HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

PLUTARQUE, Oeuvres morales, Le délais de la justice divine

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

ε = 100 formes différentes pour 361 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Chapitre

[18]   μῦθον, ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν, εἴ γε δὴ μῦθός ἐστιν. ~Ὁ γὰρ

[15]   οἰκεῖον. ~Οὐ μὴν ἀλλὰ τά γε δημόσια τῶν πόλεων μηνίματα τὸν

[13]   αὐτός ἐστι λόγος. ἀλλ´ ὑμεῖς γε δήπου πλέον ἔχειν ἑτέρων ἔν

[21]   τὴν κόλασιν. οὐ γὰρ Ἀντίγονός γε διὰ Δημήτριον οὐδὲ τῶν προτέρων

[9]   τὸν πολὺν χρόνον· ἐπεὶ τοῖς γε θεοῖς πᾶν ἀνθρωπίνου βίου διάστημα

[6]   πρὸς μετάνοιαν ἐνδίδωσι, καὶ χρόνον γε, οἷς οὐκ ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος

[6]   βίου καὶ ἀπέκοψεν, ὡς ἑτέροις γε πάντως βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον

[15]   ἄλλος γάρ ἐστι. καίτοι μείζονάς γε παραλλαγὰς αἱ ἡλικίαι περὶ ἕκαστον

[11]   βραχεῖαν ἐστέρημαι βασιλείας τηλικαύτης. καίτοι γε πρὸς φυσικὴν πάθους ἀνάγκην ἀντιβῆναι

[14]   εἰκὸς καὶ πιθανόν· ὡς τό γε σαφὲς καὶ τὴν ἀλήθειαν οὐδ´

[15]   ἦν. μᾶλλον δ´ ὅλως ταῦτά γε τοῖς Ἐπιχαρμείοις ἔοικεν, ἐξ ὧν

[15]   καὶ ὀργαὶ τοῦ δήμου πάνυ γε τοῖς παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ

[221]   Θεσπέσιος ἀλλ´ Ἀριδαῖός ἐστι, πρότερόν γε’ φάναι, τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε

[221]   τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι συνήγαγε καὶ διαβλέψας εἶδεν ἑαυτῷ μὲν

[22]   δὲ πονηρίας ἐν ὀλίγῳ πλείστην συνήγαγε. μάλιστα δ´ αὐτὸν διέβαλεν ἀνενεχθεῖσά

[224]   ὡς ἔοικε, τῆς ἐκείνου τελευτῆς. ἔλεγε δ´ ὁ δαίμων τὴν φωνὴν

[223]   πᾶσα μοῦσα παιζόντων καὶ τερπομένων. ἔλεγε δὲ ταύτῃ τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν

[224]   φῶς ἐκ τοῦ τρίποδος, ὡς ἔλεγε, διὰ τῶν κόλπων τῆς Θέμιδος

[11]   βίον; ὥσπερ γὰρ ὁ Σιμωνίδης ἔλεγε παίζων τὴν τοῦ ἀργυρίου κιβωτὸν

[226]   καὶ πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων ἔλεγε συνηρτῆσθαι καθάπερ μελίττας ἢ νυκτερίδας

[2]   τοὺς πεπονθότας ἔνεστιν αὐταῖς. ὡς ἔμοιγε καὶ τὸ τοῦ Βίαντος ἐνοχλεῖ

[13]   πατρὸς τέκνα πράττῃ κακῶς, ὁμοίως δέ, ἂν πονηροῦ. ~Καὶ ταῦτα μέν’

[6]   οἰόμεθα δεῖν καὶ κολούειν, ὁ δὲ βελτίων κριτὴς καὶ ἀπὸ τούτων

[8]   ἐν τῷ αὐτῷ κατέκαυσεν. ὁ δὲ Βέσσος, ὡς ἔοικεν, ἀπεκτονὼς τὸν

[17]   ὑπὸ τῆς τυχούσης προφάσεως; εἰ δὲ βούλει, τοὺς ἄλλους θεοὺς ἐάσας

[5]   μὲν κολάζειν ὀλίγους ἐπανορθοῦσαν, τῷ δὲ βραδέως πολλοὺς ὠφελοῦσαν καὶ νουθετοῦσαν.

[12]   δίκην λαβεῖν παρ´ αὐτῶν. τρίτῃ δὲ γενεᾷ Σάμιος Ἴδμων ἀφίκετο, γένει

[17]   εἶπον ἐγώ διδόν– των μᾶλλον δὲ δεδωκότων· ὡς γὰρ τοῦ θεοῦ

[12]   ἀβελτερίαν μὲν ἔχει μόνον οὐδὲν δὲ δεινὸν οὐδ´ ἀνήκεστον· αἱ δὲ

[18]   ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ λανθάνουσιν· αἱ δὲ διὰ τῶν παίδων ἰοῦσαι καὶ

[18]   ὥσπερ ἀθλητὴς τὸν βίον, ὅταν δὲ διαγωνίσηται, τότε τυγχάνει τῶν προσηκόντων.

[4]   λεπτὸν ἐπιβάλλουσι τοῖς σώμασιν· ὅταν δὲ διαθήκας γράφωσιν, ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι

[4]   σήμερον, ἔργον ἐστί, περὶ θεῶν δὲ θνητὸν ῥᾴδιον ἢ βέβαιον εἰπεῖν

[221]   ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι τὰς δὲ θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς

[2]   καὶ ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον, αὔξει δὲ θρασύτητι καὶ τόλμῃ τὸν μοχθηρόν·

[222]   σῶμα τὰς χρόας ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ καὶ κολάσεως πέρας ἐστὶ

[16]   ἡ Διονυσίου ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ

[21]   ἀδικήσαντας ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν ἐνίους δὲ καὶ διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει

[7]   φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις Μάριος. Σικυωνίοις δὲ καὶ διαρρήδην ὁ θεὸς προεῖπε

[221]   εἰς αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει δὲ καὶ διαχύσει τὸ χαῖρον καὶ

[4]   ἡ περὶ ψυχὴν ἰατρεία, δίκη δὲ καὶ δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι

[7]   μὴ μετὰ πολὺν χρόνον. οἶμαι δὲ καὶ Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς δίκης

[225]   τῷ ζῆν ἢ ἔδρασαν. εἶναι δὲ καὶ λίμνας παρ´ ἀλλήλας, τὴν

[11]   ἐχούσης ἐλπίδος ἔρημον εὑρίσκουσι, φόβων δὲ καὶ λυπῶν καὶ μνήμης ἀτερποῦς

[222]   εἴη τοῦ ὀνείρατος ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ καὶ μώλωπες ἐπὶ τῶν παθῶν

[13]   παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην,

[7]   καὶ ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας·

[226]   τῷ προγινώσκειν τὴν τιμωρίαν. ἐνίαις δὲ καὶ πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων

[6]   πολυτελῶν καὶ λάλων κατασκευάσαντες, Γέλων δὲ καὶ προπολεμήσας ἄριστα καὶ κρατήσας

[17]   κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως δὲ καὶ Σπαρτιάταις χρησθὲν ἱλάσασθαι τὴν

[226]   καὶ διαπεπαρμένην ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ καὶ ταύτῃ τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς

[225]   οἰκτρὰς εἶχον μόνον ὄψεις· ἐπεὶ δὲ καὶ φίλοις καὶ οἰκείοις καὶ

[225]   δι´ ἔκπληξιν καὶ δέος, ὑποστρέψαι δὲ καὶ φυγεῖν βουλόμενος οὐκέτι τὸν

[19]   σῶμα τιμωρίας μὲν οὐδεμιᾶς ἰατρείας δὲ καὶ φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν· ἣν

[222]   καὶ περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ

[20]   ἐξ ἀρχῆς τὴν κακίαν χρῆται δὲ καιροῦ καὶ δυνάμεως ἐπιλαβόμενος τῷ

[9]   ἐκφέρει τὸν αὑτοῦ σταυρόν, ἡ δὲ κακία τῶν κολαστηρίων ἐφ´ ἑαυτὴν

[10]   ὑπὸ Σκυθῶν εἶτα καθεψόμενον, τὴν δὲ καρδίαν ἐκ τοῦ λέβητος ὑποφθεγγομένην

[11]   φιλοδοξίας εἰς τὴν φιλαργυρίαν, οἱ δὲ καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι καὶ

[10]   πολλὰ τοῖς πολεμίοις διανέμοντα. Παυσανίας δὲ Κλεονίκην ἐν Βυζαντίῳ παρθένον ἐλευθέραν

[221]   διατρεχούσας ἢ μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους δὲ κομιδῇ ποικίλους καὶ ἀτόπους τὴν

[226]   οἱ ζωγράφοι, διάπυρον προσάγειν· ἑτέραν δὲ κωλύειν, αὐτὸν δ´ ὥσπερ ὑπ´

[13]   ἡδέως ὁρῶν Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν δὲ Λαχάρους ἢ Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων

[223]   τὴν Σεμέλην ἀναγαγεῖν ὕστερον· καλεῖσθαι δὲ Λήθης τὸν τόπον. ὅθεν οὐδὲ

[21]   μὲν οὐχ ἁρμόζει νοσοῦσιν, ἐνίοις δὲ λυσιτελεῖ καὶ μὴ νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον

[223]   χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει δὲ μαλακὴν καὶ πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς

[6]   τέκνα τῷ Κρόνῳ καταθύοντες. ἐν δὲ Μεγάλῃ πόλει Λυδιάδας ἦν τύραννος,

[222]   πολλὰ τῶν καθαρμοῦ δεομένων· ὧν δὲ μεῖζόν ἐστιν ἔργον ἡ περὶ

[15]   ἐστι πρότερον δὲ νεώτερος ἀνωτέρω δὲ μειράκιον ἦν. μᾶλλον δ´ ὅλως

[225]   τὴν τοῦ σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα δὲ μέλαιναί τε δεινῶς ἐγίνοντο καὶ

[13]   παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ πλῆθος· εἰ δὲ μὴ βούλει, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν

[16]   κολαζόμενον προσηκόντως καὶ τιμώμενον. εἰ δὲ μὴ δόξαιμι παίζειν, ἐγὼ φαίην

[13]   πάντα ἀληθινὰ ἡγῇ; κἀκεῖνος εἰ δὲ μὴ πάντ´’ εἶπεν ἀλλ´ ἔνια,

[18]   λόγον εἰπεῖν ἔναγχος ἀκηκοώς, ὀκνῶ δὲ μὴ φανῇ μῦθος ὑμῖν· μόνῳ

[11]   τῆς ἀδικίας πάθη παραμένοντα, χρήσιμον δὲ μηδὲν μηδ´ ἀναγκαῖον μηδ´ ὀνησιφόρον,

[225]   τὴν μὲν χρυσοῦ περιζέουσαν τὴν δὲ μολίβδου ψυχροτάτην ἄλλην δὲ τραχεῖαν

[15]   γε τοῖς παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ μόλις ἄν τις οἰκεῖος ἢ

[222]   ἀμυδρὰν καὶ ταχὺ κατασβεννυμένην ἐνίαις δὲ νεανικῶς ἐντείνουσαν. ὧν αἱ μὲν

[15]   ὅτι νῦν πρεσβύτερός ἐστι πρότερον δὲ νεώτερος ἀνωτέρω δὲ μειράκιον ἦν.

[4]   μὴ χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι δέ, οὓς ἂν εἰς ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται,

[7]   ἔφασαν. εἶπον οὖν ἐγώ εἰ δὲ παιδία μὴ κύοι τις, ἀλλὰ

[13]   ἐκ παίδων εὐτυχεῖν δοκῶσιν, ἐγκαλῶν δὲ πάλιν, ἂν τὰ γένη κολούηται

[222]   τελευτὴν ὁ δαίμων παραδίδωσι· τοὺς δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς Δίκης

[226]   ταῖς μεταβολαῖς ἀλγηδόνας ὑπομένουσαι. ~Πάντων δὲ πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα τὰς ἤδη

[222]   τιάρας ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ παύσασθαι δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν, οὕτως αἱ

[22]   ἔχοντες μὲν οὐ φυλάττουσι, προέμενοι δὲ πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως ἑτέροις συνούσας

[3]   τοῖς μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς δὲ πεπραγμένοις μὴ μεταμελόμενοι; καθάπερ γὰρ

[223]   κύκλῳ τὸ χάσμα περιῄεσαν (ἄντικρυς δὲ περᾶν οὐκ ἐτόλμων) εἴσω μὲν

[221]   τινα καὶ σκιώδη γραμμήν, ἐκείνους δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ καὶ διαφανεῖς ἐντός,

[19]   ἔκγονον ἢ παῖδα φαρμακεύοντος. ἔστι δὲ πῆ μὲν ἀνόμοια τὰ πράγματα

[221]   πάντῃ καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ δὲ πλεῖστα τῶν θεαμάτων παραλιπὼν ἔφη

[224]   πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις φέγγος. ὡς δὲ πλησίον ἦλθον, ὁ κρατὴρ ἐκεῖνος

[9]   μετανάστασιν ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν, εὐωχίας δὲ πολλὰς διὰ μέσου καὶ πραγματείας

[15]   κοινωνία τὴν ἑνότητα διαφυλάττῃ. τὸ δὲ πολλὰς πόλεις διαιροῦντα τῷ χρόνῳ

[9]   τινος ἀντιπαθείας ἔχειν συγκεκραμένον, ἡ δὲ πονηρία συγγεννῶσα τὸ λυποῦν ἑαυτῇ

[22]   οὐσίαν μὲν οὐ πολλὴν δόξαν δὲ πονηρίας ἐν ὀλίγῳ πλείστην συνήγαγε.

