Livre, Chap.
[2, 18]	ὕβριν ὁμιλεῖν κελεύει, ἀλλὰ Τὰς	λʹ	ἡμέρας ἐπιτρέψας» φησὶ πενθῆσαι οὓς
[2, 18]	δὲ τὰ τῶν καμόντων ἀταλαιπώρως	λαβεῖν.	ἔοικεν δὲ ὁ νόμος καὶ
[2, 1]	ἐν ἀκάνθαις φυόμενον ῥόδον ἀβλαβῶς	λαβεῖν	καὶ τεχνίτου τὸν ἐν ὀστρείου
[2, 13]	γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ τὸ	λαβεῖν	τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, οὐκέτι
[2, 5]	ὑμῶν τὸν βαρὺν ζυγὸν καὶ	λάβετε	τὸν πρᾶον, ἡ γραφή φησι,
[2, 13]	κατασοφισθείς, μίαν ἔτι Μετάνοιαν ἀμετανόητον»	λάβῃ.	Ἑκουσίως γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν μετὰ
[2, 20]	Ἀφροδίτην» λέγοντα κἂν κατατοξεύσαιμι, εἰ	λάβοιμι,	ὅτι πολλὰς ἡμῶν καλὰς καὶ
[2, 20]	κυρίου ἐνδόξως οἰκοδομηθῇ. Πῶς; μάθετε·	λαβόντες	τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ
[2, 8]	ἐπιστολῇ τοιαῦτά τινα ἐν νῷ	λαβὼν	αὐταῖς γράφειν ταῖς λέξεσι· Καὶ
[2, 18]	δὲ φωτισθῇ σοι τὰ πράγματα,	λαβὼν	καὶ κτησάμενος ἰσχὺν ἐν γνώσει
[2, 11]	Ὁ ἰδὼν πρὸς ἐπιθυμίαν ἐμοίχευσεν,	λαβών	τε ἐν νῷ ὡς μακάριοι
[2, 20]	τῇ Κορινθίᾳ, Ἔχω γὰρ» ἔλεγεν	Λαΐδα	καὶ οὐκ ἔχομαι ὑπ´ αὐτῆς.
[2, 15]	ἑαυτῶν ψυχήν. Ἁ μὲν γὰρ	Λάιος	ἐκεῖνος κατὰ τὴν τραγῳδίαν φησίν·
[2, 4]	δὲ Ἕλληνες τὰς τῶν ἐν	Λακεδαίμονι	ἐφόρων σκυτάλας νόμῳ ἐπὶ ξύλων
[2, 23]	γαμήσασι μετιέναι. Αὐτίκα ὁ τῶν	Λακώνων	νομοθέτης οὐκ ἀγαμίου μόνον ἐπιτίμιον
[2, 4]	καὶ δι´ αὐτῆς ἀποθανὼν ἔτι	λαλεῖ»	καὶ τὰ ἑξῆς ἕως ἢ
[2, 5]	ὁ θεός, Ὡς εἴ τις	λαλήσαι	πρὸς τὸν ἑαυτοῦ φίλον. Ἦν
[2, 16]	ἐξιδιοποιήσατο ὁ διὰ τῶν προφητῶν	λαλήσας	κύριος, καθάπερ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[2, 10]	εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων·	λάλησον	τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ καὶ ἐρεῖς
[2, 19]	πατρὶ γενόμενος, καὶ τὰς εὐχὰς	λαμβάνει,	δουλεύει δὲ ὁ πρεσβύτερος αὐτῷ·
[2, 20]	φιλοσοφεῖ· πεινῆν διδάσκει καὶ μαθητὰς	λαμβάνει·	εἷς ἄρτος, ὄψον ἰσχάς, ἐπιπιεῖν
[2, 20]	μέρος αὐτῆς ὑπὸ τοῦ λόγου	λαμβάνει.	ἤδη γοῦν καὶ τοῦ ποιητικοῦ
[2, 2]	τοῦ τὰς γραφὰς δεδωρημένου φωνὴν	λαμβάνει	θεοῦ· οὐκέτ´ οὖν πίστις γίνεται
[2, 19]	ἔδωκας» ἀλλά· καλῶς εἴληφας. οὕτω	λαμβάνει	μὲν ὁ διδούς, δίδωσι δὲ
[2, 18]	ὁ μεταδοτικὸς καὶ τόκους ἀξιολόγους	λαμβάνει,	τὰ τιμιώτατα τῶν ἐν ἀνθρώποις,
[2, 23]	Κακῶς. {Β. ἐπαριστερῶς γὰρ αὐτὸ	λαμβάνεις.	Εἶτ´ ἐπιφέρει· Τὰ δυσχερῆ τε
[2, 9]	εὔελπις. Ἀμέλει καὶ ἡ εὐεμπτωσία	λαμβάνεται	εἰς ἐλπίδα, ἣν ἐπὶ τὴν
[2, 11]	παραλαμβανόμενα πρὸς τὸ ζητούμενον ἀληθῆ	λαμβάνεται,	ὡς ἂν θεῖα ὄντα καὶ
[2, 18]	ἀπολαύσεως, μηδὲ ἐπὶ προφάσει θυσιῶν	λαμβάνοντας,	ἀπέχεσθαι διηγόρευσεν, ἐκγόνων τε ἕνεκα
[2, 23]	τὴν οἰκουρίαν. Ὁ δὲ ἀπολελυμένην	λαμβάνων	γυναῖκα μοιχᾶται, φησίν, ἐὰν» γάρ
[2, 19]	ὁ διδούς, δίδωσι δὲ ὁ	λαμβάνων.	Δίκαιοι δὲ οἰκτείρουσι καὶ ἐλεοῦσι,
[2, 6]	μὲν μετὰ ἀπάτης καὶ τοῦ	λανθάνειν,	τοῦ δὲ μετὰ βίας ἄγοντος
[2, 9]	μου ὅλην τὴν ἡμέραν ἐπὶ	λαὸν	ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα. Ὁρᾷς τὴν
[2, 19]	κύριος εἵλετό σε σήμερον γενέσθαι	λαὸν	αὐτῷ. Τὸν γὰρ σπεύδοντα θεραπεύειν
[2, 14]	Μηδὲ ἐπιθυμήσῃς» λέγει καὶ ὁ	λαὸς	οὗτος τοῖς χείλεσί με τιμᾷ»
[2, 6]	Ἐβίωσας εἰς τὸ περίφραγμα τοῦ	λαοῦ,	ἐνευλογήθησαν τὰ τέκνα σου εἰς
[2, 9]	πρὸς τοῦ προφήτου ἀπείθειαν τοῦ	λαοῦ	καὶ ἀντιλογίαν εἰρημένην; εἶθ´ ἡ
[2, 15]	τῇ κατὰ τὸν Ἀαρὼν τοῦ	λαοῦ	μοσχοποιίᾳ. Ἐντεῦθέν τις τῶν παρ´
