Livre, Chap.
[2, 18]	αὔξησιν. Τόν τε καρπὸν οὐκ	ἐᾷ	δρέπεσθαι ἀτελῆ ἐξ ἀτελῶν, ἀλλὰ
[2, 20]	γὰρ ἐνοικοῦντα αὐτῇ πνεύματα οὐκ	ἐᾷ	καθαρεύειν, ἕκαστον δὲ αὐτῶν τὰ
[2, 18]	τὴν τῶν πολεμίων χώραν τέμνειν	ἐᾷ.	Ναὶ μὴν καὶ γεωργικοὶ παρὰ
[2, 5]	εἰπεῖν, ὠφεληθεὶς δήπουθεν παρὰ Σολομῶντος,	Ἐὰν	ἀγαπήσῃς ἀκούειν, ἐκδέξῃ, καὶ ἐὰν
[2, 20]	πρὸς τὸν συνήθη βίον κοινωνίας.	Ἐὰν	γὰρ ἀπολῦσαι καὶ ἀποστῆσαι καὶ
[2, 20]	μὴ βιασθείη καὶ ἀσθενὴς ἐλεγχθείη.	Ἐὰν	γὰρ δῷ μετανοήσασαν αὐτὴν ἑλέσθαι
[2, 6]	οὖν καὶ ἡ μετάνοια κατόρθωμα·	ἐὰν	γὰρ μὴ πιστεύσῃ ἁμάρτημα εἶναι
[2, 20]	ἑαυτοῦ κατηγορῶν γράφει κατὰ λέξιν·	Ἐὰν	γάρ τινι πεῖσμα δῷς, ὅτι
[2, 23]	ἀπολελυμένην λαμβάνων γυναῖκα μοιχᾶται, φησίν,	ἐὰν»	γάρ τις ἀπολύσῃ γυναῖκα, μοιχᾶται
[2, 17]	ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον, ἀρκετὸν δὲ	ἐὰν	γενώμεθα ὡς ὁ διδάσκαλος, οὐ
[2, 23]	μοιχευθεῖσαν καὶ ἐπὶ τούτῳ ἐλεγχθεῖσαν·	ἐὰν	δὲ ἱέρεια ᾖ, πυρὶ παραδίδοσθαι
[2, 5]	τῇ οἰκίᾳ εἰς τὸν αἰῶνα.	Ἐὰν	δὲ ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ,
[2, 18]	φησί, δίδωσιν ἰσχὺν ποιῆσαι δύναμιν.	Ἐὰν	δὲ φωτισθῇ σοι τὰ πράγματα,
[2, 15]	τῆς Σολομῶντος φωνῆς λεγούσης· Υἱέ,	ἐὰν	ἐγγυήσῃ σὸν φίλον, παραδώσεις σὴν
[2, 1]	ἡ δύναμις ἡ φανεῖσα· Ὃ	ἐὰν	ἐνδέχηταί σοι ἀποκαλυφθῆναι, ἀποκαλυφθήσεται. ~Ἐπὶ
[2, 19]	Εἰ καὶ προθυμία πρόκειται, καθὸ	ἐὰν	ἔχῃ εὐπρόσδεκτος, οὐ καθὸ οὐκ
[2, 11]	οὖσα τῆς ἀληθείας. Αὐτίκα φησίν·	Ἐὰν	ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως,
[2, 18]	ἐν πᾶσιν, ἀδιάκριτος, κοινωνική. Πάλιν	Ἐὰν	ἴδῃς» φησὶ τῶν οἰκείων ἢ
[2, 5]	Ἐὰν ἀγαπήσῃς ἀκούειν, ἐκδέξῃ, καὶ	ἐὰν	κλίνῃς τὸ οὖς σου, σοφὸς
[2, 6]	χωρὶς κηρύσσοντος; πῶς δὲ κηρύξωσιν,	ἐὰν	μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς
[2, 4]	Ἐφέσιος τὸ λόγιον παραφράσας εἴρηκεν·	Ἐὰν	μὴ ἔλπηται ἀνέλπιστον, οὐκ ἐξευρήσει,
[2, 4]	τὸ ὑπὸ τοῦ προφήτου εἰρημένον·	Ἐὰν	μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ μὴ συνῆτε.
[2, 2]	Λέγει δὲ καὶ ἄλλος προφήτης·	Ἐὰν	μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ μὴ συνῆτε.
[2, 4]	βασιλική, καὶ ὁ ταύτην κεκτημένος,	ἐάν	τε ἄρχων ἐάν τε ἰδιώτης
[2, 4]	ταύτην κεκτημένος, ἐάν τε ἄρχων	ἐάν	τε ἰδιώτης ὢν τυγχάνῃ, πάντως
[2, 15]	τῶν ἁμαρτιῶν ἐκδιδάσκων ἐν τούτοις·	Ἐάν	τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ
[2, 18]	καὶ γενομένης αἰσχρᾶς ἀνθέξεται. ἔπειτα	ἐάν	τις τῆς ἐπιθυμίας κατάκορος γενόμενος
[2, 21]	περὶ αὐτὴν κάλλος κατιδοῦσα ἰσότιμον	ἑαυτὴν	τῇ ἀρχῇ, τουτέστι τῇ ἡδονῇ,
[2, 11]	ἣ μὲν ἀπηκριβωμένην ἔχουσα τὴν	ἑαυτῆς	φύσιν, ἣ δὲ ἐλλιπῆ. Καὶ
[2, 21]	ὃ πρῶτον ἐξ ἑαυτοῦ ἐφ´	ἑαυτὸ	ἐπισπᾶται πάντως δηλονότι ἐν κινήσει
[2, 23]	οὐ παιδοποιήσονται, τὸ ὅσον ἐφ´	ἑαυτοῖς	ἀνδρῶν σπάνιν ποιήσουσιν καὶ καταλύσουσι
[2, 4]	φησιν ὁ λόγος· Μὴ εἴπητε	ἑαυτοῖς	διδάσκαλον ἐπὶ τῆς γῆς· ἡ
[2, 9]	ποιῶσιν, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες	ἑαυτοῖς	εἰσι νόμος» κατὰ τὸν ἀπόστολον.
[2, 7]	ἀπόστολος Οὐαὶ οἱ συνετοὶ παρ´	ἑαυτοῖς	καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες» προτάξας
[2, 7]	αὐτοὶ γὰρ αἱμάτων μετέχοντες θησαυρίζουσιν	ἑαυτοῖς	κακά· Πῶς οὖν ἔτι οὐκ
[2, 19]	οἱ δὲ ἀγαπῶντες νόμον προβάλλουσιν	ἑαυτοῖς	τεῖχος. Σοφία» γὰρ πανούργων ἐπιγνώσεται
[2, 15]	οὐδὲ Αἴας σιωπᾷ, μέλλων δὲ	ἑαυτὸν	ἀποσφάττειν κέκραγεν· Οὐδὲν οὖν ἦν
[2, 8]	δεδιὼς δὲ τὸ πτῶμα ἄφθαρτον	ἑαυτὸν	καὶ ἀπαθῆ εἶναι βούλεται. Σοφὸς
[2, 20]	αὐτῆς ἐν αὐτῇ. Ἐλάνθανεν δὲ	ἑαυτὸν	κατασοφιζόμενος ὁ ἄθλιος τῇ φιληδόνῳ
[2, 20]	γε μὴ ἀφορίζοντος καὶ ἀποσταυροῦντος	ἑαυτὸν	τῶν παθῶν. Ὁ ἀπολέσας τὴν
[2, 22]	που ἑρμηνεύει· Πᾶς ὁ ταπεινῶν	ἑαυτὸν	ὑψωθήσεται. λέγει γοῦν ἐν τοῖς
[2, 16]	ἄνδρα ἀγρεύουσι, σειραῖς δὲ τῶν	ἑαυτοῦ	ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται, καὶ ἔστιν
[2, 21]	εἶναί φησιν ὃ πρῶτον ἐξ	ἑαυτοῦ	ἐφ´ ἑαυτὸ ἐπισπᾶται πάντως δηλονότι
[2, 20]	ψυχῆς συναισθόμενος τοῦ δόγματος οἷον	ἑαυτοῦ	κατηγορῶν γράφει κατὰ λέξιν· Ἐὰν
[2, 20]	Ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν τὴν	ἑαυτοῦ»	φησὶν ὁ κύριος, σώσει αὐτήν,
[2, 5]	εἴ τις λαλήσαι πρὸς τὸν	ἑαυτοῦ	φίλον. Ἦν δ´ οὖν ὁ
[2, 12]	δὲ ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν τὴν	ἑαυτοῦ	ψυχὴν ἀγαθοεργεῖ. Ἄφεσις τοίνυν ἁμαρτιῶν
[2, 1]	φιλαυτίας, ἃ δὲ αὐτοὶ διζησάμενοι	ἑαυτοὺς»	ἐξευρηκέναι φρυάττονται, τούτων ὁ ἔλεγχος·
[2, 18]	φίλους καὶ συγγενεῖς, ἀλλ´ ὡς	ἑαυτούς,	κατά τε σῶμα καὶ ψυχήν;
[2, 20]	Τοιοῦτοι δὲ καὶ οἱ φάσκοντες	ἑαυτοὺς	Νικολάῳ ἕπεσθαι, ἀπομνημόνευμά τι τἀνδρὸς
[2, 5]	ὡς καθωσιωμένον ἱερεῖον ἀλληγορήσας ἐξελέξατο	ἑαυτῷ	τύπον ἐσόμενον ἡμῖν οἰκονομίας σωτηρίου.
[2, 2]	μοι; λέγει κύριος· ἀλλ´ οὐδὲ	ἑαυτῷ	ᾠκοδόμησεν ἀχώρητος ὤν, κἂν Ὁ
[2, 20]	καὶ δοθήσεται ὑμῖν» τοῖς ἐξ	ἑαυτῶν	ἑλέσθαι τὰ κάλλιστα δυναμένοις λέγεται.
[2, 15]	ἁμαρτησόμεθα, μᾶλλον δὲ ἀδικήσομεν τὴν	ἑαυτῶν	ψυχήν. Ἁ μὲν γὰρ Λάιος
[2, 20]	ἀποστολικὸν Βαρνάβαν (ὃ δὲ τῶν	ἑβδομήκοντα	ἦν καὶ συνεργὸς τοῦ Παύλου)
[2, 18]	γάρ; οὐχὶ διὰ μὲν τοῦ	ἑβδόμου	ἔτους ἀργὴν ἀνίεσθαι τὴν χώραν
[2, 18]	τὴν εἰς πᾶν δίδωσιν ἐνιαυτῷ	ἑβδόμῳ.	Ἀλλὰ καὶ ἱκέτας ἐκδιδόναι εἰς
[2, 18]	ἐπιτελεῖν κελεύει, ἃ καὶ τῷ	ἑβδόμῳ,	προσαποδιδοὺς ἑκάστῳ τὸ ἴδιον εἴ
[2, 20]	οἱ μοχθηροὶ τῶν ἀνθρώπων λέγειν·	ἐβιάσθην,	ἀπηνέχθην, ἄκων ἔδρασα. Μὴ βουλόμενος
[2, 6]	ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.	Ἐβίωσας	εἰς τὸ περίφραγμα τοῦ λαοῦ,
[2, 16]	χαρᾷ γεγονέναι τὸν μετανενοηκότα ὡς	ἐβούλετο.	Ἐπεὶ δὲ πλουσίως ἐλεεῖ ἀγαθὸς
[2, 15]	δὲ εὐσεβεῖς» φησὶν Ἡσαΐας συνετὰ	ἐβουλεύσαντο.	Βουλὴ δέ ἐστι ζήτησις περὶ
[2, 18]	κάλλει τῷ σφῶν πολεμοῦντας τοὺς	Ἑβραίους	ἐκ σωφροσύνης δι´ ἀκρασίαν εἰς
[2, 9]	ὑποτιθέμενος· ᾗ κἀν τῷ καθ´	Ἑβραίους	εὐαγγελίῳ Ὁ θαυμάσας βασιλεύσει» γέγραπται
[2, 10]	ζήσεται ἐν αὐτοῖς» τήν τε	Ἑβραίων	αὐτῶν ἐπανόρθωσιν τήν τε τῶν
[2, 22]	αὐτὸν ἐπικαλέσασθε· ἡνίκα δ´ ἂν	ἐγγίζῃ	ὑμῖν, ἀπολειπέτω ὁ ἀσεβὴς τὰς
[2, 2]	ἐγγυτάτω βέβηκεν, θαῦμα ἄρρητον· Θεὸς	ἐγγίζων	ἐγώ, Φησὶ κύριος· πόρρω μὲν
[2, 11]	ἑστὼς ἦν ἀπέναντι κυρίου καὶ	ἐγγίσας	εἶπεν· καὶ τῷ Μωυσεῖ λέγεται
[2, 15]	ἀπεφθέγξατο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸ	ἐγγύα,	πάρα δ´ ἄτα» ἀπὸ τῆς
[2, 18]	τοῦ καρποῦ μετείληφεν, ἢ παρθένον	ἐγγυησάμενος	οὐδέπω ἔγημεν, τούτους ἀφεῖσθαι τῆς
[2, 15]	Σολομῶντος φωνῆς λεγούσης· Υἱέ, ἐὰν	ἐγγυήσῃ	σὸν φίλον, παραδώσεις σὴν χεῖρα
[2, 18]	ἐφήδεσθαι τοῖς ἐχθροῖς, ἵνα τούτοις	ἐγγυμνασαμένους	ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν προσεύχεσθαι διδάξῃ.
[2, 14]	αὐτὸ πάθος ἐστὶ ψυχῆς ἄλογον,	ἐγγὺς	ἀδολεσχίας ἰόν· Πιστὸς δὲ ᾕρηται
[2, 7]	τὴν ἄγνοιαν λέγει· καὶ Ὁ	ἐγγὺς	κυρίου πλήρης μαστίγων· ὁ συνεγγίζων
[2, 2]	Ἁ δὲ αὐτὸς μακρὰν ὢν	ἐγγυτάτω	βέβηκεν, θαῦμα ἄρρητον· Θεὸς ἐγγίζων
[2, 2]	συνεγγίσαι ποτὲ τὸ γεννητὸν ἀγεννήτῳ;	ἐγγυτάτω	δὲ δυνάμει, ᾗ τὰ πάντα
[2, 18]	ὑποχείριος τοῖς πολεμίοις γυναικείῳ στρατηγήματι	ἐγεγόνει,	ἕως αὐτοὺς κινδυνεύοντας ἀνεχαίτισε νουθετήσας
[2, 23]	πατρός, ἀλλ´ οὐκ ἐκ μητρός,	ἐγένετο	δέ μοι καὶ εἰς γυναῖκα,
[2, 15]	αὐτοῦ δόλος· οὗτος ὁ μακαρισμὸς	ἐγένετο	ἐπὶ τοὺς ἐκλελεγμένους ὑπὸ τοῦ
[2, 8]	ἔργα τῶν ἀνθρώπων τοῖς ποιοῦσιν	ἐγένετο,	οἷον ἀνδριάντες καὶ εἰκόνες καὶ
[2, 9]	τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς	ἐγενόμην	τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι, πρὸ
[2, 18]	Οὐ βδελύξῃ Αἰγύπτιον, ὅτι πάροικος	ἐγένου	κατ´ Αἴγυπτον, Ἤτοι τὸν ἐθνικὸν
[2, 18]	μετείληφεν, ἢ παρθένον ἐγγυησάμενος οὐδέπω	ἔγημεν,	τούτους ἀφεῖσθαι τῆς στρατείας ὁ
[2, 7]	ἤδη καὶ καλλίστη πέφηνε τοῖς	ἐγκαλοῦσιν	ἡμῖν ἡ ἐντολὴ ὀνόματος ἐναλλαγῇ
[2, 20]	ἀνῶ οὐδ´ οὐ μή σε	ἐγκαταλείπω,	ἄξιον κρίνας διὰ τὴν γνησίαν
[2, 20]	σώματι τοσούτων πνευμάτων διαφόρων στρατὸν	ἐγκεκολπισμένος.	Αὐτὸς γοῦν ὁ τοῦ Βασιλείδου
[2, 2]	δὲ δυνάμει, ᾗ τὰ πάντα	ἐγκεκόλπισται.	Εἰ ποιήσει τις κρύφα» φησί,
[2, 2]	μένῃ θηρία. Οὐ γάρ ποτε	ἐγκιρνάναι	προσήκει φθονεροῖς καὶ τεταραγμένοις ἀπίστοις
[2, 18]	διὰ τὴν ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα ἡ	ἐγκράτεια	διάθεσίς ἐστιν ἀνυπέρβατος τῶν κατὰ
[2, 12]	τοῦ θεοῦ· ἡ δὲ ἀνδριζομένη	ἐγκράτεια.	Ἕπεται δ´ αὐταῖς ἁπλότης, ἐπιστήμη,
[2, 6]	ἐλπὶς καὶ μετάνοια σύν τε	ἐγκρατείᾳ	καὶ ὑπομονῇ προκόπτουσαι ἄγουσιν ἡμᾶς
[2, 6]	δὲ συμμαχοῦντα ἡμῖν μακροθυμία καὶ	ἐγκράτεια.	Τούτων οὖν» φησί, τὰ πρὸς
[2, 18]	ὀλίγων δὲ διὰ τὴν λογικὴν	ἐγκράτειαν	δεῖσθαι δεδιδαγμένος. Ἐπεὶ τίνα λόγον
[2, 20]	μάλιστα τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τὴν	ἐγκράτειαν,	θεμέλιον ἀρετῶν κατατιθέμενος ταύτην, καὶ
[2, 18]	ὑπομονὴν καὶ τὴν σεμνότητα καὶ	ἐγκράτειαν	τήν τε ἐπὶ τούτοις εὐσέβειαν.
[2, 20]	ἡμᾶς εἰς τὴν περιποίησιν τῆς	ἐγκρατείας	ἀπὸ τῆς τῶν ζῴων χρήσεως,
[2, 18]	δὲ ἡμετέρα φύσις ἐμπαθὴς οὖσα	ἐγκρατείας	δεῖται, δι´ ἧς πρὸς τὸ
[2, 1]	ἀγάπης περί τε μετανοίας καὶ	ἐγκρατείας	καὶ δὴ καὶ φόβου θεοῦ
[2, 18]	ὁμιλίας ἀξιοῖ. Ἁρᾷς φιλανθρωπίαν μετ´	ἐγκρατείας;	τῷ ἐρῶντι κυρίῳ τῆς αἰχμαλώτου
[2, 18]	μάλιστα ὁ μὲν σώφρων τοὺς	ἐγκρατεῖς,	ὁ δὲ ἀνδρεῖος τοὺς γενναίους
[2, 18]	θεῖον καὶ ἀπαθές, ὅθεν οὐδὲ	ἐγκρατὲς	κυρίως· οὐ γὰρ ὑποπίπτει πάθει
[2, 18]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον φανέντων.	Ἐγκρατεύεται	δὲ ὁ κατέχων τὰς παρὰ
[2, 18]	θείας διαθέσεως δικαιοσύνη, καθ´ ἣν	ἐγκρατευόμενοι	καθαροὶ πρὸς εὐσέβειαν καὶ τὴν
[2, 19]	τῶν εἰς τὴν ἐνδεχομένην ὁμοίωσιν,	ἐγκρατευόμενος,	ὑπομένων, δικαίως βιούς, βασιλεύων τῶν
[2, 18]	εἶναι οὐδὲ μὴν ἄνευ σωφροσύνης	ἐγκρατῆ.	Ἀντακολουθοῦσι δὲ ἀλλήλαις αἱ ἀρεταί,
[2, 1]	ἐπακολούθημα δὲ καὶ περὶ τῆς	ἐγκυκλίου	καλουμένης παιδείας, εἰς ὅσα εὔχρηστος,
[2, 18]	καὶ Ῥωμαῖοι, εἰ καί τις	ἔγκυος	καταδικασθείη τὴν ἐπὶ θανάτῳ, οὐ
[2, 2]	γὰρ φρονέουσι τοιαῦτα πολλοὶ ὁκόσοι	ἐγκυρεῦσιν	οὐδὲ μαθόντες γινώσκουσιν, ἑωυτοῖσι δὲ
[2, 6]	μετέγνω, ὅπερ ἐστὶ μετὰ ταῦτα	ἔγνω·	βραδεῖα γὰρ γνῶσις μετάνοια, γνῶσις
[2, 17]	με σοφίαν καὶ γνῶσιν ἁγίων	ἔγνωκα.	~Προφανεῖς μὲν οὖν καὶ πᾶσαι
[2, 17]	καὶ τὴν τῶν ὄντων θεωρίαν	ἐγνωκέναι	καὶ υἱοὺς προσηγορεῦσθαι καὶ τὸν
[2, 16]	ἀνέξεταί τις ἐπαΐων τούτου θεὸν	ἐγνωκώς,	ἀπιδὼν εἰς τὸν βίον τὸν
[2, 11]	τῷ ὄντι γνωστικὸς ὁ τοῦτον	ἐγνωκὼς	καὶ τὸν πατέρα τὸν αὐτοῦ
[2, 2]	τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ	ἔγνων·	ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ
[2, 9]	γὰρ τὸ βούλημα τοῦ νόμου	ἔγνωσάν	τε καὶ ἐποίησαν, ἀλλ´ ὃ
[2, 19]	θεοῦ δωρεαί. Ὃς δ´ ἂν	ἐγχειρῇ	τι πράσσειν μεθ´ ὑπερηφανίας, τὸν
[2, 6]	ὁ ἀπαραβάτως τηρητικὸς τῶν ἐγχειρισθέντων·	ἐγχειρίζονται	δὲ ἡμῖν οἱ περὶ θεοῦ
[2, 6]	δὲ ὁ ἀπαραβάτως τηρητικὸς τῶν	ἐγχειρισθέντων·	ἐγχειρίζονται δὲ ἡμῖν οἱ περὶ
[2, 20]	αἱ ἐντολαὶ τῆς διδαχῆς. Οἶδα	ἐγὼ	αἱρέσει τινὶ ἐντυχών, καὶ ὁ
[2, 20]	εἰς τὸ κάλλος ἐκκεκώφηνται ξίφη;	Ἐγὼ	δὲ ἀποδέχομαι τὸν Ἀντισθένη, Τὴν
[2, 13]	συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ δόξα αὐτοῦ.	Ἐγὼ	δὲ ἐν τῷ ἐλέει σου
[2, 22]	γένηται ἐκεῖνο· εἰ ὑμεῖς ἐμοῦ,	ἐγὼ	δὲ Χριστοῦ, ὑμεῖς οὖν μιμηταὶ
[2, 20]	τοῦ κόσμου μείζονας. Καὶ πάλιν	Ἐγὼ	εἶπα, θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ
[2, 10]	ἐπιτηδεύματα γῆς Χαναάν, εἰς ἣν	ἐγὼ	εἰσάγω ὑμᾶς ἐκεῖ, οὐ ποιήσετε·
[2, 9]	ἑταίρων. Ἁ δὲ ἑταῖρος ἕτερος	ἐγώ·	ᾗ καὶ ἀδελφοὺς τοὺς τῷ
[2, 15]	μὴ εὑρεθῶσιν, Ὅτι τίς ὥσπερ	ἐγώ;	καὶ τίς ἀντιστήσεται κατὰ πρόσωπόν
[2, 10]	δὲ ἐπαναλαμβάνουσα ἡ γραφὴ τὸ	ἐγὼ	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν» δυσωπεῖ
[2, 10]	αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς·	ἐγὼ	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν. Εἴτ´
[2, 10]	μου φυλάξεσθε, πορεύεσθαι ἐν αὐτοῖς·	ἐγὼ	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν. Καὶ
[2, 10]	Ἰσραὴλ καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς·	ἐγὼ	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν· κατὰ
[2, 9]	Ὅθεν εἴρηται τούτοις παρὰ Μωυσέως·	Ἐγὼ	παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ´ οὐκ ἔθνει,
[2, 20]	ὄλβια κεῖνα λέλειπται. καὶ γὰρ	ἐγὼ	σποδός εἰμι, Νίνου μεγάλης βασιλεύσας.
[2, 2]	βέβηκεν, θαῦμα ἄρρητον· Θεὸς ἐγγίζων	ἐγώ,	Φησὶ κύριος· πόρρω μὲν κατ´
[2, 18]	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ οὐκ ἀπόλλυται ἐλπίς.	Ἐγώ»	φησί, τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ,
[2, 3]	ἡ προκαθηγουμένη τούτων. Καὶ οὐκέτι	ἔγωγε	ἐννοῶ ζῷον τοῦτο, οὗ τὸ
[2, 2]	μόνος διδάσκαλος ὁ λόγος; οὐκ	ἔγωγε	οἶμαι. Θεόφραστος δὲ τὴν αἴσθησιν
[2, 15]	μὲν ὁ Βαρνάβας. Ἀκήκοα δ´	ἔγωγε	σοφοῦ τὰ τοιαῦτα ἀνδρὸς Βουλὴν
[2, 7]	ὁ νόμος οὐκ ἐποίησεν, ἀλλ´	ἔδειξεν	τὴν ἁμαρτίαν· προστάξας γὰρ ἃ
[2, 20]	ἢ τροφὴν προσίεσθαι ἢ παιδοποιεῖν,	ἐδείχθη	ἂν οὐδεμία ἑτέρα χρεία ταύτης.
[2, 11]	ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι	Ἐδέμ·	Ἐρμηνεύεται δὲ ἡ μὲν Ναὶδ
[2, 11]	μὲν Ναὶδ σάλος, ἡ δὲ	Ἐδὲμ	τρυφή· πίστις δὲ καὶ γνῶσις
[2, 15]	Ἐριφύλην, ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς	ἐδέξατο	τιμήεντα. τὸν γὰρ κωμικὸν ἐκεῖνον
[2, 20]	ἐσεῖδες μαστόν, ἐκβαλὼν ξίφος φίλημ´	ἐδέξω,	προδότιν αἰκάλλων κύνα. Καὶ πάλιν·
[2, 20]	ὁ μὲν γενναῖος κολούειν δεῖν	ἐδήλου	τάς τε ἡδονὰς τάς τε
[2, 11]	ἐπὶ κεφαλαίων τὰ προειρημένα τρία	ἐδήλωσεν	μέτρα. Εἴη δ´ ἂν σῶμά
[2, 2]	ἔγνων· ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις	ἐδίδαξέ	με σοφία. Ἔχεις ἐν βραχεῖ
[2, 18]	δὲ φιλανθρώπως καὶ τοῖς πλησίον	ἐδίδασκον.	Ἐκ τούτων γάρ, οἶμαι, τῶν
[2, 16]	Ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,	ἐδίψησα	καὶ ἐδώκατέ μοι πιεῖν· ὃ
[2, 19]	τῇ φύσει ζῆν τέλος εἶναι	ἐδογμάτισαν,	τὸν θεὸν εἰς φύσιν μετονομάσαντες
[2, 23]	τὰ τῆς κολάσεως, ὅτι πλεῖον	ἐδόθη,	οὗτος καὶ ἀπαιτηθήσεται» Περιγεγράφθω καὶ
[2, 8]	διὰ κυρίου τῷ θεῷ συμφέρειν	ἔδοξεν,	Ἀρχὴ σοφίας φόβος» εἴρηται κυρίου»
[2, 23]	γλώττης ἀγαγόντες τὰ δόγματα ἡδοναῖς	ἐδουλώθησαν,	οἳ μὲν παλλακίσιν, οἳ δὲ
[2, 20]	ἀνθρώπων λέγειν· ἐβιάσθην, ἀπηνέχθην, ἄκων	ἔδρασα.	Μὴ βουλόμενος ἐνήργησα, τῆς τῶν
[2, 12]	μεγάλην· μετανοῶν γὰρ ἐφ´ οἷς	ἔδρασεν	οὐκέτι ποιεῖ ἢ λέγει, βασανίζων
[2, 6]	πιστοὺς ποιεῖ, ἡ δὲ πίστις	ἕδρασμα	ἀγάπης ἀντεπάγουσα τὴν εὐποιίαν, ὅτε
[2, 9]	προκεκοιμημένοις. Εἶτα ἐπιφέρει· Καὶ αὐτοὶ	ἔδωκαν	αὐτοῖς τὴν σφραγῖδα τοῦ κηρύγματος.
[2, 19]	οὔ φησι τῷ διδόντι· καλῶς	ἔδωκας»	ἀλλά· καλῶς εἴληφας. οὕτω λαμβάνει
[2, 16]	ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ	ἐδώκατέ	μοι πιεῖν· ὃ γὰρ ἑνὶ
[2, 16]	εὐαγγελίῳ φιλανθρώπως λέγων· Ἐπείνασα καὶ	ἐδώκατέ	μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐδώκατέ
[2, 13]	δὴ καὶ αὐτοὶ συνεκπέσοιεν αὐτῷ.	ἔδωκεν	οὖν ἄλλην ἔτι τοῖς κἀν
[2, 19]	καιρῷ» καὶ τὰ ἑξῆς. Ἐσκόρπισεν,	ἔδωκεν	τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ
[2, 1]	συμβολικὸν τοῦτο καὶ αἰνιγματῶδες εἶδος,	ἐζήλωσαν	οἱ πραγματικῶς τὰ τῶν ἀρχαίων
[2, 9]	δὲ ἀνέβησαν. Διὰ τούτων οὖν	ἐζωοποιήθησαν	καὶ ἐπέγνωσαν τὸ ὄνομα τοῦ
[2, 20]	Ἰνδῶν ἔλεγεν ἕνα Ἰνδὸν παροπτώμενον	ἐθέλειν	ἂν ἰδεῖν ἢ πάσας τὰς
[2, 20]	ὁ σταυρὸς σημαίνει) τὴν ψυχὴν	ἐθελήσῃς	τῆς ἐν τούτῳ τῷ ζῆν
[2, 21]	ταῦτα ἐκ τοῦ ζῆν ἀσμένως	ἐθέλοντα	διαφεύγειν μὴ εἶναι μήτε μακάριον
[2, 5]	ξυμπάσης ἀρετῆς· μαχητικοὶ δὲ καὶ	ἐθελονταὶ	ἀποθνῄσκειν ἐν πολέμῳ τῶν μισθοφόρων
[2, 2]	ἀποδοχῆς ἄξιοι οἵ τε μαθεῖν	ἐθέλοντες	οἵ τε δυνάμενοι κατὰ τὸν
[2, 2]	διὰ τῆς πίστεως τὴν ἀπόδειξιν.	Ἐθελοντὴν	δὲ συνέπεσθαι τῷ συμφέροντι συνέσεως
[2, 19]	θεοῦ σὺ ἐν ἡμῖν εἶ,	ἐθελουσίῳ	γνώμῃ τῶν ἀρχομένων διὰ ζῆλον
[2, 18]	δίκην μὴ διὰ βίου κολάζεσθαι	ἐθέλων.	Ἐλεημοσύναι δὲ καὶ πίστεις φυλακαὶ
[2, 9]	ὑμᾶς ἐπ´ οὐκ ἔθνει, ἐπ´	ἔθνει	ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς» τῷ εἰς
[2, 9]	Ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ´ οὐκ	ἔθνει,	ἐπ´ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς»
[2, 9]	λέξιν δικαίους οἶδέ τινας ἐν	ἔθνεσι	καὶ ἐν Ἰουδαίοις οὐ μόνον
[2, 9]	αὐτῶν παραπτώματι ἡ σωτηρία τοῖς	ἔθνεσιν	εἰς τὸ παραζηλῶσαι αὐτοὺς» καὶ
[2, 15]	ἀνδρὸς Βουλὴν μὲν ἀσεβῶν» τὰ	ἔθνη	λέγοντος, ὁδὸν δὲ ἁμαρτωλῶν» τὴν
[2, 9]	ταύτην οὐκ ἔσχον. Ὅταν γὰρ	ἔθνη	τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει
[2, 18]	ψυχήν; ναὶ μὴν καὶ τὰ	ἔθνη	τετίμηκεν καὶ τοῖς γε κακῶς
[2, 18]	ἐγένου κατ´ Αἴγυπτον, Ἤτοι τὸν	ἐθνικὸν	ἢ καὶ πάντα τὸν κοσμικὸν
[2, 13]	εἴη τῶν προϋπαρξάντων κατὰ τὸν	ἐθνικὸν	καὶ πρῶτον βίον, τὸν ἐν
[2, 13]	ἐπιτελεῖ. Ἁ μὲν οὖν ἐξ	ἐθνῶν	καὶ τῆς προβιότητος ἐκείνης ἐπὶ
[2, 6]	διαθήκην τοῦ Ἰσραήλ, τῇ ἐξ	ἐθνῶν	κλήσει λέγων, τῇ στείρᾳ ποτὲ
[2, 9]	Ὁρᾷς τὴν αἰτίαν τῆς ἐξ	ἐθνῶν	κλήσεως σαφῶς πρὸς τοῦ προφήτου
[2, 15]	τραφέντων ἢ καὶ τῶν ἐξ	ἐθνῶν	μετανενοηκότων· καθέδρα δὲ λοιμῶν» καὶ
[2, 18]	εὐδαιμονίαν χειραγωγεῖ. Κἄν τινα ἐξ	ἔθους	ἐχθρὸν ὑπολάβῃς, παραλογιζόμενον δὲ τοῦτον
[2, 23]	τὴν ἐμαυτοῦ θυγατέρα. ζητοῦμεν δὲ	εἰ	γαμητέον, ὅπερ τῶν κατὰ τὸ
[2, 17]	καὶ ἡ ἄσκησις ἡ αὐτή.	Εἰ	γὰρ αἱ αὐταὶ αἱ προθέσεις,
[2, 6]	πάνδημον καὶ προσέτι τῶν τυχόντων.	Εἰ	γὰρ ἀνθρώπινον ἦν τὸ ἐπιτήδευμα,
[2, 6]	πιστεύεται, καὶ φόβος εἶναι πιστεύεται.	Εἰ	γὰρ ἐν τῷ ἐνεργεῖν τὸ
[2, 4]	Πλάτωνι ἔοικε διὰ τούτου γράφειν·	Εἰ	γὰρ ἡ βασιλεία σπουδαῖον ὅ
[2, 18]	ἵνα τὸν ἐφύβριστον δυσωπήσῃ ἔρωτα·	εἰ	γὰρ λογισμὸς ἀναπείθει γῆμαι, καὶ
[2, 23]	καθηκούσας δαπάνας ἀποδιδόναι τοῖς ἄρχουσιν·	εἰ	γὰρ μὴ γήμαντες οὐ παιδοποιήσονται,
[2, 23]	παρέχων τοῦ ἁμαρτῆσαι τῇ γυναικί·	εἰ	γὰρ μὴ δέχοιτο, ἀνακάμψει πρὸς
[2, 18]	κἂν ἑπτὰ τὰς πρώτας ἡμέρας.	Εἰ	γὰρ μηδὲν ἀναιτίως γίνεται, γάλα
[2, 12]	τὴν βεβαίωσιν ἀμφοῖν τοῖν ἄκροιν.	Εἰ	γὰρ μιᾶς οὔσης τῆς προφητείας
[2, 11]	ψυχαῖς, ἥτις ἂν εἴη γνῶσις.	Εἰ	γὰρ τὰ παραλαμβανόμενα πρὸς τὸ
[2, 18]	νόμου διὰ τῆς προειρημένης ἐντολῆς.	Εἰ	γὰρ τῶν ἀλόγων τὰ ἔκγονα
[2, 7]	διοικῶν, ἡ διοίκησις, τὸ διοικούμενον.	Εἰ	γοῦν καθ´ ὑπόθεσιν ἐξέλοιεν τὸν
[2, 20]	φυσικαῖς, πείνῃ, δίψει, ῥίγει, γάμῳ.	Εἰ	γοῦν ταύτης δίχα πιεῖν οἷόν
[2, 9]	φίλων ἢ οἰκείων, συμπαρομαρτοῦσιν ἀγάπῃ.	Εἰ	δ´ ὁ τῷ ὄντι ἄνθρωπος
[2, 6]	εἰς τὰς σκηνὰς τῶν πατέρων.	Εἰ	δὲ αἱ αὐταὶ {αἱ} μοναὶ
[2, 23]	Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» συνεχῶς ἐπιβοῶνται.	Εἰ	δὲ καὶ ταῦθ´ οὕτως ἔχει,
[2, 20]	ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα εἶναι λιμόν,	εἰ	δὲ μή, βρόχον. Ζήνωνι δὲ
[2, 16]	μέρη καὶ συμπληρωτικὰ τοῦ ὅλου,	εἰ	δὲ μὴ συμπληρωτικά, οὐδὲ μέρη
[2, 4]	ἤδη κατάληψιν ποιεῖ τὴν πρόληψιν.	Εἰ	δὲ ὁ μανθάνων οὐκ ἄνευ
[2, 7]	φόβος θεοῦ ὁδοποιῶν εἰς σοφίαν.	Εἰ	δὲ ὁ νόμος φόβου ἐμποιητικός,
[2, 8]	τε ἐκλογῆς τῶν τε κοσμικῶν.	Εἰ	δὲ ὁ φόβος τοῦ προόντος
[2, 4]	καὶ εἰς τὴν ἀλήθειαν καταμένει.	Εἰ	δέ τις λέγοι τὴν ἐπιστήμην
[2, 7]	φόβου κατηγοροῦντες κατατρέχουσι τοῦ νόμου,	εἰ	δὲ τοῦ νόμου, δῆλόν που
[2, 23]	οὖν τῶν τέκνων κτῆσις ἀγαθόν.	Εἰ	δὲ τοῦτο, καὶ ὁ γάμος.
[2, 6]	πρὸς τὸ εὖ ποιεῖν οὖσα.	Εἰ	δὲ Τῷ Ἀβραὰμ πιστεύσαντι ἐλογίσθη
[2, 8]	τὸ κήρυγμα καὶ τὸ βάπτισμα.	Εἰ	δὲ τῶν φαύλων, πῶς τῶν
[2, 8]	τῆς ἐκπλήξεως ἐν ἀγνοίᾳ γενόμενον.	Εἰ	δὴ ἄγνοια προκατῆρξε τῆς ἐκπλήξεως,
[2, 20]	αἰτίας ἃς ἴσασιν οἱ μύσται.	Εἰ	δὴ γαστρὸς καὶ τῶν ὑπὸ
[2, 5]	ἐκτὸς δή τινων μάλα ὀλίγων.	Εἰ	δὴ ταῦτα ὀρθῶς λέγεται, πᾶς
[2, 9]	τε» καὶ τὰ ἑξῆς ἕως	εἰ	δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν, μετὰ
[2, 16]	τῶν αἱρέσεων κτίσται θέλουσιν, (οὔτ´	εἰ	ἐκ μὴ ὄντων ποιοίη οὔτ´
[2, 16]	ἐκ μὴ ὄντων ποιοίη οὔτ´	εἰ	ἐξ ὕλης δημιουργοίη, ἐπεὶ τὸ
[2, 6]	κρίνεται προαιρέσει, εἰ ῥᾳδίως εἵλετο,	εἰ	ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν μετενόησεν, εἰ
[2, 4]	{τοῖς} φυσικοῖς τοῖς ἑξῆς· ἐπεὶ	εἰ	καὶ Ἀναξαγόρας πρῶτος ἐπέστησε τὸν
[2, 6]	τοῦτο καὶ κεκαθαρμένοις· οἳ δέ,	εἰ	καὶ μήπω δύνανται, τὸ βούλεσθαι
[2, 8]	δέ ἐστι φόβος θείου. Ἀλλ´	εἰ	καὶ πάθος ὁ φόβος, ὡς
[2, 19]	συνδεῖται, λύεται δὲ ἔχθρα. Ἀλλ´	Εἰ	καὶ προθυμία πρόκειται, καθὸ ἐὰν
[2, 18]	καὶ ἀτιθάσευτον προθεραπεύει γνώμην, ἵν´	εἰ	καὶ τῆς φύσεως, μαθήσεως γοῦν
[2, 18]	καὶ μητέρα. Ἐντεῦθεν καὶ Ῥωμαῖοι,	εἰ	καί τις ἔγκυος καταδικασθείη τὴν
[2, 20]	Τὴν Ἀφροδίτην» λέγοντα κἂν κατατοξεύσαιμι,	εἰ	λάβοιμι, ὅτι πολλὰς ἡμῶν καλὰς
[2, 2]	ἀπόδειξιν ἀγνοουμένου πράγματος φανερὰν συγκατάθεσιν.	Εἰ	μὲν οὖν προαίρεσίς ἐστιν, ὀρεκτική
[2, 7]	φοβερὰ ὁ νόμος καταγγέλλει, θεασώμεθα.	Εἰ	μὲν τὰ μεταξὺ ἀρετῆς καὶ
[2, 8]	ἢ φαύλων ἡ ἄγνοια; ἀλλ´	εἰ	μὲν τῶν καλῶν, τί παύεται
[2, 20]	τοῖς ἀκαθάρτοις παρέχειν πνεύμασιν, ἐκτὸς	εἰ	μὴ βιασθείη καὶ ἀσθενὴς ἐλεγχθείη.
[2, 8]	τῶν καλλίστων αἴτιον τὸ κακόν;	εἰ	μὴ γὰρ προϋπῆρχεν ἄγνοια, οὐκ
[2, 23]	νομοθετεῖ· Οὐκ ἀπολύσεις γυναῖκα πλὴν	εἰ	μὴ ἐπὶ λόγῳ πορνείας· μοιχείαν
[2, 15]	πρὸς τὰς ἐντολὰς ὑπακοή. Ὧν	εἰ	μὴ μετέχειν βουληθείημεν θυμῷ τε
[2, 16]	πάντα ἑτέρα τυγχάνει τοῦ θεοῦ)	εἰ	μή τις μέρος αὐτοῦ καὶ
[2, 20]	τὴν ἁπλῶς δίκην. Καὶ γὰρ	εἰ	μηδέπω ποιεῖν τὰ ἡμῖν προσταττόμενα
[2, 20]	δ´ ἂν τοῦτο μελέτη θανάτου,	εἰ	μόναις ταῖς κατὰ φύσιν μεμετρημέναις
[2, 11]	Τιμόθεον ἀθετοῦσιν ἐπιστολάς. Φέρε οὖν	εἰ	ὁ κύριος ἀλήθεια» καὶ σοφία
[2, 18]	ἕτερός ἐστι τοῦ νόμου κατατρέχων,	εἰ	ὃ μὲν καὶ ἐπ´ ἀλόγων
[2, 2]	δυνάμει, ᾗ τὰ πάντα ἐγκεκόλπισται.	Εἰ	ποιήσει τις κρύφα» φησί, τι,
[2, 6]	καὶ τῇ ἑκάστου κρίνεται προαιρέσει,	εἰ	ῥᾳδίως εἵλετο, εἰ ἐφ´ οἷς
[2, 7]	οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις» Ἀλλ´	εἰ	σοφίζονται τὰ ὀνόματα, εὐλάβειαν καλούντων
[2, 6]	εἰ ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν μετενόησεν,	εἰ	σύνεσιν ἔλαβεν ἐφ´ οἷς ἔπταισεν,
[2, 6]	πιστὸς ὁ θεός. Πῶς οὖν	εἰ	τὸ πιστεύειν ὑπολαμβάνειν ἐστί, βέβαια
[2, 4]	Τὸ δὲ κατακοῦσαι συνεῖναί ἐστιν.	Εἰ	τοίνυν ἡ πίστις οὐδὲν ἄλλο
[2, 8]	κακὸν ἐναντίον, ὡς δίκαιον ἀδίκῳ.	Εἰ	τοίνυν κακῶν ἀποχὴν ἀφοβίαν εἴρηκεν
[2, 16]	θεὸς τοῦ ἀνθρώπου κατὰ πάντα,	εἰ	τοίνυν ὁ κρείττων τὸν ἥσσω
[2, 20]	Γένοιτο δ´ ἂν τελείως τοῦτο,	εἰ	τοῦ ὑπεκκαύματος τῆς ἐπιθυμίας, τῆς
[2, 22]	κἀγὼ Χριστοῦ, ἵνα γένηται ἐκεῖνο·	εἰ	ὑμεῖς ἐμοῦ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ,
[2, 3]	οὖν προαιρέσεως κατόρθωμα ἡ πίστις,	εἰ	φύσεως πλεονέκτημα, οὐδὲ ἀμοιβῆς δικαίας
[2, 16]	θέμις, μερικῶς ἁμαρτάνων ὁ θεός,	εἴ	γε τὰ μέρη τοῦ ὅλου
[2, 18]	τε καὶ μεθ´ ἡμέραν καί,	εἴ	που μαρτυρίου δι´ αἵματος χωροῦντος
[2, 1]	εἰς ἐπιστροφὴν τὴν ἐκείνων αὐτῶν,	εἴ	πως ἐπαισχυνθεῖεν οἱ πάνσοφοι δι´
[2, 1]	Ἕλληνες ἀπολογήσασθαι ὀλίγαις συγχρωμένους γραφαῖς,	εἴ	πως ἠρέμα καὶ ὁ Ἰουδαῖος
[2, 23]	σπέρματα οἱ γεωργοί. Πᾶν οὖν	εἴ	τι ῥυπαρὸν καὶ μεμολυσμένον ἐπιτήδευμα
[2, 20]	οὔθ´ ὑπ´ ἐρώτων τηξιπόθων, οὐδ´	εἴ	τι συνέμπορόν ἐστι φίλυβρι. Καὶ
[2, 20]	διορᾶν ὀρθῶς δυναμένοις οὐκ οἶδα	εἴ	τι φίλτερον φανήσεται τῆς τε
[2, 20]	φυτὰ μεταβατικῶς φασιν εἰς αὔξησιν,	εἴ	τις αὐτοῖς ἄψυχα εἶναι συγχωρήσει
[2, 5]	Ἀθηναῖος ξένος ὡδὶ λέγει· Ὡς	εἴ	τις διισχυρίζοιτο εἶναι τοὺς δικαίους,
[2, 13]	πολυέλεος ὢν μετάνοιαν δευτέραν, ἵν´,	εἴ	τις ἐκπειρασθείη μετὰ τὴν κλῆσιν,
[2, 18]	ἑβδόμῳ, προσαποδιδοὺς ἑκάστῳ τὸ ἴδιον	εἴ	τις ἐν τῷ μεταξὺ διά
[2, 13]	καθ´ ἓν ἕκαστον τῶν παθῶν	εἴ	τις ἐπεξίοι, ἀλόγους ὀρέξεις εὕροι
[2, 9]	ὡς Ἄβελ, ὡς Νῶε, ὡς	εἴ	τις ἕτερος δίκαιος. Φησὶ γοῦν
[2, 18]	φύσιν. Δυσωπείσθωσαν οὖν Ἕλληνες καὶ	εἴ	τις ἕτερός ἐστι τοῦ νόμου
[2, 5]	Μωυσέως διελέγετο ὁ θεός, Ὡς	εἴ	τις λαλήσαι πρὸς τὸν ἑαυτοῦ
[2, 14]	κἀκεῖνος ὡς ἐπὶ ἑκουσίῳ κολασθήσεται,	εἴ	τις μεταγάγοι τὸ πάθος ἐπὶ
[2, 1]	ἐκλέγονται μετὰ πόνου τὰς τροφάς.	Εἴ	τις οὖν τοῦ ὁμοίου θεωρητικὸς
[2, 18]	χωροῦντος ἐπικαταλάβοι χρεία, βούλεται. Πάλιν	εἴ	τις, φησί, νεωστὶ δειμάμενος οἰκίαν
[2, 20]	βιάζεται δι´ ὑπομονῆς ἀπάθειαν καρπουμένη,	εἴ	τῳ ἔναυλα τὰ ἐπὶ τῶν
[2, 19]	παρὰ θεοῦ σὺ ἐν ἡμῖν	εἶ,	ἐθελουσίῳ γνώμῃ τῶν ἀρχομένων διὰ
[2, 4]	λόγος φησίν, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ	εἶδεν	οὐδὲ οὖς ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ
[2, 2]	δέδωκεν τῶν ὄντων γνῶσιν ἀψευδῆ,	εἰδέναι	σύστασιν κόσμου» καὶ τὰ ἑξῆς
[2, 15]	τὸ Γνῶθι σαυτὸν» ἐκεῖθεν εἴληπται·	Εἶδες	τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες τὸν
[2, 15]	εἴληπται· Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου,	εἶδες	τὸν θεόν σου. Ταύτῃ που
[2, 22]	πρῶτον ἐν αὐτοῖς ὑπάρχον τοῖς	εἴδεσιν,	ὃ δὴ καὶ τἀγαθὸν προσονομάζει,
[2, 4]	ἀμύνονται, νοητὰ ἄττα καὶ ἀσώματα	εἴδη	βιαζόμενοι τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν εἶναι.
[2, 19]	Ἡ προφητεία λέγει. Τριττὰ δὲ	εἴδη	φιλίας διδασκόμεθα, καὶ τούτων τὸ
[2, 17]	καὶ γνῶσις. Καὶ ἡ μὲν	εἴδησις	ἐπιστήμη τῶν καθ´ ὅλου κατ´
[2, 17]	ἥ τ´ ἐμπειρία καὶ ἡ	εἴδησις	σύνεσίς τε καὶ νόησις καὶ
[2, 23]	ὁμόνοιαν ἄγει, ὁ μὴ τὸ	εἶδος,	ἀλλὰ τὸ ἦθος ἐπιτρέπων ταῖς
[2, 5]	πλημμελῶς δόξειεν λέγειν· καὶ Τὸ	εἶδος	αὐτοῦ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς
[2, 1]	τὸ συμβολικὸν τοῦτο καὶ αἰνιγματῶδες	εἶδος,	ἐζήλωσαν οἱ πραγματικῶς τὰ τῶν
[2, 17]	ἐπιστήμη τῶν καθ´ ὅλου κατ´	εἶδος	εἴη ἄν· ἡ δὲ ἐμπειρία
[2, 13]	ὁπότερον αὐτοῖν χεῖρον, ἢ τὸ	εἰδότα	ἁμαρτάνειν ἢ μετανοήσαντα ἐφ´ οἷς
[2, 20]	ἐφυβρίζοντες τῷ σώματι, καθηδυπαθοῦσιν, οὐκ	εἰδότες	ὅτι τὸ μὲν ῥακοῦται φύσει
[2, 12]	τῷ γνωστικῷ πεφοίτηκεν ἕνα θεὸν	εἰδότι·	Καὶ ἰδού, πάντα ὅσα δεδημιούργηκε
[2, 6]	τοίνυν ὄντος τοῦ τῆς κακίας	εἴδους,	τοῦ μὲν μετὰ ἀπάτης καὶ
[2, 13]	ἁμαρτιῶν. Δεῖ γὰρ οὐ τὰ	εἴδωλα	μόνον καταλιπεῖν ἃ πρότερον ἐξεθείαζεν,
[2, 22]	αὐτοῦ οὐκ ἦρεν ἐπὶ τὰ	εἴδωλα	οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα
[2, 20]	καχεξίαν προστρίβονται ψυχῇ, κατασκεδαννύουσαι τὰ	εἴδωλα	τῆς ἡδονῆς ἐπίπροσθε τῆς ψυχῆς.
[2, 20]	χειρός· ὅτι ἦν πλήρης μὲν	εἰδωλολατρείας	καὶ ἦν οἶκος δαιμόνων, διὰ
[2, 18]	φρόνησιν διὰ τῆς τῶν αἰσθητῶν	εἰδώλων	ἀποχῆς καὶ τῆς πρὸς τὸν
[2, 18]	δελεάσασαι ἐπί τε τὰς τῶν	εἰδώλων	θυσίας ἐπί τε τὰς ἀλλοδαπὰς
[2, 6]	λόγος κέκραγεν πάντας συλλήβδην καλῶν,	εἰδὼς	μὲν καὶ μάλιστα τοὺς μὴ
[2, 22]	τέλος ζωὴν αἰώνιον· διττὴν δὲ	εἰδὼς	τὴν ἐλπίδα, τὴν μὲν προσδοκωμένην,
[2, 11]	μὲν τῶν οἰησισόφων, εἴτε αἱρέσεις	εἶεν	βάρβαροι εἴτε οἱ παρ´ Ἕλλησι
[2, 22]	δὲ τοὺς ἀγαθοὺς τῆς ἀοχλησίας.	Εἶεν	δ´ ἂν αἱ ἀρεταὶ τῆς
[2, 11]	παρ´ ἡμῖν ἀπόδειξις μόνη ἂν	εἴη	ἀληθής, ἅτε ἐκ θείων χορηγουμένη
[2, 16]	δὲ μὴ συμπληρωτικά, οὐδὲ μέρη	εἴη	ἄν. Ἀλλὰ γὰρ φύσει Πλούσιος
[2, 17]	τῶν καθ´ ὅλου κατ´ εἶδος	εἴη	ἄν· ἡ δὲ ἐμπειρία ἐπιστήμη
[2, 12]	δ´ οὐδὲν ἄλλο ἢ πίστις	εἴη	ἄν, ἥ τε ἀπιστία, ἀπόστασις
[2, 15]	τὰ θέατρα καὶ τὰ δικαστήρια	εἴη	ἂν ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον,
[2, 11]	αὐτοῖς ἀκολούθως ἀληθὲς ἐπενεχθήσεται· καὶ	εἴη	ἂν ὀρθῶς ἡμῖν ἀπόδειξις ἡ
[2, 13]	ἐν πνεύματι δὲ ἀναγεννώμενον· ὅπερ	εἴη	ἂν τὸ μὴ εἰς ταὐτὸν
[2, 16]	ἡμέτερον, ἐν ὅσοις φυρόμεθα κακοῖς.	Εἴη	γὰρ ἂν οὕτως, ὃ μηδ´
[2, 11]	μανθάνειν ὀρεγομένων ψυχαῖς, ἥτις ἂν	εἴη	γνῶσις. Εἰ γὰρ τὰ παραλαμβανόμενα
[2, 18]	μετὰ τὸ τελεωθῆναι τὸ δένδρον.	Εἴη	δ´ ἂν οὗτος ὁ τῆς
[2, 11]	τὰ προειρημένα τρία ἐδήλωσεν μέτρα.	Εἴη	δ´ ἂν σῶμά τε καὶ
[2, 20]	τῇ προσδοκωμένῃ εὑρημένην» καὶ ἀναπεπαυμένην.	Εἴη	δ´ ἂν τοῦτο μελέτη θανάτου,
[2, 1]	ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. ~Ἑξῆς δ´ ἂν	εἴη	διαλαβεῖν, ἐπεὶ κλέπτας» τῆς βαρβάρου
[2, 6]	ἰσχυρῷ τινι. Τίς δ´ ἂν	εἴη	δυνατώτερος θεοῦ; ἡ δὲ ἀπιστία
[2, 5]	ὢν καὶ πλούσιός γ´ ἂν	εἴη.	Ἐν τε τῷ Ἀλκιβιάδῃ δουλοπρεπὲς»
[2, 11]	δὲ ἡ γνῶσις ἥτις ἂν	εἴη	ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξις τῶν κατὰ τὴν
[2, 10]	τε γινώσκειν ἐπιχειρεῖν, ἥτις ἂν	εἴη	θεωρία μεγίστη, ἡ ἐποπτική, ἡ
[2, 16]	μὲν ἄνθρωπος ἀνθρώπου οὐκ ἂν	εἴη,	καθὸ ἄνθρωπος πέφυκεν, κρείττων δὲ
[2, 10]	ἀμετάπτωτος λόγῳ γινομένη. Αὕτη ἂν	εἴη	μόνη ἡ τῆς σοφίας γνῶσις,
[2, 4]	σαφῶς· Τὸ μὲν ὀρθὸν ἂν	εἴη	νόμιμον καὶ νόμος φύσει ὢν
[2, 18]	φαύλους καλοῦσιν. Μακρὸν δ´ ἂν	εἴη	περὶ τῶν ἀρετῶν τούτων μαρτυρίας
[2, 6]	λόγος αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἂν	εἴη	πιστὸς ὁ θεός. Πῶς οὖν
[2, 23]	δὲ πατρὸς (φησὶ) τέκνον οὐκ	εἴη	ποτ´ ἄν, ἄνευ δὲ μητρὸς
[2, 22]	ὅμοιον ὄντι μετρίῳ φίλον ἂν	εἴη,	τὰ δὲ ἄμετρα οὔτε ἀλλήλοις
[2, 1]	ὀψὲ γοῦν δυνηθῆναι, ὁποῖα ἄρα	εἴη	τὰ μαθήματα, ἐφ´ ἃ στέλλονται
[2, 19]	καρδίας, χειρῶν. Σύμβολον δ´ ἂν	εἴη	ταῦτα, πράξεως μὲν αἱ χεῖρες,
[2, 9]	μεμαθήκαμεν. Ἀγάπη δὲ ὁμόνοια ἂν	εἴη	τῶν κατὰ τὸν λόγον καὶ
[2, 13]	μετανοίᾳ τῶν ἁμαρτιῶν (αὕτη ἂν	εἴη	τῶν προϋπαρξάντων κατὰ τὸν ἐθνικὸν
[2, 21]	εὐδαίμων ποτέ· τέλειος δ´ ἂν	εἴη	χρόνος ὁ ἀνθρώπινος βίος. Συμπληροῦσθαι
[2, 18]	τῶν ἀρετῶν περὶ πασῶν ἂν	εἴημεν	ἐσκεμμένοι, ὅτι ὁ μίαν ἔχων
[2, 12]	ἐνεστηκυῖαν ἤδη ἢ ἔσεσθαι μέλλουσαν.	Εἶθ´	αἱ μὲν ἀκρότητες ὑποπεπτώκασι πίστει
[2, 9]	τοῦ λαοῦ καὶ ἀντιλογίαν εἰρημένην;	εἶθ´	ἡ ἀγαθότης καὶ ἐπὶ τούτοις
[2, 4]	βασιλεῖς καὶ οἱ Χριστοῦ Χριστιανοί.	Εἶθ´	ὑποβὰς ἐπιφέρει σαφῶς· Τὸ μὲν
[2, 4]	Ὑποκρίνεται δὲ τὴν πίστιν ἡ	εἰκασία,	ἀσθενὴς οὖσα ὑπόληψις, καθάπερ ὁ
[2, 14]	χωρεῖν, οὐ μωρὰν καὶ ἄπρακτον	εἰκόνα,	ἀρτῦσαι δὲ καὶ στῦψαι τὸν
[2, 20]	αὐτῇ τυποῦται. Καὶ δὴ τὴν	εἰκόνα	ἔλαθεν περιφέρουσα τοῦ πάθους ἡ
[2, 8]	ἐπιβουλεύειν, ἔτι καὶ τὸ κατ´	εἰκόνα»	ἐν ᾧ καὶ τὸ ἀρχέτυπον
[2, 22]	τῶν ἡμετέρων τὸ μὲν κατ´	εἰκόνα»	εὐθέως κατὰ τὴν γένεσιν εἰληφέναι
[2, 19]	ἐκτελῇ. ~Οὗτός ἐστιν ὁ κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν» ὁ γνωστικός, ὁ
[2, 19]	γραφὴ λέγει. Τῷ γὰρ Κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν» ὡς καὶ πρόσθεν
[2, 20]	ἵππου κατὰ τὸν ποιητικὸν μῦθον	εἰκόνα	σῴζει ὁ κατὰ Βασιλείδην ἄνθρωπος,
[2, 8]	ποιοῦσιν ἐγένετο, οἷον ἀνδριάντες καὶ	εἰκόνες	καὶ πάνθ´ ἃ χεῖρες ἀνύουσιν
[2, 18]	τήρησις οὖσα τοῦ εὖ ἔχοντος.	Εἰκότως	ἔτι περὶ τούτων διαλαβόντες τῶν
[2, 20]	ἐκείνοις ἐπετελοῦμεν πρὶν ἢ πιστεῦσαι.	Εἰκότως	οὖν ἀντέθηκε τὰ ἐπιφερόμενα· Διὸ
[2, 11]	ἀστάτοις καὶ ἀνιδρύτοις ὁρμαῖς κεχρημένος.	Εἰκότως	οὖν γέγραπται· Ἐξῆλθεν δὲ Κάιν
[2, 5]	δὲ ἀρετῶν μήτηρ ἡ πίστις.	Εἰκότως	οὖν εἴρηται παρὰ τῷ Σολομῶντι
[2, 6]	τε ἀγάπην ἐπί τε γνῶσιν.	Εἰκότως	οὖν ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας Ἀφ´
[2, 15]	μηδὲ τὴν συνείδησιν» ἔχειν μεμολυσμένην»	Εἰκότως	οὖν φησιν ὁ προφήτης· Οὐχ
[2, 1]	ὃν οὐκ ἐπίστευσεν. Διαδέξεται δὲ	εἰκότως	τοὺς γενναίους τῶν φιλοσόφων ἔλεγχος
[2, 20]	τοὺς ἀπειπαμένους αὐτάς. Ἕπεται δ´	εἰκότως	τοὺς μὲν καταπαλαίεσθαι, ὅσοι δὲ
[2, 6]	συνείδησιν ἀπιστίᾳ κατεμίαναν. Οὔκουν ἔτ´	εἰκότως	ὡς πρόχειρον τὴν πίστιν διαβλητέον,
[2, 17]	καὶ ἡ ἄγνοια φαντασία ἐστὶν	εἴκουσα,	μεταπτωτικὴ ὑπὸ λόγου, τὸ δὲ
[2, 20]	φησιν εἶναι τῆς μαλθακῆς καὶ	εἰκούσης	καὶ οἷον ἐναποσφραγίσματα τῶν πνευματικῶν»
[2, 19]	δὲ ζῴου. Τῷ γὰρ ὄντι	εἰκὼν	τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος εὐεργετῶν, ἐν
[2, 8]	διάκονος κατῆλθεν, οὐδ´ ἂν ἔκπληξις	εἷλε	τὸν Ἄρχοντα, ὡς αὐτοὶ λέγουσιν,
[2, 6]	ἑκάστου κρίνεται προαιρέσει, εἰ ῥᾳδίως	εἵλετο,	εἰ ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν μετενόησεν,
[2, 19]	Τὰ μὲν αἰσχρὰ οὗτος προθύμως	εἵλετο	ἑπόμενος τῇ γυναικί, τῶν δὲ
[2, 19]	εἶναί σου θεόν, καὶ κύριος	εἵλετό	σε σήμερον γενέσθαι λαὸν αὐτῷ.
