Chapitre |
[10] |
δὲ
τοῖς
εἰρημένοις
χρήσιμον,
μᾶλλον
|
δὲ |
ἀναγκαῖόν
ἐστι
μηδὲ
τῆς
τῶν
|
[14] |
οὐ
μεμπτὴν
ἔδωκε
δίκην,
ἵνα
|
δὲ
|
γέλωτα
παράσχῃ
τοῖς
ἄλλοις,
αὐτὸς |
[7] |
ἐμπόρους
τοὺς
δ´
οἰκονόμους
τοὺς
|
δὲ |
δανειστάς·
ὅ
τι
δ´
ἂν |
[17] |
οἱ
δ´
ἀσελγαίνειν,
φυλάττειν
οἱ
|
δὲ |
δαπανᾶν,
φιλεργεῖν
οἱ
δὲ
ῥᾳθυμεῖν, |
[11] |
εἰς
τὸ
γῆρας
ἀποτίθεσθαι.
οὕτω
|
δὲ |
δεῖ
ταμιεύεσθαι
τὸν
τοῦ
σώματος |
[19] |
οὗτος
τῆς
νεότητος
ἀσφαλέστατος.
ἐγγυᾶσθαι
|
δὲ |
δεῖ
τοῖς
υἱέσι
γυναῖκας
μήτ´ |
[9] |
ἐρεῖν
ἔμελλον
πρὸς
ὑμᾶς.
τὸ
|
δὲ |
δεῖν
παντάπασιν
ἀποδοκιμάζειν
τῶν
λόγων |
[4] |
παραυτίκα
γενναίους
καρποὺς
ἐξήνεγκε.
ποῖα
|
δὲ |
δένδρα
οὐκ
ὀλιγωρηθέντα
μὲν
στρεβλὰ |
[11] |
οὖν;
ἄν
τις
εἴποι,
σὺ
|
δὲ |
δὴ
περὶ
τῆς
ἐλευθέρων
ἀγωγῆς |
[10] |
τὴν
δὲ
φιλοσοφίαν
πρεσβεύειν.
ἔχω
|
δὲ |
δι´
εἰκόνος
παραστῆσαι
τὴν
ἐμαυτοῦ |
[17] |
τύχῃ
μὲν
ἐλεύθεροι,
τῇ
προαιρέσει
|
δὲ |
δοῦλοι·
ὅταν
δὲ
μὴ
ὑβρίζωνται, |
[14] |
εἰ
μὴ
λίαν
ὠργιζόμην.
Πλάτων
|
δὲ |
δούλῳ
λίχνῳ
καὶ
βδελυρῷ
θυμωθείς, |
[8] |
τίμιον
μέν,
ἀλλ´
εὐμετάστατον.
ἰσχὺς
|
δὲ |
ζηλωτὸν
μέν,
ἀλλὰ
νόσῳ
εὐάλωτον |
[10] |
ὁ
μέν
ἐστι
πρακτικὸς
ὁ
|
δὲ |
θεωρητικὸς
ὁ
δ´
ἀπολαυστικός,
ὁ |
[10] |
ζῳώδης
καὶ
μικροπρεπής
ἐστιν,
ὁ
|
δὲ |
θεωρητικός,
τοῦ
πρακτικοῦ
διαμαρτάνων,
ἀνωφελής, |
[4] |
ἀγωγῆς
ὁ
μὲν
λίχνος
ὁ
|
δὲ |
θηρευτὴς
ἀποβέβηκε.
καὶ
περὶ
μὲν |
[5] |
ἀγαπῶσαι
τὰ
τέκνα.
αἱ
τίτθαι
|
δὲ |
καὶ
αἱ
τροφοὶ
τὴν
εὔνοιαν |
[7] |
ποῖον;
ἐνίοτε
γὰρ
εἰδότες,
αἰσθόμενοι
|
δὲ |
καὶ
ἄλλων
αὐτοῖς
τοῦτο
λεγόντων, |
[10] |
δὲ
τῇ
κρατίστῃ
χρήσιμον·
ἀστείως
|
δὲ |
καὶ
Βίων
ἔλεγεν
ὁ
φιλόσοφος |
[9] |
ὑπήκουσε,
λέγων
ἀσύντακτος
εἶναι.
