Chapitre
[14]	ἐν Αἰθιοπίᾳ λαβόντος ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν	αἱ	Ἀθῆναι καὶ Περικλῆς ἀπέθανε καὶ
[221]	γνωρίμους ἐπειρᾶτο προσμῖξαι καὶ προσειπεῖν·	αἱ	δ´ οὔτ´ ἤκουον οὔτ´ ἦσαν
[2]	θρασύτητι καὶ τόλμῃ τὸν μοχθηρόν·	αἱ	δ´ ὑπὸ χεῖρα τοῖς τολμωμένοις
[18]	ζῶντας, ἀλλ´ ἀπιστοῦνται καὶ λανθάνουσιν·	αἱ	δὲ διὰ τῶν παίδων ἰοῦσαι
[19]	ἰδὼν ἄλλον ὑπαλειφόμενον ἢ καταπλαττόμενον·	αἱ	δὲ τιμωρίαι τῶν πονηρῶν διὰ
[15]	ἐντυχὼν διὰ χρόνου μορφὴν γνωρίσειεν,	αἱ	δὲ τῶν ἠθῶν μεταβολαὶ παντὶ
[12]	οὐδὲν δὲ δεινὸν οὐδ´ ἀνήκεστον·	αἱ	δὲ τῶν θεῶν ὀργαὶ τίνι
[222]	δὲ παύσασθαι δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν, οὕτως	αἱ	διὰ χρημάτων καὶ σωμάτων κολάσεις
[14]	τοὺς παῖδας. ἔχουσι γάρ τινας	αἱ	δυνάμεις ἀναφορὰς ἀπὸ τῶν ἐσχάτων
[15]	ἐστι. καίτοι μείζονάς γε παραλλαγὰς	αἱ	ἡλικίαι περὶ ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν
[225]	παρὰ φύσιν καὶ ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ	αἱ	θαλάττιαι σκολόπενδραι καταπιοῦσαι τὸ ἄγκιστρον
[7]	γενέσθαι τῆς δίκης ἀναβολήν, ὅπως	αἱ	Θῆβαι συνοικῶνται πάλιν. τῶν δὲ
[6]	φαεννὰν κρηπῖδ´ ἐλευθερίας‘ οὐδὲν γὰρ	αἱ	μεγάλαι φύσεις μικρὸν ἐκφέρουσιν οὐδ´
[6]	ἄτοπα πολλὰ καὶ φαῦλα προεξανθοῦσιν	αἱ	μεγάλαι φύσεις, ὧν ἡμεῖς μὲν
[6]	~Δεύτερον τοίνυν τοῦτο διανοηθῶμεν, ὡς	αἱ	μὲν δικαιώσεις αἱ παρ´ ἀνθρώπων
[222]	ἐνίαις δὲ νεανικῶς ἐντείνουσαν. ὧν	αἱ	μὲν πάλιν καὶ πάλιν κολασθεῖσαι
[223]	πασχούσας ἐκεῖ· συστελλόμεναι γὰρ ὥσπερ	αἱ	ὄρνιθες καὶ καταφερόμεναι κύκλῳ τὸ
[6]	διανοηθῶμεν, ὡς αἱ μὲν δικαιώσεις	αἱ	παρ´ ἀνθρώπων μόνον ἔχουσαι τὸ
[3]	δ´’ εἶπεν ὦ Πατροκλέα, πηλίκον	αἱ	περὶ ταῦτα τοῦ θείου διατριβαὶ
[222]	τῆς κακίας, ἀλλὰ πρὸς δόξαν	αἱ	πολλαὶ καὶ πρὸς αἴσθησιν αὐτῶν
[21]	πολλάκις ἤθη καὶ πάθη ψυχῆς	αἱ	πρῶται κρύπτουσι γενέσεις καὶ καταδύουσιν,
[222]	τὸ ἰῶδες καὶ ὕπουλον, ὥσπερ	αἱ	σηπίαι τὸ μέλαν, ἀφίησιν. ἐκεῖ
[17]	ὀλίγῳ ποιεῖσθαι λόγον τοσοῦτον, ὥσπερ	αἱ	τοὺς Ἀδώνιδος κήπους ἐπ´ ὀστράκοις
[225]	αὐτόθι καὶ γενομένας σκληρὰς ὥσπερ	αἱ	χάλαζαι πάλιν εἰς τὴν τοῦ
[6]	ἀπ´ αὐτοῦ φερόμεναι πρὸς γένεσιν	αἱ	ψυχαὶ βαδίζουσι, καὶ τὸ γενναῖον
[223]	τοῖς μεθυσκομένοις ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ	αἱ	ψυχαὶ ταῖς εὐωδίαις διεχέοντο καὶ
[12]	εἰς Τροίαν πέπαυνται τὰς παρθένους,	Αἳ	καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε
[7]	τῆς δίκης ἀναβολήν, ὅπως αἱ	Θῆβαι	συνοικῶνται πάλιν. τῶν δὲ τουτὶ
[3]	αἱ περὶ ταῦτα τοῦ θείου	διατριβαὶ	καὶ μελλήσεις ἄτοπον ἔχουσιν, ὅτι
[12]	ἀνήκεστον· αἱ δὲ τῶν θεῶν	ὀργαὶ	τίνι λόγῳ παραχρῆμα δυόμεναι καθάπερ
[15]	καὶ σπουδαὶ καὶ χάριτες καὶ	ὀργαὶ	τοῦ δήμου πάνυ γε τοῖς
[13]	ἔχειν ἑτέρων ἔν τε Βοιωτοῖς	Ὀφελτιάδαι	γένος ὄντες ἀξιοῦτε καὶ παρὰ
[15]	καὶ κινήματα παιδιαί τε καὶ	σπουδαὶ	καὶ χάριτες καὶ ὀργαὶ τοῦ
[225]	καὶ γενομένας σκληρὰς ὥσπερ αἱ	χάλαζαι	πάλιν εἰς τὴν τοῦ σιδήρου
[12]	σφάλματ´ εἰς τοὺς ἐγγόνους‘ τρέποντας,	αἰτιᾶσθαι	νόμιζε καὶ τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν.
[223]	ἕλκοντα πρὸς γένεσιν, ἣν οὕτως	ὠνομάσθαι,	νεῦσιν ἐπὶ γῆν οὖσαν ὑγρότητι
[1]	εἰπών, ὦ Κυῆτε, καὶ πρὶν	ἀποκρίνασθαί	τινα, πρὸς τῷ πέρατι τῆς
[1]	βαλόντα πατάξας ἀνεῖλεν· ἡμῶν δ´	ἀμύνασθαι	μὲν οὐδὲν ἔργον ἐστὶ δήπου
[5]	σώματος. οὐ γὰρ ἐγγυτάτω τὸ	ἀμύνασθαι	τῷ παθεῖν‘ ὡς Θουκυδίδης ἔλεγεν,
[2]	τὰς ἀδικίας. καὶ μήν τὸ	ἀμύνασθαι	τῷ παθεῖν, ὡς Θουκυδίδης φησίν,
[9]	λοιπὰ δ´ Ἡσιόδου χρὴ νομίζειν	ἀκροᾶσθαι	λέγοντος οὐχ ᾗ Πλάτων ἀκό
[224]	τῆς σελήνης περιφερομένην. βουλόμενος οὖν	ἀκροᾶσθαι	πλείονα τῇ ῥύμῃ τῆς σελήνης
[17]	ὁμοίως δὲ καὶ Σπαρτιάταις χρησθὲν	ἱλάσασθαι	τὴν Παυσανίου ψυχὴν ἐξ Ἰταλίας
[17]	ἐπὶ τὴν τοῦ Τέττιγος οἴκησιν	ἱλάσασθαι	τὴν τοῦ Ἀρχιλόχου ψυχήν. τοῦτο
[4]	πρὸς ταῦτ´ ἐάσω πρότερον αὐτὸν	διαγωνίσασθαι;	τί γάρ’ ἔφην ἐγώ δεῖ
[222]	ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ	παύσασθαι	δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν, οὕτως αἱ διὰ
[4]	τὰ πρῶτα μὴ δυνατὸς ἔσται	διώσασθαι	μηδ´ ἀποφυγεῖν ἐγκλήματα; πρῶτον οὖν
[5]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν εἰς ἀρετὴν	καθίστασθαι.	διὸ καὶ τοῖς πονηροῖς ἐν
[14]	γὰρ οὕτω τὸ νόσημα μὴ	μεθίστασθαι	μηδὲ προσπελάζειν αὐτοῖς· ἢ πάλιν,
[1]	ἀφέντας, ἀρκεῖ δ´ αὐτοὶ πρὶν	ἅψασθαι	τὴν δόξαν ἂν ἐκβάλωμεν. τί
[7]	νόμον ἆρ´ οὐκ εἰκότως ὑμῖν	ἀπογράψασθαι	δοκοῦσιν ἔνιοι τῶν Ἑλλήνων, ὃς
[222]	εἰς οὐδὲν ἔχοντα καταδῦναι καὶ	ἀποκρύψασθαι	καὶ περιστεῖλαι τὴν μοχθηρίαν ἀλλὰ
[4]	μουσικῶν ἀμούσους καὶ πολεμικῶν ἀστρατεύτους	διαλέγεσθαι	τὸ τὰ θεῖα καὶ τὰ
[225]	διαπύρους καὶ διαφανεῖς ὑπὸ τοῦ	φλέγεσθαι	γενομένας ἐνέβαλλον εἰς τὴν τοῦ
[3]	προσπίπτει ῥαπιζομένη καὶ ἀνακρουομένη τῷ	κολάζεσθαι	κακία μόλις ἂν γένοιτο σύννους
[10]	τοὺς ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους φάναι	κολάζεσθαι,	μέχρι οὗ τις ἀποκόψῃ τὸν
[5]	ἐν οὐρανῷ φερομένων καὶ θαύματος	ἀσπάζεσθαι	καὶ ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον
[221]	ἤδη τε μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ	λογίζεσθαι	συνήγαγε καὶ διαβλέψας εἶδεν ἑαυτῷ
[11]	ψυχὴν ἀναπολεῖν ἐν αὑτῇ καὶ	διαλογίζεσθαι,	πῶς ἂν ἐκβᾶσα τῆς μνήμης
[21]	καὶ φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι δὲ	συλλογίζεσθαι	τὰς αἰτίας, δι´ ἃς ἐνίους
[14]	εἰς ὕδωρ τὼ πόδε βρέχοντας	καθίζεσθαι	κελεύομεν, ἕως ἂν ὁ νεκρὸς
[17]	ἄχρι δὲ τοῦ πολλὰ τοιαῦτα	προθεσπίζεσθαι	καὶ καθ´ ἡμᾶς, οἷα καὶ
[4]	ἀρχὴν μὴ τρέφειν μύστακα καὶ	πείθεσθαι	τοῖς νόμοις, ὡς μὴ χαλεποὶ
[17]	ἔφη τῷ λόγῳ μεγάλην ὑπόθεσιν	ὑποτίθεσθαι,	τὴν ἐπιμονὴν τῆς ψυχῆς. καὶ
[13]	ἀνασῴζομεν, εὐλόγως μηδὲ τὴν κόλασιν	οἴεσθαι	δεῖν ἀπαυδᾶν καὶ προαπολείπειν ἐπὶ
[6]	τὸ ἁμαρτητικὸν εἰκὸς ἐγγεγονέναι, δίδωσι	μεταβαλέσθαι	χρόνον, ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι, καὶ
[226]	μὲν γὰρ ἠδίκησε δεδωκέναι δίκας,	ὀφείλεσθαι	δέ τι καὶ χρηστὸν αὐτῷ
[7]	γὰρ Ἰφίτου βοῦς καὶ ἵππους	ἀπολέσθαι	κρεῖττον ἦν Φωκεῦσι καὶ πλείονα
[20]	δὴ ψυχῆς μᾶλλον ἢ σώματος	αἰσθάνεσθαι	πεφυκώς, οὔτ´ ἀναμένει τὴν βίαν
[4]	ἐν τοῖς δικαίοις κατορθοῦν οὐδ´	αἰσθάνεσθαι	τοῦ κατορθοῦντος τὸν μὴ μαθόντα
[6]	ἔχουσαν πηλόν, ἀλλὰ τῷ μεμαθηκότι	διαισθάνεσθαι	καὶ κρίνειν αὐτὰ ταῦτα τὴν
[20]	ἀλλὰ θεοῦ, τὸ διορᾶν καὶ	διαισθάνεσθαι	τὰς ὁμοιοπαθείας καὶ τὰς διαφοράς,
[20]	κακίας, μᾶλλον δ´ ὅλως τότε	γίγνεσθαι	νομίζοντας ἀδίκους ὅτ´ ἀδικοῦσιν, ἀκολάστους
[9]	ἔφην ἡμεῖς λέγομεν, ὥσπερ ἠξίωται,	γίγνεσθαί	τινα τῆς τιμωρίας ἀναβολὴν ὑποθέμενοι
[16]	καὶ δεδιέναι χεῖρον ἢ βέλτιον	διαγίγνεσθαι	πέφυκεν. ~Ἔτι δ´ ἐμοῦ λέγοντος
[5]	μανίας, πρὶν ἢ καταστῆναι καὶ	γενέσθαι	καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας συγγενοῦς καὶ
[18]	ταῖς τοῦ Διὸς τιμαῖς ἄδικον	γενέσθαι	καὶ ἀκόλαστον, ἔχω μέν τινα
[226]	δ´ ἀναστρέφειν ἔμελλεν, ἐν παντὶ	γενέσθαι	κακῷ διὰ φόβον· γυναῖκα γὰρ
[20]	μεγάλα τοῖς πάθεσιν ἐμπεσούσας ἀδικήματα	γενέσθαι	καταφανεῖς. ἄρκτων μὲν γὰρ ἔτι
[5]	τὴν ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν καὶ	γενέσθαι	κόσμος, ὁμοιότητι καὶ μεθέξει τινὶ
[226]	καὶ φωνὴν ἐκ τοῦ φωτὸς	γενέσθαι	προστάττουσαν εἰς ἄλλο γένος ἡμερώτερον
[8]	καιρῷ καὶ τρόπῳ τῷ προσήκοντι	γενέσθαι	τὰς τιμωρίας οὐ βέλτιον εἶναι
[7]	χρόνον. οἶμαι δὲ καὶ Κασάνδρῳ	γενέσθαι	τῆς δίκης ἀναβολήν, ὅπως αἱ
[10]	εἶτα περιιόντα καὶ προσμένοντα βάρος	ἐγγενέσθαι	τοῖς σκέλεσιν αὑτοῦ, πρὶν ἢ
[10]	τι δόξαν ἔσχεν αἰτίᾳ θεοῦ	περαίνεσθαι,	χειμῶνας ἐπάγει καὶ φόβους τοῖς
[3]	ἑτέρου τινὸς ἕνεκα μᾶλλον δοκοῦσι	γίνεσθαι	ἢ διδασκαλίας, δι´ ὃ τὸ
[5]	χρόνον εὐλαβεῖς περὶ τὰ τοιαῦτα	γίνεσθαι	καὶ θεῖον ἡγεῖσθαι μόριον ἀρετῆς
[222]	τὴν ψυχὴν αὐγοειδῆ καὶ σύγχρουν	γίνεσθαι·	μέχρι δ´ οὗ ταῦτ´ ἔνεστι,
[16]	ἔοικε, τὸ αὐτὸ δεῖ πάθος	ἐγγίνεσθαι	καὶ τὴν αὐτὴν μεταβολήν, ἐνταῦθα
[5]	ἁμωσγέπως πρὸς αὑτόν, ἐνδίδωσι τοῖς	ἕπεσθαι	θεῷ δυναμένοις. καὶ γὰρ ἡ
[17]	κἀκεῖνος εἶτα δ´’ ἔφη νομίζεις	ἕπεσθαι	τῷ τοὺς θεοὺς ἐπιβλέπειν καὶ
[225]	καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον ἕτεροι περιεστῶτες	ἐκτρέπεσθαι	τὰ ἐντὸς ἔξω τῆς ψυχῆς,
[221]	ἄνω ῥεπούσας μικτήν τινα φορὰν	φέρεσθαι	καὶ τεταραγμένην καὶ πολλῷ πάνυ
[221]	φωτὶ ῥᾳδίως πάντῃ καὶ ταχὺ	διαφέρεσθαι.	τὰ δὲ πλεῖστα τῶν θεαμάτων
[222]	ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς ἀπολαύσεσι καὶ	συνεπαυρέσθαι	διὰ σώματος· ἐνταῦθα γὰρ οὐδὲν
[226]	κυηθεῖσαν καὶ διαφαγοῦσαν τὴν μητέρα	βιώσεσθαι,	φῶς ἔφασκεν ἐξαίφνης διαλάμψαι μέγα
[5]	μετανοίᾳ προσοισόμενον χρόνον ἔχοντας σύμβουλον,	ἅπτεσθαι	τῆς δίκης. ὕδατι γὰρ τεταραγμένῳ
[226]	ὀνειδίζουσα καὶ διώκουσα φεύγειν καὶ	ἀποκρύπτεσθαι	βουλομένην οὐ δυναμένην δέ. ταχὺ
[10]	γιγνόμενα καὶ πρὸς τὴν ἀλήθειαν	ἀποπλάττεσθαι	τὸ τῆς Κλυταιμνήστρας ἐνύπνιον τὸν
[19]	παρακελευόμεθα προσέχειν ἀξιοῦντες ἑαυτοῖς καὶ	παραφυλάττεσθαι	καὶ μὴ παραμελεῖν ὅσοι γεγόνασιν
[20]	εἴ τις οἴοιτο τοῖς σκορπίοις	ἐμφύεσθαι	τὸ κέντρον ὅτε τύπτουσι, καὶ
[21]	προσήκει δήπουθεν ὡς χρέα κληρονομίας	διαδέχεσθαι	τῆς πονηρίας τὴν κόλασιν. οὐ
[15]	τε τὴν αὐτὴν ὡσαύτως διαμένουσαν	ἐνέχεσθαι	τοῖς ὀνείδεσι τῶν προγόνων ἀξιοῦμεν,
[7]	καὶ πλείονα χρυσὸν ἐκ Δελφῶν	οἴχεσθαι	καὶ ἄργυρον ἢ μήτ´ Ὀδυσσέα
[5]	δίκης. ὕδατι γὰρ τεταραγμένῳ προσπεσόντα	χρῆσθαι	δι´ ἀκρασίαν ἧττόν ἐστι κακόν,
[11]	καὶ ἀποθνῄσκουσι μαλακῶς καὶ ῥαθύμως	χρῆσθαι	τὸ δαιμόνιον. Καὶ γὰρ εἰ
[226]	πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων ἔλεγε	συνηρτῆσθαι	καθάπερ μελίττας ἢ νυκτερίδας ἀτεχνῶς
[5]	τὰ τοιαῦτα γίνεσθαι καὶ θεῖον	ἡγεῖσθαι	μόριον ἀρετῆς τὴν πραότητα καὶ
[11]	οὔτε τινὸς θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων	δεῖσθαι	κολαστοῦ νομίζω τοὺς ἀνοσιουργοῦντας, ἀλλὰ
[7]	διαρρήδην ὁ θεὸς προεῖπε μαστιγονόμων	δεῖσθαι	τὴν πόλιν, ὅτε Τελητίαν παῖδα
[17]	παντάπασι καὶ φθινόντων ἐν ὀλίγῳ	ποιεῖσθαι	λόγον τοσοῦτον, ὥσπερ αἱ τοὺς
[223]	καὶ τὴν Σεμέλην ἀναγαγεῖν ὕστερον·	καλεῖσθαι	δὲ Λήθης τὸν τόπον. ὅθεν
[5]	ἢ καταστῆναι καὶ γενέσθαι καθαρόν,	ἐμφορεῖσθαι	τιμωρίας συγγενοῦς καὶ ὁμοφύλου σώματος.
[225]	ἄγεται πεισόμενος, ἱκετεύειν μὲν ἢ	παραιτεῖσθαι	περὶ τοῦ πατρὸς οὐκ ἐτόλμα
[226]	ἔλεγεν οἰκτρότατα τὰς ἤδη δοκούσας	ἀφεῖσθαι	τῆς δίκης, εἶτ´ αὖθις συλλαμβανομένας·
[18]	μᾶλλον εἰκὸς ἔτι καὶ τιμὰς	ἀποδίδοσθαι	καὶ τιμωρίας· ἀγωνίζεται γὰρ ὥσπερ
[15]	τὰ νῦν ἤθη καὶ κινήματα	παιδιαί	τε καὶ σπουδαὶ καὶ χάριτες
[15]	καίτοι μείζονάς γε παραλλαγὰς αἱ	ἡλικίαι	περὶ ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν ἢ
[12]	ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε δοῦλαι	ἠοῖαι	σαίρεσκον Ἀθηναίης περὶ βωμόν, νόσφι
[222]	ἰῶδες καὶ ὕπουλον, ὥσπερ αἱ	σηπίαι	τὸ μέλαν, ἀφίησιν. ἐκεῖ γὰρ
[2]	ὑπὸ χεῖρα τοῖς τολμωμένοις ἀπαντῶσαι	τιμωρίαι	καὶ τῶν μελλόντων εἰσὶν ἐπισχέσεις
[19]	ὑπαλειφόμενον ἢ καταπλαττόμενον· αἱ δὲ	τιμωρίαι	τῶν πονηρῶν διὰ τοῦτο δείκνυνται
[10]	φάσματα μεθημερινὰ καὶ χρησμοὶ καὶ	καταιβασίαι,	καὶ ὅ τι δόξαν ἔσχεν
[225]	φύσιν καὶ ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ αἱ	θαλάττιαι	σκολόπενδραι καταπιοῦσαι τὸ ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν
[5]	διώξει τῶν ἐν ἐκείνῳ καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν εἰς ἀρετὴν καθίστασθαι. διὸ
[16]	τὸ θεραπεῦον τὴν κακίαν ἡγούμενος	καὶ	ἀγανακτῶν, ἐάν τις δι´ ἑτέρων
[13]	ἢ Ἀριστίωνος ἐκγόνων ἐλαυνομένων ἀχθόμενος	καὶ	ἀγανακτῶν ὑγρός ἐστι λίαν καὶ
[5]	οὐρανῷ φερομένων καὶ θαύματος ἀσπάζεσθαι	καὶ	ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον ἡ
[222]	ἀπωσαμένης τῆς Δίκης ἡ τρίτη	καὶ	ἀγριωτάτη τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν Ἐρινύς,
[21]	αἰτίας, δι´ ἃς ἐνίους μὲν	καὶ	ἀδικήσαντας ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν ἐνίους
[2]	καὶ κατηράσατο σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ	καὶ	ἀδικήσαντος; τὰς μὲν γὰρ Ἀθήνησι
[20]	τὸν μοιχικὸν καὶ τὸν πλεονεκτικὸν	καὶ	ἀδικητικὸν κολάζει πολλάκις, ὥσπερ ἐπιληψίαν
[222]	δ´ ἂν ἐκεῖθεν ἀκόλαστος ἐνταῦθα	καὶ	ἀκάθαρτος ἐξίκηται, τοῦτον ἡ Δίκη
[18]	τοῦ Διὸς τιμαῖς ἄδικον γενέσθαι	καὶ	ἀκόλαστον, ἔχω μέν τινα καὶ
[19]	τὴν ἐγκεκραμένην ἀρχὴν εὐκίνητον οὖσαν	καὶ	ἀκροσφαλῆ προκαταλαμβάνοντας; πάνυ μὲν οὖν’
[225]	δεινὰ παθήματα καὶ τιμωρίας ἀσχήμονας	καὶ	ἀλγεινὰς ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο πρὸς ἐκεῖνον
[224]	ἀπατηλῷ καὶ ποικίλῳ τὸ ἁπλοῦν	καὶ	ἀληθὲς παραλαμβάνοντες διασπείρουσι. τὸ δ´
[226]	καὶ βιαίῳ τῷ σώματι προσπεσεῖν	καὶ	ἀναβλέψαι σχεδὸν ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ
[7]	ἡλίου δυνατὸς εἴη προαγαγεῖν χρόνῳ	καὶ	ἀναδεῖξαι κακόν τι μηνύσας λανθάνον
[21]	σώματι, διὰ χρόνων τοσούτων ἀνασχούσης	καὶ	ἀναδύσης ὥσπερ ἐκ βυθοῦ τῆς
[225]	τῆς ψυχῆς, ἰλυσπωμένους παρὰ φύσιν	καὶ	ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ αἱ θαλάττιαι σκολόπενδραι
[3]	ὧν πταίει καὶ προσπίπτει ῥαπιζομένη	καὶ	ἀνακρουομένη τῷ κολάζεσθαι κακία μόλις
[3]	ὕστερον καὶ μετὰ χρόνον σπαραγμοὶ	καὶ	ἀνακρούσεις καὶ περιψοφήσεις ἑτέρου τινὸς
[12]	Τροίαν πέπαυνται τὰς παρθένους, Αἳ	καὶ	ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε δοῦλαι
[20]	ὅτ´ ἀδικοῦσιν, ἀκολάστους ὅθ´ ὑβρίζουσιν	καὶ	ἀνάνδρους ὅτε φεύγουσιν (ὥσπερ εἴ
[222]	καὶ προγόνοις αὐτοῦ πρόσπτυστον ὄντα	καὶ	ἀνάξιον· ἐὰν δὲ φαῦλοι, κολαζομένους
[225]	ἑαυτάς· ἐνίους δ´ ἀναδέροντες αὐτῶν	καὶ	ἀναπτύσσοντες ἀπεδείκνυσαν ὑπούλους καὶ ποικίλους,
[19]	συγγενικὴν ἐν νέῳ βλαστάνουσαν ἤθει	καὶ	ἀναφυομένην ἐᾶν δεῖ καὶ περιμένειν
[225]	ἀλγεινὰς ὑπομένοντες ᾠκτίζοντο πρὸς ἐκεῖνον	καὶ	ἀνεκλαίοντο, τέλος δὲ τὸν πατέρα
[8]	ἐμπεσεῖν τῷ κτείναντι τὸν Μίτυν	καὶ	ἀνελεῖν. καὶ τὰ περὶ τὸν
[16]	προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει	καὶ	Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ καὶ τοῖς
[223]	ἅμα καὶ λέγων ὡς ἐκτήκεται	καὶ	ἀνυγραίνεται τὸ φρονοῦν ὑπὸ τῆς
[222]	καὶ κατέδυσεν εἰς τὸ ἄρρητον	καὶ	ἀόρατον. τῶν δ´ ἄλλων’ ἔφη
[21]	ποτε καὶ δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε	καὶ	ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον εἰς κακίαν
[6]	ἀνήκεστον εὐθὺς ἐξεῖλε τοῦ βίου	καὶ	ἀπέκοψεν, ὡς ἑτέροις γε πάντως
[19]	ἐνδελεχέσι καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε	καὶ	ἀπέπεμψε μεγάλου πάθους σπέρμα μικρόν,
[221]	ἀλλ´ ἢ τὰ ἄστρα παμμεγέθη	καὶ	ἀπέχοντα πλῆθος ἀλλήλων ἄπλετον, αὐγήν
[223]	τόπον ὡς ἐφαίνετο διεξιόντα ῥᾳδίως	καὶ	ἀπλανῶς, οἷον ὑπὸ πτερῶν τῶν
[6]	κολούειν, ὁ δὲ βελτίων κριτὴς	καὶ	ἀπὸ τούτων τὸ χρηστὸν ἐνορῶν
[11]	τοῖς ταχὺ κολαζομένοις τῶν πονηρῶν	καὶ	ἀποθνῄσκουσι μαλακῶς καὶ ῥαθύμως χρῆσθαι
[226]	ἐδείκνυεν, ὀνειδίζουσα καὶ διώκουσα φεύγειν	καὶ	ἀποκρύπτεσθαι βουλομένην οὐ δυναμένην δέ.
