Livre, Chap.
[2, 9]	λαοῦ καὶ ἀντιλογίαν εἰρημένην; εἶθ´	ἡ	ἀγαθότης καὶ ἐπὶ τούτοις δείκνυται
[2, 22]	δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι	ἡ	ἀγάπη τοῦ θεοῦ ἐκκέχυται ἐν
[2, 12]	ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενοι. Διὰ πάντων γὰρ	ἡ	ἀγάπη τῷ γνωστικῷ πεφοίτηκεν ἕνα
[2, 12]	φόβος δὲ οἰκοδομεῖ, τελειοῖ δὲ	ἡ	ἀγάπη. Φοβητέον οὖν τὸν κύριον»
[2, 8]	οὖν τῶν καλῶν ἢ φαύλων	ἡ	ἄγνοια; ἀλλ´ εἰ μὲν τῶν
[2, 17]	ἀμετάπτωτος ὑπὸ λόγου, οὕτω καὶ	ἡ	ἄγνοια φαντασία ἐστὶν εἴκουσα, μεταπτωτικὴ
[2, 4]	ἡμῖν δὲ καὶ πρὸς ἡμᾶς	ἡ	αἴσθησις, ἐκ δὲ αἰσθήσεως καὶ
[2, 23]	διαχειραγωγεῖν, ὁδὸς δὲ ἐπ´ ἀναισχυντίαν	ἡ	αἰσχρολογία, καὶ τέλος ἀμφοῖν ἡ
[2, 23]	ἡ αἰσχρολογία, καὶ τέλος ἀμφοῖν	ἡ	αἰσχρουργία. Ὅτι δὲ γαμεῖν ἡ
[2, 20]	ὄψεται τὸν θεόν. Τίς οὖν	ἡ	αἰτία τοῦ μὴ προνοεῖσθαι ἐξ
[2, 5]	ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἐλεύθεροι ἔσεσθε, καὶ	ἡ	ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Καλὸν δ´
[2, 18]	Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ καὶ μηνύειν	ἡ	ἀλληγορία, μὴ δεῖν ἐπ´ ἴσης
[2, 13]	αὖθις· τῷ ἐλέγχεσθαι γὰρ ἑκατέρωθεν	ἡ	ἁμαρτία φαίνεται, ἣ μὲν ἐπὶ
[2, 10]	ἐποπτική, ἡ τῷ ὄντι ἐπιστήμη,	ἡ	ἀμετάπτωτος λόγῳ γινομένη. Αὕτη ἂν
[2, 5]	γάρ ποτε ἡ ὀλιγοχρηματία, ἀλλ´	ἡ	ἀπληστία, ἧς φροῦδος ὁ ἀγαθὸς
[2, 23]	τέκνων φεύγειν συμβίωσιν. Οὗ γὰρ	ἡ	ἀποβολὴ κακόν ἐστι, τούτου πάντως
[2, 9]	ἐλπίδα. Ἐλπὶς δὲ προσδοκία ἀγαθῶν	ἡ	ἀπόντος ἀγαθοῦ εὔελπις. Ἀμέλει καὶ
[2, 21]	ἕνεκα γὰρ ἡδονῆς παρελθοῦσα. Φασίν,	ἡ	ἀρετὴ ἡδονὴν ἐνεποίησε. Κατὰ δὲ
[2, 21]	ἕνεκα μὲν τῆς ἡδονῆς παρεισῆλθεν	ἡ	ἀρετή, χρόνῳ δὲ ὕστερον τὸ
[2, 17]	βούλησις καὶ ἡ κρίσις καὶ	ἡ	ἄσκησις ἡ αὐτή. Εἰ γὰρ
[2, 20]	εὐδαιμονίας περιγένηται καρπός. Γίνεται δὲ	{ἡ}	ἄσκησις» κατὰ τὸν Κῷον Ἱπποκράτην
[2, 17]	ἡ κρίσις καὶ ἡ ἄσκησις	ἡ	αὐτή. Εἰ γὰρ αἱ αὐταὶ
[2, 4]	διὰ τούτου γράφειν· Εἰ γὰρ	ἡ	βασιλεία σπουδαῖον ὅ τε σοφὸς
[2, 17]	δυνήσῃ· τοῦ γνωστικοῦ δὲ καὶ	ἡ	βούλησις καὶ ἡ κρίσις καὶ
[2, 2]	ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ ἔγνων·	ἡ	γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με
[2, 23]	μάλιστα τὸν γάμον ἀναγκαῖον δεικνύουσιν·	ἡ	γὰρ τῆς γυναικὸς κηδεμονία καὶ
[2, 22]	ἀκούων κατασκηνώσει ἐπ´ ἐλπίδι πεποιθώς·	ἡ	γὰρ τῆς ἐλπίδος ἀποκατάστασις ὁμωνύμως
