττειν. Τὰ οὖν ἄγρια	τῶν	ἡμέρων ἀπεπτότερα ὑπάρχει, καὶ τὸ
[6, 2]	μηδὲ ἑαυτῶν, σχολῇ γ´ ἂν	τῶν	ἡμετέρων ἀφέξονται. Καὶ τὰ μὲν
[6, 3]	τέρατα ἐπιτελεῖν τοὺς δικαίους ἐκ	τῶν	ἡμετέρων πεπιστεύκασι γραφῶν· εἰ γὰρ
[6, 8]	βεβαίᾳ καταλήψει κεχρημένον καὶ ἐπὶ	τῶν	ἡμῖν ἀπόρων, τὸν τῷ ὄντι
[6, 14]	σοφὸν καλῶν τὸν γνωστικὸν περὶ	τῶν	θαυμαζόντων αὐτοῦ τὸ ἀξίωμα τῆς
[6, 17]	δι´ αἰῶνος· καὶ ὅπερ ἐπὶ	τῶν	θεάτρων γίνεται καὶ ἐπὶ τῶν
[6, 16]	γῆν, ὅπως καταλαμβάνωσι μὲν διὰ	τῶν	θείων ἐνεργημάτων, ὡς ἐδύναντο, τὴν
[6, 17]	ἄλλο τί ἐστιν ἢ ἐπιστήμη	τῶν	θείων καὶ τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν.
[6, 15]	μόνως οἷόν τε, εἰκότως παρὰ	τῶν	θείων λογίων τὰ μαρτύρια ἐκλεγόμενοι
[6, 16]	δὲ ἡ ταῦτα περιειληφυῖα ἡ	τῶν	θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων γνῶσις
[6, 17]	τῶν ἀγαθῶν χρῆσιν ἀνδρῶν ἡ	τῶν	θεοδωρήτων δύναμις πέφυκεν. Ἀλλὰ καὶ
[6, 3]	κύριος τῶν κυρίων καὶ θεὸς	τῶν	θεῶν ὁ θεὸς ὁ μέγας
[6, 9]	ἐπιθυμίας ἐκκοπή. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐκείνων	τῶν	θρυλουμένων ἀγαθῶν, τουτέστι τῶν παρακειμένων
[6, 11]	ἐνιαύσιον κύκλον ἑλιγμῷ τῶν μηνῶν	τῶν	ιβʹ καθ´ οὓς τὰ πάντα
[6, 4]	θεῶν καὶ τῆς ὅλης παιδείας	τῶν	ἱερέων) ὁ γάρ τοι προφήτης
[6, 3]	κατὰ τὰς ἱδρύσεις ἐν πολλοῖς	τῶν	ἱερῶν καὶ σχεδὸν πᾶσι τὰς
[6, 4]	περί τε τῆς {καταγραφῆς} κατασκευῆς	τῶν	ἱερῶν καὶ τῶν ἀφιερωμένων αὐτοῖς
[6, 11]	καὶ περίεργος εἶ, ἔκλαβε θάτερον	τῶν	ἰχθύων τὴν ἐγκύκλιον, τὸν λοιπὸν
[6, 17]	τινες. Ὁ γοῦν ποιμὴν καὶ	τῶν	καθ´ ἕκαστον κήδεται προβάτων, καὶ
[6, 2]	κυριώτατα τῶν δογμάτων. Ὀλίγοις δὲ	τῶν	καθωμιλημένων καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησιν
[6, 10]	τοῦ γνωστικοῦ καὶ εἰς προφυλακὴν	τῶν	κακοτεχνούντων λόγων πρὸς ἐκκοπὴν τῆς
[6, 17]	τῶν ἀγαθῶν {μέν} ἐστιν καὶ	τῶν	κακῶν ἀνθρώπων πολλὰ τῶν προτερημάτων,
[6, 7]	πρῶτος οὗτός ἐστιν, ἡ ἀποχὴ	τῶν	κακῶν, ἥν τινες τελείωσιν ἡγοῦνται,
[6, 17]	μὴ ἄλλως ἢ οὕτως ἀφεξομένους	τῶν	κακῶν. Ὁ γάρ τοι θεὸς
[6, 17]	θεὸν μηδὲ μὴν πάντων εἶναι	τῶν	καλῶν αἴτιον, κἂν τῶν ἐπὶ
[6, 7]	καὶ ἐπὶ τὸν κύριον ἡ	τῶν	καλῶν διδασκαλία {καὶ} ἡ δικαιοῦσα
[6, 9]	πῶς ἀπαθὴς μένει, φασίν, ὁ	τῶν	καλῶν ὀρεγόμενος; ἀλλ´ οὐκ ἴσασιν,
[6, 17]	κἂν παρὰ τοῖς ἑτεροδόξοις ἐπὶ	τῶν	καλῶς εἰρημένων, προκόπτουσιν εἰς σύνεσιν,
[6, 18]	πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων»	τῶν	κατὰ ἀποχὴν κακῶν δικαιουμένων, {σὺν}
