Livre, Chap.
[13, 20]	ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα τυγχάνει·	~κʹ	ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν δὲ
[13, 10]	ἐπήγγελται εἰς κόλπους Ἁβραὰμ καὶ	Ἰσαὰκ	καὶ Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά τε
[13, 12]	ΕΞ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ	ΕΚ	ΤΗΣ ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ
[13, 1]	ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ·	ΕΚ	ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ δὲ τῶν
[13, 12]	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ·	ΕΚ	ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ.
[13, 5]	ὧδέ πη λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ	ΕΚ	ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ
[13, 13]	δημιουργεῖν τὰ νοητά; εἰκότως ἄρα	ἐκ	γῆς μὲν τὸ σῶμα διαπλάττεσθαι
[13, 1]	Φόρκυς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,	ἐκ	δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς
[13, 14]	Φόρκυς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,	ἐκ	δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς
[13, 15]	ἀγγέλους τε καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν·	ἐκ	δὲ τῆς τούτων ἀποπτώσεως καὶ
[13, 13]	τῆς διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ θάλασσαν·	ἐκ	δὲ τούτου αὖθις γίνεται οὐρανὸς
[13, 13]	τέχνας ἅπασι συνέπεται θεῖος λόγος,	ἐκ〉	διδάσκων αὐτὸς αὐτούς, ὅ τι
[13, 13]	τοῖς Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος·	Ἐκ	Διὸς ἀρχώμεθα εἰπών· τὸν οὐδέποτ´
[13, 17]	ἔστι ψυχὴ τρίτον τι πρᾶγμα	ἐκ	δύο ἐναντίων ἀλλήλοις σύνθετον, ἁπλοῦν
[13, 17]	τὰ ἄνω βιάζεται; τὰ γὰρ	ἐκ	δύο τινῶν ἀλλήλοις ἐναντίων εἰς
[13, 12]	λόγος ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς διέταξεν,	ἐκ	θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν κατὰ δίπλακα
[13, 12]	περὶ τῶν αὐτῶν φησιν οὕτως·	Ἐκ	θεοῦ ἀρχώμεσθα, τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες
[13, 10]	οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν	ἐκ	θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον
[13, 3]	που λέγοιτο κακὰ τοῖς φαύλοις	ἐκ	θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως ἀκουστέον ὡς
[13, 16]	βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἀφικνεῖται καὶ	ἐκ	θηρίου, ὅς ποτε ἄνθρωπος ἦν,
[13, 17]	συστῆναι ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ὡς	ἐκ	λευκοῦ καὶ μέλανος τῶν μέσων
[13, 13]	ἱδρυσάμεσθα πημάτων παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´	ἐκ	λίθων ἢ χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων
[13, 13]	Ὁ μελοποιὸς δέ· Θεῷ δυνατὸν	ἐκ	μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι φάος,
[13, 15]	ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς τοὺς δαίμονας.	Ἐκ	μὲν γὰρ τῆς τῶν σωμάτων
[13, 9]	πρᾶγμα; οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´	ἐκ	μὲν τούτων τῶν τόπων ἀπαρεῖς,
[13, 13]	ἂν ἐκ μόνου γενομένου καὶ	ἐκ	μὴ ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ
[13, 13]	τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ μόνον τὴν	ἐκ	μὴ ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε
[13, 13]	ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος,	ἐκ	μιᾶς δὲ ματρὸς πνέομεν ἄμφω,
[13, 13]	αὐτοῦ γεγονέναι σημαίνει, ὡς ἂν	ἐκ	μόνου γενομένου καὶ ἐκ μὴ
[13, 13]	μὴν γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον	ἐκ	Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν οἱ φιλόσοφοι.