[21]   κρύπτουσι γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ ποτε καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε

[7]   τὸ μηδὲν ἥκουσι. καὶ Ὁμήρου δέ που λέγοντος ἀκούετε, Τοῦ γένετ´

[2]   φύσει. Καίτοι πρὸς οὐθὲν ἥκιστα δὲ πρέπει πρὸς τοὺς πονηροὺς ῥᾴθυμον

[9]   ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι. λέγω δὲ πρὸς ἡμᾶς τὸν πολὺν χρόνον·

[8]   ἑαυτοῦ πολὺν χρόνον ἐλάνθανεν, ὕστερον δὲ πρὸς ξένους ἐπὶ δεῖπνον ἐλθὼν

[11]   μὲν τὸ μέλλον ὑποψίας ἀπιστίας δὲ πρὸς τὸ παρὸν ἀεὶ γέμουσαν·

[6]   τοὺς νόμους τοῖς πολίταις, μαχόμενος δὲ πρὸς τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς

[19]   δι´ ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν. ᾗ δὲ προσέοικε τῷ ζητουμένῳ τὸ παραβαλλόμενον

[225]   παθητικὸν ἔτι μόνον οὖσαν· ὅσοι δὲ πρόσχημα καὶ δόξαν ἀρετῆς περιβαλόμενοι

[4]   λόγῳ τοὺς μὲν ὕστερον τοὺς δὲ πρότερον τῶν ἁμαρτανόντων κολάζουσιν; ~Ταῦτα

[13]   πρὸς ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον ἐπέσχε, δείσας ἐγὼ μὴ

[10]   φιάλης πρὸς τὸ πρόσωπον. οἱ δὲ Πτολεμαίου τοῦ Κεραυνοῦ φίλοι καλούμενον

[21]   Αἰθίοπος οὖσαν γενεὰν τετάρτην, τῶν δὲ Πύθωνος τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς

[4]   ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους ἑτέροις δὲ πωλοῦσι τὰς οὐσίας· ὃ δοκεῖ

[22]   τὰς ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς καὶ παρ´ αὑτῷ γενόμενος

[221]   ἐν τῷ σώματι καταλέλοιπας. σύμβολον δέ σοι καὶ νῦν καὶ αὖθις

[21]   ἐστι καὶ φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι δὲ συλλογίζεσθαι τὰς αἰτίας, δι´ ἃς

[10]   ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε, τὸ δὲ συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων καὶ ἀποτινάσσων,

[12]   ὄντων ὠφεληθῆναι τῶν ἀνθρώπων· οἱ δὲ συνθέντες αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν ἱεροσυλίας

[22]   καὶ ἀρετὴν ἡ φύσις. ~Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα, διαμειδιάσας ὁ

[225]   ἐὼν νούσῳ τυραννίδα λείψει. ~Μετὰ δὲ ταῦτα πρὸς τὴν θέαν τῶν

[223]   μοῦσα παιζόντων καὶ τερπομένων. ἔλεγε δὲ ταύτῃ τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν καὶ

[226]   καὶ ἀποκρύπτεσθαι βουλομένην οὐ δυναμένην δέ. ταχὺ γὰρ μετέθεον οἱ κολασταὶ

[18]   ἔστιν ἀπολιπεῖν ἀναιροῦντα θάτερον. οὔσῃ δὲ τῇ ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν

[6]   καὶ οὐκ ἐξίτηλον ἐμπέφυκεν, ἐξανθεῖ δὲ τὴν κακίαν παρὰ φύσιν ὑπὸ

[7]   Κλεισθένη τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι δὲ τῆς αὐτῆς οὐ τυχόντες ἰατρείας

[223]   ἐμποιεῖ τοῦ σώματος μνήμην, ἐκ δὲ τῆς μνήμης ἵμερον καὶ πόθον

[226]   γὰρ ἠδίκησε δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι δέ τι καὶ χρηστὸν αὐτῷ παρὰ

[19]   ἄλλον ὑπαλειφόμενον ἢ καταπλαττόμενον· αἱ δὲ τιμωρίαι τῶν πονηρῶν διὰ τοῦτο

[2]   ὡραῖον καὶ προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν δὲ τιμωρίαν ὀψὲ καὶ πολὺ τῆς

[9]   τις οὐ τιμωρίαν εἴποι πέρας δὲ τιμωρίας καὶ συντέλειαν. ὥσπερ γὰρ

[223]   ἦγεν αὐτὸν ταχὺ μέν, ἄπλετον δέ τινα τόπον ὡς ἐφαίνετο διεξιόντα

[221]   οἱ ἔχεις μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους δέ τινας ἀμβλείας ἀμυχὰς ἔχοντας. ~Ἔλεγεν

[12]   ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς τέσσαρας· ὀργῆς δέ τινος, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ καὶ

[6]   τῆς πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ δέ τις ἢ τύραννον ἀπέκτεινε Μιλτιάδην

[222]   διάπυρον, ὠμότητος καὶ πικρίας· ὅπου δὲ τὸ γλαύκινόν ἐστιν, ἐντεῦθεν ἀκρασία

[17]   δ´ αὐτῷ Κόραξ ἐπωνύμιον. ἐκβληθεὶς δὲ τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς Πυθίας

[4]   ὃ δοκεῖ παράλογον εἶναι. παραλογώτατον δὲ τὸ τοῦ Σόλωνος, ἄτιμον εἶναι

[18]   τῷ λόγῳ τὸ εἰκός· ὕστερον δὲ τὸν μῦθον, ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν,

[225]   πρὸς ἐκεῖνον καὶ ἀνεκλαίοντο, τέλος δὲ τὸν πατέρα τὸν ἑαυτοῦ κατεῖδεν

[10]   κύκλῳ περὶ αὐτὸν τρεχούσας, Ἵππαρχον δὲ τὸν Πεισιστράτου μικρὸν ἔμπροσθεν τῆς

[17]   καὶ διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον· ἄχρι δὲ τοῦ πολλὰ τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι καὶ

[10]   κακὸν ἀνδράσιν ὕβρις. οὐ παυομένου δὲ τοῦ φάσματος, ὡς ἔοικε, πλεύσας

[13]   κατ´ ἀξίαν ἀντιστρόφως ἀποδιδοῦσαν. ὁ δὲ τοὺς ἀπὸ Κίμωνος ἡδέως ὁρῶν

[6]   ἄρξαντα πράως καὶ φιλανθρώπως. εἰ δὲ τοῦτ´ ἄδηλον, ἀλλὰ Γέλωνά γ´

[7]   αἱ Θῆβαι συνοικῶνται πάλιν. τῶν δὲ τουτὶ τὸ ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων

[224]   ἔδοξεν ἀφορᾶν κρατῆρα μέγαν, εἰς δὲ τοῦτον ἐμβάλλοντα ῥεύματα, τὸ μὲν

[12]   ἐκείνης ἣν Ὑάμπειαν καλοῦσιν. ἐκ δὲ τούτου λέγεται μηνῖσαν τὸ θεῖον

[225]   τὴν δὲ μολίβδου ψυχροτάτην ἄλλην δὲ τραχεῖαν σιδήρου· καί τινας ἐφεστάναι

[224]   ἀπέλειπε πλὴν τῆς λευκότητος. ἑώρα δὲ τρεῖς δαίμονας ὁμοῦ καθημένους ἐν

[13]   μύθοις ἔοικε καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ τῶν ἔναγχος Θεοξενίων καὶ τῆς

[15]   διὰ χρόνου μορφὴν γνωρίσειεν, αἱ δὲ τῶν ἠθῶν μεταβολαὶ παντὶ λόγῳ

[12]   δὲ δεινὸν οὐδ´ ἀνήκεστον· αἱ δὲ τῶν θεῶν ὀργαὶ τίνι λόγῳ

[12]   μὲν οὐδὲν Αἰσώπῳ προσήκων ἀπόγονος δὲ τῶν πριαμένων αὐτὸν ἐν Σάμῳ

[221]   ὄμματος ἀνοιχθείσης τῆς ψυχῆς. ἑώρα δὲ τῶν πρότερον οὐδὲν ἀλλ´ ἢ

[11]   κιβωτὸν εὑρίσκειν ἀεὶ πλήρη τὴν δὲ τῶν χαρίτων κενήν, οὕτως οἱ

[12]   τῶν κακῶν ἀπηλλάγησαν. ἐξ ἐκείνου δέ φασι καὶ τὴν τιμωρίαν τῶν

[222]   πρόσπτυστον ὄντα καὶ ἀνάξιον· ἐὰν δὲ φαῦλοι, κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ

[13]   ἐστι λίαν καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ φιλαίτιος ὅλως καὶ δύσκολος πρὸς

[221]   καὶ συνεχὲς ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων δὲ φολίδας τινὰς διατρεχούσας ἢ μώλωπας

[12]   μαντικὸν εἰς Φενεὸν ἀπήνεγκε, Συβαρίταις δὲ φράζων ἀπόλυσιν τῶν κακῶν, ὅταν

[12]   τὴν μὲν θυσίαν ἐποιήσατο, τὰ δὲ χρήματ´ ἀνέπεμψεν εἰς Σάρδεις, ὡς

[19]   καὶ πότους καὶ γύναια, φαρμακείαις δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις

[10]   τὸν Στησίχορον, οὑτωσί πως λέγοντα Τᾷδὲ δράκων ἐδόκησεν μολεῖν κάρα βεβροτωμένος

[9]   καθάπερ εἱρκτῇ μηδεμίαν μετανάστασιν ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν, εὐωχίας δὲ πολλὰς διὰ

[20]   συγγενὲς ἦθος ὑπὸ μηδενὸς ὑπαμπεχόμενον μηδὲ καταπλαττόμενον· ἡ δ´ ἀνθρώπου φύσις

[4]   τοῦ κατορθοῦντος τὸν μὴ μαθόντα μηδὲ κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ

[17]   ἡμῶν ἐχόντων θεῖον ἐν αὑτοῖς μηδὲ προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ καὶ διαρκὲς

[14]   οὕτω τὸ νόσημα μὴ μεθίστασθαι μηδὲ προσπελάζειν αὐτοῖς· ἢ πάλιν, δι´

[4]   στάσει πόλεως μηδετέρᾳ μερίδι προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα. καὶ ὅλως πολλὰς ἄν

[13]   γένει τῆς ἀρετῆς ἀνασῴζομεν, εὐλόγως μηδὲ τὴν κόλασιν οἴεσθαι δεῖν ἀπαυδᾶν

[10]   οὗ τις ἀποκόψῃ τὸν τράχηλον, μηδὲ τὸν πεπωκότα τὸ κώνειον εἶτα

[10]   σχοινίου κρεμαμένου. ~Καίτοι τί κωλύει μηδὲ τοὺς ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους φάναι

[14]   τοὺς παῖδας εἰς ὕδωρ τὼ πόδε βρέχοντας καθίζεσθαι κελεύομεν, ἕως ἂν

[19]   ἄλλος ἄλλον οὐ παύει θεραπευόμενος, οὐδὲ βέλτιόν τις ἔσχε τῶν ὀφθαλμιώντων

[12]   τὸ εὔλογον ἴσχει καὶ δίκαιον; οὐδὲ γὰρ Θρᾷκας ἐπαινοῦμεν, ὅτι στίζουσιν

[4]   μαθόντα μηδὲ κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ οὓς ἄνθρωποι νόμους τίθενται

[221]   τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε Θεσπέσιος. οὐδὲ γάρ τοι τέθνηκας, ἀλλὰ μοίρᾳ

[19]   τοίνυν ἄτοπον’ εἶπον ἀλλ´ ἀναγκαῖον, οὐδὲ γελοῖον ἀλλ´ ὠφέλιμον πρᾶγμα ποιοῦμεν,

[9]   τιμωρίαν μακροτέραν οὐ βραδυτέραν τίνουσιν, οὐδὲ γηράσαντες ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι.