[2, 19]	τετίμηται· μέρος γὰρ ὢν τοῦ	λαοῦ	συμπληρωτικὸς αὐτοῦ γίνεται, ἀποκατασταθεὶς ἐξ
[2, 19]	τὸν ἀριθμόν, ἐπ´ ἴσης τῷ	λαῷ	τετίμηται· μέρος γὰρ ὢν τοῦ
[2, 22]	ἀλήθειαν· δίκαιός ἐστι, ζωῇ ζήσεται,	λέγει	ἀδωναῒ κύριος. Ὅ τε Ἡσαΐας
[2, 21]	τῆς ἀλγηδόνος ὑπεξαίρεσιν ἡδονὴν εἶναι	λέγει·	αἱρετὸν δὲ εἶναί φησιν ὃ
[2, 22]	ἐλπίδα ἀποκατάστασις, ἣν ἀνάπαυσιν ἀλλαχοῦ	λέγει	ἀποκεῖσθαι ἡμῖν. Τὰ ὅμοια καὶ
[2, 22]	τὸ τελειότατον ἀγαθὸν καὶ πληρέστατον	λέγει.	Ἁτὲ δὲ βίον ὁμολογούμενον καὶ
[2, 8]	ἄφρων μίγνυται πεποιθώς, ἡ γραφὴ	λέγει·	αὖθίς τε ἐν φόβῳ κυρίου
[2, 10]	συνάσκησίν τε καὶ προκοπὴν ζωὴν	λέγει	αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν. Οἱ
[2, 12]	οἷς ἔδρασεν οὐκέτι ποιεῖ ἢ	λέγει,	βασανίζων δὲ ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν
[2, 22]	Πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.	λέγει	γοῦν ἐν τοῖς Νόμοις· ὁ
[2, 2]	πίστεως ζήσεται, ὁ προφήτης εἴρηκεν.	Λέγει	δὲ καὶ ἄλλος προφήτης· Ἐὰν
[2, 20]	τῇ τοῦ ἀπίστου κατοικεῖν ψυχῇ	λέγει.	Διὰ τοῦτο καὶ ἐπιφέρει· Προσέχετε,
[2, 6]	ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ	λέγει·	Δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ ἐν αὐτῷ
[2, 12]	ἀγάπη. Φοβητέον οὖν τὸν κύριον»	λέγει,	εἰς οἰκοδομήν, ἀλλ´ οὐ τὸν
[2, 4]	σοφίαν βασιλικὴν» ἐν Εὐθυδήμῳ ἐπικεκρυμμένως	λέγει.	Ἐν γοῦν τῷ Πολιτικῷ πρὸς
[2, 20]	ἀλλ´ ἐν πνεύματι. Καὶ πάλιν	λέγει·	Ἐν σαρκὶ ὄντες οὐ κατὰ
[2, 7]	δὲ καὶ παιδείαν ἀσεβεῖς ἐξουθενήσουσιν»	λέγει	ἡ γραφή. Τίνα δὲ τὰ
[2, 9]	πράγματα, ὡς Πλάτων ἐν Θεαιτήτῳ	λέγει,	καὶ Ματθίας ἐν ταῖς Παραδόσεσι
[2, 7]	εὐεργεσιῶν. Θάνατον, οἶμαι, τὴν ἄγνοιαν	λέγει·	καὶ Ὁ ἐγγὺς κυρίου πλήρης
[2, 14]	ἐπιθυμίαν» κρίνεται. Διὸ Μηδὲ ἐπιθυμήσῃς»	λέγει	καὶ ὁ λαὸς οὗτος τοῖς
[2, 5]	Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»	λέγει.	Καὶ τίς οὗτος; Ἐπίχαρμος εἰπάτω·
[2, 2]	Ποῖον γὰρ οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι;	λέγει	κύριος· ἀλλ´ οὐδὲ ἑαυτῷ ᾠκοδόμησεν
[2, 18]	μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν;	λέγει	κύριος, Καὶ πᾶσα ἡ περικοπή·
[2, 22]	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ διαγράφων	λέγει·	Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς
[2, 22]	Παύλῳ καὶ ἡ πανάρετος σοφία	λέγει·	Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων κατασκηνώσει
[2, 20]	καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες» τίσι	λέγει	ὁ κύριος; τοῖς παραιτουμένοις ὡς
[2, 18]	ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, ἡ σοφία	λέγει,	οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσιν
[2, 2]	δὲ πούς σου μὴ προσκοπτέτω,	Λέγει	περί τινων ἐναντιοῦσθαι δοκούντων τῇ
[2, 5]	τοὺς πολλὰ κεκτημένους χρήματα ὧδε	λέγει·	Πλουσίους δ´ αὖ σφόδρα εἶναι
[2, 7]	τοῖς ποιοῦσιν αὐτήν. Τὴν σοφίας	λέγει	ποίησιν, ἥ ἐστι φόβος θεοῦ
[2, 15]	γνῶθι σαυτὸν» παρεγγυῶν ὁ Μωυσῆς	λέγει	πολλάκις· Πρόσεχε σεαυτῷ. Ἐλεημοσύναις οὖν
[2, 15]	σου ὡς σεαυτόν· ἐν ταύταις	λέγει	ταῖς ἐντολαῖς ὅλον τὸν νόμον
[2, 23]	τοὺς παραβάντας τὰς ἐντολὰς πεπρᾶσθαι	λέγει	τοῖς ἀλλογενέσι, τουτέστιν ἁμαρτίαις ἀνοικείαις
[2, 9]	γενομένῳ. Καὶ διὰ Ἡσαΐου Εὑρέθην»	λέγει	τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς
[2, 5]	κόσμος τῶν χρημάτων, ὁ Σολομὼν	λέγει,	τοῦ δὲ ἀπίστου οὐδὲ ὀβολός.
