Livre, Chap.
[13, 13]	ἄστροιο πορείης καὶ σφαίρης {κίνημ{	α}	ἀμφὶ χθόνα ὡς περιτέλλει, κυκλοτερές
[13, 13]	λάθρᾳ δοκῶ φωτὸς κακούργου {σχήματ{	α}	ἐκμιμούμενον σοὶ τήνδ´ ἐς εὐνὴν
[13, 13]	οὐρανοῦ κράτος, σὺ δ´ {ἔργ{	α}	ἐπ´ ἀνθρώπους ὁρᾷς λεωργά {τε}
[13, 13]	τὸν ἐξ ἁπάσης τῆς οὐσίας	{α}	ἰδίως ποιὸν κόσμον ᾔδει, φανερὸν
[13, 1]	τὴν ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν διήλεγχεν·	~αʹ	ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
[13, 13]	βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ {δαίμον{	α}	οὐ νομιστέον εἶναι, βίον βλάπτοντα
[13, 13]	δὲ ἑδράνων ἔρημος, οὐ δ´	ἀ	ὴρ ἔτι πτερωτὰ φῦλα βλαστήσει
[13, 13]	ἀρχά, ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ ἇς	ἁ	ἀρχὰ ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ ἐκεῖθεν
[13, 13]	ἐν τῷ Περὶ φύσεως γράφει·	Ἁ	ἀρχὰ τῶν ὄντων, ἀρχὰ μὲν
[13, 3]	ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο,	ἅ	φησι δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ
[13, 14]	ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο,	ἅ	φησι δρᾶσαι αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ
[13, 7]	τοῦτο, μᾶλλον δ´ ἐρωτῶ, πότερον	ἃ	ἄν τις ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια
[13, 3]	καὶ ὅ τι μή, ἀλλ´	ἃ	ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν
[13, 13]	θειότητα παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα,	ἃ	ἄντικρυς οὗτος ἐν τῇ πρὸς
[13, 16]	πορευθέντες ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες	ἃ	δὴ αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ
[13, 19]	κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν·	ἃ	δὴ πάντως μιμεῖσθαι πρέπον ἂν
[13, 4]	λέγῃ, δυσχερῶς πως ἀποδέχομαι; δι´	ἃ	δή, ὡς ἔοικε, φήσει τίς
[13, 14]	καὶ ἀνθρώπων ὡς μόνος ἐγρηγορὼς	ἃ	ἐβουλεύσατο τούτων πάντων ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον
[13, 18]	εὖ λύειν ἐθέλειν κακοῦ. Δι´	ἃ	καὶ ἐπείπερ γεγένησθε, ἀθάνατοι μὲν
[13, 10]	ὧν οἶδα ὅτι κακά ἐστιν,	ἃ	μὴ οἶδα εἰ καὶ ἀγαθὰ
[13, 4]	ἔτι τούτων θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες,	ἃ	οἱ πολλοὶ οὐκ ἴσασι. Καὶ
[13, 10]	ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι	ἃ	οὐκ οἶδεν; ἐγὼ δ´, ὦ
[13, 10]	ὄντα· δοκεῖν γὰρ εἰδέναι ἐστὶν	ἃ	οὐκ οἶδεν. οἶδε μὲν γὰρ
[13, 13]	βλαστήσει πυρουμένη· κἄπειτα σώσει πάνθ´〉	ἃ	{πρόσθ{ εν} ἀπώλεσε. Τὰ ὅμοια
[13, 3]	ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον,	ἃ	πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα
[13, 4]	βούλῃ, περὶ τῶν θεῶν διηγήσομαι,	ἃ	σὺ ἀκούων εὖ οἶδ´ ὅτι
[13, 10]	ἂν ὑμῶν οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες	ἃ	Σωκράτης διδάσκει, πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται—
[13, 16]	συνᾴδειν τοῖς περὶ ἀμοιβῆς σωμάτων,	ἃ	τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι φάσκουσι,
[13, 13]	Ἡρακλέος ἆθλα λέγεσθαι δώδεκα, μεθ´	ἃ	τῆς ἀπαλλαγῆς παντὸς τοῦ κόσμου
[13, 12]	αὐτὸς περινίσσεται, οὐδέ τις αὐτὸν	εἰσοράᾳ	ψυχὴν θνητῶν, νῷ δ´ εἰσοράαται.
[13, 21]	ἅπτηταί του τῶν τοιούτων, κατὰ	ῥᾶγα	βοτρύων καὶ σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους
[13, 13]	θαλάσσης καὶ ὀρέων ὕψος {ἐπὶ}	μέγα,	ἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὄμμα δεσπότου·
[13, 13]	καὶ ὕστατον ἱλάσκονται. Χαῖρε, πάτερ,	μέγα	θαῦμα, μέγ´ ἀνθρώποισιν ὄνειαρ. Καὶ
[13, 3]	θυσαμένους οὐ χοῖρον, ἀλλά τι	μέγα	καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως ὡς
[13, 14]	προσηγορίαν καταισχύνοντα καὶ μετὰ τὸ	μέγα	τῆς μεγαλοφωνίας ὕψος, δι´ ἧς
[13, 13]	μετάρσια φλέξει μανεῖσα· καὶ μετ´	ὀλίγα	αὖθις ἐπιφέρει· Ἐπὰν δὲ ἐκλίπῃ
[13, 13]	ταύρων οὐ βούλομαι‘ καὶ μετ´	ὀλίγα	ἐπαγαγόντος· Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε
[13, 3]	τῶν τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ	ἔργα	ἐατέον αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ
[13, 10]	ἄδικα πράττει καὶ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ	ἔργα	ἢ κακοῦ. φαῦλοι γὰρ ἂν
[13, 3]	αὐτόν. Τὰ δὲ δὴ Κρόνου	ἔργα	καὶ πάθη ὑπὸ τοῦ υἱέος
[13, 13]	λέοντες ἢ γράψαι χείρεσσι καὶ	ἔργα	τελεῖν ἅπερ ἄνδρες, ἵπποι μέν
[13, 13]	{ἔργ{ α} ἐπ´ ἀνθρώπους ὁρᾷς	λεωργά	{τε} καὶ ἀθέμιστα. Πάλιν ἡμῖν
[13, 13]	ἔγωγε ἐξακούω ἢ τὴν ἁγίαν	τριάδα	μηνύεσθαι. Τρίτον μὲν γὰρ εἶναι
[13, 13]	τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ τὴν	Ἑλλάδα	ἐστράτευον οἱ Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό
[13, 0]	λόγων ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ τὴν	Ἑλλάδα	φωνὴν περιέχουσα, ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ
[13, 13]	αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν	ἑβδομάδα	ἐκθειάζουσι. Τί δέ; οὐχὶ παραπλήσια
[13, 13]	τετυγμένα σημαίνοιεν ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´	ἔμπεδα	πάντα φύηται· καί μιν ἀεὶ
[13, 14]	ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα, θεᾶς	παῖδα,	ἄλλοτ´ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενον, ἄλλοτε
[13, 21]	Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις τὸν	παῖδα	αὐτοῦ ἢ τὴν παιδίσκην αὐτοῦ
[13, 19]	ἔκγονον εἰδέναι τὸν αὑτοῦ μήτε	παῖδα	γονέα. Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς
[13, 19]	τὸ λεγόμενον πάντα ἄνδρα καὶ	παῖδα	κατὰ τὸ δυνατόν, ὡς τῆς
[13, 3]	αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν	παῖδα	τὸν ἐμόν. Ὅταν τις τοιαῦτα
[13, 7]	ὅπως μὴ παρὰ δόξαν ὁμολογῇς.	Οἶδα	γὰρ ὅτι ὀλίγοις τισὶ ταῦτα
[13, 13]	τὰ πάντα χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον.	Οἶδα	ἐγὼ καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ
[13, 10]	ὅτι κακά ἐστιν, ἃ μὴ	οἶδα	εἰ καὶ ἀγαθὰ ὄντα τυγχάνει,
[13, 3]	ἢ ἔργῳ φαντάσματα προτείνων; Οὐκ	οἶδα,	ἦ δ´ ὅς. Οὐκ οἶσθα,
[13, 10]	πρὸ οὖν τῶν κακῶν ὧν	οἶδα	ὅτι κακά ἐστιν, ἃ μὴ
[13, 10]	ὅτι κακὸν καὶ αἰσχρόν ἐστιν	οἶδα.	πρὸ οὖν τῶν κακῶν ὧν
[13, 9]	τε καὶ τοὺς φίλους καὶ	πατρίδα	καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ σοι
[13, 0]	οὖν Μωσέως καὶ Πλάτωνος τὰ	συνῳδὰ	πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ
[13, 13]	οὐκ ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{ ὲ}	ἐᾷ	τὸν ἴδιον ὑψῶσαι βίον, τὴν
[13, 12]	καὶ πόλεμος καὶ λοιμὸς ἰδ´	ἄλγεα	δακρυόεντα· οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος.
[13, 3]	εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ που	ἐνδεᾶ	γε φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους
[13, 14]	μόνης ἀληθοῦς καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας.	Θέα	δὴ καὶ ἄλλο. ~ιεʹ ΟΤΙ
[13, 14]	σμικρὸν ἄνωθεν τὸν λόγον καὶ	θέα,	οἷά σοι ὁ πάνσοφος μετὰ
[13, 19]	Ὁ δέ γε θαυμαστὸς φιλόσοφος	θέα	ὡς καὶ εἰς τὸν γυμνικὸν
[13, 12]	ἔκγονε Μήνης Μουσαῖ´. Ἐξενέπω γὰρ	ἀληθέα·	μηδέ σε τὰ πρὶν ἐν
[13, 10]	ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν	βασιλέα	εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς
[13, 13]	ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ τὸν πάντων	βασιλέα	πάντα ἐστὶ κἀκείνου ἕνεκεν τὰ
[13, 18]	ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ πρὸς τὸν	παμβασιλέα	θεὸν ἀνάγοντα, αὐτὸν δὴ τὸν
[13, 13]	ἡ ψυχή. Παραπέμπομαι καὶ τὸν	Ἐμπεδοκλέα·	ὁ φυσικὸς οὗτος τῆς τῶν
[13, 14]	τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν	Ἀχιλλέα,	θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ πλευρὰς
[13, 19]	παῖδας αὖ κοινοὺς καὶ μήτε	γονέα	ἔκγονον εἰδέναι τὸν αὑτοῦ μήτε
[13, 19]	εἰδέναι τὸν αὑτοῦ μήτε παῖδα	γονέα.	Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς μὲν
[13, 14]	δὲ Φόρκυς Κρόνος τε καὶ	Ῥέα,	ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας
[13, 1]	δὲ Φόρκυς Κρόνος τε καὶ	Ῥέα,	ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας
[13, 14]	καὶ Τηθὺς Κρόνος τε καὶ	Ῥέα,	καὶ Ζεὺς μετὰ τούτους ἅπαντας
[13, 12]	ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ δέ κεν	ῥέα	πάντ´ ἐσορήσω, αἴ κεν ἴδῃς
[13, 19]	τῶν τοιούτων τὰ νῦν, ὅσα	βαρέα,	τὴν ἐν τοῖς ὅπλοις μάχην
[13, 13]	θάλασσαν, φησίν, Ἐν δὲ τὰ	τείρεα	πάντα, τά τ´ οὐρανὸς ἐστεφάνωται.
[13, 13]	τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν κατὰ	Μωσέα	Ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ´, ἐν
[13, 3]	ἐστὶ τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα μᾶλλον	λεκτέα	πρὸς τὰ παιδία εὐθὺς καὶ
[13, 13]	ἔχειν; τὰ θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι	βροτέᾳ	φρενὶ δύσκολον· θνατᾶς δ´ ἀπὸ
[13, 13]	καὶ πόλεμον κρυόεντα, κατὰ τὸν	Ὀρφέα.	Τοιαῦτα καὶ ὁ Πάριος Ἀρχίλοχος
[13, 13]	τὸν ἔπειτα χρόνον. Καὶ μετὰ	βραχέα	ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι ἡμᾶς,
[13, 10]	λέγων οἷάπερ εἴωθα. Καὶ μετὰ	βραχέα	ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ τῇδε,
[13, 3]	μὲν θεὸς δίκαιά τε καὶ	ἀγαθὰ	εἰργάζετο, Καὶ ὅτε τὰ σκυθρωπὰ
[13, 3]	μὲν θεὸς δίκαιά τε καὶ	ἀγαθὰ	εἰργάζετο, οἱ δὲ ὤναντο κολαζόμενοι.
[13, 10]	ἃ μὴ οἶδα εἰ καὶ	ἀγαθὰ	ὄντα τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι οὐδὲ
[13, 3]	ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τὰ	ἀγαθὰ	τῶν κακῶν ἡμῖν. Καὶ τῶν
[13, 13]	Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´ οἷς καὶ	ἀγάμεθα	τὸν ἄνδρα τῆς τε συνέσεως
[13, 11]	μὲν ταῦτα ἐκ τῶν Πλάτωνος	ἀνελεξάμεθα·	φιλόκαλος δέ τις ἄλλος καὶ
[13, 12]	Οὐκ ἀπεοικότως οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις	προενηνέγμεθα	ταῦτα. Πᾶσι γὰρ τοῖς φιλοσόφοις
[13, 13]	καὶ λιμένες, πάντη δὲ Διὸς	κεχρήμεθα	πάντες ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ καὶ
[13, 12]	καὶ λιμένες, πάντη δὲ θεοῦ	κεχρήμεθα	πάντες. Τοῦ γὰρ καὶ γένος
[13, 14]	ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ	ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια
[13, 13]	ὧν οὐκέθ´ ὁμοίως περὶ αὐτὸν	διακείμεθα,	τὴν δὲ νενομισμένην βάρβαρον τῆς
[13, 6]	ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν ἂν μετριώτατα	σκοποίμεθα	αὐτά; εἰ πρῶτον μὲν τοῦτον
[13, 18]	λεκτέον καὶ ὅσα μετὰ τούτων	αἰσθανόμεθα	γεγονότα, μετὰ δὲ τούτους καὶ
[13, 17]	Πλάτων τε καὶ οἱ ἄλλοι,	πειρασόμεθα	τῷ λόγῳ, τὰς ἐν ἡμῖν
[13, 3]	τε καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ	ἐπαινεσόμεθα·	οὐδὲ θεῶν ἔριν τε καὶ
[13, 3]	ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο οὐκ	ἐπαινεσόμεθα,	τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ
[13, 6]	μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ	λωβησόμεθα	ὃ τῷ μὲν δικαίῳ βέλτιον
[13, 14]	τε ἐπιλέγει· Πάλιν δὴ Ὁμήρου	δεησόμεθα	καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ
[13, 10]	Σώκρατες, νῦν μὲν Ἀνύτῳ οὐ	πεισόμεθα,	ἀλλ´ ἀφίεμέν σε, ἐπὶ τούτῳ
[13, 6]	αὐτός, καὶ ἐάσομεν χαίρειν ἢ	πεισόμεθα	αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ, ὡς ἐγᾦμαι,
[13, 11]	Πάνυ γε μάλιστα. Ἀλλ´ οὐ	πεισόμεθα	Ἡσιόδῳ, ἐπειδάν τινες τοῦ τοιούτου
[13, 11]	ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων ἀνθρώπων;	Πεισόμεθα	μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ
[13, 7]	ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι	ἀνεχόμεθα,	δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ἐν τοῖς παρ´
[13, 3]	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ,	ὀψόμεθα	καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ
[13, 14]	μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ, μύθοις	ὀψόμεθα	καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ
[13, 6]	δὲ δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ φαυλότερον	ἡγούμεθα	εἶναι τοῦ σώματος ἐκεῖνο, ὅ
[13, 13]	ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος· Ἐκ Διὸς	ἀρχώμεθα	εἰπών· τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν
[13, 7]	κοινωνεῖς καὶ συνδοκεῖ σοι καὶ	ἀρχώμεθα	ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε ὀρθῶς
[13, 16]	αἱροῦνται ὃν ἂν θέλῃ ἑκάστη.	Ἔνθα	δὴ καὶ εἰς θηρίου βίον
[13, 3]	καὶ ἐπὶ τῆς θείας γραφῆς,	ἔνθα	εἴρηται κακὰ ἀνθρώποις ἐπάγεσθαι ὑπὸ
[13, 2]	ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας,	ἔνθα	τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα
[13, 13]	Θνητοὶ δὲ πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι	ἱδρυσάμεσθα	πημάτων παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ
[13, 12]	αὐτῶν φησιν οὕτως· Ἐκ θεοῦ	ἀρχώμεσθα,	τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶσιν ἄρρητον·
[13, 8]	τεθνάναι σε, ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡς	ἔφησθα,	πρὸ τῆς φυγῆς θάνατον· νῦν
[13, 13]	ὅμοιον αὑτῷ σάρκινον καθεστάναι. Οὐκ	οἶσθά	γ´ αὐτόν. Ποτὲ μὲν ὡς
[13, 3]	οἶδα, ἦ δ´ ὅς. Οὐκ	οἶσθα,	ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι τό
[13, 3]	ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς, ἔφη, λέγεις;	Οἶσθά	που, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι
[13, 21]	μὴ μηνύων δὲ θανάτῳ ζημιούσθω.	Κἀνταῦθα	μὲν ἐζημίωται θανάτῳ οὐχ ὁ
[13, 19]	ἵππων τε πέρι ἀγῶνος, πάλιν	κἀνταῦθα	περὶ τῶν θηλειῶν ἐπάγει λέγων·
[13, 16]	καὶ πάλιν φάσκειν αὐτὰς τοὺς	ἐνταῦθα	βίους κατὰ γνώμην οἰκείαν αἱρεῖσθαι.
