Chapitre
[6]	μὴ πάντα διευτυχεῖν. κεῖνοι γάρ	τ´	ἄνοσοι καὶ ἀγήραοι πόνων τ´
[6]	τ´ ἄνοσοι καὶ ἀγήραοι πόνων	τ´	ἄπειροι, βαρυβόαν πορθμὸν πεφευγότες Ἀχέροντος,
[8]	καὶ σπόρου τὸν γεωργὸν εὔχεσθαί	τ´	Διὶ χθονίῳ Δημήτερί θ´ ἁγνῇ
[10]	μαινίδας τις ἢ ἀφύας φάγῃ,	τὰ	ἀντικνήμια διεσθίειν, ἕλκεσι τὸ σῶμα
[13]	ἀλλ´ εἰδότες καὶ γιγνώσκοντες αὐτοὶ	τὰ	αὑτῶν τέκνα καθιέρευον, οἱ δ´
[6]	Ἀχέροντος, ὁ Πίνδαρος θεούς φησι,	τὰ	δ´ ἀνθρώπινα πάθη καὶ πράγματα
[4]	δέδοικεν, ἐν οἷς οἱ φοβούμενοι	τὰ	δεινότατα τὰς ἐλπίδας ἔχουσι. μὴ
[6]	καὶ κηροπλάσταις ἀνθρωπόμορφα τῶν θεῶν	τὰ	εἴδη ποιοῦσι, καὶ τοιαῦτα πλάττουσι
[13]	οὐχ ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς φησι τῶν	τὰ	ζῷα θυόντων καθαπτόμενος μορφὴν δ´
[3]	εἴρηκέ που πρὸς τοὺς καταχρυσοῦντας	τὰ	κλινίδια καὶ καταργυροῦντας ὅ τι
[11]	θεούς. πῶς γὰρ οὐ μέλλει,	τὰ	μέγιστα τῶν κακῶν αὑτῷ δι´
[8]	ἄλλοι διαμάχονται συμφοραῖς καὶ διωθοῦνται	τὰ	πράγματα, φυγὰς ἑαυτοῖς μηχανώμενοι καὶ
[8]	ἀγρώστεως ἀναβλαστανούσης καὶ τῶν μάντεων	τὰ	σημεῖα φοβουμένων, ἐξαθυμήσας καὶ κατασβεσθεὶς
[8]	τῶν πολεμίων κλίμακας προστιθέντων καὶ	τὰ	τείχη καταλαμβανόντων, οὐκ ἀνέστησαν ἀλλ´
[5]	Τειρεσίας ἐχρῆτο δυστυχίᾳ μὴ βλέπων	τὰ	τέκνα μηδὲ τοὺς συνήθεις, ὁ
[3]	ἐγγεγενημένον. ~Αἰσχρὰ μὲν δὴ πάντα	τὰ	τῆς ψυχῆς νοσήματα καὶ πάθη,
[7]	καὶ ἀκρίτως φέρεται καὶ ταράττεται	τὰ	τῶν ἀνθρώπων. τοῦ δὲ δεισιδαίμονος
[11]	~Ἆρ´ οὖν τὸ μὲν λέγειν	τὰ	φαῦλα περὶ τῶν θεῶν ἀνόσιον,
[6]	δὲ ταραχὴ καὶ φόβος πρὸς	τὰ	ὠφελοῦντα. καὶ ὅλως ἡ μὲν
[8]	σημεῖα φοβουμένων, ἐξαθυμήσας καὶ κατασβεσθεὶς	ταῖς	ἐλπίσιν αὐτὸς ἑαυτὸν ἀπέσφαξεν. ἦν
[13]	φυσικὸς τοὺς Αἰγυπτίους κοπτομένους ἐν	ταῖς	ἑορταῖς καὶ θρηνοῦντας ὁρῶν ὑπέμνησεν
[3]	ἔγκλημα παντὸς πάθους ἐστίν, ὅτι	ταῖς	πρακτικαῖς ὁρμαῖς ἐκβιαζόμενα κατεπείγει καὶ
[1]	καθάπερ εὐλὰς καὶ σκώληκας ἐντίκτουσι	ταῖς	ψυχαῖς παροῦσαι. ~Οὐκοῦν καὶ περὶ
[4]	μέρος καὶ ἀποκρύψας σεαυτόν, ὦ	ταλαίπωρε,	πιστεύσεις ὅτι τὸν θεὸν ἀποπέφευγας;
[7]	καταμάνθανε τὴν διάθεσιν, ἂν ᾖ	τἄλλα	μέτριος, χρωμένου σιωπῇ τοῖς παροῦσι
[11]	ἀπιστεῖν. καίτοι γ´ ὥσπερ ὁ	Τάνταλος	ὑπεκδῦναι τὸν λίθον ἐπαιωρούμενον οὕτω
[5]	καὶ πλημμέλειαν ἐξυβρίζον, αὖθις εἰς	τάξιν	ἀνελίττουσαν οἰκείως καὶ περιάγουσαν καθιστάναι.
[5]	ὥσπερ εἴρηται, καὶ ἑλκῶδες καὶ	ταρακτικὸν	καὶ καταδεδουλωμένον εὐθὺς πρόσεστι τῇ
[3]	κατεγέλασαν, οὐδ´ ᾔσθοντο ὅτι τῶν	ταραξάντων	οὐδὲν ἦν ἀληθινόν, ἀλλὰ σκιὰν
[8]	ὅρα, βαθὺς γὰρ ἤδη κύμασιν	ταράσσεται	πόντος, ἀμφὶ δ´ ἄκρα Γυρέων
[5]	δέ φασι περιτυμπανιζομένας ἐκμαίνεσθαι καὶ	ταράττεσθαι	καὶ τέλος αὑτὰς διασπᾶν. ἔλαττον
[7]	συγκεχυμένως καὶ ἀκρίτως φέρεται καὶ	ταράττεται	τὰ τῶν ἀνθρώπων. τοῦ δὲ
[8]	ἔκ τινων ἐνυπνίων ἀθυμῶν καὶ	ταραττόμενος	οὕτω κακῶς ἔσχε τὴν ψυχήν,
[3]	συνδέον ὁμοῦ τὴν ψυχὴν καὶ	ταράττον	ὠνόμασται. Φόβων δὲ πάντων ἀπρακτότατος
[3]	χρῆται οὔτε κοιμώμενος ἀπαλλάττεται τοῦ	ταράττοντος,	ἀλλ´ ὀνειρώττει μὲν ὁ λογισμός,
[1]	ποιεῖ οὐδὲ σφυγμὸν οὐδ´ ὀδύνην	ταράττουσαν.	Ὑπολαμβάνει τις τὸν πλοῦτον ἀγαθὸν
[3]	ἐξαπατῶσιν ἑαυτοὺς καὶ δαπανῶσι καὶ	ταράττουσιν,	εἰς ἀγύρτας καὶ γόητας ἐμπεσόντες
[7]	καὶ φόβους καὶ ὑποψίας καὶ	ταραχάς,	παντὶ θρήνῳ καὶ παντὶ στεναγμῷ
[6]	ἀπιστία τῶν ὠφελούντων, τοῖς δὲ	ταραχὴ	καὶ φόβος πρὸς τὰ ὠφελοῦντα.