[13, 13]	εἴη περιστροφή, ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ	ἐκ	νυκτερινῆς τινος ἡμέρας εἰς ἀληθινὴν
[13, 2]	τε καὶ θεολόγων τῶν τε	ἐκ	παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν
[13, 13]	τί τῳ κακόν ἐστι γεγονὸς	ἐκ	προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν ἢ
[13, 21]	ἔνοχος ἔστω νόμοις. Ὃς ἂν	ἐκ	προνοίας τε καὶ ἀδίκως ὅντιν´
[13, 3]	παρ´ Ἑβραίοις προφητεία ὧδέ πη	ἐκ	προσώπου τοῦ θεοῦ διδάσκει λέγουσα·
[13, 12]	αὐτῆς. Καί τινες εἰρήκασι τῶν	ἐκ	τῆς αἱρέσεως ὄντες τῆς ἐκ
[13, 13]	οἱ παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες φιλόσοφοι,	ἐκ	τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας, τῷ
[13, 13]	δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον καὶ τὴν	ἐκ	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν κλοπὴν
[13, 17]	τά τε ἐν τῷ κόσμῳ	ἐκ	τῆς τῶν ἐναντίων φύσεως ὑπὸ
[13, 15]	δὲ οἱ δαίμονες. Εἰ δ´	ἐκ	τῆς τῶν κρειττόνων ἀπορροίας οὗτοι,
[13, 15]	μέσην τῶν λογικῶν φύσιν οὔτ´	ἐκ	τῆς τῶν σωμάτων ὕλης οὔτ´
[13, 15]	τῶν κρειττόνων φύσεως; εἰ δὲ	ἐκ	τῆσδε ἦν, οὐδ´ ἂν ἐτράπη
[13, 9]	ἡδέως σου ἀκούοιεν ὡς γελοίως	ἐκ	τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες σκευήν τέ
[13, 15]	αἰτίου συστῆναι λέγων. Οὐδὲ γὰρ	ἐκ	τοῦ μὴ ὄντος αὐτὰς γεγονέναι
[13, 12]	ἐκ τῆς αἱρέσεως ὄντες τῆς	ἐκ	τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος αὐτὴν ἔχειν
[13, 13]	σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν πρόνοιαν	ἐκ	τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε ἐν
[13, 16]	τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται,	ἐκ	τούτων τὰ παραδείγματα γίγνεται· καὶ
[13, 18]	ἀναλογίας ὁμολογῆσαν φιλίαν τε ἔσχεν	ἐκ	τούτων, ὥστ´ εἰς ταὐτὸν αὑτῷ
[13, 16]	λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ	ἐκ	τῶν ἄλλων δὲ θηρίων ὡσαύτως
[13, 13]	καὶ υἱὸν οὐκ οἶδ´ ὅπως	ἐκ	τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος
[13, 12]	καὶ Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες	ἐκ	τῶν ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν εἶναι.
[13, 21]	ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν μὲν	ἐκ	τῶν οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως ἂν
[13, 11]	Ἀλλὰ γὰρ ἡμεῖς μὲν ταῦτα	ἐκ	τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ
[13, 16]	οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν	ἐκ	τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους καὶ
[13, 13]	Καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται	ἐκ	τῶν χειρῶν μου. Αὐτὸς δ´
[13, 16]	δεσπότιν καὶ ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο	ἐκ	τῶνδε καὶ τοιῷδε τρόπῳ· τῆς
[13, 18]	τοῦ Πλάτωνος εἰς φῶς ἄγειν,	ἐκ	τῶνδε παρὸν καὶ τὰ ἐμοὶ
[13, 19]	παγκρατίου καὶ τόξου λίθων τε	ἐκ	χειρὸς βολῆς καὶ διὰ σφενδόνης
[13, 13]	Ἐπί τε τῆς τοῦ ἀνθρώπου	ἐκ	χοὸς διαπλάσεως ἱστάμενοι γήϊνον μὲν
[13, 17]	εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ τὸν ἄνθρωπον	ἐκ	ψυχῆς καὶ σώματος κοινός ἐστι
[13, 18]	καὶ ἁπτόν. Καὶ διὰ ταῦτα	ἔκ	τε δὴ τούτων τοιούτων καὶ
[13, 14]	ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ	ΟΥΚ	ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ
[13, 8]	δὲ τότε μὲν ἐκαλλωπίζου ὡς	οὐκ	ἀγανακτῶν εἰ δέοι τεθνάναι σε,
[13, 15]	τῶν λογικῶν φύσιν γενητήν, ἀλλ´	οὐκ	ἀγένητον εἶναί φασι. Ταύτην δὲ
[13, 13]	θεὸς δικαίοις ἔργοις ἥδεται καὶ	οὐκ	ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{ ὲ} ἐᾷ
