Livre, Chap.
[13, 13]	φοβερόν {ἐστιν} οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{	ι}	ἐγώ. Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς
[13, 10]	ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ σὸν μέρος.	~ιʹ	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ
[13, 13]	νομίζει τὸν θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{	αι}	ἐκεῖνος καὶ φρένας κούφας ἔχει.
[13, 4]	ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ	ΑΙ	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
[13, 12]	δέ κεν ῥέα πάντ´ ἐσορήσω,	αἴ	κεν ἴδῃς αὐτόν· πρὶν δή
[13, 3]	εἶναι τὰ πάντα καὶ σωτήριοι	αἱ	γενέσεις τοῦ κόσμου· Φθόνῳ δὲ
[13, 16]	γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην τίνουσιν,	αἱ	δ´ εἰς τοῦ οὐρανοῦ τινα
[13, 16]	οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται.	Αἱ	δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν πρῶτον
[13, 13]	κόσμου τάσσεται, ἐν ᾧ καὶ	αἱ	ἐναντιότητες φωτός τε καὶ σκότους.
[13, 18]	ἐτησίους ὥρας συνισταμένας, ἐν αἷς	αἱ	ζῴων καὶ φυτῶν καὶ καρπῶν
[13, 16]	τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ	αἱ	μὲν εἰς τὰ ὑπὸ γῆς
[13, 3]	μηδ´ αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι	αἱ	μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι
[13, 8]	ἡμεῖς μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι	αἱ	ὁμολογίαι εἶναι. Σὺ δὲ οὔτε
[13, 7]	ἐλέγετο. Ἢ πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι	αἱ	πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε ταῖς
[13, 13]	φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ καὶ	αἱ	Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν ἑβδομάδα
[13, 6]	αἱ τῶν φρονίμων, πονηραὶ δὲ	αἱ	τῶν ἀφρόνων; Πῶς δ´ οὔ;
[13, 6]	μή; Ναί. Χρησταὶ δὲ οὐχ	αἱ	τῶν φρονίμων, πονηραὶ δὲ αἱ
[13, 13]	βροντὴν καὶ κτίζων πνεῦμα, οὗ	αἱ	χεῖρες τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ
[13, 19]	ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ δή, οἶμαι,	αἵ	τε γυναῖκες καὶ οἱ ἄνδρες
[13, 19]	δ´ ὅς, ἀλλ´ ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις,	αἳ	κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι πρὸς
[13, 13]	γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι.	Σπουδαὶ	δὲ ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι ἢ
[13, 13]	βροτοῖς. Ἐπὰν δὲ εἴπῃ· Τί	ἔλπεαι	σοφίαν ὀλίγον τοι ἀνὴρ ὑπὲρ
[13, 3]	καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα μὲν	σιγᾶσθαι,	εἰ δ´ ἀνάγκη τις ἦν
[13, 18]	τῷ καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα	καταιτιᾶσθαι,	οἷα τὰ σεμνὰ καὶ σοφὰ
[13, 13]	πάλιν· Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ δοκοῦσι	γεννᾶσθαι	θεούς, τὴν σφετέρην δ´ ἐσθῆτα
[13, 16]	μεγάλας τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ	δύνασθαι	παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν. Μετὰ δὲ
[13, 14]	αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν	δύνασθαι	τούς τε μείζους καὶ τοὺς
[13, 3]	αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν	δύνασθαι	τούς τε μείζους καὶ τοὺς
[13, 13]	οὐ δύναται Παλλὰς Δί´ Ὀλύμπιον	ἐξιλάσασθαι,	λισσομένη πολλοῖσι λόγοις καὶ μήτιδι
[13, 9]	Ἅιδου ἐλθὼν ἔχῃς ταῦτα πάντα	ἀπολογήσασθαι	τοῖς ἐκεῖ ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ
[13, 21]	γυναικὸς καὶ μήποτ´ ἔτι κοινῇ	παιδοποιήσασθαι.	Καὶ τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα δὲ
[13, 21]	Ἐὰν δὲ ἐλαιολογήσῃς, οὐκ ἐπαναστρέψεις	καλαμήσασθαι	τὰ ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ
[13, 20]	μὴ ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος	χαρίσασθαι	τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη τυγχάνειν.
[13, 20]	ἠξίωσε κατὰ παιδεραστῶν θανάτου δίκην	ὁρίσασθαι)	προστάττει θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν
[13, 8]	οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶς	βουλεύσασθαι,	ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν
[13, 13]	οἱ μὲν ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος	ἐκλύσασθαι.	Καλῶς οὖν καὶ Φιλήμων ὁ
[13, 3]	ἰδέας, ἢ αὐτὸ ὑφ´ αὑτοῦ	μεθίστασθαι,	ἢ ὑπ´ ἄλλου; Ἀνάγκη. Οὐκοῦν
[13, 11]	καὶ ἄλλοι, εὖ μοι δοκεῖ	ἐπισκέψασθαι	δεῖν καὶ τὰ τούτοις πεπονημένα.
[13, 6]	ὡς ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε	ἐπισκέψασθαι,	ὦ Κρίτων, κοινῇ μετὰ σοῦ,
[13, 3]	γραφῆς, ἔνθα εἴρηται κακὰ ἀνθρώποις	ἐπάγεσθαι	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, τὰ παρὰ
[13, 13]	καὶ τὰ τοῦ Ἡρακλέος ἆθλα	λέγεσθαι	δώδεκα, μεθ´ ἃ τῆς ἀπαλλαγῆς
[13, 6]	δή· οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ σοι	λέγεσθαι	ὅτι οὐ πάσας χρὴ τὰς
[13, 13]	γράφοντι· Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον	λέγεσθαι	οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς
[13, 3]	ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτω	λέγεσθαι	πρὸς ἄφρονάς τε καὶ νέους,
[13, 6]	Κρίτων, οὐ δοκεῖ καλῶς σοι	λέγεσθαι;	σὺ γάρ, ὅσα γε τἀνθρώπεια,
[13, 13]	τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ συνῆκαν	λέγεσθαι	ταῦτα ἐπὶ τῆς σοφίας τῆς
[13, 3]	ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ ἑαυτῶν	ψεύδεσθαι	καὶ περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς
[13, 3]	Τί δέ; ἦν δ´ ἐγώ·	ψεύδεσθαι	ὁ θεὸς ἐθέλοι ἂν ἢ
[13, 3]	τῇ ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα	ψεύδεσθαί	τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ
[13, 13]	εὐεργέτιδος καὶ τῆς τἀναντία δυναμένης	ἐξεργάζεσθαι.	Ὁμοίως δὲ κἀν τῷ Φαίδρῳ
[13, 19]	μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια	βιάζεσθαι	τῆς κοινωνίας· ἐὰν δὲ ἐξ
[13, 15]	δὲ φαύλους εἶναί τε καὶ	ὀνομάζεσθαι.	Ταῦτα δὲ παρὰ τὰ Ἑβραίοις
[13, 19]	παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή, καὶ	γυμνάζεσθαι	μανθάνειν· καί· Τοῖς μὲν παισὶν
[13, 13]	δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι	ἀσπάζεσθαί	τε καὶ φιλεῖν τούτους μὲν
[13, 6]	φοβεῖσθαι χρὴ τοὺς ψόγους καὶ	ἀσπάζεσθαι	τοὺς ἐπαίνους τοὺς τοῦ ἑνὸς
[13, 3]	εἶναι καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς	φαντάζεσθαι	ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ
[13, 9]	ἢ ἄλλα, οἷα δὴ εἰώθασιν	ἐνσκευάζεσθαι	οἱ ἀποδιδράσκοντες, καὶ τὸ σχῆμα
[13, 10]	ἄνθρωπε, εἰ οἴει δεῖν κίνδυνον	ὑπολογίζεσθαι	τοῦ ζῆν ἢ τεθνάναι ἄνδρα
[13, 21]	καὶ δι´ ὁποῖα πληγαῖς ἀπαραιτήτοις	αἰκίζεσθαι	τὸν οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν
[13, 13]	Καὶ πάλιν· Νόμος καὶ βουλῇ	πείθεσθαι	ἑνός. Κἂν τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο
[13, 6]	οἷος τῶν ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ	πείθεσθαι	ἢ τῷ λόγῳ ὃς ἄν
[13, 13]	οὐκ ὀκνεῖ ἐν κατάρας μέρει	τίθεσθαι	τὸ ἀλλ´ ὑμεῖς μὲν πάντες
[13, 6]	καὶ πρότερον τιμᾶν καὶ μὴ	μετατίθεσθαι,	μηδ´ ἂν ἡ τῶν πολλῶν
[13, 6]	ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ	ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ	ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ
[13, 9]	φανεῖσθαι τὸ τοῦ Σωκράτους πρᾶγμα;	οἴεσθαί	γε χρή. ἀλλ´ ἐκ μὲν
[13, 9]	τῶν σοι φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι;	οἴεσθαί	γε χρή. ἀλλ´, ὦ Σώκρατες,
[13, 10]	αὕτη ἡ ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ	οἴεσθαι	εἰδέναι ἃ οὐκ οἶδεν; ἐγὼ
[13, 12]	φυτὰ γυρῶσαι καὶ σπέρματα πάντα	βαλέσθαι.	Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι διότι διὰ
[13, 16]	καὶ πρώτη λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην	ἑλέσθαι.	Καὶ ἐκ τῶν ἄλλων δὲ
[13, 16]	ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν	ἑλέσθαι	λέοντος βίον· εἶναι δὲ τὴν
[13, 16]	ἀηδόνος, Θερσίτην δὲ πιθήκου βίον	ἑλέσθαι.	Ποῦ δ´ ἂν οὖν εἴη
[13, 11]	εὐσεβείας οὐκ ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν	παραλαμβάνεσθαι.	Ὅθεν καὶ ἐπὶ τὰς θήκας
[13, 3]	αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις	ἀπεχθάνεσθαι.	Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον
[13, 3]	δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι	γίγνεσθαι	ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ
[13, 3]	δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι	γίγνεσθαι,	ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ.
[13, 16]	καὶ ἅρπαγας λύκους καὶ ἰκτῖνας	γίγνεσθαι,	ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα
[13, 3]	φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι	γίγνεσθαι,	καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον
[13, 21]	καὶ τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν	γίγνεσθαι	καὶ τούτοις ὧν ἀδελφούς τε
[13, 3]	δυσέκνιπτά τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ	γίγνεσθαι.	Ὧν δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ
[13, 3]	φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι	γίγνεσθαι,	ὡς καὶ τῷ φιλοσόφῳ ἄριστα
[13, 5]	τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν κακοῖς	γενέσθαι	ἀποκτείνασι καὶ αὐτὸν ὥσπερ τὸν
[13, 18]	ἄλλων πλὴν ὑπὸ τοῦ ξυνδήσαντος	γενέσθαι.	Εἶτ´ ἐπιλέγει· Ψυχὴν δὲ εἰς
[13, 16]	οὐκ ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν	γενέσθαι.	Ἰδεῖν δὲ τὴν Θαμύρου ἀηδόνος
[13, 16]	Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν ἄνθρωπον	γενέσθαι,	μεμνημένην τῆς τῶν ὅπλων κρίσεως.
[13, 13]	λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν ἦν ἢ	γενέσθαι.	Ὁμοίως καὶ περὶ τῶν ἄλλων
[13, 3]	ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον	γενέσθαι	τὴν τοῦ θεοῦ εἰς ἀνθρώπους
[13, 10]	ἡ ἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ	ξυγγενέσθαι	καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ
[13, 3]	δὲ ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς	φαίνεσθαι	ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη.
[13, 16]	ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους	γίνεσθαι	θηρίων τε ἄλλων ὑποδύνειν σώματα,
[13, 13]	τὴν γένεσίν φησι τὴν αὐτὴν	γίνεσθαι	κάθοδον. Ταῦτα ὑποληπτέον καὶ τὰ
[13, 14]	ἐλθεῖν, ἀλλ´ αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ	συγγίνεσθαι"	κορύδου δίκην· καὶ λέγοντα ὡς
[13, 19]	ἡλικίαν, ἀφήσομέν που ἐλευθέρους αὐτοὺς	συγγίνεσθαι	ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει·
[13, 7]	διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ	ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ	ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ ΗΜΑΣ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ
[13, 7]	ἀνταδικεῖν οὔτε τοῦ κακῶς πάσχοντα	ἀμύνεσθαι	ἀντιδρῶντα κακῶς· ἢ ἀφίστασαι καὶ
[13, 6]	ἐστιν ἐπαΐων, ὃν δεῖ καὶ	αἰσχύνεσθαι	καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ ξύμπαντας
[13, 13]	καὶ πόνους διὰ τὴν παράβασιν	τέξεσθαι	τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής τις
[13, 6]	τῶν πολλῶν δόξῃ δεῖ ἡμᾶς	ἕπεσθαι	καὶ φοβεῖσθαι αὐτήν, ἢ τῇ
[13, 14]	τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς μὴ	διατρέπεσθαι	τὸν Σωκράτην καταβῆναι φάντα εἰς
[13, 21]	μὲν τὰς αὐτὰς τοῖς ἄλλοις	καθαίρεσθαι	καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων
[13, 21]	ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται,	καθαίρεσθαι	τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς δὲ
[13, 18]	καὶ τὰ ἐμοὶ νῦν σεσιγημένα	τεκμαίρεσθαι;	οὐ μὴν διαβολῆς ἕνεκα ταῦτα
[13, 3]	τῇ ἑαυτοῦ πόλει, εἰ μέλλει	εὐνομήσεσθαι,	μήτε τινὰ ἀκούειν, μήτε νεώτερον
[13, 13]	εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν αἰῶνι	ἀναπαύσεσθαι	δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι
[13, 10]	Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ	ἀναπαύσεσθαι	μετά τε τῶν ἄλλων παρ´
[13, 20]	δρῶν καὶ πλησιάζῃ μετὰ τοῦ	ἅπτεσθαι	ἔν τε γυμνασίοις καὶ ἐν
[13, 20]	παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν,	ἅπτεσθαι,	φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ, οἷον
[13, 21]	ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ τῶν κτεινάντων	ἀπαλλάττεσθαι	γυναῖκά τε ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ
[13, 13]	ἐκ γῆς μὲν τὸ σῶμα	διαπλάττεσθαι	λέγει Μωσῆς, ὃ γήϊνόν φησιν
[13, 16]	γένη καὶ τῶν θηρίων εἰκὸς	ἐνδύεσθαι·	ἢ οὐκ οἴει; Πάνυ μὲν
[13, 12]	ἁπάντων· τῷ δὲ σάββατον αὐτὴν	προσαγορεύεσθαι	διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ δὲ
[13, 13]	ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖ τῇ ὀγδόῃ	πορεύεσθαι	καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν
[13, 8]	ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντές σε ὡμολογηκέναι	πολιτεύεσθαι	καθ´ ἡμᾶς ἔργῳ, ἀλλ´ οὐ
[13, 8]	ὁμολογίας καθ´ ἃς ἡμῖν συνέθου	πολιτεύεσθαι.	Πρῶτον μὲν ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ
[13, 13]	ἐξακούω ἢ τὴν ἁγίαν τριάδα	μηνύεσθαι.	Τρίτον μὲν γὰρ εἶναι τὸ
[13, 3]	ἔφη, ὀρθῶς ἔχει τὰ τοιαῦτα	μέμφεσθαι.	Ἀλλὰ πῶς δὴ λέγομεν καὶ
[13, 14]	ἐγώ, χρὴ πρῶτον καὶ μάλιστα	μέμφεσθαι,	ἄλλως τε καὶ ἐάν τις
[13, 3]	χρὴ πρῶτόν τε καὶ μάλιστα	μέμφεσθαι,	ἄλλως τε καὶ ἐάν τις
[13, 18]	τῆς διανοίας. Καίτοι παρῆν τῷ	καταμέμφεσθαι	παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι, οἷα
[13, 18]	καὶ θεοί, τιμᾶν τε καὶ	εὔχεσθαι	διαφερόντως αὐτῷ· τὸ δὲ καὶ
[13, 12]	ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ	ΩΡΜΗΣΘΑΙ·	ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ
[13, 17]	τῶν ἐναντίων φύσεως ὑπὸ θεοῦ	κεκοσμῆσθαι,	φιλίαν αὐτοῖς καὶ κοινωνίαν ἐμποιήσαντος
[13, 13]	πάσας τὰς ψυχὰς τοὺς βίους	ᾑρῆσθαι,	ὥσπερ ἔλαχον, ἐν τάξει προϊέναι
[13, 13]	μὴ ὂν πρὸς τοῦ Πλάτωνος	εἰρῆσθαι·	καὶ μή τι μυστικώτατα, μίαν
[13, 3]	τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ	χρῆσθαι	τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν
[13, 3]	τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ	χρῆσθαι	τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν
[13, 3]	πάντων μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ	κεκτῆσθαι.	Οὐδὲ νῦν πω, ἦ δ´
[13, 3]	καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε καὶ	κεκτῆσθαι	τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστ´ ἂν
[13, 6]	δόξῃ δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ	φοβεῖσθαι	αὐτήν, ἢ τῇ τοῦ ἑνός,
[13, 6]	ὃν δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ	φοβεῖσθαι	μᾶλλον ἢ ξύμπαντας τοὺς ἄλλους;
[13, 6]	παιδοτρίβης ὤν; Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν	φοβεῖσθαι	χρὴ τοὺς ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι
[13, 18]	μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ θεοὺς	ἡγεῖσθαι,	ἄνω δὲ πρὸς τὸν παμβασιλέα
[13, 18]	συνδήσαντά τε καὶ συναρμοσάμενον μόνον	ἡγεῖσθαι	θεὸν καὶ μόνῳ τὴν σεβάσμιον
[13, 15]	εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ θεοὺς ἐπιτρέπουσιν	ἡγεῖσθαι	τοὺς μὴ τὸ καλὸν καὶ
[13, 18]	σέβειν αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ θεοὺς	ἡγεῖσθαι,	ὧδε φάσκων ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα
[13, 16]	βίους κατὰ γνώμην οἰκείαν αἱρεῖσθαι.	Ἐνδεῖσθαι	γὰρ αὐτὰς εἰς σῶμά φησιν
[13, 6]	δέοι τὰς μὲν περὶ πολλοῦ	ποιεῖσθαι,	τὰς δὲ μή. Τοῦτο πρὸς
[13, 11]	καὶ τὰς εὐχὰς παρὰ ταύταις	ποιεῖσθαι	τιμᾶν τε τὰς μακαρίας αὐτῶν
[13, 19]	ἕνεκα χρὴ καὶ τὰς παιδείας	ποιεῖσθαι	χορεύοντάς τε καὶ χορευούσας κόρους
[13, 19]	ἐπὶ τῇ τῶν ἀρχόντων ἐξουσίᾳ	κεῖσθαι	τὴν πρὸς τοὺς ἄνδρας διανέμησιν
[13, 20]	ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν,	συγκατακεῖσθαι·	καὶ δέ, οἷον εἰκός, ποιεῖ
[13, 19]	ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ δὴ πάντως	μιμεῖσθαι	πρέπον ἂν εἴη κόρους τε
[13, 8]	Κρήτην, ἃς δὴ ἑκάστοτε φῂς	εὐνομεῖσθαι,	οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων
[13, 19]	ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι	προθυμεῖσθαι	μάλιστα μὲν μὴ εἰς φῶς
[13, 9]	νόμοι; καὶ οὐκ οἴει ἄσχημον	φανεῖσθαι	τὸ τοῦ Σωκράτους πρᾶγμα; οἴεσθαί
[13, 16]	εἰκός ἐστιν εἰς τοιοῦτον πάλιν	ἀφικνεῖσθαι	πολιτικὸν καὶ ἥμερον γένος, ἤπου
[13, 13]	Πλάτων ἐθίζει Τὰς βελτίστας φύσεις	ἀφικνεῖσθαι	πρὸς τὸ μάθημα, ὃ ἐν
[13, 13]	δεῖ τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ	ἀφικνεῖσθαι	τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν οὖν ἀκουστέον
[13, 13]	ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν ὅπως	νοεῖσθαι	πέφυκε τὸν θεόν, μόνον δέ,
[13, 6]	μή, ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα.	Σκοπεῖσθαι	οὖν χρὴ ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα
[13, 16]	ἐνταῦθα βίους κατὰ γνώμην οἰκείαν	αἱρεῖσθαι.	Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς εἰς σῶμά
[13, 16]	τὰ καθ´ ἡδονὴν μέλλοι πάλιν	αἱρεῖσθαι,	καὶ ποῦ τὸ τῆς τίσεώς
[13, 16]	σωμάτων, ἃ τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν	αἱρεῖσθαι	φάσκουσι, λόγοις; πῶς γὰρ ἂν
[13, 16]	Ἅιδου ὧν ἔδρασαν διδόναι κἀκεῖσε	τιμωρεῖσθαι	εἰς ἄπειρον, καὶ πάλιν φάσκειν
[13, 3]	ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα	ἐνδατεῖσθαι	τὰς ἑὰς εὐπαιδίας νόσων τ´
[13, 12]	λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται περὶ τοῦ	διακρατεῖσθαι	θείᾳ δυνάμει τὰ πάντα καὶ
[13, 19]	τοὺς παῖδας καὶ τὰς παῖδας	ὀρχεῖσθαι,	δῆλα δή, καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν·
[13, 3]	τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε καὶ	ἐψεῦσθαι	καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα
[13, 16]	ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ πάσας μίξεις	μίγνυσθαι.	Τοσαῦτα περὶ ψυχῆς ὁ Πλάτων
[13, 3]	Ἀλλὰ καὶ περὶ τοῦ μὴ	ἀλλοιοῦσθαι	τὸν θεὸν ἡ παρ´ Ἑβραίοις
[13, 20]	τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ	πτεροῦσθαι	ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε οὐ
[13, 13]	πρόσωπον. Ἐνταῦθα γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν	ἱδρῦσθαι	λέγουσι, τὴν διὰ τῶν αἰσθητηρίων
[13, 15]	μηδὲ κυρίως τῆσδε τῆς προσηγορίας	ἠξιῶσθαι,	ὅτι μηδὲ τὴν φύσιν ἰσοῦται
[13, 20]	ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ	δεδέχθαι,	ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι λύσαντας
[13, 12]	σπέρματα πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι	δεδεῖχθαι	διότι διὰ πάντων ἐστὶν ἡ
[13, 8]	εἰ μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖς μηδὲ	δίκαιαι	ἐφαίνοντό σοι αἱ ὁμολογίαι εἶναι.
[13, 8]	μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι αἱ	ὁμολογίαι	εἶναι. Σὺ δὲ οὔτε Λακεδαίμονα
[13, 7]	πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν	ὁμολογίαι	ἐν ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις
[13, 13]	ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ καὶ αἱ Σόλωνος	ἐλεγεῖαι	σφόδρα τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί
[13, 12]	καὶ μακέλῃσι, λέγει δ´ ὅτε	δεξιαὶ	ὧραι καὶ φυτὰ γυρῶσαι καὶ
[13, 13]	μεσταὶ δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν	ἀγυιαί.	Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ
[13, 12]	μεσταὶ δὲ θεοῦ πᾶσαι μὲν	ἀγυιαί,	πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ
[13, 16]	ἤθη, ὁποῖα ἄττ´ ἂν καὶ	μεμελετηκυῖαι	τύχωσιν ἐν βίῳ. Τὰ ποῖα
[13, 3]	ὁ μὲν θεὸς δίκαιά τε	καὶ	ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ ὅτε τὰ
[13, 3]	ὁ μὲν θεὸς δίκαιά τε	καὶ	ἀγαθὰ εἰργάζετο, οἱ δὲ ὤναντο
[13, 10]	ἐστιν, ἃ μὴ οἶδα εἰ	καὶ	ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι
[13, 15]	ἡγεῖσθαι τοὺς μὴ τὸ καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν ἀχώριστον τῆς φύσεως ἐπαγομένους,
[13, 7]	ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς	καὶ	ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους
[13, 6]	ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν καὶ καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν, περὶ ὧν
[13, 6]	περὶ τῶν δικαίων καὶ καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν καὶ τῶν ἐναντίων. Καὶ
[13, 13]	τοῖς Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´ οἷς	καὶ	ἀγάμεθα τὸν ἄνδρα τῆς τε
[13, 19]	θηλείας καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν τε	καὶ	ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν τῶν
[13, 14]	Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου μυθευόμενοι παῖδες	καὶ	ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι τούτων, ὁπότε
[13, 13]	ἄρα καὶ ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως	καὶ	ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς πάντων,
[13, 7]	ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους	καὶ	ἀδίκους καὶ ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι
[13, 6]	δὴ καὶ περὶ τῶν δικαίων	καὶ	ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν καὶ καλῶν
[13, 6]	ὁ ἐπαΐων περὶ τῶν δικαίων	καὶ	ἀδίκων, ὁ εἷς, καὶ αὐτὴ
[13, 21]	Ὃς ἂν ἐκ προνοίας τε	καὶ	ἀδίκως ὅντιν´ οὖν τῶν ἐμφυλίων
[13, 18]	χώρας ἐπίπεδον μεταπορεύεται, πλείω δὲ	καὶ	ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς βάθος. Εἰ
[13, 16]	μέν τι ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου	καὶ	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης
[13, 16]	καὶ τοιῷδε τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου	καὶ	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης
[13, 15]	οὔτ´ ἐξ ἀπορροίας τῆς ἀγενήτου	καὶ	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ
[13, 6]	ἐγὼ οὐ μόνον νῦν, ἀλλὰ	καὶ	ἀεὶ τοιοῦτος οἷος τῶν ἐμῶν
[13, 14]	δεύτερον αἴτιον καὶ μετὰ νοερὰς	καὶ	ἀθανάτους οὐσίας περὶ τῆς πανδήμου
[13, 13]	ἐπ´ ἀνθρώπους ὁρᾷς λεωργά {τε}	καὶ	ἀθέμιστα. Πάλιν ἡμῖν ᾀσάτω ὁ
[13, 16]	ἐκτὸς κακῶν, τὸν δὲ ἀδίκως	καὶ	ἀθέως εἰς τὸ τῆς τίσεώς
[13, 13]	τοῦ κόσμου τάσσεται, ἐν ᾧ	καὶ	αἱ ἐναντιότητες φωτός τε καὶ
[13, 13]	κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ	καὶ	αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν
[13, 10]	δικάζειν, Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς	καὶ	Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι
[13, 10]	διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει	καὶ	Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ
[13, 13]	εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ ἀρνῶν	καὶ	αἷμα ταύρων οὐ βούλομαι‘ καὶ
[13, 16]	ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε	καὶ	αἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου αἱροῦνται
[13, 18]	μόνον θεός ἐστι νοητῶν τε	καὶ	αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ πάντων δημιουργός.
[13, 3]	ἑαυτόν, ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον	καὶ	αἴσχιον αὑτοῦ; Ἀνάγκη, ἔφη, ἐπὶ
[13, 10]	θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν	καὶ	αἰσχρόν ἐστιν οἶδα. πρὸ οὖν
[13, 7]	ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι καὶ κακὸν	καὶ	αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν παντὶ τρόπῳ;
[13, 6]	περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων	καὶ	αἰσχρῶν καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[13, 6]	τίς ἐστιν ἐπαΐων, ὃν δεῖ	καὶ	αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ
[13, 13]	θεὸν αἴτιον καὶ τοῦ ἡγεμόνος	καὶ	αἰτίου πατέρα κύριον ἐπομνύντας, ὃν
[13, 1]	ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον ὅπως γυμνῇ	καὶ	ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς δὴ θεολόγους
[13, 13]	Ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος	καὶ	ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας
[13, 9]	ἐκεῖ γὰρ δὴ πλείστη ἀταξία	καὶ	ἀκολασία, καὶ ἴσως ἂν ἡδέως
[13, 13]	ὁμοίως φησὶ Πρᾶξιν εἶναι φίλην	καὶ	ἀκόλουθον θεῷ καὶ ἕνα λόγον
[13, 13]	ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι	καὶ	ἀκούσαντες τὸ πρῶτον‘ Ὁ μελοποιὸς
[13, 17]	ἐν ἡμῖν ἄνευ σώματος ἑκουσίως	καὶ	ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη τῆς ψυχῆς
[13, 13]	Ἀλλά μοι ψεῦδός τε συγχωρῆσαι	καὶ	ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Τῇ
[13, 3]	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν	καὶ	ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ καὶ
[13, 5]	ἀληθεύειν, ἑώρα δὲ ζῆν τε	καὶ	ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν
[13, 10]	θάνατος ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον	καὶ	ἀληθῆ ἐστι τὰ λεγόμενα, ὡς
[13, 13]	γὰρ σὰρξ δύναται τὸν ἐπουράνιον	καὶ	ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον,
[13, 3]	ὁ θεός, λόγος ἁπλοῦς ὢν	καὶ	ἀληθὴς ἔν τε ἔργῳ καὶ
[13, 3]	κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας τε	καὶ	ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος.
[13, 16]	μεταβάλλοντα εἰς ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν	καὶ	ἄλλα ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν
[13, 13]	τάδε γράφει· Ἔστι μὲν δὴ	καὶ	ἄλλα κακά, ἀλλά τις δαίμων
[13, 4]	Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι εἶπον,	καὶ	ἄλλα σοι ἐγὼ πολλά, ἐάν
[13, 16]	δίκης δεσμωτήριον; μυρία δ´ ἂν	καὶ	ἄλλα τις ἐπὶ σχολῆς ἐπιλάβοιτ´
[13, 5]	τιμωρίας ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα· εἴπερ ὁ Πλάτων
[13, 3]	Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις.	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ ἡμῖν
[13, 4]	ἔχθρας γε δεινὰς καὶ μάχας	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα πολλά, οἷα λέγεταί
[13, 3]	καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς,	καὶ	ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς
[13, 3]	τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον	καὶ	ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς
[13, 3]	ἰδέαις, τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον	καὶ	ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς
[13, 14]	καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας. Θέα δὴ	καὶ	ἄλλο. ~ιεʹ ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ
[13, 10]	ἐν Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ Δηλίῳ	καὶ	ἄλλοθί που οὗ ἐκεῖνοι ἔταττον,
[13, 11]	αὐτῆς ἡμῖν ὑποθέσεως προλαβόντες ἐφήψαντο	καὶ	ἄλλοι, εὖ μοι δοκεῖ ἐπισκέψασθαι
[13, 10]	Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος	καὶ	ἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι
[13, 3]	ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν	καὶ	ἀλλοιοῖ; Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται.
[13, 3]	τι πάθος ἔξωθεν ταράξειέ τε	καὶ	ἀλλοιώσειε; Ναί. Καὶ μήν που
[13, 10]	οὗ ἐκεῖνοι ἔταττον, ἔμενον ὥσπερ	καὶ	ἄλλος τις καὶ ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν,
[13, 21]	ὁ ἑτέρου πλημμελήσαντος μὴ καταμηνύσας.	Καὶ	ἄλλως δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην,
[13, 19]	χορευούσας κόρους τε καὶ κόρας	καὶ	ἅμα δὴ θεωροῦντάς τε καὶ
[13, 3]	ὄντα ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι	καὶ	ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα ἔχειν
[13, 3]	ἐν ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά τε	καὶ	ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν δὴ
[13, 19]	τῶν γάμων χρόνου συμμετρίαν τε	καὶ	ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς
[13, 3]	πάντα σκεύη τε καὶ οἰκοδομήματα	καὶ	ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον,
[13, 13]	εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε τἀγαθὸν	καὶ	ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο
[13, 1]	ἐπάγει φάσκων καίπερ ἄνευ εἰκότων	καὶ	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσι δι´ ὧν
[13, 14]	παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων	καὶ	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς
[13, 1]	παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων	καὶ	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς
[13, 14]	εἶναι φήσασα, καίπερ ἄνευ εἰκότων	καὶ	ἀναγκαίων αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς περὶ
[13, 19]	διεξόδων καὶ τάξεων καὶ θέσεως	καὶ	ἀναιρέσεως ὅπλων ἡμμένας. Ἀλλ´ οὐδὲ
[13, 9]	ζῆν ἔσται; ἢ πλησιάσεις τούτοις	καὶ	ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας λόγους, ὦ
[13, 13]	μὲν ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων εἰσὶ	καὶ	ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις εἴκελοι. Κλεάνθους
[13, 9]	μή, ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες, πολλὰ	καὶ	ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ βιώσῃ
[13, 20]	ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον,	καὶ	ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους τῶν πτερῶν
[13, 18]	γὰρ ἰδόντες ἡλίου μὲν προόδοις	καὶ	ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους ὥρας συνισταμένας,
[13, 19]	ἐν τῇ πόλει παῖδάς τε	καὶ	ἄνδρας καὶ κόρας καὶ γυναῖκας
[13, 10]	πότερον δίκαια ἢ ἄδικα πράττει	καὶ	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἔργα ἢ κακοῦ.
[13, 13]	μακρὴν πόντου τε χαροπὸν οἶδμα	καὶ	ἀνέμων βίας. Θνητοὶ δὲ πολλοὶ
[13, 3]	πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε	καὶ	ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων παθημάτων,
[13, 3]	τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες θεοί τε	καὶ	ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς, ἔφη, λέγεις;
[13, 3]	εἰργάζετο, Καὶ ὅτε τὰ σκυθρωπὰ	καὶ	ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα τοῖς τούτων
[13, 13]	Εἷς θεὸς ἔν τε θεοῖσι	καὶ	ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ τι δέμας
[13, 13]	τοῦ ἰδίως ποιοῦ κόσμου τε	καὶ	ἀνθρώπου καὶ τῆς τῶν ἡμετέρων
[13, 10]	ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι, καὶ θεῷ	καὶ	ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν καὶ αἰσχρόν
[13, 14]	καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν τε	καὶ	ἀνθρώπων ὡς μόνος ἐγρηγορὼς ἃ
[13, 9]	που δόξειεν ἂν νέων τε	καὶ	ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι. πότερον
[13, 13]	ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς φησιν Ἱερεμίας,	Καὶ	ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην ἐν τῇ
[13, 9]	ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε	καὶ	ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας τε
[13, 13]	Πολλὰ μάλ´ ὡς ἀγένητον ἐὸν	καὶ	ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς δὲ
[13, 20]	τι λέγει πρὸς τὸν ἡνίοχον	καὶ	ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων σμικρὰ
[13, 18]	οὐσίαν ἐπὶ τὴν τοῦ ἀειδοῦς	καὶ	ἀοράτου καὶ μόνῃ διανοίᾳ καταληπτοῦ
[13, 19]	καὶ πάσης ῥίψεως καὶ πελταστικῆς	καὶ	ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων τακτικῶν
[13, 19]	ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων τακτικῶν	καὶ	ἁπάσης πορείας στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων
[13, 10]	οὐκ εἰδέναι· τὸ δὲ ἀδικεῖν	καὶ	ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι, καὶ θεῷ
[13, 21]	κτείνῃ, τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν	καὶ	ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται τοῖς γονεῦσι
[13, 18]	ἐν οὐρανῷ πάντας, ὅσοι πλάνητες	καὶ	ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ τὰς
[13, 14]	ἐξεχόμενα διόλου τῆς μόνης ἀληθοῦς	καὶ	ἀπλανοῦς εὐσεβείας. Θέα δὴ καὶ
[13, 13]	ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν, τρόμος λήψεται·	καὶ	ἀπὸ σοῦ ὄρη τακήσεται, ὡς
[13, 21]	διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ τίς τινα	καὶ	ἀποθάνῃ, θανάτῳ θανατούσθω. Ὁ δὲ
[13, 21]	τὴν παιδίσκην αὐτοῦ ἐν ῥάβδῳ	καὶ	ἀποθάνῃ ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτοῦ,
[13, 13]	τοῦτον φύλακα τοῦ βίου συμπέμπειν	καὶ	ἀποπληρωτὴν τῶν αἱρεθέντων. Τάχα δὲ
[13, 3]	οὐ χοῖρον, ἀλλά τι μέγα	καὶ	ἄπορον θῦμα, ὅπως ὡς ἐλαχίστοις
[13, 20]	μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ	καὶ	ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ἐραστὴν καὶ
[13, 13]	ἔσται, πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα	καὶ	ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι δὲ καὶ
[13, 16]	χρόνον πολὺν βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου	καὶ	ἀπράγμονος καὶ μόγις εὑρεῖν κείμενόν
[13, 18]	ξυνέδησε καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν	καὶ	ἁπτόν. Καὶ διὰ ταῦτα ἔκ
[13, 12]	ἐπικρατέων, στέρνοισι δὲ ἔνθεο φήμην.	Καὶ	Ἄρατος δὲ περὶ τῶν αὐτῶν
[13, 14]	Τὰ γοῦν θεῖα λόγια ἁγνὰ	καὶ	ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ,
[13, 16]	Τιμαίῳ· Ὁ δὲ καὶ γενέσει	καὶ	ἀρετῇ προτέραν καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν
[13, 3]	ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κάλλιστος	καὶ	ἄριστος ὢν εἰς τὸ δυνατὸν
[13, 13]	καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας, ἀλλὰ	καὶ	Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ δὲ
[13, 16]	πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος ὡς δεσπότιν	καὶ	ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ τῶνδε
[13, 16]	δέ γε ἀδικίας καὶ τυραννίδας	καὶ	ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς τὰ τῶν
[13, 16]	ταῦτα αἱρουμένας· τοὺς δὲ ἀδίκους	καὶ	ἅρπαγας λύκους καὶ ἰκτῖνας γίγνεσθαι,
[13, 7]	τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ	καὶ	ἄρτι ἐλέγετο. Ἢ πᾶσαι ἡμῖν
[13, 15]	καὶ θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους τε	καὶ	ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ τῆς
[13, 13]	κεῖνος γὰρ ἔχει τέλος ἠδὲ	καὶ	ἀρχήν· ὅ τε Ὀρφεύς· Ἓν
[13, 7]	πότερον κοινωνεῖς καὶ συνδοκεῖ σοι	καὶ	ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε
[13, 16]	ἂν ἔπραξε καὶ πρώτη λαχοῦσα,	καὶ	ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ τῶν
[13, 6]	Οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ τοὺς ψόγους	καὶ	ἀσπάζεσθαι τοὺς ἐπαίνους τοὺς τοῦ
[13, 13]	γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ τε	καὶ	ἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´
[13, 18]	δὴ τὸν ἡλίου καὶ σελήνης	καὶ	ἄστρων ὅλου τε οὐρανοῦ καὶ
[13, 13]	οὖν τὴν καλουμένην ὕλην, ἄποιον	καὶ	ἀσχημάτιστον λεγομένην πρὸς αὐτῶν, τολμηρό〈
[13, 17]	καὶ τῇ αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς	καὶ	ἀσώματον· ὅθεν Πλάτων καὶ οἱ
[13, 13]	ὁ Κολοφώνιος διδάσκων ὅτι εἷς	καὶ	ἀσώματος ὁ θεὸς ἐπιφέρει· Εἷς
[13, 6]	Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ τῷ ἑνὶ	καὶ	ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν δόξαν καὶ
[13, 13]	ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς δὲ	καὶ	ἀτρεμὲς ἠδ´ ἀγένητον. Ἀλλὰ καὶ
[13, 13]	λέγει· Ὁ γοῦν πάντα σείων	καὶ	ἀτρεμίζων ὡς μὲν μέγας τις
[13, 21]	τὸν ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου.	Καὶ	αὖθις· Ἐὰν ἀμήσῃς ἀμητόν σου
[13, 13]	ἔην καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα·	καὶ	αὖθις· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν
[13, 6]	δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ εἷς,	καὶ	αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον
[13, 13]	σώματ´ ἐποίουν τοιαῦθ´, οἷόν περ	καὶ	αὐτοὶ δέμας εἶχον ὅμοιον. ἀκούσωμεν
[13, 15]	οὗτοι, καὶ πῶς οὐ θεοὶ	καὶ	αὐτοὶ τοῖς γεγεννηκόσιν ἐξ ἴσου;
[13, 1]	πιστεύειν τοῖς περὶ θεῶν μύθοις	καὶ	αὐτοῖς δὲ τοῖς τῶν μύθων
[13, 5]	αἰτίαν πάλιν κακοῖς γενέσθαι ἀποκτείνασι	καὶ	αὐτὸν ὥσπερ τὸν Σωκράτην. Ἐπεὶ
[13, 13]	ὁ Ἀθηναῖος ἐν ταῖς ἐλεγείαις,	καὶ	αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´
[13, 10]	ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, ἐπεὶ ἔμοιγε	καὶ	αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ
[13, 13]	ὁ θεός σου εἷς ἐστι	καὶ	αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ
[13, 3]	οὐδ´ ὄναρ. Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε	καὶ	αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς
[13, 13]	πάντα οὗτος οἶδε καὶ διδοῖ	καὶ	ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς οὗτος τῶν
[13, 14]	ὁ πάνσοφος μετὰ τὰς ἀσωμάτους	καὶ	ἀφθάρτους ἰδέας καὶ μετὰ θεὸν
[13, 13]	ἐντεῦθεν δεῖ τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι	καὶ	ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν οὖν
[13, 20]	Ἐὰν δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε	καὶ	ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται, τάχ´
[13, 14]	λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός τε	καὶ	Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν δι´
[13, 13]	Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν τε	καὶ	Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά
[13, 13]	τῶν ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές τε	καὶ	βάρβαροι, γένος δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ
[13, 13]	οἶδε καὶ διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται,	καὶ	βασιλεὺς οὗτος τῶν πάντων. Μυστικώτερον
[13, 13]	γὰρ θεοῦ λόγος ὁ θεῖος	καὶ	βασιλικός, ἄνθρωπος ἀπαθής, εἰκὼν δ´
[13, 13]	Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ πάλιν· Νόμος	καὶ	βουλῇ πείθεσθαι ἑνός. Κἂν τὸ
[13, 7]	ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς	καὶ	βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους
[13, 13]	ἀλλ´ ὑμεῖς μὲν πάντες ὕδωρ	καὶ	γαῖα γένοισθε, καθάπερ Ἡσαΐας καὶ
[13, 13]	ὕδατος συστήματα· τρέμει δ´ ὄρη	καὶ	γαῖα καὶ πελώριος βυθὸς θαλάσσης
[13, 13]	πάντα κυκλεῖται, πῦρ καὶ ὕδωρ	καὶ	γαῖα καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.
[13, 13]	θεός, ὃς οὐρανόν τ´ ἔτευξε	καὶ	γαῖαν μακρὴν πόντου τε χαροπὸν
[13, 3]	οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.	Καὶ	γάρ, ἔφη, ὀρθῶς ἔχει τὰ
[13, 3]	ὅπως ὡς ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι.	Καὶ	γάρ, ἦ δ´ ὅς, οὗτοί
[13, 13]	ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ´ ὁρᾷ·	καὶ	γὰρ καθ´ Ἅιδην δύο τρίβους
[13, 10]	θάνατός ἐστι, κέρδος ἔγωγε λέγω·	καὶ	γὰρ οὐδὲν πλεῖον ὁ πᾶς
[13, 16]	σωματοειδοῦς· καὶ τὰς μὲν ὕβρει	καὶ	γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι θηρίων
[13, 16]	ῥήμασιν ἐν Τιμαίῳ· Ὁ δὲ	καὶ	γενέσει καὶ ἀρετῇ προτέραν καὶ
[13, 12]	διακρατεῖσθαι θείᾳ δυνάμει τὰ πάντα	καὶ	γενητὰ ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ πάντων
[13, 13]	καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι δὲ	καὶ	γενητὸν καὶ φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι
[13, 18]	δὲ ὁ κόσμος ἔδοξεν εἶναι	καὶ	γενητὸς καὶ πόλις ἡ μεγίστη
[13, 18]	ποιητοῦ θεραπείαν ἄλλῳ προσνέμῃ νεωτέρῳ	καὶ	γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος
[13, 12]	θεοῦ κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ γὰρ	καὶ	γένος ἐσμέν· ὁ δ´ ἤπιος
[13, 13]	κεχρήμεθα πάντες ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ	καὶ	γένος ἐσμέν, οἷον δημιουργίᾳ, Ὁ
[13, 3]	λεκτέα πρὸς τὰ παιδία εὐθὺς	καὶ	γέρουσι καὶ γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις
[13, 13]	δὲ τούτου αὖθις γίνεται οὐρανὸς	καὶ	γῆ καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως
[13, 14]	προβεβλημένη; πῶς δὲ θεῶν Οὐρανὸς	καὶ	Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα τούτων ἔγγονοι,
[13, 13]	τῇ μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον	καὶ	γῆν ἁγίαν καὶ φῶς νοητόν.
[13, 13]	τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ	καὶ	γῆν πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς ἐν
[13, 12]	εἶπε Σολομῶν αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ	καὶ	γῆς ὑπάρχειν· τὸ δὴ σύμφωνόν
[13, 15]	κατείργασται, τῆς οἰκείας ὁρμῆς τε	καὶ	γνώμης πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα καὶ
[13, 14]	δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν	καὶ	γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ
[13, 1]	τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν τε	καὶ	γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ
[13, 12]	ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα	καὶ	γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται.
[13, 3]	δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες	καὶ	γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη. Τί δέ;
[13, 21]	τούτοις ὧν ἀδελφούς τε ἀδελφῶν	καὶ	γονέας ἐστέρηκε παίδων· τούτοις δὲ
[13, 3]	τὰ παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι	καὶ	γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ
[13, 19]	τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή,	καὶ	γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί· Τοῖς μὲν
[13, 19]	τινὸς ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς	καὶ	γυμνὰς μέχρι περ αἰδοῦς σώφρονος
[13, 6]	Δηλαδή. Ταύτη ἄρα αὐτῷ πρακτέον	καὶ	γυμναστέον καὶ ἐδεστέον γε καὶ
[13, 19]	τε καὶ ἄνδρας καὶ κόρας	καὶ	γυναῖκας πάντων τούτων ἐπιστήμονας· κόρας
[13, 19]	μὲν περὶ δρόμους ἀνδράσι τε	καὶ	γυναιξὶ ταῦτ´ ἔστω· τὰ δὲ
[13, 20]	δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι·	καὶ	δέ, οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ
[13, 20]	μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε	καὶ	δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι
[13, 10]	θεοὺς εἶναι ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ	καὶ	δεδιὼς θάνατον καὶ οἰόμενος σοφὸς
[13, 12]	ὃς τὸν ὅλον κόσμον κατεσκεύακε,	καὶ	δέδωκεν ἀνάπαυσιν ἡμῖν, διὰ τὸ
[13, 15]	τῷ καλῷ ἐναντίον ἔστιν ὅτε	καὶ	δέξοιτ´ ἂν ὀλιγωρίᾳ τῆς περὶ
[13, 16]	καὶ πάλιν οἵα τις ἀνειμένη	καὶ	δεσμῶν ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´ ἂν
[13, 16]	γὰρ ἂν ἡ αὐτὴ τιμωρίας	καὶ	δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην δίκην εἰς
[13, 19]	αὖ που παρ´ ἡμῖν κόρη	καὶ	δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς χορείας
[13, 14]	ἰδέας καὶ μετὰ θεὸν πρῶτον	καὶ	δεύτερον αἴτιον καὶ μετὰ νοερὰς
[13, 13]	ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ· εἶτα ὑπελθὼν	καὶ	δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ βαθμοῖς
[13, 6]	οὕτως, ἵνα μὴ πάντα διίωμεν.	Καὶ	δὴ καὶ περὶ τῶν δικαίων
[13, 10]	ἐγᾦμαι οὐκ ἂν ἀηδὲς εἶναι.	καὶ	δὴ καὶ τὸ μέγιστον, τοὺς
[13, 4]	τε ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται	καὶ	δὴ καὶ τοῖς μεγάλοις Παναθηναίοις
[13, 19]	προσήκει διανεμόμενα πρὸς τῶν ἐπιτετραμμένων.	Καὶ	δὴ ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω. Τί
[13, 14]	ὕψος, δι´ ἧς τὸν πατέρα	καὶ	δημιουργὸν εἰδέναι τοῦδε τοῦ παντὸς
[13, 15]	τὸν θεὸν πάντων εἶναι ποιητὴν	καὶ	δημιουργὸν τῶν ὅλων ἀποδιδόναι, ἢ
[13, 15]	τῆς ῥίζης ἄνωθεν ἐξ ἀγαθῶν	καὶ	δι´ ἀγαθῶν ἰούσης; πῶς δ´
[13, 16]	καὶ λογικήν, τὴν θεῷ ὁμοίαν	καὶ	δι´ ἀρετῆς μέγεθος τὰς οὐρανίους
[13, 21]	δὲ ὁ Πλάτων τίνα τρόπον	καὶ	δι´ ὁποῖα πληγαῖς ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι
[13, 19]	λίθων τε ἐκ χειρὸς βολῆς	καὶ	διὰ σφενδόνης νόμους ἵππων τε
[13, 16]	δ´ ἂν τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι	καὶ	διὰ τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι
[13, 18]	ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν καὶ ἁπτόν.	Καὶ	διὰ ταῦτα ἔκ τε δὴ
[13, 13]	θνητῶν τὰ μὲν ἐν φόβῳ	καὶ	διὰ τῆς μητρὸς αὐτῶν ἔτι
[13, 12]	λόγον, ἀλλ´ ἔργων κατασκευάς, καθὼς	καὶ	διὰ τῆς νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην
[13, 18]	οὖν πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς εἶναι	καὶ	διὰ τοῦτο θεούς φησι, καίπερ
[13, 0]	τοὺς τόπους εἰρημένα διελθεῖν, ὁμοῦ	καὶ	διαβολῆς εὐλόγου αἰτίαν ἀπολυσόμενος, εἰ
[13, 18]	περιόδοις τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´ ὑπηρέτιν	καὶ	διάδοχον ἡλίου νύκτωρ τὴν ἐπιμέλειαν
[13, 18]	ἐπιφέρει λέγων· Ἐξ οὖν λόγου	καὶ	διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου
[13, 20]	μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ διεπραξάσθην·	καὶ	διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται
[13, 19]	κόραις μὲν ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον	καὶ	δίαυλον καὶ ἔφιππον καὶ δόλιχον,
[13, 7]	εἴ πη ἄλλῃ δέδοκται, λέγε	καὶ	δίδασκε· εἰ δ´ ἐμμένεις τοῖς
[13, 13]	μυθεῖται καὶ πάντα οὗτος οἶδε	καὶ	διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς
[13, 19]	καὶ πελταστικῆς καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας	καὶ	διεξόδων τακτικῶν καὶ ἁπάσης πορείας
[13, 20]	τῶν πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην	καὶ	διεπραξάσθην· καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν
[13, 6]	βιωτὸν ἡμῖν ἐστι μετὰ μοχθηροῦ	καὶ	διεφθαρμένου σώματος; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ μετ´
[13, 9]	οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς ἡ ἀρετὴ	καὶ	δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον τοῖς ἀνθρώποις
[13, 16]	ἣν δὴ καλοῦσι σωφροσύνην τε	καὶ	δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους τε καὶ
[13, 12]	καθ´ ἡμᾶς περὶ εὐσεβείας τέτακται	καὶ	δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας καὶ τῶν
[13, 4]	τὸν Δία τῶν θεῶν ἄριστον	καὶ	δικαιότατον καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν
[13, 18]	καὶ Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν, ὃν	καὶ	δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες
[13, 10]	παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν προφητῶν τε	καὶ	δικαίων ἐν μακαρίᾳ ζωῇ τὸν
[13, 13]	μέρμερα ῥέζων. Ἢν δὲ ὁσίως	καὶ	δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν ἐνταῦθα,
[13, 16]	ποῦ τὸ τῆς τίσεώς τε	καὶ	δίκης δεσμωτήριον; μυρία δ´ ἂν
[13, 16]	εἰς τὸ τῆς τίσεώς τε	καὶ	δίκης δεσμωτήριον, ὃ δὴ Τάρταρον
[13, 3]	τις φῇ δι´ Ἀθηνᾶς τε	καὶ	Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ
[13, 3]	καὶ κρίσιν διὰ Θέμιδός τε	καὶ	Διός· οὐδ´ αὖ, ὡς Αἰσχύλος
[13, 7]	ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων	καὶ	διωκόντων ὑμᾶς, ἵνα γένησθε υἱοὶ
[13, 7]	γὰρ ὅτι ὀλίγοις τισὶ ταῦτα	καὶ	δοκεῖ καὶ δόξει. Οἷς οὖν
[13, 13]	τοὺς θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ	καὶ	δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν ἄγουσα
[13, 19]	στάδιον καὶ δίαυλον καὶ ἔφιππον	καὶ	δόλιχον, ἐν αὐτῷ τῷ δρόμῳ
[13, 7]	ὀλίγοις τισὶ ταῦτα καὶ δοκεῖ	καὶ	δόξει. Οἷς οὖν οὕτω δέδοκται
[13, 6]	παντὸς ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ	καὶ	δόξῃ τὸν νοῦν προσέχει, ἢ
[13, 9]	ὑπερχόμενος δὴ βιώσῃ πάντας ἀνθρώπους	καὶ	δουλεύων, τί ποιῶν ἢ εὐωχούμενος
[13, 21]	στάχυς ἐν ταῖς χερσί σου,	καὶ	δρέπανον οὐ μὴ ἐπιβάλῃς ἐπὶ
[13, 18]	διαμονῇ τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς τε	καὶ	δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους
[13, 15]	οὐσίας διαιροῦντες τῷ λόγῳ πνεύματα	καὶ	δυνάμεις καὶ θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους
[13, 13]	ἀτρεμίζων ὡς μὲν μέγας τις	καὶ	δυνατὸς φανερός, ὁποῖος δ´ ἐστὶ
[13, 13]	φιλοσοφίας, τῷ ἀοράτῳ καὶ μόνῳ	καὶ	δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν
[13, 19]	ἕνα τε πρὸς ἕνα διαμαχομένους	καὶ	δύο πρὸς δύο. Καὶ ἑξῆς
[13, 21]	κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ.	Καὶ	ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν
[13, 21]	αὐτὰ ἔστω τοῦ καθαρὸς εἶναι·	καὶ	ἐὰν δοῦλος δοῦλον, ὡσαύτως. Ἐὰν
[13, 21]	ταῖς μαντείαις δράτω τοῦ θεοῦ.	Καὶ	ἐὰν μὲν ἐλεύθερος ὁ μηνύσας
[13, 21]	ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων	καὶ	ἐὰν μή· ὁ γὰρ νόμος
[13, 21]	καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας ἔστω καθαρός,	καὶ	ἐὰν πολίτης πολίτην, ὡσαύτως, ἢ
[13, 14]	καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε	καὶ	ἐάν τις μὴ καλῶς ψεύδηται.
[13, 3]	καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε	καὶ	ἐάν τις μὴ καλῶς ψεύδηται.
[13, 6]	ὧδ´ ἔχω, ἢ ὁ αὐτός,	καὶ	ἐάσομεν χαίρειν ἢ πεισόμεθα αὐτῷ.
[13, 12]	ἔην καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα	καί·	Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον
[13, 13]	ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη	καί·	Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη
[13, 12]	ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη	καί·	Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη
[13, 13]	καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς	καὶ	ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη
[13, 12]	καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς	καὶ	ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη
[13, 13]	γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι	καὶ	ἑβδόμη ἐστὶ τελεία καί· Ἑπτὰ
[13, 12]	γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι	καὶ	ἑβδόμη ἐστὶ τελείη καί· Ἑπτὰ
[13, 13]	Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ	καί·	Ἑβδόμη ἦν ἱερή· καὶ πάλιν·
[13, 12]	οὕτως· Πρῶτον ἕνη τετράς τε	καὶ	ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν
[13, 13]	λέγει· Πρῶτον ἕνη τετράς τε	καὶ	ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν·
[13, 14]	Ἡσιόδου μυθευόμενοι παῖδες καὶ ἀδελφοὶ	καὶ	ἔγγονοι τούτων, ὁπότε ταῦτα αὐτὰ
[13, 12]	ἑκάστου· καὶ εἶπεν ὁ θεὸς,	καὶ	ἐγένετο. Δοκοῦσι δέ μοι περιειργασμένοι
[13, 13]	ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως λέγοντος· Εἶπε	καὶ	ἐγένετο, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ
[13, 13]	εἶπεν ὁ θεός· Γενέσθω φῶς,	καὶ	ἐγένετο φῶς. Ἐν δὲ τῇ
[13, 12]	περὶ εὐσεβείας τέτακται καὶ δικαιοσύνης	καὶ	ἐγκρατείας καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν
[13, 3]	οἱ μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν;	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ
[13, 6]	ἄρα αὐτῷ πρακτέον καὶ γυμναστέον	καὶ	ἐδεστέον γε καὶ ποτέον, ᾗ
[13, 13]	σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει	καὶ	ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ πάλιν·
[13, 10]	διαφέρω τῶν πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων·	καὶ	εἰ δή τῳ σοφώτερός του
[13, 13]	{δ{ ὲ} ἀσεβῶν εἶναι ὅρον.	Καὶ	εἰ τοὺς δύο καλύψει ἡ
[13, 10]	Παλαμήδει καὶ Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος	καὶ	εἴ τις ἄλλος τῶν παλαιῶν
[13, 3]	δημιουργημάτων ὁ θαυμάσιος Μωσῆς ἐπιλέγει·	Καὶ	εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλόν
[13, 3]	περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον φησί·	Καὶ	εἶδεν ὁ θεὸς πάντα ὅσα
[13, 14]	διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις τε στοχασμοῖς	καὶ	εἰκασίαις, ὄναρ ὥσπερ, ἀλλ´ οὐχ
[13, 14]	ἐγκαθήμενον Δελφοῖς δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ	καὶ	εἰκότως τῆς ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν
[13, 16]	καὶ παρημελημένον ὑπὸ τῶν ἄλλων	καὶ	εἰπεῖν ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´ ἂν
[13, 13]	γῆ ἦν ἀόρατος. Εἶτ´ ἐπιφέρει·	Καὶ	εἶπεν ὁ θεός· Γενέσθω φῶς,
[13, 12]	Συνεχῶς γάρ φησιν ἐφ´ ἑκάστου·	καὶ	εἶπεν ὁ θεὸς, καὶ ἐγένετο.