[13, 13]	ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ εἰς πρόσωπον.	Ἐνταῦθα	γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι λέγουσι,
[13, 13]	ε} ἄστρων ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει.	Ἐνταῦθα	γὰρ τὸν μὲν αὐτοφυῆ τὸν
[13, 13]	παντὶ φίλος ὑπάρχει καὶ θεῷ.	Ἐνταῦθα	γενόμενος κἀκείνου ἀνεμνήσθην· ἐπὶ τέλει
[13, 10]	ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους,	ἐνταῦθα	δὲ φοβηθεὶς θάνατον ἢ ἄλλ´
[13, 10]	εἶναι ἢ ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ,	ἐνταῦθα	δεῖ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα
[13, 13]	Πολιτείας αὐταῖς φησι ταῖς λέξεσιν·	Ἐνταῦθα	δὴ ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν
[13, 10]	ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς	ἐνταῦθα	διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός ἐστι
[13, 10]	δ´, ὦ ἄνδρες, τούτῳ καὶ	ἐνταῦθα	διαφέρω τῶν πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων·
[13, 3]	ἐψεῦσθαι καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ	ἐνταῦθα	ἔχειν τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ
[13, 13]	τῷ ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας τὴν	ἐνταῦθα	ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε διὰ
[13, 13]	καὶ δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν	ἐνταῦθα,	μακαριώτεροι δὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε
[13, 13]	Οἳ δὴ ἀνατείναντες τὰς χεῖρας	ἐνταῦθα,	οὗ νῦν ἠέρα καλέομεν οἱ
[13, 13]	αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν ἔδωκαν, τὰ	ἀκόλουθα	τούτοις, εἰ μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς
[13, 10]	ἀεὶ ἐντυγχάνω ὑμῶν, λέγων οἷάπερ	εἴωθα.	Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν
[13, 11]	ζωῇ τὸν μακρὸν αἰῶνα διάξειν.	~ιαʹ	ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ
[13, 13]	ὑμεῖς μὲν πάντες ὕδωρ καὶ	γαῖα	γένοισθε, καθάπερ Ἡσαΐας καὶ καταπατήσατε
[13, 13]	συστήματα· τρέμει δ´ ὄρη καὶ	γαῖα	καὶ πελώριος βυθὸς θαλάσσης καὶ
[13, 13]	κυκλεῖται, πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ	γαῖα	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Πίνδαρος
[13, 10]	εἵλεσθε ἄρχειν μου, καὶ ἐν	Ποτιδαίᾳ	καὶ ἐν Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ
[13, 19]	τὴν ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ οὐκ	ἀναγκαῖά	σοι δοκῶ λέγειν; Οὐ γεωμετρικαῖς
[13, 16]	εἰς τὰ ἄγρια, τὰ δὲ	δίκαια	εἰς τὰ ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ
[13, 10]	μόνον σκοπεῖν, ὅταν πράττῃ, πότερον	δίκαια	ἢ ἄδικα πράττει καὶ ἀνδρὸς
[13, 7]	ἃ ἄν τις ὁμολογήσῃ τῳ	δίκαια	ὄντα ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον; Ποιητέον.
[13, 3]	λεκτέον, Ὡς ὁ μὲν θεὸς	δίκαιά	τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ
[13, 3]	λεκτέον ὡς ὁ μὲν θεὸς	δίκαιά	τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, οἱ
[13, 3]	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τὰ	παλαιὰ	ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν
[13, 21]	νῦν λεγομένην σταφυλὴν ἢ τὰ	γενναῖα	σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν
[13, 13]	πέρι μὲν φῶς, πέρι δ´	ὀρφναία	νὺξ αἰολόχρως, ἄκριτός {τ{ ε}
[13, 14]	τὸν Σωκράτην καταβῆναι φάντα εἰς	Πειραιᾶ	προσευξόμενον τῇ θεῷ καὶ τὴν
[13, 16]	δύσμικτον· οὖσαν εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων	βίᾳ.	Ἔνθεν εἰκότως αὐτῷ καὶ τὸ
[13, 14]	ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ γοῦν θεῖα	λόγια	ἁγνὰ καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον
[13, 14]	ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ Ἑβραίων	λόγια,	θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς θείας, ᾗ
[13, 14]	δὲ Μωσῆς τά τε Ἑβραίων	λόγια	καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου τῆς μόνης
[13, 18]	δῆτα Μωσῆς καὶ τὰ Ἑβραίων	λόγια	σέβειν μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ
[13, 16]	καὶ τὰς μὲν ὕβρει καὶ	γαστριμαργίᾳ	ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι θηρίων τε
[13, 16]	τῷ παρόντι. Καὶ ἐν τῷ	Γοργίᾳ	δὲ πρόσχες τί καί φησι·
[13, 13]	γὰρ καὶ γένος ἐσμέν, οἷον	δημιουργίᾳ,	Ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ
[13, 13]	κραίνει καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.	Διὰ	γὰρ τούτων δεδήλωκε πάντα ἐκεῖνα
[13, 13]	ῥητέον, δι´ ἄλλο μὲν οὐδέν,	διὰ	δὲ τὸ χαλεπὸν εἶναι κατὰ
[13, 14]	ἔτι τε τούτων ἄλλους ἐγγόνους.	Διὰ	δὴ ταῦτα ἀπολειπτέος ἡμῖν ὁ
[13, 13]	πλῆθος ἢ ἐρίφων ἢ νὴ	Δία	ἑτέρων τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς
[13, 3]	καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ τὸν	Δία,	ἦ δ´ ὅς, οὐδὲ αὐτῷ
[13, 13]	πυρὸς τήκεται κηρός‘ καὶ τὰ	διὰ	Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε τὸν οὐρανὸν
[13, 6]	ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ	ΔΙΑ	ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ.
[13, 9]	ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο	ΔΙΑ	ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ
[13, 3]	θεῶν ἔριν τε καὶ κρίσιν	διὰ	Θέμιδός τε καὶ Διός· οὐδ´
[13, 21]	ὃ γίνεται μέν, ὀλιγάκις δέ,	διὰ	θυμὸν πατὴρ ἢ μήτηρ υἱὸν
[13, 13]	κρυφαίοις, καὶ οὐκ ὄψομαι αὐτόν;	διὰ	Ἱερεμίου φησί. Καὶ πάλιν ὁ
[13, 14]	τούτοις ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει· Ἢ	Δία	καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν τε
[13, 12]	περιαιροῦντες τὸν διὰ τῶν ποιημάτων	Δία	καὶ Ζῆνα· τὸ γὰρ τῆς
[13, 10]	εἴ τις ἄλλος τῶν παλαιῶν	διὰ	κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι τὰ
[13, 13]	καὶ ὁ Κλήμης. Ἀλλ´ ἐπειδὴ	διὰ	μακροτέρων ἡμῖν ἡ κατὰ Πλάτωνα
[13, 3]	καὶ τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν	διὰ	μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν κακόν
[13, 3]	φησιν ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν	διὰ	μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν κακόν
[13, 13]	μέγας, ἄφθιτος, ὃν στέφει αἰθήρ.	Διὰ	μὲν οὖν τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ
[13, 13]	τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘ καὶ τὴν	διὰ	Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε ὅτι ἐγώ
[13, 18]	εἰς τὸ μέσον αὐτοῦ θεὶς	διὰ	παντός τε ἔτεινε καὶ ἔτι
[13, 13]	εἰρημένον διήκει δὲ καὶ χωρεῖ	διὰ	πάντων διὰ τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ
[13, 12]	βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι διότι	διὰ	πάντων ἐστὶν ἡ δύναμις τοῦ
[13, 13]	μηνύουσιν. Ἀλλ´ οἱ μὲν διήκειν	διὰ	πάσης τῆς οὐσίας τὸν θεόν
[13, 13]	ἐδεῖτό τε καὶ ἱκέτευε τὸν	Δία	περὶ τῆς Ἀττικῆς. ἔχει δὲ
[13, 13]	μετὰ θάνατον κολάσεις καὶ τὴν	διὰ	πυρὸς τιμωρίαν ἀπὸ τῆς βαρβάρου
[13, 19]	τε ἐκ χειρὸς βολῆς καὶ	διὰ	σφενδόνης νόμους ἵππων τε πέρι
[13, 16]	δ´ ἂν δόξωσιν ἀνιάτως ἔχειν	διὰ	τὰ μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ
[13, 16]	καὶ ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους	διὰ	τὰ πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι βίον.
