Livre, Chap.
[13, 11]	ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ	δὴ	ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν
[13, 19]	παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ δὲ	δὴ	καὶ περὶ θηλειῶν ὁ μὲν
[13, 7]	ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται. Τί δὲ	δή;	κακουργεῖν δεῖ, ὦ Κρίτων, ἢ
[13, 3]	ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. Τὰ δὲ	δὴ	Κρόνου ἔργα καὶ πάθη ὑπὸ
[13, 3]	μάλα, ἔφη, ἀπόχρη. Τί δὲ	δὴ	ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα
[13, 19]	πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ	δή,	οἶμαι, αἵ τε γυναῖκες καὶ
[13, 8]	ἀρέσκοι ἄνευ νόμων; νῦν δὲ	δὴ	οὐκ ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν
[13, 15]	ἀπὸ τοῦ γλυκέος; εἰ δὲ	δὴ	σκότους παντὸς καὶ πικρίας πάσης
[13, 3]	μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ	δή;	τὸ ἐν τοῖς λόγοις ψεῦδος
[13, 18]	αὐτῷ προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς δὲ	δὴ	τοὺς ὁρατούς, μεγίστους καὶ τιμιωτάτους
[13, 8]	μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός.	~ηʹ	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ
[13, 17]	ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ	Η	ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ
[13, 13]	ἤτοι πάντα θεὸν ἀγαθὸν λέγων	ἤ,	ὅπερ καὶ μᾶλλον, ἐν πᾶσι
[13, 3]	τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωϊκὰ	ἤ	τι ἄλλο τῶν τοιούτων, ἢ
[13, 13]	οὔτε ὅπου δικαστήριον ἢ βουλευτήριον	ἤ	τι κοινὸν ἄλλο τῆς πόλεως
[13, 3]	καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ μανίαν	ἤ	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι
[13, 3]	φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ μανίαν	ἤ	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι
[13, 20]	τάχ´ ἄν που ἐν μέθαις	ἤ	τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω
[13, 11]	ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν τις γήρᾳ	ἤ	τινι ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν
[13, 21]	κτείνῃ ἐν στάσεσι μάχης γενομένης	ἤ	τινι τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος ἄρχοντα
[13, 21]	μήτηρ υἱὸν ἢ θυγατέρα πληγαῖς	ἤ	τινι τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις
[13, 17]	φύσει βαρύ, κἂν ὑφ´ ἡμῶν	ἤ	τινος ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ
[13, 20]	ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα	ἤ	τις ἠχὼ ἀπὸ λείων τε
[13, 15]	τῶν σωμάτων ὕλης εἶεν, ὥρα	ἢ	ἀγενήτους λέγειν καὶ πρὸς τῇ
[13, 21]	ποτέ. Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν	ἢ	ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ, τὰ
[13, 10]	σκοπεῖν, ὅταν πράττῃ, πότερον δίκαια	ἢ	ἄδικα πράττει καὶ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ
[13, 13]	ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν	ἢ	ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον‘
[13, 5]	μὲν οὐκ ἂν προείλετο μᾶλλον	ἢ	ἀληθεύειν, ἑώρα δὲ ζῆν τε
[13, 10]	ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ φοβηθεὶς θάνατον	ἢ	ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα λίποιμι τὴν
[13, 9]	τινα περιθέμενος ἢ διφθέραν λαβὼν	ἢ	ἄλλα, οἷα δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι
[13, 16]	ἀδίκους καὶ παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι	ἢ	ἄλλα ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα,
[13, 3]	ἔχον ἢ φύσει ἢ τέχνῃ	ἢ	ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου
[13, 21]	ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀποκτεῖναι τρώσασα,	ἢ	ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, φευγέτω
[13, 10]	ἡμῖν Πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον	ἢ	ἀνθρώποις εἴρηται καὶ Μὴ φοβεῖσθε
[13, 3]	χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ θεῶν	ἢ	ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα
[13, 3]	ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν,	ἢ	ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ πάντων
[13, 3]	γε φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους	ἢ	ἀρετῆς εἶναι. Ὀρθότατα, ἦν δ´
[13, 10]	φαύλη ἂν εἴη ἡ ἀποδημία;	ἢ	αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ
[13, 3]	τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ ἰδέας,	ἢ	αὐτὸ ὑφ´ αὑτοῦ μεθίστασθαι, ἢ
[13, 7]	κακῶς πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶς·	ἢ	ἀφίστασαι καὶ οὐ κοινωνεῖς τῆς
[13, 13]	τὴν ὁδὸν οὔτε ὅπου δικαστήριον	ἢ	βουλευτήριον ἤ τι κοινὸν ἄλλο
[13, 10]	γὰρ θάτερόν ἐστι τὸ τεθνάναι·	ἢ	γὰρ οἷον μηδέν τι εἶναι
[13, 13]	ἦν ἀρχὴν ἔχων γενέσεως οὐδεμίαν,	ἢ	γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς τινος ἀρξάμενος;
[13, 13]	αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν ἦν	ἢ	γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ περὶ τῶν
[13, 13]	χεῖρας ἔχον βόες ἠὲ λέοντες	ἢ	γράψαι χείρεσσι καὶ ἔργα τελεῖν
[13, 21]	ἀνὴρ δι´ ὀργὴν κτείνῃ τινὰ	ἢ	γυνή τις ἑαυτῆς ἄνδρα ταὐτὸν
[13, 19]	δ´ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;	ἢ	δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας
[13, 13]	χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς	ἢ	δι´ ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου ζῴδια,
[13, 14]	τὰ τούτοις ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει·	Ἢ	Δία καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν
[13, 9]	ἀπεδίδρασκες σκευήν τέ τινα περιθέμενος	ἢ	διφθέραν λαβὼν ἢ ἄλλα, οἷα
[13, 10]	ὦ ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν	ἢ	δοκεῖν σοφὸν εἶναι μὴ ὄντα·
[13, 21]	ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν δὲ ἡμέραν μίαν	ἢ	δύο βιώσῃ, οὐκ ἐκδικηθήσεται· τὸ
[13, 3]	θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ λέγειν,	ἢ	εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν
[13, 13]	λίθων ἢ χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων	ἢ	ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας τε τούτοις
[13, 3]	ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ	ἢ	ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα
[13, 6]	καὶ δόξῃ τὸν νοῦν προσέχει,	ἢ	ἑνὸς μόνου ἐκείνου ὃς ἂν
[13, 7]	ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον,	ἢ	ἐξαπατητέον; Ποιητέον. Τούτοις παράθες τὸ
[13, 10]	οὐ δεῖν ἐμὲ δεῦρο εἰσελθεῖν	ἢ	ἐπειδὴ εἰσῆλθον οὐχ οἷόν τ´
[13, 3]	τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτόν,	ἢ	ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ αἴσχιον
[13, 3]	θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ	ἢ	ἔργῳ φαντάσματα προτείνων; Οὐκ οἶδα,
[13, 13]	ὦ Πάμφιλε, ταύρων τι πλῆθος	ἢ	ἐρίφων ἢ νὴ Δία ἑτέρων
[13, 9]	ἀνθρώπους καὶ δουλεύων, τί ποιῶν	ἢ	εὐωχούμενος ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ
[13, 3]	ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν	ἢ	θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη.
[13, 21]	θυμὸν πατὴρ ἢ μήτηρ υἱὸν	ἢ	θυγατέρα πληγαῖς ἤ τινι τρόπῳ
[13, 16]	διὰ τὰ μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων,	ἢ	ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ μεγάλας ἢ
[13, 14]	καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον	ἢ	καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς
[13, 1]	καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον	ἢ	καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς
[13, 16]	μελιττῶν ἢ σφηκῶν ἢ μυρμήκων,	ἢ	καὶ εἰς αὐτό γε πάλιν
[13, 10]	πράττει καὶ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἔργα	ἢ	κακοῦ. φαῦλοι γὰρ ἂν τῷ
[13, 13]	πράττειν προσίσταται αὐτοῖς. Εὖ δὲ	ἢ	κακῶς τίς γέγονεν ἐν πόλει,
[13, 10]	μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα	ἢ	κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή τις
[13, 13]	ἢ νὴ Δία ἑτέρων τοιούτων,	ἢ	κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας ἤτοι
[13, 3]	ψεύδεσθαι ὁ θεὸς ἐθέλοι ἂν	ἢ	λόγῳ ἢ ἔργῳ φαντάσματα προτείνων;
[13, 3]	δεῖ. Ἀλλὰ δι´ οἰκείων ἄνοιαν	ἢ	μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη, τῶν
[13, 21]	Ὁ δὲ μὴ ἐπεξιών, δέον,	ἢ	μὴ προαγορεύων εἰργέσθω τῶν ἐντὸς
[13, 21]	θανατῶσαι. Ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ	ἢ	μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω. Ἐὰν
[13, 21]	ὀλιγάκις δέ, διὰ θυμὸν πατὴρ	ἢ	μήτηρ υἱὸν ἢ θυγατέρα πληγαῖς
[13, 10]	πᾶς χρόνος φαίνεται οὕτω εἶναι	ἢ	μία νύξ. εἰ δ´ αὖ
[13, 16]	γένος, ἤπου μελιττῶν ἢ σφηκῶν	ἢ	μυρμήκων, ἢ καὶ εἰς αὐτό
[13, 13]	ταύρων τι πλῆθος ἢ ἐρίφων	ἢ	νὴ Δία ἑτέρων τοιούτων, ἢ
[13, 21]	ξένον. Ἐὰν δὲ ἀστὸν ξένος	ἢ	ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ
[13, 21]	καὶ ἐὰν πολίτης πολίτην, ὡσαύτως,	ἢ	ξένος ξένον. Ἐὰν δὲ ἀστὸν
[13, 6]	καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον	ἢ	ξύμπαντας τοὺς ἄλλους; ᾧ εἰ
[13, 6]	τῷ ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον	ἢ	ξύμπασι τοῖς ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα.
[13, 6]	ἀλλοιότερος φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδ´ ἔχω,	ἢ	ὁ αὐτός, καὶ ἐάσομεν χαίρειν
[13, 0]	Ἕλλησιν οὖσιν ὁ Ἑλληνικὸς μᾶλλον	ἢ	ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν δὲ ἀπαντῆσαι
[13, 13]	ἐκ προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν	ἢ	οἱ τῆς θαλάσσης λεγόμενοι χόες.
[13, 8]	ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας	ἢ	οἱ χωλοί τε καὶ τυφλοὶ
[13, 18]	περὶ γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα	ἢ	οἷα τὰ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου
[13, 8]	ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἄλλο τι	ἢ	ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ
[13, 7]	ὡς οἱ πολλοί φασι, δίκαιον,	ἢ	οὐ δίκαιον; Οὐδαμῶς. Τὸ γάρ
[13, 3]	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,	ἢ	οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ
[13, 6]	δοξῶν, πότερον καλῶς ἐλέγετο ἑκάστοτε	ἢ	οὔ, ὅτι ταῖς μὲν δεῖ
[13, 7]	δή; κακουργεῖν δεῖ, ὦ Κρίτων,	ἢ	οὔ; Οὐ δεῖ δήπου, ὦ
[13, 7]	τυγχάνει ὂν παντὶ τρόπῳ; φαμὲν	ἢ	οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς ἄρα δεῖ
[13, 7]	ἀδικητέον τρόπῳ, τινὶ δὲ οὔ;	ἢ	οὐδαμῶς τό γε ἀδικεῖν οὔτε
[13, 6]	ἐγίνετο, τῷ δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο.	Ἢ	οὐδέν ἐστι τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε,
[13, 8]	ἡμᾶς ἔργῳ, ἀλλ´ οὐ λόγῳ,	ἢ	οὐκ ἀληθῆ; τί φῶμεν πρὸς
[13, 19]	ἄξονται πρὸς τὴν ἀλλήλων μῖξιν.	Ἢ	οὐκ ἀναγκαῖά σοι δοκῶ λέγειν;
[13, 3]	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους.	Ἢ	οὐκ οἴει; Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´
[13, 14]	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους·	ἢ	οὐκ οἴει; Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´
[13, 16]	καὶ τῶν θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι·	ἢ	οὐκ οἴει; Πάνυ μὲν οὖν
[13, 9]	διαλεγόμενος τίνας λόγους, ὦ Σώκρατες;	ἢ	οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς ἡ ἀρετὴ
[13, 3]	εἴδωλον, οὐ πάνυ ἄκρατον ψεῦδος.	Ἢ	οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν.
[13, 6]	ἔστι δέ που τὸ σῶμα,	ἢ	οὐχί; Ναί. Ἆρ´ οὖν βιωτὸν
[13, 16]	πλὴν ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως	ἢ	παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται δὲ
[13, 13]	εἶναι ἀθάνατον. Τὸ γὰρ κολαζόμενον	ἢ	παιδευόμενον ἐν αἰσθήσει ὂν ζῇ,
[13, 6]	ἐκείνου ὃς ἂν τυγχάνῃ ἰατρὸς	ἢ	παιδοτρίβης ὤν; Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν
[13, 7]	ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων οὐδὲν διαφέροντες;	ἢ	παντὸς μᾶλλον οὕτως ἔχει ὥσπερ
[13, 19]	ἐνδέχηται καὶ μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας	ἢ	παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ μὴ
[13, 7]	ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ ἄρτι ἐλέγετο.	Ἢ	πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν
[13, 6]	ὁ αὐτός, καὶ ἐάσομεν χαίρειν	ἢ	πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ, ὡς
[13, 13]	διοικεῖν φάναι; Τί μήν; Μίαν,	ἢ	πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν ἀποκρινοῦμαι.
