Chapitre
[19]	αὐτὴν νόσον ἰατρὸς ἢ οἰκεῖος	ἢ	ἀλείπτης καταμαθὼν ἢ δεσπότης χρηστὸς
[13]	Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν δὲ Λαχάρους	ἢ	Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων ἀχθόμενος καὶ
[4]	περὶ θεῶν δὲ θνητὸν ῥᾴδιον	ἢ	βέβαιον εἰπεῖν ἄλλο πλὴν ὅτι
[22]	θεῖον ὁσιώτερον οὔτε λυπηρότερον ἐχθροῖς	ἢ	βεβαιότερον φίλοις· ὥστε καὶ ποθεῖν
[16]	τὸ θαρρεῖν καὶ δεδιέναι χεῖρον	ἢ	βέλτιον διαγίγνεσθαι πέφυκεν. ~Ἔτι δ´
[222]	γέγονεν ὥστ´ ἢ λαθὼν διαφυγεῖν	ἢ	βιασάμενος. ἄλλῃ δ´ ἄλλη τιμωρία
[7]	μὴ κύοι τις, ἀλλὰ πρᾶξιν	ἢ	βουλὴν ἀπόρρητον εἰς φῶς ἡλίου
[18]	ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας ἢ φίλους	ἢ	γένος οἰκεῖον αὑτῆς ἀτυχήμασι χρωμένους
[12]	Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε γενεαῖς	ἢ	δέκα τοῦ πάθους ὕστερον γεγονότες
[19]	ἢ οἰκεῖος ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν	ἢ	δεσπότης χρηστὸς ἐμβαλὼν εἰς δίαιταν
[20]	ἡμᾶς τοὺς ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς	ἢ	δήγματος ἑκάστου τῶν ἀδικημάτων μόλις
[11]	λογισμόν, ὡς ὑπὸ κενῆς δόξης	ἢ	δι´ ἡδονὴν ἀνελεύθερον καὶ ἀχάριστον
[11]	φθόνῳ πολιτικῆς δόξης καὶ δυνάμεως	ἢ	δι´ ἡδονήν τινα συνουσίας ἄνομον
[20]	διαφυγεῖν ἐγγενῆ κηλῖδα τῆς κακίας,	ἢ	διαλαθεῖν πολὺν χρόνον οἷον ἔλυτρόν
[3]	τινὸς ἕνεκα μᾶλλον δοκοῦσι γίνεσθαι	ἢ	διδασκαλίας, δι´ ὃ τὸ λυποῦν
[225]	ὧν ἔπαθον ἐν τῷ ζῆν	ἢ	ἔδρασαν. εἶναι δὲ καὶ λίμνας
[14]	Περικλῆς ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν,	ἢ	εἰ Δελφῶν καὶ Συβαριτῶν γενομένων
[15]	ὧν πράττει κατὰ τὸ κοινὸν	ἢ	ἔπραξεν αἰτίαν καὶ χάριν ἀναδεχόμενον,
[6]	συνόντα τῇ ἀδελφῇ διώξας εἷλεν	ἢ	Θεμιστοκλέους, ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε
[5]	ἐστι κακόν, ὡς Σωκράτης ἔλεγεν,	ἢ	θολερὸν ὄντα καὶ διάπλεω τὸν
[6]	εἰρήνην ἐποιήσατο πρὸς αὐτοὺς δεομένους	ἢ	καὶ τοῦτο ταῖς συνθήκαις περιλαβεῖν,
[11]	φθόνος ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ δυσμενείας	ἢ	κακοηθείας, ἐνταῦθα καὶ δεισιδαιμονίαν σκοπῶν
[17]	ἀπολλυμένας ἐπιστάμενος εὐθὺς ὥσπερ ὁμίχλας	ἢ	καπνοὺς ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων ἱλασμούς
[20]	πραπίδων καρπόν‘ ὥς φησι Πίνδαρος;	~Ἢ	κατὰ τοῦτο μὲν ὁ θεὸς
[9]	κολάζονται, πρὶν ἂν φθῶσιν ἀποσφαγέντες	ἢ	κατακρημνισθέντες· ἅπερ ἄν τις οὐ
[20]	ὥσπερ ἐπιληψίαν τὴν κακίαν πρὶν	ἢ	καταλαβεῖν ἀναιρῶν. ~Ἡμεῖς δ´ ἀρτίως
[19]	ἢ πυρεττόντων ἰδὼν ἄλλον ὑπαλειφόμενον	ἢ	καταπλαττόμενον· αἱ δὲ τιμωρίαι τῶν
[5]	λογισμὸν ὀργῆς καὶ μανίας, πρὶν	ἢ	καταστῆναι καὶ γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι
[10]	ὑπὸ τῶν μαγείρων ὀπτώμενον ἴδωμεν	ἢ	κατατεμνόμενον; ἔχεται γὰρ ἕκαστος ἀδικήσας
[22]	ἀπεχόμενος αἰσχροῦ φέροντος εἰς ἀπόλαυσιν	ἢ	κέρδος οὐσίαν μὲν οὐ πολλὴν
[6]	ἀπέκτεινε Μιλτιάδην ἐν Χερρονήσῳ πρότερον	ἢ	Κίμωνα συνόντα τῇ ἀδελφῇ διώξας
[15]	ἡλικίαι περὶ ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν	ἢ	κοινῇ περὶ τὰς πόλεις. γνοίη
[9]	δείλης ἀλλὰ μὴ πρωὶ στρεβλοῦν	ἢ	κρεμαννύναι τὸν πονηρόν, ἄλλως τε
[222]	οὐδεὶς οὔτε μικρὸς γέγονεν ὥστ´	ἢ	λαθὼν διαφυγεῖν ἢ βιασάμενος. ἄλλῃ
[15]	τε τῆς ἐκείνων καὶ δυνάμεως·	ἢ	λήσομεν εἰς τὸν Ἡρακλείτειον ἅπαντα
[5]	τοῦ ταχὺ κολάζειν ἁμαρτίαν δεδιὼς	ἢ	μετάνοιαν, ἀλλ´ ἡμῶν τὸ περὶ
[13]	ἐκ κακῶν γεγονότες ἢ πονηρῶν,	ἢ	μὴ χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης
[7]	ἐκ Δελφῶν οἴχεσθαι καὶ ἄργυρον	ἢ	μήτ´ Ὀδυσσέα μήτ´ Ἀσκληπιὸν φῦναι
[19]	παραμελεῖν ὅσοι γεγόνασιν ἐκ πατέρων	ἢ	μητέρων νοσηματικῶν, ἀλλ´ εὐθὺς ἐξωθεῖν
[221]	ἑτέρων δὲ φολίδας τινὰς διατρεχούσας	ἢ	μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους δὲ κομιδῇ