[2, 19]	μου τοὺς λόγους; Ἡ προφητεία	λέγει.	Τριττὰ δὲ εἴδη φιλίας διδασκόμεθα,
[2, 19]	εἰς τὸν αἰῶνα» ἡ γραφὴ	λέγει.	Τῷ γὰρ Κατ´ εἰκόνα καὶ
[2, 20]	τὸ ἀνθρώπινον. Καὶ ὁ ἀπόστολος	λέγει·	Ὑμεῖς γὰρ οὐκέτι ἐστὲ ἐν
[2, 9]	ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες. Ἔπειτα Μὴ νικῶ»	λέγει	ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα
[2, 5]	σοφὸν ὁ Ἀθηναῖος ξένος ὡδὶ	λέγει·	Ὡς εἴ τις διισχυρίζοιτο εἶναι
[2, 21]	Ἐπίκουρον· τούτους γὰρ τέλος εἶναι	λέγειν	διαρρήδην τὸ ἡδέως ζῆν, τέλειον
[2, 20]	ἕξουσιν οἱ μοχθηροὶ τῶν ἀνθρώπων	λέγειν·	ἐβιάσθην, ἀπηνέχθην, ἄκων ἔδρασα. Μὴ
[2, 9]	ἀλλήλαις αἱ ἀρεταί, τί χρὴ	λέγειν,	ἐπιδεδειγμένου ἤδη ὡς πίστις μὲν
[2, 16]	ὁμοουσίους ἡμᾶς τῷ θεῷ τολμήσει	λέγειν·	καὶ οὐκ οἶδ´ ὅπως ἀνέξεταί
[2, 5]	ἂν λέγων οὕτω πλημμελῶς δόξειεν	λέγειν·	καὶ Τὸ εἶδος αὐτοῦ ἐκλεῖπον
[2, 5]	πρὸς τοῦ ἀντικειμένου. Τί δεῖ	λέγειν,	ὡς μόνος {ὁ} ἀρχιερεὺς ὁ
[2, 7]	ἐστὶ καὶ πάθος. Τί σὺ	λέγεις;	καὶ πῶς ἄν σοι ἔτι
[2, 16]	θεῖον, οὕτως οἷόν τε ἦν	λέγεσθαι·	ἀλλ´ ὡς οἷόν τε ἦν
[2, 21]	γὰρ ἔφη ὑπὸ Δημοκρίτου ἀθαμβίην	λέγεσθαι.	ἔτι πρὸς τούτοις Διότιμος τὴν
[2, 22]	τὸν δαίμονα ἔχειν, δαίμονα δὲ	λέγεσθαι	τὸ τῆς ψυχῆς ἡμῶν ἡγεμονικόν,
[2, 20]	γὰρ ἡ τοιαύτη χρῆσις χορηγεῖται.	Λέγεται	γοῦν τινα τῶν φιλοσοφούντων ἐτυμολογοῦντα
[2, 7]	ὁ νόμος πρός τινων αἱρέσεων	λέγεται	ἐπιβοωμένων τὸν ἀπόστολον λέγοντα Διὰ
[2, 11]	γνῶσις καὶ ἡ πρόγνωσις διττὴ	λέγεται,	ἣ μὲν ἀπηκριβωμένην ἔχουσα τὴν
[2, 9]	Ἰσραὴλ ἐκεῖνα τὰ προφητευθέντα οἰκείως	λέγεται	νῦν· Ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου
[2, 20]	ἑαυτῶν ἑλέσθαι τὰ κάλλιστα δυναμένοις	λέγεται.	Ὅπως δ´ ἡμεῖς τοῦ διαβόλου
[2, 5]	ὀλίγων. Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς	λέγεται,	πᾶς νομοθέτης, οὗ καὶ σμικρὸν
[2, 11]	ἐγγίσας εἶπεν· καὶ τῷ Μωυσεῖ	λέγεται	Σὺ δὲ αὐτοῦ στῆθι μετ´
[2, 2]	κἂν Ὁ οὐρανὸς θρόνος» αὐτοῦ	λέγηται,	οὐδ´ οὕτω περιέχεται, ἐπαναπαύεται δὲ
[2, 20]	οὐ χρὴ προσίεσθαι, κἂν θεὸς	λέγηται,	τουτέστι κἂν θεόθεν ἐπὶ τὴν
[2, 20]	Ἀλλὰ γὰρ ὅταν ὑπέρτονον ᾄδειν	λέγηται,	ὥσπερ καὶ ὁ κύριος ἐπί
[2, 4]	ἀλήθειαν καταμένει. Εἰ δέ τις	λέγοι	τὴν ἐπιστήμην ἀποδεικτικὴν εἶναι μετὰ
[2, 4]	πρόληψίς ἐστι διανοίας περὶ τὰ	λεγόμενα	καὶ τοῦτο ὑπακοή τε εἴρηται
[2, 5]	μόνῳ σωτῆρι θεῷ, βασάνους τῶν	λεγομένων	ἀπαιτεῖν παρ´ αὐτοῦ. Ὃ δὲ
[2, 11]	κριτήρια μηνύεται, αἴσθησις μὲν αἰσθητῶν,	λεγομένων	δὲ καὶ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[2, 14]	κατὰ τοὺς ἀκουσίους τρόπους ἁμαρτάνειν	λεγομένων;	ἢ γὰρ αὑτόν τις ἠγνόησεν,
[2, 4]	ἄνευ προλήψεως μανθάνει τῆς τῶν	λεγομένων	παραδεκτικῆς, αὐτὸς μὲν ὦτα ἔχει
[2, 2]	τοὺς παρατυγχάνοντας πρὸς τὴν τῶν	λεγομένων	παραδοχὴν σχεδὸν ἄκοντας εὐτρεπίζουσαι. ~Ἐνταῦθα
[2, 23]	εἰρημένοις διὰ Ἰεζεκιὴλ τὸ πνεῦμα	λέγον·	Οὐ βούλομαι τὸν θάνατον τοῦ
[2, 7]	αἱρέσεων λέγεται ἐπιβοωμένων τὸν ἀπόστολον	λέγοντα	Διὰ γὰρ νόμου γνῶσις ἁμαρτίας»
[2, 20]	ἀποδέχομαι τὸν Ἀντισθένη, Τὴν Ἀφροδίτην»	λέγοντα	κἂν κατατοξεύσαιμι, εἰ λάβοιμι, ὅτι
[2, 20]	Παύλου) κατὰ λέξιν ὧδέ πως	λέγοντα·	Πρὸ τοῦ ἡμᾶς πιστεῦσαι τῷ
[2, 4]	πεπιστευκότες χρηστοί τε εἰσὶ καὶ	λέγονται,	ὡς τῷ ὄντι βασιλικοὶ οἱ
[2, 19]	διδάσκων τοὺς μὴ ὁμοφύλους ποιεῖ	λέγοντας	αὐτῷ· Βασιλεὺς παρὰ θεοῦ σὺ
[2, 3]	ᾗ τὸ πνευματικὸν τοῦ ψυχικοῦ,	λέγοντες.	ἔτι φασὶν οἱ ἀπὸ Βασιλείδου
[2, 16]	χαρὰν καὶ λύπην πάθη ψυχῆς	λέγοντες·	τὴν μὲν γὰρ χαρὰν εὔλογον