[223]   δὲ Λήθης τὸν τόπον. ὅθεν οὐδὲ διατρίβειν βουλόμενον εἴα τὸν Θεσπέσιον,

[18]   ὅτι δ´ οὐκ ἔστιν αἰσχίων οὐδὲ λυποῦσα μᾶλλον ἑτέρα κόλασις ἢ

[5]   θεὸν ὁρῶντας, ᾧ δέος οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια πράγματος οὐδενός, ὅμως ἐν

[20]   οὐδ´ ὀργίζεται τῷ ἁρπάσαντι βιασθεὶς οὐδὲ μισεῖ τὸν μοιχὸν ὑβρισθείς, ἀλλ´

[16]   ἔοικε περαιτέρω τῆς αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν, ὅτι καὶ διδάσκαλος παίδων

[11]   γάρ ἐστι θαρραλέον οὐδ´ ἄτυφον οὐδὲ μόνιμον καὶ βέβαιον ἐν οἷς

[21]   τῶν προτέρων Φυλεὺς δι´ Αὐγέαν οὐδὲ Νέστωρ διὰ Νηλέα δίκας ἔδωκεν

[2]   σωμάτων ῥίψεις καὶ νεκρῶν ἐξορισμοὺς οὐδὲ παίδων παισὶν ἐπιδεῖν ὑπῆρξε τῶν

[21]   νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον ἐκείνων ἔχουσιν. ὅθεν οὐδὲ πάντα τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´

[7]   ὥσπερ οὐδ´ Ἀπολλωνίαν οὐδ´ Ἀνακτόριον οὐδὲ τὴν Λευκαδίων χερρόνησον ᾤκουν ἂν

[18]   μετὰ θάνατον ἐφορῶσαν οὐκ ἀνδριάντας οὐδὲ τιμάς τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας

[12]   ὅπου δὶς ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς δράσαντας δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ

[12]   τιμωροῦντες Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ τοὺς περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας

[2]   μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ οὐδὲ τῶν ἄλλων βροτῶν τὸν ἄδικον,

[21]   γὰρ Ἀντίγονός γε διὰ Δημήτριον οὐδὲ τῶν προτέρων Φυλεὺς δι´ Αὐγέαν

[224]   δυνατός· ἀνωτέρω γὰρ οὐκ ἐπιδίδωσιν οὐδὲ χαλᾷ τὸ τῆς ψυχῆς ἐπίγειον

[221]   γε’ φάναι, τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε Θεσπέσιος. οὐδὲ γάρ τοι τέθνηκας,

[6]   ἢ Θεμιστοκλέους, ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ ὕβριζε δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο

[12]   εἰς τοὺς ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε καὶ τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε

[6]   ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ ὕβριζε δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο τὴν πόλιν

[17]   τὴν τελευτὴν ἐπιμενούσας; οὔκ, ὦ ´γαθέ’ εἶπον ἀλλὰ μικρὸς οὕτω καὶ

[18]   μηδαμῶς’ εἶπεν ὁ Ὀλύμπιχος ἀλλὰ δίελθε κἀκεῖνον. τὰ δ´ αὐτὰ καὶ

[225]   ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς τὰ μὲν ἤδη πέπονθε τὰ δ´ ἄγεται πεισόμενος, ἱκετεύειν

[13]   ἐμοὶ δὲ καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις καὶ Σατιλαίοις

[17]   ὁ λόγος ἐξ ἀρχῆς δεῦρο προελήλυθε. κἀκεῖνος εἶτα δ´’ ἔφη νομίζεις

[6]   τὴν δίκην· οὐ γάρ που δέδιε, μὴ διαφύγωσι. σκόπει δ´ ὅσαι

[2]   πρός τινα πονηρόν, ὡς οὐ δέδιε μὴ οὐ δῷ δίκην, ἀλλὰ

[221]   ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν χαῖρε, Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ φήσαντος

[2]   καὶ οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας ἤνεγκε παραμυθίαν ἡ χρόνοις ὕστερον πολλοῖς

[22]   ἤδη περὶ τὰς ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς καὶ παρ´

[21]   λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς ἐξανήνεγκε λόγχης τύπον ἐν τῷ σώματι,

[222]   δ´ αὖθις εἰς σώματα ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης ἀμαθίας καὶ φιληδονίας εἶδος.

[12]   τρίποδα τὸν μαντικὸν εἰς Φενεὸν ἀπήνεγκε, Συβαρίταις δὲ φράζων ἀπόλυσιν τῶν

[21]   τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς ἔναγχος τέθνηκε, λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς

[13]   ἐάσωμεν (καίτοι τὰ πλεῖστα μύθοις ἔοικε καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ τῶν

[16]   ἵνα τὴν ὀφθαλμίαν κουφίσωσιν, οὐδὲν ἔοικε περαιτέρω τῆς αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ

[10]   παυομένου δὲ τοῦ φάσματος, ὡς ἔοικε, πλεύσας ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς

[2]   τὸν λόγον· ἔφη γάρ, ὡς ἔοικε, πρός τινα πονηρόν, ὡς οὐ

[221]   θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς ἔοικε συστολῇ μὲν εἰς αὑτὰς τὸ

[224]   ἄλλα τινὰ καὶ χρόνον, ὡς ἔοικε, τῆς ἐκείνου τελευτῆς. ἔλεγε δ´

[16]   σώματος. ἐκεῖ μὲν γάρ, ὡς ἔοικε, τὸ αὐτὸ δεῖ πάθος ἐγγίνεσθαι

[19]   ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν. ᾗ δὲ προσέοικε τῷ ζητουμένῳ τὸ παραβαλλόμενον ὑπὸ

[223]   βουλόμενον εἴα τὸν Θεσπέσιον, ἀλλ´ ἀφεῖλκε βίᾳ, διδάσκων ἅμα καὶ λέγων

[10]   τῆς ἀδικίας ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε, τὸ δὲ συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων

[6]   ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος ἡ κακία πέφυκε, προσορίζειν. ἅτε γὰρ εἰδώς, ὅσην

[16]   παισὶ τῶν πονηρῶν τὸ κυριώτατον ἐμπέφυκε καὶ πάρεστι μέρος, οὐχ ἡσυχαῖον

[2]   πάντα ταῦτα βασιλεύσας Ἀρκάδων ὕστερον ἔδωκε δίκην φωραθείς, οἱ δ´ οὐκέτ´

[7]   Διονύσιος ἐν ἀρχῇ τῆς τυραννίδος ἔδωκε δίκην, ὡς οὐδεὶς ἂν Ἑλλήνων

[6]   μεταβαλόμενος καὶ δυσχεράνας τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν τοὺς νόμους τοῖς πολίταις,

[6]   ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι, καὶ τούτοις ἀπέδωκε τὴν δίκην· οὐ γάρ που

[21]   καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον εἰς κακίαν καὶ

[7]   ὁ Ῥωμαίων δῆμος ὑπὸ μίσους ἐξέβαλε καὶ κατεπάτησεν. τί οὖν ἄτοπον,

[8]   τινὰ νεοσσιὰν τῇ λόγχῃ νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων

[7]   τραχύτητα χαλεπὴν ἄρχοντος οὐ πρότερον ἐξεῖλε τὸ λυποῦν καὶ ταράττον ἢ

[6]   ἀλλὰ τὸ μὲν ἀνήκεστον εὐθὺς ἐξεῖλε τοῦ βίου καὶ ἀπέκοψεν, ὡς

[18]   ἄλλων δεομένων ἐάσατ´’ εἶπον ἀποδοῦναί με τῷ λόγῳ τὸ εἰκός· ὕστερον

[22]   γενομένου τραύματος ἀλλὰ πληγῆς μόνον ἐξέθανε, καὶ τριταῖος ἤδη περὶ τὰς

[14]   ἀνεπλήσθησαν αἱ Ἀθῆναι καὶ Περικλῆς ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ εἰ

[225]   Θεσπέσιος οὐκ ἂν προσδοκήσας κολαζομένοις ἐνετύγχανε, καὶ δεινὰ παθήματα καὶ τιμωρίας

[10]   ἐν τοῖς ὕπνοις λέγουσαν αὐτῷ Βαῖνε δίκης ἆσσον· μάλα τοι κακὸν

[8]   ᾧ ξιφιδίῳ φίλος εἶναι δοκῶν ἀπέκτεινε Δίωνα, τούτῳ πάλιν αὐτὸν ὑπὸ

[6]   εἰ δέ τις ἢ τύραννον ἀπέκτεινε Μιλτιάδην ἐν Χερρονήσῳ πρότερον ἢ

[7]   δόξαις καὶ ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς

[222]   ὑπὸ πάντων καὶ πάντα καθορώμενον ἔδειξε πρῶτον ἀγαθοῖς γονεῦσιν, ἄνπερ ὦσι,

[21]   ἦσαν) ἀλλ´ ὅσων ἡ φύσις ἔστερξε καὶ προσήκατο τὸ συγγενές, τούτων

[2]   ἐξορισμοὺς οὐδὲ παίδων παισὶν ἐπιδεῖν ὑπῆρξε τῶν ἀποσφαγέντων ἐκείνων. ὅθεν Εὐριπίδης

[222]   τοῖς δ´ ἧσσον. ὅρα δ´’ εἶπε τὰ ποικίλα ταῦτα καὶ παντοδαπὰ

[2]   Πατροκλέας ἡ περὶ τὰς τιμωρίας’ εἶπε τῶν πονηρῶν βραδυτὴς τοῦ δαιμονίου

[224]   τε χρωμάτων ἀμαυρουμένων τὸ ἀνθηρότερον ἀπέλειπε πλὴν τῆς λευκότητος. ἑώρα δὲ

[7]   δὲ καὶ διαρρήδην ὁ θεὸς προεῖπε μαστιγονόμων δεῖσθαι τὴν πόλιν, ὅτε

[16]   τὸν νεκρὸν ἡ Διονυσίου ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει καὶ

[8]   οἷον εἰκὸς τῶν παρόντων ἄν– θρωπε, τί παθὼν ἔργον οὕτως ἀλλόκοτον

[13]   τοῦτο τῆς κατηγορίας, καὶ μὴ φέρε πικρῶς, εἰ κολάζονταί τινες ἐκ

[221]   ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν χαῖρε, Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ

[13]   γεγονότες ἢ πονηρῶν, ἢ μὴ χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης εὐγενείας. δεῖ

[8]   νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων δ´ οἷον εἰκὸς τῶν

[2]   χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ Δίκη σε, μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ

[19]   χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου πάθους σπέρμα

[11]   τοῖς θεάτροις λεγούσης, ἐφ´ οἷς ἔδρασε μεταμελομένης, Φίλαι γυναῖκες, πῶς ἂν

[22]   μετ´ οὐ πολὺν χρόνον αὐτῷ συνέπεσε. κατενεχθεὶς γὰρ ἐξ ὕψους τινὸς

[221]   ἐπιεικέσι τῶν φίλων. ~Ἐπεὶ γὰρ ἐξέπεσε τὸ φρονοῦν τοῦ σώματος, οἷον

[21]   δέ ποτε καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον εἰς

[226]   λίμνας ζῷον· ὧν μὲν γὰρ ἠδίκησε δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι δέ τι

[16]   διδάσκαλος παίδων ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους ἐνουθέτησε, καὶ στρατηγὸς ἐκ δεκάδος ἀνελὼν

[8]   κείμενον καθελὼν τῶν τυράννων διδόντων ἐκόμισε τῇ γυναικὶ δῶρον· ὁ δ´

[222]   οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν εἰς τὸ ἄρρητον

[2]   καὶ βρέχων εἰς τὸν ποταμὸν ὤμοσε καὶ κατηράσατο σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ

[226]   τὸ βέλτιστον καὶ θεοφιλέστατον γένος ἠλευθέρωσε τὴν Ἑλλάδα. Μέχρι μὲν οὖν

[6]   ἑτέροις γε πάντως βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον ἀεὶ συνεῖναι μετὰ πονηρίας,

[13]   δήπου πλέον ἔχειν ἑτέρων ἔν τε Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες ἀξιοῦτε

[12]   μηνῖσαν τὸ θεῖον αὐτοῖς ἀφορίαν τε γῆς ἐπαγαγεῖν καὶ νόσων ἀτόπων

[225]   σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα δὲ μέλαιναί τε δεινῶς ἐγίνοντο καὶ περικλώμεναι διὰ

[14]   ἐξέλῃ προσελθὼν ὁ αἰπόλος; ἄλλαι τε δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι καὶ διαδόσεις

[226]   δευτέραν γένεσιν τρεπομένας ψυχὰς εἴς τε ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας βίᾳ καὶ

[223]   πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς ἀναφέρουσαν ἡδονάς τε θαυμασίας καὶ κρᾶσιν οἵαν ὁ

[15]   νῦν ἤθη καὶ κινήματα παιδιαί τε καὶ σπουδαὶ καὶ χάριτες καὶ

[9]   ἢ κρεμαννύναι τὸν πονηρόν, ἄλλως τε καὶ φρουρούμενον ἐν τῷ βίῳ

[222]   μέλαν, ἀφίησιν. ἐκεῖ γὰρ ἡ τε κακία τῆς ψυχῆς τρεπομένης ὑπὸ

[15]   οὐκ ὀφείλει γεγονὼς ἕτερος, ὅ τε κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος

[15]   καινότητα θαυμαστὴν ἔχουσιν. ἀλλ´ ἄνθρωπός τε λέγεται μέχρι τέλους εἷς ἀπὸ

[221]   ταῦτ´ ἀκούσας ὁ Θεσπέσιος ἤδη τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι συνήγαγε

[6]   τῇ δίκῃ ψυχῆς νοσούσης, τά τε πάθη διορᾶν, εἴ πή τι

[221]   διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι φοράς τε πάσας πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο

[13]   ἐάν θ´ ἓν ἱμάτιον ἐάν τε πολλὰ περιβεβλημένοι τυγχάνωσι, ταὐτὸ καῦμα

[6]   δημωφελεῖς ἄρχοντες, οἱ μὲν εὐνομίαν τε πολλὴν καὶ γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες

[9]   οἰκτροῦ καὶ σὺν αἰσχύνῃ φόβους τε πολλοὺς καὶ μεταμελείας καὶ πάθη

[17]   καπνοὺς ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων ἱλασμούς τε πολλοὺς προσφέρειν τῶν κατοιχομένων καὶ

[22]   ἀληθές, ὡς αὐτὸς διηγεῖτο τῷ τε Πρωτογένει καὶ τοῖς ὁμοίως ἐπιεικέσι

[6]   καὶ γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς τε σώφρονας τοὺς πολίτας καὶ φιλεργοὺς

[221]   ἀπέχοντα πλῆθος ἀλλήλων ἄπλετον, αὐγήν τε τῇ χρόᾳ θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ

[15]   τέλους εἷς ἀπὸ γενέσεως, πόλιν τε τὴν αὐτὴν ὡσαύτως διαμένουσαν ἐνέχεσθαι

[5]   ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες ὡς Πλάτων τε τὴν βακτηρίαν ἀνατεινάμενος τῷ παιδὶ

[15]   ᾧ δικαίῳ μέτεστιν αὐτῇ δόξης τε τῆς ἐκείνων καὶ δυνάμεως· ἢ

[13]   καὶ ἀφανίζηται τῶν φαύλων, αἰτιώμενός τε τὸν θεὸν ὁμοίως μέν, ἂν

[12]   ἔχοντα παρὰ Κροίσου χρυσίον ὅπως τε τῷ θεῷ θύσῃ μεγαλοπρεπῶς καὶ

[221]   τῷ καθαρῷ τοῦ περιέχοντος ὀφθῆναί τε φαιδραὶ καὶ πρὸς ἀλλήλας ὑπ´

[224]   ἀφανὴς χλεμάβλου τοῦ περιέχοντος, τῶν τε χρωμάτων ἀμαυρουμένων τὸ ἀνθηρότερον ἀπέλειπε

[6]   ἄτρεπτος ἡ κακία πέφυκε, προσορίζειν. ἅτε γὰρ εἰδώς, ὅσην μοῖραν ἀρετῆς

[225]   εἶναι χαλεπῶς οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην, ἅτε δὴ περὶ τὸ ἄλογον καὶ

[20]   τὴν ἑκάστου διάθεσιν καὶ φύσιν ἅτε δὴ ψυχῆς μᾶλλον ἢ σώματος

[7]   καὶ Ὁμήρου δέ που λέγοντος ἀκούετε, Τοῦ γένετ´ ἐκ πατρὸς πολὺ

[221]   τῶν τεθνηκότων μήτε σκιὰν ποιεῖν μήτε σκαρδαμύττειν. ταῦτ´ ἀκούσας ὁ Θεσπέσιος

[221]   τὸ τὰς ψυχὰς τῶν τεθνηκότων μήτε σκιὰν ποιεῖν μήτε σκαρδαμύττειν. ταῦτ´

[4]   τὸν λόγον ἔχων τοῦ νομοθέτου μήτε τὴν αἰτίαν συνιεὶς ἑκάστου τῶν

[4]   ἄν τις ἐξείποι νόμων ἀτοπίας μήτε τὸν λόγον ἔχων τοῦ νομοθέτου

[7]   μήτ´ Ὀδυσσέα μήτ´ Ἀσκληπιὸν φῦναι μήτε τοὺς ἄλλους ἐκ κακῶν καὶ

[13]   διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις

[1]   μὲν ὁ Ἐπικούρος εἰπών, ὦ Κυῆτε, καὶ πρὶν ἀποκρίνασθαί τινα, πρὸς

[12]   νόμιζε καὶ τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε γὰρ οἱ δράσαντες αὐτοὶ δίκην

[12]   αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς δράσαντας δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ καταπροέμενοι τὴν τιμωρίαν ἐν

[5]   πιθανῷ πρὸς τὴν ἀπορίαν. ἀλλὰ σκοπεῖτε πρῶτον, ὅτι κατὰ Πλάτωνα πάντων

[12]   διεφθαρμένον ὅλον καὶ συντεταραγμένον. ~Ἀλλὰ σκοπεῖτε τὸν λόγον’ ἔφην μὴ τοῦ

[12]   ὅτε διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε γενεαῖς ἢ δέκα τοῦ πάθους

[20]   καὶ ταῖς ἐχίδναις τὸν ἰὸν ὅτε δάκνουσιν, εὐήθως οἰόμενος· οὐ γὰρ

[12]   ἦν, εἰ τῶν τότ´ ἀνθρώπων, ὅτε διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε

[7]   πολλοὶ Τιμολέοντι συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν, ὅτε Καρχηδονίους ἐνίκησαν καὶ κατέλυσαν τὰς

[13]   καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις καὶ Σατιλαίοις τὴν πάτριον

[5]   διδάσκων μὴ σὺν ὀργῇ μηδ´ ὅτε μάλιστα φλέγεται καὶ σφαδᾴζει Πηδῶν

[7]   προεῖπε μαστιγονόμων δεῖσθαι τὴν πόλιν, ὅτε Τελητίαν παῖδα στεφανούμενον ἐν Πυθίοις

[224]   ἄχρι τούτου τὸν Ὀρφέα προελθεῖν, ὅτε τὴν ψυχὴν τῆς γυναικὸς μετῄει,

[20]   τοῖς σκορπίοις ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον ὅτε τύπτουσι, καὶ ταῖς ἐχίδναις τὸν

[20]   ἀκολάστους ὅθ´ ὑβρίζουσιν καὶ ἀνάνδρους ὅτε φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ τις οἴοιτο

[21]   γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ ποτε καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ

[4]   ὄντα δημιουργόν, ᾗ προσήκει τὸ πότε καὶ πῶς καὶ μέχρι πόσου

[10]   οὕτω διακειμένοις. οἷόν φασιν Ἀπολλόδωρόν ποτε κατὰ τοὺς ὕπνους ὁρᾶν ἐκδερόμενον

[226]   ἢ παῖδας ἡ ποινὴ περιῆλθεν. ὁπότε γάρ τις ἐκείνων ἀφίκοιτο καὶ

[20]   τῆς κακίας, μᾶλλον δ´ ὅλως τότε γίγνεσθαι νομίζοντας ἀδίκους ὅτ´ ἀδικοῦσιν,

[221]   κύκλῳ, καὶ τοτὲ μὲν κάτω τοτὲ δ´ ἄνω ῥεπούσας μικτήν τινα

[22]   πρὸς ἀπόδειξιν ἱκανῶς ἔχοντος, ἀλλὰ τότε δώσομεν τὴν ἀπόφασιν, ὅταν κἀκεῖνον

[224]   καί τι κομμάτιον περὶ τοῦ τότε ἡγεμόνος ὡς ἐσθλὸς ἐὼν νούσῳ

[221]   ἄτρακτοι περιστρεφομένας ἅμα κύκλῳ, καὶ τοτὲ μὲν κάτω τοτὲ δ´ ἄνω

[18]   τὸν βίον, ὅταν δὲ διαγωνίσηται, τότε τυγχάνει τῶν προσηκόντων. ἀλλ´ ἃς

[22]   γινώσκουσιν ἕτερον Κίλικες ἐν τοῖς τότε χρόνοις γενόμενον, οὔτε πρὸς τὸ

[4]   τὸ εὔλογον ἁπλῶς ἔχουσι καὶ πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια καὶ δοκεῖ

[22]   λυπηρότερον ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον φίλοις· ὥστε καὶ ποθεῖν τοὺς ἐντυγχάνοντας αὐτῷ

[17]   καὶ κενόσπουδος ὁ θεός ἐστιν, ὥστε μηδὲν ἡμῶν ἐχόντων θεῖον ἐν

[12]   καὶ νόσων ἀτόπων ἰδέαν πᾶσαν, ὥστε περιιόντας ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι

[10]   τοῖς φόβοις καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις· ὥστε πρὸς τὰ γιγνόμενα καὶ πρὸς

[221]   θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ τόνον ἔχουσαν, ὥστε τὴν ψυχὴν ἐποχουμένην λείως πλοῖον

[12]   Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε δοῦλαι ἠοῖαι σαίρεσκον Ἀθηναίης περὶ

[22]   τοῦ βίου τὴν μεταβολὴν ἐποίησεν. οὔτε γὰρ δικαιότερον περὶ τὰ συμβόλαια

[22]   οὔτε πρὸς τὸ θεῖον ὁσιώτερον οὔτε λυπηρότερον ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον φίλοις·

[222]   τοῖς ἀδικήμασι. καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως οὐδεὶς οὔτε μικρὸς

[4]   φάρμακον ἑκάστῳ προσφέρει τὴν κόλασιν, οὔτε μεγέθους μέτρον κοινὸν οὔτε χρόνον

[222]   πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως οὐδεὶς οὔτε μικρὸς γέγονεν ὥστ´ ἢ λαθὼν

[22]   ἐν τοῖς τότε χρόνοις γενόμενον, οὔτε πρὸς τὸ θεῖον ὁσιώτερον οὔτε

[11]   οὖν, εἰ θέμις ἐστὶν εἰπεῖν, οὔτε τινὸς θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων δεῖσθαι

[4]   κόλασιν, οὔτε μεγέθους μέτρον κοινὸν οὔτε χρόνον ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν

[13]   τε Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες ἀξιοῦτε καὶ παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον,

[224]   οὐκ εἶδεν ὑπὸ λαμπρότητος, ἀλλ´ ἤκουε παριὼν φωνὴν ὀξεῖαν γυναικὸς ἐν

[1]   εἰ βαλών’ εἶπεν ἀπηλλάγη, καλῶς εἶχε περιορᾶν τὸ βέλος ἐγκείμενον. ὁ

[223]   καὶ τὸν τόπον ἐν κύκλῳ κατεῖχε βακχεία καὶ γέλως καὶ πᾶσα

[22]   μετανοίας διώκων ταὐτὸ τοῖς ἀκολάστοις ἔπασχε πάθος, οἳ τὰς γυναῖκας ἔχοντες

[5]   πάντων φύσις ἄτακτος οὖσα ταύτην ἔσχε τὴν ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν καὶ

[19]   παύει θεραπευόμενος, οὐδὲ βέλτιόν τις ἔσχε τῶν ὀφθαλμιώντων ἢ πυρεττόντων ἰδὼν

[13]   συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον ἐπέσχε, δείσας ἐγὼ μὴ πάλιν ἐξ

[222]   καὶ δι´ ἀργίαν τοῦ θεωρεῖν ἔρρεψε τῷ πρακτικῷ πρὸς γένεσιν, ἡ

[16]   ἐκ δεκάδος ἀνελὼν ἕνα πάντας ἐνέτρεψε, καὶ οὕτως οὐ μέρει διὰ

[8]   μητέρα διοργισθεὶς ἔκ τινος αἰτίας ὑφῆψε τὴν οἰκίαν καὶ πάντας ἐν

[7]   δημοκοίνοις ἀπεχρήσατο τὸ δαιμόνιον, εἶτ´ ἐπέτριψε, καθάπερ οἶμαι τοὺς πλείστους τυράννους.

[19]   καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου πάθους σπέρμα μικρόν, οὐκ

[3]   ὁρῶ, τί χρήσιμον ἔνεστι τοῖς ὀψὲ δὴ τούτοις ἀλεῖν λεγομένοις μύλοις

[21]   δ´ ἀρτίως μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς ὀψὲ καὶ βραδέως τῶν πονηρῶν δίκην

[2]   προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν δὲ τιμωρίαν ὀψὲ καὶ πολὺ τῆς ἀπολαύσεως καθυστεροῦσαν.