[13, 16]	θηρίων ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους ἰέναι	καὶ	εἰς ἄλληλα, τὰ μὲν ἄδικα
[13, 16]	ἢ σφηκῶν ἢ μυρμήκων, ἢ	καὶ	εἰς αὐτό γε πάλιν τὸ
[13, 16]	εὐδαιμονέστατοι, ἔφη, καὶ τούτων εἰσὶ	καὶ	εἰς βέλτιστον τόπον ἰόντες οἱ
[13, 16]	ἂν θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα δὴ	καὶ	εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ
[13, 16]	παράπαν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	καὶ	εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτου καλλίους
[13, 13]	εἰς τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ	καὶ	εἰς τὴν γένεσίν φησι τὴν
[13, 6]	κακὸν τοῦτο; καὶ ποῖ τείνει	καὶ	εἰς τί τῶν τοῦ ἀπειθοῦντος;
[13, 19]	γε θαυμαστὸς φιλόσοφος θέα ὡς	καὶ	εἰς τὸν γυμνικὸν εἰσάγει τὰς
[13, 7]	φασὶν οἱ πολλοὶ εἴτε μὴ	καὶ	εἴτε δεῖ ἡμᾶς ἔτι τῶνδε
[13, 10]	τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον.	καὶ	εἴτε δὴ μηδεμία αἴσθησίς ἐστιν,
[13, 16]	θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἀφικνεῖται	καὶ	ἐκ θηρίου, ὅς ποτε ἄνθρωπος
[13, 13]	ὡς ἂν ἐκ μόνου γενομένου	καὶ	ἐκ μὴ ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν
[13, 16]	πρώτη λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι.	Καὶ	ἐκ τῶν ἄλλων δὲ θηρίων
[13, 13]	καὶ πόδας καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες	καὶ	ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ τὴν ὁδὸν
[13, 9]	ἡμεῖς τέ σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι	καὶ	ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοί, οἱ
[13, 16]	τούτων ἀφικνοῦνται εἰς τὴν λίμνην	καὶ	ἐκεῖ οἰκοῦσί τε καὶ καθαιρόμενοι
[13, 4]	υἱεῖς κατέπινεν οὐκ ἐν δίκῃ,	καὶ	ἐκεῖνόν γε αὖ τὸν αὑτοῦ
[13, 10]	ἔμενον ὥσπερ καὶ ἄλλος τις	καὶ	ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν, τοῦ δὲ θεοῦ
[13, 13]	ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται	καὶ	ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ τούτων δηλοῖ·
[13, 10]	Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ τὸν φόνον	καὶ	Ἕκτορα ἀποκτενεῖς, αὐτὸς ἀποθανῇ· αὐτίκα
[13, 21]	τὸν ὀφθαλμὸν τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ	καὶ	ἐκτυφλώσῃ αὐτόν, ἐλευθέρους ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς
[13, 13]	σμικρῶν δὲ κατὰ τὴν γραφὴν	καὶ	ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας
[13, 19]	εἶναι πρὸς τὸ πείθειν τε	καὶ	ἕλκειν τὸν πολὺν λεών. Ἀλλὰ
[13, 13]	γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης	καὶ	ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ πως
[13, 13]	ἀποστέρει, κύκα· μηδὲν πλανηθῇς, ἔστι	καὶ	ἐν Ἅιδου κρίσις, ἥνπερ ποιήσει
[13, 3]	ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται;	καὶ	ἐν αἷς νῦν δὴ ἐλέγομεν
[13, 10]	ἄρχειν μου, καὶ ἐν Ποτιδαίᾳ	καὶ	ἐν Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ Δηλίῳ
[13, 19]	δὴ ἔσονται, ὁμοῦ δὲ ἀναμεμιγμένων	καὶ	ἐν γυμνασίοις καὶ ἐν τῇ
[13, 19]	ἐφ´ ᾧ γελᾷ. Φησὶ δὲ	καὶ	ἐν ἑβδόμῳ τῶν Νόμων· Ὡς
[13, 13]	γόνιμος ἀριθμός, ἡ ἑξὰς καλεῖται.	Καὶ	ἐν μὲν τῇ μονάδι συνίστησιν
[13, 10]	οὓς ὑμεῖς εἵλεσθε ἄρχειν μου,	καὶ	ἐν Ποτιδαίᾳ καὶ ἐν Ἀμφιπόλει
[13, 20]	τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε γυμνασίοις	καὶ	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, τότε
[13, 19]	μέχρι θεώμενος τὰς θηλείας. Ἀλλὰ	καὶ	ἐν ταῖς ἑορταῖς δεῖν αὐτάς
[13, 3]	θεὸς ὑμῶν καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι.	Καὶ	ἐν ταῖς θεολογίαις δὲ ὁ
[13, 19]	δὲ ἀναμεμιγμένων καὶ ἐν γυμνασίοις	καὶ	ἐν τῇ ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´
[13, 16]	χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι.	Καὶ	ἐν τῷ Γοργίᾳ δὲ πρόσχες
[13, 18]	ἐγενήθη τό τε προσταχθὲν ἔμαθε.	Καὶ	ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων
[13, 7]	οὔτε ἀγαθόν, ὡς πολλάκις ἡμῖν	καὶ	ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη;
[13, 5]	τὸν Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ τε	καὶ	ἐν τῷ ἰδίῳ σχηματισμῷ ἐν
[13, 16]	γε πάλιν τὸ ἀνθρώπινον γένος.	Καὶ	ἐν τῷ Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον
[13, 3]	ἐν τοῖς λόγοις ψεῦδος πότε	καὶ	ἐν τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ
[13, 13]	εἶναι φίλην καὶ ἀκόλουθον θεῷ	καὶ	ἕνα λόγον ἔχουσαν ἀρχαῖον, ὅταν
[13, 13]	πνέομεν ἄμφω, τῆς ὕλης, παραδίδωσι	καὶ	ἕνα τὸν τούτων δημιουργόν, τὸν
[13, 10]	φιλοσοφῶν καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός τε	καὶ	ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν ἀεὶ ἐντυγχάνω
[13, 21]	τὰς αὐτὰς τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι	καὶ	ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ
[13, 13]	ταῖσδε ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν	καὶ	ἐνοικοῦσαν τοῖς πάντη κινουμένοις μῶν
[13, 13]	ἂν τοῦ ἑνὸς θεοῦ ὄντας	καὶ	ἑνὸς διδασκάλου, φαίνεταί που καὶ
[13, 18]	νεωτέρῳ καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω	καὶ	ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα
[13, 10]	ἐγὼ δ´, ὦ ἄνδρες, τούτῳ	καὶ	ἐνταῦθα διαφέρω τῶν πολλῶν ἴσως
[13, 3]	καὶ ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ εἶναι	καὶ	ἐνταῦθα ἔχειν τε καὶ κεκτῆσθαι
[13, 13]	γενητὸν ἔδειξε τὸν κόσμον, ἀλλὰ	καὶ	ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι σημαίνει, ὡς
[13, 10]	ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με δεῖν ζῆν	καὶ	ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους,
[13, 19]	διαμαχομένους καὶ δύο πρὸς δύο.	Καὶ	ἑξῆς εἰπών· Ταὐτὸν δὴ καὶ
[13, 19]	τὸν αὑτοῦ μήτε παῖδα γονέα.	Καὶ	ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς μὲν τοίνυν,
[13, 20]	ἀλλήλοιν διά τε τοῦ ἔρωτος	καὶ	ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεσι ταῖς
[13, 18]	πάντες ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ συνέστησαν.	Καὶ	ἐπάγει λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ
[13, 6]	τῷ ἑνὶ δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ	καὶ	ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ ξύμπασι τοῖς
[13, 13]	πατὴρ δημιουργός τε ἔργων. Ὥστε	καὶ	ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ τὸν πάντων
[13, 18]	λύειν ἐθέλειν κακοῦ. Δι´ ἃ	καὶ	ἐπείπερ γεγένησθε, ἀθάνατοι μὲν οὐκ
[13, 10]	ἐν Ποτιδαίᾳ καὶ ἐν Ἀμφιπόλει	καὶ	ἐπὶ Δηλίῳ καὶ ἄλλοθί που
[13, 12]	τὰ πάντα καὶ γενητὰ ὑπάρχειν	καὶ	ἐπὶ πάντων εἶναι τὸν θεόν.
[13, 11]	ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν	καὶ	ἐπὶ τὰς θήκας αὐτῶν ἔθος
[13, 3]	ἀλγεινὰς καὶ πικρὰς θεραπείας. Διὸ	καὶ	ἐπὶ τῆς θείας γραφῆς, ἔνθα
[13, 12]	Μεταφέροιτο δ´ ἂν τὸ αὐτὸ	καὶ	ἐπὶ τῆς σοφίας· τὸ γὰρ
[13, 13]	Ἔστι δὲ πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος	καὶ	ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν
[13, 12]	Ἔστι δὲ πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος	καὶ	ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν
[13, 3]	ὡς θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί τε	καὶ	ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται (οὔτε γὰρ
[13, 13]	ὄντι τὸ σῶμα κεῖται αὐτοῦ	καὶ	ἐπιδημεῖ, αὐτὸς δὲ πέταται κατὰ
[13, 20]	ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι	καί·	Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κοιμώμενος μετὰ
[13, 21]	σου ἐν τῷ ἀγρῷ σου	καὶ	ἐπιλάθῃ δράγμα ἐν τῷ ἀγρῷ
[13, 18]	ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔει.	Καὶ	ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις σώματα
[13, 19]	αὐτοὺς συγγίνεσθαι ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι.	Καὶ	ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν
[13, 20]	ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει.	Καὶ	ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ
[13, 19]	ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι.	Καὶ	ἐπιλέγει ἑξῆς· Ὁ δὲ γελῶν
[13, 19]	δὲ περὶ τούτων νόμοις μὲν	καὶ	ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια βιάζεσθαι τῆς
[13, 12]	πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελείη	καί·	Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκται ἐν
[13, 13]	πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελεία	καί·	Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκτο ἐν
[13, 13]	ἠὲ λέοντες ἢ γράψαι χείρεσσι	καὶ	ἔργα τελεῖν ἅπερ ἄνδρες, ἵπποι
[13, 10]	τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα	καὶ	ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν,
[13, 13]	ἀλλ´ ἦν αἰεὶ καὶ ἔστι	καὶ	ἔσται, πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα
[13, 13]	ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν αἰεὶ	καὶ	ἔστι καὶ ἔσται, πῦρ ἀείζωον,
[13, 18]	θεὶς διὰ παντός τε ἔτεινε	καὶ	ἔτι ἔξωθεν τὸ σῶμα αὐτῇ
[13, 7]	βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους	καὶ	ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι
[13, 4]	ἀληθῶς ἡγῇ ταῦτα οὕτω γεγονέναι;	Καὶ	ἔτι τούτων θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες,
[13, 3]	αὐτὸν λόγον, τὰ εὖ εἰργασμένα	καὶ	εὖ ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε
[13, 18]	ἅμα καὶ θεοί, τιμᾶν τε	καὶ	εὔχεσθαι διαφερόντως αὐτῷ· τὸ δὲ
[13, 15]	καὶ περὶ τῶνδε. Μετίωμεν δὲ	καὶ	ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 19]	ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον καὶ δίαυλον	καὶ	ἔφιππον καὶ δόλιχον, ἐν αὐτῷ
[13, 4]	ἐν τοῖς θεοῖς πρὸς ἀλλήλους	καὶ	ἔχθρας γε δεινὰς καὶ μάχας
[13, 18]	τό γε μὴν καλῶς ἁρμοσθὲν	καὶ	ἔχον εὖ λύειν ἐθέλειν κακοῦ.
[13, 3]	περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε	καὶ	ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ
[13, 10]	μᾶλλον τῷ θεῷ ἢ ὑμῖν,	καὶ	ἕως περ ἂν ἐμπνέω καὶ
[13, 14]	Τηθὺς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,	καὶ	Ζεὺς μετὰ τούτους ἅπαντας Ἥρα
[13, 13]	ἕτερος πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ	καὶ	ζῆν ποιήσω· πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι.
[13, 12]	τὸν διὰ τῶν ποιημάτων Δία	καὶ	Ζῆνα· τὸ γὰρ τῆς διανοίας
[13, 2]	ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν τοίνυν	καὶ	ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε, πρῶτόν
[13, 13]	τῷ οὐρανῷ τὸ ἔλεός σου	καὶ	ἡ ἀλήθειά σου ἕως τῶν
[13, 6]	περὶ ὃ ἥ τε ἀδικία	καὶ	ἡ δικαιοσύνη ἐστίν; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ
[13, 13]	τε ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ	καὶ	ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων
[13, 13]	ἐρήρισται κράτος ἄλλος. Ναὶ μὴν	καὶ	ἡ τραγῳδία ἀπὸ τῶν εἰδώλων
[13, 13]	δώσει δίκην. Συνᾴδει δὲ τούτοις	καὶ	ἡ τραγῳδία διὰ τῶνδε· ἔσται
[13, 12]	τῶν Ἑβραίων, ἡμετέρων δὲ πολιτῶν,	καὶ	ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς
[13, 10]	δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον	καὶ	ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης
[13, 19]	καὶ θεωρουμένους μετὰ λόγου τε	καὶ	ἡλικίας τινὸς ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις
[13, 18]	τῆς μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ	καὶ	ἥλιος καὶ σελήνη μέτοχά ἐστι
[13, 9]	εὐμενῶς σε ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι	καὶ	ἡμᾶς ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ σὸν
[13, 9]	καὶ τοὺς φίλους καὶ πατρίδα	καὶ	ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ σοι χαλεπανοῦμεν
[13, 13]	φαύλους διὰ τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ	καὶ	ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´
[13, 6]	τοῦ ἑνὸς οὐ ζητεῖτε. Διὸ	καὶ	ἡμεῖς ἐν τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας
[13, 8]	Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ πόλις τε	καὶ	ἡμεῖς οἱ νόμοι δηλονότι· τίνι
[13, 13]	τουτέστι τὴν ὀγδόην κίνησίν τε	καὶ	ἡμέραν· τεταρταίους δὲ τὰς ψυχὰς
[13, 10]	καὶ τὰς ἄλλας νύκτας τε	καὶ	ἡμέρας τὰς τοῦ βίου τοῦ
[13, 16]	εἰς τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν	καὶ	ἥμερον γένος, ἤπου μελιττῶν ἢ
[13, 4]	τοιούτων, ἀνάγκη δή, ὡς ἔοικε,	καὶ	ἡμῖν συγχωρεῖν. Τί γὰρ καὶ
[13, 3]	μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ Θέτιδι	καὶ	Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς οἱ θεοὶ
[13, 14]	τῷ λόγῳ περὶ θεῶν τε	καὶ	ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς
[13, 3]	τῷ λόγῳ περὶ θεῶν τε	καὶ	ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς
[13, 3]	πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε	καὶ	ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε καὶ
[13, 13]	ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ; Ἀλλὰ	καὶ	Ἡσίοδος δι´ ὧν γράφει συνᾴδει
[13, 12]	οὖσα. Διασαφεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος	καὶ	Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ τῶν ἡμετέρων
[13, 14]	καὶ πάντες οἱ πρὸς Ὁμήρου	καὶ	Ἡσιόδου μυθευόμενοι παῖδες καὶ ἀδελφοὶ
[13, 10]	αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ	καὶ	Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ
[13, 3]	Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος	καὶ	Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός, μέλλοντος
[13, 13]	τοῦ σκότους τούτου· ὕπνον δὲ	καὶ	θάνατον τὴν εἰς σῶμα ὁδὸν
[13, 6]	παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται, δεσμούς τε	καὶ	θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις.
[13, 14]	γοῦν σμικρὸν ἄνωθεν τὸν λόγον	καὶ	θέα, οἷά σοι ὁ πάνσοφος
[13, 18]	τὰ ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά τε	καὶ	θεῖα μαθήματα πρὸ τῆς τετυφωμένης
[13, 3]	ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε	καὶ	θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ
[13, 3]	ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε	καὶ	θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς καὶ τῷ
[13, 13]	εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι	καὶ	θεῖος λόγος. Ἀνθρώπῳ πέφυκε περὶ
[13, 11]	πῶς χρὴ τοὺς δαιμονίους τε	καὶ	θείους τιθέναι καὶ τίνι διαφόρῳ,
[13, 12]	ἐν ᾧ γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων	καὶ	θείων πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων δὲ
[13, 18]	ὡς ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες ἅμα	καὶ	θεοί, τιμᾶν τε καὶ εὔχεσθαι
[13, 2]	περὶ τῶν αὐτῶν ποιητῶν τε	καὶ	θεολόγων τῶν τε ἐκ παλαιοῦ
[13, 3]	μέλλοντος τῇ μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ,	καὶ	θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ
[13, 3]	ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα	καὶ	θεὸν ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´,
[13, 15]	τῷ λόγῳ πνεύματα καὶ δυνάμεις	καὶ	θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους τε καὶ
[13, 13]	πῦρ ὑπὸ τοῦ διοικοῦντος λόγου	καὶ	θεοῦ τὰ σύμπαντα δι´ ἀέρος
[13, 15]	οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς	καὶ	θεοὺς εἶναι δοξάζει. Τούτων δὲ
[13, 18]	λόγια σέβειν μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα	καὶ	θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ πρὸς
[13, 18]	ὁμοίως Ἑβραίοις σέβειν αὐτὰ νομοθετεῖ	καὶ	θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων ἐν
[13, 13]	αὐτοῦ φυλάξατε. Ἀκόλουθοι δ´, οἶμαι,	καὶ	θεραπευταὶ θεοῦ πάντες οἱ ἐνάρετοι.
[13, 19]	γυναῖκας δὲ διεξόδων καὶ τάξεων	καὶ	θέσεως καὶ ἀναιρέσεως ὅπλων ἡμμένας.
[13, 3]	τοὺς Ἑλλήνων μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ	καὶ	Θέτιδι καὶ Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς
[13, 3]	ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως τε	καὶ	Θέτιδος καταψευδέσθω μηδεὶς μηδ´ ἐν
[13, 13]	ἀγαθῷ τε παντὶ φίλος ὑπάρχει	καὶ	θεῷ. Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου ἀνεμνήσθην·
[13, 13]	ἀγαθῷ ὅμοιος, κατὰ τοῦτο δὲ	καὶ	θεῷ ἐοικὼς ἀγαθῷ τε παντὶ
[13, 10]	ἀδικεῖν καὶ ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι,	καὶ	θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν
[13, 19]	καὶ ἅμα δὴ θεωροῦντάς τε	καὶ	θεωρουμένους μετὰ λόγου τε καὶ
[13, 13]	ποτὲ δ´ ὕδωρ, ποτὲ γνόφος	καὶ	θηρσὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ
[13, 10]	εἰς κόλπους Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ	καὶ	Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά τε τῶν
[13, 3]	ἥκοντος. Διὸ δὴ τὸν σωτῆρα	καὶ	ἰατρὸν ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ μὲν
[13, 3]	συμφέροντι λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν	καὶ	ἰατρὸς ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν καμνόντων
[13, 3]	ὁ θεὸς πάντα ὅσα ἐποίησε,	καὶ	ἰδοὺ καλὰ λίαν. Δόγμα δὲ
[13, 16]	εἰς τὰ τῶν λύκων τε	καὶ	ἱεράκων καὶ ἰκτίνων γένη· ἢ
[13, 13]	οἱ Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό τε	καὶ	ἱκέτευε τὸν Δία περὶ τῆς
[13, 16]	δὲ ἀδίκους καὶ ἅρπαγας λύκους	καὶ	ἰκτῖνας γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´
[13, 16]	τῶν λύκων τε καὶ ἱεράκων	καὶ	ἰκτίνων γένη· ἢ ποῖ ἂν
[13, 13]	πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει,	καὶ	Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ
[13, 10]	ἠλπικόσιν ἐπήγγελται εἰς κόλπους Ἁβραὰμ	καὶ	Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά
[13, 9]	δὴ πλείστη ἀταξία καὶ ἀκολασία,	καὶ	ἴσως ἂν ἡδέως σου ἀκούοιεν
[13, 13]	Οὐχ οὕτως τις μέγας ἔσται	καὶ	καθ´ Ἕλληνας ὡς ὑπερέχειν τὴν
[13, 13]	ἑρμηνεύοντες, διὸ καὶ κατ´ εἰκόνα	καὶ	καθ´ ὁμοίωσιν‘ τὸν ἄνθρωπον γεγονέναι.
[13, 16]	λίμνην καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί τε	καὶ	καθαιρόμενοι τῶν τε ἀδικημάτων διδόντες
[13, 9]	συνθήκας τὰς πρὸς ἡμᾶς παραβὰς	καὶ	κακὰ ἐργασάμενος τούτους οὓς ἥκιστα
[13, 13]	ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας τε τούτοις	καὶ	κακὰς πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν
[13, 12]	ἀπὸ τῆς κατὰ ψυχὴν λήθης	καὶ	κακίας ἐν τῷ κατὰ ἀλήθειαν
[13, 7]	τό γε ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι	καὶ	κακὸν καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν
[13, 6]	αἰσχρῶν καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν, περὶ ὧν νῦν ἡ
[13, 13]	ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ μὴν	καὶ	Καλλίμαχος ὁ ποιητὴς γράφει· Ἑβδομάτῃ
[13, 3]	οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε	καὶ	κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτόν, ἢ ἐπὶ
[13, 12]	ὅλου τοῦ βίου. Σαφέστερον δὲ	καὶ	κάλλιον τῶν ἡμετέρων προγόνων τις
[13, 6]	δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν	καὶ	καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν,
[13, 6]	ἡμᾶς φροντίζειν περὶ τῶν δικαίων	καὶ	καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ τῶν
[13, 18]	πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Εὐθυβόλως πάνυ	καὶ	καλῶς πλάνον εἶπε τὴν τῶν
[13, 18]	αἷς αἱ ζῴων καὶ φυτῶν	καὶ	καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων περιόδοις
[13, 13]	τοῦ πρωτοπλάστου εἴσοδον ἑρμηνεύοντες, διὸ	καὶ	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν‘
[13, 16]	πέρι καὶ τῆς τοῦ ἑτέρου,	καὶ	κατὰ ταῦτα συνέστησεν ἐν μέσῳ
[13, 3]	μόνον κατὰ τὸν φιλόσοφον, ἀλλὰ	καὶ	κατὰ τὴν Ἑβραίων γραφὴν λέγουσαν·
[13, 13]	Ὁ γὰρ διὰ τῶν ποιημάτων	καὶ	καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν
[13, 13]	καὶ γαῖα γένοισθε, καθάπερ Ἡσαΐας	καὶ	καταπατήσατε αὐτοὺς‘ λέγων ὡς πηλόν.
[13, 21]	πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν δόλῳ	καὶ	καταφύγῃ, ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου μου
[13, 5]	τῶν Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ	καὶ	κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις μὲν πρὸς
[13, 13]	βόες δέ τε βουσὶν ὅμοιοι,	καί	κε θεῶν ἰδέας ἔγραφον καὶ
[13, 3]	εἶναι καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε	καὶ	κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστ´
[13, 13]	συμποδίσαντες χεῖράς τε καὶ πόδας	καὶ	κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες εἷλκον
[13, 10]	μὴ αὐτὸν οἴει φροντίσαι θανάτου	καὶ	κινδύνου; Οὕτω γὰρ ἔχει, ὦ
[13, 3]	ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε	καὶ	κινεῖται, οἷον σῶμα ὑπὸ σιτίων
[13, 18]	ποτὲ λέγω θεόν, ὦ Μέγιλλε	καὶ	Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν, ὃν καὶ
[13, 12]	οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα δὲ	καὶ	Κλήμεντι περὶ τῆς αὐτῆς εἴρηται
[13, 13]	ἂν διὰ τούτων· ~ιγʹ ΩΣ	ΚΑΙ	ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ
[13, 5]	τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα	καὶ	κοάλεμον καὶ ὅστις〉 εἴ τις
[13, 17]	ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι, φιλίαν αὐτοῖς	καὶ	κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον τῷ
[13, 13]	αὐτὸς γὰρ πάντων (φησί) βασιλεὺς	καὶ	κοίρανός ἐστιν ἀθανάτων, σέο δ´
[13, 19]	τε καὶ χορευούσας κόρους τε	καὶ	κόρας καὶ ἅμα δὴ θεωροῦντάς
[13, 19]	πόλει παῖδάς τε καὶ ἄνδρας	καὶ	κόρας καὶ γυναῖκας πάντων τούτων
[13, 19]	ἂν εἴη κόρους τε ἅμα	καὶ	κόρας. Καὶ πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν
[13, 13]	οὗτος ἐν τῇ πρὸς Ἐραστὸν	καὶ	Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα καὶ
[13, 20]	ἐνθάδε βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν	καὶ	κόσμιοι ὄντες. Εἶτα μεθ´ ἕτερα
[13, 18]	καὶ ἄστρων ὅλου τε οὐρανοῦ	καὶ	κόσμου δημιουργόν, τὸν δὴ τὰ
[13, 13]	δογματίζουσι περί τε ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες	καὶ	κόσμου διοικήσεως καὶ τοῦ ἰδίως
[13, 12]	τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια	καὶ	κράτησις τῆς χώρας καὶ τῆς
[13, 21]	τῶν παρ´ αὐτῷ τὰ σεμνὰ	καὶ	κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ τοιούτοις
[13, 3]	ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν ἔριν τε	καὶ	κρίσιν διὰ Θέμιδός τε καὶ
[13, 13]	Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν βροντὴν	καὶ	κτίζων πνεῦμα, οὗ αἱ χεῖρες
[13, 13]	τίμα, μόνον ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν	καὶ	κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν καὶ Πλάτων
[13, 18]	ἔξωθεν τὸ σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε,	καὶ	κύκλῳ δὴ κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν
[13, 16]	Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ	καὶ	κύκνον μεταβάλλοντα εἰς ἀνθρωπίνου βίου
[13, 18]	ἐμῆς βουλήσεως μείζονος ἔτι δεσμοῦ	καὶ	κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων οἷς ὅτε
[13, 13]	θῦε διὰ τέλους δίκαιος ὢν	καὶ	λαμπρὸς ὢν ταῖς χλαμύσιν ὡς
[13, 3]	ἐν ᾧ δεῖ περὶ θεῶν	καὶ	λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε
[13, 1]	περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω	καὶ	λεγέσθω. Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ
[13, 14]	περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω	καὶ	λεγέσθω· Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ
[13, 14]	βουλόμενον χαμαὶ συγγίνεσθαι" κορύδου δίκην·	καὶ	λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας
[13, 10]	τοὺς ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ	καὶ	λέγονται ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως τε
[13, 3]	περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος	καὶ	λέγοντος ὡς Δοιοὶ πίθοι κατακείαται
[13, 3]	τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε	καὶ	λέγουσι. Ποίους δή, ἦ δ´
[13, 14]	τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε	καὶ	λέγουσι, τὰ μικρῷ πρόσθεν τεθειμένα.
[13, 3]	ὁ θεὸς τῷ ὄντι τε	καὶ	λεκτέον οὕτω. Τί μήν; Ἀλλὰ
[13, 3]	ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν,	καὶ	λεκτέον ὡς ὁ μὲν θεὸς
[13, 13]	ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα	καὶ	λιμένες, πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα
[13, 12]	ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα	καὶ	λιμένες, πάντη δὲ θεοῦ κεχρήμεθα
[13, 16]	ἐκείνην καὶ οὐράνιον, τὴν ἀσώματον	καὶ	λογικήν, τὴν θεῷ ὁμοίαν καὶ
[13, 16]	οὗ τὸ μέν τι θεῖον	καὶ	λογικὸν εἶναι τῆς ψυχῆς, τὸ
[13, 3]	τοῦ θεοῦ λόγῳ, παρ´ οὗ	καὶ	λογικὸς τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν
[13, 13]	πάνυ· ζῶμεν {δ´ ἐν} ἀριθμῷ	καὶ	λογισμῷ· ταῦτα γὰρ σῴζει βροτούς.
[13, 3]	καὶ ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ	καὶ	λόγῳ καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται
[13, 3]	καὶ ἀληθὴς ἔν τε ἔργῳ	καὶ	λόγῳ, οὔτε αὐτὸς μεθίστατο οὔτε
[13, 13]	δὲ ποιητὴν μόνον αὐτὸν καλοῦμεν	καὶ	λόγῳ ποιητήν. Παρήγαγε δ´ αὐτοὺς
[13, 12]	καὶ μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ πόλεμος	καὶ	λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα δακρυόεντα· οὐδέ
[13, 18]	καίπερ ἐν σώματι φθαρτῷ ὄντας	καὶ	λυθῆναι οἵους τε; Λέγει δ´
[13, 16]	ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους	καὶ	λύκους καὶ μύρμηκας καὶ μελίττας
[13, 6]	εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο	καὶ	λωβησόμεθα ὃ τῷ μὲν δικαίῳ
[13, 3]	Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων	καὶ	μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἐστὶν
[13, 12]	ὅτε βῶλος ἀρίστη βουσί τε	καὶ	μακέλῃσι, λέγει δ´ ὅτε δεξιαὶ
[13, 3]	ἑὰς εὐπαιδίας νόσων τ´ ἀπείρους	καὶ	μακραίωνος βίου. Ξύμπαντά τ´ εἰπών,
[13, 3]	τὸν θεόν, ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν.	Καὶ	μάλα, ἔφη, ἀπόχρη. Τί δὲ
[13, 19]	λεγόμενα, εἰ πράξεται ᾗ λέγεται.	Καὶ	μάλα, ἔφη. Τί δέ, ἦν
[13, 3]	ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν;	Καὶ	μάλα, ἦ δ´ ὅς, οὕτως
[13, 14]	ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτον	καὶ	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ
[13, 3]	δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτόν τε	καὶ	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ
[13, 13]	θεὸν ἀγαθὸν λέγων ἤ, ὅπερ	καὶ	μᾶλλον, ἐν πᾶσι τὸν θεὸν
[13, 3]	φασὶ παντὸς τοῦ γένους, νόσον	καὶ	μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς μήτε
[13, 4]	ἀλλήλους καὶ ἔχθρας γε δεινὰς	καὶ	μάχας καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά,
[13, 19]	πᾶσαν τὴν ἐν ὅπλοις ὄρχησιν	καὶ	μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ διεξόδων
[13, 3]	θεοῖς πολεμοῦσί τε καὶ ἐπιβουλεύουσι	καὶ	μάχονται (οὔτε γὰρ ἀληθῆ) εἴ
[13, 16]	τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς	καὶ	μεγάλας ἢ φόνους ἀδίκους καὶ
[13, 3]	ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί τε	καὶ	μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν Δία,
[13, 17]	τοῦ θεοῦ, ὡς ἐκ λευκοῦ	καὶ	μέλανος τῶν μέσων τι χρωμάτων,
[13, 16]	καὶ δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους τε	καὶ	μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ φιλοσοφίας τε
[13, 16]	ὄνους καὶ λύκους καὶ μύρμηκας	καὶ	μελίττας κατιέναι φάσκων καὶ τούτῳ
[13, 16]	τοιαῦτα ἤθη, ὁποῖα ἄττ´ ἂν	καὶ	μεμελετηκυῖαι τύχωσιν ἐν βίῳ. Τὰ
[13, 16]	κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας	καὶ	μέρος τῆς περὶ τὰ σώματα
[13, 18]	δὲ γένος ἔχον ἕδραν τρίτην	καὶ	μέσην, τῆς ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς
[13, 13]	πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων	καὶ	μέσσην ἠδὲ τελευτήν. Ἄλλ〈 ως〉
[13, 12]	πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων	καὶ	μέσσην ἠδὲ τελευτήν, ὡς λόγος
[13, 13]	τἀπίγεια καὶ μετάρσια φλέξει μανεῖσα·	καὶ	μετ´ ὀλίγα αὖθις ἐπιφέρει· Ἐπὰν
[13, 13]	καὶ αἷμα ταύρων οὐ βούλομαι‘	καὶ	μετ´ ὀλίγα ἐπαγαγόντος· Λούσασθε, καθαροὶ
[13, 13]	παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον.	Καὶ	μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ
[13, 10]	ἐντυγχάνω ὑμῶν, λέγων οἷάπερ εἴωθα.	Καὶ	μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ
[13, 14]	τὰς ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους ἰδέας	καὶ	μετὰ θεὸν πρῶτον καὶ δεύτερον
[13, 14]	θεὸν πρῶτον καὶ δεύτερον αἴτιον	καὶ	μετὰ νοερὰς καὶ ἀθανάτους οὐσίας
[13, 14]	τὴν τῶν θεῶν προσηγορίαν καταισχύνοντα	καὶ	μετὰ τὸ μέγα τῆς μεγαλοφωνίας
[13, 12]	Τάξας γάρ, οὕτως αὐτὰ συνέχει	καὶ	μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν αὐτὴν
[13, 13]	δὲ βοσκηθεῖσα φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια	καὶ	μετάρσια φλέξει μανεῖσα· καὶ μετ´
[13, 10]	λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα	καὶ	μετοίκησις τῇ ψυχῇ τοῦ τόπου
[13, 13]	διὰ τούτων δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται	καὶ	μετρέεται εἰς τὸν αὐτὸν λόγον,
[13, 16]	μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς τάδε·	Καὶ	μέχρι γε τούτου πλανῶνται, ἕως
[13, 21]	πλησίον αὐτοῦ λίθῳ ἢ πυγμῇ	καὶ	μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ
[13, 16]	καὶ ὕβρεις καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας	καὶ	μὴ διευλαβουμένους εἰς τὰ τῶν
[13, 13]	τούτων· χώριζε θνητῶν τὸν θεὸν	καὶ	μὴ δόκει ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον
[13, 19]	ἔθος ἰόντων ἡ φύσις ἐνδέχηται	καὶ	μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ παρθένους
[13, 19]	δ´ ἂν εἴποις μαθὼν ὡς	καὶ	μὴ ἐκφέρειν εἰς φῶς τὰ
[13, 19]	ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ	καὶ	μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως
[13, 6]	ὥσπερ οὖν καὶ πρότερον τιμᾶν	καὶ	μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν ἡ
[13, 18]	ἐμοὶ φίλα καὶ συγγενῆ, εἰ	καὶ	μὴ τὰ ἴσα διόλου, πεφρονηκότα,
[13, 13]	ὂν πρὸς τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι·	καὶ	μή τι μυστικώτατα, μίαν τὴν
[13, 13]	ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ.	Καὶ	μή τι τοῦτο ἐπὶ τοῦ
[13, 10]	θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις εἴρηται	καὶ	Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεν〈
[13, 19]	παῖδας ἢ παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν	καὶ	μὴ ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος
[13, 6]	τιμήσας δὲ τοὺς τῶν πολλῶν	καὶ	μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν κακὸν
[13, 3]	ταράξειέ τε καὶ ἀλλοιώσειε; Ναί.	Καὶ	μήν που καὶ τά γε
[13, 21]	καὶ τὸν ἄνδρα ἀπὸ γυναικὸς	καὶ	μήποτ´ ἔτι κοινῇ παιδοποιήσασθαι. Καὶ
[13, 19]	καὶ τοὺς παῖδας αὖ κοινοὺς	καὶ	μήτε γονέα ἔκγονον εἰδέναι τὸν
[13, 13]	Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι, λισσομένη πολλοῖσι λόγοις	καὶ	μήτιδι πυκνῇ. Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων
[13, 13]	ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα φύηται·	καί	μιν ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ
[13, 12]	ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ χάρις	καὶ	μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ πόλεμος καὶ
[13, 3]	ψεῦδος πάντες ἥκιστ´ ἂν δέξαιντο	καὶ	μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ ἐν τῷ
[13, 17]	τὴν παθητήν, τὰ δὲ κραθέντα	καὶ	μιχθέντα χωρισμὸν τὸν ἀπ´ ἀλλήλων
[13, 16]	βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος	καὶ	μόγις εὑρεῖν κείμενόν που καὶ
[13, 13]	χρήσιμον πεφυκέναι, μὴ παρθένους φθείροντα	καὶ	μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ σφάττοντα χρημάτων
[13, 18]	τὴν τοῦ ἀειδοῦς καὶ ἀοράτου	καὶ	μόνῃ διανοίᾳ καταληπτοῦ τιμὴν ἴωμεν,
[13, 13]	ἐν ἀρχᾷ τέ ἐστιν ἓν	καὶ	μόνον‘ οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος
[13, 13]	βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας, τῷ ἀοράτῳ	καὶ	μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ
[13, 18]	καὶ συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν	καὶ	μόνῳ τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ
[13, 10]	ἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι	καὶ	Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ
[13, 15]	καὶ πᾶν τὸ τῆς ἐναντίας	καὶ	μοχθηρᾶς ἐνεργείας εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ
[13, 15]	δαιμόνων φῦλον ἡγεῖται, φαυλότητος ὂν	καὶ	μοχθηρίας καὶ τῆς ἐπὶ τὸ
[13, 16]	ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους καὶ λύκους	καὶ	μύρμηκας καὶ μελίττας κατιέναι φάσκων
[13, 3]	οὕτω λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε	καὶ	νέους, ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι,
[13, 15]	δέ γε Πλάτων ἀσωμάτους μὲν	καὶ	νοητὰς οὐσίας τὰς λογικὰς φύσεις
[13, 18]	ἐπιστασίαν κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ δίκην	καὶ	νόμον ἕκαστον τῶν γεγονότων· τοὺς
[13, 18]	κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν	καὶ	νόμον. Μικρότερα μὲν τῶν ἠθῶν
[13, 13]	ἐν δ´ ἀνθρώπου θέμεν αὐδὴν	καὶ	νόον. Πῦρ μὲν οὖν τεχνικόν,
[13, 16]	μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ φιλοσοφίας τε	καὶ	νοῦ; Πῇ δὴ οὗτοι εὐδαιμονέστατοι;
[13, 16]	ἀεὶ τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα	καὶ	νουθετήματα. Ταῦτα πῶς ἂν δύναιτο
[13, 10]	πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας τε	καὶ	νύκτας. εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ
[13, 10]	πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας	καὶ	νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν
[13, 7]	μὲν γὰρ καὶ πάλαι οὕτω	καὶ	νῦν ἔτι δοκεῖ. Καὶ σοὶ
[13, 13]	προεῖπεν ἡ Σίβυλλα. Εὖ γοῦν	καὶ	Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος διδάσκων ὅτι
[13, 13]	εἰκόνος δύναται. Τὰ δὲ ὅμοια	καὶ	Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος κατὰ λέξιν
[13, 14]	ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ	καὶ	ξοάνοις βαναύσων χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον
[13, 18]	τοῦτο ὕδωρ πρὸς γῆν ξυνέδησε	καὶ	ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν καὶ ἁπτόν.
[13, 19]	οἱ δὲ ἅτε οἰκίας τε	καὶ	ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ
[13, 12]	οὕτως ἐχούσας φωνάς· ~ιβʹ ΟΠΩΣ	ΚΑΙ	Ο ΠΡΟ ΗΜΩΝ ΕΞ ΕΒΡΑΙΩΝ
[13, 13]	οὐκ ἄν ποτε σωθείη φιλία.	Καὶ	ὁ Ἀθηναῖος ξένος ὁμοίως φησὶ
[13, 13]	καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´ ἀγένητον. Ἀλλὰ	καὶ	ὁ Ἡσίοδος· αὐτὸς γὰρ πάντων
[13, 19]	περὶ γυναικῶν. Τοῦ δ´ αὐτοῦ	καὶ	ὁ θαυμάσιος ὅδε τυγχάνει νόμος·
[13, 13]	εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν ἀληθῆ. Τοσαῦτα	καὶ	ὁ Κλήμης. Ἀλλ´ ἐπειδὴ διὰ
[13, 13]	καὶ φῶς ἀλληγορεῖται ὁ θεὸς	καὶ	ὁ λόγος αὐτοῦ πρὸς τῆς
[13, 13]	κρυόεντα, κατὰ τὸν Ὀρφέα. Τοιαῦτα	καὶ	ὁ Πάριος Ἀρχίλοχος λέγει· Ὦ
[13, 7]	παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς φερόμενα γράμμασι.	Καὶ	ὁ προφήτης δὲ παρ´ Ἑβραίοις
[13, 6]	καὶ ἀγαθῶν καὶ τῶν ἐναντίων.	Καὶ	ὁ σωτήριος δὲ λόγος φησί·
[13, 10]	Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ τε ἄλλοι	καὶ	ὁ τῆς Θέτιδος υἱός, ὃς
[13, 13]	Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν οἱ φιλόσοφοι.	Καὶ	ὅ γε Πλάτων ἄντικρυς εἴρηκε·
[13, 18]	ἀέρα, τοῦτο ἀὴρ πρὸς ὕδωρ	καὶ	ὅ τι ἀὴρ πρὸς ὕδωρ,
[13, 3]	κρίνειν ὅ τι τε ὑπόνοια	καὶ	ὅ τι μή, ἀλλ´ ἃ
[13, 16]	διὰ τὰς ἁμαρτίας τὰς μεγίστας	καὶ	ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα πάθη πάσχοντας
[13, 18]	νοῦ γέγονε, τὸν αὐτὸν τρόπον	καὶ	οἱ αἰσθητοὶ πάντες ὑπηρέται τοῦ
[13, 8]	οἱ χωλοί τε καὶ τυφλοὶ	καὶ	οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω σοι
[13, 17]	ὧν ἑκάτεροι εἰρήκασι, Πλάτων τε	καὶ	οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ λόγῳ,
[13, 3]	εἶπον, καὶ Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην	καὶ	οἱ ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ
[13, 14]	καὶ Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην	καὶ	οἱ ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ
[13, 19]	δή, οἶμαι, αἵ τε γυναῖκες	καὶ	οἱ ἄνδρες τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι
[13, 13]	οὐ μόνον οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ	καὶ	οἱ Ἕλληνες ἴσασι, καθ´ ἣν
[13, 13]	στοιχείων τὰ αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ	καὶ	οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι
[13, 13]	ποιητὴς γράφει· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ	καί	οἱ ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ πάλιν·
[13, 17]	ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον· ὅθεν Πλάτων	καὶ	οἱ μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον αὐτὴν
[13, 9]	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τὰ νόμιμα	καὶ	οἱ νόμοι; καὶ οὐκ οἴει
[13, 6]	ἡμᾶς μορμολύττηται. Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν	καὶ	οἱ πάλαι παρ´ Ἑβραίοις ἐν
[13, 13]	τὸ δυνατὸν ἐν πᾶσι προσάπτουσι	καὶ	οἱ παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ
[13, 13]	μὴ ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ	καὶ	οἱ Στωϊκοὶ τίθενται τὸν κόσμον.
[13, 16]	οἷ ὁ δαίμων ἕκαστον κομίζει,	καὶ	οἳ μὲν ἂν δόξωσι μέσως
[13, 2]	τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα	καὶ	οἷα περὶ τῶν αὐτῶν ποιητῶν
[13, 13]	Οὐδέ ποτ´ ἦμαρ παύσονται καμάτου	καὶ	ὀϊζύος οὐδέ τι νύκτωρ στεινόμενοι·
[13, 3]	θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου, συγγενές τε	καὶ	οἰκεῖον τῷ τοῦ θεοῦ λόγῳ,
[13, 3]	καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε	καὶ	οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ πως
[13, 3]	γε ξύνθετα πάντα σκεύη τε	καὶ	οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν
[13, 10]	περὶ τῶν ἐν Ἅιδου οὕτω	καὶ	οἴομαι οὐκ εἰδέναι· τὸ δὲ
[13, 10]	τῇ μαντείᾳ καὶ δεδιὼς θάνατον	καὶ	οἰόμενος σοφὸς εἶναι οὐκ ὤν.
[13, 3]	γόητα τὸν θεὸν οἴει εἶναι	καὶ	οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε
[13, 20]	ἡ δ´ ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ·	καὶ	οἷον πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ
[13, 10]	καὶ ἕως περ ἂν ἐμπνέω	καὶ	οἷός τε ὦ, οὐ μὴ
[13, 7]	δόξει. Οἷς οὖν οὕτω δέδοκται	καὶ	οἷς μή, τούτοις οὐκ ἔστι
[13, 14]	τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε	καὶ	Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ
[13, 3]	λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε, εἶπον,	καὶ	Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ
[13, 12]	διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ δὲ	καὶ	Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ
[13, 13]	τῆς γραφῆς. Τί δ´, οὐχὶ	καὶ	Ὅμηρος παραφράζων τὸν χωρισμὸν τοῦ
[13, 10]	ξυγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ	καὶ	Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ ἄν τις
[13, 8]	ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς συνθήκας τε	καὶ	ὁμολογίας καθ´ ἃς ἡμῖν συνέθου
[13, 8]	ἢ συνθήκας πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς	καὶ	ὁμολογίας παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης
[13, 20]	τὰ βελτίω τῆς διανοίας, μακάριον	καὶ	ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε βίον διάξουσιν,
[13, 20]	διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων πορευομένους	καὶ	ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα,
[13, 15]	τοὺς δὲ φαύλους εἶναί τε	καὶ	ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ παρὰ τὰ
[13, 18]	τοὺς ὁρατούς, μεγίστους καὶ τιμιωτάτους	καὶ	ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη, τοὺς πρώτους
[13, 21]	οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως ἂν ἐθέλῃ	καὶ	ὁπόταν βούληται, καρπούσθω· ἐὰν δὲ
[13, 13]	γαῖα καὶ πελώριος βυθὸς θαλάσσης	καὶ	ὀρέων ὕψος {ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν
[13, 12]	καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ	καὶ	Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι τῶν κατὰ
[13, 19]	ἁπάσης πορείας στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων	καὶ	ὅσα εἰς ἱππικὴν μαθήματα ξυντείνει.
[13, 18]	τὴν τῶν ἄστρων φύσιν λεκτέον	καὶ	ὅσα μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα,
[13, 16]	μὲν δικαίως τὸν βίον διελθόντα	καὶ	ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς μακάρων
[13, 18]	πάντες ὅσοι τε περιπολοῦσι φανερῶς	καὶ	ὅσοι φαίνονται, καθ´ ὅσον ἂν
[13, 5]	ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον	καὶ	ὅστις〉 εἴ τις ἄλλος, θεολογεῖ
[13, 3]	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο,	Καὶ	ὅτε τὰ σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις
[13, 7]	ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶς· ἢ ἀφίστασαι	καὶ	οὐ κοινωνεῖς τῆς ἀρχῆς; ἐμοὶ
[13, 3]	οὗτοί γε οἱ λόγοι χαλεποί.	Καὶ	οὐ λεκτοί, ὦ Ἀδείμαντε, ἐν
[13, 19]	καὶ τὰς θηλείας ἀσκεῖν δεῖν·	καὶ	οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν τοῦτον
[13, 20]	μὲν οὖν, ὅτου δέ, ἀπορεῖ	καὶ	οὔθ´ ὅ τι πέπονθεν οὐδ´
[13, 13]	γὰρ θεὸς δικαίοις ἔργοις ἥδεται	καὶ	οὐκ ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{ ὲ}
[13, 14]	Πῶς δὲ οἱ νῦν ψευδεῖς	καὶ	οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν οἱ
[13, 6]	εἶ τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν αὔριον,	καὶ	οὐκ ἄν σε παρακρούοι ἡ
[13, 13]	Ἴδετε ἴδετε ὅτι ἐγώ εἰμι,	καὶ	οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος πλὴν
[13, 13]	ζῆν ποιήσω· πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι.	Καὶ	οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ
[13, 3]	ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν	καὶ	οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν ταῖς
[13, 9]	τὰ νόμιμα καὶ οἱ νόμοι;	καὶ	οὐκ οἴει ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ
[13, 13]	Ποιήσει τι ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις,	καὶ	οὐκ ὄψομαι αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου
[13, 16]	αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν θείαν ἐκείνην	καὶ	οὐράνιον, τὴν ἀσώματον καὶ λογικήν,
[13, 1]	ἐχέτω καὶ λεγέσθω. Γῆς τε	καὶ	Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε καὶ
[13, 14]	ἐχέτω καὶ λεγέσθω· Γῆς τε	καὶ	Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε καὶ
[13, 3]	ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ	καὶ	οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους
[13, 16]	ἐκ τούτων τὰ παραδείγματα γίγνεται·	καὶ	οὗτοι αὐτοὶ μὲν οὐκέτι ὀνίνανται,
[13, 20]	χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ,	καὶ	οὕτω θεῖά σοι δωρήσεται ἡ
[13, 4]	ὅτι τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι	καὶ	οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ ἐναντία
[13, 14]	διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν	καὶ	οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν,
[13, 3]	Ὀρθότατα, ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις.	Καὶ	οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς
[13, 13]	παρών. Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι	καὶ	οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει τι
[13, 19]	ἑξῆς συνάψας τοὺς περὶ πελταστικῆς	καὶ	παγκρατίου καὶ τόξου λίθων τε
[13, 3]	Τὰ δὲ δὴ Κρόνου ἔργα	καὶ	πάθη ὑπὸ τοῦ υἱέος οὐδ´
[13, 17]	~ιζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ	ΚΑΙ	ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
[13, 17]	ἡ δὲ ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς	καὶ	παθητῆς οὐσίας γεγονέναι ὑποκείσεται, ἀνάγκη
[13, 17]	ψυχῆς, ἥν φησιν ἐξ ἀπαθοῦς	καὶ	παθητῆς οὐσίας συστῆναι ὑπὸ τοῦ
[13, 16]	δέ τι μέρος αὐτῆς ἄλογον	καὶ	παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο, καὶ πρὸς
[13, 19]	ἀλλὰ τὸ λεγόμενον πάντα ἄνδρα	καὶ	παῖδα κατὰ τὸ δυνατόν, ὡς
[13, 9]	Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις τε	καὶ	παιδεύσεις, ξένους ποιήσας, ἵνα καὶ
[13, 9]	βούλει ζῆν, ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς	καὶ	παιδεύσῃς; τί δέ; εἰς Θετταλίαν
[13, 9]	τρεφόμενοι σοῦ ζῶντος βέλτιον θρέψονται	καὶ	παιδεύσονται, μὴ συνόντος σοῦ αὐτοῖς;
[13, 7]	τῆς ἀρχῆς; ἐμοὶ μὲν γὰρ	καὶ	πάλαι οὕτω καὶ νῦν ἔτι
[13, 7]	ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί,	καὶ	πάλαι, ὦ Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε
[13, 13]	ἔχειν φωνήν τε δέμας τε·	καὶ	πάλιν· Ἀλλ´ εἰ χεῖρας ἔχον
[13, 13]	δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος, οὐδὲ νόημα·	καὶ	πάλιν· Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ δοκοῦσι
[13, 21]	εἰς δ´ ἄγγος οὐκ ἐμβαλεῖς.	Καὶ	πάλιν· Ἐὰν εἰσέλθῃς εἰς ἀμητὸν
[13, 13]	τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ·	καὶ	πάλιν· Ἑβδομάτη δ´ αὖθις λαμπρὸν
[13, 13]	ἠοῖ καί οἱ ἐτέτυκτο ἅπαντα·	καὶ	πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ
[13, 12]	δ´ ἠοῖ τετελεσμένα πάντα τέτυκται·	καὶ	πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ
[13, 13]	ἦμαρ καί· Ἑβδόμη ἦν ἱερή·	καὶ	πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ
[13, 12]	Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ·	καὶ	πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ
[13, 19]	γυναιξὶ δὲ οὐκ ἂν πρέπον.	Καὶ	πάλιν ἑξῆς ὑποβάς φησι· Γυμνάσια
[13, 21]	ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν μηκέτι κατέλθῃ.	Καὶ	πάλιν ἑξῆς φησιν· Ἐὰν δέ,
[13, 13]	θεός; ὅ τι τὸ πᾶν	καὶ	πάλιν· Θεὸς ὁ πάντα τεύχων
[13, 12]	τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ·	καὶ	πάλιν λέγει· Ἑβδομάτη δ´ αὖτις
[13, 7]	ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά·	καὶ	πάλιν· Μετὰ τῶν μισούντων τὴν
[13, 13]	ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα.	Καὶ	πάλιν· Νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι
[13, 13]	ὄψομαι αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου φησί.	Καὶ	πάλιν ὁ Μένανδρος παραφράζων τὴν
[13, 16]	μετὰ τὴν ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει	καὶ	πάλιν οἵα τις ἀνειμένη καὶ
[13, 14]	οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.	Καὶ	πάλιν· Πρῶτον μέν, ἦν δ´
[13, 18]	οὐρανὸν μόνον ἕνα ἔρημον κατέστησε.	Καὶ	πάλιν ὑποβὰς ἐπιφέρει λέγων· Ἐξ
[13, 16]	διδόναι κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον,	καὶ	πάλιν φάσκειν αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα
[13, 15]	καὶ παρατροπῆς τὸ δαιμόνων γένος	καὶ	πᾶν τὸ τῆς ἐναντίας καὶ
[13, 3]	τε καὶ ποτῶν καὶ πόνων	καὶ	πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε
[13, 13]	οἱ Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς μυθεῖται	καὶ	πάντα οὗτος οἶδε καὶ διδοῖ
[13, 12]	τε οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν	καὶ	πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, ἵνα
[13, 18]	τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας	καὶ	πάντα τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ
[13, 18]	τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας	καὶ	πάντα τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ
[13, 14]	μετὰ τούτους ἅπαντας Ἥρα τε	καὶ	πάντες οἱ πρὸς Ὁμήρου καὶ
[13, 1]	καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε	καὶ	πάντες, ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους
[13, 14]	καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε	καὶ	πάντες ὅσους ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς
[13, 13]	δὲ τοῦ χρυσοῦ γένους ἀκριβέστατα	καὶ	πάντη εἰςί. Τοῦ πατρὸς ἄρα
[13, 3]	ποικιλτέον καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς	καὶ	παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ ἡρώων
[13, 3]	τινες περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις	καὶ	παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα
[13, 3]	οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις	καὶ	παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι καὶ τὸν τοῦ
[13, 18]	νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ	καὶ	πάντων δημιουργός. Ἐὰν δέ τις
[13, 3]	δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι	καὶ	πάντων ἥκιστα τῆς αὑτοῦ ἰδέας
[13, 13]	ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς μίαν ἀρχὴν	καὶ	παρ´ Ἑλλήνων ἀκοῦσαι ποθεῖς; Τίμαιος
[13, 11]	τοῖς ἡμετέροις δόγμασι, τάχα δὲ	καὶ	παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ δὲ τῆς
[13, 10]	οἴεται μέν, ἔστι δ´ οὔ.	Καὶ	παρ´ ἡμῖν Πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ
[13, 3]	εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον. Διὸ	καὶ	παρὰ τῷ προφήτῃ εἰσῆκται λέγων
[13, 16]	καὶ μεγάλας ἢ φόνους ἀδίκους	καὶ	παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα
[13, 15]	ἐκ δὲ τῆς τούτων ἀποπτώσεως	καὶ	παρατροπῆς τὸ δαιμόνων γένος καὶ
[13, 16]	καὶ μόγις εὑρεῖν κείμενόν που	καὶ	παρημελημένον ὑπὸ τῶν ἄλλων καὶ
[13, 12]	θείων πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων δὲ	καὶ	πᾶς ὁ κόσμος κυκλεῖται τῶν
[13, 13]	δ´ αὐτῷ θάλασσα καὶ πέτραι	καὶ	πᾶσα πηγὴ καὶ ὕδατος συστήματα·
[13, 13]	ὑπένερθεν οὐρανοῦ τε ὕπερ ἀστρονομῶν	καὶ	πᾶσαν πάντη φύσιν ἐρευνώμενος. Πάλιν
[13, 13]	Τίς ἐμέτρησε τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ	καὶ	πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; Πάλιν
[13, 13]	ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν τῶν ἑπτὰ	καὶ	πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν τέχνην εἰς
[13, 15]	ἀγενήτους εἶναι φάσκων αὐτάς, ὥσπερ	καὶ	πᾶσαν ψυχήν, ἔπειτα ἐξ ἀπορροίας
[13, 16]	δίκαια εἰς τὰ ἥμερα μεταβαλόντα,	καὶ	πάσας μίξεις μίγνυσθαι. Τοσαῦτα περὶ
[13, 19]	τοῖς σώμασι διαπονήματα τοξικῆς τε	καὶ	πάσης ῥίψεως καὶ πελταστικῆς καὶ
[13, 10]	σώματος ἐνδημοῦμεν τῷ κυρίῳ, ὃς	καὶ	πᾶσι τοῖς εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν
[13, 17]	πικρὸν σκληρῷ τε πρὸς μαλακὸν	καὶ	πᾶσι τοῖς τοιούτοις μίαν ἄλλην
[13, 21]	Ἐὰν δὲ λοιδορῶνται δύο ἄνδρες	καὶ	πατάξῃ τις τὸν πλησίον αὐτοῦ
[13, 13]	εἴπῃ· Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν	καὶ	πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν
[13, 9]	σαυτόν τε καὶ τοὺς φίλους	καὶ	πατρίδα καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ
[13, 19]	τοξικῆς τε καὶ πάσης ῥίψεως	καὶ	πελταστικῆς καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ
[13, 13]	τρέμει δ´ ὄρη καὶ γαῖα	καὶ	πελώριος βυθὸς θαλάσσης καὶ ὀρέων
[13, 18]	γενηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη	καὶ	πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα
[13, 4]	λέγουσι περί τε τῶν θεῶν	καὶ	περὶ ἐμοῦ. Ἆρά γε, ὦ
[13, 19]	ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ δὲ δὴ	καὶ	περὶ θηλειῶν ὁ μὲν ἐμὸς
[13, 3]	ὅτι τῷ κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι	καὶ	περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν
[13, 3]	ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ. Ἀλλὰ	καὶ	περὶ τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι τὸν
[13, 13]	πρόσθεν ἦν ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως	καὶ	περὶ τῶν ἄλλων στοιχείων τὰ
[13, 19]	νόμος ἂν εἴποι πάντα, ὅσαπερ	καὶ	περὶ τῶν ἀρρένων, ἴσα καὶ
[13, 6]	μὴ πάντα διίωμεν. Καὶ δὴ	καὶ	περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων
[13, 19]	ἐπιφέρει λέγων· Τὰ αὐτὰ δὲ	καὶ	περὶ τῶν θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα,
[13, 14]	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον	καὶ	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον	καὶ	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ
[13, 15]	καὶ γνώμης πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα	καὶ	περὶ τῶνδε. Μετίωμεν δὲ καὶ
[13, 13]	δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα	καὶ	περὶ χεῦμα. εἶτα, οἷον παραφράζων
[13, 12]	δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα	καὶ	περὶ χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει δὲ
[13, 18]	τὰς μετὰ σελήνην ἐν ἀέρι	καὶ	περιγείους φύσεις· τοὺς δὲ λεχθέντας
[13, 12]	δι´ ἑτέρων, πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου	καὶ	Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ
[13, 13]	βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ θάλασσα	καὶ	πέτραι καὶ πᾶσα πηγὴ καὶ
[13, 13]	Εἴ σε‘ ἔφη, Προμηθεὺς ἔπλασε	καὶ	πηλοῦ μὴ ἐξ ἑτέρου γέγονας.
[13, 3]	κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν τὰς ἀλγεινὰς	καὶ	πικρὰς θεραπείας. Διὸ καὶ ἐπὶ
[13, 15]	εἰ δὲ δὴ σκότους παντὸς	καὶ	πικρίας πάσης χαλεπώτερον τὸ τῶν
[13, 14]	περιέχοντα θεόν τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα	καὶ	πιστούμενά γε τὴν ἐπαγγελίαν διὰ
[13, 13]	εὑρετὴν καὶ κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν	καὶ	Πλάτων ἐθίζει Τὰς βελτίστας φύσεις
[13, 13]	ταῖς ἀρχαῖς, οἵ τε Στωϊκοὶ	καὶ	Πλάτων καὶ Πυθαγόρας, ἀλλὰ καὶ
[13, 13]	καὶ ἑνὸς διδασκάλου, φαίνεταί που	καὶ	Πλάτων καλῶν ὧδέ πως· Ἐστὲ
[13, 12]	τούτῳ Πυθαγόρας τε καὶ Σωκράτης	καὶ	Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ,
[13, 13]	τὸ σύνολον Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης	καὶ	Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ,
[13, 13]	χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα ἐγὼ	καὶ	Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ γράφοντι· Ἓν
[13, 3]	θεῖον ἀψευδὲς καλῶς ἔχειν ἐδόκει	καὶ	Πλάτωνι. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεός,
[13, 0]	τί δή ποτ´ οὖν Μωσέως	καὶ	Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ
[13, 15]	αὐτὰς γεγονέναι διδόναι βούλεται. Διὸ	καὶ	πλειόνων θεῶν ὑποτίθεται εἶναι γένος,
[13, 20]	Ὅταν δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν	καὶ	πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν
[13, 13]	εἶναι τὸν θεὸν οἱ Στωϊκοὶ	καὶ	πνεῦμα κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ ἀμέλει
[13, 13]	τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς τε	καὶ	πόδας καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ
[13, 6]	δ´ ἐστὶ τὸ κακὸν τοῦτο;	καὶ	ποῖ τείνει καὶ εἰς τί
[13, 3]	μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς δὴ λέγομεν	καὶ	ποῖα; Πρῶτον μὲν δή, ἦν
[13, 3]	δεῖ περὶ θεῶν καὶ λέγειν	καὶ	ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας
[13, 18]	δέ τις τὴν τοῦ ἀϊδίου	καὶ	ποιητοῦ θεραπείαν ἄλλῳ προσνέμῃ νεωτέρῳ
[13, 13]	πάντη εἰςί. Τοῦ πατρὸς ἄρα	καὶ	ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως καὶ ἀδιδάκτως
[13, 0]	περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεολόγων τε	καὶ	ποιητῶν ὅπως τε πάσας τὰς
[13, 3]	δεῖ γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς	καὶ	ποικιλτέον καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς
[13, 3]	μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα	καὶ	ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν,
[13, 19]	κόρους τε ἅμα καὶ κόρας.	Καὶ	πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν ὧδέ πη
[13, 4]	ἃ οἱ πολλοὶ οὐκ ἴσασι.	Καὶ	πόλεμον ἄρα ἡγῇ τῷ ὄντι
[13, 13]	ἐξ ἀγαθοῖο κακὸν θνητοῖσι φυτεύει	καὶ	πόλεμον κρυόεντα, κατὰ τὸν Ὀρφέα.