[2, 4]	λόγος· ὁ δὲ ἀπιστήσας τῷ	λέγοντι	ἠπίστησε τῷ θεῷ. Πίστει νοοῦμεν
[2, 15]	Βουλὴν μὲν ἀσεβῶν» τὰ ἔθνη	λέγοντος,	ὁδὸν δὲ ἁμαρτωλῶν» τὴν Ἰουδαϊκὴν
[2, 11]	δι´ αὐτοῦ· συναίσθεται γὰρ τοῦ	λέγοντος·	Χείλη δικαίων ἐπίσταται ὑψηλά. ~Τῆς
[2, 4]	τῆς πίστεως καὶ συνέσεως, πνευματικῶς	λεγόντων,	ἀκουόντων, πραττόντων τῶν τοῦ κυρίου
[2, 5]	οὖν πολλῷ μᾶλλον τῇ γραφῇ	λεγούσῃ	θᾶττον Κάμηλον διὰ τρυπήματος βελόνης»
[2, 15]	ἄτα» ἀπὸ τῆς Σολομῶντος φωνῆς	λεγούσης·	Υἱέ, ἐὰν ἐγγυήσῃ σὸν φίλον,
[2, 5]	δὴ πλουσίους οἱ πολλοὶ καταλέγουσι·	λέγουσι	δὲ τοὺς κεκτημένους ἐν ὀλίγοις
[2, 2]	σοφίᾳ μὴ ἐπαίρου, αἱ Παροιμίαι	λέγουσιν,	ἐν πάσαις δὲ ὁδοῖς γνώριζε
[2, 21]	καὶ τὴν ἀπὸ ταύτης ἐλευθερίαν	λέγουσιν	Ἡρακλειτόν τε τὸν Ἐφέσιον τὴν
[2, 7]	μὴν ἀδίκως» ἐκτείνεσθαι δίκτυα πτερωτοῖς»	λέγουσιν	οἱ χρησμοὶ οἱ θεῖοι, αὐτοὶ
[2, 8]	εἷλε τὸν Ἄρχοντα, ὡς αὐτοὶ	λέγουσιν,	οὐδ´ ἂν ἀρχὴν σοφίας ἐκ
[2, 12]	τῆς Στοᾶς ἐφ´ ἡμῖν εἶναι	λέγουσιν.	Πᾶσα οὖν δόξα καὶ κρίσις
[2, 20]	ψυχῆς τοῖς ζῴοις ἐμφερῶς ἐξομοιοῦν	λέγουσιν·	ὧν γὰρ ἰδιώματα φέρουσι, τούτων
[2, 20]	ὑπεκκαύματος τῆς ἐπιθυμίας, τῆς ἡδονῆς	λέγω,	ἀνυποκρίτως καταγνοίημεν. Φασὶ δὲ αὐτῆς
[2, 13]	πρῶτον βίον, τὸν ἐν ἀγνοίᾳ	λέγω)	αὐτίκα τοῖς κληθεῖσι πρόκειται μετάνοια
[2, 16]	αὐτῷ προσήκοντας, τῇ οὐσίᾳ ἡμῶν	λέγω	ἢ φύσει ἢ δυνάμει τῇ
[2, 15]	πρὸς θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης	λέγω,	ἵνα ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα ἀδικία
[2, 18]	τοῦ ἠθικοῦ τόπου παρασχόμεναι, ἀνδρείαν	λέγω	καὶ σωφροσύνην καὶ φρόνησιν καὶ
[2, 9]	καὶ ὁμοιοῦταί τις θεῷ, θεῷ	λέγω	τῷ σωτῆρι, θεραπεύων τὸν τῶν
[2, 19]	σοφοῦ πάντα ἐστί, σαφῶς μηνύει	λέγων·	Διότι ἠλέησέν με ὁ θεός,
[2, 4]	τῆς ἀληθείας· Μακάριος δὲ ὁ	λέγων	εἰς ὦτα ἀκουόντων, ὥσπερ ἀμέλει
[2, 16]	καθάπερ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φιλανθρώπως	λέγων·	Ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,
[2, 5]	πάντα. θεοφιλῆ δὲ αὐτὸν μηνύει	λέγων·	Θεὸς Ἀβραάμ, θεὸς Ἰσαάκ, θεὸς
[2, 5]	τῷ Φαίδρῳ, Ὦ φίλε Πὰν»	λέγων	καὶ ὅσοι ἄλλοι τῇδε θεοί,
[2, 10]	Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν	λέγων·	λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ καὶ
[2, 15]	ὑπὸ χάριν, τοῖς ἤδη πεπιστευκόσι	λέγων,	Ὅτι τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς
[2, 5]	παγκάλους εἶναι, σχεδὸν οὐδεὶς ἂν	λέγων	οὕτω πλημμελῶς δόξειεν λέγειν· καὶ
[2, 5]	τοὺς πένητας, ὡς συνῆκεν Πλάτων	λέγων·	Πενίαν δὲ ἡγητέον οὐ τὸ
[2, 6]	Ἰσραήλ, τῇ ἐξ ἐθνῶν κλήσει	λέγων,	τῇ στείρᾳ ποτὲ τούτου τοῦ
[2, 20]	Καὶ ὁ Ξενοφῶν ἄντικρυς κακίαν	λέγων	τὴν ἡδονήν φησιν· Ὦ τλῆμον,
[2, 22]	μὲν ἐν ᾧ γίνεται, φαίνεται	λέγων	τὴν ψυχήν· ὡς δ´ ὑφ´
[2, 15]	τὰς διαφορὰς ὁ ψαλμῳδὸς μακαρίους	λέγων	ὧν ὁ θεὸς τὰς μὲν
[2, 20]	αὐτῆς εἶναι τὴν ἔννοιαν κίνησιν	λείαν	καὶ προσηνῆ μετά τινος αἰσθήσεως.
[2, 18]	ἀλλ´ οὐκ ἐν τῷ παρόντι	λεκτέαι.	Ἀγάπη δὲ πολλαχῶς νοεῖται διὰ
[2, 15]	ἐξηρτῆσθαι. Συνᾴδει τούτοις κἀκεῖνα· Ταῦτα	λελάληκα	ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡ
[2, 20]	δὲ πολλὰ καὶ ὄλβια κεῖνα	λέλειπται.	καὶ γὰρ ἐγὼ σποδός εἰμι,
[2, 7]	Ἀρχὴ σοφίας φόβος θεοῦ» θείως	λέλεκται.	~Ἐνταῦθα οἱ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην
[2, 15]	ἐκεῖνος κατὰ τὴν τραγῳδίαν φησίν·	Λέληθεν	δέ με οὐθὲν τῶνδε ὧν
[2, 18]	βοῦς, ὄνος δὲ τῶν ἀκαθάρτων	λελόγισται.	Δαψιλευόμενος δὲ τῇ φιλανθρωπίᾳ ὁ
[2, 3]	τοῦτο, οὗ τὸ ὁρμητικὸν ἀνάγκη	λέλογχεν	ὑπὸ τῆς ἔξωθεν αἰτίας κινούμενον.