[2, 23]	ὄντος ἀμφοῖν χορηγοῦ τοῦ κυρίου;	ἡ	γάρ τοι πορνεύσασα ζῇ μὲν
[2, 4]	ἀντεφίστασθαι τῷ θεῷ; πιστὴ τοίνυν	ἡ	γνῶσις, γνωστὴ δὲ ἡ πίστις
[2, 11]	εἴη ἂν ὀρθῶς ἡμῖν ἀπόδειξις	ἡ	γνῶσις. Ἡνίκα γοῦν τῆς οὐρανίου
[2, 11]	κατὰ τὸν ἀπόστολον· πιστὴ δὲ	ἡ	γνῶσις ἥτις ἂν εἴη ἐπιστημονικὴ
[2, 11]	τὴν δὲ δοξαστικήν, ἐπεὶ καὶ	ἡ	γνῶσις καὶ ἡ πρόγνωσις διττὴ
[2, 23]	ἢ αὖ τοὔμπαλιν. Τοῦτο βραχέως	ἡ	γραφὴ δεδήλωκεν εἰρηκυῖα· Ὃ μισεῖς,
[2, 13]	δὲ ἀμώμους ὀρθοτομεῖ ὁδούς» κέκραγεν	ἡ	γραφή. Καὶ πάλιν αὖ· Ἡ
[2, 8]	ὁ δὲ ἄφρων μίγνυται πεποιθώς,	ἡ	γραφὴ λέγει· αὖθίς τε ἐν
[2, 19]	αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα»	ἡ	γραφὴ λέγει. Τῷ γὰρ Κατ´
[2, 8]	ἀπὸ Μαρκίωνος ἐμβοᾷ οὐκ ἐπαΐουσιν	ἡ	γραφή· Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων
[2, 1]	βαρβάρου φιλοσοφίας Ἕλληνας εἶναι προσεῖπεν	ἡ	γραφή, ὅπως τοῦτο δι´ ὀλίγων
[2, 23]	ἡ αἰσχρουργία. Ὅτι δὲ γαμεῖν	ἡ	γραφὴ συμβουλεύει οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε
[2, 7]	καὶ παιδείαν ἀσεβεῖς ἐξουθενήσουσιν» λέγει	ἡ	γραφή. Τίνα δὲ τὰ φοβερὰ
[2, 10]	ἡμετέρας διαθήκης. Πολλάκις δὲ ἐπαναλαμβάνουσα	ἡ	γραφὴ τὸ ἐγὼ κύριος ὁ
[2, 5]	ζυγὸν καὶ λάβετε τὸν πρᾶον,	ἡ	γραφή φησι, καθάπερ καὶ οἱ
[2, 10]	τὰ τῆς γνώσεως. Ὅθεν θείως	ἡ	γραφή φησι· Καὶ εἶπεν κύριος
[2, 13]	τὸν λόγον ἀπείθειαν τὰ πάθη	(ἡ	δ´ ἀπόστασις καὶ ἔκστασις καὶ
[2, 8]	δὴ ἄγνοια προκατῆρξε τῆς ἐκπλήξεως,	ἡ	δ´ ἔκπληξις καὶ ὁ φόβος
[2, 15]	ἄλλου εἰς ἐμὲ πρᾶξις ἀκούσιος,	ἡ	δὲ ἀδικία μόνη εὑρίσκεται ἑκούσιος
[2, 6]	μὲν γὰρ πίστις ἐξ ἀκοῆς,	ἡ	δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος θεοῦ,
[2, 20]	τὴν ἐκ τῆς εὐλαβείας ὠφέλειαν·	ἡ	δὲ ἀληθὴς καὶ οὐκ ἄλογος
[2, 15]	μὲν οὖν παράλογός ἐστιν ἁμαρτία,	ἡ	δὲ ἁμαρτία ἀκούσιος ἀδικία, ἀδικία
[2, 12]	σῴζονται οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ·	ἡ	δὲ ἀνδριζομένη ἐγκράτεια. Ἕπεται δ´
[2, 6]	δ´ ἂν εἴη δυνατώτερος θεοῦ;	ἡ	δὲ ἀπιστία ὑπόληψις τοῦ ἀντικειμένου
[2, 12]	Πάλιν ἡ προφητεία πρόγνωσίς ἐστιν,	ἡ	δὲ γνῶσις προφητείας νόησις, οἷον
[2, 22]	Ἡ γὰρ ὑπομονή» φησί, δοκιμήν,	ἡ	δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα· ἡ δὲ
[2, 11]	δὲ ἡ μὲν Ναὶδ σάλος,	ἡ	δὲ Ἐδὲμ τρυφή· πίστις δὲ