[13, 12]	δὲ χάρις καὶ μῖσος ὀπηδεῖ·	καὶ	πόλεμος καὶ λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα
[13, 18]	κόσμος ἔδοξεν εἶναι καὶ γενητὸς	καὶ	πόλις ἡ μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα
[13, 16]	τόπον ἰόντες οἱ τὴν δημοτικὴν	καὶ	πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ
[13, 13]	ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς ἐν ἀδικίᾳ	καὶ	πονηρίᾳ οὐκ ἄν ποτε σωθείη
[13, 13]	Πάλιν τοῦ Μωσέως εἰς μόχθους	καὶ	πόνους διὰ τὴν παράβασιν τέξεσθαι
[13, 3]	ὑπὸ σιτίων τε καὶ ποτῶν	καὶ	πόνων καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ
[13, 6]	καὶ γυμναστέον καὶ ἐδεστέον γε	καὶ	ποτέον, ᾗ ἂν τῷ ἑνὶ
[13, 3]	οἷον σῶμα ὑπὸ σιτίων τε	καὶ	ποτῶν καὶ πόνων καὶ πᾶν
[13, 16]	καθ´ ἡδονὴν μέλλοι πάλιν αἱρεῖσθαι,	καὶ	ποῦ τὸ τῆς τίσεώς τε
[13, 7]	ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε	καὶ	πραότερα, ὅμως τό γε ἀδικεῖν
[13, 16]	καὶ γενέσει καὶ ἀρετῇ προτέραν	καὶ	πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος ὡς δεσπότιν
[13, 3]	εὐθὺς καὶ γέρουσι καὶ γραυσὶ	καὶ	πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς
[13, 13]	μέγα θαῦμα, μέγ´ ἀνθρώποισιν ὄνειαρ.	Καὶ	πρὸ τούτου δὲ Ὅμηρος ἐπὶ
[13, 15]	ὑποτίθεται εἶναι γένος, ἀπορροίας τινὰς	καὶ	προβολὰς τοῦ πρώτου καὶ τοῦ
[13, 15]	εἶεν, ὥρα ἢ ἀγενήτους λέγειν	καὶ	πρὸς τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν
[13, 16]	ἄλογον καὶ παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο,	καὶ	πρὸς τῶν αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται,
[13, 13]	ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς ἥμερον χωρίον	καὶ	προσηνὲς καὶ τῶν ὁσίων χῶρον·
[13, 13]	αἰεί‘ φησίν, ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι,	καὶ	πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες
[13, 11]	δαίμονας γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν τε	καὶ	προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς θήκας; τὰ
[13, 18]	διάδοχον ἡλίου νύκτωρ τὴν ἐπιμέλειαν	καὶ	προστασίαν ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´ ἡμέραν
[13, 6]	καὶ τότε ὁμοίως ὥσπερ οὖν	καὶ	πρότερον τιμᾶν καὶ μὴ μετατίθεσθαι,
[13, 6]	αὐτοὺς πρεσβεύω καὶ τιμῶ οὕσπερ	καὶ	πρότερον· ὧν ἐὰν μὴ βελτίω
[13, 16]	ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´ ἂν ἔπραξε	καὶ	πρώτη λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι.
[13, 12]	βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ δὴ	καὶ	πρώτη φυσικῶς ἂν λέγοιτο φωτὸς
[13, 13]	οἵ τε Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων	καὶ	Πυθαγόρας, ἀλλὰ καὶ Ἀριστοτέλης ὁ
[13, 12]	πολλά· γέγονε γὰρ πολυμαθής, καθὼς	καὶ	Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν
[13, 13]	ὀνομάζων Κωκυτόν τε καὶ Ἀχέροντα	καὶ	Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά τινα εἰς
[13, 13]	δέ; Οὐχὶ οἶδεν ὁ Πλάτων	καὶ	πυρὸς ποταμοὺς καὶ τῆς γῆς
[13, 15]	εἰ δ´ οὐ τοιάδε ἦν,	καὶ	πῶς θεοὶ εἶεν, εἰ δὴ
[13, 15]	τῆς τῶν κρειττόνων ἀπορροίας οὗτοι,	καὶ	πῶς οὐ θεοὶ καὶ αὐτοὶ
[13, 10]	λέγονται ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως τε	καὶ	Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος
[13, 14]	τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος τε	καὶ	Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου καὶ
[13, 1]	τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος τε	καὶ	Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου καὶ
[13, 14]	Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς Κρόνος τε	καὶ	Ῥέα, καὶ Ζεὺς μετὰ τούτους
[13, 14]	καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου	καὶ	Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε καὶ
[13, 1]	καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου	καὶ	Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε καὶ
[13, 13]	ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα	καὶ	σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰ πνευματικὰ
[13, 18]	γένεσιν, ἵνα γενηθῇ χρόνος, ἥλιος	καὶ	σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα,
[13, 18]	αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ καὶ ἥλιος	καὶ	σελήνη μέτοχά ἐστι ψυχῆς κατ´
[13, 18]	λέγων πρὸς λέξιν· Τινὲς ἥλιον	καὶ	σελήνην καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας
[13, 18]	ἀνάγοντα, αὐτὸν δὴ τὸν ἡλίου	καὶ	σελήνης καὶ ἄστρων ὅλου τε
[13, 18]	φάσκων ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ	καὶ	σεμνύνων ποτὲ λέγω θεόν, ὦ
[13, 13]	καὶ αἱ ἐναντιότητες φωτός τε	καὶ	σκότους. Ὅ τε Εὐφορίωνος Αἰσχύλος
[13, 10]	ἢ τεθνάναι ἄνδρα ὅτου τι	καὶ	σμικρὸν ὄφελός ἐστιν, ἀλλ´ οὐκ
[13, 7]	οὕτω καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ.	Καὶ	σοὶ δὲ εἴ πη ἄλλῃ
[13, 4]	με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν εἰ	καὶ	σοὶ ταῦτα συνδοκεῖ τῷ εὖ
[13, 18]	ἄττα καταιτιᾶσθαι, οἷα τὰ σεμνὰ	καὶ	σοφὰ αὐτῷ περὶ γυναικῶν ἐν
[13, 12]	δεξιαὶ ὧραι καὶ φυτὰ γυρῶσαι	καὶ	σπέρματα πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι
[13, 3]	τέτυκται. Τὴν δὲ τῶν ὅρκων	καὶ	σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος
[13, 13]	λέγει κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων	καὶ	στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων
[13, 20]	τις ἠχὼ ἀπὸ λείων τε	καὶ	στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη
[13, 19]	τακτικῶν καὶ ἁπάσης πορείας στρατοπέδων	καὶ	στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα εἰς ἱππικὴν
[13, 3]	οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ ἐγώ τε	καὶ	σὺ ἐν τῷ παρόντι, ἀλλ´
[13, 7]	ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει δὴ οὖν	καὶ	σὺ εὖ μάλα, πότερον κοινωνεῖς
[13, 18]	καὶ τιμῶ, τὰ ἐμοὶ φίλα	καὶ	συγγενῆ, εἰ καὶ μὴ τὰ
[13, 13]	τοῖς τὰς προβολὰς εἰσάγουσι τάχα	καὶ	σύζυγον νοῆσαι τοῦ θεοῦ· παραφράζει
[13, 21]	τῶν τοιούτων, κατὰ ῥᾶγα βοτρύων	καὶ	σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις
[13, 21]	εἰς ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου	καὶ	συλλέξῃς στάχυς ἐν ταῖς χερσί
[13, 3]	τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ	καὶ	συμφέροντι λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν
[13, 18]	πάντα θείῳ λόγῳ συνδήσαντά τε	καὶ	συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ
[13, 7]	τοῦτο ἄκουε. Ἀλλ´ ἐμμένω τε	καὶ	συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε. Λέγω
[13, 7]	σὺ εὖ μάλα, πότερον κοινωνεῖς	καὶ	συνδοκεῖ σοι καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν
[13, 13]	θεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν	καὶ	συνεχομένην ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως
[13, 12]	συνθεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν	καὶ	συνεχομένην ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ καὶ
[13, 9]	ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας τε	καὶ	συνθήκας τὰς πρὸς ἡμᾶς παραβὰς
[13, 13]	οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν	καὶ	σύνοδοι ἢ σὺν αὐλητρίσι κῶμοι,
[13, 13]	ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης	καὶ	σφαίρης {κίνημ{ α} ἀμφὶ χθόνα
[13, 12]	ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης	καὶ	σφαίρης κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα ὡς
[13, 13]	παρθένους φθείροντα καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα	καὶ	σφάττοντα χρημάτων χάριν. Μηδὲ βελόνης
[13, 18]	ἕνεκα ταῦτα φάναι προήχθην, ἐπεὶ	καὶ	σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι τὸν ἄνδρα,
[13, 3]	θεοῦ λόγον εἰσάγουσιν ἐν εἴδει	καὶ	σχήματι ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον, λεκτέον ὡς
[13, 12]	πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας τε	καὶ	Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν
[13, 13]	ἀπέστω. Καὶ τὸ σύνολον Πυθαγόρας	καὶ	Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν
[13, 13]	ὁρατός τε γὰρ ἁπτός τε	καὶ	σῶμα ἔχει. Αὖθίς τε ὁπόταν
[13, 13]	καί κε θεῶν ἰδέας ἔγραφον	καὶ	σώματ´ ἐποίουν τοιαῦθ´, οἷόν περ
[13, 17]	αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν εἶναι λέγουσι	καὶ	σωματοειδῆ, ἀλλ´ οὐκ ἀσώματον. Ὁ
[13, 17]	δὲ τὸν ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς	καὶ	σώματος κοινός ἐστι πάντων λόγος
[13, 3]	εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα	καὶ	σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου·
[13, 6]	ὃ διόλλυσι. Καλῶς λέγεις. Οὐκοῦν	καὶ	τὰ ἄλλα, ὦ Κρίτων, οὕτως,
[13, 3]	ἀλλοιώσειε; Ναί. Καὶ μήν που	καὶ	τά γε ξύνθετα πάντα σκεύη
[13, 19]	γὰρ εἶναι κοινάς, ὡς ἂν	καὶ	τὰ δημόσια χρήματα φαίη τις
[13, 14]	τεθειμένα. Πάλιν τε αὐτοῦ ἦν	καὶ	τὰ δι´ ὧν ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν
[13, 13]	ἀπὸ προσώπου πυρὸς τήκεται κηρός‘	καὶ	τὰ διὰ Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε
[13, 18]	ὁ Πλάτων. Εἰκότως δῆτα Μωσῆς	καὶ	τὰ Ἑβραίων λόγια σέβειν μὲν
[13, 13]	ἐν τῷ νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ	καὶ	τὰ εἴδη τὰ αἰσθητὰ κατὰ
[13, 18]	φῶς ἄγειν, ἐκ τῶνδε παρὸν	καὶ	τὰ ἐμοὶ νῦν σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι;
[13, 13]	αὖθις γίνεται οὐρανὸς καὶ γῆ	καὶ	τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ πάλιν
[13, 14]	κ´ ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ	καὶ	τὰ ἑξῆς· δι´ ὧν τε
[13, 13]	ἐν νόῳ. Ἐξ ὑπάτου κραίνει	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις. Διὰ γὰρ
[13, 13]	ἱδρῶτι ῥεεύμενοι ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι,	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας δὲ
[13, 13]	πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν‘	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις, Μένανδρος ὁ
[13, 13]	χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν;	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε
[13, 13]	πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις. Πίνδαρος δὲ
[13, 3]	σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ,	καὶ	τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν.
[13, 21]	πλὴν τῆς ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει	καὶ	τὰ ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ πατάξῃ
[13, 13]	καταστησαμένου τὴν ἡγεμονίαν, εἴ γε	καὶ	τὰ καθολικώτατα τῶν ἐνεργημάτων αὐτοῦ
[13, 0]	φωνὴν περιέχουσα, ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ	καὶ	τὰ λείποντα προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ
[13, 3]	ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος.	Καὶ	τὰ μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς
[13, 19]	οὐκ οὔσης τροφῆς τῷ τοιούτῳ.	Καὶ	τὰ μὲν περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς
[13, 19]	τὴν ἅμιλλαν τούτων τῶν δρόμων.	Καὶ	τὰ μὲν περὶ δρόμους ἀνδράσι
[13, 16]	Τάρταρον, ὅθεν οὔ ποτε ἐκβαίνουσι.	Καὶ	τὰ μὲν περὶ τῶν ἀσεβῶν
[13, 15]	ὅλων ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας	καὶ	τὰ μὴ ὄντα ποιεῖν αὐτὸν
[13, 21]	τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν. Τοιαῦτα δὴ	καὶ	τὰ Μωσέως. Αὖθις δὲ ὁ
[13, 9]	δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον τοῖς ἀνθρώποις	καὶ	τὰ νόμιμα καὶ οἱ νόμοι;
[13, 15]	ἀγαθῆς οὔσης πηγῆς οὐχ ὅμοια	καὶ	τὰ παρ´ αὐτῆς; κακίας δ´
[13, 19]	ἑξῆς ὑποβάς φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν	καὶ	τὰ περὶ τὸν πόλεμον πάντα
[13, 21]	τὰ παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα δὲ	καὶ	τὰ Πλάτωνος ἐν οἷς μυρία
[13, 14]	κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως" ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ	καὶ	τὰ Πλάτωνος τοιαῦτα οὐδὲ μὴν
[13, 3]	ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς τυγχάνει	καὶ	τὰ πρὸς αὐτοῦ γεγονότα πάντα
[13, 13]	ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν τε	καὶ	τὰ πρὸς τῷ νότῳ πάντα
[13, 21]	κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν, ὥρα	καὶ	τὰ τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς
[13, 0]	τὰ λείποντα προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ	καὶ	τὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν εἰς
[13, 13]	αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα ὑποληπτέον	καὶ	τὰ τοῦ Ἡρακλέος ἆθλα λέγεσθαι
[13, 3]	Ἀλλὰ μὴν ὁ θεός γε	καὶ	τὰ τοῦ θεοῦ πάντη ἄριστα
[13, 14]	αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν	καὶ	τὰ τούτοις ἑξῆς. Πῶς δὲ
[13, 14]	κατακείμενον, ἄλλοτε δ´ αὖτε ὕπτιον	καὶ	τὰ τούτοις ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει·
[13, 11]	εὖ μοι δοκεῖ ἐπισκέψασθαι δεῖν	καὶ	τὰ τούτοις πεπονημένα. Παραθήσω δὲ
[13, 19]	ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι δ´ ἐν αὐτῷ	καὶ	τάδε· Ἡ δὲ αὖ που
[13, 13]	τῷ Πειρίθῳ δράματι ὁ αὐτὸς	καὶ	τάδε τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ,
[13, 16]	ἦ δ´ ὅς, δῆλα δὴ	καὶ	τἄλλα, ᾗ ἂν ἑκάστη ἴοι
[13, 18]	τετιμήκαμεν. Τί με δεῖ μηκύνειν	καὶ	τἄλλα τοῦ Πλάτωνος εἰς φῶς
[13, 19]	μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ διεξόδων	καὶ	τάξεων καὶ θέσεως καὶ ἀναιρέσεως
[13, 10]	κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν,	καὶ	τὰς ἄλλας νύκτας τε καὶ
[13, 21]	λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς πέρας ἀγαγεῖν	καὶ	τάς γε ἄλλας αἱρέσεις τῆς
[13, 19]	αὐτοῖς ὥσπερ τοὺς ἄνδρας οὕτω	καὶ	τὰς γυναῖκας ἐκλέξας παραδώσει καθ´
[13, 13]	κυρίου τοῦ θεοῦ ὑμῶν πορεύεσθε	καὶ	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φυλάξατε. Ἀκόλουθοι
[13, 11]	θήκας αὐτῶν ἔθος ἡμῖν παριέναι	καὶ	τὰς εὐχὰς παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι
[13, 19]	καὶ περὶ τῶν ἀρρένων, ἴσα	καὶ	τὰς θηλείας ἀσκεῖν δεῖν· καὶ
[13, 16]	σῶμά φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς·	καὶ	τὰς μὲν ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ
[13, 19]	Ὡς ἄρα δεήσει τοὺς παῖδας	καὶ	τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή,
[13, 19]	οὖν τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα χρὴ	καὶ	τὰς παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε
[13, 19]	μόνον τὰς νέας, ἀλλ´ ἤδη	καὶ	τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας
[13, 13]	τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει, τὸν	καὶ	τὰς προκοπὰς κατ´ ἀξίαν εἰς
[13, 18]	ψυχῆς κατ´ αὐτὸν τὸν Πλάτωνα,	καὶ	ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι ἂν ἐν
[13, 11]	ἐν τῷ βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι.	Καὶ	ταῦτα δὲ ἁρμόζει ἐπὶ τῇ
[13, 3]	λόγον· ἀλλ´ εἴ τις αὖ	καὶ	ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ
[13, 13]	λαθεῖν. Ὁ δ´ αὐτὸς Ὀρφεὺς	καὶ	ταῦτα λέγει· Εἰς δὲ λόγον
[13, 16]	ἄνθρωπος ἦν, πάλιν εἰς ἄνθρωπον.	Καὶ	ταῦτα μὲν ἐν Φαίδρῳ· ἐν
[13, 21]	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται.	Καὶ	ταῦτα μὲν τὰ παρὰ Μωσεῖ.
[13, 13]	οἱ τῆς θαλάσσης λεγόμενοι χόες.	Καὶ	ταῦτα οὔθ´ ὅτι οὐκ οἶδεν
[13, 11]	τιθέναι καὶ τίνι διαφόρῳ, οὕτω	καὶ	ταύτη θήσομεν ᾗ ἂν ἐξηγῆται;
[13, 17]	ὡς τὸ μέσον χρῶμα οὕτω	καὶ	ταύτην ἐν χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι,
[13, 16]	δὲ ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ	καὶ	ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διὰ
[13, 14]	δὴ τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι	καὶ	ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε μείζους
[13, 3]	δὴ τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι	καὶ	ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε μείζους
[13, 13]	ἀοράτῳ καὶ μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ	καὶ	τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν ἄλλων καλλίστων
[13, 17]	ἐναντίων ἀλλήλοις σύνθετον, ἁπλοῦν δὲ	καὶ	τῇ αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς καὶ
[13, 13]	σπουδῇ τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ	καὶ	τῇ τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ
[13, 21]	τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ	καὶ	τῇ χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν δὲ
[13, 21]	τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ	καὶ	τῇ χήρᾳ ἔσται, ἵνα εὐλογήσῃ
[13, 21]	τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ	καὶ	τῇ χήρᾳ ἔσται. Καὶ ταῦτα
[13, 10]	μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ	καὶ	τῇδε, ὡς πολλὴ ἐλπίς ἐστιν
[13, 1]	καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε	καὶ	Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς
[13, 14]	καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε	καὶ	Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς
[13, 14]	πρῶτοι, ἔπειτα τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς	καὶ	Τηθὺς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,
[13, 13]	τοῦ ὕδατος ἀπὸ τῆς γῆς	καὶ	τὴν ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ τῆς
[13, 15]	ἐπενηνεγμένους τό τε εὖ εἶναι	καὶ	τὴν ἀρετὴν αὐτό τε τὸ
[13, 13]	τῷ νότῳ πάντα μίαν ἔχει	καὶ	τὴν αὐτὴν πρόληψιν περὶ τοῦ
[13, 14]	εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ θεῷ	καὶ	τὴν βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς πολίτας
[13, 13]	ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν	καὶ	τὴν γῆν· ἡ δὲ γῆ
[13, 12]	ἡμέραις ἐποίησε τόν τε οὐρανὸν	καὶ	τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ
[13, 13]	τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘	καὶ	τὴν διὰ Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε
[13, 13]	τε αὖ μετὰ θάνατον κολάσεις	καὶ	τὴν διὰ πυρὸς τιμωρίαν ἀπὸ
[13, 6]	Δόξαν τὴν παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε	καὶ	τὴν δόξαν τὴν παρὰ μόνου
[13, 13]	τῶν τεσσάρων στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ	καὶ	τὴν ἑβδόμην ἱερὰν οὐ μόνον
[13, 13]	ὁρῶντας τὸν θεόν, πρὸς δὲ	καὶ	τὴν εἰς ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων
[13, 13]	Χριστοῦ ἐξ ὕπνου ἔγερσιν, ἀλλὰ	καὶ	τὴν εἰς σάρκα κάθοδον τοῦ
[13, 13]	ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ. Τὰ δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον	καὶ	τὴν ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας
[13, 0]	περὶ τῶν θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει	καὶ	τὴν ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν διήλεγχεν·
[13, 13]	βίον, τὴν γῆν ἀροῦντα νύκτα	καὶ	τὴν ἡμέραν. Θεῷ δὲ θῦε
[13, 13]	εἴληπται· Κύριος σώσει πόλεις κατοικουμένας	καὶ	τὴν οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται τῇ
[13, 18]	ὧδε· Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον	καὶ	τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας
[13, 18]	λέγων· Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον	καὶ	τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας
[13, 19]	πάντα δὲ εἰς θεὸν ἀνάγων	καὶ	τὴν συμμαχίαν τὴν παρὰ τοῦδε.
[13, 12]	αὐτοῖς, ἵνα τοὺς χρόνους δηλώσῃ	καὶ	τὴν τάξιν προείπῃ τί τίνος
[13, 20]	ἄρδει τε καὶ ὥρμησε πτεροφυεῖν	καὶ	τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν
[13, 20]	μανίας φέρονται. Εἰς γὰρ σκότον	καὶ	τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ
[13, 13]	πνεῦμα κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	τὴν ψυχήν. Πάντα ταῦτα ἄντικρυς
[13, 9]	δὲ ἐκεῖνοι οἱ περὶ δικαιοσύνης	καὶ	τῆς ἄλλης ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν
[13, 13]	τὸν ἄνδρα τῆς τε συνέσεως	καὶ	τῆς ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης)
[13, 16]	κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης οὐσίας,	καὶ	τῆς αὖ περὶ τὰ σώματα
[13, 13]	ὁ Πλάτων καὶ πυρὸς ποταμοὺς	καὶ	τῆς γῆς τὸ βάθος, τὴν
[13, 15]	ἡγεῖται, φαυλότητος ὂν καὶ μοχθηρίας	καὶ	τῆς ἐπὶ τὸ χεῖρον τροπῆς
[13, 12]	ἐπιφάνεια καὶ κράτησις τῆς χώρας	καὶ	τῆς ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς
[13, 13]	μηδὲν τιθῶμεν, τῆς τε εὐεργέτιδος	καὶ	τῆς τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως
[13, 16]	τε ταὐτοῦ φύσεως αὖ πέρι	καὶ	τῆς τοῦ ἑτέρου, καὶ κατὰ
[13, 13]	ποιοῦ κόσμου τε καὶ ἀνθρώπου	καὶ	τῆς τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς.
[13, 3]	Ποίους δή, ἦ δ´ ὅς,	καὶ	τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Ὅπερ,
[13, 18]	δὲ δὴ τοὺς ὁρατούς, μεγίστους	καὶ	τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη,
[13, 6]	μοι, καὶ τοὺς αὐτοὺς πρεσβεύω	καὶ	τιμῶ οὕσπερ καὶ πρότερον· ὧν
[13, 18]	ναὶ πάντων Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι	καὶ	τιμῶ, τὰ ἐμοὶ φίλα καὶ
[13, 12]	πᾶν φῶς ἐστιν ἐξ αὐτῆς.	Καί	τινες εἰρήκασι τῶν ἐκ τῆς
[13, 3]	ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ	καὶ	τίνες οἱ μῦθοι, τίνας ἂν
[13, 11]	δαιμονίους τε καὶ θείους τιθέναι	καὶ	τίνι διαφόρῳ, οὕτω καὶ ταύτη
[13, 10]	διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός ἐστι	καὶ	τίς οἴεται μέν, ἔστι δ´
[13, 1]	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων	καὶ	τὸ ἀδύνατον θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν.
[13, 14]	μὲν ποιητὰς θεῶν παῖδας ὀνομάζουσα	καὶ	τό γε ἀπιστεῖν αὐτοῖς ἀδύνατον
[13, 15]	ἀχώριστον τῆς φύσεως ἐπαγομένους, ἀλλὰ	καὶ	τὸ εἶναι οὐ παρ´ ἑαυτῶν,
[13, 7]	μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες	καὶ	τὸ Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς·
[13, 3]	Πάντη ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον	καὶ	τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν οὖν,
[13, 10]	ἂν ἀηδὲς εἶναι. καὶ δὴ	καὶ	τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα
[13, 16]	οὐ καιρὸς τὴν διάνοιαν μηκύνειν.	Καὶ	τὸ μὲν πρῶτον ὀλίσθημα τῆς
[13, 3]	λίαν. Δόγμα δὲ Ἑβραίων ἐστὶ	καὶ	τὸ μὴ εἶναι τὸν θεὸν
[13, 3]	ἀληθῆ φυλάξαντα, τό τε ἀφανὲς	καὶ	τὸ ὁρώμενον. Πῆ μὲν γὰρ
[13, 13]	Ἔστω ὑμῶν τὸ ναὶ ναὶ	καὶ	τὸ οὒ οὔ‘ ἐκεῖνο ἀπεικαστέον·
[13, 16]	ξυναρμόττων βίᾳ. Ἔνθεν εἰκότως αὐτῷ	καὶ	τὸ παθητικὸν μέρος τῷ λόγῳ
[13, 1]	τὸ ἀδύνατον θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν.	Καὶ	τὸ παρὰ γνώμην δὲ ταῦτα
[13, 13]	ἔμφασιν πατρὸς ἀπολείπει καὶ υἱοῦ.	Καὶ	τὸ παραδοξότατον, γινώσκειν φαίνεται τὸ
[13, 13]	ὅρκος τε περὶ παντὸς ἀπέστω.	Καὶ	τὸ σύνολον Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης
[13, 9]	δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντες,	καὶ	τὸ σχῆμα τὸ σαυτοῦ μεταλλάξας.
[13, 13]	ποτε πτηνὸν καὶ τοὐν θαλάσσῃ	καὶ	τὸ τετράπουν οὕτως ἐφθέγγεθ´ ὡς
[13, 17]	ἐπειγομένων. Ἦ γὰρ οὐχ ὁρῶμεν	καὶ	τὸ φύσει βαρύ, κἂν ὑφ´
[13, 17]	φύσιν κάτω βιάζεται, ὁμοίως δὲ	καὶ	τὸ φύσει κοῦφον, κατὰ τὰς
[13, 17]	Σκέψαι δὲ πρὸς τοῖς εἰρημένοις	καὶ	τόδε· ~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ
[13, 13]	τε καὶ Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα	καὶ	τοιαῦτά τινα εἰς τὴν παίδευσιν
[13, 13]	δὲ καὶ χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς	καὶ	τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ
[13, 21]	ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται τοῖς γονεῦσι	καὶ	τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι
[13, 1]	καὶ τῶν θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων	καὶ	τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων τὴν φύσιν.
[13, 19]	ἦν δ´ ἐγώ, ἕπεται νόμος	καὶ	τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις, ὡς
[13, 4]	ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ δὴ	καὶ	τοῖς μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ πέπλος
[13, 19]	δῆλα δή, καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν·	καί·	Τοῖς μὲν παισὶν ὀρχησταί, ταῖς
[13, 19]	εἶναι κοινὰς τὰς γυναῖκας, ὡς	καὶ	τοῖς τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´
[13, 10]	δείσας τὸ ζῆν κακὸς ὢν	καὶ	τοῖς φίλοις μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘
[13, 16]	ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ τῶνδε	καὶ	τοιῷδε τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου καὶ
[13, 14]	πολίτας τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον	καὶ	τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι
[13, 21]	ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά τε ἀπὸ ἀνδρὸς	καὶ	τὸν ἄνδρα ἀπὸ γυναικὸς καὶ
[13, 18]	ἔκ τε δὴ τούτων τοιούτων	καὶ	τὸν ἀριθμὸν τεττάρων τὸ τοῦ
[13, 13]	τοῦδε τυγχάνει ἡ ψυχή. Παραπέμπομαι	καὶ	τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς οὗτος
[13, 13]	βίου πρός τε τὸν παρόντα	καὶ	τὸν ἔπειτα χρόνον. Καὶ μετὰ
[13, 13]	δὲ εἰκόνα τοῦ καλοῦ παραδείγματος.	Καὶ	τὸν μὲν ἀνατίθησι μονάδι, ὡς
[13, 13]	βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν δὲ αἰσθητόν·	καὶ	τὸν μὲν ἀρχέτυπον, τὸν δὲ
[13, 13]	τοῖς πάντη κινουμένοις μῶν οὐ	καὶ	τὸν οὐρανὸν ἀνάγκη διοικεῖν φάναι;
[13, 18]	ΕΝ ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις	καὶ	τὸν περὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν
[13, 3]	πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι	καὶ	τὸν τοῦ θεοῦ λόγον ἀνθρώποις
[13, 13]	τὸν Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον εἴτε	καὶ	τὸν υἱὸν τὸν αὐτοῦ, διὰ
[13, 19]	τοὺς περὶ πελταστικῆς καὶ παγκρατίου	καὶ	τόξου λίθων τε ἐκ χειρὸς
[13, 16]	ἡ αὐτὴ τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια	καὶ	τοσαύτην δίκην εἰς τὸν ἀεὶ
[13, 6]	ὃν ἅπαξ κρίσει ἑλομένους προσήκει	καὶ	τότε ὁμοίως ὥσπερ οὖν καὶ
[13, 15]	τινὰς καὶ προβολὰς τοῦ πρώτου	καὶ	τοῦ δευτέρου αἰτίου τῷ λόγῳ
[13, 13]	παιδείᾳ τὸν πάντων θεὸν αἴτιον	καὶ	τοῦ ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πατέρα
[13, 13]	ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες καὶ κόσμου διοικήσεως	καὶ	τοῦ ἰδίως ποιοῦ κόσμου τε
[13, 16]	μέσῳ τοῦ τε ἀμεροῦς αὐτῶν	καὶ	τοῦ κατὰ τὰ σώματα μεριστοῦ.
[13, 10]	τοῦτο ἀκούσας τοῦ μὲν θανάτου	καὶ	τοῦ κινδύνου ὠλιγώρησεν, πολὺ δὲ
[13, 21]	ἀναιρῇ περί τε τῶν κτημάτων	καὶ	τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´ ἡ πόλις
[13, 13]	τῆς ξηρᾶς ἐπὶ τῆς Τηθύος	καὶ	τοῦ Ὠκεανοῦ λέγει· Ἤδη γὰρ
[13, 13]	κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ ποτε πτηνὸν	καὶ	τοὐν θαλάσσῃ καὶ τὸ τετράπουν
[13, 13]	συνταξάμενος ἐν τῷ κατὰ Ἅβραμον	καὶ	τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ τῆς
[13, 18]	ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´ ἡμέραν ἥλιος,	καὶ	τοὺς ἄλλους ἀστέρας κατὰ τὴν
[13, 18]	λέξιν· Τινὲς ἥλιον καὶ σελήνην	καὶ	τοὺς ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι
[13, 10]	δεῖν ζῆν καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν	καὶ	τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ φοβηθεὶς
[13, 13]	παραλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ Ἀριδαῖον	καὶ	τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς τε
[13, 18]	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην	καὶ	τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα τὸν
[13, 18]	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην	καὶ	τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα τὸν
[13, 6]	σχεδόν τι ὅμοιοι φαίνονταί μοι,	καὶ	τοὺς αὐτοὺς πρεσβεύω καὶ τιμῶ
[13, 14]	ἦν δ´ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα	καὶ	τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ
[13, 3]	μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα	καὶ	τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ
[13, 14]	ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε μείζους	καὶ	τοὺς ἐλάττους· ἢ οὐκ οἴει;
[13, 3]	ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε μείζους	καὶ	τοὺς ἐλάττους. Ἢ οὐκ οἴει;
[13, 6]	καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν δόξαν	καὶ	τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας δὲ τοὺς
[13, 13]	φησί, τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα	καὶ	τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλέγον.
[13, 21]	φιλοσόφου νόμοι. Εἰ δὲ χρὴ	καὶ	τοὺς Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον
[13, 19]	ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν·	καὶ	τοὺς παῖδας αὖ κοινοὺς καὶ
[13, 19]	Καὶ ἑξῆς εἰπών· Ταὐτὸν δὴ	καὶ	τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας
[13, 3]	καὶ γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις	καὶ	τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον
[13, 3]	δεήσει τούς τε λέγοντας λέγειν	καὶ	τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν μὴ πάντων
[13, 13]	δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν εἶναι,	καὶ	τοὺς ταύτης μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ
[13, 9]	οὓς ἥκιστα ἔδει, σαυτόν τε	καὶ	τοὺς φίλους καὶ πατρίδα καὶ
[13, 9]	καὶ παιδεύσεις, ξένους ποιήσας, ἵνα	καὶ	τοῦτο ἀπολαύσωσιν; ἢ τοῦτο μὲν
[13, 21]	τὸ βλάβος ἐκτισάτω τῷ κεκτημένῳ.	Καὶ	τοῦτο δὲ ἐπάκουσον αὐτοῦ τῶν
[13, 9]	καὶ τῶν ἀνδρῶν τοὺς κοσμιωτάτους;	καὶ	τοῦτο ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν σοι
[13, 6]	τὰ τοιαῦτα ἐλέγετο; γυμναζόμενος ἀνὴρ	καὶ	τοῦτο πράττων πότερον παντὸς ἀνδρὸς
[13, 21]	καὶ μήποτ´ ἔτι κοινῇ παιδοποιήσασθαι.	Καὶ	τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα δὲ γαμετὴν
[13, 21]	τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι	καὶ	τούτοις ὧν ἀδελφούς τε ἀδελφῶν
[13, 4]	τῶν θεῶν ἄριστον καὶ δικαιότατον	καὶ	τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ πατέρα
[13, 20]	διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω μὲν οὖν	καὶ	τούτω, ἧττον δὲ ἐκείνων, ἀλλήλοιν
[13, 16]	μύρμηκας καὶ μελίττας κατιέναι φάσκων	καὶ	τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς παρακαλῶν τῷ
[13, 21]	φευγέτω, κολάζων τὸν αὑτοῦ θυμόν.	Καὶ	τούτῳ προστίθησιν ἑξῆς ἕτερον τοιόνδε
[13, 16]	δ´ οὔ; Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι, ἔφη,	καὶ	τούτων εἰσὶ καὶ εἰς βέλτιστον
[13, 18]	ἐν Φαίδρῳ. Σὺ δ´, εἰ	καὶ	τούτων ἐπακοῦσαι ποθεῖς, ἀνάγνωθι τάσδε
[13, 11]	ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ τις ἄλλος	καὶ	τούτων ἔτι πλείω ἂν εὕροι
[13, 19]	ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ τῆς πόλεως,	καὶ	τούτων μαθητὰς τοὺς ἐν τῇ
[13, 11]	μακαρίας αὐτῶν ψυχάς, ὡς εὐλόγως	καὶ	τούτων ὑφ´ ἡμῶν γιγνομένων. Ἀλλὰ
[13, 16]	τοῦ κατὰ τὰ σώματα μεριστοῦ.	Καὶ	τρία λαβὼν αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο
[13, 10]	τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς	καὶ	Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι ὅσοι τῶν
[13, 13]	δεύτερον δὲ περὶ τὰ δεύτερα	καὶ	τρίτον περὶ τὰ τρίτα, οὐκ
[13, 3]	τῶν περὶ θεοῦ νόμων τε	καὶ	τύπων, ἐν οἷς δεήσει τούς
[13, 16]	λέγεις. Τοὺς δέ γε ἀδικίας	καὶ	τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς
[13, 8]	ἀπεδήμησας ἢ οἱ χωλοί τε	καὶ	τυφλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι.
[13, 17]	τῷ ξηρῷ πρὸς τὸ ὑγρὸν	καὶ	τῷ θερμῷ πρὸς τὸ ψυχρὸν
[13, 16]	ὁμοίως τὴν ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος	καὶ	τῷ θεῷ ὁμοίαν αὐτὴν εἰπών,
[13, 21]	τὰ ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ	καὶ	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ
[13, 21]	τῷ πτωχῷ καὶ τῷ προσηλύτῳ	καὶ	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ
[13, 21]	τὰ ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ	καὶ	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ
[13, 21]	ἐπαναστραφήσῃ λαβεῖν αὐτό· τῷ πτωχῷ	καὶ	τῷ προσηλύτῳ καὶ τῷ ὀρφανῷ
[13, 13]	ἀποπληρωτὴν τῶν αἱρεθέντων. Τάχα δὲ	καὶ	τῷ Σωκράτει τὸ δαιμόνιον τοιοῦτό
[13, 13]	καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην	καὶ	τῷ τετέλεστο ἅπαντα· καὶ αὖθις·
[13, 12]	καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ ἔην	καὶ	τῷ τετέλεστο ἅπαντα καί· Ἑβδομάτῃ
[13, 3]	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς	καὶ	τῷ φιλοσόφῳ ἄριστα ἔχειν ἐδόκει.
[13, 18]	εὔχεσθαι διαφερόντως αὐτῷ· τὸ δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν πάντων
[13, 13]	μόνῳ καὶ δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ	καὶ	τῶν ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν
[13, 3]	εὖ ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε	καὶ	τῶν ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται.
[13, 14]	ἐπιλέγει· Πάλιν δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα	καὶ	τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν
[13, 9]	φεύξῃ τάς τε εὐνομουμένας πόλεις	καὶ	τῶν ἀνδρῶν τοὺς κοσμιωτάτους; καὶ
[13, 13]	ὀχούμενα, τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ.	Καὶ	τῶν ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές τε
[13, 18]	καὶ τόδε· ~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ	ΚΑΙ	ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως
[13, 18]	Ἑβραίοις καὶ τὸν περὶ οὐρανοῦ	καὶ	τῶν ἐν αὐτῷ φαινομένων ἀποδοὺς
[13, 6]	δικαίων καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν	καὶ	τῶν ἐναντίων. Καὶ ὁ σωτήριος
[13, 13]	πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι δὲ	καὶ	τῶν ἐναντίων, πλειόνων δὲ τῶν
[13, 1]	ποιητὰς χλευάζειν μοι δοκεῖ, ὡς	καὶ	τῶν θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων καὶ
[13, 16]	εἰς τὰ τῶν ὄνων γένη	καὶ	τῶν θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι· ἢ
[13, 3]	οὐ πρός τε τοὺς πολεμίους	καὶ	τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ
[13, 12]	τέτακται καὶ δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας	καὶ	τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ
[13, 3]	τὰ ἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν.	Καὶ	τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο
[13, 13]	ὡς ἥμερον χωρίον καὶ προσηνὲς	καὶ	τῶν ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ δὲ
[13, 0]	Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα Μωσέως	καὶ	τῶν παρ´ Ἑβραίοις ἱερῶν λόγων
[13, 18]	πεφρονηκότα, Μωσέως δ´ ἐν παραθέσει	καὶ	τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν τὸ
[13, 3]	ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων	καὶ	τῶν τοιούτων παθημάτων, οὐ τὸ
[13, 19]	κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ μὲν πάλης	καὶ	τῶν τοιούτων τὰ νῦν, ὅσα
[13, 12]	ὁ κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων	καὶ	τῶν φυομένων ἁπάντων· τῷ δὲ
[13, 20]	ἑτέρου τινὸς εὑρημένον; ἐπάκουσον δὲ	καὶ	τῶνδε, ἵνα μή με συκοφαντεῖν
[13, 19]	ἑκάστων. Πρὸς τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον	καὶ	τῶνδε τῶν ἐν Πολιτείᾳ περὶ
[13, 16]	τοὺς μὲν τὰς γαστριμαργίας τε	καὶ	ὕβρεις καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ
[13, 13]	καὶ πέτραι καὶ πᾶσα πηγὴ	καὶ	ὕδατος συστήματα· τρέμει δ´ ὄρη
[13, 13]	ᾧ τάδε πάντα κυκλεῖται, πῦρ	καὶ	ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ τὰ
[13, 13]	καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα	καὶ	υἱὸν οὐκ οἶδ´ ὅπως ἐκ
[13, 13]	νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν πατρὸς ἀπολείπει	καὶ	υἱοῦ. Καὶ τὸ παραδοξότατον, γινώσκειν
[13, 10]	ὦ, οὐ μὴ παύσωμαι φιλοσοφῶν	καὶ	ὑμῖν παρακελευόμενός τε καὶ ἐνδεικνύμενος,
[13, 3]	οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν, ἀλλὰ	καὶ	ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ μοι.
[13, 10]	τάττοντος, ὡς ἐγὼ ᾠήθην τε	καὶ	ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με δεῖν ζῆν
[13, 18]	πόλις ἡ μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα	καὶ	ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν τοὺς ἐν
[13, 13]	τοῦ Δαβὶδ λέγον· Ἐγὼ ἐκοιμήθην	καὶ	ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι κύριος ἀντιλήψεταί
[13, 18]	αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ δὲ τούτους	καὶ	ὑπὸ τούτοις ἑξῆς δαίμονας, ἀέριον
[13, 4]	λέγεταί τε ὑπὸ τῶν ποιητῶν	καὶ	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν γραφέων τά
[13, 3]	τὸν αὑτοῦ πατέρα φιλίαν τε	καὶ	ὑποστροφὴν διὰ τῆς κατηγγελμένης ὑπ´
[13, 13]	καί μιν ἀεὶ πρῶτόν τε	καὶ	ὕστατον ἱλάσκονται. Χαῖρε, πάτερ, μέγα
[13, 3]	ἐν τῇ ψυχῇ ἐστι παθήματος	καὶ	ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ
[13, 13]	τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ ὀκνεῖ	καὶ	ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ τούτων·
[13, 12]	Πλάτων τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ	καὶ	φανερός ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν
[13, 16]	τῷ Γοργίᾳ δὲ πρόσχες τί	καί	φησι· Τὸν μὲν δικαίως τὸν
[13, 4]	καὶ ἡμῖν συγχωρεῖν. Τί γὰρ	καὶ	φήσομεν, οἵ γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν
[13, 18]	πεποιημένα μετέχειν τε τῆς σωματικῆς	καὶ	φθαρτῆς οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως
[13, 13]	μέτρα. Ὅτι δὲ καὶ γενητὸν	καὶ	φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει
[13, 21]	Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς δὲ σεμνὰ	καὶ	φιλάνθρωπα τὰ παρὰ Μωσεῖ, μάθοις
[13, 20]	καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ἐραστὴν	καὶ	φιλεῖ, ὡς σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος·
[13, 13]	ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε	καὶ	φιλεῖν τούτους μὲν ταῦτα ἐφ´
[13, 13]	κακὸν ἀνέρος ἐκλύσασθαι. Καλῶς οὖν	καὶ	Φιλήμων ὁ κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν
[13, 16]	τὰς γαστριμαργίας τε καὶ ὕβρεις	καὶ	φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ μὴ διευλαβουμένους
[13, 20]	δὴ οὖν εἰς τεταγμένην δίαιταν	καὶ	φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς
[13, 13]	δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς	καὶ	φιλότητος; πάλιν τὸ δυνατὸν ἐν
[13, 10]	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν	καὶ	φιλῶ, πείθομαι δὲ μᾶλλον τῷ
[13, 6]	λόγου ἐλέγετο, ἦν δὲ παιδιὰ	καὶ	φλυαρία ὡς ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´
[13, 6]	πολλῶν δόξῃ δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι	καὶ	φοβεῖσθαι αὐτήν, ἢ τῇ τοῦ
[13, 6]	ἐπαΐων, ὃν δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι	καὶ	φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ ξύμπαντας τοὺς
[13, 16]	ἁμαρτίας τὰς μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα	καὶ	φοβερώτατα πάθη πάσχοντας τὸν ἀεὶ
[13, 13]	θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος	καὶ	φρένας κούφας ἔχει. Δεῖ γὰρ
[13, 3]	Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην	καὶ	φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν τι πάθος
[13, 18]	ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν	καὶ	φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονε· σώματα
[13, 13]	φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ τοιαύτη	καὶ	φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον τε
[13, 13]	πᾶς κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων	καὶ	φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν οὖν
[13, 12]	λέγει δ´ ὅτε δεξιαὶ ὧραι	καὶ	φυτὰ γυρῶσαι καὶ σπέρματα πάντα
[13, 18]	συνισταμένας, ἐν αἷς αἱ ζῴων	καὶ	φυτῶν καὶ καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις
[13, 13]	ὁρίζονται οἱ Στωϊκοί· πῦρ δὲ	καὶ	φῶς ἀλληγορεῖται ὁ θεὸς καὶ
[13, 14]	τῆς φιλαυτίας εἰ ἐθελήσαις ὑφεῖναι	καὶ	φῶς αὐτὸ δυνάμει λογικῆς οὐσίας
[13, 13]	στερεὸν αἰσθητόν) γῆν τε ὁρατὴν	καὶ	φῶς βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ
[13, 13]	οὐρανὸν ἀόρατον καὶ γῆν ἁγίαν	καὶ	φῶς νοητόν. Ἐν ἀρχῇ γάρ,
[13, 13]	δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ	καὶ	χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς καὶ τοῖς
[13, 3]	παθημάτων, οὐ τὸ ὑγιέστατόν τε	καὶ	χαριέστατον ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ´
[13, 12]	σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια	καὶ	χεῖρα στιβαρὴν κρατεροῖο θεοῖο. Αὐτὸν
[13, 19]	τὰς παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε	καὶ	χορευούσας κόρους τε καὶ κόρας
[13, 3]	δὲ ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν τε	καὶ	χορὸν οὐ δώσομεν οὐδέ γε
[13, 3]	λέγῃ περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε	καὶ	χορὸν οὐ δώσομεν οὐδὲ τοὺς
[13, 6]	δεσμούς τε καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα	καὶ	χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν ἂν
[13, 14]	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια	καὶ	χρησμοὺς θείας, ᾗ κατὰ ἄνθρωπον,
[13, 13]	τῇ Σοφίᾳ εἰρημένον διήκει δὲ	καὶ	χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν
[13, 13]	παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε, οἷον μελετᾶτε ζῆν	καὶ	χωρίζειν τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος
[13, 13]	τῆς πόλεως συνέδριον, νόμους δὲ	καὶ	ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν οὔτε
[13, 6]	πράττων πότερον παντὸς ἀνδρὸς ἐπαίνῳ	καὶ	ψόγῳ καὶ δόξῃ τὸν νοῦν
[13, 3]	μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ δειλῶν·	καὶ	ᾧ μὲν ἂν μίξας ὁ
[13, 20]	διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει τε	καὶ	ὥρμησε πτεροφυεῖν καὶ τὴν τοῦ
[13, 10]	τὴν τάξιν. δεινὸν μεντἂν εἴη	καὶ	ὡς ἀληθῶς τότ´ ἄν με
[13, 3]	ἐγὼ τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ	καὶ	ὡς νόμοις ἂν αὐτοῖς χρῴμην.
[13, 15]	καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ	καὶ	ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί φασι,
[13, 3]	λέγων· Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται,	καὶ	ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ
[13, 7]	ἀρχῆς; ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ	πάλαι	οὕτω καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ.
[13, 6]	Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν καὶ οἱ	πάλαι	παρ´ Ἑβραίοις ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψαντες.
[13, 7]	ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ	πάλαι,	ὦ Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε γέροντες
[13, 16]	τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ δὲ	ἄλλαι,	ὅταν τὸν πρῶτον βίον τελευτήσωσι,
[13, 18]	προήχθην, ἐπεὶ καὶ σφόδρα ἔγωγε	ἄγαμαι	τὸν ἄνδρα, ναὶ πάντων Ἑλλήνων
[13, 6]	ἐν τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ	δύναμαι	νῦν ἐκβάλλειν, ἐπειδή μοι ἥδε
[13, 14]	ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ´ αὐτοῦ βουλόμενον	χαμαὶ	συγγίνεσθαι" κορύδου δίκην· καὶ λέγοντα
[13, 0]	φιλόσοφον, τοῦτον μὲν εἰς ὕστερον	ἀνατίθεμαι	τὸν λόγον, τὰ δέ γε
[13, 19]	Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ δή,	οἶμαι,	αἵ τε γυναῖκες καὶ οἱ
[13, 10]	βεβίωκεν ἐν τῷ ἑαυτοῦ βίῳ,	οἶμαι	ἂν οὐχὶ ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ
[13, 6]	ἀπώλλυτο. Ἢ οὐδέν ἐστι τοῦτο;	Οἶμαι	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες. Φέρε δή,
[13, 10]	εἴη θάνατος. ἐγὼ γὰρ ἂν	οἶμαι,	εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην
[13, 13]	ἐντολὰς αὐτοῦ φυλάξατε. Ἀκόλουθοι δ´,	οἶμαι,	καὶ θεραπευταὶ θεοῦ πάντες οἱ
[13, 19]	τῇ ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´ ἀνάγκης,	οἶμαι,	τῆς ἐμφύτου ἄξονται πρὸς τὴν
[13, 13]	ἡμέραν κέκληκε διὰ Τοὺς κοσμοκράτορας,	οἶμαι,	τοῦ σκότους τούτου· ὕπνον δὲ
[13, 10]	ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,	ἀσπάζομαι	μὲν καὶ φιλῶ, πείθομαι δὲ
[13, 10]	Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν καὶ φιλῶ,	πείθομαι	δὲ μᾶλλον τῷ θεῷ ἢ
[13, 12]	καὶ σπέρματα πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς	οἴομαι	δεδεῖχθαι διότι διὰ πάντων ἐστὶν
[13, 10]	τῶν ἐν Ἅιδου οὕτω καὶ	οἴομαι	οὐκ εἰδέναι· τὸ δὲ ἀδικεῖν
[13, 12]	τέκνον ἐμόν, δείξω σοι, ὁπηνίκα	δέρκομαι	αὐτοῦ ἴχνια καὶ χεῖρα στιβαρὴν
[13, 13]	ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων οὐ	βούλομαι‘	καὶ μετ´ ὀλίγα ἐπαγαγόντος· Λούσασθε,
[13, 12]	τὸν θεόν. Λέγει δ´ οὕτως·	Φθέγξομαι	οἷς θέμις ἐστί, θύρας δ´
[13, 10]	ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι οὐδὲ	φεύξομαι·	ὥστε οὐδ´ εἴ με νῦν
[13, 13]	κόσμου τοῦδε τυγχάνει ἡ ψυχή.	Παραπέμπομαι	καὶ τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς
[13, 13]	καὶ ζῆν ποιήσω· πατάξω κἀγὼ	ἰάσομαι.	Καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται
[13, 10]	καὶ ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε	φοβήσομαι	οὐδὲ φεύξομαι· ὥστε οὐδ´ εἴ
[13, 4]	περ βούλῃ, περὶ τῶν θεῶν	διηγήσομαι,	ἃ σὺ ἀκούων εὖ οἶδ´
[13, 4]	τῶν θεῶν λέγῃ, δυσχερῶς πως	ἀποδέχομαι;	δι´ ἃ δή, ὡς ἔοικε,
[13, 0]	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα φωνὴν περιέχουσα,	ἔρχομαι	νῦν ὁμοῦ καὶ τὰ λείποντα
[13, 4]	δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ πατρὶ	ἐπεξέρχομαι	ἀδικοῦντι καὶ οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς
[13, 0]	γε πρῶτά μοι λεχθέντα πρῶτα	διασκέψομαι.	Λαβὼν οὖν ἀνάγνωθι ὁποίαν ἐπήγετο
[13, 13]	ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις, καὶ οὐκ	ὄψομαι	αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου φησί. Καὶ
[13, 18]	ἄνδρα, ναὶ πάντων Ἑλλήνων φίλον	ἡγοῦμαι	καὶ τιμῶ, τὰ ἐμοὶ φίλα
[13, 13]	ἢ πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν	ἀποκρινοῦμαι.	Δυοῖν μέν που ἔλαττον μηδὲν
[13, 6]	πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ, ὡς	ἐγᾦμαι,	ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ τῶν οἰομένων
[13, 19]	τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις, ὡς	ἐγᾦμαι,	ὅδε· τὰς γυναῖκας ταύτας τῶν
[13, 10]	πάθη πρὸς τὰ ἐκείνων, ὡς	ἐγᾦμαι	οὐκ ἂν ἀηδὲς εἶναι. καὶ
[13, 10]	θεὸς οὖσα, οὑτωσί πως, ὡς	ἐγᾦμαι·	ὦ παῖ, εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ
[13, 3]	ὁ θεὸς ὑμῶν καὶ οὐκ	ἠλλοίωμαι.	Καὶ ἐν ταῖς θεολογίαις δὲ
[13, 10]	οἷός τε ὦ, οὐ μὴ	παύσωμαι	φιλοσοφῶν καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός τε
[13, 3]	Τί δέ; ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν;	Ναί.	Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ
[13, 6]	που τὸ σῶμα, ἢ οὐχί;	Ναί.	Ἆρ´ οὖν βιωτὸν ἡμῖν ἐστι
[13, 3]	ἔξωθεν ταράξειέ τε καὶ ἀλλοιώσειε;	Ναί.	Καὶ μήν που καὶ τά
[13, 13]	τῷ Ἔστω ὑμῶν τὸ ναὶ	ναὶ	καὶ τὸ οὒ οὔ‘ ἐκεῖνο
[13, 13]	τὸ δαιμόνιον τοιοῦτό τι ᾐνίσσετο.	Ναὶ	μὴν γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον
[13, 13]	{γε τοῦ} λόγου θείου λόγος.	Ναὶ	μὴν διὰ τοῦ Ἡσαΐου τοῦ
[13, 13]	ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται.	Ναὶ	μὴν Ἐπικούρῳ μὲν ἡ τοῦ
[13, 13]	οὔ τις ἐρήρισται κράτος ἄλλος.	Ναὶ	μὴν καὶ ἡ τραγῳδία ἀπὸ
[13, 13]	ἠοῖ λίπομεν ῥόον ἐξ Ἀχέροντος.	Ναὶ	μὴν καὶ Καλλίμαχος ὁ ποιητὴς
[13, 13]	ῥητῷ τῷ Ἔστω ὑμῶν τὸ	ναὶ	ναὶ καὶ τὸ οὒ οὔ‘
[13, 3]	ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας;	Ναί.	Οὐκ ἄρα πάντων γε αἴτιον
[13, 18]	σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι τὸν ἄνδρα,	ναὶ	πάντων Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι καὶ
[13, 13]	σοφίας τῆς πρωτοκτίστου τῷ θεῷ.	Ναί,	φασίν· ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται οἱ
[13, 6]	τιμᾶν, τὰς δὲ πονηρὰς μή;	Ναί.	Χρησταὶ δὲ οὐχ αἱ τῶν
[13, 10]	κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν ἢ	τεθνάναι	ἄνδρα ὅτου τι καὶ σμικρὸν
[13, 10]	ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις ἐθέλω	τεθνάναι,	εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, ἐπεὶ
[13, 10]	δυοῖν γὰρ θάτερόν ἐστι τὸ	τεθνάναι·	ἢ γὰρ οἷον μηδέν τι
[13, 8]	ὡς οὐκ ἀγανακτῶν εἰ δέοι	τεθνάναι	σε, ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡς ἔφησθα,
[13, 13]	μὴ δόκει ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον	καθεστάναι.	Οὐκ οἶσθά γ´ αὐτόν. Ποτὲ
[13, 13]	ζῴδια, εὔνουν νομίζει τὸν θεὸν	καθεστάναι,	{πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος καὶ φρένας
[13, 15]	τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι	φάναι	εἰκὸς τοὺς δαίμονας. Ἐκ μὲν
[13, 1]	παρακελευσάμενος, πρῶτα μὲν διὰ τοῦ	φάναι	ἐκγόνους εἶναι τῶν θεῶν τοὺς
[13, 3]	θεοῦ, ἐατέον· κακῶν δὲ αἴτιον	φάναι	θεόν τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα,
[13, 3]	θεοῦ, ἐατέον. Κακῶν δὲ αἴτιον	φάναι	θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα,
[13, 18]	οὐ μὴν διαβολῆς ἕνεκα ταῦτα	φάναι	προήχθην, ἐπεὶ καὶ σφόδρα ἔγωγε
[13, 13]	καὶ τὸν οὐρανὸν ἀνάγκη διοικεῖν	φάναι;	Τί μήν; Μίαν, ἢ πλείους;
[13, 17]	ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν οὐσίαν	προσυφᾶναι.	Ὅτι δὲ μηδετέρως ἔχει, ἐξ
[13, 13]	τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας ἐν βίῳ	πεφευγέναι	τὸ θεῖον ὡς λεληθότας; ἔστιν
[13, 10]	ἡ ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ οἴεσθαι	εἰδέναι	ἃ οὐκ οἶδεν; ἐγὼ δ´,
[13, 4]	αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν μηδὲν	εἰδέναι;	ἀλλά μοι εἰπὲ πρὸς φιλίου,
[13, 3]	δὲ τοὺς μὲν τύπους προσήκει	εἰδέναι	ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς
[13, 10]	εἶναι μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ	εἰδέναι	ἐστὶν ἃ οὐκ οἶδεν. οἶδε
[13, 3]	ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι	ὅπη τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν
[13, 3]	χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι	τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο;
[13, 10]	δὲ ψυχὴν οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι	Εἰδέναι	τε, ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος
[13, 10]	Ἅιδου οὕτω καὶ οἴομαι οὐκ	εἰδέναι·	τὸ δὲ ἀδικεῖν καὶ ἀπειθεῖν
[13, 19]	κοινοὺς καὶ μήτε γονέα ἔκγονον	εἰδέναι	τὸν αὑτοῦ μήτε παῖδα γονέα.