[2, 22]	εἴρηται· διὸ τοῦ κατασκηνώσει» τῇ	λέξει	παγκάλως προσέθηκε τὸ πεποιθώς» δεικνὺς
[2, 20]	Οὐαλεντῖνος πρός τινας ἐπιστέλλων αὐταῖς	λέξεσι	γράφει περὶ τῶν προσαρτημάτων· Εἷς
[2, 8]	νῷ λαβὼν αὐταῖς γράφειν ταῖς	λέξεσι·	Καὶ ὡσπερεὶ φόβος ἐπ´ ἐκείνου
[2, 1]	ὃ βούλεται· τοὺς γὰρ τῶν	λέξεων	ἐχομένους καὶ περὶ ταύτας ἀσχολουμένους
[2, 9]	ἐπὶ τῶν κεκοιμημένων θεὶς τὴν	λέξιν	δικαίους οἶδέ τινας ἐν ἔθνεσι
[2, 20]	οἷον ἑαυτοῦ κατηγορῶν γράφει κατὰ	λέξιν·	Ἐὰν γάρ τινι πεῖσμα δῷς,
[2, 4]	Ἐν γοῦν τῷ Πολιτικῷ πρὸς	λέξιν	φησίν· Ὥστε ἡ τοῦ ἀληθινοῦ
[2, 20]	καὶ συνεργὸς τοῦ Παύλου) κατὰ	λέξιν	ὧδέ πως λέγοντα· Πρὸ τοῦ
[2, 5]	τῷ Πολιτικῷ, καὶ πρόκειται ἡ	λέξις.	Τούτων δὴ ἐπιδεδειγμένων ἀναδράμωμεν αὖθις
[2, 20]	προσεπιφύεσθαι ταύταις οἷον λύκου, πιθήκου,	λέοντος,	τράγου, ὧν τὰ ἰδιώματα περὶ
[2, 20]	ἀποκαταστήσει Νινευίταις προφητεύοντα· κἂν μετὰ	λεόντων	καθειρχθῇ, ἡμερώσει τὰ θηρία, κἂν
[2, 15]	πάντ´ ἰχθὺν ὃς οὐκ ἔχει	λεπίδα	ἐν αὑτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ
[2, 15]	εἰς τὰ βάθη· οἱ γὰρ	λεπίδα	μὴ ἔχοντες, ὧν ἀπαγορεύει Μωυσῆς
[2, 20]	ἐκείνων οἷς μήτε πτερύγια μήτε	λεπίδες	εἰσίν· εὐσαρκίᾳ γὰρ καὶ πιότητι
[2, 21]	ψυχῆς τέλος ἔλεγεν εἶναι, ὡς	Λεύκιμος	τὴν ἐπὶ τοῖς καλοῖς. Κριτόλαος
[2, 12]	ἀνυπαρξίας γὰρ στέρησις οὐκ ἂν	λεχθείη.	Κἄν τις τἀληθὲς σκοπῇ, εὑρήσει
[2, 18]	καὶ μικροῦ δεῖν ὁ πᾶς	λεὼς	ὑποχείριος τοῖς πολεμίοις γυναικείῳ στρατηγήματι
[2, 22]	οὐ δώσει, καὶ πλεονασμὸν οὐ	λήψεται,	ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα
[2, 13]	οὐκ ἐν τῷ ἀποθνῄσκειν αὐτὸν	λήψεται	τὰ πάντα, οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ
[2, 18]	χρεώστου οἰκίᾳ, ἐνέχυρον μετὰ βίας	ληψόμενος,	ἀλλ´ ὃ μὲν ἔξω προφέρειν
[2, 12]	Καὶ ἰδού, πάντα ὅσα δεδημιούργηκε	λίαν	καλὰ» οἶδέν τε καὶ θαυμάζει·
[2, 23]	ἱέρεια ᾖ, πυρὶ παραδίδοσθαι προστάττει.	Λιθοβολεῖται	δὲ καὶ ὁ μοιχός, ἀλλ´
[2, 20]	φυτά. Ἕξεως μὲν οὖν οἱ	λίθοι,	φύσεως δὲ τὰ φυτά, ὁρμῆς
[2, 23]	ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι. Αὐτίκα	λιθόλευστοι	γίνονται ὡς ἂν διὰ σκληροκαρδίαν
[2, 14]	τὴν κοσμικὴν κατέλιπεν ἀναίσθητον, ὡς	λίθον	δείξας ἁλατίνην καὶ στήσας εἰς
[2, 6]	καυστικήν, ῥᾷον ἐξάπτεται, καὶ ἡ	λίθος	ἡ θρυλουμένη ἕλκει τὸν σίδηρον
[2, 19]	καὶ εἰς δένδρα καὶ εἰς	λίθους	διατείνει. Σαφῶς τοίνυν εἴρηται· Ἄνδρες
[2, 20]	ἀφροδίσια ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα εἶναι	λιμόν,	εἰ δὲ μή, βρόχον. Ζήνωνι
[2, 23]	ἐκ βυθοῦ {καὶ} κλωστῆρα σῴζοντες	λίνου	κατὰ τὸν τραγικὸν Σοφοκλέα. Οἵ
[2, 20]	ἕτερον ἡ τρυφὴ ἢ φιλήδονος	λιχνεία	καὶ πλεονασμὸς περίεργος πρὸς ἡδυπάθειαν
[2, 18]	κοινωνίαν διδάσκει τὸ εὕρημα παρακαταθήκην	λογίζεσθαι	μηδὲ μνησικακεῖν τῷ ἐχθρῷ. Πρόσταγμα
[2, 7]	νόμον, ᾧ ἕπεται ἀθέους αὐτοὺς	λογίζεσθαι.	Παιδεία δὲ ἀρχὴ σοφίας. Σοφίαν
[2, 7]	εἰσηγουμένοις καὶ τὰ τούτων ἐναντία	λογιζομένοις	εἶναι κακὰ ἁρμόνιος ἥδε ἡ
[2, 3]	μὴν ψόγῳ ὑποπέσοι ἂν ὀρθῶς	λογιζομένοις,	προηγουμένην ἔχουσα τὴν ἐκ τοῦ
[2, 4]	τέχνην κυβερνᾶν δυνήσεται, οὐκ ἀπαρκεῖν	λογιζόμενος	τὸ βούλεσθαι καλὸν γενέσθαι κἀγαθόν,
[2, 15]	ἢ τὸν θάνατον αἱρούμενος» Οὐ	λογίζονται	δὲ ὅσαι μὴ κατὰ προαίρεσιν
