HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τότ 1
τότε 7
Τοῦ 3
τοῦ 133
τοὔνειδος 1
τοὔνομα 1
Τοὺς 5

Fréquences [« »]
132 μὲν
127 τε
119 τοῖς
133 τοῦ
136 εἰς
136 τοὺς
139 περὶ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XII

τοῦ

>
Livre, Chap.

[12, 80]   γάμους οὐκ ἔπειθε, ἄγεται ἐκ τοῦ ἀγροῦ τὰς παῖδας αὐτοῖς, πείσας

[12, 60]   Δημήτριος, φησίν, ὁ Φαληρεὺς Ιμεραίου τοῦ ἀδελφοῦ ἀναιρεθέντος ὑπ' Αντιπάτρου αὐτὸς

[12, 60]   αἰτίαν ἔχων ὡς τὰ (ἐπιφάνεια τοῦ ἀδελφοῦ θύων. Κασάνδρῳ δὲ γενόμενος

[12, 43]   τρισκαιδεκάτῃ τῶν Φιλιππικῶν περὶ (Χαβρίου τοῦ Ἀθηναίου ἱστορῶν φησιν· Οὐ δυνάμενος

[12, 21]   κατεχάλκωσαν θυρίσι, ουλόμενοι στῆσαι τὴν τοῦ αἵματος ἀναφοράν. Διόπερ, ἀνάστατοι ἐγένοντο

[12, 55]   Δαρείου λέγων τοῦ καθαιρεθέντος ὑπὸ τοῦ Αλεξάνδρου φησίν· Ὁ Περσῶν βασιλεὺς

[12, 7]   τὸ ἁβροδίαιτον αὐτῶν ἀσπάζεσθαι, (προπυθόμενον τοῦ Αλκίνου· Αἰεὶ δ' ἡμῖν δαίς

[12, 47]   ὡς δὴ αὐτὸς αὐτόπτης γεγονὼς τοῦ Αλκιριάδου ἰσχυρὸν αὐτὸν καὶ ἀνδρώδη

[12, 53]   τοῖς δείπνοις, ὁτὲ μὲν τὴν τοῦ Αμμωνος πορφυρίδα καὶ περισχιδεῖς καὶ

[12, 70]   σοφῶ τούτῳ φιλοσόφῳ τὰ ἐκ τοῦ Αναξίλα Λυροποιοῦ· Ξανθοῖς τε μύροις

[12, 51]   χρήματα ὑποσχομένων τοῖς πολεμίοις ὑσπὲρ τοῦ ἀνελέσθαι αὐτοῦ τὸ σῶμα. Φύλαρχος

[12, 39]   ὡς τἄλλα τούτου οὐκ ἅξια, τοῦ ἀποκροτήματος ἔοικε λέγειν, ~Οὐ μόνος

[12, 73]   Κυρήνῃ, ἐν ᾗ ὁ ἱερεὺς τοῦ Απολλωνος (ἐνιαύσιος δ' ἐστί) δειπνίζει

[12, 53]   καὶ Ηρακλῆς καλεῖσθαι ἤθελεν, Αλεξάνδρου τοῦ Αριστοτελικοῦ τοσούτοις αὑτὸν ἀφομοιοῦντος θεοῖς,

[12, 53]   τῆς Αρτέμιδος, ἥν καὶ ἐπὶ τοῦ ἅρματος ἐφόρει πολλάκις, ἔχων τὴν

[12, 8]   σμύρνης. Ὁπότε δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ ἅρματος κατίοι, φησί, βασιλεύς, οὔτε

[12, 38]   πολλὴν στρατιὰν καὶ καταλυθέντα ὑπὸ τοῦ Αρράκου τελευτῆσαι ἑαυτὸν ἐμπρήσαντα ἐν

[12, 3]   ὁ Αρης ἀλκιμώτατος ὢν ὑπὸ τοῦ ἀσθενεστάτου Ἡφαίστου συνεποδίσθη καὶ ὦφλεν

[12, 30]   Ηραῖον ἐμπεπλεγμένον. Ἐστι δὲ τὰ τοῦ Ασίου ἔπη οὕτως ἔχοντα· (Οἱ

[12, 19]   Καὶ ἐπεὶ ἤκουσαν οἱ ἵπποι τοῦ αὐλοῦ, ἔστησαν ἐπὶ τῶν ὀπισθίων

[12, 39]   τὸ χῶμα τοῦτ' εἷναι Σαρδαναπάλλου τοῦ βασιλεύσαντος Νίνου, ἐφ' οὗ καὶ

[12, 48]   δὲ ὢν ἔφθειρε τὴν Αγιδος τοῦ βασιλέως γυναῖκα Τίμαιαν· ἐπιπληττόντων δ'

[12, 66]   (καὶ τὸν θάνατον δ' ἀποσημαίνων τοῦ βασιλέως φησίν· Ὡς ἀμφὶ κρητῆρα

[12, 7]   Οδυσσεὺς τρυφὴν καὶ λαγνείαν τέλος τοῦ βίου παρὰ τῷ Αλκινόῳ τίθεται.

[12, 41]   Οὐ μὴν περί γε τὴν τοῦ βίου τελευτὴν διηυτύχησαν, ἀλλ' ἀμφότεροι

[12, 71]   ἐρωτηθεὶς τί αὐτῷ γέγονεν αἵτιον τοῦ βιῶσαι πλείω τῶν ρ' ἐτῶν,

[12, 37]   τὰς κεφαλάς, ἐπεὶ δ' ἀπέτυχον τοῦ γάμου, Κόμας ἐκειράμεσθα (φησὶν) μάρτυρας

[12, 2]   εἷς ὢν, ἵνα μὴ κατηγορῇ τοῦ γήρως, εἰς σωφροσύνην ἔθετο τὴν

[12, 21]   τῶν κακῶν ἐγένετο (ἀρχὴ μηνίσαντος τοῦ δαιμονίου, ἔδοξαν γοῦν μετ᾽ ὀλίγας

[12, 52]   ηὐπόρουν. Οἱ οὖν καταλελειμμένοι τῆς τοῦ Διομνήστου οἰκίας παρ' Ιππόνικον τὸν

[12, 63]   Αρίστιππος ῥαινόμενος μὲν ὑπὸ τῶν τοῦ Διονυσίου θεραπόντων, σκωπτόμενος δ' ἐπὶ