[13, 14]	ἧς τὸν πατέρα καὶ δημιουργὸν	εἰδέναι	τοῦδε τοῦ παντὸς διετείνατο, ἄνωθέν
[13, 13]	κακόν τι πράσσων τοὺς θεοὺς	λεληθέναι,	δοκεῖ πονηρὰ καὶ δοκῶν ἁλίσκεται,
[13, 11]	τοὺς δαιμονίους τε καὶ θείους	τιθέναι	καὶ τίνι διαφόρῳ, οὕτω καὶ
[13, 19]	ἐὰν δέ τις βιάσηται, οὕτω	τιθέναι	ὡς οὐκ οὔσης τροφῆς τῷ
[13, 16]	ἂν ἄλλοσε φαῖμεν τὰς τοιαύτας	ἰέναι;	Ἀμέλει, ἔφη ὁ Κέβης, εἰς
[13, 20]	ᾗ πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν	ἰέναι	ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους
[13, 16]	δὲ θηρίων ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους	ἰέναι	καὶ εἰς ἄλληλα, τὰ μὲν
[13, 16]	Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην	ἰέναι·	μνήμῃ δὲ τῶν προτέρων πόνων
[13, 16]	δεσμωτήριον, ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν,	ἰέναι·	οἳ δ´ ἂν τὰ ἔσχατα
[13, 10]	ὤν. τὸ γάρ τοι θάνατον	δεδιέναι,	ὦ ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν
[13, 13]	ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον, ἐν τάξει	προϊέναι	πρὸς τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην δὲ
[13, 8]	ἑβδομήκοντα, ἐν οἷς ἐξῆν σοι	ἀπιέναι,	εἰ μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖς μηδὲ
[13, 13]	ἡμέραν· τεταρταίους δὲ τὰς ψυχὰς	ἀπιέναι	λέγει, δηλῶν τὴν διὰ τῶν
[13, 11]	τὰς θήκας αὐτῶν ἔθος ἡμῖν	παριέναι	καὶ τὰς εὐχὰς παρὰ ταύταις
[13, 16]	λύκους καὶ μύρμηκας καὶ μελίττας	κατιέναι	φάσκων καὶ τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς
[13, 8]	εἰ ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντές σε	ὡμολογηκέναι	πολιτεύεσθαι καθ´ ἡμᾶς ἔργῳ, ἀλλ´
[13, 12]	Δοκοῦσι δέ μοι περιειργασμένοι πάντα	κατηκολουθηκέναι	τούτῳ Πυθαγόρας τε καὶ Σωκράτης
[13, 13]	ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘ Θεὸν οὐδενὶ	ἐοικέναι	φησί, διόπερ αὐτὸν οὐδεὶς ἐκμαθεῖν
[13, 12]	θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ τῷ	καταπεπαυκέναι	τὴν τάξιν αὐτῶν οὕτως εἰς
[13, 12]	δὲ διασαφούμενον διὰ τῆς νομοθεσίας	ἀποπεπαυκέναι	τὸν θεὸν ἐν αὐτῇ, τοῦτο
[13, 13]	Δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρα χρήσιμον	πεφυκέναι,	μὴ παρθένους φθείροντα καὶ μοιχώμενον,
[13, 20]	πίστεσι ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν	δεδωκέναι	τε καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ
[13, 16]	οἳ μὲν ἂν δόξωσι μέσως	βεβιωκέναι,	πορευθέντες ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες
[13, 3]	ψευδέσθωσαν· μηδ´ αὖ ὑπὸ τούτων	ἀναπειθόμεναι	αἱ μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων,
[13, 16]	βίου. Τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι	ἀφικνούμεναι	ἐπὶ κλήρωσίν τε καὶ αἵρεσιν
[13, 7]	ἐν ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις	ἐκκεχυμέναι	εἰσί, καὶ πάλαι, ὦ Κρίτων,
[13, 13]	ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ	γεγονέναι	ἀσπάζεσθαί τε καὶ φιλεῖν τούτους
[13, 15]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος αὐτὰς	γεγονέναι	διδόναι βούλεται. Διὸ καὶ πλειόνων
[13, 13]	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν‘ τὸν ἄνθρωπον	γεγονέναι.	Εἰκὼν μὲν γὰρ θεοῦ λόγος
[13, 4]	ὡς ἀληθῶς ἡγῇ ταῦτα οὕτω	γεγονέναι;	Καὶ ἔτι τούτων θαυμασιώτερα, ὦ
[13, 3]	δι´ Ἀθηνᾶς τε καὶ Διὸς	γεγονέναι,	οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν ἔριν
[13, 18]	αἴτιον ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν αὐτὸν	γεγονέναι	πάντες ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς
[13, 13]	κόσμον, ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ	γεγονέναι	σημαίνει, ὡς ἂν ἐκ μόνου
[13, 17]	σώματος κοινός ἐστι πάντων λόγος	γεγονέναι,	τὰ δ´ ἐν ἡμῖν ἄνευ
[13, 15]	δυνάμει δραστηρίῳ τοῦ πάντων αἰτίου	γεγονέναι·	ταύτη τε μὴ θεοὺς εἶναι
[13, 17]	ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς οὐσίας	γεγονέναι	ὑποκείσεται, ἀνάγκη ὡς τὸ μέσον
[13, 12]	εὔδηλον εἶναι τὸν προειρημένον φιλόσοφον	εἰληφέναι	πολλά· γέγονε γὰρ πολυμαθής, καθὼς
[13, 12]	οὕτως εἰς πάντα τὸν χρόνον	τεταχέναι.	Σημαίνει γὰρ ὡς ἐν ἓξ
[13, 13]	μέγιστον, ἰδεῖν τε τἀγαθὸν καὶ	ἀναβῆναι	ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο δή,
[13, 14]	ὡς μὴ διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην	καταβῆναι	φάντα εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ
[13, 20]	συγκατακέωνται, οἷός τέ ἐστι μὴ	ἀπαρνηθῆναι	τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ
[13, 21]	φάγῃ σταφυλήν, ὅσον ψυχήν σου	ἐμπλησθῆναι,	εἰς δ´ ἄγγος οὐκ ἐμβαλεῖς.
[13, 17]	ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης	ἀφανισθῆναι	αὐτήν, ὡς τὴν τοῦ μέσου
[13, 17]	καὶ ταύτην ἐν χρόνῳ φύσει	ἀφανισθῆναι,	τῶν ἐν τῇ συστάσει αὐτῆς
[13, 13]	ψυχὴν δὲ τὴν λογικὴν ἄνωθεν	ἐμπνευσθῆναι	ὑπὸ θεοῦ εἰς πρόσωπον. Ἐνταῦθα
[13, 13]	θεοῦ, ἀόρατον αὐτὸν λέγων, μόνῳ	γνωσθῆναι	ἑνί τινί φησι τὸ γένος
[13, 18]	ἐν σώματι φθαρτῷ ὄντας καὶ	λυθῆναι	οἵους τε; Λέγει δ´ οὖν
[13, 13]	ἀκτίνων κατ´ ἐναντίον ἠελίοιο ἄνθρωποι	στῆναι	δυνατοί, θνητοὶ γεγαῶτες προεῖπεν ἡ
[13, 3]	δὴ τὸν σωτῆρα καὶ ἰατρὸν	ἐπιστῆναι	λέγουσιν, οὐ μὲν δὴ τῆς
[13, 15]	τε οἵας τε τῆς οἰκείας	ἐκστῆναι	ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς καὶ θεοὺς
[13, 15]	τὸν τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν	ὑποστῆναι	φάναι εἰκὸς τοὺς δαίμονας. Ἐκ
[13, 15]	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας	ὑποστῆναί	φασι, μὴ οὖσαν δὲ πρότερον
[13, 15]	ἀπορροίας τῆς τοῦ πρώτου αἰτίου	συστῆναι	λέγων. Οὐδὲ γὰρ ἐκ τοῦ
[13, 17]	ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς οὐσίας	συστῆναι	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ὡς ἐκ
[13, 13]	ἀγγέλους δαίμονας καλῶν, τοὺς μὲν	εἶναι	ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς δὲ φαύλους
[13, 13]	Ἕπεται δὲ τούτοις τὴν ψυχὴν	εἶναι	ἀθάνατον. Τὸ γὰρ κολαζόμενον ἢ
[13, 10]	δικαστήριον, ὅτι οὐ νομίζω θεοὺς	εἶναι	ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ καὶ δεδιὼς
[13, 13]	γὰρ {δαίμον{ α} οὐ νομιστέον	εἶναι,	βίον βλάπτοντα χρηστόν· εἶτα ἐπιφέρει·
[13, 15]	Διὸ καὶ πλειόνων θεῶν ὑποτίθεται	εἶναι	γένος, ἀπορροίας τινὰς καὶ προβολὰς
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν,	εἶναι	δὲ καὶ τῶν ἐναντίων, πλειόνων
[13, 16]	λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος βίον·	εἶναι	δὲ τὴν Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου,
[13, 19]	Πάντων γὰρ τούτων διδασκάλους τε	εἶναι	δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ
[13, 13]	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἔργον	εἶναι	διαγράφοντος. Ἐπί τε τῆς τοῦ
[13, 13]	τὸν μέν τινα κόσμον ἀΐδιον	εἶναι	δοκιμάσας, τὸν δέ τινα φθειρόμενον,
[13, 15]	ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς καὶ θεοὺς	εἶναι	δοξάζει. Τούτων δὲ ἕτερον εἶναι
[13, 10]	πολλὴ ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὸν αὐτὸ	εἶναι.	δυοῖν γὰρ θάτερόν ἐστι τὸ
[13, 13]	καὶ γενητὸν καὶ φθαρτὸν αὐτὸν	εἶναι	ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς
[13, 3]	ἔφη〈 ν〉 τοῦτον δεύτερον τύπον	εἶναι	ἐν ᾧ δεῖ περὶ θεῶν
[13, 17]	μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον αὐτὴν ἔφασαν	εἶναι.	Ἐπειδὴ δὲ τὸν ἄνθρωπον ἐκ
[13, 10]	ἀπαλλαγεὶς τούτων τῶν φασκόντων δικαστῶν	εἶναι,	εὑρήσει τοὺς ὡς ἀληθῶς δικαστάς,
[13, 10]	ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται οὕτω	εἶναι	ἢ μία νύξ. εἰ δ´
[13, 7]	Οὐδενὶ τρόπῳ φαμὲν ἑκόντας ἀδικητέον	εἶναι,	ἢ τινὶ μὲν ἀδικητέον τρόπῳ,
[13, 10]	τις αὑτὸν τάξῃ ἡγησάμενος βέλτιστον	εἶναι	ἢ ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ, ἐνταῦθα
[13, 13]	Οὐδὲ μὴν ὁ παμφαὴς δοκῶν	εἶναι	ἥλιος, οὐδ´ οὗτος ἔοικεν ὁρᾶν
[13, 13]	μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ	εἶναι	ἡμᾶς, ὡς ἂν τοῦ ἑνὸς
[13, 12]	ἐκ τῶν ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν	εἶναι.	Ἡσίοδος μὲν οὕτως· Πρῶτον ἕνη
[13, 16]	Εἶτα Ὀρφέως μὲν ψυχὴν κύκνον	εἶναι	θελῆσαι, Θαμύρου δὲ ἀηδόνος, Θερσίτην
[13, 13]	Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε οὐκ	εἶναι	θεόν. Ἔστιν γάρ, ἔστιν· εἰ
[13, 18]	καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον	εἶναι	θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς τὰς τῶν
[13, 1]	τοὺς θεολόγους, οὓς ἐκγόνους ἔφησεν	εἶναι	θεῶν, δι´ ὧν ἐπάγει φάσκων
[13, 13]	θεός εἰμι. Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ	εἶναι	θνητῷ οὐδὲ καταληπτὸν τὸ θεῖον
[13, 18]	Μωσεῖ δὲ ὁ κόσμος ἔδοξεν	εἶναι	καὶ γενητὸς καὶ πόλις ἡ
[13, 10]	ὡς ἐγᾦμαι οὐκ ἂν ἀηδὲς	εἶναι.	καὶ δὴ καὶ τὸ μέγιστον,
[13, 18]	Πῶς οὖν πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς	εἶναι	καὶ διὰ τοῦτο θεούς φησι,
[13, 21]	τὰ αὐτὰ ἔστω τοῦ καθαρὸς	εἶναι·	καὶ ἐὰν δοῦλος δοῦλον, ὡσαύτως.
[13, 3]	τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ	εἶναι	καὶ ἐνταῦθα ἔχειν τε καὶ
[13, 3]	ἆρα γόητα τὸν θεὸν οἴει	εἶναι	καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι
[13, 3]	τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν τε	εἶναι	καὶ πάντων ἥκιστα τῆς αὑτοῦ
[13, 14]	γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον	εἶναι	καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε
[13, 3]	γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον	εἶναι	καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε
[13, 15]	αἰτίου ἐπενηνεγμένους τό τε εὖ	εἶναι	καὶ τὴν ἀρετὴν αὐτό τε
[13, 13]	ἣν δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν	εἶναι,	καὶ τοὺς ταύτης μετασχόντας τοῦ
[13, 13]	οὐδέν, διὰ δὲ τὸ χαλεπὸν	εἶναι	κατὰ τὸν παρόντα τρόπον τῆς
[13, 19]	τὰ δημόσια χρήματα φαίη τις	εἶναι	κοινὰ οἷς προσήκει διανεμόμενα πρὸς
[13, 19]	τῶν ἀνδρῶν τούτων πάντων πάσας	εἶναι	κοινάς, ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ μηδεμίαν
[13, 19]	Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν πάσας	εἶναι	κοινὰς τὰς γυναῖκας, ὡς καὶ
[13, 19]	ἄνδρας διανέμησιν αὐτῶν. Οὕτως γὰρ	εἶναι	κοινάς, ὡς ἂν καὶ τὰ
[13, 3]	οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια	εἶναι	λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν δ´
[13, 17]	ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη τῆς ψυχῆς	εἶναι	λέγεται, οἱ μὲν πολλοὶ τούτῳ
[13, 17]	τὴν οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν	εἶναι	λέγουσι καὶ σωματοειδῆ, ἀλλ´ οὐκ
[13, 20]	καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν	εἶναι	λύσαντας εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν.
[13, 3]	Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον	εἶναι,	μαντικῇ βρύον τέχνῃ. Ὁ δ´
[13, 13]	ὃ ἐν τῷ πρόσθεν ἔφαμεν	εἶναι	μέγιστον, ἰδεῖν τε τἀγαθὸν καὶ
[13, 13]	Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν αὐτοῖς	εἶναι	μὲν τὸν οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν
[13, 10]	ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν σοφὸν	εἶναι	μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ εἰδέναι
[13, 17]	ἀδύνατον ἐν τῷ αὐτῷ ἀεὶ	εἶναι,	μὴ τρίτου τινὸς τῆς τῶν
[13, 10]	ἢ γὰρ οἷον μηδέν τι	εἶναι	μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν
[13, 15]	γεγονέναι· ταύτη τε μὴ θεοὺς	εἶναι	μηδὲ κυρίως τῆσδε τῆς προσηγορίας
[13, 3]	τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον	εἶναι	μίσους; ἆρ´ οὐ πρός τε
[13, 9]	ἐστι τῶν σοι φασκόντων ἐπιτηδείων	εἶναι;	οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´, ὦ
[13, 3]	τὸν θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς	εἶναι.	Ὀρθότατα, ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις.
[13, 13]	δικαίων, ἑτέραν {δ{ ὲ} ἀσεβῶν	εἶναι	ὅρον. Καὶ εἰ τοὺς δύο
[13, 15]	φύσεως ἐπαγομένους, ἀλλὰ καὶ τὸ	εἶναι	οὐ παρ´ ἑαυτῶν, παρὰ δὲ
[13, 13]	Οὐχ εἵμαρται κακὸν κακῷ φίλον	εἶναι	οὐδ´ ἀγαθὸν ἀγαθῷ μὴ φίλον.
[13, 9]	σοι φαίνεται ταῦτα πράττοντι ἄμεινον	εἶναι	οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ
[13, 10]	δεδιὼς θάνατον καὶ οἰόμενος σοφὸς	εἶναι	οὐκ ὤν. τὸ γάρ τοι
[13, 13]	ἐν πᾶσι τὸν θεὸν ἀγαθὸν	εἶναι.	Πάλιν αὖ Αἰσχύλος μὲν ὁ
[13, 11]	μὲν φήσομεν τοῦ χρυσοῦ γένους	εἶναι;	Πάνυ γε μάλιστα. Ἀλλ´ οὐ
[13, 12]	ἀνάπαυσιν ἡμῖν, διὰ τὸ κακόπαθον	εἶναι	πᾶσι τὴν βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν,
[13, 15]	οὐκέτι τε τὸν θεὸν πάντων	εἶναι	ποιητὴν καὶ δημιουργὸν τῶν ὅλων
[13, 9]	τε καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς	εἶναι.	πότερον οὖν φεύξῃ τάς τε
[13, 19]	ἀνάγκαις, αἳ κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι	εἶναι	πρὸς τὸ πείθειν τε καὶ
[13, 18]	ἀποδοὺς λόγον, καθ´ ὃν γενητὰ	εἶναι	πρὸς τοῦ τῶν ὅλων αἰτίου
[13, 8]	δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι αἱ ὁμολογίαι	εἶναι.	Σὺ δὲ οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ
[13, 3]	ζώντων· ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ	εἶναι	τὰ πάντα καὶ σωτήριοι αἱ
[13, 17]	φύσει ὄντων ἄνευ τοῦ ἐναντίου	εἶναι	τά τε ἐν τῷ κόσμῳ
[13, 19]	ἐν Πολιτείᾳ περὶ τοῦ κοινὰς	εἶναι	τὰς γυναῖκας νόμου· Τούτων, ἦν
[13, 15]	δευτέρου αἰτίου τῷ λόγῳ ὑφιστάμενος,	εἶναί	τε ἀγαθὰς τὴν φύσιν οὐδαμῶς
[13, 15]	μὲν ἀγαθούς, τοὺς δὲ φαύλους	εἶναί	τε καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ
[13, 17]	μὲν πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν	εἶναι	τὴν οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν
[13, 16]	μέν τι θεῖον καὶ λογικὸν	εἶναι	τῆς ψυχῆς, τὸ δέ τι
[13, 13]	εἰπεῖν, ὑπ´ αὐγὰς ὁ Δημόκριτος	εἶναί	τινας ὀλίγους γράφει τῶν ἀνθρώπων,
[13, 13]	τριάδα μηνύεσθαι. Τρίτον μὲν γὰρ	εἶναι	τὸ ἅγιον πνεῦμα, τὸν υἱὸν
[13, 15]	εἶναι δοξάζει. Τούτων δὲ ἕτερον	εἶναι	τὸ δαιμόνων φῦλον ἡγεῖται, φαυλότητος
[13, 10]	ἐπειδὴ εἰσῆλθον οὐχ οἷόν τ´	εἶναι	τὸ μὴ ἀποκτεῖναί με, λέγων
[13, 13]	εἶτα ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν	εἶναι	τὸν θεόν, ἤτοι πάντα θεὸν
[13, 3]	Ἑβραίων ἐστὶ καὶ τὸ μὴ	εἶναι	τὸν θεὸν κακῶν αἴτιον, εἰ
[13, 12]	γενητὰ ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ πάντων	εἶναι	τὸν θεόν. Λέγει δ´ οὕτως·
[13, 13]	ἤδη παραστατέον. Φασὶ γὰρ σῶμα	εἶναι	τὸν θεὸν οἱ Στωϊκοὶ καὶ
[13, 13]	τι ᾐνίσσετο. Ναὶ μὴν γενητὸν	εἶναι	τὸν κόσμον ἐκ Μωσέως παραλαβόντες
[13, 12]	ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον	εἶναι	τὸν προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά·
[13, 6]	δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα	εἶναι	τοῦ σώματος ἐκεῖνο, ὅ τί
[13, 18]	διαπορείας. Διὰ τούτων θεοὺς εἰπὼν	εἶναι	τοὺς δηλωθέντας περὶ τῆς πρώτης
[13, 18]	δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους	εἶναι	τούτους θεοὺς ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´
[13, 10]	δή τῳ σοφώτερός του φαίην	εἶναι,	τούτῳ ἄν, ὅτι οὐκ εἰδὼς
[13, 1]	μὲν διὰ τοῦ φάναι ἐκγόνους	εἶναι	τῶν θεῶν τοὺς ποιητὰς χλευάζειν
[13, 13]	εὐγνωμοσύνης) ὥρα ἐπιθεωρῆσαι τίνα ταῦτ´	εἶναί	φαμεν ἐφ´ ὧν οὐκέθ´ ὁμοίως
[13, 15]	φύσιν γενητήν, ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον	εἶναί	φασι. Ταύτην δὲ εἰς νοερὰς
[13, 15]	τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν ἀγενήτους	εἶναι	φάσκων αὐτάς, ὥσπερ καὶ πᾶσαν
[13, 14]	τό γε ἀπιστεῖν αὐτοῖς ἀδύνατον	εἶναι	φήσασα, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ
[13, 16]	μὲν αὐτῆς τὴν οὐσίαν σύνθετον	εἶναί	φησιν, ὡς ἂν μέρος μέν
[13, 13]	Ἀθηναῖος ξένος ὁμοίως φησὶ Πρᾶξιν	εἶναι	φίλην καὶ ἀκόλουθον θεῷ καὶ
[13, 13]	φιλοσοφίας, τοὺς ἀγαθοὺς πάντας ἀλλήλων	εἶναι	φίλους λέγει. Φησὶ γὰρ ἐν
[13, 13]	τὸν τῶν δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν	εἶναι	ψυχὴν ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν
[13, 4]	τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν	εἶναι,	ὦ Εὐθύφρον; Μὴ μόνα γε,
[13, 7]	ἄρτι ἐλέγετο. Ἢ πᾶσαι ἡμῖν	ἐκεῖναι	αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε
[13, 10]	κατεφρόνησε παρὰ τὸ αἰσχρόν τι	ὑπομεῖναι	ὥστε, ἐπειδὴ εἶπεν ἡ μήτηρ
[13, 19]	ὡς καὶ τοῖς τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν	ἐξεῖναι,	ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν ἀρχόντων
[13, 13]	ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι μαρτυρεῖ παρεόντας	ἀπεῖναι‘	Ἀλλ´ ἄντικρυς μίαν ἀρχὴν καὶ
[13, 21]	ἐπίθηταί τις τῷ πλησίον αὐτοῦ	ἀποκτεῖναι	αὐτὸν δόλῳ καὶ καταφύγῃ, ἀπὸ
[13, 10]	τὴν δὲ ψυχὴν οὐ δυναμένων	ἀποκτεῖναι	Εἰδέναι τε, ὅτι ἐὰν ἡ
[13, 10]	ἡ μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ Ἕκτορα	ἀποκτεῖναι,	θεὸς οὖσα, οὑτωσί πως, ὡς
[13, 10]	οἷόν τ´ εἶναι τὸ μὴ	ἀποκτεῖναί	με, λέγων πρὸς ὑμᾶς ὡς
[13, 21]	ἄνδρα ἑαυτῆς ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ	ἀποκτεῖναι	τρώσασα, ἢ ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ
[13, 14]	τι τῆς φιλαυτίας εἰ ἐθελήσαις	ὑφεῖναι	καὶ φῶς αὐτὸ δυνάμει λογικῆς
[13, 8]	Πρῶτον μὲν ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ	ἀπόκριναι,	εἰ ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντές σε
[13, 15]	τοῦ μὴ ὄντος αὐτὰς γεγονέναι	διδόναι	βούλεται. Διὸ καὶ πλειόνων θεῶν
[13, 16]	δίκας εἰς Ἅιδου ὧν ἔδρασαν	διδόναι	κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον, καὶ
[13, 15]	ποιητὴν καὶ δημιουργὸν τῶν ὅλων	ἀποδιδόναι,	ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ τὰ
[13, 0]	νῦν ὁμοῦ καὶ τὰ λείποντα	προσαποδοῦναι	τῷ λόγῳ καὶ τὰ τοῖς
[13, 13]	δωδεκαταῖον ἐπὶ τῇ πυρᾷ κείμενον	ἀναβιῶναι	λέγει. Τάχα μὲν οὐ τὴν
[13, 14]	τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν καὶ	γνῶναι	τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´
[13, 1]	ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν τε καὶ	γνῶναι	τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´
[13, 16]	γένους διὰ τὰ πάθη, ἀετοῦ	διαλλάξαι	βίον. Ἐν μέσῃ δὲ λαχοῦσαν
[13, 14]	ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα	προστάξαι	τόν τε πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν,
[13, 10]	οὑτωσί πως, ὡς ἐγᾦμαι· ὦ	παῖ,	εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ
[13, 20]	ἔρωτος χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ	παῖ,	καὶ οὕτω θεῖά σοι δωρήσεται
[13, 13]	ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ	ἡμέραι	γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖ τῇ
[13, 16]	ἐβίωσαν βίου. Τῷ δὲ χιλιοστῷ	ἀμφότεραι	ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε καὶ
[13, 19]	ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις, αἳ κινδυνεύουσιν ἐκείνων	δριμύτεραι	εἶναι πρὸς τὸ πείθειν τε
[13, 6]	δὲ οὐχ αἱ τῶν φρονίμων,	πονηραὶ	δὲ αἱ τῶν ἀφρόνων; Πῶς
[13, 8]	τῶν νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς	διαφθεῖραι·	πράττεις τε ὅπερ ἂν δοῦλος
[13, 13]	θεῶν δὲ δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ	Μοῖραι	πείθονται, ἀμείλικτοί περ ἐοῦσαι· ἄφθιτε,
[13, 12]	μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων	ἀγοραί,	μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες,
[13, 13]	μὲν ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων	ἀγοραί,	μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ λιμένες,
[13, 13]	Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ θάλασσα καὶ	πέτραι	καὶ πᾶσα πηγὴ καὶ ὕδατος
[13, 12]	μακέλῃσι, λέγει δ´ ὅτε δεξιαὶ	ὧραι	καὶ φυτὰ γυρῶσαι καὶ σπέρματα
[13, 17]	ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες,	προσβιβάσαι.	Ταῦτά μοι ἀπὸ τῶν Σευήρου
[13, 2]	κακῶς ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον	ἀπεικάσαι	κατὰ τὸν ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα
[13, 14]	ἀποδείξεων τοὺς περὶ θεῶν μύθους	πλάσαι	μαρτυραμένη; τί δὲ ἡ ἄλογος
[13, 13]	ἀνδρὸς ἔχειν; τὰ θεῶν βουλεύματα	ἐρευνᾶσαι	βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον· θνατᾶς δ´
[13, 13]	δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί.	Πᾶσαι	δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ
[13, 12]	δὲ θεοῦ πᾶσαι μὲν ἀγυιαί,	πᾶσαι	δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ
[13, 7]	ὅπερ καὶ ἄρτι ἐλέγετο. Ἢ	πᾶσαι	ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι
[13, 13]	ἐῶμεν ἄρρητον· μεσταὶ δὲ Διὸς	πᾶσαι	μὲν ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων
[13, 12]	ἐῶσιν ἄρρητον· μεσταὶ δὲ θεοῦ	πᾶσαι	μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων
[13, 3]	Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ φησι	δρᾶσαι	αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ
[13, 14]	Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ φησι	δρᾶσαι	αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ
[13, 20]	ὅ τι πέπονθεν οὐδ´ ἔχει	φράσαι,	ἀλλ´ οἷον ἀπ´ ἄλλου ὀφθαλμίας
[13, 7]	πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶς· ἢ	ἀφίστασαι	καὶ οὐ κοινωνεῖς τῆς ἀρχῆς;
[13, 9]	εἰδότες ὅτι καὶ ἡμᾶς ἐπεχείρησας	ἀπολέσαι	τὸ σὸν μέρος. ~ιʹ ΟΤΙ
[13, 4]	τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ πατέρα	δῆσαι,	ὅτι τοὺς υἱεῖς κατέπινεν οὐκ
[13, 13]	Ὁ μόνος ἡμέρας ἐνεστώσης νύκτα	ποιῆσαι	δυνάμενος, φησί, θεὸς οὗτός ἐστιν.
[13, 16]	Ὀρφέως μὲν ψυχὴν κύκνον εἶναι	θελῆσαι,	Θαμύρου δὲ ἀηδόνος, Θερσίτην δὲ
[13, 10]	νύξ. εἰ δ´ αὖ οἷον	ἀποδημῆσαί	ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς
[13, 13]	προβολὰς εἰσάγουσι τάχα καὶ σύζυγον	νοῆσαι	τοῦ θεοῦ· παραφράζει δὲ ἐκείνας
[13, 14]	φῶς αὐτὸ δυνάμει λογικῆς οὐσίας	ἐπιθεωρῆσαι,	γνοίης ἂν τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον
[13, 13]	ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης) ὥρα	ἐπιθεωρῆσαι	τίνα ταῦτ´ εἶναί φαμεν ἐφ´
[13, 21]	γε ἄλλας αἱρέσεις τῆς Ἑλληνικῆς	ἐπιθεωρῆσαι	φιλοσοφίας.
[13, 13]	ἀπεικαστέον· Ἀλλά μοι ψεῦδός τε	συγχωρῆσαι	καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις.
[13, 0]	ἢ ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν δὲ	ἀπαντῆσαι	πρὸς τοῦτο αἰδοῖ τῇ πρὸς
[13, 2]	τῆς Πολιτείας, ἔνθα τὸν νοῦν	ἐπιστῆσαι	ἄξιον ὁπόσα καὶ οἷα περὶ
[13, 16]	πρῶτον βίον τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον·	κριθεῖσαι	δὲ αἱ μὲν εἰς τὰ
[13, 16]	τινα τόπον ὑπὸ τῆς δίκης	κουφισθεῖσαι	διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν ἀνθρώπου
[13, 16]	ἐφεξῆς τὸν βίον τοῦτον, οὕτω	πτερωθεῖσαι	τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ δὲ
[13, 13]	ψεῦδός τε συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν	ἀφανίσαι	οὐδαμῶς θέμις. Τῇ τε περὶ
[13, 10]	ἄχθος ἀρούρης. μὴ αὐτὸν οἴει	φροντίσαι	θανάτου καὶ κινδύνου; Οὕτω γὰρ
[13, 13]	θέμις. Τῇ τε περὶ τοῦ	ὀμόσαι	ἀπαγορεύσει συνᾴδει ἥδε ἡ ἐν
[13, 13]	δυνατὸν ἐκ μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον	ὄρσαι	φάος, κελαινεφεῖ δὲ σκότει καλύψαι
[13, 20]	ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων σμικρὰ	ἀπολαῦσαι·	ὁ δὲ τῶν παιδικῶν ἔχει
[13, 14]	καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ	θῦσαι	ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν τε πάτριον
[13, 3]	αἱ μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων,	λέγουσαι	τοὺς μύθους κακῶς, ὡς ἄρα
[13, 13]	ᾧ Μοῖραι πείθονται, ἀμείλικτοί περ	ἐοῦσαι·	ἄφθιτε, μητροπάτωρ, οὗ θυμῷ πάντα
[13, 16]	εἰς τὰ ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια	ἐλθοῦσαι	δίκην τίνουσιν, αἱ δ´ εἰς
[13, 13]	γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν ἢ	ἀκοῦσαι	καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον‘ Ὁ
[13, 3]	θῦμα, ὅπως ὡς ἐλαχίστοις συνέβη	ἀκοῦσαι.	Καὶ γάρ, ἦ δ´ ὅς,
[13, 13]	μίαν ἀρχὴν καὶ παρ´ Ἑλλήνων	ἀκοῦσαι	ποθεῖς; Τίμαιος ὁ Λοκρὸς ἐν
[13, 14]	καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ μὲν γὰρ ἦν	ἀκοῦσαι	φάντος ἐν Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν
[13, 18]	Σὺ δ´, εἰ καὶ τούτων	ἐπακοῦσαι	ποθεῖς, ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ λαβὼν
[13, 13]	παραδίδωσιν ἀλήθεια, εἰ ἄλλο τι	δεικνύουσαι,	καθάπερ οἱ σοφοὶ παλαισταί, ἄλλο
[13, 13]	λέγει· Τῷ κατανοουμένῳ τὸ κατανοοῦν	ἐξομοιῶσαι	δεῖν κατὰ τὴν ἀρχαίαν φύσιν,
[13, 3]	μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν	κακῶσαι	δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν
[13, 16]	καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον	δηλῶσαι	οὔτε ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν
[13, 13]	τὸν παρόντα τρόπον τῆς διεξόδου	δηλῶσαι	τὰ δοκοῦντα. Ἄλλως τε ἡ
[13, 12]	ὅτε δεξιαὶ ὧραι καὶ φυτὰ	γυρῶσαι	καὶ σπέρματα πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς
[13, 21]	τοῦ θυσιαστηρίου μου λήψῃ αὐτὸν	θανατῶσαι.	Ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἢ
[13, 13]	{δ{ ὲ} ἐᾷ τὸν ἴδιον	ὑψῶσαι	βίον, τὴν γῆν ἀροῦντα νύκτα
[13, 12]	εἰσοράᾳ ψυχὴν θνητῶν, νῷ δ´	εἰσοράαται.	Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθῶν θνητοῖς
[13, 6]	διεφθαρμένου ὃ τὸ ἄδικον μὲν	λωβᾶται,	τὸ δὲ δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ
[13, 3]	καὶ λέγοντος ὡς Δοιοὶ πίθοι	κατακείαται	ἐν Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι,
[13, 13]	νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ τῶν πολιτικῶν	δύναται	ζῆν μὴ προκατειλημμένον τῇ τοῦ
[13, 13]	βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὔτε φέρειν	δύναται	κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ πάντη
[13, 12]	βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ φέρειν	δύναται	κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ πάντως
[13, 13]	δὲ ὧδε ὁ χρησμός· οὐ	δύναται	Παλλὰς Δί´ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι, λισσομένη
[13, 13]	αὐτὸν οὐδεὶς ἐκμαθεῖν ἐξ εἰκόνος	δύναται.	Τὰ δὲ ὅμοια καὶ Ξενοφῶν
[13, 13]	ὄψιν ἀφαιρεῖται. Τίς γὰρ σὰρξ	δύναται	τὸν ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν
[13, 13]	αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ, αὐτὸς δὲ	πέταται	κατὰ Πίνδαρον, τὰ γᾶς ὑπένερθεν
[13, 3]	καὶ λόγῳ καὶ οὔτε αὐτὸς	μεθίσταται	οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ
[13, 13]	θεόν φησιν· Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ	συμπαρίσταται	εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου
[13, 13]	αὐλητρίσι κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ πράττειν	προσίσταται	αὐτοῖς. Εὖ δὲ ἢ κακῶς
[13, 4]	πέπλος μεστὸς τῶν τοιούτων ποικιλμάτων	ἀνάγεται	εἰς τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ
[13, 14]	συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης	λέγεται	διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ
[13, 3]	ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ καὶ συμφέροντι	λέγεται	ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν καὶ ἰατρὸς
[13, 19]	δὴ λεγόμενα, εἰ πράξεται ᾗ	λέγεται.	Καὶ μάλα, ἔφη. Τί δέ,
[13, 6]	τί φῄς; ταῦτα οὐχὶ καλῶς	λέγεται;	Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς μὲν χρηστὰς
[13, 17]	γιγνόμενα πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι	λέγεται,	οἱ μὲν πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι
[13, 4]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά, οἷα	λέγεταί	τε ὑπὸ τῶν ποιητῶν καὶ
[13, 13]	τοιαῦτά τινα περὶ τῆς κρίσεως	διαλέγεται·	Οἴει σὺ τοὺς θανόντας, ὦ
[13, 13]	Ὁ γὰρ θεὸς δικαίοις ἔργοις	ἥδεται	καὶ οὐκ ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{
[13, 13]	τούτων δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται καὶ	μετρέεται	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος
[13, 13]	σαφῶς διὰ τούτων δηλοῖ· Θάλασσα	διαχέεται	καὶ μετρέεται εἰς τὸν αὐτὸν
[13, 17]	ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν κάτω	βιάζεται,	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ φύσει
[13, 17]	αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὰ ἄνω	βιάζεται;	τὰ γὰρ ἐκ δύο τινῶν
[13, 13]	τῇ δόξῃ τοῦ θεοῦ, λέγειν	ἀναγκάζεται	περὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ
[13, 18]	ὁ ἱερώτατος νομοθέτης εἰς ἐπιστήμην	μεθαρμόζεται	λέγων ὧδε· Μὴ ἰδὼν τὸν
[13, 12]	Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ λεγομένων οὕτως	ἐκτίθεται	περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ δυνάμει
[13, 15]	βούλεται. Διὸ καὶ πλειόνων θεῶν	ὑποτίθεται	εἶναι γένος, ἀπορροίας τινὰς καὶ
[13, 10]	αὐτῶν σοφός ἐστι καὶ τίς	οἴεται	μέν, ἔστι δ´ οὔ. Καὶ
[13, 13]	δίδωσιν. Εἴ τις δὲ θνητῶν	οἴεται	τοὐφημέραν κακόν τι πράσσων τοὺς
[13, 13]	τακήσεται, ὡς ἀπὸ προσώπου πυρὸς	τήκεται	κηρός‘ καὶ τὰ διὰ Ἡσαΐου·
[13, 15]	ὁμοίως τῷ θεῷ τὸ ἀγαθὸν	ἐφέλκεται	τό τε τῷ καλῷ ἐναντίον
[13, 13]	λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ καὶ δοκῶν	ἁλίσκεται,	ὅταν σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη.
[13, 14]	τὸν τρόπον εἰρημένων τί δῆτα	βούλεται	αὐτῷ ἡ μετὰ ταῦτα φωνὴ
[13, 15]	μὴ ὄντος αὐτὰς γεγονέναι διδόναι	βούλεται.	Διὸ καὶ πλειόνων θεῶν ὑποτίθεται
[13, 6]	οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ τί	βούλεται	εἷς ὁ τοῦ θεοῦ λόγος,
[13, 13]	τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ πάλιν	ἀναλαμβάνεται	καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ τούτων
[13, 13]	ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως καὶ ἀδιδάκτως	ἀντιλαμβάνεται	πάντα πρὸς πάντων, τὰ μὲν
[13, 12]	τῷ κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ	καταλιμπάνεται	τὰ προειρημένα καὶ γνῶσιν ἀληθείας
[13, 3]	ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον	γίγνεται;	καὶ ἐν αἷς νῦν δὴ
[13, 16]	γένωνται, ἐκ τούτων τὰ παραδείγματα	γίγνεται·	καὶ οὗτοι αὐτοὶ μὲν οὐκέτι
[13, 13]	οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ	γίγνεται	ὡς {ἔτυχ{ εν} ἑκάστῳ, προσαγορεύεται
[13, 13]	αὐτόν. Ποτὲ μὲν ὡς πῦρ	φαίνεται,	ἄπλατος ὁρμῇ, ποτὲ δ´ ὕδωρ,
[13, 10]	οὐδὲν πλεῖον ὁ πᾶς χρόνος	φαίνεται	οὕτω εἶναι ἢ μία νύξ.
[13, 13]	πρὸς Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ	φαίνεται	πατέρα καὶ υἱὸν οὐκ οἶδ´
[13, 13]	θεοῦ ὄντας καὶ ἑνὸς διδασκάλου,	φαίνεταί	που καὶ Πλάτων καλῶν ὧδέ
[13, 3]	Οὕτως, ἔφη, ἔμοιγε καὶ αὐτῷ	φαίνεται	σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφη〈
[13, 9]	ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ ἐνθάδε σοι	φαίνεται	ταῦτα πράττοντι ἄμεινον εἶναι οὐδὲ
[13, 7]	γε οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ	φαίνεται.	Τί δὲ δή; κακουργεῖν δεῖ,
[13, 13]	υἱοῦ. Καὶ τὸ παραδοξότατον, γινώσκειν	φαίνεται	τὸ θεῖον ὁ ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων
[13, 18]	Νόμων καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς	ἀποφαίνεται	λέγων ὧδε· Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´
[13, 13]	ζῳδίων ἡ ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς	γίνεται	εἰς τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ
[13, 21]	ἑξῆς φησιν· Ἐὰν δέ, ὃ	γίνεται	μέν, ὀλιγάκις δέ, διὰ θυμὸν
[13, 13]	θάλασσαν· ἐκ δὲ τούτου αὖθις	γίνεται	οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ τὰ
[13, 13]	ποτὲ γνόφος καὶ θηρσὶν αὐτὸς	γίνεται	παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ τε καὶ
[13, 19]	τὰ νῦν δὴ λεγόμενα, εἰ	πράξεται	ᾗ λέγεται. Καὶ μάλα, ἔφη.
[13, 19]	τούτοις ὁ Ἑβραίων ἐπινεύσει λόγος,	ἀντιφθέγξεται	δὲ πάντως τἀναντία, μηδ´ ἐπ´
[13, 21]	αὐτοῦ· δώσω σοι τόπον οὗ	φεύξεται	ἐκεῖ ὁ φονεύσας. Ἐὰν δὲ
[13, 13]	τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλέγον.	Ἕπεται	δὲ τούτοις τὴν ψυχὴν εἶναι
[13, 19]	νόμου· Τούτων, ἦν δ´ ἐγώ,	ἕπεται	νόμος καὶ τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς
[13, 13]	δέ γε τὰς τέχνας ἅπασι	συνέπεται	θεῖος λόγος, ἐκ〉 διδάσκων αὐτὸς
[13, 13]	θεοῦ τὰ σύμπαντα δι´ ἀέρος	τρέπεται	εἰς ὑγρόν, τὸ ὡς σπέρμα
[13, 12]	τῆς διανοίας αὐτῶν ἐπὶ θεὸν	ἀναπέμπεται,	διόπερ οὕτως ἡμῖν εἴρηται. Οὐκ
[13, 3]	θεὸς Θάνατον οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ	τέρπεται	ἐπ´ ἀπωλείᾳ ζώντων· ἔκτισε γὰρ
[13, 18]	τῆς μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ	φέρεται	κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν
[13, 20]	στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη	φέρεται,	οὕτω τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα
[13, 18]	τρόπον καὶ οἱ αἰσθητοὶ πάντες	ὑπηρέται	τοῦ νοητοῦ συνέστησαν. Καὶ ἐπάγει
[13, 3]	μέν γε κακῷ ὅ γε	κύρεται,	ἄλλοτε δ´ ἐσθλῷ. δ´ ἂν
[13, 19]	τούτων μὲν ἴσως τις ἑτέρως	διηγήσεται	τὴν τοῦ λόγου διάνοιαν, μὴ
[13, 13]	δὲ διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται,	δεδήσεται,	ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα
[13, 21]	ὑπὸ τὰς χεῖρας αὐτοῦ, δίκῃ	ἐκδικηθήσεται.	Ἐὰν δὲ ἡμέραν μίαν ἢ
[13, 21]	μίαν ἢ δύο βιώσῃ, οὐκ	ἐκδικηθήσεται·	τὸ γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ ἐστιν.
[13, 13]	ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν	ἀνασκινδυλευθήσεται.	Ὅ τε Σωκρατικὸς Ἀντισθένης παραφράζων
[13, 13]	λήψεται· καὶ ἀπὸ σοῦ ὄρη	τακήσεται,	ὡς ἀπὸ προσώπου πυρὸς τήκεται
[13, 13]	διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, δεδήσεται,	ἐκκοπήσεται	τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ
[13, 20]	παῖ, καὶ οὕτω θεῖά σοι	δωρήσεται	ἡ παρ´ ἐραστοῦ φιλία. Τοιαῦτα
[13, 17]	ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς οὐσίας γεγονέναι	ὑποκείσεται,	ἀνάγκη ὡς τὸ μέσον χρῶμα
[13, 6]	μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν κακὸν	πείσεται;	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δ´
[13, 13]	δ´ ἑξῆς ἐπὶ τοῦ κόσμου	τάσσεται,	ἐν ᾧ καὶ αἱ ἐναντιότητες
[13, 13]	οὐ τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ´ ἐκεῖνα	αἰνίσσεται,	ὡς διὰ τῶν δώδεκα ζῳδίων
[13, 12]	τελεῖται, ἐν δ´ αὐτοῖς αὐτὸς	περινίσσεται,	οὐδέ τις αὐτὸν εἰσοράᾳ ψυχὴν
[13, 13]	Οὕτω δὲ διακείμενος ὁ δίκαιος	μαστιγώσεται,	δεδήσεται, ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν
[13, 21]	ἐπάκουσον οἷα περὶ τῶν φονικῶν	διατάττεται·	Ἐὰν πατάξῃ τίς τινα καὶ
[13, 12]	διαλήψεις ὁσίας ἔχειν, ὃ μάλιστα	παρακελεύεται	καλῶς ἡ καθ´ ἡμᾶς αἵρεσις.
[13, 12]	τῷ δὲ σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι	διερμηνεύεται	ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ δὲ καὶ
[13, 13]	γίγνεται ὡς {ἔτυχ{ εν} ἑκάστῳ,	προσαγορεύεται	Τύχη. Σοφοκλῆς δὲ ὁ τραγῳδοποιός·
[13, 18]	κατὰ τὸ τῆς χώρας ἐπίπεδον	μεταπορεύεται,	πλείω δὲ καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα
[13, 13]	ἐκλεκτὴν ταύτην φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην	μαντεύεται,	εἰ μή τι τρεῖς τινας
[13, 13]	Πολιτείας ὁ Πλάτων διὰ τούτων	καταμαντεύεται·	Ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν τῷ
[13, 13]	Πίνδαρος δὲ ὁ μελοποιὸς οἷον	ἐκβακχεύεται	ἄντικρυς εἰπεῖν· Τί θεός; ὅ
[13, 14]	λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας	ἔχεται,	ὡς οὐδὲ ὅτε πρῶτον ἐφοίτων
[13, 3]	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν	παραδέχεται.	Ως δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ
[13, 17]	ἀπ´ ἀλλήλων ἐν χρόνῳ φύσει	ἐπιδέχεται,	ἡ δὲ ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς
[13, 3]	ἀμφοτέροις ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου	ἐνδέχεται.	Ἔοικεν. Ἀλλὰ μὴν ὁ θεός
[13, 18]	συστάσεως φυσιολογῶν ἐν Τιμαίῳ τοιάδε	διεξέρχεται·	Ὅ τι πῦρ πρὸς ἀέρα,
[13, 13]	ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν, τρόμος	λήψεται·	καὶ ἀπὸ σοῦ ὄρη τακήσεται,
[13, 13]	κατοικουμένας καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην	καταλήψεται	τῇ χειρί, ὡς νοσσιάν, κύριος
[13, 13]	καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι κύριος	ἀντιλήψεταί	μου· οὐ γὰρ τὴν ἀνάστασιν
[13, 13]	αἰσθήσει ὂν ζῇ, κἂν πάσχειν	λέγηται.	Τί δέ; Οὐχὶ οἶδεν ὁ
[13, 11]	καὶ ταύτη θήσομεν ᾗ ἂν	ἐξηγῆται;	Τί δ´ οὐ μέλλομεν; Τὸν
[13, 14]	καὶ ἐάν τις μὴ καλῶς	ψεύδηται.	Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις
[13, 3]	καὶ ἐάν τις μὴ καλῶς	ψεύδηται.	Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις
[13, 21]	ἐκεῖ ὁ φονεύσας. Ἐὰν δὲ	ἐπίθηταί	τις τῷ πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι
[13, 3]	εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν	ποιηταὶ	ἐγώ τε καὶ σὺ ἐν
[13, 14]	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι	ποιηταί.	Οὗτοι γάρ που μύθους ψευδεῖς
[13, 3]	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι	ποιηταί.	Οὗτοι γάρ που μύθους ψευδεῖς
[13, 14]	νῦν ψευδεῖς καὶ οὐκ ἀληθεῖς	ποιηταὶ	πάλιν οἱ αὐτοὶ θεῶν ἔγγονοι
[13, 21]	τὰ γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν	βούληται,	ἐὰν μὲν ἐκ τῶν οἰκείων
[13, 21]	ὅπως ἂν ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν	βούληται,	καρπούσθω· ἐὰν δὲ ἐξ ἄλλων
[13, 19]	ὃν μὲν ἂν ὁ πατὴρ	βούληται,	φοιτῶντα, ὃν δ´ ἂν μή,
[13, 19]	φῶς ἐκφέρειν κύημα μηδέν, ἐὰν	γένηται·	ἐὰν δέ τις βιάσηται, οὕτω
[13, 21]	δὲ πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως ὀργῇ τινι	γένηται	πραχθέν, τὰ μὲν ἄλλα, καθάπερ
[13, 6]	ὃς ἄν μοι λογιζομένῳ βέλτιστος	φαίνηται.	Τοὺς δὴ λόγους οὓς ἐν
[13, 13]	τοῦ Ἀρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου,	μέμνηται,	ὅς ἐστι Ζωρόαστρις. Αὐτὸς γοῦν
[13, 13]	οὗτος τῆς τῶν πάντων ἀναλήψεως	μέμνηται,	ὡς ἐσομένης ποτὲ εἰς τὴν
[13, 17]	φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος ἄνω	φέρηται,	ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὴν
[13, 14]	~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ	ΕΙΡΗΤΑΙ	ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ
[13, 10]	δεῖ θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις	εἴρηται	καὶ Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν
[13, 3]	ἐπὶ τῆς θείας γραφῆς, ἔνθα	εἴρηται	κακὰ ἀνθρώποις ἐπάγεσθαι ὑπὸ τοῦ
[13, 12]	θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως ἡμῖν	εἴρηται.	Οὐκ ἀπεοικότως οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις
[13, 21]	τῶν καθαρμῶν καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ	εἴρηται	τοῖς γονεῦσι καὶ τοῖς ἐγγόνοις,
[13, 12]	καὶ Κλήμεντι περὶ τῆς αὐτῆς	εἴρηται	ὑποθέσεως, γνοίης ἂν διὰ τούτων·
[13, 14]	δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως"	ἀνείρηται.	Ἀλλ´ οὐ καὶ τὰ Πλάτωνος
[13, 12]	καὶ γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς	προείρηται.	Λίνος δέ φησιν οὕτως· Ἑβδομάτῃ
[13, 21]	ἑαυτῆς ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως	ἐργάσηται,	καθαίρεσθαι τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς
[13, 13]	ἀλλ´ ἤν τις ἀναιδῶς αὐτὸν	θεάσηται,	τὴν ὄψιν ἀφαιρεῖται. Τίς γὰρ
[13, 19]	ἐὰν γένηται· ἐὰν δέ τις	βιάσηται,	οὕτω τιθέναι ὡς οὐκ οὔσης
[13, 21]	πείσας τὸν δεσπότην τῶν χωρίων	ἅπτηταί	του τῶν τοιούτων, κατὰ ῥᾶγα
[13, 6]	πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς	μορμολύττηται,	δεσμούς τε καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα
[13, 6]	πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς	μορμολύττηται.	Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν καὶ οἱ
[13, 13]	ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα	φύηται·	καί μιν ἀεὶ πρῶτόν τε
[13, 19]	εἰς ἔθος ἰόντων ἡ φύσις	ἐνδέχηται	καὶ μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ
[13, 13]	ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας	παρέσχηται.	Ναὶ μὴν Ἐπικούρῳ μὲν ἡ
[13, 3]	ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα	φοβεῖται	ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν
[13, 15]	ἕτερον εἶναι τὸ δαιμόνων φῦλον	ἡγεῖται,	φαυλότητος ὂν καὶ μοχθηρίας καὶ
[13, 13]	τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς ὧδέ πως	ἐκδιηγεῖται·	ὁ δ´ οὔτε δαιτὸς οὔτε
[13, 12]	ταῦτα. Πᾶσι γὰρ τοῖς φιλοσόφοις	ὁμολογεῖται	διότι δεῖ περὶ θεοῦ διαλήψεις
[13, 17]	τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ τοῦτο	ὁμολογεῖται	μηδὲν τῶν ἐν τῇ φύσει
[13, 13]	ὁ βίος ἀνθρώποις λογισμοῦ κἀριθμοῦ	δεῖται	πάνυ· ζῶμεν {δ´ ἐν} ἀριθμῷ
[13, 13]	τοὺς θεούς· ὃν οὐδ´ οὕτως	αἰδεῖται	Ἐπίκουρος. Φησὶ γοῦν· Τίπτε με,
[13, 13]	καλέομεν οἱ Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς	μυθεῖται	καὶ πάντα οὗτος οἶδε καὶ
[13, 13]	ἀλλὰ τῷ ὄντι τὸ σῶμα	κεῖται	αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ, αὐτὸς δὲ
[13, 13]	ἂν γόνιμος ἀριθμός, ἡ ἑξὰς	καλεῖται.	Καὶ ἐν μὲν τῇ μονάδι
[13, 13]	ἰάσομαι. Καὶ οὐκ ἔστιν ὃς	ἐξελεῖται	ἐκ τῶν χειρῶν μου. Αὐτὸς
[13, 12]	αὐτοτελής, αὐτοῦ δ´ ὕπο πάντα	τελεῖται,	ἐν δ´ αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται,
[13, 13]	οἷσι μέμηλε βροτοῖς ὡς πάντα	τελεῖται·	σὸν μὲν ἔαρ λάμπει νέον
[13, 13]	τέτυκται, ἐν ᾧ τάδε πάντα	κυκλεῖται,	πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα
[13, 12]	δὲ καὶ πᾶς ὁ κόσμος	κυκλεῖται	τῶν ζῳογονουμένων καὶ τῶν φυομένων
[13, 13]	καθ´ ἣν ὁ πᾶς κόσμος	κυκλεῖται	τῶν ζῳογονουμένων καὶ φυομένων ἁπάντων.
[13, 6]	σοῦ, εἴ τί μοι ἀλλοιότερος	φανεῖται,	ἐπειδὴ ὧδ´ ἔχω, ἢ ὁ
[13, 3]	ἔχοντα ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ	κινεῖται,	οἷον σῶμα ὑπὸ σιτίων τε
[13, 16]	ὅθεν ἥκει ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ	ἀφικνεῖται	ἐτῶν μυρίων· οὐ γὰρ πτεροῦται
[13, 16]	εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ	ἀφικνεῖται	καὶ ἐκ θηρίου, ὅς ποτε
[13, 13]	ἄφθιτε, μητροπάτωρ, οὗ θυμῷ πάντα	δονεῖται,	ὃς κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉
[13, 13]	οὗτος οἶδε καὶ διδοῖ καὶ	ἀφαιρεῖται,	καὶ βασιλεὺς οὗτος τῶν πάντων.
[13, 13]	ἀναιδῶς αὐτὸν θεάσηται, τὴν ὄψιν	ἀφαιρεῖται.	Τίς γὰρ σὰρξ δύναται τὸν
[13, 13]	Στωϊκοί· πῦρ δὲ καὶ φῶς	ἀλληγορεῖται	ὁ θεὸς καὶ ὁ λόγος
[13, 12]	γένεσις, ἐν ᾧ τὰ πάντα	συνθεωρεῖται.	Μεταφέροιτο δ´ ἂν τὸ αὐτὸ
[13, 3]	θεῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπ´ ἀνθρώπων	μισεῖται.	Δοκεῖ μοι. Τί δὲ δή;
[13, 2]	εὐλόγως τὴν τῶν πρώτων θεολογίαν	παραιτεῖται	διδάσκει ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς
[13, 12]	τοῦ καθ´ ἡμᾶς περὶ εὐσεβείας	τέτακται	καὶ δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας καὶ
[13, 3]	Διὸ καὶ παρὰ τῷ προφήτῃ	εἰσῆκται	λέγων ὁ θεὸς πρὸς τὸν
[13, 13]	οἷς ὁ χρυσὸς ὁ βασιλικὸς	ἐγκαταμέμικται,	τὸ ἅγιον πνεῦμα. Τόν τε
[13, 12]	οὐχ ὁρόω· περὶ γὰρ νέφος	ἐστήρικται	λοιπὸν ἐμοί· ´στᾶσιν δὲ δεκάπτυχον
[13, 13]	αὖ μέγαν αὖτις ἐπ´ οὐρανὸν	ἐστήρικται	χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´
[13, 12]	δὴ μέγαν αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν	ἐστήρικται	χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´
[13, 7]	καὶ δόξει. Οἷς οὖν οὕτω	δέδοκται	καὶ οἷς μή, τούτοις οὐκ
[13, 7]	σοὶ δὲ εἴ πη ἄλλῃ	δέδοκται,	λέγε καὶ δίδασκε· εἰ δ´
[13, 12]	τελείη καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα	τέτυκται	ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι
[13, 13]	αἴθων, ἓν δὲ τὰ πάντα	τέτυκται,	ἐν ᾧ τάδε πάντα κυκλεῖται,
[13, 12]	Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ τετελεσμένα πάντα	τέτυκται·	καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς
[13, 3]	Ζεὺς ἀγαθῶν τε κακῶν τε	τέτυκται.	Τὴν δὲ τῶν ὅρκων καὶ
[13, 10]	πᾶσι τοῖς εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν	ἐπήγγελται	εἰς κόλπους Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ
[13, 4]	τά τε ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν	καταπεποίκιλται	καὶ δὴ καὶ τοῖς μεγάλοις
[13, 16]	καὶ οὗτοι αὐτοὶ μὲν οὐκέτι	ὀνίνανται,	ἅτε ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι δὲ
[13, 16]	ἅτε ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι δὲ	ὀνίνανται	οἱ τούτους ὁρῶντες διὰ τὰς
[13, 16]	περὶ τῶνδε δόξης ταύτη πη	πέφανται·	τὸ δ´ ἕτερον τῆς τοῦ
[13, 13]	Γενητὸν δὲ καὶ οἱ Στωϊκοὶ	τίθενται	τὸν κόσμον. Τόν τε ὑπὸ
[13, 13]	θεῷ. Ναί, φασίν· ἀλλὰ ὕλην	ὑποτίθενται	οἱ φιλόσοφοι ἐν ταῖς ἀρχαῖς,
[13, 10]	ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶ	λέγονται	ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως τε καὶ
[13, 13]	βαδίζον εἰς γένεσιν, τὴν φύσιν	ὁρίζονται	οἱ Στωϊκοί· πῦρ δὲ καὶ
[13, 13]	δὲ δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ Μοῖραι	πείθονται,	ἀμείλικτοί περ ἐοῦσαι· ἄφθιτε, μητροπάτωρ,
[13, 7]	ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ πολλοὶ	οἴονται,	ἐπειδή γε οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν;
[13, 13]	ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ ὕστατον	ἱλάσκονται.	Χαῖρε, πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ´
[13, 13]	Οὐδὲ θεοῖσι (λέγει) αὐθαίρετα πάντα	πέλονται	νόσφι Διός· κεῖνος γὰρ ἔχει
[13, 13]	ἄνδρες οἱ διάπυροι ἀγγέλους αὐτῷ	βούλονται	δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες τοὺς ἀδίκους
[13, 13]	τοῦ δέοντος αἰεί‘ φησίν, ἀξύνετοι	γίγνονται	ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι
[13, 18]	τε περιπολοῦσι φανερῶς καὶ ὅσοι	φαίνονται,	καθ´ ὅσον ἂν ἐθέλωσι θεοὶ
[13, 6]	γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν τι ὅμοιοι	φαίνονταί	μοι, καὶ τοὺς αὐτοὺς πρεσβεύω
[13, 19]	ὑπ´ ἀνάγκης, οἶμαι, τῆς ἐμφύτου	ἄξονται	πρὸς τὴν ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ
[13, 9]	Ἅιδου νόμοι, οὐκ εὐμενῶς σε	ὑποδέξονται,	εἰδότες ὅτι καὶ ἡμᾶς ἐπεχείρησας
[13, 20]	σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς μανίας	φέρονται.	Εἰς γὰρ σκότον καὶ τὴν
[13, 16]	ἠδίκηκε, τῶν τε εὐεργεσιῶν τιμὰς	φέρονται	κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστος. Οἳ
[13, 9]	τῆς ἄλλης ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν	ἔσονται;	ἀλλὰ δὴ τῶν παίδων ἕνεκα
[13, 19]	οὐδὲν τοιοῦτον κεκτημένου, ὁμοῦ δὴ	ἔσονται,	ὁμοῦ δὲ ἀναμεμιγμένων καὶ ἐν
[13, 3]	ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ	ἀλλαγήσονται·	σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ,
[13, 3]	ἀναφωνεῖ λέγων· Πάντες ὡς ἱμάτιον	παλαιωθήσονται,	καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς,
[13, 9]	οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ	ἐπιμελήσονται	αὐτῶν. πότερον δὲ ἐὰν εἰς
[13, 9]	δὲ ἐὰν εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς,	ἐπιμελήσονται·	ἐὰν δὲ εἰς Ἅιδου ἀποδημήσῃς,
[13, 9]	δὲ εἰς Ἅιδου ἀποδημήσῃς, οὐχὶ	ἐπιμελήσονται,	εἴπερ γέ τι ὄφελος αὐτῶν
[13, 10]	ἃ Σωκράτης διδάσκει, πάντες παντάπασι	διαφθαρήσονται—	εἴ μοι πρὸς ταῦτα εἴποιτε·
[13, 12]	ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ συνεχῶς ἀτάραχοι	καταστήσονται	δι´ ὅλου τοῦ βίου. Σαφέστερον
[13, 13]	ἄσημος γράφει· Οὐδέ ποτ´ ἦμαρ	παύσονται	καμάτου καὶ ὀϊζύος οὐδέ τι
[13, 9]	σοῦ ζῶντος βέλτιον θρέψονται καὶ	παιδεύσονται,	μὴ συνόντος σοῦ αὐτοῖς; οἱ
[13, 16]	τῶν τε ἀδικημάτων διδόντες δίκας	ἀπολύονται,	εἴ τίς τι ἠδίκηκε, τῶν
[13, 3]	πολεμοῦσί τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ	μάχονται	(οὔτε γὰρ ἀληθῆ) εἴ γε
[13, 13]	Ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων	ἀπέχονται	εὐνῆς καὶ φιλότητος; πάλιν τὸ
[13, 3]	κακῶς, ὡς ἄρα θεοί τινες	περιέρχονται	νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς
[13, 16]	τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει	ἀπέρχονται.	Αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν
[13, 9]	δὲ τρεφόμενοι σοῦ ζῶντος βέλτιον	θρέψονται	καὶ παιδεύσονται, μὴ συνόντος σοῦ
[13, 16]	ἐπιθυμίᾳ πάλιν ἐνδεθῶσιν εἰς σῶμα.	Ἐνδοῦνται	δέ, ὥσπερ εἰκός, εἰς τὰ
[13, 16]	εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτου καλλίους	ἀφικνοῦνται,	ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε
[13, 16]	αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ τούτων	ἀφικνοῦνται	εἰς τὴν λίμνην καὶ ἐκεῖ
[13, 16]	καὶ αἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου	αἱροῦνται	ὃν ἂν θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα
[13, 18]	καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων περιόδοις	τελεσφοροῦνται,	σελήνην δ´ ὑπηρέτιν καὶ διάδοχον
[13, 20]	σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν τε	συγκατακέωνται,	οἷός τέ ἐστι μὴ ἀπαρνηθῆναι
[13, 3]	βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς παῖδας	ἀπεργάζωνται	δειλοτέρους. Μὴ γάρ, ἔφη. Ἀλλ´
[13, 16]	ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν ὡς Ἐπειδὰν	ἀφίκωνται	οἱ τετελευτηκότες εἰς τὸν τόπον
[13, 16]	τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν	ἕλωνται	τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον τοῦτον,
[13, 16]	τάδε· Καὶ μέχρι γε τούτου	πλανῶνται,	ἕως ἂν τῇ τοῦ σωματοειδοῦς
[13, 16]	διὰ τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι	γένωνται,	ἐκ τούτων τὰ παραδείγματα γίγνεται·
[13, 21]	αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω. Ἐὰν δὲ	λοιδορῶνται	δύο ἄνδρες καὶ πατάξῃ τις
[13, 20]	καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη	χρῶνται	μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε
[13, 20]	τε καὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ	χρήσωνται,	τάχ´ ἄν που ἐν μέθαις
[13, 13]	ποσσὶ βέβηκε. Ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν	εἴληπται·	Κύριος σώσει πόλεις κατοικουμένας καὶ
[13, 16]	λόγῳ τῆς οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉	συνῆπται.	Ἀλλὰ τοτὲ μὲν ὧδε περὶ
[13, 13]	τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ὡς Οὐχ	εἵμαρται	κακὸν κακῷ φίλον εἶναι οὐδ´
[13, 15]	σχολῆς, ἣν αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ	κατείργασται,	τῆς οἰκείας ὁρμῆς τε καὶ
[13, 10]	τούτου εἴη ἄν, ὦ ἄνδρες	δικασταί;	εἰ γάρ τις ἀφικόμενος εἰς
[13, 9]	ὦ Σώκρατες. ~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´	ΕΣΤΑΙ	ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
[13, 9]	οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον	ἔσται.	ἀλλὰ νῦν μὲν ἠδικημένος ἄπει,
[13, 13]	καὶ ἡ τραγῳδία διὰ τῶνδε·	ἔσται	γάρ, ἔσται κεῖνος αἰῶνος χρόνος,
[13, 21]	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ	ἔσται.	Ἐὰν δὲ τρυγήσῃς τὸν ἀμπελῶνά
[13, 9]	ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν σοι ζῆν	ἔσται;	ἢ πλησιάσεις τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις
[13, 21]	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ	ἔσται,	ἵνα εὐλογήσῃ σε κύριος ὁ
[13, 13]	ποιητική. Οὐχ οὕτως τις μέγας	ἔσται	καὶ καθ´ Ἕλληνας ὡς ὑπερέχειν
[13, 21]	τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ	ἔσται.	Καὶ ταῦτα μὲν τὰ παρὰ
[13, 13]	τραγῳδία διὰ τῶνδε· ἔσται γάρ,	ἔσται	κεῖνος αἰῶνος χρόνος, ὅταν πυρὸς
[13, 13]	ἐκλίπῃ τὸ πᾶν, φροῦδος μὲν	ἔσται	κυμάτων ἅπας βυθός, γῆ δὲ
[13, 21]	ἔξω ἐπὶ ῥάβδου αὐτοῦ, ἀθῷος	ἔσται	ὁ πατάξας· πλὴν τῆς ἀργίας
[13, 13]	ἦν αἰεὶ καὶ ἔστι καὶ	ἔσται,	πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ
[13, 13]	τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον·	μεσταὶ	δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί.