[12]   τὴν τιμωρίαν ἐν τοῖς πονηροῖς ὀψὲ παρὰ τῶν ἀναιτίων εἰσπράττουσιν, οὐκ

Chapitre
[18]	μῦθον, ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν, εἴ	γε	δὴ μῦθός ἐστιν. ~Ὁ γὰρ
[15]	οἰκεῖον. ~Οὐ μὴν ἀλλὰ τά	γε	δημόσια τῶν πόλεων μηνίματα τὸν
[13]	αὐτός ἐστι λόγος. ἀλλ´ ὑμεῖς	γε	δήπου πλέον ἔχειν ἑτέρων ἔν
[21]	τὴν κόλασιν. οὐ γὰρ Ἀντίγονός	γε	διὰ Δημήτριον οὐδὲ τῶν προτέρων
[9]	τὸν πολὺν χρόνον· ἐπεὶ τοῖς	γε	θεοῖς πᾶν ἀνθρωπίνου βίου διάστημα
[6]	πρὸς μετάνοιαν ἐνδίδωσι, καὶ χρόνον	γε,	οἷς οὐκ ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος
[6]	βίου καὶ ἀπέκοψεν, ὡς ἑτέροις	γε	πάντως βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον
[15]	ἄλλος γάρ ἐστι. καίτοι μείζονάς	γε	παραλλαγὰς αἱ ἡλικίαι περὶ ἕκαστον
[11]	βραχεῖαν ἐστέρημαι βασιλείας τηλικαύτης. καίτοι	γε	πρὸς φυσικὴν πάθους ἀνάγκην ἀντιβῆναι
[14]	εἰκὸς καὶ πιθανόν· ὡς τό	γε	σαφὲς καὶ τὴν ἀλήθειαν οὐδ´
[15]	ἦν. μᾶλλον δ´ ὅλως ταῦτά	γε	τοῖς Ἐπιχαρμείοις ἔοικεν, ἐξ ὧν
[15]	καὶ ὀργαὶ τοῦ δήμου πάνυ	γε	τοῖς παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου δὲ
[221]	Θεσπέσιος ἀλλ´ Ἀριδαῖός ἐστι, πρότερόν	γε’	φάναι, τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε
[221]	τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι	συνήγαγε	καὶ διαβλέψας εἶδεν ἑαυτῷ μὲν
[22]	δὲ πονηρίας ἐν ὀλίγῳ πλείστην	συνήγαγε.	μάλιστα δ´ αὐτὸν διέβαλεν ἀνενεχθεῖσά
[224]	ὡς ἔοικε, τῆς ἐκείνου τελευτῆς.	ἔλεγε	δ´ ὁ δαίμων τὴν φωνὴν
[223]	πᾶσα μοῦσα παιζόντων καὶ τερπομένων.	ἔλεγε	δὲ ταύτῃ τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν
[224]	φῶς ἐκ τοῦ τρίποδος, ὡς	ἔλεγε,	διὰ τῶν κόλπων τῆς Θέμιδος
[11]	βίον; ὥσπερ γὰρ ὁ Σιμωνίδης	ἔλεγε	παίζων τὴν τοῦ ἀργυρίου κιβωτὸν
[226]	καὶ πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων	ἔλεγε	συνηρτῆσθαι καθάπερ μελίττας ἢ νυκτερίδας
[2]	τοὺς πεπονθότας ἔνεστιν αὐταῖς. ὡς	ἔμοιγε	καὶ τὸ τοῦ Βίαντος ἐνοχλεῖ
[13]	πατρὸς τέκνα πράττῃ κακῶς, ὁμοίως	δέ,	ἂν πονηροῦ. ~Καὶ ταῦτα μέν’
[6]	οἰόμεθα δεῖν καὶ κολούειν, ὁ	δὲ	βελτίων κριτὴς καὶ ἀπὸ τούτων
[8]	ἐν τῷ αὐτῷ κατέκαυσεν. ὁ	δὲ	Βέσσος, ὡς ἔοικεν, ἀπεκτονὼς τὸν
[17]	ὑπὸ τῆς τυχούσης προφάσεως; εἰ	δὲ	βούλει, τοὺς ἄλλους θεοὺς ἐάσας
[5]	μὲν κολάζειν ὀλίγους ἐπανορθοῦσαν, τῷ	δὲ	βραδέως πολλοὺς ὠφελοῦσαν καὶ νουθετοῦσαν.
[12]	δίκην λαβεῖν παρ´ αὐτῶν. τρίτῃ	δὲ	γενεᾷ Σάμιος Ἴδμων ἀφίκετο, γένει
[17]	εἶπον ἐγώ διδόν– των μᾶλλον	δὲ	δεδωκότων· ὡς γὰρ τοῦ θεοῦ
[12]	ἀβελτερίαν μὲν ἔχει μόνον οὐδὲν	δὲ	δεινὸν οὐδ´ ἀνήκεστον· αἱ δὲ
[18]	ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ λανθάνουσιν· αἱ	δὲ	διὰ τῶν παίδων ἰοῦσαι καὶ
[18]	ὥσπερ ἀθλητὴς τὸν βίον, ὅταν	δὲ	διαγωνίσηται, τότε τυγχάνει τῶν προσηκόντων.
[4]	λεπτὸν ἐπιβάλλουσι τοῖς σώμασιν· ὅταν	δὲ	διαθήκας γράφωσιν, ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι
[4]	σήμερον, ἔργον ἐστί, περὶ θεῶν	δὲ	θνητὸν ῥᾴδιον ἢ βέβαιον εἰπεῖν
[221]	ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ πελάζουσαι τὰς	δὲ	θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς
[2]	καὶ ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον, αὔξει	δὲ	θρασύτητι καὶ τόλμῃ τὸν μοχθηρόν·
[222]	σῶμα τὰς χρόας ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα	δὲ	καθαρμοῦ καὶ κολάσεως πέρας ἐστὶ
[16]	ἡ Διονυσίου ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ	δὲ	καὶ Ἀπολλοκράτει καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ
[21]	ἀδικήσαντας ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν ἐνίους	δὲ	καὶ διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει
[7]	φάρμακον καὶ Ῥωμαίοις Μάριος. Σικυωνίοις	δὲ	καὶ διαρρήδην ὁ θεὸς προεῖπε
[221]	εἰς αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει	δὲ	καὶ διαχύσει τὸ χαῖρον καὶ
[4]	ἡ περὶ ψυχὴν ἰατρεία, δίκη	δὲ	καὶ δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι
[7]	μὴ μετὰ πολὺν χρόνον. οἶμαι	δὲ	καὶ Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς δίκης
[225]	τῷ ζῆν ἢ ἔδρασαν. εἶναι	δὲ	καὶ λίμνας παρ´ ἀλλήλας, τὴν
[11]	ἐχούσης ἐλπίδος ἔρημον εὑρίσκουσι, φόβων	δὲ	καὶ λυπῶν καὶ μνήμης ἀτερποῦς
[222]	εἴη τοῦ ὀνείρατος ἐναργέστερον. οὐλαὶ	δὲ	καὶ μώλωπες ἐπὶ τῶν παθῶν
[13]	παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ	δὲ	καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην,
[7]	καὶ ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε	δὲ	καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας·
[226]	τῷ προγινώσκειν τὴν τιμωρίαν. ἐνίαις	δὲ	καὶ πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων
[6]	πολυτελῶν καὶ λάλων κατασκευάσαντες, Γέλων	δὲ	καὶ προπολεμήσας ἄριστα καὶ κρατήσας
[17]	κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως	δὲ	καὶ Σπαρτιάταις χρησθὲν ἱλάσασθαι τὴν
[226]	καὶ διαπεπαρμένην ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων	δὲ	καὶ ταύτῃ τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς
[225]	οἰκτρὰς εἶχον μόνον ὄψεις· ἐπεὶ	δὲ	καὶ φίλοις καὶ οἰκείοις καὶ
[225]	δι´ ἔκπληξιν καὶ δέος, ὑποστρέψαι	δὲ	καὶ φυγεῖν βουλόμενος οὐκέτι τὸν
[19]	σῶμα τιμωρίας μὲν οὐδεμιᾶς ἰατρείας	δὲ	καὶ φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν· ἣν
[222]	καὶ περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς	δὲ	καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ
[20]	ἐξ ἀρχῆς τὴν κακίαν χρῆται	δὲ	καιροῦ καὶ δυνάμεως ἐπιλαβόμενος τῷ
[9]	ἐκφέρει τὸν αὑτοῦ σταυρόν, ἡ	δὲ	κακία τῶν κολαστηρίων ἐφ´ ἑαυτὴν
[10]	ὑπὸ Σκυθῶν εἶτα καθεψόμενον, τὴν	δὲ	καρδίαν ἐκ τοῦ λέβητος ὑποφθεγγομένην
[11]	φιλοδοξίας εἰς τὴν φιλαργυρίαν, οἱ	δὲ	καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι καὶ
[10]	πολλὰ τοῖς πολεμίοις διανέμοντα. Παυσανίας	δὲ	Κλεονίκην ἐν Βυζαντίῳ παρθένον ἐλευθέραν
[221]	διατρεχούσας ἢ μώλωπας ἀραιούς, ἄλλους	δὲ	κομιδῇ ποικίλους καὶ ἀτόπους τὴν
[226]	οἱ ζωγράφοι, διάπυρον προσάγειν· ἑτέραν	δὲ	κωλύειν, αὐτὸν δ´ ὥσπερ ὑπ´
[13]	ἡδέως ὁρῶν Ἀθήνησι τιμωμένους, τῶν	δὲ	Λαχάρους ἢ Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων
[223]	τὴν Σεμέλην ἀναγαγεῖν ὕστερον· καλεῖσθαι	δὲ	Λήθης τὸν τόπον. ὅθεν οὐδὲ
[21]	μὲν οὐχ ἁρμόζει νοσοῦσιν, ἐνίοις	δὲ	λυσιτελεῖ καὶ μὴ νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον
[223]	χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει	δὲ	μαλακὴν καὶ πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς
[6]	τέκνα τῷ Κρόνῳ καταθύοντες. ἐν	δὲ	Μεγάλῃ πόλει Λυδιάδας ἦν τύραννος,
[222]	πολλὰ τῶν καθαρμοῦ δεομένων· ὧν	δὲ	μεῖζόν ἐστιν ἔργον ἡ περὶ
[15]	ἐστι πρότερον δὲ νεώτερος ἀνωτέρω	δὲ	μειράκιον ἦν. μᾶλλον δ´ ὅλως
[225]	τὴν τοῦ σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα	δὲ	μέλαιναί τε δεινῶς ἐγίνοντο καὶ
[13]	παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ πλῆθος· εἰ	δὲ	μὴ βούλει, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν
[16]	κολαζόμενον προσηκόντως καὶ τιμώμενον. εἰ	δὲ	μὴ δόξαιμι παίζειν, ἐγὼ φαίην
[13]	πάντα ἀληθινὰ ἡγῇ; κἀκεῖνος εἰ	δὲ	μὴ πάντ´’ εἶπεν ἀλλ´ ἔνια,
[18]	λόγον εἰπεῖν ἔναγχος ἀκηκοώς, ὀκνῶ	δὲ	μὴ φανῇ μῦθος ὑμῖν· μόνῳ
[11]	τῆς ἀδικίας πάθη παραμένοντα, χρήσιμον	δὲ	μηδὲν μηδ´ ἀναγκαῖον μηδ´ ὀνησιφόρον,
[225]	τὴν μὲν χρυσοῦ περιζέουσαν τὴν	δὲ	μολίβδου ψυχροτάτην ἄλλην δὲ τραχεῖαν
[15]	γε τοῖς παλαιοῖς ἐοίκασι· ἀνθρώπου	δὲ	μόλις ἄν τις οἰκεῖος ἢ
[222]	ἀμυδρὰν καὶ ταχὺ κατασβεννυμένην ἐνίαις	δὲ	νεανικῶς ἐντείνουσαν. ὧν αἱ μὲν
[15]	ὅτι νῦν πρεσβύτερός ἐστι πρότερον	δὲ	νεώτερος ἀνωτέρω δὲ μειράκιον ἦν.
[4]	μὴ χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι	δέ,	οὓς ἂν εἰς ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται,
[7]	ἔφασαν. εἶπον οὖν ἐγώ εἰ	δὲ	παιδία μὴ κύοι τις, ἀλλὰ
[13]	ἐκ παίδων εὐτυχεῖν δοκῶσιν, ἐγκαλῶν	δὲ	πάλιν, ἂν τὰ γένη κολούηται
[222]	τελευτὴν ὁ δαίμων παραδίδωσι· τοὺς	δὲ	πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς Δίκης
[226]	ταῖς μεταβολαῖς ἀλγηδόνας ὑπομένουσαι. ~Πάντων	δὲ	πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα τὰς ἤδη
[222]	τιάρας ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ	δὲ	παύσασθαι δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν, οὕτως αἱ
[22]	ἔχοντες μὲν οὐ φυλάττουσι, προέμενοι	δὲ	πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως ἑτέροις συνούσας
[3]	τοῖς μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς	δὲ	πεπραγμένοις μὴ μεταμελόμενοι; καθάπερ γὰρ
[223]	κύκλῳ τὸ χάσμα περιῄεσαν (ἄντικρυς	δὲ	περᾶν οὐκ ἐτόλμων) εἴσω μὲν
[221]	τινα καὶ σκιώδη γραμμήν, ἐκείνους	δὲ	περιλαμπομένους κύκλῳ καὶ διαφανεῖς ἐντός,