[5]	ψυχῆς περιόδων καὶ ἁρμονιῶν τὸ	ταραχῶδες	καὶ πεπλανημένον ἐν σώματι, μούσης
[3]	ἀλόγιστον. ᾗ καὶ δεῖμα καὶ	τάρβος	αὐτοῦ τὸ συνδέον ὁμοῦ τὴν
[4]	οἷς οἱ φοβούμενοι τὰ δεινότατα	τὰς	ἐλπίδας ἔχουσι. μὴ ἀπόσπα τὸν
[3]	γοῦν δίδωσιν ἀναπνεῦσαι καὶ ἀναθαρρῆσαι	τὰς	πικρὰς καὶ βαρείας περὶ τοῦ
[5]	γὰρ διαγριαίνεται καὶ ἀγανακτεῖ, καὶ	τὰς	τίγρεις δέ φασι περιτυμπανιζομένας ἐκμαίνεσθαι
[13]	πλούσιον, πειθοῖ καὶ λόγῳ κατέχοντα	τὰς	ψυχάς, Ἅιδην ὠνομάσθαι. Ξενοφάνης δ´
[8]	ψυχήν, ὥσθ´ ἑκουσίως ἀποθανεῖν αἷμα	ταύρου	πιών. ὁ δὲ τῶν Μεσσηνίων
[12]	πρὸς ἱεροῖς κολασμοὶ καὶ προπηλακισμοί,	ταῦτα	δίδωσιν ἐνίοις λέγειν ὡς μὴ
[9]	τετύφωνται καὶ δαιμονῶσιν οἱ θεοῖς	ταῦτα	δρᾶσθαι νομίζοντες, ἄλλο δ´ οὐδὲν
[4]	ναοῦ, θαρροῦσιν· ὁ δὲ δεισιδαίμων	ταῦτα	μάλιστα φρίττει καὶ φοβεῖται καὶ
[1]	ἄλλως τε κἂν ᾖ περὶ	ταῦτα,	μοχθηρόν· ᾗ δὲ καὶ πάθος
[8]	ἀκούσας, αὐτὸς πρὸς αὑτὸν εἰπών	ταῦτα	πάσχεις, ὦ κακόδαιμον, ἐκ προνοίας
[1]	τὴν γόνιμον ἁπάσης ἡδονῆς ἀκολασίαν,	ταύτας	ἄξιόν ἐστιν οἰκτίρειν ὁμοῦ καὶ
[5]	ἀπεσβεσμένης τὴν τοῦ θεοῦ νόησιν.	ταύτῃ	δὲ τὸ ἐμπαθές, ὥσπερ εἴρηται,
[13]	καὶ τελεωτάτην θυσίαν καὶ ἱερουργίαν	ταύτην	νομίζοντας; τί δέ; Καρχηδονίοις οὐκ
[4]	γυναικὶ συμφορὰ δούλους γενέσθαι δεσπότας	τε	δυσχερεῖς λαβεῖν· πόσῳ δὲ δεινότερον
[8]	ὁμοῦ τέτταρσι μυριάσιν ἀνθρώπων φονευθέντων	τε	καὶ ζώντων ἁλόντων ὑποχείριον γενέσθαι
[9]	θυμιαμάτων γέμει, ὁμοῦ δὲ παιάνων	τε	καὶ στεναγμάτων ἡ ψυχὴ τοῦ
[14]	δεισιδαιμονίας. φευκτέον οὖν αὐτὴν ἀσφαλῶς	τε	καὶ συμφερόντως, οὐχ ὥσπερ οἱ
[5]	καὶ πεπλανημένον ἐν σώματι, μούσης	τε	καὶ χάριτος ἐνδείᾳ πολλαχῇ δι´
[1]	μὲν οὖν κρίσις ψευδής, ἄλλως	τε	κἂν ᾖ περὶ ταῦτα, μοχθηρόν·
[13]	παιδίον οὐδὲν ἧττον ἐθύετο· κρότου	τε	κατεπίμπλατο πάντα πρὸ τοῦ ἀγάλματος
[8]	ὑπὸ τῶν Περσῶν συλλαμβανόμενον σπάσασθαί	τε	τὸν ἀκινάκην, εὔρωστον ὄντα, καὶ
[5]	μουσικὴν καὶ ἀναισθησία συμβέβηκεν. ὁ	Τειρεσίας	ἐχρῆτο δυστυχίᾳ μὴ βλέπων τὰ
[8]	πολεμίων κλίμακας προστιθέντων καὶ τὰ	τείχη	καταλαμβανόντων, οὐκ ἀνέστησαν ἀλλ´ ἔμειναν
[13]	καὶ γιγνώσκοντες αὐτοὶ τὰ αὑτῶν	τέκνα	καθιέρευον, οἱ δ´ ἄτεκνοι παρὰ
[5]	ἐχρῆτο δυστυχίᾳ μὴ βλέπων τὰ	τέκνα	μηδὲ τοὺς συνήθεις, ὁ δ´
[7]	πᾶσα καὶ χρημάτων ἀποβολὴ καὶ	τέκνων	θάνατοι καὶ περὶ πολιτικὰς πράξεις
[13]	χαίροντας ἀνθρώπων σφαττομένων αἵματι καὶ	τελεωτάτην	θυσίαν καὶ ἱερουργίαν ταύτην νομίζοντας;
[5]	περιτυμπανιζομένας ἐκμαίνεσθαι καὶ ταράττεσθαι καὶ	τέλος	αὑτὰς διασπᾶν. ἔλαττον οὖν κακὸν
[2]	ἀπιστίᾳ τοῦ θείου περιφέρειν, καὶ	τέλος	ἐστὶν αὐτῇ τοῦ μὴ νομίζειν
[3]	τῶν δεισιδαιμόνων εἴδωλα φρικώδη καὶ	τεράστια	φάσματα καὶ ποινάς τινας ἐγείρουσα
[8]	ὑπὸ τῶν πολεμίων, εἶθ´ ὁμοῦ	τέτταρσι	μυριάσιν ἀνθρώπων φονευθέντων τε καὶ
[9]	ἠρέμα πρὸς τοὺς συνήθεις ὅτι	τετύφωνται	καὶ δαιμονῶσιν οἱ θεοῖς ταῦτα
[12]	οὐδαμῆ συναίτιος, ἡ δὲ δεισιδαιμονία	τῇ	ἀθεότητι καὶ γενέσθαι παρέσχεν ἀρχὴν
[5]	ὑποβάλλουσα παντοίοις δεινοῖς. ~Τούτων οὐδὲν	τῇ	ἀθεότητι πρόσεστιν, ἀλλ´ ἡ μὲν
[2]	ἄφθαρτον εἰς ἀπάθειάν τινα δοκεῖ	τῇ	ἀπιστίᾳ τοῦ θείου περιφέρειν, καὶ
[3]	εἰς θάλατταν καὶ καθίσας ἐν	τῇ	γῇ διημέρευσον. ὦ βάρβαρ´ ἐξευρόντες
[3]	ὦ βάρβαρ´ ἐξευρόντες Ἕλληνες κακά	τῇ	δεισιδαιμονίᾳ, πηλώσεις καταβορβορώσεις βαπτισμούς, ῥίψεις
[8]	ἔμειναν ὥσπερ ἐν σαγήνῃ μιᾷ	τῇ	δεισιδαιμονίᾳ συνδεδεμένοι. ~Τοιαύτη μὲν ἐν
[5]	ταρακτικὸν καὶ καταδεδουλωμένον εὐθὺς πρόσεστι	τῇ	δόξῃ. μουσικήν φησιν ὁ Πλάτων
[7]	χαλεπὰ καὶ μεγάλα καὶ δυσαπάλλακτα	τῇ	λύπῃ προσοικοδομῶν, καὶ προσεμφορῶν αὑτῷ
[4]	γέμοντες. οὕτως ἡ κακοδαίμων δεισιδαιμονία	τῇ	περιττῇ πρὸς ἅπαν τὸ δοκοῦν
[11]	οὐδὲν μέτεστιν, ὁ δὲ δεισιδαίμων	τῇ	προαιρέσει ἄθεος ὢν ἀσθενέστερός ἐστιν
[3]	σπένδεται πρὸς τὸν ὕπνον, οὐδὲ	τῇ	ψυχῇ ποτε γοῦν δίδωσιν ἀναπνεῦσαι
[5]	τὸ παρορᾶν καὶ τυφλώττειν περὶ	τηλικαῦτα	συμφορὰ μεγάλη ψυχῆς, ὥσπερ ὀμμάτων
[1]	χωρίοις σκληροῖς τοῖς ἀντιτύποις ἤθεσι	τὴν	ἀθεότητα, τὸ δ´ ὥσπερ ἐν
[10]	ἔμοιγε καὶ θαυμάζειν ἔπεισι τοὺς	τὴν	ἀθεότητα φάσκοντας ἀσέβειαν εἶναι, μὴ
[3]	ποινάς τινας ἐγείρουσα καὶ στροβοῦσα	τὴν	ἀθλίαν ψυχὴν ἐκδιώκει τοῖς ὀνείροις
[7]	ὄχλον ἢ διαβολαῖς πρὸς ἡγεμόνα	τὴν	αἰτίαν ἐξ αὑτοῦ καὶ τῶν
[1]	Πάλιν οἴονταί τινες εἶναι σῶμα	τὴν	ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν· αἰσχρὸν
[10]	λυμανεῖται τὴν ὀπώραν. Τοῦ Τιμοθέου	τὴν	Ἄρτεμιν ᾄδοντος ἐν Ἀθήναις καὶ
[11]	τοῦ βλασφημοῦντος; καὶ γὰρ ἡμεῖς	τὴν	βλασφημίαν ὅτι δυσμενείας σημεῖόν ἐστι
[13]	τυμπανιζόντων ἕνεκα τοῦ μὴ γενέσθαι	τὴν	βοὴν τῶν θρήνων ἐξάκουστον. εἰ
[1]	ἀφεὶς τὴν πλουτοποιὸν ἀδικίαν καὶ	τὴν	γόνιμον ἁπάσης ἡδονῆς ἀκολασίαν, ταύτας
[3]	εἰ καθαρὰ καὶ ὀρθὴ σκοπεῖν,	τὴν	δ´ ἑαυτῶν διαστρέφοντας καὶ μολύνοντας
[10]	μέσον ἧπαρ ἔχοιμι ἐσθέμεναι προσφῦσα,	τὴν	δὲ Συρίαν θεὸν οἱ δεισιδαίμονες
[2]	νομίζειν θεοὺς τὸ μὴ φοβεῖσθαι·	τὴν	δεισιδαιμονίαν δὲ μηνύει καὶ τοὔνομα
[14]	ἐχούσας. οὕτω γὰρ ἔνιοι φεύγοντες	τὴν	δεισιδαιμονίαν ἐμπίπτουσιν εἰς ἀθεότητα τραχεῖαν
[10]	ἀσέβειαν εἶναι, μὴ φάσκοντας δὲ	τὴν	δεισιδαιμονίαν. καίτοι γ´ Ἀναξαγόρας δίκην
[1]	ὥσπερ ἐν ὑγροῖς τοῖς ἁπαλοῖς	τὴν	δεισιδαιμονίαν πεποίηκεν. ἅπασα μὲν οὖν
[7]	σκόπει τὸν ἄθεον καὶ καταμάνθανε	τὴν	διάθεσιν, ἂν ᾖ τἄλλα μέτριος,
[3]	καὶ δικαίῳ προσεύχεσθαι, καὶ μὴ	τὴν	ἐπὶ τῶν σπλάγχνων μὲν γλῶτταν
[8]	λύκοις ὠρυομένων ὅμοια καὶ περὶ	τὴν	ἑστίαν αὐτοῦ τὴν πατρῴαν ἀγρώστεως
[14]	ἀντίτυπον, ὑπερπηδήσαντες ἐν μέσῳ κειμένην	τὴν	εὐσέβειαν.
