Livre, Chap.
[13, 13]	γέγονεν ἐν πόλει, ἢ τί	τῳ	κακόν ἐστι γεγονὸς ἐκ προγόνων,
[13, 3]	ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς σοι,	ὦ	Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν
[13, 3]	λόγοι χαλεποί. Καὶ οὐ λεκτοί,	ὦ	Ἀδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει.
[13, 3]	ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον·	ὦ	Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ ἐγώ
[13, 10]	ἂν ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς,	ὦ	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν καὶ
[13, 10]	οὖν δεινὰ ἂν εἴην εἰργασμένος,	ὦ	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε μέν
[13, 10]	καὶ κινδύνου; Οὕτω γὰρ ἔχει,	ὦ	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τῇ ἀληθείᾳ· οὗ
[13, 10]	μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν,	ὦ	ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ τις
[13, 10]	τὸ γάρ τοι θάνατον δεδιέναι,	ὦ	ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ
[13, 10]	ἃ οὐκ οἶδεν; ἐγὼ δ´,	ὦ	ἄνδρες, τούτῳ καὶ ἐνταῦθα διαφέρω
[13, 10]	ἀντείποιμι, ὅτι οὐ καλῶς λέγεις,	ὦ	ἄνθρωπε, εἰ οἴει δεῖν κίνδυνον
[13, 3]	Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,	ὦ	ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν ποιητῶν
[13, 6]	τιμιώτερον; Πολύ γε. Οὐκ ἄρα,	ὦ	βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον
[13, 4]	ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν εἶναι,	ὦ	Εὐθύφρον; Μὴ μόνα γε, ὦ
[13, 4]	καὶ περὶ ἐμοῦ. Ἆρά γε,	ὦ	Εὐθύφρον, τοῦτ´ ἔστιν οὗ ´νεκα
[13, 13]	καὶ ὁ Πάριος Ἀρχίλοχος λέγει·	Ὦ	Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτος,
[13, 8]	ἀληθῆ; τί φῶμεν πρὸς ταῦτα,	ὦ	Κρίτων; ἄλλο τι ἢ ὁμολογῶμεν;
[13, 7]	ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ πάλαι,	ὦ	Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες
[13, 7]	Τί δὲ δή; κακουργεῖν δεῖ,	ὦ	Κρίτων, ἢ οὔ; Οὐ δεῖ
[13, 6]	ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι,	ὦ	Κρίτων, κοινῇ μετὰ σοῦ, εἴ
[13, 6]	δὲ μή. Τοῦτο πρὸς θεῶν,	ὦ	Κρίτων, οὐ δοκεῖ καλῶς σοι
[13, 6]	λέγεις. Οὐκοῦν καὶ τὰ ἄλλα,	ὦ	Κρίτων, οὕτως, ἵνα μὴ πάντα
[13, 7]	τις ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´ ὅρα,	ὦ	Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν ὅπως μὴ
[13, 18]	καὶ σεμνύνων ποτὲ λέγω θεόν,	ὦ	Μέγιλλε καὶ Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν,
[13, 13]	διαλέγεται· Οἴει σὺ τοὺς θανόντας,	ὦ	Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας ἐν
[13, 10]	ἂν ἐμπνέω καὶ οἷός τε	ὦ,	οὐ μὴ παύσωμαι φιλοσοφῶν καὶ
[13, 10]	οὖσα, οὑτωσί πως, ὡς ἐγᾦμαι·	ὦ	παῖ, εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ
[13, 20]	ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα,	ὦ	παῖ, καὶ οὕτω θεῖά σοι
[13, 13]	εἴ τις δὲ θυσίαν προσφέρων,	ὦ	Πάμφιλε, ταύρων τι πλῆθος ἢ
[13, 13]	Μελανιππίδης ᾄδων φησί· Κλῦθί μοι,	ὦ	πάτερ, θαῦμα βροτῶν, τᾶς ἀειζώου
[13, 4]	γεγονέναι; Καὶ ἔτι τούτων θαυμασιώτερα,	ὦ	Σώκρατες, ἃ οἱ πολλοὶ οὐκ
[13, 4]	ὦ Εὐθύφρον; Μὴ μόνα γε,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι εἶπον,
[13, 8]	ἄλλο τι ἢ ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη,	ὦ	Σώκρατες. Ἀλλὰ τί οὖν, ἂν
[13, 9]	καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας λόγους,	ὦ	Σώκρατες; ἢ οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς
[13, 8]	ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν γε πείθῃ,	ὦ	Σώκρατες. ~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ
[13, 10]	εἴ μοι πρὸς ταῦτα εἴποιτε·	ὦ	Σώκρατες, νῦν μὲν Ἀνύτῳ οὐ
[13, 16]	Τὰ ποῖα δὴ ταῦτα λέγεις,	ὦ	Σώκρατες; Οἷον τοὺς μὲν τὰς
[13, 9]	εἶναι; οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´,	ὦ	Σώκρατες, πειθόμενος ἡμῖν τοῖς σοῖς
[13, 9]	λυπήσῃς· εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ,	ὦ	Σώκρατες, πολλὰ καὶ ἀνάξια σαυτοῦ.
[13, 7]	ἢ οὔ; Οὐ δεῖ δήπου,	ὦ	Σώκρατες. Τί δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς
[13, 10]	εἴποι τις· εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ,	ὦ	Σώκρατες, τοιοῦτον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας, ἐξ
[13, 6]	οὐδέν ἐστι τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε,	ὦ	Σώκρατες. Φέρε δή, ἐὰν τὸ
[13, 12]	κραίνει περὶ πάντ´ ἐνὶ τάξει.	Ὦ	τέκνον, σὺ δὲ τοῖσι νόοισι
[13, 6]	ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ.	Ὦ	φίλε Κρίτων, ἡ προθυμία σου
[13, 13]	ὧδέ πως γράφει· Μηδὲ βελόνης,	ὦ	φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας ποτέ. Ὁ
[13, 19]	οὐδὲ οἶδεν, ὡς ἔοικεν, ἐφ´	ᾧ	γελᾷ. Φησὶ δὲ καὶ ἐν
[13, 12]	ἡμᾶς ἑβδόμου λόγου καθεστῶτος, ἐν	ᾧ	γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων καὶ θείων
[13, 3]	τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι ἐν	ᾧ	δεῖ περὶ θεῶν καὶ λέγειν
[13, 19]	ἀφήσομέν που ἐλευθέρους αὐτοὺς συγγίνεσθαι	ᾧ	ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι
[13, 6]	μᾶλλον ἢ ξύμπαντας τοὺς ἄλλους;	ᾧ	εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο
[13, 13]	ἐπὶ τοῦ κόσμου τάσσεται, ἐν	ᾧ	καὶ αἱ ἐναντιότητες φωτός τε
[13, 3]	ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ δειλῶν· καὶ	ᾧ	μὲν ἂν μίξας ὁ Ζεὺς
[13, 13]	φρίσσουσι, θεῶν δὲ δέδοικεν ὅμιλος,	ᾧ	Μοῖραι πείθονται, ἀμείλικτοί περ ἐοῦσαι·
[13, 13]	χωρὶς μεγάλου βασιλῆος Ὀρφεὺς λέγει·	ᾧ	πειθόμενος ὁ κωμικὸς Δίφιλος γνωμικώτα〈
[13, 13]	διαρρήδην γράφει· Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός,	ᾧ	ποτε πτηνὸν καὶ τοὐν θαλάσσῃ
[13, 12]	ἂν λέγοιτο φωτὸς γένεσις, ἐν	ᾧ	τὰ πάντα συνθεωρεῖται. Μεταφέροιτο δ´
[13, 13]	δὲ τὰ πάντα τέτυκται, ἐν	ᾧ	τάδε πάντα κυκλεῖται, πῦρ καὶ
[13, 10]	σε, ἐπὶ τούτῳ μέντοι ἐφ´	ᾧ	τε μηκέτι ἐν ταύτῃ τῇ
[13, 13]	τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ	ῥόμβῳ	πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι
[13, 13]	ἔτι θνητῶν τὰ μὲν ἐν	φόβῳ	καὶ διὰ τῆς μητρὸς αὐτῶν
[13, 13]	ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω· πατάξω	κἀγὼ	ἰάσομαι. Καὶ οὐκ ἔστιν ὃς
[13, 3]	τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ.	Κἀγὼ	τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα
[13, 14]	ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν ἄρα, ἦν δ´	ἐγώ,	ἀπὸ τοῦδε τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι
[13, 3]	λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν δ´	ἐγώ,	ἀποδεκτέον οὔτε Ὁμήρου οὔτε ἄλλου
[13, 13]	ἔστι θεὸς ἕτερος πλὴν ἐμοῦ.	Ἐγὼ	ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω· πατάξω
[13, 19]	λέγων ὧδε; Γυναικί, ἦν δ´	ἐγώ,	ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσαέτιδος τίκτειν τῇ
[13, 3]	ἔφη. Ἀλλ´ ἆρα, ἦν δ´	ἐγώ,	αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί εἰσιν
[13, 10]	θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη θάνατος.	ἐγὼ	γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ τινα
[13, 19]	ἔφη. Τί δέ, ἦν δ´	ἐγώ,	γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ
[13, 10]	οἴεσθαι εἰδέναι ἃ οὐκ οἶδεν;	ἐγὼ	δ´, ὦ ἄνδρες, τούτῳ καὶ
[13, 3]	ἐξ οἰκείας προαιρέσεως κακὸν γεγενημένον·	Ἐγὼ	δὲ ἐφύτευσά σε ἄμπελον καρποφόρον
[13, 3]	τί με, ἔφην, σεμνὸν λέγειν·	ἐγὼ	δὲ λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ
[13, 10]	ἐξ οὗ κινδυνεύεις νυνὶ ἀποθανεῖν;	ἐγὼ	δὲ τούτῳ δίκαιον ἂν λόγον
[13, 18]	γεννήσας τάδε· Θεοὶ θεῶν, ὧν	ἐγὼ	δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων, ἄλυτα
[13, 13]	διὰ Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε ὅτι	ἐγώ	εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι θεὸς
[13, 13]	σε πλησίον παρών. Θεὸς ἐγγίζων	ἐγώ	εἰμι καὶ οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν.
[13, 3]	μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ	ἐγὼ	εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν
[13, 3]	Οὗτος μὲν τοίνυν, ἦν δ´	ἐγώ,	εἷς ἂν εἴη τῶν περὶ
[13, 13]	πνεῦμα διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγον·	Ἐγὼ	ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι
[13, 6]	τι λέγειν ὥσπερ νῦν δὴ	ἐγὼ	ἔλεγον, ὅτι τῶν δοξῶν ἃς
[13, 19]	γυναῖκας νόμου· Τούτων, ἦν δ´	ἐγώ,	ἕπεται νόμος καὶ τοῖς ἔμπροσθεν
[13, 13]	πάντα χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα	ἐγὼ	καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ γράφοντι·
[13, 3]	τοῦ θεοῦ διδάσκει λέγουσα· Διότι	ἐγὼ	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν καὶ
[13, 3]	ἀρετῆς εἶναι. Ὀρθότατα, ἦν δ´	ἐγώ,	λέγεις. Καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ
[13, 10]	ἄν τις δέξαιτ´ ἂν ὑμῶν;	ἐγὼ	μὲν γὰρ πολλάκις ἐθέλω τεθνάναι,
[13, 14]	Ἐν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´	ἐγώ,	μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους.
