Livre, Chap.
[13, 13]	νομίζομεν, μίαν δικαίων, ἑτέραν {δ{	ὲ}	ἀσεβῶν εἶναι ὅρον. Καὶ εἰ
[13, 13]	ὀρφναία νὺξ αἰολόχρως, ἄκριτός {τ{	ε}	ἄστρων ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα
[13, 13]	καὶ οὐκ ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{	ὲ}	ἐᾷ τὸν ἴδιον ὑψῶσαι βίον,
[13, 5]	Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ πη λέγων.	~εʹ	ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ
[13, 13]	γεγραφότος ἄκουε· Τἀγαθὸν ἐρωτᾷς {μ{	ε}	οἷόν ἐστ´; ἄκουε δή· τεταγμένον,
[13, 13]	ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ	Ε>	ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ. Τὰ δ´ ἑξῆς
[13, 14]	τῆς δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν.	Ἀνάλαβε	γοῦν σμικρὸν ἄνωθεν τὸν λόγον
[13, 7]	δὲ οὔ; ἢ οὐδαμῶς τό	γε	ἀδικεῖν οὔτε καλὸν οὔτε ἀγαθόν,
[13, 7]	εἴτε καὶ πραότερα, ὅμως τό	γε	ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι καὶ κακὸν
[13, 16]	οὖν εἰκὸς λέγεις. Τοὺς δέ	γε	ἀδικίας καὶ τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς
[13, 3]	εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων	γε	αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι τό	γε	ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ οἷόν τε
[13, 21]	εἰς πέρας ἀγαγεῖν καὶ τάς	γε	ἄλλας αἱρέσεις τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιθεωρῆσαι
[13, 3]	γ´, ἔφη. Ἀλλὰ μὴν ὀρθότατά	γε	ἄν, ὃ νῦν δὴ ἔλεγον,
[13, 14]	θεῶν παῖδας ὀνομάζουσα καὶ τό	γε	ἀπιστεῖν αὐτοῖς ἀδύνατον εἶναι φήσασα,
[13, 4]	οὐκ ἐν δίκῃ, καὶ ἐκεῖνόν	γε	αὖ τὸν αὑτοῦ πατέρα ἐκτεμεῖν
[13, 4]	Τί γὰρ καὶ φήσομεν, οἵ	γε	αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν μηδὲν
[13, 12]	θεμιτὸν δὲ λέγειν· τρομέω δέ	γε	γυῖα, ἐν νόῳ· ἐξ ὑπάτου
[13, 13]	θεμιτόν σε λέγειν· τρομέω δέ	γε	γυῖα, ἐν νόῳ. Ἐξ ὑπάτου
[13, 19]	ἐπ´ ἀνδρῶν ῥώμαις, μὴ ὅτι	γε	γυναικῶν τὴν ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς
[13, 3]	τοὺς ἐχθροὺς ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ	γε	δεῖ. Ἀλλὰ δι´ οἰκείων ἄνοιαν
[13, 3]	μάχονται (οὔτε γὰρ ἀληθῆ) εἴ	γε	δεῖ ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας τὴν
[13, 4]	θεοῖς πρὸς ἀλλήλους καὶ ἔχθρας	γε	δεινὰς καὶ μάχας καὶ ἄλλα
[13, 3]	τοῦ ἐψευσμένου ἄγνοια, ἐπεὶ τό	γε	ἐν τοῖς λόγοις μίμημά τι
[13, 3]	τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον. Παντελῶς	γε,	ἔφη. Οὐδ´ ἄρα, ἦν δ´
[13, 19]	σοι δοκῶ λέγειν; Οὐ γεωμετρικαῖς	γε,	ἦ δ´ ὅς, ἀλλ´ ἐρωτικαῖς
[13, 3]	δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ	γε,	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ παράπαν
[13, 19]	ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ὁ δέ	γε	θαυμαστὸς φιλόσοφος θέα ὡς καὶ
[13, 6]	πρακτέον καὶ γυμναστέον καὶ ἐδεστέον	γε	καὶ ποτέον, ᾗ ἂν τῷ
[13, 13]	τοῦ καταστησαμένου τὴν ἡγεμονίαν, εἴ	γε	καὶ τὰ καθολικώτατα τῶν ἐνεργημάτων
[13, 3]	Ἔοικεν. Ἀλλὰ μὴν ὁ θεός	γε	καὶ τὰ τοῦ θεοῦ πάντη
[13, 3]	Ζεὺς ἀμφοτέρων δῷ, ἄλλοτε μέν	γε	κακῷ ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε
[13, 3]	ἄλλοτε μέν γε κακῷ ὅ	γε	κύρεται, ἄλλοτε δ´ ἐσθλῷ. δ´
[13, 11]	τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι; Πάνυ	γε	μάλιστα. Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα Ἡσιόδῳ,
[13, 3]	ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ δέ	γε	μηδὲν κακὸν ποιεῖ, οὐδ´ ἄν
[13, 18]	δὴ δεθὲν πᾶν λυτόν· τό	γε	μὴν καλῶς ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον
[13, 3]	Καὶ μήν που καὶ τά	γε	ξύνθετα πάντα σκεύη τε καὶ
[13, 3]	γάρ, ἦ δ´ ὅς, οὗτοί	γε	οἱ λόγοι χαλεποί. Καὶ οὐ
[13, 7]	ὡς οἱ πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή	γε	οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται.
[13, 18]	πάμπαν· οὔτι μὲν δὴ λυθήσεσθέ	γε	οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τῆς
[13, 6]	ἐστίν; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ	γε.	Οὐκ ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ
[13, 3]	ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν	γε	οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε;
[13, 16]	μυρμήκων, ἢ καὶ εἰς αὐτό	γε	πάλιν τὸ ἀνθρώπινον γένος. Καὶ
[13, 13]	λέξεσι· Νῦν δὴ οὖν τό	γε	παρ´ ἡμῶν ὧδε ἐχέτω· τὴν
[13, 8]	ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν	γε	πείθῃ, ὦ Σώκρατες. ~θʹ ΟΠΟΙΟΣ
[13, 3]	ἀμφ´ αὐτὸν θείων ἀγγέλων οὐδέ	γε	περὶ τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως
[13, 13]	ἐδογμάτισαν οἱ φιλόσοφοι. Καὶ ὅ	γε	Πλάτων ἄντικρυς εἴρηκε· Πότερον ἦν
[13, 15]	πάντα συνέστη ἐπιφερομένους. Ὁ δέ	γε	Πλάτων ἀσωμάτους μὲν καὶ νοητὰς
[13, 3]	οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς	γε	ποιητέον μύθους. Ὀρθῶς, ἔφη· ἀλλ´
[13, 1]	θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς	γέ	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων.
[13, 1]	Παίζειν δ´ ἔοικε λέγων σαφῶς	γέ	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων
[13, 14]	θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς	γέ	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων.
[13, 0]	ἀνατίθεμαι τὸν λόγον, τὰ δέ	γε	πρῶτά μοι λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι.
[13, 13]	δεξιὰ σημαίνει· αὐτὸς γὰρ τά	γε	σήματ´ ἐν οὐρανῷ ἐστήριξεν, ἄστρα
[13, 10]	κακοῦ. φαῦλοι γὰρ ἂν τῷ	γε	σῷ λόγῳ εἶεν τῶν ἡμιθέων
[13, 6]	σοι λέγεσθαι; σὺ γάρ, ὅσα	γε	τἀνθρώπεια, ἐκτὸς εἶ τοῦ μέλλειν
[13, 13]	θεὸς ταύταν φέρει. Ὁ δέ	γε	τἀνθρώπου {λόγος} πέφυκεν ἀπὸ {γε
[13, 13]	περὶ βίου καταστροφάς. Ὁ δέ	γε	τὰς τέχνας ἅπασι συνέπεται θεῖος
[13, 14]	τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά	γε	τὴν ἐπαγγελίαν διὰ τῆς τῶν
[13, 9]	Ἅιδου ἀποδημήσῃς, οὐχὶ ἐπιμελήσονται, εἴπερ	γέ	τι ὄφελος αὐτῶν ἐστι τῶν
[13, 13]	γε τἀνθρώπου {λόγος} πέφυκεν ἀπὸ	{γε	τοῦ} λόγου θείου λόγος. Ναὶ
[13, 3]	καὶ χορὸν οὐ δώσομεν οὐδέ	γε	τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ
[13, 16]	Περὶ ψυχῆς τάδε· Καὶ μέχρι	γε	τούτου πλανῶνται, ἕως ἂν τῇ
[13, 3]	Τί μήν; Ἀλλὰ μὴν οὐδέν	γε	τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν. Ἦ γάρ;
[13, 13]	τί γὰρ ἄν τις τούς	γε	φαύλως διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ λέγοι;
[13, 3]	ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που ἐνδεᾶ	γε	φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους ἢ
[13, 9]	τὸ τοῦ Σωκράτους πρᾶγμα; οἴεσθαί	γε	χρή. ἀλλ´ ἐκ μὲν τούτων
[13, 9]	σοι φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι; οἴεσθαί	γε	χρή. ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, πειθόμενος
[13, 3]	τῆς οἰκείας ἐκστάντα φύσεως οὐδέ	γε	ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω δὲ
[13, 4]	θεῶν καὶ περὶ ἐμοῦ. Ἆρά	γε,	ὦ Εὐθύφρον, τοῦτ´ ἔστιν οὗ
[13, 4]	εἶναι, ὦ Εὐθύφρον; Μὴ μόνα	γε,	ὦ Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι
[13, 13]	ἀνήρ· εἶτα ὑπελθὼν καὶ δὴ	ἐπήγαγε·	ταχὺς δὲ βαθμοῖς μοιχικοῖς ἐπεστάθη
[13, 13]	αὐτὸν καλοῦμεν καὶ λόγῳ ποιητήν.	Παρήγαγε	δ´ αὐτοὺς τὸ ἐν τῇ
[13, 7]	δὲ εἴ πη ἄλλῃ δέδοκται,	λέγε	καὶ δίδασκε· εἰ δ´ ἐμμένεις
[13, 7]	τε καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ	λέγε.	Λέγω δὴ αὖ τὸ μετὰ
[13, 3]	αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα, ἔφη, ἀνάγκη	ἔμοιγε	δοκεῖ. Μηδεὶς ἄρα, ἦν δ´
[13, 10]	εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν ἀληθῆ, ἐπεὶ	ἔμοιγε	καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη
[13, 3]	ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Οὕτως, ἔφη,	ἔμοιγε	καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος.
[13, 18]	ψυχῆς ἀποφαίνεται λέγων ὧδε· Μεταβάλλει	μέντοιγε	πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς,
[13, 21]	τρία δὲ ἔτη, καθάπερ ἅτερος	ἔφευγε	τὰ δύο, φευγέτω, μεγέθει θυμοῦ
[13, 18]	φάναι προήχθην, ἐπεὶ καὶ σφόδρα	ἔγωγε	ἄγαμαι τὸν ἄνδρα, ναὶ πάντων
[13, 13]	περὶ τὰ τρίτα, οὐκ ἄλλως	ἔγωγε	ἐξακούω ἢ τὴν ἁγίαν τριάδα
[13, 6]	φλυαρία ὡς ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´	ἔγωγε	ἐπισκέψασθαι, ὦ Κρίτων, κοινῇ μετὰ
[13, 14]	τοὺς ἐλάττους· ἢ οὐκ οἴει;	Ἔγωγε,	ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ
[13, 10]	τοιοῦτον ὁ θάνατός ἐστι, κέρδος	ἔγωγε	λέγω· καὶ γὰρ οὐδὲν πλεῖον
[13, 6]	Ἢ οὐδέν ἐστι τοῦτο; Οἶμαι	ἔγωγε,	ὦ Σώκρατες. Φέρε δή, ἐὰν
[13, 10]	καὶ οἴομαι οὐκ εἰδέναι· τὸ	δὲ	ἀδικεῖν καὶ ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι,
[13, 16]	κατὰ δίκην ταῦτα αἱρουμένας· τοὺς	δὲ	ἀδίκους καὶ ἅρπαγας λύκους καὶ
[13, 6]	μὲν δικαίῳ βέλτιον ἐγίνετο, τῷ	δὲ	ἀδίκῳ ἀπώλλυτο. Ἢ οὐδέν ἐστι
[13, 16]	πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν, τὸν	δὲ	ἀδίκως καὶ ἀθέως εἰς τὸ
[13, 16]	ψυχὴν κύκνον εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου	δὲ	ἀηδόνος, Θερσίτην δὲ πιθήκου βίον
[13, 16]	βίον τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι	δὲ	αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ
[13, 6]	οὐχ αἱ τῶν φρονίμων, πονηραὶ	δὲ	αἱ τῶν ἀφρόνων; Πῶς δ´
[13, 13]	μονάδι, ὡς ἂν νοητόν, τὸν	δὲ	αἰσθητὸν ἑξάδι· γάμος γὰρ παρὰ
[13, 13]	οἶδεν ἡ βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν	δὲ	αἰσθητόν· καὶ τὸν μὲν ἀρχέτυπον,
[13, 3]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον· κακῶν	δὲ	αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι,
[13, 3]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον. Κακῶν	δὲ	αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι
[13, 3]	γε ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω	δὲ	ἀληθῆ φυλάξαντα, τό τε ἀφανὲς
[13, 16]	πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ	δὲ	ἄλλαι, ὅταν τὸν πρῶτον βίον
[13, 16]	περὶ ψυχῆς οὐσίας διείληφε, τοτὲ	δὲ	ἄλλο τι χεῖρον περιτίθησιν αὐτῇ
[13, 21]	κτείνας ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω, ἐὰν	δὲ	ἀλλότριον θυμῷ, διπλῇ τὸ βλάβος
[13, 3]	τὰ μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς	δὲ	ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν τε καὶ
[13, 10]	ζητήσει διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν	δὲ	ἁλῷς ἔτι τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ.
[13, 13]	μετρίῳ ὄντι φίλον ᾖ, τὰ	δὲ	ἄμετρα οὔτε τοῖς ἀμέτροις οὔτε
[13, 3]	μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν	δὲ	ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τὰ
[13, 19]	κεκτημένου, ὁμοῦ δὴ ἔσονται, ὁμοῦ	δὲ	ἀναμεμιγμένων καὶ ἐν γυμνασίοις καὶ
[13, 21]	ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος γιγνέσθω. Γυνὴ	δὲ	ἄνδρα ἑαυτῆς ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ
[13, 5]	μίξεις, τῶν δὲ ἐδωδάς, τῶν	δὲ	ἀντὶ τούτων πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν
[13, 7]	δεῖ δήπου, ὦ Σώκρατες. Τί	δέ;	ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ
[13, 0]	μᾶλλον ἢ ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν	δὲ	ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο αἰδοῖ τῇ
[13, 21]	καθαίρεσθαι τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς	δὲ	ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν. Κατελθὼν δὲ ὁ
[13, 13]	Στωϊκὸς παρὰ Πλάτωνος λαβών, ὁ	δὲ	ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας, τοὺς
[13, 20]	ἐνέπλησεν. Ἐρᾷ μὲν οὖν, ὅτου	δέ,	ἀπορεῖ καὶ οὔθ´ ὅ τι
[13, 13]	μὲν ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον, τὸν	δὲ	Ἀριδαῖον καὶ τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες
[13, 11]	βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ ταῦτα	δὲ	ἁρμόζει ἐπὶ τῇ τῶν θεοφιλῶν
[13, 21]	ὡσαύτως, ἢ ξένος ξένον. Ἐὰν	δὲ	ἀστὸν ξένος ἢ ξένον ἀστὸς
[13, 19]	ὅσον οἷόν τε ὁμοφυεῖς· οἱ	δὲ	ἅτε οἰκίας τε καὶ ξυσσίτια
[13, 20]	ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ	δέ,	ἅτε οὐ πάσῃ δεδογμένα τῇ
[13, 21]	ἐὰν δοῦλος δοῦλον, ὡσαύτως. Ἐὰν	δὲ	αὖ δοῦλος ἐλεύθερον ἀμυνόμενος ἀποκτείνῃ,
[13, 19]	ἐν αὐτῷ καὶ τάδε· Ἡ	δὲ	αὖ που παρ´ ἡμῖν κόρη
[13, 21]	δεύτερον φονεύσαντος τοιάδε νομοθετεῖ· Ἐὰν	δὲ	αὖθίς ποτε κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν
[13, 13]	ἔτι κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ	δὲ	αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ τῶν ἀνθρώπων
[13, 13]	κατὰ βούλησιν τοῦ πατρός. Ὁ	δὲ	αὐτὸς ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς
[13, 13]	χρονιζόμενον, ἄμεμπτον, ἀεὶ διαμένον. Ὁ	δὲ	αὐτὸς κατὰ τὸ σιωπώμενον τὴν
[13, 18]	φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονε· σώματα	δὲ	αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς
[13, 16]	εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς φησι· Τούτων	δὲ	αὐτῶν οἱ φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι
[13, 13]	μὴ ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε	δὲ	ἀφορμὰς τοῖς τὰς προβολὰς εἰσάγουσι
[13, 13]	ὑπελθὼν καὶ δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς	δὲ	βαθμοῖς μοιχικοῖς ἐπεστάθη ὁ μοιχός·
[13, 13]	θησαυρὸν σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ· ἡ	δὲ	βοσκηθεῖσα φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια καὶ
[13, 21]	παιδοποιήσασθαι. Καὶ τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα	δὲ	γαμετὴν ἐὰν ἀνὴρ δι´ ὀργὴν
[13, 16]	μὲν οὖν εἰκὸς λέγεις. Τοὺς	δέ	γε ἀδικίας καὶ τυραννίδας καὶ
[13, 13]	οὐ θεμιτόν σε λέγειν· τρομέω	δέ	γε γυῖα, ἐν νόῳ. Ἐξ
[13, 12]	οὐ θεμιτὸν δὲ λέγειν· τρομέω	δέ	γε γυῖα, ἐν νόῳ· ἐξ
[13, 19]	μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ὁ	δέ	γε θαυμαστὸς φιλόσοφος θέα ὡς
[13, 3]	τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ	δέ	γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ, οὐδ´
[13, 15]	τὰ πάντα συνέστη ἐπιφερομένους. Ὁ	δέ	γε Πλάτων ἀσωμάτους μὲν καὶ
[13, 0]	ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν λόγον, τὰ	δέ	γε πρῶτά μοι λεχθέντα πρῶτα
[13, 13]	δὲ θεὸς ταύταν φέρει. Ὁ	δέ	γε τἀνθρώπου {λόγος} πέφυκεν ἀπὸ
[13, 13]	πέφυκε περὶ βίου καταστροφάς. Ὁ	δέ	γε τὰς τέχνας ἅπασι συνέπεται
[13, 19]	φιλογυμναστῶσι. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ὁ	δὲ	γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς ταῖς
[13, 18]	ὑπὸ τούτοις ἑξῆς δαίμονας, ἀέριον	δὲ	γένος ἔχον ἕδραν τρίτην καὶ
[13, 9]	σχῆμα τὸ σαυτοῦ μεταλλάξας. ὅτι	δὲ	γέρων ἀνὴρ μικροῦ χρόνου τῷ
[13, 13]	φησί· Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς	δὲ	γῆ, Ζεὺς δ´ οὐρανός, Ζεύς
[13, 13]	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν· ἡ	δὲ	γῆ ἦν ἀόρατος. Εἶτ´ ἐπιφέρει·
[13, 13]	λέξις ἡ προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ	δὲ	γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘
[13, 13]	Ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ	δὲ	γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου‘
[13, 19]	ἅμα καὶ κόρας. Καὶ πολεμεῖν	δὲ	γυναιξὶν ὧδέ πη νομοθετεῖ· Ἐν
[13, 13]	Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν φρίσσουσι, θεῶν	δὲ	δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ Μοῖραι πείθονται,
[13, 12]	ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ. Καθὼς	δὲ	δεῖ, σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν διὰ
[13, 12]	νέφος ἐστήρικται λοιπὸν ἐμοί· ´στᾶσιν	δὲ	δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ κέν
[13, 12]	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε· χεῖρα	δὲ	δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν·
[13, 13]	ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς· Χεῖρα	δὲ	δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο πάντοθεν
[13, 13]	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Χεῖρα	δὲ	δεξιτερὴν περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν·