[1]	εἶναι σῶμα τὴν ἀρετὴν καὶ	τὴν	κακίαν· αἰσχρὸν ἴσως τὸ ἀγνόημα,
[8]	εὐχόμενος δὲ τὸν οἴακα προσάγει,	τὴν	κεραίαν ὑφίησι, φεύγει μέγα λαῖφος
[3]	τοὺς κιθαρῳδοὺς ἐκέλευον ᾄδειν οἱ	τὴν	νόμιμον μουσικὴν σῴζειν δοκοῦντες· ἡμεῖς
[10]	τοῖς καρποῖς ἐφήσει καὶ λυμανεῖται	τὴν	ὀπώραν. Τοῦ Τιμοθέου τὴν Ἄρτεμιν
[1]	ἐμπίπλησιν, ὠθεῖ κατὰ πετρῶν, ἄγχει,	τὴν	παρρησίαν ἀφαιρεῖται. Πάλιν οἴονταί τινες
[8]	καὶ περὶ τὴν ἑστίαν αὐτοῦ	τὴν	πατρῴαν ἀγρώστεως ἀναβλαστανούσης καὶ τῶν
[3]	χθονίας θ´ Ἑκάτης κῶμον ἐδέξω,	τὴν	περιμάκτριαν κάλει γραῦν καὶ βάπτισον
[10]	γράφοντας. τῆς γοῦν Ἑκάβης προβαλλόμεθα	τὴν	πικρίαν ὡς βάρβαρον καὶ θηριώδη
[1]	σε ὡς ἔργον ἤσκουν ἀφεὶς	τὴν	πλουτοποιὸν ἀδικίαν καὶ τὴν γόνιμον
[8]	Μίδας ἢ Ἀριστόδημος ἢ φοβηθέντι	τὴν	σκιὰν ἐκλιπούσης τῆς σελήνης καθῆσθαι
[11]	πιεζόμενος ἀγαπήσειεν ἄν, καὶ μακαρίσειε	τὴν	τοῦ ἀθέου διάθεσιν ὡς ἐλευθέριον.
[5]	τὸ φανότατον καὶ κυριώτατον ἀπεσβεσμένης	τὴν	τοῦ θεοῦ νόησιν. ταύτῃ δὲ
[6]	καὶ πολιτικῶν ἀνδρῶν καταφρονοῦσιν, ἀποδεικνύντων	τὴν	τοῦ θεοῦ σεμνότητα μετὰ χρηστότητος
[7]	δυσφορῇ καὶ περιπαθῇ, πάντας ἐπὶ	τὴν	τύχην καὶ τὸ αὐτόματον ἀπερειδομένου
[4]	ἐλευθέραν καὶ δημοκρατουμένην. ὁ δὲ	τὴν	τῶν θεῶν ἀρχὴν ὡς τυραννίδα
[11]	δοξάζειν οὐκ ἀνόσιον; ἢ καὶ	τὴν	φωνὴν ἄτοπον ἡ δόξα ποιεῖ
[1]	τὸ ψεῦδος ἰὸν ἔχει, νέμεται	τὴν	ψυχήν, ἐξίστησιν, οὐκ ἐᾷ καθεύδειν,
[3]	τάρβος αὐτοῦ τὸ συνδέον ὁμοῦ	τὴν	ψυχὴν καὶ ταράττον ὠνόμασται. Φόβων
[8]	καὶ ταραττόμενος οὕτω κακῶς ἔσχε	τὴν	ψυχήν, ὥσθ´ ἑκουσίως ἀποθανεῖν αἷμα
[9]	οὐδὲν οὐδ´ ἐν τοῖς ἡδίοσι	τῆς	ἀθεότητος. ἥδιστα δὲ τοῖς ἀνθρώποις
[10]	ἄφρονας, ὡς ἄρα λοιδορηθεῖσα κατετόξευσε	τῆς	ἀθλίας γυναικὸς ἓξ μὲν θυγατέρας,
[3]	σαυτῷ ποιεῖς ἐπίμονον καὶ ὀδυνηρόν,	τῆς	ἀθλίας ψυχῆς εἰς ἄλλον ὕπνον
[10]	κακῶς ἀκούουσα καὶ μὴ κατεγέλα	τῆς	ἀνθρωπίνης ἀμαθίας καὶ ἀγνοίας ἀλλ´
[10]	καὶ τοιαῦτα λέγοντας καὶ γράφοντας.	τῆς	γοῦν Ἑκάβης προβαλλόμεθα τὴν πικρίαν
[4]	βίου πᾶσιν ἀνθρώποις ὁ θάνατος,	τῆς	δὲ δεισιδαιμονίας οὐδ´ οὗτος, ἀλλ´
[12]	ἀθεότητα τοῦ παντὸς κατέγνωσαν, ἀλλὰ	τῆς	δεισιδαιμονίας ἔργα καὶ πάθη καταγέλαστα,
[3]	πάντων ἀπρακτότατος καὶ ἀπορώτατος ὁ	τῆς	δεισιδαιμονίας. οὐ φοβεῖται θάλατταν ὁ
[8]	σελήνην ἀπάντησις, ἀλλὰ δεινὸν τὸ	τῆς	δεισιδαιμονίας σκότος ἐμπεσὸν τοῦ ἀνθρώπου
[14]	καὶ μαχομέναις μᾶλλον ὡς τὸ	τῆς	δεισιδαιμονίας. φευκτέον οὖν αὐτὴν ἀσφαλῶς
[8]	Ἀθηναίων στρατηγῷ κράτιστον οὕτως ἀπαλλαγῆναι	τῆς	δεισιδαιμονίας ὡς Μίδας ἢ Ἀριστόδημος
[3]	τὸ θεῖον καὶ πάτριον ἀξίωμα	τῆς	εὐσεβείας. Ἀλλ´ ὅ γε κωμικὸς
[8]	Διὶ χθονίῳ Δημήτερί θ´ ἁγνῇ	τῆς	ἐχέτλης ἐχόμενον, Ὅμηρος δὲ τὸν
[10]	οἷον ἡ δεισιδαιμονία πέπεικε περὶ	τῆς	θεοῦ τοὺς ἄφρονας, ὡς ἄρα
[10]	τί τοιοῦτον ἡ Νιόβη περὶ	τῆς	Λητοῦς ἐβλασφήμησεν, οἷον ἡ δεισιδαιμονία
[1]	~ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ.	~Τῆς	περὶ θεῶν ἀμαθίας καὶ ἀγνοίας
[8]	ἢ φοβηθέντι τὴν σκιὰν ἐκλιπούσης	τῆς	σελήνης καθῆσθαι περιτειχιζόμενον ὑπὸ τῶν
[13]	δὲ στενάξειεν ἢ δακρύσειεν, ἔδει	τῆς	τιμῆς στέρεσθαι, τὸ δὲ παιδίον
[3]	~Αἰσχρὰ μὲν δὴ πάντα τὰ	τῆς	ψυχῆς νοσήματα καὶ πάθη, τὸ
[5]	ὤτων δοθῆναι, ἀλλ´ ὥστε τῶν	τῆς	ψυχῆς περιόδων καὶ ἁρμονιῶν τὸ
[1]	οὕτως αἱ μετὰ πάθους διαστροφαὶ	τῆς	ψυχῆς χαλεπώτεραι. Ἀτόμους τις οἴεται
[7]	παττάλῳ, φησὶν ὁ Βίων, ὅ	τι	ἂν τύχωσιν αὐτῷ περιάπτουσι φέρουσαι
[7]	περὶ αὑτὸν σκοπεῖ πῆ παρέβην;	τί	δ´ ἔρεξα; τί μοι δέον
[13]	θυσίαν καὶ ἱερουργίαν ταύτην νομίζοντας;	τί	δέ; Καρχηδονίοις οὐκ ἐλυσιτέλει Κριτίαν
[4]	ἱερῶν· ἐνταῦθα κολάζεται καὶ τιμωρεῖται.	Τί	δεῖ μακρὰ λέγειν; πέρας ἐστὶ
[4]	ἄθεον εὕρῃ, ποίαν θάλατταν; εἰς	τί	καταδὺς τοῦ κόσμου μέρος καὶ
[12]	οὖσαν. οὐ γὰρ ἐν οὐρανῷ	τι	μεμπτὸν οὐδ´ ἐν ἄστροις οὐδ´
[7]	πῆ παρέβην; τί δ´ ἔρεξα;	τί	μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη; τῷ
[3]	τὰ κλινίδια καὶ καταργυροῦντας ὅ	τι	μόνον ἡμῖν προῖκ´ ἔδωκαν οἱ
[6]	χρῆσθαι τοῖς φιλτάτοις ὡς πολεμίοις.	~Τί	οὖν; οὐ δοκεῖ σοι καὶ
[10]	οὐδ´ εἶναι τὸ παράπαν νομίζουσι.	τί	σὺ λέγεις; ὁ μὴ νομίζων
[7]	εἰ καὶ μικρότατον αὐτῷ κακόν	τι	συμπεπτωκός ἐστιν, ἄλλα κάθηται πάθη
[10]	τούτους τρέμουσι καὶ δεδοίκασι. καίτοι	τί	τοιοῦτον ἡ Νιόβη περὶ τῆς
[3]	πρὸς τὸν δεισιδαίμονα εἰπεῖν, ὅ	τι	τὸν ὕπνον οἱ θεοὶ λήθην
[3]	κακῶν ἔδοσαν ἡμῖν καὶ ἀνάπαυσιν,	τί	τοῦτο κολαστήριον σαυτῷ ποιεῖς ἐπίμονον
[3]	προῖκ´ ἔδωκαν οἱ θεοὶ ὕπνον,	τί	τοῦτο πολυτελὲς σαυτῷ ποιεῖς; ἔστι
[5]	διαγριαίνεται καὶ ἀγανακτεῖ, καὶ τὰς	τίγρεις	δέ φασι περιτυμπανιζομένας ἐκμαίνεσθαι καὶ
[13]	στενάξειεν ἢ δακρύσειεν, ἔδει τῆς	τιμῆς	στέρεσθαι, τὸ δὲ παιδίον οὐδὲν
[10]	καὶ λυμανεῖται τὴν ὀπώραν. Τοῦ	Τιμοθέου	τὴν Ἄρτεμιν ᾄδοντος ἐν Ἀθήναις
[4]	τῶν ἱερῶν· ἐνταῦθα κολάζεται καὶ	τιμωρεῖται.	Τί δεῖ μακρὰ λέγειν; πέρας