[12, 63]   αὐτῷ τυχὼν ἤνεγκεν ἐρωτήσαντός τε τοῦ Διονυσίου τί φαίνεται ἡ κατάκλισις

[12, 44]   ἐγένετο, ὅπου καὶ τὸ Αθήνησι τοῦ Διονύσου πρόσωπον ἐκείνου τινές φασιν

[12, 7]   Οδυσσέα καθομιλοῦντα τοὺς καιρους ὑπὲρ τοῦ δοκεῖν ὁμοήθη τοῖς Φαίαξιν εἷναι

[12, 49]   τὴν φυγὴν κυρίους Αθηναίους ποιήσας τοῦ Ελλησπόντου καὶ πλείους τῶν πεντακισχιλίων

[12, 29]   Ἐφέσιος ἐν τῷ προτέρῳ περὶ τοῦ ἐν Εφέσῳ Ναοῦ διηγούμενος περὶ

[12, 73]   διηγούμενος ὅπως τε ἱερεὺς ἐγένετο τοῦ ἐν Κυρήνῃ (Απόλλωνος καὶ ὅπως

[12, 8]   δὲ (ἐν Βαρυλῶνι, τὸ λεῖπον τοῦ ἐνιαυτοῦ, καὶ τὸ παράσημον δὲ

[12, 8]   καὶ ἐν Βαρυλῶνι τὸ λεῖπον τοῦ ἐνιαυτοῦ μέρος. Καὶ οἱ Πάρθων

[12, 56]   τοῦ ὁμωνύμου αὐτοῦ Αντιόχου λέγων τοῦ ἐπ᾽ (Αρσάκην εἰς Μηδίαν στρατεύσαντός

[12, 53]   σιβύνην, ἐνίοτε δὲ καὶ τὴν τοῦ Ερμοῦ· τὰ μὲν ἄλλα σχεδὸν

[12, 11]   μηδ' ὅλως αὐτοῖς ἐπιπίπτειν τὰς (τοῦ ἡλίου αὐγάς. Καὶ πόρρω προάγοντες

[12, 39]   δὲ ἐβασίλευσα καὶ ἄχρι ἑώρων τοῦ ἡλίου φῶς, ἔπιον, ἔφαγον, ἠφροδισίασα,

[12, 43]   διοίκησιν. Ἐν δὲ τῷ ἐπιγαφομενῳ τοῦ Θεοπόμπου συγγράμματι περὶ τῶν ἐκ

[12, 18]   πόλεως τόπος καὶ ὁ παρὰ τοῦ θεοῦ χρησμὸς συμπαροξῦναι πάντας ἐκτρυφῆσαι

[12, 40]   ἱερὸν ἀνέστησεν, ὥσπερ νόμος, ῥάβδοισι τοῦ θεοῦ ψαύων· οὐ μυθιήτης, οὐ

[12, 17]   κροκωτοὺς ἐπὶ τοῖς θώραξιν, καὶ τοῦ θέρους οἱ νεώτεροι αὐτῶν εἰς

[12, 55]   περὶ Βίων περὶ Δαρείου λέγων τοῦ καθαιρεθέντος ὑπὸ τοῦ Αλεξάνδρου φησίν·

[12, 76]   σαφῶς αὑτὸς ὢν σημαινεται ἐκ τοῦ καὶ ἐπὶ ἀθεότητι κωμῳδούμενον ἐμφανίζεσθαι

[12, 47]   φορεῖ (γυναιξὶν αὔτως. ~Περὶ δὲ τοῦ καλοῦ Αλκιριάδου Σάτυρος ἱστορῶν Λέγεται,

[12, 8]   φησι Δίνων, ἐκ σμύρνης καὶ τοῦ καλουμένου λαβύζου. Εὐώδης δ' ἐστὶν

[12, 12]   Πᾶσαν ἀφανιεῖς τὴν ἡδονήν. Μνημονεύει τοῦ κανδαύλου καὶ Φιλήμων ἐν Παρεισιόντι

[12, 44]   ἀγροῖς καὶ τοῖς κήποις οὐδένα τοῦ καρποῦ καθίστα φύλακα, ὅπως οἱ

[12, 45]   ἐκφανῶς τέθριππον ζεύξας ἑταιρίδων διὰ τοῦ Κεραμεικοῦ πληθύοντος ἑωθινὸς ἤλασεν. Ἀμφιβόλως

[12, 78]   Προκρίδος κυνὸς ὡς περὶ ἀνθρώπου τοῦ κυνὸς τὸν λόγον ποιοόμενος· Οὐκοῦν

[12, 65]   οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἥ τοῦ κυριεῦσαι τῆς Σύρων ἐξουσίας, Μήδους

[12, 3]   ὥσπερ ἐκεῖνοι. Οὐδὲ τὸν Αγησιλάου τοῦ Λακεδαιμονίων βασιλέως, ἀλλὰ μᾶλλον, εἰ

[12, 76]   ἀθεότητι κωμῳδούμενον ἐμφανίζεσθαι καὶ διὰ τοῦ λόγου τοιοῦτον δείκνυσθαι, λέγει δ'

[12, 20]   παρασκευὴν τῶν τε ἱματίων καὶ τοῦ λοιποῦ κόσμου προάγωσιν οὕτως εἰς

[12, 74]   μὴ τὸν βίον ἐπανορθώσοιτο, εἰπόντος τοῦ Λυσάνδρου ὄτι καὶ Αγησίλαος, ὅτε

[12, 61]   τῶν Ελληνικῶν τἀναντία φησὶ περὶ τοῦ Λυσάνδρου, ὅτι Φιλόπονος ἦν καὶ

[12, 10]   γὰρ τῆς ἱππείας οὕτως ὡς τοῦ μαλακῶς καθῆσθαι (ἐπιμέλονται. Καὶ τοὺς

[12, 26]   ἐπὶ πολὺν χρόνον ἀπήλαυνεν αὐτοὺς τοῦ μαντείου καὶ ἐπερωτώντων διὰ τίνα

[12, 18]   πόλις αὐτῶν ἐν κοίλῳ κειμένη τοῦ μὲν θέρους ἕωθέν τε καὶ

[12, 11]   παρ' αὐτοῖς Μίδου βασιλείᾳ βαρυνθείς, τοῦ μὲν Μίδου ὑπ' ἀνανδρίας καὶ

[12, 15]   βαλανεῖα λουτροχόοι καὶ παραχύται πεπεδημένοι, τοῦ μὴ θᾶττον ἰέναι καὶ ὅπως