[13, 3]	ἔφη. Οὐδ´ ἄρα, ἦν δ´	ἐγώ,	ὁ θεός, ἐπεὶ ἀγαθός, πάντων
[13, 19]	Εἰκὸς μὲν τοίνυν, ἦν δ´	ἐγώ·	ὁ νομοθέτης αὐτοῖς ὥσπερ τοὺς
[13, 3]	Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ´	ἐγώ,	οἷος τυγχάνει ὢν ὁ θεός,
[13, 13]	{ἐστιν} οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{ ι}	ἐγώ.	Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος
[13, 3]	ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν δ´	ἐγώ,	ὅτι τό γε ἀληθῶς ψεῦδος,
[13, 3]	λέγεις; Οἶσθά που, ἦν δ´	ἐγώ,	ὅτι τῷ κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι
[13, 6]	ταῦτα πρακτέον εἴτε μή, ὡς	ἐγὼ	οὐ μόνον νῦν, ἀλλὰ καὶ
[13, 10]	ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ αἰσχροῦ.	ἐγὼ	οὖν δεινὰ ἂν εἴην εἰργασμένος,
[13, 3]	Ἐν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´	ἐγώ,	ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ
[13, 13]	ὧδέ πως· Θεοὶ θεῶν, ὧν	ἐγὼ	πατὴρ δημιουργός τε ἔργων. Ὥστε
[13, 4]	ἄρτι εἶπον, καὶ ἄλλα σοι	ἐγὼ	πολλά, ἐάν περ βούλῃ, περὶ
[13, 13]	τήν τε διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ	ἐγὼ	στερεῶν βροντὴν καὶ κτίζων πνεῦμα,
[13, 3]	ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ	ἐγώ	τε καὶ σὺ ἐν τῷ
[13, 14]	πάλιν· Πρῶτον μέν, ἦν δ´	ἐγώ,	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν
[13, 3]	Πρῶτον μὲν δή, ἦν δ´	ἐγώ,	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν
[13, 3]	λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν δ´	ἐγώ,	τὸ παράπαν ὡς θεοὶ θεοῖς
[13, 3]	πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη,	ἐγὼ	τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ καὶ
[13, 10]	ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν ὑμῖν ὅτι	ἐγὼ	ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι
[13, 13]	Τί μήν; Μίαν, ἢ πλείους;	ἐγὼ	ὑπὲρ σφῷν ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν μέν
[13, 14]	ἀνῄρει λέγων· Ὅπερ, ἦν δ´	ἐγώ,	χρὴ πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,
[13, 3]	μεμφόμενος λέγεις; Ὅπερ, ἦν δ´	ἐγώ,	χρὴ πρῶτόν τε καὶ μάλιστα
[13, 3]	ἔφη. Τί δέ; ἦν δ´	ἐγώ·	ψεύδεσθαι ὁ θεὸς ἐθέλοι ἂν
[13, 3]	δοκεῖ. Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ´	ἐγώ,	ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν
[13, 10]	τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος, ὡς	ἐγὼ	ᾠήθην τε καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά
[13, 7]	καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε.	Λέγω	δὴ αὖ τὸ μετὰ τοῦτο,
[13, 18]	Τίνα δὴ καὶ σεμνύνων ποτὲ	λέγω	θεόν, ὦ Μέγιλλε καὶ Κλεινία;
[13, 10]	ὁ θάνατός ἐστι, κέρδος ἔγωγε	λέγω·	καὶ γὰρ οὐδὲν πλεῖον ὁ
[13, 3]	ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ	λέγω	ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ τὰ
[13, 8]	ὑπὸ ἀνάγκης ὁμολογήσας οὐδὲ ἐν	ὀλίγῳ	χρόνῳ ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν
[13, 16]	τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς παρακαλῶν τῷ	λόγῳ	ἄνευ τινὸς ἀποδείξεως. Λέγει δ´
[13, 10]	γὰρ ἂν τῷ γε σῷ	λόγῳ	εἶεν τῶν ἡμιθέων ὅσοι ἐν
[13, 3]	μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν	λόγῳ	ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ
[13, 3]	ὁ θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ	λόγῳ	ἢ ἔργῳ φαντάσματα προτείνων; Οὐκ
[13, 8]	καθ´ ἡμᾶς ἔργῳ, ἀλλ´ οὐ	λόγῳ,	ἢ οὐκ ἀληθῆ; τί φῶμεν
[13, 3]	ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ καὶ	λόγῳ	καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε
[13, 0]	καὶ τὰ λείποντα προσαποδοῦναι τῷ	λόγῳ	καὶ τὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν
[13, 12]	ἐν τῷ κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ	λόγῳ	καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα καὶ γνῶσιν
[13, 6]	μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ τῷ	λόγῳ	ὃς ἄν μοι λογιζομένῳ βέλτιστος
[13, 3]	ἀληθὴς ἔν τε ἔργῳ καὶ	λόγῳ,	οὔτε αὐτὸς μεθίστατο οὔτε ἄλλους
[13, 3]	καὶ οἰκεῖον τῷ τοῦ θεοῦ	λόγῳ,	παρ´ οὗ καὶ λογικὸς τὴν
[13, 14]	Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς τῷ	λόγῳ	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων,
[13, 3]	εἰκάζῃ τις κακῶς οὐσίαν τῷ	λόγῳ	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων,
[13, 15]	εἰς νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες τῷ	λόγῳ	πνεύματα καὶ δυνάμεις καὶ θεοῦ
[13, 13]	ποιητὴν μόνον αὐτὸν καλοῦμεν καὶ	λόγῳ	ποιητήν. Παρήγαγε δ´ αὐτοὺς τὸ
[13, 18]	τὸν δὴ τὰ πάντα θείῳ	λόγῳ	συνδήσαντά τε καὶ συναρμοσάμενον μόνον
[13, 17]	καὶ οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ	λόγῳ,	τὰς ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις
[13, 16]	καὶ τὸ παθητικὸν μέρος τῷ	λόγῳ	τῆς οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται.
[13, 21]	ἄλλων μὴ πείσας, ἑπόμενος τῷ	λόγῳ	τῷ μὴ κινεῖν ὅ τι
[13, 15]	καὶ τοῦ δευτέρου αἰτίου τῷ	λόγῳ	ὑφιστάμενος, εἶναί τε ἀγαθὰς τὴν
[13, 6]	πότερον παντὸς ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ	ψόγῳ	καὶ δόξῃ τὸν νοῦν προσέχει,
[13, 8]	σε ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι καθ´ ἡμᾶς	ἔργῳ,	ἀλλ´ οὐ λόγῳ, ἢ οὐκ
[13, 3]	ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν τε	ἔργῳ	καὶ λόγῳ καὶ οὔτε αὐτὸς
[13, 3]	ὢν καὶ ἀληθὴς ἔν τε	ἔργῳ	καὶ λόγῳ, οὔτε αὐτὸς μεθίστατο
[13, 3]	παράγειν ἐν λόγῳ ἢ ἐν	ἔργῳ;	Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες
[13, 21]	ὁ θεός σου ἐν παντὶ	ἔργῳ	τῶν χειρῶν σου. Ἐὰν δὲ
[13, 3]	ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ ἢ	ἔργῳ	φαντάσματα προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ
[13, 4]	ἔστιν οὗ ´νεκα τὴν γραφὴν	φεύγω	ὅτι τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν τις
[13, 3]	ἂν μίξας ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων	δῷ,	ἄλλοτε μέν γε κακῷ ὅ
[13, 21]	ἢ τὴν παιδίσκην αὐτοῦ ἐν	ῥάβδῳ	καὶ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὰς χεῖρας
[13, 13]	νόον. Πῦρ μὲν οὖν τεχνικόν,	ὁδῷ	βαδίζον εἰς γένεσιν, τὴν φύσιν
[13, 16]	μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται δὲ τρίτῃ	περιόδῳ	τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς
[13, 11]	γε μάλιστα. Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα	Ἡσιόδῳ,	ἐπειδάν τινες τοῦ τοιούτου γένους
[13, 10]	Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ καὶ	Ἡσιόδῳ	καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ ἄν
[13, 13]	ταῖς ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας	Ἡσιόδῳ,	Πάμπαν δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς νόος
[13, 13]	ἀροῦντα νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν.	Θεῷ	δὲ θῦε διὰ τέλους δίκαιος
[13, 13]	οὐδὲν θεός. Ὁ μελοποιὸς δέ·	Θεῷ	δυνατὸν ἐκ μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον
[13, 13]	τε παντὶ φίλος ὑπάρχει καὶ	θεῷ.	Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου ἀνεμνήσθην· ἐπὶ
[13, 13]	ὅμοιος, κατὰ τοῦτο δὲ καὶ	θεῷ	ἐοικὼς ἀγαθῷ τε παντὶ φίλος
[13, 10]	φιλῶ, πείθομαι δὲ μᾶλλον τῷ	θεῷ	ἢ ὑμῖν, καὶ ἕως περ
[13, 10]	καὶ ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι, καὶ	θεῷ	καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν καὶ
[13, 13]	Πρᾶξιν εἶναι φίλην καὶ ἀκόλουθον	θεῷ	καὶ ἕνα λόγον ἔχουσαν ἀρχαῖον,
[13, 14]	φάντα εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ	θεῷ	καὶ τὴν βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς
[13, 10]	Καὶ παρ´ ἡμῖν Πειθαρχεῖν δεῖ	θεῷ	μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις εἴρηται καὶ
[13, 13]	τῆς σοφίας τῆς πρωτοκτίστου τῷ	θεῷ.	Ναί, φασίν· ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται
[13, 13]	οἱ παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ	θεῷ·	ὁ μὲν Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος δὲ
[13, 16]	ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ τῷ	θεῷ	ὁμοίαν αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως
[13, 16]	τὴν ἀσώματον καὶ λογικήν, τὴν	θεῷ	ὁμοίαν καὶ δι´ ἀρετῆς μέγεθος
[13, 15]	ἀθάνατον οὔτε τῷ ἐπὶ πάντων	θεῷ	ὁμοίως οὔτε τῷ δι´ οὗ
[13, 15]	στῖφος λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ	θεῷ	οὐκέτι τε τὸν θεὸν πάντων
[13, 15]	πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον ὁμοίως τῷ	θεῷ	τὸ ἀγαθὸν ἐφέλκεται τό τε
[13, 3]	τί δὴ οὖν τούτων τῷ	θεῷ	τὸ ψεῦδος χρήσιμον; πότερον διὰ
[13, 3]	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ἐν	θεῷ	ψευδὴς οὐκ ἔνι; Οὔ μοι
[13, 13]	εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων δὲ ὁμοίωσιν	θεῷ,	ὡς ἐν τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν
[13, 13]	ως〉 οὐ θεμιτόν σε λέγειν·	τρομέω	δέ γε γυῖα, ἐν νόῳ.