[2, 22]	δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα·	ἡ	δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι
[2, 17]	ὅλου κατ´ εἶδος εἴη ἄν·	ἡ	δὲ ἐμπειρία ἐπιστήμη περιληπτική, ὥστε
[2, 17]	γινομένοις· ἀλήθειά τε ἐπιστήμη ἀληθοῦς,	ἡ	δὲ ἕξις τῆς ἀληθείας ἐπιστήμη
[2, 18]	ποτέ, ἵνα καὶ κρατήσῃ τοῦδε·	ἡ	δὲ ἡμετέρα φύσις ἐμπαθὴς οὖσα
[2, 23]	ἁμαρτίᾳ, ἀπέθανεν δὲ ταῖς ἐντολαῖς,	ἡ	δὲ μετανοήσασα οἷον ἀναγεννηθεῖσα κατὰ
[2, 6]	πίστιν φιλίᾳ τοὺς πιστοὺς ποιεῖ,	ἡ	δὲ πίστις ἕδρασμα ἀγάπης ἀντεπάγουσα
[2, 19]	ἐξομοίωσιν ὁ νόμος ἀκολουθίαν ὀνομάζει·	ἡ	δὲ τοιαύτη ἀκολουθία κατὰ δύναμιν
[2, 18]	διαζεύξαντι τῆς τεκούσης τὸ ἔκγονον·	ἡ	δὲ τοῦ παιδίου ἔκθεσις τίνα
[2, 6]	καταλήψεως, προσδοκία δὲ δόξα μέλλοντος·	ἡ	δὲ τῶν ἄλλων προσδοκία δόξα
[2, 20]	δέ ἐστιν ἀγαθός, οὗ παρρησία	ἡ	διὰ τοῦ υἱοῦ φανέρωσις, καὶ
[2, 9]	καὶ ἡ σοφία δύναμις θεοῦ	ἡ	διδάξασα τὴν ἀλήθειαν· κἀνταῦθά που
[2, 10]	σοφίας γνῶσις, ἧς οὐδέποτε χωρίζεται	ἡ	δικαιοπραγία. ~Ἀλλ´ ἡ μὲν τῶν
[2, 19]	ἑξῆς. Ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν,	ἡ	δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν
[2, 7]	περὶ τὸ ὑποκείμενον, ὁ διοικῶν,	ἡ	διοίκησις, τὸ διοικούμενον. Εἰ γοῦν
[2, 13]	τὰ πάντα, οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ	ἡ	δόξα αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ ἐν
[2, 7]	λογιζομένοις εἶναι κακὰ ἁρμόνιος ἥδε	ἡ	δόξα· ἡμῖν δὲ ὁ δοθεὶς
[2, 13]	πλουτήσῃ ἄνθρωπος, καὶ ὅταν πληθυνθῇ	ἡ	δόξα τοῦ οἴκου αὐτοῦ· ὅτι
[2, 1]	ἐν τῷ ὁράματι τῷ Ἑρμᾷ	ἡ	δύναμις ἡ φανεῖσα· Ὃ ἐὰν
[2, 6]	τοῦ ἀντικειμένου ἀσθενὴς ἀποφατική, καθάπερ	ἡ	δυσπιστία ἕξις δυσπαράδεκτος πίστεως. Καὶ
[2, 18]	ἔχει διὰ τὴν ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα	ἡ	ἐγκράτεια διάθεσίς ἐστιν ἀνυπέρβατος τῶν
[2, 17]	ἐπιστήμῃ ἥ τ´ ἐμπειρία καὶ	ἡ	εἴδησις σύνεσίς τε καὶ νόησις
[2, 4]	κριτήριον. Ὑποκρίνεται δὲ τὴν πίστιν	ἡ	εἰκασία, ἀσθενὴς οὖσα ὑπόληψις, καθάπερ
[2, 22]	ἡμῖν. Δι´ ἣν ἀγάπην καὶ	ἡ	εἰς τὴν ἐλπίδα ἀποκατάστασις, ἣν
[2, 19]	τὸ κατ´ ἀρετήν· στερρὰ γὰρ	ἡ	ἐκ λόγου ἀγάπη· τὸ δὲ
[2, 19]	μεταδοτικὸν καὶ βιωφελές· κοινὴ γὰρ	ἡ	ἐκ χάριτος φιλία· τὸ δὲ
[2, 6]	νομίζουσιν; οὐ γάρ ἐστιν ὑπόληψις	ἡ	ἑκούσιος πρὸ ἀποδείξεως συγκατάθεσις, ἀλλὰ
[2, 23]	γυναικὸς κηδεμονία καὶ τῆς παραμονῆς	ἡ	ἐκτένεια τὰς ἐκ τῶν ἄλλων
