Livre, Chap.
[6, 12]	μήτηρ. Καὶ μή τι ἔκτοτε	ὁ	Ἀβραάμ, ὁπηνίκα παρὰ τῷ βασιλεῖ
[6, 9]	ᾗ καὶ θεοειδὴς καὶ θεοείκελος	ὁ	ἀγαθὸς ἀνὴρ κατὰ ψυχὴν ὅ
[6, 15]	περὶ αὐτῆς φρονήσεως τελειότης, καὶ	ὁ	ἀγρυπνήσας δι´ αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος
[6, 12]	ἀπορούμενον ἡμῖν, πότερον τέλειος ἐπλάσθη	ὁ	Ἀδὰμ ἢ ἀτελής· ἀλλ´ εἰ
[6, 12]	ἁμαρτάνειν. Μὴ τοίνυν λεγόντων ὡς	ὁ	ἀδικῶν καὶ ἁμαρτάνων κατ´ ἐνέργειαν
[6, 6]	Φησὶ γοῦν ἡ γραφή· Λέγει	ὁ	Ἅιδης τῇ ἀπωλείᾳ· εἶδος μὲν
[6, 2]	γὰρ αἱ γενέσεις τῶν γινομένων	ὁ	Ἀκραγαντῖνος Ἐποίησεν Ἐμπεδοκλῆς· τέσσαρα τῶν
[6, 3]	τοῦ Περσικοῦ στόλου. Ἐμπεδοκλῆς τε	ὁ	Ἀκραγαντῖνος Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται οὖν
[6, 2]	Λινδίου τὴν Ἡράκλειαν, Πανύαςςίς τε	ὁ	Ἁλικαρνασσεὺς παρὰ Κρεωφύλου τοῦ Σαμίου
[6, 18]	θείου λόγου. Ἀσθενὴς γὰρ φύσει	ὁ	ἀνθρώπειος λόγος καὶ ἀδύνατος φράσαι
[6, 16]	Τῇ τάξει γὰρ εὐθέως γενόμενος	ὁ	ἄνθρωπος ἀπὸ τῶν παθητικῶν τὴν
[6, 16]	εἰκότως Κατ´ εἰκόνα θεοῦ» γεγονέναι	ὁ	ἄνθρωπος εἴρηται, οὐ κατὰ τῆς
[6, 16]	τοῦ σωματικοῦ ἄρα πνεύματος αἰσθάνεται	ὁ	ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ, ἥδεται, ὀργίζεται, τρέφεται,
[6, 16]	καὶ δι´ ἐκεῖνο ζῇ τε	ὁ	ἄνθρωπος καί πως ζῇ. Διὰ
[6, 16]	διὸ καὶ ἐν τῇ ἕκτῃ	ὁ	ἄνθρωπος λέγεται πεποιῆσθαι ὁ τῷ
[6, 16]	οἰκονομίας ἐμφαίνει, καθ´ ἣν ἐτελειώθη	ὁ	ἄνθρωπος. Ναὶ μὴν τῶν μὲν
[6, 5]	καὶ τέλους ἐξουσίαν ἔχων· καί·	ὁ	ἀόρατος, ὃς τὰ πάντα ὁρᾷ,
[6, 12]	τῆς πίστεως προβεβηκότι. Οὐ γὰρ	ὁ	ἀπεχόμενος μόνον τῆς κακῆς πράξεως
[6, 13]	Ἐν νεφέλαις τούτους ἀρθέντας γράφει	ὁ	ἀπόστολος διακονήσειν μὲν τὰ πρῶτα,
[6, 15]	Ἕλλησι δὲ μωρίαν» ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος. Διανοιχθεῖσαι δὲ αἱ γραφαὶ
[6, 8]	τούτου» τὴν φιλήδονον καὶ φίλαυτον	ὁ	ἀπόστολος λέγει, ὡς ἂν τὰ
[6, 15]	πρὸς οὕστινας. ἤδη δὲ καὶ	ὁ	ἀπόστολος, λέγων Κατὰ τὰ στοιχεῖα
[6, 5]	δηλώσει πρὸς τῷ Πέτρου Κηρύγματι	ὁ	ἀπόστολος λέγων Παῦλος· Λάβετε καὶ
[6, 17]	τοῦτο Σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, μάλιστα δὲ πιστῶν» κατὰ
[6, 12]	τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος παραπέμπεσθαι τὸν δίκαιον εἰς
[6, 18]	δὲ ἡγεμονικὸν τῆς γνώσεως σαφῶς	ὁ	ἀπόστολος τοῖς διαθρεῖν δυναμένοις ἐνδείκνυται,
[6, 11]	φησίν, ἔτη ρκʹ ἔστι δὲ	ὁ	ἀριθμὸς ἀπὸ μονάδος κατὰ σύνθεσιν
[6, 2]	ν} καυχᾶσθαι μέγα. Αὖθίς τε	ὁ	Ἀρχίλοχος τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων·
[6, 12]	γὰρ οὕτως νοεῖν) οὐδέ, ὡς	ὁ	ἀρχιτέκτων γενόμενον τὸ ἔργον ἐπῄνεσε,
[6, 18]	καὶ περὶ θεοῦ τἀληθῆ λέγειν,	ὁ	ἀσθενὴς καὶ ἐπίκηρος περὶ τοῦ
[6, 17]	λύρα μόνου τοῦ κιθαριστοῦ καὶ	ὁ	αὐλὸς τοῦ αὐλητοῦ, οὕτως τὰ
[6, 5]	γινωσκόμενον. Πρὸς δὲ καὶ ὅτι	ὁ	αὐτὸς θεὸς ἀμφοῖν ταῖν διαθήκαιν
[6, 11]	τοτὲ δὲ ἐκβακχευομένην καὶ μανικήν.	Ὁ	αὐτὸς λόγος καὶ περὶ ἀστρονομίας·
[6, 6]	κοινοποιεῖ τὴν ἀλήθειαν. Ἰσίδωρός τε	ὁ	Βασιλείδου υἱὸς ἅμα καὶ μαθητὴς
[6, 16]	ἁγιάζων τὸν ἀριθμὸν παρατίθεται Ἕρμιππος	ὁ	Βηρύτιος ἐν τῷ Περὶ ἑβδομάδος.
[6, 2]	οὖν ταύτῃ· ἐπιλείψει γάρ με	ὁ	βίος, εἰ καθ´ ἕκαστον ἐπεξιέναι
[6, 17]	ἀνάγοντες ἐξηγοῦνται. Γέγονεν γὰρ αὐτοῖς	ὁ	βίος τὸ πιθανὸν ζητοῦσιν, οὐ
[6, 16]	θεοῦ καὶ τῆς ἀιδιότητος αὐτοῦ	ὁ	βουλόμενος ἐξαίρειν, ἵνα τὸ ψεῦδος
[6, 6]	ἐπεὶ καὶ διχηλεῖ καὶ μηρυκᾶται	ὁ	βοῦς· ὁ ἐθνικὸς δὲ διὰ
[6, 3]	ἐν ἡμέρᾳ θερισμοῦ. ὁρᾷς ὅτι	ὁ	βρέχων ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»
[6, 16]	ἴσον ἀμφοῖν ἀπέχων. Ὡς δ´	ὁ	γάμος ἐξ ἄρρενος καὶ θηλείας
[6, 8]	τοῦ θεοῦ, ὅθεν οὐδὲ ἀδίδακτον·	ὁ	γὰρ δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς
[6, 3]	τράχηλον ὑμῶν οὐ σκληρυνεῖτε ἔτι·	ὁ	γὰρ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν
[6, 8]	μετά τινα συγκατάθεσιν κίνησις οὖσα·	ὁ	γὰρ ὁρμήσας εἴς τινα πρᾶξιν
[6, 15]	παραδιδομένην τροφὴν καὶ καλλιέλαιος γίνεται.	Ὁ	γάρ τοι ἐγκεντρισμὸς τὰς ἀχρείους
[6, 17]	ἢ οὕτως ἀφεξομένους τῶν κακῶν.	Ὁ	γάρ τοι θεὸς πάντα οἶδεν,
[6, 4]	τῆς ὅλης παιδείας τῶν ἱερέων)	ὁ	γάρ τοι προφήτης παρὰ τοῖς
[6, 16]	τε καὶ σύζυγος. Διόπερ καὶ	ὁ	γενναῖος ἀπόστολος ἕν τι τῶν
[6, 2]	φιλόσοφος Πλάτων· Ἄρ´, ὡς ἔοικεν,	ὁ	γέρων δὶς παῖς γένοιτ´ ἄν.
[6, 2]	πάλιν· πάλιν γὰρ αὖθις παῖς	ὁ	γηράσκων ἀνήρ, Ἀντιφῶν ὁ ῥήτωρ
[6, 15]	κύριος, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τελειωθῇ.	~Ὁ	γνωστικὸς ἄρα τὴν προσεχεστέραν ἀναμάσσεται
[6, 11]	οἱ διδαχθέντες αὐτὰ εὑρήσουσιν ἀπολογίαν.	Ὁ	γνωστικὸς γὰρ μόνος εὐλόγως πάντα
[6, 11]	ἄνθρωποι καὶ τῇ σοφίᾳ ἐσώθησαν.	Ὁ	γνωστικὸς γὰρ Οἶδεν» κατὰ τὴν
[6, 16]	πάντα δημιουργεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος	ὁ	γνωστικὸς γενόμενος τῷ λογικῷ τὰς
[6, 18]	κυρίου ἐπίταξίν τε καὶ πρόσταξιν.	~Ὁ	γνωστικὸς δ´ ἡμῖν ἐν τοῖς
[6, 8]	ὁ τοιοῦτος εἶναί τινα ἀκατάληπτα.	Ὁ	γνωστικὸς δὲ ἐκεῖνος, περὶ οὗ
[6, 12]	τελείωσιν δικαιοσύνην λέγω, καθ´ ἣν	ὁ	γνωστικὸς δίκαιος λέγεται. Αὐτίκα τῷ
[6, 10]	κατὰ τὰς αἱρέσεις πονούμενοι, τούτοις	ὁ	γνωστικὸς εἰς εὖ καταχρήσεται. Μερικῆς
[6, 17]	αὐτοῦ ὠφέλειαν. Τὸ ὕστερον οὖν	ὁ	γνωστικὸς ἐπὶ τέλει τῶν κατορθωμάτων
[6, 9]	διὰ τῆς ἀγάπης φθάσας προείληφεν	ὁ	γνωστικός; ἦ γὰρ οὐχί, ἀποδημῶν
[6, 12]	ἣν ἰδιότητα τοῦ πάντα εἰδότος	ὁ	γνωστικὸς καὶ Δίκαιος καὶ ὅσιος
[6, 12]	κρυψάσης τὴν ἀλήθειαν. Εὔχεται τοίνυν	ὁ	γνωστικὸς καὶ κατὰ τὴν ἔννοιαν
[6, 9]	τοῖς πάθεσιν παθητικῶν ἀγαθῶν, μεταλαμβάνει	ὁ	γνωστικός, οἷον εὐφροσύνης λέγω (ἥτις
[6, 12]	μέτρον ποσότητα. Διόπερ τὰς ἐπιθυμίας	ὁ	γνωστικὸς περιγράφει κατά τε τὴν
[6, 15]	κακοῦ καὶ ἀγαθοῦ βίου σῴζεται	ὁ	γνωστικός, Πλέον τῶν γραμματέων καὶ
[6, 10]	ὡς ἀρεταῖς ταύταις συγχρώμενος ἡμῖν	ὁ	γνωστικὸς πολυμαθὴς ἔσται, ἀλλὰ συνεργοῖς
[6, 1]	ἂν εἴη κατὰ τὸν βίον	ὁ	γνωστικός, πρόεισι δείξων τοῖς φιλοσόφοις
[6, 10]	Ἀλλὰ καὶ τῇ διαλεκτικῇ προσχρήσεται	ὁ	γνωστικός, τὴν εἰς εἴδη τῶν
[6, 17]	προστάττοι ἐξ ὀνόματος τὸ πάλαισμα.	Ὁ	γνωστικὸς τοίνυν θεόθεν λαβὼν τὸ
[6, 9]	τῆς σοφίας μαθητής. ~Τοιοῦτος γὰρ	ὁ	γνωστικός, ὡς μόνοις τοῖς διὰ
[6, 13]	τοῦ καὶ τὰ τέλη προορωμένου.	Ὁ	γοῦν μὴ σὺν αὐτοῖς ἐκλεγεὶς
[6, 17]	μέρους {ὧν} ἐνίοις ἀποτετάχαταί τινες.	Ὁ	γοῦν ποιμὴν καὶ τῶν καθ´
[6, 8]	τὴν σύνεσιν θεόπεμπτον εἶναι λεγούσας.	Ὁ	γοῦν ψαλμῳδὸς μεγίστην ἡγεῖται δωρεὰν
[6, 6]	τὰ ἀπὸ καρδίας ῥήματα, νόμος	ὁ	γραπτὸς ἐν καρδίᾳ· οὗτός ἐστιν
[6, 16]	υἱοῦ ἐνέργειαν δηλοῖ, ὅν φησιν	ὁ	Δαβίδ· Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν
[6, 15]	Ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε»	ὁ	Δαβὶδ γράφει, ἕνεκεν ἀληθείας καὶ
[6, 8]	τὸ πολύπειρον τῆς γνώσεως αἰτούμενος	ὁ	Δαβὶδ γράφει· Χρηστότητα καὶ παιδείαν
[6, 11]	οἱ ἐπαΐοντες. Τοιαύτην τινὰ ἐκκλησίαν	ὁ	Δαβὶδ διαγράφει· Παρέστη ἡ βασίλισσα
[6, 6]	ἐλάλησεν ταῦτα. πάλιν δὲ ἄντικρυς	ὁ	Δαβίδ. Μᾶλλον δὲ ὁ κύριος
[6, 8]	βαρβάροις. Σαφῶς δὲ ἤδη καὶ	ὁ	Δαβὶδ μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ ψάλλει·
[6, 1]	εἰλικρινῶς ἐπιβάλλουσαι· χρηστὸς ἀνήρ« φησὶν	ὁ	Δαβίδ, ὁ οἰκτίρμων« τῶν παραπολλυμένων
[6, 10]	νόμισμα τοῦ παραχαράγματος; κέκραγεν δὲ	ὁ	Δαβίδ· Ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα
[6, 15]	ἀκούειν καὶ συνιέναι λέγων. Αὐτίκα	ὁ	Δαβὶδ Σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις
[6, 6]	ὁμοίως τε προνοεῖ πάντων. Καὶ	ὁ	Δαβίδ φησιν· εἰ {δὲ} καὶ
[6, 6]	εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.	ὁ	δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν
[6, 16]	θεὸς λόγῳ τὰ πάντα δημιουργεῖ,	ὁ	δὲ ἄνθρωπος ὁ γνωστικὸς γενόμενος
[6, 1]	τὴν μίαν πίστιν συναγόμενος λαός.	ὁ	δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει« κατὰ
[6, 18]	τοὺς ἰδίους μόνον αἱρετιστὰς ἔπεισαν·	ὁ	δέ γε τοῦ διδασκάλου τοῦ
[6, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΕΚΤΟΣ.	~Ὁ	δὲ δὴ ἕκτος καὶ ὁμοῦ
[6, 4]	ὤν, ἔφη, μὴ φοβερὸς ᾖ.	Ὁ	δὲ ἕβδομος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν
[6, 4]	καὶ τὰς ἀποκρίσεις ἀπόρους εἶναι.	Ὁ	δὲ ἕκτος ἐρωτηθείς, πῶς ἄν
[6, 7]	ἐξιδιοποιούμενον εἰς εἰλικρίνειαν ἁγίου νεώ·	ὁ	δὲ ἐν τῷ σώματι καθαρισμὸς
[6, 4]	ζωή, ἔφη, τοσαῦτα κακὰ φέρουσα.	Ὁ	δὲ ἔνατος ἐξετασθείς, μέχρι τίνος
[6, 18]	τὴν τῆς αἰτίας γνῶσιν ἀνάγουσα,	ὁ	δὲ ἐπιστήμων τοῦ ἀληθοῦς περὶ
[6, 11]	Λευιτικῆς φυλῆς εἶναι σύμβολον λέγεται,	ὁ	δὲ λεʹ καὶ αὐτὸς ἔχεται
[6, 11]	Ἰουδαῖοι διαπλάσσεσθαι τὰ ἑπτάμηνα λέγουσιν.	Ὁ	δὲ μεʹ τοῦ ἐκ τῶν
[6, 4]	πρᾶξαι ἄνθρωπον μὴ δυνατόν ἐστιν.	Ὁ	δὲ ὄγδοος ἐρωτηθείς, τί ἰσχυρότερον,
[6, 11]	δεκὰς δὲ ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι.	Ὁ	δὲ ὀκτώ, κύβος ὁ πρῶτος,
[6, 16]	λόγον ὄντα τὸν Ἰησοῦν παριστῶσα.	Ὁ	δὲ πέμπτος ἑξῆς ἐστι λόγος
[6, 4]	βουλόμενοι αὐτὸν ἢ καλῶς ἀποθανεῖν.	Ὁ	δὲ πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον οἴεται
[6, 4]	νῦν οὐκ ἐγνώσθη, εἶπεν, ἄνθρωπος.	Ὁ	δὲ τέταρτος ἀνακρινόμενος, τίνι λογισμῷ
[6, 9]	ἐπαγγειλαμένου κατ´ ἐπιστήμην βεβαίως ἀπείληφεν.	Ὁ	δὲ τὴν ἐν οἷς ἐστι
[6, 4]	γὰρ μέρος εἶναι τὴν θάλασσαν.	Ὁ	δὲ τρίτος, ποῖόν ἐστι τῶν
[6, 16]	τὸν κατ´ ἀλήθειαν ἔχοντες θεόν.	Ὁ	δεύτερος δὲ ἐμήνυεν λόγος μὴ
[6, 4]	οὐ γὰρ εἶναι τοὺς τεθνεῶτας.	Ὁ	δεύτερος δέ, πότερον τὴν γῆν
[6, 18]	τε καὶ ἔκφρων γένηται» Καὶ	ὁ	Δημόκριτος ὁμοίως· Ποιητὴς δὲ ἅσσα
[6, 10]	οὐδὲ τοὺς πανούργους δεδίξεται λόγους	ὁ	διαγνῶναι τούτους δυνάμενος {ἢ} πρός
[6, 6]	οὗτος ἐκ καταβολῆς κόσμου, πᾶς	ὁ	διαφόροις χρόνοις διὰ πίστεως σωθείς
[6, 15]	καὶ σώφροσι, ταύτην συνιείς, ὡς	ὁ	διδάξας ἐβούλετο, καὶ ἰδίᾳ τὴν
[6, 7]	ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες διδασκαλίας, τούτων οὐχ	ὁ	διδάσκαλος αἴτιος, ἀλλ´ οἱ παρακούειν
[6, 7]	ἀνθρώπων, κἀκεῖθεν ἄρχομαι ζητεῖν, τίς	ὁ	διδάσκαλος; ἀνθρώπων μὲν οὐδείς, οὐδέπω
[6, 14]	γενέσθαι ὡς ὁ διδάσκαλος» λέγει	ὁ	διδάσκαλος. Καθ´ ὁμοίωσιν οὖν τοῦ
[6, 14]	γὰρ τῷ μαθητῇ γενέσθαι ὡς	ὁ	διδάσκαλος» λέγει ὁ διδάσκαλος. Καθ´
[6, 7]	πολλάκις ἀποκαθαρθεὶς εἰς δοκίμιον καθίσταται	ὁ	δίκαιος, νόμισμα κυρίου γενόμενος καὶ
[6, 11]	Κατὰ γὰρ τὴν αὐτὴν ἀναλογίαν	ὁ	εʹ παρείληπται καθ´ ἕκαστον εἶδος·
[6, 1]	δὲ δὴ ἕκτος καὶ ὁμοῦ	ὁ	ἕβδομος ἡμῖν τῶν κατὰ τὴν
[6, 6]	διχηλεῖ καὶ μηρυκᾶται ὁ βοῦς·	ὁ	ἐθνικὸς δὲ διὰ τῆς ἄρκτου
[6, 14]	τοίνυν ὁ πιστός, ἀλλὰ καὶ	ὁ	ἐθνικὸς δικαιότατα κρίνεται. Ἐπειδὴ γὰρ
[6, 12]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς« Αὐτός ἐστιν	ὁ	εἰπών· Τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ´
[6, 14]	Καθ´ ὁμοίωσιν οὖν τοῦ θεοῦ	ὁ	εἰς υἱοθεσίαν καὶ φιλίαν τοῦ
[6, 1]	οὗ μόσχος καὶ ὄνος πατεῖ«	ὁ	ἐκ νόμου καὶ ἐξ ἐθνῶν
[6, 11]	γίνεται. Ἕστι δὲ καὶ ἄλλως	ὁ	ἑκατὸν εἴκοσι τρίγωνος ἀριθμὸς καὶ
[6, 11]	Κατ´ ἄλλο πάλιν σημαινόμενον συνέστηκεν	ὁ	ἑκατὸν κʹ ἀριθμὸς ἐκ τεσσάρων,
[6, 14]	τριάκοντα καὶ ὁ ἑξήκοντα καὶ	ὁ	ἑκατόν. Καὶ ἡ μὲν τελεία
[6, 2]	τὸ νοεῖν, καὶ πρὸ τούτου	ὁ	Ἐλεάτης Παρμενίδης· Τὸ γὰρ αὐτὸ
[6, 12]	εἰσίν. Πλοῦτος μὲν γὰρ ἀληθὴς	ὁ	ἐν ταῖς κατὰ τὴν ἀρετὴν
[6, 12]	τελείῳ ὡς ὁ πατήρ« φησίν,	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς« Αὐτός ἐστιν
[6, 15]	ἀλλ´ ἢ ὁ πατὴρ αὐτοῦ	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς, δηλῶν τὸν
[6, 6]	ἐστὶν σὺν τῷ Ἰουδαίῳ καὶ	ὁ	ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων, ὃς ὁ
[6, 6]	ἡμερῶσθαι ἐκ τοῦ θηριώδους βίου	ὁ	ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων, τιθασευθείς τε
[6, 16]	τάξει τῶν ἀριθμῶν συγκαταλέγεται καὶ	ὁ	ἕξ, ἡ δὲ τῶν στοιχείων
[6, 16]	δὶς γὰρ τὰ τρία γίνεται	ὁ	ἕξ. Τοσαῦται πάλιν αἱ γενικώταται
[6, 16]	ἄρρενος καὶ θηλείας γεννᾷ, οὕτως	ὁ	ἓξ ἐκ περισσοῦ μὲν τοῦ
[6, 14]	ἀριθμοὶ αἰνίσσονται, ὁ τριάκοντα καὶ	ὁ	ἑξήκοντα καὶ ὁ ἑκατόν. Καὶ
[6, 9]	κρατεῖ τῆς ἐπαγγελίας (ἀλήθεια δὲ	ὁ	ἐπαγγειλάμενος) καὶ τὸ τέλος τῆς
[6, 2]	θορύβου καὶ φόβου ζήσεις καλῶς,	ὁ	Ἐπίκουρος λέγει· Δικαιοσύνης καρπὸς μέγιστος
[6, 16]	ἀριθμοῦ ἐπί τινα λαμβάνουσι γίνεται	ὁ	ἑπτὰ οὔτε ἐπί τινα ληφθεὶς
[6, 15]	ἐξειπεῖν, ὅτι φησὶν ὁ κύριος·	Ὁ	ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» οὐ
[6, 13]	φωτεινὸς δὲ ἤδη καὶ ὡς	ὁ	ἥλιος λάμπων κατὰ τὴν εὐεργεσίαν
[6, 11]	τὰς αἰτίας τοῦ πῶς κινεῖται	ὁ	ἥλιος, φέρε εἰπεῖν, καὶ τὰ
[6, 2]	μερίμνας, ἁρπαγάς, στρέβλας, νόσους. Τούτων	ὁ	θάνατος καθάπερ ἰατρὸς φανεὶς {ἀνέπαυσε{
[6, 2]	Δημοσθένους εἰπόντος Πᾶσι γὰρ ἡμῖν	ὁ	θάνατος ὀφείλεται καὶ τὰ ἑξῆς,
[6, 2]	ὅταν πολὺς ὄλβος ἕπηται, ἄντικρυς	ὁ	Θέογνις γράφει· Τίκτει τοι κόρος
[6, 16]	ἀνάπαυσιν τοῦ θεοῦ, πέπαυται ποιῶν	ὁ	θεός· ἀγαθὸς γὰρ ὤν, εἰ
[6, 8]	φησίν, ὅτι προσωπολήπτης οὐκ ἔστιν	ὁ	θεός, ἀλλ´ ἐν παντὶ ἔθνει
[6, 14]	δικαιότατα κρίνεται. Ἐπειδὴ γὰρ ᾔδει	ὁ	θεός, ἅτε προγνώστης ὤν, μὴ
[6, 15]	παριστὰς ὧδε· Ἔγνωμεν γὰρ ὅτι	ὁ	θεὸς αὐτὰ προσέταξεν ὄντως, καὶ
[6, 16]	παιδίου, διάκονός ἐστι σπερμάτων καταβολῆς,	ὁ	θεὸς δὲ τὴν πάντων αὔξησιν
[6, 17]	πραγμάτων προσῆκεν. Ἀγαθὸς γὰρ ὣν	ὁ	θεὸς διὰ τὸ ἡγεμονικὸν τῆς
[6, 17]	εὖ ποιεῖν ἐθέλῃ τοὺς ἀνθρώπους	ὁ	θεός. Ἐθέλει δὲ πάντοτε· διὸ
[6, 11]	ἐργατειῶν ἐπιστήμη. Οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾷ	ὁ	θεὸς εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ
[6, 12]	Οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια θεοῦ, ὅτι	ὁ	θεὸς ἔκτισεν τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ
[6, 3]	μὴ τοπικὴν γεγονέναι· πάντῃ γὰρ	ὁ	θεός ἐστιν. Λέγουσι δὲ καὶ
[6, 6]	Ἰουδαίων μόνων, πάντων δὲ ἀνθρώπων	ὁ	θεὸς κύριος, προσεχέστερον δὲ τῶν
[6, 3]	κυρίων καὶ θεὸς τῶν θεῶν	ὁ	θεὸς ὁ μέγας καὶ ἰσχυρὸς
[6, 7]	(Εἷς γὰρ τῷ ὄντι ἐστὶν	ὁ	θεός, ὃς ἀρχὴν τῶν ἁπάντων
[6, 6]	πρὸς σύγκρισιν ἐκλογῆς τεθεῖσθαι λέγων	ὁ	θεός, οὐ πεποιηκέναι ἄμφω. Καὶ
[6, 12]	γενόμενον τὸ ἔργον ἐπῄνεσε, καὶ	ὁ	θεὸς οὕτως ποιήσας τὸ φῶς,
[6, 12]	μεθ´ ὑμῶν εἰμι» ἐπεὶ καὶ	ὁ	θεός, οὐχ ᾗ φύσει ἀγαθός
[6, 9]	φίλον τοῦ θεοῦ, ὃν προώρισεν	ὁ	θεὸς πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς
[6, 17]	σπουδαίοις, ὧν χάριν αὐτὰ ἐποίησεν	ὁ	θεός· πρὸς γὰρ τῶν ἀγαθῶν
[6, 12]	πεπιστευκόσι διὰ τῶν δεήσεων παρέχει	ὁ	θεὸς τὰ αἰτήματα, τοῖς δ´
[6, 5]	ἃ δέδωκεν αὐτοῖς εἰς βρῶσιν	ὁ	θεός, τὰ πετεινὰ τοῦ ἀέρος
[6, 14]	ἄστρα εἰς θρῃσκείαν, ἃ ἐποίησεν	ὁ	θεὸς τοῖς ἔθνεσιν, φησὶν ὁ
[6, 7]	ἀκριβῶς τό· Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν	ὁ	θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν
[6, 16]	ὅτε ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν	ὁ	θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν
[6, 5]	ὅτι καθάπερ Ἰουδαίους σῴζεσθαι ἠβούλετο	ὁ	θεὸς τοὺς προφήτας διδούς, οὕτως
[6, 16]	μηνύει, τὸ δὲ ἡμέρᾳ ἐποίησεν	ὁ	θεός» τουτέστιν ἐν ᾗ καὶ
[6, 3]	σκληρυνεῖτε ἔτι· ὁ γὰρ κύριος	ὁ	θεὸς ὑμῶν οὗτος κύριος τῶν
[6, 2]	κακῷ ὄλβος ἕπηται. ὅθεν καὶ	ὁ	Θουκυδίδης ἐν ταῖς ἱστορίαις Εἰώθασιν
[6, 16]	ἡμίσει, ὡς ἱστορεῖ Πόλυβος μὲν	ὁ	ἰατρὸς ἐν τῷ Περὶ ὀκταμήνων,
[6, 11]	τριγώνων ἀπὸ μονάδος εʹ {δὲ}	ὁ	ιεʹ τῶν δὲ τετραγώνων ὁ
[6, 4]	περὶ τῶν ἀνατολῶν. Ἑξῆς δὲ	ὁ	ἱερογραμματεὺς> προέρχεται, ἔχων πτερὰ ἐπὶ
[6, 6]	γραφή· βοῦς μὲν γὰρ εἴρηται	ὁ	Ἰουδαῖος ἐκ τοῦ κατὰ νόμον
[6, 13]	φύσεως ἐξαίρετον ἰδίωμα, ἐπεὶ καὶ	ὁ	Ἰούδας ἐξελέγη σὺν αὐτοῖς, ἀλλ´
[6, 5]	θεὸς ἀμφοῖν ταῖν διαθήκαιν χορηγός,	ὁ	καὶ τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας δοτὴρ
[6, 2]	Θεσπρωτῶν βιβλίον ὁλόκληρον καὶ Πείσανδρος	ὁ	Καμιρεὺς Πεισίνου τοῦ Λινδίου τὴν
[6, 17]	Τρίτος δέ ἐστιν {ὁ} τρόπος	ὁ	κατὰ πρόσταξιν, ὁπόταν ὁ παιδοτρίβης
[6, 17]	εἴτε καὶ μή. Τοιοῦτος καὶ	ὁ	κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ κυρίου
[6, 11]	τῶν ἑξῆς ἀναλόγως. Ναὶ μὴν	ὁ	κεʹ ἀριθμός, εʹ ἀπὸ μονάδος
[6, 11]	ὁ ιεʹ τῶν δὲ τετραγώνων	ὁ	κεʹ καὶ τῶν ἑξῆς ἀναλόγως.
[6, 8]	τοίνυν ψευδὴς ἡ φιλοσοφία, κἂν	ὁ	κλέπτης καὶ ὁ ψεύστης κατὰ
[6, 16]	κλοπῆς ἐστι λόγος. Ὡς οὖν	ὁ	κλέπτων τὰ ἀλλότρια μεγάλως ἀδικῶν
[6, 8]	ὅσῳ δοκεῖ μᾶλλον μείζων εἶναι»	ὁ	Κλήμης ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους
[6, 14]	υἱοῖς θεοῦ καὶ ἐν ἁγίοις	ὁ	κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν; Οὐ μόνον
[6, 6]	καὶ τῶν τὴν κοινότητα πρεσβευόντων	ὁ	κορυφαῖος Οὐαλεντῖνος ἐν τῇ Περὶ
[6, 5]	λόγῳ πυνθάνεται ἡμῶν· Ὅλος δὲ	ὁ	κόσμος καὶ τὰ ἐν τῷ
[6, 16]	δὲ καὶ ἐν ἑβδομάσι πᾶς	ὁ	κόσμος κυκλεῖται τῶν ζωογονουμένων καὶ
[6, 15]	θείου βεβλάστηκεν. Διὸ κἂν ἀγριέλαιος	ὁ	κότινος τυγχάνῃ, ἀλλὰ τοὺς ὀλυμπιονίκας
[6, 16]	θεούς. Κύριος οὖν καὶ πατὴρ	ὁ	κτίστης πάντων, μήτηρ δὲ οὐχ,
[6, 2]	ὡς ἴδια ἐξήνεγκαν, καθάπερ Εὐγάμμων	ὁ	Κυρηναῖος ἐκ Μουσαίου τὸ περὶ
[6, 16]	στοιχεῖα. Οὕτως καὶ αὐτὸς εἴρηται	ὁ	κύριος Ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ
[6, 6]	ἑλκύσας εἰς σωτηρίαν. Εἰ γοῦν	ὁ	κύριος δι´ οὐδὲν ἕτερον εἰς
[6, 15]	ἐδιώχθησαν, ἐφονεύθησαν, καθάπερ καὶ αὐτὸς	ὁ	κύριος διασαφήσας αὐτῶν τὰς γραφὰς
[6, 15]	τε γνώσεως παραγίνεται, ὧν ἀμφοῖν	ὁ	κύριος διδάσκαλος. Εἴπερ οὖν καὶ
[6, 15]	πέπονθεν ἡ σάρξ, ἣν ἀνείληφεν	ὁ	κύριος, Δύναμιν θεοῦ καὶ σοφίαν»
[6, 6]	ἄντικρυς ὁ Δαβίδ. Μᾶλλον δὲ	ὁ	κύριος ἐκ προσώπου τοῦ ὁσίου
[6, 6]	πίστις, διὸ καὶ τούτους ἰώμενος	ὁ	κύριος ἔλεγεν· Ἡ πίστις σου
[6, 1]	βρῶσιν τὴν εἰς αἰῶνα παραμένουσαν«	ὁ	κύριος ἐνετείλατο, καί που ὁ
[6, 6]	μὲν Ἰουδαῖοι, ἐφ´ ὧν καὶ	ὁ	κύριος ἐξέλθετε» εἶπεν Ἐκ τῶν
[6, 14]	καὶ εἰς τί ἠσφαλίσατο αὐτὸν	ὁ	κύριος· ἐπί τε τῆς δόξης
[6, 14]	ἐννοεῖν καὶ τὸ ὑπερθετικόν, ἔνθα	ὁ	κύριός ἐστιν. Ταύτας ἐκλεκτὰς οὔσας
[6, 11]	ἱστοροῦσιν, ὅτι τριακοστῷ μὲν ἐκήρυξεν	ὁ	κύριος ἔτει, ιβʹ δὲ ἦσαν
[6, 6]	ἐπὶ τοῖς προπεπραγμένοις μεταμέλονται· διόπερ	ὁ	κύριος εὐηγγελίσατο καὶ τοῖς ἐν
[6, 16]	Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν	ὁ	κύριος· εὐφρανθῶμεν καὶ ἀγαλλιαθῶμεν ἐν
[6, 6]	μαθητὰς κρίνας ἀξίους ἐμοῦ, οὓς	ὁ	κύριος ἠθέλησεν, καὶ ἀποστόλους πιστοὺς
[6, 1]	εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται. Φῶς οὖν	ὁ	κύριος καὶ γνῶσις ἡ ἀληθής,
[6, 6]	αὐτὴν εὐηγγελίσατο αἰτίαν; Δίκαιος γὰρ	ὁ	κύριος καὶ δικαιοσύνην ἠγάπησεν, εὐθύτητα
[6, 7]	παρουσίας διά τε τῶν προφητῶν	ὁ	κύριος. Καὶ ἔστιν ἀμετάπτωτος ὑπὸ
[6, 6]	ὅτι δύναμις τοῦ θεοῦ ἐστιν	ὁ	κύριος· καὶ οὐκ ἄν ποτε
[6, 11]	κατὰ μὲν τὸ πρῶτον σημαινόμενον	ὁ	κύριος, κατὰ δὲ τὸ δεύτερον
[6, 14]	γίνεται, ἐάν, καθὼς αὐτὸς ἐδίδαξεν	ὁ	κύριος, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τελειωθῇ.
[6, 5]	γὰρ ἐν ταῖς γραφαῖς καθὼς	ὁ	κύριος λέγει· ἰδοὺ διατίθεμαι ὑμῖν
[6, 15]	τοὺς ἀναξίους ἐξειπεῖν, ὅτι φησὶν	ὁ	κύριος· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν
[6, 17]	ἡμῖν ἐστι τοῖς βαρβάροις. Αὐτίκα	ὁ	κύριος οὐ μάτην ἠθέλησεν εὐτελεῖ
[6, 15]	ὑπάρχει τῶν γραφῶν, διότι καὶ	ὁ	κύριος, οὐκ ὢν κοσμικός, ὡς
[6, 14]	ἔστιν δὲ καὶ ἄλλα» φησὶν	ὁ	κύριος, Πρόβατα, ἃ οὐκ ἔστιν
[6, 16]	τῶν ἐπηγγελμένων ἀνταποδόσεως. Ταύτῃ τοι	ὁ	κύριος τέταρτος ἀναβὰς εἰς τὸ
[6, 9]	συλλήβδην εἰπεῖν, περὶ ὧν ἐλάλησεν	ὁ	κύριος, τὴν ἀκριβεστάτην ἐκ καταβολῆς
[6, 15]	θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου» τουτέστιν	ὁ	κύριος. Τίς» οὖν σοφὸς καὶ
[6, 11]	νομίζειν φιλοσοφίαν; τάχα που καὶ	ὁ	κύριος τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῶν
[6, 6]	προκόπτοντες. Τοὺς μὲν γὰρ προτρέπει	ὁ	κύριος, τοῖς δὲ ἤδη ἐγχειρήσασι
[6, 6]	Αὐτίκα ἐν τῷ Πέτρου Κηρύγματι	ὁ	κύριός φησι πρὸς τοὺς μαθητὰς
[6, 2]	ἱκνεῖσθαι, πρὶν ἐγκῦρσαι δύᾳ, Μοσχίων	ὁ	κωμικὸς γράφει· Κεῖνος δ´ ἁπάντων
[6, 2]	μνήμη, τηρεῖ δὲ συνήθεια, Φιλήμων	ὁ	κωμικὸς γράφει· Ὁρῶσι πάντες πρῶτον,
[6, 2]	ποιητοῦ κατὰ λέξιν. Ἀριστοφάνης δὲ	ὁ	κωμικὸς ἐν ταῖς πρώταις Θεσμοφοριαζούσαις
[6, 2]	Ἐμπιπραμένων μετήνεγκεν ἔπη. Πλάτων δὲ	ὁ	κωμικὸς καὶ Ἀριστοφάνης ἐν τῷ
[6, 2]	Ἀραρότι τῷ Ἀριστοφάνους υἱεῖ Φιλήμων	ὁ	κωμικὸς ὑπαλλάξας ἐν Ὑποβολιμαίῳ ἐκωμῴδησεν.
[6, 6]	ὁ λαὸς τῷ κυρίῳ, οὕτως	ὁ	λαὸς ἅγιος ἅπας ἐστὶν σὺν
[6, 6]	γραπτὸς ἐν καρδίᾳ· οὗτός ἐστιν	ὁ	λαὸς ὁ τοῦ ἠγαπημένου, ὁ
[6, 6]	προσώπου σου. Ὥσπερ οὖν τίμιος	ὁ	λαὸς τῷ κυρίῳ, οὕτως ὁ
[6, 15]	Τέταρτος δέ ἐστιν ἐγκεντρισμοῦ τρόπος	ὁ	λεγόμενος ἐνοφθαλμισμός· περιαιρεῖται γὰρ ἀπὸ
[6, 2]	ἱστοριογράφοι. Μελησαγόρου γὰρ ἔκλεψεν Γοργίας	ὁ	Λεοντῖνος καὶ Εὔδημος ὁ Νάξιος
[6, 18]	θεοῦ λείπεται ἄνθρωπος, τοσοῦτον καὶ	ὁ	λόγος αὐτοῦ ἐξασθενεῖ, κἂν μὴ
[6, 15]	ῥοιᾶς τὸν καρπόν· πολυκευθὴς γὰρ	ὁ	λόγος. Εἰκότως ἄρα καὶ τὸν
[6, 18]	εὖ πως ἔχειν μοι φαίνεται	ὁ	λόγος ἐκεῖνος· εἰ φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον·
[6, 17]	κινηθεῖσι πρὸς γνῶσιν οὐ πιστεύεται	ὁ	λόγος, ἐπεὶ καὶ οἱ κόρακες
[6, 16]	ἐπεὶ περὶ ἑβδομάδος καὶ ὀγδοάδος	ὁ	λόγος παρεισῆλθε· κινδυνεύει γὰρ ἡ
[6, 9]	διδασκάλῳ εἰς ἀπάθειαν· νοερὸς γὰρ	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ, καθ´ ὃ
[6, 2]	ἵνα μὴ ἐπὶ πλέον προΐῃ	ὁ	λόγος φιλοτιμουμένων ἡμῶν τὸ εὐεπίφορον
[6, 11]	Ἀκούσας γὰρ ὅτι αἰχμάλωτος ἐλήφθη	ὁ	Λώτ, τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς τιηʹ
[6, 16]	Ἀλλὰ καὶ αὐτή, καθάπερ Σέλευκος	ὁ	μαθηματικὸς παραδίδωσιν, ἑπτάκις μετασχηματίζεται. Γίνεται
[6, 16]	μυστικὸν λόγον τοῖς γιγνώσκουσι παραδίδωσιν	ὁ	μακάριος Δαβὶδ ὧδέ πως ψάλλων·
[6, 4]	καὶ αὐτῶν διαβεβόηται. Ἀλέξανδρος γοῦν	ὁ	Μακεδὼν δέκα λαβὼν Ἰνδῶν γυμνοσοφιστὰς
[6, 2]	Ἀνδροτίων καὶ Φιλόχορος Διευχίδας τε	ὁ	Μεγαρικὸς τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου
[6, 16]	ἀπλανῆ συγκαταριθμοῦντες σφαῖραν, δι´ ὧν	ὁ	μέγας ἐνιαυτὸς γίνεται οἷον περίοδός
[6, 3]	θεὸς τῶν θεῶν ὁ θεὸς	ὁ	μέγας καὶ ἰσχυρὸς καὶ τὰ
[6, 7]	σοφοῦ ἡ θεωρία, ὀρέγεται μὲν	ὁ	{μὲν} ἔτι φιλοσοφῶν τῆς θείας
[6, 16]	κατασκευῆς τὸ σχῆμα, ἀλλ´ ἐπεὶ	ὁ	μὲν θεὸς λόγῳ τὰ πάντα
[6, 12]	δαίμων, γίνεται ἄνθρωπος δαιμονικός. Αὐτίκα	ὁ	μὲν κακὸς φύσει, ἁμαρτητικὸς διὰ
[6, 4]	τὸν πρεσβύτατον αὐτῶν ἐπικρίνειν κελεύσας.	Ὁ	μὲν οὖν πρῶτος ἐξετασθείς, πότερον
[6, 12]	ἔρια οὕτως κἀπὶ τῆς ψυχῆς	ὁ	μὲν πόνος παρῆλθεν, μένει δὲ
[6, 2]	ἄνδρα ῥᾷον φυλάξασθαι ἢ φίλον	ὁ	μὲν Σοφοκλῆς ἐποίησεν ἐν τῇ
[6, 11]	παμπόλλων ἀπίστων ἐθνῶν. ἤδη δὲ	ὁ	μὲν τριακόσια ἀριθμὸς τριάς ἐστιν
[6, 15]	κολάσεως, οὐκ ἀντιρρήσεως ἄξιος ἅπας	ὁ	μὴ νομίζων εἶναι πρόνοιαν καὶ
[6, 18]	ἔργον περὶ τοῦ πεποιηκότος. Εἶθ´	ὁ	μὴ περὶ αὑτοῦ τἀληθῆ λέγειν
[6, 16]	μόνος. Τρίτος δέ ἐστι λόγος	ὁ	μηνύων γεγονέναι πρὸς τοῦ θεοῦ
[6, 17]	τελείας τὸ γενέσθαι βασιλέα καρπουμένων.	Ὁ	μιμούμενος ἄρα τὴν δόκησιν δολοῖ
[6, 3]	τῶν ἐξουσιῶν κύριος, περὶ οὗ	ὁ	Μωυσῆς λέγει, ἵνα αὐτῷ συνῶμεν·
[6, 12]	ἀποκαλύπτεται, δεδοξασμένος ἤδη κἀνθένδε καθάπερ	ὁ	Μωυσῆς τὸ πρόσωπον {τῆς ψυχῆς}
[6, 2]	Γοργίας ὁ Λεοντῖνος καὶ Εὔδημος	ὁ	Νάξιος οἱ ἱστορικοὶ καὶ ἐπὶ
[6, 15]	σοφὸς σοφώτερος ἔσται, κυβέρνησιν δὲ	ὁ	νοήμων κτήσεται καὶ νοήσει παραβολὴν
[6, 15]	καὶ ἡ προφητεία ἄρα καὶ	ὁ	νόμος δι´ αὐτοῦ τε ἐγένετο
[6, 7]	ἡ φιλοσοφία ἡ ἀληθής. Κἂν	ὁ	νόμος εἰκὼν καὶ σκιὰ τῆς
[6, 14]	ὁ θεὸς τοῖς ἔθνεσιν, φησὶν	ὁ	νόμος, ἵνα μὴ τέλεον ἄθεοι
[6, 18]	τὰ σημεῖα. Ἀμέλει πόρρωθεν προμελετᾷ	ὁ	νόμος καὶ ἡ προφητεία, ἔπειτα
[6, 11]	κυριακὸν λόγον, εἰς ὃν περαιοῦται	ὁ	νόμος, ὁ προφήτης εἴρηκεν Ἰωάννης.