[2, 15]	ἤδη τὸ Γνῶθι σαυτὸν» ἐκεῖθεν	εἴληπται·	Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες
[2, 9]	διδάξασα τὴν ἀλήθειαν· κἀνταῦθά που	εἴληπται	ἡ τελείωσις τῆς γνώσεως. Φιλεῖ
[2, 19]	διδόντι· καλῶς ἔδωκας» ἀλλά· καλῶς	εἴληφας.	οὕτω λαμβάνει μὲν ὁ διδούς,
[2, 18]	ἄλογα ζῷα παρὰ τοῦ νόμου	εἰληφέναι.	Αὐτίκα τῶν γεννωμένων κατά τε
[2, 7]	διὰ νόμου πεφανερῶσθαι, οὐχὶ ὑπόστασιν	εἰληφέναι.	Πῶς δ´ οὐκ ἀγαθὸς ὁ
[2, 22]	εἰκόνα» εὐθέως κατὰ τὴν γένεσιν	εἰληφέναι	τὸν ἄνθρωπον, τὸ καθ´ ὁμοίωσιν»
[2, 13]	τὰ ἐφ´ ἡμῖν. ~Τὸν οὖν	εἰληφότα	τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν οὐκέτι
[2, 9]	τόν γε μὴ ἔννοιαν σοφίας	εἰληφότα,	φιλοσοφίας οὔσης ὀρέξεως τοῦ ὄντως
[2, 4]	Τὸ πνεύμα πρόθυμον» ἐνδειξάμενοι, ὅτι	εἱλόμεθα	τὴν ζωὴν καὶ τῷ θεῷ
[2, 19]	τὸ λόγιον ἐκεῖνο· Τὸν θεὸν	εἵλου	σήμερον εἶναί σου θεόν, καὶ
[2, 20]	λέλειπται. καὶ γὰρ ἐγὼ σποδός	εἰμι,	Νίνου μεγάλης βασιλεύσας. Καθόλου γὰρ
[2, 23]	ὑπὸ θεοῦ δημιουργηθέντα ἄνθρωπον ἀκρατέστερον	εἶναι,	ἃ τὴν ἐπιμιξίαν οὐ ποιεῖται
[2, 20]	τὰ εἰς τρυφὴν πάθη, ἄλλοις	εἶναι	ἆθλον βαρύ, ἡμῖν δὲ οὐκέτι·
[2, 22]	ἐπίστασιν παρακαλῶν, μὴ τὴν αὐτὴν	εἶναι	ἀρετὴν ἀνθρώπου καὶ θεοῦ παριστὰς
[2, 22]	γὰρ ἐφύβριστον τὴν ἀνθρώπου σπορὰν	εἶναι	βούλεται) Καὶ ἄνδρα» φησί, μὴ
[2, 8]	πτῶμα ἄφθαρτον ἑαυτὸν καὶ ἀπαθῆ	εἶναι	βούλεται. Σοφὸς φοβηθεὶς ἐξέκλινεν ἀπὸ
[2, 22]	Πολέμων φαίνεται τὴν εὐδαιμονίαν αὐτάρκειαν	εἶναι	βουλόμενος ἀγαθῶν πάντων, ἢ τῶν
[2, 9]	ὁ φιλόσοφος, ἐκ τοῦ θεράπων	εἶναι	γνήσιος δι´ ἀγάπην ἤδη φίλος
[2, 6]	γὰρ ἐν τῷ ἐνεργεῖν τὸ	εἶναι	δείκνυται, ὃ δὲ μέλλων καὶ
[2, 4]	ἀληθείας προτιμήσας τὴν ἡδονήν, πρόληψιν	εἶναι	διανοίας τὴν πίστιν ὑπολαμβάνει· πρόληψιν
[2, 18]	ὕλης ἐστί, δενδροτομεῖν ταῦτα προσῆκον	εἶναι	διδάσκει, μηδὲ μὴν κείρειν ἐπὶ
[2, 4]	εἴδη βιαζόμενοι τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν	εἶναι.	Δἰδοὺ δή, ποιῶ καινά, ὁ
[2, 4]	Κάιν προσήνεγκε, δι´ ἧς ἐμαρτυρήθη	εἶναι	δίκαιος, μαρτυροῦντος ἐπὶ τοῖς δώροις
[2, 6]	ὅ γε πρὸς αὐτῆς ἀξιόπιστος	εἶναι	δοκιμασθείς. Θεία τοίνυν ἡ τοσαύτη
[2, 19]	ἀκολούθως τῇ φύσει ζῆν τέλος	εἶναι	ἐδογμάτισαν, τὸν θεὸν εἰς φύσιν
[2, 21]	τὸ πρῶτον οἰκεῖόν φασιν ἡδονὴν	εἶναι·	ἕνεκα γὰρ ἡδονῆς παρελθοῦσα. Φασίν,
[2, 20]	γὰρ δὴ αὑτὸν καὶ γνωστικὸν	εἶναι)	ἐπεὶ οὐδὲ μέγα ἔλεγεν τὸ
[2, 21]	Δεινόμαχος δὲ καὶ Καλλιφῶν τέλος	εἶναι	ἔφασαν πᾶν τὸ καθ´ αὑτὸν
[2, 22]	Δίκαιον καὶ ὅσιον μετὰ φρονήσεως	εἶναι»	Ἢ γὰρ οὐχ οὕτως τινὲς
[2, 3]	πίστιν ἅμα καὶ ἐκλογὴν οἰκείαν	εἶναι	καθ´ ἕκαστον διάστημα, κατ´ ἐπακολούθημα
[2, 5]	λέγει· Πλουσίους δ´ αὖ σφόδρα	εἶναι	καὶ ἀγαθοὺς ἀδύνατον, οὕς γε
[2, 5]	ἐπιστήμη πιστή, ἀλλ´ οὐκ ἀπόδειξις	εἶναι.	Καὶ γὰρ ἄτοπον, τοὺς μὲν
[2, 22]	τὴν ἀρετὴν αὐτάρκη πρὸς εὐδαιμονίαν	εἶναι.	Καὶ τὰ μὲν ὧδε ἐχέτω,
[2, 21]	θεωρίαν φάναι τοῦ βίου τέλος	εἶναι	καὶ τὴν ἀπὸ ταύτης ἐλευθερίαν
[2, 12]	ἦν, εἶτα ἡμῖν παρῴχηκεν, ὡς	εἶναι	καὶ τὴν τῶν παρῳχηκότων πίστιν
[2, 18]	ἔτι θεράπαιναν ἔχειν, ἐλευθέραν δὲ	εἶναι	καὶ τῆς οἰκετίας ἀπαλλάττεσθαι βούλεται,
[2, 21]	ἡδονῆς ἀρχομένων τούς τε Κυρηναϊκοὺς	εἶναι	καὶ τὸν Ἐπίκουρον· τούτους γὰρ
[2, 7]	καὶ τὰ τούτων ἐναντία λογιζομένοις	εἶναι	κακὰ ἁρμόνιος ἥδε ἡ δόξα·
[2, 19]	τιθέμενος, Ὁμοίωσιν θεῷ» φησιν αὐτὴν	εἶναι	κατὰ τὸ δυνατόν» εἴτε {καὶ}
[2, 21]	τὴν τῆς ἀλγηδόνος ὑπεξαίρεσιν ἡδονὴν	εἶναι	λέγει· αἱρετὸν δὲ εἶναί φησιν
[2, 21]	τὸν Ἐπίκουρον· τούτους γὰρ τέλος	εἶναι	λέγειν διαρρήδην τὸ ἡδέως ζῆν,
[2, 12]	ἀπὸ τῆς Στοᾶς ἐφ´ ἡμῖν	εἶναι	λέγουσιν. Πᾶσα οὖν δόξα καὶ
[2, 20]	τὰ ἀφροδίσια ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα	εἶναι	λιμόν, εἰ δὲ μή, βρόχον.
[2, 18]	κατὰ τοὺς πολέμους ἄδηλα, ἄδικον	εἶναι	λογισάμενος τὸν μὲν μὴ ὄνασθαι
[2, 4]	τις λέγοι τὴν ἐπιστήμην ἀποδεικτικὴν	εἶναι	μετὰ λόγου, ἀκουσάτω ὅτι καὶ
[2, 4]	τῆς ἀληθείας ἐξ ἀρχῆς εὐθὺς	εἶναι	μέτοχον χρῆναι» φησίν, ἵν´ ὡς
[2, 21]	ζῆν ἀσμένως ἐθέλοντα διαφεύγειν μὴ	εἶναι	μήτε μακάριον μήτ´ εὐδαίμονα. Δεῖ
[2, 6]	φασιν οἱ κατήγοροι, θεῖόν τι	εἶναι,	μήτε ὑπὸ ἄλλης φιλίας κοσμικῆς
[2, 5]	δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς	εἶναί	μοι φίλα· πλούσιον δὲ νομίζοιμι
[2, 4]	τοιούτων ἐφαπτόμενοι πάντων διισχυρίζονται τοῦτ´	εἶναι	μόνον, ὃ παρέχει προσβολὴν καὶ
[2, 18]	οὐκ ἔστιν ἄνευ ἀνδρείας καρτερικὸν	εἶναι	οὐδὲ μὴν ἄνευ σωφροσύνης ἐγκρατῆ.
[2, 21]	τῶν ἀριθμῶν τῆς ψυχῆς εὐδαιμονίαν	εἶναι	παραδεδωκέναι. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀβδηρῖται
[2, 6]	ἀφ´ ὧν πιστεύεται, καὶ φόβος	εἶναι	πιστεύεται. Εἰ γὰρ ἐν τῷ
[2, 6]	καὶ παρὼν πιστεύεται, κατὰ τὸ	εἶναι	πιστευόμενος οὐκ αὐτὸς τῆς πίστεως
[2, 2]	Θεόφραστος δὲ τὴν αἴσθησιν ἀρχὴν	εἶναι	πίστεώς φησιν· ἀπὸ γὰρ ταύτης
[2, 6]	πιστὴν δὲ ἀνάγκη τὴν προσδοκίαν	εἶναι.	Πιστὸς δὲ ὁ ἀπαραβάτως τηρητικὸς
[2, 17]	κατ´ οὐσίαν, ἀδύνατον γὰρ ἴσον	εἶναι	πρὸς τὴν ὕπαρξιν τὸ θέσει
[2, 1]	κλέπτας» τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἕλληνας	εἶναι	προσεῖπεν ἡ γραφή, ὅπως τοῦτο
[2, 19]	ἐκεῖνο· Τὸν θεὸν εἵλου σήμερον	εἶναί	σου θεόν, καὶ κύριος εἵλετό
[2, 20]	αὔξησιν, εἴ τις αὐτοῖς ἄψυχα	εἶναι	συγχωρήσει τὰ φυτά. Ἕξεως μὲν
[2, 6]	γνώσεως τῶν προειρημένων ἀρετῶν στοιχειωδεστέραν	εἶναι	συμβέβηκε τὴν πίστιν, οὕτως ἀναγκαίαν
[2, 6]	οὕτω καὶ τὴν διδασκαλίαν ἀξιόπιστον	εἶναι	συμβέβηκεν, ὅταν ἡ πίστις τῶν
[2, 5]	τὸ δικαιότατον ἦθος ταύτῃ παγκάλους	εἶναι,	σχεδὸν οὐδεὶς ἂν λέγων οὕτω
[2, 22]	ἀδελφιδοῦς τὴν εὐδαιμονίαν φησὶν ἕξιν	εἶναι	τελείαν ἐν τοῖς κατὰ φύσιν
[2, 3]	φύσεως συνέπεσθαι πίστιν κατάλληλόν τε	εἶναι	τῇ ἑκάστου ἐλπίδι καὶ τῆς
[2, 21]	Ἀρίστωνα ἂν καταλέγοιμι; τέλος οὗτος	εἶναι	τὴν ἀδιαφορίαν ἔφη, τὸ δὲ
[2, 20]	ἀνυποκρίτως καταγνοίημεν. Φασὶ δὲ αὐτῆς	εἶναι	τὴν ἔννοιαν κίνησιν λείαν καὶ
[2, 21]	ἐν τῷ Περὶ τοῦ μείζονα	εἶναι	τὴν παρ´ ἡμᾶς αἰτίαν πρὸς
[2, 2]	ἀφανοῦς πράγματος ἐννοητικὴν συγκατάθεσιν ἀπέδωκαν	εἶναι	τὴν πίστιν, ὥσπερ ἀμέλει τὴν
[2, 20]	πάντα ἐναπερείσματα τῆς ψυχῆς φησιν	εἶναι	τῆς μαλθακῆς καὶ εἰκούσης καὶ
[2, 21]	τὸ κατ´ ἐπιστήμην ζῆν τέλος	εἶναι	τίθησιν Ἥριλλος. Τοὺς γὰρ ἐκ
[2, 5]	τἄλλα κωφὰ καὶ τυφλά. Ἀπίστους»	εἶναί	τινας ἐπιστύφων Ἡράκλειτός φησιν, ἀκοῦσαι
[2, 21]	Ἱερώνυμος ὁ Περιπατητικὸς τέλος μὲν	εἶναι	τὸ ἀοχλήτως ζῆν, τελικὸν δὲ
[2, 21]	νεωτέρων Στωϊκῶν οὕτως ἀπέδοσαν, τέλος	εἶναι	τὸ ζῆν ἀκολούθως τῇ τοῦ
[2, 21]	περὶ τὸν Ἀριστοτέλη τέλος ἀποδιδόασιν	εἶναι	τὸ ζῆν κατ´ ἀρετήν, οὔτε
[2, 18]	Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι φιλανθρωπίας	εἶναι	τὸ παράγγελμα τοῦτο ὥσπερ κἀκεῖνο,
[2, 6]	τοῦ θεοῦ; Οὐδέπω συνίεμεν ἀπόδειξιν	εἶναι	τὸ ῥῆμα κυρίου; ὥσπερ οὖν
[2, 21]	Ἀρχέδημός τε αὖ οὕτως ἐξηγεῖτο	εἶναι	τὸ τέλος, ζῆν ἐκλεγόμενον τὰ
[2, 22]	μὴν Πλάτων ὁ φιλόσοφος διττὸν	εἶναι	τὸ τέλος φησίν, τὸ μὲν
[2, 11]	Φήσαιμεν δ´ ἂν αὐτὴν λόγον	εἶναι	τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἐκ τῶν ὁμολογουμένων
[2, 5]	ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Καλὸν δ´ αὖ	εἶναι	τὸν σοφὸν ὁ Ἀθηναῖος ξένος
[2, 16]	ἡμῶν, μόνῳ δὲ τῷ ἔργον	εἶναι	τοῦ θελήματος αὐτοῦ· καὶ δὴ
[2, 8]	ὑπὸ θεοῦ δοθείσαις ἐντολαῖς τιμὴν	εἶναι	τοῦ θεοῦ ἐκδεχόμεθα. Δέος δέ
[2, 20]	ἣ καὶ τὸν Ἐπίκουρον τέλος	εἶναι	τοῦ φιλοσόφου ἀνέπεισε θέσθαι τὴν
[2, 5]	λέγει· Ὡς εἴ τις διισχυρίζοιτο	εἶναι	τοὺς δικαίους, ἂν καὶ τυγχάνωσιν
[2, 20]	Καὶ γὰρ τῶν σεμνῶν οἰομένων	εἶναι	τοὺς θυμοὺς ἡ ἡδονὴ κηρίνους
[2, 5]	Ἀθηναῖος ξένος τῶν οἰομένων πλουσίους	εἶναι	τοὺς πολλὰ κεκτημένους χρήματα ὧδε
[2, 20]	φιλοσοφούντων ἐτυμολογοῦντα τὴν ὗν θῦν	εἶναι	φάναι, ὡς εἰς θύσιν καὶ
[2, 22]	τε καὶ διάφορος. Τοῦτο ἀρχαῖον	εἶναι	φήσας τὸ δόγμα τὴν ἐκ
[2, 4]	ὡς ἀληθὲς τόδε τι, πίστιν	εἶναί	φησι. Κυριώτερον οὖν τῆς ἐπιστήμης
[2, 12]	αὐτὸς καὶ τὴν μετάνοιαν Σύνεσιν»	εἶναί	φησι μεγάλην· μετανοῶν γὰρ ἐφ´
[2, 5]	αἰτίων καὶ τῆς νοητῆς οὐσίας	εἶναί	φησι, τὴν φρόνησιν ἡγούμενος διττήν,
[2, 21]	ἡδονὴν εἶναι λέγει· αἱρετὸν δὲ	εἶναί	φησιν ὃ πρῶτον ἐξ ἑαυτοῦ
[2, 18]	τὸ θεῖον καὶ μὴ πάντα	εἶναι	φιλοκερδεῖς, μεταδιδόναι δὲ φιλανθρώπως καὶ
[2, 9]	ὡς μόνον τὸ θεῖον σοφὸν	εἶναι	φύσει νοεῖσθαι χρή· διὸ καὶ
[2, 16]	ἐπὶ ἀναξίως κακοπαθοῦντι, τροπὰς δὲ	εἶναι	ψυχῆς καὶ πάθη τὰ τοιαῦτα.
[2, 6]	ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσῃ ἁμάρτημα	εἶναι	ᾧ προκατείχετο, οὐδὲ μεταθήσεται· κἂν
[2, 21]	χαρὰν τῆς ψυχῆς τέλος ἔλεγεν	εἶναι,	ὡς Λεύκιμος τὴν ἐπὶ τοῖς
[2, 20]	κόσμου μείζονας. Καὶ πάλιν Ἐγὼ	εἶπα,	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου
[2, 5]	λέγει. Καὶ τίς οὗτος; Ἐπίχαρμος	εἰπάτω·	Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει,
[2, 20]	ἐξ ἀρχῆς τὴν τοιαύτην ψυχήν,	εἰπάτωσαν	ἡμῖν. ἤτοι γὰρ οὐκ ἔστιν
[2, 17]	βουλόμεθα· οὐ νηχόμεθα δὲ φέρ´	εἰπεῖν	ἄρτι, ἐπειδὴ δυνάμεθα μέν, οὐ
[2, 20]	παχεῖς καὶ Ὀλυμπικοὶ σφηκῶν ὡς	εἰπεῖν	εἰσι δριμύτεροι, καὶ μάλιστα ἡ
[2, 16]	γὰρ ἂν οὕτως, ὃ μηδ´	εἰπεῖν	θέμις, μερικῶς ἁμαρτάνων ὁ θεός,
[2, 22]	ἀδελφοὺς» καὶ συγκληρονόμους» καταξιώσαντος ἡμᾶς	εἰπεῖν.	Καὶ ὁ μὲν ἀπόστολος συντόμως
[2, 18]	ὄντων λόγων ἀπόχρη μόνον τοῦτο	εἰπεῖν,	ὅτι ὁ νόμος ἀπαγορεύει ἀδελφῷ
[2, 15]	Καὶ ἔστιν ἁμάρτημα μὲν φέρε	εἰπεῖν	τὸ τρυφητικῶς καὶ ἀσελγῶς βιοῦν,
[2, 11]	καλεῖν. Χρὴ δὲ ὡς ἔπος	εἰπεῖν	τῶν ἄλλων πάντων ὑπεραναβαίνοντας ἐπὶ
[2, 6]	τῶν ἀκροωμένων, τέχνη τις ὡς	εἰπεῖν	ὑπάρχουσα φυσική, πρὸς μάθησιν συλλαμβάνῃ.
[2, 5]	φησιν, ἀκοῦσαι οὐκ ἐπιστάμενοι οὐδ´	εἰπεῖν,	ὠφεληθεὶς δήπουθεν παρὰ Σολομῶντος, Ἐὰν
[2, 7]	ἀπόστολος, ὃν οὐ συνιᾶσι, γνῶσιν	εἶπεν	ἁμαρτίας διὰ νόμου πεφανερῶσθαι, οὐχὶ
[2, 15]	τοῖς ἁμαρτάνουσι μὴ πρὸς θάνατον»	εἶπεν·	Ἔστι γὰρ ἁμαρτία πρὸς θάνατον·
[2, 11]	ἦν ἀπέναντι κυρίου καὶ ἐγγίσας	εἶπεν·	καὶ τῷ Μωυσεῖ λέγεται Σὺ
[2, 10]	θείως ἡ γραφή φησι· Καὶ	εἶπεν	κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· λάλησον
[2, 10]	ἡμῖν τὸ λόγιον. Ὅταν δὲ	εἴπῃ	Ὁ ποιήσας ἄνθρωπος ζήσεται ἐν
[2, 6]	τοῦ κυρίου ἐπαινούμενος. Ἐπὰν δὲ	εἴπῃ	Πιστὸς ὁ θεός, ᾧ ἀποφαινομένῳ
[2, 4]	καί φησιν ὁ λόγος· Μὴ	εἴπητε	ἑαυτοῖς διδάσκαλον ἐπὶ τῆς γῆς·
[2, 23]	τὰ χρήσιμα ἀντιτιθεὶς ἀποκρίνεται τῷ	εἰπόντι	πρὸς τὸ πρᾶγμα ἔχω Κακῶς.
[2, 21]	τὴν ἰσόθεον, ἐπεφώνησε φωνὴν ἀσεβῶς	εἰπών,	ἐν τούτοις κἂν Διὶ πατρὶ
[2, 20]	Αἱ τοίνυν δυνάμεις, περὶ ὧν	εἰρήκαμεν,	κάλλη καὶ δόξας καὶ μοιχείας
[2, 19]	καὶ ὁμοίωσιν» ὡς καὶ πρόσθεν	εἰρήκαμεν,	οὐ τὸ κατὰ σῶμα μηνύεται,
[2, 4]	ὁ Ἐφέσιος τὸ λόγιον παραφράσας	εἴρηκεν·	Ἐὰν μὴ ἔλπηται ἀνέλπιστον, οὐκ
[2, 5]	Πλάτων δὲ βασιλέα τὸν σοφὸν	εἴρηκεν	ἐν τῷ Πολιτικῷ, καὶ πρόκειται
[2, 5]	δόγμασιν· πλούσιον μὲν τὸν σοφὸν	εἴρηκεν	ἐν τῷ Φαίδρῳ, Ὦ φίλε
[2, 8]	Εἰ τοίνυν κακῶν ἀποχὴν ἀφοβίαν	εἴρηκεν	ἣν ὁ τοῦ κυρίου φόβος
[2, 2]	ἐκ πίστεως ζήσεται, ὁ προφήτης	εἴρηκεν.	Λέγει δὲ καὶ ἄλλος προφήτης·
[2, 20]	σωφροσύνη τὸ μέγιστον. Αὐτὸς γὰρ	εἴρηκεν,	οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ´
[2, 20]	ἀποθνῄσκετε» διελέγχον ἡμᾶς τὸ πνεῦμα	εἴρηκεν.	Χρὴ τοίνυν συνασκεῖν αὑτοὺς εἰς
[2, 19]	δοκεῖ τὸν πιστὸν προμαντευόμενος Ὅμηρος	εἰρηκέναι	δὸς φίλῳ» φίλῳ μὲν κοινωνητέον,
[2, 23]	Τοῦτο βραχέως ἡ γραφὴ δεδήλωκεν	εἰρηκυῖα·	Ὃ μισεῖς, ἄλλῳ οὐ ποιήσεις.
[2, 22]	δὲ ἀντιρρήσεις αἱ πρὸς τὰς	εἰρημένας	δόξας κατὰ καιρὸν τεθήσονται, ἡμῖν
[2, 9]	ἀπείθειαν τοῦ λαοῦ καὶ ἀντιλογίαν	εἰρημένην;	εἶθ´ ἡ ἀγαθότης καὶ ἐπὶ
[2, 23]	τὴν μετάνοιαν γεννηθείσης. Μαρτυρεῖ τοῖς	εἰρημένοις	διὰ Ἰεζεκιὴλ τὸ πνεῦμα λέγον·
[2, 4]	ἀποδείκνυται τὸ ὑπὸ τοῦ προφήτου	εἰρημένον·	Ἐὰν μὴ πιστεύσητε, οὐδὲ μὴ
[2, 9]	ἐξ ὑμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων	εἰρηνεύοντες.	Ἔπειτα Μὴ νικῶ» λέγει ὑπὸ
[2, 5]	ἀπευκτὸν γὰρ τὸ δεηθῆναι τούτων,	εἰρήνη	δὲ πρὸς ἀλλήλους ἅμα καὶ
[2, 11]	πίστις δὲ καὶ γνῶσις καὶ	εἰρήνη	ἡ τρυφή, ἧς ὁ παρακούσας
[2, 11]	γνωστικῷ ἠρεμία καὶ ἀνάπαυσις καὶ	εἰρήνη.	Καθάπερ οὖν τὴν φιλοσοφίαν ὁ
[2, 20]	πᾶσι διαμένων. Οὐ γὰρ ἄλλως.	Εἰρήνη	καὶ ἐλευθερία περιγίνεται ἢ διὰ
[2, 5]	πάντα καιρὸν χρῄζομεν ἔν τε	εἰρήνῃ	καὶ παντὶ πολέμῳ κἀν τῷ
[2, 18]	οἱ δὲ ὀρθῶς ζητήσαντες αὐτὸν	εἰρήνην	εὗρον. Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ καὶ
[2, 5]	καταφαίνεται μεγίστη μὲν εὐχὴ τὸ	εἰρήνην	ἔχειν κατὰ Πλάτωνα, μεγίστη δὲ
[2, 2]	εἰς σύνεσιν, ἀποκαθιστὰς δὲ εἰς	εἰρήνην	καὶ ἀφθαρσίαν. Ἡ μὲν οὖν
[2, 18]	οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσιν	εἰρήνην»	καὶ τὰ ἑξῆς. Τί δέ;
[2, 18]	ἂν αὐτοὺς ἐπικηρυκευσάμενοι προσκαλέσωνται πρὸς	εἰρήνην.	Ναὶ μὴν καὶ τῇ αἰχμαλώτῳ
[2, 5]	πως παρίστησιν, ἐξυμνῶν ἅμα τὴν	εἰρήνην·	Πιστὸς μὲν γὰρ καὶ ὑγιὴς
[2, 18]	τούτων ἐπηβόλους Ἀγάπης τέκνα καὶ	εἰρήνης»	γνωστικῶς προσηγόρευσεν. Περί τε τῆς
[2, 5]	τῆς τοῦ θεοῦ θεραπείας Βασιλεὺς	εἰρήνης	Μελχισεδέκ» ὁ πάντων ἱκανώτατος ἀφηγεῖσθαι
[2, 8]	δὲ ἐμοῦ ἀκούων ἀναπαήσεται ἐπ´	εἰρήνης	πεποιθώς, καὶ ἡσυχάσει ἀφόβως ἀπὸ
[2, 1]	Ὃς δ´ ἐλέγχει μετὰ παρρησίας	εἰρηνοποιεῖ.	Ἔφαμεν δὲ πολλάκις ἤδη μήτε
[2, 19]	εἰς λίθους διατείνει. Σαφῶς τοίνυν	εἴρηται·	Ἄνδρες κακοὶ οὐ νοοῦσι νόμον,
[2, 22]	τῆς ἐλπίδος ἀποκατάστασις ὁμωνύμως ἐλπὶς	εἴρηται·	διὸ τοῦ κατασκηνώσει» τῇ λέξει
[2, 20]	ἐπὶ τούτοις ὅσα αἰσχρῶς μὲν	εἴρηται,	ἐπαξίως δὲ τῶν φιληδόνων. Διό
[2, 18]	Πυθαγόρας παραινεῖ. Δικαιοσύνη δὲ δολία	εἴρηται	ἡ τῶν αἱρέσεων ἐπαγγελία, καὶ
[2, 8]	συμφέρειν ἔδοξεν, Ἀρχὴ σοφίας φόβος»	εἴρηται	κυρίου» παρὰ κυρίου διὰ Μωυσέως
[2, 11]	καθηγούμενον τῆς ψυχῆς κυβερνήτης αὐτῆς	εἴρηται·	ὄντως γὰρ ἀτρέπτῳ πρὸς τὸ
[2, 5]	μήτηρ ἡ πίστις. Εἰκότως οὖν	εἴρηται	παρὰ τῷ Σολομῶντι Σοφία ἐν
[2, 4]	λεγόμενα καὶ τοῦτο ὑπακοή τε	εἴρηται	σύνεσίς τε καὶ πειθώ, οὐ
[2, 19]	Καλῶς οὖν ἐπὶ τῶν μετανοούντων	εἴρηται	τὸ λόγιον ἐκεῖνο· Τὸν θεὸν
[2, 16]	παρουσίας σῴζων καὶ ἐλεῶν, ὡς	εἴρηται,	τοὺς ἠλεημένους, κυρίως τε ἐλεεῖ
[2, 9]	προφητευθείς, παντὶ τῷ πιστεύοντι. Ὅθεν	εἴρηται	τούτοις παρὰ Μωυσέως· Ἐγὼ παραζηλώσω
[2, 12]	τοῦ θεοῦ φόβος παιδεύει καὶ	εἰς	ἀγάπην ἀποκαθίστησιν, ὁ δὲ τῶν
[2, 9]	καὶ ἄσκησις ἅμα μαθήσει συμπεραιοῦται	εἰς	ἀγάπην, ἣ δὲ τῇ γνώσει
[2, 22]	θεῷ, ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν	εἰς	ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν
[2, 18]	Ἑβραίους ἐκ σωφροσύνης δι´ ἀκρασίαν	εἰς	ἀθεότητα ὑπηγάγοντο; προσεταιρισάμεναι γὰρ αὐτοὺς
[2, 18]	μακρόθεν ἐπισχὼν τὴν εὐχέρειαν τῶν	εἰς	ἄνθρωπον ἀδικούντων. Οὕτως ἄχρι καὶ
[2, 15]	λοιμῶν ἐκάθισεν, καθὼς τὰ πτηνὰ	εἰς	ἁρπαγὴν ἕτοιμα. Παρῄνεσε δὲ Μωυσῆς·
[2, 20]	ἀψύχων τὰ φυτὰ μεταβατικῶς φασιν	εἰς	αὔξησιν, εἴ τις αὐτοῖς ἄψυχα
[2, 14]	αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ.	Εἰς	αὐτὴν γὰρ ἀφορᾷ τὴν γνώμην
[2, 22]	δόγμα τὴν ἐκ τοῦ νόμου	εἰς	αὐτὸν ἥκουσαν διδασκαλίαν ᾐνίξατο. Κἀν
[2, 13]	τυγχάνῃ, αἰδεῖσθαι ὀφείλει, μηκέτι λουόμενος	εἰς	ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Δεῖ γὰρ οὐ
[2, 23]	μὲν τῆς πόρνης τῆς παλαιᾶς,	εἰς	βίον δὲ παρελθούσης αὖθις τῆς
[2, 23]	τὴν τῶν σωμάτων ὕβριν, ἀλλ´	εἰς	βοήθειαν παντὸς τοῦ βίου καὶ
[2, 8]	χεῖρες ἀνύουσιν εἰς ὄνομα θεοῦ·	εἰς	γὰρ ὄνομα Ἀνθρώπου πλασθεὶς Ἀδὰμ
[2, 18]	θοινάζωνται, τάφον τῶν κυοφορουμένων τὴν	εἰς	γένεσιν κτισθεῖσαν μήτραν πεποιήκασι, διαρρήδην
[2, 9]	τὰ κοσμικά. Κοσμικοὺς γὰρ τοὺς	εἰς	γῆν ἐλπίζοντας καὶ τὰς σαρκικὰς
[2, 4]	καὶ τοῦ ἀοράτου πάντα ἕλκουσιν	εἰς	γῆν, ταῖς χερσὶν ἀτεχνῶς πέτρας
[2, 2]	συμφέροντι συνέσεως ἀρχή. Μεγάλην γοῦν	εἰς	γνῶσιν ῥοπὴν ἀπερίσπαστος παρέχει προαίρεσις.
[2, 23]	μητρός, ἐγένετο δέ μοι καὶ	εἰς	γυναῖκα, τὰς ὁμομητρίους μὴ δεῖν
[2, 2]	σοι ὕδατα ἔξω πηγῆς σου,	εἰς	δὲ σὰς πλατείας διαπορευέσθω σὰ
[2, 19]	φυτὰ καὶ εἰς σπαρτὰ καὶ	εἰς	δένδρα καὶ εἰς λίθους διατείνει.
[2, 23]	θατέρου τῶν κεχωρισμένων. Ἀνύποπτον δὲ	εἰς	διαβολὴν δείκνυσι γυναῖκα τὸ μὴ
[2, 18]	γάλα δὲ ἐπομβρεῖται ταῖς τετοκυίαις	εἰς	διατροφὴν τῶν ἐκγόνων, ὁ ἀποσπῶν
[2, 18]	εὐσέβειαν καὶ εἰς κοινωνίαν καὶ	εἰς	δικαιοσύνην καὶ εἰς φιλανθρωπίαν παιδευομένους
[2, 9]	ἠκολούθησαν· Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς	εἰς	δικαιοσύνην» ὁ ὑπὸ νόμου προφητευθείς,
[2, 6]	δὲ Τῷ Ἀβραὰμ πιστεύσαντι ἐλογίσθη	εἰς	δικαιοσύνην, σπέρμα δὲ Ἀβραὰμ ἡμεῖς
[2, 6]	πιστεύομεν, ᾧ ἂν πεποιθότες ὦμεν,	εἰς	δόξαν θείαν καὶ σωτηρίαν· πεποίθαμεν
[2, 22]	οὖν τῷ θεῷ προσφιλῆ γενησόμενον	εἰς	δύναμιν ὅτι μάλιστα καὶ αὐτὸν
[2, 2]	ποιῶν εἰς σύνεσιν, ἀποκαθιστὰς δὲ	εἰς	εἰρήνην καὶ ἀφθαρσίαν. Ἡ μὲν
[2, 9]	Ἀμέλει καὶ ἡ εὐεμπτωσία λαμβάνεται	εἰς	ἐλπίδα, ἣν ἐπὶ τὴν ἀγάπην
[2, 15]	ἰάθημεν. Ἀτυχία δέ ἐστιν ἄλλου	εἰς	ἐμὲ πρᾶξις ἀκούσιος, ἡ δὲ
[2, 17]	καὶ ἑκάστου καὶ πάντων τῶν	εἰς	ἕνα λόγον· γνῶσις δὲ ἐπιστήμη
[2, 22]	σεμνότητα βίου, τὸν γνωστικὸν δὲ	εἰς	ἐπίστασιν παρακαλῶν, μὴ τὴν αὐτὴν
[2, 1]	κενῶς καταφέρωσιν ἡμῶν λόγους) ἀλλ´	εἰς	ἐπιστροφὴν τὴν ἐκείνων αὐτῶν, εἴ
[2, 6]	τὴν μίαν τὴν ἐκ προφητείας	εἰς	εὐαγγέλιον τετελειωμένην δι´ ἑνὸς καὶ
[2, 18]	εἰς ὁμόνοιαν καταρτιζόμεθα, ἣ δὲ	εἰς	εὐδαιμονίαν χειραγωγεῖ. Κἄν τινα ἐξ
[2, 20]	εἴρηκεν. Χρὴ τοίνυν συνασκεῖν αὑτοὺς	εἰς	εὐλάβειαν τῶν ὑποπιπτόντων τοῖς πάθεσι,
[2, 18]	ἱερεῖς διετρέφοντο. ἤδη οὖν συνίεμεν	εἰς	εὐσέβειαν καὶ εἰς κοινωνίαν καὶ
[2, 13]	τὸ πολλάκις μετανοεῖν καὶ ἐπιτηδειότης	εἰς	εὐτρεψίαν ἐξ ἀνασκησίας. Δόκησις τοίνυν
[2, 12]	ἰσχὺς εἰς σωτηρίαν καὶ δύναμις	εἰς	ζωὴν αἰώνιον. Πάλιν ἡ προφητεία
[2, 18]	αὐτοὺς ἐκ τῆς σεμνῆς ἀσκήσεως	εἰς	ἡδονὰς ἑταιρικὰς τῷ κάλλει δελεάσασαι
[2, 13]	ἐχαρίσατο μετανοῶν, εἶτα παλινδρομῶν αὖθις	εἰς	ἡδονήν, συνάπτει τῷ τὴν ἀρχὴν
[2, 20]	τε καὶ ἐπιθέσεις. Οἳ δὲ	εἰς	ἡδονὴν τράγων δίκην ἐκχυθέντες, οἷον
[2, 6]	Ὃ μὲν γάρ ἐστιν ἀνενδεής·	εἰς	ἡμᾶς δὲ ἡ εὐεργεσία καὶ
[2, 19]	ὧν αἱ πράξεις νόμοι γεγόνασιν	εἰς	ἡμᾶς. Πάλιν τε αὖ βασιλέα
[2, 16]	φιλία, θεοῦ δὲ ὁ ἔλεος	εἰς	ἡμᾶς πλούσιος τοὺς κατὰ μηδὲν
[2, 18]	ἐκγόνων τε ἕνεκα καὶ μητέρων,	εἰς	ἡμερότητα τὸν ἄνθρωπον κάτωθεν ἀπὸ
[2, 10]	κατὰ τὰ ἐπιτηδεύματα γῆς Χαναάν,	εἰς	ἣν ἐγὼ εἰσάγω ὑμᾶς ἐκεῖ,
[2, 8]	ἑκατέρῳ τῶν τρόπων, ἐκκαθαίρων οἰκείως	εἰς	θεοσέβειαν, ἥρμοσεν ὄργανον. ἔστι μὲν
[2, 20]	ὗν θῦν εἶναι φάναι, ὡς	εἰς	θύσιν καὶ σφαγὴν μόνον ἐπιτήδειον·
[2, 18]	καὶ θυμῷ καταλάβῃς, ἐπίστρεψον αὐτὸν	εἰς	καλοκἀγαθίαν. Ἆρα ἤδη καταφαίνεται φιλάνθρωπος
[2, 18]	Ὥσπερ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ ἄργυρος	εἰς	κάμινον, οὕτως ἐκλέγεται καρδίας ἀνθρώπων
[2, 12]	οἰκοδομήν, ἀλλ´ οὐ τὸν διάβολον	εἰς	καταστροφήν. Ἔμπαλιν δέ· Τὰ μὲν
[2, 18]	πίστεις φυλακαὶ βασιλικαί, Εὐλογία δὲ	εἰς	κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος» καὶ Ὁ
[2, 18]	οὖν συνίεμεν εἰς εὐσέβειαν καὶ	εἰς	κοινωνίαν καὶ εἰς δικαιοσύνην καὶ
[2, 18]	εὖ μάλα τοὺς μὲν κτήτορας	εἰς	κοινωνίαν καὶ μεγαλοφροσύνην συνασκῶν ἐκ
[2, 18]	ἑβδόμῳ. Ἀλλὰ καὶ ἱκέτας ἐκδιδόναι	εἰς	κόλασιν κωλύει. Παντὸς οὖν μᾶλλον
[2, 19]	σπαρτὰ καὶ εἰς δένδρα καὶ	εἰς	λίθους διατείνει. Σαφῶς τοίνυν εἴρηται·
[2, 21]	ἀδιάφορον ἀπολείπει· ἢ τὰ Ἡρίλλου	εἰς	μέσον παράγοιμι; τὸ κατ´ ἐπιστήμην
[2, 12]	Φοβητέον οὖν τὸν κύριον» λέγει,	εἰς	οἰκοδομήν, ἀλλ´ οὐ τὸν διάβολον
[2, 20]	γῆθεν αἵ τε ἀπὸ τελμάτων	εἰς	ὁμίχλας συνίστανται καὶ νεφελώδεις συστροφάς,
[2, 18]	ἡ τῆς ἔχθρας διάλυσις. Ἐντεῦθεν	εἰς	ὁμόνοιαν καταρτιζόμεθα, ἣ δὲ εἰς
[2, 6]	ὁ ἀπόστολος. πῶς οὖν ἐπικαλέσονται	εἰς	ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ
[2, 1]	ἐπιστρέψαι δυνηθείη ἐξ ὧν ἐπίστευσεν	εἰς	ὃν οὐκ ἐπίστευσεν. Διαδέξεται δὲ
[2, 8]	καὶ πάνθ´ ἃ χεῖρες ἀνύουσιν	εἰς	ὄνομα θεοῦ· εἰς γὰρ ὄνομα
[2, 20]	φίλος τοῦ θεοῦ» Κατήγαγεν οὖν	εἰς	ὄρυγμα θηρίων ἔμπλεων τὸν Δανιὴλ
[2, 1]	περὶ τῆς ἐγκυκλίου καλουμένης παιδείας,	εἰς	ὅσα εὔχρηστος, περί τε ἀστρολογικῆς
[2, 22]	τὴν ἐξομοίωσιν» τοίνυν τῷ θεῷ	εἰς	ὅσον οἷόν τε ἦν δίκαιον
[2, 18]	ἐκ δανείων καταδουλωθεῖσιν ἐκεχειρίαν τὴν	εἰς	πᾶν δίδωσιν ἐνιαυτῷ ἑβδόμῳ. Ἀλλὰ
[2, 20]	φέροντες ἀνέθεσαν τῷ θεῷ καὶ	εἰς	πίστιν ἐλογίσθησαν» Καλῶς ὁ Ζήνων
[2, 20]	τοῦ κυρίου ζυγός» ἐκ πίστεως	εἰς	πίστιν» ἑνὸς ἡνιόχου κατὰ προκοπὴν
[2, 6]	ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως	εἰς	πίστιν, τὴν μίαν τὴν ἐκ
[2, 20]	καθειρχθῇ, ἡμερώσει τὰ θηρία, κἂν	εἰς	πῦρ ἐμβληθῇ, δροσισθήσεται, ἀλλ´ οὐκ
[2, 11]	ἐντολῶν, ἀλλ´ οἷον αὐτομαθὴς ἀφηνιάσας	εἰς	σάλον κυμαινόμενον ἑκὼν μεθίσταται, εἰς
[2, 22]	τε Ἡσαΐας τὸν μὲν πιστεύσαντα	εἰς	σεμνότητα βίου, τὸν γνωστικὸν δὲ
[2, 7]	ἥ ἐστι φόβος θεοῦ ὁδοποιῶν	εἰς	σοφίαν. Εἰ δὲ ὁ νόμος
[2, 19]	φύσις καὶ εἰς φυτὰ καὶ	εἰς	σπαρτὰ καὶ εἰς δένδρα καὶ
[2, 2]	κύριος παιδεύει, ἀλγεῖν μὲν ποιῶν	εἰς	σύνεσιν, ἀποκαθιστὰς δὲ εἰς εἰρήνην
[2, 12]	φόβῳ κεκραμένος· πίστις δὲ ἰσχὺς	εἰς	σωτηρίαν καὶ δύναμις εἰς ζωὴν
[2, 18]	εἰς τέλος ἑκάστῳ γένει προσφυῶς	εἰς	σωτηρίαν κεχρημένος; Ἐλεᾶτε, φησὶν ὁ
[2, 20]	κατὰ προκοπὴν ἐλαύνοντος ἕκαστον ἡμῶν	εἰς	σωτηρίαν, ὅπως ὁ προσήκων τῆς
[2, 20]	ἐν ἄλλοις εὐθυρρημόνως γράφει τῆς	εἰς	τὰ ἀφροδίσια ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα
[2, 15]	οἱ ἰχθύες πορεύονται ἐν σκότει	εἰς	τὰ βάθη· οἱ γὰρ λεπίδα
[2, 11]	εἰς σάλον κυμαινόμενον ἑκὼν μεθίσταται,	εἰς	τὰ θνητά τε καὶ γεννητὰ
[2, 2]	τοῦ θεοῦ, εἰσελθεῖν βιάζεται, τουτέστιν	εἰς	τὰς ἀδύτους καὶ ἀειδεῖς περὶ
[2, 6]	λαοῦ, ἐνευλογήθησαν τὰ τέκνα σου	εἰς	τὰς σκηνὰς τῶν πατέρων. Εἰ
[2, 13]	ὅπερ εἴη ἂν τὸ μὴ	εἰς	ταὐτὸν ὑπενεχθέντα πλημμέλημα μετανοῆσαι· μελέτη
[2, 9]	τε καὶ ἀπαγόμενον· ἄγονται δὲ	εἰς	ταὐτότητα δι´ ὁμόνοιαν, ἐπιστήμην οὖσαν
[2, 19]	θνητὸν ἀθανάτου βίον, ἀλλ´ οὐκ	εἰς	τέλος, ἀνθυπηλλάξατο. Νῶε δὲ ὁ
[2, 22]	καιρὸν τεθήσονται, ἡμῖν δὲ αὐτοῖς	εἰς	τέλος ἀτελεύτητον ἀφικέσθαι πρόκειται πειθομένοις
[2, 18]	ἀγαθὸς μετὰ δικαιοσύνης, ἀπ´ ἀρχῆς	εἰς	τέλος ἑκάστῳ γένει προσφυῶς εἰς
[2, 4]	δὲ τὰ ἀψευδῆ σπεύδει καὶ	εἰς	τὴν ἀλήθειαν καταμένει. Εἰ δέ
[2, 23]	αὐτὸ πεποιηκότα ἐπίδῃ, τουτέστιν ὅταν	εἰς	τὴν αὐτὴν καταστήσῃ φύσιν τὸ
[2, 1]	δὲ τῷ ὄντι φιλοσόφημα οὐκ	εἰς	τὴν γλῶσσαν, ἀλλ´ εἰς τὴν
[2, 1]	οὐκ εἰς τὴν γλῶσσαν, ἀλλ´	εἰς	τὴν γνώμην ὀνήσει τοὺς ἐπαΐοντας.
[2, 22]	Δι´ ἣν ἀγάπην καὶ ἡ	εἰς	τὴν ἐλπίδα ἀποκατάστασις, ἣν ἀνάπαυσιν
[2, 19]	οἷόν τε, μηδὲν παραλιπὼν τῶν	εἰς	τὴν ἐνδεχομένην ὁμοίωσιν, ἐγκρατευόμενος, ὑπομένων,
[2, 20]	γε μὴν καρτερία καὶ αὐτὴ	εἰς	τὴν θείαν ἐξομοίωσιν βιάζεται δι´
[2, 9]	συνανέβησαν μετ´ αὐτῶν καὶ συνήρμοσαν	εἰς	τὴν οἰκοδομὴν τοῦ πύργου καὶ
[2, 20]	ταύτην, καὶ δὴ προπαιδεύει ἡμᾶς	εἰς	τὴν περιποίησιν τῆς ἐγκρατείας ἀπὸ
[2, 22]	τε ἐξομοίωσις τέλος ἐστὶ καὶ	εἰς	τὴν τελείαν υἱοθεσίαν διὰ τοῦ
[2, 20]	καὶ τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα	εἰς	τὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ψυχὴν ἐπισπείρειν
[2, 20]	θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα	εἰς	τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ, ὁ
[2, 8]	σοφίας ἐκ τοῦ φόβου ἔλαβεν	εἰς	τὴν φυλοκρίνησιν τῆς τε ἐκλογῆς
[2, 23]	Πλάτων καὶ τροφὴν γυναικὸς ἀποτίνειν	εἰς	τὸ δημόσιον κελεύει τὸν μὴ
[2, 9]	μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός,	εἰς	τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ
[2, 18]	καὶ τῶν θρεμμάτων εὐσεβεῖν τε	εἰς	τὸ θεῖον καὶ μὴ πάντα
[2, 4]	πίστις δὲ χάρις ἐξ ἀναποδείκτων	εἰς	τὸ καθόλου ἀναβιβάζουσα τὸ ἁπλοῦν,
[2, 20]	αἰκάλλων κύνα. Καὶ πάλιν· Ἆρ´	εἰς	τὸ κάλλος ἐκκεκώφηνται ξίφη; Ἐγὼ
[2, 20]	ἰδίας ἕξεως παρ´ ἕκαστα πειρᾶσθαι	εἰς	τὸ καταγωνίσασθαι καὶ ἐξιδιοποιήσασθαι τοὺς
[2, 4]	κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ	εἰς	τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ
[2, 15]	βουλῇ δικαίων» (Οἱ ἤδη κατεγνωσμένοι	εἰς	τὸ μὴ ἑνωθῆναι τοῖς ἀπταίστως
[2, 14]	λίθον δείξας ἁλατίνην καὶ στήσας	εἰς	τὸ μὴ πρόσω χωρεῖν, οὐ
[2, 9]	παραπτώματι ἡ σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν	εἰς	τὸ παραζηλῶσαι αὐτοὺς» καὶ μετανοῆσαι
[2, 6]	τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα. Ἐβίωσας	εἰς	τὸ περίφραγμα τοῦ λαοῦ, ἐνευλογήθησαν
[2, 11]	ἐπιστάμενος ὅτι Οὐ τὰ εἰσερχόμενα	εἰς	τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον,
[2, 9]	κηρύγματος. Κατέβησαν οὖν μετ´ αὐτῶν	εἰς	τὸ ὕδωρ καὶ πάλιν ἀνέβησαν.
[2, 5]	οὐ μένει ἐν τῇ οἰκίᾳ	εἰς	τὸν αἰῶνα. Ἐὰν δὲ ὁ
[2, 19]	πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει	εἰς	τὸν αἰῶνα» ἡ γραφὴ λέγει.
[2, 22]	τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος	εἰς	τὸν αἰῶνα. Τὰ ὅμοια τῷ
[2, 16]	ἐπαΐων τούτου θεὸν ἐγνωκώς, ἀπιδὼν	εἰς	τὸν βίον τὸν ἡμέτερον, ἐν
[2, 20]	ἡδονή, ἀλλ´ ὑπουργίας ἕνεκα παρῆλθεν	εἰς	τὸν βίον, ὥσπερ τοὺς ἅλας
[2, 2]	Ἐμφάνισόν μοι σεαυτὸν» φησὶ καὶ	εἰς	τὸν γνόφον» οὗ ἦν ἡ
[2, 13]	ἐν τῷ ἐλέει σου εἰσελεύσομαι	εἰς	τὸν οἶκόν σου, προσκυνήσω πρὸς
[2, 18]	μακαρισθήσεται, ὅτι τὴν ἀγάπην ἐνδείκνυται	εἰς	τὸν ὅμοιον διὰ τὴν ἀγάπην
[2, 4]	βασιλικὸς ὀρθῶς προσαγορευθήσεται. Αὐτίκα οἱ	εἰς	τὸν Χριστὸν πεπιστευκότες χρηστοί τε
[2, 5]	προφητῶν ἀνακηρυττόμενος δείκνυται· πλούσιος δὲ	εἰς	τοσοῦτον, ὡς πᾶσαν τὴν γῆν
[2, 9]	τοῦ ὄντως ὄντος καὶ τῶν	εἰς	τοῦτο συντεινόντων μαθημάτων. Κἂν τὸ
[2, 20]	καὶ τὴν τρυφὴν καὶ τὰ	εἰς	τρυφὴν πάθη, ἄλλοις εἶναι ἆθλον
[2, 16]	τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας ἐπανῃρημένον	εἰς	υἱοθεσίαν καλεῖ, τὴν μεγίστην πασῶν
[2, 2]	τεταραγμένοις ἀπίστοις τε ἔτι ἤθεσιν,	εἰς	ὑλακὴν ζητήσεως ἀναιδέσι, τοῦ θείου
[2, 9]	ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς» τῷ	εἰς	ὑπακοὴν δηλονότι εὐτρεπεῖ γενομένῳ. Καὶ
[2, 23]	ὕπνων μετὰ κυρίου, ἀπιοῦσι δὲ	εἰς	ὕπνον μετ´ εὐχαριστίας καὶ εὐχομένοις,
[2, 18]	κοινωνίαν καὶ εἰς δικαιοσύνην καὶ	εἰς	φιλανθρωπίαν παιδευομένους ἡμᾶς πρὸς τοῦ
[2, 19]	τέλος εἶναι ἐδογμάτισαν, τὸν θεὸν	εἰς	φύσιν μετονομάσαντες ἀπρεπῶς, ἐπειδὴ ἡ
[2, 19]	ἀπρεπῶς, ἐπειδὴ ἡ φύσις καὶ	εἰς	φυτὰ καὶ εἰς σπαρτὰ καὶ
[2, 7]	ὁ παιδεύων νόμος, Ὁ παιδαγωγὸς	εἰς	Χριστὸν» δοθείς, ἵνα δὴ ἐπιστρέψωμεν
[2, 20]	ὁ παρὰ τοῦ νόμου φόβος	εἰς	Χριστὸν παιδαγωγήσας συνήσκησε τὸ εὐλαβὲς
[2, 18]	καὶ χρηστὸς ὁ νόμος, Ὁ	εἰς	Χριστὸν παιδαγωγῶν, θεός τε ὁ
[2, 4]	ἀληθείας· Μακάριος δὲ ὁ λέγων	εἰς	ὦτα ἀκουόντων, ὥσπερ ἀμέλει μακάριος
[2, 6]	αὖ καὶ τοῖς πατριάρχαις καταγγέλλονται,	εἷς	ἀμφοῖν ταῖν διαθήκαιν δείκνυται ὁ
[2, 20]	πεινῆν διδάσκει καὶ μαθητὰς λαμβάνει·	εἷς	ἄρτος, ὄψον ἰσχάς, ἐπιπιεῖν ὕδωρ.
[2, 20]	λέξεσι γράφει περὶ τῶν προσαρτημάτων·	Εἷς	δέ ἐστιν ἀγαθός, οὗ παρρησία
[2, 19]	ὄντα ἐξοικειοῦται ὁ θεός. Κἂν	εἷς	ᾖ τὸν ἀριθμόν, ἐπ´ ἴσης
[2, 20]	περὶ τὸν Ἀνανίαν ἱστορούμενα, ὧν	εἷς	καὶ Δανιὴλ ὁ προφήτης ἦν,
[2, 19]	πληθῦναι τὸ γένος ἐν ἀρχῇ,	εἷς	μόνος διαδέχεται κληρονόμος τῶν πατρῴων
[2, 15]	πολλῷ ὕστερον τὸν μετανοήσαντα Ἐνὼχ	εἰσάγει	δηλῶν ὅτι συγγνώμη μετάνοιαν πέφυκε
[2, 10]	γῆς Χαναάν, εἰς ἣν ἐγὼ	εἰσάγω	ὑμᾶς ἐκεῖ, οὐ ποιήσετε· καὶ
[2, 8]	κακίαν ἀναιρῶν· φόβῳ δὲ ἀφοβίαν	εἰσάγων	οὐ πάθει ἀπάθειαν, παιδείᾳ δὲ
[2, 13]	δὲ ἐν τῷ ἐλέει σου	εἰσελεύσομαι	εἰς τὸν οἶκόν σου, προσκυνήσω
[2, 2]	ἦν ἡ φωνὴ τοῦ θεοῦ,	εἰσελθεῖν	βιάζεται, τουτέστιν εἰς τὰς ἀδύτους
[2, 11]	κἀκεῖνο ἐπιστάμενος ὅτι Οὐ τὰ	εἰσερχόμενα	εἰς τὸ στόμα κοινοῖ τὸν
[2, 7]	Περιπάτου τρία γένη τῶν ἀγαθῶν	εἰσηγουμένοις	καὶ τὰ τούτων ἐναντία λογιζομένοις
[2, 20]	καὶ Ὀλυμπικοὶ σφηκῶν ὡς εἰπεῖν	εἰσι	δριμύτεροι, καὶ μάλιστα ἡ ἡδονή,
[2, 12]	ἀγάπη. Πᾶσαι δὲ αὗται πίστεώς	εἰσι	θυγατέρες. Καὶ πάλιν· Προηγεῖται μὲν
[2, 4]	τὸν Χριστὸν πεπιστευκότες χρηστοί τε	εἰσὶ	καὶ λέγονται, ὡς τῷ ὄντι
[2, 9]	οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς	εἰσι	νόμος» κατὰ τὸν ἀπόστολον. Ὡς
[2, 4]	Ὡς γὰρ Οἱ σοφοὶ σοφίᾳ	εἰσὶ	σοφοὶ καὶ οἱ νόμιμοι νόμῳ
[2, 20]	οἷς μήτε πτερύγια μήτε λεπίδες	εἰσίν·	εὐσαρκίᾳ γὰρ καὶ πιότητι τῶν
[2, 6]	Τῆς μὲν οὖν πίστεως ἡμῶν	εἰσιν	οἱ συλλήπτορες φόβος καὶ ὑπομονή,
[2, 5]	ἀποθνῄσκειν ἐν πολέμῳ τῶν μισθοφόρων	εἰσὶν	πάμπολλοι, ὧν πλεῖστοι γίνονται θρασεῖς
[2, 18]	νεωστὶ δειμάμενος οἰκίαν οὐκ ἔφθη	εἰσοικίσασθαι,	ἢ ἀμπελῶνα νεόφυτον ἐργασάμενος μηδέπω
[2, 10]	ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν.	Εἴτ´	οὖν κόσμου καὶ ἀπάτης εἴτε
[2, 23]	{Β. ἐπαριστερῶς γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις.	Εἶτ´	ἐπιφέρει· Τὰ δυσχερῆ τε καὶ
[2, 12]	ἀρχή, κατὰ παραύξησιν πίστις γινόμενος,	εἶτα	ἀγάπη· ἀλλ´ οὐχ ὡς φοβοῦμαι
[2, 9]	τῇ πίστει κηρῦξαι τοῖς προκεκοιμημένοις.	Εἶτα	ἐπιφέρει· Καὶ αὐτοὶ ἔδωκαν αὐτοῖς
[2, 12]	ἀληθές. Πρότερον γὰρ ἐνεστὸς ἦν,	εἶτα	ἡμῖν παρῴχηκεν, ὡς εἶναι καὶ
[2, 20]	ἀπελαύνοντες τὰ θρέμματα θαλλοὺς προσείοντες,	εἶτα,	κατασοφισάμεναι τοὺς μὴ διακρίνειν δυνηθέντας
[2, 13]	δὲ καὶ μετὰ ταῦτα ἁμαρτήσας,	εἶτα	μετανοῶν, κἂν συγγνώμης τυγχάνῃ, αἰδεῖσθαι
[2, 13]	δὲ ἐφ´ οἷς ἐχαρίσατο μετανοῶν,	εἶτα	παλινδρομῶν αὖθις εἰς ἡδονήν, συνάπτει
[2, 22]	ἐχόμενος ξυνέπεται ταπεινὸς καὶ κεκοσμημένος.	Εἶτα	τούτοις τὰ ἀκόλουθα συνάψας καὶ
[2, 22]	καὶ τῆς ὑπηρετικῆς αὐτῇ δυνάμεως.	Εἶτα	ὡς μὲν ἐν ᾧ γίνεται,
[2, 11]	~Ἀλλ´ ἡ μὲν τῶν οἰησισόφων,	εἴτε	αἱρέσεις εἶεν βάρβαροι εἴτε οἱ
[2, 15]	μόνη εὑρίσκεται ἑκούσιος εἴτε ἐμὴ	εἴτε	ἄλλου. Ταύτας δ´ αἰνίσσεται τῶν
[2, 15]	δὲ ἀδικία μόνη εὑρίσκεται ἑκούσιος	εἴτε	ἐμὴ εἴτε ἄλλου. Ταύτας δ´
[2, 19]	Πυθαγόρειος Φίλων τὰ Μωυσέως ἐξηγούμενος)	εἴτε	καὶ παρά τινων τότε λογίων
[2, 19]	αὐτὴν εἶναι κατὰ τὸ δυνατόν»	εἴτε	{καὶ} συνδραμών πως τῷ δόγματι
[2, 6]	πίστιν, εἴτε ὑπὸ ἀγάπης θεμελιωθείη	εἴτε	καὶ ὑπὸ φόβου, ᾗ φασιν
[2, 11]	οἰησισόφων, εἴτε αἱρέσεις εἶεν βάρβαροι	εἴτε	οἱ παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι, γνῶσις
[2, 10]	Εἴτ´ οὖν κόσμου καὶ ἀπάτης	εἴτε	παθῶν καὶ κακιῶν σύμβολον Αἴγυπτος
[2, 6]	ἔστιν. Φημὶ τοίνυν τὴν πίστιν,	εἴτε	ὑπὸ ἀγάπης θεμελιωθείη εἴτε καὶ
[2, 20]	Βασιλείδην προσαρτήματα τὰ πάθη καλεῖν	εἰώθασι,	πνεύματά τέ τινα ταῦτα κατ´
[2, 23]	δ´ ὣς ἄγουσι δίκτυον, τὸν	ἐκ	βυθοῦ {καὶ} κλωστῆρα σῴζοντες λίνου
[2, 15]	καί με συμφοροῦσα βαθεῖα κηλὶς	ἐκ	βυθῶν ἀναστρέφει λύσσης πικροῖς κέντροισιν
[2, 11]	στόματος ἐκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον·	ἐκ	γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί.