[13, 3]	ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας	δὲ	δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος καὶ Ἡφαίστου
[13, 13]	τὸ ἅγιον πνεῦμα, τὸν υἱὸν	δὲ	δεύτερον, δι´ οὗ πάντα ἐγένετο
[13, 21]	εἰργέσθω τῶν ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ	δὲ	δεύτερον ὑπόδικος τῷ θέλοντι τιμωρεῖν
[13, 11]	ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν	δὲ	δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς
[13, 19]	ὄντας, παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ	δὲ	δὴ καὶ περὶ θηλειῶν ὁ
[13, 7]	δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται. Τί	δὲ	δή; κακουργεῖν δεῖ, ὦ Κρίτων,
[13, 3]	Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. Τὰ	δὲ	δὴ Κρόνου ἔργα καὶ πάθη
[13, 3]	Καὶ μάλα, ἔφη, ἀπόχρη. Τί	δὲ	δὴ ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα
[13, 19]	μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν	δὲ	δή, οἶμαι, αἵ τε γυναῖκες
[13, 8]	πόλις ἀρέσκοι ἄνευ νόμων; νῦν	δὲ	δὴ οὐκ ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις;
[13, 15]	πικρὸν ἀπὸ τοῦ γλυκέος; εἰ	δὲ	δὴ σκότους παντὸς καὶ πικρίας
[13, 3]	ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί	δὲ	δή; τὸ ἐν τοῖς λόγοις
[13, 18]	τῷ αὐτῷ προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς	δὲ	δὴ τοὺς ὁρατούς, μεγίστους καὶ
[13, 21]	δέ, ὃ γίνεται μέν, ὀλιγάκις	δέ,	διὰ θυμὸν πατὴρ ἢ μήτηρ
[13, 3]	αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου· Φθόνῳ	δὲ	διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν
[13, 20]	Εἶτα μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐὰν	δὲ	διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ ἀφιλοσόφῳ,
[13, 13]	τῆς Πολιτείας οὕτω φησίν· Οὕτω	δὲ	διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, δεδήσεται,
[13, 13]	αὐτοὺς‘ λέγων ὡς πηλόν. Καλλίμαχος	δὲ	διαρρήδην γράφει· Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός,
[13, 12]	σύμφωνόν ἐστι τῷ προειρημένῳ. Τὸ	δὲ	διασαφούμενον διὰ τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι
[13, 6]	βέλτιον γινόμενον, ὑπὸ τοῦ νοσώδους	δὲ	διαφθειρόμενον διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ τῇ
[13, 19]	ὄρχησιν καὶ μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας	δὲ	διεξόδων καὶ τάξεων καὶ θέσεως
[13, 16]	ἄδικα εἰς τὰ ἄγρια, τὰ	δὲ	δίκαια εἰς τὰ ἥμερα μεταβαλόντα,
[13, 6]	τὸ ἄδικον μὲν λωβᾶται, τὸ	δὲ	δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα
[13, 3]	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι κακοί, διδόντες	δὲ	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[13, 3]	ὡς ἄθλιοι οἱ〉 κακοί, διδόντες	δὲ	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[13, 13]	δὲ θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη	δὲ	Διὸς κεχρήμεθα πάντες ἐπιφέρει· Τοῦ
[13, 13]	οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον· μεσταὶ	δὲ	Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί. Πᾶσαι
[13, 21]	κατέθετο‘ ἐκεῖνος ἀεὶ ζημιούσθω. Ἐὰν	δὲ	δοῦλος μὴ πείσας τὸν δεσπότην
[13, 21]	γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς	δὲ	ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν στάσεσι
[13, 9]	οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον	δὲ	ἐὰν εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται·
[13, 21]	μὴ μηνύων δὲ κακίας· δοῦλος	δὲ	ἐὰν ᾖ, ὁ μηνύσας μὲν
[13, 13]	αὖθις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος	δέ·	Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ
[13, 3]	καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. Δόγμα	δὲ	Ἑβραίων ἐστὶ καὶ τὸ μὴ
[13, 13]	ἔσται κυμάτων ἅπας βυθός, γῆ	δὲ	ἑδράνων ἔρημος, οὐ δ´ ἀ
[13, 5]	δὲ τῶν μὲν μίξεις, τῶν	δὲ	ἐδωδάς, τῶν δὲ ἀντὶ τούτων
[13, 7]	νῦν ἔτι δοκεῖ. Καὶ σοὶ	δὲ	εἴ πη ἄλλῃ δέδοκται, λέγε
[13, 13]	καὶ τὸν μὲν ἀρχέτυπον, τὸν	δὲ	εἰκόνα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Καὶ
[13, 13]	Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς	δὲ	εἶναι ἡμᾶς, ὡς ἂν τοῦ
[13, 13]	ὁ πάντα τεύχων βροτοῖς. Ἐπὰν	δὲ	εἴπῃ· Τί ἔλπεαι σοφίαν ὀλίγον
[13, 9]	εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται· ἐὰν	δὲ	εἰς Ἅιδου ἀποδημήσῃς, οὐχὶ ἐπιμελήσονται,
[13, 19]	ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα	δὲ	εἰς θεὸν ἀνάγων καὶ τὴν
[13, 9]	αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς; τί	δέ;	εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις
[13, 9]	τούτων τῶν τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις	δὲ	εἰς Θετταλίαν παρὰ τοὺς ξένους
[13, 15]	οὐκ ἀγένητον εἶναί φασι. Ταύτην	δὲ	εἰς νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες τῷ
[13, 18]	ξυνδήσαντος γενέσθαι. Εἶτ´ ἐπιλέγει· Ψυχὴν	δὲ	εἰς τὸ μέσον αὐτοῦ θεὶς
[13, 21]	ἐπακούσας ὧδέ πη λέγοντος· Ἐὰν	δὲ	εἰσέλθῃς εἰς ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον,
[13, 15]	τῆς τῶν κρειττόνων φύσεως; εἰ	δὲ	ἐκ τῆσδε ἦν, οὐδ´ ἂν
[13, 13]	προϊέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην	δὲ	ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο δαίμονα τοῦτον
[13, 13]	σύζυγον νοῆσαι τοῦ θεοῦ· παραφράζει	δὲ	ἐκείνας τὰς προφητικὰς γραφάς, τήν
[13, 9]	δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς εἰς Θετταλίαν. λόγοι	δὲ	ἐκεῖνοι οἱ περὶ δικαιοσύνης καὶ
[13, 20]	ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ	δὲ	ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ,
[13, 20]	μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον	δὲ	ἐκείνων, ἀλλήλοιν διά τε τοῦ
[13, 13]	μετ´ ὀλίγα αὖθις ἐπιφέρει· Ἐπὰν	δὲ	ἐκλίπῃ τὸ πᾶν, φροῦδος μὲν
[13, 21]	ἔργῳ τῶν χειρῶν σου. Ἐὰν	δὲ	ἐλαιολογήσῃς, οὐκ ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι τὰ
[13, 13]	ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ, τῶν	δὲ	ἐμψύχων τὰ μὲν ἤδη ἀθάνατα
[13, 13]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας	δὲ	ἐν τῷ Περὶ φύσεως γράφει·
[13, 16]	τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω	δὲ	ἐν ὑστάτοις ἰδεῖν τὴν τοῦ
[13, 12]	γλώσσης εὖ μάλ´ ἐπικρατέων, στέρνοισι	δὲ	ἔνθεο φήμην. Καὶ Ἄρατος δὲ
[13, 21]	καὶ ὁπόταν βούληται, καρπούσθω· ἐὰν	δὲ	ἐξ ἄλλων μὴ πείσας, ἑπόμενος
[13, 19]	ἄξια βιάζεσθαι τῆς κοινωνίας· ἐὰν	δὲ	ἐξ αὐτῶν τῶν ἔξωθεν παιδεύματα
[13, 9]	νόμων, ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων· ἐὰν	δὲ	ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε
[13, 21]	ἐκτισάτω τῷ κεκτημένῳ. Καὶ τοῦτο	δὲ	ἐπάκουσον αὐτοῦ τῶν νόμων, οὓς
[13, 16]	γένος. Καὶ ἐν τῷ Φαίδρῳ	δὲ	ἐπάκουσον ὁποῖα διέξεισιν· Εἰς μὲν
[13, 19]	εἰκοσαέτιδος τίκτειν τῇ πόλει· ἀνδρὶ	δέ,	ἐπειδὰν τὴν ὀξυτάτην δρόμου ἀκμὴν
[13, 21]	πυγμῇ καὶ μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ	δὲ	ἐπὶ τὴν κοίτην, ἐὰν ἐξαναστὰς
[13, 13]	στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης	δὲ	ἐπὶ τῆς αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν·
[13, 16]	τῆς τῶν ὅπλων κρίσεως. Τὴν	δὲ	ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ καὶ
[13, 21]	φεύξεται ἐκεῖ ὁ φονεύσας. Ἐὰν	δὲ	ἐπίθηταί τις τῷ πλησίον αὐτοῦ
[13, 13]	αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι	δὲ	ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ
[13, 13]	πᾶν μὲν ἔθνος ἑῷον, πᾶν	δὲ	ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν τε
[13, 13]	οὔτε ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ	δὲ	ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι ἢ σὺν
[13, 15]	καὶ θεοὺς εἶναι δοξάζει. Τούτων	δὲ	ἕτερον εἶναι τὸ δαιμόνων φῦλον
[13, 21]	κατὰ τὸν ἔμπροσθεν αὖ, τρία	δὲ	ἔτη, καθάπερ ἅτερος ἔφευγε τὰ
[13, 13]	λέγει τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς	δὲ	Εὐθυρρημόνως γράφει· Τὴν τοῦδε γάρ
[13, 13]	ταῦτα ἐφ´ οἷς γνῶσις, ἐκείνους	δὲ	ἐφ´ οἷς δόξα. Ἴσως γὰρ
[13, 3]	οἰκείας προαιρέσεως κακὸν γεγενημένον· Ἐγὼ	δὲ	ἐφύτευσά σε ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν
[13, 5]	αὐτὸν ὥσπερ τὸν Σωκράτην. Ἐπεὶ	δὲ	ζῆν μὲν οὐκ ἂν προείλετο
[13, 5]	προείλετο μᾶλλον ἢ ἀληθεύειν, ἑώρα	δὲ	ζῆν τε καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς
[13, 3]	σώτειραν τῶν ὅλων, εἰς ἀλόγου	δὲ	ζῴου σχεδὸν ὅσον παρατροπὴν ἥκοντος.
[13, 13]	ὄναρ πράττειν προσίσταται αὐτοῖς. Εὖ	δὲ	ἢ κακῶς τίς γέγονεν ἐν
[13, 14]	θεῶν μύθους πλάσαι μαρτυραμένη; τί	δὲ	ἡ ἄλογος ἐθέλει πίστις, δέει
[13, 16]	ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα, τούτους	δὲ	ἡ προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει εἰς
[13, 13]	πρὸς αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉 ν	δὲ	ἤδη μὴ ὂν πρὸς τοῦ
[13, 3]	εἶδος εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ	δὲ	ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα περὶ
[13, 21]	χεῖρας αὐτοῦ, δίκῃ ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν	δὲ	ἡμέραν μίαν ἢ δύο βιώσῃ,
[13, 13]	καὶ τῶν ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ	δὲ	ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν τῶν ἑπτὰ
[13, 13]	τὸ μὲν ἥμισυ γῆ, τὸ	δὲ	ἥμισυ πρηστήρ. Δυνάμει γὰρ λέγει,
[13, 19]	λέγεται. Καὶ μάλα, ἔφη. Τί	δέ,	ἦν δ´ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν
[13, 3]	καὶ γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη. Τί	δέ;	ἦν δ´ ἐγώ· ψεύδεσθαι ὁ
[13, 13]	θεῷ· ὁ μὲν Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος	δὲ	ἦν, λέγων· οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ
[13, 6]	ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται. Τοιοῦτοι	δὲ	ἦσαν καὶ οἱ πάλαι παρ´
[13, 12]	πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ	δὲ	θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη δὲ
[13, 13]	Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ	δὲ	θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη δὲ
[13, 13]	ἔτευξ´, ἐν δ´ οὐρανόν, ἐν	δὲ	θάλασσαν, φησίν, Ἐν δὲ τὰ
[13, 21]	δεσπότῃ τὴν τιμήν· μὴ μηνύων	δὲ	θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα μὲν ἐζημίωται
[13, 13]	οὐδέ τι νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς	δὲ	θεοὶ δώσουσι μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος
[13, 13]	ἀμέτροις οὔτε τοῖς ἐμμέτροις· ὁ	δὲ	θεὸς ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον
[13, 13]	τέχναν {τιν´} {εὗρ{ εν} ὁ	δὲ	θεὸς ταύταν φέρει. Ὁ δέ
[13, 12]	δὲ θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη	δὲ	θεοῦ κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ γὰρ
[13, 3]	γὰρ ἀληθὴς ἄνθρωπος ἑωρᾶτο, πῆ	δὲ	θεοῦ λόγος ἦν ἀληθής, οὐ
[13, 12]	οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶσιν ἄρρητον· μεσταὶ	δὲ	θεοῦ πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι
[13, 10]	τις καὶ ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν, τοῦ	δὲ	θεοῦ τάττοντος, ὡς ἐγὼ ᾠήθην
[13, 13]	δ´ οὐδὲν θεός. Ὁ μελοποιὸς	δέ·	Θεῷ δυνατὸν ἐκ μελαίνας νυκτὸς
[13, 14]	τῶν νόμων τιμωρίας προβεβλημένη; πῶς	δὲ	θεῶν Οὐρανὸς καὶ Γῆ πρῶτοι,
[13, 19]	ἔμπροσθεν μὲν τῶν ἀρρένων, ὕστερον	δὲ	θηλειῶν ἑνὶ γένει· τὴν δὲ
[13, 16]	ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ τῶν ἄλλων	δὲ	θηρίων ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους ἰέναι
[13, 13]	μῆκος βίον δίδωσιν. Εἴ τις	δὲ	θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν κακόν τι
[13, 13]	τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ	δὲ	θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι,
[13, 13]	νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν. Θεῷ	δὲ	θῦε διὰ τέλους δίκαιος ὢν
[13, 21]	ἑξῆς ἕτερον τοιόνδε νόμον· Ὁ	δὲ	θυμῷ μέν, μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ
[13, 13]	γράφει ταῖς λέξεσιν· εἴ τις	δὲ	θυσίαν προσφέρων, ὦ Πάμφιλε, ταύρων
[13, 21]	πλημμελήσαντος μὴ καταμηνύσας. Καὶ ἄλλως	δὲ	καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ τὸν
[13, 18]	τῆς χώρας ἐπίπεδον μεταπορεύεται, πλείω	δὲ	καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς βάθος.
[13, 20]	ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν	δὲ	καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ἐραστὴν
[13, 13]	καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς	δὲ	καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´ ἀγένητον. Ἀλλὰ
[13, 16]	αὐτοῖς ῥήμασιν ἐν Τιμαίῳ· Ὁ	δὲ	καὶ γενέσει καὶ ἀρετῇ προτέραν
[13, 13]	μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι	δὲ	καὶ γενητὸν καὶ φθαρτὸν αὐτὸν
[13, 13]	γίνεται εἰς τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς	δὲ	καὶ εἰς τὴν γένεσίν φησι
[13, 19]	ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ γελᾷ. Φησὶ	δὲ	καὶ ἐν ἑβδόμῳ τῶν Νόμων·
[13, 15]	Ταῦτα καὶ περὶ τῶνδε. Μετίωμεν	δὲ	καὶ ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ ΟΤΙ
[13, 18]	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς	δὲ	καὶ ἥλιος καὶ σελήνη μέτοχά
[13, 13]	οἶμαι, τοῦ σκότους τούτου· ὕπνον	δὲ	καὶ θάνατον τὴν εἰς σῶμα
[13, 13]	ἀγαθὸς ἀγαθῷ ὅμοιος, κατὰ τοῦτο	δὲ	καὶ θεῷ ἐοικὼς ἀγαθῷ τε
[13, 12]	δι´ ὅλου τοῦ βίου. Σαφέστερον	δὲ	καὶ κάλλιον τῶν ἡμετέρων προγόνων
[13, 12]	μὲν οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα	δὲ	καὶ Κλήμεντι περὶ τῆς αὐτῆς
[13, 16]	τὴν Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν	δὲ	καὶ κύκνον μεταβάλλοντα εἰς ἀνθρωπίνου
[13, 13]	ἐκ μὴ ὄντος ὑποστάντος. Γενητὸν	δὲ	καὶ οἱ Στωϊκοὶ τίθενται τὸν
[13, 12]	προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ	δὲ	καὶ Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες
[13, 12]	γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως. Ἔτι	δὲ	καὶ Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι τῶν
[13, 11]	σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις δόγμασι, τάχα	δὲ	καὶ παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ δὲ
[13, 12]	καὶ θείων πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων	δὲ	καὶ πᾶς ὁ κόσμος κυκλεῖται
[13, 19]	κελεύειν ἐπιφέρει λέγων· Τὰ αὐτὰ	δὲ	καὶ περὶ τῶν θηλειῶν ἔστω
[13, 3]	βλάβῃ τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ	δὲ	καὶ συμφέροντι λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ
[13, 21]	μὲν τὰ παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα	δὲ	καὶ τὰ Πλάτωνος ἐν οἷς
[13, 17]	δύο ἐναντίων ἀλλήλοις σύνθετον, ἁπλοῦν	δὲ	καὶ τῇ αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς
[13, 13]	τοὺς ὁρῶντας τὸν θεόν, πρὸς	δὲ	καὶ τὴν εἰς ἡμᾶς δι´
[13, 17]	οἰκείαν φύσιν κάτω βιάζεται, ὁμοίως	δὲ	καὶ τὸ φύσει κοῦφον, κατὰ
[13, 13]	καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν αἱρεθέντων. Τάχα	δὲ	καὶ τῷ Σωκράτει τὸ δαιμόνιον
[13, 18]	καὶ εὔχεσθαι διαφερόντως αὐτῷ· τὸ	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν
[13, 13]	οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι	δὲ	καὶ τῶν ἐναντίων, πλειόνων δὲ
[13, 20]	ὑφ´ ἑτέρου τινὸς εὑρημένον; ἐπάκουσον	δὲ	καὶ τῶνδε, ἵνα μή με
[13, 13]	φύσιν ὁρίζονται οἱ Στωϊκοί· πῦρ	δὲ	καὶ φῶς ἀλληγορεῖται ὁ θεὸς
[13, 13]	ὅσοι δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον	δὲ	καὶ χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς καὶ
[13, 13]	ἐν τῇ Σοφίᾳ εἰρημένον διήκει	δὲ	καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ
[13, 13]	ἄλλο τῆς πόλεως συνέδριον, νόμους	δὲ	καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν
[13, 3]	ἀλλ´ ἄκρατα τὰ ἕτερα, τὸν	δὲ	κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα δῖαν
[13, 21]	δόξαν ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ μηνύων	δὲ	κακίας· δοῦλος δὲ ἐὰν ᾖ,
[13, 3]	ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον, τῶν	δὲ	κακῶν ἄλλ´ ἄττα δεῖ ζητεῖν
[13, 3]	μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν	δὲ	κακῶν ἀναίτιον. Παντελῶς γε, ἔφη.