[2, 6]	οὕτως μεταβαλεῖται. ἤδη δὲ καὶ	ἡ	ἐλπὶς ἐκ πίστεως συνέστηκεν. Ἁρίζονται
[2, 15]	Αὕτη δέ ἐστιν ἡ ἐντολὴ	ἡ	ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς
[2, 15]	λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ	ἡ	ἐμὴ πληρωθῇ. Αὕτη δέ ἐστιν
[2, 9]	εὐλάβεια δὲ ἐπὶ πίστει, καὶ	ἡ	ἐν τούτοις ἐπιμονή τε καὶ
[2, 12]	ἢ ἐλπιζομένων, πειθὼ δὲ παρέχει	ἡ	ἐνεστηκυῖα ἐνέργεια πρὸς τὴν βεβαίωσιν
[2, 15]	ἐμὴ πληρωθῇ. Αὕτη δέ ἐστιν	ἡ	ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε
[2, 7]	καλλίστη πέφηνε τοῖς ἐγκαλοῦσιν ἡμῖν	ἡ	ἐντολὴ ὀνόματος ἐναλλαγῇ νοηθεῖσα. Ἡ
[2, 15]	ἂν ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον,	ἡ	ἐξακολούθησις ταῖς πονηραῖς καὶ ταῖς
[2, 2]	τῷ θεῷ ἄλλως τε καὶ	ἡ	ἐπαγωγὴ διδάσκει σαφῶς, ὅτι ὁ
[2, 15]	ὁ θυμός, μυρίους δὲ ἄλλους	ἡ	ἐπιθυμία τραγῳδεῖ, τὴν Φαίδραν, τὴν
[2, 17]	πάντα δι´ εὐλάβειαν. ~Ὡς οὖν	ἡ	ἐπιστήμη ἐπιστητική ἐστιν ἕξις, ἀφ´
[2, 10]	ἥτις ἂν εἴη θεωρία μεγίστη,	ἡ	ἐποπτική, ἡ τῷ ὄντι ἐπιστήμη,
[2, 19]	μέρους τὸ πᾶν. Αὕτη δὲ	ἡ	εὐγένεια ἐν τῷ ἑλέσθαι καὶ
[2, 9]	ἀπόντος ἀγαθοῦ εὔελπις. Ἀμέλει καὶ	ἡ	εὐεμπτωσία λαμβάνεται εἰς ἐλπίδα, ἣν
[2, 6]	ἐστιν ἀνενδεής· εἰς ἡμᾶς δὲ	ἡ	εὐεργεσία καὶ ἡ παρὰ τοῦ
[2, 18]	ὑπεραίρουσα, ἀλλὰ καὶ τῇ σωφροσύνῃ	ἡ	εὐλάβεια, ἔκκλισις οὖσα σὺν λόγῳ.
[2, 20]	οὐδὲ μὴν μέρος τι ἡμέτερον	ἡ	ἡδονή, ἀλλ´ ὑπουργίας ἕνεκα παρῆλθεν
[2, 20]	σεμνῶν οἰομένων εἶναι τοὺς θυμοὺς	ἡ	ἡδονὴ κηρίνους ποιεῖ» κατὰ Πλάτωνα,
[2, 20]	εἰπεῖν εἰσι δριμύτεροι, καὶ μάλιστα	ἡ	ἡδονή, οὐ μόνον μεθ´ ἡμέραν,
[2, 6]	ῥᾷον ἐξάπτεται, καὶ ἡ λίθος	ἡ	θρυλουμένη ἕλκει τὸν σίδηρον διὰ
[2, 15]	ἀδίκημα δὲ ἡ τυμβωρυχία ἢ	ἡ	ἱεροσυλία. Τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἐκ
[2, 13]	αὐτίκα τοῖς κληθεῖσι πρόκειται μετάνοια	ἡ	καθαίρουσα τὸν τόπον τῆς ψυχῆς
[2, 18]	ἀπόδος. Τῇ γὰρ ἀμνηστίᾳ ἕπεται	ἡ	καλοκἀγαθία, καὶ ταύτῃ ἡ τῆς
[2, 20]	δι´ αὐτοῦ μόνου δύναιτο ἂν	ἡ	καρδία καθαρὰ γενέσθαι, παντὸς πονηροῦ
[2, 20]	ὅμοιόν τι πάσχειν τῷ πανδοχείῳ	ἡ	καρδία· καὶ γὰρ ἐκεῖνο κατατιτρᾶταί
[2, 19]	μὲν αἱ χεῖρες, βουλῆς δὲ	ἡ	καρδία καὶ λόγου τὸ στόμα.
[2, 20]	καθεστῶτος. Τὸν τρόπον τοῦτον καὶ	ἡ	καρδία, μέχρι μὴ προνοίας τυγχάνει,
[2, 15]	καὶ ταῖς λυμαντικαῖς ἐξουσίαις καὶ	ἡ	κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν κοινωνία.