[2, 18]	δουλεύοντας ἀτιμάζεσθαι κωλύει, τοῖς τε	ἐκ	δανείων καταδουλωθεῖσιν ἐκεχειρίαν τὴν εἰς
[2, 4]	καὶ πρὸς ἡμᾶς ἡ αἴσθησις,	ἐκ	δὲ αἰσθήσεως καὶ τοῦ νοῦ
[2, 5]	ἅμα καὶ φιλοφροσύνη τὸ κράτιστον.	ἐκ	δὴ τούτων καταφαίνεται μεγίστη μὲν
[2, 11]	μόνη ἂν εἴη ἀληθής, ἅτε	ἐκ	θείων χορηγουμένη γραφῶν, τῶν ἱερῶν
[2, 13]	Τὸν οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδὲ	ἐκ	θελήματος σαρκός» ἐν πνεύματι δὲ
[2, 2]	Οὐ γὰρ κιβδήλους οἱ ἔπιπνοι	ἐκ	θεοῦ λόγους προφέρουσιν οὐδ´ οἱ
[2, 19]	κατ´ ἀρετήν· στερρὰ γὰρ ἡ	ἐκ	λόγου ἀγάπη· τὸ δὲ δεύτερον
[2, 17]	μεταπῖπτον ὡς καὶ τὸ συνασκούμενον	ἐκ	λόγου ἐφ´ ἡμῖν. Παράκειται δὲ
[2, 19]	οὗ ἦν, καλεῖται δὲ καὶ	ἐκ	μέρους τὸ πᾶν. Αὕτη δὲ
[2, 20]	ἡ παρ´ ἡμῖν ἀλήθεια δογματίζει,	ἐκ	μεταβολῆς πειθηνίου, ἀλλ´ οὐκ ἐκ
[2, 20]	ἔστιν ἀξία (καὶ πῶς ὥσπερ	ἐκ	μετανοίας ἡ πρόνοια πρόσεισιν αὐτῇ;
[2, 16]	αἱρέσεων κτίσται θέλουσιν, (οὔτ´ εἰ	ἐκ	μὴ ὄντων ποιοίη οὔτ´ εἰ
[2, 23]	ἐστιν ἐκ πατρός, ἀλλ´ οὐκ	ἐκ	μητρός, ἐγένετο δέ μοι καὶ
[2, 8]	οἱ ἄνδρες φανήσονται. Ἐπειδὴ δὲ	ἐκ	νόμου καὶ προφητῶν προπαιδεύεσθαι διὰ
[2, 18]	ζωῆς, ὡς ἀληθῶς, ποιεῖ ἐκκλίνειν	ἐκ	παγίδος θανάτου. Τί δέ; οὐχὶ
[2, 20]	ἕπεσθαι, ἀπομνημόνευμά τι τἀνδρὸς φέροντες	ἐκ	παρατροπῆς τὸ δεῖν παραχρῆσθαι τῇ
[2, 19]	ἐξ ἐπιστάμας θεῶν, ἃ δ´	ἐκ	παροχᾶς ἀνθρώπων, ἃ δὲ ἐξ
[2, 23]	ὡς ἀδελφῆς· Ἀδελφή μοί ἐστιν	ἐκ	πατρός, ἀλλ´ οὐκ ἐκ μητρός,
[2, 7]	νόμοι προτείνοντες ἐπαινοῦνται, καὶ τοῖς	ἐκ	Περιπάτου τρία γένη τῶν ἀγαθῶν
[2, 20]	ὁ χρηστὸς» τοῦ κυρίου ζυγός»	ἐκ	πίστεως εἰς πίστιν» ἑνὸς ἡνιόχου
[2, 6]	γὰρ θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται	ἐκ	πίστεως εἰς πίστιν, τὴν μίαν
[2, 22]	τοίνυν κατὰ τὸν γενναῖον ἀπόστολον	ἐκ	πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. Ἐν
[2, 2]	ψέγειν; Ὁ δὲ δίκαιός μου	ἐκ	πίστεως ζήσεται, ὁ προφήτης εἴρηκεν.
[2, 6]	τοῦ νυμφίου. Ὁ δὲ δίκαιος	ἐκ	πίστεως ζήσεται, τῆς κατὰ τὴν
[2, 6]	ἤδη δὲ καὶ ἡ ἐλπὶς	ἐκ	πίστεως συνέστηκεν. Ἁρίζονται γοῦν οἱ
[2, 4]	διδακτή ἐστι· τὸ δὲ διδακτὸν	ἐκ	προγινωσκομένου. Οὐ προεγινώσκετο δὲ ἡ
[2, 8]	κατεπλάγησαν τὸ ἔργον τὸ αὑτῶν,	ἐκ	προγνώσεως τὸ ἄνωθεν σπέρμα νενοηκότες·
[2, 6]	εἰς πίστιν, τὴν μίαν τὴν	ἐκ	προφητείας εἰς εὐαγγέλιον τετελειωμένην δι´
[2, 6]	θέλειν καὶ τὸ δύνασθαι πάρεστιν,	ἐκ	συνασκήσεως ηὐξηκόσι τοῦτο καὶ κεκαθαρμένοις·
[2, 16]	φιλοστοργία τοῖς ζῴοις ἥ τε	ἐκ	συνηθείας τοῖς ὁμογνώμοσι φιλία, θεοῦ
[2, 19]	καὶ τρίτον ἡμεῖς μὲν τὸ	ἐκ	συνηθείας φαμέν, οἳ δὲ τὸ
[2, 18]	τῷ σφῶν πολεμοῦντας τοὺς Ἑβραίους	ἐκ	σωφροσύνης δι´ ἀκρασίαν εἰς ἀθεότητα
[2, 23]	τὴν γαμετὴν ἐπιμελομένην καὶ τοὺς	ἐκ	ταύτης παῖδας γηροβοσκοὺς ἐκτρέφων. παῖδες»
[2, 21]	εἶναι τίθησιν Ἥριλλος. Τοὺς γὰρ	ἐκ	τῆς Ἀκαδημίας νεωτέρους ἀξιοῦσί τινες
[2, 20]	νοερῷ ἐπισπωμένης τῆς ψυχῆς τὰς	ἐκ	τῆς ἐπιθυμίας ἀναδόσεις καὶ παχυνούσης
[2, 20]	οὐκ αἰσχύνονται σαφῶς ὁμολογεῖν τὴν	ἐκ	τῆς εὐλαβείας ὠφέλειαν· ἡ δὲ
[2, 21]	ἀτυφίαν, οἱ δὲ Ἀννικέρειοι καλούμενοι	ἐκ	τῆς Κυρηναϊκῆς διαδοχῆς τοῦ μὲν
[2, 4]	οὖν ἔτι τὰ τῆς πίστεως	ἐκ	τῆς παρ´ ἡμῖν ἱστορίας ἀναλεγόμενος
[2, 21]	πράξεως ἴδιον ὑπάρχειν τέλος τὴν	ἐκ	τῆς πράξεως κεριγινομένην ἡδονήν. Οὗτοι
[2, 20]	ἡμῶν πεποίηκεν, ἢ ἀπολύσας αὐτὴν	ἐκ	τῆς πρὸς τὸν συνήθη βίον
[2, 18]	ἀθεότητα ὑπηγάγοντο; προσεταιρισάμεναι γὰρ αὐτοὺς	ἐκ	τῆς σεμνῆς ἀσκήσεως εἰς ἡδονὰς
[2, 23]	εὐθέτους πρὸς γάμον» ὡς δῆλον	ἐκ	τῆς σωμάτων κατασκευῆς τῶν τε
[2, 11]	θνητά τε καὶ γεννητὰ καταβαίνων	ἐκ	τῆς τοῦ ἀγεννήτου γνώσεως, ἄλλοτε
[2, 21]	βίος. Συμπληροῦσθαι τοίνυν τὴν εὐδαιμονίαν	ἐκ	τῆς τριγενείας τῶν ἀγαθῶν. Οὔτ´
[2, 15]	ἡ ἱεροσυλία. Τὸ δὲ ἁμαρτάνειν	ἐκ	τοῦ ἀγνοεῖν κρίνειν ὅ τι
[2, 21]	τὸν σοφὸν καὶ διὰ ταῦτα	ἐκ	τοῦ ζῆν ἀσμένως ἐθέλοντα διαφεύγειν
[2, 9]	ἀγαπᾷ τὴν ἀλήθειαν ὁ φιλόσοφος,	ἐκ	τοῦ θεράπων εἶναι γνήσιος δι´
[2, 6]	ὥσπερ οὖν τὸ σφαιρίζειν οὐκ	ἐκ	τοῦ κατὰ τέχνην πέμποντος τὴν
[2, 22]	εἶναι φήσας τὸ δόγμα τὴν	ἐκ	τοῦ νόμου εἰς αὐτὸν ἥκουσαν
[2, 8]	ἀγαθὸν ὁ φόβος, καὶ ὁ	ἐκ	τοῦ νόμου φόβος οὐ μόνον
[2, 23]	τε παιδοτροφία, κατὰ δὲ τοὺς	ἐκ	τοῦ Περιπάτου ἀγαθόν. Συλλήβδην οὗτοι
[2, 18]	εἰς κοινωνίαν καὶ μεγαλοφροσύνην συνασκῶν	ἐκ	τοῦ προϊέναι τι τῶν ἰδίων
[2, 3]	ὀρθῶς λογιζομένοις, προηγουμένην ἔχουσα τὴν	ἐκ	τοῦ τὰ πάντα δυνατοῦ φυσικὴν
[2, 8]	λέγουσιν, οὐδ´ ἂν ἀρχὴν σοφίας	ἐκ	τοῦ φόβου ἔλαβεν εἰς τὴν
[2, 18]	φιλανθρώπως καὶ τοῖς πλησίον ἐδίδασκον.	Ἐκ	τούτων γάρ, οἶμαι, τῶν ἀπαρχῶν
[2, 22]	τῇ πίστει τῆς ἐπαγγελίας ἀποκατάστασιν.	Ἐκ	τούτων οὖν αἱ πηγαὶ τῶν
[2, 23]	πόλεις καὶ τὸν κόσμον τὸν	ἐκ	τούτων. Τὸ δὲ τοιοῦτον ἀσεβὲς
[2, 19]	τῷ θεῷ. Τόν τε Ἀβραὰμ	ἐκ	τριῶν παιδοποιησάμενον γυναικῶν οὐ δι´
[2, 23]	τῆς παραμονῆς ἡ ἐκτένεια τὰς	ἐκ	τῶν ἄλλων οἰκείων καὶ φίλων
[2, 16]	ταῖς ἐντολαῖς πειθήνιον τόν τε	ἐκ	τῶν ἁμαρτημάτων μετανοοῦντα, χαίρομεν δὲ
[2, 18]	(ἀδελφὸν ὀνομάζων οὐ μόνον τὸν	ἐκ	τῶν αὐτῶν φύντα γονέων, ἀλλὰ
[2, 11]	αὐτὴν λόγον εἶναι τοῖς ἀμφισβητουμένοις	ἐκ	τῶν ὁμολογουμένων ἐκπορίζοντα τὴν πίστιν.
[2, 21]	ἡμᾶς αἰτίαν πρὸς εὐδαιμονίαν τῆς	ἐκ	τῶν πραγμάτων Ἀγαθὸν» φησὶ ψυχῆς
[2, 21]	κατὰ φύσιν εὐροοῦντος βίου, τὴν	ἐκ	τῶν τριῶν γενῶν συμπληρουμένην τριγενικὴν
[2, 23]	τῶν μιαινόντων φυλακτέον, ἀνεγειρομένοις μὲν	ἐκ	τῶν ὕπνων μετὰ κυρίου, ἀπιοῦσι
[2, 4]	ῥήματι θεοῦ εἰς τὸ μὴ	ἐκ	φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι, φησὶν
[2, 8]	οὖν ἡ {μὲν} ἔκπληξις φόβος	ἐκ	φαντασίας ἀσυνήθους ἢ ἐπ´ ἀπροσδοκήτῳ
[2, 21]	ζῆν κατὰ τὰς δεδομένας ἡμῖν	ἐκ	φύσεως ἀφορμὰς τέλος ἀπεφήνατο· ἐπὶ
[2, 20]	ἐκ μεταβολῆς πειθηνίου, ἀλλ´ οὐκ	ἐκ	φύσεως γίγνεσθαι τὴν σωτηρίαν. Ὥσπερ
[2, 19]	καὶ βιωφελές· κοινὴ γὰρ ἡ	ἐκ	χάριτος φιλία· τὸ δὲ ὕστατον
[2, 19]	δὲ ἄλλοι διῳκίσθησαν τῆς συγγενείας·	ἔκ	τε αὐτοῦ διδύμων γενομένων ὁ
[2, 15]	γνωρίζει· Οὐδὲ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν	ἐκάθισεν,	καθὼς τὰ πτηνὰ εἰς ἁρπαγὴν
[2, 7]	οὐκ ἀπὸ τρόπου ὁ Φασηλίτης	ἐκάλει	Κριτόλαος. Ἀστεία μὲν οὖν ἤδη
[2, 22]	ἡδονῆς τὸν Σωκράτην φησὶ παρ´	ἕκαστα	διδάσκειν ὡς ὁ αὐτὸς δίκαιός
[2, 20]	τι τῆς ἰδίας ἕξεως παρ´	ἕκαστα	πειρᾶσθαι εἰς τὸ καταγωνίσασθαι καὶ
[2, 20]	τοῦ ἁγίου κάλλους, ἄγουσιν δουλωσάμεναι.	Ἑκάστη	δὲ ἀπάτη, συνεχῶς ἐναπερειδομένη τῇ
[2, 20]	κηρίνους ποιεῖ» κατὰ Πλάτωνα, ὅτι	Ἑκάστη	ἡδονή τε καὶ λύπη προσπασσαλοῖ
[2, 21]	βίου τέλος οὐδὲν ὡρισμένον ἔταξαν,	ἑκάστης	δὲ πράξεως ἴδιον ὑπάρχειν τέλος
[2, 20]	Ἡμῖν δὲ ἄφθονοι μαρτύρων πηγαὶ	ἑκάστης	ἡμέρας ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν θεωρούμεναι
[2, 20]	αὐτῇ πνεύματα οὐκ ἐᾷ καθαρεύειν,	ἕκαστον	δὲ αὐτῶν τὰ ἴδια ἐκτελεῖ
[2, 3]	καὶ ἐκλογὴν οἰκείαν εἶναι καθ´	ἕκαστον	διάστημα, κατ´ ἐπακολούθημα δ´ αὖ
[2, 20]	ἑνὸς ἡνιόχου κατὰ προκοπὴν ἐλαύνοντος	ἕκαστον	ἡμῶν εἰς σωτηρίαν, ὅπως ὁ
[2, 7]	ἐξέλοιεν τὸν νόμον, ἀνάγκη δήπου	ἕκαστον	ὃς ἄγεται ὑπὸ ἐπιθυμίας, ἡδονῇ
[2, 17]	περιληπτική, ὥστε καὶ οἷόν ἐστιν	ἕκαστον	πολυπραγμονεῖν· νόησις δὲ ἐπιστήμη νοητοῦ·
[2, 13]	ἑκούσια κρίνεται) αὐτίκα καθ´ ἓν	ἕκαστον	τῶν παθῶν εἴ τις ἐπεξίοι,
[2, 22]	δι´ ἀγάπης ἐνεργουμένη. Ἐπιθυμοῦμεν δὲ	ἕκαστον	ὑμῶν τὴν αὐτὴν ἐνδείκνυσθαι σπουδὴν
[2, 20]	τοὺς τῶν παθῶν διαφέροντας, τοὺς	ἕκαστον	ὧν πράσσουσιν ἐπισταμένους, τοὺς γνωστικούς,
[2, 16]	σειραῖς δὲ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν	ἕκαστος	σφίγγεται, καὶ ἔστιν ὁ θεὸς
[2, 6]	πεποίηται, τὸ κατὰ δύναμιν δὲ	ἑκάστου	ἀπαιτεῖ. Τοῖς μὲν γὰρ ὁμοῦ
[2, 3]	πίστιν κατάλληλόν τε εἶναι τῇ	ἑκάστου	ἐλπίδι καὶ τῆς πίστεως τὴν
[2, 17]	καὶ ἐπιστήμη, καὶ ἑνὸς καὶ	ἑκάστου	καὶ πάντων τῶν εἰς ἕνα
[2, 6]	τὰ πράγματα, ἀλλὰ καὶ τῇ	ἑκάστου	κρίνεται προαιρέσει, εἰ ῥᾳδίως εἵλετο,
[2, 18]	δικαιοσύνης, ἀπ´ ἀρχῆς εἰς τέλος	ἑκάστῳ	γένει προσφυῶς εἰς σωτηρίαν κεχρημένος;
[2, 18]	ἃ καὶ τῷ ἑβδόμῳ, προσαποδιδοὺς	ἑκάστῳ	τὸ ἴδιον εἴ τις ἐν
[2, 21]	καὶ ἀτερπίη οὖρος τῶν περιηκμακότων»	Ἑκαταῖος	δὲ αὐτάρκειαν, καὶ δὴ Ἀπολλόδοτος
[2, 8]	προϊδὼν ἄνωθεν ὁ παιδεύων λόγος	ἑκατέρῳ	τῶν τρόπων, ἐκκαθαίρων οἰκείως εἰς
[2, 13]	πλημμελεῖν αὖθις· τῷ ἐλέγχεσθαι γὰρ	ἑκατέρωθεν	ἡ ἁμαρτία φαίνεται, ἣ μὲν
[2, 11]	ἡ τρυφή, ἧς ὁ παρακούσας	ἐκβάλλεται,	ὁ δὲ οἰησίσοφος τὴν ἀρχὴν
[2, 20]	Σὺ δ´, ὡς ἐσεῖδες μαστόν,	ἐκβαλὼν	ξίφος φίλημ´ ἐδέξω, προδότιν αἰκάλλων
[2, 12]	τῶν προαγορευθέντων τριττὴν ἐνδείκνυται τὴν	ἔκβασιν,	ἢ γεγονυῖαν πάλαι ἢ ἐνεστηκυῖαν
[2, 18]	Εἰ γὰρ τῶν ἀλόγων τὰ	ἔκγονα	διαζεύγνυσθαι τῆς τεκούσης πρὸ τῆς
[2, 18]	καὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἐκτιθέασιν	ἔκγονα,	καίτοι μακρόθεν καὶ προφητικῶς ἀνακόπτοντος
[2, 18]	τῷ διαζεύξαντι τῆς τεκούσης τὸ	ἔκγονον·	ἡ δὲ τοῦ παιδίου ἔκθεσις
[2, 18]	ἀπαγορεύει ἡμέρᾳ τῇ αὐτῇ συγκαταθύειν	ἔκγονον	καὶ μητέρα. Ἐντεῦθεν καὶ Ῥωμαῖοι,
[2, 18]	γοῦν» φησί, τῇ μητρὶ τὸ	ἔκγονον	κἂν ἑπτὰ τὰς πρώτας ἡμέρας.
[2, 18]	ταῖς τετοκυίαις εἰς διατροφὴν τῶν	ἐκγόνων,	ὁ ἀποσπῶν τῆς τοῦ γάλακτος
[2, 18]	προφάσει θυσιῶν λαμβάνοντας, ἀπέχεσθαι διηγόρευσεν,	ἐκγόνων	τε ἕνεκα καὶ μητέρων, εἰς
[2, 20]	τοίνυν ἡμᾶς εὐλαβῶς προσιέναι πειρωμένους	ἐκδέξεται	ὁ χρηστὸς» τοῦ κυρίου ζυγός»
[2, 5]	παρὰ Σολομῶντος, Ἐὰν ἀγαπήσῃς ἀκούειν,	ἐκδέξῃ,	καὶ ἐὰν κλίνῃς τὸ οὖς
[2, 8]	ἐντολαῖς τιμὴν εἶναι τοῦ θεοῦ	ἐκδεχόμεθα.	Δέος δέ ἐστι φόβος θείου.
[2, 22]	κατὰ τὴν τελείωσιν μέλλειν ἀπολαμβάνειν	ἐκδέχονται;	αὐτίκα ὁ Πλάτων τὴν ὁμοίωσιν
[2, 7]	Ἀγαθοῦ δὲ τὸ μὲν σωτήριον	ἐκδιδάξαι,	τὸ δὲ δηλητήριον ἐπιδεῖξαι, καὶ
[2, 15]	ἐπιστολῇ τὰς διαφορὰς τῶν ἁμαρτιῶν	ἐκδιδάσκων	ἐν τούτοις· Ἐάν τις ἴδῃ
[2, 18]	ἐνιαυτῷ ἑβδόμῳ. Ἀλλὰ καὶ ἱκέτας	ἐκδιδόναι	εἰς κόλασιν κωλύει. Παντὸς οὖν
[2, 18]	Ἔχει μὲν οὖν καὶ ἄλλας	ἐκδόσεις	τὰ προειρημένα φυσικωτέρας περί τε
[2, 15]	ἡ φύσις βιάζεται· τουτέστι τὸ	ἔκδοτον	γεγενῆσθαι τῷ πάθει. Ἡ Μήδεια
[2, 15]	βουληθείημεν θυμῷ τε καὶ ἐπιθυμίᾳ	ἐκδότους	σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδόντες, ἁμαρτησόμεθα, μᾶλλον
[2, 13]	ἀπολείπεται θυσία, φοβερὰ δέ τις	ἐκδοχὴ	κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν
[2, 10]	εἰς ἣν ἐγὼ εἰσάγω ὑμᾶς	ἐκεῖ,	οὐ ποιήσετε· καὶ τοῖς νομίμοις
[2, 15]	δὲ ἤδη τὸ Γνῶθι σαυτὸν»	ἐκεῖθεν	εἴληπται· Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου,
[2, 11]	τὰ ἐξερχόμενα διὰ τοῦ στόματος	ἐκεῖνα	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον· ἐκ γὰρ
[2, 9]	μεθ´ ἣν καὶ τῷ Ἰσραὴλ	ἐκεῖνα	τὰ προφητευθέντα οἰκείως λέγεται νῦν·
[2, 23]	πλεῖστοι κεχρημένοι. Ἡ σοφὴ δὲ	ἐκείνη	τετρακτὺς ἐν τῷ κήπῳ μετὰ
[2, 13]	ἐξ ἐθνῶν καὶ τῆς προβιότητος	ἐκείνης	ἐπὶ τὴν πίστιν ὁρμήσας ἅπαξ
[2, 15]	ἁμαρτία πρὸς θάνατον· οὐ περὶ	ἐκείνης	λέγω, ἵνα ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα
[2, 9]	ἣ δὲ τῇ γνώσει τελειοῦται;	ἐκεῖνο	δὲ ἐξ ἀνάγκης παρασημειωτέον ὡς
[2, 22]	καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ, ἵνα γένηται	ἐκεῖνο·	εἰ ὑμεῖς ἐμοῦ, ἐγὼ δὲ
[2, 20]	πανδοχείῳ ἡ καρδία· καὶ γὰρ	ἐκεῖνο	κατατιτρᾶταί τε καὶ ὀρύττεται καὶ
[2, 22]	ταπεινοφροσύνης ἔσεσθαι τῷ ἐναρέτῳ διδάσκων	ἐκεῖνό	που ἑρμηνεύει· Πᾶς ὁ ταπεινῶν
[2, 19]	τῶν μετανοούντων εἴρηται τὸ λόγιον	ἐκεῖνο·	Τὸν θεὸν εἵλου σήμερον εἶναί
[2, 18]	οὖν μᾶλλον ἀληθὲς τὸ λόγιον	ἐκεῖνο·	Ὥσπερ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ ἄργυρος
[2, 9]	κατέβησαν καὶ πάλιν ζῶντες ἀνέβησαν·	ἐκεῖνοι	δὲ οἱ προκεκοιμημένοι νεκροὶ κατέβησαν,
[2, 20]	ἁμαρτίαι, φησίν, ἀφίενται, ἃς ὁμοίως	ἐκείνοις	ἐπετελοῦμεν πρὶν ἢ πιστεῦσαι. Εἰκότως
[2, 12]	προφητείας νόησις, οἷον γνῶσις τῶν	ἐκείνοις	προεγνωσμένων ὑπὸ τοῦ προφαίνοντος τὰ
[2, 15]	ἐδέξατο τιμήεντα. τὸν γὰρ κωμικὸν	ἐκεῖνον	Θρασωνίδην ἄλλη σκηνὴ Παιδισκάριόν με»
[2, 20]	αὐτὴν ἑλέσθαι τὰ κρείττω, τοῦτ´	ἐκεῖνος	ἄκων ἐρεῖ, ὅπερ ἡ παρ´
[2, 15]	ψυχήν. Ἁ μὲν γὰρ Λάιος	ἐκεῖνος	κατὰ τὴν τραγῳδίαν φησίν· Λέληθεν
[2, 22]	τἀγαθὸν προσονομάζει, τὸ δὲ μετέχον	ἐκείνου	καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ δεχόμενον
[2, 6]	βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ ἕνεκεν αὐτοῦ	ἐκείνου.	Ὃ μὲν γάρ ἐστιν ἀνενδεής·
[2, 8]	λέξεσι· Καὶ ὡσπερεὶ φόβος ἐπ´	ἐκείνου	τοῦ πλάσματος ὑπῆρξε τοῖς ἀγγέλοις,
[2, 4]	καὶ τῷ θεῷ διὰ τῆς	ἐκείνου	φωνῆς πεπιστεύκαμεν· καὶ ὁ τῷ
[2, 4]	λόγῳ, ὃν διδάσκαλον ἀνηγορεύσαμεν, αὐτῷ	ἐκείνῳ	πιστεῦσαί ἐστι κατ´ οὐδὲν ἀντιβαίνοντα.
[2, 15]	λόγος καὶ ἐν τῷ καιρῷ	ἐκείνῳ,	φησὶν ὁ κύριος, ζητήσουσιν τὴν
[2, 1]	λόγους) ἀλλ´ εἰς ἐπιστροφὴν τὴν	ἐκείνων	αὐτῶν, εἴ πως ἐπαισχυνθεῖεν οἱ
[2, 17]	δὲ εὐθεῖα ἐκζητεῖ γνώσεις» καὶ	ἐκείνων	ἐπαΐει. Ὁ θεὸς δεδίδαχέν με
[2, 20]	μεταλαμβάνειν, στέλλων ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας	ἐκείνων	οἷς μήτε πτερύγια μήτε λεπίδες
[2, 22]	Διὸ καὶ πειρᾶσθαι χρὴ ἐνθένδε	ἐκεῖσε	φεύγειν ὅτι τάχιστα· φυγὴ δὲ
[2, 18]	κατὰ θεὸν φυεῖσι καρποῖς χρῆσθαι	ἐκέλευεν,	τῆς φύσεως τοῖς βουλομένοις γεωργούσης;
[2, 18]	τοῖς τε ἐκ δανείων καταδουλωθεῖσιν	ἐκεχειρίαν	τὴν εἰς πᾶν δίδωσιν ἐνιαυτῷ
[2, 17]	τῇ ἐνστάσει· Καρδία δὲ εὐθεῖα	ἐκζητεῖ	γνώσεις» καὶ ἐκείνων ἐπαΐει. Ὁ
[2, 18]	αὐτοῦ, ὑπομονήν. Γίνεσθε οὖν θεοδίδακτοι,	ἐκζητοῦντες	τί ζητεῖ ὁ κύριος ἀφ´
[2, 18]	ἔκγονον· ἡ δὲ τοῦ παιδίου	ἔκθεσις	τίνα τὴν αἰτίαν ἔχει; ἐχρῆν
[2, 18]	τὴν διάνοιαν καὶ τὸν λόγον	ἐκθηλυνομένους;	ἠρρενῶσθαι γὰρ τὸν ἀληθείᾳ σχολάζοντα
[2, 8]	παιδεύων λόγος ἑκατέρῳ τῶν τρόπων,	ἐκκαθαίρων	οἰκείως εἰς θεοσέβειαν, ἥρμοσεν ὄργανον.
[2, 4]	θείας ἀρετῆς τοῖς διορᾶν δυναμένοις	ἐκκείμενος.	ἴσασι δὲ Ἕλληνες τὰς τῶν
[2, 20]	τοι συνορῶντες, ὡς ὑποδείγματα ἡμῖν	ἔκκειται	κάλλιστα ἐν αὐτῷ, τρέφειν καὶ
[2, 20]	πάλιν· Ἆρ´ εἰς τὸ κάλλος	ἐκκεκώφηνται	ξίφη; Ἐγὼ δὲ ἀποδέχομαι τὸν
[2, 22]	ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ	ἐκκέχυται	ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ
[2, 12]	τἀληθοῦς. Ἡ τοίνυν συνέχουσα τὴν	ἐκκλησίαν»	ὥς φησιν ὁ Ποιμήν, ἀρετὴ
[2, 15]	ἁμαρτίαι· τῷ δὲ φόβῳ κυρίου	ἐκκλίνει	πᾶς ἀπὸ κακοῦ. Φόβος δὲ
[2, 18]	πηγὴ ζωῆς, ὡς ἀληθῶς, ποιεῖ	ἐκκλίνειν	ἐκ παγίδος θανάτου. Τί δέ;
[2, 2]	ἐστι κακοῦ. Φησὶ γάρ· Καὶ	ἔκκλινον	ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Αὕτη παιδεία
[2, 7]	τοῦ νόμου φόβον, εὔλογον οὖσαν	ἔκκλισιν.	Ὀνοματομάχους τούτους οὐκ ἀπὸ τρόπου
[2, 2]	σαφῶς, ὅτι ὁ θεῖος φόβος	ἔκκλισίς	ἐστι κακοῦ. Φησὶ γάρ· Καὶ
[2, 7]	τῆς ἀληθείας. Ναί, φασίν, ἄλογος	ἔκκλισις	ὁ φόβος ἐστὶ καὶ πάθος.
[2, 7]	εὐλάβεια λογικὴ δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος	ἔκκλισις	οὖσα, ἐξ ἧς ἡ μετάνοια
[2, 18]	καὶ τῇ σωφροσύνῃ ἡ εὐλάβεια,	ἔκκλισις	οὖσα σὺν λόγῳ. Φυλακὴ δὲ
[2, 20]	διὰ τοῦ νόμου τὴν ἐπιθυμίαν	ἐκκόπτειν.	Γένοιτο δ´ ἂν τελείως τοῦτο,
[2, 15]	καὶ καθέδραν λοιμῶν» τὰς αἱρέσεις	ἐκλαμβάνοντος.	Ἕτερος δὲ κυριώτερον ἔλεγεν τὸν
[2, 18]	αὐτοῦ λόγου κεκοινωνηκώς) οὐ δικαιῶν	ἐκλέγειν	τόκους ἐπὶ χρήμασιν, ἀλλὰ ἀνειμέναις
[2, 21]	ἐν τῷ διηνεκῶς καὶ ἀπαραβάτως	ἐκλέγεσθαι	μὲν τὰ κατὰ φύσιν, ἀπεκλέγεσθαι
[2, 18]	καὶ ἄργυρος εἰς κάμινον, οὕτως	ἐκλέγεται	καρδίας ἀνθρώπων κύριος. Καὶ Ὁ
[2, 21]	ἐξηγεῖτο εἶναι τὸ τέλος, ζῆν	ἐκλεγόμενον	τὰ κατὰ φύσιν μέγιστα καὶ
[2, 2]	τὸ ἐξ ἁπάσης παιδείας χρήσιμον	ἐκλεγομένους	ἡμᾶς ἔχειν. Αἱ δὴ ὁδοὶ
[2, 1]	αἱ δὲ σκαλεύουσαι τοῖς ποσὶν	ἐκλέγονται	μετὰ πόνου τὰς τροφάς. Εἴ
[2, 5]	λέγειν· καὶ Τὸ εἶδος αὐτοῦ	ἐκλεῖπον	παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν
[2, 12]	ἐστί, δι´ ἧς σῴζονται οἱ	ἐκλεκτοὶ	τοῦ θεοῦ· ἡ δὲ ἀνδριζομένη
[2, 15]	ὁ μακαρισμὸς ἐγένετο ἐπὶ τοὺς	ἐκλελεγμένους	ὑπὸ τοῦ θεοῦ διὰ Ἰησοῦ
[2, 6]	ὁ θεός. Ἐπιφέρει γοῦν σαφέστερον·	Ἐκληρονόμησας	τὴν διαθήκην τοῦ Ἰσραήλ, τῇ
[2, 21]	ἐν τῇ τῶν κατὰ φύσιν	ἐκλογῇ	κεῖσθαι διελάμβανεν. Ὅ τε Ἀντίπατρος
[2, 8]	τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ τὴν	ἐκλογὴν	διακρίνας ὁ ἐπὶ πᾶσι προπέμπει.
[2, 3]	ἀπὸ Βασιλείδου πίστιν ἅμα καὶ	ἐκλογὴν	οἰκείαν εἶναι καθ´ ἕκαστον διάστημα,
[2, 8]	καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως αὐτῆς τῆς	ἐκλογῆς	ἄγνοια προκατάρχειν αἰτιωδῶς. Πότερον οὖν
[2, 3]	Βασιλείδην, καθὸ καὶ ἐπὶ τῆς	ἐκλογῆς	τάττουσιν αὐτήν, τὰ μαθήματα ἀναποδείκτως
[2, 3]	κατ´ ἐπακολούθημα δ´ αὖ τῆς	ἐκλογῆς	τῆς ὑπερκοσμίου τὴν κοσμικὴν ἁπάσης
[2, 8]	εἰς τὴν φυλοκρίνησιν τῆς τε	ἐκλογῆς	τῶν τε κοσμικῶν. Εἰ δὲ
[2, 20]	καὶ τὴν παρὰ τὴν κοίτην	ἔκλυτον	ἄνεσιν καὶ τὴν τρυφὴν καὶ
[2, 9]	ἀλατόμητοι συνῳκοδομήθησαν· ἐν δικαιοσύνῃ γὰρ	ἐκοιμήθησαν	καὶ ἐν μεγάλῃ ἁγνείᾳ, μόνην
[2, 16]	θελήματος αὐτοῦ· καὶ δὴ τὸν	ἑκόντα	μετὰ ἀσκήσεως καὶ διδασκαλίας τὴν
[2, 13]	ἐφ´ ἡμῖν· διὸ καὶ τὰ	ἑκούσια	κρίνεται) αὐτίκα καθ´ ἓν ἕκαστον
[2, 15]	πνευματικῶς διορᾶν δυνάμενον. ~Τὸ δ´	ἑκούσιον	ἢ τὸ κατ´ ὄρεξίν ἐστιν
[2, 3]	δίκην φυσικαῖς ἐνεργείαις τό τε	ἑκούσιον	καὶ τὸ ἀκούσιον παρέλκει ὁρμή
[2, 4]	δὲ ἄπιστος, ᾧ φίλον ψεῦδος	ἑκούσιον·	ὅτῳ δὲ ἀκούσιον, ἄνους· ὧν
[2, 3]	τὸν θεμέλιον τῆς σωτηρίας, τὴν	ἑκούσιον	πίστιν, οὐκ ἔχουσα. ~Ἡμεῖς δὲ
[2, 15]	ἡ δὲ ἀδικία μόνη εὑρίσκεται	ἑκούσιος	εἴτε ἐμὴ εἴτε ἄλλου. Ταύτας
[2, 2]	καὶ βάρβαρον νομίζοντες Ἕλληνες, πρόληψις	ἑκούσιός	ἐστι, θεοσεβείας συγκατάθεσις, Ἐλπιζομένων ὑπόστασις,
[2, 6]	Καὶ ἡ μὲν πίστις ὑπόληψις	ἑκούσιος	καὶ πρόληψις εὐγνώμονος πρὸ καταλήψεως,
[2, 15]	ἁμαρτία ἀκούσιος ἀδικία, ἀδικία δὲ	ἑκούσιος	κακία. ἔστιν οὖν ἡ μὲν
[2, 6]	οὐ γάρ ἐστιν ὑπόληψις ἡ	ἑκούσιος	πρὸ ἀποδείξεως συγκατάθεσις, ἀλλὰ συγκατάθεσις
[2, 14]	ἑκουσίως. Καίτοι κἀκεῖνος ὡς ἐπὶ	ἑκουσίῳ	κολασθήσεται, εἴ τις μεταγάγοι τὸ
[2, 13]	μίαν ἔτι Μετάνοιαν ἀμετανόητον» λάβῃ.	Ἑκουσίως	γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ τὸ
[2, 13]	ἡδονήν, συνάπτει τῷ τὴν ἀρχὴν	ἑκουσίως	ἐξαμαρτάνοντι· ἐφ´ ᾧ γάρ τις
[2, 14]	τὴν Λὼτ γυναῖκα ἐπιστραφεῖσαν μόνον	ἑκουσίως	ἐπὶ τὴν κακίαν τὴν κοσμικὴν
[2, 14]	ἀλλ´ οὐ κατ´ ἴσον τῷ	ἑκουσίως.	Καίτοι κἀκεῖνος ὡς ἐπὶ ἑκουσίῳ
[2, 8]	δεισιδαιμονία πάθος, φόβος δαιμόνων οὖσα	ἐκπαθῶν	τε καὶ ἐμπαθῶν· ἔμπαλιν οὖν
[2, 13]	μετάνοιαν δευτέραν, ἵν´, εἴ τις	ἐκπειρασθείη	μετὰ τὴν κλῆσιν, βιασθεὶς δὲ
[2, 8]	τὴν φάσιν τοῦ διακονουμένου πνεύματος	ἐκπλαγῆναι	τῷ τε ἀκούσματι καὶ τῷ
[2, 8]	μὲν τῶν καλῶν, τί παύεται	ἐκπλήξει;	καὶ παρέλκει ὁ διάκονος αὐτοῖς
[2, 8]	θεὸν καὶ πρό γε τῆς	ἐκπλήξεως	ἐν ἀγνοίᾳ γενόμενον. Εἰ δὴ
[2, 8]	Εἰ δὴ ἄγνοια προκατῆρξε τῆς	ἐκπλήξεως,	ἡ δ´ ἔκπληξις καὶ ὁ
[2, 8]	συνορῶσι τοίνυν ἐμπαθῆ ποιήσαντες δι´	ἐκπλήξεως	τὸν μέγιστον καὶ πρὸς αὐτῶν
[2, 8]	παρ´ ἐλπίδας εὐηγγελισμένον, καὶ τὴν	ἔκπληξιν	αὐτοῦ φόβον κληθῆναι ἀρχὴν γενόμενον
[2, 8]	ὁ διάκονος κατῆλθεν, οὐδ´ ἂν	ἔκπληξις	εἷλε τὸν Ἄρχοντα, ὡς αὐτοὶ
[2, 8]	προκατῆρξε τῆς ἐκπλήξεως, ἡ δ´	ἔκπληξις	καὶ ὁ φόβος ἀρχὴ σοφίας
[2, 8]	ἔστι μὲν οὖν ἡ {μὲν}	ἔκπληξις	φόβος ἐκ φαντασίας ἀσυνήθους ἢ
[2, 11]	τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἐκ τῶν ὁμολογουμένων	ἐκπορίζοντα	τὴν πίστιν. Πίστεως δ´ οὔσης
[2, 20]	πῦρ ἐμβληθῇ, δροσισθήσεται, ἀλλ´ οὐκ	ἐκπυρωθήσεται·	μαρτυρήσει νύκτωρ, μαρτυρήσει μεθ´ ἡμέραν·
[2, 14]	χάριν δέδωκεν, ἀλλὰ τοῦ σῶσαι.	Ἐκράτει	μὲν οὖν ὁ νόμος τότε
[2, 15]	ἀλλ´ ἢ ὡσεὶ χνοῦς ὃν	ἐκρίπτει	ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς
[2, 13]	πάθη (ἡ δ´ ἀπόστασις καὶ	ἔκστασις	καὶ ἀπείθεια ἐφ´ ἡμῖν, ὥσπερ
[2, 7]	τούτων ἐνέργειαι· Οὐ μὴν ἀδίκως»	ἐκτείνεσθαι	δίκτυα πτερωτοῖς» λέγουσιν οἱ χρησμοὶ
[2, 2]	ἐν ἡμῖν καὶ τὴν διάνοιαν	ἐκτείνονται.	Ἁ πιστεύσας τοίνυν ταῖς γραφαῖς
[2, 18]	ὑποσχεῖν τὴν τιμωρίαν πρὶν ἢ	ἐκτεκεῖν.	Ἄντικρυς γοῦν καὶ ὅσα τῶν
[2, 20]	ἕκαστον δὲ αὐτῶν τὰ ἴδια	ἐκτελεῖ	ἔργα πολλαχῶς ἐνυβριζόντων ἐπιθυμίαις οὐ
[2, 18]	φρόνιμος καὶ δίκαιος τοὺς δικαίους	ἐκτελῇ.	~Οὗτός ἐστιν ὁ κατ´ εἰκόνα
[2, 6]	νόμους τοὺς σφαιριστικοὺς τὸ γυμνάσιον	ἐκτελῆται,	οὕτω καὶ τὴν διδασκαλίαν ἀξιόπιστον
[2, 23]	κηδεμονία καὶ τῆς παραμονῆς ἡ	ἐκτένεια	τὰς ἐκ τῶν ἄλλων οἰκείων
[2, 9]	συνελόντι φάναι κοινωνία βίου ἢ	ἐκτένεια	φιλίας καὶ φιλοστοργίας μετὰ λόγου
[2, 23]	πρέποντος, εὐχαῖς καὶ δεήσεσι προσανέχουσαν	ἐκτενῶς,	τὰς μὲν ἐξόδους τῆς οἰκίας
[2, 18]	δὲ καὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων	ἐκτιθέασιν	ἔκγονα, καίτοι μακρόθεν καὶ προφητικῶς
[2, 18]	αὐθημερὸν ἀποδιδόναι» Ἀνυπερθέτως δεῖν διδάσκει	ἐκτίνειν	τὸν ἐπὶ ταῖς ὑπηρεσίαις μισθόν·
[2, 20]	μή τινες τῶν ζηλούντων αὐτὸν	ἔκτονον	καὶ ἀπόχορδον ᾄσωσιν, οὕτως ἀκούω,
[2, 22]	ἄνευ, τὰ σωματικὰ καὶ τὰ	ἐκτός.	Ἁ γὰρ Ξενοκράτους γνώριμος Πολέμων
[2, 23]	Πλάτων μὲν οὖν ἐν τοῖς	ἐκτὸς	ἀγαθοῖς τάττει τὸν γάμον, ἐπισκευάσας
[2, 5]	ἄδικοι ὑβρισταί τε καὶ ἄφρονες,	ἐκτὸς	δή τινων μάλα ὀλίγων. Εἰ
[2, 20]	παρείσδυσιν τοῖς ἀκαθάρτοις παρέχειν πνεύμασιν,	ἐκτὸς	εἰ μὴ βιασθείη καὶ ἀσθενὴς
[2, 22]	καὶ τῶν σωματικῶν καὶ τῶν	ἐκτὸς	τὴν ἀρετὴν αὐτάρκη πρὸς εὐδαιμονίαν
[2, 11]	Τιμόθεε, φησίν, τὴν παραθήκην φύλαξον,	ἐκτρεπόμενος	τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις
[2, 23]	τοὺς ἐκ ταύτης παῖδας γηροβοσκοὺς	ἐκτρέφων.	παῖδες» δὲ ἀνδρὶ κατθανόντι κληδόνες
[2, 11]	δὲ τῷ ψεύδει μετάβασις καὶ	ἐκτροπὴ	καὶ ἀπόστασις, ὥσπερ τῷ γνωστικῷ
[2, 23]	κήπῳ μετὰ τῆς ἑταίρας ἔργοις	ἐκύδαινον	τὴν ἡδονήν. Οὐκ ἂν οὖν
[2, 13]	τὸν λόγον μέτρα, ἢ ὁρμὴ	ἐκφερομένη	καὶ ἀπειθὴς λόγῳ· παρὰ φύσιν
[2, 23]	τὴν ἡδονήν. Οὐκ ἂν οὖν	ἐκφύγοιεν	τὴν Βουζύγιον ἀρὰν ὅσοι μὴ
[2, 20]	δὲ εἰς ἡδονὴν τράγων δίκην	ἐκχυθέντες,	οἷον ἐφυβρίζοντες τῷ σώματι, καθηδυπαθοῦσιν,
[2, 13]	ποιῶν, οὗ πράσσει κατεγνωκώς, τοῦτο	ἑκὼν	ἐπιτελεῖ. Ἁ μὲν οὖν ἐξ
[2, 11]	αὐτομαθὴς ἀφηνιάσας εἰς σάλον κυμαινόμενον	ἑκὼν	μεθίσταται, εἰς τὰ θνητά τε
[2, 11]	ὁ γνωστικός, ὁ δὲ οἰησίσοφος	ἑκὼν	τῆς ἀληθείας οὐχ ἅπτεται, ἀστάτοις
[2, 18]	τὰ δ´ αὐτὰ καὶ τοῖς	ἐλάας	συλλέγουσι διατάσσεται. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 8]	ἀρχὴν σοφίας ἐκ τοῦ φόβου	ἔλαβεν	εἰς τὴν φυλοκρίνησιν τῆς τε
[2, 6]	οἷς ἥμαρτεν μετενόησεν, εἰ σύνεσιν	ἔλαβεν	ἐφ´ οἷς ἔπταισεν, καὶ μετέγνω,
[2, 16]	δικαιοσύνης γίνεται καὶ μεταδίδωσιν ὧν	ἔλαβεν	παρὰ τοῦ θεοῦ διά τε
[2, 6]	ἀπόστολος Βαρνάβας Ἀφ´ οὗ» φησὶν	ἔλαβον,	μέρος ἐσπούδασα κατὰ μικρὸν ὑμῖν
[2, 20]	τυποῦται. Καὶ δὴ τὴν εἰκόνα	ἔλαθεν	περιφέρουσα τοῦ πάθους ἡ ψυχή,
[2, 16]	ἡμᾶς σαρκὶ πεπεδημένους, οὕτως ἡμῖν	ἐλάλησαν	οἱ προφῆται συμπεριφερομένου σωτηρίως τῇ
[2, 15]	ὁ Ἀβραὰμ ὅτι Ἐπορεύθη καθάπερ	ἐλάλησεν	αὐτῷ ὁ κύριος» Ἐντεῦθεν ἀρυσάμενός
[2, 20]	γυμνάζεσθαι δι´ αὐτῆς ἐν αὐτῇ.	Ἐλάνθανεν	δὲ ἑαυτὸν κατασοφιζόμενος ὁ ἄθλιος
[2, 16]	τε ἐλεεῖ ὁ κρείττων τὸν	ἐλάσσω,	καὶ κρείττων μὲν ἄνθρωπος ἀνθρώπου
[2, 4]	καὶ ἄλλο κίβδηλον, ὅπερ οὐδὲν	ἔλαττον	ἀπατᾷ τοὺς ἰδιώτας, οὐ μὴν
[2, 20]	τῷ λογιστικῷ κρείττονας γενομένους, τῆς	ἐλάττονος	ἐν ἡμῖν κτίσεως φανῆναι κρατοῦντας.
[2, 5]	ἡγητέον οὐ τὸ τὴν οὐσίαν	ἐλάττω	ποιεῖν, ἀλλὰ τὸ τὴν ἀπληστίαν
[2, 20]	πίστιν» ἑνὸς ἡνιόχου κατὰ προκοπὴν	ἐλαύνοντος	ἕκαστον ἡμῶν εἰς σωτηρίαν, ὅπως
[2, 16]	ὃ γὰρ ἑνὶ τούτων τῶν	ἐλαχίστων	πεποιήκατε, ἐμοὶ πεποιήκατε. Ὥσπερ οὖν
[2, 18]	γένει προσφυῶς εἰς σωτηρίαν κεχρημένος;	Ἐλεᾶτε,	φησὶν ὁ κύριος, ἵνα ἐλεηθῆτε·
[2, 4]	γράμμασιν οὐδὲ ἑτέροις. Ὅ τε	Ἐλεάτης	ξένος τὸν βασιλικὸν καὶ πολιτικὸν
[2, 20]	ταῖς κλίναις παρασκευάζῃ. Ὅθεν ὡς	ἔλεγεν	Ἀρίστων Πρὸς ὅλον τὸ τετράχορδον,
[2, 21]	ἀληθινὴν χαρὰν τῆς ψυχῆς τέλος	ἔλεγεν	εἶναι, ὡς Λεύκιμος τὴν ἐπὶ
[2, 20]	ὁ Ζήνων ἐπὶ τῶν Ἰνδῶν	ἔλεγεν	ἕνα Ἰνδὸν παροπτώμενον ἐθέλειν ἂν
[2, 21]	ὁ καὶ αὐτὸς Περιπατητικός, τελειότητα	ἔλεγεν	κατὰ φύσιν εὐροοῦντος βίου, τὴν
[2, 20]	ἑταίρᾳ τῇ Κορινθίᾳ, Ἔχω γὰρ»	ἔλεγεν	Λαΐδα καὶ οὐκ ἔχομαι ὑπ´
[2, 20]	γνωστικὸν εἶναι) ἐπεὶ οὐδὲ μέγα	ἔλεγεν	τὸ ἀπέχεσθαι ἡδονῆς μὴ πεπειραμένον,
[2, 15]	αἱρέσεις ἐκλαμβάνοντος. Ἕτερος δὲ κυριώτερον	ἔλεγεν	τὸν μὲν πρῶτον μακαρισμὸν τετάχθαι
[2, 4]	μηδὲ μὴν δοξάσαι, ἀλλ´ οὐδὲ	ἐλέγξαι	χωρὶς προλήψεως. Πῶς δ´ ἂν
[2, 1]	ὡς μεγίσταις ἐπιστήμαις. Ὃς δ´	ἐλέγχει	μετὰ παρρησίας εἰρηνοποιεῖ. Ἔφαμεν δὲ
[2, 13]	οἷς ἥμαρτεν πλημμελεῖν αὖθις· τῷ	ἐλέγχεσθαι	γὰρ ἑκατέρωθεν ἡ ἁμαρτία φαίνεται,
[2, 20]	εἰ μὴ βιασθείη καὶ ἀσθενὴς	ἐλεγχθείη.	Ἐὰν γὰρ δῷ μετανοήσασαν αὐτὴν
[2, 23]	τὴν μοιχευθεῖσαν καὶ ἐπὶ τούτῳ	ἐλεγχθεῖσαν·	ἐὰν δὲ ἱέρεια ᾖ, πυρὶ
[2, 11]	τὴν πίστιν ἠστόχησαν. Ὑπὸ ταύτης	ἐλεγχόμενοι	τῆς φωνῆς οἱ ἀπὸ τῶν
[2, 1]	εἰκότως τοὺς γενναίους τῶν φιλοσόφων	ἔλεγχος	ἀγαπητικὸς τοῦ βίου τε αὐτῶν
[2, 1]	ἑαυτοὺς» ἐξευρηκέναι φρυάττονται, τούτων ὁ	ἔλεγχος·	κατ´ ἐπακολούθημα δὲ καὶ περὶ
[2, 2]	θεοσεβείας συγκατάθεσις, Ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων	ἔλεγχος	οὐ βλεπομένων, κατὰ τὸν θεῖον
[2, 1]	πως ἐπαισχυνθεῖεν οἱ πάνσοφοι δι´	ἐλέγχου	βαρβάρου σωφρονισθέντες, ὡς διιδεῖν ὀψὲ
[2, 16]	ὡς ἐβούλετο. Ἐπεὶ δὲ πλουσίως	ἐλεεῖ	ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς τάς
[2, 16]	τοίνυν ὁ κρείττων τὸν ἥσσω	ἐλεεῖ,	μόνος ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐλεήσει.
[2, 16]	εἴρηται, τοὺς ἠλεημένους, κυρίως τε	ἐλεεῖ	ὁ κρείττων τὸν ἐλάσσω, καὶ
[2, 13]	αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ	ἐλέει	σου εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκόν
[2, 22]	καὶ ἐπιστραφήτω πρὸς κύριον, καὶ	ἐλεηθήσεται»	ἕως καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν
[2, 18]	Ἐλεᾶτε, φησὶν ὁ κύριος, ἵνα	ἐλεηθῆτε·	ἀφίετε, ἵνα ἀφεθῇ ὑμῖν· ὡς
[2, 19]	ἐξομοιοῖ. Γίνεσθε» φησὶν ὁ κύριος,	ἐλεήμονες	καὶ οἰκτίρμονες, ὡς ὁ πατὴρ
[2, 18]	μὴ διὰ βίου κολάζεσθαι ἐθέλων.	Ἐλεημοσύναι	δὲ καὶ πίστεις φυλακαὶ βασιλικαί,
[2, 15]	Μωυσῆς λέγει πολλάκις· Πρόσεχε σεαυτῷ.	Ἐλεημοσύναις	οὖν καὶ πίστεσιν ἀποκαθαίρονται ἁμαρτίαι·
[2, 18]	ἀνθρώπων κύριος. Καὶ Ὁ μὲν	ἐλεήμων	ἀνὴρ μακροθυμεῖ, ἐν παντί τε
[2, 15]	ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς·	Ἐλεήμων	γὰρ καὶ οἰκτίρμων ὁ κύριος,
[2, 16]	ἐλεεῖ, μόνος ἡμᾶς ὁ θεὸς	ἐλεήσει.	Κοινωνικὸς μὲν γὰρ ἄνθρωπος ὑπὸ
[2, 18]	ἤδη τοῖς τείχεσιν ἐφεστῶτες ὦσιν	ἑλεῖν	τὴν πόλιν πειρώμενοι, μήπω νομίζεσθαι
[2, 20]	Ἰλίου ἅλωσιν φασὶν ὁρμήσαντα τὴν	Ἑλένην	ἀνελεῖν ὡς κακῶν τοσούτων αἰτίαν
[2, 16]	ὁμογνώμοσι φιλία, θεοῦ δὲ ὁ	ἔλεος	εἰς ἡμᾶς πλούσιος τοὺς κατὰ
[2, 16]	χαίρειν ἐπὶ καλοῖς. Τὸ δὲ	ἔλεος	λύπην ἐπὶ ἀναξίως κακοπαθοῦντι, τροπὰς
[2, 19]	λαμβάνων. Δίκαιοι δὲ οἰκτείρουσι καὶ	ἐλεοῦσι,	Χρηστοὶ δὲ ἔσονται οἰκήτορες γῆς,
[2, 19]	δὲ ἡ εὐγένεια ἐν τῷ	ἑλέσθαι	καὶ συνασκῆσαι τὰ κάλλιστα διαδείκνυται.