[13, 12]	Ἄλλως οὐ θεμιτὸν δὲ λέγειν·	τρομέω	δέ γε γυῖα, ἐν νόῳ·
[13, 3]	τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ λεκτέον	νέῳ	ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα
[13, 10]	ὑμῖν, καὶ ἕως περ ἂν	ἐμπνέω	καὶ οἷός τε ὦ, οὐ
[13, 12]	μέγαν αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται	χρυσέῳ	εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ
[13, 13]	μέγαν αὖτις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται	χρυσέῳ	εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ
[13, 10]	τις εἰς δικαστήριον, ὅτι οὐ	νομίζω	θεοὺς εἶναι ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ
[13, 13]	κακῷ φίλον εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν	ἀγαθῷ	μὴ φίλον. Ὅπερ κἀν τῷ
[13, 13]	πάλιν· Πᾶς γὰρ δὴ ἀγαθὸς	ἀγαθῷ	ὅμοιος, κατὰ τοῦτο δὲ καὶ
[13, 13]	τοῦτο δὲ καὶ θεῷ ἐοικὼς	ἀγαθῷ	τε παντὶ φίλος ὑπάρχει καὶ
[13, 21]	πατάξῃ τις τὸν πλησίον αὐτοῦ	λίθῳ	ἢ πυγμῇ καὶ μὴ ἀποθάνῃ,
[13, 13]	ἡγοῦ θεόν. Ἔν τε τῷ	Πειρίθῳ	δράματι ὁ αὐτὸς καὶ τάδε
[13, 21]	Δοῦλον δὲ κτείνας ἑαυτοῦ μὲν	καθηράσθω,	ἐὰν δὲ ἀλλότριον θυμῷ, διπλῇ
[13, 14]	τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ	λεγέσθω·	Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες
[13, 1]	τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ	λεγέσθω.	Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες
[13, 21]	κτείνῃ, πρῶτον μὲν τῶν νομίμων	εἰργέσθω,	μήτε ἀγορὰν μήτε ἱερὰ μήτε
[13, 21]	ἐπεξιών, δέον, ἢ μὴ προαγορεύων	εἰργέσθω	τῶν ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ
[13, 3]	μηδὲ Πρωτέως τε καὶ Θέτιδος	καταψευδέσθω	μηδεὶς μηδ´ ἐν τραγῳδίαις μηδ´
[13, 21]	θέλοντι τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος	γιγνέσθω.	Γυνὴ δὲ ἄνδρα ἑαυτῆς ἐξ
[13, 21]	δὲ συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε	γιγνέσθω	μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ
[13, 21]	ἱερῶν μὴ κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος	γιγνέσθω	ποτέ. Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν
[13, 13]	ἐπιφέρει· Καὶ εἶπεν ὁ θεός·	Γενέσθω	φῶς, καὶ ἐγένετο φῶς. Ἐν
[13, 21]	τοῖς γονεῦσι καὶ τοῖς ἐγγόνοις,	εἰρήσθω	δεῖν γίγνεσθαι καὶ τούτοις ὧν
[13, 21]	ὁ μηνύσας ᾖ, δόξαν ἀρετῆς	κεκτήσθω,	μὴ μηνύων δὲ κακίας· δοῦλος
[13, 17]	Σευήρου τοῦ Πλατωνικοῦ Περὶ ψυχῆς	προκείσθω.	Σκέψαι δὲ πρὸς τοῖς εἰρημένοις
[13, 13]	εὐφρόνην ἐθόρνυτο. Ταυτὶ μὲν οὖν	παρείσθω	ταῖς τῶν θεάτρων ἀνοίαις. ἄντικρυς
[13, 21]	σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις	μαστιγούσθω.	Τοιαῦτα μὲν τὰ κατὰ τῶνδε,
[13, 21]	τι μὴ κατέθετο‘ ἐκεῖνος ἀεὶ	ζημιούσθω.	Ἐὰν δὲ δοῦλος μὴ πείσας
[13, 21]	τιμήν· μὴ μηνύων δὲ θανάτῳ	ζημιούσθω.	Κἀνταῦθα μὲν ἐζημίωται θανάτῳ οὐχ
[13, 21]	ἂν ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν βούληται,	καρπούσθω·	ἐὰν δὲ ἐξ ἄλλων μὴ
[13, 21]	αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ	θανατούσθω.	Ἐὰν δὲ λοιδορῶνται δύο ἄνδρες
[13, 21]	τίς τινα καὶ ἀποθάνῃ, θανάτῳ	θανατούσθω.	Ὁ δὲ οὐχ ἑκών, ἀλλ´
[13, 18]	προσνέμῃ νεωτέρῳ καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς	ἀναγεγράφθω	καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ.
[13, 13]	ἑνί τινί φησι τὸ γένος	Χαλδαίῳ,	εἴτε τὸν Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον
[13, 21]	θυγατέρα πληγαῖς ἤ τινι τρόπῳ	βιαίῳ	κτείνῃ, καθάρσεις μὲν τὰς αὐτὰς
[13, 6]	καὶ λωβησόμεθα ὃ τῷ μὲν	δικαίῳ	βέλτιον ἐγίνετο, τῷ δὲ ἀδίκῳ
[13, 13]	οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς, ἐν τῷ	Τιμαίῳ	αὐταῖς φησι λέξεσι· Νῦν δὴ
[13, 13]	φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ τε ἐν	Τιμαίῳ	δημηγορία πατέρα λέγει τὸν δημιουργόν,
[13, 18]	Λέγει δ´ οὖν πάλιν ἐν	Τιμαίῳ·	Ἐπεὶ δ´ οὖν πάντες ὅσοι
[13, 16]	δ´ οὖν αὐτοῖς ῥήμασιν ἐν	Τιμαίῳ·	Ὁ δὲ καὶ γενέσει καὶ
[13, 18]	πρώτης αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν ἐν	Τιμαίῳ	τοιάδε διεξέρχεται· Ὅ τι πῦρ
[13, 10]	ἢ αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι καὶ	Μουσαίῳ	καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ
[13, 13]	ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν ἐν τῷ	τελευταίῳ	τῆς Πολιτείας αὐταῖς φησι ταῖς
[13, 11]	ὅσοι ἂν διαφερόντως ἐν τῷ	βίῳ	ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ ταῦτα δὲ
[13, 10]	δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν	βίῳ,	ἆρα φαύλη ἂν εἴη ἡ
[13, 9]	γέρων ἀνὴρ μικροῦ χρόνου τῷ	βίῳ	λοιποῦ ὄντος, ὡς τὸ εἰκός,
[13, 10]	νυκτὸς βεβίωκεν ἐν τῷ ἑαυτοῦ	βίῳ,	οἶμαι ἂν οὐχὶ ἰδιώτην τινά,
[13, 13]	Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας ἐν	βίῳ	πεφευγέναι τὸ θεῖον ὡς λεληθότας;
[13, 16]	ἂν καὶ μεμελετηκυῖαι τύχωσιν ἐν	βίῳ.	Τὰ ποῖα δὴ ταῦτα λέγεις,
[13, 20]	ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν	ὑποζυγίω	λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντες
[13, 5]	αὐτοῦ τε καὶ ἐν τῷ	ἰδίῳ	σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν
[13, 18]	δημιουργόν, τὸν δὴ τὰ πάντα	θείῳ	λόγῳ συνδήσαντά τε καὶ συναρμοσάμενον
[13, 11]	τις ἄλλος καὶ τούτων ἔτι	πλείω	ἂν εὕροι παρὰ τῷ αὐτῷ
[13, 18]	τὸ τῆς χώρας ἐπίπεδον μεταπορεύεται,	πλείω	δὲ καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς
[13, 21]	τὰ δύο, φευγέτω, μεγέθει θυμοῦ	πλείω	τιμωρηθεὶς χρόνον. Εἶθ´ ἑξῆς περὶ
[13, 6]	μή σοι συγχωρήσω, οὐδ´ ἂν	πλείω	τῶν νῦν παρόντων ἡ τῶν
[13, 3]	εἰσάγουσιν ἐν εἴδει καὶ σχήματι	ἀνθρωπείῳ	παραφαινόμενον, λεκτέον ὡς οὐ κατὰ
[13, 10]	καὶ ἐν Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ	Δηλίῳ	καὶ ἄλλοθί που οὗ ἐκεῖνοι
[13, 13]	ὅταν τὸ μὲν ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	μετρίῳ ὄντι φίλον ᾖ, τὰ
[13, 14]	θεασόμενον καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ	Ἀσκληπιῷ	θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν τε
[13, 13]	Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν	αἰθερίῳ	καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς
[13, 13]	Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν	αἰθερίῳ	ῥόμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν
[13, 15]	μὴ οὖσαν δὲ πρότερον δυνάμει	δραστηρίῳ	τοῦ πάντων αἰτίου γεγονέναι· ταύτη
[13, 16]	ἐκεῖ ἐν Ἅιδου ἐν τῷ	δεσμωτηρίῳ,	τοῖς ἀεὶ τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις
[13, 13]	τὸ μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	μετρίῳ	ὄντι φίλον ᾖ, τὰ δὲ
[13, 10]	ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνδημοῦμεν τῷ	κυρίῳ,	ὃς καὶ πᾶσι τοῖς εἰς
[13, 6]	οἱ πάλαι παρ´ Ἑβραίοις ἐν	μαρτυρίῳ	διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ
[13, 13]	κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ δὲ	αὐτεξουσίῳ	λογισμῷ. Καὶ τῶν ἀνθρώπων πάντες
[13, 6]	καὶ πρότερον· ὧν ἐὰν μὴ	βελτίω	ἔχωμεν λέγειν ἐν τῷ παρόντι,
[13, 20]	δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ	βελτίω	τῆς διανοίας, μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν
[13, 3]	ἀμφοτέρων δῷ, ἄλλοτε μέν γε	κακῷ	ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ´
[13, 13]	Σωκράτης ὡς Οὐχ εἵμαρται κακὸν	κακῷ	φίλον εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν ἀγαθῷ
[13, 6]	δικαίῳ βέλτιον ἐγίνετο, τῷ δὲ	ἀδίκῳ	ἀπώλλυτο. Ἢ οὐδέν ἐστι τοῦτο;
[13, 13]	Τίμαιος ὁ Λοκρὸς ἐν τῷ	φυσικῷ	συγγράμματι κατὰ λέξιν ὧδέ μοι
[13, 19]	μῖξιν. Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά σοι	δοκῶ	λέγειν; Οὐ γεωμετρικαῖς γε, ἦ
[13, 13]	θείου ὑποληπτέον· Οὐδὲ γὰρ λάθρᾳ	δοκῶ	φωτὸς κακούργου {σχήματ{ α} ἐκμιμούμενον
[13, 17]	τε βαρεῖ πρὸς τὸ κοῦφον	λευκῷ	τε πρὸς τὸ μέλαν γλυκεῖ
[13, 15]	ἀγαθὸν ἐφέλκεται τό τε τῷ	καλῷ	ἐναντίον ἔστιν ὅτε καὶ δέξοιτ´
[13, 10]	ὑμῶν; ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις	ἐθέλω	τεθνάναι, εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ,
[13, 3]	ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ´	ἐσθλῷ.	δ´ ἂν μή, ἀλλ´ ἄκρατα
[13, 20]	πάσῃ δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες.	Φίλω	μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον
[13, 10]	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν καὶ	φιλῶ,	πείθομαι δὲ μᾶλλον τῷ θεῷ
[13, 10]	ἐγᾦμαι· ὦ παῖ, εἰ τιμωρήσεις	Πατρόκλῳ	τῷ ἑταίρῳ τὸν φόνον καὶ
[13, 18]	τὸ σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε, καὶ	κύκλῳ	δὴ κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον
[13, 14]	βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν	ἄλλῳ	καὶ τὰ ἑξῆς· δι´ ὧν
[13, 6]	τοιοῦτος οἷος τῶν ἐμῶν μηδενὶ	ἄλλῳ	πείθεσθαι ἢ τῷ λόγῳ ὃς
[13, 18]	τοῦ ἀϊδίου καὶ ποιητοῦ θεραπείαν	ἄλλῳ	προσνέμῃ νεωτέρῳ καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς
[13, 11]	ὅταν τις γήρᾳ ἤ τινι	ἄλλῳ	τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν ὅσοι ἂν
[13, 9]	οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ	ἄλλῳ	τῶν σῶν οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ
[13, 3]	ὅταν φῇ ἡ Θέτις Τὸν	Ἀπόλλω	ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα
[13, 21]	τῷ πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν	δόλῳ	καὶ καταφύγῃ, ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου
[13, 13]	Ἀρμενίου, τὸ γένος Πάμφυλος, ἐν	πολέμῳ	τελευτήσας, ὅσα ἐν Ἅιδῃ γενόμενος
[13, 13]	καὶ θηρσὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερής,	ἀνέμῳ	νεφέλῃ τε καὶ ἀστραπῇ, βροντῇ,
[13, 14]	βυθὸν τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ	δήμῳ	τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς μὴ
[13, 13]	δεῖται πάνυ· ζῶμεν {δ´ ἐν}	ἀριθμῷ	καὶ λογισμῷ· ταῦτα γὰρ σῴζει
[13, 6]	καὶ τοὺς αὐτοὺς πρεσβεύω καὶ	τιμῶ	οὕσπερ καὶ πρότερον· ὧν ἐὰν
[13, 18]	πάντων Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι καὶ	τιμῶ,	τὰ ἐμοὶ φίλα καὶ συγγενῆ,
[13, 20]	διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ ἀφιλοσόφῳ,	φιλοτίμῳ	δὲ χρήσωνται, τάχ´ ἄν που
[13, 13]	δίκαιος μαστιγώσεται, δεδήσεται, ἐκκοπήσεται τὼ	ὀφθαλμώ,	τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται.