[12, 39]   καὶ τελευτήσας δείκνυσιν ἐν τῷ τοῦ μνήματος τύπῳ τοῖς δακτύλοις ἀποκροτοῦντι

[12, 64]   Βίῳ ἀφικέσθαι φησὶ παρὰ Διονυσίου τοῦ νεωτέρου πρεσβευτὰς πρὸς τὴν Ταραντίνων

[12, 58]   ἑβδόμης. Περὶ δὲ τῆς Διονυσίου τοῦ νεωτέρου Σικελίας τυράννου τρυφῆς Σάτυρος

[12, 72]   ἐκ τῶν ἀπολαύσεων, κνισότερος ὢν τοῦ Οδυσσέως Μελανθίου. Πολλοὶ δὲ καὶ

[12, 40]   πώποτε δὲ τὴν χεῖρα κατωτέρω (τοῦ ὀμφαλοῦ προενέγκασθαι. Διὸ καὶ Αριστοτέλης

[12, 56]   Ἐν δὲ τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ περὶ τοῦ ὁμωνύμου αὐτοῦ Αντιόχου λέγων τοῦ

[12, 69]   ἐπὶ τὸ αὐτὸ τῆς ἕως τοῦ ὀρθρίου γενομένης τραπέζης ἀπολαυσωσιν ἢ

[12, 27]   μεταστάντες ἔτι καὶ νῦν ἀπὸ τοῦ πάθους ἔχουσι τὴν ἐπωνυμίαν. Αἱ

[12, 79]   οἱ ἐρῶντες οἷον ἐκτρυφῶντες ὑπὸ τοῦ πάθους καὶ ὡριαινόμενοι τοῖς ὡραίοις

[12, 3]   φύσιν εἶναι τὴν ἡδονὴν ἐκ τοῦ πάντα ζῷα δεδουλῶσθαι ταύτῃ, ὥσπερ

[12, 11]   διὰ τὴν τοῦ (φρονεῖν ἔνδειαν τοῦ πάντων ἀναισθητοτάτου ζῴου τὴν ἐπωνυμίαν

[12, 53]   ἐτελεύτησαν; ~(Περὶ δὲ τῆς Αλεξάνδρου τοῦ πάνυ τρυφῆς Εφιππος μὲν ὁ

[12, 2]   Ἐγὼ δέ φημι καὶ τὴν τοῦ Πάριδος κρίσιν ὑπὸ τῶν παλαιοτέρων

[12, 18]   τὸ τελευταῖον κατέδραμεν ἐπὶ τὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μνήματα, ἀφῆκεν αἰδεσθείς.

[12, 74]   τὸν ἔσχατον καιρὸν καὶ ὑπὸ τοῦ πάχους ἀποπνιγῆναι δι᾽ ἀργίαν σώματος

[12, 49]   κατέπλει μέχρι μὲν τῶν κλείθρων τοῦ Πειραιέως προέτρεχεν ἁλουργοῖς ἱστίοις· ὡς

[12, 52]   ἐτελεύτησεν. Τὸν δὲ Νικίου, φησί, τοῦ Περγασῆθεν πλοῦτον ἢ τὸν Ισχομάχου

[12, 79]   ἐρωμένων πόθος, εἰ μὴ ἄρα τοῦ περὶ αὑτοὺς κόσμου χάριν καθάπερ

[12, 69]   ἀκριβῶς ἠπίστατο. Ὕστερον δὲ κα τοῦ Περιπάτου προστὰς ἐδείπνιζε τοὺς φίλους

[12, 22]   Κροτωνιᾶται, ἐκδύσαντες δὲ τὴν στολὴν τοῦ Πέρσου ἐνέδυσαν τὸν ὑπηρέτην τοῦ

[12, 39]   γενναίως ἐτελεύτησεν. ~Κλέαρχος δὲ περὶ τοῦ Περσῶν βασιλέως διηγούμενος ὅτι Τοῖς

[12, 65]   τὰ περὶ τῆς θεραπείας τῆς τοῦ Περσῶν βασιλέως, οἵους καὶ ὅσους

[12, 57]   φησιν κοσμηθῆναι τὴν Σάμον ὑπὸ τοῦ Πολυκράτους, κύνας μὲν Μολοττικὰς καὶ

[12, 9]   αὐτῷ ἡδὺ βρῶμα διδοὺς ἆθλα τοῦ πορισθέντος οὐχ ἑτέραις ἡδύνων ταῦτα

[12, 68]   Επικουρείους ἐξέβαλον τῆς πόλεως, Λευκίου τοῦ Ποστουμίου ὑπατεύοντος, δι' ἃς εἰσηγοῦντο

[12, 14]   κατεσκεύασται πολλὰ καὶ τεχνῖται τούτου τοῦ πράγματός εἰσιν, ὥσπερ παρ' ἡμῖν

[12, 61]   καὶ θριαμβεύσαντα λόγον τε ἀποδόντα τοῦ πρὸς Μιθριδάτην πολέμου ἐξοκεῖλαι εἰς

[12, 50]   τῶν Δημητρίων Αθήνησιν ἐγράφετο ἐπὶ τοῦ προσκηνίου ἐπὶ τῆς Οἰκουμένης ὀχούμενος.

[12, 22]   τοῦ Πέρσου ἐνέδυσαν τὸν ὑπηρέτην τοῦ πρυτανεύοντος. Ἐξ οὗ δὴ Περσικὴν

[12, 22]   ταῖς ἑβδόμαις τοὺς βωμοὺς μετὰ τοῦ πρυτάνεως· οὐ τρυφῆς χάριν οὐδὲ

[12, 72]   Ηρακλείας Διονύσιος, φησίν, ὁ Κλεάρχου τοῦ πρώτου τυραννήσαντος ἐν Ηρακλείᾳ υἱὸς

[12, 9]   ταύτης ἀνακεῖσθαι κρατῆρα χρυσοῦν (Θεοδώρου τοῦ Σαμίου ποίημα. Ἀγαθοκλῆς δ' ἐν

[12, 75]   διαροίας ποταμὸς ἐξοιχήσεται. Περὶ δἐ τοῦ Σαννυρίωνος καὶ Στράττις ἐν Ψυχασταῖς