[6, 7]	τῆς ἀληθείας τυγχάνῃ, σκιά γε	ὁ	νόμος τῆς ἀληθείας, ἀλλ´ ἡ
[6, 9]	ἀνθρωποειδής· τὸ γὰρ εἶδος ἑκάστου	ὁ	νοῦς, ᾧ χαρακτηριζόμεθα. Παρ´ ὃ
[6, 1]	χρηστὸς ἀνήρ« φησὶν ὁ Δαβίδ,	ὁ	οἰκτίρμων« τῶν παραπολλυμένων τῇ πλάνῃ
[6, 15]	αὐτήν· φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι.	Ὁ	ὀρθρίσας ἐπ´ αὐτὴν οὐ κοπιάσει·
[6, 17]	Τί δή ποτε οὖν καὶ	ὁ	ὄφις φρόνιμος» εἴρηται; ἐπεὶ κἀν
[6, 1]	τὸν γενναῖον ἀπόστολον. Φθάσας δὲ	ὁ	Παιδαγωγὸς ἡμῖν ἐν τρισὶ διαιρούμενος
[6, 17]	τρόπος ὁ κατὰ πρόσταξιν, ὁπόταν	ὁ	παιδοτρίβης μηκέτι διαπλάσσων τὸν μανθάνοντα
[6, 17]	ὃ μὲν κατὰ παρακολούθησιν ὡς	ὁ	παιδοτρίβης σχηματίζων τὸν παῖδα, ὃ
[6, 2]	Πρὸς ταῦτα κρύπτε μηδέν, ὡς	ὁ	πάνθ´ ὁρῶν καὶ πάντ´ ἀκούων
[6, 7]	δὲ ἓν μὲν τὸ ἀγέννητον	ὁ	παντοκράτωρ θεός, ἓν δὲ καὶ
[6, 3]	τεραστίως ἐπιδεδειγμένα; πάντων γὰρ ἀνθρώπων	ὁ	παντοκράτωρ κηδόμενος θεὸς τοὺς μὲν
[6, 5]	δοτὴρ τοῖς Ἕλλησιν, δι´ ἧς	ὁ	παντοκράτωρ παρ´ Ἕλλησι δοξάζεται, παρέστησεν.
[6, 6]	ἀνέλκει Οὐ γὰρ ὑποστέλλεται πρόσωπον	ὁ	πάντων δεσπότης οὐδὲ ἐντραπήσεται μέγεθος,
[6, 1]	ἡ γνῶσις δὲ ἡμῶν καὶ	ὁ	παράδεισος ὁ πνευματικὸς αὐτὸς ἡμῶν
[6, 15]	ἀπεκάλυψε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἢ	ὁ	πατὴρ αὐτοῦ ὁ ἐν τοῖς
[6, 17]	θεῶν τε» μὴ εἰδὼς τίς	ὁ	πατὴρ καὶ πῶς ὁ πατήρ.
[6, 12]	θεμιτὸν φύσει, γινομένῳ τελείῳ ὡς	ὁ	πατήρ« φησίν, ὁ ἐν τοῖς
[6, 17]	τίς ὁ πατὴρ καὶ πῶς	ὁ	πατήρ. Ὡς δὲ τῷ χεῖρας
[6, 15]	ἀγωγῇ, καθ´ ἡμῶν ἐστιν. Αὐτίκα	ὁ	Παῦλος τὸν Τιμόθεον περιέτεμεν διὰ
[6, 16]	ἀσεβοῦς τολμήματος. Δέκατος δέ ἐστιν	ὁ	περὶ ἐπιθυμιῶν ἁπασῶν λόγος. Καθάπερ
[6, 16]	βεβαίων ἐξωλέστατος. Μετὰ δὲ τοῦτον	ὁ	περὶ κλοπῆς ἐστι λόγος. Ὡς
[6, 16]	δι´ υἱοῦ γιγνώσκεται. Ἕπεται τούτῳ	ὁ	περὶ μοιχείας λόγος. Μοιχεία δ´
[6, 16]	λίθῳ· σὺ ἐγέννησάς με. Ἔπειτα	ὁ	περὶ φόνου λόγος ἐπακολουθεῖ. Φόνος
[6, 12]	τὴν εἰς εὐποιίαν ἐνέργειαν. Τότε	ὁ	περιδέξιος ἡμῖν καὶ γνωστικὸς ἐν
[6, 3]	βροντὴ ἐξαίσιος ἐπεκτύπει καὶ πᾶς	ὁ	πέριξ ἀὴρ ἐνεφοῦτο, λάβροι δὲ
[6, 7]	ἐποίησεν» μηνύων τὸν πρωτόγονον υἱὸν	ὁ	Πέτρος γράφει, συνεὶς ἀκριβῶς τό·
[6, 5]	τοῦ θεοῦ; Διὰ τοῦτό φησιν	ὁ	Πέτρος εἰρηκέναι τὸν κύριον τοῖς
[6, 8]	τοῦ οὕτως» Ναὶ μὴν καὶ	ὁ	Πέτρος ἐν ταῖς Πράξεσιν Ἐπ´
[6, 15]	τὸ ζῆν παρεβάλοντο. Ὅθεν καὶ	ὁ	Πέτρος ἐν τῷ Κηρύγματι περὶ
[6, 15]	υἱὸν ἐγίγνωσκον τοῦ θεοῦ, καθάπερ	ὁ	Πέτρος, ὃν καὶ ἐμακάρισεν, ὅτι
[6, 17]	βεβαίαν πίστιν ἅγιον κατ´ ἐπισκοπὴν	ὁ	πιστεύσας πνεῦμα. Διαφορωτέρας ἄρα αἰσθήσεως
[6, 14]	αὐτοῦ ἐστιν; Οὐ μόνον τοίνυν	ὁ	πιστός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐθνικὸς
[6, 14]	τῆς παιδείας ἀπεκδυσάμενος τὰ πάθη	ὁ	πιστὸς ἡμῖν μέτεισιν ἐπὶ τὴν
[6, 2]	ἀτυχῶν. Καὶ κατάλληλά σοί φησιν	ὁ	Πλάτων γράφων περὶ ἀνθρώπου ὡς
[6, 17]	εὐεξία διὰ τῆς ἀλειπτικῆς καὶ	ὁ	πλοῦτος διὰ τῆς χρηματιστικῆς λαμβάνει
[6, 1]	δὲ ἡμῶν καὶ ὁ παράδεισος	ὁ	πνευματικὸς αὐτὸς ἡμῶν ὁ σωτὴρ
[6, 6]	παγίδι ταύτῃ ᾗ ἔκρυψαν συνελήφθη	ὁ	ποὺς αὐτῶν» ἀλλὰ Ἐγένετο κύριος
[6, 8]	πρᾶξαι πρεσβύτερόν ἐστιν (φύσει γὰρ	ὁ	πράσσων τοῦτο, ὃ πρᾶξαι βούλεται,
[6, 16]	ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος οὐδὲ	ὁ	πρίων τοῦ πρίζοντος. Ὡς δὲ
[6, 18]	καὶ ἡ προφητεία, ἔπειτα δὲ	ὁ	πρόδρομος δείκνυσι τὸν παρόντα, μεθ´
[6, 2]	οἱ ἱστορικοὶ καὶ ἐπὶ τούτοις	ὁ	Προκοννήσιος Βίων, ὃς καὶ τὰ
[6, 6]	ὁ ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων, ὃς	ὁ	προσήλυτος προεφητεύετο. Εἰκότως ἄρα βοῦν
[6, 17]	ὃ δὲ καθ´ ὁμοίωσιν ὡς	ὁ	προτρεπόμενος ἕτερον εἰς ἐπίδοσιν τῷ
[6, 15]	ἀναγνώσει ἐκδεχόμεθα. Ἀλλὰ καὶ Ἡσαΐας	ὁ	προφήτης βιβλίον καινὸν κελεύεται λαβὼν
[6, 15]	αἱ ὁδοὶ τοῦ κυρίου» φησὶν	ὁ	προφήτης, δηλῶν μόνον δύνασθαι τὸν
[6, 11]	εἰς ὃν περαιοῦται ὁ νόμος,	ὁ	προφήτης εἴρηκεν Ἰωάννης. Σύνες ἤδη
[6, 4]	τούτοις ὁμοίων. Ἐπὶ πᾶσι δὲ	ὁ	προφήτης ἔξεισι, προφανὲς τὸ ὑδρεῖον
[6, 1]	ὁ κύριος ἐνετείλατο, καί που	ὁ	προφήτης λέγει· μακάριος ὁ σπείρων
[6, 6]	ὡς βοῦς ἁγνίζεται. Αὐτίκα φησὶν	ὁ	προφήτης· Σειρῆνες εὐλογήσουσίν με καὶ
[6, 3]	ἐνεργούσης αἰτίας; διὸ καί φησιν	ὁ	προφήτης· φωνὴν ῥημάτων ὑμεῖς ἠκούετε,
[6, 11]	εἶναι. Ὁ δὲ ὀκτώ, κύβος	ὁ	πρῶτος, ἡ ἰσότης ἐν ἁπάσαις
[6, 2]	παῖς ὁ γηράσκων ἀνήρ, Ἀντιφῶν	ὁ	ῥήτωρ λέγει· Γηροτροφία γὰρ προσέοικεν
[6, 2]	μὲν παρασκευὴν ἴσως γινώσκετε, Ἀνδοκίδης	ὁ	ῥήτωρ λέγει· Τὴν μὲν παρασκευήν,
[6, 6]	τὸ κήρυγμα. Λέγει γοῦν κύριος	ὁ	ῥυσάμενος Ἰσραήλ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά
[6, 15]	ἀπεριγράφως. Περὶ δὲ τῆς γνώσεως	ὁ	Σολομὼν διαλεγόμενος τάδε φησί· Λαμπρὰ
[6, 14]	κατ´ ἀξίαν τῶν πιστευσάντων. Αὐτίκα	ὁ	Σολομών· Δοθήσεται γὰρ αὐτῷ τῆς
[6, 14]	τοῖς διὰ δικαιοσύνην δοξασθεῖσιν. Αὐτίκα	ὁ	Σολομὼν σοφὸν καλῶν τὸν γνωστικὸν
[6, 1]	που ὁ προφήτης λέγει· μακάριος	ὁ	σπείρων ἐπὶ πᾶν ὕδωρ, οὗ
[6, 12]	τὰς πράξεις διαμαρτάνει· ἔμπαλιν δὲ	ὁ	σπουδαῖος κατορθοῖ. Διὸ οὐ μόνον
[6, 4]	ἱεροῖς χρησίμων εἰδέναι χρή. Ἔπειτα	ὁ	στολιστὴς> τοῖς προειρημένοις ἕπεται, ἔχων
[6, 8]	Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται	ὁ	συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ
[6, 7]	ὁ τῶν γενητῶν ἁπάντων διδάσκαλος,	ὁ	σύμβουλος τοῦ θεοῦ τοῦ τὰ
[6, 15]	νοήσειν τε καὶ διασαφήσειν· καὶ	ὁ	συνίων ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ
[6, 2]	ποταμοῖο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο, Φερεκύδης	ὁ	Σύριος λέγει· Ζᾶς ποιεῖ φᾶρος
[6, 11]	ὑπὸ μουσηγέτῃ τῷ κυρίῳ. Κἂν	ὁ	σῳζόμενος λέγηται λαὸς κιθάρα, κατ´
[6, 15]	οὔτε γὰρ ἡ προφητεία οὔτε	ὁ	σωτὴρ αὐτὸς ἁπλῶς οὕτως, ὡς
[6, 6]	σωθῆναι. Ἐνεργεῖ δέ, οἶμαι, καὶ	ὁ	σωτήρ, ἐπεὶ τὸ σῴζειν ἔργον
[6, 1]	παράδεισος ὁ πνευματικὸς αὐτὸς ἡμῶν	ὁ	σωτὴρ ὑπάρχει, εἰς ὃν καταφυτευόμεθα,
[6, 16]	περιπίπτει τοῖς ἐπαξίοις κακοῖς, οὕτως	ὁ	τὰ θεῖα τῶν ἔργων σφετεριζόμενος
[6, 8]	λέγεσθαι. Λέγει γὰρ ἡ γραφή·	Ὁ	τὰ πολλὰ λέγων καὶ ἀντακούσεται.
[6, 9]	οὐδὲ εὔξεται τυχεῖν τῶν τῇδε	ὁ	τεύξεσθαι πεπεισμένος τῶν ὄντως ἀγαθῶν,
[6, 12]	τελεία γενομένη. Τοῦτ´ ἦν ἄρα	ὁ	τῆς Σάρρας γένεσιν παιδὸς εὐαγγελισθείσης
[6, 8]	καὶ ἐκβάσεις καιρῶν καὶ χρόνων»	ὁ	τῆς σοφίας μαθητής. ~Τοιοῦτος γὰρ
[6, 16]	δύναμις ἐπικεκρυμμένως πάντα ἐνεργεῖν πέφυκεν.	Ὁ	τοίνυν ἑαυτὸν φάμενος ἐπινενοηκέναι τι
[6, 13]	ἀγαθοῦ μὴ ἐνεργοῦντος μηδὲ ἀγαθύνοντος;	~Ὁ	τοίνυν μετριοπαθήσας τὰ πρῶτα καὶ
[6, 8]	ὀλίγον προορᾶσθαι δυναμένων· βεβαιοῖ γὰρ	ὁ	τοιοῦτος εἶναί τινα ἀκατάληπτα. Ὁ
[6, 8]	κύριον αὐτοῦ; Ἔστω» τοίνυν πιστὸς»	ὁ	τοιοῦτος, ἔστω δυνατὸς γνῶσιν ἐξειπεῖν,
[6, 6]	φωνὴν δὲ αὐτοῦ ἠκούσαμεν. Οὐχ	ὁ	τόπος δή που φωνὴν λαβὼν
[6, 6]	καρδίᾳ· οὗτός ἐστιν ὁ λαὸς	ὁ	τοῦ ἠγαπημένου, ὁ φιλούμενος καὶ
[6, 15]	Μωυσέα ἀναλαμβανόμενον διττὸν εἶδεν Ἰησοῦς	ὁ	τοῦ Ναυῆ, καὶ τὸν μὲν
[6, 9]	λόγος τοῦ θεοῦ, καθ´ ὃ	ὁ	τοῦ νοῦ εἰκονισμὸς ὁρᾶται ἐν
[6, 15]	καὶ ἔννοια» τῷ νεοκατηχήτῳ γινομένη.	Ὁ	τούτων ἀκούσας» φησί, τῶν προφητῶν
[6, 2]	πολλὰ δ´ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί,	ὁ	τραγικὸς ὁμοίως Θεοδέκτης γράφει· Τὸ
[6, 14]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἀριθμοὶ αἰνίσσονται,	ὁ	τριάκοντα καὶ ὁ ἑξήκοντα καὶ
[6, 15]	εὐγενὲς ἐγκεντρίζεται τῆς ἐλαίας φυτόν.	Ὁ	τρίτος δὲ ἐγκεντρισμὸς τῶν ἀγριάδων
[6, 15]	φράσει γινομένης δείκνυται. Ἕστι γοῦν	ὁ	τρόπος λέξις παραγεγραμμένη ἀπὸ τοῦ
[6, 17]	τὸν λαμβάνοντα. Τρίτος δέ ἐστιν	{ὁ}	τρόπος ὁ κατὰ πρόσταξιν, ὁπόταν
[6, 18]	μὲν φιλοσοφίαν τὴν Ἑλληνικὴν ἐὰν	ὁ	τυχὼν ἄρχων κωλύσῃ, οἴχεται παραχρῆμα,
[6, 16]	ἕκτῃ ὁ ἄνθρωπος λέγεται πεποιῆσθαι	ὁ	τῷ ἐπισήμῳ πιστὸς γενόμενος ὡς
[6, 9]	ἐπίγνωσιν τελειοῦται· σωτήριος γάρ τις	ὁ	τῷ σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς ὅσον
[6, 7]	ἁπάντων τῶν προφητῶν, οὗτός ἐστιν	ὁ	τῶν γενητῶν ἁπάντων διδάσκαλος, ὁ
[6, 3]	κύριε τῶν δυνάμεων. οὗτός ἐστιν	ὁ	τῶν δυνάμεων καὶ τῶν ἀρχῶν
[6, 9]	γίνεται, πῶς ἀπαθὴς μένει, φασίν,	ὁ	τῶν καλῶν ὀρεγόμενος; ἀλλ´ οὐκ
[6, 16]	ἐπιθυμιῶν ἁπασῶν λόγος. Καθάπερ οὖν	ὁ	τῶν μὴ καθηκόντων ἐπιθυμῶν εὐθύνεται,
[6, 15]	πρόσωπον μὲν τῆς δεικνυμένης ἀληθείας	ὁ	υἱὸς τοῦ θεοῦ, τὸ πρᾶγμα
[6, 15]	χρησιμεύει τὸ εἶδος. Δύναται δὲ	ὁ	ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου λεγόμενος ἐγκεντρισμὸς
[6, 2]	θάνατος ὀφείλεται καὶ τὰ ἑξῆς,	ὁ	Φανοκλῆς ἐν Ἔρωσιν ἢ Καλοῖς
[6, 15]	τῆς ἡμέρου, ὣς δὲ καὶ	ὁ	φιλόσοφος, ἀγρίᾳ εἰκαζόμενος ἐλαίᾳ, πολὺ
[6, 16]	τῷ Περὶ ὀκταμήνων, Ἀριστοτέλης δὲ	ὁ	φιλόσοφος ἐν τῷ Περὶ φύσεως·
[6, 2]	γὰρ προσέοικεν παιδοτροφίᾳ, ἀλλὰ καὶ	ὁ	φιλόσοφος Πλάτων· Ἄρ´, ὡς ἔοικεν,
[6, 6]	ὁ λαὸς ὁ τοῦ ἠγαπημένου,	ὁ	φιλούμενος καὶ φιλῶν αὐτόν. δημοσίας
[6, 8]	θεός, ἀλλ´ ἐν παντὶ ἔθνει	ὁ	φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην
[6, 2]	πάτρας {θ´} ὅρος; τίς ἔσθ´	ὁ	φύσας; τοῦ κεκήρυξαι πατρός; Τί
[6, 2]	σῶμα γένοιτο καὶ ἰσχυρότατος; εἰ	ὁ	φυτεύων γυμνάζοιτο καὶ ἐσθίοι ἐρρωμένως.
[6, 16]	ἑστίασιν εὐωχηθῶμεν. Ἡμέρα γὰρ εἴρηται	ὁ	φωτίζων τὰ ἐπικεκρυμμένα λόγος καὶ
[6, 15]	ταῖς παραβολαῖς ἐγκαλύπτεται· παραβολικὸς γὰρ	ὁ	χαρακτὴρ ὑπάρχει τῶν γραφῶν, διότι
[6, 8]	τοῖς τιμιωτέροις δίδοσθαι. Λέγει γοῦν	ὁ	ψαλμὸς πάλιν ἐπὶ τοῦ θεοῦ·
[6, 8]	φιλοσοφία, κἂν ὁ κλέπτης καὶ	ὁ	ψεύστης κατὰ μετασχηματισμὸν ἐνεργείας τὰ
[6, 4]	θρῃσκεία. Πρῶτος μὲν γὰρ προέρχεται	ὁ	ᾠδός> ἕν τι τῶν τῆς
[6, 16]	τάσσεται· ἐν ταὐτότητι γὰρ ἀγενήτῳ	ὁ	ὢν αὐτὸς μόνος. Τρίτος δέ
[6, 16]	τῶν ἀνθρώπων πεποιήκασι, καθ´ ὧν	ὁ	ὢν οὐ τάσσεται· ἐν ταὐτότητι
[6, 4]	δεύτερον. Μετὰ δὲ τὸν ᾠδὸν	ὁ	ὡροσκόπος> ὡρολόγιόν τε μετὰ χεῖρα
[6, 12]	καὶ τῶν ἄλλων πιστῶν) ἀλλ´	ὅ	ἐστιν ἁμαρτία· οὐδὲ γὰρ τῆσδέ
[6, 2]	τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν.	Ὅ	τε Ἀρχῖνος λέγει· Πᾶσι μὲν
[6, 9]	ὁ ἀγαθὸς ἀνὴρ κατὰ ψυχὴν	ὅ	τε αὖ θεὸς ἀνθρωποειδής· τὸ
[6, 2]	ἢ πρότερον ἢ εἰς ὕστερον,	ὅ	τε Δημοσθένης· Πᾶσι μὲν γὰρ
[6, 3]	ἰσχυρὸς καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.	Ὅ	τε Ἡσαΐας ἄρατε εἰς ὕψος
[6, 9]	μὴν θυμοῦται (οὐδὲ γάρ ἐστιν	ὅ	τι συγκινήσει αὐτὸν πρὸς θυμόν,
[6, 14]	κατὰ περίστασιν συμβαίνουσι· πρὸς ταῦθ´	ὅ	τι χρὴ καὶ παλαμάσθων· τὸ
[6, 6]	γράφει· Καὶ μή τις οἰέσθω,	ὅ	φαμεν ἴδιον εἶναι τῶν ἐκλεκτῶν,
[6, 9]	ἡ ἑκτικὴ δύναμις οὐ σῴζεται.	Ὃ	γὰρ ὑπὸ τῶν ἔξωθεν ὑπεισιόντων
[6, 6]	κρατουμένη, ᾗ καὶ ἀσώματος προσαγορεύεται.	Ὃ	δ´ ἂν παχυμερὲς ἐκ τῆς
[6, 9]	χρόνου καὶ τόπου μὴ προσδεόμενον.	Ὃ	δ´ ἐν οἷς ἔσται, δι´
[6, 12]	πεφύκασιν, ἀλλ´ ὃ μὲν μᾶλλον,	ὃ	δ´ ἧττον πρόσεισι τῇ τε
[6, 15]	παραδόσεως σύνεσίς τε καὶ συνάσκησις·	Ὃ	δὲ ἀκούετε εἰς τὸ οὖς»
[6, 7]	θεοῦ τοῦ τὰ πάντα προεγνωκότος.	Ὃ	δὲ ἄνωθεν ἐκ πρώτης καταβολῆς
[6, 16]	μὲν ἀναπαύσωνται πεισθέντες περὶ αὐτοῦ,	ὃ	δέ, διὰ γενέσεως, ἣν ἐδήλωσεν
[6, 15]	κατῆλθεν, πολὺ τὸ βρῖθον ἐπαγόμενος,	ὃ	δὲ ἐπικατελθὼν ὕστερον τὴν δόξαν
[6, 17]	ὁ παιδοτρίβης σχηματίζων τὸν παῖδα,	ὃ	δὲ καθ´ ὁμοίωσιν ὡς ὁ
[6, 12]	φῶς, ἔπειτα ἰδών, καλὸν εἶπεν·	ὃ	δέ, καὶ πρὶν ἢ ποιῆσαι,
[6, 2]	ψυχὴν ἀθάνατον εἶναι Πλάτων ἔσπακεν,	ὃ	δὲ παρ´ Αἰγυπτίων. Πολλοί τε
[6, 3]	καρποὺς εἰωθότων ἀνέμων μὴ πνεόντων·	ὃ	δὲ ῥᾳδίως αὐτοὺς ἀνεκαλέσατο. Δελφοὶ
[6, 17]	ὃ μὲν συνεργεῖ τῷ μανθάνοντι,	ὃ	δὲ συνωφελεῖ τὸν λαμβάνοντα. Τρίτος
[6, 9]	βεβαιοῦντος δι´ ἔργων τοῦ μισθαποδότου,	ὃ	διὰ τοῦ ἑλέσθαι γνωστικῶς διὰ
[6, 17]	τῷ ὄντι κύριον καὶ ἡγεμονικόν,	ὃ	ἐπὶ πᾶσι προσλαμβάνει μετὰ τὴν
[6, 12]	ἁπλῶς πάσης τῆς ἁμαρτίας· οὐδ´	ὃ	ἐποίησέν τις κακῶς, ἀλλὰ τὸ
[6, 9]	ὁ νοῦς, ᾧ χαρακτηριζόμεθα. Παρ´	ὃ	καὶ οἱ εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτάνοντες
[6, 16]	περὶ τὸν θνητὸν βίον, παρ´	ὃ	καὶ περὶ τῶν μελλόντων λέγειν
[6, 2]	γ´ ἔσσα παλαιτέρα, καὶ ἐπάγοντος·	ὃ	μὲν γὰρ ἄλλην {δῆτα} λαμβάνει
[6, 2]	γυναῖκα πρὸς νέον ζεῦξαι νέαν·	ὃ	μὲν γὰρ ἄλλης λέκτρον ἱμείρει
[6, 15]	οὐχ ὁμοίως ἄμφω θεῶνται, ἀλλ´	ὃ	μὲν καὶ θᾶττον κατῆλθεν, πολὺ
[6, 17]	καὶ μεταδόσεως ἄλλῳ παρ´ ἄλλου,	ὃ	μὲν κατὰ παρακολούθησιν ὡς ὁ
[6, 15]	γέγονεν τοῦτο, πεπονθότα καὶ ἀνεσταμένον	ὃ	μὲν λέγῃ, οἳ δὲ ἀκούωσιν,
[6, 12]	πρὸς ἀρετῆς κτῆσιν πεφύκασιν, ἀλλ´	ὃ	μὲν μᾶλλον, ὃ δ´ ἧττον
[6, 2]	Ἀρχίλοχός τε καὶ Κρατῖνος γράφουσιν,	ὃ	μέν· Οὐ γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι
[6, 17]	εἰς ἐπίδοσιν τῷ προεπιδοῦναι, καὶ	ὃ	μὲν συνεργεῖ τῷ μανθάνοντι, ὃ
[6, 6]	μιμητὰς γενέσθαι τοῦ διδασκάλου, ἵν´	ὃ	μὲν τοὺς ἐξ Ἑβραίων, οἳ
[6, 4]	ποῖόν ἐστι τῶν ζῴων πανουργότατον,	ὃ	μέχρι νῦν οὐκ ἐγνώσθη, εἶπεν,
[6, 9]	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ, καθ´	ὃ	ὁ τοῦ νοῦ εἰκονισμὸς ὁρᾶται
[6, 9]	τῷ μὴ ψευδομένῳ θεῷ καί,	ὃ	πεπίστευκεν, ἔχει καὶ κρατεῖ τῆς
[6, 15]	ἐμφήνασαι τὸ ἀληθὲς αὐτὸ ἐκεῖνο,	ὃ	πέπονθεν ἡ σάρξ, ἣν ἀνείληφεν
[6, 8]	(φύσει γὰρ ὁ πράσσων τοῦτο,	ὃ	πρᾶξαι βούλεται, μανθάνει πρότερον) καὶ
[6, 2]	ἡμᾶς δεδομένης ἀληθείας περιαυγασθεῖσαν, καθ´	ὃ	σημαινόμενον διήκειν εἰς αὐτοὺς τὴν
[6, 15]	αὐτὸ ἐμβάλωσι τὸ εὐγενὲς φυτόν,	ὃ	συμβαίνει ἐπὶ τῶν φιλοσοφησάντων· διατμηθέντων
[6, 9]	ἀπειληφὼς δὲ διὰ πίστεως γνωστικῆς,	ὃ	τοῖς ἄλλοις ἄδηλον. Κἄστιν αὐτῷ
[6, 15]	ἔδωκεν τὸ βιβλίον εἰς μεταγραφήν,	ὃ	τοῖς ἐκλεκτοῖς ἀναγγελῆναι ἐβούλετο; τοῦτο
[6, 16]	λόγος, ἐπὰν ἑβδομὰς δοξάζῃ τὴν	ὀγδοάδα	καὶ Οἱ οὐρανοὶ τοῖς οὐρανοῖς
[6, 16]	μονὰς εἰς ἑβδομάδα τε καὶ	ὀγδοάδα,	κατὰ δὲ τὸν τῶν στοιχείων
[6, 16]	τῆς δεκάδος ἕτερον. Τήν τε	ὀγδοάδα	κύβον καλοῦσι, μετὰ τῶν ἑπτὰ
[6, 14]	ἀγαθοεργίᾳ δὲ θείας ἐξομοιώσεως εἰς	ὀγδοαδικῆς	εὐεργεσίας κληρονομίαν ὑπερκύψαντες, ἀκορέστου θεωρίας
[6, 16]	τὸν περὶ ἑβδομάδος τε καὶ	ὀγδοάδος	μυστικὸν λόγον τοῖς γιγνώσκουσι παραδίδωσιν
[6, 16]	ὑπομνηστέον, ἐπεὶ περὶ ἑβδομάδος καὶ	ὀγδοάδος	ὁ λόγος παρεισῆλθε· κινδυνεύει γὰρ
[6, 16]	ἡ ἑβδομάς, ἑβδόμη δὲ ἡ	ὀγδοάς·	διὸ καὶ ἐν τῇ ἕκτῃ
[6, 16]	παρεισῆλθε· κινδυνεύει γὰρ ἡ μὲν	ὀγδοὰς	ἑβδομὰς εἶναι κυρίως, ἑξὰς δὲ
[6, 16]	ἣν ἐδήλωσεν ἡ ἑξάς, ἐπίσημος,	ὀγδοὰς	ὑπάρχων φανῇ, θεὸς ἐν σαρκίῳ
[6, 16]	ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις,	ὀγδοήκοντα	ἔτη. Εἴη δ´ ἡμᾶς βασιλεύειν.
[6, 16]	ἕκτῳ, τουτέστιν ἑκατὸν ἡμέραις καὶ	ὀγδοήκοντα	πρὸς ταῖς δύο καὶ ἡμίσει,
[6, 16]	τὸ σπερματικὸν καὶ τοῦτο δὴ	ὄγδοον	τὸ κατὰ τὴν πλάσιν πνευματικόν,
[6, 4]	μὴ δυνατόν ἐστιν. Ὁ δὲ	ὄγδοος	ἐρωτηθείς, τί ἰσχυρότερον, ζωὴ ἢ
[6, 2]	ἀείδειν· ὅδε καὶ θεῶν δυνάστης,	ὅδε	καὶ βροτοὺς δαμάζει, Εὐριπίδης γράφει·
[6, 2]	ομαι βρύοντα μίτραις πολυανθέμοις ἀείδειν·	ὅδε	καὶ θεῶν δυνάστης, ὅδε καὶ
[6, 11]	μετοπώρῳ, ἔαρι, χειμῶνι, δι´ ὧν	ὁδεύει	τὸ ἔτος. Διὸ καὶ κυμάτια
[6, 15]	καὶ πραότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ	ὁδηγήσει	σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου»
[6, 18]	δὲ ἐπιστήμων τοῦ ἀληθοῦς περὶ	ὁδηποτοῦν	αὐτίκα καὶ τοῦ ψευδοῦς περὶ
[6, 15]	γνώσεται αὐτά; διότι εὐθεῖαι αἱ	ὁδοὶ	τοῦ κυρίου» φησὶν ὁ προφήτης,
[6, 16]	ἄνηβος ἐὼν ἔτι νήπιος ἕρκος	ὀδόντων	φύσας ἐκβάλλει πρῶτον ἐν ἕπτ´
[6, 14]	ἐπαναδραμόντες ἐπὶ τὸν τούτων ποιητήν.	Ὁδὸς	γὰρ ἦν αὕτη δοθεῖσα τοῖς
[6, 1]	καὶ τεθλιμμένης τῆς κυριακῆς ὄντως	ὁδοῦ	εἰς τὴν ἀίδιον καὶ μακαρίαν
[6, 6]	σου ἰδεῖν διαφθοράν. Ἐγνώρισάς μοι	ὁδοὺς	ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ
[6, 11]	ὄνομα ἐπιγραφομένων καθάπερ οἱ τοῦ	Ὀδυσσέως	ἑταῖροι ἀγροίκως μετίασι τὸν λόγον,
[6, 8]	τοῦ τῶν ζιζανίων οἰκείου γεωργοῦ.	Ὅθεν	αἵ τε αἱρέσεις παρ´ ἡμῖν
[6, 17]	τῶν Ἑλλήνων δέδοται, δῆλον καὶ	ὅθεν	δεδώρηται, παρὰ τῆς κατ´ ἀξίαν
[6, 7]	πολυμερῶς» πεπαίδευκέν τε καὶ τελειοῖ.	Ὅθεν	εἰκότως εἴρηται· Μὴ εἴπητε ἑαυτοῖς
[6, 12]	ἀλλὰ τὸ μὴ ποιητέον συνίστησιν.	Ὅθεν	καὶ ἡ μετάνοια δισσή· ἣ
[6, 2]	ὕβριν, ὅταν κακῷ ὄλβος ἕπηται.	ὅθεν	καὶ ὁ Θουκυδίδης ἐν ταῖς
[6, 15]	μετ´ αὐτὸν τὸ ζῆν παρεβάλοντο.	Ὅθεν	καὶ ὁ Πέτρος ἐν τῷ
[6, 10]	πλειόνων, ὅταν ἕν τι σημαίνωσιν·	ὅθεν	καὶ τὸ ὀρθῶς ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται.
[6, 8]	ἀκατάληπτον τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ,	ὅθεν	οὐδὲ ἀδίδακτον· ὁ γὰρ δι´
[6, 10]	λόγῳ οὐδὲ μὴν πεπλανημένῃ ἡδονῇ,	ὅθεν	οὐδὲ τῆς οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται.
[6, 6]	τὰ ἑαυτοῦ βιβλία, μὴ ὁμολογήσας	ὅθεν	ὑφείλετο τὸν λόγον τοῦτον. Καὶ
[6, 7]	τις, οὔτε γάρ, ὡς μηνύουσιν	οἱ	ἄγγελοι καθὸ ἄγγελοι, οὕτως ἀκούουσιν
[6, 15]	τῇ δόξῃ τῇ Μωυσέως καὶ	οἱ	ἅγιοι τοῦ Ἰσραὴλ ταῖς τῶν
[6, 6]	ἐμῆς δηλοῦντας τὰ μέλλοντα, ὅπως	οἱ	ἀκούσαντες καὶ πιστεύσαντες σωθῶσιν, οἱ
[6, 14]	ἐπὶ κοίτης κἀν τοῖς δικαστηρίοις	οἱ	ἀλειψάμενοι τῷ λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι
[6, 8]	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ ψάλλει· Ἀποστραφήτωσαν	οἱ	ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν Ἅιδην, πάντα
[6, 12]	κινήματος ψυχῆς τεκμαιρόμενον καθάπερ ἡμεῖς	οἱ	ἄνθρωποι, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκ τοῦ
[6, 11]	καὶ τὰ ἀρεστά σου ἐδιδάχθησαν	οἱ	ἄνθρωποι καὶ τῇ σοφίᾳ ἐσώθησαν.