[6, 17]	καὶ τὴν ἐπίνοιαν τὴν ἑκάστου	τῶν	κατὰ μέρος ἔχει δι´ αἰῶνος·
[6, 2]	τοὺς πλείονας καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	κατὰ τὰ ἔθνη βαρβάρων οὐκ
[6, 16]	ἢ τὸν κόσμον ἀγένητον ἢ	τῶν	κατὰ τὴν ἀληθῆ διδασκαλίαν βεβαίων
[6, 1]	καὶ ὁμοῦ ὁ ἕβδομος ἡμῖν	τῶν	κατὰ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν γνωστικῶν
[6, 17]	παρ´ Ἕλλησι νόμων, ἀλλὰ καὶ	τῶν	κατὰ τὴν φιλοσοφίαν παρηγγελμένων. Καὶ
[6, 7]	τὰ παρ´ ἑκάστῃ τῶν αἱρέσεων	(τῶν	κατὰ φιλοσοφίαν λέγω) ἀδιάβλητα δόγματα
[6, 11]	ἀπανθιζομένῳ τὸ χρειῶδες εἰς ὠφέλειαν	τῶν	κατηχουμένων καὶ μάλιστα Ἑλλήνων ὄντων
[6, 3]	καὶ σχεδὸν πᾶσι τὰς θήκας	τῶν	κατοιχομένων ἐνιδρύσαντο, δαίμονας μὲν τὰς
[6, 17]	οὖν ὁ γνωστικὸς ἐπὶ τέλει	τῶν	κατορθωμάτων μιμεῖται τὸν κύριον, εἰς
[6, 6]	σώματά φησι τὸ εὐαγγέλιον πολλὰ	τῶν	κεκοιμημένων ἀνεστάσθαι, εἰς ἀμείνω δηλονότι
[6, 2]	ταῖς πρώταις Θεσμοφοριαζούσαις τὰ ἐκ	τῶν	Κρατίνου Ἐμπιπραμένων μετήνεγκεν ἔπη. Πλάτων
[6, 18]	ἐπὶ τῷ δείπνῳ παροψώμενος, οὐ	τῶν	κρειττόνων ἀμελήσας, προσλαβὼν δέ, ἐφ´
[6, 16]	καὶ τῆς παλαιᾶς ἀταξίας ἕκαστον	τῶν	κτισμάτων καταπεπαυκέναι· αἱ μὲν γὰρ
[6, 9]	ἀλλ´ ἀγαπᾷ τὸν κτίστην διὰ	τῶν	κτισμάτων) Οὔτ´ οὖν ἐπιθυμίᾳ καὶ
[6, 16]	εἰς φῶς καὶ γένεσιν ἕκαστον	τῶν	κτισμάτων παρῆλθεν. Καὶ ὅλως ἡ
[6, 9]	τετραμμένον καὶ διὰ τοῦτο μηδὲν	τῶν	κτισμάτων τοῦ θεοῦ μεμισηκότα) ἀλλ´
[6, 11]	χρήσιμος ἥ τε τῶν γραφῶν	τῶν	κυριακῶν ἀνάγνωσις εἰς ἀπόδειξιν τῶν
[6, 17]	ἐμφανέστατον διά τε τῶν διαθηκῶν	τῶν	κυριακῶν διά τε τῶν παρ´
[6, 3]	ὁ θεὸς ὑμῶν οὗτος κύριος	τῶν	κυρίων καὶ θεὸς τῶν θεῶν
[6, 14]	θεοῦ καταταγεὶς κατὰ τὴν συγκληρονομίαν	τῶν	κυρίων καὶ θεῶν γίνεται, ἐάν,
[6, 11]	τῶν νʹ καὶ δεκαπλάσιοι ὡς	τῶν	λʹ δεκαπλάσια τὰ τριακόσια, καὶ
[6, 11]	καὶ ἐπιδίμοιροι· τὰ γὰρ νʹ	τῶν	λʹ ἐπιδίμοιρα. Εἰσὶ δ´ οἳ
[6, 11]	τῶν κυριακῶν ἀνάγνωσις εἰς ἀπόδειξιν	τῶν	λεγομένων ἀναγκαία, καὶ μάλιστα, ἐὰν
[6, 15]	οἰκοδομεῖσθαι δυναμένους, προκατάρξας δὲ τῆς	τῶν	λεγομένων ἐνεργείας κατὰ τὸ ὑπόδειγμα
[6, 17]	καὶ τὸ κάλλος θαυμάζων ἀφιστῆται	τῶν	λεγομένων καὶ τοῖς καταλειπομένοις προσανέχων
[6, 8]	τὸν λέγοντα προκαταγνωστέον ἀμαθῶς καὶ	τῶν	λεγομένων, ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν
[6, 1]	οὖν τῶν Ἑλλήνων μαθόντων ἐκ	τῶν	λεχθησομένων διὰ τῶνδε ἡμῖν, ὡς
[6, 8]	τίνα τὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς	τῶν	λογίων τοῦ θεοῦ, καὶ γεγόνατε