[10]	πρὸς ὀργήν, ἐπὶ τοῖς τυχοῦσι	τιμωρητικός,	μικρόλυπος· ἂν καλῶν ἐπὶ δεῖπνον
[11]	δεισιδαίμονες φρονοῦσιν, ἐμπλήκτους ἀπίστους εὐμεταβόλους	τιμωρητικοὺς	ὠμοὺς μικρολύπους ὑπολαμβάνοντες, ἐξ ὧν
[13]	Διαγόραν νομοθέτην ἀπ´ ἀρχῆς μήτε	τινὰ	δαιμόνων μήτε θεῶν νομίζειν ἢ
[2]	μακάριον καὶ ἄφθαρτον εἰς ἀπάθειάν	τινα	δοκεῖ τῇ ἀπιστίᾳ τοῦ θείου
[13]	ποίαις ἂν ἥδοντο θυσίαις ἢ	τίνας	ἄλλας ἱερουργίας ἀπῄτουν; Ἄμηστρις δ´
[7]	γυμνὸς ἐν πηλῷ κυλινδούμενος ἐξαγορεύει	τινὰς	ἁμαρτίας αὑτοῦ καὶ πλημμελείας, ὡς
[3]	καὶ τεράστια φάσματα καὶ ποινάς	τινας	ἐγείρουσα καὶ στροβοῦσα τὴν ἀθλίαν
[4]	ἄρχεσθαι δοκοῦσα μὴ παυομένων. Ἅιδου	τινὲς	ἀνοίγονται πύλαι βαθεῖαι, καὶ ποταμοὶ
[1]	τὴν παρρησίαν ἀφαιρεῖται. Πάλιν οἴονταί	τινες	εἶναι σῶμα τὴν ἀρετὴν καὶ
[13]	θρήνων ἐξάκουστον. εἰ δὲ Τυφῶνές	τινες	ἢ Γίγαντες ἦρχον ἡμῶν τοὺς
[12]	μὲν οὐδὲ καλήν, προφάσεως δέ	τινος	οὐκ ἄμοιρον οὖσαν. οὐ γὰρ
[8]	ὁ παλαιός, ὡς ἔοικεν, ἔκ	τινων	ἐνυπνίων ἀθυμῶν καὶ ταραττόμενος οὕτω
[4]	καὶ σκότος ἐμπίπλαται πολυφαντάστων εἰδώλων	τινῶν	χαλεπὰς μὲν ὄψεις οἰκτρὰς δὲ
[8]	περιάπτουσι φέρουσαι καὶ περιαρτῶσι. ~Τὸν	Τιρίβαζόν	φασιν ὑπὸ τῶν Περσῶν συλλαμβανόμενον
[4]	ἀτύχημα ἡγοῦνται καὶ λέγουσι δεινή	τις	ἀνδρὶ καὶ γυναικὶ συμφορὰ δούλους
[7]	οὐ δυστυχὴς ὢν ἀλλὰ θεομισής	τις	ἄνθρωπος ὑπὸ τῶν θεῶν κολάζεσθαι
[8]	τοῖς μαχομένοις προσέταξεν εὖ μέν	τις	δόρυ θηξάσθω, εὖ δ´ ἀσπίδα
[10]	οἱ δεισιδαίμονες νομίζουσιν, ἂν μαινίδας	τις	ἢ ἀφύας φάγῃ, τὰ ἀντικνήμια
[1]	διαστροφαὶ τῆς ψυχῆς χαλεπώτεραι. Ἀτόμους	τις	οἴεται καὶ κενὸν ἀρχὰς εἶναι
[1]	σφυγμὸν οὐδ´ ὀδύνην ταράττουσαν. Ὑπολαμβάνει	τις	τὸν πλοῦτον ἀγαθὸν εἶναι μέγιστον·
[11]	ἔλεγε παρακολουθῶν ἦ ς´ ἂν	τισαίμην,	εἴ μοι δύναμίς γε παρείη.
[1]	τοιαῦται κρίσεις καὶ ὑπολήψεις ὦ	τλῆμον	ἀρετή, λόγος ἄρ´ ἦσθ´· ἐγὼ
[6]	τὸ θεῖόν ἐστι μὴ νοοῦσα	τὸ	ἀγαθόν, ἡ δὲ δεισιδαιμονία πολυπάθεια
[6]	ἡ δὲ δεισιδαιμονία πολυπάθεια κακὸν	τὸ	ἀγαθὸν ὑπονοοῦσα. φοβοῦνται τοὺς θεοὺς
[1]	καὶ τὴν κακίαν· αἰσχρὸν ἴσως	τὸ	ἀγνόημα, θρήνων δὲ καὶ ὀδυρμῶν
[3]	ἔχει καὶ ἄπορον καὶ ἀμήχανον	τὸ	ἀλόγιστον. ᾗ καὶ δεῖμα καὶ
[6]	καὶ βλαβερὸν τὸ κηδεμονικὸν καὶ	τὸ	ἀμήνιτον ἄγριον εἶναι καὶ θηριῶδες.
[7]	πάντας ἐπὶ τὴν τύχην καὶ	τὸ	αὐτόματον ἀπερειδομένου τοὺς ὀδυρμοὺς καὶ
[8]	ἆρ´ οὖν οὐχ ὅμοιόν ἐστι	τὸ	γιγνόμενον; οἱ μὲν ἄλλοι διαμάχονται
[1]	τοῖς ἀντιτύποις ἤθεσι τὴν ἀθεότητα,	τὸ	δ´ ὥσπερ ἐν ὑγροῖς τοῖς
[7]	βαδίσαντος ὁδὸν ἣν οὐκ εἴα	τὸ	δαιμόνιον. ἂν δ´ ἄριστα πράττῃ
[3]	τῆς ψυχῆς νοσήματα καὶ πάθη,	τὸ	δὲ γαῦρον ἐνίοις ὅμως καὶ
[11]	φαῦλα περὶ τῶν θεῶν ἀνόσιον,	τὸ	δὲ δοξάζειν οὐκ ἀνόσιον; ἢ
[13]	δακρύσειεν, ἔδει τῆς τιμῆς στέρεσθαι,	τὸ	δὲ παιδίον οὐδὲν ἧττον ἐθύετο·
[4]	δεισιδαιμονία τῇ περιττῇ πρὸς ἅπαν	τὸ	δοκοῦν δεινὸν εὐλαβείᾳ λανθάνει ἑαυτὴν
[4]	ἔργων τῶν ἀρίστων. Εἶθ´ οὗτοι	τὸ	δουλεύειν ἀτύχημα ἡγοῦνται καὶ λέγουσι
[5]	τοῦ θεοῦ νόησιν. ταύτῃ δὲ	τὸ	ἐμπαθές, ὥσπερ εἴρηται, καὶ ἑλκῶδες
[6]	παρορῶσιν, οἱ δὲ δοξάζουσι φοβερὸν	τὸ	εὐμενὲς καὶ τυραννικὸν τὸ πατρικὸν
[10]	ἕλκεσι τὸ σῶμα πιμπράναι, συντήκειν	τὸ	ἧπαρ. ~Ἆρ´ οὖν τὸ μὲν
[6]	ἡ μὲν ἀθεότης ἀπάθεια πρὸς	τὸ	θεῖόν ἐστι μὴ νοοῦσα τὸ
[3]	ῥήμασι βαρβαρικοῖς καταισχύνειν καὶ παρανομεῖν	τὸ	θεῖον καὶ πάτριον ἀξίωμα τῆς
[2]	μὲν ἄθεος ἀκίνητος εἶναι πρὸς	τὸ	θεῖον, ὁ δὲ δεισιδαίμων κινούμενος
[7]	ἀπομάξαι δάκρυον, ἀποκεῖραι κόμην, ἀφελέσθαι	τὸ	ἱμάτιον· τὸν δὲ δεισιδαίμονα πῶς
[6]	τυραννικὸν τὸ πατρικὸν καὶ βλαβερὸν	τὸ	κηδεμονικὸν καὶ τὸ ἀμήνιτον ἄγριον
[3]	εἰπεῖν ἀπεστέρηται. ἀλλὰ τοῦτο δὴ	τὸ	κοινὸν ἔγκλημα παντὸς πάθους ἐστίν,
[11]	συντήκειν τὸ ἧπαρ. ~Ἆρ´ οὖν	τὸ	μὲν λέγειν τὰ φαῦλα περὶ
[1]	εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς δίχα ῥυείσης	τὸ	μὲν ὥσπερ ἐν χωρίοις σκληροῖς
[6]	εὔχονται καὶ καταμέμφονται. κοινὸν ἀνθρώπων	τὸ	μὴ πάντα διευτυχεῖν. κεῖνοι γάρ
[2]	αὐτῇ τοῦ μὴ νομίζειν θεοὺς	τὸ	μὴ φοβεῖσθαι· τὴν δεισιδαιμονίαν δὲ
[8]	συλλαμβάνουσιν αὐτὸν βασιλέως κελεύσαντος, αὐτίκα	τὸ	ξίφος καταβαλεῖν καὶ τὼ χεῖρε
[10]	σῶμα προσφὺς ἢ συλλαβὼν ἀποτυμπανιεῖ	τὸ	παιδίον, ἢ θηρίον ἔχων τοῖς
[10]	λέγειν περὶ ἐμοῦ μήτε γεγονέναι	τὸ	παράπαν μήτ´ εἶναι Πλούταρχον ἢ
[13]	ἦν Γαλάταις ἐκείνοις καὶ Σκύθαις	τὸ	παράπαν μήτ´ ἔννοιαν ἔχειν θεῶν
[10]	ὅτι τὸν ἥλιον οὐδ´ εἶναι	τὸ	παράπαν νομίζουσι. τί σὺ λέγεις;
[6]	μὲν οὐχ ὁρῶσι τοὺς θεοὺς	τὸ	παράπαν, οἱ δὲ κακοὺς ὑπάρχειν
[5]	ἡ μὲν ἄγνοια χαλεπὴ καὶ	τὸ	παρορᾶν καὶ τυφλώττειν περὶ τηλικαῦτα
[6]	φοβερὸν τὸ εὐμενὲς καὶ τυραννικὸν	τὸ	πατρικὸν καὶ βλαβερὸν τὸ κηδεμονικὸν
[7]	οὐδὲ τολμᾷ βοηθεῖν οὐδὲ διαλύειν	τὸ	συμβεβηκὸς οὐδὲ θεραπεύειν οὐδ´ ἀντιτάττεσθαι,
[3]	καὶ δεῖμα καὶ τάρβος αὐτοῦ	τὸ	συνδέον ὁμοῦ τὴν ψυχὴν καὶ
[10]	φάγῃ, τὰ ἀντικνήμια διεσθίειν, ἕλκεσι	τὸ	σῶμα πιμπράναι, συντήκειν τὸ ἧπαρ.