[12, 39]   Καὶ ἦν οὐ πόρρω τὸ τοῦ Σαρδαναπάλλου μνημεῖον, ἐφ' οὗ ἑστάναι

[12, 59]   τῶν Ιστοριῶν περὶ Δαμοφίλου λέγων τοῦ Σικελιώτου, δι' ὃν ὁ δουλικὸς

[12, 58]   ἐπὶ τὴν μνηστείαν τῆς Κλεισθένους τοῦ Σικυωνίων τυράννου θυγατρὸς Αγαρίστης, φησίν,

[12, 4]   εἴη; ἡ μέν γέ που τοῦ σίτου κατ' ἀμφότερα ἀναγκαία, ᾗ

[12, 60]   χορὸς εἰς αὐτὸν ποιήματα Καστορίωνος τοῦ Σολεως, ἐν οἷς ἡλιόμορφος προοηγορεύετο·

[12, 7]   τῆς γνώμης τὸν Ομηρον, προτάττοντα τοῦ σπουδαίου βίου πολλάκις τὸν καθ'

[12, 72]   τινος ὑπὸ τῆς πεπωρωμένης ἐκ τοῦ στέατος σαρκὸς οὐκ ἐνεποίει τὴν

[12, 50]   ἀνακείμενον τοῖς θεοῖς τοῖς ἐπὶ τοῦ στόματος ἱδρυμένοις, ὃν ἔτι καὶ

[12, 52]   ἀνὴρ Διόμνηοτος κύριος ἐγένετο τῶν τοῦ στρατηγοῦ χρημάτων. Ἔτυχεν γὰρ ἐν

[12, 41]   τῷ ἐπιγραφομένῳ Βασιλέων Μεταλλαγαὶ περὶ τοῦ Στράτωνος τὰ αὐτὰ ἱστορήσας διημιλλῆσθαί

[12, 58]   γυμνῶν οὐδὲν αἰσχύνης παρέλιπεν ἐπὶ τοῦ στρώματος κυλινδούμενος. Τοιγαροῦν μετ᾽ οὐ

[12, 58]   Καρχηδόνι Πέπλων. Περὶ δὲ Σμινδυρίδου τοῦ Συβαρίτου καὶ τῆς τούτου τρυφῆς

[12, 3]   βίον ἡδύν, ἀλλὰ τὸν Σμινδυρίδου τοῦ Συβαρίτου καὶ τὸν Σαρδαναπάλλου. Καίτοι

[12, 25]   τὴν τρυφὴν καὶ τὴν εὐδαιμονίαν τοῦ σύμπαντος τούτου κλίματος καὶ τὸ

[12, 63]   γε Κυρηναϊκὴ καλουμένη ἀπ' Αριστίππου τοῦ Σωκρατικοῦ τὴν ἀρχὴν λαβοῦσα, ὃς

[12, 77]   οὗν δι' οἰνοφλυγίαν καὶ πάχος τοῦ σώματος ἀσκὸν καλοῦσι πάντες οὑπιχώριοι.

[12, 72]   ἐποιεῖτο τοῖς βουλομένοις προτιθέμενος κιβωτὸν τοῦ σώματος ἵνα τὰ μὲν λοιπὰ

[12, 77]   ποιητής, ὃς καὶ διὰ τἠν τοῦ σώματος ἰσχνότητα σφαίρας ἐκ μολύβου

[12, 74]   ἀνανδρότερον ἔχων ἢ τὸν ὄγκον τοῦ σώματος προπετῆ ἐφαίνετο, γυμνῶν κατὰ

[12, 79]   καρπῶν αἴτησις εἰς ἀντίδοσιν τῆς τοῦ σώματος ὤρας προκαλεῖται τοὺς λαβόντας.

[12, 21]   ἅπαντας αὐτοὺς ἀπέκτειναν καὶ πρὸ τοῦ τείχους τὰ σώματα ἐξέρριψαν καὶ

[12, 52]   Ιππόνικος ὁ ἀπ' ἐκείνου γεγονὼς τοῦ τὴν παρακαταθήκην λαβόντος ᾔτησεν Αθηναίους

[12, 78]   λέγει τις πῶς δεῖ ἐπιμελεῖσθαι τοῦ τῆς Προκρίδος κυνὸς ὡς περὶ

[12, 40]   σιτεῖσθαι μὲν μέχρι γήρως ἐκ τοῦ τῆς τίτθης στόματος, ἵνα μὴ

[12, 8]   καὶ Χάρης διὰ τὴν ὡραιότητα τοῦ τόπου· σοῦσον γὰρ εἷναι τῇ

[12, 57]   ἐπὶ μισθοῖς μεγίστοις. Πρὸ δὲ τοῦ τυραννῆσαι (κατασκευασάμενος στρωμνὰς πολυτελεῖς καὶ

[12, 8]   ὀλίγου ὄντος ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ ὕψους οὔτε διὰ χειρῶν ἐρειδόμενος,

[12, 4]   οὕτως Ἆρ' οὖν οὐχὶ ἡ τοῦ φαγεῖν μέχρις ὑγιείας (καὶ εὐεξίας

[12, 43]   ποιητὴς μέμνητα οὕτως· Αλεκτρυόνα τὸν τοῦ Φιλίππου παραλαβὼν ἀωρὶ κοκκύζοντα καὶ

[12, 77]   οὐδενὶ ὡμίλησεν, Αρκεσιλάου δὲ ἠκροᾶτο τοῦ φιλοσόφου, καὶ ὅτι συνεγένετο Πτολεμαίῳ

[12, 11]   ὤτων ἐξελκύσας, ὃς διὰ τὴν τοῦ (φρονεῖν ἔνδειαν τοῦ πάντων ἀναισθητοτάτου

[12, 43]   Χαρρίας ἐν Αἰγύπτῳ. Καὶ περὶ τοῦ Χάρητος ἐν τῇ πέμπτῃ (καὶ

[12, 20]   κλῆσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ἀξίως ποιούμεναι τοῦ χρόνου τὴν παρασκευὴν τῶν τε