[6, 8]	παρεσκευάσθαι καὶ πρὸς τοὺς τοιούτους	τῶν	λόγων ἃ ἁρμόζει λέγεσθαι. Λέγει
[6, 17]	λέγουσιν, οἱ περὶ τὰ κάλλη	τῶν	λόγων διατρίβοντες, οἱ παρ´ Ἕλλησι
[6, 18]	ἀπελείφθησαν, οἱ τὰς σκιὰς ἀτεχνῶς	τῶν	λόγων διώκοντες. Καλὸν μὲν οὖν
[6, 10]	ἀργυραμοιβῶν οὐδὲ μὴν τὸ κριτήριον	τῶν	λόγων. Καὶ πῶς ἔτι τραπεζίτης
[6, 15]	Ἑβραίων διάλεκτος, καθάπερ καὶ ἑκάστη	τῶν	λοιπῶν, λόγον τινὰ ἐμπεριέχουσα ἐθνικὸν
[6, 9]	ἀφέλοιμεν αὐτοῦ, {ὡς} πάντως ὑπὸ	τῶν	λυπηρῶν συγχεθησομένου καὶ διὰ τοῦτο
[6, 3]	τοῖς ὑπερκειμένοις τόποις κατὰ τὴν	τῶν	Μάγων χώραν τρία κεῖσθαι ὄρη
[6, 11]	χρόνων» ὡς προειρήκαμεν. Ὁρᾷς τὴν	τῶν	μαθημάτων πηγὴν ἐκ τῆς σοφίας
[6, 16]	ἑπτὰ δὲ καὶ οἱ ἀπὸ	τῶν	μαθημάτων τοὺς πλανήτας εἶναί φασιν
[6, 6]	οὕτως δὲ κἀκεῖσε τοὺς ἀρίστους	τῶν	μαθητῶν μιμητὰς γενέσθαι τοῦ διδασκάλου,
[6, 2]	χρῆσθαι τοῖς πρότερον γενομένοις περὶ	τῶν	μελλόντων ἔσεσθαι. Ἔτι Θεόγνιδος ποιήσαντος·
[6, 17]	διάκρισιν καὶ σύνθεσιν καὶ στοχασμὸν	τῶν	μελλόντων. Καὶ τὰ πλεῖστα τῶν
[6, 9]	ἐν οἷς ἐστι κατάστασιν βεβαίαν	τῶν	μελλόντων κατάληψιν εἰδὼς δι´ ἀγάπης
[6, 16]	βίον, παρ´ ὃ καὶ περὶ	τῶν	μελλόντων λέγειν τινὰ ὑπισχνοῦνται, τῶν
[6, 9]	ὄντων ὡς ἔστι, περί τε	τῶν	μελλόντων ὡς ἔσται, περί τε
[6, 12]	τὸ γινώσκειν, δι´ ἣν αἰτίαν	τῶν	μὲν ἀφεκτέον, τὰ δ´ ἐνεργητέον.
[6, 7]	θεοδωρήτου χάριτος, Ἑλληνικῷ κεκόσμηται λόγῳ·	τῶν	μὲν γὰρ κλέπται, ὧν δὲ
[6, 11]	εʹ παρείληπται καθ´ ἕκαστον εἶδος·	τῶν	μὲν γὰρ τριγώνων ἀπὸ μονάδος
[6, 11]	δὲ τὴν τῶν πέλας ὠφέλειαν	τῶν	μὲν ἐπὶ τὸ γράφειν ἱεμένων,
[6, 16]	ἐτελειώθη ὁ ἄνθρωπος. Ναὶ μὴν	τῶν	μὲν ὀκτὼ αἱ μεσότητες γίνονται
[6, 14]	οὖν τὸ μὲν ἁπλῶς σῴζειν	τῶν	μέσων ἐστίν, τὸ δ´ ὀρθῶς
[6, 15]	ἀγριάδων καὶ τῶν αἱρετικῶν ἅπτεται	τῶν	μετὰ βίας εἰς τὴν ἀλήθειαν
[6, 11]	ἀστρονομίας· αὕτη γάρ, μετὰ τὴν	τῶν	μεταρσίων ἱστορίαν περί τε σχήματος
[6, 3]	διαλεξόμεθα. Δημόκριτος δὲ ἐκ τῆς	τῶν	μεταρσίων παρατηρήσεως πολλὰ προλέγων Σοφία
[6, 16]	ἁπασῶν λόγος. Καθάπερ οὖν ὁ	τῶν	μὴ καθηκόντων ἐπιθυμῶν εὐθύνεται, κατὰ
[6, 16]	γενητῶν ἢ καὶ ἀνειδωλοποιῶν τι	τῶν	μὴ ὄντων εἰς ὑπέρβασιν, μᾶλλον
[6, 11]	κατὰ τὸν ἐνιαύσιον κύκλον ἑλιγμῷ	τῶν	μηνῶν τῶν ιβʹ καθ´ οὓς
[6, 18]	μέρος ἄρχοντες καὶ ἡγεμόνες μετὰ	τῶν	μισθοφόρων ἁπάντων, πρὸς δὲ καὶ
[6, 16]	ἀκουστικῶν πόρων, δύο δὲ τὰ	τῶν	μυκτήρων, ἕβδομον δὲ τὸ τοῦ
[6, 11]	εἰσὶν ἑξαπλάσιοι ὡς τὰ τριακόσια	τῶν	νʹ καὶ δεκαπλάσιοι ὡς τῶν