[13, 9]	ἆρα ἄξιόν σοι ζῆν ἔσται;	ἢ	πλησιάσεις τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος
[13, 16]	καὶ ἱεράκων καὶ ἰκτίνων γένη·	ἢ	ποῖ ἂν ἄλλοσε φαῖμεν τὰς
[13, 6]	τὸν νοῦν, ταῖς δὲ οὔ·	ἢ	πρὶν μέν με δεῖν ἀποθνήσκειν
[13, 21]	τις τὸν πλησίον αὐτοῦ λίθῳ	ἢ	πυγμῇ καὶ μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ
[13, 13]	ἤτοι πορφυρᾶς ἢ δι´ ἐλέφαντος	ἢ	σμαράγδου ζῴδια, εὔνουν νομίζει τὸν
[13, 13]	Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι	ἢ	σὺν αὐλητρίσι κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ
[13, 8]	Ἀλλὰ τί οὖν, ἂν φαῖεν,	ἢ	συνθήκας πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ
[13, 16]	καὶ ἥμερον γένος, ἤπου μελιττῶν	ἢ	σφηκῶν ἢ μυρμήκων, ἢ καὶ
[13, 21]	τὴν γενναίαν νῦν λεγομένην σταφυλὴν	ἢ	τὰ γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν
[13, 3]	ἔνεστι, τὰ τῆς Νιόβης πάθη	ἢ	τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωϊκὰ
[13, 3]	Νιόβης πάθη ἢ τὰ Πελοπιδῶν	ἢ	τὰ Τρωϊκὰ ἤ τι ἄλλο
[13, 10]	δεῖν κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν	ἢ	τεθνάναι ἄνδρα ὅτου τι καὶ
[13, 3]	τὸ καλῶς ἔχον ἢ φύσει	ἢ	τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν
[13, 6]	ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι αὐτήν,	ἢ	τῇ τοῦ ἑνός, εἴ τίς
[13, 13]	τρίτα, οὐκ ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω	ἢ	τὴν ἁγίαν τριάδα μηνύεσθαι. Τρίτον
[13, 10]	ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη	ἢ	τὴν ἀρχὴν οὐ δεῖν ἐμὲ
[13, 21]	πατάξῃ τις τὸν παῖδα αὐτοῦ	ἢ	τὴν παιδίσκην αὐτοῦ ἐν ῥάβδῳ
[13, 13]	κακῶς τίς γέγονεν ἐν πόλει,	ἢ	τί τῳ κακόν ἐστι γεγονὸς
[13, 7]	τρόπῳ φαμὲν ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι,	ἢ	τινὶ μὲν ἀδικητέον τρόπῳ, τινὶ
[13, 13]	σώματι δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε κύριον;	ἢ	τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν
[13, 13]	διάνοιαν· Τίς ἔγνω νοῦν κυρίου;	ἢ	τίς σύμβουλος αὐτοῦ; Ἀλλὰ καὶ
[13, 21]	τις τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου	ἢ	τὸν ὀφθαλμὸν τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ
[13, 15]	καὶ δημιουργὸν τῶν ὅλων ἀποδιδόναι,	ἢ	τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ τὰ μὴ
[13, 9]	ποιήσας, ἵνα καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν;	ἢ	τοῦτο μὲν οὔ, αὐτοῦ δὲ
[13, 6]	τῶν ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι	ἢ	τῷ λόγῳ ὃς ἄν μοι
[13, 19]	δυνατόν, ὡς τῆς πόλεως μᾶλλον	ἢ	τῶν γεννητόρων ὄντας, παιδευτέον ἐξ
[13, 10]	πείθομαι δὲ μᾶλλον τῷ θεῷ	ἢ	ὑμῖν, καὶ ἕως περ ἂν
[13, 3]	ἢ αὐτὸ ὑφ´ αὑτοῦ μεθίστασθαι,	ἢ	ὑπ´ ἄλλου; Ἀνάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ
[13, 10]	αὑτὸν τάξῃ ἡγησάμενος βέλτιστον εἶναι	ἢ	ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ, ἐνταῦθα δεῖ,
[13, 6]	λωβᾶται, τὸ δὲ δίκαιον ὀνίνησιν;	ἢ	φαυλότερον ἡγούμεθα εἶναι τοῦ σώματος
[13, 16]	ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ μεγάλας	ἢ	φόνους ἀδίκους καὶ παρανόμους πολλοὺς
[13, 3]	Πᾶν δὴ τὸ καλῶς ἔχον	ἢ	φύσει ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις
[13, 13]	παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ λίθων	ἢ	χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων
[13, 13]	ἀγάλματ´ ἐκ λίθων ἢ χαλκέων	ἢ	χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας
[13, 13]	γραφή, μὴ εἰκόνα ἐποίησε τέκτων	ἢ	χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν;
[13, 3]	οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν.	Ἦ	γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Ἆρ´
[13, 17]	ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν ἐπειγομένων.	Ἦ	γὰρ οὐχ ὁρῶμεν καὶ τὸ
[13, 19]	δοκῶ λέγειν; Οὐ γεωμετρικαῖς γε,	ἦ	δ´ ὅς, ἀλλ´ ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις,
[13, 16]	Κέβης, εἰς τὰ τοιαῦτα. Οὐκοῦν,	ἦ	δ´ ὅς, δῆλα δὴ καὶ
[13, 3]	τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,	ἦ	δ´ ὅς, καὶ τί αὐτῶν
[13, 3]	αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν πω,	ἦ	δ´ ὅς, μανθάνω. Οἴει γάρ
[13, 3]	μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν Δία,	ἦ	δ´ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι
[13, 3]	ἔργῳ φαντάσματα προτείνων; Οὐκ οἶδα,	ἦ	δ´ ὅς. Οὐκ οἶσθα, ἦν
[13, 3]	ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ,	ἦ	δ´ ὅς, οὗτοί γε οἱ
[13, 3]	οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα,	ἦ	δ´ ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ
[13, 21]	ἐὰν μὲν ἐλεύθερος ὁ μηνύσας	ᾖ,	δόξαν ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ μηνύων
[13, 21]	δὲ κακίας· δοῦλος δὲ ἐὰν	ᾖ,	ὁ μηνύσας μὲν ἐλεύθερος ὑπὸ
[13, 13]	τῷ ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι φίλον	ᾖ,	τὰ δὲ ἄμετρα οὔτε τοῖς
[13, 13]	οὐρανῷ τὸ ἔλεός σου καὶ	ἡ	ἀλήθειά σου ἕως τῶν νεφελῶν.
[13, 6]	ἀδίκων, ὁ εἷς, καὶ αὐτὴ	ἡ	ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον μὲν ταύτη
[13, 13]	Ἐρρύη γὰρ ἐκεῖθεν ἡ δόξα	ἡ	ἀληθινή· Ἄκουε (φησίν) Ἰσραήλ, κύριος
[13, 3]	εἰς τὰ ὀπίσω ἡ ἄμπελος	ἡ	ἀλλοτρία; Εἰ δέ που λέγοιτο
[13, 14]	μύθους πλάσαι μαρτυραμένη; τί δὲ	ἡ	ἄλογος ἐθέλει πίστις, δέει τῆς
[13, 3]	πῶς ἐστράφης εἰς τὰ ὀπίσω	ἡ	ἄμπελος ἡ ἀλλοτρία; Εἰ δέ
[13, 10]	βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν εἴη	ἡ	ἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι
[13, 9]	Σώκρατες; ἢ οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς	ἡ	ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον
[13, 16]	φάσκουσι, λόγοις; πῶς γὰρ ἂν	ἡ	αὐτὴ τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια καὶ
[13, 13]	αὖθις τὸν μὲν νοητὸν οἶδεν	ἡ	βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν δὲ αἰσθητόν·
[13, 15]	κακίας δ´ ἐν τοῖς δευτέροις	ἡ	βλάστη πόθεν ἐξέφυ τῆς ῥίζης
[13, 6]	καὶ κακῶν, περὶ ὧν νῦν	ἡ	βουλὴ ἡμῖν ἐστι, πότερον τῇ
[13, 1]	Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν	ἡ	γένεσις περὶ τούτων τῶν θεῶν
[13, 14]	Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν	ἡ	γένεσις περὶ τούτων τῶν θεῶν
[13, 13]	τὸ Ἀπὸ προσώπου κυρίου τρέμει	ἡ	γῆ; Ἐπὶ τούτοις ὁ μαντικώτατος
[13, 13]	Καὶ εἰ τοὺς δύο καλύψει	ἡ	γῆ, φασί, τῷ παντὶ χρόνῳ,
[13, 13]	αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ νῦν ὡς	ἡ〉	γνωστικὴ παραδίδωσιν ἀλήθεια, εἰ ἄλλο
[13, 13]	παρών. Ἔτι σοῦ λαλοῦντος, φησὶν	ἡ	γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ πάρειμι. Δίφιλος
[13, 13]	τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν	ἡ	γραφή, μὴ εἰκόνα ἐποίησε τέκτων
[13, 20]	ἡ μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ,	ἡ	δ´ ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ
[13, 12]	εἰς τὴν ἑαυτοῦ δογματοποιίαν κατεχώρισεν.	Ἡ	δ´ ὅλη ἑρμηνεία τῶν διὰ
[13, 19]	δ´ ἐν αὐτῷ καὶ τάδε·	Ἡ	δὲ αὖ που παρ´ ἡμῖν
[13, 13]	γέμοντα θησαυρὸν σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ·	ἡ	δὲ βοσκηθεῖσα φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν·	ἡ	δὲ γῆ ἦν ἀόρατος. Εἶτ´
[13, 13]	ἡ λέξις ἡ προφητικὴ ἐκείνη·	Ἡ	δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ
[13, 13]	τὸ Ὁ οὐρανός μοι θρόνος,	ἡ	δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν
[13, 13]	τέχνην εἰς τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν·	ἡ	δὲ μετὰ τοὺς πλανωμένους πορεία
[13, 12]	καλῶς ἡ καθ´ ἡμᾶς αἵρεσις.	Ἡ	δὲ τοῦ νόμου κατασκευὴ πᾶσα
[13, 17]	ἀλλήλων ἐν χρόνῳ φύσει ἐπιδέχεται,	ἡ	δὲ ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς καὶ
[13, 10]	καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη	ἡ	διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει
[13, 6]	ὃ ἥ τε ἀδικία καὶ	ἡ	δικαιοσύνη ἐστίν; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ τιμιώτερον;
[13, 13]	ἀρχὰ ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ ἐκεῖθεν	ἡ	δόξα ἡ ἀληθινή· Ἄκουε (φησίν)
[13, 12]	δεδεῖχθαι διότι διὰ πάντων ἐστὶν	ἡ	δύναμις τοῦ θεοῦ. Καθὼς δὲ
[13, 13]	ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ καὶ	ἡ	Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν
[13, 3]	τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,	ἡ	ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ ἐψευσμένου
[13, 13]	τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει συνᾴδει ἥδε	ἡ	ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων
[13, 13]	Πυθαγορείοις, ὡς ἂν γόνιμος ἀριθμός,	ἡ	ἑξὰς καλεῖται. Καὶ ἐν μὲν
[13, 10]	ἀποκτεῖναι Εἰδέναι τε, ὅτι ἐὰν	ἡ	ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους
[13, 10]	πῶς οὐκ ἀμαθία ἐστὶν αὕτη	ἡ	ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι
[13, 18]	ἔθηκεν εἰς τὰς περιφοράς, ἃς	ἡ	θατέρου περίοδος ᾔει. Καὶ ἐπιλέγει·
[13, 3]	Ἀγαμέμνονι· οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ	ἡ	Θέτις Τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς
[13, 12]	ἔχειν, ὃ μάλιστα παρακελεύεται καλῶς	ἡ	καθ´ ἡμᾶς αἵρεσις. Ἡ δὲ
[13, 13]	Ἀλλ´ ἐπειδὴ διὰ μακροτέρων ἡμῖν	ἡ	κατὰ Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς
[13, 0]	ἐν τοῖς πρὸ τούτου συγγράμμασιν	ἡ	κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα
[13, 13]	δηλῶσαι τὰ δοκοῦντα. Ἄλλως τε	ἡ	λέξις ἡ προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ
[13, 18]	εἶναι καὶ γενητὸς καὶ πόλις	ἡ	μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα καὶ ὑπηκόους·
[13, 20]	πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν ἐραστὴν	ἡ	μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ, ἡ
[13, 14]	εἰρημένων τί δῆτα βούλεται αὐτῷ	ἡ	μετὰ ταῦτα φωνὴ τοὺς μὲν
[13, 10]	τι ὑπομεῖναι ὥστε, ἐπειδὴ εἶπεν	ἡ	μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ Ἕκτορα ἀποκτεῖναι,
[13, 13]	ὡς διὰ τῶν δώδεκα ζῳδίων	ἡ	ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς γίνεται εἰς
[13, 13]	δείκνυσιν ἐκεῖνο· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν	ἡ	πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,
[13, 3]	τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι τὸν θεὸν	ἡ	παρ´ Ἑβραίοις προφητεία ὧδέ πη
[13, 20]	καὶ οὕτω θεῖά σοι δωρήσεται	ἡ	παρ´ ἐραστοῦ φιλία. Τοιαῦτα μὲν
[13, 6]	καὶ οὐκ ἄν σε παρακρούοι	ἡ	παροῦσα συμφορά. Σκόπει δή· οὐχ
[13, 8]	διαφερόντως τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν	ἡ	πόλις τε καὶ ἡμεῖς οἱ
[13, 21]	κτημάτων καὶ τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´	ἡ	πόλις ὑπηρετοῦσα ταῖς μαντείαις δράτω
[13, 6]	ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ. Ὦ φίλε Κρίτων,	ἡ	προθυμία σου πολλοῦ ἀξία, εἰ
[13, 16]	τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα, τούτους δὲ	ἡ	προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει εἰς τὸν
[13, 13]	δοκοῦντα. Ἄλλως τε ἡ λέξις	ἡ	προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ δὲ γῆ
[13, 13]	στῆναι δυνατοί, θνητοὶ γεγαῶτες προεῖπεν	ἡ	Σίβυλλα. Εὖ γοῦν καὶ Ξενοφάνης
[13, 13]	σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει, ὥς φησιν	ἡ	Σίβυλλα. Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος
[13, 13]	μή· μάχη, φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´	ἡ	τοιαύτη καὶ φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη.