[226]	ἐκγόνων ἔλεγε συνηρτῆσθαι καθάπερ μελίττας	ἢ	νυκτερίδας ἀτεχνῶς ἐχομένας καὶ τετριγυίας
[19]	πρὸς τὴν αὐτὴν νόσον ἰατρὸς	ἢ	οἰκεῖος ἢ ἀλείπτης καταμαθὼν ἢ
[19]	νόσον πάππου καὶ πατρὸς ἔκγονον	ἢ	παῖδα φαρμακεύοντος. ἔστι δὲ πῆ
[226]	ἦσαν, ὧν εἴς τινας ἐκγόνους	ἢ	παῖδας ἡ ποινὴ περιῆλθεν. ὁπότε
[14]	μὴ μεθίστασθαι μηδὲ προσπελάζειν αὐτοῖς·	ἢ	πάλιν, δι´ ἣν αἰτίαν αἰγὸς
[17]	ἡμᾶς τὸ τὰς ψυχὰς ὑπάρχειν	ἢ	πάμπαν ἀφθάρτους ἢ χρόνον τινὰ
[20]	τὰ καλὰ μιμεῖται πολλάκις, ὥστ´	ἢ	παντάπασιν ἐξαλεῖψαι καὶ διαφυγεῖν ἐγγενῆ
[225]	δ´ ἄγεται πεισόμενος, ἱκετεύειν μὲν	ἢ	παραιτεῖσθαι περὶ τοῦ πατρὸς οὐκ
[5]	τῶν φρενῶν ἀνωτέρω‘ καθάπερ δίψαν	ἢ	πεῖναν ἀποπιμπλάντας ἐπιπηδᾶν τοῖς λελυπηκόσιν,
[9]	παιδιάς, ὥσπερ ἐν δεσμωτηρίῳ κυβευόντων	ἢ	πεττευόντων ὑπὲρ κεφαλῆς τοῦ σχοινίου
[13]	κολάζονταί τινες ἐκ κακῶν γεγονότες	ἢ	πονηρῶν, ἢ μὴ χαῖρε μηδ´
[6]	ὑπ´ ἀγνοίας τοῦ καλοῦ μᾶλλον	ἢ	προαιρέσει τοῦ αἰσχροῦ τὸ ἁμαρτητικὸν
[4]	λόγῳ τὸν κολοφῶνα τῆς ἀπορίας,	ἢ	πρὸς ταῦτ´ ἐάσω πρότερον αὐτὸν
[19]	βέλτιόν τις ἔσχε τῶν ὀφθαλμιώντων	ἢ	πυρεττόντων ἰδὼν ἄλλον ὑπαλειφόμενον ἢ
[222]	διὰ σώματος· ἐνταῦθα γὰρ οὐδὲν	ἢ	σκιά τις ἀτελὴς καὶ ὄναρ
[16]	καὶ κακώσεις καὶ ἐπανορθώσεις μᾶλλον	ἢ	σώματι διὰ σώματος. ἐκεῖ μὲν
[20]	φύσιν ἅτε δὴ ψυχῆς μᾶλλον	ἢ	σώματος αἰσθάνεσθαι πεφυκώς, οὔτ´ ἀναμένει
[7]	ἀναδεῖξαι κακόν τι μηνύσας λανθάνον	ἢ	σωτηρίου γνώμης γενόμενος σύμβουλος ἢ
[221]	δὲ τῶν πρότερον οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	τὰ ἄστρα παμμεγέθη καὶ ἀπέχοντα
[10]	ἐγγενέσθαι τοῖς σκέλεσιν αὑτοῦ, πρὶν	ἢ	τὴν συνάπτουσαν ἀναισθησίᾳ σβέσιν καὶ
[2]	φωραθείς, οἱ δ´ οὐκέτ´ ἦσαν;	ἢ	τίν´ Ὀρχομενίων τοῖς ἀποβαλοῦσι παῖδας
[17]	δ´ ἦν’ ἔφη τὸ χρησθὲν	ἢ	τίς ὁ Κόραξ οὗτος; ὡς
[18]	οὖσα κομίζεται τῶν προβεβιωμένων χάριτας	ἢ	τίσεις, οὐθέν εἰσι πρὸς ἡμᾶς
[16]	τὰς κολάσεις ἄλλο τι δίκαιον	ἢ	τὸ θεραπεῦον τὴν κακίαν ἡγούμενος
[7]	Λίβυες τὸ φρύγανον ἐπικάουσι πρότερον	ἢ	τὸ λήδανον ἀπ´ αὐτοῦ συναγαγεῖν,
[5]	μεῖζον ἄνθρωπος ἀπολαύειν θεοῦ πέφυκεν	ἢ	τὸ μιμήσει καὶ διώξει τῶν
[7]	ἐξεῖλε τὸ λυποῦν καὶ ταράττον	ἢ	τὸ νοσοῦν ἀπαλλάξαι καὶ καθᾶραι.
[5]	πρὸς αὐτοὺς οὐδὲν ἐποίησεν ἀλλ´	ἢ	τοσοῦτον ἀπιών εὐτυχεῖτ´‘ εἶπεν ὅτι
[16]	τὴν τελευτὴν ἐξοριζόμενον ὑπὸ Συρακοσίων	ἢ	τοὺς ἐκγόνους αὐτῶν δίκην τίνοντας.
[18]	οὐδὲ λυποῦσα μᾶλλον ἑτέρα κόλασις	ἢ	τοὺς ἐξ ἑαυτῶν κακὰ πάσχοντας
[221]	ἠγνόει τίνες εἰσί, δύο δ´	ἢ	τρεῖς ἰδὼν γνωρίμους ἐπειρᾶτο προσμῖξαι
[6]	ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ δέ τις	ἢ	τύραννον ἀπέκτεινε Μιλτιάδην ἐν Χερρονήσῳ
[3]	τοῖς πονηροῖς τῷ αὐτομάτῳ μᾶλλον	ἢ	τῷ κατὰ πρόνοιαν ὅμοιον ἔχει
[1]	εἶπεν ἐᾶν δοκεῖ τὴν ζήτησιν,	ἢ	τῷ λόγῳ καθάπερ παρόντος ἀποκρινώμεθα
[14]	διὰ τί τῶν ὑπὸ φθίσεως	ἢ	ὑδέρου διαφθαρέντων τοὺς παῖδας εἰς
[11]	ἄνθρωπος ἢ χρημάτων ἕνεκα πλεονεξίας	ἢ	φθόνῳ πολιτικῆς δόξης καὶ δυνάμεως
[15]	δὲ μόλις ἄν τις οἰκεῖος	ἢ	φίλος ἐντυχὼν διὰ χρόνου μορφὴν
[18]	τιμάς τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας	ἢ	φίλους ἢ γένος οἰκεῖον αὑτῆς
[7]	καὶ τραχεῖαν οὐκ ἀναιρεῖ πρότερον	ἢ	φῦναι τὸν προσήκοντα καρπὸν ἀπ´
[224]	ῥεύματα, τὸ μὲν ἀφροῦ θαλάσσης	ἢ	χιόνων λευκότερον, τὸ δ´ ὁποῖον
[7]	ἢ σωτηρίου γνώμης γενόμενος σύμβουλος	ἢ	χρείας εὑρετὴς ἀναγκαίας, οὐκ ἀμείνων
[11]	παγχάλεπόν ἐστιν· ὅταν δ´ ἄνθρωπος	ἢ	χρημάτων ἕνεκα πλεονεξίας ἢ φθόνῳ
[17]	ψυχὰς ὑπάρχειν ἢ πάμπαν ἀφθάρτους	ἢ	χρόνον τινὰ μετὰ τὴν τελευτὴν
[1]	ἔργον ἐστὶ δήπου τοὺς ἄτοπον	ἢ	ψευδῆ λόγον εἰς ἡμᾶς ἀφέντας,
[19]	οὐκ ἐάσας εἰς μέγεθος προελθεῖν.	ἦ	γὰρ οὐχ οὕτω παρακελευόμεθα προσέχειν
[11]	ἐκ πολλῶν καὶ μεγάλων ἀγώνων	ἡ	αἴσθησις αὐτῶν ἀνατρέπει τὴν ψυχήν.