[6, 17]	φρονήσεως μετέχει. Ἡ γοῦν περὶ	τῶν	νοηθέντων λογικὴ διέξοδος μετὰ αἱρέσεως
[6, 17]	καὶ τοῖς καταλειπομένοις προσανέχων ἀποτέμνηται	τῶν	νοητῶν. Οὐ τοίνυν περὶ τὴν
[6, 8]	ἀκατάληπτα. Ὅπερ ἐστὶ κοινὸν καὶ	τῶν	ὀλίγον προορᾶσθαι δυναμένων· βεβαιοῖ γὰρ
[6, 16]	τὴν ἀκάματον δύναμιν τὸν πατέρα	τῶν	ὅλων. Τὰ δὲ στοιχεῖα καὶ
[6, 18]	αὐτῶν αὐχοῦσιν, ἢ παρ´ ἑτέρων	τῶν	ὁμοίων. Ἀλλ´ οὐκ ἐχέγγυοι διδάσκαλοι
[6, 17]	θεωρίας τῶν πρώτων αἰτίων τηρήσει	τῶν	ὁμοίων καὶ μεταβάσει ποιήσει τινὰ
[6, 9]	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐκ ἂν	τῶν	ὁμοίων τοῖς καλοῖς κἀγαθοῖς ἔργων
[6, 15]	τὰς διανοίας καὶ τὰ ὑπὸ	τῶν	ὀνομάτων δηλούμενα διορῶσι, τὸν μετὰ
[6, 17]	δὲ τὴν ἀρχὴν ὑπέστη τι	τῶν	ὄντων ἀβουλήτως ἔχοντος τοῦ θεοῦ,
[6, 16]	λαμπτῆρος ἐπέχον τάξιν εἰς τὴν	τῶν	ὄντων ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν αὐτῷ
[6, 8]	θέα τίς ἐστι τῆς ψυχῆς	τῶν	ὄντων ἤτοι τινὸς ἢ τινῶν,
[6, 17]	φρόνησίς ἐστι, δύναμις ψυχῆς θεωρητικὴ	τῶν	ὄντων καὶ τοῦ ἀκολούθου ὁμοίου
[6, 8]	ὁρμὴ καθάπερ γνῶσίς ἐστιν ἐπὶ	τῶν	ὄντων κινουμένη, γνῶσις δὲ αὐτὸ
[6, 10]	γενῶν ἐκλεγόμενος διαίρεσιν, καὶ τὴν	τῶν	ὄντων προσήσεται διάκρισιν. Μέχρις ἂν
[6, 11]	ὅτι καὶ περὶ τὰ μέγιστα	τῶν	ὄντων πταίουσιν οὗτοι, τουτέστι τὴν
[6, 7]	γνῶσις, ἐπιστήμη οὖσα καὶ κατάληψις	τῶν	ὄντων τε καὶ ἐσομένων καὶ
[6, 16]	οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ πάντων	τῶν	ὄντων τῷ παντοκράτορι γεγονέναι τὴν
[6, 17]	κατὰ τὸ ἐγχωροῦν προσαγομένην τὴν	τῶν	ὄντων φύσιν· ἔπειτα οὐχ Ἕλλησι
[6, 9]	παρ´ ἡμῖν θεσπίζει περί τε	τῶν	ὄντων ὡς ἔστι, περί τε
[6, 9]	τῶν τῇδε ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος	τῶν	ὄντως ἀγαθῶν, ἔχεσθαι δὲ ἀεὶ
[6, 12]	ἀφεκτέον, τὰ δ´ ἐνεργητέον. Διὰ	τῶν	ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν
[6, 7]	τὴν ὄψιν, τοῖς κατὰ προσβολὴν	τῶν	ὀπτικῶν γραμμῶν σημείοις χρωμένη κατὰ
[6, 18]	ἄλλον τρόπον κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ	τῶν	ὀργάνων τὰς εἰκόνας οἷόν τε
[6, 2]	αἰθέρος ἄπλετον ὕψος· ἐκ γὰρ	τῶν	ὅσα τ´ ἦν ὅσα τ´
[6, 15]	συνιέντων» φησὶν ἡ γραφή, τουτέστι	τῶν	ὅσοι ὑπ´ αὐτοῦ σαφηνισθεῖσαν τὴν
[6, 18]	ἃς προεῖπον αἰτίας. Οἱ δὲ	τῶν	οὐκ ἀναγκαίων καὶ περιττῶν τῆς
[6, 11]	λέγουσαν· Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία	τῶν	οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σαγήνην εἰς θάλασσαν