[13, 17]	δὲ τοῦτο, φθαρτὴν ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´	οὐκ	ἀθάνατον τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ
[13, 10]	ἂν οὖν εἴποι τις· εἶτ´	οὐκ	αἰσχύνῃ, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον ἐπιτήδευμα
[13, 14]	δὲ οἱ νῦν ψευδεῖς καὶ	οὐκ	ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν οἱ αὐτοὶ
[13, 8]	ἔργῳ, ἀλλ´ οὐ λόγῳ, ἢ	οὐκ	ἀληθῆ; τί φῶμεν πρὸς ταῦτα,
[13, 13]	καὶ τρίτον περὶ τὰ τρίτα,	οὐκ	ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω ἢ τὴν
[13, 10]	τῶν κακῶν ἐστι. καίτοι πῶς	οὐκ	ἀμαθία ἐστὶν αὕτη ἡ ἐπονείδιστος,
[13, 15]	ἄλογος γὰρ αὕτη· λογικὰ δ´	οὐκ	ἄν ποτε ἐξ ἀλόγου τεχθείη,
[13, 13]	ὡς ἐν ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ	οὐκ	ἄν ποτε σωθείη φιλία. Καὶ
[13, 6]	τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν αὔριον, καὶ	οὐκ	ἄν σε παρακρούοι ἡ παροῦσα
[13, 10]	πρὸς τὰ ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι	οὐκ	ἂν ἀηδὲς εἶναι. καὶ δὴ
[13, 11]	οὓς στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας	οὐκ	ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν
[13, 13]	ἐστὶν ἀγένητος· εἰ γὰρ ἐγένετο,	οὐκ	ἂν ἦν ἔτι ἀρχά, ἀλλ´
[13, 19]	πρέπον ἂν εἴη, γυναιξὶ δὲ	οὐκ	ἂν πρέπον. Καὶ πάλιν ἑξῆς
[13, 5]	Σωκράτην. Ἐπεὶ δὲ ζῆν μὲν	οὐκ	ἂν προείλετο μᾶλλον ἢ ἀληθεύειν,
[13, 19]	πρὸς τὴν ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ	οὐκ	ἀναγκαῖά σοι δοκῶ λέγειν; Οὐ
[13, 3]	οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε;	οὐκ	ἀνάγκη, εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς
[13, 19]	ἂν εἶεν πρὸς τὸ διαπονεῖν	οὐκ	ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι δ´ ἐν αὐτῷ
[13, 19]	τούτων νόμοις μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν	οὐκ	ἄξια βιάζεσθαι τῆς κοινωνίας· ἐὰν
[13, 21]	Τοιαῦτα μὲν τὰ κατὰ τῶνδε,	οὐκ	ἄξια τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς
[13, 12]	ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως ἡμῖν εἴρηται.	Οὐκ	ἀπεοικότως οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα
[13, 15]	δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος τὸν τρόπον,	οὐκ	ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς
[13, 3]	τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής.	Οὐκ	ἄρα ἐστὶν οὗ ἕνεκα ἂν
[13, 3]	Ἀληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν.	Οὐκ	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ἀποδεκτέον
[13, 3]	Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί.	Οὐκ	ἄρα πάντων γε αἴτιον τὸ
[13, 6]	Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ γε.	Οὐκ	ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν
[13, 13]	τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής τις	οὐκ	ἄσημος γράφει· Οὐδέ ποτ´ ἦμαρ
[13, 17]	εἶναι λέγουσι καὶ σωματοειδῆ, ἀλλ´	οὐκ	ἀσώματον. Ὁ δὲ Πλάτων τῷ
[13, 18]	φύσεις· τοὺς δὲ λεχθέντας ἄρχοντας	οὐκ	αὐτεξουσίους, ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ πάντων
[13, 16]	αὐτὸ ὅθεν ἥκει ψυχὴ ἑκάστη,	οὐκ	ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων· οὐ γὰρ
[13, 3]	δὲ ὁ δρῶν ταῦτα θεός,	οὐκ	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν. Ἀλλ´
[13, 3]	ὁ δρῶν ταῦτα ὁ θεός,	οὐκ	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν, ἀλλ´
[13, 13]	Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι	οὐκ	ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα.