[12, 27]   τὴν συμφορὰν προσαναγραψάμεναι τὰ λοιπὰ τοῦ χρωτός, ἵν' ὁ τῆς ὕβρεως

Livre, Chap.
[12, 80]	γάμους οὐκ ἔπειθε, ἄγεται ἐκ	τοῦ	ἀγροῦ τὰς παῖδας αὐτοῖς, πείσας
[12, 60]	Δημήτριος, φησίν, ὁ Φαληρεὺς Ιμεραίου	τοῦ	ἀδελφοῦ ἀναιρεθέντος ὑπ' Αντιπάτρου αὐτὸς
[12, 60]	αἰτίαν ἔχων ὡς τὰ (ἐπιφάνεια	τοῦ	ἀδελφοῦ θύων. Κασάνδρῳ δὲ γενόμενος
[12, 43]	τρισκαιδεκάτῃ τῶν Φιλιππικῶν περὶ (Χαβρίου	τοῦ	Ἀθηναίου ἱστορῶν φησιν· Οὐ δυνάμενος
[12, 21]	κατεχάλκωσαν θυρίσι, ουλόμενοι στῆσαι τὴν	τοῦ	αἵματος ἀναφοράν. Διόπερ, ἀνάστατοι ἐγένοντο
[12, 55]	Δαρείου λέγων τοῦ καθαιρεθέντος ὑπὸ	τοῦ	Αλεξάνδρου φησίν· Ὁ Περσῶν βασιλεὺς
[12, 7]	τὸ ἁβροδίαιτον αὐτῶν ἀσπάζεσθαι, (προπυθόμενον	τοῦ	Αλκίνου· Αἰεὶ δ' ἡμῖν δαίς
[12, 47]	ὡς δὴ αὐτὸς αὐτόπτης γεγονὼς	τοῦ	Αλκιριάδου ἰσχυρὸν αὐτὸν καὶ ἀνδρώδη
[12, 53]	τοῖς δείπνοις, ὁτὲ μὲν τὴν	τοῦ	Αμμωνος πορφυρίδα καὶ περισχιδεῖς καὶ
[12, 70]	σοφῶ τούτῳ φιλοσόφῳ τὰ ἐκ	τοῦ	Αναξίλα Λυροποιοῦ· Ξανθοῖς τε μύροις
[12, 51]	χρήματα ὑποσχομένων τοῖς πολεμίοις ὑσπὲρ	τοῦ	ἀνελέσθαι αὐτοῦ τὸ σῶμα. Φύλαρχος
[12, 39]	ὡς τἄλλα τούτου οὐκ ἅξια,	τοῦ	ἀποκροτήματος ἔοικε λέγειν, ~Οὐ μόνος
[12, 73]	Κυρήνῃ, ἐν ᾗ ὁ ἱερεὺς	τοῦ	Απολλωνος (ἐνιαύσιος δ' ἐστί) δειπνίζει
[12, 53]	καὶ Ηρακλῆς καλεῖσθαι ἤθελεν, Αλεξάνδρου	τοῦ	Αριστοτελικοῦ τοσούτοις αὑτὸν ἀφομοιοῦντος θεοῖς,
[12, 53]	τῆς Αρτέμιδος, ἥν καὶ ἐπὶ	τοῦ	ἅρματος ἐφόρει πολλάκις, ἔχων τὴν
[12, 8]	σμύρνης. Ὁπότε δὲ καὶ ἀπὸ	τοῦ	ἅρματος κατίοι, φησί, βασιλεύς, οὔτε
[12, 38]	πολλὴν στρατιὰν καὶ καταλυθέντα ὑπὸ	τοῦ	Αρράκου τελευτῆσαι ἑαυτὸν ἐμπρήσαντα ἐν
[12, 3]	ὁ Αρης ἀλκιμώτατος ὢν ὑπὸ	τοῦ	ἀσθενεστάτου Ἡφαίστου συνεποδίσθη καὶ ὦφλεν
[12, 30]	Ηραῖον ἐμπεπλεγμένον. Ἐστι δὲ τὰ	τοῦ	Ασίου ἔπη οὕτως ἔχοντα· (Οἱ
[12, 19]	Καὶ ἐπεὶ ἤκουσαν οἱ ἵπποι	τοῦ	αὐλοῦ, ἔστησαν ἐπὶ τῶν ὀπισθίων
[12, 39]	τὸ χῶμα τοῦτ' εἷναι Σαρδαναπάλλου	τοῦ	βασιλεύσαντος Νίνου, ἐφ' οὗ καὶ
[12, 48]	δὲ ὢν ἔφθειρε τὴν Αγιδος	τοῦ	βασιλέως γυναῖκα Τίμαιαν· ἐπιπληττόντων δ'
[12, 66]	(καὶ τὸν θάνατον δ' ἀποσημαίνων	τοῦ	βασιλέως φησίν· Ὡς ἀμφὶ κρητῆρα
[12, 7]	Οδυσσεὺς τρυφὴν καὶ λαγνείαν τέλος	τοῦ	βίου παρὰ τῷ Αλκινόῳ τίθεται.
[12, 41]	Οὐ μὴν περί γε τὴν	τοῦ	βίου τελευτὴν διηυτύχησαν, ἀλλ' ἀμφότεροι
[12, 71]	ἐρωτηθεὶς τί αὐτῷ γέγονεν αἵτιον	τοῦ	βιῶσαι πλείω τῶν ρ' ἐτῶν,
[12, 37]	τὰς κεφαλάς, ἐπεὶ δ' ἀπέτυχον	τοῦ	γάμου, Κόμας ἐκειράμεσθα (φησὶν) μάρτυρας
[12, 2]	εἷς ὢν, ἵνα μὴ κατηγορῇ	τοῦ	γήρως, εἰς σωφροσύνην ἔθετο τὴν
[12, 21]	τῶν κακῶν ἐγένετο (ἀρχὴ μηνίσαντος	τοῦ	δαιμονίου, ἔδοξαν γοῦν μετ᾽ ὀλίγας
[12, 52]	ηὐπόρουν. Οἱ οὖν καταλελειμμένοι τῆς	τοῦ	Διομνήστου οἰκίας παρ' Ιππόνικον τὸν
[12, 63]	Αρίστιππος ῥαινόμενος μὲν ὑπὸ τῶν	τοῦ	Διονυσίου θεραπόντων, σκωπτόμενος δ' ἐπὶ
[12, 63]	αὐτῷ τυχὼν ἤνεγκεν ἐρωτήσαντός τε	τοῦ	Διονυσίου τί φαίνεται ἡ κατάκλισις
[12, 44]	ἐγένετο, ὅπου καὶ τὸ Αθήνησι	τοῦ	Διονύσου πρόσωπον ἐκείνου τινές φασιν