[222]	γυμνόν, εἰς οὐδὲν ἔχοντα καταδῦναι	καὶ	ἀποκρύψασθαι καὶ περιστεῖλαι τὴν μοχθηρίαν
[16]	Διονυσίου ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ	καὶ	Ἀπολλοκράτει καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ
[10]	τὸ δὲ συνειδὸς ἐγκείμενον ἔχων	καὶ	ἀποτινάσσων, θύννος βολαῖος πέλαγος ὣς
[7]	πλείονα χρυσὸν ἐκ Δελφῶν οἴχεσθαι	καὶ	ἄργυρον ἢ μήτ´ Ὀδυσσέα μήτ´
[7]	Φλεγύου γένος ἤνθησεν ἐν δόξαις	καὶ	ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ
[21]	ἀπέδωκε τὸ οἰκεῖον εἰς κακίαν	καὶ	ἀρετὴν ἡ φύσις. ~Ἐπεὶ δὲ
[5]	τῆς περὶ τὸ θεῖον ἰδέας	καὶ	ἀρετῆς. καὶ τὴν ὄψιν αὐτὸς
[6]	ἐνορῶν καὶ γενναῖον περιμένει λόγου	καὶ	ἀρετῆς συνεργὸν ἡλικίαν καὶ ὥραν,
[8]	περὶ τὸν Βέσσον τὸν Παίονα	καὶ	Ἀρίστωνα τὸν Οἰταῖον ξεναγὸν οἶσθα
[9]	τῶν πονηρῶν οἰκίας περιβεβλημένοι μεγάλας	καὶ	ἀρχὰς καὶ δυνάμεις περιφανεῖς λανθάνουσιν
[5]	αὐτὸς ἔφη, τὸν θυμὸν κολάζων,	καὶ	Ἀρχύτας οἰκετῶν τινα πλημμέλειαν ἐν
[3]	ἔχει τὸ πεπλανημένον καὶ ὑπερήμερον	καὶ	ἄτακτον. ὥστ´ οὐχ ὁρῶ, τί
[5]	οἰκετῶν τινα πλημμέλειαν ἐν ἀγρῷ	καὶ	ἀταξίαν καταμαθών, εἶθ´ ἑαυτοῦ συναισθανόμενος
[221]	ἀραιούς, ἄλλους δὲ κομιδῇ ποικίλους	καὶ	ἀτόπους τὴν ὄψιν, ὥσπερ οἱ
[221]	σύμβολον δέ σοι καὶ νῦν	καὶ	αὖθις ἔστω τὸ τὰς ψυχὰς
[4]	ὁ Τίμων πότερον’ εἶπεν ἐπιθῶ	καὶ	αὐτὸς ἤδη τῷ λόγῳ τὸν
[13]	πάλιν, ἂν τὰ γένη κολούηται	καὶ	ἀφανίζηται τῶν φαύλων, αἰτιώμενός τε
[226]	δ´ ἀποστρεφόντων, ἔνια δ´ ἐκλεαινόντων	καὶ	ἀφανιζόντων παντάπασιν, ὅπως ἐφαρμόσειεν ἑτέροις
[19]	χρηστὸς ἐμβαλὼν εἰς δίαιταν αὐστηρὰν	καὶ	ἀφελὼν ὄψα καὶ πέμματα καὶ
[13]	χάριτι τῆς τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς	καὶ	ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης, εἰ μὴ μέλαιναν
[11]	δόξης ἢ δι´ ἡδονὴν ἀνελεύθερον	καὶ	ἀχάριστον ἀνατρέψας τὰ κάλλιστα καὶ
[11]	που τῆς ἀδικίας, πράγματος ἀκάρπου	καὶ	ἀχαρίστου καὶ χρηστὸν οὐδὲν οὐδ´
[7]	συναγαγεῖν, οὕτως ὁ θεὸς ἐνδόξου	καὶ	βασιλικοῦ γένους ῥίζαν πονηρὰν καὶ
[17]	προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ καὶ διαρκὲς	καὶ	βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις, ὡς Ὅμηρος
[11]	θαρραλέον οὐδ´ ἄτυφον οὐδὲ μόνιμον	καὶ	βέβαιον ἐν οἷς προαιρεῖται τὸ
[226]	ἐξαίφνης σπασθέντα πνεύματι νεανικῷ σφόδρα	καὶ	βιαίῳ τῷ σώματι προσπεσεῖν καὶ
[226]	παντάπασιν, ὅπως ἐφαρμόσειεν ἑτέροις ἤθεσι	καὶ	βίοις, ἐν ταύταις φανῆναι τὴν
[6]	μεταβολαὶ γεγόνασιν εἰς ἦθος ἀνδρῶν	καὶ	βίον· ᾗ καὶ τρόπος ὠνομάσθη
[17]	ρων ψυχὰς ἐν σαρκὶ τρυφερᾷ	καὶ	βίου ῥίζαν ἰσχυρὰν οὐ δεχομένῃ
[3]	ὑπερήμερον δικαιωτήν· ἡ δ´ ἀτρέμα	καί	βραδεῖ ποδί‘ κατ´ Εὐριπίδην καὶ
[2]	βροτῶν τὸν ἄδικον, ἀλλὰ σῖγα	καὶ	βραδεῖ ποδὶ στείχουσα μάρψει τοὺς
[21]	ἀρτίως μὲν ἠγανακτοῦμεν ὡς ὀψὲ	καὶ	βραδέως τῶν πονηρῶν δίκην διδόντων,
[224]	ὥσπερ ἐν ταῖς δίναις ἐξεώσθη	καὶ	βραχέα κατήκουσεν· ὧν ἦν καὶ
[2]	τοῦ σώματος, ὅσον ἀεὶ βάπτων	καὶ	βρέχων εἰς τὸν ποταμὸν ὤμοσε
[11]	καὶ ῥαθύμως χρῆσθαι τὸ δαιμόνιον.	Καὶ	γὰρ εἰ μηδὲν ἄλλο φαίη
[5]	ἐνδίδωσι τοῖς ἕπεσθαι θεῷ δυναμένοις.	καὶ	γὰρ ἡ πάντων φύσις ἄτακτος
[10]	ἄρα τοῦ βασιλεὺς Πλεισθενίδας ἐφάνη.	Καὶ	γὰρ ὄψεις ἐνυπνίων καὶ φάσματα
[16]	τὸ χρήσιμον καὶ δίκαιόν ἐστι,	καὶ	γελοῖος ὁ φάσκων ἄδικον εἶναι
[223]	τόπον ἐν κύκλῳ κατεῖχε βακχεία	καὶ	γέλως καὶ πᾶσα μοῦσα παιζόντων
[5]	καὶ μανίας, πρὶν ἢ καταστῆναι	καὶ	γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας συγγενοῦς
[5]	ἔσχε τὴν ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν	καὶ	γενέσθαι κόσμος, ὁμοιότητι καὶ μεθέξει
[6]	ἀπὸ τούτων τὸ χρηστὸν ἐνορῶν	καὶ	γενναῖον περιμένει λόγου καὶ ἀρετῆς
[225]	μολίβδου βάπτοντες· ἐκπαγείσας δ´ αὐτόθι	καὶ	γενομένας σκληρὰς ὥσπερ αἱ χάλαζαι
[16]	πρᾶγμα καὶ συνεχές, ἔστι δήπου	καὶ	γένος, ἐξηρτημένον ἀρχῆς μιᾶς καὶ
[17]	τε πολλοὺς προσφέρειν τῶν κατοιχομένων	καὶ	γέρα μεγάλα καὶ τιμὰς ἀπαιτεῖν
[6]	οἱ μὲν εὐνομίαν τε πολλὴν	καὶ	γῆς ἐπιμέλειαν παρασχόντες αὐτούς τε
[11]	γὰρ δήπου παρακαταθήκην μὲν ἀποδοὺς	καὶ	γνώριμον ἐγγυησάμενος καὶ πατρίδι μετὰ
[19]	ὄψα καὶ πέμματα καὶ πότους	καὶ	γύναια, φαρμακείαις δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι
[21]	ὕστερον ἐν υἱωνοῖς καὶ θυγατριδοῖς,	καὶ	γυνή τις Ἑλληνὶς τεκοῦσα βρέφος
[16]	φαντασίαις ἀγομένη κατὰ τὸ θαρρεῖν	καὶ	δεδιέναι χεῖρον ἢ βέλτιον διαγίγνεσθαι
[11]	ὑποκαθημένην καὶ μαλακίαν πρὸς πόνον	καὶ	δειλίαν πρὸς θάνατον καὶ μετάπτωσιν
[225]	οὐκ ἂν προσδοκήσας κολαζομένοις ἐνετύγχανε,	καὶ	δεινὰ παθήματα καὶ τιμωρίας ἀσχήμονας
[11]	τινα συνουσίας ἄνομον ἔργον ἐργασάμενος	καὶ	δεινόν, εἶτα τοῦ πάθους ἀφιεὶς
[11]	μετὰ δυσμενείας ἢ κακοηθείας, ἐνταῦθα	καὶ	δεισιδαιμονίαν σκοπῶν ἀνευρήσεις ὑποκαθημένην καὶ
[12]	τε τῷ θεῷ θύσῃ μεγαλοπρεπῶς	καὶ	Δελφῶν ἑκάστῳ διανείμῃ μνᾶς τέσσαρας·
[225]	πατρὸς οὐκ ἐτόλμα δι´ ἔκπληξιν	καὶ	δέος, ὑποστρέψαι δὲ καὶ φυγεῖν
[22]	ὅτι πράξει βέλτιον, ὅταν ἀποθάνῃ.	καὶ	δὴ τρόπον τινὰ τοῦτο μετ´
[19]	τις, ὅτι τὰς ἡδονὰς ἀφαιρεῖ	καὶ	δηγμὸν ἐπάγει καὶ πόνον, τιμωρίαν
[6]	τὸ ἄρχειν ἐλθόντες ἐγένοντο μέτριοι	καὶ	δημωφελεῖς ἄρχοντες, οἱ μὲν εὐνομίαν
[222]	ἡ μὲν γὰρ ἀσθενείᾳ λόγου	καὶ	δι´ ἀργίαν τοῦ θεωρεῖν ἔρρεψε
[21]	καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ ποτε	καὶ	δι´ ἑτέρων ἐξήνθησε καὶ ἀπέδωκε
[18]	δὲ διὰ τῶν παίδων ἰοῦσαι	καὶ	διὰ γένους ἐμφανεῖς τοῖς δεῦρο
[222]	μὲν γὰρ εὐθὺς ἐν σώμασι	καὶ	διὰ σωμάτων κολαζομένους μεταχειρίζεται Ποινὴ
[22]	οὐσίαν ἀπολέσας ἤδη χρόνον τινὰ	καὶ	διὰ τὴν ἀνάγκην ἐγένετο πονηρός,
[221]	μᾶλλον ἑαυτὸν τῷ λογίζεσθαι συνήγαγε	καὶ	διαβλέψας εἶδεν ἑαυτῷ μὲν τινα
[14]	ἄλλαι τε δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι	καὶ	διαδόσεις ἀπίστους ὀξύτησι καὶ μήκεσι
[222]	πάλιν κολασθεῖσαι τὴν προσήκουσαν ἕξιν	καὶ	διάθεσιν τὰς δ´ αὖθις εἰς
[20]	σοφίας ἀλλὰ θεοῦ, τὸ διορᾶν	καὶ	διαισθάνεσθαι τὰς ὁμοιοπαθείας καὶ τὰς
[19]	καὶ μελαγχολικῶν καὶ ποδαγρικῶν γυμνάσια	καὶ	διαίτας καὶ φάρμακα προσάγοντες οὐ
[20]	τῆς γενέσεως ἱλαροὺς καὶ ἡδεῖς	καὶ	διακεχυμένους ἄγοντος πρὸς τὴν τέκνωσιν;
[11]	τὴν ψυχὴν ἀναπολεῖν ἐν αὑτῇ	καὶ	διαλογίζεσθαι, πῶς ἂν ἐκβᾶσα τῆς
[21]	ἐᾶν βέλτιόν ἐστιν ἐνίους δὲ	καὶ	διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει καὶ
[226]	τ´ ἄλλα κακῶς ἔχουσαν ἤδη	καὶ	διαπεπαρμένην ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ
[5]	Σωκράτης ἔλεγεν, ἢ θολερὸν ὄντα	καὶ	διάπλεω τὸν λογισμὸν ὀργῆς καὶ
[19]	γύναια, φαρμακείαις δὲ χρησάμενος ἐνδελεχέσι	καὶ	διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ ἀπέπεμψε
[222]	καὶ πλεονεξίας, τὸ δ´ αἱματωπὸν	καὶ	διάπυρον, ὠμότητος καὶ πικρίας· ὅπου
[17]	αὑτοῖς μηδὲ προσόμοιον ἁμωσγέπως ἐκείνῳ	καὶ	διαρκὲς καὶ βέβαιον, ἀλλὰ φύλλοις,
[7]	καὶ Ῥωμαίοις Μάριος. Σικυωνίοις δὲ	καὶ	διαρρήδην ὁ θεὸς προεῖπε μαστιγονόμων
[221]	τὰς μὲν ἐκπηδᾶν ἐλαφρότητι θαυμαστῇ	καὶ	διᾴττειν ἐπ´ εὐθείας ἄνω, τὰς
[226]	ἐχίδνης εἶδος, ἐν ᾧ κυηθεῖσαν	καὶ	διαφαγοῦσαν τὴν μητέρα βιώσεσθαι, φῶς
[221]	γραμμήν, ἐκείνους δὲ περιλαμπομένους κύκλῳ	καὶ	διαφανεῖς ἐντός, οὐ μὴν ὁμοίως
[225]	μὲν γὰρ τῷ χρυσῷ διαπύρους	καὶ	διαφανεῖς ὑπὸ τοῦ φλέγεσθαι γενομένας
[19]	προεμένου τῷ πάθει τὸ σῶμα	καὶ	διαφθαρέντος υἱὸν οὐ δοκοῦντα νοσεῖν
[12]	ἐπαινοῦσι τὸ Βραγχιδῶν ἄστυ συγχέαντα	καὶ	διαφθείραντα πᾶσαν ἡλικίαν διὰ τὴν
[17]	τὸν τρίποδα τῆς Πυθίας ἀναιρήσει	καὶ	διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον· ἄχρι δὲ
[12]	δέ τινος, ὡς ἔοικεν, αὐτῷ	καὶ	διαφορᾶς γενομένης πρὸς τοὺς αὐτόθι
[20]	πολλάκις, ὥστ´ ἢ παντάπασιν ἐξαλεῖψαι	καὶ	διαφυγεῖν ἐγγενῆ κηλῖδα τῆς κακίας,
[221]	αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει δὲ	καὶ	διαχύσει τὸ χαῖρον καὶ προσιέμενον.
[16]	αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν, ὅτι	καὶ	διδάσκαλος παίδων ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους
[5]	τιμωρίας θηριῶδες καὶ λάβρον ἀφαιρῶν	καὶ	διδάσκων μὴ σὺν ὀργῇ μηδ´
[221]	ἦσαν παρ´ ἑαυταῖς, ἀλλ´ ἔκφρονες	καὶ	διεπτοημέναι, πᾶσαν ὄψιν ἀποφεύγουσαι καὶ
[16]	ὥσπερ ἐν ἰατρικῇ τὸ χρήσιμον	καὶ	δίκαιόν ἐστι, καὶ γελοῖος ὁ
[12]	δὴ ταῦτα τὸ εὔλογον ἴσχει	καὶ	δίκαιον; οὐδὲ γὰρ Θρᾷκας ἐπαινοῦμεν,
[4]	περὶ ψυχὴν ἰατρεία, δίκη δὲ	καὶ	δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν ἐστι τεχνῶν
[18]	ἀτυχήμασι χρωμένους μεγάλοις δι´ αὑτὴν	καὶ	δίκην τίνοντας οὐδεὶς ἂν ἀναπείσειεν
[16]	ἀλλὰ ζῶσιν αὐτῷ καὶ τρέφονται	καὶ	διοικοῦνται καὶ φρονοῦσι· καὶ οὐθὲν
[222]	προσαγορεύειν) ὡς Ἀδράστεια μέν, Ἀνάγκης	καὶ	Διὸς θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι τιμωρὸς
[226]	σημεῖα τῶν παθῶν ἐδείκνυεν, ὀνειδίζουσα	καὶ	διώκουσα φεύγειν καὶ ἀποκρύπτεσθαι βουλομένην
[5]	θεοῦ πέφυκεν ἢ τὸ μιμήσει	καὶ	διώξει τῶν ἐν ἐκείνῳ καλῶν
[20]	δ´ ἀνθρώπου φύσις εἰς ἔθη	καὶ	δόγματα καὶ νόμους ἑαυτὴν ἐμβαλοῦσα
[4]	καὶ πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια	καὶ	δοκεῖ κομιδῇ γελοῖα τῶν προσταγμάτων.
[225]	μόνον οὖσαν· ὅσοι δὲ πρόσχημα	καὶ	δόξαν ἀρετῆς περιβαλόμενοι διεβίωσαν κακίᾳ
[9]	πολλὰς διὰ μέσου καὶ πραγματείας	καὶ	δόσεις καὶ χάριτας ἀμέλει καὶ
[6]	λέγουσιν ἐκ χρηστοῦ βασιλέως ἄγριον	καὶ	δρακοντώδη γενόμενον τύραννον, ἀλλὰ τοὐναντίον
[6]	ὀξύτητα τὸ σφοδρὸν ἐν αὐταῖς	καὶ	δραστήριον, ἀλλ´ ἐν σάλῳ διαφέρονται,
[9]	οἰκίας περιβεβλημένοι μεγάλας καὶ ἀρχὰς	καὶ	δυνάμεις περιφανεῖς λανθάνουσιν ὅτι κολάζονται,
[20]	τὴν κακίαν χρῆται δὲ καιροῦ	καὶ	δυνάμεως ἐπιλαβόμενος τῷ κλέπτειν ὁ
[11]	πλεονεξίας ἢ φθόνῳ πολιτικῆς δόξης	καὶ	δυνάμεως ἢ δι´ ἡδονήν τινα
[15]	αὐτῇ δόξης τε τῆς ἐκείνων	καὶ	δυνάμεως· ἢ λήσομεν εἰς τὸν
[16]	καὶ γένος, ἐξηρτημένον ἀρχῆς μιᾶς	καὶ	δύναμίν τινα καὶ κοινωνίαν διαπεφυκυῖαν
[11]	ὡς ἔχουσιν αὑτοὺς καταμανθάνοντες ἄχθονται	καὶ	δυσκολαίνουσι καὶ προβάλλονται τὸν ἑαυτῶν
[13]	ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ φιλαίτιος ὅλως	καὶ	δύσκολος πρὸς τὸ θεῖον, ἐγκαλῶν
[6]	ἐν αὐτῷ τῷ τυραννεῖν μεταβαλόμενος	καὶ	δυσχεράνας τὴν ἀδικίαν ἀπέδωκε μὲν
[12]	Ἀθηναίης περὶ βωμόν, νόσφι κρηδέμνοιο,	καὶ	εἰ βαθὺ γῆρας ἱκάνοι, διὰ
[224]	πλανητὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐνυπνίοις	καὶ	εἰδώλοις· ἐκ τούτου γὰρ οἱ
[225]	γενόμενος χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις διαφθείρας	καὶ	ἐκεῖ διαλαθὼν ἅπαντας ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς
[6]	ἀνθρώπων μόνον ἔχουσαι τὸ ἀντιλυποῦν	καὶ	ἐν τῷ κακῶς τὸν δεδρακότα
[226]	οἱ κολασταὶ πρὸς τὴν δίκην	καὶ	ἐξ ἀρχῆς ἀπῆγον ὀλοφυρομένας τῷ
[16]	γίνονταί τινες διαθέσεις καὶ κακώσεις	καὶ	ἐπανορθώσεις μᾶλλον ἢ σώματι διὰ
[15]	δὶς ἐμβῆναι τῷ πάντα κινεῖν	καὶ	ἑτεροιοῦν τὴν φύσιν μεταβάλλουσαν. ~Εἰ
[20]	ὅς´ ἀναδεχομένης τῆς γενέσεως ἱλαροὺς	καὶ	ἡδεῖς καὶ διακεχυμένους ἄγοντος πρὸς
[13]	σοι τὸ πρᾶγμα σεμνὸν ἐφάνη	καὶ	ἡδύ’ τίς δ´ οὐκ ἄν’
[6]	τρόπος ὠνομάσθη τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ,	καὶ	ἦθος, ὡς πλεῖστον αὐτοῦ ἐνδύεται
[12]	οἱ πάνυ φιλοῦντες, ὧν ἐσμεν	καὶ	ἡμεῖς, ἐπαινοῦσι τὸ Βραγχιδῶν ἄστυ
[7]	ἐμοὶ μὲν γάρ’ ἔφην δοκεῖ’	καὶ	ἡμῖν’ ὁ Πατροκλέας εἶπεν. ὀρθῶς’
[18]	διαμονὴν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς βεβαιῶν,	καὶ	θάτερον οὐκ ἔστιν ἀπολιπεῖν ἀναιροῦντα
[5]	θέας τῶν ἐν οὐρανῷ φερομένων	καὶ	θαύματος ἀσπάζεσθαι καὶ ἀγαπᾶν ἐθιζομένη
[5]	εὐλαβεῖς περὶ τὰ τοιαῦτα γίνεσθαι	καὶ	θεῖον ἡγεῖσθαι μόριον ἀρετῆς τὴν
[226]	ὅτι τῶν ὑπηκόων τὸ βέλτιστον	καὶ	θεοφιλέστατον γένος ἠλευθέρωσε τὴν Ἑλλάδα.
[17]	κήπους ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ τιθηνούμεναι	καὶ	θεραπεύουσαι γυναῖκες ἐφημέρους σπεί– ρων
[6]	ἔμπλεω δασείας καὶ φυτῶν ἀγρίων	καὶ	θηρία πολλὰ καὶ ῥεύματα καὶ
[14]	αἱ Ἀθῆναι καὶ Περικλῆς ἀπέθανε	καὶ	Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ εἰ Δελφῶν
[21]	ἀφανισθέντες ἀνέκυψαν ὕστερον ἐν υἱωνοῖς	καὶ	θυγατριδοῖς, καὶ γυνή τις Ἑλληνὶς
[17]	ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντες οἱ ψυχαγωγοὶ	καὶ	θύσαντες ἀπεσπάσαντο τοῦ ἱεροῦ τὸ
[6]	ἄδηλον, ἀλλὰ Γέλωνά γ´ ἴσμεν	καὶ	Ἱέρωνα τοὺς Σικελιώτας καὶ Πεισίστρατον
[7]	αὐτῆς; μυρίας γὰρ Ἰφίτου βοῦς	καὶ	ἵππους ἀπολέσθαι κρεῖττον ἦν Φωκεῦσι
[17]	δὲ τοῦ πολλὰ τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι	καὶ	καθ´ ἡμᾶς, οἷα καὶ Κόρακι
[11]	τὸ συνειδὸς ἐξ ἑαυτῆς ἐκβαλοῦσα	καὶ	καθαρὰ γενομένη βίον ἄλλον ἐξ
[7]	ταράττον ἢ τὸ νοσοῦν ἀπαλλάξαι	καὶ	καθᾶραι. τοιοῦτο καὶ Φάλαρις ἦν
[6]	διαφέρονται, πρὶν εἰς τὸ μόνιμον	καὶ	καθεστηκὸς ἦθος ἐλθεῖν. ὥσπερ οὖν
[225]	ὥσπερ οἱ χαλκεῖς ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας	καὶ	καθιέντας ἐν μέρει τὰς ψυχὰς
[2]	ὥσπερ πρόσφατος γέγονα τῇ δόξῃ	καὶ	καινός, ἔκπαλαι δ´ ἠγανάκτουν ἀκούων
[225]	πλείονας, ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ μνησικακίας	καὶ	κακοθυμίας ὧν ἔπαθον ἐν τῷ
[16]	διὰ ψυχῆς γίνονταί τινες διαθέσεις	καὶ	κακώσεις καὶ ἐπανορθώσεις μᾶλλον ἢ
[12]	ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι κηρύσσειν	καὶ	καλεῖν ἀεὶ τὸν βουλόμενον ὑπὲρ
[7]	μετὰ πολὺν χρόνον. οἶμαι δὲ	καὶ	Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς δίκης ἀναβολήν,
[1]	τῶν εἰρημένων; ἀθρόα γὰρ πολλὰ	καὶ	κατὰ τάξιν οὐδέν, ἄλλο δ´
[8]	μου πάλαι καταμαρτυροῦσιν αὗται ψευδῶς	καὶ	καταβοῶσιν ὡς ἀπεκτονότος τὸν πατέρα;
[21]	ψυχῆς αἱ πρῶται κρύπτουσι γενέσεις	καὶ	καταδύουσιν, ὕστερον δέ ποτε καὶ
[10]	καὶ φάσματα μεθημερινὰ καὶ χρησμοὶ	καὶ	καταιβασίαι, καὶ ὅ τι δόξαν
[12]	τοὺς νῦν, ἐμφράξας τὸ βάραθρον	καὶ	κατακλύσας τὴν χώραν ἅπασαν αὐτῶν,
[223]	συστελλόμεναι γὰρ ὥσπερ αἱ ὄρνιθες	καὶ	καταφερόμεναι κύκλῳ τὸ χάσμα περιῄεσαν
[3]	ἂν γένοιτο σύννους καὶ ταπεινὴ	καὶ	κατάφοβος πρὸς τὸν θεὸν ὡς
[5]	ὁ λόγος, οἷον εἰς λιμένα	καὶ	καταφυγὴν ἀποβλέπων, εὐθαρσέστερον ἐξαναφέρῃ τῷ
[226]	ἀφίκοιτο καὶ περιτύχοι, προσέπιπτεν ὀργῇ	καὶ	κατεβόα καὶ τὰ σημεῖα τῶν
[222]	δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε	καὶ	κατέδυσεν εἰς τὸ ἄρρητον καὶ
[7]	εἰς Σικελίαν, ὅτε Καρχηδονίους ἐνίκησαν	καὶ	κατέλυσαν τὰς τυραννίδας, ἐξώλοντο κακοὶ
[7]	Ῥωμαίων δῆμος ὑπὸ μίσους ἐξέβαλε	καὶ	κατεπάτησεν. τί οὖν ἄτοπον, εἰ,
[14]	κείσθω πρὸς τοὺς ἄγαν πικροὺς	καὶ	κατηγορικοὺς ἐκείνους. ἀναλαβόντες δ´ αὖθις
[2]	βρέχων εἰς τὸν ποταμὸν ὤμοσε	καὶ	κατηράσατο σαπῆναι προδόντος αὐτοῦ καὶ
[17]	Τέττιγα τὸν Κρῆτα πόλιν κτίσαι	καὶ	κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως
[223]	οὗ πρός τι χάσμα μέγα	καὶ	κάτω διῆκον ἀφικόμενος ὑπὸ τῆς
[17]	´γαθέ’ εἶπον ἀλλὰ μικρὸς οὕτω	καὶ	κενόσπουδος ὁ θεός ἐστιν, ὥστε
[15]	τριακοστῷ, καὶ τὰ νῦν ἤθη	καὶ	κινήματα παιδιαί τε καὶ σπουδαὶ
[7]	μετ´ ἐκεῖνον οἱ περὶ Μύρωνα	καὶ	Κλεισθένη τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν· Κλεωναῖοι
[16]	ἀρχῆς μιᾶς καὶ δύναμίν τινα	καὶ	κοινωνίαν διαπεφυκυῖαν ἀναφερούσης, καὶ τὸ
[16]	τῶν ἐκείνου μέρος ἐν ἑαυτῷ	καὶ	κολαζόμενον προσηκόντως καὶ τιμώμενον. εἰ
[9]	πονηρία συγγεννῶσα τὸ λυποῦν ἑαυτῇ	καὶ	κολάζον οὐχ ὕστερον ἀλλ´ ἐν
[7]	χρήσιμον, οὕτως ἐνίοις δηγμοῦ δεομένοις	καὶ	κολάσεως ἐμβαλὼν ὁ θεὸς πικρίαν
[222]	χρόας ἀναδίδωσι, ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ	καὶ	κολάσεως πέρας ἐστὶ τούτων ἐκλεανθέντων
[225]	τῶν μὲν γνωρίμως πονηρῶν γενομένων	καὶ	κολασθέντων αὐτόθι τὴν αἰκίαν οὐκέτ´
[7]	κακῶς ὕστερον. ἐνίοις γὰρ ἀμέλει	καὶ	κολασταῖς ἑτέρων πονηρῶν οἷον δημοκοίνοις
[6]	οὐ φέροντες ἀποκόπτειν οἰόμεθα δεῖν	καὶ	κολούειν, ὁ δὲ βελτίων κριτὴς
[17]	προθεσπίζεσθαι καὶ καθ´ ἡμᾶς, οἷα	καὶ	Κόρακι τῷ Ναξίῳ χρησθῆναι λέγουσιν,
[223]	ὀσμὰς ἀναφέρουσαν ἡδονάς τε θαυμασίας	καὶ	κρᾶσιν οἵαν ὁ οἶνος τοῖς
[6]	πλεῖστον αὐτοῦ ἐνδύεται τὸ ἔθος	καὶ	κρατεῖ μάλιστα καθαπτόμενον. οἶμαι μὲν
[6]	Γέλων δὲ καὶ προπολεμήσας ἄριστα	καὶ	κρατήσας μάχῃ μεγάλῃ Καρχηδονίων οὐ
[10]	Σελεύκου γυπῶν καὶ λύκων δικαζόντων	καὶ	κρέα πολλὰ τοῖς πολεμίοις διανέμοντα.
[6]	πηλόν, ἀλλὰ τῷ μεμαθηκότι διαισθάνεσθαι	καὶ	κρίνειν αὐτὰ ταῦτα τὴν ἰσχὺν
[11]	αὐτοῦ καὶ πλανώμενον τῆς γνώμης,	καὶ	κροτούμενοί τινες ἐν τοῖς θεάτροις
[4]	ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘ ἀνακαλούμενος τὸν ἄρχοντα	καὶ	κύριον ἁπάντων θεόν, ὡς δὴ
[225]	καὶ ποικίλους, ἐν τῷ λογιστικῷ	καὶ	κυρίῳ τὴν μοχθηρίαν ἔχοντας. ἄλλας
[5]	τὸ περὶ τὰς τιμωρίας θηριῶδες	καὶ	λάβρον ἀφαιρῶν καὶ διδάσκων μὴ
[2]	προδοὺς τὴν ἐπὶ Κάπρῳ μάχην	καὶ	λαθὼν ὑπὲρ εἴκοσιν ἔτη καὶ
[6]	πολίτας καὶ φιλεργοὺς ἐκ πολυτελῶν	καὶ	λάλων κατασκευάσαντες, Γέλων δὲ καὶ
[18]	ἡμᾶς τοὺς ζῶντας, ἀλλ´ ἀπιστοῦνται	καὶ	λανθάνουσιν· αἱ δὲ διὰ τῶν
[10]	καρδίαν ἐκ τοῦ λέβητος ὑποφθεγγομένην	καὶ	λέγουσαν ἐγώ σοι τούτων αἰτία‘
[223]	ἀλλ´ ἀφεῖλκε βίᾳ, διδάσκων ἅμα	καὶ	λέγων ὡς ἐκτήκεται καὶ ἀνυγραίνεται
[226]	ᾠδικόν τι μηχανησαμένους περὶ ἕλη	καὶ	λίμνας ζῷον· ὧν μὲν γὰρ
[225]	ζῆν ἢ ἔδρασαν. εἶναι δὲ	καὶ	λίμνας παρ´ ἀλλήλας, τὴν μὲν
[18]	καὶ ἀκόλαστον, ἔχω μέν τινα	καὶ	λόγον εἰπεῖν ἔναγχος ἀκηκοώς, ὀκνῶ
[1]	ἀλλαχόθεν ἅνθρωπος ὥσπερ ὀργῇ τινι	καὶ	λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα κατεφόρει τῆς
[10]	ἐπὶ δίκην ὑπὸ Σελεύκου γυπῶν	καὶ	λύκων δικαζόντων καὶ κρέα πολλὰ
[20]	ἄρκτων μὲν γὰρ ἔτι νήπια	καὶ	λύκων τέκνα καὶ πιθήκων εὐθὺς
[20]	κακίαν μόνον οὐδ´ ἀρετὴν ἀλλὰ	καὶ	λύπην καὶ χαρὰν καὶ πάνθ´
[11]	ἐλπίδος ἔρημον εὑρίσκουσι, φόβων δὲ	καὶ	λυπῶν καὶ μνήμης ἀτερποῦς καὶ
[19]	μὴν ἀνίατον ἐμπεσόντος, εἶτ´ ἀκρασίᾳ	καὶ	μαλακίᾳ προεμένου τῷ πάθει τὸ
[11]	καὶ δεισιδαιμονίαν σκοπῶν ἀνευρήσεις ὑποκαθημένην	καὶ	μαλακίαν πρὸς πόνον καὶ δειλίαν
[19]	καὶ πόνον, τιμωρίαν ὑπὸ δειλίας	καὶ	μαλακίας ἀποκαλεῖ, χαίρειν ἐατέον. ἆρ´
[2]	τῶν μελλόντων εἰσὶν ἐπισχέσεις ἀδικημάτων	καὶ	μάλιστα τὸ παρηγοροῦν τοὺς πεπονθότας
[11]	δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους τῇ ἀπάτῃ	καὶ	μάλιστα τοῖς κακοῖς πολεμοῦντας, ὅτι
[5]	καὶ διάπλεω τὸν λογισμὸν ὀργῆς	καὶ	μανίας, πρὶν ἢ καταστῆναι καὶ
[11]	τοῦ πάθους ἀφιεὶς τὸ διψῶδες	καὶ	μανικὸν ἐν χρόνῳ καθορᾷ τὰ
[9]	ὡς μακαρίους, ἄχρι οὗ κεντούμενοι	καὶ	μαστιγούμενοι καὶ πῦρ ἀνιέντες ἐκ
[222]	ἱμάτια καὶ τὰς τιάρας ἀποτίλλουσι	καὶ	μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ παύσασθαι δακρύοντες
[11]	ἄξιον σπουδῆς ἀναφέροντος ἐκ πολλῶν	καὶ	μεγάλων ἀγώνων ἡ αἴσθησις αὐτῶν
[7]	κακῶν καὶ πονηρῶν ἄνδρας ἀγαθοὺς	καὶ	μεγαλωφελεῖς γενομένους. ~Τὸ δ´ ἐν
[11]	καὶ ἀχάριστον ἀνατρέψας τὰ κάλλιστα	καὶ	μέγιστα τῶν ἐν ἀνθρώποις δικαίων
[5]	μεταβαλεῖν καὶ γενέσθαι κόσμος, ὁμοιότητι	καὶ	μεθέξει τινὶ τῆς περὶ τὸ
[13]	πάλιν ἐξ ὑπαρχῆς ἐπαγάγῃ πλείονας	καὶ	μείζονας ἀτοπίας, εὐθὺς ἠρόμην αὐτόν
[19]	ὠφέλιμον πρᾶγμα ποιοῦμεν, ἐπιληπτικῶν παισὶ	καὶ	μελαγχολικῶν καὶ ποδαγρικῶν γυμνάσια καὶ
[21]	κακίας ἐπεξῆλθεν. ὡς γὰρ ἀκροχορδόνες	καὶ	μελάσματα καὶ φακοὶ πατέρων ἐν
[19]	ἀναφυομένην ἐᾶν δεῖ καὶ περιμένειν	καὶ	μέλλειν, ἄχρι ἂν ἐκχυθεῖσα τοῖς
[3]	περὶ ταῦτα τοῦ θείου διατριβαὶ	καὶ	μελλήσεις ἄτοπον ἔχουσιν, ὅτι τὴν
[2]	τῶν πονηρῶν βραδυτὴς τοῦ δαιμονίου	καὶ	μέλλησις ἐμοὶ δοκεῖ μάλιστα δεινὸν
[7]	Σικυωνίοις μὲν Ὀρθαγόρας γενόμενος τύραννος	καὶ	μετ´ ἐκεῖνον οἱ περὶ Μύρωνα
[5]	καὶ τὴν μέλλησιν ἐν τάξει	καὶ	μετ´ ἐμμελείας, τὸν ἥκιστα μετανοίᾳ
[3]	τὸ δέον, οἱ δ´ ὕστερον	καὶ	μετὰ χρόνον σπαραγμοὶ καὶ ἀνακρούσεις
[3]	διώκουσα πληγὴ καὶ νύξις ἐπανορθοῖ	καὶ	μετάγει πρὸς τὸ δέον, οἱ
[9]	σὺν αἰσχύνῃ φόβους τε πολλοὺς	καὶ	μεταμελείας καὶ πάθη χαλεπὰ καὶ
[10]	παθήματα καὶ φόβους καὶ προσδοκίας	καὶ	μεταμελείας, οἷς ἀδικήσας ἕκαστος ἐνέχεται
[11]	πόνον καὶ δειλίαν πρὸς θάνατον	καὶ	μετάπτωσιν ὀξεῖαν ὁρμῶν καὶ χαυνότητα
[226]	τε ζῷα παντοδαπὰ καμπτομένας βίᾳ	καὶ	μετασχηματιζομένας ὑπὸ τῶν ταῦτα δημιουργούντων,
[5]	ὁ λογισμὸς τὰ δίκαια πράττει	καὶ	μέτρια, τὴν ὀργὴν καὶ τὸν
[4]	προσήκει τὸ πότε καὶ πῶς	καὶ	μέχρι πόσου κολαστέον ἕκαστον τῶν
[224]	τὴν ψυχὴν τῆς γυναικὸς μετῄει,	καὶ	μὴ καλῶς διαμνημονεύσαντα λόγον εἰς
[21]	ἁρμόζει νοσοῦσιν, ἐνίοις δὲ λυσιτελεῖ	καὶ	μὴ νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον ἐκείνων ἔχουσιν.
[19]	προσέχειν ἀξιοῦντες ἑαυτοῖς καὶ παραφυλάττεσθαι	καὶ	μὴ παραμελεῖν ὅσοι γεγόνασιν ἐκ
[13]	τὸ σφοδρὸν τοῦτο τῆς κατηγορίας,	καὶ	μὴ φέρε πικρῶς, εἰ κολάζονταί
[14]	ἔχουσαι καὶ διαδόσεις ἀπίστους ὀξύτησι	καὶ	μήκεσι δι´ ἑτέρων εἰς ἕτερα
[12]	τὸ μήνιμα τῆς Λευκαδίας Ἥρας;	καὶ	μὴν οὐ πολὺς χρόνος ἀφ´
[2]	παθῶν φερομένους πρὸς τὰς ἀδικίας.	καὶ	μήν τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν,
[9]	εἰς φθίσιν, ἀνήκεστον πάθος, ἐμπεσόντα	καὶ	μίξαντα πρῶτον ἀνθρώπων γυμναστικὴν ἰατρικῇ
[13]	μετὰ Λέσβιον ᾠδόν‘ ἐπὶ τιμῇ	καὶ	μνήμῃ Τερπάνδρου τοῦ παλαιοῦ κηρυττόμενον·
[11]	εὑρίσκουσι, φόβων δὲ καὶ λυπῶν	καὶ	μνήμης ἀτερποῦς καὶ πρὸς μὲν
[221]	τεταραγμένην καὶ πολλῷ πάνυ χρόνῳ	καὶ	μόλις ἀποκαθισταμένην. τὰς μὲν οὖν
[222]	τοῦ ὀνείρατος ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ	καὶ	μώλωπες ἐπὶ τῶν παθῶν ἑκάστου
[2]	Ἀθήνησι τῶν ἐναγῶν σωμάτων ῥίψεις	καὶ	νεκρῶν ἐξορισμοὺς οὐδὲ παίδων παισὶν
[17]	ἕπεσθαι τῷ τοὺς θεοὺς ἐπιβλέπειν	καὶ	νέμειν ἕκαστα τῶν καθ´ ἡμᾶς
[20]	φύσις εἰς ἔθη καὶ δόγματα	καὶ	νόμους ἑαυτὴν ἐμβαλοῦσα κρύπτει τὰ
[15]	λόγῳ καὶ πόνῳ καὶ πάθει	καὶ	νόμῳ ῥᾳδίως τρεπόμεναι καὶ πρὸς
[12]	αὐτοῖς ἀφορίαν τε γῆς ἐπαγαγεῖν	καὶ	νόσων ἀτόπων ἰδέαν πᾶσαν, ὥστε
[5]	τῷ δὲ βραδέως πολλοὺς ὠφελοῦσαν	καὶ	νουθετοῦσαν. ~Δεύτερον τοίνυν τοῦτο διανοηθῶμεν,
[224]	εἴη μαντεῖον ἐν θεοῖς Ἀπόλλωνος	καὶ	Νυκτός· οὐδενὸς γὰρ Ἀπόλλωνι Νύκτα
[221]	σώματι καταλέλοιπας. σύμβολον δέ σοι	καὶ	νῦν καὶ αὖθις ἔστω τὸ
[2]	ἐμοὶ δοκεῖ μάλιστα δεινὸν εἶναι·	καὶ	νῦν ὑπὸ τῶν λόγων τούτων
[3]	καὶ τὴν ἁμαρτίαν διώκουσα πληγὴ	καὶ	νύξις ἐπανορθοῖ καὶ μετάγει πρὸς
[6]	ἡμεῖς μὲν εὐθὺς τὸ τραχὺ	καὶ	νύττον οὐ φέροντες ἀποκόπτειν οἰόμεθα
[5]	πράττει τὰς φρένας μετοικίσας‘ οὕτω	καὶ	ὁ λογισμὸς τὰ δίκαια πράττει
[2]	σπαράττων ἅμα κατεφόρει τῆς προνοίας.	~Καὶ	ὁ Πατροκλέας ἡ περὶ τὰς
[17]	ἐστι τῆς ψυχῆς καταγνῶναι θάνατον.	καὶ	ὁ Πατροκλέας τί δ´ ἦν’
[12]	μὴ τοῦ καιροῦ πορρωτέρω πρόεισι.	καὶ	ὁ Τίμων τυχόν’ ἔφη πρὸς
[10]	μεθημερινὰ καὶ χρησμοὶ καὶ καταιβασίαι,	καὶ	ὅ τι δόξαν ἔσχεν αἰτίᾳ
[225]	διεβίωσαν κακίᾳ λανθανούσῃ, τούτους ἐπιπόνως	καὶ	ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον ἕτεροι περιεστῶτες ἐκτρέπεσθαι
[225]	ὄψεις· ἐπεὶ δὲ καὶ φίλοις	καὶ	οἰκείοις καὶ συνήθεσιν ὁ Θεσπέσιος
[15]	χρόνῳ γινόμενον, ἀλλὰ συμπαθὲς ἀεὶ	καὶ	οἰκεῖον αὑτῷ καὶ πᾶσαν ὧν
[225]	οὐκέτι τὸν πρᾶον ἐκεῖνον ἑώρα	καὶ	οἰκεῖον ξεναγόν, ἀλλ´ ὑφ´ ἑτέρων
[2]	τοῖς ἀποβαλοῦσι παῖδας καὶ φίλους	καὶ	οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου προδοθέντας ἤνεγκε
[225]	καὶ τὰ μὲν πρῶτα δυσχερεῖς	καὶ	οἰκτρὰς εἶχον μόνον ὄψεις· ἐπεὶ
[4]	μηδετέρᾳ μερίδι προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα.	καὶ	ὅλως πολλὰς ἄν τις ἐξείποι
[7]	ἰατρείας εἰς τὸ μηδὲν ἥκουσι.	καὶ	Ὁμήρου δέ που λέγοντος ἀκούετε,
[6]	κακίαν παρὰ φύσιν ὑπὸ τροφῆς	καὶ	ὁμιλίας φαύλης φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν
[19]	τὰ πράγματα πῆ δ´ ἐοικότα	καὶ	ὅμοια. νόσου μὲν γὰρ ἄλλος
[5]	γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας συγγενοῦς	καὶ	ὁμοφύλου σώματος. οὐ γὰρ ἐγγυτάτω
[222]	οὐδὲν ἢ σκιά τις ἀτελὴς	καὶ	ὄναρ ἡδονῆς πλήρωσιν οὐκ ἐχούσης
[15]	τε καὶ σπουδαὶ καὶ χάριτες	καὶ	ὀργαὶ τοῦ δήμου πάνυ γε
[226]	ἐχομένας καὶ τετριγυίας ὑπὸ μνήμης	καὶ	ὀργῆς ὧν ἔπαθον δι´ αὐτάς.