[13, 12]	τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶσιν ἄρρητον·	μεσταὶ	δὲ θεοῦ πᾶσαι μὲν ἀγυιαί,
[13, 6]	τὰς δὲ πονηρὰς μή; Ναί.	Χρησταὶ	δὲ οὐχ αἱ τῶν φρονίμων,
[13, 19]	μανθάνειν· καί· Τοῖς μὲν παισὶν	ὀρχησταί,	ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες ἂν εἶεν
[13, 13]	τι δεικνύουσαι, καθάπερ οἱ σοφοὶ	παλαισταί,	ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´ οἱ μὲν
[13, 3]	σὺ ἐν τῷ παρόντι, ἀλλ´	οἰκισταὶ	πόλεως. Οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν
[13, 13]	ἀθανάτων, σέο δ´ οὔ τις	ἐρήρισται	κράτος ἄλλος. Ναὶ μὴν καὶ
[13, 16]	καὶ πρὸς τῶν αὐτοῦ γνωρίμων	κατέγνωσται,	ὡς μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ τῶν
[13, 16]	ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας.	Αὗται	δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ,
[13, 12]	περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν αὐτῇ.	Διηρμήνευται	γὰρ πρὸ Δημητρίου τοῦ Φαληρέως
[13, 13]	φυλάξατε. Ἀκόλουθοι δ´, οἶμαι, καὶ	θεραπευταὶ	θεοῦ πάντες οἱ ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν
[13, 3]	καὶ τῶν ἄλλων παθημάτων ἥκιστα	ἀλλοιοῦται.	Ἔστι ταῦτα. Πᾶν δὴ τὸ
[13, 3]	ἐπὶ τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ, εἴπερ	ἀλλοιοῦται·	οὐ γάρ που ἐνδεᾶ γε
[13, 3]	καὶ ἀλλοιοῖ; Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ	ἀλλοιοῦται.	Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν
[13, 3]	ὑγιέστατόν τε καὶ χαριέστατον ἥκιστα	ἀλλοιοῦται;	Πῶς δ´ οὔ; Ψυχὴν δὲ
[13, 3]	ἄλλου τὰ ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα	ἀλλοιοῦταί	τε καὶ κινεῖται, οἷον σῶμα
[13, 16]	ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων· οὐ γὰρ	πτεροῦται	πρὸ τοσούτου χρόνου, πλὴν ἡ
[13, 13]	Ὅπως δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ	ἐκπυροῦται,	σαφῶς διὰ τούτων δηλοῖ· Θάλασσα
[13, 15]	ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ τὴν φύσιν	ἰσοῦται	τῷ πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον ὁμοίως
[13, 21]	δὲ θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα μὲν	ἐζημίωται	θανάτῳ οὐχ ὁ παρακινήσας τι
[13, 15]	τῆς οἰκείας λήξεως· εἰ δ´	ἠλλοίωται,	οὐδ´ ἦν τὴν ἀρχὴν ἀπαθὴς
[13, 13]	τείρεα πάντα, τά τ´ οὐρανὸς	ἐστεφάνωται.	Ὁ γὰρ διὰ τῶν ποιημάτων
[13, 18]	τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων	ἀνάψαι	τὰς αἰτίας. Ὧν τὴν ἄγνοιαν
[13, 3]	γράφων οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ	γράψαι.	Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς ἔχει
[13, 14]	γράφων οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ	γράψαι.	Καὶ πάλιν· Πρῶτον μέν, ἦν
[13, 13]	ἔχον βόες ἠὲ λέοντες ἢ	γράψαι	χείρεσσι καὶ ἔργα τελεῖν ἅπερ
[13, 17]	τοῦ Πλατωνικοῦ Περὶ ψυχῆς προκείσθω.	Σκέψαι	δὲ πρὸς τοῖς εἰρημένοις καὶ
[13, 13]	ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ δὲ σκότει	καλύψαι	καθαρὸν ἁμέρας σέλας. Ὁ μόνος
[13, 13]	καλεῖται. Καὶ ἐν μὲν τῇ	μονάδι	συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον καὶ γῆν
[13, 13]	παραδείγματος. Καὶ τὸν μὲν ἀνατίθησι	μονάδι,	ὡς ἂν νοητόν, τὸν δὲ
[13, 13]	ἂν νοητόν, τὸν δὲ αἰσθητὸν	ἑξάδι·	γάμος γὰρ παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις,
[13, 18]	θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων ἐν	Ἐπινομίδι·	Τίνα δὴ καὶ σεμνύνων ποτὲ
[13, 1]	θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων ἐν	Ἐπινομίδι	τούτοις τοῖς ῥήμασιν· ~βʹ ΕΤΙ
[13, 13]	μὴ φίλον. Ὅπερ κἀν τῷ	Λύσιδι	ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς ἐν ἀδικίᾳ
[13, 3]	Ἑλλήνων μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ	Θέτιδι	καὶ Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς οἱ
[13, 13]	ἐξιλάσασθαι, λισσομένη πολλοῖσι λόγοις καὶ	μήτιδι	πυκνῇ. Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων νηοὺς
[13, 8]	ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ	ΕΙ	ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ
[13, 8]	μὲν ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι,	εἰ	ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντές σε ὡμολογηκέναι
[13, 13]	ὡς ἡ〉 γνωστικὴ παραδίδωσιν ἀλήθεια,	εἰ	ἄλλο τι δεικνύουσαι, καθάπερ οἱ
[13, 7]	προφήτης δὲ παρ´ Ἑβραίοις φησίν·	Εἰ	ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά·
[13, 13]	εἰκόνος ἀνθρώπινος νοῦς. Ἑτέρῳ δ´	εἰ	βούλει παραλαβεῖν ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν,
[13, 13]	Μία ἀρχὰ πάντων ἐστὶν ἀγένητος·	εἰ	γὰρ ἐγένετο, οὐκ ἂν ἦν
[13, 10]	εἴη ἄν, ὦ ἄνδρες δικασταί;	εἰ	γάρ τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου,
[13, 17]	ἀλλ´ οὐκ ἀθάνατον τὴν ψυχήν.	Εἰ	γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται μηδὲν τῶν
[13, 3]	νέους, ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι,	εἰ	δ´ ἀνάγκη τις ἦν λέγειν,
[13, 10]	οὕτω εἶναι ἢ μία νύξ.	εἰ	δ´ αὖ οἷον ἀποδημῆσαί ἐστιν
[13, 15]	τεχθείη, λογικοὶ δὲ οἱ δαίμονες.	Εἰ	δ´ ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων
[13, 7]	ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ δίδασκε·	εἰ	δ´ ἐμμένεις τοῖς πρόσθεν, τὸ
[13, 18]	μόνους εἶναι τούτους θεοὺς ὑποτοπήσαντες.	Εἰ	δ´ ἐσπούδασαν διὰ τῆς ἀπλανοῦς
[13, 15]	ἂν ἐτράπη τῆς οἰκείας λήξεως·	εἰ	δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´ ἦν τὴν
[13, 15]	τὴν ἀρχὴν ἀπαθὴς τὴν φύσιν·	εἰ	δ´ οὐ τοιάδε ἦν, καὶ
[13, 15]	γένοιτο πικρὸν ἀπὸ τοῦ γλυκέος;	εἰ	δὲ δὴ σκότους παντὸς καὶ
[13, 15]	ἂν τῆς τῶν κρειττόνων φύσεως;	εἰ	δὲ ἐκ τῆσδε ἦν, οὐδ´
[13, 9]	ἴσως, ἂν μή τινα λυπήσῃς·	εἰ	δὲ μή, ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες,
[13, 6]	εἰ μετά τινος ὀρθότητος εἴη·	εἰ	δὲ μή, ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ
[13, 3]	τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν.	Εἰ	δέ πη τὸν τοῦ θεοῦ
[13, 3]	ὀπίσω ἡ ἄμπελος ἡ ἀλλοτρία;	Εἰ	δέ που λέγοιτο κακὰ τοῖς
[13, 16]	ἕλοιτ´ ἂν οὓς ἂν ἐθέλοι;	εἰ	δὲ τὰ καθ´ ἡδονὴν μέλλοι
[13, 13]	εἶναι θεόν. Ἔστιν γάρ, ἔστιν·	εἰ	δέ τις πράττει κακῶς, κακὸς
[13, 17]	συνέστη ἐν χρόνῳ φύσει χωριζομένου.	Εἰ	δὲ τοῦτο, φθαρτὴν ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´
[13, 21]	μὲν οἱ τοῦ φιλοσόφου νόμοι.	Εἰ	δὲ χρὴ καὶ τοὺς Μωσέως
[13, 20]	αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι,	εἰ	δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν δὴ
[13, 10]	ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα ταύτῃ τῇ νυκτὶ	εἰ	δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον
[13, 8]	μὲν ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ ἀγανακτῶν	εἰ	δέοι τεθνάναι σε, ἀλλὰ ᾑροῦ,
[13, 3]	εἶναι τὸν θεὸν κακῶν αἴτιον,	εἰ	δὴ ὁ θεὸς Θάνατον οὐκ
[13, 18]	καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς βάθος.	Εἰ	δὴ οὖν μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα
[13, 0]	καὶ διαβολῆς εὐλόγου αἰτίαν ἀπολυσόμενος,	εἰ	δή τις ἡμῖν ἐπικαλῶν φαίη,
[13, 10]	τῶν πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων· καὶ	εἰ	δή τῳ σοφώτερός του φαίην
[13, 15]	ἦν, καὶ πῶς θεοὶ εἶεν,	εἰ	δὴ φαύλης οἷοί τε εἰσὶ
[13, 10]	με, λέγων πρὸς ὑμᾶς ὡς	εἰ	διαφευξοίμην, ἤδη ἂν ὑμῶν οἱ
[13, 14]	γοῦν βραχύ τι τῆς φιλαυτίας	εἰ	ἐθελήσαις ὑφεῖναι καὶ φῶς αὐτὸ
[13, 13]	ἀνθρώπους κυβερνᾷ, κατὰ τρόπον σῴζει·	εἰ	Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι καὶ
[13, 3]	ὑπὸ τοῦ υἱέος οὐδ´ ἂν	εἰ	ἦν ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως
[13, 3]	ἔργα ἐατέον αὐτὰ λέγειν, ἢ	εἰ	θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν
[13, 10]	κακά ἐστιν, ἃ μὴ οἶδα	εἰ	καὶ ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε
[13, 18]	τὰ ἐμοὶ φίλα καὶ συγγενῆ,	εἰ	καὶ μὴ τὰ ἴσα διόλου,
[13, 4]	τίς με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν	εἰ	καὶ σοὶ ταῦτα συνδοκεῖ τῷ
[13, 18]	σεσεμνολογημένα ἐν Φαίδρῳ. Σὺ δ´,	εἰ	καὶ τούτων ἐπακοῦσαι ποθεῖς, ἀνάγνωθι
[13, 3]	ὡς οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα,	εἰ	λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα ἡμῖν οὔτε
[13, 3]	ταῦτα ἐν τῇ ἑαυτοῦ πόλει,	εἰ	μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν,
[13, 3]	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,	εἰ	μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς
[13, 3]	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,	εἰ	μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς
[13, 5]	ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ.	Εἰ	μὲν γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων
[13, 3]	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν. Ἀλλ´	εἰ	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν
[13, 3]	ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν, ἀλλ´	εἰ	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν
[13, 6]	ἡ προθυμία σου πολλοῦ ἀξία,	εἰ	μετά τινος ὀρθότητος εἴη· εἰ
[13, 6]	ἢ ξύμπαντας τοὺς ἄλλους; ᾧ	εἰ	μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ
[13, 8]	ἐν οἷς ἐξῆν σοι ἀπιέναι,	εἰ	μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖς μηδὲ δίκαιαι
[13, 13]	προνομίαν ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα τούτοις,	εἰ	μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς ἡμῶν, οὐκ
[13, 13]	υἱὸν τὸν αὐτοῦ, διὰ τούτων·	Εἰ	μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου
[13, 12]	τις ἴδοι θνητῶν μερόπων κραίνοντα,	εἰ	μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου
[13, 13]	ταύτην φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται,	εἰ	μή τι τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος
[13, 15]	τε εἰσὶ μετέχειν μοίρας; ἀλλ´	εἰ	μήτε τῆς τῶν κρειττόνων ἀπορροίας
[13, 10]	οὐ καλῶς λέγεις, ὦ ἄνθρωπε,	εἰ	οἴει δεῖν κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ
[13, 3]	ὅτι τό γε ἀληθῶς ψεῦδος,	εἰ	οἷόν τε τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες
[13, 10]	εἴην εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,	εἰ	ὅτε μέν με οἱ ἄρχοντες
[13, 10]	ἁλῷς ἔτι τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ.	εἰ	οὖν με, ὅπερ εἶπον, ἐπὶ
[13, 10]	ἄλλας ἡμέρας τε καὶ νύκτας.	εἰ	οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατός ἐστι,
[13, 19]	περὶ τὰ νῦν δὴ λεγόμενα,	εἰ	πράξεται ᾗ λέγεται. Καὶ μάλα,
[13, 6]	οὖν ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά;	εἰ	πρῶτον μὲν τοῦτον τὸν λόγον
[13, 10]	πως, ὡς ἐγᾦμαι· ὦ παῖ,	εἰ	τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ τὸν
[13, 21]	ἄλλως δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην,	εἰ	τὸν ἴδιον δοῦλον θυμῷ φονεύσειε.
[13, 13]	ὲ} ἀσεβῶν εἶναι ὅρον. Καὶ	εἰ	τοὺς δύο καλύψει ἡ γῆ,
[13, 10]	γὰρ οὐδεὶς τὸν θάνατον οὐδ´	εἰ	τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον
[13, 13]	δέμας τε· καὶ πάλιν· Ἀλλ´	εἰ	χεῖρας ἔχον βόες ἠὲ λέοντες
[13, 3]	καὶ μάχονται (οὔτε γὰρ ἀληθῆ)	εἴ	γε δεῖ ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας
[13, 13]	περὶ τοῦ καταστησαμένου τὴν ἡγεμονίαν,	εἴ	γε καὶ τὰ καθολικώτατα τῶν
[13, 10]	φοβήσομαι οὐδὲ φεύξομαι· ὥστε οὐδ´	εἴ	με νῦν ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ
[13, 10]	Σωκράτης διδάσκει, πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται—	εἴ	μοι πρὸς ταῦτα εἴποιτε· ὦ
[13, 7]	ἔτι δοκεῖ. Καὶ σοὶ δὲ	εἴ	πη ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ
[13, 3]	τε καὶ οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´	εἴ	πως μέλλοιμεν πείσειν, ὡς οὐδεὶς
[13, 13]	Προμηθέως. Πάλιν τε ὁ αὐτός·	Εἴ	σε‘ ἔφη, Προμηθεὺς ἔπλασε καὶ
[13, 6]	ὦ Κρίτων, κοινῇ μετὰ σοῦ,	εἴ	τί μοι ἀλλοιότερος φανεῖται, ἐπειδὴ
[13, 10]	θάνατος. ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι,	εἴ	τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν
[13, 5]	ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον καὶ ὅστις〉	εἴ	τις ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν
[13, 10]	καὶ Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ	εἴ	τις ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ
[13, 3]	Ἔχει γάρ, ἔφη, λόγον· ἀλλ´	εἴ	τις αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη
[13, 13]	ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος βίον δίδωσιν.	Εἴ	τις δὲ θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν
[13, 13]	κωμικὸς αὐταῖς γράφει ταῖς λέξεσιν·	εἴ	τις δὲ θυσίαν προσφέρων, ὦ
[13, 6]	αὐτήν, ἢ τῇ τοῦ ἑνός,	εἴ	τίς ἐστιν ἐπαΐων, ὃν δεῖ
[13, 16]	τε ἀδικημάτων διδόντες δίκας ἀπολύονται,	εἴ	τίς τι ἠδίκηκε, τῶν τε
[13, 3]	ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς	εἶ,	καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ
[13, 6]	γάρ, ὅσα γε τἀνθρώπεια, ἐκτὸς	εἶ	τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν αὔριον, καὶ
[13, 3]	τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει	ἀεὶ	ἁπλῶς ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ.
[13, 3]	οἷος τυγχάνει ὢν ὁ θεός,	ἀεὶ	δή που ἀποδοτέον, ἐάν τέ
[13, 13]	ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον, ἄμεμπτον,	ἀεὶ	διαμένον. Ὁ δὲ αὐτὸς κατὰ
[13, 17]	συναχθέντα ἀδύνατον ἐν τῷ αὐτῷ	ἀεὶ	εἶναι, μὴ τρίτου τινὸς τῆς
[13, 17]	τινὸς τῆς τῶν ὄντων οὐσίας	ἀεὶ	ἐνόντος αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ
[13, 10]	τε καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν	ἀεὶ	ἐντυγχάνω ὑμῶν, λέγων οἷάπερ εἴωθα.
[13, 21]	ὅ τι μὴ κατέθετο‘ ἐκεῖνος	ἀεὶ	ζημιούσθω. Ἐὰν δὲ δοῦλος μὴ
[13, 16]	τι ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου καὶ	ἀεὶ	κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας
[13, 16]	τοιῷδε τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου καὶ	ἀεὶ	κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης οὐσίας,
[13, 15]	ἐξ ἀπορροίας τῆς ἀγενήτου καὶ	ἀεὶ	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως
[13, 13]	ἔμπεδα πάντα φύηται· καί μιν	ἀεὶ	πρῶτόν τε καὶ ὕστατον ἱλάσκονται.
[13, 13]	χρήσιμον, καλόν, δέον, αὐστηρόν, αὐθέκαστον,	ἀεὶ	συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον,
[13, 6]	οὐ μόνον νῦν, ἀλλὰ καὶ	ἀεὶ	τοιοῦτος οἷος τῶν ἐμῶν μηδενὶ
[13, 16]	Ἅιδου ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, τοῖς	ἀεὶ	τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ
[13, 16]	καὶ φοβερώτατα πάθη πάσχοντας τὸν	ἀεὶ	χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα ἀνηρτημένους ἐκεῖ
[13, 16]	καὶ τοσαύτην δίκην εἰς τὸν	ἀεὶ	χρόνον μετὰ τὴν ἐνθένδε τελευτὴν
[13, 13]	πλανωμένους πορεία ἐπὶ τὸν οὐρανὸν	ἄγει,	τουτέστι τὴν ὀγδόην κίνησίν τε
[13, 14]	καὶ τὰ τούτοις ἑπόμενα. Οἷς	ἐπάγει·	Ἢ Δία καθευδόντων τῶν ἄλλων
[13, 19]	πάλιν κἀνταῦθα περὶ τῶν θηλειῶν	ἐπάγει	λέγων· Θηλείας δὲ περὶ τούτων
[13, 18]	ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ συνέστησαν. Καὶ	ἐπάγει	λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ λογισμῷ
[13, 13]	μέτρον ἂν εἴη. Εἶτα ὑποβὰς	ἐπάγει	πάλιν· Πᾶς γὰρ δὴ ἀγαθὸς
[13, 1]	ἔφησεν εἶναι θεῶν, δι´ ὧν	ἐπάγει	φάσκων καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ
[13, 19]	ὡς καὶ εἰς τὸν γυμνικὸν	εἰσάγει	τὰς γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ πη
[13, 13]	δὲ ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ θεοῖσι	(λέγει)	αὐθαίρετα πάντα πέλονται νόσφι Διός·
[13, 12]	ἐπὶ ἔργον ἐγείρει μιμνήσκων βιότοιο·	λέγει	δ´ ὅτε βῶλος ἀρίστη βουσί
[13, 12]	ἀρίστη βουσί τε καὶ μακέλῃσι,	λέγει	δ´ ὅτε δεξιαὶ ὧραι καὶ
[13, 16]	περὶ τὰ σώματα μεριστῆς φύσεως.	Λέγει	δ´ οὖν αὐτοῖς ῥήμασιν ἐν
[13, 21]	τὸν ἴδιον δοῦλον θυμῷ φονεύσειε.	Λέγει	δ´ οὖν· Δοῦλον δὲ κτείνας
[13, 19]	τὴν συμμαχίαν τὴν παρὰ τοῦδε.	λέγει	δ´ οὖν· Ἐὰν μὴ κύριος
[13, 16]	τῷ λόγῳ ἄνευ τινὸς ἀποδείξεως.	Λέγει	δ´ οὖν ἐν μὲν τῷ
[13, 18]	ὄντας καὶ λυθῆναι οἵους τε;	Λέγει	δ´ οὖν πάλιν ἐν Τιμαίῳ·
[13, 12]	ἐπὶ πάντων εἶναι τὸν θεόν.	Λέγει	δ´ οὕτως· Φθέγξομαι οἷς θέμις
[13, 13]	τεταρταίους δὲ τὰς ψυχὰς ἀπιέναι	λέγει,	δηλῶν τὴν διὰ τῶν τεσσάρων
[13, 3]	Διός· οὐδ´ αὖ, ὡς Αἰσχύλος	λέγει,	ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι
[13, 12]	ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν	λέγει·	Ἑβδομάτη δ´ αὖτις λαμπρὸν φάος
[13, 12]	φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ οὕτω	λέγει·	Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ·
[13, 13]	δ´ αὐτὸς Ὀρφεὺς καὶ ταῦτα	λέγει·	Εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας
[13, 13]	τῆς Τηθύος καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ	λέγει·	Ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων
[13, 13]	Ἡσίοδός τε ἐπὶ τῆς Πανδώρας	λέγει	Ἥφαιστον δὲ κέλευσε περικλυτὸν ὅττι
[13, 13]	ἐκείνην γραφήν· Τίνι με ὡμοιώσατε;	λέγει	κύριος‘ Θεὸν οὐδενὶ ἐοικέναι φησί,
[13, 13]	μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν;	λέγει	κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ
[13, 13]	γῆς μὲν τὸ σῶμα διαπλάττεσθαι	λέγει	Μωσῆς, ὃ γήϊνόν φησιν ὁ
[13, 13]	Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος κατὰ λέξιν	λέγει·	Ὁ γοῦν πάντα σείων καὶ
[13, 13]	δὲ ἥμισυ πρηστήρ. Δυνάμει γὰρ	λέγει,	ὅτι τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ
[13, 13]	ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους	λέγει	ποιητική. Οὐχ οὕτως τις μέγας
[13, 18]	ἂν ἐθέλωσι θεοὶ γένεσιν ἔσχον,	λέγει	πρὸς αὐτοὺς ὁ τόδε τὸ
[13, 20]	ἀκόλαστος ἵππος ἔχει ὅ τι	λέγει	πρὸς τὸν ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ
[13, 13]	μὲν οὖν οὕτω περὶ αὐτῆς	λέγει·	Πρῶτον ἕνη τετράς τε καὶ
[13, 13]	δεκάτῳ τῶν Νόμων ὁ Πλάτων	λέγει	ταῖσδε ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν
[13, 13]	ἐπὶ τῇ πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι	λέγει.	Τάχα μὲν οὐ τὴν ἀνάστασιν,
[13, 13]	εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν Ἀμφίων	λέγει	τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς δὲ
[13, 13]	τε ἐν Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα	λέγει	τὸν δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ πως·
[13, 13]	τούτων δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘	λέγει,	τὸν καὶ τὰς προκοπὰς κατ´
[13, 13]	ἐπὶ τέλει γὰρ τοῦ Τιμαίου	λέγει·	Τῷ κατανοουμένῳ τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι
[13, 13]	ἀγαθοὺς πάντας ἀλλήλων εἶναι φίλους	λέγει.	Φησὶ γὰρ ἐν τῷ Φαίδρῳ
[13, 13]	Τοιαῦτα καὶ ὁ Πάριος Ἀρχίλοχος	λέγει·	Ὦ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ
[13, 13]	ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος Ὀρφεὺς	λέγει·	ᾧ πειθόμενος ὁ κωμικὸς Δίφιλος
[13, 13]	τοῦ λόγου ἐν τῇ Πολιτείᾳ	λέγει	ὧδέ πως· ὁ βίος ἀνθρώποις
[13, 13]	ἔπειτα χρόνον. Καὶ μετὰ βραχέα	ἐπιλέγει·	Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι ἡμᾶς, ὡς
[13, 18]	ἡ θατέρου περίοδος ᾔει. Καὶ	ἐπιλέγει·	Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις σώματα δεθέντα
[13, 19]	συγγίνεσθαι ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ	ἐπιλέγει·	Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν μὴ
[13, 20]	κόσμιοι ὄντες. Εἶτα μεθ´ ἕτερα	ἐπιλέγει·	Ἐὰν δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε
[13, 19]	μήτε παῖδα γονέα. Καὶ ἑξῆς	ἐπιλέγει·	Εἰκὸς μὲν τοίνυν, ἦν δ´
[13, 10]	οἷάπερ εἴωθα. Καὶ μετὰ βραχέα	ἐπιλέγει·	Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ τῇδε, ὡς
[13, 20]	πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει. Καὶ	ἐπιλέγει	ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως
[13, 19]	τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι. Καὶ	ἐπιλέγει	ἑξῆς· Ὁ δὲ γελῶν ἀνὴρ
[13, 12]	ἀλήθειαν. Τούτοις ἑξῆς μεθ´ ἕτερα	ἐπιλέγει·	Ἐχομένως δ´ ἐστὶν ὡς ὁ
[13, 3]	τῶν δημιουργημάτων ὁ θαυμάσιος Μωσῆς	ἐπιλέγει·	Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι
[13, 19]	τῇ πόλει μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς	ἐπιλέγει·	Ὅταν δὲ δή, οἶμαι, αἵ
[13, 14]	τὰ ἑξῆς· δι´ ὧν τε	ἐπιλέγει·	Πάλιν δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ
[13, 18]	ὑπὸ τοῦ ξυνδήσαντος γενέσθαι. Εἶτ´	ἐπιλέγει·	Ψυχὴν δὲ εἰς τὸ μέσον
[13, 5]	καὶ ὅστις〉 εἴ τις ἄλλος,	θεολογεῖ	κακῶς, αὐτὸν δὲ τὸν Σωκράτην
[13, 12]	ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ	ΩΜΟΛΟΓΕΙ	ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ ΤΩΝ
[13, 13]	κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ στερεὸν οὐρανὸν	ἐδημιούργει	(τὸ δὲ στερεὸν αἰσθητόν) γῆν
[13, 13]	Πυθαγόρειος δὲ ἦν, λέγων· οὐδὲν	ἐκφεύγει	τὸ θεῖον, τοῦτο γινώσκειν σε
[13, 7]	ἢ οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς ἄρα	δεῖ	ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα. Οὐδὲ ἀδικούμενον
[13, 7]	πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή γε οὐδαμῶς	δεῖ	ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται. Τί δὲ
[13, 3]	ἐχθροὺς ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ γε	δεῖ.	Ἀλλὰ δι´ οἰκείων ἄνοιαν ἢ
[13, 7]	μαρτυρίῳ διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΔΕΙ	ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ ΗΜΑΣ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ·
[13, 13]	τὸ θεῖον, τοῦτο γινώσκειν σε	δεῖ·	αὐτός ἐσθ´ ἁμῶν ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ
[13, 3]	ἐγώ, ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους.	Δεῖ	γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον
[13, 14]	μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους.	Δεῖ	γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν τύπον
[13, 12]	μεταξύ τινα εἰπὼν ἐπιφέρει λέγων·	Δεῖ	γὰρ λαμβάνειν τὴν θείαν φωνὴν
[13, 3]	μέλεσιν ἐάν τε ἐν τραγῳδίᾳ.	Δεῖ	γάρ. Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὁ θεὸς
[13, 13]	ἐκεῖνος καὶ φρένας κούφας ἔχει.	Δεῖ	γὰρ τὸν ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι,
[13, 3]	τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ	δεῖ	γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ
[13, 7]	ὦ Κρίτων, ἢ οὔ; Οὐ	δεῖ	δήπου, ὦ Σώκρατες. Τί δέ;
[13, 19]	νομοθετεῖ· Ἐν δὲ τούτοις πᾶσι	δεῖ	διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας
[13, 3]	τῶν δὲ κακῶν ἄλλ´ ἄττα	δεῖ	ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ´ οὐ
[13, 6]	πότερον τῇ τῶν πολλῶν δόξῃ	δεῖ	ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι αὐτήν,
[13, 7]	πολλοὶ εἴτε μὴ καὶ εἴτε	δεῖ	ἡμᾶς ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν
[13, 3]	(οὔτε γὰρ ἀληθῆ) εἴ γε	δεῖ	ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν
[13, 10]	οὔ. Καὶ παρ´ ἡμῖν Πειθαρχεῖν	δεῖ	θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις εἴρηται
[13, 6]	εἴ τίς ἐστιν ἐπαΐων, ὃν	δεῖ	καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον
[13, 19]	γὰρ τούτων διδασκάλους τε εἶναι	δεῖ	κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ τῆς
[13, 18]	τετυφωμένης φιλοσοφίας τετιμήκαμεν. Τί με	δεῖ	μηκύνειν καὶ τἄλλα τοῦ Πλάτωνος
[13, 3]	τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς	δεῖ	μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ´ οὓς
[13, 7]	Καλῶς λέγεις. Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν	δεῖ	οὔτε κακῶς ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων,
[13, 12]	γὰρ τοῖς φιλοσόφοις ὁμολογεῖται διότι	δεῖ	περὶ θεοῦ διαλήψεις ὁσίας ἔχειν,
[13, 3]	δεύτερον τύπον εἶναι ἐν ᾧ	δεῖ	περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ
[13, 12]	δύναμις τοῦ θεοῦ. Καθὼς δὲ	δεῖ,	σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν διὰ τῶν
[13, 13]	αὐτὸς αὐτούς, ὅ τι ποιεῖν	δεῖ	συμφέρον. Οὐ γὰρ ἄνθρωπος τέχναν
[13, 8]	ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΔΕΙ	ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ
[13, 20]	μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός. Τί	δεῖ	τὰ νῦν ἀπελέγχειν, ὡς παρεὶς
[13, 6]	ἑκάστῳ προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΔΕΙ	ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ
[13, 13]	ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν	δεῖ	τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι
[13, 6]	ἢ οὔ, ὅτι ταῖς μὲν	δεῖ	τῶν δοξῶν προσέχειν τὸν νοῦν,
[13, 7]	φαίνεται. Τί δὲ δή; κακουργεῖν	δεῖ,	ὦ Κρίτων, ἢ οὔ; Οὐ
[13, 10]	ἢ ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ, ἐνταῦθα	δεῖ,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν,
[13, 13]	γὰρ οὗτος ὕστερον δώσει δίκην.	Συνᾴδει	δὲ τούτοις καὶ ἡ τραγῳδία
[13, 13]	τε περὶ τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει	συνᾴδει	ἥδε ἡ ἐν τῷ δεκάτῳ
[13, 13]	καὶ Ἡσίοδος δι´ ὧν γράφει	συνᾴδει	τοῖς προειρημένοις· Μάντις δ´ οὐδείς
[13, 9]	κακὰ ἐργασάμενος τούτους οὓς ἥκιστα	ἔδει,	σαυτόν τε καὶ τοὺς φίλους
[13, 13]	οὐσίας {α} ἰδίως ποιὸν κόσμον	ᾔδει,	φανερὸν ποιεῖ λέγων οὕτως· Κόσμον
[13, 10]	ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι	Παλαμήδει	καὶ Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ
[13, 12]	αὐτῷ δὲ χάρις καὶ μῖσος	ὀπηδεῖ·	καὶ πόλεμος καὶ λοιμὸς ἰδ´
[13, 16]	διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν ἀνθρώπου	εἴδει	ἐβίωσαν βίου. Τῷ δὲ χιλιοστῷ
[13, 3]	τοῦ θεοῦ λόγον εἰσάγουσιν ἐν	εἴδει	καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον, λεκτέον
[13, 20]	ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους τῶν πτερῶν	ἄρδει	τε καὶ ὥρμησε πτεροφυεῖν καὶ
[13, 13]	κέλευσε περικλυτὸν ὅττι τάχιστα γαῖαν	ὕδει	φύρειν, ἐν δ´ ἀνθρώπου θέμεν
[13, 3]	Δοιοὶ πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς	οὔδει	κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν,
[13, 13]	δράματι ὁ αὐτὸς καὶ τάδε	τραγῳδεῖ·	Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν
[13, 14]	χάριν ἀπολειπτέος μὲν ἡμῖν οὗτος,	δέει	θανάτου τὸν Ἀθηναίων δῆμον καθυποκρινάμενος·
[13, 14]	δὲ ἡ ἄλογος ἐθέλει πίστις,	δέει	τῆς ἀπὸ τῶν νόμων τιμωρίας
[13, 15]	ἔνθεν αὐτοὺς καὶ θεοὺς εἶναι	δοξάζει.	Τούτων δὲ ἕτερον εἶναι τὸ
[13, 13]	καὶ σύζυγον νοῆσαι τοῦ θεοῦ·	παραφράζει	δὲ ἐκείνας τὰς προφητικὰς γραφάς,
[13, 13]	κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν καὶ Πλάτων	ἐθίζει	Τὰς βελτίστας φύσεις ἀφικνεῖσθαι πρὸς
[13, 16]	τόπον οἷ ὁ δαίμων ἕκαστον	κομίζει,	καὶ οἳ μὲν ἂν δόξωσι
[13, 13]	ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου ζῴδια, εὔνουν	νομίζει	τὸν θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι}
[13, 11]	ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ ταῦτα δὲ	ἁρμόζει	ἐπὶ τῇ τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ,
[13, 13]	ἀριθμῷ καὶ λογισμῷ· ταῦτα γὰρ	σῴζει	βροτούς. εἶτα διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ
[13, 13]	λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾷ, κατὰ τρόπον	σῴζει·	εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι
[13, 18]	περιφοράς, ἃς ἡ θατέρου περίοδος	ᾔει.	Καὶ ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις
[13, 13]	οὔτε χέρνιβος θιγὼν πρὸς λέκτρον	ᾔει	καρδίαν ὠδαγμένος, ὅλην δ´ ἐκείνην
[13, 17]	ἄλλην πάντων κοινωνίαν τῇ τε	ἀπαθεῖ	οὐσίᾳ πρὸς τὴν παθητήν, τὰ
[13, 17]	δὲ Πλάτων τῷ φύσει αὐτῆς	ἀπαθεῖ	προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι.
[13, 21]	ἅτερος ἔφευγε τὰ δύο, φευγέτω,	μεγέθει	θυμοῦ πλείω τιμωρηθεὶς χρόνον. Εἶθ´
[13, 14]	τοῦ ψεύδους τῷ τῆς φύσεως	ἀληθεῖ	συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ μὴ ἀνευρεῖν
[13, 3]	περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ	ἀληθεῖ	τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω
[13, 13]	οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν	αἰεὶ	καὶ ἔστι καὶ ἔσται, πῦρ
[13, 13]	Ἡράκλειτος· Τοῦ λόγου τοῦ δέοντος	αἰεί‘	φησίν, ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ
[13, 9]	καὶ οἱ νόμοι; καὶ οὐκ	οἴει	ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ τοῦ Σωκράτους
[13, 3]	πω, ἦ δ´ ὅς, μανθάνω.	Οἴει	γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν
[13, 10]	καλῶς λέγεις, ὦ ἄνθρωπε, εἰ	οἴει	δεῖν κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν
[13, 3]	καὶ τοὺς ἐλάττους. Ἢ οὐκ	οἴει;	Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ
[13, 14]	καὶ τοὺς ἐλάττους· ἢ οὐκ	οἴει;	Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ
[13, 3]	ὅδε; ἆρα γόητα τὸν θεὸν	οἴει	εἶναι καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς
[13, 16]	θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι· ἢ οὐκ	οἴει;	Πάνυ μὲν οὖν εἰκὸς λέγεις.
[13, 13]	τινα περὶ τῆς κρίσεως διαλέγεται·	Οἴει	σὺ τοὺς θανόντας, ὦ Νικήρατε,
[13, 10]	κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης. μὴ αὐτὸν	οἴει	φροντίσαι θανάτου καὶ κινδύνου; Οὕτω
[13, 13]	ἰδίως ποιὸν κόσμον ᾔδει, φανερὸν	ποιεῖ	λέγων οὕτως· Κόσμον τὸν αὐτὸν
[13, 3]	Ὃ δέ γε μηδὲν κακὸν	ποιεῖ,	οὐδ´ ἄν τινος εἴη κακοῦ
[13, 3]	δὲ μὴ βλάπτει, κακόν τι	ποιεῖ;	Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ δέ γε
[13, 20]	συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ, οἷον εἰκός,	ποιεῖ	τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ ταῦτα.
[13, 12]	γάρ, οὕτως αὐτὰ συνέχει καὶ	μεταποιεῖ.	Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν αὐτὴν ἔννομον
[13, 9]	ἔχῃς ταῦτα πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς	ἐκεῖ	ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ ἐνθάδε σοι
[13, 3]	ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται	ἐκεῖ	αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ νῦν πω,
[13, 9]	ἄλλῳ τῶν σῶν οὐδενί, οὔτε	ἐκεῖ	ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ νῦν
[13, 9]	παρὰ τοὺς ξένους τοὺς Κρίτωνος·	ἐκεῖ	γὰρ δὴ πλείστη ἀταξία καὶ
[13, 10]	ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶ λέγονται	ἐκεῖ	δικάζειν, Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς
[13, 10]	ἐστι τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα	ἐκεῖ	εἰσιν ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες, τί
[13, 16]	ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα ἀνηρτημένους	ἐκεῖ	ἐν Ἅιδου ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ,
[13, 10]	δὴ καὶ τὸ μέγιστον, τοὺς	ἐκεῖ	ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς
[13, 21]	δώσω σοι τόπον οὗ φεύξεται	ἐκεῖ	ὁ φονεύσας. Ἐὰν δὲ ἐπίθηταί
[13, 9]	τέ σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ	ἐκεῖ	οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοί, οἱ ἐν
[13, 16]	ἀφικνοῦνται εἰς τὴν λίμνην καὶ	ἐκεῖ	οἰκοῦσί τε καὶ καθαιρόμενοι τῶν
[13, 16]	μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν	ἥκει	ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν
[13, 13]	τὸ ἐν τῇ Σοφίᾳ εἰρημένον	διήκει	δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων
[13, 19]	φαίη τις εἶναι κοινὰ οἷς	προσήκει	διανεμόμενα πρὸς τῶν ἐπιτετραμμένων. Καὶ
[13, 3]	Οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν τύπους	προσήκει	εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν
[13, 6]	λόγος, ὃν ἅπαξ κρίσει ἑλομένους	προσήκει	καὶ τότε ὁμοίως ὥσπερ οὖν
[13, 13]	ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον, ὃς πόλον	οἰκεῖ;	ἀλλ´ οὐδ´ ἀκτίνων κατ´ ἐναντίον
[13, 3]	ψευδὴς οὐκ ἔνι; Οὔ μοι	δοκεῖ.	Ἀλλὰ δεδιὼς τοὺς ἐχθροὺς ἂν
[13, 3]	ἐγώ, λέγεις. Καὶ οὕτως ἔχοντος	δοκεῖ	ἄν τίς σοι, ὦ Ἀδείμαντε,
[13, 3]	βλαβερόν. Ἦ γάρ; Οὔ μοι	δοκεῖ.	Ἆρ´ οὖν τὸ μὴ βλαβερὸν
[13, 11]	ἐφήψαντο καὶ ἄλλοι, εὖ μοι	δοκεῖ	ἐπισκέψασθαι δεῖν καὶ τὰ τούτοις
[13, 3]	δ´ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι	δοκεῖ	ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε,
[13, 7]	ὅτι ὀλίγοις τισὶ ταῦτα καὶ	δοκεῖ	καὶ δόξει. Οἷς οὖν οὕτω
[13, 7]	πάλαι οὕτω καὶ νῦν ἔτι	δοκεῖ.	Καὶ σοὶ δὲ εἴ πη
[13, 6]	πρὸς θεῶν, ὦ Κρίτων, οὐ	δοκεῖ	καλῶς σοι λέγεσθαι; σὺ γάρ,
[13, 10]	ταχθῇ, ἐνταῦθα δεῖ, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ,	μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον μήτε
[13, 3]	μορφῇ. Πᾶσα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε	δοκεῖ.	Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	ἀλλὰ καὶ ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται.	Δοκεῖ	μοι. Τί δὲ δή; τὸ
[13, 5]	τὸ φανερὸν κατηγόρει, παρασχεῖν ἂν	δοκεῖ	μοι τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν
[13, 13]	θνητῶν τὸν θεὸν καὶ μὴ	δόκει	ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον καθεστάναι. Οὐκ
[13, 13]	τι πράσσων τοὺς θεοὺς λεληθέναι,	δοκεῖ	πονηρὰ καὶ δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν
[13, 13]	δόξα ὑψίστου θεοῦ. Ἆρ´ οὐ	δοκεῖ	σοι ἐκεῖνο παραφράζειν τὸ Ἀπὸ
[13, 13]	καὶ φῶς βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ	δοκεῖ	σοι ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων ζῴων
[13, 6]	συμφορά. Σκόπει δή· οὐχ ἱκανῶς	δοκεῖ	σοι λέγεσθαι ὅτι οὐ πάσας
[13, 13]	ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς εἴτε ὅπη	δοκεῖ	τούτων πέρι, τὸ νῦν οὐ
[13, 1]	θεῶν τοὺς ποιητὰς χλευάζειν μοι	δοκεῖ,	ὡς καὶ τῶν θεῶν ἀνθρώπων
[13, 3]	καὶ τῷ φιλοσόφῳ ἄριστα ἔχειν	ἐδόκει.	~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ
[13, 3]	τὸ θεῖον ἀψευδὲς καλῶς ἔχειν	ἐδόκει	καὶ Πλάτωνι. Κομιδῇ ἄρα ὁ
[13, 7]	ἄκουε. Ἀλλ´ ἐμμένω τε καὶ	συνδοκεῖ	μοι· ἀλλὰ λέγε. Λέγω δὴ
[13, 7]	εὖ μάλα, πότερον κοινωνεῖς καὶ	συνδοκεῖ	σοι καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι,
[13, 4]	οὖν εἰ καὶ σοὶ ταῦτα	συνδοκεῖ	τῷ εὖ εἰδότι περὶ τῶν
[13, 2]	τὴν τῶν πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται	διδάσκει	ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας,
[13, 3]	πη ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ	διδάσκει	λέγουσα· Διότι ἐγὼ κύριος ὁ
[13, 13]	ἀποσπῶσα εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν	διδάσκει.	Ὁ μὲν γὰρ Σοφοκλῆς, ὥς
[13, 10]	οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης	διδάσκει,	πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ μοι
[13, 3]	ἔφη, τούτου τοῦ νόμου κἀμοὶ	ἀρέσκει.	Οὗτος μὲν τοίνυν, ἦν δ´
[13, 17]	λευκῷ τε πρὸς τὸ μέλαν	γλυκεῖ	τε πρὸς πικρὸν σκληρῷ τε
[13, 13]	ὡς σπέρμα τῆς διακοσμήσεως, ὃ	καλεῖ	θάλασσαν· ἐκ δὲ τούτου αὖθις
[13, 3]	περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν	ἐθέλει,	ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ
[13, 13]	μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ	ἐθέλει	Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ πάλιν· Νόμος
[13, 13]	τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ	ἐθέλει	καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ
[13, 14]	μαρτυραμένη; τί δὲ ἡ ἄλογος	ἐθέλει	πίστις, δέει τῆς ἀπὸ τῶν
[13, 16]	ἄλλοσε φαῖμεν τὰς τοιαύτας ἰέναι;	Ἀμέλει,	ἔφη ὁ Κέβης, εἰς τὰ
[13, 13]	καὶ πνεῦμα κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ τὴν ψυχήν. Πάντα ταῦτα
[13, 13]	Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου ἀνεμνήσθην· ἐπὶ	τέλει	γὰρ τοῦ Τιμαίου λέγει· Τῷ
[13, 19]	κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ	παντελεῖ	κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν·
[13, 13]	Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης.	Ἀριστοτέλει	δὲ μέχρι σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν
[13, 21]	αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ αὐτόν, ἐλευθέρους	ἐξαποστελεῖ	αὐτοὺς ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν.
[13, 12]	ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ	ΒΑΣΙΛΕΙ	ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν ὅτι κατηκολούθησεν
[13, 3]	δόξαις, δυσέκνιπτά τε καὶ ἀμετάστατα	φιλεῖ	γίγνεσθαι. Ὧν δὴ ἴσως ἕνεκα
[13, 20]	ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ἐραστὴν καὶ	φιλεῖ,	ὡς σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν
[13, 1]	τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων τὴν φύσιν.	Διαβάλλει	δ´ ἑξῆς ἄντικρυς τοὺς θεολόγους,
[13, 1]	φωνῇ τοὺς δὴ θεολόγους ἅπαντας	διαβάλλει,	κόπτων ἐν Ἐπινομίδι τούτοις τοῖς
[13, 3]	τὸ βέλτιόν τε καὶ κάλλιον	μεταβάλλει	ἑαυτόν, ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον
[13, 18]	πάσης ψυχῆς ἀποφαίνεται λέγων ὧδε·	Μεταβάλλει	μέντοιγε πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι
[13, 18]	εἰς βάθος. Εἰ δὴ οὖν	μεταβάλλει	πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς
[13, 20]	εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶν	περιβάλλει	τὸν ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς
[13, 3]	ἐν τῇ ἑαυτοῦ πόλει, εἰ	μέλλει	εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν, μήτε
[13, 7]	οὐρανοῖς, ὅστις τὸν ἥλιον αὐτοῦ	ἀνατέλλει	ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ
[13, 12]	ἐξ ἀγαθῶν θνητοῖς κακὸν οὐκ	ἐπιτέλλει	ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ χάρις καὶ
[13, 13]	{κίνημ{ α} ἀμφὶ χθόνα ὡς	περιτέλλει,	κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ
[13, 12]	σφαίρης κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα ὡς	περιτέλλει	κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ
[13, 13]	γὰρ πάντες οἱ ἐν τῇ	πόλει	ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς αὐτοὺς
[13, 19]	ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσαέτιδος τίκτειν τῇ	πόλει·	ἀνδρὶ δέ, ἐπειδὰν τὴν ὀξυτάτην
[13, 3]	λέγειν ταῦτα ἐν τῇ ἑαυτοῦ	πόλει,	εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ
[13, 13]	ἢ κακῶς τίς γέγονεν ἐν	πόλει,	ἢ τί τῳ κακόν ἐστι
[13, 19]	τὸ ἀπὸ τούτου γεννᾶν τῇ	πόλει	μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν
[13, 3]	ὦ Ἀδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ	πόλει.	Οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς
[13, 19]	τούτων μαθητὰς τοὺς ἐν τῇ	πόλει	παῖδάς τε καὶ ἄνδρας καὶ
[13, 10]	καὶ ἐν Ποτιδαίᾳ καὶ ἐν	Ἀμφιπόλει	καὶ ἐπὶ Δηλίῳ καὶ ἄλλοθί
[13, 9]	ἀλλὰ δὴ τῶν παίδων ἕνεκα	βούλει	ζῆν, ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ
[13, 13]	ἀνθρώπινος νοῦς. Ἑτέρῳ δ´ εἰ	βούλει	παραλαβεῖν ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις
[13, 13]	γῆ, τὸ δὲ ἥμισυ πρηστήρ.	Δυνάμει	γὰρ λέγει, ὅτι τὸ πῦρ
[13, 15]	φασι, μὴ οὖσαν δὲ πρότερον	δυνάμει	δραστηρίῳ τοῦ πάντων αἰτίου γεγονέναι·
[13, 14]	ἐθελήσαις ὑφεῖναι καὶ φῶς αὐτὸ	δυνάμει	λογικῆς οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν
[13, 12]	ἐκτίθεται περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ	δυνάμει	τὰ πάντα καὶ γενητὰ ὑπάρχειν
[13, 12]	τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ	τρέμει	βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ φέρειν
[13, 13]	τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ	τρέμει	βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὔτε φέρειν
[13, 13]	πᾶσα πηγὴ καὶ ὕδατος συστήματα·	τρέμει	δ´ ὄρη καὶ γαῖα καὶ
[13, 13]	παραφράζειν τὸ Ἀπὸ προσώπου κυρίου	τρέμει	ἡ γῆ; Ἐπὶ τούτοις ὁ
[13, 13]	τὸ σῶμα κεῖται αὐτοῦ καὶ	ἐπιδημεῖ,	αὐτὸς δὲ πέταται κατὰ Πίνδαρον,
[13, 20]	οὐκ ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς·	Ἐπιθυμεῖ	δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως
[13, 13]	ἀπαλλαγῆς παντὸς τοῦ κόσμου τοῦδε	τυγχάνει	ἡ ψυχή. Παραπέμπομαι καὶ τὸν
[13, 19]	περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα	τυγχάνει·	~κʹ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν
[13, 3]	τε ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς	τυγχάνει	καὶ τὰ πρὸς αὐτοῦ γεγονότα
[13, 19]	αὐτοῦ καὶ ὁ θαυμάσιος ὅδε	τυγχάνει	νόμος· Ἐάν τις παῖδας θηλείας
[13, 7]	ἀδικοῦντι καὶ κακὸν καὶ αἰσχρὸν	τυγχάνει	ὂν παντὶ τρόπῳ; φαμὲν ἢ
[13, 16]	ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα ὅσα τοιαῦτα	τυγχάνει	ὄντα, τούτους δὲ ἡ προσήκουσα
[13, 10]	οἶδα εἰ καὶ ἀγαθὰ ὄντα	τυγχάνει,	οὐδέποτε φοβήσομαι οὐδὲ φεύξομαι· ὥστε
[13, 10]	κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή τις	τυγχάνει	οὖσα καὶ μετοίκησις τῇ ψυχῇ
[13, 10]	οὐδεὶς τὸν θάνατον οὐδ´ εἰ	τυγχάνει	τῷ ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον ὂν
[13, 3]	τινες, ἦν δ´ ἐγώ, οἷος	τυγχάνει	ὢν ὁ θεός, ἀεὶ δή
[13, 19]	ἀρρένων, ὕστερον δὲ θηλειῶν ἑνὶ	γένει·	τὴν δὲ τοῦ τῶν γάμων
[13, 3]	εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν	μένει	ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ αὑτοῦ
[13, 13]	Ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ	σημαίνει·	αὐτὸς γὰρ τά γε σήματ´
[13, 12]	εἰς πάντα τὸν χρόνον τεταχέναι.	Σημαίνει	γὰρ ὡς ἐν ἓξ ἡμέραις
[13, 12]	ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ	σημαίνει,	λαοὺς δ´ ἐπὶ ἔργον ἐγείρει
[13, 13]	ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι	σημαίνει,	ὡς ἂν ἐκ μόνου γενομένου
[13, 13]	γυῖα, ἐν νόῳ. Ἐξ ὑπάτου	κραίνει	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Διὰ
[13, 12]	γυῖα, ἐν νόῳ· ἐξ ὑπάτου	κραίνει	περὶ πάντ´ ἐνὶ τάξει. Ὦ
[13, 12]	ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα νάματος·	ἐκφαίνει	δὲ πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς
[13, 21]	καταμηνύσας. Καὶ ἄλλως δὲ καθαρὸν	ἀποφαίνει	δεσπότην, εἰ τὸν ἴδιον δοῦλον
[13, 12]	Παλαιὸς δὲ λόγος περὶ τοῦδε	φαείνει·	Εἷς ἔστ´ αὐτοτελής, αὐτοῦ δ´
[13, 6]	τὸ κακὸν τοῦτο; καὶ ποῖ	τείνει	καὶ εἰς τί τῶν τοῦ
[13, 19]	καὶ ὅσα εἰς ἱππικὴν μαθήματα	ξυντείνει.	Πάντων γὰρ τούτων διδασκάλους τε
[13, 13]	ταύτης μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ γένους	κρίνει,	Ἐστὲ μὲν δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘
[13, 13]	ἐφεστώτων ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ	ὀκνεῖ	γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας τὰς ψυχὰς
[13, 13]	σῶμα ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος δὲ οὐκ	ὀκνεῖ	ἐν κατάρας μέρει τίθεσθαι τὸ
[13, 13]	δύναμιν τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ	ὀκνεῖ	καὶ ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ
[13, 3]	κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν	ἐλαύνει·	οὐδ´ ὡς ταμίας ὁ Ζεὺς
[13, 3]	ταῖς θεολογίαις δὲ ὁ Δαβὶδ	ἀναφωνεῖ	λέγων· Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται,
[13, 13]	βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον, ἐν	τάξει	προϊέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην
[13, 12]	ὑπάτου κραίνει περὶ πάντ´ ἐνὶ	τάξει.	Ὦ τέκνον, σὺ δὲ τοῖσι
[13, 13]	φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια καὶ μετάρσια	φλέξει	μανεῖσα· καὶ μετ´ ὀλίγα αὖθις
[13, 16]	χρόνον μετὰ τὴν ἐνθένδε τελευτὴν	ὑφέξει	καὶ πάλιν οἵα τις ἀνειμένη
[13, 7]	τισὶ ταῦτα καὶ δοκεῖ καὶ	δόξει.	Οἷς οὖν οὕτω δέδοκται καὶ
[13, 1]	πιστεύειν αὐτοῖς. Ὅτι δὲ ταῦτ´	ἐνόει,	ἐπάκουσον ὅπως γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ
[13, 9]	ἔσται. ἀλλὰ νῦν μὲν ἠδικημένος	ἄπει,	ἐὰν ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´ ἡμῶν
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, ὁ θεός,	ἐπεὶ	ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος,
[13, 18]	δ´ οὖν πάλιν ἐν Τιμαίῳ·	Ἐπεὶ	δ´ οὖν πάντες ὅσοι τε
[13, 5]	καὶ αὐτὸν ὥσπερ τὸν Σωκράτην.	Ἐπεὶ	δὲ ζῆν μὲν οὐκ ἂν
[13, 11]	τάχα δὲ καὶ παρ´ ἑτέροις.	Ἐπεὶ	δὲ τῆς αὐτῆς ἡμῖν ὑποθέσεως
[13, 10]	τεθνάναι, εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ,	ἐπεὶ	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν
[13, 13]	δὲ φαύλους διὰ τούτων παρίστησιν,	ἐπεὶ	καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν·
[13, 18]	διαβολῆς ἕνεκα ταῦτα φάναι προήχθην,	ἐπεὶ	καὶ σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι τὸν
[13, 13]	διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα‘	ἐπεὶ	μὴ συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ
[13, 3]	τοῦ θεοῦ εἰς ἀνθρώπους πάροδον.	Ἐπεὶ	οὖν τῶν ἐπὶ γῆς ζῴων
[13, 3]	τῇ ψυχῇ τοῦ ἐψευσμένου ἄγνοια,	ἐπεὶ	τό γε ἐν τοῖς λόγοις
[13, 13]	αὑτῷ, δέσποτα. Ὁ γὰρ θεὸς	βλέπει	σε πλησίον παρών. Ἔτι σοῦ
[13, 13]	ης} Πάμφιλε· ὁ γὰρ θεὸς	βλέπει	σε πλησίον παρών. Θεὸς ἐγγίζων
[13, 13]	Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις εἰς δόξαν	βλέπει,	ὡς δὴ παρ´ ἐκείνης τευξόμενός
[13, 13]	δὲ νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν πατρὸς	ἀπολείπει	καὶ υἱοῦ. Καὶ τὸ παραδοξότατον,
[13, 13]	πάντα τελεῖται· σὸν μὲν ἔαρ	λάμπει	νέον ἄνθεσι πορφυρέοισι· σὸς χειμών,
[13, 7]	καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων βουλεύματα.	Σκόπει	δὴ οὖν καὶ σὺ εὖ
[13, 6]	σε παρακρούοι ἡ παροῦσα συμφορά.	Σκόπει	δή· οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ σοι
[13, 17]	πρὸς τὸ ψυχρὸν τῷ τε	βαρεῖ	πρὸς τὸ κοῦφον λευκῷ τε
[13, 16]	τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ τὰς μὲν	ὕβρει	καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι
[13, 9]	τοὺς μεγίστους παραβάς, οὐδείς σε	ἐρεῖ	ἴσως, ἂν μή τινα λυπήσῃς·
[13, 13]	δὲ οὐκ ὀκνεῖ ἐν κατάρας	μέρει	τίθεσθαι τὸ ἀλλ´ ὑμεῖς μὲν
[13, 12]	τὴν τάξιν προείπῃ τί τίνος	προτερεῖ.	Τάξας γάρ, οὕτως αὐτὰ συνέχει
[13, 13]	τῷ παντὶ χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´,	ἀποστέρει,	κύκα· μηδὲν πλανηθῇς, ἔστι καὶ
[13, 13]	εν} ὁ δὲ θεὸς ταύταν	φέρει.	Ὁ δέ γε τἀνθρώπου {λόγος}
[13, 7]	ποιεῖν ἀνθρώπους τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν	διαφέρει.	Καλῶς λέγεις. Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν
[13, 13]	τὴν ἔννοιαν ἐπὶ τὸν θεὸν	ἀναφέρει.	Ἤδη δέ, ὡς εἰπεῖν, ὑπ´
[13, 13]	τὴν τῶν πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν	ἐπιφέρει·	Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις εἰς δόξαν
[13, 13]	εἶναι, βίον βλάπτοντα χρηστόν· εἶτα	ἐπιφέρει·	Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν εἶναι τὸν
[13, 13]	γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου‘	ἐπιφέρει·	Αὐτὸς δ´ αὖ μέγαν αὖτις
[13, 21]	ἔτι κοινῇ παιδοποιήσασθαι. Καὶ τούτοις	ἐπιφέρει·	Γυναῖκα δὲ γαμετὴν ἐὰν ἀνὴρ
[13, 13]	εἷς καὶ ἀσώματος ὁ θεὸς	ἐπιφέρει·	Εἷς θεὸς ἔν τε θεοῖσι
[13, 13]	μανεῖσα· καὶ μετ´ ὀλίγα αὖθις	ἐπιφέρει·	Ἐπὰν δὲ ἐκλίπῃ τὸ πᾶν,
[13, 13]	δὲ γῆ ἦν ἀόρατος. Εἶτ´	ἐπιφέρει·	Καὶ εἶπεν ὁ θεός· Γενέσθω
[13, 12]	τούτων. Εἶτα μεταξύ τινα εἰπὼν	ἐπιφέρει	λέγων· Δεῖ γὰρ λαμβάνειν τὴν
[13, 18]	ἔρημον κατέστησε. Καὶ πάλιν ὑποβὰς	ἐπιφέρει	λέγων· Ἐξ οὖν λόγου καὶ
[13, 19]	παρακαλοῦντας χρὴ τούτους νομοθετεῖν κελεύειν	ἐπιφέρει	λέγων· Τὰ αὐτὰ δὲ καὶ
[13, 13]	γὰρ σῴζει βροτούς. εἶτα διαρρήδην	ἐπιφέρει·	ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾷ, κατὰ
[13, 13]	βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας· εἶτα	ἐπιφέρει,	ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν θεόν·
[13, 13]	πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες	ἐπιφέρει·	Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν,
[13, 14]	ἔγγονοι τούτων, ὁπότε ταῦτα αὐτὰ	ἀνῄρει	λέγων· Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 12]	σημαίνει, λαοὺς δ´ ἐπὶ ἔργον	ἐγείρει	μιμνήσκων βιότοιο· λέγει δ´ ὅτε
[13, 13]	σάρκα κάθοδον τοῦ κυρίου ὕπνον	ἀλληγορεῖ.	Αὐτίκα ὁ αὐτὸς σωτὴρ παρεγγυᾷ·
[13, 5]	Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ	κατηγόρει	ἐχούσῃ στάσεις μὲν πρὸς ἀλλήλους,
[13, 5]	ταυτὶ λαβὼν εἰς τὸ φανερὸν	κατηγόρει,	παρασχεῖν ἂν δοκεῖ μοι τοῖς
[13, 20]	Ἐρᾷ μὲν οὖν, ὅτου δέ,	ἀπορεῖ	καὶ οὔθ´ ὅ τι πέπονθεν
[13, 20]	ἔδυ, ἡ δ´ ἀπομεστουμένου ἔξω	ἀπορρεῖ·	καὶ οἷον πνεῦμα ἤ τις
[13, 13]	ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι	μαρτυρεῖ	παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς μίαν
[13, 13]	Σοφίᾳ εἰρημένον διήκει δὲ καὶ	χωρεῖ	διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα‘
[13, 17]	φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν τῇ	συστάσει	αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ τὴν οἰκείαν
[13, 18]	διόλου, πεφρονηκότα, Μωσέως δ´ ἐν	παραθέσει	καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν
[13, 16]	ἐν Τιμαίῳ· Ὁ δὲ καὶ	γενέσει	καὶ ἀρετῇ προτέραν καὶ πρεσβυτέραν
[13, 13]	ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν ἐν τῇ	γενέσει	συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν·
[13, 19]	ἑβδόμῳ τῶν Νόμων· Ὡς ἄρα	δεήσει	τοὺς παῖδας καὶ τὰς παῖδας
[13, 3]	τε καὶ τύπων, ἐν οἷς	δεήσει	τούς τε λέγοντας λέγειν καὶ
[13, 13]	γὰρ κολαζόμενον ἢ παιδευόμενον ἐν	αἰσθήσει	ὂν ζῇ, κἂν πάσχειν λέγηται.