[10]	ἢ μὴ προσείπῃς, διέδεταί σου	τὸ	σῶμα προσφὺς ἢ συλλαβὼν ἀποτυμπανιεῖ
[5]	τῆς ψυχῆς περιόδων καὶ ἁρμονιῶν	τὸ	ταραχῶδες καὶ πεπλανημένον ἐν σώματι,
[8]	πρὸς σελήνην ἀπάντησις, ἀλλὰ δεινὸν	τὸ	τῆς δεισιδαιμονίας σκότος ἐμπεσὸν τοῦ
[14]	δόξαις καὶ μαχομέναις μᾶλλον ὡς	τὸ	τῆς δεισιδαιμονίας. φευκτέον οὖν αὐτὴν
[6]	οὖν; οὐ δοκεῖ σοι καὶ	τὸ	τῶν ἀθέων πρὸς τοὺς δεισιδαίμονας
[5]	μεγάλη ψυχῆς, ὥσπερ ὀμμάτων πολλῶν	τὸ	φανότατον καὶ κυριώτατον ἀπεσβεσμένης τὴν
[1]	πλοῦτον ἀγαθὸν εἶναι μέγιστον· τοῦτο	τὸ	ψεῦδος ἰὸν ἔχει, νέμεται τὴν
[7]	ἁμαρτίας αὑτοῦ καὶ πλημμελείας, ὡς	τόδε	φαγόντος ἢ πιόντος ἢ βαδίσαντος
[13]	δαιμόνων μήτε θεῶν νομίζειν ἢ	τοιαῦτα	θύειν οἷα τῷ Κρόνῳ ἔθυον;
[10]	καὶ πικρίαν καταψευδομένους αὐτῆς καὶ	τοιαῦτα	λέγοντας καὶ γράφοντας. τῆς γοῦν
[12]	εἶναι θεοὺς ἄμεινον ἢ εἶναι,	τοιαῦτα	μὲν δεχομένους τοιούτοις δὲ χαίροντας,
[6]	θεῶν τὰ εἴδη ποιοῦσι, καὶ	τοιαῦτα	πλάττουσι καὶ κατασκευάζουσι καὶ προσκυνοῦσι·
[1]	οὐκ ἄξιον· ἀλλ´ αἵτινές εἰσι	τοιαῦται	κρίσεις καὶ ὑπολήψεις ὦ τλῆμον
[9]	σαγήνῃ μιᾷ τῇ δεισιδαιμονίᾳ συνδεδεμένοι.	~Τοιαύτη	μὲν ἐν τοῖς ἀβουλήτοις καὶ
[10]	μελοποιὸς ἐκ τῶν θεατῶν ἀναστάς,	τοιαύτη	σοι, εἶπε, θυγάτηρ γένοιτο. καὶ
[6]	πρὸς τοὺς δεισιδαίμονας πάθος ἔχειν	τοιαύτην	διαφοράν; οἱ μὲν οὐχ ὁρῶσι
[9]	κατευχαὶ θεῶν καὶ προσκυνήσεις. ἐνταῦθα	τοίνυν	σκόπει τὸν ἄθεον γελῶντα μὲν
[12]	ἢ εἶναι, τοιαῦτα μὲν δεχομένους	τοιούτοις	δὲ χαίροντας, οὕτω δ´ ὑβριστάς,
[10]	τρέμουσι καὶ δεδοίκασι. καίτοι τί	τοιοῦτον	ἡ Νιόβη περὶ τῆς Λητοῦς
[10]	εἶναι ἀνόσιός ἐστιν; ὁ δὲ	τοιούτους	νομίζων οἵους οἱ δεισιδαίμονες, οὐ
[9]	δεισιδαιμονίᾳ συνδεδεμένοι. ~Τοιαύτη μὲν ἐν	τοῖς	ἀβουλήτοις καὶ περιστατικοῖς λεγομένοις πράγμασι
[7]	ῥεούσαις. ~Φέρε δὴ πρῶτον ἐν	τοῖς	ἀβουλήτοις σκόπει τὸν ἄθεον καὶ
[9]	ἡδίοσι τῆς ἀθεότητος. ἥδιστα δὲ	τοῖς	ἀνθρώποις ἑορταὶ καὶ εἰλαπίναι πρὸς
[1]	μὲν ὥσπερ ἐν χωρίοις σκληροῖς	τοῖς	ἀντιτύποις ἤθεσι τὴν ἀθεότητα, τὸ
[1]	τὸ δ´ ὥσπερ ἐν ὑγροῖς	τοῖς	ἁπαλοῖς τὴν δεισιδαιμονίαν πεποίηκεν. ἅπασα
[6]	ἀναισθησία καὶ ἀπιστία τῶν ὠφελούντων,	τοῖς	δὲ ταραχὴ καὶ φόβος πρὸς
[3]	μὴ δυναμένης; ὁ Ἡράκλειτός φησι	τοῖς	ἐγρηγορόσιν ἕνα καὶ κοινὸν κόσμον
[9]	βελτίων δ´ οὐδὲν οὐδ´ ἐν	τοῖς	ἡδίοσι τῆς ἀθεότητος. ἥδιστα δὲ
[3]	μουσικὴν σῴζειν δοκοῦντες· ἡμεῖς δὲ	τοῖς	θεοῖς ἀξιοῦμεν ὀρθῷ τῷ στόματι
[8]	κελεύειν τοὺς Ἕλληνας ὑπὲρ αὐτοῦ	τοῖς	θεοῖς, εἶτ´ εὐχομένων ἐκείνων ὁπλίζεσθαι.
[10]	τὸ παιδίον, ἢ θηρίον ἔχων	τοῖς	καρποῖς ἐφήσει καὶ λυμανεῖται τὴν
[8]	ὁπλίζεσθαι. καὶ ὁ Ἀγαμέμνων ὅτε	τοῖς	μαχομένοις προσέταξεν εὖ μέν τις
[6]	εὐμενείας καὶ κηδεμονίας. περίεστιν οὖν	τοῖς	μὲν ἀναισθησία καὶ ἀπιστία τῶν
[3]	στροβοῦσα τὴν ἀθλίαν ψυχὴν ἐκδιώκει	τοῖς	ὀνείροις ἐκ τῶν ὕπνων, μαστιζομένην
[7]	ᾖ τἄλλα μέτριος, χρωμένου σιωπῇ	τοῖς	παροῦσι καὶ πορίζοντος αὑτῷ βοηθείας
[3]	δοῦλοι τῶν δεσποτῶν ἐπιλανθάνονται καθεύδοντες,	τοῖς	πεδήταις ἐπελαφρύνει τὸν δεσμὸν ὁ
[9]	μὲν μανικὸν καὶ σαρδάνιον γέλωτα	τοῖς	ποιουμένοις καί που παραφθεγγόμενον ἠρέμα
[10]	εὐμετάβολος, εὐχερὴς πρὸς ὀργήν, ἐπὶ	τοῖς	τυχοῦσι τιμωρητικός, μικρόλυπος· ἂν καλῶν
[9]	χειαῖς δρακόντων ἢ μυχοῖς κητῶν	τοῖς	τῶν θεῶν μεγάροις ἢ ἀνακτόροις
[5]	μήτ´ αἰσθέσθαι παρόντας ἢ χρῆσθαι	τοῖς	φιλτάτοις ὡς πολεμίοις. ~Τί οὖν;
[7]	προσβολαὶ δαίμονος λέγονται. ὅθεν οὐδὲ	τολμᾷ	βοηθεῖν οὐδὲ διαλύειν τὸ συμβεβηκὸς
[3]	ὁ φόβος, οὐχ ἧττον ὢν	τόλμης	ἐνδεὴς ἢ λογισμοῦ, ἄπρακτον ἔχει
[9]	καὶ προσκυνήσεις. ἐνταῦθα τοίνυν σκόπει	τὸν	ἄθεον γελῶντα μὲν μανικὸν καὶ
[7]	πρῶτον ἐν τοῖς ἀβουλήτοις σκόπει	τὸν	ἄθεον καὶ καταμάνθανε τὴν διάθεσιν,
[8]	τῆς ἐχέτλης ἐχόμενον, Ὅμηρος δὲ	τὸν	Αἴαντά φησι τῷ Ἕκτορι μέλλοντα
[8]	τῶν Περσῶν συλλαμβανόμενον σπάσασθαί τε	τὸν	ἀκινάκην, εὔρωστον ὄντα, καὶ διαμάχεσθαι·
[2]	ὑπόληψιν οὖσαν ἐκταπεινοῦντος καὶ συντρίβοντος	τὸν	ἄνθρωπον, οἰόμενον μὲν εἶναι θεούς,
[7]	με, φησίν, ἄνθρωπε, διδόναι δίκην,	τὸν	ἀσεβῆ, τὸν ἐπάρατον, τὸν θεοῖς
[8]	κελεύει πρὸ ἀρότου καὶ σπόρου	τὸν	γεωργὸν εὔχεσθαί τ´ Διὶ χθονίῳ
[7]	ἀποκεῖραι κόμην, ἀφελέσθαι τὸ ἱμάτιον·	τὸν	δὲ δεισιδαίμονα πῶς ἂν προσείποις
[3]	ποιεῖς; ἔστι δὲ καὶ πρὸς	τὸν	δεισιδαίμονα εἰπεῖν, ὅ τι τὸν
[11]	ἐξ ὧν ἀνάγκη καὶ μισεῖν	τὸν	δεισιδαίμονα καὶ φοβεῖσθαι τοὺς θεούς.