[13, 16]	ἂν τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ	διὰ	τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται,
[13, 16]	δὲ ὀνίνανται οἱ τούτους ὁρῶντες	διὰ	τὰς ἁμαρτίας τὰς μεγίστας καὶ
[13, 18]	οὐρανὸν ὁρατὸν καὶ ἁπτόν. Καὶ	διὰ	ταῦτα ἔκ τε δὴ τούτων
[13, 20]	τούτω, ἧττον δὲ ἐκείνων, ἀλλήλοιν	διά	τε τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω
[13, 14]	διὰ τῆς τῶν μελλόντων προρρήσεως	διά	τε τῶν συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν
[13, 13]	τὴν ἡμέραν. Θεῷ δὲ θῦε	διὰ	τέλους δίκαιος ὢν καὶ λαμπρὸς
[13, 13]	ὄντα πάντων (φησί) πατέρα, τοῦτον	διὰ	τέλους τίμα, μόνον ἀγαθῶν τοσούτων
[13, 13]	δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων	διὰ	τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ συνῆκαν
[13, 13]	Μωσέως εἰς μόχθους καὶ πόνους	διὰ	τὴν παράβασιν τέξεσθαι τὴν γυναῖκα
[13, 14]	ἐβουλεύσατο τούτων πάντων ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον	διὰ	τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ
[13, 18]	θεοὺς ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´ ἐσπούδασαν	διὰ	τῆς ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν
[13, 3]	πατέρα φιλίαν τε καὶ ὑποστροφὴν	διὰ	τῆς κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας
[13, 13]	τὰ μὲν ἐν φόβῳ καὶ	διὰ	τῆς μητρὸς αὐτῶν ἔτι κατὰ
[13, 12]	τῷ προειρημένῳ. Τὸ δὲ διασαφούμενον	διὰ	τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν θεὸν
[13, 12]	ἀλλ´ ἔργων κατασκευάς, καθὼς καὶ	διὰ	τῆς νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην τὴν
[13, 14]	καὶ πιστούμενά γε τὴν ἐπαγγελίαν	διὰ	τῆς τῶν μελλόντων προρρήσεως διά
[13, 12]	κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν ἀνάπαυσιν ἡμῖν,	διὰ	τὸ κακόπαθον εἶναι πᾶσι τὴν
[13, 3]	νῦν δὴ ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,	διὰ	τὸ μὴ εἰδέναι ὅπη τἀληθὲς
[13, 3]	θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον; πότερον	διὰ	τὸ μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ
[13, 13]	ὁ Καλχηδόνιος τὸν μὲν ὕπατον	Δία,	τὸν δὲ νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν
[13, 16]	αἱρουμένην, μίσει τοῦ γυναικείου γένους	διὰ	τὸν ὑπ´ ἐκείνων θάνατον οὐκ
[13, 13]	τοῦ σωτῆρος προεθέσπιζε τὸ πνεῦμα	διὰ	τοῦ Δαβὶδ λέγον· Ἐγὼ ἐκοιμήθην
[13, 13]	λόγου θείου λόγος. Ναὶ μὴν	διὰ	τοῦ Ἡσαΐου τοῦ πνεύματος κεκραγότος·
[13, 12]	Ἡ δ´ ὅλη ἑρμηνεία τῶν	διὰ	τοῦ νόμου πάντων ἐπὶ τοῦ
[13, 1]	ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος, πρῶτα μὲν	διὰ	τοῦ φάναι ἐκγόνους εἶναι τῶν
[13, 13]	ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε	διὰ	Τοὺς κοσμοκράτορας, οἶμαι, τοῦ σκότους
[13, 18]	πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς εἶναι καὶ	διὰ	τοῦτο θεούς φησι, καίπερ ἐν
[13, 13]	πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς	διὰ	τούτων δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται καὶ
[13, 13]	καὶ τὸν υἱὸν τὸν αὐτοῦ,	διὰ	τούτων· Εἰ μὴ μουνογενής τις
[13, 18]	χρεὼν χάριν τῆς εὐφήμου διαπορείας.	Διὰ	τούτων θεοὺς εἰπὼν εἶναι τοὺς
[13, 12]	αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης ἂν	διὰ	τούτων· ~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ
[13, 13]	δεκάτῳ τῆς Πολιτείας ὁ Πλάτων	διὰ	τούτων καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ τοῖς
[13, 13]	ὁ κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει	διὰ	τούτων· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία
[13, 13]	ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς δὲ φαύλους	διὰ	τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς
[13, 1]	ἔτι τε τούτων ἄλλους ἐκγόνους.	Διὰ	τούτων πιστεύειν τοῖς περὶ θεῶν
[13, 13]	ὀκνεῖ καὶ ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν	διὰ	τούτων· χώριζε θνητῶν τὸν θεὸν
[13, 13]	τὸ ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι λέγουσι, τὴν	διὰ	τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον τῆς ψυχῆς
[13, 13]	ἀνάστασιν, ἀλλ´ ἐκεῖνα αἰνίσσεται, ὡς	διὰ	τῶν δώδεκα ζῳδίων ἡ ὁδὸς
[13, 4]	οἱ ἄνθρωποι τυγχάνουσι νομίζοντες τὸν	Δία	τῶν θεῶν ἄριστον καὶ δικαιότατον
[13, 20]	ῥεῦμα πάλιν εἰς τὸν καλὸν	διὰ	τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν
[13, 12]	δὲ δεῖ, σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν	διὰ	τῶν ποιημάτων Δία καὶ Ζῆνα·
[13, 13]	τ´ οὐρανὸς ἐστεφάνωται. Ὁ γὰρ	διὰ	τῶν ποιημάτων καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων
[13, 13]	ψυχὰς ἀπιέναι λέγει, δηλῶν τὴν	διὰ	τῶν τεσσάρων στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ
[13, 13]	δὲ τούτοις καὶ ἡ τραγῳδία	διὰ	τῶνδε· ἔσται γάρ, ἔσται κεῖνος
[13, 13]	τὰς προφητικὰς γραφάς, τήν τε	διὰ	Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν βροντὴν
[13, 19]	τούτων πάντων πάσας εἶναι κοινάς,	ἰδίᾳ	δὲ μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν· καὶ
[13, 19]	τε καὶ ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες,	ἰδίᾳ	δὲ οὐδενὸς οὐδὲν τοιοῦτον κεκτημένου,
[13, 13]	καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα τοὺς μὲν	ἰδίᾳ	παραλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ Ἀριδαῖον
[13, 3]	τούτων ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ	παιδία	ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς,
[13, 3]	τοιαῦτα μᾶλλον λεκτέα πρὸς τὰ	παιδία	εὐθὺς καὶ γέρουσι καὶ γραυσὶ
[13, 6]	ἕνεκα λόγου ἐλέγετο, ἦν δὲ	παιδιὰ	καὶ φλυαρία ὡς ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ
[13, 13]	ὢν ταῖς χλαμύσιν ὡς τῇ	καρδίᾳ.	Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς,
[13, 13]	ἄλλος. Ναὶ μὴν καὶ ἡ	τραγῳδία	ἀπὸ τῶν εἰδώλων ἀποσπῶσα εἰς
[13, 3]	ἐν μέλεσιν ἐάν τε ἐν	τραγῳδίᾳ.	Δεῖ γάρ. Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὁ
[13, 13]	Συνᾴδει δὲ τούτοις καὶ ἡ	τραγῳδία	διὰ τῶνδε· ἔσται γάρ, ἔσται
[13, 13]	ἢ δι´ ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου	ζῴδια,	εὔνουν νομίζει τὸν θεὸν καθεστάναι,
[13, 18]	γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος	ἀσεβείᾳ	τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς Ἑβραίων
[13, 3]	ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα τὰ	ἰαμβεῖα	ἔνεστι, τὰ τῆς Νιόβης πάθη
[13, 13]	ἡ δὲ βοσκηθεῖσα φλὸξ ἅπαντα	τἀπίγεια	καὶ μετάρσια φλέξει μανεῖσα· καὶ
[13, 18]	ἄλλους ἀστέρας κατὰ τὴν πρὸς	τἀπίγεια	συμπάθειαν μυρία τῶν ἐπὶ διαμονῇ
[13, 3]	ὅς, οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ	ἐπιτήδεια	εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε, ἦν
[13, 19]	δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς χορείας	παιδείᾳ,	οὐκ ᾠήθη δεῖν κεναῖς χερσὶν
[13, 13]	καὶ τῇ τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ	παιδείᾳ	τὸν πάντων θεὸν αἴτιον καὶ
[13, 3]	οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ	παιδείᾳ	χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν
[13, 3]	γε τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ	παιδείᾳ	χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν
[13, 12]	οὕτως ἐκτίθεται περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι	θείᾳ	δυνάμει τὰ πάντα καὶ γενητὰ
[13, 14]	διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ γοῦν	θεῖα	λόγια ἁγνὰ καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον,
[13, 18]	ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά τε καὶ	θεῖα	μαθήματα πρὸ τῆς τετυφωμένης φιλοσοφίας
[13, 20]	τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ οὕτω	θεῖά	σοι δωρήσεται ἡ παρ´ ἐραστοῦ
[13, 13]	νῦν ὡς ἡ〉 γνωστικὴ παραδίδωσιν	ἀλήθεια,	εἰ ἄλλο τι δεικνύουσαι, καθάπερ
[13, 10]	ἔχει, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τῇ	ἀληθείᾳ·	οὗ ἄν τις αὑτὸν τάξῃ
[13, 13]	τὸ ἔλεός σου καὶ ἡ	ἀλήθειά	σου ἕως τῶν νεφελῶν. Οὐδέπω
[13, 16]	Ἑβραίων ὁ λόγος, ὅτι μηδὲ	ἀληθείᾳ	φίλος. Τοῦτο δ´ οὐ καιρὸς
[13, 6]	ὁ εἷς, καὶ αὐτὴ ἡ	ἀλήθεια.	Ὥστε πρῶτον μὲν ταύτη οὐκ
[13, 17]	μέσου χρώματος σύστασιν, ἐπὶ τὰ	οἰκεῖα	ἑκάστου ἐξ ὧν συνέστη ἐν
[13, 14]	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς	οἰκεῖα	φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ
[13, 1]	ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς	οἰκεῖα	φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ
[13, 20]	ἐν μέθαις ἤ τινι ἄλλῃ	ἀμελείᾳ	τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε
[13, 13]	ἐν πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ	τελεία	καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκτο
[13, 3]	ἐπὶ βλάβῃ τῶν τιμωρουμένων, ἐπ´	ὠφελείᾳ	δὲ καὶ συμφέροντι λέγεται ἐπάγειν·
[13, 3]	οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται ἐπ´	ἀπωλείᾳ	ζώντων· ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ
[13, 12]	ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς	ἐπιφάνεια	καὶ κράτησις τῆς χώρας καὶ
[13, 12]	δογματοποιίαν κατεχώρισεν. Ἡ δ´ ὅλη	ἑρμηνεία	τῶν διὰ τοῦ νόμου πάντων
[13, 3]	τὸν ἐπουράνιον λόγον ἥκειν ἐπὶ	θεραπείᾳ	φασὶ παντὸς τοῦ γένους, νόσον
[13, 6]	λέγεσθαι; σὺ γάρ, ὅσα γε	τἀνθρώπεια,	ἐκτὸς εἶ τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν
[13, 13]	ἡ δὲ μετὰ τοὺς πλανωμένους	πορεία	ἐπὶ τὸν οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι
[13, 21]	ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ τὰ	ἰατρεῖα.	Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις τὸν
[13, 13]	Ὅμηρος μὲν εἰπών· Αὐτὸς δὲ	χρύσεια	πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα δίκαιον τὸν
[13, 3]	τὸν θεὸν ἡ παρ´ Ἑβραίοις	προφητεία	ὧδέ πη ἐκ προσώπου τοῦ
[13, 18]	σοφὰ αὐτῷ περὶ γυναικῶν ἐν	Πολιτείᾳ	διατεταγμένα ἢ οἷα τὰ περὶ
[13, 13]	περὶ τοῦ λόγου ἐν τῇ	Πολιτείᾳ	λέγει ὧδέ πως· ὁ βίος
[13, 19]	ἐπάκουσον καὶ τῶνδε τῶν ἐν	Πολιτείᾳ	περὶ τοῦ κοινὰς εἶναι τὰς
[13, 14]	γὰρ ἦν ἀκοῦσαι φάντος ἐν	Πολιτείᾳ	τάδε· Ἐν τοῖς μείζοσιν, ἦν
[13, 16]	ἐν Φαίδρῳ· ἐν δὲ τῇ	Πολιτείᾳ	τοιάδε γράφοντος ἄκουε· Ἰδεῖν μὲν
[13, 10]	νομίζω θεοὺς εἶναι ἀπειθῶν τῇ	μαντείᾳ	καὶ δεδιὼς θάνατον καὶ οἰόμενος
[13, 10]	κακῶν ἐστι. καίτοι πῶς οὐκ	ἀμαθία	ἐστὶν αὕτη ἡ ἐπονείδιστος, ἡ
[13, 6]	ἡμετέρων, περὶ ὃ ἥ τε	ἀδικία	καὶ ἡ δικαιοσύνη ἐστίν; Οὐδαμῶς.
[13, 13]	Λύσιδι ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς ἐν	ἀδικίᾳ	καὶ πονηρίᾳ οὐκ ἄν ποτε
[13, 10]	ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν	οἰκία	τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ
[13, 9]	τί ποιῶν ἢ εὐωχούμενος ἐν	Θετταλίᾳ,	ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς εἰς
[13, 13]	πονηρίᾳ οὐκ ἄν ποτε σωθείη	φιλία.	Καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος ὁμοίως
[13, 20]	σοι δωρήσεται ἡ παρ´ ἐραστοῦ	φιλία.	Τοιαῦτα μὲν τὰ Πλάτωνος, ἀλλ´
[13, 19]	ᾠήθη δεῖν κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν,	πανοπλίᾳ	δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν
[13, 13]	κατὰ λέξιν ὧδέ μοι μαρτυρήσει·	Μία	ἀρχὰ πάντων ἐστὶν ἀγένητος· εἰ
[13, 13]	ὄντων, ἀρχὰ μὲν ὄντως ἀληθινά,	μία·	κείνα γὰρ ἐν ἀρχᾷ τέ
[13, 10]	χρόνος φαίνεται οὕτω εἶναι ἢ	μία	νύξ. εἰ δ´ αὖ οἷον
[13, 10]	ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε δὴ	μηδεμία	αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´ οἷον ὕπνος,
[13, 13]	διὰ τούτων· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν	οὐδεμία	Τύχη θεός, οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ
[13, 10]	ἆρα φαύλη ἂν εἴη ἡ	ἀποδημία;	ἢ αὖ Ὀρφεῖ ξυγγενέσθαι καὶ
[13, 16]	τῇ τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ συνεπακολουθοῦντος	ἐπιθυμίᾳ	πάλιν ἐνδεθῶσιν εἰς σῶμα. Ἐνδοῦνται
[13, 16]	γὰρ αὐτὰς εἰς σῶμά φησιν	ἐπιθυμίᾳ	τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ τὰς μὲν
[13, 6]	ΚΡΙΤΩΝΟΣ. Ὦ φίλε Κρίτων, ἡ	προθυμία	σου πολλοῦ ἀξία, εἰ μετά
[13, 20]	λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ,	σπανίᾳ	δέ, ἅτε οὐ πάσῃ δεδογμένα
[13, 18]	λέγω θεόν, ὦ Μέγιλλε καὶ	Κλεινία;	σχεδὸν οὐρανόν, ὃν καὶ δικαιότατον,
[13, 13]	ἐγένετο φῶς. Ἐν δὲ τῇ	κοσμογονίᾳ	τῇ αἰσθητῇ στερεὸν οὐρανὸν ἐδημιούργει
[13, 16]	νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν πάσῃ	εὐδαιμονίᾳ	ἐκτὸς κακῶν, τὸν δὲ ἀδίκως
[13, 12]	δείξω σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ	ἴχνια	καὶ χεῖρα στιβαρὴν κρατεροῖο θεοῖο.
[13, 6]	Κρίτων, ἡ προθυμία σου πολλοῦ	ἀξία,	εἰ μετά τινος ὀρθότητος εἴη·
[13, 19]	νόμοις μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ	ἄξια	βιάζεσθαι τῆς κοινωνίας· ἐὰν δὲ
[13, 21]	μὲν τὰ κατὰ τῶνδε, οὐκ	ἄξια	τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς δὲ
[13, 9]	ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες, πολλὰ καὶ	ἀνάξια	σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ βιώσῃ πάντας
[13, 9]	Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ δὴ πλείστη	ἀταξία	καὶ ἀκολασία, καὶ ἴσως ἂν
[13, 13]	δημιουργίᾳ, Ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι	δεξιὰ	σημαίνει· αὐτὸς γὰρ τά γε
[13, 12]	ἐσμέν· ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι	δεξιὰ	σημαίνει, λαοὺς δ´ ἐπὶ ἔργον
[13, 16]	ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει καὶ πάλιν	οἵα	τις ἀνειμένη καὶ δεσμῶν ἐλευθέρα
[13, 9]	ἢ διφθέραν λαβὼν ἢ ἄλλα,	οἷα	δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντες,
[13, 4]	μάχας καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά,	οἷα	λέγεταί τε ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[13, 3]	ὄναρ. Πάντα γὰρ ὅσα τοιαῦτα,	οἷα	λογικῶν ψυχῶν ἰατρός, σωτηρίας ἕνεκα
[13, 2]	νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα καὶ	οἷα	περὶ τῶν αὐτῶν ποιητῶν τε
[13, 21]	τοὺς Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον	οἷα	περὶ τῶν φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν
[13, 14]	ἄνωθεν τὸν λόγον καὶ θέα,	οἷά	σοι ὁ πάνσοφος μετὰ τὰς
[13, 18]	γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ	οἷα	τὰ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα
[13, 18]	καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι,	οἷα	τὰ σεμνὰ καὶ σοφὰ αὐτῷ
[13, 19]	δὲ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον	οἷα	τυγχάνει· ~κʹ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ.
[13, 3]	τῆς ψυχῆς φύσιν ἀπείργαστο, εἰκότως,	οἷα	φίλου ζῴου κηδόμενον, τὸν ἐπουράνιον
[13, 19]	δή, εἶπον, παρὰ τὸ εἰωθὸς	γελοῖα	ἂν φαίνοιτο πολλὰ περὶ τὰ
[13, 3]	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν	ὅμοια	βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη,
[13, 14]	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν	ὅμοια	βουληθῇ γράψαι. Καὶ πάλιν· Πρῶτον
[13, 13]	ἐξ εἰκόνος δύναται. Τὰ δὲ	ὅμοια	καὶ Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος κατὰ
[13, 15]	δ´ ἀγαθῆς οὔσης πηγῆς οὐχ	ὅμοια	καὶ τὰ παρ´ αὐτῆς; κακίας
[13, 13]	ἃ {πρόσθ{ εν} ἀπώλεσε. Τὰ	ὅμοια	τούτοις κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν
[13, 18]	ἀειδοῦς καὶ ἀοράτου καὶ μόνῃ	διανοίᾳ	καταληπτοῦ τιμὴν ἴωμεν, ὃς οὐ
[13, 20]	ἅτε οὐ πάσῃ δεδογμένα τῇ	διανοίᾳ	πράττοντες. Φίλω μὲν οὖν καὶ
[13, 3]	ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ ἐψευσμένου	ἄγνοια,	ἐπεὶ τό γε ἐν τοῖς
[13, 3]	τε κρίνειν ὅ τι τε	ὑπόνοια	καὶ ὅ τι μή, ἀλλ´
[13, 16]	μεμελετηκυῖαι τύχωσιν ἐν βίῳ. Τὰ	ποῖα	δὴ ταῦτα λέγεις, ὦ Σώκρατες;
[13, 3]	Ἀλλὰ πῶς δὴ λέγομεν καὶ	ποῖα;	Πρῶτον μὲν δή, ἦν δ´
[13, 19]	αὐτοῦ λαβὼν τὰς φωνάς· ~ιθʹ	ΟΠΟΙΑ	ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ.