[6, 16]	τὰ ὄργανα, δύο μὲν τὰ	τῶν	ὀφθαλμῶν, δύο δὲ τὰ τῶν
[6, 9]	κρατήσαντες καὶ τὰ δοκοῦντα ἀγαθὰ	τῶν	παθητικῶν κινημάτων, οἷον θάρσος, ζῆλον,
[6, 16]	εὐθέως γενόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ	τῶν	παθητικῶν τὴν ἀρχὴν τοῦ ζῆν
[6, 9]	αὐτῷ) ἐξήγαγεν δὲ τὴν ψυχὴν	τῶν	παθῶν (συγκεχώρηται γὰρ αὐτῷ) ζῇ
[6, 9]	καὶ περὶ τὴν καταστολὴν ἀπασχολεῖσθαι	τῶν	παθῶν. Τολμήσας γὰρ φήσαιμ´ ἄν·
[6, 2]	ὡς εἴ τις πατέρα ἀποκτείνας	τῶν	παίδων αὐτοῦ φείσαιτο. Σοφοκλέους τε
[6, 2]	ἡμῖν, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἑλλήνων	τῶν	παλαιῶν τοὺς πλείονας καὶ τῶν
[6, 2]	ὁ Ἀκραγαντῖνος Ἐποίησεν Ἐμπεδοκλῆς· τέσσαρα	τῶν	πάντων ῥιζώματα πρῶτον ἄκουε· πῦρ
[6, 4]	τὰ εἰς τὴν τιμὴν ἀνήκοντα	τῶν	παρ´ αὐτοῖς θεῶν καὶ τὴν
[6, 2]	καὶ ὡς σφετερίζονται τὴν εὕρεσιν	τῶν	παρ´ αὐτοῖς καλλίστων δογμάτων, ἣν
[6, 5]	αὐτὸν ἡμῖν σεβόντων θεὸν καὶ	τῶν	παρ´ Ἕλλησι δοκίμων ἀλλ´ οὐ
[6, 15]	τοῦ θεοῦ ἐγγεγραμμένη. Ταύτῃ οἱ	τῶν	παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ Ἑρμῇ,
[6, 17]	διαθηκῶν τῶν κυριακῶν διά τε	τῶν	παρ´ Ἕλλησι νόμων, ἀλλὰ καὶ
[6, 15]	τὰς ἐπικρύψεις ποιοῦνται κατ´ εἰκόνα	τῶν	παρ´ ἡμῖν προφητειῶν ἀναγόμεναι, πλὴν
[6, 9]	ἐκείνων τῶν θρυλουμένων ἀγαθῶν, τουτέστι	τῶν	παρακειμένων τοῖς πάθεσιν παθητικῶν ἀγαθῶν,
[6, 1]	φησὶν ὁ Δαβίδ, ὁ οἰκτίρμων«	τῶν	παραπολλυμένων τῇ πλάνῃ καὶ κιχρῶν«
[6, 11]	τὴν θεωρίαν· διὰ δὲ τὴν	τῶν	πέλας ὠφέλειαν τῶν μὲν ἐπὶ
[6, 4]	καὶ τῆς σελήνης καὶ περὶ	τῶν	πέντε πλανωμένων, τὸ δὲ περὶ
[6, 4]	καὶ τῆς σελήνης καὶ περὶ	τῶν	πέντε πλανωμένων, χωρογραφίας τε τῆς
[6, 17]	συγκαταθέσεως διαλεκτικὴ λέγεται, βεβαιωτικὴ μὲν	τῶν	περὶ ἀληθείας λεγομένων δι´ ἀποδείξεως,
[6, 7]	θεοῦ, παρ´ Ἕλλησι δὲ οἱ	τῶν	περὶ ἀρετῆς λόγων ἀντιλαμβανόμενοι. Εἴη
[6, 7]	σοφίαν τεχνικήν, τὴν ἐμπειρίαν παρέχουσαν	τῶν	περὶ τὸν βίον, τὴν δὲ
[6, 9]	μὴ καὶ ἄνευ τούτων κατεξαναστησομένου	τῶν	περιστάσεων οὐδ´ ὑπομενοῦντος τὰ δεινά,
[6, 15]	μανιάκην ἐβάστασεν ἐπὶ τοῦ βασιλέως	τῶν	Περσῶν, μὴ ὑπεριδὼν θλιβῆναι τὸν
[6, 12]	κληρονομίαν τὴν ἄκραν, ὑπὸ μὲν	τῶν	πεφραγμένον, τοῖς δὲ καὶ ἐνεργοῦντα.
[6, 14]	αἱ μοναὶ ποικίλαι κατ´ ἀξίαν	τῶν	πιστευσάντων. Αὐτίκα ὁ Σολομών· Δοθήσεται
[6, 10]	τε πλείονα σημαινουσῶν λέξεων καὶ	τῶν	πλειόνων, ὅταν ἕν τι σημαίνωσιν·
[6, 12]	διαχωριζούσης καὶ διοριζούσης τὴν γνῶσιν	τῶν	πνευματικῶν τῇ ἰδιότητι τῶν σχημάτων.