[13, 13]	τῆς τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως	δὲ	κἀν τῷ Φαίδρῳ τάδε γράφει·
[13, 19]	καὶ γυναιξὶ ταῦτ´ ἔστω· τὰ	δὲ	κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ μὲν πάλης
[13, 13]	σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια; τῶν σμικρῶν	δὲ	κατὰ τὴν γραφὴν καὶ ἐλαχίστων
[13, 6]	δεῖν ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο, νῦν	δὲ	κατάδηλος ἄρα ἐγένετο ὅτι ἄλλως
[13, 13]	ἐπὶ τῆς Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον	δὲ	κέλευσε περικλυτὸν ὅττι τάχιστα γαῖαν
[13, 12]	οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ	δέ	κεν ῥέα πάντ´ ἐσορήσω, αἴ
[13, 19]	ἀγῶνα, ὧδέ πη λέγων· Γυναιξὶ	δέ,	κόραις μὲν ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον
[13, 17]	οὐσίᾳ πρὸς τὴν παθητήν, τὰ	δὲ	κραθέντα καὶ μιχθέντα χωρισμὸν τὸν
[13, 14]	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, ἐκ	δὲ	Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα
[13, 1]	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, ἐκ	δὲ	Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα
[13, 21]	φονεύσειε. Λέγει δ´ οὖν· Δοῦλον	δὲ	κτείνας ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω, ἐὰν
[13, 21]	δὲ θυμῷ μέν, μετ´ ἐπιβουλῆς	δὲ	κτείνας τὰ μὲν ἄλλα κατὰ
[13, 16]	ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. Ἐν μέσῃ	δὲ	λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν
[13, 16]	ἄλλα ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν	δὲ	λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος βίον·
[13, 12]	δίπλακα θεσμόν. Ἄλλως οὐ θεμιτὸν	δὲ	λέγειν· τρομέω δέ γε γυῖα,
[13, 3]	με, ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ	δὲ	λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ
[13, 18]	ἀέρι καὶ περιγείους φύσεις· τοὺς	δὲ	λεχθέντας ἄρχοντας οὐκ αὐτεξουσίους, ἀλλ´
[13, 13]	Ὀρφεὺς καὶ ταῦτα λέγει· Εἰς	δὲ	λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε,
[13, 12]	φανέντα φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς	δὲ	λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε,
[13, 12]	ἐσόρα κόσμοιο τυπωτὴν ἀθάνατον. Παλαιὸς	δὲ	λόγος περὶ τοῦδε φαείνει· Εἷς
[13, 6]	τῶν ἐναντίων. Καὶ ὁ σωτήριος	δὲ	λόγος φησί· Δόξαν τὴν παρὰ
[13, 21]	μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω. Ἐὰν	δὲ	λοιδορῶνται δύο ἄνδρες καὶ πατάξῃ
[13, 10]	καὶ τοῦ κινδύνου ὠλιγώρησεν, πολὺ	δὲ	μᾶλλον δείσας τὸ ζῆν κακὸς
[13, 10]	ἀσπάζομαι μὲν καὶ φιλῶ, πείθομαι	δὲ	μᾶλλον τῷ θεῷ ἢ ὑμῖν,
[13, 13]	ἓν θεῶν γένος, ἐκ μιᾶς	δὲ	ματρὸς πνέομεν ἄμφω, τῆς ὕλης,
[13, 13]	ἀκούσαντες τὸ πρῶτον‘ Ὁ μελοποιὸς	δὲ	Μελανιππίδης ᾄδων φησί· Κλῦθί μοι,
[13, 13]	διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι	δὲ	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ
[13, 13]	εἰς τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ	δὲ	μετὰ τοὺς πλανωμένους πορεία ἐπὶ
[13, 13]	ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει	δὲ	μέχρι σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν
[13, 9]	ἂν μή τινα λυπήσῃς· εἰ	δὲ	μή, ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες, πολλὰ
[13, 3]	μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ὃ	δὲ	μὴ βλάπτει, κακόν τι ποιεῖ;
[13, 18]	νόμον ἕκαστον τῶν γεγονότων· τοὺς	δὲ	μὴ βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον
[13, 21]	ὁ γὰρ νόμος ἀπαγορεύει. Ὁ	δὲ	μὴ ἐπεξιών, δέον, ἢ μὴ
[13, 6]	μετά τινος ὀρθότητος εἴη· εἰ	δὲ	μή, ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα.
[13, 6]	μὲν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰς	δὲ	μή. Τοῦτο πρὸς θεῶν, ὦ
[13, 19]	πάντων πάσας εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ	δὲ	μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν· καὶ τοὺς
[13, 17]	τὴν παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι	δὲ	μηδετέρως ἔχει, ἐξ ὧν ἑκάτεροι
[13, 13]	καὶ Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ	δὲ	μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν τὴν
[13, 12]	ὁ θεὸς, καὶ ἐγένετο. Δοκοῦσι	δέ	μοι περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ
[13, 14]	τὸν Ἀθηναίων δῆμον καθυποκρινάμενος· τιμητέος	δὲ	Μωσῆς τά τε Ἑβραίων λόγια
[13, 13]	τὸν μὲν ὕπατον Δία, τὸν	δὲ	νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν πατρὸς ἀπολείπει
[13, 13]	ὁμοίως περὶ αὐτὸν διακείμεθα, τὴν	δὲ	νενομισμένην βάρβαρον τῆς κατ´ αὐτὸν
[13, 3]	ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ	δὲ	ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ
[13, 3]	ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν ταῖς θεολογίαις	δὲ	ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ λέγων· Πάντες
[13, 3]	μὲν οἱ δίκην διδόντες, ἦν	δὲ	ὁ δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ
[13, 3]	μὲν οἱ δίκην διδόντες, ἦν	δὲ	ὁ δρῶν ταῦτα ὁ θεός,
[13, 18]	γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας ἀνέθεσαν. Μωσεῖ	δὲ	ὁ κόσμος ἔδοξεν εἶναι καὶ
[13, 13]	δίκαιον τὸν θεὸν μηνύει. Μένανδρος	δὲ	ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν
[13, 13]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Πίνδαρος	δὲ	ὁ μελοποιὸς οἷον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς
[13, 13]	βασιλεὺς οὗτος τῶν πάντων. Μυστικώτερον	δὲ	ὁ μὲν Βοιώτιος Πίνδαρος, ἅτε
[13, 13]	ταῖς τῶν θεάτρων ἀνοίαις. ἄντικρυς	δὲ	ὁ μὲν Ἡράκλειτος· Τοῦ λόγου
[13, 21]	δὴ καὶ τὰ Μωσέως. Αὖθις	δὲ	ὁ Πλάτων τίνα τρόπον καὶ
[13, 21]	τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν. Κατελθὼν	δὲ	ὁ τοιοῦτό τι δράσας τοῖς
[13, 13]	εν} ἑκάστῳ, προσαγορεύεται Τύχη. Σοφοκλῆς	δὲ	ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ θεοῖσι (λέγει)
[13, 21]	Καὶ πάλιν ἑξῆς φησιν· Ἐὰν	δέ,	ὃ γίνεται μέν, ὀλιγάκις δέ,
[13, 15]	ποτε ἐξ ἀλόγου τεχθείη, λογικοὶ	δὲ	οἱ δαίμονες. Εἰ δ´ ἐκ
[13, 14]	καὶ τὰ τούτοις ἑξῆς. Πῶς	δὲ	οἱ νῦν ψευδεῖς καὶ οὐκ
[13, 15]	Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα	δὲ	οἵδε περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν
[13, 20]	ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ	δέ,	οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ
[13, 13]	Ἑλλήνων δὲ τὴν τρίτην, Χριστιανῶν	δέ,	οἷς ὁ χρυσὸς ὁ βασιλικὸς
[13, 13]	ἀνθρώποισιν ὄνειαρ. Καὶ πρὸ τούτου	δὲ	Ὅμηρος ἐπὶ τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος
[13, 13]	ἐκμαθεῖν ἐξ εἰκόνος δύναται. Τὰ	δὲ	ὅμοια καὶ Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος
[13, 13]	φύσει ζῆν εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων	δὲ	ὁμοίωσιν θεῷ, ὡς ἐν τῷ
[13, 19]	γυμνοὺς μὲν τοὺς ἄρρενας, γυμνὰς	δὲ	ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος τὰς θηλείας.
[13, 16]	ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι	δὲ	ὀνίνανται οἱ τούτους ὁρῶντες διὰ
[13, 20]	δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως	δέ,	ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ
[13, 19]	Τοῖς μὲν παισὶν ὀρχησταί, ταῖς	δὲ	ὀρχηστρίδες ἂν εἶεν πρὸς τὸ
[13, 13]	κραδίας ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων. Ἢν	δὲ	ὁσίως καὶ δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι
[13, 3]	ἀλλοιοῦται; Πῶς δ´ οὔ; Ψυχὴν	δὲ	οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην
[13, 7]	τινὶ μὲν ἀδικητέον τρόπῳ, τινὶ	δὲ	οὔ; ἢ οὐδαμῶς τό γε
[13, 6]	δοξῶν προσέχειν τὸν νοῦν, ταῖς	δὲ	οὔ· ἢ πρὶν μέν με
[13, 19]	καὶ ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ	δὲ	οὐδενὸς οὐδὲν τοιοῦτον κεκτημένου, ὁμοῦ
[13, 19]	μὲν πρέπον ἂν εἴη, γυναιξὶ	δὲ	οὐκ ἂν πρέπον. Καὶ πάλιν
[13, 13]	ἕκαστα τὸ σῶμα ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος	δὲ	οὐκ ὀκνεῖ ἐν κατάρας μέρει
[13, 8]	πρὸ τῆς φυγῆς θάνατον· νῦν	δὲ	οὔτε ἐκείνους τοὺς λόγους αἰσχύνῃ
[13, 8]	σοι αἱ ὁμολογίαι εἶναι. Σὺ	δὲ	οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε Κρήτην,
[13, 12]	αὖτις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος	δὲ	οὕτω λέγει· Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν,
[13, 6]	δὲ πονηρὰς μή; Ναί. Χρησταὶ	δὲ	οὐχ αἱ τῶν φρονίμων, πονηραὶ
[13, 21]	καὶ ἀποθάνῃ, θανάτῳ θανατούσθω. Ὁ	δὲ	οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ὁ θεὸς
[13, 13]	ζῇ, κἂν πάσχειν λέγηται. Τί	δέ;	Οὐχὶ οἶδεν ὁ Πλάτων καὶ
[13, 13]	σφόδρα τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί	δέ;	οὐχὶ παραπλήσια τῇ λεγούσῃ γραφῇ·
[13, 6]	ἄλλως ἕνεκα λόγου ἐλέγετο, ἦν	δὲ	παιδιὰ καὶ φλυαρία ὡς ἀληθῶς.
[13, 13]	γῆ καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως	δὲ	πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς
[13, 13]	δονεῖται, ὃς κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι	δὲ〉	πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν
[13, 12]	ἑβδόμη ἐστὶ τελείη καί· Ἑπτὰ	δὲ	πάντα τέτυκται ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι,
[13, 13]	ἑβδόμη ἐστὶ τελεία καί· Ἑπτὰ	δὲ	πάντα τέτυκτο ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι,
[13, 3]	γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει· μαστιγοῖ	δὲ	πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. Ως
[13, 19]	δεῖν κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ	δὲ	παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν ὄρχησιν
[13, 13]	φέρειν δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι	δὲ	πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ
[13, 12]	φέρειν δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι	δὲ	πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ
[13, 19]	ὁ Ἑβραίων ἐπινεύσει λόγος, ἀντιφθέγξεται	δὲ	πάντως τἀναντία, μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν
[13, 7]	φερόμενα γράμμασι. Καὶ ὁ προφήτης	δὲ	παρ´ Ἑβραίοις φησίν· Εἰ ἀνταπέδωκα
[13, 15]	εἶναί τε καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα	δὲ	παρὰ τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον
[13, 21]	γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ ἐστιν. Ἐὰν	δὲ	πατάξῃ τις τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ
[13, 21]	ἀποτίσει καὶ τὰ ἰατρεῖα. Ἐὰν	δὲ	πατάξῃ τις τὸν παῖδα αὐτοῦ
[13, 21]	αὐτόχειρ μὲν κτείνῃ ἐλεύθερον, τὸ	δὲ	πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως ὀργῇ τινι γένηται
[13, 19]	περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ	δὲ	περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα
[13, 13]	κἀκεῖνο αἴτιον τῶν καλῶν, δεύτερον	δὲ	περὶ τὰ δεύτερα καὶ τρίτον
[13, 19]	τῶν θηλειῶν ἐπάγει λέγων· Θηλείας	δὲ	περὶ τούτων νόμοις μὲν καὶ
[13, 12]	δὲ ἔνθεο φήμην. Καὶ Ἄρατος	δὲ	περὶ τῶν αὐτῶν φησιν οὕτως·
[13, 13]	κεῖται αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ, αὐτὸς	δὲ	πέταται κατὰ Πίνδαρον, τὰ γᾶς
[13, 3]	ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. Εἰ	δέ	πη τὸν τοῦ θεοῦ λόγον
[13, 16]	θελῆσαι, Θαμύρου δὲ ἀηδόνος, Θερσίτην	δὲ	πιθήκου βίον ἑλέσθαι. Ποῦ δ´
[13, 17]	σωματοειδῆ, ἀλλ´ οὐκ ἀσώματον. Ὁ	δὲ	Πλάτων τῷ φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ
[13, 13]	διαπεφοίτηκεν ἐπ´ ἴσης πάντα. Πολὺ	δὲ	πλέον οἱ παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες
[13, 13]	οὐσίας τὸν θεόν φασιν, ἡμεῖς	δὲ	ποιητὴν μόνον αὐτὸν καλοῦμεν καὶ
[13, 3]	εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς	δὲ	ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι
[13, 12]	ἐξ Αἰγύπτου τῶν Ἑβραίων, ἡμετέρων	δὲ	πολιτῶν, καὶ ἡ τῶν γεγονότων
[13, 13]	οἶδμα καὶ ἀνέμων βίας. Θνητοὶ	δὲ	πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα πημάτων
[13, 6]	τὰς μὲν χρηστὰς τιμᾶν, τὰς	δὲ	πονηρὰς μή; Ναί. Χρησταὶ δὲ
[13, 3]	ἡ ἄμπελος ἡ ἀλλοτρία; Εἰ	δέ	που λέγοιτο κακὰ τοῖς φαύλοις
[13, 13]	διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ λέγοι; οὗτοι	δέ	που οὔτε εἰς ἀγορὰν ἴσασι
[13, 6]	ἡμῖν ἐστι διεφθαρμένου αὐτοῦ; ἔστι	δέ	που τὸ σῶμα, ἢ οὐχί;
[13, 12]	τοῦ προσαγορευθέντος Φιλαδέλφου βασιλέως, σοῦ	δὲ	προγόνου, προσενεγκαμένου μείζονα φιλοτιμίαν, Δημητρίου
[13, 17]	Πλατωνικοῦ Περὶ ψυχῆς προκείσθω. Σκέψαι	δὲ	πρὸς τοῖς εἰρημένοις καὶ τόδε·
[13, 18]	ταῦτα καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω	δὲ	πρὸς τὸν παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα,
[13, 8]	ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ	ΔΕ	ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ
[13, 16]	παρόντι. Καὶ ἐν τῷ Γοργίᾳ	δὲ	πρόσχες τί καί φησι· Τὸν
[13, 15]	οὐσίας ὑποστῆναί φασι, μὴ οὖσαν	δὲ	πρότερον δυνάμει δραστηρίῳ τοῦ πάντων
[13, 11]	καὶ τὰ τούτοις πεπονημένα. Παραθήσω	δὲ	πρώτου Ἀριστοβούλου, τοῦ ἐξ Ἑβραίων
[13, 20]	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες	δὲ	πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε
[13, 12]	καὶ περὶ χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει	δὲ	πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς δὴ
[13, 12]	καὶ τῶν φυομένων ἁπάντων· τῷ	δὲ	σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις
[13, 21]	ἄξια τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς	δὲ	σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα τὰ παρὰ
[13, 13]	νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ	δὲ	σκότει καλύψαι καθαρὸν ἁμέρας σέλας.
[13, 13]	αἰσθητῇ στερεὸν οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ	δὲ	στερεὸν αἰσθητόν) γῆν τε ὁρατὴν
[13, 19]	ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ	δὲ	στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ
[13, 21]	καὶ γονέας ἐστέρηκε παίδων· τούτοις	δὲ	συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω
[13, 12]	κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ	δὲ	σφέτερον κνώδακα. Πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ
[13, 13]	κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ	δὲ〉	σφέτερον κνώδακα· πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ
[13, 16]	ἂν οὓς ἂν ἐθέλοι; εἰ	δὲ	τὰ καθ´ ἡδονὴν μέλλοι πάλιν
[13, 13]	γένετο, μέγας οὐρανὸς αἴθων, ἓν	δὲ	τὰ πάντα τέτυκται, ἐν ᾧ
[13, 13]	ἐν δὲ θάλασσαν, φησίν, Ἐν	δὲ	τὰ τείρεα πάντα, τά τ´
[13, 18]	πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους	δὲ	τὰς μετὰ σελήνην ἐν ἀέρι
[13, 13]	κίνησίν τε καὶ ἡμέραν· τεταρταίους	δὲ	τὰς ψυχὰς ἀπιέναι λέγει, δηλῶν
[13, 1]	τῷ νόμῳ πιστεύειν αὐτοῖς. Ὅτι	δὲ	ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον ὅπως γυμνῇ
[13, 18]	οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει	δὲ	ταῦτα διασαφῶν εἰς πλάτος ὁ
[13, 1]	ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ παρὰ γνώμην	δὲ	ταῦτα λέγειν τῶν νόμων ἕνεκα
[13, 11]	αὐτῶν τὰς θήκας; τὰ αὐτὰ	δὲ	ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν τις γήρᾳ
[13, 16]	δύνασθαι παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν. Μετὰ	δὲ	ταύτην ἰδεῖν τὴν Ἐπειοῦ τοῦ
[13, 13]	ἵπποι μέν θ´ ἵπποισι, βόες	δέ	τε βουσὶν ὅμοιοι, καί κε
[13, 13]	κατὰ τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα	δὲ	τέλος ἔχειν τοῦ προτεθέντος ἀνθρώποις
[13, 13]	φῶς, καὶ ἐγένετο φῶς. Ἐν	δὲ	τῇ κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ στερεὸν
[13, 16]	ταῦτα μὲν ἐν Φαίδρῳ· ἐν	δὲ	τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος ἄκουε·
[13, 20]	εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν	δὲ	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες
[13, 16]	ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος βίον· εἶναι	δὲ	τὴν Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν
[13, 4]	Πλάτων ἐν τῷ Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ	δὲ	τὴν διάνοιαν ὁ Νουμήνιος ἐν
[13, 16]	ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι. Ἰδεῖν	δὲ	τὴν Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν
[13, 13]	φησιν ὁ Πλάτων σκῆνος, ψυχὴν	δὲ	τὴν λογικὴν ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ
[13, 16]	Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην. Κατὰ τύχην	δὲ	τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην,
[13, 13]	καὶ Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων	δὲ	τὴν τρίτην, Χριστιανῶν δέ, οἷς
[13, 15]	φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει	δὲ	τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν ἀγενήτους
[13, 11]	δὲ καὶ παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ	δὲ	τῆς αὐτῆς ἡμῖν ὑποθέσεως προλαβόντες
[13, 17]	ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ	δὲ	τῆς κατὰ Πλάτωνα ψυχῆς, ἥν
[13, 15]	τε καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ	δὲ	τῆς τούτων ἀποπτώσεως καὶ παρατροπῆς
[13, 16]	λογικὸν εἶναι τῆς ψυχῆς, τὸ	δέ	τι μέρος αὐτῆς ἄλογον καὶ
[13, 13]	κόσμον ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας, τὸν	δέ	τινα φθειρόμενον, τὸν κατὰ τὴν
[13, 11]	ἐκ τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος	δέ	τις ἄλλος καὶ τούτων ἔτι
[13, 19]	κύημα μηδέν, ἐὰν γένηται· ἐὰν	δέ	τις βιάσηται, οὕτω τιθέναι ὡς
[13, 13]	θεόν. Ἔστιν γάρ, ἔστιν· εἰ	δέ	τις πράττει κακῶς, κακὸς πεφυκώς,
[13, 18]	ἀλλὰ καὶ πάντων δημιουργός. Ἐὰν	δέ	τις τὴν τοῦ ἀϊδίου καὶ
[13, 13]	Πυρὸς τροπάς· πρῶτον θάλασσα, θαλάσσης	δὲ	τὸ μὲν ἥμισυ γῆ, τὸ
[13, 13]	δι´ ἄλλο μὲν οὐδέν, διὰ	δὲ	τὸ χαλεπὸν εἶναι κατὰ τὸν
[13, 3]	νῦν γε οὕτως εἰπεῖν. Τί	δὲ	τόδε; οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι
[13, 14]	μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον	δὲ	τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν
[13, 1]	μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον	δὲ	τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν
[13, 13]	Πλάτων διὰ τούτων καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ	δὲ	τοῖς ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις
[13, 1]	περὶ θεῶν μύθοις καὶ αὐτοῖς	δὲ	τοῖς τῶν μύθων ποιηταῖς ὡς
[13, 12]	ἐνὶ τάξει. Ὦ τέκνον, σὺ	δὲ	τοῖσι νόοισι πελάζευ, γλώσσης εὖ
[13, 17]	ἀθάνατον αὐτὴν ἔφασαν εἶναι. Ἐπειδὴ	δὲ	τὸν ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς καὶ
[13, 5]	τις ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν	δὲ	τὸν Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ τε
[13, 8]	ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ	δὲ	τότε μὲν ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ
[13, 12]	ἡ καθ´ ἡμᾶς αἵρεσις. Ἡ	δὲ	τοῦ νόμου κατασκευὴ πᾶσα τοῦ
[13, 15]	εἶναι οὐ παρ´ ἑαυτῶν, παρὰ	δὲ	τοῦ πάντων αἰτίου ἐπενηνεγμένους τό
[13, 19]	δὲ θηλειῶν ἑνὶ γένει· τὴν	δὲ	τοῦ τῶν γάμων χρόνου συμμετρίαν
[13, 13]	δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘ λέγων· οἱ	δὲ	τοῦ χρυσοῦ γένους ἀκριβέστατα καὶ
[13, 3]	παρόντι, ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως. Οἰκισταῖς	δὲ	τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι
[13, 3]	μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα	δὲ	τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ
[13, 6]	δόξαν καὶ τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας	δὲ	τοὺς τῶν πολλῶν καὶ μηδὲν
[13, 10]	μεθ´ Ἕκτορα πότμος ἑτοῖμος. ὁ	δὲ	τοῦτο ἀκούσας τοῦ μὲν θανάτου
[13, 17]	ἐν χρόνῳ φύσει χωριζομένου. Εἰ	δὲ	τοῦτο, φθαρτὴν ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´ οὐκ
[13, 13]	οὗτος ὕστερον δώσει δίκην. Συνᾴδει	δὲ	τούτοις καὶ ἡ τραγῳδία διὰ
[13, 19]	γυναιξὶν ὧδέ πη νομοθετεῖ· Ἐν	δὲ	τούτοις πᾶσι δεῖ διδασκάλους ἑκάστων
[13, 13]	λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλέγον. Ἕπεται	δὲ	τούτοις τὴν ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον.