[2, 1]	ἀληθείας ἀρετῶν) ὅσα τε ἀπαιτήσει	ἡ	κατὰ τὸν τόπον τὸν προκείμενον
[2, 17]	τὸ ἐπίστασθαι συμβαίνει, γίνεται δὲ	ἡ	κατάληψις αὐτῇ ἀμετάπτωτος ὑπὸ λόγου,
[2, 20]	ὁ λόγος αὐτοῦ τῆς πίστεως,	ἡ	κλῆσις αὐτοῦ τῆς ἐπαγγελίας, ἡ
[2, 17]	δὲ καὶ ἡ βούλησις καὶ	ἡ	κρίσις καὶ ἡ ἄσκησις ἡ
[2, 23]	ἀποβολὴ κακόν ἐστι, τούτου πάντως	ἡ	κτῆσις ἀγαθόν· ἔχει δ´ οὕτω
[2, 5]	ἐν τῷ Πολιτικῷ, καὶ πρόκειται	ἡ	λέξις. Τούτων δὴ ἐπιδεδειγμένων ἀναδράμωμεν
[2, 6]	τὴν καυστικήν, ῥᾷον ἐξάπτεται, καὶ	ἡ	λίθος ἡ θρυλουμένη ἕλκει τὸν
[2, 16]	μήτε φύσει τέκνων. Καὶ δὴ	ἡ	μεγίστη τῆς τοῦ θεοῦ ἀγαθότητος
[2, 2]	ῥοπὴν ἀπερίσπαστος παρέχει προαίρεσις. Αὐτίκα	ἡ	μελέτη τῆς πίστεως ἐπιστήμη γίνεται
[2, 4]	καὶ αἰσθήσεως τὸ ἐναργές. Ἀλλ´	ἡ	μὲν αἴσθησις ἐπιβάθρα τῆς ἐπιστήμης,
[2, 15]	δὲ ἑκούσιος κακία. ἔστιν οὖν	ἡ	μὲν ἁμαρτία ἐμὸν ἀκούσιον. Διὸ
[2, 4]	ἑαυτοῖς διδάσκαλον ἐπὶ τῆς γῆς·	ἡ	μὲν γὰρ ἐπιστήμη ἕξις ἀποδεικτική,
[2, 17]	καὶ νόησις καὶ γνῶσις. Καὶ	ἡ	μὲν εἴδησις ἐπιστήμη τῶν καθ´
[2, 8]	ἥρμοσεν ὄργανον. ἔστι μὲν οὖν	ἡ	{μὲν} ἔκπληξις φόβος ἐκ φαντασίας
[2, 18]	τε ἐπὶ τούτοις εὐσέβειαν. Ἀλλ´	ἡ	μὲν εὐσέβεια παντί που δήλη
[2, 11]	Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ· Ἐρμηνεύεται δὲ	ἡ	μὲν Ναὶδ σάλος, ἡ δὲ
[2, 6]	δυσπιστία ἕξις δυσπαράδεκτος πίστεως. Καὶ	ἡ	μὲν πίστις ὑπόληψις ἑκούσιος καὶ
[2, 5]	δὴ σοφίαν ὑπάρχειν ἀνθρωπίνην. Διόπερ	ἡ	μὲν σοφία φρόνησις, οὐ μὴν
[2, 11]	οὐδέποτε χωρίζεται ἡ δικαιοπραγία. ~Ἀλλ´	ἡ	μὲν τῶν οἰησισόφων, εἴτε αἱρέσεις
[2, 6]	πρώτη ἀναμαρτησία. Πίστεως οὖν καὶ	ἡ	μετάνοια κατόρθωμα· ἐὰν γὰρ μὴ
[2, 7]	βλάπτοντος ἔκκλισις οὖσα, ἐξ ἧς	ἡ	μετάνοια τῶν προημαρτημένων φύεται. Ἀρχὴ
[2, 18]	διατεταγμένῳ θεῷ φρόνησίς τε καὶ	ἡ	μιμητικὴ τῆς θείας διαθέσεως δικαιοσύνη,
[2, 12]	γὰρ χρόνου τῷ μὲν παρῳχηκότι	ἡ	μνήμη, τῷ δὲ μέλλοντι ἐλπίς
[2, 18]	ἀφορμὴν πορίζων τροφῶν. Ἁρᾷς ὅπως	ἡ	νομοθεσία τὴν τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην
[2, 11]	τὴν φιλοσοφίαν ὁ τῦφος καὶ	ἡ	οἴησις διαβέβληκεν, οὕτως καὶ τὴν
[2, 5]	ἀπληστίαν πλείω. Οὐ γάρ ποτε	ἡ	ὀλιγοχρηματία, ἀλλ´ ἡ ἀπληστία, ἧς
[2, 9]	οὖσαν κοινῶν ἀγαθῶν· καὶ γὰρ	ἡ	ὁμογνωμοσύνη συμφωνία γνωμῶν. Καὶ Ἡ
[2, 2]	προαίρεσίς ἐστιν, ὀρεκτική τινος οὖσα,	ἡ	ὄρεξις νῦν διανοητική, ἐπεὶ δὲ
[2, 6]	εὐπειθεῖς. Διὰ τοῦτο Εὐφράνθητι, στεῖρα	ἡ	οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον,