[6, 2]	Ὁμήρῳ, τὰ δὲ τοῖς ἄλλοις	τῶν	ποιητῶν, τὰ δὲ ἐν συγγραφαῖς
[6, 11]	ἀριθμήσας καὶ ἐπεξελθὼν πάμπολυν ἀριθμὸν	τῶν	πολεμίων χειροῦται. Φασὶν οὖν εἶναι
[6, 15]	κύριον, ὡς μὴ παρὰ τὰς	τῶν	πολλῶν ὑπολήψεις λέγουσα βλασφημεῖν τισι
[6, 17]	ὀνόματι, ἀλλ´ ἔργῳ ἐθέλειν ἅπτεσθαι	τῶν	πραγμάτων προσῆκεν. Ἀγαθὸς γὰρ ὣν
[6, 17]	αἰσθήσεως φιλοσοφία μεταλαβοῦσα, ὡς ἐκ	τῶν	προειρημένων δεδήλωται, φρονήσεως μετέχει. Ἡ
[6, 18]	σχολὴ καὶ ἀνέσεως καιρὸς ἀπὸ	τῶν	προηγουμένων, ἀντὶ τῆς ἄλλης ῥᾳθυμίας
[6, 17]	φησίν, ἡ πρόνοια ἄνωθεν ἐκ	τῶν	προηγουμένων καθάπερ κεφαλῆς εἰς πάντας
[6, 10]	τῆς ἀληθείας. Οὐκ ἀπολειφθήσεται τοίνυν	τῶν	προκοπτόντων περὶ τὰς μαθήσεις τὰς
[6, 17]	ἐπιτηδείους εἰς τὴν ὠφέλιμον ἐξεργασίαν	τῶν	πρὸς ἀρετήν τε καὶ εἰρήνην
[6, 11]	μὲν οὖν αὐτάρκως τὰ συνεκτικὰ	τῶν	πρὸς γνῶσιν φερόντων ἐκμαθόντα ἐφ´
[6, 16]	φάμενος ἐπινενοηκέναι τι ἢ πεποιηκέναι	τῶν	πρὸς δημιουργίαν συντεινόντων εὔθυναν ὑφέξει
[6, 16]	καθολικῇ τοῦ θεοῦ προνοίᾳ διὰ	τῶν	προσεχέστερον κινουμένων καθ´ ὑπόβασιν εἰς
[6, 17]	κατὰ δὲ τὸ προσεχὲς ὑπὸ	τῶν	προσεχῶν ἑκάστοις κατὰ τὴν τοῦ
[6, 4]	τοῖς Αἰγυπτίοις καὶ τῆς διανομῆς	τῶν	προσόδων ἐπιστάτης ἐστίν. Δύο μὲν
[6, 11]	ἕκαστον προφήτην κατὰ τὰς μεταπηδήσεις	τῶν	προσώπων συνῳδίαν. Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν,
[6, 17]	καὶ τῶν κακῶν ἀνθρώπων πολλὰ	τῶν	προτερημάτων, γίνεται δ´ ὅμως ὠφέλιμα
[6, 17]	οὐχ οἷόν τε, ἐὰν μὴ	τῶν	προτέρων διανοημάτων κενώσωμεν ἑαυτούς. Ἁπλῶς
[6, 15]	γνῶσιν ἐγκρίτοις τηρούμενα τὰ ἅγια	τῶν	προφητειῶν μυστήρια ταῖς παραβολαῖς ἐγκαλύπτεται·
[6, 8]	τῶν λεγομένων, ὅπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	προφητεύειν νῦν δὴ λεγομένων παρατηρητέον,
[6, 15]	ἀναπτύξαντες τὰς βίβλους ἃς εἴχομεν	τῶν	προφητῶν, ἃ μὲν διὰ παραβολῶν,
[6, 7]	τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν διὰ	τῶν	προφητῶν, δι´ ἧς ἔστι τὴν
[6, 7]	τε τῆς παρουσίας διά τε	τῶν	προφητῶν ὁ κύριος. Καὶ ἔστιν
[6, 7]	δὲ οὗτος εἴρηται πρὸς ἁπάντων	τῶν	προφητῶν, οὗτός ἐστιν ὁ τῶν
[6, 15]	γινομένη. Ὁ τούτων ἀκούσας» φησί,	τῶν	προφητῶν σοφὸς σοφώτερος ἔσται, κυβέρνησιν
[6, 17]	τέχνη, ὅπου δ´ ἄνευ θεωρίας	τῶν	πρώτων αἰτίων τηρήσει τῶν ὁμοίων
[6, 10]	ὄντων προσήσεται διάκρισιν. Μέχρις ἂν	τῶν	πρώτων καὶ ἁπλῶν ἐφάψηται. Οἱ
[6, 1]	ζήτησις γενήσεται· οὐ γὰρ μόνον	τῶν	σιτίων τὸν πόνον, πολὺ δὲ
[6, 7]	τὸν ὀπτικὸν ὅλον τόπον ἐπὶ	τῶν	σκηνογραφουμένων φαίνεται παραλαμβάνουσα, ταύτῃ δὲ
[6, 15]	σωτηρίας αἴτιοι γινοίμεθα, οὐ παρὰ	τῶν	σοφιστῶν, ἀλλὰ παρ´ αὐτοῦ τοῦ
[6, 10]	διαλεκτική, ὡς μὴ καταπατεῖσθαι πρὸς	τῶν	σοφιστῶν τὴν ἀλήθειαν. Ἐπαινουμένους γὰρ
[6, 16]	βλαστάνει τὰ φυτὰ καὶ αἱ	τῶν	σπερμάτων γίνονται τελειώσεις. Φασὶ δὲ
[6, 16]	καὶ ὁ ἕξ, ἡ δὲ	τῶν	στοιχείων ἀκολουθία ἐπίσημον γνωρίζει τὸ
[6, 16]	καὶ ὀγδοάδα, κατὰ δὲ τὸν	τῶν	στοιχείων ἀριθμὸν ἕκτον γίνεται τὸ