[6, 14]	περιγενέσθαι πιστοί· ναὶ μὴν κἀκεῖνοι	οἱ	ἀπὸ τῆς τῶν ἄστρων σεβήσεως
[6, 16]	ἀγγέλων ἄρχοντες, ἑπτὰ δὲ καὶ	οἱ	ἀπὸ τῶν μαθημάτων τοὺς πλανήτας
[6, 7]	γίνονται τοῦ νόμου, καθάπερ καὶ	οἱ	ἀπὸ φιλοσοφίας διὰ τῆς τοῦ
[6, 14]	ἀπὸ κάδου» περισσοὶ εἰς σωτηρίαν,	οἱ	ἀπορριπτόμενοι τοῦ σώματος. Ὥσπερ οὖν
[6, 6]	ἀπροσωπολήπτου ὄντος τοῦ θεοῦ καὶ	οἱ	ἀπόστολοι, καθάπερ ἐνταῦθα, οὕτως κἀκεῖ
[6, 11]	κύριος ἔτει, ιβʹ δὲ ἦσαν	οἱ	ἀπόστολοι, καὶ εἰς πῆχυν συντελεῖσθαι
[6, 13]	ἐπὶ τὴν ἁγίαν μονὴν καθάπερ	οἱ	ἀπόστολοι, οὐχ, ὅτι ἦσαν ἐκλεκτοί,
[6, 15]	ἐν παραβολαῖς διελέξατο. Λέγουσιν γοῦν	οἱ	ἀπόστολοι περὶ τοῦ κυρίου, ὅτι
[6, 6]	κατὰ λέξιν γράφει· Φασὶ δὲ	οἱ	Ἀττικοὶ μεμηνῦσθαί τινα Σωκράτει παρεπομένου
[6, 14]	γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ,	οἱ	ἄφρονες· τὸν βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα
[6, 2]	εἰς τοὺς ὁμοφύλους λάθρᾳ διαδείκνυνται.	Οἱ	γὰρ μηδὲ ἑαυτῶν, σχολῇ γ´
[6, 2]	καθ´ ἑαυτῶν παραστήσωμεν τοὺς Ἕλληνας·	οἱ	γὰρ τὰ οἰκεῖα οὕτως ἄντικρυς
[6, 11]	τουτέστι τὴν προαίρεσιν τοῦ νοῦ.	Οἱ	γὰρ φυλάσσοντες» φησίν, ὁσίως τὰ
[6, 2]	τούτοις Θεοπόμπου ποιήσαντος· Δὶς παῖδες	οἱ	γέροντες ὀρθῷ τῷ λόγῳ, καὶ
[6, 2]	καὶ μητρὸς ἐκπονουμένων σκληρὰς διαίτας	οἱ	γόνοι βελτίονες, Κριτίας γράφει· Ἄρχομαι
[6, 3]	ἐν ταῖς ἅλωσιν ἔτι ἦσαν)	οἱ	δὲ ἄλλοι πάντα ἀπώλεσαν ἀδοκήτου
[6, 9]	παθητικὸν οὔτε ἡδονὴ οὔτε λύπη.	Οἱ	δὲ ἀπόστολοι ὀργῆς καὶ φόβου
[6, 11]	τῶν ἀριθμῶν τῶν ὑποτεταγμένων μηνύουσιν.	Οἱ	δὲ ἐμφερόμενοι λόγοι εἰσὶν ἑξαπλάσιοι
[6, 14]	ἄθεοι γενόμενοι τελέως καὶ διαφθαρῶσιν.	Οἱ	δὲ κἀν ταύτῃ γενόμενοι τῇ
[6, 14]	διὰ τῆς τῶν ἄστρων θρῃσκείας.	Οἱ	δὲ μὴ ἐπὶ τούτοις θελήσαντες
[6, 17]	κυριακὴν λαβὼν εἰς ἐξομοίωσιν θεοῦ.	Οἱ	δὲ μὴ ἐπιστάμενοι τὴν γνῶσιν
[6, 6]	οἱ ἀκούσαντες καὶ πιστεύσαντες σωθῶσιν,	οἱ	δὲ μὴ πιστεύσαντες ἀκούσαντες μαρτυρήσωσιν,
[6, 18]	ταῦτα δι´ ἃς προεῖπον αἰτίας.	Οἱ	δὲ τῶν οὐκ ἀναγκαίων καὶ
[6, 11]	ὁσίως τὰ ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ	οἱ	διδαχθέντες αὐτὰ εὑρήσουσιν ἀπολογίαν. Ὁ
[6, 5]	θεόν, ἀλλὰ κατὰ περίφρασιν Ἑλλήνων	οἱ	δοκιμώτατοι, Πέτρος ἐν τῷ Κηρύγματι
[6, 15]	μέχρις ἂν ἐθισθέντες ἀντωπεῖν, καθάπερ	οἱ	Ἑβραῖοι τῇ δόξῃ τῇ Μωυσέως
[6, 9]	ᾧ χαρακτηριζόμεθα. Παρ´ ὃ καὶ	οἱ	εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτάνοντες ἀνόσιοί τε
[6, 15]	τῶν ἐν μέρει σφαλλόμενοι, ἀλλ´	οἱ	εἰς τὰ κυριώτατα παραπίπτοντες καὶ
[6, 17]	καθάπερ ἐσθής. Οἱ τοίνυν φιλόσοφοι	οἱ	εἰς τὴν οἰκείαν συναίσθησιν πνεύματι
[6, 8]	Χριστῷ, ἐν ᾗ μακάριοι πάντες	οἱ	εἰσελθόντες. Τῆς αὐτῆς ἔχεται ἐννοίας
[6, 15]	σαρκικώτερον προειλημμένα, ἀποστῶσι τῆς πίστεως	οἱ	ἐκ νόμου κατηχούμενοι, εἰδὼς ἀκριβῶς
[6, 7]	οἱ κλητοί· υἱοὶ δὲ Ἰακὼβ	οἱ	ἐκλεκτοὶ αὐτοῦ, οἱ τῆς κακίας
[6, 5]	σέβεσθε» οὐκ εἶπεν θεὸν ὃν	οἱ	Ἕλληνες» ἀλλὰ Μὴ κατὰ τοὺς
[6, 3]	ἐπιστρέφει πρὸς σωτηρίαν. Πλὴν ἀλλ´	οἱ	Ἕλληνες, αὐχμοῦ ποτε τὴν Ἑλλάδα
[6, 3]	τὰς ψυχὰς ταύτας λέγοιμεν. Αὐτίκα	οἱ	ἔμπειροι τοῦ λόγου κατὰ τὰς
[6, 6]	λαβὼν εἶπεν τὰ προειρημένα, ἀλλ´	οἱ	ἐν Ἅιδου καταταγέντες καὶ εἰς
[6, 6]	ἐν θλίψει. εὐκαίρως ἄρα εὐηγγελίσθησαν	οἱ	ἐν θλίψει ὄντες. Καὶ διὰ
[6, 6]	παρεγχειρήσεως ἐπαναθεμένους λέγων, δῆλον ὡς	οἱ	ἐν σκότει» οὗτοι ἂν εἶεν
[6, 6]	ἐν σκότει» οὗτοι ἂν εἶεν	οἱ	ἐν τῇ εἰδωλολατρείᾳ κατορωρυγμένον ἔχοντες
[6, 14]	ἐκλεκτὰς οὔσας τὰς τρεῖς μονὰς	οἱ	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἀριθμοὶ αἰνίσσονται,
[6, 15]	δεῖ τὸ ἐγκεντριζόμενον, ὡς κατηχοῦνται	οἱ	ἐξ ἐθνῶν ἰδιῶται ἐξ ἐπιπολῆς
[6, 11]	ἀπὸ τῆς Ἑλληνικῆς ἀνάγωνται παιδείας	οἱ	ἐπαΐοντες. Τοιαύτην τινὰ ἐκκλησίαν ὁ
[6, 6]	ἑκόντες ἀπορρίψαντες, οὗτοι τοίνυν εἰσὶν	οἱ	ἐπακούσαντες τῆς θείας δυνάμεώς τε
[6, 18]	τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ. Καίτοι	οἱ	ἐπιγραφόμενοι θεὸν διδάσκαλον μόγις εἰς
[6, 17]	συνωφελεῖν ὑπάρχουσιν. Οὗτοι δ´ εἰσὶν	οἱ	ἡγεμονικοὶ καὶ παιδευτικοί, δι´ ὧν
[6, 6]	ἐξέλθετε» εἶπεν Ἐκ τῶν δεσμῶν	οἱ	θέλοντες τοὺς ἑκουσίως δεδεμένους καὶ
[6, 2]	μὲν λέγοντος Διὰ τοῦτο καὶ	οἱ	θεοὶ τῶν ἀνθρωπείων ἐπιστήμονες, οὓς
[6, 2]	τοῦ ζῆν Μένανδρος πεποίηκεν· Ὃν	οἱ	θεοὶ φιλοῦσιν, ἀποθνῄσκει νέος. Εὐριπίδου
[6, 15]	κολάσεις πάσας ὅσας ἐποίησαν αὐτῷ	οἱ	Ἰουδαῖοι, καὶ τὴν ἔγερσιν καὶ
[6, 2]	Λεοντῖνος καὶ Εὔδημος ὁ Νάξιος	οἱ	ἱστορικοὶ καὶ ἐπὶ τούτοις ὁ
[6, 2]	ἐξήνεγκαν Εὔμηλός τε καὶ Ἀκουσίλαος	οἱ	ἱστοριογράφοι. Μελησαγόρου γὰρ ἔκλεψεν Γοργίας
[6, 11]	τε καὶ φερομένην φιλοσοφίαν Ἑλληνικὴν	οἱ	ἰχθύες ἐμήνυον, εἰς διατροφὴν ἐκτενῆ
[6, 14]	θεοῦ, οἱ τῷ ὄντι Ἰσραηλῖται	οἱ	καθαροὶ τὴν καρδίαν, ἐν οἷς
[6, 5]	καὶ Ἰουδαίων παλαιά, ἡμεῖς δὲ	οἱ	καινῶς αὐτὸν τρίτῳ γένει σεβόμενοι
[6, 17]	τοῦτο λανθάνει, ὅτι προσοικονομοῦνται σφίσιν	οἱ	κακοὶ τὸ πάντῃ τε καὶ
[6, 18]	ὁμοῦ βασιλεῖς καὶ τύραννοι καὶ	οἱ	κατὰ μέρος ἄρχοντες καὶ ἡγεμόνες
[6, 10]	οἷς γὰρ ἂν πανούργως χρήσωνται	οἱ	κατὰ τὰς αἱρέσεις πονούμενοι, τούτοις
[6, 13]	Καὶ τῶν ἐκλεκτῶν, φησίν, ἐκλεκτότεροι	οἱ	κατὰ τὴν τελείαν γνῶσιν καὶ
[6, 3]	φθείροντος καὶ ἐπεχούσης ἀγονίας καρπῶν,	οἱ	καταλειφθέντες, φασί, διὰ λιμὸν ἱκέται
[6, 18]	δείκνυσι τὸν παρόντα, μεθ´ ὃν	οἱ	κήρυκες τῆς ἐπιφανείας τὴν δύναμιν
[6, 15]	γραφὰς καὶ οἱ τούτου γνώριμοι	οἱ	κηρύξαντες τὸν λόγον ὡσαύτως μετ´
[6, 7]	ἔτι τοῦ θεοῦ, οὗτοί εἰσιν	οἱ	κλητοί· υἱοὶ δὲ Ἰακὼβ οἱ
[6, 17]	πιστεύεται ὁ λόγος, ἐπεὶ καὶ	οἱ	κόρακες ἀνθρωπείας ἀπομιμοῦνται φωνὰς ἔννοιαν
[6, 8]	τὰ ἀποδεικτικὰ γεγένηται. Ναὶ μὴν	οἱ	λέγοντες τὴν φιλοσοφίαν ἐκ τοῦ
[6, 11]	καὶ σοφίᾳ, Καὶ ἡμεῖς καὶ	οἱ	λόγοι ἡμῶν πᾶσά τε φρόνησις
[6, 12]	καὶ αἱ ἔννοιαι, ἀλλὰ καὶ	οἱ	λόγοι καθαρεύουσι τῷ γνωστικῷ, Ἐδοκίμασας
[6, 8]	Ἰάκωβος, Πέτρος, Ἰωάννης, Παῦλος καὶ	οἱ	λοιποὶ ἀπόστολοι. Γνώσεως γὰρ πλήρης
[6, 3]	ἀστέρων πολὺν ἐσόμενον προεῖπεν ὄμβρον.	Οἱ	μὲν οὖν πεισθέντες αὐτῷ συνεῖλον
[6, 15]	τῶν ἐπιβοωμένων τὸν κύριον αὐτὸν	οἱ	μὲν πολλοὶ Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
[6, 15]	τοῦ κυρίου τὴν ἀληθῆ διδασκαλίαν,	οἱ	μὴ κατ´ ἀξίαν τοῦ θεοῦ
[6, 14]	καρδίαν, ἐν οἷς δόλος οὐδείς,	οἱ	μὴ καταμείναντες ἐν ἑβδομάδι ἀναπαύσεως,
[6, 16]	ἑβδομὰς δοξάζῃ τὴν ὀγδοάδα καὶ	Οἱ	οὐρανοὶ τοῖς οὐρανοῖς διηγοῦνται δόξαν
[6, 10]	ἐφάψηται. Οἱ πολλοὶ δὲ καθάπερ	οἱ	παῖδες τὰ μορμολυκεῖα, οὕτως δεδίασι
[6, 17]	τὰ κάλλη τῶν λόγων διατρίβοντες,	οἱ	παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι, τὰ πράγματα
[6, 2]	καὶ κακοπραγίαν εἰώθασι γὰρ μάλιστα	οἱ	παρὰ δόξαν ἀπροσδοκήτως εὖ πράσσοντες
[6, 7]	οὐχ ὁ διδάσκαλος αἴτιος, ἀλλ´	οἱ	παρακούειν προῃρημένοι. Οἱ πεισθέντες δὲ
[6, 4]	ἐκμανθάνουσι, τὰς δὲ λοιπὰς ἓξ	οἱ	παστοφόροι ἰατρικὰς οὔσας περί τε
[6, 7]	αἴτιος, ἀλλ´ οἱ παρακούειν προῃρημένοι.	Οἱ	πεισθέντες δὲ αὐτῶν τῇ τε
[6, 14]	ψυχή. Εἰκότως οὖν εἴρηται· Καὶ	οἱ	πεποιθότες ἐπ´ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν,
[6, 17]	οἳ μὲν τὰ ὀνόματα λέγουσιν,	οἱ	περὶ τὰ κάλλη τῶν λόγων
[6, 15]	συμπεριφερόμενοι δι´ οἰκονομίαν σωτηρίας οὐδ´	οἱ	περί τινα τῶν ἐν μέρει
[6, 6]	μὲν οὖν πάντας, σωθήσονται πάντες	οἱ	πιστεύσαντες, κἂν ἐξ ἐθνῶν ὄντες
[6, 14]	ἐπ´ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ	οἱ	πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ.
[6, 17]	δὲ καὶ τὴν ἀλήθειαν μετίασιν	οἱ	πλείους, μᾶλλον δὲ τὸν περὶ
[6, 16]	κατὰ φύσιν προσάγει τὰ γινόμενα.	Οἱ	πλεῖστοι δὲ σὺν καὶ τοῖς
[6, 11]	προσώπων συνῳδίαν. Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν,	οἱ	πλεῖστοι τῶν τὸ ὄνομα ἐπιγραφομένων
[6, 9]	ἀνθρώπεια αὑτοῦ διοίκησιν ἀπογραφόμενος, καθάπερ	οἱ	πλοϊζόμενοι καὶ πρὸς τὸ ἄστρον
[6, 14]	οὐ μόνον ἐν πολέμοις ἀγωνίζονται	οἱ	πολέμων ἀθληταί, ἀλλὰ καὶ ἐν
[6, 10]	τῶν πρώτων καὶ ἁπλῶν ἐφάψηται.	Οἱ	πολλοὶ δὲ καθάπερ οἱ παῖδες
[6, 16]	ἐχώρουν, ὡς καὶ ἔτι νῦν	οἱ	πολλοί, μαθεῖν) μὴ φέρειν τούτου
[6, 9]	ἔχων δυστέκμαρτον τὸ μέλλον, καθάπερ	οἱ	πολλοὶ στοχαζόμενοι βιοῦσιν, ἀπειληφὼς δὲ
[6, 2]	ἐν ταῖς ἱστορίαις Εἰώθασιν δὲ	οἱ	πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων» φησίν, οἷς
[6, 11]	Καὶ εἰ δικαιοσύνην ἀγαπᾷ τις,	οἱ	πόνοι ταύτης εἰσὶν ἀρεταί· σωφροσύνην
[6, 6]	ἐστὶ βιοῦν, ὀρθῶς δὲ βεβιωκότες	οἱ	πρὸ νόμου εἰς πίστιν ἐλογίσθησαν
[6, 4]	τὴν πᾶσαν Αἰγυπτίων περιεχούσας φιλοσοφίαν	οἱ	προειρημένοι ἐκμανθάνουσι, τὰς δὲ λοιπὰς
[6, 15]	δυναμέναις. Αὐτίκα οἱ προφῆται πάντες	οἱ	προθεσπίσαντες τὴν παρουσίαν τοῦ κυρίου
[6, 6]	καὶ ζῶντες ἀνέβησαν· ἐκεῖνοι δὲ	οἱ	προκεκοιμημένοι νεκροὶ κατέβησαν, ζῶντες δὲ
[6, 11]	κύριος, κατὰ δὲ τὸ δεύτερον	οἱ	προσεχῶς κρούοντες τὰς ψυχὰς ὑπὸ
[6, 15]	ἑτέρας ἐννοίας ἄγειν δυναμέναις. Αὐτίκα	οἱ	προφῆται πάντες οἱ προθεσπίσαντες τὴν
[6, 16]	καὶ ἀπροσδεής, ἀναπαύλης δὲ ἡμεῖς	οἱ	σαρκοφοροῦντες δεόμεθα. Ἡ ἑβδόμη τοίνυν
[6, 7]	δὲ λέγονται παρ´ ἡμῖν μὲν	οἱ	σοφίας ἐρῶντες τῆς πάντων δημιουργοῦ
[6, 15]	Ψεῦσται τοίνυν τῷ ὄντι οὐχ	οἱ	συμπεριφερόμενοι δι´ οἰκονομίαν σωτηρίας οὐδ´
[6, 3]	ᾠδῇ παραπλήσιος προσπίπτει ἠχή. Ἀλλὰ	οἱ	τὰ Περσικὰ συνταξάμενοι ἐν τοῖς
[6, 3]	θεός ἐστιν. Λέγουσι δὲ καὶ	οἱ	τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι ἀμφὶ τὴν
[6, 18]	τῶν ἀναγκαίων καὶ κυριωτάτων ἀπελείφθησαν,	οἱ	τὰς σκιὰς ἀτεχνῶς τῶν λόγων
[6, 11]	πηχῶν ἐγεγόνει ἕξ, καὶ πόδες	οἱ	τέσσαρες ἀνὰ πῆχυν ἕνα ἥμισυ.
[6, 13]	τε Ἰουδαίων ἔκ τε Ἑλλήνων,	οἱ	τέσσαρες καὶ εἴκοσι, διπλασιασθείσης τῆς
[6, 16]	γενητὰ καὶ μάταια. ἃ δὴ	οἱ	τεχνῖται τῶν ἀνθρώπων πεποιήκασι, καθ´
[6, 16]	ζῴων καὶ φυτῶν, ὁμοίως τε	οἱ	τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν ἀπομιμούμενοι κλέπται
[6, 4]	τὸ ὑδρεῖον ἐγκεκολπισμένος, ᾧ ἕπονται	οἱ	τὴν ἔκπεμψιν τῶν ἄρτων βαστάζοντες.
[6, 16]	φυομένων ἁπάντων. Ἑπτὰ μέν εἰσιν	οἱ	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχοντες πρωτόγονοι
[6, 5]	γένος τοῦ σῳζομένου συνάγονται λαοῦ	οἱ	τὴν πίστιν προσιέμενοι, οὐ χρόνῳ
[6, 14]	ἀποκαθάρσεως, μεγίστην ἔχουσι παραμένουσαν λύπην	οἱ	τῆς ἄλλης ἄξιοι εὑρεθέντες αὐλῆς
[6, 7]	δὲ Ἰακὼβ οἱ ἐκλεκτοὶ αὐτοῦ,	οἱ	τῆς κακίας πτερνίσαντες τὴν ἐνέργειαν.
[6, 17]	τοῦ λαοῦ φιλοσοφία καθάπερ ἐσθής.	Οἱ	τοίνυν φιλόσοφοι οἱ εἰς τὴν
[6, 14]	ἂν εἰς τέλειον ἄνδρα« αὐξήσωσιν.	~Οἱ	τοιοῦτοι κατὰ τὸν Δαβὶδ καταπαύσουσιν
[6, 11]	τῶν τὸ ὄνομα ἐπιγραφομένων καθάπερ	οἱ	τοῦ Ὀδυσσέως ἑταῖροι ἀγροίκως μετίασι
[6, 15]	διασαφήσας αὐτῶν τὰς γραφὰς καὶ	οἱ	τούτου γνώριμοι οἱ κηρύξαντες τὸν
[6, 16]	τοῖς οὐρανοῖς διηγοῦνται δόξαν θεοῦ»	Οἱ	τούτων αἰσθητοὶ τύποι τὰ παρ´
[6, 14]	οἱ φιλόσοφοι συνάγονται τοῦ θεοῦ,	οἱ	τῷ ὄντι Ἰσραηλῖται οἱ καθαροὶ
[6, 15]	δυνάμει τοῦ θεοῦ ἐγγεγραμμένη. Ταύτῃ	οἱ	τῶν παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ
[6, 7]	τοῦ θεοῦ, παρ´ Ἕλλησι δὲ	οἱ	τῶν περὶ ἀρετῆς λόγων ἀντιλαμβανόμενοι.
[6, 7]	παραδεδωκότες ἀγρίαις συνεπνίξαντο βοτάναις, καθάπερ	οἱ	Φαρισαῖοι ἐξετράπησαν τοῦ νόμου ἀνθρωπίνας
[6, 17]	τῶν ἐπιφερομένων ἀποριῶν. Κινδυνεύουσι τοίνυν	οἱ	φάσκοντες μὴ θεόθεν φιλοσοφίαν δεῦρο
[6, 7]	καὶ λείῳ) οὕτω δὲ καὶ	οἱ	φιλόσοφοι ζωγραφίας δίκην ἀπομιμοῦνται τὴν
[6, 14]	τῇ ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ, καθ´ ἣν	οἱ	φιλόσοφοι συνάγονται τοῦ θεοῦ, οἱ
[6, 9]	κατοχῇ γένοιτ´ ἄν; Καίτοι καὶ	οἱ	φιλόσοφοι τὰς ἀρετὰς ἕξεις καὶ
[6, 17]	δραστικὴ ἐνέργεια. ~Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν,	οἱ	φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων θεὸν ὀνομάζοντες
[6, 8]	τῆς κατὰ Χριστὸν φιλοσοφίας, κἂν	οἱ	φιλοσοφοῦντες τὰ Ἑλλήνων ἐθελοκωφῶσι πρὸς
[6, 16]	ἐπιτελοῦντας, ὑφ´ ὧν κατὰ συμπάθειαν	οἱ	Χαλδαῖοι πάντα γίνεσθαι νομίζουσι τὰ
[6, 18]	ἀλλ´ οὐ τῇ γνώσει. πλὴν	οἵ	γε ἐπὶ τῷ κατειλῆφθαι τὴν
[6, 3]	Παύσεις δ´ ἀκαμάτων ἀνέμων μένος	οἵ	τ´ ἐπὶ γαῖαν ὀρνύμενοι θνητοῖσι
[6, 16]	φιλόσοφος ἐν τῷ Περὶ φύσεως·	οἵ	τε Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν, οἶμαι, ἀπὸ
[6, 8]	ἡμῖν συνανεφύησαν τῷ γονίμῳ πυρῷ	οἵ	τε τὴν Ἐπικούρου ἀθεότητα καὶ
[6, 11]	ἑπτὰ τῶν ἀπὸ δυάδος ἀρτίων,	οἳ	γεννῶσι τοὺς ἑτερομήκεις, βʹ δʹ
[6, 15]	καὶ ἀνεσταμένον ὃ μὲν λέγῃ,	οἳ	δὲ ἀκούωσιν, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον,
[6, 12]	ἐξήρκεσαν μέχρι τῆς τελείας ἀρετῆς,	οἳ	δὲ μέχρι τινὸς ἔφθασαν, ἀμεληθέντες
[6, 14]	οὐκ ἠθέλησαν πιστεῦσαι τῷ θεῷ,	οἳ	δέ, ὅτι καὶ θελήσαντες οὐκ
[6, 6]	ὃ μὲν τοὺς ἐξ Ἑβραίων,	οἳ	δὲ τὰ ἔθνη εἰς ἐπιστροφὴν
[6, 15]	τὸ σῶμα τὸ Μωυσέως, προσβλέπουσιν,	οἳ	δὲ τὰς διανοίας καὶ τὰ
[6, 16]	υἱὸς εἶναι θεοῦ, ἵνα δὴ	οἳ	μὲν ἀναπαύσωνται πεισθέντες περὶ αὐτοῦ,
[6, 7]	καθ´ ὁμοίωσιν τοῦ θεοῦ διαμένει·	οἳ	μὲν γὰρ σπέρμα Ἀβραάμ, δοῦλοι
[6, 12]	τῇ τε ἀσκήσει, διὸ καὶ	οἳ	μὲν ἐξήρκεσαν μέχρι τῆς τελείας
[6, 14]	ἀγάλμασι, ἂν μὴ μετανοήσωσι, κρίνονται,	οἳ	μέν, ὅτι δυνηθέντες οὐκ ἠθέλησαν
[6, 17]	τε ὀνόματα καὶ τὰ πράγματα,	οἳ	μὲν τὰ ὀνόματα λέγουσιν, οἱ
[6, 15]	πάντων εἶναι τὴν γνῶσιν, ἐπεὶ	οἳ	μὲν τὸ σῶμα τῶν γραφῶν,
[6, 18]	δὲ Θεοφράστῳ καὶ Κλεάνθει Ζήνων,	οἳ	τοὺς ἰδίους μόνον αἱρετιστὰς ἔπεισαν·
[6, 11]	τῶν λʹ ἐπιδίμοιρα. Εἰσὶ δ´	οἳ	τοὺς τριακοσίους πήχεις σύμβολον τοῦ
[6, 17]	φιλοσοφία, τοιαύτην εἶναι βουληθέντος αὐτήν,	οἵα	ἐστίν, διὰ τοὺς μὴ ἄλλως
[6, 14]	ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ. Ὁρᾷς	οἷα	περὶ τῶν γνωστικῶν διαλέγεται ἡ
[6, 18]	καλὰ κάρτα ἐστίν. Ἴσμεν δὲ	οἷα	ποιηταὶ λέγουσιν. Τοὺς δὲ τοῦ
[6, 2]	ἑξαμέτρῳ τινὶ ῥήσει φησίν· Ὃς	οἶδ´	ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς τὰς διαίτας
[6, 16]	τὸ η> Εἰσκλαπέντος δ´ οὐκ	οἶδ´	ὅπως τοῦ ἐπισήμου εἰς τὴν
[6, 4]	πῆχυν καὶ τὸ σπονδεῖον. Οὗτος	οἶδε	τὰ παιδευτικὰ πάντα καὶ τὰ
[6, 11]	σοφίᾳ ἐσώθησαν. Ὁ γνωστικὸς γὰρ	Οἶδεν»	κατὰ τὴν γραφὴν τὰ ἀρχαῖα
[6, 17]	Ὁ γάρ τοι θεὸς πάντα	οἶδεν,	οὐ μόνον τὰ ὄντα, ἀλλὰ
[6, 8]	δὲ καὶ πολυπειρίαν ποθεῖ τις,	οἶδεν	τὰ ἀρχαῖα καὶ τὰ μέλλοντα
[6, 6]	πως γράφει· Καὶ μή τις	οἰέσθω,	ὅ φαμεν ἴδιον εἶναι τῶν
[6, 4]	Ὁ δὲ πέμπτος ἐρωτηθείς, πότερον	οἴεται	τὴν ἡμέραν πρότερον ἢ τὴν
[6, 4]	μὲν οὖν πρῶτος ἐξετασθείς, πότερον	οἴεται	τοὺς ζῶντας εἶναι πλείονας ἢ
[6, 7]	Ἡ φιλαυτία δὲ καὶ ἡ	οἴησις	αὐτῷ γῆ ἐστι καὶ πλάνη.
[6, 11]	λαβόντας τοῦτο καὶ κτησαμένους ἀπιέναι	οἴκαδε	δύνασθαι ἐπὶ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν,
[6, 7]	καὶ τὸ σῶμα, ἐν ᾧ	οἰκεῖ,	ἐξιδιοποιούμενον εἰς εἰλικρίνειαν ἁγίου νεώ·
[6, 15]	καὶ ὧν τυγχάνει ἡ ἐπιστήμη	οἰκεία,	μηδὲ τούτοις ἀθρόαν δίδοσθαι τὴν
[6, 2]	τοὺς Ἕλληνας· οἱ γὰρ τὰ	οἰκεῖα	οὕτως ἄντικρυς παρ´ ἀλλήλων ὑφαιρούμενοι
[6, 16]	ψευδὴς δόξα ὥσπερ ἡ ἀληθὴς	οἰκεία	τε καὶ σύζυγος. Διόπερ καὶ
[6, 8]	καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν, οἷον διαθήκην	οἰκείαν	αὐτοῖς, δεδόσθαι, ὑποβάθραν οὖσαν τῆς
[6, 6]	ὄντας τοῦ παντοκράτορος κατὰ τὴν	οἰκείαν	ἑκάστου γνῶσιν σωθῆναι. Ἐνεργεῖ δέ,
[6, 17]	τοίνυν φιλόσοφοι οἱ εἰς τὴν	οἰκείαν	συναίσθησιν πνεύματι αἰσθητικῷ συνασκηθέντες, ἐπὰν
[6, 4]	τῆς ψυχῆς δόγμα. Μετίασι γὰρ	οἰκείαν	τινὰ φιλοσοφίαν Αἰγύπτιοι· αὐτίκα τοῦτο
[6, 14]	ὡς εἰς τὴν μονὴν τὴν	οἰκείαν	χωρῆσαι δυνηθῆναι. Πλέον δέ ἐστι
[6, 10]	πεπλανημένῃ ἡδονῇ, ὅθεν οὐδὲ τῆς	οἰκείας	κληρονομίας σαλευθήσεται. Ἀπὸ ἀκοῆς ἄρα
[6, 16]	τοῦ τεχνίτου ἐνεργείᾳ συντελούσας τὸ	οἰκεῖον	ἔργον, οὕτως τῇ καθολικῇ τοῦ
[6, 17]	πίστιν εἰληφότι τὸ γνώσεως μεταλαβεῖν	οἰκεῖον	πέφυκεν, εἰ προσεξεργάσασθαι καὶ προσοικοδομῆσαι
[6, 8]	ἀληθῶν ὑπαγόμενος τὸν φιλομαθῆ εἰς	οἰκειότητα	καὶ οὕτως ὕστερον εἰς ψεῦδος
[6, 8]	ζιζάνια πρὸς τοῦ τῶν ζιζανίων	οἰκείου	γεωργοῦ. Ὅθεν αἵ τε αἱρέσεις
[6, 18]	τις κατὰ τὸ ἡγεμονοῦν τοῦ	οἰκείου	σώματος, τὴν κεφαλήν, ταγείς, ἐπὶ
[6, 11]	ἡ γῆ ταῖς τέσσαρσιν ὥραις	οἰκειουμένη.	Γῆς δ´, οἶμαι, εἰκόνα ἡ
[6, 12]	πᾶσαν {τὴν} ὥραν, δι´ ἀγάπης	οἰκειούμενος	τῷ θεῷ. Καὶ τὰ μὲν
[6, 5]	οὕτως καὶ Ἑλλήνων τοὺς δοκιμωτάτους	οἰκείους	αὐτῶν τῇ διαλέκτῳ προφήτας ἀναστήσας,
[6, 11]	σωτήριον· μηνύεσθαι τοίνυν τοὺς Ἀβραὰμ	οἰκείους	εἶναι κατὰ τὴν σωτηρίαν, τοὺς
[6, 12]	τὸ τῆς Σάρρας ἐκινδύνευεν κάλλος,	οἰκείως	αὐτὴν ἀδελφὴν προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν,
[6, 9]	χρεία, τὴν ἐκ τῆς ἀγάπης	οἰκείωσιν	πρὸς τὸν ἀπαθῆ θεὸν ἀπειληφότι
[6, 9]	ἀγαπῶντος ἡ ἀγάπη, στερκτικὴ δὲ	οἰκείωσις,	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως»
[6, 9]	λάβοι. Εἰ γοῦν ἡ πᾶσα	οἰκείωσις	ἡ πρὸς τὰ καλὰ μετ´
[6, 2]	τοῦ βίου θάνατος, κἂν ἐν	οἰκίσκῳ	τις αὑτὸν καθείρξας τηρῇ. Ἡροδότου
[6, 11]	ἐλήφθη ὁ Λώτ, τοὺς ἰδίους	οἰκογενεῖς	τιηʹ ἀριθμήσας καὶ ἐπεξελθὼν πάμπολυν
[6, 15]	ἐπὶ τῶν δωμάτων» τοὺς ὑψηλῶς	οἰκοδομεῖσθαι	δυναμένους, προκατάρξας δὲ τῆς τῶν
[6, 11]	ἀκρογωνιαῖος» εἴρηται, ἐν ᾧ πᾶσα	οἰκοδομὴ	συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον
[6, 11]	τῆς γεωμετρίας ἀρχιτεκτονική τε καὶ	οἰκοδομική.	Παρακολουθητικὴν δ´ ὡς ἔνι μάλιστα
[6, 2]	σκηνῆς βοῶντος· Μακάριος ὅστις εὐτυχῶν	οἴκοι	μένει, ἀλλὰ καὶ Μενάνδρου ὧδέ
[6, 2]	καὶ Μενάνδρου ὧδέ πως κωμῳδοῦντος·	Οἴκοι	μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλεύθερον,
[6, 2]	Ἀκήκοα δὲ Αἰσχύλου μὲν λέγοντος·	Οἴκοι	μένειν χρὴ τὸν καλῶς εὐδαίμονα—
[6, 1]	οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ γὰρ	οἰκονομήσει	τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει«
[6, 6]	ἐν Ἅιδου ἡ αὐτὴ γέγονεν	οἰκονομία;	ἵνα κἀκεῖ πᾶσαι αἱ ψυχαὶ
[6, 15]	παριστάνουσα. Ἤδη δὲ καὶ ἡ	οἰκονομία	πᾶσα ἡ περὶ τὸν κύριον
[6, 6]	τουτὶ γὰρ ἔπρεπεν τῇ θείᾳ	οἰκονομίᾳ	τοὺς ἀξίαν μᾶλλον ἐσχηκότας ἐν
[6, 16]	διοικητικαί, προσετάγησαν ἐκτελεῖν τὰ εἰς	οἰκονομίαν	ἐπιτήδεια, καὶ αὐτά τε πείθεται
[6, 12]	τὸν κύριον δημιουργίαν τε καὶ	οἰκονομίαν	συνιέναι, ἵνα δή, Καθαρὸς τὴν
[6, 15]	ὄντι οὐχ οἱ συμπεριφερόμενοι δι´	οἰκονομίαν	σωτηρίας οὐδ´ οἱ περί τινα
[6, 6]	κίνησις καὶ μετάθεσις κατὰ τὴν	οἰκονομίαν	τοῦ σωτῆρος. Δίκαιος τοίνυν δικαίου
[6, 16]	ἡ ἕκτη ὥρα τῆς σωτηρίου	οἰκονομίας	ἐμφαίνει, καθ´ ἣν ἐτελειώθη ὁ
[6, 15]	περὶ τῆς κατὰ τὴν πρόνοιαν	οἰκονομίας	ὁμοίως ἡμῖν διαλαμβάνει· οὐ γὰρ
[6, 13]	οἶμαι, ἀγγελικῆς δόξης κἀκείνης τῆς	οἰκονομίας	τυγχάνουσιν, ἣν ἀναμένειν φασὶν αἱ
[6, 6]	κόσμον εὐαγγελίσασθαι τοὺς κατὰ τὴν	οἰκουμένην	ἀνθρώπους, γινώσκειν ὅτι εἷς θεός
[6, 18]	ἐχύθη δὲ ἀνὰ πᾶσαν τὴν	οἰκουμένην,	πείθων Ἑλλήνων τε ὁμοῦ καὶ
[6, 2]	τῷ Πηλεῖ· Πηλέα τὸν Αἰάκειον	οἰκουρὸς	μόνη γερονταγωγῶ καὶ ἀναπαιδεύω πάλιν·
[6, 18]	καὶ κώμην καὶ πόλιν πᾶσαν	οἴκους	ὅλους καὶ ἰδίᾳ ἕκαστον τῶν
[6, 3]	ἀποκαλέσας πατέρα τὸν θεόν, ηὔξατο	οἰκτεῖραι	αὐτὸν τετρυμένην τὴν Ἑλλάδα. Ἅμα
[6, 1]	ἀνήρ« φησὶν ὁ Δαβίδ, ὁ	οἰκτίρμων«	τῶν παραπολλυμένων τῇ πλάνῃ καὶ
[6, 13]	προκοπαὶ ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων μιμήματα,	οἶμαι,	ἀγγελικῆς δόξης κἀκείνης τῆς οἰκονομίας
[6, 16]	φύσεως· οἵ τε Πυθαγόρειοι ἐντεῦθεν,	οἶμαι,	ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κατὰ
[6, 6]	ἄν ποτε ἀσθενήσαι δύναμις. Οὕτως	οἶμαι	δείκνυσθαι ἀγαθὸν μὲν τὸν θεόν,
[6, 5]	πάσης γραφῆς Ἕλληνες ᾕρηνται, ἱκανῶς,	οἶμαι,	διὰ πλειόνων δέδεικται τεκμηρίων· ὅτι
[6, 5]	γένει σεβόμενοι Χριστιανοί. Σαφῶς γάρ,	οἶμαι,	ἐδήλωσεν τὸν ἕνα καὶ μόνον
[6, 11]	τέσσαρσιν ὥραις οἰκειουμένη. Γῆς δ´,	οἶμαι,	εἰκόνα ἡ τράπεζα δηλοῖ, τέσσαρσιν
[6, 6]	ἑκάστου γνῶσιν σωθῆναι. Ἐνεργεῖ δέ,	οἶμαι,	καὶ ὁ σωτήρ, ἐπεὶ τὸ
[6, 17]	τε καὶ γνώμης. Ἕμπαλιν δ´,	οἶμαι,	νόμου ἴδιον καὶ λόγου παντὸς
[6, 2]	ἀγῶνα καὶ παραγγελία γέγονεν, σχεδὸν	οἶμαι	πάντας ὑμᾶς ᾐσθῆσθαι Φιλῖνος {τε}
[6, 3]	ἀκούειν ὡς νενικηκότων. Αἰτία δ´,	οἶμαι,	πάσης ἠχοῦς ἥ τε λειότης
[6, 15]	ἅτε καὶ καθαρώτερος γενόμενος, δηλούσης,	οἶμαι,	τῆς ἱστορίας μὴ πάντων εἶναι
[6, 16]	μιᾷ δυνάμει γενομένων· ἓν γάρ,	οἶμαι,	τὸ βούλημα τοῦ θεοῦ ἐν
[6, 12]	παιδὸς εὐαγγελισθείσης γέλως, οὐκ ἀπιστησάσης,	οἶμαι,	τῷ ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην
[6, 15]	ἀνάγει ἐπὶ βασιλείαν. Διδάσκει γάρ,	οἶμαι,	ὡς ἀληθινὴ παιδεία ἐπιθυμία τίς
[6, 6]	ἐν Ἅιδου εὐηγγελισμένους· ἐχρῆν γάρ,	οἶμαι,	ὥσπερ κἀνταῦθα, οὕτως δὲ κἀκεῖσε
[6, 2]	ἐπιτέρπεται ἔργοις, Εὐριπίδης ἐν τῷ	Οἰνεῖ	φησιν· Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλοις μᾶλλον
[6, 2]	Εὐριπίδου δὲ ἐν μὲν τῷ	Οἰνομάῳ	γράφοντος· Τεκμαιρόμεσθα τοῖς παροῦσι τὰ
[6, 2]	ἀλλ´ ἀγαθόν, Πανύαςςις γράφει· Ὡς	οἶνος	θνητοῖσι θεῶν πάρα δῶρον ἄριστον,
[6, 2]	Τί δ´; οὐ Θεόγνιδος εἰπόντος·	Ὸἶνος	πινόμενος πουλὺς κακός· ἢν δέ
[6, 13]	Ἰούδας ἐξελέγη σὺν αὐτοῖς, ἀλλ´	οἷοί	τε ἦσαν ἀπόστολοι γενέσθαι ἐκλεγέντες
[6, 5]	τῇ διαλέκτῳ προφήτας ἀναστήσας, ὡς	οἷοί	τε ἦσαν δέχεσθαι τὴν παρὰ
[6, 14]	δὲ τοῦτο, οὐδὲ εὔξασθαι ὀρθῶς	οἷοί	τε οὗτοι παρὰ τοῦ θεοῦ
[6, 5]	σέβεσθε· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι μόνοι	οἰόμενοι	τὸν θεὸν γινώσκειν οὐκ ἐπίστανται,
[6, 12]	τε τὴν διοικητικὴν ἐνέργειαν ἐγχριπτομένη	οἷον	ἀπαυγάσματος νοεροῦ καθάπερ ἡλιακῆς ἀλέας
[6, 15]	γνῶσις ἑαυτῆς· ἡ σωφροσύνη δὲ	οἷον	ἀτελὴς φρόνησις, ἐφιεμένη μὲν φρονήσεως,
[6, 3]	γενομένους ὄρος φωνῆς ἐξακούειν σύγκλυδος,	οἷον	βοώντων οὐκ ὀλίγων τινῶν μυριάδων,
[6, 15]	ἐλαία διὰ τὸ ἀγρίαν ἐμφύεσθαι·	οἷον	δὲ ἥδε πέττειν ἐθίζεται τὴν
[6, 2]	μέγαν ποιητὴν ἐκεῖνα τὰ ἔπη·	Οἷον	δὲ τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριθηλὲς
[6, 8]	δὲ φιλοσοφίαν καὶ μᾶλλον Ἕλλησιν,	οἷον	διαθήκην οἰκείαν αὐτοῖς, δεδόσθαι, ὑποβάθραν
[6, 12]	δέ, καὶ πρὶν ἢ ποιῆσαι,	οἷον	ἔσται, εἰδώς, τοῦτο ἐπῄνεσεν· τὸ
[6, 9]	παθητικῶν ἀγαθῶν, μεταλαμβάνει ὁ γνωστικός,	οἷον	εὐφροσύνης λέγω (ἥτις παράκειται τῇ
[6, 9]	δοκοῦντα ἀγαθὰ τῶν παθητικῶν κινημάτων,	οἷον	θάρσος, ζῆλον, χαράν, εὐθυμίαν, οὐδὲ
[6, 18]	αὐτοῖς συλλαμβανούσης εἰς ποσὴν ἐπίγνωσιν,	οἷον	θελήματι θέλημα καὶ τῷ ἁγίῳ
[6, 10]	τὸ ἐρωτᾶν ὀρθῶς καὶ ἀποκρίνασθαι·	οἷον	θριγκὸς γάρ ἐστι διαλεκτική, ὡς
[6, 9]	τοῦ σώματος γινομένοις πάθεσι περιπίπτειν,	οἷον	πείνῃ, δίψει καὶ τοῖς ὁμοίοις.
[6, 4]	καὶ τὴν Αἰγυπτίαν εὐσέβειαν περιέχοντα,	οἷον	περὶ θυμάτων, ἀπαρχῶν, ὕμνων, εὐχῶν,
[6, 16]	ὧν ὁ μέγας ἐνιαυτὸς γίνεται	οἷον	περίοδός τις τῆς τῶν ἐπηγγελμένων
[6, 18]	οὐδὲ τῶν ὀργάνων τὰς εἰκόνας	οἷόν	τε ἀπομιμεῖσθαι ἐναργῶς, ἐπεὶ καὶ
[6, 9]	οὐδὲ ὀρέγεταί τινος, ἔχων ὡς	οἷόν	τε αὐτὸ τὸ ὀρεκτόν. Εἰκότως
[6, 17]	οὖν τῶν γνωστικῶν θεωρημάτων οὐχ	οἷόν	τε, ἐὰν μὴ τῶν προτέρων
[6, 15]	θεοῦ τὸ ἀληθὲς ἐκμανθάνειν μόνως	οἷόν	τε, εἰκότως παρὰ τῶν θείων
[6, 18]	ἐπεὶ μηδὲν ἀπεικόνισμα τοῦ θεοῦ	οἷόν	τε ἐν γενητοῖς εἶναι, προσεπιδιδάσκεσθαι
[6, 16]	ἀπ´ αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς ὅσον	οἷόν	τε ἦν ἰδεῖν τοῖς ὁρᾶν
[6, 18]	καὶ τῆς Ἑλληνικῆς ἐφάπτεται φιλοσοφίας,	οἷον	τρωγάλιόν τι ἐπὶ τῷ δείπνῳ
[6, 10]	ἀπασχολοῦσαν περὶ τὰ μηδὲν προσήκοντα,	οἱονεὶ	δὲ συναιτίοις προγυμνάσμασιν εἴς τε
[6, 7]	οἷς καὶ παραπίπτουσιν· ἐπιβάλλειν δ´	οἴονται	τῇ ἀληθείᾳ οὗτοι μὲν τελείως.
[6, 9]	ἕξεις καὶ διαθέσεις καὶ ἐπιστήμας	οἴονται.	Ὡς δὲ οὐ συγγεννᾶται τοῖς
[6, 18]	τοῦ γνωστικοῦ, ἤδη μὲν ἐπεδείξαμεν,	οἷός	ἐστι, μέγεθός τε καὶ κάλλος
[6, 8]	τῇ πρὸς Κορινθίους φησί. Τοιοῦτος	οἷός	τε ἐκείνῳ πείθεσθαι τῷ παραγγέλματι·
[6, 18]	ἱερὸν ποιητὴς» γράφει καὶ οὐχ	οἷός	τε ποιεῖν, πρὶν ἂν ἔνθεός
[6, 2]	οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων» φησίν,	οἷς	ἂν μάλιστα καὶ δι´ ἐλαχίστου
[6, 10]	ἀναγκαῖον καὶ δεύτερον καὶ περιστατικόν·	οἷς	γὰρ ἂν πανούργως χρήσωνται οἱ
[6, 14]	οἱ καθαροὶ τὴν καρδίαν, ἐν	οἷς	δόλος οὐδείς, οἱ μὴ καταμείναντες
[6, 6]	εἰ δὲ Ἰουδαίους μόνον εὐηγγελίσατο,	οἷς	ἔλειπεν ἡ διὰ τοῦ σωτῆρος
[6, 9]	μὴ προσδεόμενον. Ὃ δ´ ἐν	οἷς	ἔσται, δι´ ἀγάπης ἤδη γενόμενος,
[6, 9]	ἀπείληφεν. Ὁ δὲ τὴν ἐν	οἷς	ἐστι κατάστασιν βεβαίαν τῶν μελλόντων
[6, 7]	στοχασμῷ τε καὶ ἐπιλογισμῷ, ἐν	οἷς	καὶ παραπίπτουσιν· ἐπιβάλλειν δ´ οἴονται
[6, 14]	τοῖς νομικῶς καὶ ἀνεπιλήπτως βεβιωκόσιν,	οἷς	μόνον ἡ εἰς τὸν κύριον
[6, 2]	παρὰ Κρεωφύλου τοῦ Σαμίου τὴν	Οἰχαλίας	ἅλωσιν. Εὕροις δ´ ἂν καὶ
[6, 18]	ἐὰν ὁ τυχὼν ἄρχων κωλύσῃ,	οἴχεται	παραχρῆμα, τὴν δὲ ἡμετέραν διδασκαλίαν
[6, 2]	τε κόρη τε θάμνος τ´	οἰωνός	τε καὶ εἰν ἁλὶ ἔλλοπος
[6, 2]	τοῖς προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι Ἀνδοκίδης οὐκ	ὀκνεῖ	λέγειν· Χρὴ γὰρ τεκμηρίοις χρῆσθαι
[6, 11]	εἰ περαιτέρω προβαίνειν τῆς ἐξεργασίας	ὀκνῶ,	τουτὶ μόνον ἀνακηρύσσων· Πάντα δι´
[6, 16]	ὁ ἰατρὸς ἐν τῷ Περὶ	ὀκταμήνων,	Ἀριστοτέλης δὲ ὁ φιλόσοφος ἐν
[6, 16]	ἄνθρωπος. Ναὶ μὴν τῶν μὲν	ὀκτὼ	αἱ μεσότητες γίνονται ἑπτά, τῶν
[6, 11]	ὁμολογεῖται παντέλειος εἶναι. Ὁ δὲ	ὀκτώ,	κύβος ὁ πρῶτος, ἡ ἰσότης
[6, 16]	γλῶσσαν ἐν ἑβδομάσιν μέγ´ ἄριστος	ὀκτώ	τ´ ἀμφοτέρων τέσσαρα καὶ δέκ´
[6, 2]	γὰρ κόρος ὕβριν, ὅταν πολὺς	ὄλβος	ἕπηται, ἄντικρυς ὁ Θέογνις γράφει·
[6, 2]	τοι κόρος ὕβριν, ὅταν κακῷ	ὄλβος	ἕπηται. ὅθεν καὶ ὁ Θουκυδίδης
[6, 2]	διανοοῦ, Εὐριπίδης γράφει· Τί δήποτε	ὄλβῳ	{μὲν} μὴ σαφεῖ βεβηκότες οὐ
[6, 3]	δὲ καὶ συνεχεῖς ὄμβροι καταρραγέντες	ὅλην	ἐπλήρωσαν τὴν χώραν· ἐντεῦθεν ἄφθονος
[6, 4]	νόμων καὶ θεῶν καὶ τῆς	ὅλης	παιδείας τῶν ἱερέων) ὁ γάρ
[6, 15]	γεγραμμένων εἰς αὐτόν. Καὶ μετ´	ὀλίγα	ἐπιφέρει πάλιν θείᾳ προνοίᾳ τὰς
[6, 2]	ὁμοίου ἐλέγχου περιίδωμεν, καὶ τούτων	ὀλίγα	παραθέσθαι εὔλογον. Ἀλκμαίωνος γὰρ τοῦ
[6, 15]	Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με» ἔλεγον,	ὀλίγοι	δὲ υἱὸν ἐγίγνωσκον τοῦ θεοῦ,
[6, 2]	εἰληφέναι τὰ κυριώτατα τῶν δογμάτων.	Ὀλίγοις	δὲ τῶν καθωμιλημένων καὶ παρὰ
[6, 17]	γραφῆς τὸ ἐμπύρευμα λαβοῦσα ἐν	ὀλίγοις	φαντάζεται. Ναὶ μὴν ὡς τὸν
[6, 2]	Ὡς πολὺν ζήσων χρόνον χὠς	ὀλίγον	οὕτως διανοοῦ, Εὐριπίδης γράφει· Τί
[6, 8]	Ὅπερ ἐστὶ κοινὸν καὶ τῶν	ὀλίγον	προορᾶσθαι δυναμένων· βεβαιοῖ γὰρ ὁ
[6, 17]	γλώσσης ἐλθόντα ματαίως ἐκκέχυται στομάτων,	ὀλίγον	τοῦ παντὸς ἰδόντων. ὡς γάρ
[6, 7]	αὕτη {ἡ} κατὰ διαδοχὰς εἰς	ὀλίγους	ἐκ τῶν ἀποστόλων ἀγράφως παραδοθεῖσα
[6, 2]	κατὰ τὰ ἔθνη βαρβάρων οὐκ	ὀλίγους,	ἐχρῆν δὲ καὶ τὰ μυστήρια
[6, 18]	αὐτῶν γε τῶν φιλοσόφων οὐκ	ὀλίγους	ἤδη ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν μεθιστάς.