[9]	φησί βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη·	καί	ὃς δ´ ἄλλῳ κακὰ τεύχει,
[18]	κακὰ πάσχοντας δι´ αὑτοὺς ὁρᾶν,	καὶ	ὅτι ψυχὴν ἀνδρὸς ἀσεβοῦς καὶ
[16]	τρέφονται καὶ διοικοῦνται καὶ φρονοῦσι·	καὶ	οὐθὲν δεινὸν οὐδ´ ἄτοπον, ἂν
[6]	τὸ γενναῖον ὡς ἰσχυρὸν αὐταῖς	καὶ	οὐκ ἐξίτηλον ἐμπέφυκεν, ἐξανθεῖ δὲ
[225]	κατεῖδεν ἔκ τινος βαράθρου στιγμάτων	καὶ	οὐλῶν μεστὸν ἀναδυόμενον, ὀρέγοντα τὰς
[16]	δεκάδος ἀνελὼν ἕνα πάντας ἐνέτρεψε,	καὶ	οὕτως οὐ μέρει διὰ μέρους
[222]	δὲ φαῦλοι, κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους	καὶ	ὀφθεὶς δικαιοῦται πολὺν χρόνον ἐξαιρούμενος
[15]	μεταβολαὶ παντὶ λόγῳ καὶ πόνῳ	καὶ	πάθει καὶ νόμῳ ῥᾳδίως τρεπόμεναι
[3]	ὡς ἐφεστῶτα τοῖς ἀνθρωπίνοις πράγμασι	καὶ	πάθεσιν οὐχ ὑπερήμερον δικαιωτήν· ἡ
[9]	φόβους τε πολλοὺς καὶ μεταμελείας	καὶ	πάθη χαλεπὰ καὶ ταραχὰς ἀπαύστους
[21]	γένος ὁμοιότητος, οὕτω πολλάκις ἤθη	καὶ	πάθη ψυχῆς αἱ πρῶται κρύπτουσι
[225]	ἅτε δὴ περὶ τὸ ἄλογον	καὶ	παθητικὸν ἔτι μόνον οὖσαν· ὅσοι
[9]	καὶ δόσεις καὶ χάριτας ἀμέλει	καὶ	παιδιάς, ὥσπερ ἐν δεσμωτηρίῳ κυβευόντων
[222]	ἐντείνουσαν. ὧν αἱ μὲν πάλιν	καὶ	πάλιν κολασθεῖσαι τὴν προσήκουσαν ἕξιν
[10]	λέγουσαν ἐγώ σοι τούτων αἰτία‘	καὶ	πάλιν τὰς θυγατέρας διαπύρους καὶ
[20]	ἀλλὰ καὶ λύπην καὶ χαρὰν	καὶ	πάνθ´ ὅς´ ἀναδεχομένης τῆς γενέσεως
[222]	ἀλλὰ πανταχόθεν καὶ ὑπὸ πάντων	καὶ	πάντα καθορώμενον ἔδειξε πρῶτον ἀγαθοῖς
[2]	καὶ λαθὼν ὑπὲρ εἴκοσιν ἔτη	καὶ	πάντα ταῦτα βασιλεύσας Ἀρκάδων ὕστερον
[8]	τινος αἰτίας ὑφῆψε τὴν οἰκίαν	καὶ	πάντας ἐν τῷ αὐτῷ κατέκαυσεν.
[222]	δ´’ εἶπε τὰ ποικίλα ταῦτα	καὶ	παντοδαπὰ χρώματα τῶν ψυχῶν· τὸ
[4]	τίθενται τὸ εὔλογον ἁπλῶς ἔχουσι	καὶ	πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια καὶ
[22]	αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ δὲ ῥωσθεὶς	καὶ	παρ´ αὑτῷ γενόμενος ἄπιστόν τινα
[13]	Βοιωτοῖς Ὀφελτιάδαι γένος ὄντες ἀξιοῦτε	καὶ	παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ
[11]	δήπου Λυσίμαχον ὑπὸ δίψης ἐκβιασθέντα	καὶ	παραδόντα τοῖς Γέταις τὸ σῶμα
[222]	Ποινὴ ταχεῖα, πράῳ τινὶ τρόπῳ	καὶ	παραλείποντι πολλὰ τῶν καθαρμοῦ δεομένων·
[18]	καὶ ὅτι ψυχὴν ἀνδρὸς ἀσεβοῦς	καὶ	παρανόμου μετὰ θάνατον ἐφορῶσαν οὐκ
[6]	τυραννίδας ἐχρήσαντο πρὸς ἀρετὴν αὐταῖς	καὶ	παρανόμως ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἐλθόντες
[13]	πολλὰ περιβεβλημένοι τυγχάνωσι, ταὐτὸ καῦμα	καὶ	παραπλήσιον, ὅμως δ´ εἰς παραμυθίαν
[19]	οὕτω παρακελευόμεθα προσέχειν ἀξιοῦντες ἑαυτοῖς	καὶ	παραφυλάττεσθαι καὶ μὴ παραμελεῖν ὅσοι
[8]	οὐ βέλτιον εἶναι τοῦ ταχὺ	καὶ	παραχρῆμα νομίζεις; οἷόν ἐστι τὸ
[2]	κακοὺς εἰκός ἐστιν ἑαυτοῖς διακελευομένους	καὶ	παρεγγυῶντας ἐπιχειρεῖν τοῖς παρανομήμασιν, ὡς
[20]	οὐδὲν τοῦ Ἡσιόδου σοφώτερος διακελευομένου	καὶ	παρεγγυῶντος Μηδ´ ἀπὸ δυσφήμοιο τάφου
[16]	τῶν πονηρῶν τὸ κυριώτατον ἐμπέφυκε	καὶ	πάρεστι μέρος, οὐχ ἡσυχαῖον οὐδ´
[13]	Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ	καὶ	παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε
[12]	μετρίως. ἃ γὰρ Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ	καὶ	παρρησιάζεται πρὸς τοὺς θεοὺς τὰ
[223]	κύκλῳ κατεῖχε βακχεία καὶ γέλως	καὶ	πᾶσα μοῦσα παιζόντων καὶ τερπομένων.
[15]	συμπαθὲς ἀεὶ καὶ οἰκεῖον αὑτῷ	καὶ	πᾶσαν ὧν πράττει κατὰ τὸ
[11]	μὲν ἀποδοὺς καὶ γνώριμον ἐγγυησάμενος	καὶ	πατρίδι μετὰ δόξης καὶ φιλοτιμίας
[19]	φησιν ἰατροῦ διὰ νόσον πάππου	καὶ	πατρὸς ἔκγονον ἢ παῖδα φαρμακεύοντος.
[4]	τὴν ἀρχὴν μὴ τρέφειν μύστακα	καὶ	πείθεσθαι τοῖς νόμοις, ὡς μὴ
[6]	ἴσμεν καὶ Ἱέρωνα τοὺς Σικελιώτας	καὶ	Πεισίστρατον τὸν Ἱπποκράτους, ὅτι πονηρίᾳ
[19]	δίαιταν αὐστηρὰν καὶ ἀφελὼν ὄψα	καὶ	πέμματα καὶ πότους καὶ γύναια,
[12]	τὴν ἐσθῆτα μεταβάλλειν ἐπ´ αὐτῷ	καὶ	πενθεῖν. καίτοι τοῦτ´ ἀβελτερίαν μὲν
[7]	ἀρεταῖς μεγάλων βασιλέων. γέγονε δὲ	καὶ	Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας· καὶ
[14]	λαβόντος ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν αἱ Ἀθῆναι	καὶ	Περικλῆς ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν,
[225]	δὲ μέλαιναί τε δεινῶς ἐγίνοντο	καὶ	περικλώμεναι διὰ σκληρότητα καὶ συντριβόμεναι
[19]	ἤθει καὶ ἀναφυομένην ἐᾶν δεῖ	καὶ	περιμένειν καὶ μέλλειν, ἄχρι ἂν
[5]	τῷ μέλλοντι τὴν τιμωρίαν κατατιθέμενον	καὶ	περιμένοντα τὸν χρόνον εὐλαβεῖς περὶ
[221]	μικρὸν ἐξαρθεὶς ἔδοξεν ἀναπνεῖν ὅλος	καὶ	περιορᾶν πανταχόθεν, ὥσπερ ἑνὸς ὄμματος
[221]	εἶτα πολλαῖς ὁμοίως διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι	καὶ	περιπλεκόμεναι φοράς τε πάσας πρὸς
[222]	οὐδὲν ἔχοντα καταδῦναι καὶ ἀποκρύψασθαι	καὶ	περιστεῖλαι τὴν μοχθηρίαν ἀλλὰ πανταχόθεν
[226]	ὁπότε γάρ τις ἐκείνων ἀφίκοιτο	καὶ	περιτύχοι, προσέπιπτεν ὀργῇ καὶ κατεβόα
[222]	Ἀδραστείας ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα πλανωμένους	καὶ	περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ
[3]	μετὰ χρόνον σπαραγμοὶ καὶ ἀνακρούσεις	καὶ	περιψοφήσεις ἑτέρου τινὸς ἕνεκα μᾶλλον
[222]	ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν σφυγμοὺς ἔχουσαι	καὶ	πήδησιν, ἐνίαις μὲν ἀμυδρὰν καὶ
[10]	ἢ τὴν συνάπτουσαν ἀναισθησίᾳ σβέσιν	καὶ	πῆξιν καταλαβεῖν, εἰ τὸν ἔσχατον
[14]	εὐλαβείας ἀτρέμα πρὸς τὸ εἰκὸς	καὶ	πιθανόν· ὡς τό γε σαφὲς
[20]	ἔτι νήπια καὶ λύκων τέκνα	καὶ	πιθήκων εὐθὺς ἐμφαίνει τὸ συγγενὲς
[222]	δ´ αἱματωπὸν καὶ διάπυρον, ὠμότητος	καὶ	πικρίας· ὅπου δὲ τὸ γλαύκινόν
[4]	τεχνῶν μεγίστη, πρὸς μυρίοις ἑτέροις	καὶ	Πίνδαρος ἐμαρτύρησεν ἀριστοτέχναν‘ ἀνακαλούμενος τὸν
[14]	ἐν σκοτεινῷ καὶ πολλοὺς ἑλιγμοὺς	καὶ	πλάνας ἔχοντι τῷ περὶ θεοῦ
[5]	καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς ἀναρμόστοις	καὶ	πλανητοῖς πάθεσι καὶ φεύγῃ τὸ
[11]	διὰ τὸ πάντῃ μεταπτωτὸν αὐτοῦ	καὶ	πλανώμενον τῆς γνώμης, καὶ κροτούμενοί
[13]	(καίτοι τὰ πλεῖστα μύθοις ἔοικε	καὶ	πλάσμασιν) ἀναμνήσθητι δὲ τῶν ἔναγχος
[7]	ἵππους ἀπολέσθαι κρεῖττον ἦν Φωκεῦσι	καὶ	πλείονα χρυσὸν ἐκ Δελφῶν οἴχεσθαι
[225]	ἐχίδνας περιπεπλεγμένας σύνδυο καὶ σύντρεις	καὶ	πλείονας, ἀλλήλας ἐσθιούσας ὑπὸ μνησικακίας
[225]	τὰς ψυχὰς τῶν δι´ ἀπληστίαν	καὶ	πλεονεξίαν πονηρῶν. ἐν μὲν γὰρ
[222]	ὄρφνιον καὶ ῥυπαρόν, ἀνελευθερίας ἀλοιφὴν	καὶ	πλεονεξίας, τὸ δ´ αἱματωπὸν καὶ
[226]	τῶν ταῦτα δημιουργούντων, ὀργάνοις τισὶ	καὶ	πληγαῖς τὰ μὲν κολλώντων μέρη
[5]	καὶ ὡς ἔτυχεν, ὡς κακίας	καὶ	πλημμελείας ἁπάσης γένεσιν. οὐ γὰρ
[19]	ποιοῦμεν, ἐπιληπτικῶν παισὶ καὶ μελαγχολικῶν	καὶ	ποδαγρικῶν γυμνάσια καὶ διαίτας καὶ
[22]	ἐχθροῖς ἢ βεβαιότερον φίλοις· ὥστε	καὶ	ποθεῖν τοὺς ἐντυγχάνοντας αὐτῷ τὴν
[223]	ἐκ δὲ τῆς μνήμης ἵμερον	καὶ	πόθον ἕλκοντα πρὸς γένεσιν, ἣν
[225]	αὐτῶν καὶ ἀναπτύσσοντες ἀπεδείκνυσαν ὑπούλους	καὶ	ποικίλους, ἐν τῷ λογιστικῷ καὶ
[224]	μιγνύμενον, ὡς ὁρᾷς, τῷ ἀπατηλῷ	καὶ	ποικίλῳ τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς
[3]	ἀλεῖν λεγομένοις μύλοις τῶν θεῶν	καὶ	ποιοῦσι τὴν δίκην ἀμαυρὰν καὶ
[4]	ἐστι τοῦ περὶ μουσικῶν ἀμούσους	καὶ	πολεμικῶν ἀστρατεύτους διαλέγεσθαι τὸ τὰ
[226]	προγινώσκειν τὴν τιμωρίαν. ἐνίαις δὲ	καὶ	πολλὰς ἅμα τῶν ἐκγόνων ἔλεγε
[14]	ὥσπερ ἀρχὴν κλωστῆρος ἐν σκοτεινῷ	καὶ	πολλοὺς ἑλιγμοὺς καὶ πλάνας ἔχοντι
[221]	τινα φορὰν φέρεσθαι καὶ τεταραγμένην	καὶ	πολλῷ πάνυ χρόνῳ καὶ μόλις
[2]	ἀποδιδούσης, τὴν δὲ τιμωρίαν ὀψὲ	καὶ	πολὺ τῆς ἀπολαύσεως καθυστεροῦσαν. ~Ταῦτα
[6]	καὶ θηρία πολλὰ καὶ ῥεύματα	καὶ	πολὺν ἔχουσαν πηλόν, ἀλλὰ τῷ
[9]	ἀνιέντες ἐκ τῆς ἀνθινῆς ἐκείνης	καὶ	πολυτελοῦς ἐσθῆτος ὀφθῶσιν. οἱ γὰρ
[7]	καὶ Περικλῆς Ἀθήνησιν ἐναγοῦς οἰκίας·	καὶ	Πομπήιος Μάγνος ἐν Ῥώμῃ Στράβωνος
[13]	ἐγκαλῶν μέν, ἂν ἀνδρὸς ἀδίκου	καὶ	πονηροῦ παῖδες ἐκ παίδων εὐτυχεῖν
[7]	μήτε τοὺς ἄλλους ἐκ κακῶν	καὶ	πονηρῶν ἄνδρας ἀγαθοὺς καὶ μεγαλωφελεῖς
[222]	ἐξαιρούμενος ἕκαστον τῶν παθῶν ἀλγηδόσι	καὶ	πόνοις, οἳ τοσοῦτο μεγέθει καὶ
[19]	ἡδονὰς ἀφαιρεῖ καὶ δηγμὸν ἐπάγει	καὶ	πόνον, τιμωρίαν ὑπὸ δειλίας καὶ
[15]	τῶν ἠθῶν μεταβολαὶ παντὶ λόγῳ	καὶ	πόνῳ καὶ πάθει καὶ νόμῳ
[19]	καὶ ἀφελὼν ὄψα καὶ πέμματα	καὶ	πότους καὶ γύναια, φαρμακείαις δὲ
[9]	εὐωχίας δὲ πολλὰς διὰ μέσου	καὶ	πραγματείας καὶ δόσεις καὶ χάριτας
[223]	ἁπάσαις διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει δὲ μαλακὴν	καὶ	πραεῖαν αὔραν ὀσμὰς ἀναφέρουσαν ἡδονάς
[5]	εἴπερ οὖν ἀνδρῶν λόγοι μνημονευόμενοι	καὶ	πράξεις λεγόμεναι τὸ τραχὺ καὶ
[21]	δίκην διδόντων, νῦν δ´ ὅτι	καὶ	πρὶν ἀδικεῖν ἐνίων τὴν ἕξιν
[1]	ὁ Ἐπικούρος εἰπών, ὦ Κυῆτε,	καὶ	πρὶν ἀποκρίνασθαί τινα, πρὸς τῷ
[13]	τὴν κόλασιν οἴεσθαι δεῖν ἀπαυδᾶν	καὶ	προαπολείπειν ἐπὶ ταῖς ἀδικίαις ἀλλὰ
[11]	αὑτοὺς καταμανθάνοντες ἄχθονται καὶ δυσκολαίνουσι	καὶ	προβάλλονται τὸν ἑαυτῶν βίον. οὐ
[222]	πρῶτον ἀγαθοῖς γονεῦσιν, ἄνπερ ὦσι,	καὶ	προγόνοις αὐτοῦ πρόσπτυστον ὄντα καὶ
[6]	καὶ λάλων κατασκευάσαντες, Γέλων δὲ	καὶ	προπολεμήσας ἄριστα καὶ κρατήσας μάχῃ
[222]	ἀλλὰ πρὸς δόξαν αἱ πολλαὶ	καὶ	πρὸς αἴσθησιν αὐτῶν εἰσιν· ὃς
[223]	αἱ ψυχαὶ ταῖς εὐωδίαις διεχέοντο	καὶ	πρὸς ἀλλήλας ἐφιλοφρονοῦντο· καὶ τὸν
[221]	τοῦ περιέχοντος ὀφθῆναί τε φαιδραὶ	καὶ	πρὸς ἀλλήλας ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ
[1]	ἀνθρώπου τὴν ἀτοπίαν, ἐπιστάντες σιωπῇ	καὶ	πρὸς ἀλλήλους διαβλέψαντες ἀνεστρέφομεν πάλιν
[11]	καὶ λυπῶν καὶ μνήμης ἀτερποῦς	καὶ	πρὸς μὲν τὸ μέλλον ὑποψίας
[10]	δεισιδαιμονίαις· ὥστε πρὸς τὰ γιγνόμενα	καὶ	πρὸς τὴν ἀλήθειαν ἀποπλάττεσθαι τὸ
[15]	πάθει καὶ νόμῳ ῥᾳδίως τρεπόμεναι	καὶ	πρὸς τὸν ἀεὶ συνόντα τὴν
[10]	ἐν μέσῳ παθήματα καὶ φόβους	καὶ	προσδοκίας καὶ μεταμελείας, οἷς ἀδικήσας
[221]	τρεῖς ἰδὼν γνωρίμους ἐπειρᾶτο προσμῖξαι	καὶ	προσειπεῖν· αἱ δ´ οὔτ´ ἤκουον
[21]	ἀλλ´ ὅσων ἡ φύσις ἔστερξε	καὶ	προσήκατο τὸ συγγενές, τούτων ἡ
[221]	δὲ καὶ διαχύσει τὸ χαῖρον	καὶ	προσιέμενον. Ἐνταῦθα μίαν ἔφη γνῶναι
[4]	δεῖ τὸ τρίτον ἐπενεγκεῖν κῦμα	καὶ	προσκατακλύσαι τὸν λόγον, εἰ τὰ
[10]	πεπωκότα τὸ κώνειον εἶτα περιιόντα	καὶ	προσμένοντα βάρος ἐγγενέσθαι τοῖς σκέλεσιν
[3]	ἡ καθ´ ἕκαστον ὧν πταίει	καὶ	προσπίπτει ῥαπιζομένη καὶ ἀνακρουομένη τῷ
[17]	ἀνῃρηκώς, εἶτα χρησάμενος λιταῖς τισι	καὶ	προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας ἐκελεύσθη πορευθεὶς
[2]	τὸν μὲν καρπὸν εὐθὺς ὡραῖον	καὶ	προῦπτον ἀποδιδούσης, τὴν δὲ τιμωρίαν
[10]	ἄχρι τῶν ἀδικημάτων ἰσχυρόν ἐστι	καὶ	πρόχειρον, εἶτα τοῦ πάθους ὥσπερ
[9]	ἄχρι οὗ κεντούμενοι καὶ μαστιγούμενοι	καὶ	πῦρ ἀνιέντες ἐκ τῆς ἀνθινῆς
[9]	διαχρύσοις καὶ χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους	καὶ	πυρριχίζοντας ἄγαται καὶ τέθηπεν ὡς
[4]	δημιουργόν, ᾗ προσήκει τὸ πότε	καὶ	πῶς καὶ μέχρι πόσου κολαστέον
[13]	καὶ ἀγανακτῶν ὑγρός ἐστι λίαν	καὶ	ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ φιλαίτιος ὅλως
[11]	τῶν πονηρῶν καὶ ἀποθνῄσκουσι μαλακῶς	καὶ	ῥαθύμως χρῆσθαι τὸ δαιμόνιον. Καὶ
[6]	φυτῶν ἀγρίων καὶ θηρία πολλὰ	καὶ	ῥεύματα καὶ πολὺν ἔχουσαν πηλόν,
[9]	ἐκ τῆς αὐτῆς ὁμόθεν χώρας	καὶ	ῥίζης συνυποφυομένην· ἡ γὰρ κακή‘
[222]	τῶν ψυχῶν· τὸ μὲν ὄρφνιον	καὶ	ῥυπαρόν, ἀνελευθερίας ἀλοιφὴν καὶ πλεονεξίας,
[7]	καὶ Φάλαρις ἦν Ἀκραγαντίνοις φάρμακον	καὶ	Ῥωμαίοις Μάριος. Σικυωνίοις δὲ καὶ
[223]	δ´ ἄλογον καὶ σωματοειδὲς ἀρδόμενον	καὶ	σαρκούμενον ἐμποιεῖ τοῦ σώματος μνήμην,
[13]	καὶ συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις	καὶ	Σατιλαίοις τὴν πάτριον Ἡρακλειδῶν μετιοῦσι
[224]	τοῦτο μέν’ ἔφη Νυκτός ἐστι	καὶ	Σελήνης μαντεῖον κοινόν, οὐδαμοῦ τῆς
[225]	ἀναδυόμενον, ὀρέγοντα τὰς χεῖρας αὐτῷ	καὶ	σιωπᾶν οὐκ ἐώμενον ἀλλ´ ὁμολογεῖν
[221]	μὲν τινα συναιωρουμένην ἀμυδράν τινα	καὶ	σκιώδη γραμμήν, ἐκείνους δὲ περιλαμπομένους
[17]	παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως δὲ	καὶ	Σπαρτιάταις χρησθὲν ἱλάσασθαι τὴν Παυσανίου
[15]	ἤθη καὶ κινήματα παιδιαί τε	καὶ	σπουδαὶ καὶ χάριτες καὶ ὀργαὶ
[13]	τὴν πάτριον Ἡρακλειδῶν μετιοῦσι τιμὴν	καὶ	στεφανηφορίαν συνανασῴζων ἔλεγον ὅτι δεῖ
[16]	παίδων ἑνὸς καθικόμενος ἑτέρους ἐνουθέτησε,	καὶ	στρατηγὸς ἐκ δεκάδος ἀνελὼν ἕνα
[14]	Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ εἰ Δελφῶν	καὶ	Συβαριτῶν γενομένων πονηρῶν ἡ δίκη
[222]	ἐκλεανθέντων παντάπασι τὴν ψυχὴν αὐγοειδῆ	καὶ	σύγχρουν γίνεσθαι· μέχρι δ´ οὗ
[3]	ὕστερον εἰς ἀτυχήματος χώραν τιθέμενοι	καὶ	συμφορὰν οὐ τιμωρίαν ὀνομάζοντες οὐθὲν
[9]	τις οὖσα βίου δημιουργὸς οἰκτροῦ	καὶ	σὺν αἰσχύνῃ φόβους τε πολλοὺς
[12]	Ἀγαθοκλῆς δ´ ὁ Συρακοσίων τύραννος	καὶ	σὺν γέλωτι χλευάζων Κερκυραίους ἐρωτῶντας
[14]	τῶν ἐσχάτων ἐπὶ τὰ πρῶτα	καὶ	συνάψεις· ὧν ἡ αἰτία, κἂν
[15]	ἀναδεχόμενον, μέχρι ἂν ἡ ποιοῦσα	καὶ	συνδέουσα ταῖς ἐπιπλοκαῖς κοινωνία τὴν
[11]	μετὰ δόξης καὶ φιλοτιμίας ἐπιδοὺς	καὶ	συνεισενεγκὼν ὁ φαῦλος εὐθύς ἐστιν
[13]	Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ καὶ παρῆτε	καὶ	συνελαμβάνεσθε πρῴην, ὅτε Λυκόρμαις καὶ
[226]	πληγαῖς τὰ μὲν κολλώντων μέρη	καὶ	συνελαυνόντων, τὰ δ´ ἀποστρεφόντων, ἔνια
[222]	τὰς ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς ἀπολαύσεσι	καὶ	συνεπαυρέσθαι διὰ σώματος· ἐνταῦθα γὰρ
[16]	ἐστὶ τι πόλις ἓν πρᾶγμα	καὶ	συνεχές, ἔστι δήπου καὶ γένος,
[15]	πρόχειρον. ἓν γάρ τι πρᾶγμα	καὶ	συνεχὲς ἡ πόλις ὥσπερ ζῷον
[221]	καθαρωτάτη πανσέληνος, ἓν χρῶμα λεῖον	καὶ	συνεχὲς ὁμαλῶς ἱέντας, ἑτέρων δὲ
[225]	δὲ καὶ φίλοις καὶ οἰκείοις	καὶ	συνήθεσιν ὁ Θεσπέσιος οὐκ ἂν
[9]	τιμωρίαν εἴποι πέρας δὲ τιμωρίας	καὶ	συντέλειαν. ὥσπερ γὰρ Ἡρόδικον τὸν
[11]	ὑπὸ τῆς κακίας διεφθαρμένον ὅλον	καὶ	συντεταραγμένον. ~Ἀλλὰ σκοπεῖτε τὸν λόγον’
[225]	ὥσπερ τὰς ἐχίδνας περιπεπλεγμένας σύνδυο	καὶ	σύντρεις καὶ πλείονας, ἀλλήλας ἐσθιούσας
[225]	ἐγίνοντο καὶ περικλώμεναι διὰ σκληρότητα	καὶ	συντριβόμεναι τὰ εἴδη μετέβαλλον· εἶθ´
[11]	δὲ καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι	καὶ	συνωμοσίαις ὡς Ἀπολλόδωρος, καὶ χρήματα
[18]	τοῖς δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς ἀποτρέπουσι	καὶ	συστέλλουσι τῶν πονηρῶν. ὅτι δ´
[5]	ὀργῇ μηδ´ ὅτε μάλιστα φλέγεται	καὶ	σφαδᾴζει Πηδῶν ὁ θυμὸς τῶν
[5]	καὶ πράξεις λεγόμεναι τὸ τραχὺ	καὶ	σφοδρὸν ἀπαρύτουσι τῆς ὀργῆς, πολὺ
[222]	καὶ πόνοις, οἳ τοσοῦτο μεγέθει	καὶ	σφοδρότητι τοὺς διὰ σαρκὸς ὑπερβάλλουσιν,
[5]	καὶ τοῖς πονηροῖς ἐν χρόνῳ	καὶ	σχολαίως τὴν δίκην ἐπιτίθησιν, οὐκ
[223]	τῆς ἡδονῆς, τὸ δ´ ἄλογον	καὶ	σωματοειδὲς ἀρδόμενον καὶ σαρκούμενον ἐμποιεῖ
[222]	ἀντιβολοῦσιν, οὕτως αἱ διὰ χρημάτων	καὶ	σωμάτων κολάσεις ἁφὴν οὐκ ἔχουσι
[4]	ἀστρατεύτους διαλέγεσθαι τὸ τὰ θεῖα	καὶ	τὰ δαιμόνια πράγματα διασκοπεῖν ἀνθρώπους
[20]	ἑαυτὴν ἐμβαλοῦσα κρύπτει τὰ φαῦλα	καὶ	τὰ καλὰ μιμεῖται πολλάκις, ὥστ´
[225]	τὴν θέαν τῶν κολαζομένων ἐτρέποντο.	καὶ	τὰ μὲν πρῶτα δυσχερεῖς καὶ
[15]	ἰδὼν τὰς Ἀθήνας ἔτει τριακοστῷ,	καὶ	τὰ νῦν ἤθη καὶ κινήματα
[224]	καὶ βραχέα κατήκουσεν· ὧν ἦν	καὶ	τὰ περὶ τὸ Βέσβιον ὄρος
[8]	κτείναντι τὸν Μίτυν καὶ ἀνελεῖν.	καὶ	τὰ περὶ τὸν Βέσσον τὸν
[226]	περιτύχοι, προσέπιπτεν ὀργῇ καὶ κατεβόα	καὶ	τὰ σημεῖα τῶν παθῶν ἐδείκνυεν,
[10]	καὶ ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς φόβοις	καὶ	ταῖς δεισιδαιμονίαις· ὥστε πρὸς τὰ
[20]	ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον ὅτε τύπτουσι,	καὶ	ταῖς ἐχίδναις τὸν ἰὸν ὅτε
[3]	κακία μόλις ἂν γένοιτο σύννους	καὶ	ταπεινὴ καὶ κατάφοβος πρὸς τὸν
[2]	ἀσθενῆ μὲν ταῖς ἐλπίσι ποιεῖ	καὶ	ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον, αὔξει δὲ
[10]	πάθους ὥσπερ πνεύματος ὑπολείποντος ἀσθενὲς	καὶ	ταπεινὸν ὑποπίπτει τοῖς φόβοις καὶ
[7]	οὐ πρότερον ἐξεῖλε τὸ λυποῦν	καὶ	ταράττον ἢ τὸ νοσοῦν ἀπαλλάξαι
[9]	καὶ μεταμελείας καὶ πάθη χαλεπὰ	καὶ	ταραχὰς ἀπαύστους ἔχοντος. ἀλλ´ οὐδὲν
[11]	ἐν ἀνθρώποις δικαίων ἐμπέπληκεν αἰσχύνης	καὶ	ταραχῆς τὸν βίον; ὥσπερ γὰρ
[223]	ὑπὸ τῆς ὀχούσης ἀπελείφθη δυνάμεως.	καὶ	τὰς ἄλλας ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ
[20]	διορᾶν καὶ διαισθάνεσθαι τὰς ὁμοιοπαθείας	καὶ	τὰς διαφοράς, πρὶν εἰς μεγάλα
[6]	ἡμαρτηκόσι κυνὸς δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι	καὶ	τὰς πράξεις ἐκ ποδὸς ἐπιδιώκουσι·
[222]	Πέρσαις τῶν κολαζομένων τὰ ἱμάτια	καὶ	τὰς τιάρας ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν,
[13]	γεγονόσι τὰς τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους	καὶ	τὰς χάριτας, ὧν τοὺς Ἕλληνας
[14]	κακῶς, ὁμοίως δέ, ἂν πονηροῦ.	~Καὶ	ταῦτα μέν’ ἔφην ὥσπερ ἀντιφράγματά
[226]	διαπεπαρμένην ἥλοις διαπύροις. προκεχειρισμένων δὲ	καὶ	ταύτῃ τῶν δημιουργῶν Πινδαρικῆς ἐχίδνης
[4]	κολαστέον ἕκαστον τῶν πονηρῶν ὁρίζειν.	καὶ	ταύτης φησὶ τῆς τέχνης ὁ
[221]	γαλήνῃ τῷ φωτὶ ῥᾳδίως πάντῃ	καὶ	ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ δὲ πλεῖστα
[222]	καὶ πήδησιν, ἐνίαις μὲν ἀμυδρὰν	καὶ	ταχὺ κατασβεννυμένην ἐνίαις δὲ νεανικῶς
[9]	ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ πυρριχίζοντας ἄγαται	καὶ	τέθηπεν ὡς μακαρίους, ἄχρι οὗ
[223]	γέλως καὶ πᾶσα μοῦσα παιζόντων	καὶ	τερπομένων. ἔλεγε δὲ ταύτῃ τὸν
[5]	ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον ἡ ψυχὴ	καὶ	τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖς ἀναρμόστοις καὶ
[221]	ῥεπούσας μικτήν τινα φορὰν φέρεσθαι	καὶ	τεταραγμένην καὶ πολλῷ πάνυ χρόνῳ
[226]	μελίττας ἢ νυκτερίδας ἀτεχνῶς ἐχομένας	καὶ	τετριγυίας ὑπὸ μνήμης καὶ ὀργῆς
[20]	καὶ τὴν ἀναίδειαν ἐν φωνῇ	καὶ	τὴν ἀκολασίαν ἐν αἰδοίοις κολάζειν.