[2, 17]	πάντων τὸ βούλεσθαι· αἱ γὰρ	λογικαὶ	δυνάμεις τοῦ βούλεσθαι διάκονοι πεφύκασι·
[2, 20]	τὰ ἄλογα μετέχει ζῷα. Ἡ	λογικὴ	δὲ δύναμις, ἰδία οὖσα τῆς
[2, 7]	ἐναλλαγῇ νοηθεῖσα. Ἡ οὖν εὐλάβεια	λογικὴ	δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος ἔκκλισις οὖσα,
[2, 20]	κατ´ οὐσίαν ὑπάρχειν προσηρτημένα τῇ	λογικῇ	ψυχῇ κατά τινα τάραχον καὶ
[2, 18]	ἔχων, ὀλίγων δὲ διὰ τὴν	λογικὴν	ἐγκράτειαν δεῖσθαι δεδιδαγμένος. Ἐπεὶ τίνα
[2, 7]	Οὐ τοίνυν ἄλογος ὁ φόβος,	λογικὸς	μὲν οὖν· πῶς γὰρ οὔ,
[2, 21]	ὑῶν σκατοφάγων καὶ οὐχὶ τῶν	λογικῶν	καὶ φιλοσόφων τὴν μακαρίαν νίκην
[2, 19]	ἐπὶ τῶν μετανοούντων εἴρηται τὸ	λόγιον	ἐκεῖνο· Τὸν θεὸν εἵλου σήμερον
[2, 18]	Παντὸς οὖν μᾶλλον ἀληθὲς τὸ	λόγιον	ἐκεῖνο· Ὥσπερ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ
[2, 10]	οὐ κοσμικά, ἐπιδείκνυσιν ἡμῖν τὸ	λόγιον.	Ὅταν δὲ εἴπῃ Ὁ ποιήσας
[2, 4]	καὶ Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος τὸ	λόγιον	παραφράσας εἴρηκεν· Ἐὰν μὴ ἔλπηται
[2, 18]	τοὺς πολέμους ἄδηλα, ἄδικον εἶναι	λογισάμενος	τὸν μὲν μὴ ὄνασθαι τῶν
[2, 15]	μακάριος ἀνὴρ ᾧ οὐ μὴ	λογίσηται	κύριος ἁμαρτίαν, οὐδὲ ἔστιν ἐν
[2, 19]	ἀλλ´ ἢ κατὰ νοῦν καὶ	λογισμόν,	ᾧ καὶ τὴν πρὸς τὸ
[2, 18]	ἐφύβριστον δυσωπήσῃ ἔρωτα· εἰ γὰρ	λογισμὸς	ἀναπείθει γῆμαι, καὶ γενομένης αἰσχρᾶς
[2, 11]	κυβέρνησις, πίπτουσιν ὥσπερ φύλλα· ὁ	λογισμὸς	καὶ τὸ ἡγεμονικὸν ἄπταιστον μένον
[2, 20]	τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων,	λογισμοὺς	καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον
[2, 2]	παρὰ σεαυτῷ, Κατὰ τοὺς ἀθέους	λογισμοὺς	τοὺς ἀντιστασιώδεις τῇ οἰκονομίᾳ τοῦ
[2, 20]	προσαρτημάτων βίαις. Δεῖ δέ, τῷ	λογιστικῷ	κρείττονας γενομένους, τῆς ἐλάττονος ἐν
[2, 19]	εἴτε καὶ παρά τινων τότε	λογίων	ἀναδιδαχθεὶς ἅτε μαθήσεως ἀεὶ διψῶν.
[2, 6]	θεοῦ λόγοι καὶ οἱ θεῖοι	λόγοι,	αἱ ἐντολαί, σὺν τῇ καταπράξει
[2, 17]	δὴ ὦσιν αὐτῷ καὶ οἱ	λόγοι	καὶ ὁ βίος καὶ ὁ
[2, 6]	δὲ ἡμῖν οἱ περὶ θεοῦ	λόγοι	καὶ οἱ θεῖοι λόγοι, αἱ
[2, 20]	καὶ οὐκ ἄλογος σοφία οὐ	λόγοις	ψιλοῖς καὶ θεσπίσμασι πεποιθυῖα, ἀλλὰ
[2, 13]	ψυχῆς κατὰ τὴν πρὸς τὸν	λόγον	ἀπείθειαν τὰ πάθη (ἡ δ´
[2, 17]	καὶ πάντων τῶν εἰς ἕνα	λόγον·	γνῶσις δὲ ἐπιστήμη τοῦ ὄντος
[2, 11]	παραδιδομένων. Φήσαιμεν δ´ ἂν αὐτὴν	λόγον	εἶναι τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἐκ τῶν
[2, 18]	κατὰ τὴν διάνοιαν καὶ τὸν	λόγον	ἐκθηλυνομένους; ἠρρενῶσθαι γὰρ τὸν ἀληθείᾳ
[2, 18]	ἐγκράτειαν δεῖσθαι δεδιδαγμένος. Ἐπεὶ τίνα	λόγον	ἔχει τὸ ἀπειπεῖν τὸν νόμον
[2, 22]	ἀκόλουθος θεῷ; μία καὶ ἕνα	λόγον	ἔχουσα ἀρχαῖον, ὅτι τῷ μὲν
[2, 9]	ἂν εἴη τῶν κατὰ τὸν	λόγον	καὶ τὸν βίον καὶ τὸν
[2, 11]	γνωστικὸς ἀφέξεται μὲν τῶν κατὰ	λόγον	καὶ τῶν κατὰ διάνοιαν καὶ
[2, 13]	ἢ ὑπερτείνουσα τὰ κατὰ τὸν	λόγον	μέτρα, ἢ ὁρμὴ ἐκφερομένη καὶ
[2, 5]	ἐπὶ τὸν περὶ τῆς πίστεως	λόγον.	Ναὶ μὴν μετὰ πάσης ἀποδείξεως
[2, 20]	δὲ τὴν καρδίαν, ἡγιασμένος τὸν	λόγον.	Ὁ κόσμος τούτῳ» φησίν, ἐσταύρωται
[2, 22]	Καὶ κατὰ τοῦτον δὴ τὸν	λόγον	ὁ μὲν σώφρων ἡμῶν θεῷ
[2, 23]	τῶν φιλοσοφούντων ἐπὶ τὴν κατὰ	λόγον	ὁμόνοιαν ἄγει, ὁ μὴ τὸ
[2, 18]	κατέχων τὰς παρὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	ὁρμὰς ἢ ὁ κατέχων αὑτὸν
[2, 2]	νοήσει τε παραβολὴν καὶ σκοτεινὸν	λόγον	ῥήσεις τε σοφῶν καὶ αἰνίγματα.