[2, 6]	τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον, φησίν,	ἡ	οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ
[2, 20]	τῶν πνευματικῶν» δυνάμεων, πρὸς ἃς	ἡ	πάλη ἡμῖν» ἔργον γάρ, οἶμαι,
[2, 22]	Τὰ ὅμοια τῷ Παύλῳ καὶ	ἡ	πανάρετος σοφία λέγει· Ὁ δὲ
[2, 20]	τοῦτ´ ἐκεῖνος ἄκων ἐρεῖ, ὅπερ	ἡ	παρ´ ἡμῖν ἀλήθεια δογματίζει, ἐκ
[2, 11]	δὲ ἐλλιπῆ. Καὶ μή τι	ἡ	παρ´ ἡμῖν ἀπόδειξις μόνη ἂν
[2, 6]	ἡμᾶς δὲ ἡ εὐεργεσία καὶ	ἡ	παρὰ τοῦ κυρίου εὐμένεια καταλήγει,
[2, 18]	ὑμῶν; λέγει κύριος, Καὶ πᾶσα	ἡ	περικοπή· Λῦε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας·
[2, 20]	εὔξεται καταπινόμενος ὑπὸ κήτους, καὶ	ἡ	πίστις αὐτὸν ἀποκαταστήσει Νινευίταις προφητεύοντα·
[2, 4]	μὲν αἴσθησις ἐπιβάθρα τῆς ἐπιστήμης,	ἡ	πίστις δὲ διὰ τῶν αἰσθητῶν
[2, 4]	μὲν γὰρ ἐπιστήμη ἕξις ἀποδεικτική,	ἡ	πίστις δὲ χάρις ἐξ ἀναποδείκτων
[2, 4]	μὲν οὖν καὶ πρὸ νόμου	ἡ	πίστις δικαιώσασα κληρονόμους κατέστησε τῆς
[2, 11]	ἐστι πιστεύειν τῷ θεῷ. Καὶ	ἡ	πίστις δύναμίς τις τοῦ θεοῦ,
[2, 3]	δωρεάν. Οὐκέτ´ οὖν προαιρέσεως κατόρθωμα	ἡ	πίστις, εἰ φύσεως πλεονέκτημα, οὐδὲ
[2, 5]	Πλάτωνα, μεγίστη δὲ ἀρετῶν μήτηρ	ἡ	πίστις. Εἰκότως οὖν εἴρηται παρὰ
[2, 12]	ὥς φησιν ὁ Ποιμήν, ἀρετὴ	ἡ	πίστις ἐστί, δι´ ἧς σῴζονται
[2, 6]	ἡ πρώτη πρὸς σωτηρίαν νεῦσις	ἡ	πίστις ἡμῖν ἀναφαίνεται, μεθ´ ἣν
[2, 4]	τοίνυν ἡ γνῶσις, γνωστὴ δὲ	ἡ	πίστις θείᾳ τινὶ ἀκολουθίᾳ τε
[2, 13]	ψυχῆς ἀπὸ τῶν πλημμελημάτων, ἵνα	ἡ	πίστις θεμελιωθῇ. καρδιογνώστης» δὲ ὢν
[2, 4]	φησι. Κυριώτερον οὖν τῆς ἐπιστήμης	ἡ	πίστις καὶ ἔστιν αὐτῆς κριτήριον.
[2, 2]	ὁδὸν τῆς ἀληθείας, ὁδὸς δὲ	ἡ	πίστις· Ὁ δὲ πούς σου
[2, 4]	κατακοῦσαι συνεῖναί ἐστιν. Εἰ τοίνυν	ἡ	πίστις οὐδὲν ἄλλο ἢ πρόληψίς
[2, 6]	διδασκαλίαν ἀξιόπιστον εἶναι συμβέβηκεν, ὅταν	ἡ	πίστις τῶν ἀκροωμένων, τέχνη τις
[2, 23]	τῇ διοικήσει. Τοῖς τραγῳδοποιοῖς δὲ	ἡ	Πολυξένη καίτοι ἀποσφαττομένη ἀναγέγραπται, ἀλλὰ
[2, 2]	διανοητική, ἐπεὶ δὲ πράξεως ἀρχὴ	ἡ	προαίρεσις, πίστις εὑρίσκεται ἀρχὴ {γὰρ}
[2, 11]	ἐπεὶ καὶ ἡ γνῶσις καὶ	ἡ	πρόγνωσις διττὴ λέγεται, ἣ μὲν
[2, 18]	ὑπηρεσίαις μισθόν· παραλύεται γάρ, οἶμαι,	ἡ	προθυμία τοῦ πένητος ἀτροφήσαντος πρὸς
[2, 3]	τὸ ἀκούσιον παρέλκει ὁρμή τε	ἡ	προκαθηγουμένη τούτων. Καὶ οὐκέτι ἔγωγε
[2, 20]	(καὶ πῶς ὥσπερ ἐκ μετανοίας	ἡ	πρόνοια πρόσεισιν αὐτῇ; ἢ φύσις
[2, 16]	ὅμως κήδεται. Φυσικὴ μὲν γὰρ	ἡ	πρὸς τὰ τέκνα φιλοστοργία τοῖς
