Chapitre
[21]	δὲ συλλογίζεσθαι τὰς αἰτίας, δι´	ἃς	ἐνίους μὲν καὶ ἀδικήσαντας ἐᾶν
[18]	τότε τυγχάνει τῶν προσηκόντων. ἀλλ´	ἃς	μὲν ἐκεῖ καθ´ ἑαυτὴν οὖσα
[15]	γάρ ἐστι. καίτοι μείζονάς γε	παραλλαγὰς	αἱ ἡλικίαι περὶ ἕκαστον ἡμῶν
[222]	ἀδικήμασι. καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε	μέγας	οὕτως οὐδεὶς οὔτε μικρὸς γέγονεν
[6]	καταθύοντες. ἐν δὲ Μεγάλῃ πόλει	Λυδιάδας	ἦν τύραννος, εἶτ´ ἐν αὐτῷ
[14]	φθίσεως ἢ ὑδέρου διαφθαρέντων τοὺς	παῖδας	εἰς ὕδωρ τὼ πόδε βρέχοντας
[14]	δίκη φερομένη περιῆλθεν εἰς τοὺς	παῖδας.	ἔχουσι γάρ τινας αἱ δυνάμεις
[18]	οὐδὲ τιμάς τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ	παῖδας	ἢ φίλους ἢ γένος οἰκεῖον
[226]	ὧν εἴς τινας ἐκγόνους ἢ	παῖδας	ἡ ποινὴ περιῆλθεν. ὁπότε γάρ
[2]	ἢ τίν´ Ὀρχομενίων τοῖς ἀποβαλοῦσι	παῖδας	καὶ φίλους καὶ οἰκείους ὑπὸ
[19]	Βίων τὸν θεὸν κολάζοντα τοὺς	παῖδας	τῶν πονηρῶν γελοιότερον εἶναί φησιν
[221]	συνεχὲς ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων δὲ	φολίδας	τινὰς διατρεχούσας ἢ μώλωπας ἀραιούς,
[10]	ἐκ δ´ ἄρα τοῦ βασιλεὺς	Πλεισθενίδας	ἐφάνη. Καὶ γὰρ ὄψεις ἐνυπνίων
[7]	Καρχηδονίους ἐνίκησαν καὶ κατέλυσαν τὰς	τυραννίδας,	ἐξώλοντο κακοὶ κακῶς ὕστερον. ἐνίοις
[6]	τὸν Ἱπποκράτους, ὅτι πονηρίᾳ κτησάμενοι	τυραννίδας	ἐχρήσαντο πρὸς ἀρετὴν αὐταῖς καὶ
[226]	ἔλεγε συνηρτῆσθαι καθάπερ μελίττας ἢ	νυκτερίδας	ἀτεχνῶς ἐχομένας καὶ τετριγυίας ὑπὸ
[1]	βέλος ἐγκείμενον. ὁ μὲν γὰρ	Βρασίδας	ὡς ἔοικεν ἐξελκύσας τὸ δόρυ
[5]	τινὶ τῆς περὶ τὸ θεῖον	ἰδέας	καὶ ἀρετῆς. καὶ τὴν ὄψιν
[8]	ἀναιρεθέντος ἀνδριάντα χαλκοῦν ἐν ἀγορᾷ	θέας	οὔσης ἐμπεσεῖν τῷ κτείναντι τὸν
[5]	φύσιν ἐν ἡμῖν, ὅπως ὑπὸ	θέας	τῶν ἐν οὐρανῷ φερομένων καὶ
[7]	ἔφην δοκεῖ’ καὶ ἡμῖν’ ὁ	Πατροκλέας	εἶπεν. ὀρθῶς’ ἔφην· σκόπει γάρ,
[2]	κατεφόρει τῆς προνοίας. ~Καὶ ὁ	Πατροκλέας	ἡ περὶ τὰς τιμωρίας’ εἶπε
[17]	ψυχῆς καταγνῶναι θάνατον. καὶ ὁ	Πατροκλέας	τί δ´ ἦν’ ἔφη τὸ
[1]	ἐτυγχάνομεν περιπατοῦντες. εἶτα πρῶτος ὁ	Πατροκλέας	τί οὖν; εἶπεν ἐᾶν δοκεῖ
[7]	γενόμενος σύμβουλος ἢ χρείας εὑρετὴς	ἀναγκαίας,	οὐκ ἀμείνων ὁ περιμείνας τῆς
[17]	λιταῖς τισι καὶ προστροπαῖς μετὰ	δικαιολογίας	ἐκελεύσθη πορευθεὶς ἐπὶ τὴν τοῦ
[6]	ἦθος ἐλθεῖν. ὥσπερ οὖν ὁ	γεωργίας	ἄπειρος οὐκ ἂν ἀσπάσαιτο χώραν
[12]	ὀλέθροις ἱλάσωνται τὸ μήνιμα τῆς	Λευκαδίας	Ἥρας; καὶ μὴν οὐ πολὺς
[9]	δόσεις καὶ χάριτας ἀμέλει καὶ	παιδιάς,	ὥσπερ ἐν δεσμωτηρίῳ κυβευόντων ἢ
[14]	θεοῦ λόγῳ, καθοδηγῶμεν αὑτοὺς μετ´	εὐλαβείας	ἀτρέμα πρὸς τὸ εἰκὸς καὶ
[4]	πατρῴας τῆς πρὸς τὸ θεῖον	εὐλαβείας	τῶν ἐν Ἀκαδημείᾳ φιλοσόφων τὸ
[9]	λέγεται τὸ βοηθητικὸν ἔκ τινος	ἀντιπαθείας	ἔχειν συγκεκραμένον, ἡ δὲ πονηρία
[20]	τὸ διορᾶν καὶ διαισθάνεσθαι τὰς	ὁμοιοπαθείας	καὶ τὰς διαφοράς, πρὶν εἰς
[11]	ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ δυσμενείας ἢ	κακοηθείας,	ἐνταῦθα καὶ δεισιδαιμονίαν σκοπῶν ἀνευρήσεις
[221]	ἐλαφρότητι θαυμαστῇ καὶ διᾴττειν ἐπ´	εὐθείας	ἄνω, τὰς δ´ ὥσπερ οἱ
[221]	μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους δέ τινας	ἀμβλείας	ἀμυχὰς ἔχοντας. ~Ἔλεγεν οὖν ἕκαστα
[9]	αἰσχύνῃ φόβους τε πολλοὺς καὶ	μεταμελείας	καὶ πάθη χαλεπὰ καὶ ταραχὰς
[10]	καὶ φόβους καὶ προσδοκίας καὶ	μεταμελείας,	οἷς ἀδικήσας ἕκαστος ἐνέχεται τῶν
[5]	μέλλησιν ἐν τάξει καὶ μετ´	ἐμμελείας,	τὸν ἥκιστα μετανοίᾳ προσοισόμενον χρόνον
[5]	ὡς ἔτυχεν, ὡς κακίας καὶ	πλημμελείας	ἁπάσης γένεσιν. οὐ γὰρ ἔστιν
[11]	δι´ ἡδονὴν οὕτω βραχεῖαν ἐστέρημαι	βασιλείας	τηλικαύτης. καίτοι γε πρὸς φυσικὴν
[13]	μὴ χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης	εὐγενείας.	δεῖ γάρ, εἰ τὴν χάριν
[11]	καὶ φθόνος ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ	δυσμενείας	ἢ κακοηθείας, ἐνταῦθα καὶ δεισιδαιμονίαν
[221]	φαιδραὶ καὶ πρὸς ἀλλήλας ὑπ´	εὐμενείας	θαμὰ πελάζουσαι τὰς δὲ θορυβώδεις
[11]	καὶ χαυνότητα πρὸς δόξαν ὑπ´	ἀλαζονείας·	καὶ τοὺς ψέγοντας φοβοῦνται καὶ
[12]	ἐπὶ τὴν Αὐλίαν ἀπὸ τῆς	Ὑαμπείας	μετατεθῆναι. καὶ τὸν Ἀλέξανδρον οὐδ´
[19]	γινόμενον σῶμα τιμωρίας μὲν οὐδεμιᾶς	ἰατρείας	δὲ καὶ φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν·
[7]	δὲ τῆς αὐτῆς οὐ τυχόντες	ἰατρείας	εἰς τὸ μηδὲν ἥκουσι. καὶ
[20]	μισεῖ τὸν μοιχὸν ὑβρισθείς, ἀλλ´	ἰατρείας	ἕνεκα τὸν μοιχικὸν καὶ τὸν
[4]	ἄριστα τῆς περὶ τὴν κακίαν	ἰατρείας	ὡς φάρμακον ἑκάστῳ προσφέρει τὴν
[7]	σωτηρίου γνώμης γενόμενος σύμβουλος ἢ	χρείας	εὑρετὴς ἀναγκαίας, οὐκ ἀμείνων ὁ
[6]	ἀσπάσαιτο χώραν ἰδὼν λόχμης ἔμπλεω	δασείας	καὶ φυτῶν ἀγρίων καὶ θηρία
[9]	δὲ πολλὰς διὰ μέσου καὶ	πραγματείας	καὶ δόσεις καὶ χάριτας ἀμέλει
[222]	ἡ τρίτη καὶ ἀγριωτάτη τῶν	Ἀδραστείας	ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα πλανωμένους καὶ
[21]	τεκοῦσα βρέφος μέλαν εἶτα κρινομένη	μοιχείας	ἐξανεῦρεν αὑτὴν Αἰθίοπος οὖσαν γενεὰν
[224]	τὸ Βέσβιον ὄρος καὶ τὴν	Δικαιαρχείας	ὑπὸ πυρὸς φθορὰν γενησομένην, καί
[222]	εἰς σώματα ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης	ἀμαθίας	καὶ φιληδονίας εἶδος. ἡ μὲν
[17]	Ἡρακλῆς ὑφελὼν τὸν τρίποδα τῆς	Πυθίας	ἀναιρήσει καὶ διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον·
[17]	δὲ τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς	Πυθίας	ὡς ἱερὸν ἄνδρα τῶν Μουσῶν
[222]	δριμεῖαν οὐδ´ αὐτῆς ἐπιλαμβάνονται τῆς	κακίας,	ἀλλὰ πρὸς δόξαν αἱ πολλαὶ
[10]	ἐκείνη καὶ τὸ θρασὺ τῆς	κακίας	ἄχρι τῶν ἀδικημάτων ἰσχυρόν ἐστι
[21]	γένους ποινῆς οἷον ἐκποίητος τῆς	κακίας	γενόμενος, νόσον δ´ εἰς ὁμοιότητα
[19]	ἄξιόν ἐστι θεραπεύειν καὶ φυλάττειν,	κακίας	δ´ ὁμοιότητα συγγενικὴν ἐν νέῳ
[11]	βίον αὐτῶν ἐξαρκεῖν ὑπὸ τῆς	κακίας	διεφθαρμένον ὅλον καὶ συντεταραγμένον. ~Ἀλλὰ
[21]	δίκη διώκουσα τὴν ὁμοιότητα τῆς	κακίας	ἐπεξῆλθεν. ὡς γὰρ ἀκροχορδόνες καὶ
[20]	καὶ διαφυγεῖν ἐγγενῆ κηλῖδα τῆς	κακίας,	ἢ διαλαθεῖν πολὺν χρόνον οἷον
[5]	εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχεν, ὡς	κακίας	καὶ πλημμελείας ἁπάσης γένεσιν. οὐ
[20]	τῶν ἀδικημάτων μόλις αἰσθανομένους τῆς	κακίας,	μᾶλλον δ´ ὅλως τότε γίγνεσθαι
[11]	γενόμενος, εἰπεῖν φεῦ τῆς ἐμῆς	κακίας,	ὃς δι´ ἡδονὴν οὕτω βραχεῖαν
[3]	καὶ τὸν φόβον ἐξίτηλον τῆς	κακίας.	~Ῥηθέντων οὖν τούτων κἀμοῦ πρὸς
[2]	ὅθεν Εὐριπίδης ἄτοπος εἰς ἀποτροπὴν	κακίας	τούτοις χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ
[225]	καὶ πλείονας, ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ	μνησικακίας	καὶ κακοθυμίας ὧν ἔπαθον ἐν
[19]	πόνον, τιμωρίαν ὑπὸ δειλίας καὶ	μαλακίας	ἀποκαλεῖ, χαίρειν ἐατέον. ἆρ´ οὖν
[2]	τῶν παθῶν φερομένους πρὸς τὰς	ἀδικίας.	καὶ μήν τὸ ἀμύνασθαι τῷ
[11]	τὰ αἰσχρὰ καὶ φοβερὰ τῆς	ἀδικίας	πάθη παραμένοντα, χρήσιμον δὲ μηδὲν
[9]	Πλάτων ἀκό λουθον εἶναι τιμωρίαν	ἀδικίας	πάθην‘ ἀλλ´ ἡλικιῶτιν ἐκ τῆς
[11]	κακόν, ἀλλ´ ἐξελεγχομένης που τῆς	ἀδικίας,	πράγματος ἀκάρπου καὶ ἀχαρίστου καὶ
[2]	ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν, ὡς τῆς	ἀδικίας	τὸν μὲν καρπὸν εὐθὺς ὡραῖον
[10]	δίκῃ καὶ τὸ γλυκὺ τῆς	ἀδικίας	ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε, τὸ
[7]	δὲ καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς	οἰκίας·	καὶ Πομπήιος Μάγνος ἐν Ῥώμῃ
[9]	οἱ γὰρ πολλοὶ τῶν πονηρῶν	οἰκίας	περιβεβλημένοι μεγάλας καὶ ἀρχὰς καὶ
[10]	μέσῳ παθήματα καὶ φόβους καὶ	προσδοκίας	καὶ μεταμελείας, οἷς ἀδικήσας ἕκαστος
[3]	ἕνεκα μᾶλλον δοκοῦσι γίνεσθαι ἢ	διδασκαλίας,	δι´ ὃ τὸ λυποῦν ἄνευ
[17]	ἱλάσασθαι τὴν Παυσανίου ψυχὴν ἐξ	Ἰταλίας	μεταπεμφθέντες οἱ ψυχαγωγοὶ καὶ θύσαντες
[19]	ἐπάγει καὶ πόνον, τιμωρίαν ὑπὸ	δειλίας	καὶ μαλακίας ἀποκαλεῖ, χαίρειν ἐατέον.
[6]	παρὰ φύσιν ὑπὸ τροφῆς καὶ	ὁμιλίας	φαύλης φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν ἐνίοις
[12]	δὲ συνθέντες αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν	ἱεροσυλίας	ἀπέκτειναν, ὤσαντες ἀπὸ τῆς πέτρας
[16]	δήπου καὶ γένος, ἐξηρτημένον ἀρχῆς	μιᾶς	καὶ δύναμίν τινα καὶ κοινωνίαν
[19]	σώματος γινόμενον σῶμα τιμωρίας μὲν	οὐδεμιᾶς	ἰατρείας δὲ καὶ φυλακῆς ἄξιόν
[11]	καὶ πατρίδι μετὰ δόξης καὶ	φιλοτιμίας	ἐπιδοὺς καὶ συνεισενεγκὼν ὁ φαῦλος
[21]	ἀναφερομένῳ προσήκει δήπουθεν ὡς χρέα	κληρονομίας	διαδέχεσθαι τῆς πονηρίας τὴν κόλασιν.
[222]	τῷ ἀκολάστῳ δεομένη ποθεῖ τὰς	ἐπιθυμίας	συρράψαι ταῖς ἀπολαύσεσι καὶ συνεπαυρέσθαι
[225]	ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ μνησικακίας καὶ	κακοθυμίας	ὧν ἔπαθον ἐν τῷ ζῆν
[5]	διάπλεω τὸν λογισμὸν ὀργῆς καὶ	μανίας,	πρὶν ἢ καταστῆναι καὶ γενέσθαι
[10]	κρέα πολλὰ τοῖς πολεμίοις διανέμοντα.	Παυσανίας	δὲ Κλεονίκην ἐν Βυζαντίῳ παρθένον
[222]	ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης ἀμαθίας καὶ	φιληδονίας	εἶδος. ἡ μὲν γὰρ ἀσθενείᾳ
[13]	Ἕλληνας εὐεργετήσας οὐκ ἔτυχεν αὐτὸς	ἀξίας	χάριτος οὐδ´ ἀμοιβῆς. καλοῦ γ´’
[11]	δ´ ἄνθρωπος ἢ χρημάτων ἕνεκα	πλεονεξίας	ἢ φθόνῳ πολιτικῆς δόξης καὶ
[222]	καὶ ῥυπαρόν, ἀνελευθερίας ἀλοιφὴν καὶ	πλεονεξίας,	τὸ δ´ αἱματωπὸν καὶ διάπυρον,
[11]	θεάτροις εὐθὺς στένουσιν ὑπονοστούσης τῆς	φιλοδοξίας	εἰς τὴν φιλαργυρίαν, οἱ δὲ
[22]	πονηρός, καὶ τὸν πλοῦτον ἐκ	μετανοίας	διώκων ταὐτὸ τοῖς ἀκολάστοις ἔπασχε
[6]	μετὰ πονηρίας, οἷς δ´ ὑπ´	ἀγνοίας	τοῦ καλοῦ μᾶλλον ἢ προαιρέσει
[4]	τεχνιτῶν διάνοιαν ἀπὸ δόξης καὶ	ὑπονοίας	κατὰ τὸ εἰκὸς μετιόντας. οὐ
[1]	λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα κατεφόρει τῆς	προνοίας.	~Καὶ ὁ Πατροκλέας ἡ περὶ
[3]	πίστιν ἡ βραδυτὴς ἀφαιρεῖ τῆς	προνοίας,	καὶ τὸ μὴ παρ´ ἕκαστον
[13]	ὑπαρχῆς ἐπαγάγῃ πλείονας καὶ μείζονας	ἀτοπίας,	εὐθὺς ἠρόμην αὐτόν εἶεν’ ἔφην,
[4]	πολλὰς ἄν τις ἐξείποι νόμων	ἀτοπίας	μήτε τὸν λόγον ἔχων τοῦ
[6]	παῖδες Ἀθηναίων ἐβάλοντο φαεννὰν κρηπῖδ´	ἐλευθερίας‘	οὐδὲν γὰρ αἱ μεγάλαι φύσεις
[222]	τὸ μὲν ὄρφνιον καὶ ῥυπαρόν,	ἀνελευθερίας	ἀλοιφὴν καὶ πλεονεξίας, τὸ δ´
[22]	μὲν οὐ πολλὴν δόξαν δὲ	πονηρίας	ἐν ὀλίγῳ πλείστην συνήγαγε. μάλιστα
[6]	τε βλαβερώτατον ἀεὶ συνεῖναι μετὰ	πονηρίας,	οἷς δ´ ὑπ´ ἀγνοίας τοῦ
[21]	ὡς χρέα κληρονομίας διαδέχεσθαι τῆς	πονηρίας	τὴν κόλασιν. οὐ γὰρ Ἀντίγονός
[222]	αἱματωπὸν καὶ διάπυρον, ὠμότητος καὶ	πικρίας·	ὅπου δὲ τὸ γλαύκινόν ἐστιν,
[13]	τᾶν, τὸ σφοδρὸν τοῦτο τῆς	κατηγορίας,	καὶ μὴ φέρε πικρῶς, εἰ
[4]	τῷ λόγῳ τὸν κολοφῶνα τῆς	ἀπορίας,	ἢ πρὸς ταῦτ´ ἐάσω πρότερον
[7]	τὸν προσήκοντα καρπὸν ἀπ´ αὐτῆς;	μυρίας	γὰρ Ἰφίτου βοῦς καὶ ἵππους
[18]	ἔτι καὶ τιμὰς ἀποδίδοσθαι καὶ	τιμωρίας·	ἀγωνίζεται γὰρ ὥσπερ ἀθλητὴς τὸν
[9]	ὥσπερ ἠξίωται, γίγνεσθαί τινα τῆς	τιμωρίας	ἀναβολὴν ὑποθέμενοι τοῖς πονηροῖς· τὰ
[225]	ἐνετύγχανε, καὶ δεινὰ παθήματα καὶ	τιμωρίας	ἀσχήμονας καὶ ἀλγεινὰς ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο
[2]	ὁ Πατροκλέας ἡ περὶ τὰς	τιμωρίας’	εἶπε τῶν πονηρῶν βραδυτὴς τοῦ
[5]	ἀλλ´ ἡμῶν τὸ περὶ τὰς	τιμωρίας	θηριῶδες καὶ λάβρον ἀφαιρῶν καὶ
[9]	οὐ τιμωρίαν εἴποι πέρας δὲ	τιμωρίας	καὶ συντέλειαν. ὥσπερ γὰρ Ἡρόδικον
[10]	καταλαβεῖν, εἰ τὸν ἔσχατον τῆς	τιμωρίας	καιρὸν ἡγούμεθα τιμωρίαν τὰ δ´
[19]	ἐκ πονηροῦ σώματος γινόμενον σῶμα	τιμωρίας	μὲν οὐδεμιᾶς ἰατρείας δὲ καὶ
[11]	καὶ χάριτος πέρας ἁπάσης καὶ	τιμωρίας	ὁ θάνατος, μᾶλλον ἄν τις
[2]	ὄφελος τοῖς προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους	τιμωρίας,	ὃς προδοὺς τὴν ἐπὶ Κάπρῳ
[8]	τρόπῳ τῷ προσήκοντι γενέσθαι τὰς	τιμωρίας	οὐ βέλτιον εἶναι τοῦ ταχὺ
[5]	καταστῆναι καὶ γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι	τιμωρίας	συγγενοῦς καὶ ὁμοφύλου σώματος. οὐ
[7]	οὐκ ἀμείνων ὁ περιμείνας τῆς	τιμωρίας	τὸ χρήσιμον τοῦ προανελόντος; ἐμοὶ
[223]	αὔραν ὀσμὰς ἀναφέρουσαν ἡδονάς τε	θαυμασίας	καὶ κρᾶσιν οἵαν ὁ οἶνος
[4]	κληρονόμους ἑτέροις δὲ πωλοῦσι τὰς	οὐσίας·	ὃ δοκεῖ παράλογον εἶναι. παραλογώτατον
[11]	δυνάμεως ἢ δι´ ἡδονήν τινα	συνουσίας	ἄνομον ἔργον ἐργασάμενος καὶ δεινόν,
[21]	οὐ δυνάμενοι δὲ συλλογίζεσθαι τὰς	αἰτίας,	δι´ ἃς ἐνίους μὲν καὶ
[8]	τὴν μητέρα διοργισθεὶς ἔκ τινος	αἰτίας	ὑφῆψε τὴν οἰκίαν καὶ πάντας
[4]	ἐγκλήματα; πρῶτον οὖν ὥσπερ ἀφ´	ἑστίας	ἀρχόμενοι πατρῴας τῆς πρὸς τὸ
[11]	πρὸς μὲν τὸ μέλλον ὑποψίας	ἀπιστίας	δὲ πρὸς τὸ παρὸν ἀεὶ
[226]	ἢ νυκτερίδας ἀτεχνῶς ἐχομένας καὶ	τετριγυίας	ὑπὸ μνήμης καὶ ὀργῆς ὧν
[20]	καθ´ Ἡσίοδον οὐδ´ ἀνθρωπίνης ἔργον	σοφίας	ἀλλὰ θεοῦ, τὸ διορᾶν καὶ
[9]	μηδεμίαν μετανάστασιν ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν,	εὐωχίας	δὲ πολλὰς διὰ μέσου καὶ
[10]	προσιοῦσαν ἔκ τινος ταραχῆς καὶ	ὑποψίας	ἀνελὼν ἑώρα πολλάκις ἐν τοῖς
[11]	καὶ πρὸς μὲν τὸ μέλλον	ὑποψίας	ἀπιστίας δὲ πρὸς τὸ παρὸν
[12]	ἴσχει καὶ δίκαιον; οὐδὲ γὰρ	Θρᾷκας	ἐπαινοῦμεν, ὅτι στίζουσιν ἄχρι νῦν
[4]	ἐπιβάλλουσι τοῖς σώμασιν· ὅταν δὲ	διαθήκας	γράφωσιν, ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους
[221]	τοῦδε Θεσπέσιος. οὐδὲ γάρ τοι	τέθνηκας,	ἀλλὰ μοίρᾳ τινὶ θεῶν ἥκεις
[22]	ἀκολάστοις ἔπασχε πάθος, οἳ τὰς	γυναῖκας	ἔχοντες μὲν οὐ φυλάττουσι, προέμενοι
[12]	νῦν τιμωροῦντες Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν	γυναῖκας,	οὐδὲ τοὺς περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους
[12]	Σάμῳ γεγονώς· καὶ τούτῳ τινὰς	δίκας	δόντες οἱ Δελφοὶ τῶν κακῶν
[21]	Αὐγέαν οὐδὲ Νέστωρ διὰ Νηλέα	δίκας	ἔδωκεν (ἐκ κακῶν μὲν γὰρ
[226]	ὧν μὲν γὰρ ἠδίκησε δεδωκέναι	δίκας,	ὀφείλεσθαι δέ τι καὶ χρηστὸν
[17]	ἐμοῦ λέγοντος ὑπολαβὼν ὁ Ὀλύμπιχος	ἔοικας’	ἔφη τῷ λόγῳ μεγάλην ὑπόθεσιν
[9]	πολλοὶ τῶν πονηρῶν οἰκίας περιβεβλημένοι	μεγάλας	καὶ ἀρχὰς καὶ δυνάμεις περιφανεῖς
[225]	σύνδυο καὶ σύντρεις καὶ πλείονας,	ἀλλήλας	ἐσθιούσας ὑπὸ μνησικακίας καὶ κακοθυμίας
[223]	ταῖς εὐωδίαις διεχέοντο καὶ πρὸς	ἀλλήλας	ἐφιλοφρονοῦντο· καὶ τὸν τόπον ἐν
[225]	εἶναι δὲ καὶ λίμνας παρ´	ἀλλήλας,	τὴν μὲν χρυσοῦ περιζέουσαν τὴν
[221]	ὀφθῆναί τε φαιδραὶ καὶ πρὸς	ἀλλήλας	ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι τὰς
[16]	τῶν βοῶν, ἂν εἰς τὰς	χηλὰς	μαλακιῶσι, προσαλείφειν τὰ ἄκρα τῶν
[225]	καὶ κυρίῳ τὴν μοχθηρίαν ἔχοντας.	ἄλλας	δ´ ἔφη ψυχὰς ἰδεῖν, ὥσπερ
[223]	ὀχούσης ἀπελείφθη δυνάμεως. καὶ τὰς	ἄλλας	ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ πασχούσας ἐκεῖ·
[226]	τὴν τιμωρίαν. ἐνίαις δὲ καὶ	πολλὰς	ἅμα τῶν ἐκγόνων ἔλεγε συνηρτῆσθαι
[4]	προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα. καὶ ὅλως	πολλὰς	ἄν τις ἐξείποι νόμων ἀτοπίας
[9]	ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν, εὐωχίας δὲ	πολλὰς	διὰ μέσου καὶ πραγματείας καὶ
[221]	μόλις ἀποκαθισταμένην. τὰς μὲν οὖν	πολλὰς	ἠγνόει τίνες εἰσί, δύο δ´
[15]	τὴν ἑνότητα διαφυλάττῃ. τὸ δὲ	πολλὰς	πόλεις διαιροῦντα τῷ χρόνῳ ποιεῖν
[17]	τελευτώντων ἀπολλυμένας ἐπιστάμενος εὐθὺς ὥσπερ	ὁμίχλας	ἢ καπνοὺς ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων
[13]	οὐδ´ ἀμοιβῆς. καλοῦ γ´’ εἶπεν	ἡμᾶς	ἀγῶνος καὶ φιλοσοφίᾳ μάλα πρέποντος
[1]	ἄτοπον ἢ ψευδῆ λόγον εἰς	ἡμᾶς	ἀφέντας, ἀρκεῖ δ´ αὐτοὶ πρὶν
[12]	ὑμέτερος‘ ἔφη βασιλεὺς ἐλθὼν πρὸς	ἡμᾶς	καὶ τὸν ποιμένα προσεξετύφλωσεν. ἆρ´
[17]	πολλὰ τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι καὶ καθ´	ἡμᾶς,	οἷα καὶ Κόρακι τῷ Ναξίῳ
[17]	καὶ νέμειν ἕκαστα τῶν καθ´	ἡμᾶς	τὸ τὰς ψυχὰς ὑπάρχειν ἢ
[5]	τῆς ὀργῆς, πολὺ μᾶλλον εἰκὸς	ἡμᾶς	τὸν θεὸν ὁρῶντας, ᾧ δέος
[9]	ἐγήρασαν κολαζόμενοι. λέγω δὲ πρὸς	ἡμᾶς	τὸν πολὺν χρόνον· ἐπεὶ τοῖς
[18]	ἢ τίσεις, οὐθέν εἰσι πρὸς	ἡμᾶς	τοὺς ζῶντας, ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ
[20]	πανουργίαν ἑαυτῇ περιβαλοῦσαν, διαλαθεῖν δ´	ἡμᾶς	τοὺς ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς ἢ
[17]	κατοιχομένων καὶ γέρα μεγάλα καὶ	τιμὰς	ἀπαιτεῖν τοῖς τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν καὶ
[18]	τελευτὴν μᾶλλον εἰκὸς ἔτι καὶ	τιμὰς	ἀποδίδοσθαι καὶ τιμωρίας· ἀγωνίζεται γὰρ
[18]	θάνατον ἐφορῶσαν οὐκ ἀνδριάντας οὐδὲ	τιμάς	τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας ἢ
[13]	τοῖς ἀφ´ Ἡρακλέους γεγονόσι τὰς	τιμὰς	ὑπάρχειν βεβαίους καὶ τὰς χάριτας,
[223]	δὲ μαλακὴν καὶ πραεῖαν αὔραν	ὀσμὰς	ἀναφέρουσαν ἡδονάς τε θαυμασίας καὶ
[1]	οὖν’ ἔφην ἐγώ μάλιστα κεκίνηκεν	ὑμᾶς	τῶν εἰρημένων; ἀθρόα γὰρ πολλὰ
[14]	σκοτεινῷ καὶ πολλοὺς ἑλιγμοὺς καὶ	πλάνας	ἔχοντι τῷ περὶ θεοῦ λόγῳ,
[6]	αὐτῷ τῷ τυραννεῖν μεταβαλόμενος καὶ	δυσχεράνας	τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν τοὺς
[225]	ἔφη ψυχὰς ἰδεῖν, ὥσπερ τὰς	ἐχίδνας	περιπεπλεγμένας σύνδυο καὶ σύντρεις καὶ
[225]	ψυχὰς ἰδεῖν, ὥσπερ τὰς ἐχίδνας	περιπεπλεγμένας	σύνδυο καὶ σύντρεις καὶ πλείονας,
[221]	οἷον ἀλαλαγμοῖς θρήνου καὶ φόβου	μεμιγμένας.	ἄλλαι δ´ ἄνωθεν ἐν τῷ
[10]	πάλιν τὰς θυγατέρας διαπύρους καὶ	φλεγομένας	τοῖς σώμασι κύκλῳ περὶ αὐτὸν
[226]	ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας βίᾳ καὶ	μετασχηματιζομένας	ὑπὸ τῶν ταῦτα δημιουργούντων, ὀργάνοις
[226]	ἀφεῖσθαι τῆς δίκης, εἶτ´ αὖθις	συλλαμβανομένας·	αὗται δ´ ἦσαν, ὧν εἴς
[225]	καὶ διαφανεῖς ὑπὸ τοῦ φλέγεσθαι	γενομένας	ἐνέβαλλον εἰς τὴν τοῦ μολίβδου
[225]	βάπτοντες· ἐκπαγείσας δ´ αὐτόθι καὶ	γενομένας	σκληρὰς ὥσπερ αἱ χάλαζαι πάλιν
[226]	αὐτοῦ τὰς ἐπὶ δευτέραν γένεσιν	τρεπομένας	ψυχὰς εἴς τε ζῷα παντοδαπὰ
[18]	οὐκ ἀνδριάντας οὐδὲ τιμάς τινας	ἀνατρεπομένας	ἀλλὰ παῖδας ἢ φίλους ἢ
[226]	δίκην καὶ ἐξ ἀρχῆς ἀπῆγον	ὀλοφυρομένας	τῷ προγινώσκειν τὴν τιμωρίαν. ἐνίαις
[226]	ψυχὰς εἴς τε ζῷα παντοδαπὰ	καμπτομένας	βίᾳ καὶ μετασχηματιζομένας ὑπὸ τῶν
[221]	τὰς δ´ ὥσπερ οἱ ἄτρακτοι	περιστρεφομένας	ἅμα κύκλῳ, καὶ τοτὲ μὲν
[226]	καθάπερ μελίττας ἢ νυκτερίδας ἀτεχνῶς	ἐχομένας	καὶ τετριγυίας ὑπὸ μνήμης καὶ
[17]	δοκεῖ τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων	ἀπολλυμένας	ἐπιστάμενος εὐθὺς ὥσπερ ὁμίχλας ἢ
[17]	ἰσχυρὰν οὐ δεχομένῃ βλαστανούσας εἶτ´	ἀποσβεννυμένας	εὐθὺς ὑπὸ τῆς τυχούσης προφάσεως;
[221]	ἀνθρωποειδῆ τὸν δ´ ὄγκον εὐσταλεῖς,	κινουμένας	δ´ οὐχ ὁμοίως, ἀλλὰ τὰς
[5]	Μελάνθιον Τὰ δεινὰ πράττει τὰς	φρένας	μετοικίσας‘ οὕτω καὶ ὁ λογισμὸς
[15]	γὰρ ἄν τις ἰδὼν τὰς	Ἀθήνας	ἔτει τριακοστῷ, καὶ τὰ νῦν
[13]	καὶ τὰς χάριτας, ὧν τοὺς	Ἕλληνας	εὐεργετήσας οὐκ ἔτυχεν αὐτὸς ἀξίας
[225]	παθήματα καὶ τιμωρίας ἀσχήμονας καὶ	ἀλγεινὰς	ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο πρὸς ἐκεῖνον καὶ
[225]	πάλιν εἰς τὸν χρυσὸν ἐκομίζοντο,	δεινάς,	ὡς ἔλεγεν, ἐν ταῖς μεταβολαῖς
[221]	θαμὰ πελάζουσαι τὰς δὲ θορυβώδεις	ἐκείνας	ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς ἔοικε συστολῇ
[7]	εὑρετὴς ἀναγκαίας, οὐκ ἀμείνων ὁ	περιμείνας	τῆς τιμωρίας τὸ χρήσιμον τοῦ
[17]	ἀντὶ τοῦ ὀνόματος. ὁ γὰρ	ἀποκτείνας	ἐν τῇ μάχῃ τὸν Ἀρχίλοχον
[14]	εἰς τοὺς παῖδας. ἔχουσι γάρ	τινας	αἱ δυνάμεις ἀναφορὰς ἀπὸ τῶν
[221]	ἔχεις μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους δέ	τινας	ἀμβλείας ἀμυχὰς ἔχοντας. ~Ἔλεγεν οὖν
[18]	ἐφορῶσαν οὐκ ἀνδριάντας οὐδὲ τιμάς	τινας	ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας ἢ φίλους
[221]	ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων δὲ φολίδας	τινὰς	διατρεχούσας ἢ μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους
[12]	ἐν Σάμῳ γεγονώς· καὶ τούτῳ	τινὰς	δίκας δόντες οἱ Δελφοὶ τῶν
[11]	εἰ μὴ νὴ Δία σοφούς	τινας	εἶναι φήσομεν τοὺς ἀδικοῦντας· ἀλλ´
[226]	αὗται δ´ ἦσαν, ὧν εἴς	τινας	ἐκγόνους ἢ παῖδας ἡ ποινὴ
[225]	ἄλλην δὲ τραχεῖαν σιδήρου· καί	τινας	ἐφεστάναι δαίμονας ὥσπερ οἱ χαλκεῖς
[225]	ταῖς τιμωρίαις, ὅτι περὶ ξένους	τινὰς	μιαρὸς γενόμενος χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις
[12]	μεγαλοπρεπῶς καὶ Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ	μνᾶς	τέσσαρας· ὀργῆς δέ τινος, ὡς
[226]	τι μηχανησαμένους περὶ ἕλη καὶ	λίμνας	ζῷον· ὧν μὲν γὰρ ἠδίκησε
[225]	ἢ ἔδρασαν. εἶναι δὲ καὶ	λίμνας	παρ´ ἀλλήλας, τὴν μὲν χρυσοῦ
[19]	ἣν εἴ τις, ὅτι τὰς	ἡδονὰς	ἀφαιρεῖ καὶ δηγμὸν ἐπάγει καὶ
[222]	ἐστιν, ἐντεῦθεν ἀκρασία τις περὶ	ἡδονὰς	ἐκτέτριπται μόλις· κακόνοια δ´ ἐνοῦσα
[223]	καὶ πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς ἀναφέρουσαν	ἡδονάς	τε θαυμασίας καὶ κρᾶσιν οἵαν
[225]	ὡς ἔλεγεν, ἐν ταῖς μεταβολαῖς	ἀλγηδόνας	ὑπομένουσαι. ~Πάντων δὲ πάσχειν ἔλεγεν
[13]	ἐξ ὑπαρχῆς ἐπαγάγῃ πλείονας καὶ	μείζονας	ἀτοπίας, εὐθὺς ἠρόμην αὐτόν εἶεν’
[15]	τήμερον· ἄλλος γάρ ἐστι. καίτοι	μείζονάς	γε παραλλαγὰς αἱ ἡλικίαι περὶ
[225]	περιπεπλεγμένας σύνδυο καὶ σύντρεις καὶ	πλείονας,	ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ μνησικακίας καὶ
[13]	μὴ πάλιν ἐξ ὑπαρχῆς ἐπαγάγῃ	πλείονας	καὶ μείζονας ἀτοπίας, εὐθὺς ἠρόμην
[225]	καὶ δεινὰ παθήματα καὶ τιμωρίας	ἀσχήμονας	καὶ ἀλγεινὰς ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο πρὸς
[224]	τῆς λευκότητος. ἑώρα δὲ τρεῖς	δαίμονας	ὁμοῦ καθημένους ἐν σχήματι τριγώνου
[225]	τραχεῖαν σιδήρου· καί τινας ἐφεστάναι	δαίμονας	ὥσπερ οἱ χαλκεῖς ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας
[6]	γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς τε	σώφρονας	τοὺς πολίτας καὶ φιλεργοὺς ἐκ
[10]	δόξαν ἔσχεν αἰτίᾳ θεοῦ περαίνεσθαι,	χειμῶνας	ἐπάγει καὶ φόβους τοῖς οὕτω
[221]	πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο καὶ	φωνὰς	ἵεσαν ἀσήμους, οἷον ἀλαλαγμοῖς θρήνου
[8]	τί παθὼν ἔργον οὕτως ἀλλόκοτον	ἔπραξας;	οὐ γάρ‘ ἔφη μου πάλαι
[12]	εἰ Φενεάτας ἀπόλλυσι τοὺς νῦν,	ἐμφράξας	τὸ βάραθρον καὶ κατακλύσας τὴν
[1]	σώματος αὐτῷ τούτῳ τὸν βαλόντα	πατάξας	ἀνεῖλεν· ἡμῶν δ´ ἀμύνασθαι μὲν
[8]	χελιδόνων τινὰ νεοσσιὰν τῇ λόγχῃ	νύξας	κατέβαλε καὶ τοὺς νεοσσοὺς διέφθειρε·
[6]	ἢ Κίμωνα συνόντα τῇ ἀδελφῇ	διώξας	εἷλεν ἢ Θεμιστοκλέους, ἐφ´ οἷς
[222]	καὶ τρεπούσης τὸ σῶμα τὰς	χρόας	ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ καὶ
[1]	τινα, πρὸς τῷ πέρατι τῆς	στοᾶς	γενομένων ἡμῶν ᾤχετ´ ἀπιών· ἡμεῖς
[221]	ὥσπερ ἀγκύριον ἐν τῷ σώματι	καταλέλοιπας.	σύμβολον δέ σοι καὶ νῦν
[221]	δὲ φολίδας τινὰς διατρεχούσας ἢ	μώλωπας	ἀραιούς, ἄλλους δὲ κομιδῇ ποικίλους
[222]	κολαζομένων τὰ ἱμάτια καὶ τὰς	τιάρας	ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ
[12]	καὶ Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς	τέσσαρας·	ὀργῆς δέ τινος, ὡς ἔοικεν,
[7]	ἄλλους ἐκ κακῶν καὶ πονηρῶν	ἄνδρας	ἀγαθοὺς καὶ μεγαλωφελεῖς γενομένους. ~Τὸ
[11]	τὴν τελευτὴν ἀλλὰ καὶ χάριτος	πέρας	ἁπάσης καὶ τιμωρίας ὁ θάνατος,
[9]	ἄν τις οὐ τιμωρίαν εἴποι	πέρας	δὲ τιμωρίας καὶ συντέλειαν. ὥσπερ
[222]	ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ καὶ κολάσεως	πέρας	ἐστὶ τούτων ἐκλεανθέντων παντάπασι τὴν
[10]	τούτων αἰτία‘ καὶ πάλιν τὰς	θυγατέρας	διαπύρους καὶ φλεγομένας τοῖς σώμασι
[12]	ἱλάσωνται τὸ μήνιμα τῆς Λευκαδίας	Ἥρας;	καὶ μὴν οὐ πολὺς χρόνος
[12]	νόσφι κρηδέμνοιο, καὶ εἰ βαθὺ	γῆρας	ἱκάνοι, διὰ τὴν Αἴαντος ἀκολασίαν.