ὡσαύτως
|
δὲ |
καὶ
Δημοσθένης
ζηλωτὴς
τῆς
τούτου |
[12] |
τὰς
ἀλγηδόνας
τῶν
πληγῶν,
τὰ
|
δὲ |
καὶ
διὰ
τὰς
ὕβρεις.
ἔπαινοι |
[18] |
οὐ
μικρὸν
τεκμήριόν
ἐστι.
καλὸν
|
δὲ |
καὶ
ἔνια
τῶν
ἁμαρτημάτων
μηδ´ |
[5] |
ἔχουσιν,
ἅτε
μισθοῦ
φιλοῦσαι.
δηλοῖ
|
δὲ |
καὶ
ἡ
φύσις
ὅτι
δεῖ |
[9] |
ταύτην,
ἔφη,
νῦν
γέγραφα,
ὁ
|
δὲ
|
καὶ
ἢν
μὴ
λέγῃς"
εἶπεν |
[4] |
χειροήθη
γιγνόμενα
τοῖς
πόνοις;
εὖ
|
δὲ
|
καὶ
ὁ
Θετταλὸς
ἐρωτηθεὶς
τίνες |
[11] |
τῶν
σωμάτων
εὐρυθμίας
ἕνεκεν,
ἅμα
|
δὲ |
καὶ
πρὸς
ῥώμην·
καλοῦ
γὰρ |
[9] |
οὐ
μικρὸν
ποιοῦμαι
τεκμήριον·
ἔπειτα
|
δὲ |
καὶ
πρὸς
τὴν
ἄσκησιν
ἁψίκορον
|
[8] |
γὰρ
οὐ
λαφυραγωγεῖ
ἀρετήν.
σύμφωνος
|
δὲ |
καὶ
συνῳδὸς
καὶ
ἡ
Σωκράτους |
[5] |
καὶ
διαφθορᾶς
ἀναπίμπλασθαι
συμβαίνῃ.
κινδυνεύει
|
δὲ |
καὶ
Φωκυλίδης
ὁ
ποιητὴς
καλῶς |
[4] |
γὰρ
ὕδατος
πέτρας
κοιλαίνουσι,
σίδηρος
|
δὲ |
καὶ
χαλκὸς
ταῖς
ἐπαφαῖς
τῶν |
[12] |
καὶ
διὰ
τὰς
ὕβρεις.
ἔπαινοι
|
δὲ |
καὶ
ψόγοι
πάσης
εἰσὶν
αἰκίας |
[16] |
φιληδονίαν
μὲν
συμφοραῖς
περιπεσόντων
διὰ
|
δὲ |
καρτερίαν
ἔπαινον
καὶ
δόξαν
ἀγαθὴν |
[7] |
λυτροῦνται
σοβαρὰς
καὶ
πολυτελεῖς,
οἱ
|
δὲ |
κατοψοφαγοῦσιν,
οἱ
δ´
εἰς
κύβους |
[2] |
ὁ
ποιητὴς
ὅς
φησιν
ὅταν
|
δὲ |
κρηπὶς
μὴ
καταβληθῇ
γένους
ὀρθῶς, |
[9] |
ὄχλον
δοῦναι
λόγον,
εἰς
ἥλικας
|
δὲ |
κὠλίγους
σοφώτερος.
ἔχει
δὲ
μοῖραν |
[4] |
ἐπὶ
τὴν
λοπάδα
ὥρμησε.
τῶν
|
δὲ |
Λακεδαιμονίων
οὐδέπω
συμβαλεῖν
ἐχόντων
τί |
[4] |
καὶ
λόγον
καὶ
ἔθος.
καλῶ
|
δὲ |
λόγον
μὲν
τὴν
μάθησιν,
ἔθος |
[8] |
ἀρχικός
ἐστι
τοῦ
λόγου,
ὁ
|
δὲ |
λόγος
ὑπηρετικὸς
τοῦ
νοῦ,
τύχῃ |
[4] |
φύσις
ἄνευ
μαθήσεως
τυφλόν,
ἡ
|
δὲ |
μάθησις
δίχα
φύσεως
ἐλλιπές,
ἡ |
[13] |
ἵππον
ὡς
βασιλέως
ὀφθαλμός.
Πάντων
|
δὲ |
μάλιστα
τὴν
μνήμην
τῶν
παίδων
|
[14] |
ἀληθῶς
καὶ
νίκη
Καδμεία.