[2, 20]	δοθήσεται ὑμῖν» τοῖς ἐξ ἑαυτῶν	ἑλέσθαι	τὰ κάλλιστα δυναμένοις λέγεται. Ὅπως
[2, 20]	Ἐὰν γὰρ δῷ μετανοήσασαν αὐτὴν	ἑλέσθαι	τὰ κρείττω, τοῦτ´ ἐκεῖνος ἄκων
[2, 18]	ἀλλὰ μηδὲ ἔτι θεράπαιναν ἔχειν,	ἐλευθέραν	δὲ εἶναι καὶ τῆς οἰκετίας
[2, 23]	ὥσπερ ἀμέλει τὸ κρατεῖν τούτων	ἐλευθερία	μόνη. Ἡ γοῦν θεία γραφὴ
[2, 20]	Οὐ γὰρ ἄλλως. Εἰρήνη καὶ	ἐλευθερία	περιγίνεται ἢ διὰ τῆς ἀπαύστου
[2, 21]	εἶναι καὶ τὴν ἀπὸ ταύτης	ἐλευθερίαν	λέγουσιν Ἡρακλειτόν τε τὸν Ἐφέσιον
[2, 4]	νομοθετικήν, πλοῦτον, κάλλος ἀληθινόν, εὐγένειαν,	ἐλευθερίαν	μόνῳ προσάπτοντες τῷ σοφῷ· ὃ
[2, 20]	ἀδούλωτοι καὶ ἄκναπτοι ἀθάνατον βασιλείαν	ἐλευθερίαν	τ´ ἀγαπῶσιν. Οὗτος ἐν ἄλλοις
[2, 20]	καὶ αὔξειν τὸν ἔρωτα τῆς	ἐλευθερίας	δυνάμεθα· καὶ τῇδε ὠφελοίμεθ´ ἄν,
[2, 18]	ἐπιθυμίας ἀπρόθυμοι τῷ πολέμῳ ἐξυπηρετῶμεν	(ἐλεύθεροι	γὰρ τὰς ὁρμὰς οἱ ἀπροφασίστως
[2, 5]	δὲ ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ,	ἐλεύθεροι	ἔσεσθε, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει
[2, 5]	δουλοπρεπὲς» μὲν τὴν κακίαν προσαγορεύει,	ἐλευθεροπρεπὲς»	δὲ τὴν ἀρετήν. Ἄρατε» φησίν,
[2, 15]	κέκραγεν· Οὐδὲν οὖν ἦν πῆμα	ἐλευθέρου	ψυχὴν δάκνον οὕτως ἀνδρὸς ὡς
[2, 22]	ἐπιστολῇ διαγράφων λέγει· Νυνὶ δὲ	ἐλευθερωθέντες	ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ
[2, 5]	ἐλεύθεροι ἔσεσθε, καὶ ἡ ἀλήθεια	ἐλευθερώσει	ὑμᾶς. Καλὸν δ´ αὖ εἶναι
[2, 5]	Ἐὰν δὲ ὁ υἱὸς ὑμᾶς	ἐλευθερώσῃ,	ἐλεύθεροι ἔσεσθε, καὶ ἡ ἀλήθεια
[2, 16]	Πλούσιος ὢν ὁ θεὸς ἐν	ἐλέῳ»	διὰ τὴν αὑτοῦ ἀγαθότητα κήδεται
[2, 18]	κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος» καὶ Ὁ	ἐλεῶν	πτωχοὺς μακαρισθήσεται, ὅτι τὴν ἀγάπην
[2, 16]	τοῦ υἱοῦ παρουσίας σῴζων καὶ	ἐλεῶν,	ὡς εἴρηται, τοὺς ἠλεημένους, κυρίως
[2, 23]	καὶ ὅτ´ ἂν φάος ἱερὸν	ἔλθῃ,	μαρτυρομένοις τὸν κύριον παρ´ ὅλον
[2, 6]	καὶ ἡ λίθος ἡ θρυλουμένη	ἕλκει	τὸν σίδηρον διὰ συγγένειαν, ὥσπερ
[2, 6]	ἀνακινεῖ· πείθεται δὲ αὐτοῖς τὰ	ἑλκόμενα	ἀρρήτῳ ἑλκόμενα πνεύματι οὐχ ὡς
[2, 6]	δὲ αὐτοῖς τὰ ἑλκόμενα ἀρρήτῳ	ἑλκόμενα	πνεύματι οὐχ ὡς αἴτια, ἀλλ´
[2, 4]	οὐρανοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου πάντα	ἕλκουσιν	εἰς γῆν, ταῖς χερσὶν ἀτεχνῶς
[2, 5]	Μωυσέως τοῦ μεγάλου ἐπὶ τοὺς	Ἕλληνας	διαδεδόσθαι δόγματα. Πάντα μὲν οὖν
[2, 1]	ἐπεὶ κλέπτας» τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας	Ἕλληνας	εἶναι προσεῖπεν ἡ γραφή, ὅπως
[2, 1]	οἶμαι ὑπὲρ ὧν κατατρέχουσιν ἡμῶν	Ἕλληνες	ἀπολογήσασθαι ὀλίγαις συγχρωμένους γραφαῖς, εἴ
[2, 18]	ἀτιμάζει τὴν φύσιν. Δυσωπείσθωσαν οὖν	Ἕλληνες	καὶ εἴ τις ἕτερός ἐστι
[2, 2]	διαβάλλουσι κενὴν καὶ βάρβαρον νομίζοντες	Ἕλληνες,	πρόληψις ἑκούσιός ἐστι, θεοσεβείας συγκατάθεσις,
[2, 4]	διορᾶν δυναμένοις ἐκκείμενος. ἴσασι δὲ	Ἕλληνες	τὰς τῶν ἐν Λακεδαίμονι ἐφόρων
[2, 6]	ἀνθρώπινον ἦν τὸ ἐπιτήδευμα, ὡς	Ἕλληνες	ὑπέλαβον, κἂν ἀπέσβη· ἣ δὲ
[2, 20]	ἔτι δίκαιοι κατατρέχειν τοῦ νόμου	Ἕλληνες,	φόβῳ καὶ αὐτοὶ τὴν ἡδονὴν
[2, 1]	μήτε μεμελετηκέναι μήτε μὴν ἐπιτηδεύειν	ἑλληνίζειν·	ἱκανὸν γὰρ δὴ τοῦτο ἀποδημαγωγεῖν
[2, 1]	πολλοῖς τοῖς πιθανοῖς τε καὶ	Ἑλληνικοῖς	τὸ ἀληθὲς διαλεληθέναι ποθεῖ, καθάπερ
[2, 2]	διδασκομένης πρὸς τῶν νόμων τῶν	Ἑλληνικῶν	καὶ τῶν ἄλλων τῶν φιλοσόφων)
[2, 18]	παρὰ τῷ Μωυσεῖ ἀναγεγραμμέναι, ἀρχὴν	Ἕλλησι	παντὸς τοῦ ἠθικοῦ τόπου παρασχόμεναι,
[2, 15]	μοσχοποιίᾳ. Ἐντεῦθέν τις τῶν παρ´	Ἕλλησι	σοφῶν Συγγνώμη τιμωρίας κρείσσων» ἀπεφθέγξατο,
[2, 15]	Ἐντεῦθεν ἀρυσάμενός τις τῶν παρ´	Ἕλλησι	σοφῶν τὸ ἕπου θεῷ» ἀπεφθέγξατο.
[2, 11]	εἶεν βάρβαροι εἴτε οἱ παρ´	Ἕλλησι	φιλόσοφοι, γνῶσις φυσιοῖ» κατὰ τὸν
[2, 5]	ἡμῖν οἰκονομίας σωτηρίου. Παρά τε	Ἕλλησιν	ᾄδεται ὁ Μίνως Ἐννέωρος βασιλεὺς
[2, 4]	ἡ τῶν ὅλων ἀρχὴ τοῖς	Ἕλλησιν,	οὔτ´ οὖν Θαλῇ ὕδωρ ἐπισταμένῳ
[2, 11]	τὴν ἑαυτῆς φύσιν, ἣ δὲ	ἐλλιπῆ.	Καὶ μή τι ἡ παρ´
[2, 15]	τὰς δὲ ἐπεκάλυψεν ἁμαρτίας, οὐκ	ἐλογίσατό	τε τὰς ἄλλας καὶ ἀφῆκε
[2, 6]	Εἰ δὲ Τῷ Ἀβραὰμ πιστεύσαντι	ἐλογίσθη	εἰς δικαιοσύνην, σπέρμα δὲ Ἀβραὰμ
[2, 20]	τῷ θεῷ καὶ εἰς πίστιν	ἐλογίσθησαν»	Καλῶς ὁ Ζήνων ἐπὶ τῶν
[2, 11]	καὶ ὡσαύτως ἔχειν κατασκευάζουσι τὴν	ἑλομένην	αὐτὰς ψυχήν. Συγγενὲς δὲ τῷ
[2, 4]	λόγιον παραφράσας εἴρηκεν· Ἐὰν μὴ	ἔλπηται	ἀνέλπιστον, οὐκ ἐξευρήσει, ἀνεξερεύνητον ἐὸν
[2, 22]	ἀγάπην καὶ ἡ εἰς τὴν	ἐλπίδα	ἀποκατάστασις, ἣν ἀνάπαυσιν ἀλλαχοῦ λέγει
[2, 19]	οὐ δι´ ἡδονῆς ἀπόλαυσιν, δι´	ἐλπίδα	δέ, οἶμαι, τοῦ πληθῦναι τὸ
[2, 22]	τὸν γενναῖον ἀπόστολον ἐκ πίστεως	ἐλπίδα	δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. Ἐν γὰρ Χριστῷ
[2, 22]	τοιοῦτον ἀναπεπαῦσθαι ἀπολαβόντα ἣν ἤλπιζεν	ἐλπίδα,	διὸ καὶ ἐπιφέρει· Καὶ ἡσυχάσει
[2, 9]	τὴν μετάνοιαν ἐπί τε τὴν	ἐλπίδα.	Ἐλπὶς δὲ προσδοκία ἀγαθῶν ἡ
[2, 22]	φησί, δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ	ἐλπίδα·	ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει,
[2, 9]	καὶ ἡ εὐεμπτωσία λαμβάνεται εἰς	ἐλπίδα,	ἣν ἐπὶ τὴν ἀγάπην χειραγωγεῖν
[2, 12]	παρῳχηκότος, καὶ τὴν τῶν ἐσομένων	ἐλπίδα	κατάληψιν ἐσομένου πράγματος. Τὰς δὲ
[2, 22]	αἰώνιον· διττὴν δὲ εἰδὼς τὴν	ἐλπίδα,	τὴν μὲν προσδοκωμένην, τὴν δὲ
[2, 8]	ἀκούσματι καὶ τῷ θεάματι παρ´	ἐλπίδας	εὐηγγελισμένον, καὶ τὴν ἔκπληξιν αὐτοῦ
[2, 18]	γαμεῖν, οὐ γὰρ ἀτελεῖς τὰς	ἐλπίδας	τοῖς ἀσκήσασι κατὰ τὸν λόγον
[2, 12]	παρῳχηκότα πίστει πεπεισμένοι, τὰ μέλλοντα	ἐλπίδι	ἀπεκδεχόμενοι. Διὰ πάντων γὰρ ἡ
[2, 3]	κατάλληλόν τε εἶναι τῇ ἑκάστου	ἐλπίδι	καὶ τῆς πίστεως τὴν δωρεάν.
[2, 6]	πιστόν τινα γενόμενον καὶ τῇ	ἐλπίδι	καὶ τῷ φόβῳ πιστεῦσαι. Καὶ
[2, 22]	δὲ ἐμοῦ ἀκούων κατασκηνώσει ἐπ´	ἐλπίδι	πεποιθώς· ἡ γὰρ τῆς ἐλπίδος
[2, 9]	ὡς πίστις μὲν ἐπὶ μετανοίᾳ	ἐλπίδι	τε, εὐλάβεια δὲ ἐπὶ πίστει,
[2, 20]	ἡδονῆς, ἕξεις αὐτὴν ἐν τῇ	ἐλπίδι	τῇ προσδοκωμένῃ εὑρημένην» καὶ ἀναπεπαυμένην.
[2, 22]	ἤδη τέλος διδάσκει τὴν τῆς	ἐλπίδος	ἀποκατάστασιν· Ἡ γὰρ ὑπομονή» φησί,
[2, 22]	ἐλπίδι πεποιθώς· ἡ γὰρ τῆς	ἐλπίδος	ἀποκατάστασις ὁμωνύμως ἐλπὶς εἴρηται· διὸ
[2, 22]	σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς	ἐλπίδος»	ἕως κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ
[2, 1]	σοφίας γνώσεώς τε καὶ ἐπιστήμης	ἐλπίδος	τε καὶ ἀγάπης περί τε
[2, 12]	πεπλήρωται, πιστὸν ἐντεῦθεν καὶ τὸ	ἐλπιζόμενον	καὶ τὸ παρῳχηκὸς ἀληθές. Πρότερον
[2, 12]	ὑποπεπτώκασι πίστει ἢ τελεσθέντων ἢ	ἐλπιζομένων,	πειθὼ δὲ παρέχει ἡ ἐνεστηκυῖα
[2, 2]	πρόληψις ἑκούσιός ἐστι, θεοσεβείας συγκατάθεσις,	Ἐλπιζομένων	ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων,
[2, 9]	Κοσμικοὺς γὰρ τοὺς εἰς γῆν	ἐλπίζοντας	καὶ τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξακούομεν·
[2, 9]	μετάνοιαν ἐπί τε τὴν ἐλπίδα.	Ἐλπὶς	δὲ προσδοκία ἀγαθῶν ἡ ἀπόντος
[2, 6]	αἴσθησιν διὰ τὸ μὴ παρεῖναι.	Ἐλπὶς	δὲ προσδοκία κτήσεως ἀγαθοῦ· πιστὴν
[2, 18]	ζῶντος ἀνδρὸς ἀγαθοῦ οὐκ ἀπόλλυται	ἐλπίς.	Ἐγώ» φησί, τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας
[2, 22]	γὰρ τῆς ἐλπίδος ἀποκατάστασις ὁμωνύμως	ἐλπὶς	εἴρηται· διὸ τοῦ κατασκηνώσει» τῇ
[2, 6]	μεταβαλεῖται. ἤδη δὲ καὶ ἡ	ἐλπὶς	ἐκ πίστεως συνέστηκεν. Ἁρίζονται γοῦν
[2, 12]	ἡ μνήμη, τῷ δὲ μέλλοντι	ἐλπίς	ἐστι· πιστεύομεν δὲ τὰ παρῳχηκότα
[2, 8]	αὖθίς τε ἐν φόβῳ κυρίου	ἐλπὶς	ἰσχύος» φησίν. ~Ἀνάγει γοῦν ὁ
[2, 6]	μεθ´ ἣν φόβος τε καὶ	ἐλπὶς	καὶ μετάνοια σύν τε ἐγκρατείᾳ
[2, 22]	δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα· ἡ δὲ	ἐλπὶς	οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη
[2, 20]	τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ	ἐλπίσαντες	ἐπὶ τὸ ὄνομα γενώμεθα καινοί,
[2, 21]	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν	ἔλπισμα;	~Ναὶ μὴν Πλάτων ὁ φιλόσοφος
[2, 20]	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν	ἔλπισμα»	Τί γὰρ ἕτερον ἡ τρυφὴ
[2, 4]	παρὰ Κάιν προσήνεγκε, δι´ ἧς	ἐμαρτυρήθη	εἶναι δίκαιος, μαρτυροῦντος ἐπὶ τοῖς
[2, 2]	θεῖον ἀπόστολον· Ταύτῃ γὰρ» μάλιστα	ἐμαρτυρήθησαν	οἱ πρεσβύτεροι· χωρὶς δὲ πίστεως
[2, 12]	ἀγαπῶ· πάλιν, φοβούμενος μὴ κολασθῶ,	ἐμαυτὸν	ἀγαπῶ, αἱρούμενος τὸν φόβον· ὁ
[2, 23]	γνησίων δίδωμί σοί γε τὴν	ἐμαυτοῦ	θυγατέρα. ζητοῦμεν δὲ εἰ γαμητέον,
[2, 14]	καρδίας καὶ νεφρούς· καὶ ὁ	Ἐμβλέψας	πρὸς ἐπιθυμίαν» κρίνεται. Διὸ Μηδὲ
[2, 20]	τὰ θηρία, κἂν εἰς πῦρ	ἐμβληθῇ,	δροσισθήσεται, ἀλλ´ οὐκ ἐκπυρωθήσεται· μαρτυρήσει
[2, 8]	μάλιστα δὲ τοῖς ἀπὸ Μαρκίωνος	ἐμβοᾷ	οὐκ ἐπαΐουσιν ἡ γραφή· Ὁ
[2, 18]	ἡ σοφία λέγει, οἱ δὲ	ἐμὲ	ζητοῦντες εὑρήσουσιν εἰρήνην» καὶ τὰ
[2, 9]	μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς	ἐμὲ	μὴ ἐπερωτῶσι, πρὸ τῆς τοῦ
[2, 9]	διὰ Ἡσαΐου Εὑρέθην» λέγει τοῖς	ἐμὲ	μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς
[2, 15]	Ἀτυχία δέ ἐστιν ἄλλου εἰς	ἐμὲ	πρᾶξις ἀκούσιος, ἡ δὲ ἀδικία
[2, 18]	ἀπόλλυται ἐλπίς. Ἐγώ» φησί, τοὺς	ἐμὲ	φιλοῦντας ἀγαπῶ, ἡ σοφία λέγει,
[2, 15]	ἀδικία μόνη εὑρίσκεται ἑκούσιος εἴτε	ἐμὴ	εἴτε ἄλλου. Ταύτας δ´ αἰνίσσεται
[2, 15]	δέ ἐστιν ἡ ἐντολὴ ἡ	ἐμή,	ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα
[2, 15]	ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡ	ἐμὴ	πληρωθῇ. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ
[2, 22]	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον οὐκ	ἐμίανεν,	καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν χωρισμῷ
[2, 18]	καλοῦσιν, ἐπιστήμην ἐμμενετέων καὶ οὐκ	ἐμμενετέων,	ἥ τε μεγαλοψυχία, ἐπιστήμη τῶν
[2, 18]	ὑπομονή, ἣν καρτερίαν καλοῦσιν, ἐπιστήμην	ἐμμενετέων	καὶ οὐκ ἐμμενετέων, ἥ τε
[2, 15]	Εὐρυχώρῳ καὶ πλατείᾳ ὁδῷ» οὐκ	ἐμμενόντων,	ἢ τῶν ἐν νόμῳ τραφέντων
[2, 20]	πολλάκις κόπρου πίμπλαται ἀνθρώπων ἀσελγῶς	ἐμμενόντων	καὶ μηδεμίαν πρόνοιαν ποιουμένων τοῦ
[2, 22]	ἄμετρα οὔτε ἀλλήλοις οὔτε τοῖς	ἐμμέτροις.	Τὸν οὖν τῷ θεῷ προσφιλῆ
[2, 18]	κακία μήτε ἀπὸ κακίας ὁρμώμενον.	Ἐμοὶ	δὲ δοκεῖ καὶ μηνύειν ἡ
[2, 18]	ὀρθῶς ζητήσαντες αὐτὸν εἰρήνην εὗρον.	Ἐμοὶ	δὲ δοκεῖ καὶ Πυθαγόρας τὸ
[2, 16]	ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων πεποιήκατε,	ἐμοὶ	πεποιήκατε. Ὥσπερ οὖν τρέφεται μὴ
[2, 11]	ὅπως Ὁ ἰδὼν πρὸς ἐπιθυμίαν	ἐμοίχευσεν,	λαβών τε ἐν νῷ ὡς
[2, 15]	ἔστιν οὖν ἡ μὲν ἁμαρτία	ἐμὸν	ἀκούσιον. Διὸ καί φησιν· Ἁμαρτία
[2, 4]	ἐπὶ ξύλων ἀναγεγραμμένας· ὁ δὲ	ἐμὸς	νόμος, ὡς προείρηται, βασιλικός τέ
[2, 8]	ἐπαΐουσιν ἡ γραφή· Ὁ δὲ	ἐμοῦ	ἀκούων ἀναπαήσεται ἐπ´ εἰρήνης πεποιθώς,
[2, 22]	πανάρετος σοφία λέγει· Ὁ δὲ	ἐμοῦ	ἀκούων κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι πεποιθώς·
[2, 22]	ἵνα γένηται ἐκεῖνο· εἰ ὑμεῖς	ἐμοῦ,	ἐγὼ δὲ Χριστοῦ, ὑμεῖς οὖν
[2, 14]	καρδία αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´	ἐμοῦ.	Εἰς αὐτὴν γὰρ ἀφορᾷ τὴν
[2, 11]	Σὺ δὲ αὐτοῦ στῆθι μετ´	ἐμοῦ.	Οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Σίμωνα
[2, 8]	θαυμασιότης ὑπερβάλλουσα. Οὐ συνορῶσι τοίνυν	ἐμπαθῆ	ποιήσαντες δι´ ἐκπλήξεως τὸν μέγιστον
[2, 18]	τοῦδε· ἡ δὲ ἡμετέρα φύσις	ἐμπαθὴς	οὖσα ἐγκρατείας δεῖται, δι´ ἧς
[2, 18]	διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς. Οἱ τοίνυν	ἐμπαθοῦς	φόβου περιποιητικὸν τὸν νόμον ὑπολαβόντες
[2, 8]	δαιμόνων οὖσα ἐκπαθῶν τε καὶ	ἐμπαθῶν·	ἔμπαλιν οὖν ὁ τοῦ ἀπαθοῦς
[2, 13]	ὑπενεχθέντα πλημμέλημα μετανοῆσαι· μελέτη γὰρ	ἔμπαλιν	ἁμαρτιῶν τὸ πολλάκις μετανοεῖν καὶ
[2, 12]	οὐ τὸν διάβολον εἰς καταστροφήν.	Ἔμπαλιν	δέ· Τὰ μὲν ἔργα τοῦ
[2, 8]	οὖσα ἐκπαθῶν τε καὶ ἐμπαθῶν·	ἔμπαλιν	οὖν ὁ τοῦ ἀπαθοῦς θεοῦ
[2, 5]	ἢ πλούσιον φιλοσοφεῖν· μακαρίζει δ´	ἔμπαλιν	τοὺς πένητας, ὡς συνῆκεν Πλάτων
[2, 17]	εἶδος εἴη ἄν· ἡ δὲ	ἐμπειρία	ἐπιστήμη περιληπτική, ὥστε καὶ οἷόν
[2, 17]	δὲ τῇ ἐπιστήμῃ ἥ τ´	ἐμπειρία	καὶ ἡ εἴδησις σύνεσίς τε
[2, 2]	Ἐν τούτοις ἅπασι τὴν φυσικὴν	ἐμπεριείληφε	θεωρίαν τὴν κατὰ τὸν αἰσθητὸν
[2, 18]	παντί τε μεριμνῶντι ἔνεστι σοφία·	ἐμπεσεῖται	γὰρ μέριμνα ἀνδρὶ νοήμονι, φροντιστής
[2, 2]	πολλοὶ τῶν σοφιστῶν τοὺς νέους	ἐμπλέκουσι	πρὸς οὐδὲν ἀληθὲς σχολάζοντες, ἀλλ´
[2, 20]	Κατήγαγεν οὖν εἰς ὄρυγμα θηρίων	ἔμπλεων	τὸν Δανιὴλ ὁ Βαβυλωνίων βασιλεύς,
[2, 20]	μελετῶσα, δύναμιν θείαν κατὰ τὸ	ἐμπνεόμενον	μέρος αὐτῆς ὑπὸ τοῦ λόγου
[2, 8]	πάθει ἀπάθειαν, παιδείᾳ δὲ μετριοπάθειαν	ἐμποιεῖ.	Ἐπὰν οὖν ἀκούσωμεν· Τίμα τὸν
[2, 7]	Εἰ δὲ ὁ νόμος φόβου	ἐμποιητικός,	ἀρχὴ σοφίας γνῶσις νόμου, καὶ
[2, 2]	προφέρουσιν οὐδ´ οἱ παρὰ τούτων	ἐμπορευόμενοι	οὐδὲ μὴν πάγας, αἷς οἱ
[2, 18]	ἰσχὺν ἐν γνώσει ποίει δύναμιν.	Ἐμφαίνει	γὰρ διὰ τούτων τά τε
[2, 18]	νόμος καὶ τὴν τῆς ψυχῆς	ἐμφαίνειν	ἀνδρείαν, δεῖν νομοθετῶν τὸν φυτεύσαντα
[2, 2]	λόγῳ τὰ ἔργα, ἤδη δὲ	ἐμφαίνειν	χρῆναι τὸ ἐξ ἁπάσης παιδείας
[2, 15]	τῶν τριῶν δογμάτων τὴν γνῶσιν	ἐμφαίνουσιν	διὰ τούτων· Μακάριος ἀνὴρ ὃς
[2, 2]	Ὅσα τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ	ἐμφανῆ	ἔγνων· ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις
[2, 9]	λέγει τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν,	ἐμφανὴς	ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι,
[2, 2]	σοφίᾳ γνωσθήσεσθαι τὸν θεὸν πεπεισμένος,	Ἐμφάνισόν	μοι σεαυτὸν» φησὶ καὶ εἰς
[2, 20]	πλεονασμὸς περίεργος πρὸς ἡδυπάθειαν ἀνειμένων;	ἐμφαντικῶς	ὁ Διογένης ἔν τινι τραγῳδίᾳ
[2, 13]	τὸν τοῖς ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	ἐμφερῆ	μακαρισμόν; Μὴ φοβοῦ, φησίν, ὅταν
[2, 20]	ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς τοῖς ζῴοις	ἐμφερῶς	ἐξομοιοῦν λέγουσιν· ὧν γὰρ ἰδιώματα
[2, 18]	Ἐρίφων μὲν γὰρ καὶ ἀρνῶν	ἐμφορεῖσθαι	ἐπιτέτραπται, καί τις ἴσως ἀπολογία
[2, 2]	εὑρίσκεται ἀρχὴ {γὰρ} πράξεως, θεμέλιος	ἔμφρονος	προαιρέσεως, προαποδεικνύντος τινὸς αὐτῷ διὰ
[2, 4]	βασιλικὸν καὶ πολιτικὸν ἄνδρα νόμον	ἔμψυχον	ἀποφαίνεται. Τοιοῦτος δὲ ὁ πληρῶν
[2, 4]	προείρηται, βασιλικός τέ ἐστι καὶ	ἔμψυχος	καὶ λόγος ὁ ὀρθός· Νόμος
[2, 15]	κακά, θυμὸς δὲ κρείσσων τῶν	ἐμῶν	βουλευμάτων. Ἀλλ´ οὐδὲ Αἴας σιωπᾷ,
[2, 13]	Οἱ σπείροντες» οὖν ἐν δάκρυσιν	ἐν	ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» τῶν ἐν μετανοίᾳ
[2, 8]	καὶ πρό γε τῆς ἐκπλήξεως	ἐν	ἀγνοίᾳ γενόμενον. Εἰ δὴ ἄγνοια
[2, 13]	ἐθνικὸν καὶ πρῶτον βίον, τὸν	ἐν	ἀγνοίᾳ λέγω) αὐτίκα τοῖς κληθεῖσι
[2, 18]	μεταξύ, τὴν δὲ σωφροσύνην ἕξιν	ἐν	αἱρέσει καὶ φυγῇ σῴζουσαν τὰ
[2, 1]	Γεωργοῦ μὲν οὖν ἴδιον τὸ	ἐν	ἀκάνθαις φυόμενον ῥόδον ἀβλαβῶς λαβεῖν
[2, 20]	βασιλείαν ἐλευθερίαν τ´ ἀγαπῶσιν. Οὗτος	ἐν	ἄλλοις εὐθυρρημόνως γράφει τῆς εἰς
[2, 18]	ἀξιολόγους λαμβάνει, τὰ τιμιώτατα τῶν	ἐν	ἀνθρώποις, ἡμερότητα, χρηστότητα, μεγαλόνοιαν, εὐφημίαν,
[2, 14]	(τὰ μυστήρια ἐπὶ σκηνῆς ἐξειπὼν	ἐν	Ἀρείῳ πάγῳ κριθεὶς οὕτως ἀφείθη
[2, 19]	οἶμαι, τοῦ πληθῦναι τὸ γένος	ἐν	ἀρχῇ, εἷς μόνος διαδέχεται κληρονόμος
[2, 6]	ἐπὶ σὲ προφητείας, ἵνα στρατεύσῃ	ἐν	αὐταῖς τὴν καλὴν στρατείαν, ἔχων
[2, 20]	τὸ ἀπέχεσθαι ἡδονῆς μὴ πεπειραμένον,	ἐν	αὐτῇ δὲ γενόμενον μὴ κρατεῖσθαι,
[2, 20]	κρατεῖσθαι, ὅθεν γυμνάζεσθαι δι´ αὐτῆς	ἐν	αὐτῇ. Ἐλάνθανεν δὲ ἑαυτὸν κατασοφιζόμενος
[2, 10]	γῆς Αἰγύπτου, ἐν ᾗ κατῳκήσατε	ἐν	αὐτῇ, οὐ ποιήσετε· καὶ κατὰ
[2, 20]	ἐναπερειδομένη τῇ ψυχῇ, τὴν φαντασίαν	ἐν	αὐτῇ τυποῦται. Καὶ δὴ τὴν
[2, 10]	Ἁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται	ἐν	αὐτοῖς· ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς
[2, 10]	τὰ προστάγματά μου φυλάξεσθε, πορεύεσθαι	ἐν	αὐτοῖς· ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς
[2, 10]	εἴπῃ Ὁ ποιήσας ἄνθρωπος ζήσεται	ἐν	αὐτοῖς» τήν τε Ἑβραίων αὐτῶν
[2, 20]	μεθ´ ἡμέραν, ἀλλὰ καὶ νύκτωρ	ἐν	αὐτοῖς τοῖς ἐνυπνίοις μετὰ γοητείας
[2, 22]	μὲν μεθεκτόν τε καὶ πρῶτον	ἐν	αὐτοῖς ὑπάρχον τοῖς εἴδεσιν, ὃ
[2, 6]	ἐπιστολῇ λέγει· Δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ	ἐν	αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς
[2, 8]	προόντος Ἀνθρώπου, ὡς δὴ αὐτοῦ	ἐν	αὐτῷ καθεστῶτος, καὶ κατεπλάγησαν καὶ
[2, 8]	τῆς πλάσεως διὰ τὸν ἀοράτως	ἐν	αὐτῷ σπέρμα δεδωκότα τῆς ἄνωθεν
[2, 23]	καὶ τὰ λυπήσοντά σε ὁρᾷς	ἐν	αὐτῷ, τὰ δὲ ἀγαθὰ οὐκ
[2, 20]	ὡς ὑποδείγματα ἡμῖν ἔκκειται κάλλιστα	ἐν	αὐτῷ, τρέφειν καὶ αὔξειν τὸν
[2, 15]	ἰχθὺν ὃς οὐκ ἔχει λεπίδα	ἐν	αὑτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ Βαρνάβας.
[2, 20]	μαρτυρήσει μεθ´ ἡμέραν· ἐν λόγῳ,	ἐν	βίῳ, ἐν τρόπῳ μαρτυρήσει· σύνοικος
[2, 20]	ὄν, ἡ ψυχὴ δὲ αὐτῶν	ἐν	βορβόρῳ κακίας κατορώρυκται, δόγμα ἡδονῆς
[2, 15]	Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη	ἐν	βουλῇ ἀσεβῶν, καθὼς οἱ ἰχθύες
[2, 15]	ἤδη κέκριται» Οὐδὲ οἱ ἁμαρτωλοὶ	ἐν	βουλῇ δικαίων» (Οἱ ἤδη κατεγνωσμένοι
[2, 23]	πρὸς γάμον διδάσκων. Ἐπίωμεν δὲ	ἐν	βραχεῖ τὴν ἱστορίαν. Πλάτων μὲν
[2, 2]	τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία. Ἔχεις	ἐν	βραχεῖ τὸ ἐπάγγελμα τῆς καθ´
[2, 18]	κελεύοντος Ἀλλ´ οὐδὲ ἑψήσεις ἄρνα	ἐν	γάλακτι μητρὸς αὐτοῦ» μὴ γὰρ
[2, 22]	ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα.	Ἐν	γὰρ Χριστῷ οὔτε περιτομή τι
[2, 19]	οὐδείς· αὐτὸς γὰρ ἀνθρώπων τῶν	ἐν	γενέσει πατήρ. Τὰ μὲν αἰσχρὰ
[2, 11]	προσώπου τοῦ θεοῦ καὶ ᾤκησεν	ἐν	γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ· Ἐρμηνεύεται
[2, 2]	τοῦ ὄντος ἐννοίας· οὐ γὰρ	ἐν	γνόφῳ ἢ τόπῳ ὁ θεός,
[2, 18]	πράγματα, λαβὼν καὶ κτησάμενος ἰσχὺν	ἐν	γνώσει ποίει δύναμιν. Ἐμφαίνει γὰρ
[2, 4]	βασιλικὴν» ἐν Εὐθυδήμῳ ἐπικεκρυμμένως λέγει.	Ἐν	γοῦν τῷ Πολιτικῷ πρὸς λέξιν
[2, 4]	λόγος ὁ ὀρθὸς καὶ οὐκ	ἐν	γράμμασιν οὐδὲ ἑτέροις. Ὅ τε
[2, 20]	φόβος ἐστεφάνωται, ἐν δ´ Ἔρις,	ἐν	δ´ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα
[2, 20]	πέρι μὲν πάντῃ φόβος ἐστεφάνωται,	ἐν	δ´ Ἔρις, ἐν δ´ Ἀλκή,
[2, 13]	Δαβὶδ γράφει· Οἱ σπείροντες» οὖν	ἐν	δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» τῶν
[2, 20]	δ´ Ἔρις, ἐν δ´ Ἀλκή,	ἐν	δὲ κρυόεσσα Ἰωκή· ἐν δέ
[2, 20]	Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ἰωκή·	ἐν	δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο
[2, 9]	τοῦ πύργου καὶ ἀλατόμητοι συνῳκοδομήθησαν·	ἐν	δικαιοσύνῃ γὰρ ἐκοιμήθησαν καὶ ἐν
[2, 9]	τὴν λέξιν δικαίους οἶδέ τινας	ἐν	ἔθνεσι καὶ ἐν Ἰουδαίοις οὐ
[2, 16]	φύσει Πλούσιος ὢν ὁ θεὸς	ἐν	ἐλέῳ» διὰ τὴν αὑτοῦ ἀγαθότητα
[2, 20]	σῴζει ὁ κατὰ Βασιλείδην ἄνθρωπος,	ἐν	ἑνὶ σώματι τοσούτων πνευμάτων διαφόρων
[2, 22]	ἐπιστήμῃ τοῦ ἀγαθοῦ τίθεται καὶ	ἐν	ἐξομοιώσει τῇ πρὸς τὸν θεόν,
[2, 22]	κατ´ ἀρετὴν τελειότατον, τοῦτο δὲ	ἐν	ἐπιστήμῃ τοῦ ἀγαθοῦ τίθεται καὶ
[2, 15]	σιγῆς ἀκίνδυνον γέρας· τῶν δὲ	ἐν	ἔργῳ διὰ τῶν ἁρπακτικῶν καὶ
[2, 18]	ἢ καθόλου ὧν γνωρίζεις ἀνθρώπων	ἐν	ἐρημίᾳ πλανώμενον ὑποζύγιον, ἀπαγαγὼν ἀπόδος.
[2, 4]	μή τι ταύτην σοφίαν βασιλικὴν»	ἐν	Εὐθυδήμῳ ἐπικεκρυμμένως λέγει. Ἐν γοῦν
[2, 10]	κατὰ τὰ ἐπιτηδεύματα γῆς Αἰγύπτου,	ἐν	ᾗ κατῳκήσατε ἐν αὐτῇ, οὐ
[2, 23]	αὐτῷ καὶ Ἐπίκουρος καὶ ὅσοι	ἐν	ἡδονῇ καὶ ἀοχλησίᾳ, ἔτι δὲ
[2, 18]	κύριος ἀφ´ ὑμῶν, ἵνα εὕρητε	ἐν	ἡμέρᾳ κρίσεως. Τοὺς τούτων ἐπηβόλους
[2, 11]	δέκατον τῶν τριῶν μέτρων ἦν»	Ἐν	ἡμῖν γὰρ αὐτοῖς τρία μέτρα,
[2, 19]	αὐτῷ· Βασιλεὺς παρὰ θεοῦ σὺ	ἐν	ἡμῖν εἶ, ἐθελουσίῳ γνώμῃ τῶν
[2, 9]	ὁ τῷ ὄντι ἄνθρωπος ὁ	ἐν	ἡμῖν ἐστιν ὁ πνευματικός, φιλαδελφία
[2, 20]	δὴ ψυχὰς ὑποτίθεται καὶ οὗτος	ἐν	ἡμῖν, καθάπερ οἱ Πυθαγόρειοι, περὶ
[2, 2]	ἀρχαὶ πρὸς τὸν λόγον τὸν	ἐν	ἡμῖν καὶ τὴν διάνοιαν ἐκτείνονται.
[2, 20]	λογιστικῷ κρείττονας γενομένους, τῆς ἐλάττονος	ἐν	ἡμῖν κτίσεως φανῆναι κρατοῦντας. Δύο
[2, 20]	ἡμῶν ἀληθῶς ὁ θεὸς κατοικεῖ	ἐν	ἡμῖν. Πῶς; ὁ λόγος αὐτοῦ
[2, 2]	δικαστικά, ἀλλὰ τὸ κριτήριον τὸ	ἐν	ἡμῖν ὑγιὲς καὶ ἀπλανὲς ἔχειν
[2, 9]	θαυμάσαι τὰ πράγματα, ὡς Πλάτων	ἐν	Θεαιτήτῳ λέγει, καὶ Ματθίας ἐν
[2, 9]	οἶδέ τινας ἐν ἔθνεσι καὶ	ἐν	Ἰουδαίοις οὐ μόνον πρὸ τῆς
[2, 21]	ἐφ´ ἑαυτὸ ἐπισπᾶται πάντως δηλονότι	ἐν	κινήσει ὑπάρχον. Δεινόμαχος δὲ καὶ
[2, 15]	Διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς	ἐν	κρίσει» (οἱ ἤδη κατακεκριμένοι, ἐπεὶ
[2, 4]	ἴσασι δὲ Ἕλληνες τὰς τῶν	ἐν	Λακεδαίμονι ἐφόρων σκυτάλας νόμῳ ἐπὶ
[2, 15]	διδάσκειν ὁ νομοθέτης, τῶν μὲν	ἐν	λόγῳ διὰ τῶν ἰχθύων τῶν
[2, 20]	μαρτυρήσει νύκτωρ, μαρτυρήσει μεθ´ ἡμέραν·	ἐν	λόγῳ, ἐν βίῳ, ἐν τρόπῳ
[2, 9]	ἐν δικαιοσύνῃ γὰρ ἐκοιμήθησαν καὶ	ἐν	μεγάλῃ ἁγνείᾳ, μόνην δὲ τὴν
[2, 2]	τῶν γεγονότων ἰδιότητος. Διὸ οὐδ´	ἐν	μέρει καταγίνεταί ποτε ἅτε περιέχων
[2, 20]	θεὸς ἔστη ἐν συναγωγῇ θεῶν,	ἐν	μέσῳ δὲ θεοὺς διακρινεῖ. Τίνας
[2, 13]	δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» τῶν	ἐν	μετανοίᾳ ἐξομολογουμένων· Μακάριοι γὰρ πάντες
[2, 21]	τινὸς τῇ ἀρετῇ· οὐ γὰρ	ἐν	μιᾷ ἡμέρᾳ περιγίνεται, ἣ καὶ
[2, 11]	τὴν διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων	ἐν	μιᾷ χώρᾳ τιθεμένων διὰ τὴν
[2, 15]	ὁδῷ» οὐκ ἐμμενόντων, ἢ τῶν	ἐν	νόμῳ τραφέντων ἢ καὶ τῶν
[2, 8]	ἔν τινι ἐπιστολῇ τοιαῦτά τινα	ἐν	νῷ λαβὼν αὐταῖς γράφειν ταῖς
[2, 11]	πρὸς ἐπιθυμίαν ἐμοίχευσεν, λαβών τε	ἐν	νῷ ὡς μακάριοι οἱ καθαροὶ
[2, 15]	κάτω τῆς θαλάσσης νέμονται· Οὐδὲ	ἐν	ὁδῷ ἁμαρτωλῶν ἔστη, καθὼς οἱ
[2, 4]	τούτοις ἑπόμενα. Τεσσάρων δὲ ὄντων	ἐν	οἷς τὸ ἀληθές, αἰσθήσεως, νοῦ,
[2, 5]	καταλέγουσι· λέγουσι δὲ τοὺς κεκτημένους	ἐν	ὀλίγοις τῶν ἀνθρώπων πλείστου νομίσματος
[2, 16]	εἰς τὸν βίον τὸν ἡμέτερον,	ἐν	ὅσοις φυρόμεθα κακοῖς. Εἴη γὰρ
[2, 1]	ἀβλαβῶς λαβεῖν καὶ τεχνίτου τὸν	ἐν	ὀστρείου σαρκὶ κατορωρυγμένον μαργαρίτην ἐξευρεῖν,
[2, 20]	ἄφθονοι μαρτύρων πηγαὶ ἑκάστης ἡμέρας	ἐν	ὀφθαλμοῖς ἡμῶν θεωρούμεναι παροπτωμένων ἀνασκινδυλευομένων
[2, 18]	Ὁ μὲν ἐλεήμων ἀνὴρ μακροθυμεῖ,	ἐν	παντί τε μεριμνῶντι ἔνεστι σοφία·
[2, 2]	μὴ ἐπαίρου, αἱ Παροιμίαι λέγουσιν,	ἐν	πάσαις δὲ ὁδοῖς γνώριζε αὐτήν,
[2, 20]	τηρήσῃ, ἀδιάπτωτός τε καὶ ἀναμάρτητος	ἐν	πᾶσι διαμένων. Οὐ γὰρ ἄλλως.
[2, 18]	ἀμισίας, δι´ ἀμνησικακίας· ἀμέριστός ἐστιν	ἐν	πᾶσιν, ἀδιάκριτος, κοινωνική. Πάλιν Ἐὰν
[2, 19]	ὁδοὺς αὐτῆς, ἄνοια δὲ ἀφρόνων	ἐν	πλάνῃ. Ἐπὶ τίνα γὰρ ἐπιβλέψω
[2, 8]	ἀδύνατον, μαθόντας τὸ διαφέρον τὸ	ἐν	πληρώματι Ἀνθρώπῳ ἐπιβουλεύειν, ἔτι καὶ
[2, 13]	αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός»	ἐν	πνεύματι δὲ ἀναγεννώμενον· ὅπερ εἴη
[2, 20]	οὐκέτι ἐστὲ ἐν σαρκί, ἀλλ´	ἐν	πνεύματι. Καὶ πάλιν λέγει· Ἐν
[2, 5]	μαχητικοὶ δὲ καὶ ἐθελονταὶ ἀποθνῄσκειν	ἐν	πολέμῳ τῶν μισθοφόρων εἰσὶν πάμπολλοι,
[2, 1]	τις οὖν τοῦ ὁμοίου θεωρητικὸς	ἐν	πολλοῖς τοῖς πιθανοῖς τε καὶ
[2, 20]	στεφάνου χωρήσαντες, αἱ προειρημέναι δυνάμεις	ἐν	πολλῷ τῷ λύθρῳ τότε δὴ
[2, 18]	ποιεῖ. Ἁ δὲ πλανώμενος ὀδυνηθήσεται	ἐν	πόνοις οἷς οὐκ ἐπισκέπτεται γνῶσις.
[2, 20]	λέγει· Ὑμεῖς γὰρ οὐκέτι ἐστὲ	ἐν	σαρκί, ἀλλ´ ἐν πνεύματι. Καὶ
[2, 20]	ἐν πνεύματι. Καὶ πάλιν λέγει·	Ἐν	σαρκὶ ὄντες οὐ κατὰ σάρκα
[2, 15]	ἀσεβῶν, καθὼς οἱ ἰχθύες πορεύονται	ἐν	σκότει εἰς τὰ βάθη· οἱ
[2, 14]	παρὰ τὸ πῶς, ὡς ὁ	ἐν	σταδίῳ ἀποκτείνας τὸν ἀνταγωνιστήν (οὐ
[2, 11]	καὶ θείας τροφῆς τὸ μνημόσυνον	ἐν	στάμνῳ χρυσῷ καθιεροῦσθαι προσετάττετο, Τὸ
[2, 5]	Πιστὸς μὲν γὰρ καὶ ὑγιὴς	ἐν	στάσεσιν οὐκ ἄν που γένοιτο
[2, 5]	εἴρηται παρὰ τῷ Σολομῶντι Σοφία	ἐν	στόματι πιστῶν» ἐπεὶ καὶ Ξενοκράτης
[2, 20]	αἱμάτων ἐνδείκνυσθαι. Ὁ θεὸς ἔστη	ἐν	συναγωγῇ θεῶν, ἐν μέσῳ δὲ
[2, 8]	οὐσίας καὶ παρρησιαζόμενον· οὕτω καὶ	ἐν	ταῖς γενεαῖς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων
[2, 22]	ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ ἐκκέχυται	ἐν	ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ πνεύματος
[2, 9]	ἐν Θεαιτήτῳ λέγει, καὶ Ματθίας	ἐν	ταῖς Παραδόσεσι παραινῶν Θαύμασον τὰ
[2, 15]	τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·	ἐν	ταύταις λέγει ταῖς ἐντολαῖς ὅλον
[2, 18]	ἐργάτην τροφῆς ἀξιοῦσθαι» Ἀπαγορεύει τε	ἐν	ταὐτῷ καταζευγνύναι πρὸς ἄροτον γῆς
[2, 5]	καὶ πλούσιός γ´ ἂν εἴη.	Ἐν	τε τῷ Ἀλκιβιάδῃ δουλοπρεπὲς» μὲν
[2, 21]	μιᾷ ἡμέρᾳ περιγίνεται, ἣ καὶ	ἐν	τελείῳ συνίσταται, ἐπεὶ μὴ ἔστιν,
[2, 19]	καὶ ἔργῳ. Οὗτος Μέγιστος» φησίν,	ἐν	τῇ βασιλείᾳ ὃς ἂν ποιῇ
[2, 13]	φόβῳ σου. Κύριε, ὁδήγησόν με	ἐν	τῇ δικαιοσύνῃ σου. Ὁρμὴ μὲν
[2, 20]	τε καὶ ἡδονῆς, ἕξεις αὐτὴν	ἐν	τῇ ἐλπίδι τῇ προσδοκωμένῃ εὑρημένην»
[2, 15]	ἁμαρτημάτων. Φαίνεται δὲ καὶ Ἰωάννης	ἐν	τῇ μείζονι ἐπιστολῇ τὰς διαφορὰς
[2, 5]	Ἁ δὲ δοῦλος οὐ μένει	ἐν	τῇ οἰκίᾳ εἰς τὸν αἰῶνα.
[2, 22]	μὲν ἀπόστολος συντόμως τὸ τέλος	ἐν	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ διαγράφων
[2, 6]	χορηγοῦνται. ᾗ καὶ ὁ ἀπόστολος	ἐν	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ λέγει·
[2, 22]	κακοῦ. Ἄντικρυς δὲ ὁ ἀπόστολος	ἐν	τῇ προτέρᾳ τῶν πρὸς Κορινθίους
[2, 2]	ὄντι καὶ ἀληθής. Φησὶ γοῦν	ἐν	τῇ Σοφίᾳ· Αὐτὸς γάρ μοι
[2, 20]	οὐχὶ δὲ αὐτὰ τὰ πνεύματα	ἐν	τῇ τοῦ ἀπίστου κατοικεῖν ψυχῇ
[2, 21]	ἡγεῖτο ἐν τῷ εὐλογιστεῖν, ὃ	ἐν	τῇ τῶν κατὰ φύσιν ἐκλογῇ
[2, 14]	ἀντὶ τοῦ πολεμίου, ἢ τὸ	ἐν	τίνι πράττεται, καθάπερ ὁ ταῖς
[2, 18]	ζῴων τὸ ἐπιεικὲς ἀπέτεινεν, ἵνα	ἐν	τοῖς ἀνομογενέσιν ἀσκήσαντες πολλῇ τινι
[2, 22]	μέσον ἀνδρὸς καὶ τοῦ πλησίον,	ἐν	τοῖς δικαιώμασί μου πορεύσεται καὶ
[2, 7]	ἀγωνιζώμεθα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα	ἐν	τοῖς δικαιώμασιν αὐτοῦ εὐφρανθῶμεν. Ὅθεν
[2, 23]	τὴν ἱστορίαν. Πλάτων μὲν οὖν	ἐν	τοῖς ἐκτὸς ἀγαθοῖς τάττει τὸν
[2, 22]	εὐδαιμονίαν φησὶν ἕξιν εἶναι τελείαν	ἐν	τοῖς κατὰ φύσιν ἔχουσιν ἢ
[2, 22]	ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. λέγει γοῦν	ἐν	τοῖς Νόμοις· ὁ μὲν δὴ
[2, 4]	Ἀλλὰ καὶ Πλάτων ὁ φιλόσοφος	ἐν	τοῖς Νόμοις Τὸν μέλλοντα μακάριόν
[2, 18]	ἀσκήσαντες πολλῇ τινι περιουσίᾳ φιλανθρωπίας	ἐν	τοῖς ὁμογενέσι χρησώμεθα. Οἳ δὲ
[2, 15]	ζήτησις περὶ τοῦ πῶς ἂν	ἐν	τοῖς παροῦσι πράγμασιν ὀρθῶς διεξάγοιμεν,
[2, 2]	ἑξῆς ἕως καὶ δυνάμεις ῥιζῶν.	Ἐν	τούτοις ἅπασι τὴν φυσικὴν ἐμπεριείληφε
[2, 15]	τὰς διαφορὰς τῶν ἁμαρτιῶν ἐκδιδάσκων	ἐν	τούτοις· Ἐάν τις ἴδῃ τὸν
[2, 9]	δὲ ἐπὶ πίστει, καὶ ἡ	ἐν	τούτοις ἐπιμονή τε καὶ ἄσκησις
[2, 21]	ἰσόθεον, ἐπεφώνησε φωνὴν ἀσεβῶς εἰπών,	ἐν	τούτοις κἂν Διὶ πατρὶ μάχεσθαι,
[2, 20]	σημαίνει) τὴν ψυχὴν ἐθελήσῃς τῆς	ἐν	τούτῳ τῷ ζῆν τέρψεώς τε
[2, 20]	ἡμέραν· ἐν λόγῳ, ἐν βίῳ,	ἐν	τρόπῳ μαρτυρήσει· σύνοικος ὢν τῷ
[2, 9]	ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα	ἐν	τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν. Ἰουδαίοις
[2, 13]	τοῦ οἴκου αὐτοῦ· ὅτι οὐκ	ἐν	τῷ ἀποθνῄσκειν αὐτὸν λήψεται τὰ
[2, 23]	καὶ ὁ μοιχός, ἀλλ´ οὐκ	ἐν	τῷ αὐτῷ τόπῳ, ἵνα μηδὲ
[2, 22]	ἀληθοῦς φιλοσοφίας. Διὸ καὶ Κλεάνθης	ἐν	τῷ δευτέρῳ Περὶ ἡδονῆς τὸν
[2, 21]	τούτου γνώριμος τὸ τέλος κεῖσθαι	ἐν	τῷ διηνεκῶς καὶ ἀπαραβάτως ἐκλέγεσθαι
[2, 13]	ἡ δόξα αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ	ἐν	τῷ ἐλέει σου εἰσελεύσομαι εἰς
[2, 19]	πᾶν. Αὕτη δὲ ἡ εὐγένεια	ἐν	τῷ ἑλέσθαι καὶ συνασκῆσαι τὰ
[2, 6]	φόβος εἶναι πιστεύεται. Εἰ γὰρ	ἐν	τῷ ἐνεργεῖν τὸ εἶναι δείκνυται,
[2, 13]	τὸν κύριον. Ὁρᾷς τὸν τοῖς	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ ἐμφερῆ μακαρισμόν; Μὴ
[2, 16]	τῶν προφητῶν λαλήσας κύριος, καθάπερ	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ φιλανθρώπως λέγων· Ἐπείνασα
[2, 21]	δὲ τὸ τέλος κεῖσθαι ἡγεῖτο	ἐν	τῷ εὐλογιστεῖν, ὃ ἐν τῇ
[2, 22]	φησι· Ζητήσατε τὸν κύριον, καὶ	ἐν	τῷ εὑρίσκειν αὐτὸν ἐπικαλέσασθε· ἡνίκα
[2, 15]	ἁμαρτίας ὁ φωτίζων» λόγος καὶ	ἐν	τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, φησὶν ὁ
[2, 20]	οὖν ἀντέθηκε τὰ ἐπιφερόμενα· Διὸ	ἐν	τῷ κατοικητηρίῳ ἡμῶν ἀληθῶς ὁ
[2, 23]	Ἡ σοφὴ δὲ ἐκείνη τετρακτὺς	ἐν	τῷ κήπῳ μετὰ τῆς ἑταίρας
[2, 15]	τὸ θέλημα αὐτοῦ· ὁ Πέτρος	ἐν	τῷ Κηρύγματι νόμον καὶ λόγον»
[2, 18]	ἑκάστῳ τὸ ἴδιον εἴ τις	ἐν	τῷ μεταξὺ διά τινα περίστασιν
[2, 21]	πόνων, ἀκορίη τροφῆς. ~Ἐπίκουρος δέ,	ἐν	τῷ μὴ πεινῆν μηδὲ διψῆν
[2, 15]	ἔργα αὐτῶν κοινωνία. Ἀλλ´ ἢ	ἐν	τῷ νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα
[2, 19]	δὲ θλῖψις· ἀλλ´ ἐξ ἰσότητος	ἐν	τῷ νῦν καιρῷ» καὶ τὰ
[2, 1]	ἀληθινόν, πολυπραγμονήσας θηράσεται. Φησὶ γὰρ	ἐν	τῷ ὁράματι τῷ Ἑρμᾷ ἡ
[2, 18]	ἀπολήψεως τῆς κληρονομίας, ἀλλ´ οὐκ	ἐν	τῷ παρόντι λεκτέαι. Ἀγάπη δὲ
[2, 20]	ὁ τοῦ Βασιλείδου υἱὸς Ἰσίδωρος	ἐν	τῷ Περὶ προσφυοῦς ψυχῆς συναισθόμενος
[2, 21]	τέλος ὑπάρχειν διδάσκουσι, Δημόκριτος μὲν	ἐν	τῷ Περὶ τέλους τὴν εὐθυμίαν,
[2, 21]	σαρκὶ γενέσθαι. Ὅ τε Μητρόδωρος	ἐν	τῷ Περὶ τοῦ μείζονα εἶναι
[2, 5]	στόματι πιστῶν» ἐπεὶ καὶ Ξενοκράτης	ἐν	τῷ Περὶ φρονήσεως τὴν σοφίαν
[2, 5]	δὲ βασιλέα τὸν σοφὸν εἴρηκεν	ἐν	τῷ Πολιτικῷ, καὶ πρόκειται ἡ
[2, 4]	Βοιώτιος ᾄδει Πίνδαρος. Σπεύσιππος γὰρ	ἐν	τῷ πρὸς Κλεοφῶντα πρώτῳ τὰ
[2, 15]	λογίσηται κύριος ἁμαρτίαν, οὐδὲ ἔστιν	ἐν	τῷ στόματι αὐτοῦ δόλος· οὗτος
[2, 5]	ὡς ἂν διδοὺς τὸν νόμον	ἐν	τῷ στόματι τῶν προφητῶν τά
[2, 5]	πλούσιον μὲν τὸν σοφὸν εἴρηκεν	ἐν	τῷ Φαίδρῳ, Ὦ φίλε Πὰν»
[2, 8]	ἡ γραφὴ λέγει· αὖθίς τε	ἐν	φόβῳ κυρίου ἐλπὶς ἰσχύος» φησίν.
[2, 13]	προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου	ἐν	φόβῳ σου. Κύριε, ὁδήγησόν με
[2, 16]	ἐχάρη μὴ τραπεὶς διὰ τὸ	ἐν	χαρᾷ γεγονέναι τὸν μετανενοηκότα ὡς
[2, 22]	οὐκ ἐμίανεν, καὶ πρὸς γυναῖκα	ἐν	χωρισμῷ ἀκαθαρσίας αὐτῆς οὐ προσῆλθεν»
[2, 22]	αὐτῇ δυνάμεως. Εἶτα ὡς μὲν	ἐν	ᾧ γίνεται, φαίνεται λέγων τὴν
[2, 23]	πάντοτε, ἀλλὰ καὶ χρόνος ἐστὶν	ἐν	ᾧ καθήκει, καὶ πρόσωπον ᾧ
[2, 19]	εἰκὼν τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος εὐεργετῶν,	ἐν	ᾧ καὶ αὐτὸς εὐεργετεῖται· ὥσπερ
[2, 8]	ἔτι καὶ τὸ κατ´ εἰκόνα»	ἐν	ᾧ καὶ τὸ ἀρχέτυπον καὶ
[2, 18]	πᾶσιν ἀφθόνως χορηγοῦντος τὰς τροφάς;	ἔν	τε αὖ τῇ τρυγῇ τὸ
[2, 5]	ἧς κατὰ πάντα καιρὸν χρῄζομεν	ἔν	τε εἰρήνῃ καὶ παντὶ πολέμῳ
[2, 18]	ἀληθείᾳ σχολάζοντα ἔν τε ὑπομοναῖς	ἔν	τε καρτερίαις κἀν τῷ βίῳ
[2, 1]	ἡμῖν γραφῶν, ὡς ἀπεδείξαμεν, διελέγξομεν	ἔν	τε τοῖς περὶ πίστεως περί
[2, 18]	ὃ δὲ ἔχων μὴ ἀναδυέσθω.	Ἔν	τε τῷ ἀμήτῳ τὰ ἀποπίπτοντα
[2, 18]	ἠρρενῶσθαι γὰρ τὸν ἀληθείᾳ σχολάζοντα	ἔν	τε ὑπομοναῖς ἔν τε καρτερίαις
[2, 8]	προπέμπει. ἔοικε δὲ καὶ Οὐαλεντῖνος	ἔν	τινι ἐπιστολῇ τοιαῦτά τινα ἐν
[2, 20]	ἡδυπάθειαν ἀνειμένων; ἐμφαντικῶς ὁ Διογένης	ἔν	τινι τραγῳδίᾳ γράφει· Ὸἱ τῆς
[2, 13]	τὰ ἑκούσια κρίνεται) αὐτίκα καθ´	ἓν	ἕκαστον τῶν παθῶν εἴ τις
[2, 23]	πολλὰ καὶ ἀνέδην, ἀλλὰ πρὸς	ἓν	καὶ ὁμόφυλον, οἷαι αἱ πελιάδες
[2, 12]	ἡ ἀγάπη τῷ γνωστικῷ πεφοίτηκεν	ἕνα	θεὸν εἰδότι· Καὶ ἰδού, πάντα
[2, 15]	ἀντιστήσεται κατὰ πρόσωπόν μου; Ὁρᾷς	ἕνα	θεὸν καταγγελλόμενον ἀγαθόν, τῶν κατ´
[2, 20]	Ζήνων ἐπὶ τῶν Ἰνδῶν ἔλεγεν	ἕνα	Ἰνδὸν παροπτώμενον ἐθέλειν ἂν ἰδεῖν
[2, 17]	ἑκάστου καὶ πάντων τῶν εἰς	ἕνα	λόγον· γνῶσις δὲ ἐπιστήμη τοῦ
[2, 22]	καὶ ἀκόλουθος θεῷ; μία καὶ	ἕνα	λόγον ἔχουσα ἀρχαῖον, ὅτι τῷ
[2, 7]	ἐγκαλοῦσιν ἡμῖν ἡ ἐντολὴ ὀνόματος	ἐναλλαγῇ	νοηθεῖσα. Ἡ οὖν εὐλάβεια λογικὴ
[2, 18]	τὸν πεπλακότα. Ζυγὰ δόλια βδέλυγμα	ἔναντι	θεοῦ, στάθμιον δὲ δίκαιον δεκτὸν
[2, 7]	ἀγαθῶν εἰσηγουμένοις καὶ τὰ τούτων	ἐναντία	λογιζομένοις εἶναι κακὰ ἁρμόνιος ἥδε
[2, 20]	διὰ τὸ ποιεῖν ὅσα ἦν	ἐναντία	τῷ θεῷ. Τὰς ἐνεργείας οὖν
[2, 8]	ἀπαλλάττει, τῷ δὲ ἐναντίῳ τὸ	ἐναντίον	καταλύει. Ἀγαθῷ δὲ κακὸν ἐναντίον,
[2, 8]	ἐναντίον καταλύει. Ἀγαθῷ δὲ κακὸν	ἐναντίον,	ὡς δίκαιον ἀδίκῳ. Εἰ τοίνυν
[2, 2]	μὴ προσκοπτέτω, Λέγει περί τινων	ἐναντιοῦσθαι	δοκούντων τῇ μιᾷ καὶ θείᾳ
[2, 8]	τὸ κακὸν ἀπαλλάττει, τῷ δὲ	ἐναντίῳ	τὸ ἐναντίον καταλύει. Ἀγαθῷ δὲ
[2, 20]	δουλωσάμεναι. Ἑκάστη δὲ ἀπάτη, συνεχῶς	ἐναπερειδομένη	τῇ ψυχῇ, τὴν φαντασίαν ἐν
[2, 20]	ἡμᾶς φιλοσοφίας τὰ πάθη πάντα	ἐναπερείσματα	τῆς ψυχῆς φησιν εἶναι τῆς
[2, 20]	μαλθακῆς καὶ εἰκούσης καὶ οἷον	ἐναποσφραγίσματα	τῶν πνευματικῶν» δυνάμεων, πρὸς ἃς
[2, 4]	νοῦ τε καὶ αἰσθήσεως τὸ	ἐναργές.	Ἀλλ´ ἡ μὲν αἴσθησις ἐπιβάθρα
[2, 4]	δὲ ἀποδίδωσιν ἐπιβολὴν ἐπί τι	ἐναργὲς	καὶ ἐπὶ τὴν ἐναργῆ τοῦ
[2, 4]	τι ἐναργὲς καὶ ἐπὶ τὴν	ἐναργῆ	τοῦ πράγματος ἐπίνοιαν· μὴ δύνασθαι
[2, 22]	ταύτην μετὰ ταπεινοφροσύνης ἔσεσθαι τῷ	ἐναρέτῳ	διδάσκων ἐκεῖνό που ἑρμηνεύει· Πᾶς
[2, 11]	τὰς πλανωμένας τήν τε ἀπλανῆ	ἐνάτην,	ἐπὶ τὸν τέλειον ἀριθμὸν τὸν
[2, 6]	τινες ἀπωσάμενοι περὶ τὴν πίστιν	ἐναυάγησαν,	ὅτι τὴν θεόθεν ἥκουσαν συνείδησιν
[2, 20]	ὑπομονῆς ἀπάθειαν καρπουμένη, εἴ τῳ	ἔναυλα	τὰ ἐπὶ τῶν περὶ τὸν
[2, 18]	θνητῆς φύσεως μεθόριος, τὸ μὲν	ἐνδεὲς	διά τε τὸ σῶμα διά
[2, 10]	ἐπιτελεῖ. Ὅ τι δ´ ἂν	ἐνδέῃ	τούτων, χωλεύει τὰ τῆς γνώσεως.
