Livre, Chap.
[2, 15]	Ἐάν τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν	αὐτοῦ	ἁμαρτάνοντα ἁμαρτίαν μὴ πρὸς θάνατον,
[2, 19]	γὰρ ὢν τοῦ λαοῦ συμπληρωτικὸς	αὐτοῦ	γίνεται, ἀποκατασταθεὶς ἐξ οὗ ἦν,
[2, 22]	μετέχον ἐκείνου καὶ τὴν ἀπ´	αὐτοῦ	δεχόμενον ὁμοιότητα, ὃ περὶ ἀνθρώπους
[2, 11]	ἐγνωκὼς καὶ τὸν πατέρα τὸν	αὐτοῦ	δι´ αὐτοῦ· συναίσθεται γὰρ τοῦ
[2, 19]	διῳκίσθησαν τῆς συγγενείας· ἔκ τε	αὐτοῦ	διδύμων γενομένων ὁ νεώτερος κληρονομεῖ
[2, 15]	οὐδὲ ἔστιν ἐν τῷ στόματι	αὐτοῦ	δόλος· οὗτος ὁ μακαρισμὸς ἐγένετο
[2, 13]	οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ δόξα	αὐτοῦ.	Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ ἐλέει
[2, 6]	ἐστι βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ ἕνεκεν	αὐτοῦ	ἐκείνου. Ὃ μὲν γάρ ἐστιν
[2, 5]	δόξειεν λέγειν· καὶ Τὸ εἶδος	αὐτοῦ	ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς
[2, 8]	παρέσχεν προόντος Ἀνθρώπου, ὡς δὴ	αὐτοῦ	ἐν αὐτῷ καθεστῶτος, καὶ κατεπλάγησαν
[2, 22]	καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον	αὐτοῦ	ἐπὶ τόκῳ οὐ δώσει, καὶ
[2, 19]	τὸν Ἀδὰμ ὠφέλησεν ἡ τοιαύτη	αὐτοῦ	εὐγένεια; πατὴρ δὲ αὐτοῦ θνητὸς
[2, 20]	τοῦ νόμου καὶ τῆς θυγατρὸς	αὐτοῦ	εὐλαβείας. Ἀλλὰ γὰρ ὅταν ὑπέρτονον
[2, 7]	αὐτοῦ, ἵνα ἐν τοῖς δικαιώμασιν	αὐτοῦ	εὐφρανθῶμεν. Ὅθεν Ἀρχὴ σοφίας φόβος
[2, 17]	γνῶσις δὲ ἐπιστήμη τοῦ ὄντος	αὐτοῦ	ἢ ἐπιστήμη σύμφωνος τοῖς γινομένοις·
[2, 15]	πεπιστευκόσι λέγων, Ὅτι τῷ μώλωπι	αὐτοῦ	ἡμεῖς ἰάθημεν. Ἀτυχία δέ ἐστιν
[2, 6]	ταῦτα δεδημιουργημένα καὶ δεδωρημένα ὑπ´	αὐτοῦ	ἡμῖν εὐνοϊκῶς. Εὔνοια δέ ἐστι
[2, 19]	τοιαύτη αὐτοῦ εὐγένεια; πατὴρ δὲ	αὐτοῦ	θνητὸς οὐδείς· αὐτὸς γὰρ ἀνθρώπων
[2, 7]	καὶ φυλάσσειν ἀγωνιζώμεθα τὰς ἐντολὰς	αὐτοῦ,	ἵνα ἐν τοῖς δικαιώμασιν αὐτοῦ
[2, 22]	ἀπολειπέτω ὁ ἀσεβὴς τὰς ὁδοὺς	αὐτοῦ	καὶ ἀνὴρ ἄνομος τὰς ὁδοὺς
[2, 6]	μηνύει· ἀποφαίνεται δὲ ὁ λόγος	αὐτοῦ,	καὶ αὐτὸς ἂν εἴη πιστὸς
[2, 16]	τῷ ἔργον εἶναι τοῦ θελήματος	αὐτοῦ·	καὶ δὴ τὸν ἑκόντα μετὰ
[2, 22]	καὶ ἀνὴρ ἄνομος τὰς ὁδοὺς	αὐτοῦ	καὶ ἐπιστραφήτω πρὸς κύριον, καὶ
[2, 16]	θεοῦ) εἰ μή τις μέρος	αὐτοῦ	καὶ ὁμοουσίους ἡμᾶς τῷ θεῷ