[6, 3]	ἐξακούειν σύγκλυδος, οἷον βοώντων οὐκ	ὀλίγων	τινῶν μυριάδων, καθάπερ ἐν παρατάξει·
[6, 9]	σωφρονικῶς, εὐσταλὴς μετὰ σεμνότητος ὑπάρχει,	ὀλίγων	τῶν ἀναγκαίων πρὸς τὸ διαζῆν
[6, 2]	γὰρ καὶ τὰ φώρια ἄντικρυς	ὁλόκληρα	ἔχοντες διελεγχθήσονται· αὐτοτελῶς γὰρ τὰ
[6, 2]	Μουσαίου τὸ περὶ Θεσπρωτῶν βιβλίον	ὁλόκληρον	καὶ Πείσανδρος ὁ Καμιρεὺς Πεισίνου
[6, 2]	ὕδωρ· ἐκ τοῦ δὴ ψυχὴ	ὅλον	αἰθέρα ἀλλάσσουσα· Ἡράκλειτος ἐκ τούτων
[6, 9]	θεὸν καὶ πρὸς τούτῳ μόνῳ	ὅλον	τετραμμένον καὶ διὰ τοῦτο μηδὲν
[6, 14]	καὶ εἰδόσιν ὅπως αὐτοῖς παρ´	ὅλον	τὸν βίον χρηστέον. Τὸν γοῦν
[6, 7]	ἥ τε ζωγραφία τὸν ὀπτικὸν	ὅλον	τόπον ἐπὶ τῶν σκηνογραφουμένων φαίνεται
[6, 5]	Εἶτα ἑνὶ λόγῳ πυνθάνεται ἡμῶν·	Ὅλος	δὲ ὁ κόσμος καὶ τὰ
[6, 17]	γὰρ ἔν τε τοῖς καθ´	ὅλου	ἔν τε τοῖς ἐπὶ μέρους.
[6, 15]	παντὸς οὑτινοσοῦν ἐναντιουμένου καὶ αὐτοῦ	ὅλου	ἐνισταμένου τοῦ κόσμου πλεονάζουσα. Ἀλλ´
[6, 16]	τε καὶ αὐξητικὸν καὶ καθ´	ὅλου	κινητικόν, τὸ πνεῦμα εἴληχεν τὸ
[6, 17]	δὲ οὖσα ἡ φρόνησις, δι´	ὅλου	τεταμένη τοῦ κόσμου διά τε
[6, 16]	ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν αὐτῷ δι´	ὅλου	τοῦ βίου ἀπαθεῖς καθιστάμεθα, τὸ
[6, 2]	χρεία μ´ ἡ κακῶς τε	ὀλουμένη	γαστήρ, ἀφ´ ἧς δὴ πάντα
[6, 18]	κώμην καὶ πόλιν πᾶσαν οἴκους	ὅλους	καὶ ἰδίᾳ ἕκαστον τῶν ἐπακηκοότων
[6, 15]	ὁ κότινος τυγχάνῃ, ἀλλὰ τοὺς	ὀλυμπιονίκας	στέφει, καὶ τὴν ἄμπελον ἡ
[6, 2]	ὧδε ἄρχεται· Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς	Ὀλυμπίου	ἀγλαὰ τέκνα. Πάλιν αὖ τὸ
[6, 2]	γὰρ ποιήσαντος· Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς	Ὀλυμπίου	ἐννέα κοῦραι, Σόλων τῆς ἐλεγείας
[6, 16]	ἀκάματον δύναμιν τὸν πατέρα τῶν	ὅλων.	Τὰ δὲ στοιχεῖα καὶ τὰ
[6, 9]	δεινοῖς, τῷ γε μὴ παρόντι,	ὅλως	δὲ ἤδη συνόντι τῷ ἐραστῷ;
[6, 16]	ἕκαστον τῶν κτισμάτων παρῆλθεν. Καὶ	ὅλως	ἡ δεκάλογος διὰ τοῦ ἰῶτα
[6, 15]	χάριν. Ἡ προφητεία δὲ οὐδ´	ὅλως	τοὺς περὶ τὰς λέξεις σχηματισμοὺς
[6, 14]	ἤτοι μηδέπω ἢ καὶ μηδ´	ὅλως	τυγχάνων ὧν ἄλλους ὁρᾷ μετειληφότας.
[6, 2]	γὰρ τὸν ἁβρὸν {μέλ{ π}	ομαι	βρύοντα μίτραις πολυανθέμοις ἀείδειν· ὅδε
[6, 2]	μακαριώτατος, ὃς διὰ τέλους ζῶν	ὁμαλὸν	ἤσκησεν βίον. Εὕροις δ´ ἂν
[6, 7]	ἄλλως πως φαντάζεσθαι ἐν τῷ	ὁμαλῷ	καὶ λείῳ) οὕτω δὲ καὶ
[6, 3]	ἐνεφοῦτο, λάβροι δὲ καὶ συνεχεῖς	ὄμβροι	καταρραγέντες ὅλην ἐπλήρωσαν τὴν χώραν·
[6, 3]	τινων ἀστέρων πολὺν ἐσόμενον προεῖπεν	ὄμβρον.	Οἱ μὲν οὖν πεισθέντες αὐτῷ
[6, 3]	ἀπώλεσαν ἀδοκήτου καὶ πολλοῦ καταρρήξαντος	ὄμβρου.	Πῶς δὲ ἔτι ἀπιστήσουσιν Ἕλληνες
[6, 3]	τε ἀνέμους κινοῦσι καὶ τοὺς	ὄμβρους	διανέμουσιν, ἀλλ´ ἀκουσάτωσαν τοῦ ψαλμῳδοῦ·
[6, 2]	ἄλλῳ κραδίην ἰαίνεται, παρὰ τὸ	Ὁμηρικόν·	Ἄλλος γάρ τ´ ἄλλοισιν ἀνὴρ
[6, 2]	Αὖθίς τε ὁ Ἀρχίλοχος τὸ	Ὁμηρικὸν	ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην, οὐδ´ αὐτὸς
[6, 2]	ἀγλαὰ τέκνα. Πάλιν αὖ τὸ	Ὁμηρικὸν	παραφράζων Εὐριπίδης· Τίς πόθεν εἶς
[6, 2]	ἅλωσιν. Εὕροις δ´ ἂν καὶ	Ὅμηρον	τὸν μέγαν ποιητὴν ἐκεῖνα τὰ
[6, 2]	ἦν καὶ ῥίγιον ἄλλο γυναικός,	Ὅμηρος	ἄντικρυς λέγει· Ὣς οὐκ αἰνότερον
[6, 17]	νοερὰ πίστεως ἔχεται. Οὕτως καὶ	Ὅμηρος	εἶπεν Πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν
[6, 2]	ὕπνος ᾕρει πανδαμάτωρ, ταῦτα δὲ	Ὅμηρος	ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος μετέθηκεν. Ἡσίοδός
[6, 2]	τέχνη μέγ´ ἀμείνων ἰσχύος ἐστίν,	Ὅμηρος	λέγει Μήτι τοι δρυτόμος περιγίνεται
[6, 2]	ἀνθρώπων γενεὴν καὶ φῦλον ἑλίσσει.	Ὅμηρος	μεταγράφει· Φύλλα τὰ μέν τ´
[6, 2]	δὲ ἐν θεοῖσι πείρατα. Πάλιν	Ὁμήρου	εἰπόντος· Ἀνιπτόποδες, χαμαιεῦναι, Εὐριπίδης ἐν
[6, 2]	δ´ ἀπολήγει. Πάλιν δ´ αὖ	Ὁμήρου	εἰπόντος· Οὐχ ὁσίη κταμένοισιν ἐπ´
[6, 2]	σῶμα καὶ γυμνάζοιτο. Αὖθίς τε	Ὁμήρου	ἐπὶ τῆς ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος εἰπόντος·
[6, 2]	δυσμαχώτερον βλάστον γυναῖκες. Πρὸς τούτοις	Ὁμήρου	λέγοντος· Γαστέρα δ´ οὔ πως
[6, 2]	ἰδόντα τὰς νόσους σκοπεῖν χρεών.	Ὁμήρου	πάλιν ποιήσαντος· Μοῖραν δ´ οὔ
[6, 2]	ἀλλὰ τῶν χρημάτων. Ἐπεὶ καὶ	Ὁμήρου	ποιήσαντος· Ὦ πέπον, εἰ μὲν
[6, 2]	Ὠγηνὸν καὶ τὰ Ὠγηνοῦ δώματα.	Ὁμήρου	τε εἰπόντος· Αἰδώς, ἥτ´ ἄνδρας
[6, 2]	τὰ δὲ Ἡσιόδῳ, τὰ δὲ	Ὁμήρῳ,	τὰ δὲ τοῖς ἄλλοις τῶν
[6, 17]	Ἕλλησι μόνον, ἀλλὰ καὶ βαρβάροις	ὁμιλήσαντες,	ἐπὶ τὴν πίστιν ἐκ συνασκήσεως
[6, 6]	Οὐαλεντῖνος ἐν τῇ Περὶ φίλων	ὁμιλίᾳ	κατὰ λέξιν γράφει· Πολλὰ τῶν
[6, 12]	καταιδεσθείσης δὲ ἐκείνην αὖθις τὴν	ὁμιλίαν,	δι´ ἧς ἔμελλεν παιδὸς γενήσεσθαι
[6, 12]	τὸν θεὸν τὸν λαλοῦντα αὐτῷ	ὁμιλίας	ἐπίχροιά τις ἐπεκάθιζε τῷ προσώπῳ
[6, 15]	ἐλαίας καὶ δὴ καὶ φύεται	ὁμοειδῶς	ταῖς ἡμέροις ἐλαίαις· χρῆται γὰρ
[6, 12]	τετράγωνός ἐστι, πάντοθεν ἴση καὶ	ὁμοία	ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν
[6, 11]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ παραβολὴν λέγουσαν·	Ὁμοία	ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
[6, 2]	τοῦτον μένειν, Εὐριπίδου δὲ τὰ	ὅμοια	ἐπὶ τῆς σκηνῆς βοῶντος· Μακάριος
[6, 9]	οἷον πείνῃ, δίψει καὶ τοῖς	ὁμοίοις.	Ἀλλ´ ἐπὶ μὲν τοῦ σωτῆρος
[6, 12]	δι´ οὗ τὸ συνεμπίπτειν τοῖς	ὁμοίοις	ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα οὖν τὴν γνῶσιν
[6, 11]	ὥστε ἐν τοῖς ἀνομοίοις τὸ	ὅμοιον	θηρᾶν, ἐνάγει τε ἡμᾶς ἐπὶ
[6, 14]	φησίν ἀνομίαν, ὅτι ἔσομαί σοι	ὅμοιος·	ἀλλ´ Ἀρκετὸν γὰρ τῷ μαθητῇ
[6, 8]	τότε, ὅτε καὶ μετασχηματίζεται καθ´	ὁμοιότητα	ἐνεργείας, κἂν ἄλλος ᾖ κατὰ
[6, 6]	σχηματίζει εἰς τὴν τοῦ θηρίου	ὁμοιότητα	τῇ γλώττῃ μόνον· λόγῳ γὰρ
[6, 15]	γνωστικὸς ἄρα τὴν προσεχεστέραν ἀναμάσσεται	ὁμοιότητα,	τὴν διάνοιαν τὴν τοῦ διδασκάλου,
[6, 2]	ἀλλὰ μηδὲ τὴν ῥητορικὴν τοῦ	ὁμοίου	ἐλέγχου περιίδωμεν, καὶ τούτων ὀλίγα
[6, 17]	τῶν ὄντων καὶ τοῦ ἀκολούθου	ὁμοίου	τε καὶ ἀνομοίου διακριτική τε
[6, 9]	τοῖσδε παμπόλλους ὡς ὅτι μάλιστα	ὁμοίους	αὐτῷ γενέσθαι εὔξεται, εἰς δόξαν
[6, 3]	φωνὴν ῥημάτων ὑμεῖς ἠκούετε, καὶ	ὁμοίωμα	οὐκ εἴδετε. ὁρᾷς, ὅπως ἡ
[6, 18]	αὐχοῦσιν, ἢ παρ´ ἑτέρων τῶν	ὁμοίων.	Ἀλλ´ οὐκ ἐχέγγυοι διδάσκαλοι περὶ
[6, 4]	πομπῶν ἑορτῶν καὶ τῶν τούτοις	ὁμοίων.	Ἐπὶ πᾶσι δὲ ὁ προφήτης
[6, 17]	τῶν πρώτων αἰτίων τηρήσει τῶν	ὁμοίων	καὶ μεταβάσει ποιήσει τινὰ ὁρμὴν
[6, 9]	τισιν ἔδοξεν, οὐκ ἂν τῶν	ὁμοίων	τοῖς καλοῖς κἀγαθοῖς ἔργων ἔφεσιν
[6, 15]	καὶ τῷ Χαλέβ, ἀλλ´ οὐχ	ὁμοίως	ἄμφω θεῶνται, ἀλλ´ ὃ μὲν
[6, 2]	κτείνων παῖδας καταλείπει, Ξενοφῶν λέγει·	Ὁμοίως	γάρ μοι νῦν φαίνομαι πεποιηκέναι,
[6, 2]	οὐχ ὑγραίνουσιν πόδας. Ἀρχιλόχου τε	ὁμοίως	εἰρηκότος· Ἀλλ´ ἄλλος ἄλλῳ κραδίην
[6, 2]	πάντ´ ἀναπτύσσει χρόνος. Ἀλλὰ κἀκεῖνα	ὁμοίως	ἐπιδράμωμεν. Εὐμήλου γὰρ ποιήσαντος· Μνημοσύνης
[6, 5]	Ἑλλήνων ἐγνωκότων φέρεται, πλὴν οὐχ	ὁμοίως,	ἐποίσει πάλιν ὧδέ πως· Μηδὲ
[6, 15]	τῆς κατὰ τὴν πρόνοιαν οἰκονομίας	ὁμοίως	ἡμῖν διαλαμβάνει· οὐ γὰρ τὴν
[6, 2]	ἀέλπτως κραίνουσι θεοί, ὁ τραγικὸς	ὁμοίως	Θεοδέκτης γράφει· Τὸ μὴ βεβαίους
[6, 16]	ἀπόκρουσιν πάλιν ἀμφίκυρτος διχότομός τε	ὁμοίως	καὶ μηνοειδής. ἑπτατόνῳ φόρμιγγι νέους
[6, 2]	ἐμῶν σχεδόν τι πάντες εἴσεσθε.	Ὁμοίως	καὶ Νικίας ἐν τῷ πρὸς
[6, 2]	μαινομένων φασὶν χρῆναι μαίνεσθαι πάντας	ὁμοίως,	Μένανδρος ἐν Πωλουμένοις παρισάζεται λέγων·
[6, 2]	πάντας ὑμᾶς ᾐσθῆσθαι Φιλῖνος {τε}	ὁμοίως·	Ὅση μέν, ὦ ἄνδρες δικασταί,
[6, 18]	ἔκφρων γένηται» Καὶ ὁ Δημόκριτος	ὁμοίως·	Ποιητὴς δὲ ἅσσα μὲν ἂν
[6, 1]	κοινῶς, ἡ ἐν πᾶσιν ἀνθρώποις	ὁμοίως	σύνεσίς τε καὶ ἀντίληψις κατὰ
[6, 2]	εἰς ὕβριν τρέπεσθαι. Καὶ Φίλιστος	ὁμοίως	τὰ αὐτὰ μιμεῖται ὧδε λέγων·
[6, 16]	κήτη, τῶν τε αὖ πτηνῶν	ὁμοίως	τά τε σαρκοβόρα καὶ τὰ
[6, 11]	τὸν μεʹ καὶ ἐν ταύταις	ὁμοίως	ταῖς ἡμέραις τὰ ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί
[6, 16]	εἶναι τῶν ζῴων καὶ φυτῶν,	ὁμοίως	τε οἱ τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν
[6, 6]	μικρὸν καὶ μέγαν αὐτὸς ἐποίησεν	ὁμοίως	τε προνοεῖ πάντων. Καὶ ὁ
[6, 18]	πάντα ἐστὶ τὰ αἰοθητήρια, ἀκροτάτης	ὁμοίως	τεύξεται τῆς κληρονομίας. Τὸ δὲ
[6, 2]	ζῶμεν ὡς ἥδιστα μὴ λυπούμενοι;	Ὁμοίως	τοῦ κωμικοῦ Διφίλου εἰπόντος· Εὐμετάβολός
[6, 14]	διδάσκαλος» λέγει ὁ διδάσκαλος. Καθ´	ὁμοίωσιν	οὖν τοῦ θεοῦ ὁ εἰς
[6, 7]	ἐν ἀμεταβόλῳ ἕξει εὐποιίας καθ´	ὁμοίωσιν	τοῦ θεοῦ διαμένει· οἳ μὲν
[6, 17]	τὸν παῖδα, ὃ δὲ καθ´	ὁμοίωσιν	ὡς ὁ προτρεπόμενος ἕτερον εἰς
[6, 14]	εἰκόνα τοῦ κυρίου, ἡ δὲ	ὁμοίωσις	οὐχ, ὥς τινες, ἡ κατὰ
[6, 10]	πορφύρας ἐκλεγόμεθα. Ὥστ´ εἴ τις	ὁμολογεῖ	καρδίαν μὴ ἔχειν διηρθρωμένην, τράπεζαν
[6, 11]	ἐν ἑκατοντάδι, ἡ δεκὰς δὲ	ὁμολογεῖται	παντέλειος εἶναι. Ὁ δὲ ὀκτώ,
[6, 3]	ἀληθῆ δ´ εἶναι ἐξ ἀνάγκης	ὁμολογήσαιεν.	Καὶ πῶς ἔτι ἄπιστα αὐτοῖς
[6, 6]	εἰς τὰ ἑαυτοῦ βιβλία, μὴ	ὁμολογήσας	ὅθεν ὑφείλετο τὸν λόγον τοῦτον.
[6, 17]	μὴ εἶναι πᾶς ἄν τις	ὁμολογήσειεν.	Ἕπειτα, ὡς ἐνεδέχετο φύσεως ἔχειν
[6, 6]	εἶναι, δι´ ὧν οὐκ ἐπίστευσαν,	ὁμολογήσωσιν.	ἦν δ´ ἂν πλεονεξίας οὐ
[6, 11]	διορατικὴν καὶ τοῦ ψεύδους διελεγκτικήν,	ὁμολογιῶν	τε καὶ ἀναλογιῶν εὑρετικήν, ὥστε
[6, 7]	λέγω) ἀδιάβλητα δόγματα μετὰ τοῦ	ὁμολογουμένου	βίου εἰς μίαν ἀθροισθέντα ἐκλογήν.
[6, 2]	κατὰ φιλοσοφίαν σιωπήσομαι δόγματα, αὐτῶν	ὁμολογούντων	ἐγγράφως τῶν τὰς αἱρέσεις διανεμομένων,
[6, 10]	πιθανολογίᾳ, λυθήτω, διὰ τούτου μάλιστα	ὁμολογούντων	οὐχ ἕξειν τὴν ἀλήθειαν· ἀνίκητος
[6, 18]	ἂν φήσαιεν, παρὰ ἀνθρώπων δὲ	ὁμολογοῦσιν.	Καὶ εἰ τοῦτο, ἤτοι γε
[6, 12]	προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν, ἀλλ´ {οὔτε}	ὁμομητρίαν	οὐδέπω. Τοῖς μὲν οὖν ἐξ
[6, 12]	μετὰ τὴν παιδοποιίαν, ὡς καὶ	ὁμοπατρία,	κρίνεται, τότε μόνον τοῦ ἀνδρὸς
[6, 12]	οἰκείως αὐτὴν ἀδελφὴν προσεῖπεν καὶ	ὁμοπατρίαν,	ἀλλ´ {οὔτε} ὁμομητρίαν οὐδέπω. Τοῖς
[6, 18]	καὶ τῇ πρώτῃ καταγγελίᾳ κωλύουσιν	ὁμοῦ	βασιλεῖς καὶ τύραννοι καὶ οἱ
[6, 16]	ἐξ ὧν τὰ δεύτερα, πάντων	ὁμοῦ	ἐκ μιᾶς οὐσίας μιᾷ δυνάμει
[6, 11]	τὴν ἐκκλησιαστικὴν νόμου καὶ προφητῶν	ὁμοῦ	καὶ ἀποστόλων σὺν καὶ τῷ
[6, 18]	τὴν οἰκουμένην, πείθων Ἑλλήνων τε	ὁμοῦ	καὶ βαρβάρων κατὰ ἔθνος καὶ
[6, 3]	μέσον δὲ ἥκοντας ἤδη πλείονος	ὁμοῦ	καὶ ἐναργεστέρου ἀντιλαμβάνεσθαι θορύβου· ἐπὶ
[6, 11]	Ἔτι τῆς μουσικῆς παράδειγμα ψάλλων	ὁμοῦ	καὶ προφητεύων ἐκκείσθω Δαβίδ, ὑμνῶν
[6, 1]	~Ὁ δὲ δὴ ἕκτος καὶ	ὁμοῦ	ὁ ἕβδομος ἡμῖν τῶν κατὰ
[6, 15]	ἐν ᾧ φυτεύεται· πάντα δὲ	ὁμοῦ	τὰ φυτὰ ἐκ κελεύσματος θείου
[6, 2]	πάντων τούτων τὰ μέγιστα καὶ	ὁμόφυλα	συνθεὶς τοῦτον καινὸν καὶ πολυειδῆ
[6, 2]	παρ´ ἡμῶν ἀλήθειαν εἰς τοὺς	ὁμοφύλους	λάθρᾳ διαδείκνυνται. Οἱ γὰρ μηδὲ
[6, 16]	νόος ἀνδρός, οὐδ´ ἕρδειν ἔθ´	ὁμῶς	ἔργα μάταια θέλει· ἑπτὰ δὲ
[6, 2]	τὸ κλέπται εἶναι, σφετερίζεσθαι δ´	ὅμως	καὶ ἄκοντες τὴν παρ´ ἡμῶν
[6, 17]	τὰ ἔργα παρέχουσα. Ἕκκειται δ´	ὅμως	καὶ πρὸς μίμησίν τε καὶ
[6, 17]	πολλὰ τῶν προτερημάτων, γίνεται δ´	ὅμως	ὠφέλιμα μόνοις τοῖς ἀγαθοῖς τε
[6, 15]	παραβολικὸν εἶδος τῆς γραφῆς, ἀρχαιότατον	ὄν,	ὡς παρεστήσαμεν, εἰκότως παρὰ τοῖς
[6, 16]	πνεῦμα εἴληχεν τὸ σαρκικόν, ὀξυκίνητον	ὂν	καὶ πάντῃ διά τε τῶν
[6, 5]	τὰ πάντα ἐπιδέεται καὶ δι´	ὅν	ἐστιν, ἀκατάληπτος, ἀέναος, ἄφθαρτος, ἀποίητος,
[6, 16]	τὴν δι´ υἱοῦ ἐνέργειαν δηλοῖ,	ὅν	φησιν ὁ Δαβίδ· Αὕτη ἡ
[6, 15]	παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ Ἑρμῇ,	ὃν	δὴ λόγον εἶναί φασι, διὰ
[6, 14]	δόξης Ἐροῦσιν» αὐτοῦ· οὗτος ἦν	ὃν	ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα καὶ
[6, 9]	προορίσας ἔχει δι´ ὧν ἔγνω	ὃν	ἠγάπησεν, οὐκ ἔχων δυστέκμαρτον τὸ
[6, 15]	τοῦ θεοῦ, καθάπερ ὁ Πέτρος,	ὃν	καὶ ἐμακάρισεν, ὅτι αὐτῷ σὰρξ
[6, 1]	ἡμῶν ὁ σωτὴρ ὑπάρχει, εἰς	ὃν	καταφυτευόμεθα, μετατεθέντες καὶ μεταμοσχευθέντες εἰς
[6, 15]	τρόπους τέσσαρας· ἕνα μὲν καθ´	ὃν	μεταξὺ τοῦ ξύλου καὶ τοῦ
[6, 1]	καὶ γνῶσις ἡ ἀληθής, εἰς	ὃν	μετετέθημεν. Λέγεται δὲ καὶ ἄλλως
[6, 5]	φησί, σέβεσθε» οὐκ εἶπεν θεὸν	ὃν	οἱ Ἕλληνες» ἀλλὰ Μὴ κατὰ
[6, 2]	ἀπαλλάττουσι τοῦ ζῆν Μένανδρος πεποίηκεν·	Ὃν	οἱ θεοὶ φιλοῦσιν, ἀποθνῄσκει νέος.
[6, 18]	πρόδρομος δείκνυσι τὸν παρόντα, μεθ´	ὃν	οἱ κήρυκες τῆς ἐπιφανείας τὴν
[6, 9]	δὲ ἁπαξαπλῶς ἀπαθὴς ἦν, εἰς	ὃν	οὐδὲν παρεισδύεται κίνημα παθητικὸν οὔτε
[6, 11]	λοιπὸν τὸν κυριακὸν λόγον, εἰς	ὃν	περαιοῦται ὁ νόμος, ὁ προφήτης
[6, 8]	δηλονότι οὗ πρότερον ἐμέμνηντο, καὶ	ὃν	πρὶν ἢ ἐκλαθέσθαι ἐγίνωσκον, τοῦτον
[6, 9]	ἔτι τὸν φίλον τοῦ θεοῦ,	ὃν	προώρισεν ὁ θεὸς πρὸ καταβολῆς
[6, 14]	εἰς γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν	ὀνειδισμοῦ,	οἱ ἄφρονες· τὸν βίον αὐτοῦ
[6, 9]	τε ὕπαρ ταῖς τε δι´	ὀνειράτων·	διαίτῃ γὰρ λιτῇ καὶ αὐταρκείᾳ
[6, 2]	δ´ ἄδωρα δῶρα καὶ οὐκ	ὀνήσιμα.	Σόλωνος δὲ ποιήσαντος· Τίκτει γὰρ
[6, 2]	εἰπόντος· Κακοῦ γὰρ ἀνδρὸς δῶρα	ὄνησιν	οὐκ ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν τῷ
[6, 17]	θεόθεν λαβὼν τὸ δύνασθαι ὠφελεῖν	ὀνίνησι	τοὺς μὲν τῇ παρακολουθήσει σχηματίζων,
[6, 2]	ἥτ´ ἄνδρας μέγα σίνεται ἠδ´	ὀνίνησιν,	Εὐριπίδης ἐν Ἐρεχθεῖ γράφει· Αἰδοῦς
[6, 5]	αὐτὸν καὶ τοὺς φοροῦντας τὸ	ὄνομα	αὐτοῦ καὶ τοὺς πιστοὺς αὐτοῦ,
[6, 11]	ἔοικεν, οἱ πλεῖστοι τῶν τὸ	ὄνομα	ἐπιγραφομένων καθάπερ οἱ τοῦ Ὀδυσσέως
[6, 16]	διὰ τοῦ ἰῶτα στοιχείου τὸ	ὄνομα	τὸ μακάριον δηλοῖ, λόγον ὄντα
[6, 16]	τοῦ θεοῦ (ὅπερ ἐστὶ τὸ	ὄνομα·	τοῦτο γὰρ μόνον ἐχώρουν, ὡς
[6, 18]	γὰρ τοῦτο οὐ φιλοσόφων μόνον	ὀνομάζειν,	ἀλλὰ καὶ ποιητῶν) οὐδὲ τὴν
[6, 17]	τε καὶ σοφία καὶ ἐπιστήμη	ὀνομάζεται,	ἐν δὲ τοῖς εἰς εὐλάβειαν
[6, 1]	ἀντιλαμβάνεσθαι πεφυκυῖαν· ἡ δὲ ἐξαιρέτως	ὀνομαζομένη	γνῶσις ἀπὸ τῆς γνώμης καὶ
[6, 17]	οἱ φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων θεὸν	ὀνομάζοντες	οὐ γιγνώσκουσιν, ἐπεὶ μὴ σέβουσι
[6, 15]	καὶ αὐτολεξεὶ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν	ὀνομαζόντων,	εὕρομεν καὶ τὴν παρουσίαν αὐτοῦ
[6, 16]	ἐχρῆν γάρ τι καὶ πρῶτον	ὀνομάσαι.	Διὰ τοῦτο ἄρα προεφητεύθη πρῶτα,
[6, 1]	ἄν ποτε ἔγωγε γνῶσίν γε	ὀνομάσαιμι,	τὴν καὶ δι´ αἰσθητηρίων ἀντιλαμβάνεσθαι
[6, 17]	δὲ τὴν ἀλήθειαν πολυπραγμονητέον, οὐκ	ὀνόματα	ζητοῦντας μαθεῖν· τὸ γὰρ περὶ
[6, 15]	γραφῶν, τὰς λέξεις καὶ τὰ	ὀνόματα,	καθάπερ τὸ σῶμα τὸ Μωυσέως,
[6, 17]	ἰδέαι τῆς ἀληθείας, τά τε	ὀνόματα	καὶ τὰ πράγματα, οἳ μὲν
[6, 17]	τὰ πράγματα, οἳ μὲν τὰ	ὀνόματα	λέγουσιν, οἱ περὶ τὰ κάλλη
[6, 17]	φωτεινὸν καὶ γνωστικὸν καθῆκεν, οὐδὲ	ὀνόματι,	ἀλλ´ ἔργῳ ἐθέλειν ἅπτεσθαι τῶν
[6, 2]	καὶ Εὐριπίδου μὲν ἐξ Ἀντιγόνης·	Ὀνόματι	μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ φύσις
[6, 2]	Ἐπίχαρμος τὴν αὐτὴν γνώμην ἑτέρῳ	ὀνόματι	προηνέγκατο εἰπών· Ἐγγύας ἄτα ´στι
[6, 11]	τοὺς τῷ σημείῳ καὶ τῷ	ὀνόματι	προσπεφευγότας, κυρίους γεγονέναι τῶν αἰχμαλωτιζόντων
[6, 10]	Ἐπαινουμένους γὰρ χρὴ ἐν τῷ	ὀνόματι	τῷ ἁγίῳ τοῦ κυρίου κατὰ
[6, 5]	τοῦ Ἰσραὴλ μετανοήσας διὰ τοῦ	ὀνόματός	μου πιστεύειν ἐπὶ τὸν θεόν,
[6, 17]	{δὲ} ἤδη ἐντριβεστέρῳ, προστάττοι ἐξ	ὀνόματος	τὸ πάλαισμα. Ὁ γνωστικὸς τοίνυν
[6, 15]	διανοίας καὶ τὰ ὑπὸ τῶν	ὀνομάτων	δηλούμενα διορῶσι, τὸν μετὰ ἀγγέλων
[6, 10]	Ἡ διαστολὴ δὲ τῶν τε	ὀνομάτων	τῶν τε πραγμάτων κἀν ταῖς
[6, 1]	πᾶν ὕδωρ, οὗ μόσχος καὶ	ὄνος	πατεῖ« ὁ ἐκ νόμου καὶ
[6, 17]	πάντα οἶδεν, οὐ μόνον τὰ	ὄντα,	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐσόμενα καὶ
[6, 4]	τὸν Σάββαν ἀπέστησαν ἄρχοντα αὐτῶν	ὄντα,	ἀπεκρίθη· καλῶς ζῆν βουλόμενοι αὐτὸν
[6, 2]	ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν ἢ χρηστὸν	ὄντα	γνώσομαί σε ἤτοι κακόν, Σοφοκλέους
[6, 7]	καὶ ἀμετάπτωτον, συνειληφυῖαν τά τε	ὄντα	καὶ τὰ παρῳχηκότα καὶ τὰ
[6, 10]	διακρίνειν, πῇ τε ἀλλήλοις τὰ	ὄντα	κοινωνεῖ καὶ πῇ διενήνοχεν. Εἰ
[6, 18]	μόνον σέβειν θεόν, τὸν ὄντως	ὄντα	παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ τοῦ ἀποστόλου
[6, 4]	ἀστρολογούμενα τῶν Ἑρμοῦ βιβλίων τέσσαρα	ὄντα	τὸν ἀριθμὸν ἀεὶ διὰ στόματος
[6, 16]	ὄνομα τὸ μακάριον δηλοῖ, λόγον	ὄντα	τὸν Ἰησοῦν παριστῶσα. Ὁ δὲ
[6, 5]	παιδευομένων διαθήκαις τοῦ ἑνὸς κυρίου,	ὄντας	ἑνὸς κυρίου ῥήματι· ἐπεί, ὅτι
[6, 17]	τοῦ φαίνεσθαι μόνον ἐν ἡλίῳ	ὄντας	παρερχόμεθα, ἀλλ´ ἐνταῦθα μὲν τοῦ
[6, 6]	ἐξομολογούμενοι, ἐν τοῖς τοῦ θεοῦ	ὄντας	τοῦ παντοκράτορος κατὰ τὴν οἰκείαν
[6, 17]	σπουδαίους δίδοται ἢ πρὸς τὸ	ὄντας	χρῆσθαι τοῖς κατὰ φύσιν προτερήμασι·
[6, 2]	ἐν Τηλέφῳ εἰπόντος Εὐριπίδου· Ἕλληνες	ὄντες	βαρβάροις δουλεύσομεν; Θρασύμαχος ἐν τῷ
[6, 2]	Λαρισαίων λέγει· Ἀρχελάῳ δουλεύσομεν Ἕλληνες	ὄντες	βαρβάρῳ; Ὀρφέως δὲ ποιήσαντος· Ἔστιν
[6, 6]	ἄρα εὐηγγελίσθησαν οἱ ἐν θλίψει	ὄντες.	Καὶ διὰ τοῦτό φησιν· Ἀναγγείλατε
[6, 6]	εἰ καὶ ἐν Ἅιδου ἔτυχον	ὄντες	καὶ ἐν φρουρᾷ, ἐπακούσαντας τῆς
[6, 12]	ἐξ ἑαυτῆς ὁρμᾶν· εἶτα λογικοὶ	ὄντες	λογικῆς οὔσης τῆς φιλοσοφίας συγγενές
[6, 6]	οἱ πιστεύσαντες, κἂν ἐξ ἐθνῶν	ὄντες	τύχωσιν, ἐξομολογησάμενοι ἤδη ἐκεῖ, ἐπεὶ
[6, 15]	νομίζων εἶναι πρόνοιαν καὶ τῷ	ὄντι	ἄθεος, πρόκειται δ´ ἡμῖν, τί
[6, 10]	φιλοσοφίαν ἐμφαινομένης ἀληθείας, ἡ τῷ	ὄντι	ἀλήθεια, ὥσπερ ἥλιος ἐπιλάμψας τὰ
[6, 16]	τὴν ἀρχέγονον ἡμέραν τὴν τῷ	ὄντι	ἀνάπαυσιν ἡμῶν, ἣ δὴ καὶ
[6, 15]	γὰρ ἐνετείλατο, καὶ δεῖ τῷ	ὄντι	ἀρχικὸν εἶναι καὶ ἡγεμονικὸν τὸν
[6, 8]	τῆς λογικῆς ἰδιότης ψυχῆς· τῷ	ὄντι	γὰρ ἡ μὲν ὁρμὴ καθάπερ
[6, 8]	τῶν ἡμῖν ἀπόρων, τὸν τῷ	ὄντι	γνωστικόν, ὁποῖος ἦν Ἰάκωβος, Πέτρος,
[6, 13]	Ἰωάννης. Μία μὲν γὰρ τῷ	ὄντι	διαθήκη ἡ σωτήριος ἀπὸ καταβολῆς
[6, 18]	αἱρήσεται μόνα. Ἡ γὰρ τῷ	ὄντι	ἐπιστήμη, ἥν φαμεν μόνον ἔχειν
[6, 12]	προσβλέπῃ, ὡς ἂν ἀδελφὴ τῷ	ὄντι	ἐσομένη καὶ μετὰ τὴν ἀπόθεσιν
[6, 7]	οὐδὲ ἕν» (Εἷς γὰρ τῷ	ὄντι	ἐστὶν ὁ θεός, ὃς ἀρχὴν
[6, 1]	ὡς ὑπειλήφασιν, μόνον δὲ τῷ	ὄντι	θεοσεβῆ, τὸν τρόπον τῆς θρῃσκείας
[6, 14]	συνάγονται τοῦ θεοῦ, οἱ τῷ	ὄντι	Ἰσραηλῖται οἱ καθαροὶ τὴν καρδίαν,
[6, 17]	καὶ ἐξομοίωσιν ἡμῖν θαυμαστὰ τῷ	ὄντι	καὶ ἅγια τὰ τῆς ἀρετῆς
[6, 17]	δέ ἐστιν ἐκεῖνο καὶ τῷ	ὄντι	κύριον καὶ ἡγεμονικόν, ὃ ἐπὶ
[6, 7]	ἀλλὰ τὸν θεὸν ἀγαπῶντα τῷ	ὄντι	Ὅσιον μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι. Ἃν
[6, 15]	τὸν λεών. Ψεῦσται τοίνυν τῷ	ὄντι	οὐχ οἱ συμπεριφερόμενοι δι´ οἰκονομίαν
[6, 13]	ἐγγραφῆναι. Οὗτος πρεσβύτερός ἐστι τῷ	ὄντι	τῆς ἐκκλησίας καὶ διάκονος ἀληθὴς
[6, 16]	ἣ δὴ καὶ πρώτη τῷ	ὄντι	φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ τὰ
[6, 2]	ἔστιν ὅρος κείμενος οὐδεὶς εἰς	ὅντινα	χρὴ τελέσαι θνητοῖς, πλὴν ὅταν
[6, 6]	δῆλόν που ὡς ἄρα ἀπροσωπολήπτου	ὄντος	τοῦ θεοῦ καὶ οἱ ἀπόστολοι,
[6, 3]	δὲ τῷ παντοκράτορι καὶ μηδενὸς	ὄντος	ὑποκειμένου φωνὴν καὶ φαντασίαν ἐγγεννῆσαι
[6, 17]	τὴν ἀρχὴν ὑπέστη τι τῶν	ὄντων	ἀβουλήτως ἔχοντος τοῦ θεοῦ, εἰ
[6, 2]	Μητρὸς καὶ πατρὸς οὐκ ἔτ´	ὄντων,	ἀδελφὸν ἄλλον οὐχ ἕξω. Πρὸς
[6, 16]	καὶ ἀνειδωλοποιῶν τι τῶν μὴ	ὄντων	εἰς ὑπέρβασιν, μᾶλλον δὲ ἔκβασιν
[6, 16]	ἐπέχον τάξιν εἰς τὴν τῶν	ὄντων	ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες οὖν αὐτῷ δι´
[6, 8]	τίς ἐστι τῆς ψυχῆς τῶν	ὄντων	ἤτοι τινὸς ἢ τινῶν, τελειωθεῖσα
[6, 17]	ἐστι, δύναμις ψυχῆς θεωρητικὴ τῶν	ὄντων	καὶ τοῦ ἀκολούθου ὁμοίου τε
[6, 8]	καθάπερ γνῶσίς ἐστιν ἐπὶ τῶν	ὄντων	κινουμένη, γνῶσις δὲ αὐτὸ τοῦτο,
[6, 10]	ἐκλεγόμενος διαίρεσιν, καὶ τὴν τῶν	ὄντων	προσήσεται διάκρισιν. Μέχρις ἂν τῶν
[6, 11]	καὶ περὶ τὰ μέγιστα τῶν	ὄντων	πταίουσιν οὗτοι, τουτέστι τὴν προαίρεσιν
[6, 7]	ἐπιστήμη οὖσα καὶ κατάληψις τῶν	ὄντων	τε καὶ ἐσομένων καὶ παρῳχηκότων
[6, 16]	κτισθέντων, ἀλλ´ οὐκ ἐπ´ ἴσης	ὄντων	τιμίων· οὐδ´ ἂν φωνῇ δεδήλωτο
[6, 11]	τῶν κατηχουμένων καὶ μάλιστα Ἑλλήνων	ὄντων	(τοῦ κυρίου δὲ ἡ γῆ
[6, 16]	καὶ γῆς καὶ πάντων τῶν	ὄντων	τῷ παντοκράτορι γεγονέναι τὴν σοφίαν
[6, 17]	τὸ ἐγχωροῦν προσαγομένην τὴν τῶν	ὄντων	φύσιν· ἔπειτα οὐχ Ἕλλησι μόνον,
[6, 9]	ἡμῖν θεσπίζει περί τε τῶν	ὄντων	ὡς ἔστι, περί τε τῶν
[6, 14]	λαβεῖν τὰ ἀγαθά, ἀγνοοῦντες τὰ	ὄντως	ἀγαθά, οὐδ´ ἂν λαβόντες αἴσθοιντο
[6, 9]	τῇδε ὁ τεύξεσθαι πεπεισμένος τῶν	ὄντως	ἀγαθῶν, ἔχεσθαι δὲ ἀεὶ τῆς
[6, 15]	πρόσωπόν τε καὶ πρᾶγμα, ἡ	ὄντως	ἀλήθεια παρ´ ἡμῖν δείκνυται μόνοις,
[6, 9]	θρῃσκεύειν τὸ θεῖον διὰ τῆς	ὄντως	δικαιοσύνης, ἔργων τε καὶ γνώσεως·
[6, 8]	μερικὴ αὕτη φιλοσοφία, τῆς τελείας	ὄντως	ἐπιστήμης ἐπέκεινα κόσμου περὶ τὰ
[6, 7]	αἵρεσιν ἀγωγήν φαμεν, ἀλλ´, ὅπερ	ὄντως	ἐστὶ φιλοσοφία, ὀρθῶς σοφίαν τεχνικήν,
[6, 15]	ὅτι ὁ θεὸς αὐτὰ προσέταξεν	ὄντως,	καὶ οὐδὲν ἄτερ γραφῆς λέγομεν.