[2, 18]	μὴ ὁρμᾶν παρὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον.	Σωφροσύνη δὲ αὕτη οὐκ ἄνευ
[2, 18]	ἐλπίδας τοῖς ἀσκήσασι κατὰ τὸν	λόγον	τὸν γνωστικὸν κατασκευάζει· Τελευτήσαντος» γὰρ
[2, 2]	ταύτης αἱ ἀρχαὶ πρὸς τὸν	λόγον	τὸν ἐν ἡμῖν καὶ τὴν
[2, 15]	ἐν τῷ Κηρύγματι νόμον καὶ	λόγον»	τὸν κύριον προσεῖπεν. Δοκεῖ δὲ
[2, 18]	ἀνυπέρβατος τῶν κατὰ τὸν ὀρθὸν	λόγον	φανέντων. Ἐγκρατεύεται δὲ ὁ κατέχων
[2, 22]	ἥ τε πρὸς τὸν ὀρθὸν	λόγον	ὡς οἷόν τε ἐξομοίωσις τέλος
[2, 22]	θεός, ὥσπερ καὶ ὁ παλαιὸς	λόγος,	ἀρχήν τε καὶ μέσα καὶ
[2, 6]	ἄξιον, μηνύει· ἀποφαίνεται δὲ ὁ	λόγος	αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἂν εἴη
[2, 20]	κατοικεῖ ἐν ἡμῖν. Πῶς; ὁ	λόγος	αὐτοῦ τῆς πίστεως, ἡ κλῆσις
[2, 8]	καὶ προϊδὼν ἄνωθεν ὁ παιδεύων	λόγος	ἑκατέρῳ τῶν τρόπων, ἐκκαθαίρων οἰκείως
[2, 15]	τε τὰς ἁμαρτίας ὁ φωτίζων»	λόγος	καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,
[2, 6]	ἄγοντος καὶ φέροντος, ὁ θεῖος	λόγος	κέκραγεν πάντας συλλήβδην καλῶν, εἰδὼς
[2, 4]	ἀνοίᾳ. Διὸ καί φησιν ὁ	λόγος·	Μὴ εἴπητε ἑαυτοῖς διδάσκαλον ἐπὶ
[2, 18]	δὲ τῇ φιλανθρωπίᾳ ὁ χρηστὸς	λόγος	μηδὲ ὅσα τῆς ἡμέρου ὕλης
[2, 11]	καὶ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων ὁ	λόγος,	νοητῶν δὲ νοῦς. Ἁ τοίνυν
[2, 4]	πρᾶγμα ἀληθές· ἀλήθεια γὰρ ὁ	λόγος·	ὁ δὲ ἀπιστήσας τῷ λέγοντι
[2, 4]	καὶ νόμος φύσει ὢν ὁ	λόγος	ὁ ὀρθὸς καὶ οὐκ ἐν
[2, 4]	τέ ἐστι καὶ ἔμψυχος καὶ	λόγος	ὁ ὀρθός· Νόμος ὁ πάντων
[2, 2]	αὐτῆς, ἧς μόνος διδάσκαλος ὁ	λόγος;	οὐκ ἔγωγε οἶμαι. Θεόφραστος δὲ
[2, 6]	τοῦ ἀνδρός, ὅς ἐστιν ὁ	λόγος,	τῇ ἐρήμῳ πρότερον τοῦ νυμφίου.
[2, 20]	προαπολελαυκόσιν. Ἁ μὲν οὖν ἁπλοῦς	λόγος	τῆς καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας τὰ
[2, 8]	σκληροκαρδίοις· οὓς γὰρ οὐχ αἱρεῖ	λόγος,	τιθασεύει τούτους φόβος. Ὃ καὶ
[2, 4]	Δἰδοὺ δή, ποιῶ καινά, ὁ	λόγος	φησίν, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν
[2, 4]	βασιλεὺς καὶ ἄρχων, ὁ νόμος	λόγος	ὢν ὀρθὸς σπουδαῖος· ἃ καὶ
[2, 19]	ἀρετήν· στερρὰ γὰρ ἡ ἐκ	λόγου	ἀγάπη· τὸ δὲ δεύτερον καὶ
[2, 4]	τὴν ἐπιστήμην ἀποδεικτικὴν εἶναι μετὰ	λόγου,	ἀκουσάτω ὅτι καὶ αἱ ἀρχαὶ
[2, 9]	ὅλων θεὸν διὰ τοῦ ἀρχιερέως	λόγου,	δι´ οὗ καθορᾶται τὰ κατ´
[2, 15]	γὰρ τῷ ὄντι οὗ σιγὴ	λόγου	διαφέρει· Ἔστι καὶ σιγῆς ἀκίνδυνον
[2, 7]	σῴζοιτο οὗτος ὁ ὅρος διὰ	λόγου	δοθείσης μοι τῆς ἐντολῆς; ἐντολὴ
[2, 2]	φιλοσόφων παῖδες ἕξιν ἀμετάπτωτον ὑπὸ	λόγου.	ἔστιν οὖν ἄλλη τις τοιαύτη
[2, 17]	ὡς καὶ τὸ συνασκούμενον ἐκ	λόγου	ἐφ´ ἡμῖν. Παράκειται δὲ τῇ
[2, 18]	ὁμογνώμων τε καὶ τοῦ αὐτοῦ	λόγου	κεκοινωνηκώς) οὐ δικαιῶν ἐκλέγειν τόκους
[2, 20]	ἐμπνεόμενον μέρος αὐτῆς ὑπὸ τοῦ	λόγου	λαμβάνει. ἤδη γοῦν καὶ τοῦ
[2, 18]	τε καὶ ἀπίστῳ τῆς τοῦ	λόγου	μεταδιδόναι γεωργίας, διότι τὸ μέν
[2, 14]	κολαστέος ὁ ἀκρατὴς τοῦ γονίμου	λόγου,	ὃ καὶ αὐτὸ πάθος ἐστὶ
[2, 9]	ἐκτένεια φιλίας καὶ φιλοστοργίας μετὰ	λόγου	ὀρθοῦ περὶ χρῆσιν ἑταίρων. Ἁ
[2, 17]	ἡ κατάληψις αὐτῇ ἀμετάπτωτος ὑπὸ	λόγου,	οὕτω καὶ ἡ ἄγνοια φαντασία
[2, 17]	Ἡ δὲ ἐπιστήμη διὰ τοῦ	λόγου	συνίσταται καὶ ἀμετάπτωτός ἐστιν ἄλλῳ
[2, 17]	φαντασία ἐστὶν εἴκουσα, μεταπτωτικὴ ὑπὸ	λόγου,	τὸ δὲ μεταπῖπτον ὡς καὶ
[2, 19]	βουλῆς δὲ ἡ καρδία καὶ	λόγου	τὸ στόμα. Καλῶς οὖν ἐπὶ
[2, 1]	κἂν βλασφήμους κενῶς καταφέρωσιν ἡμῶν	λόγους)	ἀλλ´ εἰς ἐπιστροφὴν τὴν ἐκείνων
[2, 19]	ἡσύχιον καὶ τρέμοντά μου τοὺς	λόγους;	Ἡ προφητεία λέγει. Τριττὰ δὲ
[2, 2]	κιβδήλους οἱ ἔπιπνοι ἐκ θεοῦ	λόγους	προφέρουσιν οὐδ´ οἱ παρὰ τούτων
[2, 2]	σοφίαν καὶ παιδείαν νοῆσαί τε	λόγους	φρονήσεως δέξασθαί τε στροφὰς λόγων