[225]	ἐκπαγείσας δ´ αὐτόθι καὶ γενομένας	σκληρὰς	ὥσπερ αἱ χάλαζαι πάλιν εἰς
[225]	μιαρὸς γενόμενος χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις	διαφθείρας	καὶ ἐκεῖ διαλαθὼν ἅπαντας ἐνταῦθ´
[225]	οὐλῶν μεστὸν ἀναδυόμενον, ὀρέγοντα τὰς	χεῖρας	αὐτῷ καὶ σιωπᾶν οὐκ ἐώμενον
[224]	γὰρ οἱ ὄνειροι μιγνύμενον, ὡς	ὁρᾷς,	τῷ ἀπατηλῷ καὶ ποικίλῳ τὸ
[6]	ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ ὕβριζε δι´	ἀγορᾶς,	ἀφείλετο τὴν πόλιν ὡς ὕστερον
[7]	πολίτην διέσπασαν. ἀλλὰ Σικυωνίοις μὲν	Ὀρθαγόρας	γενόμενος τύραννος καὶ μετ´ ἐκεῖνον
[221]	ὁμοίως διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι	φοράς	τε πάσας πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως
[12]	τινος, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ καὶ	διαφορᾶς	γενομένης πρὸς τοὺς αὐτόθι τὴν
[22]	αὐτῷ τὴν αἰτίαν ἀκοῦσαι τῆς	διαφορᾶς,	οὐκ ἀπὸ τοῦ τυχόντος οἰομένους
[20]	διαισθάνεσθαι τὰς ὁμοιοπαθείας καὶ τὰς	διαφοράς,	πρὶν εἰς μεγάλα τοῖς πάθεσιν
[14]	ἔχουσι γάρ τινας αἱ δυνάμεις	ἀναφορὰς	ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἐπὶ τὰ
[12]	ἐπ´ ἄλλους ἀναφερόμεναι πρὸς ἐσχάτας	συμφορὰς	τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον ἐπέσχε,
[12]	ἱεροσυλίας ἀπέκτειναν, ὤσαντες ἀπὸ τῆς	πέτρας	ἐκείνης ἣν Ὑάμπειαν καλοῦσιν. ἐκ
[225]	τὰ μὲν πρῶτα δυσχερεῖς καὶ	οἰκτρὰς	εἶχον μόνον ὄψεις· ἐπεὶ δὲ
[10]	τὴν ἀλήθειαν ἀποπλάττεσθαι τὸ τῆς	Κλυταιμνήστρας	ἐνύπνιον τὸν Στησίχορον, οὑτωσί πως
[9]	ἡλικιῶτιν ἐκ τῆς αὐτῆς ὁμόθεν	χώρας	καὶ ῥίζης συνυποφυομένην· ἡ γὰρ
[19]	μεγάλου πάθους σπέρμα μικρόν, οὐκ	ἐάσας	εἰς μέγεθος προελθεῖν. ἦ γὰρ
[17]	δὲ βούλει, τοὺς ἄλλους θεοὺς	ἐάσας	σκόπει τουτονὶ τὸν ἐνταυθοῖ τὸν
[22]	~Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα,	διαμειδιάσας	ὁ Ὀλύμπιχος οὐκ ἐπαινοῦμέν ς´’
[221]	ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι φοράς τε	πάσας	πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο καὶ
[12]	ἐτῶν, ὥς φασιν, ὁ Ἡρακλῆς	ἀνασπάσας	τὸν τρίποδα τὸν μαντικὸν εἰς
[22]	χρόνον εἶτα ταχὺ τὴν οὐσίαν	ἀπολέσας	ἤδη χρόνον τινὰ καὶ διὰ
[10]	καὶ προσδοκίας καὶ μεταμελείας, οἷς	ἀδικήσας	ἕκαστος ἐνέχεται τῶν πονηρῶν, παραλείπομεν,
[10]	ἢ κατατεμνόμενον; ἔχεται γὰρ ἕκαστος	ἀδικήσας	τῇ δίκῃ καὶ τὸ γλυκὺ
[225]	συνήθεσιν ὁ Θεσπέσιος οὐκ ἂν	προσδοκήσας	κολαζομένοις ἐνετύγχανε, καὶ δεινὰ παθήματα
[6]	λάλων κατασκευάσαντες, Γέλων δὲ καὶ	προπολεμήσας	ἄριστα καὶ κρατήσας μάχῃ μεγάλῃ
[13]	ἀγῶνος καὶ φιλοσοφίᾳ μάλα πρέποντος	ἀνέμνησας.	ἄφες οὖν’ εἶπον ὦ τᾶν,
[19]	φαρμακείαις δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ	διαπονήσας	γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου
[6]	δὲ καὶ προπολεμήσας ἄριστα καὶ	κρατήσας	μάχῃ μεγάλῃ Καρχηδονίων οὐ πρότερον
[13]	τὰς χάριτας, ὧν τοὺς Ἕλληνας	εὐεργετήσας	οὐκ ἔτυχεν αὐτὸς ἀξίας χάριτος
[225]	εἰς τὴν τοῦ μολίβδου βάπτοντες·	ἐκπαγείσας	δ´ αὐτόθι καὶ γενομένας σκληρὰς
[13]	τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον ἐπέσχε,	δείσας	ἐγὼ μὴ πάλιν ἐξ ὑπαρχῆς
[5]	Τὰ δεινὰ πράττει τὰς φρένας	μετοικίσας‘	οὕτω καὶ ὁ λογισμὸς τὰ
[2]	εἴκοσιν ἔτη καὶ πάντα ταῦτα	βασιλεύσας	Ἀρκάδων ὕστερον ἔδωκε δίκην φωραθείς,
[10]	δὲ τοῦ φάσματος, ὡς ἔοικε,	πλεύσας	ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς Ἡράκλειαν
[1]	μὲν γὰρ Βρασίδας ὡς ἔοικεν	ἐξελκύσας	τὸ δόρυ τοῦ σώματος αὐτῷ
[12]	νῦν, ἐμφράξας τὸ βάραθρον καὶ	κατακλύσας	τὴν χώραν ἅπασαν αὐτῶν, ὅτι
[7]	χρόνῳ καὶ ἀναδεῖξαι κακόν τι	μηνύσας	λανθάνον ἢ σωτηρίου γνώμης γενόμενος
[17]	εὐθὺς ὥσπερ ὁμίχλας ἢ καπνοὺς	ἀποπνεούσας	τῶν σωμάτων ἱλασμούς τε πολλοὺς
[225]	καὶ σύντρεις καὶ πλείονας, ἀλλήλας	ἐσθιούσας	ὑπὸ μνησικακίας καὶ κακοθυμίας ὧν
[221]	τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων κάτωθεν	ἀνιούσας	πομφόλυγα φλογοειδῆ ποιεῖν ἐξισταμένου τοῦ
[221]	σκιὰν ποιεῖν μήτε σκαρδαμύττειν. ταῦτ´	ἀκούσας	ὁ Θεσπέσιος ἤδη τε μᾶλλον
[226]	πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα τὰς ἤδη	δοκούσας	ἀφεῖσθαι τῆς δίκης, εἶτ´ αὖθις
[17]	βίου ῥίζαν ἰσχυρὰν οὐ δεχομένῃ	βλαστανούσας	εἶτ´ ἀποσβεννυμένας εὐθὺς ὑπὸ τῆς
[17]	χρόνον τινὰ μετὰ τὴν τελευτὴν	ἐπιμενούσας;	οὔκ, ὦ ´γαθέ’ εἶπον ἀλλὰ
[22]	δὲ πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως ἑτέροις	συνούσας	διαφθείρειν. οὐδενὸς οὖν ἀπεχόμενος αἰσχροῦ
[221]	μὲν κάτω τοτὲ δ´ ἄνω	ῥεπούσας	μικτήν τινα φορὰν φέρεσθαι καὶ
[20]	πρὶν εἰς μεγάλα τοῖς πάθεσιν	ἐμπεσούσας	ἀδικήματα γενέσθαι καταφανεῖς. ἄρκτων μὲν
[221]	ἀτρέμα τῆς πομφόλυγος ἐκβαίνειν τύπον	ἐχούσας	ἀνθρωποειδῆ τὸν δ´ ὄγκον εὐσταλεῖς,
[10]	τοῖς σώμασι κύκλῳ περὶ αὐτὸν	τρεχούσας,	Ἵππαρχον δὲ τὸν Πεισιστράτου μικρὸν
[221]	ἱέντας, ἑτέρων δὲ φολίδας τινὰς	διατρεχούσας	ἢ μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους δὲ
[223]	τὰς ἄλλας ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ	πασχούσας	ἐκεῖ· συστελλόμεναι γὰρ ὥσπερ αἱ
[22]	οἰκεῖος καὶ φίλος, ἐν πολλῇ	βιώσας	ἀκολασίᾳ τὸν πρῶτον χρόνον εἶτα
[2]	ὑπὸ τῶν παθῶν φερομένους πρὸς	τὰς	ἀδικίας. καὶ μήν τὸ ἀμύνασθαι
[15]	γνοίη γὰρ ἄν τις ἰδὼν	τὰς	Ἀθήνας ἔτει τριακοστῷ, καὶ τὰ
[21]	φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι δὲ συλλογίζεσθαι	τὰς	αἰτίας, δι´ ἃς ἐνίους μὲν
[223]	τῆς ὀχούσης ἀπελείφθη δυνάμεως. καὶ	τὰς	ἄλλας ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ πασχούσας
[12]	στίζουσιν ἄχρι νῦν τιμωροῦντες Ὀρφεῖ	τὰς	αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ τοὺς περὶ
[22]	τοῖς ἀκολάστοις ἔπασχε πάθος, οἳ	τὰς	γυναῖκας ἔχοντες μὲν οὐ φυλάττουσι,
[222]	τὴν προσήκουσαν ἕξιν καὶ διάθεσιν	τὰς	δ´ αὖθις εἰς σώματα ζῴων
[221]	καὶ διᾴττειν ἐπ´ εὐθείας ἄνω,	τὰς	δ´ ὥσπερ οἱ ἄτρακτοι περιστρεφομένας
[221]	ἀλλήλας ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι	τὰς	δὲ θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον
[20]	καὶ διαισθάνεσθαι τὰς ὁμοιοπαθείας καὶ	τὰς	διαφοράς, πρὶν εἰς μεγάλα τοῖς
[226]	αὐτάς. ἔσχατα δ´ ὁρῶντος αὐτοῦ	τὰς	ἐπὶ δευτέραν γένεσιν τρεπομένας ψυχὰς
[222]	ὀργάνου τῷ ἀκολάστῳ δεομένη ποθεῖ	τὰς	ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς ἀπολαύσεσι καὶ
[225]	δ´ ἔφη ψυχὰς ἰδεῖν, ὥσπερ	τὰς	ἐχίδνας περιπεπλεγμένας σύνδυο καὶ σύντρεις
[226]	~Πάντων δὲ πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα	τὰς	ἤδη δοκούσας ἀφεῖσθαι τῆς δίκης,
[19]	ἐστιν· ἣν εἴ τις, ὅτι	τὰς	ἡδονὰς ἀφαιρεῖ καὶ δηγμὸν ἐπάγει
[10]	σοι τούτων αἰτία‘ καὶ πάλιν	τὰς	θυγατέρας διαπύρους καὶ φλεγομένας τοῖς
[16]	τῶν κεράτων, οὕτως ὁ περὶ	τὰς	κολάσεις ἄλλο τι δίκαιον ἢ
[2]	σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ καὶ ἀδικήσαντος;	τὰς	μὲν γὰρ Ἀθήνησι τῶν ἐναγῶν
[221]	κινουμένας δ´ οὐχ ὁμοίως, ἀλλὰ	τὰς	μὲν ἐκπηδᾶν ἐλαφρότητι θαυμαστῇ καὶ
[221]	πάνυ χρόνῳ καὶ μόλις ἀποκαθισταμένην.	τὰς	μὲν οὖν πολλὰς ἠγνόει τίνες
[7]	τἄλλα μιαρῶν, ἔχουσί τι πρὸς	τὰς	νόσους χρήσιμον, οὕτως ἐνίοις δηγμοῦ
[20]	θεοῦ, τὸ διορᾶν καὶ διαισθάνεσθαι	τὰς	ὁμοιοπαθείας καὶ τὰς διαφοράς, πρὶν
[4]	ἀπολείπουσι κληρονόμους ἑτέροις δὲ πωλοῦσι	τὰς	οὐσίας· ὃ δοκεῖ παράλογον εἶναι.
[12]	Λοκροὶ πέμποντες εἰς Τροίαν πέπαυνται	τὰς	παρθένους, Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς
[15]	ἡμῶν ποιοῦσιν ἢ κοινῇ περὶ	τὰς	πόλεις. γνοίη γὰρ ἄν τις
[6]	κυνὸς δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι καὶ	τὰς	πράξεις ἐκ ποδὸς ἐπιδιώκουσι· τὸν
[22]	ἐξέθανε, καὶ τριταῖος ἤδη περὶ	τὰς	ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ
[222]	τῶν κολαζομένων τὰ ἱμάτια καὶ	τὰς	τιάρας ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ
[13]	μάλιστα τοῖς ἀφ´ Ἡρακλέους γεγονόσι	τὰς	τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους καὶ τὰς
[2]	~Καὶ ὁ Πατροκλέας ἡ περὶ	τὰς	τιμωρίας’ εἶπε τῶν πονηρῶν βραδυτὴς
[5]	μετάνοιαν, ἀλλ´ ἡμῶν τὸ περὶ	τὰς	τιμωρίας θηριῶδες καὶ λάβρον ἀφαιρῶν
[8]	καὶ τρόπῳ τῷ προσήκοντι γενέσθαι	τὰς	τιμωρίας οὐ βέλτιον εἶναι τοῦ
[7]	ὅτε Καρχηδονίους ἐνίκησαν καὶ κατέλυσαν	τὰς	τυραννίδας, ἐξώλοντο κακοὶ κακῶς ὕστερον.
[5]	τὸν Μελάνθιον Τὰ δεινὰ πράττει	τὰς	φρένας μετοικίσας‘ οὕτω καὶ ὁ
[13]	τὰς τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους καὶ	τὰς	χάριτας, ὧν τοὺς Ἕλληνας εὐεργετήσας
[225]	καὶ οὐλῶν μεστὸν ἀναδυόμενον, ὀρέγοντα	τὰς	χεῖρας αὐτῷ καὶ σιωπᾶν οὐκ
[16]	καὶ τῶν βοῶν, ἂν εἰς	τὰς	χηλὰς μαλακιῶσι, προσαλείφειν τὰ ἄκρα
[222]	παθῶν καὶ τρεπούσης τὸ σῶμα	τὰς	χρόας ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ
[222]	συγγενὴς (οὐδὲν γὰρ οὕτω κωλύει	τὰς	ψυχὰς ὀνόματι τῶν ἀνθρώπων προσαγορεύειν)
[225]	ἀναλαμβάνοντας καὶ καθιέντας ἐν μέρει	τὰς	ψυχὰς τῶν δι´ ἀπληστίαν καὶ
[221]	νῦν καὶ αὖθις ἔστω τὸ	τὰς	ψυχὰς τῶν τεθνηκότων μήτε σκιὰν
[17]	τὸν ἡμέτερον, εἴ σοι δοκεῖ	τὰς	ψυχὰς τῶν τελευτώντων ἀπολλυμένας ἐπιστάμενος
[221]	πλεῖστα τῶν θεαμάτων παραλιπὼν ἔφη	τὰς	ψυχὰς τῶν τελευτώντων κάτωθεν ἀνιούσας
[17]	ἕκαστα τῶν καθ´ ἡμᾶς τὸ	τὰς	ψυχὰς ὑπάρχειν ἢ πάμπαν ἀφθάρτους
[12]	ἀτοπώτερος τούτων ὁ Ἀπόλλων, εἰ	Φενεάτας	ἀπόλλυσι τοὺς νῦν, ἐμφράξας τὸ
[12]	ὕστερον ἐπ´ ἄλλους ἀναφερόμεναι πρὸς	ἐσχάτας	συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον
[19]	μελαγχολικῶν καὶ ποδαγρικῶν γυμνάσια καὶ	διαίτας	καὶ φάρμακα προσάγοντες οὐ νοσοῦσιν
[6]	παρασχόντες αὐτούς τε σώφρονας τοὺς	πολίτας	καὶ φιλεργοὺς ἐκ πολυτελῶν καὶ
[9]	καὶ πραγματείας καὶ δόσεις καὶ	χάριτας	ἀμέλει καὶ παιδιάς, ὥσπερ ἐν
[18]	ἑαυτὴν οὖσα κομίζεται τῶν προβεβιωμένων	χάριτας	ἢ τίσεις, οὐθέν εἰσι πρὸς
[13]	τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους καὶ τὰς	χάριτας,	ὧν τοὺς Ἕλληνας εὐεργετήσας οὐκ
[18]	παρανόμου μετὰ θάνατον ἐφορῶσαν οὐκ	ἀνδριάντας	οὐδὲ τιμάς τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ
[5]	ἀνωτέρω‘ καθάπερ δίψαν ἢ πεῖναν	ἀποπιμπλάντας	ἐπιπηδᾶν τοῖς λελυπηκόσιν, ἀλλὰ μιμουμένους
[8]	αἰτίας ὑφῆψε τὴν οἰκίαν καὶ	πάντας	ἐν τῷ αὐτῷ κατέκαυσεν. ὁ
[16]	στρατηγὸς ἐκ δεκάδος ἀνελὼν ἕνα	πάντας	ἐνέτρεψε, καὶ οὕτως οὐ μέρει
[221]	διαφανεῖς ἐντός, οὐ μὴν ὁμοίως	ἅπαντας·	ἀλλὰ τοὺς μέν, ὥσπερ ἡ
[225]	φαρμάκοις διαφθείρας καὶ ἐκεῖ διαλαθὼν	ἅπαντας	ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς τὰ μὲν ἤδη
[222]	ἄλλως οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς	ἅπαντας	ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν εἰς τὸ
[12]	ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς	δράσαντας	δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ καταπροέμενοι τὴν
[21]	δι´ ἃς ἐνίους μὲν καὶ	ἀδικήσαντας	ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν ἐνίους δὲ
[12]	ἔτι δεῖ κολάζειν τοὺς μὴ	ἀδικήσαντας,	ὅπου δὶς ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς
[2]	φίλους καὶ οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου	προδοθέντας	ἤνεγκε παραμυθίαν ἡ χρόνοις ὕστερον
[221]	χρῶμα λεῖον καὶ συνεχὲς ὁμαλῶς	ἱέντας,	ἑτέρων δὲ φολίδας τινὰς διατρεχούσας
[225]	οἱ χαλκεῖς ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας καὶ	καθιέντας	ἐν μέρει τὰς ψυχὰς τῶν
[1]	ἢ ψευδῆ λόγον εἰς ἡμᾶς	ἀφέντας,	ἀρκεῖ δ´ αὐτοὶ πρὶν ἅψασθαι
[2]	εἶναι τὸν θεόν, οὐ ῥᾳθύμους	ὄντας	αὐτοὺς οὐδ´ ἀμβολιεργούς‘ τοῦ κακῶς
[4]	τὰ δαιμόνια πράγματα διασκοπεῖν ἀνθρώπους	ὄντας,	οἷον ἀτέχνους τεχνιτῶν διάνοιαν ἀπὸ
[11]	δόξαν ὑπ´ ἀλαζονείας· καὶ τοὺς	ψέγοντας	φοβοῦνται καὶ τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν
[222]	ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα πλανωμένους καὶ	περιφεύγοντας	ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ καὶ
[20]	μᾶλλον δ´ ὅλως τότε γίγνεσθαι	νομίζοντας	ἀδίκους ὅτ´ ἀδικοῦσιν, ἀκολάστους ὅθ´
[9]	καὶ χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ	πυρριχίζοντας	ἄγαται καὶ τέθηπεν ὡς μακαρίους,
[12]	νόσων ἀτόπων ἰδέαν πᾶσαν, ὥστε	περιιόντας	ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι κηρύσσειν
[4]	καὶ ὑπονοίας κατὰ τὸ εἰκὸς	μετιόντας.	οὐ γὰρ ἰατροῦ μὲν ἰδιώτην
[225]	δαίμονας ὥσπερ οἱ χαλκεῖς ὀργάνοις	ἀναλαμβάνοντας	καὶ καθιέντας ἐν μέρει τὰς
[19]	ἀρχὴν εὐκίνητον οὖσαν καὶ ἀκροσφαλῆ	προκαταλαμβάνοντας;	πάνυ μὲν οὖν’ ἔφασαν. οὐ
[22]	φίλοις· ὥστε καὶ ποθεῖν τοὺς	ἐντυγχάνοντας	αὐτῷ τὴν αἰτίαν ἀκοῦσαι τῆς
[18]	μεγάλοις δι´ αὑτὴν καὶ δίκην	τίνοντας	οὐδεὶς ἂν ἀναπείσειεν αὖθις ἐπὶ
[16]	ἢ τοὺς ἐκγόνους αὐτῶν δίκην	τίνοντας.	τῷ μὲν γὰρ ἀνδριάντι τῆς
[12]	τεκόντων σφάλματ´ εἰς τοὺς ἐγγόνους‘	τρέποντας,	αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ τοὺς σιωπῶντας
[17]	τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν καὶ φενακίζων τοὺς	πιστεύοντας.	ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἂν
[225]	λογιστικῷ καὶ κυρίῳ τὴν μοχθηρίαν	ἔχοντας.	ἄλλας δ´ ἔφη ψυχὰς ἰδεῖν,
[221]	ἄλλους δέ τινας ἀμβλείας ἀμυχὰς	ἔχοντας.	~Ἔλεγεν οὖν ἕκαστα φράζων ὁ
[5]	τὸν ἥκιστα μετανοίᾳ προσοισόμενον χρόνον	ἔχοντας	σύμβουλον, ἅπτεσθαι τῆς δίκης. ὕδατι
[225]	ξένους τινὰς μιαρὸς γενόμενος χρυσίον	ἔχοντας	φαρμάκοις διαφθείρας καὶ ἐκεῖ διαλαθὼν
[14]	παῖδας εἰς ὕδωρ τὼ πόδε	βρέχοντας	καθίζεσθαι κελεύομεν, ἕως ἂν ὁ
[18]	ἢ τοὺς ἐξ ἑαυτῶν κακὰ	πάσχοντας	δι´ αὑτοὺς ὁρᾶν, καὶ ὅτι
[224]	ἀλλήλους τὰ ῥεύματα μέτροις τισὶν	ἀνακεραννύντας.	ἔλεγεν οὖν ὁ τοῦ Θεσπεσίου
[11]	ἀνθρώπων δεῖσθαι κολαστοῦ νομίζω τοὺς	ἀνοσιουργοῦντας,	ἀλλὰ τὸν βίον αὐτῶν ἐξαρκεῖν
[11]	σοφούς τινας εἶναι φήσομεν τοὺς	ἀδικοῦντας·	ἀλλ´ ὅπου φιλοπλουτία καὶ φιληδονία
[11]	τοῖς κακοῖς πολεμοῦντας, ὅτι τοὺς	δοκοῦντας	ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι προθύμως. τὸ γὰρ
[11]	ἀπάτῃ καὶ μάλιστα τοῖς κακοῖς	πολεμοῦντας,	ὅτι τοὺς δοκοῦντας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι
[11]	τοὺς ψέγοντας φοβοῦνται καὶ τοὺς	ἐπαινοῦντας	δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους τῇ ἀπάτῃ
[12]	οὐδὲ τοὺς περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους	μελανοφοροῦντας	ἐπὶ πένθει τοῦ Φαέθοντος, ὥσπερ
[18]	οὐθέν εἰσι πρὸς ἡμᾶς τοὺς	ζῶντας,	ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ λανθάνουσιν· αἱ
[12]	τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ τοὺς	σιωπῶντας	ἡμῶν. εἴτε γὰρ οἱ δράσαντες
[5]	μᾶλλον εἰκὸς ἡμᾶς τὸν θεὸν	ὁρῶντας,	ᾧ δέος οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια
[12]	καὶ σὺν γέλωτι χλευάζων Κερκυραίους	ἐρωτῶντας	διὰ τί πορθοίη τὴν νῆσον
[2]	εἰκός ἐστιν ἑαυτοῖς διακελευομένους καὶ	παρεγγυῶντας	ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν, ὡς τῆς
[2]	καὶ μάλιστα τὸ παρηγοροῦν τοὺς	πεπονθότας	ἔνεστιν αὐταῖς. ὡς ἔμοιγε καὶ
[226]	τῶν ἐκγόνων ἔλεγε συνηρτῆσθαι καθάπερ	μελίττας	ἢ νυκτερίδας ἀτεχνῶς ἐχομένας καὶ
[22]	τριταῖος ἤδη περὶ τὰς ταφὰς	αὐτὰς	ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς καὶ
[226]	καὶ ὀργῆς ὧν ἔπαθον δι´	αὐτάς.	ἔσχατα δ´ ὁρῶντος αὐτοῦ τὰς
[221]	ὡς ἔοικε συστολῇ μὲν εἰς	αὑτὰς	τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει δὲ καὶ
[221]	ψαῦσιν ἐρέμβοντο πρῶτον αὐταὶ καθ´	ἑαυτάς,	εἶτα πολλαῖς ὁμοίως διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι
[225]	σκολόπενδραι καταπιοῦσαι τὸ ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν	ἑαυτάς·	ἐνίους δ´ ἀναδέροντες αὐτῶν καὶ
[5]	ἔφη, τὸν θυμὸν κολάζων, καὶ	Ἀρχύτας	οἰκετῶν τινα πλημμέλειαν ἐν ἀγρῷ
[6]	γ´ ἴσμεν καὶ Ἱέρωνα τοὺς	Σικελιώτας	καὶ Πεισίστρατον τὸν Ἱπποκράτους, ὅτι
[14]	ὁ αἰπόλος; ἄλλαι τε δυνάμεις	ἁφὰς	ἔχουσαι καὶ διαδόσεις ἀπίστους ὀξύτησι
[22]	καὶ τριταῖος ἤδη περὶ τὰς	ταφὰς	αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς
[9]	μεταμελείας καὶ πάθη χαλεπὰ καὶ	ταραχὰς	ἀπαύστους ἔχοντος. ἀλλ´ οὐδὲν ἔνιοι
[9]	πονηρῶν οἰκίας περιβεβλημένοι μεγάλας καὶ	ἀρχὰς	καὶ δυνάμεις περιφανεῖς λανθάνουσιν ὅτι
[221]	κατεστιγμένους, ἄλλους δέ τινας ἀμβλείας	ἀμυχὰς	ἔχοντας. ~Ἔλεγεν οὖν ἕκαστα φράζων
[226]	τὰς ἐπὶ δευτέραν γένεσιν τρεπομένας	ψυχὰς	εἴς τε ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας
[17]	θεραπεύουσαι γυναῖκες ἐφημέρους σπεί– ρων	ψυχὰς	ἐν σαρκὶ τρυφερᾷ καὶ βίου
[223]	ἀπελείφθη δυνάμεως. καὶ τὰς ἄλλας	ψυχὰς	ἑώρα ταὐτὸ πασχούσας ἐκεῖ· συστελλόμεναι
[225]	μοχθηρίαν ἔχοντας. ἄλλας δ´ ἔφη	ψυχὰς	ἰδεῖν, ὥσπερ τὰς ἐχίδνας περιπεπλεγμένας
[222]	(οὐδὲν γὰρ οὕτω κωλύει τὰς	ψυχὰς	ὀνόματι τῶν ἀνθρώπων προσαγορεύειν) ὡς
[225]	καὶ καθιέντας ἐν μέρει τὰς	ψυχὰς	τῶν δι´ ἀπληστίαν καὶ πλεονεξίαν
[221]	καὶ αὖθις ἔστω τὸ τὰς	ψυχὰς	τῶν τεθνηκότων μήτε σκιὰν ποιεῖν
[17]	ἡμέτερον, εἴ σοι δοκεῖ τὰς	ψυχὰς	τῶν τελευτώντων ἀπολλυμένας ἐπιστάμενος εὐθὺς
[221]	τῶν θεαμάτων παραλιπὼν ἔφη τὰς	ψυχὰς	τῶν τελευτώντων κάτωθεν ἀνιούσας πομφόλυγα
[17]	τῶν καθ´ ἡμᾶς τὸ τὰς	ψυχὰς	ὑπάρχειν ἢ πάμπαν ἀφθάρτους ἢ
[221]	ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι συνήγαγε καὶ	διαβλέψας	εἶδεν ἑαυτῷ μὲν τινα συναιωρουμένην
[11]	δι´ ἡδονὴν ἀνελεύθερον καὶ ἀχάριστον	ἀνατρέψας	τὰ κάλλιστα καὶ μέγιστα τῶν
[22]	ἀνενεχθεῖσά τις ἐξ Ἀμφιλόχου μαντεία.	πέμψας	γὰρ ὡς ἔοικεν ἠρώτα τὸν
[4]	οὖν ὥσπερ ἀφ´ ἑστίας ἀρχόμενοι	πατρῴας	τῆς πρὸς τὸ θεῖον εὐλαβείας
[6]	Εὐρυμέδοντες τὸ καλὸν Ἀρτεμίσιον, ὅθι	παῖδες	Ἀθηναίων ἐβάλοντο φαεννὰν κρηπῖδ´ ἐλευθερίας‘
[13]	ἂν ἀνδρὸς ἀδίκου καὶ πονηροῦ	παῖδες	ἐκ παίδων εὐτυχεῖν δοκῶσιν, ἐγκαλῶν
[223]	ἡδονῆς, τὸ δ´ ἄλογον καὶ	σωματοειδὲς	ἀρδόμενον καὶ σαρκούμενον ἐμποιεῖ τοῦ
[222]	ἐνοῦσα μετὰ φθόνου τουτὶ τὸ	ἰῶδες	καὶ ὕπουλον, ὥσπερ αἱ σηπίαι
[5]	ἡμῶν τὸ περὶ τὰς τιμωρίας	θηριῶδες	καὶ λάβρον ἀφαιρῶν καὶ διδάσκων
[11]	εἶτα τοῦ πάθους ἀφιεὶς τὸ	διψῶδες	καὶ μανικὸν ἐν χρόνῳ καθορᾷ
[15]	ἑτέρου τῷ χρόνῳ γινόμενον, ἀλλὰ	συμπαθὲς	ἀεὶ καὶ οἰκεῖον αὑτῷ καὶ
[224]	καὶ ποικίλῳ τὸ ἁπλοῦν καὶ	ἀληθὲς	παραλαμβάνοντες διασπείρουσι. τὸ δ´ Ἀπόλλωνος
[22]	εἰς ἦθος τοσαύτην. ὅπερ ἦν	ἀληθές,	ὡς αὐτὸς διηγεῖτο τῷ τε
[223]	ἐκεῖ· συστελλόμεναι γὰρ ὥσπερ αἱ	ὄρνιθες	καὶ καταφερόμεναι κύκλῳ τὸ χάσμα
[15]	ὅ τε κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον	ἐχθὲς	ἄκλητος ἥκει τήμερον· ἄλλος γάρ
[4]	οὐκ ἔτεμεν ἀλλ´ ὕστερον οὐδ´	ἐχθὲς	ἔκαυσεν ἀλλὰ σήμερον, ἔργον ἐστί,
[17]	ὀστράκοις τισὶ τιθηνούμεναι καὶ θεραπεύουσαι	γυναῖκες	ἐφημέρους σπεί– ρων ψυχὰς ἐν
[11]	ἐφ´ οἷς ἔδρασε μεταμελομένης, Φίλαι	γυναῖκες,	πῶς ἂν ἐξ ἀρχῆς δόμους
[22]	περὶ τὰ συμβόλαια γινώσκουσιν ἕτερον	Κίλικες	ἐν τοῖς τότε χρόνοις γενόμενον,
[17]	μηδὲ προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ καὶ	διαρκὲς	καὶ βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις, ὡς
[20]	καὶ πιθήκων εὐθὺς ἐμφαίνει τὸ	συγγενὲς	ἦθος ὑπὸ μηδενὸς ὑπαμπεχόμενον μηδὲ
[21]	φύσις ἔστερξε καὶ προσήκατο τὸ	συγγενές,	τούτων ἡ δίκη διώκουσα τὴν
[10]	τοῦ πάθους ὥσπερ πνεύματος ὑπολείποντος	ἀσθενὲς	καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς φόβοις
[7]	τὴν Λευκαδίων χερρόνησον ᾤκουν ἂν	Ἕλληνες,	εἰ Περίανδρος ἐκολάσθη μὴ μετὰ
[16]	καὶ ψυχῇ διὰ ψυχῆς γίνονταί	τινες	διαθέσεις καὶ κακώσεις καὶ ἐπανορθώσεις
[221]	τὰς μὲν οὖν πολλὰς ἠγνόει	τίνες	εἰσί, δύο δ´ ἢ τρεῖς
[13]	μὴ φέρε πικρῶς, εἰ κολάζονταί	τινες	ἐκ κακῶν γεγονότες ἢ πονηρῶν,
[11]	πλανώμενον τῆς γνώμης, καὶ κροτούμενοί	τινες	ἐν τοῖς θεάτροις εὐθὺς στένουσιν
[222]	δ´ οὗ ταῦτ´ ἔνεστι, γίνονταί	τινες	ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν σφυγμοὺς ἔχουσαι
[21]	τῆς κακίας ἐπεξῆλθεν. ὡς γὰρ	ἀκροχορδόνες	καὶ μελάσματα καὶ φακοὶ πατέρων
[221]	οὔτ´ ἦσαν παρ´ ἑαυταῖς, ἀλλ´	ἔκφρονες	καὶ διεπτοημέναι, πᾶσαν ὄψιν ἀποφεύγουσαι
[6]	οὐκ ἂν ἀπωλώλεσαν ἡμῖν οἱ	Μαραθῶνες	οἱ Εὐρυμέδοντες τὸ καλὸν Ἀρτεμίσιον,
[7]	ἀρετήν· καίτοι λαμπρὸν οὐδὲν οὐδ´	ἐκπρεπὲς	ἔργον ἐκεῖνος ὁ τοῦ Κοπρέως
[222]	ὀνείρατος ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ καὶ	μώλωπες	ἐπὶ τῶν παθῶν ἑκάστου τοῖς
[12]	ὅτι νὴ Δί´‘ εἶπεν οἱ	πατέρες	ὑμῶν ὑπεδέξαντο τὸν Ὀδυσσέα‘ καὶ
[15]	παιδιαί τε καὶ σπουδαὶ καὶ	χάριτες	καὶ ὀργαὶ τοῦ δήμου πάνυ
[7]	συγκαταλαβόντων ξένων οἱ πολλοὶ Τιμολέοντι	συνδιαβάντες	εἰς Σικελίαν, ὅτε Καρχηδονίους ἐνίκησαν
[8]	καταβοῶσιν ὡς ἀπεκτονότος τὸν πατέρα;	θαυμάσαντες	δ´ οἱ παρόντες τὸν λόγον
[12]	σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε γὰρ οἱ	δράσαντες	αὐτοὶ δίκην ἔδοσαν, οὐθὲν ἔτι
[9]	μακροτέραν οὐ βραδυτέραν τίνουσιν, οὐδὲ	γηράσαντες	ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι. λέγω
[6]	φιλεργοὺς ἐκ πολυτελῶν καὶ λάλων	κατασκευάσαντες,	Γέλων δὲ καὶ προπολεμήσας ἄριστα
[17]	Ἰταλίας μεταπεμφθέντες οἱ ψυχαγωγοὶ καὶ	θύσαντες	ἀπεσπάσαντο τοῦ ἱεροῦ τὸ εἴδωλον.
[12]	αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν ἱεροσυλίας ἀπέκτειναν,	ὤσαντες	ἀπὸ τῆς πέτρας ἐκείνης ἣν
[1]	θαυμάσαι τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀτοπίαν,	ἐπιστάντες	σιωπῇ καὶ πρὸς ἀλλήλους διαβλέψαντες
[1]	ἐπιστάντες σιωπῇ καὶ πρὸς ἀλλήλους	διαβλέψαντες	ἀνεστρέφομεν πάλιν ὥσπερ ἐτυγχάνομεν περιπατοῦντες.
[9]	ὅτι κολάζονται, πρὶν ἂν φθῶσιν	ἀποσφαγέντες	ἢ κατακρημνισθέντες· ἅπερ ἄν τις
[12]	ὠφεληθῆναι τῶν ἀνθρώπων· οἱ δὲ	συνθέντες	αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν ἱεροσυλίας ἀπέκτειναν,
[21]	καὶ φακοὶ πατέρων ἐν παισὶν	ἀφανισθέντες	ἀνέκυψαν ὕστερον ἐν υἱωνοῖς καὶ
[9]	πρὶν ἂν φθῶσιν ἀποσφαγέντες ἢ	κατακρημνισθέντες·	ἅπερ ἄν τις οὐ τιμωρίαν
[17]	τὴν Παυσανίου ψυχὴν ἐξ Ἰταλίας	μεταπεμφθέντες	οἱ ψυχαγωγοὶ καὶ θύσαντες ἀπεσπάσαντο
[9]	κεντούμενοι καὶ μαστιγούμενοι καὶ πῦρ	ἀνιέντες	ἐκ τῆς ἀνθινῆς ἐκείνης καὶ
[13]	ἔν τε Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος	ὄντες	ἀξιοῦτε καὶ παρὰ Φωκεῦσι διὰ
[16]	δεινὸν οὐδ´ ἄτοπον, ἂν ἐκείνων	ὄντες	πάσχωσι τὰ ἐκείνων. καθόλου δ´
[14]	ἄγαν πικροὺς καὶ κατηγορικοὺς ἐκείνους.	ἀναλαβόντες	δ´ αὖθις ὥσπερ ἀρχὴν κλωστῆρος
[19]	γυμνάσια καὶ διαίτας καὶ φάρμακα	προσάγοντες	οὐ νοσοῦσιν ἀλλ´ ἕνεκα τοῦ
[12]	γεγονώς· καὶ τούτῳ τινὰς δίκας	δόντες	οἱ Δελφοὶ τῶν κακῶν ἀπηλλάγησαν.
[6]	ἀπωλώλεσαν ἡμῖν οἱ Μαραθῶνες οἱ	Εὐρυμέδοντες	τὸ καλὸν Ἀρτεμίσιον, ὅθι παῖδες
[3]	τιθέμενοι καὶ συμφορὰν οὐ τιμωρίαν	ὀνομάζοντες	οὐθὲν ὠφελοῦνται, τοῖς μὲν συμβαίνουσιν
[6]	καὶ παρανόμως ἐπὶ τὸ ἄρχειν	ἐλθόντες	ἐγένοντο μέτριοι καὶ δημωφελεῖς ἄρχοντες,
[4]	ἐν Λακεδαίμονι κηρύττουσιν οἱ ἔφοροι	παριόντες	εὐθὺς εἰς τὴν ἀρχὴν μὴ
[10]	ἰχθὺν καταπεπωκότα τὸ ἄγκιστρον οὐ	φάσκοντες	ἑαλωκέναι, πρὶν ὑπὸ τῶν μαγείρων
[15]	τὸν Ἡρακλείτειον ἅπαντα πράγματα ποταμὸν	ἐμβαλόντες,	εἰς ὃν οὔ φησι δὶς
[224]	ποικίλῳ τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς	παραλαμβάνοντες	διασπείρουσι. τὸ δ´ Ἀπόλλωνος οὐκέτ´
[11]	πολλῷ μᾶλλον ὡς ἔχουσιν αὑτοὺς	καταμανθάνοντες	ἄχθονται καὶ δυσκολαίνουσι καὶ προβάλλονται
[225]	καὶ τιμωρίας ἀσχήμονας καὶ ἀλγεινὰς	ὑπομένοντες	ᾠκτίζοντο πρὸς ἐκεῖνον καὶ ἀνεκλαίοντο,
[12]	πολὺς χρόνος ἀφ´ οὗ Λοκροὶ	πέμποντες	εἰς Τροίαν πέπαυνται τὰς παρθένους,
[8]	τὸν πατέρα; θαυμάσαντες δ´ οἱ	παρόντες	τὸν λόγον ἐμήνυσαν τῷ βασιλεῖ,
[225]	ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν ἑαυτάς· ἐνίους δ´	ἀναδέροντες	αὐτῶν καὶ ἀναπτύσσοντες ἀπεδείκνυσαν ὑπούλους
[6]	τὸ τραχὺ καὶ νύττον οὐ	φέροντες	ἀποκόπτειν οἰόμεθα δεῖν καὶ κολούειν,
[225]	ἐνίους δ´ ἀναδέροντες αὐτῶν καὶ	ἀναπτύσσοντες	ἀπεδείκνυσαν ὑπούλους καὶ ποικίλους, ἐν
[225]	ἐνέβαλλον εἰς τὴν τοῦ μολίβδου	βάπτοντες·	ἐκπαγείσας δ´ αὐτόθι καὶ γενομένας
[11]	εἰς τὴν φιλαργυρίαν, οἱ δὲ	καταθύοντες	ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις
[6]	παύσονται τὰ τέκνα τῷ Κρόνῳ	καταθύοντες.	ἐν δὲ Μεγάλῃ πόλει Λυδιάδας
[5]	ἡμεροῦνται καὶ τοῖς ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν,	ἀκούοντες	ὡς Πλάτων τε τὴν βακτηρίαν
[222]	καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ παύσασθαι	δακρύοντες	ἀντιβολοῦσιν, οὕτως αἱ διὰ χρημάτων
[22]	ἔπασχε πάθος, οἳ τὰς γυναῖκας	ἔχοντες	μὲν οὐ φυλάττουσι, προέμενοι δὲ
[6]	ἐλθόντες ἐγένοντο μέτριοι καὶ δημωφελεῖς	ἄρχοντες,	οἱ μὲν εὐνομίαν τε πολλὴν
[6]	τε πολλὴν καὶ γῆς ἐπιμέλειαν	παρασχόντες	αὐτούς τε σώφρονας τοὺς πολίτας
[7]	Κλεωναῖοι δὲ τῆς αὐτῆς οὐ	τυχόντες	ἰατρείας εἰς τὸ μηδὲν ἥκουσι.
[19]	γὰρ οὐχ οὕτω παρακελευόμεθα προσέχειν	ἀξιοῦντες	ἑαυτοῖς καὶ παραφυλάττεσθαι καὶ μὴ
[12]	τὸν Ἀλέξανδρον οὐδ´ οἱ πάνυ	φιλοῦντες,	ὧν ἐσμεν καὶ ἡμεῖς, ἐπαινοῦσι
[21]	κολούει καὶ τὴν διάθεσιν, ἐγκαλοῦμεν	ἀγνοοῦντες	ὅτι τοῦ γενομένου πολλάκις τὸ
[11]	ὡς Ἀπολλόδωρος, καὶ χρήματα φίλων	ἀποστεροῦντες	ὡς Γλαῦκος ὁ Ἐπικύδους οὐ
[16]	ἰατρείαν ὥσπερ οἱ τὴν φλέβα	διαιροῦντες	ἵνα τὴν ὀφθαλμίαν κουφίσωσιν, οὐδὲν
[13]	τῆς καλῆς ἐκείνης μερίδος, ἣν	ἀφαιροῦντες	τοὺς Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν ἀπογόνους,
[12]	ἐπαινοῦμεν, ὅτι στίζουσιν ἄχρι νῦν	τιμωροῦντες	Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ
[1]	διαβλέψαντες ἀνεστρέφομεν πάλιν ὥσπερ ἐτυγχάνομεν	περιπατοῦντες.	εἶτα πρῶτος ὁ Πατροκλέας τί
[11]	πονηροὶ τὴν κακίαν ἐν ἑαυτοῖς	διορῶντες	ἀνθ´ ἡδονῆς μὲν εὐθὺς κενὴν
[4]	Ἀκαδημείᾳ φιλοσόφων τὸ μὲν ὡς	εἰδότες	τι περὶ τούτων λέγειν ἀφοσιωσόμεθα.