[13, 13]	παρέσχηται. Ναὶ μὴν Ἐπικούρῳ μὲν	ἡ	τοῦ αὐτομάτου παρείσδυσις οὐ παρακολουθήσαντι
[13, 10]	ἀμαθία ἐστὶν αὕτη ἡ ἐπονείδιστος,	ἡ	τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι ἃ οὐκ
[13, 20]	ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, τότε δὴ	ἡ	τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃν
[13, 16]	πτεροῦται πρὸ τοσούτου χρόνου, πλὴν	ἡ	τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος
[13, 13]	κράτος ἄλλος. Ναὶ μὴν καὶ	ἡ	τραγῳδία ἀπὸ τῶν εἰδώλων ἀποσπῶσα
[13, 13]	δίκην. Συνᾴδει δὲ τούτοις καὶ	ἡ	τραγῳδία διὰ τῶνδε· ἔσται γάρ,
[13, 6]	νῦν ἐκβάλλειν, ἐπειδή μοι ἥδε	ἡ	τύχη γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν τι
[13, 12]	Ἑβραίων, ἡμετέρων δὲ πολιτῶν, καὶ	ἡ	τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια
[13, 6]	καὶ μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν	ἡ	τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας
[13, 6]	ἂν πλείω τῶν νῦν παρόντων	ἡ	τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας
[13, 13]	τῶν νεφελῶν. Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο	ἡ	τῶν προφητικῶν δήλωσις μυστηρίων πρὸ
[13, 13]	ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς,	ἡ	φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους λέγει ποιητική. Οὐχ
[13, 19]	ἔξωθεν παιδεύματα εἰς ἔθος ἰόντων	ἡ	φύσις ἐνδέχηται καὶ μὴ δυσχεραίνῃ
[13, 13]	παντὸς τοῦ κόσμου τοῦδε τυγχάνει	ἡ	ψυχή. Παραπέμπομαι καὶ τὸν Ἐμπεδοκλέα·
[13, 13]	ὃν ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε.	Ἥ	τε ἐν Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα
[13, 13]	τιμωρίαν ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας	ἥ	τε ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ
[13, 12]	πᾶσι τὴν βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν,	ἣ	δὴ καὶ πρώτη φυσικῶς ἂν
[13, 16]	ὅς, δῆλα δὴ καὶ τἄλλα,	ᾗ	ἂν ἑκάστη ἴοι κατὰ τὰς
[13, 11]	διαφόρῳ, οὕτω καὶ ταύτη θήσομεν	ᾗ	ἂν ἐξηγῆται; Τί δ´ οὐ
[13, 6]	καὶ ἐδεστέον γε καὶ ποτέον,	ᾗ	ἂν τῷ ἑνὶ δοκῇ τῷ
[13, 14]	λόγια, θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς θείας,	ᾗ	κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα θεόν
[13, 19]	νῦν δὴ λεγόμενα, εἰ πράξεται	ᾗ	λέγεται. Καὶ μάλα, ἔφη. Τί
[13, 10]	δέοι ταύτην τὴν νύκτα ἐν	ᾗ	οὕτω κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ
[13, 20]	καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν,	ᾗ	πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι
[13, 3]	ἀλλ´ ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν	λάβῃ	ἐν ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά τε
[13, 3]	ὢν ὁ θεὸς οὐκ ἐπὶ	βλάβῃ	τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ
[13, 3]	ἄπορον θῦμα, ὅπως ὡς ἐλαχίστοις	συνέβη	ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ δ´
[13, 10]	αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ	διατριβὴ	αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ
[13, 13]	μὲν ἔσται κυμάτων ἅπας βυθός,	γῆ	δὲ ἑδράνων ἔρημος, οὐ δ´
[13, 13]	Ἀπὸ προσώπου κυρίου τρέμει ἡ	γῆ;	Ἐπὶ τούτοις ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων,
[13, 13]	Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ	γῆ,	Ζεὺς δ´ οὐρανός, Ζεύς τοι
[13, 13]	καὶ τὴν γῆν· ἡ δὲ	γῆ	ἦν ἀόρατος. Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ
[13, 13]	ἡ προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ δὲ	γῆ	ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς
[13, 13]	τούτου αὖθις γίνεται οὐρανὸς καὶ	γῆ	καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ
[13, 14]	καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ	γῇ,	κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως" ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ
[13, 14]	πῶς δὲ θεῶν Οὐρανὸς καὶ	Γῆ	πρῶτοι, ἔπειτα τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς
[13, 13]	θαλάσσης δὲ τὸ μὲν ἥμισυ	γῆ,	τὸ δὲ ἥμισυ πρηστήρ. Δυνάμει
[13, 13]	οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ	γῆ	ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου‘ ἐπιφέρει·
[13, 13]	εἰ τοὺς δύο καλύψει ἡ	γῆ,	φασί, τῷ παντὶ χρόνῳ, ἀπελθὼν
[13, 21]	εἰσέλθῃς εἰς ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον,	φάγῃ	σταφυλήν, ὅσον ψυχήν σου ἐμπλησθῆναι,
[13, 4]	ἐπειδάν τις περὶ τῶν θεῶν	λέγῃ,	δυσχερῶς πως ἀποδέχομαι; δι´ ἃ
[13, 3]	τὸν ἐμόν. Ὅταν τις τοιαῦτα	λέγῃ	περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ
[13, 4]	πρὸς φιλίου, σὺ ὡς ἀληθῶς	ἡγῇ	ταῦτα οὕτω γεγονέναι; Καὶ ἔτι
[13, 4]	οὐκ ἴσασι. Καὶ πόλεμον ἄρα	ἡγῇ	τῷ ὄντι ἐν τοῖς θεοῖς
[13, 13]	θάλασσα καὶ πέτραι καὶ πᾶσα	πηγὴ	καὶ ὕδατος συστήματα· τρέμει δ´
[13, 20]	δὴ ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου	πηγή,	ὃν ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν
[13, 6]	πρῶτον μὲν ταύτη οὐκ ὀρθῶς	εἰσηγῇ,	εἰσηγούμενος τῆς τῶν πολλῶν δόξης
[13, 21]	ποτε κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς	ὀργῇ	πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν μηκέτι
[13, 21]	ἐλεύθερον, τὸ δὲ πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως	ὀργῇ	τινι γένηται πραχθέν, τὰ μὲν
[13, 21]	αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν δόλῳ καὶ	καταφύγῃ,	ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου μου λήψῃ
[13, 13]	ἂν εἴη περιστροφή, ἀλλὰ ψυχῆς	περιαγωγὴ	ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας εἰς
[13, 13]	ὑποβὰς ἐπάγει πάλιν· Πᾶς γὰρ	δὴ	ἀγαθὸς ἀγαθῷ ὅμοιος, κατὰ τοῦτο
[13, 3]	μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός. Ἥκιστα	δή.	Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι
[13, 13]	ὀλίγους γράφει τῶν ἀνθρώπων, Οἳ	δὴ	ἀνατείναντες τὰς χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ
[13, 13]	αὐταῖς φησι ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα	δὴ	ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν παρεστῶτες,
[13, 7]	συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε. Λέγω	δὴ	αὖ τὸ μετὰ τοῦτο, μᾶλλον
[13, 16]	ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ	δὴ	αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ τούτων
[13, 9]	πολλὰ καὶ ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος	δὴ	βιώσῃ πάντας ἀνθρώπους καὶ δουλεύων,
[13, 18]	μὴ θέλοντος. Τὸ μὲν οὖν	δὴ	δεθὲν πᾶν λυτόν· τό γε
[13, 6]	Οἶμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατες. Φέρε	δή,	ἐὰν τὸ ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ
[13, 6]	οἰομένων τι λέγειν ὥσπερ νῦν	δὴ	ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι τῶν δοξῶν
[13, 19]	ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως	δή,	εἶπον, παρὰ τὸ εἰωθὸς γελοῖα
[13, 9]	διφθέραν λαβὼν ἢ ἄλλα, οἷα	δὴ	εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντες, καὶ
[13, 8]	Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε Κρήτην, ἃς	δὴ	ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην
[13, 3]	γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νῦν	δὴ	ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ
[13, 3]	ὀρθότατά γε ἄν, ὃ νῦν	δὴ	ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος
[13, 13]	ὁλοσχερὴς ἀνήρ· εἶτα ὑπελθὼν καὶ	δὴ	ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ βαθμοῖς μοιχικοῖς
[13, 19]	οὐδενὸς οὐδὲν τοιοῦτον κεκτημένου, ὁμοῦ	δὴ	ἔσονται, ὁμοῦ δὲ ἀναμεμιγμένων καὶ
[13, 16]	αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς μελέτης. Δῆλον	δή,	ἔφη· πῶς δ´ οὔ; Οὐκοῦν
[13, 13]	γενόμενος ἐδάην παρὰ θεῶν. Τὸν	δὴ	Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον
[13, 3]	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι. Ποίους	δή,	ἦ δ´ ὅς, καὶ τί
[13, 20]	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, τότε	δὴ	ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή,
[13, 3]	Πῶς δ´ οὔ; Ταύτη μὲν	δὴ	ἥκιστ´ ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι
[13, 3]	λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μὲν	δή,	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον
[13, 1]	γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς	δὴ	θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων ἐν
[13, 1]	τοῖς τῶν μύθων ποιηταῖς ὡς	δὴ	θεῶν ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος, πρῶτα
[13, 19]	τε καὶ κόρας καὶ ἅμα	δὴ	θεωροῦντάς τε καὶ θεωρουμένους μετὰ
[13, 3]	καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν	δὴ	ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον,
[13, 13]	Φαίδρῳ τάδε γράφει· Ἔστι μὲν	δὴ	καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά τις
[13, 14]	ἀληθοῦς καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας. Θέα	δὴ	καὶ ἄλλο. ~ιεʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 19]	καὶ τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα	δή,	καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί· Τοῖς
[13, 16]	ὃν ἂν θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα	δὴ	καὶ εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη
[13, 6]	ἵνα μὴ πάντα διίωμεν. Καὶ	δὴ	καὶ περὶ τῶν δικαίων καὶ
[13, 12]	τὴν βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ	δὴ	καὶ πρώτη φυσικῶς ἂν λέγοιτο
[13, 18]	ὧδε φάσκων ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα	δὴ	καὶ σεμνύνων ποτὲ λέγω θεόν,
[13, 21]	ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν. Τοιαῦτα	δὴ	καὶ τὰ Μωσέως. Αὖθις δὲ
[13, 16]	Οὐκοῦν, ἦ δ´ ὅς, δῆλα	δὴ	καὶ τἄλλα, ᾗ ἂν ἑκάστη
[13, 10]	Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν	δὴ	καὶ τῇδε, ὡς πολλὴ ἐλπίς
[13, 10]	οὐκ ἂν ἀηδὲς εἶναι. καὶ	δὴ	καὶ τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ
[13, 4]	ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ	δὴ	καὶ τοῖς μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ
[13, 19]	δύο. Καὶ ἑξῆς εἰπών· Ταὐτὸν	δὴ	καὶ τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους
[13, 16]	καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν	δὴ	καλοῦσι σωφροσύνην τε καὶ δικαιοσύνην,
[13, 18]	σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε, καὶ κύκλῳ	δὴ	κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον ἕνα
[13, 3]	τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς	δὴ	λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον μὲν
[13, 19]	φαίνοιτο πολλὰ περὶ τὰ νῦν	δὴ	λεγόμενα, εἰ πράξεται ᾗ λέγεται.
[13, 6]	μοι λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς	δὴ	λόγους οὓς ἐν τῷ ἔμπροσθεν
[13, 18]	ἄλυτοι τὸ πάμπαν· οὔτι μὲν	δὴ	λυθήσεσθέ γε οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου
[13, 21]	μυρία εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν	δὴ	μάλιστα τῶν παρ´ αὐτῷ τὰ
[13, 12]	δὲ πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς	δὴ	μέγαν αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται
[13, 10]	εἰς ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε	δὴ	μηδεμία αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´ οἷον
[13, 14]	θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν	δὴ	μόνον πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων
[13, 3]	τὸν θεὸν κακῶν αἴτιον, εἰ	δὴ	ὁ θεὸς Θάνατον οὐκ ἐποίησεν
[13, 14]	δι´ ὧν τε ἐπιλέγει· Πάλιν	δὴ	Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ τῶν ἄλλων
[13, 20]	εἰ δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν	δὴ	οὖν εἰς τεταγμένην δίαιταν καὶ
[13, 7]	ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει	δὴ	οὖν καὶ σὺ εὖ μάλα,
[13, 18]	ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς βάθος. Εἰ	δὴ	οὖν μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα μέτοχά
[13, 13]	Τιμαίῳ αὐταῖς φησι λέξεσι· Νῦν	δὴ	οὖν τό γε παρ´ ἡμῶν
[13, 3]	ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ τί	δὴ	οὖν τούτων τῷ θεῷ τὸ
[13, 16]	φιλοσοφίας τε καὶ νοῦ; Πῇ	δὴ	οὗτοι εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους εἰκός
[13, 6]	παρακρούοι ἡ παροῦσα συμφορά. Σκόπει	δή·	οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ σοι λέγεσθαι
[13, 13]	χρυσοῦ γένους κρίνει, Ἐστὲ μὲν	δὴ	πάντες ἀδελφοὶ‘ λέγων· οἱ δὲ
[13, 19]	οὕτω τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ	δὴ	πάντως μιμεῖσθαι πρέπον ἂν εἴη
[13, 13]	ὅστις εἰς δόξαν βλέπει, ὡς	δὴ	παρ´ ἐκείνης τευξόμενός τινος καλοῦ.
[13, 13]	γράφει ἐν τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν	δὴ	περὶ τῶν κορυφαίων· τί γὰρ
[13, 9]	ξένους τοὺς Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ	δὴ	πλείστη ἀταξία καὶ ἀκολασία, καὶ
[13, 0]	τις ἡμῖν ἐπικαλῶν φαίη, τί	δή	ποτ´ οὖν Μωσέως καὶ Πλάτωνος
[13, 12]	αἴ κεν ἴδῃς αὐτόν· πρὶν	δή	ποτε δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν, τέκνον
[13, 3]	τυγχάνει ὢν ὁ θεός, ἀεὶ	δή	που ἀποδοτέον, ἐάν τέ τις
[13, 0]	Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον, ὅτι	δὴ	πρὸς τοῖς ἴσοις δόγμασι προσήκων
[13, 6]	ἀφρόνων; Πῶς δ´ οὔ; Φέρε	δή,	πῶς αὖ τὰ τοιαῦτα ἐλέγετο;
[13, 12]	λίπομεν ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο	δὴ	σημαίνων, ὡς ἀπὸ τῆς κατὰ
[13, 12]	οὐρανοῦ καὶ γῆς ὑπάρχειν· τὸ	δὴ	σύμφωνόν ἐστι τῷ προειρημένῳ. Τὸ
[13, 18]	οὐρανοῦ καὶ κόσμου δημιουργόν, τὸν	δὴ	τὰ πάντα θείῳ λόγῳ συνδήσαντά
[13, 16]	τε καὶ δίκης δεσμωτήριον, ὃ	δὴ	Τάρταρον καλοῦσιν, ἰέναι· οἳ δ´
[13, 19]	διανεμόμενα πρὸς τῶν ἐπιτετραμμένων. Καὶ	δὴ	ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω. Τί δ´
[13, 14]	τε τούτων ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ	δὴ	ταῦτα ἀπολειπτέος ἡμῖν ὁ φιλόσοφος,
[13, 16]	τύχωσιν ἐν βίῳ. Τὰ ποῖα	δὴ	ταῦτα λέγεις, ὦ Σώκρατες; Οἷον
[13, 13]	{μ{ ε} οἷόν ἐστ´; ἄκουε	δή·	τεταγμένον, δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές, κρατοῦν
[13, 3]	ἰατρὸν ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ μὲν	δὴ	τῆς οἰκείας ἐκστάντα φύσεως οὐδέ
[13, 0]	διαβολῆς εὐλόγου αἰτίαν ἀπολυσόμενος, εἰ	δή	τις ἡμῖν ἐπικαλῶν φαίη, τί
[13, 3]	ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι ταῦτα. Πᾶν	δὴ	τὸ καλῶς ἔχον ἢ φύσει
[13, 14]	καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ	δὴ	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ
[13, 3]	καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ	δὴ	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ
[13, 18]	τὸν παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα, αὐτὸν	δὴ	τὸν ἡλίου καὶ σελήνης καὶ
[13, 3]	σχεδὸν ὅσον παρατροπὴν ἥκοντος. Διὸ	δὴ	τὸν σωτῆρα καὶ ἰατρὸν ἐπιστῆναι
[13, 19]	τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἅτε	δὴ	τοῦ γελοίου σοφίας δρέπων καρπόν,
[13, 3]	μύθους. Ὀρθῶς, ἔφη· ἀλλ´ αὐτὸ	δὴ	τοῦτο οἱ τύποι περὶ θεολογίας
[13, 18]	Καὶ διὰ ταῦτα ἔκ τε	δὴ	τούτων τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν
[13, 3]	Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ μὲν	δὴ	τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον
[13, 10]	πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων· καὶ εἰ	δή	τῳ σοφώτερός του φαίην εἶναι,
[13, 9]	ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ	δὴ	τῶν παίδων ἕνεκα βούλει ζῆν,
[13, 15]	καὶ πῶς θεοὶ εἶεν, εἰ	δὴ	φαύλης οἷοί τε εἰσὶ μετέχειν
[13, 13]	τοῦ ὄντος οὖσαν ἐπάνοδον, ἣν	δὴ	φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν εἶναι, καὶ
[13, 14]	λέγοιντ´ ἄν; ἀλλὰ γὰρ τούτων	δὴ	χάριν ἀπολειπτέος μὲν ἡμῖν οὗτος,
[13, 11]	δ´ οὐ μέλλομεν; Τὸν λοιπὸν	δὴ	χρόνον ὡς δαίμονας γεγονότας οὕτω
[13, 4]	εἰδότι περὶ τῶν τοιούτων, ἀνάγκη	δή,	ὡς ἔοικε, καὶ ἡμῖν συγχωρεῖν.
[13, 4]	δυσχερῶς πως ἀποδέχομαι; δι´ ἃ	δή,	ὡς ἔοικε, φήσει τίς με
[13, 13]	ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο	δή,	ὡς ἔοικεν, οὐκ ὀστράκου ἂν
[13, 19]	ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ	δηλαδὴ	ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν
[13, 6]	ἀλλὰ μὴ τοὺς τῶν πολλῶν.	Δηλαδή.	Ταύτη ἄρα αὐτῷ πρακτέον καὶ
[13, 13]	τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ μὲν	ἤδη	ἀθάνατα καθ´ ἡμέραν ἐργαζόμενα, τῶν
[13, 10]	πρὸς ὑμᾶς ὡς εἰ διαφευξοίμην,	ἤδη	ἂν ὑμῶν οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες
[13, 13]	Τηθύος καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ λέγει·	Ἤδη	γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται
[13, 13]	ἔννοιαν ἐπὶ τὸν θεὸν ἀναφέρει.	Ἤδη	δέ, ὡς εἰπεῖν, ὑπ´ αὐγὰς
[13, 19]	οὐ μόνον τὰς νέας, ἀλλ´	ἤδη	καὶ τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς
[13, 13]	αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉 ν δὲ	ἤδη	μὴ ὂν πρὸς τοῦ Πλάτωνος
[13, 13]	βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν κλοπὴν σαφέστερον	ἤδη	παραστατέον. Φασὶ γὰρ σῶμα εἶναι
[13, 13]	τὸν θεόν, μόνον δέ, ὡς	ἤδη	πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν ἀληθῆ.
