>Livre, Chap. |
[12, 32] |
δὲ
περὶ
τὸν
Αδρίαν)
ἐπιεικῶς
|
εἷναι |
ἁβροδίαιτον,
παραπλησίως
τε
βιοτεύειν
τοῖς |
[12, 34] |
δὲ
καὶ
Κορινθίαν
κόρην
φίλην
|
εἷναι |
ἀνδράσιν
μέλλουσιν
εὖ
σώματος
ἔξειν |
[12, 14] |
πρὸς
ἑαυτάς·
οὐ
γὰρ
αἰσχρὸν
|
εἷναι |
αὐταῖς
φαίνεσθαι
γυμναῖς.
Δειπνεῖν
δὲ |
[12, 15] |
τὴν
παρ'
αὐτοῖς
θάλατταν
λέγουσιν
|
εἷναι |
γλυκεῖαν,
χαίροντες
τοῖς
ἐξ
αὐτῆς |
[12, 9] |
εἷναι
καὶ
χρυσοῦν
καλούμενον
ὕδωρ,
|
εἷναι |
δὲ
τοῦτο
λιβάδας
ἑβδομήκοντα,
καὶ |
[12, 79] |
δ'
ἴσως
διὰ
τὸ
φιλοκάλους
|
εἷναι |
δηλοῖ
δὲ
τὸ
τῶν
καλῶν |
[12, 63] |
πρὸς
τὴν
χθὲς
ἔφησεν
παραπλησίαν
|
εἷναι. |
Ἐκείνη
τε
γάρ,
ἔφησεν,
ἀδοξεῖ |
[12, 34] |
καὶ
Ἀττικῶν
πεμμάτων
τὰς
δοκούσας
|
εἷναι |
εὐπαθείας,
~Ποσειδώνιος
δ'
ἑκκαιδεκάτῃ
Ιστοριῶν |
[12, 63] |
ἀποδεξάμενος
τὴν
ἡδυπάθειαν
ταύτην
τέλος
|
εἷναι |
ἔφη
καὶ
ἐν
αὐτῇ
τἡν |
[12, 64] |
καὶ
πολὺ
τῆς
φύσεως
ἀφεστηκὸς
|
εἷναι. |
Ἡ
γὰρ
φύσις
ὅταν
φθέγγηται |
[12, 48] |
καὶ
ἔχοι
Αλκιβιάδης,
Αξιόχου
ἔφασκεν
|
εἷναι |
θυγατέρα·
εἰ
δὲ
Αξίοχος,
Αλκιβιάδου. |
[12, 65] |
πρὸς
τὴν
πολιτικὴν
κοινωνίαν
ἀναγκαῖα
|
εἷναι |
καὶ
δὴ
καὶ
περὶ
ἐσθῆτος |
[12, 52] |
ἐν
ἰδιωτικῇ
οἰκίᾳ
πολλὰ
χρήματα
|
εἷναι. |
Καὶ
ἔδοσαν
Αθηναῖοι·
νουθετηθεὶς
δ' |
[12, 41] |
ἀλλήλους.
Ἐσπούδαζον
δὲ
δοκεῖν
εὐδαίμονες
|
εἷναι |
καὶ
μακαριστοί.
Οὐ
μὴν
περί |
[12, 64] |
τὴν
Ταραντίνων
πόλιν,
ἐν
οἷς
|
εἷναι |
καὶ
Πολύαρχον
τὸν
ἡδυπαθῆ
ἐπικαλούμενον, |
[12, 68] |
χώρᾳ.
Πυνθανόμεθα
δὲ
οὐκ
ὀλίγους
|
εἷναι |
καὶ
τοὺς
νέους
λυμαίνεσθαι
διὰ |
[12, 9] |
περὶ
Κυζίκου
ἐν
Πέρσαις
φησὶν
|
εἷναι |
καὶ
χρυσοῦν
καλούμενον
ὕδωρ,
εἷναι |
[12, 37] |
γοῦν
εὐθὺς
ἔσχομεν
κλέος
Κουρῆτες
|
εἷναι, |
κουρίμου
χάριν
τριχός.