[13, 16]	εἰκός, εἰς τὰ τοιαῦτα ἤθη,	ὁποῖα	ἄττ´ ἂν καὶ μεμελετηκυῖαι τύχωσιν
[13, 12]	Τὰ μὲν οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα.	Ὁποῖα	δὲ καὶ Κλήμεντι περὶ τῆς
[13, 16]	ἐν τῷ Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον	ὁποῖα	διέξεισιν· Εἰς μὲν γὰρ τὸ
[13, 21]	Πλάτων τίνα τρόπον καὶ δι´	ὁποῖα	πληγαῖς ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην
[13, 10]	εἶεν τῶν ἡμιθέων ὅσοι ἐν	Τροίᾳ	τετελευτήκασιν, οἵ τε ἄλλοι καὶ
[13, 14]	ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ Ἑβραίων λόγια,	θεοπρόπια	καὶ χρησμοὺς θείας, ᾗ κατὰ
[13, 10]	προφητῶν τε καὶ δικαίων ἐν	μακαρίᾳ	ζωῇ τὸν μακρὸν αἰῶνα διάξειν.
[13, 6]	ἐλέγετο, ἦν δὲ παιδιὰ καὶ	φλυαρία	ὡς ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε
[13, 16]	τὰ μὲν ἄδικα εἰς τὰ	ἄγρια,	τὰ δὲ δίκαια εἰς τὰ
[13, 13]	ἱκανῶς, ὡς ἐν ἀδικίᾳ καὶ	πονηρίᾳ	οὐκ ἄν ποτε σωθείη φιλία.
[13, 13]	εἰς τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων	κολαστήρια;	τῶν σμικρῶν δὲ κατὰ τὴν
[13, 16]	μὲν εἰς τὰ ὑπὸ γῆς	δικαιωτήρια	ἐλθοῦσαι δίκην τίνουσιν, αἱ δ´
[13, 16]	ἂν ἡ αὐτὴ τιμωρίας καὶ	δεσμωτήρια	καὶ τοσαύτην δίκην εἰς τὸν
[13, 3]	ὥσπερ ἂν καὶ ἰατρὸς ἐπὶ	σωτηρίᾳ	τῶν καμνόντων κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν
[13, 13]	εἴσεσθε. Ἥ τε ἐν Τιμαίῳ	δημηγορία	πατέρα λέγει τὸν δημιουργόν, λέγουσα
[13, 21]	ἄλλα κατὰ τὸν ἔμπροσθεν αὖ,	τρία	δὲ ἔτη, καθάπερ ἅτερος ἔφευγε
[13, 16]	κατὰ τὰ σώματα μεριστοῦ. Καὶ	τρία	λαβὼν αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο εἰς
[13, 3]	τὰ ὀπίσω ἡ ἄμπελος ἡ	ἀλλοτρία;	Εἰ δέ που λέγοιτο κακὰ
[13, 16]	τίσεώς τε καὶ δίκης δεσμωτήριον;	μυρία	δ´ ἂν καὶ ἄλλα τις
[13, 21]	καὶ τὰ Πλάτωνος ἐν οἷς	μυρία	εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν δὴ
[13, 18]	κατὰ τὴν πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν	μυρία	τῶν ἐπὶ διαμονῇ τοῦ παντὸς
[13, 15]	ἔστιν ὅτε καὶ δέξοιτ´ ἂν	ὀλιγωρίᾳ	τῆς περὶ τὸ κρεῖττον σχολῆς,
[13, 9]	γὰρ δὴ πλείστη ἀταξία καὶ	ἀκολασία,	καὶ ἴσως ἂν ἡδέως σου
[13, 19]	Καὶ πάλιν ἑξῆς ὑποβάς φησι·	Γυμνάσια	τιθῶμεν καὶ τὰ περὶ τὸν
[13, 3]	δεῖν ποτέ φησιν ἐπὶ φίλων	εὐεργεσίᾳ,	Ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα
[13, 12]	ὁ Πλάτων τῇ καθ´ ἡμᾶς	νομοθεσίᾳ	καὶ φανερός ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα
[13, 13]	ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί δέ; οὐχὶ	παραπλήσια	τῇ λεγούσῃ γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´
[13, 13]	τῶν ἄλλων στοιχείων τὰ αὐτά.	Παραπλήσια	τούτῳ καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν
[13, 3]	ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε	ὅσια	ἂν λεγόμενα, εἰ λέγοιτο, οὔτε
[13, 19]	κοινάς, ὡς ἂν καὶ τὰ	δημόσια	χρήματα φαίη τις εἶναι κοινὰ
[13, 13]	βοσκηθεῖσα φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια καὶ	μετάρσια	φλέξει μανεῖσα· καὶ μετ´ ὀλίγα
[13, 17]	πάντων κοινωνίαν τῇ τε ἀπαθεῖ	οὐσίᾳ	πρὸς τὴν παθητήν, τὰ δὲ
[13, 19]	ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν ἀρχόντων	ἐξουσίᾳ	κεῖσθαι τὴν πρὸς τοὺς ἄνδρας
[13, 3]	ἄλλ´ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ	αἴτια,	ἀλλ´ οὐ τὸν θεόν. Ἀληθέστατα,
[13, 19]	δὲ ἅτε οἰκίας τε καὶ	ξυσσίτια	κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ οὐδενὸς
[13, 13]	τῆς τε εὐεργέτιδος καὶ τῆς	τἀναντία	δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ κἀν
[13, 19]	ἐπινεύσει λόγος, ἀντιφθέγξεται δὲ πάντως	τἀναντία,	μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν ῥώμαις, μὴ
[13, 4]	καὶ οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ	ἐναντία	λέγουσι περί τε τῶν θεῶν
[13, 20]	τὰ Μωσέως, ὃς διαρρήδην τούτοις	ἐναντία	νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ φωνῇ τὴν
[13, 12]	δὲ λέγειν· τρομέω δέ γε	γυῖα,	ἐν νόῳ· ἐξ ὑπάτου κραίνει
[13, 13]	σε λέγειν· τρομέω δέ γε	γυῖα,	ἐν νόῳ. Ἐξ ὑπάτου κραίνει
[13, 13]	ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην ἐν τῇ	σοφίᾳ	αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς τοῖσδε Φωκυλίδης
[13, 13]	δ´ αὐτοὺς τὸ ἐν τῇ	Σοφίᾳ	εἰρημένον διήκει δὲ καὶ χωρεῖ
[13, 16]	φησι· Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ	φιλοσοφίᾳ	ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε καμάτων
[13, 0]	τούτου συγγράμμασιν ἡ κατὰ Πλάτωνα	φιλοσοφία	κατὰ πλεῖστα Μωσέως καὶ τῶν
[13, 13]	τούς γε φαύλως διατρίβοντας ἐν	φιλοσοφίᾳ	λέγοι; οὗτοι δέ που οὔτε
[13, 13]	ἡμῖν ἡ κατὰ Πλάτωνα παρέστη	φιλοσοφία	συνῳδὸς οὖσα κατὰ πλεῖστα τοῖς
[13, 13]	μὲν νοητὸν οἶδεν ἡ βάρβαρος	φιλοσοφία,	τὸν δὲ αἰσθητόν· καὶ τὸν
[13, 13]	μοῦσα, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ	φιλοσοφία	ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν ἐν τῷ
[13, 21]	ἵνα μή με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς·	~καʹ	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ
[13, 12]	ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ σφέτερον	κνώδακα.	Πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´
[13, 13]	ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ〉 σφέτερον	κνώδακα·	πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´
[13, 13]	Ἔστι μὲν δὴ καὶ ἄλλα	κακά,	ἀλλά τις δαίμων ἔμιξε τοῖς
[13, 3]	τῆς θείας γραφῆς, ἔνθα εἴρηται	κακὰ	ἀνθρώποις ἐπάγεσθαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[13, 9]	τὰς πρὸς ἡμᾶς παραβὰς καὶ	κακὰ	ἐργασάμενος τούτους οὓς ἥκιστα ἔδει,
[13, 10]	τῶν κακῶν ὧν οἶδα ὅτι	κακά	ἐστιν, ἃ μὴ οἶδα εἰ
[13, 7]	Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι	κακά·	καὶ πάλιν· Μετὰ τῶν μισούντων
[13, 3]	ὅτε τὰ σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις	κακὰ	νενομισμένα τοῖς τούτων ἀξίοις ἐπῆγεν,
[13, 3]	ἰατρὸς ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν καμνόντων	κακὰ	νομίζοιτο προσφέρειν τὰς ἀλγεινὰς καὶ
[13, 13]	ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα	κακὰ	παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε Σωκρατικὸς
[13, 3]	ἀλλοτρία; Εἰ δέ που λέγοιτο	κακὰ	τοῖς φαύλοις ἐκ θεοῦ συμβαίνειν,
[13, 12]	ἐκ θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν κατὰ	δίπλακα	θεσμόν. Ἄλλως οὐ θεμιτὸν δὲ
[13, 13]	ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο δαίμονα τοῦτον	φύλακα	τοῦ βίου συμπέμπειν καὶ ἀποπληρωτὴν
[13, 19]	μακρότερον εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον	ὀκτωκαίδεκα,	πρεπούσῃ δὲ στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις
[13, 13]	ἐκεῖνα αἰνίσσεται, ὡς διὰ τῶν	δώδεκα	ζῳδίων ἡ ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς
[13, 13]	τὰ τοῦ Ἡρακλέος ἆθλα λέγεσθαι	δώδεκα,	μεθ´ ἃ τῆς ἀπαλλαγῆς παντὸς
[13, 4]	ὦ Εὐθύφρον, τοῦτ´ ἔστιν οὗ	´νεκα	τὴν γραφὴν φεύγω ὅτι τὰ
[13, 3]	θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἐστὶν οὗ	ἕνεκα	ἂν θεὸς ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι.
[13, 9]	ἔσονται; ἀλλὰ δὴ τῶν παίδων	ἕνεκα	βούλει ζῆν, ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς
[13, 19]	γυμναῖς ταῖς γυναιξὶ τοῦ βελτίστου	ἕνεκα	γυμναζομέναις, ἅτε δὴ τοῦ γελοίου
[13, 1]	δὲ ταῦτα λέγειν τῶν νόμων	ἕνεκα	διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι δέοι
[13, 6]	κατάδηλος ἄρα ἐγένετο ὅτι ἄλλως	ἕνεκα	λόγου ἐλέγετο, ἦν δὲ παιδιὰ
[13, 3]	φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν δὴ ἴσως	ἕνεκα	περὶ παντὸς ποιητέον, ἃ πρῶτα
[13, 18]	σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν διαβολῆς	ἕνεκα	ταῦτα φάναι προήχθην, ἐπεὶ καὶ
[13, 3]	οἷα λογικῶν ψυχῶν ἰατρός, σωτηρίας	ἕνεκα	τοῦ παντὸς ἀνθρώπων γένους ἀληθῶς,
[13, 19]	οὕτως· Τῆς οὖν τοιαύτης σπουδῆς	ἕνεκα	χρὴ καὶ τὰς παιδείας ποιεῖσθαι
[13, 3]	τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς	ἕνεκα	ὡς φάρμακον χρήσιμον γενέσθαι τὴν
[13, 3]	τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς	ἕνεκα	ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ
[13, 2]	ἀναλαβόντα ὃν πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς	ἐπικεχείρηκα	λόγον. Ὅτι δ´ εὐλόγως τὴν
[13, 21]	κοινῇ παιδοποιήσασθαι. Καὶ τούτοις ἐπιφέρει·	Γυναῖκα	δὲ γαμετὴν ἐὰν ἀνὴρ δι´
[13, 13]	διὰ τὴν παράβασιν τέξεσθαι τὴν	γυναῖκα	προφητεύσαντος ποιητής τις οὐκ ἄσημος
[13, 21]	κατελθόντων δὲ τῶν κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι	γυναῖκά	τε ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ τὸν
[13, 21]	τρώσασα, ἢ ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ	γυναῖκα,	φευγέτω ἀειφυγίαν. Τοιοῦτοι μὲν οἱ
[13, 15]	ἔχων εἴποι· ἄλογος γὰρ αὕτη·	λογικὰ	δ´ οὐκ ἄν ποτε ἐξ
[13, 16]	καὶ εἰς ἄλληλα, τὰ μὲν	ἄδικα	εἰς τὰ ἄγρια, τὰ δὲ
[13, 10]	ὅταν πράττῃ, πότερον δίκαια ἢ	ἄδικα	πράττει καὶ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ ἔργα
[13, 13]	λέγειν ἀναγκάζεται περὶ τῆς Ἀθηνᾶς,	ἡνίκα	ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον οἱ
[13, 12]	γαῖαν, τέκνον ἐμόν, δείξω σοι,	ὁπηνίκα	δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια καὶ χεῖρα
[13, 16]	βίου αἵρεσιν καὶ ἄλλα ζῷα	μουσικὰ	ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν
[13, 13]	καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰ	πνευματικὰ	τῶν ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ πως
[13, 13]	τούτων δεδήλωκε πάντα ἐκεῖνα τὰ	προφητικά·	Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν,
[13, 10]	καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς, αὐτὸς ἀποθανῇ·	αὐτίκα	γάρ τοι (φησί) μεθ´ Ἕκτορα
[13, 14]	ἀπάτης καθαρὸν ἐν αὐτοῖς μάθημα.	Αὐτίκα	γοῦν βραχύ τι τῆς φιλαυτίας
[13, 13]	κάθοδον τοῦ κυρίου ὕπνον ἀλληγορεῖ.	Αὐτίκα	ὁ αὐτὸς σωτὴρ παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε,
[13, 10]	καὶ τοῖς φίλοις μὴ τιμωρεῖν,	αὐτίκα‘	φησί, τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς τῷ
[13, 13]	ἔμιξε τοῖς πλείστοις ἐν τῷ	παραυτίκα	ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν τῷ δεκάτῳ
[13, 3]	ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ τὰ	Τρωϊκὰ	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,
[13, 13]	ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ	σάρκα,	ἀλλὰ πρὸς τὰ πνευματικὰ τῶν
[13, 13]	ἔγερσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν εἰς	σάρκα	κάθοδον τοῦ κυρίου ὕπνον ἀλληγορεῖ.