[14]	πιθανόν· ὡς τό γε σαφὲς	καὶ	τὴν ἀλήθειαν οὐδ´ ἐν οἷς
[3]	ἵππον ἡ παραχρῆμα τὸ πταῖσμα	καὶ	τὴν ἁμαρτίαν διώκουσα πληγὴ καὶ
[20]	τὴν βίαν ἐν χερσὶ γενομένην	καὶ	τὴν ἀναίδειαν ἐν φωνῇ καὶ
[16]	τὸ αὐτὸ δεῖ πάθος ἐγγίνεσθαι	καὶ	τὴν αὐτὴν μεταβολήν, ἐνταῦθα δ´
[21]	ἐνίων τὴν ἕξιν αὐτῶν κολούει	καὶ	τὴν διάθεσιν, ἐγκαλοῦμεν ἀγνοοῦντες ὅτι
[18]	τοῦ θεοῦ τὴν πρόνοιαν ἅμα	καὶ	τὴν διαμονὴν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς
[224]	τὰ περὶ τὸ Βέσβιον ὄρος	καὶ	τὴν Δικαιαρχείας ὑπὸ πυρὸς φθορὰν
[11]	παραδόντα τοῖς Γέταις τὸ σῶμα	καὶ	τὴν δύναμιν, ὡς ἔπιεν ὑποχείριος
[15]	τὸν ἀεὶ συνόντα τὴν ἀτοπίαν	καὶ	τὴν καινότητα θαυμαστὴν ἔχουσιν. ἀλλ´
[6]	ἰσχὺν καὶ τὸ πλῆθος ὑποδείκνυσι	καὶ	τὴν μαλακότητα τῆς γῆς, οὕτως
[5]	ἡγεῖσθαι μόριον ἀρετῆς τὴν πραότητα	καὶ	τὴν μεγαλοπάθειαν, ἣν ὁ θεὸς
[5]	ἀλλὰ μιμουμένους τὴν ἐκείνου πραότητα	καὶ	τὴν μέλλησιν ἐν τάξει καὶ
[5]	τὸ θεῖον ἰδέας καὶ ἀρετῆς.	καὶ	τὴν ὄψιν αὐτὸς οὗτος ἁνὴρ
[223]	δὲ ταύτῃ τὸν Διόνυσον ἀνελθεῖν	καὶ	τὴν Σεμέλην ἀναγαγεῖν ὕστερον· καλεῖσθαι
[12]	ἀπηλλάγησαν. ἐξ ἐκείνου δέ φασι	καὶ	τὴν τιμωρίαν τῶν ἱεροσύλων ἐπὶ
[13]	ἀναμνήσθητι δὲ τῶν ἔναγχος Θεοξενίων	καὶ	τῆς καλῆς ἐκείνης μερίδος, ἣν
[224]	Δικαιαρχείας ὑπὸ πυρὸς φθορὰν γενησομένην,	καί	τι κομμάτιον περὶ τοῦ τότε
[226]	οὗτος, ὅπως ἕκαστα μᾶλλον μνημονεύσῃς’	καί	τι ῥαβδίον, ὥσπερ οἱ ζωγράφοι,
[17]	τῶν κατοιχομένων καὶ γέρα μεγάλα	καὶ	τιμὰς ἀπαιτεῖν τοῖς τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν
[18]	τὴν τελευτὴν μᾶλλον εἰκὸς ἔτι	καὶ	τιμὰς ἀποδίδοσθαι καὶ τιμωρίας· ἀγωνίζεται
[16]	ἐν ἑαυτῷ καὶ κολαζόμενον προσηκόντως	καὶ	τιμώμενον. εἰ δὲ μὴ δόξαιμι
[18]	εἰκὸς ἔτι καὶ τιμὰς ἀποδίδοσθαι	καὶ	τιμωρίας· ἀγωνίζεται γὰρ ὥσπερ ἀθλητὴς
[225]	κολαζομένοις ἐνετύγχανε, καὶ δεινὰ παθήματα	καὶ	τιμωρίας ἀσχήμονας καὶ ἀλγεινὰς ὑπομένοντες
[11]	ἀλλὰ καὶ χάριτος πέρας ἁπάσης	καὶ	τιμωρίας ὁ θάνατος, μᾶλλον ἄν
[225]	ψυχροτάτην ἄλλην δὲ τραχεῖαν σιδήρου·	καί	τινας ἐφεστάναι δαίμονας ὥσπερ οἱ
[11]	ἐν φαύλῳ σιδήρῳ σαθρόν ἐστι	καὶ	τὸ ἀντίτυπον εὔθραυστον. ὅθεν ἐν
[7]	Κοπρέως παρέσχεν· ἀλλὰ τὸ Σισύφου	καὶ	τὸ Αὐτολύκου καὶ τὸ Φλεγύου
[6]	πρὸς γένεσιν αἱ ψυχαὶ βαδίζουσι,	καὶ	τὸ γενναῖον ὡς ἰσχυρὸν αὐταῖς
[16]	τινα καὶ κοινωνίαν διαπεφυκυῖαν ἀναφερούσης,	καὶ	τὸ γεννηθὲν οὐχ ὥς τι
[10]	γὰρ ἕκαστος ἀδικήσας τῇ δίκῃ	καὶ	τὸ γλυκὺ τῆς ἀδικίας ὥσπερ
[16]	καταχαλκευόμενον ὑπ´ Ἀθηναίων πάσχειν ἀδικώτερα	καὶ	τὸ Διονυσίου σῶμα μετὰ τὴν
[10]	διαστροβεῖ. ἡ γὰρ ἰταμότης ἐκείνη	καὶ	τὸ θρασὺ τῆς κακίας ἄχρι
[21]	τοῦ γενομένου πολλάκις τὸ μέλλον	καὶ	τὸ λανθάνον τοῦ προδήλου χεῖρόν
[12]	τυχόν’ ἔφη πρὸς τὸ μέλλον	καὶ	τὸ λειπόμενον αὐτῷ μῆκος. ἤδη
[226]	αὐτοῦ λαβομένην θαυμαστὴν τὸ εἶδος	καὶ	τὸ μέγεθος δεῦρο δή’ εἰπεῖν
[3]	ἡ βραδυτὴς ἀφαιρεῖ τῆς προνοίας,	καὶ	τὸ μὴ παρ´ ἕκαστον ἀδίκημα
[8]	αὐτὸν ὑπὸ τῶν φίλων ἀποθανεῖν,	καὶ	τὸ Μίτυος τοῦ Ἀργείου κατὰ
[9]	βίου διάστημα τὸ μηδέν ἐστι,	καὶ	τὸ νῦν ἀλλὰ μὴ πρὸ
[17]	ὡς ἐμοὶ καὶ τὸ πρᾶγμα	καὶ	τὸ ὄνομα ξένον. οὐδαμῶς’ εἶπον,
[6]	κρίνειν αὐτὰ ταῦτα τὴν ἰσχὺν	καὶ	τὸ πλῆθος ὑποδείκνυσι καὶ τὴν
[17]	ὁ Κόραξ οὗτος; ὡς ἐμοὶ	καὶ	τὸ πρᾶγμα καὶ τὸ ὄνομα
[11]	ἐκβᾶσα τῆς μνήμης τῶν ἀδικημάτων	καὶ	τὸ συνειδὸς ἐξ ἑαυτῆς ἐκβαλοῦσα
[2]	πεπονθότας ἔνεστιν αὐταῖς. ὡς ἔμοιγε	καὶ	τὸ τοῦ Βίαντος ἐνοχλεῖ πολλάκις
[7]	τὸ Σισύφου καὶ τὸ Αὐτολύκου	καὶ	τὸ Φλεγύου γένος ἤνθησεν ἐν
[16]	Ἀπολλοκράτει καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ	καὶ	τοῖς ἄλλοις ὁμοίως παισὶ τῶν
[5]	θυμὸν ἐκποδὼν θέμενος. ὅθεν ἡμεροῦνται	καὶ	τοῖς ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες ὡς
[22]	αὐτὸς διηγεῖτο τῷ τε Πρωτογένει	καὶ	τοῖς ὁμοίως ἐπιεικέσι τῶν φίλων.
[9]	μακρὸν ποιῆσαι τὸν θάνατον αὑτῷ	καὶ	τοῖς ὁμοίως νοσοῦσιν, οὕτως καὶ
[11]	φαῦλος εὐθύς ἐστιν ἐν μεταμελείᾳ	καὶ	τοῖς πεπραγμένοις ἀνιᾶται διὰ τὸ
[5]	ἀγαθῶν εἰς ἀρετὴν καθίστασθαι. διὸ	καὶ	τοῖς πονηροῖς ἐν χρόνῳ καὶ
[13]	λόγον; ἴσως’ ἔφην ἐγώ, ἀλλὰ	καὶ	τοῖς σφόδρα πυρέττουσιν, ἐάν θ´
[2]	τὸν ἀδικούμενον, αὔξει δὲ θρασύτητι	καὶ	τόλμῃ τὸν μοχθηρόν· αἱ δ´
[12]	Αὐλίαν ἀπὸ τῆς Ὑαμπείας μετατεθῆναι.	καὶ	τὸν Ἀλέξανδρον οὐδ´ οἱ πάνυ
[4]	μέτρον κοινὸν οὔτε χρόνον ἕνα	καὶ	τὸν αὐτὸν ἐπὶ πάντων ἔχουσαν.
[5]	πράττει καὶ μέτρια, τὴν ὀργὴν	καὶ	τὸν θυμὸν ἐκποδὼν θέμενος. ὅθεν
[6]	μάλιστα καθαπτόμενον. οἶμαι μὲν οὖν	καὶ	τὸν Κέκροπα διφυᾶ προσαγορεῦσαι τοὺς
[16]	τῆς Κασάνδρου φύσεως οὐθὲν ἔνεστι,	καὶ	τὸν νεκρὸν ἡ Διονυσίου ψυχὴ
[20]	ἀλλ´ ἰατρείας ἕνεκα τὸν μοιχικὸν	καὶ	τὸν πλεονεκτικὸν καὶ ἀδικητικὸν κολάζει
[22]	διὰ τὴν ἀνάγκην ἐγένετο πονηρός,	καὶ	τὸν πλοῦτον ἐκ μετανοίας διώκων
[12]	ἔφη βασιλεὺς ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς	καὶ	τὸν ποιμένα προσεξετύφλωσεν. ἆρ´ οὖν
[223]	διεχέοντο καὶ πρὸς ἀλλήλας ἐφιλοφρονοῦντο·	καὶ	τὸν τόπον ἐν κύκλῳ κατεῖχε
[3]	καὶ ποιοῦσι τὴν δίκην ἀμαυρὰν	καὶ	τὸν φόβον ἐξίτηλον τῆς κακίας.
[221]	τε τῇ χρόᾳ θαυμαστὴν ἀφιέντα	καὶ	τόνον ἔχουσαν, ὥστε τὴν ψυχὴν
[221]	οἱ ἄτρακτοι περιστρεφομένας ἅμα κύκλῳ,	καὶ	τοτὲ μὲν κάτω τοτὲ δ´
[16]	ἰσχίον πονούντων καίειν τὸν ἀντίχειρα	καὶ	τοῦ ἥπατος ὑπούλου γεγονότος ἀμύσσειν
[8]	τὸν λόγον ἐμήνυσαν τῷ βασιλεῖ,	καὶ	τοῦ πράγματος ἐξελεγχθέντος ἔτισεν ὁ
[11]	ἀλαζονείας· καὶ τοὺς ψέγοντας φοβοῦνται	καὶ	τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς ἀδικουμένους
[8]	νεοσσιὰν τῇ λόγχῃ νύξας κατέβαλε	καὶ	τοὺς νεοσσοὺς διέφθειρε· λεγόντων δ´
[12]	τοὺς ἐγγόνους‘ τρέποντας, αἰτιᾶσθαι νόμιζε	καὶ	τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε γὰρ
[11]	χαυνότητα πρὸς δόξαν ὑπ´ ἀλαζονείας·	καὶ	τοὺς ψέγοντας φοβοῦνται καὶ τοὺς
[6]	ἐποιήσατο πρὸς αὐτοὺς δεομένους ἢ	καὶ	τοῦτο ταῖς συνθήκαις περιλαβεῖν, ὅτι
[6]	μεταβαλέσθαι χρόνον, ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι,	καὶ	τούτοις ἀπέδωκε τὴν δίκην· οὐ
[12]	πριαμένων αὐτὸν ἐν Σάμῳ γεγονώς·	καὶ	τούτῳ τινὰς δίκας δόντες οἱ
[7]	καὶ βασιλικοῦ γένους ῥίζαν πονηρὰν	καὶ	τραχεῖαν οὐκ ἀναιρεῖ πρότερον ἢ
[5]	εἶθ´ ἑαυτοῦ συναισθανόμενος ἐμπαθέστερον ἔχοντος	καὶ	τραχύτερον πρὸς αὐτοὺς οὐδὲν ἐποίησεν
[7]	θεὸς πικρίαν τινὰ τυράννου δυσμείλικτον	καὶ	τραχύτητα χαλεπὴν ἄρχοντος οὐ πρότερον
[222]	ψυχῆς τρεπομένης ὑπὸ τῶν παθῶν	καὶ	τρεπούσης τὸ σῶμα τὰς χρόας
[16]	οὐδ´ ἀργόν, ἀλλὰ ζῶσιν αὐτῷ	καὶ	τρέφονται καὶ διοικοῦνται καὶ φρονοῦσι·
[22]	τραύματος ἀλλὰ πληγῆς μόνον ἐξέθανε,	καὶ	τριταῖος ἤδη περὶ τὰς ταφὰς
[6]	ἦθος ἀνδρῶν καὶ βίον· ᾗ	καὶ	τρόπος ὠνομάσθη τὸ μεταβάλλον αὐτοῦ,
[8]	γενομένους. ~Τὸ δ´ ἐν καιρῷ	καὶ	τρόπῳ τῷ προσήκοντι γενέσθαι τὰς
[9]	τὴν δίκην τοῦ ἀδικεῖν δίδωσι·	καὶ	τῷ μὲν σώματι τῶν κολαζομένων
[20]	ἐπιλαβόμενος τῷ κλέπτειν ὁ κλέπτης	καὶ	τῷ παρανομεῖν ὁ τυραννικός) ἀλλ´
[11]	φαίη τις ἐν τῷ βίῳ	καὶ	τῷ χρόνῳ τὸν πονηρὸν πάσχειν
[18]	δίελθε κἀκεῖνον. τὰ δ´ αὐτὰ	καὶ	τῶν ἄλλων δεομένων ἐάσατ´’ εἶπον
[16]	ὑπούλου γεγονότος ἀμύσσειν τὸ ἐπιγάστριον	καὶ	τῶν βοῶν, ἂν εἰς τὰς
[12]	πατέρες ὑμῶν ὑπεδέξαντο τὸν Ὀδυσσέα‘	καὶ	τῶν Ἰθακησίων ὁμοίως ἐγκαλούντων ὅτι
[2]	χεῖρα τοῖς τολμωμένοις ἀπαντῶσαι τιμωρίαι	καὶ	τῶν μελλόντων εἰσὶν ἐπισχέσεις ἀδικημάτων
[9]	καὶ τοῖς ὁμοίως νοσοῦσιν, οὕτως	καὶ	τῶν πονηρῶν ὅσοι τὴν παραυτίκα
[222]	τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται τοῖς ἀδικήμασι.	καὶ	τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως
[6]	Θεμιστοκλέους, ἐφ´ οἷς ἀσελγαίνων ἐκώμαζε	καὶ	ὕβριζε δι´ ἀγορᾶς, ἀφείλετο τὴν
[17]	ὑποτίθεσθαι, τὴν ἐπιμονὴν τῆς ψυχῆς.	καὶ	ὑμῶν γ´’ εἶπον ἐγώ διδόν–
[3]	πρόνοιαν ὅμοιον ἔχει τὸ πεπλανημένον	καὶ	ὑπερήμερον καὶ ἄτακτον. ὥστ´ οὐχ
[222]	περιστεῖλαι τὴν μοχθηρίαν ἀλλὰ πανταχόθεν	καὶ	ὑπὸ πάντων καὶ πάντα καθορώμενον
[4]	ἀτέχνους τεχνιτῶν διάνοιαν ἀπὸ δόξης	καὶ	ὑπονοίας κατὰ τὸ εἰκὸς μετιόντας.
[222]	μετὰ φθόνου τουτὶ τὸ ἰῶδες	καὶ	ὕπουλον, ὥσπερ αἱ σηπίαι τὸ
[10]	εἶτα προσιοῦσαν ἔκ τινος ταραχῆς	καὶ	ὑποψίας ἀνελὼν ἑώρα πολλάκις ἐν
[20]	οἰόμενος· οὐ γὰρ ἅμα γίγνεται	καὶ	φαίνεται τῶν πονηρῶν ἕκαστος, ἀλλ´
[21]	ὡς γὰρ ἀκροχορδόνες καὶ μελάσματα	καὶ	φακοὶ πατέρων ἐν παισὶν ἀφανισθέντες
[7]	νοσοῦν ἀπαλλάξαι καὶ καθᾶραι. τοιοῦτο	καὶ	Φάλαρις ἦν Ἀκραγαντίνοις φάρμακον καὶ
[21]	καὶ διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	φάρμακ´ ἐνίοις μὲν οὐχ ἁρμόζει
[19]	καὶ ποδαγρικῶν γυμνάσια καὶ διαίτας	καὶ	φάρμακα προσάγοντες οὐ νοσοῦσιν ἀλλ´
[10]	ἐφάνη. Καὶ γὰρ ὄψεις ἐνυπνίων	καὶ	φάσματα μεθημερινὰ καὶ χρησμοὶ καὶ
[6]	τῆς γῆς, οὕτως ἄτοπα πολλὰ	καὶ	φαῦλα προεξανθοῦσιν αἱ μεγάλαι φύσεις,
[17]	τιμὰς ἀπαιτεῖν τοῖς τεθνηκόσιν, ἐξαπατῶν	καὶ	φενακίζων τοὺς πιστεύοντας. ἐγὼ μὲν
[16]	αὐτοῦ γέγονεν, ὥστ´ ἔχει τι	καὶ	φέρεται τῶν ἐκείνου μέρος ἐν
[5]	τοῖς ἀναρμόστοις καὶ πλανητοῖς πάθεσι	καὶ	φεύγῃ τὸ εἰκῆ καὶ ὡς
[221]	χαῖρε, Θεσπέσιε. θαυμάσαντος δ´ αὐτοῦ	καὶ	φήσαντος ὡς οὐ Θεσπέσιος ἀλλ´
[17]	Ὅμηρος ἔφη, παραπλησίως ἀπομαραινομένων παντάπασι	καὶ	φθινόντων ἐν ὀλίγῳ ποιεῖσθαι λόγον
[11]	ὅπου φιλοπλουτία καὶ φιληδονία περιμανὴς	καὶ	φθόνος ἄκρατος ἐνοικίζεται μετὰ δυσμενείας
[6]	φοβερόν, εἶθ´ ὕστερον ἄρξαντα πράως	καὶ	φιλανθρώπως. εἰ δὲ τοῦτ´ ἄδηλον,
[6]	αὐτούς τε σώφρονας τοὺς πολίτας	καὶ	φιλεργοὺς ἐκ πολυτελῶν καὶ λάλων
[11]	τοὺς ἀδικοῦντας· ἀλλ´ ὅπου φιλοπλουτία	καὶ	φιληδονία περιμανὴς καὶ φθόνος ἄκρατος
[222]	σώματα ζῴων ἐξήνεγκε βιαιότης ἀμαθίας	καὶ	φιληδονίας εἶδος. ἡ μὲν γὰρ
[16]	δὲ καὶ Ἀπολλοκράτει καὶ Ἀντιπάτρῳ	καὶ	Φιλίππῳ καὶ τοῖς ἄλλοις ὁμοίως
[225]	εἶχον μόνον ὄψεις· ἐπεὶ δὲ	καὶ	φίλοις καὶ οἰκείοις καὶ συνήθεσιν
[22]	μεθ´ ἡμῶν ἐνταῦθα Πρωτογένους οἰκεῖος	καὶ	φίλος, ἐν πολλῇ βιώσας ἀκολασίᾳ
[13]	καλοῦ γ´’ εἶπεν ἡμᾶς ἀγῶνος	καὶ	φιλοσοφίᾳ μάλα πρέποντος ἀνέμνησας. ἄφες
[11]	ἐγγυησάμενος καὶ πατρίδι μετὰ δόξης	καὶ	φιλοτιμίας ἐπιδοὺς καὶ συνεισενεγκὼν ὁ
[2]	τίν´ Ὀρχομενίων τοῖς ἀποβαλοῦσι παῖδας	καὶ	φίλους καὶ οἰκείους ὑπὸ Λυκίσκου
[10]	καὶ πάλιν τὰς θυγατέρας διαπύρους	καὶ	φλεγομένας τοῖς σώμασι κύκλῳ περὶ
[11]	ἐν χρόνῳ καθορᾷ τὰ αἰσχρὰ	καὶ	φοβερὰ τῆς ἀδικίας πάθη παραμένοντα,
[6]	τοὐναντίον ἐν ἀρχῇ σκολιὸν ὄντα	καὶ	φοβερόν, εἶθ´ ὕστερον ἄρξαντα πράως
[21]	λανθάνον τοῦ προδήλου χεῖρόν ἐστι	καὶ	φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι δὲ συλλογίζεσθαι
[221]	ἵεσαν ἀσήμους, οἷον ἀλαλαγμοῖς θρήνου	καὶ	φόβου μεμιγμένας. ἄλλαι δ´ ἄνωθεν
[10]	τὰ δ´ ἐν μέσῳ παθήματα	καὶ	φόβους καὶ προσδοκίας καὶ μεταμελείας,
[10]	αἰτίᾳ θεοῦ περαίνεσθαι, χειμῶνας ἐπάγει	καὶ	φόβους τοῖς οὕτω διακειμένοις. οἷόν
[16]	αὐτῷ καὶ τρέφονται καὶ διοικοῦνται	καὶ	φρονοῦσι· καὶ οὐθὲν δεινὸν οὐδ´
[9]	κρεμαννύναι τὸν πονηρόν, ἄλλως τε	καὶ	φρουρούμενον ἐν τῷ βίῳ καθάπερ
[225]	ἔκπληξιν καὶ δέος, ὑποστρέψαι δὲ	καὶ	φυγεῖν βουλόμενος οὐκέτι τὸν πρᾶον
[19]	τιμωρίας μὲν οὐδεμιᾶς ἰατρείας δὲ	καὶ	φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν· ἣν εἴ
[19]	φαύλου σώματος ἄξιόν ἐστι θεραπεύειν	καὶ	φυλάττειν, κακίας δ´ ὁμοιότητα συγγενικὴν
[20]	ἀγνοεῖ δήπου τὴν ἑκάστου διάθεσιν	καὶ	φύσιν ἅτε δὴ ψυχῆς μᾶλλον
[6]	χώραν ἰδὼν λόχμης ἔμπλεω δασείας	καὶ	φυτῶν ἀγρίων καὶ θηρία πολλὰ
[7]	τυράννους. ὥσπερ γὰρ ὑαίνης χολὴ	καὶ	φώκης πυτία, θηρίων τἄλλα μιαρῶν,
[221]	πάσας πρὸς οὐδὲν ἀκρίτως ἐφέροντο	καὶ	φωνὰς ἵεσαν ἀσήμους, οἷον ἀλαλαγμοῖς
[226]	φῶς ἔφασκεν ἐξαίφνης διαλάμψαι μέγα	καὶ	φωνὴν ἐκ τοῦ φωτὸς γενέσθαι
[222]	περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ	καὶ	χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν
[20]	οὐδ´ ἀρετὴν ἀλλὰ καὶ λύπην	καὶ	χαρὰν καὶ πάνθ´ ὅς´ ἀναδεχομένης
[15]	τὸ κοινὸν ἢ ἔπραξεν αἰτίαν	καὶ	χάριν ἀναδεχόμενον, μέχρι ἂν ἡ
[9]	μέσου καὶ πραγματείας καὶ δόσεις	καὶ	χάριτας ἀμέλει καὶ παιδιάς, ὥσπερ
[15]	κινήματα παιδιαί τε καὶ σπουδαὶ	καὶ	χάριτες καὶ ὀργαὶ τοῦ δήμου
[11]	ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν ἀλλὰ	καὶ	χάριτος πέρας ἁπάσης καὶ τιμωρίας
[11]	θάνατον καὶ μετάπτωσιν ὀξεῖαν ὁρμῶν	καὶ	χαυνότητα πρὸς δόξαν ὑπ´ ἀλαζονείας·
[222]	ἄλλη τιμωρία τριῶν οὐσῶν φύλακι	καὶ	χειρουργῷ προσήκει· τοὺς μὲν γὰρ
[9]	θεώμενα πολλάκις ἐν χιτῶσι διαχρύσοις	καὶ	χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ πυρριχίζοντας
[10]	ψυχοπομπεῖον εἰς Ἡράκλειαν ἱλασμοῖς τισι	καὶ	χοαῖς ἀνεκαλεῖτο τὴν ψυχὴν τῆς
[11]	τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις ὡς Ἀπολλόδωρος,	καὶ	χρήματα φίλων ἀποστεροῦντες ὡς Γλαῦκος
[10]	ὄψεις ἐνυπνίων καὶ φάσματα μεθημερινὰ	καὶ	χρησμοὶ καὶ καταιβασίαι, καὶ ὅ
[226]	δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι δέ τι	καὶ	χρηστὸν αὐτῷ παρὰ θεῶν, ὅτι
[11]	ἀδικίας, πράγματος ἀκάρπου καὶ ἀχαρίστου	καὶ	χρηστὸν οὐδὲν οὐδ´ ἄξιον σπουδῆς
[223]	βακχικοῖς ἄντροις ὁμοίως ὕλης χλωρότητι	καὶ	χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον· ἐξέπνει
[6]	τι καμπτόμενα πρὸς μετάνοιαν ἐνδίδωσι,	καὶ	χρόνον γε, οἷς οὐκ ἄκρατος
[224]	ἐν μέτρῳ φράζουσαν ἄλλα τινὰ	καὶ	χρόνον, ὡς ἔοικε, τῆς ἐκείνου
[221]	καὶ διεπτοημέναι, πᾶσαν ὄψιν ἀποφεύγουσαι	καὶ	ψαῦσιν ἐρέμβοντο πρῶτον αὐταὶ καθ´
[16]	διὰ μέρους ἑτέρου μόνον, ἀλλὰ	καὶ	ψυχῇ διὰ ψυχῆς γίνονταί τινες
[6]	λόγου καὶ ἀρετῆς συνεργὸν ἡλικίαν	καὶ	ὥραν, ᾗ τὸν οἰκεῖον ἡ
[3]	καί βραδεῖ ποδί‘ κατ´ Εὐριπίδην	καὶ	ὡς ἔτυχεν ἐπιπίπτουσα Δίκη τοῖς
[5]	πάθεσι καὶ φεύγῃ τὸ εἰκῆ	καὶ	ὡς ἔτυχεν, ὡς κακίας καὶ
[6]	κρηπῖδ´ ἐλευθερίας‘ οὐδὲν γὰρ αἱ	μεγάλαι	φύσεις μικρὸν ἐκφέρουσιν οὐδ´ ἀργεῖ
[6]	πολλὰ καὶ φαῦλα προεξανθοῦσιν αἱ	μεγάλαι	φύσεις, ὧν ἡμεῖς μὲν εὐθὺς
[8]	ἔπραξας; οὐ γάρ‘ ἔφη μου	πάλαι	καταμαρτυροῦσιν αὗται ψευδῶς καὶ καταβοῶσιν
[15]	σοφισταῖς λόγος· ὁ γὰρ λαβὼν	πάλαι	τὸ χρέος νῦν οὐκ ὀφείλει
[2]	γέγονα τῇ δόξῃ καὶ καινός,	ἔκπαλαι	δ´ ἠγανάκτουν ἀκούων Εὐριπίδου λέγοντος,
[222]	ἔχοντα καταδῦναι καὶ ἀποκρύψασθαι καὶ	περιστεῖλαι	τὴν μοχθηρίαν ἀλλὰ πανταχόθεν καὶ
[11]	λεγούσης, ἐφ´ οἷς ἔδρασε μεταμελομένης,	Φίλαι	γυναῖκες, πῶς ἂν ἐξ ἀρχῆς
[221]	ἀλαλαγμοῖς θρήνου καὶ φόβου μεμιγμένας.	ἄλλαι	δ´ ἄνωθεν ἐν τῷ καθαρῷ
[14]	ἂν ἐξέλῃ προσελθὼν ὁ αἰπόλος;	ἄλλαι	τε δυνάμεις ἁφὰς ἔχουσαι καὶ
[222]	κακίας, ἀλλὰ πρὸς δόξαν αἱ	πολλαὶ	καὶ πρὸς αἴσθησιν αὐτῶν εἰσιν·
[6]	μὴ διαφύγωσι. σκόπει δ´ ὅσαι	μεταβολαὶ	γεγόνασιν εἰς ἦθος ἀνδρῶν καὶ
[15]	γνωρίσειεν, αἱ δὲ τῶν ἠθῶν	μεταβολαὶ	παντὶ λόγῳ καὶ πόνῳ καὶ
[222]	ἂν εἴη τοῦ ὀνείρατος ἐναργέστερον.	οὐλαὶ	δὲ καὶ μώλωπες ἐπὶ τῶν
[12]	καὶ ἀναμπέχονοι γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε	δοῦλαι	ἠοῖαι σαίρεσκον Ἀθηναίης περὶ βωμόν,
[11]	ὃς δι´ ἡδονὴν οὕτω βραχεῖαν	ἐστέρημαι	βασιλείας τηλικαύτης. καίτοι γε πρὸς
[12]	ὥσπερ λέγουσιν· ἔτι δ´ ἂν	οἶμαι	γελοιότερον ἦν, εἰ τῶν τότ´
[7]	ἐκολάσθη μὴ μετὰ πολὺν χρόνον.	οἶμαι	δὲ καὶ Κασάνδρῳ γενέσθαι τῆς
[6]	ἔθος καὶ κρατεῖ μάλιστα καθαπτόμενον.	οἶμαι	μὲν οὖν καὶ τὸν Κέκροπα
[7]	τὸ δαιμόνιον, εἶτ´ ἐπέτριψε, καθάπερ	οἶμαι	τοὺς πλείστους τυράννους. ὥσπερ γὰρ
[8]	Πατροκλέα. μὰ Δί´’ εἶπεν ἀλλὰ	δέομαι	μαθεῖν. ὁ μὲν Ἀρίστων’ ἔφην
[5]	τοσοῦτον ἀπιών εὐτυχεῖτ´‘ εἶπεν ὅτι	ὀργίζομαι	ὑμῖν. εἴπερ οὖν ἀνδρῶν λόγοι
[18]	φανῇ μῦθος ὑμῖν· μόνῳ οὖν	χρῶμαι	τῷ εἰκότι. μηδαμῶς’ εἶπεν ὁ
[225]	δὲ τραχεῖαν σιδήρου· καί τινας	ἐφεστάναι	δαίμονας ὥσπερ οἱ χαλκεῖς ὀργάνοις
[10]	μηδὲ τοὺς ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους	φάναι	κολάζεσθαι, μέχρι οὗ τις ἀποκόψῃ
[221]	ἀλλ´ Ἀριδαῖός ἐστι, πρότερόν γε’	φάναι,	τὸ δ´ ἀπὸ τοῦδε Θεσπέσιος.
[16]	ἀγομένη κατὰ τὸ θαρρεῖν καὶ	δεδιέναι	χεῖρον ἢ βέλτιον διαγίγνεσθαι πέφυκεν.