[19]	ἔκγονον ἢ παῖδα φαρμακεύοντος. ἔστι	δὲ	πῆ μὲν ἀνόμοια τὰ πράγματα
[221]	πάντῃ καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ	δὲ	πλεῖστα τῶν θεαμάτων παραλιπὼν ἔφη
[224]	πρόσωθεν ἴδιον ἐχούσαις φέγγος. ὡς	δὲ	πλησίον ἦλθον, ὁ κρατὴρ ἐκεῖνος
[9]	μετανάστασιν ἐχούσῃ μηδὲ διάφευξιν, εὐωχίας	δὲ	πολλὰς διὰ μέσου καὶ πραγματείας
[15]	κοινωνία τὴν ἑνότητα διαφυλάττῃ. τὸ	δὲ	πολλὰς πόλεις διαιροῦντα τῷ χρόνῳ
[9]	τινος ἀντιπαθείας ἔχειν συγκεκραμένον, ἡ	δὲ	πονηρία συγγεννῶσα τὸ λυποῦν ἑαυτῇ
[22]	οὐσίαν μὲν οὐ πολλὴν δόξαν	δὲ	πονηρίας ἐν ὀλίγῳ πλείστην συνήγαγε.
[21]	κρύπτουσι γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον	δέ	ποτε καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε
[7]	τὸ μηδὲν ἥκουσι. καὶ Ὁμήρου	δέ	που λέγοντος ἀκούετε, Τοῦ γένετ´
[2]	φύσει. Καίτοι πρὸς οὐθὲν ἥκιστα	δὲ	πρέπει πρὸς τοὺς πονηροὺς ῥᾴθυμον
[9]	ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι. λέγω	δὲ	πρὸς ἡμᾶς τὸν πολὺν χρόνον·
[8]	ἑαυτοῦ πολὺν χρόνον ἐλάνθανεν, ὕστερον	δὲ	πρὸς ξένους ἐπὶ δεῖπνον ἐλθὼν
[11]	μὲν τὸ μέλλον ὑποψίας ἀπιστίας	δὲ	πρὸς τὸ παρὸν ἀεὶ γέμουσαν·
[6]	τοὺς νόμους τοῖς πολίταις, μαχόμενος	δὲ	πρὸς τοὺς πολεμίους ὑπὲρ τῆς
[19]	δι´ ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν. ᾗ	δὲ	προσέοικε τῷ ζητουμένῳ τὸ παραβαλλόμενον
[225]	παθητικὸν ἔτι μόνον οὖσαν· ὅσοι	δὲ	πρόσχημα καὶ δόξαν ἀρετῆς περιβαλόμενοι
[4]	λόγῳ τοὺς μὲν ὕστερον τοὺς	δὲ	πρότερον τῶν ἁμαρτανόντων κολάζουσιν; ~Ταῦτα
[13]	πρὸς ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς	δὲ	πρῶτον ἐπέσχε, δείσας ἐγὼ μὴ
[10]	φιάλης πρὸς τὸ πρόσωπον. οἱ	δὲ	Πτολεμαίου τοῦ Κεραυνοῦ φίλοι καλούμενον
[21]	Αἰθίοπος οὖσαν γενεὰν τετάρτην, τῶν	δὲ	Πύθωνος τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς
[4]	ἑτέρους μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους ἑτέροις	δὲ	πωλοῦσι τὰς οὐσίας· ὃ δοκεῖ
[22]	τὰς ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ	δὲ	ῥωσθεὶς καὶ παρ´ αὑτῷ γενόμενος
[221]	ἐν τῷ σώματι καταλέλοιπας. σύμβολον	δέ	σοι καὶ νῦν καὶ αὖθις
[21]	ἐστι καὶ φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι	δὲ	συλλογίζεσθαι τὰς αἰτίας, δι´ ἃς
[10]	ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς ἐξεδήδοκε, τὸ	δὲ	συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων καὶ ἀποτινάσσων,
[12]	ὄντων ὠφεληθῆναι τῶν ἀνθρώπων· οἱ	δὲ	συνθέντες αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν ἱεροσυλίας
[22]	καὶ ἀρετὴν ἡ φύσις. ~Ἐπεὶ	δὲ	ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα, διαμειδιάσας ὁ
[225]	ἐὼν νούσῳ τυραννίδα λείψει. ~Μετὰ	δὲ	ταῦτα πρὸς τὴν θέαν τῶν
[223]	μοῦσα παιζόντων καὶ τερπομένων. ἔλεγε	δὲ	ταύτῃ τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν καὶ
[226]	καὶ ἀποκρύπτεσθαι βουλομένην οὐ δυναμένην	δέ.	ταχὺ γὰρ μετέθεον οἱ κολασταὶ
[18]	ἔστιν ἀπολιπεῖν ἀναιροῦντα θάτερον. οὔσῃ	δὲ	τῇ ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν
[6]	καὶ οὐκ ἐξίτηλον ἐμπέφυκεν, ἐξανθεῖ	δὲ	τὴν κακίαν παρὰ φύσιν ὑπὸ
[7]	Κλεισθένη τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι	δὲ	τῆς αὐτῆς οὐ τυχόντες ἰατρείας
[223]	ἐμποιεῖ τοῦ σώματος μνήμην, ἐκ	δὲ	τῆς μνήμης ἵμερον καὶ πόθον
[226]	γὰρ ἠδίκησε δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι	δέ	τι καὶ χρηστὸν αὐτῷ παρὰ
[19]	ἄλλον ὑπαλειφόμενον ἢ καταπλαττόμενον· αἱ	δὲ	τιμωρίαι τῶν πονηρῶν διὰ τοῦτο
[2]	ὡραῖον καὶ προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν	δὲ	τιμωρίαν ὀψὲ καὶ πολὺ τῆς
[9]	τις οὐ τιμωρίαν εἴποι πέρας	δὲ	τιμωρίας καὶ συντέλειαν. ὥσπερ γὰρ
[223]	ἦγεν αὐτὸν ταχὺ μέν, ἄπλετον	δέ	τινα τόπον ὡς ἐφαίνετο διεξιόντα
[221]	οἱ ἔχεις μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους	δέ	τινας ἀμβλείας ἀμυχὰς ἔχοντας. ~Ἔλεγεν
[12]	ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς τέσσαρας· ὀργῆς	δέ	τινος, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ καὶ
[6]	τῆς πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν. εἰ	δέ	τις ἢ τύραννον ἀπέκτεινε Μιλτιάδην
[222]	διάπυρον, ὠμότητος καὶ πικρίας· ὅπου	δὲ	τὸ γλαύκινόν ἐστιν, ἐντεῦθεν ἀκρασία
[17]	δ´ αὐτῷ Κόραξ ἐπωνύμιον. ἐκβληθεὶς	δὲ	τὸ πρῶτον ὑπὸ τῆς Πυθίας
[4]	ὃ δοκεῖ παράλογον εἶναι. παραλογώτατον	δὲ	τὸ τοῦ Σόλωνος, ἄτιμον εἶναι
[18]	τῷ λόγῳ τὸ εἰκός· ὕστερον	δὲ	τὸν μῦθον, ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν,
[225]	πρὸς ἐκεῖνον καὶ ἀνεκλαίοντο, τέλος	δὲ	τὸν πατέρα τὸν ἑαυτοῦ κατεῖδεν
[10]	κύκλῳ περὶ αὐτὸν τρεχούσας, Ἵππαρχον	δὲ	τὸν Πεισιστράτου μικρὸν ἔμπροσθεν τῆς
[17]	καὶ διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον· ἄχρι	δὲ	τοῦ πολλὰ τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι καὶ
[10]	κακὸν ἀνδράσιν ὕβρις. οὐ παυομένου	δὲ	τοῦ φάσματος, ὡς ἔοικε, πλεύσας
[13]	κατ´ ἀξίαν ἀντιστρόφως ἀποδιδοῦσαν. ὁ	δὲ	τοὺς ἀπὸ Κίμωνος ἡδέως ὁρῶν
[6]	ἄρξαντα πράως καὶ φιλανθρώπως. εἰ	δὲ	τοῦτ´ ἄδηλον, ἀλλὰ Γέλωνά γ´
[7]	αἱ Θῆβαι συνοικῶνται πάλιν. τῶν	δὲ	τουτὶ τὸ ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων
[224]	ἔδοξεν ἀφορᾶν κρατῆρα μέγαν, εἰς	δὲ	τοῦτον ἐμβάλλοντα ῥεύματα, τὸ μὲν
[12]	ἐκείνης ἣν Ὑάμπειαν καλοῦσιν. ἐκ	δὲ	τούτου λέγεται μηνῖσαν τὸ θεῖον
[225]	τὴν δὲ μολίβδου ψυχροτάτην ἄλλην	δὲ	τραχεῖαν σιδήρου· καί τινας ἐφεστάναι
[224]	ἀπέλειπε πλὴν τῆς λευκότητος. ἑώρα	δὲ	τρεῖς δαίμονας ὁμοῦ καθημένους ἐν
[13]	μύθοις ἔοικε καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι	δὲ	τῶν ἔναγχος Θεοξενίων καὶ τῆς
[15]	διὰ χρόνου μορφὴν γνωρίσειεν, αἱ	δὲ	τῶν ἠθῶν μεταβολαὶ παντὶ λόγῳ
[12]	δὲ δεινὸν οὐδ´ ἀνήκεστον· αἱ	δὲ	τῶν θεῶν ὀργαὶ τίνι λόγῳ
[12]	μὲν οὐδὲν Αἰσώπῳ προσήκων ἀπόγονος	δὲ	τῶν πριαμένων αὐτὸν ἐν Σάμῳ
[221]	ὄμματος ἀνοιχθείσης τῆς ψυχῆς. ἑώρα	δὲ	τῶν πρότερον οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[11]	κιβωτὸν εὑρίσκειν ἀεὶ πλήρη τὴν	δὲ	τῶν χαρίτων κενήν, οὕτως οἱ
[12]	τῶν κακῶν ἀπηλλάγησαν. ἐξ ἐκείνου	δέ	φασι καὶ τὴν τιμωρίαν τῶν
[222]	πρόσπτυστον ὄντα καὶ ἀνάξιον· ἐὰν	δὲ	φαῦλοι, κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ
[13]	ἐστι λίαν καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον	δὲ	φιλαίτιος ὅλως καὶ δύσκολος πρὸς
[221]	καὶ συνεχὲς ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων	δὲ	φολίδας τινὰς διατρεχούσας ἢ μώλωπας
[12]	μαντικὸν εἰς Φενεὸν ἀπήνεγκε, Συβαρίταις	δὲ	φράζων ἀπόλυσιν τῶν κακῶν, ὅταν
[12]	τὴν μὲν θυσίαν ἐποιήσατο, τὰ	δὲ	χρήματ´ ἀνέπεμψεν εἰς Σάρδεις, ὡς
[19]	καὶ πότους καὶ γύναια, φαρμακείαις	δὲ	χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις
[10]	τὸν Στησίχορον, οὑτωσί πως λέγοντα	Τᾷδὲ	δράκων ἐδόκησεν μολεῖν κάρα βεβροτωμένος
[9]	καθάπερ εἱρκτῇ μηδεμίαν μετανάστασιν ἐχούσῃ	μηδὲ	διάφευξιν, εὐωχίας δὲ πολλὰς διὰ
[20]	συγγενὲς ἦθος ὑπὸ μηδενὸς ὑπαμπεχόμενον	μηδὲ	καταπλαττόμενον· ἡ δ´ ἀνθρώπου φύσις
[4]	τοῦ κατορθοῦντος τὸν μὴ μαθόντα	μηδὲ	κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ
[17]	ἡμῶν ἐχόντων θεῖον ἐν αὑτοῖς	μηδὲ	προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ καὶ διαρκὲς
[14]	οὕτω τὸ νόσημα μὴ μεθίστασθαι	μηδὲ	προσπελάζειν αὐτοῖς· ἢ πάλιν, δι´
[4]	στάσει πόλεως μηδετέρᾳ μερίδι προσθέμενον	μηδὲ	συστασιάσαντα. καὶ ὅλως πολλὰς ἄν
[13]	γένει τῆς ἀρετῆς ἀνασῴζομεν, εὐλόγως	μηδὲ	τὴν κόλασιν οἴεσθαι δεῖν ἀπαυδᾶν
[10]	οὗ τις ἀποκόψῃ τὸν τράχηλον,	μηδὲ	τὸν πεπωκότα τὸ κώνειον εἶτα
[10]	σχοινίου κρεμαμένου. ~Καίτοι τί κωλύει	μηδὲ	τοὺς ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους φάναι
[14]	τοὺς παῖδας εἰς ὕδωρ τὼ	πόδε	βρέχοντας καθίζεσθαι κελεύομεν, ἕως ἂν
[19]	ἄλλος ἄλλον οὐ παύει θεραπευόμενος,	οὐδὲ	βέλτιόν τις ἔσχε τῶν ὀφθαλμιώντων
[12]	τὸ εὔλογον ἴσχει καὶ δίκαιον;	οὐδὲ	γὰρ Θρᾷκας ἐπαινοῦμεν, ὅτι στίζουσιν
[4]	μαθόντα μηδὲ κτησάμενον τὴν ἐπιστήμην.	οὐδὲ	γὰρ οὓς ἄνθρωποι νόμους τίθενται
[221]	τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε Θεσπέσιος.	οὐδὲ	γάρ τοι τέθνηκας, ἀλλὰ μοίρᾳ
[19]	τοίνυν ἄτοπον’ εἶπον ἀλλ´ ἀναγκαῖον,	οὐδὲ	γελοῖον ἀλλ´ ὠφέλιμον πρᾶγμα ποιοῦμεν,
[9]	τιμωρίαν μακροτέραν οὐ βραδυτέραν τίνουσιν,	οὐδὲ	γηράσαντες ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν κολαζόμενοι.
[223]	δὲ Λήθης τὸν τόπον. ὅθεν	οὐδὲ	διατρίβειν βουλόμενον εἴα τὸν Θεσπέσιον,
[18]	ὅτι δ´ οὐκ ἔστιν αἰσχίων	οὐδὲ	λυποῦσα μᾶλλον ἑτέρα κόλασις ἢ
[5]	θεὸν ὁρῶντας, ᾧ δέος οὐδὲν	οὐδὲ	μετάνοια πράγματος οὐδενός, ὅμως ἐν
[20]	οὐδ´ ὀργίζεται τῷ ἁρπάσαντι βιασθεὶς	οὐδὲ	μισεῖ τὸν μοιχὸν ὑβρισθείς, ἀλλ´