[13, 13]	παντὶ χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει,	κύκα·	μηδὲν πλανηθῇς, ἔστι καὶ ἐν
[13, 21]	λεγομένην σταφυλὴν ἢ τὰ γενναῖα	σῦκα	ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν μὲν
[13, 7]	δὲ παρ´ Ἑβραίοις φησίν· Εἰ	ἀνταπέδωκα	τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά· καὶ
[13, 3]	πάντα ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ	καλὰ	λίαν. Δόγμα δὲ Ἑβραίων ἐστὶ
[13, 3]	θεόν, ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ	μάλα,	ἔφη, ἀπόχρη. Τί δὲ δὴ
[13, 19]	εἰ πράξεται ᾗ λέγεται. Καὶ	μάλα,	ἔφη. Τί δέ, ἦν δ´
[13, 3]	μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ	μάλα,	ἦ δ´ ὅς, οὕτως ἔχει.
[13, 7]	δὴ οὖν καὶ σὺ εὖ	μάλα,	πότερον κοινωνεῖς καὶ συνδοκεῖ σοι
[13, 18]	τῆς ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν	μάλα	χρεὼν χάριν τῆς εὐφήμου διαπορείας.
[13, 19]	οἶδεν, ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ	γελᾷ.	Φησὶ δὲ καὶ ἐν ἑβδόμῳ
[13, 21]	ταῦτα μὲν τὰ παρὰ Μωσεῖ.	Δῆλα	δὲ καὶ τὰ Πλάτωνος ἐν
[13, 19]	παῖδας καὶ τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι,	δῆλα	δή, καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί·
[13, 16]	τοιαῦτα. Οὐκοῦν, ἦ δ´ ὅς,	δῆλα	δὴ καὶ τἄλλα, ᾗ ἂν
[13, 16]	εἰς ἀνθρώπους ἰέναι καὶ εἰς	ἄλληλα,	τὰ μὲν ἄδικα εἰς τὰ
[13, 13]	ὑποληπτέον καὶ τὰ τοῦ Ἡρακλέος	ἆθλα	λέγεσθαι δώδεκα, μεθ´ ἃ τῆς
[13, 18]	ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ, τὰ ἐμοὶ	φίλα	καὶ συγγενῆ, εἰ καὶ μὴ
[13, 11]	καὶ τούτων ὑφ´ ἡμῶν γιγνομένων.	Ἀλλὰ	γὰρ ἡμεῖς μὲν ταῦτα ἐκ
[13, 17]	ὄντων οὐσίας ἀεὶ ἐνόντος αὐτοῖς.	Ἀλλὰ	γὰρ οὐκ ἔστι ψυχὴ τρίτον
[13, 14]	αὐτοὶ θεῶν ἔγγονοι λέγοιντ´ ἄν;	ἀλλὰ	γὰρ τούτων δὴ χάριν ἀπολειπτέος
[13, 21]	μὴ τοιούτοις μακρὰ χαίρειν φαμέν.	Ἀλλὰ	γὰρ τούτων ὧδε διεξωδευμένων ἀποδοθείσης
[13, 3]	οὐκ ἔνι; Οὔ μοι δοκεῖ.	Ἀλλὰ	δεδιὼς τοὺς ἐχθροὺς ἂν ψεύδοιτο;
[13, 9]	ἄλλης ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν ἔσονται;	ἀλλὰ	δὴ τῶν παίδων ἕνεκα βούλει
[13, 3]	ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ γε δεῖ.	Ἀλλὰ	δι´ οἰκείων ἄνοιαν ἢ μανίαν;
[13, 3]	ἀδικοῦντα πατέρα κολάζων παντὶ τρόπῳ,	ἀλλὰ	δρῴη ἂν ὅπερ θεῶν οἱ
[13, 8]	Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν,	ἀλλὰ	ἐλάττω ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας ἢ
[13, 8]	ἀγανακτῶν εἰ δέοι τεθνάναι σε,	ἀλλὰ	ᾑροῦ, ὡς ἔφησθα, πρὸ τῆς
[13, 6]	ὡς ἐγὼ οὐ μόνον νῦν,	ἀλλὰ	καὶ ἀεὶ τοιοῦτος οἷος τῶν
[13, 13]	ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς.	Ἀλλὰ	καὶ αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα
[13, 13]	Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας,	ἀλλὰ	καὶ Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ
[13, 19]	ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος τὰς θηλείας.	Ἀλλὰ	καὶ ἐν ταῖς ἑορταῖς δεῖν
[13, 13]	μόνον γενητὸν ἔδειξε τὸν κόσμον,	ἀλλὰ	καὶ ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι σημαίνει,
[13, 13]	ἥ τε ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα,	ἀλλὰ	καὶ ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο.
[13, 13]	κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ;	Ἀλλὰ	καὶ Ἡσίοδος δι´ ὧν γράφει
[13, 3]	οὐ μόνον κατὰ τὸν φιλόσοφον,	ἀλλὰ	καὶ κατὰ τὴν Ἑβραίων γραφὴν
[13, 13]	δὲ καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´ ἀγένητον.	Ἀλλὰ	καὶ ὁ Ἡσίοδος· αὐτὸς γὰρ
[13, 13]	ἱερὰν οὐ μόνον οἱ Ἑβραῖοι,	ἀλλὰ	καὶ οἱ Ἕλληνες ἴσασι, καθ´
[13, 18]	ἐστι νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν,	ἀλλὰ	καὶ πάντων δημιουργός. Ἐὰν δέ
[13, 3]	ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ.	Ἀλλὰ	καὶ περὶ τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι
[13, 13]	διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων πορείαν.	Ἀλλὰ	καὶ τὴν ἑβδόμην ἱερὰν οὐ
[13, 13]	τοῦ Χριστοῦ ἐξ ὕπνου ἔγερσιν,	ἀλλὰ	καὶ τὴν εἰς σάρκα κάθοδον
[13, 15]	ἀγαθὸν ἀχώριστον τῆς φύσεως ἐπαγομένους,	ἀλλὰ	καὶ τὸ εἶναι οὐ παρ´
[13, 3]	ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν,	ἀλλὰ	καὶ ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται. Δοκεῖ
[13, 13]	πλείστοις ἐν τῷ παραυτίκα ἡδονήν.	Ἀλλὰ	κἀν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων
[13, 16]	ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ δύνασθαι παρελθεῖν,	ἀλλὰ	λαβεῖν. Μετὰ δὲ ταύτην ἰδεῖν
[13, 7]	ἐμμένω τε καὶ συνδοκεῖ μοι·	ἀλλὰ	λέγε. Λέγω δὴ αὖ τὸ
[13, 3]	πρὸς ἄφρονάς τε καὶ νέους,	ἀλλὰ	μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δ´
[13, 6]	μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου σώματος; Οὐδαμῶς.	Ἀλλὰ	μετ´ ἐκείνου ἄρα ἡμῖν βιωτὸν
[13, 6]	ἐπαίνους τοὺς τοῦ ἑνὸς ἐκείνου,	ἀλλὰ	μὴ τοὺς τῶν πολλῶν. Δηλαδή.
[13, 3]	μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται. Ἔοικεν.	Ἀλλὰ	μὴν ὁ θεός γε καὶ
[13, 3]	τῷ τοιούτῳ. Πολύ γ´, ἔφη.	Ἀλλὰ	μὴν ὀρθότατά γε ἄν, ὃ
[13, 3]	καὶ λεκτέον οὕτω. Τί μήν;	Ἀλλὰ	μὴν οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν
[13, 4]	ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι;	ἀλλά	μοι εἰπὲ πρὸς φιλίου, σὺ
[13, 13]	τὸ οὒ οὔ‘ ἐκεῖνο ἀπεικαστέον·	Ἀλλά	μοι ψεῦδός τε συγχωρῆσαι καὶ
[13, 9]	οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται.	ἀλλὰ	νῦν μὲν ἠδικημένος ἄπει, ἐὰν
[13, 3]	τὰ κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει,	ἀλλὰ	πάντων μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ
[13, 13]	πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,	ἀλλὰ	πρὸς τὰ πνευματικὰ τῶν ἐν
[13, 3]	ὀρθῶς ἔχει τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι.	Ἀλλὰ	πῶς δὴ λέγομεν καὶ ποῖα;
[13, 6]	μοι ἥδε ἡ τύχη γέγονεν,	ἀλλὰ	σχεδόν τι ὅμοιοι φαίνονταί μοι,
[13, 0]	συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ Πλάτωνος,	ἀλλὰ	τὰ Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον,
[13, 6]	δόξας τὰς τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν,	ἀλλὰ	τὰς μέν, τὰς δ´ οὔ;
[13, 13]	οὐδεμία Τύχη θεός, οὐκ ἔστιν,	ἀλλὰ	ταὐτόματον ὃ γίγνεται ὡς {ἔτυχ{
[13, 6]	τί ἡμᾶς οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν,	ἀλλὰ	τί βούλεται εἷς ὁ τοῦ
[13, 3]	ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον,	ἀλλά	τι μέγα καὶ ἄπορον θῦμα,
[13, 6]	τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶς,	ἀλλὰ	τί ὁ ἐπαΐων περὶ τῶν
[13, 8]	ἢ ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες.	Ἀλλὰ	τί οὖν, ἂν φαῖεν, ἢ
[13, 6]	καὶ ἡ δικαιοσύνη ἐστίν; Οὐδαμῶς.	Ἀλλὰ	τιμιώτερον; Πολύ γε. Οὐκ ἄρα,
[13, 13]	μὲν δὴ καὶ ἄλλα κακά,	ἀλλά	τις δαίμων ἔμιξε τοῖς πλείστοις
[13, 19]	ἂν μή, ἐῶντα τὰς παιδείας,	ἀλλὰ	τὸ λεγόμενον πάντα ἄνδρα καὶ
[13, 10]	οἶμαι ἂν οὐχὶ ἰδιώτην τινά,	ἀλλὰ	τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν
[13, 16]	τῆς οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται.	Ἀλλὰ	τοτὲ μὲν ὧδε περὶ ψυχῆς
[13, 19]	καὶ ἕλκειν τὸν πολὺν λεών.	Ἀλλὰ	τούτων μὲν ἴσως τις ἑτέρως
[13, 13]	οὔθ´ ὅτι οὐκ οἶδεν οἶδεν,	ἀλλὰ	τῷ ὄντι τὸ σῶμα κεῖται
[13, 3]	μὴ πάντων αἴτιον τὸν θεόν,	ἀλλὰ	τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλα, ἔφη,
[13, 3]	πάντων γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν,	ἀλλὰ	τῶν μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον,
[13, 6]	τὰς δ´ οὔ; οὐδὲ πάντων,	ἀλλὰ	τῶν μέν, τῶν δ´ οὔ;
[13, 13]	πρωτοκτίστου τῷ θεῷ. Ναί, φασίν·	ἀλλὰ	ὕλην ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι ἐν
[13, 20]	κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας,	ἀλλὰ	φανὸν βίον διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´
[13, 13]	οὐκ ὀστράκου ἂν εἴη περιστροφή,	ἀλλὰ	ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς τινος
[13, 18]	ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε	ἄλλα	ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς
[13, 16]	εἰς ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν καὶ	ἄλλα	ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ
[13, 4]	τῶν ἀγαθῶν γραφέων τά τε	ἄλλα	ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ δὴ
[13, 21]	τινι γένηται πραχθέν, τὰ μὲν	ἄλλα,	καθάπερ ἄνευ θυμοῦ κτείναντι προσῆκέ
[13, 13]	γράφει· Ἔστι μὲν δὴ καὶ	ἄλλα	κακά, ἀλλά τις δαίμων ἔμιξε
[13, 21]	ἐπιβουλῆς δὲ κτείνας τὰ μὲν	ἄλλα	κατὰ τὸν ἔμπροσθεν αὖ, τρία
[13, 9]	περιθέμενος ἢ διφθέραν λαβὼν ἢ	ἄλλα,	οἷα δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ
[13, 16]	καὶ παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ	ἄλλα	ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα, τούτους
[13, 4]	ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι εἶπον, καὶ	ἄλλα	σοι ἐγὼ πολλά, ἐάν περ
[13, 16]	δεσμωτήριον; μυρία δ´ ἂν καὶ	ἄλλα	τις ἐπὶ σχολῆς ἐπιλάβοιτ´ ἂν
[13, 5]	ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα· εἴπερ ὁ Πλάτων ταυτὶ
[13, 3]	Ἀργείου ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις. καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα πολλὰ μὴ ἡμῖν ψευδέσθωσαν·
[13, 4]	γε δεινὰς καὶ μάχας καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα πολλά, οἷα λέγεταί τε
[13, 6]	Καλῶς λέγεις. Οὐκοῦν καὶ τὰ	ἄλλα,	ὦ Κρίτων, οὕτως, ἵνα μὴ
[13, 16]	δ´ ὅς, δῆλα δὴ καὶ	τἄλλα,	ᾗ ἂν ἑκάστη ἴοι κατὰ
[13, 18]	Τί με δεῖ μηκύνειν καὶ	τἄλλα	τοῦ Πλάτωνος εἰς φῶς ἄγειν,
[13, 3]	λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ.	Πολλὰ	ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο οὐκ
[13, 12]	εἶναι τὸν προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι	πολλά·	γέγονε γὰρ πολυμαθής, καθὼς καὶ
[13, 4]	εἶπον, καὶ ἄλλα σοι ἐγὼ	πολλά,	ἐάν περ βούλῃ, περὶ τῶν
[13, 9]	δὲ μή, ἀκούσῃ, ὦ Σώκρατες,	πολλὰ	καὶ ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ
[13, 13]	πως περὶ τοῦ θείου γράφει·	Πολλὰ	μάλ´ ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ
[13, 3]	παισὶν βιοδώροις. καὶ ἄλλα τοιαῦτα	πολλὰ	μὴ ἡμῖν ψευδέσθωσαν· μηδ´ αὖ
[13, 4]	καὶ μάχας καὶ ἄλλα τοιαῦτα	πολλά,	οἷα λέγεταί τε ὑπὸ τῶν
[13, 19]	τὸ εἰωθὸς γελοῖα ἂν φαίνοιτο	πολλὰ	περὶ τὰ νῦν δὴ λεγόμενα,
[13, 12]	γὰρ πολυμαθής, καθὼς καὶ Πυθαγόρας	πολλὰ	τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας εἰς
[13, 13]	δυνατοί, θνητοὶ γεγαῶτες προεῖπεν ἡ	Σίβυλλα.	Εὖ γοῦν καὶ Ξενοφάνης ὁ
[13, 13]	ἀπλάνητος ὑπάρχει, ὥς φησιν ἡ	Σίβυλλα.	Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος τὸν
[13, 13]	δ´ ἀ ὴρ ἔτι πτερωτὰ	φῦλα	βλαστήσει πυρουμένη· κἄπειτα σώσει πάνθ´〉
[13, 3]	πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι. Οὐ	μὰ	τὸν Δία, ἦ δ´ ὅς,
[13, 3]	ἅμα μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν,	ἅμα	δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους.