[13, 20]	ἐστὶν ἔτι ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις	ἤδη	τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν
[13, 20]	διεπραξάσθην· καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν	ἤδη	χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ,
[13, 13]	ἐν πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα ἐν	Ἅιδῃ	γενόμενος ἐδάην παρὰ θεῶν. Τὸν
[13, 13]	νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ τὰ	εἴδη	τὰ αἰσθητὰ κατὰ τὰ γένη
[13, 17]	θνητὴν αὐτὴν εἶναι λέγουσι καὶ	σωματοειδῆ,	ἀλλ´ οὐκ ἀσώματον. Ὁ δὲ
[13, 13]	ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ πως γράφων·	Ἐπειδὴ	γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν αὐτοῖς εἶναι
[13, 7]	ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ πολλοὶ οἴονται,	ἐπειδή	γε οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ
[13, 13]	ὁ Πλάτων διὰ τούτων καταμαντεύεται·	Ἐπειδὴ	δὲ τοῖς ἐν τῷ λειμῶνι
[13, 17]	αὐτοῦ ἀθάνατον αὐτὴν ἔφασαν εἶναι.	Ἐπειδὴ	δὲ τὸν ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς
[13, 13]	Τοσαῦτα καὶ ὁ Κλήμης. Ἀλλ´	ἐπειδὴ	διὰ μακροτέρων ἡμῖν ἡ κατὰ
[13, 10]	τὸ αἰσχρόν τι ὑπομεῖναι ὥστε,	ἐπειδὴ	εἶπεν ἡ μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ
[13, 10]	δεῖν ἐμὲ δεῦρο εἰσελθεῖν ἢ	ἐπειδὴ	εἰσῆλθον οὐχ οἷόν τ´ εἶναι
[13, 6]	ἔλεγον οὐ δύναμαι νῦν ἐκβάλλειν,	ἐπειδή	μοι ἥδε ἡ τύχη γέγονεν,
[13, 13]	ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ γράφειν·	Ἐπειδὴ	πάσας τὰς ψυχὰς τοὺς βίους
[13, 0]		~Ἐπειδὴ	πέφηνεν ἐν τοῖς πρὸ τούτου
[13, 3]	γοητεύων οὐδὲ τοὺς θεωμένους ἐξαπατῶν,	ἐπειδὴ	τὸ θεῖον ἀψευδὲς καλῶς ἔχειν
[13, 6]	εἴ τί μοι ἀλλοιότερος φανεῖται,	ἐπειδὴ	ὧδ´ ἔχω, ἢ ὁ αὐτός,
[13, 3]	θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.	Κομιδῇ	ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ
[13, 3]	καλῶς ἔχειν ἐδόκει καὶ Πλάτωνι.	Κομιδῇ	ἄρα ὁ θεός, λόγος ἁπλοῦς
[13, 7]	τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους	σπουδῇ	διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων
[13, 13]	ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ λέξιν ἐπομνύντας	σπουδῇ	τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ καὶ
[13, 13]	ἢ παιδευόμενον ἐν αἰσθήσει ὂν	ζῇ,	κἂν πάσχειν λέγηται. Τί δέ;
[13, 20]	δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ	πλησιάζῃ	μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε
[13, 3]	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν	εἰκάζῃ	τις κακῶς οὐσίαν τῷ λόγῳ
[13, 14]	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν	εἰκάζῃ	τις κακῶς τῷ λόγῳ περὶ
[13, 20]	ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν δὲ	χρονίζῃ	τοῦτο δρῶν καὶ πλησιάζῃ μετὰ
[13, 21]	ἐν τῷ ἀγρῷ σου καὶ	ἐπιλάθῃ	δράγμα ἐν τῷ ἀγρῷ σου,
[13, 3]	ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ	ἀμαθῆ	εἶναι καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε
[13, 16]	τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διὰ τὰ	πάθη,	ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. Ἐν μέσῃ
[13, 3]	ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ τῆς Νιόβης	πάθη	ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ
[13, 16]	μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα	πάθη	πάσχοντας τὸν ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς
[13, 10]	ἄδικον τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ	πάθη	πρὸς τὰ ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι
[13, 17]	σώματος ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως γιγνόμενα	πάθη	τῆς ψυχῆς εἶναι λέγεται, οἱ
[13, 3]	δὲ δὴ Κρόνου ἔργα καὶ	πάθη	ὑπὸ τοῦ υἱέος οὐδ´ ἂν
[13, 13]	ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ βαθμοῖς μοιχικοῖς	ἐπεστάθη	ὁ μοιχός· ἐφ´ οἷς ἔτι
[13, 16]	δόξωσιν ἀνιάτως ἔχειν διὰ τὰ	μεγέθη	τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς
[13, 16]	ὥσπερ εἰκός, εἰς τὰ τοιαῦτα	ἤθη,	ὁποῖα ἄττ´ ἂν καὶ μεμελετηκυῖαι
[13, 7]	καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ	ὡμολογήθη;	ὅπερ καὶ ἄρτι ἐλέγετο. Ἢ
[13, 3]	ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται (οὔτε γὰρ	ἀληθῆ)	εἴ γε δεῖ ἡμᾶς τοὺς
[13, 10]	ἐθέλω τεθνάναι, εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν	ἀληθῆ,	ἐπεὶ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ
[13, 10]	ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον καὶ	ἀληθῆ	ἐστι τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα
[13, 8]	ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ	ἀληθῆ	λέγομεν φάσκοντές σε ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι
[13, 13]	σὰρξ δύναται τὸν ἐπουράνιον καὶ	ἀληθῆ	ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον, ὃς
[13, 8]	ἀλλ´ οὐ λόγῳ, ἢ οὐκ	ἀληθῆ;	τί φῶμεν πρὸς ταῦτα, ὦ
[13, 13]	ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν	ἀληθῆ.	Τοσαῦτα καὶ ὁ Κλήμης. Ἀλλ´
[13, 13]	οὖσαν ἐπάνοδον, ἣν δὴ φιλοσοφίαν	ἀληθῆ	φήσομεν εἶναι, καὶ τοὺς ταύτης
[13, 3]	ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω δὲ	ἀληθῆ	φυλάξαντα, τό τε ἀφανὲς καὶ
[13, 4]	ἀνάγεται εἰς τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα	ἀληθῆ	φῶμεν εἶναι, ὦ Εὐθύφρον; Μὴ
[13, 3]	υἱέος οὐδ´ ἂν εἰ ἦν	ἀληθῆ,	ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι
[13, 3]	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια	βουληθῇ	γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς
[13, 14]	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια	βουληθῇ	γράψαι. Καὶ πάλιν· Πρῶτον μέν,
[13, 20]	δίκην. Φησὶ γοῦν· Ὃς ἂν	κοιμηθῇ	μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα
[13, 20]	καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν	ὡρμήθη	φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ κάλλους
[13, 18]	τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα	γενηθῇ	χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ
[13, 18]	τεττάρων τὸ τοῦ κόσμου σῶμα	ἐγενήθη	δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν φιλίαν τε
[13, 18]	τε ἐμψύχοις σώματα δεθέντα ζῷα	ἐγενήθη	τό τε προσταχθὲν ἔμαθε. Καὶ
[13, 19]	τῇ τῆς χορείας παιδείᾳ, οὐκ	ᾠήθη	δεῖν κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ
[13, 8]	τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν γε	πείθῃ,	ὦ Σώκρατες. ~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´
[13, 21]	ἢ πυγμῇ καὶ μὴ ἀποθάνῃ,	κατακλιθῇ	δὲ ἐπὶ τὴν κοίτην, ἐὰν
[13, 21]	πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν μηκέτι	κατέλθῃ.	Καὶ πάλιν ἑξῆς φησιν· Ἐὰν
[13, 17]	Πλάτων τῷ φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ	προσηναγκάσθη	τὴν παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι
[13, 10]	ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους	καταλυθῇ,	οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν
[13, 10]	βέλτιστον εἶναι ἢ ὑπ´ ἄρχοντος	ταχθῇ,	ἐνταῦθα δεῖ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[13, 18]	πρὸς τοῖς εἰρημένοις καὶ τόδε·	~ιηʹ	ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ
[13, 13]	ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο πάντοθεν ἐκτέτακεν·	γαίη	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Ταῦτα
[13, 12]	οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ·	γαίη	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε· χεῖρα
[13, 13]	οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ·	γαίη	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Χεῖρα
[13, 0]	εἰ δή τις ἡμῖν ἐπικαλῶν	φαίη,	τί δή ποτ´ οὖν Μωσέως
[13, 19]	ἂν καὶ τὰ δημόσια χρήματα	φαίη	τις εἶναι κοινὰ οἷς προσήκει
[13, 3]	θεός, ἐπεὶ ἀγαθός, πάντων ἂν	εἴη	αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν,
[13, 10]	τεθνεῶτες, τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου	εἴη	ἄν, ὦ ἄνδρες δικασταί; εἰ
[13, 19]	ὡς ἀνδράσι μὲν πρέπον ἂν	εἴη,	γυναιξὶ δὲ οὐκ ἂν πρέπον.
[13, 6]	ἀξία, εἰ μετά τινος ὀρθότητος	εἴη·	εἰ δὲ μή, ὅσῳ μείζων,
[13, 13]	ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον ἂν	εἴη.	Εἶτα ὑποβὰς ἐπάγει πάλιν· Πᾶς
[13, 3]	ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν	εἴη,	ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα ἐν
[13, 10]	ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν	εἴη	ἡ ἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ
[13, 10]	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν	εἴη	ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι
[13, 10]	μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος ἂν	εἴη	θάνατος. ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι,
[13, 10]	λίποιμι τὴν τάξιν. δεινὸν μεντἂν	εἴη	καὶ ὡς ἀληθῶς τότ´ ἄν
[13, 3]	κακὸν ποιεῖ, οὐδ´ ἄν τινος	εἴη	κακοῦ αἴτιον. Πῶς γὰρ οὔ;
[13, 19]	δὴ πάντως μιμεῖσθαι πρέπον ἂν	εἴη	κόρους τε ἅμα καὶ κόρας.
[13, 13]	ὡς ἔοικεν, οὐκ ὀστράκου ἂν	εἴη	περιστροφή, ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ
[13, 16]	ἑλέσθαι. Ποῦ δ´ ἂν οὖν	εἴη	τὰ τῆς μετὰ τὴν ἐνθένδε
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, εἷς ἂν	εἴη	τῶν περὶ θεοῦ νόμων τε
[13, 13]	ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, ὅστις ἂν	εἰδείη	Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο. Εἰκότως ἄρα
[13, 20]	μέρος χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι, εἰ	δεηθείη	τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν δὴ οὖν
[13, 15]	οὐκ ἄν ποτε ἐξ ἀλόγου	τεχθείη,	λογικοὶ δὲ οἱ δαίμονες. Εἰ
[13, 13]	καὶ πονηρίᾳ οὐκ ἄν ποτε	σωθείη	φιλία. Καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος
[13, 12]	ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ	τελείη	καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκται
[13, 3]	τέ τις αὐτὸν ἐν ἔπεσι	ποιῇ	ἐάν τε ἐν μέλεσιν ἐάν
[13, 3]	παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν τις	ποιῇ	ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα
[13, 3]	ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν δὲ	κακὴ	βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει·
[13, 4]	εὖ εἰδότι περὶ τῶν τοιούτων,	ἀνάγκη	δή, ὡς ἔοικε, καὶ ἡμῖν
[13, 13]	μῶν οὐ καὶ τὸν οὐρανὸν	ἀνάγκη	διοικεῖν φάναι; Τί μήν; Μίαν,
[13, 3]	εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε; οὐκ	ἀνάγκη,	εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ
[13, 3]	τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα, ἔφη,	ἀνάγκη	ἔμοιγε δοκεῖ. Μηδεὶς ἄρα, ἦν
[13, 3]	τὸ χεῖρον καὶ αἴσχιον αὑτοῦ;	Ἀνάγκη,	ἔφη, ἐπὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ,
[13, 3]	αὑτοῦ μεθίστασθαι, ἢ ὑπ´ ἄλλου;	Ἀνάγκη.	Οὐκοῦν ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ
[13, 3]	μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δ´	ἀνάγκη	τις ἦν λέγειν, δι´ ἀπορρήτων
[13, 7]	οὐκ ἔστι κοινὴ βουλή, ἀλλ´	ἀνάγκη	τούτους ἀλλήλων καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ
[13, 13]	καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν	ἀνάγκῃ	φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε καὶ
[13, 13]	μέγιστε θεῶν πάντων, κρατερῇ σὺν	ἀνάγκῃ,	φρικτός, ἀήττητος, μέγας, ἄφθιτος, ὃν
[13, 17]	χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι	ἀνάγκη	χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι
[13, 8]	Κρίτων; ἄλλο τι ἢ ὁμολογῶμεν;	Ἀνάγκη,	ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ τί οὖν,
[13, 17]	καὶ παθητῆς οὐσίας γεγονέναι ὑποκείσεται,	ἀνάγκη	ὡς τὸ μέσον χρῶμα οὕτω
[13, 21]	ἀποθάνῃ ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτοῦ,	δίκῃ	ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν δὲ ἡμέραν μίαν
[13, 4]	τοὺς υἱεῖς κατέπινεν οὐκ ἐν	δίκῃ,	καὶ ἐκεῖνόν γε αὖ τὸν
[13, 13]	ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ	Δίκη.	Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε οὐκ εἶναι
[13, 13]	πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ καὶ ἡ	Ἑλληνικὴ	φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν ἐν
[13, 13]	ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους λέγει	ποιητική.	Οὐχ οὕτως τις μέγας ἔσται
[13, 13]	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας ἥ τε	ποιητικὴ	πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ καὶ ἡ
[13, 13]	Ἄλλως τε ἡ λέξις ἡ	προφητικὴ	ἐκείνη· Ἡ δὲ γῆ ἦν
[13, 3]	θεῖον ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι,	μαντικῇ	βρύον τέχνῃ. Ὁ δ´ αὐτὸς
[13, 13]	ἐννοήσῃς τὰ νῦν ὡς ἡ〉	γνωστικὴ	παραδίδωσιν ἀλήθεια, εἰ ἄλλο τι
[13, 6]	ποτέον, ᾗ ἂν τῷ ἑνὶ	δοκῇ	τῷ ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον
[13, 20]	ὃς διαρρήδην τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ,	μεγάλῃ	τῇ φωνῇ τὴν κατὰ παιδεραστῶν
[13, 13]	ἐκεῖνο· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ	πάλη	πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ
[13, 3]	βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην	θέλῃ.	ἀλλ´ ἐάν τις ποιῇ ἐν
[13, 16]	δευτέρου βίου αἱροῦνται ὃν ἂν	θέλῃ	ἑκάστη. Ἔνθα δὴ καὶ εἰς
[13, 21]	τῶν οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως ἂν	ἐθέλῃ	καὶ ὁπόταν βούληται, καρπούσθω· ἐὰν
[13, 13]	θηρσὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ	νεφέλῃ	τε καὶ ἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ.
[13, 12]	εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ	γενέθλη	καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ
[13, 13]	εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ	γενέθλη	καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ
[13, 20]	που ἐν μέθαις ἤ τινι	ἄλλῃ	ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω
[13, 7]	Καὶ σοὶ δὲ εἴ πη	ἄλλῃ	δέδοκται, λέγε καὶ δίδασκε· εἰ
[13, 19]	ἐν γυμνασίοις καὶ ἐν τῇ	ἄλλῃ	τροφῇ ὑπ´ ἀνάγκης, οἶμαι, τῆς
[13, 10]	Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ τῇδε, ὡς	πολλὴ	ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι.