[22]	ς´’ εἶπεν, ὅπως μὴ δόξωμεν	ἀφιέναι	τὸν μῦθον ὡς τοῦ λόγου
[226]	ζῷον· ὧν μὲν γὰρ ἠδίκησε	δεδωκέναι	δίκας, ὀφείλεσθαι δέ τι καὶ
[10]	καταπεπωκότα τὸ ἄγκιστρον οὐ φάσκοντες	ἑαλωκέναι,	πρὶν ὑπὸ τῶν μαγείρων ὀπτώμενον
[221]	παρ´ ἑαυταῖς, ἀλλ´ ἔκφρονες καὶ	διεπτοημέναι,	πᾶσαν ὄψιν ἀποφεύγουσαι καὶ ψαῦσιν
[225]	καὶ περικλώμεναι διὰ σκληρότητα καὶ	συντριβόμεναι	τὰ εἴδη μετέβαλλον· εἶθ´ οὕτω
[5]	ἀνδρῶν λόγοι μνημονευόμενοι καὶ πράξεις	λεγόμεναι	τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν ἀπαρύτουσι
[221]	πολλαῖς ὁμοίως διακειμέναις ἐντυγχάνουσαι καὶ	περιπλεκόμεναι	φοράς τε πάσας πρὸς οὐδὲν
[223]	ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ πασχούσας ἐκεῖ·	συστελλόμεναι	γὰρ ὥσπερ αἱ ὄρνιθες καὶ
[18]	διὰ γένους ἐμφανεῖς τοῖς δεῦρο	γενόμεναι	πολλοὺς ἀποτρέπουσι καὶ συστέλλουσι τῶν
[15]	καὶ πάθει καὶ νόμῳ ῥᾳδίως	τρεπόμεναι	καὶ πρὸς τὸν ἀεὶ συνόντα
[221]	πελάζουσαι τὰς δὲ θορυβώδεις ἐκείνας	ἐκτρεπόμεναι	διεσήμαινον ὡς ἔοικε συστολῇ μὲν
[6]	ὅσην μοῖραν ἀρετῆς ἀπ´ αὐτοῦ	φερόμεναι	πρὸς γένεσιν αἱ ψυχαὶ βαδίζουσι,
[12]	ποταμῶν εἶθ´ ὕστερον ἐπ´ ἄλλους	ἀναφερόμεναι	πρὸς ἐσχάτας συμφορὰς τελευτῶσιν; ~Ὡς
[223]	γὰρ ὥσπερ αἱ ὄρνιθες καὶ	καταφερόμεναι	κύκλῳ τὸ χάσμα περιῄεσαν (ἄντικρυς
[12]	θεῶν ὀργαὶ τίνι λόγῳ παραχρῆμα	δυόμεναι	καθάπερ ἔνιοι τῶν ποταμῶν εἶθ´
[17]	Ἀδώνιδος κήπους ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ	τιθηνούμεναι	καὶ θεραπεύουσαι γυναῖκες ἐφημέρους σπεί–
[223]	ὁ οἶνος τοῖς μεθυσκομένοις ἐμποιοῦσαν·	εὐωχούμεναι	γὰρ αἱ ψυχαὶ ταῖς εὐωδίαις
[225]	μέλαιναί τε δεινῶς ἐγίνοντο καὶ	περικλώμεναι	διὰ σκληρότητα καὶ συντριβόμεναι τὰ
[22]	οὐκ ἀπὸ τοῦ τυχόντος οἰομένους	γεγονέναι	διακόσμησιν εἰς ἦθος τοσαύτην. ὅπερ
[4]	Πλάτων υἱὸν ὄντα τοῦ Διὸς	γεγονέναι	τὸν Μίνω μαθητήν, ὡς οὐ
[6]	τοῦ αἰσχροῦ τὸ ἁμαρτητικὸν εἰκὸς	ἐγγεγονέναι,	δίδωσι μεταβαλέσθαι χρόνον, ἐὰν δ´
[11]	γε πρὸς φυσικὴν πάθους ἀνάγκην	ἀντιβῆναι	παγχάλεπόν ἐστιν· ὅταν δ´ ἄνθρωπος
[15]	εἰς ὃν οὔ φησι δὶς	ἐμβῆναι	τῷ πάντα κινεῖν καὶ ἑτεροιοῦν
[14]	Αἰθιοπίᾳ λαβόντος ἀρχὴν ἀνεπλήσθησαν αἱ	Ἀθῆναι	καὶ Περικλῆς ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης
[12]	τὴν Αὐλίαν ἀπὸ τῆς Ὑαμπείας	μετατεθῆναι.	καὶ τὸν Ἀλέξανδρον οὐδ´ οἱ
[12]	Σάρδεις, ὡς οὐκ ἀξίων ὄντων	ὠφεληθῆναι	τῶν ἀνθρώπων· οἱ δὲ συνθέντες
[17]	οἷα καὶ Κόρακι τῷ Ναξίῳ	χρησθῆναι	λέγουσιν, οὐχ ὅσιόν ἐστι τῆς
[221]	ἐν τῷ καθαρῷ τοῦ περιέχοντος	ὀφθῆναί	τε φαιδραὶ καὶ πρὸς ἀλλήλας
[223]	περᾶν οὐκ ἐτόλμων) εἴσω μὲν	ὀφθῆναι	τοῖς βακχικοῖς ἄντροις ὁμοίως ὕλης
[226]	ἤθεσι καὶ βίοις, ἐν ταύταις	φανῆναι	τὴν Νέρωνος, τά τ´ ἄλλα
[2]	τὸν ποταμὸν ὤμοσε καὶ κατηράσατο	σαπῆναι	προδόντος αὐτοῦ καὶ ἀδικήσαντος; τὰς
[5]	ὀργῆς καὶ μανίας, πρὶν ἢ	καταστῆναι	καὶ γενέσθαι καθαρόν, ἐμφορεῖσθαι τιμωρίας
[225]	τοῦ σιδήρου μεθίστασαν· ἐνταῦθα δὲ	μέλαιναί	τε δεινῶς ἐγίνοντο καὶ περικλώμεναι
[225]	ἐν τῷ ζῆν ἢ ἔδρασαν.	εἶναι	δὲ καὶ λίμνας παρ´ ἀλλήλας,
[8]	κατὰ Κάλλιππον, ᾧ ξιφιδίῳ φίλος	εἶναι	δοκῶν ἀπέκτεινε Δίωνα, τούτῳ πάλιν
[226]	Ἑλλάδα. Μέχρι μὲν οὖν τούτων	εἶναι	θεατής· ὡς δ´ ἀναστρέφειν ἔμελλεν,
[2]	μέλλησις ἐμοὶ δοκεῖ μάλιστα δεινὸν	εἶναι·	καὶ νῦν ὑπὸ τῶν λόγων
[4]	τὰς οὐσίας· ὃ δοκεῖ παράλογον	εἶναι.	παραλογώτατον δὲ τὸ τοῦ Σόλωνος,
[224]	δ´ ὁ δαίμων τὴν φωνὴν	εἶναι	Σιβύλλης· ᾄδειν γὰρ αὐτὴν περὶ
[9]	οὐχ ᾗ Πλάτων ἀκό λουθον	εἶναι	τιμωρίαν ἀδικίας πάθην‘ ἀλλ´ ἡλικιῶτιν
[4]	δὲ τὸ τοῦ Σόλωνος, ἄτιμον	εἶναι	τὸν ἐν στάσει πόλεως μηδετέρᾳ
[2]	πρέπει πρὸς τοὺς πονηροὺς ῥᾴθυμον	εἶναι	τὸν θεόν, οὐ ῥᾳθύμους ὄντας
[8]	γενέσθαι τὰς τιμωρίας οὐ βέλτιον	εἶναι	τοῦ ταχὺ καὶ παραχρῆμα νομίζεις;
[16]	καὶ γελοῖος ὁ φάσκων ἄδικον	εἶναι	τῶν ἰσχίον πονούντων καίειν τὸν
[19]	τοὺς παῖδας τῶν πονηρῶν γελοιότερον	εἶναί	φησιν ἰατροῦ διὰ νόσον πάππου
[11]	μὴ νὴ Δία σοφούς τινας	εἶναι	φήσομεν τοὺς ἀδικοῦντας· ἀλλ´ ὅπου
[225]	κολασθέντων αὐτόθι τὴν αἰκίαν οὐκέτ´	εἶναι	χαλεπῶς οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην, ἅτε
[6]	βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον ἀεὶ	συνεῖναι	μετὰ πονηρίας, οἷς δ´ ὑπ´
[222]	καταφανῆ, γυμνόν, εἰς οὐδὲν ἔχοντα	καταδῦναι	καὶ ἀποκρύψασθαι καὶ περιστεῖλαι τὴν
[9]	ἀλλὰ μὴ πρωὶ στρεβλοῦν ἢ	κρεμαννύναι	τὸν πονηρόν, ἄλλως τε καὶ
[18]	τῶν ἄλλων δεομένων ἐάσατ´’ εἶπον	ἀποδοῦναί	με τῷ λόγῳ τὸ εἰκός·
[7]	ἢ μήτ´ Ὀδυσσέα μήτ´ Ἀσκληπιὸν	φῦναι	μήτε τοὺς ἄλλους ἐκ κακῶν
[7]	τραχεῖαν οὐκ ἀναιρεῖ πρότερον ἢ	φῦναι	τὸν προσήκοντα καρπὸν ἀπ´ αὐτῆς;
[221]	καὶ προσιέμενον. Ἐνταῦθα μίαν ἔφη	γνῶναι	συγγενοῦς τινος, οὐ μέντοι σαφῶς·
[17]	οὐχ ὅσιόν ἐστι τῆς ψυχῆς	καταγνῶναι	θάνατον. καὶ ὁ Πατροκλέας τί
[7]	καὶ ταράττον ἢ τὸ νοσοῦν	ἀπαλλάξαι	καὶ καθᾶραι. τοιοῦτο καὶ Φάλαρις
[7]	δυνατὸς εἴη προαγαγεῖν χρόνῳ καὶ	ἀναδεῖξαι	κακόν τι μηνύσας λανθάνον ἢ
[221]	ἢ τρεῖς ἰδὼν γνωρίμους ἐπειρᾶτο	προσμῖξαι	καὶ προσειπεῖν· αἱ δ´ οὔτ´
[222]	οὗ ταῦτ´ ἔνεστι, γίνονταί τινες	ὑποτροπαὶ	τῶν παθῶν σφυγμοὺς ἔχουσαι καὶ
[7]	ἢ τὸ νοσοῦν ἀπαλλάξαι καὶ	καθᾶραι.	τοιοῦτο καὶ Φάλαρις ἦν Ἀκραγαντίνοις
[221]	καθαρῷ τοῦ περιέχοντος ὀφθῆναί τε	φαιδραὶ	καὶ πρὸς ἀλλήλας ὑπ´ εὐμενείας
[225]	καὶ ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ αἱ θαλάττιαι	σκολόπενδραι	καταπιοῦσαι τὸ ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν ἑαυτάς·
[1]	ἀπιών· ἡμεῖς δ´ ὅσον τι	θαυμάσαι	τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀτοπίαν, ἐπιστάντες
[9]	ἰατρικῇ φησὶν ὁ Πλάτων μακρὸν	ποιῆσαι	τὸν θάνατον αὑτῷ καὶ τοῖς
[17]	τὸν Κρῆτα πόλιν κτίσαι καὶ	κατοικῆσαι	παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον. ὁμοίως δὲ
[19]	νοσοῦσιν ἀλλ´ ἕνεκα τοῦ μὴ	νοσῆσαι·	τὸ γὰρ ἐκ πονηροῦ σώματος
[222]	αἱ μὲν πάλιν καὶ πάλιν	κολασθεῖσαι	τὴν προσήκουσαν ἕξιν καὶ διάθεσιν
[17]	στόλου Τέττιγα τὸν Κρῆτα πόλιν	κτίσαι	καὶ κατοικῆσαι παρὰ τὸ ψυχοπομπεῖον.
[6]	δέδιε, μὴ διαφύγωσι. σκόπει δ´	ὅσαι	μεταβολαὶ γεγόνασιν εἰς ἦθος ἀνδρῶν
[6]	οὖν καὶ τὸν Κέκροπα διφυᾶ	προσαγορεῦσαι	τοὺς παλαιούς, οὐχ ὡς ἔνιοι
[4]	τὸ τρίτον ἐπενεγκεῖν κῦμα καὶ	προσκατακλύσαι	τὸν λόγον, εἰ τὰ πρῶτα
[221]	ἔκφρονες καὶ διεπτοημέναι, πᾶσαν ὄψιν	ἀποφεύγουσαι	καὶ ψαῦσιν ἐρέμβοντο πρῶτον αὐταὶ
[221]	πρὸς ἀλλήλας ὑπ´ εὐμενείας θαμὰ	πελάζουσαι	τὰς δὲ θορυβώδεις ἐκείνας ἐκτρεπόμεναι
[18]	αἱ δὲ διὰ τῶν παίδων	ἰοῦσαι	καὶ διὰ γένους ἐμφανεῖς τοῖς
[225]	ἀνακαμπτομένους, ὥσπερ αἱ θαλάττιαι σκολόπενδραι	καταπιοῦσαι	τὸ ἄγκιστρον ἐκτρέπουσιν ἑαυτάς· ἐνίους
[22]	τοὺς ἐντυγχάνοντας αὐτῷ τὴν αἰτίαν	ἀκοῦσαι	τῆς διαφορᾶς, οὐκ ἀπὸ τοῦ
[221]	ἑαυτάς, εἶτα πολλαῖς ὁμοίως διακειμέναις	ἐντυγχάνουσαι	καὶ περιπλεκόμεναι φοράς τε πάσας
[225]	ἔλεγεν, ἐν ταῖς μεταβολαῖς ἀλγηδόνας	ὑπομένουσαι.	~Πάντων δὲ πάσχειν ἔλεγεν οἰκτρότατα
[6]	διὸ τοῖς ἡμαρτηκόσι κυνὸς δίκην	ἐφυλακτοῦσαι	κατακολουθοῦσι καὶ τὰς πράξεις ἐκ
[17]	ἐπ´ ὀστράκοις τισὶ τιθηνούμεναι καὶ	θεραπεύουσαι	γυναῖκες ἐφημέρους σπεί– ρων ψυχὰς
[14]	αἰπόλος; ἄλλαι τε δυνάμεις ἁφὰς	ἔχουσαι	καὶ διαδόσεις ἀπίστους ὀξύτησι καὶ
[222]	τινες ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν σφυγμοὺς	ἔχουσαι	καὶ πήδησιν, ἐνίαις μὲν ἀμυδρὰν
[6]	δικαιώσεις αἱ παρ´ ἀνθρώπων μόνον	ἔχουσαι	τὸ ἀντιλυποῦν καὶ ἐν τῷ
[2]	δ´ ὑπὸ χεῖρα τοῖς τολμωμένοις	ἀπαντῶσαι	τιμωρίαι καὶ τῶν μελλόντων εἰσὶν
[9]	χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους καὶ πυρριχίζοντας	ἄγαται	καὶ τέθηπεν ὡς μακαρίους, ἄχρι
[11]	ἐν μεταμελείᾳ καὶ τοῖς πεπραγμένοις	ἀνιᾶται	διὰ τὸ πάντῃ μεταπτωτὸν αὐτοῦ
[14]	λαβούσης εἰς τὸ στόμα ὅλον	ἐφίσταται	τὸ αἰπόλιον, ἄχρι ἂν ἐξέλῃ
[225]	μὲν ἤδη πέπονθε τὰ δ´	ἄγεται	πεισόμενος, ἱκετεύειν μὲν ἢ παραιτεῖσθαι
[12]	βραδέως ἀναλαμβάνουσιν. οἷον ἐνταῦθα δήπουθεν	λέγεται	ἐλθεῖν Αἴσωπον, ἔχοντα παρὰ Κροίσου
[15]	θαυμαστὴν ἔχουσιν. ἀλλ´ ἄνθρωπός τε	λέγεται	μέχρι τέλους εἷς ἀπὸ γενέσεως,
[12]	Ὑάμπειαν καλοῦσιν. ἐκ δὲ τούτου	λέγεται	μηνῖσαν τὸ θεῖον αὐτοῖς ἀφορίαν
[9]	μὲν γὰρ κανθαρὶς ἐν αὑτῇ	λέγεται	τὸ βοηθητικὸν ἔκ τινος ἀντιπαθείας
[5]	σὺν ὀργῇ μηδ´ ὅτε μάλιστα	φλέγεται	καὶ σφαδᾴζει Πηδῶν ὁ θυμὸς
[12]	ἃ γὰρ Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ καὶ	παρρησιάζεται	πρὸς τοὺς θεοὺς τὰ τῶν
[20]	τὸν ἀδικήσαντα κακῶς παθὼν οὐδ´	ὀργίζεται	τῷ ἁρπάσαντι βιασθεὶς οὐδὲ μισεῖ
[11]	φιληδονία περιμανὴς καὶ φθόνος ἄκρατος	ἐνοικίζεται	μετὰ δυσμενείας ἢ κακοηθείας, ἐνταῦθα
[18]	μὲν ἐκεῖ καθ´ ἑαυτὴν οὖσα	κομίζεται	τῶν προβεβιωμένων χάριτας ἢ τίσεις,
[18]	καὶ τιμὰς ἀποδίδοσθαι καὶ τιμωρίας·	ἀγωνίζεται	γὰρ ὥσπερ ἀθλητὴς τὸν βίον,
[222]	σώμασι καὶ διὰ σωμάτων κολαζομένους	μεταχειρίζεται	Ποινὴ ταχεῖα, πράῳ τινὶ τρόπῳ
[223]	διδάσκων ἅμα καὶ λέγων ὡς	ἐκτήκεται	καὶ ἀνυγραίνεται τὸ φρονοῦν ὑπὸ
[20]	εὐήθως οἰόμενος· οὐ γὰρ ἅμα	γίγνεται	καὶ φαίνεται τῶν πονηρῶν ἕκαστος,
[223]	καὶ λέγων ὡς ἐκτήκεται καὶ	ἀνυγραίνεται	τὸ φρονοῦν ὑπὸ τῆς ἡδονῆς,
[9]	ἐφ´ ἑαυτὴν ἕκαστον ἐξ αὑτῆς	τεκταίνεται,	δεινή τις οὖσα βίου δημιουργὸς
[20]	οὐ γὰρ ἅμα γίγνεται καὶ	φαίνεται	τῶν πονηρῶν ἕκαστος, ἀλλ´ ἔχει
[20]	ἐν αἰδοίοις κολάζειν. οὐ γὰρ	ἀμύνεται	τὸν ἀδικήσαντα κακῶς παθὼν οὐδ´
[16]	γέγονεν, ὥστ´ ἔχει τι καὶ	φέρεται	τῶν ἐκείνου μέρος ἐν ἑαυτῷ
[10]	δ´ εἰς ὄψιν εἶπεν ὅτι	παύσεται	τῶν κακῶν, ὅταν ἐν Λακεδαίμονι
[22]	ἠρώτα τὸν θεόν, εἰ βέλτιον	βιώσεται	τὸν ἐπίλοιπον βίον· ὁ δ´
[6]	καὶ ἦθος, ὡς πλεῖστον αὐτοῦ	ἐνδύεται	τὸ ἔθος καὶ κρατεῖ μάλιστα
[10]	μαγείρων ὀπτώμενον ἴδωμεν ἢ κατατεμνόμενον;	ἔχεται	γὰρ ἕκαστος ἀδικήσας τῇ δίκῃ
[10]	καὶ μεταμελείας, οἷς ἀδικήσας ἕκαστος	ἐνέχεται	τῶν πονηρῶν, παραλείπομεν, ὥσπερ ἰχθὺν
[13]	ἂν τὰ γένη κολούηται καὶ	ἀφανίζηται	τῶν φαύλων, αἰτιώμενός τε τὸν
[222]	ἐκεῖθεν ἀκόλαστος ἐνταῦθα καὶ ἀκάθαρτος	ἐξίκηται,	τοῦτον ἡ Δίκη διαλαβοῦσα τῇ
[5]	εὔσχημον ἡ ψυχὴ καὶ τεταγμένον	ἀπεχθάνηται	τοῖς ἀναρμόστοις καὶ πλανητοῖς πάθεσι
[10]	τῶν κακῶν, ὅταν ἐν Λακεδαίμονι	γένηται·	γενόμενος δ´ εὐθὺς ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´,
[19]	ἂν ἐκχυθεῖσα τοῖς πάθεσιν ἐμφανὴς	γένηται	κακόφρονά τ´ ἀμφάνῃ πραπίδων καρπόν‘
[21]	ἀλλ´ ἐὰν μὲν ἐκ φαύλου	γένηται	χρηστὸς ὥσπερ εὐεκτικὸς ἐκ νοσώδους,
[14]	ἡ αἰτία, κἂν ὑφ´ ἡμῶν	ἀγνοῆται,	σιωπῇ περαίνει τὸ οἰκεῖον. ~Οὐ
[20]	μὲν ἐξ ἀρχῆς τὴν κακίαν	χρῆται	δὲ καιροῦ καὶ δυνάμεως ἐπιλαβόμενος
[18]	ἀθλητὴς τὸν βίον, ὅταν δὲ	διαγωνίσηται,	τότε τυγχάνει τῶν προσηκόντων. ἀλλ´
[6]	θεὸν δ´ εἰκός, ἧς ἂν	ἐφάπτηται	τῇ δίκῃ ψυχῆς νοσούσης, τά
[13]	δὲ πάλιν, ἂν τὰ γένη	κολούηται	καὶ ἀφανίζηται τῶν φαύλων, αἰτιώμενός
[20]	τὰ φαῦλα καὶ τὰ καλὰ	μιμεῖται	πολλάκις, ὥστ´ ἢ παντάπασιν ἐξαλεῖψαι
[11]	μόνιμον καὶ βέβαιον ἐν οἷς	προαιρεῖται	τὸ πονηρόν, εἰ μὴ νὴ
[21]	χρηστὸς ὥσπερ εὐεκτικὸς ἐκ νοσώδους,	ἀφεῖται	τῆς τοῦ γένους ποινῆς οἷον
[16]	οὐχ ὥς τι δημιούργημα πεποιημένον	ἀπήλλακται	τοῦ γεννήσαντος· ἐξ αὐτοῦ γὰρ
[222]	θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω	τέτακται	τοῖς ἀδικήμασι. καὶ τῶν πονηρῶν
[6]	τῷ κακῶς τὸν δεδρακότα παθεῖν	ἵστανται,	περαιτέρω δ´ οὐκ ἐξικνοῦνται, διὸ
[4]	οὐδὲ γὰρ οὓς ἄνθρωποι νόμους	τίθενται	τὸ εὔλογον ἁπλῶς ἔχουσι καὶ
[9]	καὶ δυνάμεις περιφανεῖς λανθάνουσιν ὅτι	κολάζονται,	πρὶν ἂν φθῶσιν ἀποσφαγέντες ἢ
[13]	καὶ μὴ φέρε πικρῶς, εἰ	κολάζονταί	τινες ἐκ κακῶν γεγονότες ἢ
[11]	μᾶλλον ὡς ἔχουσιν αὑτοὺς καταμανθάνοντες	ἄχθονται	καὶ δυσκολαίνουσι καὶ προβάλλονται τὸν
[11]	καταμανθάνοντες ἄχθονται καὶ δυσκολαίνουσι καὶ	προβάλλονται	τὸν ἑαυτῶν βίον. οὐ γὰρ
[222]	οὐκ ἔχουσι δριμεῖαν οὐδ´ αὐτῆς	ἐπιλαμβάνονται	τῆς κακίας, ἀλλὰ πρὸς δόξαν
[16]	ἀλλὰ καὶ ψυχῇ διὰ ψυχῆς	γίνονταί	τινες διαθέσεις καὶ κακώσεις καὶ
[222]	μέχρι δ´ οὗ ταῦτ´ ἔνεστι,	γίνονταί	τινες ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν σφυγμοὺς
[6]	καὶ δραστήριον, ἀλλ´ ἐν σάλῳ	διαφέρονται,	πρὶν εἰς τὸ μόνιμον καὶ
[6]	τοῦτο ταῖς συνθήκαις περιλαβεῖν, ὅτι	παύσονται	τὰ τέκνα τῷ Κρόνῳ καταθύοντες.
[16]	ἀργόν, ἀλλὰ ζῶσιν αὐτῷ καὶ	τρέφονται	καὶ διοικοῦνται καὶ φρονοῦσι· καὶ
[12]	οὗ Λοκροὶ πέμποντες εἰς Τροίαν	πέπαυνται	τὰς παρθένους, Αἳ καὶ ἀναμπέχονοι
[19]	τιμωρίαι τῶν πονηρῶν διὰ τοῦτο	δείκνυνται	πᾶσιν, ὅτι δίκης κατὰ λόγον
[11]	ὑπ´ ἀλαζονείας· καὶ τοὺς ψέγοντας	φοβοῦνται	καὶ τοὺς ἐπαινοῦντας δεδίασιν ὡς
[16]	ζῶσιν αὐτῷ καὶ τρέφονται καὶ	διοικοῦνται	καὶ φρονοῦσι· καὶ οὐθὲν δεινὸν
[3]	συμφορὰν οὐ τιμωρίαν ὀνομάζοντες οὐθὲν	ὠφελοῦνται,	τοῖς μὲν συμβαίνουσιν ἀχθόμενοι τοῖς
[6]	παθεῖν ἵστανται, περαιτέρω δ´ οὐκ	ἐξικνοῦνται,	διὸ τοῖς ἡμαρτηκόσι κυνὸς δίκην
[5]	τὸν θυμὸν ἐκποδὼν θέμενος. ὅθεν	ἡμεροῦνται	καὶ τοῖς ἀνθρωπίνοις παραδείγμασιν, ἀκούοντες
[18]	πρὸς ἡμᾶς τοὺς ζῶντας, ἀλλ´	ἀπιστοῦνται	καὶ λανθάνουσιν· αἱ δὲ διὰ
[7]	δίκης ἀναβολήν, ὅπως αἱ Θῆβαι	συνοικῶνται	πάλιν. τῶν δὲ τουτὶ τὸ
[4]	δέ, οὓς ἂν εἰς ἐλευθερίαν	ἀφαιρῶνται,	κάρφος αὐτῶν λεπτὸν ἐπιβάλλουσι τοῖς
[12]	τῶν κακῶν, ὅταν τρισὶν ὀλέθροις	ἱλάσωνται	τὸ μήνιμα τῆς Λευκαδίας Ἥρας;
[222]	ἐντεῦθεν ἀκρασία τις περὶ ἡδονὰς	ἐκτέτριπται	μόλις· κακόνοια δ´ ἐνοῦσα μετὰ
[226]	δέ. ταχὺ γὰρ μετέθεον οἱ	κολασταὶ	πρὸς τὴν δίκην καὶ ἐξ
[4]	εἰ τὰ πρῶτα μὴ δυνατὸς	ἔσται	διώσασθαι μηδ´ ἀποφυγεῖν ἐγκλήματα; πρῶτον
[12]	τελευταίαν ἀπορίαν, ἐπεὶ ταῖς πρώταις	διηγώνισται	μετρίως. ἃ γὰρ Εὐριπίδης ἐγκαλεῖ
[221]	ἀποφεύγουσαι καὶ ψαῦσιν ἐρέμβοντο πρῶτον	αὐταὶ	καθ´ ἑαυτάς, εἶτα πολλαῖς ὁμοίως
[226]	τῆς δίκης, εἶτ´ αὖθις συλλαμβανομένας·	αὗται	δ´ ἦσαν, ὧν εἴς τινας
[8]	γάρ‘ ἔφη μου πάλαι καταμαρτυροῦσιν	αὗται	ψευδῶς καὶ καταβοῶσιν ὡς ἀπεκτονότος
[13]	ἀρχαϊζούσης, εἰ μὴ μέλαιναν καρδίαν	κεχάλκευται	ψυχρᾷ φλογί‘ κατ´ αὐτὸν τὸν
[5]	τὴν μεγαλοπάθειαν, ἣν ὁ θεὸς	ἐνδείκνυται	τῷ μὲν κολάζειν ὀλίγους ἐπανορθοῦσαν,
[222]	κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ ὀφθεὶς	δικαιοῦται	πολὺν χρόνον ἐξαιρούμενος ἕκαστον τῶν
[9]	μέν’ ἔφην ἡμεῖς λέγομεν, ὥσπερ	ἠξίωται,	γίγνεσθαί τινα τῆς τιμωρίας ἀναβολὴν
[12]	ὅτι πρόβατα λαμβάνουσιν αὐτῶν οἱ	στρατιῶται	ὁ δ´ ὑμέτερος‘ ἔφη βασιλεὺς
[21]	ἤθη καὶ πάθη ψυχῆς αἱ	πρῶται	κρύπτουσι γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον
[6]	αὐτοῦ φερόμεναι πρὸς γένεσιν αἱ	ψυχαὶ	βαδίζουσι, καὶ τὸ γενναῖον ὡς
[223]	μεθυσκομένοις ἐμποιοῦσαν· εὐωχούμεναι γὰρ αἱ	ψυχαὶ	ταῖς εὐωδίαις διεχέοντο καὶ πρὸς
[5]	τὴν ὄψιν αὐτὸς οὗτος ἁνὴρ	ἀνάψαι	φησὶ τὴν φύσιν ἐν ἡμῖν,
[222]	ἀκολάστῳ δεομένη ποθεῖ τὰς ἐπιθυμίας	συρράψαι	ταῖς ἀπολαύσεσι καὶ συνεπαυρέσθαι διὰ
[226]	βιαίῳ τῷ σώματι προσπεσεῖν καὶ	ἀναβλέψαι	σχεδὸν ἐπ´ αὐτοῦ τοῦ μνήματος.
[225]	ἐτόλμα δι´ ἔκπληξιν καὶ δέος,	ὑποστρέψαι	δὲ καὶ φυγεῖν βουλόμενος οὐκέτι
[20]	μιμεῖται πολλάκις, ὥστ´ ἢ παντάπασιν	ἐξαλεῖψαι	καὶ διαφυγεῖν ἐγγενῆ κηλῖδα τῆς
[226]	μητέρα βιώσεσθαι, φῶς ἔφασκεν ἐξαίφνης	διαλάμψαι	μέγα καὶ φωνὴν ἐκ τοῦ
[13]	μὴ μέλαιναν καρδίαν κεχάλκευται ψυχρᾷ	φλογί‘	κατ´ αὐτὸν τὸν Πίνδαρον; ἐῶ
[5]	τε τὴν βακτηρίαν ἀνατεινάμενος τῷ	παιδὶ	πολὺν ἔστη χρόνον, ὡς αὐτὸς
[4]	τὸν ἐν στάσει πόλεως μηδετέρᾳ	μερίδι	προσθέμενον μηδὲ συστασιάσαντα. καὶ ὅλως
[11]	ἀποδοὺς καὶ γνώριμον ἐγγυησάμενος καὶ	πατρίδι	μετὰ δόξης καὶ φιλοτιμίας ἐπιδοὺς
[3]	ἡ δ´ ἀτρέμα καί βραδεῖ	ποδί‘	κατ´ Εὐριπίδην καὶ ὡς ἔτυχεν
[2]	ἄδικον, ἀλλὰ σῖγα καὶ βραδεῖ	ποδὶ	στείχουσα μάρψει τοὺς κακούς, ὅταν
[12]	περὶ βωμόν, νόσφι κρηδέμνοιο, καὶ	εἰ	βαθὺ γῆρας ἱκάνοι, διὰ τὴν
[1]	δ´ ὁ Τίμων ἀλλ´ οὐδ´	εἰ	βαλών’ εἶπεν ἀπηλλάγη, καλῶς εἶχε
[22]	ὡς ἔοικεν ἠρώτα τὸν θεόν,	εἰ	βέλτιον βιώσεται τὸν ἐπίλοιπον βίον·
[16]	καὶ ἑτεροιοῦν τὴν φύσιν μεταβάλλουσαν.	~Εἰ	δ´ ἐστὶ τι πόλις ἓν
[17]	εὐθὺς ὑπὸ τῆς τυχούσης προφάσεως;	εἰ	δὲ βούλει, τοὺς ἄλλους θεοὺς
[13]	εἰς παραμυθίαν ἀφελεῖν τὸ πλῆθος·	εἰ	δὲ μὴ βούλει, τοῦτο μὲν
[16]	καὶ κολαζόμενον προσηκόντως καὶ τιμώμενον.	εἰ	δὲ μὴ δόξαιμι παίζειν, ἐγὼ
[13]	γὰρ πάντα ἀληθινὰ ἡγῇ; κἀκεῖνος	εἰ	δὲ μὴ πάντ´’ εἶπεν ἀλλ´
[7]	οὖν’ ἔφασαν. εἶπον οὖν ἐγώ	εἰ	δὲ παιδία μὴ κύοι τις,
[6]	ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἐπιφανῶς ἔπεσεν.	εἰ	δέ τις ἢ τύραννον ἀπέκτεινε
[6]	ὕστερον ἄρξαντα πράως καὶ φιλανθρώπως.	εἰ	δὲ τοῦτ´ ἄδηλον, ἀλλὰ Γέλωνά
[14]	ἀπέθανε καὶ Θουκυδίδης ἐνόσησεν, ἢ	εἰ	Δελφῶν καὶ Συβαριτῶν γενομένων πονηρῶν
[7]	εἶπεν. ὀρθῶς’ ἔφην· σκόπει γάρ,	εἰ	Διονύσιος ἐν ἀρχῇ τῆς τυραννίδος
[11]	τοῖς γεγενημένοις. ἐγὼ μὲν οὖν,	εἰ	θέμις ἐστὶν εἰπεῖν, οὔτε τινὸς
[7]	καὶ κατεπάτησεν. τί οὖν ἄτοπον,	εἰ,	καθάπερ γεωργὸς οὐκ ἐκκόπτει τὴν
[224]	δ´ Ἀπόλλωνος οὐκέτ´ οἶδα’ εἶπεν	εἰ	κατιδεῖν ἔσῃ δυνατός· ἀνωτέρω γὰρ
[13]	κατηγορίας, καὶ μὴ φέρε πικρῶς,	εἰ	κολάζονταί τινες ἐκ κακῶν γεγονότες
[13]	οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ ἀφελῶς ἀρχαϊζούσης,	εἰ	μὴ μέλαιναν καρδίαν κεχάλκευται ψυχρᾷ
[11]	ἐν οἷς προαιρεῖται τὸ πονηρόν,	εἰ	μὴ νὴ Δία σοφούς τινας
[17]	προείμην τῆς ψυχῆς τὴν διαμονήν,	εἰ	μή τις ὥσπερ ὁ Ἡρακλῆς
[11]	χρῆσθαι τὸ δαιμόνιον. Καὶ γὰρ	εἰ	μηδὲν ἄλλο φαίη τις ἐν
[11]	γενόμενος δ´ εὐθὺς ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´,	εἰ	μηδὲν ἔστι τῇ ψυχῇ μετὰ
[14]	κατὰ τοὺς τόπους. καίτοι θαυμασιώτερον	εἰ	πάθους ἐν Αἰθιοπίᾳ λαβόντος ἀρχὴν
[7]	Λευκαδίων χερρόνησον ᾤκουν ἂν Ἕλληνες,	εἰ	Περίανδρος ἐκολάσθη μὴ μετὰ πολὺν
[4]	κῦμα καὶ προσκατακλύσαι τὸν λόγον,	εἰ	τὰ πρῶτα μὴ δυνατὸς ἔσται
[13]	ἐπαίνει τιμωμένης εὐγενείας. δεῖ γάρ,	εἰ	τὴν χάριν ἐν τῷ γένει
[10]	ἀναισθησίᾳ σβέσιν καὶ πῆξιν καταλαβεῖν,	εἰ	τὸν ἔσχατον τῆς τιμωρίας καιρὸν
[4]	τῶν γραφομένων. τί δὴ θαυμαστόν,	εἰ	τῶν ἀνθρωπίνων οὕτως ἡμῖν ὄντων
[12]	δ´ ἂν οἶμαι γελοιότερον ἦν,	εἰ	τῶν τότ´ ἀνθρώπων, ὅτε διεφθάρη
[12]	οὐκ ἀτοπώτερος τούτων ὁ Ἀπόλλων,	εἰ	Φενεάτας ἀπόλλυσι τοὺς νῦν, ἐμφράξας
[18]	τὸν μῦθον, ἐὰν δόξῃ, κινήσομεν,	εἴ	γε δὴ μῦθός ἐστιν. ~Ὁ
[6]	νοσούσης, τά τε πάθη διορᾶν,	εἴ	πή τι καμπτόμενα πρὸς μετάνοιαν
[17]	τουτονὶ τὸν ἐνταυθοῖ τὸν ἡμέτερον,	εἴ	σοι δοκεῖ τὰς ψυχὰς τῶν
[20]	καὶ ἀνάνδρους ὅτε φεύγουσιν (ὥσπερ	εἴ	τις οἴοιτο τοῖς σκορπίοις ἐμφύεσθαι
[19]	καὶ φυλακῆς ἄξιόν ἐστιν· ἣν	εἴ	τις, ὅτι τὰς ἡδονὰς ἀφαιρεῖ
[2]	νόσος κατανεμηθεῖσα τοῦ σώματος, ὅσον	ἀεὶ	βάπτων καὶ βρέχων εἰς τὸν
[11]	ἀπιστίας δὲ πρὸς τὸ παρὸν	ἀεὶ	γέμουσαν· ὥσπερ τῆς Ἰνοῦς ἀκούομεν
[15]	τῷ χρόνῳ γινόμενον, ἀλλὰ συμπαθὲς	ἀεὶ	καὶ οἰκεῖον αὑτῷ καὶ πᾶσαν
[11]	τὴν τοῦ ἀργυρίου κιβωτὸν εὑρίσκειν	ἀεὶ	πλήρη τὴν δὲ τῶν χαρίτων
[6]	πάντως βλαβερὸν αὑτῷ τε βλαβερώτατον	ἀεὶ	συνεῖναι μετὰ πονηρίας, οἷς δ´
[15]	ῥᾳδίως τρεπόμεναι καὶ πρὸς τὸν	ἀεὶ	συνόντα τὴν ἀτοπίαν καὶ τὴν
[12]	Ἑλληνικαῖς πανηγύρεσι κηρύσσειν καὶ καλεῖν	ἀεὶ	τὸν βουλόμενον ὑπὲρ Αἰσώπου δίκην
[10]	ἀποτινάσσων, θύννος βολαῖος πέλαγος ὣς	διαστροβεῖ.	ἡ γὰρ ἰταμότης ἐκείνη καὶ
[19]	τὰς ἡδονὰς ἀφαιρεῖ καὶ δηγμὸν	ἐπάγει	καὶ πόνον, τιμωρίαν ὑπὸ δειλίας
[10]	ἔσχεν αἰτίᾳ θεοῦ περαίνεσθαι, χειμῶνας	ἐπάγει	καὶ φόβους τοῖς οὕτω διακειμένοις.