[13, 13]	διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ θάλασσαν· ἐκ	δὲ	τούτου αὖθις γίνεται οὐρανὸς καὶ
[13, 18]	μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ	δὲ	τούτους καὶ ὑπὸ τούτοις ἑξῆς
[13, 10]	οὗ κινδυνεύεις νυνὶ ἀποθανεῖν; ἐγὼ	δὲ	τούτῳ δίκαιον ἂν λόγον ἀντείποιμι,
[13, 12]	ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων	δὲ	τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ
[13, 13]	περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων	δὲ	τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὔτε
[13, 9]	ἢ τοῦτο μὲν οὔ, αὐτοῦ	δὲ	τρεφόμενοι σοῦ ζῶντος βέλτιον θρέψονται
[13, 19]	αὐτῷ τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς	δὲ	τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου μενούσαις κοινωνίας
[13, 16]	ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται	δὲ	τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν
[13, 21]	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν	δὲ	τρυγήσῃς τὸν ἀμπελῶνά σου, οὐκ
[13, 6]	ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας	δὲ	τῷ ἑνὶ καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ
[13, 14]	πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει, λέγων· Περὶ	δὲ	τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν καὶ
[13, 1]	ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ	δὲ	τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν τε
[13, 16]	ἀσεβῶν ὧδέ πη διῆλθε. Περὶ	δὲ	τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς φησι·
[13, 21]	καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων	δὲ	τῶν κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά τε
[13, 5]	στάσεις μὲν πρὸς ἀλλήλους, τέκνων	δὲ	τῶν μὲν μίξεις, τῶν δὲ
[13, 13]	δὲ καὶ τῶν ἐναντίων, πλειόνων	δὲ	τῶν μή· μάχη, φαμέν, ἀθάνατός
[13, 3]	τε κακῶν τε τέτυκται. Τὴν	δὲ	τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν,
[13, 20]	πολλῶν πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ	δὲ	τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν
[13, 16]	πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ	δὲ	τῶν προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν
[13, 3]	ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις περιέχουσαν, τὸν	δὲ	ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἐκτεθέντα τύπον
[13, 13]	μὲν εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς	δὲ	φαύλους διὰ τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ
[13, 15]	ὧν τοὺς μὲν ἀγαθούς, τοὺς	δὲ	φαύλους εἶναί τε καὶ ὀνομάζεσθαι.
[13, 18]	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα	δὲ	φέρεται κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης
[13, 12]	ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται. Λίνος	δέ	φησιν οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ
[13, 10]	ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα	δὲ	φοβηθεὶς θάνατον ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν
[13, 1]	τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων	δὲ	Φόρκυς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,
[13, 14]	τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων	δὲ	Φόρκυς Κρόνος τε καὶ Ῥέα,
[13, 4]	ἐκτεμεῖν δι´ ἕτερα τοιαῦτα· ἐμοὶ	δὲ	χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι
[13, 12]	κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ	δὲ	χάρις καὶ μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ
[13, 16]	ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου. Τῷ	δὲ	χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν
[13, 21]	οἱ τοῦ φιλοσόφου νόμοι. Εἰ	δὲ	χρὴ καὶ τοὺς Μωσέως τούτοις
[13, 20]	φορτικωτέρᾳ τε καὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ	δὲ	χρήσωνται, τάχ´ ἄν που ἐν
[13, 20]	~κʹ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν	δὲ	χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ πλησιάζῃ
[13, 13]	Ἔτι Ὅμηρος μὲν εἰπών· Αὐτὸς	δὲ	χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα δίκαιον
[13, 17]	ἐν χρόνῳ φύσει ἐπιδέχεται, ἡ	δὲ	ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς
[13, 10]	ν〉 όντων τὸ σῶμα, τὴν	δὲ	ψυχὴν οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι Εἰδέναι
[13, 13]	Δία περὶ τῆς Ἀττικῆς. ἔχει	δὲ	ὧδε ὁ χρησμός· οὐ δύναται
[13, 3]	τοῖς τούτων ἀξίοις ἐπῆγεν, οἱ	δὲ	ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ μόνον κατὰ
[13, 3]	τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, οἱ	δὲ	ὤναντο κολαζόμενοι. Ὡς δ´ ἄθλιοι
[13, 6]	χαίρειν ἢ πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο	δέ,	ὡς ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ
[13, 13]	ἐπὶ τὸν θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη	δέ,	ὡς εἰπεῖν, ὑπ´ αὐγὰς ὁ
[13, 10]	μέγιστον ὂν τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι	δὲ	ὡς εὖ εἰδότες ὅτι μέγιστον
[13, 13]	νοεῖσθαι πέφυκε τὸν θεόν, μόνον	δέ,	ὡς ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ
[13, 16]	πάλιν ἐνδεθῶσιν εἰς σῶμα. Ἐνδοῦνται	δέ,	ὥσπερ εἰκός, εἰς τὰ τοιαῦτα
[13, 3]	αἴτιον. Πῶς γὰρ οὔ; Τί	δέ;	ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον
[13, 20]	διανοίας, μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν τὸν	ἐνθάδε	βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ
[13, 10]	ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ	ἐνθάδε	μένω καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν,
[13, 9]	τοῖς ἐκεῖ ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ	ἐνθάδε	σοι φαίνεται ταῦτα πράττοντι ἄμεινον
[13, 9]	λόγους, ὦ Σώκρατες; ἢ οὕσπερ	ἐνθάδε,	ὡς ἡ ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη
[13, 16]	Φαίδρῳ· ἐν δὲ τῇ Πολιτείᾳ	τοιάδε	γράφοντος ἄκουε· Ἰδεῖν μὲν γὰρ
[13, 18]	αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν ἐν Τιμαίῳ	τοιάδε	διεξέρχεται· Ὅ τι πῦρ πρὸς
[13, 15]	τὴν φύσιν· εἰ δ´ οὐ	τοιάδε	ἦν, καὶ πῶς θεοὶ εἶεν,
[13, 21]	ἑξῆς περὶ τοῦ δεύτερον φονεύσαντος	τοιάδε	νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ αὖθίς ποτε
[13, 13]	Ὁμοίως δὲ κἀν τῷ Φαίδρῳ	τάδε	γράφει· Ἔστι μὲν δὴ καὶ
[13, 14]	ἦν ἀκοῦσαι φάντος ἐν Πολιτείᾳ	τάδε·	Ἐν τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´
[13, 19]	Τίθησι δ´ ἐν αὐτῷ καὶ	τάδε·	Ἡ δὲ αὖ που παρ´
[13, 18]	ὁ τόδε τὸ πᾶν γεννήσας	τάδε·	Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ δημιουργὸς
[13, 16]	ἐν μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς	τάδε·	Καὶ μέχρι γε τούτου πλανῶνται,
[13, 13]	τὰ πάντα τέτυκται, ἐν ᾧ	τάδε	πάντα κυκλεῖται, πῦρ καὶ ὕδωρ
[13, 13]	Αὐτὸς γοῦν ὁ Ζωρόαστρις γράφει·	Τάδε	συνέγραψε Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ γένος
[13, 13]	Πειρίθῳ δράματι ὁ αὐτὸς καὶ	τάδε	τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν
[13, 13]	Διός· κεῖνος γὰρ ἔχει τέλος	ἠδὲ	καὶ ἀρχήν· ὅ τε Ὀρφεύς·
[13, 13]	ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην	ἠδὲ	τελευτήν. Ἄλλ〈 ως〉 οὐ θεμιτόν
[13, 12]	ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην	ἠδὲ	τελευτήν, ὡς λόγος ἀρχαίων, ὡς
[13, 13]	περὶ τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει συνᾴδει	ἥδε	ἡ ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν
[13, 6]	δύναμαι νῦν ἐκβάλλειν, ἐπειδή μοι	ἥδε	ἡ τύχη γέγονεν, ἀλλὰ σχεδόν
[13, 10]	γὰρ οἷον μηδέν τι εἶναι	μηδὲ	αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν
[13, 16]	γὰρ Ἑβραίων ὁ λόγος, ὅτι	μηδὲ	ἀληθείᾳ φίλος. Τοῦτο δ´ οὐ
[13, 13]	κλέπτοντα καὶ σφάττοντα χρημάτων χάριν.	Μηδὲ	βελόνης ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{ ης} Πάμφιλε·
[13, 13]	ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ πως γράφει·	Μηδὲ	βελόνης, ὦ φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας
[13, 8]	ἀπιέναι, εἰ μὴ ἠρέσκομεν ἡμεῖς	μηδὲ	δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι αἱ ὁμολογίαι
[13, 21]	συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω	μηδὲ	κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν
[13, 15]	ταύτη τε μὴ θεοὺς εἶναι	μηδὲ	κυρίως τῆσδε τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι,
[13, 21]	αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν μὴ κοινωνείτω	μηδὲ	ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ. Καὶ ἐὰν
[13, 10]	ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν ὥστε	μηδὲ	ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς ἄλλας
[13, 10]	ὕπνος, ἐπειδάν τις {ὄναρ} καθεύδων	μηδὲ	ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος
[13, 3]	ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας·	μηδὲ	Πρωτέως τε καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω
[13, 12]	Μήνης Μουσαῖ´. Ἐξενέπω γὰρ ἀληθέα·	μηδέ	σε τὰ πρὶν ἐν στήθεσσι
[13, 15]	τῆσδε τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι	μηδὲ	τὴν φύσιν ἰσοῦται τῷ πεποιηκότι
[13, 6]	ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ	ΜΗΔΕ	ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΔΙΑ
[13, 10]	ἐν ταύτῃ τῇ ζητήσει διατρίβειν	μηδὲ	φιλοσοφεῖν· ἐὰν δὲ ἁλῷς ἔτι
[13, 10]	βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ	τῇδε,	ὡς πολλὴ ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὸν
[13, 13]	Ζεὺς μυθεῖται καὶ πάντα οὗτος	οἶδε	καὶ διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ
[13, 10]	εἰδέναι ἐστὶν ἃ οὐκ οἶδεν.	οἶδε	μὲν γὰρ οὐδεὶς τὸν θάνατον
[13, 15]	συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα δὲ	οἵδε	περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην
[13, 3]	περὶ θεολογίας τίνες ἂν εἶεν;	Τοιοίδε	πού τινες, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 7]	καὶ πάλαι, ὦ Κρίτων, ἄρα	τηλικοίδε	γέροντες ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ
[13, 16]	εἴη τὰ τῆς μετὰ τὴν	ἐνθένδε	ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν ἐν μὲν
[13, 13]	ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ μετὰ τὴν	ἐνθένδε	ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ τινὶ τὴν
[13, 16]	τελευτῇ τὰς ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν	ἐνθένδε	ἀπαλλαττομένας δίκας εἰς Ἅιδου ὧν
[13, 10]	οἷον ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ θάνατος	ἐνθένδε	εἰς ἄλλον τόπον καὶ ἀληθῆ
[13, 10]	τῇ ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ	ἐνθένδε	εἰς ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε
[13, 16]	τὸν ἀεὶ χρόνον μετὰ τὴν	ἐνθένδε	τελευτὴν ὑφέξει καὶ πάλιν οἵα
[13, 21]	Καὶ τούτῳ προστίθησιν ἑξῆς ἕτερον	τοιόνδε	νόμον· Ὁ δὲ θυμῷ μέν,
[13, 16]	ὡς μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ τῶν	τοιῶνδε	λόγων· ~ιζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΕΞ
[13, 16]	ὀλίσθημα τῆς τοῦ Πλάτωνος περὶ	τῶνδε	δόξης ταύτη πη πέφανται· τὸ
[13, 15]	λόγοις. Τίνα δὲ οἵδε περὶ	τῶνδε	ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην τῶν λογικῶν
[13, 13]	τούτοις καὶ ἡ τραγῳδία διὰ	τῶνδε·	ἔσται γάρ, ἔσται κεῖνος αἰῶνος
[13, 20]	τινὸς εὑρημένον; ἐπάκουσον δὲ καὶ	τῶνδε,	ἵνα μή με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς·
[13, 16]	καὶ ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ	τῶνδε	καὶ τοιῷδε τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου
[13, 15]	πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα καὶ περὶ	τῶνδε.	Μετίωμεν δὲ καὶ ἐφ´ ἕτερον.
[13, 21]	μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν τὰ κατὰ	τῶνδε,	οὐκ ἄξια τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας.
[13, 18]	Πλάτωνος εἰς φῶς ἄγειν, ἐκ	τῶνδε	παρὸν καὶ τὰ ἐμοὶ νῦν
[13, 19]	Πρὸς τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ	τῶνδε	τῶν ἐν Πολιτείᾳ περὶ τοῦ
[13, 7]	καὶ εἴτε δεῖ ἡμᾶς ἔτι	τῶνδε	χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε καὶ πραότερα,
[13, 3]	Τί δὲ δὴ ὁ δεύτερος	ὅδε;	ἆρα γόητα τὸν θεὸν οἴει
[13, 19]	ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι,	ὅδε·	τὰς γυναῖκας ταύτας τῶν ἀνδρῶν
[13, 19]	δ´ αὐτοῦ καὶ ὁ θαυμάσιος	ὅδε	τυγχάνει νόμος· Ἐάν τις παῖδας
[13, 17]	δὲ πρὸς τοῖς εἰρημένοις καὶ	τόδε·	~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ
[13, 3]	γε οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ	τόδε;	οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι ἐξίσταιτο
[13, 18]	ἔσχον, λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ	τόδε	τὸ πᾶν γεννήσας τάδε· Θεοὶ
[13, 18]	καὶ τούτων ἐπακοῦσαι ποθεῖς, ἀνάγνωθι	τάσδε	αὐτοῦ λαβὼν τὰς φωνάς· ~ιθʹ
[13, 15]	κρειττόνων φύσεως; εἰ δὲ ἐκ	τῆσδε	ἦν, οὐδ´ ἂν ἐτράπη τῆς
[13, 15]	μὴ θεοὺς εἶναι μηδὲ κυρίως	τῆσδε	τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ
[13, 13]	τῶν Νόμων ὁ Πλάτων λέγει	ταῖσδε	ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ
[13, 7]	ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν	ταῖσδε	ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί,
[13, 13]	τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς	τοῖσδε	Φωκυλίδης μὲν τοὺς ἀγγέλους δαίμονας
[13, 7]	ἄρα δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα.	Οὐδὲ	ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ
[13, 9]	εἶναι οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον	οὐδὲ	ἄλλῳ τῶν σῶν οὐδενί, οὔτε
[13, 14]	πρὸς ἀλλήλους, φίλους λήθοντε τοκῆας·	οὐδὲ	Ἄρεός τε καὶ Ἀφροδίτης ὑπὸ
[13, 3]	τὸν Δία, ἦ δ´ ὅς,	οὐδὲ	αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι
[13, 15]	τοῦ πρώτου αἰτίου συστῆναι λέγων.	Οὐδὲ	γὰρ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος
[13, 20]	παρεὶς ὁ σοφώτατος τὸν παιδεραστὴν	(οὐδὲ	γὰρ ἐν τοῖς Νόμοις ἠξίωσε
[13, 13]	δόξαν περὶ τοῦ θείου ὑποληπτέον·	Οὐδὲ	γὰρ λάθρᾳ δοκῶ φωτὸς κακούργου
[13, 3]	μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν.	Οὐδέ	γε, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ
[13, 3]	τῶν ἀμφ´ αὐτὸν θείων ἀγγέλων	οὐδέ	γε περὶ τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν
[13, 3]	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν	οὐδέ	γε τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ
[13, 3]	δὴ τῆς οἰκείας ἐκστάντα φύσεως	οὐδέ	γε ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω
[13, 9]	φαίνεται ταῦτα πράττοντι ἄμεινον εἶναι	οὐδὲ	δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ
[13, 8]	παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης ὁμολογήσας	οὐδὲ	ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι,
[13, 13]	Τύχη. Σοφοκλῆς δὲ ὁ τραγῳδοποιός·	Οὐδὲ	θεοῖσι (λέγει) αὐθαίρετα πάντα πέλονται
[13, 15]	μοχθηρᾶς ἐνεργείας εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ	οὐδὲ	θεοὺς ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι τοὺς μὴ
[13, 3]	καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα·	οὐδὲ	θεῶν ἔριν τε καὶ κρίσιν
[13, 13]	Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ εἶναι θνητῷ	οὐδὲ	καταληπτὸν τὸ θεῖον οὔτε ποσὶν
[13, 3]	Ἀδείμαντε, ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει.	Οὐδὲ	λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν
[13, 14]	οὐ καὶ τὰ Πλάτωνος τοιαῦτα	οὐδὲ	μὴν ἑτέρου του τῶν ἐν
[13, 13]	ὁποῖος δ´ ἐστὶ μορφὴν ἀφανής.	Οὐδὲ	μὴν ὁ παμφαὴς δοκῶν εἶναι
[13, 13]	οὔ τι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος,	οὐδὲ	νόημα· καὶ πάλιν· Ἀλλ´ οἱ