[13, 20]	ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε,	πολλὴ	φερομένη πρὸς τὸν ἐραστὴν ἡ
[13, 12]	ἑαυτοῦ δογματοποιίαν κατεχώρισεν. Ἡ δ´	ὅλη	ἑρμηνεία τῶν διὰ τοῦ νόμου
[13, 10]	τεθνεῶτα ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα	μεταβολή	τις τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις
[13, 19]	μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ δὲ	στολῇ	ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ τὴν
[13, 13]	τῇ πρὸς Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον	ἐπιστολῇ	φαίνεται πατέρα καὶ υἱὸν οὐκ
[13, 21]	καθηράσθω, ἐὰν δὲ ἀλλότριον θυμῷ,	διπλῇ	τὸ βλάβος ἐκτισάτω τῷ κεκτημένῳ.
[13, 15]	λέγειν καὶ πρὸς τῇ ἀγενήτῳ	ὕλῃ	τῶν σωμάτων τρίτον στῖφος λογικῶν
[13, 14]	πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα,	ὕλῃ	φθαρτῇ καὶ ξοάνοις βαναύσων χερσὶν
[13, 10]	ἐν τῷ ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα	φαύλη	ἂν εἴη ἡ ἀποδημία; ἢ
[13, 7]	μή, τούτοις οὐκ ἔστι κοινὴ	βουλή,	ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους ἀλλήλων καταφρονεῖν,
[13, 6]	κακῶν, περὶ ὧν νῦν ἡ	βουλὴ	ἡμῖν ἐστι, πότερον τῇ τῶν
[13, 13]	ὄνομα. Καὶ πάλιν· Νόμος καὶ	βουλῇ	πείθεσθαι ἑνός. Κἂν τὸ ῥητὸν
[13, 4]	σοι ἐγὼ πολλά, ἐάν περ	βούλῃ,	περὶ τῶν θεῶν διηγήσομαι, ἃ
[13, 6]	ξύμπαντας τοὺς ἄλλους; ᾧ εἰ	μὴ	ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα
[13, 9]	μή τινα λυπήσῃς· εἰ δὲ	μή,	ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες, πολλὰ καὶ
[13, 3]	τε ὑπόνοια καὶ ὅ τι	μή,	ἀλλ´ ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν
[13, 3]	ἄλλοτε δ´ ἐσθλῷ. δ´ ἂν	μή,	ἀλλ´ ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν
[13, 3]	τρόπῳ. Ἀλλὰ καὶ περὶ τοῦ	μὴ	ἀλλοιοῦσθαι τὸν θεὸν ἡ παρ´
[13, 3]	ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα	μὴ	ἅμα μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν,
[13, 13]	λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ τε ἅμα	μὴ	ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς σπουδῆς
[13, 14]	φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ	μὴ	ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν ἐν αὐτοῖς
[13, 3]	καὶ ἐν τῷ χρήσιμον, ὥστε	μὴ	ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ´ οὐ
[13, 20]	τε συγκατακέωνται, οἷός τέ ἐστι	μὴ	ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι
[13, 21]	αὐτοῦ λίθῳ ἢ πυγμῇ καὶ	μὴ	ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ τὴν
[13, 10]	οὐχ οἷόν τ´ εἶναι τὸ	μὴ	ἀποκτεῖναί με, λέγων πρὸς ὑμᾶς
[13, 10]	παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης.	μὴ	αὐτὸν οἴει φροντίσαι θανάτου καὶ
[13, 6]	οὕσπερ καὶ πρότερον· ὧν ἐὰν	μὴ	βελτίω ἔχωμεν λέγειν ἐν τῷ
[13, 3]	μοι δοκεῖ. Ἆρ´ οὖν τὸ	μὴ	βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ
[13, 3]	βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ	μὴ	βλάπτει, κακόν τι ποιεῖ; Οὐδὲ
[13, 18]	ἕκαστον τῶν γεγονότων· τοὺς δὲ	μὴ	βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς
[13, 19]	μὴ τὸ νομιζόμενον φὰς ὑποβάλλειν.	Μὴ	γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν πάσας εἶναι
[13, 3]	δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους.	Μὴ	γάρ, ἔφη. Ἀλλ´ ἆρα, ἦν
[13, 13]	ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν ταῖς γραφαῖς.	Μὴ	γάρ μοι τὰς ἀλληγορίας αὐτῶν
[13, 7]	ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ ΗΜΑΣ
[13, 8]	εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ
[13, 6]	ἤλεγχεν ἑκάστῳ προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ
[13, 10]	τὸ σὸν μέρος. ~ιʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
[13, 14]	δήμῳ τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς	μὴ	διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην καταβῆναι φάντα
[13, 16]	ὕβρεις καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ	μὴ	διευλαβουμένους εἰς τὰ τῶν ὄνων
[13, 13]	χώριζε θνητῶν τὸν θεὸν καὶ	μὴ	δόκει ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον καθεστάναι.
[13, 19]	ἰόντων ἡ φύσις ἐνδέχηται καὶ	μὴ	δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ παρθένους κοινωνεῖν,
[13, 8]	ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ	ΜΗ	ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ
[13, 3]	ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ	μὴ	εἰδέναι ὅπη τἀληθὲς ἔχει περὶ
[13, 3]	ψεῦδος χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ	μὴ	εἰδέναι τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν
[13, 13]	ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν ἡ γραφή,	μὴ	εἰκόνα ἐποίησε τέκτων ἢ χρυσοχόος,
[13, 3]	δὲ Ἑβραίων ἐστὶ καὶ τὸ	μὴ	εἶναι τὸν θεὸν κακῶν αἴτιον,
[13, 19]	ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν	μὴ	εἰς φῶς ἐκφέρειν κύημα μηδέν,
[13, 19]	ἂν εἴποις μαθὼν ὡς καὶ	μὴ	ἐκφέρειν εἰς φῶς τὰ κυούμενα
[13, 10]	δίκην ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα	μὴ	ἐνθάδε μένω καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ
[13, 17]	τῶν τοιῶνδε λόγων· ~ιζʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
[13, 13]	ἔφη, Προμηθεὺς ἔπλασε καὶ πηλοῦ	μὴ	ἐξ ἑτέρου γέγονας. Ἡσίοδός τε
[13, 21]	γὰρ νόμος ἀπαγορεύει. Ὁ δὲ	μὴ	ἐπεξιών, δέον, ἢ μὴ προαγορεύων
[13, 21]	χερσί σου, καὶ δρέπανον οὐ	μὴ	ἐπιβάλῃς ἐπὶ τὸν ἀμητὸν τοῦ
[13, 19]	βούληται, φοιτῶντα, ὃν δ´ ἂν	μή,	ἐῶντα τὰς παιδείας, ἀλλὰ τὸ
[13, 19]	τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ	μὴ	ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι.
[13, 3]	βιοδώροις. καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ	μὴ	ἡμῖν ψευδέσθωσαν· μηδ´ αὖ ὑπὸ
[13, 8]	οἷς ἐξῆν σοι ἀπιέναι, εἰ	μὴ	ἠρέσκομεν ἡμεῖς μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό
[13, 18]	πατήρ τε ἔργων, ἄλυτα ἐμοῦ	μὴ	θέλοντος. Τὸ μὲν οὖν δὴ
[13, 15]	πάντων αἰτίου γεγονέναι· ταύτη τε	μὴ	θεοὺς εἶναι μηδὲ κυρίως τῆσδε
[13, 18]	εἰς ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων ὧδε·	Μὴ	ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ τὴν
[13, 18]	σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν, λέγων·	Μὴ	ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ τὴν
[13, 15]	δὴ καὶ ἄλλο. ~ιεʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ
[13, 7]	εἴτε φασὶν οἱ πολλοὶ εἴτε	μὴ	καὶ εἴτε δεῖ ἡμᾶς ἔτι
[13, 14]	ἄλλως τε καὶ ἐάν τις	μὴ	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν
[13, 3]	ἄλλως τε καὶ ἐάν τις	μὴ	καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν
[13, 16]	καὶ ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ
[13, 20]	προστάττει θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν	μὴ	καταμηνύσαντα θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου τινὸς
[13, 21]	ἀπειρημένων, ἀλλ´ ὁ ἑτέρου πλημμελήσαντος	μὴ	καταμηνύσας. Καὶ ἄλλως δὲ καθαρὸν
[13, 21]	τῷ μὴ κινεῖν ὅ τι	μὴ	κατέθετο‘ ἐκεῖνος ἀεὶ ζημιούσθω. Ἐὰν
[13, 13]	ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα τούτοις, εἰ	μὴ	κατηχηθεῖεν πρὸς ἡμῶν, οὐκ ἐπιστάμενοι,
[13, 21]	πείσας, ἑπόμενος τῷ λόγῳ τῷ	μὴ	κινεῖν ὅ τι μὴ κατέθετο‘
[13, 21]	δράσας τοῖς αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν	μὴ	κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ.
[13, 19]	τοῦδε. λέγει δ´ οὖν· Ἐὰν	μὴ	κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην
[13, 19]	ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν	μὴ	κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην
[13, 19]	τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου μενούσαις κοινωνίας	μὴ	μακρότερον εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον
[13, 13]	τῶν ἐναντίων, πλειόνων δὲ τῶν	μή·	μάχη, φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ
[13, 20]	ἐπάκουσον δὲ καὶ τῶνδε, ἵνα	μή	με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ
[13, 3]	μὲν οἱ θεοί εἰσιν οἷοι	μὴ	μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι δοκεῖν
[13, 6]	οὖν καὶ πρότερον τιμᾶν καὶ	μὴ	μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν ἡ τῶν
[13, 21]	ἀποδιδούσης τῷ δεσπότῃ τὴν τιμήν·	μὴ	μηνύων δὲ θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα
[13, 21]	μηνύσας ᾖ, δόξαν ἀρετῆς κεκτήσθω,	μὴ	μηνύων δὲ κακίας· δοῦλος δὲ
[13, 4]	ἀληθῆ φῶμεν εἶναι, ὦ Εὐθύφρον;	Μὴ	μόνα γε, ὦ Σώκρατες, ἀλλ´
[13, 12]	ἴδοι θνητῶν μερόπων κραίνοντα, εἰ	μὴ	μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν
[13, 13]	τὸν αὐτοῦ, διὰ τούτων· Εἰ	μὴ	μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν
[13, 6]	χρηστὰς τιμᾶν, τὰς δὲ πονηρὰς	μή;	Ναί. Χρησταὶ δὲ οὐχ αἱ
[13, 21]	δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων καὶ ἐὰν	μή·	ὁ γὰρ νόμος ἀπαγορεύει. Ὁ
[13, 10]	οἶδα ὅτι κακά ἐστιν, ἃ	μὴ	οἶδα εἰ καὶ ἀγαθὰ ὄντα
[13, 13]	τολμηρό〈 τερο〉 ν δὲ ἤδη	μὴ	ὂν πρὸς τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι·
[13, 10]	ἐστὶν ἢ δοκεῖν σοφὸν εἶναι	μὴ	ὄντα· δοκεῖν γὰρ εἰδέναι ἐστὶν
[13, 15]	ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ τὰ	μὴ	ὄντα ποιεῖν αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων
[13, 15]	λέγων. Οὐδὲ γὰρ ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος αὐτὰς γεγονέναι διδόναι βούλεται.
[13, 13]	ἐκ μόνου γενομένου καὶ ἐκ	μὴ	ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ καὶ
[13, 13]	μητροπάτωρ‘ οὐ μόνον τὴν ἐκ	μὴ	ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ
[13, 6]	τινος ὀρθότητος εἴη· εἰ δὲ	μή,	ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι
[13, 19]	τἀναντία, μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν ῥώμαις,	μὴ	ὅτι γε γυναικῶν τὴν ἐν
[13, 15]	ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί φασι,	μὴ	οὖσαν δὲ πρότερον δυνάμει δραστηρίῳ
[13, 6]	ἄλλα, ὦ Κρίτων, οὕτως, ἵνα	μὴ	πάντα διίωμεν. Καὶ δὴ καὶ
[13, 14]	αὐτὸν προτιμῶμεν φιλοσοφίας. ~ιδʹ ΟΤΙ	ΜΗ	ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ·
[13, 3]	λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν	μὴ	πάντων αἴτιον τὸν θεόν, ἀλλὰ
[13, 7]	ὦ Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν ὅπως	μὴ	παρὰ δόξαν ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ
[13, 13]	γὰρ τὸν ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι,	μὴ	παρθένους φθείροντα καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα
[13, 10]	καὶ οἷός τε ὦ, οὐ	μὴ	παύσωμαι φιλοσοφῶν καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός
[13, 4]	ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ	ΜΗ	ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ
[13, 21]	καρπούσθω· ἐὰν δὲ ἐξ ἄλλων	μὴ	πείσας, ἑπόμενος τῷ λόγῳ τῷ
[13, 21]	ἀεὶ ζημιούσθω. Ἐὰν δὲ δοῦλος	μὴ	πείσας τὸν δεσπότην τῶν χωρίων
[13, 14]	δεησόμεθα καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν	μὴ	ποιεῖν Ἀχιλλέα, θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´
[13, 21]	δὲ μὴ ἐπεξιών, δέον, ἢ	μὴ	προαγορεύων εἰργέσθω τῶν ἐντὸς ἀνεψιότητος.
[13, 13]	οὐδὲ τῶν πολιτικῶν δύναται ζῆν	μὴ	προκατειλημμένον τῇ τοῦ κρείττονος πίστει.