[4]	τὰς ἐλπίδας ἔχουσι. μὴ ἀπόσπα	τὸν	δεισιδαίμονα τῶν ἱερῶν· ἐνταῦθα κολάζεται
[3]	ἐπιλανθάνονται καθεύδοντες, τοῖς πεδήταις ἐπελαφρύνει	τὸν	δεσμὸν ὁ ὕπνος, φλεγμοναὶ περὶ
[7]	ἄνθρωπε, διδόναι δίκην, τὸν ἀσεβῆ,	τὸν	ἐπάρατον, τὸν θεοῖς καὶ δαίμοσι
[10]	ἀσεβείας ἐπὶ τῷ λίθον εἰπεῖν	τὸν	ἥλιον, Κιμμερίους δ´ οὐδεὶς εἶπεν
[10]	δ´ οὐδεὶς εἶπεν ἀσεβεῖς ὅτι	τὸν	ἥλιον οὐδ´ εἶναι τὸ παράπαν
[7]	δίκην, τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἐπάρατον,	τὸν	θεοῖς καὶ δαίμοσι μεμισημένον. Ἔστιν
[7]	καιρὸν οὔθ´ ἑαυτὸν ἀλλὰ πάντων	τὸν	θεὸν αἰτιᾶται, κἀκεῖθεν ἐπ´ αὐτὸν
[4]	σεαυτόν, ὦ ταλαίπωρε, πιστεύσεις ὅτι	τὸν	θεὸν ἀποπέφευγας; ἔστι καὶ δούλοις
[11]	γ´ ὥσπερ ὁ Τάνταλος ὑπεκδῦναι	τὸν	λίθον ἐπαιωρούμενον οὕτω καὶ οὗτος
[3]	ὁρμαῖς ἐκβιαζόμενα κατεπείγει καὶ συντείνει	τὸν	λογισμόν. μόνος δ´ ὁ φόβος,
[8]	θεοὺς ἐπικαλεῖται σωτῆρας, εὐχόμενος δὲ	τὸν	οἴακα προσάγει, τὴν κεραίαν ὑφίησι,
[1]	οὐδ´ ὀδύνην ταράττουσαν. Ὑπολαμβάνει τις	τὸν	πλοῦτον ἀγαθὸν εἶναι μέγιστον· τοῦτο
[9]	ἐπιθυμιᾷ τρεμούσαις, καὶ ὅλως ἀποδείκνυσι	τὸν	Πυθαγόρου λόγον φλύαρον εἰπόντος ὅτι
[8]	αὐτῷ περιάπτουσι φέρουσαι καὶ περιαρτῶσι.	~Τὸν	Τιρίβαζόν φασιν ὑπὸ τῶν Περσῶν
[3]	τὸν δεισιδαίμονα εἰπεῖν, ὅ τι	τὸν	ὕπνον οἱ θεοὶ λήθην κακῶν
[3]	(μόνη γὰρ οὐ σπένδεται πρὸς	τὸν	ὕπνον, οὐδὲ τῇ ψυχῇ ποτε
[4]	ζῆν, μακρότερον τοῦ βίου ποιοῦσα	τὸν	φόβον καὶ συνάπτουσα τῷ θανάτῳ
[11]	λίθον ἐπαιωρούμενον οὕτω καὶ οὗτος	τὸν	φόβον ὡς οὐχ ἧττον ὑπ´
[10]	ἀγνοίας ἀλλ´ ἠγανάκτει, τούτους ἔδει	τοξεῦσαι	τοὺς τοσαύτην ὠμότητα καὶ πικρίαν
[7]	ἢ μεταβολὰς ἀέρων ἀήθεις καὶ	τόπων,	ἔπειτα προσκρούσας ἐν πολιτείαις καὶ
[10]	ἠγανάκτει, τούτους ἔδει τοξεῦσαι τοὺς	τοσαύτην	ὠμότητα καὶ πικρίαν καταψευδομένους αὐτῆς
[9]	γιγνόμεθα πρὸς τοὺς θεοὺς βαδίζοντες·	τότε	γὰρ ἀθλιώτατα καὶ κάκιστα πράττουσιν
[8]	θηξάσθω, εὖ δ´ ἀσπίδα θέσθω,	τότε	παρὰ τοῦ Διὸς αἰτεῖ δός
[13]	κρότου τε κατεπίμπλατο πάντα πρὸ	τοῦ	ἀγάλματος ἐπαυλούντων καὶ τυμπανιζόντων ἕνεκα
[11]	ἀγαπήσειεν ἄν, καὶ μακαρίσειε τὴν	τοῦ	ἀθέου διάθεσιν ὡς ἐλευθέριον. νυνὶ
[8]	τὸ τῆς δεισιδαιμονίας σκότος ἐμπεσὸν	τοῦ	ἀνθρώπου συγχέαι καὶ τυφλῶσαι λογισμὸν
[4]	δεῖ μακρὰ λέγειν; πέρας ἐστὶ	τοῦ	βίου πᾶσιν ἀνθρώποις ὁ θάνατος,
[4]	ὅρους ἐπέκεινα τοῦ ζῆν, μακρότερον	τοῦ	βίου ποιοῦσα τὸν φόβον καὶ
[11]	φωνὴν ἄτοπον ἡ δόξα ποιεῖ	τοῦ	βλασφημοῦντος; καὶ γὰρ ἡμεῖς τὴν
[7]	καὶ ταράττεται τὰ τῶν ἀνθρώπων.	τοῦ	δὲ δεισιδαίμονος οὐχ οὗτος ὁ
[9]	τε καὶ στεναγμάτων ἡ ψυχὴ	τοῦ	δεισιδαίμονος· ἐστεφανωμένος ὠχριᾷ, θύει καὶ
[8]	δ´ ἀσπίδα θέσθω, τότε παρὰ	τοῦ	Διὸς αἰτεῖ δός με κατὰ
[10]	ὡς βάρβαρον καὶ θηριώδη λεγούσης	τοῦ	ἐγὼ μέσον ἧπαρ ἔχοιμι ἐσθέμεναι
[4]	ἀλλ´ ὑπερβάλλει τοὺς ὅρους ἐπέκεινα	τοῦ	ζῆν, μακρότερον τοῦ βίου ποιοῦσα
[2]	ἀπάθειάν τινα δοκεῖ τῇ ἀπιστίᾳ	τοῦ	θείου περιφέρειν, καὶ τέλος ἐστὶν
[3]	τὰς πικρὰς καὶ βαρείας περὶ	τοῦ	θεοῦ δόξας ἀπωσαμένῃ) ἀλλ´ ὥσπερ
[5]	φανότατον καὶ κυριώτατον ἀπεσβεσμένης τὴν	τοῦ	θεοῦ νόησιν. ταύτῃ δὲ τὸ
[6]	πολιτικῶν ἀνδρῶν καταφρονοῦσιν, ἀποδεικνύντων τὴν	τοῦ	θεοῦ σεμνότητα μετὰ χρηστότητος καὶ
[4]	ποίαν θάλατταν; εἰς τί καταδὺς	τοῦ	κόσμου μέρος καὶ ἀποκρύψας σεαυτόν,
[13]	ἀγάλματος ἐπαυλούντων καὶ τυμπανιζόντων ἕνεκα	τοῦ	μὴ γενέσθαι τὴν βοὴν τῶν
[2]	περιφέρειν, καὶ τέλος ἐστὶν αὐτῇ	τοῦ	μὴ νομίζειν θεοὺς τὸ μὴ
[2]	μὲν ἀθεότης κρίσις οὖσα φαύλη	τοῦ	μηδὲν εἶναι μακάριον καὶ ἄφθαρτον
[12]	καὶ ἄτακτον ἐνιδόντες οὕτως ἀθεότητα	τοῦ	παντὸς κατέγνωσαν, ἀλλὰ τῆς δεισιδαιμονίας
[3]	φρονοῦντι χρῆται οὔτε κοιμώμενος ἀπαλλάττεται	τοῦ	ταράττοντος, ἀλλ´ ὀνειρώττει μὲν ὁ
[10]	ἐφήσει καὶ λυμανεῖται τὴν ὀπώραν.	Τοῦ	Τιμοθέου τὴν Ἄρτεμιν ᾄδοντος ἐν
[2]	γὰρ ἄγνοια τῷ μὲν ἀπιστίαν	τοῦ	ὠφελοῦντος ἐμπεποίηκε, τῷ δὲ καὶ
[2]	τὴν δεισιδαιμονίαν δὲ μηνύει καὶ	τοὔνομα	δόξαν ἐμπαθῆ καὶ δέους ποιητικὴν
[13]	ὠνομάσθαι. Ξενοφάνης δ´ ὁ φυσικὸς	τοὺς	Αἰγυπτίους κοπτομένους ἐν ταῖς ἑορταῖς
[4]	δὲ δεινότερον οἴεσθε πάσχειν αὖ	τοὺς	ἀνεκφεύκτους ἀναποδράστους ἀναποστάτους; ἔστι δούλῳ
[10]	ἐγὼ γοῦν ἂν ἐθέλοιμι μᾶλλον	τοὺς	ἀνθρώπους λέγειν περὶ ἐμοῦ μήτε
[10]	δεισιδαιμονία πέπεικε περὶ τῆς θεοῦ	τοὺς	ἄφρονας, ὡς ἄρα λοιδορηθεῖσα κατετόξευσε
[8]	ἐλπίδα, προήκατο ἑαυτόν, ἔφυγε, διεκρούσατο	τοὺς	βοηθοῦντας. Πολλὰ τῶν μετρίων κακῶν
[6]	καὶ τὸ τῶν ἀθέων πρὸς	τοὺς	δεισιδαίμονας πάθος ἔχειν τοιαύτην διαφοράν;
[8]	Ἕκτορι μέλλοντα μονομαχεῖν εὔχεσθαι κελεύειν	τοὺς	Ἕλληνας ὑπὲρ αὐτοῦ τοῖς θεοῖς,
[9]	εἰπόντος ὅτι βέλτιστοι γιγνόμεθα πρὸς	τοὺς	θεοὺς βαδίζοντες· τότε γὰρ ἀθλιώτατα
[13]	τινες ἢ Γίγαντες ἦρχον ἡμῶν	τοὺς	θεοὺς ἐκβαλόντες, ποίαις ἂν ἥδοντο