[3]	πληγὴ καὶ νύξις ἐπανορθοῖ καὶ	μετάγει	πρὸς τὸ δέον, οἱ δ´
[6]	τὴν προσήκουσαν ἕξιν, οὐ πᾶσι	κατεπείγει	τὴν τιμωρίαν ὁμοίως, ἀλλὰ τὸ
[6]	μεγάλαι φύσεις μικρὸν ἐκφέρουσιν οὐδ´	ἀργεῖ	δι´ ὀξύτητα τὸ σφοδρὸν ἐν
[13]	χαῖρε μηδ´ ἐπαίνει τιμωμένης εὐγενείας.	δεῖ	γάρ, εἰ τὴν χάριν ἐν
[19]	βλαστάνουσαν ἤθει καὶ ἀναφυομένην ἐᾶν	δεῖ	καὶ περιμένειν καὶ μέλλειν, ἄχρι
[12]	αὐτοὶ δίκην ἔδοσαν, οὐθὲν ἔτι	δεῖ	κολάζειν τοὺς μὴ ἀδικήσαντας, ὅπου
[13]	καὶ στεφανηφορίαν συνανασῴζων ἔλεγον ὅτι	δεῖ	μάλιστα τοῖς ἀφ´ Ἡρακλέους γεγονόσι
[16]	γάρ, ὡς ἔοικε, τὸ αὐτὸ	δεῖ	πάθος ἐγγίνεσθαι καὶ τὴν αὐτὴν
[4]	διαγωνίσασθαι; τί γάρ’ ἔφην ἐγώ	δεῖ	τὸ τρίτον ἐπενεγκεῖν κῦμα καὶ
[3]	δικαιωτήν· ἡ δ´ ἀτρέμα καί	βραδεῖ	ποδί‘ κατ´ Εὐριπίδην καὶ ὡς
[2]	τὸν ἄδικον, ἀλλὰ σῖγα καὶ	βραδεῖ	ποδὶ στείχουσα μάρψει τοὺς κακούς,
[5]	μηδ´ ὅτε μάλιστα φλέγεται καὶ	σφαδᾴζει	Πηδῶν ὁ θυμὸς τῶν φρενῶν
[20]	καὶ τὸν πλεονεκτικὸν καὶ ἀδικητικὸν	κολάζει	πολλάκις, ὥσπερ ἐπιληψίαν τὴν κακίαν
[21]	καὶ φάρμακ´ ἐνίοις μὲν οὐχ	ἁρμόζει	νοσοῦσιν, ἐνίοις δὲ λυσιτελεῖ καὶ
[224]	ὅτε τὴν ψυχὴν τῆς γυναικὸς	μετῄει,	καὶ μὴ καλῶς διαμνημονεύσαντα λόγον
[15]	παντὶ λόγῳ καὶ πόνῳ καὶ	πάθει	καὶ νόμῳ ῥᾳδίως τρεπόμεναι καὶ
[19]	ἀκρασίᾳ καὶ μαλακίᾳ προεμένου τῷ	πάθει	τὸ σῶμα καὶ διαφθαρέντος υἱὸν
[222]	ἀλγηδόσι καὶ πόνοις, οἳ τοσοῦτο	μεγέθει	καὶ σφοδρότητι τοὺς διὰ σαρκὸς
[19]	ὁμοιότητα συγγενικὴν ἐν νέῳ βλαστάνουσαν	ἤθει	καὶ ἀναφυομένην ἐᾶν δεῖ καὶ
[6]	αὐταῖς καὶ οὐκ ἐξίτηλον ἐμπέφυκεν,	ἐξανθεῖ	δὲ τὴν κακίαν παρὰ φύσιν
[224]	λευκότερον, τὸ δ´ ὁποῖον ἶρις	ἐξανθεῖ	τὸ ἁλουργόν, ἄλλα δ´ ἄλλαις
[12]	περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας ἐπὶ	πένθει	τοῦ Φαέθοντος, ὥσπερ λέγουσιν· ἔτι
[222]	δ´ ὀργάνου τῷ ἀκολάστῳ δεομένη	ποθεῖ	τὰς ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς ἀπολαύσεσι
[3]	οὕτως ἡ καθ´ ἕκαστον ὧν	πταίει	καὶ προσπίπτει ῥαπιζομένη καὶ ἀνακρουομένη
[2]	γινόμενον ἀσθενῆ μὲν ταῖς ἐλπίσι	ποιεῖ	καὶ ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον, αὔξει
[223]	καὶ σωματοειδὲς ἀρδόμενον καὶ σαρκούμενον	ἐμποιεῖ	τοῦ σώματος μνήμην, ἐκ δὲ
[222]	αἱ σηπίαι τὸ μέλαν, ἀφίησιν.	ἐκεῖ	γὰρ ἡ τε κακία τῆς
[17]	τοῦτο δ´ ἦν ὁ Ταίναρος·	ἐκεῖ	γάρ φασιν ἐλθόντα μετὰ στόλου
[225]	χρυσίον ἔχοντας φαρμάκοις διαφθείρας καὶ	ἐκεῖ	διαλαθὼν ἅπαντας ἐνταῦθ´ ἐξελεγχθεὶς τὰ
[18]	τῶν προσηκόντων. ἀλλ´ ἃς μὲν	ἐκεῖ	καθ´ ἑαυτὴν οὖσα κομίζεται τῶν
[16]	μᾶλλον ἢ σώματι διὰ σώματος.	ἐκεῖ	μὲν γάρ, ὡς ἔοικε, τὸ
[223]	ἄλλας ψυχὰς ἑώρα ταὐτὸ πασχούσας	ἐκεῖ·	συστελλόμεναι γὰρ ὥσπερ αἱ ὄρνιθες
[15]	κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος	ἥκει	τήμερον· ἄλλος γάρ ἐστι. καίτοι
[21]	εἰς ὁμοιότητα μοχθηροῦ γένους ἀναφερομένῳ	προσήκει	δήπουθεν ὡς χρέα κληρονομίας διαδέχεσθαι
[4]	δὴ δίκης ὄντα δημιουργόν, ᾗ	προσήκει	τὸ πότε καὶ πῶς καὶ
[222]	τριῶν οὐσῶν φύλακι καὶ χειρουργῷ	προσήκει·	τοὺς μὲν γὰρ εὐθὺς ἐν
[14]	ἕως ἂν ὁ νεκρὸς κατακαῇ;	δοκεῖ	γὰρ οὕτω τὸ νόσημα μὴ
[7]	προανελόντος; ἐμοὶ μὲν γάρ’ ἔφην	δοκεῖ’	καὶ ἡμῖν’ ὁ Πατροκλέας εἶπεν.
[4]	πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια καὶ	δοκεῖ	κομιδῇ γελοῖα τῶν προσταγμάτων. οἷον
[2]	τοῦ δαιμονίου καὶ μέλλησις ἐμοὶ	δοκεῖ	μάλιστα δεινὸν εἶναι· καὶ νῦν
[4]	δὲ πωλοῦσι τὰς οὐσίας· ὃ	δοκεῖ	παράλογον εἶναι. παραλογώτατον δὲ τὸ
[17]	ἐνταυθοῖ τὸν ἡμέτερον, εἴ σοι	δοκεῖ	τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων ἀπολλυμένας
[1]	Πατροκλέας τί οὖν; εἶπεν ἐᾶν	δοκεῖ	τὴν ζήτησιν, ἢ τῷ λόγῳ
[1]	ψευδῆ λόγον εἰς ἡμᾶς ἀφέντας,	ἀρκεῖ	δ´ αὐτοὶ πρὶν ἅψασθαι τὴν
[7]	δίκην, ὡς οὐδεὶς ἂν Ἑλλήνων	ᾤκει	Σικελίαν ἀνάστατον ὑπὸ Καρχηδονίων γενομένην,
[12]	διηγώνισται μετρίως. ἃ γὰρ Εὐριπίδης	ἐγκαλεῖ	καὶ παρρησιάζεται πρὸς τοὺς θεοὺς
[19]	τιμωρίαν ὑπὸ δειλίας καὶ μαλακίας	ἀποκαλεῖ,	χαίρειν ἐατέον. ἆρ´ οὖν σῶμα
[7]	κακοὶ κακῶς ὕστερον. ἐνίοις γὰρ	ἀμέλει	καὶ κολασταῖς ἑτέρων πονηρῶν οἷον
[9]	πραγματείας καὶ δόσεις καὶ χάριτας	ἀμέλει	καὶ παιδιάς, ὥσπερ ἐν δεσμωτηρίῳ
[21]	δὲ καὶ διανοουμένους προκαταλαμβάνειν· ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ φάρμακ´ ἐνίοις μὲν οὐχ
[21]	οὐχ ἁρμόζει νοσοῦσιν, ἐνίοις δὲ	λυσιτελεῖ	καὶ μὴ νοσοῦσιν ἐπισφαλέστερον ἐκείνων
[15]	πάλαι τὸ χρέος νῦν οὐκ	ὀφείλει	γεγονὼς ἕτερος, ὅ τε κληθεὶς
[8]	παρόντες τὸν λόγον ἐμήνυσαν τῷ	βασιλεῖ,	καὶ τοῦ πράγματος ἐξελεγχθέντος ἔτισεν
[2]	δ´ ἠγανάκτουν ἀκούων Εὐριπίδου λέγοντος,	Μέλλει,	τὸ θεῖον δ´ ἐστὶ τοιοῦτον
[6]	Κρόνῳ καταθύοντες. ἐν δὲ Μεγάλῃ	πόλει	Λυδιάδας ἦν τύραννος, εἶτ´ ἐν
[17]	τῆς τυχούσης προφάσεως; εἰ δὲ	βούλει,	τοὺς ἄλλους θεοὺς ἐάσας σκόπει
[13]	τὸ πλῆθος· εἰ δὲ μὴ	βούλει,	τοῦτο μὲν ἐάσωμεν (καίτοι τὰ
[2]	ἔμοιγε καὶ τὸ τοῦ Βίαντος	ἐνοχλεῖ	πολλάκις ἀναλαμβάνοντι τὸν λόγον· ἔφη
[6]	φθειρόμενον, εἶτα θεραπευθὲν ἐνίοις καλῶς	ἀπολαμβάνει	τὴν προσήκουσαν ἕξιν, οὐ πᾶσι
[5]	ἔλεγεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπωτάτω κείμενον	ἀπολαμβάνει	τὸ προσῆκον. ὡς γὰρ ὁ
[18]	βίον, ὅταν δὲ διαγωνίσηται, τότε	τυγχάνει	τῶν προσηκόντων. ἀλλ´ ἃς μὲν
[12]	δὲ γενεᾷ Σάμιος Ἴδμων ἀφίκετο,	γένει	μὲν οὐδὲν Αἰσώπῳ προσήκων ἀπόγονος
[13]	εἰ τὴν χάριν ἐν τῷ	γένει	τῆς ἀρετῆς ἀνασῴζομεν, εὐλόγως μηδὲ
[22]	ὡς αὐτὸς διηγεῖτο τῷ τε	Πρωτογένει	καὶ τοῖς ὁμοίως ἐπιεικέσι τῶν
[20]	ἢ σώματος αἰσθάνεσθαι πεφυκώς, οὔτ´	ἀναμένει	τὴν βίαν ἐν χερσὶ γενομένην
[6]	τὸ χρηστὸν ἐνορῶν καὶ γενναῖον	περιμένει	λόγου καὶ ἀρετῆς συνεργὸν ἡλικίαν
[13]	πονηρῶν, ἢ μὴ χαῖρε μηδ´	ἐπαίνει	τιμωμένης εὐγενείας. δεῖ γάρ, εἰ
[14]	κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἀγνοῆται, σιωπῇ	περαίνει	τὸ οἰκεῖον. ~Οὐ μὴν ἀλλὰ
[20]	λύκων τέκνα καὶ πιθήκων εὐθὺς	ἐμφαίνει	τὸ συγγενὲς ἦθος ὑπὸ μηδενὸς
[224]	τὸ τῆς ψυχῆς ἐπίγειον ἀλλὰ	κατατείνει	τῷ σώματι προσηρτημένον. ἅμα δ´
[223]	καὶ χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον·	ἐξέπνει	δὲ μαλακὴν καὶ πραεῖαν αὔραν
[22]	βίον· ὁ δ´ ἀνεῖλεν ὅτι	πράξει	βέλτιον, ὅταν ἀποθάνῃ. καὶ δὴ
[5]	πραότητα καὶ τὴν μέλλησιν ἐν	τάξει	καὶ μετ´ ἐμμελείας, τὸν ἥκιστα
[5]	καὶ γενέσθαι κόσμος, ὁμοιότητι καὶ	μεθέξει	τινὶ τῆς περὶ τὸ θεῖον
[2]	ποιεῖ καὶ ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον,	αὔξει	δὲ θρασύτητι καὶ τόλμῃ τὸν
[5]	πέφυκεν ἢ τὸ μιμήσει καὶ	διώξει	τῶν ἐν ἐκείνῳ καλῶν καὶ
[20]	τυραννικός) ἀλλ´ ὁ θεὸς οὔτ´	ἀγνοεῖ	δήπου τὴν ἑκάστου διάθεσιν καὶ
[221]	ἀποκαθισταμένην. τὰς μὲν οὖν πολλὰς	ἠγνόει	τίνες εἰσί, δύο δ´ ἢ
[221]	τοῖς ὁμοίως ἐπιεικέσι τῶν φίλων.	~Ἐπεὶ	γὰρ ἐξέπεσε τὸ φρονοῦν τοῦ
[225]	καὶ οἰκτρὰς εἶχον μόνον ὄψεις·	ἐπεὶ	δὲ καὶ φίλοις καὶ οἰκείοις
[22]	κακίαν καὶ ἀρετὴν ἡ φύσις.	~Ἐπεὶ	δὲ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησα, διαμειδιάσας
[12]	ἔφεδρον ἀνίστημι τὴν τελευταίαν ἀπορίαν,	ἐπεὶ	ταῖς πρώταις διηγώνισται μετρίως. ἃ
[9]	πρὸς ἡμᾶς τὸν πολὺν χρόνον·	ἐπεὶ	τοῖς γε θεοῖς πᾶν ἀνθρωπίνου
[2]	Καίτοι πρὸς οὐθὲν ἥκιστα δὲ	πρέπει	πρὸς τοὺς πονηροὺς ῥᾴθυμον εἶναι
[11]	μεγάλων ἀγώνων ἡ αἴσθησις αὐτῶν	ἀνατρέπει	τὴν ψυχήν. οἷον ἱστοροῦσι δήπου
[7]	ὁ Πατροκλέας εἶπεν. ὀρθῶς’ ἔφην·	σκόπει	γάρ, εἰ Διονύσιος ἐν ἀρχῇ
[6]	γάρ που δέδιε, μὴ διαφύγωσι.	σκόπει	δ´ ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασιν εἰς
[17]	βούλει, τοὺς ἄλλους θεοὺς ἐάσας	σκόπει	τουτονὶ τὸν ἐνταυθοῖ τὸν ἡμέτερον,
[17]	τιθηνούμεναι καὶ θεραπεύουσαι γυναῖκες ἐφημέρους	σπεί–	ρων ψυχὰς ἐν σαρκὶ τρυφερᾷ
[10]	Κλεονίκην ἐν Βυζαντίῳ παρθένον ἐλευθέραν	ὕβρει	μεταπεμψάμενος ὡς ἕξων διὰ νυκτός,
[9]	ὕστερον ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ	ὕβρει	τὴν δίκην τοῦ ἀδικεῖν δίδωσι·
[17]	τρίποδα τῆς Πυθίας ἀναιρήσει καὶ	διαφθερεῖ	τὸ χρηστήριον· ἄχρι δὲ τοῦ
[16]	πάντας ἐνέτρεψε, καὶ οὕτως οὐ	μέρει	διὰ μέρους ἑτέρου μόνον, ἀλλὰ
[225]	ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας καὶ καθιέντας ἐν	μέρει	τὰς ψυχὰς τῶν δι´ ἀπληστίαν
[9]	σώματι τῶν κολαζομένων ἕκαστος κακούργων	ἐκφέρει	τὸν αὑτοῦ σταυρόν, ἡ δὲ
[4]	κακίαν ἰατρείας ὡς φάρμακον ἑκάστῳ	προσφέρει	τὴν κόλασιν, οὔτε μεγέθους μέτρον
[7]	ῥίζαν πονηρὰν καὶ τραχεῖαν οὐκ	ἀναιρεῖ	πρότερον ἢ φῦναι τὸν προσήκοντα
[19]	εἴ τις, ὅτι τὰς ἡδονὰς	ἀφαιρεῖ	καὶ δηγμὸν ἐπάγει καὶ πόνον,
[3]	ὅτι τὴν πίστιν ἡ βραδυτὴς	ἀφαιρεῖ	τῆς προνοίας, καὶ τὸ μὴ
[1]	τινι καὶ λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα	κατεφόρει	τῆς προνοίας. ~Καὶ ὁ Πατροκλέας
[221]	μὲν εἰς αὑτὰς τὸ δυσχεραῖνον,	ἐκπετάσει	δὲ καὶ διαχύσει τὸ χαῖρον
[4]	Σόλωνος, ἄτιμον εἶναι τὸν ἐν	στάσει	πόλεως μηδετέρᾳ μερίδι προσθέμενον μηδὲ
[6]	ἀγνοίας τοῦ καλοῦ μᾶλλον ἢ	προαιρέσει	τοῦ αἰσχροῦ τὸ ἁμαρτητικὸν εἰκὸς
[5]	ἀπολαύειν θεοῦ πέφυκεν ἢ τὸ	μιμήσει	καὶ διώξει τῶν ἐν ἐκείνῳ
[17]	ὑφελὼν τὸν τρίποδα τῆς Πυθίας	ἀναιρήσει	καὶ διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον· ἄχρι
[2]	ἡ Δίκη σε, μὴ τρέσῃς,	παίσει	πρὸς ἧπαρ οὐδὲ τῶν ἄλλων
[20]	ὀργίζεται τῷ ἁρπάσαντι βιασθεὶς οὐδὲ	μισεῖ	τὸν μοιχὸν ὑβρισθείς, ἀλλ´ ἰατρείας
[2]	τὸ θεῖον δ´ ἐστὶ τοιοῦτον	φύσει.	Καίτοι πρὸς οὐθὲν ἥκιστα δὲ
[221]	τὸ δυσχεραῖνον, ἐκπετάσει δὲ καὶ	διαχύσει	τὸ χαῖρον καὶ προσιέμενον. Ἐνταῦθα
[6]	αὐτοῦ ἐνδύεται τὸ ἔθος καὶ	κρατεῖ	μάλιστα καθαπτόμενον. οἶμαι μὲν οὖν
[16]	ψυχὴ προλέλοιπε· Νυσαίῳ δὲ καὶ	Ἀπολλοκράτει	καὶ Ἀντιπάτρῳ καὶ Φιλίππῳ καὶ
[15]	ἄν τις ἰδὼν τὰς Ἀθήνας	ἔτει	τριακοστῷ, καὶ τὰ νῦν ἤθη
[10]	πνεύματος ὑπολείποντος ἀσθενὲς καὶ ταπεινὸν	ὑποπίπτει	τοῖς φόβοις καὶ ταῖς δεισιδαιμονίαις·
[3]	καθ´ ἕκαστον ὧν πταίει καὶ	προσπίπτει	ῥαπιζομένη καὶ ἀνακρουομένη τῷ κολάζεσθαι
[7]	ἄτοπον, εἰ, καθάπερ γεωργὸς οὐκ	ἐκκόπτει	τὴν ἄκανθαν ἂν μὴ λάβῃ
[20]	δόγματα καὶ νόμους ἑαυτὴν ἐμβαλοῦσα	κρύπτει	τὰ φαῦλα καὶ τὰ καλὰ
[5]	καὶ ὁ λογισμὸς τὰ δίκαια	πράττει	καὶ μέτρια, τὴν ὀργὴν καὶ
[15]	οἰκεῖον αὑτῷ καὶ πᾶσαν ὧν	πράττει	κατὰ τὸ κοινὸν ἢ ἔπραξεν
[5]	κατὰ τὸν Μελάνθιον Τὰ δεινὰ	πράττει	τὰς φρένας μετοικίσας‘ οὕτω καὶ
[2]	φησίν, ὅτι ἐγγυτάτω κείμενον‘ εὐθὺς	ἀντιφράττει	τὴν ὁδὸν τοῖς ἐπὶ πλεῖστον
[19]	μὲν γὰρ ἄλλος ἄλλον οὐ	παύει	θεραπευόμενος, οὐδὲ βέλτιόν τις ἔσχε
[7]	δοκοῦσιν ἔνιοι τῶν Ἑλλήνων, ὃς	κελεύει	τὴν ἔγκυον, ἂν ἁλῷ θανάτου,
[10]	τοῦ σχοινίου κρεμαμένου. ~Καίτοι τί	κωλύει	μηδὲ τοὺς ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους
[222]	Θεσπεσίου συγγενὴς (οὐδὲν γὰρ οὕτω	κωλύει	τὰς ψυχὰς ὀνόματι τῶν ἀνθρώπων
[21]	ἀδικεῖν ἐνίων τὴν ἕξιν αὐτῶν	κολούει	καὶ τὴν διάθεσιν, ἐγκαλοῦμεν ἀγνοοῦντες
[12]	ὅτι στίζουσιν ἄχρι νῦν τιμωροῦντες	Ὀρφεῖ	τὰς αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ τοὺς
[20]	φαίνεται τῶν πονηρῶν ἕκαστος, ἀλλ´	ἔχει	μὲν ἐξ ἀρχῆς τὴν κακίαν
[12]	πενθεῖν. καίτοι τοῦτ´ ἀβελτερίαν μὲν	ἔχει	μόνον οὐδὲν δὲ δεινὸν οὐδ´
[15]	μηνίματα τὸν τοῦ δικαίου λόγον	ἔχει	πρόχειρον. ἓν γάρ τι πρᾶγμα
[16]	οὐχ ὑπ´ αὐτοῦ γέγονεν, ὥστ´	ἔχει	τι καὶ φέρεται τῶν ἐκείνου
[3]	ἢ τῷ κατὰ πρόνοιαν ὅμοιον	ἔχει	τὸ πεπλανημένον καὶ ὑπερήμερον καὶ
[12]	ποῦ δὴ ταῦτα τὸ εὔλογον	ἴσχει	καὶ δίκαιον; οὐδὲ γὰρ Θρᾷκας
[9]	καί ὃς δ´ ἄλλῳ κακὰ	τεύχει,	ἑῷ κακὸν ἥπατι τεύχει. ἡ
[9]	κακὰ τεύχει, ἑῷ κακὸν ἥπατι	τεύχει.	ἡ μὲν γὰρ κανθαρὶς ἐν
[224]	ὡς ἐσθλὸς ἐὼν νούσῳ τυραννίδα	λείψει.	~Μετὰ δὲ ταῦτα πρὸς τὴν
[2]	σῖγα καὶ βραδεῖ ποδὶ στείχουσα	μάρψει	τοὺς κακούς, ὅταν τύχῃ. Οὐ
[6]	οἱ Εὐρυμέδοντες τὸ καλὸν Ἀρτεμίσιον,	ὅθι	παῖδες Ἀθηναίων ἐβάλοντο φαεννὰν κρηπῖδ´
[225]	τοῦ μολίβδου βάπτοντες· ἐκπαγείσας δ´	αὐτόθι	καὶ γενομένας σκληρὰς ὥσπερ αἱ
[225]	γνωρίμως πονηρῶν γενομένων καὶ κολασθέντων	αὐτόθι	τὴν αἰκίαν οὐκέτ´ εἶναι χαλεπῶς
[12]	καὶ διαφορᾶς γενομένης πρὸς τοὺς	αὐτόθι	τὴν μὲν θυσίαν ἐποιήσατο, τὰ
[222]	δ´ ἄλλη τιμωρία τριῶν οὐσῶν	φύλακι	καὶ χειρουργῷ προσήκει· τοὺς μὲν
[17]	καὶ καθ´ ἡμᾶς, οἷα καὶ	Κόρακι	τῷ Ναξίῳ χρησθῆναι λέγουσιν, οὐχ
[8]	τῶν τυράννων διδόντων ἐκόμισε τῇ	γυναικὶ	δῶρον· ὁ δ´ υἱὸς αὐτοῦ
[17]	ἐφημέρους σπεί– ρων ψυχὰς ἐν	σαρκὶ	τρυφερᾷ καὶ βίου ῥίζαν ἰσχυρὰν
[12]	μῆκος. ἤδη γὰρ ὥσπερ ἔφεδρον	ἀνίστημι	τὴν τελευταίαν ἀπορίαν, ἐπεὶ ταῖς
[16]	καὶ τιμώμενον. εἰ δὲ μὴ	δόξαιμι	παίζειν, ἐγὼ φαίην ἂν ἀνδριάντα
[11]	ἂν ἐξ ἀρχῆς δόμους Ἀθάμαντος	οἰκήσαιμι	τῶν πεπραγμένων δράσασα μηδέν; ταῦθ´
[221]	γάρ τοι τέθνηκας, ἀλλὰ μοίρᾳ	τινὶ	θεῶν ἥκεις δεῦρο τῷ φρονοῦντι,
[1]	δ´ ἀλλαχόθεν ἅνθρωπος ὥσπερ ὀργῇ	τινι	καὶ λοιδορίᾳ σπαράττων ἅμα κατεφόρει
[12]	αἱ δὲ τῶν θεῶν ὀργαὶ	τίνι	λόγῳ παραχρῆμα δυόμεναι καθάπερ ἔνιοι
[5]	γενέσθαι κόσμος, ὁμοιότητι καὶ μεθέξει	τινὶ	τῆς περὶ τὸ θεῖον ἰδέας
[222]	κολαζομένους μεταχειρίζεται Ποινὴ ταχεῖα, πράῳ	τινὶ	τρόπῳ καὶ παραλείποντι πολλὰ τῶν
[4]	τὸ περὶ τῶν θεῶν εἰπεῖν,	ᾧτινι	λόγῳ τοὺς μὲν ὕστερον τοὺς
[9]	μετὰ πλείονα χρόνον ἀλλ´ ἐν	πλείονι	χρόνῳ τιμωρίαν μακροτέραν οὐ βραδυτέραν
[10]	παύσεται τῶν κακῶν, ὅταν ἐν	Λακεδαίμονι	γένηται· γενόμενος δ´ εὐθὺς ἐτελεύτησεν.