[13]	εἰ κολάζονταί τινες ἐκ κακῶν	γεγονότες	ἢ πονηρῶν, ἢ μὴ χαῖρε
[12]	ἢ δέκα τοῦ πάθους ὕστερον	γεγονότες	ἤρξαντο τὴν ἐσθῆτα μεταβάλλειν ἐπ´
[225]	ἐπιπόνως καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον ἕτεροι	περιεστῶτες	ἐκτρέπεσθαι τὰ ἐντὸς ἔξω τῆς
[7]	λάβῃ τὸν ἀσπάραγον οὐδ´ οἱ	Λίβυες	τὸ φρύγανον ἐπικάουσι πρότερον ἢ
[13]	καὶ φιλοσοφίᾳ μάλα πρέποντος ἀνέμνησας.	ἄφες	οὖν’ εἶπον ὦ τᾶν, τὸ
[14]	καὶ πιθανόν· ὡς τό γε	σαφὲς	καὶ τὴν ἀλήθειαν οὐδ´ ἐν
[16]	τι πόλις ἓν πρᾶγμα καὶ	συνεχές,	ἔστι δήπου καὶ γένος, ἐξηρτημένον
[15]	ἓν γάρ τι πρᾶγμα καὶ	συνεχὲς	ἡ πόλις ὥσπερ ζῷον οὐκ
[221]	πανσέληνος, ἓν χρῶμα λεῖον καὶ	συνεχὲς	ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων δὲ φολίδας
[6]	ἐπιδιώκουσι· τὸν θεὸν δ´ εἰκός,	ἧς	ἂν ἐφάπτηται τῇ δίκῃ ψυχῆς
[13]	ἔτυχεν αὐτὸς ἀξίας χάριτος οὐδ´	ἀμοιβῆς.	καλοῦ γ´’ εἶπεν ἡμᾶς ἀγῶνος
[12]	τὸ θεῖον αὐτοῖς ἀφορίαν τε	γῆς	ἐπαγαγεῖν καὶ νόσων ἀτόπων ἰδέαν
[6]	μὲν εὐνομίαν τε πολλὴν καὶ	γῆς	ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς τε σώφρονας
[6]	ὑποδείκνυσι καὶ τὴν μαλακότητα τῆς	γῆς,	οὕτως ἄτοπα πολλὰ καὶ φαῦλα
[224]	Σελήνης μαντεῖον κοινόν, οὐδαμοῦ τῆς	γῆς	περαῖνον οὐδ´ ἔχον ἕδραν μίαν,
[20]	δ´ ἡμᾶς τοὺς ὥσπερ ὑπὸ	πληγῆς	ἢ δήγματος ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων
[22]	τράχηλον οὐ γενομένου τραύματος ἀλλὰ	πληγῆς	μόνον ἐξέθανε, καὶ τριταῖος ἤδη
[12]	Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς τέσσαρας·	ὀργῆς	δέ τινος, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ
[5]	ὄντα καὶ διάπλεω τὸν λογισμὸν	ὀργῆς	καὶ μανίας, πρὶν ἢ καταστῆναι
[5]	τραχὺ καὶ σφοδρὸν ἀπαρύτουσι τῆς	ὀργῆς,	πολὺ μᾶλλον εἰκὸς ἡμᾶς τὸν
[226]	καὶ τετριγυίας ὑπὸ μνήμης καὶ	ὀργῆς	ὧν ἔπαθον δι´ αὐτάς. ἔσχατα
[5]	τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν‘ ὡς	Θουκυδίδης	ἔλεγεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπωτάτω κείμενον
[14]	Ἀθῆναι καὶ Περικλῆς ἀπέθανε καὶ	Θουκυδίδης	ἐνόσησεν, ἢ εἰ Δελφῶν καὶ
[2]	τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν, ὡς	Θουκυδίδης	φησίν, ὅτι ἐγγυτάτω κείμενον‘ εὐθὺς
[11]	τὸν βίον; ὥσπερ γὰρ ὁ	Σιμωνίδης	ἔλεγε παίζων τὴν τοῦ ἀργυρίου
[2]	ὑπῆρξε τῶν ἀποσφαγέντων ἐκείνων. ὅθεν	Εὐριπίδης	ἄτοπος εἰς ἀποτροπὴν κακίας τούτοις
[12]	πρώταις διηγώνισται μετρίως. ἃ γὰρ	Εὐριπίδης	ἐγκαλεῖ καὶ παρρησιάζεται πρὸς τοὺς
[17]	τῇ μάχῃ τὸν Ἀρχίλοχον ἐκαλεῖτο	Καλώνδης,	ὡς ἔοικεν, ἦν δ´ αὐτῷ
[11]	καὶ χρηστὸν οὐδὲν οὐδ´ ἄξιον	σπουδῆς	ἀναφέροντος ἐκ πολλῶν καὶ μεγάλων
[9]	τῆς αὐτῆς ὁμόθεν χώρας καὶ	ῥίζης	συνυποφυομένην· ἡ γὰρ κακή‘ φησί
[223]	Σεμέλην ἀναγαγεῖν ὕστερον· καλεῖσθαι δὲ	Λήθης	τὸν τόπον. ὅθεν οὐδὲ διατρίβειν
[12]	ποσὶν ἠύτε δοῦλαι ἠοῖαι σαίρεσκον	Ἀθηναίης	περὶ βωμόν, νόσφι κρηδέμνοιο, καὶ
[19]	μὲν οὐδεμιᾶς ἰατρείας δὲ καὶ	φυλακῆς	ἄξιόν ἐστιν· ἣν εἴ τις,
[222]	ἀνθρώπων προσαγορεύειν) ὡς Ἀδράστεια μέν,	Ἀνάγκης	καὶ Διὸς θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι
[7]	δὲ καὶ Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς	δίκης	ἀναβολήν, ὅπως αἱ Θῆβαι συνοικῶνται
[10]	τοῖς ὕπνοις λέγουσαν αὐτῷ Βαῖνε	δίκης	ἆσσον· μάλα τοι κακὸν ἀνδράσιν
[226]	τὰς ἤδη δοκούσας ἀφεῖσθαι τῆς	δίκης,	εἶτ´ αὖθις συλλαμβανομένας· αὗται δ´
[222]	δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς	Δίκης	ἡ τρίτη καὶ ἀγριωτάτη τῶν
[19]	διὰ τοῦτο δείκνυνται πᾶσιν, ὅτι	δίκης	κατὰ λόγον περαινομένης ἔργον ἐστὶν
[4]	κύριον ἁπάντων θεόν, ὡς δὴ	δίκης	ὄντα δημιουργόν, ᾗ προσήκει τὸ
[5]	χρόνον ἔχοντας σύμβουλον, ἅπτεσθαι τῆς	δίκης.	ὕδατι γὰρ τεταραγμένῳ προσπεσόντα χρῆσθαι
[2]	οὕτω χρέος ὡς τὸ τῆς	δίκης	ὑπερήμερον γινόμενον ἀσθενῆ μὲν ταῖς
[226]	δὲ καὶ ταύτῃ τῶν δημιουργῶν	Πινδαρικῆς	ἐχίδνης εἶδος, ἐν ᾧ κυηθεῖσαν
[11]	χρημάτων ἕνεκα πλεονεξίας ἢ φθόνῳ	πολιτικῆς	δόξης καὶ δυνάμεως ἢ δι´
[7]	ὥσπερ γὰρ ὑαίνης χολὴ καὶ	φώκης	πυτία, θηρίων τἄλλα μιαρῶν, ἔχουσί
[10]	αὐτῷ τὴν Ἀφροδίτην ἔκ τινος	φιάλης	πρὸς τὸ πρόσωπον. οἱ δὲ
[13]	τῶν ἔναγχος Θεοξενίων καὶ τῆς	καλῆς	ἐκείνης μερίδος, ἣν ἀφαιροῦντες τοὺς
[9]	δεσμωτηρίῳ κυβευόντων ἢ πεττευόντων ὑπὲρ	κεφαλῆς	τοῦ σχοινίου κρεμαμένου. ~Καίτοι τί
[222]	γὰρ οὐδὲν ἢ σκιά τις	ἀτελὴς	καὶ ὄναρ ἡδονῆς πλήρωσιν οὐκ
[9]	τριάκοντα τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ	δείλης	ἀλλὰ μὴ πρωὶ στρεβλοῦν ἢ
[12]	χιλίων ἐτῶν, ὥς φασιν, ὁ	Ἡρακλῆς	ἀνασπάσας τὸν τρίποδα τὸν μαντικὸν
[17]	εἰ μή τις ὥσπερ ὁ	Ἡρακλῆς	ὑφελὼν τὸν τρίποδα τῆς Πυθίας
[7]	μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ καὶ	Περικλῆς	Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας· καὶ Πομπήιος
[14]	ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν αἱ Ἀθῆναι καὶ	Περικλῆς	ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ
[12]	προδοσίαν ὑπὸ τῶν προπάππων αὐτῶν.	Ἀγαθοκλῆς	δ´ ὁ Συρακοσίων τύραννος καὶ
[224]	ὁ δαίμων τὴν φωνὴν εἶναι	Σιβύλλης·	ᾄδειν γὰρ αὐτὴν περὶ τῶν
[221]	τὸ πρῶτον, οὕτως ὑπὸ τῆς	μεταβολῆς	ἔσχεν· εἶτα μικρὸν ἐξαρθεὶς ἔδοξεν
[223]	ὀφθῆναι τοῖς βακχικοῖς ἄντροις ὁμοίως	ὕλης	χλωρότητι καὶ χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις
[6]	φύσιν ὑπὸ τροφῆς καὶ ὁμιλίας	φαύλης	φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν ἐνίοις καλῶς
[8]	ὁ μὲν Ἀρίστων’ ἔφην τὸν	Ἐριφύλης	κόσμον ἐνταῦθα κείμενον καθελὼν τῶν
[11]	ὑποχείριος γενόμενος, εἰπεῖν φεῦ τῆς	ἐμῆς	κακίας, ὃς δι´ ἡδονὴν οὕτω
[11]	φόβων δὲ καὶ λυπῶν καὶ	μνήμης	ἀτερποῦς καὶ πρὸς μὲν τὸ
[223]	σώματος μνήμην, ἐκ δὲ τῆς	μνήμης	ἵμερον καὶ πόθον ἕλκοντα πρὸς
[226]	ἀτεχνῶς ἐχομένας καὶ τετριγυίας ὑπὸ	μνήμης	καὶ ὀργῆς ὧν ἔπαθον δι´
[11]	διαλογίζεσθαι, πῶς ἂν ἐκβᾶσα τῆς	μνήμης	τῶν ἀδικημάτων καὶ τὸ συνειδὸς
[13]	εἶπεν ἡσθείη τῇ χάριτι τῆς	τιμῆς	οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης,
[6]	οὐκ ἂν ἀσπάσαιτο χώραν ἰδὼν	λόχμης	ἔμπλεω δασείας καὶ φυτῶν ἀγρίων
[7]	τι μηνύσας λανθάνον ἢ σωτηρίου	γνώμης	γενόμενος σύμβουλος ἢ χρείας εὑρετὴς
[11]	μεταπτωτὸν αὐτοῦ καὶ πλανώμενον τῆς	γνώμης,	καὶ κροτούμενοί τινες ἐν τοῖς
[5]	οὐκ ἀποδράσεως πρόφασίς ἐστιν ἀλλὰ	συγγνώμης	αἴτησις, ὅπως ὁ λόγος, οἷον
[11]	ἀλλ´ ὅπου φιλοπλουτία καὶ φιληδονία	περιμανὴς	καὶ φθόνος ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ
[224]	πλησίον ἦλθον, ὁ κρατὴρ ἐκεῖνος	ἀφανὴς	χλεμάβλου τοῦ περιέχοντος, τῶν τε
[19]	ἄχρι ἂν ἐκχυθεῖσα τοῖς πάθεσιν	ἐμφανὴς	γένηται κακόφρονά τ´ ἀμφάνῃ πραπίδων
[226]	καὶ ταύτῃ τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς	ἐχίδνης	εἶδος, ἐν ᾧ κυηθεῖσαν καὶ
[222]	ἕκαστα φράζων ὁ τοῦ Θεσπεσίου	συγγενὴς	(οὐδὲν γὰρ οὕτω κωλύει τὰς
[11]	αὐτῷ πολλάκις λογισμόν, ὡς ὑπὸ	κενῆς	δόξης ἢ δι´ ἡδονὴν ἀνελεύθερον
[222]	παραδίδωσι· τοὺς δὲ πάμπαν ἀνιάτους	ἀπωσαμένης	τῆς Δίκης ἡ τρίτη καὶ
[11]	θεάτροις λεγούσης, ἐφ´ οἷς ἔδρασε	μεταμελομένης,	Φίλαι γυναῖκες, πῶς ἂν ἐξ
[12]	ὡς ἔοικεν, αὐτῷ καὶ διαφορᾶς	γενομένης	πρὸς τοὺς αὐτόθι τὴν μὲν
[19]	πᾶσιν, ὅτι δίκης κατὰ λόγον	περαινομένης	ἔργον ἐστὶν ἑτέρους δι´ ἑτέρων
[223]	νεῦσιν ἐπὶ γῆν οὖσαν ὑγρότητι	βαρυνομένης	τῆς ψυχῆς. ~Ἄλλην οὖν τοσαύτην
[222]	ἡ τε κακία τῆς ψυχῆς	τρεπομένης	ὑπὸ τῶν παθῶν καὶ τρεπούσης
[11]	τὸν πονηρὸν πάσχειν κακόν, ἀλλ´	ἐξελεγχομένης	που τῆς ἀδικίας, πράγματος ἀκάρπου
[20]	καὶ χαρὰν καὶ πάνθ´ ὅς´	ἀναδεχομένης	τῆς γενέσεως ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς
[221]	ποιεῖν ἐξισταμένου τοῦ ἀέρος, εἶτα	ῥηγνυμένης	ἀτρέμα τῆς πομφόλυγος ἐκβαίνειν τύπον
[13]	ἢ μὴ χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει	τιμωμένης	εὐγενείας. δεῖ γάρ, εἰ τὴν
[224]	ἀκροᾶσθαι πλείονα τῇ ῥύμῃ τῆς	σελήνης	εἰς τοὐναντίον ὥσπερ ἐν ταῖς
[224]	μέν’ ἔφη Νυκτός ἐστι καὶ	Σελήνης	μαντεῖον κοινόν, οὐδαμοῦ τῆς γῆς
[224]	μελλόντων ἐν τῷ προσώπῳ τῆς	σελήνης	περιφερομένην. βουλόμενος οὖν ἀκροᾶσθαι πλείονα
[7]	τοὺς πλείστους τυράννους. ὥσπερ γὰρ	ὑαίνης	χολὴ καὶ φώκης πυτία, θηρίων
[12]	ἀπέκτειναν, ὤσαντες ἀπὸ τῆς πέτρας	ἐκείνης	ἣν Ὑάμπειαν καλοῦσιν. ἐκ δὲ
[9]	πῦρ ἀνιέντες ἐκ τῆς ἀνθινῆς	ἐκείνης	καὶ πολυτελοῦς ἐσθῆτος ὀφθῶσιν. οἱ
[13]	ἔναγχος Θεοξενίων καὶ τῆς καλῆς	ἐκείνης	μερίδος, ἣν ἀφαιροῦντες τοὺς Πινδάρου
[9]	καὶ πῦρ ἀνιέντες ἐκ τῆς	ἀνθινῆς	ἐκείνης καὶ πολυτελοῦς ἐσθῆτος ὀφθῶσιν.
[222]	δικαιώσεων ἡ μὲν ὑπὸ τῆς	Ποινῆς	ἐν τῷ βίῳ ταῖς βαρβαρικαῖς
[21]	νοσώδους, ἀφεῖται τῆς τοῦ γένους	ποινῆς	οἷον ἐκποίητος τῆς κακίας γενόμενος,
[20]	δ´ οὐκέτι καθ´ Ἡσίοδον οὐδ´	ἀνθρωπίνης	ἔργον σοφίας ἀλλὰ θεοῦ, τὸ
[18]	ἅμα καὶ τὴν διαμονὴν τῆς	ἀνθρωπίνης	ψυχῆς βεβαιῶν, καὶ θάτερον οὐκ
[11]	κακίαν ἐν ἑαυτοῖς διορῶντες ἀνθ´	ἡδονῆς	μὲν εὐθὺς κενὴν χάριν ἐχούσης
[222]	σκιά τις ἀτελὴς καὶ ὄναρ	ἡδονῆς	πλήρωσιν οὐκ ἐχούσης πάρεστι. ~Ταῦτα
[223]	ἀνυγραίνεται τὸ φρονοῦν ὑπὸ τῆς	ἡδονῆς,	τὸ δ´ ἄλογον καὶ σωματοειδὲς
[11]	τῶν ἐν ἀνθρώποις δικαίων ἐμπέπληκεν	αἰσχύνης	καὶ ταραχῆς τὸν βίον; ὥσπερ
[226]	τὴν μητέρα βιώσεσθαι, φῶς ἔφασκεν	ἐξαίφνης	διαλάμψαι μέγα καὶ φωνὴν ἐκ
[226]	αὐτὸν δ´ ὥσπερ ὑπ´ ἴυγγος	ἐξαίφνης	σπασθέντα πνεύματι νεανικῷ σφόδρα καὶ
[4]	ὁρίζειν. καὶ ταύτης φησὶ τῆς	τέχνης	ὁ Πλάτων υἱὸν ὄντα τοῦ
[11]	πολλάκις λογισμόν, ὡς ὑπὸ κενῆς	δόξης	ἢ δι´ ἡδονὴν ἀνελεύθερον καὶ
[11]	ἕνεκα πλεονεξίας ἢ φθόνῳ πολιτικῆς	δόξης	καὶ δυνάμεως ἢ δι´ ἡδονήν
[4]	οἷον ἀτέχνους τεχνιτῶν διάνοιαν ἀπὸ	δόξης	καὶ ὑπονοίας κατὰ τὸ εἰκὸς
[11]	γνώριμον ἐγγυησάμενος καὶ πατρίδι μετὰ	δόξης	καὶ φιλοτιμίας ἐπιδοὺς καὶ συνεισενεγκὼν
[15]	ἀξιοῦμεν, ᾧ δικαίῳ μέτεστιν αὐτῇ	δόξης	τε τῆς ἐκείνων καὶ δυνάμεως·
[10]	χοαῖς ἀνεκαλεῖτο τὴν ψυχὴν τῆς	κόρης·	ἐλθοῦσα δ´ εἰς ὄψιν εἶπεν
[5]	ἔτυχεν, ὡς κακίας καὶ πλημμελείας	ἁπάσης	γένεσιν. οὐ γὰρ ἔστιν ὅ
[11]	τελευτὴν ἀλλὰ καὶ χάριτος πέρας	ἁπάσης	καὶ τιμωρίας ὁ θάνατος, μᾶλλον
[2]	προσελθοῦς´ ἡ Δίκη σε, μὴ	τρέσῃς,	παίσει πρὸς ἧπαρ οὐδὲ τῶν
[221]	περιορᾶν πανταχόθεν, ὥσπερ ἑνὸς ὄμματος	ἀνοιχθείσης	τῆς ψυχῆς. ἑώρα δὲ τῶν
[224]	ἐμβάλλοντα ῥεύματα, τὸ μὲν ἀφροῦ	θαλάσσης	ἢ χιόνων λευκότερον, τὸ δ´
[21]	διὰ χρόνων τοσούτων ἀνασχούσης καὶ	ἀναδύσης	ὥσπερ ἐκ βυθοῦ τῆς πρὸς
[226]	εἰπεῖν οὗτος, ὅπως ἕκαστα μᾶλλον	μνημονεύσῃς’	καί τι ῥαβδίον, ὥσπερ οἱ
[8]	ἀνδριάντα χαλκοῦν ἐν ἀγορᾷ θέας	οὔσης	ἐμπεσεῖν τῷ κτείναντι τὸν Μίτυν
[14]	ἣν αἰτίαν αἰγὸς τὸν ἠρυγγίτην	λαβούσης	εἰς τὸ στόμα ὅλον ἐφίσταται
[11]	Ἰνοῦς ἀκούομεν ἐν τοῖς θεάτροις	λεγούσης,	ἐφ´ οἷς ἔδρασε μεταμελομένης, Φίλαι
[2]	καρπὸν εὐθὺς ὡραῖον καὶ προῦπτον	ἀποδιδούσης,	τὴν δὲ τιμωρίαν ὀψὲ καὶ
[13]	τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς	ἀρχαϊζούσης,	εἰ μὴ μέλαιναν καρδίαν κεχάλκευται
[222]	τρεπομένης ὑπὸ τῶν παθῶν καὶ	τρεπούσης	τὸ σῶμα τὰς χρόας ἀναδίδωσι,
[16]	δύναμίν τινα καὶ κοινωνίαν διαπεφυκυῖαν	ἀναφερούσης,	καὶ τὸ γεννηθὲν οὐχ ὥς
[6]	ἂν ἐφάπτηται τῇ δίκῃ ψυχῆς	νοσούσης,	τά τε πάθη διορᾶν, εἴ
[11]	ἐν τοῖς θεάτροις εὐθὺς στένουσιν	ὑπονοστούσης	τῆς φιλοδοξίας εἰς τὴν φιλαργυρίαν,
[11]	ἡδονῆς μὲν εὐθὺς κενὴν χάριν	ἐχούσης	ἐλπίδος ἔρημον εὑρίσκουσι, φόβων δὲ
[222]	καὶ ὄναρ ἡδονῆς πλήρωσιν οὐκ	ἐχούσης	πάρεστι. ~Ταῦτα δ´ εἰπὼν ἦγεν
[223]	κάτω διῆκον ἀφικόμενος ὑπὸ τῆς	ὀχούσης	ἀπελείφθη δυνάμεως. καὶ τὰς ἄλλας
[21]	τῷ σώματι, διὰ χρόνων τοσούτων	ἀνασχούσης	καὶ ἀναδύσης ὥσπερ ἐκ βυθοῦ
[17]	εἶτ´ ἀποσβεννυμένας εὐθὺς ὑπὸ τῆς	τυχούσης	προφάσεως; εἰ δὲ βούλει, τοὺς
[11]	καθορᾷ τὰ αἰσχρὰ καὶ φοβερὰ	τῆς	ἀδικίας πάθη παραμένοντα, χρήσιμον δὲ
[11]	πάσχειν κακόν, ἀλλ´ ἐξελεγχομένης που	τῆς	ἀδικίας, πράγματος ἀκάρπου καὶ ἀχαρίστου
[2]	παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν, ὡς	τῆς	ἀδικίας τὸν μὲν καρπὸν εὐθὺς
[10]	τῇ δίκῃ καὶ τὸ γλυκὺ	τῆς	ἀδικίας ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε,
[16]	ὀφθαλμίαν κουφίσωσιν, οὐδὲν ἔοικε περαιτέρω	τῆς	αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν, ὅτι
[9]	μαστιγούμενοι καὶ πῦρ ἀνιέντες ἐκ	τῆς	ἀνθινῆς ἐκείνης καὶ πολυτελοῦς ἐσθῆτος
[18]	πρόνοιαν ἅμα καὶ τὴν διαμονὴν	τῆς	ἀνθρωπίνης ψυχῆς βεβαιῶν, καὶ θάτερον
[2]	δὲ τιμωρίαν ὀψὲ καὶ πολὺ	τῆς	ἀπολαύσεως καθυστεροῦσαν. ~Ταῦτα τοῦ Πατροκλέου
[4]	ἤδη τῷ λόγῳ τὸν κολοφῶνα	τῆς	ἀπορίας, ἢ πρὸς ταῦτ´ ἐάσω
[13]	τὴν χάριν ἐν τῷ γένει	τῆς	ἀρετῆς ἀνασῴζομεν, εὐλόγως μηδὲ τὴν
[2]	γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος τοῖς προαναιρεθεῖσι	τῆς	Ἀριστοκράτους τιμωρίας, ὃς προδοὺς τὴν
[9]	ἀδικίας πάθην‘ ἀλλ´ ἡλικιῶτιν ἐκ	τῆς	αὐτῆς ὁμόθεν χώρας καὶ ῥίζης
[7]	τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι δὲ	τῆς	αὐτῆς οὐ τυχόντες ἰατρείας εἰς
[20]	χαρὰν καὶ πάνθ´ ὅς´ ἀναδεχομένης	τῆς	γενέσεως ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς καὶ
[6]	πλῆθος ὑποδείκνυσι καὶ τὴν μαλακότητα	τῆς	γῆς, οὕτως ἄτοπα πολλὰ καὶ
[224]	καὶ Σελήνης μαντεῖον κοινόν, οὐδαμοῦ	τῆς	γῆς περαῖνον οὐδ´ ἔχον ἕδραν
[11]	πάντῃ μεταπτωτὸν αὐτοῦ καὶ πλανώμενον	τῆς	γνώμης, καὶ κροτούμενοί τινες ἐν
[224]	Ὀρφέα προελθεῖν, ὅτε τὴν ψυχὴν	τῆς	γυναικὸς μετῄει, καὶ μὴ καλῶς
[22]	ἐντυγχάνοντας αὐτῷ τὴν αἰτίαν ἀκοῦσαι	τῆς	διαφορᾶς, οὐκ ἀπὸ τοῦ τυχόντος
[7]	οἶμαι δὲ καὶ Κασάνδρῳ γενέσθαι	τῆς	δίκης ἀναβολήν, ὅπως αἱ Θῆβαι
[226]	οἰκτρότατα τὰς ἤδη δοκούσας ἀφεῖσθαι	τῆς	δίκης, εἶτ´ αὖθις συλλαμβανομένας· αὗται
[222]	τοὺς δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης	τῆς	Δίκης ἡ τρίτη καὶ ἀγριωτάτη
[5]	προσοισόμενον χρόνον ἔχοντας σύμβουλον, ἅπτεσθαι	τῆς	δίκης. ὕδατι γὰρ τεταραγμένῳ προσπεσόντα
[2]	γὰρ οὕτω χρέος ὡς τὸ	τῆς	δίκης ὑπερήμερον γινόμενον ἀσθενῆ μὲν
[224]	τινὰ καὶ χρόνον, ὡς ἔοικε,	τῆς	ἐκείνου τελευτῆς. ἔλεγε δ´ ὁ
[15]	δικαίῳ μέτεστιν αὐτῇ δόξης τε	τῆς	ἐκείνων καὶ δυνάμεως· ἢ λήσομεν
[11]	ἔπιεν ὑποχείριος γενόμενος, εἰπεῖν φεῦ	τῆς	ἐμῆς κακίας, ὃς δι´ ἡδονὴν
[223]	καὶ ἀνυγραίνεται τὸ φρονοῦν ὑπὸ	τῆς	ἡδονῆς, τὸ δ´ ἄλογον καὶ
[224]	ὡς ἔλεγε, διὰ τῶν κόλπων	τῆς	Θέμιδος ἀπερειδόμενον εἰς τὸν Παρνασόν.
[11]	τὸ παρὸν ἀεὶ γέμουσαν· ὥσπερ	τῆς	Ἰνοῦς ἀκούομεν ἐν τοῖς θεάτροις
[222]	ἔχουσι δριμεῖαν οὐδ´ αὐτῆς ἐπιλαμβάνονται	τῆς	κακίας, ἀλλὰ πρὸς δόξαν αἱ
[10]	ἰταμότης ἐκείνη καὶ τὸ θρασὺ	τῆς	κακίας ἄχρι τῶν ἀδικημάτων ἰσχυρόν
[21]	τοῦ γένους ποινῆς οἷον ἐκποίητος	τῆς	κακίας γενόμενος, νόσον δ´ εἰς
[11]	τὸν βίον αὐτῶν ἐξαρκεῖν ὑπὸ	τῆς	κακίας διεφθαρμένον ὅλον καὶ συντεταραγμένον.
[21]	ἡ δίκη διώκουσα τὴν ὁμοιότητα	τῆς	κακίας ἐπεξῆλθεν. ὡς γὰρ ἀκροχορδόνες
[20]	ἐξαλεῖψαι καὶ διαφυγεῖν ἐγγενῆ κηλῖδα	τῆς	κακίας, ἢ διαλαθεῖν πολὺν χρόνον
[20]	ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων μόλις αἰσθανομένους	τῆς	κακίας, μᾶλλον δ´ ὅλως τότε
[3]	ἀμαυρὰν καὶ τὸν φόβον ἐξίτηλον	τῆς	κακίας. ~Ῥηθέντων οὖν τούτων κἀμοῦ
[13]	δὲ τῶν ἔναγχος Θεοξενίων καὶ	τῆς	καλῆς ἐκείνης μερίδος, ἣν ἀφαιροῦντες
[16]	τίνοντας. τῷ μὲν γὰρ ἀνδριάντι	τῆς	Κασάνδρου φύσεως οὐθὲν ἔνεστι, καὶ
[13]	ὦ τᾶν, τὸ σφοδρὸν τοῦτο	τῆς	κατηγορίας, καὶ μὴ φέρε πικρῶς,
[10]	πρὸς τὴν ἀλήθειαν ἀποπλάττεσθαι τὸ	τῆς	Κλυταιμνήστρας ἐνύπνιον τὸν Στησίχορον, οὑτωσί
[10]	καὶ χοαῖς ἀνεκαλεῖτο τὴν ψυχὴν	τῆς	κόρης· ἐλθοῦσα δ´ εἰς ὄψιν
[12]	τρισὶν ὀλέθροις ἱλάσωνται τὸ μήνιμα	τῆς	Λευκαδίας Ἥρας; καὶ μὴν οὐ
[224]	ἀμαυρουμένων τὸ ἀνθηρότερον ἀπέλειπε πλὴν	τῆς	λευκότητος. ἑώρα δὲ τρεῖς δαίμονας
[221]	πάθοι τὸ πρῶτον, οὕτως ὑπὸ	τῆς	μεταβολῆς ἔσχεν· εἶτα μικρὸν ἐξαρθεὶς
[223]	τοῦ σώματος μνήμην, ἐκ δὲ	τῆς	μνήμης ἵμερον καὶ πόθον ἕλκοντα
[11]	καὶ διαλογίζεσθαι, πῶς ἂν ἐκβᾶσα	τῆς	μνήμης τῶν ἀδικημάτων καὶ τὸ
[5]	τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν ἀπαρύτουσι	τῆς	ὀργῆς, πολὺ μᾶλλον εἰκὸς ἡμᾶς
[223]	καὶ κάτω διῆκον ἀφικόμενος ὑπὸ	τῆς	ὀχούσης ἀπελείφθη δυνάμεως. καὶ τὰς
[6]	δὲ πρὸς τοὺς πολεμίους ὑπὲρ	τῆς	πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ δέ
[4]	ὅτι τὸν καιρὸν εἰδὼς ἄριστα	τῆς	περὶ τὴν κακίαν ἰατρείας ὡς
[5]	κόσμος, ὁμοιότητι καὶ μεθέξει τινὶ	τῆς	περὶ τὸ θεῖον ἰδέας καὶ
[12]	αὐτὸν ἱεροσυλίας ἀπέκτειναν, ὤσαντες ἀπὸ	τῆς	πέτρας ἐκείνης ἣν Ὑάμπειαν καλοῦσιν.
[222]	ἔφη δικαιώσεων ἡ μὲν ὑπὸ	τῆς	Ποινῆς ἐν τῷ βίῳ ταῖς
[221]	τοῦ ἀέρος, εἶτα ῥηγνυμένης ἀτρέμα	τῆς	πομφόλυγος ἐκβαίνειν τύπον ἐχούσας ἀνθρωποειδῆ
[21]	δήπουθεν ὡς χρέα κληρονομίας διαδέχεσθαι	τῆς	πονηρίας τὴν κόλασιν. οὐ γὰρ
[1]	καὶ λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα κατεφόρει	τῆς	προνοίας. ~Καὶ ὁ Πατροκλέας ἡ
[3]	τὴν πίστιν ἡ βραδυτὴς ἀφαιρεῖ	τῆς	προνοίας, καὶ τὸ μὴ παρ´
[21]	καὶ ἀναδύσης ὥσπερ ἐκ βυθοῦ	τῆς	πρὸς τὸ γένος ὁμοιότητος, οὕτω
[4]	ὥσπερ ἀφ´ ἑστίας ἀρχόμενοι πατρῴας	τῆς	πρὸς τὸ θεῖον εὐλαβείας τῶν
[17]	ὁ Ἡρακλῆς ὑφελὼν τὸν τρίποδα	τῆς	Πυθίας ἀναιρήσει καὶ διαφθερεῖ τὸ
[17]	ἐκβληθεὶς δὲ τὸ πρῶτον ὑπὸ	τῆς	Πυθίας ὡς ἱερὸν ἄνδρα τῶν
[224]	οὖν ἀκροᾶσθαι πλείονα τῇ ῥύμῃ	τῆς	σελήνης εἰς τοὐναντίον ὥσπερ ἐν
[224]	τῶν μελλόντων ἐν τῷ προσώπῳ	τῆς	σελήνης περιφερομένην. βουλόμενος οὖν ἀκροᾶσθαι
[1]	ἀποκρίνασθαί τινα, πρὸς τῷ πέρατι	τῆς	στοᾶς γενομένων ἡμῶν ᾤχετ´ ἀπιών·
[10]	δὲ τὸν Πεισιστράτου μικρὸν ἔμπροσθεν	τῆς	τελευτῆς αἷμα προσβάλλουσαν αὐτῷ τὴν
[4]	πονηρῶν ὁρίζειν. καὶ ταύτης φησὶ	τῆς	τέχνης ὁ Πλάτων υἱὸν ὄντα
[13]	ἄν’ εἶπεν ἡσθείη τῇ χάριτι	τῆς	τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς
[9]	λέγομεν, ὥσπερ ἠξίωται, γίγνεσθαί τινα	τῆς	τιμωρίας ἀναβολὴν ὑποθέμενοι τοῖς πονηροῖς·
[10]	πῆξιν καταλαβεῖν, εἰ τὸν ἔσχατον	τῆς	τιμωρίας καιρὸν ἡγούμεθα τιμωρίαν τὰ
[7]	ἀναγκαίας, οὐκ ἀμείνων ὁ περιμείνας	τῆς	τιμωρίας τὸ χρήσιμον τοῦ προανελόντος;
[21]	ὥσπερ εὐεκτικὸς ἐκ νοσώδους, ἀφεῖται	τῆς	τοῦ γένους ποινῆς οἷον ἐκποίητος
[7]	γάρ, εἰ Διονύσιος ἐν ἀρχῇ	τῆς	τυραννίδος ἔδωκε δίκην, ὡς οὐδεὶς
[17]	βλαστανούσας εἶτ´ ἀποσβεννυμένας εὐθὺς ὑπὸ	τῆς	τυχούσης προφάσεως; εἰ δὲ βούλει,
[12]	ἱεροσύλων ἐπὶ τὴν Αὐλίαν ἀπὸ	τῆς	Ὑαμπείας μετατεθῆναι. καὶ τὸν Ἀλέξανδρον
[11]	τοῖς θεάτροις εὐθὺς στένουσιν ὑπονοστούσης	τῆς	φιλοδοξίας εἰς τὴν φιλαργυρίαν, οἱ
[223]	ἐπὶ γῆν οὖσαν ὑγρότητι βαρυνομένης	τῆς	ψυχῆς. ~Ἄλλην οὖν τοσαύτην διελθὼν
[224]	οὐκ ἐπιδίδωσιν οὐδὲ χαλᾷ τὸ	τῆς	ψυχῆς ἐπίγειον ἀλλὰ κατατείνει τῷ
[221]	πανταχόθεν, ὥσπερ ἑνὸς ὄμματος ἀνοιχθείσης	τῆς	ψυχῆς. ἑώρα δὲ τῶν πρότερον
[225]	περιεστῶτες ἐκτρέπεσθαι τὰ ἐντὸς ἔξω	τῆς	ψυχῆς, ἰλυσπωμένους παρὰ φύσιν καὶ
[17]	μεγάλην ὑπόθεσιν ὑποτίθεσθαι, τὴν ἐπιμονὴν	τῆς	ψυχῆς. καὶ ὑμῶν γ´’ εἶπον
[17]	χρησθῆναι λέγουσιν, οὐχ ὅσιόν ἐστι	τῆς	ψυχῆς καταγνῶναι θάνατον. καὶ ὁ
[17]	μὲν γὰρ οὐκ ἂν προείμην	τῆς	ψυχῆς τὴν διαμονήν, εἰ μή
[222]	ἐκεῖ γὰρ ἡ τε κακία	τῆς	ψυχῆς τρεπομένης ὑπὸ τῶν παθῶν
[226]	Μέχρι μὲν οὖν τούτων εἶναι	θεατής·	ὡς δ´ ἀναστρέφειν ἔμελλεν, ἐν
[5]	ἀκρασίαν ἧττόν ἐστι κακόν, ὡς	Σωκράτης	ἔλεγεν, ἢ θολερὸν ὄντα καὶ
[13]	χάριν ἐν τῷ γένει τῆς	ἀρετῆς	ἀνασῴζομεν, εὐλόγως μηδὲ τὴν κόλασιν
[6]	ἅτε γὰρ εἰδώς, ὅσην μοῖραν	ἀρετῆς	ἀπ´ αὐτοῦ φερόμεναι πρὸς γένεσιν
[5]	περὶ τὸ θεῖον ἰδέας καὶ	ἀρετῆς.	καὶ τὴν ὄψιν αὐτὸς οὗτος
[225]	ὅσοι δὲ πρόσχημα καὶ δόξαν	ἀρετῆς	περιβαλόμενοι διεβίωσαν κακίᾳ λανθανούσῃ, τούτους
[6]	καὶ γενναῖον περιμένει λόγου καὶ	ἀρετῆς	συνεργὸν ἡλικίαν καὶ ὥραν, ᾗ
[5]	γίνεσθαι καὶ θεῖον ἡγεῖσθαι μόριον	ἀρετῆς	τὴν πραότητα καὶ τὴν μεγαλοπάθειαν,
[7]	γνώμης γενόμενος σύμβουλος ἢ χρείας	εὑρετὴς	ἀναγκαίας, οὐκ ἀμείνων ὁ περιμείνας
[221]	οἷον ἄν τις ἐκ πλοίου	κολυμβητὴς	εἰς βυθὸν ἀπορριφεὶς πάθοι τὸ
[18]	καὶ τιμωρίας· ἀγωνίζεται γὰρ ὥσπερ	ἀθλητὴς	τὸν βίον, ὅταν δὲ διαγωνίσηται,
[6]	καὶ κολούειν, ὁ δὲ βελτίων	κριτὴς	καὶ ἀπὸ τούτων τὸ χρηστὸν
[222]	αὖθις εἰς σώματα ζῴων ἐξήνεγκε	βιαιότης	ἀμαθίας καὶ φιληδονίας εἶδος. ἡ
[10]	πέλαγος ὣς διαστροβεῖ. ἡ γὰρ	ἰταμότης	ἐκείνη καὶ τὸ θρασὺ τῆς
[19]	οἰκεῖος ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν ἢ	δεσπότης	χρηστὸς ἐμβαλὼν εἰς δίαιταν αὐστηρὰν
[20]	δυνάμεως ἐπιλαβόμενος τῷ κλέπτειν ὁ	κλέπτης	καὶ τῷ παρανομεῖν ὁ τυραννικός)
[19]	νόσον ἰατρὸς ἢ οἰκεῖος ἢ	ἀλείπτης	καταμαθὼν ἢ δεσπότης χρηστὸς ἐμβαλὼν
[222]	ἁφὴν οὐκ ἔχουσι δριμεῖαν οὐδ´	αὐτῆς	ἐπιλαμβάνονται τῆς κακίας, ἀλλὰ πρὸς
[7]	φῦναι τὸν προσήκοντα καρπὸν ἀπ´	αὐτῆς;	μυρίας γὰρ Ἰφίτου βοῦς καὶ
[9]	πάθην‘ ἀλλ´ ἡλικιῶτιν ἐκ τῆς	αὐτῆς	ὁμόθεν χώρας καὶ ῥίζης συνυποφυομένην·
[7]	ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι δὲ τῆς	αὐτῆς	οὐ τυχόντες ἰατρείας εἰς τὸ
[18]	ἢ φίλους ἢ γένος οἰκεῖον	αὑτῆς	ἀτυχήμασι χρωμένους μεγάλοις δι´ αὑτὴν
[9]	κολαστηρίων ἐφ´ ἑαυτὴν ἕκαστον ἐξ	αὑτῆς	τεκταίνεται, δεινή τις οὖσα βίου
[11]	ἀδικημάτων καὶ τὸ συνειδὸς ἐξ	ἑαυτῆς	ἐκβαλοῦσα καὶ καθαρὰ γενομένη βίον
[11]	ἡδονὴν οὕτω βραχεῖαν ἐστέρημαι βασιλείας	τηλικαύτης.	καίτοι γε πρὸς φυσικὴν πάθους
[4]	ἕκαστον τῶν πονηρῶν ὁρίζειν. καὶ	ταύτης	φησὶ τῆς τέχνης ὁ Πλάτων
[3]	ἔχουσιν, ὅτι τὴν πίστιν ἡ	βραδυτὴς	ἀφαιρεῖ τῆς προνοίας, καὶ τὸ
[2]	τὰς τιμωρίας’ εἶπε τῶν πονηρῶν	βραδυτὴς	τοῦ δαιμονίου καὶ μέλλησις ἐμοὶ
[10]	τὸν Πεισιστράτου μικρὸν ἔμπροσθεν τῆς	τελευτῆς	αἷμα προσβάλλουσαν αὐτῷ τὴν Ἀφροδίτην
[224]	χρόνον, ὡς ἔοικε, τῆς ἐκείνου	τελευτῆς.	ἔλεγε δ´ ὁ δαίμων τὴν
[6]	τὴν κακίαν παρὰ φύσιν ὑπὸ	τροφῆς	καὶ ὁμιλίας φαύλης φθειρόμενον, εἶτα
[10]	νυκτός, εἶτα προσιοῦσαν ἔκ τινος	ταραχῆς	καὶ ὑποψίας ἀνελὼν ἑώρα πολλάκις
[11]	ἀνθρώποις δικαίων ἐμπέπληκεν αἰσχύνης καὶ	ταραχῆς	τὸν βίον; ὥσπερ γὰρ ὁ
[21]	τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς ἐξανήνεγκε	λόγχης	τύπον ἐν τῷ σώματι, διὰ
[226]	πρὸς τὴν δίκην καὶ ἐξ	ἀρχῆς	ἀπῆγον ὀλοφυρομένας τῷ προγινώσκειν τὴν
[11]	καθαρὰ γενομένη βίον ἄλλον ἐξ	ἀρχῆς	βιώσειεν. οὐ γάρ ἐστι θαρραλέον
[17]	νέμοντος ἡμῖν ὁ λόγος ἐξ	ἀρχῆς	δεῦρο προελήλυθε. κἀκεῖνος εἶτα δ´’
[11]	Φίλαι γυναῖκες, πῶς ἂν ἐξ	ἀρχῆς	δόμους Ἀθάμαντος οἰκήσαιμι τῶν πεπραγμένων
[16]	ἔστι δήπου καὶ γένος, ἐξηρτημένον	ἀρχῆς	μιᾶς καὶ δύναμίν τινα καὶ
[20]	ἕκαστος, ἀλλ´ ἔχει μὲν ἐξ	ἀρχῆς	τὴν κακίαν χρῆται δὲ καιροῦ
[13]	δείσας ἐγὼ μὴ πάλιν ἐξ	ὑπαρχῆς	ἐπαγάγῃ πλείονας καὶ μείζονας ἀτοπίας,
[21]	οὕτω πολλάκις ἤθη καὶ πάθη	ψυχῆς	αἱ πρῶται κρύπτουσι γενέσεις καὶ
[223]	γῆν οὖσαν ὑγρότητι βαρυνομένης τῆς	ψυχῆς.	~Ἄλλην οὖν τοσαύτην διελθὼν ὁδὸν
[18]	καὶ τὴν διαμονὴν τῆς ἀνθρωπίνης	ψυχῆς	βεβαιῶν, καὶ θάτερον οὐκ ἔστιν
[16]	μόνον, ἀλλὰ καὶ ψυχῇ διὰ	ψυχῆς	γίνονταί τινες διαθέσεις καὶ κακώσεις
[224]	ἐπιδίδωσιν οὐδὲ χαλᾷ τὸ τῆς	ψυχῆς	ἐπίγειον ἀλλὰ κατατείνει τῷ σώματι
[221]	ὥσπερ ἑνὸς ὄμματος ἀνοιχθείσης τῆς	ψυχῆς.	ἑώρα δὲ τῶν πρότερον οὐδὲν
[225]	ἐκτρέπεσθαι τὰ ἐντὸς ἔξω τῆς	ψυχῆς,	ἰλυσπωμένους παρὰ φύσιν καὶ ἀνακαμπτομένους,
[17]	ὑπόθεσιν ὑποτίθεσθαι, τὴν ἐπιμονὴν τῆς	ψυχῆς.	καὶ ὑμῶν γ´’ εἶπον ἐγώ
[17]	λέγουσιν, οὐχ ὅσιόν ἐστι τῆς	ψυχῆς	καταγνῶναι θάνατον. καὶ ὁ Πατροκλέας
[20]	διάθεσιν καὶ φύσιν ἅτε δὴ	ψυχῆς	μᾶλλον ἢ σώματος αἰσθάνεσθαι πεφυκώς,
[6]	ἧς ἂν ἐφάπτηται τῇ δίκῃ	ψυχῆς	νοσούσης, τά τε πάθη διορᾶν,
[17]	γὰρ οὐκ ἂν προείμην τῆς	ψυχῆς	τὴν διαμονήν, εἰ μή τις
[222]	γὰρ ἡ τε κακία τῆς	ψυχῆς	τρεπομένης ὑπὸ τῶν παθῶν καὶ
[11]	οἷον ἱστοροῦσι δήπου Λυσίμαχον ὑπὸ	δίψης	ἐκβιασθέντα καὶ παραδόντα τοῖς Γέταις
[226]	ταῦτα δημιουργούντων, ὀργάνοις τισὶ καὶ	πληγαῖς	τὰ μὲν κολλώντων μέρη καὶ
[12]	διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε	γενεαῖς	ἢ δέκα τοῦ πάθους ὕστερον
[223]	εὐωχούμεναι γὰρ αἱ ψυχαὶ ταῖς	εὐωδίαις	διεχέοντο καὶ πρὸς ἀλλήλας ἐφιλοφρονοῦντο·
[19]	πέμματα καὶ πότους καὶ γύναια,	φαρμακείαις	δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας
[13]	ἀπαυδᾶν καὶ προαπολείπειν ἐπὶ ταῖς	ἀδικίαις	ἀλλὰ συνεκτρέχειν ἐκείνῃ τὸ κατ´
[226]	ὀλοφυρομένας τῷ προγινώσκειν τὴν τιμωρίαν.	ἐνίαις	δὲ καὶ πολλὰς ἅμα τῶν
[222]	μὲν ἀμυδρὰν καὶ ταχὺ κατασβεννυμένην	ἐνίαις	δὲ νεανικῶς ἐντείνουσαν. ὧν αἱ
[222]	παθῶν σφυγμοὺς ἔχουσαι καὶ πήδησιν,	ἐνίαις	μὲν ἀμυδρὰν καὶ ταχὺ κατασβεννυμένην
[10]	ὑποπίπτει τοῖς φόβοις καὶ ταῖς	δεισιδαιμονίαις·	ὥστε πρὸς τὰ γιγνόμενα καὶ
[225]	ἀναγκαζόμενον ὑπὸ τῶν ἐφεστώτων ταῖς	τιμωρίαις,	ὅτι περὶ ξένους τινὰς μιαρὸς
[16]	ἐνταῦθα δ´ ἡ ψυχὴ ταῖς	φαντασίαις	ἀγομένη κατὰ τὸ θαρρεῖν καὶ
[11]	καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι καὶ	συνωμοσίαις	ὡς Ἀπολλόδωρος, καὶ χρήματα φίλων
[6]	δεομένους ἢ καὶ τοῦτο ταῖς	συνθήκαις	περιλαβεῖν, ὅτι παύσονται τὰ τέκνα
[12]	πᾶσαν, ὥστε περιιόντας ἐν ταῖς	Ἑλληνικαῖς	πανηγύρεσι κηρύσσειν καὶ καλεῖν ἀεὶ
[222]	Ποινῆς ἐν τῷ βίῳ ταῖς	βαρβαρικαῖς	ἔοικεν· ὡς γὰρ ἐν Πέρσαις
[15]	ἡ ποιοῦσα καὶ συνδέουσα ταῖς	ἐπιπλοκαῖς	κοινωνία τὴν ἑνότητα διαφυλάττῃ. τὸ
[224]	ἐξανθεῖ τὸ ἁλουργόν, ἄλλα δ´	ἄλλαις	βαφαῖς κεχρωσμένα, πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις
[221]	πρῶτον αὐταὶ καθ´ ἑαυτάς, εἶτα	πολλαῖς	ὁμοίως διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι
[225]	δεινάς, ὡς ἔλεγεν, ἐν ταῖς	μεταβολαῖς	ἀλγηδόνας ὑπομένουσαι. ~Πάντων δὲ πάσχειν
[15]	ἐξιστάμενον αὑτοῦ ταῖς καθ´ ἡλικίαν	μεταβολαῖς	οὐδ´ ἕτερον ἐξ ἑτέρου τῷ
[18]	αὖθις ἐπὶ ταῖς τοῦ Διὸς	τιμαῖς	ἄδικον γενέσθαι καὶ ἀκόλαστον, ἔχω
[2]	τοῦ κακῶς ποιεῖν, ἀλλ´ ὀξυτάταις	ὁρμαῖς	ὑπὸ τῶν παθῶν φερομένους πρὸς
[13]	παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε	Λυκόρμαις	καὶ Σατιλαίοις τὴν πάτριον Ἡρακλειδῶν
[20]	κέντρον ὅτε τύπτουσι, καὶ ταῖς	ἐχίδναις	τὸν ἰὸν ὅτε δάκνουσιν, εὐήθως
[221]	καθ´ ἑαυτάς, εἶτα πολλαῖς ὁμοίως	διακειμέναις	ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι φοράς τε
[224]	εἰς τοὐναντίον ὥσπερ ἐν ταῖς	δίναις	ἐξεώσθη καὶ βραχέα κατήκουσεν· ὧν
[7]	τὸ Φλεγύου γένος ἤνθησεν ἐν	δόξαις	καὶ ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε
[223]	ἄντροις ὁμοίως ὕλης χλωρότητι καὶ	χρόαις	ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει δὲ
[10]	εἰς Ἡράκλειαν ἱλασμοῖς τισι καὶ	χοαῖς	ἀνεκαλεῖτο τὴν ψυχὴν τῆς κόρης·
[17]	εἶτα χρησάμενος λιταῖς τισι καὶ	προστροπαῖς	μετὰ δικαιολογίας ἐκελεύσθη πορευθεὶς ἐπὶ
[223]	ὕλης χλωρότητι καὶ χρόαις ἀνθέων	ἁπάσαις	διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει δὲ μαλακὴν καὶ
[222]	βαρβαρικαῖς ἔοικεν· ὡς γὰρ ἐν	Πέρσαις	τῶν κολαζομένων τὰ ἱμάτια καὶ
[224]	ἄλλαις βαφαῖς κεχρωσμένα, πρόσωθεν ἴδιον	ἐχούσαις	φέγγος. ὡς δὲ πλησίον ἦλθον,
[13]	δεῖν ἀπαυδᾶν καὶ προαπολείπειν ἐπὶ	ταῖς	ἀδικίαις ἀλλὰ συνεκτρέχειν ἐκείνῃ τὸ
[222]	δεομένη ποθεῖ τὰς ἐπιθυμίας συρράψαι	ταῖς	ἀπολαύσεσι καὶ συνεπαυρέσθαι διὰ σώματος·
[222]	τῆς Ποινῆς ἐν τῷ βίῳ	ταῖς	βαρβαρικαῖς ἔοικεν· ὡς γὰρ ἐν
[10]	ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς φόβοις καὶ	ταῖς	δεισιδαιμονίαις· ὥστε πρὸς τὰ γιγνόμενα
[224]	σελήνης εἰς τοὐναντίον ὥσπερ ἐν	ταῖς	δίναις ἐξεώσθη καὶ βραχέα κατήκουσεν·
[12]	ἰδέαν πᾶσαν, ὥστε περιιόντας ἐν	ταῖς	Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι κηρύσσειν καὶ καλεῖν
[2]	δίκης ὑπερήμερον γινόμενον ἀσθενῆ μὲν	ταῖς	ἐλπίσι ποιεῖ καὶ ταπεινὸν τὸν
[15]	ἂν ἡ ποιοῦσα καὶ συνδέουσα	ταῖς	ἐπιπλοκαῖς κοινωνία τὴν ἑνότητα διαφυλάττῃ.