[13, 13]	αὐτὸς θνητὸς ἐών, θεὸν ἄμβροτον;	οὐδέ	νύ πώ με ἔγνως ὡς
[13, 3]	μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι.	Οὐδὲ	νῦν πω, ἦ δ´ ὅς,
[13, 19]	τοῦ γελοίου σοφίας δρέπων καρπόν,	οὐδὲ	οἶδεν, ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ
[13, 13]	σύνοδοι ἢ σὺν αὐλητρίσι κῶμοι,	οὐδὲ	ὄναρ πράττειν προσίσταται αὐτοῖς. Εὖ
[13, 9]	πράττοντι ἄμεινον εἶναι οὐδὲ δικαιότερον	οὐδὲ	ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ τῶν σῶν
[13, 14]	οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς	οὐδὲ	ὅτε πρῶτον ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους,
[13, 6]	τὰς μέν, τὰς δ´ οὔ;	οὐδὲ	πάντων, ἀλλὰ τῶν μέν, τῶν
[13, 3]	τοῦ τῶν ὅλων θεοῦ, ἀλλ´	οὐδὲ	περὶ τῶν ἀμφ´ αὐτὸν θείων
[13, 13]	ποιητής τις οὐκ ἄσημος γράφει·	Οὐδέ	ποτ´ ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶ
[13, 13]	Ἕλληνας ὡς ὑπερέχειν τὴν Δίκην,	οὐδὲ	σμικρὸς ὡς λαθεῖν. Ὁ δ´
[13, 3]	ὁ θεὸς Θάνατον οὐκ ἐποίησεν	οὐδὲ	τέρπεται ἐπ´ ἀπωλείᾳ ζώντων· ἔκτισε
[13, 18]	οὔτι μὲν δὴ λυθήσεσθέ γε	οὐδὲ	τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τῆς ἐμῆς
[13, 13]	ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶ ὀϊζύος	οὐδέ	τι νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ
[13, 12]	ἐν δ´ αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται,	οὐδέ	τις αὐτὸν εἰσοράᾳ ψυχὴν θνητῶν,
[13, 12]	καὶ λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα δακρυόεντα·	οὐδέ	τίς ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ δέ
[13, 13]	τέ ἐστιν ἓν καὶ μόνον‘	οὐδέ	τίς ἐσθ´ ἕτερος χωρὶς μεγάλου
[13, 3]	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν	οὐδὲ	τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ
[13, 3]	λόγος ἦν ἀληθής, οὐ γοητεύων	οὐδὲ	τοὺς θεωμένους ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ
[13, 3]	Ἔγωγ´, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ	οὐδὲ	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς
[13, 14]	Ἔγωγε, ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ	οὐδὲ	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς
[13, 3]	μὴ βλάπτει, κακόν τι ποιεῖ;	Οὐδὲ	τοῦτο. Ὃ δέ γε μηδὲν
[13, 19]	καὶ ἀναιρέσεως ὅπλων ἡμμένας. Ἀλλ´	οὐδὲ	τούτοις ὁ Ἑβραίων ἐπινεύσει λόγος,
[13, 8]	ἄλλην οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων πόλεων	οὐδὲ	τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ
[13, 13]	τῶν γεωργούντων οὔτε νομάδων, ἀλλ´	οὐδὲ	τῶν πολιτικῶν δύναται ζῆν μὴ
[13, 12]	δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ	οὐδὲ	φέρειν δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι
[13, 10]	ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι	οὐδὲ	φεύξομαι· ὥστε οὐδ´ εἴ με
[13, 13]	Σοφοκλῆς δὲ Εὐθυρρημόνως γράφει· Τὴν	τοῦδε	γάρ τοι Ζεὺς ἔγημε μητέρα,
[13, 19]	καὶ τὴν συμμαχίαν τὴν παρὰ	τοῦδε.	λέγει δ´ οὖν· Ἐὰν μὴ
[13, 14]	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ἀπὸ	τοῦδε	τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι πάντα τὰ
[13, 14]	τὸν πατέρα καὶ δημιουργὸν εἰδέναι	τοῦδε	τοῦ παντὸς διετείνατο, ἄνωθέν ποθεν
[13, 13]	μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα	τοῦδε	τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον,
[13, 13]	ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν πρόνοιαν ἐκ	τοῦδε	τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε ἐν τῷ
[13, 13]	τῆς ἀπαλλαγῆς παντὸς τοῦ κόσμου	τοῦδε	τυγχάνει ἡ ψυχή. Παραπέμπομαι καὶ
[13, 12]	ἀθάνατον. Παλαιὸς δὲ λόγος περὶ	τοῦδε	φαείνει· Εἷς ἔστ´ αὐτοτελής, αὐτοῦ
[13, 19]	φῶς τὰ κυούμενα προστάττει, λέγων	ὧδε;	Γυναικί, ἦν δ´ ἐγώ, ἀρξαμένῃ
[13, 21]	χαίρειν φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ τούτων	ὧδε	διεξωδευμένων ἀποδοθείσης τε αἰτίας δι´
[13, 13]	ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν	ὧδε	ἐμφαινόμενον πρὸς τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι
[13, 13]	οὖν τό γε παρ´ ἡμῶν	ὧδε	ἐχέτω· τὴν μὲν περὶ ἁπάντων
[13, 18]	περὶ πάσης ψυχῆς ἀποφαίνεται λέγων	ὧδε·	Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´ ὅσα μέτοχά
[13, 18]	νομοθέτης εἰς ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων	ὧδε·	Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ
[13, 13]	τῷ φυσικῷ συγγράμματι κατὰ λέξιν	ὧδέ	μοι μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ πάντων
[13, 13]	περὶ τῆς Ἀττικῆς. ἔχει δὲ	ὧδε	ὁ χρησμός· οὐ δύναται Παλλὰς
[13, 16]	ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ μὲν	ὧδε	περὶ ψυχῆς οὐσίας διείληφε, τοτὲ
[13, 16]	τὰ μὲν περὶ τῶν ἀσεβῶν	ὧδέ	πη διῆλθε. Περὶ δὲ τῶν
[13, 3]	θεὸν ἡ παρ´ Ἑβραίοις προφητεία	ὧδέ	πη ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ
[13, 21]	παρὰ Μωσεῖ, μάθοις ἂν ἐπακούσας	ὧδέ	πη λέγοντος· Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς
[13, 19]	γυμνικὸν εἰσάγει τὰς γυναῖκας ἀγῶνα,	ὧδέ	πη λέγων· Γυναιξὶ δέ, κόραις
[13, 4]	Περὶ τῶν παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων	ὧδέ	πη λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ
[13, 18]	ὁ τὰ Ἑβραίων πεπαιδευμένος Φίλων	ὧδέ	πη λέγων πρὸς λέξιν· Τινὲς
[13, 19]	κόρας. Καὶ πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν	ὧδέ	πη νομοθετεῖ· Ἐν δὲ τούτοις
[13, 13]	τούτοις κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν	ὧδέ	πως γεγραμμένα· Πάντας γὰρ κρύψας
[13, 13]	δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘	ὧδέ	πως γράφει· Μηδὲ βελόνης, ὦ
[13, 13]	τὰ πνευματικὰ τῶν ἐν οὐρανοῖς‘	ὧδέ	πως γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν
[13, 13]	τὴν ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς	ὧδέ	πως ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´ οὔτε
[13, 13]	φαίνεταί που καὶ Πλάτων καλῶν	ὧδέ	πως· Ἐστὲ μὲν γὰρ πάντες
[13, 13]	πατέρα λέγει τὸν δημιουργόν, λέγουσα	ὧδέ	πως· Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ
[13, 13]	λόγου ἐν τῇ Πολιτείᾳ λέγει	ὧδέ	πως· ὁ βίος ἀνθρώποις λογισμοῦ
[13, 13]	ὥς φησιν ἐν Σοφιστῇ Πλάτων,	ὧδέ	πως περὶ τοῦ θείου γράφει·
[13, 2]	περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν,	ὧδε	ῥήμασιν αὐτοῖς φάσκων· ~γʹ ΕΤΙ
[13, 6]	Ἐλέγετο δέ, ὡς ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε	ὧδε	ὑπὸ τῶν οἰομένων τι λέγειν
[13, 18]	αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι,	ὧδε	φάσκων ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ
[13, 16]	ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ τῶνδε καὶ	τοιῷδε	τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ
[13, 13]	ἔχονθ´ ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις; τοῦτον	νόμιζε	Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ θεόν. Ἔν
[13, 13]	τι τοῦτο ἐπὶ τοῦ σωτῆρος	προεθέσπιζε	τὸ πνεῦμα διὰ τοῦ Δαβὶδ
[13, 13]	ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ τούτων·	χώριζε	θνητῶν τὸν θεὸν καὶ μὴ
[13, 13]	γενητὸν καὶ φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι	ἐδογμάτιζε,	μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς·
[13, 13]	Ἀλλ´ εἰ χεῖρας ἔχον βόες	ἠὲ	λέοντες ἢ γράψαι χείρεσσι καὶ
[13, 13]	προφητικὰς γραφάς, τήν τε διὰ	Ὠσηέ·	Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν βροντὴν καὶ
[13, 18]	ζῷα ἐγενήθη τό τε προσταχθὲν	ἔμαθε.	Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν
[13, 13]	ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν.	Ἐλθέ,	μέγιστε θεῶν πάντων, κρατερῇ σὺν
[13, 16]	περὶ τῶν ἀσεβῶν ὧδέ πη	διῆλθε.	Περὶ δὲ τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον
[13, 13]	ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι σελήνης	ἐπῆλθε	καταγαγεῖν τὴν πρόνοιαν ἐκ τοῦδε
[13, 13]	χωρίζειν τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος	πειρᾶσθε.	Τήν τε κυριακὴν ἡμέραν ἐν
[13, 13]	βούλομαι‘ καὶ μετ´ ὀλίγα ἐπαγαγόντος·	Λούσασθε,	καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας
[13, 12]	οἷς θέμις ἐστί, θύρας δ´	ἐπίθεσθε	βέβηλοι, φεύγοντες δικαίων θεσμούς, θείοιο
[13, 10]	οἱ ἄρχοντες ἔταττον, οὓς ὑμεῖς	εἵλεσθε	ἄρχειν μου, καὶ ἐν Ποτιδαίᾳ
[13, 18]	κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων οἷς ὅτε	ἐγίγνεσθε	ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ Πλάτων. Εἰκότως
[13, 13]	μετ´ ὀλίγα ἐπαγαγόντος· Λούσασθε, καθαροὶ	γένεσθε,	ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν
[13, 18]	μὲν δὴ λυθήσεσθέ γε οὐδὲ	τεύξεσθε	θανάτου μοίρας, τῆς ἐμῆς βουλήσεως
[13, 18]	τὸ πάμπαν· οὔτι μὲν δὴ	λυθήσεσθέ	γε οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας,
[13, 13]	ἐπομνύντας, ὃν ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε,	εἴσεσθε.	Ἥ τε ἐν Τιμαίῳ δημηγορία
[13, 13]	Ὀπίσω κυρίου τοῦ θεοῦ ὑμῶν	πορεύεσθε	καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φυλάξατε.
[13, 7]	τὸ Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς·	προσεύχεσθε	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων
[13, 7]	ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ἵνα	γένησθε	υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ
[13, 18]	κακοῦ. Δι´ ἃ καὶ ἐπείπερ	γεγένησθε,	ἀθάνατοι μὲν οὐκ ἐστὲ οὐδ´
[13, 10]	ἢ ἀνθρώποις εἴρηται καὶ Μὴ	φοβεῖσθε	ἀπὸ τῶν ἀποκτεν〈 ν〉 όντων
[13, 18]	λαχόντες ἐκείνων οἷς ὅτε ἐγίγνεσθε	ξυνεδεῖσθε.	Ταῦτα ὁ Πλάτων. Εἰκότως δῆτα
[13, 13]	μὲν πάντες ὕδωρ καὶ γαῖα	γένοισθε,	καθάπερ Ἡσαΐας καὶ καταπατήσατε αὐτοὺς‘
[13, 15]	εὐσεβείας. Θέα δὴ καὶ ἄλλο.	~ιεʹ	ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ
[13, 3]	ἥκιστ´ ἄν τι πάθος ἔξωθεν	ταράξειέ	τε καὶ ἀλλοιώσειε; Ναί. Καὶ
[13, 21]	εἰ τὸν ἴδιον δοῦλον θυμῷ	φονεύσειε.	Λέγει δ´ οὖν· Δοῦλον δὲ
[13, 3]	πάθος ἔξωθεν ταράξειέ τε καὶ	ἀλλοιώσειε;	Ναί. Καὶ μήν που καὶ
[13, 13]	πρόνοιαν ἐκ τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ·	Κύριε	ἐν τῷ οὐρανῷ τὸ ἔλεός
[13, 13]	Φησὶ γοῦν· Τίπτε με, Πηλέος	υἱέ,	ποσὶν ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς θνητὸς
[13, 13]	δέ τε βουσὶν ὅμοιοι, καί	κε	θεῶν ἰδέας ἔγραφον καὶ σώματ´
[13, 13]	δ´ εἰς ἐνιαυτὸν ἀστέρας, οἵ	κε	μάλιστα τετυγμένα σημαίνοιεν ἀνδράσιν ὡράων,
[13, 13]	δ´ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ. Ἐκεῖθεν	ἔσπακε	τὴν διάνοιαν· Τίς ἔγνω νοῦν
[13, 12]	θεός, ὃς τὸν ὅλον κόσμον	κατεσκεύακε,	καὶ δέδωκεν ἀνάπαυσιν ἡμῖν, διὰ
[13, 13]	ἐκτέτακεν· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ	βέβηκε.	Ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος
[13, 12]	θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ	βέβηκε·	χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν
[13, 13]	θρόνῳ· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ	βέβηκε.	Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν περὶ τέρμασιν
[13, 16]	δίκας ἀπολύονται, εἴ τίς τι	ἠδίκηκε,	τῶν τε εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται
[13, 13]	τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν	κέκληκε	διὰ Τοὺς κοσμοκράτορας, οἶμαι, τοῦ
[13, 21]	ἀδελφούς τε ἀδελφῶν καὶ γονέας	ἐστέρηκε	παίδων· τούτοις δὲ συνέστιος αὐτοῖς
[13, 13]	Καὶ ὅ γε Πλάτων ἄντικρυς	εἴρηκε·	Πότερον ἦν ἀρχὴν ἔχων γενέσεως
[13, 13]	μὲν αὐτοφυῆ τὸν δημιουργὸν νοῦν	εἴρηκε,	τὰ δ´ ἑξῆς ἐπὶ τοῦ
[13, 21]	ἄλλα, καθάπερ ἄνευ θυμοῦ κτείναντι	προσῆκέ	τῳ πάσχειν, πασχέτω· δύο δ´
[13, 17]	ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ	ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ	ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ τῆς κατὰ
[13, 12]	οὕτως αὐτὰ συνέχει καὶ μεταποιεῖ.	Διασεσάφηκε	δ´ ἡμῖν αὐτὴν ἔννομον ἕνεκεν
[13, 4]	τῶν τοιούτων, ἀνάγκη δή, ὡς	ἔοικε,	καὶ ἡμῖν συγχωρεῖν. Τί γὰρ
[13, 3]	ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς	ἔοικε,	κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν εἰς
[13, 1]	τὸ ὡς ἔφασαν. Παίζειν δ´	ἔοικε	λέγων σαφῶς γέ που τοὺς
[13, 2]	τοίνυν καὶ ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς	ἔοικε,	πρῶτόν μοι, κακῶς ἀπεικασάντων τῶν
[13, 4]	ἀποδέχομαι; δι´ ἃ δή, ὡς	ἔοικε,	φήσει τίς με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν
[13, 7]	πη ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ	δίδασκε·	εἰ δ´ ἐμμένεις τοῖς πρόσθεν,
[13, 13]	ἔστι καὶ θεῖος λόγος. Ἀνθρώπῳ	πέφυκε	περὶ βίου καταστροφάς. Ὁ δέ
[13, 13]	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν ὅπως νοεῖσθαι	πέφυκε	τὸν θεόν, μόνον δέ, ὡς
[13, 13]	ἐκ μὴ ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν,	ἐνδέδωκε	δὲ ἀφορμὰς τοῖς τὰς προβολὰς
[13, 13]	ἐπὶ τούτοις. Διὰ γὰρ τούτων	δεδήλωκε	πάντα ἐκεῖνα τὰ προφητικά· Ὃς
[13, 13]	ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως τῷ σώματι	δεδήλωκε.	Τίνι ὡμοιώσατε κύριον; ἢ τίνι
[13, 13]	πυρόεντι παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι	μέμηλε	βροτοῖς ὡς πάντα τελεῖται· σὸν
[13, 6]	ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ. Ὦ	φίλε	Κρίτων, ἡ προθυμία σου πολλοῦ
[13, 13]	Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{ ης}	Πάμφιλε·	ὁ γὰρ θεὸς βλέπει σε
[13, 13]	τις δὲ θυσίαν προσφέρων, ὦ	Πάμφιλε,	ταύρων τι πλῆθος ἢ ἐρίφων
[13, 18]	σεμνύνων ποτὲ λέγω θεόν, ὦ	Μέγιλλε	καὶ Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν, ὃν
[13, 18]	τῆς τετυφωμένης φιλοσοφίας τετιμήκαμεν. Τί	με	δεῖ μηκύνειν καὶ τἄλλα τοῦ
[13, 6]	δὲ οὔ· ἢ πρὶν μέν	με	δεῖν ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο, νῦν
[13, 10]	ᾠήθην τε καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά	με	δεῖν ζῆν καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν
[13, 10]	καὶ ὡς ἀληθῶς τότ´ ἄν	με	δικαίως εἰσάγοι τις εἰς δικαστήριον,
[13, 13]	θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ	με	ἔγνως ὡς θεός εἰμι. Οὐχ
[13, 4]	δή, ὡς ἔοικε, φήσει τίς	με	ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν εἰ καὶ
[13, 3]	ὅς, μανθάνω. Οἴει γάρ τί	με,	ἔφην, σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ
[13, 10]	τ´ εἶναι τὸ μὴ ἀποκτεῖναί	με,	λέγων πρὸς ὑμᾶς ὡς εἰ
[13, 10]	οὐδὲ φεύξομαι· ὥστε οὐδ´ εἴ	με	νῦν ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες,
[13, 10]	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε μέν	με	οἱ ἄρχοντες ἔταττον, οὓς ὑμεῖς
[13, 10]	τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ. εἰ οὖν	με,	ὅπερ εἶπον, ἐπὶ τούτοις ἀφίοιτε,
[13, 13]	αἰδεῖται Ἐπίκουρος. Φησὶ γοῦν· Τίπτε	με,	Πηλέος υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι διώκεις,
[13, 20]	δὲ καὶ τῶνδε, ἵνα μή	με	συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ
[13, 13]	τὴν προφητικὴν ἐκείνην γραφήν· Τίνι	με	ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘ Θεὸν οὐδενὶ
[13, 10]	ἢ τὴν ἀρχὴν οὐ δεῖν	ἐμὲ	δεῦρο εἰσελθεῖν ἢ ἐπειδὴ εἰσῆλθον
[13, 3]	ἐμὰς τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν, εὐθυμῶν	ἐμέ.	Κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς
[13, 13]	Τὴν τοῦδε γάρ τοι Ζεὺς	ἔγημε	μητέρα, οὐ χρυσόμορφος οὐδ´ ἐπημφιεσμένος
[13, 13]	κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ δ´	ἐπίβαινε	ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο
[13, 12]	κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ δ´	ἐπίβαινε	ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο
[13, 13]	εἰπών· Αὐτὸς δὲ χρύσεια πατὴρ	ἐτίταινε	τάλαντα δίκαιον τὸν θεὸν μηνύει.