[2, 18]	μὴ κατακερματιζομένης τῆς τροφῆς δι´	ἔνδειαν	ἐξασθενεῖν, γυροῦν τε καὶ περισκάπτειν,
[2, 2]	τῶν Σειρήνων ἐπικηλήσεις δύναμιν ὑπεράνθρωπον	ἐνδεικνύμεναι	ἐξέπληττον τοὺς παρατυγχάνοντας πρὸς τὴν
[2, 20]	τὸ εὐλαβὲς καὶ δι´ αἱμάτων	ἐνδείκνυσθαι.	Ὁ θεὸς ἔστη ἐν συναγωγῇ
[2, 22]	δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν	ἐνδείκνυσθαι	σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς
[2, 18]	πτωχοὺς μακαρισθήσεται, ὅτι τὴν ἀγάπην	ἐνδείκνυται	εἰς τὸν ὅμοιον διὰ τὴν
[2, 12]	τοίνυν γνῶσις τῶν προαγορευθέντων τριττὴν	ἐνδείκνυται	τὴν ἔκβασιν, ἢ γεγονυῖαν πάλαι
[2, 4]	πίστει ἐπαναπαυώμεθα, Τὸ πνεύμα πρόθυμον»	ἐνδειξάμενοι,	ὅτι εἱλόμεθα τὴν ζωὴν καὶ
[2, 16]	μεγίστη τῆς τοῦ θεοῦ ἀγαθότητος	ἔνδειξις	αὕτη τυγχάνει, ὅτι οὕτως ἐχόντων
[2, 20]	παχυνούσης τὰς συστροφὰς τῶν παθῶν	ἐνδελεχείᾳ	ἡδονῶν. Χρυσοῦ δὲ ἀπὸ γῆς
[2, 1]	δύναμις ἡ φανεῖσα· Ὃ ἐὰν	ἐνδέχηταί	σοι ἀποκαλυφθῆναι, ἀποκαλυφθήσεται. ~Ἐπὶ δὲ
[2, 4]	ἣ μὲν γὰρ περὶ τὰ	ἐνδεχόμενά	ἐστιν ἄλλως ἔχειν, ἣ δὲ
[2, 19]	μηδὲν παραλιπὼν τῶν εἰς τὴν	ἐνδεχομένην	ὁμοίωσιν, ἐγκρατευόμενος, ὑπομένων, δικαίως βιούς,
[2, 2]	χωρήσαι ποτ´ ἂν ψυχὴ διαμαχομένης	ἔνδον	τῆς περὶ τὴν μάθησιν ἀπιστίας;
[2, 20]	ἵνα ὁ ναὸς τοῦ κυρίου	ἐνδόξως	οἰκοδομηθῇ. Πῶς; μάθετε· λαβόντες τὴν
[2, 20]	τὸ ἁμαρτητικὸν φύεται, ἀρκεῖσθαι βουλοίμεθα.	Ἐνδύσασθαι	οὖν δεῖ τὴν πανοπλίαν τοῦ
[2, 21]	πρῶτον οἰκεῖόν φασιν ἡδονὴν εἶναι·	ἕνεκα	γὰρ ἡδονῆς παρελθοῦσα. Φασίν, ἡ
[2, 18]	λαμβάνοντας, ἀπέχεσθαι διηγόρευσεν, ἐκγόνων τε	ἕνεκα	καὶ μητέρων, εἰς ἡμερότητα τὸν
[2, 23]	οὖν πάντως καὶ τῆς πατρίδος	ἕνεκα	καὶ τῆς τῶν παίδων διαδοχῆς
[2, 21]	Κατὰ δὲ τοὺς περὶ Καλλιφῶντα	ἕνεκα	μὲν τῆς ἡδονῆς παρεισῆλθεν ἡ
[2, 20]	ἡμέτερον ἡ ἡδονή, ἀλλ´ ὑπουργίας	ἕνεκα	παρῆλθεν εἰς τὸν βίον, ὥσπερ
[2, 14]	χάριν ἠγωνίζετο) ἢ τὸ οὗ	ἕνεκα	πράττεται, οἷον ὁ ἰατρὸς δέδωκεν
[2, 21]	πᾶν τὸ καθ´ αὑτὸν ποιεῖν	ἕνεκα	τοῦ ἐπιτυγχάνειν ἡδονῆς καὶ τυγχάνειν,
[2, 20]	ψυχὴν πρὸς οὐδὲν ἕτερον ἢ	ἕνεκα	τοῦ τὰς σάρκας σφριγᾶν. Τῶν
[2, 6]	δέ ἐστι βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ	ἕνεκεν	αὐτοῦ ἐκείνου. Ὃ μὲν γάρ
[2, 18]	ὑπολαβόντες οὔτε ἀγαθοὶ συνιέναι οὔτε	ἐνενόησαν	τῷ ὄντι τὸν νόμον. Φόβος
[2, 21]	παρελθοῦσα. Φασίν, ἡ ἀρετὴ ἡδονὴν	ἐνεποίησε.	Κατὰ δὲ τοὺς περὶ Καλλιφῶντα
[2, 20]	ἑτέρα χρεία ταύτης. Οὔτε γὰρ	ἐνέργεια	οὔτε διάθεσις οὐδὲ μὴν μέρος
[2, 12]	πειθὼ δὲ παρέχει ἡ ἐνεστηκυῖα	ἐνέργεια	πρὸς τὴν βεβαίωσιν ἀμφοῖν τοῖν
[2, 7]	αὗται καὶ αἱ ἀπὸ τούτων	ἐνέργειαι·	Οὐ μὴν ἀδίκως» ἐκτείνεσθαι δίκτυα
[2, 3]	δὲ ἡμῶν ἀψύχων δίκην φυσικαῖς	ἐνεργείαις	τό τε ἑκούσιον καὶ τὸ
[2, 11]	καὶ τῶν κατὰ αἴσθησιν καὶ	ἐνέργειαν	ἁμαρτημάτων, ἀκηκοὼς ὅπως Ὁ ἰδὼν
[2, 20]	δ´ ἡμεῖς τοῦ διαβόλου τὰς	ἐνεργείας	καὶ τὰ πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα
[2, 20]	ἦν ἐναντία τῷ θεῷ. Τὰς	ἐνεργείας	οὖν τὰς τοῖς δαιμονίοις καταλλήλους
[2, 20]	γάρ, οἶμαι, ταῖς κακούργοις δυνάμεσιν	ἐνεργεῖν	τι τῆς ἰδίας ἕξεως παρ´
[2, 6]	πιστεύεται. Εἰ γὰρ ἐν τῷ	ἐνεργεῖν	τὸ εἶναι δείκνυται, ὃ δὲ
[2, 22]	ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι´ ἀγάπης	ἐνεργουμένη.	Ἐπιθυμοῦμεν δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν
[2, 6]	μέλλων καὶ ἀπειλῶν, οὐχὶ δὲ	ἐνεργῶν	καὶ παρὼν πιστεύεται, κατὰ τὸ
[2, 12]	ἐλπιζομένων, πειθὼ δὲ παρέχει ἡ	ἐνεστηκυῖα	ἐνέργεια πρὸς τὴν βεβαίωσιν ἀμφοῖν
[2, 12]	ἔκβασιν, ἢ γεγονυῖαν πάλαι ἢ	ἐνεστηκυῖαν	ἤδη ἢ ἔσεσθαι μέλλουσαν. Εἶθ´
[2, 18]	μακροθυμεῖ, ἐν παντί τε μεριμνῶντι	ἔνεστι	σοφία· ἐμπεσεῖται γὰρ μέριμνα ἀνδρὶ
[2, 12]	τὸ παρῳχηκὸς ἀληθές. Πρότερον γὰρ	ἐνεστὸς	ἦν, εἶτα ἡμῖν παρῴχηκεν, ὡς
[2, 6]	εἰς τὸ περίφραγμα τοῦ λαοῦ,	ἐνευλογήθησαν	τὰ τέκνα σου εἰς τὰς
[2, 8]	ἄγνοιαν πᾶσαν κατεγνωσμένους· ἢ προγνώσει	ἐνεχόμενοι	κεκίνηνται, ἀλλ´ οὐκ ἂν ἐπεβούλευσαν
[2, 22]	Καὶ ἄνδρα» φησί, μὴ κακώσῃ,	ἐνεχύρασμα	ὀφείλοντος ἀποδώσει, ἅρπαγμα οὐ μὴ
[2, 18]	δανειστὴς μὴ ἐπιστῇ χρεώστου οἰκίᾳ,	ἐνέχυρον	μετὰ βίας ληψόμενος, ἀλλ´ ὃ
[2, 20]	ἀπηνέχθην, ἄκων ἔδρασα. Μὴ βουλόμενος	ἐνήργησα,	τῆς τῶν κακῶν ἐπιθυμίας αὐτοὶ
[2, 6]	δὲ αὔξει καὶ οὐκ ἔστιν	ἔνθα	οὐκ ἔστιν. Φημὶ τοίνυν τὴν
[2, 20]	τὸ μᾶλλον ἢ παρὰ φύσιν,	ἔνθα	τὸ ἁμαρτητικὸν φύεται, ἀρκεῖσθαι βουλοίμεθα.
[2, 23]	Περιγεγράφθω καὶ ὁ δεύτερος ἡμῖν	ἐνθάδε	Στρωματεὺς διὰ τὸ μῆκός τε
[2, 22]	ἐπιφέρει· Διὸ καὶ πειρᾶσθαι χρὴ	ἐνθένδε	ἐκεῖσε φεύγειν ὅτι τάχιστα· φυγὴ
[2, 21]	ἀρκουμένους καταπαυστέον, φιλοτιμητέον δὲ ὡς	ἔνι	μάλιστα καὶ τὰ πρὸς τῶν
[2, 20]	ὁ κατὰ Βασιλείδην ἄνθρωπος, ἐν	ἑνὶ	σώματι τοσούτων πνευμάτων διαφόρων στρατὸν
[2, 16]	ἐδώκατέ μοι πιεῖν· ὃ γὰρ	ἑνὶ	τούτων τῶν ἐλαχίστων πεποιήκατε, ἐμοὶ
[2, 23]	τὸν ὁμολογούμενον ὅρον. Θορόντα γοῦν	ἔνια	αὐτῶν ᾧ κελεύεται καιρῷ εὐθέως
[2, 18]	ἐκεχειρίαν τὴν εἰς πᾶν δίδωσιν	ἐνιαυτῷ	ἑβδόμῳ. Ἀλλὰ καὶ ἱκέτας ἐκδιδόναι
[2, 8]	πλάσματος πεποίηκε τοὺς ἀγγέλους, ὡς	ἐνιδρυμένου	τῷ δημιουργήματι ἀοράτου τοῦ σπέρματος
[2, 20]	χαλεπώτερον σκορπίων καὶ φαλαγγίων ἰὸν	ἐνιέναι	πεφυκότα. Καὶ Ἀντισθένης δὲ μανῆναι
[2, 15]	τὰς ἐντολάς· Τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ	ἐνισχύσατε»	καὶ τὰ ἑξῆς ἕως καὶ
[2, 11]	ἀμέλει κἀν τῷ κόσμῳ τὰς	ἐννέα	μοίρας ὑπερπηδήσαντας, πρώτην μὲν τὴν
[2, 11]	τέλειον ἀριθμὸν τὸν ὑπεράνω τῶν	ἐννέα,	τὴν {δὲ} δεκάτην μοῖραν, ἐπὶ
[2, 5]	τε Ἕλλησιν ᾄδεται ὁ Μίνως	Ἐννέωρος	βασιλεὺς ὀαριστὴς Διός, ἀκηκοότων αὐτῶν,
[2, 2]	θεῷ. Ἄλλοι δ´ ἀφανοῦς πράγματος	ἐννοητικὴν	συγκατάθεσιν ἀπέδωκαν εἶναι τὴν πίστιν,
[2, 20]	Φασὶ δὲ αὐτῆς εἶναι τὴν	ἔννοιαν	κίνησιν λείαν καὶ προσηνῆ μετά
[2, 9]	φιλοσοφεῖν {δέ} τόν γε μὴ	ἔννοιαν	σοφίας εἰληφότα, φιλοσοφίας οὔσης ὀρέξεως
[2, 2]	δὲ νέῳ αἴσθησίν τε καὶ	ἔννοιαν.	Τῶνδε γὰρ ἀκούσας σοφός» ὁ
[2, 2]	καὶ ἀειδεῖς περὶ τοῦ ὄντος	ἐννοίας·	οὐ γὰρ ἐν γνόφῳ ἢ
[2, 18]	τῷ γονίμῳ καρπῷ ματαίας τῆς	ἐννοίας	πόας, ἔστ´ ἂν τελειωθῇ καὶ
[2, 3]	προκαθηγουμένη τούτων. Καὶ οὐκέτι ἔγωγε	ἐννοῶ	ζῷον τοῦτο, οὗ τὸ ὁρμητικὸν
[2, 20]	ἐξωθουμένου τῆς καρδίας. Πολλὰ γὰρ	ἐνοικοῦντα	αὐτῇ πνεύματα οὐκ ἐᾷ καθαρεύειν,
[2, 15]	γὰρ χαρὰ παρὰ τῷ πατρὶ	ἑνὸς	ἁμαρτωλοῦ σωθέντος, Ὁ κύριός φησι.
[2, 19]	ὁ θεός, ἔστι μοι πάντα.	Ἑνὸς	γὰρ δεῖν ὀρέγεσθαι διδάσκει, δι´
[2, 20]	ζυγός» ἐκ πίστεως εἰς πίστιν»	ἑνὸς	ἡνιόχου κατὰ προκοπὴν ἐλαύνοντος ἕκαστον
[2, 6]	δὲ καινή, διὰ υἱοῦ παρ´	ἑνὸς	θεοῦ χορηγοῦνται. ᾗ καὶ ὁ
[2, 17]	φρόνησίς ἐστι καὶ ἐπιστήμη, καὶ	ἑνὸς	καὶ ἑκάστου καὶ πάντων τῶν
[2, 6]	προφητείας εἰς εὐαγγέλιον τετελειωμένην δι´	ἑνὸς	καὶ τοῦ αὐτοῦ κυρίου διδάσκων
[2, 23]	δὲ αὐτῷ. Πῶς γὰρ οὐχί,	ἑνὸς	ὄντος ἀμφοῖν χορηγοῦ τοῦ κυρίου;
[2, 2]	τὴν ἀλήθειαν, ᾗ καὶ ἐξ	ἑνὸς	παραδείγματος ἤδη δέδεικται, μικρὸν δ´
[2, 17]	καὶ ὁ τρόπος ἀκόλουθοι τῇ	ἐνστάσει·	Καρδία δὲ εὐθεῖα ἐκζητεῖ γνώσεις»
[2, 19]	ἄρχειν ὁμοιότητα προσηκόντως ὁ κύριος	ἐνσφραγίζεται·	οὐ γὰρ αἱ ἡγεμονίαι σωμάτων
[2, 8]	σοφίας φόβος θεοῦ» θείως λέλεκται.	~Ἐνταῦθα	οἱ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην τοῦτο
[2, 16]	δὲ κυρίου παιδεία καὶ σοφία.	~Ἐνταῦθα	πάλιν ἐπιφύονται οἱ κατήγοροι χαρὰν
[2, 17]	καὶ ἀμετάπτωτός ἐστιν ἄλλῳ λόγῳ.	{ἐνταῦθα	τὴν γνῶσιν πολυπραγμονεῖ. Ἃ δὲ
[2, 3]	λεγομένων παραδοχὴν σχεδὸν ἄκοντας εὐτρεπίζουσαι.	~Ἐνταῦθα	φυσικὴν ἡγοῦνται τὴν πίστιν οἱ
[2, 5]	τε πρακτέα καὶ μὴ σαφέστατα	ἐντελλόμενός	τε καὶ διδάσκων. Τίς δ´
[2, 15]	καθάπερ ἐλάλησεν αὐτῷ ὁ κύριος»	Ἐντεῦθεν	ἀρυσάμενός τις τῶν παρ´ Ἕλλησι
[2, 18]	ταύτῃ ἡ τῆς ἔχθρας διάλυσις.	Ἐντεῦθεν	εἰς ὁμόνοιαν καταρτιζόμεθα, ἣ δὲ
[2, 18]	στάθμιον δὲ δίκαιον δεκτὸν αὐτῷ.	Ἐντεῦθεν	Ζυγὸν μὴ ὑπερβαίνειν» Πυθαγόρας παραινεῖ.
[2, 19]	ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστίν.	Ἐντεῦθεν	καὶ οἱ Στωϊκοὶ τὸ ἀκολούθως
[2, 18]	αὐτῇ συγκαταθύειν ἔκγονον καὶ μητέρα.	Ἐντεῦθεν	καὶ Ῥωμαῖοι, εἰ καί τις
[2, 12]	τελεῖται, τὸ δὲ πεπλήρωται, πιστὸν	ἐντεῦθεν	καὶ τὸ ἐλπιζόμενον καὶ τὸ
[2, 20]	τῶν ἄλλων ἰχθύων οὗτοι διαφέρουσιν.	Ἐντεῦθεν	οἶμαι καὶ τὸν εὑρόντα τὰς
[2, 15]	τὸν Ἀαρὼν τοῦ λαοῦ μοσχοποιίᾳ.	Ἐντεῦθέν	τις τῶν παρ´ Ἕλλησι σοφῶν
[2, 11]	ἀπόδειξις, ἣν ᾐνιξάμεθα ἐπιστημονικήν, πίστιν	ἐντίθησι	διὰ τῆς τῶν γραφῶν παραθέσεώς
[2, 6]	καὶ οἱ θεῖοι λόγοι, αἱ	ἐντολαί,	σὺν τῇ καταπράξει τῶν παραγγελμάτων.
[2, 20]	ἡ σοφία τῶν δικαιωμάτων, αἱ	ἐντολαὶ	τῆς διδαχῆς. Οἶδα ἐγὼ αἱρέσει
[2, 23]	τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀπέθανεν δὲ ταῖς	ἐντολαῖς,	ἡ δὲ μετανοήσασα οἷον ἀναγεννηθεῖσα
[2, 11]	γοῦν καὶ τὸ πείθεσθαι ταῖς	ἐντολαῖς,	ὅ ἐστι πιστεύειν τῷ θεῷ.
[2, 15]	σεαυτόν· ἐν ταύταις λέγει ταῖς	ἐντολαῖς	ὅλον τὸν νόμον καὶ τοὺς
[2, 16]	τοῦ θεοῦ σῴζεσθαι τὸν ταῖς	ἐντολαῖς	πειθήνιον τόν τε ἐκ τῶν
[2, 2]	ἀκούσας σοφός» ὁ ὑπακούειν ταῖς	ἐντολαῖς	πεπεισμένος, σοφώτερος ἔσται» κατὰ τὴν
[2, 20]	καὶ ἀμυντηρίοις δραστικοῖς, ταῖς θείαις	ἐντολαῖς,	συγγυμνασίᾳ τε καὶ συνασκήσει μελετῶσα,
[2, 8]	δὲ ταῖς ὑπὸ θεοῦ δοθείσαις	ἐντολαῖς	τιμὴν εἶναι τοῦ θεοῦ ἐκδεχόμεθα.
[2, 22]	ἀτελεύτητον ἀφικέσθαι πρόκειται πειθομένοις ταῖς	ἐντολαῖς,	τουτέστι τῷ θεῷ, καὶ κατ´
[2, 12]	ἔργα τοῦ κυρίου, τουτέστι τὰς	ἐντολάς,	ἀγαπητέον καὶ ποιητέον, τὰ δὲ
[2, 16]	καὶ σχέσιν διά τε τὰς	ἐντολὰς	αἷς πείθεται· ὁ θεὸς δὲ
[2, 7]	θεοῦ καὶ φυλάσσειν ἀγωνιζώμεθα τὰς	ἐντολὰς	αὐτοῦ, ἵνα ἐν τοῖς δικαιώμασιν
[2, 6]	σωτηρίαν δὲ τῷ κατὰ τὰς	ἐντολὰς	βιοῦντι, οὐδ´ οὕτως μεταβαλεῖται. ἤδη
[2, 10]	διατρεπτικώτατα, ἕπεσθαι διδάσκουσα τῷ τὰς	ἐντολὰς	δεδωκότι θεῷ, ὑπομιμνῄσκει δὲ ἠρέμα
[2, 16]	ὢν ὁ θεὸς τάς τε	ἐντολὰς	διδοὺς διὰ νόμου, διὰ προφητῶν
[2, 6]	κατὰ τὴν διαθήκην καὶ τὰς	ἐντολάς,	ἐπειδὴ δύο αὗται ὀνόματι καὶ
[2, 7]	νοήμων, υἱὸς δὲ νοήμων δέξεται	ἐντολάς.	Καὶ Βαρνάβας ὁ ἀπόστολος Οὐαὶ
[2, 19]	θεοῦ ὑμῶν πορεύεσθε καὶ τὰς	ἐντολάς	μου φυλάξετε. Τὴν μὲν γὰρ
[2, 23]	θεία γραφὴ τοὺς παραβάντας τὰς	ἐντολὰς	πεπρᾶσθαι λέγει τοῖς ἀλλογενέσι, τουτέστιν
[2, 15]	ἐφ´ οἷς οὐκ ἐτήρησαν τὰς	ἐντολάς·	Τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ ἐνισχύσατε» καὶ
[2, 15]	παράστασις ἥ τε πρὸς τὰς	ἐντολὰς	ὑπακοή. Ὧν εἰ μὴ μετέχειν
[2, 7]	λόγου δοθείσης μοι τῆς ἐντολῆς;	ἐντολὴ	δὲ ἀπαγορεύει, τὸν φόβον ἐπαρτῶσα
[2, 15]	πληρωθῇ. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ	ἐντολὴ	ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους
[2, 7]	πέφηνε τοῖς ἐγκαλοῦσιν ἡμῖν ἡ	ἐντολὴ	ὀνόματος ἐναλλαγῇ νοηθεῖσα. Ἡ οὖν
[2, 7]	τὴν μετάνοιαν αὐτοῦ. Μετάνοιαν δὲ	ἐντολὴ	ποιεῖ, κωλυτικὴ μὲν τῶν μὴ
[2, 18]	τοῦ νόμου διὰ τῆς προειρημένης	ἐντολῆς.	Εἰ γὰρ τῶν ἀλόγων τὰ
[2, 7]	διὰ λόγου δοθείσης μοι τῆς	ἐντολῆς;	ἐντολὴ δὲ ἀπαγορεύει, τὸν φόβον
[2, 11]	οὐδὲ ἐπαΐειν βούλεται τῶν θείων	ἐντολῶν,	ἀλλ´ οἷον αὐτομαθὴς ἀφηνιάσας εἰς
[2, 18]	οὐκ ἄνευ ἀνδρείας, ἐπειδὴ ἐξ	ἐντολῶν	γίνεται ἑπομένη τῷ διατεταγμένῳ θεῷ
[2, 10]	θεωρίας, δεύτερον δὲ τῆς τῶν	ἐντολῶν	ἐπιτελέσεως, τρίτον ἀνδρῶν ἀγαθῶν κατασκευῆς·
[2, 18]	σὺν λόγῳ. Φυλακὴ δὲ τῶν	ἐντολῶν,	τήρησις οὖσα αὐτῶν ἀβλαβής, περιποίησίς
[2, 5]	ἔξωθεν δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς	ἐντὸς	εἶναί μοι φίλα· πλούσιον δὲ
[2, 20]	διδαχῆς. Οἶδα ἐγὼ αἱρέσει τινὶ	ἐντυχών,	καὶ ὁ ταύτης προϊστάμενος διὰ
[2, 20]	τὰ ἴδια ἐκτελεῖ ἔργα πολλαχῶς	ἐνυβριζόντων	ἐπιθυμίαις οὐ προσηκούσαις. Καί μοι
[2, 3]	τὴν τοῦ διαφέροντος πλεονεξίαν σπέρματος	ἐνυπάρχειν	βούλονται, μακρῷ δὴ κεχωρισμένην πίστεως,
[2, 20]	καὶ νύκτωρ ἐν αὐτοῖς τοῖς	ἐνυπνίοις	μετὰ γοητείας δελεαστικῶς ἐπιβουλεύουσα καὶ
[2, 15]	ἤδη κατεγνωσμένοι εἰς τὸ μὴ	ἑνωθῆναι	τοῖς ἀπταίστως βεβιωκόσιν) Ὅτι γινώσκει
[2, 7]	οἱ συνετοὶ παρ´ ἑαυτοῖς καὶ	ἐνώπιον	αὐτῶν ἐπιστήμονες» προτάξας ἐπήγαγεν· Πνευματικοὶ
[2, 15]	οὐ πολλῷ ὕστερον τὸν μετανοήσαντα	Ἐνὼχ	εἰσάγει δηλῶν ὅτι συγγνώμη μετάνοιαν
[2, 22]	δώσει, καὶ πλεονασμὸν οὐ λήψεται,	ἐξ	ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ,
[2, 19]	ἐκ παροχᾶς ἀνθρώπων, ἃ δὲ	ἐξ	ἁδονᾶς ζῴων. Οὐκοῦν ἣ μέν
[2, 13]	τοῦ προτέρου βίου Τὸν οὐκ	ἐξ	αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός»
[2, 6]	φησίν. Ἡ μὲν γὰρ πίστις	ἐξ	ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ
[2, 22]	καὶ τόνδε τὸν τόπον περιπολεῖν	ἐξ	ἀνάγκης» δοὺς ἐπιφέρει· Διὸ καὶ
[2, 9]	τῇ γνώσει τελειοῦται; ἐκεῖνο δὲ	ἐξ	ἀνάγκης παρασημειωτέον ὡς μόνον τὸ
[2, 7]	νόμον θεοῦ. Τρία γὰρ ταῦτα	ἐξ	ἀνάγκης ὑφέστηκεν περὶ τὸ ὑποκείμενον,
[2, 4]	ἀποδεικτική, ἡ πίστις δὲ χάρις	ἐξ	ἀναποδείκτων εἰς τὸ καθόλου ἀναβιβάζουσα
[2, 19]	μετανοεῖν κελεύει ἁρμοζομένοις τὸν βίον	ἐξ	ἀναρμοστίας πρὸς τὴν ἀμείνω μεταβολὴν
[2, 13]	μετανοεῖν καὶ ἐπιτηδειότης εἰς εὐτρεψίαν	ἐξ	ἀνασκησίας. Δόκησις τοίνυν μετανοίας, οὐ
[2, 4]	αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες μάλα εὐλαβῶς ἄνωθεν	ἐξ	ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ ἄττα
[2, 2]	ἤδη δὲ ἐμφαίνειν χρῆναι τὸ	ἐξ	ἁπάσης παιδείας χρήσιμον ἐκλεγομένους ἡμᾶς
[2, 6]	Θεία τοίνυν ἡ τοσαύτη μεταβολὴ	ἐξ	ἀπιστίας πιστόν τινα γενόμενον καὶ
[2, 20]	βούλεται, τυγχάνει καὶ ἀνάγκη ταύτην	ἐξ	ἀρχῆς διὰ συγγένειαν προνοουμένην μηδεμίαν
[2, 4]	καὶ εὐδαίμονα γενέσθαι τῆς ἀληθείας	ἐξ	ἀρχῆς εὐθὺς εἶναι μέτοχον χρῆναι»
[2, 20]	τὸ ὄνομα γενώμεθα καινοί, πάλιν	ἐξ	ἀρχῆς κτιζόμενοι. Οὐ γὰρ οἱ
[2, 20]	ἡ αἰτία τοῦ μὴ προνοεῖσθαι	ἐξ	ἀρχῆς τὴν τοιαύτην ψυχήν, εἰπάτωσαν
[2, 18]	καρπὸν οὐκ ἐᾷ δρέπεσθαι ἀτελῆ	ἐξ	ἀτελῶν, ἀλλὰ μετὰ τριετίαν ἔτει
[2, 23]	διάδοχον· τέλειος γὰρ ὁ πεποιηκὼς	ἐξ	αὑτοῦ τὸν ὅμοιον, μᾶλλον δὲ
[2, 23]	παιδοποιίαν παραιτεῖται διὰ τὰς πολλὰς	ἐξ	αὐτῶν ἀηδίας τε καὶ ἀφολκὰς
[2, 21]	δὲ εἶναί φησιν ὃ πρῶτον	ἐξ	ἑαυτοῦ ἐφ´ ἑαυτὸ ἐπισπᾶται πάντως
[2, 20]	γὰρ καὶ δοθήσεται ὑμῖν» τοῖς	ἐξ	ἑαυτῶν ἑλέσθαι τὰ κάλλιστα δυναμένοις
[2, 13]	ἑκὼν ἐπιτελεῖ. Ἁ μὲν οὖν	ἐξ	ἐθνῶν καὶ τῆς προβιότητος ἐκείνης
[2, 6]	τὴν διαθήκην τοῦ Ἰσραήλ, τῇ	ἐξ	ἐθνῶν κλήσει λέγων, τῇ στείρᾳ
[2, 9]	ἀντιλέγοντα. Ὁρᾷς τὴν αἰτίαν τῆς	ἐξ	ἐθνῶν κλήσεως σαφῶς πρὸς τοῦ
[2, 15]	νόμῳ τραφέντων ἢ καὶ τῶν	ἐξ	ἐθνῶν μετανενοηκότων· καθέδρα δὲ λοιμῶν»
[2, 18]	εἰς εὐδαιμονίαν χειραγωγεῖ. Κἄν τινα	ἐξ	ἔθους ἐχθρὸν ὑπολάβῃς, παραλογιζόμενον δὲ
[2, 2]	ἐπικεκρύφθαι τὴν ἀλήθειαν, ᾗ καὶ	ἐξ	ἑνὸς παραδείγματος ἤδη δέδεικται, μικρὸν
[2, 18]	αὕτη οὐκ ἄνευ ἀνδρείας, ἐπειδὴ	ἐξ	ἐντολῶν γίνεται ἑπομένη τῷ διατεταγμένῳ
[2, 1]	οἶμαι, τὸν ἀληθείας κηδόμενον οὐκ	ἐξ	ἐπιβολῆς καὶ φροντίδος τὴν φράσιν
[2, 19]	γράφειν· Τᾶν φιλιᾶν ἃ μὲν	ἐξ	ἐπιστάμας θεῶν, ἃ δ´ ἐκ
[2, 7]	δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος ἔκκλισις οὖσα,	ἐξ	ἧς ἡ μετάνοια τῶν προημαρτημένων
[2, 19]	ἄνεσις, ὑμῖν δὲ θλῖψις· ἀλλ´	ἐξ	ἰσότητος ἐν τῷ νῦν καιρῷ»
[2, 15]	Ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου	ἐξ	ὅλης καρδίας καὶ τὸν πλησίον
[2, 19]	λαοῦ συμπληρωτικὸς αὐτοῦ γίνεται, ἀποκατασταθεὶς	ἐξ	οὗ ἦν, καλεῖται δὲ καὶ
[2, 4]	Οἱ δὲ ἄπιστοι, ὡς ἔοικεν,	Ἐξ	οὐρανοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου πάντα
[2, 16]	μὴ ὄντων ποιοίη οὔτ´ εἰ	ἐξ	ὕλης δημιουργοίη, ἐπεὶ τὸ μὲν
[2, 9]	ἑξῆς ἕως εἰ δυνατόν, τὸ	ἐξ	ὑμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες.
[2, 1]	ὁ Ἰουδαῖος ἐπαΐων ἐπιστρέψαι δυνηθείη	ἐξ	ὧν ἐπίστευσεν εἰς ὃν οὐκ
[2, 22]	ὧν, τὰς ἀρετάς· ὡς δ´	ἐξ	ὧν ὡς μερῶν, τὰς καλὰς
[2, 15]	ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον, ἡ	ἐξακολούθησις	ταῖς πονηραῖς καὶ ταῖς λυμαντικαῖς
[2, 9]	ἐλπίζοντας καὶ τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας	ἐξακούομεν·	ὴ συσχηματίζεσθε» φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[2, 13]	συνάπτει τῷ τὴν ἀρχὴν ἑκουσίως	ἐξαμαρτάνοντι·	ἐφ´ ᾧ γάρ τις μετενόησεν,
[2, 2]	δυσάλωτόν τι χρῆμα καὶ δυσθήρατον,	ἐξαναχωροῦν	ἀεὶ καὶ πόρρω ἀφιστάμενον τοῦ
[2, 6]	τὴν δύναμιν τὴν καυστικήν, ῥᾷον	ἐξάπτεται,	καὶ ἡ λίθος ἡ θρυλουμένη
[2, 18]	κατακερματιζομένης τῆς τροφῆς δι´ ἔνδειαν	ἐξασθενεῖν,	γυροῦν τε καὶ περισκάπτειν, ὡς
[2, 13]	εἴδωλα μόνον καταλιπεῖν ἃ πρότερον	ἐξεθείαζεν,	ἀλλὰ καὶ τὰ ἔργα τοῦ
[2, 18]	αἰχμαλώτῳ καταξιώσῃ, μηδὲ πιπράσκειν ταύτην	ἐξεῖναι	διατάττεται, ἀλλὰ μηδὲ ἔτι θεράπαιναν
[2, 14]	Αἰσχύλος (τὰ μυστήρια ἐπὶ σκηνῆς	ἐξειπὼν	ἐν Ἀρείῳ πάγῳ κριθεὶς οὕτως
[2, 20]	ζῆν τέρψεώς τε καὶ ἡδονῆς,	ἕξεις	αὐτὴν ἐν τῇ ἐλπίδι τῇ
[2, 22]	καλὰς πράξεις καὶ τὰς σπουδαίας	ἕξεις	τε καὶ διαθέσεις καὶ κινήσεις
[2, 8]	ἀπαθῆ εἶναι βούλεται. Σοφὸς φοβηθεὶς	ἐξέκλινεν	ἀπὸ κακοῦ, ὁ δὲ ἄφρων
[2, 5]	Ἰσαὰκ ὡς καθωσιωμένον ἱερεῖον ἀλληγορήσας	ἐξελέξατο	ἑαυτῷ τύπον ἐσόμενον ἡμῖν οἰκονομίας
[2, 7]	διοικούμενον. Εἰ γοῦν καθ´ ὑπόθεσιν	ἐξέλοιεν	τὸν νόμον, ἀνάγκη δήπου ἕκαστον
[2, 18]	θυσίας ἐπί τε τὰς ἀλλοδαπὰς	ἐξέμηναν	γυναῖκας· γυναικῶν δὲ ἅμα καὶ
[2, 9]	τὰ προφητευθέντα οἰκείως λέγεται νῦν·	Ἐξεπέτασα	τὰς χεῖράς μου ὅλην τὴν
[2, 2]	Σειρήνων ἐπικηλήσεις δύναμιν ὑπεράνθρωπον ἐνδεικνύμεναι	ἐξέπληττον	τοὺς παρατυγχάνοντας πρὸς τὴν τῶν
[2, 11]	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ	ἐξερχόμενα	διὰ τοῦ στόματος ἐκεῖνα κοινοῖ
[2, 11]	ἄνθρωπον· ἐκ γὰρ τῆς καρδίας	ἐξέρχονται	διαλογισμοί. Τοῦτ´, οἶμαι, τὸ κατὰ
[2, 1]	ἐν ὀστρείου σαρκὶ κατορωρυγμένον μαργαρίτην	ἐξευρεῖν,	φασὶ δὲ καὶ τὰς ὄρνιθας
[2, 1]	ἃ δὲ αὐτοὶ διζησάμενοι ἑαυτοὺς»	ἐξευρηκέναι	φρυάττονται, τούτων ὁ ἔλεγχος· κατ´
[2, 4]	Ἐὰν μὴ ἔλπηται ἀνέλπιστον, οὐκ	ἐξευρήσει,	ἀνεξερεύνητον ἐὸν καὶ ἄπορον. Ἀλλὰ
[2, 20]	προσηρτημένα φέρειν, ἔτι δὲ καὶ	ἕξεως	ἰδιώματα, οἷον ἀδάμαντος σκληρίαν. Ἀλλὰ
[2, 20]	ἄψυχα εἶναι συγχωρήσει τὰ φυτά.	Ἕξεως	μὲν οὖν οἱ λίθοι, φύσεως
[2, 20]	δυνάμεσιν ἐνεργεῖν τι τῆς ἰδίας	ἕξεως	παρ´ ἕκαστα πειρᾶσθαι εἰς τὸ
[2, 21]	ὑπολαμβάνει. Ἀρχέδημός τε αὖ οὕτως	ἐξηγεῖτο	εἶναι τὸ τέλος, ζῆν ἐκλεγόμενον
[2, 8]	οἱ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην τοῦτο	ἐξηγούμενοι	τὸ ῥητὸν αὐτόν φασιν Ἄρχοντα
[2, 19]	ὁ Πυθαγόρειος Φίλων τὰ Μωυσέως	ἐξηγούμενος)	εἴτε καὶ παρά τινων τότε
[2, 11]	ὁρμαῖς κεχρημένος. Εἰκότως οὖν γέγραπται·	Ἐξῆλθεν	δὲ Κάιν ἀπὸ προσώπου τοῦ
[2, 15]	τοὺς προφήτας κρέμασθαί τε καὶ	ἐξηρτῆσθαι.	Συνᾴδει τούτοις κἀκεῖνα· Ταῦτα λελάληκα
[2, 23]	ἀγαθὰ οὐκ ἐπιβλέπεις Καὶ τὰ	ἑξῆς.	Βοηθεῖ δὲ ὁ γάμος καὶ
[2, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.	~Ἑξῆς	δ´ ἂν εἴη διαλαβεῖν, ἐπεὶ
[2, 2]	αἰσθητὸν κόσμον ἁπάντων τῶν γεγονότων.	Ἑξῆς	δὲ καὶ περὶ τῶν νοητῶν
[2, 4]	τοῖς ἄλλοις {τοῖς} φυσικοῖς τοῖς	ἑξῆς·	ἐπεὶ εἰ καὶ Ἀναξαγόρας πρῶτος
[2, 19]	τῷ νῦν καιρῷ» καὶ τὰ	ἑξῆς.	Ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν, ἡ
[2, 9]	τῇ φιλαδελφίᾳ τε» καὶ τὰ	ἑξῆς	ἕως εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ
[2, 4]	ἀποθανὼν ἔτι λαλεῖ» καὶ τὰ	ἑξῆς	ἕως ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας
[2, 2]	εἰδέναι σύστασιν κόσμου» καὶ τὰ	ἑξῆς	ἕως καὶ δυνάμεις ῥιζῶν. Ἐν
[2, 15]	ἠσθενηκὸς οὐκ ἐνισχύσατε» καὶ τὰ	ἑξῆς	ἕως καὶ οὐκ ἦν ὁ
[2, 18]	ζητοῦντες εὑρήσουσιν εἰρήνην» καὶ τὰ	ἑξῆς.	Τί δέ; οὐχὶ αἱ Μαδιηναίων
[2, 18]	νεόφυτα τῶν δένδρων ἐπὶ τριετίαν	ἑξῆς	τιθηνεῖσθαι τάς τε περιττὰς ἐπιφύσεις
[2, 9]	τὸ ποιεῖν καλῶς ᾖ τισιν	ἐξησκημένον,	ἀλλὰ τὸ ἐπίστασθαι, ὡς χρηστέον
[2, 20]	πειρᾶσθαι εἰς τὸ καταγωνίσασθαι καὶ	ἐξιδιοποιήσασθαι	τοὺς ἀπειπαμένους αὐτάς. Ἕπεται δ´
[2, 16]	σωτηρίᾳ ἡμῶν, τὸ χαρτὸν ἡμῶν	ἐξιδιοποιήσατο	ὁ διὰ τῶν προφητῶν λαλήσας
[2, 22]	τοῖς κατὰ φύσιν ἔχουσιν ἢ	ἕξιν	ἀγαθῶν, ἧς δὴ καταστάσεως ἅπαντας
[2, 2]	γοῦν ἐπιστήμην ὁρίζονται φιλοσόφων παῖδες	ἕξιν	ἀμετάπτωτον ὑπὸ λόγου. ἔστιν οὖν
[2, 22]	Πλάτωνος ἀδελφιδοῦς τὴν εὐδαιμονίαν φησὶν	ἕξιν	εἶναι τελείαν ἐν τοῖς κατὰ
[2, 18]	τῶν μεταξύ, τὴν δὲ σωφροσύνην	ἕξιν	ἐν αἱρέσει καὶ φυγῇ σῴζουσαν
[2, 4]	γῆς· ἡ μὲν γὰρ ἐπιστήμη	ἕξις	ἀποδεικτική, ἡ πίστις δὲ χάρις
[2, 17]	οὖν ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητική ἐστιν	ἕξις,	ἀφ´ ἧς τὸ ἐπίστασθαι συμβαίνει,
[2, 6]	ἀσθενὴς ἀποφατική, καθάπερ ἡ δυσπιστία	ἕξις	δυσπαράδεκτος πίστεως. Καὶ ἡ μὲν
[2, 17]	τε ἐπιστήμη ἀληθοῦς, ἡ δὲ	ἕξις	τῆς ἀληθείας ἐπιστήμη ἀληθῶν. Ἡ
[2, 23]	δεήσεσι προσανέχουσαν ἐκτενῶς, τὰς μὲν	ἐξόδους	τῆς οἰκίας φυλαττομένην τὰς πολλάς,
[2, 19]	θεραπεύειν τὸ ὂν ἱκέτην ὄντα	ἐξοικειοῦται	ὁ θεός. Κἂν εἷς ᾖ
[2, 18]	ἐπαγγελία, καὶ Γλῶσσα μὲν ἀδίκων	ἐξολεῖται,	στόμα δὲ δικαίων ἀποστάζει σοφίαν.
[2, 19]	ἐπ´ αὐτῆς, οἱ δὲ παρανομοῦντες	ἐξολοθρευθήσονται	ἀπ´ αὐτῆς. Καί μοι δοκεῖ
[2, 19]	δὲ τοιαύτη ἀκολουθία κατὰ δύναμιν	ἐξομοιοῖ.	Γίνεσθε» φησὶν ὁ κύριος, ἐλεήμονες
[2, 18]	ἀκολούθως τῷ θεῷ πρᾶξιν στελλόμεθα,	ἐξομοιούμενοι	τῷ κυρίῳ κατὰ τὸ δυνατὸν
[2, 20]	τῆς ψυχῆς τοῖς ζῴοις ἐμφερῶς	ἐξομοιοῦν	λέγουσιν· ὧν γὰρ ἰδιώματα φέρουσι,
[2, 19]	οὐ γὰρ θέμις θνητὸν ἀθανάτῳ	ἐξομοιοῦσθαι,	ἀλλ´ ἢ κατὰ νοῦν καὶ
[2, 11]	Σίμωνα τῷ Ἑστῶτι, ὃν σέβουσιν,	ἐξομοιοῦσθαι	τὸν τρόπον βούλονται. Ἡ πίστις
[2, 22]	τοῦ ἀγαθοῦ τίθεται καὶ ἐν	ἐξομοιώσει	τῇ πρὸς τὸν θεόν, ὁμοίωσιν
[2, 20]	καὶ αὐτὴ εἰς τὴν θείαν	ἐξομοίωσιν	βιάζεται δι´ ὑπομονῆς ἀπάθειαν καρπουμένη,
[2, 19]	μου φυλάξετε. Τὴν μὲν γὰρ	ἐξομοίωσιν	ὁ νόμος ἀκολουθίαν ὀνομάζει· ἡ
[2, 22]	γίνεσθε, Χριστὸς δὲ θεοῦ. τὴν	ἐξομοίωσιν»	τοίνυν τῷ θεῷ εἰς ὅσον
[2, 22]	ὀρθὸν λόγον ὡς οἷόν τε	ἐξομοίωσις	τέλος ἐστὶ καὶ εἰς τὴν
[2, 13]	ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» τῶν ἐν μετανοίᾳ	ἐξομολογουμένων·	Μακάριοι γὰρ πάντες οἱ φοβούμενοι
[2, 7]	Σοφίαν δὲ καὶ παιδείαν ἀσεβεῖς	ἐξουθενήσουσιν»	λέγει ἡ γραφή. Τίνα δὲ
[2, 15]	ταῖς πονηραῖς καὶ ταῖς λυμαντικαῖς	ἐξουσίαις	καὶ ἡ κατὰ τὰ ἔργα
[2, 20]	πάθη, πρόφασιν οὐ τὴν τυχοῦσαν	ἕξουσιν	οἱ μοχθηροὶ τῶν ἀνθρώπων λέγειν·
[2, 18]	τούτων μαρτυρίας παρατίθεσθαι, ἁπάσης ταύτας	ἐξυμνούσης	τῆς γραφῆς. Ἐπεὶ δ´ οὖν
[2, 5]	χρεία πανταχοῦ, ὧδέ πως παρίστησιν,	ἐξυμνῶν	ἅμα τὴν εἰρήνην· Πιστὸς μὲν
[2, 18]	τὰς ἐπιθυμίας ἀπρόθυμοι τῷ πολέμῳ	ἐξυπηρετῶμεν	(ἐλεύθεροι γὰρ τὰς ὁρμὰς οἱ
[2, 2]	Μὴ δὴ ὑπερεκχείσθω σοι ὕδατα	ἔξω	πηγῆς σου, εἰς δὲ σὰς
[2, 18]	βίας ληψόμενος, ἀλλ´ ὃ μὲν	ἔξω	προφέρειν κελευέτω, ὃ δὲ ἔχων
[2, 3]	ὁρμητικὸν ἀνάγκη λέλογχεν ὑπὸ τῆς	ἔξωθεν	αἰτίας κινούμενον. Ποῦ δὲ ἔτι
[2, 5]	δοίητέ μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν·	ἔξωθεν	δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς
[2, 20]	καθαρὰ γενέσθαι, παντὸς πονηροῦ πνεύματος	ἐξωθουμένου	τῆς καρδίας. Πολλὰ γὰρ ἐνοικοῦντα
[2, 8]	διακρίνας ὁ ἐπὶ πᾶσι προπέμπει.	ἔοικε	δὲ καὶ Οὐαλεντῖνος ἔν τινι
[2, 4]	πρώτῳ τὰ ὅμοια τῷ Πλάτωνι	ἔοικε	διὰ τούτου γράφειν· Εἰ γὰρ
[2, 5]	ἄλλῳ σύμπαντι βίῳ. Συλλαβοῦσα γὰρ	ἔοικε	τὰς ἄλλας περιέχειν. Τὸ δὲ
[2, 18]	τὰ τῶν καμόντων ἀταλαιπώρως λαβεῖν.	ἔοικεν	δὲ ὁ νόμος καὶ τὴν
[2, 4]	ὕλης. Οἱ δὲ ἄπιστοι, ὡς	ἔοικεν,	Ἐξ οὐρανοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου
[2, 16]	τὰ τοιαῦτα. Ἡμεῖς δέ, ὡς	ἔοικεν,	οὐ παυόμεθα {τὰ τοιαῦτα} σαρκικῶς
[2, 23]	τῶν ἄλλων οἰκείων καὶ φίλων	ἔοικεν	ὑπερτίθεσθαι προσκαρτερήσεις, ὅσῳ τῇ συμπαθείᾳ
[2, 4]	ἔλπηται ἀνέλπιστον, οὐκ ἐξευρήσει, ἀνεξερεύνητον	ἐὸν	καὶ ἄπορον. Ἀλλὰ καὶ Πλάτων
[2, 11]	προσεκομίζοντο, καὶ ἡ τοῦ πάσχα	ἑορτὴ	ἀπὸ δεκάτης ἤρχετο, παντὸς πάθους
[2, 18]	κατατρέχων, εἰ ὃ μὲν καὶ	ἐπ´	ἀλόγων ζῴων χρηστεύεται, οἳ δὲ
[2, 23]	τὸ κόσμιον διαχειραγωγεῖν, ὁδὸς δὲ	ἐπ´	ἀναισχυντίαν ἡ αἰσχρολογία, καὶ τέλος
[2, 18]	τῆς γαλακτουχίας ἀπαγορεύει, πολὺ πλέον	ἐπ´	ἀνθρώπων τὴν ὠμὴν καὶ ἀτιθάσευτον
[2, 8]	φόβος ἐκ φαντασίας ἀσυνήθους ἢ	ἐπ´	ἀπροσδοκήτῳ φαντασίᾳ, ἅτε καὶ ἀγγελίας,
[2, 23]	γοῦν κωμικὸς Μένανδρος Παίδων (φησὶν)	ἐπ´	ἀρότῳ γνησίων δίδωμί σοί γε
[2, 19]	οἰκήτορες γῆς, ἄκακοι δὲ ὑπολειφθήσονται	ἐπ´	αὐτῆς, οἱ δὲ παρανομοῦντες ἐξολοθρευθήσονται
[2, 9]	παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ´ οὐκ ἔθνει,	ἐπ´	ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς» τῷ
[2, 8]	Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων ἀναπαήσεται	ἐπ´	εἰρήνης πεποιθώς, καὶ ἡσυχάσει ἀφόβως
[2, 8]	ταῖς λέξεσι· Καὶ ὡσπερεὶ φόβος	ἐπ´	ἐκείνου τοῦ πλάσματος ὑπῆρξε τοῖς
[2, 22]	Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων κατασκηνώσει	ἐπ´	ἐλπίδι πεποιθώς· ἡ γὰρ τῆς
[2, 18]	μηνύειν ἡ ἀλληγορία, μὴ δεῖν	ἐπ´	ἴσης καθαρῷ καὶ ἀκαθάρτῳ, πιστῷ
[2, 19]	Κἂν εἷς ᾖ τὸν ἀριθμόν,	ἐπ´	ἴσης τῷ λαῷ τετίμηται· μέρος
[2, 9]	παρὰ Μωυσέως· Ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς	ἐπ´	οὐκ ἔθνει, ἐπ´ ἔθνει ἀσυνέτῳ
[2, 18]	δολία εἴρηται ἡ τῶν αἱρέσεων	ἐπαγγελία,	καὶ Γλῶσσα μὲν ἀδίκων ἐξολεῖται,
[2, 22]	τὴν ἐπὶ τῇ πίστει τῆς	ἐπαγγελίας	ἀποκατάστασιν. Ἐκ τούτων οὖν αἱ
[2, 20]	πίστεως, ἡ κλῆσις αὐτοῦ τῆς	ἐπαγγελίας,	ἡ σοφία τῶν δικαιωμάτων, αἱ
[2, 4]	δικαιώσασα κληρονόμους κατέστησε τῆς θείας	ἐπαγγελίας.	Τί οὖν ἔτι τὰ τῆς
[2, 11]	τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες	ἐπαγγελλόμενοι	περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. Ὑπὸ
[2, 2]	σοφία. Ἔχεις ἐν βραχεῖ τὸ	ἐπάγγελμα	τῆς καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας. Ἀνάγει
[2, 7]	κωλυτικὴ μὲν τῶν μὴ ποιητέων,	ἐπαγγελτικὴ	δὲ τῶν εὐεργεσιῶν. Θάνατον, οἶμαι,
[2, 2]	θείᾳ τῇ προνοητικῇ διοικήσει. Ὅθεν	ἐπάγει·	Μὴ ἴσθι φρόνιμος παρὰ σεαυτῷ,
[2, 2]	τῶν νοητῶν αἰνίττεται δι´ ὧν	ἐπάγει·	Ὅσα τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ
[2, 2]	θεῷ ἄλλως τε καὶ ἡ	ἐπαγωγὴ	διδάσκει σαφῶς, ὅτι ὁ θεῖος
[2, 20]	ἐφύβρισα καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´	ἔπαθον,	τὰ δὲ πολλὰ καὶ ὄλβια
[2, 17]	εὐθεῖα ἐκζητεῖ γνώσεις» καὶ ἐκείνων	ἐπαΐει.	Ὁ θεὸς δεδίδαχέν με σοφίαν
[2, 11]	δὲ οἰησίσοφος τὴν ἀρχὴν οὐδὲ	ἐπαΐειν	βούλεται τῶν θείων ἐντολῶν, ἀλλ´
[2, 16]	ἀλλ´ ὡς οἷόν τε ἦν	ἐπαΐειν	ἡμᾶς σαρκὶ πεπεδημένους, οὕτως ἡμῖν
[2, 15]	Ὁ κύριός φησι. Ταύτῃ πλέον	ἐπαινετὸς	ὁ Ἀβραὰμ ὅτι Ἐπορεύθη καθάπερ
[2, 6]	πιστός» ὁ πρὸς τοῦ κυρίου	ἐπαινούμενος.	Ἐπὰν δὲ εἴπῃ Πιστὸς ὁ
[2, 7]	οἱ κατὰ πόλιν νόμοι προτείνοντες	ἐπαινοῦνται,	καὶ τοῖς ἐκ Περιπάτου τρία
[2, 3]	ἀπιστίας ἰδιότης καὶ διαφορότης οὔτ´	ἐπαίνῳ	οὔτε μὴν ψόγῳ ὑποπέσοι ἂν
[2, 1]	εἰς τὴν γνώμην ὀνήσει τοὺς	ἐπαΐοντας.	Δεῖ δ´, οἶμαι, τὸν ἀληθείας
[2, 8]	τοῖς ἀπὸ Μαρκίωνος ἐμβοᾷ οὐκ	ἐπαΐουσιν	ἡ γραφή· Ὁ δὲ ἐμοῦ
[2, 20]	λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα	ἐπαιρόμενον	κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ θεοῦ,
[2, 2]	~Ἐπὶ δὲ σῇ σοφίᾳ μὴ	ἐπαίρου,	αἱ Παροιμίαι λέγουσιν, ἐν πάσαις
[2, 1]	τὴν ἐκείνων αὐτῶν, εἴ πως	ἐπαισχυνθεῖεν	οἱ πάνσοφοι δι´ ἐλέγχου βαρβάρου
[2, 1]	πως ἠρέμα καὶ ὁ Ἰουδαῖος	ἐπαΐων	ἐπιστρέψαι δυνηθείη ἐξ ὧν ἐπίστευσεν
[2, 16]	οὐκ οἶδ´ ὅπως ἀνέξεταί τις	ἐπαΐων	τούτου θεὸν ἐγνωκώς, ἀπιδὼν εἰς
[2, 3]	εἶναι καθ´ ἕκαστον διάστημα, κατ´	ἐπακολούθημα	δ´ αὖ τῆς ἐκλογῆς τῆς
[2, 1]	φρυάττονται, τούτων ὁ ἔλεγχος· κατ´	ἐπακολούθημα	δὲ καὶ περὶ τῆς ἐγκυκλίου
[2, 20]	ἀναγκαῖον τὸ τῆς ἡδονῆς πάθος,	ἐπακολούθημα	δὲ χρείαις τισὶ φυσικαῖς, πείνῃ,
[2, 6]	ζῆν, οὐδ´ ἄνευ πίστεως γνῶσιν	ἐπακολουθῆσαι.	Αὕτη τοίνυν κρηπὶς ἀληθείας. ~Οἱ
[2, 8]	τὸ ῥητὸν αὐτόν φασιν Ἄρχοντα	ἐπακούσαντα	τὴν φάσιν τοῦ διακονουμένου πνεύματος
[2, 13]	ὑπεναντίους. Αἱ δὲ συνεχεῖς καὶ	ἐπάλληλοι	ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασι μετάνοιαι οὐδὲν
[2, 6]	ὁ πρὸς τοῦ κυρίου ἐπαινούμενος.	Ἐπὰν	δὲ εἴπῃ Πιστὸς ὁ θεός,
[2, 8]	ἀπάθειαν, παιδείᾳ δὲ μετριοπάθειαν ἐμποιεῖ.	Ἐπὰν	οὖν ἀκούσωμεν· Τίμα τὸν κύριον
[2, 12]	ἡμέραι μόριον βίου τοῦ κατ´	ἐπανάβασιν,	οὕτω καὶ ὁ φόβος τῆς
[2, 10]	τῆς ἡμετέρας διαθήκης. Πολλάκις δὲ	ἐπαναλαμβάνουσα	ἡ γραφὴ τὸ ἐγὼ κύριος
[2, 2]	αὐτοῦ λέγηται, οὐδ´ οὕτω περιέχεται,	ἐπαναπαύεται	δὲ τερπόμενος τῇ δημιουργίᾳ. Δῆλον
[2, 4]	παρειληφότες ἀμεταπτώτῳ κριτηρίῳ τῇ πίστει	ἐπαναπαυώμεθα,	Τὸ πνεύμα πρόθυμον» ἐνδειξάμενοι, ὅτι
[2, 16]	διδασκαλίας τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας	ἐπανῃρημένον	εἰς υἱοθεσίαν καλεῖ, τὴν μεγίστην
[2, 15]	πάθεσιν ὑποτιθέμενος, πρὸς τῶν ποιμένων	ἐπανορθοῦσθαι	βουλόμενος ἡμᾶς, διὰ Ἰεζεκιὴλ αἰτιώμενος
[2, 10]	αὐτοῖς» τήν τε Ἑβραίων αὐτῶν	ἐπανόρθωσιν	τήν τε τῶν πέλας, ἡμῶν
[2, 20]	τούτοις ὅσα αἰσχρῶς μὲν εἴρηται,	ἐπαξίως	δὲ τῶν φιληδόνων. Διό μοι
[2, 18]	ὁρμὰς οἱ ἀπροφασίστως τοῖς δεινοῖς	ἐπαποδυόμενοι)	φιλανθρώπως δέ, ἐπειδὴ τὰ κατὰ
[2, 23]	τὸ πρᾶγμα ἔχω Κακῶς. {Β.	ἐπαριστερῶς	γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις. Εἶτ´ ἐπιφέρει·
[2, 16]	τὴν μὲν γὰρ χαρὰν εὔλογον	ἔπαρσιν	ἀποδιδόασι καὶ τὸ ἀγάλλεσθαι χαίρειν
[2, 20]	θεῖος νόμος ἀναγκαίως τὸν φόβον	ἐπαρτᾶν,	ἵν´ εὐλαβείᾳ καὶ προσοχῇ τὴν
[2, 7]	ἐντολὴ δὲ ἀπαγορεύει, τὸν φόβον	ἐπαρτῶσα	διὰ παιδείαν τῶν οὕτως ἐπιδεχομένων
[2, 4]	μόνον, ὃ παρέχει προσβολὴν καὶ	ἐπαφήν	τινα, ταὐτὸν σῶμα καὶ οὐσίαν
[2, 20]	Ὅθεν ἐπισκώπτοντες οἱ τραγῳδοποιοὶ ὀνειδιστικῶς	ἐπεβόησαν	αὐτῷ· Σὺ δ´, ὡς ἐσεῖδες
[2, 8]	ἐνεχόμενοι κεκίνηνται, ἀλλ´ οὐκ ἂν	ἐπεβούλευσαν	δι´ οὗ ἐπεχείρησαν, ᾧ προέγνωσαν,
[2, 9]	Διὰ τούτων οὖν ἐζωοποιήθησαν καὶ	ἐπέγνωσαν	τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ
[2, 18]	ἁπάσης ταύτας ἐξυμνούσης τῆς γραφῆς.	Ἐπεὶ	δ´ οὖν τὴν μὲν ἀνδρείαν
[2, 23]	βλύζουσιν. Ἀλλὰ τούτων μὲν ἅλις.	~Ἐπεὶ	δὲ ἡδονῇ καὶ ἐπιθυμίᾳ ὑποπίπτειν
[2, 16]	γεγονέναι τὸν μετανενοηκότα ὡς ἐβούλετο.	Ἐπεὶ	δὲ πλουσίως ἐλεεῖ ἀγαθὸς ὢν
[2, 2]	οὖσα, ἡ ὄρεξις νῦν διανοητική,	ἐπεὶ	δὲ πράξεως ἀρχὴ ἡ προαίρεσις,
[2, 18]	δὲ κατευθυνόντων δεκταὶ παρ´ αὐτῷ.	Ἐπεὶ	Δεκτὴ παρὰ θεῷ δικαιοσύνη μᾶλλον
[2, 4]	ἄλλοις {τοῖς} φυσικοῖς τοῖς ἑξῆς·	ἐπεὶ	εἰ καὶ Ἀναξαγόρας πρῶτος ἐπέστησε
[2, 23]	τὸ ὅσον ἐφ´ ἡμῖν συντελειώσεως,	ἐπεὶ	καὶ γάμον τινὰ οἰκτείρουσιν οἱ
[2, 11]	μὲν ἐπιστημονικήν, τὴν δὲ δοξαστικήν,	ἐπεὶ	καὶ ἡ γνῶσις καὶ ἡ
[2, 5]	Σολομῶντι Σοφία ἐν στόματι πιστῶν»	ἐπεὶ	καὶ Ξενοκράτης ἐν τῷ Περὶ
[2, 14]	ἀφορᾷ τὴν γνώμην ὁ θεός,	ἐπεὶ	καὶ τὴν Λὼτ γυναῖκα ἐπιστραφεῖσαν
[2, 18]	Τῷ {τε} γὰρ τετάρτῳ ἔτει,	ἐπεὶ	καὶ χρόνου χρεία τῷ κατηχουμένῳ
[2, 1]	~Ἑξῆς δ´ ἂν εἴη διαλαβεῖν,	ἐπεὶ	κλέπτας» τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἕλληνας
[2, 21]	ἣ καὶ ἐν τελείῳ συνίσταται,	ἐπεὶ	μὴ ἔστιν, ὥς φασι, παῖς
[2, 4]	μὴ μαθήσεταί τις ἄνευ πίστεως,	ἐπεὶ	μηδὲ ἄνευ προλήψεως. Ἀληθὲς δ´
[2, 15]	ἐν κρίσει» (οἱ ἤδη κατακεκριμένοι,	ἐπεὶ	Ὁ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται»
[2, 20]	δὴ αὑτὸν καὶ γνωστικὸν εἶναι)	ἐπεὶ	οὐδὲ μέγα ἔλεγεν τὸ ἀπέχεσθαι
[2, 14]	μετ´ ἀγνοίας, τὸ δὲ ἀνάγκῃ)	ἐπεὶ	πῶς ἂν καὶ δικάσειας περὶ
[2, 20]	πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου,	ἐπεὶ	Τὰ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν
[2, 19]	καὶ συνασκῆσαι τὰ κάλλιστα διαδείκνυται.	Ἐπεὶ	τί τὸν Ἀδὰμ ὠφέλησεν ἡ
[2, 18]	τὴν λογικὴν ἐγκράτειαν δεῖσθαι δεδιδαγμένος.	Ἐπεὶ	τίνα λόγον ἔχει τὸ ἀπειπεῖν
[2, 16]	οὔτ´ εἰ ἐξ ὕλης δημιουργοίη,	ἐπεὶ	τὸ μὲν οὐδ´ ὅλως ὄν,
[2, 16]	τῶν ἀνθρώπων ἀσθενείᾳ τοῦ κυρίου.	Ἐπεὶ	τοίνυν βούλημά ἐστι τοῦ θεοῦ
[2, 20]	{οὖσα} πολλῶν οὖσα δαιμόνων οἰκητήριον·	ἐπειδὰν	δὲ ἐπισκέψηται αὐτὴν ὁ μόνος
[2, 23]	αὑτοῦ τὸν ὅμοιον, μᾶλλον δὲ	ἐπειδὰν	κἀκεῖνον τὸ αὐτὸ πεποιηκότα ἐπίδῃ,
[2, 17]	ἐσμὲν δὲ ὡς ὁ κύριος,	ἐπειδὴ	βουλόμεθα μέν, οὐ δυνάμεθα δέ.