[6]	κακὸν τὸ ἀγαθὸν ὑπονοοῦσα. φοβοῦνται	τοὺς	θεοὺς καὶ καταφεύγουσιν ἐπὶ τοὺς
[6]	τοὺς θεοὺς καὶ καταφεύγουσιν ἐπὶ	τοὺς	θεούς, κολακεύουσι καὶ λοιδοροῦσιν, εὔχονται
[11]	μισεῖν τὸν δεισιδαίμονα καὶ φοβεῖσθαι	τοὺς	θεούς. πῶς γὰρ οὐ μέλλει,
[6]	διαφοράν; οἱ μὲν οὐχ ὁρῶσι	τοὺς	θεοὺς τὸ παράπαν, οἱ δὲ
[11]	δυσμενείας σημεῖόν ἐστι προβαλλόμεθα, καὶ	τοὺς	κακῶς ἡμᾶς λέγοντας ἐχθροὺς νομίζομεν
[3]	οὐκ ἀηδῶς εἴρηκέ που πρὸς	τοὺς	καταχρυσοῦντας τὰ κλινίδια καὶ καταργυροῦντας
[3]	ἀλλοκότους προσκυνήσεις. δικαίῳ τῷ στόματι	τοὺς	κιθαρῳδοὺς ἐκέλευον ᾄδειν οἱ τὴν
[4]	ὁ φρίττων τοὺς σωτῆρας καὶ	τοὺς	μειλιχίους τρέμων καὶ δεδοικώς, παρ´
[7]	τύχην καὶ τὸ αὐτόματον ἀπερειδομένου	τοὺς	ὀδυρμοὺς καὶ βοῶντος ὡς οὐδὲν
[4]	δεισιδαιμονίας οὐδ´ οὗτος, ἀλλ´ ὑπερβάλλει	τοὺς	ὅρους ἐπέκεινα τοῦ ζῆν, μακρότερον
[4]	οὐ φοβήσεται θεὸν ὁ φοβούμενος	τοὺς	πατρῴους καὶ γενεθλίους, ὁ φρίττων
[5]	μὴ βλέπων τὰ τέκνα μηδὲ	τοὺς	συνήθεις, ὁ δ´ Ἀθάμας μείζονι
[9]	καί που παραφθεγγόμενον ἠρέμα πρὸς	τοὺς	συνήθεις ὅτι τετύφωνται καὶ δαιμονῶσιν
[4]	πατρῴους καὶ γενεθλίους, ὁ φρίττων	τοὺς	σωτῆρας καὶ τοὺς μειλιχίους τρέμων
[10]	~Ὅθεν ἔμοιγε καὶ θαυμάζειν ἔπεισι	τοὺς	τὴν ἀθεότητα φάσκοντας ἀσέβειαν εἶναι,
[10]	ἀλλ´ ἠγανάκτει, τούτους ἔδει τοξεῦσαι	τοὺς	τοσαύτην ὠμότητα καὶ πικρίαν καταψευδομένους
[11]	οὐ θαυμαστόν ἐστι· καὶ γὰρ	τοὺς	τυράννους ἀσπάζονται περιέπουσι χρυσοῦς ἀνιστᾶσιν,
[5]	καὶ τῷ Ἡρακλεῖ δήπου μανέντι	τοὺς	υἱοὺς ἐλυσιτέλει μήτ´ ἰδεῖν μήτ´
[8]	ὀρθὸν ἵσταται νέφος, σῆμα χειμῶνος.	τοῦτ´	ἰδὼν κυβερνήτης εὔχεται μὲν ὑπεκφυγεῖν
[3]	μοι προσῆλθες ἐν δέοντί γε.	τοῦτ´	οὐ δίδωσιν εἰπεῖν ἡ δεισιδαιμονία
[3]	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀπεστέρηται. ἀλλὰ	τοῦτο	δὴ τὸ κοινὸν ἔγκλημα παντὸς
[3]	ἔδοσαν ἡμῖν καὶ ἀνάπαυσιν, τί	τοῦτο	κολαστήριον σαυτῷ ποιεῖς ἐπίμονον καὶ
[3]	ἔδωκαν οἱ θεοὶ ὕπνον, τί	τοῦτο	πολυτελὲς σαυτῷ ποιεῖς; ἔστι δὲ
[1]	τὸν πλοῦτον ἀγαθὸν εἶναι μέγιστον·	τοῦτο	τὸ ψεῦδος ἰὸν ἔχει, νέμεται
[10]	θυγάτηρ γένοιτο. καὶ μὴν ὅμοια	τούτοις	καὶ χείρω περὶ Ἀρτέμιδος οἱ
[10]	ἀμαθίας καὶ ἀγνοίας ἀλλ´ ἠγανάκτει,	τούτους	ἔδει τοξεῦσαι τοὺς τοσαύτην ὠμότητα
[4]	Κορίνθῳ Περίανδρος, ἀλλ´ οὐδεὶς ἐφοβεῖτο	τούτους	μεταστὰς εἰς πόλιν ἐλευθέραν καὶ
[10]	Ἥρας περὶ Ἀφροδίτης· πάντας γὰρ	τούτους	τρέμουσι καὶ δεδοίκασι. καίτοι τί
[11]	Φίλιππον, Χαιρέας Γάιον, ἀλλ´ ἕκαστος	τούτων	ἔλεγε παρακολουθῶν ἦ ς´ ἂν
[10]	τῷ παλαμναίῳ συμπλεχθεῖσα. Οὐδὲν δὲ	τούτων	ἐπιεικέστερα φρονοῦσι περὶ Ἀπόλλωνος περὶ
[5]	λανθάνει ἑαυτὴν ὑποβάλλουσα παντοίοις δεινοῖς.	~Τούτων	οὐδὲν τῇ ἀθεότητι πρόσεστιν, ἀλλ´
[3]	δεσμὸν ὁ ὕπνος, φλεγμοναὶ περὶ	τραύματα	καὶ νομαὶ σαρκὸς θηριώδεις καὶ
[1]	εἶναι· καὶ καθάπερ αἱ μετὰ	τραύματος	ἐκβολαὶ τῶν ἄρθρων, οὕτως αἱ
[14]	τὴν δεισιδαιμονίαν ἐμπίπτουσιν εἰς ἀθεότητα	τραχεῖαν	καὶ ἀντίτυπον, ὑπερπηδήσαντες ἐν μέσῳ
[9]	φωνῇ παλλομένῃ καὶ χερσὶν ἐπιθυμιᾷ	τρεμούσαις,	καὶ ὅλως ἀποδείκνυσι τὸν Πυθαγόρου
[10]	περὶ Ἀφροδίτης· πάντας γὰρ τούτους	τρέμουσι	καὶ δεδοίκασι. καίτοι τί τοιοῦτον
[4]	τοὺς σωτῆρας καὶ τοὺς μειλιχίους	τρέμων	καὶ δεδοικώς, παρ´ ὧν αἰτούμεθα
[10]	ἀμπεφυρμένα ἐσῆλθες, αἴτε καὶ ἐκ	τριόδων	καθαρμάτεσσιν ἐπισπωμένα τῷ παλαμναίῳ συμπλεχθεῖσα.
[7]	δὲ δεισιδαίμονος οὐχ οὗτος ὁ	τρόπος,	ἀλλ´ εἰ καὶ μικρότατον αὐτῷ
[12]	ἡμέρας καὶ νυκτὸς δημιουργοῖς, ἢ	τροφαῖς	ζῴων ἢ καρπῶν γενέσεσι πλημμελὲς
[5]	δημιουργὸν ἀνθρώποις ὑπὸ θεῶν οὐ	τρυφῆς	ἕνεκα καὶ κνήσεως ὤτων δοθῆναι,
[13]	πρὸ τοῦ ἀγάλματος ἐπαυλούντων καὶ	τυμπανιζόντων	ἕνεκα τοῦ μὴ γενέσθαι τὴν
[12]	καὶ μαγεῖαι καὶ περιδρομαὶ καὶ	τυμπανισμοὶ	καὶ ἀκάθαρτοι μὲν καθαρμοὶ ῥυπαραὶ
[4]	τὴν τῶν θεῶν ἀρχὴν ὡς	τυραννίδα	φοβούμενος σκυθρωπὴν καὶ ἀπαραίτητον ποῦ
[6]	δοξάζουσι φοβερὸν τὸ εὐμενὲς καὶ	τυραννικὸν	τὸ πατρικὸν καὶ βλαβερὸν τὸ
[4]	~Ἦν φοβερὸς ἐν Σάμῳ Πολυκράτης	τύραννος,	ἦν ἐν Κορίνθῳ Περίανδρος, ἀλλ´
[11]	θαυμαστόν ἐστι· καὶ γὰρ τοὺς	τυράννους	ἀσπάζονται περιέπουσι χρυσοῦς ἀνιστᾶσιν, ἀλλὰ
[8]	ἐμπεσὸν τοῦ ἀνθρώπου συγχέαι καὶ	τυφλῶσαι	λογισμὸν ἐν πράγμασι μάλιστα λογισμοῦ
[5]	χαλεπὴ καὶ τὸ παρορᾶν καὶ	τυφλώττειν	περὶ τηλικαῦτα συμφορὰ μεγάλη ψυχῆς,
[13]	τῶν θρήνων ἐξάκουστον. εἰ δὲ	Τυφῶνές	τινες ἢ Γίγαντες ἦρχον ἡμῶν
[7]	καὶ περιπαθῇ, πάντας ἐπὶ τὴν	τύχην	καὶ τὸ αὐτόματον ἀπερειδομένου τοὺς
[7]	καθαπτόμενος· οὔτε γὰρ ἄνθρωπον οὔτε	τύχην	οὔτε καιρὸν οὔθ´ ἑαυτὸν ἀλλὰ
[10]	εὐχερὴς πρὸς ὀργήν, ἐπὶ τοῖς	τυχοῦσι	τιμωρητικός, μικρόλυπος· ἂν καλῶν ἐπὶ
[7]	ὁ Βίων, ὅ τι ἂν	τύχωσιν	αὐτῷ περιάπτουσι φέρουσαι καὶ περιαρτῶσι.