[2, 14]	πράττεται, καθάπερ ὁ ταῖς ἐσφαιρωμέναις	λόγχαις	γυμναζόμενος καὶ ἀποκτείνας τινὰ τοῦ
[2, 9]	καὶ ἀδελφοὺς τοὺς τῷ αὐτῷ	λόγῳ	ἀναγεννηθέντας προσαγορεύομεν. Παράκειται δὲ τῇ
[2, 10]	τῷ ὄντι ἐπιστήμη, ἡ ἀμετάπτωτος	λόγῳ	γινομένη. Αὕτη ἂν εἴη μόνη
[2, 9]	ὡς προφητεύοντι τῷ νόμῳ ἐπίστευσαν,	λόγῳ	δὲ ψιλῷ καὶ φόβῳ, ἀλλ´
[2, 15]	ὁ νομοθέτης, τῶν μὲν ἐν	λόγῳ	διὰ τῶν ἰχθύων τῶν ἀναύδων·
[2, 20]	νύκτωρ, μαρτυρήσει μεθ´ ἡμέραν· ἐν	λόγῳ,	ἐν βίῳ, ἐν τρόπῳ μαρτυρήσει·
[2, 17]	συνίσταται καὶ ἀμετάπτωτός ἐστιν ἄλλῳ	λόγῳ.	{ἐνταῦθα τὴν γνῶσιν πολυπραγμονεῖ. Ἃ
[2, 19]	οἷός τέ ἐστιν, εὐεργετῶν καὶ	λόγῳ	καὶ ἔργῳ. Οὗτος Μέγιστος» φησίν,
[2, 18]	κἀν τῷ τρόπῳ κἀν τῷ	λόγῳ	κἀν τῇ ἀσκήσει νύκτωρ τε
[2, 4]	μαθεῖν· τὸ δὲ πείθεσθαι τῷ	λόγῳ,	ὃν διδάσκαλον ἀνηγορεύσαμεν, αὐτῷ ἐκείνῳ
[2, 13]	ἢ ὁρμὴ ἐκφερομένη καὶ ἀπειθὴς	λόγῳ·	παρὰ φύσιν οὖν κίνησις ψυχῆς
[2, 4]	φωνῆς πεπιστεύκαμεν· καὶ ὁ τῷ	λόγῳ	πιστεύσας οἶδεν τὸ πρᾶγμα ἀληθές·
[2, 23]	γυναῖκα πλὴν εἰ μὴ ἐπὶ	λόγῳ	πορνείας· μοιχείαν δὲ ἡγεῖται τὸ
[2, 2]	δεῖξαι ἀκόλουθα δεῖν γενέσθαι τῷ	λόγῳ	τὰ ἔργα, ἤδη δὲ ἐμφαίνειν
[2, 18]	ἡ εὐλάβεια, ἔκκλισις οὖσα σὺν	λόγῳ.	Φυλακὴ δὲ τῶν ἐντολῶν, τήρησις
[2, 18]	μεταδόσεως καὶ κοινωνίας πολλῶν ὄντων	λόγων	ἀπόχρη μόνον τοῦτο εἰπεῖν, ὅτι
[2, 2]	λόγους φρονήσεως δέξασθαί τε στροφὰς	λόγων	νοῆσαί τε δικαιοσύνην ἀληθῆ» (ὡς
[2, 20]	φαμέν, οὔ μοι δεῖ πλειόνων	λόγων	παραθεμένῳ μάρτυν τὸν ἀποστολικὸν Βαρνάβαν
[2, 15]	οὐ γνωρίζει· Οὐδὲ ἐπὶ καθέδραν	λοιμῶν	ἐκάθισεν, καθὼς τὰ πτηνὰ εἰς
[2, 15]	ἐξ ἐθνῶν μετανενοηκότων· καθέδρα δὲ	λοιμῶν»	καὶ τὰ θέατρα καὶ τὰ
[2, 15]	τὴν Ἰουδαϊκὴν ὑπόληψιν καὶ καθέδραν	λοιμῶν»	τὰς αἱρέσεις ἐκλαμβάνοντος. Ἕτερος δὲ
[2, 15]	τὰς ἄλλας καὶ ἀφῆκε τὰς	λοιπάς.	Γέγραπται γάρ· μακάριοι ὧν ἀφέθησαν
[2, 8]	τὸ σὺν τῇ γνώσει τῇ	λοιπῇ	ἄφθαρτον παρειλήφεσαν. Τούτοις τε οὖν
[2, 23]	δ´ οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν	λοιπῶν.	Ἀλλὰ μὴν ἡ τῶν τέκνων
[2, 13]	συγγνώμης τυγχάνῃ, αἰδεῖσθαι ὀφείλει, μηκέτι	λουόμενος	εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Δεῖ γὰρ
[2, 18]	κύριος, Καὶ πᾶσα ἡ περικοπή·	Λῦε	πάντα σύνδεσμον ἀδικίας· αὕτη γὰρ
[2, 19]	ἐπικουρίᾳ γὰρ εὔνοια μὲν συνδεῖται,	λύεται	δὲ ἔχθρα. Ἀλλ´ Εἰ καὶ
[2, 20]	προειρημέναι δυνάμεις ἐν πολλῷ τῷ	λύθρῳ	τότε δὴ ἀπαυδῶσι θαυμάζουσαι τοὺς
[2, 4]	κόλαξ τὸν φίλον καὶ ὁ	λύκος	τὸν κύνα. Ἐπειδὴ δὲ ὁρῶμεν
[2, 20]	ἑτερογενεῖς φύσεις προσεπιφύεσθαι ταύταις οἷον	λύκου,	πιθήκου, λέοντος, τράγου, ὧν τὰ
[2, 21]	τὰς φαντασίας ἐποχήν. Ναὶ μὴν	Λύκων	ὁ Περιπατητικὸς τὴν ἀληθινὴν χαρὰν
[2, 15]	ἐξακολούθησις ταῖς πονηραῖς καὶ ταῖς	λυμαντικαῖς	ἐξουσίαις καὶ ἡ κατὰ τὰ
[2, 18]	διδάσκει, μηδὲ μὴν κείρειν ἐπὶ	λύμῃ	στάχυν πρὸ τοῦ θερισμοῦ, ἀλλὰ
[2, 18]	ἐπὶ τοῖς τοῦ πέλας ἀγαθοῖς	λυπεῖσθαι	προσῆκεν οὐδὲ μὴν ἐπὶ τοῖς
[2, 20]	ὅτι Ἑκάστη ἡδονή τε καὶ	λύπη	προσπασσαλοῖ τῷ σώματι τὴν ψυχὴν»
[2, 16]	ἐπὶ καλοῖς. Τὸ δὲ ἔλεος	λύπην	ἐπὶ ἀναξίως κακοπαθοῦντι, τροπὰς δὲ
[2, 16]	ἐπιφύονται οἱ κατήγοροι χαρὰν καὶ	λύπην	πάθη ψυχῆς λέγοντες· τὴν μὲν
[2, 20]	Πρὸς ὅλον τὸ τετράχορδον, ἡδονήν,	λύπην,	φόβον, ἐπιθυμίαν, πολλῆς δεῖ τῆς
[2, 23]	Τὰ δυσχερῆ τε καὶ τὰ	λυπήσοντά	σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ
[2, 15]	βαθεῖα κηλὶς ἐκ βυθῶν ἀναστρέφει	λύσσης	πικροῖς κέντροισιν ἠρεθισμένον. Τούτους μὲν
[2, 14]	ὁ θεός, ἐπεὶ καὶ τὴν	Λὼτ	γυναῖκα ἐπιστραφεῖσαν μόνον ἑκουσίως ἐπὶ
[2, 20]	ᾤκει Δανιήλ, καθάπερ ὁ μὲν	Λὼτ	τὰ Σόδομα, τὴν Χαλδαίων δὲ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 11/03/2010