[223]	ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ αἱ ψυχαὶ	ταῖς	εὐωδίαις διεχέοντο καὶ πρὸς ἀλλήλας
[20]	τὸ κέντρον ὅτε τύπτουσι, καὶ	ταῖς	ἐχίδναις τὸν ἰὸν ὅτε δάκνουσιν,
[15]	ὥσπερ ζῷον οὐκ ἐξιστάμενον αὑτοῦ	ταῖς	καθ´ ἡλικίαν μεταβολαῖς οὐδ´ ἕτερον
[225]	ἐκομίζοντο, δεινάς, ὡς ἔλεγεν, ἐν	ταῖς	μεταβολαῖς ἀλγηδόνας ὑπομένουσαι. ~Πάντων δὲ
[12]	ἀνίστημι τὴν τελευταίαν ἀπορίαν, ἐπεὶ	ταῖς	πρώταις διηγώνισται μετρίως. ἃ γὰρ
[6]	αὐτοὺς δεομένους ἢ καὶ τοῦτο	ταῖς	συνθήκαις περιλαβεῖν, ὅτι παύσονται τὰ
[225]	ὁμολογεῖν ἀναγκαζόμενον ὑπὸ τῶν ἐφεστώτων	ταῖς	τιμωρίαις, ὅτι περὶ ξένους τινὰς
[18]	οὐδεὶς ἂν ἀναπείσειεν αὖθις ἐπὶ	ταῖς	τοῦ Διὸς τιμαῖς ἄδικον γενέσθαι
[16]	μεταβολήν, ἐνταῦθα δ´ ἡ ψυχὴ	ταῖς	φαντασίαις ἀγομένη κατὰ τὸ θαρρεῖν
[17]	τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως δὲ καὶ	Σπαρτιάταις	χρησθὲν ἱλάσασθαι τὴν Παυσανίου ψυχὴν
[2]	ἀμβολιεργούς‘ τοῦ κακῶς ποιεῖν, ἀλλ´	ὀξυτάταις	ὁρμαῖς ὑπὸ τῶν παθῶν φερομένους
[11]	δίψης ἐκβιασθέντα καὶ παραδόντα τοῖς	Γέταις	τὸ σῶμα καὶ τὴν δύναμιν,
[7]	γένος ἤνθησεν ἐν δόξαις καὶ	ἀρεταῖς	μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ καὶ
[17]	τῶν Μουσῶν ἀνῃρηκώς, εἶτα χρησάμενος	λιταῖς	τισι καὶ προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας
[6]	ἀπέδωκε μὲν τοὺς νόμους τοῖς	πολίταις,	μαχόμενος δὲ πρὸς τοὺς πολεμίους
[12]	τὸν μαντικὸν εἰς Φενεὸν ἀπήνεγκε,	Συβαρίταις	δὲ φράζων ἀπόλυσιν τῶν κακῶν,
[7]	ὕστερον. ἐνίοις γὰρ ἀμέλει καὶ	κολασταῖς	ἑτέρων πονηρῶν οἷον δημοκοίνοις ἀπεχρήσατο
[15]	ὧν ὁ αὐξόμενος ἀνέφυ τοῖς	σοφισταῖς	λόγος· ὁ γὰρ λαβὼν πάλαι
[6]	δι´ ὀξύτητα τὸ σφοδρὸν ἐν	αὐταῖς	καὶ δραστήριον, ἀλλ´ ἐν σάλῳ
[6]	καὶ τὸ γενναῖον ὡς ἰσχυρὸν	αὐταῖς	καὶ οὐκ ἐξίτηλον ἐμπέφυκεν, ἐξανθεῖ
[6]	κτησάμενοι τυραννίδας ἐχρήσαντο πρὸς ἀρετὴν	αὐταῖς	καὶ παρανόμως ἐπὶ τὸ ἄρχειν
[2]	τὸ παρηγοροῦν τοὺς πεπονθότας ἔνεστιν	αὐταῖς.	ὡς ἔμοιγε καὶ τὸ τοῦ
[221]	οὔτ´ ἤκουον οὔτ´ ἦσαν παρ´	ἑαυταῖς,	ἀλλ´ ἔκφρονες καὶ διεπτοημέναι, πᾶσαν
[226]	ἑτέροις ἤθεσι καὶ βίοις, ἐν	ταύταις	φανῆναι τὴν Νέρωνος, τά τ´
[12]	τὴν τελευταίαν ἀπορίαν, ἐπεὶ ταῖς	πρώταις	διηγώνισται μετρίως. ἃ γὰρ Εὐριπίδης
[224]	τὸ ἁλουργόν, ἄλλα δ´ ἄλλαις	βαφαῖς	κεχρωσμένα, πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις φέγγος.
[15]	ἐμβαλόντες, εἰς ὃν οὔ φησι	δὶς	ἐμβῆναι τῷ πάντα κινεῖν καὶ
[12]	κολάζειν τοὺς μὴ ἀδικήσαντας, ὅπου	δὶς	ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς
[226]	ἐκ τοῦ φωτὸς γενέσθαι προστάττουσαν	εἰς	ἄλλο γένος ἡμερώτερον μεταβαλεῖν, ᾠδικόν
[224]	καὶ μὴ καλῶς διαμνημονεύσαντα λόγον	εἰς	ἀνθρώπους κίβδηλον ἐξενεγκεῖν ὡς κοινὸν
[22]	οὐδενὸς οὖν ἀπεχόμενος αἰσχροῦ φέροντος	εἰς	ἀπόλαυσιν ἢ κέρδος οὐσίαν μὲν
[2]	ἀποσφαγέντων ἐκείνων. ὅθεν Εὐριπίδης ἄτοπος	εἰς	ἀποτροπὴν κακίας τούτοις χρώμενος· οὔτοι
[5]	ἐν ἐκείνῳ καλῶν καὶ ἀγαθῶν	εἰς	ἀρετὴν καθίστασθαι. διὸ καὶ τοῖς
[3]	πονηροῖς ἐπακολουθοῦν κακὸν ἀλλ´ ὕστερον	εἰς	ἀτυχήματος χώραν τιθέμενοι καὶ συμφορὰν
[221]	διεσήμαινον ὡς ἔοικε συστολῇ μὲν	εἰς	αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει δὲ
[221]	ἄν τις ἐκ πλοίου κολυμβητὴς	εἰς	βυθὸν ἀπορριφεὶς πάθοι τὸ πρῶτον,
[224]	ὁδὸν ἔδοξεν ἀφορᾶν κρατῆρα μέγαν,	εἰς	δὲ τοῦτον ἐμβάλλοντα ῥεύματα, τὸ
[19]	καταμαθὼν ἢ δεσπότης χρηστὸς ἐμβαλὼν	εἰς	δίαιταν αὐστηρὰν καὶ ἀφελὼν ὄψα
[20]	καταπλαττόμενον· ἡ δ´ ἀνθρώπου φύσις	εἰς	ἔθη καὶ δόγματα καὶ νόμους
[4]	αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι δέ, οὓς ἂν	εἰς	ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται, κάρφος αὐτῶν λεπτὸν
[14]	ὀξύτησι καὶ μήκεσι δι´ ἑτέρων	εἰς	ἕτερα περαίνουσιν. ἀλλ´ ἡμεῖς τὰ
[6]	σκόπει δ´ ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασιν	εἰς	ἦθος ἀνδρῶν καὶ βίον· ᾗ
[22]	τοῦ τυχόντος οἰομένους γεγονέναι διακόσμησιν	εἰς	ἦθος τοσαύτην. ὅπερ ἦν ἀληθές,
[1]	τοὺς ἄτοπον ἢ ψευδῆ λόγον	εἰς	ἡμᾶς ἀφέντας, ἀρκεῖ δ´ αὐτοὶ
[10]	ἔοικε, πλεύσας ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον	εἰς	Ἡράκλειαν ἱλασμοῖς τισι καὶ χοαῖς
[21]	ἐξήνθησε καὶ ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον	εἰς	κακίαν καὶ ἀρετὴν ἡ φύσις.
[5]	αἴτησις, ὅπως ὁ λόγος, οἷον	εἰς	λιμένα καὶ καταφυγὴν ἀποβλέπων, εὐθαρσέστερον
[20]	ὁμοιοπαθείας καὶ τὰς διαφοράς, πρὶν	εἰς	μεγάλα τοῖς πάθεσιν ἐμπεσούσας ἀδικήματα
[19]	πάθους σπέρμα μικρόν, οὐκ ἐάσας	εἰς	μέγεθος προελθεῖν. ἦ γὰρ οὐχ
[19]	ἔλαθεν αὐτόν· ἤδη γὰρ ἀνδρὸς	εἰς	νόσημα μοχθηρὸν οὐ μὴν ἀνίατον
[21]	τῆς κακίας γενόμενος, νόσον δ´	εἰς	ὁμοιότητα μοχθηροῦ γένους ἀναφερομένῳ προσήκει
[15]	Ἡρακλείτειον ἅπαντα πράγματα ποταμὸν ἐμβαλόντες,	εἰς	ὃν οὔ φησι δὶς ἐμβῆναι
[222]	διαλαβοῦσα τῇ ψυχῇ καταφανῆ, γυμνόν,	εἰς	οὐδὲν ἔχοντα καταδῦναι καὶ ἀποκρύψασθαι
[10]	ψυχὴν τῆς κόρης· ἐλθοῦσα δ´	εἰς	ὄψιν εἶπεν ὅτι παύσεται τῶν
[13]	καῦμα καὶ παραπλήσιον, ὅμως δ´	εἰς	παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ πλῆθος· εἰ
[12]	ἐποιήσατο, τὰ δὲ χρήματ´ ἀνέπεμψεν	εἰς	Σάρδεις, ὡς οὐκ ἀξίων ὄντων
[7]	ξένων οἱ πολλοὶ Τιμολέοντι συνδιαβάντες	εἰς	Σικελίαν, ὅτε Καρχηδονίους ἐνίκησαν καὶ
[222]	καὶ διάθεσιν τὰς δ´ αὖθις	εἰς	σώματα ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης ἀμαθίας
[16]	ἐπιγάστριον καὶ τῶν βοῶν, ἂν	εἰς	τὰς χηλὰς μαλακιῶσι, προσαλείφειν τὰ
[4]	κηρύττουσιν οἱ ἔφοροι παριόντες εὐθὺς	εἰς	τὴν ἀρχὴν μὴ τρέφειν μύστακα
[225]	ὑπὸ τοῦ φλέγεσθαι γενομένας ἐνέβαλλον	εἰς	τὴν τοῦ μολίβδου βάπτοντες· ἐκπαγείσας
[225]	σκληρὰς ὥσπερ αἱ χάλαζαι πάλιν	εἰς	τὴν τοῦ σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα
[11]	εὐθὺς στένουσιν ὑπονοστούσης τῆς φιλοδοξίας	εἰς	τὴν φιλαργυρίαν, οἱ δὲ καταθύοντες
[222]	χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν	εἰς	τὸ ἄρρητον καὶ ἀόρατον. τῶν
[7]	τῆς αὐτῆς οὐ τυχόντες ἰατρείας	εἰς	τὸ μηδὲν ἥκουσι. καὶ Ὁμήρου
[6]	ἀλλ´ ἐν σάλῳ διαφέρονται, πρὶν	εἰς	τὸ μόνιμον καὶ καθεστηκὸς ἦθος
[225]	ἑτέρων τινῶν φοβερῶν τὴν ὄψιν	εἰς	τὸ πρόσθεν ὠθούμενος, ὡς ἀνάγκην
[14]	αἰτίαν αἰγὸς τὸν ἠρυγγίτην λαβούσης	εἰς	τὸ στόμα ὅλον ἐφίσταται τὸ
[15]	ἐκείνων καὶ δυνάμεως· ἢ λήσομεν	εἰς	τὸν Ἡρακλείτειον ἅπαντα πράγματα ποταμὸν
[224]	τῶν κόλπων τῆς Θέμιδος ἀπερειδόμενον	εἰς	τὸν Παρνασόν. προθυμούμενος δ´ αὐτὸς
[2]	ὅσον ἀεὶ βάπτων καὶ βρέχων	εἰς	τὸν ποταμὸν ὤμοσε καὶ κατηράσατο
[225]	εἴδη μετέβαλλον· εἶθ´ οὕτω πάλιν	εἰς	τὸν χρυσὸν ἐκομίζοντο, δεινάς, ὡς
[224]	πλείονα τῇ ῥύμῃ τῆς σελήνης	εἰς	τοὐναντίον ὥσπερ ἐν ταῖς δίναις
[12]	θεοὺς τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´	εἰς	τοὺς ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε
[21]	πάντα τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´	εἰς	τοὺς ἐκγόνους οἱ θεοὶ τρέπουσιν‘
[14]	πονηρῶν ἡ δίκη φερομένη περιῆλθεν	εἰς	τοὺς παῖδας. ἔχουσι γάρ τινας
[22]	κατενεχθεὶς γὰρ ἐξ ὕψους τινὸς	εἰς	τράχηλον οὐ γενομένου τραύματος ἀλλὰ
[12]	χρόνος ἀφ´ οὗ Λοκροὶ πέμποντες	εἰς	Τροίαν πέπαυνται τὰς παρθένους, Αἳ
[14]	ἢ ὑδέρου διαφθαρέντων τοὺς παῖδας	εἰς	ὕδωρ τὼ πόδε βρέχοντας καθίζεσθαι
[12]	ἀνασπάσας τὸν τρίποδα τὸν μαντικὸν	εἰς	Φενεὸν ἀπήνεγκε, Συβαρίταις δὲ φράζων
[9]	ὥσπερ γὰρ Ἡρόδικον τὸν Σηλυμβριανὸν	εἰς	φθίσιν, ἀνήκεστον πάθος, ἐμπεσόντα καὶ
[7]	ἀλλὰ πρᾶξιν ἢ βουλὴν ἀπόρρητον	εἰς	φῶς ἡλίου δυνατὸς εἴη προαγαγεῖν
[226]	ἐπὶ δευτέραν γένεσιν τρεπομένας ψυχὰς	εἴς	τε ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας βίᾳ
[226]	συλλαμβανομένας· αὗται δ´ ἦσαν, ὧν	εἴς	τινας ἐκγόνους ἢ παῖδας ἡ
[15]	ἄνθρωπός τε λέγεται μέχρι τέλους	εἷς	ἀπὸ γενέσεως, πόλιν τε τὴν
[21]	τέθνηκε, λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν	εἷς	ἐξανήνεγκε λόγχης τύπον ἐν τῷ
[18]	ἀπεσπάσαντο τοῦ ἱεροῦ τὸ εἴδωλον.	~Εἷς	οὖν ἐστι λόγος’ ἔφην ὁ
[5]	κατατιθέμενον καὶ περιμένοντα τὸν χρόνον	εὐλαβεῖς	περὶ τὰ τοιαῦτα γίνεσθαι καὶ
[20]	ἀναδεχομένης τῆς γενέσεως ἱλαροὺς καὶ	ἡδεῖς	καὶ διακεχυμένους ἄγοντος πρὸς τὴν
[12]	τὰ δὲ χρήματ´ ἀνέπεμψεν εἰς	Σάρδεις,	ὡς οὐκ ἀξίων ὄντων ὠφεληθῆναι
[18]	δι´ αὑτὴν καὶ δίκην τίνοντας	οὐδεὶς	ἂν ἀναπείσειεν αὖθις ἐπὶ ταῖς
[7]	τῆς τυραννίδος ἔδωκε δίκην, ὡς	οὐδεὶς	ἂν Ἑλλήνων ᾤκει Σικελίαν ἀνάστατον
[222]	τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως	οὐδεὶς	οὔτε μικρὸς γέγονεν ὥστ´ ἢ
[221]	εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι τὰς δὲ	θορυβώδεις	ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς ἔοικε
[17]	προελήλυθε. κἀκεῖνος εἶτα δ´’ ἔφη	νομίζεις	ἕπεσθαι τῷ τοὺς θεοὺς ἐπιβλέπειν
[8]	εἶναι τοῦ ταχὺ καὶ παραχρῆμα	νομίζεις;	οἷόν ἐστι τὸ κατὰ Κάλλιππον,
[13]	τὴν αὐτὴν ἀπορίαν ἔχειν οὐ	νομίζεις	τὸν λόγον; ἴσως’ ἔφην ἐγώ,
[2]	βασιλεύσας Ἀρκάδων ὕστερον ἔδωκε δίκην	φωραθείς,	οἱ δ´ οὐκέτ´ ἦσαν; ἢ
[17]	ἦν δ´ αὐτῷ Κόραξ ἐπωνύμιον.	ἐκβληθεὶς	δὲ τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς
[15]	ὀφείλει γεγονὼς ἕτερος, ὅ τε	κληθεὶς	ἐπὶ δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος ἥκει
[221]	τῆς μεταβολῆς ἔσχεν· εἶτα μικρὸν	ἐξαρθεὶς	ἔδοξεν ἀναπνεῖν ὅλος καὶ περιορᾶν
[20]	παθὼν οὐδ´ ὀργίζεται τῷ ἁρπάσαντι	βιασθεὶς	οὐδὲ μισεῖ τὸν μοιχὸν ὑβρισθείς,
[8]	υἱὸς αὐτοῦ πρὸς τὴν μητέρα	διοργισθεὶς	ἔκ τινος αἰτίας ὑφῆψε τὴν
[20]	βιασθεὶς οὐδὲ μισεῖ τὸν μοιχὸν	ὑβρισθείς,	ἀλλ´ ἰατρείας ἕνεκα τὸν μοιχικὸν
[22]	ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ	ῥωσθεὶς	καὶ παρ´ αὑτῷ γενόμενος ἄπιστόν
[17]	καὶ προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας ἐκελεύσθη	πορευθεὶς	ἐπὶ τὴν τοῦ Τέττιγος οἴκησιν
[222]	φαῦλοι, κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ	ὀφθεὶς	δικαιοῦται πολὺν χρόνον ἐξαιρούμενος ἕκαστον
[225]	καὶ ἐκεῖ διαλαθὼν ἅπαντας ἐνταῦθ´	ἐξελεγχθεὶς	τὰ μὲν ἤδη πέπονθε τὰ
[22]	οὐ πολὺν χρόνον αὐτῷ συνέπεσε.	κατενεχθεὶς	γὰρ ἐξ ὕψους τινὸς εἰς
[4]	τοῦ νομοθέτου μήτε τὴν αἰτίαν	συνιεὶς	ἑκάστου τῶν γραφομένων. τί δὴ
[11]	καὶ δεινόν, εἶτα τοῦ πάθους	ἀφιεὶς	τὸ διψῶδες καὶ μανικὸν ἐν
[221]	τέθνηκας, ἀλλὰ μοίρᾳ τινὶ θεῶν	ἥκεις	δεῦρο τῷ φρονοῦντι, τὴν δ´
[225]	τινας ἐφεστάναι δαίμονας ὥσπερ οἱ	χαλκεῖς	ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας καὶ καθιέντας ἐν
[221]	ἐχούσας ἀνθρωποειδῆ τὸν δ´ ὄγκον	εὐσταλεῖς,	κινουμένας δ´ οὐχ ὁμοίως, ἀλλὰ
[7]	καὶ πονηρῶν ἄνδρας ἀγαθοὺς καὶ	μεγαλωφελεῖς	γενομένους. ~Τὸ δ´ ἐν καιρῷ
[6]	ἄρχειν ἐλθόντες ἐγένοντο μέτριοι καὶ	δημωφελεῖς	ἄρχοντες, οἱ μὲν εὐνομίαν τε
[15]	ποιοῦσιν ἢ κοινῇ περὶ τὰς	πόλεις.	γνοίη γὰρ ἄν τις ἰδὼν
[15]	ἑνότητα διαφυλάττῃ. τὸ δὲ πολλὰς	πόλεις	διαιροῦντα τῷ χρόνῳ ποιεῖν μᾶλλον
[14]	παῖδας. ἔχουσι γάρ τινας αἱ	δυνάμεις	ἀναφορὰς ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἐπὶ
[14]	προσελθὼν ὁ αἰπόλος; ἄλλαι τε	δυνάμεις	ἁφὰς ἔχουσαι καὶ διαδόσεις ἀπίστους
[9]	περιβεβλημένοι μεγάλας καὶ ἀρχὰς καὶ	δυνάμεις	περιφανεῖς λανθάνουσιν ὅτι κολάζονται, πρὶν
[21]	κακίαν πρὶν ἢ καταλαβεῖν ἀναιρῶν.	~Ἡμεῖς	δ´ ἀρτίως μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς
[1]	στοᾶς γενομένων ἡμῶν ᾤχετ´ ἀπιών·	ἡμεῖς	δ´ ὅσον τι θαυμάσαι τοῦ
[12]	πάνυ φιλοῦντες, ὧν ἐσμεν καὶ	ἡμεῖς,	ἐπαινοῦσι τὸ Βραγχιδῶν ἄστυ συγχέαντα
[9]	δίκην. ~Ἀλλὰ ταῦτα μέν’ ἔφην	ἡμεῖς	λέγομεν, ὥσπερ ἠξίωται, γίγνεσθαί τινα
[6]	προεξανθοῦσιν αἱ μεγάλαι φύσεις, ὧν	ἡμεῖς	μὲν εὐθὺς τὸ τραχὺ καὶ
[14]	ἑτέρων εἰς ἕτερα περαίνουσιν. ἀλλ´	ἡμεῖς	τὰ κατὰ τοὺς χρόνους διαλείμματα
[13]	γὰρ αὐτός ἐστι λόγος. ἀλλ´	ὑμεῖς	γε δήπου πλέον ἔχειν ἑτέρων
[221]	ἐκείνους δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ καὶ	διαφανεῖς	ἐντός, οὐ μὴν ὁμοίως ἅπαντας·
[225]	γὰρ τῷ χρυσῷ διαπύρους καὶ	διαφανεῖς	ὑπὸ τοῦ φλέγεσθαι γενομένας ἐνέβαλλον
[20]	τοῖς πάθεσιν ἐμπεσούσας ἀδικήματα γενέσθαι	καταφανεῖς.	ἄρκτων μὲν γὰρ ἔτι νήπια
[9]	μεγάλας καὶ ἀρχὰς καὶ δυνάμεις	περιφανεῖς	λανθάνουσιν ὅτι κολάζονται, πρὶν ἂν
[18]	παίδων ἰοῦσαι καὶ διὰ γένους	ἐμφανεῖς	τοῖς δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς ἀποτρέπουσι
[6]	δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι καὶ τὰς	πράξεις	ἐκ ποδὸς ἐπιδιώκουσι· τὸν θεὸν
[5]	οὖν ἀνδρῶν λόγοι μνημονευόμενοι καὶ	πράξεις	λεγόμεναι τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν
[225]	ἐτρέποντο. καὶ τὰ μὲν πρῶτα	δυσχερεῖς	καὶ οἰκτρὰς εἶχον μόνον ὄψεις·
[224]	πλὴν τῆς λευκότητος. ἑώρα δὲ	τρεῖς	δαίμονας ὁμοῦ καθημένους ἐν σχήματι
[221]	τίνες εἰσί, δύο δ´ ἢ	τρεῖς	ἰδὼν γνωρίμους ἐπειρᾶτο προσμῖξαι καὶ
[225]	τὰς ἐχίδνας περιπεπλεγμένας σύνδυο καὶ	σύντρεις	καὶ πλείονας, ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ
[16]	κεράτων, οὕτως ὁ περὶ τὰς	κολάσεις	ἄλλο τι δίκαιον ἢ τὸ
[222]	αἱ διὰ χρημάτων καὶ σωμάτων	κολάσεις	ἁφὴν οὐκ ἔχουσι δριμεῖαν οὐδ´
[16]	ψυχῇ διὰ ψυχῆς γίνονταί τινες	διαθέσεις	καὶ κακώσεις καὶ ἐπανορθώσεις μᾶλλον
[21]	πάθη ψυχῆς αἱ πρῶται κρύπτουσι	γενέσεις	καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ ποτε
[2]	τιμωρίαι καὶ τῶν μελλόντων εἰσὶν	ἐπισχέσεις	ἀδικημάτων καὶ μάλιστα τὸ παρηγοροῦν
[3]	ταῦτα τοῦ θείου διατριβαὶ καὶ	μελλήσεις	ἄτοπον ἔχουσιν, ὅτι τὴν πίστιν
[11]	κακοηθείας, ἐνταῦθα καὶ δεισιδαιμονίαν σκοπῶν	ἀνευρήσεις	ὑποκαθημένην καὶ μαλακίαν πρὸς πόνον
[3]	χρόνον σπαραγμοὶ καὶ ἀνακρούσεις καὶ	περιψοφήσεις	ἑτέρου τινὸς ἕνεκα μᾶλλον δοκοῦσι
[18]	κομίζεται τῶν προβεβιωμένων χάριτας ἢ	τίσεις,	οὐθέν εἰσι πρὸς ἡμᾶς τοὺς
[9]	διὰ μέσου καὶ πραγματείας καὶ	δόσεις	καὶ χάριτας ἀμέλει καὶ παιδιάς,
[14]	τε δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι καὶ	διαδόσεις	ἀπίστους ὀξύτησι καὶ μήκεσι δι´
[3]	καὶ μετὰ χρόνον σπαραγμοὶ καὶ	ἀνακρούσεις	καὶ περιψοφήσεις ἑτέρου τινὸς ἕνεκα
[6]	ἐλευθερίας‘ οὐδὲν γὰρ αἱ μεγάλαι	φύσεις	μικρὸν ἐκφέρουσιν οὐδ´ ἀργεῖ δι´
[6]	καὶ φαῦλα προεξανθοῦσιν αἱ μεγάλαι	φύσεις,	ὧν ἡμεῖς μὲν εὐθὺς τὸ
[16]	τινες διαθέσεις καὶ κακώσεις καὶ	ἐπανορθώσεις	μᾶλλον ἢ σώματι διὰ σώματος.
[6]	τοῦτο διανοηθῶμεν, ὡς αἱ μὲν	δικαιώσεις	αἱ παρ´ ἀνθρώπων μόνον ἔχουσαι
[16]	ψυχῆς γίνονταί τινες διαθέσεις καὶ	κακώσεις	καὶ ἐπανορθώσεις μᾶλλον ἢ σώματι
[221]	ἐκ πλοίου κολυμβητὴς εἰς βυθὸν	ἀπορριφεὶς	πάθοι τὸ πρῶτον, οὕτως ὑπὸ
[221]	ἀτόπους τὴν ὄψιν, ὥσπερ οἱ	ἔχεις	μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους δέ τινας
[14]	ἐσχάτων ἐπὶ τὰ πρῶτα καὶ	συνάψεις·	ὧν ἡ αἰτία, κἂν ὑφ´
[2]	γὰρ Ἀθήνησι τῶν ἐναγῶν σωμάτων	ῥίψεις	καὶ νεκρῶν ἐξορισμοὺς οὐδὲ παίδων
[10]	βασιλεὺς Πλεισθενίδας ἐφάνη. Καὶ γὰρ	ὄψεις	ἐνυπνίων καὶ φάσματα μεθημερινὰ καὶ
[225]	δυσχερεῖς καὶ οἰκτρὰς εἶχον μόνον	ὄψεις·	ἐπεὶ δὲ καὶ φίλοις καὶ
[22]	οὐ φυλάττουσι, προέμενοι δὲ πειρῶσιν	αὖθις	ἀδίκως ἑτέροις συνούσας διαφθείρειν. οὐδενὸς
[222]	ἕξιν καὶ διάθεσιν τὰς δ´	αὖθις	εἰς σώματα ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης
[18]	δίκην τίνοντας οὐδεὶς ἂν ἀναπείσειεν	αὖθις	ἐπὶ ταῖς τοῦ Διὸς τιμαῖς
[221]	δέ σοι καὶ νῦν καὶ	αὖθις	ἔστω τὸ τὰς ψυχὰς τῶν
[226]	δοκούσας ἀφεῖσθαι τῆς δίκης, εἶτ´	αὖθις	συλλαμβανομένας· αὗται δ´ ἦσαν, ὧν
[14]	καὶ κατηγορικοὺς ἐκείνους. ἀναλαβόντες δ´	αὖθις	ὥσπερ ἀρχὴν κλωστῆρος ἐν σκοτεινῷ
[2]	καὶ τὸ τοῦ Βίαντος ἐνοχλεῖ	πολλάκις	ἀναλαμβάνοντι τὸν λόγον· ἔφη γάρ,
[10]	ταραχῆς καὶ ὑποψίας ἀνελὼν ἑώρα	πολλάκις	ἐν τοῖς ὕπνοις λέγουσαν αὐτῷ
[9]	κακούργους ἐν τοῖς θεάτροις θεώμενα	πολλάκις	ἐν χιτῶσι διαχρύσοις καὶ χλαμυδίοις
[21]	πρὸς τὸ γένος ὁμοιότητος, οὕτω	πολλάκις	ἤθη καὶ πάθη ψυχῆς αἱ
[11]	ἆρ´ οὐκ εἰκὸς ἐμπίπτειν αὐτῷ	πολλάκις	λογισμόν, ὡς ὑπὸ κενῆς δόξης
[21]	ἐγκαλοῦμεν ἀγνοοῦντες ὅτι τοῦ γενομένου	πολλάκις	τὸ μέλλον καὶ τὸ λανθάνον
[20]	τὸν πλεονεκτικὸν καὶ ἀδικητικὸν κολάζει	πολλάκις,	ὥσπερ ἐπιληψίαν τὴν κακίαν πρὶν
[20]	φαῦλα καὶ τὰ καλὰ μιμεῖται	πολλάκις,	ὥστ´ ἢ παντάπασιν ἐξαλεῖψαι καὶ
[20]	ἢ δήγματος ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων	μόλις	αἰσθανομένους τῆς κακίας, μᾶλλον δ´
[15]	τοῖς παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ	μόλις	ἄν τις οἰκεῖος ἢ φίλος
[3]	καὶ ἀνακρουομένη τῷ κολάζεσθαι κακία	μόλις	ἂν γένοιτο σύννους καὶ ταπεινὴ
[221]	καὶ πολλῷ πάνυ χρόνῳ καὶ	μόλις	ἀποκαθισταμένην. τὰς μὲν οὖν πολλὰς
[222]	ἀκρασία τις περὶ ἡδονὰς ἐκτέτριπται	μόλις·	κακόνοια δ´ ἐνοῦσα μετὰ φθόνου
[16]	μεταβάλλουσαν. ~Εἰ δ´ ἐστὶ τι	πόλις	ἓν πρᾶγμα καὶ συνεχές, ἔστι
[15]	τι πρᾶγμα καὶ συνεχὲς ἡ	πόλις	ὥσπερ ζῷον οὐκ ἐξιστάμενον αὑτοῦ
[11]	γεγενημένοις. ἐγὼ μὲν οὖν, εἰ	θέμις	ἐστὶν εἰπεῖν, οὔτε τινὸς θεῶν
[21]	καὶ θυγατριδοῖς, καὶ γυνή τις	Ἑλληνὶς	τεκοῦσα βρέφος μέλαν εἶτα κρινομένη
[3]	τὴν ἁμαρτίαν διώκουσα πληγὴ καὶ	νύξις	ἐπανορθοῖ καὶ μετάγει πρὸς τὸ
[10]	φόβους καὶ προσδοκίας καὶ μεταμελείας,	οἷς	ἀδικήσας ἕκαστος ἐνέχεται τῶν πονηρῶν,
[6]	διώξας εἷλεν ἢ Θεμιστοκλέους, ἐφ´	οἷς	ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ ὕβριζε δι´
[14]	καὶ τὴν ἀλήθειαν οὐδ´ ἐν	οἷς	αὐτοὶ πράττομεν ἀσφαλῶς εἰπεῖν ἔχομεν.
[6]	βλαβερώτατον ἀεὶ συνεῖναι μετὰ πονηρίας,	οἷς	δ´ ὑπ´ ἀγνοίας τοῦ καλοῦ
[11]	ἐν τοῖς θεάτροις λεγούσης, ἐφ´	οἷς	ἔδρασε μεταμελομένης, Φίλαι γυναῖκες, πῶς
[6]	μετάνοιαν ἐνδίδωσι, καὶ χρόνον γε,	οἷς	οὐκ ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος ἡ
[11]	οὐδὲ μόνιμον καὶ βέβαιον ἐν	οἷς	προαιρεῖται τὸ πονηρόν, εἰ μὴ
[10]	ἀσθενὲς καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς	φόβοις	καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις· ὥστε πρὸς
[9]	ἐν χιτῶσι διαχρύσοις καὶ χλαμυδίοις	ἁλουργοῖς	ἐστεφανωμένους καὶ πυρριχίζοντας ἄγαται καὶ
[21]	ἀνέκυψαν ὕστερον ἐν υἱωνοῖς καὶ	θυγατριδοῖς,	καὶ γυνή τις Ἑλληνὶς τεκοῦσα
[224]	ὡς κοινὸν εἴη μαντεῖον ἐν	θεοῖς	Ἀπόλλωνος καὶ Νυκτός· οὐδενὸς γὰρ
[9]	πολὺν χρόνον· ἐπεὶ τοῖς γε	θεοῖς	πᾶν ἀνθρωπίνου βίου διάστημα τὸ
[222]	καὶ πάντα καθορώμενον ἔδειξε πρῶτον	ἀγαθοῖς	γονεῦσιν, ἄνπερ ὦσι, καὶ προγόνοις
[13]	μὲν ἐάσωμεν (καίτοι τὰ πλεῖστα	μύθοις	ἔοικε καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ
[4]	ὡς οὐ δυνατὸν ἐν τοῖς	δικαίοις	κατορθοῦν οὐδ´ αἰσθάνεσθαι τοῦ κατορθοῦντος
[15]	τοῦ δήμου πάνυ γε τοῖς	παλαιοῖς	ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ μόλις ἄν
[13]	συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις καὶ	Σατιλαίοις	τὴν πάτριον Ἡρακλειδῶν μετιοῦσι τιμὴν
[7]	Φάλαρις ἦν Ἀκραγαντίνοις φάρμακον καὶ	Ῥωμαίοις	Μάριος. Σικυωνίοις δὲ καὶ διαρρήδην
[226]	ὅπως ἐφαρμόσειεν ἑτέροις ἤθεσι καὶ	βίοις,	ἐν ταύταις φανῆναι τὴν Νέρωνος,
[9]	πολλάκις ἐν χιτῶσι διαχρύσοις καὶ	χλαμυδίοις	ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ πυρριχίζοντας ἄγαται
[225]	ἐπεὶ δὲ καὶ φίλοις καὶ	οἰκείοις	καὶ συνήθεσιν ὁ Θεσπέσιος οὐκ
[15]	δ´ ὅλως ταῦτά γε τοῖς	Ἐπιχαρμείοις	ἔοικεν, ἐξ ὧν ὁ αὐξόμενος
[7]	ὅτε Τελητίαν παῖδα στεφανούμενον ἐν	Πυθίοις	ἀφαιρούμενοι Κλεωναίων ὡς ἴδιον πολίτην
[10]	δικαζόντων καὶ κρέα πολλὰ τοῖς	πολεμίοις	διανέμοντα. Παυσανίας δὲ Κλεονίκην ἐν
[7]	τυραννίδας, ἐξώλοντο κακοὶ κακῶς ὕστερον.	ἐνίοις	γὰρ ἀμέλει καὶ κολασταῖς ἑτέρων
[21]	ἐνίοις μὲν οὐχ ἁρμόζει νοσοῦσιν,	ἐνίοις	δὲ λυσιτελεῖ καὶ μὴ νοσοῦσιν
[7]	πρὸς τὰς νόσους χρήσιμον, οὕτως	ἐνίοις	δηγμοῦ δεομένοις καὶ κολάσεως ἐμβαλὼν
[6]	ὁμιλίας φαύλης φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν	ἐνίοις	καλῶς ἀπολαμβάνει τὴν προσήκουσαν ἕξιν,
[21]	προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει καὶ φάρμακ´	ἐνίοις	μὲν οὐχ ἁρμόζει νοσοῦσιν, ἐνίοις
[2]	οὐκ αὐτὸς ἐπίδῃ. τί γὰρ	Μεσσηνίοις	ὄφελος τοῖς προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους
[224]	πάντῃ πλανητὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους	ἐνυπνίοις	καὶ εἰδώλοις· ἐκ τούτου γὰρ
[7]	Ἀκραγαντίνοις φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις Μάριος.	Σικυωνίοις	δὲ καὶ διαρρήδην ὁ θεὸς
[7]	ὡς ἴδιον πολίτην διέσπασαν. ἀλλὰ	Σικυωνίοις	μὲν Ὀρθαγόρας γενόμενος τύραννος καὶ
[20]	φωνῇ καὶ τὴν ἀκολασίαν ἐν	αἰδοίοις	κολάζειν. οὐ γὰρ ἀμύνεται τὸν
[20]	(ὥσπερ εἴ τις οἴοιτο τοῖς	σκορπίοις	ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον ὅτε τύπτουσι,
[4]	πασῶν ἐστι τεχνῶν μεγίστη, πρὸς	μυρίοις	ἑτέροις καὶ Πίνδαρος ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘
[19]	δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας	γυμνασίοις	ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου πάθους
[11]	τῇ ἀπάτῃ καὶ μάλιστα τοῖς	κακοῖς	πολεμοῦντας, ὅτι τοὺς δοκοῦντας ἀγαθοὺς
[225]	τινὰς μιαρὸς γενόμενος χρυσίον ἔχοντας	φαρμάκοις	διαφθείρας καὶ ἐκεῖ διαλαθὼν ἅπαντας
[17]	αἱ τοὺς Ἀδώνιδος κήπους ἐπ´	ὀστράκοις	τισὶ τιθηνούμεναι καὶ θεραπεύουσαι γυναῖκες
[223]	ἐτόλμων) εἴσω μὲν ὀφθῆναι τοῖς	βακχικοῖς	ἄντροις ὁμοίως ὕλης χλωρότητι καὶ
[18]	γένος οἰκεῖον αὑτῆς ἀτυχήμασι χρωμένους	μεγάλοις	δι´ αὑτὴν καὶ δίκην τίνοντας
[226]	κακῶς ἔχουσαν ἤδη καὶ διαπεπαρμένην	ἥλοις	διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ καὶ ταύτῃ
[225]	μόνον ὄψεις· ἐπεὶ δὲ καὶ	φίλοις	καὶ οἰκείοις καὶ συνήθεσιν ὁ
[22]	οὔτε λυπηρότερον ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον	φίλοις·	ὥστε καὶ ποθεῖν τοὺς ἐντυγχάνοντας
[16]	Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ καὶ τοῖς	ἄλλοις	ὁμοίως παισὶ τῶν πονηρῶν τὸ
[2]	ἤνεγκε παραμυθίαν ἡ χρόνοις ὕστερον	πολλοῖς	ἁψαμένη νόσος κατανεμηθεῖσα τοῦ σώματος,
[17]	καὶ διαρκὲς καὶ βέβαιον, ἀλλὰ	φύλλοις,	ὡς Ὅμηρος ἔφη, παραπλησίως ἀπομαραινομένων
[3]	ὀψὲ δὴ τούτοις ἀλεῖν λεγομένοις	μύλοις	τῶν θεῶν καὶ ποιοῦσι τὴν
[224]	ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐνυπνίοις καὶ	εἰδώλοις·	ἐκ τούτου γὰρ οἱ ὄνειροι
[221]	καὶ φωνὰς ἵεσαν ἀσήμους, οἷον	ἀλαλαγμοῖς	θρήνου καὶ φόβου μεμιγμένας. ἄλλαι
[4]	τρέφειν μύστακα καὶ πείθεσθαι τοῖς	νόμοις,	ὡς μὴ χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς·
[10]	ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς Ἡράκλειαν	ἱλασμοῖς	τισι καὶ χοαῖς ἀνεκαλεῖτο τὴν
[225]	ἐφεστάναι δαίμονας ὥσπερ οἱ χαλκεῖς	ὀργάνοις	ἀναλαμβάνοντας καὶ καθιέντας ἐν μέρει
[226]	μετασχηματιζομένας ὑπὸ τῶν ταῦτα δημιουργούντων,	ὀργάνοις	τισὶ καὶ πληγαῖς τὰ μὲν
[5]	αὑτόν, ἐνδίδωσι τοῖς ἕπεσθαι θεῷ	δυναμένοις.	καὶ γὰρ ἡ πάντων φύσις
[11]	ἐστιν ἐν μεταμελείᾳ καὶ τοῖς	πεπραγμένοις	ἀνιᾶται διὰ τὸ πάντῃ μεταπτωτὸν
[3]	μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς δὲ	πεπραγμένοις	μὴ μεταμελόμενοι; καθάπερ γὰρ ἵππον
[11]	ἐμίσουν ἑαυτοὺς οὐδ´ ἠνιῶντο τοῖς	γεγενημένοις.	ἐγὼ μὲν οὖν, εἰ θέμις
[10]	ἐπάγει καὶ φόβους τοῖς οὕτω	διακειμένοις.	οἷόν φασιν Ἀπολλόδωρόν ποτε κατὰ
[3]	τοῖς ὀψὲ δὴ τούτοις ἀλεῖν	λεγομένοις	μύλοις τῶν θεῶν καὶ ποιοῦσι
[7]	νόσους χρήσιμον, οὕτως ἐνίοις δηγμοῦ	δεομένοις	καὶ κολάσεως ἐμβαλὼν ὁ θεὸς
[225]	ὁ Θεσπέσιος οὐκ ἂν προσδοκήσας	κολαζομένοις	ἐνετύγχανε, καὶ δεινὰ παθήματα καὶ
[11]	ἄν τις εἴποι τοῖς ταχὺ	κολαζομένοις	τῶν πονηρῶν καὶ ἀποθνῄσκουσι μαλακῶς
[223]	κρᾶσιν οἵαν ὁ οἶνος τοῖς	μεθυσκομένοις	ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ αἱ ψυχαὶ
[2]	αἱ δ´ ὑπὸ χεῖρα τοῖς	τολμωμένοις	ἀπαντῶσαι τιμωρίαι καὶ τῶν μελλόντων
[2]	ἐπὶ πλεῖστον εὐροούσῃ τῇ κακίᾳ	χρωμένοις.	οὐθὲν γὰρ οὕτω χρέος ὡς
[7]	καὶ κολασταῖς ἑτέρων πονηρῶν οἷον	δημοκοίνοις	ἀπεχρήσατο τὸ δαιμόνιον, εἶτ´ ἐπέτριψε,
[5]	θέμενος. ὅθεν ἡμεροῦνται καὶ τοῖς	ἀνθρωπίνοις	παραδείγμασιν, ἀκούοντες ὡς Πλάτων τε
[3]	τὸν θεὸν ὡς ἐφεστῶτα τοῖς	ἀνθρωπίνοις	πράγμασι καὶ πάθεσιν οὐχ ὑπερήμερον
[7]	καθᾶραι. τοιοῦτο καὶ Φάλαρις ἦν	Ἀκραγαντίνοις	φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις Μάριος. Σικυωνίοις
[12]	τὰς παρθένους, Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι	γυμνοῖς	ποσὶν ἠύτε δοῦλαι ἠοῖαι σαίρεσκον
[222]	ἀγαθοῖς γονεῦσιν, ἄνπερ ὦσι, καὶ	προγόνοις	αὐτοῦ πρόσπτυστον ὄντα καὶ ἀνάξιον·
[222]	ἕκαστον τῶν παθῶν ἀλγηδόσι καὶ	πόνοις,	οἳ τοσοῦτο μεγέθει καὶ σφοδρότητι
[22]	ἕτερον Κίλικες ἐν τοῖς τότε	χρόνοις	γενόμενον, οὔτε πρὸς τὸ θεῖον
[2]	Λυκίσκου προδοθέντας ἤνεγκε παραμυθίαν ἡ	χρόνοις	ὕστερον πολλοῖς ἁψαμένη νόσος κατανεμηθεῖσα
[10]	ἀνελὼν ἑώρα πολλάκις ἐν τοῖς	ὕπνοις	λέγουσαν αὐτῷ Βαῖνε δίκης ἆσσον·
[21]	παισὶν ἀφανισθέντες ἀνέκυψαν ὕστερον ἐν	υἱωνοῖς	καὶ θυγατριδοῖς, καὶ γυνή τις
[11]	κάλλιστα καὶ μέγιστα τῶν ἐν	ἀνθρώποις	δικαίων ἐμπέπληκεν αἰσχύνης καὶ ταραχῆς
[6]	τοῦ βίου καὶ ἀπέκοψεν, ὡς	ἑτέροις	γε πάντως βλαβερὸν αὑτῷ τε
[4]	γράφωσιν, ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους	ἑτέροις	δὲ πωλοῦσι τὰς οὐσίας· ὃ
[226]	καὶ ἀφανιζόντων παντάπασιν, ὅπως ἐφαρμόσειεν	ἑτέροις	ἤθεσι καὶ βίοις, ἐν ταύταις
[4]	ἐστι τεχνῶν μεγίστη, πρὸς μυρίοις	ἑτέροις	καὶ Πίνδαρος ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘ ἀνακαλούμενος
[22]	προέμενοι δὲ πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως	ἑτέροις	συνούσας διαφθείρειν. οὐδενὸς οὖν ἀπεχόμενος
[5]	ἀρετὴν καθίστασθαι. διὸ καὶ τοῖς	πονηροῖς	ἐν χρόνῳ καὶ σχολαίως τὴν
[3]	μὴ παρ´ ἕκαστον ἀδίκημα τοῖς	πονηροῖς	ἐπακολουθοῦν κακὸν ἀλλ´ ὕστερον εἰς
[12]	καταπροέμενοι τὴν τιμωρίαν ἐν τοῖς	πονηροῖς	ὀψὲ παρὰ τῶν ἀναιτίων εἰσπράττουσιν,
[9]	τῆς τιμωρίας ἀναβολὴν ὑποθέμενοι τοῖς	πονηροῖς·	τὰ λοιπὰ δ´ Ἡσιόδου χρὴ
[3]	ὡς ἔτυχεν ἐπιπίπτουσα Δίκη τοῖς	πονηροῖς	τῷ αὐτομάτῳ μᾶλλον ἢ τῷ
[12]	ἀπόλυσιν τῶν κακῶν, ὅταν τρισὶν	ὀλέθροις	ἱλάσωνται τὸ μήνιμα τῆς Λευκαδίας
[22]	τὸ θεῖον ὁσιώτερον οὔτε λυπηρότερον	ἐχθροῖς	ἢ βεβαιότερον φίλοις· ὥστε καὶ
[11]	καὶ κροτούμενοί τινες ἐν τοῖς	θεάτροις	εὐθὺς στένουσιν ὑπονοστούσης τῆς φιλοδοξίας
[9]	ἃ τοὺς κακούργους ἐν τοῖς	θεάτροις	θεώμενα πολλάκις ἐν χιτῶσι διαχρύσοις
[11]	τῆς Ἰνοῦς ἀκούομεν ἐν τοῖς	θεάτροις	λεγούσης, ἐφ´ οἷς ἔδρασε μεταμελομένης,
[224]	τριγώνου πρὸς ἀλλήλους τὰ ῥεύματα	μέτροις	τισὶν ἀνακεραννύντας. ἔλεγεν οὖν ὁ
[223]	εἴσω μὲν ὀφθῆναι τοῖς βακχικοῖς	ἄντροις	ὁμοίως ὕλης χλωρότητι καὶ χρόαις
[226]	ἔχουσαν ἤδη καὶ διαπεπαρμένην ἥλοις	διαπύροις.	προκεχειρισμένων δὲ καὶ ταύτῃ τῶν
[9]	θεάτροις θεώμενα πολλάκις ἐν χιτῶσι	διαχρύσοις	καὶ χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ
[222]	ἐπὶ πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται	τοῖς	ἀδικήμασι. καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε
[22]	πλοῦτον ἐκ μετανοίας διώκων ταὐτὸ	τοῖς	ἀκολάστοις ἔπασχε πάθος, οἳ τὰς
[16]	καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ καὶ	τοῖς	ἄλλοις ὁμοίως παισὶ τῶν πονηρῶν
[5]	ἡ ψυχὴ καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται	τοῖς	ἀναρμόστοις καὶ πλανητοῖς πάθεσι καὶ
[5]	ἐκποδὼν θέμενος. ὅθεν ἡμεροῦνται καὶ	τοῖς	ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες ὡς Πλάτων
[3]	πρὸς τὸν θεὸν ὡς ἐφεστῶτα	τοῖς	ἀνθρωπίνοις πράγμασι καὶ πάθεσιν οὐχ
[2]	οὐκέτ´ ἦσαν; ἢ τίν´ Ὀρχομενίων	τοῖς	ἀποβαλοῦσι παῖδας καὶ φίλους καὶ
[12]	μὴ ἀδικήσαντας, ὅπου δὶς ἐπὶ	τοῖς	αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς δράσαντας δίκαιον·
[13]	συνανασῴζων ἔλεγον ὅτι δεῖ μάλιστα	τοῖς	ἀφ´ Ἡρακλέους γεγονόσι τὰς τιμὰς
[223]	οὐκ ἐτόλμων) εἴσω μὲν ὀφθῆναι	τοῖς	βακχικοῖς ἄντροις ὁμοίως ὕλης χλωρότητι
[9]	ἡμᾶς τὸν πολὺν χρόνον· ἐπεὶ	τοῖς	γε θεοῖς πᾶν ἀνθρωπίνου βίου
[11]	οὐδ´ ἐμίσουν ἑαυτοὺς οὐδ´ ἠνιῶντο	τοῖς	γεγενημένοις. ἐγὼ μὲν οὖν, εἰ
[11]	ὑπὸ δίψης ἐκβιασθέντα καὶ παραδόντα	τοῖς	Γέταις τὸ σῶμα καὶ τὴν
[222]	ἑκάστου τοῖς μὲν μᾶλλον ἐμμένουσι	τοῖς	δ´ ἧσσον. ὅρα δ´’ εἶπε
[3]	ὠφελοῦνται, τοῖς μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι	τοῖς	δὲ πεπραγμένοις μὴ μεταμελόμενοι; καθάπερ
[18]	ἰοῦσαι καὶ διὰ γένους ἐμφανεῖς	τοῖς	δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς ἀποτρέπουσι καὶ
[4]	μαθητήν, ὡς οὐ δυνατὸν ἐν	τοῖς	δικαίοις κατορθοῦν οὐδ´ αἰσθάνεσθαι τοῦ
[5]	οὖσαν ἁμωσγέπως πρὸς αὑτόν, ἐνδίδωσι	τοῖς	ἕπεσθαι θεῷ δυναμένοις. καὶ γὰρ
[2]	κείμενον‘ εὐθὺς ἀντιφράττει τὴν ὁδὸν	τοῖς	ἐπὶ πλεῖστον εὐροούσῃ τῇ κακίᾳ
[15]	μᾶλλον δ´ ὅλως ταῦτά γε	τοῖς	Ἐπιχαρμείοις ἔοικεν, ἐξ ὧν ὁ
[6]	περαιτέρω δ´ οὐκ ἐξικνοῦνται, διὸ	τοῖς	ἡμαρτηκόσι κυνὸς δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι
[11]	γνώμης, καὶ κροτούμενοί τινες ἐν	τοῖς	θεάτροις εὐθὺς στένουσιν ὑπονοστούσης τῆς
[9]	παιδαρίων, ἃ τοὺς κακούργους ἐν	τοῖς	θεάτροις θεώμενα πολλάκις ἐν χιτῶσι
[11]	ὥσπερ τῆς Ἰνοῦς ἀκούομεν ἐν	τοῖς	θεάτροις λεγούσης, ἐφ´ οἷς ἔδρασε
[11]	ἀδικουμένους τῇ ἀπάτῃ καὶ μάλιστα	τοῖς	κακοῖς πολεμοῦντας, ὅτι τοὺς δοκοῦντας
[5]	δίψαν ἢ πεῖναν ἀποπιμπλάντας ἐπιπηδᾶν	τοῖς	λελυπηκόσιν, ἀλλὰ μιμουμένους τὴν ἐκείνου
[223]	καὶ κρᾶσιν οἵαν ὁ οἶνος	τοῖς	μεθυσκομένοις ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ αἱ
[222]	μώλωπες ἐπὶ τῶν παθῶν ἑκάστου	τοῖς	μὲν μᾶλλον ἐμμένουσι τοῖς δ´
[3]	οὐ τιμωρίαν ὀνομάζοντες οὐθὲν ὠφελοῦνται,	τοῖς	μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς δὲ
[4]	μὴ τρέφειν μύστακα καὶ πείθεσθαι	τοῖς	νόμοις, ὡς μὴ χαλεποὶ ὦσιν
[22]	διηγεῖτο τῷ τε Πρωτογένει καὶ	τοῖς	ὁμοίως ἐπιεικέσι τῶν φίλων. ~Ἐπεὶ
[9]	ποιῆσαι τὸν θάνατον αὑτῷ καὶ	τοῖς	ὁμοίως νοσοῦσιν, οὕτως καὶ τῶν
[15]	τὴν αὐτὴν ὡσαύτως διαμένουσαν ἐνέχεσθαι	τοῖς	ὀνείδεσι τῶν προγόνων ἀξιοῦμεν, ᾧ
[10]	περαίνεσθαι, χειμῶνας ἐπάγει καὶ φόβους	τοῖς	οὕτω διακειμένοις. οἷόν φασιν Ἀπολλόδωρόν
[3]	οὐχ ὁρῶ, τί χρήσιμον ἔνεστι	τοῖς	ὀψὲ δὴ τούτοις ἀλεῖν λεγομένοις
[20]	τὰς διαφοράς, πρὶν εἰς μεγάλα	τοῖς	πάθεσιν ἐμπεσούσας ἀδικήματα γενέσθαι καταφανεῖς.