[12, 7]	Οδυσσέα καθομιλοῦντα τοὺς καιρους ὑπὲρ	τοῦ	δοκεῖν ὁμοήθη τοῖς Φαίαξιν εἷναι
[12, 49]	τὴν φυγὴν κυρίους Αθηναίους ποιήσας	τοῦ	Ελλησπόντου καὶ πλείους τῶν πεντακισχιλίων
[12, 29]	Ἐφέσιος ἐν τῷ προτέρῳ περὶ	τοῦ	ἐν Εφέσῳ Ναοῦ διηγούμενος περὶ
[12, 73]	διηγούμενος ὅπως τε ἱερεὺς ἐγένετο	τοῦ	ἐν Κυρήνῃ (Απόλλωνος καὶ ὅπως
[12, 8]	δὲ (ἐν Βαρυλῶνι, τὸ λεῖπον	τοῦ	ἐνιαυτοῦ, καὶ τὸ παράσημον δὲ
[12, 8]	καὶ ἐν Βαρυλῶνι τὸ λεῖπον	τοῦ	ἐνιαυτοῦ μέρος. Καὶ οἱ Πάρθων
[12, 56]	τοῦ ὁμωνύμου αὐτοῦ Αντιόχου λέγων	τοῦ	ἐπ᾽ (Αρσάκην εἰς Μηδίαν στρατεύσαντός
[12, 53]	σιβύνην, ἐνίοτε δὲ καὶ τὴν	τοῦ	Ερμοῦ· τὰ μὲν ἄλλα σχεδὸν
[12, 11]	μηδ' ὅλως αὐτοῖς ἐπιπίπτειν τὰς	(τοῦ	ἡλίου αὐγάς. Καὶ πόρρω προάγοντες
[12, 39]	δὲ ἐβασίλευσα καὶ ἄχρι ἑώρων	τοῦ	ἡλίου φῶς, ἔπιον, ἔφαγον, ἠφροδισίασα,
[12, 43]	διοίκησιν. Ἐν δὲ τῷ ἐπιγαφομενῳ	τοῦ	Θεοπόμπου συγγράμματι περὶ τῶν ἐκ
[12, 18]	πόλεως τόπος καὶ ὁ παρὰ	τοῦ	θεοῦ χρησμὸς συμπαροξῦναι πάντας ἐκτρυφῆσαι
[12, 40]	ἱερὸν ἀνέστησεν, ὥσπερ νόμος, ῥάβδοισι	τοῦ	θεοῦ ψαύων· οὐ μυθιήτης, οὐ
[12, 17]	κροκωτοὺς ἐπὶ τοῖς θώραξιν, καὶ	τοῦ	θέρους οἱ νεώτεροι αὐτῶν εἰς
[12, 55]	περὶ Βίων περὶ Δαρείου λέγων	τοῦ	καθαιρεθέντος ὑπὸ τοῦ Αλεξάνδρου φησίν·
[12, 76]	σαφῶς αὑτὸς ὢν σημαινεται ἐκ	τοῦ	καὶ ἐπὶ ἀθεότητι κωμῳδούμενον ἐμφανίζεσθαι
[12, 47]	φορεῖ (γυναιξὶν αὔτως. ~Περὶ δὲ	τοῦ	καλοῦ Αλκιριάδου Σάτυρος ἱστορῶν Λέγεται,
[12, 8]	φησι Δίνων, ἐκ σμύρνης καὶ	τοῦ	καλουμένου λαβύζου. Εὐώδης δ' ἐστὶν
[12, 12]	Πᾶσαν ἀφανιεῖς τὴν ἡδονήν. Μνημονεύει	τοῦ	κανδαύλου καὶ Φιλήμων ἐν Παρεισιόντι
[12, 44]	ἀγροῖς καὶ τοῖς κήποις οὐδένα	τοῦ	καρποῦ καθίστα φύλακα, ὅπως οἱ
[12, 45]	ἐκφανῶς τέθριππον ζεύξας ἑταιρίδων διὰ	τοῦ	Κεραμεικοῦ πληθύοντος ἑωθινὸς ἤλασεν. Ἀμφιβόλως
[12, 78]	Προκρίδος κυνὸς ὡς περὶ ἀνθρώπου	τοῦ	κυνὸς τὸν λόγον ποιοόμενος· Οὐκοῦν
[12, 65]	οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἥ	τοῦ	κυριεῦσαι τῆς Σύρων ἐξουσίας, Μήδους
[12, 3]	ὥσπερ ἐκεῖνοι. Οὐδὲ τὸν Αγησιλάου	τοῦ	Λακεδαιμονίων βασιλέως, ἀλλὰ μᾶλλον, εἰ
[12, 76]	ἀθεότητι κωμῳδούμενον ἐμφανίζεσθαι καὶ διὰ	τοῦ	λόγου τοιοῦτον δείκνυσθαι, λέγει δ'
[12, 20]	παρασκευὴν τῶν τε ἱματίων καὶ	τοῦ	λοιποῦ κόσμου προάγωσιν οὕτως εἰς
[12, 74]	μὴ τὸν βίον ἐπανορθώσοιτο, εἰπόντος	τοῦ	Λυσάνδρου ὄτι καὶ Αγησίλαος, ὅτε
[12, 61]	τῶν Ελληνικῶν τἀναντία φησὶ περὶ	τοῦ	Λυσάνδρου, ὅτι Φιλόπονος ἦν καὶ
[12, 10]	γὰρ τῆς ἱππείας οὕτως ὡς	τοῦ	μαλακῶς καθῆσθαι (ἐπιμέλονται. Καὶ τοὺς
[12, 26]	ἐπὶ πολὺν χρόνον ἀπήλαυνεν αὐτοὺς	τοῦ	μαντείου καὶ ἐπερωτώντων διὰ τίνα
[12, 18]	πόλις αὐτῶν ἐν κοίλῳ κειμένη	τοῦ	μὲν θέρους ἕωθέν τε καὶ
[12, 11]	παρ' αὐτοῖς Μίδου βασιλείᾳ βαρυνθείς,	τοῦ	μὲν Μίδου ὑπ' ἀνανδρίας καὶ
[12, 15]	βαλανεῖα λουτροχόοι καὶ παραχύται πεπεδημένοι,	τοῦ	μὴ θᾶττον ἰέναι καὶ ὅπως
[12, 39]	καὶ τελευτήσας δείκνυσιν ἐν τῷ	τοῦ	μνήματος τύπῳ τοῖς δακτύλοις ἀποκροτοῦντι