[4]	γελοῖα τῶν προσταγμάτων. οἷον ἐν	Λακεδαίμονι	κηρύττουσιν οἱ ἔφοροι παριόντες εὐθὺς
[17]	τοὺς ἄλλους θεοὺς ἐάσας σκόπει	τουτονὶ	τὸν ἐνταυθοῖ τὸν ἡμέτερον, εἴ
[224]	Ἀπόλλωνος καὶ Νυκτός· οὐδενὸς γὰρ	Ἀπόλλωνι	Νύκτα κοινωνεῖν· ἀλλὰ τοῦτο μέν’
[221]	εὐθείας ἄνω, τὰς δ´ ὥσπερ	οἱ	ἄτρακτοι περιστρεφομένας ἅμα κύκλῳ, καὶ
[9]	ἐκείνης καὶ πολυτελοῦς ἐσθῆτος ὀφθῶσιν.	οἱ	γὰρ πολλοὶ τῶν πονηρῶν οἰκίας
[2]	Ἀρκάδων ὕστερον ἔδωκε δίκην φωραθείς,	οἱ	δ´ οὐκέτ´ ἦσαν; ἢ τίν´
[3]	καὶ μετάγει πρὸς τὸ δέον,	οἱ	δ´ ὕστερον καὶ μετὰ χρόνον
[11]	τῆς φιλοδοξίας εἰς τὴν φιλαργυρίαν,	οἱ	δὲ καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι
[222]	τὰς τιάρας ἀποτίλλουσι καὶ μαστιγοῦσιν,	οἱ	δὲ παύσασθαι δακρύοντες ἀντιβολοῦσιν, οὕτως
[10]	τινος φιάλης πρὸς τὸ πρόσωπον.	οἱ	δὲ Πτολεμαίου τοῦ Κεραυνοῦ φίλοι
[12]	ἀξίων ὄντων ὠφεληθῆναι τῶν ἀνθρώπων·	οἱ	δὲ συνθέντες αἰτίαν ἐπ´ αὐτὸν
[12]	καὶ τούτῳ τινὰς δίκας δόντες	οἱ	Δελφοὶ τῶν κακῶν ἀπηλλάγησαν. ἐξ
[12]	τοὺς σιωπῶντας ἡμῶν. εἴτε γὰρ	οἱ	δράσαντες αὐτοὶ δίκην ἔδοσαν, οὐθὲν
[6]	ἂν ἀπωλώλεσαν ἡμῖν οἱ Μαραθῶνες	οἱ	Εὐρυμέδοντες τὸ καλὸν Ἀρτεμίσιον, ὅθι
[4]	προσταγμάτων. οἷον ἐν Λακεδαίμονι κηρύττουσιν	οἱ	ἔφοροι παριόντες εὐθὺς εἰς τὴν
[221]	καὶ ἀτόπους τὴν ὄψιν, ὥσπερ	οἱ	ἔχεις μελάσμασι κατεστιγμένους, ἄλλους δέ
[226]	μνημονεύσῃς’ καί τι ῥαβδίον, ὥσπερ	οἱ	ζωγράφοι, διάπυρον προσάγειν· ἑτέραν δὲ
[21]	τεκόντων σφάλματ´ εἰς τοὺς ἐκγόνους	οἱ	θεοὶ τρέπουσιν‘ ἀλλ´ ἐὰν μὲν
[226]	δυναμένην δέ. ταχὺ γὰρ μετέθεον	οἱ	κολασταὶ πρὸς τὴν δίκην καὶ
[7]	μὴ λάβῃ τὸν ἀσπάραγον οὐδ´	οἱ	Λίβυες τὸ φρύγανον ἐπικάουσι πρότερον
[6]	ἆρ´ οὐκ ἂν ἀπωλώλεσαν ἡμῖν	οἱ	Μαραθῶνες οἱ Εὐρυμέδοντες τὸ καλὸν
[6]	ἐγένοντο μέτριοι καὶ δημωφελεῖς ἄρχοντες,	οἱ	μὲν εὐνομίαν τε πολλὴν καὶ
[224]	καὶ εἰδώλοις· ἐκ τούτου γὰρ	οἱ	ὄνειροι μιγνύμενον, ὡς ὁρᾷς, τῷ
[12]	μετατεθῆναι. καὶ τὸν Ἀλέξανδρον οὐδ´	οἱ	πάνυ φιλοῦντες, ὧν ἐσμεν καὶ
[8]	ἀπεκτονότος τὸν πατέρα; θαυμάσαντες δ´	οἱ	παρόντες τὸν λόγον ἐμήνυσαν τῷ
[12]	αὐτῶν ὅτι νὴ Δί´‘ εἶπεν	οἱ	πατέρες ὑμῶν ὑπεδέξαντο τὸν Ὀδυσσέα‘
[12]	ἀνθρώπων, ὅτε διεφθάρη Φαέθων, παραμελησάντων	οἱ	πέντε γενεαῖς ἢ δέκα τοῦ
[7]	γενόμενος τύραννος καὶ μετ´ ἐκεῖνον	οἱ	περὶ Μύρωνα καὶ Κλεισθένη τὴν
[7]	τουτὶ τὸ ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων	οἱ	πολλοὶ Τιμολέοντι συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν,
[11]	δὲ τῶν χαρίτων κενήν, οὕτως	οἱ	πονηροὶ τὴν κακίαν ἐν ἑαυτοῖς
[12]	ἐγκαλούντων ὅτι πρόβατα λαμβάνουσιν αὐτῶν	οἱ	στρατιῶται ὁ δ´ ὑμέτερος‘ ἔφη
[16]	ἑτέρους ἀναφέρῃ τὴν ἰατρείαν ὥσπερ	οἱ	τὴν φλέβα διαιροῦντες ἵνα τὴν
[225]	καί τινας ἐφεστάναι δαίμονας ὥσπερ	οἱ	χαλκεῖς ὀργάνοις ἀναλαμβάνοντας καὶ καθιέντας
[17]	Παυσανίου ψυχὴν ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντες	οἱ	ψυχαγωγοὶ καὶ θύσαντες ἀπεσπάσαντο τοῦ
[22]	ταὐτὸ τοῖς ἀκολάστοις ἔπασχε πάθος,	οἳ	τὰς γυναῖκας ἔχοντες μὲν οὐ
[222]	τῶν παθῶν ἀλγηδόσι καὶ πόνοις,	οἳ	τοσοῦτο μεγέθει καὶ σφοδρότητι τοὺς
[5]	ὀργίζομαι ὑμῖν. εἴπερ οὖν ἀνδρῶν	λόγοι	μνημονευόμενοι καὶ πράξεις λεγόμεναι τὸ
[17]	ψυχὴν ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντες οἱ	ψυχαγωγοὶ	καὶ θύσαντες ἀπεσπάσαντο τοῦ ἱεροῦ
[21]	σφάλματ´ εἰς τοὺς ἐκγόνους οἱ	θεοὶ	τρέπουσιν‘ ἀλλ´ ἐὰν μὲν ἐκ
[21]	ἔδωκεν (ἐκ κακῶν μὲν γὰρ	ἀγαθοὶ	δ´ ἦσαν) ἀλλ´ ὅσων ἡ
[221]	πλοίου κολυμβητὴς εἰς βυθὸν ἀπορριφεὶς	πάθοι	τὸ πρῶτον, οὕτως ὑπὸ τῆς
[3]	ἁμαρτίαν διώκουσα πληγὴ καὶ νύξις	ἐπανορθοῖ	καὶ μετάγει πρὸς τὸ δέον,
[17]	θεοὺς ἐάσας σκόπει τουτονὶ τὸν	ἐνταυθοῖ	τὸν ἡμέτερον, εἴ σοι δοκεῖ
[4]	ὡς μὴ χαλεποὶ ὦσιν αὐτοῖς·	Ῥωμαῖοι	δέ, οὓς ἂν εἰς ἐλευθερίαν
[7]	καὶ Κλεισθένη τὴν ἀκολασίαν ἔπαυσαν·	Κλεωναῖοι	δὲ τῆς αὐτῆς οὐ τυχόντες
[9]	ταραχὰς ἀπαύστους ἔχοντος. ἀλλ´ οὐδὲν	ἔνιοι	διαφέρουσι παιδαρίων, ἃ τοὺς κακούργους
[6]	προσαγορεῦσαι τοὺς παλαιούς, οὐχ ὡς	ἔνιοι	λέγουσιν ἐκ χρηστοῦ βασιλέως ἄγριον
[7]	οὐκ εἰκότως ὑμῖν ἀπογράψασθαι δοκοῦσιν	ἔνιοι	τῶν Ἑλλήνων, ὃς κελεύει τὴν
[12]	τίνι λόγῳ παραχρῆμα δυόμεναι καθάπερ	ἔνιοι	τῶν ποταμῶν εἶθ´ ὕστερον ἐπ´
[6]	ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἐλθόντες ἐγένοντο	μέτριοι	καὶ δημωφελεῖς ἄρχοντες, οἱ μὲν
[7]	καὶ κατέλυσαν τὰς τυραννίδας, ἐξώλοντο	κακοὶ	κακῶς ὕστερον. ἐνίοις γὰρ ἀμέλει
[21]	γὰρ ἀκροχορδόνες καὶ μελάσματα καὶ	φακοὶ	πατέρων ἐν παισὶν ἀφανισθέντες ἀνέκυψαν
[10]	οἱ δὲ Πτολεμαίου τοῦ Κεραυνοῦ	φίλοι	καλούμενον αὐτὸν ἑώρων ἐπὶ δίκην
[7]	τὸ ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων οἱ	πολλοὶ	Τιμολέοντι συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν, ὅτε
[9]	πολυτελοῦς ἐσθῆτος ὀφθῶσιν. οἱ γὰρ	πολλοὶ	τῶν πονηρῶν οἰκίας περιβεβλημένοι μεγάλας
[222]	ὄντα καὶ ἀνάξιον· ἐὰν δὲ	φαῦλοι,	κολαζομένους ἐπιδὼν ἐκείνους καὶ ὀφθεὶς
[3]	δ´ ὕστερον καὶ μετὰ χρόνον	σπαραγμοὶ	καὶ ἀνακρούσεις καὶ περιψοφήσεις ἑτέρου
[13]	καὶ παρὰ Φωκεῦσι διὰ Δαΐφαντον,	ἐμοὶ	δὲ καὶ παρῆτε καὶ συνελαμβάνεσθε
[2]	βραδυτὴς τοῦ δαιμονίου καὶ μέλλησις	ἐμοὶ	δοκεῖ μάλιστα δεινὸν εἶναι· καὶ
[17]	τίς ὁ Κόραξ οὗτος; ὡς	ἐμοὶ	καὶ τὸ πρᾶγμα καὶ τὸ
[7]	τιμωρίας τὸ χρήσιμον τοῦ προανελόντος;	ἐμοὶ	μὲν γάρ’ ἔφην δοκεῖ’ καὶ
[10]	ἐνυπνίων καὶ φάσματα μεθημερινὰ καὶ	χρησμοὶ	καὶ καταιβασίαι, καὶ ὅ τι
[12]	κρηδέμνοιο, καὶ εἰ βαθὺ γῆρας	ἱκάνοι,	διὰ τὴν Αἴαντος ἀκολασίαν. ποῦ
[21]	χεῖρόν ἐστι καὶ φοβερώτερον, οὐ	δυνάμενοι	δὲ συλλογίζεσθαι τὰς αἰτίας, δι´
[6]	Πεισίστρατον τὸν Ἱπποκράτους, ὅτι πονηρίᾳ	κτησάμενοι	τυραννίδας ἐχρήσαντο πρὸς ἀρετὴν αὐταῖς
[3]	ἀλλ´ ὕστερον εἰς ἀτυχήματος χώραν	τιθέμενοι	καὶ συμφορὰν οὐ τιμωρίαν ὀνομάζοντες
[9]	γίγνεσθαί τινα τῆς τιμωρίας ἀναβολὴν	ὑποθέμενοι	τοῖς πονηροῖς· τὰ λοιπὰ δ´
[22]	γυναῖκας ἔχοντες μὲν οὐ φυλάττουσι,	προέμενοι	δὲ πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως ἑτέροις
[12]	τοὺς δράσαντας δίκαιον· εἴτε ῥᾳθυμίᾳ	καταπροέμενοι	τὴν τιμωρίαν ἐν τοῖς πονηροῖς
[9]	γὰρ πολλοὶ τῶν πονηρῶν οἰκίας	περιβεβλημένοι	μεγάλας καὶ ἀρχὰς καὶ δυνάμεις
[13]	ἓν ἱμάτιον ἐάν τε πολλὰ	περιβεβλημένοι	τυγχάνωσι, ταὐτὸ καῦμα καὶ παραπλήσιον,
[9]	οὐδὲ γηράσαντες ἐκολάσθησαν ἀλλ´ ἐγήρασαν	κολαζόμενοι.	λέγω δὲ πρὸς ἡμᾶς τὸν
[3]	οὐθὲν ὠφελοῦνται, τοῖς μὲν συμβαίνουσιν	ἀχθόμενοι	τοῖς δὲ πεπραγμένοις μὴ μεταμελόμενοι;
[225]	δὲ πρόσχημα καὶ δόξαν ἀρετῆς	περιβαλόμενοι	διεβίωσαν κακίᾳ λανθανούσῃ, τούτους ἐπιπόνως
[3]	ἀχθόμενοι τοῖς δὲ πεπραγμένοις μὴ	μεταμελόμενοι;	καθάπερ γὰρ ἵππον ἡ παραχρῆμα
[5]	ὑμῖν. εἴπερ οὖν ἀνδρῶν λόγοι	μνημονευόμενοι	καὶ πράξεις λεγόμεναι τὸ τραχὺ
[4]	πρῶτον οὖν ὥσπερ ἀφ´ ἑστίας	ἀρχόμενοι	πατρῴας τῆς πρὸς τὸ θεῖον
[9]	μακαρίους, ἄχρι οὗ κεντούμενοι καὶ	μαστιγούμενοι	καὶ πῦρ ἀνιέντες ἐκ τῆς
[7]	Τελητίαν παῖδα στεφανούμενον ἐν Πυθίοις	ἀφαιρούμενοι	Κλεωναίων ὡς ἴδιον πολίτην διέσπασαν.
[9]	τέθηπεν ὡς μακαρίους, ἄχρι οὗ	κεντούμενοι	καὶ μαστιγούμενοι καὶ πῦρ ἀνιέντες
[11]	καὶ πλανώμενον τῆς γνώμης, καὶ	κροτούμενοί	τινες ἐν τοῖς θεάτροις εὐθὺς
[12]	πέπαυνται τὰς παρθένους, Αἳ καὶ	ἀναμπέχονοι	γυμνοῖς ποσὶν ἠύτε δοῦλαι ἠοῖαι
[4]	πείθεσθαι τοῖς νόμοις, ὡς μὴ	χαλεποὶ	ὦσιν αὐτοῖς· Ῥωμαῖοι δέ, οὓς
[9]	ἅπερ ἄν τις οὐ τιμωρίαν	εἴποι	πέρας δὲ τιμωρίας καὶ συντέλειαν.
[11]	ὁ θάνατος, μᾶλλον ἄν τις	εἴποι	τοῖς ταχὺ κολαζομένοις τῶν πονηρῶν
[4]	καὶ ὅλως πολλὰς ἄν τις	ἐξείποι	νόμων ἀτοπίας μήτε τὸν λόγον
[4]	τὴν ἐπιστήμην. οὐδὲ γὰρ οὓς	ἄνθρωποι	νόμους τίθενται τὸ εὔλογον ἁπλῶς
[225]	τούτους ἐπιπόνως καὶ ὀδυνηρῶς ἠνάγκαζον	ἕτεροι	περιεστῶτες ἐκτρέπεσθαι τὰ ἐντὸς ἔξω
[11]	τῶν χαρίτων κενήν, οὕτως οἱ	πονηροὶ	τὴν κακίαν ἐν ἑαυτοῖς διορῶντες
[224]	εἰδώλοις· ἐκ τούτου γὰρ οἱ	ὄνειροι	μιγνύμενον, ὡς ὁρᾷς, τῷ ἀπατηλῷ
[12]	οὐ πολὺς χρόνος ἀφ´ οὗ	Λοκροὶ	πέμποντες εἰς Τροίαν πέπαυνται τὰς
[4]	οἷον ἐν Λακεδαίμονι κηρύττουσιν οἱ	ἔφοροι	παριόντες εὐθὺς εἰς τὴν ἀρχὴν
[17]	τὸν ἐνταυθοῖ τὸν ἡμέτερον, εἴ	σοι	δοκεῖ τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων
[221]	τῷ σώματι καταλέλοιπας. σύμβολον δέ	σοι	καὶ νῦν καὶ αὖθις ἔστω
[14]	ταῦτα μέν’ ἔφην ὥσπερ ἀντιφράγματά	σοι	κείσθω πρὸς τοὺς ἄγαν πικροὺς
[13]	Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν ἀπογόνους, ὥς	σοι	τὸ πρᾶγμα σεμνὸν ἐφάνη καὶ
[10]	λέβητος ὑποφθεγγομένην καὶ λέγουσαν ἐγώ	σοι	τούτων αἰτία‘ καὶ πάλιν τὰς
[19]	καὶ παραφυλάττεσθαι καὶ μὴ παραμελεῖν	ὅσοι	γεγόνασιν ἐκ πατέρων ἢ μητέρων
[225]	καὶ παθητικὸν ἔτι μόνον οὖσαν·	ὅσοι	δὲ πρόσχημα καὶ δόξαν ἀρετῆς
[9]	νοσοῦσιν, οὕτως καὶ τῶν πονηρῶν	ὅσοι	τὴν παραυτίκα πληγὴν ἐκφυγεῖν ἔδοξαν,
[10]	αὐτῷ Βαῖνε δίκης ἆσσον· μάλα	τοι	κακὸν ἀνδράσιν ὕβρις. οὐ παυομένου
[221]	ἀπὸ τοῦδε Θεσπέσιος. οὐδὲ γάρ	τοι	τέθνηκας, ἀλλὰ μοίρᾳ τινὶ θεῶν
[11]	οὕτω βραχεῖαν ἐστέρημαι βασιλείας τηλικαύτης.	καίτοι	γε πρὸς φυσικὴν πάθους ἀνάγκην
[14]	οὐ τὰ κατὰ τοὺς τόπους.	καίτοι	θαυμασιώτερον εἰ πάθους ἐν Αἰθιοπίᾳ
[7]	χείρονος υἱὸς ἀμείνων παντοίην ἀρετήν·	καίτοι	λαμπρὸν οὐδὲν οὐδ´ ἐκπρεπὲς ἔργον
[15]	ἥκει τήμερον· ἄλλος γάρ ἐστι.	καίτοι	μείζονάς γε παραλλαγὰς αἱ ἡλικίαι
[2]	θεῖον δ´ ἐστὶ τοιοῦτον φύσει.	Καίτοι	πρὸς οὐθὲν ἥκιστα δὲ πρέπει
[13]	μὴ βούλει, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν	(καίτοι	τὰ πλεῖστα μύθοις ἔοικε καὶ
[10]	ὑπὲρ κεφαλῆς τοῦ σχοινίου κρεμαμένου.	~Καίτοι	τί κωλύει μηδὲ τοὺς ἐπὶ
[12]	μεταβάλλειν ἐπ´ αὐτῷ καὶ πενθεῖν.	καίτοι	τοῦτ´ ἀβελτερίαν μὲν ἔχει μόνον
[221]	ἄνω, τὰς δ´ ὥσπερ οἱ	ἄτρακτοι	περιστρεφομένας ἅμα κύκλῳ, καὶ τοτὲ
[221]	ἔφη γνῶναι συγγενοῦς τινος, οὐ	μέντοι	σαφῶς· ἀποθανεῖν γὰρ ἔτι παιδὸς
[12]	ἡμῶν. εἴτε γὰρ οἱ δράσαντες	αὐτοὶ	δίκην ἔδοσαν, οὐθὲν ἔτι δεῖ
[14]	τὴν ἀλήθειαν οὐδ´ ἐν οἷς	αὐτοὶ	πράττομεν ἀσφαλῶς εἰπεῖν ἔχομεν. οἷον,
[1]	εἰς ἡμᾶς ἀφέντας, ἀρκεῖ δ´	αὐτοὶ	πρὶν ἅψασθαι τὴν δόξαν ἂν
[2]	εἰς ἀποτροπὴν κακίας τούτοις χρώμενος·	οὔτοι	προσελθοῦς´ ἡ Δίκη σε, μὴ
[7]	ἐγώ εἰ δὲ παιδία μὴ	κύοι	τις, ἀλλὰ πρᾶξιν ἢ βουλὴν
[226]	καί τι ῥαβδίον, ὥσπερ οἱ	ζωγράφοι,	διάπυρον προσάγειν· ἑτέραν δὲ κωλύειν,
[12]	τούτῳ τινὰς δίκας δόντες οἱ	Δελφοὶ	τῶν κακῶν ἀπηλλάγησαν. ἐξ ἐκείνου
[226]	γάρ τις ἐκείνων ἀφίκοιτο καὶ	περιτύχοι,	προσέπιπτεν ὀργῇ καὶ κατεβόα καὶ
[223]	γένεσιν, ἣν οὕτως ὠνομάσθαι, νεῦσιν	ἐπὶ	γῆν οὖσαν ὑγρότητι βαρυνομένης τῆς
[8]	ἐλάνθανεν, ὕστερον δὲ πρὸς ξένους	ἐπὶ	δεῖπνον ἐλθὼν χελιδόνων τινὰ νεοσσιὰν
[15]	γεγονὼς ἕτερος, ὅ τε κληθεὶς	ἐπὶ	δεῖπνον ἐχθὲς ἄκλητος ἥκει τήμερον·
[226]	ἔσχατα δ´ ὁρῶντος αὐτοῦ τὰς	ἐπὶ	δευτέραν γένεσιν τρεπομένας ψυχὰς εἴς
[10]	Κεραυνοῦ φίλοι καλούμενον αὐτὸν ἑώρων	ἐπὶ	δίκην ὑπὸ Σελεύκου γυπῶν καὶ
[10]	~Καίτοι τί κωλύει μηδὲ τοὺς	ἐπὶ	θανάτῳ καθειργμένους φάναι κολάζεσθαι, μέχρι
[2]	Ἀριστοκράτους τιμωρίας, ὃς προδοὺς τὴν	ἐπὶ	Κάπρῳ μάχην καὶ λαθὼν ὑπὲρ
[4]	χρόνον ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν	ἐπὶ	πάντων ἔχουσαν. ὅτι γὰρ ἡ
[222]	μέν, Ἀνάγκης καὶ Διὸς θυγάτηρ,	ἐπὶ	πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται τοῖς
[12]	τοὺς περὶ Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας	ἐπὶ	πένθει τοῦ Φαέθοντος, ὥσπερ λέγουσιν·
[2]	εὐθὺς ἀντιφράττει τὴν ὁδὸν τοῖς	ἐπὶ	πλεῖστον εὐροούσῃ τῇ κακίᾳ χρωμένοις.
[14]	δυνάμεις ἀναφορὰς ἀπὸ τῶν ἐσχάτων	ἐπὶ	τὰ πρῶτα καὶ συνάψεις· ὧν
[13]	οἴεσθαι δεῖν ἀπαυδᾶν καὶ προαπολείπειν	ἐπὶ	ταῖς ἀδικίαις ἀλλὰ συνεκτρέχειν ἐκείνῃ
[18]	τίνοντας οὐδεὶς ἂν ἀναπείσειεν αὖθις	ἐπὶ	ταῖς τοῦ Διὸς τιμαῖς ἄδικον
[12]	καὶ τὴν τιμωρίαν τῶν ἱεροσύλων	ἐπὶ	τὴν Αὐλίαν ἀπὸ τῆς Ὑαμπείας
[17]	προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας ἐκελεύσθη πορευθεὶς	ἐπὶ	τὴν τοῦ Τέττιγος οἴκησιν ἱλάσασθαι
[13]	τούτῳ τὸ μετὰ Λέσβιον ᾠδόν‘	ἐπὶ	τιμῇ καὶ μνήμῃ Τερπάνδρου τοῦ
[6]	πρὸς ἀρετὴν αὐταῖς καὶ παρανόμως	ἐπὶ	τὸ ἄρχειν ἐλθόντες ἐγένοντο μέτριοι
[10]	τοῦ φάσματος, ὡς ἔοικε, πλεύσας	ἐπὶ	τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς Ἡράκλειαν ἱλασμοῖς
[12]	τοὺς μὴ ἀδικήσαντας, ὅπου δὶς	ἐπὶ	τοῖς αὐτοῖς οὐδὲ τοὺς δράσαντας
[224]	ἕδραν μίαν, ἀλλὰ πάντῃ πλανητὸν	ἐπὶ	τοὺς ἀνθρώπους ἐνυπνίοις καὶ εἰδώλοις·
[11]	φιλαργυρίαν, οἱ δὲ καταθύοντες ἀνθρώπους	ἐπὶ	τυραννίσι καὶ συνωμοσίαις ὡς Ἀπολλόδωρος,
[222]	ἐναργέστερον. οὐλαὶ δὲ καὶ μώλωπες	ἐπὶ	τῶν παθῶν ἑκάστου τοῖς μὲν
[10]	καὶ φλεγομένας τοῖς σώμασι κύκλῳ	περὶ	αὐτὸν τρεχούσας, Ἵππαρχον δὲ τὸν
[12]	ἠύτε δοῦλαι ἠοῖαι σαίρεσκον Ἀθηναίης	περὶ	βωμόν, νόσφι κρηδέμνοιο, καὶ εἰ
[15]	μείζονάς γε παραλλαγὰς αἱ ἡλικίαι	περὶ	ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν ἢ κοινῇ
[226]	ἡμερώτερον μεταβαλεῖν, ᾠδικόν τι μηχανησαμένους	περὶ	ἕλη καὶ λίμνας ζῷον· ὧν
[222]	γλαύκινόν ἐστιν, ἐντεῦθεν ἀκρασία τις	περὶ	ἡδονὰς ἐκτέτριπται μόλις· κακόνοια δ´
[12]	τὰς αὑτῶν γυναῖκας, οὐδὲ τοὺς	περὶ	Ἠριδανὸν βαρβάρους μελανοφοροῦντας ἐπὶ πένθει
[14]	ἑλιγμοὺς καὶ πλάνας ἔχοντι τῷ	περὶ	θεοῦ λόγῳ, καθοδηγῶμεν αὑτοὺς μετ´
[4]	ἔκαυσεν ἀλλὰ σήμερον, ἔργον ἐστί,	περὶ	θεῶν δὲ θνητὸν ῥᾴδιον ἢ
[12]	ἡλικίαν διὰ τὴν γενομένην τοῦ	περὶ	Μίλητον ἱεροῦ προδοσίαν ὑπὸ τῶν
[4]	ἀφοσιωσόμεθα. πλέον γάρ ἐστι τοῦ	περὶ	μουσικῶν ἀμούσους καὶ πολεμικῶν ἀστρατεύτους
[7]	τύραννος καὶ μετ´ ἐκεῖνον οἱ	περὶ	Μύρωνα καὶ Κλεισθένη τὴν ἀκολασίαν
[225]	τῶν ἐφεστώτων ταῖς τιμωρίαις, ὅτι	περὶ	ξένους τινὰς μιαρὸς γενόμενος χρυσίον
[22]	μεταβολὴν ἐποίησεν. οὔτε γὰρ δικαιότερον	περὶ	τὰ συμβόλαια γινώσκουσιν ἕτερον Κίλικες
[5]	καὶ περιμένοντα τὸν χρόνον εὐλαβεῖς	περὶ	τὰ τοιαῦτα γίνεσθαι καὶ θεῖον
[16]	ἄκρα τῶν κεράτων, οὕτως ὁ	περὶ	τὰς κολάσεις ἄλλο τι δίκαιον
[15]	ἕκαστον ἡμῶν ποιοῦσιν ἢ κοινῇ	περὶ	τὰς πόλεις. γνοίη γὰρ ἄν
[22]	μόνον ἐξέθανε, καὶ τριταῖος ἤδη	περὶ	τὰς ταφὰς αὐτὰς ἀνήνεγκε. ταχὺ
[2]	προνοίας. ~Καὶ ὁ Πατροκλέας ἡ	περὶ	τὰς τιμωρίας’ εἶπε τῶν πονηρῶν
[5]	ἢ μετάνοιαν, ἀλλ´ ἡμῶν τὸ	περὶ	τὰς τιμωρίας θηριῶδες καὶ λάβρον
[3]	εἶπεν ὦ Πατροκλέα, πηλίκον αἱ	περὶ	ταῦτα τοῦ θείου διατριβαὶ καὶ
[222]	δὲ μεῖζόν ἐστιν ἔργον ἡ	περὶ	τὴν κακίαν ἰατρεία, τούτους Δίκῃ
[4]	τὸν καιρὸν εἰδὼς ἄριστα τῆς	περὶ	τὴν κακίαν ἰατρείας ὡς φάρμακον
[225]	οὐδ´ ὁμοίως τριβομένην, ἅτε δὴ	περὶ	τὸ ἄλογον καὶ παθητικὸν ἔτι
[224]	κατήκουσεν· ὧν ἦν καὶ τὰ	περὶ	τὸ Βέσβιον ὄρος καὶ τὴν
[5]	ὁμοιότητι καὶ μεθέξει τινὶ τῆς	περὶ	τὸ θεῖον ἰδέας καὶ ἀρετῆς.
[8]	Μίτυν καὶ ἀνελεῖν. καὶ τὰ	περὶ	τὸν Βέσσον τὸν Παίονα καὶ
[225]	πεισόμενος, ἱκετεύειν μὲν ἢ παραιτεῖσθαι	περὶ	τοῦ πατρὸς οὐκ ἐτόλμα δι´
[224]	φθορὰν γενησομένην, καί τι κομμάτιον	περὶ	τοῦ τότε ἡγεμόνος ὡς ἐσθλὸς
[4]	τὸ μὲν ὡς εἰδότες τι	περὶ	τούτων λέγειν ἀφοσιωσόμεθα. πλέον γάρ
[4]	δυσθεωρήτων οὐκ εὔπορόν ἐστι τὸ	περὶ	τῶν θεῶν εἰπεῖν, ᾧτινι λόγῳ
[224]	εἶναι Σιβύλλης· ᾄδειν γὰρ αὐτὴν	περὶ	τῶν μελλόντων ἐν τῷ προσώπῳ
[0]		~ΠΕΡΙ	ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΒΡΑΔΕΩΣ
[4]	πάντων ἔχουσαν. ὅτι γὰρ ἡ	περὶ	ψυχὴν ἰατρεία, δίκη δὲ καὶ
[19]	δεῖ καὶ περιμένειν καὶ μέλλειν,	ἄχρι	ἂν ἐκχυθεῖσα τοῖς πάθεσιν ἐμφανὴς
[14]	στόμα ὅλον ἐφίσταται τὸ αἰπόλιον,	ἄχρι	ἂν ἐξέλῃ προσελθὼν ὁ αἰπόλος;
[17]	ἀναιρήσει καὶ διαφθερεῖ τὸ χρηστήριον·	ἄχρι	δὲ τοῦ πολλὰ τοιαῦτα προθεσπίζεσθαι
[12]	γὰρ Θρᾷκας ἐπαινοῦμεν, ὅτι στίζουσιν	ἄχρι	νῦν τιμωροῦντες Ὀρφεῖ τὰς αὑτῶν
[9]	ἄγαται καὶ τέθηπεν ὡς μακαρίους,	ἄχρι	οὗ κεντούμενοι καὶ μαστιγούμενοι καὶ
[224]	οὖν ὁ τοῦ Θεσπεσίου ψυχοπομπὸς	ἄχρι	τούτου τὸν Ὀρφέα προελθεῖν, ὅτε
[10]	καὶ τὸ θρασὺ τῆς κακίας	ἄχρι	τῶν ἀδικημάτων ἰσχυρόν ἐστι καὶ
[15]	ἔπραξεν αἰτίαν καὶ χάριν ἀναδεχόμενον,	μέχρι	ἂν ἡ ποιοῦσα καὶ συνδέουσα
[222]	ψυχὴν αὐγοειδῆ καὶ σύγχρουν γίνεσθαι·	μέχρι	δ´ οὗ ταῦτ´ ἔνεστι, γίνονταί
[226]	θεοφιλέστατον γένος ἠλευθέρωσε τὴν Ἑλλάδα.	Μέχρι	μὲν οὖν τούτων εἶναι θεατής·
[223]	τῶν τοῦ φωτὸς αὐγῶν ἀναφερόμενον,	μέχρι	οὗ πρός τι χάσμα μέγα
[10]	ἐπὶ θανάτῳ καθειργμένους φάναι κολάζεσθαι,	μέχρι	οὗ τις ἀποκόψῃ τὸν τράχηλον,
[4]	τὸ πότε καὶ πῶς καὶ	μέχρι	πόσου κολαστέον ἕκαστον τῶν πονηρῶν
[7]	τὴν ἔγκυον, ἂν ἁλῷ θανάτου,	μέχρι	τέκῃ, φυλάττειν; πάνυ μὲν οὖν’
[15]	ἔχουσιν. ἀλλ´ ἄνθρωπός τε λέγεται	μέχρι	τέλους εἷς ἀπὸ γενέσεως, πόλιν
[15]	δήμου πάνυ γε τοῖς παλαιοῖς	ἐοίκασι·	ἀνθρώπου δὲ μόλις ἄν τις
[3]	θεὸν ὡς ἐφεστῶτα τοῖς ἀνθρωπίνοις	πράγμασι	καὶ πάθεσιν οὐχ ὑπερήμερον δικαιωτήν·
[222]	πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται τοῖς	ἀδικήμασι.	καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας
[18]	φίλους ἢ γένος οἰκεῖον αὑτῆς	ἀτυχήμασι	χρωμένους μεγάλοις δι´ αὑτὴν καὶ
[221]	τὴν ὄψιν, ὥσπερ οἱ ἔχεις	μελάσμασι	κατεστιγμένους, ἄλλους δέ τινας ἀμβλείας
[222]	τοὺς μὲν γὰρ εὐθὺς ἐν	σώμασι	καὶ διὰ σωμάτων κολαζομένους μεταχειρίζεται
[10]	θυγατέρας διαπύρους καὶ φλεγομένας τοῖς	σώμασι	κύκλῳ περὶ αὐτὸν τρεχούσας, Ἵππαρχον
[6]	ἀπολαμβάνει τὴν προσήκουσαν ἕξιν, οὐ	πᾶσι	κατεπείγει τὴν τιμωρίαν ὁμοίως, ἀλλὰ
[222]	Ἀνάγκης καὶ Διὸς θυγάτηρ, ἐπὶ	πᾶσι	τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται τοῖς ἀδικήμασι.
[17]	ὡς Ὅμηρος ἔφη, παραπλησίως ἀπομαραινομένων	παντάπασι	καὶ φθινόντων ἐν ὀλίγῳ ποιεῖσθαι
[222]	κολάσεως πέρας ἐστὶ τούτων ἐκλεανθέντων	παντάπασι	τὴν ψυχὴν αὐγοειδῆ καὶ σύγχρουν
[12]	κακῶν ἀπηλλάγησαν. ἐξ ἐκείνου δέ	φασι	καὶ τὴν τιμωρίαν τῶν ἱεροσύλων
[15]	αὐτὴν ὡσαύτως διαμένουσαν ἐνέχεσθαι τοῖς	ὀνείδεσι	τῶν προγόνων ἀξιοῦμεν, ᾧ δικαίῳ
[5]	ἀπεχθάνηται τοῖς ἀναρμόστοις καὶ πλανητοῖς	πάθεσι	καὶ φεύγῃ τὸ εἰκῆ καὶ
[226]	ἀφανιζόντων παντάπασιν, ὅπως ἐφαρμόσειεν ἑτέροις	ἤθεσι	καὶ βίοις, ἐν ταύταις φανῆναι
[14]	καὶ διαδόσεις ἀπίστους ὀξύτησι καὶ	μήκεσι	δι´ ἑτέρων εἰς ἕτερα περαίνουσιν.
[22]	τε Πρωτογένει καὶ τοῖς ὁμοίως	ἐπιεικέσι	τῶν φίλων. ~Ἐπεὶ γὰρ ἐξέπεσε
[12]	ὥστε περιιόντας ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς	πανηγύρεσι	κηρύσσειν καὶ καλεῖν ἀεὶ τὸν
[222]	ποθεῖ τὰς ἐπιθυμίας συρράψαι ταῖς	ἀπολαύσεσι	καὶ συνεπαυρέσθαι διὰ σώματος· ἐνταῦθα
[19]	καὶ γύναια, φαρμακείαις δὲ χρησάμενος	ἐνδελεχέσι	καὶ διαπονήσας γυμνασίοις ἐσκέδασε καὶ
[13]	τοὺς ἀπὸ Κίμωνος ἡδέως ὁρῶν	Ἀθήνησι	τιμωμένους, τῶν δὲ Λαχάρους ἢ
[2]	καὶ ἀδικήσαντος; τὰς μὲν γὰρ	Ἀθήνησι	τῶν ἐναγῶν σωμάτων ῥίψεις καὶ
[14]	ἁφὰς ἔχουσαι καὶ διαδόσεις ἀπίστους	ὀξύτησι	καὶ μήκεσι δι´ ἑτέρων εἰς
[9]	ῥίζης συνυποφυομένην· ἡ γὰρ κακή‘	φησί	βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη· καί
[15]	ποταμὸν ἐμβαλόντες, εἰς ὃν οὔ	φησι	δὶς ἐμβῆναι τῷ πάντα κινεῖν
[19]	τ´ ἀμφάνῃ πραπίδων καρπόν‘ ὥς	φησι	Πίνδαρος; ~Ἢ κατὰ τοῦτο μὲν
[5]	ὄψιν αὐτὸς οὗτος ἁνὴρ ἀνάψαι	φησὶ	τὴν φύσιν ἐν ἡμῖν, ὅπως
[4]	τῶν πονηρῶν ὁρίζειν. καὶ ταύτης	φησὶ	τῆς τέχνης ὁ Πλάτων υἱὸν
[19]	ἀλλ´ ὠφέλιμον πρᾶγμα ποιοῦμεν, ἐπιληπτικῶν	παισὶ	καὶ μελαγχολικῶν καὶ ποδαγρικῶν γυμνάσια
[16]	Φιλίππῳ καὶ τοῖς ἄλλοις ὁμοίως	παισὶ	τῶν πονηρῶν τὸ κυριώτατον ἐμπέφυκε
[221]	μὲν οὖν πολλὰς ἠγνόει τίνες	εἰσί,	δύο δ´ ἢ τρεῖς ἰδὼν
[18]	προβεβιωμένων χάριτας ἢ τίσεις, οὐθέν	εἰσι	πρὸς ἡμᾶς τοὺς ζῶντας, ἀλλ´
[2]	τί γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος τοῖς	προαναιρεθεῖσι	τῆς Ἀριστοκράτους τιμωρίας, ὃς προδοὺς
[12]	ἔφην μὴ τοῦ καιροῦ πορρωτέρω	πρόεισι.	καὶ ὁ Τίμων τυχόν’ ἔφη
[11]	οἱ δὲ καταθύοντες ἀνθρώπους ἐπὶ	τυραννίσι	καὶ συνωμοσίαις ὡς Ἀπολλόδωρος, καὶ
[2]	ὑπερήμερον γινόμενον ἀσθενῆ μὲν ταῖς	ἐλπίσι	ποιεῖ καὶ ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον,
[226]	ὑπὸ τῶν ταῦτα δημιουργούντων, ὀργάνοις	τισὶ	καὶ πληγαῖς τὰ μὲν κολλώντων
[17]	Μουσῶν ἀνῃρηκώς, εἶτα χρησάμενος λιταῖς	τισι	καὶ προστροπαῖς μετὰ δικαιολογίας ἐκελεύσθη
[10]	τὸ ψυχοπομπεῖον εἰς Ἡράκλειαν ἱλασμοῖς	τισι	καὶ χοαῖς ἀνεκαλεῖτο τὴν ψυχὴν
[17]	τοὺς Ἀδώνιδος κήπους ἐπ´ ὀστράκοις	τισὶ	τιθηνούμεναι καὶ θεραπεύουσαι γυναῖκες ἐφημέρους
[222]	χρόνον ἐξαιρούμενος ἕκαστον τῶν παθῶν	ἀλγηδόσι	καὶ πόνοις, οἳ τοσοῦτο μεγέθει
[6]	δ´ οὐκ ἐξικνοῦνται, διὸ τοῖς	ἡμαρτηκόσι	κυνὸς δίκην ἐφυλακτοῦσαι κατακολουθοῦσι καὶ
[13]	δεῖ μάλιστα τοῖς ἀφ´ Ἡρακλέους	γεγονόσι	τὰς τιμὰς ὑπάρχειν βεβαίους καὶ
[20]	οὔτ´ ἀναμένει τὴν βίαν ἐν	χερσὶ	γενομένην καὶ τὴν ἀναίδειαν ἐν
[13]	γένος ὄντες ἀξιοῦτε καὶ παρὰ	Φωκεῦσι	διὰ Δαΐφαντον, ἐμοὶ δὲ καὶ
[7]	καὶ ἵππους ἀπολέσθαι κρεῖττον ἦν	Φωκεῦσι	καὶ πλείονα χρυσὸν ἐκ Δελφῶν
[12]	τούτων ὁ Ἀπόλλων, εἰ Φενεάτας	ἀπόλλυσι	τοὺς νῦν, ἐμφράξας τὸ βάραθρον
[6]	τὴν ἰσχὺν καὶ τὸ πλῆθος	ὑποδείκνυσι	καὶ τὴν μαλακότητα τῆς γῆς,
[7]	οὐδ´ οἱ Λίβυες τὸ φρύγανον	ἐπικάουσι	πρότερον ἢ τὸ λήδανον ἀπ´
[6]	φερόμεναι πρὸς γένεσιν αἱ ψυχαὶ	βαδίζουσι,	καὶ τὸ γενναῖον ὡς ἰσχυρὸν
[6]	τοῖς ἡμαρτηκόσι κυνὸς δίκην ἐφυλακτοῦσαι	κατακολουθοῦσι	καὶ τὰς πράξεις ἐκ ποδὸς
[3]	λεγομένοις μύλοις τῶν θεῶν καὶ	ποιοῦσι	τὴν δίκην ἀμαυρὰν καὶ τὸν
[13]	καὶ Σατιλαίοις τὴν πάτριον Ἡρακλειδῶν	μετιοῦσι	τιμὴν καὶ στεφανηφορίαν συνανασῴζων ἔλεγον
[7]	τυχόντες ἰατρείας εἰς τὸ μηδὲν	ἥκουσι.	καὶ Ὁμήρου δέ που λέγοντος
[3]	περιψοφήσεις ἑτέρου τινὸς ἕνεκα μᾶλλον	δοκοῦσι	γίνεσθαι ἢ διδασκαλίας, δι´ ὃ
[11]	ταχὺ κολαζομένοις τῶν πονηρῶν καὶ	ἀποθνῄσκουσι	μαλακῶς καὶ ῥαθύμως χρῆσθαι τὸ
[11]	κενὴν χάριν ἐχούσης ἐλπίδος ἔρημον	εὑρίσκουσι,	φόβων δὲ καὶ λυπῶν καὶ
[6]	καὶ τὰς πράξεις ἐκ ποδὸς	ἐπιδιώκουσι·	τὸν θεὸν δ´ εἰκός, ἧς
[2]	ἦσαν; ἢ τίν´ Ὀρχομενίων τοῖς	ἀποβαλοῦσι	παῖδας καὶ φίλους καὶ οἰκείους
[4]	ἐλευθερίαν ἀφαιρῶνται, κάρφος αὐτῶν λεπτὸν	ἐπιβάλλουσι	τοῖς σώμασιν· ὅταν δὲ διαθήκας
[18]	δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς ἀποτρέπουσι καὶ	συστέλλουσι	τῶν πονηρῶν. ὅτι δ´ οὐκ
[222]	τὰ ἱμάτια καὶ τὰς τιάρας	ἀποτίλλουσι	καὶ μαστιγοῦσιν, οἱ δὲ παύσασθαι
[4]	μὲν ἀπολείπουσι κληρονόμους ἑτέροις δὲ	πωλοῦσι	τὰς οὐσίας· ὃ δοκεῖ παράλογον
[222]	παθῶν ἑκάστου τοῖς μὲν μᾶλλον	ἐμμένουσι	τοῖς δ´ ἧσσον. ὅρα δ´’
[11]	ἔχουσιν αὑτοὺς καταμανθάνοντες ἄχθονται καὶ	δυσκολαίνουσι	καὶ προβάλλονται τὸν ἑαυτῶν βίον.