[13, 19]	κόρους τε καὶ κόρας καὶ	ἅμα	δὴ θεωροῦντάς τε καὶ θεωρουμένους
[13, 18]	δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες	ἅμα	καὶ θεοί, τιμᾶν τε καὶ
[13, 19]	πρέπον ἂν εἴη κόρους τε	ἅμα	καὶ κόρας. Καὶ πολεμεῖν δὲ
[13, 3]	καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ	ἅμα	μὲν εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα
[13, 13]	κατὰ λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ τε	ἅμα	μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς
[13, 16]	ἦν σύμφωνα τὸν αὐτὸν λέγειν	ἅμα	τῇ τελευτῇ τὰς ψυχὰς τῶν
[13, 14]	ἐπὶ φαντασίαν ἐλθόντες πολὺ τὸ	κρᾶμα	τοῦ ψεύδους τῷ τῆς φύσεως
[13, 21]	τῷ ἀγρῷ σου καὶ ἐπιλάθῃ	δράγμα	ἐν τῷ ἀγρῷ σου, οὐκ
[13, 17]	οὐκ ἔστι ψυχὴ τρίτον τι	πρᾶγμα	ἐκ δύο ἐναντίων ἀλλήλοις σύνθετον,
[13, 10]	φοβηθεὶς θάνατον ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν	πρᾶγμα	λίποιμι τὴν τάξιν. δεινὸν μεντἂν
[13, 9]	ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ τοῦ Σωκράτους	πρᾶγμα;	οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´ ἐκ
[13, 13]	διάπυροι ἰδεῖν παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ	φθέγμα	τοὺς μὲν ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον,
[13, 3]	ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν.	Δόγμα	δὲ Ἑβραίων ἐστὶ καὶ τὸ
[13, 20]	κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός,	βδέλυγμα	ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί
[13, 13]	γαῖαν μακρὴν πόντου τε χαροπὸν	οἶδμα	καὶ ἀνέμων βίας. Θνητοὶ δὲ
[13, 14]	ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν ἐν αὐτοῖς	μάθημα.	Αὐτίκα γοῦν βραχύ τι τῆς
[13, 13]	βελτίστας φύσεις ἀφικνεῖσθαι πρὸς τὸ	μάθημα,	ὃ ἐν τῷ πρόσθεν ἔφαμεν
[13, 16]	μηκύνειν. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον	ὀλίσθημα	τῆς τοῦ Πλάτωνος περὶ τῶνδε
[13, 3]	τό γε ἐν τοῖς λόγοις	μίμημά	τι τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ
[13, 13]	τι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος, οὐδὲ	νόημα·	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ
[13, 16]	ἄλλο τι χεῖρον περιτίθησιν αὐτῇ	ἀτόπημα,	τὴν θείαν ἐκείνην καὶ οὐράνιον,
[13, 19]	μὲν μὴ εἰς φῶς ἐκφέρειν	κύημα	μηδέν, ἐὰν γένηται· ἐὰν δέ
[13, 14]	ξοάνοις βαναύσων χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον	σχῆμα	κατεσκευασμένοις τὴν τῶν θεῶν προσηγορίαν
[13, 9]	ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντες, καὶ τὸ	σχῆμα	τὸ σαυτοῦ μεταλλάξας. ὅτι δὲ
[13, 13]	ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς	αἷμα	καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰ
[13, 13]	ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ	αἷμα	ταύρων οὐ βούλομαι‘ καὶ μετ´
[13, 9]	ἄξιον τοῖς ἀνθρώποις καὶ τὰ	νόμιμα	καὶ οἱ νόμοι; καὶ οὐκ
[13, 13]	(φησί) πατέρα, τοῦτον διὰ τέλους	τίμα,	μόνον ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν καὶ
[13, 13]	{ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν	ὄμμα	δεσπότου· πάντα δυνατὴ γὰρ δόξα
[13, 13]	οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς	ὄνομα.	Καὶ πάλιν· Νόμος καὶ βουλῇ
[13, 13]	ὁ πάντων δεσπότης, οὗ τὸ	ὄνομα	φοβερόν {ἐστιν} οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{
[13, 3]	Κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς	στόμα	ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ.
[13, 13]	τρέπεται εἰς ὑγρόν, τὸ ὡς	σπέρμα	τῆς διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ θάλασσαν·
[13, 13]	φησί· Κλῦθί μοι, ὦ πάτερ,	θαῦμα	βροτῶν, τᾶς ἀειζώου ψυχᾶς μεδέων.
[13, 13]	ὕστατον ἱλάσκονται. Χαῖρε, πάτερ, μέγα	θαῦμα,	μέγ´ ἀνθρώποισιν ὄνειαρ. Καὶ πρὸ
[13, 10]	οὐκ αἰσχύνῃ, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον	ἐπιτήδευμα	ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ κινδυνεύεις νυνὶ
[13, 13]	ἐπὶ τοῦ σωτῆρος προεθέσπιζε τὸ	πνεῦμα	διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγον· Ἐγὼ
[13, 20]	ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ οἷον	πνεῦμα	ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ λείων
[13, 13]	τὸν θεὸν οἱ Στωϊκοὶ καὶ	πνεῦμα	κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ
[13, 13]	ἐγὼ στερεῶν βροντὴν καὶ κτίζων	πνεῦμα,	οὗ αἱ χεῖρες τὴν στρατιὰν
[13, 13]	ὁ βασιλικὸς ἐγκαταμέμικται, τὸ ἅγιον	πνεῦμα.	Τόν τε Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων
[13, 13]	μὲν γὰρ εἶναι τὸ ἅγιον	πνεῦμα,	τὸν υἱὸν δὲ δεύτερον, δι´
[13, 20]	φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ κάλλους	ῥεῦμα	πάλιν εἰς τὸν καλὸν διὰ
[13, 13]	περί τ´ ἠέρα καὶ περὶ	χεῦμα.	εἶτα, οἷον παραφράζων τὸ Ὁ
[13, 12]	περί τ´ ἠέρα καὶ περὶ	χεῦμα	νάματος· ἐκφαίνει δὲ πυρὸς σέλας
[13, 3]	ἀλλά τι μέγα καὶ ἄπορον	θῦμα,	ὅπως ὡς ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι.
[13, 3]	αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι	δῶμα	παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν τις
[13, 17]	ὑποκείσεται, ἀνάγκη ὡς τὸ μέσον	χρῶμα	οὕτω καὶ ταύτην ἐν χρόνῳ
[13, 13]	οἱ φιλόσοφοι παρ´ ἕκαστα τὸ	σῶμα	ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος δὲ οὐκ ὀκνεῖ
[13, 18]	ἔτεινε καὶ ἔτι ἔξωθεν τὸ	σῶμα	αὐτῇ περιεκάλυψε, καὶ κύκλῳ δὴ
[13, 13]	ἄρα ἐκ γῆς μὲν τὸ	σῶμα	διαπλάττεσθαι λέγει Μωσῆς, ὃ γήϊνόν
[13, 18]	ἀριθμὸν τεττάρων τὸ τοῦ κόσμου	σῶμα	ἐγενήθη δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν φιλίαν
[13, 13]	σαφέστερον ἤδη παραστατέον. Φασὶ γὰρ	σῶμα	εἶναι τὸν θεὸν οἱ Στωϊκοὶ
[13, 16]	συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ πάλιν ἐνδεθῶσιν εἰς	σῶμα.	Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ εἰκός, εἰς
[13, 13]	τε γὰρ ἁπτός τε καὶ	σῶμα	ἔχει. Αὖθίς τε ὁπόταν εἴπῃ·
[13, 6]	αὐτοῦ; ἔστι δέ που τὸ	σῶμα,	ἢ οὐχί; Ναί. Ἆρ´ οὖν
[13, 13]	οἶδεν, ἀλλὰ τῷ ὄντι τὸ	σῶμα	κεῖται αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ, αὐτὸς
[13, 13]	δὲ καὶ θάνατον τὴν εἰς	σῶμα	ὁδὸν τῆς ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ
[13, 10]	τῶν ἀποκτεν〈 ν〉 όντων τὸ	σῶμα,	τὴν δὲ ψυχὴν οὐ δυναμένων
[13, 6]	τοῦ ἀπειθοῦντος; Δηλονότι εἰς τὸ	σῶμα	τοῦτο ὃ διόλλυσι. Καλῶς λέγεις.
[13, 3]	ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται, οἷον	σῶμα	ὑπὸ σιτίων τε καὶ ποτῶν
[13, 16]	αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς εἰς	σῶμά	φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ
[13, 14]	τυγχάνειν. Τὰ γοῦν θεῖα λόγια	ἁγνὰ	καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ
[13, 19]	ὅπλοις μάχην ἕνα τε πρὸς	ἕνα	διαμαχομένους καὶ δύο πρὸς δύο.
[13, 18]	δὴ κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον	ἕνα	ἔρημον κατέστησε. Καὶ πάλιν ὑποβὰς
[13, 13]	φίλην καὶ ἀκόλουθον θεῷ καὶ	ἕνα	λόγον ἔχουσαν ἀρχαῖον, ὅταν τὸ
[13, 19]	τὴν ἐν τοῖς ὅπλοις μάχην	ἕνα	τε πρὸς ἕνα διαμαχομένους καὶ
[13, 13]	ἄμφω, τῆς ὕλης, παραδίδωσι καὶ	ἕνα	τὸν τούτων δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν
[13, 21]	λιμένας μήτε ἄλλον κοινὸν σύλλογον	μηδένα	μιαίνων, ἐάν τέ τις ἀπαγορεύῃ
[13, 7]	ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε κακῶς ποιεῖν	οὐδένα	ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν ὁτιοῦν πάσχῃ
[13, 18]	αὐτῷ περὶ γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ	διατεταγμένα	ἢ οἷα τὰ περὶ ἔρωτος
[13, 20]	σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ πάσῃ	δεδογμένα	τῇ διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω μὲν
[13, 13]	ἐνιαυτὸν ἀστέρας, οἵ κε μάλιστα	τετυγμένα	σημαίνοιεν ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα
[13, 18]	παρὸν καὶ τὰ ἐμοὶ νῦν	σεσιγημένα	τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν διαβολῆς ἕνεκα
[13, 3]	ἃ πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα	μεμυθολογημένα	πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν. Ἔχει γάρ,
[13, 18]	οἷα τὰ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου	σεσεμνολογημένα	ἐν Φαίδρῳ. Σὺ δ´, εἰ
[13, 18]	πρὸς τοῦ τῶν ὅλων αἰτίου	πεποιημένα	μετέχειν τε τῆς σωματικῆς καὶ
[13, 11]	ἐπισκέψασθαι δεῖν καὶ τὰ τούτοις	πεπονημένα.	Παραθήσω δὲ πρώτου Ἀριστοβούλου, τοῦ
[13, 13]	ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ	ΕΙΡΗΜΕΝΑ	ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ
[13, 0]	πρὸ ἡμῶν εἰς τοὺς τόπους	εἰρημένα	διελθεῖν, ὁμοῦ καὶ διαβολῆς εὐλόγου
[13, 12]	ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ	προειρημένα	καὶ γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς
[13, 18]	ἄρα μεταβάλλοι ἂν ἐν ἑαυτοῖς	κεκτημένα	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν κατὰ
[13, 18]	μέτοχά ἐστι ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς	κεκτημένα	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα
[13, 18]	μέτοχά ἐστι ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς	κεκτημένα	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς
[13, 14]	καὶ λέγουσι, τὰ μικρῷ πρόσθεν	τεθειμένα.	Πάλιν τε αὐτοῦ ἦν καὶ
[13, 13]	συνέδριον, νόμους δὲ καὶ ψηφίσματα	γεγραμμένα	οὔτε ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ
[13, 13]	τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ πως	γεγραμμένα·	Πάντας γὰρ κρύψας αὖθις φάος
[13, 3]	μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε ὅσια ἂν	λεγόμενα,	εἰ λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα ἡμῖν
[13, 19]	πολλὰ περὶ τὰ νῦν δὴ	λεγόμενα,	εἰ πράξεται ᾗ λέγεται. Καὶ
[13, 10]	τὸν τεθνεῶτα ἢ κατὰ τὰ	λεγόμενα	μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα καὶ
[13, 10]	τόπον καὶ ἀληθῆ ἐστι τὰ	λεγόμενα,	ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες
[13, 13]	μὲν ἤδη ἀθάνατα καθ´ ἡμέραν	ἐργαζόμενα,	τῶν δ´ ἔτι θνητῶν τὰ
[13, 21]	σταφυλὴν ἢ τὰ γενναῖα σῦκα	ἐπονομαζόμενα	ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν μὲν ἐκ
[13, 19]	τις εἶναι κοινὰ οἷς προσήκει	διανεμόμενα	πρὸς τῶν ἐπιτετραμμένων. Καὶ δὴ
[13, 17]	ἄνευ σώματος ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως	γιγνόμενα	πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι λέγεται,
[13, 14]	αὖτε ὕπτιον καὶ τὰ τούτοις	ἑπόμενα.	Οἷς ἐπάγει· Ἢ Δία καθευδόντων
[13, 7]	ἐν τοῖς παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς	φερόμενα	γράμμασι. Καὶ ὁ προφήτης δὲ
[13, 13]	αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ	ἐπιφερόμενα·	Πυρὸς τροπάς· πρῶτον θάλασσα, θαλάσσης
[13, 14]	δυνάμεως περιέχοντα θεόν τε αὐθέντην	ἐπιγραφόμενα	καὶ πιστούμενά γε τὴν ἐπαγγελίαν
[13, 13]	οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ τὰ	ἐμπεριεχόμενα.	Ὅπως δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ
[13, 14]	τά τε Ἑβραίων λόγια καθαρᾶς	ἐξεχόμενα	διόλου τῆς μόνης ἀληθοῦς καὶ
[13, 3]	τὸν αὐτὸν λόγον, τὰ εὖ	εἰργασμένα	καὶ εὖ ἔχοντα ὑπὸ χρόνου
[13, 12]	φησιν οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ	τετελεσμένα	πάντα τέτυκται· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη
[13, 3]	τὰ σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις κακὰ	νενομισμένα	τοῖς τούτων ἀξίοις ἐπῆγεν, οἱ
[13, 19]	καὶ περὶ τῶν θηλειῶν ἔστω	νομοθετούμενα,	τῶν μέχρι γάμων. Εἶτα πάλιν
[13, 14]	θεόν τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ	πιστούμενά	γε τὴν ἐπαγγελίαν διὰ τῆς
[13, 19]	μὴ ἐκφέρειν εἰς φῶς τὰ	κυούμενα	προστάττει, λέγων ὧδε; Γυναικί, ἦν
[13, 13]	μητρὸς αὐτῶν ἔτι κατὰ γαστρὸς	ὀχούμενα,	τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ
[13, 12]	διὰ τῶν ποιημάτων Δία καὶ	Ζῆνα·	τὸ γὰρ τῆς διανοίας αὐτῶν
[13, 13]	ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις; τοῦτον νόμιζε	Ζῆνα,	τόνδ´ ἡγοῦ θεόν. Ἔν τε
[13, 9]	τῶν παίδων ἕνεκα βούλει ζῆν,	ἵνα	αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς; τί
[13, 18]	θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν,	ἵνα	γενηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη
[13, 7]	τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων ὑμᾶς,	ἵνα	γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν
[13, 9]	ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ δικαίου,	ἵνα	εἰς Ἅιδου ἐλθὼν ἔχῃς ταῦτα
[13, 21]	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται,	ἵνα	εὐλογήσῃ σε κύριος ὁ θεός
[13, 9]	τε καὶ παιδεύσεις, ξένους ποιήσας,	ἵνα	καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν; ἢ τοῦτο
[13, 3]	πολλοῖς ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι,	ἵνα	μὴ ἅμα μὲν εἰς θεοὺς
[13, 10]	τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι,	ἵνα	μὴ ἐνθάδε μένω καταγέλαστος παρὰ
[13, 20]	εὑρημένον; ἐπάκουσον δὲ καὶ τῶνδε,	ἵνα	μή με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ
[13, 6]	τὰ ἄλλα, ὦ Κρίτων, οὕτως,	ἵνα	μὴ πάντα διίωμεν. Καὶ δὴ
[13, 12]	καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς,	ἵνα	τοὺς χρόνους δηλώσῃ καὶ τὴν
[13, 10]	πρὸ τοῦ αἰσχροῦ. ἐγὼ οὖν	δεινὰ	ἂν εἴην εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες
[13, 13]	ἀρχὰ μὲν ὄντως ἀληθινά, μία·	κείνα	γὰρ ἐν ἀρχᾷ τέ ἐστιν
[13, 13]	μὲν οὐ τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ´	ἐκεῖνα	αἰνίσσεται, ὡς διὰ τῶν δώδεκα
[13, 13]	ἂν ἦν ἔτι ἀρχά, ἀλλ´	ἐκείνα	ἐξ ἇς ἁ ἀρχὰ ἐγένετο.