ἔχω
|
δὲ |
μάρτυρα
τούτου
Εὐριπίδην
τὸν
σοφὸν |
[10] |
εἶναι,
δούλους
μὴ
περιυβρίζειν·
τὸ
|
δὲ |
μέγιστον,
μήτ´
ἐν
ταῖς
εὐπραγίαις |
[17] |
οἱ
πατέρες
νήφειν
παραινοῦσιν
οἱ
|
δὲ |
μεθύειν,
σωφρονεῖν
οἱ
δ´
ἀσελγαίνειν, |
[18] |
οὖν
καλὰ
καὶ
συμφέροντα·
ἃ
|
δὲ
|
μέλλω
λέγειν,
ἀνθρώπινα.
οὐδὲ
γὰρ |
[18] |
εὐκόλως
φέρειν
τὰς
ἁμαρτίας,
εἰ
|
δὲ |
μή
γε,
πρὸς
καιρὸν
ὀργισθέντας
|
[11] |
παίδων
καὶ
τοῖς
πένησιν·
εἰ
|
δὲ |
μή,
τῇ
γε
δυνατῇ
χρηστέον. |
[17] |
τῇ
προαιρέσει
δὲ
δοῦλοι·
ὅταν
|
δὲ |
μὴ
ὑβρίζωνται,
τόθ´
ὑβρίζεσθαι
δοκοῦντες, |
[9] |
ἥλικας
δὲ
κὠλίγους
σοφώτερος.
ἔχει
|
δὲ |
μοῖραν
καὶ
τόδ´·
οἱ
γὰρ |
[7] |
τοὺς
μὲν
γεωργοὺς
ἀποδεικνύουσι,
τοὺς
|
δὲ |
ναυκλήρους
τοὺς
δ´
ἐμπόρους
τοὺς |
[7] |
ἐπειδὰν
κακῶς
μὲν
θρέψωσι
κακῶς
|
δὲ |
παιδεύσωσι
τοὺς
υἱεῖς,
ἐγὼ
φράσω. |
[14] |
σιωπήσας
μὲν
οὐδεὶς
μετενόησε,
λαλήσαντες
|
δὲ |
παμπληθεῖς.
καὶ
τὸ
μὲν
σιγηθὲν |
[9] |
ἀδιαφθόρου
καὶ
ὑγιαινούσης
ἔχεσθαι,
τῶν
|
δὲ |
πανηγυρικῶν
λήρων
ὡς
πορρωτάτω
τοὺς
|
[7] |
ὁ
τοῦ
Ἀχιλλέως
παιδαγωγός.
Τὸ
|
δὲ |
πάντων
μέγιστον
καὶ
κυριώτατον
τῶν
|
[9] |
τοῖς
τυχηροῖς
ἀγαθοῖς
κειμένης.
~Ὥσπερ
|
δὲ |
παραινῶ
τῆς
παιδείας
τῶν
τέκνων
|
[17] |
τι
τῆς
τούτων
κακίας.
τοῦτο
|
δὲ
|
παρήγγειλε
καὶ
Πυθαγόρας
αἰνίγμασιν
ἅπερ |
[14] |
τὰ
εἰρημένα
τῷ
βασιλεῖ,
ὁ
|
δὲ |
πέμψας
ἀνεῖλε
τὸν
Θεόκριτον.
Παρὰ |
[4] |
ἄν
τι
πλημμελεῖν
δόξειεν.
ἑνὶ
|
δὲ |
περὶ
τούτων
ἔτι
παραδείγματι
χρησάμενος |
[8] |
σεμνὸν
μέν,
ἀλλ´
ἀβέβαιον.
κάλλος
|
δὲ |
περιμάχητον
μέν,
ἀλλ´
ὀλιγοχρόνιον.
ὑγίεια |
[7] |
τοῦ
μὲν
ὑποδήματος
φροντίζοι,
τοῦ
|
δὲ |
ποδὸς
ὀλιγώρως
ἔχοι.