[13, 12]	κακίας ἐν τῷ κατὰ ἀλήθειαν	ἑβδόμῳ	λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα καὶ
[13, 13]	ὁ Πλάτων ἐν μὲν τῷ	ἑβδόμῳ	τῆς Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν
[13, 19]	γελᾷ. Φησὶ δὲ καὶ ἐν	ἑβδόμῳ	τῶν Νόμων· Ὡς ἄρα δεήσει
[13, 1]	ὁμολογήσας ὅτι δέοι ἑπομένους τῷ	νόμῳ	πιστεύειν αὐτοῖς. Ὅτι δὲ ταῦτ´
[13, 14]	οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ	νόμῳ	πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους
[13, 1]	οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ	νόμῳ	πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους
[13, 19]	καὶ δόλιχον, ἐν αὐτῷ τῷ	δρόμῳ	ἁμιλλωμέναις· ταῖς δὲ τριακαιδεκέτεσι μέχρι
[13, 17]	πρὸς τὸ ὑγρὸν καὶ τῷ	θερμῷ	πρὸς τὸ ψυχρὸν τῷ τε
[13, 13]	γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ	λογισμῷ.	Καὶ τῶν ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές
[13, 18]	ἐπάγει λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ	λογισμῷ	πᾶσαν τὴν ὁρατὴν οὐσίαν ἐπὶ
[13, 13]	ζῶμεν {δ´ ἐν} ἀριθμῷ καὶ	λογισμῷ·	ταῦτα γὰρ σῴζει βροτούς. εἶτα
[13, 5]	τε καὶ ἐν τῷ ἰδίῳ	σχηματισμῷ	ἐν ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν ἑκάστῳ
[13, 18]	ὡς αὐτουργοῖς τῶν ἐν τῷ	κόσμῳ	γινομένων ἀνάψαι τὰς αἰτίας. Ὧν
[13, 17]	εἶναι τά τε ἐν τῷ	κόσμῳ	ἐκ τῆς τῶν ἐναντίων φύσεως
[13, 13]	ἰδέας ἐν τῷ νοητῷ ἀπολείπειν	κόσμῳ	καὶ τὰ εἴδη τὰ αἰσθητὰ
[13, 21]	μὲν καθηράσθω, ἐὰν δὲ ἀλλότριον	θυμῷ,	διπλῇ τὸ βλάβος ἐκτισάτω τῷ
[13, 21]	ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ	θυμῷ	κτείνῃ, τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν
[13, 21]	ἕτερον τοιόνδε νόμον· Ὁ δὲ	θυμῷ	μέν, μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ κτείνας
[13, 12]	ὀρέων δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι	θυμῷ	οὐδὲ φέρειν δύναται κρατερὸν μένος.
[13, 13]	ὀρέων δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι	θυμῷ	οὔτε φέρειν δύναται κρατερὸν μένος.
[13, 13]	περ ἐοῦσαι· ἄφθιτε, μητροπάτωρ, οὗ	θυμῷ	πάντα δονεῖται, ὃς κινεῖς ἀνέμους,
[13, 21]	δεσπότην, εἰ τὸν ἴδιον δοῦλον	θυμῷ	φονεύσειε. Λέγει δ´ οὖν· Δοῦλον
[13, 6]	παιδιὰ καὶ φλυαρία ὡς ἀληθῶς.	Ἐπιθυμῶ	δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι, ὦ Κρίτων,
[13, 12]	τις αὐτὸν εἰσοράᾳ ψυχὴν θνητῶν,	νῷ	δ´ εἰσοράαται. Αὐτὸς δ´ ἐξ
[13, 17]	ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὰ	ἄνω	βιάζεται; τὰ γὰρ ἐκ δύο
[13, 18]	ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι,	ἄνω	δὲ πρὸς τὸν παμβασιλέα θεὸν
[13, 17]	ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος	ἄνω	φέρηται, ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ
[13, 3]	νῦν πω, ἦ δ´ ὅς,	μανθάνω.	Οἴει γάρ τί με, ἔφην,
[13, 12]	Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκται ἐν	οὐρανῷ	ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις
[13, 13]	Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκτο ἐν	οὐρανῷ	ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις
[13, 13]	γὰρ τά γε σήματ´ ἐν	οὐρανῷ	ἐστήριξεν, ἄστρα διακρίνας· ἐσκέψατο δ´
[13, 18]	ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν τοὺς ἐν	οὐρανῷ	πάντας, ὅσοι πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς
[13, 13]	τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε ἐν τῷ	οὐρανῷ	τὸ ἔλεός σου καὶ ἡ
[13, 21]	σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ	ὀρφανῷ	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν
[13, 21]	καὶ τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ	ὀρφανῷ	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται, ἵνα
[13, 21]	σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ	ὀρφανῷ	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται. Καὶ
[13, 10]	καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν ἀεὶ	ἐντυγχάνω	ὑμῶν, λέγων οἷάπερ εἴωθα. Καὶ
[13, 13]	Ἐκεῖθεν ἔσπακε τὴν διάνοιαν· Τίς	ἔγνω	νοῦν κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος
[13, 10]	τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ ἐνθάδε	μένω	καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος
[13, 20]	αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ διεπραξάσθην· καὶ	διαπραξαμένω	τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν
[13, 12]	τὸ δὴ σύμφωνόν ἐστι τῷ	προειρημένῳ.	Τὸ δὲ διασαφούμενον διὰ τῆς
[13, 21]	διπλῇ τὸ βλάβος ἐκτισάτω τῷ	κεκτημένῳ.	Καὶ τοῦτο δὲ ἐπάκουσον αὐτοῦ
[13, 7]	τὸ μετὰ τοῦτο ἄκουε. Ἀλλ´	ἐμμένω	τε καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ
[13, 6]	τῷ λόγῳ ὃς ἄν μοι	λογιζομένῳ	βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς δὴ λόγους
[13, 9]	τῶν σῶν οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ	ἀφικομένῳ	ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ νῦν μὲν
[13, 20]	τε τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω	γενομένω	διάγουσι, πίστεσι ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω
[13, 13]	Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς	γενομένῳ	μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν
[13, 18]	διανοίας. Καίτοι παρῆν τῷ καταμέμφεσθαι	παρεσκευασμένῳ	μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι, οἷα τὰ
[13, 20]	γενομένω διάγουσι, πίστεσι ταῖς μεγίσταις	ἡγουμένω	ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι,
[13, 10]	ἐπειδὴ εἶπεν ἡ μήτηρ αὐτῷ	προθυμουμένῳ	Ἕκτορα ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα, οὑτωσί
[13, 13]	γὰρ τοῦ Τιμαίου λέγει· Τῷ	κατανοουμένῳ	τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι δεῖν κατὰ
[13, 13]	θεὸς ἕτερος πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ	ἀποκτενῶ	καὶ ζῆν ποιήσω· πατάξω κἀγὼ
[13, 6]	τοῦτο πράττων πότερον παντὸς ἀνδρὸς	ἐπαίνῳ	καὶ ψόγῳ καὶ δόξῃ τὸν
[13, 20]	Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ	ἐκείνῳ	παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν,
[13, 3]	σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου·	Φθόνῳ	δὲ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς
[13, 13]	τοῦ θεοῦ, ἀόρατον αὐτὸν λέγων,	μόνῳ	γνωσθῆναι ἑνί τινί φησι τὸ
[13, 13]	ὁρμώμενοι φιλοσοφίας, τῷ ἀοράτῳ καὶ	μόνῳ	καὶ δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ
[13, 13]	σου εἷς ἐστι καὶ αὐτῷ	μόνῳ	λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς
[13, 18]	συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ	μόνῳ	τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν,
[13, 13]	ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ	θρόνῳ·	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε.
[13, 12]	ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ	θρόνῳ·	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε·
[13, 13]	ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ δὲ	θρόνῳ	πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι
[13, 8]	ἀνάγκης ὁμολογήσας οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ	χρόνῳ	ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν
[13, 13]	ἡ γῆ, φασί, τῷ παντὶ	χρόνῳ,	ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα· μηδὲν
[13, 13]	κακὸς πεφυκώς, τὸν χρόνον κερδαινέτω,	χρόνῳ	γὰρ οὗτος ὕστερον δώσει δίκην.
[13, 17]	ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη	χρόνῳ	διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι αὐτήν,
[13, 13]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ	χρόνῳ	τινὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´
[13, 17]	χρῶμα οὕτω καὶ ταύτην ἐν	χρόνῳ	φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν τῇ
[13, 17]	χωρισμὸν τὸν ἀπ´ ἀλλήλων ἐν	χρόνῳ	φύσει ἐπιδέχεται, ἡ δὲ ψυχὴ
[13, 17]	ἑκάστου ἐξ ὧν συνέστη ἐν	χρόνῳ	φύσει χωριζομένου. Εἰ δὲ τοῦτο,
[13, 7]	ἡμῖν καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν	χρόνῳ	ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ ἄρτι ἐλέγετο.
[13, 13]	Ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω·	πατάξω	κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ οὐκ ἔστιν
[13, 20]	αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ´ ἀπομεστουμένου	ἔξω	ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα ἤ
[13, 20]	διά τε τοῦ ἔρωτος καὶ	ἔξω	γενομένω διάγουσι, πίστεσι ταῖς μεγίσταις
[13, 21]	ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος περιπατήσῃ	ἔξω	ἐπὶ ῥάβδου αὐτοῦ, ἀθῷος ἔσται
[13, 12]	δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν, τέκνον ἐμόν,	δείξω	σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια
[13, 13]	τρομέω δέ γε γυῖα, ἐν	νόῳ.	Ἐξ ὑπάτου κραίνει καὶ τὰ
[13, 12]	τρομέω δέ γε γυῖα, ἐν	νόῳ·	ἐξ ὑπάτου κραίνει περὶ πάντ´
[13, 3]	οἴει; Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ	ἐννοῶ	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.
[13, 14]	οἴει; Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ	ἐννοῶ	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.
[13, 12]	κρατεροῖο θεοῖο. Αὐτὸν δ´ οὐχ	ὁρόω·	περὶ γὰρ νέφος ἐστήρικται λοιπὸν
[13, 3]	ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν	πω,	ἦ δ´ ὅς, μανθάνω. Οἴει
[13, 13]	ἐών, θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ	πώ	με ἔγνως ὡς θεός εἰμι.