[13, 16]	διὰ τὸν ὑπ´ ἐκείνων θάνατον	οὐκ	ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι.
[13, 10]	ἐν Ἅιδου οὕτω καὶ οἴομαι	οὐκ	εἰδέναι· τὸ δὲ ἀδικεῖν καὶ
[13, 10]	φαίην εἶναι, τούτῳ ἄν, ὅτι	οὐκ	εἰδὼς ἱκανῶς περὶ τῶν ἐν
[13, 13]	τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε	οὐκ	εἶναι θεόν. Ἔστιν γάρ, ἔστιν·
[13, 21]	ἡμέραν μίαν ἢ δύο βιώσῃ,	οὐκ	ἐκδικηθήσεται· τὸ γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ
[13, 10]	καὶ σμικρὸν ὄφελός ἐστιν, ἀλλ´	οὐκ	ἐκεῖνο μόνον σκοπεῖν, ὅταν πράττῃ,
[13, 3]	εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου	οὐκ	ἐκλείψουσιν. Εἰ δέ πη τὸν
[13, 21]	σου ἐμπλησθῆναι, εἰς δ´ ἄγγος	οὐκ	ἐμβαλεῖς. Καὶ πάλιν· Ἐὰν εἰσέλθῃς
[13, 8]	ἄνευ νόμων; νῦν δὲ δὴ	οὐκ	ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν
[13, 4]	δῆσαι, ὅτι τοὺς υἱεῖς κατέπινεν	οὐκ	ἐν δίκῃ, καὶ ἐκεῖνόν γε
[13, 3]	μὲν ἄρα ἐν θεῷ ψευδὴς	οὐκ	ἔνι; Οὔ μοι δοκεῖ. Ἀλλὰ
[13, 3]	οὐκ οἴει; Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´	οὐκ	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας
[13, 14]	οὐκ οἴει; Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´	οὐκ	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας
[13, 3]	Ἀθηνᾶς τε καὶ Διὸς γεγονέναι,	οὐκ	ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν ἔριν τε
[13, 3]	Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο	οὐκ	ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν
[13, 21]	δράγμα ἐν τῷ ἀγρῷ σου,	οὐκ	ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν αὐτό· τῷ πτωχῷ
[13, 21]	χειρῶν σου. Ἐὰν δὲ ἐλαιολογήσῃς,	οὐκ	ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι τὰ ὀπίσω σου·
[13, 21]	δὲ τρυγήσῃς τὸν ἀμπελῶνά σου,	οὐκ	ἐπανατρυγήσεις τὰ ὀπίσω σου· τῷ
[13, 3]	ἃς ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς	οὐκ	ἐπὶ βλάβῃ τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´
[13, 13]	εἰ μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς ἡμῶν,	οὐκ	ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν ὅπως
[13, 12]	δ´ ἐξ ἀγαθῶν θνητοῖς κακὸν	οὐκ	ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ χάρις
[13, 3]	ποιητάς, παρ´ οὓς ἐὰν ποιῶσιν	οὐκ	ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς γε
[13, 3]	εἰ δὴ ὁ θεὸς Θάνατον	οὐκ	ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται ἐπ´ ἀπωλείᾳ
[13, 18]	καὶ ἐπείπερ γεγένησθε, ἀθάνατοι μὲν	οὐκ	ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν·
[13, 13]	ἴδετε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ	οὐκ	ἔστι θεὸς ἕτερος πλὴν ἐμοῦ.