πολλοὶ
δ´ |
[7] |
προτείνειε
τὴν
ἀριστεράν,
ἐπιτιμᾶν,
μηδεμίαν
|
δὲ |
ποιεῖσθαι
πρόνοιαν
τοῦ
λόγων
ἐπιδεξίων
|
[9] |
ἐστι
πλήσμιον
καὶ
πρόσαντες,
ἡ
|
δὲ
|
ποικιλία
τερπνόν,
καθάπερ
κἀν
τοῖς |
[13] |
μὲν
μετρίοις
ὕδασι
τρέφεται,
τοῖς
|
δὲ |
πολλοῖς
πνίγεται,
τὸν
αὐτὸν
τρόπον |
[10] |
τοῦ
πρακτικοῦ
διαμαρτάνων,
ἀνωφελής,
ὁ
|
δὲ |
πρακτικός,
ἀμοιρήσας
φιλοσοφίας,
ἄμουσος
καὶ |
[19] |
οὐ
τῶν
γυναικῶν
ἄνδρες,
τῶν
|
δὲ |
προικῶν
δοῦλοι
λανθάνουσι
γιγνόμενοι.
~Βραχέα |
[4] |
μὲν
ἀρχαὶ
τῆς
φύσεως,
αἱ
|
δὲ |
προκοπαὶ
τῆς
μαθήσεως,
αἱ
δὲ
|
[20] |
προικῶν
δοῦλοι
λανθάνουσι
γιγνόμενοι.
~Βραχέα
|
δὲ |
προσθεὶς
ἔτι
περιγράψω
τὰς
ὑποθήκας. |
[9] |
οἶδ´
ὅτι
ταχὺ
γέγραπται·
θαυμάζω
|
δὲ |
πῶς
οὐχὶ
τοιαύτας
πλείους
γέγραφας. |
[17] |
οἱ
δὲ
δαπανᾶν,
φιλεργεῖν
οἱ
|
δὲ |
ῥᾳθυμεῖν,
στιγμὴ
χρόνου
πᾶς
ἐστιν |
[14] |
μὲν
σιγηθὲν
ἐξειπεῖν
ῥᾴδιον,
τὸ
|
δὲ |
ῥηθὲν
ἀναλαβεῖν
ἀδύνατον.
μυρίους
δ´ |
[11] |
σωμάτων
ἕξιν
οὐ
δέχεται,
ἰσχνὸς
|
δὲ |
στρατιώτης
πολεμικῶν
ἀγώνων
ἐθὰς
ἀθλητῶν |
[17] |
δὲ
τὴν
νεότητα
ποιοῦντες,
τῶν
|
δὲ |
συμβουλευμάτων
δέλεαρ
ἀφύλακτον
προτείνοντες
τὴν |
[13] |
ἀνίεμεν,
ἵν´
ἐπιτεῖναι
δυνηθῶμεν.
καθόλου
|
δὲ |
σῴζεται
σῶμα
μὲν
ἐνδείᾳ
καὶ |
[4] |
ἔγκαρπα
γίγνεται
καὶ
τελεσφόρα;
ποία
|
δὲ |
σώματος
ἰσχὺς
οὐκ
ἐξαμβλοῦται
καὶ |
[7] |
καὶ
τεταγμένου
βίου
καταμελήσωσιν,
ἐπὶ
|
δὲ |
τὰς
ἀτάκτους
καὶ
ἀνδραποδώδεις
ἡδονὰς |
[20] |
ἢ
παραινέσεως
ἔργον
ἐστί·
τὸ
|
δὲ |
τὰς
πλείους
ζηλῶσαι
καὶ
αὐτὸ |
[14] |
ἐγὼ
γὰρ
πάνυ
θυμοῦμαι.
χαλεπὰ
|
δὲ |
ταῦτα
καὶ
δυσμίμητα
φαίη
τις |
[14] |
ἀνεῖλε
τὸν
Θεόκριτον.
Παρὰ
πάντα
|
δὲ |
ταῦτα,
ὅπερ
ἐστὶν
ἱεροπρεπέστατον,
ἐθίζειν |
[10] |
μὲν
πολλὰς
πόλεις
καλόν,
ἐνοικῆσαι
|
δὲ |
τῇ
κρατίστῃ
χρήσιμον·
ἀστείως
δὲ |
[4] |
λόγον
μὲν
τὴν
μάθησιν,
ἔθος
|
δὲ |
τὴν
ἄσκησιν.
εἰσὶ
δ´
αἱ |
[10] |
ἡ
μὲν
τὴν
ὑγίειαν,
ἡ
|
δὲ |
τὴν
εὐεξίαν
ἐντίθησι.