[13, 6]	παρόντι, εὖ ἴσθι ὅτι οὐ	μή	σοι συγχωρήσω, οὐδ´ ἂν πλείω
[13, 13]	πάντων διὰ τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ	μὴ	συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ τῆς
[13, 9]	ζῶντος βέλτιον θρέψονται καὶ παιδεύσονται,	μὴ	συνόντος σοῦ αὐτοῖς; οἱ γὰρ
[13, 18]	φίλα καὶ συγγενῆ, εἰ καὶ	μὴ	τὰ ἴσα διόλου, πεφρονηκότα, Μωσέως
[13, 6]	νοσώδους δὲ διαφθειρόμενον διολέσωμεν, πειθόμενοι	μὴ	τῇ τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα
[13, 13]	πρὸς τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι· καὶ	μή	τι μυστικώτατα, μίαν τὴν ὄντως
[13, 13]	κατὰ ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ. Καὶ	μή	τι τοῦτο ἐπὶ τοῦ σωτῆρος
[13, 13]	φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ	μή	τι τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος φύσεις,
[13, 10]	κακὸς ὢν καὶ τοῖς φίλοις	μὴ	τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘ δίκην
[13, 9]	οὐδείς σε ἐρεῖ ἴσως, ἂν	μή	τινα λυπήσῃς· εἰ δὲ μή,
[13, 15]	οὐδὲ θεοὺς ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι τοὺς	μὴ	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἀχώριστον
[13, 19]	διηγήσεται τὴν τοῦ λόγου διάνοιαν,	μὴ	τὸ νομιζόμενον φὰς ὑποβάλλειν. Μὴ
[13, 21]	σεμνὰ καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς	μὴ	τοιούτοις μακρὰ χαίρειν φαμέν. Ἀλλὰ
[13, 6]	τοὺς τοῦ ἑνὸς ἐκείνου, ἀλλὰ	μὴ	τοὺς τῶν πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη
[13, 6]	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰς δὲ	μή.	Τοῦτο πρὸς θεῶν, ὦ Κρίτων,
[13, 7]	οὖν οὕτω δέδοκται καὶ οἷς	μή,	τούτοις οὐκ ἔστι κοινὴ βουλή,
[13, 17]	ἐν τῷ αὐτῷ ἀεὶ εἶναι,	μὴ	τρίτου τινὸς τῆς τῶν ὄντων
[13, 13]	φίλον εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν ἀγαθῷ	μὴ	φίλον. Ὅπερ κἀν τῷ Λύσιδι
[13, 10]	μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις εἴρηται καὶ	Μὴ	φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεν〈 ν〉
[13, 13]	τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς,	μὴ	φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς αὐτὸς αὑτῷ,
[13, 19]	ἢ παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ	μὴ	ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος τὰ
[13, 6]	ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα πρακτέον εἴτε	μή,	ὡς ἐγὼ οὐ μόνον νῦν,
[13, 13]	Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε τὸν οὐρανὸν	σπιθαμῇ	καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί;
[13, 21]	τὸν πλησίον αὐτοῦ λίθῳ ἢ	πυγμῇ	καὶ μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ
[13, 18]	ἀϊδίου καὶ ποιητοῦ θεραπείαν ἄλλῳ	προσνέμῃ	νεωτέρῳ καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω
[13, 16]	λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι·	μνήμῃ	δὲ τῶν προτέρων πόνων φιλοτιμίας
[13, 13]	οἱ ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ πάλιν·	Ἑβδόμη	εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ
[13, 12]	τετελεσμένα πάντα τέτυκται· καὶ πάλιν·	Ἑβδόμη	εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ
[13, 13]	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί·	Ἑβδόμη	ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ
[13, 12]	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί·	Ἑβδόμη	ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ
[13, 13]	πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ	ἑβδόμη	ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν
[13, 12]	πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ	ἑβδόμη	ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν
[13, 13]	καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ	ἑβδόμη	ἐστὶ τελεία καί· Ἑπτὰ δὲ
[13, 12]	καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ	ἑβδόμη	ἐστὶ τελείη καί· Ἑπτὰ δὲ
[13, 13]	δἤπειτα κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ καί·	Ἑβδόμη	ἦν ἱερή· καὶ πάλιν· Ἕβδομον
[13, 13]	Πρῶτον ἕνη τετράς τε καὶ	ἑβδόμη	ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἑβδομάτη
[13, 12]	Πρῶτον ἕνη τετράς τε καὶ	ἑβδόμη	ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν λέγει·
[13, 13]	μὲν ὡς πῦρ φαίνεται, ἄπλατος	ὁρμῇ,	ποτὲ δ´ ὕδωρ, ποτὲ γνόφος
[13, 13]	τι πλῆθος ἢ ἐρίφων ἢ	νὴ	Δία ἑτέρων τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα,
[13, 21]	ἐὰν μὲν ἐκ τῶν οἰκείων	λαμβάνῃ,	ὅπως ἂν ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν
[13, 10]	φόνον καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς, αὐτὸς	ἀποθανῇ·	αὐτίκα γάρ τοι (φησί) μεθ´
[13, 10]	δὲ ἁλῷς ἔτι τοῦτο πράττων,	ἀποθανῇ.	εἰ οὖν με, ὅπερ εἶπον,
[13, 21]	Ἐὰν πατάξῃ τίς τινα καὶ	ἀποθάνῃ,	θανάτῳ θανατούσθω. Ὁ δὲ οὐχ
[13, 21]	λίθῳ ἢ πυγμῇ καὶ μὴ	ἀποθάνῃ,	κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ τὴν κοίτην,
[13, 21]	παιδίσκην αὐτοῦ ἐν ῥάβδῳ καὶ	ἀποθάνῃ	ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτοῦ, δίκῃ
[13, 13]	Λειμῶνα μὲν οὖν ἀκουστέον τὴν	ἀπλανῆ	σφαῖραν, ὡς ἥμερον χωρίον καὶ
[13, 13]	γῆς καὶ τὴν ἀποκάλυψιν τὴν	ἐμφανῆ	τῆς ξηρᾶς ἐπὶ τῆς Τηθύος
[13, 13]	δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν ἄγουσα	τυγχάνῃ	Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε οὐκ
[13, 6]	ἑνὸς μόνου ἐκείνου ὃς ἂν	τυγχάνῃ	ἰατρὸς ἢ παιδοτρίβης ὤν; Ἑνὸς
[13, 13]	οὕτω περὶ αὐτῆς λέγει· Πρῶτον	ἕνη	τετράς τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν
[13, 12]	εἶναι. Ἡσίοδος μὲν οὕτως· Πρῶτον	ἕνη	τετράς τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν
[13, 13]	εἴδη τὰ αἰσθητὰ κατὰ τὰ	γένη	δημιουργεῖν τὰ νοητά; εἰκότως ἄρα
[13, 16]	τε καὶ ἱεράκων καὶ ἰκτίνων	γένη·	ἢ ποῖ ἂν ἄλλοσε φαῖμεν
[13, 16]	διευλαβουμένους εἰς τὰ τῶν ὄνων	γένη	καὶ τῶν θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι·
[13, 18]	τιμῶ, τὰ ἐμοὶ φίλα καὶ	συγγενῆ,	εἰ καὶ μὴ τὰ ἴσα
[13, 19]	ὧδε; Γυναικί, ἦν δ´ ἐγώ,	ἀρξαμένῃ	ἀπὸ εἰκοσαέτιδος τίκτειν τῇ πόλει·
[13, 14]	τοὺς περὶ θεῶν μύθους πλάσαι	μαρτυραμένη;	τί δὲ ἡ ἄλογος ἐθέλει
[13, 14]	τῆς ἀπὸ τῶν νόμων τιμωρίας	προβεβλημένη;	πῶς δὲ θεῶν Οὐρανὸς καὶ
[13, 16]	ὑφέξει καὶ πάλιν οἵα τις	ἀνειμένη	καὶ δεσμῶν ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´
[13, 13]	ἡ τοιαύτη καὶ φυλακῆς θαυμαστῆς	δεομένη.	Κόσμον τε αὖθις τὸν μὲν
[13, 20]	ἀπὸ λείων τε καὶ στερεῶν	ἁλλομένη	πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται, οὕτω
[13, 20]	Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ	φερομένη	πρὸς τὸν ἐραστὴν ἡ μὲν
[13, 13]	δύναται Παλλὰς Δί´ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι,	λισσομένη	πολλοῖσι λόγοις καὶ μήτιδι πυκνῇ.
[13, 3]	πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ ἀμύνειν	τυπτομένῃ,	καὶ θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν,
[13, 13]	ὴρ ἔτι πτερωτὰ φῦλα βλαστήσει	πυρουμένη·	κἄπειτα σώσει πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{
[13, 18]	ἵνα γενηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ	σελήνη	καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην
[13, 18]	οὐρανὸς δὲ καὶ ἥλιος καὶ	σελήνη	μέτοχά ἐστι ψυχῆς κατ´ αὐτὸν
[13, 19]	ἡ φύσις ἐνδέχηται καὶ μὴ	δυσχεραίνῃ	παῖδας ἢ παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν
[13, 13]	τε ἡ λέξις ἡ προφητικὴ	ἐκείνη·	Ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος
[13, 21]	Ἂν ἄρα τις αὐτόχειρ μὲν	κτείνῃ	ἐλεύθερον, τὸ δὲ πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως
[13, 21]	ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν ἀδελφὸν	κτείνῃ	ἐν στάσεσι μάχης γενομένης ἤ
[13, 21]	πληγαῖς ἤ τινι τρόπῳ βιαίῳ	κτείνῃ,	καθάρσεις μὲν τὰς αὐτὰς τοῖς
[13, 21]	ξένος ἢ ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος	κτείνῃ,	κατὰ τὰ αὐτὰ ἔστω τοῦ
[13, 21]	ὅντιν´ οὖν τῶν ἐμφυλίων αὐτόχειρ	κτείνῃ,	πρῶτον μὲν τῶν νομίμων εἰργέσθω,
[13, 21]	ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ	κτείνῃ,	τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν καὶ
[13, 21]	γαμετὴν ἐὰν ἀνὴρ δι´ ὀργὴν	κτείνῃ	τινὰ ἢ γυνή τις ἑαυτῆς
[13, 21]	δὲ αὖ δοῦλος ἐλεύθερον ἀμυνόμενος	ἀποκτείνῃ,	καθάπερ ὁ κτείνας πατέρα τοῖς
[13, 13]	γὰρ ἐκεῖθεν ἡ δόξα ἡ	ἀληθινή·	Ἄκουε (φησίν) Ἰσραήλ, κύριος ὁ
[13, 3]	δ´ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν	θοίνῃ	παρών, αὐτὸς τάδ´ εἰπών, αὐτός
[13, 7]	οἷς μή, τούτοις οὐκ ἔστι	κοινὴ	βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους ἀλλήλων
[13, 6]	δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι, ὦ Κρίτων,	κοινῇ	μετὰ σοῦ, εἴ τί μοι
[13, 21]	ἀπὸ γυναικὸς καὶ μήποτ´ ἔτι	κοινῇ	παιδοποιήσασθαι. Καὶ τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα
[13, 16]	δὴ καὶ εἰς θηρίου βίον	ἀνθρωπίνη	ψυχὴ ἀφικνεῖται καὶ ἐκ θηρίου,
[13, 13]	λισσομένη πολλοῖσι λόγοις καὶ μήτιδι	πυκνῇ.	Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων νηοὺς μαλερῷ
[13, 1]	δὲ ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον ὅπως	γυμνῇ	καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς δὴ
[13, 18]	τοῦ ἀειδοῦς καὶ ἀοράτου καὶ	μόνῃ	διανοίᾳ καταληπτοῦ τιμὴν ἴωμεν, ὃς
[13, 18]	τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία τῶν ἐπὶ	διαμονῇ	τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς τε καὶ
[13, 21]	τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος γιγνέσθω.	Γυνὴ	δὲ ἄνδρα ἑαυτῆς ἐξ ἐπιβουλῆς
[13, 21]	δι´ ὀργὴν κτείνῃ τινὰ ἢ	γυνή	τις ἑαυτῆς ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο
[13, 6]	ἥ τε ἀδικία καὶ ἡ	δικαιοσύνη	ἐστίν; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ
[13, 9]	ἐνθάδε, ὡς ἡ ἀρετὴ καὶ	δικαιοσύνη	πλείστου ἄξιον τοῖς ἀνθρώποις καὶ
[13, 8]	δὲ οὔτε ἐκείνους τοὺς λόγους	αἰσχύνῃ	οὔτε ἡμῶν τῶν νόμων ἐντρέπῃ,
[13, 10]	οὖν εἴποι τις· εἶτ´ οὐκ	αἰσχύνῃ,	ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας,
[13, 3]	καλῶς ἔχον ἢ φύσει ἢ	τέχνῃ	ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ´
[13, 3]	στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον	τέχνῃ.	Ὁ δ´ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς
[13, 20]	τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ	φωνῇ	τὴν κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος
[13, 1]	ἐπάκουσον ὅπως γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ	φωνῇ	τοὺς δὴ θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει,
[13, 14]	βούλεται αὐτῷ ἡ μετὰ ταῦτα	φωνὴ	τοὺς μὲν ποιητὰς θεῶν παῖδας
[13, 19]	οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν μὴ κύριος	φυλάξῃ	πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ
[13, 21]	κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς ὀργῇ	πράξῃ	ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν μηκέτι κατέλθῃ.
[13, 10]	ἀληθείᾳ· οὗ ἄν τις αὑτὸν	τάξῃ	ἡγησάμενος βέλτιστον εἶναι ἢ ὑπ´
[13, 21]	περὶ τῶν φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν	πατάξῃ	τίς τινα καὶ ἀποθάνῃ, θανάτῳ
[13, 21]	ἀργύριον αὐτοῦ ἐστιν. Ἐὰν δὲ	πατάξῃ	τις τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου
[13, 21]	καὶ τὰ ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ	πατάξῃ	τις τὸν παῖδα αὐτοῦ ἢ
[13, 21]	δὲ λοιδορῶνται δύο ἄνδρες καὶ	πατάξῃ	τις τὸν πλησίον αὐτοῦ λίθῳ
[13, 13]	ἐκεῖνα τὰ προφητικά· Ὃς ἐὰν	ἀνοίξῃ	τὸν οὐρανόν, τρόμος λήψεται· καὶ
[13, 6]	πειθόμενοι μὴ τῇ τῶν ἐπαϊόντων	δόξῃ,	ἆρα βιωτὸν ἡμῖν ἐστι διεφθαρμένου
[13, 6]	ἐστι, πότερον τῇ τῶν πολλῶν	δόξῃ	δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι
[13, 6]	ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ καὶ	δόξῃ	τὸν νοῦν προσέχει, ἢ ἑνὸς
[13, 13]	ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων, μαρτυρῶν τῇ	δόξῃ	τοῦ θεοῦ, λέγειν ἀναγκάζεται περὶ
[13, 9]	ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι. πότερον οὖν	φεύξῃ	τάς τε εὐνομουμένας πόλεις καὶ
[13, 13]	γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖ τῇ	ὀγδόῃ	πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα
[13, 7]	δοκεῖ. Καὶ σοὶ δὲ εἴ	πη	ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ δίδασκε·
[13, 3]	μὲν γὰρ ἀληθὴς ἄνθρωπος ἑωρᾶτο,	πῆ	δὲ θεοῦ λόγος ἦν ἀληθής,
[13, 16]	ἄνευ φιλοσοφίας τε καὶ νοῦ;	Πῇ	δὴ οὗτοι εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους
[13, 16]	μὲν περὶ τῶν ἀσεβῶν ὧδέ	πη	διῆλθε. Περὶ δὲ τῶν εὐσεβῶν
[13, 3]	ἡ παρ´ Ἑβραίοις προφητεία ὧδέ	πη	ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ διδάσκει
[13, 21]	Μωσεῖ, μάθοις ἂν ἐπακούσας ὧδέ	πη	λέγοντος· Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς εἰς
[13, 19]	εἰσάγει τὰς γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ	πη	λέγων· Γυναιξὶ δέ, κόραις μὲν
[13, 4]	τῶν παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ	πη	λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ
[13, 18]	τὰ Ἑβραίων πεπαιδευμένος Φίλων ὧδέ	πη	λέγων πρὸς λέξιν· Τινὲς ἥλιον
[13, 3]	τε ἀφανὲς καὶ τὸ ὁρώμενον.	Πῆ	μὲν γὰρ ἀληθὴς ἄνθρωπος ἑωρᾶτο,
[13, 19]	Καὶ πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν ὧδέ	πη	νομοθετεῖ· Ἐν δὲ τούτοις πᾶσι
[13, 16]	Πλάτωνος περὶ τῶνδε δόξης ταύτη	πη	πέφανται· τὸ δ´ ἕτερον τῆς
[13, 3]	σου οὐκ ἐκλείψουσιν. Εἰ δέ	πη	τὸν τοῦ θεοῦ λόγον εἰσάγουσιν
[13, 15]	ἐκ τῆσδε ἦν, οὐδ´ ἂν	ἐτράπη	τῆς οἰκείας λήξεως· εἰ δ´
[13, 13]	παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ τε καὶ	ἀστραπῇ,	βροντῇ, βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ
[13, 8]	αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν τῶν νόμων	ἐντρέπῃ,	ἐπιχειρῶν ἡμᾶς διαφθεῖραι· πράττεις τε
[13, 13]	τὴν γῆν δρακί; Πάλιν ὅταν	εἴπῃ·	αἰθέρος ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου γαίης
[13, 13]	τε ἔργων. Ὥστε καὶ ἐπὰν	εἴπῃ·	Περὶ τὸν πάντων βασιλέα πάντα
[13, 13]	πάντα τεύχων βροτοῖς. Ἐπὰν δὲ	εἴπῃ·	Τί ἔλπεαι σοφίαν ὀλίγον τοι
[13, 13]	σῶμα ἔχει. Αὖθίς τε ὁπόταν	εἴπῃ·	Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ
[13, 12]	χρόνους δηλώσῃ καὶ τὴν τάξιν	προείπῃ	τί τίνος προτερεῖ. Τάξας γάρ,
[13, 19]	νόμος· Ἐάν τις παῖδας θηλείας	καταλίπῃ,	δι´ ἀδελφῶν τε καὶ ἀδελφιδῶν
[13, 13]	ὀλίγα αὖθις ἐπιφέρει· Ἐπὰν δὲ	ἐκλίπῃ	τὸ πᾶν, φροῦδος μὲν ἔσται
[13, 13]	εἴτε ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς εἴτε	ὅπη	δοκεῖ τούτων πέρι, τὸ νῦν