[8]	ἦν δ´ ἴσως καὶ Νικίᾳ	τῷ	Ἀθηναίων στρατηγῷ κράτιστον οὕτως ἀπαλλαγῆναι
[13]	κατώρυξεν ἀνθρώπους ζῶντας ὑπὲρ αὑτῆς	τῷ	Ἅιδῃ, ὃν ὁ Πλάτων φησὶ
[7]	τί μοι δέον οὐκ ἐτελέσθη;	τῷ	δὲ δεισιδαίμονι καὶ σώματος ἀρρωστία
[3]	κοιμωμένων ἕκαστον εἰς ἴδιον ἀναστρέφεσθαι.	τῷ	δὲ δεισιδαίμονι κοινὸς οὐδείς ἐστι
[2]	μὲν ἀπιστίαν τοῦ ὠφελοῦντος ἐμπεποίηκε,	τῷ	δὲ καὶ δόξαν ὅτι βλάπτει
[8]	Ὅμηρος δὲ τὸν Αἴαντά φησι	τῷ	Ἕκτορι μέλλοντα μονομαχεῖν εὔχεσθαι κελεύειν
[5]	ὡς λέοντας καὶ ἐλάφους· καὶ	τῷ	Ἡρακλεῖ δήπου μανέντι τοὺς υἱοὺς
[4]	ποιοῦσα τὸν φόβον καὶ συνάπτουσα	τῷ	θανάτῳ κακῶν ἐπίνοιαν ἀθανάτων, καὶ
[13]	νομίζειν ἢ τοιαῦτα θύειν οἷα	τῷ	Κρόνῳ ἔθυον; οὐχ ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς
[10]	Ἀναξαγόρας δίκην ἔφυγεν ἀσεβείας ἐπὶ	τῷ	λίθον εἰπεῖν τὸν ἥλιον, Κιμμερίους
[11]	διάθεσιν ὡς ἐλευθέριον. νυνὶ δὲ	τῷ	μὲν ἀθέῳ δεισιδαιμονίας οὐδὲν μέτεστιν,
[2]	προσήκει διαστρέφεσθαι. ἡ γὰρ ἄγνοια	τῷ	μὲν ἀπιστίαν τοῦ ὠφελοῦντος ἐμπεποίηκε,
[10]	καὶ ἐκ τριόδων καθαρμάτεσσιν ἐπισπωμένα	τῷ	παλαμναίῳ συμπλεχθεῖσα. Οὐδὲν δὲ τούτων
[8]	τῶν Μεσσηνίων βασιλεὺς Ἀριστόδημος ἐν	τῷ	πρὸς Λακεδαιμονίους πολέμῳ, κυνῶν λύκοις
[3]	δὲ τοῖς θεοῖς ἀξιοῦμεν ὀρθῷ	τῷ	στόματι καὶ δικαίῳ προσεύχεσθαι, καὶ
[3]	αἰσχρὰς προκαθίσεις, ἀλλοκότους προσκυνήσεις. δικαίῳ	τῷ	στόματι τοὺς κιθαρῳδοὺς ἐκέλευον ᾄδειν
[3]	ἀλλ´ ὥσπερ ἐν ἀσεβῶν χώρῳ	τῷ	ὕπνῳ τῶν δεισιδαιμόνων εἴδωλα φρικώδη
[3]	ἐστι κόσμος· οὔτε γὰρ ἐγρηγορὼς	τῷ	φρονοῦντι χρῆται οὔτε κοιμώμενος ἀπαλλάττεται
[8]	αὐτίκα τὸ ξίφος καταβαλεῖν καὶ	τὼ	χεῖρε συνδῆσαι παρασχεῖν. ἆρ´ οὖν
[8]	φυγὰς ἑαυτοῖς μηχανώμενοι καὶ παρατροπὰς	τῶν	ἀβουλήτων· ὁ δὲ δεισιδαίμων οὐδενὸς
[6]	οὐ δοκεῖ σοι καὶ τὸ	τῶν	ἀθέων πρὸς τοὺς δεισιδαίμονας πάθος
[7]	ἀκρίτως φέρεται καὶ ταράττεται τὰ	τῶν	ἀνθρώπων. τοῦ δὲ δεισιδαίμονος οὐχ
[1]	καθάπερ αἱ μετὰ τραύματος ἐκβολαὶ	τῶν	ἄρθρων, οὕτως αἱ μετὰ πάθους
[4]	ὁμόνοιαν ὄρθωσιν λόγων καὶ ἔργων	τῶν	ἀρίστων. Εἶθ´ οὗτοι τὸ δουλεύειν
[3]	ἕνα καὶ κοινὸν κόσμον εἶναι,	τῶν	δὲ κοιμωμένων ἕκαστον εἰς ἴδιον
[3]	ἐν ἀσεβῶν χώρῳ τῷ ὕπνῳ	τῶν	δεισιδαιμόνων εἴδωλα φρικώδη καὶ τεράστια
[3]	κληδόνα σιωπὴν ὄνειρον. οἱ δοῦλοι	τῶν	δεσποτῶν ἐπιλανθάνονται καθεύδοντες, τοῖς πεδήταις
[10]	λυσσάδα Κινησίας ὁ μελοποιὸς ἐκ	τῶν	θεατῶν ἀναστάς, τοιαύτη σοι, εἶπε,
[11]	μὲν λέγειν τὰ φαῦλα περὶ	τῶν	θεῶν ἀνόσιον, τὸ δὲ δοξάζειν
[4]	καὶ δημοκρατουμένην. ὁ δὲ τὴν	τῶν	θεῶν ἀρχὴν ὡς τυραννίδα φοβούμενος
[7]	ἀλλὰ θεομισής τις ἄνθρωπος ὑπὸ	τῶν	θεῶν κολάζεσθαι καὶ δίκην διδόναι
[9]	δρακόντων ἢ μυχοῖς κητῶν τοῖς	τῶν	θεῶν μεγάροις ἢ ἀνακτόροις προσιόντες.
[11]	φρονοῦντας. ὁρᾷς δ´ οἷα περὶ	τῶν	θεῶν οἱ δεισιδαίμονες φρονοῦσιν, ἐμπλήκτους
[6]	καὶ λιθοξόοις καὶ κηροπλάσταις ἀνθρωπόμορφα	τῶν	θεῶν τὰ εἴδη ποιοῦσι, καὶ
[13]	τοῦ μὴ γενέσθαι τὴν βοὴν	τῶν	θρήνων ἐξάκουστον. εἰ δὲ Τυφῶνές
[4]	ἔχουσι. μὴ ἀπόσπα τὸν δεισιδαίμονα	τῶν	ἱερῶν· ἐνταῦθα κολάζεται καὶ τιμωρεῖται.
[4]	ἔστι καὶ λῃσταῖς ἀβέβηλα πολλὰ	τῶν	ἱερῶν, καὶ πολεμίους οἱ φεύγοντες,
[11]	γὰρ οὐ μέλλει, τὰ μέγιστα	τῶν	κακῶν αὑτῷ δι´ ἐκείνους οἰόμενος
[8]	τὴν πατρῴαν ἀγρώστεως ἀναβλαστανούσης καὶ	τῶν	μάντεων τὰ σημεῖα φοβουμένων, ἐξαθυμήσας
[8]	αἷμα ταύρου πιών. ὁ δὲ	τῶν	Μεσσηνίων βασιλεὺς Ἀριστόδημος ἐν τῷ
[8]	ἔφυγε, διεκρούσατο τοὺς βοηθοῦντας. Πολλὰ	τῶν	μετρίων κακῶν ὀλέθρια ποιοῦσιν αἱ
[1]	οἴεται καὶ κενὸν ἀρχὰς εἶναι	τῶν	ὅλων· ψευδὴς ἡ ὑπόληψις, ἀλλ´
[13]	καθιέρευον, οἱ δ´ ἄτεκνοι παρὰ	τῶν	πενήτων ὠνούμενοι παιδία κατέσφαζον καθάπερ
[7]	τὴν αἰτίαν ἐξ αὑτοῦ καὶ	τῶν	περὶ αὑτὸν σκοπεῖ πῆ παρέβην;
[8]	περιαρτῶσι. ~Τὸν Τιρίβαζόν φασιν ὑπὸ	τῶν	Περσῶν συλλαμβανόμενον σπάσασθαί τε τὸν
[8]	τῆς σελήνης καθῆσθαι περιτειχιζόμενον ὑπὸ	τῶν	πολεμίων, εἶθ´ ὁμοῦ τέτταρσι μυριάσιν
[8]	σαββάτων ὄντων ἐν ἀγνάμπτοις καθεζόμενοι,	τῶν	πολεμίων κλίμακας προστιθέντων καὶ τὰ
[3]	προσεύχεσθαι, καὶ μὴ τὴν ἐπὶ	τῶν	σπλάγχνων μὲν γλῶτταν εἰ καθαρὰ
[13]	ἔθυον; οὐχ ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς φησι	τῶν	τὰ ζῷα θυόντων καθαπτόμενος μορφὴν
[3]	οὐδὲ κατεγέλασαν, οὐδ´ ᾔσθοντο ὅτι	τῶν	ταραξάντων οὐδὲν ἦν ἀληθινόν, ἀλλὰ
[5]	κνήσεως ὤτων δοθῆναι, ἀλλ´ ὥστε	τῶν	τῆς ψυχῆς περιόδων καὶ ἁρμονιῶν
[3]	ψυχὴν ἐκδιώκει τοῖς ὀνείροις ἐκ	τῶν	ὕπνων, μαστιζομένην καὶ κολαζομένην αὐτὴν
[6]	τοῖς μὲν ἀναισθησία καὶ ἀπιστία	τῶν	ὠφελούντων, τοῖς δὲ ταραχὴ καὶ