τῶν
δὲ
|
[17] |
μὲν
τὸ
γῆρας
ἐπίλυπον,
τῶν
|
δὲ |
τὴν
νεότητα
ποιοῦντες,
τῶν
δὲ |
[3] |
γενέσεως
τοσαῦτ´
εἰρήσθω
μοι,
περὶ
|
δὲ |
τῆς
ἀγωγῆς
καὶ
δὴ
λεκτέον. |
[10] |
δὲ
τὴν
εὐεξίαν
ἐντίθησι.
τῶν
|
δὲ
|
τῆς
ψυχῆς
ἀρρωστημάτων
καὶ
παθῶν |
[15] |
ὥρας
ἐπιθυμοῦντας
ἀπελαύνειν
προσῆκε,
τοὺς
|
δὲ |
τῆς
ψυχῆς
ἐραστὰς
ἐγκρίνειν
κατὰ |
[10] |
δεῖ
θεοὺς
μὲν
σέβεσθαι,
γονέας
|
δὲ |
τιμᾶν,
πρεσβυτέρους
αἰδεῖσθαι,
νόμοις
πειθαρχεῖν, |
[8] |
περιμάχητον
μέν,
ἀλλ´
ὀλιγοχρόνιον.
ὑγίεια
|
δὲ |
τίμιον
μέν,
ἀλλ´
εὐμετάστατον.
ἰσχὺς |
[8] |
μέν,
ἀλλὰ
προγόνων
ἀγαθόν.
πλοῦτος
|
δὲ |
τίμιον
μέν,
ἀλλὰ
τύχης
κτῆμα, |
[5] |
ἔτι
τὰ
μαθήματα
ἐντήκεται·
πᾶν
|
δὲ |
τὸ
σκληρὸν
χαλεπῶς
μαλάττεται.
καθάπερ |
[9] |
δ´
ἰσχνὴ
λίαν
ἀνέκπληκτος.
καθάπερ
|
δὲ
|
τὸ
σῶμα
οὐ
μόνον
ὑγιεινὸν |
[9] |
δ´
εἰς
ἀνδραποδωδίαν
περιίσταται·
ἔντεχνον
|
δὲ |
τὸ
τὴν
μέσην
ἐν
ἅπασι |
[17] |
καὶ
νόθα
μέρη
βίου,
πρὸς
|
δὲ
|
τὸ
τῶν
πλουσίων
νεῦμα
ζῶντες, |
[10] |
δεῖ
πλείονα
λέγοντα
διατρίβειν·
πρὸς
|
δὲ |
τοῖς
εἰρημένοις
χρήσιμον,
μᾶλλον
δὲ |
[10] |
δ´
ἀνεπιφθόνως
εὐηνίου
ἀνθρώπου,
τὸ
|
δὲ |
τοῖς
λογισμοῖς
περιεῖναι
τῶν
ἡδονῶν |
[11] |
καὶ
δημοτικῶν
παραμελῶν
ἀγωγῆς,
μόνοις
|
δὲ |
τοῖς
πλουσίοις
ὁμολογεῖς
τὰς
ὑποθήκας |
[7] |
φορτικῶς
μὲν
τοῖς
ῥήμασιν
ἀληθῶς
|
δὲ |
τοῖς
πράγμασι
παραινεῖ
καί
φησιν |
[14] |
ἐχθρὸν
ἐκτήσατο
τὸν
Ἀλέξανδρον.
Ἀντίγονον
|
δὲ |
τὸν
βασιλέα
τῶν
Μακεδόνων
ἑτερόφθαλμον
|
[7] |
φέροντες
ὑποβάλλουσι
τοὺς
υἱούς.
δεῖ
|
δὲ |
τὸν
σπουδαῖον
παιδαγωγὸν
τοιοῦτον
εἶναι |
[4] |
ὑπάρξαι
δεῖ
τὴν
γῆν,
εἶτα
|
δὲ |
τὸν
φυτουργὸν
ἐπιστήμονα,
εἶτα
τὰ |
[4] |
τοὐνδεχόμενον
ἀναδραμεῖν,
ἴστω
πολλοῦ,
μᾶλλον
|
δὲ |
τοῦ
παντὸς
διαμαρτάνων.
φύσεως
μὲν
|
[15] |
δικαίας
σώφρονός
τε
κἀγαθῆς.