[2, 8]	ἀναπλάσσοντες οἵδε οἱ ἄνδρες φανήσονται.	Ἐπειδὴ	δὲ ἐκ νόμου καὶ προφητῶν
[2, 4]	καὶ ὁ λύκος τὸν κύνα.	Ἐπειδὴ	δὲ ὁρῶμεν ὅτι ὁ τέκτων
[2, 17]	νηχόμεθα δὲ φέρ´ εἰπεῖν ἄρτι,	ἐπειδὴ	δυνάμεθα μέν, οὐ βουλόμεθα δέ·
[2, 6]	τὴν διαθήκην καὶ τὰς ἐντολάς,	ἐπειδὴ	δύο αὗται ὀνόματι καὶ χρόνῳ,
[2, 18]	δὲ αὕτη οὐκ ἄνευ ἀνδρείας,	ἐπειδὴ	ἐξ ἐντολῶν γίνεται ἑπομένη τῷ
[2, 19]	θεὸν εἰς φύσιν μετονομάσαντες ἀπρεπῶς,	ἐπειδὴ	ἡ φύσις καὶ εἰς φυτὰ
[2, 17]	ἀμφότερα. Οὐχ ἱπτάμεθα μὲν οὖν,	ἐπειδὴ	οὔτε δυνάμεθα οὔτε βουλόμεθα· οὐ
[2, 18]	τοῖς δεινοῖς ἐπαποδυόμενοι) φιλανθρώπως δέ,	ἐπειδὴ	τὰ κατὰ τοὺς πολέμους ἄδηλα,
[2, 16]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φιλανθρώπως λέγων·	Ἐπείνασα	καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα
[2, 18]	βούλεται, ὡς μὴ γυναικὸς ἑτέρας	ἐπεισελθούσης	πάθῃ τι τῶν κατὰ ζηλοτυπίαν
[2, 23]	ἀποθανόντες τῷ νόμῳ, ᾧ μὴ	ἐπείσθησαν,	τῇ δὲ ἱερείᾳ ἐπιτείνεται τὰ
[2, 11]	τιθεμένων διὰ τὴν ἴσην τροπήν,	ἔπειτα	δὲ τὰς ἑπτὰ τὰς πλανωμένας
[2, 18]	γῆμαι, καὶ γενομένης αἰσχρᾶς ἀνθέξεται.	ἔπειτα	ἐάν τις τῆς ἐπιθυμίας κατάκορος
[2, 20]	αἴρεται βῶλος, ἀλλ´ ἀφεψόμενος διυλίζεται,	ἔπειτα	καθαρὸς γενόμενος χρυσὸς ἀκούει, γῆ
[2, 9]	ὑμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες.	Ἔπειτα	Μὴ νικῶ» λέγει ὑπὸ τοῦ
[2, 15]	ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι, καὶ ὧν	ἐπεκαλύφθησαν	αἱ ἁμαρτίαι· μακάριος ἀνὴρ ᾧ
[2, 15]	μὲν ἀπήλειψεν ἀνομίας, τὰς δὲ	ἐπεκάλυψεν	ἁμαρτίας, οὐκ ἐλογίσατό τε τὰς
[2, 9]	παρόντα» βαθμὸν τοῦτον πρῶτον τῆς	ἐπέκεινα	γνώσεως ὑποτιθέμενος· ᾗ κἀν τῷ
[2, 11]	τὸ ἐπιφερόμενον αὐτοῖς ἀκολούθως ἀληθὲς	ἐπενεχθήσεται·	καὶ εἴη ἂν ὀρθῶς ἡμῖν
[2, 13]	ἕκαστον τῶν παθῶν εἴ τις	ἐπεξίοι,	ἀλόγους ὀρέξεις εὕροι ἂν αὐτά.
[2, 2]	πίστεως ἐπιστήμη γίνεται θεμελίῳ βεβαίῳ	ἐπερηρεισμένη.	Τὴν γοῦν ἐπιστήμην ὁρίζονται φιλοσόφων
[2, 9]	ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ	ἐπερωτῶσι,	πρὸ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας
[2, 20]	καὶ οἱ φάσκοντες ἑαυτοὺς Νικολάῳ	ἕπεσθαι,	ἀπομνημόνευμά τι τἀνδρὸς φέροντες ἐκ
[2, 8]	φοβοῦ ἄλλον, τὸ φοβεῖσθαι ἁμαρτάνειν,	ἕπεσθαι	δὲ ταῖς ὑπὸ θεοῦ δοθείσαις
[2, 10]	θεὸς ὑμῶν» δυσωπεῖ μὲν διατρεπτικώτατα,	ἕπεσθαι	διδάσκουσα τῷ τὰς ἐντολὰς δεδωκότι
[2, 4]	ἐπεὶ εἰ καὶ Ἀναξαγόρας πρῶτος	ἐπέστησε	τὸν νοῦν τοῖς πράγμασιν, ἀλλ´
[2, 7]	οἱ παραιτούμενοι τὸν νόμον, ᾧ	ἕπεται	ἀθέους αὐτοὺς λογίζεσθαι. Παιδεία δὲ
[2, 12]	θεοῦ· ἡ δὲ ἀνδριζομένη ἐγκράτεια.	Ἕπεται	δ´ αὐταῖς ἁπλότης, ἐπιστήμη, ἀκακία,
[2, 20]	καὶ ἐξιδιοποιήσασθαι τοὺς ἀπειπαμένους αὐτάς.	Ἕπεται	δ´ εἰκότως τοὺς μὲν καταπαλαίεσθαι,
[2, 18]	ἀπαγαγὼν ἀπόδος. Τῇ γὰρ ἀμνηστίᾳ	ἕπεται	ἡ καλοκἀγαθία, καὶ ταύτῃ ἡ
[2, 20]	τὸν σταυρὸν τοῦ σωτῆρος περιφέρων	ἕπεται	κυρίῳ μετ´ ἴχνιον ὥστε θεοῖο»
[2, 2]	τὸν μόνον δυνατὸν θεόν, ᾧ	ἕπεται	μηδὲν ἀντικεῖσθαι τῷ θεῷ ἄλλως
[2, 20]	φησίν, ἀφίενται, ἃς ὁμοίως ἐκείνοις	ἐπετελοῦμεν	πρὶν ἢ πιστεῦσαι. Εἰκότως οὖν
[2, 21]	τὴν εὐδαιμονίαν τιθέμενος τὴν ἰσόθεον,	ἐπεφώνησε	φωνὴν ἀσεβῶς εἰπών, ἐν τούτοις
[2, 8]	οὐκ ἂν ἐπεβούλευσαν δι´ οὗ	ἐπεχείρησαν,	ᾧ προέγνωσαν, οὐδ´ ἂν κατεπλάγησαν
[2, 2]	τῆς περὶ τὰς προφητείας ἐπικρύψεως	ἐπήβολοι	γίνονται· τῶν δὲ ἁγίων μεταδιδόναι
[2, 18]	ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Τοὺς τούτων	ἐπηβόλους	Ἀγάπης τέκνα καὶ εἰρήνης» γνωστικῶς
[2, 7]	καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες» προτάξας	ἐπήγαγεν·	Πνευματικοὶ γενώμεθα, ναὸς τέλειος τῷ
[2, 6]	οὐ παραβήσεται τὰ καλῶς ἡμῖν	ἐπηγγελμένα	καὶ διὰ ταῦτα δεδημιουργημένα καὶ
[2, 19]	γέγονεν καὶ τοῖς ἀξίοις τὰ	ἐπηγγελμένα	νέμεται. Κληρονόμον οὖν τὸν σπουδαῖον
[2, 18]	θανάτου. Τί δέ; οὐχὶ τοὺς	ἐπήλυδας	ἀγαπᾶν κελεύει, οὐ μόνον ὡς
[2, 6]	κἂν μὴ πιστεύσῃ κόλασιν μὲν	ἐπηρτῆσθαι	τῷ πλημμελοῦντι, σωτηρίαν δὲ τῷ
[2, 16]	καλοῖς. Τὸ δὲ ἔλεος λύπην	ἐπὶ	ἀναξίως κακοπαθοῦντι, τροπὰς δὲ εἶναι
[2, 13]	τῶν ἁμαρτιῶν οὐκέτι ἁμαρτάνειν χρή.	Ἐπὶ	γὰρ τῇ πρώτῃ καὶ μόνῃ
[2, 23]	γυναικὸς ἡ πρώτη κατὰ νόμον	ἐπὶ	γνησίων τέκνων σπορᾷ. Ἁ γοῦν
[2, 2]	ἐὰν ἐνδέχηταί σοι ἀποκαλυφθῆναι, ἀποκαλυφθήσεται.	~Ἐπὶ	δὲ σῇ σοφίᾳ μὴ ἐπαίρου,
[2, 14]	τῷ ἑκουσίως. Καίτοι κἀκεῖνος ὡς	ἐπὶ	ἑκουσίῳ κολασθήσεται, εἴ τις μεταγάγοι
[2, 21]	χαίρειν γὰρ ἡμᾶς μὴ μόνον	ἐπὶ	ἡδοναῖς, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ὁμιλίαις
[2, 18]	καί τις ἔγκυος καταδικασθείη τὴν	ἐπὶ	θανάτῳ, οὐ πρότερον ἐῶσιν ὑποσχεῖν
[2, 15]	τὸν δεσπότην οὐ γνωρίζει· Οὐδὲ	ἐπὶ	καθέδραν λοιμῶν ἐκάθισεν, καθὼς τὰ
[2, 16]	ἀποδιδόασι καὶ τὸ ἀγάλλεσθαι χαίρειν	ἐπὶ	καλοῖς. Τὸ δὲ ἔλεος λύπην
[2, 4]	εἶδεν οὐδὲ οὖς ἤκουσεν οὐδὲ	ἐπὶ	καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη· καινῷ ὀφθαλμῷ,
[2, 11]	τὸν ἄνθρωπον συνέχουσα δεκάς, ἣν	ἐπὶ	κεφαλαίων τὰ προειρημένα τρία ἐδήλωσεν
[2, 9]	χεῖράς μου ὅλην τὴν ἡμέραν	ἐπὶ	λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα. Ὁρᾷς
[2, 23]	ἀπολύσεις γυναῖκα πλὴν εἰ μὴ	ἐπὶ	λόγῳ πορνείας· μοιχείαν δὲ ἡγεῖται
[2, 18]	εἶναι διδάσκει, μηδὲ μὴν κείρειν	ἐπὶ	λύμῃ στάχυν πρὸ τοῦ θερισμοῦ,
[2, 9]	ἐπιδεδειγμένου ἤδη ὡς πίστις μὲν	ἐπὶ	μετανοίᾳ ἐλπίδι τε, εὐλάβεια δὲ
[2, 4]	τοῦ πατρός, ἀναγεγραμμένος δὲ ἄντικρυς	ἐπὶ	ξύλου τινὸς ὑψηλοῦ παράδειγμα θείας
[2, 4]	ἐν Λακεδαίμονι ἐφόρων σκυτάλας νόμῳ	ἐπὶ	ξύλων ἀναγεγραμμένας· ὁ δὲ ἐμὸς
[2, 21]	μόνον ἐπὶ ἡδοναῖς, ἀλλὰ καὶ	ἐπὶ	ὁμιλίαις καὶ ἐπὶ φιλοτιμίαις. Ἁ
[2, 8]	καὶ τὴν ἐκλογὴν διακρίνας ὁ	ἐπὶ	πᾶσι προπέμπει. ἔοικε δὲ καὶ
[2, 21]	ἐκ φύσεως ἀφορμὰς τέλος ἀπεφήνατο·	ἐπὶ	πᾶσί τε ὁ Ποσειδώνιος τὸ
[2, 9]	μετανοίᾳ ἐλπίδι τε, εὐλάβεια δὲ	ἐπὶ	πίστει, καὶ ἡ ἐν τούτοις
[2, 18]	βουκόλια τῆς παραχρῆμα ἀπολαύσεως, μηδὲ	ἐπὶ	προφάσει θυσιῶν λαμβάνοντας, ἀπέχεσθαι διηγόρευσεν,
[2, 21]	πᾶσαν χαρὰν τῆς ψυχῆς οἴεται	ἐπὶ	πρωτοπαθούσῃ τῇ σαρκὶ γενέσθαι. Ὅ
[2, 6]	τέκνον Τιμόθεε, κατὰ τὰς προαγούσας	ἐπὶ	σὲ προφητείας, ἵνα στρατεύσῃ ἐν
[2, 14]	πράσσει, ὡς Αἰσχύλος (τὰ μυστήρια	ἐπὶ	σκηνῆς ἐξειπὼν ἐν Ἀρείῳ πάγῳ
[2, 22]	τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἦρεν	ἐπὶ	τὰ εἴδωλα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ
[2, 23]	τῷ ὄντι ἀπὸ τῆς γλώττης	ἐπὶ	τὰ ἔργα τὸ κόσμιον διαχειραγωγεῖν,
[2, 22]	καὶ ποιήσῃ κρῖμα καὶ δικαιοσύνην,	ἐπὶ	τὰ ὄρη οὐκ ἔφαγεν, καὶ
[2, 18]	Ἀνυπερθέτως δεῖν διδάσκει ἐκτίνειν τὸν	ἐπὶ	ταῖς ὑπηρεσίαις μισθόν· παραλύεται γάρ,
[2, 1]	ἐπιδραμητέον. Αὐχοῦσι γὰρ δὴ καὶ	ἐπὶ	ταῖσδε οἱ Πανέλληνες ὡς μεγίσταις
[2, 6]	καὶ ὑπομονῇ προκόπτουσαι ἄγουσιν ἡμᾶς	ἐπί	τε ἀγάπην ἐπί τε γνῶσιν.
[2, 6]	ἄγουσιν ἡμᾶς ἐπί τε ἀγάπην	ἐπί	τε γνῶσιν. Εἰκότως οὖν ὁ
[2, 18]	τε τὰς τῶν εἰδώλων θυσίας	ἐπί	τε τὰς ἀλλοδαπὰς ἐξέμηναν γυναῖκας·
[2, 18]	ἡδονὰς ἑταιρικὰς τῷ κάλλει δελεάσασαι	ἐπί	τε τὰς τῶν εἰδώλων θυσίας
[2, 9]	φόβος ἐπί τε τὴν μετάνοιαν	ἐπί	τε τὴν ἐλπίδα. Ἐλπὶς δὲ
[2, 9]	~Ἀνάγει γοῦν ὁ τοιοῦτος φόβος	ἐπί	τε τὴν μετάνοιαν ἐπί τε
[2, 13]	ἄνωθεν ἀρχῆθεν προεῖδεν, ὡς ζηλώσας	ἐπὶ	τῇ ἀφέσει τῶν ἁμαρτιῶν τὸν
[2, 22]	πίστεως ὑποτίθεται, τέλος δὲ τὴν	ἐπὶ	τῇ πίστει τῆς ἐπαγγελίας ἀποκατάστασιν.
[2, 16]	ἁμαρτημάτων μετανοοῦντα, χαίρομεν δὲ ἡμεῖς	ἐπὶ	τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν, τὸ χαρτὸν
[2, 9]	εὐεμπτωσία λαμβάνεται εἰς ἐλπίδα, ἣν	ἐπὶ	τὴν ἀγάπην χειραγωγεῖν μεμαθήκαμεν. Ἀγάπη
[2, 14]	εἴ τις μεταγάγοι τὸ πάθος	ἐπὶ	τὴν ἀλήθειαν· τῷ ὄντι γὰρ
[2, 20]	ἡττηθέντα τῷ κάλλει, δι´ οὗ	ἐπὶ	τὴν ἀνάμνησιν τῆς ἡδονῆς ἀφίκετο.
[2, 11]	ἐννέα, τὴν {δὲ} δεκάτην μοῖραν,	ἐπὶ	τὴν γνῶσιν ἀφικνεῖσθαι τοῦ θεοῦ,
[2, 20]	νόμος ἀλείφει μάλιστα τὸν ἄνθρωπον	ἐπὶ	τὴν ἐγκράτειαν, θεμέλιον ἀρετῶν κατατιθέμενος
[2, 4]	ἐπιβολὴν ἐπί τι ἐναργὲς καὶ	ἐπὶ	τὴν ἐναργῆ τοῦ πράγματος ἐπίνοιαν·
[2, 14]	Λὼτ γυναῖκα ἐπιστραφεῖσαν μόνον ἑκουσίως	ἐπὶ	τὴν κακίαν τὴν κοσμικὴν κατέλιπεν
[2, 23]	ὁμονοεῖ, ὁ δὲ τῶν φιλοσοφούντων	ἐπὶ	τὴν κατὰ λόγον ὁμόνοιαν ἄγει,
[2, 2]	δὴ ὁδοὶ σοφίας ποικίλαι ὀρθοτομεῖν	ἐπὶ	τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας, ὁδὸς
[2, 13]	ἐθνῶν καὶ τῆς προβιότητος ἐκείνης	ἐπὶ	τὴν πίστιν ὁρμήσας ἅπαξ ἔτυχεν
[2, 20]	θεὸς λέγηται, τουτέστι κἂν θεόθεν	ἐπὶ	τὴν τῆς παιδοποιίας χρείαν δεδομένη
[2, 18]	τῆς τρίτης ἤδη μονῆς συναπτούσης	ἐπὶ	τὴν τοῦ κυρίου τετάρτην ὑπόστασιν.
[2, 4]	λόγος· Μὴ εἴπητε ἑαυτοῖς διδάσκαλον	ἐπὶ	τῆς γῆς· ἡ μὲν γὰρ
[2, 23]	ἄνδρα. Ὅθεν ὁ Ἀβραάμ φησιν	ἐπὶ	τῆς γυναικὸς σκηπτόμενος ὡς ἀδελφῆς·
[2, 3]	ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην, καθὸ καὶ	ἐπὶ	τῆς ἐκλογῆς τάττουσιν αὐτήν, τὰ
[2, 15]	Μήδεια δὲ καὶ αὐτὴ ὁμοίως	ἐπὶ	τῆς σκηνῆς βοᾷ· Καὶ μανθάνω
[2, 4]	ὑπολαμβάνει· πρόληψιν δὲ ἀποδίδωσιν ἐπιβολὴν	ἐπί	τι ἐναργὲς καὶ ἐπὶ τὴν
[2, 13]	Ὁρμὴ μὲν οὖν φορὰ διανοίας	ἐπί	τι ἢ ἀπό του· πάθος
[2, 19]	ἄνοια δὲ ἀφρόνων ἐν πλάνῃ.	Ἐπὶ	τίνα γὰρ ἐπιβλέψω ἀλλ´ ἢ
[2, 20]	λέγηται, ὥσπερ καὶ ὁ κύριος	ἐπί	τινας, ἵνα μή τινες τῶν
[2, 20]	μηδὲν ὑπεροριζούσαις τῶν κατὰ φύσιν	ἐπὶ	τὸ μᾶλλον ἢ παρὰ φύσιν,
[2, 20]	ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἐλπίσαντες	ἐπὶ	τὸ ὄνομα γενώμεθα καινοί, πάλιν
[2, 6]	καὶ τῆς τῶν ἀποστόλων κηρύξεως	ἐπὶ	τὸ ῥῆμα κυρίου καὶ τὸν
[2, 13]	Αἱ δὲ συνεχεῖς καὶ ἐπάλληλοι	ἐπὶ	τοῖς ἁμαρτήμασι μετάνοιαι οὐδὲν τῶν
[2, 4]	ἧς ἐμαρτυρήθη εἶναι δίκαιος, μαρτυροῦντος	ἐπὶ	τοῖς δώροις αὐτῷ τοῦ θεοῦ·
[2, 21]	ἔλεγεν εἶναι, ὡς Λεύκιμος τὴν	ἐπὶ	τοῖς καλοῖς. Κριτόλαος δέ, ὁ
[2, 18]	διδάξῃ. Οὔτε γὰρ φθονεῖν καὶ	ἐπὶ	τοῖς τοῦ πέλας ἀγαθοῖς λυπεῖσθαι
[2, 18]	ἀγαθοῖς λυπεῖσθαι προσῆκεν οὐδὲ μὴν	ἐπὶ	τοῖς τοῦ πλησίον κακοῖς ἡδονὴν
[2, 22]	γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον αὐτοῦ	ἐπὶ	τόκῳ οὐ δώσει, καὶ πλεονασμὸν
[2, 2]	διὰ τῆς πάντων τεχνίτιδος σοφίας	ἐπὶ	τὸν ἡγεμόνα τοῦ παντός, δυσάλωτόν
[2, 11]	εἰπεῖν τῶν ἄλλων πάντων ὑπεραναβαίνοντας	ἐπὶ	τὸν νοῦν ἵστασθαι, ὥσπερ ἀμέλει
[2, 5]	Τούτων δὴ ἐπιδεδειγμένων ἀναδράμωμεν αὖθις	ἐπὶ	τὸν περὶ τῆς πίστεως λόγον.
[2, 19]	τίνα γὰρ ἐπιβλέψω ἀλλ´ ἢ	ἐπὶ	τὸν πρᾷον καὶ ἡσύχιον καὶ
[2, 11]	πλανωμένας τήν τε ἀπλανῆ ἐνάτην,	ἐπὶ	τὸν τέλειον ἀριθμὸν τὸν ὑπεράνω
[2, 20]	συγκατασπώμενον. Εὖ γοῦν ἡ τραχῳδία	ἐπὶ	τοῦ Ἅιδου γράφει· Πρὸς δ´
[2, 16]	ἡμεῖς ἀκοῦσαι δυνατοί, οὕτως ἔχειν	ἐπὶ	τοῦ παντοκράτορος ὑπολαμβάνοντες, ἀθέως πλανώμεθα.
[2, 15]	δόλος· οὗτος ὁ μακαρισμὸς ἐγένετο	ἐπὶ	τοὺς ἐκλελεγμένους ὑπὸ τοῦ θεοῦ
[2, 5]	φαίνεται παρὰ Μωυσέως τοῦ μεγάλου	ἐπὶ	τοὺς Ἕλληνας διαδεδόσθαι δόγματα. Πάντα
[2, 4]	τοῦ τραπεζίτου γνώριμος καὶ ὁ	ἐπὶ	τοῦτο ἀλειφόμενος μανθάνει. Ἀριστοτέλης δὲ
[2, 1]	τῇ γνώσει τῆς ἀληθείας ὑπάρχον.	Ἐπὶ	τούτοις ἀκόλουθον οἶμαι ὑπὲρ ὧν
[2, 21]	συμπληρουμένην τριγενικὴν τελειότητα μηνύων. Οὔκουν	ἐπὶ	τούτοις ἀρκουμένους καταπαυστέον, φιλοτιμητέον δὲ
[2, 9]	εἰρημένην; εἶθ´ ἡ ἀγαθότης καὶ	ἐπὶ	τούτοις δείκνυται τοῦ θεοῦ· φησὶ
[2, 18]	σεμνότητα καὶ ἐγκράτειαν τήν τε	ἐπὶ	τούτοις εὐσέβειαν. Ἀλλ´ ἡ μὲν
[2, 20]	θέλοντες οὐδὲ βαιά, καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις ὅσα αἰσχρῶς μὲν εἴρηται,
[2, 23]	ἀναιρεῖσθαι προστάττει τὴν μοιχευθεῖσαν καὶ	ἐπὶ	τούτῳ ἐλεγχθεῖσαν· ἐὰν δὲ ἱέρεια
[2, 18]	γὰρ τὰ νεόφυτα τῶν δένδρων	ἐπὶ	τριετίαν ἑξῆς τιθηνεῖσθαι τάς τε
[2, 18]	μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν. Ἔτι τοὺς	ἐπὶ	τροφῇ δουλεύοντας ἀτιμάζεσθαι κωλύει, τοῖς
[2, 15]	καὶ ὁ θεὸς μετὰ τὴν	ἐπὶ	τῷ Κάιν συγγνώμην ἀκολούθως οὐ
[2, 13]	ἡ ἁμαρτία φαίνεται, ἣ μὲν	ἐπὶ	τῷ πραχθῆναι καταγινωσκομένη πρὸς τοῦ
[2, 20]	ἀλήθειαν αὐχοῦντος σοφιστοῦ. Ὀνειδιζόμενος γοῦν	ἐπὶ	τῷ συνεχῶς ὁμιλεῖν τῇ ἑταίρᾳ
[2, 20]	πίστιν ἐλογίσθησαν» Καλῶς ὁ Ζήνων	ἐπὶ	τῶν Ἰνδῶν ἔλεγεν ἕνα Ἰνδὸν
[2, 9]	βουληθῆναι. Ἁ Ποιμὴν δὲ ἁπλῶς	ἐπὶ	τῶν κεκοιμημένων θεὶς τὴν λέξιν
[2, 23]	ἀγαθόν· ἔχει δ´ οὕτω καὶ	ἐπὶ	τῶν λοιπῶν. Ἀλλὰ μὴν ἡ
[2, 19]	λόγου τὸ στόμα. Καλῶς οὖν	ἐπὶ	τῶν μετανοούντων εἴρηται τὸ λόγιον
[2, 15]	τὸν μὲν πρῶτον μακαρισμὸν τετάχθαι	ἐπὶ	τῶν μὴ κατακολουθησάντων ταῖς γνώμαις
[2, 20]	καρπουμένη, εἴ τῳ ἔναυλα τὰ	ἐπὶ	τῶν περὶ τὸν Ἀνανίαν ἱστορούμενα,
[2, 23]	Βοηθεῖ δὲ ὁ γάμος καὶ	ἐπὶ	τῶν προβεβηκότων τῷ χρόνῳ παριστὰς
[2, 15]	τοῦ θεοῦ, τὸν δεύτερον δὲ	ἐπὶ	τῶν τῇ Εὐρυχώρῳ καὶ πλατείᾳ
[2, 21]	ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ὁμιλίαις καὶ	ἐπὶ	φιλοτιμίαις. Ἁ δὲ Ἐπίκουρος πᾶσαν
[2, 18]	κεκοινωνηκώς) οὐ δικαιῶν ἐκλέγειν τόκους	ἐπὶ	χρήμασιν, ἀλλὰ ἀνειμέναις χερσὶ καὶ
[2, 4]	ἐναργές. Ἀλλ´ ἡ μὲν αἴσθησις	ἐπιβάθρα	τῆς ἐπιστήμης, ἡ πίστις δὲ
[2, 20]	καὶ τοῖς ἀδίκοις ἀκροδίκαιον τὸ	ἐπιβάλλον.	Ὅσους γὰρ διὰ τὸ φιλικῶς
[2, 5]	δὴ καὶ Πλάτωνα τοῖς αὐτοῖς	ἐπιβάλλοντα	παραστησώμεθα δόγμασιν· πλούσιον μὲν τὸν
[2, 23]	αὐτῷ, τὰ δὲ ἀγαθὰ οὐκ	ἐπιβλέπεις	Καὶ τὰ ἑξῆς. Βοηθεῖ δὲ
[2, 19]	ἐν πλάνῃ. Ἐπὶ τίνα γὰρ	ἐπιβλέψω	ἀλλ´ ἢ ἐπὶ τὸν πρᾷον
[2, 4]	πίστιν ὑπολαμβάνει· πρόληψιν δὲ ἀποδίδωσιν	ἐπιβολὴν	ἐπί τι ἐναργὲς καὶ ἐπὶ
[2, 1]	τὸν ἀληθείας κηδόμενον οὐκ ἐξ	ἐπιβολῆς	καὶ φροντίδος τὴν φράσιν συνθεῖναι,
[2, 8]	διαφέρον τὸ ἐν πληρώματι Ἀνθρώπῳ	ἐπιβουλεύειν,	ἔτι καὶ τὸ κατ´ εἰκόνα»
[2, 20]	τοῖς ἐνυπνίοις μετὰ γοητείας δελεαστικῶς	ἐπιβουλεύουσα	καὶ δάκνουσα. Πῶς οὖν ἔτι
[2, 8]	ὁ φόβος τοῦ προόντος Ἀνθρώπου	ἐπιβούλους	τοῦ σφετέρου πλάσματος πεποίηκε τοὺς
[2, 7]	νόμος πρός τινων αἱρέσεων λέγεται	ἐπιβοωμένων	τὸν ἀπόστολον λέγοντα Διὰ γὰρ
[2, 23]	τὸ Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» συνεχῶς	ἐπιβοῶνται.	Εἰ δὲ καὶ ταῦθ´ οὕτως
[2, 23]	πορνείας· μοιχείαν δὲ ἡγεῖται τὸ	ἐπιγῆμαι	ζῶντος θατέρου τῶν κεχωρισμένων. Ἀνύποπτον
[2, 19]	ἑαυτοῖς τεῖχος. Σοφία» γὰρ πανούργων	ἐπιγνώσεται	τὰς ὁδοὺς αὐτῆς, ἄνοια δὲ
[2, 9]	θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ´ οὐ κατ´	ἐπίγνωσιν·	ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ θεοῦ
[2, 13]	ἡμῶν μετὰ τὸ λαβεῖν τὴν	ἐπίγνωσιν	τῆς ἀληθείας, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν
[2, 20]	Οὗ τὸν βίον δηλοῖ τὸ	ἐπίγραμμα·	ταῦτ´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ
[2, 9]	αἱ ἀρεταί, τί χρὴ λέγειν,	ἐπιδεδειγμένου	ἤδη ὡς πίστις μὲν ἐπὶ
[2, 5]	πρόκειται ἡ λέξις. Τούτων δὴ	ἐπιδεδειγμένων	ἀναδράμωμεν αὖθις ἐπὶ τὸν περὶ
[2, 10]	ὡς θεῖα καὶ οὐ κοσμικά,	ἐπιδείκνυσιν	ἡμῖν τὸ λόγιον. Ὅταν δὲ
[2, 7]	σωτήριον ἐκδιδάξαι, τὸ δὲ δηλητήριον	ἐπιδεῖξαι,	καὶ τῷ μὲν χρῆσθαι συμβουλεῦσαι,
[2, 14]	Ἀρείῳ πάγῳ κριθεὶς οὕτως ἀφείθη	ἐπιδείξας	αὑτὸν μὴ μεμυημένον) ἢ τὸ
[2, 7]	ἐπαρτῶσα διὰ παιδείαν τῶν οὕτως	ἐπιδεχομένων	νουθετεῖσθαι. Οὐ τοίνυν ἄλογος ὁ
[2, 23]	ἐπειδὰν κἀκεῖνον τὸ αὐτὸ πεποιηκότα	ἐπίδῃ,	τουτέστιν ὅταν εἰς τὴν αὐτὴν
[2, 20]	ῥιψοκινδύνως ὑπὲρ τοῦ σωτῆρος αὐτὴν	ἐπιδιδούς,	ὡς αὐτὸς ὑπὲρ ἡμῶν πεποίηκεν,
[2, 15]	καὶ ἐπιθυμίᾳ ἐκδότους σφᾶς αὐτοὺς	ἐπιδόντες,	ἁμαρτησόμεθα, μᾶλλον δὲ ἀδικήσομεν τὴν
[2, 1]	μαθηματικῆς καὶ μαγικῆς γοητείας τε	ἐπιδραμητέον.	Αὐχοῦσι γὰρ δὴ καὶ ἐπὶ
[2, 18]	καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων τὸ	ἐπιεικὲς	ἀπέτεινεν, ἵνα ἐν τοῖς ἀνομογενέσιν
[2, 18]	τε αὖ τῇ τρυγῇ τὸ	ἐπιέναι	πάλιν τὰ καταλειφθέντα δρεπομένους καὶ
[2, 15]	ἕως καὶ οὐκ ἦν ὁ	ἐπιζητῶν	οὐδὲ ὁ ἀποστρέφων· Μεγάλη γὰρ
[2, 20]	τῆς σαρκὸς ὁρμάς τε καὶ	ἐπιθέσεις.	Οἳ δὲ εἰς ἡδονὴν τράγων
[2, 15]	κατὰ προαίρεσιν συνίστανται· Ὁ γὰρ	ἐπιθυμήσας	ἤδη μεμοίχευκε» φησίν. Ἀφίησί τε
[2, 14]	πρὸς ἐπιθυμίαν» κρίνεται. Διὸ Μηδὲ	ἐπιθυμήσῃς»	λέγει καὶ ὁ λαὸς οὗτος
[2, 15]	μετέχειν βουληθείημεν θυμῷ τε καὶ	ἐπιθυμίᾳ	ἐκδότους σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδόντες, ἁμαρτησόμεθα,
[2, 18]	παραλογιζόμενον δὲ τοῦτον ἀλόγως ἤτοι	ἐπιθυμίᾳ	ἢ καὶ θυμῷ καταλάβῃς, ἐπίστρεψον
[2, 15]	θυμός, μυρίους δὲ ἄλλους ἡ	ἐπιθυμία	τραγῳδεῖ, τὴν Φαίδραν, τὴν Ἄνθειαν,
[2, 23]	ἅλις. ~Ἐπεὶ δὲ ἡδονῇ καὶ	ἐπιθυμίᾳ	ὑποπίπτειν γάμος δοκεῖ, καὶ περὶ
[2, 20]	ἴδια ἐκτελεῖ ἔργα πολλαχῶς ἐνυβριζόντων	ἐπιθυμίαις	οὐ προσηκούσαις. Καί μοι δοκεῖ
[2, 20]	ἥτις οὐδὲ τὴν τῶν ἡδέων	ἐπιθυμίαν	ἀναμένεις, πρὶν μὲν πεινῆν ἐσθίουσα,
[2, 20]	καὶ τοῦ οἴκου κατακρατήσασα πρώτην	ἐπιθυμίαν	γεννᾷ, ἔφεσιν καὶ ὄρεξιν οὖσαν
[2, 18]	τῇ ἡδονῇ, ἀνακόπτει δὲ τὴν	ἐπιθυμίαν	διαστήματι μεμετρημένῳ καὶ προσέτι ἀποκείρει
[2, 20]	κυρίου διὰ τοῦ νόμου τὴν	ἐπιθυμίαν	ἐκκόπτειν. Γένοιτο δ´ ἂν τελείως
[2, 11]	ἀκηκοὼς ὅπως Ὁ ἰδὼν πρὸς	ἐπιθυμίαν	ἐμοίχευσεν, λαβών τε ἐν νῷ
[2, 14]	νεφρούς· καὶ ὁ Ἐμβλέψας πρὸς	ἐπιθυμίαν»	κρίνεται. Διὸ Μηδὲ ἐπιθυμήσῃς» λέγει
[2, 20]	τὸ τετράχορδον, ἡδονήν, λύπην, φόβον,	ἐπιθυμίαν,	πολλῆς δεῖ τῆς ἀσκήσεως καὶ
[2, 18]	περίστασιν ἀφῃρέθη χωρίον, τήν τε	ἐπιθυμίαν	τῶν κτᾶσθαι ποθούντων περιορίζων χρόνῳ
[2, 20]	τῆς ψυχῆς τὰς ἐκ τῆς	ἐπιθυμίας	ἀναδόσεις καὶ παχυνούσης τὰς συστροφὰς
[2, 18]	ὡς μὴ περισπώμενοι πρὸς τὰς	ἐπιθυμίας	ἀπρόθυμοι τῷ πολέμῳ ἐξυπηρετῶμεν (ἐλεύθεροι
[2, 20]	βουλόμενος ἐνήργησα, τῆς τῶν κακῶν	ἐπιθυμίας	αὐτοὶ ἡγησάμενοι καὶ οὐ μαχεσάμενοι
[2, 20]	ἀπηγόρευσε μεταλαμβάνειν, στέλλων ἡμῶν τὰς	ἐπιθυμίας	ἐκείνων οἷς μήτε πτερύγια μήτε
[2, 9]	γῆν ἐλπίζοντας καὶ τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας	ἐξακούομεν· ὴ συσχηματίζεσθε» φησὶν ὁ
[2, 7]	δήπου ἕκαστον ὃς ἄγεται ὑπὸ	ἐπιθυμίας,	ἡδονῇ χαριζόμενον ἀμελεῖν μὲν τοῦ
[2, 20]	τάς τε ἡδονὰς τάς τε	ἐπιθυμίας	καὶ τῇ ἀσκήσει ταύτῃ καταμαραίνειν
[2, 18]	ἀνθέξεται. ἔπειτα ἐάν τις τῆς	ἐπιθυμίας	κατάκορος γενόμενος μηκέτι κοινωνεῖν τῇ
[2, 20]	τοῦτο, εἰ τοῦ ὑπεκκαύματος τῆς	ἐπιθυμίας,	τῆς ἡδονῆς λέγω, ἀνυποκρίτως καταγνοίημεν.
[2, 20]	περὶ τὴν ψυχὴν φανταζόμενα τὰς	ἐπιθυμίας	τῆς ψυχῆς τοῖς ζῴοις ἐμφερῶς
[2, 20]	συστροφάς, οὕτως αἱ τῶν σαρκικῶν	ἐπιθυμιῶν	ἀναδόσεις καχεξίαν προστρίβονται ψυχῇ, κατασκεδαννύουσαι
[2, 22]	ἀλλὰ πίστις δι´ ἀγάπης ἐνεργουμένη.	Ἐπιθυμοῦμεν	δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν
[2, 22]	καὶ ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτὸν	ἐπικαλέσασθε·	ἡνίκα δ´ ἂν ἐγγίζῃ ὑμῖν,
[2, 6]	φησὶν ὁ ἀπόστολος. πῶς οὖν	ἐπικαλέσονται	εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς
[2, 18]	που μαρτυρίου δι´ αἵματος χωροῦντος	ἐπικαταλάβοι	χρεία, βούλεται. Πάλιν εἴ τις,
[2, 1]	καὶ ὡς τὰ μάλιστα τὸ	ἐπικεκρυμμένον	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας, τὸ συμβολικὸν
[2, 4]	ταύτην σοφίαν βασιλικὴν» ἐν Εὐθυδήμῳ	ἐπικεκρυμμένως	λέγει. Ἐν γοῦν τῷ Πολιτικῷ
[2, 2]	τῇ δημιουργίᾳ. Δῆλον οὖν ἡμῖν	ἐπικεκρύφθαι	τὴν ἀλήθειαν, ᾗ καὶ ἐξ
[2, 2]	πιστεύσαντες. αἱ γοῦν τῶν Σειρήνων	ἐπικηλήσεις	δύναμιν ὑπεράνθρωπον ἐνδεικνύμεναι ἐξέπληττον τοὺς
[2, 18]	κυρίῳ κατὰ τὸ δυνατὸν ἡμῖν,	ἐπικήροις	τὴν φύσιν ὑπάρχουσιν. Τοῦτο δέ
[2, 20]	ἀπὸ ψεύδους ἡδονὴν καὶ τὸ	ἐπίκηρόν	τε καὶ ἐφύβριστον ἀπὸ τοῦ
[2, 18]	νομίζεσθαι πολεμίους, ἄχρις ἂν αὐτοὺς	ἐπικηρυκευσάμενοι	προσκαλέσωνται πρὸς εἰρήνην. Ναὶ μὴν
[2, 18]	δεῖν τὰς παραφύσεις τῶν ἁμαρτιῶν	ἐπικόπτειν	καὶ τὰς συναναθαλλούσας τῷ γονίμῳ
[2, 19]	μᾶλλον περιμένῃ φίλος, ἐχθρῷ δὲ	ἐπικουρητέον,	ἵνα μὴ μείνῃ ἐχθρός· ἐπικουρίᾳ
[2, 19]	ἐπικουρητέον, ἵνα μὴ μείνῃ ἐχθρός·	ἐπικουρίᾳ	γὰρ εὔνοια μὲν συνδεῖται, λύεται
[2, 20]	κεχαρισμένου αὐτῇ, ἣ καὶ τὸν	Ἐπίκουρον	τέλος εἶναι τοῦ φιλοσόφου ἀνέπεισε
[2, 21]	τε Κυρηναϊκοὺς εἶναι καὶ τὸν	Ἐπίκουρον·	τούτους γὰρ τέλος εἶναι λέγειν
[2, 21]	Ὑγιείης ἀοκνίη πόνων, ἀκορίη τροφῆς.	~Ἐπίκουρος	δέ, ἐν τῷ μὴ πεινῆν
[2, 23]	ἀναγκαιοτέρων. Συγκατατάττεται δὲ αὐτῷ καὶ	Ἐπίκουρος	καὶ ὅσοι ἐν ἡδονῇ καὶ
[2, 21]	μόνον τὴν ἡδονήν. Ἁ δὲ	Ἐπίκουρος	καὶ τὴν τῆς ἀλγηδόνος ὑπεξαίρεσιν
[2, 21]	τὸ ἀοχλήτως καὶ καλῶς ζῆν.	Ἐπίκουρος	μὲν οὖν καὶ οἱ Κυρηναϊκοὶ
[2, 4]	γίνεται. Ναὶ μὴν καὶ ὁ	Ἐπίκουρος,	ὁ μάλιστα τῆς ἀληθείας προτιμήσας
[2, 21]	καὶ ἐπὶ φιλοτιμίαις. Ἁ δὲ	Ἐπίκουρος	πᾶσαν χαρὰν τῆς ψυχῆς οἴεται
[2, 21]	Κυρηναϊκοὶ τὸν ὅρον τῆς ἡδονῆς	Ἐπικούρου,	τουτέστι τὴν τοῦ ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσιν,
[2, 2]	τουτέστι τῆς περὶ τὰς προφητείας	ἐπικρύψεως	ἐπήβολοι γίνονται· τῶν δὲ ἁγίων
[2, 20]	ἐστι φίλυβρι. Καὶ τὸ ὅλον	ἐπιλέγει·	Ἡδονῇ ἀνδραποδώδει ἀδούλωτοι καὶ ἄκναπτοι
[2, 21]	καὶ εὐεστὼ προσηγόρευσεν (καὶ πολλάκις	ἐπιλέγει·	Πτέρψις γὰρ καὶ ἀτερπίη οὖρος
[2, 4]	ἡμῖν ἱστορίας ἀναλεγόμενος παρατίθεμαι μαρτύρια;	Ἐπιλείψει	γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος
[2, 23]	τῷ χρόνῳ παριστὰς τὴν γαμετὴν	ἐπιμελομένην	καὶ τοὺς ἐκ ταύτης παῖδας
[2, 23]	ἄνθρωπον ἀκρατέστερον εἶναι, ἃ τὴν	ἐπιμιξίαν	οὐ ποιεῖται πρὸς πολλὰ καὶ
[2, 9]	πίστει, καὶ ἡ ἐν τούτοις	ἐπιμονή	τε καὶ ἄσκησις ἅμα μαθήσει
[2, 4]	ἐπὶ τὴν ἐναργῆ τοῦ πράγματος	ἐπίνοιαν·	μὴ δύνασθαι δὲ μηδένα μήτε
[2, 21]	ὁ ἄδοξος, ἀλλ´ οὐδ´ ὁ	ἐπίνοσος,	ἀλλ´ οὐδ´ ἂν οἰκέτης ᾖ
[2, 9]	ξένοις, ξένοι δὲ οἱ ἐπίξενοι,	ἐπίξενοι	δὲ οἱ φίλοι, φίλοι δὲ
[2, 9]	τοῖς ξένοις, ξένοι δὲ οἱ	ἐπίξενοι,	ἐπίξενοι δὲ οἱ φίλοι, φίλοι
[2, 20]	λαμβάνει· εἷς ἄρτος, ὄψον ἰσχάς,	ἐπιπιεῖν	ὕδωρ. Πάντες δὴ οὗτοι οὐκ
[2, 2]	αἰνίγματα. Οὐ γὰρ κιβδήλους οἱ	ἔπιπνοι	ἐκ θεοῦ λόγους προφέρουσιν οὐδ´
[2, 11]	μετὰ τὴν κτίσιν τὸν ποιητὴν	ἐπιποθοῦντας.	Διὰ τοῦτο αἱ δεκάται τοῦ
[2, 5]	ἡμῶν τὸ καλὸν τὸ ἀληθινὸν	ἐπιποθούντων,	Ἦν γὰρ τὸ φῶς τὸ
[2, 20]	κατασκεδαννύουσαι τὰ εἴδωλα τῆς ἡδονῆς	ἐπίπροσθε	τῆς ψυχῆς. Ἐπισκοτοῦσι γοῦν τῷ
[2, 18]	ὀδυνηθήσεται ἐν πόνοις οἷς οὐκ	ἐπισκέπτεται	γνῶσις. Ἀμέλει μυστικῶς ὁ Βαρνάβας
[2, 23]	ἐκτὸς ἀγαθοῖς τάττει τὸν γάμον,	ἐπισκευάσας	τὴν ἀθανασίαν τοῦ γένους ἡμῶν
[2, 20]	οὖσα δαιμόνων οἰκητήριον· ἐπειδὰν δὲ	ἐπισκέψηται	αὐτὴν ὁ μόνος ἀγαθὸς πατήρ,
[2, 20]	οἱ Πυθαγόρειοι, περὶ ὧν ὕστερον	ἐπισκεψόμεθα.	Ἀλλὰ καὶ Οὐαλεντῖνος πρός τινας
[2, 19]	οὕτω γενόμενος ὡς ὁ Ἀδὰμ	ἐπισκοπῇ	θείᾳ διασῴζεται· φέρων γὰρ αὑτὸν
[2, 20]	τῆς ἡδονῆς ἐπίπροσθε τῆς ψυχῆς.	Ἐπισκοτοῦσι	γοῦν τῷ φωτὶ τῷ νοερῷ
[2, 20]	ἀνάμνησιν τῆς ἡδονῆς ἀφίκετο. Ὅθεν	ἐπισκώπτοντες	οἱ τραγῳδοποιοὶ ὀνειδιστικῶς ἐπεβόησαν αὐτῷ·
[2, 21]	πρῶτον ἐξ ἑαυτοῦ ἐφ´ ἑαυτὸ	ἐπισπᾶται	πάντως δηλονότι ἐν κινήσει ὑπάρχον.
[2, 6]	καὶ τὸ δάκρυον τὸ σούχειον	ἐπισπᾶται	τὰ κάρφη καὶ τὸ ἤλεκτρον
[2, 20]	εἰς τὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ψυχὴν	ἐπισπείρειν	φαμέν, οὔ μοι δεῖ πλειόνων
[2, 20]	γοῦν τῷ φωτὶ τῷ νοερῷ	ἐπισπωμένης	τῆς ψυχῆς τὰς ἐκ τῆς
[2, 19]	Τᾶν φιλιᾶν ἃ μὲν ἐξ	ἐπιστάμας	θεῶν, ἃ δ´ ἐκ παροχᾶς
[2, 5]	ἐπιστύφων Ἡράκλειτός φησιν, ἀκοῦσαι οὐκ	ἐπιστάμενοι	οὐδ´ εἰπεῖν, ὠφεληθεὶς δήπουθεν παρὰ
[2, 11]	αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται, κἀκεῖνο	ἐπιστάμενος	ὅτι Οὐ τὰ εἰσερχόμενα εἰς
[2, 20]	διαφέροντας, τοὺς ἕκαστον ὧν πράσσουσιν	ἐπισταμένους,	τοὺς γνωστικούς, τοὺς τοῦ κόσμου
[2, 4]	Ἕλλησιν, οὔτ´ οὖν Θαλῇ ὕδωρ	ἐπισταμένῳ	τὴν πρώτην αἰτίαν οὔτε τοῖς
[2, 17]	ἐστιν ἕξις, ἀφ´ ἧς τὸ	ἐπίστασθαι	συμβαίνει, γίνεται δὲ ἡ κατάληψις
[2, 9]	ᾖ τισιν ἐξησκημένον, ἀλλὰ τὸ	ἐπίστασθαι,	ὡς χρηστέον καὶ ποιητέον, {καὶ}
[2, 22]	βίου, τὸν γνωστικὸν δὲ εἰς	ἐπίστασιν	παρακαλῶν, μὴ τὴν αὐτὴν εἶναι
[2, 11]	γὰρ τοῦ λέγοντος· Χείλη δικαίων	ἐπίσταται	ὑψηλά. ~Τῆς δὲ πίστεως καθάπερ
[2, 20]	Ἀλλὰ καὶ Οὐαλεντῖνος πρός τινας	ἐπιστέλλων	αὐταῖς λέξεσι γράφει περὶ τῶν
[2, 8]	ὅπερ ἀπίθανον, ἀγγέλους δημιουργίας ἧς	ἐπιστεύθησαν	οἷον τέκνου τινὸς αὐθέντας γενέσθαι,
[2, 9]	οὐδ´ ὡς προφητεύοντι τῷ νόμῳ	ἐπίστευσαν,	λόγῳ δὲ ψιλῷ καὶ φόβῳ,
[2, 6]	οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ	ἐπίστευσαν;	πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ
[2, 1]	ὧν ἐπίστευσεν εἰς ὃν οὐκ	ἐπίστευσεν.	Διαδέξεται δὲ εἰκότως τοὺς γενναίους
[2, 1]	ἐπαΐων ἐπιστρέψαι δυνηθείη ἐξ ὧν	ἐπίστευσεν	εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσεν. Διαδέξεται
[2, 6]	σου, σοφὸς ἔσῃ. ~Κύριε, τίς	ἐπίστευσεν	τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; Ἡσαΐας φησίν.
[2, 18]	τοὐπιόν. ἔτι, φησί, δανειστὴς μὴ	ἐπιστῇ	χρεώστου οἰκίᾳ, ἐνέχυρον μετὰ βίας
[2, 1]	ταῖσδε οἱ Πανέλληνες ὡς μεγίσταις	ἐπιστήμαις.	Ὃς δ´ ἐλέγχει μετὰ παρρησίας
[2, 12]	ἐγκράτεια. Ἕπεται δ´ αὐταῖς ἁπλότης,	ἐπιστήμη,	ἀκακία, σεμνότης, ἀγάπη. Πᾶσαι δὲ
[2, 17]	σύμφωνος τοῖς γινομένοις· ἀλήθειά τε	ἐπιστήμη	ἀληθοῦς, ἡ δὲ ἕξις τῆς
[2, 17]	ἡ δὲ ἕξις τῆς ἀληθείας	ἐπιστήμη	ἀληθῶν. Ἡ δὲ ἐπιστήμη διὰ
[2, 4]	Ὥστε ἡ τοῦ ἀληθινοῦ βασιλέως	ἐπιστήμη	βασιλική, καὶ ὁ ταύτην κεκτημένος,
[2, 2]	Αὐτίκα ἡ μελέτη τῆς πίστεως	ἐπιστήμη	γίνεται θεμελίῳ βεβαίῳ ἐπερηρεισμένη. Τὴν
[2, 6]	ἁγνῶς, συνευφραίνονται αὐτοῖς σοφία, σύνεσις,	ἐπιστήμη,	γνῶσις. Στοιχείων γοῦν οὐσῶν τῆς
[2, 17]	ἀληθείας ἐπιστήμη ἀληθῶν. Ἡ δὲ	ἐπιστήμη	διὰ τοῦ λόγου συνίσταται καὶ
[2, 4]	τῶν ὅλων ἀρχῆς. Πᾶσα γὰρ	ἐπιστήμη	διδακτή ἐστι· τὸ δὲ διδακτὸν
[2, 4]	τῆς γῆς· ἡ μὲν γὰρ	ἐπιστήμη	ἕξις ἀποδεικτική, ἡ πίστις δὲ
[2, 17]	δι´ εὐλάβειαν. ~Ὡς οὖν ἡ	ἐπιστήμη	ἐπιστητική ἐστιν ἕξις, ἀφ´ ἧς
[2, 10]	ἡ ἐποπτική, ἡ τῷ ὄντι	ἐπιστήμη,	ἡ ἀμετάπτωτος λόγῳ γινομένη. Αὕτη
[2, 17]	ἐφ´ ἡμῖν. Παράκειται δὲ τῇ	ἐπιστήμῃ	ἥ τ´ ἐμπειρία καὶ ἡ
[2, 17]	δύναμις ὧν φρόνησίς ἐστι καὶ	ἐπιστήμη,	καὶ ἑνὸς καὶ ἑκάστου καὶ
[2, 4]	Ἀριστοτέλης δὲ τὸ ἑπόμενον τῇ	ἐπιστήμῃ	κρῖμα, ὡς ἀληθὲς τόδε τι,
[2, 17]	ἐστιν ἕκαστον πολυπραγμονεῖν· νόησις δὲ	ἐπιστήμη	νοητοῦ· καὶ σύνεσις ἐπιστήμη συμβλητοῦ
[2, 17]	εἴη ἄν· ἡ δὲ ἐμπειρία	ἐπιστήμη	περιληπτική, ὥστε καὶ οἷόν ἐστιν
[2, 5]	δὲ τῆς τῶν ὅλων ἀρχῆς	ἐπιστήμη	πιστή, ἀλλ´ οὐκ ἀπόδειξις εἶναι.
[2, 17]	δὲ ἐπιστήμη νοητοῦ· καὶ σύνεσις	ἐπιστήμη	συμβλητοῦ ἢ σύμβλησις ἀμετάπτωτος ἢ
[2, 17]	ἐπιστήμη τοῦ ὄντος αὐτοῦ ἢ	ἐπιστήμη	σύμφωνος τοῖς γινομένοις· ἀλήθειά τε
[2, 22]	ἀρετὴν τελειότατον, τοῦτο δὲ ἐν	ἐπιστήμῃ	τοῦ ἀγαθοῦ τίθεται καὶ ἐν
[2, 17]	εἰς ἕνα λόγον· γνῶσις δὲ	ἐπιστήμη	τοῦ ὄντος αὐτοῦ ἢ ἐπιστήμη
[2, 17]	γνῶσις. Καὶ ἡ μὲν εἴδησις	ἐπιστήμη	τῶν καθ´ ὅλου κατ´ εἶδος
[2, 18]	οὐκ ἐμμενετέων, ἥ τε μεγαλοψυχία,	ἐπιστήμη	τῶν συμβαινόντων ὑπεραίρουσα, ἀλλὰ καὶ
[2, 4]	Εἰ δέ τις λέγοι τὴν	ἐπιστήμην	ἀποδεικτικὴν εἶναι μετὰ λόγου, ἀκουσάτω
[2, 18]	καὶ ὑμῖν σοφίαν καὶ σύνεσιν,	ἐπιστήμην,	γνῶσιν τῶν δικαιωμάτων αὐτοῦ, ὑπομονήν.