[14]	τὰ πρῶτα καὶ συνάψεις· ὧν	ἡ	αἰτία, κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἀγνοῆται,
[3]	ἄτοπον ἔχουσιν, ὅτι τὴν πίστιν	ἡ	βραδυτὴς ἀφαιρεῖ τῆς προνοίας, καὶ
[10]	θύννος βολαῖος πέλαγος ὣς διαστροβεῖ.	ἡ	γὰρ ἰταμότης ἐκείνη καὶ τὸ
[9]	ὁμόθεν χώρας καὶ ῥίζης συνυποφυομένην·	ἡ	γὰρ κακή‘ φησί βουλὴ τῷ
[20]	ὑπὸ μηδενὸς ὑπαμπεχόμενον μηδὲ καταπλαττόμενον·	ἡ	δ´ ἀνθρώπου φύσις εἰς ἔθη
[3]	καὶ πάθεσιν οὐχ ὑπερήμερον δικαιωτήν·	ἡ	δ´ ἀτρέμα καί βραδεῖ ποδί‘
[222]	ἔρρεψε τῷ πρακτικῷ πρὸς γένεσιν,	ἡ	δ´ ὀργάνου τῷ ἀκολάστῳ δεομένη
[9]	κακούργων ἐκφέρει τὸν αὑτοῦ σταυρόν,	ἡ	δὲ κακία τῶν κολαστηρίων ἐφ´
[9]	ἔκ τινος ἀντιπαθείας ἔχειν συγκεκραμένον,	ἡ	δὲ πονηρία συγγεννῶσα τὸ λυποῦν
[222]	ἐνταῦθα καὶ ἀκάθαρτος ἐξίκηται, τοῦτον	ἡ	Δίκη διαλαβοῦσα τῇ ψυχῇ καταφανῆ,
[21]	καὶ προσήκατο τὸ συγγενές, τούτων	ἡ	δίκη διώκουσα τὴν ὁμοιότητα τῆς
[2]	κακίας τούτοις χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´	ἡ	Δίκη σε, μὴ τρέσῃς, παίσει
[14]	Δελφῶν καὶ Συβαριτῶν γενομένων πονηρῶν	ἡ	δίκη φερομένη περιῆλθεν εἰς τοὺς
[16]	οὐθὲν ἔνεστι, καὶ τὸν νεκρὸν	ἡ	Διονυσίου ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ
[3]	ἄνευ τοῦ παιδεύειν ἔχουσιν, οὕτως	ἡ	καθ´ ἕκαστον ὧν πταίει καὶ
[221]	ἅπαντας· ἀλλὰ τοὺς μέν, ὥσπερ	ἡ	καθαρωτάτη πανσέληνος, ἓν χρῶμα λεῖον
[6]	οἷς οὐκ ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος	ἡ	κακία πέφυκε, προσορίζειν. ἅτε γὰρ
[222]	βιαιότης ἀμαθίας καὶ φιληδονίας εἶδος.	ἡ	μὲν γὰρ ἀσθενείᾳ λόγου καὶ
[9]	τεύχει, ἑῷ κακὸν ἥπατι τεύχει.	ἡ	μὲν γὰρ κανθαρὶς ἐν αὑτῇ
[222]	τῶν δ´ ἄλλων’ ἔφη δικαιώσεων	ἡ	μὲν ὑπὸ τῆς Ποινῆς ἐν
[5]	ἕπεσθαι θεῷ δυναμένοις. καὶ γὰρ	ἡ	πάντων φύσις ἄτακτος οὖσα ταύτην
[3]	μὴ μεταμελόμενοι; καθάπερ γὰρ ἵππον	ἡ	παραχρῆμα τὸ πταῖσμα καὶ τὴν
[2]	τῆς προνοίας. ~Καὶ ὁ Πατροκλέας	ἡ	περὶ τὰς τιμωρίας’ εἶπε τῶν
[222]	ὧν δὲ μεῖζόν ἐστιν ἔργον	ἡ	περὶ τὴν κακίαν ἰατρεία, τούτους
[4]	ἐπὶ πάντων ἔχουσαν. ὅτι γὰρ	ἡ	περὶ ψυχὴν ἰατρεία, δίκη δὲ
[226]	εἴς τινας ἐκγόνους ἢ παῖδας	ἡ	ποινὴ περιῆλθεν. ὁπότε γάρ τις
[15]	καὶ χάριν ἀναδεχόμενον, μέχρι ἂν	ἡ	ποιοῦσα καὶ συνδέουσα ταῖς ἐπιπλοκαῖς
[15]	γάρ τι πρᾶγμα καὶ συνεχὲς	ἡ	πόλις ὥσπερ ζῷον οὐκ ἐξιστάμενον
[222]	τὸ μέλαν, ἀφίησιν. ἐκεῖ γὰρ	ἡ	τε κακία τῆς ψυχῆς τρεπομένης
[222]	πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς Δίκης	ἡ	τρίτη καὶ ἀγριωτάτη τῶν Ἀδραστείας
[21]	οἰκεῖον εἰς κακίαν καὶ ἀρετὴν	ἡ	φύσις. ~Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ εἰπὼν
[21]	ἀγαθοὶ δ´ ἦσαν) ἀλλ´ ὅσων	ἡ	φύσις ἔστερξε καὶ προσήκατο τὸ
[6]	καὶ ὥραν, ᾗ τὸν οἰκεῖον	ἡ	φύσις καρπὸν ἀποδίδωσι. ~Ταῦτα μὲν
[2]	ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας ἤνεγκε παραμυθίαν	ἡ	χρόνοις ὕστερον πολλοῖς ἁψαμένη νόσος
[5]	καὶ ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον	ἡ	ψυχὴ καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς
[16]	τὴν αὐτὴν μεταβολήν, ἐνταῦθα δ´	ἡ	ψυχὴ ταῖς φαντασίαις ἀγομένη κατὰ
[19]	ἑτέρους δι´ ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν.	ᾗ	δὲ προσέοικε τῷ ζητουμένῳ τὸ
[6]	εἰς ἦθος ἀνδρῶν καὶ βίον·	ᾗ	καὶ τρόπος ὠνομάσθη τὸ μεταβάλλον
[9]	χρὴ νομίζειν ἀκροᾶσθαι λέγοντος οὐχ	ᾗ	Πλάτων ἀκό λουθον εἶναι τιμωρίαν
[4]	ὡς δὴ δίκης ὄντα δημιουργόν,	ᾗ	προσήκει τὸ πότε καὶ πῶς
[6]	ἀρετῆς συνεργὸν ἡλικίαν καὶ ὥραν,	ᾗ	τὸν οἰκεῖον ἡ φύσις καρπὸν
[14]	κελεύομεν, ἕως ἂν ὁ νεκρὸς	κατακαῇ;	δοκεῖ γὰρ οὕτω τὸ νόσημα
[7]	ἐκκόπτει τὴν ἄκανθαν ἂν μὴ	λάβῃ	τὸν ἀσπάραγον οὐδ´ οἱ Λίβυες
[13]	ἐγὼ μὴ πάλιν ἐξ ὑπαρχῆς	ἐπαγάγῃ	πλείονας καὶ μείζονας ἀτοπίας, εὐθὺς
[1]	ἀλλ´ οὐδ´ εἰ βαλών’ εἶπεν	ἀπηλλάγη,	καλῶς εἶχε περιορᾶν τὸ βέλος
[13]	ἔφην, ταῦτα γὰρ πάντα ἀληθινὰ	ἡγῇ;	κἀκεῖνος εἰ δὲ μὴ πάντ´’
[3]	πταῖσμα καὶ τὴν ἁμαρτίαν διώκουσα	πληγὴ	καὶ νύξις ἐπανορθοῖ καὶ μετάγει
[226]	ἐκείνων ἀφίκοιτο καὶ περιτύχοι, προσέπιπτεν	ὀργῇ	καὶ κατεβόα καὶ τὰ σημεῖα
[5]	ἀφαιρῶν καὶ διδάσκων μὴ σὺν	ὀργῇ	μηδ´ ὅτε μάλιστα φλέγεται καὶ
[1]	ἄλλο δ´ ἀλλαχόθεν ἅνθρωπος ὥσπερ	ὀργῇ	τινι καὶ λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα
[5]	ἀναρμόστοις καὶ πλανητοῖς πάθεσι καὶ	φεύγῃ	τὸ εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχεν,
[4]	καὶ κύριον ἁπάντων θεόν, ὡς	δὴ	δίκης ὄντα δημιουργόν, ᾗ προσήκει
[226]	εἶδος καὶ τὸ μέγεθος δεῦρο	δή’	εἰπεῖν οὗτος, ὅπως ἕκαστα μᾶλλον
[4]	συνιεὶς ἑκάστου τῶν γραφομένων. τί	δὴ	θαυμαστόν, εἰ τῶν ἀνθρωπίνων οὕτως
[18]	ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν, εἴ γε	δὴ	μῦθός ἐστιν. ~Ὁ γὰρ Βίων
[225]	χαλεπῶς οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην, ἅτε	δὴ	περὶ τὸ ἄλογον καὶ παθητικὸν
[12]	διὰ τὴν Αἴαντος ἀκολασίαν. ποῦ	δὴ	ταῦτα τὸ εὔλογον ἴσχει καὶ
[3]	τί χρήσιμον ἔνεστι τοῖς ὀψὲ	δὴ	τούτοις ἀλεῖν λεγομένοις μύλοις τῶν
[22]	πράξει βέλτιον, ὅταν ἀποθάνῃ. καὶ	δὴ	τρόπον τινὰ τοῦτο μετ´ οὐ
[20]	ἑκάστου διάθεσιν καὶ φύσιν ἅτε	δὴ	ψυχῆς μᾶλλον ἢ σώματος αἰσθάνεσθαι
[19]	ὑπὸ τοῦ Βίωνος, ἔλαθεν αὐτόν·	ἤδη	γὰρ ἀνδρὸς εἰς νόσημα μοχθηρὸν
[12]	καὶ τὸ λειπόμενον αὐτῷ μῆκος.	ἤδη	γὰρ ὥσπερ ἔφεδρον ἀνίστημι τὴν
[226]	δὲ πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα τὰς	ἤδη	δοκούσας ἀφεῖσθαι τῆς δίκης, εἶτ´
[226]	τά τ´ ἄλλα κακῶς ἔχουσαν	ἤδη	καὶ διαπεπαρμένην ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων
[225]	ἅπαντας ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς τὰ μὲν	ἤδη	πέπονθε τὰ δ´ ἄγεται πεισόμενος,
[22]	πληγῆς μόνον ἐξέθανε, καὶ τριταῖος	ἤδη	περὶ τὰς ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε.