[6, 12]	ποιῶν δὲ ἰδίως ἀγαθά, θεὸς	ὄντως	καὶ πατὴρ ἀγαθὸς ὤν τε
[6, 15]	καθάπερ ἡ ἀγριέλαιος ἐγκεντρισθεῖσα τῷ	ὄντως	καλῷ καὶ ἐλεήμονι λόγῳ πέττει
[6, 1]	στενῆς καὶ τεθλιμμένης τῆς κυριακῆς	ὄντως	ὁδοῦ εἰς τὴν ἀίδιον καὶ
[6, 18]	ἕνα μόνον σέβειν θεόν, τὸν	ὄντως	ὄντα παντοκράτορα, ἔπειτα διὰ τοῦ
[6, 15]	μεταγομένων· ἀποξύσαντες γὰρ ἑκάτερον ἐπίσφηνον	ὀξεῖ	δρεπάνῳ μέχρι τοῦ τὴν ἐντεριώνην
[6, 16]	τὸ πνεῦμα εἴληχεν τὸ σαρκικόν,	ὀξυκίνητον	ὂν καὶ πάντῃ διά τε
[6, 12]	Μωυσῆς τὸ πρόσωπον {τῆς ψυχῆς}	ὅπερ	ἐν τοῖς πρόσθεν ἰδίωμα χαρακτηριστικὸν
[6, 17]	μέρος ἔχει δι´ αἰῶνος· καὶ	ὅπερ	ἐπὶ τῶν θεάτρων γίνεται καὶ
[6, 8]	ὅτι ἀκατάληπτα ἔσται τὰ ἀκατάληπτα.	Ὅπερ	ἐστὶ κοινὸν καὶ τῶν ὀλίγον
[6, 16]	τὸ μεγαλεῖον κράτος τοῦ θεοῦ	(ὅπερ	ἐστὶ τὸ ὄνομα· τοῦτο γὰρ
[6, 15]	ἀνάπαυσις ζητήσεως ἐν καταλήψει γενομένης,	ὅπερ	ἐστὶν ἡ γνῶσις. Καὶ αὕτη
[6, 8]	προκαταγνωστέον ἀμαθῶς καὶ τῶν λεγομένων,	ὅπερ	καὶ ἐπὶ τῶν προφητεύειν νῦν
[6, 7]	ἑκάστην αἵρεσιν ἀγωγήν φαμεν, ἀλλ´,	ὅπερ	ὄντως ἐστὶ φιλοσοφία, ὀρθῶς σοφίαν
[6, 16]	καὶ τοῦ θεὸς εἶναι παύσεται,	ὅπερ	οὐδὲ εἰπεῖν θέμις. Ἕστιν δ´
[6, 6]	ἐπεὶ τὸ σῴζειν ἔργον αὐτοῦ·	ὅπερ	οὖν καὶ πεποίηκεν, τοὺς εἰς
[6, 17]	ἐνέργεια τῆς προνοίας ἀριδήλως δείκνυται,	ὁπηνίκα	ἂν ἢ διὰ παιδείας ἢ
[6, 2]	τελουμένων· ταῦτα μὲν ὑπερτίθεμαι διασαφήσων,	ὁπηνίκα	ἂν τὰ περὶ ἀρχῶν τοῖς
[6, 12]	τότε μόνον τοῦ ἀνδρὸς ἀναμιμνῃσκομένη,	ὁπηνίκα	ἂν τοῖς τέκνοις προσβλέπῃ, ὡς
[6, 12]	μή τι ἔκτοτε ὁ Ἀβραάμ,	ὁπηνίκα	παρὰ τῷ βασιλεῖ τῆς Αἰγύπτου
[6, 3]	περὶ τὸ ὄρος τὸ Σινᾶ,	ὁπηνίκα	πῦρ μὲν ἐφλέγετο, μηδὲν καταναλίσκον
[6, 16]	εἰς δεξιὰ εἰς ἀριστερά, πρόσω	ὀπίσω.	Εἰκότως ἄρα τὸν ἑπτὰ ἀριθμὸν
[6, 12]	τὰ δ´ ἐνεργητέον. Διὰ τῶν	ὅπλων	τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ
[6, 7]	διδάσκαλον ἐπὶ τῆς γῆς. Ὁρᾷς	ὁπόθεν	ἔχει τὰς λαβὰς ἡ φιλοσοφία
[6, 6]	πιστεῦσαι βεβουλημένους διὰ τοῦ κηρύγματος,	ὅποι	ποτ´ ἔτυχον γεγονότες, ἑλκύσας εἰς
[6, 18]	σχῆμα τὸ τῶν ψυχῶν γένος	ὁποῖα	διαπλάσσουσιν Ἕλληνες τὰ ξόανα. Ψυχαὶ
[6, 10]	τὸ λευκὸν καὶ τὸ μέλαν,	ὁποῖον	ἕκαστον αὐτῶν, διαδείκνυσιν, οὕτως δὲ
[6, 18]	αὐτοῦ ὡς ἐν ὑπογραφῇ δηλώσαντες·	ὁποῖος	γὰρ κατὰ τὴν θεωρίαν ἐν
[6, 8]	ἀπόρων, τὸν τῷ ὄντι γνωστικόν,	ὁποῖος	ἦν Ἰάκωβος, Πέτρος, Ἰωάννης, Παῦλος
[6, 2]	ἄλλυτον, οὐδέ ποτ´ ἔστιν ἐκφυγέειν,	ὁπόσοι	γῆν ἐπιφερβόμεθα. Εὕροις δ´ ἂν
[6, 17]	{ὁ} τρόπος ὁ κατὰ πρόσταξιν,	ὁπόταν	ὁ παιδοτρίβης μηκέτι διαπλάσσων τὸν
[6, 15]	εἰδέναι χρῆσθαι τῷ λόγῳ καὶ	ὁπότε	καὶ ὅπως καὶ πρὸς οὕστινας.
[6, 17]	ταῖς μετὰ χειρουργίας πράξεσι τέχνη,	ὅπου	δ´ ἄνευ θεωρίας τῶν πρώτων
[6, 15]	τοῦ Ἰσραὴλ ταῖς τῶν ἀγγέλων	ὀπτασίαις,	οὕτως καὶ ἡμεῖς ταῖς τῆς
[6, 7]	καταγραφῆς ἥ τε ζωγραφία τὸν	ὀπτικὸν	ὅλον τόπον ἐπὶ τῶν σκηνογραφουμένων
[6, 7]	ὄψιν, τοῖς κατὰ προσβολὴν τῶν	ὀπτικῶν	γραμμῶν σημείοις χρωμένη κατὰ τὸ
[6, 12]	οὐχ εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἀδικία,	ὅπως	ἂν μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα
[6, 14]	τὴν γνῶσιν εἰληφόσι καὶ εἰδόσιν	ὅπως	αὐτοῖς παρ´ ὅλον τὸν βίον
[6, 7]	τ´ ἐσόμενα πρό τ´ ἐόντα,	ὅπως	ἔχει τε καὶ ἔσχεν καὶ
[6, 3]	καὶ ὁμοίωμα οὐκ εἴδετε. ὁρᾷς,	ὅπως	ἡ κυριακὴ φωνὴ λόγος ἀσχημάτιστος·
[6, 15]	τῷ λόγῳ καὶ ὁπότε καὶ	ὅπως	καὶ πρὸς οὕστινας. ἤδη δὲ
[6, 16]	ἐρήμου εἰς τὴν πατρῴαν γῆν,	ὅπως	καταλαμβάνωσι μὲν διὰ τῶν θείων
[6, 6]	πίστεως ἐμῆς δηλοῦντας τὰ μέλλοντα,	ὅπως	οἱ ἀκούσαντες καὶ πιστεύσαντες σωθῶσιν,
[6, 14]	μὴ πιστεύσοντα τοῦτον, οὐδὲν ἧττον,	ὅπως	τήν γε καθ´ ἑαυτὸν ἀναδέξηται
[6, 16]	η> Εἰσκλαπέντος δ´ οὐκ οἶδ´	ὅπως	τοῦ ἐπισήμου εἰς τὴν γραφήν,
[6, 14]	σέσωκέν σε» οὐχ ἁπλῶς τοὺς	ὁπωσοῦν	πιστεύσαντας σωθήσεσθαι λέγειν αὐτὸν ἐκδεχόμεθα,
[6, 5]	ὁ ἀόρατος, ὃς τὰ πάντα	ὁρᾷ,	ἀχώρητος, ὃς τὰ πάντα χωρεῖ,
[6, 14]	μηδ´ ὅλως τυγχάνων ὧν ἄλλους	ὁρᾷ	μετειληφότας. Πρὸς δὲ καὶ ἐπαισχύνεται
[6, 16]	οἷόν τε ἦν ἰδεῖν τοῖς	ὁρᾶν	ἐκλεγεῖσι, δι´ ἑβδόμης ἀνακηρυσσόμενος τῆς
[6, 14]	πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ.	Ὁρᾷς	οἷα περὶ τῶν γνωστικῶν διαλέγεται
[6, 7]	ἑαυτοῖς διδάσκαλον ἐπὶ τῆς γῆς.	Ὁρᾷς	ὁπόθεν ἔχει τὰς λαβὰς ἡ
[6, 3]	ἠκούετε, καὶ ὁμοίωμα οὐκ εἴδετε.	ὁρᾷς,	ὅπως ἡ κυριακὴ φωνὴ λόγος
[6, 3]	καὶ ὑετὸν ἐν ἡμέρᾳ θερισμοῦ.	ὁρᾷς	ὅτι ὁ βρέχων ἐπὶ δικαίους
[6, 11]	καιρῶν καὶ χρόνων» ὡς προειρήκαμεν.	Ὁρᾷς	τὴν τῶν μαθημάτων πηγὴν ἐκ
[6, 16]	ἡ νομοθεσία φαίνεται. Τῇ τε	ὁράσει	καὶ ἀκοῇ καὶ τῇ ὀσφρήσει
[6, 15]	γὰρ οὐχὶ καὶ ἐν τῇ	ὁράσει	τῷ Ἑρμᾷ ἡ δύναμις ἐν
[6, 3]	Κατὰ πάντα τοίνυν τόπον τῆς	ὁράσεως	πᾶσιν αὐτοῖς κυκλόθεν, ὡς ἂν
[6, 2]	ἀτόπως, ὅτι ἀρχὴ μὲν ἔρωτος	ὅρασις,	μειοῖ δὲ τὸ πάθος ἐλπίς,
[6, 9]	ὃ ὁ τοῦ νοῦ εἰκονισμὸς	ὁρᾶται	ἐν μόνῳ τῷ ἀνθρώπῳ, ᾗ
[6, 18]	καὶ τὸν ἥλιόν τις, ὡς	ὁρᾶται,	πλασσέτω καὶ τὴν ἶριν τοῖς
[6, 2]	Αἰσχίνης λέγει· Τὴν μὲν παρασκευὴν	ὁρᾶτε,	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, καὶ τὴν
[6, 2]	καὶ τὴν προθυμίαν τῶν ἀντιδίκων	ὁρᾶτε,	ὦ ἄνδρες δικασταί, φησίν, καὶ
[6, 18]	αὐτῶν οὐδέποτε γίνεται τῶν ψυχῶν,	ὄργανα	δὲ ὧν μὲν ἐνιζήματα, ὧν
[6, 16]	ἡμετέρῳ ἐπίκειται τῶν αἰσθητηρίων τὰ	ὄργανα,	δύο μὲν τὰ τῶν ὀφθαλμῶν,
[6, 18]	θεοῦ οὐκ ἄν τις καταπλαγείη,	ὄργανα	θείας γενομένους φωνῆς; Καθάπερ οὖν
[6, 7]	ἐκείνοις ἡ γλῶττα. Οὐδ´ ἂν	ὄργανά	τις δῴη φωνῆς ἀγγέλοις, χείλη
[6, 16]	γεύσει καὶ τοῖς τούτων ὑπουργοῖς	ὀργάνοις	δισσοῖς οὖσι, χερσί τε καὶ
[6, 3]	σαλπίγγων τε ἦχος ἐφέρετο ἄνευ	ὀργάνων	ἐμπνεόμενος; ἐκείνη γὰρ ἡ λεγομένη
[6, 4]	καὶ περὶ νόσων καὶ περὶ	ὀργάνων	καὶ φαρμάκων καὶ περὶ ὀφθαλμιῶν
[6, 18]	τρόπον κτήματα. Ἀλλ´ οὐδὲ τῶν	ὀργάνων	τὰς εἰκόνας οἷόν τε ἀπομιμεῖσθαι
[6, 9]	ἀλλ´ οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ τὴν	ὀργὴν	οὗτος τέτακται) κἂν λέγωσί τινες
[6, 3]	ἢ καὶ ἀγγέλων οὐκ ἀγαθῶν	ὀργὴν	φιλεῖν γίνεσθαι. Αὐτίκα φασὶ τοὺς
[6, 9]	οὔτε λύπη. Οἱ δὲ ἀπόστολοι	ὀργῆς	καὶ φόβου καὶ ἐπιθυμίας διὰ
[6, 3]	ᾠδαῖς τε καὶ θύμασι τῆς	ὀργῆς	τὴν ἀπειλήν. Ἀμέλει καὶ εἴ
[6, 16]	αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, ἐπιθυμεῖ, ἥδεται,	ὀργίζεται,	τρέφεται, αὔξεται· καὶ δὴ καὶ
[6, 6]	δὲ ἤδη ἐγχειρήσασι καὶ χεῖρα	ὀρέγει	καὶ ἀνέλκει Οὐ γὰρ ὑποστέλλεται
[6, 7]	τέλος τοῦ σοφοῦ ἡ θεωρία,	ὀρέγεται	μὲν ὁ {μὲν} ἔτι φιλοσοφῶν
[6, 9]	προειληφὼς διὰ τῆς γνώσεως, οὐδὲ	ὀρέγεταί	τινος, ἔχων ὡς οἷόν τε
[6, 9]	μένει, φασίν, ὁ τῶν καλῶν	ὀρεγόμενος;	ἀλλ´ οὐκ ἴσασιν, ὡς ἔοικεν,
[6, 14]	κατὰ τὸν Δαβὶδ καταπαύσουσιν ἐν	ὄρει	ἁγίῳ θεοῦ» τῇ ἀνωτάτω ἐκκλησίᾳ,
[6, 3]	Βρεττανικὴν νῆσον ἄντρον τι ὑποκείμενον	ὄρει,	ἐπὶ δὲ τῆς κορυφῆς χάσμα·
[6, 5]	διεθέμην τοῖς πατράσιν ὑμῶν ἐν	ὄρει	Χωρήβ. νέαν ἡμῖν διέθετο· τὰ
[6, 15]	εἶναι ζητητικὸς καὶ εὐπαρακολούθητος καὶ	ὀρεκτικὸς	τῆς πιότητος τῆς ἀληθείας, ἐὰν
[6, 9]	ὡς οἷόν τε αὐτὸ τὸ	ὀρεκτόν.	Εἰκότως τοίνυν ἐν τῇ μιᾷ
[6, 9]	κτισμάτων) Οὔτ´ οὖν ἐπιθυμίᾳ καὶ	ὀρέξει	τινὶ περιπίπτει οὔτε ἐνδεής ἐστι
[6, 9]	ἡ πρὸς τὰ καλὰ μετ´	ὀρέξεως	γίνεται, πῶς ἀπαθὴς μένει, φασίν,
[6, 7]	κινήσεως, ἣ δὲ μετὰ παθητικῆς	ὀρέξεως,	καὶ ἣ μὲν τέλειος, ἣ
[6, 9]	ἀγάπης· οὐ γάρ ἐστιν ἔτι	ὄρεξις	τοῦ ἀγαπῶντος ἡ ἀγάπη, στερκτικὴ
[6, 2]	ἴομεν, εἴ κέ τῳ εὖχος	ὀρέξομεν,	ἠέ τις ἡμῖν, Θεόπομπος γράφει·
[6, 2]	τοιαῦτα, Εὐριπίδου μὲν ἐκ τοῦ	Ὀρέστου·	Ὦ φίλον ὕπνου θέλγητρον, ἐπίκουρον
[6, 18]	ἀναγκαίων καὶ περιττῶν τῆς φιλοσοφίας	ὀρεχθέντες	καὶ μόνοις τοῖς ἐριστικοῖς προσανέχοντες
[6, 3]	τῶν Μάγων χώραν τρία κεῖσθαι	ὄρη	ἐφεξῆς ἱστοροῦσιν ἐν πεδίῳ μακρῷ·
[6, 15]	ἀγγέλων, τὸν δὲ ἐπὶ τὰ	ὄρη	περὶ τὰς φάραγγας κηδείας ἀξιούμενον.
[6, 15]	ἐλαλήθησαν δι´ αὐτοῦ· πλὴν Ἅπαντα	ὀρθὰ	ἐνώπιον τῶν συνιέντων» φησὶν ἡ
[6, 11]	τὸ τετράγωνον σχῆμα πάντῃ βεβηκέναι	ὀρθὰς	γωνίας ἐπιτελοῦν τὸ ἀσφαλὲς δηλοῖ.
[6, 17]	ὡς ἐν τούτοις, ἀληθέστατον, δόξα	ὀρθή,	ἔν τε αὖ ταῖς μετὰ
[6, 15]	ἑκουσίου τῆς παρατροπῆς παρὰ τὸ	ὀρθὸν	ἐμμέτρῳ ἢ σχεδίῳ φράσει γινομένης
[6, 14]	καὶ τῆς μὴ κατὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον ἐνεργείας, ἀεὶ δὲ εὐχαριστοῦσα
[6, 8]	καὶ ὅσα ἄλλα παρὰ τὸν	ὀρθὸν	λόγον ἐπέσπαρται τῇ Ἑλληνικῇ φιλοσοφίᾳ
[6, 7]	φιλοσοφία, τῆς ψυχῆς καὶ τῆς	ὀρθότητος	τοῦ λόγου καὶ τῆς τοῦ
[6, 17]	νόμου ἴδιον καὶ λόγου παντὸς	ὀρθοῦ	τὸ προσῆκον ἑκάστῳ καὶ τὸ
[6, 15]	φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι. Ὁ	ὀρθρίσας	ἐπ´ αὐτὴν οὐ κοπιάσει· τὸ
[6, 2]	ποιήσαντος· Δὶς παῖδες οἱ γέροντες	ὀρθῷ	τῷ λόγῳ, καὶ πρό γε
[6, 10]	τι σημαίνωσιν· ὅθεν καὶ τὸ	ὀρθῶς	ἀποκρίνεσθαι περιγίνεται. Τὴν πολλὴν δὲ
[6, 6]	διὰ τὴν τῆς ψυχῆς ἰδιότητα,	ὀρθῶς	βεβιωκότας, εἰ καὶ ἐν Ἅιδου
[6, 6]	βιοῦν κατὰ νόμον ἐστὶ βιοῦν,	ὀρθῶς	δὲ βεβιωκότες οἱ πρὸ νόμου
[6, 10]	{ἢ} πρός τε τὸ ἐρωτᾶν	ὀρθῶς	καὶ ἀποκρίνασθαι· οἷον θριγκὸς γάρ
[6, 14]	τῶν μέσων ἐστίν, τὸ δ´	ὀρθῶς	καὶ δεόντως κατόρθωμα, οὕτως καὶ
[6, 14]	Εἰ δὲ τοῦτο, οὐδὲ εὔξασθαι	ὀρθῶς	οἷοί τε οὗτοι παρὰ τοῦ
[6, 7]	ἀλλ´, ὅπερ ὄντως ἐστὶ φιλοσοφία,	ὀρθῶς	σοφίαν τεχνικήν, τὴν ἐμπειρίαν παρέχουσαν
[6, 17]	ἀγαπῶσι μὲν μαθητευσάμενοι, γνώσεως δὲ	ὀριγνώμενοι	σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Ταύτῃ φησὶν
[6, 15]	ἐθνικὸν ἐμφαίνοντα χαρακτῆρα. Διάλεκτον γοῦν	ὁρίζονται	λέξιν ἐθνικῷ χαρακτῆρι συντελουμένην. Ἀλλ´
[6, 12]	οὖν φύσις ψυχῆς ἐξ ἑαυτῆς	ὁρμᾶν·	εἶτα λογικοὶ ὄντες λογικῆς οὔσης
[6, 8]	τὴν φιλοσοφίαν ἐκ τοῦ διαβόλου	ὁρμᾶσθαι	κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν, ὅτι φησὶν ἡ
[6, 15]	Ἕστιν δὲ ἡ μὲν ζήτησις	ὁρμὴ	ἐπὶ τὸ καταλαβεῖν, διά τινων
[6, 8]	τῆς ψυχῆς, γνῶσίς τε καὶ	ὁρμή.	Εὑρίσκεται δ´ ἡ ὁρμὴ μετά
[6, 8]	τῷ ὄντι γὰρ ἡ μὲν	ὁρμὴ	καθάπερ γνῶσίς ἐστιν ἐπὶ τῶν
[6, 8]	ἕπεται δὲ τῇ ἐπιστήμῃ ἡ	ὁρμὴ	μεθ´ ἣν ἡ πρᾶξις, ἀρχὴ
[6, 8]	καὶ ὁρμή. Εὑρίσκεται δ´ ἡ	ὁρμὴ	μετά τινα συγκατάθεσιν κίνησις οὖσα·
[6, 2]	φυτοῦ ἡ πρώτη βλάστη, καλῶς	ὁρμηθεῖσα	πρὸς ἀρετήν, τῆς ἑαυτοῦ φύσεως
[6, 8]	πράξεως λαμβάνει, δεύτερον δὲ τὴν	ὁρμήν.	Ἕτι κἀπὶ τοῦδε κατανοήσωμεν· ἐπειδὴ
[6, 17]	ὁμοίων καὶ μεταβάσει ποιήσει τινὰ	ὁρμὴν	καὶ σύστασιν, ἐμπειρία προσαγορεύεται. ἴδιον
[6, 8]	τὸ πρᾶξαι δὲ ἐκ τοῦ	ὁρμῆσαι	{κἀκ τοῦ μανθάνειν ἡ γνῶσις}
[6, 8]	συγκατάθεσιν κίνησις οὖσα· ὁ γὰρ	ὁρμήσας	εἴς τινα πρᾶξιν πρότερον τὴν
[6, 11]	μαθημάτων πηγὴν ἐκ τῆς σοφίας	ὁρμωμένην;	Τοῖς δὲ ὑποκρούουσι, τί γὰρ
[6, 10]	πρὸς ἄλληλα συμφωνίαν, ἀφ´ ὧν	ὁρμώμενος	Ἀβραὰμ εἰς τὴν τοῦ κτίσαντος
[6, 3]	τῶν φύλλων ἀθρόᾳ πνεύματος προσβολῇ	ὀρνίθων	ᾠδῇ παραπλήσιος προσπίπτει ἠχή. Ἀλλὰ
[6, 3]	μένος οἵ τ´ ἐπὶ γαῖαν	ὀρνύμενοι	θνητοῖσι καταφθινύθουσιν ἀρούρας· καὶ πάλιν,
[6, 12]	οὐχ ὑπερβαίνων τὸν τῶν ἀναγκαίων	ὅρον.	Τὸ ζῆν ἄρα τὸ ἐνταῦθα
[6, 16]	κύριος τέταρτος ἀναβὰς εἰς τὸ	ὄρος	ἕκτος γίνεται καὶ φωτὶ περιλάμπεται
[6, 3]	ἡ λεγομένη κατάβασις ἐπὶ τὸ	ὄρος	θεοῦ ἐπίφασίς ἐστι θείας δυνάμεως
[6, 3]	τῆς περιόδου τυγχανούσης περὶ τὸ	ὄρος.	Κατὰ πάντα τοίνυν τόπον τῆς
[6, 3]	καταναλίσκον τῶν φυομένων κατὰ τὸ	ὄρος,	σαλπίγγων τε ἦχος ἐφέρετο ἄνευ
[6, 3]	Αἰακὸς ἀνελθὼν ἐπὶ τὸ Ἑλληνικὸν	ὄρος,	τὰς καθαρὰς χεῖρας ἐκτείνας εἰς
[6, 3]	τῇ θείᾳ ἐπιφανείᾳ περὶ τὸ	ὄρος	τὸ Σινᾶ, ὁπηνίκα πῦρ μὲν
[6, 3]	κατὰ μὲν τὸ πρῶτον γενομένους	ὄρος	φωνῆς ἐξακούειν σύγκλυδος, οἷον βοώντων
[6, 2]	δὲ ἀποφθινύθεις, καὶ οὐκ ἔστιν	ὅρος	κείμενος οὐδεὶς εἰς ὅντινα χρὴ
[6, 2]	ξενοῦσθαι τῇδε; τίς πάτρας {θ´}	ὅρος;	τίς ἔσθ´ ὁ φύσας; τοῦ
[6, 3]	τῶν ἀφηλίκων, ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ τοῦ	ὄρους,	οὐχ ἧττον ἡμερῶν πέντε τῆς
[6, 3]	Λέγεται οὖν ἀπὸ τοῦ Ἀκράγαντος	ὄρους	πνέοντός ποτε ἀνέμου βαρὺ καὶ
[6, 3]	ἐντολῆς. Νεφέλης δ´ οὔσης καὶ	ὄρους	ὑψηλοῦ πῶς οὐ δυνατὸν διάφορον
[6, 3]	καὶ προσρηγνυμένου τοῖς κόλποις τοῦ	ὀρύγματος	κυμβάλων εὐρύθμως κρουομένων ἦχον ἐξακούεσθαι.
[6, 2]	συγγενὴς οὖσα Λυσίας ἐν τοῖς	Ὀρφανικοῖς	λέγει· Καὶ φανερὸς γέγονεν οὐ
[6, 2]	τῇ Θεογονίᾳ ἐπὶ τοῦ Κρόνου	Ὀρφεῖ	πεποίηται· Κεῖτ´ ἀποδοχμώσας παχὺν αὐχένα,
[6, 2]	Τούτων ἴσως εἴρηται τὰ μὲν	Ὀρφεῖ,	τὰ δὲ Μουσαίῳ, κατὰ βραχὺ
[6, 2]	Ἀρχελάῳ δουλεύσομεν Ἕλληνες ὄντες βαρβάρῳ;	Ὀρφέως	δὲ ποιήσαντος· Ἔστιν ὕδωρ ψυχῇ,
[6, 2]	ἑξῆς κατὰ λέξιν μετενηνοχότα παρ´	Ὀρφέως	ἐκ τοῦ Διονύσου ἀφανισμοῦ. Ἔν
[6, 2]	Ἡράκλειτον τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ´	Ὀρφέως	τὰ πλεῖστα εἴληφεν. Παρὰ Πυθαγόρου
[6, 2]	καταχρώμενος, ἐπὶ τὰ ἑξῆς τρέψομαι.	Ὀρφέως	τοίνυν ποιήσαντος· Ὣς οὐ κύντερον
[6, 15]	εἰς ὕψος ἀνάγουσα εὐκαρπεῖν διδάσκει.	Ὁρῶμεν	δὲ ἤδη πλείονα τὴν τροφὴν
[6, 17]	παρέχει τὰ ἀγαθά, εἴτ´ οὖν	ὁρωμένων	εἴτε καὶ μή. Τοιοῦτος καὶ
[6, 2]	κρύπτε μηδέν, ὡς ὁ πάνθ´	ὁρῶν	καὶ πάντ´ ἀκούων πάντ´ ἀναπτύσσει
[6, 2]	συνήθεια, Φιλήμων ὁ κωμικὸς γράφει·	Ὁρῶσι	πάντες πρῶτον, εἶτ´ ἐθαύμασαν, ἔπειτ´
[6, 14]	ἐν τῷ ναῷ τοῦ θεοῦ,	ὅς	ἐστιν ἡ πᾶσα ἐκκλησία, ἀπολείπει
[6, 5]	οὖν ὅτι εἷς θεός ἐστιν,	ὃς	ἀρχὴν πάντων ἐποίησεν, καὶ τέλους
[6, 7]	τῷ ὄντι ἐστὶν ὁ θεός,	ὃς	ἀρχὴν τῶν ἁπάντων ἐποίησεν» μηνύων
[6, 2]	Κεῖνος δ´ ἁπάντων ἐστὶ μακαριώτατος,	ὃς	διὰ τέλους ζῶν ὁμαλὸν ἤσκησεν
[6, 2]	Ἱππίαν τὸν σοφιστὴν τὸν Ἠλεῖον,	ὃς	εἰς τὸν αὐτὸν περὶ τοῦ
[6, 16]	μόνος εἷς ἐστιν θεὸς παντοκράτωρ,	ὃς	ἐκ τῆς Αἰγύπτου τὸν λαὸν
[6, 16]	μὲν ὡς ἄνθρωπος, κρυπτόμενος δὲ	ὃς	ἦν· τῇ μὲν γὰρ τάξει
[6, 17]	ἐξηγουμένου πατρὸς δι´ υἱοῦ ἐπιτελεῖται,	ὃς	καὶ διὰ τοῦτο Σωτὴρ πάντων
[6, 2]	ἐπὶ τούτοις ὁ Προκοννήσιος Βίων,	ὃς	καὶ τὰ Κάδμου τοῦ παλαιοῦ
[6, 2]	Ζεῦ, τί δὴ χρυσοῦ μὲν	ὃς	κίβδηλος ἦν, τεκμήρια ἀνθρώποισιν ὤπασας
[6, 6]	καὶ ὁ ἐξ ἐθνῶν ἐπιστρέφων,	ὃς	ὁ προσήλυτος προεφητεύετο. Εἰκότως ἄρα
[6, 2]	ἐν ἑξαμέτρῳ τινὶ ῥήσει φησίν·	Ὃς	οἶδ´ ἰατρεύειν καλῶς, πρὸς τὰς
[6, 9]	ἐπὶ τοῦ τελείου οὐ παραδεκτέον,	ὃς	οὔτε θαρσεῖν ἔχει (οὐδὲ γὰρ
[6, 2]	Δίφιλος γράφει· Οὐκ ἔστι βίος	ὃς	οὐχὶ κέκτηται κακά, λύπας, μερίμνας,
[6, 2]	Σιωπῶ δὲ Ἡράκλειτον τὸν Ἐφέσιον,	ὃς	παρ´ Ὀρφέως τὰ πλεῖστα εἴληφεν.
[6, 2]	ἀνθρώποις. Πάλιν Στασίνου ποιήσαντος· Νήπιος	ὃς	πατέρα κτείνων παῖδας καταλείπει, Ξενοφῶν
[6, 5]	ἐστιν, ἀκατάληπτος, ἀέναος, ἄφθαρτος, ἀποίητος,	ὃς	τὰ πάντα ἐποίησεν λόγῳ δυνάμεως
[6, 5]	ἐξουσίαν ἔχων· καί· ὁ ἀόρατος,	ὃς	τὰ πάντα ὁρᾷ, ἀχώρητος, ὃς
[6, 5]	ὃς τὰ πάντα ὁρᾷ, ἀχώρητος,	ὃς	τὰ πάντα χωρεῖ, ἀνεπιδεής, οὗ
[6, 8]	ἀθεότητα καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ	ὅσα	ἄλλα παρὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[6, 1]	θρῃσκείας τοῦ γνωστικοῦ κεφαλαιωδῶς ἐκτιθέμενος,	ὅσα	γε εἰς γραφὴν ὑπομνηστικὴν ἀκίνδυνον
[6, 6]	ταῖς ψυχαῖς εἴρηται ταῖς λογικαῖς·	Ὅσα	ἐν ἀγνοίᾳ τις ὑμῶν ἐποίησεν
[6, 2]	Ἡδὺ δὲ καὶ τὸ πυθέσθαι,	ὅσα	θνητοῖσιν ἔδειμαν ἀθάνατοι, δειλῶν τε
[6, 17]	ἀγαθύνειν ἔργον ἐστίν, καὶ πάνθ´	ὅσα	παρὰ θεοῦ δίδοται, καλῶς δίδοταί
[6, 2]	γὰρ τῶν ὅσα τ´ ἦν	ὅσα	τ´ ἔσσεται ὅσσα τ´ ἔασιν.