[13, 13]	ἀλήθειά σου ἕως τῶν νεφελῶν.	Οὐδέπω	γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ τῶν προφητικῶν
[13, 12]	ἄκουε, φαεσφόρου ἔκγονε Μήνης Μουσαῖ´.	Ἐξενέπω	γὰρ ἀληθέα· μηδέ σε τὰ
[13, 3]	αὖ ἀδικοῦντα πατέρα κολάζων παντὶ	τρόπῳ,	ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ θεῶν
[13, 3]	γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ	τρόπῳ.	Ἀλλὰ καὶ περὶ τοῦ μὴ
[13, 21]	μάχης γενομένης ἤ τινι τοιούτῳ	τρόπῳ	ἀμυνόμενος ἄρχοντα χειρῶν πρότερον, καθάπερ
[13, 21]	ἢ θυγατέρα πληγαῖς ἤ τινι	τρόπῳ	βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις μὲν τὰς
[13, 3]	γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ	τρόπῳ	μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα ἐν
[13, 11]	τις γήρᾳ ἤ τινι ἄλλῳ	τρόπῳ	τελευτήσῃ τῶν ὅσοι ἂν διαφερόντως
[13, 16]	συνεστήσατο ἐκ τῶνδε καὶ τοιῷδε	τρόπῳ·	τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ
[13, 7]	εἶναι, ἢ τινὶ μὲν ἀδικητέον	τρόπῳ,	τινὶ δὲ οὔ; ἢ οὐδαμῶς
[13, 7]	ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ	τρόπῳ	φαμὲν ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι, ἢ
[13, 7]	καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν παντὶ	τρόπῳ;	φαμὲν ἢ οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς
[13, 13]	κατ´ ἀξίαν εἰς θειότητα παρεσχημένον.	Σιωπῶ	γὰρ Πλάτωνα, ἃ ἄντικρυς οὗτος
[13, 3]	καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον	ἀνθρώπῳ	ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν,
[13, 10]	τῷ βελτίονι, καὶ θεῷ καὶ	ἀνθρώπῳ,	ὅτι κακὸν καὶ αἰσχρόν ἐστιν
[13, 10]	θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει τῷ	ἀνθρώπῳ	πάντων μέγιστον ὂν τῶν ἀγαθῶν,
[13, 13]	λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος λόγος.	Ἀνθρώπῳ	πέφυκε περὶ βίου καταστροφάς. Ὁ
[13, 21]	ἀμήσῃς ἀμητόν σου ἐν τῷ	ἀγρῷ	σου καὶ ἐπιλάθῃ δράγμα ἐν
[13, 21]	καὶ ἐπιλάθῃ δράγμα ἐν τῷ	ἀγρῷ	σου, οὐκ ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν αὐτό·
[13, 16]	ἀνθρώπινον γένος. Καὶ ἐν τῷ	Φαίδρῳ	δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα διέξεισιν· Εἰς
[13, 16]	ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν	Φαίδρῳ·	ἐν δὲ τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε
[13, 18]	περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα ἐν	Φαίδρῳ.	Σὺ δ´, εἰ καὶ τούτων
[13, 13]	λέγει. Φησὶ γὰρ ἐν τῷ	Φαίδρῳ	Σωκράτης ὡς Οὐχ εἵμαρται κακὸν
[13, 13]	ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ κἀν τῷ	Φαίδρῳ	τάδε γράφει· Ἔστι μὲν δὴ
[13, 13]	σοῦ λαλοῦντος, φησὶν ἡ γραφή,	ἐρῶ·	Ἰδοὺ πάρειμι. Δίφιλος πάλιν ὁ
[13, 13]	πυκνῇ. Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων νηοὺς	μαλερῷ	πυρὶ δώσει, οἵ που νῦν
[13, 3]	ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος	ἑτέρῳ	ἀπήχθετο οὐδ´ ἐστὶ τοῦτο ὅσιον,
[13, 13]	εἰκὼν δ´ εἰκόνος ἀνθρώπινος νοῦς.	Ἑτέρῳ	δ´ εἰ βούλει παραλαβεῖν ὀνόματι
[13, 13]	ὁμοίωσιν θεῷ, ὡς ἐν τῷ	δευτέρῳ	παρεστήσαμεν Στρωματεῖ, Ζήνων τε ὁ
[13, 2]	θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει ἐν τῷ	δευτέρῳ	τῆς Πολιτείας, ἔνθα τὸν νοῦν
[13, 13]	τὴν σωτήριον οἰκονομίαν ἐν τῷ	δευτέρῳ	τῆς Πολιτείας οὕτω φησίν· Οὕτω
[13, 18]	καὶ ποιητοῦ θεραπείαν ἄλλῳ προσνέμῃ	νεωτέρῳ	καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ
[13, 10]	ὦ ἄνδρες, τούτῳ καὶ ἐνταῦθα	διαφέρω	τῶν πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων· καὶ
[13, 17]	μέλαν γλυκεῖ τε πρὸς πικρὸν	σκληρῷ	τε πρὸς μαλακὸν καὶ πᾶσι
[13, 10]	καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ	Ὁμήρῳ	ἐπὶ πόσῳ ἄν τις δέξαιτ´
[13, 17]	κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον τῷ	ξηρῷ	πρὸς τὸ ὑγρὸν καὶ τῷ
[13, 10]	παῖ, εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ	ἑταίρῳ	τὸν φόνον καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς,
[13, 3]	σοι, ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν	χείρω	ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ θεῶν ἢ
[13, 14]	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι, τὰ	μικρῷ	πρόσθεν τεθειμένα. Πάλιν τε αὐτοῦ
[13, 11]	καὶ θείους τιθέναι καὶ τίνι	διαφόρῳ,	οὕτω καὶ ταύτη θήσομεν ᾗ
[13, 16]	εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν.	Πόρρω	δὲ ἐν ὑστάτοις ἰδεῖν τὴν
[13, 3]	νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ´ ἐν	μέτρῳ	μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς
[13, 13]	ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ μὴν	Ἐπικούρῳ	μὲν ἡ τοῦ αὐτομάτου παρείσδυσις
[13, 3]	ἔφη, ἐγὼ τοὺς τύπους τούτους	συγχωρῶ	καὶ ὡς νόμοις ἂν αὐτοῖς
[13, 3]	ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ;	Συγχωρῶ.	Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο
[13, 13]	ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα·	σῷ	δὲ θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι
[13, 10]	φαῦλοι γὰρ ἂν τῷ γε	σῷ	λόγῳ εἶεν τῶν ἡμιθέων ὅσοι
[13, 16]	τρίτον δ´ ἐξ ἀμφοῖν ἐν	μέσῳ	συνεκεράσατο οὐσίας εἶδος, τῆς τε
[13, 16]	καὶ κατὰ ταῦτα συνέστησεν ἐν	μέσῳ	τοῦ τε ἀμεροῦς αὐτῶν καὶ
[13, 11]	δεῖν καὶ τὰ τούτοις πεπονημένα.	Παραθήσω	δὲ πρώτου Ἀριστοβούλου, τοῦ ἐξ
[13, 13]	ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν	ποιήσω·	πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ οὐκ
[13, 12]	Σὺ δέ κεν ῥέα πάντ´	ἐσορήσω,	αἴ κεν ἴδῃς αὐτόν· πρὶν
[13, 6]	ἴσθι ὅτι οὐ μή σοι	συγχωρήσω,	οὐδ´ ἂν πλείω τῶν νῦν
[13, 12]	ὡς περιτέλλει κυκλοτερές τ´ ἐν	ἴσῳ,	κατὰ δὲ σφέτερον κνώδακα. Πνεύματα
[13, 13]	ὡς περιτέλλει, κυκλοτερές τ´ ἐν	ἴσῳ,	κατὰ δὲ〉 σφέτερον κνώδακα· πνεύματα
[13, 3]	ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης εἰς τὰ	ὀπίσω	ἡ ἄμπελος ἡ ἀλλοτρία; Εἰ
[13, 13]	ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην θείαν. Φησὶ γάρ·	Ὀπίσω	κυρίου τοῦ θεοῦ ὑμῶν πορεύεσθε
[13, 21]	ἀμπελῶνά σου, οὐκ ἐπανατρυγήσεις τὰ	ὀπίσω	σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ
[13, 21]	ἐλαιολογήσῃς, οὐκ ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι τὰ	ὀπίσω	σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ
[13, 6]	ὀρθότητος εἴη· εἰ δὲ μή,	ὅσῳ	μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν
[13, 10]	καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ	πόσῳ	ἄν τις δέξαιτ´ ἂν ὑμῶν;
[13, 13]	ἐπομνύντας σπουδῇ τε ἅμα μὴ	ἀμούσῳ	καὶ τῇ τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ
[13, 21]	παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ·	δώσω	σοι τόπον οὗ φεύξεται ἐκεῖ
[13, 3]	τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ Διὸς	τῷ	Ἀγαμέμνονι· οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ
[13, 21]	Ἐὰν ἀμήσῃς ἀμητόν σου ἐν	τῷ	ἀγρῷ σου καὶ ἐπιλάθῃ δράγμα
[13, 21]	σου καὶ ἐπιλάθῃ δράγμα ἐν	τῷ	ἀγρῷ σου, οὐκ ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν
[13, 10]	αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς	τῷ	ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ ἐνθάδε μένω
[13, 7]	πραότερα, ὅμως τό γε ἀδικεῖν	τῷ	ἀδικοῦντι καὶ κακὸν καὶ αἰσχρὸν
[13, 20]	μέθαις ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ	τὼ	ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς
[13, 3]	ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες	τῷ	ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα,
[13, 10]	τὸν θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει	τῷ	ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον ὂν τῶν
[13, 13]	ἐκ τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας,	τῷ	ἀοράτῳ καὶ μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ
[13, 14]	ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα	τῷ	Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν
[13, 17]	εἰς ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον ἐν	τῷ	αὐτῷ ἀεὶ εἶναι, μὴ τρίτου
[13, 18]	ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν	τῷ	αὐτῷ προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς δὲ
[13, 11]	ἔτι πλείω ἂν εὕροι παρὰ	τῷ	αὐτῷ σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις δόγμασι,
[13, 10]	τὸ δὲ ἀδικεῖν καὶ ἀπειθεῖν	τῷ	βελτίονι, καὶ θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ,
[13, 11]	τῶν ὅσοι ἂν διαφερόντως ἐν	τῷ	βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ ταῦτα
[13, 9]	δὲ γέρων ἀνὴρ μικροῦ χρόνου	τῷ	βίῳ λοιποῦ ὄντος, ὡς τὸ
[13, 10]	ἢ κακοῦ. φαῦλοι γὰρ ἂν	τῷ	γε σῷ λόγῳ εἶεν τῶν
[13, 16]	ἐν τῷ παρόντι. Καὶ ἐν	τῷ	Γοργίᾳ δὲ πρόσχες τί καί
[13, 6]	τῷ μὲν δικαίῳ βέλτιον ἐγίνετο,	τῷ	δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο. Ἢ οὐδέν
[13, 12]	ζῳογονουμένων καὶ τῶν φυομένων ἁπάντων·	τῷ	δὲ σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται
[13, 16]	ἐν ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου.	Τῷ	δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ
[13, 13]	πατρός. Ὁ δὲ αὐτὸς ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῆς Πολιτείας Ἠρὸς τοῦ
[13, 13]	Τήν τε κυριακὴν ἡμέραν ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῆς Πολιτείας ὁ Πλάτων
[13, 13]	τῷ παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν	τῷ	δεκάτῳ τῶν Νόμων ἄντικρυς τὸ
[13, 18]	τε προσταχθὲν ἔμαθε. Καὶ ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῶν Νόμων καθόλου περὶ
[13, 13]	ἀπαγορεύσει συνᾴδει ἥδε ἡ ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῶν Νόμων λέξις· Ἔπαινός
[13, 13]	ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῶν Νόμων ὁ Πλάτων
[13, 16]	ἀνηρτημένους ἐκεῖ ἐν Ἅιδου ἐν	τῷ	δεσμωτηρίῳ, τοῖς ἀεὶ τῶν δικῶν
[13, 21]	πόλεως ὀρθῶς γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης	τῷ	δεσπότῃ τὴν τιμήν· μὴ μηνύων
[13, 13]	δὲ ὁμοίωσιν θεῷ, ὡς ἐν	τῷ	δευτέρῳ παρεστήσαμεν Στρωματεῖ, Ζήνων τε
[13, 2]	πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει ἐν	τῷ	δευτέρῳ τῆς Πολιτείας, ἔνθα τὸν