[221]	σκαρδαμύττειν. ταῦτ´ ἀκούσας ὁ Θεσπέσιος	ἤδη	τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι
[4]	πότερον’ εἶπεν ἐπιθῶ καὶ αὐτὸς	ἤδη	τῷ λόγῳ τὸν κολοφῶνα τῆς
[22]	εἶτα ταχὺ τὴν οὐσίαν ἀπολέσας	ἤδη	χρόνον τινὰ καὶ διὰ τὴν
[225]	διὰ σκληρότητα καὶ συντριβόμεναι τὰ	εἴδη	μετέβαλλον· εἶθ´ οὕτω πάλιν εἰς
[221]	τῶν τελευτώντων κάτωθεν ἀνιούσας πομφόλυγα	φλογοειδῆ	ποιεῖν ἐξισταμένου τοῦ ἀέρος, εἶτα
[222]	τούτων ἐκλεανθέντων παντάπασι τὴν ψυχὴν	αὐγοειδῆ	καὶ σύγχρουν γίνεσθαι· μέχρι δ´
[221]	τῆς πομφόλυγος ἐκβαίνειν τύπον ἐχούσας	ἀνθρωποειδῆ	τὸν δ´ ὄγκον εὐσταλεῖς, κινουμένας
[4]	φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια καὶ δοκεῖ	κομιδῇ	γελοῖα τῶν προσταγμάτων. οἷον ἐν
[221]	ἢ μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους δὲ	κομιδῇ	ποικίλους καὶ ἀτόπους τὴν ὄψιν,
[2]	δίκην, ἀλλὰ μὴ οὐκ αὐτὸς	ἐπίδῃ.	τί γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος τοῖς
[1]	ἐστὶ δήπου τοὺς ἄτοπον ἢ	ψευδῆ	λόγον εἰς ἡμᾶς ἀφέντας, ἀρκεῖ
[221]	τινα συναιωρουμένην ἀμυδράν τινα καὶ	σκιώδη	γραμμήν, ἐκείνους δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ
[6]	ἐκ χρηστοῦ βασιλέως ἄγριον καὶ	δρακοντώδη	γενόμενον τύραννον, ἀλλὰ τοὐναντίον ἐν
[6]	δίκῃ ψυχῆς νοσούσης, τά τε	πάθη	διορᾶν, εἴ πή τι καμπτόμενα
[11]	αἰσχρὰ καὶ φοβερὰ τῆς ἀδικίας	πάθη	παραμένοντα, χρήσιμον δὲ μηδὲν μηδ´
[9]	τε πολλοὺς καὶ μεταμελείας καὶ	πάθη	χαλεπὰ καὶ ταραχὰς ἀπαύστους ἔχοντος.
[21]	ὁμοιότητος, οὕτω πολλάκις ἤθη καὶ	πάθη	ψυχῆς αἱ πρῶται κρύπτουσι γενέσεις
[20]	ἡ δ´ ἀνθρώπου φύσις εἰς	ἔθη	καὶ δόγματα καὶ νόμους ἑαυτὴν
[221]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ τὰ ἄστρα	παμμεγέθη	καὶ ἀπέχοντα πλῆθος ἀλλήλων ἄπλετον,
[15]	ἔτει τριακοστῷ, καὶ τὰ νῦν	ἤθη	καὶ κινήματα παιδιαί τε καὶ
[21]	τὸ γένος ὁμοιότητος, οὕτω πολλάκις	ἤθη	καὶ πάθη ψυχῆς αἱ πρῶται
[7]	ᾤκουν ἂν Ἕλληνες, εἰ Περίανδρος	ἐκολάσθη	μὴ μετὰ πολὺν χρόνον. οἶμαι
[6]	καὶ βίον· ᾗ καὶ τρόπος	ὠνομάσθη	τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ, καὶ ἦθος,
[17]	τισι καὶ προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας	ἐκελεύσθη	πορευθεὶς ἐπὶ τὴν τοῦ Τέττιγος
[224]	τοὐναντίον ὥσπερ ἐν ταῖς δίναις	ἐξεώσθη	καὶ βραχέα κατήκουσεν· ὧν ἦν
[223]	διῆκον ἀφικόμενος ὑπὸ τῆς ὀχούσης	ἀπελείφθη	δυνάμεως. καὶ τὰς ἄλλας ψυχὰς
[11]	Καὶ γὰρ εἰ μηδὲν ἄλλο	φαίη	τις ἐν τῷ βίῳ καὶ
[224]	ἀνθρώπους κίβδηλον ἐξενεγκεῖν ὡς κοινὸν	εἴη	μαντεῖον ἐν θεοῖς Ἀπόλλωνος καὶ
[7]	ἀπόρρητον εἰς φῶς ἡλίου δυνατὸς	εἴη	προαγαγεῖν χρόνῳ καὶ ἀναδεῖξαι κακόν
[222]	ὑπερβάλλουσιν, ὅσον τὸ ὕπαρ ἂν	εἴη	τοῦ ὀνείρατος ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ
[13]	τίς δ´ οὐκ ἄν’ εἶπεν	ἡσθείη	τῇ χάριτι τῆς τιμῆς οὕτως
[12]	χλευάζων Κερκυραίους ἐρωτῶντας διὰ τί	πορθοίη	τὴν νῆσον αὐτῶν ὅτι νὴ
[15]	ἢ κοινῇ περὶ τὰς πόλεις.	γνοίη	γὰρ ἄν τις ἰδὼν τὰς
[9]	καὶ ῥίζης συνυποφυομένην· ἡ γὰρ	κακή‘	φησί βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη·
[7]	ἔγκυον, ἂν ἁλῷ θανάτου, μέχρι	τέκῃ,	φυλάττειν; πάνυ μὲν οὖν’ ἔφασαν.