[13, 18]	αὐτοῦ θεὶς διὰ παντός τε	ἔτεινε	καὶ ἔτι ἔξωθεν τὸ σῶμα
[13, 13]	ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου γαίης τε	τύραννε,	ὃς βρονταῖς σείεις βριαρὸν δόμον
[13, 12]	τὸν προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά·	γέγονε	γὰρ πολυμαθής, καθὼς καὶ Πυθαγόρας
[13, 18]	διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου	γέγονε·	σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας
[13, 18]	ὅτι καθάπερ αἴσθησις ὑποδιάκονος νοῦ	γέγονε,	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ
[13, 12]	ὁμοῦ· σὺ δ´ ἄκουε, φαεσφόρου	ἔκγονε	Μήνης Μουσαῖ´. Ἐξενέπω γὰρ ἀληθέα·
[13, 16]	εἰπεῖν ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´ ἂν	ἔπραξε	καὶ πρώτη λαχοῦσα, καὶ ἀσμένην
[13, 13]	τε ἔργον, οὐ μόνον γενητὸν	ἔδειξε	τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ ἐξ
[13, 13]	ἄλλα κακά, ἀλλά τις δαίμων	ἔμιξε	τοῖς πλείστοις ἐν τῷ παραυτίκα
[13, 13]	ἐστιν θεός, ὃς οὐρανόν τ´	ἔτευξε	καὶ γαῖαν μακρὴν πόντου τε
[13, 4]	αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά μοι	εἰπὲ	πρὸς φιλίου, σὺ ὡς ἀληθῶς
[13, 13]	ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως λέγοντος·	Εἶπε	καὶ ἐγένετο, τὸν λόγον τοῦ
[13, 12]	κάλλιον τῶν ἡμετέρων προγόνων τις	εἶπε	Σολομῶν αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ καὶ
[13, 18]	Εὐθυβόλως πάνυ καὶ καλῶς πλάνον	εἶπε	τὴν τῶν εἰρημένων ὡς θεῶν
[13, 10]	ὅτι οὐ καλῶς λέγεις, ὦ	ἄνθρωπε,	εἰ οἴει δεῖν κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι
[13, 6]	τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατες.	Φέρε	δή, ἐὰν τὸ ὑπὸ τοῦ
[13, 6]	τῶν ἀφρόνων; Πῶς δ´ οὔ;	Φέρε	δή, πῶς αὖ τὰ τοιαῦτα
[13, 13]	πρῶτόν τε καὶ ὕστατον ἱλάσκονται.	Χαῖρε,	πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ´ ἀνθρώποισιν
[13, 8]	οὐκ ἀγανακτῶν εἰ δέοι τεθνάναι	σε,	ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡς ἔφησθα, πρὸ
[13, 3]	κακὸν γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά	σε	ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς
[13, 13]	ἐκφεύγει τὸ θεῖον, τοῦτο γινώσκειν	σε	δεῖ· αὐτός ἐσθ´ ἁμῶν ἐπόπτης,
[13, 10]	Ἀνύτῳ οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´ ἀφίεμέν	σε,	ἐπὶ τούτῳ μέντοι ἐφ´ ᾧ
[13, 9]	νόμους τοὺς μεγίστους παραβάς, οὐδείς	σε	ἐρεῖ ἴσως, ἂν μή τινα
[13, 13]	Πάλιν τε ὁ αὐτός· Εἴ	σε‘	ἔφη, Προμηθεὺς ἔπλασε καὶ πηλοῦ
[13, 21]	τῇ χήρᾳ ἔσται, ἵνα εὐλογήσῃ	σε	κύριος ὁ θεός σου ἐν
[13, 13]	τελευτήν. Ἄλλ〈 ως〉 οὐ θεμιτόν	σε	λέγειν· τρομέω δέ γε γυῖα,
[13, 14]	τῆς φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς	σὲ	μὴ ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν ἐν
[13, 6]	ἀποθνήσκειν αὔριον, καὶ οὐκ ἄν	σε	παρακρούοι ἡ παροῦσα συμφορά. Σκόπει
[13, 13]	δέσποτα. Ὁ γὰρ θεὸς βλέπει	σε	πλησίον παρών. Ἔτι σοῦ λαλοῦντος,
[13, 13]	Πάμφιλε· ὁ γὰρ θεὸς βλέπει	σε	πλησίον παρών. Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ
[13, 12]	Μουσαῖ´. Ἐξενέπω γὰρ ἀληθέα· μηδέ	σε	τὰ πρὶν ἐν στήθεσσι φανέντα
[13, 13]	ὁ αὐτὸς καὶ τάδε τραγῳδεῖ·	Σὲ	τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ
[13, 13]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν·	Σὲ	τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ
[13, 9]	ἐν Ἅιδου νόμοι, οὐκ εὐμενῶς	σε	ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι καὶ ἡμᾶς
[13, 8]	ἀπόκριναι, εἰ ἀληθῆ λέγομεν φάσκοντές	σε	ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι καθ´ ἡμᾶς ἔργῳ,
[13, 13]	αὐτός· Εἴ σε‘ ἔφη, Προμηθεὺς	ἔπλασε	καὶ πηλοῦ μὴ ἐξ ἑτέρου
[13, 20]	ὃν ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν	ὠνόμασε,	πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν ἐραστὴν
[13, 16]	ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ	ΕΔΟΞΑΣΕ	ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις
[13, 13]	σώσει πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{ εν}	ἀπώλεσε.	Τὰ ὅμοια τούτοις κἀν τοῖς
[13, 18]	ὕδωρ, τοῦτο ὕδωρ πρὸς γῆν	ξυνέδησε	καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν καὶ
[13, 3]	εἶδεν ὁ θεὸς πάντα ὅσα	ἐποίησε,	καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. Δόγμα
[13, 13]	φησὶν ἡ γραφή, μὴ εἰκόνα	ἐποίησε	τέκτων ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον,
[13, 12]	γὰρ ὡς ἐν ἓξ ἡμέραις	ἐποίησε	τόν τε οὐρανὸν καὶ τὴν
[13, 20]	τῶν πτερῶν ἄρδει τε καὶ	ὥρμησε	πτεροφυεῖν καὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου
[13, 10]	υἱός, ὃς τοσοῦτον τοῦ κινδύνου	κατεφρόνησε	παρὰ τὸ αἰσχρόν τι ὑπομεῖναι
[13, 16]	ὅτι μηδ´ αὐτὸς δι´ ἀποδείξεων	ἐνεχείρησε	τῷ προβλήματι. Τοσοῦτον δ´ εὐλόγως
[13, 13]	καὶ τὰ διὰ Ἡσαΐου· Τίς	ἐμέτρησε	τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν
[13, 18]	στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον ἕνα ἔρημον	κατέστησε.	Καὶ πάλιν ὑποβὰς ἐπιφέρει λέγων·
[13, 16]	εἰς Ἅιδου ὧν ἔδρασαν διδόναι	κἀκεῖσε	τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον, καὶ πάλιν
[13, 3]	οὐδὲ τέρπεται ἐπ´ ἀπωλείᾳ ζώντων·	ἔκτισε	γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ
[13, 16]	ἰκτίνων γένη· ἢ ποῖ ἂν	ἄλλοσε	φαῖμεν τὰς τοιαύτας ἰέναι; Ἀμέλει,
[13, 15]	ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ	ΕΦΩΔΕΥΣΕ	ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν μέσην τῶν
[13, 13]	τῆς Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον δὲ	κέλευσε	περικλυτὸν ὅττι τάχιστα γαῖαν ὕδει
[13, 20]	(οὐδὲ γὰρ ἐν τοῖς Νόμοις	ἠξίωσε	κατὰ παιδεραστῶν θανάτου δίκην ὁρίσασθαι)
[13, 15]	αἰτίου τῷ λόγῳ ὑφιστάμενος, εἶναί	τε	ἀγαθὰς τὴν φύσιν οὐδαμῶς τε
[13, 3]	τοῦ Πλάτωνος ἐκτεθέντα τύπον ὅτι	τε	ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς τυγχάνει
[13, 5]	ἀντὶ τούτων πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν	τε	ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ καὶ ἄλλα τοιαῦτα·
[13, 21]	γίγνεσθαι καὶ τούτοις ὧν ἀδελφούς	τε	ἀδελφῶν καὶ γονέας ἐστέρηκε παίδων·
[13, 16]	οἰκοῦσί τε καὶ καθαιρόμενοι τῶν	τε	ἀδικημάτων διδόντες δίκας ἀπολύονται, εἴ
[13, 6]	τῶν ἡμετέρων, περὶ ὃ ἥ	τε	ἀδικία καὶ ἡ δικαιοσύνη ἐστίν;
[13, 21]	γὰρ τούτων ὧδε διεξωδευμένων ἀποδοθείσης	τε	αἰτίας δι´ ἣν οὐ κατὰ
[13, 4]	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν γραφέων τά	τε	ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ
[13, 10]	ὅσοι ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ	τε	ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Θέτιδος
[13, 16]	γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι θηρίων	τε	ἄλλων ὑποδύνειν σώματα, κατὰ γνώμην
[13, 19]	μιμεῖσθαι πρέπον ἂν εἴη κόρους	τε	ἅμα καὶ κόρας. Καὶ πολεμεῖν
[13, 13]	παρακελευόμενος κατὰ λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ	τε	ἅμα μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ
[13, 16]	ταῦτα συνέστησεν ἐν μέσῳ τοῦ	τε	ἀμεροῦς αὐτῶν καὶ τοῦ κατὰ
[13, 17]	μίαν ἄλλην πάντων κοινωνίαν τῇ	τε	ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς τὴν παθητήν,
[13, 21]	δὲ τῶν κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά	τε	ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ τὸν ἄνδρα
[13, 14]	φησι δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ	τε	αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν
[13, 3]	φησι δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ	τε	αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν.
[13, 13]	τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας. Τάς	τε	αὖ μετὰ θάνατον κολάσεις καὶ
[13, 13]	τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν	τε	αὖ ὁ Πλάτων ἐν μὲν
[13, 14]	κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα θεόν	τε	αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά γε
[13, 13]	καὶ φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον	τε	αὖθις τὸν μὲν νοητὸν οἶδεν
[13, 14]	τὰ μικρῷ πρόσθεν τεθειμένα. Πάλιν	τε	αὐτοῦ ἦν καὶ τὰ δι´
[13, 3]	ἄμφω δὲ ἀληθῆ φυλάξαντα, τό	τε	ἀφανὲς καὶ τὸ ὁρώμενον. Πῆ
[13, 17]	θερμῷ πρὸς τὸ ψυχρὸν τῷ	τε	βαρεῖ πρὸς τὸ κοῦφον λευκῷ
[13, 13]	μέν θ´ ἵπποισι, βόες δέ	τε	βουσὶν ὅμοιοι, καί κε θεῶν
[13, 13]	ἀπ´ ἀρχῆς τινος ἀρξάμενος; ὁρατός	τε	γὰρ ἁπτός τε καὶ σῶμα
[13, 20]	πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν	τε	γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις
[13, 19]	Ὅταν δὲ δή, οἶμαι, αἵ	τε	γυναῖκες καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ
[13, 13]	σφετέρην δ´ ἐσθῆτα ἔχειν φωνήν	τε	δέμας τε· καὶ πάλιν· Ἀλλ´
[13, 18]	ἁπτόν. Καὶ διὰ ταῦτα ἔκ	τε	δὴ τούτων τοιούτων καὶ τὸν
[13, 13]	ἐκείνας τὰς προφητικὰς γραφάς, τήν	τε	διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν
[13, 14]	καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ Μωσῆς τά	τε	Ἑβραίων λόγια καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου
[13, 19]	ξυντείνει. Πάντων γὰρ τούτων διδασκάλους	τε	εἶναι δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν
[13, 3]	αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν	τε	εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα τῆς
[13, 3]	μείζους τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός	τε,	εἶπον, καὶ Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην
[13, 3]	οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός	τε	εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν
[13, 14]	οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός	τε	εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν
[13, 15]	εἶεν, εἰ δὴ φαύλης οἷοί	τε	εἰσὶ μετέχειν μοίρας; ἀλλ´ εἰ
[13, 2]	ποιητῶν τε καὶ θεολόγων τῶν	τε	ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ τῶν
[13, 19]	καὶ παγκρατίου καὶ τόξου λίθων	τε	ἐκ χειρὸς βολῆς καὶ διὰ
[13, 10]	αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ὅτι	τε	Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνδημοῦμεν
[13, 13]	ἐλλογιμώτατοι τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι περί	τε	ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες καὶ κόσμου διοικήσεως
[13, 18]	περίοδος ᾔει. Καὶ ἐπιλέγει· Δεσμοῖς	τε	ἐμψύχοις σώματα δεθέντα ζῷα ἐγενήθη
[13, 3]	αὐτὸν ἐν ἔπεσι ποιῇ ἐάν	τε	ἐν μέλεσιν ἐάν τε ἐν
[13, 13]	ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ	τε	ἐν Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα λέγει
[13, 3]	ἐάν τε ἐν μέλεσιν ἐάν	τε	ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. Οὐκοῦν
[13, 17]	ἄνευ τοῦ ἐναντίου εἶναι τά	τε	ἐν τῷ κόσμῳ ἐκ τῆς
[13, 13]	μὴ ἐξ ἑτέρου γέγονας. Ἡσίοδός	τε	ἐπὶ τῆς Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον
[13, 14]	καὶ τὰ ἑξῆς· δι´ ὧν	τε	ἐπιλέγει· Πάλιν δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα
[13, 13]	πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν	τε	ἔργον, οὐ μόνον γενητὸν ἔδειξε
[13, 3]	θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν	τε	ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ οὔτε
[13, 3]	ἁπλοῦς ὢν καὶ ἀληθὴς ἔν	τε	ἔργῳ καὶ λόγῳ, οὔτε αὐτὸς
[13, 18]	θεῶν, ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ	τε	ἔργων, ἄλυτα ἐμοῦ μὴ θέλοντος.
[13, 13]	θεῶν, ὧν ἐγὼ πατὴρ δημιουργός	τε	ἔργων. Ὥστε καὶ ἐπὰν εἴπῃ·
[13, 20]	ἀσπαζόμενος· ὅταν τε συγκατακέωνται, οἷός	τέ	ἐστι μὴ ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ
[13, 13]	μία· κείνα γὰρ ἐν ἀρχᾷ	τέ	ἐστιν ἓν καὶ μόνον‘ οὐδέ
[13, 18]	ἐγενήθη δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν φιλίαν	τε	ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´ εἰς
[13, 18]	μέσον αὐτοῦ θεὶς διὰ παντός	τε	ἔτεινε καὶ ἔτι ἔξωθεν τὸ
[13, 15]	τοῦ πάντων αἰτίου ἐπενηνεγμένους τό	τε	εὖ εἶναι καὶ τὴν ἀρετὴν
[13, 16]	εἴ τίς τι ἠδίκηκε, τῶν	τε	εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται κατὰ τὴν
[13, 13]	που ἔλαττον μηδὲν τιθῶμεν, τῆς	τε	εὐεργέτιδος καὶ τῆς τἀναντία δυναμένης
[13, 9]	εἶναι. πότερον οὖν φεύξῃ τάς	τε	εὐνομουμένας πόλεις καὶ τῶν ἀνδρῶν
[13, 13]	φωτός τε καὶ σκότους. Ὅ	τε	Εὐφορίωνος Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ θεοῦ
[13, 13]	διεξόδου δηλῶσαι τὰ δοκοῦντα. Ἄλλως	τε	ἡ λέξις ἡ προφητικὴ ἐκείνη·
[13, 13]	θεὸς ἐπιφέρει· Εἷς θεὸς ἔν	τε	θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ
[13, 3]	Ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά	τε	καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ ὅτε
[13, 3]	ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά	τε	καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, οἱ δὲ
[13, 19]	παῖδας θηλείας καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν	τε	καὶ ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν
[13, 21]	νόμοις. Ὃς ἂν ἐκ προνοίας	τε	καὶ ἀδίκως ὅντιν´ οὖν τῶν
[13, 13]	α} ἐπ´ ἀνθρώπους ὁρᾷς λεωργά	{τε}	καὶ ἀθέμιστα. Πάλιν ἡμῖν ᾀσάτω
[13, 16]	χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν	τε	καὶ αἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου
[13, 18]	οὐ μόνον θεός ἐστι νοητῶν	τε	καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ πάντων
[13, 5]	ἢ ἀληθεύειν, ἑώρα δὲ ζῆν	τε	καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν
[13, 3]	τῆς κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας	τε	καὶ ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν
[13, 3]	ἄν τι πάθος ἔξωθεν ταράξειέ	τε	καὶ ἀλλοιώσειε; Ναί. Καὶ μήν
[13, 3]	λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά	τε	καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν
[13, 19]	τοῦ τῶν γάμων χρόνου συμμετρίαν	τε	καὶ ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω,
[13, 19]	τοὺς ἐν τῇ πόλει παῖδάς	τε	καὶ ἄνδρας καὶ κόρας καὶ
[13, 3]	καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών	τε	καὶ ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων
[13, 3]	τε τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες θεοί	τε	καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς, ἔφη,
[13, 13]	καὶ τοῦ ἰδίως ποιοῦ κόσμου	τε	καὶ ἀνθρώπου καὶ τῆς τῶν
[13, 14]	Δία καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν	τε	καὶ ἀνθρώπων ὡς μόνος ἐγρηγορὼς
[13, 9]	σφόδρα που δόξειεν ἂν νέων	τε	καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι.
[13, 9]	δὲ ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας	τε	καὶ ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας
[13, 15]	δυνάμεις καὶ θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους	τε	καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ
[13, 13]	αὐτὸς γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ	τε	καὶ ἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ. Ὑπηρετεῖ
[13, 20]	ἐπιλέγει· Ἐὰν δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ	τε	καὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται,
[13, 14]	φίλους λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός	τε	καὶ Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν
[13, 13]	καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν	τε	καὶ Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ
[13, 13]	Καὶ τῶν ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές	τε	καὶ βάρβαροι, γένος δ´ οὐδὲν
[13, 15]	αὑτῷ κατείργασται, τῆς οἰκείας ὁρμῆς	τε	καὶ γνώμης πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα
[13, 1]	δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν	τε	καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον
[13, 19]	τὰ μὲν περὶ δρόμους ἀνδράσι	τε	καὶ γυναιξὶ ταῦτ´ ἔστω· τὰ
[13, 20]	ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι	τε	καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν
[13, 16]	ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ καλοῦσι σωφροσύνην	τε	καὶ δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους τε
[13, 10]	ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν προφητῶν	τε	καὶ δικαίων ἐν μακαρίᾳ ζωῇ
[13, 16]	καὶ ποῦ τὸ τῆς τίσεώς	τε	καὶ δίκης δεσμωτήριον; μυρία δ´
[13, 16]	ἀθέως εἰς τὸ τῆς τίσεώς	τε	καὶ δίκης δεσμωτήριον, ὃ δὴ
[13, 3]	ἐάν τις φῇ δι´ Ἀθηνᾶς	τε	καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα·
[13, 3]	τε καὶ κρίσιν διὰ Θέμιδός	τε	καὶ Διός· οὐδ´ αὖ, ὡς
[13, 18]	ἐπὶ διαμονῇ τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς	τε	καὶ δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον
[13, 14]	πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως	τε	καὶ ἐάν τις μὴ καλῶς
[13, 3]	τε καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως	τε	καὶ ἐάν τις μὴ καλῶς
[13, 12]	μὲν οὕτως· Πρῶτον ἕνη τετράς	τε	καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ
[13, 13]	αὐτῆς λέγει· Πρῶτον ἕνη τετράς	τε	καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ
[13, 19]	δριμύτεραι εἶναι πρὸς τὸ πείθειν	τε	καὶ ἕλκειν τὸν πολὺν λεών.
[13, 5]	δὲ τὸν Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ	τε	καὶ ἐν τῷ ἰδίῳ σχηματισμῷ
[13, 10]	παύσωμαι φιλοσοφῶν καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός	τε	καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν ἀεὶ
[13, 3]	παράπαν ὡς θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί	τε	καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται (οὔτε
[13, 18]	δαίμονες ἅμα καὶ θεοί, τιμᾶν	τε	καὶ εὔχεσθαι διαφερόντως αὐτῷ· τὸ
[13, 3]	ψυχῇ περὶ τὰ ὄντα ψεύδεσθαί	τε	καὶ ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ εἶναι
[13, 19]	τε καὶ θεωρουμένους μετὰ λόγου	τε	καὶ ἡλικίας τινὸς ἐχούσης εἰκυίας
[13, 8]	ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ πόλις	τε	καὶ ἡμεῖς οἱ νόμοι δηλονότι·
[13, 13]	ἄγει, τουτέστι τὴν ὀγδόην κίνησίν	τε	καὶ ἡμέραν· τεταρταίους δὲ τὰς
[13, 10]	ἰδεῖν, καὶ τὰς ἄλλας νύκτας	τε	καὶ ἡμέρας τὰς τοῦ βίου
[13, 3]	οὐσίαν τῷ λόγῳ περὶ θεῶν	τε	καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ
[13, 14]	κακῶς τῷ λόγῳ περὶ θεῶν	τε	καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ
[13, 3]	ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν	τε	καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε
[13, 6]	ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται, δεσμούς	τε	καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων
[13, 18]	εὐσεβείας τὰ ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά	τε	καὶ θεῖα μαθήματα πρὸ τῆς
[13, 3]	μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς	τε	καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον
[13, 3]	μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς	τε	καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς καὶ
[13, 11]	θεοῦ πῶς χρὴ τοὺς δαιμονίους	τε	καὶ θείους τιθέναι καὶ τίνι
[13, 2]	οἷα περὶ τῶν αὐτῶν ποιητῶν	τε	καὶ θεολόγων τῶν τε ἐκ
[13, 3]	τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως	τε	καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδεὶς μηδ´
[13, 19]	κόρας καὶ ἅμα δὴ θεωροῦντάς	τε	καὶ θεωρουμένους μετὰ λόγου τε
[13, 16]	προτετιμηκότας εἰς τὰ τῶν λύκων	τε	καὶ ἱεράκων καὶ ἰκτίνων γένη·
[13, 13]	ἐστράτευον οἱ Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό	τε	καὶ ἱκέτευε τὸν Δία περὶ
[13, 16]	τὴν λίμνην καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί	τε	καὶ καθαιρόμενοι τῶν τε ἀδικημάτων
[13, 3]	Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν	τε	καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτόν, ἢ
[13, 3]	ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα ἔχειν	τε	καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος πάντες
[13, 3]	τὰ ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα ἀλλοιοῦταί	τε	καὶ κινεῖται, οἷον σῶμα ὑπὸ
[13, 19]	χορεύοντάς τε καὶ χορευούσας κόρους	τε	καὶ κόρας καὶ ἅμα δὴ
[13, 3]	οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν ἔριν	τε	καὶ κρίσιν διὰ Θέμιδός τε
[13, 3]	ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν	τε	καὶ λέγουσι. Ποίους δή, ἦ
[13, 14]	ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν	τε	καὶ λέγουσι, τὰ μικρῷ πρόσθεν
[13, 3]	ἀγαθὸς ὁ θεὸς τῷ ὄντι	τε	καὶ λεκτέον οὕτω. Τί μήν;
[13, 12]	δ´ ὅτε βῶλος ἀρίστη βουσί	τε	καὶ μακέλῃσι, λέγει δ´ ὅτε
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτόν	τε	καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε
[13, 3]	ἂν ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί	τε	καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν
[13, 16]	τε καὶ δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους	τε	καὶ μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ φιλοσοφίας
[13, 3]	ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς	τε	καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα μὲν
[13, 16]	καὶ μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ φιλοσοφίας	τε	καὶ νοῦ; Πῇ δὴ οὗτοι
[13, 10]	ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας	τε	καὶ νύκτας. εἰ οὖν τοιοῦτον
[13, 19]	ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ ἅτε οἰκίας	τε	καὶ ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ
[13, 17]	ἐξ ὧν ἑκάτεροι εἰρήκασι, Πλάτων	τε	καὶ οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ
[13, 3]	ἦν θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου, συγγενές	τε	καὶ οἰκεῖον τῷ τοῦ θεοῦ
[13, 3]	τε καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς	τε	καὶ οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ
[13, 3]	τά γε ξύνθετα πάντα σκεύη	τε	καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ
[13, 14]	μείζους τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός	τε	καὶ Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην
[13, 8]	ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς συνθήκας	τε	καὶ ὁμολογίας καθ´ ἃς ἡμῖν
[13, 15]	ἀγαθούς, τοὺς δὲ φαύλους εἶναί	τε	καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ παρὰ
[13, 14]	θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω· Γῆς	τε	καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε
[13, 1]	θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω. Γῆς	τε	καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε
[13, 9]	εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις	τε	καὶ παιδεύσεις, ξένους ποιήσας, ἵνα
[13, 13]	ἐσθῆτα ἔχειν φωνήν τε δέμας	τε·	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ εἰ χεῖρας
[13, 14]	Ζεὺς μετὰ τούτους ἅπαντας Ἥρα	τε	καὶ πάντες οἱ πρὸς Ὁμήρου
[13, 1]	Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα	τε	καὶ πάντες, ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς
[13, 14]	Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς Ἥρα	τε	καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν πάντας
[13, 19]	πάντα τοῖς σώμασι διαπονήματα τοξικῆς	τε	καὶ πάσης ῥίψεως καὶ πελταστικῆς
[13, 13]	καὶ τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς	τε	καὶ πόδας καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες
[13, 0]	Πλάτων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεολόγων	τε	καὶ ποιητῶν ὅπως τε πάσας
[13, 3]	κινεῖται, οἷον σῶμα ὑπὸ σιτίων	τε	καὶ ποτῶν καὶ πόνων καὶ
[13, 11]	ὡς δαίμονας γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν	τε	καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς θήκας;
[13, 10]	καὶ λέγονται ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως	τε	καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ
[13, 1]	ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος	τε	καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου
[13, 14]	ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος	τε	καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου
[13, 14]	ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς Κρόνος	τε	καὶ Ῥέα, καὶ Ζεὺς μετὰ
[13, 13]	ᾧ καὶ αἱ ἐναντιότητες φωτός	τε	καὶ σκότους. Ὅ τε Εὐφορίωνος
[13, 20]	ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ λείων	τε	καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν
[13, 3]	Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ ἐγώ	τε	καὶ σὺ ἐν τῷ παρόντι,
[13, 18]	τὰ πάντα θείῳ λόγῳ συνδήσαντά	τε	καὶ συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν
[13, 7]	μετὰ τοῦτο ἄκουε. Ἀλλ´ ἐμμένω	τε	καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε.