[6, 1]	διεσπαρμένοις δὲ ἐπίτηδες ἀναμίξ, ἡ	τῶν	Στρωματέων ἡμῖν ὑποτύπωσις λειμῶνος δίκην
[6, 1]	προϊόντων τῶν ὑπομνημάτων κατὰ τὸν	τῶν	Στρωματέων χαρακτῆρα, ἐπιλυτέον τά τε
[6, 8]	τινὸς ἢ τινῶν, τελειωθεῖσα δὲ	τῶν	συμπάντων. Καίτοι φασί τινες τὸν
[6, 8]	ἐν αὐτῷ καὶ ἀκάνθας κόπτομεν	τῶν	συμπεφυκυιῶν ταῖς ἀμπέλοις, αἷς οὐ
[6, 2]	τῆς κλοπῆς τὰ χωρία κἀκ	τῶν	συνακμασάντων καὶ ἀνταγωνισαμένων σφίσι τὰ
[6, 15]	αὐτοῦ· πλὴν Ἅπαντα ὀρθὰ ἐνώπιον	τῶν	συνιέντων» φησὶν ἡ γραφή, τουτέστι
[6, 4]	πέντε πλανωμένων, τὸ δὲ περὶ	τῶν	συνόδων καὶ φωτισμῶν ἡλίου καὶ
[6, 12]	γνῶσιν τῶν πνευματικῶν τῇ ἰδιότητι	τῶν	σχημάτων. Αὐταὶ γὰρ καθ´ αὑτὰς
[6, 6]	καὶ ταῦτα καθαρώτερον διορᾶν δυναμένων	τῶν	σωμάτων ἀπηλλαγμένων ψυχῶν, κἂν πάθεσιν
[6, 10]	καὶ οὐσίαν ἀμετάβλητον, ἑτέραν τῶνδε	τῶν	σωμάτων οὖσαν· ἔκ τε αὖ
[6, 2]	λέγει· Καὶ φανερὸς γέγονεν οὐ	τῶν	σωμάτων συγγενὴς ὤν, ἀλλὰ τῶν
[6, 15]	ὑπάρχωμεν καὶ προσαγρυπνῶμεν ἀεὶ τῇ	τῶν	σωτηρίων λόγων εὑρέσει, ἔπειτα ὅτι
[6, 2]	σιωπήσομαι δόγματα, αὐτῶν ὁμολογούντων ἐγγράφως	τῶν	τὰς αἱρέσεις διανεμομένων, ὡς μὴ
[6, 16]	τῶν ἐνύδρων ἰχθύας καὶ κήτη,	τῶν	τε αὖ πτηνῶν ὁμοίως τά
[6, 11]	τε εἰς τὴν τοῦ σώματος	τῶν	τε εἰς τὴν τῆς ψυχῆς
[6, 11]	ἀφθόνῳ τῶν ἀνθρωπείων ἀπολαύσεων δωρεᾷ	τῶν	τε εἰς τὴν τοῦ σώματος
[6, 8]	ἐν Ἕλλησιν εἰς δικαιοσύνην ἀγόντων	τῶν	τε ἐν βαρβάροις. Σαφῶς δὲ
[6, 8]	καὶ τῶν τῆς διδασκαλίας τρόπων	τῶν	τε ἐν Ἕλλησιν εἰς δικαιοσύνην
[6, 12]	ἀποχὰς κακῶν μηνύουσιν πάντων ἁπαξαπλῶς,	τῶν	τε κατ´ ἐνέργειαν καὶ κατὰ
[6, 17]	συνθετικὴ καὶ προστακτικὴ καὶ ἀπαγορευτικὴ	τῶν	τε μελλόντων καταστοχαστική. Διατείνει δὲ
[6, 10]	ἐμπίπτειν ἀναγκαῖον. Ἡ διαστολὴ δὲ	τῶν	τε ὀνομάτων τῶν τε πραγμάτων
[6, 10]	ταῖς ψυχαῖς· ἀναγκαῖον γὰρ ἐπακούειν	τῶν	τε πλείονα σημαινουσῶν λέξεων καὶ
[6, 10]	διαστολὴ δὲ τῶν τε ὀνομάτων	τῶν	τε πραγμάτων κἀν ταῖς γραφαῖς
[6, 2]	δὲ καὶ τὰ μυστήρια ἐπελθεῖν	τῶν	τελουμένων· ταῦτα μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων,
[6, 9]	μέλλοντι. Αὐτίκα οὐδὲ εὔξεται τυχεῖν	τῶν	τῇδε ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος τῶν
[6, 6]	ψυχῆς ἐπιθυμοῦντι. Ἤδη δὲ καὶ	τῶν	τὴν κοινότητα πρεσβευόντων ὁ κορυφαῖος
[6, 8]	τῶν διαφόρων μόνων, ἀλλὰ καὶ	τῶν	τῆς διδασκαλίας τρόπων τῶν τε
[6, 4]	προέρχεται ὁ ᾠδός> ἕν τι	τῶν	τῆς μουσικῆς ἐπιφερόμενος συμβόλων. Τοῦτόν
[6, 16]	ὁ γενναῖος ἀπόστολος ἕν τι	τῶν	τῆς πορνείας εἰδῶν τὴν εἰδωλολατρείαν
[6, 11]	Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν, οἱ πλεῖστοι	τῶν	τὸ ὄνομα ἐπιγραφομένων καθάπερ οἱ
[6, 3]	πάσης ἠχοῦς ἥ τε λειότης	τῶν	τόπων καὶ τὸ ἀντρῶδες. Ἀποβαλλόμενον
[6, 6]	καὶ μαθητὴς ἐν τῷ πρώτῳ	τῶν	τοῦ προφήτου Παρχὼρ Ἐξηγητικῶν καὶ
[6, 11]	κυρίους γεγονέναι τῶν αἰχμαλωτιζόντων καὶ	τῶν	τούτοις ἀκολουθούντων παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν.