[4]	γὰρ ἡ περὶ ψυχὴν ἰατρεία,	δίκη	δὲ καὶ δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν
[222]	καὶ ἀκάθαρτος ἐξίκηται, τοῦτον ἡ	Δίκη	διαλαβοῦσα τῇ ψυχῇ καταφανῆ, γυμνόν,
[21]	προσήκατο τὸ συγγενές, τούτων ἡ	δίκη	διώκουσα τὴν ὁμοιότητα τῆς κακίας
[10]	ἔχεται γὰρ ἕκαστος ἀδικήσας τῇ	δίκῃ	καὶ τὸ γλυκὺ τῆς ἀδικίας
[222]	περὶ τὴν κακίαν ἰατρεία, τούτους	Δίκῃ	μετὰ τὴν τελευτὴν ὁ δαίμων
[2]	τούτοις χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ	Δίκη	σε, μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς
[3]	Εὐριπίδην καὶ ὡς ἔτυχεν ἐπιπίπτουσα	Δίκη	τοῖς πονηροῖς τῷ αὐτομάτῳ μᾶλλον
[14]	καὶ Συβαριτῶν γενομένων πονηρῶν ἡ	δίκη	φερομένη περιῆλθεν εἰς τοὺς παῖδας.
[6]	εἰκός, ἧς ἂν ἐφάπτηται τῇ	δίκῃ	ψυχῆς νοσούσης, τά τε πάθη
[5]	πλανητοῖς πάθεσι καὶ φεύγῃ τὸ	εἰκῆ	καὶ ὡς ἔτυχεν, ὡς κακίας
[16]	καθόλου δ´ εἰπεῖν, ὥσπερ ἐν	ἰατρικῇ	τὸ χρήσιμον καὶ δίκαιόν ἐστι,
[9]	καὶ μίξαντα πρῶτον ἀνθρώπων γυμναστικὴν	ἰατρικῇ	φησὶν ὁ Πλάτων μακρὸν ποιῆσαι
[6]	προπολεμήσας ἄριστα καὶ κρατήσας μάχῃ	μεγάλῃ	Καρχηδονίων οὐ πρότερον εἰρήνην ἐποιήσατο
[6]	τῷ Κρόνῳ καταθύοντες. ἐν δὲ	Μεγάλῃ	πόλει Λυδιάδας ἦν τύραννος, εἶτ´
[19]	ἐγκεκραμένην ἀρχὴν εὐκίνητον οὖσαν καὶ	ἀκροσφαλῆ	προκαταλαμβάνοντας; πάνυ μὲν οὖν’ ἔφασαν.
[226]	μεταβαλεῖν, ᾠδικόν τι μηχανησαμένους περὶ	ἕλη	καὶ λίμνας ζῷον· ὧν μὲν
[14]	ἐφίσταται τὸ αἰπόλιον, ἄχρι ἂν	ἐξέλῃ	προσελθὼν ὁ αἰπόλος; ἄλλαι τε
[222]	ἢ λαθὼν διαφυγεῖν ἢ βιασάμενος.	ἄλλῃ	δ´ ἄλλη τιμωρία τριῶν οὐσῶν
[222]	διαφυγεῖν ἢ βιασάμενος. ἄλλῃ δ´	ἄλλη	τιμωρία τριῶν οὐσῶν φύλακι καὶ
[22]	Πρωτογένους οἰκεῖος καὶ φίλος, ἐν	πολλῇ	βιώσας ἀκολασίᾳ τὸν πρῶτον χρόνον
[221]	ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς ἔοικε	συστολῇ	μὲν εἰς αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον,
[7]	πλείστους τυράννους. ὥσπερ γὰρ ὑαίνης	χολὴ	καὶ φώκης πυτία, θηρίων τἄλλα
[9]	συνυποφυομένην· ἡ γὰρ κακή‘ φησί	βουλὴ	τῷ βουλεύσαντι κακίστη· καί ὃς
[12]	οὐθὲν ἔτι δεῖ κολάζειν τοὺς	μὴ	ἀδικήσαντας, ὅπου δὶς ἐπὶ τοῖς
[13]	ἀφελεῖν τὸ πλῆθος· εἰ δὲ	μὴ	βούλει, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν (καίτοι
[6]	δίκην· οὐ γάρ που δέδιε,	μὴ	διαφύγωσι. σκόπει δ´ ὅσαι μεταβολαὶ
[16]	προσηκόντως καὶ τιμώμενον. εἰ δὲ	μὴ	δόξαιμι παίζειν, ἐγὼ φαίην ἂν
[22]	οὐκ ἐπαινοῦμέν ς´’ εἶπεν, ὅπως	μὴ	δόξωμεν ἀφιέναι τὸν μῦθον ὡς
[4]	τὸν λόγον, εἰ τὰ πρῶτα	μὴ	δυνατὸς ἔσται διώσασθαι μηδ´ ἀποφυγεῖν
[224]	ψυχὴν τῆς γυναικὸς μετῄει, καὶ	μὴ	καλῶς διαμνημονεύσαντα λόγον εἰς ἀνθρώπους
[7]	οὖν ἐγώ εἰ δὲ παιδία	μὴ	κύοι τις, ἀλλὰ πρᾶξιν ἢ
[7]	οὐκ ἐκκόπτει τὴν ἄκανθαν ἂν	μὴ	λάβῃ τὸν ἀσπάραγον οὐδ´ οἱ
[4]	οὐδ´ αἰσθάνεσθαι τοῦ κατορθοῦντος τὸν	μὴ	μαθόντα μηδὲ κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην.
[14]	δοκεῖ γὰρ οὕτω τὸ νόσημα	μὴ	μεθίστασθαι μηδὲ προσπελάζειν αὐτοῖς· ἢ
[13]	Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης, εἰ	μὴ	μέλαιναν καρδίαν κεχάλκευται ψυχρᾷ φλογί‘
[7]	ἂν Ἕλληνες, εἰ Περίανδρος ἐκολάσθη	μὴ	μετὰ πολὺν χρόνον. οἶμαι δὲ
[3]	συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς δὲ πεπραγμένοις	μὴ	μεταμελόμενοι; καθάπερ γὰρ ἵππον ἡ
[11]	οἷς προαιρεῖται τὸ πονηρόν, εἰ	μὴ	νὴ Δία σοφούς τινας εἶναι
[19]	οὐ νοσοῦσιν ἀλλ´ ἕνεκα τοῦ	μὴ	νοσῆσαι· τὸ γὰρ ἐκ πονηροῦ
[21]	νοσοῦσιν, ἐνίοις δὲ λυσιτελεῖ καὶ	μὴ	νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον ἐκείνων ἔχουσιν. ὅθεν
[2]	τινα πονηρόν, ὡς οὐ δέδιε	μὴ	οὐ δῷ δίκην, ἀλλὰ μὴ
[2]	μὴ οὐ δῷ δίκην, ἀλλὰ	μὴ	οὐκ αὐτὸς ἐπίδῃ. τί γὰρ
[13]	δὲ πρῶτον ἐπέσχε, δείσας ἐγὼ	μὴ	πάλιν ἐξ ὑπαρχῆς ἐπαγάγῃ πλείονας
[13]	ἀληθινὰ ἡγῇ; κἀκεῖνος εἰ δὲ	μὴ	πάντ´’ εἶπεν ἀλλ´ ἔνια, τὴν
[3]	ἀφαιρεῖ τῆς προνοίας, καὶ τὸ	μὴ	παρ´ ἕκαστον ἀδίκημα τοῖς πονηροῖς
[19]	ἀξιοῦντες ἑαυτοῖς καὶ παραφυλάττεσθαι καὶ	μὴ	παραμελεῖν ὅσοι γεγόνασιν ἐκ πατέρων
[9]	ἐστι, καὶ τὸ νῦν ἀλλὰ	μὴ	πρὸ ἐτῶν τριάκοντα τοιοῦτόν ἐστιν
[9]	ἐστιν οἷον τὸ δείλης ἀλλὰ	μὴ	πρωὶ στρεβλοῦν ἢ κρεμαννύναι τὸν
[5]	καὶ λάβρον ἀφαιρῶν καὶ διδάσκων	μὴ	σὺν ὀργῇ μηδ´ ὅτε μάλιστα
[17]	τῆς ψυχῆς τὴν διαμονήν, εἰ	μή	τις ὥσπερ ὁ Ἡρακλῆς ὑφελὼν
[12]	~Ἀλλὰ σκοπεῖτε τὸν λόγον’ ἔφην	μὴ	τοῦ καιροῦ πορρωτέρω πρόεισι. καὶ
[2]	οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ Δίκη σε,	μὴ	τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ οὐδὲ
[4]	παριόντες εὐθὺς εἰς τὴν ἀρχὴν	μὴ	τρέφειν μύστακα καὶ πείθεσθαι τοῖς
[18]	εἰπεῖν ἔναγχος ἀκηκοώς, ὀκνῶ δὲ	μὴ	φανῇ μῦθος ὑμῖν· μόνῳ οὖν
[13]	σφοδρὸν τοῦτο τῆς κατηγορίας, καὶ	μὴ	φέρε πικρῶς, εἰ κολάζονταί τινες
[13]	κακῶν γεγονότες ἢ πονηρῶν, ἢ	μὴ	χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης εὐγενείας.