[6, 2]	ἄπλετον ὕψος· ἐκ γὰρ τῶν	ὅσα	τ´ ἦν ὅσα τ´ ἔσσεται
[6, 6]	ἐπ´ αὐτῇ πεποικιλμένον φᾶρος, πάντα	ὅσα	Φερεκύδης ἀλληγορήσας ἐθεολόγησεν, λαβὼν ἀπὸ
[6, 18]	πᾶσαι πηγαὶ τῆς σοφίας ἤρτηνται,	ὅσαι	γε τῆς ἀληθείας στοχάζονται. Ἀμέλει
[6, 15]	ὧν φθάσαντες παρεστήσαμεν, ῥᾴδιον συνιδεῖν	ὅσαις	γενεαῖς τῆς Ἑβραίων φωνῆς αἱ
[6, 15]	καὶ τὰς λοιπὰς κολάσεις πάσας	ὅσας	ἐποίησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ
[6, 18]	ἀνθρώπων, καταστρατευόμενοί τε ἡμῶν καὶ	ὅση	δύναμις ἐκκόπτειν πειρώμενοι· ἣ δὲ
[6, 2]	τὴν παράταξιν. Πάλιν Δημοσθένους εἰπόντος	Ὅση	μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, σπουδὴ
[6, 2]	ὑμᾶς ᾐσθῆσθαι Φιλῖνος {τε} ὁμοίως·	Ὅση	μέν, ὦ ἄνδρες δικασταί, σπουδὴ
[6, 11]	γὰρ φυλάσσοντες» φησίν, ὁσίως τὰ	ὅσια	ὁσιωθήσονται, καὶ οἱ διδαχθέντες αὐτὰ
[6, 2]	δ´ αὖ Ὁμήρου εἰπόντος· Οὐχ	ὁσίη	κταμένοισιν ἐπ´ ἀνδράσιν εὐχετάασθαι, Ἀρχίλοχός
[6, 15]	εὐάρεστον αὐτῷ, τὸ δίκαιον καὶ	ὅσιον	δρᾶν ἐγχειροῦμεν. Τὸ σῴζεσθαι δ´
[6, 7]	τὸν θεὸν ἀγαπῶντα τῷ ὄντι	Ὅσιον	μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι. Ἃν οὖν
[6, 6]	εἰς Ἅιδην οὐδὲ δώσεις τὸν	ὅσιόν	σου ἰδεῖν διαφθοράν. Ἐγνώρισάς μοι
[6, 14]	αὕτη δὲ ἡ εὐσυνειδησία τὸ	ὅσιον	τὸ πρὸς τὸν θεὸν καὶ
[6, 12]	ὁ γνωστικὸς καὶ Δίκαιος καὶ	ὅσιος	μετὰ φρονήσεως» εἰς μέτρον ἡλικίας
[6, 15]	οὖσα, κοινόν, ὑποβέβηκε δὲ τὴν	ὁσιότητα,	θείαν δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν. Τῷ τελείῳ
[6, 6]	ὁ κύριος ἐκ προσώπου τοῦ	ὁσίου	(εἷς δὲ οὗτος ἐκ καταβολῆς
[6, 11]	φυλάσσοντες» φησίν, ὁσίως τὰ ὅσια	ὁσιωθήσονται,	καὶ οἱ διδαχθέντες αὐτὰ εὑρήσουσιν
[6, 5]	ζητουμένου προσεπιφέρει Ὥστε καὶ ὑμεῖς	ὁσίως	καὶ δικαίως μανθάνοντες ἃ παραδίδομεν
[6, 11]	γνωστικὸς γὰρ μόνος εὐλόγως πάντα	ὁσίως	πράξει τὰ πρακτέα, ὡς μεμάθηκεν
[6, 11]	νοῦ. Οἱ γὰρ φυλάσσοντες» φησίν,	ὁσίως	τὰ ὅσια ὁσιωθήσονται, καὶ οἱ
[6, 17]	τούτοις σύνεστι προσεχεστέρα ἡ ἐπισκοπή,	ὅσοι	διαπρεπεῖς τὰς φύσεις τε καὶ
[6, 15]	φησὶν ἡ γραφή, τουτέστι τῶν	ὅσοι	ὑπ´ αὐτοῦ σαφηνισθεῖσαν τὴν τῶν
[6, 9]	τῇ τῆς σαρκὸς ἐπιδημίᾳ, εἰς	ὅσον	ἀνάγκη, προσιέμενος· προηγουμένη γὰρ αὐτῷ
[6, 12]	θεὸν ἀνακύπτει τῷ γνωστικῷ, εἰς	ὅσον	ἀνθρωπίνῃ θεμιτὸν φύσει, γινομένῳ τελείῳ
[6, 9]	ὁ τῷ σωτῆρι ἐξομοιούμενος, εἰς	ὅσον	ἀνθρωπίνῃ φύσει χωρῆσαι τὴν εἰκόνα
[6, 18]	οὐδὲ τὰ περὶ θεοῦ πιστευτέος;	ὅσον	γὰρ δυνάμει θεοῦ λείπεται ἄνθρωπος,
[6, 15]	ἀθετοῦντες μὲν τὸν κύριον τὸ	ὅσον	ἐπ´ αὐτοῖς, ἀποστεροῦντες δὲ τοῦ
[6, 16]	τὸ προηγούμενον ἀνατιθέασιν, ἀποστεροῦντες τὸ	ὅσον	ἐπ´ αὐτοῖς τὴν ἀκάματον δύναμιν
[6, 17]	κατορθωμάτων μιμεῖται τὸν κύριον, εἰς	ὅσον	ἐφικτὸν ἀνθρώποις, ποιότητά τινα κυριακὴν
[6, 10]	τὴν ἀκριβῆ παράδοσιν τῆς ἀληθείας,	ὅσον	ἐφικτόν, καὶ ἀπερίσπαστον συγχρωμένου τοῖς
[6, 16]	τὴν ἀπ´ αὐτοῦ παραγυμνώσας εἰς	ὅσον	οἷόν τε ἦν ἰδεῖν τοῖς
[6, 15]	αὐτῷ καὶ τοῦ φλοιοῦ κύκλῳ	ὅσον	παλαιστιαῖον μῆκος, εἶτα ἐναποξύεται τὸ
[6, 18]	κρειττόνων ἀμελήσας, προσλαβὼν δέ, ἐφ´	ὅσον	πρέπει, καὶ ταῦτα δι´ ἃς
[6, 2]	τ´ ἦν ὅσα τ´ ἔσσεται	ὅσσα	τ´ ἔασιν. Καὶ Πλάτωνος μὲν
[6, 2]	πατρὸς τετευχότων, οὐκ ἔστ´ ἀδελφὸς	ὅστις	ἂν βλάστοι ποτέ, Ἡρόδοτος λέγει·
[6, 1]	ἐν τούτοις περαιούμενον καὶ παραστήσας,	ὅστις	ἂν εἴη κατὰ τὸν βίον
[6, 2]	ἐπὶ τῆς σκηνῆς βοῶντος· Μακάριος	ὅστις	εὐτυχῶν οἴκοι μένει, ἀλλὰ καὶ
[6, 16]	ὁράσει καὶ ἀκοῇ καὶ τῇ	ὀσφρήσει	ἁφῇ τε καὶ γεύσει καὶ
[6, 8]	Τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν ὀφείλει,	ὅσῳ	δοκεῖ μᾶλλον μείζων εἶναι» ὁ
[6, 14]	ἀνταποδόσει τε καὶ ἀντακολουθίᾳ. Ὥστε	ὅταν	ἀκούσωμεν Ἡ πίστις σου σέσωκέν
[6, 17]	τοῖς πρώτοις αἰτίοις, νόησις καλεῖται,	ὅταν	δὲ ταύτην ἀποδεικτικῷ λόγῳ βεβαιώσηται,
[6, 17]	δόκησιν δολοῖ καὶ τὴν πρόληψιν.	Ὅταν	δέ τις ἔναυσμα λαβὼν τοῦ
[6, 7]	ἐπαινετὴν καὶ ἀποδεκτὴν τυγχάνει μηνύων,	ὅταν	ἐκκεκαθαρμένη πλουσίως τυγχάνῃ τῇ γῇ,
[6, 2]	ὅντινα χρὴ τελέσαι θνητοῖς, πλὴν	ὅταν	ἔλθῃ κρυερὰ Διόθεν θανάτου πεμφθεῖσα
[6, 10]	σημαινουσῶν λέξεων καὶ τῶν πλειόνων,	ὅταν	ἕν τι σημαίνωσιν· ὅθεν καὶ
[6, 2]	γράφει· Τίκτει τοι κόρος ὕβριν,	ὅταν	κακῷ ὄλβος ἕπηται. ὅθεν καὶ
[6, 2]	ἀγρίων φυτῶν οὐθὲν ἡμεροῦσθαι πέφυκεν,	ὅταν	παραλλάξωσιν τὴν νεωτέραν ἡλικίαν. Κἀκεῖνο
[6, 2]	ποιήσαντος· Τίκτει γὰρ κόρος ὕβριν,	ὅταν	πολὺς ὄλβος ἕπηται, ἄντικρυς ὁ
[6, 7]	πλουσίως τυγχάνῃ τῇ γῇ, τουτέστιν	ὅταν	πολυτρόπως ἡ γνωστικὴ ψυχὴ ἁγιάζηται
[6, 15]	τοῖς μὴ τὴν ἀλήθειαν ἐγνωκόσιν,	ὅταν	τις τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ
[6, 15]	δεχόμενοι τὸν λόγον· θάτερον δὲ	ὅταν	τὸ ξύλον σχίσαντες εἰς αὐτὸ
[6, 9]	ὀχληρὰ καὶ δεινὰ εἰθισμένος ὑπερορᾶν,	ὅταν	ὑπομεῖναι δέῃ, μηδὲν προπετὲς μηδὲ
[6, 17]	τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ κυρίου τρόπος.	Ὁτὲ	δὲ καὶ κατὰ τὰς ἐπινοίας
[6, 16]	καὶ δύναμις· τῇ δεκάτῃ δ´	ὅτε	δὴ τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς,
[6, 16]	ἕπτ´ ἔτεσιν· τοὺς δ´ ἑτέρους	ὅτε	δὴ τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς,
[6, 16]	τὴν γῆν. Τὸ μὲν γὰρ	ὅτε	ἐγένετο» ἀόριστον ἐκφορὰν καὶ ἄχρονον
[6, 16]	γενέσεως καὶ τῶν ἐν αὐτοῖς,	ὅτε	ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ
[6, 8]	φωτεινά, προφητεύσει καὶ ὠφέλιμα τότε,	ὅτε	καὶ μετασχηματίζεται καθ´ ὁμοιότητα ἐνεργείας,
[6, 5]	Ἕλληνας» αὐτὸς διασαφήσει Πέτρος ἐπιφέρων·	Ὅτι	ἀγνοίᾳ φερόμενοι καὶ μὴ ἐπιστάμενοι
[6, 11]	τὸν αὐτὸν Ἀβραάμ. Ἀκούσας γὰρ	ὅτι	αἰχμάλωτος ἐλήφθη ὁ Λώτ, τοὺς
[6, 8]	τούτων ἔχειν τινὰ κατάληψιν, καταλαμβάνοντος,	ὅτι	ἀκατάληπτα ἔσται τὰ ἀκατάληπτα. Ὅπερ
[6, 2]	λέξοιμεν ἂν ἴσως οὐκ ἀτόπως,	ὅτι	ἀρχὴ μὲν ἔρωτος ὅρασις, μειοῖ
[6, 15]	ὁ Πέτρος, ὃν καὶ ἐμακάρισεν,	ὅτι	αὐτῷ σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ
[6, 5]	τούτων ἀρνούμενοι αὐτὸν εἶναι. Καὶ	ὅτι	γε ὡς τὸν αὐτὸν θεὸν
[6, 12]	μέτρον ἡλικίας τελείας ἀφικνεῖσθαι σπεύδει.	Ὅτι	δ´ οὐ μόνον αἱ πράξεις
[6, 5]	οἶμαι, διὰ πλειόνων δέδεικται τεκμηρίων·	ὅτι	δὲ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν ἴσασι
[6, 13]	ὅτι πρεσβύτερος, δίκαιος νομιζόμενος, ἀλλ´,	ὅτι	δίκαιος, ἐν πρεσβυτερίῳ καταλεγόμενος· κἂν
[6, 6]	τε καὶ πιστεῦσαι. Μεμνήμεθα γὰρ	ὅτι	δύναμις τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ
[6, 14]	μὴ μετανοήσωσι, κρίνονται, οἳ μέν,	ὅτι	δυνηθέντες οὐκ ἠθέλησαν πιστεῦσαι τῷ
[6, 10]	παραχαράγματος; κέκραγεν δὲ ὁ Δαβίδ·	Ὅτι	εἰς τὸν αἰῶνα οὐ σαλευθήσεται
[6, 6]	κατὰ τὴν οἰκουμένην ἀνθρώπους, γινώσκειν	ὅτι	εἷς θεός ἐστιν, διὰ τῆς
[6, 5]	τῷ Κηρύγματι λέγει· Γινώσκετε οὖν	ὅτι	εἷς θεός ἐστιν, ὃς ἀρχὴν
[6, 14]	θεοῦ προσδοκησάντων· Ὑπέλαβες» φησίν ἀνομίαν,	ὅτι	ἔσομαί σοι ὅμοιος· ἀλλ´ Ἀρκετὸν
[6, 13]	μονὴν καθάπερ οἱ ἀπόστολοι, οὐχ,	ὅτι	ἦσαν ἐκλεκτοί, γενόμενοι ἀπόστολοι κατά
[6, 5]	ὄντας ἑνὸς κυρίου ῥήματι· ἐπεί,	ὅτι	καθάπερ Ἰουδαίους σῴζεσθαι ἠβούλετο ὁ
[6, 14]	πιστεῦσαι τῷ θεῷ, οἳ δέ,	ὅτι	καὶ θελήσαντες οὐκ ἐξεπόνησαν περιγενέσθαι
[6, 11]	ἀληθείας, ἐκεῖνα λεκτέον, πρῶτον μέν,	ὅτι	καὶ περὶ τὰ μέγιστα τῶν
[6, 17]	ἀγαθοὶ ἕνεκα Χριστιανοὶ εἶναι βιαζόμεθα,	ὅτι	μάλιστα Βιαστῶν ἐστιν ἡ βασιλεία»
[6, 9]	Καὶ πρὸς τοῖσδε παμπόλλους ὡς	ὅτι	μάλιστα ὁμοίους αὐτῷ γενέσθαι εὔξεται,
[6, 16]	σαφήνειαν γνωστικὴν ἡ δεκάλογος. Καὶ	ὅτι	μὲν ἱερὰ ἡ δεκάς, παρέλκει
[6, 15]	τῶν σωτηρίων λόγων εὑρέσει, ἔπειτα	ὅτι	μηδὲ τοῖς ἅπασι προσῆκον ἦν
[6, 6]	πάντων δεσπότης οὐδὲ ἐντραπήσεται μέγεθος,	ὅτι	μικρὸν καὶ μέγαν αὐτὸς ἐποίησεν
[6, 16]	πρώτη τῆς δεκαλόγου ἐντολὴ παρίστησιν.	Ὅτι	μόνος εἷς ἐστιν θεὸς παντοκράτωρ,
[6, 5]	πνευματικῶς γινωσκόμενον. Πρὸς δὲ καὶ	ὅτι	ὁ αὐτὸς θεὸς ἀμφοῖν ταῖν
[6, 3]	ὑετὸν ἐν ἡμέρᾳ θερισμοῦ. ὁρᾷς	ὅτι	ὁ βρέχων ἐπὶ δικαίους καὶ
[6, 15]	γεγενῆσθαι παριστὰς ὧδε· Ἔγνωμεν γὰρ	ὅτι	ὁ θεὸς αὐτὰ προσέταξεν ὄντως,
[6, 12]	ἔοικεν, Οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια θεοῦ,	ὅτι	ὁ θεὸς ἔκτισεν τὸν ἄνθρωπον
[6, 8]	τοῖς ἄλλοις αὐτὸς καταλαμβάνει, πιστεύσας	ὅτι	οὐδὲν ἀκατάληπτον τῷ υἱῷ τοῦ
[6, 6]	μου κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι, φησίν,	ὅτι	οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου
[6, 15]	οἱ ἀπόστολοι περὶ τοῦ κυρίου,	ὅτι	Πάντα ἐν παραβολαῖς ἐλάλησεν καὶ
[6, 16]	τὸν λίθον· τῷ ξύλῳ εἶπεν	ὅτι	πατήρ μου εἶ σύ· καὶ
[6, 11]	φησιν ἔχειν τὴν τράπεζαν, ἤτοι	ὅτι	περιόδοις καιρῶν κυκλεῖται τὰ πάντα,
[6, 15]	ἐκ νόμου κατηχούμενοι, εἰδὼς ἀκριβῶς	ὅτι	περιτομὴ οὐ δικαιοῖ· τοῖς πᾶσι
[6, 13]	οὐχ ὑπ´ ἀνθρώπων χειροτονούμενος οὐδ´,	ὅτι	πρεσβύτερος, δίκαιος νομιζόμενος, ἀλλ´, ὅτι
[6, 17]	τῶν ἀδικημάτων διὰ τοῦτο λανθάνει,	ὅτι	προσοικονομοῦνται σφίσιν οἱ κακοὶ τὸ
[6, 8]	Πράξεσιν Ἐπ´ ἀληθείας καταλαμβάνομαι» φησίν,	ὅτι	προσωπολήπτης οὐκ ἔστιν ὁ θεός,
[6, 8]	ἄγγελον φωτός» τί ποιήσοντα; εὔδηλον,	ὅτι	προφητεύσοντα. Εἰ δὲ ὡς ἄγγελος
[6, 8]	παιδείαν καὶ γνῶσιν δίδαξόν με,	ὅτι	ταῖς ἐντολαῖς σου ἐπίστευσα. Κυρίας
[6, 12]	ἀκούσονται γὰρ καὶ παρ´ ἡμῶν	ὅτι	τέλειος κατὰ τὴν κατασκευὴν οὐκ
[6, 15]	δι´ αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται·	ὅτι	τοὺς ἀξίους αὐτῆς αὕτη περιέρχεται
[6, 11]	δώδεκα τὸ κήρυγμα δηλοῦν ἱστοροῦσιν,	ὅτι	τριακοστῷ μὲν ἐκήρυξεν ὁ κύριος
[6, 8]	τοῦ διαβόλου ὁρμᾶσθαι κἀκεῖνο ἐπιστησάτωσαν,	ὅτι	φησὶν ἡ γραφὴ μετασχηματίζεσθαι τὸν
[6, 15]	δηλονότι πρὸς τοὺς ἀναξίους ἐξειπεῖν,	ὅτι	φησὶν ὁ κύριος· Ὁ ἔχων
[6, 11]	πᾶσιν εἰδέναι αὐτοὺς κἀκεῖνο ἐχρῆν,	ὅτι	φύσει μὲν γεγόναμεν πρὸς ἀρετήν,
[6, 18]	τὸ ἅγιον πνεῦμα θεωρεῖν ἐθίζοντες,	Ὃτι	πνεῦμα τὰ βάθη τοῦ θεοῦ
[6, 9]	τῆς διανοίας καταστάσει μηδὲ καθ´	ὁτιοῦν	μεταβαλλόμενοι, ἀλλ´ ἐν ἕξει ἀσκήσεως
[6, 18]	μὲν οὖν τὸ πάντα ἐπίστασθαι·	ὅτῳ	δὲ ἀσθενεῖ ἐπεκτείνεσθαι ἡ ψυχὴ
[6, 7]	εἰς ἐνέργειαν εὐποιίας προβαίνει· καὶ	ὅτῳ	δὴ ἡ ἐπίτασις τῆς δικαιοσύνης
[6, 2]	ἀνθρώποισιν ὤπασας σαφῆ, ἀνδρῶν δὲ	ὅτῳ	χρὴ τὸν κακὸν διειδέναι, οὐδεὶς
[6, 7]	τινος ποιήσεως τὰ τῆς ἀληθείας	ὁτῳδήποτε	τρόπῳ λαβόντες σπέρματα οὐκ ἐξέθρεψάν
[6, 12]	αὑτὰ αἱρετά, ὡς τὴν γνῶσιν	(οὐ	γὰρ ἄλλο τι ἐξ αὐτῆς
[6, 10]	παρ´ αὐτοῖς ἐστιν ἡ πίστις	(οὐ	γὰρ ἂν γνῶσιν εἴποιμι) ἵνα
[6, 3]	ψευδῆ μὲν οὐκ ἂν φήσαιεν	(οὐ	γὰρ ἂν καταψηφίσαιντο ἑαυτῶν, οὔκουν
[6, 18]	θεοῦ λέγοντες ἄνθρωποι, καθὸ ἄνθρωποι·	οὐ	γὰρ ἀξιόχρεως {γε} ἄνθρωπός γε
[6, 9]	διὰ φόβον καὶ δειλίαν παραλαμβάνεται.	Οὐ	γὰρ δὴ πρέπον ἔτι τὸν
[6, 4]	τοὺς τεθνεῶτας, τοὺς ζῶντας ἔφη·	οὐ	γὰρ εἶναι τοὺς τεθνεῶτας. Ὁ
[6, 6]	εἴτε ἐνταῦθα εἴτε καὶ ἀλλαχόθι.	Οὐ	γὰρ ἐνταῦθα μόνον ἡ δύναμις
[6, 9]	μὲν οὐκ ἐξάγει τοῦ βίου	(οὐ	γὰρ ἐπιτέτραπται αὐτῷ) ἐξήγαγεν δὲ
[6, 2]	καὶ Κρατῖνος γράφουσιν, ὃ μέν·	Οὐ	γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ´
[6, 6]	προειρημένον ὑπάρχειν ὑπό τινων φιλοσόφων·	οὐ	γάρ ἐστιν αὐτῶν εὕρεμα, τῶν
[6, 9]	οὗτοι τὸ θεῖον τῆς ἀγάπης·	οὐ	γάρ ἐστιν ἔτι ὄρεξις τοῦ
[6, 12]	πεφραγμένον, τοῖς δὲ καὶ ἐνεργοῦντα.	Οὐ	γὰρ ἡ σκέπη μόνη τῆς
[6, 17]	οὐ διδάσκεται, ἀλλ´ ἐκ μαθήσεως.	Οὐ	γὰρ ἵνα δόξωμεν εἶναι χρηστοί,
[6, 6]	νομικὸς ᾖ ἐάν τε Ἕλλην·	οὐ	γὰρ Ἰουδαίων μόνων, πάντων δὲ
[6, 9]	μυστικῇ ἀμετάπτωτος δι´ ἀγάπην μένει·	οὐ	γὰρ μόνον τὸ πρῶτον αἴτιον
[6, 1]	μετὰ ἱδρῶτος ἡ ζήτησις γενήσεται·	οὐ	γὰρ μόνον τῶν σιτίων τὸν
[6, 12]	καὶ τελειότερον τῆς πίστεως προβεβηκότι.	Οὐ	γὰρ ὁ ἀπεχόμενος μόνον τῆς
[6, 15]	ἀξίους αὐτῆς αὕτη περιέρχεται ζητοῦσα»	(οὐ	γὰρ πάντων ἡ γνῶσις» Καὶ
[6, 17]	δὲ τὸν περὶ ἀληθείας λόγον.	Οὐ	γὰρ περὶ θεοῦ τι λέγουσιν.
[6, 2]	ἐστι νέα γυνὴ ἀνδρὶ γέροντι·	οὐ	γὰρ πηδαλίῳ πείθεται ὡς ἄκατος,
[6, 6]	σωτηρίας ἢ τῆς κολάσεως μετασχεῖν.	Οὐ	γάρ που θέμις τοὺς μὲν
[6, 18]	ἀγάλματα εἶεν ἂν αἱ εἰκόνες·	οὐ	γάρ πω τοιοῦτον κατὰ τὸ
[6, 15]	πρόνοιαν οἰκονομίας ὁμοίως ἡμῖν διαλαμβάνει·	οὐ	γὰρ τὴν κατὰ τὸν θεὸν
[6, 18]	ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ φιλοσοφητέον·	οὐ	γάρ τις καταγνῴη ἄν τινος
[6, 14]	δὲ ἔμπαλιν τοῦ ἐθνικοῦ ἁμαρτητική·	οὐ	γὰρ τὸ ἁπλῶς εὖ πράττειν,
[6, 6]	καὶ χεῖρα ὀρέγει καὶ ἀνέλκει	Οὐ	γὰρ ὑποστέλλεται πρόσωπον ὁ πάντων
[6, 18]	ἣ δὲ καὶ μᾶλλον ἀνθεῖ·	οὐ	γὰρ ὡς ἀνθρωπίνη ἀποθνῄσκει διδασκαλία
[6, 17]	φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων θεὸν ὀνομάζοντες	οὐ	γιγνώσκουσιν, ἐπεὶ μὴ σέβουσι κατὰ
[6, 18]	θεοῦ ἐρευνᾷ, ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος	οὐ	δέχεται τὰ τοῦ πνεύματος» Μόνη
[6, 15]	τοῖς οὐρανοῖς, δηλῶν τὸν γνωστικὸν	οὐ	διὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ τῆς
[6, 9]	γέλως ἂν εἴη· ἔφαγεν γὰρ	οὐ	διὰ τὸ σῶμα, δυνάμει συνεχόμενον
[6, 6]	τοίνυν δικαίου καθὸ δίκαιός ἐστιν	οὐ	διαφέρει, ἐάν τε νομικὸς ᾖ
[6, 17]	ἀληθές· ἐκ μιμήσεως δὲ ἀλήθεια	οὐ	διδάσκεται, ἀλλ´ ἐκ μαθήσεως. Οὐ
[6, 15]	κατηχούμενοι, εἰδὼς ἀκριβῶς ὅτι περιτομὴ	οὐ	δικαιοῖ· τοῖς πᾶσι γὰρ πάντα
[6, 14]	μακαρίας, αἰνοῦσα, ὑμνοῦσα, εὐλογοῦσα, ψάλλουσα·	οὐ	διορίζεταί ποτε τοῦ θεοῦ κατ´
[6, 16]	ἡγεμονικόν. Τὸ οὖν Οὐκ ἐπιθυμήσεις»	οὐ	δουλεύσεις φησὶ τῷ σαρκικῷ πνεύματι,
[6, 3]	οὔσης καὶ ὄρους ὑψηλοῦ πῶς	οὐ	δυνατὸν διάφορον ἦχον ἐξακούεσθαι, πνεύματος
[6, 11]	βύσαντες τὰ ὦτα, ἐπείπερ ἴσασιν	οὐ	δυνησόμενοι ἅπαξ ὑποσχόντες τὰς ἀκοὰς
[6, 2]	ὄλβῳ {μὲν} μὴ σαφεῖ βεβηκότες	οὐ	ζῶμεν ὡς ἥδιστα μὴ λυπούμενοι;
[6, 2]	τοῦ κεκήρυξαι πατρός; Τί δ´;	οὐ	Θεόγνιδος εἰπόντος· Ὸἶνος πινόμενος πουλὺς
[6, 15]	φρονήσεως, ἐργατικὴ δὲ ἐπιπόνως καὶ	οὐ	θεωρητική, καθάπερ ἀμέλει ἡ δικαιοσύνη,
[6, 6]	ἵνα μὴ καταδικασθῶσιν ἀδίκως, πῶς	οὐ	καὶ τοὺς προεξεληλυθότας τῆς παρουσίας
[6, 2]	δέ τις αὐτῷ χρῆται ἐπισταμένως,	οὐ	κακὸν ἀλλ´ ἀγαθόν, Πανύαςςις γράφει·
[6, 5]	πλειόνων δέδεικται τεκμηρίων· ὅτι δὲ	οὐ	κατ´ ἐπίγνωσιν ἴσασι τὸν θεόν,
[6, 5]	τῶν παρ´ Ἕλλησι δοκίμων ἀλλ´	οὐ	κατ´ ἐπίγνωσιν παντελῆ, τὴν δι´
[6, 16]	ἡ μέθεξις (ἡ κατὰ δύναμιν,	οὐ	κατ´ οὐσίαν λέγω) θείων καὶ
[6, 1]	παραδείσῳ ἡ τῶν ἀκροδρύων φυτεία	οὐ	κατὰ εἶδος ἕκαστον κεχώρισται τῶν
[6, 16]	προσεισκρίνεται τὸ ἡγεμονικόν, ᾧ διαλογιζόμεθα,	οὐ	κατὰ τὴν τοῦ σπέρματος καταβολὴν
[6, 16]	θεοῦ» γεγονέναι ὁ ἄνθρωπος εἴρηται,	οὐ	κατὰ τῆς κατασκευῆς τὸ σχῆμα,
[6, 15]	καιρῷ, ἡνίκα δεῖ εἰπεῖν λόγον»	οὐ	κατὰ τὸ μαρτύριον μόνον, ἀλλὰ
[6, 10]	καὶ τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, ἀλλ´	οὐ	κατὰ τὸν προηγούμενον λόγον, τὸν
[6, 8]	στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου καὶ	οὐ	κατὰ Χριστόν, δελεάζων αὖθις εἰς
[6, 15]	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ	οὐ	κατὰ Χριστόν» τὴν μὲν διδασκαλίαν
[6, 15]	προγνωσθῆναι. Ὁ ὀρθρίσας ἐπ´ αὐτὴν	οὐ	κοπιάσει· τὸ γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ
[6, 2]	τρέψομαι. Ὀρφέως τοίνυν ποιήσαντος· Ὣς	οὐ	κύντερον ἦν καὶ ῥίγιον ἄλλο
[6, 15]	ἡ παραβολή, λόγος ἀπό τινος	οὐ	κυρίου μέν, ἐμφεροῦς δὲ τῷ
[6, 17]	τοῖς βαρβάροις. Αὐτίκα ὁ κύριος	οὐ	μάτην ἠθέλησεν εὐτελεῖ χρήσασθαι σώματος
[6, 2]	καὶ ἔργα. Ἡσιόδου δὲ εἰπόντος·	Οὐ	μὲν γάρ τι γυναικὸς ἀνὴρ
[6, 9]	δὲ ἡ τοιάδε ἀπάθειαν ἐργάζεται,	οὐ	μετριοπάθειαν· ἀπάθειαν γὰρ καρποῦται παντελὴς
[6, 14]	τὸ δίκαιον σύμμαχον ἔσται, καὶ	οὐ	μή ποτε ἁλῶ, καλὰ πράσσων.
[6, 11]	φύσει μὲν γεγόναμεν πρὸς ἀρετήν,	οὐ	μὴν ὥστε ἔχειν αὐτὴν ἐκ
[6, 14]	λόγῳ, αἰχμάλωτοι γενέσθαι ἡδονῆς αἰσχυνόμενοι·	οὐ	μήποτε τὰν ἀρετὰν ἀλλάξομαι ἀντ´
[6, 18]	ξόανα. Ψυχαὶ μὲν γὰρ ἀόρατοι,	οὐ	μόνον αἱ λογικαί, ἀλλὰ καὶ
[6, 1]	τῶν ὑποκειμένων πανδήμως ἐμφαινομένη, ἧς	οὐ	μόνον αἱ λογικαὶ δυνάμεις, ἀλλ´
[6, 12]	τελείας ἀφικνεῖσθαι σπεύδει. Ὅτι δ´	οὐ	μόνον αἱ πράξεις καὶ αἱ
[6, 14]	Τὸν γοῦν τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνα	οὐ	μόνον ἐν πολέμοις ἀγωνίζονται οἱ
[6, 17]	γάρ τοι θεὸς πάντα οἶδεν,	οὐ	μόνον τὰ ὄντα, ἀλλὰ καὶ
[6, 12]	δὲ ὁ σπουδαῖος κατορθοῖ. Διὸ	οὐ	μόνον τὰς ἀρετάς, ἀλλὰ καὶ
[6, 14]	ἁγίοις ὁ κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν;	Οὐ	μόνον τοίνυν ὁ πιστός, ἀλλὰ
[6, 15]	γνωρίζειν τὸν υἱὸν τοῦ παντοκράτορος.	Οὐ	μόνον τοίνυν τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς
[6, 2]	ἀρχαῖον εἶναι, κεχρῆσθαι δὲ αὐτῷ	οὐ	μόνον τοὺς προφήτας τοὺς παρ´
[6, 3]	παρ´ ἡμῶν εἰλήφασιν. ~Ἤδη δὲ	οὐ	μόνον ὑφαιρούμενοι τὰ δόγματα παρὰ
[6, 2]	Εὐριπίδης γράφει· Ἔρως γὰρ ἄνδρας	οὐ	μόνους ἐπέρχεται οὐδ´ αὖ γυναῖκας,
[6, 14]	Ὄψονται γὰρ τελευτὴν σοφοῦ καὶ	οὐ	νοήσουσι, τί ἐβουλεύσατο περὶ αὐτοῦ
[6, 17]	ἐν μέρει μιᾷ προσβολῇ προσβλέπει,	οὐ	πάντα μέντοι κατὰ τὴν προηγουμένην
[6, 2]	Μένανδρος ἐν Πωλουμένοις παρισάζεται λέγων·	Οὐ	πανταχοῦ τὸ φρόνιμον ἁρμόττει παρόν·
[6, 15]	Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»	οὐ	πάντων εἶναι τὸ ἀκούειν καὶ
[6, 15]	θεῖον σφίσιν σωτηρίας αἴτιοι γινοίμεθα,	οὐ	παρὰ τῶν σοφιστῶν, ἀλλὰ παρ´
[6, 9]	οὖν γε ἐπὶ τοῦ τελείου	οὐ	παραδεκτέον, ὃς οὔτε θαρσεῖν ἔχει
[6, 12]	ἀνθρώπων αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν γνωρίζει,	οὐ	παραχθεῖσαν ἐπὶ μετάνοιαν (κοινὸν γὰρ
[6, 7]	Βαβυλωνίους κἂν τοὺς Μάγους αὐτούς,	οὐ	παύσομαι τὸν τούτων διδάσκαλον ἀπαιτῶν,
[6, 6]	ἐκλογῆς τεθεῖσθαι λέγων ὁ θεός,	οὐ	πεποιηκέναι ἄμφω. Καὶ ἐν ἑτέρᾳ
[6, 17]	καὶ μὴ κινηθεῖσι πρὸς γνῶσιν	οὐ	πιστεύεται ὁ λόγος, ἐπεὶ καὶ
[6, 18]	αὑτοῦ τἀληθῆ λέγειν δυνάμενος ἆρ´	οὐ	πλέον οὐδὲ τὰ περὶ θεοῦ
[6, 15]	Χριστὸν ὑμνῶσι, κατὰ περίληψιν λέγουσιν,	οὐ	πρὸς ἀλήθειαν· ἄλλον τε γὰρ
[6, 8]	τῶν συμπεφυκυιῶν ταῖς ἀμπέλοις, αἷς	οὐ	ῥᾴδιόν ἐστι προσελθεῖν. Ταῦτα δὲ
[6, 2]	ἀγαθῆς· τῆς δ´ αὖτε κακῆς	οὐ	ῥίγιον ἄλλο, Σιμωνίδης εἶπεν· Γυναικὸς
[6, 10]	Δαβίδ· Ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα	οὐ	σαλευθήσεται δίκαιος· οὔτ´ οὖν ἀπατηλῷ
[6, 3]	ὑμῶν καὶ τὸν τράχηλον ὑμῶν	οὐ	σκληρυνεῖτε ἔτι· ὁ γὰρ κύριος
[6, 8]	γεγόνατε χρείαν ἔχοντες γάλακτος καὶ	οὐ	στερεᾶς τροφῆς. Ὡσαύτως ἄρα καὶ
[6, 9]	καὶ ἐπιστήμας οἴονται. Ὡς δὲ	οὐ	συγγεννᾶται τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλ´ ἐπίκτητός
[6, 7]	ἡγεμόνα τιμᾷ, σφάλλεται τῆς ἀληθείας	οὐ	συνιεὶς τὸ τῷ Δαβὶδ κατ´
[6, 9]	ἡγεμονικοῦ γινομένου, ἡ ἑκτικὴ δύναμις	οὐ	σῴζεται. Ὃ γὰρ ὑπὸ τῶν
[6, 2]	οὖσαι ἅλις ἔστωσαν. ἤδη δὲ	οὐ	τὰς διανοίας μόνον καὶ λέξεις
[6, 11]	ἑταῖροι ἀγροίκως μετίασι τὸν λόγον,	οὐ	τὰς Σειρῆνας, ἀλλὰ τὸν ῥυθμὸν
[6, 16]	πεποιήκασι, καθ´ ὧν ὁ ὢν	οὐ	τάσσεται· ἐν ταὐτότητι γὰρ ἀγενήτῳ
[6, 6]	καὶ κατὰ φιλοσοφίαν βεβιωκότας μέν,	οὐ	τελείως δέ, ἀλλ´ ἁμαρτητικῶς διαπεραναμένους
[6, 7]	ἃ μὲν κινούμενοι εἰρήκασιν, ἀλλ´	οὐ	τελείως ἐξειργάσαντο, τὰ δὲ ἀνθρωπίνῳ
[6, 18]	καὶ ἰδιώτης τῷ λόγῳ, ἀλλ´	οὐ	τῇ γνώσει. πλὴν οἵ γε
[6, 18]	εἰς τὰ ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι»	οὐ	τὴν ἐπέκτασιν τοῦ κηρύγματος τὴν
[6, 7]	τὴν ὑπόθεσιν· ~Ὡς πάλαι παρεσημειωσάμεθα,	οὐ	τὴν κατὰ ἑκάστην αἵρεσιν ἀγωγήν
[6, 12]	γὰρ καὶ χρήσεις τῶν ἀναγκαίων	οὐ	τὴν ποιότητα ἔχουσι βλαβεράν, ἀλλὰ
[6, 6]	ὁμολογήσωσιν. ἦν δ´ ἂν πλεονεξίας	οὐ	τῆς τυχούσης ἔργον τοὺς προεξεληλυθότας
[6, 17]	ὁ βίος τὸ πιθανὸν ζητοῦσιν,	οὐ	τὸ ἀληθές· ἐκ μιμήσεως δὲ
[6, 12]	καὶ τὴν περιποίησιν τῆς γνώσεως,	οὐ	τὸ ζῆν, ἀλλὰ τὸ εὖ
[6, 17]	σκότους τὸ συγχεῖν τὰς ὄψεις·	οὐ	τοίνυν κακίας ἔργον ἡ φιλοσοφία
[6, 17]	καταλειπομένοις προσανέχων ἀποτέμνηται τῶν νοητῶν.	Οὐ	τοίνυν περὶ τὴν λέξιν, ἀλλὰ
[6, 17]	τιμίους τῷ καταβληθέντι θεμελίῳ γλίχοιτο.	Οὐ	τοίνυν ὑπισχνεῖται βούλεσθαι μεταλαμβάνειν, ἀλλὰ
[6, 8]	οὖν οὐκ ἄπειρός γε αὐτῆς.	Οὐ	τοίνυν ψευδὴς ἡ φιλοσοφία, κἂν
[6, 16]	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	Οὐ	τοίνυν, ὥσπερ τινὲς ὑπολαμβάνουσι τὴν
[6, 18]	λόγος καὶ ἀδύνατος φράσαι θεόν,	οὐ	τοὔνομα λέγω (κοινὸν γὰρ τοῦτο
[6, 12]	ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα οὖν τὴν γνῶσιν	οὐ	τῶν ἀποβαινόντων ἐφιέμενοι, ἀλλ´ αὐτοῦ
[6, 8]	προφητικόν· Κύριος ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν»	οὐ	τῶν διαθηκῶν τῶν διαφόρων μόνων,
[6, 18]	τι ἐπὶ τῷ δείπνῳ παροψώμενος,	οὐ	τῶν κρειττόνων ἀμελήσας, προσλαβὼν δέ,
[6, 2]	Ὀρφανικοῖς λέγει· Καὶ φανερὸς γέγονεν	οὐ	τῶν σωμάτων συγγενὴς ὤν, ἀλλὰ
[6, 8]	καὶ Παῦλος ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς	οὐ	φιλοσοφίαν διαβάλλων φαίνεται, τὸν δὲ
[6, 18]	τοὔνομα λέγω (κοινὸν γὰρ τοῦτο	οὐ	φιλοσόφων μόνον ὀνομάζειν, ἀλλὰ καὶ
[6, 10]	σαλευθήσεται. Ἀπὸ ἀκοῆς ἄρα πονηρᾶς	οὐ	φοβηθήσεται. οὔτ´ οὖν διαβολῆς κενῆς
[6, 7]	ἁμαρτημάτων αἰτία ἑκάστοις ἑκάστοτε. Διόπερ	οὐ	χρὴ τὴν εἰς ἀνθρώπους δόξαν
[6, 5]	λαοῦ οἱ τὴν πίστιν προσιέμενοι,	οὐ	χρόνῳ διαιρουμένων τῶν τριῶν λαῶν,
[6, 8]	ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν.	Οὐ	χρόνῳ τοίνυν τὸ ἀπροσωπόληπτον τοῦ
[6, 12]	ἐστι πρὸς ἀρετήν, ἀρετὴ δ´	οὔ.	Πάντες μὲν οὖν, ὡς ἔφην,
[6, 2]	τούτοις Ὁμήρου λέγοντος· Γαστέρα δ´	οὔ	πως ἔστιν ἀποπλῆσαι μεμαυῖαν, οὐλομένην,
[6, 2]	Ὁμήρου πάλιν ποιήσαντος· Μοῖραν δ´	οὔ	τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν.
[6, 17]	τούτοις κινεῖ πρὸς τὸ ἐπιγνῶναι.	Οὗ	γάρ τις μὴ ἀντιλαμβάνεται, οὐδὲ
[6, 16]	τὰ ἐπικεκρυμμένα λόγος καὶ δι´	οὗ	εἰς φῶς καὶ γένεσιν ἕκαστον
[6, 4]	ἀνθρώπῳ καλῶς ἔχει ζῆν, μέχρι	οὗ,	ἔφη, μὴ νομίζῃ τὸ τεθνάναι
[6, 17]	ἀπομιμοῦνται φωνὰς ἔννοιαν οὐκ ἔχοντες	οὗ	λέγουσι πράγματος, ἀντίληψις δὲ νοερὰ
[6, 8]	Ὁ γνωστικὸς δὲ ἐκεῖνος, περὶ	οὗ	λέγω, τὰ δοκοῦντα ἀκατάληπτα εἶναι
[6, 14]	ἄν τι ἀπολαύσειαν κατ´ ἀξίαν	οὗ	μὴ ἔγνωσαν, ὑπό τε τῆς
[6, 17]	ἐναρέτους ποιοῦσα. Λείπεται δὴ θεοῦ,	οὗ	μόνον τὸ ἀγαθύνειν ἔργον ἐστίν,
[6, 1]	ὁ σπείρων ἐπὶ πᾶν ὕδωρ,	οὗ	μόσχος καὶ ὄνος πατεῖ« ὁ
[6, 3]	καὶ τῶν ἐξουσιῶν κύριος, περὶ	οὗ	ὁ Μωυσῆς λέγει, ἵνα αὐτῷ
[6, 8]	τοῦ θεοῦ. Ἐπιλανθάνονται δὲ δηλονότι	οὗ	πρότερον ἐμέμνηντο, καὶ ὃν πρὶν
[6, 7]	δὲ καὶ τὸ προγεννηθέν, δι´	οὗ	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς
[6, 16]	ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος» Δι´	οὗ	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς
[6, 17]	(τουτέστι τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως, Δι´	οὗ	τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς
[6, 5]	ὃς τὰ πάντα χωρεῖ, ἀνεπιδεής,	οὗ	τὰ πάντα ἐπιδέεται καὶ δι´
[6, 9]	κεῖται δι´ ὧν πράξει {καὶ}	οὗ	τεύξεται, οὕτως καὶ αὐτὸς προορίσας
[6, 12]	πόρρωθεν δυναμένοις παράδειγμα γίνεται, δι´	οὗ	τὸ συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν.
[6, 6]	τὴν κοινότητα πρεσβευόντων ὁ κορυφαῖος	Οὐαλεντῖνος	ἐν τῇ Περὶ φίλων ὁμιλίᾳ
[6, 14]	ἂν λαβόντες αἴσθοιντο τῆς δωρεᾶς	οὐδ´	ἄν τι ἀπολαύσειαν κατ´ ἀξίαν
[6, 14]	ἀγαθά, ἀγνοοῦντες τὰ ὄντως ἀγαθά,	οὐδ´	ἂν λαβόντες αἴσθοιντο τῆς δωρεᾶς
[6, 7]	ὦτα, οὕτως ἐκείνοις ἡ γλῶττα.	Οὐδ´	ἂν ὄργανά τις δῴη φωνῆς
[6, 16]	οὐκ ἐπ´ ἴσης ὄντων τιμίων·	οὐδ´	ἂν φωνῇ δεδήλωτο ἡ ἑκάστου
[6, 9]	μένει τῇ ἀμεταβόλῳ γνωστικῶς ἀγαπῶν,	οὐδ´	ἄρα ζηλώσει ἐξομοιωθῆναι τοῖς καλοῖς
[6, 2]	γὰρ ἄνδρας οὐ μόνους ἐπέρχεται	οὐδ´	αὖ γυναῖκας, ἀλλὰ καὶ θεῶν
[6, 2]	τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο μεταφέρων· Ἀασάμην,	οὐδ´	αὐτὸς ἀναίνομαι· ἀντί νυ πολλῶν,
[6, 15]	ἀνάψαι καὶ ἀναζωπυρήσαι, οὐκ ἐκφλεγήσονται	οὐδ´	ἐμφωτισθήσονται. Κύριος» οὖν φησι, δίδωσί
[6, 2]	γεγένηται περὶ τὸν ἀγῶνα τουτονί,	οὐδ´	ἕνα ὑμῶν ἀγνοεῖν ἡγοῦμαι. Ἰσοκράτους
[6, 16]	περὶ πάντα καταρτύεται νόος ἀνδρός,	οὐδ´	ἕρδειν ἔθ´ ὁμῶς ἔργα μάταια
[6, 16]	καὶ τῷ φαρμάκῳ χρωμένου, ὥσπερ	οὐδ´	ἡ ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος
[6, 12]	ἀλλ´ ἁπλῶς πάσης τῆς ἁμαρτίας·	οὐδ´	ὃ ἐποίησέν τις κακῶς, ἀλλὰ
[6, 15]	οἱ συμπεριφερόμενοι δι´ οἰκονομίαν σωτηρίας	οὐδ´	οἱ περί τινα τῶν ἐν
[6, 15]	εὐχρηστίας χάριν. Ἡ προφητεία δὲ	οὐδ´	ὅλως τοὺς περὶ τὰς λέξεις
[6, 13]	κυρίου, οὐχ ὑπ´ ἀνθρώπων χειροτονούμενος	οὐδ´,	ὅτι πρεσβύτερος, δίκαιος νομιζόμενος, ἀλλ´,
[6, 2]	ἃς οὐκ ἔστι φυγεῖν βροτὸν	οὐδ´	ὑπαλύξαι, ἴομεν, εἴ κέ τῳ
[6, 9]	ἄνευ τούτων κατεξαναστησομένου τῶν περιστάσεων	οὐδ´	ὑπομενοῦντος τὰ δεινά, ἀλλ´, εἰ
[6, 18]	γὰρ ὡς ἀνθρωπίνη ἀποθνῄσκει διδασκαλία	οὐδ´	ὡς ἀσθενὴς μαραίνεται δωρεά (οὐδεμία
[6, 16]	ἡ οὐσία ἐξ ἧς γεγόναμεν,	οὐδ´,	ὡς ἕτεροι ἐκδεδώκασιν, ἡ ἐκκλησία,
[6, 12]	ἐν εὐποιίᾳ, ἐν τελειότητι γνωστικῇ,	οὐδαμῇ	οὐδαμῶς χωλεύουσα, ἵνα μὴ ἄδικός
[6, 11]	βοηθήματα τοῖς ἐπαΐουσιν ἐρανιστέον. Πλὴν	οὐδαμῶς	τούτοις ἐνδιατριπτέον ἀλλ´ ἢ εἰς
[6, 12]	εὐποιίᾳ, ἐν τελειότητι γνωστικῇ, οὐδαμῇ	οὐδαμῶς	χωλεύουσα, ἵνα μὴ ἄδικός τε
[6, 1]	γνωστικός, πρόεισι δείξων τοῖς φιλοσόφοις	οὐδαμῶς	{ὡς} ἄθεον τοῦτον, ὡς ὑπειλήφασιν,
[6, 7]	οὐδείς, οὐδέπω γὰρ μεμαθήκεσαν, ἀλλ´	οὐδὲ	ἀγγέλων τις, οὔτε γάρ, ὡς
[6, 8]	τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ, ὅθεν	οὐδὲ	ἀδίδακτον· ὁ γὰρ δι´ ἀγάπην
[6, 9]	ἡγούμενος τῶν ἐν τῷ βίῳ,	οὐδὲ	ἀποστῆσαί τι καὶ τούτου αὐτὸν
[6, 9]	τῷ καλῷ καὶ ἀγαθῷ εἶναι·	οὐδὲ	ἄρα φιλεῖ τινα τὴν κοινὴν
[6, 17]	μὴ ἀντιλαμβάνεται, οὐδὲ ποθεῖ αὐτὸ	οὐδὲ	ἀσπάζεται τὴν ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν.
[6, 15]	πρὸς τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας	οὐδὲ	αὐτὰ ἀδόκιμα. Ἡ γοῦν φιλοσοφία,
[6, 9]	οἷον θάρσος, ζῆλον, χαράν, εὐθυμίαν,	οὐδὲ	αὐτὰ ἀνεδέξαντο, ἐμπέδῳ τινὶ τῆς
[6, 9]	δύναται) οὔτε εὐθυμίας χρεία ἐστίν	(οὐδὲ	γὰρ εἰς λύπην ἐμπίπτει, πάντα
[6, 9]	παραδεκτέον, ὃς οὔτε θαρσεῖν ἔχει	(οὐδὲ	γὰρ ἐν δεινοῖς γίνεται, μηδὲν
[6, 9]	θεοῦ μεμισηκότα) ἀλλ´ οὐδὲ ζηλοῖ	(οὐδὲ	γὰρ ἐνδεῖ τι αὐτῷ πρὸς
[6, 9]	γίνεσθαι πεπεισμένος) οὐδὲ μὴν θυμοῦται	(οὐδὲ	γάρ ἐστιν ὅ τι συγκινήσει
[6, 8]	περιορίζεται τόποις ἢ ἀνθρώποις τισίν,	οὐδὲ	γὰρ μερικὴ ἡ εὐποιία αὐτοῦ.
[6, 12]	πιστῶν) ἀλλ´ ὅ ἐστιν ἁμαρτία·	οὐδὲ	γὰρ τῆσδέ τινος καταγινώσκει, ἀλλ´
[6, 14]	μὴ ἐπιτελοῦντας τὰς καλὰς πράξεις	οὐδὲ	γιγνώσκειν τὰ ὠφέλιμα ἑαυτοῖς. Εἰ
[6, 6]	τὴν ψυχήν μου εἰς Ἅιδην	οὐδὲ	δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν
[6, 16]	τοῦ θεὸς εἶναι παύσεται, ὅπερ	οὐδὲ	εἰπεῖν θέμις. Ἕστιν δ´ οὖν
[6, 17]	χρηστοί, εἰς Χριστὸν πιστεύομεν, καθάπερ	οὐδὲ	εἰς τὸν ἥλιον ἕνεκά γε
[6, 12]	καθάπερ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ´	οὐδὲ	ἐκ τοῦ ἀποβαίνοντος (γελοῖον γὰρ
[6, 2]	Μὰ τοὺς ἐν Μαραθῶνι προκινδυνεύσαντας.	Οὐδὲ	ἐκεῖνα παραπέμψομαι· Κρατίνου ἐν Πυτίνῃ
[6, 9]	παντελὴς τῆς ἐπιθυμίας ἐκκοπή. Ἀλλ´	οὐδὲ	ἐκείνων τῶν θρυλουμένων ἀγαθῶν, τουτέστι
[6, 15]	γὰρ οὐκ ἐν συμβολαίοις πολιτικοῖς	οὐδὲ	ἐν ἀπαγορεύσει νόμου, ἀλλ´ ἐξ
[6, 11]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν. Ἀμέλει λίθος ἀκρογωνιαῖος» εἴρηται,
[6, 7]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» (Εἷς γὰρ τῷ ὄντι
[6, 15]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» καὶ ἡ προφητεία ἄρα
[6, 16]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» Οὐ τοίνυν, ὥσπερ τινὲς
[6, 17]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» οὐκ εἰς τὸν τοῦ
[6, 16]	ἐποίησεν, ἧς καὶ χωρὶς ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» τὴν δι´ υἱοῦ ἐνέργειαν
[6, 6]	ὑποστέλλεται πρόσωπον ὁ πάντων δεσπότης	οὐδὲ	ἐντραπήσεται μέγεθος, ὅτι μικρὸν καὶ
[6, 8]	εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν	οὐδὲ	ἐπὶ καρδίαν ἀνέβη ἀνθρώπων» πρὶν
[6, 14]	ὠφέλιμα ἑαυτοῖς. Εἰ δὲ τοῦτο,	οὐδὲ	εὔξασθαι ὀρθῶς οἷοί τε οὗτοι
[6, 9]	ἀγάπης προαπαντᾷ τῷ μέλλοντι. Αὐτίκα	οὐδὲ	εὔξεται τυχεῖν τῶν τῇδε ὁ
[6, 9]	κτισμάτων τοῦ θεοῦ μεμισηκότα) ἀλλ´	οὐδὲ	ζηλοῖ (οὐδὲ γὰρ ἐνδεῖ τι
[6, 9]	(ὑπέσταλκεν γὰρ τῷ φόβῳ) ἀλλ´	οὐδὲ	θυμοῦ (παρὰ τὴν ὀργὴν οὗτος
[6, 17]	δὲ μὴ ἐπιστάμενοι τὴν γνῶσιν	οὐδὲ	κανονίζειν δύνανται τὴν ἀλήθειαν. Μεταλαμβάνειν
[6, 17]	ὑπισχνεῖται βούλεσθαι μεταλαμβάνειν, ἀλλὰ ἄρχεται·	οὐδὲ	μέλλειν, ἀλλ´ εἶναι βασιλικόν τε
[6, 2]	τὸν βίον διήγαγεν ἄνθρωπος ὢν	οὐδὲ	μέχρι τοῦ τέλους πάλιν ἔμεινεν
[6, 8]	μετασχηματισμὸν ἐνεργείας τὰ ἀληθῆ λέγῃ,	οὐδὲ	μὴν διὰ τὸν λέγοντα προκαταγνωστέον
[6, 14]	(ἄθεος γὰρ ἥδε ἡ ἐπιφορά)	οὐδὲ	μὴν ἡ κατ´ ἀρετήν, ἡ
[6, 8]	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ἐξ αἰῶνος,	οὐδὲ	μὴν ἤρξατό ποτε ἡ εὐεργεσία
[6, 9]	ἐμπίπτει, πάντα καλῶς γίνεσθαι πεπεισμένος)	οὐδὲ	μὴν θυμοῦται (οὐδὲ γάρ ἐστιν
[6, 10]	δίκαιος· οὔτ´ οὖν ἀπατηλῷ λόγῳ	οὐδὲ	μὴν πεπλανημένῃ ἡδονῇ, ὅθεν οὐδὲ
[6, 10]	οὐκ ἔχει τὴν τῶν ἀργυραμοιβῶν	οὐδὲ	μὴν τὸ κριτήριον τῶν λόγων.