[2, 11]	γὰρ ἀτρέπτῳ πρὸς τὸ ἄτρεπτον	ἡ	προσαγωγή. Οὕτως Ἀβραὰμ ἑστὼς ἦν
[2, 12]	δύναμις εἰς ζωὴν αἰώνιον. Πάλιν	ἡ	προφητεία πρόγνωσίς ἐστιν, ἡ δὲ
[2, 5]	τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων ἦν»	ἡ	προφητεία προηγόρευσεν. Πλάτων δὲ βασιλέα
[2, 6]	γὰρ γνῶσις μετάνοια, γνῶσις δὲ	ἡ	πρώτη ἀναμαρτησία. Πίστεως οὖν καὶ
[2, 23]	ἐστι σύνοδος ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς	ἡ	πρώτη κατὰ νόμον ἐπὶ γνησίων
[2, 6]	τῷ φόβῳ πιστεῦσαι. Καὶ δὴ	ἡ	πρώτη πρὸς σωτηρίαν νεῦσις ἡ
[2, 18]	ἥδυσμα τοῦ ἀναιρεθέντος ζῴου, φησίν	ἡ	σάρξ, μηδὲ τὸ τῆς ζωῆς
[2, 9]	φύσει νοεῖσθαι χρή· διὸ καὶ	ἡ	σοφία δύναμις θεοῦ ἡ διδάξασα
[2, 18]	φησί, τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ,	ἡ	σοφία λέγει, οἱ δὲ ἐμὲ
[2, 20]	ἡ κλῆσις αὐτοῦ τῆς ἐπαγγελίας,	ἡ	σοφία τῶν δικαιωμάτων, αἱ ἐντολαὶ
[2, 5]	ἄριστον οὔθ´ ὁ πόλεμος οὔτε	ἡ	στάσις· ἀπευκτὸν γὰρ τὸ δεηθῆναι
[2, 15]	ὅτι συγγνώμη μετάνοιαν πέφυκε γεννᾶν;	ἡ	συγγνώμη δὲ οὐ κατὰ ἄφεσιν,
[2, 20]	τὸ φιλικῶς πρὸς ἁμαρτίας ἔχειν	ἡ	συγγνώμη παρεισέρχεται, οὗτοι τὴν ἀλήθειαν
[2, 23]	ἐχρῆν. ἦν δὲ κἀκείνῃ γάμος	ἡ	συμφορά. Τὸ ὑποπεσεῖν οὖν καὶ
[2, 18]	ἀρετῶν ἀκολουθίαι, παρὰ τούτῳ καὶ	ἡ	σωτηρία, τήρησις οὖσα τοῦ εὖ
[2, 9]	ἀπόστολος· Ἀλλὰ τῷ αὐτῶν παραπτώματι	ἡ	σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν εἰς τὸ
[2, 11]	τὴν γνῶσιν ἡ ψευδὴς γνῶσις,	ἡ	{τε} ὁμωνύμως καλουμένη, περὶ ἧς
[2, 9]	τὴν ἀλήθειαν· κἀνταῦθά που εἴληπται	ἡ	τελείωσις τῆς γνώσεως. Φιλεῖ δὲ
[2, 18]	χρόνου χρεία τῷ κατηχουμένῳ βεβαίως,	ἡ	τετρὰς τῶν ἀρετῶν καθιεροῦται τῷ
[2, 4]	δὲ αἰσθήσεως καὶ τοῦ νοῦ	ἡ	τῆς ἐπιστήμης συνίσταται οὐσία, κοινὸν
[2, 18]	ἕπεται ἡ καλοκἀγαθία, καὶ ταύτῃ	ἡ	τῆς ἔχθρας διάλυσις. Ἐντεῦθεν εἰς
[2, 3]	αἴτιος ὁ πιστεύσας, πᾶσα δὲ	ἡ	τῆς πίστεως καὶ ἀπιστίας ἰδιότης
[2, 10]	γινομένη. Αὕτη ἂν εἴη μόνη	ἡ	τῆς σοφίας γνῶσις, ἧς οὐδέποτε
[2, 19]	Ἐπεὶ τί τὸν Ἀδὰμ ὠφέλησεν	ἡ	τοιαύτη αὐτοῦ εὐγένεια; πατὴρ δὲ
[2, 20]	γένος εὐσαρκότατον τυγχάνον· τρυφητιῶσι γὰρ	ἡ	τοιαύτη χρῆσις χορηγεῖται. Λέγεται γοῦν
[2, 11]	μέτρον, ᾧ μετρεῖται τὰ μετρούμενα,	ἡ	τὸν ἄνθρωπον συνέχουσα δεκάς, ἣν
[2, 6]	ἀξιόπιστος εἶναι δοκιμασθείς. Θεία τοίνυν	ἡ	τοσαύτη μεταβολὴ ἐξ ἀπιστίας πιστόν
[2, 4]	Πολιτικῷ πρὸς λέξιν φησίν· Ὥστε	ἡ	τοῦ ἀληθινοῦ βασιλέως ἐπιστήμη βασιλική,
[2, 18]	μητρὸς αὐτοῦ» μὴ γὰρ γινέσθω	ἡ	τοῦ ζῶντος τροφὴ ἥδυσμα τοῦ