[4]	καὶ πείθεσθαι τοῖς νόμοις, ὡς	μὴ	χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι δέ,
[13]	Λέσβιον ᾠδόν‘ ἐπὶ τιμῇ καὶ	μνήμῃ	Τερπάνδρου τοῦ παλαιοῦ κηρυττόμενον· ὁ
[12]	θύσῃ μεγαλοπρεπῶς καὶ Δελφῶν ἑκάστῳ	διανείμῃ	μνᾶς τέσσαρας· ὀργῆς δέ τινος,
[13]	τὸ μετὰ Λέσβιον ᾠδόν‘ ἐπὶ	τιμῇ	καὶ μνήμῃ Τερπάνδρου τοῦ παλαιοῦ
[2]	ἀδικούμενον, αὔξει δὲ θρασύτητι καὶ	τόλμῃ	τὸν μοχθηρόν· αἱ δ´ ὑπὸ
[224]	βουλόμενος οὖν ἀκροᾶσθαι πλείονα τῇ	ῥύμῃ	τῆς σελήνης εἰς τοὐναντίον ὥσπερ
[7]	οἰκίας· καὶ Πομπήιος Μάγνος ἐν	Ῥώμῃ	Στράβωνος ἦν υἱός, οὗ τὸν
[12]	πορθοίη τὴν νῆσον αὐτῶν ὅτι	νὴ	Δί´‘ εἶπεν οἱ πατέρες ὑμῶν
[11]	προαιρεῖται τὸ πονηρόν, εἰ μὴ	νὴ	Δία σοφούς τινας εἶναι φήσομεν
[22]	ἀνεῖλεν ὅτι πράξει βέλτιον, ὅταν	ἀποθάνῃ.	καὶ δὴ τρόπον τινὰ τοῦτο
[18]	ἔναγχος ἀκηκοώς, ὀκνῶ δὲ μὴ	φανῇ	μῦθος ὑμῖν· μόνῳ οὖν χρῶμαι
[222]	ἡ Δίκη διαλαβοῦσα τῇ ψυχῇ	καταφανῆ,	γυμνόν, εἰς οὐδὲν ἔχοντα καταδῦναι
[10]	δ´ ἄρα τοῦ βασιλεὺς Πλεισθενίδας	ἐφάνη.	Καὶ γὰρ ὄψεις ἐνυπνίων καὶ
[13]	ὥς σοι τὸ πρᾶγμα σεμνὸν	ἐφάνη	καὶ ἡδύ’ τίς δ´ οὐκ
[19]	πάθεσιν ἐμφανὴς γένηται κακόφρονά τ´	ἀμφάνῃ	πραπίδων καρπόν‘ ὥς φησι Πίνδαρος;
[13]	ἐγκαλῶν δὲ πάλιν, ἂν τὰ	γένη	κολούηται καὶ ἀφανίζηται τῶν φαύλων,
[20]	ἢ παντάπασιν ἐξαλεῖψαι καὶ διαφυγεῖν	ἐγγενῆ	κηλῖδα τῆς κακίας, ἢ διαλαθεῖν
[2]	τὸ τῆς δίκης ὑπερήμερον γινόμενον	ἀσθενῆ	μὲν ταῖς ἐλπίσι ποιεῖ καὶ
[7]	ἐκεῖνον οἱ περὶ Μύρωνα καὶ	Κλεισθένη	τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι δὲ
[2]	παραμυθίαν ἡ χρόνοις ὕστερον πολλοῖς	ἁψαμένη	νόσος κατανεμηθεῖσα τοῦ σώματος, ὅσον
[16]	δ´ ἡ ψυχὴ ταῖς φαντασίαις	ἀγομένη	κατὰ τὸ θαρρεῖν καὶ δεδιέναι
[222]	ἡ δ´ ὀργάνου τῷ ἀκολάστῳ	δεομένη	ποθεῖ τὰς ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς
[5]	καὶ θαύματος ἀσπάζεσθαι καὶ ἀγαπᾶν	ἐθιζομένη	τὸ εὔσχημον ἡ ψυχὴ καὶ
[3]	ἕκαστον ὧν πταίει καὶ προσπίπτει	ῥαπιζομένη	καὶ ἀνακρουομένη τῷ κολάζεσθαι κακία
[11]	ἐξ ἑαυτῆς ἐκβαλοῦσα καὶ καθαρὰ	γενομένη	βίον ἄλλον ἐξ ἀρχῆς βιώσειεν.
[21]	Ἑλληνὶς τεκοῦσα βρέφος μέλαν εἶτα	κρινομένη	μοιχείας ἐξανεῦρεν αὑτὴν Αἰθίοπος οὖσαν
[14]	Συβαριτῶν γενομένων πονηρῶν ἡ δίκη	φερομένη	περιῆλθεν εἰς τοὺς παῖδας. ἔχουσι
[4]	ἰατρεία, δίκη δὲ καὶ δικαιοσύνη	προσαγορευομένη,	πασῶν ἐστι τεχνῶν μεγίστη, πρὸς
[3]	πταίει καὶ προσπίπτει ῥαπιζομένη καὶ	ἀνακρουομένη	τῷ κολάζεσθαι κακία μόλις ἂν
[17]	καὶ βίου ῥίζαν ἰσχυρὰν οὐ	δεχομένῃ	βλαστανούσας εἶτ´ ἀποσβεννυμένας εὐθὺς ὑπὸ
[221]	ἐποχουμένην λείως πλοῖον ὥσπερ ἐν	γαλήνῃ	τῷ φωτὶ ῥᾳδίως πάντῃ καὶ
[9]	ἑαυτὴν ἕκαστον ἐξ αὑτῆς τεκταίνεται,	δεινή	τις οὖσα βίου δημιουργὸς οἰκτροῦ
[10]	ὣς διαστροβεῖ. ἡ γὰρ ἰταμότης	ἐκείνη	καὶ τὸ θρασὺ τῆς κακίας
[13]	ἐπὶ ταῖς ἀδικίαις ἀλλὰ συνεκτρέχειν	ἐκείνῃ	τὸ κατ´ ἀξίαν ἀντιστρόφως ἀποδιδοῦσαν.