[13, 13]	καὶ ἐν Ἅιδου κρίσις, ἥνπερ	ποιήσει	θεὸς ὁ πάντων δεσπότης, οὗ
[13, 13]	εἰμι καὶ οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν.	Ποιήσει	τι ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις, καὶ
[13, 3]	ἀνθρώπων γένους ἀληθῶς, ἀλλ´ οὐ	δοκήσει	δι´ οὗ ἀνείληφεν ἀνθρώπου διεπραγματεύσατο,
[13, 20]	ταχὺ ταῦτα. Ἐν οὖν τῇ	συγκοιμήσει	τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος
[13, 10]	τούτων τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι,	εὑρήσει	τοὺς ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ
[13, 13]	συγγράμματι κατὰ λέξιν ὧδέ μοι	μαρτυρήσει·	Μία ἀρχὰ πάντων ἐστὶν ἀγένητος·
[13, 10]	τε μηκέτι ἐν ταύτῃ τῇ	ζητήσει	διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν δὲ
[13, 13]	ἀ ὴρ ἔτι πτερωτὰ φῦλα	βλαστήσει	πυρουμένη· κἄπειτα σώσει πάνθ´〉 ἃ
[13, 4]	δι´ ἃ δή, ὡς ἔοικε,	φήσει	τίς με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν
[13, 16]	Ὀρφέως γενομένην κύκνου βίον αἱρουμένην,	μίσει	τοῦ γυναικείου γένους διὰ τὸν
[13, 6]	τοῦ θεοῦ λόγος, ὃν ἅπαξ	κρίσει	ἑλομένους προσήκει καὶ τότε ὁμοίως
[13, 21]	πατάξας· πλὴν τῆς ἀργίας αὐτοῦ	ἀποτίσει	καὶ τὰ ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ
[13, 8]	ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ	ΑΡΜΟΣΕΙ	ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ
[13, 19]	Ἀλλ´ οὐδὲ τούτοις ὁ Ἑβραίων	ἐπινεύσει	λόγος, ἀντιφθέγξεται δὲ πάντως τἀναντία,
[13, 13]	Τῇ τε περὶ τοῦ ὀμόσαι	ἀπαγορεύσει	συνᾴδει ἥδε ἡ ἐν τῷ
[13, 17]	ἁπλοῦν δὲ καὶ τῇ αὐτῇ	φύσει	ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον· ὅθεν Πλάτων
[13, 17]	ἀσώματον. Ὁ δὲ Πλάτων τῷ	φύσει	αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν
[13, 17]	οὕτω καὶ ταύτην ἐν χρόνῳ	φύσει	ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν τῇ συστάσει
[13, 17]	γὰρ οὐχ ὁρῶμεν καὶ τὸ	φύσει	βαρύ, κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἤ
[13, 17]	τὸν ἀπ´ ἀλλήλων ἐν χρόνῳ	φύσει	ἐπιδέχεται, ἡ δὲ ψυχὴ ἐξ
[13, 13]	τῆς φιλοσοφίας τὸ ἀκολούθως τῇ	φύσει	ζῆν εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων δὲ
[13, 3]	δὴ τὸ καλῶς ἔχον ἢ	φύσει	ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην
[13, 17]	βιάζεται, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	φύσει	κοῦφον, κατὰ τὰς ὁμοίας ἔξωθεν
[13, 17]	ὁμολογεῖται μηδὲν τῶν ἐν τῇ	φύσει	ὄντων ἄνευ τοῦ ἐναντίου εἶναι
[13, 17]	ἐξ ὧν συνέστη ἐν χρόνῳ	φύσει	χωριζομένου. Εἰ δὲ τοῦτο, φθαρτὴν
[13, 3]	Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ	ὡσεὶ	περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται·
[13, 13]	κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ οὗτος ὕστερον	δώσει	δίκην. Συνᾴδει δὲ τούτοις καὶ
[13, 13]	δ´ ἀθανάτων νηοὺς μαλερῷ πυρὶ	δώσει,	οἵ που νῦν ἱδρῶτι ῥεεύμενοι
[13, 19]	οὕτω καὶ τὰς γυναῖκας ἐκλέξας	παραδώσει	καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφυεῖς·
[13, 13]	ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν παρὰ τῷ	Μωσεῖ	ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην θείαν. Φησὶ γάρ·
[13, 18]	τῶν γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας ἀνέθεσαν.	Μωσεῖ	δὲ ὁ κόσμος ἔδοξεν εἶναι
[13, 21]	Καὶ ταῦτα μὲν τὰ παρὰ	Μωσεῖ.	Δῆλα δὲ καὶ τὰ Πλάτωνος
[13, 21]	σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα τὰ παρὰ	Μωσεῖ,	μάθοις ἂν ἐπακούσας ὧδέ πη
[13, 13]	πτερωτὰ φῦλα βλαστήσει πυρουμένη· κἄπειτα	σώσει	πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{ εν} ἀπώλεσε.
[13, 13]	Ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος	σώσει	πόλεις κατοικουμένας καὶ τὴν οἰκουμένην
[13, 13]	ὡς ἐν τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν	Στρωματεῖ,	Ζήνων τε ὁ Στωϊκὸς παρὰ
[13, 13]	δεῖ· αὐτός ἐσθ´ ἁμῶν ἐπόπτης,	ἀδυνατεῖ	δ´ οὐδὲν θεός. Ὁ μελοποιὸς
[13, 13]	αἱρεθέντων. Τάχα δὲ καὶ τῷ	Σωκράτει	τὸ δαιμόνιον τοιοῦτό τι ᾐνίσσετο.
[13, 16]	βίον τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ	ἔτει	ἀπέρχονται. Αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν
[13, 0]	πατρίους περὶ τῶν θεῶν ὑπολήψεις	ἠθέτει	καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν
[13, 21]	περὶ τοῦ δεύτερον φονεύσαντος τοιάδε	νομοθετεῖ·	Ἐὰν δὲ αὖθίς ποτε κατελθὼν
[13, 19]	πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν ὧδέ πη	νομοθετεῖ·	Ἐν δὲ τούτοις πᾶσι δεῖ
[13, 18]	οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις σέβειν αὐτὰ	νομοθετεῖ	καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων
[13, 20]	Μωσέως, ὃς διαρρήδην τούτοις ἐναντία	νομοθετεῖ,	μεγάλῃ τῇ φωνῇ τὴν κατὰ
[13, 18]	καὶ μόνῳ τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν	νομοθετεῖ	τιμήν, λέγων· Μὴ ἰδὼν τὸν
[13, 14]	οὐσίας περὶ τῆς πανδήμου δόξης	ἐνομοθέτει,	λέγων· Περὶ δὲ τῶν ἄλλων
[13, 16]	Αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ	χιλιετεῖ,	ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸν
[13, 13]	τε καὶ ἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ.	Ὑπηρετεῖ	δ´ αὐτῷ θάλασσα καὶ πέτραι
[13, 13]	ἀμίαντον ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ δὲ	σκότει	καλύψαι καθαρὸν ἁμέρας σέλας. Ὁ
[13, 3]	βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ μὴ	βλάπτει,	κακόν τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο.
[13, 3]	Ἆρ´ οὖν τὸ μὴ βλαβερὸν	βλάπτει;	Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ μὴ βλάπτει,
[13, 15]	λογικὰς φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι,	διαπίπτει	δὲ τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν
[13, 16]	τούτους δὲ ἡ προσήκουσα μοῖρα	ῥίπτει	εἰς τὸν Τάρταρον, ὅθεν οὔ
[13, 13]	Φιλήμων ὁ κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν	ἐκκόπτει	διὰ τούτων· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν
[13, 21]	μου λήψῃ αὐτὸν θανατῶσαι. Ὃς	τύπτει	πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ,
[13, 13]	μὴ προκατειλημμένον τῇ τοῦ κρείττονος	πίστει.	Διὸ πᾶν μὲν ἔθνος ἑῷον,
[13, 10]	πράττῃ, πότερον δίκαια ἢ ἄδικα	πράττει	καὶ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἔργα ἢ
[13, 13]	γάρ, ἔστιν· εἰ δέ τις	πράττει	κακῶς, κακὸς πεφυκώς, τὸν χρόνον
[13, 21]	πληγαῖς ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην	προστάττει	ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν γενναίαν νῦν
[13, 20]	κατὰ παιδεραστῶν θανάτου δίκην ὁρίσασθαι)	προστάττει	θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν μὴ
[13, 19]	ἐκφέρειν εἰς φῶς τὰ κυούμενα	προστάττει,	λέγων ὧδε; Γυναικί, ἦν δ´
[13, 3]	κατὰ τοὺς Ἑλλήνων μύθους ὁμοίως	Πρωτεῖ	καὶ Θέτιδι καὶ Ἥρᾳ οὐδ´
[13, 3]	λέγουσαν· Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος,	παιδεύει·	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν
[13, 18]	τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς.	Ἑρμηνεύει	δὲ ταῦτα διασαφῶν εἰς πλάτος
[13, 21]	ἐὰν μή· ὁ γὰρ νόμος	ἀπαγορεύει.	Ὁ δὲ μὴ ἐπεξιών, δέον,
[13, 18]	τὰ Ἑβραίων λόγια σέβειν μὲν	ἀπαγορεύει	ταῦτα καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω
[13, 13]	{τ{ ε} ἄστρων ὄχλος ἐνδελεχῶς	ἀμφιχορεύει.	Ἐνταῦθα γὰρ τὸν μὲν αὐτοφυῆ
[13, 13]	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο κακὸν θνητοῖσι	φυτεύει	καὶ πόλεμον κρυόεντα, κατὰ τὸν
[13, 13]	ἐτίταινε τάλαντα δίκαιον τὸν θεὸν	μηνύει.	Μένανδρος δὲ ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν
[13, 13]	καὶ φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε,	μηνύει	τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς· πρῶτον
[13, 3]	νέους, ὅτι Θεὸς μὲν αἰτίαν	φύει	βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην
[13, 13]	δὲ ἐν τῷ Περὶ φύσεως	γράφει·	Ἁ ἀρχὰ τῶν ὄντων, ἀρχὰ
[13, 13]	μὴν καὶ Καλλίμαχος ὁ ποιητὴς	γράφει·	Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ καί οἱ
[13, 13]	Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων κατὰ λέξιν	γράφει	ἐν τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ
[13, 13]	δὲ κἀν τῷ Φαίδρῳ τάδε	γράφει·	Ἔστι μὲν δὴ καὶ ἄλλα
[13, 13]	ὡς πηλόν. Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην	γράφει·	Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ ποτε
[13, 13]	ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ πως	γράφει·	Μηδὲ βελόνης, ὦ φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς
[13, 13]	προφητεύσαντος ποιητής τις οὐκ ἄσημος	γράφει·	Οὐδέ ποτ´ ἦμαρ παύσονται καμάτου
[13, 13]	δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς νόος ἀνθρώποισι	γράφει.	Πάλιν τοῦ Μωσέως εἰς μόχθους
[13, 13]	ὧδέ πως περὶ τοῦ θείου	γράφει·	Πολλὰ μάλ´ ὡς ἀγένητον ἐὸν
[13, 13]	Ἀλλὰ καὶ Ἡσίοδος δι´ ὧν	γράφει	συνᾴδει τοῖς προειρημένοις· Μάντις δ´
[13, 13]	Ζωρόαστρις. Αὐτὸς γοῦν ὁ Ζωρόαστρις	γράφει·	Τάδε συνέγραψε Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ
[13, 13]	τούτοις, Μένανδρος ὁ κωμικὸς αὐταῖς	γράφει	ταῖς λέξεσιν· εἴ τις δὲ
[13, 13]	Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς δὲ Εὐθυρρημόνως	γράφει·	Τὴν τοῦδε γάρ τοι Ζεὺς
[13, 13]	ὁ Δημόκριτος εἶναί τινας ὀλίγους	γράφει	τῶν ἀνθρώπων, Οἳ δὴ ἀνατείναντες
[13, 13]	τρεῖς πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν τινες,	διαγράφει,	καὶ Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων
[13, 12]	αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα.	Διασαφεῖ	δὲ καὶ Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος,
[13, 4]	ὁ Πλάτων ἐν τῷ Εὐθύφρονι.	Διασαφεῖ	δὲ τὴν διάνοιαν ὁ Νουμήνιος
[13, 13]	μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι φάος,	κελαινεφεῖ	δὲ σκότει καλύψαι καθαρὸν ἁμέρας
[13, 13]	φρικτός, ἀήττητος, μέγας, ἄφθιτος, ὃν	στέφει	αἰθήρ. Διὰ μὲν οὖν τοῦ
[13, 10]	εἴη ἡ ἀποδημία; ἢ αὖ	Ὀρφεῖ	ξυγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ
[13, 13]	γὰρ ἁπτός τε καὶ σῶμα	ἔχει.	Αὖθίς τε ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν
[13, 3]	κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν.	Ἔχει	γάρ, ἔφη, λόγον· ἀλλ´ εἴ
[13, 13]	τὸν Δία περὶ τῆς Ἀττικῆς.	ἔχει	δὲ ὧδε ὁ χρησμός· οὐ
[13, 13]	αι} ἐκεῖνος καὶ φρένας κούφας	ἔχει.	Δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρα χρήσιμον
[13, 17]	οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι δὲ μηδετέρως	ἔχει,	ἐξ ὧν ἑκάτεροι εἰρήκασι, Πλάτων
[13, 20]	ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ	ἔχει.	Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ
[13, 13]	πρὸς τῷ νότῳ πάντα μίαν	ἔχει	καὶ τὴν αὐτὴν πρόληψιν περὶ
[13, 3]	μάλα, ἦ δ´ ὅς, οὕτως	ἔχει.	Κατὰ τί δὴ οὖν τούτων
[13, 20]	ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ τῶν παιδικῶν	ἔχει	μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ
[13, 20]	μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵππος	ἔχει	ὅ τι λέγει πρὸς τὸν
[13, 3]	τὸ μὴ εἰδέναι ὅπη τἀληθὲς	ἔχει	περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ
[13, 3]	τὰ τοῦ θεοῦ πάντη ἄριστα	ἔχει.	Πῶς δ´ οὔ; Ταύτη μὲν
[13, 3]	γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς	ἔχει	τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς
[13, 13]	πέλονται νόσφι Διός· κεῖνος γὰρ	ἔχει	τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν· ὅ
[13, 20]	οὔθ´ ὅ τι πέπονθεν οὐδ´	ἔχει	φράσαι, ἀλλ´ οἷον ἀπ´ ἄλλου
[13, 10]	θανάτου καὶ κινδύνου; Οὕτω γὰρ	ἔχει,	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τῇ ἀληθείᾳ·
[13, 7]	διαφέροντες; ἢ παντὸς μᾶλλον οὕτως	ἔχει	ὥσπερ τότε ἐλέγετο ἡμῖν, εἴτε
[13, 12]	προτερεῖ. Τάξας γάρ, οὕτως αὐτὰ	συνέχει	καὶ μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν
[13, 7]	ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ	βρέχει	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους καὶ
[13, 6]	ψόγῳ καὶ δόξῃ τὸν νοῦν	προσέχει,	ἢ ἑνὸς μόνου ἐκείνου ὃς
[13, 13]	δὲ〉 σφέτερον κνώδακα· πνεύματα δ´	ἡνιοχεῖ	περί τ´ ἠέρα καὶ περὶ
[13, 12]	δὲ σφέτερον κνώδακα. Πνεύματα δ´	ἡνιοχεῖ	περί τ´ ἠέρα καὶ περὶ
[13, 13]	ἐοικὼς ἀγαθῷ τε παντὶ φίλος	ὑπάρχει	καὶ θεῷ. Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου
[13, 13]	Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος	ὑπάρχει,	ὥς φησιν ἡ Σίβυλλα. Ξενοκράτης
[13, 13]	ὅρον. Καὶ εἰ τοὺς δύο	καλύψει	ἡ γῆ, φασί, τῷ παντὶ
[13, 12]	ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει βάσις	ἔνδοθι	θυμῷ οὐδὲ φέρειν δύναται κρατερὸν
[13, 13]	ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει βάσις	ἔνδοθι	θυμῷ οὔτε φέρειν δύναται κρατερὸν
[13, 10]	Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ Δηλίῳ καὶ	ἄλλοθί	που οὗ ἐκεῖνοι ἔταττον, ἔμενον
[13, 10]	θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ διατριβὴ	αὐτόθι,	ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ Αἴαντι
[13, 6]	λέγειν ἐν τῷ παρόντι, εὖ	ἴσθι	ὅτι οὐ μή σοι συγχωρήσω,
[13, 13]	μελοποιὸς δὲ Μελανιππίδης ᾄδων φησί·	Κλῦθί	μοι, ὦ πάτερ, θαῦμα βροτῶν,
[13, 0]	λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν οὖν	ἀνάγνωθι	ὁποίαν ἐπήγετο δόξαν ὁ Πλάτων
[13, 18]	εἰ καὶ τούτων ἐπακοῦσαι ποθεῖς,	ἀνάγνωθι	τάσδε αὐτοῦ λαβὼν τὰς φωνάς·
[13, 13]	σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν	δρακί;	Πάλιν ὅταν εἴπῃ· αἰθέρος ἠδ´
[13, 16]	ἐκείνων θάνατον οὐκ ἐθέλουσαν ἐν	γυναικὶ	γεννηθεῖσαν γενέσθαι. Ἰδεῖν δὲ τὴν
[13, 19]	τὰ κυούμενα προστάττει, λέγων ὧδε;	Γυναικί,	ἦν δ´ ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ
[13, 3]	ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός σοι	εἰμί,	ἔφη, τούτου τοῦ νόμου κἀμοὶ
[13, 13]	Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε ὅτι ἐγώ	εἰμι,	καὶ οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος
[13, 13]	πλησίον παρών. Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ	εἰμι	καὶ οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει
[13, 13]	θυσιῶν ὑμῶν; λέγει κύριος· πλήρης	εἰμὶ	ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ
[13, 13]	πώ με ἔγνως ὡς θεός	εἰμι.	Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ εἶναι θνητῷ
[13, 13]	φησὶν ἡ γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ	πάρειμι.	Δίφιλος πάλιν ὁ κωμικὸς τοιαῦτά
[13, 10]	ὅπερ εἶπον, ἐπὶ τούτοις ἀφίοιτε,	εἴποιμι	ἂν ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς,
[13, 10]	δὲ τούτῳ δίκαιον ἂν λόγον	ἀντείποιμι,	ὅτι οὐ καλῶς λέγεις, ὦ
[13, 10]	θάνατον ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα	λίποιμι	τὴν τάξιν. δεινὸν μεντἂν εἴη
[13, 10]	εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε	ἐντύχοιμι	Παλαμήδει καὶ Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος
[13, 12]	ἐξ ὑπάτου κραίνει περὶ πάντ´	ἐνὶ	τάξει. Ὦ τέκνον, σὺ δὲ
[13, 3]	ἄρα ἐν θεῷ ψευδὴς οὐκ	ἔνι;	Οὔ μοι δοκεῖ. Ἀλλὰ δεδιὼς
[13, 19]	τῶν ἀρρένων, ὕστερον δὲ θηλειῶν	ἑνὶ	γένει· τὴν δὲ τοῦ τῶν
[13, 6]	καὶ ποτέον, ᾗ ἂν τῷ	ἑνὶ	δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι
[13, 6]	ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ τῷ	ἑνὶ	καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν δόξαν
[13, 13]	ἀόρατον αὐτὸν λέγων, μόνῳ γνωσθῆναι	ἑνί	τινί φησι τὸ γένος Χαλδαίῳ,
[13, 6]	ἀεὶ τοιοῦτος οἷος τῶν ἐμῶν	μηδενὶ	ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ τῷ λόγῳ
[13, 7]	ἐξαπατητέον; Ποιητέον. Τούτοις παράθες τὸ	μηδενὶ	κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες καὶ
[13, 19]	πάσας εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ δὲ	μηδενὶ	μηδεμίαν συνοικεῖν· καὶ τοὺς παῖδας
[13, 13]	με ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘ Θεὸν	οὐδενὶ	ἐοικέναι φησί, διόπερ αὐτὸν οὐδεὶς
[13, 9]	ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ τῶν σῶν	οὐδενί,	οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται.
[13, 7]	ΗΜΑΣ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.	Οὐδενὶ	τρόπῳ φαμὲν ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι,
[13, 13]	τὰ θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ	φρενὶ	δύσκολον· θνατᾶς δ´ ἀπὸ ματρὸς
[13, 13]	αὖτις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ	εἰνὶ	θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ
[13, 12]	αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ	εἰνὶ	θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ
[13, 20]	ἄν που ἐν μέθαις ἤ	τινι	ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν
[13, 11]	νομιοῦμεν, ὅταν τις γήρᾳ ἤ	τινι	ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν ὅσοι
[13, 8]	καὶ ἡμεῖς οἱ νόμοι δηλονότι·	τίνι	γὰρ ἂν πόλις ἀρέσκοι ἄνευ
[13, 21]	τὸ δὲ πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως ὀργῇ	τινι	γένηται πραχθέν, τὰ μὲν ἄλλα,
[13, 3]	Κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν	τινι	γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ
[13, 3]	κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν	τινι	γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ
[13, 7]	ἢ τινὶ μὲν ἀδικητέον τρόπῳ,	τινὶ	δὲ οὔ; ἢ οὐδαμῶς τό
[13, 11]	τε καὶ θείους τιθέναι καὶ	τίνι	διαφόρῳ, οὕτω καὶ ταύτη θήσομεν
[13, 13]	παραφράζων τὴν προφητικὴν ἐκείνην γραφήν·	Τίνι	με ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘ Θεὸν
[13, 7]	φαμὲν ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι, ἢ	τινὶ	μὲν ἀδικητέον τρόπῳ, τινὶ δὲ
[13, 13]	δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε κύριον; ἢ	τίνι	ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν ἡ
[13, 13]	Κλεάνθους τε τοῦ Στωϊκοῦ ἔν	τινι	ποιήματι περὶ τοῦ θεοῦ ταῦτα
[13, 13]	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ	τινὶ	τὴν εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν
[13, 21]	ἐν στάσεσι μάχης γενομένης ἤ	τινι	τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος ἄρχοντα χειρῶν
[13, 21]	υἱὸν ἢ θυγατέρα πληγαῖς ἤ	τινι	τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις μὲν
[13, 13]	αὐτὸν λέγων, μόνῳ γνωσθῆναι ἑνί	τινί	φησι τὸ γένος Χαλδαίῳ, εἴτε
[13, 13]	οὐδ´ ὅλως τῷ σώματι δεδήλωκε.	Τίνι	ὡμοιώσατε κύριον; ἢ τίνι ὁμοιώματι
[13, 12]	πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ	χθονὶ	πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων
[13, 13]	πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ	χθονὶ	πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων
[13, 10]	δὲ ἀδικεῖν καὶ ἀπειθεῖν τῷ	βελτίονι,	καὶ θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι
[13, 3]	ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ Διὸς τῷ	Ἀγαμέμνονι·	οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ
[13, 4]	Ταῦτα ὁ Πλάτων ἐν τῷ	Εὐθύφρονι.	Διασαφεῖ δὲ τὴν διάνοιαν ὁ
[13, 10]	ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ κινδυνεύεις	νυνὶ	ἀποθανεῖν; ἐγὼ δὲ τούτῳ δίκαιον
[13, 13]	τὴν εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν	αἰῶνι	ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι,
[13, 13]	Ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν τῷ	λειμῶνι	ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας
[13, 5]	~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΑ	ΠΛΑΤΩΝΙ	ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ μὲν γράφειν ὑποτεινάμενος
[13, 4]	ἐν τῷ Περὶ τῶν παρὰ	Πλάτωνι	ἀπορρήτων ὧδέ πη λέγων. ~εʹ
[13, 14]	ΜΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ	ΠΛΑΤΩΝΙ·	ΔΙΟ ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤ´
[13, 3]	ἀψευδὲς καλῶς ἔχειν ἐδόκει καὶ	Πλάτωνι.	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεός, λόγος
[13, 3]	τοῦ θεοῦ, τὰ παρὰ τῷ	Πλάτωνι	λεκτέον, Ὡς ὁ μὲν θεὸς
[13, 21]	ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ	ΠΛΑΤΩΝΙ	ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. Ὅ τι δ´
[13, 19]	γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ πη λέγων·	Γυναιξὶ	δέ, κόραις μὲν ἀνήβοις γυμναῖς
[13, 19]	ἀνδράσι μὲν πρέπον ἂν εἴη,	γυναιξὶ	δὲ οὐκ ἂν πρέπον. Καὶ
[13, 19]	περὶ δρόμους ἀνδράσι τε καὶ	γυναιξὶ	ταῦτ´ ἔστω· τὰ δὲ κατ´
[13, 19]	γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς ταῖς	γυναιξὶ	τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις, ἅτε
[13, 18]	γέγονε, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ	οἱ	αἰσθητοὶ πάντες ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ
[13, 8]	χωλοί τε καὶ τυφλοὶ καὶ	οἱ	ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω σοι διαφερόντως
[13, 17]	ἑκάτεροι εἰρήκασι, Πλάτων τε καὶ	οἱ	ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ λόγῳ, τὰς
[13, 3]	καὶ Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ	οἱ	ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ που
[13, 14]	Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ	οἱ	ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ που
[13, 19]	οἶμαι, αἵ τε γυναῖκες καὶ	οἱ	ἄνδρες τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν
[13, 6]	ἔλεγον, ὅτι τῶν δοξῶν ἃς	οἱ	ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι τὰς μὲν
[13, 4]	ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ	οἱ	ἄνθρωποι τυγχάνουσι νομίζοντες τὸν Δία
[13, 9]	ἄλλα, οἷα δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι	οἱ	ἀποδιδράσκοντες, καὶ τὸ σχῆμα τὸ
[13, 10]	Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε μέν με	οἱ	ἄρχοντες ἔταττον, οὓς ὑμεῖς εἵλεσθε
[13, 14]	καὶ οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν	οἱ	αὐτοὶ θεῶν ἔγγονοι λέγοιντ´ ἄν;
[13, 13]	οὐδὲ νόημα· καὶ πάλιν· Ἀλλ´	οἱ	βροτοὶ δοκοῦσι γεννᾶσθαι θεούς, τὴν
[13, 9]	παιδεύσονται, μὴ συνόντος σοῦ αὐτοῖς;	οἱ	γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται
[13, 18]	τῶν εἰρημένων ὡς θεῶν ἀποδοχήν.	Οἱ	γὰρ ἰδόντες ἡλίου μὲν προόδοις
[13, 15]	ἐξ ἀλόγου τεχθείη, λογικοὶ δὲ	οἱ	δαίμονες. Εἰ δ´ ἐκ τῆς
[13, 19]	καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφυεῖς·	οἱ	δὲ ἅτε οἰκίας τε καὶ
[13, 13]	μὲν δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘ λέγων·	οἱ	δὲ τοῦ χρυσοῦ γένους ἀκριβέστατα
[13, 3]	νενομισμένα τοῖς τούτων ἀξίοις ἐπῆγεν,	οἱ	δὲ ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ μόνον
[13, 3]	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο,	οἱ	δὲ ὤναντο κολαζόμενοι. Ὡς δ´
[13, 13]	κνάμπτοντες. Οἱ μὲν γὰρ ἄνδρες	οἱ	διάπυροι ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται δηλοῦν,
[13, 3]	κολαζόμενοι. Ὡς δ´ ἄθλιοι μὲν	οἱ	δίκην διδόντες, ἦν δὲ ὁ
[13, 3]	παραδέχεται. Ως δ´ ἄθλιοι μὲν	οἱ	δίκην διδόντες, ἦν δὲ ὁ
[13, 13]	τὴν ἑβδόμην ἱερὰν οὐ μόνον	οἱ	Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες
[13, 3]	θεοῦ λόγον ἀνθρώποις πεφηνότα εἰσάγουσιν	οἱ	Ἑβραίων λόγοι, ἀλλ´ ὡς αὐτὸς
[13, 13]	μόνον οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ	οἱ	Ἕλληνες ἴσασι, καθ´ ἣν ὁ
[13, 13]	ἐνταῦθα, οὗ νῦν ἠέρα καλέομεν	οἱ	Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς μυθεῖται καὶ
[13, 13]	τὰ αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ καὶ	οἱ	ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι περί
[13, 9]	καὶ ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοί,	οἱ	ἐν Ἅιδου νόμοι, οὐκ εὐμενῶς
[13, 13]	πως· Ἐστὲ μὲν γὰρ πάντες	οἱ	ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς
[13, 13]	οἶμαι, καὶ θεραπευταὶ θεοῦ πάντες	οἱ	ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν δ´ οἱ μὲν
[13, 13]	γράφει· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ καί	οἱ	ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη
[13, 9]	σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ ἐκεῖ	οἱ	ἡμέτεροι ἀδελφοί, οἱ ἐν Ἅιδου
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν	οἱ	θεοί εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν,
[13, 3]	Θέτιδι καὶ Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς	οἱ	θεοὶ οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς
[13, 3]	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι	οἱ〉	κακοί, διδόντες δὲ δίκην ὠφελοῦντο
[13, 3]	ἦ δ´ ὅς, οὗτοί γε	οἱ	λόγοι χαλεποί. Καὶ οὐ λεκτοί,
[13, 13]	μελοποιοῦ περὶ τοῦ θείου λέγοντος·	οἱ	μὲν ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων εἰσὶ
[13, 13]	ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες.	Οἱ	μὲν γὰρ ἄνδρες οἱ διάπυροι
[13, 11]	τοιούτου γένους τελευτήσωσιν, ὡς ἄρα	οἱ	μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν,
[13, 13]	σοφοὶ παλαισταί, ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´	οἱ	μὲν διήκειν διὰ πάσης τῆς
[13, 13]	εἰσιν ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε ἄλλοι,	οἱ	μὲν ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος ἐκλύσασθαι.
[13, 17]	πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι λέγεται,	οἱ	μὲν πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν
[13, 13]	πάντες οἱ ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν δ´	οἱ	μὲν Στωϊκοὶ τὸ τέλος τῆς
[13, 17]	καὶ ἀσώματον· ὅθεν Πλάτων καὶ	οἱ	μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον αὐτὴν ἔφασαν
[13, 13]	ἡνίκα ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον	οἱ	Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό τε καὶ
[13, 3]	ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ καὶ τίνες	οἱ	μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ
[13, 8]	ἡ πόλις τε καὶ ἡμεῖς	οἱ	νόμοι δηλονότι· τίνι γὰρ ἂν
[13, 9]	ἀνθρώποις καὶ τὰ νόμιμα καὶ	οἱ	νόμοι; καὶ οὐκ οἴει ἄσχημον
[13, 14]	τὰ τούτοις ἑξῆς. Πῶς δὲ	οἱ	νῦν ψευδεῖς καὶ οὐκ ἀληθεῖς
[13, 19]	οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν	οἱ	οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν μὴ κύριος
[13, 6]	μορμολύττηται. Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν καὶ	οἱ	πάλαι παρ´ Ἑβραίοις ἐν μαρτυρίῳ
[13, 13]	δυνατὸν ἐν πᾶσι προσάπτουσι καὶ	οἱ	παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ θεῷ·
[13, 13]	ἴσης πάντα. Πολὺ δὲ πλέον	οἱ	παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες φιλόσοφοι, ἐκ
[13, 9]	εἰς Θετταλίαν. λόγοι δὲ ἐκεῖνοι	οἱ	περὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης
[13, 3]	Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς οἱ θεοὶ	οἱ	Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ
[13, 7]	τότε ἐλέγετο ἡμῖν, εἴτε φασὶν	οἱ	πολλοὶ εἴτε μὴ καὶ εἴτε
[13, 6]	πράττομεν οὐ σκοποῦντες τί ἡμᾶς	οἱ	πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ τί βούλεται
[13, 6]	ἡμῖν οὕτω φροντιστέον τί ἐροῦσιν	οἱ	πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ τί ὁ
[13, 3]	πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς	οἱ	πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων μὲν
[13, 7]	Οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς	οἱ	πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή γε οὐδαμῶς
[13, 4]	τούτων θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες, ἃ	οἱ	πολλοὶ οὐκ ἴσασι. Καὶ πόλεμον
[13, 7]	δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα, ὡς	οἱ	πολλοί φασι, δίκαιον, ἢ οὐ
[13, 14]	ἅπαντας Ἥρα τε καὶ πάντες	οἱ	πρὸς Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου μυθευόμενοι
[13, 3]	ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ θεῶν	οἱ	πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι. Οὐ
[13, 9]	σοῦ αὐτοῖς; οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι	οἱ	σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον δὲ
[13, 13]	εἰ ἄλλο τι δεικνύουσαι, καθάπερ	οἱ	σοφοὶ παλαισταί, ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´
[13, 13]	γὰρ σῶμα εἶναι τὸν θεὸν	οἱ	Στωϊκοὶ καὶ πνεῦμα κατ´ οὐσίαν,
[13, 13]	εἰς γένεσιν, τὴν φύσιν ὁρίζονται	οἱ	Στωϊκοί· πῦρ δὲ καὶ φῶς
[13, 13]	ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ καὶ	οἱ	Στωϊκοὶ τίθενται τὸν κόσμον. Τόν
[13, 10]	ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες	οἱ	τεθνεῶτες, τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου
[13, 16]	ὑπογράφων φησὶν ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται	οἱ	τετελευτηκότες εἰς τὸν τόπον οἷ
[13, 16]	καὶ εἰς βέλτιστον τόπον ἰόντες	οἱ	τὴν δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν
[13, 13]	προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν ἢ	οἱ	τῆς θαλάσσης λεγόμενοι χόες. Καὶ
[13, 21]	γυναῖκα, φευγέτω ἀειφυγίαν. Τοιοῦτοι μὲν	οἱ	τοῦ φιλοσόφου νόμοι. Εἰ δὲ
[13, 16]	ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι δὲ ὀνίνανται	οἱ	τούτους ὁρῶντες διὰ τὰς ἁμαρτίας
[13, 3]	ἔφη· ἀλλ´ αὐτὸ δὴ τοῦτο	οἱ	τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν
[13, 10]	εἰ διαφευξοίμην, ἤδη ἂν ὑμῶν	οἱ	υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης διδάσκει,
[13, 16]	ὥς φησι· Τούτων δὲ αὐτῶν	οἱ	φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε
[13, 13]	Ναί, φασίν· ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται	οἱ	φιλόσοφοι ἐν ταῖς ἀρχαῖς, οἵ
[13, 13]	κόσμον ἐκ Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν	οἱ	φιλόσοφοι. Καὶ ὅ γε Πλάτων
[13, 13]	χοὸς διαπλάσεως ἱστάμενοι γήϊνον μὲν	οἱ	φιλόσοφοι παρ´ ἕκαστα τὸ σῶμα
[13, 3]	τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν	οἱ	φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι
[13, 3]	τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν	οἱ	φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι
[13, 8]	ἐλάττω ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας ἢ	οἱ	χωλοί τε καὶ τυφλοὶ καὶ
[13, 4]	συγχωρεῖν. Τί γὰρ καὶ φήσομεν,	οἵ	γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν
[13, 13]	ἐσκέψατο δ´ εἰς ἐνιαυτὸν ἀστέρας,	οἵ	κε μάλιστα τετυγμένα σημαίνοιεν ἀνδράσιν
[13, 13]	ἀθανάτων νηοὺς μαλερῷ πυρὶ δώσει,	οἵ	που νῦν ἱδρῶτι ῥεεύμενοι ἑστήκασι,
[13, 10]	ἡμιθέων ὅσοι ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν,	οἵ	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς
[13, 13]	οἱ φιλόσοφοι ἐν ταῖς ἀρχαῖς,	οἵ	τε Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων καὶ
[13, 16]	φέρονται κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστος.	Οἳ	δ´ ἂν δόξωσιν ἀνιάτως ἔχειν
[13, 16]	ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν, ἰέναι·	οἳ	δ´ ἂν τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι
[13, 13]	τινας ὀλίγους γράφει τῶν ἀνθρώπων,	Οἳ	δὴ ἀνατείναντες τὰς χεῖρας ἐνταῦθα,
[13, 14]	του τῶν ἐν ἀνθρώποις σοφῶν,	οἳ	θνητῆς διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις τε
[13, 16]	ὁ δαίμων ἕκαστον κομίζει, καὶ	οἳ	μὲν ἂν δόξωσι μέσως βεβιωκέναι,
[13, 13]	διάπυροι ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται δηλοῦν,	οἳ	παραλαβόντες τοὺς ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ
[13, 16]	οἱ τετελευτηκότες εἰς τὸν τόπον	οἷ	ὁ δαίμων ἕκαστον κομίζει, καὶ
[13, 8]	ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ	ΕΠΑΓΟΙ	ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ
[13, 10]	ἀληθῶς τότ´ ἄν με δικαίως	εἰσάγοι	τις εἰς δικαστήριον, ὅτι οὐ
[13, 13]	γε φαύλως διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ	λέγοι;	οὗτοι δέ που οὔτε εἰς
[13, 3]	Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει·	μαστιγοῖ	δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται.
[13, 3]	ἀνθρώποις πεφηνότα εἰσάγουσιν οἱ Ἑβραίων	λόγοι,	ἀλλ´ ὡς αὐτὸς ὁ Πλάτων
[13, 9]	ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς εἰς Θετταλίαν.	λόγοι	δὲ ἐκεῖνοι οἱ περὶ δικαιοσύνης
[13, 3]	δ´ ὅς, οὗτοί γε οἱ	λόγοι	χαλεποί. Καὶ οὐ λεκτοί, ὦ
[13, 13]	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον οἱ	Μῆδοι,	ὡς ἐδεῖτό τε καὶ ἱκέτευε
[13, 12]	ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ κέν τις	ἴδοι	θνητῶν μερόπων κραίνοντα, εἰ μὴ
[13, 0]	Ὀκνῶν δὲ ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο	αἰδοῖ	τῇ πρὸς τὸν φιλόσοφον, τοῦτον
[13, 13]	καὶ πάντα οὗτος οἶδε καὶ	διδοῖ	καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς οὗτος
[13, 13]	ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν καὶ	σύνοδοι	ἢ σὺν αὐλητρίσι κῶμοι, οὐδὲ
[13, 1]	ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι	δέοι	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστεύειν αὐτοῖς.
[13, 10]	ἀντιπαραθέντα ταύτῃ τῇ νυκτὶ εἰ	δέοι	σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ
[13, 6]	δοξῶν ἃς οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι	δέοι	τὰς μὲν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι,
[13, 10]	ἂν οἶμαι, εἴ τινα ἐκλεξάμενον	δέοι	ταύτην τὴν νύκτα ἐν ᾗ
[13, 8]	ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ ἀγανακτῶν εἰ	δέοι	τεθνάναι σε, ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡς
[13, 11]	μακρὸν αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ	ΔΕΟΙ	ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ
[13, 10]	σὸν μέρος. ~ιʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΔΕΟΙ	ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ·
[13, 18]	φαίνονται, καθ´ ὅσον ἂν ἐθέλωσι	θεοὶ	γένεσιν ἔσχον, λέγει πρὸς αὐτοὺς
[13, 13]	τι νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ	θεοὶ	δώσουσι μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος μὲν
[13, 15]	οὐ τοιάδε ἦν, καὶ πῶς	θεοὶ	εἶεν, εἰ δὴ φαύλης οἷοί
[13, 3]	δ´ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ	θεοί	εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς
[13, 3]	δ´ ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς	θεοὶ	θεοῖς πολεμοῦσί τε καὶ ἐπιβουλεύουσι
[13, 18]	τόδε τὸ πᾶν γεννήσας τάδε·	Θεοὶ	θεῶν, ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ
[13, 13]	τὸν δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ πως·	Θεοὶ	θεῶν, ὧν ἐγὼ πατὴρ δημιουργός
[13, 15]	ἀπορροίας οὗτοι, καὶ πῶς οὐ	θεοὶ	καὶ αὐτοὶ τοῖς γεγεννηκόσιν ἐξ
[13, 3]	λεγέτω ἡμῖν τῶν ποιητῶν ὡς	θεοὶ	ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες
[13, 3]	καὶ Ἥρᾳ οὐδ´ ὡς οἱ	θεοὶ	οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις
[13, 3]	οἷόν τε τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες	θεοί	τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς,
[13, 18]	ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες ἅμα καὶ	θεοί,	τιμᾶν τε καὶ εὔχεσθαι διαφερόντως
[13, 3]	τοὺς μύθους κακῶς, ὡς ἄρα	θεοί	τινες περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις
[13, 13]	ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι,	αὐτοτράπεζοι	ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς,
[13, 13]	ὁ ποιητὴς γράφει· Ἑβδομάτῃ δ´	ἠοῖ	καί οἱ ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ
[13, 13]	ἅπαντα· καὶ αὖθις· Ἑβδομάτῃ δ´	ἠοῖ	λίπομεν ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ
[13, 12]	τετέλεστο ἅπαντα καί· Ἑβδομάτῃ δ´	ἠοῖ	λίπομεν ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο
[13, 12]	δέ φησιν οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´	ἠοῖ	τετελεσμένα πάντα τέτυκται· καὶ πάλιν·
[13, 11]	ἂν διαφερόντως ἐν τῷ βίῳ	ἀγαθοὶ	κριθῶσι. Καὶ ταῦτα δὲ ἁρμόζει
[13, 3]	ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος ὡς Δοιοὶ	πίθοι	κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει κηρῶν
[13, 3]	ἅττα ἐστὶ καὶ τίνες οἱ	μῦθοι,	τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ
[13, 13]	καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φυλάξατε.	Ἀκόλουθοι	δ´, οἶμαι, καὶ θεραπευταὶ θεοῦ
[13, 13]	σῷ δὲ θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν	πολύμοχθοι	ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε βροτοῖς ὡς
[13, 16]	καὶ τἄλλα, ᾗ ἂν ἑκάστη	ἴοι	κατὰ τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς
[13, 10]	καὶ ἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων	δίκαιοι	ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν βίῳ,
[13, 4]	ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ	ΑΘΗΝΑΙΟΙ	Αὐτοὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι τυγχάνουσι
[13, 10]	ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες	Ἀθηναῖοι,	ἀσπάζομαι μὲν καὶ φιλῶ, πείθομαι
[13, 10]	ἂν εἴην εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες	Ἀθηναῖοι,	εἰ ὅτε μέν με οἱ
[13, 10]	Οὕτω γὰρ ἔχει, ὦ ἄνδρες	Ἀθηναῖοι,	τῇ ἀληθείᾳ· οὗ ἄν τις
[13, 13]	ἑβδόμην ἱερὰν οὐ μόνον οἱ	Ἑβραῖοι,	ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες ἴσασι,
[13, 15]	ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ.	Ἑβραῖοι	τὴν μέσην τῶν λογικῶν φύσιν
[13, 9]	συνόντος σοῦ αὐτοῖς; οἱ γὰρ	ἐπιτήδειοι	οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον
[13, 3]	οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ	θεῖοι	γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ
[13, 3]	οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ	θεῖοι	γίγνεσθαι, ὡς καὶ τῷ φιλοσόφῳ
[13, 3]	κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει κηρῶν	ἔμπλειοι,	ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ
[13, 3]	ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς	ἄθλιοι	κακοί, διδόντες δὲ δίκην ὠφελοῦντο
[13, 3]	υἱὸν ὃν παραδέχεται. Ως δ´	ἄθλιοι	μὲν οἱ δίκην διδόντες, ἦν
[13, 3]	δὲ ὤναντο κολαζόμενοι. Ὡς δ´	ἄθλιοι	μὲν οἱ δίκην διδόντες, ἦν
[13, 3]	ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς	ἄθλιοι	οἱ〉 κακοί, διδόντες δὲ δίκην
[13, 20]	βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ	κόσμιοι	ὄντες. Εἶτα μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει·
[13, 11]	ἄρα οἱ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ	ἐπιχθόνιοι	τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων
[13, 20]	λέγει πρὸς τὸν ἡνίοχον καὶ	ἀξιοῖ	ἀντὶ πολλῶν πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι·
[13, 3]	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων,	οἷοί	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα
[13, 14]	περὶ θεῶν τε καὶ ἡρώων,	οἷοί	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα
[13, 3]	αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί εἰσιν	οἷοι	μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι
[13, 15]	θεοὶ εἶεν, εἰ δὴ φαύλης	οἷοί	τε εἰσὶ μετέχειν μοίρας; ἀλλ´
[13, 3]	ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος ὡς	Δοιοὶ	πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει
[13, 3]	αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ	ἀλλοιοῖ;	Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον
[13, 13]	ἵπποισι, βόες δέ τε βουσὶν	ὅμοιοι,	καί κε θεῶν ἰδέας ἔγραφον
[13, 6]	τύχη γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν τι	ὅμοιοι	φαίνονταί μοι, καὶ τοὺς αὐτοὺς
[13, 3]	τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν	ποιοῖ	οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα κολάζων
[13, 3]	ὡς θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι,	παντοῖοι	τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως
[13, 13]	δὲ ὁσίως καὶ δικαίως διαβιώσωμεν,	μακάριοι	μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ μετὰ
[13, 13]	ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες	ἄγριοι,	διάπυροι ἰδεῖν παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ
[13, 3]	τὸ εἶναι τὰ πάντα καὶ	σωτήριοι	αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου· Φθόνῳ
[13, 13]	ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων εἰσὶ καὶ	ἀναίτιοι,	οὐδὲν ἀνθρώποις εἴκελοι. Κλεάνθους τε
[13, 13]	αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν	ὁμέστιοι,	αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι,
[13, 7]	καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ἵνα γένησθε	υἱοὶ	τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν
[13, 3]	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ〉	κακοί,	διδόντες δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ
[13, 3]	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι	κακοί,	διδόντες δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ
[13, 11]	δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί,	ἀλεξίκακοι,	φύλακες μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν
[13, 15]	ἄν ποτε ἐξ ἀλόγου τεχθείη,	λογικοὶ	δὲ οἱ δαίμονες. Εἰ δ´
[13, 13]	ἐν ταῖς ἀρχαῖς, οἵ τε	Στωϊκοὶ	καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας, ἀλλὰ
[13, 13]	σῶμα εἶναι τὸν θεὸν οἱ	Στωϊκοὶ	καὶ πνεῦμα κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ
[13, 13]	γένεσιν, τὴν φύσιν ὁρίζονται οἱ	Στωϊκοί·	πῦρ δὲ καὶ φῶς ἀλληγορεῖται
[13, 13]	ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ καὶ οἱ	Στωϊκοὶ	τίθενται τὸν κόσμον. Τόν τε
[13, 13]	ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν δ´ οἱ μὲν	Στωϊκοὶ	τὸ τέλος τῆς φιλοσοφίας τὸ
[13, 8]	δηλονότι· τίνι γὰρ ἂν πόλις	ἀρέσκοι	ἄνευ νόμων; νῦν δὲ δὴ
[13, 13]	δὲ θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι	ἄγγελοι,	οἷσι μέμηλε βροτοῖς ὡς πάντα
[13, 3]	δ´ ἐγώ· ψεύδεσθαι ὁ θεὸς	ἐθέλοι	ἂν ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ
[13, 16]	βίους ἕλοιτ´ ἂν οὓς ἂν	ἐθέλοι;	εἰ δὲ τὰ καθ´ ἡδονὴν
[13, 13]	εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις	εἴκελοι.	Κλεάνθους τε τοῦ Στωϊκοῦ ἔν
[13, 12]	θέμις ἐστί, θύρας δ´ ἐπίθεσθε	βέβηλοι,	φεύγοντες δικαίων θεσμούς, θείοιο τιθέντος
[13, 13]	καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ τούτων	δηλοῖ·	Θάλασσα διαχέεται καὶ μετρέεται εἰς
[13, 11]	μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν,	ἐσθλοί,	ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα
[13, 8]	τε καὶ τυφλοὶ καὶ οἱ	ἄλλοι	ἀνάπηροι. Οὕτω σοι διαφερόντως τῶν
[13, 18]	ὃν καὶ δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες	ἄλλοι	δαίμονες ἅμα καὶ θεοί, τιμᾶν
[13, 16]	οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι ὄντες,	ἄλλοι	δὲ ὀνίνανται οἱ τούτους ὁρῶντες
[13, 11]	ἡμῖν ὑποθέσεως προλαβόντες ἐφήψαντο καὶ	ἄλλοι,	εὖ μοι δοκεῖ ἐπισκέψασθαι δεῖν
[13, 10]	ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ τε	ἄλλοι	καὶ ὁ τῆς Θέτιδος υἱός,
[13, 13]	δαίμονές εἰσιν ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε	ἄλλοι,	οἱ μὲν ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος
[13, 10]	καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶ	ἄλλοι	ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο
[13, 17]	εἰρήκασι, Πλάτων τε καὶ οἱ	ἄλλοι,	πειρασόμεθα τῷ λόγῳ, τὰς ἐν
[13, 14]	εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ	ἄλλοι	ποιηταί. Οὗτοι γάρ που μύθους
[13, 3]	Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ	ἄλλοι	ποιηταί. Οὗτοι γάρ που μύθους
[13, 18]	τὸν Πλάτωνα, καὶ ταῦτα ἄρα	μεταβάλλοι	ἂν ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν
[13, 3]	δή. Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν	μεταβάλλοι	ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δηλονότι, ἔφη,
[13, 16]	εἰ δὲ τὰ καθ´ ἡδονὴν	μέλλοι	πάλιν αἱρεῖσθαι, καὶ ποῦ τὸ
[13, 7]	ἐλέγετο ἡμῖν, εἴτε φασὶν οἱ	πολλοὶ	εἴτε μὴ καὶ εἴτε δεῖ
[13, 6]	οὐ σκοποῦντες τί ἡμᾶς οἱ	πολλοὶ	ἐροῦσιν, ἀλλὰ τί βούλεται εἷς
[13, 6]	οὕτω φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ	πολλοὶ	ἡμᾶς, ἀλλὰ τί ὁ ἐπαΐων
[13, 13]	καὶ ἀνέμων βίας. Θνητοὶ δὲ	πολλοὶ	καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα πημάτων παραψυχὴν
[13, 3]	ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ	πολλοὶ	λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων μὲν τοῖς
[13, 7]	ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ	πολλοὶ	οἴονται, ἐπειδή γε οὐδαμῶς δεῖ
[13, 4]	θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες, ἃ οἱ	πολλοὶ	οὐκ ἴσασι. Καὶ πόλεμον ἄρα
[13, 17]	ψυχῆς εἶναι λέγεται, οἱ μὲν	πολλοὶ	τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι τὴν
[13, 7]	ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ	πολλοί	φασι, δίκαιον, ἢ οὐ δίκαιον;
[13, 10]	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἔργα ἢ κακοῦ.	φαῦλοι	γὰρ ἂν τῷ γε σῷ
[13, 8]	ἢ οἱ χωλοί τε καὶ	τυφλοὶ	καὶ οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω
[13, 8]	ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας ἢ οἱ	χωλοί	τε καὶ τυφλοὶ καὶ οἱ
[13, 7]	Ἀλλ´ ἐμμένω τε καὶ συνδοκεῖ	μοι·	ἀλλὰ λέγε. Λέγω δὴ αὖ
[13, 6]	κοινῇ μετὰ σοῦ, εἴ τί	μοι	ἀλλοιότερος φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδ´ ἔχω,
[13, 17]	ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες, προσβιβάσαι. Ταῦτά	μοι	ἀπὸ τῶν Σευήρου τοῦ Πλατωνικοῦ
[13, 3]	θεῷ ψευδὴς οὐκ ἔνι; Οὔ	μοι	δοκεῖ. Ἀλλὰ δεδιὼς τοὺς ἐχθροὺς
[13, 3]	ἀγαθῶν βλαβερόν. Ἦ γάρ; Οὔ	μοι	δοκεῖ. Ἆρ´ οὖν τὸ μὴ
[13, 11]	προλαβόντες ἐφήψαντο καὶ ἄλλοι, εὖ	μοι	δοκεῖ ἐπισκέψασθαι δεῖν καὶ τὰ
[13, 3]	ἦ δ´ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ	μοι	δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ
[13, 1]	τῶν θεῶν τοὺς ποιητὰς χλευάζειν	μοι	δοκεῖ, ὡς καὶ τῶν θεῶν
[13, 4]	περὶ αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά	μοι	εἰπὲ πρὸς φιλίου, σὺ ὡς
[13, 6]	οὐ δύναμαι νῦν ἐκβάλλειν, ἐπειδή	μοι	ἥδε ἡ τύχη γέγονεν, ἀλλὰ
[13, 13]	οἷον παραφράζων τὸ Ὁ οὐρανός	μοι	θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον
[13, 6]	ἀλλὰ σχεδόν τι ὅμοιοι φαίνονταί	μοι,	καὶ τοὺς αὐτοὺς πρεσβεύω καὶ
[13, 7]	φησίν· Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί	μοι	κακά· καὶ πάλιν· Μετὰ τῶν
[13, 2]	ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε, πρῶτόν	μοι,	κακῶς ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον
[13, 3]	τὸν θεόν. Ἀληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς	μοι	λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν δ´
[13, 0]	λόγον, τὰ δέ γε πρῶτά	μοι	λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν οὖν
[13, 6]	ἢ τῷ λόγῳ ὃς ἄν	μοι	λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς δὴ
[13, 13]	φυσικῷ συγγράμματι κατὰ λέξιν ὧδέ	μοι	μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ πάντων ἐστὶν
[13, 12]	θεὸς, καὶ ἐγένετο. Δοκοῦσι δέ	μοι	περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας
[13, 13]	Ἡσαΐου τοῦ πνεύματος κεκραγότος· Τί	μοι	πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει
[13, 10]	διδάσκει, πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ	μοι	πρὸς ταῦτα εἴποιτε· ὦ Σώκρατες,
[13, 13]	ἐν ταῖς γραφαῖς. Μὴ γάρ	μοι	τὰς ἀλληγορίας αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ
[13, 3]	καὶ ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ	μοι.	Τί δὲ δή; τὸ ἐν
[13, 5]	φανερὸν κατηγόρει, παρασχεῖν ἂν δοκεῖ	μοι	τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν κακοῖς
[13, 13]	οὒ οὔ‘ ἐκεῖνο ἀπεικαστέον· Ἀλλά	μοι	ψεῦδός τε συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν
[13, 13]	δὲ Μελανιππίδης ᾄδων φησί· Κλῦθί	μοι,	ὦ πάτερ, θαῦμα βροτῶν, τᾶς
[13, 3]	εἰμί, ἔφη, τούτου τοῦ νόμου	κἀμοὶ	ἀρέσκει. Οὗτος μὲν τοίνυν, ἦν
[13, 12]	περὶ γὰρ νέφος ἐστήρικται λοιπὸν	ἐμοί·	´στᾶσιν δὲ δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν. Οὐ
[13, 4]	πατέρα ἐκτεμεῖν δι´ ἕτερα τοιαῦτα·	ἐμοὶ	δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ πατρὶ
[13, 10]	ἄρχοντος ταχθῇ, ἐνταῦθα δεῖ, ὡς	ἐμοὶ	δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον
[13, 7]	καὶ οὐ κοινωνεῖς τῆς ἀρχῆς;	ἐμοὶ	μὲν γὰρ καὶ πάλαι οὕτω
[13, 18]	ἐκ τῶνδε παρὸν καὶ τὰ	ἐμοὶ	νῦν σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν
[13, 18]	φίλον ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ, τὰ	ἐμοὶ	φίλα καὶ συγγενῆ, εἰ καὶ
[13, 8]	πόλις τε καὶ ἡμεῖς οἱ	νόμοι	δηλονότι· τίνι γὰρ ἂν πόλις
[13, 21]	Τοιοῦτοι μὲν οἱ τοῦ φιλοσόφου	νόμοι.	Εἰ δὲ χρὴ καὶ τοὺς
[13, 9]	καὶ τὰ νόμιμα καὶ οἱ	νόμοι;	καὶ οὐκ οἴει ἄσχημον φανεῖσθαι
[13, 9]	ἡμέτεροι ἀδελφοί, οἱ ἐν Ἅιδου	νόμοι,	οὐκ εὐμενῶς σε ὑποδέξονται, εἰδότες
[13, 13]	καὶ σύνοδοι ἢ σὺν αὐλητρίσι	κῶμοι,	οὐδὲ ὄναρ πράττειν προσίσταται αὐτοῖς.