[2, 18]	οὖν τὴν μὲν ἀνδρείαν ὁρίζονται	ἐπιστήμην	δεινῶν καὶ οὐ δεινῶν καὶ
[2, 18]	τε ὑπομονή, ἣν καρτερίαν καλοῦσιν,	ἐπιστήμην	ἐμμενετέων καὶ οὐκ ἐμμενετέων, ἥ
[2, 21]	εἰς μέσον παράγοιμι; τὸ κατ´	ἐπιστήμην	ζῆν τέλος εἶναι τίθησιν Ἥριλλος.
[2, 2]	θεμελίῳ βεβαίῳ ἐπερηρεισμένη. Τὴν γοῦν	ἐπιστήμην	ὁρίζονται φιλοσόφων παῖδες ἕξιν ἀμετάπτωτον
[2, 9]	δὲ εἰς ταὐτότητα δι´ ὁμόνοιαν,	ἐπιστήμην	οὖσαν κοινῶν ἀγαθῶν· καὶ γὰρ
[2, 21]	ὁ Ποντικὸς Ἡρακλείδης ἱστορεῖ τὴν	ἐπιστήμην	τῆς τελειότητος τῶν ἀριθμῶν τῆς
[2, 5]	τῷ Περὶ φρονήσεως τὴν σοφίαν	ἐπιστήμην	τῶν πρώτων αἰτίων καὶ τῆς
[2, 1]	τε σοφίας γνώσεώς τε καὶ	ἐπιστήμης	ἐλπίδος τε καὶ ἀγάπης περί
[2, 4]	ἡ μὲν αἴσθησις ἐπιβάθρα τῆς	ἐπιστήμης,	ἡ πίστις δὲ διὰ τῶν
[2, 4]	εἶναί φησι. Κυριώτερον οὖν τῆς	ἐπιστήμης	ἡ πίστις καὶ ἔστιν αὐτῆς
[2, 4]	καὶ τοῦ νοῦ ἡ τῆς	ἐπιστήμης	συνίσταται οὐσία, κοινὸν δὲ νοῦ
[2, 4]	οἷς τὸ ἀληθές, αἰσθήσεως, νοῦ,	ἐπιστήμης,	ὑπολήψεως, φύσει μὲν πρῶτος ὁ
[2, 7]	παρ´ ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν	ἐπιστήμονες»	προτάξας ἐπήγαγεν· Πνευματικοὶ γενώμεθα, ναὸς
[2, 11]	ἡ γνῶσις ἥτις ἂν εἴη	ἐπιστημονικὴ	ἀπόδειξις τῶν κατὰ τὴν ἀληθῆ
[2, 11]	γὰρ ἀνωτάτω ἀπόδειξις, ἣν ᾐνιξάμεθα	ἐπιστημονικήν,	πίστιν ἐντίθησι διὰ τῆς τῶν
[2, 11]	ἀπόδειξιν ὀνομάζειν διττήν, τὴν μὲν	ἐπιστημονικήν,	τὴν δὲ δοξαστικήν, ἐπεὶ καὶ
[2, 11]	δ´ οὔσης διττῆς, τῆς μὲν	ἐπιστημονικῆς,	τῆς δὲ δοξαστικῆς, οὐδὲν κωλύει
[2, 22]	κατ´ αὐτὰς βιώσασιν ἀνεπιλήπτως καὶ	ἐπιστημόνως	διὰ τῆς τοῦ θείου θελήματος
[2, 5]	μόνος {ὁ} ἀρχιερεὺς ὁ μόνος	ἐπιστήμων	τῆς τοῦ θεοῦ θεραπείας Βασιλεὺς
[2, 17]	εὐλάβειαν. ~Ὡς οὖν ἡ ἐπιστήμη	ἐπιστητική	ἐστιν ἕξις, ἀφ´ ἧς τὸ
[2, 11]	αἱρέσεων τὰς πρὸς Τιμόθεον ἀθετοῦσιν	ἐπιστολάς.	Φέρε οὖν εἰ ὁ κύριος
[2, 22]	τέλος ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους	ἐπιστολῇ	διαγράφων λέγει· Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες
[2, 6]	ἀπόστολος ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους	ἐπιστολῇ	λέγει· Δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ ἐν
[2, 15]	καὶ Ἰωάννης ἐν τῇ μείζονι	ἐπιστολῇ	τὰς διαφορὰς τῶν ἁμαρτιῶν ἐκδιδάσκων
[2, 8]	δὲ καὶ Οὐαλεντῖνος ἔν τινι	ἐπιστολῇ	τοιαῦτά τινα ἐν νῷ λαβὼν
[2, 14]	ἐπεὶ καὶ τὴν Λὼτ γυναῖκα	ἐπιστραφεῖσαν	μόνον ἑκουσίως ἐπὶ τὴν κακίαν
[2, 22]	ἄνομος τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ	ἐπιστραφήτω	πρὸς κύριον, καὶ ἐλεηθήσεται» ἕως
[2, 23]	θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ	ἐπιστρέψαι.	Αὐτίκα λιθόλευστοι γίνονται ὡς ἂν
[2, 1]	ἠρέμα καὶ ὁ Ἰουδαῖος ἐπαΐων	ἐπιστρέψαι	δυνηθείη ἐξ ὧν ἐπίστευσεν εἰς
[2, 23]	ἀνοικείαις τῇ φύσει, ἄχρις ἂν	ἐπιστρέψαντες	μετανοήσωσι. Καθαρὸν οὖν τὸν γάμον
[2, 18]	ἐπιθυμίᾳ ἢ καὶ θυμῷ καταλάβῃς,	ἐπίστρεψον	αὐτὸν εἰς καλοκἀγαθίαν. Ἆρα ἤδη
[2, 7]	εἰς Χριστὸν» δοθείς, ἵνα δὴ	ἐπιστρέψωμεν	διὰ φόβου παιδευτικῶς κατευθυνόμενοι πρὸς
[2, 1]	καταφέρωσιν ἡμῶν λόγους) ἀλλ´ εἰς	ἐπιστροφὴν	τὴν ἐκείνων αὐτῶν, εἴ πως
[2, 23]	μετανοήσασα οἷον ἀναγεννηθεῖσα κατὰ τὴν	ἐπιστροφὴν	τοῦ βίου παλιγγενεσίαν ἔχει ζωῆς,
[2, 5]	καὶ τυφλά. Ἀπίστους» εἶναί τινας	ἐπιστύφων	Ἡράκλειτός φησιν, ἀκοῦσαι οὐκ ἐπιστάμενοι
[2, 18]	ἄχρις ἂν ἀποτέκῃ σφαγιάζεσθαι, μακρόθεν	ἐπισχὼν	τὴν εὐχέρειαν τῶν εἰς ἄνθρωπον
[2, 23]	μὴ ἐπείσθησαν, τῇ δὲ ἱερείᾳ	ἐπιτείνεται	τὰ τῆς κολάσεως, ὅτι πλεῖον
[2, 13]	οὗ πράσσει κατεγνωκώς, τοῦτο ἑκὼν	ἐπιτελεῖ.	Ἁ μὲν οὖν ἐξ ἐθνῶν
[2, 10]	ἃ δὴ συνελθόντα τὸν γνωστικὸν	ἐπιτελεῖ.	Ὅ τι δ´ ἂν ἐνδέῃ
[2, 18]	τῷ πεντηκοστῷ ἔτει τὰ αὐτὰ	ἐπιτελεῖν	κελεύει, ἃ καὶ τῷ ἑβδόμῳ,
[2, 20]	οὖν τὰς τοῖς δαιμονίοις καταλλήλους	ἐπιτελεῖν	φησι τοὺς ἁμαρτωλούς, οὐχὶ δὲ
[2, 10]	δεύτερον δὲ τῆς τῶν ἐντολῶν	ἐπιτελέσεως,	τρίτον ἀνδρῶν ἀγαθῶν κατασκευῆς· ἃ
[2, 18]	μὲν γὰρ καὶ ἀρνῶν ἐμφορεῖσθαι	ἐπιτέτραπται,	καί τις ἴσως ἀπολογία τῷ
[2, 20]	εἰς θύσιν καὶ σφαγὴν μόνον	ἐπιτήδειον·	δεδόσθαι γὰρ τῷδε τῷ ζῴῳ
[2, 13]	ἁμαρτιῶν τὸ πολλάκις μετανοεῖν καὶ	ἐπιτηδειότης	εἰς εὐτρεψίαν ἐξ ἀνασκησίας. Δόκησις
[2, 1]	ἤδη μήτε μεμελετηκέναι μήτε μὴν	ἐπιτηδεύειν	ἑλληνίζειν· ἱκανὸν γὰρ δὴ τοῦτο
[2, 23]	εἴ τι ῥυπαρὸν καὶ μεμολυσμένον	ἐπιτήδευμα	ἀφαγνιστέον τοῦ γάμου, ὡς μὴ
[2, 6]	Εἰ γὰρ ἀνθρώπινον ἦν τὸ	ἐπιτήδευμα,	ὡς Ἕλληνες ὑπέλαβον, κἂν ἀπέσβη·
[2, 10]	ὁ θεὸς ὑμῶν· κατὰ τὰ	ἐπιτηδεύματα	γῆς Αἰγύπτου, ἐν ᾗ κατῳκήσατε
[2, 10]	οὐ ποιήσετε· καὶ κατὰ τὰ	ἐπιτηδεύματα	γῆς Χαναάν, εἰς ἣν ἐγὼ
[2, 10]	ὧν μὲν ἀφεκτέον, ὁποῖα δὲ	ἐπιτηδευτέον	ὡς θεῖα καὶ οὐ κοσμικά,
[2, 23]	Λακώνων νομοθέτης οὐκ ἀγαμίου μόνον	ἐπιτίμιον	ἔστησεν, ἀλλὰ κακογαμίου καὶ ὀψιγαμίου
[2, 23]	οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε τῆς συζυγίας	ἐπιτρέπει,	ἄντικρυς νομοθετεῖ· Οὐκ ἀπολύσεις γυναῖκα
[2, 18]	ζῴων κυοφορεῖ, ὁ νόμος οὐκ	ἐπιτρέπει	ἄχρις ἂν ἀποτέκῃ σφαγιάζεσθαι, μακρόθεν
[2, 18]	κυρίῳ τῆς αἰχμαλώτου γεγονότι οὐκ	ἐπιτρέπει	χαρίζεσθαι τῇ ἡδονῇ, ἀνακόπτει δὲ
[2, 23]	Σοφοκλέα. Οἵ τε νομοθέται οὐκ	ἐπιτρέπουσι	τὰς μεγίστας ἀρχὰς τοῖς μὴ
[2, 23]	τὸ εἶδος, ἀλλὰ τὸ ἦθος	ἐπιτρέπων	ταῖς γυναιξὶ κοσμεῖσθαι μηδ´ ὡς
[2, 18]	κελεύει, ἀλλὰ Τὰς λʹ ἡμέρας	ἐπιτρέψας»	φησὶ πενθῆσαι οὓς βούλεται, μεταμφιάσας
[2, 21]	καθ´ αὑτὸν ποιεῖν ἕνεκα τοῦ	ἐπιτυγχάνειν	ἡδονῆς καὶ τυγχάνειν, ὅ τε
[2, 22]	εὐλάβειαν προσάγει τῷ θείῳ νόμῳ;	ἐπιφέρει	γοῦν· Ἧς ὁ μὲν εὐδαιμονήσειν
[2, 6]	ταῖν διαθήκαιν δείκνυται ὁ θεός.	Ἐπιφέρει	γοῦν σαφέστερον· Ἐκληρονόμησας τὴν διαθήκην
[2, 22]	τόπον περιπολεῖν ἐξ ἀνάγκης» δοὺς	ἐπιφέρει·	Διὸ καὶ πειρᾶσθαι χρὴ ἐνθένδε
[2, 9]	πίστει κηρῦξαι τοῖς προκεκοιμημένοις. Εἶτα	ἐπιφέρει·	Καὶ αὐτοὶ ἔδωκαν αὐτοῖς τὴν
[2, 22]	ἣν ἤλπιζεν ἐλπίδα, διὸ καὶ	ἐπιφέρει·	Καὶ ἡσυχάσει ἀφόβως ἀπὸ παντὸς
[2, 20]	ψυχῇ λέγει. Διὰ τοῦτο καὶ	ἐπιφέρει·	Προσέχετε, ἵνα ὁ ναὸς τοῦ
[2, 4]	οἱ Χριστοῦ Χριστιανοί. Εἶθ´ ὑποβὰς	ἐπιφέρει	σαφῶς· Τὸ μὲν ὀρθὸν ἂν
[2, 23]	ἐπαριστερῶς γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις. Εἶτ´	ἐπιφέρει·	Τὰ δυσχερῆ τε καὶ τὰ
[2, 22]	συνάψας καὶ τῷ φόβῳ νουθετήσας	ἐπιφέρει·	Τίς οὖν δὴ πρᾶξις φίλη
[2, 20]	πιστεῦσαι. Εἰκότως οὖν ἀντέθηκε τὰ	ἐπιφερόμενα·	Διὸ ἐν τῷ κατοικητηρίῳ ἡμῶν
[2, 11]	ὡς καὶ τὸ συμπέρασμα τὸ	ἐπιφερόμενον	αὐτοῖς ἀκολούθως ἀληθὲς ἐπενεχθήσεται· καὶ
[2, 16]	παιδεία καὶ σοφία. ~Ἐνταῦθα πάλιν	ἐπιφύονται	οἱ κατήγοροι χαρὰν καὶ λύπην
[2, 18]	ἑξῆς τιθηνεῖσθαι τάς τε περιττὰς	ἐπιφύσεις	ἀποτέμνοντας, ὑπὲρ τοῦ μὴ βαρυνόμενα
[2, 18]	πόρρωθεν διδάσκων ἡμᾶς ὁ κύριος	ἐπιχαιρεκακίαν	μὴ ἀσπάζεσθαι μηδὲ ἐφήδεσθαι τοῖς
[2, 5]	ἀκουέτω» λέγει. Καὶ τίς οὗτος;	Ἐπίχαρμος	εἰπάτω· Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς
[2, 10]	καὶ ὡς οἷόν τε γινώσκειν	ἐπιχειρεῖν,	ἥτις ἂν εἴη θεωρία μεγίστη,
[2, 11]	καὶ πρὸς τῶν ῥητορικῶν γινομένη	ἐπιχειρημάτων	ἢ καὶ διαλεκτικῶν συλλογισμῶν. Ἡ
[2, 5]	δὲ τῆς ἀληθείας φιλοθεάμονας» ἀπιστεῖν	ἐπιχειροῦντας	ἀξιοπίστῳ διδασκάλῳ, τῷ μόνῳ σωτῆρι
[2, 13]	τὸ πραχθησόμενον προγινώσκοντος ὡς φαῦλον	ἐπιχειροῦντος.	Καὶ ὃ μὲν θυμῷ χαρίζεται
[2, 23]	δεῖν ἄγεσθαι πρὸς γάμον διδάσκων.	Ἐπίωμεν	δὲ ἐν βραχεῖ τὴν ἱστορίαν.
[2, 9]	τοῦ νόμου ἔγνωσάν τε καὶ	ἐποίησαν,	ἀλλ´ ὃ ὑπέλαβον αὐτοί, τοῦτο
[2, 7]	οὕς φαμεν· ὁ νόμος οὐκ	ἐποίησεν,	ἀλλ´ ἔδειξεν τὴν ἁμαρτίαν· προστάξας
[2, 23]	γάμον δοκιμάζοντες ἡ φύσις ἡμᾶς	ἐποίησεν»	φασὶν εὐθέτους πρὸς γάμον» ὡς
[2, 18]	μηδὲν ἀναιτίως γίνεται, γάλα δὲ	ἐπομβρεῖται	ταῖς τετοκυίαις εἰς διατροφὴν τῶν
[2, 4]	τῶν προφητῶν» καὶ τὰ τούτοις	ἑπόμενα.	Τεσσάρων δὲ ὄντων ἐν οἷς
[2, 9]	καὶ δίκαια. Εὐσέβεια ἔστι πρᾶξις	ἑπομένη	καὶ ἀκόλουθος θεῷ. ~Τριῶν τοίνυν
[2, 18]	ἀνδρείας, ἐπειδὴ ἐξ ἐντολῶν γίνεται	ἑπομένη	τῷ διατεταγμένῳ θεῷ φρόνησίς τε
[2, 18]	καθαροὶ πρὸς εὐσέβειαν καὶ τὴν	ἑπομένην	ἀκολούθως τῷ θεῷ πρᾶξιν στελλόμεθα,
[2, 4]	ἀλειφόμενος μανθάνει. Ἀριστοτέλης δὲ τὸ	ἑπόμενον	τῇ ἐπιστήμῃ κρῖμα, ὡς ἀληθὲς
[2, 19]	μὲν αἰσχρὰ οὗτος προθύμως εἵλετο	ἑπόμενος	τῇ γυναικί, τῶν δὲ ἀληθῶν
[2, 10]	ἂν εἴη θεωρία μεγίστη, ἡ	ἐποπτική,	ἡ τῷ ὄντι ἐπιστήμη, ἡ
[2, 2]	δὴ πάρεστιν ἀεὶ τῇ τε	ἐποπτικῇ	τῇ τε εὐεργετικῇ τῇ τε
[2, 15]	τούτων· Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ	ἐπορεύθη	ἐν βουλῇ ἀσεβῶν, καθὼς οἱ
[2, 15]	πλέον ἐπαινετὸς ὁ Ἀβραὰμ ὅτι	Ἐπορεύθη	καθάπερ ἐλάλησεν αὐτῷ ὁ κύριος»
[2, 11]	βούλει καλεῖν. Χρὴ δὲ ὡς	ἔπος	εἰπεῖν τῶν ἄλλων πάντων ὑπεραναβαίνοντας
[2, 15]	τῶν παρ´ Ἕλλησι σοφῶν τὸ	ἕπου	θεῷ» ἀπεφθέγξατο. Οἱ δὲ εὐσεβεῖς»
[2, 21]	τὴν ἀσφαλῆ πρὸς τὰς φαντασίας	ἐποχήν.	Ναὶ μὴν Λύκων ὁ Περιπατητικὸς
[2, 2]	κρύφα» φησί, τι, καὶ οὐκ	ἐπόψομαι	αὐτόν; Καὶ δὴ πάρεστιν ἀεὶ
[2, 5]	Δούλειον» καλοῦσι ζυγόν» Καὶ τὸ	Ἐπράθητε	ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν» τοῖς προειρημένοις
[2, 11]	ἴσην τροπήν, ἔπειτα δὲ τὰς	ἑπτὰ	τὰς πλανωμένας τήν τε ἀπλανῆ
[2, 18]	τῇ μητρὶ τὸ ἔκγονον κἂν	ἑπτὰ	τὰς πρώτας ἡμέρας. Εἰ γὰρ
[2, 6]	εἰ σύνεσιν ἔλαβεν ἐφ´ οἷς	ἔπταισεν,	καὶ μετέγνω, ὅπερ ἐστὶ μετὰ
[2, 15]	ἐξουσίαις καὶ ἡ κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτῶν κοινωνία. Ἀλλ´ ἢ ἐν
[2, 2]	δεῖν γενέσθαι τῷ λόγῳ τὰ	ἔργα,	ἤδη δὲ ἐμφαίνειν χρῆναι τὸ
[2, 18]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ τὰ	ἔργα	μήτε κατὰ τὴν διάνοιαν καὶ
[2, 20]	γὰρ ἰδιώματα φέρουσι, τούτων τὰ	ἔργα	μιμοῦνται, καὶ οὐ μόνον ταῖς
[2, 20]	δὲ αὐτῶν τὰ ἴδια ἐκτελεῖ	ἔργα	πολλαχῶς ἐνυβριζόντων ἐπιθυμίαις οὐ προσηκούσαις.
[2, 23]	ἀπὸ τῆς γλώττης ἐπὶ τὰ	ἔργα	τὸ κόσμιον διαχειραγωγεῖν, ὁδὸς δὲ
[2, 12]	ἀγαπητέον καὶ ποιητέον, τὰ δὲ	ἔργα	τοῦ διαβόλου φοβητέον καὶ οὐ
[2, 12]	καταστροφήν. Ἔμπαλιν δέ· Τὰ μὲν	ἔργα	τοῦ κυρίου, τουτέστι τὰς ἐντολάς,
[2, 13]	πρότερον ἐξεθείαζεν, ἀλλὰ καὶ τὰ	ἔργα	τοῦ προτέρου βίου Τὸν οὐκ
[2, 8]	τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων φόβοι τὰ	ἔργα	τῶν ἀνθρώπων τοῖς ποιοῦσιν ἐγένετο,
[2, 8]	ἣν ὁ τοῦ κυρίου φόβος	ἐργάζεται,	ἀγαθὸν ὁ φόβος, καὶ ὁ
[2, 18]	ἔφθη εἰσοικίσασθαι, ἢ ἀμπελῶνα νεόφυτον	ἐργασάμενος	μηδέπω τοῦ καρποῦ μετείληφεν, ἢ
[2, 18]	φιμοῦν» δεῖ γὰρ καὶ Τὸν	ἐργάτην	τροφῆς ἀξιοῦσθαι» Ἀπαγορεύει τε ἐν
[2, 13]	τῷ πραχθῆναι καταγινωσκομένη πρὸς τοῦ	ἐργάτου	τῆς ἀνομίας, ἣ δὲ τὸ
[2, 23]	τῷ κήπῳ μετὰ τῆς ἑταίρας	ἔργοις	ἐκύδαινον τὴν ἡδονήν. Οὐκ ἂν
[2, 20]	πρὸς ἃς ἡ πάλη ἡμῖν»	ἔργον	γάρ, οἶμαι, ταῖς κακούργοις δυνάμεσιν
[2, 6]	δύνανται, τὸ βούλεσθαι ἤδη ἔχουσιν.	ἔργον	δὲ τὸ μὲν βούλεσθαι ψυχῆς,
[2, 16]	οὐσίας ἡμῶν, μόνῳ δὲ τῷ	ἔργον	εἶναι τοῦ θελήματος αὐτοῦ· καὶ
[2, 8]	καὶ κατεπλάγησαν καὶ ταχὺ τὸ	ἔργον	ἠφάνισαν. Μιᾶς δ´ οὔσης ἀρχῆς,
[2, 8]	προέγνωσαν, οὐδ´ ἂν κατεπλάγησαν τὸ	ἔργον	τὸ αὑτῶν, ἐκ προγνώσεως τὸ
[2, 15]	ἀκίνδυνον γέρας· τῶν δὲ ἐν	ἔργῳ	διὰ τῶν ἁρπακτικῶν καὶ σαρκοβόρων
[2, 19]	ἐστιν, εὐεργετῶν καὶ λόγῳ καὶ	ἔργῳ.	Οὗτος Μέγιστος» φησίν, ἐν τῇ
[2, 12]	ὁ δὲ τῶν τοῦ διαβόλου	ἔργων	μῖσος ἔχει σύνοικον. Ὁ δὲ
[2, 20]	τὰ κρείττω, τοῦτ´ ἐκεῖνος ἄκων	ἐρεῖ,	ὅπερ ἡ παρ´ ἡμῖν ἀλήθεια
[2, 10]	λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ καὶ	ἐρεῖς	πρὸς αὐτούς· ἐγὼ κύριος ὁ
[2, 2]	μὲν τὸ ἅγιον πνεῦμα κεκτημένοι	ἐρευνῶσι	Τὰ βάθη τοῦ θεοῦ, τουτέστι
[2, 18]	καθόλου ὧν γνωρίζεις ἀνθρώπων ἐν	ἐρημίᾳ	πλανώμενον ὑποζύγιον, ἀπαγαγὼν ἀπόδος. Κἂν
[2, 6]	ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς	ἐρήμου	μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν
[2, 6]	ὅς ἐστιν ὁ λόγος, τῇ	ἐρήμῳ	πρότερον τοῦ νυμφίου. Ὁ δὲ
[2, 20]	πάντῃ φόβος ἐστεφάνωται, ἐν δ´	Ἔρις,	ἐν δ´ Ἀλκή, ἐν δὲ
[2, 15]	τὴν Φαίδραν, τὴν Ἄνθειαν, τὴν	Ἐριφύλην,	ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο
[2, 18]	φύσεως, μαθήσεως γοῦν μὴ καταφρονῶσιν.	Ἐρίφων	μὲν γὰρ καὶ ἀρνῶν ἐμφορεῖσθαι
[2, 1]	γὰρ ἐν τῷ ὁράματι τῷ	Ἑρμᾷ	ἡ δύναμις ἡ φανεῖσα· Ὃ
[2, 22]	τῷ ἐναρέτῳ διδάσκων ἐκεῖνό που	ἑρμηνεύει·	Πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
[2, 11]	ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ·	Ἐρμηνεύεται	δὲ ἡ μὲν Ναὶδ σάλος,
[2, 18]	τελειωθῇ καὶ βέβαιον γένηται τὸ	ἔρνος	τῆς πίστεως. Τῷ {τε} γὰρ
[2, 23]	ταῖς γυναιξὶ κοσμεῖσθαι μηδ´ ὡς	ἐρωμέναις	χρῆσθαι ταῖς γαμεταῖς προστάττων τοῖς
[2, 18]	Ἁρᾷς φιλανθρωπίαν μετ´ ἐγκρατείας; τῷ	ἐρῶντι	κυρίῳ τῆς αἰχμαλώτου γεγονότι οὐκ
[2, 18]	τρίχας, ἵνα τὸν ἐφύβριστον δυσωπήσῃ	ἔρωτα·	εἰ γὰρ λογισμὸς ἀναπείθει γῆμαι,
[2, 20]	ἀγαθὰς γυναῖκας διέφθειρεν. Τόν τε	ἔρωτα	κακίαν φησὶ φύσεως· ἧς ἥττους
[2, 20]	δ´ οἷον ἥξεις δαίμονα ὡς	ἔρωτα,	ὃς οὔτε τοὐπιεικὲς οὔτε τὴν
[2, 20]	αὐτῷ, τρέφειν καὶ αὔξειν τὸν	ἔρωτα	τῆς ἐλευθερίας δυνάμεθα· καὶ τῇδε
[2, 15]	οὐ περὶ ἐκείνης λέγω, ἵνα	ἐρωτήσῃ	τις. Πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία ἐστί,
[2, 20]	ἔφαγον καὶ ἐφύβρισα καὶ μετ´	ἔρωτος	τέρπν´ ἔπαθον, τὰ δὲ πολλὰ
[2, 20]	ὑπὸ χρυσείων δουλουμένη οὔθ´ ὑπ´	ἐρώτων	τηξιπόθων, οὐδ´ εἴ τι συνέμπορόν
[2, 20]	ἐπεβόησαν αὐτῷ· Σὺ δ´, ὡς	ἐσεῖδες	μαστόν, ἐκβαλὼν ξίφος φίλημ´ ἐδέξω,
[2, 12]	παρῳχηκότα γεγονέναι καὶ τὰ μέλλοντα	ἔσεσθαι·	ἀγαπῶμέν τε αὖ, οὕτως ἔχειν
[2, 12]	πάλαι ἢ ἐνεστηκυῖαν ἤδη ἢ	ἔσεσθαι	μέλλουσαν. Εἶθ´ αἱ μὲν ἀκρότητες
[2, 22]	τὴν ὁμοίωσιν ταύτην μετὰ ταπεινοφροσύνης	ἔσεσθαι	τῷ ἐναρέτῳ διδάσκων ἐκεῖνό που
[2, 5]	ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἐλεύθεροι	ἔσεσθε,	καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
[2, 5]	κλίνῃς τὸ οὖς σου, σοφὸς	ἔσῃ.	~Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ
[2, 22]	καὶ σύμφωνον αὐτὴν ἀποκαλεῖ, καὶ	ἔσθ´	ὅτε τὸ κατ´ ἀρετὴν τελειότατον,
[2, 17]	ἢ διὰ τὸ μὴ βού	εσθαι	ἢ δι´ ἀμφότερα. Οὐχ ἱπτάμεθα
[2, 20]	κελεύει τὰ ἀναπείθοντα μὴ πεινῶντας	ἐσθίειν	καὶ μὴ διψῶντας πίνειν καὶ
[2, 13]	ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος	ἐσθίειν	μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους. Αἱ δὲ
[2, 20]	ἐπιθυμίαν ἀναμένεις, πρὶν μὲν πεινῆν	ἐσθίουσα,	πρὶν δὲ διψῆν πίνουσα, καὶ
[2, 23]	ἁπλῶς, μετὰ ὁμοφροσύνης» δὲ τῆς	ἐσθλῆς»	ὁ μὲν γὰρ τῶν ἄλλων
[2, 18]	ἀρετῶν περὶ πασῶν ἂν εἴημεν	ἐσκεμμένοι,	ὅτι ὁ μίαν ἔχων ἀρετὴν
[2, 19]	νῦν καιρῷ» καὶ τὰ ἑξῆς.	Ἐσκόρπισεν,	ἔδωκεν τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη
[2, 20]	ὑπὸ τοῦ νόμου οἷοί τέ	ἐσμεν,	ἀλλά τοι συνορῶντες, ὡς ὑποδείγματα
[2, 17]	μέν, οὐ βουλόμεθα δέ· οὐκ	ἐσμὲν	δὲ ὡς ὁ κύριος, ἐπειδὴ
[2, 5]	ἱερεῖον ἀλληγορήσας ἐξελέξατο ἑαυτῷ τύπον	ἐσόμενον	ἡμῖν οἰκονομίας σωτηρίου. Παρά τε
[2, 12]	τὴν τῶν ἐσομένων ἐλπίδα κατάληψιν	ἐσομένου	πράγματος. Τὰς δὲ συγκαταθέσεις οὐ
[2, 12]	κατάληψιν παρῳχηκότος, καὶ τὴν τῶν	ἐσομένων	ἐλπίδα κατάληψιν ἐσομένου πράγματος. Τὰς
[2, 19]	οἰκτείρουσι καὶ ἐλεοῦσι, Χρηστοὶ δὲ	ἔσονται	οἰκήτορες γῆς, ἄκακοι δὲ ὑπολειφθήσονται
[2, 6]	Ἀφ´ οὗ» φησὶν ἔλαβον, μέρος	ἐσπούδασα	κατὰ μικρὸν ὑμῖν πέμψαι, ἵνα
[2, 9]	ἀναπαήσεται» Ἀδύνατον οὖν τὸν ἀμαθῆ,	ἔστ´	ἂν μένῃ ἀμαθής, φιλοσοφεῖν {δέ}
[2, 2]	ἁγίων μεταδιδόναι τοῖς κυσὶν ἀπαγορεύεται,	ἔστ´	ἂν μένῃ θηρία. Οὐ γάρ
[2, 18]	καρπῷ ματαίας τῆς ἐννοίας πόας,	ἔστ´	ἂν τελειωθῇ καὶ βέβαιον γένηται
[2, 2]	ὑπακούειν ταῖς ἐντολαῖς πεπεισμένος, σοφώτερος	ἔσται»	κατὰ τὴν γνῶσιν, Ὁ δὲ
[2, 20]	λόγον. Ὁ κόσμος τούτῳ» φησίν,	ἐσταύρωται	καὶ αὐτὸς τῷ κόσμῳ. οὗτος
[2, 20]	ἀπόστολος λέγει· Ὑμεῖς γὰρ οὐκέτι	ἐστὲ	ἐν σαρκί, ἀλλ´ ἐν πνεύματι.
[2, 20]	Καὶ πάλιν Ἐγὼ εἶπα, θεοί	ἐστε	καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες» τίσι
[2, 15]	ὑμῶν οὐ κυριεύσει· οὐ γάρ	ἐστε	ὑπὸ νόμον, ἀλλ´ ὑπὸ χάριν,
[2, 20]	τὴν χάριν ᾔδει, μόνον δ´	ἔστεργε	τὴν ἁπλῶς δίκην. Καὶ γὰρ
[2, 20]	ἣν πέρι μὲν πάντῃ φόβος	ἐστεφάνωται,	ἐν δ´ Ἔρις, ἐν δ´
[2, 20]	δι´ αἱμάτων ἐνδείκνυσθαι. Ὁ θεὸς	ἔστη	ἐν συναγωγῇ θεῶν, ἐν μέσῳ
[2, 15]	νέμονται· Οὐδὲ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν	ἔστη,	καθὼς οἱ δοκοῦντες φοβεῖσθαι τὸν
[2, 23]	νομοθέτης οὐκ ἀγαμίου μόνον ἐπιτίμιον	ἔστησεν,	ἀλλὰ κακογαμίου καὶ ὀψιγαμίου καὶ
[2, 6]	οὖν εἰ τὸ πιστεύειν ὑπολαμβάνειν	ἐστί,	βέβαια τὰ παρ´ αὐτῶν οἱ
[2, 6]	αὐτοῦ ἡμῖν εὐνοϊκῶς. Εὔνοια δέ	ἐστι	βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ ἕνεκεν αὐτοῦ
[2, 11]	καὶ δύναμις θεοῦ» ὥσπερ οὖν	ἐστι,	δειχθείη ὅτι τῷ ὄντι γνωστικὸς
[2, 18]	μηδὲ ὅσα τῆς ἡμέρου ὕλης	ἐστί,	δενδροτομεῖν ταῦτα προσῆκον εἶναι διδάσκει,
[2, 12]	ὁ Ποιμήν, ἀρετὴ ἡ πίστις	ἐστί,	δι´ ἧς σῴζονται οἱ ἐκλεκτοὶ
[2, 4]	πίστις οὐδὲν ἄλλο ἢ πρόληψίς	ἐστι	διανοίας περὶ τὰ λεγόμενα καὶ
[2, 18]	τὴν φύσιν ὑπάρχουσιν. Τοῦτο δέ	ἐστι	Δίκαιον καὶ ὅσιον μετὰ φρονήσεως
[2, 15]	Ἡσαΐας συνετὰ ἐβουλεύσαντο. Βουλὴ δέ	ἐστι	ζήτησις περὶ τοῦ πῶς ἂν
[2, 22]	ἐφύλαξε τοῦ ποιῆσαι ἀλήθειαν· δίκαιός	ἐστι,	ζωῇ ζήσεται, λέγει ἀδωναῒ κύριος.
[2, 2]	βάρβαρον νομίζοντες Ἕλληνες, πρόληψις ἑκούσιός	ἐστι,	θεοσεβείας συγκατάθεσις, Ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων
[2, 18]	μεταδιδόναι γεωργίας, διότι τὸ μέν	ἐστι	καθαρόν, ὁ βοῦς, ὄνος δὲ
[2, 22]	ὡς οἷόν τε ἐξομοίωσις τέλος	ἐστὶ	καὶ εἰς τὴν τελείαν υἱοθεσίαν
[2, 4]	νόμος, ὡς προείρηται, βασιλικός τέ	ἐστι	καὶ ἔμψυχος καὶ λόγος ὁ
[2, 17]	ἢ συμβλητικὴ δύναμις ὧν φρόνησίς	ἐστι	καὶ ἐπιστήμη, καὶ ἑνὸς καὶ
[2, 15]	ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία	ἐστί,	καὶ ἔστιν ἁμαρτία μὴ πρὸς
[2, 7]	φασίν, ἄλογος ἔκκλισις ὁ φόβος	ἐστὶ	καὶ πάθος. Τί σὺ λέγεις;
[2, 11]	δὲ δοξαστικὴ ἀπόδειξις ἀνθρωπική τέ	ἐστι	καὶ πρὸς τῶν ῥητορικῶν γινομένη
[2, 19]	παροξύνει, φησίν· ἀλαζονεία γὰρ ψυχῆς	ἐστι	κακία, ἀφ´ ἧς καὶ τῶν
[2, 2]	ὅτι ὁ θεῖος φόβος ἔκκλισίς	ἐστι	κακοῦ. Φησὶ γάρ· Καὶ ἔκκλινον
[2, 4]	διδάσκαλον ἀνηγορεύσαμεν, αὐτῷ ἐκείνῳ πιστεῦσαί	ἐστι	κατ´ οὐδὲν ἀντιβαίνοντα. Πῶς γὰρ
[2, 2]	δι´ ὧν ἐπάγει· Ὅσα τέ	ἐστι	κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ ἔγνων· ἡ
[2, 6]	οἷς ἔπταισεν, καὶ μετέγνω, ὅπερ	ἐστὶ	μετὰ ταῦτα ἔγνω· βραδεῖα γὰρ
[2, 8]	ὡς βούλονταί τινες, ὅτι φόβος	ἐστὶ	πάθος, οὐχ ὁ πᾶς φόβος
[2, 11]	τὸ πείθεσθαι ταῖς ἐντολαῖς, ὅ	ἐστι	πιστεύειν τῷ θεῷ. Καὶ ἡ
[2, 12]	μνήμη, τῷ δὲ μέλλοντι ἐλπίς	ἐστι·	πιστεύομεν δὲ τὰ παρῳχηκότα γεγονέναι
[2, 5]	θήσεται τοὺς νόμους. Αὕτη δέ	ἐστι	πιστότης, ἧς κατὰ πάντα καιρὸν
[2, 19]	Ὅτι δὲ τοῦ σοφοῦ πάντα	ἐστί,	σαφῶς μηνύει λέγων· Διότι ἠλέησέν
[2, 23]	τούτου διαληπτέον. Γάμος μὲν οὖν	ἐστι	σύνοδος ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἡ
[2, 4]	ἀρχῆς. Πᾶσα γὰρ ἐπιστήμη διδακτή	ἐστι·	τὸ δὲ διδακτὸν ἐκ προγινωσκομένου.
[2, 16]	τοῦ κυρίου. Ἐπεὶ τοίνυν βούλημά	ἐστι	τοῦ θεοῦ σῴζεσθαι τὸν ταῖς
[2, 18]	Ἕλληνες καὶ εἴ τις ἕτερός	ἐστι	τοῦ νόμου κατατρέχων, εἰ ὃ
[2, 23]	Οὗ γὰρ ἡ ἀποβολὴ κακόν	ἐστι,	τούτου πάντως ἡ κτῆσις ἀγαθόν·
[2, 23]	τέκνων ἀποβολὴ τῶν ἀνωτάτω κακῶν	ἐστι,	φασίν. Ἡ οὖν τῶν τέκνων
[2, 4]	νόμισμα τοῦτο μόνον, ὅτι κίβδηλόν	ἐστι,	φησί· τὸ δὲ πῶς, μόνος
[2, 19]	ζῴων. Οὐκοῦν ἣ μέν τίς	ἐστι	φιλοσόφου φιλία, ἣ δὲ ἀνθρώπου,
[2, 20]	τηξιπόθων, οὐδ´ εἴ τι συνέμπορόν	ἐστι	φίλυβρι. Καὶ τὸ ὅλον ἐπιλέγει·
[2, 8]	τοῦ θεοῦ ἐκδεχόμεθα. Δέος δέ	ἐστι	φόβος θείου. Ἀλλ´ εἰ καὶ
[2, 7]	Τὴν σοφίας λέγει ποίησιν, ἥ	ἐστι	φόβος θεοῦ ὁδοποιῶν εἰς σοφίαν.
[2, 14]	λόγου, ὃ καὶ αὐτὸ πάθος	ἐστὶ	ψυχῆς ἄλογον, ἐγγὺς ἀδολεσχίας ἰόν·
[2, 15]	ἁμαρτάνουσι μὴ πρὸς θάνατον» εἶπεν·	Ἔστι	γὰρ ἁμαρτία πρὸς θάνατον· οὐ
[2, 4]	πραττόντων τῶν τοῦ κυρίου μαθητῶν.	ἔστι	γὰρ δόκιμον νόμισμα καὶ ἄλλο
[2, 15]	διὰ τῶν ἰχθύων τῶν ἀναύδων·	ἔστι	γὰρ τῷ ὄντι οὗ σιγὴ
[2, 6]	ἄνευ τῶν τεσσάρων στοιχείων οὐκ	ἔστι	ζῆν, οὐδ´ ἄνευ πίστεως γνῶσιν
[2, 15]	ὄντι οὗ σιγὴ λόγου διαφέρει·	Ἔστι	καὶ σιγῆς ἀκίνδυνον γέρας· τῶν
[2, 8]	οἰκείως εἰς θεοσέβειαν, ἥρμοσεν ὄργανον.	ἔστι	μὲν οὖν ἡ {μὲν} ἔκπληξις
[2, 19]	Διότι ἠλέησέν με ὁ θεός,	ἔστι	μοι πάντα. Ἑνὸς γὰρ δεῖν
[2, 5]	διότι ἠλέησέν με ὁ θεός,	ἔστι	μοι πάντα. θεοφιλῆ δὲ αὐτὸν
[2, 9]	ἀλήθειαν καλὰ καὶ δίκαια. Εὐσέβεια	ἔστι	πρᾶξις ἑπομένη καὶ ἀκόλουθος θεῷ.
[2, 5]	ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός	ἐστιν.	Ἁ δὲ δοῦλος οὐ μένει
[2, 18]	τὸ δὲ γνῶναι νόμον διανοίας	ἐστὶν	ἀγαθῆς. Οἱ τοίνυν ἐμπαθοῦς φόβου
[2, 20]	περὶ τῶν προσαρτημάτων· Εἷς δέ	ἐστιν	ἀγαθός, οὗ παρρησία ἡ διὰ
[2, 15]	αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. Ἀτυχία δέ	ἐστιν	ἄλλου εἰς ἐμὲ πρᾶξις ἀκούσιος,
[2, 17]	τοῦ λόγου συνίσταται καὶ ἀμετάπτωτός	ἐστιν	ἄλλῳ λόγῳ. {ἐνταῦθα τὴν γνῶσιν
[2, 4]	μὲν γὰρ περὶ τὰ ἐνδεχόμενά	ἐστιν	ἄλλως ἔχειν, ἣ δὲ ποιητικὴ
[2, 15]	καταδεδούλωκεν. Ἀτύχημα μὲν οὖν παράλογός	ἐστιν	ἁμαρτία, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀκούσιος
[2, 18]	ἢ {ὅτι} τὸ ἀλλογενές, ὅπερ	ἐστὶν	ἀναίτιον, μήτε κακία μήτε ἀπὸ
[2, 6]	αὐτοῦ ἐκείνου. Ὃ μὲν γάρ	ἐστιν	ἀνενδεής· εἰς ἡμᾶς δὲ ἡ
[2, 18]	ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα ἡ ἐγκράτεια διάθεσίς	ἐστιν	ἀνυπέρβατος τῶν κατὰ τὸν ὀρθὸν
[2, 14]	Ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω	ἐστὶν	ἀπ´ ἐμοῦ. Εἰς αὐτὴν γὰρ
[2, 18]	τήρησις οὖσα αὐτῶν ἀβλαβής, περιποίησίς	ἐστιν	ἀσφαλείας βίου. Καὶ οὐκ ἔστιν
[2, 4]	ὑπακοῆς. Τὸ δὲ κατακοῦσαι συνεῖναί	ἐστιν.	Εἰ τοίνυν ἡ πίστις οὐδὲν
[2, 17]	οὕτω καὶ ἡ ἄγνοια φαντασία	ἐστὶν	εἴκουσα, μεταπτωτικὴ ὑπὸ λόγου, τὸ
[2, 23]	σκηπτόμενος ὡς ἀδελφῆς· Ἀδελφή μοί	ἐστιν	ἐκ πατρός, ἀλλ´ οὐκ ἐκ
[2, 17]	ἐπιστήμη περιληπτική, ὥστε καὶ οἷόν	ἐστιν	ἕκαστον πολυπραγμονεῖν· νόησις δὲ ἐπιστήμη
[2, 18]	δι´ ἀμισίας, δι´ ἀμνησικακίας· ἀμέριστός	ἐστιν	ἐν πᾶσιν, ἀδιάκριτος, κοινωνική. Πάλιν
[2, 23]	οὔτε πάντοτε, ἀλλὰ καὶ χρόνος	ἐστὶν	ἐν ᾧ καθήκει, καὶ πρόσωπον
[2, 19]	πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων	ἐστίν.	Ἐντεῦθεν καὶ οἱ Στωϊκοὶ τὸ
[2, 17]	~Ὡς οὖν ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητική	ἐστιν	ἕξις, ἀφ´ ἧς τὸ ἐπίστασθαι
[2, 2]	πρεσβύτεροι· χωρὶς δὲ πίστεως ἀδύνατόν	ἐστιν	εὐαρεστῆσαι θεῷ. Ἄλλοι δ´ ἀφανοῦς
[2, 19]	ὧν ἔχει, ὡς οἷός τέ	ἐστιν,	εὐεργετῶν καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ.
[2, 9]	κεκοινωνηκόσιν· στέρξις δ´ αὖ τήρησίς	ἐστιν	εὐνοίας ἢ ἀγαπήσεως, ἀγάπησις δὲ
[2, 7]	τέλειος τῷ θεῷ. Ἐφ´ ὅσον	ἐστὶν	ἐφ´ ἡμῖν, μελετῶμεν τὸν φόβον
[2, 15]	ἑκούσιον ἢ τὸ κατ´ ὄρεξίν	ἐστιν	ἢ τὸ κατὰ προαίρεσιν ἢ
[2, 12]	αἰώνιον. Πάλιν ἡ προφητεία πρόγνωσίς	ἐστιν,	ἡ δὲ γνῶσις προφητείας νόησις,
[2, 15]	ἡ ἐμὴ πληρωθῇ. Αὕτη δέ	ἐστιν	ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα
[2, 12]	τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, συγκατάθεσίς	ἐστιν·	ἣ δ´ οὐδὲν ἄλλο ἢ
[2, 6]	τῇ καταπράξει τῶν παραγγελμάτων. Οὗτός	ἐστιν	Ὁ δοῦλος ὁ πιστός» ὁ
[2, 19]	δίκαιος τοὺς δικαίους ἐκτελῇ. ~Οὗτός	ἐστιν	ὁ κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν»
[2, 6]	ποτὲ τούτου τοῦ ἀνδρός, ὅς	ἐστιν	ὁ λόγος, τῇ ἐρήμῳ πρότερον
[2, 9]	ὄντι ἄνθρωπος ὁ ἐν ἡμῖν	ἐστιν	ὁ πνευματικός, φιλαδελφία ἡ φιλανθρωπία
[2, 23]	οἰκείους καιροὺς καταβαλλομένων σπερμάτων τιμιώτερός	ἐστιν	ὁ σπειρόμενος ἄνθρωπος, ᾧ πάντα
[2, 2]	συγκατάθεσιν. Εἰ μὲν οὖν προαίρεσίς	ἐστιν,	ὀρεκτική τινος οὖσα, ἡ ὄρεξις
[2, 4]	ἁπλοῦν, ὃ οὔτε σὺν ὕλῃ	ἐστὶν	οὔτε ὕλη οὔτε ὑπὸ ὕλης.
[2, 23]	πρός τί πως ἔχειν ὠνομασμένων	ἐστίν.	Τίνι γὰρ γαμητέον {ὅπερ} καὶ
[2, 6]	οἱ φιλόσοφοι νομίζουσιν; οὐ γάρ	ἐστιν	ὑπόληψις ἡ ἑκούσιος πρὸ ἀποδείξεως
[2, 20]	τινῶν ζῴων ἀπαγορεύειν ἅπτεσθαι, ἀλλ´	ἔστιν	ἃ καὶ τῶν καταθυομένων ὑπεξείλετο
[2, 15]	ἀλλήλοις, ἁμάρτημα, ἀτύχημα, ἀδίκημα. Καὶ	ἔστιν	ἁμάρτημα μὲν φέρε εἰπεῖν τὸ
[2, 15]	Πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία ἐστί, καὶ	ἔστιν	ἁμαρτία μὴ πρὸς θάνατον. Ἀλλὰ
[2, 18]	ἐστιν ἀσφαλείας βίου. Καὶ οὐκ	ἔστιν	ἄνευ ἀνδρείας καρτερικὸν εἶναι οὐδὲ
[2, 7]	σοφίας γνῶσις νόμου, καὶ οὐκ	ἔστιν	ἄνευ νόμου σοφός. Ἄσοφοι τοίνυν
[2, 20]	εἰπάτωσαν ἡμῖν. ἤτοι γὰρ οὐκ	ἔστιν	ἀξία (καὶ πῶς ὥσπερ ἐκ
[2, 4]	τῆς ἐπιστήμης ἡ πίστις καὶ	ἔστιν	αὐτῆς κριτήριον. Ὑποκρίνεται δὲ τὴν
[2, 15]	μὴ λογίσηται κύριος ἁμαρτίαν, οὐδὲ	ἔστιν	ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ δόλος·
[2, 6]	ἣ δὲ αὔξει καὶ οὐκ	ἔστιν	ἔνθα οὐκ ἔστιν. Φημὶ τοίνυν
[2, 20]	τινι πεῖσμα δῷς, ὅτι μὴ	ἔστιν	ἡ ψυχὴ μονομερής, τῇ δὲ
[2, 16]	ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται, καὶ	ἔστιν	ὁ θεὸς ἀναίτιος· καὶ τῷ
[2, 2]	παῖδες ἕξιν ἀμετάπτωτον ὑπὸ λόγου.	ἔστιν	οὖν ἄλλη τις τοιαύτη κατάστασις
[2, 15]	ἀδικία, ἀδικία δὲ ἑκούσιος κακία.	ἔστιν	οὖν ἡ μὲν ἁμαρτία ἐμὸν
[2, 4]	ὢν ὀρθὸς σπουδαῖος· ἃ καὶ	ἔστιν.	Τούτοις ἀκόλουθα οἱ Στωϊκοὶ φιλόσοφοι
[2, 6]	καὶ οὐκ ἔστιν ἔνθα οὐκ	ἔστιν.	Φημὶ τοίνυν τὴν πίστιν, εἴτε
[2, 21]	ἐν τελείῳ συνίσταται, ἐπεὶ μὴ	ἔστιν,	ὥς φασι, παῖς εὐδαίμων ποτέ·
[2, 9]	Καὶ Ἡ ἀγάπη» φησὶν ἀνυπόκριτος	ἔστω	ἡμῖν, αὐτοί τε ἀποστυγοῦντες τὸ
[2, 11]	ἄτρεπτον ἡ προσαγωγή. Οὕτως Ἀβραὰμ	ἑστὼς	ἦν ἀπέναντι κυρίου καὶ ἐγγίσας
[2, 11]	δὲ ἀμφὶ τὸν Σίμωνα τῷ	Ἑστῶτι,	ὃν σέβουσιν, ἐξομοιοῦσθαι τὸν τρόπον
[2, 14]	τίνι πράττεται, καθάπερ ὁ ταῖς	ἐσφαιρωμέναις	λόγχαις γυμναζόμενος καὶ ἀποκτείνας τινὰ
[2, 23]	οὖν καὶ παραχωρῆσαι τοῖς πάθεσιν	ἐσχάτη	δουλεία, ὥσπερ ἀμέλει τὸ κρατεῖν
[2, 9]	δὲ τὴν σφραγῖδα ταύτην οὐκ	ἔσχον.	Ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ
[2, 20]	γάρ, οὗτοι καὶ διὰ σπλάγχνων	ἔσω	χωροῦσι καὶ κυκῶσιν ἀνθρώπων κέαρ.
[2, 6]	ἥκουσαν συνείδησιν ἀπιστίᾳ κατεμίαναν. Οὔκουν	ἔτ´	εἰκότως ὡς πρόχειρον τὴν πίστιν
[2, 14]	προαιρετικὰ τοίνυν κρίνεται. Κύριος γὰρ	ἐτάζει	καρδίας καὶ νεφρούς· καὶ ὁ
[2, 20]	ἐπὶ τῷ συνεχῶς ὁμιλεῖν τῇ	ἑταίρᾳ	τῇ Κορινθίᾳ, Ἔχω γὰρ» ἔλεγεν
[2, 23]	οἳ μὲν παλλακίσιν, οἳ δὲ	ἑταίραις	μειρακίοις τε οἱ πλεῖστοι κεχρημένοι.
[2, 18]	οὐδὲ μὴν διὰ μισθαρνίαν ὡς	ἑταίρας,	ἀλλ´ ἢ διὰ μόνην τῶν
[2, 23]	ἐν τῷ κήπῳ μετὰ τῆς	ἑταίρας	ἔργοις ἐκύδαινον τὴν ἡδονήν. Οὐκ
[2, 18]	τῆς σεμνῆς ἀσκήσεως εἰς ἡδονὰς	ἑταιρικὰς	τῷ κάλλει δελεάσασαι ἐπί τε
[2, 9]	περὶ χρῆσιν ἑταίρων. Ἁ δὲ	ἑταῖρος	ἕτερος ἐγώ· ᾗ καὶ ἀδελφοὺς
[2, 9]	μετὰ λόγου ὀρθοῦ περὶ χρῆσιν	ἑταίρων.	Ἁ δὲ ἑταῖρος ἕτερος ἐγώ·
[2, 21]	ὅλου βίου τέλος οὐδὲν ὡρισμένον	ἔταξαν,	ἑκάστης δὲ πράξεως ἴδιον ὑπάρχειν
[2, 18]	πίστεως. Τῷ {τε} γὰρ τετάρτῳ	ἔτει,	ἐπεὶ καὶ χρόνου χρεία τῷ
[2, 18]	πάλιν τε αὖ τῷ πεντηκοστῷ	ἔτει	τὰ αὐτὰ ἐπιτελεῖν κελεύει, ἃ
[2, 18]	ἐξ ἀτελῶν, ἀλλὰ μετὰ τριετίαν	ἔτει	τετάρτῳ καθιερώσοντα τὴν ἀπαρχὴν τῷ
[2, 16]	ὄν, ἣ δὲ κατὰ πάντα	ἑτέρα	τυγχάνει τοῦ θεοῦ) εἰ μή
[2, 20]	ἢ παιδοποιεῖν, ἐδείχθη ἂν οὐδεμία	ἑτέρα	χρεία ταύτης. Οὔτε γὰρ ἐνέργεια
[2, 18]	ἀπαλλάττεσθαι βούλεται, ὡς μὴ γυναικὸς	ἑτέρας	ἐπεισελθούσης πάθῃ τι τῶν κατὰ
[2, 2]	δικαιοσύνην ἀληθῆ» (ὡς οὔσης καὶ	ἑτέρας	τῆς μὴ κατὰ τὴν ἀλήθειαν
[2, 20]	τε αὖ πνευμάτων νόθους καὶ	ἑτερογενεῖς	φύσεις προσεπιφύεσθαι ταύταις οἷον λύκου,
[2, 18]	δηλῶν δ´ ἅμα μηδένα τῶν	ἑτεροεθνῶν	ἀδικεῖν καὶ ὑπὸ ζυγὸν ἄγειν,
[2, 4]	καὶ οὐκ ἐν γράμμασιν οὐδὲ	ἑτέροις.	Ὅ τε Ἐλεάτης ξένος τὸν
[2, 23]	μὴ δοκιμάζοντες σφίσι συμφέρειν τινὰ	ἑτέροις	ταῦτα παρακελεύονται ποιεῖν, ἢ αὖ
[2, 8]	Τούτοις τε οὖν αὐτοῖς καὶ	ἑτέροις	τισί, μάλιστα δὲ τοῖς ἀπὸ
[2, 18]	μὴ ὄνασθαι τῶν αὑτοῦ πόνων,	ἕτερον	δὲ τὰ τῶν καμόντων ἀταλαιπώρως
[2, 20]	τῷ ζῴῳ ψυχὴν πρὸς οὐδὲν	ἕτερον	ἢ ἕνεκα τοῦ τὰς σάρκας
[2, 20]	ταύτης πιστὸν ἔλπισμα» Τί γὰρ	ἕτερον	ἡ τρυφὴ ἢ φιλήδονος λιχνεία
[2, 15]	καθέδραν λοιμῶν» τὰς αἱρέσεις ἐκλαμβάνοντος.	Ἕτερος	δὲ κυριώτερον ἔλεγεν τὸν μὲν
[2, 9]	ὡς Νῶε, ὡς εἴ τις	ἕτερος	δίκαιος. Φησὶ γοῦν τοὺς ἀποστόλους
[2, 9]	χρῆσιν ἑταίρων. Ἁ δὲ ἑταῖρος	ἕτερος	ἐγώ· ᾗ καὶ ἀδελφοὺς τοὺς
[2, 18]	οὖν Ἕλληνες καὶ εἴ τις	ἕτερός	ἐστι τοῦ νόμου κατατρέχων, εἰ
[2, 6]	Εὔνοια δέ ἐστι βούλησις ἀγαθῶν	ἑτέρῳ	ἕνεκεν αὐτοῦ ἐκείνου. Ὃ μὲν
[2, 15]	οἶμαι, τινὰς ἐφ´ οἷς οὐκ	ἐτήρησαν	τὰς ἐντολάς· Τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ
[2, 4]	τοῖς πράγμασιν, ἀλλ´ οὐδὲ οὗτος	ἐτήρησε	τὴν αἰτίαν τὴν ποιητικήν, δίνους
[2, 23]	ὅσοι ἐν ἡδονῇ καὶ ἀοχλησίᾳ,	ἔτι	δὲ καὶ ἀλυπίᾳ τἀγαθὸν τίθενται.