[3]	μόλις ἂν γένοιτο σύννους καὶ	ταπεινὴ	καὶ κατάφοβος πρὸς τὸν θεὸν
[15]	περὶ ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν ἢ	κοινῇ	περὶ τὰς πόλεις. γνοίη γὰρ
[226]	τινας ἐκγόνους ἢ παῖδας ἡ	ποινὴ	περιῆλθεν. ὁπότε γάρ τις ἐκείνων
[222]	καὶ διὰ σωμάτων κολαζομένους μεταχειρίζεται	Ποινὴ	ταχεῖα, πράῳ τινὶ τρόπῳ καὶ
[21]	ἐν υἱωνοῖς καὶ θυγατριδοῖς, καὶ	γυνή	τις Ἑλληνὶς τεκοῦσα βρέφος μέλαν
[4]	ψυχὴν ἰατρεία, δίκη δὲ καὶ	δικαιοσύνη	προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι τεχνῶν μεγίστη,
[9]	βίου δημιουργὸς οἰκτροῦ καὶ σὺν	αἰσχύνῃ	φόβους τε πολλοὺς καὶ μεταμελείας
[20]	γενομένην καὶ τὴν ἀναίδειαν ἐν	φωνῇ	καὶ τὴν ἀκολασίαν ἐν αἰδοίοις
[2]	τούτων ὥσπερ πρόσφατος γέγονα τῇ	δόξῃ	καὶ καινός, ἔκπαλαι δ´ ἠγανάκτουν
[18]	ὕστερον δὲ τὸν μῦθον, ἐὰν	δόξῃ,	κινήσομεν, εἴ γε δὴ μῦθός
[19]	πῆ μὲν ἀνόμοια τὰ πράγματα	πῆ	δ´ ἐοικότα καὶ ὅμοια. νόσου
[19]	ἢ παῖδα φαρμακεύοντος. ἔστι δὲ	πῆ	μὲν ἀνόμοια τὰ πράγματα πῆ
[6]	τά τε πάθη διορᾶν, εἴ	πή	τι καμπτόμενα πρὸς μετάνοιαν ἐνδίδωσι,
[1]	τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀτοπίαν, ἐπιστάντες	σιωπῇ	καὶ πρὸς ἀλλήλους διαβλέψαντες ἀνεστρέφομεν
[14]	αἰτία, κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἀγνοῆται,	σιωπῇ	περαίνει τὸ οἰκεῖον. ~Οὐ μὴν
[12]	εἰ τῶν τότ´ ἀνθρώπων, ὅτε	διεφθάρη	Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε γενεαῖς
[226]	καὶ πληγαῖς τὰ μὲν κολλώντων	μέρη	καὶ συνελαυνόντων, τὰ δ´ ἀποστρεφόντων,
[16]	τις δι´ ἑτέρων ἐφ´ ἑτέρους	ἀναφέρῃ	τὴν ἰατρείαν ὥσπερ οἱ τὴν
[5]	λιμένα καὶ καταφυγὴν ἀποβλέπων, εὐθαρσέστερον	ἐξαναφέρῃ	τῷ πιθανῷ πρὸς τὴν ἀπορίαν.
[11]	τοῦ ἀργυρίου κιβωτὸν εὑρίσκειν ἀεὶ	πλήρη	τὴν δὲ τῶν χαρίτων κενήν,
[9]	πονηροῖς· τὰ λοιπὰ δ´ Ἡσιόδου	χρὴ	νομίζειν ἀκροᾶσθαι λέγοντος οὐχ ᾗ
[224]	οὐκέτ´ οἶδα’ εἶπεν εἰ κατιδεῖν	ἔσῃ	δυνατός· ἀνωτέρω γὰρ οὐκ ἐπιδίδωσιν
[12]	χρυσίον ὅπως τε τῷ θεῷ	θύσῃ	μεγαλοπρεπῶς καὶ Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ
[18]	οὐκ ἔστιν ἀπολιπεῖν ἀναιροῦντα θάτερον.	οὔσῃ	δὲ τῇ ψυχῇ μετὰ τὴν
[225]	δόξαν ἀρετῆς περιβαλόμενοι διεβίωσαν κακίᾳ	λανθανούσῃ,	τούτους ἐπιπόνως καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον
[2]	τὴν ὁδὸν τοῖς ἐπὶ πλεῖστον	εὐροούσῃ	τῇ κακίᾳ χρωμένοις. οὐθὲν γὰρ
[9]	βίῳ καθάπερ εἱρκτῇ μηδεμίαν μετανάστασιν	ἐχούσῃ	μηδὲ διάφευξιν, εὐωχίας δὲ πολλὰς
[6]	Χερρονήσῳ πρότερον ἢ Κίμωνα συνόντα	τῇ	ἀδελφῇ διώξας εἷλεν ἢ Θεμιστοκλέους,
[11]	τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους	τῇ	ἀπάτῃ καὶ μάλιστα τοῖς κακοῖς
[8]	καθελὼν τῶν τυράννων διδόντων ἐκόμισε	τῇ	γυναικὶ δῶρον· ὁ δ´ υἱὸς
[10]	κατατεμνόμενον; ἔχεται γὰρ ἕκαστος ἀδικήσας	τῇ	δίκῃ καὶ τὸ γλυκὺ τῆς
[6]	δ´ εἰκός, ἧς ἂν ἐφάπτηται	τῇ	δίκῃ ψυχῆς νοσούσης, τά τε
[2]	λόγων τούτων ὥσπερ πρόσφατος γέγονα	τῇ	δόξῃ καὶ καινός, ἔκπαλαι δ´
[2]	ὁδὸν τοῖς ἐπὶ πλεῖστον εὐροούσῃ	τῇ	κακίᾳ χρωμένοις. οὐθὲν γὰρ οὕτω
[8]	δεῖπνον ἐλθὼν χελιδόνων τινὰ νεοσσιὰν	τῇ	λόγχῃ νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς
[17]	ὀνόματος. ὁ γὰρ ἀποκτείνας ἐν	τῇ	μάχῃ τὸν Ἀρχίλοχον ἐκαλεῖτο Καλώνδης,
[224]	περιφερομένην. βουλόμενος οὖν ἀκροᾶσθαι πλείονα	τῇ	ῥύμῃ τῆς σελήνης εἰς τοὐναντίον
[9]	οὐχ ὕστερον ἀλλ´ ἐν αὐτῇ	τῇ	ὕβρει τὴν δίκην τοῦ ἀδικεῖν
[13]	δ´ οὐκ ἄν’ εἶπεν ἡσθείη	τῇ	χάριτι τῆς τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς
[221]	πλῆθος ἀλλήλων ἄπλετον, αὐγήν τε	τῇ	χρόᾳ θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ τόνον
[222]	ἐξίκηται, τοῦτον ἡ Δίκη διαλαβοῦσα	τῇ	ψυχῇ καταφανῆ, γυμνόν, εἰς οὐδὲν
[11]	ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´, εἰ μηδὲν ἔστι	τῇ	ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν ἀλλὰ
[18]	ἀπολιπεῖν ἀναιροῦντα θάτερον. οὔσῃ δὲ	τῇ	ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν μᾶλλον
[11]	ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους τῇ	ἀπάτῃ	καὶ μάλιστα τοῖς κακοῖς πολεμοῦντας,
[222]	τῆς Δίκης ἡ τρίτη καὶ	ἀγριωτάτη	τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα
[221]	ἀλλὰ τοὺς μέν, ὥσπερ ἡ	καθαρωτάτη	πανσέληνος, ἓν χρῶμα λεῖον καὶ
[2]	μάχην καὶ λαθὼν ὑπὲρ εἴκοσιν	ἔτη	καὶ πάντα ταῦτα βασιλεύσας Ἀρκάδων
[12]	Αἰσώπου δίκην λαβεῖν παρ´ αὐτῶν.	τρίτῃ	δὲ γενεᾷ Σάμιος Ἴδμων ἀφίκετο,
[222]	ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς Δίκης ἡ	τρίτη	καὶ ἀγριωτάτη τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν
[9]	φρουρούμενον ἐν τῷ βίῳ καθάπερ	εἱρκτῇ	μηδεμίαν μετανάστασιν ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν,
[221]	ἐν γαλήνῃ τῷ φωτὶ ῥᾳδίως	πάντῃ	καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ δὲ
[11]	τοῖς πεπραγμένοις ἀνιᾶται διὰ τὸ	πάντῃ	μεταπτωτὸν αὐτοῦ καὶ πλανώμενον τῆς
[224]	οὐδ´ ἔχον ἕδραν μίαν, ἀλλὰ	πάντῃ	πλανητὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐνυπνίοις
[13]	ἐῶ τοίνυν’ ἔφην ὅμοιον ἐν	Σπάρτῃ	κήρυγμα τούτῳ τὸ μετὰ Λέσβιον
[221]	ἀλλὰ τὰς μὲν ἐκπηδᾶν ἐλαφρότητι	θαυμαστῇ	καὶ διᾴττειν ἐπ´ εὐθείας ἄνω,
[5]	βακτηρίαν ἀνατεινάμενος τῷ παιδὶ πολὺν	ἔστη	χρόνον, ὡς αὐτὸς ἔφη, τὸν
[4]	δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι τεχνῶν	μεγίστη,	πρὸς μυρίοις ἑτέροις καὶ Πίνδαρος
[9]	κακή‘ φησί βουλὴ τῷ βουλεύσαντι	κακίστη·	καί ὃς δ´ ἄλλῳ κακὰ
[15]	ταῖς ἐπιπλοκαῖς κοινωνία τὴν ἑνότητα	διαφυλάττῃ.	τὸ δὲ πολλὰς πόλεις διαιροῦντα
[13]	μέν, ἂν χρηστοῦ πατρὸς τέκνα	πράττῃ	κακῶς, ὁμοίως δέ, ἂν πονηροῦ.