[13, 13]	θεὸς πλάττων, ὅσοι μὲν ὑμῶν	ἱκανοὶ	ἄρχειν, χρυσὸν ἐν τῇ γενέσει
[13, 11]	ὡς ἄρα οἱ μὲν δαίμονες	ἁγνοὶ	ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες
[13, 13]	ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι	δυνάμενοι,	Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες,
[13, 14]	ἐγώ, ἀπὸ τοῦδε τοῦ ἔπους	ἀρξάμενοι	πάντα τὰ τοιαῦτα· βουλοίμην κ´
[13, 16]	δὲ αὐτῶν οἱ φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς	καθηράμενοι	ἄνευ τε καμάτων ζῶσι τὸ
[13, 19]	ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει·	Διακελευσάμενοι	προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν μὴ εἰς
[13, 13]	τοῦ ἀνθρώπου ἐκ χοὸς διαπλάσεως	ἱστάμενοι	γήϊνον μὲν οἱ φιλόσοφοι παρ´
[13, 13]	μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς ἡμῶν, οὐκ	ἐπιστάμενοι,	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν ὅπως νοεῖσθαι
[13, 13]	λέληθεν ἢ οἱ τῆς θαλάσσης	λεγόμενοι	χόες. Καὶ ταῦτα οὔθ´ ὅτι
[13, 7]	γέροντες ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ	διαλεγόμενοι	ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων οὐδὲν
[13, 3]	ἀξίοις ἐπῆγεν, οἱ δὲ ὤναντο	κολαζόμενοι,	οὐ μόνον κατὰ τὸν φιλόσοφον,
[13, 3]	ἀγαθὰ εἰργάζετο, οἱ δὲ ὤναντο	κολαζόμενοι.	Ὡς δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ
[13, 6]	τοῦ νοσώδους δὲ διαφθειρόμενον διολέσωμεν,	πειθόμενοι	μὴ τῇ τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ,
[13, 11]	μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν οὖν.	Διαπυθόμενοι	ἄρα τοῦ θεοῦ πῶς χρὴ
[13, 7]	καὶ ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν,	διωκόμενοι	ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ἐν τοῖς
[13, 3]	νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς	ἰνδαλλόμενοι,	ἵνα μὴ ἅμα μὲν εἰς
[13, 3]	νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς	ἰνδαλλόμενοι	καὶ τὸν τοῦ θεοῦ λόγον
[13, 13]	νῦν ἱδρῶτι ῥεεύμενοι ἑστήκασι, δείματι	παλλόμενοι,	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας
[13, 13]	καὶ ὀϊζύος οὐδέ τι νύκτωρ	στεινόμενοι·	χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας.
[13, 16]	καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί τε καὶ	καθαιρόμενοι	τῶν τε ἀδικημάτων διδόντες δίκας
[13, 17]	λέγεται, οἱ μὲν πολλοὶ τούτῳ	τεκμαιρόμενοι	παθητὴν εἶναι τὴν οὐσίαν αὐτῆς,
[13, 14]	οἱ πρὸς Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου	μυθευόμενοι	παῖδες καὶ ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι
[13, 7]	συνδοκεῖ σοι καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν	βουλευόμενοι,	ὡς οὐδέποτε ὀρθῶς ἔχοντος οὔτε
[13, 9]	τοῦτο μὲν οὔ, αὐτοῦ δὲ	τρεφόμενοι	σοῦ ζῶντος βέλτιον θρέψονται καὶ
[13, 21]	αὐτῷ τὰ σεμνὰ καὶ κράτιστα	ἀποδεχόμενοι	τοῖς μὴ τοιούτοις μακρὰ χαίρειν
[13, 3]	οὐδ´ ὡς οἱ θεοὶ οἱ	Περιερχόμενοι	νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς
[13, 12]	καὶ ἐγένετο. Δοκοῦσι δέ μοι	περιειργασμένοι	πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας τε
[13, 16]	φόνους ἀδίκους καὶ παρανόμους πολλοὺς	ἐξειργασμένοι	ἢ ἄλλα ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει
[13, 13]	δώσει, οἵ που νῦν ἱδρῶτι	ῥεεύμενοι	ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι, καὶ τὰ
[13, 7]	τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,	δυσφημούμενοι	παρακαλοῦμεν, ἐν τοῖς παρ´ ἡμῖν
[13, 7]	καὶ ἀδίκους καὶ ἔτι τὸ	Λοιδορούμενοι	εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν,
[13, 13]	πολυπράγμονες φιλόσοφοι, ἐκ τῆς βαρβάρου	ὁρμώμενοι	φιλοσοφίας, τῷ ἀοράτῳ καὶ μόνῳ
[13, 13]	βίας. Θνητοὶ δὲ πολλοὶ καρδίαν	πλανώμενοι	ἱδρυσάμεσθα πημάτων παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´
[13, 10]	Δηλίῳ καὶ ἄλλοθί που οὗ	ἐκεῖνοι	ἔταττον, ἔμενον ὥσπερ καὶ ἄλλος
[13, 9]	ἀποδεδημηκὼς εἰς Θετταλίαν. λόγοι δὲ	ἐκεῖνοι	οἱ περὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς
[13, 14]	ποιηταὶ πάλιν οἱ αὐτοὶ θεῶν	ἔγγονοι	λέγοιντ´ ἄν; ἀλλὰ γὰρ τούτων
[13, 14]	μυθευόμενοι παῖδες καὶ ἀδελφοὶ καὶ	ἔγγονοι	τούτων, ὁπότε ταῦτα αὐτὰ ἀνῄρει
[13, 14]	καὶ Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα τούτων	ἔγγονοι,	Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς Κρόνος τε
[13, 16]	ἱεράκων καὶ ἰκτίνων γένη· ἢ	ποῖ	ἂν ἄλλοσε φαῖμεν τὰς τοιαύτας
[13, 6]	ἐστὶ τὸ κακὸν τοῦτο; καὶ	ποῖ	τείνει καὶ εἰς τί τῶν
[13, 3]	ὅς, οὗτοί γε οἱ λόγοι	χαλεποί.	Καὶ οὐ λεκτοί, ὦ Ἀδείμαντε,
[13, 15]	ὕλης οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων	εἴποι·	ἄλογος γὰρ αὕτη· λογικὰ δ´
[13, 19]	ὁ μὲν ἐμὸς νόμος ἂν	εἴποι	πάντα, ὅσαπερ καὶ περὶ τῶν
[13, 10]	ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως ἂν οὖν	εἴποι	τις· εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ, ὦ
[13, 13]	καὶ ἔργα τελεῖν ἅπερ ἄνδρες,	ἵπποι	μέν θ´ ἵπποισι, βόες δέ
[13, 3]	ἀλλ´ αὐτὸ δὴ τοῦτο οἱ	τύποι	περὶ θεολογίας τίνες ἂν εἶεν;
[13, 6]	ὅτι τῶν δοξῶν ἃς οἱ	ἄνθρωποι	δοξάζουσι δέοι τὰς μὲν περὶ
[13, 13]	δέοντος αἰεί‘ φησίν, ἀξύνετοι γίγνονται	ἄνθρωποι,	καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ
[13, 3]	εἰπεῖν, πάντες θεοί τε καὶ	ἄνθρωποι	μισοῦσι; Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οἶσθά
[13, 13]	οὐδ´ ἀκτίνων κατ´ ἐναντίον ἠελίοιο	ἄνθρωποι	στῆναι δυνατοί, θνητοὶ γεγαῶτες προεῖπεν
[13, 4]	ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ οἱ	ἄνθρωποι	τυγχάνουσι νομίζοντες τὸν Δία τῶν
[13, 13]	ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές τε καὶ	βάρβαροι,	γένος δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ τῶν
[13, 13]	καὶ μετ´ ὀλίγα ἐπαγαγόντος· Λούσασθε,	καθαροὶ	γένεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ
[13, 17]	δὲ μηδετέρως ἔχει, ἐξ ὧν	ἑκάτεροι	εἰρήκασι, Πλάτων τε καὶ οἱ
[13, 9]	χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ ἐκεῖ οἱ	ἡμέτεροι	ἀδελφοί, οἱ ἐν Ἅιδου νόμοι,
[13, 20]	ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν	ἀμφότεροι·	θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι καί·
[13, 20]	ἐλθεῖν. Ἐν δὲ τῇ τελευτῇ	ἄπτεροι	μέν, ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι
[13, 13]	δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν ἐνταῦθα,	μακαριώτεροι	δὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν,
[13, 13]	ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων	ἀπόκληροι,	ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους λέγει
[13, 8]	καὶ τυφλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι	ἀνάπηροι.	Οὕτω σοι διαφερόντως τῶν ἄλλων
[13, 11]	καὶ τούτων ἔτι πλείω ἂν	εὕροι	παρὰ τῷ αὐτῷ σύμφωνα τοῖς
[13, 13]	διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι δὲ	ἐπίκουροι,	ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ χαλκὸν
[13, 13]	Οἱ μὲν γὰρ ἄνδρες οἱ	διάπυροι	ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται δηλοῦν, οἳ
[13, 13]	λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες ἄγριοι,	διάπυροι	ἰδεῖν παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα
[13, 8]	ἠρέσκομεν ἡμεῖς μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό	σοι	αἱ ὁμολογίαι εἶναι. Σὺ δὲ
[13, 8]	ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν οἷς ἐξῆν	σοι	ἀπιέναι, εἰ μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖς
[13, 7]	καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ. Καὶ	σοὶ	δὲ εἴ πη ἄλλῃ δέδοκται,
[13, 8]	καὶ οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω	σοι	διαφερόντως τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν
[13, 19]	ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά	σοι	δοκῶ λέγειν; Οὐ γεωμετρικαῖς γε,
[13, 20]	ὦ παῖ, καὶ οὕτω θεῖά	σοι	δωρήσεται ἡ παρ´ ἐραστοῦ φιλία.
[13, 4]	ὅπερ ἄρτι εἶπον, καὶ ἄλλα	σοι	ἐγὼ πολλά, ἐάν περ βούλῃ,
[13, 3]	οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός	σοι	εἰμί, ἔφη, τούτου τοῦ νόμου
[13, 13]	ὑψίστου θεοῦ. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ	σοι	ἐκεῖνο παραφράζειν τὸ Ἀπὸ προσώπου
[13, 13]	φῶς βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ	σοι	ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων ζῴων ἰδέας
[13, 9]	αὐτοῖς; οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ	σοὶ	ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον δὲ ἐὰν
[13, 9]	καὶ τοῦτο ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν	σοι	ζῆν ἔσται; ἢ πλησιάσεις τούτοις
[13, 7]	μάλα, πότερον κοινωνεῖς καὶ συνδοκεῖ	σοι	καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς
[13, 6]	Σκόπει δή· οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ	σοι	λέγεσθαι ὅτι οὐ πάσας χρὴ
[13, 6]	ὦ Κρίτων, οὐ δοκεῖ καλῶς	σοι	λέγεσθαι; σὺ γάρ, ὅσα γε
[13, 14]	τὸν λόγον καὶ θέα, οἷά	σοι	ὁ πάνσοφος μετὰ τὰς ἀσωμάτους
[13, 12]	ἐπὶ γαῖαν, τέκνον ἐμόν, δείξω	σοι,	ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια καὶ
[13, 6]	εὖ ἴσθι ὅτι οὐ μή	σοι	συγχωρήσω, οὐδ´ ἂν πλείω τῶν
[13, 4]	ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν εἰ καὶ	σοὶ	ταῦτα συνδοκεῖ τῷ εὖ εἰδότι
[13, 13]	φωτὸς κακούργου {σχήματ{ α} ἐκμιμούμενον	σοὶ	τήνδ´ ἐς εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον
[13, 21]	εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ· δώσω	σοι	τόπον οὗ φεύξεται ἐκεῖ ὁ
[13, 9]	ἐκεῖ ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ ἐνθάδε	σοι	φαίνεται ταῦτα πράττοντι ἄμεινον εἶναι
[13, 9]	τι ὄφελος αὐτῶν ἐστι τῶν	σοι	φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι; οἴεσθαί γε
[13, 9]	πατρίδα καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ	σοι	χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ ἐκεῖ οἱ
[13, 3]	οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς	σοι,	ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω
[13, 11]	τινι ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν	ὅσοι	ἂν διαφερόντως ἐν τῷ βίῳ
[13, 13]	συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν·	ὅσοι	δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ
[13, 13]	σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε	ὅσοι	δοκεῖτε οὐκ εἶναι θεόν. Ἔστιν
[13, 10]	σῷ λόγῳ εἶεν τῶν ἡμιθέων	ὅσοι	ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ τε
[13, 13]	μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ θεὸς πλάττων,	ὅσοι	μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν
[13, 18]	μὲν τοὺς ἐν οὐρανῷ πάντας,	ὅσοι	πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους
[13, 18]	Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´ οὖν πάντες	ὅσοι	τε περιπολοῦσι φανερῶς καὶ ὅσοι
[13, 10]	Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι	ὅσοι	τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν
[13, 18]	ὅσοι τε περιπολοῦσι φανερῶς καὶ	ὅσοι	φαίνονται, καθ´ ὅσον ἂν ἐθέλωσι
[13, 19]	γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν	ῥυσοὶ	καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν
[13, 13]	εἴπῃ· Τί ἔλπεαι σοφίαν ὀλίγον	τοι	ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν; τὰ
[13, 13]	Εὐθυρρημόνως γράφει· Τὴν τοῦδε γάρ	τοι	Ζεὺς ἔγημε μητέρα, οὐ χρυσόμορφος
[13, 10]	εἶναι οὐκ ὤν. τὸ γάρ	τοι	θάνατον δεδιέναι, ὦ ἄνδρες, οὐδὲν
[13, 13]	γῆ, Ζεὺς δ´ οὐρανός, Ζεύς	τοι	τὰ πάντα χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον.
[13, 10]	ἀποκτενεῖς, αὐτὸς ἀποθανῇ· αὐτίκα γάρ	τοι	(φησί) μεθ´ Ἕκτορα πότμος ἑτοῖμος.
[13, 16]	καὶ διὰ τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα	ἀνίατοι	γένωνται, ἐκ τούτων τὰ παραδείγματα
[13, 16]	αὐτοὶ μὲν οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε	ἀνίατοι	ὄντες, ἄλλοι δὲ ὀνίνανται οἱ
[13, 18]	Δι´ ἃ καὶ ἐπείπερ γεγένησθε,	ἀθάνατοι	μὲν οὐκ ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι
[13, 13]	κατ´ ἐναντίον ἠελίοιο ἄνθρωποι στῆναι	δυνατοί,	θνητοὶ γεγαῶτες προεῖπεν ἡ Σίβυλλα.
[13, 16]	ἔφη· πῶς δ´ οὔ; Οὐκοῦν	εὐδαιμονέστατοι,	ἔφη, καὶ τούτων εἰσὶ καὶ
[13, 16]	καὶ νοῦ; Πῇ δὴ οὗτοι	εὐδαιμονέστατοι;	Ὅτι τούτους εἰκός ἐστιν εἰς
[13, 13]	προσάπτουσι καὶ οἱ παρ´ Ἕλλησι	λογιώτατοι	τῷ θεῷ· ὁ μὲν Ἐπίχαρμος,
[13, 13]	τῇ γενέσει συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ	τιμιώτατοί	εἰσιν· ὅσοι δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον·
[13, 13]	αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ καὶ οἱ	ἐλλογιμώτατοι	τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι περί τε
[13, 13]	ὧδε ἐμφαινόμενον πρὸς τοῦ Ἐφεσίου·	Ἀξύνετοι	ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι
[13, 13]	λόγου τοῦ δέοντος αἰεί‘ φησίν,	ἀξύνετοι	γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν ἢ
[13, 13]	καὶ θεραπευταὶ θεοῦ πάντες οἱ	ἐνάρετοι.	Ἐντεῦθεν δ´ οἱ μὲν Στωϊκοὶ
[13, 13]	δ´ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν,	ἤτοι	πάντα θεὸν ἀγαθὸν λέγων ἤ,
[13, 13]	ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας	ἤτοι	πορφυρᾶς ἢ δι´ ἐλέφαντος ἢ
[13, 18]	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ	αἰσθητοὶ	πάντες ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ συνέστησαν.
[13, 13]	ἐναντίον ἠελίοιο ἄνθρωποι στῆναι δυνατοί,	θνητοὶ	γεγαῶτες προεῖπεν ἡ Σίβυλλα. Εὖ
[13, 13]	χαροπὸν οἶδμα καὶ ἀνέμων βίας.	Θνητοὶ	δὲ πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα
[13, 18]	ἐλλιπὲς ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ τῆς διανοίας.	Καίτοι	παρῆν τῷ καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´
[13, 10]	ὅτι μέγιστον τῶν κακῶν ἐστι.	καίτοι	πῶς οὐκ ἀμαθία ἐστὶν αὕτη
[13, 3]	οἱ λόγοι χαλεποί. Καὶ οὐ	λεκτοί,	ὦ Ἀδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[13, 13]	δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ Μοῖραι πείθονται,	ἀμείλικτοί	περ ἐοῦσαι· ἄφθιτε, μητροπάτωρ, οὗ
[13, 10]	ἀλλ´ ἀφίεμέν σε, ἐπὶ τούτῳ	μέντοι	ἐφ´ ᾧ τε μηκέτι ἐν
[13, 13]	νόημα· καὶ πάλιν· Ἀλλ´ οἱ	βροτοὶ	δοκοῦσι γεννᾶσθαι θεούς, τὴν σφετέρην
[13, 3]	θεῶν οἱ πρῶτοί τε καὶ	μέγιστοι.	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦ
[13, 4]	πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ οὕτως	αὐτοὶ	αὑτοῖς τὰ ἐναντία λέγουσι περί
[13, 4]	ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ	Αὐτοὶ	γὰρ οἱ ἄνθρωποι τυγχάνουσι νομίζοντες
[13, 13]	ἐποίουν τοιαῦθ´, οἷόν περ καὶ	αὐτοὶ	δέμας εἶχον ὅμοιον. ἀκούσωμεν οὖν
[13, 14]	οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν οἱ	αὐτοὶ	θεῶν ἔγγονοι λέγοιντ´ ἄν; ἀλλὰ
[13, 3]	Ἀλλ´ ἆρα, ἦν δ´ ἐγώ,	αὐτοὶ	μὲν οἱ θεοί εἰσιν οἷοι
[13, 16]	τὰ παραδείγματα γίγνεται· καὶ οὗτοι	αὐτοὶ	μὲν οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι
[13, 4]	γὰρ καὶ φήσομεν, οἵ γε	αὐτοὶ	ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι;
[13, 15]	καὶ πῶς οὐ θεοὶ καὶ	αὐτοὶ	τοῖς γεγεννηκόσιν ἐξ ἴσου; πῶς
[13, 18]	ἀθάνατοι μὲν οὐκ ἐστὲ οὐδ´	ἄλυτοι	τὸ πάμπαν· οὔτι μὲν δὴ
[13, 16]	τούτων τὰ παραδείγματα γίγνεται· καὶ	οὗτοι	αὐτοὶ μὲν οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε
[13, 3]	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.	Οὗτοι	γάρ που μύθους ψευδεῖς τοῖς
[13, 14]	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.	Οὗτοι	γάρ που μύθους ψευδεῖς τοῖς
[13, 3]	Καὶ γάρ, ἦ δ´ ὅς,	οὗτοί	γε οἱ λόγοι χαλεποί. Καὶ
[13, 13]	φαύλως διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ λέγοι;	οὗτοι	δέ που οὔτε εἰς ἀγορὰν
[13, 16]	τε καὶ νοῦ; Πῇ δὴ	οὗτοι	εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους εἰκός ἐστιν
[13, 15]	ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων ἀπορροίας	οὗτοι,	καὶ πῶς οὐ θεοὶ καὶ
[13, 6]	δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται.	Τοιοῦτοι	δὲ ἦσαν καὶ οἱ πάλαι
[13, 21]	τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, φευγέτω ἀειφυγίαν.	Τοιοῦτοι	μὲν οἱ τοῦ φιλοσόφου νόμοι.
[13, 14]	δὲ θεῶν Οὐρανὸς καὶ Γῆ	πρῶτοι,	ἔπειτα τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ
[13, 3]	δρῴη ἂν ὅπερ θεῶν οἱ	πρῶτοί	τε καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ
[13, 6]	αὔριον, καὶ οὐκ ἄν σε	παρακρούοι	ἡ παροῦσα συμφορά. Σκόπει δή·
[13, 14]	καὶ Ἡσιόδου μυθευόμενοι παῖδες καὶ	ἀδελφοὶ	καὶ ἔγγονοι τούτων, ὁπότε ταῦτα
[13, 13]	κρίνει, Ἐστὲ μὲν δὴ πάντες	ἀδελφοὶ‘	λέγων· οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ
[13, 9]	ζῶντι καὶ ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι	ἀδελφοί,	οἱ ἐν Ἅιδου νόμοι, οὐκ
[13, 13]	πάντες οἱ ἐν τῇ πόλει	ἀδελφοί,	ὡς φήσομεν πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες.
[13, 13]	ἄλλο τι δεικνύουσαι, καθάπερ οἱ	σοφοὶ	παλαισταί, ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´ οἱ
[13, 13]	πλέον οἱ παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες	φιλόσοφοι,	ἐκ τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας,
[13, 13]	φασίν· ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται οἱ	φιλόσοφοι	ἐν ταῖς ἀρχαῖς, οἵ τε
[13, 13]	ἐκ Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν οἱ	φιλόσοφοι.	Καὶ ὅ γε Πλάτων ἄντικρυς
[13, 13]	διαπλάσεως ἱστάμενοι γήϊνον μὲν οἱ	φιλόσοφοι	παρ´ ἕκαστα τὸ σῶμα ἀναγορεύουσιν,
[13, 12]	τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ συνεχῶς	ἀτάραχοι	καταστήσονται δι´ ὅλου τοῦ βίου.
[13, 20]	βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν,	ἔνοχοί	εἰσι καί· Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ
[13, 3]	δὴ ἥκιστ´ ἂν πολλὰς μορφὰς	ἴσχοι	ὁ θεός. Ἥκιστα δή. Ἀλλ´
[13, 3]	ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς οὐκ	ἐπὶ	βλάβῃ τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ
[13, 12]	αὐτόν· πρὶν δή ποτε δεῦρ´	ἐπὶ	γαῖαν, τέκνον ἐμόν, δείξω σοι,
[13, 3]	ἀνθρώπους πάροδον. Ἐπεὶ οὖν τῶν	ἐπὶ	γῆς ζῴων οὐδὲν ἦν θεοφιλέστερον
[13, 19]	ἑξῆς· Ὁ δὲ γελῶν ἀνὴρ	ἐπὶ	γυμναῖς ταῖς γυναιξὶ τοῦ βελτίστου
[13, 9]	ἢ εὐωχούμενος ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ	ἐπὶ	δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς εἰς Θετταλίαν. λόγοι
[13, 10]	Ποτιδαίᾳ καὶ ἐν Ἀμφιπόλει καὶ	ἐπὶ	Δηλίῳ καὶ ἄλλοθί που οὗ
[13, 18]	πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία τῶν	ἐπὶ	διαμονῇ τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς τε
[13, 7]	πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει	ἐπὶ	δικαίους καὶ ἀδίκους καὶ ἔτι
[13, 12]	ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει, λαοὺς δ´	ἐπὶ	ἔργον ἐγείρει μιμνήσκων βιότοιο· λέγει
[13, 12]	τὸ γὰρ τῆς διανοίας αὐτῶν	ἐπὶ	θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως ἡμῖν
[13, 3]	κηδόμενον, τὸν ἐπουράνιον λόγον ἥκειν	ἐπὶ	θεραπείᾳ φασὶ παντὸς τοῦ γένους,
[13, 16]	Τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι	ἐπὶ	κλήρωσίν τε καὶ αἵρεσιν τοῦ
[13, 13]	Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε	ἐπὶ	κύριον‘ ὧδέ πως γράφει· Μηδὲ
[13, 13]	βυθὸς θαλάσσης καὶ ὀρέων ὕψος	{ἐπὶ}	μέγα, ἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὄμμα
[13, 16]	ἄνωθέν ποθεν ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων	ἐπὶ	ὄνους καὶ λύκους καὶ μύρμηκας
[13, 3]	δώσομεν οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν	ἐπὶ	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ
[13, 3]	οὐδέ γε τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν	ἐπὶ	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ
[13, 12]	πάντα καὶ γενητὰ ὑπάρχειν καὶ	ἐπὶ	πάντων εἶναι τὸν θεόν. Λέγει
[13, 15]	τε τὸ ἀθάνατον οὔτε τῷ	ἐπὶ	πάντων θεῷ ὁμοίως οὔτε τῷ
[13, 3]	θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ	ἐπὶ	πλεῖστον οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη,
[13, 14]	ποιεῖν Ἀχιλλέα, θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´	ἐπὶ	πλευρὰς κατακείμενον, ἄλλοτε δ´ αὖτε
[13, 7]	ὅστις τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει	ἐπὶ	πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει
[13, 10]	Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ	ἐπὶ	πόσῳ ἄν τις δέξαιτ´ ἂν
[13, 21]	ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος περιπατήσῃ ἔξω	ἐπὶ	ῥάβδου αὐτοῦ, ἀθῷος ἔσται ὁ
[13, 11]	ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ δὴ ἀποθανόντων	ἐπὶ	στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ,
[13, 16]	δ´ ἂν καὶ ἄλλα τις	ἐπὶ	σχολῆς ἐπιλάβοιτ´ ἂν τοῦ λόγου,
[13, 3]	ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν καὶ ἰατρὸς	ἐπὶ	σωτηρίᾳ τῶν καμνόντων κακὰ νομίζοιτο
[13, 17]	κάτω φερόμενον, ὡς αὐτὸ ὁμοίως	ἐπὶ	τὰ ἄνω βιάζεται; τὰ γὰρ
[13, 17]	τὴν τοῦ μέσου χρώματος σύστασιν,	ἐπὶ	τὰ οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ ὧν
[13, 11]	ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ	ἐπὶ	τὰς θήκας αὐτῶν ἔθος ἡμῖν
[13, 3]	εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλόν	ἐπί	τε πᾶσι τὸν περὶ πάντων
[13, 13]	τοῦ θεοῦ ἔργον εἶναι διαγράφοντος.	Ἐπί	τε τῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ
[13, 13]	θεῷ. Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου ἀνεμνήσθην·	ἐπὶ	τέλει γὰρ τοῦ Τιμαίου λέγει·
[13, 12]	ποσσὶ βέβηκε· χεῖρα δὲ δεξιτερὴν	ἐπὶ	τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ
[13, 13]	Θρᾴκιος Ὀρφεύς· Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν	ἐπὶ	τέρματος Ὠκεανοῖο πάντοθεν ἐκτέτακεν· γαίη
[13, 13]	Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον	ἐπὶ	τῇ πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι λέγει.
[13, 19]	τοῖς τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´	ἐπὶ	τῇ τῶν ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι
[13, 11]	κριθῶσι. Καὶ ταῦτα δὲ ἁρμόζει	ἐπὶ	τῇ τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς
[13, 19]	δὲ στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον	ἐπὶ	τὴν ἅμιλλαν τούτων τῶν δρόμων.
[13, 13]	ἀναγκάζεται περὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα	ἐπὶ	τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον οἱ Μῆδοι,
[13, 0]	Ἑβραίοις ἱερῶν λόγων ἑρμηνείαν ὥσπερ	ἐπὶ	τὴν Ἑλλάδα φωνὴν περιέχουσα, ἔρχομαι
[13, 21]	καὶ μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ	ἐπὶ	τὴν κοίτην, ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ
[13, 17]	ἐν τῇ συστάσει αὐτῆς ἐναντίων	ἐπὶ	τὴν οἰκείαν φύσιν ἐπειγομένων. Ἦ
[13, 17]	ἄνω φέρηται, ὡς αὐτὸ ὁμοίως	ἐπὶ	τὴν οἰκείαν φύσιν κάτω βιάζεται,
[13, 18]	λογισμῷ πᾶσαν τὴν ὁρατὴν οὐσίαν	ἐπὶ	τὴν τοῦ ἀειδοῦς καὶ ἀοράτου
[13, 20]	τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν	ἐπὶ	τὴν ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ
[13, 13]	οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ	ἐπὶ	τῆς αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ
[13, 13]	Καὶ πρὸ τούτου δὲ Ὅμηρος	ἐπὶ	τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν κατὰ
[13, 3]	καὶ πικρὰς θεραπείας. Διὸ καὶ	ἐπὶ	τῆς θείας γραφῆς, ἔνθα εἴρηται
[13, 13]	ἐξ ἑτέρου γέγονας. Ἡσίοδός τε	ἐπὶ	τῆς Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον δὲ
[13, 13]	Ἅβραμον καὶ τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς	ἐπὶ	τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς
[13, 13]	ἐπεὶ μὴ συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα	ἐπὶ	τῆς σοφίας τῆς πρωτοκτίστου τῷ
[13, 12]	δ´ ἂν τὸ αὐτὸ καὶ	ἐπὶ	τῆς σοφίας· τὸ γὰρ πᾶν
[13, 13]	ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς	ἐπὶ	τῆς Τηθύος καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ
[13, 3]	καὶ αἴσχιον αὑτοῦ; Ἀνάγκη, ἔφη,	ἐπὶ	τὸ αἴσχιον ἑαυτοῦ, εἴπερ ἀλλοιοῦται·
[13, 3]	ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν	ἐπὶ	τὸ βέλτιόν τε καὶ κάλλιον
[13, 3]	καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτόν, ἢ	ἐπὶ	τὸ χεῖρον καὶ αἴσχιον αὑτοῦ;
[13, 15]	ὂν καὶ μοχθηρίας καὶ τῆς	ἐπὶ	τὸ χεῖρον τροπῆς δεκτικόν· ὧν
[13, 21]	καὶ δρέπανον οὐ μὴ ἐπιβάλῃς	ἐπὶ	τὸν ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου.
[13, 16]	ἂν δόξωσι μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες	ἐπὶ	τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ δὴ
[13, 13]	συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν ἔννοιαν	ἐπὶ	τὸν θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη δέ,
[13, 13]	δὲ μετὰ τοὺς πλανωμένους πορεία	ἐπὶ	τὸν οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι τὴν
[13, 13]	σκότους. Ὅ τε Εὐφορίωνος Αἰσχύλος	ἐπὶ	τοῦ θεοῦ σεμνῶς σφόδρα φησί·
[13, 13]	νοῦν εἴρηκε, τὰ δ´ ἑξῆς	ἐπὶ	τοῦ κόσμου τάσσεται, ἐν ᾧ
[13, 12]	τῶν διὰ τοῦ νόμου πάντων	ἐπὶ	τοῦ προσαγορευθέντος Φιλαδέλφου βασιλέως, σοῦ
[13, 13]	τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον τῆς ψυχῆς	ἐπὶ	τοῦ πρωτοπλάστου εἴσοδον ἑρμηνεύοντες, διὸ
[13, 13]	Ἡρακλείτῳ. Καὶ μή τι τοῦτο	ἐπὶ	τοῦ σωτῆρος προεθέσπιζε τὸ πνεῦμα
[13, 16]	λύκους καὶ ἰκτῖνας γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν	ἐπὶ	τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα Ὀρφέως μὲν
[13, 10]	εἰ οὖν με, ὅπερ εἶπον,	ἐπὶ	τούτοις ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν ὑμῖν
[13, 13]	Ἐξ ὑπάτου κραίνει καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις. Διὰ γὰρ τούτων δεδήλωκε
[13, 13]	ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι, καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις. Θεαρίδας δὲ ἐν τῷ
[13, 13]	τῶν ψυχῶν ὑμῶν‘ καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις, Μένανδρος ὁ κωμικὸς αὐταῖς
[13, 13]	προσώπου κυρίου τρέμει ἡ γῆ;	Ἐπὶ	τούτοις ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων, μαρτυρῶν
[13, 13]	χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις. Ὅ τε κωμικὸς Ἐπίχαρμος
[13, 13]	ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις. Πίνδαρος δὲ ὁ μελοποιὸς
[13, 16]	τῶν ὅπλων κρίσεως. Τὴν δὲ	ἐπὶ	τούτῳ Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ καὶ ταύτην
[13, 10]	οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´ ἀφίεμέν σε,	ἐπὶ	τούτῳ μέντοι ἐφ´ ᾧ τε
[13, 16]	ἃ δὴ αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν,	ἐπὶ	τούτων ἀφικνοῦνται εἰς τὴν λίμνην
[13, 12]	τι τὸν θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´	ἐπὶ	τῷ καταπεπαυκέναι τὴν τάξιν αὐτῶν
[13, 14]	ὕπαρ, τῆς τῶν ὄντων φύσεως	ἐπὶ	φαντασίαν ἐλθόντες πολὺ τὸ κρᾶμα
[13, 3]	ὁ Πλάτων δεῖν ποτέ φησιν	ἐπὶ	φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ μανίαν
[13, 3]	ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις	ἐπὶ	χθόνα δῖαν ἐλαύνει· οὐδ´ ὡς
[13, 13]	δὲ πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ	ἐπὶ	χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς
[13, 12]	δὲ πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ	ἐπὶ	χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς
[13, 19]	ἀπὸ εἰκοσαέτιδος τίκτειν τῇ πόλει·	ἀνδρὶ	δέ, ἐπειδὰν τὴν ὀξυτάτην δρόμου
[13, 13]	τὸν θεόν φησιν· Ἅπαντι δαίμων	ἀνδρὶ	συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ
[13, 18]	δὲ τὰς μετὰ σελήνην ἐν	ἀέρι	καὶ περιγείους φύσεις· τοὺς δὲ
[13, 19]	διὰ σφενδόνης νόμους ἵππων τε	πέρι	ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα περὶ τῶν
[13, 16]	πῶς ἂν δύναιτο συνᾴδειν τοῖς	περὶ	ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ τὴν ψυχὴν
[13, 13]	ἡμῶν ὧδε ἐχέτω· τὴν μὲν	περὶ	ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς
[13, 13]	ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν οὖν οὕτω	περὶ	αὐτῆς λέγει· Πρῶτον ἕνη τετράς
[13, 13]	φαμεν ἐφ´ ὧν οὐκέθ´ ὁμοίως	περὶ	αὐτὸν διακείμεθα, τὴν δὲ νενομισμένην
[13, 3]	δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα	περὶ	αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν
[13, 4]	φήσομεν, οἵ γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν	περὶ	αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά μοι
[13, 13]	καὶ θεῖος λόγος. Ἀνθρώπῳ πέφυκε	περὶ	βίου καταστροφάς. Ὁ δέ γε
[13, 12]	θεοῖο. Αὐτὸν δ´ οὐχ ὁρόω·	περὶ	γὰρ νέφος ἐστήρικται λοιπὸν ἐμοί·
[13, 19]	τῷ τοιούτῳ. Καὶ τὰ μὲν	περὶ	γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ δὲ
[13, 18]	τὰ σεμνὰ καὶ σοφὰ αὐτῷ	περὶ	γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ
[13, 19]	λαβὼν τὰς φωνάς· ~ιθʹ ΟΠΟΙΑ	ΠΕΡΙ	ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως
[13, 19]	ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος τὰ	περὶ	γυναικῶν. Τοῦ δ´ αὐτοῦ καὶ
[13, 13]	ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι μὲν φῶς,	πέρι	δ´ ὀρφναία νὺξ αἰολόχρως, ἄκριτός
[13, 17]	Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ.	Περὶ	δὲ τῆς κατὰ Πλάτωνα ψυχῆς,
[13, 14]	τῆς πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει, λέγων·	Περὶ	δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν
[13, 1]	ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ.	Περὶ	δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν
[13, 16]	τῶν ἀσεβῶν ὧδέ πη διῆλθε.	Περὶ	δὲ τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς
[13, 9]	Θετταλίαν. λόγοι δὲ ἐκεῖνοι οἱ	περὶ	δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς
[13, 19]	τῶν δρόμων. Καὶ τὰ μὲν	περὶ	δρόμους ἀνδράσι τε καὶ γυναιξὶ
[13, 4]	περί τε τῶν θεῶν καὶ	περὶ	ἐμοῦ. Ἆρά γε, ὦ Εὐθύφρον,
[13, 20]	ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα τυγχάνει· ~κʹ	ΠΕΡΙ	ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν δὲ χρονίζῃ
[13, 19]	γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ δὲ	περὶ	ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα τυγχάνει·
[13, 18]	Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ οἷα τὰ	περὶ	ἔρωτος ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα ἐν Φαίδρῳ.
[13, 12]	κατασκευὴ πᾶσα τοῦ καθ´ ἡμᾶς	περὶ	εὐσεβείας τέτακται καὶ δικαιοσύνης καὶ
[13, 12]	αὐτὴν ἔννομον ἕνεκεν σημείου τοῦ	περὶ	ἡμᾶς ἑβδόμου λόγου καθεστῶτος, ἐν
[13, 3]	αὐτὸ δὴ τοῦτο οἱ τύποι	περὶ	θεολογίας τίνες ἂν εἶεν; Τοιοίδε
[13, 12]	τοῖς φιλοσόφοις ὁμολογεῖται διότι δεῖ	περὶ	θεοῦ διαλήψεις ὁσίας ἔχειν, ὃ
[13, 3]	ἐγώ, εἷς ἂν εἴη τῶν	περὶ	θεοῦ νόμων τε καὶ τύπων,
[13, 3]	τύπον εἶναι ἐν ᾧ δεῖ	περὶ	θεῶν καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν,
[13, 1]	ἐκγόνους. Διὰ τούτων πιστεύειν τοῖς	περὶ	θεῶν μύθοις καὶ αὐτοῖς δὲ
[13, 14]	καὶ ἀναγκαίων αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς	περὶ	θεῶν μύθους πλάσαι μαρτυραμένη; τί
[13, 3]	τις κακῶς οὐσίαν τῷ λόγῳ	περὶ	θεῶν τε καὶ ἡρώων, οἷοί
[13, 14]	εἰκάζῃ τις κακῶς τῷ λόγῳ	περὶ	θεῶν τε καὶ ἡρώων, οἷοί
[13, 3]	ἐμόν. Ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ	περὶ	θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν
[13, 19]	ἀνάγκης. Ταὐτὰ δὲ δὴ καὶ	περὶ	θηλειῶν ὁ μὲν ἐμὸς νόμος
[13, 16]	τῆς τε ταὐτοῦ φύσεως αὖ	πέρι	καὶ τῆς τοῦ ἑτέρου, καὶ
[13, 13]	ῥόμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν	πέρι	μὲν φῶς, πέρι δ´ ὀρφναία
[13, 6]	τί ποτ´ ἐστὶ τῶν ἡμετέρων,	περὶ	ὃ ἥ τε ἀδικία καὶ
[13, 19]	εἰπών· Ταὐτὸν δὴ καὶ τοὺς	περὶ	ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ τούτους
[13, 18]	τοῖς εἰρημένοις καὶ τόδε· ~ιηʹ	ΠΕΡΙ	ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΩΙ
[13, 18]	ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις καὶ τὸν	περὶ	οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῷ
[13, 12]	ἐν νόῳ· ἐξ ὑπάτου κραίνει	περὶ	πάντ´ ἐνὶ τάξει. Ὦ τέκνον,
[13, 13]	λέξις· Ἔπαινός τε ὅρκος τε	περὶ	παντὸς ἀπέστω. Καὶ τὸ σύνολον
[13, 3]	γίγνεσθαι. Ὧν δὴ ἴσως ἕνεκα	περὶ	παντὸς ποιητέον, ἃ πρῶτα ἀκούουσιν,
[13, 3]	καλόν ἐπί τε πᾶσι τὸν	περὶ	πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον φησί· Καὶ
[13, 18]	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων καθόλου	περὶ	πάσης ψυχῆς ἀποφαίνεται λέγων ὧδε·
[13, 19]	πάλιν τούτοις ἑξῆς συνάψας τοὺς	περὶ	πελταστικῆς καὶ παγκρατίου καὶ τόξου
[13, 9]	τοῖς σοῖς τροφεῦσι μήτε παῖδας	περὶ	πλείονος ποιοῦ μήτε τὸ ζῆν
[13, 6]	ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι τὰς μὲν	περὶ	πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰς δὲ μή.
[13, 12]	σφέτερον κνώδακα. Πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ	περί	τ´ ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα
[13, 13]	σφέτερον κνώδακα· πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ	περί	τ´ ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα.
[13, 13]	αἴτιον τῶν καλῶν, δεύτερον δὲ	περὶ	τὰ δεύτερα καὶ τρίτον περὶ
[13, 3]	τῷ κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ	περὶ	τὰ κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει,
[13, 19]	εἰωθὸς γελοῖα ἂν φαίνοιτο πολλὰ	περὶ	τὰ νῦν δὴ λεγόμενα, εἰ
[13, 3]	δὲ λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ	περὶ	τὰ ὄντα ψεύδεσθαί τε καὶ
[13, 16]	ἐχούσης οὐσίας, καὶ τῆς αὖ	περὶ	τὰ σώματα γιγνομένης μεριστῆς, τρίτον
[13, 16]	ἐχούσης αἰτίας καὶ μέρος τῆς	περὶ	τὰ σώματα μεριστῆς φύσεως. Λέγει
[13, 13]	περὶ τὰ δεύτερα καὶ τρίτον	περὶ	τὰ τρίτα, οὐκ ἄλλως ἔγωγε
[13, 13]	οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι	περί	τε ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες καὶ κόσμου
[13, 4]	αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ ἐναντία λέγουσι	περί	τε τῶν θεῶν καὶ περὶ
[13, 21]	ἂν ὁ θεός, φησίν, ἀναιρῇ	περί	τε τῶν κτημάτων καὶ τοῦ
[13, 13]	ποσσὶ βέβηκε. Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν	περὶ	τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ
[13, 13]	δόξῃ τοῦ θεοῦ, λέγειν ἀναγκάζεται	περὶ	τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ τὴν
[13, 13]	τε καὶ ἱκέτευε τὸν Δία	περὶ	τῆς Ἀττικῆς. ἔχει δὲ ὧδε
[13, 12]	τοιαῦτα. Ὁποῖα δὲ καὶ Κλήμεντι	περὶ	τῆς αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης
[13, 5]	μὲν γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων	περὶ	τῆς θεολογίας τῆς τῶν Ἀθηναίων
[13, 13]	πάλιν ὁ κωμικὸς τοιαῦτά τινα	περὶ	τῆς κρίσεως διαλέγεται· Οἴει σὺ
[13, 14]	μετὰ νοερὰς καὶ ἀθανάτους οὐσίας	περὶ	τῆς πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει, λέγων·
[13, 18]	θεοὺς εἰπὼν εἶναι τοὺς δηλωθέντας	περὶ	τῆς πρώτης αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν
[13, 15]	καὶ δέξοιτ´ ἂν ὀλιγωρίᾳ τῆς	περὶ	τὸ κρεῖττον σχολῆς, ἣν αὐτὸς
[13, 13]	ἀρχὰς εἴτε ὅπη δοκεῖ τούτων	πέρι,	τὸ νῦν οὐ ῥητέον, δι´
[13, 13]	ἔργων. Ὥστε καὶ ἐπὰν εἴπῃ·	Περὶ	τὸν πάντων βασιλέα πάντα ἐστὶ
[13, 19]	φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ τὰ	περὶ	τὸν πόλεμον πάντα τοῖς σώμασι
[13, 3]	ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ	ΠΕΡΙ	ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν τοῖς μείζοσιν,
[13, 2]	ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΠΙΝΟΜΙΔΟΣ	ΠΕΡΙ	ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν τοίνυν καὶ
[13, 21]	πλείω τιμωρηθεὶς χρόνον. Εἶθ´ ἑξῆς	περὶ	τοῦ δεύτερον φονεύσαντος τοιάδε νομοθετεῖ·
[13, 12]	Λόγον αὐτῷ λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται	περὶ	τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ δυνάμει τὰ
[13, 13]	ἐν Σοφιστῇ Πλάτων, ὧδέ πως	περὶ	τοῦ θείου γράφει· Πολλὰ μάλ´
[13, 13]	πάλιν Βακχυλίδου μὲν τοῦ μελοποιοῦ	περὶ	τοῦ θείου λέγοντος· οἱ μὲν
[13, 13]	κατὰ τὴν τῶν πολλῶν δόξαν	περὶ	τοῦ θείου ὑποληπτέον· Οὐδὲ γὰρ
[13, 13]	κόσμοιο ἄνακτα ἀθάνατον. Αὖθίς τε	περὶ	τοῦ θεοῦ, ἀόρατον αὐτὸν λέγων,
[13, 13]	τοῦ Στωϊκοῦ ἔν τινι ποιήματι	περὶ	τοῦ θεοῦ ταῦτα γεγραφότος ἄκουε·
[13, 13]	ἔχει καὶ τὴν αὐτὴν πρόληψιν	περὶ	τοῦ καταστησαμένου τὴν ἡγεμονίαν, εἴ
[13, 19]	καὶ τῶνδε τῶν ἐν Πολιτείᾳ	περὶ	τοῦ κοινὰς εἶναι τὰς γυναῖκας
[13, 13]	Ὅ τε κωμικὸς Ἐπίχαρμος σαφῶς	περὶ	τοῦ λόγου ἐν τῇ Πολιτείᾳ
[13, 3]	διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ. Ἀλλὰ καὶ	περὶ	τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι τὸν θεὸν
[13, 13]	ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Τῇ τε	περὶ	τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει συνᾴδει ἥδε
[13, 3]	γραφὴν οὐδαμῶς μὲν μύθους αἰσχροὺς	περὶ	τοῦ τῶν ὅλων θεοῦ, ἀλλ´
[13, 12]	τυπωτὴν ἀθάνατον. Παλαιὸς δὲ λόγος	περὶ	τοῦδε φαείνει· Εἷς ἔστ´ αὐτοτελής,
[13, 3]	ἄλλου ποιητοῦ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν	περὶ	τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ
[13, 12]	Δημητρίου τοῦ Φαληρέως πραγματευσαμένου τὰ	περὶ	τούτων. Εἶτα μεταξύ τινα εἰπὼν
[13, 19]	θηλειῶν ἐπάγει λέγων· Θηλείας δὲ	περὶ	τούτων νόμοις μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν
[13, 1]	κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις	περὶ	τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ
[13, 14]	κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις	περὶ	τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ
[13, 13]	ἦν ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων στοιχείων τὰ αὐτά.
[13, 3]	τῶν ὅλων θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ	περὶ	τῶν ἀμφ´ αὐτὸν θείων ἀγγέλων
[13, 19]	ἂν εἴποι πάντα, ὅσαπερ καὶ	περὶ	τῶν ἀρρένων, ἴσα καὶ τὰς
[13, 16]	ποτε ἐκβαίνουσι. Καὶ τὰ μὲν	περὶ	τῶν ἀσεβῶν ὧδέ πη διῆλθε.
[13, 2]	ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα καὶ οἷα	περὶ	τῶν αὐτῶν ποιητῶν τε καὶ
[13, 12]	ἔνθεο φήμην. Καὶ Ἄρατος δὲ	περὶ	τῶν αὐτῶν φησιν οὕτως· Ἐκ
[13, 6]	πάντα διίωμεν. Καὶ δὴ καὶ	περὶ	τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ
[13, 6]	ἡμᾶς, ἀλλὰ τί ὁ ἐπαΐων	περὶ	τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ
[13, 6]	πολλῶν δόξης δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν	περὶ	τῶν δικαίων καὶ καλῶν καὶ
[13, 6]	ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ λέγεις, τὸν	περὶ	τῶν δοξῶν, πότερον καλῶς ἐλέγετο
[13, 4]	ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ	ΠΕΡΙ	ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ,
[13, 0]	ὁποίαν ἐπήγετο δόξαν ὁ Πλάτων	περὶ	τῶν Ἑλληνικῶν θεολόγων τε καὶ
[13, 2]	τῶν τε ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων	περὶ	τῶν Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν, ὧδε
[13, 10]	ἄν, ὅτι οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς	περὶ	τῶν ἐν Ἅιδου οὕτω καὶ
[13, 3]	αὐτὸν θείων ἀγγέλων οὐδέ γε	περὶ	τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς
[13, 4]	ἐγὼ πολλά, ἐάν περ βούλῃ,	περὶ	τῶν θεῶν διηγήσομαι, ἃ σὺ
[13, 4]	ὅτι τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν τις	περὶ	τῶν θεῶν λέγῃ, δυσχερῶς πως
[13, 0]	ὅπως τε πάσας τὰς πατρίους	περὶ	τῶν θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ
[13, 19]	τε πέρι ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα	περὶ	τῶν θηλειῶν ἐπάγει λέγων· Θηλείας
[13, 19]	λέγων· Τὰ αὐτὰ δὲ καὶ	περὶ	τῶν θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα, τῶν
[13, 13]	ἐν τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ	περὶ	τῶν κορυφαίων· τί γὰρ ἄν
[13, 3]	δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ	περὶ	τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν
[13, 14]	δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ	περὶ	τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν
[13, 15]	ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ	ΠΕΡΙ	ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ.
[13, 3]	μὴ εἰδέναι ὅπη τἀληθὲς ἔχει	περὶ	τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ
[13, 4]	διάνοιαν ὁ Νουμήνιος ἐν τῷ	Περὶ	τῶν παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ
[13, 21]	μή με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ	ΠΕΡΙ	ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ.
[13, 4]	ταῦτα συνδοκεῖ τῷ εὖ εἰδότι	περὶ	τῶν τοιούτων, ἀνάγκη δή, ὡς
[13, 21]	Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα	περὶ	τῶν φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ
[13, 16]	πρῶτον ὀλίσθημα τῆς τοῦ Πλάτωνος	περὶ	τῶνδε δόξης ταύτη πη πέφανται·
[13, 15]	ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα δὲ οἵδε	περὶ	τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην τῶν
[13, 15]	γνώμης πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα καὶ	περὶ	τῶνδε. Μετίωμεν δὲ καὶ ἐφ´
[13, 21]	ἐπάκουσον αὐτοῦ τῶν νόμων, οὓς	περὶ	φονέων διετάξατο· Ἂν ἄρα τις
[13, 13]	τούτοις. Θεαρίδας δὲ ἐν τῷ	Περὶ	φύσεως γράφει· Ἁ ἀρχὰ τῶν
[13, 13]	ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα καὶ	περὶ	χεῦμα. εἶτα, οἷον παραφράζων τὸ
[13, 12]	ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα καὶ	περὶ	χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει δὲ πυρὸς
[13, 16]	ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ	ΠΕΡΙ	ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις ὁμοίως
[13, 16]	καὶ πάσας μίξεις μίγνυσθαι. Τοσαῦτα	περὶ	ψυχῆς ὁ Πλάτων εἰπὼν δῆλός
[13, 16]	συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ μὲν ὧδε	περὶ	ψυχῆς οὐσίας διείληφε, τοτὲ δὲ
[13, 17]	ἀπὸ τῶν Σευήρου τοῦ Πλατωνικοῦ	Περὶ	ψυχῆς προκείσθω. Σκέψαι δὲ πρὸς
[13, 16]	δ´ οὖν ἐν μὲν τῷ	Περὶ	ψυχῆς τάδε· Καὶ μέχρι γε
[13, 16]	κρίσεως, ἣν ἐν μὲν τῷ	Περὶ	ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν ὡς Ἐπειδὰν
[13, 6]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν,	περὶ	ὧν νῦν ἡ βουλὴ ἡμῖν
[13, 13]	τὴν οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται τῇ	χειρί,	ὡς νοσσιάν, κύριος ὁ ποιήσας
[13, 4]	ἐμοὶ δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ	πατρὶ	ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ οὕτως αὐτοὶ
[13, 3]	ῥίψεις ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ	μητρὶ	ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας ὅσας
[13, 13]	Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων νηοὺς μαλερῷ	πυρὶ	δώσει, οἵ που νῦν ἱδρῶτι
[13, 19]	δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς δὲ τριακαιδεκέτεσι	μέχρι	γάμου μενούσαις κοινωνίας μὴ μακρότερον
[13, 19]	τῶν θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα, τῶν	μέχρι	γάμων. Εἶτα πάλιν τούτοις ἑξῆς
[13, 16]	τῷ Περὶ ψυχῆς τάδε· Καὶ	μέχρι	γε τούτου πλανῶνται, ἕως ἂν
[13, 19]	τοὺς ἄρρενας, γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ	μέχρι	θεώμενος τὰς θηλείας. Ἀλλὰ καὶ
[13, 19]	ἀπὸ τούτου γεννᾶν τῇ πόλει	μέχρι	πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ
[13, 19]	εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς καὶ γυμνὰς	μέχρι	περ αἰδοῦς σώφρονος ἑκάστων. Πρὸς
[13, 13]	τὰ πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ	μέχρι	σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν πρόνοιαν
[13, 10]	πάντων μέγιστον ὂν τῶν ἀγαθῶν,	δεδίασι	δὲ ὡς εὖ εἰδότες ὅτι
[13, 17]	μηδετέρως ἔχει, ἐξ ὧν ἑκάτεροι	εἰρήκασι,	Πλάτων τε καὶ οἱ ἄλλοι,
[13, 12]	ἐστιν ἐξ αὐτῆς. Καί τινες	εἰρήκασι	τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως ὄντες
[13, 13]	οἵ που νῦν ἱδρῶτι ῥεεύμενοι	ἑστήκασι,	δείματι παλλόμενοι, καὶ τὰ ἐπὶ
[13, 13]	τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν	ἐοίκασι·	φάτις αὐτοῖσι μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι‘
[13, 0]	ὅτι δὴ πρὸς τοῖς ἴσοις	δόγμασι	προσήκων ἡμῖν γένοιτ´ ἂν Ἕλλησιν
[13, 11]	τῷ αὐτῷ σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις	δόγμασι,	τάχα δὲ καὶ παρ´ ἑτέροις.
[13, 12]	Ἔτι δὲ καὶ Ὀρφεὺς ἐν	ποιήμασι	τῶν κατὰ τὸν Ἱερὸν Λόγον
[13, 7]	τοῖς παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς φερόμενα	γράμμασι.	Καὶ ὁ προφήτης δὲ παρ´
[13, 19]	περὶ τὸν πόλεμον πάντα τοῖς	σώμασι	διαπονήματα τοξικῆς τε καὶ πάσης
[13, 5]	Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν κακοῖς γενέσθαι	ἀποκτείνασι	καὶ αὐτὸν ὥσπερ τὸν Σωκράτην.
[13, 13]	θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως,	ἀκηκόασι	τοῦ Μωσέως λέγοντος· Εἶπε καὶ
[13, 12]	οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα ταῦτα.	Πᾶσι	γὰρ τοῖς φιλοσόφοις ὁμολογεῖται διότι
[13, 19]	πη νομοθετεῖ· Ἐν δὲ τούτοις	πᾶσι	δεῖ διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς,
[13, 13]	φιλότητος; πάλιν τὸ δυνατὸν ἐν	πᾶσι	προσάπτουσι καὶ οἱ παρ´ Ἕλλησι
[13, 12]	ἡμῖν, διὰ τὸ κακόπαθον εἶναι	πᾶσι	τὴν βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ
[13, 10]	ἐνδημοῦμεν τῷ κυρίῳ, ὃς καὶ	πᾶσι	τοῖς εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν ἐπήγγελται
[13, 17]	σκληρῷ τε πρὸς μαλακὸν καὶ	πᾶσι	τοῖς τοιούτοις μίαν ἄλλην πάντων
[13, 13]	ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον, ἐν	πᾶσι	τὸν θεὸν ἀγαθὸν εἶναι. Πάλιν
[13, 3]	θεὸς ὅτι καλόν ἐπί τε	πᾶσι	τὸν περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον
[13, 13]	Ὁ δέ γε τὰς τέχνας	ἅπασι	συνέπεται θεῖος λόγος, ἐκ〉 διδάσκων
[13, 10]	ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης διδάσκει, πάντες	παντάπασι	διαφθαρήσονται— εἴ μοι πρὸς ταῦτα
[13, 3]	τὸ δαιμόνιον καὶ τὸ θεῖον.	Παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα
[13, 6]	ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ	ξύμπασι	τοῖς ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα. Εἶεν.
[13, 19]	οὔτε ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς, ὡς	ἀνδράσι	μὲν πρέπον ἂν εἴη, γυναιξὶ
[13, 19]	Καὶ τὰ μὲν περὶ δρόμους	ἀνδράσι	τε καὶ γυναιξὶ ταῦτ´ ἔστω·
[13, 5]	ἐδωδάς, τῶν δὲ ἀντὶ τούτων	πατράσι	τιμωρίας ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ
[13, 13]	Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες	ἴσασι,	καθ´ ἣν ὁ πᾶς κόσμος
[13, 4]	Σώκρατες, ἃ οἱ πολλοὶ οὐκ	ἴσασι.	Καὶ πόλεμον ἄρα ἡγῇ τῷ
[13, 13]	δέ που οὔτε εἰς ἀγορὰν	ἴσασι	τὴν ὁδὸν οὔτε ὅπου δικαστήριον
[13, 13]	Ἑλληνικὴν κλοπὴν σαφέστερον ἤδη παραστατέον.	Φασὶ	γὰρ σῶμα εἶναι τὸν θεὸν
[13, 7]	κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί	φασι,	δίκαιον, ἢ οὐ δίκαιον; Οὐδαμῶς.