[2, 20]	καὶ φυτῶν ἰδιώματα προσηρτημένα φέρειν,	ἔτι	δὲ καὶ ἕξεως ἰδιώματα, οἷον
[2, 20]	ἐπιβουλεύουσα καὶ δάκνουσα. Πῶς οὖν	ἔτι	δίκαιοι κατατρέχειν τοῦ νόμου Ἕλληνες,
[2, 3]	ἄφεσις ἁμαρτιῶν; ὥστε οὐδὲ βάπτισμα	ἔτι	εὔλογον οὐδὲ μακαρία σφραγὶς οὐδὲ
[2, 3]	ἔξωθεν αἰτίας κινούμενον. Ποῦ δὲ	ἔτι	ἡ τοῦ ποτὲ ἀπίστου μετάνοια,
[2, 2]	φθονεροῖς καὶ τεταραγμένοις ἀπίστοις τε	ἔτι	ἤθεσιν, εἰς ὑλακὴν ζητήσεως ἀναιδέσι,
[2, 18]	ταύτην ἐξεῖναι διατάττεται, ἀλλὰ μηδὲ	ἔτι	θεράπαιναν ἔχειν, ἐλευθέραν δὲ εἶναι
[2, 19]	φίλῳ» φίλῳ μὲν κοινωνητέον, ἵν´	ἔτι	καὶ μᾶλλον περιμένῃ φίλος, ἐχθρῷ
[2, 8]	τὸ ἐν πληρώματι Ἀνθρώπῳ ἐπιβουλεύειν,	ἔτι	καὶ τὸ κατ´ εἰκόνα» ἐν
[2, 5]	δὲ καὶ ὑπὸ παίδων ἀπείρων	ἔτι	καὶ ὑπὸ Ἰουδαίων ἀπιστούντων καὶ
[2, 23]	δὲ καὶ ἀλυπίᾳ τἀγαθὸν τίθενται.	ἔτι	κατὰ μὲν τοὺς ἀπὸ τῆς
[2, 4]	θεοῦ· καὶ δι´ αὐτῆς ἀποθανὼν	ἔτι	λαλεῖ» καὶ τὰ ἑξῆς ἕως
[2, 13]	βιασθεὶς δὲ καὶ κατασοφισθείς, μίαν	ἔτι	Μετάνοιαν ἀμετανόητον» λάβῃ. Ἑκουσίως γὰρ
[2, 7]	θησαυρίζουσιν ἑαυτοῖς κακά· Πῶς οὖν	ἔτι	οὐκ ἀγαθὸς ὁ νόμος πρός
[2, 21]	τε ὄντα ὑπερβαίνειν. Πρὸς τούτοις	ἔτι	Παναίτιος τὸ ζῆν κατὰ τὰς
[2, 18]	οὖσα τοῦ εὖ ἔχοντος. Εἰκότως	ἔτι	περὶ τούτων διαλαβόντες τῶν ἀρετῶν
[2, 21]	ἔφη ὑπὸ Δημοκρίτου ἀθαμβίην λέγεσθαι.	ἔτι	πρὸς τούτοις Διότιμος τὴν παντέλειαν
[2, 7]	λέγεις; καὶ πῶς ἄν σοι	ἔτι	σῴζοιτο οὗτος ὁ ὅρος διὰ
[2, 4]	τῆς θείας ἐπαγγελίας. Τί οὖν	ἔτι	τὰ τῆς πίστεως ἐκ τῆς
[2, 13]	συνεκπέσοιεν αὐτῷ. ἔδωκεν οὖν ἄλλην	ἔτι	τοῖς κἀν τῇ πίστει περιπίπτουσί
[2, 18]	ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν.	Ἔτι	τοὺς ἐπὶ τροφῇ δουλεύοντας ἀτιμάζεσθαι
[2, 23]	γένος καὶ ὅσα τούτοις παραπλήσια.	ἔτι,	φασίν, ὁ ἄτεκνος τῆς κατὰ
[2, 3]	τὸ πνευματικὸν τοῦ ψυχικοῦ, λέγοντες.	ἔτι	φασὶν οἱ ἀπὸ Βασιλείδου πίστιν
[2, 18]	τοῦ πένητος ἀτροφήσαντος πρὸς τοὐπιόν.	ἔτι,	φησί, δανειστὴς μὴ ἐπιστῇ χρεώστου
[2, 6]	γὰρ τὰ κάρφη τὰ ξηρά,	ἕτοιμα	ὄντα καταδέχεσθαι τὴν δύναμιν τὴν
[2, 15]	καθὼς τὰ πτηνὰ εἰς ἁρπαγὴν	ἕτοιμα.	Παρῄνεσε δὲ Μωυσῆς· Οὐ φάγεσθε
[2, 8]	ἢ τὸ τελευταῖον γνώσει πεποιθότες	ἐτόλμησαν·	ὃ καὶ αὐτὸ ἀδύνατον, μαθόντας
[2, 18]	οὐχὶ διὰ μὲν τοῦ ἑβδόμου	ἔτους	ἀργὴν ἀνίεσθαι τὴν χώραν προστάττει,
[2, 20]	Λέγεται γοῦν τινα τῶν φιλοσοφούντων	ἐτυμολογοῦντα	τὴν ὗν θῦν εἶναι φάναι,
[2, 13]	ἐπὶ τὴν πίστιν ὁρμήσας ἅπαξ	ἔτυχεν	ἀφέσεως ἁμαρτιῶν· ὁ δὲ καὶ
[2, 20]	τὸν μὴ συναμαρτάνοντα μηδὲ συγκατασπώμενον.	Εὖ	γοῦν ἡ τραχῳδία ἐπὶ τοῦ
[2, 19]	(ὁσίων) εὖ μὲν οἰκοῦνται πόλεις,	εὖ	δ´ οἶκος. ~Ἥ γε μὴν
[2, 18]	ἡ σωτηρία, τήρησις οὖσα τοῦ	εὖ	ἔχοντος. Εἰκότως ἔτι περὶ τούτων
[2, 18]	τι παραινεῖ ἄτμητον, διὰ τούτου	εὖ	μάλα τοὺς μὲν κτήτορας εἰς
[2, 19]	κατορθοῦνται· βουλαῖς γὰρ ἀνδρῶν (ὁσίων)	εὖ	μὲν οἰκοῦνται πόλεις, εὖ δ´
[2, 6]	οὖσα καὶ εὔνοια πρὸς τὸ	εὖ	ποιεῖν οὖσα. Εἰ δὲ Τῷ
[2, 22]	ὁ Πλάτων τὴν εὐδαιμονίαν τὸ	εὖ	τὸν δαίμονα ἔχειν, δαίμονα δὲ
[2, 6]	ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν	εὐαγγελιζομένων	τὰ ἀγαθά. Ὁρᾷς πῶς ἀνάγει
[2, 6]	μίαν τὴν ἐκ προφητείας εἰς	εὐαγγέλιον	τετελειωμένην δι´ ἑνὸς καὶ τοῦ
[2, 13]	Ὁρᾷς τὸν τοῖς ἐν τῷ	εὐαγγελίῳ	ἐμφερῆ μακαρισμόν; Μὴ φοβοῦ, φησίν,
[2, 9]	ᾗ κἀν τῷ καθ´ Ἑβραίους	εὐαγγελίῳ	Ὁ θαυμάσας βασιλεύσει» γέγραπται καὶ
[2, 23]	ᾖ. Οὐ δὴ μάχεται τῷ	εὐαγγελίῳ	ὁ νόμος, συνᾴδει δὲ αὐτῷ.
[2, 16]	λαλήσας κύριος, καθάπερ ἐν τῷ	εὐαγγελίῳ	φιλανθρώπως λέγων· Ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ
[2, 2]	χωρὶς δὲ πίστεως ἀδύνατόν ἐστιν	εὐαρεστῆσαι	θεῷ. Ἄλλοι δ´ ἀφανοῦς πράγματος
[2, 21]	Ἡρακλειτόν τε τὸν Ἐφέσιον τὴν	εὐαρέστησιν.	Πυθαγόραν δὲ ὁ Ποντικὸς Ἡρακλείδης
[2, 9]	νόμου κατὰ τὴν πρὸς θεὸν	εὐαρέστησιν,	ὡς Ἄβελ, ὡς Νῶε, ὡς
[2, 9]	τοῦ θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ	εὐάρεστον	καὶ τέλειον. Ἀναστρέφει τοίνυν ἡ
[2, 19]	διδύμων γενομένων ὁ νεώτερος κληρονομεῖ	εὐάρεστος	τῷ πατρὶ γενόμενος, καὶ τὰς
[2, 15]	τοῖς παροῦσι πράγμασιν ὀρθῶς διεξάγοιμεν,	εὐβουλία	δὲ φρόνησις πρὸς τὰ βουλεύματα.
[2, 19]	τὸ πᾶν. Αὕτη δὲ ἡ	εὐγένεια	ἐν τῷ ἑλέσθαι καὶ συνασκῆσαι
[2, 19]	Ἀδὰμ ὠφέλησεν ἡ τοιαύτη αὐτοῦ	εὐγένεια;	πατὴρ δὲ αὐτοῦ θνητὸς οὐδείς·
[2, 4]	προφητείαν, νομοθετικήν, πλοῦτον, κάλλος ἀληθινόν,	εὐγένειαν,	ἐλευθερίαν μόνῳ προσάπτοντες τῷ σοφῷ·
[2, 5]	διδάσκων. Τίς δ´ ἂν τούτου	εὐγενέστερος,	οὗ μόνος πατὴρ ὁ θεός;
[2, 6]	πίστις ὑπόληψις ἑκούσιος καὶ πρόληψις	εὐγνώμονος	πρὸ καταλήψεως, προσδοκία δὲ δόξα
[2, 4]	Τὸν μέλλοντα μακάριόν τε καὶ	εὐδαίμονα	γενέσθαι τῆς ἀληθείας ἐξ ἀρχῆς
[2, 21]	μὴ εἶναι μήτε μακάριον μήτ´	εὐδαίμονα.	Δεῖ γὰρ καὶ χρόνου τινὸς
[2, 22]	ἐπιφέρει γοῦν· Ἧς ὁ μὲν	εὐδαιμονήσειν	μέλλων ἐχόμενος ξυνέπεται ταπεινὸς καὶ
[2, 22]	Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος τὴν	εὐδαιμονίαν	ἀποδίδωσι κτῆσιν τῆς οἰκείας ἀρετῆς
[2, 22]	Ξενοκράτους γνώριμος Πολέμων φαίνεται τὴν	εὐδαιμονίαν	αὐτάρκειαν εἶναι βουλόμενος ἀγαθῶν πάντων,
[2, 22]	ἐκτὸς τὴν ἀρετὴν αὐτάρκη πρὸς	εὐδαιμονίαν	εἶναι. Καὶ τὰ μὲν ὧδε
[2, 21]	τελειότητος τῶν ἀριθμῶν τῆς ψυχῆς	εὐδαιμονίαν	εἶναι παραδεδωκέναι. Ἀλλὰ καὶ οἱ
[2, 21]	ἀνθρώπινος βίος. Συμπληροῦσθαι τοίνυν τὴν	εὐδαιμονίαν	ἐκ τῆς τριγενείας τῶν ἀγαθῶν.
[2, 21]	τελικὸν δὲ ἀγαθὸν μόνον τὴν	εὐδαιμονίαν.	Καὶ Διόδωρος ὁμοίως ἀπὸ τῆς
[2, 21]	κατ´ ἀρετήν, οὔτε δὲ τὴν	εὐδαιμονίαν	οὔτε τὸ τέλος παντὶ τῷ
[2, 19]	σπουδαίῳ. Πλάτων δὲ ὁ φιλόσοφος,	εὐδαιμονίαν	τέλος τιθέμενος, Ὁμοίωσιν θεῷ» φησιν
[2, 21]	τὴν παρ´ ἡμᾶς αἰτίαν πρὸς	εὐδαιμονίαν	τῆς ἐκ τῶν πραγμάτων Ἀγαθὸν»
[2, 21]	μηδὲ διψῆν μηδὲ ῥιγοῦν τὴν	εὐδαιμονίαν	τιθέμενος τὴν ἰσόθεον, ἐπεφώνησε φωνὴν
[2, 22]	Αὐτὸς δὲ ὁ Πλάτων τὴν	εὐδαιμονίαν	τὸ εὖ τὸν δαίμονα ἔχειν,
[2, 22]	ψυχῆς ἡμῶν ἡγεμονικόν, τὴν δὲ	εὐδαιμονίαν	τὸ τελειότατον ἀγαθὸν καὶ πληρέστατον
[2, 22]	χωρὶς μὲν ἀρετῆς μηδέποτε ἂν	εὐδαιμονίαν	ὑπάρχειν, δίχα δὲ καὶ τῶν
[2, 22]	τε ὁ Πλάτωνος ἀδελφιδοῦς τὴν	εὐδαιμονίαν	φησὶν ἕξιν εἶναι τελείαν ἐν
[2, 18]	ὁμόνοιαν καταρτιζόμεθα, ἣ δὲ εἰς	εὐδαιμονίαν	χειραγωγεῖ. Κἄν τινα ἐξ ἔθους
[2, 22]	δ´ ἂν αἱ ἀρεταὶ τῆς	εὐδαιμονίας	ἀπεργαστικαί. Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος
[2, 20]	σωτηρίαν, ὅπως ὁ προσήκων τῆς	εὐδαιμονίας	περιγένηται καρπός. Γίνεται δὲ {ἡ}
[2, 22]	ὁ αὐτὸς δίκαιός τε καὶ	εὐδαίμων	ἀνὴρ καὶ τῷ πρώτῳ διελόντι
[2, 21]	μὴ ἔστιν, ὥς φασι, παῖς	εὐδαίμων	ποτέ· τέλειος δ´ ἂν εἴη
[2, 9]	προσδοκία ἀγαθῶν ἡ ἀπόντος ἀγαθοῦ	εὔελπις.	Ἀμέλει καὶ ἡ εὐεμπτωσία λαμβάνεται
[2, 9]	ἀγαθοῦ εὔελπις. Ἀμέλει καὶ ἡ	εὐεμπτωσία	λαμβάνεται εἰς ἐλπίδα, ἣν ἐπὶ
[2, 23]	ὁ νόμος; πρὸς ἀναστολὴν τῆς	εὐεπιφορίας	τῶν παθῶν ἀναιρεῖσθαι προστάττει τὴν
[2, 20]	τινὰς φαντασίας δελεαστικὰς προτείνουσι ταῖς	εὐεπιφόροις	ψυχαῖς, καθάπερ οἱ ἀπελαύνοντες τὰ
[2, 6]	ἀνενδεής· εἰς ἡμᾶς δὲ ἡ	εὐεργεσία	καὶ ἡ παρὰ τοῦ κυρίου
[2, 7]	μὴ ποιητέων, ἐπαγγελτικὴ δὲ τῶν	εὐεργεσιῶν.	Θάνατον, οἶμαι, τὴν ἄγνοιαν λέγει·
[2, 19]	ᾧ καὶ τὴν πρὸς τὸ	εὐεργετεῖν	καὶ τὴν πρὸς τὸ ἄρχειν
[2, 19]	εὐεργετῶν, ἐν ᾧ καὶ αὐτὸς	εὐεργετεῖται·	ὥσπερ γὰρ ὁ κυβερνήτης ἅμα
[2, 2]	τῇ τε ἐποπτικῇ τῇ τε	εὐεργετικῇ	τῇ τε παιδευτικῇ ἁπτομένη ἡμῶν
[2, 19]	ὄντι εἰκὼν τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος	εὐεργετῶν,	ἐν ᾧ καὶ αὐτὸς εὐεργετεῖται·
[2, 19]	ἔχει, ὡς οἷός τέ ἐστιν,	εὐεργετῶν	καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ. Οὗτος
[2, 21]	τὴν παντέλειαν τῶν ἀγαθῶν, ἣν	εὐεστὼ	προσαγορεύεσθαι, τέλος ἀπέφηνεν. Πάλιν Ἀντισθένης
[2, 21]	τέλους τὴν εὐθυμίαν, ἣν καὶ	εὐεστὼ	προσηγόρευσεν (καὶ πολλάκις ἐπιλέγει· Πτέρψις
[2, 8]	καὶ τῷ θεάματι παρ´ ἐλπίδας	εὐηγγελισμένον,	καὶ τὴν ἔκπληξιν αὐτοῦ φόβον
[2, 17]	ἀκόλουθοι τῇ ἐνστάσει· Καρδία δὲ	εὐθεῖα	ἐκζητεῖ γνώσεις» καὶ ἐκείνων ἐπαΐει.
[2, 22]	καὶ τελευτὴν τῶν πάντων ἔχων,	εὐθεῖαν	περαίνει κατὰ φύσιν περιπορευόμενος· τῷ
[2, 23]	ἡ φύσις ἡμᾶς ἐποίησεν» φασὶν	εὐθέτους	πρὸς γάμον» ὡς δῆλον ἐκ
[2, 23]	ἔνια αὐτῶν ᾧ κελεύεται καιρῷ	εὐθέως	ἀπαλλάττεται καταλιπόντα τὴν δημιουργίαν τῇ
[2, 22]	ἡμετέρων τὸ μὲν κατ´ εἰκόνα»	εὐθέως	κατὰ τὴν γένεσιν εἰληφέναι τὸν
[2, 4]	τι ταύτην σοφίαν βασιλικὴν» ἐν	Εὐθυδήμῳ	ἐπικεκρυμμένως λέγει. Ἐν γοῦν τῷ
[2, 21]	ἐν τῷ Περὶ τέλους τὴν	εὐθυμίαν,	ἣν καὶ εὐεστὼ προσηγόρευσεν (καὶ
[2, 2]	τῶν φιλοσόφων) Καὶ κρίματα» φησίν,	εὐθῦναι,	οὐ τὰ δικαστικά, ἀλλὰ τὸ
[2, 20]	τ´ ἀγαπῶσιν. Οὗτος ἐν ἄλλοις	εὐθυρρημόνως	γράφει τῆς εἰς τὰ ἀφροδίσια
[2, 4]	γενέσθαι τῆς ἀληθείας ἐξ ἀρχῆς	εὐθὺς	εἶναι μέτοχον χρῆναι» φησίν, ἵν´
[2, 18]	ἀνθρώποις, ἡμερότητα, χρηστότητα, μεγαλόνοιαν, εὐφημίαν,	εὔκλειαν.	Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι φιλανθρωπίας
[2, 6]	πρόχειρον τὴν πίστιν διαβλητέον, ὡς	εὔκολόν	τε καὶ πάνδημον καὶ προσέτι
[2, 9]	μὲν ἐπὶ μετανοίᾳ ἐλπίδι τε,	εὐλάβεια	δὲ ἐπὶ πίστει, καὶ ἡ
[2, 18]	ἀλλὰ καὶ τῇ σωφροσύνῃ ἡ	εὐλάβεια,	ἔκκλισις οὖσα σὺν λόγῳ. Φυλακὴ
[2, 20]	ἀναγκαίως τὸν φόβον ἐπαρτᾶν, ἵν´	εὐλαβείᾳ	καὶ προσοχῇ τὴν ἀμεριμνίαν ὁ
[2, 7]	ὀνόματος ἐναλλαγῇ νοηθεῖσα. Ἡ οὖν	εὐλάβεια	λογικὴ δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος ἔκκλισις
[2, 7]	Ἀλλ´ εἰ σοφίζονται τὰ ὀνόματα,	εὐλάβειαν	καλούντων οἱ φιλόσοφοι τὸν τοῦ
[2, 22]	τιμωρός. Ὅρᾷς ὅπως καὶ αὐτὸς	εὐλάβειαν	προσάγει τῷ θείῳ νόμῳ; ἐπιφέρει
[2, 20]	Χρὴ τοίνυν συνασκεῖν αὑτοὺς εἰς	εὐλάβειαν	τῶν ὑποπιπτόντων τοῖς πάθεσι, φυγαδεύοντας
[2, 16]	ἀνὴρ ὃς καταπτήσσει πάντα δι´	εὐλάβειαν.	~Ὡς οὖν ἡ ἐπιστήμη ἐπιστητική
[2, 20]	νόμου καὶ τῆς θυγατρὸς αὐτοῦ	εὐλαβείας.	Ἀλλὰ γὰρ ὅταν ὑπέρτονον ᾄδειν
[2, 20]	σαφῶς ὁμολογεῖν τὴν ἐκ τῆς	εὐλαβείας	ὠφέλειαν· ἡ δὲ ἀληθὴς καὶ
[2, 20]	εἰς Χριστὸν παιδαγωγήσας συνήσκησε τὸ	εὐλαβὲς	καὶ δι´ αἱμάτων ἐνδείκνυσθαι. Ὁ
[2, 4]	δὲ πρὸς αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες μάλα	εὐλαβῶς	ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται,
[2, 20]	γνησίαν αἵρεσιν. Οὕτω τοίνυν ἡμᾶς	εὐλαβῶς	προσιέναι πειρωμένους ἐκδέξεται ὁ χρηστὸς»
[2, 1]	(πολλοῦ γε καὶ δεῖ, τοὺς	εὐλογεῖν	μεμαθηκότας τοὺς καταρωμένους, κἂν βλασφήμους
[2, 20]	ὑπομονὴν ὁ γνωστικὸς ᾗ γνωστικός,	εὐλογήσει	πειραζόμενος ὡς ὁ γενναῖος Ἰώβ,
[2, 18]	δὲ καὶ πίστεις φυλακαὶ βασιλικαί,	Εὐλογία	δὲ εἰς κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος»
[2, 21]	τέλος κεῖσθαι ἡγεῖτο ἐν τῷ	εὐλογιστεῖν,	ὃ ἐν τῇ τῶν κατὰ
[2, 16]	λέγοντες· τὴν μὲν γὰρ χαρὰν	εὔλογον	ἔπαρσιν ἀποδιδόασι καὶ τὸ ἀγάλλεσθαι
[2, 3]	ἁμαρτιῶν; ὥστε οὐδὲ βάπτισμα ἔτι	εὔλογον	οὐδὲ μακαρία σφραγὶς οὐδὲ ὁ
[2, 7]	φιλόσοφοι τὸν τοῦ νόμου φόβον,	εὔλογον	οὖσαν ἔκκλισιν. Ὀνοματομάχους τούτους οὐκ
[2, 6]	καὶ ἡ παρὰ τοῦ κυρίου	εὐμένεια	καταλήγει, εὔνοια θεία οὖσα καὶ
[2, 13]	τὰ μέλλοντα προγινώσκων τό τε	εὐμετάβολον	τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸ παλίμβολον
[2, 23]	εὐχαριστίας καὶ εὐχομένοις, ἠμὲν ὅτ´	εὐνάζῃ	καὶ ὅτ´ ἂν φάος ἱερὸν
[2, 6]	δεδωρημένα ὑπ´ αὐτοῦ ἡμῖν εὐνοϊκῶς.	Εὔνοια	δέ ἐστι βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ
[2, 6]	παρὰ τοῦ κυρίου εὐμένεια καταλήγει,	εὔνοια	θεία οὖσα καὶ εὔνοια πρὸς
[2, 19]	μὴ μείνῃ ἐχθρός· ἐπικουρίᾳ γὰρ	εὔνοια	μὲν συνδεῖται, λύεται δὲ ἔχθρα.
[2, 6]	καταλήγει, εὔνοια θεία οὖσα καὶ	εὔνοια	πρὸς τὸ εὖ ποιεῖν οὖσα.
[2, 16]	τοῦ θεοῦ διά τε φυσικὴν	εὔνοιαν	καὶ σχέσιν διά τε τὰς
[2, 9]	στέρξις δ´ αὖ τήρησίς ἐστιν	εὐνοίας	ἢ ἀγαπήσεως, ἀγάπησις δὲ ἀπόδεξις
[2, 6]	καὶ δεδωρημένα ὑπ´ αὐτοῦ ἡμῖν	εὐνοϊκῶς.	Εὔνοια δέ ἐστι βούλησις ἀγαθῶν
[2, 20]	ὁ γενναῖος Ἰώβ, ὡς Ἰωνᾶς	εὔξεται	καταπινόμενος ὑπὸ κήτους, καὶ ἡ
[2, 6]	προφητείας {οὔτε} τῆς τῶν ἀκουόντων	εὐπειθείας	μὴ παρούσης. Καὶ γὰρ τὰ
[2, 6]	διὰ σημείων, δι´ ἀκοῆς δὲ	εὐπειθεῖς.	Διὰ τοῦτο Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ
[2, 6]	πίστις ἕδρασμα ἀγάπης ἀντεπάγουσα τὴν	εὐποιίαν,	ὅτε καὶ ὁ τοῦ νόμου
[2, 18]	χάριτος, σπείρειν τὰς τοῦ θεοῦ	εὐποιίας	καὶ τοὺς πλησιάζοντας κατασκευάζειν καλούς
[2, 19]	προθυμία πρόκειται, καθὸ ἐὰν ἔχῃ	εὐπρόσδεκτος,	οὐ καθὸ οὐκ ἔχει. Οὐ
[2, 9]	εὐτρεπεῖ γενομένῳ. Καὶ διὰ Ἡσαΐου	Εὑρέθην»	λέγει τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν,
[2, 15]	ἁμαρτίας Ἰούδα, καὶ οὐ μὴ	εὑρεθῶσιν,	Ὅτι τίς ὥσπερ ἐγώ; καὶ
[2, 1]	βίου τε αὐτῶν καὶ τῆς	εὑρέσεως	τῶν καινῶν δογμάτων, οὐκ ἀμυνομένων
[2, 18]	ἀπόδος. Φυσικὴν κοινωνίαν διδάσκει τὸ	εὕρημα	παρακαταθήκην λογίζεσθαι μηδὲ μνησικακεῖν τῷ
[2, 20]	ἐν τῇ ἐλπίδι τῇ προσδοκωμένῃ	εὑρημένην»	καὶ ἀναπεπαυμένην. Εἴη δ´ ἂν
[2, 18]	μέντοι» φησίν, ἐχθροῦ τινος ὑποζύγιον	εὕρῃς,	τὰ τῆς διαφορᾶς παραλιπὼν ὑπεκκαύματα
[2, 18]	καὶ ὁ ζητῶν τὸν θεὸν	εὑρήσει	γνῶσιν μετὰ δικαιοσύνης, οἱ δὲ
[2, 12]	λεχθείη. Κἄν τις τἀληθὲς σκοπῇ,	εὑρήσει	τὸν ἄνθρωπον φύσει διαβεβλημένον μὲν
[2, 18]	λέγει, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες	εὑρήσουσιν	εἰρήνην» καὶ τὰ ἑξῆς. Τί
[2, 18]	ὁ κύριος ἀφ´ ὑμῶν, ἵνα	εὕρητε	ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Τοὺς τούτων
[2, 22]	τὸν κύριον, καὶ ἐν τῷ	εὑρίσκειν	αὐτὸν ἐπικαλέσασθε· ἡνίκα δ´ ἂν
[2, 2]	πράξεως ἀρχὴ ἡ προαίρεσις, πίστις	εὑρίσκεται	ἀρχὴ {γὰρ} πράξεως, θεμέλιος ἔμφρονος
[2, 3]	οἶμαι, ἡ τῶν φύσεων αὐτοῖς	εὑρίσκεται	διανομή, τὸν θεμέλιον τῆς σωτηρίας,
[2, 15]	ἀκούσιος, ἡ δὲ ἀδικία μόνη	εὑρίσκεται	ἑκούσιος εἴτε ἐμὴ εἴτε ἄλλου.
[2, 5]	μὲν γὰρ φίλος» ἄντικρυς κεκλημένος	εὑρίσκεται,	ὃ δὲ ὁρῶν τὸν θεὸν»
[2, 3]	τάττουσιν αὐτήν, τὰ μαθήματα ἀναποδείκτως	εὑρίσκουσαν	καταλήψει νοητικῇ. Οἱ δὲ ἀπὸ
[2, 13]	εἴ τις ἐπεξίοι, ἀλόγους ὀρέξεις	εὕροι	ἂν αὐτά. ~Τὸ γοῦν ἀκούσιον
[2, 12]	καθάπερ τοῦ χρόνου διττῶν ὄντων	εὕροιμεν	ἂν διττὰς ἀρετὰς συνοικούσας ἀμφοῖν.
[2, 22]	ὅμοια καὶ παρὰ τῷ Ἰεζεκιὴλ	εὕροις	ἂν οὕτως ἔχοντα· Ἡ ψυχὴ
[2, 18]	δὲ ὀρθῶς ζητήσαντες αὐτὸν εἰρήνην	εὗρον.	Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ καὶ Πυθαγόρας
[2, 20]	διαφέρουσιν. Ἐντεῦθεν οἶμαι καὶ τὸν	εὑρόντα	τὰς τελετὰς οὐ μόνον τινῶν
[2, 21]	Περιπατητικός, τελειότητα ἔλεγεν κατὰ φύσιν	εὐροοῦντος	βίου, τὴν ἐκ τῶν τριῶν
[2, 6]	ἤρτηται μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῦ	εὐρύθμως	ἀποδεχομένου προσδεῖ αὐτῷ, ἵνα δὴ
[2, 15]	δεύτερον δὲ ἐπὶ τῶν τῇ	Εὐρυχώρῳ	καὶ πλατείᾳ ὁδῷ» οὐκ ἐμμενόντων,
[2, 20]	μήτε πτερύγια μήτε λεπίδες εἰσίν·	εὐσαρκίᾳ	γὰρ καὶ πιότητι τῶν ἄλλων
[2, 20]	καθάπερ τὸ τῶν συῶν γένος	εὐσαρκότατον	τυγχάνον· τρυφητιῶσι γὰρ ἡ τοιαύτη
[2, 9]	κατ´ ἀλήθειαν καλὰ καὶ δίκαια.	Εὐσέβεια	ἔστι πρᾶξις ἑπομένη καὶ ἀκόλουθος
[2, 18]	τούτοις εὐσέβειαν. Ἀλλ´ ἡ μὲν	εὐσέβεια	παντί που δήλη τὸ ἀνωτάτω
[2, 18]	ἐγκράτειαν τήν τε ἐπὶ τούτοις	εὐσέβειαν.	Ἀλλ´ ἡ μὲν εὐσέβεια παντί
[2, 18]	διετρέφοντο. ἤδη οὖν συνίεμεν εἰς	εὐσέβειαν	καὶ εἰς κοινωνίαν καὶ εἰς
[2, 18]	καθ´ ἣν ἐγκρατευόμενοι καθαροὶ πρὸς	εὐσέβειαν	καὶ τὴν ἑπομένην ἀκολούθως τῷ
[2, 18]	οἱ περιλειφθέντες φιλοκινδύνως τὸν ὑπὲρ	εὐσεβείας	ἀγῶνα ἀράμενοι κύριοι κατέστησαν τῶν
[2, 18]	τε καρπῶν καὶ τῶν θρεμμάτων	εὐσεβεῖν	τε εἰς τὸ θεῖον καὶ
[2, 15]	ἕπου θεῷ» ἀπεφθέγξατο. Οἱ δὲ	εὐσεβεῖς»	φησὶν Ἡσαΐας συνετὰ ἐβουλεύσαντο. Βουλὴ
[2, 21]	τί ἄλλο ἢ τὸ σαρκὸς	εὐσταθὲς	κατάστημα καὶ τὸ περὶ ταύτης
[2, 20]	τὴν ἡδονήν. Θειάζει γοῦν Σαρκὸς	εὐσταθὲς	κατάστημα καὶ τὸ περὶ ταύτης
[2, 19]	μεγάλαι φύσεις καὶ γυμναὶ παθῶν	εὐστοχοῦσί	πως περὶ τὴν ἀλήθειαν, ὥς
[2, 23]	ὅμως πολλὴν πρόνοιαν» πεποιῆσθαι τοῦ	εὐσχημόνως	πεσεῖν» κρύπτους´ ἃ κρύπτειν ὄμματα
[2, 15]	ἄλλη σκηνὴ Παιδισκάριόν με» φησὶν	εὐτελὲς	καταδεδούλωκεν. Ἀτύχημα μὲν οὖν παράλογός
[2, 9]	ὑμᾶς» τῷ εἰς ὑπακοὴν δηλονότι	εὐτρεπεῖ	γενομένῳ. Καὶ διὰ Ἡσαΐου Εὑρέθην»
[2, 2]	τῶν λεγομένων παραδοχὴν σχεδὸν ἄκοντας	εὐτρεπίζουσαι.	~Ἐνταῦθα φυσικὴν ἡγοῦνται τὴν πίστιν
[2, 13]	πολλάκις μετανοεῖν καὶ ἐπιτηδειότης εἰς	εὐτρεψίαν	ἐξ ἀνασκησίας. Δόκησις τοίνυν μετανοίας,
[2, 18]	ἐν ἀνθρώποις, ἡμερότητα, χρηστότητα, μεγαλόνοιαν,	εὐφημίαν,	εὔκλειαν. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι
[2, 6]	ἀκοῆς δὲ εὐπειθεῖς. Διὰ τοῦτο	Εὐφράνθητι,	στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον
[2, 7]	ἵνα ἐν τοῖς δικαιώμασιν αὐτοῦ	εὐφρανθῶμεν.	Ὅθεν Ἀρχὴ σοφίας φόβος θεοῦ»
[2, 18]	Θυσίαι γὰρ ἀνόμων βδέλυγμα κυρίῳ,	εὐχαὶ	δὲ κατευθυνόντων δεκταὶ παρ´ αὐτῷ.
[2, 23]	μὴν κοσμεῖσθαι πέρα τοῦ πρέποντος,	εὐχαῖς	καὶ δεήσεσι προσανέχουσαν ἐκτενῶς, τὰς
[2, 23]	ἀπιοῦσι δὲ εἰς ὕπνον μετ´	εὐχαριστίας	καὶ εὐχομένοις, ἠμὲν ὅτ´ εὐνάζῃ
[2, 19]	τῷ πατρὶ γενόμενος, καὶ τὰς	εὐχὰς	λαμβάνει, δουλεύει δὲ ὁ πρεσβύτερος
[2, 18]	ἀποτέκῃ σφαγιάζεσθαι, μακρόθεν ἐπισχὼν τὴν	εὐχέρειαν	τῶν εἰς ἄνθρωπον ἀδικούντων. Οὕτως
[2, 5]	δὴ τούτων καταφαίνεται μεγίστη μὲν	εὐχὴ	τὸ εἰρήνην ἔχειν κατὰ Πλάτωνα,
[2, 23]	γάμος ποιεῖ ὡς μητέρα ἀνήρ.	Εὐχὴν	οὖν μεγίστην καὶ Ὅμηρος τίθεται
[2, 23]	εἰς ὕπνον μετ´ εὐχαριστίας καὶ	εὐχομένοις,	ἠμὲν ὅτ´ εὐνάζῃ καὶ ὅτ´
[2, 1]	ἐγκυκλίου καλουμένης παιδείας, εἰς ὅσα	εὔχρηστος,	περί τε ἀστρολογικῆς καὶ μαθηματικῆς
[2, 1]	ὁποῖα ἄρα εἴη τὰ μαθήματα,	ἐφ´	ἃ στέλλονται τὰς ἀποδημίας τὰς
[2, 21]	φησιν ὃ πρῶτον ἐξ ἑαυτοῦ	ἐφ´	ἑαυτὸ ἐπισπᾶται πάντως δηλονότι ἐν
[2, 23]	γήμαντες οὐ παιδοποιήσονται, τὸ ὅσον	ἐφ´	ἑαυτοῖς ἀνδρῶν σπάνιν ποιήσουσιν καὶ
[2, 23]	μὲν γὰρ τῶν ἄλλων γάμος	ἐφ´	ἡδυπαθείᾳ ὁμονοεῖ, ὁ δὲ τῶν
[2, 15]	ὑπερβῆναι δι´ ἀσθένειαν σώματος. Ἀλλ´	ἐφ´	ἡμῖν γε ἥ τε πρὸς
[2, 13]	ἡμῖν, ὥσπερ καὶ ἡ ὑπακοὴ	ἐφ´	ἡμῖν· διὸ καὶ τὰ ἑκούσια
[2, 12]	καὶ οἱ ἀπὸ τῆς Στοᾶς	ἐφ´	ἡμῖν εἶναι λέγουσιν. Πᾶσα οὖν
[2, 15]	Πάλιν ὁ κύριος δείκνυσιν ἄντικρυς	ἐφ´	ἡμῖν καὶ τὰ παραπτώματα καὶ
[2, 7]	τῷ θεῷ. Ἐφ´ ὅσον ἐστὶν	ἐφ´	ἡμῖν, μελετῶμεν τὸν φόβον τοῦ
[2, 17]	καὶ τὸ συνασκούμενον ἐκ λόγου	ἐφ´	ἡμῖν. Παράκειται δὲ τῇ ἐπιστήμῃ
[2, 23]	τῆς τοῦ κόσμου τὸ ὅσον	ἐφ´	ἡμῖν συντελειώσεως, ἐπεὶ καὶ γάμον
[2, 6]	πεισθησομένους, ὅμως δ´ οὖν, ὅτι	ἐφ´	ἡμῖν τὸ πείθεσθαί τε καὶ
[2, 12]	διαφέρει, ἄμφω δὲ δείκνυσι τὰ	ἐφ´	ἡμῖν. ~Τὸν οὖν εἰληφότα τὴν
[2, 13]	ἀπόστασις καὶ ἔκστασις καὶ ἀπείθεια	ἐφ´	ἡμῖν, ὥσπερ καὶ ἡ ὑπακοὴ
[2, 12]	εἶναί φησι μεγάλην· μετανοῶν γὰρ	ἐφ´	οἷς ἔδρασεν οὐκέτι ποιεῖ ἢ
[2, 6]	ἥμαρτεν μετενόησεν, εἰ σύνεσιν ἔλαβεν	ἐφ´	οἷς ἔπταισεν, καὶ μετέγνω, ὅπερ
[2, 13]	ἀγνοῶν τίσι χαρίζεται· ὃ δὲ	ἐφ´	οἷς ἐχαρίσατο μετανοῶν, εἶτα παλινδρομῶν
[2, 6]	προαιρέσει, εἰ ῥᾳδίως εἵλετο, εἰ	ἐφ´	οἷς ἥμαρτεν μετενόησεν, εἰ σύνεσιν
[2, 13]	τὸ εἰδότα ἁμαρτάνειν ἢ μετανοήσαντα	ἐφ´	οἷς ἥμαρτεν πλημμελεῖν αὖθις· τῷ
[2, 12]	ποιεῖ ἢ λέγει, βασανίζων δὲ	ἐφ´	οἷς ἥμαρτεν τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν
[2, 19]	δὲ ἀληθῶν καὶ καλῶν ἠμέλησεν·	ἐφ´	οἷς θνητὸν ἀθανάτου βίον, ἀλλ´
[2, 15]	Ἰεζεκιὴλ αἰτιώμενος αὐτῶν, οἶμαι, τινὰς	ἐφ´	οἷς οὐκ ἐτήρησαν τὰς ἐντολάς·
[2, 13]	μετάνοια, τὸ πολλάκις αἰτεῖσθαι συγγνώμην	ἐφ´	οἷς πλημμελοῦμεν πολλάκις· Δικαιοσύνη δὲ
[2, 7]	γενώμεθα, ναὸς τέλειος τῷ θεῷ.	Ἐφ´	ὅσον ἐστὶν ἐφ´ ἡμῖν, μελετῶμεν
[2, 18]	γαμετῇ νόμῳ συνέρχου· οὔτε γὰρ	ἐφ´	ὕβρει τὰς συνουσίας οὐδὲ μὴν
[2, 13]	τῷ τὴν ἀρχὴν ἑκουσίως ἐξαμαρτάνοντι·	ἐφ´	ᾧ γάρ τις μετενόησεν, αὖθις
[2, 5]	τὰς ἀποδείξεις παραιτουμένους τὸ αὐτὸς	ἔφα»	πίστιν ἡγεῖσθαι καὶ ταύτῃ ἀρκεῖσθαι
[2, 22]	δικαιοσύνην, ἐπὶ τὰ ὄρη οὐκ	ἔφαγεν,	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ
[2, 20]	τὸ ἐπίγραμμα· ταῦτ´ ἔχω ὅσς´	ἔφαγον	καὶ ἐφύβρισα καὶ μετ´ ἔρωτος
[2, 1]	δ´ ἐλέγχει μετὰ παρρησίας εἰρηνοποιεῖ.	Ἔφαμεν	δὲ πολλάκις ἤδη μήτε μεμελετηκέναι
[2, 15]	μὴ ἔχοντες, ὧν ἀπαγορεύει Μωυσῆς	ἐφάπτεσθαι,	κάτω τῆς θαλάσσης νέμονται· Οὐδὲ
[2, 4]	τὸν Πλάτωνα· Τῶν γὰρ τοιούτων	ἐφαπτόμενοι	πάντων διισχυρίζονται τοῦτ´ εἶναι μόνον,
[2, 21]	δὲ καὶ Καλλιφῶν τέλος εἶναι	ἔφασαν	πᾶν τὸ καθ´ αὑτὸν ποιεῖν
[2, 20]	μάχης ὁ γενναῖος οὗτος γνωστικός	(ἔφασκε	γὰρ δὴ αὑτὸν καὶ γνωστικὸν
[2, 20]	ταύτης προϊστάμενος διὰ τῆς χρήσεως	ἔφασκεν	τῆς ἡδονῆς ἡδονῇ μάχεσθαι, αὐτομολῶν
[2, 20]	οἴκου κατακρατήσασα πρώτην ἐπιθυμίαν γεννᾷ,	ἔφεσιν	καὶ ὄρεξιν οὖσαν ἄλογον τοῦ
[2, 21]	ἐλευθερίαν λέγουσιν Ἡρακλειτόν τε τὸν	Ἐφέσιον	τὴν εὐαρέστησιν. Πυθαγόραν δὲ ὁ
[2, 4]	συνῆτε. Τοῦτο καὶ Ἡράκλειτος ὁ	Ἐφέσιος	τὸ λόγιον παραφράσας εἴρηκεν· Ἐὰν
[2, 18]	πολεμίους, κἂν ἤδη τοῖς τείχεσιν	ἐφεστῶτες	ὦσιν ἑλεῖν τὴν πόλιν πειρώμενοι,
[2, 6]	αὐτοῦ κυρίου διδάσκων σωτηρίαν. Ταύτην»	ἔφη,	παρατίθεμαί σοι τὴν παραγγελίαν, τέκνον
[2, 21]	τέλος οὗτος εἶναι τὴν ἀδιαφορίαν	ἔφη,	τὸ δὲ ἀδιάφορον ἁπλῶς ἀδιάφορον
[2, 21]	Ναυσιφάνης τὴν ἀκαταπληξίαν· ταύτην γὰρ	ἔφη	ὑπὸ Δημοκρίτου ἀθαμβίην λέγεσθαι. ἔτι
[2, 18]	κύριος ἐπιχαιρεκακίαν μὴ ἀσπάζεσθαι μηδὲ	ἐφήδεσθαι	τοῖς ἐχθροῖς, ἵνα τούτοις ἐγγυμνασαμένους
[2, 8]	ὑπῆρξε τοῖς ἀγγέλοις, ὅτε μείζονα	ἐφθέγξατο	τῆς πλάσεως διὰ τὸν ἀοράτως
[2, 18]	φησί, νεωστὶ δειμάμενος οἰκίαν οὐκ	ἔφθη	εἰσοικίσασθαι, ἢ ἀμπελῶνα νεόφυτον ἐργασάμενος
[2, 4]	μὴ ἔχων τις πρόληψιν οὗ	ἐφίεται	μάθοι περὶ οὗ ζητεῖ; ὁ
[2, 4]	δὲ καὶ θεωρητική. Πίστει οὖν	ἐφικέσθαι	μόνῃ οἷόν τε τῆς τῶν
[2, 4]	Ἕλληνες τὰς τῶν ἐν Λακεδαίμονι	ἐφόρων	σκυτάλας νόμῳ ἐπὶ ξύλων ἀναγεγραμμένας·
[2, 20]	ἡδονὴν τράγων δίκην ἐκχυθέντες, οἷον	ἐφυβρίζοντες	τῷ σώματι, καθηδυπαθοῦσιν, οὐκ εἰδότες
[2, 20]	ταῦτ´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ	ἐφύβρισα	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον,
[2, 20]	καὶ τὸ ἐπίκηρόν τε καὶ	ἐφύβριστον	ἀπὸ τοῦ ἁγίου κάλλους, ἄγουσιν
[2, 18]	καὶ τὰς τρίχας, ἵνα τὸν	ἐφύβριστον	δυσωπήσῃ ἔρωτα· εἰ γὰρ λογισμὸς
[2, 22]	αὐτῆς οὐ προσῆλθεν» (οὐ γὰρ	ἐφύβριστον	τὴν ἀνθρώπου σπορὰν εἶναι βούλεται)
[2, 22]	πορεύσεται καὶ τὰ δικαιώματά μου	ἐφύλαξε	τοῦ ποιῆσαι ἀλήθειαν· δίκαιός ἐστι,
[2, 16]	τὸ τεθράφθαι ὅνπερ βούλεται, οὕτως	ἐχάρη	μὴ τραπεὶς διὰ τὸ ἐν
[2, 13]	χαρίζεται· ὃ δὲ ἐφ´ οἷς	ἐχαρίσατο	μετανοῶν, εἶτα παλινδρομῶν αὖθις εἰς
[2, 23]	Εἰ δὲ καὶ ταῦθ´ οὕτως	ἔχει,	ἀλλ´ αἰσχρόν γε αὐτοῖς δοκείτω
[2, 23]	τούτου πάντως ἡ κτῆσις ἀγαθόν·	ἔχει	δ´ οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 18]	μίαν ἔχων ἀρετὴν γνωστικῶς πάσας	ἔχει	διὰ τὴν ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα ἡ
[2, 18]	παιδίου ἔκθεσις τίνα τὴν αἰτίαν	ἔχει;	ἐχρῆν γὰρ μηδὲ τὴν ἀρχὴν
[2, 23]	τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ βίου παλιγγενεσίαν	ἔχει	ζωῆς, τεθνηκυίας μὲν τῆς πόρνης
[2, 15]	οὐδὲ πάντ´ ἰχθὺν ὃς οὐκ	ἔχει	λεπίδα ἐν αὑτῷ. Ταῦτα μὲν
[2, 18]	δημιουργὸν τοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους.	Ἔχει	μὲν οὖν καὶ ἄλλας ἐκδόσεις
[2, 19]	ἔχῃ εὐπρόσδεκτος, οὐ καθὸ οὐκ	ἔχει.	Οὐ γὰρ ἵνα ἄλλοις ἄνεσις,
[2, 16]	πείθεται· ὁ θεὸς δὲ οὐδεμίαν	ἔχει	πρὸς ἡμᾶς φυσικὴν σχέσιν, ὡς
[2, 12]	τῶν τοῦ διαβόλου ἔργων μῖσος	ἔχει	σύνοικον. Ὁ δὲ αὐτὸς καὶ
[2, 4]	λεγομένων παραδεκτικῆς, αὐτὸς μὲν ὦτα	ἔχει	τὰ ἀκουστικὰ τῆς ἀληθείας· Μακάριος
[2, 18]	δεῖσθαι δεδιδαγμένος. Ἐπεὶ τίνα λόγον	ἔχει	τὸ ἀπειπεῖν τὸν νόμον ἀνδρὶ
[2, 16]	ἀθέως πλανώμεθα. Οὐ γὰρ ὡς	ἔχει	τὸ θεῖον, οὕτως οἷόν τε
[2, 19]	βασιλεύων τῶν παθῶν, μεταδιδοὺς ὧν	ἔχει,	ὡς οἷός τέ ἐστιν, εὐεργετῶν
[2, 6]	τε καὶ μή, ὡς μὴ	ἔχειν	ἄγνοιαν προφασίσασθαί τινας, δικαίαν τὴν
[2, 2]	ἁπάσης παιδείας χρήσιμον ἐκλεγομένους ἡμᾶς	ἔχειν.	Αἱ δὴ ὁδοὶ σοφίας ποικίλαι
[2, 4]	τὰ ἑξῆς ἕως ἢ πρόσκαιρον	ἔχειν	ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν. Τούτους μὲν οὖν
[2, 22]	εὐδαιμονίαν τὸ εὖ τὸν δαίμονα	ἔχειν,	δαίμονα δὲ λέγεσθαι τὸ τῆς
[2, 2]	ἐν ἡμῖν ὑγιὲς καὶ ἀπλανὲς	ἔχειν	δεῖν μηνύει, Ἵνα δῷ ἀκάκοις
[2, 18]	διατάττεται, ἀλλὰ μηδὲ ἔτι θεράπαιναν	ἔχειν,	ἐλευθέραν δὲ εἶναι καὶ τῆς
[2, 16]	δ´ ἡμεῖς ἀκοῦσαι δυνατοί, οὕτως	ἔχειν	ἐπὶ τοῦ παντοκράτορος ὑπολαμβάνοντες, ἀθέως
[2, 20]	διὰ τὸ φιλικῶς πρὸς ἁμαρτίας	ἔχειν	ἡ συγγνώμη παρεισέρχεται, οὗτοι τὴν
[2, 4]	περὶ τὰ ἐνδεχόμενά ἐστιν ἄλλως	ἔχειν,	ἣ δὲ ποιητικὴ μόνον, οὐχὶ
[2, 5]	μεγίστη μὲν εὐχὴ τὸ εἰρήνην	ἔχειν	κατὰ Πλάτωνα, μεγίστη δὲ ἀρετῶν
[2, 11]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχειν	κατασκευάζουσι τὴν ἑλομένην αὐτὰς ψυχήν.
[2, 15]	καὶ χρὴ μηδὲ τὴν συνείδησιν»	ἔχειν	μεμολυσμένην» Εἰκότως οὖν φησιν ὁ
[2, 22]	καταστάσεως ἅπαντας μὲν ἀνθρώπους ὄρεξιν	ἔχειν,	στοχάζεσθαι δὲ τοὺς ἀγαθοὺς τῆς
[2, 12]	ἔσεσθαι· ἀγαπῶμέν τε αὖ, οὕτως	ἔχειν	τὰ παρῳχηκότα πίστει πεπεισμένοι, τὰ
[2, 1]	δὲ καὶ τὰς ὄρνιθας ἡδίστην	ἔχειν	τὴν σαρκὸς ποιότητα, ὅτε οὐκ
[2, 23]	κατὰ τὸ πρός τί πως	ἔχειν	ὠνομασμένων ἐστίν. Τίνι γὰρ γαμητέον
[2, 2]	πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία.	Ἔχεις	ἐν βραχεῖ τὸ ἐπάγγελμα τῆς
[2, 22]	ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ τῷ θεῷ,	ἔχετε	τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν,
[2, 22]	εἶναι. Καὶ τὰ μὲν ὧδε	ἐχέτω,	αἱ δὲ ἀντιρρήσεις αἱ πρὸς
[2, 19]	καὶ προθυμία πρόκειται, καθὸ ἐὰν	ἔχῃ	εὐπρόσδεκτος, οὐ καθὸ οὐκ ἔχει.
[2, 6]	μετὰ τῆς πίστεως ὑμῶν τελείαν	ἔχητε	καὶ τὴν γνῶσιν. Τῆς μὲν
[2, 11]	τῆς ἀληθείας. Αὐτίκα φησίν· Ἐὰν	ἔχητε	πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, μεταστήσετε
[2, 19]	εὔνοια μὲν συνδεῖται, λύεται δὲ	ἔχθρα.	Ἀλλ´ Εἰ καὶ προθυμία πρόκειται,
[2, 18]	καλοκἀγαθία, καὶ ταύτῃ ἡ τῆς	ἔχθρας	διάλυσις. Ἐντεῦθεν εἰς ὁμόνοιαν καταρτιζόμεθα,
[2, 18]	μὴ ἀσπάζεσθαι μηδὲ ἐφήδεσθαι τοῖς	ἐχθροῖς,	ἵνα τούτοις ἐγγυμνασαμένους ὑπὲρ τῶν
[2, 18]	χειραγωγεῖ. Κἄν τινα ἐξ ἔθους	ἐχθρὸν	ὑπολάβῃς, παραλογιζόμενον δὲ τοῦτον ἀλόγως
[2, 19]	δὲ ἐπικουρητέον, ἵνα μὴ μείνῃ	ἐχθρός·	ἐπικουρίᾳ γὰρ εὔνοια μὲν συνδεῖται,
[2, 18]	καρποῦσθαι. Κἂν πλανώμενον μέντοι» φησίν,	ἐχθροῦ	τινος ὑποζύγιον εὕρῃς, τὰ τῆς
[2, 19]	ἔτι καὶ μᾶλλον περιμένῃ φίλος,	ἐχθρῷ	δὲ ἐπικουρητέον, ἵνα μὴ μείνῃ
[2, 15]	σὸν φίλον, παραδώσεις σὴν χεῖρα	ἐχθρῷ·	παγὶς γὰρ ἀνδρὶ ἰσχυρὰ τὰ
[2, 18]	παρακαταθήκην λογίζεσθαι μηδὲ μνησικακεῖν τῷ	ἐχθρῷ.	Πρόσταγμα κυρίου πηγὴ ζωῆς, ὡς
[2, 18]	ἵνα τούτοις ἐγγυμνασαμένους ὑπὲρ τῶν	ἐχθρῶν	προσεύχεσθαι διδάξῃ. Οὔτε γὰρ φθονεῖν
[2, 18]	ζηλοτυπίαν ἀνηκέστων. Τί δέ; καὶ	ἐχθρῶν	ὑποζύγια ἀχθοφοροῦντα συνεπικουφίζειν καὶ συνεγείρειν
[2, 20]	γὰρ» ἔλεγεν Λαΐδα καὶ οὐκ	ἔχομαι	ὑπ´ αὐτῆς. Τοιοῦτοι δὲ καὶ
[2, 22]	Ἧς ὁ μὲν εὐδαιμονήσειν μέλλων	ἐχόμενος	ξυνέπεται ταπεινὸς καὶ κεκοσμημένος. Εἶτα
[2, 1]	βούλεται· τοὺς γὰρ τῶν λέξεων	ἐχομένους	καὶ περὶ ταύτας ἀσχολουμένους διαδιδράσκει
[2, 12]	πρὸς τὴν τοῦ ψεύδους συγκατάθεσιν,	ἔχοντα	δὲ ἀφορμὰς πρὸς πίστιν τἀληθοῦς.
[2, 22]	τῷ Ἰεζεκιὴλ εὕροις ἂν οὕτως	ἔχοντα·	Ἡ ψυχὴ ἁμαρτάνουσα αὕτη ἀποθανεῖται.
[2, 15]	ὧν σὺ νουθετεῖς, γνώμην δ´	ἔχοντά	με ἡ φύσις βιάζεται· τουτέστι
[2, 9]	γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον	ἔχοντα	φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν,
[2, 18]	καὶ ὑπὸ ζυγὸν ἄγειν, οὐδὲν	ἔχοντας	αἰτιάσασθαι ἢ {ὅτι} τὸ ἀλλογενές,
[2, 9]	νόμου ποιῶσιν, οὗτοι νόμον μὴ	ἔχοντες	ἑαυτοῖς εἰσι νόμος» κατὰ τὸν
[2, 15]	βάθη· οἱ γὰρ λεπίδα μὴ	ἔχοντες,	ὧν ἀπαγορεύει Μωυσῆς ἐφάπτεσθαι, κάτω
[2, 23]	καὶ ἀνέδην, ἀλλὰ τῷ πως	ἔχοντι	καὶ ὁποίαν καὶ ὁπότε δεῖ,
[2, 23]	γὰρ γαμητέον {ὅπερ} καὶ πῶς	ἔχοντι,	καὶ τίνα καὶ πῶς ἔχουσαν;
[2, 21]	τέλος παντὶ τῷ τὴν ἀρετὴν	ἔχοντι	παρεῖναι· βασανιζόμενον γὰρ καὶ τύχαις
[2, 18]	σωτηρία, τήρησις οὖσα τοῦ εὖ	ἔχοντος.	Εἰκότως ἔτι περὶ τούτων διαλαβόντες
[2, 7]	χαριζόμενον ἀμελεῖν μὲν τοῦ καλῶς	ἔχοντος,	ὑπερφρονεῖν δὲ τοῦ θείου, ἀσεβεῖν
[2, 16]	ἔνδειξις αὕτη τυγχάνει, ὅτι οὕτως	ἐχόντων	ἡμῶν πρὸς αὐτὸν καὶ φύσει
[2, 22]	θεῷ; μία καὶ ἕνα λόγον	ἔχουσα	ἀρχαῖον, ὅτι τῷ μὲν ὁμοίῳ
[2, 3]	σωτηρίας, τὴν ἑκούσιον πίστιν, οὐκ	ἔχουσα.	~Ἡμεῖς δὲ οἱ τὴν αἵρεσιν
[2, 11]	διττὴ λέγεται, ἣ μὲν ἀπηκριβωμένην	ἔχουσα	τὴν ἑαυτῆς φύσιν, ἣ δὲ
[2, 3]	ὑποπέσοι ἂν ὀρθῶς λογιζομένοις, προηγουμένην	ἔχουσα	τὴν ἐκ τοῦ τὰ πάντα
[2, 23]	ἔχοντι, καὶ τίνα καὶ πῶς	ἔχουσαν;	οὔτε γὰρ παντὶ γαμητέον οὔτε
[2, 6]	τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς	ἐχούσης	τὸν ἄνδρα. Ἐβίωσας εἰς τὸ
[2, 9]	μαρτυρεῖν ὁμολογεῖ Ὅτι ζῆλον θεοῦ	ἔχουσιν,	ἀλλ´ οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν· ἀγνοοῦντες
[2, 6]	μήπω δύνανται, τὸ βούλεσθαι ἤδη	ἔχουσιν.	ἔργον δὲ τὸ μὲν βούλεσθαι
[2, 22]	τελείαν ἐν τοῖς κατὰ φύσιν	ἔχουσιν	ἢ ἕξιν ἀγαθῶν, ἧς δὴ
[2, 18]	ἔκθεσις τίνα τὴν αἰτίαν ἔχει;	ἐχρῆν	γὰρ μηδὲ τὴν ἀρχὴν γῆμαι
[2, 23]	κρύπτους´ ἃ κρύπτειν ὄμματα ἀρρένων	ἐχρῆν.	ἦν δὲ κἀκείνῃ γάμος ἡ
[2, 20]	ὁμιλεῖν τῇ ἑταίρᾳ τῇ Κορινθίᾳ,	Ἔχω	γὰρ» ἔλεγεν Λαΐδα καὶ οὐκ
[2, 23]	τῷ εἰπόντι πρὸς τὸ πρᾶγμα	ἔχω	Κακῶς. {Β. ἐπαριστερῶς γὰρ αὐτὸ
[2, 20]	βίον δηλοῖ τὸ ἐπίγραμμα· ταῦτ´	ἔχω	ὅσς´ ἔφαγον καὶ ἐφύβρισα καὶ
[2, 5]	γενέσθαι τἄνδοθεν· ἔξωθεν δὲ ὅσα	ἔχω,	τοῖς ἐντὸς εἶναί μοι φίλα·
[2, 2]	ταῖς θείαις, τὴν κρίσιν βεβαίαν	ἔχων,	ἀπόδειξιν ἀναντίρρητον τὴν τοῦ τὰς
[2, 18]	εἴημεν ἐσκεμμένοι, ὅτι ὁ μίαν	ἔχων	ἀρετὴν γνωστικῶς πάσας ἔχει διὰ
[2, 22]	μέσα καὶ τελευτὴν τῶν πάντων	ἔχων,	εὐθεῖαν περαίνει κατὰ φύσιν περιπορευόμενος·
[2, 18]	ἔξω προφέρειν κελευέτω, ὃ δὲ	ἔχων	μὴ ἀναδυέσθω. Ἔν τε τῷ
[2, 18]	διά τε τὴν γένεσιν αὐτὴν	ἔχων,	ὀλίγων δὲ διὰ τὴν λογικὴν
[2, 6]	ἐν αὐταῖς τὴν καλὴν στρατείαν,	ἔχων	πίστιν καὶ ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν
[2, 20]	διαλάμπει, καὶ οὕτω μακαρίζεται ὁ	ἔχων	τὴν τοιαύτην καρδίαν, ὅτι ὄψεται
[2, 4]	προλήψεως. Πῶς δ´ ἂν μὴ	ἔχων	τις πρόληψιν οὗ ἐφίεται μάθοι
[2, 5]	παρ´ αὐτοῦ. Ὃ δὲ Ὁ	ἔχων	ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» λέγει. Καὶ
[2, 18]	τοῦ νομοθέτου κελεύοντος Ἀλλ´ οὐδὲ	ἑψήσεις	ἄρνα ἐν γάλακτι μητρὸς αὐτοῦ»
[2, 18]	τοῖς πολεμίοις γυναικείῳ στρατηγήματι ἐγεγόνει,	ἕως	αὐτοὺς κινδυνεύοντας ἀνεχαίτισε νουθετήσας φόβος.
[2, 9]	φιλαδελφίᾳ τε» καὶ τὰ ἑξῆς	ἕως	εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν,
[2, 4]	ἔτι λαλεῖ» καὶ τὰ ἑξῆς	ἕως	ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν.
[2, 2]	σύστασιν κόσμου» καὶ τὰ ἑξῆς	ἕως	καὶ δυνάμεις ῥιζῶν. Ἐν τούτοις
[2, 15]	οὐκ ἐνισχύσατε» καὶ τὰ ἑξῆς	ἕως	καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐπιζητῶν
[2, 22]	ἐπιστραφήτω πρὸς κύριον, καὶ ἐλεηθήσεται»	ἕως	καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ
[2, 22]	πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος»	ἕως	κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς
[2, 18]	τὴν ἐπὶ θανάτῳ, οὐ πρότερον	ἐῶσιν	ὑποσχεῖν τὴν τιμωρίαν πρὶν ἢ
[2, 2]	ὁκόσοι ἐγκυρεῦσιν οὐδὲ μαθόντες γινώσκουσιν,	ἑωυτοῖσι	δὲ δοκέουσι, κατὰ τὸν γενναῖον