[19]	καὶ μέλλειν, ἄχρι ἂν ἐκχυθεῖσα	τοῖς	πάθεσιν ἐμφανὴς γένηται κακόφρονά τ´
[15]	ὀργαὶ τοῦ δήμου πάνυ γε	τοῖς	παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ μόλις
[2]	ἑαυτοῖς διακελευομένους καὶ παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν	τοῖς	παρανομήμασιν, ὡς τῆς ἀδικίας τὸν
[11]	εὐθύς ἐστιν ἐν μεταμελείᾳ καὶ	τοῖς	πεπραγμένοις ἀνιᾶται διὰ τὸ πάντῃ
[10]	λύκων δικαζόντων καὶ κρέα πολλὰ	τοῖς	πολεμίοις διανέμοντα. Παυσανίας δὲ Κλεονίκην
[6]	ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν τοὺς νόμους	τοῖς	πολίταις, μαχόμενος δὲ πρὸς τοὺς
[5]	εἰς ἀρετὴν καθίστασθαι. διὸ καὶ	τοῖς	πονηροῖς ἐν χρόνῳ καὶ σχολαίως
[3]	τὸ μὴ παρ´ ἕκαστον ἀδίκημα	τοῖς	πονηροῖς ἐπακολουθοῦν κακὸν ἀλλ´ ὕστερον
[12]	ῥᾳθυμίᾳ καταπροέμενοι τὴν τιμωρίαν ἐν	τοῖς	πονηροῖς ὀψὲ παρὰ τῶν ἀναιτίων
[9]	τινα τῆς τιμωρίας ἀναβολὴν ὑποθέμενοι	τοῖς	πονηροῖς· τὰ λοιπὰ δ´ Ἡσιόδου
[3]	καὶ ὡς ἔτυχεν ἐπιπίπτουσα Δίκη	τοῖς	πονηροῖς τῷ αὐτομάτῳ μᾶλλον ἢ
[2]	ἐπίδῃ. τί γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος	τοῖς	προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους τιμωρίας, ὃς
[10]	περιιόντα καὶ προσμένοντα βάρος ἐγγενέσθαι	τοῖς	σκέλεσιν αὑτοῦ, πρὶν ἢ τὴν
[20]	φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ τις οἴοιτο	τοῖς	σκορπίοις ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον ὅτε
[15]	ἐξ ὧν ὁ αὐξόμενος ἀνέφυ	τοῖς	σοφισταῖς λόγος· ὁ γὰρ λαβὼν
[21]	παίδων, ὃς ἔναγχος τέθνηκε, λεγομένου	τοῖς	Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς ἐξανήνεγκε λόγχης
[13]	ἴσως’ ἔφην ἐγώ, ἀλλὰ καὶ	τοῖς	σφόδρα πυρέττουσιν, ἐάν θ´ ἓν
[10]	τὰς θυγατέρας διαπύρους καὶ φλεγομένας	τοῖς	σώμασι κύκλῳ περὶ αὐτὸν τρεχούσας,
[4]	ἀφαιρῶνται, κάρφος αὐτῶν λεπτὸν ἐπιβάλλουσι	τοῖς	σώμασιν· ὅταν δὲ διαθήκας γράφωσιν,
[11]	θάνατος, μᾶλλον ἄν τις εἴποι	τοῖς	ταχὺ κολαζομένοις τῶν πονηρῶν καὶ
[17]	γέρα μεγάλα καὶ τιμὰς ἀπαιτεῖν	τοῖς	τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν καὶ φενακίζων τοὺς
[2]	μοχθηρόν· αἱ δ´ ὑπὸ χεῖρα	τοῖς	τολμωμένοις ἀπαντῶσαι τιμωρίαι καὶ τῶν
[22]	συμβόλαια γινώσκουσιν ἕτερον Κίλικες ἐν	τοῖς	τότε χρόνοις γενόμενον, οὔτε πρὸς
[10]	ὑποψίας ἀνελὼν ἑώρα πολλάκις ἐν	τοῖς	ὕπνοις λέγουσαν αὐτῷ Βαῖνε δίκης
[10]	ὑπολείποντος ἀσθενὲς καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει	τοῖς	φόβοις καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις· ὥστε
[5]	τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς ἀναρμόστοις καὶ	πλανητοῖς	πάθεσι καὶ φεύγῃ τὸ εἰκῆ
[21]	ὃς ἔναγχος τέθνηκε, λεγομένου τοῖς	Σπαρτοῖς	προσήκειν εἷς ἐξανήνεγκε λόγχης τύπον
[22]	ἐκ μετανοίας διώκων ταὐτὸ τοῖς	ἀκολάστοις	ἔπασχε πάθος, οἳ τὰς γυναῖκας
[5]	ψυχὴ καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς	ἀναρμόστοις	καὶ πλανητοῖς πάθεσι καὶ φεύγῃ
[12]	τούτου λέγεται μηνῖσαν τὸ θεῖον	αὐτοῖς	ἀφορίαν τε γῆς ἐπαγαγεῖν καὶ
[14]	νόσημα μὴ μεθίστασθαι μηδὲ προσπελάζειν	αὐτοῖς·	ἢ πάλιν, δι´ ἣν αἰτίαν
[4]	~Ῥηθέντων οὖν τούτων κἀμοῦ πρὸς	αὐτοῖς	ὄντος ὁ Τίμων πότερον’ εἶπεν
[12]	ἀδικήσαντας, ὅπου δὶς ἐπὶ τοῖς	αὐτοῖς	οὐδὲ τοὺς δράσαντας δίκαιον· εἴτε
[4]	νόμοις, ὡς μὴ χαλεποὶ ὦσιν	αὐτοῖς·	Ῥωμαῖοι δέ, οὓς ἂν εἰς
[17]	μηδὲν ἡμῶν ἐχόντων θεῖον ἐν	αὑτοῖς	μηδὲ προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ καὶ
[2]	αὐτὰ τοὺς κακοὺς εἰκός ἐστιν	ἑαυτοῖς	διακελευομένους καὶ παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν τοῖς
[11]	οἱ πονηροὶ τὴν κακίαν ἐν	ἑαυτοῖς	διορῶντες ἀνθ´ ἡδονῆς μὲν εὐθὺς
[19]	οὐχ οὕτω παρακελευόμεθα προσέχειν ἀξιοῦντες	ἑαυτοῖς	καὶ παραφυλάττεσθαι καὶ μὴ παραμελεῖν
[3]	χρήσιμον ἔνεστι τοῖς ὀψὲ δὴ	τούτοις	ἀλεῖν λεγομένοις μύλοις τῶν θεῶν
[6]	χρόνον, ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι, καὶ	τούτοις	ἀπέδωκε τὴν δίκην· οὐ γάρ
[2]	Εὐριπίδης ἄτοπος εἰς ἀποτροπὴν κακίας	τούτοις	χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ Δίκη
[13]	πλέον ἔχειν ἑτέρων ἔν τε	Βοιωτοῖς	Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες ἀξιοῦτε καὶ
[9]	ἥπατι τεύχει. ἡ μὲν γὰρ	κανθαρὶς	ἐν αὑτῇ λέγεται τὸ βοηθητικὸν
[7]	ἀπαλλάξαι καὶ καθᾶραι. τοιοῦτο καὶ	Φάλαρις	ἦν Ἀκραγαντίνοις φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις
[10]	ἆσσον· μάλα τοι κακὸν ἀνδράσιν	ὕβρις.	οὐ παυομένου δὲ τοῦ φάσματος,
[224]	χιόνων λευκότερον, τὸ δ´ ὁποῖον	ἶρις	ἐξανθεῖ τὸ ἁλουργόν, ἄλλα δ´
[18]	αἰσχίων οὐδὲ λυποῦσα μᾶλλον ἑτέρα	κόλασις	ἢ τοὺς ἐξ ἑαυτῶν κακὰ
[5]	κολάζουσιν; ~Ταῦτα δ´ οὐκ ἀποδράσεως	πρόφασίς	ἐστιν ἀλλὰ συγγνώμης αἴτησις, ὅπως
[11]	πολλῶν καὶ μεγάλων ἀγώνων ἡ	αἴσθησις	αὐτῶν ἀνατρέπει τὴν ψυχήν. οἷον
[2]	πονηρῶν βραδυτὴς τοῦ δαιμονίου καὶ	μέλλησις	ἐμοὶ δοκεῖ μάλιστα δεινὸν εἶναι·
[5]	ἀποδράσεως πρόφασίς ἐστιν ἀλλὰ συγγνώμης	αἴτησις,	ὅπως ὁ λόγος, οἷον εἰς
[5]	δυναμένοις. καὶ γὰρ ἡ πάντων	φύσις	ἄτακτος οὖσα ταύτην ἔσχε τὴν
[20]	μηδὲ καταπλαττόμενον· ἡ δ´ ἀνθρώπου	φύσις	εἰς ἔθη καὶ δόγματα καὶ
[21]	εἰς κακίαν καὶ ἀρετὴν ἡ	φύσις.	~Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα,
[21]	δ´ ἦσαν) ἀλλ´ ὅσων ἡ	φύσις	ἔστερξε καὶ προσήκατο τὸ συγγενές,
[6]	ὥραν, ᾗ τὸν οἰκεῖον ἡ	φύσις	καρπὸν ἀποδίδωσι. ~Ταῦτα μὲν οὖν
[7]	εἰ δὲ παιδία μὴ κύοι	τις,	ἀλλὰ πρᾶξιν ἢ βουλὴν ἀπόρρητον
[10]	καθειργμένους φάναι κολάζεσθαι, μέχρι οὗ	τις	ἀποκόψῃ τὸν τράχηλον, μηδὲ τὸν
[222]	ἐνταῦθα γὰρ οὐδὲν ἢ σκιά	τις	ἀτελὴς καὶ ὄναρ ἡδονῆς πλήρωσιν
[13]	πρᾶγμα σεμνὸν ἐφάνη καὶ ἡδύ’	τίς	δ´ οὐκ ἄν’ εἶπεν ἡσθείη
[16]	κακίαν ἡγούμενος καὶ ἀγανακτῶν, ἐάν	τις	δι´ ἑτέρων ἐφ´ ἑτέρους ἀναφέρῃ
[11]	τιμωρίας ὁ θάνατος, μᾶλλον ἄν	τις	εἴποι τοῖς ταχὺ κολαζομένοις τῶν
[221]	φρονοῦν τοῦ σώματος, οἷον ἄν	τις	ἐκ πλοίου κολυμβητὴς εἰς βυθὸν
[226]	ἡ ποινὴ περιῆλθεν. ὁπότε γάρ	τις	ἐκείνων ἀφίκοιτο καὶ περιτύχοι, προσέπιπτεν
[21]	υἱωνοῖς καὶ θυγατριδοῖς, καὶ γυνή	τις	Ἑλληνὶς τεκοῦσα βρέφος μέλαν εἶτα
[11]	γὰρ εἰ μηδὲν ἄλλο φαίη	τις	ἐν τῷ βίῳ καὶ τῷ
[22]	μάλιστα δ´ αὐτὸν διέβαλεν ἀνενεχθεῖσά	τις	ἐξ Ἀμφιλόχου μαντεία. πέμψας γὰρ
[4]	συστασιάσαντα. καὶ ὅλως πολλὰς ἄν	τις	ἐξείποι νόμων ἀτοπίας μήτε τὸν
[19]	οὐ παύει θεραπευόμενος, οὐδὲ βέλτιόν	τις	ἔσχε τῶν ὀφθαλμιώντων ἢ πυρεττόντων
[6]	πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ δέ	τις	ἢ τύραννον ἀπέκτεινε Μιλτιάδην ἐν
[15]	τὰς πόλεις. γνοίη γὰρ ἄν	τις	ἰδὼν τὰς Ἀθήνας ἔτει τριακοστῷ,
[17]	ἦν’ ἔφη τὸ χρησθὲν ἢ	τίς	ὁ Κόραξ οὗτος; ὡς ἐμοὶ
[15]	ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ μόλις ἄν	τις	οἰκεῖος ἢ φίλος ἐντυχὼν διὰ
[20]	ἀνάνδρους ὅτε φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ	τις	οἴοιτο τοῖς σκορπίοις ἐμφύεσθαι τὸ
[19]	φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν· ἣν εἴ	τις,	ὅτι τὰς ἡδονὰς ἀφαιρεῖ καὶ
[9]	ἀποσφαγέντες ἢ κατακρημνισθέντες· ἅπερ ἄν	τις	οὐ τιμωρίαν εἴποι πέρας δὲ
[9]	ἕκαστον ἐξ αὑτῆς τεκταίνεται, δεινή	τις	οὖσα βίου δημιουργὸς οἰκτροῦ καὶ
[222]	τὸ γλαύκινόν ἐστιν, ἐντεῦθεν ἀκρασία	τις	περὶ ἡδονὰς ἐκτέτριπται μόλις· κακόνοια
[17]	ψυχῆς τὴν διαμονήν, εἰ μή	τις	ὥσπερ ὁ Ἡρακλῆς ὑφελὼν τὸν
[9]	βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη· καί	ὃς	δ´ ἄλλῳ κακὰ τεύχει, ἑῷ
[222]	καὶ πρὸς αἴσθησιν αὐτῶν εἰσιν·	ὃς	δ´ ἂν ἐκεῖθεν ἀκόλαστος ἐνταῦθα
[11]	εἰπεῖν φεῦ τῆς ἐμῆς κακίας,	ὃς	δι´ ἡδονὴν οὕτω βραχεῖαν ἐστέρημαι
[21]	δὲ Πύθωνος τοῦ Θισβέως παίδων,	ὃς	ἔναγχος τέθνηκε, λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς
[7]	ἀπογράψασθαι δοκοῦσιν ἔνιοι τῶν Ἑλλήνων,	ὃς	κελεύει τὴν ἔγκυον, ἂν ἁλῷ
[2]	τοῖς προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους τιμωρίας,	ὃς	προδοὺς τὴν ἐπὶ Κάπρῳ μάχην
[3]	γένοιτο σύννους καὶ ταπεινὴ καὶ	κατάφοβος	πρὸς τὸν θεὸν ὡς ἐφεστῶτα
[10]	ἔχων καὶ ἀποτινάσσων, θύννος βολαῖος	πέλαγος	ὣς διαστροβεῖ. ἡ γὰρ ἰταμότης
[224]	βαφαῖς κεχρωσμένα, πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις	φέγγος.	ὡς δὲ πλησίον ἦλθον, ὁ
[226]	κωλύειν, αὐτὸν δ´ ὥσπερ ὑπ´	ἴυγγος	ἐξαίφνης σπασθέντα πνεύματι νεανικῷ σφόδρα
[16]	ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους ἐνουθέτησε, καὶ	στρατηγὸς	ἐκ δεκάδος ἀνελὼν ἕνα πάντας
[14]	ἢ πάλιν, δι´ ἣν αἰτίαν	αἰγὸς	τὸν ἠρυγγίτην λαβούσης εἰς τὸ
[17]	ἐκελεύσθη πορευθεὶς ἐπὶ τὴν τοῦ	Τέττιγος	οἴκησιν ἱλάσασθαι τὴν τοῦ Ἀρχιλόχου
[13]	κηρυττόμενον· ὁ γὰρ αὐτός ἐστι	λόγος.	ἀλλ´ ὑμεῖς γε δήπου πλέον
[17]	κατ´ ἀξίαν νέμοντος ἡμῖν ὁ	λόγος	ἐξ ἀρχῆς δεῦρο προελήλυθε. κἀκεῖνος
[18]	τὸ εἴδωλον. ~Εἷς οὖν ἐστι	λόγος’	ἔφην ὁ τοῦ θεοῦ τὴν
[15]	ὁ αὐξόμενος ἀνέφυ τοῖς σοφισταῖς	λόγος·	ὁ γὰρ λαβὼν πάλαι τὸ
[5]	ἀλλὰ συγγνώμης αἴτησις, ὅπως ὁ	λόγος,	οἷον εἰς λιμένα καὶ καταφυγὴν
[9]	τεκταίνεται, δεινή τις οὖσα βίου	δημιουργὸς	οἰκτροῦ καὶ σὺν αἰσχύνῃ φόβους
[7]	τί οὖν ἄτοπον, εἰ, καθάπερ	γεωργὸς	οὐκ ἐκκόπτει τὴν ἄκανθαν ἂν
[221]	ἀέρος, εἶτα ῥηγνυμένης ἀτρέμα τῆς	πομφόλυγος	ἐκβαίνειν τύπον ἐχούσας ἀνθρωποειδῆ τὸν
[16]	ἑτέρους ἐνουθέτησε, καὶ στρατηγὸς ἐκ	δεκάδος	ἀνελὼν ἕνα πάντας ἐνέτρεψε, καὶ
[221]	μέντοι σαφῶς· ἀποθανεῖν γὰρ ἔτι	παιδὸς	ὄντος· ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς
[226]	ταύτῃ τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς ἐχίδνης	εἶδος,	ἐν ᾧ κυηθεῖσαν καὶ διαφαγοῦσαν
[222]	ἐξήνεγκε βιαιότης ἀμαθίας καὶ φιληδονίας	εἶδος.	ἡ μὲν γὰρ ἀσθενείᾳ λόγου
[226]	γὰρ αὐτοῦ λαβομένην θαυμαστὴν τὸ	εἶδος	καὶ τὸ μέγεθος δεῦρο δή’
[10]	δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε, τὸ δὲ	συνειδὸς	ἐγκείμενον ἔχων καὶ ἀποτινάσσων, θύννος
[11]	μνήμης τῶν ἀδικημάτων καὶ τὸ	συνειδὸς	ἐξ ἑαυτῆς ἐκβαλοῦσα καὶ καθαρὰ
[224]	ἔλεγε, διὰ τῶν κόλπων τῆς	Θέμιδος	ἀπερειδόμενον εἰς τὸν Παρνασόν. προθυμούμενος
[7]	εἰ Διονύσιος ἐν ἀρχῇ τῆς	τυραννίδος	ἔδωκε δίκην, ὡς οὐδεὶς ἂν
[17]	λόγον τοσοῦτον, ὥσπερ αἱ τοὺς	Ἀδώνιδος	κήπους ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ τιθηνούμεναι
[11]	μὲν εὐθὺς κενὴν χάριν ἐχούσης	ἐλπίδος	ἔρημον εὑρίσκουσι, φόβων δὲ καὶ
[13]	Θεοξενίων καὶ τῆς καλῆς ἐκείνης	μερίδος,	ἣν ἀφαιροῦντες τοὺς Πινδάρου κηρύττουσι
[6]	πρὸς τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς	πατρίδος	ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ δέ τις
[6]	κατακολουθοῦσι καὶ τὰς πράξεις ἐκ	ποδὸς	ἐπιδιώκουσι· τὸν θεὸν δ´ εἰκός,
[224]	αὐτῷ τὸ φῶς ἐκ τοῦ	τρίποδος,	ὡς ἔλεγε, διὰ τῶν κόλπων
[22]	αἰσχροῦ φέροντος εἰς ἀπόλαυσιν ἢ	κέρδος	οὐσίαν μὲν οὐ πολλὴν δόξαν
[17]	εἶπον ἀλλὰ μικρὸς οὕτω καὶ	κενόσπουδος	ὁ θεός ἐστιν, ὥστε μηδὲν
[5]	ἡμᾶς τὸν θεὸν ὁρῶντας, ᾧ	δέος	οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια πράγματος οὐδενός,
[225]	οὐκ ἐτόλμα δι´ ἔκπληξιν καὶ	δέος,	ὑποστρέψαι δὲ καὶ φυγεῖν βουλόμενος
[5]	κατὰ Πλάτωνα πάντων καλῶν ὁ	θεὸς	ἑαυτὸν ἐν μέσῳ παράδειγμα θέμενος
[5]	καὶ τὴν μεγαλοπάθειαν, ἣν ὁ	θεὸς	ἐνδείκνυται τῷ μὲν κολάζειν ὀλίγους
[7]	ἀπ´ αὐτοῦ συναγαγεῖν, οὕτως ὁ	θεὸς	ἐνδόξου καὶ βασιλικοῦ γένους ῥίζαν
[17]	μικρὸς οὕτω καὶ κενόσπουδος ὁ	θεός	ἐστιν, ὥστε μηδὲν ἡμῶν ἐχόντων
[20]	~Ἢ κατὰ τοῦτο μὲν ὁ	θεὸς	οὐδὲν τοῦ Ἡσιόδου σοφώτερος διακελευομένου
[20]	παρανομεῖν ὁ τυραννικός) ἀλλ´ ὁ	θεὸς	οὔτ´ ἀγνοεῖ δήπου τὴν ἑκάστου
[7]	δεομένοις καὶ κολάσεως ἐμβαλὼν ὁ	θεὸς	πικρίαν τινὰ τυράννου δυσμείλικτον καὶ
[7]	Σικυωνίοις δὲ καὶ διαρρήδην ὁ	θεὸς	προεῖπε μαστιγονόμων δεῖσθαι τὴν πόλιν,
[15]	ὁ γὰρ λαβὼν πάλαι τὸ	χρέος	νῦν οὐκ ὀφείλει γεγονὼς ἕτερος,
[2]	κακίᾳ χρωμένοις. οὐθὲν γὰρ οὕτω	χρέος	ὡς τὸ τῆς δίκης ὑπερήμερον
[16]	ὡς ἔοικε, τὸ αὐτὸ δεῖ	πάθος	ἐγγίνεσθαι καὶ τὴν αὐτὴν μεταβολήν,
[9]	τὸν Σηλυμβριανὸν εἰς φθίσιν, ἀνήκεστον	πάθος,	ἐμπεσόντα καὶ μίξαντα πρῶτον ἀνθρώπων
[22]	διώκων ταὐτὸ τοῖς ἀκολάστοις ἔπασχε	πάθος,	οἳ τὰς γυναῖκας ἔχοντες μὲν
[6]	ὡς πλεῖστον αὐτοῦ ἐνδύεται τὸ	ἔθος	καὶ κρατεῖ μάλιστα καθαπτόμενον. οἶμαι
[226]	θαυμαστὴν τὸ εἶδος καὶ τὸ	μέγεθος	δεῦρο δή’ εἰπεῖν οὗτος, ὅπως
[19]	σπέρμα μικρόν, οὐκ ἐάσας εἰς	μέγεθος	προελθεῖν. ἦ γὰρ οὐχ οὕτω
[6]	δ´ ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασιν εἰς	ἦθος	ἀνδρῶν καὶ βίον· ᾗ καὶ
[6]	εἰς τὸ μόνιμον καὶ καθεστηκὸς	ἦθος	ἐλθεῖν. ὥσπερ οὖν ὁ γεωργίας
[22]	τυχόντος οἰομένους γεγονέναι διακόσμησιν εἰς	ἦθος	τοσαύτην. ὅπερ ἦν ἀληθές, ὡς
[20]	πιθήκων εὐθὺς ἐμφαίνει τὸ συγγενὲς	ἦθος	ὑπὸ μηδενὸς ὑπαμπεχόμενον μηδὲ καταπλαττόμενον·
[6]	ὠνομάσθη τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ, καὶ	ἦθος,	ὡς πλεῖστον αὐτοῦ ἐνδύεται τὸ
[221]	τὰ ἄστρα παμμεγέθη καὶ ἀπέχοντα	πλῆθος	ἀλλήλων ἄπλετον, αὐγήν τε τῇ
[13]	δ´ εἰς παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ	πλῆθος·	εἰ δὲ μὴ βούλει, τοῦτο
[6]	ταῦτα τὴν ἰσχὺν καὶ τὸ	πλῆθος	ὑποδείκνυσι καὶ τὴν μαλακότητα τῆς
[18]	δόξῃ, κινήσομεν, εἴ γε δὴ	μῦθός	ἐστιν. ~Ὁ γὰρ Βίων τὸν
[18]	ἀκηκοώς, ὀκνῶ δὲ μὴ φανῇ	μῦθος	ὑμῖν· μόνῳ οὖν χρῶμαι τῷ
[221]	φήσαντος ὡς οὐ Θεσπέσιος ἀλλ´	Ἀριδαῖός	ἐστι, πρότερόν γε’ φάναι, τὸ
[10]	ἐγκείμενον ἔχων καὶ ἀποτινάσσων, θύννος	βολαῖος	πέλαγος ὣς διαστροβεῖ. ἡ γὰρ
[22]	ἀλλὰ πληγῆς μόνον ἐξέθανε, καὶ	τριταῖος	ἤδη περὶ τὰς ταφὰς αὐτὰς
[4]	ὁ Πλάτων υἱὸν ὄντα τοῦ	Διὸς	γεγονέναι τὸν Μίνω μαθητήν, ὡς
[222]	ὡς Ἀδράστεια μέν, Ἀνάγκης καὶ	Διὸς	θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω
[18]	ἀναπείσειεν αὖθις ἐπὶ ταῖς τοῦ	Διὸς	τιμαῖς ἄδικον γενέσθαι καὶ ἀκόλαστον,
[19]	τὴν αὐτὴν νόσον ἰατρὸς ἢ	οἰκεῖος	ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν ἢ δεσπότης
[15]	ἀνθρώπου δὲ μόλις ἄν τις	οἰκεῖος	ἢ φίλος ἐντυχὼν διὰ χρόνου
[22]	γενομένου μεθ´ ἡμῶν ἐνταῦθα Πρωτογένους	οἰκεῖος	καὶ φίλος, ἐν πολλῇ βιώσας
[7]	Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας· καὶ	Πομπήιος	Μάγνος ἐν Ῥώμῃ Στράβωνος ἦν
[12]	παρ´ αὐτῶν. τρίτῃ δὲ γενεᾷ	Σάμιος	Ἴδμων ἀφίκετο, γένει μὲν οὐδὲν
[16]	χρήσιμον καὶ δίκαιόν ἐστι, καὶ	γελοῖος	ὁ φάσκων ἄδικον εἶναι τῶν
[7]	ἦν Ἀκραγαντίνοις φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις	Μάριος.	Σικυωνίοις δὲ καὶ διαρρήδην ὁ
[11]	καὶ τὴν δύναμιν, ὡς ἔπιεν	ὑποχείριος	γενόμενος, εἰπεῖν φεῦ τῆς ἐμῆς
[221]	αὐτοῦ καὶ φήσαντος ὡς οὐ	Θεσπέσιος	ἀλλ´ Ἀριδαῖός ἐστι, πρότερόν γε’
[22]	οὖν ἔφην ὅτι ὁ Σολεὺς	Θεσπέσιος,	ἀνὴρ ἐκείνου τοῦ γενομένου μεθ´
[221]	μήτε σκαρδαμύττειν. ταῦτ´ ἀκούσας ὁ	Θεσπέσιος	ἤδη τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ
[221]	φάναι, τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε	Θεσπέσιος.	οὐδὲ γάρ τοι τέθνηκας, ἀλλὰ
[225]	καὶ οἰκείοις καὶ συνήθεσιν ὁ	Θεσπέσιος	οὐκ ἂν προσδοκήσας κολαζομένοις ἐνετύγχανε,
[7]	ὀρθῶς’ ἔφην· σκόπει γάρ, εἰ	Διονύσιος	ἐν ἀρχῇ τῆς τυραννίδος ἔδωκε
[17]	ὄνομα ξένον. οὐδαμῶς’ εἶπον, ἀλλ´	αἴτιος	ἐγὼ παρωνύμῳ χρησάμενος ἀντὶ τοῦ
[13]	λίαν καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ	φιλαίτιος	ὅλως καὶ δύσκολος πρὸς τὸ
[7]	γένετ´ ἐκ πατρὸς πολὺ χείρονος	υἱὸς	ἀμείνων παντοίην ἀρετήν· καίτοι λαμπρὸν
[8]	τῇ γυναικὶ δῶρον· ὁ δ´	υἱὸς	αὐτοῦ πρὸς τὴν μητέρα διοργισθεὶς
[7]	Μάγνος ἐν Ῥώμῃ Στράβωνος ἦν	υἱός,	οὗ τὸν νεκρὸν ὁ Ῥωμαίων
[12]	μέλλον καὶ τὸ λειπόμενον αὐτῷ	μῆκος.	ἤδη γὰρ ὥσπερ ἔφεδρον ἀνίστημι
[6]	πρὶν εἰς τὸ μόνιμον καὶ	καθεστηκὸς	ἦθος ἐλθεῖν. ὥσπερ οὖν ὁ
[224]	ἀλλ´ ἤκουε παριὼν φωνὴν ὀξεῖαν	γυναικὸς	ἐν μέτρῳ φράζουσαν ἄλλα τινὰ
[224]	προελθεῖν, ὅτε τὴν ψυχὴν τῆς	γυναικὸς	μετῄει, καὶ μὴ καλῶς διαμνημονεύσαντα
[6]	προαιρέσει τοῦ αἰσχροῦ τὸ ἁμαρτητικὸν	εἰκὸς	ἐγγεγονέναι, δίδωσι μεταβαλέσθαι χρόνον, ἐὰν
[11]	τῶν πεπραγμένων δράσασα μηδέν; ταῦθ´	εἰκὸς	ἑκάστου τῶν πονηρῶν τὴν ψυχὴν
[11]	ἀναγκαῖον μηδ´ ὀνησιφόρον, ἆρ´ οὐκ	εἰκὸς	ἐμπίπτειν αὐτῷ πολλάκις λογισμόν, ὡς
[2]	ταῦτα δ´ αὐτὰ τοὺς κακοὺς	εἰκός	ἐστιν ἑαυτοῖς διακελευομένους καὶ παρεγγυῶντας
[18]	ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν μᾶλλον	εἰκὸς	ἔτι καὶ τιμὰς ἀποδίδοσθαι καὶ
[5]	ἀπαρύτουσι τῆς ὀργῆς, πολὺ μᾶλλον	εἰκὸς	ἡμᾶς τὸν θεὸν ὁρῶντας, ᾧ
[6]	ποδὸς ἐπιδιώκουσι· τὸν θεὸν δ´	εἰκός,	ἧς ἂν ἐφάπτηται τῇ δίκῃ
[14]	μετ´ εὐλαβείας ἀτρέμα πρὸς τὸ	εἰκὸς	καὶ πιθανόν· ὡς τό γε
[4]	δόξης καὶ ὑπονοίας κατὰ τὸ	εἰκὸς	μετιόντας. οὐ γὰρ ἰατροῦ μὲν
[8]	νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων δ´ οἷον	εἰκὸς	τῶν παρόντων ἄν– θρωπε, τί
[18]	ἀποδοῦναί με τῷ λόγῳ τὸ	εἰκός·	ὕστερον δὲ τὸν μῦθον, ἐὰν
[20]	κλέπτης καὶ τῷ παρανομεῖν ὁ	τυραννικός)	ἀλλ´ ὁ θεὸς οὔτ´ ἀγνοεῖ
[21]	ἐκ φαύλου γένηται χρηστὸς ὥσπερ	εὐεκτικὸς	ἐκ νοσώδους, ἀφεῖται τῆς τοῦ
[222]	μεγέθει καὶ σφοδρότητι τοὺς διὰ	σαρκὸς	ὑπερβάλλουσιν, ὅσον τὸ ὕπαρ ἂν
[11]	καὶ χρήματα φίλων ἀποστεροῦντες ὡς	Γλαῦκος	ὁ Ἐπικύδους οὐ μετενόουν οὐδ´
[16]	ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν, ὅτι καὶ	διδάσκαλος	παίδων ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους ἐνουθέτησε,
[1]	ἀπηλλάγη, καλῶς εἶχε περιορᾶν τὸ	βέλος	ἐγκείμενον. ὁ μὲν γὰρ Βρασίδας
[225]	ᾠκτίζοντο πρὸς ἐκεῖνον καὶ ἀνεκλαίοντο,	τέλος	δὲ τὸν πατέρα τὸν ἑαυτοῦ
[2]	αὐτὸς ἐπίδῃ. τί γὰρ Μεσσηνίοις	ὄφελος	τοῖς προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους τιμωρίας,
[224]	περὶ τοῦ τότε ἡγεμόνος ὡς	ἐσθλὸς	ἐὼν νούσῳ τυραννίδα λείψει. ~Μετὰ
[8]	τὸ κατὰ Κάλλιππον, ᾧ ξιφιδίῳ	φίλος	εἶναι δοκῶν ἀπέκτεινε Δίωνα, τούτῳ
[22]	ἡμῶν ἐνταῦθα Πρωτογένους οἰκεῖος καὶ	φίλος,	ἐν πολλῇ βιώσας ἀκολασίᾳ τὸν
[15]	μόλις ἄν τις οἰκεῖος ἢ	φίλος	ἐντυχὼν διὰ χρόνου μορφὴν γνωρίσειεν,
[19]	καὶ ὅμοια. νόσου μὲν γὰρ	ἄλλος	ἄλλον οὐ παύει θεραπευόμενος, οὐδὲ
[15]	δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος ἥκει τήμερον·	ἄλλος	γάρ ἐστι. καίτοι μείζονάς γε
[221]	εἶτα μικρὸν ἐξαρθεὶς ἔδοξεν ἀναπνεῖν	ὅλος	καὶ περιορᾶν πανταχόθεν, ὥσπερ ἑνὸς
[13]	μᾶλλον δὲ φιλαίτιος ὅλως καὶ	δύσκολος	πρὸς τὸ θεῖον, ἐγκαλῶν μέν,
[14]	ἄχρι ἂν ἐξέλῃ προσελθὼν ὁ	αἰπόλος;	ἄλλαι τε δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι
[11]	φιλοτιμίας ἐπιδοὺς καὶ συνεισενεγκὼν ὁ	φαῦλος	εὐθύς ἐστιν ἐν μεταμελείᾳ καὶ
[7]	λανθάνον ἢ σωτηρίου γνώμης γενόμενος	σύμβουλος	ἢ χρείας εὑρετὴς ἀναγκαίας, οὐκ
[7]	οὗ τὸν νεκρὸν ὁ Ῥωμαίων	δῆμος	ὑπὸ μίσους ἐξέβαλε καὶ κατεπάτησεν.