[2, 11]	ἱερείων τῷ θεῷ προσεκομίζοντο, καὶ	ἡ	τοῦ πάσχα ἑορτὴ ἀπὸ δεκάτης
[2, 3]	αἰτίας κινούμενον. Ποῦ δὲ ἔτι	ἡ	τοῦ ποτὲ ἀπίστου μετάνοια, δι´
[2, 2]	καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας. Ἀνάγει δὲ	ἡ	τούτων μάθησις, μετὰ ὀρθῆς πολιτείας
[2, 20]	συναμαρτάνοντα μηδὲ συγκατασπώμενον. Εὖ γοῦν	ἡ	τραχῳδία ἐπὶ τοῦ Ἅιδου γράφει·
[2, 20]	πιστὸν ἔλπισμα» Τί γὰρ ἕτερον	ἡ	τρυφὴ ἢ φιλήδονος λιχνεία καὶ
[2, 11]	δὲ καὶ γνῶσις καὶ εἰρήνη	ἡ	τρυφή, ἧς ὁ παρακούσας ἐκβάλλεται,
[2, 15]	ὑπ´ ἀγνοίας βαλεῖν, ἀδίκημα δὲ	ἡ	τυμβωρυχία ἢ ἡ ἱεροσυλία. Τὸ
[2, 10]	εἴη θεωρία μεγίστη, ἡ ἐποπτική,	ἡ	τῷ ὄντι ἐπιστήμη, ἡ ἀμετάπτωτος
[2, 18]	παραινεῖ. Δικαιοσύνη δὲ δολία εἴρηται	ἡ	τῶν αἱρέσεων ἐπαγγελία, καὶ Γλῶσσα
[2, 4]	ἐκ προγινωσκομένου. Οὐ προεγινώσκετο δὲ	ἡ	τῶν ὅλων ἀρχὴ τοῖς Ἕλλησιν,
[2, 23]	ἐπὶ τῶν λοιπῶν. Ἀλλὰ μὴν	ἡ	τῶν τέκνων ἀποβολὴ τῶν ἀνωτάτω
[2, 3]	ὁ πατήρ· ἀλλὰ θεός, οἶμαι,	ἡ	τῶν φύσεων αὐτοῖς εὑρίσκεται διανομή,
[2, 13]	ἀπείθεια ἐφ´ ἡμῖν, ὥσπερ καὶ	ἡ	ὑπακοὴ ἐφ´ ἡμῖν· διὸ καὶ
[2, 1]	ὁράματι τῷ Ἑρμᾷ ἡ δύναμις	ἡ	φανεῖσα· Ὃ ἐὰν ἐνδέχηταί σοι
[2, 20]	θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται, οὐδὲ	ἡ	φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ· Ἰδοὺ
[2, 9]	ἡμῖν ἐστιν ὁ πνευματικός, φιλαδελφία	ἡ	φιλανθρωπία τοῖς τοῦ αὐτοῦ πνεύματος
[2, 9]	εὐάρεστον καὶ τέλειον. Ἀναστρέφει τοίνυν	ἡ	φιλοξενία περὶ τὸ ὠφέλιμον τοῖς
[2, 9]	τε φιλανθρωπία, δι´ ἣν καὶ	ἡ	φιλοστοργία, φιλικὴ χρῆσις ἀνθρώπων ὑπάρχουσα,
[2, 15]	νουθετεῖς, γνώμην δ´ ἔχοντά με	ἡ	φύσις βιάζεται· τουτέστι τὸ ἔκδοτον
[2, 23]	ποιήσεις. πλὴν οἱ γάμον δοκιμάζοντες	ἡ	φύσις ἡμᾶς ἐποίησεν» φασὶν εὐθέτους
[2, 19]	εἰς φύσιν μετονομάσαντες ἀπρεπῶς, ἐπειδὴ	ἡ	φύσις καὶ εἰς φυτὰ καὶ
[2, 2]	εἰς τὸν γνόφον» οὗ ἦν	ἡ	φωνὴ τοῦ θεοῦ, εἰσελθεῖν βιάζεται,
[2, 10]	καὶ κακιῶν σύμβολον Αἴγυπτος καὶ	ἡ	Χανανῖτις γῆ, ὧν μὲν ἀφεκτέον,
[2, 15]	κἀκεῖνα· Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα	ἡ	χαρὰ ἡ ἐμὴ πληρωθῇ. Αὕτη
[2, 11]	διαβέβληκεν, οὕτως καὶ τὴν γνῶσιν	ἡ	ψευδὴς γνῶσις, ἡ {τε} ὁμωνύμως
[2, 20]	μὲν ῥακοῦται φύσει ῥευστὸν ὄν,	ἡ	ψυχὴ δὲ αὐτῶν ἐν βορβόρῳ
[2, 20]	πεῖσμα δῷς, ὅτι μὴ ἔστιν	ἡ	ψυχὴ μονομερής, τῇ δὲ τῶν
[2, 20]	εἰκόνα ἔλαθεν περιφέρουσα τοῦ πάθους	ἡ	ψυχή, τῆς αἰτίας ἀπό τε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/03/2010