[13, 13]	προφητεύων τὴν σωτήριον οἰκονομίαν ἐν	τῷ	δευτέρῳ τῆς Πολιτείας οὕτω φησίν·
[13, 14]	κατωτάτω βυθὸν τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας	τῷ	δήμῳ τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς
[13, 15]	ἐπὶ πάντων θεῷ ὁμοίως οὔτε	τῷ	δι´ οὗ τὰ πάντα συνέστη
[13, 7]	πότερον ἃ ἄν τις ὁμολογήσῃ	τῳ	δίκαια ὄντα ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον;
[13, 16]	Πλάτων εἰπὼν δῆλός ἐστιν αἰγυπτιάζων	τῷ	δόγματι· οὐ γὰρ Ἑβραίων ὁ
[13, 21]	μιαίνων, ἐάν τέ τις ἀπαγορεύῃ	τῷ	δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων καὶ ἐὰν
[13, 19]	ἔφιππον καὶ δόλιχον, ἐν αὐτῷ	τῷ	δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς δὲ τριακαιδεκέτεσι
[13, 10]	ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν ἐν	τῷ	ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν οὐχὶ
[13, 10]	τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν	τῷ	ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν
[13, 13]	αὖ ὁ Πλάτων ἐν μὲν	τῷ	ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα
[13, 6]	Τοὺς δὴ λόγους οὓς ἐν	τῷ	ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ δύναμαι νῦν
[13, 7]	ὡς πολλάκις ἡμῖν καὶ ἐν	τῷ	ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ
[13, 6]	γε καὶ ποτέον, ᾗ ἂν	τῷ	ἑνὶ δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ καὶ
[13, 6]	Ἔστι ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ	τῷ	ἑνὶ καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν
[13, 15]	αὐτό τε τὸ ἀθάνατον οὔτε	τῷ	ἐπὶ πάντων θεῷ ὁμοίως οὔτε
[13, 6]	ᾗ ἂν τῷ ἑνὶ δοκῇ	τῷ	ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ
[13, 20]	ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι	τῷ	ἐρῶντι, εἰ δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν
[13, 13]	αὖ τῷ τοῦ κυρίου ῥητῷ	τῷ	Ἔστω ὑμῶν τὸ ναὶ ναὶ
[13, 10]	ὦ παῖ, εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ	τῷ	ἑταίρῳ τὸν φόνον καὶ Ἕκτορα
[13, 4]	εἰ καὶ σοὶ ταῦτα συνδοκεῖ	τῷ	εὖ εἰδότι περὶ τῶν τοιούτων,
[13, 4]	ἐκπλαγήσῃ. Ταῦτα ὁ Πλάτων ἐν	τῷ	Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ δὲ τὴν διάνοιαν
[13, 13]	πάντων, τὰ μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα	τῷ	ζῴῳ, τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ
[13, 13]	ὁδὸν τῆς ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ	τῷ	Ἡρακλείτῳ. Καὶ μή τι τοῦτο
[13, 13]	ἐμφαίνων κατὰ λέξιν γράφει ἐν	τῷ	Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ περὶ τῶν
[13, 21]	ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ δεύτερον ὑπόδικος	τῷ	θέλοντι τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος
[13, 17]	ξηρῷ πρὸς τὸ ὑγρὸν καὶ	τῷ	θερμῷ πρὸς τὸ ψυχρὸν τῷ
[13, 10]	καὶ φιλῶ, πείθομαι δὲ μᾶλλον	τῷ	θεῷ ἢ ὑμῖν, καὶ ἕως
[13, 13]	ἐπὶ τῆς σοφίας τῆς πρωτοκτίστου	τῷ	θεῷ. Ναί, φασίν· ἀλλὰ ὕλην
[13, 13]	καὶ οἱ παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι	τῷ	θεῷ· ὁ μὲν Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος
[13, 16]	τὴν ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ	τῷ	θεῷ ὁμοίαν αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´
[13, 15]	τρίτον στῖφος λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν	τῷ	θεῷ οὐκέτι τε τὸν θεὸν
[13, 15]	τῷ πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον ὁμοίως	τῷ	θεῷ τὸ ἀγαθὸν ἐφέλκεται τό
[13, 3]	Κατὰ τί δὴ οὖν τούτων	τῷ	θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον; πότερον
[13, 5]	ἐπ´ αὐτοῦ τε καὶ ἐν	τῷ	ἰδίῳ σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ εἰωθότως
[13, 15]	τὸ ἀγαθὸν ἐφέλκεται τό τε	τῷ	καλῷ ἐναντίον ἔστιν ὅτε καὶ
[13, 13]	ὁ τὰς ἱστορίας συνταξάμενος ἐν	τῷ	κατὰ Ἅβραμον καὶ τοὺς Αἰγυπτίους,
[13, 12]	ψυχὴν λήθης καὶ κακίας ἐν	τῷ	κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται
[13, 18]	αὐτοῦ τῆς διανοίας. Καίτοι παρῆν	τῷ	καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι,
[13, 13]	τέλει γὰρ τοῦ Τιμαίου λέγει·	Τῷ	κατανοουμένῳ τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι δεῖν
[13, 12]	τὸν θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ	τῷ	καταπεπαυκέναι τὴν τάξιν αὐτῶν οὕτως
[13, 21]	θυμῷ, διπλῇ τὸ βλάβος ἐκτισάτω	τῷ	κεκτημένῳ. Καὶ τοῦτο δὲ ἐπάκουσον
[13, 18]	ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς τῶν ἐν	τῷ	κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι τὰς αἰτίας.
[13, 17]	ἐναντίου εἶναι τά τε ἐν	τῷ	κόσμῳ ἐκ τῆς τῶν ἐναντίων
[13, 10]	Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνδημοῦμεν	τῷ	κυρίῳ, ὃς καὶ πᾶσι τοῖς
[13, 3]	που, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι	τῷ	κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ περὶ
[13, 13]	καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν	τῷ	λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο,
[13, 18]	Καὶ ἐπάγει λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες	τῷ	λογισμῷ πᾶσαν τὴν ὁρατὴν οὐσίαν
[13, 16]	καὶ τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς παρακαλῶν	τῷ	λόγῳ ἄνευ τινὸς ἀποδείξεως. Λέγει
[13, 0]	ὁμοῦ καὶ τὰ λείποντα προσαποδοῦναι	τῷ	λόγῳ καὶ τὰ τοῖς πρὸ
[13, 6]	ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ	τῷ	λόγῳ ὃς ἄν μοι λογιζομένῳ
[13, 3]	Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς οὐσίαν	τῷ	λόγῳ περὶ θεῶν τε καὶ
[13, 14]	τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς	τῷ	λόγῳ περὶ θεῶν τε καὶ
[13, 15]	δὲ εἰς νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες	τῷ	λόγῳ πνεύματα καὶ δυνάμεις καὶ
[13, 17]	τε καὶ οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα	τῷ	λόγῳ, τὰς ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας
[13, 16]	αὐτῷ καὶ τὸ παθητικὸν μέρος	τῷ	λόγῳ τῆς οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉
[13, 21]	ἐξ ἄλλων μὴ πείσας, ἑπόμενος	τῷ	λόγῳ τῷ μὴ κινεῖν ὅ
[13, 15]	πρώτου καὶ τοῦ δευτέρου αἰτίου	τῷ	λόγῳ ὑφιστάμενος, εἶναί τε ἀγαθὰς
[13, 13]	ἀγαθῷ μὴ φίλον. Ὅπερ κἀν	τῷ	Λύσιδι ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς ἐν
[13, 6]	διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα ὃ	τῷ	μὲν δικαίῳ βέλτιον ἐγίνετο, τῷ
[13, 3]	ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας	τῷ	μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι
[13, 21]	μὴ πείσας, ἑπόμενος τῷ λόγῳ	τῷ	μὴ κινεῖν ὅ τι μὴ
[13, 13]	τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν παρὰ	τῷ	Μωσεῖ ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην θείαν. Φησὶ
[13, 13]	ὁ Πλάτων ζῴων ἰδέας ἐν	τῷ	νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ τὰ
[13, 1]	παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι δέοι ἑπομένους	τῷ	νόμῳ πιστεύειν αὐτοῖς. Ὅτι δὲ
[13, 1]	ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους	τῷ	νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´
[13, 14]	ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους	τῷ	νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´
[13, 13]	βόρειόν τε καὶ τὰ πρὸς	τῷ	νότῳ πάντα μίαν ἔχει καὶ
[13, 17]	καὶ κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον	τῷ	ξηρῷ πρὸς τὸ ὑγρὸν καὶ
[13, 13]	ἀρχαῖον, ὅταν τὸ μὲν ὅμοιον	τῷ	ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι φίλον ᾖ,
[13, 4]	ἴσασι. Καὶ πόλεμον ἄρα ἡγῇ	τῷ	ὄντι ἐν τοῖς θεοῖς πρὸς
[13, 3]	γάρ. Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὁ θεὸς	τῷ	ὄντι τε καὶ λεκτέον οὕτω.
[13, 13]	ὅτι οὐκ οἶδεν οἶδεν, ἀλλὰ	τῷ	ὄντι τὸ σῶμα κεῖται αὐτοῦ
[13, 3]	μὲν οὖν. Τὸ μὲν δὴ	τῷ	ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ
[13, 21]	πτωχῷ καὶ τῷ προσηλύτῳ καὶ	τῷ	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται,
[13, 21]	ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ	τῷ	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται.
[13, 21]	ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ	τῷ	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται.
[13, 13]	τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε ἐν	τῷ	οὐρανῷ τὸ ἔλεός σου καὶ
[13, 13]	ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, δεδήσεται, ἐκκοπήσεται	τὼ	ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν
[13, 13]	δύο καλύψει ἡ γῆ, φασί,	τῷ	παντὶ χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει,
[13, 13]	δαίμων ἔμιξε τοῖς πλείστοις ἐν	τῷ	παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν τῷ
[13, 3]	ἐγώ τε καὶ σὺ ἐν	τῷ	παρόντι, ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως. Οἰκισταῖς
[13, 6]	μὴ βελτίω ἔχωμεν λέγειν ἐν	τῷ	παρόντι, εὖ ἴσθι ὅτι οὐ
[13, 16]	οὔτε ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν	τῷ	παρόντι. Καὶ ἐν τῷ Γοργίᾳ
[13, 21]	καθάπερ ἄνευ θυμοῦ κτείναντι προσῆκέ	τῳ	πάσχειν, πασχέτω· δύο δ´ ἐξ
[13, 4]	τοιαῦτα· ἐμοὶ δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι	τῷ	πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ οὕτως
[13, 13]	τόνδ´ ἡγοῦ θεόν. Ἔν τε	τῷ	Πειρίθῳ δράματι ὁ αὐτὸς καὶ
[13, 15]	ὅτι μηδὲ τὴν φύσιν ἰσοῦται	τῷ	πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον ὁμοίως τῷ
[13, 4]	τὴν διάνοιαν ὁ Νουμήνιος ἐν	τῷ	Περὶ τῶν παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων
[13, 13]	ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας δὲ ἐν	τῷ	Περὶ φύσεως γράφει· Ἁ ἀρχὰ
[13, 16]	Λέγει δ´ οὖν ἐν μὲν	τῷ	Περὶ ψυχῆς τάδε· Καὶ μέχρι
[13, 16]	ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν ἐν μὲν	τῷ	Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν ὡς
[13, 3]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, τὰ παρὰ	τῷ	Πλάτωνι λεκτέον, Ὡς ὁ μὲν
[13, 21]	φονεύσας. Ἐὰν δὲ ἐπίθηταί τις	τῷ	πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν δόλῳ
[13, 16]	μηδ´ αὐτὸς δι´ ἀποδείξεων ἐνεχείρησε	τῷ	προβλήματι. Τοσοῦτον δ´ εὐλόγως τις
[13, 12]	ὑπάρχειν· τὸ δὴ σύμφωνόν ἐστι	τῷ	προειρημένῳ. Τὸ δὲ διασαφούμενον διὰ