[13, 7]	δέδοκται καὶ οἷς μή, τούτοις	οὐκ	ἔστι κοινὴ βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη
[13, 3]	οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο;	Οὐκ	ἔστι. Πάντη ἄρα ἀψευδὲς τὸ
[13, 17]	ἀεὶ ἐνόντος αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ	οὐκ	ἔστι ψυχὴ τρίτον τι πρᾶγμα
[13, 13]	ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία Τύχη θεός,	οὐκ	ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ γίγνεται
[13, 13]	ἄντικρυς τὸ ἀποστολικὸν δείκνυσιν ἐκεῖνο·	Οὐκ	ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς
[13, 13]	τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ τούτων·	Οὐκ	ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία Τύχη θεός,
[13, 13]	ποιήσω· πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ	οὐκ	ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ τῶν
[13, 9]	ἀδελφοί, οἱ ἐν Ἅιδου νόμοι,	οὐκ	εὐμενῶς σε ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι
[13, 20]	ἄλλου ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν	οὐκ	ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ
[13, 3]	ἥκιστα τῆς αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν;	Οὐκ	ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως
[13, 3]	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν καὶ	οὐκ	ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν ταῖς θεολογίαις
[13, 16]	εὐλόγως τις ἂν ἐπισημήναιτο, ὡς	οὐκ	ἦν σύμφωνα τὸν αὐτὸν λέγειν
[13, 4]	ὦ Σώκρατες, ἃ οἱ πολλοὶ	οὐκ	ἴσασι. Καὶ πόλεμον ἄρα ἡγῇ
[13, 13]	ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα καὶ υἱὸν	οὐκ	οἶδ´ ὅπως ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν
[13, 3]	λόγῳ ἢ ἔργῳ φαντάσματα προτείνων;	Οὐκ	οἶδα, ἦ δ´ ὅς. Οὐκ
[13, 10]	ἡ τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι ἃ	οὐκ	οἶδεν; ἐγὼ δ´, ὦ ἄνδρες,
[13, 10]	δοκεῖν γὰρ εἰδέναι ἐστὶν ἃ	οὐκ	οἶδεν. οἶδε μὲν γὰρ οὐδεὶς
[13, 13]	χόες. Καὶ ταῦτα οὔθ´ ὅτι	οὐκ	οἶδεν οἶδεν, ἀλλὰ τῷ ὄντι
[13, 9]	νόμιμα καὶ οἱ νόμοι; καὶ	οὐκ	οἴει ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ τοῦ
[13, 3]	μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους. Ἢ	οὐκ	οἴει; Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ
[13, 14]	μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους· ἢ	οὐκ	οἴει; Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ
[13, 16]	τῶν θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι· ἢ	οὐκ	οἴει; Πάνυ μὲν οὖν εἰκὸς
[13, 13]	δόκει ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον καθεστάναι.	Οὐκ	οἶσθά γ´ αὐτόν. Ποτὲ μὲν
[13, 3]	Οὐκ οἶδα, ἦ δ´ ὅς.	Οὐκ	οἶσθα, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι
[13, 13]	τῶν ἐφεστώτων ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων	οὐκ	ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας τὰς
[13, 13]	τὸ σῶμα ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος δὲ	οὐκ	ὀκνεῖ ἐν κατάρας μέρει τίθεσθαι
[13, 13]	τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος	οὐκ	ὀκνεῖ καὶ ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν
[13, 6]	ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον μὲν ταύτη	οὐκ	ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς τῶν
[13, 13]	ἀνάβασιν. Τοῦτο δή, ὡς ἔοικεν,	οὐκ	ὀστράκου ἂν εἴη περιστροφή, ἀλλὰ
[13, 19]	τις βιάσηται, οὕτω τιθέναι ὡς	οὐκ	οὔσης τροφῆς τῷ τοιούτῳ. Καὶ
[13, 13]	τι ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις, καὶ	οὐκ	ὄψομαι αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου φησί.
[13, 19]	εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς χορείας παιδείᾳ,	οὐκ	ᾠήθη δεῖν κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν,
[13, 10]	θάνατον καὶ οἰόμενος σοφὸς εἶναι	οὐκ	ὤν. τὸ γάρ τοι θάνατον
[13, 3]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε,	οὔκ	ἐσμεν ποιηταὶ ἐγώ τε καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/02/2009