[13, 17]	μέλανος τῶν μέσων τι χρωμάτων,	ἐκεῖνα	ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ
[13, 13]	Διὰ γὰρ τούτων δεδήλωκε πάντα	ἐκεῖνα	τὰ προφητικά· Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ
[13, 13]	τῶν ὄντων, ἀρχὰ μὲν ὄντως	ἀληθινά,	μία· κείνα γὰρ ἐν ἀρχᾷ
[13, 19]	ἅτε οἰκίας τε καὶ ξυσσίτια	κοινὰ	ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ οὐδενὸς οὐδὲν
[13, 19]	δημόσια χρήματα φαίη τις εἶναι	κοινὰ	οἷς προσήκει διανεμόμενα πρὸς τῶν
[13, 19]	που παρ´ ἡμῖν κόρη καὶ	δέσποινα,	εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς χορείας παιδείᾳ,
[13, 3]	πόλει, εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε	τινὰ	ἀκούειν, μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον,
[13, 10]	βίῳ, οἶμαι ἂν οὐχὶ ἰδιώτην	τινά,	ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους
[13, 3]	φίλων, ὅταν διὰ μανίαν ἤ	τινα	ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν,
[13, 3]	εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ μανίαν ἤ	τινα	ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν,
[13, 15]	τοῖς Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις.	Τίνα	δὲ οἵδε περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι;
[13, 18]	ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων ἐν Ἐπινομίδι·	Τίνα	δὴ καὶ σεμνύνων ποτὲ λέγω
[13, 12]	τὰ περὶ τούτων. Εἶτα μεταξύ	τινα	εἰπὼν ἐπιφέρει λέγων· Δεῖ γὰρ
[13, 13]	Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά	τινα	εἰς τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων
[13, 10]	ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ	τινα	ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν νύκτα
[13, 21]	ἐὰν ἀνὴρ δι´ ὀργὴν κτείνῃ	τινὰ	ἢ γυνή τις ἑαυτῆς ἄνδρα
[13, 21]	φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ τίς	τινα	καὶ ἀποθάνῃ, θανάτῳ θανατούσθω. Ὁ
[13, 13]	ἐστὶ τῆς δόξης, τὸν μέν	τινα	κόσμον ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας, τὸν
[13, 3]	ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ μήτε	τινὰ	λέγειν ταῦτα ἐν τῇ ἑαυτοῦ
[13, 9]	σε ἐρεῖ ἴσως, ἂν μή	τινα	λυπήσῃς· εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ,
[13, 13]	Δίφιλος πάλιν ὁ κωμικὸς τοιαῦτά	τινα	περὶ τῆς κρίσεως διαλέγεται· Οἴει
[13, 9]	τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες σκευήν τέ	τινα	περιθέμενος ἢ διφθέραν λαβὼν ἢ
[13, 13]	τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης) ὥρα ἐπιθεωρῆσαι	τίνα	ταῦτ´ εἶναί φαμεν ἐφ´ ὧν
[13, 16]	αἱ δ´ εἰς τοῦ οὐρανοῦ	τινα	τόπον ὑπὸ τῆς δίκης κουφισθεῖσαι
[13, 21]	Μωσέως. Αὖθις δὲ ὁ Πλάτων	τίνα	τρόπον καὶ δι´ ὁποῖα πληγαῖς
[13, 13]	ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας, τὸν δέ	τινα	φθειρόμενον, τὸν κατὰ τὴν διακόσμησιν,
[13, 21]	μάλιστα τῶν παρ´ αὐτῷ τὰ	σεμνὰ	καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ
[13, 18]	μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι, οἷα τὰ	σεμνὰ	καὶ σοφὰ αὐτῷ περὶ γυναικῶν
[13, 21]	τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς δὲ	σεμνὰ	καὶ φιλάνθρωπα τὰ παρὰ Μωσεῖ,
[13, 5]	Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα	ἀλαζόνα	καὶ κοάλεμον καὶ ὅστις〉 εἴ
[13, 12]	βασιλέως, σοῦ δὲ προγόνου, προσενεγκαμένου	μείζονα	φιλοτιμίαν, Δημητρίου τοῦ Φαληρέως πραγματευσαμένου
[13, 3]	τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ	χθόνα	δῖαν ἐλαύνει· οὐδ´ ὡς ταμίας
[13, 12]	πορείης καὶ σφαίρης κίνημ´ ἀμφὶ	χθόνα	ὡς περιτέλλει κυκλοτερές τ´ ἐν
[13, 13]	καὶ σφαίρης {κίνημ{ α} ἀμφὶ	χθόνα	ὡς περιτέλλει, κυκλοτερές τ´ ἐν
[13, 13]	αὐτόν, φησὶν ἡ γραφή, μὴ	εἰκόνα	ἐποίησε τέκτων ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας
[13, 13]	εἴσοδον ἑρμηνεύοντες, διὸ καὶ κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν‘ τὸν ἄνθρωπον
[13, 13]	τὸν μὲν ἀρχέτυπον, τὸν δὲ	εἰκόνα	τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Καὶ τὸν
[13, 4]	φῶμεν εἶναι, ὦ Εὐθύφρον; Μὴ	μόνα	γε, ὦ Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ
[13, 14]	Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον Δελφοῖς	δαίμονα,	θειάζοντα. Διὸ καὶ εἰκότως τῆς
[13, 13]	ἐκείνην δὲ ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο	δαίμονα	τοῦτον φύλακα τοῦ βίου συμπέμπειν
[13, 8]	ὁμολογίαι εἶναι. Σὺ δὲ οὔτε	Λακεδαίμονα	προῃροῦ οὔτε Κρήτην, ἃς δὴ
[13, 5]	τῷ σχήματι τῶν Ἀθηναίων τὸν	Εὐθύφρονα,	ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον
[13, 14]	πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ τὸν	ἀλεκτρυόνα	τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι
[13, 13]	διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ λόγος ἀνθρώπους	κυβερνᾷ,	κατὰ τρόπον σῴζει· εἰ Ἔστιν
[13, 19]	τὸν γυμνικὸν εἰσάγει τὰς γυναῖκας	ἀγῶνα,	ὧδέ πη λέγων· Γυναιξὶ δέ,
[13, 10]	ἐν μακαρίᾳ ζωῇ τὸν μακρὸν	αἰῶνα	διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ
[13, 21]	ἔσται. Ἐὰν δὲ τρυγήσῃς τὸν	ἀμπελῶνά	σου, οὐκ ἐπανατρυγήσεις τὰ ὀπίσω
[13, 21]	λέγοντος· Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς εἰς	ἀμπελῶνα	τοῦ πλησίον, φάγῃ σταφυλήν, ὅσον
[13, 13]	ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους.	Λειμῶνα	μὲν οὖν ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ
[13, 13]	εἰς θειότητα παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ	Πλάτωνα,	ἃ ἄντικρυς οὗτος ἐν τῇ
[13, 18]	ἐστι ψυχῆς κατ´ αὐτὸν τὸν	Πλάτωνα,	καὶ ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι ἂν
[13, 13]	διὰ μακροτέρων ἡμῖν ἡ κατὰ	Πλάτωνα	παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα κατὰ
[13, 13]	τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα ἐγὼ καὶ	Πλάτωνα	προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ γράφοντι· Ἓν τὸ
[13, 21]	αἰτίας δι´ ἣν οὐ κατὰ	Πλάτωνα	φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ τὰ
[13, 0]	πρὸ τούτου συγγράμμασιν ἡ κατὰ	Πλάτωνα	φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα Μωσέως καὶ
[13, 17]	ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ τῆς κατὰ	Πλάτωνα	ψυχῆς, ἥν φησιν ἐξ ἀπαθοῦς
[13, 3]	λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα ἡμῖν οὔτε	ξύμφωνα	αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός σοι εἰμί,
[13, 11]	ἂν εὕροι παρὰ τῷ αὐτῷ	σύμφωνα	τοῖς ἡμετέροις δόγμασι, τάχα δὲ
[13, 16]	ἂν ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ ἦν	σύμφωνα	τὸν αὐτὸν λέγειν ἅμα τῇ
[13, 13]	ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ	ΣΥΜΦΩΝΑ	ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ·
[13, 13]	ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ ἐκεῖθεν ἡ	δόξα	ἡ ἀληθινή· Ἄκουε (φησίν) Ἰσραήλ,
[13, 13]	γνῶσις, ἐκείνους δὲ ἐφ´ οἷς	δόξα.	Ἴσως γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν ταύτην
[13, 13]	ὄμμα δεσπότου· πάντα δυνατὴ γὰρ	δόξα	ὑψίστου θεοῦ. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ
[13, 13]	Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ τῆς σκηνῆς	ἐκβοᾷ·	Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν
[13, 3]	Ἑβραίων γραφὴν λέγουσαν· Ὃν γὰρ	ἀγαπᾷ	κύριος, παιδεύει· μαστιγοῖ δὲ πάντα
[13, 21]	μεγαλονοίας. Ὡς δὲ σεμνὰ καὶ	φιλάνθρωπα	τὰ παρὰ Μωσεῖ, μάθοις ἂν
[13, 3]	ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ ὅτε τὰ	σκυθρωπὰ	καὶ ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα τοῖς
[13, 7]	οὐδὲν διαφέρει. Καλῶς λέγεις. Οὔτε	ἄρα	ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε κακῶς ποιεῖν
[13, 7]	ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα. Οὐδὲ ἀδικούμενον	ἄρα	ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ πολλοὶ οἴονται,
[13, 6]	τοὺς τῶν πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη	ἄρα	αὐτῷ πρακτέον καὶ γυμναστέον καὶ
[13, 3]	θεὸς ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι. Πάντη	ἄρα	ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον καὶ τὸ
[13, 13]	ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´	ἄρα	δαίμονές εἰσιν ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε
[13, 19]	ἐν ἑβδόμῳ τῶν Νόμων· Ὡς	ἄρα	δεήσει τοὺς παῖδας καὶ τὰς
[13, 7]	φαμὲν ἢ οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς	ἄρα	δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα. Οὐδὲ
[13, 6]	καλῶς ἐλέγετο, νῦν δὲ κατάδηλος	ἄρα	ἐγένετο ὅτι ἄλλως ἕνεκα λόγου
[13, 13]	γένη δημιουργεῖν τὰ νοητά; εἰκότως	ἄρα	ἐκ γῆς μὲν τὸ σῶμα
[13, 10]	ἀληθῆ ἐστι τὰ λεγόμενα, ὡς	ἄρα	ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες,
[13, 3]	μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν	ἄρα	ἐν θεῷ ψευδὴς οὐκ ἔνι;
[13, 3]	ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ	ἄρα	ἐστὶν οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς
[13, 3]	ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον	ἄρα	εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων
[13, 3]	αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς	ἄρα,	ἔφη〈 ν〉 τοῦτον δεύτερον τύπον
[13, 4]	πολλοὶ οὐκ ἴσασι. Καὶ πόλεμον	ἄρα	ἡγῇ τῷ ὄντι ἐν τοῖς
[13, 6]	σώματος; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ μετ´ ἐκείνου	ἄρα	ἡμῖν βιωτὸν διεφθαρμένου ὃ τὸ
[13, 14]	τὰ δι´ ὧν ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, ἀπὸ τοῦδε
[13, 3]	ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε
[13, 3]	ἀναίτιον. Παντελῶς γε, ἔφη. Οὐδ´	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, ὁ θεός,
[13, 3]	ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. Μηδεὶς	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, ὦ ἄριστε,
[13, 3]	λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς, ὡς	ἄρα	θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς
[13, 3]	ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον	ἄρα	καὶ θεὸν ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν,
[13, 13]	καὶ πάντη εἰςί. Τοῦ πατρὸς	ἄρα	καὶ ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως καὶ
[13, 18]	αὐτὸν τὸν Πλάτωνα, καὶ ταῦτα	ἄρα	μεταβάλλοι ἂν ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα
[13, 3]	Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ	ἄρα	ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς
[13, 3]	ἔχειν ἐδόκει καὶ Πλάτωνι. Κομιδῇ	ἄρα	ὁ θεός, λόγος ἁπλοῦς ὢν
[13, 11]	τοῦ τοιούτου γένους τελευτήσωσιν, ὡς	ἄρα	οἱ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι
[13, 3]	ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ	ἄρα	Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα,
[13, 3]	Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ	ἄρα	πάντων γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν,
[13, 13]	εἰδείη Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο. Εἰκότως	ἄρα	Σόλων ὁ Ἀθηναῖος ἐν ταῖς
[13, 7]	εἰσί, καὶ πάλαι, ὦ Κρίτων,	ἄρα	τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους
[13, 21]	οὓς περὶ φονέων διετάξατο· Ἂν	ἄρα	τις αὐτόχειρ μὲν κτείνῃ ἐλεύθερον,
[13, 11]	ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι	ἄρα	τοῦ θεοῦ πῶς χρὴ τοὺς
[13, 6]	Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ γε. Οὐκ	ἄρα,	ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω
[13, 9]	τοὺς κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο ποιοῦντι	ἆρα	ἄξιόν σοι ζῆν ἔσται; ἢ
[13, 3]	ὁ θεός. Ἥκιστα δή. Ἀλλ´	ἆρα	αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ
[13, 6]	μὴ τῇ τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ,	ἆρα	βιωτὸν ἡμῖν ἐστι διεφθαρμένου αὐτοῦ;
[13, 4]	τῶν θεῶν καὶ περὶ ἐμοῦ.	Ἆρά	γε, ὦ Εὐθύφρον, τοῦτ´ ἔστιν
[13, 3]	δὲ δὴ ὁ δεύτερος ὅδε;	ἆρα	γόητα τὸν θεὸν οἴει εἶναι
[13, 3]	δειλοτέρους. Μὴ γάρ, ἔφη. Ἀλλ´	ἆρα,	ἦν δ´ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν
[13, 6]	τῶν πολλῶν καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων	ἆρα	οὐδὲν κακὸν πείσεται; Πῶς γὰρ
[13, 10]	ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν βίῳ,	ἆρα	φαύλη ἂν εἴη ἡ ἀποδημία;
[13, 6]	δὲ λόγος φησί· Δόξαν τὴν	παρὰ	ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ τὴν δόξαν
[13, 1]	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ	παρὰ	γνώμην δὲ ταῦτα λέγειν τῶν
[13, 15]	τὸ εἶναι οὐ παρ´ ἑαυτῶν,	παρὰ	δὲ τοῦ πάντων αἰτίου ἐπενηνεγμένους
[13, 7]	Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν ὅπως μὴ	παρὰ	δόξαν ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ ὅτι
[13, 13]	ὅσα ἐν Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην	παρὰ	θεῶν. Τὸν δὴ Ζωρόαστριν τοῦτον
[13, 6]	ζητεῖτε καὶ τὴν δόξαν τὴν	παρὰ	μόνου τοῦ ἑνὸς οὐ ζητεῖτε.