[5]	φρένας μετοικίσας‘ οὕτω καὶ ὁ	λογισμὸς	τὰ δίκαια πράττει καὶ μέτρια,
[5]	ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν καὶ γενέσθαι	κόσμος,	ὁμοιότητι καὶ μεθέξει τινὶ τῆς
[5]	τὸ προσῆκον. ὡς γὰρ ὁ	θυμὸς	κατὰ τὸν Μελάνθιον Τὰ δεινὰ
[5]	φλέγεται καὶ σφαδᾴζει Πηδῶν ὁ	θυμὸς	τῶν φρενῶν ἀνωτέρω‘ καθάπερ δίψαν
[13]	ἀγανακτῶν ὑγρός ἐστι λίαν καὶ	ῥᾴθυμος	μᾶλλον δὲ φιλαίτιος ὅλως καὶ
[7]	Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας· καὶ Πομπήιος	Μάγνος	ἐν Ῥώμῃ Στράβωνος ἦν υἱός,
[16]	μνημονεύειν, ὅτι καὶ διδάσκαλος παίδων	ἑνὸς	καθικόμενος ἑτέρους ἐνουθέτησε, καὶ στρατηγὸς
[221]	ὅλος καὶ περιορᾶν πανταχόθεν, ὥσπερ	ἑνὸς	ὄμματος ἀνοιχθείσης τῆς ψυχῆς. ἑώρα
[16]	καὶ συνεχές, ἔστι δήπου καὶ	γένος,	ἐξηρτημένον ἀρχῆς μιᾶς καὶ δύναμίν
[226]	ὑπηκόων τὸ βέλτιστον καὶ θεοφιλέστατον	γένος	ἠλευθέρωσε τὴν Ἑλλάδα. Μέχρι μὲν
[226]	φωτὸς γενέσθαι προστάττουσαν εἰς ἄλλο	γένος	ἡμερώτερον μεταβαλεῖν, ᾠδικόν τι μηχανησαμένους
[7]	τὸ Αὐτολύκου καὶ τὸ Φλεγύου	γένος	ἤνθησεν ἐν δόξαις καὶ ἀρεταῖς
[18]	ἀλλὰ παῖδας ἢ φίλους ἢ	γένος	οἰκεῖον αὑτῆς ἀτυχήμασι χρωμένους μεγάλοις
[21]	ἐκ βυθοῦ τῆς πρὸς τὸ	γένος	ὁμοιότητος, οὕτω πολλάκις ἤθη καὶ
[13]	ἑτέρων ἔν τε Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι	γένος	ὄντες ἀξιοῦτε καὶ παρὰ Φωκεῦσι
[20]	ἐμφαίνει τὸ συγγενὲς ἦθος ὑπὸ	μηδενὸς	ὑπαμπεχόμενον μηδὲ καταπλαττόμενον· ἡ δ´
[224]	ἐν θεοῖς Ἀπόλλωνος καὶ Νυκτός·	οὐδενὸς	γὰρ Ἀπόλλωνι Νύκτα κοινωνεῖν· ἀλλὰ
[5]	δέος οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια πράγματος	οὐδενός,	ὅμως ἐν τῷ μέλλοντι τὴν
[22]	αὖθις ἀδίκως ἑτέροις συνούσας διαφθείρειν.	οὐδενὸς	οὖν ἀπεχόμενος αἰσχροῦ φέροντος εἰς
[5]	ὡς Πλάτων τε τὴν βακτηρίαν	ἀνατεινάμενος	τῷ παιδὶ πολὺν ἔστη χρόνον,
[11]	ἡδονήν τινα συνουσίας ἄνομον ἔργον	ἐργασάμενος	καὶ δεινόν, εἶτα τοῦ πάθους
[222]	ὥστ´ ἢ λαθὼν διαφυγεῖν ἢ	βιασάμενος.	ἄλλῃ δ´ ἄλλη τιμωρία τριῶν
[17]	εἶπον, ἀλλ´ αἴτιος ἐγὼ παρωνύμῳ	χρησάμενος	ἀντὶ τοῦ ὀνόματος. ὁ γὰρ
[19]	πότους καὶ γύναια, φαρμακείαις δὲ	χρησάμενος	ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε
[17]	ἄνδρα τῶν Μουσῶν ἀνῃρηκώς, εἶτα	χρησάμενος	λιταῖς τισι καὶ προστροπαῖς μετὰ
[11]	παρακαταθήκην μὲν ἀποδοὺς καὶ γνώριμον	ἐγγυησάμενος	καὶ πατρίδι μετὰ δόξης καὶ
[17]	τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων ἀπολλυμένας	ἐπιστάμενος	εὐθὺς ὥσπερ ὁμίχλας ἢ καπνοὺς
[6]	τὴν πόλιν ὡς ὕστερον Ἀλκιβιάδου	γραψάμενος,	ἆρ´ οὐκ ἂν ἀπωλώλεσαν ἡμῖν
[10]	ἐν Βυζαντίῳ παρθένον ἐλευθέραν ὕβρει	μεταπεμψάμενος	ὡς ἕξων διὰ νυκτός, εἶτα
[5]	ὀργὴν καὶ τὸν θυμὸν ἐκποδὼν	θέμενος.	ὅθεν ἡμεροῦνται καὶ τοῖς ἀνθρωπίνοις
[5]	θεὸς ἑαυτὸν ἐν μέσῳ παράδειγμα	θέμενος	τὴν ἀνθρωπίνην ἀρετήν, ἐξομοίωσιν οὖσαν
[20]	χρῆται δὲ καιροῦ καὶ δυνάμεως	ἐπιλαβόμενος	τῷ κλέπτειν ὁ κλέπτης καὶ
[13]	Λαχάρους ἢ Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων	ἀχθόμενος	καὶ ἀγανακτῶν ὑγρός ἐστι λίαν
[20]	τὸν ἰὸν ὅτε δάκνουσιν, εὐήθως	οἰόμενος·	οὐ γὰρ ἅμα γίγνεται καὶ
[16]	ὅτι καὶ διδάσκαλος παίδων ἑνὸς	καθικόμενος	ἑτέρους ἐνουθέτησε, καὶ στρατηγὸς ἐκ
[223]	χάσμα μέγα καὶ κάτω διῆκον	ἀφικόμενος	ὑπὸ τῆς ὀχούσης ἀπελείφθη δυνάμεως.
[6]	εἶτ´ ἐν αὐτῷ τῷ τυραννεῖν	μεταβαλόμενος	καὶ δυσχεράνας τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε
[225]	δέος, ὑποστρέψαι δὲ καὶ φυγεῖν	βουλόμενος	οὐκέτι τὸν πρᾶον ἐκεῖνον ἑώρα
[224]	τῷ προσώπῳ τῆς σελήνης περιφερομένην.	βουλόμενος	οὖν ἀκροᾶσθαι πλείονα τῇ ῥύμῃ
[5]	καὶ ἀταξίαν καταμαθών, εἶθ´ ἑαυτοῦ	συναισθανόμενος	ἐμπαθέστερον ἔχοντος καὶ τραχύτερον πρὸς
[22]	δὲ ῥωσθεὶς καὶ παρ´ αὑτῷ	γενόμενος	ἄπιστόν τινα τοῦ βίου τὴν
[10]	κακῶν, ὅταν ἐν Λακεδαίμονι γένηται·	γενόμενος	δ´ εὐθὺς ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´, εἰ
[11]	τὴν δύναμιν, ὡς ἔπιεν ὑποχείριος	γενόμενος,	εἰπεῖν φεῦ τῆς ἐμῆς κακίας,
[21]	ποινῆς οἷον ἐκποίητος τῆς κακίας	γενόμενος,	νόσον δ´ εἰς ὁμοιότητα μοχθηροῦ
[7]	μηνύσας λανθάνον ἢ σωτηρίου γνώμης	γενόμενος	σύμβουλος ἢ χρείας εὑρετὴς ἀναγκαίας,
[7]	διέσπασαν. ἀλλὰ Σικυωνίοις μὲν Ὀρθαγόρας	γενόμενος	τύραννος καὶ μετ´ ἐκεῖνον οἱ
[225]	ὅτι περὶ ξένους τινὰς μιαρὸς	γενόμενος	χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις διαφθείρας καὶ
[15]	Ἐπιχαρμείοις ἔοικεν, ἐξ ὧν ὁ	αὐξόμενος	ἀνέφυ τοῖς σοφισταῖς λόγος· ὁ
[225]	ἤδη πέπονθε τὰ δ´ ἄγεται	πεισόμενος,	ἱκετεύειν μὲν ἢ παραιτεῖσθαι περὶ
[19]	γὰρ ἄλλος ἄλλον οὐ παύει	θεραπευόμενος,	οὐδὲ βέλτιόν τις ἔσχε τῶν
[6]	μὲν τοὺς νόμους τοῖς πολίταις,	μαχόμενος	δὲ πρὸς τοὺς πολεμίους ὑπὲρ
[22]	ἑτέροις συνούσας διαφθείρειν. οὐδενὸς οὖν	ἀπεχόμενος	αἰσχροῦ φέροντος εἰς ἀπόλαυσιν ἢ
[16]	ἢ τὸ θεραπεῦον τὴν κακίαν	ἡγούμενος	καὶ ἀγανακτῶν, ἐάν τις δι´
[225]	τὴν ὄψιν εἰς τὸ πρόσθεν	ὠθούμενος,	ὡς ἀνάγκην οὖσαν οὕτω διεξελθεῖν,
[4]	ἑτέροις καὶ Πίνδαρος ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘	ἀνακαλούμενος	τὸν ἄρχοντα καὶ κύριον ἁπάντων
[224]	Θέμιδος ἀπερειδόμενον εἰς τὸν Παρνασόν.	προθυμούμενος	δ´ αὐτὸς ἰδεῖν οὐκ εἶδεν
[222]	καὶ ὀφθεὶς δικαιοῦται πολὺν χρόνον	ἐξαιρούμενος	ἕκαστον τῶν παθῶν ἀλγηδόσι καὶ
[13]	κολούηται καὶ ἀφανίζηται τῶν φαύλων,	αἰτιώμενός	τε τὸν θεὸν ὁμοίως μέν,
[2]	ἄτοπος εἰς ἀποτροπὴν κακίας τούτοις	χρώμενος·	οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ Δίκη σε,
[10]	Τᾷδὲ δράκων ἐδόκησεν μολεῖν κάρα	βεβροτωμένος	ἄκρον, ἐκ δ´ ἄρα τοῦ
[221]	τοὺς μέν, ὥσπερ ἡ καθαρωτάτη	πανσέληνος,	ἓν χρῶμα λεῖον καὶ συνεχὲς
[2]	πρόσφατος γέγονα τῇ δόξῃ καὶ	καινός,	ἔκπαλαι δ´ ἠγανάκτουν ἀκούων Εὐριπίδου
[13]	ταῦτα γὰρ πάντα ἀληθινὰ ἡγῇ;	κἀκεῖνος	εἰ δὲ μὴ πάντ´’ εἶπεν
[17]	λόγος ἐξ ἀρχῆς δεῦρο προελήλυθε.	κἀκεῖνος	εἶτα δ´’ ἔφη νομίζεις ἕπεσθαι
[224]	δὲ πλησίον ἦλθον, ὁ κρατὴρ	ἐκεῖνος	ἀφανὴς χλεμάβλου τοῦ περιέχοντος, τῶν
[7]	λαμπρὸν οὐδὲν οὐδ´ ἐκπρεπὲς ἔργον	ἐκεῖνος	ὁ τοῦ Κοπρέως παρέσχεν· ἀλλὰ
[223]	θαυμασίας καὶ κρᾶσιν οἵαν ὁ	οἶνος	τοῖς μεθυσκομένοις ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ
[8]	πρὸς τὴν μητέρα διοργισθεὶς ἔκ	τινος	αἰτίας ὑφῆψε τὴν οἰκίαν καὶ
[9]	αὑτῇ λέγεται τὸ βοηθητικὸν ἔκ	τινος	ἀντιπαθείας ἔχειν συγκεκραμένον, ἡ δὲ
[225]	πατέρα τὸν ἑαυτοῦ κατεῖδεν ἔκ	τινος	βαράθρου στιγμάτων καὶ οὐλῶν μεστὸν
[22]	συνέπεσε. κατενεχθεὶς γὰρ ἐξ ὕψους	τινὸς	εἰς τράχηλον οὐ γενομένου τραύματος
[3]	καὶ ἀνακρούσεις καὶ περιψοφήσεις ἑτέρου	τινὸς	ἕνεκα μᾶλλον δοκοῦσι γίνεσθαι ἢ
[11]	εἰ θέμις ἐστὶν εἰπεῖν, οὔτε	τινὸς	θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων δεῖσθαι κολαστοῦ
[221]	Ἐνταῦθα μίαν ἔφη γνῶναι συγγενοῦς	τινος,	οὐ μέντοι σαφῶς· ἀποθανεῖν γὰρ
[10]	διὰ νυκτός, εἶτα προσιοῦσαν ἔκ	τινος	ταραχῆς καὶ ὑποψίας ἀνελὼν ἑώρα
[10]	προσβάλλουσαν αὐτῷ τὴν Ἀφροδίτην ἔκ	τινος	φιάλης πρὸς τὸ πρόσωπον. οἱ
[12]	διανείμῃ μνᾶς τέσσαρας· ὀργῆς δέ	τινος,	ὡς ἔοικεν, αὐτῷ καὶ διαφορᾶς
[6]	δὲ Μεγάλῃ πόλει Λυδιάδας ἦν	τύραννος,	εἶτ´ ἐν αὐτῷ τῷ τυραννεῖν
[7]	ἀλλὰ Σικυωνίοις μὲν Ὀρθαγόρας γενόμενος	τύραννος	καὶ μετ´ ἐκεῖνον οἱ περὶ
[12]	αὐτῶν. Ἀγαθοκλῆς δ´ ὁ Συρακοσίων	τύραννος	καὶ σὺν γέλωτι χλευάζων Κερκυραίους
[10]	συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων καὶ ἀποτινάσσων,	θύννος	βολαῖος πέλαγος ὣς διαστροβεῖ. ἡ
[21]	πονηρίας τὴν κόλασιν. οὐ γὰρ	Ἀντίγονός	γε διὰ Δημήτριον οὐδὲ τῶν
[12]	γένει μὲν οὐδὲν Αἰσώπῳ προσήκων	ἀπόγονος	δὲ τῶν πριαμένων αὐτὸν ἐν
[11]	φιλοπλουτία καὶ φιληδονία περιμανὴς καὶ	φθόνος	ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ δυσμενείας ἢ
[224]	τι κομμάτιον περὶ τοῦ τότε	ἡγεμόνος	ὡς ἐσθλὸς ἐὼν νούσῳ τυραννίδα
[7]	Τοῦ γένετ´ ἐκ πατρὸς πολὺ	χείρονος	υἱὸς ἀμείνων παντοίην ἀρετήν· καίτοι
[12]	Ἥρας; καὶ μὴν οὐ πολὺς	χρόνος	ἀφ´ οὗ Λοκροὶ πέμποντες εἰς
[6]	οὐκ ἐξικνοῦνται, διὸ τοῖς ἡμαρτηκόσι	κυνὸς	δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι καὶ τὰς
[7]	καὶ Πομπήιος Μάγνος ἐν Ῥώμῃ	Στράβωνος	ἦν υἱός, οὗ τὸν νεκρὸν
[13]	ἀμοιβῆς. καλοῦ γ´’ εἶπεν ἡμᾶς	ἀγῶνος	καὶ φιλοσοφίᾳ μάλα πρέποντος ἀνέμνησας.
[21]	οὖσαν γενεὰν τετάρτην, τῶν δὲ	Πύθωνος	τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς ἔναγχος
[19]	ζητουμένῳ τὸ παραβαλλόμενον ὑπὸ τοῦ	Βίωνος,	ἔλαθεν αὐτόν· ἤδη γὰρ ἀνδρὸς
[13]	τιμωμένους, τῶν δὲ Λαχάρους ἢ	Ἀριστίωνος	ἐκγόνων ἐλαυνομένων ἀχθόμενος καὶ ἀγανακτῶν
[224]	κοινὸν εἴη μαντεῖον ἐν θεοῖς	Ἀπόλλωνος	καὶ Νυκτός· οὐδενὸς γὰρ Ἀπόλλωνι
[224]	ἀληθὲς παραλαμβάνοντες διασπείρουσι. τὸ δ´	Ἀπόλλωνος	οὐκέτ´ οἶδα’ εἶπεν εἰ κατιδεῖν
[4]	εἶναι. παραλογώτατον δὲ τὸ τοῦ	Σόλωνος,	ἄτιμον εἶναι τὸν ἐν στάσει
[13]	ἀποδιδοῦσαν. ὁ δὲ τοὺς ἀπὸ	Κίμωνος	ἡδέως ὁρῶν Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν
[226]	βίοις, ἐν ταύταις φανῆναι τὴν	Νέρωνος,	τά τ´ ἄλλα κακῶς ἔχουσαν
[224]	ἔλεγεν οὖν ὁ τοῦ Θεσπεσίου	ψυχοπομπὸς	ἄχρι τούτου τὸν Ὀρφέα προελθεῖν,
[21]	εἶτα κρινομένη μοιχείας ἐξανεῦρεν αὑτὴν	Αἰθίοπος	οὖσαν γενεὰν τετάρτην, τῶν δὲ
[6]	ἀνδρῶν καὶ βίον· ᾗ καὶ	τρόπος	ὠνομάσθη τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ, καὶ
[2]	τῶν ἀποσφαγέντων ἐκείνων. ὅθεν Εὐριπίδης	ἄτοπος	εἰς ἀποτροπὴν κακίας τούτοις χρώμενος·
[5]	γὰρ ἔστιν ὅ τι μεῖζον	ἄνθρωπος	ἀπολαύειν θεοῦ πέφυκεν ἢ τὸ
[11]	ἀντιβῆναι παγχάλεπόν ἐστιν· ὅταν δ´	ἄνθρωπος	ἢ χρημάτων ἕνεκα πλεονεξίας ἢ
[15]	τὴν καινότητα θαυμαστὴν ἔχουσιν. ἀλλ´	ἄνθρωπός	τε λέγεται μέχρι τέλους εἷς
[1]	τάξιν οὐδέν, ἄλλο δ´ ἀλλαχόθεν	ἅνθρωπος	ὥσπερ ὀργῇ τινι καὶ λοιδορίᾳ
[10]	κώνειον εἶτα περιιόντα καὶ προσμένοντα	βάρος	ἐγγενέσθαι τοῖς σκέλεσιν αὑτοῦ, πρὶν
[4]	μεγίστη, πρὸς μυρίοις ἑτέροις καὶ	Πίνδαρος	ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘ ἀνακαλούμενος τὸν ἄρχοντα
[19]	ἀμφάνῃ πραπίδων καρπόν‘ ὥς φησι	Πίνδαρος;	~Ἢ κατὰ τοῦτο μὲν ὁ
[225]	τιμωρίαις, ὅτι περὶ ξένους τινὰς	μιαρὸς	γενόμενος χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις διαφθείρας
[17]	ψυχήν. τοῦτο δ´ ἦν ὁ	Ταίναρος·	ἐκεῖ γάρ φασιν ἐλθόντα μετὰ
[13]	ἐκγόνων ἐλαυνομένων ἀχθόμενος καὶ ἀγανακτῶν	ὑγρός	ἐστι λίαν καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον
[13]	τὸ θεῖον, ἐγκαλῶν μέν, ἂν	ἀνδρὸς	ἀδίκου καὶ πονηροῦ παῖδες ἐκ
[18]	αὑτοὺς ὁρᾶν, καὶ ὅτι ψυχὴν	ἀνδρὸς	ἀσεβοῦς καὶ παρανόμου μετὰ θάνατον
[19]	Βίωνος, ἔλαθεν αὐτόν· ἤδη γὰρ	ἀνδρὸς	εἰς νόσημα μοχθηρὸν οὐ μὴν
[7]	χερρόνησον ᾤκουν ἂν Ἕλληνες, εἰ	Περίανδρος	ἐκολάσθη μὴ μετὰ πολὺν χρόνον.
[221]	πομφόλυγα φλογοειδῆ ποιεῖν ἐξισταμένου τοῦ	ἀέρος,	εἶτα ῥηγνυμένης ἀτρέμα τῆς πομφόλυγος
[16]	τι καὶ φέρεται τῶν ἐκείνου	μέρος	ἐν ἑαυτῷ καὶ κολαζόμενον προσηκόντως
[16]	τὸ κυριώτατον ἐμπέφυκε καὶ πάρεστι	μέρος,	οὐχ ἡσυχαῖον οὐδ´ ἀργόν, ἀλλὰ
[15]	χρέος νῦν οὐκ ὀφείλει γεγονὼς	ἕτερος,	ὅ τε κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον
[12]	αὐτῶν οἱ στρατιῶται ὁ δ´	ὑμέτερος‘	ἔφη βασιλεὺς ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς
[15]	ἕνα ποιεῖν ἄνθρωπον, ὅτι νῦν	πρεσβύτερός	ἐστι πρότερον δὲ νεώτερος ἀνωτέρω
[15]	νῦν πρεσβύτερός ἐστι πρότερον δὲ	νεώτερος	ἀνωτέρω δὲ μειράκιον ἦν. μᾶλλον
[12]	ποιμένα προσεξετύφλωσεν. ἆρ´ οὖν οὐκ	ἀτοπώτερος	τούτων ὁ Ἀπόλλων, εἰ Φενεάτας
[20]	ὁ θεὸς οὐδὲν τοῦ Ἡσιόδου	σοφώτερος	διακελευομένου καὶ παρεγγυῶντος Μηδ´ ἀπὸ
[17]	καὶ βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις, ὡς	Ὅμηρος	ἔφη, παραπλησίως ἀπομαραινομένων παντάπασι καὶ
[22]	καὶ διὰ τὴν ἀνάγκην ἐγένετο	πονηρός,	καὶ τὸν πλοῦτον ἐκ μετανοίας
[14]	ἀναλαβόντες δ´ αὖθις ὥσπερ ἀρχὴν	κλωστῆρος	ἐν σκοτεινῷ καὶ πολλοὺς ἑλιγμοὺς
[6]	ἐλθεῖν. ὥσπερ οὖν ὁ γεωργίας	ἄπειρος	οὐκ ἂν ἀσπάσαιτο χώραν ἰδὼν
[14]	καθίζεσθαι κελεύομεν, ἕως ἂν ὁ	νεκρὸς	κατακαῇ; δοκεῖ γὰρ οὕτω τὸ
[222]	οὔτε μέγας οὕτως οὐδεὶς οὔτε	μικρὸς	γέγονεν ὥστ´ ἢ λαθὼν διαφυγεῖν
[17]	οὔκ, ὦ ´γαθέ’ εἶπον ἀλλὰ	μικρὸς	οὕτω καὶ κενόσπουδος ὁ θεός
[224]	καὶ τὰ περὶ τὸ Βέσβιον	ὄρος	καὶ τὴν Δικαιαρχείας ὑπὸ πυρὸς
[222]	πρὸς δόξαν αἱ πολλαὶ καὶ	πρὸς	αἴσθησιν αὐτῶν εἰσιν· ὃς δ´
[223]	ψυχαὶ ταῖς εὐωδίαις διεχέοντο καὶ	πρὸς	ἀλλήλας ἐφιλοφρονοῦντο· καὶ τὸν τόπον
[221]	περιέχοντος ὀφθῆναί τε φαιδραὶ καὶ	πρὸς	ἀλλήλας ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι
[1]	τὴν ἀτοπίαν, ἐπιστάντες σιωπῇ καὶ	πρὸς	ἀλλήλους διαβλέψαντες ἀνεστρέφομεν πάλιν ὥσπερ
[224]	ὁμοῦ καθημένους ἐν σχήματι τριγώνου	πρὸς	ἀλλήλους τὰ ῥεύματα μέτροις τισὶν
[22]	τὸν μῦθον ὡς τοῦ λόγου	πρὸς	ἀπόδειξιν ἱκανῶς ἔχοντος, ἀλλὰ τότε
[6]	ὅτι πονηρίᾳ κτησάμενοι τυραννίδας ἐχρήσαντο	πρὸς	ἀρετὴν αὐταῖς καὶ παρανόμως ἐπὶ
[4]	κακίας. ~Ῥηθέντων οὖν τούτων κἀμοῦ	πρὸς	αὐτοῖς ὄντος ὁ Τίμων πότερον’
[5]	ἀνθρωπίνην ἀρετήν, ἐξομοίωσιν οὖσαν ἁμωσγέπως	πρὸς	αὑτόν, ἐνδίδωσι τοῖς ἕπεσθαι θεῷ
[6]	Καρχηδονίων οὐ πρότερον εἰρήνην ἐποιήσατο	πρὸς	αὐτοὺς δεομένους ἢ καὶ τοῦτο
[5]	συναισθανόμενος ἐμπαθέστερον ἔχοντος καὶ τραχύτερον	πρὸς	αὐτοὺς οὐδὲν ἐποίησεν ἀλλ´ ἢ
[6]	μοῖραν ἀρετῆς ἀπ´ αὐτοῦ φερόμεναι	πρὸς	γένεσιν αἱ ψυχαὶ βαδίζουσι, καὶ
[222]	τοῦ θεωρεῖν ἔρρεψε τῷ πρακτικῷ	πρὸς	γένεσιν, ἡ δ´ ὀργάνου τῷ
[223]	μνήμης ἵμερον καὶ πόθον ἕλκοντα	πρὸς	γένεσιν, ἣν οὕτως ὠνομάσθαι, νεῦσιν
[222]	αὐτῆς ἐπιλαμβάνονται τῆς κακίας, ἀλλὰ	πρὸς	δόξαν αἱ πολλαὶ καὶ πρὸς
[11]	μετάπτωσιν ὀξεῖαν ὁρμῶν καὶ χαυνότητα	πρὸς	δόξαν ὑπ´ ἀλαζονείας· καὶ τοὺς
[225]	ἀσχήμονας καὶ ἀλγεινὰς ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο	πρὸς	ἐκεῖνον καὶ ἀνεκλαίοντο, τέλος δὲ
[12]	εἶθ´ ὕστερον ἐπ´ ἄλλους ἀναφερόμεναι	πρὸς	ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ
[12]	δ´ ὑμέτερος‘ ἔφη βασιλεὺς ἐλθὼν	πρὸς	ἡμᾶς καὶ τὸν ποιμένα προσεξετύφλωσεν.
[9]	ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι. λέγω δὲ	πρὸς	ἡμᾶς τὸν πολὺν χρόνον· ἐπεὶ
[18]	χάριτας ἢ τίσεις, οὐθέν εἰσι	πρὸς	ἡμᾶς τοὺς ζῶντας, ἀλλ´ ἀπιστοῦνται
[2]	Δίκη σε, μὴ τρέσῃς, παίσει	πρὸς	ἧπαρ οὐδὲ τῶν ἄλλων βροτῶν
[11]	μαλακίαν πρὸς πόνον καὶ δειλίαν	πρὸς	θάνατον καὶ μετάπτωσιν ὀξεῖαν ὁρμῶν
[11]	λυπῶν καὶ μνήμης ἀτερποῦς καὶ	πρὸς	μὲν τὸ μέλλον ὑποψίας ἀπιστίας
[6]	διορᾶν, εἴ πή τι καμπτόμενα	πρὸς	μετάνοιαν ἐνδίδωσι, καὶ χρόνον γε,
[4]	προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι τεχνῶν μεγίστη,	πρὸς	μυρίοις ἑτέροις καὶ Πίνδαρος ἐμαρτύρησεν
[8]	πολὺν χρόνον ἐλάνθανεν, ὕστερον δὲ	πρὸς	ξένους ἐπὶ δεῖπνον ἐλθὼν χελιδόνων
[221]	καὶ περιπλεκόμεναι φοράς τε πάσας	πρὸς	οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο καὶ φωνὰς
[2]	δ´ ἐστὶ τοιοῦτον φύσει. Καίτοι	πρὸς	οὐθὲν ἥκιστα δὲ πρέπει πρὸς
[11]	σκοπῶν ἀνευρήσεις ὑποκαθημένην καὶ μαλακίαν	πρὸς	πόνον καὶ δειλίαν πρὸς θάνατον
[10]	φόβοις καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις· ὥστε	πρὸς	τὰ γιγνόμενα καὶ πρὸς τὴν
[2]	ὁρμαῖς ὑπὸ τῶν παθῶν φερομένους	πρὸς	τὰς ἀδικίας. καὶ μήν τὸ
[7]	θηρίων τἄλλα μιαρῶν, ἔχουσί τι	πρὸς	τὰς νόσους χρήσιμον, οὕτως ἐνίοις
[4]	τὸν κολοφῶνα τῆς ἀπορίας, ἢ	πρὸς	ταῦτ´ ἐάσω πρότερον αὐτὸν διαγωνίσασθαι;
[10]	ὥστε πρὸς τὰ γιγνόμενα καὶ	πρὸς	τὴν ἀλήθειαν ἀποπλάττεσθαι τὸ τῆς
[5]	ἀποβλέπων, εὐθαρσέστερον ἐξαναφέρῃ τῷ πιθανῷ	πρὸς	τὴν ἀπορίαν. ἀλλὰ σκοπεῖτε πρῶτον,
[19]	νοσεῖν ἀλλὰ μόνον ἐπιτηδείως ἔχοντα	πρὸς	τὴν αὐτὴν νόσον ἰατρὸς ἢ
[226]	ταχὺ γὰρ μετέθεον οἱ κολασταὶ	πρὸς	τὴν δίκην καὶ ἐξ ἀρχῆς
[225]	τυραννίδα λείψει. ~Μετὰ δὲ ταῦτα	πρὸς	τὴν θέαν τῶν κολαζομένων ἐτρέποντο.
[8]	δῶρον· ὁ δ´ υἱὸς αὐτοῦ	πρὸς	τὴν μητέρα διοργισθεὶς ἔκ τινος
[20]	καὶ ἡδεῖς καὶ διακεχυμένους ἄγοντος	πρὸς	τὴν τέκνωσιν; ἐκεῖνο δ´ οὐκέτι
[223]	φωτὸς αὐγῶν ἀναφερόμενον, μέχρι οὗ	πρός	τι χάσμα μέγα καὶ κάτω
[2]	λόγον· ἔφη γάρ, ὡς ἔοικε,	πρός	τινα πονηρόν, ὡς οὐ δέδιε
[21]	ἀναδύσης ὥσπερ ἐκ βυθοῦ τῆς	πρὸς	τὸ γένος ὁμοιότητος, οὕτω πολλάκις
[3]	καὶ νύξις ἐπανορθοῖ καὶ μετάγει	πρὸς	τὸ δέον, οἱ δ´ ὕστερον
[14]	καθοδηγῶμεν αὑτοὺς μετ´ εὐλαβείας ἀτρέμα	πρὸς	τὸ εἰκὸς καὶ πιθανόν· ὡς
[13]	δὲ φιλαίτιος ὅλως καὶ δύσκολος	πρὸς	τὸ θεῖον, ἐγκαλῶν μέν, ἂν
[4]	ἀφ´ ἑστίας ἀρχόμενοι πατρῴας τῆς	πρὸς	τὸ θεῖον εὐλαβείας τῶν ἐν
[22]	τοῖς τότε χρόνοις γενόμενον, οὔτε	πρὸς	τὸ θεῖον ὁσιώτερον οὔτε λυπηρότερον
[12]	καὶ ὁ Τίμων τυχόν’ ἔφη	πρὸς	τὸ μέλλον καὶ τὸ λειπόμενον
[11]	τὸ μέλλον ὑποψίας ἀπιστίας δὲ	πρὸς	τὸ παρὸν ἀεὶ γέμουσαν· ὥσπερ
[10]	τὴν Ἀφροδίτην ἔκ τινος φιάλης	πρὸς	τὸ πρόσωπον. οἱ δὲ Πτολεμαίου
[15]	καὶ νόμῳ ῥᾳδίως τρεπόμεναι καὶ	πρὸς	τὸν ἀεὶ συνόντα τὴν ἀτοπίαν
[3]	σύννους καὶ ταπεινὴ καὶ κατάφοβος	πρὸς	τὸν θεὸν ὡς ἐφεστῶτα τοῖς
[14]	ἔφην ὥσπερ ἀντιφράγματά σοι κείσθω	πρὸς	τοὺς ἄγαν πικροὺς καὶ κατηγορικοὺς
[12]	ἔοικεν, αὐτῷ καὶ διαφορᾶς γενομένης	πρὸς	τοὺς αὐτόθι τὴν μὲν θυσίαν
[12]	γὰρ Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ καὶ παρρησιάζεται	πρὸς	τοὺς θεοὺς τὰ τῶν τεκόντων
[6]	νόμους τοῖς πολίταις, μαχόμενος δὲ	πρὸς	τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς πατρίδος
[2]	πρὸς οὐθὲν ἥκιστα δὲ πρέπει	πρὸς	τοὺς πονηροὺς ῥᾴθυμον εἶναι τὸν
[1]	Κυῆτε, καὶ πρὶν ἀποκρίνασθαί τινα,	πρὸς	τῷ πέρατι τῆς στοᾶς γενομένων
[11]	ἐστέρημαι βασιλείας τηλικαύτης. καίτοι γε	πρὸς	φυσικὴν πάθους ἀνάγκην ἀντιβῆναι παγχάλεπόν
[19]	ἔχοντα πρὸς τὴν αὐτὴν νόσον	ἰατρὸς	ἢ οἰκεῖος ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν
[19]	ἰατροῦ διὰ νόσον πάππου καὶ	πατρὸς	ἔκγονον ἢ παῖδα φαρμακεύοντος. ἔστι
[225]	μὲν ἢ παραιτεῖσθαι περὶ τοῦ	πατρὸς	οὐκ ἐτόλμα δι´ ἔκπληξιν καὶ
[7]	λέγοντος ἀκούετε, Τοῦ γένετ´ ἐκ	πατρὸς	πολὺ χείρονος υἱὸς ἀμείνων παντοίην
[13]	θεὸν ὁμοίως μέν, ἂν χρηστοῦ	πατρὸς	τέκνα πράττῃ κακῶς, ὁμοίως δέ,
[1]	ΒΡΑΔΕΩΣ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΩΝ. ~Τοιαῦτα μὲν ὁ	Ἐπικούρος	εἰπών, ὦ Κυῆτε, καὶ πρὶν
[224]	ὄρος καὶ τὴν Δικαιαρχείας ὑπὸ	πυρὸς	φθορὰν γενησομένην, καί τι κομμάτιον
[11]	ἐπὶ τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις ὡς	Ἀπολλόδωρος,	καὶ χρήματα φίλων ἀποστεροῦντες ὡς
[222]	καὶ Διὸς θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι	τιμωρὸς	ἀνωτάτω τέτακται τοῖς ἀδικήμασι. καὶ
[2]	ἡ χρόνοις ὕστερον πολλοῖς ἁψαμένη	νόσος	κατανεμηθεῖσα τοῦ σώματος, ὅσον ἀεὶ
[8]	τοῦ πράγματος ἐξελεγχθέντος ἔτισεν ὁ	Βέσσος	τὴν δίκην. ~Ἀλλὰ ταῦτα μέν’
[8]	τῷ αὐτῷ κατέκαυσεν. ὁ δὲ	Βέσσος,	ὡς ἔοικεν, ἀπεκτονὼς τὸν πατέρα
[11]	ἀλλ´ ἐξελεγχομένης που τῆς ἀδικίας,	πράγματος	ἀκάρπου καὶ ἀχαρίστου καὶ χρηστὸν
[8]	ἐμήνυσαν τῷ βασιλεῖ, καὶ τοῦ	πράγματος	ἐξελεγχθέντος ἔτισεν ὁ Βέσσος τὴν
[5]	ᾧ δέος οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια	πράγματος	οὐδενός, ὅμως ἐν τῷ μέλλοντι
[20]	τοὺς ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς ἢ	δήγματος	ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων μόλις αἰσθανομένους
[226]	ἀναβλέψαι σχεδὸν ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ	μνήματος.
[3]	ἐπακολουθοῦν κακὸν ἀλλ´ ὕστερον εἰς	ἀτυχήματος	χώραν τιθέμενοι καὶ συμφορὰν οὐ
[221]	καὶ περιορᾶν πανταχόθεν, ὥσπερ ἑνὸς	ὄμματος	ἀνοιχθείσης τῆς ψυχῆς. ἑώρα δὲ
[17]	ἐγὼ παρωνύμῳ χρησάμενος ἀντὶ τοῦ	ὀνόματος.	ὁ γὰρ ἀποκτείνας ἐν τῇ
[10]	ὕβρις. οὐ παυομένου δὲ τοῦ	φάσματος,	ὡς ἔοικε, πλεύσας ἐπὶ τὸ
[5]	τῶν ἐν οὐρανῷ φερομένων καὶ	θαύματος	ἀσπάζεσθαι καὶ ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ
[22]	τινὸς εἰς τράχηλον οὐ γενομένου	τραύματος	ἀλλὰ πληγῆς μόνον ἐξέθανε, καὶ
[10]	πρόχειρον, εἶτα τοῦ πάθους ὥσπερ	πνεύματος	ὑπολείποντος ἀσθενὲς καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει
[20]	ἅτε δὴ ψυχῆς μᾶλλον ἢ	σώματος	αἰσθάνεσθαι πεφυκώς, οὔτ´ ἀναμένει τὴν
[19]	οὖν σῶμα μὲν ἔκγονον φαύλου	σώματος	ἄξιόν ἐστι θεραπεύειν καὶ φυλάττειν,
[1]	ἔοικεν ἐξελκύσας τὸ δόρυ τοῦ	σώματος	αὐτῷ τούτῳ τὸν βαλόντα πατάξας
[19]	νοσῆσαι· τὸ γὰρ ἐκ πονηροῦ	σώματος	γινόμενον σῶμα τιμωρίας μὲν οὐδεμιᾶς
[16]	ἐπανορθώσεις μᾶλλον ἢ σώματι διὰ	σώματος.	ἐκεῖ μὲν γάρ, ὡς ἔοικε,
[222]	ταῖς ἀπολαύσεσι καὶ συνεπαυρέσθαι διὰ	σώματος·	ἐνταῦθα γὰρ οὐδὲν ἢ σκιά
[223]	ἀρδόμενον καὶ σαρκούμενον ἐμποιεῖ τοῦ	σώματος	μνήμην, ἐκ δὲ τῆς μνήμης
[221]	γὰρ ἐξέπεσε τὸ φρονοῦν τοῦ	σώματος,	οἷον ἄν τις ἐκ πλοίου
[2]	πολλοῖς ἁψαμένη νόσος κατανεμηθεῖσα τοῦ	σώματος,	ὅσον ἀεὶ βάπτων καὶ βρέχων
[5]	ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας συγγενοῦς καὶ ὁμοφύλου	σώματος.	οὐ γὰρ ἐγγυτάτω τὸ ἀμύνασθαι
[11]	πέρας ἁπάσης καὶ τιμωρίας ὁ	θάνατος,	μᾶλλον ἄν τις εἴποι τοῖς
[224]	οἶδα’ εἶπεν εἰ κατιδεῖν ἔσῃ	δυνατός·	ἀνωτέρω γὰρ οὐκ ἐπιδίδωσιν οὐδὲ
[7]	βουλὴν ἀπόρρητον εἰς φῶς ἡλίου	δυνατὸς	εἴη προαγαγεῖν χρόνῳ καὶ ἀναδεῖξαι
[4]	λόγον, εἰ τὰ πρῶτα μὴ	δυνατὸς	ἔσται διώσασθαι μηδ´ ἀποφυγεῖν ἐγκλήματα;
[16]	καίειν τὸν ἀντίχειρα καὶ τοῦ	ἥπατος	ὑπούλου γεγονότος ἀμύσσειν τὸ ἐπιγάστριον
[222]	τὸ ὕπαρ ἂν εἴη τοῦ	ὀνείρατος	ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ καὶ μώλωπες
[11]	καὶ φιληδονία περιμανὴς καὶ φθόνος	ἄκρατος	ἐνοικίζεται μετὰ δυσμενείας ἢ κακοηθείας,
[6]	καὶ χρόνον γε, οἷς οὐκ	ἄκρατος	οὐδ´ ἄτρεπτος ἡ κακία πέφυκε,
[2]	ὑπὸ τῶν λόγων τούτων ὥσπερ	πρόσφατος	γέγονα τῇ δόξῃ καὶ καινός,
[10]	τὴν δὲ καρδίαν ἐκ τοῦ	λέβητος	ὑποφθεγγομένην καὶ λέγουσαν ἐγώ σοι
[9]	τῆς ἀνθινῆς ἐκείνης καὶ πολυτελοῦς	ἐσθῆτος	ὀφθῶσιν. οἱ γὰρ πολλοὶ τῶν
[21]	τῆς τοῦ γένους ποινῆς οἷον	ἐκποίητος	τῆς κακίας γενόμενος, νόσον δ´
[15]	τε κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον ἐχθὲς	ἄκλητος	ἥκει τήμερον· ἄλλος γάρ ἐστι.
[21]	βυθοῦ τῆς πρὸς τὸ γένος	ὁμοιότητος,	οὕτω πολλάκις ἤθη καὶ πάθη
[224]	τὸ ἀνθηρότερον ἀπέλειπε πλὴν τῆς	λευκότητος.	ἑώρα δὲ τρεῖς δαίμονας ὁμοῦ
[222]	τὸ δ´ αἱματωπὸν καὶ διάπυρον,	ὠμότητος	καὶ πικρίας· ὅπου δὲ τὸ
[224]	αὐτὸς ἰδεῖν οὐκ εἶδεν ὑπὸ	λαμπρότητος,	ἀλλ´ ἤκουε παριὼν φωνὴν ὀξεῖαν
[20]	σπερμαίνειν γενεήν, ἀλλ´ ἀθανάτων ἀπὸ	δαιτός,	ὡς οὐ κακίαν μόνον οὐδ´
[13]	εὐεργετήσας οὐκ ἔτυχεν αὐτὸς ἀξίας	χάριτος	οὐδ´ ἀμοιβῆς. καλοῦ γ´’ εἶπεν
[11]	μετὰ τὴν τελευτὴν ἀλλὰ καὶ	χάριτος	πέρας ἁπάσης καὶ τιμωρίας ὁ
[5]	καὶ γὰρ ἡ πάντων φύσις	ἄτακτος	οὖσα ταύτην ἔσχε τὴν ἀρχὴν
[10]	ὕβρει μεταπεμψάμενος ὡς ἕξων διὰ	νυκτός,	εἶτα προσιοῦσαν ἔκ τινος ταραχῆς
[224]	κοινωνεῖν· ἀλλὰ τοῦτο μέν’ ἔφη	Νυκτός	ἐστι καὶ Σελήνης μαντεῖον κοινόν,
[224]	μαντεῖον ἐν θεοῖς Ἀπόλλωνος καὶ	Νυκτός·	οὐδενὸς γὰρ Ἀπόλλωνι Νύκτα κοινωνεῖν·
[12]	βαθὺ γῆρας ἱκάνοι, διὰ τὴν	Αἴαντος	ἀκολασίαν. ποῦ δὴ ταῦτα τὸ
[2]	ὡς ἔμοιγε καὶ τὸ τοῦ	Βίαντος	ἐνοχλεῖ πολλάκις ἀναλαμβάνοντι τὸν λόγον·
[11]	πῶς ἂν ἐξ ἀρχῆς δόμους	Ἀθάμαντος	οἰκήσαιμι τῶν πεπραγμένων δράσασα μηδέν;
[221]	προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν χαῖρε, Θεσπέσιε.	θαυμάσαντος	δ´ αὐτοῦ καὶ φήσαντος ὡς
[2]	κατηράσατο σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ καὶ	ἀδικήσαντος;	τὰς μὲν γὰρ Ἀθήνησι τῶν
[16]	τι δημιούργημα πεποιημένον ἀπήλλακται τοῦ	γεννήσαντος·	ἐξ αὐτοῦ γὰρ οὐχ ὑπ´
[221]	Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ	φήσαντος	ὡς οὐ Θεσπέσιος ἀλλ´ Ἀριδαῖός
[225]	ἠνάγκαζον ἕτεροι περιεστῶτες ἐκτρέπεσθαι τὰ	ἐντὸς	ἔξω τῆς ψυχῆς, ἰλυσπωμένους παρὰ
[221]	δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ καὶ διαφανεῖς	ἐντός,	οὐ μὴν ὁμοίως ἅπαντας· ἀλλὰ
[8]	Μίτυος τοῦ Ἀργείου κατὰ στάσιν	ἀναιρεθέντος	ἀνδριάντα χαλκοῦν ἐν ἀγορᾷ θέας
[8]	τῷ βασιλεῖ, καὶ τοῦ πράγματος	ἐξελεγχθέντος	ἔτισεν ὁ Βέσσος τὴν δίκην.