[11]	πολεμοῦντας, ὅτι τοὺς δοκοῦντας ἀγαθοὺς	ἐπαινοῦσι	προθύμως. τὸ γὰρ σκληρὸν ἐν
[12]	φιλοῦντες, ὧν ἐσμεν καὶ ἡμεῖς,	ἐπαινοῦσι	τὸ Βραγχιδῶν ἄστυ συγχέαντα καὶ
[16]	καὶ τρέφονται καὶ διοικοῦνται καὶ	φρονοῦσι·	καὶ οὐθὲν δεινὸν οὐδ´ ἄτοπον,
[18]	ἐμφανεῖς τοῖς δεῦρο γενόμεναι πολλοὺς	ἀποτρέπουσι	καὶ συστέλλουσι τῶν πονηρῶν. ὅτι
[4]	δὲ διαθήκας γράφωσιν, ἑτέρους μὲν	ἀπολείπουσι	κληρονόμους ἑτέροις δὲ πωλοῦσι τὰς
[9]	ἀπαύστους ἔχοντος. ἀλλ´ οὐδὲν ἔνιοι	διαφέρουσι	παιδαρίων, ἃ τοὺς κακούργους ἐν
[224]	τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς παραλαμβάνοντες	διασπείρουσι.	τὸ δ´ Ἀπόλλωνος οὐκέτ´ οἶδα’
[11]	αὐτῶν ἀνατρέπει τὴν ψυχήν. οἷον	ἱστοροῦσι	δήπου Λυσίμαχον ὑπὸ δίψης ἐκβιασθέντα
[21]	καὶ πάθη ψυχῆς αἱ πρῶται	κρύπτουσι	γενέσεις καὶ καταδύουσιν, ὕστερον δέ
[20]	σκορπίοις ἐμφύεσθαι τὸ κέντρον ὅτε	τύπτουσι,	καὶ ταῖς ἐχίδναις τὸν ἰὸν
[22]	τὰς γυναῖκας ἔχοντες μὲν οὐ	φυλάττουσι,	προέμενοι δὲ πειρῶσιν αὖθις ἀδίκως
[13]	μερίδος, ἣν ἀφαιροῦντες τοὺς Πινδάρου	κηρύττουσι	λαμβάνειν ἀπογόνους, ὥς σοι τὸ
[5]	λεγόμεναι τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν	ἀπαρύτουσι	τῆς ὀργῆς, πολὺ μᾶλλον εἰκὸς
[14]	φερομένη περιῆλθεν εἰς τοὺς παῖδας.	ἔχουσι	γάρ τινας αἱ δυνάμεις ἀναφορὰς
[222]	καὶ σωμάτων κολάσεις ἁφὴν οὐκ	ἔχουσι	δριμεῖαν οὐδ´ αὐτῆς ἐπιλαμβάνονται τῆς
[4]	νόμους τίθενται τὸ εὔλογον ἁπλῶς	ἔχουσι	καὶ πάντοτε φαινόμενον, ἀλλ´ ἔνια
[7]	φώκης πυτία, θηρίων τἄλλα μιαρῶν,	ἔχουσί	τι πρὸς τὰς νόσους χρήσιμον,
[222]	ἔδειξε πρῶτον ἀγαθοῖς γονεῦσιν, ἄνπερ	ὦσι,	καὶ προγόνοις αὐτοῦ πρόσπτυστον ὄντα
[6]	οὐ γάρ που δέδιε, μὴ	διαφύγωσι.	σκόπει δ´ ὅσαι μεταβολαὶ γεγόνασιν
[9]	ὕβρει τὴν δίκην τοῦ ἀδικεῖν	δίδωσι·	καὶ τῷ μὲν σώματι τῶν
[6]	αἰσχροῦ τὸ ἁμαρτητικὸν εἰκὸς ἐγγεγονέναι,	δίδωσι	μεταβαλέσθαι χρόνον, ἐὰν δ´ ἐπιμένωσι,
[222]	τρεπούσης τὸ σῶμα τὰς χρόας	ἀναδίδωσι,	ἐνταῦθα δὲ καθαρμοῦ καὶ κολάσεως
[222]	μετὰ τὴν τελευτὴν ὁ δαίμων	παραδίδωσι·	τοὺς δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης
[6]	πή τι καμπτόμενα πρὸς μετάνοιαν	ἐνδίδωσι,	καὶ χρόνον γε, οἷς οὐκ
[5]	ἐξομοίωσιν οὖσαν ἁμωσγέπως πρὸς αὑτόν,	ἐνδίδωσι	τοῖς ἕπεσθαι θεῷ δυναμένοις. καὶ
[6]	τὸν οἰκεῖον ἡ φύσις καρπὸν	ἀποδίδωσι.	~Ταῦτα μὲν οὖν ταύτῃ· τὸν
[16]	βοῶν, ἂν εἰς τὰς χηλὰς	μαλακιῶσι,	προσαλείφειν τὰ ἄκρα τῶν κεράτων,
[13]	ἱμάτιον ἐάν τε πολλὰ περιβεβλημένοι	τυγχάνωσι,	ταὐτὸ καῦμα καὶ παραπλήσιον, ὅμως
[6]	δίδωσι μεταβαλέσθαι χρόνον, ἐὰν δ´	ἐπιμένωσι,	καὶ τούτοις ἀπέδωκε τὴν δίκην·
[9]	τοῖς θεάτροις θεώμενα πολλάκις ἐν	χιτῶσι	διαχρύσοις καὶ χλαμυδίοις ἁλουργοῖς ἐστεφανωμένους
[10]	τῆς Κλυταιμνήστρας ἐνύπνιον τὸν Στησίχορον,	οὑτωσί	πως λέγοντα Τᾷδὲ δράκων ἐδόκησεν
[16]	οὐδ´ ἄτοπον, ἂν ἐκείνων ὄντες	πάσχωσι	τὰ ἐκείνων. καθόλου δ´ εἰπεῖν,
[4]	ταῦτ´ ἐάσω πρότερον αὐτὸν διαγωνίσασθαι;	τί	γάρ’ ἔφην ἐγώ δεῖ τὸ
[2]	ἀλλὰ μὴ οὐκ αὐτὸς ἐπίδῃ.	τί	γὰρ Μεσσηνίοις ὄφελος τοῖς προαναιρεθεῖσι
[17]	καταγνῶναι θάνατον. καὶ ὁ Πατροκλέας	τί	δ´ ἦν’ ἔφη τὸ χρησθὲν
[4]	αἰτίαν συνιεὶς ἑκάστου τῶν γραφομένων.	τί	δὴ θαυμαστόν, εἰ τῶν ἀνθρωπίνων
[16]	καὶ τὸ γεννηθὲν οὐχ ὥς	τι	δημιούργημα πεποιημένον ἀπήλλακται τοῦ γεννήσαντος·
[16]	ὁ περὶ τὰς κολάσεις ἄλλο	τι	δίκαιον ἢ τὸ θεραπεῦον τὴν
[10]	χρησμοὶ καὶ καταιβασίαι, καὶ ὅ	τι	δόξαν ἔσχεν αἰτίᾳ θεοῦ περαίνεσθαι,
[1]	ᾤχετ´ ἀπιών· ἡμεῖς δ´ ὅσον	τι	θαυμάσαι τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀτοπίαν,
[16]	ὑπ´ αὐτοῦ γέγονεν, ὥστ´ ἔχει	τι	καὶ φέρεται τῶν ἐκείνου μέρος
[226]	ἠδίκησε δεδωκέναι δίκας, ὀφείλεσθαι δέ	τι	καὶ χρηστὸν αὐτῷ παρὰ θεῶν,
[6]	τε πάθη διορᾶν, εἴ πή	τι	καμπτόμενα πρὸς μετάνοιαν ἐνδίδωσι, καὶ
[224]	ὑπὸ πυρὸς φθορὰν γενησομένην, καί	τι	κομμάτιον περὶ τοῦ τότε ἡγεμόνος
[10]	κεφαλῆς τοῦ σχοινίου κρεμαμένου. ~Καίτοι	τί	κωλύει μηδὲ τοὺς ἐπὶ θανάτῳ
[5]	γένεσιν. οὐ γὰρ ἔστιν ὅ	τι	μεῖζον ἄνθρωπος ἀπολαύειν θεοῦ πέφυκεν
[7]	προαγαγεῖν χρόνῳ καὶ ἀναδεῖξαι κακόν	τι	μηνύσας λανθάνον ἢ σωτηρίου γνώμης
[226]	ἄλλο γένος ἡμερώτερον μεταβαλεῖν, ᾠδικόν	τι	μηχανησαμένους περὶ ἕλη καὶ λίμνας
[7]	ὑπὸ μίσους ἐξέβαλε καὶ κατεπάτησεν.	τί	οὖν ἄτοπον, εἰ, καθάπερ γεωργὸς
[1]	περιπατοῦντες. εἶτα πρῶτος ὁ Πατροκλέας	τί	οὖν; εἶπεν ἐᾶν δοκεῖ τὴν
[1]	ἅψασθαι τὴν δόξαν ἂν ἐκβάλωμεν.	τί	οὖν’ ἔφην ἐγώ μάλιστα κεκίνηκεν
[8]	εἰκὸς τῶν παρόντων ἄν– θρωπε,	τί	παθὼν ἔργον οὕτως ἀλλόκοτον ἔπραξας;
[4]	φιλοσόφων τὸ μὲν ὡς εἰδότες	τι	περὶ τούτων λέγειν ἀφοσιωσόμεθα. πλέον
[16]	φύσιν μεταβάλλουσαν. ~Εἰ δ´ ἐστὶ	τι	πόλις ἓν πρᾶγμα καὶ συνεχές,
[12]	γέλωτι χλευάζων Κερκυραίους ἐρωτῶντας διὰ	τί	πορθοίη τὴν νῆσον αὐτῶν ὅτι
[15]	λόγον ἔχει πρόχειρον. ἓν γάρ	τι	πρᾶγμα καὶ συνεχὲς ἡ πόλις
[7]	πυτία, θηρίων τἄλλα μιαρῶν, ἔχουσί	τι	πρὸς τὰς νόσους χρήσιμον, οὕτως
[226]	ὅπως ἕκαστα μᾶλλον μνημονεύσῃς’ καί	τι	ῥαβδίον, ὥσπερ οἱ ζωγράφοι, διάπυρον
[20]	διαλαθεῖν πολὺν χρόνον οἷον ἔλυτρόν	τι	τὴν πανουργίαν ἑαυτῇ περιβαλοῦσαν, διαλαθεῖν
[14]	ἀσφαλῶς εἰπεῖν ἔχομεν. οἷον, διὰ	τί	τῶν ὑπὸ φθίσεως ἢ ὑδέρου
[223]	αὐγῶν ἀναφερόμενον, μέχρι οὗ πρός	τι	χάσμα μέγα καὶ κάτω διῆκον
[3]	καὶ ἄτακτον. ὥστ´ οὐχ ὁρῶ,	τί	χρήσιμον ἔνεστι τοῖς ὀψὲ δὴ
[5]	ἔχοντας σύμβουλον, ἅπτεσθαι τῆς δίκης.	ὕδατι	γὰρ τεταραγμένῳ προσπεσόντα χρῆσθαι δι´
[224]	τρεῖς δαίμονας ὁμοῦ καθημένους ἐν	σχήματι	τριγώνου πρὸς ἀλλήλους τὰ ῥεύματα
[222]	γὰρ οὕτω κωλύει τὰς ψυχὰς	ὀνόματι	τῶν ἀνθρώπων προσαγορεύειν) ὡς Ἀδράστεια
[226]	ὥσπερ ὑπ´ ἴυγγος ἐξαίφνης σπασθέντα	πνεύματι	νεανικῷ σφόδρα καὶ βιαίῳ τῷ
[16]	κακώσεις καὶ ἐπανορθώσεις μᾶλλον ἢ	σώματι	διὰ σώματος. ἐκεῖ μὲν γάρ,
[21]	ἐξανήνεγκε λόγχης τύπον ἐν τῷ	σώματι,	διὰ χρόνων τοσούτων ἀνασχούσης καὶ
[221]	ψυχὴν ὥσπερ ἀγκύριον ἐν τῷ	σώματι	καταλέλοιπας. σύμβολον δέ σοι καὶ
[224]	ψυχῆς ἐπίγειον ἀλλὰ κατατείνει τῷ	σώματι	προσηρτημένον. ἅμα δ´ ἐπειρᾶτο προσάγων
[226]	νεανικῷ σφόδρα καὶ βιαίῳ τῷ	σώματι	προσπεσεῖν καὶ ἀναβλέψαι σχεδὸν ἐπ´
[9]	ἀδικεῖν δίδωσι· καὶ τῷ μὲν	σώματι	τῶν κολαζομένων ἕκαστος κακούργων ἐκφέρει
[9]	ἄλλῳ κακὰ τεύχει, ἑῷ κακὸν	ἥπατι	τεύχει. ἡ μὲν γὰρ κανθαρὶς
[1]	πρὶν ἀποκρίνασθαί τινα, πρὸς τῷ	πέρατι	τῆς στοᾶς γενομένων ἡμῶν ᾤχετ´
[12]	πένθει τοῦ Φαέθοντος, ὥσπερ λέγουσιν·	ἔτι	δ´ ἂν οἶμαι γελοιότερον ἦν,
[17]	χεῖρον ἢ βέλτιον διαγίγνεσθαι πέφυκεν.	~Ἔτι	δ´ ἐμοῦ λέγοντος ὑπολαβὼν ὁ
[12]	δράσαντες αὐτοὶ δίκην ἔδοσαν, οὐθὲν	ἔτι	δεῖ κολάζειν τοὺς μὴ ἀδικήσαντας,
[18]	μετὰ τὴν τελευτὴν μᾶλλον εἰκὸς	ἔτι	καὶ τιμὰς ἀποδίδοσθαι καὶ τιμωρίας·
[225]	περὶ τὸ ἄλογον καὶ παθητικὸν	ἔτι	μόνον οὖσαν· ὅσοι δὲ πρόσχημα
[20]	γενέσθαι καταφανεῖς. ἄρκτων μὲν γὰρ	ἔτι	νήπια καὶ λύκων τέκνα καὶ
[221]	οὐ μέντοι σαφῶς· ἀποθανεῖν γὰρ	ἔτι	παιδὸς ὄντος· ἀλλ´ ἐκείνην προσαγαγοῦσαν
[20]	πρὸς τὴν τέκνωσιν; ἐκεῖνο δ´	οὐκέτι	καθ´ Ἡσίοδον οὐδ´ ἀνθρωπίνης ἔργον
[225]	ὑποστρέψαι δὲ καὶ φυγεῖν βουλόμενος	οὐκέτι	τὸν πρᾶον ἐκεῖνον ἑώρα καὶ
[13]	πλεῖστα μύθοις ἔοικε καὶ πλάσμασιν)	ἀναμνήσθητι	δὲ τῶν ἔναγχος Θεοξενίων καὶ
[5]	τοῦ μεταβαλεῖν καὶ γενέσθαι κόσμος,	ὁμοιότητι	καὶ μεθέξει τινὶ τῆς περὶ
[223]	ὠνομάσθαι, νεῦσιν ἐπὶ γῆν οὖσαν	ὑγρότητι	βαρυνομένης τῆς ψυχῆς. ~Ἄλλην οὖν
[222]	πόνοις, οἳ τοσοῦτο μεγέθει καὶ	σφοδρότητι	τοὺς διὰ σαρκὸς ὑπερβάλλουσιν, ὅσον
[221]	ὁμοίως, ἀλλὰ τὰς μὲν ἐκπηδᾶν	ἐλαφρότητι	θαυμαστῇ καὶ διᾴττειν ἐπ´ εὐθείας
[223]	τοῖς βακχικοῖς ἄντροις ὁμοίως ὕλης	χλωρότητι	καὶ χρόαις ἀνθέων ἁπάσαις διαπεποικιλμένον·
[2]	ταπεινὸν τὸν ἀδικούμενον, αὔξει δὲ	θρασύτητι	καὶ τόλμῃ τὸν μοχθηρόν· αἱ
[13]	οὐκ ἄν’ εἶπεν ἡσθείη τῇ	χάριτι	τῆς τιμῆς οὕτως Ἑλληνικῶς καὶ
[17]	ἀλλ´ αἴτιος ἐγὼ παρωνύμῳ χρησάμενος	ἀντὶ	τοῦ ὀνόματος. ὁ γὰρ ἀποκτείνας
[16]	δίκην τίνοντας. τῷ μὲν γὰρ	ἀνδριάντι	τῆς Κασάνδρου φύσεως οὐθὲν ἔνεστι,
[8]	ἀγορᾷ θέας οὔσης ἐμπεσεῖν τῷ	κτείναντι	τὸν Μίτυν καὶ ἀνελεῖν. καὶ
[226]	ὡς δ´ ἀναστρέφειν ἔμελλεν, ἐν	παντὶ	γενέσθαι κακῷ διὰ φόβον· γυναῖκα
[15]	αἱ δὲ τῶν ἠθῶν μεταβολαὶ	παντὶ	λόγῳ καὶ πόνῳ καὶ πάθει
[20]	κακῶς παθὼν οὐδ´ ὀργίζεται τῷ	ἁρπάσαντι	βιασθεὶς οὐδὲ μισεῖ τὸν μοιχὸν
[9]	γὰρ κακή‘ φησί βουλὴ τῷ	βουλεύσαντι	κακίστη· καί ὃς δ´ ἄλλῳ
[7]	ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων οἱ πολλοὶ	Τιμολέοντι	συνδιαβάντες εἰς Σικελίαν, ὅτε Καρχηδονίους
[8]	ἐν καιρῷ καὶ τρόπῳ τῷ	προσήκοντι	γενέσθαι τὰς τιμωρίας οὐ βέλτιον
[5]	πράγματος οὐδενός, ὅμως ἐν τῷ	μέλλοντι	τὴν τιμωρίαν κατατιθέμενον καὶ περιμένοντα
[2]	τὸ τοῦ Βίαντος ἐνοχλεῖ πολλάκις	ἀναλαμβάνοντι	τὸν λόγον· ἔφη γάρ, ὡς
[222]	ταχεῖα, πράῳ τινὶ τρόπῳ καὶ	παραλείποντι	πολλὰ τῶν καθαρμοῦ δεομένων· ὧν
[14]	καὶ πολλοὺς ἑλιγμοὺς καὶ πλάνας	ἔχοντι	τῷ περὶ θεοῦ λόγῳ, καθοδηγῶμεν
[221]	τινὶ θεῶν ἥκεις δεῦρο τῷ	φρονοῦντι,	τὴν δ´ ἄλλην ψυχὴν ὥσπερ
[4]	τὸν αὐτὸν ἐπὶ πάντων ἔχουσαν.	ὅτι	γὰρ ἡ περὶ ψυχὴν ἰατρεία,
[18]	ἀποτρέπουσι καὶ συστέλλουσι τῶν πονηρῶν.	ὅτι	δ´ οὐκ ἔστιν αἰσχίων οὐδὲ
[13]	τιμὴν καὶ στεφανηφορίαν συνανασῴζων ἔλεγον	ὅτι	δεῖ μάλιστα τοῖς ἀφ´ Ἡρακλέους
[19]	πονηρῶν διὰ τοῦτο δείκνυνται πᾶσιν,	ὅτι	δίκης κατὰ λόγον περαινομένης ἔργον
[2]	τῷ παθεῖν, ὡς Θουκυδίδης φησίν,	ὅτι	ἐγγυτάτω κείμενον‘ εὐθὺς ἀντιφράττει τὴν
[16]	τῆς αἰσθήσεως ἐφορᾶν, οὐδὲ μνημονεύειν,	ὅτι	καὶ διδάσκαλος παίδων ἑνὸς καθικόμενος
[21]	πονηρῶν δίκην διδόντων, νῦν δ´	ὅτι	καὶ πρὶν ἀδικεῖν ἐνίων τὴν
[5]	τὴν ἀπορίαν. ἀλλὰ σκοπεῖτε πρῶτον,	ὅτι	κατὰ Πλάτωνα πάντων καλῶν ὁ
[9]	ἀρχὰς καὶ δυνάμεις περιφανεῖς λανθάνουσιν	ὅτι	κολάζονται, πρὶν ἂν φθῶσιν ἀποσφαγέντες
[12]	τί πορθοίη τὴν νῆσον αὐτῶν	ὅτι	νὴ Δί´‘ εἶπεν οἱ πατέρες
[15]	πολλοὺς τὸν ἕνα ποιεῖν ἄνθρωπον,	ὅτι	νῦν πρεσβύτερός ἐστι πρότερον δὲ
[22]	κἀκεῖνον ἀκούσωμεν. οὕτως οὖν ἔφην	ὅτι	ὁ Σολεὺς Θεσπέσιος, ἀνὴρ ἐκείνου
[5]	ἢ τοσοῦτον ἀπιών εὐτυχεῖτ´‘ εἶπεν	ὅτι	ὀργίζομαι ὑμῖν. εἴπερ οὖν ἀνδρῶν
[10]	ἐλθοῦσα δ´ εἰς ὄψιν εἶπεν	ὅτι	παύσεται τῶν κακῶν, ὅταν ἐν
[6]	καὶ τοῦτο ταῖς συνθήκαις περιλαβεῖν,	ὅτι	παύσονται τὰ τέκνα τῷ Κρόνῳ
[225]	ὑπὸ τῶν ἐφεστώτων ταῖς τιμωρίαις,	ὅτι	περὶ ξένους τινὰς μιαρὸς γενόμενος
[6]	Σικελιώτας καὶ Πεισίστρατον τὸν Ἱπποκράτους,	ὅτι	πονηρίᾳ κτησάμενοι τυραννίδας ἐχρήσαντο πρὸς
[22]	ἐπίλοιπον βίον· ὁ δ´ ἀνεῖλεν	ὅτι	πράξει βέλτιον, ὅταν ἀποθάνῃ. καὶ
[12]	κατακλύσας τὴν χώραν ἅπασαν αὐτῶν,	ὅτι	πρὸ χιλίων ἐτῶν, ὥς φασιν,
[12]	καὶ τῶν Ἰθακησίων ὁμοίως ἐγκαλούντων	ὅτι	πρόβατα λαμβάνουσιν αὐτῶν οἱ στρατιῶται
[12]	δίκαιον; οὐδὲ γὰρ Θρᾷκας ἐπαινοῦμεν,	ὅτι	στίζουσιν ἄχρι νῦν τιμωροῦντες Ὀρφεῖ
[19]	ἄξιόν ἐστιν· ἣν εἴ τις,	ὅτι	τὰς ἡδονὰς ἀφαιρεῖ καὶ δηγμὸν
[3]	διατριβαὶ καὶ μελλήσεις ἄτοπον ἔχουσιν,	ὅτι	τὴν πίστιν ἡ βραδυτὴς ἀφαιρεῖ
[4]	ἢ βέβαιον εἰπεῖν ἄλλο πλὴν	ὅτι	τὸν καιρὸν εἰδὼς ἄριστα τῆς
[21]	καὶ τὴν διάθεσιν, ἐγκαλοῦμεν ἀγνοοῦντες	ὅτι	τοῦ γενομένου πολλάκις τὸ μέλλον
[11]	καὶ μάλιστα τοῖς κακοῖς πολεμοῦντας,	ὅτι	τοὺς δοκοῦντας ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι προθύμως.
[226]	καὶ χρηστὸν αὐτῷ παρὰ θεῶν,	ὅτι	τῶν ὑπηκόων τὸ βέλτιστον καὶ
[18]	πάσχοντας δι´ αὑτοὺς ὁρᾶν, καὶ	ὅτι	ψυχὴν ἀνδρὸς ἀσεβοῦς καὶ παρανόμου
[6]	πολὺν ἔχουσαν πηλόν, ἀλλὰ τῷ	μεμαθηκότι	διαισθάνεσθαι καὶ κρίνειν αὐτὰ ταῦτα
[18]	ὑμῖν· μόνῳ οὖν χρῶμαι τῷ	εἰκότι.	μηδαμῶς’ εἶπεν ὁ Ὀλύμπιχος ἀλλὰ
[1]	δ´ ἀμύνασθαι μὲν οὐδὲν ἔργον	ἐστὶ	δήπου τοὺς ἄτοπον ἢ ψευδῆ
[11]	ἐξ ἀρχῆς βιώσειεν. οὐ γάρ	ἐστι	θαρραλέον οὐδ´ ἄτυφον οὐδὲ μόνιμον
[19]	μὲν ἔκγονον φαύλου σώματος ἄξιόν	ἐστι	θεραπεύειν καὶ φυλάττειν, κακίας δ´
[16]	ἰατρικῇ τὸ χρήσιμον καὶ δίκαιόν	ἐστι,	καὶ γελοῖος ὁ φάσκων ἄδικον
[10]	κακίας ἄχρι τῶν ἀδικημάτων ἰσχυρόν	ἐστι	καὶ πρόχειρον, εἶτα τοῦ πάθους
[224]	ἀλλὰ τοῦτο μέν’ ἔφη Νυκτός	ἐστι	καὶ Σελήνης μαντεῖον κοινόν, οὐδαμοῦ
[11]	καθάπερ ἐν φαύλῳ σιδήρῳ σαθρόν	ἐστι	καὶ τὸ ἀντίτυπον εὔθραυστον. ὅθεν
[9]	ἀνθρωπίνου βίου διάστημα τὸ μηδέν	ἐστι,	καὶ τὸ νῦν ἀλλὰ μὴ
[21]	τὸ λανθάνον τοῦ προδήλου χεῖρόν	ἐστι	καὶ φοβερώτερον, οὐ δυνάμενοι δὲ
[15]	ἄκλητος ἥκει τήμερον· ἄλλος γάρ	ἐστι.	καίτοι μείζονάς γε παραλλαγὰς αἱ
[5]	προσπεσόντα χρῆσθαι δι´ ἀκρασίαν ἧττόν	ἐστι	κακόν, ὡς Σωκράτης ἔλεγεν, ἢ
[13]	ἐλαυνομένων ἀχθόμενος καὶ ἀγανακτῶν ὑγρός	ἐστι	λίαν καὶ ῥᾴθυμος μᾶλλον δὲ
[13]	παλαιοῦ κηρυττόμενον· ὁ γὰρ αὐτός	ἐστι	λόγος. ἀλλ´ ὑμεῖς γε δήπου
[18]	ἱεροῦ τὸ εἴδωλον. ~Εἷς οὖν	ἐστι	λόγος’ ἔφην ὁ τοῦ θεοῦ
[4]	ἐχθὲς ἔκαυσεν ἀλλὰ σήμερον, ἔργον	ἐστί,	περὶ θεῶν δὲ θνητὸν ῥᾴδιον
[221]	ὡς οὐ Θεσπέσιος ἀλλ´ Ἀριδαῖός	ἐστι,	πρότερόν γε’ φάναι, τὸ δ´
[15]	ποιεῖν ἄνθρωπον, ὅτι νῦν πρεσβύτερός	ἐστι	πρότερον δὲ νεώτερος ἀνωτέρω δὲ
[4]	δὲ καὶ δικαιοσύνη προσαγορευομένη, πασῶν	ἐστι	τεχνῶν μεγίστη, πρὸς μυρίοις ἑτέροις
[17]	Ναξίῳ χρησθῆναι λέγουσιν, οὐχ ὅσιόν	ἐστι	τῆς ψυχῆς καταγνῶναι θάνατον. καὶ
[16]	τὴν φύσιν μεταβάλλουσαν. ~Εἰ δ´	ἐστὶ	τι πόλις ἓν πρᾶγμα καὶ
[8]	ταχὺ καὶ παραχρῆμα νομίζεις; οἷόν	ἐστι	τὸ κατὰ Κάλλιππον, ᾧ ξιφιδίῳ
[4]	ἡμῖν ὄντων δυσθεωρήτων οὐκ εὔπορόν	ἐστι	τὸ περὶ τῶν θεῶν εἰπεῖν,
[2]	λέγοντος, Μέλλει, τὸ θεῖον δ´	ἐστὶ	τοιοῦτον φύσει. Καίτοι πρὸς οὐθὲν
[4]	τούτων λέγειν ἀφοσιωσόμεθα. πλέον γάρ	ἐστι	τοῦ περὶ μουσικῶν ἀμούσους καὶ
[222]	δὲ καθαρμοῦ καὶ κολάσεως πέρας	ἐστὶ	τούτων ἐκλεανθέντων παντάπασι τὴν ψυχὴν
[15]	ποιεῖν μᾶλλον δ´ ἀπείρους ὅμοιόν	ἐστι	τῷ πολλοὺς τὸν ἕνα ποιεῖν
[19]	πατρὸς ἔκγονον ἢ παῖδα φαρμακεύοντος.	ἔστι	δὲ πῆ μὲν ἀνόμοια τὰ
[16]	πόλις ἓν πρᾶγμα καὶ συνεχές,	ἔστι	δήπου καὶ γένος, ἐξηρτημένον ἀρχῆς
[11]	εὐθὺς ἐτελεύτησεν. ~Ὥστ´, εἰ μηδὲν	ἔστι	τῇ ψυχῇ μετὰ τὴν τελευτὴν
[222]	γίνεσθαι· μέχρι δ´ οὗ ταῦτ´	ἔνεστι,	γίνονταί τινες ὑποτροπαὶ τῶν παθῶν
[16]	ἀνδριάντι τῆς Κασάνδρου φύσεως οὐθὲν	ἔνεστι,	καὶ τὸν νεκρὸν ἡ Διονυσίου
[3]	ὥστ´ οὐχ ὁρῶ, τί χρήσιμον	ἔνεστι	τοῖς ὀψὲ δὴ τούτοις ἀλεῖν
[16]	πονηρῶν τὸ κυριώτατον ἐμπέφυκε καὶ	πάρεστι	μέρος, οὐχ ἡσυχαῖον οὐδ´ ἀργόν,
[222]	ὄναρ ἡδονῆς πλήρωσιν οὐκ ἐχούσης	πάρεστι.	~Ταῦτα δ´ εἰπὼν ἦγεν αὐτὸν
[7]	Θῆβαι συνοικῶνται πάλιν. τῶν δὲ	τουτὶ	τὸ ἱερὸν συγκαταλαβόντων ξένων οἱ
[222]	κακόνοια δ´ ἐνοῦσα μετὰ φθόνου	τουτὶ	τὸ ἰῶδες καὶ ὕπουλον, ὥσπερ
[12]	ὁ Συρακοσίων τύραννος καὶ σὺν	γέλωτι	χλευάζων Κερκυραίους ἐρωτῶντας διὰ τί
[221]	πλοῖον ὥσπερ ἐν γαλήνῃ τῷ	φωτὶ	ῥᾳδίως πάντῃ καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι.
[12]	ἠοῖαι σαίρεσκον Ἀθηναίης περὶ βωμόν,	νόσφι	κρηδέμνοιο, καὶ εἰ βαθὺ γῆρας
[9]	οἷον τὸ δείλης ἀλλὰ μὴ	πρωὶ	στρεβλοῦν ἢ κρεμαννύναι τὸν πονηρόν,