[13, 3]	μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι	ὅπη	τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν,
[13, 13]	ἄνθρωπον μολεῖν Ἀμφίων λέγει τῇ	Ἀντιόπῃ.	ὁ Σοφοκλῆς δὲ Εὐθυρρημόνως γράφει·
[13, 19]	ἐπειδὰν τὴν ὀξυτάτην δρόμου ἀκμὴν	παρῇ,	τὸ ἀπὸ τούτου γεννᾶν τῇ
[13, 13]	ἱερὸν ἦμαρ καί· Ἑβδόμη ἦν	ἱερή·	καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην
[13, 13]	ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν πάντων,	κρατερῇ	σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος, μέγας,
[13, 21]	δ´ ἂν ὁ θεός, φησίν,	ἀναιρῇ	περί τε τῶν κτημάτων καὶ
[13, 13]	καὶ ὕδατος συστήματα· τρέμει δ´	ὄρη	καὶ γαῖα καὶ πελώριος βυθὸς
[13, 13]	τρόμος λήψεται· καὶ ἀπὸ σοῦ	ὄρη	τακήσεται, ὡς ἀπὸ προσώπου πυρὸς
[13, 19]	δὲ αὖ που παρ´ ἡμῖν	κόρη	καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς
[13, 9]	τοῦ Σωκράτους πρᾶγμα; οἴεσθαί γε	χρή.	ἀλλ´ ἐκ μὲν τούτων τῶν
[13, 9]	φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι; οἴεσθαί γε	χρή.	ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, πειθόμενος ἡμῖν
[13, 6]	μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν	χρὴ	ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα πρακτέον εἴτε
[13, 19]	Τῆς οὖν τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα	χρὴ	καὶ τὰς παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς
[13, 21]	τοῦ φιλοσόφου νόμοι. Εἰ δὲ	χρὴ	καὶ τοὺς Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν,
[13, 14]	λέγων· Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ,	χρὴ	πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως
[13, 3]	λέγεις; Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ,	χρὴ	πρῶτόν τε καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,
[13, 6]	σοι λέγεσθαι ὅτι οὐ πάσας	χρὴ	τὰς δόξας τὰς τῶν ἀνθρώπων
[13, 11]	Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ πῶς	χρὴ	τοὺς δαιμονίους τε καὶ θείους
[13, 6]	ὤν; Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι	χρὴ	τοὺς ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς
[13, 19]	τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας	χρὴ	τούτους νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει λέγων·
[13, 3]	τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλα, ἔφη,	ἀπόχρη.	Τί δὲ δὴ ὁ δεύτερος
[13, 13]	καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν αἰθέρα.	Σὴ	μὲν ἐν ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν
[13, 20]	αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ	πάσῃ	δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω
[13, 16]	μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν	πάσῃ	εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν, τὸν δὲ
[13, 13]	χρόνος, ὅταν πυρὸς γέμοντα θησαυρὸν	σχάσῃ	χρυσωπὸς αἰθήρ· ἡ δὲ βοσκηθεῖσα
[13, 16]	πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. Ἐν	μέσῃ	δὲ λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης ψυχήν,
[13, 4]	σὺ ἀκούων εὖ οἶδ´ ὅτι	ἐκπλαγήσῃ.	Ταῦτα ὁ Πλάτων ἐν τῷ
[13, 7]	ἐρωτῶ, πότερον ἃ ἄν τις	ὁμολογήσῃ	τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον, ἢ
[13, 21]	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται, ἵνα	εὐλογήσῃ	σε κύριος ὁ θεός σου
[13, 20]	εἰς τεταγμένην δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν	νικήσῃ	τὰ βελτίω τῆς διανοίας, μακάριον
[13, 19]	δ´ οὖν· Ἐὰν μὴ κύριος	οἰκοδομήσῃ	οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ
[13, 21]	κοίτην, ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος	περιπατήσῃ	ἔξω ἐπὶ ῥάβδου αὐτοῦ, ἀθῷος
[13, 11]	ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας	τελευτήσῃ,	ἆρ´ οὐ πρῶτον μὲν φήσομεν
[13, 16]	βίον διελθόντα καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν	τελευτήσῃ,	εἰς μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν
[13, 11]	γήρᾳ ἤ τινι ἄλλῳ τρόπῳ	τελευτήσῃ	τῶν ὅσοι ἂν διαφερόντως ἐν
[13, 21]	ἐν τῷ ἀγρῷ σου, οὐκ	ἐπαναστραφήσῃ	λαβεῖν αὐτό· τῷ πτωχῷ καὶ
[13, 12]	ἐν στήθεσσι φανέντα φίλης αἰῶνος	ἀμέρσῃ,	εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας
[13, 13]	ᾧ ποτε πτηνὸν καὶ τοὐν	θαλάσσῃ	καὶ τὸ τετράπουν οὕτως ἐφθέγγεθ´
[13, 13]	Τί δέ; οὐχὶ παραπλήσια τῇ	λεγούσῃ	γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν τὸν
[13, 9]	τινα λυπήσῃς· εἰ δὲ μή,	ἀκούσῃ,	ὦ Σώκρατες, πολλὰ καὶ ἀνάξια
[13, 5]	πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς	ὑμνούσῃ	καὶ ἄλλα τοιαῦτα· εἴπερ ὁ
[13, 19]	εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα,	πρεπούσῃ	δὲ στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον
[13, 5]	εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ κατηγόρει	ἐχούσῃ	στάσεις μὲν πρὸς ἀλλήλους, τέκνων
[13, 21]	δὲ ἡμέραν μίαν ἢ δύο	βιώσῃ,	οὐκ ἐκδικηθήσεται· τὸ γὰρ ἀργύριον
[13, 9]	καὶ ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ	βιώσῃ	πάντας ἀνθρώπους καὶ δουλεύων, τί
[13, 12]	ἐν αὐτοῖς, ἵνα τοὺς χρόνους	δηλώσῃ	καὶ τὴν τάξιν προείπῃ τί
[13, 21]	ὀφθαλμὸν τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ	ἐκτυφλώσῃ	αὐτόν, ἐλευθέρους ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς ἀντὶ
[13, 15]	ἢ ἀγενήτους λέγειν καὶ πρὸς	τῇ	ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν σωμάτων τρίτον
[13, 13]	φῶς. Ἐν δὲ τῇ κοσμογονίᾳ	τῇ	αἰσθητῇ στερεὸν οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ
[13, 10]	γὰρ ἔχει, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,	τῇ	ἀληθείᾳ· οὗ ἄν τις αὑτὸν
[13, 19]	καὶ ἐν γυμνασίοις καὶ ἐν	τῇ	ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´ ἀνάγκης, οἶμαι,
[13, 13]	ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν Ἀμφίων λέγει	τῇ	Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς δὲ Εὐθυρρημόνως
[13, 17]	ἀλλήλοις σύνθετον, ἁπλοῦν δὲ καὶ	τῇ	αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον·
[13, 3]	αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν	τῇ	αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα, ἔφη, ἀνάγκη
[13, 13]	ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν ἐν	τῇ	γενέσει συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί
[13, 14]	ἁγνὰ καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον	τῇ	γῇ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως" ἀνείρηται. Ἀλλ´
[13, 20]	δέ, ἅτε οὐ πάσῃ δεδογμένα	τῇ	διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω μὲν οὖν
[13, 13]	τούτοις ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων, μαρτυρῶν	τῇ	δόξῃ τοῦ θεοῦ, λέγειν ἀναγκάζεται
[13, 3]	μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα ἐν	τῇ	ἑαυτοῦ πόλει, εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι,
[13, 10]	ᾧ τε μηκέτι ἐν ταύτῃ	τῇ	ζητήσει διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν
[13, 3]	οὐ λεκτοί, ὦ Ἀδείμαντε, ἐν	τῇ	ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ λεκτέον νέῳ
[13, 14]	καταβῆναι φάντα εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον	τῇ	θεῷ καὶ τὴν βάρβαρον ἑορτὴν
[13, 13]	ὁ ποιήσας τὴν γῆν ἐν	τῇ	ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς φησιν Ἱερεμίας,
[13, 12]	Φανερὸν ὅτι κατηκολούθησεν ὁ Πλάτων	τῇ	καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ καὶ φανερός
[13, 13]	λαμπρὸς ὢν ταῖς χλαμύσιν ὡς	τῇ	καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ
[13, 13]	καὶ ἐγένετο φῶς. Ἐν δὲ	τῇ	κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ στερεὸν οὐρανὸν
[13, 13]	ἐκθειάζουσι. Τί δέ; οὐχὶ παραπλήσια	τῇ	λεγούσῃ γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν
[13, 10]	οὐ νομίζω θεοὺς εἶναι ἀπειθῶν	τῇ	μαντείᾳ καὶ δεδιὼς θάνατον καὶ
[13, 18]	φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ	τῇ	μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας
[13, 3]	Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός, μέλλοντος	τῇ	μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας
[13, 13]	ἑξὰς καλεῖται. Καὶ ἐν μὲν	τῇ	μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον καὶ
[13, 10]	βίου τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα ταύτῃ	τῇ	νυκτὶ εἰ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν
[13, 13]	ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖ	τῇ	ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους.
[13, 13]	μὲν γὰρ πάντες οἱ ἐν	τῇ	πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς
[13, 19]	ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσαέτιδος τίκτειν	τῇ	πόλει· ἀνδρὶ δέ, ἐπειδὰν τὴν
[13, 19]	παρῇ, τὸ ἀπὸ τούτου γεννᾶν	τῇ	πόλει μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει·
[13, 19]	καὶ τούτων μαθητὰς τοὺς ἐν	τῇ	πόλει παῖδάς τε καὶ ἄνδρας
[13, 13]	σαφῶς περὶ τοῦ λόγου ἐν	τῇ	Πολιτείᾳ λέγει ὧδέ πως· ὁ
[13, 16]	μὲν ἐν Φαίδρῳ· ἐν δὲ	τῇ	Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος ἄκουε· Ἰδεῖν
[13, 13]	Πλάτωνα, ἃ ἄντικρυς οὗτος ἐν	τῇ	πρὸς Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ
[13, 0]	δὲ ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο αἰδοῖ	τῇ	πρὸς τὸν φιλόσοφον, τοῦτον μὲν
[13, 13]	τοῦτον ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον ἐπὶ	τῇ	πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι λέγει. Τάχα
[13, 13]	Καὶ ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην ἐν	τῇ	σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς τοῖσδε
[13, 13]	Παρήγαγε δ´ αὐτοὺς τὸ ἐν	τῇ	Σοφίᾳ εἰρημένον διήκει δὲ καὶ
[13, 20]	τοῦτο ταχὺ ταῦτα. Ἐν οὖν	τῇ	συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ
[13, 17]	χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν	τῇ	συστάσει αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ τὴν
[13, 17]	τοιούτοις μίαν ἄλλην πάντων κοινωνίαν	τῇ	τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς τὴν
[13, 13]	καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις.	Τῇ	τε περὶ τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει
[13, 20]	ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν δὲ	τῇ	τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ
[13, 16]	σύμφωνα τὸν αὐτὸν λέγειν ἅμα	τῇ	τελευτῇ τὰς ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν
[13, 13]	τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ καὶ	τῇ	τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν
[13, 19]	ἡμῖν κόρη καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα	τῇ	τῆς χορείας παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη
[13, 6]	ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι αὐτήν, ἢ	τῇ	τοῦ ἑνός, εἴ τίς ἐστιν
[13, 13]	πολιτικῶν δύναται ζῆν μὴ προκατειλημμένον	τῇ	τοῦ κρείττονος πίστει. Διὸ πᾶν
[13, 16]	γε τούτου πλανῶνται, ἕως ἂν	τῇ	τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ
[13, 19]	τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ	τῇ	τῶν ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν
[13, 6]	δὲ διαφθειρόμενον διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ	τῇ	τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα βιωτὸν
[13, 11]	Καὶ ταῦτα δὲ ἁρμόζει ἐπὶ	τῇ	τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς στρατιώτας
[13, 6]	ἡ βουλὴ ἡμῖν ἐστι, πότερον	τῇ	τῶν πολλῶν δόξῃ δεῖ ἡμᾶς
[13, 13]	τέλος τῆς φιλοσοφίας τὸ ἀκολούθως	τῇ	φύσει ζῆν εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων
[13, 17]	τοῦτο ὁμολογεῖται μηδὲν τῶν ἐν	τῇ	φύσει ὄντων ἄνευ τοῦ ἐναντίου
[13, 20]	διαρρήδην τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ	τῇ	φωνῇ τὴν κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν
[13, 13]	καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται	τῇ	χειρί, ὡς νοσσιάν, κύριος ὁ
[13, 21]	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ	τῇ	χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν δὲ τρυγήσῃς
[13, 21]	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ	τῇ	χήρᾳ ἔσται, ἵνα εὐλογήσῃ σε
[13, 21]	προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ	τῇ	χήρᾳ ἔσται. Καὶ ταῦτα μὲν
[13, 16]	φιλοσοφίας. Αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ	τῇ	χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς
[13, 3]	λόγοις μίμημά τι τοῦ ἐν	τῇ	ψυχῇ ἐστι παθήματος καὶ ὕστερον
[13, 3]	λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι	τῇ	ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί
[13, 3]	ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν	τῇ	ψυχῇ τοῦ ἐψευσμένου ἄγνοια, ἐπεὶ
[13, 10]	τις τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις	τῇ	ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε
[13, 13]	ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν·	Ἑβδομάτη	δ´ αὖθις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο.
[13, 12]	ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν λέγει·	Ἑβδομάτη	δ´ αὖτις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο.
[13, 13]	καὶ Καλλίμαχος ὁ ποιητὴς γράφει·	Ἑβδομάτῃ	δ´ ἠοῖ καί οἱ ἐτέτυκτο
[13, 12]	καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα καί·	Ἑβδομάτῃ	δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον ἐξ
[13, 13]	τῷ τετέλεστο ἅπαντα· καὶ αὖθις·	Ἑβδομάτῃ	δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον ἐξ
[13, 12]	προείρηται. Λίνος δέ φησιν οὕτως·	Ἑβδομάτῃ	δ´ ἠοῖ τετελεσμένα πάντα τέτυκται·
[13, 13]	λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ·	Ἑβδομάτη	δἤπειτα κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ καί·
[13, 12]	ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ οὕτω λέγει·	Ἑβδομάτη	δἤπειτα κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ· καὶ
[13, 13]	ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὄμμα δεσπότου· πάντα	δυνατὴ	γὰρ δόξα ὑψίστου θεοῦ. Ἆρ´
[13, 6]	ἂν τῷ ἑνὶ δοκῇ τῷ	ἐπιστάτῃ	καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ ξύμπασι
[13, 21]	τὸν ἔμπροσθεν αὖ, τρία δὲ	ἔτη,	καθάπερ ἅτερος ἔφευγε τὰ δύο,
[13, 3]	ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ	ἔτη	σου οὐκ ἐκλείψουσιν. Εἰ δέ
[13, 21]	πασχέτω· δύο δ´ ἐξ ἀνάγκης	ἔτη	φευγέτω, κολάζων τὸν αὑτοῦ θυμόν.