[6, 14]	τοῦ λυρίζειν λύρας οὐχ ἁπτέον	οὐδὲ	μὴν τοῖς ἀπείροις τοῦ αὐλεῖν
[6, 10]	φοβηθήσεται. οὔτ´ οὖν διαβολῆς κενῆς	οὐδὲ	μὴν ψευδοδοξίας τῆς περὶ αὑτόν,
[6, 5]	οὐκ ἄγουσι τὸ λεγόμενον πρῶτον,	οὐδὲ	νεομηνίαν ἄγουσιν οὔτε ἄζυμα οὔτε
[6, 16]	ἡ ἀξίνη ἄνευ τοῦ κόπτοντος	οὐδὲ	ὁ πρίων τοῦ πρίζοντος. Ὡς
[6, 17]	καὶ φωτεινὸν καὶ γνωστικὸν καθῆκεν,	οὐδὲ	ὀνόματι, ἀλλ´ ἔργῳ ἐθέλειν ἅπτεσθαι
[6, 9]	ἐλπίδα προειληφὼς διὰ τῆς γνώσεως,	οὐδὲ	ὀρέγεταί τινος, ἔχων ὡς οἷόν
[6, 8]	ποτε ἡ εὐεργεσία αὐτοῦ, ἀλλ´	οὐδὲ	περιορίζεται τόποις ἢ ἀνθρώποις τισίν,
[6, 17]	Οὗ γάρ τις μὴ ἀντιλαμβάνεται,	οὐδὲ	ποθεῖ αὐτὸ οὐδὲ ἀσπάζεται τὴν
[6, 2]	Ἀλλὰ τὸ Μοιράων νῆμ´ ἄλλυτον,	οὐδέ	ποτ´ ἔστιν ἐκφυγέειν, ὁπόσοι γῆν
[6, 14]	ἀπείροις τοῦ αὐλεῖν αὐλῶν, οὕτως	οὐδὲ	πραγμάτων ἁπτέον τοῖς μὴ τὴν
[6, 2]	χρῆμα ἀνὴρ ληίζεται ἐσθλῆς ἄμεινον	οὐδὲ	ῥίγιον κακῆς. Πάλιν Ἐπιχάρμου εἰπόντος·
[6, 18]	λέγειν δυνάμενος ἆρ´ οὐ πλέον	οὐδὲ	τὰ περὶ θεοῦ πιστευτέος; ὅσον
[6, 18]	μόνον ὀνομάζειν, ἀλλὰ καὶ ποιητῶν)	οὐδὲ	τὴν οὐσίαν (ἀδύνατον γάρ) ἀλλὰ
[6, 10]	οὐδὲ μὴν πεπλανημένῃ ἡδονῇ, ὅθεν	οὐδὲ	τῆς οἰκείας κληρονομίας σαλευθήσεται. Ἀπὸ
[6, 17]	οὐκ ἂν ποιήσαι ἀγαθός, ὡς	οὐδὲ	τὸ φῶς σκότος ἢ ψύξεις
[6, 10]	ψευδοδοξίας τῆς περὶ αὑτόν, ἀλλ´	οὐδὲ	τοὺς πανούργους δεδίξεται λόγους ὁ
[6, 18]	δύναμιν ἐκδιδάσκοντες μηνύουσιν. μόνοις καὶ	οὐδὲ	τούτοις ἅπασιν ἤρεσαν, ἀλλὰ Πλάτωνι
[6, 18]	γενητοῖς εἶναι, προσεπιδιδάσκεσθαι δὲ ὡς	οὐδὲ	τούτων ὧν σέβουσι τὰ ἀγάλματα
[6, 18]	δὲ ἄλλον τρόπον κτήματα. Ἀλλ´	οὐδὲ	τῶν ὀργάνων τὰς εἰκόνας οἷόν
[6, 16]	οὐκ ἐφεῖται ψευδῶν πραγμάτων ἐπιθυμεῖν	οὐδὲ	ὑπολαμβάνειν τῶν ἐν γενέσει τὰ
[6, 12]	ἀποβαίνοντος (γελοῖον γὰρ οὕτως νοεῖν)	οὐδέ,	ὡς ὁ ἀρχιτέκτων γενόμενον τὸ
[6, 2]	Εὐμετάβολός ἐστιν ἀνθρώπων βίος, Ποσείδιππος·	Οὐδεὶς	ἄλυπος τὸν βίον διήγαγεν ἄνθρωπος
[6, 2]	καὶ οὐκ ἔστιν ὅρος κείμενος	οὐδεὶς	εἰς ὅντινα χρὴ τελέσαι θνητοῖς,
[6, 2]	δὲ καὶ αὐτὸς λέγει· Χαρακτὴρ	οὐδεὶς	ἔπεστιν ἐπὶ τοῦ προσώπου τῆς
[6, 14]	τὴν καρδίαν, ἐν οἷς δόλος	οὐδείς,	οἱ μὴ καταμείναντες ἐν ἑβδομάδι
[6, 7]	τίς ὁ διδάσκαλος; ἀνθρώπων μὲν	οὐδείς,	οὐδέπω γὰρ μεμαθήκεσαν, ἀλλ´ οὐδὲ
[6, 2]	ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν διειδέναι,	οὐδεὶς	χαρακτὴρ ἐμπέφυκε σώματι; Ὑπερείδης δὲ
[6, 18]	οὐδ´ ὡς ἀσθενὴς μαραίνεται δωρεά	(οὐδεμία	γὰρ ἀσθενὴς δωρεὰ θεοῦ) μένει
[6, 8]	ἄλλοις αὐτὸς καταλαμβάνει, πιστεύσας ὅτι	οὐδὲν	ἀκατάληπτον τῷ υἱῷ τοῦ θεοῦ,
[6, 17]	ἐκ τοῦ θεοῦ, τὸ δὲ	οὐδὲν	ἀλλ´ ἢ φρόνησίς ἐστι, δύναμις
[6, 14]	μελετᾷ εἶναι θεός, κακὸν μὲν	οὐδὲν	ἄλλο πλὴν ἀγνοίας εἶναι νομίζουσα
[6, 8]	ἀγάπην τὴν πρὸς ἡμᾶς παθὼν	οὐδὲν	ἂν ὑποστείλαιτο εἰς διδασκαλίαν τῆς
[6, 15]	Πάντα ἐν παραβολαῖς ἐλάλησεν καὶ	οὐδὲν	ἄνευ παραβολῆς ἐλάλει αὐτοῖς» Εἰ
[6, 15]	θεὸς αὐτὰ προσέταξεν ὄντως, καὶ	οὐδὲν	ἄτερ γραφῆς λέγομεν. Ἔχει δ´
[6, 16]	τὸ κώνειον φθείρειν, σοφιζόμενος λέληθεν.	Οὐδὲν	γὰρ τούτων ἐνεργεῖ ἄνευ τοῦ
[6, 18]	ἀποστόλου διδάσκεσθαι τοῦτο· Ἡμῖν δὲ	οὐδὲν	εἴδωλον ἐν κόσμῳ» ἐπεὶ μηδὲν
[6, 11]	δικαιοσύνην καὶ ἀνδρείαν, ὧν χρησιμώτερον	οὐδέν	ἐστιν ἐν βίῳ ἀνθρώποις. Ἐπὶ
[6, 6]	Εἰ γοῦν ὁ κύριος δι´	οὐδὲν	ἕτερον εἰς Ἅιδου κατῆλθεν ἢ
[6, 14]	προγνώστης ὤν, μὴ πιστεύσοντα τοῦτον,	οὐδὲν	ἧττον, ὅπως τήν γε καθ´
[6, 7]	τοῦ κόσμου τούτου οὐκ ἴσασιν	οὐδέν.	Καὶ μὴν ὡς ἡ γεωμετρία
[6, 3]	ἴσον ὑπερέθεντο χρόνον. Διαφέρειν δ´	οὐδὲν	νομίζουσιν, εἴτ´ οὖν θεοὺς εἴτε
[6, 9]	ἁπαξαπλῶς ἀπαθὴς ἦν, εἰς ὃν	οὐδὲν	παρεισδύεται κίνημα παθητικὸν οὔτε ἡδονὴ
[6, 2]	ἐν Χρυσίππῳ μεταγράφει· Θνῄσκει δὲ	οὐδὲν	τῶν γινομένων, διακρινόμενον δ´ ἄλλο
[6, 2]	ἄλλο, Σιμωνίδης εἶπεν· Γυναικὸς {δ´}	οὐδὲν	χρῆμα ἀνὴρ ληίζεται ἐσθλῆς ἄμεινον
[6, 14]	διορίζεταί ποτε τοῦ θεοῦ κατ´	οὐδένα	καιρὸν ἡ τοιάδε ψυχή. Εἰκότως
[6, 8]	τοῦ θεοῦ· Οὐκ ἐποίησεν οὕτως	οὐδενὶ	ἔθνει, καὶ τὰ κρίματα αὐτοῦ
[6, 17]	δὲ λέγω τὸν κύριον πάντων,	οὐδενὸς	ὑπολειπομένου κατὰ ἐξαίρεσιν. Ἐπεὶ τοίνυν
[6, 18]	σώματα αὐτῶν μέρη μὲν αὐτῶν	οὐδέποτε	γίνεται τῶν ψυχῶν, ὄργανα δὲ
[6, 7]	ὁ διδάσκαλος; ἀνθρώπων μὲν οὐδείς,	οὐδέπω	γὰρ μεμαθήκεσαν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀγγέλων
[6, 7]	ἔτι φιλοσοφῶν τῆς θείας ἐπιστήμης,	οὐδέπω	δὲ τυγχάνει. ἢν μὴ μαθήσει
[6, 9]	δεῖσθαι πρὸς τὴν τούτων ἐγκράτειαν,	οὐδέπω	καθαροῦ, ἀλλ´ ἐμπαθοῦς, ἀνδρεία τε
[6, 12]	καὶ πιστός, ᾗ δὲ πιστός,	οὐδέπω	καὶ δίκαιος, τὴν κατὰ προκοπὴν
[6, 15]	καὶ ἐν ἀνθρώποις εἶναι φιλοσοφοῦσιν,	οὐδέπω	σοφοῖς. Αὐτίκα εἴπερ ἀρετή τέ
[6, 12]	καὶ ὁμοπατρίαν, ἀλλ´ {οὔτε} ὁμομητρίαν	οὐδέπω.	Τοῖς μὲν οὖν ἐξ ἁμαρτιῶν
[6, 7]	καθὸ ἄγγελοι, οὕτως ἀκούουσιν ἄνθρωποι,	οὔθ´,	ὡς ἡμῖν τὰ ὦτα, οὕτως
[6, 11]	τε φρόνησις καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη.	Οὐθὲν	γὰρ ἀγαπᾷ ὁ θεὸς εἰ
[6, 2]	Ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγρίων φυτῶν	οὐθὲν	ἡμεροῦσθαι πέφυκεν, ὅταν παραλλάξωσιν τὴν
[6, 12]	ἴσης εἰσὶ ψυχαὶ αἱ ψυχαὶ	οὐθέτεραι,	οὔτε ἄρρενες οὔτε θήλειαι, ἐπὰν
[6, 3]	τινα δαιμόνων ἢ καὶ ἀγγέλων	οὐκ	ἀγαθῶν ὀργὴν φιλεῖν γίνεσθαι. Αὐτίκα
[6, 5]	ἐὰν μὴ σελήνη φανῇ, σάββατον	οὐκ	ἄγουσι τὸ λεγόμενον πρῶτον, οὐδὲ
[6, 2]	γυναικός, Ὅμηρος ἄντικρυς λέγει· Ὣς	οὐκ	αἰνότερον καὶ κύντερον ἄλλο γυναικός.
[6, 17]	ἥ τε σοφία δύναμις οὖσα	οὐκ	ἄλλο τί ἐστιν ἢ ἐπιστήμη
[6, 11]	πάτερ, διακυβερνᾷ πρόνοια. καὶ πῶς	οὐκ	ἄλογον τεκτονικῆς καὶ ναυπηγικῆς χεῖρον
[6, 6]	θεοῦ ἐστιν ὁ κύριος· καὶ	οὐκ	ἄν ποτε ἀσθενήσαι δύναμις. Οὕτως
[6, 1]	καὶ αἱ ἄλογοι μεθέξουσιν, ἣν	οὐκ	ἄν ποτε ἔγωγε γνῶσίν γε
[6, 6]	καὶ τὸ λεπτομερέστερον, ἡ ψυχή,	οὐκ	ἄν ποτε πρὸς τοῦ παχυμερεστέρου
[6, 17]	πῦρ. Οὕτως ἔμπαλιν ἡ κακία	οὐκ	ἄν τι ἐνάρετον ποιήσαι· ἐνέργεια
[6, 18]	δὲ τοῦ παντοκράτορος προφήτας θεοῦ	οὐκ	ἄν τις καταπλαγείη, ὄργανα θείας
[6, 8]	θεόθεν ἥκειν εἰς ἡμᾶς λέγοντες	οὐκ	ἂν ἁμάρτοιμεν, τὴν δὲ φιλοσοφίαν
[6, 16]	δὴ τελέσῃ θεὸς ἕπτ´ ἐνιαυτούς,	οὐκ	ἂν ἄωρος ἐὼν μοῖραν ἔχοι
[6, 17]	ἐπὶ μέρους ἕκαστον αὐτῶν τυγχάνῃ.	Οὐκ	ἂν δὲ τὴν ἀρχὴν ὑπέστη
[6, 2]	φίλος κακός; Ξενοφῶν δὲ εἴρηκεν·	Οὐκ	ἂν ἐχθροὺς ἄλλως πως βλάψειεν
[6, 2]	ἀδεῶς διάγειν τὸν ἐπίλοιπον χρόνον,	οὐκ	ἂν ἦν θαυμαστὸν φιλοψυχεῖν, νῦν
[6, 14]	εἰς τὸν κύριον ὑπελείπετο πίστις.	Οὐκ	ἂν οὖν μετὰ ἀκρασίας πιστός
[6, 17]	φωτὸς τὸ φωτίζειν. Κακὸν δὲ	οὐκ	ἂν ποιήσαι ἀγαθός, ὡς οὐδὲ
[6, 9]	μετείη αὐτῷ, ᾗ τισιν ἔδοξεν,	οὐκ	ἂν τῶν ὁμοίων τοῖς καλοῖς
[6, 3]	ἢ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδῆ μὲν	οὐκ	ἂν φήσαιεν (οὐ γὰρ ἂν
[6, 18]	ἀλαζονεύονται. Παρὰ θεοῦ μὲν γὰρ	οὐκ	ἂν φήσαιεν, παρὰ ἀνθρώπων δὲ
[6, 18]	προεῖπον αἰτίας. Οἱ δὲ τῶν	οὐκ	ἀναγκαίων καὶ περιττῶν τῆς φιλοσοφίας
[6, 9]	τούτου φωνὴν κατὰ τὴν εὐχὴν	οὐκ	ἀναμένει κύριος, Αἴτησαι» λέγων καὶ
[6, 11]	τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα. Ἔπειτα δὲ	οὐκ	ἀνέγνωσαν τὸ πρὸς τοῦ Σολομῶντος
[6, 15]	λόγοις καὶ πέφηνεν ἤδη κολάσεως,	οὐκ	ἀντιρρήσεως ἄξιος ἅπας ὁ μὴ
[6, 8]	εἰ μὴ καταληπτικῶς, ἀλλ´ οὖν	οὐκ	ἄπειρός γε αὐτῆς. Οὐ τοίνυν
[6, 15]	ὅτι αὐτῷ σὰρξ καὶ αἷμα	οὐκ	ἀπεκάλυψε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ´ ἢ
[6, 12]	Σάρρας γένεσιν παιδὸς εὐαγγελισθείσης γέλως,	οὐκ	ἀπιστησάσης, οἶμαι, τῷ ἀγγέλῳ, καταιδεσθείσης
[6, 3]	καὶ θυέλλας καὶ τὰ παραπλήσια	οὐκ	ἀπὸ τῆς ἀταξίας τῆς ὑλικῆς
[6, 10]	λόγων πρὸς ἐκκοπὴν τῆς ἀληθείας.	Οὐκ	ἀπολειφθήσεται τοίνυν τῶν προκοπτόντων περὶ
[6, 16]	νέους κελαδήσομεν ὕμνους, ποιητής τις	οὐκ	ἄσημος γράφει καὶ τὴν παλαιὰν
[6, 17]	εἰς τὸ αὑτοῦ ἄμεινον. Ὥστ´	οὐκ	ἄτοπον καὶ τὴν φιλοσοφίαν ἐκ
[6, 17]	τοῖς ἐπὶ μέρους. Πῶς οὖν	οὐκ	ἄτοπον τὴν ἀταξίαν καὶ τὴν
[6, 2]	δὲ τοῦτο λέξοιμεν ἂν ἴσως	οὐκ	ἀτόπως, ὅτι ἀρχὴ μὲν ἔρωτος
[6, 11]	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»	οὐκ	ἀφεκτέον τῆς φιλομαθίας ἀλόγων δίκην
[6, 12]	ὅτι τέλειος κατὰ τὴν κατασκευὴν	οὐκ	ἐγένετο, πρὸς δὲ τὸ ἀναδέξασθαι
[6, 6]	κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι, φησίν, ὅτι	οὐκ	ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς
[6, 12]	καμάτῳ περιγίνεται. Ἀλλ´, ὡς ἔοικεν,	Οὐκ	ἔγνωσαν μυστήρια θεοῦ, ὅτι ὁ
[6, 4]	ζῴων πανουργότατον, ὃ μέχρι νῦν	οὐκ	ἐγνώσθη, εἶπεν, ἄνθρωπος. Ὁ δὲ
[6, 8]	ἔθνει, καὶ τὰ κρίματα αὐτοῦ	οὐκ	ἐδήλωσεν αὐτοῖς. Τὸ δὲ οὐκ
[6, 9]	αὐτῆς ἔχει τῆς ἀληθείας μαθών,	οὐκ,	εἴ πού τι φανείη πιθανὸν
[6, 8]	τὰ πνευματικώτερα ἀναστρεφομένης, ἃ ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν
[6, 3]	ῥημάτων ὑμεῖς ἠκούετε, καὶ ὁμοίωμα	οὐκ	εἴδετε. ὁρᾷς, ὅπως ἡ κυριακὴ
[6, 6]	τῇ ἀπωλείᾳ· εἶδος μὲν αὐτοῦ	οὐκ	εἴδομεν, φωνὴν δὲ αὐτοῦ ἠκούσαμεν.
[6, 5]	μεμαθηκότων. Μή» τοίνυν φησί, σέβεσθε»	οὐκ	εἶπεν θεὸν ὃν οἱ Ἕλληνες»
[6, 17]	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	οὐκ	εἰς τὸν τοῦ σώματος κόσμον,
[6, 12]	Καρδιογνώστην» γὰρ τὸν θεὸν παρειλήφαμεν,	οὐκ	ἐκ κινήματος ψυχῆς τεκμαιρόμενον καθάπερ
[6, 2]	εἰρηκότος Ὥσπερ τῶν χρημάτων, ἀλλ´	οὐκ	ἐκείνου συγγενὴς οὖσα Λυσίας ἐν
[6, 15]	μή τις ἀνάψαι καὶ ἀναζωπυρήσαι,	οὐκ	ἐκφλεγήσονται οὐδ´ ἐμφωτισθήσονται. Κύριος» οὖν
[6, 3]	Ἀριστόβουλος, παντὸς τοῦ πλήθους μυριάδων	οὐκ	ἔλασσον ἑκατόν, χωρὶς τῶν ἀφηλίκων,
[6, 18]	τοῦ διδασκάλου τοῦ ἡμετέρου λόγος	οὐκ	ἔμεινεν ἐν Ἰουδαίᾳ μόνῃ, καθάπερ
[6, 17]	εὐτελῆ κινήματα, φιλοσοφία δὲ πῶς	οὐκ	ἐν λόγῳ; καίτοι καὶ τῷ
[6, 15]	δικαιοσύνην ὑπάρχουσαν. Τῷ τελείῳ γὰρ	οὐκ	ἐν συμβολαίοις πολιτικοῖς οὐδὲ ἐν
[6, 16]	Ὡς δὲ καθ´ ἑαυτὰ μὲν	οὐκ	ἐνεργεῖ, ἔχει δέ τινας ποιότητας
[6, 9]	ἐπὶ γῆς θεωρῆται, ἑαυτὸν μὲν	οὐκ	ἐξάγει τοῦ βίου (οὐ γὰρ
[6, 7]	ἀληθείας ὁτῳδήποτε τρόπῳ λαβόντες σπέρματα	οὐκ	ἐξέθρεψάν τινες, γῇ δὲ ἀγόνῳ
[6, 14]	οἳ δέ, ὅτι καὶ θελήσαντες	οὐκ	ἐξεπόνησαν περιγενέσθαι πιστοί· ναὶ μὴν
[6, 16]	γενομένων, ἅμα νοήματι κτισθέντων, ἀλλ´	οὐκ	ἐπ´ ἴσης ὄντων τιμίων· οὐδ´
[6, 17]	τε μελλόντων καταστοχαστική. Διατείνει δὲ	οὐκ	ἐπὶ τὰς τέχνας μόνον, ἀλλὰ
[6, 16]	βασιλεύει τὸ ἡγεμονικόν. Τὸ οὖν	Οὐκ	ἐπιθυμήσεις» οὐ δουλεύσεις φησὶ τῷ
[6, 5]	μόνοι οἰόμενοι τὸν θεὸν γινώσκειν	οὐκ	ἐπίστανται, λατρεύοντες ἀγγέλοις καὶ ἀρχαγγέλοις,
[6, 6]	κόλασιν δικαίαν εἶναι, δι´ ὧν	οὐκ	ἐπίστευσαν, ὁμολογήσωσιν. ἦν δ´ ἂν
[6, 8]	τῷ προφήτῃ εἰπεῖν ἁπλῶς τὸ	Οὐκ	ἐποίησεν» ἄνευ τῆς προσθήκης τοῦ
[6, 8]	ψαλμὸς πάλιν ἐπὶ τοῦ θεοῦ·	Οὐκ	ἐποίησεν οὕτως οὐδενὶ ἔθνει, καὶ
[6, 8]	οὐκ ἐδήλωσεν αὐτοῖς. Τὸ δὲ	οὐκ	ἐποίησεν οὕτως» πεποιηκέναι μὲν δηλοῖ,
[6, 18]	πλησίον ἀγαπᾶν καὶ εὐεργετεῖν δύνασθαι,	οὐκ	ἔσεσθε βασιλικοί. Ἡ ἐπίτασις γὰρ
[6, 2]	ἐν Ἅιδου καὶ πατρὸς τετευχότων,	οὐκ	ἔστ´ ἀδελφὸς ὅστις ἂν βλάστοι
[6, 2]	θανάτου πεμφθεῖσα τελευτή, Δίφιλος γράφει·	Οὐκ	ἔστι βίος ὃς οὐχὶ κέκτηται
[6, 2]	συλλαμβάνει, Σοφοκλέους δὲ ἐν Μίνῳ·	Οὐκ	ἔστι τοῖς μὴ δρῶσι σύμμαχος
[6, 2]	κῆρες ἐφεστᾶσιν θανάτοιο μυρίαι, ἃς	οὐκ	ἔστι φυγεῖν βροτὸν οὐδ´ ὑπαλύξαι,
[6, 17]	μὴν ἡ χρῆσις τῆς φιλοσοφίας	οὐκ	ἔστιν ἀνθρώπων κακῶν· ἀλλ´ εἰ
[6, 14]	φησὶν ὁ κύριος, Πρόβατα, ἃ	οὐκ	ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης»
[6, 17]	τὸ γὰρ περὶ θεοῦ πρᾶγμα	οὐκ	ἔστιν ἕν, ἀλλὰ μυρία, διαφέρει
[6, 8]	ἀληθείας καταλαμβάνομαι» φησίν, ὅτι προσωπολήπτης	οὐκ	ἔστιν ὁ θεός, ἀλλ´ ἐν
[6, 2]	αὔξεις, τὰ δὲ ἀποφθινύθεις, καὶ	οὐκ	ἔστιν ὅρος κείμενος οὐδεὶς εἰς
[6, 2]	εὐδαίμονα. Πάλιν Θεόγνιδος μὲν λέγοντος·	Οὐκ	ἔστιν φεύγοντι φίλος καὶ πιστὸς
[6, 2]	Ἡρόδοτος λέγει· Μητρὸς καὶ πατρὸς	οὐκ	ἔτ´ ὄντων, ἀδελφὸν ἄλλον οὐχ
[6, 16]	εὐθύνεται, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον	οὐκ	ἐφεῖται ψευδῶν πραγμάτων ἐπιθυμεῖν οὐδὲ
[6, 18]	παρ´ ἑτέρων τῶν ὁμοίων. Ἀλλ´	οὐκ	ἐχέγγυοι διδάσκαλοι περὶ θεοῦ λέγοντες
[6, 2]	Κακοῦ γὰρ ἀνδρὸς δῶρα ὄνησιν	οὐκ	ἔχει, Σοφοκλῆς ἐν τῷ Αἴαντι
[6, 10]	καρδίαν μὴ ἔχειν διηρθρωμένην, τράπεζαν	οὐκ	ἔχει τὴν τῶν ἀργυραμοιβῶν οὐδὲ
[6, 6]	δὲ μὴ πιστεύσαντες ἀκούσαντες μαρτυρήσωσιν,	οὐκ	ἔχοντες ἀπολογίαν εἰπεῖν· οὐκ ἠκούσαμεν.
[6, 17]	κόρακες ἀνθρωπείας ἀπομιμοῦνται φωνὰς ἔννοιαν	οὐκ	ἔχοντες οὗ λέγουσι πράγματος, ἀντίληψις
[6, 9]	δι´ ὧν ἔγνω ὃν ἠγάπησεν,	οὐκ	ἔχων δυστέκμαρτον τὸ μέλλον, καθάπερ
[6, 14]	κρίνονται, οἳ μέν, ὅτι δυνηθέντες	οὐκ	ἠθέλησαν πιστεῦσαι τῷ θεῷ, οἳ
[6, 5]	τὸν κόσμον. Μή τις εἴπῃ·	οὐκ	ἠκούσαμεν. ~Ἀλλ´ ὡς κατὰ καιρὸν
[6, 6]	μαρτυρήσωσιν, οὐκ ἔχοντες ἀπολογίαν εἰπεῖν·	οὐκ	ἠκούσαμεν. Τί οὖν; Οὐχὶ καὶ
[6, 8]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς	οὐκ	ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνέβη
[6, 7]	Πλέον γοῦν τοῦ κόσμου τούτου	οὐκ	ἴσασιν οὐδέν. Καὶ μὴν ὡς
[6, 9]	ὁ τῶν καλῶν ὀρεγόμενος; ἀλλ´	οὐκ	ἴσασιν, ὡς ἔοικεν, οὗτοι τὸ
[6, 16]	ἕβδομον τὸ η> Εἰσκλαπέντος δ´	οὐκ	οἶδ´ ὅπως τοῦ ἐπισήμου εἰς
[6, 2]	μέλλοντα τοῖς προγεγενημένοις τεκμαίρεσθαι Ἀνδοκίδης	οὐκ	ὀκνεῖ λέγειν· Χρὴ γὰρ τεκμηρίοις
[6, 2]	τῶν κατὰ τὰ ἔθνη βαρβάρων	οὐκ	ὀλίγους, ἐχρῆν δὲ καὶ τὰ
[6, 18]	καὶ αὐτῶν γε τῶν φιλοσόφων	οὐκ	ὀλίγους ἤδη ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν
[6, 3]	φωνῆς ἐξακούειν σύγκλυδος, οἷον βοώντων	οὐκ	ὀλίγων τινῶν μυριάδων, καθάπερ ἐν
[6, 2]	Ἐχθρῶν δ´ ἄδωρα δῶρα καὶ	οὐκ	ὀνήσιμα. Σόλωνος δὲ ποιήσαντος· Τίκτει
[6, 17]	αὐτὴν δὲ τὴν ἀλήθειαν πολυπραγμονητέον,	οὐκ	ὀνόματα ζητοῦντας μαθεῖν· τὸ γὰρ
[6, 15]	γραφῶν, διότι καὶ ὁ κύριος,	οὐκ	ὢν κοσμικός, ὡς κοσμικὸς εἰς
[6, 11]	χαμαὶ κειμένοις δεδομένοι· αὐξήσαντες μὲν	οὐκέτι	καθάπερ τῶν ἄρτων τὰ κλάσματα,
[6, 8]	δὲ τοῦ γνωστικοῦ μεταλαμβάνοντα ὕψους	οὐκέτι	παλινδρομεῖν ἀξιοῖ ἐπὶ τὴν Ἑλληνικὴν
[6, 9]	αὖ νεκρώσας τὰς ἐπιθυμίας καὶ	οὐκέτι	συγχρῆται τῷ σώματι, μόνον δὲ
[6, 15]	δὲ καὶ τὰ ἐπὶ μέρους	οὐκέτι	σῴζει. Οὔτε γὰρ περὶ τοῦ
[6, 4]	εἶπεν. Τοῦ δὲ Ἀλεξάνδρου φήσαντος·	οὐκοῦν	καὶ σὺ πρῶτος ἀποθανῇ τοιαῦτα
[6, 3]	(οὐ γὰρ ἂν καταψηφίσαιντο ἑαυτῶν,	οὔκουν	ἑκόντες, τὴν μεγίστην εὐήθειαν, τὸ
[6, 17]	κάλλος ἀληθινὸν παρὰ τὸ δεδολωμένον.	Οὔκουν	ποτὲ τὰς ἐπὶ μέρους ἀληθείας,
[6, 10]	πολυτρόπως λαλήσας οὐχ ἁπλῶς γνωρίζεται.	Οὔκουν	ὡς ἀρεταῖς ταύταις συγχρώμενος ἡμῖν
[6, 2]	οὔ πως ἔστιν ἀποπλῆσαι μεμαυῖαν,	οὐλομένην,	ἣ πολλὰ κάκ´ ἀνθρώποισι δίδωσιν,
[6, 15]	τὸ μὴ δύνασθαι πέττειν. Τὰ	οὖν	ἄγρια τῶν ἡμέρων ἀπεπτότερα ὑπάρχει,
[6, 16]	δὲ ἔξαρσίς ἐστι βιαία. Τὸν	οὖν	ἀληθῆ λόγον περὶ θεοῦ καὶ
[6, 18]	ὄργανα θείας γενομένους φωνῆς; Καθάπερ	οὖν	ἀνδριάντα ἀποπλασάμενοι τοῦ γνωστικοῦ, ἤδη
[6, 10]	αἰῶνα οὐ σαλευθήσεται δίκαιος· οὔτ´	οὖν	ἀπατηλῷ λόγῳ οὐδὲ μὴν πεπλανημένῃ
[6, 3]	ὁ Ἀκραγαντῖνος Κωλυσανέμας ἐπεκλήθη. Λέγεται	οὖν	ἀπὸ τοῦ Ἀκράγαντος ὄρους πνέοντός
[6, 11]	ὥστε ἀμφοτέροις ἐνηρμόσθαι. Ἕνεστι μὲν	οὖν	αὐτάρκως τὰ συνεκτικὰ τῶν πρὸς
[6, 3]	χρήσαιντο τῇ Αἰακοῦ εὐχῇ. Πεισθεὶς	οὖν	αὐτοῖς Αἰακὸς ἀνελθὼν ἐπὶ τὸ
[6, 10]	καρδίαν ζητοῦντας τὸν κύριον. Ζητήσατε	οὖν	αὐτὸν καὶ κραταιώθητε, ζητήσατε τὸ
[6, 16]	τὴν τῶν ὄντων ἐπίγνωσιν. Ἀκολουθοῦντες	οὖν	αὐτῷ δι´ ὅλου τοῦ βίου
[6, 9]	προειρημένα ἀγαθά τις ἐκδέχηται, ἀλλ´	οὖν	γε ἐπὶ τοῦ τελείου οὐ
[6, 15]	ἐπιστήμῃ τῇ γνωστικῇ. Φασὶ δ´	οὖν	γίνεσθαι τὸν ἐγκεντρισμὸν κατὰ τρόπους
[6, 2]	καὶ τοῦ ἰατροῦ Ἱπποκράτους Ἐπιβλέπειν	οὖν	δεῖ καὶ ὥρην καὶ χώρην
[6, 10]	ἄρα πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται. οὔτ´	οὖν	διαβολῆς κενῆς οὐδὲ μὴν ψευδοδοξίας
[6, 15]	τὸ φῶς ἀνατέλλουσα. Λέγεται δ´	οὖν	εἶδος τῆς προφητείας ἡ Παροιμία»
[6, 16]	ἀνθρώπου διεξαγωγὴν ἐπικρατεῖ· μή τι	οὖν	εἰκότως Κατ´ εἰκόνα θεοῦ» γεγονέναι
[6, 11]	ἀριθμὸν τῶν πολεμίων χειροῦται. Φασὶν	οὖν	εἶναι τοῦ μὲν κυριακοῦ σημείου
[6, 14]	καιρὸν ἡ τοιάδε ψυχή. Εἰκότως	οὖν	εἴρηται· Καὶ οἱ πεποιθότες ἐπ´
[6, 12]	{οὔτε} ὁμομητρίαν οὐδέπω. Τοῖς μὲν	οὖν	ἐξ ἁμαρτιῶν μετανενοηκόσι καὶ μὴ
[6, 15]	παρουσίαν παραδιδομένῃ διαθήκῃ. Γνώσει μὲν	οὖν	ἕπεται φρόνησις, σωφροσύνη δὲ τῇ
[6, 11]	μεγάλας ἀρετᾶς, ὤνασσα ἀλήθεια. ~Καθάπερ	οὖν	ἐπὶ τῆς ἀστρονομίας ἔχομεν ὑπόδειγμα
[6, 7]	διδασκάλους τινὰς ἀνθρώπους ἀνακηρύττει. Ὡς	οὖν	ἐπὶ τὸν ποιητὴν τὸν θεὸν
[6, 15]	μετ´ αὐτὸν ἃ ἔσται. Ταῦτα	οὖν	ἐπιγνόντες ἐπιστεύσαμεν τῷ θεῷ διὰ
[6, 9]	κτίστην διὰ τῶν κτισμάτων) Οὔτ´	οὖν	ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀρέξει τινὶ περιπίπτει
[6, 5]	οὐχὶ δὲ ἄλλον καταγγέλλων. Τί	οὖν	ἐστι τὸ μὴ κατὰ τοὺς
[6, 17]	παρὰ τὴν ἀκόλαστον. Καὶ φιλοσοφίας	οὖν	ἐστιν ἀλήθειά τις παρὰ τοὺς
[6, 9]	αἰτίαν τῆς διαλύσεως παράσχῃ; Πῶς	οὖν	ἔτι τούτῳ τῆς ἀνδρείας χρεία,
[6, 18]	αὐτὸ ἐπιστήμων ὑπάρχει. Καὶ γὰρ	οὖν	εὖ πως ἔχειν μοι φαίνεται
[6, 12]	τὴν διάνοιαν αὐτήν. Ὡς ἔοικεν	οὖν	ἡ δικαιοσύνη τετράγωνός ἐστι, πάντοθεν
[6, 3]	Διαφέρειν δ´ οὐδὲν νομίζουσιν, εἴτ´	οὖν	θεοὺς εἴτε καὶ ἀγγέλους τὰς
[6, 2]	καρπὸς μέγιστος ἀταραξία. Αἱ μὲν	οὖν	ἰδέαι τῆς κατὰ διάνοιαν Ἑλληνικῆς
[6, 17]	ἑκάστοις ἀπονεμούσης δηλονότι προνοίας. Εἰκότως	οὖν	Ἰουδαίοις μὲν νόμος, Ἕλλησι δὲ
[6, 15]	ἄτερ γραφῆς λέγομεν. Ἔχει δ´	οὖν	καὶ ἄλλας τινὰς ἰδιότητας ἡ
[6, 17]	παρὰ τοῦ κυρίου ὠφέληται. Οὕτως	οὖν	καὶ ἡ θεόθεν διατείνουσα εἰς
[6, 15]	ἀμφοῖν ὁ κύριος διδάσκαλος. Εἴπερ	οὖν	καὶ κατὰ Πλάτωνα ἢ παρὰ
[6, 13]	γενέσθαι ἀπόστολον, ἀντικατατάσσεται Ἰούδα. Ἕξεστιν	οὖν	καὶ νῦν ταῖς κυριακαῖς ἐνασκήσαντας
[6, 17]	φιλοσοφίαν αὐτήν. Τί δή ποτε	οὖν	καὶ ὁ ὄφις φρόνιμος» εἴρηται;
[6, 16]	υἱοὺς ἀναγορεύει καὶ θεούς. Κύριος	οὖν	καὶ πατὴρ ὁ κτίστης πάντων,
[6, 6]	τὸ σῴζειν ἔργον αὐτοῦ· ὅπερ	οὖν	καὶ πεποίηκεν, τοὺς εἰς αὐτὸν
[6, 4]	προσόδων ἐπιστάτης ἐστίν. Δύο μὲν	οὖν	καὶ τεσσαράκοντα αἱ πάνυ ἀναγκαῖαι
[6, 16]	οὐδὲ εἰπεῖν θέμις. Ἕστιν δ´	οὖν	καταπεπαυκέναι τὸ τὴν τάξιν τῶν
[6, 6]	καλῶς εἴρηται τῷ Ποιμένι· Κατέβησαν	οὖν	μετ´ αὐτῶν εἰς τὸ ὕδωρ,
[6, 14]	κύριον ὑπελείπετο πίστις. Οὐκ ἂν	οὖν	μετὰ ἀκρασίας πιστός τις εἴη,
[6, 10]	τῇ ἀληθείᾳ λαμβάνων, τῆς μὲν	οὖν	μουσικῆς τὴν ἐν τοῖς ἡρμοσμένοις
[6, 16]	αὗται δισσῶν προφητεία διαθηκῶν. Ἀνεκαινίσθησαν	οὖν	μυστικῶς, πλεοναζούσης ἀγνοίας ἅμα καὶ
[6, 17]	ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν. Τὸ ὕστερον	οὖν	ὁ γνωστικὸς ἐπὶ τέλει τῶν
[6, 16]	περὶ κλοπῆς ἐστι λόγος. Ὡς	οὖν	ὁ κλέπτων τὰ ἀλλότρια μεγάλως
[6, 1]	φυτείας εἰς εὐκαρπίαν συμβάλλεται. Φῶς	οὖν	ὁ κύριος καὶ γνῶσις ἡ
[6, 16]	περὶ ἐπιθυμιῶν ἁπασῶν λόγος. Καθάπερ	οὖν	ὁ τῶν μὴ καθηκόντων ἐπιθυμῶν
[6, 17]	δύναμις παρέχει τὰ ἀγαθά, εἴτ´	οὖν	ὁρωμένων εἴτε καὶ μή. Τοιοῦτος
[6, 5]	ἐν τῷ Κηρύγματι λέγει· Γινώσκετε	οὖν	ὅτι εἷς θεός ἐστιν, ὃς
[6, 8]	καὶ εἰ μὴ καταληπτικῶς, ἀλλ´	οὖν	οὐκ ἄπειρός γε αὐτῆς. Οὐ
[6, 17]	τε τοῖς ἐπὶ μέρους. Πῶς	οὖν	οὐκ ἄτοπον τὴν ἀταξίαν καὶ
[6, 16]	ἐπιθυμιῶν, βασιλεύει τὸ ἡγεμονικόν. Τὸ	οὖν	Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὐ δουλεύσεις φησὶ
[6, 6]	ἀπολογίαν εἰπεῖν· οὐκ ἠκούσαμεν. Τί	οὖν;	Οὐχὶ καὶ ἐν Ἅιδου ἡ
[6, 12]	ζῆν περὶ πλείστου ποιήσεται, μήτ´	οὖν	παῖδας μήτ´ αὖ γάμον ἢ
[6, 6]	ἢ μόνους Ἑβραίους. Εἰ μὲν	οὖν	πάντας, σωθήσονται πάντες οἱ πιστεύσαντες,
[6, 3]	ἐσόμενον προεῖπεν ὄμβρον. Οἱ μὲν	οὖν	πεισθέντες αὐτῷ συνεῖλον τοὺς καρπούς
[6, 4]	αὐτῶν ἐπικρίνειν κελεύσας. Ὁ μὲν	οὖν	πρῶτος ἐξετασθείς, πότερον οἴεται τοὺς
[6, 15]	σου» τουτέστιν ὁ κύριος. Τίς»	οὖν	σοφὸς καὶ συνήσει ταῦτα; συνετὸς
[6, 2]	προηγούμενα ἐσκευώρηται δόγματα. Ταυτὶ μὲν	οὖν	ταύτῃ· ἐπιλείψει γάρ με ὁ
[6, 12]	συνεμπίπτειν τοῖς ὁμοίοις ἀνακόπτουσιν. Δεξώμεθα	οὖν	τὴν γνῶσιν οὐ τῶν ἀποβαινόντων
[6, 16]	λαμβάνει τοὺς μετασχηματισμούς. Κατὰ μὲν	οὖν	τὴν πρώτην ἑβδομάδα διχότομος γίνεται,
[6, 17]	τὰ σημαινόμενα ἀναστρεπτέον. Τοῖς μὲν	οὖν	τῆς λέξεως ἀντιληπτικοῖς καὶ μὴ
[6, 7]	τέλειος, ἣ δὲ ἐνδεής. Ταύτης	οὖν	τῆς σοφίας ἐπιθυμεῖ ἡ φιλοσοφία,
[6, 6]	μετὰ τοῦ προσώπου σου. Ὥσπερ	οὖν	τίμιος ὁ λαὸς τῷ κυρίῳ,
[6, 3]	κατέδειξεν ταῦτα πάντα; Λέγουσι δ´	οὖν	τινες λοιμούς τε καὶ χαλάζας
[6, 12]	καὶ ἄνισος φανῇ. ᾗ μὲν	οὖν	τίς ἐστι δίκαιος, πάντως οὗτος
[6, 5]	κύριον τοῖς ἀποστόλοις· ἐὰν μὲν	οὖν	τις θελήσῃ τοῦ Ἰσραὴλ μετανοήσας
[6, 7]	Ὅσιον μετὰ φρονήσεως» γίνεσθαι. Ἃν	οὖν	τις τοῖς μερικοῖς ὡς τοῖς
[6, 11]	ἐννεάμηνα διαπλάσσεσθαί φασι. Τοῦτο μὲν	οὖν	τὸ εἶδος τοῦ ἀριθμητικοῦ ὑποδείγματος·
[6, 14]	οἱ ἀπορριπτόμενοι τοῦ σώματος. Ὥσπερ	οὖν	τὸ μὲν ἁπλῶς σῴζειν τῶν
[6, 18]	τῶν λόγων διώκοντες. Καλὸν μὲν	οὖν	τὸ πάντα ἐπίστασθαι· ὅτῳ δὲ
[6, 14]	καθῆκον αἱ γραφαὶ παριστᾶσιν. Καθάπερ	οὖν	τοῖς ἀπείροις τοῦ λυρίζειν λύρας
[6, 3]	δὲ τῆς κορυφῆς χάσμα· ἐμπίπτοντος	οὖν	τοῦ ἀνέμου εἰς τὸ ἄντρον
[6, 14]	λέγει ὁ διδάσκαλος. Καθ´ ὁμοίωσιν	οὖν	τοῦ θεοῦ ὁ εἰς υἱοθεσίαν