[15]	προγόνων ἀξιοῦμεν, ᾧ δικαίῳ μέτεστιν	αὐτῇ	δόξης τε τῆς ἐκείνων καὶ
[9]	κολάζον οὐχ ὕστερον ἀλλ´ ἐν	αὐτῇ	τῇ ὕβρει τὴν δίκην τοῦ
[11]	πονηρῶν τὴν ψυχὴν ἀναπολεῖν ἐν	αὑτῇ	καὶ διαλογίζεσθαι, πῶς ἂν ἐκβᾶσα
[9]	ἡ μὲν γὰρ κανθαρὶς ἐν	αὑτῇ	λέγεται τὸ βοηθητικὸν ἔκ τινος
[9]	δὲ πονηρία συγγεννῶσα τὸ λυποῦν	ἑαυτῇ	καὶ κολάζον οὐχ ὕστερον ἀλλ´
[20]	οἷον ἔλυτρόν τι τὴν πανουργίαν	ἑαυτῇ	περιβαλοῦσαν, διαλαθεῖν δ´ ἡμᾶς τοὺς
[7]	καρπὸν ἀποδίδωσι. ~Ταῦτα μὲν οὖν	ταύτῃ·	τὸν δ´ ἐν Αἰγύπτῳ νόμον
[223]	παιζόντων καὶ τερπομένων. ἔλεγε δὲ	ταύτῃ	τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν καὶ τὴν
[226]	ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ καὶ	ταύτῃ	τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς ἐχίδνης εἶδος,
[12]	οἱ στρατιῶται ὁ δ´ ὑμέτερος‘	ἔφη	βασιλεὺς ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς καὶ
[2]	ἐνοχλεῖ πολλάκις ἀναλαμβάνοντι τὸν λόγον·	ἔφη	γάρ, ὡς ἔοικε, πρός τινα
[221]	χαῖρον καὶ προσιέμενον. Ἐνταῦθα μίαν	ἔφη	γνῶναι συγγενοῦς τινος, οὐ μέντοι
[222]	καὶ ἀόρατον. τῶν δ´ ἄλλων’	ἔφη	δικαιώσεων ἡ μὲν ὑπὸ τῆς
[8]	οὕτως ἀλλόκοτον ἔπραξας; οὐ γάρ‘	ἔφη	μου πάλαι καταμαρτυροῦσιν αὗται ψευδῶς
[17]	δεῦρο προελήλυθε. κἀκεῖνος εἶτα δ´’	ἔφη	νομίζεις ἕπεσθαι τῷ τοὺς θεοὺς
[224]	Νύκτα κοινωνεῖν· ἀλλὰ τοῦτο μέν’	ἔφη	Νυκτός ἐστι καὶ Σελήνης μαντεῖον
[17]	βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις, ὡς Ὅμηρος	ἔφη,	παραπλησίως ἀπομαραινομένων παντάπασι καὶ φθινόντων
[12]	πρόεισι. καὶ ὁ Τίμων τυχόν’	ἔφη	πρὸς τὸ μέλλον καὶ τὸ
[221]	δὲ πλεῖστα τῶν θεαμάτων παραλιπὼν	ἔφη	τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων κάτωθεν
[17]	ὁ Πατροκλέας τί δ´ ἦν’	ἔφη	τὸ χρησθὲν ἢ τίς ὁ
[5]	πολὺν ἔστη χρόνον, ὡς αὐτὸς	ἔφη,	τὸν θυμὸν κολάζων, καὶ Ἀρχύτας
[17]	λέγοντος ὑπολαβὼν ὁ Ὀλύμπιχος ἔοικας’	ἔφη	τῷ λόγῳ μεγάλην ὑπόθεσιν ὑποτίθεσθαι,
[225]	τὴν μοχθηρίαν ἔχοντας. ἄλλας δ´	ἔφη	ψυχὰς ἰδεῖν, ὥσπερ τὰς ἐχίδνας
[6]	πρότερον ἢ Κίμωνα συνόντα τῇ	ἀδελφῇ	διώξας εἷλεν ἢ Θεμιστοκλέους, ἐφ´
[6]	καὶ προπολεμήσας ἄριστα καὶ κρατήσας	μάχῃ	μεγάλῃ Καρχηδονίων οὐ πρότερον εἰρήνην
[17]	ὁ γὰρ ἀποκτείνας ἐν τῇ	μάχῃ	τὸν Ἀρχίλοχον ἐκαλεῖτο Καλώνδης, ὡς
[8]	ἐλθὼν χελιδόνων τινὰ νεοσσιὰν τῇ	λόγχῃ	νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς νεοσσοὺς
[6]	γενόμενον τύραννον, ἀλλὰ τοὐναντίον ἐν	ἀρχῇ	σκολιὸν ὄντα καὶ φοβερόν, εἶθ´
[7]	σκόπει γάρ, εἰ Διονύσιος ἐν	ἀρχῇ	τῆς τυραννίδος ἔδωκε δίκην, ὡς
[2]	στείχουσα μάρψει τοὺς κακούς, ὅταν	τύχῃ.	Οὐ γὰρ ἄλλα δήπου, ταῦτα
[16]	μέρους ἑτέρου μόνον, ἀλλὰ καὶ	ψυχῇ	διὰ ψυχῆς γίνονταί τινες διαθέσεις
[5]	ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον ἡ	ψυχὴ	καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς ἀναρμόστοις
[222]	τοῦτον ἡ Δίκη διαλαβοῦσα τῇ	ψυχῇ	καταφανῆ, γυμνόν, εἰς οὐδὲν ἔχοντα
[11]	~Ὥστ´, εἰ μηδὲν ἔστι τῇ	ψυχῇ	μετὰ τὴν τελευτὴν ἀλλὰ καὶ
[18]	ἀναιροῦντα θάτερον. οὔσῃ δὲ τῇ	ψυχῇ	μετὰ τὴν τελευτὴν μᾶλλον εἰκὸς
[16]	καὶ τὸν νεκρὸν ἡ Διονυσίου	ψυχὴ	προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει
[16]	αὐτὴν μεταβολήν, ἐνταῦθα δ´ ἡ	ψυχὴ	ταῖς φαντασίαις ἀγομένη κατὰ τὸ
[10]	φάναι κολάζεσθαι, μέχρι οὗ τις	ἀποκόψῃ	τὸν τράχηλον, μηδὲ τὸν πεπωκότα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/09/2005