[13, 9]	ἢ οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς ἡ	ἀρετὴ	καὶ δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον τοῖς
[13, 16]	Ὁ δὲ καὶ γενέσει καὶ	ἀρετῇ	προτέραν καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος
[13, 13]	Ἐν δὲ τῇ κοσμογονίᾳ τῇ	αἰσθητῇ	στερεὸν οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ δὲ
[13, 3]	κόσμον. Διὸ καὶ παρὰ τῷ	προφήτῃ	εἰσῆκται λέγων ὁ θεὸς πρὸς
[13, 20]	μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐὰν δὲ	διαίτῃ	φορτικωτέρᾳ τε καὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ
[13, 16]	παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται δὲ	τρίτῃ	περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται
[13, 3]	ἂν θεὸς ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι.	Πάντη	ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον καὶ
[13, 3]	γε καὶ τὰ τοῦ θεοῦ	πάντη	ἄριστα ἔχει. Πῶς δ´ οὔ;
[13, 13]	δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ	πάντη	αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ
[13, 13]	μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες,	πάντη	δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες ἐπιφέρει·
[13, 12]	μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες,	πάντη	δὲ θεοῦ κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ
[13, 13]	τοῦ χρυσοῦ γένους ἀκριβέστατα καὶ	πάντη	εἰςί. Τοῦ πατρὸς ἄρα καὶ
[13, 13]	Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς	πάντη	κινουμένοις μῶν οὐ καὶ τὸν
[13, 18]	καὶ τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας	πάντη,	τοὺς πρώτους τὴν τῶν ἄστρων
[13, 13]	τε ὕπερ ἀστρονομῶν καὶ πᾶσαν	πάντη	φύσιν ἐρευνώμενος. Πάλιν αὖ τῷ
[13, 13]	ἀνέμῳ νεφέλῃ τε καὶ ἀστραπῇ,	βροντῇ,	βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ θάλασσα
[13, 21]	ὀρθῶς γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης τῷ	δεσπότῃ	τὴν τιμήν· μὴ μηνύων δὲ
[13, 14]	Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ	φθαρτῇ	καὶ ξοάνοις βαναύσων χερσὶν εἰς
[13, 16]	βίου αἱροῦνται ὃν ἂν θέλῃ	ἑκάστη.	Ἔνθα δὴ καὶ εἰς θηρίου
[13, 16]	δὴ καὶ τἄλλα, ᾗ ἂν	ἑκάστη	ἴοι κατὰ τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας
[13, 16]	τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει ψυχὴ	ἑκάστη,	οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων· οὐ
[13, 15]	δ´ ἐν τοῖς δευτέροις ἡ	βλάστη	πόθεν ἐξέφυ τῆς ῥίζης ἄνωθεν
[13, 10]	ἀληθῆ, ἐπεὶ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ	θαυμαστὴ	ἂν εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι,
[13, 12]	ἀγυιαί, πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί,	μεστὴ	δὲ θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη
[13, 13]	ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί,	μεστὴ	δὲ θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη
[13, 17]	τὰ οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ ὧν	συνέστη	ἐν χρόνῳ φύσει χωριζομένου. Εἰ
[13, 15]	τῷ δι´ οὗ τὰ πάντα	συνέστη	ἐπιφερομένους. Ὁ δέ γε Πλάτων
[13, 18]	τῆς σωματικῆς καὶ φθαρτῆς οὐσίας	συνέστη,	οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις σέβειν αὐτὰ
[13, 13]	μακροτέρων ἡμῖν ἡ κατὰ Πλάτωνα	παρέστη	φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα κατὰ πλεῖστα
[13, 18]	καὶ γενητὸς καὶ πόλις ἡ	μεγίστη	ἄρχοντας ἔχουσα καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας
[13, 18]	ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ	μεγίστῃ.	Ταῦτα τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ
[13, 9]	τοὺς Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ δὴ	πλείστη	ἀταξία καὶ ἀκολασία, καὶ ἴσως
[13, 12]	βιότοιο· λέγει δ´ ὅτε βῶλος	ἀρίστη	βουσί τε καὶ μακέλῃσι, λέγει
[13, 13]	ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ	ΠΑΡΙΣΤΗ	ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ Ε> ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ
[13, 13]	ὁ μέγας, ὥς φησιν ἐν	Σοφιστῇ	Πλάτων, ὧδέ πως περὶ τοῦ
[13, 10]	οὐκ ἐκεῖνο μόνον σκοπεῖν, ὅταν	πράττῃ,	πότερον δίκαια ἢ ἄδικα πράττει
[13, 16]	δὲ ἄλλο τι χεῖρον περιτίθησιν	αὐτῇ	ἀτόπημα, τὴν θείαν ἐκείνην καὶ
[13, 12]	ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν	αὐτῇ.	Διηρμήνευται γὰρ πρὸ Δημητρίου τοῦ
[13, 6]	καὶ ἀδίκων, ὁ εἷς, καὶ	αὐτὴ	ἡ ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον μὲν
[13, 5]	τῆς τῶν Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν	αὐτῇ	καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις μὲν
[13, 18]	καὶ ἔτι ἔξωθεν τὸ σῶμα	αὐτῇ	περιεκάλυψε, καὶ κύκλῳ δὴ κύκλον
[13, 16]	μέρος τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας	αὐτῆ〈	ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ μὲν
[13, 20]	τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν	αὐτῇ,	σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ πάσῃ
[13, 12]	αὐτὴν ἔχειν τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ	αὐτῇ	συνεχῶς ἀτάραχοι καταστήσονται δι´ ὅλου
[13, 16]	λόγοις; πῶς γὰρ ἂν ἡ	αὐτὴ	τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην
[13, 12]	νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν θεὸν ἐν	αὐτῇ,	τοῦτο οὐχ, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσι,
[13, 17]	σύνθετον, ἁπλοῦν δὲ καὶ τῇ	αὐτῇ	φύσει ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον· ὅθεν
[13, 10]	καίτοι πῶς οὐκ ἀμαθία ἐστὶν	αὕτη	ἡ ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ οἴεσθαι
[13, 15]	νοῦν ἔχων εἴποι· ἄλογος γὰρ	αὕτη·	λογικὰ δ´ οὐκ ἄν ποτε
[13, 13]	μάχη, φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ	τοιαύτη	καὶ φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον
[13, 6]	μὴ τοὺς τῶν πολλῶν. Δηλαδή.	Ταύτη	ἄρα αὐτῷ πρακτέον καὶ γυμναστέον
[13, 11]	καὶ τίνι διαφόρῳ, οὕτω καὶ	ταύτη	θήσομεν ᾗ ἂν ἐξηγῆται; Τί
[13, 3]	ἄριστα ἔχει. Πῶς δ´ οὔ;	Ταύτη	μὲν δὴ ἥκιστ´ ἂν πολλὰς
[13, 6]	ἡ ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον μὲν	ταύτη	οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς
[13, 16]	τοῦ Πλάτωνος περὶ τῶνδε δόξης	ταύτη	πη πέφανται· τὸ δ´ ἕτερον
[13, 15]	δραστηρίῳ τοῦ πάντων αἰτίου γεγονέναι·	ταύτη	τε μὴ θεοὺς εἶναι μηδὲ
[13, 10]	ἐφ´ ᾧ τε μηκέτι ἐν	ταύτῃ	τῇ ζητήσει διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν·
[13, 10]	τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα	ταύτῃ	τῇ νυκτὶ εἰ δέοι σκεψάμενον
[13, 20]	ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν δὲ τῇ	τελευτῇ	ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι
[13, 11]	ἁρμόζει ἐπὶ τῇ τῶν θεοφιλῶν	τελευτῇ,	οὓς στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας
[13, 16]	τὸν αὐτὸν λέγειν ἅμα τῇ	τελευτῇ	τὰς ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε
[13, 16]	ὅτι ταῦτ´ ἂν ἔπραξε καὶ	πρώτη	λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ
[13, 12]	ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ δὴ καὶ	πρώτη	φυσικῶς ἂν λέγοιτο φωτὸς γένεσις,
[13, 3]	καὶ τά γε ξύνθετα πάντα	σκεύη	τε καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα,
[13, 12]	αἵρεσις. Ἡ δὲ τοῦ νόμου	κατασκευὴ	πᾶσα τοῦ καθ´ ἡμᾶς περὶ
[13, 21]	μηδένα μιαίνων, ἐάν τέ τις	ἀπαγορεύῃ	τῷ δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων καὶ
[13, 13]	ἐξ ἇς ἁ ἀρχὰ ἐγένετο.	Ἐρρύη	γὰρ ἐκεῖθεν ἡ δόξα ἡ
[13, 13]	ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ τὸν μὲν	αὐτοφυῆ	τὸν δημιουργὸν νοῦν εἴρηκε, τὰ
[13, 13]	αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ τὸν	αὐτοφυῆ,	τὸν ἐν αἰθερίῳ καὶ γῆν
[13, 13]	καὶ τάδε τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν	αὐτοφυῆ,	τὸν ἐν αἰθερίῳ ῥόμβῳ πάντων
[13, 3]	ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις	φῇ	δι´ Ἀθηνᾶς τε καὶ Διὸς
[13, 3]	τῷ Ἀγαμέμνονι· οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν	φῇ	ἡ Θέτις Τὸν Ἀπόλλω ἐν
[13, 13]	δέ; οὐχὶ παραπλήσια τῇ λεγούσῃ	γραφῇ·	Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν τὸν δίκαιον,
[13, 13]	Ἔτι σοῦ λαλοῦντος, φησὶν ἡ	γραφή,	ἐρῶ· Ἰδοὺ πάρειμι. Δίφιλος πάλιν
[13, 13]	ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν ἡ	γραφή,	μὴ εἰκόνα ἐποίησε τέκτων ἢ
[13, 3]	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον,	ἔφη.	Ἀδύνατον ἄρα καὶ θεὸν ἐθέλειν
[13, 3]	παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ,	ἔφη.	Ἀλλ´ ἆρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ὀρθῶς,	ἔφη·	ἀλλ´ αὐτὸ δὴ τοῦτο οἱ
[13, 3]	ἐλάττους. Ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγ´,	ἔφη·	ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς
[13, 14]	ἐλάττους· ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγε,	ἔφη·	ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς
[13, 3]	ἐν τῷ τοιούτῳ. Πολύ γ´,	ἔφη.	Ἀλλὰ μὴν ὀρθότατά γε ἄν,
[13, 3]	ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα,	ἔφη,	ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. Μηδεὶς ἄρα,
[13, 3]	ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλα,	ἔφη,	ἀπόχρη. Τί δὲ δὴ ὁ
[13, 3]	ἀλλ´ οὐ τὸν θεόν. Ἀληθέστατα,	ἔφη,	δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,
[13, 3]	ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν,	ἔφη,	ἐγὼ τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ
[13, 3]	μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δηλονότι,	ἔφη,	εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ
[13, 3]	πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Οὕτως,	ἔφη,	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ
[13, 3]	χεῖρον καὶ αἴσχιον αὑτοῦ; Ἀνάγκη,	ἔφη,	ἐπὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ, εἴπερ
[13, 10]	ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς	ἔφη	ἢ τὴν ἀρχὴν οὐ δεῖν
[13, 16]	πῶς δ´ οὔ; Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι,	ἔφη,	καὶ τούτων εἰσὶ καὶ εἰς
[13, 3]	τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη.	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν
[13, 3]	τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς,	ἔφη,	λέγεις; Οἶσθά που, ἦν δ´
[13, 3]	πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν. Ἔχει γάρ,	ἔφη,	λόγον· ἀλλ´ εἴ τις αὖ
[13, 3]	φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα,	ἔφη〈	ν〉 τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι
[13, 3]	αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω,	ἔφη,	νῦν γε οὕτως εἰπεῖν. Τί
[13, 16]	φαῖμεν τὰς τοιαύτας ἰέναι; Ἀμέλει,	ἔφη	ὁ Κέβης, εἰς τὰ τοιαῦτα.
[13, 3]	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,	ἔφη,	ὀρθῶς ἔχει τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι.
[13, 3]	δὲ κακῶν ἀναίτιον. Παντελῶς γε,	ἔφη.	Οὐδ´ ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,	ἔφη.	Ποιητὴς μὲν ἄρα ἐν θεῷ
[13, 13]	τε ὁ αὐτός· Εἴ σε‘	ἔφη,	Προμηθεὺς ἔπλασε καὶ πηλοῦ μὴ
[13, 16]	ὁμοιότητας τῆς μελέτης. Δῆλον δή,	ἔφη·	πῶς δ´ οὔ; Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι,
[13, 3]	φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ἴσως,	ἔφη.	Τί δέ; ἦν δ´ ἐγώ·
[13, 19]	πράξεται ᾗ λέγεται. Καὶ μάλα,	ἔφη.	Τί δέ, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός σοι εἰμί,	ἔφη,	τούτου τοῦ νόμου κἀμοὶ ἀρέσκει.
[13, 3]	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς,	ἔφη,	τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής.
[13, 16]	γράφοντος ἄκουε· Ἰδεῖν μὲν γὰρ	ἔφη	ψυχὴν τήν ποτε Ὀρφέως γενομένην
[13, 21]	ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν	ἀδελφὴ	θυμῷ κτείνῃ, τὰ μὲν τῶν
[13, 13]	ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς σπουδῆς	ἀδελφῇ	παιδείᾳ τὸν πάντων θεὸν αἴτιον
[13, 19]	γυμνασίοις καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ	τροφῇ	ὑπ´ ἀνάγκης, οἶμαι, τῆς ἐμφύτου
[13, 13]	ἔοικεν, οὐκ ὀστράκου ἂν εἴη	περιστροφή,	ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς
[13, 3]	ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ αὑτοῦ	μορφῇ.	Πᾶσα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ.
[13, 13]	ἐναντίων, πλειόνων δὲ τῶν μή·	μάχη,	φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ τοιαύτη
[13, 13]	νεφέλῃ τε καὶ ἀστραπῇ, βροντῇ,	βροχῇ.	Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ θάλασσα καὶ
[13, 13]	ἁγίαν καὶ φῶς νοητόν. Ἐν	ἀρχῇ	γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ θεὸς
[13, 7]	οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν ὁτιοῦν	πάσχῃ	τις ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´ ὅρα,
[13, 6]	ἐκβάλλειν, ἐπειδή μοι ἥδε ἡ	τύχη	γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν τι ὅμοιοι
[13, 13]	τούτων· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία	Τύχη	θεός, οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον
[13, 13]	ὡς {ἔτυχ{ εν} ἑκάστῳ, προσαγορεύεται	Τύχη.	Σοφοκλῆς δὲ ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ
[13, 16]	καὶ εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη	ψυχὴ	ἀφικνεῖται καὶ ἐκ θηρίου, ὅς
[13, 16]	γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει	ψυχὴ	ἑκάστη, οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων·
[13, 17]	χρόνῳ φύσει ἐπιδέχεται, ἡ δὲ	ψυχὴ	ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς οὐσίας
[13, 3]	μίμημά τι τοῦ ἐν τῇ	ψυχῇ	ἐστι παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς
[13, 13]	τοῦ κόσμου τοῦδε τυγχάνει ἡ	ψυχή.	Παραπέμπομαι καὶ τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ
[13, 3]	ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ	ψυχῇ	περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε
[13, 3]	ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ	ψυχῇ	τοῦ ἐψευσμένου ἄγνοια, ἐπεὶ τό
[13, 10]	τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις τῇ	ψυχῇ	τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς
[13, 17]	αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἔστι	ψυχὴ	τρίτον τι πρᾶγμα ἐκ δύο
[13, 13]	ὀρέων ὕψος {ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν	ἐπιβλέψῃ	γοργὸν ὄμμα δεσπότου· πάντα δυνατὴ
[13, 21]	καταφύγῃ, ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου μου	λήψῃ	αὐτὸν θανατῶσαι. Ὃς τύπτει πατέρα
[13, 10]	τε καὶ δικαίων ἐν μακαρίᾳ	ζωῇ	τὸν μακρὸν αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ
[13, 3]	πατέρα κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ	δρῴη	ἂν ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί
[13, 3]	εἴ τις αὖ καὶ ταῦτα	ἐρωτῴη	ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ καὶ τίνες
[13, 6]	ἐστὶ τῶν ἡμετέρων, περὶ ὃ	ἥ	τε ἀδικία καὶ ἡ δικαιοσύνη