[19]	τῷ πάθει τὸ σῶμα καὶ	διαφθαρέντος	υἱὸν οὐ δοκοῦντα νοσεῖν ἀλλὰ
[221]	σαφῶς· ἀποθανεῖν γὰρ ἔτι παιδὸς	ὄντος·	ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν
[4]	οὖν τούτων κἀμοῦ πρὸς αὐτοῖς	ὄντος	ὁ Τίμων πότερον’ εἶπεν ἐπιθῶ
[14]	θαυμασιώτερον εἰ πάθους ἐν Αἰθιοπίᾳ	λαβόντος	ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν αἱ Ἀθῆναι καὶ
[20]	ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς καὶ διακεχυμένους	ἄγοντος	πρὸς τὴν τέκνωσιν; ἐκεῖνο δ´
[7]	ἥκουσι. καὶ Ὁμήρου δέ που	λέγοντος	ἀκούετε, Τοῦ γένετ´ ἐκ πατρὸς
[2]	ἔκπαλαι δ´ ἠγανάκτουν ἀκούων Εὐριπίδου	λέγοντος,	Μέλλει, τὸ θεῖον δ´ ἐστὶ
[9]	δ´ Ἡσιόδου χρὴ νομίζειν ἀκροᾶσθαι	λέγοντος	οὐχ ᾗ Πλάτων ἀκό λουθον
[17]	διαγίγνεσθαι πέφυκεν. ~Ἔτι δ´ ἐμοῦ	λέγοντος	ὑπολαβὼν ὁ Ὀλύμπιχος ἔοικας’ ἔφη
[2]	ποταμὸν ὤμοσε καὶ κατηράσατο σαπῆναι	προδόντος	αὐτοῦ καὶ ἀδικήσαντος; τὰς μὲν
[12]	βαρβάρους μελανοφοροῦντας ἐπὶ πένθει τοῦ	Φαέθοντος,	ὥσπερ λέγουσιν· ἔτι δ´ ἂν
[3]	ἀπολαύσεως καθυστεροῦσαν. ~Ταῦτα τοῦ Πατροκλέου	διελθόντος	ἐπιβαλὼν ὁ Ὀλύμπιχος ἐκεῖνο δ´’
[7]	τῆς τιμωρίας τὸ χρήσιμον τοῦ	προανελόντος;	ἐμοὶ μὲν γάρ’ ἔφην δοκεῖ’
[17]	τοῦ θεοῦ τὸ κατ´ ἀξίαν	νέμοντος	ἡμῖν ὁ λόγος ἐξ ἀρχῆς
[13]	ἡμᾶς ἀγῶνος καὶ φιλοσοφίᾳ μάλα	πρέποντος	ἀνέμνησας. ἄφες οὖν’ εἶπον ὦ
[1]	λόγῳ καθάπερ παρόντος ἀποκρινώμεθα τοῦ	εἰπόντος;	ὑπολαβὼν δ´ ὁ Τίμων ἀλλ´
[10]	εἶτα τοῦ πάθους ὥσπερ πνεύματος	ὑπολείποντος	ἀσθενὲς καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς
[1]	ζήτησιν, ἢ τῷ λόγῳ καθάπερ	παρόντος	ἀποκρινώμεθα τοῦ εἰπόντος; ὑπολαβὼν δ´
[22]	διαφθείρειν. οὐδενὸς οὖν ἀπεχόμενος αἰσχροῦ	φέροντος	εἰς ἀπόλαυσιν ἢ κέρδος οὐσίαν
[11]	χρηστὸν οὐδὲν οὐδ´ ἄξιον σπουδῆς	ἀναφέροντος	ἐκ πολλῶν καὶ μεγάλων ἀγώνων
[19]	νόσημα μοχθηρὸν οὐ μὴν ἀνίατον	ἐμπεσόντος,	εἶτ´ ἀκρασίᾳ καὶ μαλακίᾳ προεμένου
[19]	καὶ πατρὸς ἔκγονον ἢ παῖδα	φαρμακεύοντος.	ἔστι δὲ πῆ μὲν ἀνόμοια
[9]	πάθη χαλεπὰ καὶ ταραχὰς ἀπαύστους	ἔχοντος.	ἀλλ´ οὐδὲν ἔνιοι διαφέρουσι παιδαρίων,
[22]	τοῦ λόγου πρὸς ἀπόδειξιν ἱκανῶς	ἔχοντος,	ἀλλὰ τότε δώσομεν τὴν ἀπόφασιν,
[5]	καταμαθών, εἶθ´ ἑαυτοῦ συναισθανόμενος ἐμπαθέστερον	ἔχοντος	καὶ τραχύτερον πρὸς αὐτοὺς οὐδὲν
[221]	ἄνωθεν ἐν τῷ καθαρῷ τοῦ	περιέχοντος	ὀφθῆναί τε φαιδραὶ καὶ πρὸς
[224]	κρατὴρ ἐκεῖνος ἀφανὴς χλεμάβλου τοῦ	περιέχοντος,	τῶν τε χρωμάτων ἀμαυρουμένων τὸ
[7]	τυράννου δυσμείλικτον καὶ τραχύτητα χαλεπὴν	ἄρχοντος	οὐ πρότερον ἐξεῖλε τὸ λυποῦν
[22]	τῆς διαφορᾶς, οὐκ ἀπὸ τοῦ	τυχόντος	οἰομένους γεγονέναι διακόσμησιν εἰς ἦθος
[4]	δικαίοις κατορθοῦν οὐδ´ αἰσθάνεσθαι τοῦ	κατορθοῦντος	τὸν μὴ μαθόντα μηδὲ κτησάμενον
[226]	ἔπαθον δι´ αὐτάς. ἔσχατα δ´	ὁρῶντος	αὐτοῦ τὰς ἐπὶ δευτέραν γένεσιν
[20]	τοῦ Ἡσιόδου σοφώτερος διακελευομένου καὶ	παρεγγυῶντος	Μηδ´ ἀπὸ δυσφήμοιο τάφου ἀπονοστήσαντα
[16]	ἀντίχειρα καὶ τοῦ ἥπατος ὑπούλου	γεγονότος	ἀμύσσειν τὸ ἐπιγάστριον καὶ τῶν
[8]	αὗται ψευδῶς καὶ καταβοῶσιν ὡς	ἀπεκτονότος	τὸν πατέρα; θαυμάσαντες δ´ οἱ
[6]	γε, οἷς οὐκ ἄκρατος οὐδ´	ἄτρεπτος	ἡ κακία πέφυκε, προσορίζειν. ἅτε
[222]	ἂν ἐκεῖθεν ἀκόλαστος ἐνταῦθα καὶ	ἀκάθαρτος	ἐξίκηται, τοῦτον ἡ Δίκη διαλαβοῦσα
[10]	ἴδωμεν ἢ κατατεμνόμενον; ἔχεται γὰρ	ἕκαστος	ἀδικήσας τῇ δίκῃ καὶ τὸ
[20]	γίγνεται καὶ φαίνεται τῶν πονηρῶν	ἕκαστος,	ἀλλ´ ἔχει μὲν ἐξ ἀρχῆς
[10]	προσδοκίας καὶ μεταμελείας, οἷς ἀδικήσας	ἕκαστος	ἐνέχεται τῶν πονηρῶν, παραλείπομεν, ὥσπερ
[9]	τῷ μὲν σώματι τῶν κολαζομένων	ἕκαστος	κακούργων ἐκφέρει τὸν αὑτοῦ σταυρόν,
[222]	εἰσιν· ὃς δ´ ἂν ἐκεῖθεν	ἀκόλαστος	ἐνταῦθα καὶ ἀκάθαρτος ἐξίκηται, τοῦτον
[19]	ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν ἢ δεσπότης	χρηστὸς	ἐμβαλὼν εἰς δίαιταν αὐστηρὰν καὶ
[21]	ἐὰν μὲν ἐκ φαύλου γένηται	χρηστὸς	ὥσπερ εὐεκτικὸς ἐκ νοσώδους, ἀφεῖται
[13]	τοὺς Ἕλληνας εὐεργετήσας οὐκ ἔτυχεν	αὐτὸς	ἀξίας χάριτος οὐδ´ ἀμοιβῆς. καλοῦ
[22]	τοσαύτην. ὅπερ ἦν ἀληθές, ὡς	αὐτὸς	διηγεῖτο τῷ τε Πρωτογένει καὶ
[2]	δῷ δίκην, ἀλλὰ μὴ οὐκ	αὐτὸς	ἐπίδῃ. τί γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος
[13]	τοῦ παλαιοῦ κηρυττόμενον· ὁ γὰρ	αὐτός	ἐστι λόγος. ἀλλ´ ὑμεῖς γε
[5]	παιδὶ πολὺν ἔστη χρόνον, ὡς	αὐτὸς	ἔφη, τὸν θυμὸν κολάζων, καὶ
[4]	Τίμων πότερον’ εἶπεν ἐπιθῶ καὶ	αὐτὸς	ἤδη τῷ λόγῳ τὸν κολοφῶνα
[224]	εἰς τὸν Παρνασόν. προθυμούμενος δ´	αὐτὸς	ἰδεῖν οὐκ εἶδεν ὑπὸ λαμπρότητος,
[5]	καὶ ἀρετῆς. καὶ τὴν ὄψιν	αὐτὸς	οὗτος ἁνὴρ ἀνάψαι φησὶ τὴν
[5]	σχολαίως τὴν δίκην ἐπιτίθησιν, οὐκ	αὐτός	τινα τοῦ ταχὺ κολάζειν ἁμαρτίαν
[5]	ἀρετῆς. καὶ τὴν ὄψιν αὐτὸς	οὗτος	ἁνὴρ ἀνάψαι φησὶ τὴν φύσιν
[226]	τὸ μέγεθος δεῦρο δή’ εἰπεῖν	οὗτος,	ὅπως ἕκαστα μᾶλλον μνημονεύσῃς’ καί
[17]	χρησθὲν ἢ τίς ὁ Κόραξ	οὗτος;	ὡς ἐμοὶ καὶ τὸ πρᾶγμα
[1]	πάλιν ὥσπερ ἐτυγχάνομεν περιπατοῦντες. εἶτα	πρῶτος	ὁ Πατροκλέας τί οὖν; εἶπεν
[223]	οἷον ὑπὸ πτερῶν τῶν τοῦ	φωτὸς	αὐγῶν ἀναφερόμενον, μέχρι οὗ πρός
[226]	μέγα καὶ φωνὴν ἐκ τοῦ	φωτὸς	γενέσθαι προστάττουσαν εἰς ἄλλο γένος
[8]	τῶν φίλων ἀποθανεῖν, καὶ τὸ	Μίτυος	τοῦ Ἀργείου κατὰ στάσιν ἀναιρεθέντος
[21]	καὶ γυνή τις Ἑλληνὶς τεκοῦσα	βρέφος	μέλαν εἶτα κρινομένη μοιχείας ἐξανεῦρεν
[4]	οὓς ἂν εἰς ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται,	κάρφος	αὐτῶν λεπτὸν ἐπιβάλλουσι τοῖς σώμασιν·
[18]	μέν τινα καὶ λόγον εἰπεῖν	ἔναγχος	ἀκηκοώς, ὀκνῶ δὲ μὴ φανῇ
[13]	καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ τῶν	ἔναγχος	Θεοξενίων καὶ τῆς καλῆς ἐκείνης
[21]	Πύθωνος τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς	ἔναγχος	τέθνηκε, λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν
[18]	τῷ εἰκότι. μηδαμῶς’ εἶπεν ὁ	Ὀλύμπιχος	ἀλλὰ δίελθε κἀκεῖνον. τὰ δ´
[3]	τοῦ Πατροκλέου διελθόντος ἐπιβαλὼν ὁ	Ὀλύμπιχος	ἐκεῖνο δ´’ εἶπεν ὦ Πατροκλέα,
[17]	δ´ ἐμοῦ λέγοντος ὑπολαβὼν ὁ	Ὀλύμπιχος	ἔοικας’ ἔφη τῷ λόγῳ μεγάλην
[22]	ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα, διαμειδιάσας ὁ	Ὀλύμπιχος	οὐκ ἐπαινοῦμέν ς´’ εἶπεν, ὅπως
[221]	παιδὸς ὄντος· ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν	ἐγγὺς	εἰπεῖν χαῖρε, Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´
[12]	στρατιῶται ὁ δ´ ὑμέτερος‘ ἔφη	βασιλεὺς	ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς καὶ τὸν
[10]	ἄκρον, ἐκ δ´ ἄρα τοῦ	βασιλεὺς	Πλεισθενίδας ἐφάνη. Καὶ γὰρ ὄψεις
[22]	οὕτως οὖν ἔφην ὅτι ὁ	Σολεὺς	Θεσπέσιος, ἀνὴρ ἐκείνου τοῦ γενομένου
[21]	διὰ Δημήτριον οὐδὲ τῶν προτέρων	Φυλεὺς	δι´ Αὐγέαν οὐδὲ Νέστωρ διὰ
[2]	Θουκυδίδης φησίν, ὅτι ἐγγυτάτω κείμενον‘	εὐθὺς	ἀντιφράττει τὴν ὁδὸν τοῖς ἐπὶ
[4]	Λακεδαίμονι κηρύττουσιν οἱ ἔφοροι παριόντες	εὐθὺς	εἰς τὴν ἀρχὴν μὴ τρέφειν
[20]	καὶ λύκων τέκνα καὶ πιθήκων	εὐθὺς	ἐμφαίνει τὸ συγγενὲς ἦθος ὑπὸ
[222]	χειρουργῷ προσήκει· τοὺς μὲν γὰρ	εὐθὺς	ἐν σώμασι καὶ διὰ σωμάτων
[10]	γλυκὺ τῆς ἀδικίας ὥσπερ δέλεαρ	εὐθὺς	ἐξεδήδοκε, τὸ δὲ συνειδὸς ἐγκείμενον
[6]	ὁμοίως, ἀλλὰ τὸ μὲν ἀνήκεστον	εὐθὺς	ἐξεῖλε τοῦ βίου καὶ ἀπέκοψεν,
[19]	πατέρων ἢ μητέρων νοσηματικῶν, ἀλλ´	εὐθὺς	ἐξωθεῖν τὴν ἐγκεκραμένην ἀρχὴν εὐκίνητον
[11]	ἐπιδοὺς καὶ συνεισενεγκὼν ὁ φαῦλος	εὐθύς	ἐστιν ἐν μεταμελείᾳ καὶ τοῖς
[10]	ἐν Λακεδαίμονι γένηται· γενόμενος δ´	εὐθὺς	ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´, εἰ μηδὲν ἔστι
[13]	ἐπαγάγῃ πλείονας καὶ μείζονας ἀτοπίας,	εὐθὺς	ἠρόμην αὐτόν εἶεν’ ἔφην, ταῦτα
[11]	ἑαυτοῖς διορῶντες ἀνθ´ ἡδονῆς μὲν	εὐθὺς	κενὴν χάριν ἐχούσης ἐλπίδος ἔρημον
[11]	κροτούμενοί τινες ἐν τοῖς θεάτροις	εὐθὺς	στένουσιν ὑπονοστούσης τῆς φιλοδοξίας εἰς
[6]	μεγάλαι φύσεις, ὧν ἡμεῖς μὲν	εὐθὺς	τὸ τραχὺ καὶ νύττον οὐ
[17]	οὐ δεχομένῃ βλαστανούσας εἶτ´ ἀποσβεννυμένας	εὐθὺς	ὑπὸ τῆς τυχούσης προφάσεως; εἰ
[2]	τῆς ἀδικίας τὸν μὲν καρπὸν	εὐθὺς	ὡραῖον καὶ προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν
[17]	ψυχὰς τῶν τελευτώντων ἀπολλυμένας ἐπιστάμενος	εὐθὺς	ὥσπερ ὁμίχλας ἢ καπνοὺς ἀποπνεούσας
[12]	Λευκαδίας Ἥρας; καὶ μὴν οὐ	πολὺς	χρόνος ἀφ´ οὗ Λοκροὶ πέμποντες
[222]	καὶ ἀγριωτάτη τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν	Ἐρινύς,	μεταθέουσα πλανωμένους καὶ περιφεύγοντας ἄλλον
[4]	χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι δέ,	οὓς	ἂν εἰς ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται, κάρφος
[4]	κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ	οὓς	ἄνθρωποι νόμους τίθενται τὸ εὔλογον
[7]	ἀπ´ αὐτῆς; μυρίας γὰρ Ἰφίτου	βοῦς	καὶ ἵππους ἀπολέσθαι κρεῖττον ἦν
[18]	ὁρᾶν, καὶ ὅτι ψυχὴν ἀνδρὸς	ἀσεβοῦς	καὶ παρανόμου μετὰ θάνατον ἐφορῶσαν
[10]	δ´ ἐν μέσῳ παθήματα καὶ	φόβους	καὶ προσδοκίας καὶ μεταμελείας, οἷς
[9]	δημιουργὸς οἰκτροῦ καὶ σὺν αἰσχύνῃ	φόβους	τε πολλοὺς καὶ μεταμελείας καὶ
[10]	θεοῦ περαίνεσθαι, χειμῶνας ἐπάγει καὶ	φόβους	τοῖς οὕτω διακειμένοις. οἷόν φασιν
[7]	γέγονε δὲ καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν	ἐναγοῦς	οἰκίας· καὶ Πομπήιος Μάγνος ἐν
[5]	θεὸς ἐνδείκνυται τῷ μὲν κολάζειν	ὀλίγους	ἐπανορθοῦσαν, τῷ δὲ βραδέως πολλοὺς
[2]	οὐ ῥᾳθύμους ὄντας αὐτοὺς οὐδ´	ἀμβολιεργούς‘	τοῦ κακῶς ποιεῖν, ἀλλ´ ὀξυτάταις
[6]	τε σώφρονας τοὺς πολίτας καὶ	φιλεργοὺς	ἐκ πολυτελῶν καὶ λάλων κατασκευάσαντες,
[9]	ἔνιοι διαφέρουσι παιδαρίων, ἃ τοὺς	κακούργους	ἐν τοῖς θεάτροις θεώμενα πολλάκις
[11]	πατρίδι μετὰ δόξης καὶ φιλοτιμίας	ἐπιδοὺς	καὶ συνεισενεγκὼν ὁ φαῦλος εὐθύς
[11]	οὐ γὰρ δήπου παρακαταθήκην μὲν	ἀποδοὺς	καὶ γνώριμον ἐγγυησάμενος καὶ πατρίδι
[2]	προαναιρεθεῖσι τῆς Ἀριστοκράτους τιμωρίας, ὃς	προδοὺς	τὴν ἐπὶ Κάπρῳ μάχην καὶ
[11]	φίλων ἀποστεροῦντες ὡς Γλαῦκος ὁ	Ἐπικύδους	οὐ μετενόουν οὐδ´ ἐμίσουν ἑαυτοὺς
[21]	γένηται χρηστὸς ὥσπερ εὐεκτικὸς ἐκ	νοσώδους,	ἀφεῖται τῆς τοῦ γένους ποινῆς
[17]	εἰ δὲ βούλει, τοὺς ἄλλους	θεοὺς	ἐάσας σκόπει τουτονὶ τὸν ἐνταυθοῖ
[17]	ἔφη νομίζεις ἕπεσθαι τῷ τοὺς	θεοὺς	ἐπιβλέπειν καὶ νέμειν ἕκαστα τῶν
[12]	ἐγκαλεῖ καὶ παρρησιάζεται πρὸς τοὺς	θεοὺς	τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´ εἰς
[13]	ὅτι δεῖ μάλιστα τοῖς ἀφ´	Ἡρακλέους	γεγονόσι τὰς τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους
[6]	τῇ ἀδελφῇ διώξας εἷλεν ἢ	Θεμιστοκλέους,	ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ
[11]	κακοῖς πολεμοῦντας, ὅτι τοὺς δοκοῦντας	ἀγαθοὺς	ἐπαινοῦσι προθύμως. τὸ γὰρ σκληρὸν
[7]	ἐκ κακῶν καὶ πονηρῶν ἄνδρας	ἀγαθοὺς	καὶ μεγαλωφελεῖς γενομένους. ~Τὸ δ´
[11]	τηλικαύτης. καίτοι γε πρὸς φυσικὴν	πάθους	ἀνάγκην ἀντιβῆναι παγχάλεπόν ἐστιν· ὅταν
[11]	ἐργασάμενος καὶ δεινόν, εἶτα τοῦ	πάθους	ἀφιεὶς τὸ διψῶδες καὶ μανικὸν
[14]	τοὺς τόπους. καίτοι θαυμασιώτερον εἰ	πάθους	ἐν Αἰθιοπίᾳ λαβόντος ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν
[19]	γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου	πάθους	σπέρμα μικρόν, οὐκ ἐάσας εἰς
[12]	πέντε γενεαῖς ἢ δέκα τοῦ	πάθους	ὕστερον γεγονότες ἤρξαντο τὴν ἐσθῆτα
[10]	ἐστι καὶ πρόχειρον, εἶτα τοῦ	πάθους	ὥσπερ πνεύματος ὑπολείποντος ἀσθενὲς καὶ
[4]	ἑκάστῳ προσφέρει τὴν κόλασιν, οὔτε	μεγέθους	μέτρον κοινὸν οὔτε χρόνον ἕνα
[13]	Ἡρακλέους γεγονόσι τὰς τιμὰς ὑπάρχειν	βεβαίους	καὶ τὰς χάριτας, ὧν τοὺς
[6]	τὸν Κέκροπα διφυᾶ προσαγορεῦσαι τοὺς	παλαιούς,	οὐχ ὡς ἔνιοι λέγουσιν ἐκ
[221]	φολίδας τινὰς διατρεχούσας ἢ μώλωπας	ἀραιούς,	ἄλλους δὲ κομιδῇ ποικίλους καὶ
[12]	τύραννος καὶ σὺν γέλωτι χλευάζων	Κερκυραίους	ἐρωτῶντας διὰ τί πορθοίη τὴν
[2]	ἀποβαλοῦσι παῖδας καὶ φίλους καὶ	οἰκείους	ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας ἤνεγκε παραμυθίαν
[6]	πολίταις, μαχόμενος δὲ πρὸς τοὺς	πολεμίους	ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν.
[225]	καταπιοῦσαι τὸ ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν ἑαυτάς·	ἐνίους	δ´ ἀναδέροντες αὐτῶν καὶ ἀναπτύσσοντες
[21]	καὶ ἀδικήσαντας ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν	ἐνίους	δὲ καὶ διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ
[21]	συλλογίζεσθαι τὰς αἰτίας, δι´ ἃς	ἐνίους	μὲν καὶ ἀδικήσαντας ἐᾶν βέλτιόν
[7]	Τιμολέοντι συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν, ὅτε	Καρχηδονίους	ἐνίκησαν καὶ κατέλυσαν τὰς τυραννίδας,
[9]	πυρριχίζοντας ἄγαται καὶ τέθηπεν ὡς	μακαρίους,	ἄχρι οὗ κεντούμενοι καὶ μαστιγούμενοι
[2]	δήπου, ταῦτα δ´ αὐτὰ τοὺς	κακοὺς	εἰκός ἐστιν ἑαυτοῖς διακελευομένους καὶ
[2]	βραδεῖ ποδὶ στείχουσα μάρψει τοὺς	κακούς,	ὅταν τύχῃ. Οὐ γὰρ ἄλλα
[20]	δ´ ὅλως τότε γίγνεσθαι νομίζοντας	ἀδίκους	ὅτ´ ἀδικοῦσιν, ἀκολάστους ὅθ´ ὑβρίζουσιν
[14]	πρὸς τοὺς ἄγαν πικροὺς καὶ	κατηγορικοὺς	ἐκείνους. ἀναλαβόντες δ´ αὖθις ὥσπερ
[15]	ἀλλ´ ἄνθρωπός τε λέγεται μέχρι	τέλους	εἷς ἀπὸ γενέσεως, πόλιν τε
[9]	ἐκ τῆς ἀνθινῆς ἐκείνης καὶ	πολυτελοῦς	ἐσθῆτος ὀφθῶσιν. οἱ γὰρ πολλοὶ
[1]	ἀτοπίαν, ἐπιστάντες σιωπῇ καὶ πρὸς	ἀλλήλους	διαβλέψαντες ἀνεστρέφομεν πάλιν ὥσπερ ἐτυγχάνομεν
[224]	καθημένους ἐν σχήματι τριγώνου πρὸς	ἀλλήλους	τὰ ῥεύματα μέτροις τισὶν ἀνακεραννύντας.
[225]	καὶ ἀναπτύσσοντες ἀπεδείκνυσαν ὑπούλους καὶ	ποικίλους,	ἐν τῷ λογιστικῷ καὶ κυρίῳ
[221]	μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους δὲ κομιδῇ	ποικίλους	καὶ ἀτόπους τὴν ὄψιν, ὥσπερ
[18]	τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας ἢ	φίλους	ἢ γένος οἰκεῖον αὑτῆς ἀτυχήμασι
[2]	Ὀρχομενίων τοῖς ἀποβαλοῦσι παῖδας καὶ	φίλους	καὶ οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας
[12]	τῶν ποταμῶν εἶθ´ ὕστερον ἐπ´	ἄλλους	ἀναφερόμεναι πρὸς ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν;
[221]	τινὰς διατρεχούσας ἢ μώλωπας ἀραιούς,	ἄλλους	δὲ κομιδῇ ποικίλους καὶ ἀτόπους
[221]	ὥσπερ οἱ ἔχεις μελάσμασι κατεστιγμένους,	ἄλλους	δέ τινας ἀμβλείας ἀμυχὰς ἔχοντας.
[7]	μήτ´ Ἀσκληπιὸν φῦναι μήτε τοὺς	ἄλλους	ἐκ κακῶν καὶ πονηρῶν ἄνδρας
[17]	προφάσεως; εἰ δὲ βούλει, τοὺς	ἄλλους	θεοὺς ἐάσας σκόπει τουτονὶ τὸν
[18]	γένους ἐμφανεῖς τοῖς δεῦρο γενόμεναι	πολλοὺς	ἀποτρέπουσι καὶ συστέλλουσι τῶν πονηρῶν.
[14]	ἀρχὴν κλωστῆρος ἐν σκοτεινῷ καὶ	πολλοὺς	ἑλιγμοὺς καὶ πλάνας ἔχοντι τῷ
[9]	καὶ σὺν αἰσχύνῃ φόβους τε	πολλοὺς	καὶ μεταμελείας καὶ πάθη χαλεπὰ
[17]	ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων ἱλασμούς τε	πολλοὺς	προσφέρειν τῶν κατοιχομένων καὶ γέρα
[15]	δ´ ἀπείρους ὅμοιόν ἐστι τῷ	πολλοὺς	τὸν ἕνα ποιεῖν ἄνθρωπον, ὅτι
[5]	ὀλίγους ἐπανορθοῦσαν, τῷ δὲ βραδέως	πολλοὺς	ὠφελοῦσαν καὶ νουθετοῦσαν. ~Δεύτερον τοίνυν
[225]	ἀναδέροντες αὐτῶν καὶ ἀναπτύσσοντες ἀπεδείκνυσαν	ὑπούλους	καὶ ποικίλους, ἐν τῷ λογιστικῷ
[14]	κλωστῆρος ἐν σκοτεινῷ καὶ πολλοὺς	ἑλιγμοὺς	καὶ πλάνας ἔχοντι τῷ περὶ
[222]	γίνονταί τινες ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν	σφυγμοὺς	ἔχουσαι καὶ πήδησιν, ἐνίαις μὲν
[221]	ἀκρίτως ἐφέροντο καὶ φωνὰς ἵεσαν	ἀσήμους,	οἷον ἀλαλαγμοῖς θρήνου καὶ φόβου
[221]	δύο δ´ ἢ τρεῖς ἰδὼν	γνωρίμους	ἐπειρᾶτο προσμῖξαι καὶ προσειπεῖν· αἱ
[11]	γυναῖκες, πῶς ἂν ἐξ ἀρχῆς	δόμους	Ἀθάμαντος οἰκήσαιμι τῶν πεπραγμένων δράσασα
[20]	εἰς ἔθη καὶ δόγματα καὶ	νόμους	ἑαυτὴν ἐμβαλοῦσα κρύπτει τὰ φαῦλα
[4]	ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ οὓς ἄνθρωποι	νόμους	τίθενται τὸ εὔλογον ἁπλῶς ἔχουσι
[6]	τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν τοὺς	νόμους	τοῖς πολίταις, μαχόμενος δὲ πρὸς
[4]	διαθήκας γράφωσιν, ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι	κληρονόμους	ἑτέροις δὲ πωλοῦσι τὰς οὐσίας·
[17]	ἢ καπνοὺς ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων	ἱλασμούς	τε πολλοὺς προσφέρειν τῶν κατοιχομένων
[2]	ἐναγῶν σωμάτων ῥίψεις καὶ νεκρῶν	ἐξορισμοὺς	οὐδὲ παίδων παισὶν ἐπιδεῖν ὑπῆρξε
[2]	ῥᾴθυμον εἶναι τὸν θεόν, οὐ	ῥᾳθύμους	ὄντας αὐτοὺς οὐδ´ ἀμβολιεργούς‘ τοῦ
[21]	νόσον δ´ εἰς ὁμοιότητα μοχθηροῦ	γένους	ἀναφερομένῳ προσήκει δήπουθεν ὡς χρέα
[18]	τῶν παίδων ἰοῦσαι καὶ διὰ	γένους	ἐμφανεῖς τοῖς δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς
[21]	ἐκ νοσώδους, ἀφεῖται τῆς τοῦ	γένους	ποινῆς οἷον ἐκποίητος τῆς κακίας
[7]	ὁ θεὸς ἐνδόξου καὶ βασιλικοῦ	γένους	ῥίζαν πονηρὰν καὶ τραχεῖαν οὐκ
[5]	καὶ γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας	συγγενοῦς	καὶ ὁμοφύλου σώματος. οὐ γὰρ
[221]	προσιέμενον. Ἐνταῦθα μίαν ἔφη γνῶναι	συγγενοῦς	τινος, οὐ μέντοι σαφῶς· ἀποθανεῖν
[22]	τοῦ γενομένου μεθ´ ἡμῶν ἐνταῦθα	Πρωτογένους	οἰκεῖος καὶ φίλος, ἐν πολλῇ
[12]	πέμποντες εἰς Τροίαν πέπαυνται τὰς	παρθένους,	Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν
[226]	γένος ἡμερώτερον μεταβαλεῖν, ᾠδικόν τι	μηχανησαμένους	περὶ ἕλη καὶ λίμνας ζῷον·
[221]	ὄψιν, ὥσπερ οἱ ἔχεις μελάσμασι	κατεστιγμένους,	ἄλλους δέ τινας ἀμβλείας ἀμυχὰς
[10]	κωλύει μηδὲ τοὺς ἐπὶ θανάτῳ	καθειργμένους	φάναι κολάζεσθαι, μέχρι οὗ τις
[224]	ἑώρα δὲ τρεῖς δαίμονας ὁμοῦ	καθημένους	ἐν σχήματι τριγώνου πρὸς ἀλλήλους
[6]	πρότερον εἰρήνην ἐποιήσατο πρὸς αὐτοὺς	δεομένους	ἢ καὶ τοῦτο ταῖς συνθήκαις
[222]	καὶ ἀνάξιον· ἐὰν δὲ φαῦλοι,	κολαζομένους	ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ ὀφθεὶς δικαιοῦται
[222]	ἐν σώμασι καὶ διὰ σωμάτων	κολαζομένους	μεταχειρίζεται Ποινὴ ταχεῖα, πράῳ τινὶ
[22]	διαφορᾶς, οὐκ ἀπὸ τοῦ τυχόντος	οἰομένους	γεγονέναι διακόσμησιν εἰς ἦθος τοσαύτην.
[20]	δήγματος ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων μόλις	αἰσθανομένους	τῆς κακίας, μᾶλλον δ´ ὅλως
[7]	πονηρῶν ἄνδρας ἀγαθοὺς καὶ μεγαλωφελεῖς	γενομένους.	~Τὸ δ´ ἐν καιρῷ καὶ
[221]	καὶ σκιώδη γραμμήν, ἐκείνους δὲ	περιλαμπομένους	κύκλῳ καὶ διαφανεῖς ἐντός, οὐ
[2]	ὀξυτάταις ὁρμαῖς ὑπὸ τῶν παθῶν	φερομένους	πρὸς τὰς ἀδικίας. καὶ μήν
[225]	ψυχῆς, ἰλυσπωμένους παρὰ φύσιν καὶ	ἀνακαμπτομένους,	ὥσπερ αἱ θαλάττιαι σκολόπενδραι καταπιοῦσαι
[2]	τοὺς κακοὺς εἰκός ἐστιν ἑαυτοῖς	διακελευομένους	καὶ παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν,
[11]	καὶ τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς	ἀδικουμένους	τῇ ἀπάτῃ καὶ μάλιστα τοῖς
[5]	ἀποπιμπλάντας ἐπιπηδᾶν τοῖς λελυπηκόσιν, ἀλλὰ	μιμουμένους	τὴν ἐκείνου πραότητα καὶ τὴν
[21]	βέλτιόν ἐστιν ἐνίους δὲ καὶ	διανοουμένους	προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει καὶ φάρμακ´
[20]	γενέσεως ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς καὶ	διακεχυμένους	ἄγοντος πρὸς τὴν τέκνωσιν; ἐκεῖνο
[13]	ἀπὸ Κίμωνος ἡδέως ὁρῶν Ἀθήνησι	τιμωμένους,	τῶν δὲ Λαχάρους ἢ Ἀριστίωνος
[222]	τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα	πλανωμένους	καὶ περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς
[9]	χιτῶσι διαχρύσοις καὶ χλαμυδίοις ἁλουργοῖς	ἐστεφανωμένους	καὶ πυρριχίζοντας ἄγαται καὶ τέθηπεν
[225]	τὰ ἐντὸς ἔξω τῆς ψυχῆς,	ἰλυσπωμένους	παρὰ φύσιν καὶ ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ
[18]	ἢ γένος οἰκεῖον αὑτῆς ἀτυχήμασι	χρωμένους	μεγάλοις δι´ αὑτὴν καὶ δίκην
[8]	χρόνον ἐλάνθανεν, ὕστερον δὲ πρὸς	ξένους	ἐπὶ δεῖπνον ἐλθὼν χελιδόνων τινὰ
[225]	ἐφεστώτων ταῖς τιμωρίαις, ὅτι περὶ	ξένους	τινὰς μιαρὸς γενόμενος χρυσίον ἔχοντας
[11]	παρὸν ἀεὶ γέμουσαν· ὥσπερ τῆς	Ἰνοῦς	ἀκούομεν ἐν τοῖς θεάτροις λεγούσης,
[14]	τοὺς ἄγαν πικροὺς καὶ κατηγορικοὺς	ἐκείνους.	ἀναλαβόντες δ´ αὖθις ὥσπερ ἀρχὴν
[221]	ἀμυδράν τινα καὶ σκιώδη γραμμήν,	ἐκείνους	δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ καὶ διαφανεῖς
[222]	ἐὰν δὲ φαῦλοι, κολαζομένους ἐπιδὼν	ἐκείνους	καὶ ὀφθεὶς δικαιοῦται πολὺν χρόνον
[7]	ἐπέτριψε, καθάπερ οἶμαι τοὺς πλείστους	τυράννους.	ὥσπερ γὰρ ὑαίνης χολὴ καὶ
[3]	κολάζεσθαι κακία μόλις ἂν γένοιτο	σύννους	καὶ ταπεινὴ καὶ κατάφοβος πρὸς
[12]	τῶν τεκόντων σφάλματ´ εἰς τοὺς	ἐγγόνους‘	τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ τοὺς
[16]	ἐξοριζόμενον ὑπὸ Συρακοσίων ἢ τοὺς	ἐκγόνους	αὐτῶν δίκην τίνοντας. τῷ μὲν
[226]	δ´ ἦσαν, ὧν εἴς τινας	ἐκγόνους	ἢ παῖδας ἡ ποινὴ περιῆλθεν.
[21]	τῶν τεκόντων σφάλματ´ εἰς τοὺς	ἐκγόνους	οἱ θεοὶ τρέπουσιν‘ ἀλλ´ ἐὰν
[13]	ἀφαιροῦντες τοὺς Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν	ἀπογόνους,	ὥς σοι τὸ πρᾶγμα σεμνὸν
[14]	ἀλλ´ ἡμεῖς τὰ κατὰ τοὺς	χρόνους	διαλείμματα θαυμάζομεν, οὐ τὰ κατὰ
[17]	ἐπιστάμενος εὐθὺς ὥσπερ ὁμίχλας ἢ	καπνοὺς	ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων ἱλασμούς τε
[10]	φασιν Ἀπολλόδωρόν ποτε κατὰ τοὺς	ὕπνους	ὁρᾶν ἐκδερόμενον ἑαυτὸν ὑπὸ Σκυθῶν
[4]	πράγματα διασκοπεῖν ἀνθρώπους ὄντας, οἷον	ἀτέχνους	τεχνιτῶν διάνοιαν ἀπὸ δόξης καὶ
[17]	τοσοῦτον, ὥσπερ αἱ τοὺς Ἀδώνιδος	κήπους	ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ τιθηνούμεναι καὶ
[14]	θαυμάζομεν, οὐ τὰ κατὰ τοὺς	τόπους.	καίτοι θαυμασιώτερον εἰ πάθους ἐν
[221]	ἄλλους δὲ κομιδῇ ποικίλους καὶ	ἀτόπους	τὴν ὄψιν, ὥσπερ οἱ ἔχεις
[7]	μυρίας γὰρ Ἰφίτου βοῦς καὶ	ἵππους	ἀπολέσθαι κρεῖττον ἦν Φωκεῦσι καὶ
[11]	δὲ καὶ λυπῶν καὶ μνήμης	ἀτερποῦς	καὶ πρὸς μὲν τὸ μέλλον
[224]	ἀλλὰ πάντῃ πλανητὸν ἐπὶ τοὺς	ἀνθρώπους	ἐνυπνίοις καὶ εἰδώλοις· ἐκ τούτου
[11]	τὴν φιλαργυρίαν, οἱ δὲ καταθύοντες	ἀνθρώπους	ἐπὶ τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις ὡς
[224]	μὴ καλῶς διαμνημονεύσαντα λόγον εἰς	ἀνθρώπους	κίβδηλον ἐξενεγκεῖν ὡς κοινὸν εἴη
[4]	καὶ τὰ δαιμόνια πράγματα διασκοπεῖν	ἀνθρώπους	ὄντας, οἷον ἀτέχνους τεχνιτῶν διάνοιαν
[12]	γυναῖκας, οὐδὲ τοὺς περὶ Ἠριδανὸν	βαρβάρους	μελανοφοροῦντας ἐπὶ πένθει τοῦ Φαέθοντος,
[20]	πάνθ´ ὅς´ ἀναδεχομένης τῆς γενέσεως	ἱλαροὺς	καὶ ἡδεῖς καὶ διακεχυμένους ἄγοντος
[13]	ὁρῶν Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν δὲ	Λαχάρους	ἢ Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων ἀχθόμενος
[20]	ἀδικοῦσιν, ἀκολάστους ὅθ´ ὑβρίζουσιν καὶ	ἀνάνδρους	ὅτε φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ τις
[16]	καὶ οὕτως οὐ μέρει διὰ	μέρους	ἑτέρου μόνον, ἀλλὰ καὶ ψυχῇ
[17]	τισὶ τιθηνούμεναι καὶ θεραπεύουσαι γυναῖκες	ἐφημέρους	σπεί– ρων ψυχὰς ἐν σαρκὶ
[16]	ἐάν τις δι´ ἑτέρων ἐφ´	ἑτέρους	ἀναφέρῃ τὴν ἰατρείαν ὥσπερ οἱ
[19]	κατὰ λόγον περαινομένης ἔργον ἐστὶν	ἑτέρους	δι´ ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν. ᾗ
[16]	καὶ διδάσκαλος παίδων ἑνὸς καθικόμενος	ἑτέρους	ἐνουθέτησε, καὶ στρατηγὸς ἐκ δεκάδος
[4]	σώμασιν· ὅταν δὲ διαθήκας γράφωσιν,	ἑτέρους	μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους ἑτέροις δὲ
[2]	ἥκιστα δὲ πρέπει πρὸς τοὺς	πονηροὺς	ῥᾴθυμον εἶναι τὸν θεόν, οὐ
[15]	τῷ χρόνῳ ποιεῖν μᾶλλον δ´	ἀπείρους	ὅμοιόν ἐστι τῷ πολλοὺς τὸν
[14]	σοι κείσθω πρὸς τοὺς ἄγαν	πικροὺς	καὶ κατηγορικοὺς ἐκείνους. ἀναλαβόντες δ´
[225]	ἐν μὲν γὰρ τῷ χρυσῷ	διαπύρους	καὶ διαφανεῖς ὑπὸ τοῦ φλέγεσθαι
[10]	αἰτία‘ καὶ πάλιν τὰς θυγατέρας	διαπύρους	καὶ φλεγομένας τοῖς σώμασι κύκλῳ
[7]	νεκρὸν ὁ Ῥωμαίων δῆμος ὑπὸ	μίσους	ἐξέβαλε καὶ κατεπάτησεν. τί οὖν
[7]	μιαρῶν, ἔχουσί τι πρὸς τὰς	νόσους	χρήσιμον, οὕτως ἐνίοις δηγμοῦ δεομένοις
[8]	λόγχῃ νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς	νεοσσοὺς	διέφθειρε· λεγόντων δ´ οἷον εἰκὸς
[4]	γάρ ἐστι τοῦ περὶ μουσικῶν	ἀμούσους	καὶ πολεμικῶν ἀστρατεύτους διαλέγεσθαι τὸ
[14]	ὥσπερ ἀντιφράγματά σοι κείσθω πρὸς	τοὺς	ἄγαν πικροὺς καὶ κατηγορικοὺς ἐκείνους.