[13, 15]	καὶ ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί	φασι,	μὴ οὖσαν δὲ πρότερον δυνάμει
[13, 3]	ἐπουράνιον λόγον ἥκειν ἐπὶ θεραπείᾳ	φασὶ	παντὸς τοῦ γένους, νόσον καὶ
[13, 15]	γενητήν, ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον εἶναί	φασι.	Ταύτην δὲ εἰς νοερὰς οὐσίας
[13, 13]	τοὺς δύο καλύψει ἡ γῆ,	φασί,	τῷ παντὶ χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´,
[13, 3]	τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς	ψεύδεσι	παράγειν ἐν λόγῳ ἢ ἐν
[13, 13]	σὸν μὲν ἔαρ λάμπει νέον	ἄνθεσι	πορφυρέοισι· σὸς χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος
[13, 13]	ἐν τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς φησι	λέξεσι·	Νῦν δὴ οὖν τό γε
[13, 13]	ὁ Πλάτων λέγει ταῖσδε ταῖς	λέξεσι·	Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς
[13, 3]	ἐάν τέ τις αὐτὸν ἐν	ἔπεσι	ποιῇ ἐάν τε ἐν μέλεσιν
[13, 21]	δὲ ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν	στάσεσι	μάχης γενομένης ἤ τινι τοιούτῳ
[13, 18]	ἰδόντες ἡλίου μὲν προόδοις καὶ	ἀναχωρήσεσι	τὰς ἐτησίους ὥρας συνισταμένας, ἐν
[13, 19]	τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς δὲ	τριακαιδεκέτεσι	μέχρι γάμου μενούσαις κοινωνίας μὴ
[13, 20]	ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι,	πίστεσι	ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι
[13, 19]	πρὸς τὸ διαπονεῖν οὐκ ἀνεπιτηδειότερον.	Τίθησι	δ´ ἐν αὐτῷ καὶ τάδε·
[13, 13]	καλοῦ παραδείγματος. Καὶ τὸν μὲν	ἀνατίθησι	μονάδι, ὡς ἂν νοητόν, τὸν
[13, 18]	Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν τῷ αὐτῷ	προστίθησι	ταῦτα· Θεοὺς δὲ δὴ τοὺς
[13, 1]	ἀποδείξεων λέγουσι δι´ ὧν τε	προστίθησι	τὸ ὡς ἔφασαν. Παίζειν δ´
[13, 12]	βῶλος ἀρίστη βουσί τε καὶ	μακέλῃσι,	λέγει δ´ ὅτε δεξιαὶ ὧραι
[13, 13]	πάντα δονεῖται, ὃς κινεῖς ἀνέμους,	νεφέλῃσι	δὲ〉 πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων
[13, 13]	πᾶσι προσάπτουσι καὶ οἱ παρ´	Ἕλλησι	λογιώτατοι τῷ θεῷ· ὁ μὲν
[13, 13]	Πολὺ δὲ πλέον οἱ παρ´	Ἕλλησι	πολυπράγμονες φιλόσοφοι, ἐκ τῆς βαρβάρου
[13, 12]	ὡς ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ θεόθεν	γνώμῃσι	λαβὼν κατὰ δίπλακα θεσμόν. Ἄλλως
[13, 15]	τὰς λογικὰς φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις	ὑφίστησι,	διαπίπτει δὲ τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον
[13, 13]	ὁ Ἡσίοδος· αὐτὸς γὰρ πάντων	(φησί)	βασιλεὺς καὶ κοίρανός ἐστιν ἀθανάτων,
[13, 13]	πάντας ἀλλήλων εἶναι φίλους λέγει.	Φησὶ	γὰρ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης
[13, 13]	τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην θείαν.	Φησὶ	γάρ· Ὀπίσω κυρίου τοῦ θεοῦ
[13, 13]	τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ	φησὶ	γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε καὶ φιλεῖν
[13, 20]	κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος δίκην.	Φησὶ	γοῦν· Ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ
[13, 13]	ὃν οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται Ἐπίκουρος.	Φησὶ	γοῦν· Τίπτε με, Πηλέος υἱέ,
[13, 19]	ἐν ταῖς ἑορταῖς δεῖν αὐτάς	φησι	γυμνὰς χορεύειν ἐν ἕκτῳ τῶν
[13, 19]	πρέπον. Καὶ πάλιν ἑξῆς ὑποβάς	φησι·	Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ τὰ περὶ
[13, 19]	ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ γελᾷ.	Φησὶ	δὲ καὶ ἐν ἑβδόμῳ τῶν
[13, 13]	λέγει κύριος‘ Θεὸν οὐδενὶ ἐοικέναι	φησί,	διόπερ αὐτὸν οὐδεὶς ἐκμαθεῖν ἐξ
[13, 6]	Καὶ ὁ σωτήριος δὲ λόγος	φησί·	Δόξαν τὴν παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε
[13, 3]	ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ	φησι	δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε
[13, 14]	ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ	φησι	δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε
[13, 13]	ἐπὶ τοῦ θεοῦ σεμνῶς σφόδρα	φησί·	Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ
[13, 13]	ἡμέρας ἐνεστώσης νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος,	φησί,	θεὸς οὗτός ἐστιν. Ἔν τε
[13, 3]	τὸν περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον	φησί·	Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς πάντα
[13, 13]	οὐκ ὄψομαι αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου	φησί.	Καὶ πάλιν ὁ Μένανδρος παραφράζων
[13, 18]	εἶναι καὶ διὰ τοῦτο θεούς	φησι,	καίπερ ἐν σώματι φθαρτῷ ὄντας
[13, 13]	Ὁ μελοποιὸς δὲ Μελανιππίδης ᾄδων	φησί·	Κλῦθί μοι, ὦ πάτερ, θαῦμα
[13, 13]	εἰδώς, ἐν τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς	φησι	λέξεσι· Νῦν δὴ οὖν τό
[13, 10]	αὐτὸς ἀποθανῇ· αὐτίκα γάρ τοι	(φησί)	μεθ´ Ἕκτορα πότμος ἑτοῖμος. ὁ
[13, 13]	γνωμικώτα〈 τα〉 τὸν ὄντα πάντων	(φησί)	πατέρα, τοῦτον διὰ τέλους τίμα,
[13, 13]	Καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ὁμοίως	φησὶ	Πρᾶξιν εἶναι φίλην καὶ ἀκόλουθον
[13, 13]	τῷ τελευταίῳ τῆς Πολιτείας αὐταῖς	φησι	ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες
[13, 10]	τοῖς φίλοις μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘	φησί,	τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι,
[13, 13]	δὲ καὶ εἰς τὴν γένεσίν	φησι	τὴν αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα
[13, 13]	λέγων, μόνῳ γνωσθῆναι ἑνί τινί	φησι	τὸ γένος Χαλδαίῳ, εἴτε τὸν
[13, 16]	Γοργίᾳ δὲ πρόσχες τί καί	φησι·	Τὸν μὲν δικαίως τὸν βίον
[13, 13]	τοὺς ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν,	φησί,	τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ
[13, 16]	δὲ τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς	φησι·	Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ φιλοσοφίᾳ
[13, 13]	πορφυρέοισι· σὸς χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος	νεφέλαισι,	ςάς ποτε βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν
[13, 13]	μὲν ἐν ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν	ἐφημοσύναισι	τρέχουσα· σῷ δὲ θρόνῳ πυρόεντι
[13, 13]	οἱ μὲν ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων	εἰσὶ	καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις εἴκελοι.
[13, 16]	Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι, ἔφη, καὶ τούτων	εἰσὶ	καὶ εἰς βέλτιστον τόπον ἰόντες
[13, 20]	ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί	εἰσι	καί· Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κοιμώμενος
[13, 7]	ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι	εἰσί,	καὶ πάλαι, ὦ Κρίτων, ἄρα
[13, 15]	εἰ δὴ φαύλης οἷοί τε	εἰσὶ	μετέχειν μοίρας; ἀλλ´ εἰ μήτε
[13, 13]	χρυσοῦ γένους ἀκριβέστατα καὶ πάντη	εἰςί.	Τοῦ πατρὸς ἄρα καὶ ποιητοῦ
[13, 13]	θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι,	οἷσι	μέμηλε βροτοῖς ὡς πάντα τελεῖται·
[13, 13]	ἐπιφέρει· Εἷς θεὸς ἔν τε	θεοῖσι	καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ τι
[13, 13]	Σοφοκλῆς δὲ ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ	θεοῖσι	(λέγει) αὐθαίρετα πάντα πέλονται νόσφι
[13, 13]	μὲν ἔαρ λάμπει νέον ἄνθεσι	πορφυρέοισι·	σὸς χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι,
[13, 13]	τέτυκτο ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν	κύκλοισι	φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ καὶ
[13, 12]	τέτυκται ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν	κύκλοισι	φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Τὰ μὲν
[13, 13]	Παλλὰς Δί´ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι, λισσομένη	πολλοῖσι	λόγοις καὶ μήτιδι πυκνῇ. Πολλοὺς
[13, 12]	πελάζευ, γλώσσης εὖ μάλ´ ἐπικρατέων,	στέρνοισι	δὲ ἔνθεο φήμην. Καὶ Ἄρατος
[13, 12]	Ὦ τέκνον, σὺ δὲ τοῖσι	νόοισι	πελάζευ, γλώσσης εὖ μάλ´ ἐπικρατέων,
[13, 3]	ποιητῶν ὡς θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες	ἀλλοδαποῖσι,	παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ
[13, 13]	ἅπερ ἄνδρες, ἵπποι μέν θ´	ἵπποισι,	βόες δέ τε βουσὶν ὅμοιοι,
[13, 13]	Πάμπαν δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς νόος	ἀνθρώποισι	γράφει. Πάλιν τοῦ Μωσέως εἰς
[13, 13]	οἷον δημιουργίᾳ, Ὁ δ´ ἤπιος	ἀνθρώποισι	δεξιὰ σημαίνει· αὐτὸς γὰρ τά
[13, 12]	γένος ἐσμέν· ὁ δ´ ἤπιος	ἀνθρώποισι	δεξιὰ σημαίνει, λαοὺς δ´ ἐπὶ
[13, 13]	θεὸς ἔν τε θεοῖσι καὶ	ἀνθρώποισι	μέγιστος, οὔ τι δέμας θνητοῖσιν
[13, 12]	τάξει. Ὦ τέκνον, σὺ δὲ	τοῖσι	νόοισι πελάζευ, γλώσσης εὖ μάλ´
[13, 13]	Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο κακὸν	θνητοῖσι	φυτεύει καὶ πόλεμον κρυόεντα, κατὰ
[13, 13]	Ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις	αὐτοῖσι	μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς
[13, 13]	ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν	πρώτοισι	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελεία καί·
[13, 12]	ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν	πρώτοισι	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελείη καί·
[13, 13]	ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι ἢ σὺν	αὐλητρίσι	κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ πράττειν προσίσταται
[13, 7]	ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ ὅτι ὀλίγοις	τισὶ	ταῦτα καὶ δοκεῖ καὶ δόξει.
[13, 21]	καὶ συλλέξῃς στάχυς ἐν ταῖς	χερσί	σου, καὶ δρέπανον οὐ μὴ
[13, 13]	ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα καλύπτεις,	πρηστῆρσι	σχίζων πλατὺν αἰθέρα. Σὴ μὲν
[13, 13]	Τίπτε με, Πηλέος υἱέ, ποσὶν	ταχέεσσι	διώκεις, αὐτὸς θνητὸς ἐών, θεὸν
[13, 12]	μηδέ σε τὰ πρὶν ἐν	στήθεσσι	φανέντα φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς
[13, 13]	βόες ἠὲ λέοντες ἢ γράψαι	χείρεσσι	καὶ ἔργα τελεῖν ἅπερ ἄνδρες,
[13, 13]	αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ	πάντεσσι	σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει, ὥς φησιν
[13, 13]	πάντοθεν ἐκτέτακεν· γαίη δ´ ὑπὸ	ποσσὶ	βέβηκε. Ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται·
[13, 12]	εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ	ποσσὶ	βέβηκε· χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ
[13, 13]	εἰνὶ θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ	ποσσὶ	βέβηκε. Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν περὶ
[13, 3]	παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι καὶ	γραυσὶ	καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ τοὺς
[13, 21]	καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται τοῖς	γονεῦσι	καὶ τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν
[13, 9]	Σώκρατες, πειθόμενος ἡμῖν τοῖς σοῖς	τροφεῦσι	μήτε παῖδας περὶ πλείονος ποιοῦ
[13, 10]	μὴ ἐνθάδε μένω καταγέλαστος παρὰ	νηυσὶ	κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης. μὴ αὐτὸν
[13, 6]	εἰς τὸ σῶμα τοῦτο ὃ	διόλλυσι.	Καλῶς λέγεις. Οὐκοῦν καὶ τὰ
[13, 1]	ποιηταῖς ὡς δὴ θεῶν ἐκγόνοις	οὖσι	παρακελευσάμενος, πρῶτα μὲν διὰ τοῦ
[13, 12]	λέγει δ´ ὅτε βῶλος ἀρίστη	βουσί	τε καὶ μακέλῃσι, λέγει δ´
[13, 20]	τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω	διάγουσι,	πίστεσι ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν
[13, 15]	ἐναντίας καὶ μοχθηρᾶς ἐνεργείας εἶδος	εἰσάγουσι.	Διόπερ οὐδὲ θεοὺς ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι
[13, 13]	δὲ ἀφορμὰς τοῖς τὰς προβολὰς	εἰσάγουσι	τάχα καὶ σύζυγον νοῆσαι τοῦ
[13, 1]	ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων	λέγουσι	δι´ ὧν τε προστίθησι τὸ
[13, 17]	οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν εἶναι	λέγουσι	καὶ σωματοειδῆ, ἀλλ´ οὐκ ἀσώματον.
[13, 4]	οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ ἐναντία	λέγουσι	περί τε τῶν θεῶν καὶ
[13, 3]	ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ	λέγουσι.	Ποίους δή, ἦ δ´ ὅς,
[13, 14]	ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ	λέγουσι,	τὰ μικρῷ πρόσθεν τεθειμένα. Πάλιν
[13, 13]	Ἐνταῦθα γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι	λέγουσι,	τὴν διὰ τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον
[13, 3]	ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς δὲ ἄλλως	λέγουσι	Χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ
[13, 4]	ἄριστον καὶ δικαιότατον καὶ τοῦτον	ὁμολογοῦσι	τὸν αὑτοῦ πατέρα δῆσαι, ὅτι
[13, 7]	Ἑβραίοις φησίν· Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς	ἀνταποδιδοῦσί	μοι κακά· καὶ πάλιν· Μετὰ
[13, 13]	Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν ἑβδομάδα	ἐκθειάζουσι.	Τί δέ; οὐχὶ παραπλήσια τῇ
[13, 6]	τῶν δοξῶν ἃς οἱ ἄνθρωποι	δοξάζουσι	δέοι τὰς μὲν περὶ πολλοῦ
[13, 13]	καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν	δογματίζουσι	περί τε ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες καὶ
[13, 3]	οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ	ποιοῦσι	δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες
[13, 16]	εἰς τὴν λίμνην καὶ ἐκεῖ	οἰκοῦσί	τε καὶ καθαιρόμενοι τῶν τε
[13, 13]	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ	δοκοῦσι	γεννᾶσθαι θεούς, τὴν σφετέρην δ´
[13, 12]	εἶπεν ὁ θεὸς, καὶ ἐγένετο.	Δοκοῦσι	δέ μοι περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι
[13, 15]	Τίνα δὲ οἵδε περὶ τῶνδε	ἐκδιδάσκουσι;	τὴν μέσην τῶν λογικῶν φύσιν
[13, 16]	ἃ τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι	φάσκουσι,	λόγοις; πῶς γὰρ ἂν ἡ
[13, 16]	πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ	καλοῦσι	σωφροσύνην τε καὶ δικαιοσύνην, ἐξ
[13, 18]	δ´ οὖν πάντες ὅσοι τε	περιπολοῦσι	φανερῶς καὶ ὅσοι φαίνονται, καθ´
[13, 3]	τὸ παράπαν ὡς θεοὶ θεοῖς	πολεμοῦσί	τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται
[13, 12]	αὐτῇ, τοῦτο οὐχ, ὥς τινες	ὑπολαμβάνουσι,	μηκέτι ποιεῖν τι τὸν θεὸν
[13, 13]	{ὀνομάσαιμ{ ι} ἐγώ. Ὃς τοῖς	ἁμαρτάνουσι	πρὸς μῆκος βίον δίδωσιν. Εἴ
[13, 4]	ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι	τυγχάνουσι	νομίζοντες τὸν Δία τῶν θεῶν
[13, 16]	τὸν Τάρταρον, ὅθεν οὔ ποτε	ἐκβαίνουσι.	Καὶ τὰ μὲν περὶ τῶν
[13, 20]	ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι	ἐκβαίνουσι	τοῦ σώματος, ὥστε οὐ σμικρὸν
[13, 3]	πρὸς τὰ παιδία εὐθὺς καὶ	γέρουσι	καὶ γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις
[13, 3]	πάντες ἥκιστ´ ἂν δέξαιντο καὶ	μισοῦσι	μάλιστα αὐτὸ ἐν τῷ τοιούτῳ.
[13, 3]	πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι	μισοῦσι;	Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οἶσθά που,
[13, 13]	βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν	φρίσσουσι,	θεῶν δὲ δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ
[13, 13]	νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ	δώσουσι	μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος μὲν εἰπών·
[13, 13]	πάλιν τὸ δυνατὸν ἐν πᾶσι	προσάπτουσι	καὶ οἱ παρ´ Ἕλλησι λογιώτατοι
[13, 3]	θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί τε καὶ	ἐπιβουλεύουσι	καὶ μάχονται (οὔτε γὰρ ἀληθῆ)
[13, 13]	ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν οὔτε	ἀκούουσι.	Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι
[13, 19]	καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ γεννᾶν	ἐκβῶσι	τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν που ἐλευθέρους
[13, 13]	ματρὸς πνέομεν ἄμφω, τῆς ὕλης,	παραδίδωσι	καὶ ἕνα τὸν τούτων δημιουργόν,
[13, 16]	ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε καμάτων	ζῶσι	τὸ παράπαν εἰς τὸν ἔπειτα
[13, 11]	διαφερόντως ἐν τῷ βίῳ ἀγαθοὶ	κριθῶσι.	Καὶ ταῦτα δὲ ἁρμόζει ἐπὶ
[13, 18]	ὅσοι φαίνονται, καθ´ ὅσον ἂν	ἐθέλωσι	θεοὶ γένεσιν ἔσχον, λέγει πρὸς
[13, 19]	ἐλευθέρους αὐτοὺς συγγίνεσθαι ᾧ ἐὰν	ἐθέλωσι.	Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα
[13, 16]	κομίζει, καὶ οἳ μὲν ἂν	δόξωσι	μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ τὸν
[13, 3]	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι	ἐπιχειρῶσι	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς
[13, 3]	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι	ἐπιχειρῶσι	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς
[13, 16]	οἳ δ´ ἂν τὰ ἔσχατα	ἀδικήσωσι	καὶ διὰ τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα
[13, 16]	ἄλλαι, ὅταν τὸν πρῶτον βίον	τελευτήσωσι,	κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ αἱ
[13, 19]	μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως	φιλογυμναστῶσι.	Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ὁ δὲ
[13, 10]	προθυμουμένῳ Ἕκτορα ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα,	οὑτωσί	πως, ὡς ἐγᾦμαι· ὦ παῖ,
[13, 3]	ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες	ἐπιστρωφῶσι	πόληας· μηδὲ Πρωτέως τε καὶ
[13, 18]	ἀὴρ πρὸς ὕδωρ καὶ ὅ	τι	ἀὴρ πρὸς ὕδωρ, τοῦτο ὕδωρ
[13, 3]	Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωϊκὰ ἤ	τι	ἄλλο τῶν τοιούτων, ἢ οὐ
[13, 13]	καὶ οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει	τι	ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις, καὶ οὐκ
[13, 3]	δή, ἦ δ´ ὅς, καὶ	τί	αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Ὅπερ, ἦν
[13, 6]	ἡμᾶς οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ	τί	βούλεται εἷς ὁ τοῦ θεοῦ
[13, 13]	Λέγωμεν δὴ περὶ τῶν κορυφαίων·	τί	γὰρ ἄν τις τούς γε
[13, 4]	ὡς ἔοικε, καὶ ἡμῖν συγχωρεῖν.	Τί	γὰρ καὶ φήσομεν, οἵ γε
[13, 19]	Καὶ δὴ ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω.	Τί	δ´ ἂν εἴποις μαθὼν ὡς
[13, 21]	ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. Ὅ	τι	δ´ ἂν ὁ θεός, φησίν,
[13, 6]	κακὸν πείσεται; Πῶς γὰρ οὔ;	Τί	δ´ ἐστὶ τὸ κακὸν τοῦτο;
[13, 11]	ταύτη θήσομεν ᾗ ἂν ἐξηγῆται;	Τί	δ´ οὐ μέλλομεν; Τὸν λοιπὸν
[13, 13]	λόγος αὐτοῦ πρὸς τῆς γραφῆς.	Τί	δ´, οὐχὶ καὶ Ὅμηρος παραφράζων
[13, 7]	Οὐ δεῖ δήπου, ὦ Σώκρατες.	Τί	δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα, ὡς
[13, 7]	οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται.	Τί	δὲ δή; κακουργεῖν δεῖ, ὦ
[13, 3]	ἀγαθῶν. Καὶ μάλα, ἔφη, ἀπόχρη.	Τί	δὲ δὴ ὁ δεύτερος ὅδε;
[13, 3]	ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ μοι.	Τί	δὲ δή; τὸ ἐν τοῖς
[13, 9]	ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς;	τί	δέ; εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν
[13, 14]	περὶ θεῶν μύθους πλάσαι μαρτυραμένη;	τί	δὲ ἡ ἄλογος ἐθέλει πίστις,
[13, 19]	ᾗ λέγεται. Καὶ μάλα, ἔφη.	Τί	δέ, ἦν δ´ ἐγώ, γελοιότατον
[13, 3]	ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη.	Τί	δέ; ἦν δ´ ἐγώ· ψεύδεσθαι
[13, 13]	ὂν ζῇ, κἂν πάσχειν λέγηται.	Τί	δέ; Οὐχὶ οἶδεν ὁ Πλάτων
[13, 13]	ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι.	Τί	δέ; οὐχὶ παραπλήσια τῇ λεγούσῃ
[13, 3]	ἔφη, νῦν γε οὕτως εἰπεῖν.	Τί	δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ
[13, 3]	κακοῦ αἴτιον. Πῶς γὰρ οὔ;	Τί	δέ; ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί.
[13, 20]	κοιμώμενος μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός.	Τί	δεῖ τὰ νῦν ἀπελέγχειν, ὡς
[13, 13]	γνωστικὴ παραδίδωσιν ἀλήθεια, εἰ ἄλλο	τι	δεικνύουσαι, καθάπερ οἱ σοφοὶ παλαισταί,
[13, 13]	θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ	τι	δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος, οὐδὲ νόημα·
[13, 3]	δ´ ὅς, οὕτως ἔχει. Κατὰ	τί	δὴ οὖν τούτων τῷ θεῷ
[13, 0]	δή τις ἡμῖν ἐπικαλῶν φαίη,	τί	δή ποτ´ οὖν Μωσέως καὶ
[13, 14]	Ὧν τοῦτον τὸν τρόπον εἰρημένων	τί	δῆτα βούλεται αὐτῷ ἡ μετὰ
[13, 21]	διατελεῖν. Κατελθὼν δὲ ὁ τοιοῦτό	τι	δράσας τοῖς αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν
[13, 10]	τεθνάναι· ἢ γὰρ οἷον μηδέν	τι	εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς
[13, 13]	τεύχων βροτοῖς. Ἐπὰν δὲ εἴπῃ·	Τί	ἔλπεαι σοφίαν ὀλίγον τοι ἀνὴρ
[13, 3]	δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ	τι	ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ ἰδέας, ἢ
[13, 16]	φησιν, ὡς ἂν μέρος μέν	τι	ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ
[13, 3]	μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν κακόν	τι	ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα
[13, 3]	μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν κακόν	τι	ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα
[13, 6]	βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον	τί	ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ
[13, 8]	πρὸς ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἄλλο	τι	ἢ ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες.
[13, 16]	διδόντες δίκας ἀπολύονται, εἴ τίς	τι	ἠδίκηκε, τῶν τε εὐεργεσιῶν τιμὰς
[13, 6]	ἀγῶσιν ὀρθῶς πράττομεν οὐ σκοποῦντες	τί	ἡμᾶς οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ
[13, 13]	τῷ Σωκράτει τὸ δαιμόνιον τοιοῦτό	τι	ᾐνίσσετο. Ναὶ μὴν γενητὸν εἶναι
[13, 16]	διασκευῆς, δι´ οὗ τὸ μέν	τι	θεῖον καὶ λογικὸν εἶναι τῆς
[13, 13]	μελοποιὸς οἷον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς εἰπεῖν·	Τί	θεός; ὅ τι τὸ πᾶν
[13, 10]	ζῆν ἢ τεθνάναι ἄνδρα ὅτου	τι	καὶ σμικρὸν ὄφελός ἐστιν, ἀλλ´
[13, 16]	ἐν τῷ Γοργίᾳ δὲ πρόσχες	τί	καί φησι· Τὸν μὲν δικαίως
[13, 13]	ὅπου δικαστήριον ἢ βουλευτήριον ἤ	τι	κοινὸν ἄλλο τῆς πόλεως συνέδριον,
[13, 20]	ὁ ἀκόλαστος ἵππος ἔχει ὅ	τι	λέγει πρὸς τὸν ἡνίοχον καὶ
[13, 6]	ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ τῶν οἰομένων	τι	λέγειν ὥσπερ νῦν δὴ ἐγὼ
[13, 18]	πρὸ τῆς τετυφωμένης φιλοσοφίας τετιμήκαμεν.	Τί	με δεῖ μηκύνειν καὶ τἄλλα
[13, 3]	δ´ ὅς, μανθάνω. Οἴει γάρ	τί	με, ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ
[13, 3]	ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον, ἀλλά	τι	μέγα καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως
[13, 10]	ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες,	τί	μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν,
[13, 16]	εἶναι τῆς ψυχῆς, τὸ δέ	τι	μέρος αὐτῆς ἄλογον καὶ παθητικὸν
[13, 3]	τι τε ὑπόνοια καὶ ὅ	τι	μή, ἀλλ´ ἃ ἂν τηλικοῦτος
[13, 21]	λόγῳ τῷ μὴ κινεῖν ὅ	τι	μὴ κατέθετο‘ ἐκεῖνος ἀεὶ ζημιούσθω.
[13, 3]	ὄντι τε καὶ λεκτέον οὕτω.	Τί	μήν; Ἀλλὰ μὴν οὐδέν γε
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν ἀνάγκη διοικεῖν φάναι;	Τί	μήν; Μίαν, ἢ πλείους; ἐγὼ
[13, 6]	Κρίτων, κοινῇ μετὰ σοῦ, εἴ	τί	μοι ἀλλοιότερος φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδ´
[13, 13]	τοῦ Ἡσαΐου τοῦ πνεύματος κεκραγότος·	Τί	μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν;
[13, 13]	τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι· καὶ μή	τι	μυστικώτατα, μίαν τὴν ὄντως οὖσαν
[13, 13]	παύσονται καμάτου καὶ ὀϊζύος οὐδέ	τι	νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ
[13, 6]	ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ	τί	ὁ ἐπαΐων περὶ τῶν δικαίων
[13, 6]	ἡ τύχη γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν	τι	ὅμοιοι φαίνονταί μοι, καὶ τοὺς
[13, 8]	ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ	τί	οὖν, ἂν φαῖεν, ἢ συνθήκας
[13, 9]	ἀποδημήσῃς, οὐχὶ ἐπιμελήσονται, εἴπερ γέ	τι	ὄφελος αὐτῶν ἐστι τῶν σοι
[13, 3]	ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν	τι	πάθος ἔξωθεν ταράξειέ τε καὶ
[13, 20]	δέ, ἀπορεῖ καὶ οὔθ´ ὅ	τι	πέπονθεν οὐδ´ ἔχει φράσαι, ἀλλ´
[13, 13]	θυσίαν προσφέρων, ὦ Πάμφιλε, ταύρων	τι	πλῆθος ἢ ἐρίφων ἢ νὴ
[13, 3]	Ὃ δὲ μὴ βλάπτει, κακόν	τι	ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ δέ
[13, 13]	ἐκ〉 διδάσκων αὐτὸς αὐτούς, ὅ	τι	ποιεῖν δεῖ συμφέρον. Οὐ γὰρ
[13, 9]	βιώσῃ πάντας ἀνθρώπους καὶ δουλεύων,	τί	ποιῶν ἢ εὐωχούμενος ἐν Θετταλίᾳ,
[13, 6]	εἶναι τοῦ σώματος ἐκεῖνο, ὅ	τί	ποτ´ ἐστὶ τῶν ἡμετέρων, περὶ
[13, 17]	γὰρ οὐκ ἔστι ψυχὴ τρίτον	τι	πρᾶγμα ἐκ δύο ἐναντίων ἀλλήλοις
[13, 13]	δὲ θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν κακόν	τι	πράσσων τοὺς θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ
[13, 18]	ἐν Τιμαίῳ τοιάδε διεξέρχεται· Ὅ	τι	πῦρ πρὸς ἀέρα, τοῦτο ἀὴρ
[13, 3]	οὐχ οἷός τε κρίνειν ὅ	τι	τε ὑπόνοια καὶ ὅ τι
[13, 14]	αὐτοῖς μάθημα. Αὐτίκα γοῦν βραχύ	τι	τῆς φιλαυτίας εἰ ἐθελήσαις ὑφεῖναι
[13, 12]	δηλώσῃ καὶ τὴν τάξιν προείπῃ	τί	τίνος προτερεῖ. Τάξας γάρ, οὕτως
[13, 13]	ἄντικρυς εἰπεῖν· Τί θεός; ὅ	τι	τὸ πᾶν καὶ πάλιν· Θεὸς
[13, 12]	ὥς τινες ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι ποιεῖν	τι	τὸν θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ
[13, 3]	γε ἐν τοῖς λόγοις μίμημά	τι	τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ἐστι
[13, 13]	ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ. Καὶ μή	τι	τοῦτο ἐπὶ τοῦ σωτῆρος προεθέσπιζε
[13, 3]	ἐάν τις μὴ καλῶς ψεύδηται.	Τί	τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς
[13, 14]	ἐάν τις μὴ καλῶς ψεύδηται.	Τί	τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς
[13, 13]	γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ μή	τι	τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς
[13, 13]	τίς γέγονεν ἐν πόλει, ἢ	τί	τῳ κακόν ἐστι γεγονὸς ἐκ
[13, 21]	ἐζημίωται θανάτῳ οὐχ ὁ παρακινήσας	τι	τῶν ἀπειρημένων, ἀλλ´ ὁ ἑτέρου
[13, 6]	καὶ ποῖ τείνει καὶ εἰς	τί	τῶν τοῦ ἀπειθοῦντος; Δηλονότι εἰς
[13, 10]	κινδύνου κατεφρόνησε παρὰ τὸ αἰσχρόν	τι	ὑπομεῖναι ὥστε, ἐπειδὴ εἶπεν ἡ
[13, 6]	τῶν μέν, τῶν δ´ οὔ;	τί	φῄς; ταῦτα οὐχὶ καλῶς λέγεται;
[13, 8]	οὐ λόγῳ, ἢ οὐκ ἀληθῆ;	τί	φῶμεν πρὸς ταῦτα, ὦ Κρίτων;
[13, 16]	οὐσίας διείληφε, τοτὲ δὲ ἄλλο	τι	χεῖρον περιτίθησιν αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν
[13, 17]	λευκοῦ καὶ μέλανος τῶν μέσων	τι	χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι
[13, 13]	θεόν. Ἔν τε τῷ Πειρίθῳ	δράματι	ὁ αὐτὸς καὶ τάδε τραγῳδεῖ·
[13, 16]	εἰπὼν δῆλός ἐστιν αἰγυπτιάζων τῷ	δόγματι·	οὐ γὰρ Ἑβραίων ὁ λόγος,
[13, 13]	τε τοῦ Στωϊκοῦ ἔν τινι	ποιήματι	περὶ τοῦ θεοῦ ταῦτα γεγραφότος
[13, 16]	αὐτὸς δι´ ἀποδείξεων ἐνεχείρησε τῷ	προβλήματι.	Τοσοῦτον δ´ εὐλόγως τις ἂν
[13, 3]	λόγον εἰσάγουσιν ἐν εἴδει καὶ	σχήματι	ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον, λεκτέον ὡς οὐ
[13, 5]	δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν μὲν τῷ	σχήματι	τῶν Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα
[13, 13]	που νῦν ἱδρῶτι ῥεεύμενοι ἑστήκασι,	δείματι	παλλόμενοι, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.
[13, 13]	ὁ Λοκρὸς ἐν τῷ φυσικῷ	συγγράμματι	κατὰ λέξιν ὧδέ μοι μαρτυρήσει·
[13, 13]	Ἑτέρῳ δ´ εἰ βούλει παραλαβεῖν	ὀνόματι	τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν παρὰ
[13, 13]	Τίνι ὡμοιώσατε κύριον; ἢ τίνι	ὁμοιώματι	ὡμοιώσατε αὐτόν, φησὶν ἡ γραφή,
[13, 13]	οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως τῷ	σώματι	δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε κύριον; ἢ
[13, 18]	τοῦτο θεούς φησι, καίπερ ἐν	σώματι	φθαρτῷ ὄντας καὶ λυθῆναι οἵους
[13, 3]	ὧδε ῥήμασιν αὐτοῖς φάσκων· ~γʹ	ΕΤΙ	ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
[13, 2]	Ἐπινομίδι τούτοις τοῖς ῥήμασιν· ~βʹ	ΕΤΙ	ΑΠΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΠΙΝΟΜΙΔΟΣ ΠΕΡΙ
[13, 13]	γὰρ ἐγένετο, οὐκ ἂν ἦν	ἔτι	ἀρχά, ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ ἇς
[13, 12]	θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως.	Ἔτι	δὲ καὶ Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι
[13, 18]	μοίρας, τῆς ἐμῆς βουλήσεως μείζονος	ἔτι	δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων
[13, 7]	καὶ πάλαι οὕτω καὶ νῦν	ἔτι	δοκεῖ. Καὶ σοὶ δὲ εἴ
[13, 20]	γῆς πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν	ἔτι	ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆς
[13, 18]	διὰ παντός τε ἔτεινε καὶ	ἔτι	ἔξωθεν τὸ σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε,
[13, 13]	καθ´ ἡμέραν ἐργαζόμενα, τῶν δ´	ἔτι	θνητῶν τὰ μὲν ἐν φόβῳ
[13, 13]	καὶ διὰ τῆς μητρὸς αὐτῶν	ἔτι	κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ δὲ
[13, 13]	ἐκείνης τευξόμενός τινος καλοῦ. Οὔκουν	ἔτι	κατὰ τὴν τῶν πολλῶν δόξαν
[13, 21]	ἄνδρα ἀπὸ γυναικὸς καὶ μήποτ´	ἔτι	κοινῇ παιδοποιήσασθαι. Καὶ τούτοις ἐπιφέρει·
[13, 13]	χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας.	Ἔτι	Ὅμηρος μὲν εἰπών· Αὐτὸς δὲ
[13, 19]	τούτων ἐπιστήμονας· κόρας μὲν οὔσας	ἔτι	πᾶσαν τὴν ἐν ὅπλοις ὄρχησιν
[13, 11]	δέ τις ἄλλος καὶ τούτων	ἔτι	πλείω ἂν εὕροι παρὰ τῷ
[13, 13]	οἰκουμένην ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ.	Ἔτι	πρὸς τοῖσδε Φωκυλίδης μὲν τοὺς
[13, 13]	ἔρημος, οὐ δ´ ἀ ὴρ	ἔτι	πτερωτὰ φῦλα βλαστήσει πυρουμένη· κἄπειτα
[13, 13]	θεὸς βλέπει σε πλησίον παρών.	Ἔτι	σοῦ λαλοῦντος, φησὶν ἡ γραφή,
[13, 14]	ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν,	ἔτι	τε τούτων ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ
[13, 1]	ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν,	ἔτι	τε τούτων ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ
[13, 7]	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους καὶ	ἔτι	τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
[13, 10]	μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν δὲ ἁλῷς	ἔτι	τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ. εἰ οὖν
[13, 16]	ἔπειτα χρόνον καὶ εἰς οἰκήσεις	ἔτι	τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε
[13, 4]	ἡγῇ ταῦτα οὕτω γεγονέναι; Καὶ	ἔτι	τούτων θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες, ἃ
[13, 7]	μὴ καὶ εἴτε δεῖ ἡμᾶς	ἔτι	τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε καὶ
[13, 13]	ἐπεστάθη ὁ μοιχός· ἐφ´ οἷς	ἔτι	φανερώτερον τὴν ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου
[13, 10]	τούτῳ μέντοι ἐφ´ ᾧ τε	μηκέτι	ἐν ταύτῃ τῇ ζητήσει διατρίβειν
[13, 21]	ὀργῇ πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν	μηκέτι	κατέλθῃ. Καὶ πάλιν ἑξῆς φησιν·
[13, 12]	τοῦτο οὐχ, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσι,	μηκέτι	ποιεῖν τι τὸν θεὸν καθέστηκεν,
[13, 16]	γίγνεται· καὶ οὗτοι αὐτοὶ μὲν	οὐκέτι	ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι
[13, 15]	λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ	οὐκέτι	τε τὸν θεὸν πάντων εἶναι
[13, 10]	τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα ταύτῃ τῇ	νυκτὶ	εἰ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας
[13, 7]	Τούτοις παράθες τὸ μηδενὶ κακὸν	ἀντὶ	κακοῦ ἀποδιδόντες καὶ τὸ Εὐλογεῖτε
[13, 19]	ἔστω· τὰ δὲ κατ´ ἰσχύν,	ἀντὶ	μὲν πάλης καὶ τῶν τοιούτων
[13, 20]	πρὸς τὸν ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ	ἀντὶ	πολλῶν πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ
[13, 21]	ἐκτυφλώσῃ αὐτόν, ἐλευθέρους ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς	ἀντὶ	τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν. Τοιαῦτα δὴ
[13, 5]	τῶν δὲ ἐδωδάς, τῶν δὲ	ἀντὶ	τούτων πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν τε
[13, 10]	αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ	Αἴαντι	τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ τις
[13, 21]	μὲν ἄλλα, καθάπερ ἄνευ θυμοῦ	κτείναντι	προσῆκέ τῳ πάσχειν, πασχέτω· δύο
[13, 21]	κύριος ὁ θεός σου ἐν	παντὶ	ἔργῳ τῶν χειρῶν σου. Ἐὰν
[13, 3]	οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα κολάζων	παντὶ	τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ
[13, 3]	τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον	παντὶ	τρόπῳ. Ἀλλὰ καὶ περὶ τοῦ
[13, 3]	τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον	παντὶ	τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα
[13, 7]	κακὸν καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν	παντὶ	τρόπῳ; φαμὲν ἢ οὔ; Φαμέν.
[13, 13]	καὶ θεῷ ἐοικὼς ἀγαθῷ τε	παντὶ	φίλος ὑπάρχει καὶ θεῷ. Ἐνταῦθα
[13, 13]	καλύψει ἡ γῆ, φασί, τῷ	παντὶ	χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα·
[13, 13]	ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν θεόν φησιν·	Ἅπαντι	δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ
[13, 21]	ἐάν τέ τις ἀπαγορεύῃ τῷ	δράσαντι	ταῦτα ἀνθρώπων καὶ ἐὰν μή·
[13, 13]	ἡ τοῦ αὐτομάτου παρείσδυσις οὐ	παρακολουθήσαντι	τῷ ῥητῷ γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης
[13, 12]	Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα δὲ καὶ	Κλήμεντι	περὶ τῆς αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως,
[13, 13]	δὲ πάντα τέτυκτο ἐν οὐρανῷ	ἀστερόεντι,	ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς.
[13, 12]	δὲ πάντα τέτυκται ἐν οὐρανῷ	ἀστερόεντι,	ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς.
[13, 13]	ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ δὲ θρόνῳ	πυρόεντι	παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε
[13, 4]	Καὶ πόλεμον ἄρα ἡγῇ τῷ	ὄντι	ἐν τοῖς θεοῖς πρὸς ἀλλήλους
[13, 3]	Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὁ θεὸς τῷ	ὄντι	τε καὶ λεκτέον οὕτω. Τί
[13, 13]	οὐκ οἶδεν οἶδεν, ἀλλὰ τῷ	ὄντι	τὸ σῶμα κεῖται αὐτοῦ καὶ
[13, 13]	μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ μετρίῳ	ὄντι	φίλον ᾖ, τὰ δὲ ἄμετρα
[13, 3]	οὖν. Τὸ μὲν δὴ τῷ	ὄντι	ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν,
[13, 6]	ἑνὶ δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ καὶ	ἐπαΐοντι	μᾶλλον ἢ ξύμπασι τοῖς ἄλλοις.
[13, 21]	Τὸ δὲ δεύτερον ὑπόδικος τῷ	θέλοντι	τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος γιγνέσθω.
[13, 10]	παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν,	ἀντιπαραβάλλοντι	τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ
[13, 3]	τε καὶ σὺ ἐν τῷ	παρόντι,	ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως. Οἰκισταῖς δὲ
[13, 6]	βελτίω ἔχωμεν λέγειν ἐν τῷ	παρόντι,	εὖ ἴσθι ὅτι οὐ μή
[13, 16]	ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ	παρόντι.	Καὶ ἐν τῷ Γοργίᾳ δὲ
[13, 3]	τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ καὶ	συμφέροντι	λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν καὶ
[13, 9]	γὰρ ἐνθάδε σοι φαίνεται ταῦτα	πράττοντι	ἄμεινον εἶναι οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ
[13, 3]	ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ λεκτέον νέῳ	ἀκούοντι	ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν
[13, 13]	ἐγὼ καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ	γράφοντι·	Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι
[13, 9]	ἀνδρῶν τοὺς κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο	ποιοῦντι	ἆρα ἄξιόν σοι ζῆν ἔσται;
[13, 10]	φησί, τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς τῷ	ἀδικοῦντι,	ἵνα μὴ ἐνθάδε μένω καταγέλαστος
[13, 7]	ὅμως τό γε ἀδικεῖν τῷ	ἀδικοῦντι	καὶ κακὸν καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει
[13, 4]	χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι	ἀδικοῦντι	καὶ οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ
[13, 9]	ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ σοι χαλεπανοῦμεν	ζῶντι	καὶ ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοί,
[13, 20]	τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ	ἐρῶντι,	εἰ δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν
[13, 7]	Ἑβραίοις ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψαντες. ~ζʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ
[13, 8]	τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ
[13, 6]	εἰωθότως ἤλεγχεν ἑκάστῳ προσομιλῶν. ~ςʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ
[13, 10]	ἀπολέσαι τὸ σὸν μέρος. ~ιʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡ
[13, 17]	ἀπὸ τῶν τοιῶνδε λόγων· ~ιζʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ
[13, 15]	Θέα δὴ καὶ ἄλλο. ~ιεʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ
[13, 16]	δὲ καὶ ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ
[13, 14]	κατ´ αὐτὸν προτιμῶμεν φιλοσοφίας. ~ιδʹ	ΟΤΙ	ΜΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ
[13, 4]	φιλοσόφῳ ἄριστα ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ	ΟΤΙ	ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ
[13, 6]	νῦν δὲ κατάδηλος ἄρα ἐγένετο	ὅτι	ἄλλως ἕνεκα λόγου ἐλέγετο, ἦν
[13, 17]	τι χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν,	ὅτι	ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης
[13, 19]	μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν ῥώμαις, μὴ	ὅτι	γε γυναικῶν τὴν ἐν πολέμοις
[13, 19]	γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ	ὅτι	γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς
[13, 2]	πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα λόγον.	Ὅτι	δ´ εὐλόγως τὴν τῶν πρώτων
[13, 9]	τὸ σχῆμα τὸ σαυτοῦ μεταλλάξας.	ὅτι	δὲ γέρων ἀνὴρ μικροῦ χρόνου
[13, 13]	ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.	Ὅτι	δὲ καὶ γενητὸν καὶ φθαρτὸν
[13, 17]	προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι.	Ὅτι	δὲ μηδετέρως ἔχει, ἐξ ὧν
[13, 1]	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστεύειν αὐτοῖς.	Ὅτι	δὲ ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον ὅπως
[13, 1]	νόμων ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας	ὅτι	δέοι ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστεύειν
[13, 0]	τὰ Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον,	ὅτι	δὴ πρὸς τοῖς ἴσοις δόγμασι
[13, 13]	Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν τὸν δίκαιον,	ὅτι	δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ Πλάτων
[13, 10]	οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι Εἰδέναι τε,	ὅτι	ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία
[13, 13]	τὴν διὰ Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε	ὅτι	ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι
[13, 10]	τούτοις ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν ὑμῖν	ὅτι	ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,
[13, 3]	τὸν ποιητήν, ἀλλ´ εἰ μὲν	ὅτι	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι
[13, 3]	τὸν ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ μὲν	ὅτι	ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι
[13, 13]	καὶ Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος διδάσκων	ὅτι	εἷς καὶ ἀσώματος ὁ θεὸς
[13, 4]	ἃ σὺ ἀκούων εὖ οἶδ´	ὅτι	ἐκπλαγήσῃ. Ταῦτα ὁ Πλάτων ἐν
[13, 3]	λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους,	ὅτι	Θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,
[13, 18]	βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν εὐθὺς ἔγνωσαν,	ὅτι	καθάπερ αἴσθησις ὑποδιάκονος νοῦ γέγονε,
[13, 9]	οὐκ εὐμενῶς σε ὑποδέξονται, εἰδότες	ὅτι	καὶ ἡμᾶς ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ
[13, 10]	οὖν τῶν κακῶν ὧν οἶδα	ὅτι	κακά ἐστιν, ἃ μὴ οἶδα
[13, 10]	βελτίονι, καὶ θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ,	ὅτι	κακὸν καὶ αἰσχρόν ἐστιν οἶδα.
[13, 3]	παντὸς ποιητέον, ἃ πρῶτα ἀκούουσιν,	ὅτι	κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν.
[13, 3]	ἐπιλέγει· Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς	ὅτι	καλόν ἐπί τε πᾶσι τὸν
[13, 12]	ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν	ὅτι	κατηκολούθησεν ὁ Πλάτων τῇ καθ´
[13, 13]	Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην,	ὅτι	κύριος ἀντιλήψεταί μου· οὐ γὰρ
[13, 3]	ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος	ὅτι	μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ
[13, 10]	δεδίασι δὲ ὡς εὖ εἰδότες	ὅτι	μέγιστον τῶν κακῶν ἐστι. καίτοι
[13, 13]	ὄντα ἐκείνου πως ἔχοντος. Ἀλλ´	ὅτι	μὲν ἀΐδιον τὸν ἐξ ἁπάσης
[13, 16]	Τοῦτο δ´ οὐ καιρὸς ἀπελέγχειν,	ὅτι	μηδ´ αὐτὸς δι´ ἀποδείξεων ἐνεχείρησε
[13, 16]	οὐ γὰρ Ἑβραίων ὁ λόγος,	ὅτι	μηδὲ ἀληθείᾳ φίλος. Τοῦτο δ´
[13, 15]	κυρίως τῆσδε τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι,	ὅτι	μηδὲ τὴν φύσιν ἰσοῦται τῷ
[13, 7]	παρὰ δόξαν ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ	ὅτι	ὀλίγοις τισὶ ταῦτα καὶ δοκεῖ
[13, 10]	τούτῳ δίκαιον ἂν λόγον ἀντείποιμι,	ὅτι	οὐ καλῶς λέγεις, ὦ ἄνθρωπε,
[13, 6]	ἐν τῷ παρόντι, εὖ ἴσθι	ὅτι	οὐ μή σοι συγχωρήσω, οὐδ´
[13, 10]	δικαίως εἰσάγοι τις εἰς δικαστήριον,	ὅτι	οὐ νομίζω θεοὺς εἶναι ἀπειθῶν
[13, 6]	οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ σοι λέγεσθαι	ὅτι	οὐ πάσας χρὴ τὰς δόξας
[13, 10]	του φαίην εἶναι, τούτῳ ἄν,	ὅτι	οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς περὶ τῶν
[13, 13]	λεγόμενοι χόες. Καὶ ταῦτα οὔθ´	ὅτι	οὐκ οἶδεν οἶδεν, ἀλλὰ τῷ
[13, 4]	οὗ ´νεκα τὴν γραφὴν φεύγω	ὅτι	τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν τις περὶ
[13, 6]	καλῶς ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ οὔ,	ὅτι	ταῖς μὲν δεῖ τῶν δοξῶν
[13, 16]	τῶν ἄλλων καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν,	ὅτι	ταῦτ´ ἂν ἔπραξε καὶ πρώτη
[13, 3]	ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἐκτεθέντα τύπον	ὅτι	τε ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς
[13, 10]	ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς»	ὅτι	τε Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ σώματος
[13, 3]	σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω	ὅτι	τῇ ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα
[13, 3]	Οὐκ οἶσθα, ἦν δ´ ἐγώ,	ὅτι	τό γε ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ
[13, 13]	ἥμισυ πρηστήρ. Δυνάμει γὰρ λέγει,	ὅτι	τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ διοικοῦντος
[13, 4]	ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ πατέρα δῆσαι,	ὅτι	τοὺς υἱεῖς κατέπινεν οὐκ ἐν
[13, 16]	νοῦ; Πῇ δὴ οὗτοι εὐδαιμονέστατοι;	Ὅτι	τούτους εἰκός ἐστιν εἰς τοιοῦτον
[13, 3]	Οἶσθά που, ἦν δ´ ἐγώ,	ὅτι	τῷ κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ
[13, 4]	ἕτερα τοιαῦτα· ἐμοὶ δὲ χαλεπαίνουσιν	ὅτι	τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ
[13, 6]	ὥσπερ νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον,	ὅτι	τῶν δοξῶν ἃς οἱ ἄνθρωποι
[13, 4]	σοὶ ταῦτα συνδοκεῖ τῷ εὖ	εἰδότι	περὶ τῶν τοιούτων, ἀνάγκη δή,
[13, 12]	Πᾶσι γὰρ τοῖς φιλοσόφοις ὁμολογεῖται	διότι	δεῖ περὶ θεοῦ διαλήψεις ὁσίας
[13, 12]	πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι	διότι	διὰ πάντων ἐστὶν ἡ δύναμις
[13, 3]	προσώπου τοῦ θεοῦ διδάσκει λέγουσα·	Διότι	ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν
[13, 15]	μηδὲ τὴν φύσιν ἰσοῦται τῷ	πεποιηκότι	μηδ´ ἀχώριστον ὁμοίως τῷ θεῷ
[13, 6]	εἰς τί τῶν τοῦ ἀπειθοῦντος;	Δηλονότι	εἰς τὸ σῶμα τοῦτο ὃ
[13, 3]	αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;	Δηλονότι,	ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν
[13, 8]	τε καὶ ἡμεῖς οἱ νόμοι	δηλονότι·	τίνι γὰρ ἂν πόλις ἀρέσκοι
[13, 4]	γε, ὦ Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ	ἄρτι	εἶπον, καὶ ἄλλα σοι ἐγὼ
[13, 7]	ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ	ἄρτι	ἐλέγετο. Ἢ πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι
[13, 13]	πόλει, ἢ τί τῳ κακόν	ἐστι	γεγονὸς ἐκ προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς
[13, 13]	Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη	ἐστὶ	γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι
[13, 12]	Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη	ἐστὶ	γενέθλη καί· Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι
[13, 6]	ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα βιωτὸν ἡμῖν	ἐστι	διεφθαρμένου αὐτοῦ; ἔστι δέ που
[13, 13]	τὸ γένος Παμφύλου, μέμνηται, ὅς	ἐστι	Ζωρόαστρις. Αὐτὸς γοῦν ὁ Ζωρόαστρις
[13, 12]	δ´ οὕτως· Φθέγξομαι οἷς θέμις	ἐστί,	θύρας δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι, φεύγοντες
[13, 13]	κύριος ὁ θεός σου εἷς	ἐστι	καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις. Οὗτος
[13, 3]	καὶ ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς ἅττα	ἐστὶ	καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας
[13, 10]	ἐνταῦθα διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός	ἐστι	καὶ τίς οἴεται μέν, ἔστι
[13, 3]	καλὰ λίαν. Δόγμα δὲ Ἑβραίων	ἐστὶ	καὶ τὸ μὴ εἶναι τὸν
[13, 10]	εἰδότες ὅτι μέγιστον τῶν κακῶν	ἐστι.	καίτοι πῶς οὐκ ἀμαθία ἐστὶν
[13, 13]	Περὶ τὸν πάντων βασιλέα πάντα	ἐστὶ	κἀκείνου ἕνεκεν τὰ πάντα κἀκεῖνο
[13, 10]	εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατός	ἐστι,	κέρδος ἔγωγε λέγω· καὶ γὰρ
[13, 19]	πάντα ὅσα πρὸς τὸν πόλεμόν	ἐστι	μαθήματα τοὺς φοιτῶντας ὅσα τε
[13, 6]	Ναί. Ἆρ´ οὖν βιωτὸν ἡμῖν	ἐστι	μετὰ μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου σώματος;
[13, 20]	ὅταν τε συγκατακέωνται, οἷός τέ	ἐστι	μὴ ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος
[13, 13]	καὶ δυνατὸς φανερός, ὁποῖος δ´	ἐστὶ	μορφὴν ἀφανής. Οὐδὲ μὴν ὁ
[13, 13]	ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν	ἐστι,	μοῦνον, μουνογενὲς δὲ καὶ ἀτρεμὲς
[13, 18]	ἴωμεν, ὃς οὐ μόνον θεός	ἐστι	νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ
[13, 3]	τι τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ	ἐστι	παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον,
[13, 17]	ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος κοινός	ἐστι	πάντων λόγος γεγονέναι, τὰ δ´
[13, 12]	καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ καὶ φανερός	ἐστι	περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν αὐτῇ.
[13, 6]	ὧν νῦν ἡ βουλὴ ἡμῖν	ἐστι,	πότερον τῇ τῶν πολλῶν δόξῃ
[13, 9]	ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ νόμων διαφθορεύς	ἐστι,	σφόδρα που δόξειεν ἂν νέων
[13, 10]	εἰς ἄλλον τόπον καὶ ἀληθῆ	ἐστι	τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ
[13, 13]	Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη	ἐστὶ	τελεία καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα
[13, 12]	Ἑβδόμη ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη	ἐστὶ	τελείη καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα
[13, 13]	δ´ Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος ταύτης	ἐστὶ	τῆς δόξης, τὸν μέν τινα
[13, 6]	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δ´	ἐστὶ	τὸ κακὸν τοῦτο; καὶ ποῖ
[13, 10]	αὐτὸ εἶναι. δυοῖν γὰρ θάτερόν	ἐστι	τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ οἷον
[13, 6]	δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο. Ἢ οὐδέν	ἐστι	τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατες.
[13, 3]	πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ´	ἐστὶ	τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα μᾶλλον λεκτέα
[13, 12]	γῆς ὑπάρχειν· τὸ δὴ σύμφωνόν	ἐστι	τῷ προειρημένῳ. Τὸ δὲ διασαφούμενον
[13, 6]	σώματος ἐκεῖνο, ὅ τί ποτ´	ἐστὶ	τῶν ἡμετέρων, περὶ ὃ ἥ
[13, 9]	εἴπερ γέ τι ὄφελος αὐτῶν	ἐστι	τῶν σοι φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι;
[13, 18]	οὖν μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα μέτοχά	ἐστι	ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν
[13, 18]	Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´ ὅσα μέτοχά	ἐστι	ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν
[13, 18]	καὶ ἥλιος καὶ σελήνη μέτοχά	ἐστι	ψυχῆς κατ´ αὐτὸν τὸν Πλάτωνα,
[13, 10]	ἐστι καὶ τίς οἴεται μέν,	ἔστι	δ´ οὔ. Καὶ παρ´ ἡμῖν
[13, 13]	οὔτε φέρειν δύναται κρατερὸν μένος.	Ἔστι	δὲ πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ
[13, 12]	οὐδὲ φέρειν δύναται κρατερὸν μένος.	Ἔστι	δὲ πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ
[13, 6]	βιωτὸν ἡμῖν ἐστι διεφθαρμένου αὐτοῦ;	ἔστι	δέ που τὸ σῶμα, ἢ
[13, 13]	ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ	ἔστι	θεὸς ἕτερος πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ
[13, 13]	κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα· μηδὲν πλανηθῇς,	ἔστι	καὶ ἐν Ἅιδου κρίσις, ἥνπερ
[13, 13]	ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν αἰεὶ καὶ	ἔστι	καὶ ἔσται, πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον
[13, 13]	σῴζει· εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός,	ἔστι	καὶ θεῖος λόγος. Ἀνθρώπῳ πέφυκε
[13, 7]	καὶ οἷς μή, τούτοις οὐκ	ἔστι	κοινὴ βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους
[13, 13]	κἀν τῷ Φαίδρῳ τάδε γράφει·	Ἔστι	μὲν δὴ καὶ ἄλλα κακά,
[13, 3]	ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο; Οὐκ	ἔστι.	Πάντη ἄρα ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον
[13, 6]	μᾶλλον ἢ ξύμπασι τοῖς ἄλλοις.	Ἔστι	ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ τῷ
[13, 3]	τῶν ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται.	Ἔστι	ταῦτα. Πᾶν δὴ τὸ καλῶς
[13, 17]	ἐνόντος αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ	ἔστι	ψυχὴ τρίτον τι πρᾶγμα ἐκ
[13, 3]	ἐν οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα	ἔνεστι,	τὰ τῆς Νιόβης πάθη ἢ
[13, 13]	πορεία ἐπὶ τὸν οὐρανὸν ἄγει,	τουτέστι	τὴν ὀγδόην κίνησίν τε καὶ
[13, 13]	λέγει Ἥφαιστον δὲ κέλευσε περικλυτὸν	ὅττι	τάχιστα γαῖαν ὕδει φύρειν, ἐν
[13, 5]	ἄλλα τοιαῦτα· εἴπερ ὁ Πλάτων	ταυτὶ	λαβὼν εἰς τὸ φανερὸν κατηγόρει,
[13, 13]	ὅλην δ´ ἐκείνην εὐφρόνην ἐθόρνυτο.	Ταυτὶ	μὲν οὖν παρείσθω ταῖς τῶν
[13, 18]	ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν·	οὔτι	μὲν δὴ λυθήσεσθέ γε οὐδὲ
[13, 13]	πυρὶ δώσει, οἵ που νῦν	ἱδρῶτι	ῥεεύμενοι ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι, καὶ
[13, 13]	οὐρανός, Ζεύς τοι τὰ πάντα	χὤτι	τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα ἐγὼ καὶ
[13, 13]	ποιήσας τὴν γῆν ἐν τῇ	ἰσχύϊ	αὐτοῦ, ὥς φησιν Ἱερεμίας, Καὶ
[13, 12]	ἄστροιο πορείης καὶ σφαίρης κίνημ´	ἀμφὶ	χθόνα ὡς περιτέλλει κυκλοτερές τ´
[13, 13]	πορείης καὶ σφαίρης {κίνημ{ α}	ἀμφὶ	χθόνα ὡς περιτέλλει, κυκλοτερές τ´
[13, 13]	θεοῖσι (λέγει) αὐθαίρετα πάντα πέλονται	νόσφι	Διός· κεῖνος γὰρ ἔχει τέλος
[13, 13]	ἀλλὰ καὶ Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός,	οὐχὶ	δὲ μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν
[13, 9]	ἐὰν δὲ εἰς Ἅιδου ἀποδημήσῃς,	οὐχὶ	ἐπιμελήσονται, εἴπερ γέ τι ὄφελος
[13, 13]	Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι καὶ	οὐχὶ	θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει τι ἄνθρωπος
[13, 10]	τῷ ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν	οὐχὶ	ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν
[13, 13]	πρὸς τῆς γραφῆς. Τί δ´,	οὐχὶ	καὶ Ὅμηρος παραφράζων τὸν χωρισμὸν
[13, 6]	δ´ οὔ; τί φῄς; ταῦτα	οὐχὶ	καλῶς λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς
[13, 6]	δέ που τὸ σῶμα, ἢ	οὐχί;	Ναί. Ἆρ´ οὖν βιωτὸν ἡμῖν
[13, 13]	κἂν πάσχειν λέγηται. Τί δέ;	Οὐχὶ	οἶδεν ὁ Πλάτων καὶ πυρὸς
[13, 13]	τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί δέ;	οὐχὶ	παραπλήσια τῇ λεγούσῃ γραφῇ· Ἄρωμεν
[13, 0]	καὶ Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων	οὐχὶ	τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ Μωσέως
[13, 13]	δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ Πλάτων	μονονουχὶ	προφητεύων τὴν σωτήριον οἰκονομίαν ἐν
[13, 12]	ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ	ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ	ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν ὅτι κατηκολούθησεν ὁ
[13, 14]	ΟΤΙ ΜΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ	ΤΩΙ	ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ
[13, 18]	ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ	ΑΥΤΩΙ	ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις καὶ τὸν