[6, 4]	ὕμνων, εὐχῶν, πομπῶν ἑορτῶν καὶ	τῶν	τούτοις ὁμοίων. Ἐπὶ πᾶσι δὲ
[6, 11]	Ὁ δὲ μεʹ τοῦ ἐκ	τῶν	τριπλασίων διαγράμματος τοῦ θʹ ιβʹ
[6, 5]	πίστιν προσιέμενοι, οὐ χρόνῳ διαιρουμένων	τῶν	τριῶν λαῶν, ἵνα τις φύσεις
[6, 15]	Ἑλληνικαῖς κατ´ ἐπιτήδευσιν αἱ καλούμεναι	τῶν	τρόπων ἐξαλλαγαὶ τὰς ἐπικρύψεις ποιοῦνται
[6, 1]	ἀντίληψις κατὰ τὸ γνωρίζειν ἕκαστον	τῶν	ὑποκειμένων πανδήμως ἐμφαινομένη, ἧς οὐ
[6, 1]	ἀσεβοῦσιν αὐτοί, τότε ἤδη, προϊόντων	τῶν	ὑπομνημάτων κατὰ τὸν τῶν Στρωματέων
[6, 3]	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» διὰ	τῶν	ὑποτεταγμένων δυνάμεων εἷς ἐστι θεός;
[6, 11]	διαφορὰς αἱ διαφοραὶ τῶν ἀριθμῶν	τῶν	ὑποτεταγμένων μηνύουσιν. Οἱ δὲ ἐμφερόμενοι
[6, 15]	εὐγενὲς φυτόν, ὃ συμβαίνει ἐπὶ	τῶν	φιλοσοφησάντων· διατμηθέντων γὰρ αὐτοῖς τῶν
[6, 6]	Ἰουδαϊκὰς λέγει γραφὰς εἴτε τὰς	τῶν	φιλοσόφων, κοινοποιεῖ τὴν ἀλήθειαν. Ἰσίδωρός
[6, 18]	τῶν ἐπακηκοότων καὶ αὐτῶν γε	τῶν	φιλοσόφων οὐκ ὀλίγους ἤδη ἐπὶ
[6, 4]	κάλλιστα τῶν δογμάτων τοὺς ἀρίστους	τῶν	φιλοσόφων παρ´ ἡμῶν σφετερισαμένους ὡς
[6, 3]	καὶ ἀνὰ τὰς ὕλας κινουμένων	τῶν	φύλλων ἀθρόᾳ πνεύματος προσβολῇ ὀρνίθων
[6, 16]	κόσμος κυκλεῖται τῶν ζωογονουμένων καὶ	τῶν	φυομένων ἁπάντων. Ἑπτὰ μέν εἰσιν
[6, 3]	πῦρ μὲν ἐφλέγετο, μηδὲν καταναλίσκον	τῶν	φυομένων κατὰ τὸ ὄρος, σαλπίγγων
[6, 3]	Κλεωναῖς μάγους φυλάττοντας τὰ μετέωρα	τῶν	χαλαζοβολήσειν μελλόντων νεφῶν παράγειν ᾠδαῖς
[6, 2]	ἡγοῦμαι. Ἰσοκράτους πάλιν εἰρηκότος Ὥσπερ	τῶν	χρημάτων, ἀλλ´ οὐκ ἐκείνου συγγενὴς
[6, 2]	τῶν σωμάτων συγγενὴς ὤν, ἀλλὰ	τῶν	χρημάτων. Ἐπεὶ καὶ Ὁμήρου ποιήσαντος·
[6, 15]	Ἑλληνικὰς συνέβη κεκλῆσθαι διαλέκτους, ἐκ	τῶν	χρόνων, ὧν φθάσαντες παρεστήσαμεν, ῥᾴδιον
[6, 5]	τὴν παρὰ τοῦ θεοῦ εὐεργεσίαν,	τῶν	χυδαίων ἀνθρώπων διέκρινεν, δηλώσει πρὸς
[6, 18]	τοιοῦτον κατὰ τὸ σχῆμα τὸ	τῶν	ψυχῶν γένος ὁποῖα διαπλάσσουσιν Ἕλληνες
[6, 18]	μέρη μὲν αὐτῶν οὐδέποτε γίνεται	τῶν	ψυχῶν, ὄργανα δὲ ὧν μὲν
[6, 11]	Ἑβραίων δεδόσθαι. Μαθεῖν δ´ ἐκ	τῶνδ´	ἔξεστιν· Καὶ εἰ δικαιοσύνην ἀγαπᾷ
[6, 11]	τὰ νοητά, μᾶλλον δὲ ἐκ	τῶνδε	εἰς τὰ ἅγια καὶ τῶν
[6, 1]	μαθόντων ἐκ τῶν λεχθησομένων διὰ	τῶνδε	ἡμῖν, ὡς ἀνοσίως τὸν θεοφιλῆ
[6, 10]	νοεῖν καὶ οὐσίαν ἀμετάβλητον, ἑτέραν	τῶνδε	τῶν σωμάτων οὖσαν· ἔκ τε