[2, 22]	ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα	αὐτοῦ,	κρῖμα ἀληθινὸν ποιήσει ἀνὰ μέσον
[2, 6]	τετελειωμένην δι´ ἑνὸς καὶ τοῦ	αὐτοῦ	κυρίου διδάσκων σωτηρίαν. Ταύτην» ἔφη,
[2, 2]	ὤν, κἂν Ὁ οὐρανὸς θρόνος»	αὐτοῦ	λέγηται, οὐδ´ οὕτω περιέχεται, ἐπαναπαύεται
[2, 18]	ᾖ ὁμογνώμων τε καὶ τοῦ	αὐτοῦ	λόγου κεκοινωνηκώς) οὐ δικαιῶν ἐκλέγειν
[2, 19]	ἔδωκεν τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη	αὐτοῦ	μένει εἰς τὸν αἰῶνα» ἡ
[2, 7]	τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὴν μετάνοιαν	αὐτοῦ.	Μετάνοιαν δὲ ἐντολὴ ποιεῖ, κωλυτικὴ
[2, 18]	ἑψήσεις ἄρνα ἐν γάλακτι μητρὸς	αὐτοῦ»	μὴ γὰρ γινέσθω ἡ τοῦ
[2, 8]	κύριον καὶ ἰσχύσεις, πλὴν δὲ	αὐτοῦ	μὴ φοβοῦ ἄλλον, τὸ φοβεῖσθαι
[2, 16]	κήδεται ἡμῶν μήτε μορίων ὄντων	αὐτοῦ	μήτε φύσει τέκνων. Καὶ δὴ
[2, 20]	τοῦ υἱοῦ φανέρωσις, καὶ δι´	αὐτοῦ	μόνου δύναιτο ἂν ἡ καρδία
[2, 13]	ἀκάκου δικαιοσύνη κατορθώσει τὴν ὁδὸν	αὐτοῦ.	Ναὶ μὴν καθὼς οἰκτείρει πατὴρ
[2, 15]	τῷ νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα	αὐτοῦ·	ὁ Πέτρος ἐν τῷ Κηρύγματι
[2, 5]	βασάνους τῶν λεγομένων ἀπαιτεῖν παρ´	αὐτοῦ.	Ὃ δὲ Ὁ ἔχων ὦτα
[2, 13]	πληθυνθῇ ἡ δόξα τοῦ οἴκου	αὐτοῦ·	ὅτι οὐκ ἐν τῷ ἀποθνῄσκειν
[2, 22]	οὐκ ἔφαγεν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς	αὐτοῦ	οὐκ ἦρεν ἐπὶ τὰ εἴδωλα
[2, 22]	οὐ μὴ ἁρπάσῃ, τὸν ἄρτον	αὐτοῦ	πεινῶντι δώσει, καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ,
[2, 9]	φιλαδελφία ἡ φιλανθρωπία τοῖς τοῦ	αὐτοῦ	πνεύματος κεκοινωνηκόσιν· στέρξις δ´ αὖ
[2, 11]	τῷ Μωυσεῖ λέγεται Σὺ δὲ	αὐτοῦ	στῆθι μετ´ ἐμοῦ. Οἱ δὲ
[2, 11]	τὸν πατέρα τὸν αὐτοῦ δι´	αὐτοῦ·	συναίσθεται γὰρ τοῦ λέγοντος· Χείλη
[2, 20]	αὐτοῦ τῆς πίστεως, ἡ κλῆσις	αὐτοῦ	τῆς ἐπαγγελίας, ἡ σοφία τῶν
[2, 20]	ἐν ἡμῖν. Πῶς; ὁ λόγος	αὐτοῦ	τῆς πίστεως, ἡ κλῆσις αὐτοῦ
[2, 18]	σύνεσιν, ἐπιστήμην, γνῶσιν τῶν δικαιωμάτων	αὐτοῦ,	ὑπομονήν. Γίνεσθε οὖν θεοδίδακτοι, ἐκζητοῦντες
[2, 8]	ἐλπίδας εὐηγγελισμένον, καὶ τὴν ἔκπληξιν	αὐτοῦ	φόβον κληθῆναι ἀρχὴν γενόμενον σοφίας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/03/2010