τὸ
|
δὲ |
τοῦ
Πλάτωνος
σπουδῇ
καὶ
χαριεντισμῷ
|
[15] |
εὐκοσμίας
καὶ
σωφροσύνης
διείλεγμαι·
περὶ
|
δὲ |
τοῦ
ῥηθήσεσθαι
μέλλοντος
ἀμφίδοξός
εἰμι |
[19] |
οὕτω
σκιρτῶσα
νεότης
πωλοδαμνεῖται.
~Πειρατέον
|
δὲ |
τοὺς
τῶν
ἡδονῶν
ἥττους
καὶ
|
[15] |
ἐκείνων
τῶν
ἀνδρῶν
ζῆλον.
μαρτυρεῖ
|
δὲ |
τούτοις
Εὐριπίδης
οὕτω
λέγων
ἀλλ´ |
[14] |
αὐτὸς
πολὺν
χρόνον
ἔκλαυσεν.
ἐνάμιλλα
|
δὲ |
τούτοις
καὶ
σύζυγα
καὶ
Θεόκριτος |
[9] |
ἀντὶ
τοῦ
τερπνοῦ
διώξαιεν.
πρὸς
|
δὲ
|
τούτοις
τί
ἂν
τοὺς
παῖδας |
[20] |
τί
γε
τοῖς
υἱοῖς.
χωρὶς
|
δὲ |
τούτων
γένοιντ´
ἂν
αὐτοῖς
τῶν |
[5] |
τὰς
τῆς
τροφῆς
πηγάς.
χωρὶς
|
δὲ |
τούτων
εὐνούστεραι
τοῖς
τέκνοις
γίγνοιντ´ |
[5] |
καὶ
βίων
ἀρκείτω
ταῦτα.
~Περὶ
|
δὲ |
τροφῆς
ἐχόμενον
ἂν
εἴη
λέγειν. |
[9] |
ἐπικίνδυνον
καὶ
θαυμάζεται.
τὴν
αὐτὴν
|
δὲ |
τυγχάνω
γνώμην
ἔχων
καὶ
περὶ |
[4] |
ἔφη,
τῶν
αὐτῶν
ἀμφότεροι,
διαφόρου
|
δὲ |
τυχόντες
ἀγωγῆς
ὁ
μὲν
λίχνος
|
[9] |
ἐστι
καὶ
πεπλασμένη
παράδοσις·
ἐν
|
δὲ |
τῷ
κατὰ
Μειδίου
τὴν
τῆς
|
[9] |
ὅποι
παυστέον
ἐστὶν
εἰδότων.
χωρὶς
|
δὲ |
τῶν
ἄλλων
πλημμελημάτων
οἳ
ἂν |
[8] |
καὶ
ταύρων
καὶ
λεόντων.
παιδεία
|
δὲ |
τῶν
ἐν
ἡμῖν
μόνον
ἐστὶν
|
[16] |
διδασκάλων
παραγωγὴ
καὶ
ἀνηκουστία·
τὰ
|
δὲ |
τῶν
ἤδη
νεανισκευομένων
ἀδικήματα
πολλάκις |
[17] |
ἀπάγειν
δεῖ
τοὺς
παῖδας,
μάλιστα
|
δὲ
|
τῶν
κολάκων.
ὅπερ
γὰρ
πολλάκις |
[16] |
παιδαγωγοὺς
καὶ
διδασκάλους
ἐπέστησαν,
τὴν
|
δὲ
|
τῶν
μειρακίων
ὁρμὴν
ἄφετον
εἴασαν |
[10] |
γὰρ
τὸ
τέλειον
ἀδύνατον)
τὴν
|
δὲ |
φιλοσοφίαν
πρεσβεύειν.
ἔχω
δὲ
δι´ |
[17] |
ζῆν
οὐ
παραζῆν
προσῆκε.
τί
|
δὲ |
φροντιστέον
ἡμῖν
τῶν
τοῦ
πατρὸς |
[4] |
ῥᾴδια
τοὺς
ἀμελοῦντας
φεύγει,
τὰ
|
δὲ |
χαλεπὰ
ταῖς
ἐπιμελείαις
ἁλίσκεται.
καταμάθοις |
[4] |
δὲ
προκοπαὶ
τῆς
μαθήσεως,
αἱ
|
δὲ
|
χρήσεις
τῆς
μελέτης,
αἱ
δ´ |