Καὶ
Κυμαῖοι |
[12, 53] |
ἦν
καὶ
φονικός.
Ἐδόκει
γὰρ
|
εἷναι |
μελαγχολικός.
Ἐν
Εκβατάνοις
δὲ
ποιήσας |
[12, 5] |
ἔχοντες
μέγιστον
ἀγαθὸν
τὴν
ἡδονὴν
|
εἷναι |
νομίζουσιν,
Σιμωνίδης
μὲν
οὑτωσὶ
λέγων· |
[12, 7] |
μοι
κάλλιστον
ἐνὶ
φρεσὶν
εἴδεται
|
εἷναι. |
Ὁ
δὲ
Μεγακλείδης
φησὶ
τὸν |
[12, 18] |
δὲ
μέγα
τῆς
εὐδαιμονιας
αἴτιον
|
εἷναι |
ὅτι
ἐκ
τῆς
χωρας,
ἀλιμένου |
[12, 59] |
κῆπος
προσαγορεύεται
διὰ
τὸ
πᾶσα
|
εἷναι |
πλήρης
δένδρων
ἡμέρων,
ὥς
φησιν |
[12, 35] |
τῇ
λα'
Ζακυνθίους
φησὶν
ἀπείρους
|
εἷναι |
πολέμου
διὰ
τὸ
ἐν
εὐπορίᾳ |
[12, 11] |
ἀφοσιούντων,
παλαιᾶς
τινος
ὕβρεως
ἐοίκασιν
|
εἷναι |
πρὸς
ἀλήθειαν
ὑπόμνημα
καὶ
τιμωρίας. |
[12, 5] |
τράπεζαι.
Τοὺς
δὲ
θεούς
φησιν
|
εἷναι |
ῥεῖα
ζώοντας
(τὸ
δὲ
ῥεῖα |
[12, 39] |
(λέγεσθαι
δὲ
τὸ
χῶμα
τοῦτ'
|
εἷναι |
Σαρδαναπάλλου
τοῦ
βασιλεύσαντος
Νίνου,
ἐφ' |
[12, 50] |
ἱδρυμένοις,
ὃν
ἔτι
καὶ
νῦν
|
εἷναι |
συμβαίνει,
ἐτόλμησεν
ἐπιγράψαι,
ὡς
αὐτὸς |
[12, 73] |
καὶ
γαστρὸς
μεγέθους,
ἣν
δυσπερίληπτον
|
εἷναι |
συνέραινεν·
ἐφ'
ἧς
χιτωνίσκον
ἐνδεδυκὼς |
[12, 8] |
ὡραιότητα
τοῦ
τόπου·
σοῦσον
γὰρ
|
εἷναι |
τῇ
Ελλήνων
φωνῇ
τὸ
κρίνον. |
[12, 7] |
Εἰσὶ
δ'
οἵ
φασι
ταύτης
|
εἷναι |
τῆς
γνώμης
τὸν
Ομηρον,
προτάττοντα |
[12, 64] |
καταφέρεσθαι
καὶ
τοῦτο
νομίζειν
τέλος
|
εἷναι |
τῆς
ἐξουσίας,
τὰ
δὲ
ἄλλα |
[12, 7] |
τοῦ
δοκεῖν
ὁμοήθη
τοῖς
Φαίαξιν
|
εἷναι |
τὸ
ἁβροδίαιτον
αὐτῶν
ἀσπάζεσθαι,
(προπυθόμενον |
[12, 64] |
φύσεως
σύστασις·
τεκμήριον
δ'
ἰσχυρὸν
|
εἷναι |
τὸ
πάντας
ἀνθρώπους,
ὅταν
ἐξουσίας |