[6, 14]	τὴν δὲ ψυχὴν ἀπολέσῃς; Δῆλον	οὖν	τοὺς μὴ ἐπιτελοῦντας τὰς καλὰς
[6, 11]	ἀνὰ πῆχυν ἕνα ἥμισυ. Συνάγουσιν	οὖν	τοὺς πάντας πήχεις δώδεκα, συμφώνως
[6, 10]	γνωστικὸς εἰς εὖ καταχρήσεται. Μερικῆς	οὖν	τυγχανούσης τῆς κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν
[6, 1]	τοῦ κυρίου παρουσίας. Ἐν μὲν	οὖν	τῷ λειμῶνι τὰ ἄνθη ποικίλως
[6, 17]	κανονίζειν δύνανται τὴν ἀλήθειαν. Μεταλαμβάνειν	οὖν	τῶν γνωστικῶν θεωρημάτων οὐχ οἷόν
[6, 1]	εἰς ἐπιστήμης γνωστικῆς παραδοχήν. Ἐναργῶς	οὖν	τῶν Ἑλλήνων μαθόντων ἐκ τῶν
[6, 15]	οὐκ ἐκφλεγήσονται οὐδ´ ἐμφωτισθήσονται. Κύριος»	οὖν	φησι, δίδωσί μοι γλῶσσαν παιδείας
[6, 12]	ἡμῶν αὐτῶν βούλεται σῴζεσθαι. Αὕτη	οὖν	φύσις ψυχῆς ἐξ ἑαυτῆς ὁρμᾶν·
[6, 15]	αὐτοῖς ἀγρίων παθῶν. Κατ´ ἐπίστασιν	οὖν,	ὡς ἔοικεν, τοῦ κακοῦ καὶ
[6, 12]	ἀρετὴ δ´ οὔ. Πάντες μὲν	οὖν,	ὡς ἔφην, πρὸς ἀρετῆς κτῆσιν
[6, 16]	Ἡ δεκάλογος δὲ κατὰ μὲν	οὐράνιον	εἰκόνα περιέχει ἥλιον καὶ σελήνην,
[6, 3]	δύναμις, ῥῆμα κυρίου φωτεινόν, ἀλήθεια	οὐρανόθεν	ἄνωθεν ἐπὶ τὴν συναγωγὴν τῆς
[6, 16]	δοξάζῃ τὴν ὀγδοάδα καὶ Οἱ	οὐρανοὶ	τοῖς οὐρανοῖς διηγοῦνται δόξαν θεοῦ»
[6, 12]	πατήρ« φησίν, ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς«	Αὐτός ἐστιν ὁ εἰπών· Τεκνία,
[6, 15]	πατὴρ αὐτοῦ ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς,	δηλῶν τὸν γνωστικὸν οὐ διὰ
[6, 16]	ὀγδοάδα καὶ Οἱ οὐρανοὶ τοῖς	οὐρανοῖς	διηγοῦνται δόξαν θεοῦ» Οἱ τούτων
[6, 2]	μὲν γαῖαν ἔτευξ´, ἐν δ´	οὐρανόν,	ἐν δὲ θάλασσαν· ἐν δ´
[6, 7]	ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν	οὐρανὸν	καὶ τὴν γῆν» σοφία δὲ
[6, 16]	ἡμέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν	οὐρανὸν	καὶ τὴν γῆν. Τὸ μὲν
[6, 3]	τὰς καθαρὰς χεῖρας ἐκτείνας εἰς	οὐρανόν,	κοινὸν ἀποκαλέσας πατέρα τὸν θεόν,
[6, 16]	σκότος, πῦρ. Αὕτη φυσικὴ δεκάλογος	οὐρανοῦ.	Ἡ δὲ τῆς γῆς εἰκὼν
[6, 16]	ἀναπαύσασθαι. Διὸ καὶ Σολομὼν πρὸ	οὐρανοῦ	καὶ γῆς καὶ πάντων τῶν
[6, 16]	δι´ ἧς ἡ κτίσις τελειοῦται	οὐρανοῦ	καὶ γῆς, ὧν ἀμφοῖν αἱ
[6, 11]	σχήματος τοῦ παντὸς καὶ φορᾶς	οὐρανοῦ	τῆς τε τῶν ἄστρων κινήσεως
[6, 15]	τὴν ἔγερσιν καὶ τὴν εἰς	οὐρανοὺς	ἀνάληψιν πρὸ τοῦ Ἱεροσόλυμα κτισθῆναι,
[6, 10]	αἰωρούμενος {τε} τῷ νῷ συνυψωθήσεται	οὐρανῷ	καὶ τῇ περιφορᾷ συμπεριπολήσει, ἱστορῶν
[6, 11]	Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν	οὐρανῶν	ἀνθρώπῳ σαγήνην εἰς θάλασσαν βεβληκότι
[6, 15]	Ὃ δὲ ἀκούετε εἰς τὸ	οὖς»	(ἐπικεκρυμμένως δηλονότι καὶ ἐν μυστηρίῳ,
[6, 15]	τὰ τοιαῦτα γὰρ εἰς τὸ	οὖς	λέγεσθαι ἀλληγορεῖται) Ἐπὶ τῶν δωμάτων»
[6, 8]	ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ	οὖς	οὐκ ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν
[6, 2]	οἱ θεοὶ τῶν ἀνθρωπείων ἐπιστήμονες,	οὓς	ἂν διὰ πλείστου ποιῶνται, θᾶττον
[6, 15]	τοὺς ἐκ πυρὸς ἀπεσβεσμένους ἄνθρακας,	οὓς	εἰ μή τις ἀνάψαι καὶ
[6, 8]	ἐκείνῳ πείθεσθαι τῷ παραγγέλματι· Καὶ	οὓς	μὲν ἐκ πυρὸς ἁρπάζετε, διακρινομένους
[6, 6]	δώδεκα, μαθητὰς κρίνας ἀξίους ἐμοῦ,	οὓς	ὁ κύριος ἠθέλησεν, καὶ ἀποστόλους
[6, 3]	Τοὺς δὲ ἀπειλαῖς, ἔστιν δ´	οὓς	σημείοις τεραστίοις, ἐνίους δὲ ἠπίοις
[6, 11]	τῶν μηνῶν τῶν ιβʹ καθ´	οὓς	τὰ πάντα φύει τε καὶ
[6, 12]	ἀγαθὸν ἡ γνῶσις, δι´ αὑτὴν	οὖσα	αἱρετή, κατ´ ἐπακολούθημα δὲ καὶ
[6, 2]	λαβεῖν, ἣ δ´ ἐνδεὴς τοῦδ´	οὖσα	βουλεύει κακά. Ἔτι Εὐριπίδου μὲν
[6, 17]	τὰς τιμωρίας διαφεύγειν. Πολυμερὴς δὲ	οὖσα	ἡ φρόνησις, δι´ ὅλου τεταμένη
[6, 7]	εἴη ἂν ἡ γνῶσις, ἐπιστήμη	οὖσα	καὶ κατάληψις τῶν ὄντων τε
[6, 15]	καθάπερ ἀμέλει ἡ δικαιοσύνη, ἀνθρωπίνη	οὖσα,	κοινόν, ὑποβέβηκε δὲ τὴν ὁσιότητα,
[6, 2]	χρημάτων, ἀλλ´ οὐκ ἐκείνου συγγενὴς	οὖσα	Λυσίας ἐν τοῖς Ὀρφανικοῖς λέγει·
[6, 8]	ὁρμὴ μετά τινα συγκατάθεσιν κίνησις	οὖσα·	ὁ γὰρ ὁρμήσας εἴς τινα
[6, 17]	ἑαυτήν· ἥ τε σοφία δύναμις	οὖσα	οὐκ ἄλλο τί ἐστιν ἢ
[6, 2]	ἐναργὲς τῷ διορᾶν δυναμένῳ τοιαίδε	οὖσαι	ἅλις ἔστωσαν. ἤδη δὲ οὐ
[6, 10]	ἀμετάβλητον, ἑτέραν τῶνδε τῶν σωμάτων	οὖσαν·	ἔκ τε αὖ τῆς ἀστρονομίας
[6, 7]	ἀνθρωπίνων πραγμάτων, κατάληψίν τινα βεβαίαν	οὖσαν	καὶ ἀμετάπτωτον, συνειληφυῖαν τά τε
[6, 8]	κόσμου» ταύτην ἀλληγορῶν, στοιχειωτικήν τινα	οὖσαν	καὶ προπαιδείαν τῆς ἀληθείας. Διὸ
[6, 12]	ἀγαλλίασιν εὐφροσύνην εἶναί φασιν, ἐπιλογισμὸν	οὖσαν	τῆς κατὰ τὴν ἀλήθειαν ἀρετῆς
[6, 8]	διαθήκην οἰκείαν αὐτοῖς, δεδόσθαι, ὑποβάθραν	οὖσαν	τῆς κατὰ Χριστὸν φιλοσοφίας, κἂν
[6, 18]	ἀλλὰ τὴν γνῶσιν διδάσκει, τελείωσιν	οὖσαν	τῆς πίστεως, ἐπέκεινα περισσεύειν τῆς
[6, 4]	λοιπὰς ἓξ οἱ παστοφόροι ἰατρικὰς	οὔσας	περί τε τῆς τοῦ σώματος
[6, 14]	ὁ κύριός ἐστιν. Ταύτας ἐκλεκτὰς	οὔσας	τὰς τρεῖς μονὰς οἱ ἐν
[6, 7]	καὶ ἡ ἐπιστήμη. Μαθήσεως δ´	οὔσης	ζητεῖν ἀνάγκη τὸν διδάσκαλον. Κλεάνθης
[6, 3]	τῆς διδομένης ἐντολῆς. Νεφέλης δ´	οὔσης	καὶ ὄρους ὑψηλοῦ πῶς οὐ
[6, 12]	ὁρμᾶν· εἶτα λογικοὶ ὄντες λογικῆς	οὔσης	τῆς φιλοσοφίας συγγενές τι ἔχομεν
[6, 16]	χρόνῳ γένοιτο κτίσις, συγγενομένου τοῖς	οὖσι	καὶ τοῦ χρόνου; Ἤδη δὲ
[6, 16]	τοῖς τούτων ὑπουργοῖς ὀργάνοις δισσοῖς	οὖσι,	χερσί τε καὶ ποσίν· αὕτη
[6, 16]	δὲ οὐχ, ὥς τινες, ἡ	οὐσία	ἐξ ἧς γεγόναμεν, οὐδ´, ὡς
[6, 18]	ἀλλὰ καὶ ποιητῶν) οὐδὲ τὴν	οὐσίαν	(ἀδύνατον γάρ) ἀλλὰ τὴν δύναμιν
[6, 10]	συνεχές τι διάστημα νοεῖν καὶ	οὐσίαν	ἀμετάβλητον, ἑτέραν τῶνδε τῶν σωμάτων
[6, 10]	ὑποπέπτωκεν, ἐν δὲ τῇ γεωμετρικῇ	οὐσίαν	αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς θεωρῶν καὶ
[6, 16]	(ἡ κατὰ δύναμιν, οὐ κατ´	οὐσίαν	λέγω) θείων καὶ ἀνθρωπίνων καταληπτικῶς
[6, 16]	δεύτερα, πάντων ὁμοῦ ἐκ μιᾶς	οὐσίας	μιᾷ δυνάμει γενομένων· ἓν γάρ,
[6, 17]	εἰπεῖν περὶ ἑκάστου πράγματος τῆς	οὐσίας	τὰ συμβεβηκότα διακριτέον. Καί μοι
[6, 15]	ὁπότε καὶ ὅπως καὶ πρὸς	οὕστινας.	ἤδη δὲ καὶ ὁ ἀπόστολος,
[6, 10]	τὸν αἰῶνα οὐ σαλευθήσεται δίκαιος·	οὔτ´	οὖν ἀπατηλῷ λόγῳ οὐδὲ μὴν
[6, 10]	ἀκοῆς ἄρα πονηρᾶς οὐ φοβηθήσεται.	οὔτ´	οὖν διαβολῆς κενῆς οὐδὲ μὴν
[6, 9]	τὸν κτίστην διὰ τῶν κτισμάτων)	Οὔτ´	οὖν ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀρέξει τινὶ
[6, 5]	λεγόμενον πρῶτον, οὐδὲ νεομηνίαν ἄγουσιν	οὔτε	ἄζυμα οὔτε ἑορτὴν οὔτε μεγάλην
[6, 12]	καὶ ἄφθαρτος, οὔτε πράγματ´ ἔχων	οὔτε	ἄλλῳ παρέχων« ποιῶν δὲ ἰδίως
[6, 12]	εἰσὶ ψυχαὶ αἱ ψυχαὶ οὐθέτεραι,	οὔτε	ἄρρενες οὔτε θήλειαι, ἐπὰν μήτε
[6, 16]	ἀλληγοροῦντες, καθ´ ἣν Οὔτε γαμοῦσιν	οὔτε	γαμίσκονται ἔτι» οὔτε γὰρ ἔκ
[6, 16]	ἀναπαύσεως εἶδος ἀλληγοροῦντες, καθ´ ἣν	Οὔτε	γαμοῦσιν οὔτε γαμίσκονται ἔτι» οὔτε
[6, 16]	Οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίσκονται ἔτι»	οὔτε	γὰρ ἔκ τινος ἀριθμοῦ ἐπί
[6, 15]	ἀληθείας κανόνα διασαφοῦντες τὰς γραφάς·	οὔτε	γὰρ ἡ προφητεία οὔτε ὁ
[6, 15]	τὰ ἐπὶ μέρους οὐκέτι σῴζει.	Οὔτε	γὰρ περὶ τοῦ υἱοῦ τοῦ
[6, 7]	μεμαθήκεσαν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀγγέλων τις,	οὔτε	γάρ, ὡς μηνύουσιν οἱ ἄγγελοι
[6, 9]	ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀρέξει τινὶ περιπίπτει	οὔτε	ἐνδεής ἐστι κατά γε τὴν
[6, 5]	οὐδὲ νεομηνίαν ἄγουσιν οὔτε ἄζυμα	οὔτε	ἑορτὴν οὔτε μεγάλην ἡμέραν. Εἶτα
[6, 16]	τινα λαμβάνουσι γίνεται ὁ ἑπτὰ	οὔτε	ἐπί τινα ληφθεὶς ἀποτελεῖ τῶν
[6, 9]	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης δύναται)	οὔτε	εὐθυμίας χρεία ἐστίν (οὐδὲ γὰρ
[6, 9]	ὃν οὐδὲν παρεισδύεται κίνημα παθητικὸν	οὔτε	ἡδονὴ οὔτε λύπη. Οἱ δὲ
[6, 9]	τοῦ τελείου οὐ παραδεκτέον, ὃς	οὔτε	θαρσεῖν ἔχει (οὐδὲ γὰρ ἐν
[6, 12]	αἱ ψυχαὶ οὐθέτεραι, οὔτε ἄρρενες	οὔτε	θήλειαι, ἐπὰν μήτε γαμῶσι μήτε
[6, 2]	κεν αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισι μαχοίμην	οὔτε	κε σὲ στέλλοιμι μάχην ἐς
[6, 2]	ἀγήρω τ´ ἀθανάτω τε ἔσσεσθ´,	οὔτε	κεν αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισι μαχοίμην
[6, 9]	παρεισδύεται κίνημα παθητικὸν οὔτε ἡδονὴ	οὔτε	λύπη. Οἱ δὲ ἀπόστολοι ὀργῆς
[6, 5]	ἄγουσιν οὔτε ἄζυμα οὔτε ἑορτὴν	οὔτε	μεγάλην ἡμέραν. Εἶτα τὸν κολοφῶνα
[6, 15]	γραφάς· οὔτε γὰρ ἡ προφητεία	οὔτε	ὁ σωτὴρ αὐτὸς ἁπλῶς οὕτως,
[6, 12]	ἀδελφὴν προσεῖπεν καὶ ὁμοπατρίαν, ἀλλ´	{οὔτε}	ὁμομητρίαν οὐδέπω. Τοῖς μὲν οὖν
[6, 15]	περὶ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ	οὔτε	περὶ τῆς κατὰ τὴν πρόνοιαν
[6, 12]	ταύτῃ μένει μακάριος καὶ ἄφθαρτος,	οὔτε	πράγματ´ ἔχων οὔτε ἄλλῳ παρέχων«
[6, 15]	λέξιν ἐθνικῷ χαρακτῆρι συντελουμένην. Ἀλλ´	οὔτι	γε ἐκείναις ταῖς διαλέκτοις ἡ
[6, 15]	αἱ προφητεῖαι παραδιδόασιν, ἐκδέχονται. Ἀλλ´	οὔτι	γε τὰ ψευδῆ τῶν δογματισθέντων
[6, 15]	τῆς πίστεως ἡ καὶ παντὸς	οὑτινοσοῦν	ἐναντιουμένου καὶ αὐτοῦ ὅλου ἐνισταμένου
[6, 2]	δ´ ἂν καὶ Θεόγνιδος εἰπόντος·	Οὔτοι	χρήσιμόν ἐστι νέα γυνὴ ἀνδρὶ
[6, 6]	δῆλον ὡς οἱ ἐν σκότει»	οὗτοι	ἂν εἶεν οἱ ἐν τῇ
[6, 17]	δυνατοὶ τὰ πλήθη συνωφελεῖν ὑπάρχουσιν.	Οὗτοι	δ´ εἰσὶν οἱ ἡγεμονικοὶ καὶ
[6, 7]	Ἀβραάμ, δοῦλοι ἔτι τοῦ θεοῦ,	οὗτοί	εἰσιν οἱ κλητοί· υἱοὶ δὲ
[6, 6]	αὐτῶν εἰς τὸ ὕδωρ, ἀλλ´	οὗτοι	μὲν ζῶντες κατέβησαν καὶ ζῶντες
[6, 7]	ἐπιβάλλειν δ´ οἴονται τῇ ἀληθείᾳ	οὗτοι	μὲν τελείως. Ὡς δ´ ἡμεῖς
[6, 14]	οὐδὲ εὔξασθαι ὀρθῶς οἷοί τε	οὗτοι	παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν τὰ
[6, 9]	ἀλλ´ οὐκ ἴσασιν, ὡς ἔοικεν,	οὗτοι	τὸ θεῖον τῆς ἀγάπης· οὐ
[6, 6]	νεὼς εἰς θάλασσαν ἑκόντες ἀπορρίψαντες,	οὗτοι	τοίνυν εἰσὶν οἱ ἐπακούσαντες τῆς
[6, 11]	τὰ μέγιστα τῶν ὄντων πταίουσιν	οὗτοι,	τουτέστι τὴν προαίρεσιν τοῦ νοῦ.
[6, 10]	λόγων. Καὶ πῶς ἔτι τραπεζίτης	οὗτος,	δοκιμάσαι μὴ δυνάμενος καὶ διακρῖναι
[6, 7]	καὶ τὴν γῆν» σοφία δὲ	οὗτος	εἴρηται πρὸς ἁπάντων τῶν προφητῶν,
[6, 6]	προσώπου τοῦ ὁσίου (εἷς δὲ	οὗτος	ἐκ καταβολῆς κόσμου, πᾶς ὁ
[6, 1]	αὐτοῦ ἐν κρίσει« ἐπιλογισμῷ βαθεῖ·	οὗτος	ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν« ~Πρὸ
[6, 7]	καθαρισμὸς τῆς ψυχῆς {πρώτης} πρῶτος	οὗτός	ἐστιν, ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν,
[6, 6]	νόμος ὁ γραπτὸς ἐν καρδίᾳ·	οὗτός	ἐστιν ὁ λαὸς ὁ τοῦ
[6, 7]	εἴρηται πρὸς ἁπάντων τῶν προφητῶν,	οὗτός	ἐστιν ὁ τῶν γενητῶν ἁπάντων
[6, 3]	σκηνώματά σου, κύριε τῶν δυνάμεων.	οὗτός	ἐστιν ὁ τῶν δυνάμεων καὶ
[6, 14]	τε τῆς δόξης Ἐροῦσιν» αὐτοῦ·	οὗτος	ἦν ὃν ἔσχομέν ποτε εἰς
[6, 12]	οὖν τίς ἐστι δίκαιος, πάντως	οὗτος	καὶ πιστός, ᾗ δὲ πιστός,
[6, 3]	γὰρ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν	οὗτος	κύριος τῶν κυρίων καὶ θεὸς
[6, 4]	δικαιοσύνης πῆχυν καὶ τὸ σπονδεῖον.	Οὗτος	οἶδε τὰ παιδευτικὰ πάντα καὶ
[6, 13]	τὴν ἐκλογὴν τῶν ἀποστόλων ἐγγραφῆναι.	Οὗτος	πρεσβύτερός ἐστι τῷ ὄντι τῆς
[6, 9]	οὐδὲ θυμοῦ (παρὰ τὴν ὀργὴν	οὗτος	τέτακται) κἂν λέγωσί τινες μηκέτ´
[6, 4]	τὴν ἔκπεμψιν τῶν ἄρτων βαστάζοντες.	Οὗτος,	ὡς ἂν προστάτης τοῦ ἱεροῦ,
[6, 2]	ἐπεθεώρησαν, εἶτ´ ἐς ἐλπίδα. Ἐνέπεσοι·	οὕτω	γίνεται ἐκ τούτων ἔρως. Ἀλλὰ
[6, 7]	ἐν τῷ ὁμαλῷ καὶ λείῳ)	οὕτω	δὲ καὶ οἱ φιλόσοφοι ζωγραφίας
[6, 17]	μεθοδεύει ἡ τέχνη εἰς πῦρ,	οὕτω	καὶ ἡ φιλοσοφία ἐκ τῆς
[6, 17]	τοῖς τῆς τέχνης θεωρήμασι περιέχεται,	οὕτω	τὸ φρονίμως ὑπὸ τὴν φρόνησιν
[6, 7]	μηνύουσιν οἱ ἄγγελοι καθὸ ἄγγελοι,	οὕτως	ἀκούουσιν ἄνθρωποι, οὔθ´, ὡς ἡμῖν
[6, 17]	διανοημάτων κενώσωμεν ἑαυτούς. Ἁπλῶς γὰρ	οὕτως	ἀλήθεια κοινῶς λέγεται παντὸς νοητοῦ
[6, 13]	Ἕλληνα εἰς περιούσιον λαόν. Καὶ	οὕτως	ἄμφω εἰς τὴν ἑνότητα τῆς
[6, 2]	Ἕλληνας· οἱ γὰρ τὰ οἰκεῖα	οὕτως	ἄντικρυς παρ´ ἀλλήλων ὑφαιρούμενοι βεβαιοῦσι
[6, 17]	διὰ τοὺς μὴ ἄλλως ἢ	οὕτως	ἀφεξομένους τῶν κακῶν. Ὁ γάρ
[6, 10]	μέλαν, ὁποῖον ἕκαστον αὐτῶν, διαδείκνυσιν,	οὕτως	δὲ καὶ αὐτὴ πᾶσαν ἐλέγχει
[6, 17]	ἄλλως καὶ εἴς τι διάφορον,	οὕτως	δὲ καὶ τὴν ἀλήθειαν μετίασιν
[6, 6]	ἐχρῆν γάρ, οἶμαι, ὥσπερ κἀνταῦθα,	οὕτως	δὲ κἀκεῖσε τοὺς ἀρίστους τῶν
[6, 10]	καθάπερ οἱ παῖδες τὰ μορμολυκεῖα,	οὕτως	δεδίασι τὴν Ἑλληνικὴν φιλοσοφίαν, φοβούμενοι
[6, 2]	πολὺν ζήσων χρόνον χὠς ὀλίγον	οὕτως	διανοοῦ, Εὐριπίδης γράφει· Τί δήποτε
[6, 11]	σου πνεῦμα ἀπὸ ὑψίστων; καὶ	οὕτως	διωρθώθησαν αἱ τρίβοι τῶν ἐπὶ
[6, 14]	ἁγνοῖς καὶ τοῖς δικαίοις ἔργοις.	Οὕτως	δύναμιν λαβοῦσα κυριακὴν ἡ ψυχὴ
[6, 15]	μόνον τοίνυν τοῖς ἐπιτυγχάνουσιν ἁπλῶς	οὕτως	δύσκολος ἡ τῆς ἀληθείας κτῆσις,
[6, 7]	οὔθ´, ὡς ἡμῖν τὰ ὦτα,	οὕτως	ἐκείνοις ἡ γλῶττα. Οὐδ´ ἂν
[6, 17]	σκότος ἢ ψύξεις τὸ πῦρ.	Οὕτως	ἔμπαλιν ἡ κακία οὐκ ἄν
[6, 9]	ἀδιαλείπτου μελέτης εἰς ἕξιν ἔρχεται,	οὕτως	ἐν ἕξει τελειωθεῖσα τῇ μυστικῇ
[6, 8]	πεποιηκέναι μὲν δηλοῖ, ἀλλ´ οὐχ	οὕτως.	Ἐν συγκρίσει γοῦν τὸ οὕτως»
[6, 15]	ὀφθαλμὸν ἴσον τῇ περιγραφῇ. Καὶ	οὕτως	ἐντίθεται περισχοινιζόμενον καὶ περιχριόμενον πηλῷ,
[6, 11]	ἀστρονομίας ἔχομεν ὑπόδειγμα τὸν Ἀβραάμ,	οὕτως	ἐπὶ τῆς ἀριθμητικῆς τὸν αὐτὸν
[6, 16]	ἐπισήμου εἰς τὴν γραφήν, ἐὰν	οὕτως	ἑπώμεθα, ἕκτη μὲν γίνεται ἡ
[6, 18]	πρότερον ἐγνωκώς. Φιλοσοφητέον ἄρα. Τούτων	οὕτως	ἐχόντων τοὺς Ἕλληνας χρὴ διὰ
[6, 16]	τὰ παρ´ ἡμῖν φωνήεντα στοιχεῖα.	Οὕτως	καὶ αὐτὸς εἴρηται ὁ κύριος
[6, 9]	ὧν πράξει {καὶ} οὗ τεύξεται,	οὕτως	καὶ αὐτὸς προορίσας ἔχει δι´
[6, 5]	ὁ θεὸς τοὺς προφήτας διδούς,	οὕτως	καὶ Ἑλλήνων τοὺς δοκιμωτάτους οἰκείους
[6, 8]	δὲ ἐν τῇ βαρβάρῳ φιλοσοφίᾳ,	οὕτως	καὶ ἐν τῇ Ἑλληνικῇ ἐπεσπάρη
[6, 7]	τὸν θεὸν πᾶσα ἀνατρέχει πατριά,	οὕτως	καὶ ἐπὶ τὸν κύριον ἡ
[6, 15]	Ἰσραὴλ ταῖς τῶν ἀγγέλων ὀπτασίαις,	οὕτως	καὶ ἡμεῖς ταῖς τῆς ἀληθείας
[6, 17]	ἀντίληψις δὲ νοερὰ πίστεως ἔχεται.	Οὕτως	καὶ Ὅμηρος εἶπεν Πατὴρ ἀνδρῶν
[6, 14]	δ´ ὀρθῶς καὶ δεόντως κατόρθωμα,	οὕτως	καὶ πᾶσα πρᾶξις γνωστικοῦ μὲν
[6, 12]	τις ἐπεκάθιζε τῷ προσώπῳ δεδοξασμένη,	οὕτως	καὶ τῇ δικαίᾳ ψυχῇ θεία
[6, 6]	καὶ οἱ ἀπόστολοι, καθάπερ ἐνταῦθα,	οὕτως	κἀκεῖ τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἐπιτηδείους
[6, 12]	πρὸς τὰ λοιπὰ παρέχει ἔρια	οὕτως	κἀπὶ τῆς ψυχῆς ὁ μὲν
[6, 6]	καιρὸν ἥκει τὸ κήρυγμα νῦν,	οὕτως	κατὰ καιρὸν ἐδόθη νόμος μὲν
[6, 12]	μήτε γαμίσκωνται· καὶ μή τι	οὕτως	μετατίθεται εἰς τὸν ἄνδρα ἡ
[6, 8]	ἐποίησεν» ἄνευ τῆς προσθήκης τοῦ	οὕτως»	Ναὶ μὴν καὶ ὁ Πέτρος
[6, 12]	ἐκ τοῦ ἀποβαίνοντος (γελοῖον γὰρ	οὕτως	νοεῖν) οὐδέ, ὡς ὁ ἀρχιτέκτων
[6, 16]	ὡς αἴσθησις πρὸς τὸ αἰσθητόν,	οὕτως	νόησις πρὸς τὸ νοητόν. Διτταὶ
[6, 16]	ἐξ ἄρρενος καὶ θηλείας γεννᾷ,	οὕτως	ὁ ἓξ ἐκ περισσοῦ μὲν
[6, 6]	τίμιος ὁ λαὸς τῷ κυρίῳ,	οὕτως	ὁ λαὸς ἅγιος ἅπας ἐστὶν
[6, 16]	εἰκότως περιπίπτει τοῖς ἐπαξίοις κακοῖς,	οὕτως	ὁ τὰ θεῖα τῶν ἔργων
[6, 6]	οὐκ ἄν ποτε ἀσθενήσαι δύναμις.	Οὕτως	οἶμαι δείκνυσθαι ἀγαθὸν μὲν τὸν
[6, 14]	τοῖς ἀπείροις τοῦ αὐλεῖν αὐλῶν,	οὕτως	οὐδὲ πραγμάτων ἁπτέον τοῖς μὴ
[6, 8]	ἐπὶ τοῦ θεοῦ· Οὐκ ἐποίησεν	οὕτως	οὐδενὶ ἔθνει, καὶ τὰ κρίματα
[6, 17]	ἴσοις παρὰ τοῦ κυρίου ὠφέληται.	Οὕτως	οὖν καὶ ἡ θεόθεν διατείνουσα
[6, 8]	αὐτοῖς. Τὸ δὲ οὐκ ἐποίησεν	οὕτως»	πεποιηκέναι μὲν δηλοῖ, ἀλλ´ οὐχ
[6, 12]	ἔργον ἐπῄνεσε, καὶ ὁ θεὸς	οὕτως	ποιήσας τὸ φῶς, ἔπειτα ἰδών,
[6, 8]	οὕτως. Ἐν συγκρίσει γοῦν τὸ	οὕτως»	πρὸς τὴν ὑπεροχὴν τὴν καθ´
[6, 17]	καὶ ὁ αὐλὸς τοῦ αὐλητοῦ,	οὕτως	τὰ προτερήματα τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν
[6, 16]	ἐνεργείᾳ συντελούσας τὸ οἰκεῖον ἔργον,	οὕτως	τῇ καθολικῇ τοῦ θεοῦ προνοίᾳ
[6, 18]	νόμον δικαιοσύνης τὸν γνωστικὸν δείκνυσιν.	Οὕτως	τις κατὰ τὸ ἡγεμονοῦν τοῦ
[6, 17]	ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ τὸ φῶς ἰδεῖν,	οὕτως	τῷ πίστιν εἰληφότι τὸ γνώσεως
[6, 8]	τὸν φιλομαθῆ εἰς οἰκειότητα καὶ	οὕτως	ὕστερον εἰς ψεῦδος ὑποσύρων; ἄλλως
[6, 11]	αὐτόν. Διόπερ καὶ τὴν παιδείαν	οὕτως	χρὴ συνεσκευάσθαι, ὥστε ἀμφοτέροις ἐνηρμόσθαι.
[6, 15]	οὔτε ὁ σωτὴρ αὐτὸς ἁπλῶς	οὕτως,	ὡς τοῖς ἐπιτυχοῦσιν εὐάλωτα εἶναι,
[6, 10]	Πολυμερῶς γὰρ καὶ πολυτρόπως λαλήσας	οὐχ	ἁπλῶς γνωρίζεται. Οὔκουν ὡς ἀρεταῖς
[6, 14]	Ἡ πίστις σου σέσωκέν σε»	οὐχ	ἁπλῶς τοὺς ὁπωσοῦν πιστεύσαντας σωθήσεσθαι
[6, 14]	τοῖς ἀπείροις τοῦ λυρίζειν λύρας	οὐχ	ἁπτέον οὐδὲ μὴν τοῖς ἀπείροις
[6, 17]	τὴν τῶν ὄντων φύσιν· ἔπειτα	οὐχ	Ἕλλησι μόνον, ἀλλὰ καὶ βαρβάροις
[6, 10]	λυθήτω, διὰ τούτου μάλιστα ὁμολογούντων	οὐχ	ἕξειν τὴν ἀλήθειαν· ἀνίκητος γάρ,
[6, 2]	οὐκ ἔτ´ ὄντων, ἀδελφὸν ἄλλον	οὐχ	ἕξω. Πρὸς τούτοις Θεοπόμπου ποιήσαντος·
[6, 12]	νυκτὸς» φησίν· ἐπύρωσάς με καὶ	οὐχ	εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἀδικία, ὅπως
[6, 6]	τοῖς δὲ κατὰ φιλοσοφίαν δικαίοις	οὐχ	ἡ πίστις μόνον ἡ εἰς
[6, 12]	εἰμι» ἐπεὶ καὶ ὁ θεός,	οὐχ	ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστι, ταύτῃ
[6, 3]	ἀφηλίκων, ἐκκλησιαζόντων κύκλῳ τοῦ ὄρους,	οὐχ	ἧττον ἡμερῶν πέντε τῆς περιόδου
[6, 7]	νόμου ἀνθρωπίνας παρεισάγοντες διδασκαλίας, τούτων	οὐχ	ὁ διδάσκαλος αἴτιος, ἀλλ´ οἱ
[6, 6]	εἴδομεν, φωνὴν δὲ αὐτοῦ ἠκούσαμεν.	Οὐχ	ὁ τόπος δή που φωνὴν
[6, 15]	λεών. Ψεῦσται τοίνυν τῷ ὄντι	οὐχ	οἱ συμπεριφερόμενοι δι´ οἰκονομίαν σωτηρίας
[6, 17]	Μεταλαμβάνειν οὖν τῶν γνωστικῶν θεωρημάτων	οὐχ	οἷόν τε, ἐὰν μὴ τῶν
[6, 18]	καὶ ἱερὸν ποιητὴς» γράφει καὶ	οὐχ	οἷός τε ποιεῖν, πρὶν ἂν
[6, 15]	σὺν καὶ τῷ Χαλέβ, ἀλλ´	οὐχ	ὁμοίως ἄμφω θεῶνται, ἀλλ´ ὃ
[6, 5]	καὶ Ἑλλήνων ἐγνωκότων φέρεται, πλὴν	οὐχ	ὁμοίως, ἐποίσει πάλιν ὧδέ πως·
[6, 2]	Πάλιν δ´ αὖ Ὁμήρου εἰπόντος·	Οὐχ	ὁσίη κταμένοισιν ἐπ´ ἀνδράσιν εὐχετάασθαι,
[6, 13]	ἁγίαν μονὴν καθάπερ οἱ ἀπόστολοι,	οὐχ,	ὅτι ἦσαν ἐκλεκτοί, γενόμενοι ἀπόστολοι
[6, 8]	οὕτως» πεποιηκέναι μὲν δηλοῖ, ἀλλ´	οὐχ	οὕτως. Ἐν συγκρίσει γοῦν τὸ
[6, 2]	πέδῳ {εὕδουσι{ ν} πηγαῖς δ´	οὐχ	ὑγραίνουσιν πόδας. Ἀρχιλόχου τε ὁμοίως
[6, 13]	καὶ διδάσκῃ τὰ τοῦ κυρίου,	οὐχ	ὑπ´ ἀνθρώπων χειροτονούμενος οὐδ´, ὅτι
[6, 12]	κτῆσιν κατά τε τὴν χρῆσιν,	οὐχ	ὑπερβαίνων τὸν τῶν ἀναγκαίων ὅρον.
[6, 15]	θεὸν παρευρίσκουσι καὶ τὸν Χριστὸν	οὐχ	ὡς αἱ προφητεῖαι παραδιδόασιν, ἐκδέχονται.
[6, 5]	ἰδοὺ διατίθεμαι ὑμῖν καινὴν διαθήκην,	οὐχ	ὡς διεθέμην τοῖς πατράσιν ὑμῶν
[6, 1]	μεταδόσεως τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας,	οὐχ	ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ γὰρ οἰκονομήσει
[6, 14]	τοῦ κυρίου, ἡ δὲ ὁμοίωσις	οὐχ,	ὥς τινες, ἡ κατὰ τὸ
[6, 16]	ὁ κτίστης πάντων, μήτηρ δὲ	οὐχ,	ὥς τινες, ἡ οὐσία ἐξ
[6, 9]	προείληφεν ὁ γνωστικός; ἦ γὰρ	οὐχί,	ἀποδημῶν πρὸς τὸν κύριον δι´
[6, 5]	τῆς σεβάσεως ἐναλλάττων τοῦ θεοῦ,	οὐχὶ	δὲ ἄλλον καταγγέλλων. Τί οὖν
[6, 6]	τῆς προνοίας καταχέων; Τί δ´;	οὐχὶ	δηλοῦσιν εὐηγγελίσθαι τὸν κύριον τοῖς
[6, 6]	εἰπεῖν· οὐκ ἠκούσαμεν. Τί οὖν;	Οὐχὶ	καὶ ἐν Ἅιδου ἡ αὐτὴ
[6, 15]	κανόνα φιλοτέχνως ἐνδεικνύμενοι. ἦ γὰρ	οὐχὶ	καὶ ἐν τῇ ὁράσει τῷ
[6, 2]	ἐστίν τε καὶ εἶναι. Ἢ	οὐχὶ	καὶ Πλάτωνος εἰπόντος Ἡμεῖς δὲ
[6, 2]	αἱρετώτερον εἶναι δοκεῖν. Τί δ´;	οὐχὶ	καὶ Χίλωνος τοῦ σοφιστοῦ ἀποφθεγξαμένου
[6, 2]	γράφει· Οὐκ ἔστι βίος ὃς	οὐχὶ	κέκτηται κακά, λύπας, μερίμνας, ἁρπαγάς,
[6, 5]	τὰ ἐν τῷ κόσμῳ τίνος;	οὐχὶ	τοῦ θεοῦ; Διὰ τοῦτό φησιν
[6, 8]	ἁγνός. Τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον ταπεινοφρονεῖν	ὀφείλει,	ὅσῳ δοκεῖ μᾶλλον μείζων εἶναι»
[6, 2]	Ἀρχῖνος λέγει· Πᾶσι μὲν ἀνθρώποις	ὀφείλεται	ἀποθανεῖν ἢ πρότερον ἢ εἰς
[6, 2]	Πᾶσι γὰρ ἡμῖν ὁ θάνατος	ὀφείλεται	καὶ τὰ ἑξῆς, ὁ Φανοκλῆς
[6, 12]	ἀγαθωσύνης ἀπαραβάτως μένει. Τί γὰρ	ὄφελος	ἀγαθοῦ μὴ ἐνεργοῦντος μηδὲ ἀγαθύνοντος;
[6, 14]	ἀνιαρὸν εἰς τοὐπιόν. Τί γὰρ	ὄφελος,	ἐὰν τὸν κόσμον κερδήσῃς, φησί,
[6, 11]	Τοῖς δὲ ὑποκρούουσι, τί γὰρ	ὄφελος	εἰδέναι τὰς αἰτίας τοῦ πῶς
[6, 4]	ὀργάνων καὶ φαρμάκων καὶ περὶ	ὀφθαλμιῶν	καὶ τὸ τελευταῖον περὶ τῶν
[6, 15]	εἶτα ἐναποξύεται τὸ στέλεχος κατ´	ὀφθαλμὸν	ἴσον τῇ περιγραφῇ. Καὶ οὕτως
[6, 8]	τούτων τὰ πνευματικώτερα ἀναστρεφομένης, ἃ	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ
[6, 15]	περιαιρεῖται γὰρ ἀπὸ εὐγενοῦς στελέχους	ὀφθαλμός,	συμπεριγραφομένου αὐτῷ καὶ τοῦ φλοιοῦ
[6, 15]	καὶ περιχριόμενον πηλῷ, τηρουμένου τοῦ	ὀφθαλμοῦ	ἀπαθοῦς καὶ ἀμολύντου. Εἶδος τοῦτο
[6, 17]	λαβεῖν κατὰ φύσιν καὶ τῷ	ὀφθαλμοὺς	ὑγιαίνοντας κεκτημένῳ τὸ φῶς ἰδεῖν,
[6, 3]	Ἡσαΐας ἄρατε εἰς ὕψος τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ὑμῶν« λέγει καὶ ἴδετε· τίς
[6, 16]	ὄργανα, δύο μὲν τὰ τῶν	ὀφθαλμῶν,	δύο δὲ τὰ τῶν ἀκουστικῶν
[6, 17]	δή ποτε οὖν καὶ ὁ	ὄφις	φρόνιμος» εἴρηται; ἐπεὶ κἀν τοῖς
[6, 18]	ὧν μὲν ἐνιζήματα, ὧν δὲ	ὀχήματα,	ἄλλων δὲ ἄλλον τρόπον κτήματα.
[6, 9]	ἑτοίμως ἔχειν παρεσκευασμένος, πάντα τὰ	ὀχληρὰ	καὶ δεινὰ εἰθισμένος ὑπερορᾶν, ὅταν
[6, 18]	τοῦτο, ἤτοι γε παρ´ ἑαυτῶν	ὀψὲ	ἐκμαθόντες, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τετυφωμένοι
[6, 17]	τοῦ σκότους τὸ συγχεῖν τὰς	ὄψεις·	οὐ τοίνυν κακίας ἔργον ἡ
[6, 7]	παραλαμβάνουσα, ταύτῃ δὲ ψευδογραφεῖ τὴν	ὄψιν,	τοῖς κατὰ προσβολὴν τῶν ὀπτικῶν
[6, 14]	ἀξίωμα τῆς μονῆς τάδε φησίν·	Ὄψονται	γὰρ τελευτὴν σοφοῦ καὶ οὐ