[13, 21]	λαβεῖν αὐτό· τῷ πτωχῷ καὶ	τῷ	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ
[13, 21]	ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι τὰ ὀπίσω σου·	τῷ	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ
[13, 21]	οὐκ ἐπανατρυγήσεις τὰ ὀπίσω σου·	τῷ	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ
[13, 13]	πρὸς τὸ μάθημα, ὃ ἐν	τῷ	πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν
[13, 3]	τὸν κόσμον. Διὸ καὶ παρὰ	τῷ	προφήτῃ εἰσῆκται λέγων ὁ θεὸς
[13, 21]	σου, οὐκ ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν αὐτό·	τῷ	πτωχῷ καὶ τῷ προσηλύτῳ καὶ
[13, 13]	τοῦ αὐτομάτου παρείσδυσις οὐ παρακολουθήσαντι	τῷ	ῥητῷ γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων,
[13, 10]	ἴσως ἀνθρώπων· καὶ εἰ δή	τῳ	σοφώτερός του φαίην εἶναι, τούτῳ
[13, 5]	ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν μὲν	τῷ	σχήματι τῶν Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα,
[13, 13]	τῶν αἱρεθέντων. Τάχα δὲ καὶ	τῷ	Σωκράτει τὸ δαιμόνιον τοιοῦτό τι
[13, 13]	χερσὶν οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως	τῷ	σώματι δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε κύριον;
[13, 17]	τῷ θερμῷ πρὸς τὸ ψυχρὸν	τῷ	τε βαρεῖ πρὸς τὸ κοῦφον
[13, 10]	ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ Αἴαντι	τῷ	Τελαμῶνος καὶ εἴ τις ἄλλος
[13, 13]	φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν ἐν	τῷ	τελευταίῳ τῆς Πολιτείας αὐταῖς φησι
[13, 13]	πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ	τῷ	τετέλεστο ἅπαντα· καὶ αὖθις· Ἑβδομάτῃ
[13, 12]	πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ	τῷ	τετέλεστο ἅπαντα καί· Ἑβδομάτῃ δ´
[13, 14]	πολὺ τὸ κρᾶμα τοῦ ψεύδους	τῷ	τῆς φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς
[13, 13]	ὄντως οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς, ἐν	τῷ	Τιμαίῳ αὐταῖς φησι λέξεσι· Νῦν
[13, 19]	τιθέναι ὡς οὐκ οὔσης τροφῆς	τῷ	τοιούτῳ. Καὶ τὰ μὲν περὶ
[13, 3]	καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ ἐν	τῷ	τοιούτῳ. Πολύ γ´, ἔφη. Ἀλλὰ
[13, 3]	ἀνθρώπου, συγγενές τε καὶ οἰκεῖον	τῷ	τοῦ θεοῦ λόγῳ, παρ´ οὗ
[13, 13]	πάντη φύσιν ἐρευνώμενος. Πάλιν αὖ	τῷ	τοῦ κυρίου ῥητῷ τῷ Ἔστω
[13, 16]	τὸ ἀνθρώπινον γένος. Καὶ ἐν	τῷ	Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα διέξεισιν·
[13, 13]	φίλους λέγει. Φησὶ γὰρ ἐν	τῷ	Φαίδρῳ Σωκράτης ὡς Οὐχ εἵμαρται
[13, 13]	δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ κἀν	τῷ	Φαίδρῳ τάδε γράφει· Ἔστι μὲν
[13, 3]	καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς καὶ	τῷ	φιλοσόφῳ ἄριστα ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ
[13, 17]	οὐκ ἀσώματον. Ὁ δὲ Πλάτων	τῷ	φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν
[13, 13]	ποθεῖς; Τίμαιος ὁ Λοκρὸς ἐν	τῷ	φυσικῷ συγγράμματι κατὰ λέξιν ὧδέ
[13, 3]	λόγοις ψεῦδος πότε καὶ ἐν	τῷ	χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι
[13, 17]	ὁμοίως ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν	κάτω	βιάζεται, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[13, 17]	κατὰ τὰς ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας	κάτω	φερόμενον, ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ
[13, 13]	Ὁ δὲ αὐτὸς ἐν τῷ	δεκάτῳ	τῆς Πολιτείας Ἠρὸς τοῦ Ἀρμενίου,
[13, 13]	τε κυριακὴν ἡμέραν ἐν τῷ	δεκάτῳ	τῆς Πολιτείας ὁ Πλάτων διὰ
[13, 13]	παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν τῷ	δεκάτῳ	τῶν Νόμων ἄντικρυς τὸ ἀποστολικὸν
[13, 18]	προσταχθὲν ἔμαθε. Καὶ ἐν τῷ	δεκάτῳ	τῶν Νόμων καθόλου περὶ πάσης
[13, 13]	συνᾴδει ἥδε ἡ ἐν τῷ	δεκάτῳ	τῶν Νόμων λέξις· Ἔπαινός τε
[13, 13]	κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν ἐν τῷ	δεκάτῳ	τῶν Νόμων ὁ Πλάτων λέγει
[13, 20]	παιδεραστῶν θανάτου δίκην ὁρίσασθαι) προστάττει	θανάτῳ	ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν μὴ καταμηνύσαντα
[13, 21]	τὴν τιμήν· μὴ μηνύων δὲ	θανάτῳ	ζημιούσθω. Κἀνταῦθα μὲν ἐζημίωται θανάτῳ
[13, 21]	πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ,	θανάτῳ	θανατούσθω. Ἐὰν δὲ λοιδορῶνται δύο
[13, 21]	πατάξῃ τίς τινα καὶ ἀποθάνῃ,	θανάτῳ	θανατούσθω. Ὁ δὲ οὐχ ἑκών,
[13, 20]	κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι·	θανάτῳ	θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι καί· Ἐπικατάρατος
[13, 21]	θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα μὲν ἐζημίωται	θανάτῳ	οὐχ ὁ παρακινήσας τι τῶν
[13, 21]	ἡ πόλις ὑπηρετοῦσα ταῖς μαντείαις	δράτω	τοῦ θεοῦ. Καὶ ἐὰν μὲν
[13, 13]	τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας, τῷ	ἀοράτῳ	καὶ μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ καὶ
[13, 13]	{τε} καὶ ἀθέμιστα. Πάλιν ἡμῖν	ᾀσάτω	ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς· Χεῖρα δὲ
[13, 21]	ἀλλότριον θυμῷ, διπλῇ τὸ βλάβος	ἐκτισάτω	τῷ κεκτημένῳ. Καὶ τοῦτο δὲ
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι τῷ	κυριωτάτῳ	ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ
[13, 13]	τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν ἄλλων καλλίστων	αἰτιωτάτῳ	τὴν προνομίαν ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα
[13, 13]	καὶ μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ καὶ	τεχνικωτάτῳ	καὶ τῶν ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ
[13, 14]	ἐξ ὑπερκοσμίων ἁψίδων εἰς τὸν	κατωτάτω	βυθὸν τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ
[13, 13]	τῷ ἀοράτῳ καὶ μόνῳ καὶ	δυνατωτάτῳ	καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν ἄλλων
[13, 3]	μηδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν	εἰσαγέτω	Ἥραν ἠλλοιωμένην ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, ὦ ἄριστε,	λεγέτω	ἡμῖν τῶν ποιητῶν ὡς θεοὶ
[13, 21]	ἢ ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα,	φευγέτω	ἀειφυγίαν. Τοιοῦτοι μὲν οἱ τοῦ
[13, 21]	δύο δ´ ἐξ ἀνάγκης ἔτη	φευγέτω,	κολάζων τὸν αὑτοῦ θυμόν. Καὶ
[13, 21]	καθάπερ ἅτερος ἔφευγε τὰ δύο,	φευγέτω,	μεγέθει θυμοῦ πλείω τιμωρηθεὶς χρόνον.
[13, 13]	κακῶς, κακὸς πεφυκώς, τὸν χρόνον	κερδαινέτω,	χρόνῳ γὰρ οὗτος ὕστερον δώσει
[13, 19]	τε καὶ ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν	κρινέτω,	γυμνοὺς μὲν τοὺς ἄρρενας, γυμνὰς
[13, 13]	ἐθέλῃς· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν	ἀκουέτω‘	εὕροις ἂν ὧδε ἐμφαινόμενον πρὸς
[13, 1]	γένεσις περὶ τούτων τῶν θεῶν	ἐχέτω	καὶ λεγέσθω. Γῆς τε καὶ
[13, 14]	γένεσις περὶ τούτων τῶν θεῶν	ἐχέτω	καὶ λεγέσθω· Γῆς τε καὶ
[13, 13]	τό γε παρ´ ἡμῶν ὧδε	ἐχέτω·	τὴν μὲν περὶ ἁπάντων εἴτε
[13, 19]	ἐπιτετραμμένων. Καὶ δὴ ταῦθ´ οὕτως	ἐχέτω.	Τί δ´ ἂν εἴποις μαθὼν
[13, 21]	θυμοῦ κτείναντι προσῆκέ τῳ πάσχειν,	πασχέτω·	δύο δ´ ἐξ ἀνάγκης ἔτη
[13, 18]	θεραπείαν ἄλλῳ προσνέμῃ νεωτέρῳ καὶ	γενητῷ,	φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ
[13, 15]	ἀγενήτους λέγειν καὶ πρὸς τῇ	ἀγενήτῳ	ὕλῃ τῶν σωμάτων τρίτον στῖφος
[13, 13]	εἰμι. Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ εἶναι	θνητῷ	οὐδὲ καταληπτὸν τὸ θεῖον οὔτε
[13, 13]	Πλάτων ζῴων ἰδέας ἐν τῷ	νοητῷ	ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ τὰ εἴδη
[13, 13]	αὐτομάτου παρείσδυσις οὐ παρακολουθήσαντι τῷ	ῥητῷ	γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ
[13, 13]	Πάλιν αὖ τῷ τοῦ κυρίου	ῥητῷ	τῷ Ἔστω ὑμῶν τὸ ναὶ
[13, 13]	κατὰ λέξιν γράφει ἐν τῷ	Θεαιτήτῳ·	Λέγωμεν δὴ περὶ τῶν κορυφαίων·
[13, 13]	Οἶδα ἐγὼ καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα	Ἡρακλείτῳ	γράφοντι· Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον
[13, 13]	τῆς ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ τῷ	Ἡρακλείτῳ.	Καὶ μή τι τοῦτο ἐπὶ
[13, 21]	τοῖς αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν μὴ	κοινωνείτω	μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ. Καὶ
[13, 19]	αὐτάς φησι γυμνὰς χορεύειν ἐν	ἕκτῳ	τῶν Νόμων λέγων οὕτως· Τῆς
[13, 10]	ὑμῖν παρακελευόμενός τε καὶ ἐνδεικνύμενος,	ὅτῳ	ἂν ἀεὶ ἐντυγχάνω ὑμῶν, λέγων
[13, 13]	τε καὶ τὰ πρὸς τῷ	νότῳ	πάντα μίαν ἔχει καὶ τὴν
[13, 1]	ἐνόει, ἐπάκουσον ὅπως γυμνῇ καὶ	ἀκατακαλύπτῳ	φωνῇ τοὺς δὴ θεολόγους ἅπαντας
[13, 18]	θεούς φησι, καίπερ ἐν σώματι	φθαρτῷ	ὄντας καὶ λυθῆναι οἵους τε;
[13, 3]	αὐτοῦ γεγονότα πάντα τοιαῦτα. Ἐφ´	ἑκάστῳ	δ´ οὖν τῶν δημιουργημάτων ὁ
[13, 13]	πρὸς τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην δὲ	ἑκάστῳ,	ὃν εἵλετο δαίμονα τοῦτον φύλακα
[13, 13]	ὃ γίγνεται ὡς {ἔτυχ{ εν}	ἑκάστῳ,	προσαγορεύεται Τύχη. Σοφοκλῆς δὲ ὁ
[13, 5]	σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν	ἑκάστῳ	προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ
[13, 20]	ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ	ἀκολάστω	αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς
[13, 21]	χειρῶν πρότερον, καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας	ἔστω	καθαρός, καὶ ἐὰν πολίτης πολίτην,
[13, 19]	δὲ καὶ περὶ τῶν θηλειῶν	ἔστω	νομοθετούμενα, τῶν μέχρι γάμων. Εἶτα
[13, 21]	κτείνας πατέρα τοῖς αὐτοῖς ἔνοχος	ἔστω	νόμοις. Ὃς ἂν ἐκ προνοίας
[13, 19]	ἀνδράσι τε καὶ γυναιξὶ ταῦτ´	ἔστω·	τὰ δὲ κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ
[13, 21]	ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ τὰ αὐτὰ	ἔστω	τοῦ καθαρὸς εἶναι· καὶ ἐὰν
[13, 13]	τῷ τοῦ κυρίου ῥητῷ τῷ	Ἔστω	ὑμῶν τὸ ναὶ ναὶ καὶ
[13, 13]	τε ὅρκος τε περὶ παντὸς	ἀπέστω.	Καὶ τὸ σύνολον Πυθαγόρας καὶ
[13, 16]	εἴδει ἐβίωσαν βίου. Τῷ δὲ	χιλιοστῷ	ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε
[13, 16]	τὸν βίον τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι	τρισχιλιοστῷ	ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ δὲ ἄλλαι,
[13, 8]	πόλεων οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ	ἐλάττω	ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας ἢ οἱ
[13, 18]	Μικρότερα μὲν τῶν ἠθῶν μεταβαλόντα	ἐλάττω	κατὰ τὸ τῆς χώρας ἐπίπεδον
[13, 3]	πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ	ἐλάττω	τὰ ἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν.