[13, 9]	καὶ ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας	τε	καὶ συνθήκας τὰς πρὸς ἡμᾶς
[13, 12]	περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας	τε	καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες
[13, 13]	ἀρξάμενος; ὁρατός τε γὰρ ἁπτός	τε	καὶ σῶμα ἔχει. Αὖθίς τε
[13, 13]	δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν	τε	καὶ τὰ πρὸς τῷ νότῳ
[13, 14]	τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός	τε	καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ
[13, 1]	τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός	τε	καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ
[13, 9]	τούτους οὓς ἥκιστα ἔδει, σαυτόν	τε	καὶ τοὺς φίλους καὶ πατρίδα
[13, 3]	εἴη τῶν περὶ θεοῦ νόμων	τε	καὶ τύπων, ἐν οἷς δεήσει
[13, 8]	αὐτῆς ἀπεδήμησας ἢ οἱ χωλοί	τε	καὶ τυφλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι
[13, 3]	καὶ εὖ ἔχοντα ὑπὸ χρόνου	τε	καὶ τῶν ἄλλων παθημάτων ἥκιστα
[13, 16]	Οἷον τοὺς μὲν τὰς γαστριμαργίας	τε	καὶ ὕβρεις καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας
[13, 10]	θεοῦ τάττοντος, ὡς ἐγὼ ᾠήθην	τε	καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με δεῖν
[13, 3]	πρὸς τὸν αὑτοῦ πατέρα φιλίαν	τε	καὶ ὑποστροφὴν διὰ τῆς κατηγγελμένης
[13, 13]	φύηται· καί μιν ἀεὶ πρῶτόν	τε	καὶ ὕστατον ἱλάσκονται. Χαῖρε, πάτερ,
[13, 13]	Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί	τε	καὶ φιλεῖν τούτους μὲν ταῦτα
[13, 3]	τοιούτων παθημάτων, οὐ τὸ ὑγιέστατόν	τε	καὶ χαριέστατον ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς
[13, 19]	καὶ τὰς παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς	τε	καὶ χορευούσας κόρους τε καὶ
[13, 3]	τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν	τε	καὶ χορὸν οὐ δώσομεν οὐδὲ
[13, 3]	τοῖς δὲ ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν	τε	καὶ χορὸν οὐ δώσομεν οὐδέ
[13, 20]	τὰς διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει	τε	καὶ ὥρμησε πτεροφυεῖν καὶ τὴν
[13, 3]	ὡς ταμίας ὁ Ζεὺς ἀγαθῶν	τε	κακῶν τε τέτυκται. Τὴν δὲ
[13, 16]	οἱ φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ	τε	καμάτων ζῶσι τὸ παράπαν εἰς
[13, 12]	Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά	τε	κατὰ τὴν ἐξαγωγὴν τὴν ἐξ
[13, 3]	Ὁ γὰρ νέος οὐχ οἷός	τε	κρίνειν ὅ τι τε ὑπόνοια
[13, 13]	ψυχὴν τοῦ σώματος πειρᾶσθε. Τήν	τε	κυριακὴν ἡμέραν ἐν τῷ δεκάτῳ
[13, 13]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ	τε	κωμικὸς Ἐπίχαρμος σαφῶς περὶ τοῦ
[13, 18]	φθαρτῷ ὄντας καὶ λυθῆναι οἵους	τε;	Λέγει δ´ οὖν πάλιν ἐν
[13, 3]	τύπων, ἐν οἷς δεήσει τούς	τε	λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας
[13, 3]	εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς	τε	μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους. Ἢ
[13, 14]	εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς	τε	μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους· ἢ
[13, 15]	τοῦ πάντων αἰτίου γεγονέναι· ταύτη	τε	μὴ θεοὺς εἶναι μηδὲ κυρίως
[13, 10]	ἐπὶ τούτῳ μέντοι ἐφ´ ᾧ	τε	μηκέτι ἐν ταύτῃ τῇ ζητήσει
[13, 3]	ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας	τε	μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον καὶ
[13, 13]	ὁ πηλὸς ὁ Προμηθέως. Πάλιν	τε	ὁ αὐτός· Εἴ σε‘ ἔφη,
[13, 13]	ὥς φησιν ἡ Σίβυλλα. Ξενοκράτης	τε	ὁ Καλχηδόνιος τὸν μὲν ὕπατον
[13, 13]	τᾶς ἀειζώου ψυχᾶς μεδέων. Παρμενίδης	τε	ὁ μέγας, ὥς φησιν ἐν
[13, 13]	τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν Στρωματεῖ, Ζήνων	τε	ὁ Στωϊκὸς παρὰ Πλάτωνος λαβών,
[13, 15]	τε ἀγαθὰς τὴν φύσιν οὐδαμῶς	τε	οἵας τε τῆς οἰκείας ἐκστῆναι
[13, 19]	ἐκλέξας παραδώσει καθ´ ὅσον οἷόν	τε	ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ ἅτε οἰκίας
[13, 8]	ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς διαφθεῖραι· πράττεις	τε	ὅπερ ἂν δοῦλος ὁ φαυλότατος
[13, 13]	τε καὶ σῶμα ἔχει. Αὖθίς	τε	ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν μὲν οὖν
[13, 13]	(τὸ δὲ στερεὸν αἰσθητόν) γῆν	τε	ὁρατὴν καὶ φῶς βλεπόμενον. Ἆρ´
[13, 13]	δεκάτῳ τῶν Νόμων λέξις· Ἔπαινός	τε	ὅρκος τε περὶ παντὸς ἀπέστω.
[13, 13]	τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν· ὅ	τε	Ὀρφεύς· Ἓν κράτος, εἷς δαίμων
[13, 10]	ψυχὴν οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι Εἰδέναι	τε,	ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν
[13, 12]	ἐν ἓξ ἡμέραις ἐποίησε τόν	τε	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ
[13, 18]	καὶ σελήνης καὶ ἄστρων ὅλου	τε	οὐρανοῦ καὶ κόσμου δημιουργόν, τὸν
[13, 19]	πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν	τε	πάντα ὅσα πρὸς τὸν πόλεμόν
[13, 3]	ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν	τε.	Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ τοὺς τύπους
[13, 13]	δὲ καὶ θεῷ ἐοικὼς ἀγαθῷ	τε	παντὶ φίλος ὑπάρχει καὶ θεῷ.
[13, 0]	θεολόγων τε καὶ ποιητῶν ὅπως	τε	πάσας τὰς πατρίους περὶ τῶν
[13, 3]	ὁ θεὸς ὅτι καλόν ἐπί	τε	πᾶσι τὸν περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος
[13, 14]	Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν	τε	πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον
[13, 19]	καὶ διὰ σφενδόνης νόμους ἵππων	τε	πέρι ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα περὶ
[13, 13]	Νόμων λέξις· Ἔπαινός τε ὅρκος	τε	περὶ παντὸς ἀπέστω. Καὶ τὸ
[13, 13]	ἐσόρα κόσμοιο ἄνακτα ἀθάνατον. Αὖθίς	τε	περὶ τοῦ θεοῦ, ἀόρατον αὐτὸν
[13, 13]	ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Τῇ	τε	περὶ τοῦ ὀμόσαι ἀπαγορεύσει συνᾴδει
[13, 18]	Ἐπεὶ δ´ οὖν πάντες ὅσοι	τε	περιπολοῦσι φανερῶς καὶ ὅσοι φαίνονται,
[13, 13]	ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας ἥ	τε	ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα, ἀλλὰ καὶ
[13, 19]	ἐν τοῖς ὅπλοις μάχην ἕνα	τε	πρὸς ἕνα διαμαχομένους καὶ δύο
[13, 17]	γλυκεῖ τε πρὸς πικρὸν σκληρῷ	τε	πρὸς μαλακὸν καὶ πᾶσι τοῖς
[13, 19]	ἐστι μαθήματα τοὺς φοιτῶντας ὅσα	τε	πρὸς μουσικήν, οὐχ ὃν μὲν
[13, 17]	τε πρὸς τὸ μέλαν γλυκεῖ	τε	πρὸς πικρὸν σκληρῷ τε πρὸς
[13, 17]	βαρεῖ πρὸς τὸ κοῦφον λευκῷ	τε	πρὸς τὸ μέλαν γλυκεῖ τε
[13, 18]	σώματα δεθέντα ζῷα ἐγενήθη τό	τε	προσταχθὲν ἔμαθε. Καὶ ἐν τῷ
[13, 1]	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσι δι´ ὧν	τε	προστίθησι τὸ ὡς ἔφασαν. Παίζειν
[13, 9]	καὶ πατρίδα καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς	τέ	σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ ἐκεῖ
[13, 14]	οἳ θνητῆς διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις	τε	στοχασμοῖς καὶ εἰκασίαις, ὄναρ ὥσπερ,
[13, 13]	φιλόσοφοι ἐν ταῖς ἀρχαῖς, οἵ	τε	Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας,
[13, 20]	ὡς σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν	τε	συγκατακέωνται, οἷός τέ ἐστι μὴ
[13, 13]	ἐκεῖνο ἀπεικαστέον· Ἀλλά μοι ψεῦδός	τε	συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς
[13, 13]	καὶ ἀγάμεθα τὸν ἄνδρα τῆς	τε	συνέσεως καὶ τῆς ἄλλης τοῦ
[13, 13]	πάντα κακὰ παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ	τε	Σωκρατικὸς Ἀντισθένης παραφράζων τὴν προφητικὴν
[13, 13]	πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν	τε	τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν
[13, 11]	εὐχὰς παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν	τε	τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχάς, ὡς
[13, 16]	μέσῳ συνεκεράσατο οὐσίας εἶδος, τῆς	τε	ταὐτοῦ φύσεως αὖ πέρι καὶ
[13, 3]	ὁ Ζεὺς ἀγαθῶν τε κακῶν	τε	τέτυκται. Τὴν δὲ τῶν ὅρκων
[13, 15]	τὴν φύσιν οὐδαμῶς τε οἵας	τε	τῆς οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν
[13, 18]	τῶν ὅλων αἰτίου πεποιημένα μετέχειν	τε	τῆς σωματικῆς καὶ φθαρτῆς οὐσίας
[13, 13]	θεοῦ ἔργον εἶναι διαγράφοντος. Ἐπί	τε	τῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ χοὸς
[13, 9]	ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες σκευήν	τέ	τινα περιθέμενος ἢ διφθέραν λαβὼν
[13, 21]	κοινὸν σύλλογον μηδένα μιαίνων, ἐάν	τέ	τις ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι ταῦτα
[13, 3]	ἀεὶ δή που ἀποδοτέον, ἐάν	τέ	τις αὐτὸν ἐν ἔπεσι ποιῇ
[13, 15]	εἶναι καὶ τὴν ἀρετὴν αὐτό	τε	τὸ ἀθάνατον οὔτε τῷ ἐπὶ
[13, 13]	φησί, θεὸς οὗτός ἐστιν. Ἔν	τε	τοῖς Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος·
[13, 15]	ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ οὐκέτι	τε	τὸν θεὸν πάντων εἶναι ποιητὴν
[13, 13]	ὑπὸ θεῶν ἀρίστου βίου πρός	τε	τὸν παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα
[13, 20]	ἧττον δὲ ἐκείνων, ἀλλήλοιν διά	τε	τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω
[13, 13]	ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις εἴκελοι. Κλεάνθους	τε	τοῦ Στωϊκοῦ ἔν τινι ποιήματι
[13, 3]	εἶναι μίσους; ἆρ´ οὐ πρός	τε	τοὺς πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων
[13, 3]	γε ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ οἷόν	τε	τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες θεοί τε
[13, 13]	χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας	τε	τούτοις καὶ κακὰς πανηγύρεις στέφοντες,
[13, 14]	πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι	τε	τούτων ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ δὴ
[13, 1]	ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι	τε	τούτων ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ τούτων
[13, 13]	αἰθέρος ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου γαίης	τε	τύραννε, ὃς βρονταῖς σείεις βριαρὸν
[13, 15]	θεῷ τὸ ἀγαθὸν ἐφέλκεται τό	τε	τῷ καλῷ ἐναντίον ἔστιν ὅτε
[13, 13]	Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ θεόν. Ἔν	τε	τῷ Πειρίθῳ δράματι ὁ αὐτὸς
[13, 10]	Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά	τε	τῶν ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν
[13, 4]	αὑτοῖς τὰ ἐναντία λέγουσι περί	τε	τῶν θεῶν καὶ περὶ ἐμοῦ.
[13, 21]	ὁ θεός, φησίν, ἀναιρῇ περί	τε	τῶν κτημάτων καὶ τοῦ κινήσαντος,
[13, 14]	τῆς τῶν μελλόντων προρρήσεως διά	τε	τῶν συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων,
[13, 13]	Πίνδαρον, τὰ γᾶς ὑπένερθεν οὐρανοῦ	τε	ὕπερ ἀστρονομῶν καὶ πᾶσαν πάντη
[13, 13]	Στωϊκοὶ τίθενται τὸν κόσμον. Τόν	τε	ὑπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας θρυλούμενον
[13, 4]	ἄλλα τοιαῦτα πολλά, οἷα λέγεταί	τε	ὑπὸ τῶν ποιητῶν καὶ ὑπὸ
[13, 3]	οἷός τε κρίνειν ὅ τι	τε	ὑπόνοια καὶ ὅ τι μή,
[13, 13]	ἔτευξε καὶ γαῖαν μακρὴν πόντου	τε	χαροπὸν οἶδμα καὶ ἀνέμων βίας.
[13, 13]	ἐγκαταμέμικται, τὸ ἅγιον πνεῦμα. Τόν	τε	Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων κατὰ λέξιν
[13, 10]	περ ἂν ἐμπνέω καὶ οἷός	τε	ὦ, οὐ μὴ παύσωμαι φιλοσοφῶν
[13, 16]	οὗτοι αὐτοὶ μὲν οὐκέτι ὀνίνανται,	ἅτε	ἀνίατοι ὄντες, ἄλλοι δὲ ὀνίνανται
[13, 19]	γυναιξὶ τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις,	ἅτε	δὴ τοῦ γελοίου σοφίας δρέπων
[13, 19]	οἷόν τε ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ	ἅτε	οἰκίας τε καὶ ξυσσίτια κοινὰ
[13, 20]	χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ,	ἅτε	οὐ πάσῃ δεδογμένα τῇ διανοίᾳ
[13, 13]	δὲ ὁ μὲν Βοιώτιος Πίνδαρος,	ἅτε	Πυθαγόρειος ὤν, ἓν ἀνδρῶν, ἓν
[13, 13]	πορεύεσθε καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ	φυλάξατε.	Ἀκόλουθοι δ´, οἶμαι, καὶ θεραπευταὶ
[13, 13]	Οἴει σὺ τοὺς θανόντας, ὦ	Νικήρατε,	τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας ἐν βίῳ
[13, 13]	ὅταν σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη.	Ὁρᾶτε	ὅσοι δοκεῖτε οὐκ εἶναι θεόν.
[13, 13]	γαῖα γένοισθε, καθάπερ Ἡσαΐας καὶ	καταπατήσατε	αὐτοὺς‘ λέγων ὡς πηλόν. Καλλίμαχος
[13, 13]	ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ	ἐλπίσατε	ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ πως γράφει·
[13, 13]	Μένανδρος παραφράζων τὴν γραφὴν ἐκείνην·	Θύσατε	θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ
[13, 13]	ὡμοιώσατε κύριον; ἢ τίνι ὁμοιώματι	ὡμοιώσατε	αὐτόν, φησὶν ἡ γραφή, μὴ
[13, 13]	ὅλως τῷ σώματι δεδήλωκε. Τίνι	ὡμοιώσατε	κύριον; ἢ τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε
[13, 13]	προφητικὴν ἐκείνην γραφήν· Τίνι με	ὡμοιώσατε;	λέγει κύριος‘ Θεὸν οὐδενὶ ἐοικέναι
[13, 13]	αὐτὸς σωτὴρ παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε, οἷον	μελετᾶτε	ζῆν καὶ χωρίζειν τὴν ψυχὴν
[13, 13]	πως γράφει· Μηδὲ βελόνης, ὦ	φίλτατε,	ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας ποτέ. Ὁ γὰρ
[13, 13]	ἐθεμελίωσαν‘ καὶ τὴν διὰ Μωσέως·	Ἴδετε	ἴδετε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ
[13, 13]	καὶ τὴν διὰ Μωσέως· Ἴδετε	ἴδετε	ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ
[13, 10]	οὐδ´ εἴ με νῦν ὑμεῖς	ἀφίετε,	Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη ἢ
[13, 13]	ὀλίγα ἐπαγαγόντος· Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε,	ἀφέλετε	τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν
[13, 21]	πρῶτον μὲν τῶν νομίμων εἰργέσθω,	μήτε	ἀγορὰν μήτε ἱερὰ μήτε λιμένας
[13, 10]	κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον μήτε θάνατον	μήτε	ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ αἰσχροῦ.