[12, 64]	Βίῳ ἀφικέσθαι φησὶ παρὰ Διονυσίου	τοῦ	νεωτέρου πρεσβευτὰς πρὸς τὴν Ταραντίνων
[12, 58]	ἑβδόμης. Περὶ δὲ τῆς Διονυσίου	τοῦ	νεωτέρου Σικελίας τυράννου τρυφῆς Σάτυρος
[12, 72]	ἐκ τῶν ἀπολαύσεων, κνισότερος ὢν	τοῦ	Οδυσσέως Μελανθίου. Πολλοὶ δὲ καὶ
[12, 40]	πώποτε δὲ τὴν χεῖρα κατωτέρω	(τοῦ	ὀμφαλοῦ προενέγκασθαι. Διὸ καὶ Αριστοτέλης
[12, 56]	Ἐν δὲ τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ περὶ	τοῦ	ὁμωνύμου αὐτοῦ Αντιόχου λέγων τοῦ
[12, 69]	ἐπὶ τὸ αὐτὸ τῆς ἕως	τοῦ	ὀρθρίου γενομένης τραπέζης ἀπολαυσωσιν ἢ
[12, 27]	μεταστάντες ἔτι καὶ νῦν ἀπὸ	τοῦ	πάθους ἔχουσι τὴν ἐπωνυμίαν. Αἱ
[12, 79]	οἱ ἐρῶντες οἷον ἐκτρυφῶντες ὑπὸ	τοῦ	πάθους καὶ ὡριαινόμενοι τοῖς ὡραίοις
[12, 3]	φύσιν εἶναι τὴν ἡδονὴν ἐκ	τοῦ	πάντα ζῷα δεδουλῶσθαι ταύτῃ, ὥσπερ
[12, 11]	διὰ τὴν τοῦ (φρονεῖν ἔνδειαν	τοῦ	πάντων ἀναισθητοτάτου ζῴου τὴν ἐπωνυμίαν
[12, 53]	ἐτελεύτησαν; ~(Περὶ δὲ τῆς Αλεξάνδρου	τοῦ	πάνυ τρυφῆς Εφιππος μὲν ὁ
[12, 2]	Ἐγὼ δέ φημι καὶ τὴν	τοῦ	Πάριδος κρίσιν ὑπὸ τῶν παλαιοτέρων
[12, 18]	τὸ τελευταῖον κατέδραμεν ἐπὶ τὰ	τοῦ	πατρὸς αὐτοῦ μνήματα, ἀφῆκεν αἰδεσθείς.
[12, 74]	τὸν ἔσχατον καιρὸν καὶ ὑπὸ	τοῦ	πάχους ἀποπνιγῆναι δι᾽ ἀργίαν σώματος
[12, 49]	κατέπλει μέχρι μὲν τῶν κλείθρων	τοῦ	Πειραιέως προέτρεχεν ἁλουργοῖς ἱστίοις· ὡς
[12, 52]	ἐτελεύτησεν. Τὸν δὲ Νικίου, φησί,	τοῦ	Περγασῆθεν πλοῦτον ἢ τὸν Ισχομάχου
[12, 79]	ἐρωμένων πόθος, εἰ μὴ ἄρα	τοῦ	περὶ αὑτοὺς κόσμου χάριν καθάπερ
[12, 69]	ἀκριβῶς ἠπίστατο. Ὕστερον δὲ κα	τοῦ	Περιπάτου προστὰς ἐδείπνιζε τοὺς φίλους
[12, 22]	Κροτωνιᾶται, ἐκδύσαντες δὲ τὴν στολὴν	τοῦ	Πέρσου ἐνέδυσαν τὸν ὑπηρέτην τοῦ
[12, 39]	γενναίως ἐτελεύτησεν. ~Κλέαρχος δὲ περὶ	τοῦ	Περσῶν βασιλέως διηγούμενος ὅτι Τοῖς
[12, 65]	τὰ περὶ τῆς θεραπείας τῆς	τοῦ	Περσῶν βασιλέως, οἵους καὶ ὅσους
[12, 57]	φησιν κοσμηθῆναι τὴν Σάμον ὑπὸ	τοῦ	Πολυκράτους, κύνας μὲν Μολοττικὰς καὶ
[12, 9]	αὐτῷ ἡδὺ βρῶμα διδοὺς ἆθλα	τοῦ	πορισθέντος οὐχ ἑτέραις ἡδύνων ταῦτα
[12, 68]	Επικουρείους ἐξέβαλον τῆς πόλεως, Λευκίου	τοῦ	Ποστουμίου ὑπατεύοντος, δι' ἃς εἰσηγοῦντο
[12, 14]	κατεσκεύασται πολλὰ καὶ τεχνῖται τούτου	τοῦ	πράγματός εἰσιν, ὥσπερ παρ' ἡμῖν
[12, 61]	καὶ θριαμβεύσαντα λόγον τε ἀποδόντα	τοῦ	πρὸς Μιθριδάτην πολέμου ἐξοκεῖλαι εἰς
[12, 50]	τῶν Δημητρίων Αθήνησιν ἐγράφετο ἐπὶ	τοῦ	προσκηνίου ἐπὶ τῆς Οἰκουμένης ὀχούμενος.
[12, 22]	τοῦ Πέρσου ἐνέδυσαν τὸν ὑπηρέτην	τοῦ	πρυτανεύοντος. Ἐξ οὗ δὴ Περσικὴν
[12, 22]	ταῖς ἑβδόμαις τοὺς βωμοὺς μετὰ	τοῦ	πρυτάνεως· οὐ τρυφῆς χάριν οὐδὲ
[12, 72]	Ηρακλείας Διονύσιος, φησίν, ὁ Κλεάρχου	τοῦ	πρώτου τυραννήσαντος ἐν Ηρακλείᾳ υἱὸς
[12, 9]	ταύτης ἀνακεῖσθαι κρατῆρα χρυσοῦν (Θεοδώρου	τοῦ	Σαμίου ποίημα. Ἀγαθοκλῆς δ' ἐν
[12, 75]	διαροίας ποταμὸς ἐξοιχήσεται. Περὶ δἐ	τοῦ	Σαννυρίωνος καὶ Στράττις ἐν Ψυχασταῖς
[12, 39]	Καὶ ἦν οὐ πόρρω τὸ	τοῦ	Σαρδαναπάλλου μνημεῖον, ἐφ' οὗ ἑστάναι