[11]	Δία σοφούς τινας εἶναι φήσομεν	τοὺς	ἀδικοῦντας· ἀλλ´ ὅπου φιλοπλουτία καὶ
[17]	ποιεῖσθαι λόγον τοσοῦτον, ὥσπερ αἱ	τοὺς	Ἀδώνιδος κήπους ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ
[7]	Ὀδυσσέα μήτ´ Ἀσκληπιὸν φῦναι μήτε	τοὺς	ἄλλους ἐκ κακῶν καὶ πονηρῶν
[17]	τυχούσης προφάσεως; εἰ δὲ βούλει,	τοὺς	ἄλλους θεοὺς ἐάσας σκόπει τουτονὶ
[224]	μίαν, ἀλλὰ πάντῃ πλανητὸν ἐπὶ	τοὺς	ἀνθρώπους ἐνυπνίοις καὶ εἰδώλοις· ἐκ
[11]	οὔτ´ ἀνθρώπων δεῖσθαι κολαστοῦ νομίζω	τοὺς	ἀνοσιουργοῦντας, ἀλλὰ τὸν βίον αὐτῶν
[13]	ἀξίαν ἀντιστρόφως ἀποδιδοῦσαν. ὁ δὲ	τοὺς	ἀπὸ Κίμωνος ἡδέως ὁρῶν Ἀθήνησι
[1]	μὲν οὐδὲν ἔργον ἐστὶ δήπου	τοὺς	ἄτοπον ἢ ψευδῆ λόγον εἰς
[12]	αὐτῷ καὶ διαφορᾶς γενομένης πρὸς	τοὺς	αὐτόθι τὴν μὲν θυσίαν ἐποιήσατο,
[222]	τὴν τελευτὴν ὁ δαίμων παραδίδωσι·	τοὺς	δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς
[4]	ᾧτινι λόγῳ τοὺς μὲν ὕστερον	τοὺς	δὲ πρότερον τῶν ἁμαρτανόντων κολάζουσιν;
[222]	οἳ τοσοῦτο μεγέθει καὶ σφοδρότητι	τοὺς	διὰ σαρκὸς ὑπερβάλλουσιν, ὅσον τὸ
[11]	μάλιστα τοῖς κακοῖς πολεμοῦντας, ὅτι	τοὺς	δοκοῦντας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι προθύμως. τὸ
[12]	δὶς ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς οὐδὲ	τοὺς	δράσαντας δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ καταπροέμενοι
[12]	τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´ εἰς	τοὺς	ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ
[16]	τελευτὴν ἐξοριζόμενον ὑπὸ Συρακοσίων ἢ	τοὺς	ἐκγόνους αὐτῶν δίκην τίνοντας. τῷ
[21]	τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´ εἰς	τοὺς	ἐκγόνους οἱ θεοὶ τρέπουσιν‘ ἀλλ´
[13]	βεβαίους καὶ τὰς χάριτας, ὧν	τοὺς	Ἕλληνας εὐεργετήσας οὐκ ἔτυχεν αὐτὸς
[22]	βεβαιότερον φίλοις· ὥστε καὶ ποθεῖν	τοὺς	ἐντυγχάνοντας αὐτῷ τὴν αἰτίαν ἀκοῦσαι
[18]	λυποῦσα μᾶλλον ἑτέρα κόλασις ἢ	τοὺς	ἐξ ἑαυτῶν κακὰ πάσχοντας δι´
[11]	καὶ τοὺς ψέγοντας φοβοῦνται καὶ	τοὺς	ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους τῇ
[10]	κρεμαμένου. ~Καίτοι τί κωλύει μηδὲ	τοὺς	ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους φάναι κολάζεσθαι,
[18]	τίσεις, οὐθέν εἰσι πρὸς ἡμᾶς	τοὺς	ζῶντας, ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ λανθάνουσιν·
[17]	δ´’ ἔφη νομίζεις ἕπεσθαι τῷ	τοὺς	θεοὺς ἐπιβλέπειν καὶ νέμειν ἕκαστα
[12]	Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ καὶ παρρησιάζεται πρὸς	τοὺς	θεοὺς τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´
[9]	οὐδὲν ἔνιοι διαφέρουσι παιδαρίων, ἃ	τοὺς	κακούργους ἐν τοῖς θεάτροις θεώμενα
[2]	ἄλλα δήπου, ταῦτα δ´ αὐτὰ	τοὺς	κακοὺς εἰκός ἐστιν ἑαυτοῖς διακελευομένους
[2]	καὶ βραδεῖ ποδὶ στείχουσα μάρψει	τοὺς	κακούς, ὅταν τύχῃ. Οὐ γὰρ
[222]	οὐσῶν φύλακι καὶ χειρουργῷ προσήκει·	τοὺς	μὲν γὰρ εὐθὺς ἐν σώμασι
[4]	τῶν θεῶν εἰπεῖν, ᾧτινι λόγῳ	τοὺς	μὲν ὕστερον τοὺς δὲ πρότερον
[221]	οὐ μὴν ὁμοίως ἅπαντας· ἀλλὰ	τοὺς	μέν, ὥσπερ ἡ καθαρωτάτη πανσέληνος,
[12]	ἔδοσαν, οὐθὲν ἔτι δεῖ κολάζειν	τοὺς	μὴ ἀδικήσαντας, ὅπου δὶς ἐπὶ
[8]	τῇ λόγχῃ νύξας κατέβαλε καὶ	τοὺς	νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων δ´ οἷον
[6]	δυσχεράνας τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν	τοὺς	νόμους τοῖς πολίταις, μαχόμενος δὲ
[12]	ὁ Ἀπόλλων, εἰ Φενεάτας ἀπόλλυσι	τοὺς	νῦν, ἐμφράξας τὸ βάραθρον καὶ
[14]	ὑπὸ φθίσεως ἢ ὑδέρου διαφθαρέντων	τοὺς	παῖδας εἰς ὕδωρ τὼ πόδε
[14]	ἡ δίκη φερομένη περιῆλθεν εἰς	τοὺς	παῖδας. ἔχουσι γάρ τινας αἱ
[19]	γὰρ Βίων τὸν θεὸν κολάζοντα	τοὺς	παῖδας τῶν πονηρῶν γελοιότερον εἶναί
[6]	καὶ τὸν Κέκροπα διφυᾶ προσαγορεῦσαι	τοὺς	παλαιούς, οὐχ ὡς ἔνιοι λέγουσιν
[2]	ἀδικημάτων καὶ μάλιστα τὸ παρηγοροῦν	τοὺς	πεπονθότας ἔνεστιν αὐταῖς. ὡς ἔμοιγε
[12]	Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ	τοὺς	περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας ἐπὶ
[13]	καλῆς ἐκείνης μερίδος, ἣν ἀφαιροῦντες	τοὺς	Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν ἀπογόνους, ὥς
[17]	τοῖς τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν καὶ φενακίζων	τοὺς	πιστεύοντας. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ
[7]	δαιμόνιον, εἶτ´ ἐπέτριψε, καθάπερ οἶμαι	τοὺς	πλείστους τυράννους. ὥσπερ γὰρ ὑαίνης
[6]	τοῖς πολίταις, μαχόμενος δὲ πρὸς	τοὺς	πολεμίους ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἐπιφανῶς
[6]	ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς τε σώφρονας	τοὺς	πολίτας καὶ φιλεργοὺς ἐκ πολυτελῶν
[2]	οὐθὲν ἥκιστα δὲ πρέπει πρὸς	τοὺς	πονηροὺς ῥᾴθυμον εἶναι τὸν θεόν,
[6]	Γέλωνά γ´ ἴσμεν καὶ Ἱέρωνα	τοὺς	Σικελιώτας καὶ Πεισίστρατον τὸν Ἱπποκράτους,
[12]	ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ	τοὺς	σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε γὰρ οἱ
[14]	διαλείμματα θαυμάζομεν, οὐ τὰ κατὰ	τοὺς	τόπους. καίτοι θαυμασιώτερον εἰ πάθους
[10]	οἷόν φασιν Ἀπολλόδωρόν ποτε κατὰ	τοὺς	ὕπνους ὁρᾶν ἐκδερόμενον ἑαυτὸν ὑπὸ
[14]	περαίνουσιν. ἀλλ´ ἡμεῖς τὰ κατὰ	τοὺς	χρόνους διαλείμματα θαυμάζομεν, οὐ τὰ
[11]	πρὸς δόξαν ὑπ´ ἀλαζονείας· καὶ	τοὺς	ψέγοντας φοβοῦνται καὶ τοὺς ἐπαινοῦντας
[20]	ἑαυτῇ περιβαλοῦσαν, διαλαθεῖν δ´ ἡμᾶς	τοὺς	ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς ἢ δήγματος
[222]	δαίμων παραδίδωσι· τοὺς δὲ πάμπαν	ἀνιάτους	ἀπωσαμένης τῆς Δίκης ἡ τρίτη
[6]	τοὺς Σικελιώτας καὶ Πεισίστρατον τὸν	Ἱπποκράτους,	ὅτι πονηρίᾳ κτησάμενοι τυραννίδας ἐχρήσαντο
[2]	Μεσσηνίοις ὄφελος τοῖς προαναιρεθεῖσι τῆς	Ἀριστοκράτους	τιμωρίας, ὃς προδοὺς τὴν ἐπὶ
[19]	ἀφελὼν ὄψα καὶ πέμματα καὶ	πότους	καὶ γύναια, φαρμακείαις δὲ χρησάμενος
[17]	τὰς ψυχὰς ὑπάρχειν ἢ πάμπαν	ἀφθάρτους	ἢ χρόνον τινὰ μετὰ τὴν
[20]	γίγνεσθαι νομίζοντας ἀδίκους ὅτ´ ἀδικοῦσιν,	ἀκολάστους	ὅθ´ ὑβρίζουσιν καὶ ἀνάνδρους ὅτε
[7]	εἶτ´ ἐπέτριψε, καθάπερ οἶμαι τοὺς	πλείστους	τυράννους. ὥσπερ γὰρ ὑαίνης χολὴ
[14]	δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι καὶ διαδόσεις	ἀπίστους	ὀξύτησι καὶ μήκεσι δι´ ἑτέρων
[9]	καὶ πάθη χαλεπὰ καὶ ταραχὰς	ἀπαύστους	ἔχοντος. ἀλλ´ οὐδὲν ἔνιοι διαφέρουσι
[6]	οὐ πρότερον εἰρήνην ἐποιήσατο πρὸς	αὐτοὺς	δεομένους ἢ καὶ τοῦτο ταῖς
[2]	τὸν θεόν, οὐ ῥᾳθύμους ὄντας	αὐτοὺς	οὐδ´ ἀμβολιεργούς‘ τοῦ κακῶς ποιεῖν,
[5]	ἐμπαθέστερον ἔχοντος καὶ τραχύτερον πρὸς	αὐτοὺς	οὐδὲν ἐποίησεν ἀλλ´ ἢ τοσοῦτον
[6]	πολλὴν καὶ γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες	αὐτούς	τε σώφρονας τοὺς πολίτας καὶ
[11]	χρόνῳ πολλῷ μᾶλλον ὡς ἔχουσιν	αὑτοὺς	καταμανθάνοντες ἄχθονται καὶ δυσκολαίνουσι καὶ
[14]	τῷ περὶ θεοῦ λόγῳ, καθοδηγῶμεν	αὑτοὺς	μετ´ εὐλαβείας ἀτρέμα πρὸς τὸ
[18]	ἐξ ἑαυτῶν κακὰ πάσχοντας δι´	αὑτοὺς	ὁρᾶν, καὶ ὅτι ψυχὴν ἀνδρὸς
[11]	Ἐπικύδους οὐ μετενόουν οὐδ´ ἐμίσουν	ἑαυτοὺς	οὐδ´ ἠνιῶντο τοῖς γεγενημένοις. ἐγὼ
[4]	περὶ μουσικῶν ἀμούσους καὶ πολεμικῶν	ἀστρατεύτους	διαλέγεσθαι τὸ τὰ θεῖα καὶ
[222]	ἡ περὶ τὴν κακίαν ἰατρεία,	τούτους	Δίκῃ μετὰ τὴν τελευτὴν ὁ
[225]	ἀρετῆς περιβαλόμενοι διεβίωσαν κακίᾳ λανθανούσῃ,	τούτους	ἐπιπόνως καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον ἕτεροι
[11]	πονηρόν, εἰ μὴ νὴ Δία	σοφούς	τινας εἶναι φήσομεν τοὺς ἀδικοῦντας·
[22]	αὐτῷ συνέπεσε. κατενεχθεὶς γὰρ ἐξ	ὕψους	τινὸς εἰς τράχηλον οὐ γενομένου
[223]	καταφερόμεναι κύκλῳ τὸ χάσμα περιῄεσαν	(ἄντικρυς	δὲ περᾶν οὐκ ἐτόλμων) εἴσω
[11]	φοβοῦνται καὶ τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν	ὡς	ἀδικουμένους τῇ ἀπάτῃ καὶ μάλιστα
[222]	ψυχὰς ὀνόματι τῶν ἀνθρώπων προσαγορεύειν)	ὡς	Ἀδράστεια μέν, Ἀνάγκης καὶ Διὸς
[6]	νουθετοῦσαν. ~Δεύτερον τοίνυν τοῦτο διανοηθῶμεν,	ὡς	αἱ μὲν δικαιώσεις αἱ παρ´
[225]	ὄψιν εἰς τὸ πρόσθεν ὠθούμενος,	ὡς	ἀνάγκην οὖσαν οὕτω διεξελθεῖν, ἐθεᾶτο
[8]	καταμαρτυροῦσιν αὗται ψευδῶς καὶ καταβοῶσιν	ὡς	ἀπεκτονότος τὸν πατέρα; θαυμάσαντες δ´
[11]	ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις	ὡς	Ἀπολλόδωρος, καὶ χρήματα φίλων ἀποστεροῦντες
[22]	ἦθος τοσαύτην. ὅπερ ἦν ἀληθές,	ὡς	αὐτὸς διηγεῖτο τῷ τε Πρωτογένει
[5]	τῷ παιδὶ πολὺν ἔστη χρόνον,	ὡς	αὐτὸς ἔφη, τὸν θυμὸν κολάζων,
[21]	τὴν ὁμοιότητα τῆς κακίας ἐπεξῆλθεν.	ὡς	γὰρ ἀκροχορδόνες καὶ μελάσματα καὶ
[222]	τῷ βίῳ ταῖς βαρβαρικαῖς ἔοικεν·	ὡς	γὰρ ἐν Πέρσαις τῶν κολαζομένων
[5]	ἀπωτάτω κείμενον ἀπολαμβάνει τὸ προσῆκον.	ὡς	γὰρ ὁ θυμὸς κατὰ τὸν
[17]	διδόν– των μᾶλλον δὲ δεδωκότων·	ὡς	γὰρ τοῦ θεοῦ τὸ κατ´
[11]	Ἀπολλόδωρος, καὶ χρήματα φίλων ἀποστεροῦντες	ὡς	Γλαῦκος ὁ Ἐπικύδους οὐ μετενόουν
[226]	μὲν οὖν τούτων εἶναι θεατής·	ὡς	δ´ ἀναστρέφειν ἔμελλεν, ἐν παντὶ
[224]	κεχρωσμένα, πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις φέγγος.	ὡς	δὲ πλησίον ἦλθον, ὁ κρατὴρ
[13]	ἀναφερόμεναι πρὸς ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν;	~Ὡς	δὲ πρῶτον ἐπέσχε, δείσας ἐγὼ
[4]	ἄρχοντα καὶ κύριον ἁπάντων θεόν,	ὡς	δὴ δίκης ὄντα δημιουργόν, ᾗ
[4]	ἐν Ἀκαδημείᾳ φιλοσόφων τὸ μὲν	ὡς	εἰδότες τι περὶ τούτων λέγειν
[223]	βίᾳ, διδάσκων ἅμα καὶ λέγων	ὡς	ἐκτήκεται καὶ ἀνυγραίνεται τὸ φρονοῦν
[224]	τὸ φῶς ἐκ τοῦ τρίποδος,	ὡς	ἔλεγε, διὰ τῶν κόλπων τῆς
[225]	εἰς τὸν χρυσὸν ἐκομίζοντο, δεινάς,	ὡς	ἔλεγεν, ἐν ταῖς μεταβολαῖς ἀλγηδόνας
[17]	ἢ τίς ὁ Κόραξ οὗτος;	ὡς	ἐμοὶ καὶ τὸ πρᾶγμα καὶ
[2]	παρηγοροῦν τοὺς πεπονθότας ἔνεστιν αὐταῖς.	ὡς	ἔμοιγε καὶ τὸ τοῦ Βίαντος
[6]	διφυᾶ προσαγορεῦσαι τοὺς παλαιούς, οὐχ	ὡς	ἔνιοι λέγουσιν ἐκ χρηστοῦ βασιλέως
[10]	Βυζαντίῳ παρθένον ἐλευθέραν ὕβρει μεταπεμψάμενος	ὡς	ἕξων διὰ νυκτός, εἶτα προσιοῦσαν
[10]	οὐ παυομένου δὲ τοῦ φάσματος,	ὡς	ἔοικε, πλεύσας ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον
[2]	ἀναλαμβάνοντι τὸν λόγον· ἔφη γάρ,	ὡς	ἔοικε, πρός τινα πονηρόν, ὡς
[221]	δὲ θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον	ὡς	ἔοικε συστολῇ μὲν εἰς αὑτὰς
[224]	φράζουσαν ἄλλα τινὰ καὶ χρόνον,	ὡς	ἔοικε, τῆς ἐκείνου τελευτῆς. ἔλεγε
[16]	διὰ σώματος. ἐκεῖ μὲν γάρ,	ὡς	ἔοικε, τὸ αὐτὸ δεῖ πάθος
[8]	αὐτῷ κατέκαυσεν. ὁ δὲ Βέσσος,	ὡς	ἔοικεν, ἀπεκτονὼς τὸν πατέρα τὸν
[12]	μνᾶς τέσσαρας· ὀργῆς δέ τινος,	ὡς	ἔοικεν, αὐτῷ καὶ διαφορᾶς γενομένης
[1]	ἐγκείμενον. ὁ μὲν γὰρ Βρασίδας	ὡς	ἔοικεν ἐξελκύσας τὸ δόρυ τοῦ
[17]	μάχῃ τὸν Ἀρχίλοχον ἐκαλεῖτο Καλώνδης,	ὡς	ἔοικεν, ἦν δ´ αὐτῷ Κόραξ
[22]	ἐξ Ἀμφιλόχου μαντεία. πέμψας γὰρ	ὡς	ἔοικεν ἠρώτα τὸν θεόν, εἰ
[11]	τὸ σῶμα καὶ τὴν δύναμιν,	ὡς	ἔπιεν ὑποχείριος γενόμενος, εἰπεῖν φεῦ
[224]	κομμάτιον περὶ τοῦ τότε ἡγεμόνος	ὡς	ἐσθλὸς ἐὼν νούσῳ τυραννίδα λείψει.
[6]	ἐξεῖλε τοῦ βίου καὶ ἀπέκοψεν,	ὡς	ἑτέροις γε πάντως βλαβερὸν αὑτῷ
[3]	βραδεῖ ποδί‘ κατ´ Εὐριπίδην καὶ	ὡς	ἔτυχεν ἐπιπίπτουσα Δίκη τοῖς πονηροῖς
[5]	καὶ φεύγῃ τὸ εἰκῆ καὶ	ὡς	ἔτυχεν, ὡς κακίας καὶ πλημμελείας
[223]	μέν, ἄπλετον δέ τινα τόπον	ὡς	ἐφαίνετο διεξιόντα ῥᾳδίως καὶ ἀπλανῶς,
[3]	καὶ κατάφοβος πρὸς τὸν θεὸν	ὡς	ἐφεστῶτα τοῖς ἀνθρωπίνοις πράγμασι καὶ
[11]	ὅθεν ἐν χρόνῳ πολλῷ μᾶλλον	ὡς	ἔχουσιν αὑτοὺς καταμανθάνοντες ἄχθονται καὶ
[5]	ἐγγυτάτω τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν‘	ὡς	Θουκυδίδης ἔλεγεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπωτάτω
[2]	μήν τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν,	ὡς	Θουκυδίδης φησίν, ὅτι ἐγγυτάτω κείμενον‘
[7]	στεφανούμενον ἐν Πυθίοις ἀφαιρούμενοι Κλεωναίων	ὡς	ἴδιον πολίτην διέσπασαν. ἀλλὰ Σικυωνίοις
[17]	τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς Πυθίας	ὡς	ἱερὸν ἄνδρα τῶν Μουσῶν ἀνῃρηκώς,
[6]	ψυχαὶ βαδίζουσι, καὶ τὸ γενναῖον	ὡς	ἰσχυρὸν αὐταῖς καὶ οὐκ ἐξίτηλον
[5]	τὸ εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχεν,	ὡς	κακίας καὶ πλημμελείας ἁπάσης γένεσιν.
[224]	λόγον εἰς ἀνθρώπους κίβδηλον ἐξενεγκεῖν	ὡς	κοινὸν εἴη μαντεῖον ἐν θεοῖς
[9]	καὶ πυρριχίζοντας ἄγαται καὶ τέθηπεν	ὡς	μακαρίους, ἄχρι οὗ κεντούμενοι καὶ
[4]	μύστακα καὶ πείθεσθαι τοῖς νόμοις,	ὡς	μὴ χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι
[17]	διαρκὲς καὶ βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις,	ὡς	Ὅμηρος ἔφη, παραπλησίως ἀπομαραινομένων παντάπασι
[224]	τούτου γὰρ οἱ ὄνειροι μιγνύμενον,	ὡς	ὁρᾷς, τῷ ἀπατηλῷ καὶ ποικίλῳ
[2]	ὡς ἔοικε, πρός τινα πονηρόν,	ὡς	οὐ δέδιε μὴ οὐ δῷ
[4]	Διὸς γεγονέναι τὸν Μίνω μαθητήν,	ὡς	οὐ δυνατὸν ἐν τοῖς δικαίοις
[221]	θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ φήσαντος	ὡς	οὐ Θεσπέσιος ἀλλ´ Ἀριδαῖός ἐστι,
[20]	γενεήν, ἀλλ´ ἀθανάτων ἀπὸ δαιτός,	ὡς	οὐ κακίαν μόνον οὐδ´ ἀρετὴν
[7]	ἀρχῇ τῆς τυραννίδος ἔδωκε δίκην,	ὡς	οὐδεὶς ἂν Ἑλλήνων ᾤκει Σικελίαν
[12]	δὲ χρήματ´ ἀνέπεμψεν εἰς Σάρδεις,	ὡς	οὐκ ἀξίων ὄντων ὠφεληθῆναι τῶν
[21]	~Ἡμεῖς δ´ ἀρτίως μὲν ἠγανακτοῦμεν	ὡς	ὀψὲ καὶ βραδέως τῶν πονηρῶν
[5]	καὶ τοῖς ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες	ὡς	Πλάτων τε τὴν βακτηρίαν ἀνατεινάμενος
[6]	τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ, καὶ ἦθος,	ὡς	πλεῖστον αὐτοῦ ἐνδύεται τὸ ἔθος
[4]	μὲν ἰδιώτην ὄντα συμβαλεῖν λογισμόν,	ὡς	πρότερον οὐκ ἔτεμεν ἀλλ´ ὕστερον
[5]	δι´ ἀκρασίαν ἧττόν ἐστι κακόν,	ὡς	Σωκράτης ἔλεγεν, ἢ θολερὸν ὄντα
[2]	καὶ παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν,	ὡς	τῆς ἀδικίας τὸν μὲν καρπὸν
[14]	πρὸς τὸ εἰκὸς καὶ πιθανόν·	ὡς	τό γε σαφὲς καὶ τὴν
[2]	χρωμένοις. οὐθὲν γὰρ οὕτω χρέος	ὡς	τὸ τῆς δίκης ὑπερήμερον γινόμενον
[22]	μὴ δόξωμεν ἀφιέναι τὸν μῦθον	ὡς	τοῦ λόγου πρὸς ἀπόδειξιν ἱκανῶς
[11]	εἰκὸς ἐμπίπτειν αὐτῷ πολλάκις λογισμόν,	ὡς	ὑπὸ κενῆς δόξης ἢ δι´
[6]	δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο τὴν πόλιν	ὡς	ὕστερον Ἀλκιβιάδου γραψάμενος, ἆρ´ οὐκ
[4]	τῆς περὶ τὴν κακίαν ἰατρείας	ὡς	φάρμακον ἑκάστῳ προσφέρει τὴν κόλασιν,
[21]	μοχθηροῦ γένους ἀναφερομένῳ προσήκει δήπουθεν	ὡς	χρέα κληρονομίας διαδέχεσθαι τῆς πονηρίας
[13]	τοὺς Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν ἀπογόνους,	ὥς	σοι τὸ πρᾶγμα σεμνὸν ἐφάνη
[16]	ἀναφερούσης, καὶ τὸ γεννηθὲν οὐχ	ὥς	τι δημιούργημα πεποιημένον ἀπήλλακται τοῦ
[12]	αὐτῶν, ὅτι πρὸ χιλίων ἐτῶν,	ὥς	φασιν, ὁ Ἡρακλῆς ἀνασπάσας τὸν
[19]	κακόφρονά τ´ ἀμφάνῃ πραπίδων καρπόν‘	ὥς	φησι Πίνδαρος; ~Ἢ κατὰ τοῦτο
[10]	καὶ ἀποτινάσσων, θύννος βολαῖος πέλαγος	ὣς	διαστροβεῖ. ἡ γὰρ ἰταμότης ἐκείνη
[6]	καὶ φοβερόν, εἶθ´ ὕστερον ἄρξαντα	πράως	καὶ φιλανθρώπως. εἰ δὲ τοῦτ´
[13]	τῷ γένει τῆς ἀρετῆς ἀνασῴζομεν,	εὐλόγως	μηδὲ τὴν κόλασιν οἴεσθαι δεῖν
[4]	ἄλλο πλὴν ὅτι τὸν καιρὸν	εἰδὼς	ἄριστα τῆς περὶ τὴν κακίαν
[6]	κακία πέφυκε, προσορίζειν. ἅτε γὰρ	εἰδώς,	ὅσην μοῖραν ἀρετῆς ἀπ´ αὐτοῦ
[8]	ἔφη μου πάλαι καταμαρτυροῦσιν αὗται	ψευδῶς	καὶ καταβοῶσιν ὡς ἀπεκτονότος τὸν
[14]	τὼ πόδε βρέχοντας καθίζεσθαι κελεύομεν,	ἕως	ἂν ὁ νεκρὸς κατακαῇ; δοκεῖ
[21]	τετάρτην, τῶν δὲ Πύθωνος τοῦ	Θισβέως	παίδων, ὃς ἔναγχος τέθνηκε, λεγομένου
[12]	οὐκ εὖ τῷ ἀδίκως τὸ	βραδέως	ἀναλαμβάνουσιν. οἷον ἐνταῦθα δήπουθεν λέγεται
[5]	κολάζειν ὀλίγους ἐπανορθοῦσαν, τῷ δὲ	βραδέως	πολλοὺς ὠφελοῦσαν καὶ νουθετοῦσαν. ~Δεύτερον
[0]	~ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ	ΒΡΑΔΕΩΣ	ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΩΝ. ~Τοιαῦτα μὲν ὁ Ἐπικούρος
[21]	μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς ὀψὲ καὶ	βραδέως	τῶν πονηρῶν δίκην διδόντων, νῦν
[13]	ὁ δὲ τοὺς ἀπὸ Κίμωνος	ἡδέως	ὁρῶν Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν δὲ
[6]	ὡς ἔνιοι λέγουσιν ἐκ χρηστοῦ	βασιλέως	ἄγριον καὶ δρακοντώδη γενόμενον τύραννον,
[4]	ἄτιμον εἶναι τὸν ἐν στάσει	πόλεως	μηδετέρᾳ μερίδι προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα.
[20]	κακίαν χρῆται δὲ καιροῦ καὶ	δυνάμεως	ἐπιλαβόμενος τῷ κλέπτειν ὁ κλέπτης
[11]	ἢ φθόνῳ πολιτικῆς δόξης καὶ	δυνάμεως	ἢ δι´ ἡδονήν τινα συνουσίας
[15]	δόξης τε τῆς ἐκείνων καὶ	δυνάμεως·	ἢ λήσομεν εἰς τὸν Ἡρακλείτειον
[223]	ἀφικόμενος ὑπὸ τῆς ὀχούσης ἀπελείφθη	δυνάμεως.	καὶ τὰς ἄλλας ψυχὰς ἑώρα
[7]	ἐκπρεπὲς ἔργον ἐκεῖνος ὁ τοῦ	Κοπρέως	παρέσχεν· ἀλλὰ τὸ Σισύφου καὶ
[7]	οὕτως ἐνίοις δηγμοῦ δεομένοις καὶ	κολάσεως	ἐμβαλὼν ὁ θεὸς πικρίαν τινὰ
[222]	ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ καὶ	κολάσεως	πέρας ἐστὶ τούτων ἐκλεανθέντων παντάπασι
[5]	ἁμαρτανόντων κολάζουσιν; ~Ταῦτα δ´ οὐκ	ἀποδράσεως	πρόφασίς ἐστιν ἀλλὰ συγγνώμης αἴτησις,
[17]	ἀποσβεννυμένας εὐθὺς ὑπὸ τῆς τυχούσης	προφάσεως;	εἰ δὲ βούλει, τοὺς ἄλλους
[20]	καὶ πάνθ´ ὅς´ ἀναδεχομένης τῆς	γενέσεως	ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς καὶ διακεχυμένους
[15]	λέγεται μέχρι τέλους εἷς ἀπὸ	γενέσεως,	πόλιν τε τὴν αὐτὴν ὡσαύτως
[16]	κουφίσωσιν, οὐδὲν ἔοικε περαιτέρω τῆς	αἰσθήσεως	ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν, ὅτι καὶ
[14]	οἷον, διὰ τί τῶν ὑπὸ	φθίσεως	ἢ ὑδέρου διαφθαρέντων τοὺς παῖδας
[2]	τιμωρίαν ὀψὲ καὶ πολὺ τῆς	ἀπολαύσεως	καθυστεροῦσαν. ~Ταῦτα τοῦ Πατροκλέου διελθόντος
[16]	μὲν γὰρ ἀνδριάντι τῆς Κασάνδρου	φύσεως	οὐθὲν ἔνεστι, καὶ τὸν νεκρὸν
[20]	ἐχίδναις τὸν ἰὸν ὅτε δάκνουσιν,	εὐήθως	οἰόμενος· οὐ γὰρ ἅμα γίγνεται
[7]	καὶ ἡμῖν’ ὁ Πατροκλέας εἶπεν.	ὀρθῶς’	ἔφην· σκόπει γάρ, εἰ Διονύσιος
[5]	τοῖς πονηροῖς ἐν χρόνῳ καὶ	σχολαίως	τὴν δίκην ἐπιτίθησιν, οὐκ αὐτός
[223]	τινα τόπον ὡς ἐφαίνετο διεξιόντα	ῥᾳδίως	καὶ ἀπλανῶς, οἷον ὑπὸ πτερῶν
[221]	ὥσπερ ἐν γαλήνῃ τῷ φωτὶ	ῥᾳδίως	πάντῃ καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ
[15]	πόνῳ καὶ πάθει καὶ νόμῳ	ῥᾳδίως	τρεπόμεναι καὶ πρὸς τὸν ἀεὶ
[5]	τινα τοῦ ταχὺ κολάζειν ἁμαρτίαν	δεδιὼς	ἢ μετάνοιαν, ἀλλ´ ἡμῶν τὸ
[19]	οὐ δοκοῦντα νοσεῖν ἀλλὰ μόνον	ἐπιτηδείως	ἔχοντα πρὸς τὴν αὐτὴν νόσον
[221]	ἔχουσαν, ὥστε τὴν ψυχὴν ἐποχουμένην	λείως	πλοῖον ὥσπερ ἐν γαλήνῃ τῷ
[221]	ὄγκον εὐσταλεῖς, κινουμένας δ´ οὐχ	ὁμοίως,	ἀλλὰ τὰς μὲν ἐκπηδᾶν ἐλαφρότητι
[6]	οὐ πᾶσι κατεπείγει τὴν τιμωρίαν	ὁμοίως,	ἀλλὰ τὸ μὲν ἀνήκεστον εὐθὺς
[221]	καὶ διαφανεῖς ἐντός, οὐ μὴν	ὁμοίως	ἅπαντας· ἀλλὰ τοὺς μέν, ὥσπερ
[13]	χρηστοῦ πατρὸς τέκνα πράττῃ κακῶς,	ὁμοίως	δέ, ἂν πονηροῦ. ~Καὶ ταῦτα
[17]	καὶ κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον.	ὁμοίως	δὲ καὶ Σπαρτιάταις χρησθὲν ἱλάσασθαι
[221]	αὐταὶ καθ´ ἑαυτάς, εἶτα πολλαῖς	ὁμοίως	διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι φοράς
[12]	τὸν Ὀδυσσέα‘ καὶ τῶν Ἰθακησίων	ὁμοίως	ἐγκαλούντων ὅτι πρόβατα λαμβάνουσιν αὐτῶν
[22]	τῷ τε Πρωτογένει καὶ τοῖς	ὁμοίως	ἐπιεικέσι τῶν φίλων. ~Ἐπεὶ γὰρ
[13]	φαύλων, αἰτιώμενός τε τὸν θεὸν	ὁμοίως	μέν, ἂν χρηστοῦ πατρὸς τέκνα
[9]	τὸν θάνατον αὑτῷ καὶ τοῖς	ὁμοίως	νοσοῦσιν, οὕτως καὶ τῶν πονηρῶν
[16]	καὶ Φιλίππῳ καὶ τοῖς ἄλλοις	ὁμοίως	παισὶ τῶν πονηρῶν τὸ κυριώτατον
[225]	αἰκίαν οὐκέτ´ εἶναι χαλεπῶς οὐδ´	ὁμοίως	τριβομένην, ἅτε δὴ περὶ τὸ
[223]	μὲν ὀφθῆναι τοῖς βακχικοῖς ἄντροις	ὁμοίως	ὕλης χλωρότητι καὶ χρόαις ἀνθέων
[12]	ἀπορίαν, ἐπεὶ ταῖς πρώταις διηγώνισται	μετρίως.	ἃ γὰρ Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ καὶ
[17]	ἀλλὰ φύλλοις, ὡς Ὅμηρος ἔφη,	παραπλησίως	ἀπομαραινομένων παντάπασι καὶ φθινόντων ἐν
[21]	ἢ καταλαβεῖν ἀναιρῶν. ~Ἡμεῖς δ´	ἀρτίως	μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς ὀψὲ καὶ
[226]	τὴν Νέρωνος, τά τ´ ἄλλα	κακῶς	ἔχουσαν ἤδη καὶ διαπεπαρμένην ἥλοις
[13]	ἂν χρηστοῦ πατρὸς τέκνα πράττῃ	κακῶς,	ὁμοίως δέ, ἂν πονηροῦ. ~Καὶ
[20]	οὐ γὰρ ἀμύνεται τὸν ἀδικήσαντα	κακῶς	παθὼν οὐδ´ ὀργίζεται τῷ ἁρπάσαντι
[2]	ὄντας αὐτοὺς οὐδ´ ἀμβολιεργούς‘ τοῦ	κακῶς	ποιεῖν, ἀλλ´ ὀξυτάταις ὁρμαῖς ὑπὸ
[6]	τὸ ἀντιλυποῦν καὶ ἐν τῷ	κακῶς	τὸν δεδρακότα παθεῖν ἵστανται, περαιτέρω
[7]	κατέλυσαν τὰς τυραννίδας, ἐξώλοντο κακοὶ	κακῶς	ὕστερον. ἐνίοις γὰρ ἀμέλει καὶ
[11]	κολαζομένοις τῶν πονηρῶν καὶ ἀποθνῄσκουσι	μαλακῶς	καὶ ῥαθύμως χρῆσθαι τὸ δαιμόνιον.
[17]	ὡς ἱερὸν ἄνδρα τῶν Μουσῶν	ἀνῃρηκώς,	εἶτα χρησάμενος λιταῖς τισι καὶ
[22]	φυλάττουσι, προέμενοι δὲ πειρῶσιν αὖθις	ἀδίκως	ἑτέροις συνούσας διαφθείρειν. οὐδενὸς οὖν
[12]	ἀναιτίων εἰσπράττουσιν, οὐκ εὖ τῷ	ἀδίκως	τὸ βραδέως ἀναλαμβάνουσιν. οἷον ἐνταῦθα
[222]	καὶ ταχὺ κατασβεννυμένην ἐνίαις δὲ	νεανικῶς	ἐντείνουσαν. ὧν αἱ μὲν πάλιν
[13]	τῇ χάριτι τῆς τιμῆς οὕτως	Ἑλληνικῶς	καὶ ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης, εἰ μὴ
[20]	ψυχῆς μᾶλλον ἢ σώματος αἰσθάνεσθαι	πεφυκώς,	οὔτ´ ἀναμένει τὴν βίαν ἐν
[6]	φαύλης φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν ἐνίοις	καλῶς	ἀπολαμβάνει τὴν προσήκουσαν ἕξιν, οὐ
[224]	τῆς γυναικὸς μετῄει, καὶ μὴ	καλῶς	διαμνημονεύσαντα λόγον εἰς ἀνθρώπους κίβδηλον
[1]	οὐδ´ εἰ βαλών’ εἶπεν ἀπηλλάγη,	καλῶς	εἶχε περιορᾶν τὸ βέλος ἐγκείμενον.
[221]	ἓν χρῶμα λεῖον καὶ συνεχὲς	ὁμαλῶς	ἱέντας, ἑτέρων δὲ φολίδας τινὰς
[14]	οὐδ´ ἐν οἷς αὐτοὶ πράττομεν	ἀσφαλῶς	εἰπεῖν ἔχομεν. οἷον, διὰ τί
[223]	ἐν κύκλῳ κατεῖχε βακχεία καὶ	γέλως	καὶ πᾶσα μοῦσα παιζόντων καὶ
[13]	τῆς τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ	ἀφελῶς	ἀρχαϊζούσης, εἰ μὴ μέλαιναν καρδίαν
[222]	μεταθέουσα πλανωμένους καὶ περιφεύγοντας ἄλλον	ἄλλως	οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας
[9]	στρεβλοῦν ἢ κρεμαννύναι τὸν πονηρόν,	ἄλλως	τε καὶ φρουρούμενον ἐν τῷ
[13]	καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ φιλαίτιος	ὅλως	καὶ δύσκολος πρὸς τὸ θεῖον,
[4]	μερίδι προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα. καὶ	ὅλως	πολλὰς ἄν τις ἐξείποι νόμων
[15]	δὲ μειράκιον ἦν. μᾶλλον δ´	ὅλως	ταῦτά γε τοῖς Ἐπιχαρμείοις ἔοικεν,
[20]	αἰσθανομένους τῆς κακίας, μᾶλλον δ´	ὅλως	τότε γίγνεσθαι νομίζοντας ἀδίκους ὅτ´
[4]	ἄνθρωποι νόμους τίθενται τὸ εὔλογον	ἁπλῶς	ἔχουσι καὶ πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´
[18]	μόνῳ οὖν χρῶμαι τῷ εἰκότι.	μηδαμῶς’	εἶπεν ὁ Ὀλύμπιχος ἀλλὰ δίελθε
[17]	πρᾶγμα καὶ τὸ ὄνομα ξένον.	οὐδαμῶς’	εἶπον, ἀλλ´ αἴτιος ἐγὼ παρωνύμῳ
[225]	οὕτω διεξελθεῖν, ἐθεᾶτο τῶν μὲν	γνωρίμως	πονηρῶν γενομένων καὶ κολασθέντων αὐτόθι
[13]	τυγχάνωσι, ταὐτὸ καῦμα καὶ παραπλήσιον,	ὅμως	δ´ εἰς παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ
[5]	οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια πράγματος οὐδενός,	ὅμως	ἐν τῷ μέλλοντι τὴν τιμωρίαν
[6]	ἐχρήσαντο πρὸς ἀρετὴν αὐταῖς καὶ	παρανόμως	ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἐλθόντες ἐγένοντο
[11]	πονηρῶν καὶ ἀποθνῄσκουσι μαλακῶς καὶ	ῥαθύμως	χρῆσθαι τὸ δαιμόνιον. Καὶ γὰρ
[11]	ὅτι τοὺς δοκοῦντας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι	προθύμως.	τὸ γὰρ σκληρὸν ἐν κακίᾳ
[22]	ὡς τοῦ λόγου πρὸς ἀπόδειξιν	ἱκανῶς	ἔχοντος, ἀλλὰ τότε δώσομεν τὴν
[223]	ὡς ἐφαίνετο διεξιόντα ῥᾳδίως καὶ	ἀπλανῶς,	οἷον ὑπὸ πτερῶν τῶν τοῦ
[6]	τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς πατρίδος	ἐπιφανῶς	ἔπεσεν. εἰ δέ τις ἢ
[225]	μεθίστασαν· ἐνταῦθα δὲ μέλαιναί τε	δεινῶς	ἐγίνοντο καὶ περικλώμεναι διὰ σκληρότητα
[15]	τὸ χρέος νῦν οὐκ ὀφείλει	γεγονὼς	ἕτερος, ὅ τε κληθεὶς ἐπὶ
[12]	τῶν πριαμένων αὐτὸν ἐν Σάμῳ	γεγονώς·	καὶ τούτῳ τινὰς δίκας δόντες
[225]	περιβαλόμενοι διεβίωσαν κακίᾳ λανθανούσῃ, τούτους	ἐπιπόνως	καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον ἕτεροι περιεστῶτες
[8]	ὁ δὲ Βέσσος, ὡς ἔοικεν,	ἀπεκτονὼς	τὸν πατέρα τὸν ἑαυτοῦ πολὺν
[226]	συνηρτῆσθαι καθάπερ μελίττας ἢ νυκτερίδας	ἀτεχνῶς	ἐχομένας καὶ τετριγυίας ὑπὸ μνήμης
[18]	τινα καὶ λόγον εἰπεῖν ἔναγχος	ἀκηκοώς,	ὀκνῶ δὲ μὴ φανῇ μῦθος
[11]	ἀναπολεῖν ἐν αὑτῇ καὶ διαλογίζεσθαι,	πῶς	ἂν ἐκβᾶσα τῆς μνήμης τῶν
[11]	οἷς ἔδρασε μεταμελομένης, Φίλαι γυναῖκες,	πῶς	ἂν ἐξ ἀρχῆς δόμους Ἀθάμαντος
[4]	ᾗ προσήκει τὸ πότε καὶ	πῶς	καὶ μέχρι πόσου κολαστέον ἕκαστον
[10]	Κλυταιμνήστρας ἐνύπνιον τὸν Στησίχορον, οὑτωσί	πως	λέγοντα Τᾷδὲ δράκων ἐδόκησεν μολεῖν
[17]	θεῖον ἐν αὑτοῖς μηδὲ προσόμοιον	ἁμωσγέπως	ἐκείνῳ καὶ διαρκὲς καὶ βέβαιον,
[5]	τὴν ἀνθρωπίνην ἀρετήν, ἐξομοίωσιν οὖσαν	ἁμωσγέπως	πρὸς αὑτόν, ἐνδίδωσι τοῖς ἕπεσθαι
[222]	ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ καὶ	χαλεπῶς	ἅπαντας ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν εἰς
[225]	αὐτόθι τὴν αἰκίαν οὐκέτ´ εἶναι	χαλεπῶς	οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην, ἅτε δὴ
[12]	ὅπως τε τῷ θεῷ θύσῃ	μεγαλοπρεπῶς	καὶ Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς
[7]	Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς δίκης ἀναβολήν,	ὅπως	αἱ Θῆβαι συνοικῶνται πάλιν. τῶν
[226]	μέγεθος δεῦρο δή’ εἰπεῖν οὗτος,	ὅπως	ἕκαστα μᾶλλον μνημονεύσῃς’ καί τι
[226]	δ´ ἐκλεαινόντων καὶ ἀφανιζόντων παντάπασιν,	ὅπως	ἐφαρμόσειεν ἑτέροις ἤθεσι καὶ βίοις,
[22]	Ὀλύμπιχος οὐκ ἐπαινοῦμέν ς´’ εἶπεν,	ὅπως	μὴ δόξωμεν ἀφιέναι τὸν μῦθον
[5]	πρόφασίς ἐστιν ἀλλὰ συγγνώμης αἴτησις,	ὅπως	ὁ λόγος, οἷον εἰς λιμένα
[12]	Αἴσωπον, ἔχοντα παρὰ Κροίσου χρυσίον	ὅπως	τε τῷ θεῷ θύσῃ μεγαλοπρεπῶς
[5]	φησὶ τὴν φύσιν ἐν ἡμῖν,	ὅπως	ὑπὸ θέας τῶν ἐν οὐρανῷ
[6]	εἶθ´ ὕστερον ἄρξαντα πράως καὶ	φιλανθρώπως.	εἰ δὲ τοῦτ´ ἄδηλον, ἀλλὰ
[225]	κακίᾳ λανθανούσῃ, τούτους ἐπιπόνως καὶ	ὀδυνηρῶς	ἠνάγκαζον ἕτεροι περιεστῶτες ἐκτρέπεσθαι τὰ
[13]	τῆς κατηγορίας, καὶ μὴ φέρε	πικρῶς,	εἰ κολάζονταί τινες ἐκ κακῶν
[222]	πλανωμένους καὶ περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως	οἰκτρῶς	δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε
[13]	ἔχειν οὐ νομίζεις τὸν λόγον;	ἴσως’	ἔφην ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τοῖς
[221]	φοράς τε πάσας πρὸς οὐδὲν	ἀκρίτως	ἐφέροντο καὶ φωνὰς ἵεσαν ἀσήμους,
[6]	καὶ ἀπέκοψεν, ὡς ἑτέροις γε	πάντως	βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον ἀεὶ
[16]	μέρος ἐν ἑαυτῷ καὶ κολαζόμενον	προσηκόντως	καὶ τιμώμενον. εἰ δὲ μὴ
[7]	ἐν Αἰγύπτῳ νόμον ἆρ´ οὐκ	εἰκότως	ὑμῖν ἀπογράψασθαι δοκοῦσιν ἔνιοι τῶν
[15]	γενέσεως, πόλιν τε τὴν αὐτὴν	ὡσαύτως	διαμένουσαν ἐνέχεσθαι τοῖς ὀνείδεσι τῶν
[222]	οἱ δὲ παύσασθαι δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν,	οὕτως	αἱ διὰ χρημάτων καὶ σωμάτων
[8]	ἄν– θρωπε, τί παθὼν ἔργον	οὕτως	ἀλλόκοτον ἔπραξας; οὐ γάρ‘ ἔφη
[6]	καὶ τὴν μαλακότητα τῆς γῆς,	οὕτως	ἄτοπα πολλὰ καὶ φαῦλα προεξανθοῦσιν
[13]	ἡσθείη τῇ χάριτι τῆς τιμῆς	οὕτως	Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης, εἰ
[7]	τι πρὸς τὰς νόσους χρήσιμον,	οὕτως	ἐνίοις δηγμοῦ δεομένοις καὶ κολάσεως
[3]	λυποῦν ἄνευ τοῦ παιδεύειν ἔχουσιν,	οὕτως	ἡ καθ´ ἕκαστον ὧν πταίει
[4]	δὴ θαυμαστόν, εἰ τῶν ἀνθρωπίνων	οὕτως	ἡμῖν ὄντων δυσθεωρήτων οὐκ εὔπορόν
[9]	αὑτῷ καὶ τοῖς ὁμοίως νοσοῦσιν,	οὕτως	καὶ τῶν πονηρῶν ὅσοι τὴν
[7]	τὸ λήδανον ἀπ´ αὐτοῦ συναγαγεῖν,	οὕτως	ὁ θεὸς ἐνδόξου καὶ βασιλικοῦ
[16]	προσαλείφειν τὰ ἄκρα τῶν κεράτων,	οὕτως	ὁ περὶ τὰς κολάσεις ἄλλο
[11]	τὴν δὲ τῶν χαρίτων κενήν,	οὕτως	οἱ πονηροὶ τὴν κακίαν ἐν
[16]	ἀνελὼν ἕνα πάντας ἐνέτρεψε, καὶ	οὕτως	οὐ μέρει διὰ μέρους ἑτέρου
[222]	καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας	οὕτως	οὐδεὶς οὔτε μικρὸς γέγονεν ὥστ´
[22]	τὴν ἀπόφασιν, ὅταν κἀκεῖνον ἀκούσωμεν.	οὕτως	οὖν ἔφην ὅτι ὁ Σολεὺς
[221]	βυθὸν ἀπορριφεὶς πάθοι τὸ πρῶτον,	οὕτως	ὑπὸ τῆς μεταβολῆς ἔσχεν· εἶτα
[223]	πόθον ἕλκοντα πρὸς γένεσιν, ἣν	οὕτως	ὠνομάσθαι, νεῦσιν ἐπὶ γῆν οὖσαν
[224]	ἐπειρᾶτο προσάγων ἐπιδεικνύειν αὐτῷ τὸ	φῶς	ἐκ τοῦ τρίποδος, ὡς ἔλεγε,
[226]	καὶ διαφαγοῦσαν τὴν μητέρα βιώσεσθαι,	φῶς	ἔφασκεν ἐξαίφνης διαλάμψαι μέγα καὶ
[7]	πρᾶξιν ἢ βουλὴν ἀπόρρητον εἰς	φῶς	ἡλίου δυνατὸς εἴη προαγαγεῖν χρόνῳ
[221]	γνῶναι συγγενοῦς τινος, οὐ μέντοι	σαφῶς·	ἀποθανεῖν γὰρ ἔτι παιδὸς ὄντος·
[13]	συνεκτρέχειν ἐκείνῃ τὸ κατ´ ἀξίαν	ἀντιστρόφως	ἀποδιδοῦσαν. ὁ δὲ τοὺς ἀπὸ