[13, 17]	ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον ἐν τῷ	αὐτῷ	ἀεὶ εἶναι, μὴ τρίτου τινὸς
[13, 13]	γὰρ ἄνδρες οἱ διάπυροι ἀγγέλους	αὐτῷ	βούλονται δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες τοὺς
[13, 12]	θνητοῖς κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις·	αὐτῷ	δὲ χάρις καὶ μῖσος ὀπηδεῖ·
[13, 6]	καὶ ἐάσομεν χαίρειν ἢ πεισόμεθα	αὐτῷ.	Ἐλέγετο δέ, ὡς ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε
[13, 14]	τρόπον εἰρημένων τί δῆτα βούλεται	αὐτῷ	ἡ μετὰ ταῦτα φωνὴ τοὺς
[13, 13]	ἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´	αὐτῷ	θάλασσα καὶ πέτραι καὶ πᾶσα
[13, 10]	ἐστὶν ἀληθῆ, ἐπεὶ ἔμοιγε καὶ	αὐτῷ	θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ διατριβὴ
[13, 19]	οὐκ ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι δ´ ἐν	αὐτῷ	καὶ τάδε· Ἡ δὲ αὖ
[13, 16]	ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ. Ἔνθεν εἰκότως	αὐτῷ	καὶ τὸ παθητικὸν μέρος τῷ
[13, 17]	ἤ τινος ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης	αὐτῷ	κουφότητος ἄνω φέρηται, ὡς αὐτὸ
[13, 12]	τῶν κατὰ τὸν Ἱερὸν Λόγον	αὐτῷ	λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται περὶ τοῦ
[13, 3]	Δία, ἦ δ´ ὅς, οὐδὲ	αὐτῷ	μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν.
[13, 13]	θεός σου εἷς ἐστι καὶ	αὐτῷ	μόνῳ λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι
[13, 18]	οἷα τὰ σεμνὰ καὶ σοφὰ	αὐτῷ	περὶ γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα
[13, 6]	τῶν πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη ἄρα	αὐτῷ	πρακτέον καὶ γυμναστέον καὶ ἐδεστέον
[13, 10]	ὥστε, ἐπειδὴ εἶπεν ἡ μήτηρ	αὐτῷ	προθυμουμένῳ Ἕκτορα ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα,
[13, 18]	ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν τῷ	αὐτῷ	προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς δὲ δὴ
[13, 11]	πλείω ἂν εὕροι παρὰ τῷ	αὐτῷ	σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις δόγμασι, τάχα
[13, 21]	ὧν δὴ μάλιστα τῶν παρ´	αὐτῷ	τὰ σεμνὰ καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι
[13, 18]	τιμᾶν τε καὶ εὔχεσθαι διαφερόντως	αὐτῷ·	τὸ δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[13, 19]	καὶ ἔφιππον καὶ δόλιχον, ἐν	αὐτῷ	τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς δὲ
[13, 3]	ὄναρ. Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε καὶ	αὐτῷ	φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα,
[13, 18]	περὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν	αὐτῷ	φαινομένων ἀποδοὺς λόγον, καθ´ ὃν
[13, 13]	μὴ φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς αὐτὸς	αὑτῷ,	δέσποτα. Ὁ γὰρ θεὸς βλέπει
[13, 15]	κρεῖττον σχολῆς, ἣν αὐτὸς ἕκαστος	αὑτῷ	κατείργασται, τῆς οἰκείας ὁρμῆς τε
[13, 18]	ἐκ τούτων, ὥστ´ εἰς ταὐτὸν	αὑτῷ	ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ τῶν ἄλλων
[13, 13]	θεὸν καὶ μὴ δόκει ὅμοιον	αὑτῷ	σάρκινον καθεστάναι. Οὐκ οἶσθά γ´
[13, 14]	οὐ κατὰ φιλόσοφον οὐδ´ αὐτὸς	αὑτῷ	συμφώνως τὰς μυθικὰς τῶν ποιητῶν
[13, 21]	αὐτό· τῷ πτωχῷ καὶ τῷ	προσηλύτῳ	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ
[13, 21]	ἐπανατρυγήσεις τὰ ὀπίσω σου· τῷ	προσηλύτῳ	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ
[13, 21]	καλαμήσασθαι τὰ ὀπίσω σου· τῷ	προσηλύτῳ	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ
[13, 10]	εἴ με νῦν ὑμεῖς ἀφίετε,	Ἀνύτῳ	ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη ἢ τὴν
[13, 10]	εἴποιτε· ὦ Σώκρατες, νῦν μὲν	Ἀνύτῳ	οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´ ἀφίεμέν σε,
[13, 10]	οἴει φροντίσαι θανάτου καὶ κινδύνου;	Οὕτω	γὰρ ἔχει, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,
[13, 4]	σὺ ὡς ἀληθῶς ἡγῇ ταῦτα	οὕτω	γεγονέναι; Καὶ ἔτι τούτων θαυμασιώτερα,
[13, 9]	ὄντος, ὡς τὸ εἰκός, ἐτόλμησας	οὕτω	γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους τοὺς
[13, 13]	δευτέρῳ τῆς Πολιτείας οὕτω φησίν·	Οὕτω	δὲ διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται,
[13, 7]	δοκεῖ καὶ δόξει. Οἷς οὖν	οὕτω	δέδοκται καὶ οἷς μή, τούτοις
[13, 10]	πλεῖον ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται	οὕτω	εἶναι ἢ μία νύξ. εἰ
[13, 20]	Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ	οὕτω	θεῖά σοι δωρήσεται ἡ παρ´
[13, 11]	δὴ χρόνον ὡς δαίμονας γεγονότας	οὕτω	θεραπεύσομέν τε καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν
[13, 7]	ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ πάλαι	οὕτω	καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ. Καὶ
[13, 10]	ἱκανῶς περὶ τῶν ἐν Ἅιδου	οὕτω	καὶ οἴομαι οὐκ εἰδέναι· τὸ
[13, 19]	νομοθέτης αὐτοῖς ὥσπερ τοὺς ἄνδρας	οὕτω	καὶ τὰς γυναῖκας ἐκλέξας παραδώσει
[13, 11]	θείους τιθέναι καὶ τίνι διαφόρῳ,	οὕτω	καὶ ταύτη θήσομεν ᾗ ἂν
[13, 17]	ἀνάγκη ὡς τὸ μέσον χρῶμα	οὕτω	καὶ ταύτην ἐν χρόνῳ φύσει
[13, 10]	ταύτην τὴν νύκτα ἐν ᾗ	οὕτω	κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν,
[13, 3]	ὁμωνύμως ἀκουστέον ὡς τῶν τιμωριῶν	οὕτω	κεκλημένων, ἃς ἀγαθὸς ὢν ὁ
[13, 12]	λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ	οὕτω	λέγει· Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν, ἱερὸν
[13, 3]	ἦν ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως	οὕτω	λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε καὶ
[13, 3]	πάνυ ἄκρατον ψεῦδος. Ἢ οὐχ	οὕτω;	Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ μὲν
[13, 13]	φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν οὖν	οὕτω	περὶ αὐτῆς λέγει· Πρῶτον ἕνη
[13, 16]	τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον τοῦτον,	οὕτω	πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ
[13, 8]	τυφλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι.	Οὕτω	σοι διαφερόντως τῶν ἄλλων Ἀθηναίων
[13, 19]	ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα	οὕτω	τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ δὴ
[13, 3]	τῷ ὄντι τε καὶ λεκτέον	οὕτω.	Τί μήν; Ἀλλὰ μὴν οὐδέν
[13, 19]	γένηται· ἐὰν δέ τις βιάσηται,	οὕτω	τιθέναι ὡς οὐκ οὔσης τροφῆς
[13, 20]	ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται,	οὕτω	τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα πάλιν
[13, 13]	ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας	οὕτω	φησίν· Οὕτω δὲ διακείμενος ὁ
[13, 6]	ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν	οὕτω	φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ
[13, 3]	ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα,	οὕτω	χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ
[13, 19]	ὡς οὐκ οὔσης τροφῆς τῷ	τοιούτῳ.	Καὶ τὰ μὲν περὶ γυναικῶν
[13, 3]	μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ ἐν τῷ	τοιούτῳ.	Πολύ γ´, ἔφη. Ἀλλὰ μὴν
[13, 21]	στάσεσι μάχης γενομένης ἤ τινι	τοιούτῳ	τρόπῳ ἀμυνόμενος ἄρχοντα χειρῶν πρότερον,
[13, 6]	εἰ δὲ μή, ὅσῳ μείζων,	τοσούτῳ	χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἡμᾶς,
[13, 16]	ὅπλων κρίσεως. Τὴν δὲ ἐπὶ	τούτῳ	Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ καὶ ταύτην τοῦ
[13, 10]	τῳ σοφώτερός του φαίην εἶναι,	τούτῳ	ἄν, ὅτι οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς
[13, 10]	κινδυνεύεις νυνὶ ἀποθανεῖν; ἐγὼ δὲ	τούτῳ	δίκαιον ἂν λόγον ἀντείποιμι, ὅτι
[13, 20]	πράττοντες. Φίλω μὲν οὖν καὶ	τούτω,	ἧττον δὲ ἐκείνων, ἀλλήλοιν διά
[13, 10]	οἶδεν; ἐγὼ δ´, ὦ ἄνδρες,	τούτῳ	καὶ ἐνταῦθα διαφέρω τῶν πολλῶν
[13, 13]	ἄλλων στοιχείων τὰ αὐτά. Παραπλήσια	τούτῳ	καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν
[13, 10]	πεισόμεθα, ἀλλ´ ἀφίεμέν σε, ἐπὶ	τούτῳ	μέντοι ἐφ´ ᾧ τε μηκέτι
[13, 16]	καὶ μελίττας κατιέναι φάσκων καὶ	τούτῳ	πιστεύειν ἡμᾶς παρακαλῶν τῷ λόγῳ
[13, 12]	εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας	τούτῳ	προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν κύτος·
[13, 13]	Εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας	τούτῳ	προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν κύτος·
[13, 21]	κολάζων τὸν αὑτοῦ θυμόν. Καὶ	τούτῳ	προστίθησιν ἑξῆς ἕτερον τοιόνδε νόμον·
[13, 12]	δέ μοι περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι	τούτῳ	Πυθαγόρας τε καὶ Σωκράτης καὶ
[13, 17]	εἶναι λέγεται, οἱ μὲν πολλοὶ	τούτῳ	τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι τὴν οὐσίαν
[13, 7]	τὸ μετὰ τοῦτο, μᾶλλον δ´	ἐρωτῶ,	πότερον ἃ ἄν τις ὁμολογήσῃ
[13, 6]	φαίνονταί μοι, καὶ τοὺς αὐτοὺς	πρεσβεύω	καὶ τιμῶ οὕσπερ καὶ πρότερον·
[13, 13]	τὰ τρίτα, οὐκ ἄλλως ἔγωγε	ἐξακούω	ἢ τὴν ἁγίαν τριάδα μηνύεσθαι.
[13, 3]	οὐδέ γε ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας,	ἄμφω	δὲ ἀληθῆ φυλάξαντα, τό τε
[13, 13]	ἐκ μιᾶς δὲ ματρὸς πνέομεν	ἄμφω,	τῆς ὕλης, παραδίδωσι καὶ ἕνα
[13, 3]	θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς καὶ τῷ	φιλοσόφῳ	ἄριστα ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ
[13, 20]	δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ	ἀφιλοσόφῳ,	φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται, τάχ´ ἄν
[13, 3]	τῆς αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ	ἔχω,	ἔφη, νῦν γε οὕτως εἰπεῖν.
[13, 6]	μοι ἀλλοιότερος φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδ´	ἔχω,	ἢ ὁ αὐτός, καὶ ἐάσομεν
[13, 20]	καὶ οἷον πνεῦμα ἤ τις	ἠχὼ	ἀπὸ λείων τε καὶ στερεῶν
[13, 21]	οὐκ ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν αὐτό· τῷ	πτωχῷ	καὶ τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ
[13, 13]	τὰ μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ	ζῴῳ,	τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ μὲν