[13, 9]	πλείονος ποιοῦ μήτε τὸ ζῆν	μήτε	ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ δικαίου,
[13, 21]	ἀγορὰν μήτε ἱερὰ μήτε λιμένας	μήτε	ἄλλον κοινὸν σύλλογον μηδένα μιαίνων,
[13, 3]	μήτε πρεσβύτερον, μήτ´ ἐν μέτρῳ	μήτε	ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε
[13, 3]	καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς	μήτε	αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν
[13, 19]	τοὺς παῖδας αὖ κοινοὺς καὶ	μήτε	γονέα ἔκγονον εἰδέναι τὸν αὑτοῦ
[13, 10]	δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον	μήτε	θάνατον μήτε ἄλλο μηδὲν πρὸ
[13, 21]	τῶν νομίμων εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν	μήτε	ἱερὰ μήτε λιμένας μήτε ἄλλον
[13, 21]	εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν μήτε ἱερὰ	μήτε	λιμένας μήτε ἄλλον κοινὸν σύλλογον
[13, 3]	μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν,	μήτε	νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ´ ἐν
[13, 19]	γονέα ἔκγονον εἰδέναι τὸν αὑτοῦ	μήτε	παῖδα γονέα. Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει·
[13, 9]	πειθόμενος ἡμῖν τοῖς σοῖς τροφεῦσι	μήτε	παῖδας περὶ πλείονος ποιοῦ μήτε
[13, 3]	μήτε τινὰ ἀκούειν, μήτε νεώτερον	μήτε	πρεσβύτερον, μήτ´ ἐν μέτρῳ μήτε
[13, 3]	μήτε τὸν πατέρα γινώσκειν θεὸν	μήτε	τὴν οἰκείαν τῆς νοερᾶς φύσεως
[13, 15]	εἰσὶ μετέχειν μοίρας; ἀλλ´ εἰ	μήτε	τῆς τῶν κρειττόνων ἀπορροίας μηδ´
[13, 3]	ἑαυτοῦ πόλει, εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι,	μήτε	τινὰ ἀκούειν, μήτε νεώτερον μήτε
[13, 3]	ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ	μήτε	τινὰ λέγειν ταῦτα ἐν τῇ
[13, 9]	μήτε παῖδας περὶ πλείονος ποιοῦ	μήτε	τὸ ζῆν μήτε ἄλλο μηδὲν
[13, 3]	καὶ μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς	μήτε	τὸν πατέρα γινώσκειν θεὸν μήτε
[13, 13]	κύριον ἐπομνύντας, ὃν ἐὰν ὀρθῶς	φιλοσοφῆτε,	εἴσεσθε. Ἥ τε ἐν Τιμαίῳ
[13, 13]	μὲν περὶ ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν	εἴτε	ἀρχὰς εἴτε ὅπη δοκεῖ τούτων
[13, 13]	ἐχέτω· τὴν μὲν περὶ ἁπάντων	εἴτε	ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς εἴτε ὅπη
[13, 7]	οἱ πολλοὶ εἴτε μὴ καὶ	εἴτε	δεῖ ἡμᾶς ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα
[13, 10]	ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον. καὶ	εἴτε	δὴ μηδεμία αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´
[13, 7]	ἡμᾶς ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν	εἴτε	καὶ πραότερα, ὅμως τό γε
[13, 13]	εἴτε τὸν Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον	εἴτε	καὶ τὸν υἱὸν τὸν αὐτοῦ,
[13, 7]	ἡμῖν, εἴτε φασὶν οἱ πολλοὶ	εἴτε	μὴ καὶ εἴτε δεῖ ἡμᾶς
[13, 6]	χρὴ ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα πρακτέον	εἴτε	μή, ὡς ἐγὼ οὐ μόνον
[13, 13]	ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς	εἴτε	ὅπη δοκεῖ τούτων πέρι, τὸ
[13, 6]	χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἡμᾶς,	εἴτε	ταῦτα πρακτέον εἴτε μή, ὡς
[13, 13]	τινί φησι τὸ γένος Χαλδαίῳ,	εἴτε	τὸν Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον εἴτε
[13, 7]	ἔχει ὥσπερ τότε ἐλέγετο ἡμῖν,	εἴτε	φασὶν οἱ πολλοὶ εἴτε μὴ
[13, 7]	ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες καὶ τὸ	Εὐλογεῖτε	τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ
[13, 13]	ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι	δοκεῖτε	οὐκ εἶναι θεόν. Ἔστιν γάρ,
[13, 13]	Αὐτίκα ὁ αὐτὸς σωτὴρ παρεγγυᾷ·	Γρηγορεῖτε,	οἷον μελετᾶτε ζῆν καὶ χωρίζειν
[13, 6]	παρὰ μόνου τοῦ ἑνὸς οὐ	ζητεῖτε.	Διὸ καὶ ἡμεῖς ἐν τοῖς
[13, 6]	φησί· Δόξαν τὴν παρὰ ἀνθρώπων	ζητεῖτε	καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ
[13, 13]	Μοῖραι πείθονται, ἀμείλικτοί περ ἐοῦσαι·	ἄφθιτε,	μητροπάτωρ, οὗ θυμῷ πάντα δονεῖται,
[13, 10]	με, ὅπερ εἶπον, ἐπὶ τούτοις	ἀφίοιτε,	εἴποιμι ἂν ὑμῖν ὅτι ἐγὼ
[13, 10]	διαφθαρήσονται— εἴ μοι πρὸς ταῦτα	εἴποιτε·	ὦ Σώκρατες, νῦν μὲν Ἀνύτῳ
[13, 3]	δοκεῖ ἄν τίς σοι, ὦ	Ἀδείμαντε,	ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν
[13, 3]	χαλεποί. Καὶ οὐ λεκτοί, ὦ	Ἀδείμαντε,	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ
[13, 3]	φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον· ὦ	Ἀδείμαντε,	οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ ἐγώ τε
[13, 18]	χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ	πέντε	ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά,
[13, 20]	ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω	λαβόντε	τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντες εἰς
[13, 14]	πρῶτον ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους, φίλους	λήθοντε	τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός τε καὶ
[13, 12]	ἐγείρει μιμνήσκων βιότοιο· λέγει δ´	ὅτε	βῶλος ἀρίστη βουσί τε καὶ
[13, 12]	τε καὶ μακέλῃσι, λέγει δ´	ὅτε	δεξιαὶ ὧραι καὶ φυτὰ γυρῶσαι
[13, 18]	καὶ κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων οἷς	ὅτε	ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ Πλάτων.
[13, 15]	τε τῷ καλῷ ἐναντίον ἔστιν	ὅτε	καὶ δέξοιτ´ ἂν ὀλιγωρίᾳ τῆς
[13, 10]	εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ	ὅτε	μέν με οἱ ἄρχοντες ἔταττον,
[13, 14]	ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς οὐδὲ	ὅτε	πρῶτον ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους, φίλους
[13, 3]	τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ	ὅτε	τὰ σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις κακὰ
[13, 13]	ἄρα δαίμονές εἰσιν ἐπ´ ἀνδράσιν	ἄλλοτε	ἄλλοι, οἱ μὲν ἐπερχομένου κακὸν
[13, 14]	παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενον,	ἄλλοτε	δ´ αὖτε ὕπτιον καὶ τὰ
[13, 3]	γε κακῷ ὅ γε κύρεται,	ἄλλοτε	δ´ ἐσθλῷ. δ´ ἂν μή,
[13, 3]	καὶ οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι	ἄλλοτε	ἐν ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ μὲν
[13, 3]	μίξας ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων δῷ,	ἄλλοτε	μέν γε κακῷ ὅ γε
[13, 16]	ἀφικνεῖται καὶ ἐκ θηρίου, ὅς	ποτε	ἄνθρωπος ἦν, πάλιν εἰς ἄνθρωπον.
[13, 13]	χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς	ποτε	βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας· εἶτα
[13, 13]	ἄπλατος ὁρμῇ, ποτὲ δ´ ὕδωρ,	ποτὲ	γνόφος καὶ θηρσὶν αὐτὸς γίνεται
[13, 13]	ὡς πῦρ φαίνεται, ἄπλατος ὁρμῇ,	ποτὲ	δ´ ὕδωρ, ποτὲ γνόφος καὶ
[13, 12]	κεν ἴδῃς αὐτόν· πρὶν δή	ποτε	δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν, τέκνον ἐμόν,
[13, 13]	πάντων ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς ἐσομένης	ποτὲ	εἰς τὴν τοῦ πυρὸς οὐσίαν
[13, 16]	εἰς τὸν Τάρταρον, ὅθεν οὔ	ποτε	ἐκβαίνουσι. Καὶ τὰ μὲν περὶ
[13, 20]	θεμιτὸν εἶναι λύσαντας εἰς ἔχθραν	ποτὲ	ἐλθεῖν. Ἐν δὲ τῇ τελευτῇ
[13, 15]	αὕτη· λογικὰ δ´ οὐκ ἄν	ποτε	ἐξ ἀλόγου τεχθείη, λογικοὶ δὲ
[13, 21]	μὴ κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω	ποτέ.	Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ
[13, 3]	τὸ ἐν τοῖς λόγοις ψεῦδος	πότε	καὶ ἐν τῷ χρήσιμον, ὥστε
[13, 21]	τοιάδε νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ αὖθίς	ποτε	κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς ὀργῇ
[13, 18]	Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ καὶ σεμνύνων	ποτὲ	λέγω θεόν, ὦ Μέγιλλε καὶ
[13, 16]	αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς	ποτε	μὲν αὐτῆς τὴν οὐσίαν σύνθετον
[13, 13]	καθεστάναι. Οὐκ οἶσθά γ´ αὐτόν.	Ποτὲ	μὲν ὡς πῦρ φαίνεται, ἄπλατος
[13, 13]	βελόνης, ὦ φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας	ποτέ.	Ὁ γὰρ θεὸς δικαίοις ἔργοις
[13, 16]	μὲν γὰρ ἔφη ψυχὴν τήν	ποτε	Ὀρφέως γενομένην κύκνου βίον αἱρουμένην,
[13, 13]	γράφει· Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ	ποτε	πτηνὸν καὶ τοὐν θαλάσσῃ καὶ
[13, 13]	ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ οὐκ ἄν	ποτε	σωθείη φιλία. Καὶ ὁ Ἀθηναῖος
[13, 3]	ὡς αὐτὸς ὁ Πλάτων δεῖν	ποτέ	φησιν ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν
[13, 21]	τούτοις δὲ συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς	μηδέποτε	γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς
[13, 7]	καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς	οὐδέποτε	ὀρθῶς ἔχοντος οὔτε τοῦ ἀδικεῖν
[13, 10]	εἰ καὶ ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει,	οὐδέποτε	φοβήσομαι οὐδὲ φεύξομαι· ὥστε οὐδ´
[13, 10]	ἂν εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι,	ὁπότε	ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ Αἴαντι τῷ
[13, 14]	καὶ ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι τούτων,	ὁπότε	ταῦτα αὐτὰ ἀνῄρει λέγων· Ὅπερ,
[13, 3]	πως μέλλοιμεν πείσειν, ὡς οὐδεὶς	πώποτε	πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ´
[13, 3]	ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν,	τότε	ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον
[13, 3]	ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν,	τότε	ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον
[13, 16]	ὧδε περὶ ψυχῆς οὐσίας διείληφε,	τοτὲ	δὲ ἄλλο τι χεῖρον περιτίθησιν
[13, 3]	αὑτοῦ εἶδος εἰς πολλὰς μορφάς,	τοτὲ	δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα
[13, 20]	καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις,	τότε	δὴ ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου
[13, 7]	παντὸς μᾶλλον οὕτως ἔχει ὥσπερ	τότε	ἐλέγετο ἡμῖν, εἴτε φασὶν οἱ
[13, 3]	φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις,	τοτὲ	μὲν αὐτὸν γιγνόμενον καὶ ἀλλάττοντα
[13, 8]	ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ δὲ	τότε	μὲν ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ ἀγανακτῶν
[13, 16]	οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ	τοτὲ	μὲν ὧδε περὶ ψυχῆς οὐσίας
[13, 6]	ἅπαξ κρίσει ἑλομένους προσήκει καὶ	τότε	ὁμοίως ὥσπερ οὖν καὶ πρότερον
[13, 14]	τὴν βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς πολίτας	τότε	πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ τὸν
[13, 6]	τῶν δοξῶν, πότερον καλῶς ἐλέγετο	ἑκάστοτε	ἢ οὔ, ὅτι ταῖς μὲν
[13, 8]	προῃροῦ οὔτε Κρήτην, ἃς δὴ	ἑκάστοτε	φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν
[13, 6]	αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ, ὡς ἐγᾦμαι,	ἑκάστοτε	ὧδε ὑπὸ τῶν οἰομένων τι
[13, 13]	οὕτως αἰδεῖται Ἐπίκουρος. Φησὶ γοῦν·	Τίπτε	με, Πηλέος υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι
[13, 13]	καὶ Πλάτων καλῶν ὧδέ πως·	Ἐστὲ	μὲν γὰρ πάντες οἱ ἐν
[13, 13]	μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ γένους κρίνει,	Ἐστὲ	μὲν δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘ λέγων·
[13, 18]	ἐπείπερ γεγένησθε, ἀθάνατοι μὲν οὐκ	ἐστὲ	οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν· οὔτι
[13, 13]	ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ,	μέγιστε	θεῶν πάντων, κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ,
[13, 3]	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	ἄριστε,	λεγέτω ἡμῖν τῶν ποιητῶν ὡς
[13, 6]	Πολύ γε. Οὐκ ἄρα, ὦ	βέλτιστε,	πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον τί
[13, 10]	παρὰ τὸ αἰσχρόν τι ὑπομεῖναι	ὥστε,	ἐπειδὴ εἶπεν ἡ μήτηρ αὐτῷ
[13, 13]	ἐγὼ πατὴρ δημιουργός τε ἔργων.	Ὥστε	καὶ ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ τὸν
[13, 3]	πότε καὶ ἐν τῷ χρήσιμον,	ὥστε	μὴ ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ´
[13, 14]	οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν,	ὥστε	μηδ´ εἰς τὸ δωμάτιον ἐθέλειν
[13, 10]	νύκτα ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν	ὥστε	μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς
[13, 20]	δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος,	ὥστε	οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς
[13, 10]	τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι οὐδὲ φεύξομαι·	ὥστε	οὐδ´ εἴ με νῦν ὑμεῖς
[13, 6]	εἷς, καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια.	Ὥστε	πρῶτον μὲν ταύτη οὐκ ὀρθῶς
[13, 14]	ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενον, ἄλλοτε δ´	αὖτε	ὕπτιον καὶ τὰ τούτοις ἑπόμενα.
[13, 7]	τό γε ἀδικεῖν οὔτε καλὸν	οὔτε	ἀγαθόν, ὡς πολλάκις ἡμῖν καὶ
[13, 13]	καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν	οὔτε	ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν καὶ
[13, 8]	ἃς δὴ ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι,	οὔτε	ἄλλην οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων πόλεων
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ὁμήρου	οὔτε	ἄλλου ποιητοῦ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν
[13, 3]	λόγῳ καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται	οὔτε	ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ φαντασίας
[13, 3]	καὶ λόγῳ, οὔτε αὐτὸς μεθίστατο	οὔτε	ἄλλους ἐξηπάτα οὔτε κατὰ φαντασίας
[13, 3]	πόλιν, οὔτ´ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας	οὔτε	ἄνευ ὑπονοιῶν. Ὁ γὰρ νέος
[13, 13]	αὐτὸν πάντων οὔτε τις θεῶν	οὔτε	ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν αἰεὶ
[13, 7]	ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει. Καλῶς λέγεις.	Οὔτε	ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε κακῶς
[13, 3]	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ	οὔτε	αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ
[13, 3]	ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ,	οὔτε	αὐτὸς μεθίστατο οὔτε ἄλλους ἐξηπάτα
[13, 3]	τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ μάχονται	(οὔτε	γὰρ ἀληθῆ) εἴ γε δεῖ
[13, 9]	πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς ἐκεῖ ἄρχουσιν·	οὔτε	γὰρ ἐνθάδε σοι φαίνεται ταῦτα
[13, 19]	τοῦτον τὸν λόγον οὔτε ἱππικῆς	οὔτε	γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι μὲν πρέπον
[13, 13]	ὧδέ πως ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´	οὔτε	δαιτὸς οὔτε χέρνιβος θιγὼν πρὸς
[13, 13]	φιλοσοφίᾳ λέγοι; οὗτοι δέ που	οὔτε	εἰς ἀγορὰν ἴσασι τὴν ὁδὸν
[13, 9]	οὐδὲ ἄλλῳ τῶν σῶν οὐδενί,	οὔτε	ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ
[13, 8]	τῆς φυγῆς θάνατον· νῦν δὲ	οὔτε	ἐκείνους τοὺς λόγους αἰσχύνῃ οὔτε
[13, 8]	οὔτε ἐκείνους τοὺς λόγους αἰσχύνῃ	οὔτε	ἡμῶν τῶν νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν
[13, 19]	εἴποιμ´ ἂν τοῦτον τὸν λόγον	οὔτε	ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι
[13, 7]	λέγεις. Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ	οὔτε	κακῶς ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´
[13, 7]	ἢ οὐδαμῶς τό γε ἀδικεῖν	οὔτε	καλὸν οὔτε ἀγαθόν, ὡς πολλάκις
[13, 3]	ἄλλους ἐξηπάτα οὔτε κατὰ φαντασίας	οὔτε	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων
[13, 3]	ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ φαντασίας	οὔτε	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων
[13, 3]	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους	οὔτε	κατὰ σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´
[13, 3]	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους	οὔτε	κατὰ σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´
[13, 3]	αὐτὸς μεθίστατο οὔτε ἄλλους ἐξηπάτα	οὔτε	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους
[13, 3]	αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ	οὔτε	κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους
[13, 8]	Σὺ δὲ οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ	οὔτε	Κρήτην, ἃς δὴ ἑκάστοτε φῂς
[13, 8]	αἱ ὁμολογίαι εἶναι. Σὺ δὲ	οὔτε	Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε Κρήτην, ἃς
[13, 13]	δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ τῶν γεωργούντων	οὔτε	νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ τῶν πολιτικῶν
[13, 3]	ὅσια ἂν λεγόμενα, εἰ λέγοιτο,	οὔτε	ξύμφορα ἡμῖν οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ
[13, 3]	εἰ λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα ἡμῖν	οὔτε	ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός σοι
[13, 16]	ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι	οὔτε	ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ
[13, 3]	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ἀποδεκτέον	οὔτε	Ὁμήρου οὔτε ἄλλου ποιητοῦ ταύτην
[13, 13]	εἰς ἀγορὰν ἴσασι τὴν ὁδὸν	οὔτε	ὅπου δικαστήριον ἢ βουλευτήριον ἤ
[13, 13]	νόμους δὲ καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα	οὔτε	ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ
[13, 3]	μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς	οὔτε	ὅσια ἂν λεγόμενα, εἰ λέγοιτο,
[13, 13]	θεῖον οὔτε ποσὶν οὔτε χερσὶν	οὔτε	ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως τῷ σώματι
[13, 13]	θνητῷ οὐδὲ καταληπτὸν τὸ θεῖον	οὔτε	ποσὶν οὔτε χερσὶν οὔτε ὀφθαλμοῖς
[13, 16]	ἔτι τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς	οὔτε	ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος
[13, 13]	οὕτως· Κόσμον τὸν αὐτὸν πάντων	οὔτε	τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν,
[13, 13]	φίλον ᾖ, τὰ δὲ ἄμετρα	οὔτε	τοῖς ἀμέτροις οὔτε τοῖς ἐμμέτροις·
[13, 13]	δὲ ἄμετρα οὔτε τοῖς ἀμέτροις	οὔτε	τοῖς ἐμμέτροις· ὁ δὲ θεὸς
[13, 7]	βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε ὀρθῶς ἔχοντος	οὔτε	τοῦ ἀδικεῖν οὔτε τοῦ ἀνταδικεῖν
[13, 7]	ὀρθῶς ἔχοντος οὔτε τοῦ ἀδικεῖν	οὔτε	τοῦ ἀνταδικεῖν οὔτε τοῦ κακῶς
[13, 7]	τοῦ ἀδικεῖν οὔτε τοῦ ἀνταδικεῖν	οὔτε	τοῦ κακῶς πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα
[13, 15]	τῷ ἐπὶ πάντων θεῷ ὁμοίως	οὔτε	τῷ δι´ οὗ τὰ πάντα
[13, 15]	ἀρετὴν αὐτό τε τὸ ἀθάνατον	οὔτε	τῷ ἐπὶ πάντων θεῷ ὁμοίως
[13, 13]	δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ	οὔτε	φέρειν δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι
[13, 13]	ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´ οὔτε δαιτὸς	οὔτε	χέρνιβος θιγὼν πρὸς λέκτρον ᾔει
[13, 13]	καταληπτὸν τὸ θεῖον οὔτε ποσὶν	οὔτε	χερσὶν οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως
[13, 13]	δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ	προσέδρευε,	ἰθύνων κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ
[13, 12]	δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ	προσέδρευε,	ἰθύνων κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ
[13, 13]	Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό τε καὶ	ἱκέτευε	τὸν Δία περὶ τῆς Ἀττικῆς.
[13, 13]	καὶ τὴν ἡμέραν. Θεῷ δὲ	θῦε	διὰ τέλους δίκαιος ὢν καὶ
[13, 7]	τοῖς πρόσθεν, τὸ μετὰ τοῦτο	ἄκουε.	Ἀλλ´ ἐμμένω τε καὶ συνδοκεῖ
[13, 13]	ἐρωτᾷς {μ{ ε} οἷόν ἐστ´;	ἄκουε	δή· τεταγμένον, δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές,
[13, 16]	δὲ τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος	ἄκουε·	Ἰδεῖν μὲν γὰρ ἔφη ψυχὴν
[13, 13]	περὶ τοῦ θεοῦ ταῦτα γεγραφότος	ἄκουε·	Τἀγαθὸν ἐρωτᾷς {μ{ ε} οἷόν
[13, 12]	τιθέντος πᾶσιν ὁμοῦ· σὺ δ´	ἄκουε,	φαεσφόρου ἔκγονε Μήνης Μουσαῖ´. Ἐξενέπω
[13, 13]	ἐκεῖθεν ἡ δόξα ἡ ἀληθινή·	Ἄκουε	(φησίν) Ἰσραήλ, κύριος ὁ θεός
[13, 16]	μὲν ὧδε περὶ ψυχῆς οὐσίας	διείληφε,	τοτὲ δὲ ἄλλο τι χεῖρον
[13, 1]	Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ	ΑΠΗΛΕΓΧΕ	ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ.
[13, 13]	γοῦν ὁ Ζωρόαστρις γράφει· Τάδε	συνέγραψε	Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ γένος Πάμφυλος,
[13, 18]	ἔτι ἔξωθεν τὸ σῶμα αὐτῇ	περιεκάλυψε,	καὶ κύκλῳ δὴ κύκλον στρεφόμενον