[16]	ἔοικε περαιτέρω τῆς αἰσθήσεως ἐφορᾶν,	οὐδὲ	μνημονεύειν, ὅτι καὶ διδάσκαλος παίδων
[11]	γάρ ἐστι θαρραλέον οὐδ´ ἄτυφον	οὐδὲ	μόνιμον καὶ βέβαιον ἐν οἷς
[21]	τῶν προτέρων Φυλεὺς δι´ Αὐγέαν	οὐδὲ	Νέστωρ διὰ Νηλέα δίκας ἔδωκεν
[2]	σωμάτων ῥίψεις καὶ νεκρῶν ἐξορισμοὺς	οὐδὲ	παίδων παισὶν ἐπιδεῖν ὑπῆρξε τῶν
[21]	νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον ἐκείνων ἔχουσιν. ὅθεν	οὐδὲ	πάντα τὰ τῶν τεκόντων σφάλματ´
[7]	ὥσπερ οὐδ´ Ἀπολλωνίαν οὐδ´ Ἀνακτόριον	οὐδὲ	τὴν Λευκαδίων χερρόνησον ᾤκουν ἂν
[18]	μετὰ θάνατον ἐφορῶσαν οὐκ ἀνδριάντας	οὐδὲ	τιμάς τινας ἀνατρεπομένας ἀλλὰ παῖδας
[12]	ὅπου δὶς ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς	οὐδὲ	τοὺς δράσαντας δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ
[12]	τιμωροῦντες Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν γυναῖκας,	οὐδὲ	τοὺς περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας
[2]	μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ	οὐδὲ	τῶν ἄλλων βροτῶν τὸν ἄδικον,
[21]	γὰρ Ἀντίγονός γε διὰ Δημήτριον	οὐδὲ	τῶν προτέρων Φυλεὺς δι´ Αὐγέαν
[224]	δυνατός· ἀνωτέρω γὰρ οὐκ ἐπιδίδωσιν	οὐδὲ	χαλᾷ τὸ τῆς ψυχῆς ἐπίγειον
[221]	γε’ φάναι, τὸ δ´ ἀπὸ	τοῦδε	Θεσπέσιος. οὐδὲ γάρ τοι τέθνηκας,
[6]	ἢ Θεμιστοκλέους, ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων	ἐκώμαζε	καὶ ὕβριζε δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο
[12]	εἰς τοὺς ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι	νόμιζε	καὶ τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε
[6]	ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε καὶ	ὕβριζε	δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο τὴν πόλιν
[17]	τὴν τελευτὴν ἐπιμενούσας; οὔκ, ὦ	´γαθέ’	εἶπον ἀλλὰ μικρὸς οὕτω καὶ
[18]	μηδαμῶς’ εἶπεν ὁ Ὀλύμπιχος ἀλλὰ	δίελθε	κἀκεῖνον. τὰ δ´ αὐτὰ καὶ
[225]	ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς τὰ μὲν ἤδη	πέπονθε	τὰ δ´ ἄγεται πεισόμενος, ἱκετεύειν
[13]	ἐμοὶ δὲ καὶ παρῆτε καὶ	συνελαμβάνεσθε	πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις καὶ Σατιλαίοις
[17]	ὁ λόγος ἐξ ἀρχῆς δεῦρο	προελήλυθε.	κἀκεῖνος εἶτα δ´’ ἔφη νομίζεις
[6]	τὴν δίκην· οὐ γάρ που	δέδιε,	μὴ διαφύγωσι. σκόπει δ´ ὅσαι
[2]	πρός τινα πονηρόν, ὡς οὐ	δέδιε	μὴ οὐ δῷ δίκην, ἀλλὰ
[221]	ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν χαῖρε,	Θεσπέσιε.	θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ φήσαντος
[2]	καὶ οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας	ἤνεγκε	παραμυθίαν ἡ χρόνοις ὕστερον πολλοῖς
[22]	ἤδη περὶ τὰς ταφὰς αὐτὰς	ἀνήνεγκε.	ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς καὶ παρ´
[21]	λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς	ἐξανήνεγκε	λόγχης τύπον ἐν τῷ σώματι,
[222]	δ´ αὖθις εἰς σώματα ζῴων	ἐξήνεγκε	βιαιότης ἀμαθίας καὶ φιληδονίας εἶδος.
[12]	τρίποδα τὸν μαντικὸν εἰς Φενεὸν	ἀπήνεγκε,	Συβαρίταις δὲ φράζων ἀπόλυσιν τῶν
[21]	τοῦ Θισβέως παίδων, ὃς ἔναγχος	τέθνηκε,	λεγομένου τοῖς Σπαρτοῖς προσήκειν εἷς
[13]	ἐάσωμεν (καίτοι τὰ πλεῖστα μύθοις	ἔοικε	καὶ πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ τῶν
[16]	ἵνα τὴν ὀφθαλμίαν κουφίσωσιν, οὐδὲν	ἔοικε	περαιτέρω τῆς αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ
[10]	παυομένου δὲ τοῦ φάσματος, ὡς	ἔοικε,	πλεύσας ἐπὶ τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς
[2]	τὸν λόγον· ἔφη γάρ, ὡς	ἔοικε,	πρός τινα πονηρόν, ὡς οὐ
[221]	θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι διεσήμαινον ὡς	ἔοικε	συστολῇ μὲν εἰς αὑτὰς τὸ
[224]	ἄλλα τινὰ καὶ χρόνον, ὡς	ἔοικε,	τῆς ἐκείνου τελευτῆς. ἔλεγε δ´
[16]	σώματος. ἐκεῖ μὲν γάρ, ὡς	ἔοικε,	τὸ αὐτὸ δεῖ πάθος ἐγγίνεσθαι
[19]	ἑτέρων κολαζομένων ἐπισχεῖν. ᾗ δὲ	προσέοικε	τῷ ζητουμένῳ τὸ παραβαλλόμενον ὑπὸ
[223]	βουλόμενον εἴα τὸν Θεσπέσιον, ἀλλ´	ἀφεῖλκε	βίᾳ, διδάσκων ἅμα καὶ λέγων
[10]	τῆς ἀδικίας ὥσπερ δέλεαρ εὐθὺς	ἐξεδήδοκε,	τὸ δὲ συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων
[6]	ἄκρατος οὐδ´ ἄτρεπτος ἡ κακία	πέφυκε,	προσορίζειν. ἅτε γὰρ εἰδώς, ὅσην
[16]	παισὶ τῶν πονηρῶν τὸ κυριώτατον	ἐμπέφυκε	καὶ πάρεστι μέρος, οὐχ ἡσυχαῖον
[2]	πάντα ταῦτα βασιλεύσας Ἀρκάδων ὕστερον	ἔδωκε	δίκην φωραθείς, οἱ δ´ οὐκέτ´
[7]	Διονύσιος ἐν ἀρχῇ τῆς τυραννίδος	ἔδωκε	δίκην, ὡς οὐδεὶς ἂν Ἑλλήνων
[6]	μεταβαλόμενος καὶ δυσχεράνας τὴν ἀδικίαν	ἀπέδωκε	μὲν τοὺς νόμους τοῖς πολίταις,
[6]	ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι, καὶ τούτοις	ἀπέδωκε	τὴν δίκην· οὐ γάρ που
[21]	καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ	ἀπέδωκε	τὸ οἰκεῖον εἰς κακίαν καὶ
[7]	ὁ Ῥωμαίων δῆμος ὑπὸ μίσους	ἐξέβαλε	καὶ κατεπάτησεν. τί οὖν ἄτοπον,
[8]	τινὰ νεοσσιὰν τῇ λόγχῃ νύξας	κατέβαλε	καὶ τοὺς νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων
[7]	τραχύτητα χαλεπὴν ἄρχοντος οὐ πρότερον	ἐξεῖλε	τὸ λυποῦν καὶ ταράττον ἢ
[6]	ἀλλὰ τὸ μὲν ἀνήκεστον εὐθὺς	ἐξεῖλε	τοῦ βίου καὶ ἀπέκοψεν, ὡς
[18]	ἄλλων δεομένων ἐάσατ´’ εἶπον ἀποδοῦναί	με	τῷ λόγῳ τὸ εἰκός· ὕστερον
[22]	γενομένου τραύματος ἀλλὰ πληγῆς μόνον	ἐξέθανε,	καὶ τριταῖος ἤδη περὶ τὰς
[14]	ἀνεπλήσθησαν αἱ Ἀθῆναι καὶ Περικλῆς	ἀπέθανε	καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ εἰ
[225]	Θεσπέσιος οὐκ ἂν προσδοκήσας κολαζομένοις	ἐνετύγχανε,	καὶ δεινὰ παθήματα καὶ τιμωρίας
[10]	ἐν τοῖς ὕπνοις λέγουσαν αὐτῷ	Βαῖνε	δίκης ἆσσον· μάλα τοι κακὸν
[8]	ᾧ ξιφιδίῳ φίλος εἶναι δοκῶν	ἀπέκτεινε	Δίωνα, τούτῳ πάλιν αὐτὸν ὑπὸ
[6]	εἰ δέ τις ἢ τύραννον	ἀπέκτεινε	Μιλτιάδην ἐν Χερρονήσῳ πρότερον ἢ
[7]	δόξαις καὶ ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων.	γέγονε	δὲ καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς
[222]	ὑπὸ πάντων καὶ πάντα καθορώμενον	ἔδειξε	πρῶτον ἀγαθοῖς γονεῦσιν, ἄνπερ ὦσι,
[21]	ἦσαν) ἀλλ´ ὅσων ἡ φύσις	ἔστερξε	καὶ προσήκατο τὸ συγγενές, τούτων
[2]	ἐξορισμοὺς οὐδὲ παίδων παισὶν ἐπιδεῖν	ὑπῆρξε	τῶν ἀποσφαγέντων ἐκείνων. ὅθεν Εὐριπίδης
[222]	τοῖς δ´ ἧσσον. ὅρα δ´’	εἶπε	τὰ ποικίλα ταῦτα καὶ παντοδαπὰ
[2]	Πατροκλέας ἡ περὶ τὰς τιμωρίας’	εἶπε	τῶν πονηρῶν βραδυτὴς τοῦ δαιμονίου
[224]	τε χρωμάτων ἀμαυρουμένων τὸ ἀνθηρότερον	ἀπέλειπε	πλὴν τῆς λευκότητος. ἑώρα δὲ
[7]	δὲ καὶ διαρρήδην ὁ θεὸς	προεῖπε	μαστιγονόμων δεῖσθαι τὴν πόλιν, ὅτε
[16]	τὸν νεκρὸν ἡ Διονυσίου ψυχὴ	προλέλοιπε·	Νυσαίῳ δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει καὶ
[8]	οἷον εἰκὸς τῶν παρόντων ἄν–	θρωπε,	τί παθὼν ἔργον οὕτως ἀλλόκοτον
[13]	τοῦτο τῆς κατηγορίας, καὶ μὴ	φέρε	πικρῶς, εἰ κολάζονταί τινες ἐκ
[221]	ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν ἐγγὺς εἰπεῖν	χαῖρε,	Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ καὶ
[13]	γεγονότες ἢ πονηρῶν, ἢ μὴ	χαῖρε	μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης εὐγενείας. δεῖ
[8]	νύξας κατέβαλε καὶ τοὺς νεοσσοὺς	διέφθειρε·	λεγόντων δ´ οἷον εἰκὸς τῶν
[2]	χρώμενος· οὔτοι προσελθοῦς´ ἡ Δίκη	σε,	μὴ τρέσῃς, παίσει πρὸς ἧπαρ
[19]	χρησάμενος ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις	ἐσκέδασε	καὶ ἀπέπεμψε μεγάλου πάθους σπέρμα
[11]	τοῖς θεάτροις λεγούσης, ἐφ´ οἷς	ἔδρασε	μεταμελομένης, Φίλαι γυναῖκες, πῶς ἂν
[22]	μετ´ οὐ πολὺν χρόνον αὐτῷ	συνέπεσε.	κατενεχθεὶς γὰρ ἐξ ὕψους τινὸς
[221]	ἐπιεικέσι τῶν φίλων. ~Ἐπεὶ γὰρ	ἐξέπεσε	τὸ φρονοῦν τοῦ σώματος, οἷον
[21]	δέ ποτε καὶ δι´ ἑτέρων	ἐξήνθησε	καὶ ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον εἰς
[226]	λίμνας ζῷον· ὧν μὲν γὰρ	ἠδίκησε	δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι δέ τι
[16]	διδάσκαλος παίδων ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους	ἐνουθέτησε,	καὶ στρατηγὸς ἐκ δεκάδος ἀνελὼν
[8]	κείμενον καθελὼν τῶν τυράννων διδόντων	ἐκόμισε	τῇ γυναικὶ δῶρον· ὁ δ´
[222]	οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας	ἠφάνισε	καὶ κατέδυσεν εἰς τὸ ἄρρητον
[2]	καὶ βρέχων εἰς τὸν ποταμὸν	ὤμοσε	καὶ κατηράσατο σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ
[226]	τὸ βέλτιστον καὶ θεοφιλέστατον γένος	ἠλευθέρωσε	τὴν Ἑλλάδα. Μέχρι μὲν οὖν
[6]	ἑτέροις γε πάντως βλαβερὸν αὑτῷ	τε	βλαβερώτατον ἀεὶ συνεῖναι μετὰ πονηρίας,
[13]	δήπου πλέον ἔχειν ἑτέρων ἔν	τε	Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες ἀξιοῦτε
[12]	μηνῖσαν τὸ θεῖον αὐτοῖς ἀφορίαν	τε	γῆς ἐπαγαγεῖν καὶ νόσων ἀτόπων
[225]	σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα δὲ μέλαιναί	τε	δεινῶς ἐγίνοντο καὶ περικλώμεναι διὰ
[14]	ἐξέλῃ προσελθὼν ὁ αἰπόλος; ἄλλαι	τε	δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι καὶ διαδόσεις
[226]	δευτέραν γένεσιν τρεπομένας ψυχὰς εἴς	τε	ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας βίᾳ καὶ