[12, 59]	τῶν Ιστοριῶν περὶ Δαμοφίλου λέγων	τοῦ	Σικελιώτου, δι' ὃν ὁ δουλικὸς
[12, 58]	ἐπὶ τὴν μνηστείαν τῆς Κλεισθένους	τοῦ	Σικυωνίων τυράννου θυγατρὸς Αγαρίστης, φησίν,
[12, 4]	εἴη; ἡ μέν γέ που	τοῦ	σίτου κατ' ἀμφότερα ἀναγκαία, ᾗ
[12, 60]	χορὸς εἰς αὐτὸν ποιήματα Καστορίωνος	τοῦ	Σολεως, ἐν οἷς ἡλιόμορφος προοηγορεύετο·
[12, 7]	τῆς γνώμης τὸν Ομηρον, προτάττοντα	τοῦ	σπουδαίου βίου πολλάκις τὸν καθ'
[12, 72]	τινος ὑπὸ τῆς πεπωρωμένης ἐκ	τοῦ	στέατος σαρκὸς οὐκ ἐνεποίει τὴν
[12, 50]	ἀνακείμενον τοῖς θεοῖς τοῖς ἐπὶ	τοῦ	στόματος ἱδρυμένοις, ὃν ἔτι καὶ
[12, 52]	ἀνὴρ Διόμνηοτος κύριος ἐγένετο τῶν	τοῦ	στρατηγοῦ χρημάτων. Ἔτυχεν γὰρ ἐν
[12, 41]	τῷ ἐπιγραφομένῳ Βασιλέων Μεταλλαγαὶ περὶ	τοῦ	Στράτωνος τὰ αὐτὰ ἱστορήσας διημιλλῆσθαί
[12, 58]	γυμνῶν οὐδὲν αἰσχύνης παρέλιπεν ἐπὶ	τοῦ	στρώματος κυλινδούμενος. Τοιγαροῦν μετ᾽ οὐ
[12, 58]	Καρχηδόνι Πέπλων. Περὶ δὲ Σμινδυρίδου	τοῦ	Συβαρίτου καὶ τῆς τούτου τρυφῆς
[12, 3]	βίον ἡδύν, ἀλλὰ τὸν Σμινδυρίδου	τοῦ	Συβαρίτου καὶ τὸν Σαρδαναπάλλου. Καίτοι
[12, 25]	τὴν τρυφὴν καὶ τὴν εὐδαιμονίαν	τοῦ	σύμπαντος τούτου κλίματος καὶ τὸ
[12, 63]	γε Κυρηναϊκὴ καλουμένη ἀπ' Αριστίππου	τοῦ	Σωκρατικοῦ τὴν ἀρχὴν λαβοῦσα, ὃς
[12, 77]	οὗν δι' οἰνοφλυγίαν καὶ πάχος	τοῦ	σώματος ἀσκὸν καλοῦσι πάντες οὑπιχώριοι.
[12, 72]	ἐποιεῖτο τοῖς βουλομένοις προτιθέμενος κιβωτὸν	τοῦ	σώματος ἵνα τὰ μὲν λοιπὰ
[12, 77]	ποιητής, ὃς καὶ διὰ τἠν	τοῦ	σώματος ἰσχνότητα σφαίρας ἐκ μολύβου
[12, 74]	ἀνανδρότερον ἔχων ἢ τὸν ὄγκον	τοῦ	σώματος προπετῆ ἐφαίνετο, γυμνῶν κατὰ
[12, 79]	καρπῶν αἴτησις εἰς ἀντίδοσιν τῆς	τοῦ	σώματος ὤρας προκαλεῖται τοὺς λαβόντας.
[12, 21]	ἅπαντας αὐτοὺς ἀπέκτειναν καὶ πρὸ	τοῦ	τείχους τὰ σώματα ἐξέρριψαν καὶ
[12, 52]	Ιππόνικος ὁ ἀπ' ἐκείνου γεγονὼς	τοῦ	τὴν παρακαταθήκην λαβόντος ᾔτησεν Αθηναίους
[12, 78]	λέγει τις πῶς δεῖ ἐπιμελεῖσθαι	τοῦ	τῆς Προκρίδος κυνὸς ὡς περὶ
[12, 40]	σιτεῖσθαι μὲν μέχρι γήρως ἐκ	τοῦ	τῆς τίτθης στόματος, ἵνα μὴ
[12, 8]	καὶ Χάρης διὰ τὴν ὡραιότητα	τοῦ	τόπου· σοῦσον γὰρ εἷναι τῇ
[12, 57]	ἐπὶ μισθοῖς μεγίστοις. Πρὸ δὲ	τοῦ	τυραννῆσαι (κατασκευασάμενος στρωμνὰς πολυτελεῖς καὶ
[12, 8]	ὀλίγου ὄντος ἐπὶ τὴν γῆν	τοῦ	ὕψους οὔτε διὰ χειρῶν ἐρειδόμενος,
[12, 4]	οὕτως Ἆρ' οὖν οὐχὶ ἡ	τοῦ	φαγεῖν μέχρις ὑγιείας (καὶ εὐεξίας
[12, 43]	ποιητὴς μέμνητα οὕτως· Αλεκτρυόνα τὸν	τοῦ	Φιλίππου παραλαβὼν ἀωρὶ κοκκύζοντα καὶ
[12, 77]	οὐδενὶ ὡμίλησεν, Αρκεσιλάου δὲ ἠκροᾶτο	τοῦ	φιλοσόφου, καὶ ὅτι συνεγένετο Πτολεμαίῳ
[12, 11]	ὤτων ἐξελκύσας, ὃς διὰ τὴν	τοῦ	(φρονεῖν ἔνδειαν τοῦ πάντων ἀναισθητοτάτου
[12, 43]	Χαρρίας ἐν Αἰγύπτῳ. Καὶ περὶ	τοῦ	Χάρητος ἐν τῇ πέμπτῃ (καὶ
[12, 20]	κλῆσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ἀξίως ποιούμεναι	τοῦ	χρόνου τὴν παρασκευὴν τῶν τε
[12, 27]	τὴν συμφορὰν προσαναγραψάμεναι τὰ λοιπὰ	τοῦ	χρωτός, ἵν' ὁ τῆς ὕβρεως

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 24/11/2005