[223]	πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς ἀναφέρουσαν ἡδονάς	τε	θαυμασίας καὶ κρᾶσιν οἵαν ὁ
[15]	νῦν ἤθη καὶ κινήματα παιδιαί	τε	καὶ σπουδαὶ καὶ χάριτες καὶ
[9]	ἢ κρεμαννύναι τὸν πονηρόν, ἄλλως	τε	καὶ φρουρούμενον ἐν τῷ βίῳ
[222]	μέλαν, ἀφίησιν. ἐκεῖ γὰρ ἡ	τε	κακία τῆς ψυχῆς τρεπομένης ὑπὸ
[15]	οὐκ ὀφείλει γεγονὼς ἕτερος, ὅ	τε	κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος
[15]	καινότητα θαυμαστὴν ἔχουσιν. ἀλλ´ ἄνθρωπός	τε	λέγεται μέχρι τέλους εἷς ἀπὸ
[221]	ταῦτ´ ἀκούσας ὁ Θεσπέσιος ἤδη	τε	μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι συνήγαγε
[6]	τῇ δίκῃ ψυχῆς νοσούσης, τά	τε	πάθη διορᾶν, εἴ πή τι
[221]	διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ περιπλεκόμεναι φοράς	τε	πάσας πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο
[13]	ἐάν θ´ ἓν ἱμάτιον ἐάν	τε	πολλὰ περιβεβλημένοι τυγχάνωσι, ταὐτὸ καῦμα
[6]	δημωφελεῖς ἄρχοντες, οἱ μὲν εὐνομίαν	τε	πολλὴν καὶ γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες
[9]	οἰκτροῦ καὶ σὺν αἰσχύνῃ φόβους	τε	πολλοὺς καὶ μεταμελείας καὶ πάθη
[17]	καπνοὺς ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων ἱλασμούς	τε	πολλοὺς προσφέρειν τῶν κατοιχομένων καὶ
[22]	ἀληθές, ὡς αὐτὸς διηγεῖτο τῷ	τε	Πρωτογένει καὶ τοῖς ὁμοίως ἐπιεικέσι
[6]	καὶ γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς	τε	σώφρονας τοὺς πολίτας καὶ φιλεργοὺς
[221]	ἀπέχοντα πλῆθος ἀλλήλων ἄπλετον, αὐγήν	τε	τῇ χρόᾳ θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ
[15]	τέλους εἷς ἀπὸ γενέσεως, πόλιν	τε	τὴν αὐτὴν ὡσαύτως διαμένουσαν ἐνέχεσθαι
[5]	ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες ὡς Πλάτων	τε	τὴν βακτηρίαν ἀνατεινάμενος τῷ παιδὶ
[15]	ᾧ δικαίῳ μέτεστιν αὐτῇ δόξης	τε	τῆς ἐκείνων καὶ δυνάμεως· ἢ
[13]	καὶ ἀφανίζηται τῶν φαύλων, αἰτιώμενός	τε	τὸν θεὸν ὁμοίως μέν, ἂν
[12]	ἔχοντα παρὰ Κροίσου χρυσίον ὅπως	τε	τῷ θεῷ θύσῃ μεγαλοπρεπῶς καὶ
[221]	τῷ καθαρῷ τοῦ περιέχοντος ὀφθῆναί	τε	φαιδραὶ καὶ πρὸς ἀλλήλας ὑπ´
[224]	ἀφανὴς χλεμάβλου τοῦ περιέχοντος, τῶν	τε	χρωμάτων ἀμαυρουμένων τὸ ἀνθηρότερον ἀπέλειπε
[6]	ἄτρεπτος ἡ κακία πέφυκε, προσορίζειν.	ἅτε	γὰρ εἰδώς, ὅσην μοῖραν ἀρετῆς
[225]	εἶναι χαλεπῶς οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην,	ἅτε	δὴ περὶ τὸ ἄλογον καὶ
[20]	τὴν ἑκάστου διάθεσιν καὶ φύσιν	ἅτε	δὴ ψυχῆς μᾶλλον ἢ σώματος
[7]	καὶ Ὁμήρου δέ που λέγοντος	ἀκούετε,	Τοῦ γένετ´ ἐκ πατρὸς πολὺ
[221]	τῶν τεθνηκότων μήτε σκιὰν ποιεῖν	μήτε	σκαρδαμύττειν. ταῦτ´ ἀκούσας ὁ Θεσπέσιος
[221]	τὸ τὰς ψυχὰς τῶν τεθνηκότων	μήτε	σκιὰν ποιεῖν μήτε σκαρδαμύττειν. ταῦτ´
[4]	τὸν λόγον ἔχων τοῦ νομοθέτου	μήτε	τὴν αἰτίαν συνιεὶς ἑκάστου τῶν
[4]	ἄν τις ἐξείποι νόμων ἀτοπίας	μήτε	τὸν λόγον ἔχων τοῦ νομοθέτου
[7]	μήτ´ Ὀδυσσέα μήτ´ Ἀσκληπιὸν φῦναι	μήτε	τοὺς ἄλλους ἐκ κακῶν καὶ
[13]	διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ καὶ	παρῆτε	καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις
[1]	μὲν ὁ Ἐπικούρος εἰπών, ὦ	Κυῆτε,	καὶ πρὶν ἀποκρίνασθαί τινα, πρὸς
[12]	νόμιζε καὶ τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν.	εἴτε	γὰρ οἱ δράσαντες αὐτοὶ δίκην
[12]	αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς δράσαντας δίκαιον·	εἴτε	ῥᾳθυμίᾳ καταπροέμενοι τὴν τιμωρίαν ἐν
[5]	πιθανῷ πρὸς τὴν ἀπορίαν. ἀλλὰ	σκοπεῖτε	πρῶτον, ὅτι κατὰ Πλάτωνα πάντων
[12]	διεφθαρμένον ὅλον καὶ συντεταραγμένον. ~Ἀλλὰ	σκοπεῖτε	τὸν λόγον’ ἔφην μὴ τοῦ
[12]	ὅτε διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων οἱ	πέντε	γενεαῖς ἢ δέκα τοῦ πάθους
[20]	καὶ ταῖς ἐχίδναις τὸν ἰὸν	ὅτε	δάκνουσιν, εὐήθως οἰόμενος· οὐ γὰρ
[12]	ἦν, εἰ τῶν τότ´ ἀνθρώπων,	ὅτε	διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων οἱ πέντε
[7]	πολλοὶ Τιμολέοντι συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν,	ὅτε	Καρχηδονίους ἐνίκησαν καὶ κατέλυσαν τὰς
[13]	καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην,	ὅτε	Λυκόρμαις καὶ Σατιλαίοις τὴν πάτριον
[5]	διδάσκων μὴ σὺν ὀργῇ μηδ´	ὅτε	μάλιστα φλέγεται καὶ σφαδᾴζει Πηδῶν
[7]	προεῖπε μαστιγονόμων δεῖσθαι τὴν πόλιν,	ὅτε	Τελητίαν παῖδα στεφανούμενον ἐν Πυθίοις
[224]	ἄχρι τούτου τὸν Ὀρφέα προελθεῖν,	ὅτε	τὴν ψυχὴν τῆς γυναικὸς μετῄει,
[20]	τοῖς σκορπίοις ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον	ὅτε	τύπτουσι, καὶ ταῖς ἐχίδναις τὸν
[20]	ἀκολάστους ὅθ´ ὑβρίζουσιν καὶ ἀνάνδρους	ὅτε	φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ τις οἴοιτο
[21]	γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ	ποτε	καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ
[4]	ὄντα δημιουργόν, ᾗ προσήκει τὸ	πότε	καὶ πῶς καὶ μέχρι πόσου
[10]	οὕτω διακειμένοις. οἷόν φασιν Ἀπολλόδωρόν	ποτε	κατὰ τοὺς ὕπνους ὁρᾶν ἐκδερόμενον
[226]	ἢ παῖδας ἡ ποινὴ περιῆλθεν.	ὁπότε	γάρ τις ἐκείνων ἀφίκοιτο καὶ
[20]	τῆς κακίας, μᾶλλον δ´ ὅλως	τότε	γίγνεσθαι νομίζοντας ἀδίκους ὅτ´ ἀδικοῦσιν,
[221]	κύκλῳ, καὶ τοτὲ μὲν κάτω	τοτὲ	δ´ ἄνω ῥεπούσας μικτήν τινα
[22]	πρὸς ἀπόδειξιν ἱκανῶς ἔχοντος, ἀλλὰ	τότε	δώσομεν τὴν ἀπόφασιν, ὅταν κἀκεῖνον
[224]	καί τι κομμάτιον περὶ τοῦ	τότε	ἡγεμόνος ὡς ἐσθλὸς ἐὼν νούσῳ
[221]	ἄτρακτοι περιστρεφομένας ἅμα κύκλῳ, καὶ	τοτὲ	μὲν κάτω τοτὲ δ´ ἄνω
[18]	τὸν βίον, ὅταν δὲ διαγωνίσηται,	τότε	τυγχάνει τῶν προσηκόντων. ἀλλ´ ἃς
[22]	γινώσκουσιν ἕτερον Κίλικες ἐν τοῖς	τότε	χρόνοις γενόμενον, οὔτε πρὸς τὸ
[4]	τὸ εὔλογον ἁπλῶς ἔχουσι καὶ	πάντοτε	φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια καὶ δοκεῖ
[22]	λυπηρότερον ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον φίλοις·	ὥστε	καὶ ποθεῖν τοὺς ἐντυγχάνοντας αὐτῷ
[17]	καὶ κενόσπουδος ὁ θεός ἐστιν,	ὥστε	μηδὲν ἡμῶν ἐχόντων θεῖον ἐν
[12]	καὶ νόσων ἀτόπων ἰδέαν πᾶσαν,	ὥστε	περιιόντας ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι
[10]	τοῖς φόβοις καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις·	ὥστε	πρὸς τὰ γιγνόμενα καὶ πρὸς
[221]	θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ τόνον ἔχουσαν,	ὥστε	τὴν ψυχὴν ἐποχουμένην λείως πλοῖον
[12]	Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν	ἠύτε	δοῦλαι ἠοῖαι σαίρεσκον Ἀθηναίης περὶ
[22]	τοῦ βίου τὴν μεταβολὴν ἐποίησεν.	οὔτε	γὰρ δικαιότερον περὶ τὰ συμβόλαια
[22]	οὔτε πρὸς τὸ θεῖον ὁσιώτερον	οὔτε	λυπηρότερον ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον φίλοις·
[222]	τοῖς ἀδικήμασι. καὶ τῶν πονηρῶν	οὔτε	μέγας οὕτως οὐδεὶς οὔτε μικρὸς
[4]	φάρμακον ἑκάστῳ προσφέρει τὴν κόλασιν,	οὔτε	μεγέθους μέτρον κοινὸν οὔτε χρόνον
[222]	πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως οὐδεὶς	οὔτε	μικρὸς γέγονεν ὥστ´ ἢ λαθὼν
[22]	ἐν τοῖς τότε χρόνοις γενόμενον,	οὔτε	πρὸς τὸ θεῖον ὁσιώτερον οὔτε
[11]	οὖν, εἰ θέμις ἐστὶν εἰπεῖν,	οὔτε	τινὸς θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων δεῖσθαι
[4]	κόλασιν, οὔτε μεγέθους μέτρον κοινὸν	οὔτε	χρόνον ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν
[13]	τε Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες	ἀξιοῦτε	καὶ παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον,
[224]	οὐκ εἶδεν ὑπὸ λαμπρότητος, ἀλλ´	ἤκουε	παριὼν φωνὴν ὀξεῖαν γυναικὸς ἐν
[1]	εἰ βαλών’ εἶπεν ἀπηλλάγη, καλῶς	εἶχε	περιορᾶν τὸ βέλος ἐγκείμενον. ὁ
[223]	καὶ τὸν τόπον ἐν κύκλῳ	κατεῖχε	βακχεία καὶ γέλως καὶ πᾶσα
[22]	μετανοίας διώκων ταὐτὸ τοῖς ἀκολάστοις	ἔπασχε	πάθος, οἳ τὰς γυναῖκας ἔχοντες
[5]	πάντων φύσις ἄτακτος οὖσα ταύτην	ἔσχε	τὴν ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν καὶ
[19]	παύει θεραπευόμενος, οὐδὲ βέλτιόν τις	ἔσχε	τῶν ὀφθαλμιώντων ἢ πυρεττόντων ἰδὼν
[13]	συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς δὲ πρῶτον	ἐπέσχε,	δείσας ἐγὼ μὴ πάλιν ἐξ
[222]	καὶ δι´ ἀργίαν τοῦ θεωρεῖν	ἔρρεψε	τῷ πρακτικῷ πρὸς γένεσιν, ἡ
[16]	ἐκ δεκάδος ἀνελὼν ἕνα πάντας	ἐνέτρεψε,	καὶ οὕτως οὐ μέρει διὰ
[8]	μητέρα διοργισθεὶς ἔκ τινος αἰτίας	ὑφῆψε	τὴν οἰκίαν καὶ πάντας ἐν
[7]	δημοκοίνοις ἀπεχρήσατο τὸ δαιμόνιον, εἶτ´	ἐπέτριψε,	καθάπερ οἶμαι τοὺς πλείστους τυράννους.
[19]	καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ	ἀπέπεμψε	μεγάλου πάθους σπέρμα μικρόν, οὐκ
[3]	ὁρῶ, τί χρήσιμον ἔνεστι τοῖς	ὀψὲ	δὴ τούτοις ἀλεῖν λεγομένοις μύλοις
[21]	δ´ ἀρτίως μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς	ὀψὲ	καὶ βραδέως τῶν πονηρῶν δίκην
[2]	προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν δὲ τιμωρίαν	ὀψὲ	καὶ πολὺ τῆς ἀπολαύσεως καθυστεροῦσαν.
[12]	τὴν τιμωρίαν ἐν τοῖς πονηροῖς	ὀψὲ	παρὰ τῶν ἀναιτίων εἰσπράττουσιν, οὐκ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 1/09/2005