[13, 21]	ἔσται. Καὶ ταῦτα μὲν τὰ	παρὰ	Μωσεῖ. Δῆλα δὲ καὶ τὰ
[13, 21]	δὲ σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα τὰ	παρὰ	Μωσεῖ, μάθοις ἂν ἐπακούσας ὧδέ
[13, 10]	ἵνα μὴ ἐνθάδε μένω καταγέλαστος	παρὰ	νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης. μὴ
[13, 5]	λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ	ΠΑΡΑ	ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ μὲν γράφειν
[13, 4]	Νουμήνιος ἐν τῷ Περὶ τῶν	παρὰ	Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ πη λέγων.
[13, 21]	συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ	ΠΑΡΑ	ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. Ὅ τι
[13, 13]	Στρωματεῖ, Ζήνων τε ὁ Στωϊκὸς	παρὰ	Πλάτωνος λαβών, ὁ δὲ ἀπὸ
[13, 15]	τε καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ	παρὰ	τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος
[13, 8]	ὁ φαυλότατος πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν	παρὰ	τὰς συνθήκας τε καὶ ὁμολογίας
[13, 11]	ἡμῖν παριέναι καὶ τὰς εὐχὰς	παρὰ	ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν τε τὰς
[13, 13]	κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες εἷλκον	παρὰ	τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων
[13, 19]	εἶναι δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν	παρὰ	τῆς πόλεως, καὶ τούτων μαθητὰς
[13, 10]	ὃς τοσοῦτον τοῦ κινδύνου κατεφρόνησε	παρὰ	τὸ αἰσχρόν τι ὑπομεῖναι ὥστε,
[13, 19]	ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως δή, εἶπον,	παρὰ	τὸ εἰωθὸς γελοῖα ἂν φαίνοιτο
[13, 13]	δὲ αἰσθητὸν ἑξάδι· γάμος γὰρ	παρὰ	τοῖς Πυθαγορείοις, ὡς ἂν γόνιμος
[13, 19]	ἀνάγων καὶ τὴν συμμαχίαν τὴν	παρὰ	τοῦδε. λέγει δ´ οὖν· Ἐὰν
[13, 9]	ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ εἰς Θετταλίαν	παρὰ	τοὺς ξένους τοὺς Κρίτωνος· ἐκεῖ
[13, 11]	τούτων ἔτι πλείω ἂν εὕροι	παρὰ	τῷ αὐτῷ σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις
[13, 13]	ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν	παρὰ	τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην θείαν.
[13, 3]	ἐπάγεσθαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ, τὰ	παρὰ	τῷ Πλάτωνι λεκτέον, Ὡς ὁ
[13, 3]	εἰς τὸν κόσμον. Διὸ καὶ	παρὰ	τῷ προφήτῃ εἰσῆκται λέγων ὁ
[13, 5]	τῶν Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα	ἄνδρα	ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον καὶ ὅστις〉
[13, 21]	τε ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ τὸν	ἄνδρα	ἀπὸ γυναικὸς καὶ μήποτ´ ἔτι
[13, 21]	τοῦ τελευτήσαντος γιγνέσθω. Γυνὴ δὲ	ἄνδρα	ἑαυτῆς ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀποκτεῖναι
[13, 19]	παιδείας, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον πάντα	ἄνδρα	καὶ παῖδα κατὰ τὸ δυνατόν,
[13, 18]	καὶ σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι τὸν	ἄνδρα,	ναὶ πάντων Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι
[13, 10]	ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν ἢ τεθνάναι	ἄνδρα	ὅτου τι καὶ σμικρὸν ὄφελός
[13, 21]	τινὰ ἢ γυνή τις ἑαυτῆς	ἄνδρα	ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται, καθαίρεσθαι
[13, 13]	(ἐφ´ οἷς καὶ ἀγάμεθα τὸν	ἄνδρα	τῆς τε συνέσεως καὶ τῆς
[13, 13]	κούφας ἔχει. Δεῖ γὰρ τὸν	ἄνδρα	χρήσιμον πεφυκέναι, μὴ παρθένους φθείροντα
[13, 18]	ταῦτα φάναι προήχθην, ἐπεὶ καὶ	σφόδρα	ἔγωγε ἄγαμαι τὸν ἄνδρα, ναὶ
[13, 20]	τὸν ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς	σφόδρα	εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν τε συγκατακέωνται,
[13, 9]	Ὅστις γὰρ νόμων διαφθορεύς ἐστι,	σφόδρα	που δόξειεν ἂν νέων τε
[13, 13]	Ἀλλὰ καὶ αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι	σφόδρα	τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί δέ;
[13, 13]	Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ θεοῦ σεμνῶς	σφόδρα	φησί· Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς
[13, 20]	ἐρωμένου αὖ ψυχὴν ἔρωτος ἐνέπλησεν.	Ἐρᾷ	μὲν οὖν, ὅτου δέ, ἀπορεῖ
[13, 18]	διεξέρχεται· Ὅ τι πῦρ πρὸς	ἀέρα,	τοῦτο ἀὴρ πρὸς ὕδωρ καὶ
[13, 13]	πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´	ἠέρα	καὶ περὶ χεῦμα. εἶτα, οἷον
[13, 12]	Πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´	ἠέρα	καὶ περὶ χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει
[13, 13]	τὰς χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ νῦν	ἠέρα	καλέομεν οἱ Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς
[13, 13]	πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν	αἰθέρα.	Σὴ μὲν ἐν ἄστροις τάξις
[13, 16]	οἵα τις ἀνειμένη καὶ δεσμῶν	ἐλευθέρα	βίους ἕλοιτ´ ἂν οὓς ἂν
[13, 4]	ἀγαθῶν γραφέων τά τε ἄλλα	ἱερὰ	ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ δὴ καὶ
[13, 21]	νομίμων εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν μήτε	ἱερὰ	μήτε λιμένας μήτε ἄλλον κοινὸν
[13, 16]	τὰ δὲ δίκαια εἰς τὰ	ἥμερα	μεταβαλόντα, καὶ πάσας μίξεις μίγνυσθαι.
[13, 13]	πολυγηθὲς ἐξ ἱερᾶς κραδίας ἀνενέγκατο,	μέρμερα	ῥέζων. Ἢν δὲ ὁσίως καὶ
[13, 21]	πατὴρ ἢ μήτηρ υἱὸν ἢ	θυγατέρα	πληγαῖς ἤ τινι τρόπῳ βιαίῳ
[13, 21]	λήψῃ αὐτὸν θανατῶσαι. Ὃς τύπτει	πατέρα	αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ
[13, 3]	ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς μήτε τὸν	πατέρα	γινώσκειν θεὸν μήτε τὴν οἰκείαν
[13, 4]	καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ	πατέρα	δῆσαι, ὅτι τοὺς υἱεῖς κατέπινεν
[13, 4]	ἐκεῖνόν γε αὖ τὸν αὑτοῦ	πατέρα	ἐκτεμεῖν δι´ ἕτερα τοιαῦτα· ἐμοὶ
[13, 14]	μεγαλοφωνίας ὕψος, δι´ ἧς τὸν	πατέρα	καὶ δημιουργὸν εἰδέναι τοῦδε τοῦ
[13, 13]	Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται	πατέρα	καὶ υἱὸν οὐκ οἶδ´ ὅπως
[13, 3]	θαυμαστὸν ποιοῖ οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα	πατέρα	κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη
[13, 13]	καὶ τοῦ ἡγεμόνος καὶ αἰτίου	πατέρα	κύριον ἐπομνύντας, ὃν ἐὰν ὀρθῶς
[13, 13]	Ἥ τε ἐν Τιμαίῳ δημηγορία	πατέρα	λέγει τὸν δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ
[13, 13]	τὸν τούτων δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν	πατέρα‘	λέγει, τὸν καὶ τὰς προκοπὰς
[13, 21]	ἀμυνόμενος ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ κτείνας	πατέρα	τοῖς αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω νόμοις.
[13, 13]	Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν καὶ	πατέρα	τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε
[13, 13]	τα〉 τὸν ὄντα πάντων (φησί)	πατέρα,	τοῦτον διὰ τέλους τίμα, μόνον
[13, 3]	διεπραγματεύσατο, τὴν πρὸς τὸν αὑτοῦ	πατέρα	φιλίαν τε καὶ ὑποστροφὴν διὰ
[13, 20]	καὶ κόσμιοι ὄντες. Εἶτα μεθ´	ἕτερα	ἐπιλέγει· Ἐὰν δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ
[13, 12]	κατὰ ἀλήθειαν. Τούτοις ἑξῆς μεθ´	ἕτερα	ἐπιλέγει· Ἐχομένως δ´ ἐστὶν ὡς
[13, 4]	τὸν αὑτοῦ πατέρα ἐκτεμεῖν δι´	ἕτερα	τοιαῦτα· ἐμοὶ δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι
[13, 14]	Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν δι´	ἕτερα	τοιαῦτα. Ὧν τοῦτον τὸν τρόπον
[13, 3]	ἂν μή, ἀλλ´ ἄκρατα τὰ	ἕτερα,	τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ
[13, 3]	λεκτοί, ὦ Ἀδείμαντε, ἐν τῇ	ἡμετέρᾳ	πόλει. Οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι
[13, 3]	ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ τὰ μὲν	ἡμέτερα	τοιαῦτα· τοῖς δὲ ἄλλως λέγουσι
[13, 21]	Ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἢ	μητέρα	αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω. Ἐὰν δὲ
[13, 13]	τοῦδε γάρ τοι Ζεὺς ἔγημε	μητέρα,	οὐ χρυσόμορφος οὐδ´ ἐπημφιεσμένος πτίλον
[13, 7]	τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε καὶ	πραότερα,	ὅμως τό γε ἀδικεῖν τῷ
[13, 18]	τῆς εἱμαρμένης τάξιν καὶ νόμον.	Μικρότερα	μὲν τῶν ἠθῶν μεταβαλόντα ἐλάττω
[13, 13]	καλῶν, δεύτερον δὲ περὶ τὰ	δεύτερα	καὶ τρίτον περὶ τὰ τρίτα,
[13, 4]	οὕτω γεγονέναι; Καὶ ἔτι τούτων	θαυμασιώτερα,	ὦ Σώκρατες, ἃ οἱ πολλοὶ
[13, 18]	ἐπίπεδον μεταπορεύεται, πλείω δὲ καὶ	ἀδικώτερα	μεταπεσόντα εἰς βάθος. Εἰ δὴ
[13, 20]	ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐὰν δὲ διαίτῃ	φορτικωτέρᾳ	τε καὶ ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ
[13, 7]	εἴτε δεῖ ἡμᾶς ἔτι τῶνδε	χαλεπώτερα	πάσχειν εἴτε καὶ πραότερα, ὅμως
[13, 6]	δὲ μή, ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ	χαλεπωτέρα.	Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἡμᾶς, εἴτε
[13, 3]	ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ Θέτιδι καὶ	Ἥρᾳ	οὐδ´ ὡς οἱ θεοὶ οἱ
[13, 14]	καὶ Ζεὺς μετὰ τούτους ἅπαντας	Ἥρα	τε καὶ πάντες οἱ πρὸς
[13, 14]	δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς	Ἥρα	τε καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν
[13, 1]	δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας Ζεὺς	Ἥρα	τε καὶ πάντες, ὅσους ἴσμεν
[13, 11]	δὲ ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν τις	γήρᾳ	ἤ τινι ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ
[13, 13]	πράσσων τοὺς θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ	πονηρὰ	καὶ δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν
[13, 3]	παρατροπὴν ἥκοντος. Διὸ δὴ τὸν	σωτῆρα	καὶ ἰατρὸν ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ
[13, 21]	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ	χήρᾳ	ἔσται. Ἐὰν δὲ τρυγήσῃς τὸν
[13, 21]	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ	χήρᾳ	ἔσται, ἵνα εὐλογήσῃ σε κύριος
[13, 21]	καὶ τῷ ὀρφανῷ καὶ τῇ	χήρᾳ	ἔσται. Καὶ ταῦτα μὲν τὰ
[13, 13]	τοῦ θείου ὑποληπτέον· Οὐδὲ γὰρ	λάθρᾳ	δοκῶ φωτὸς κακούργου {σχήματ{ α}
[13, 16]	Τὴν δὲ ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος,	ἔχθρᾳ	καὶ ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους
[13, 12]	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε·	χεῖρα	δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο
[13, 13]	ἡμῖν ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς·	Χεῖρα	δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο
[13, 13]	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε.	Χεῖρα	δὲ δεξιτερὴν περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο
[13, 12]	ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια καὶ	χεῖρα	στιβαρὴν κρατεροῖο θεοῖο. Αὐτὸν δ´
[13, 16]	ὄντα, τούτους δὲ ἡ προσήκουσα	μοῖρα	ῥίπτει εἰς τὸν Τάρταρον, ὅθεν
[13, 21]	κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ τοιούτοις	μακρὰ	χαίρειν φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ τούτων
[13, 20]	καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων	σμικρὰ	ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ τῶν παιδικῶν
[13, 10]	{ὄναρ} καθεύδων μηδὲ ὄναρ μηδὲν	ὁρᾷ,	θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη θάνατος.
[13, 13]	Δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ´	ὁρᾷ·	καὶ γὰρ καθ´ Ἅιδην δύο
[13, 7]	πάσχῃ τις ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´	ὅρα,	ὦ Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν ὅπως
[13, 13]	δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´	ἐσόρα	κόσμοιο ἄνακτα ἀθάνατον. Αὖθίς τε
[13, 12]	δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´	ἐσόρα	κόσμοιο τυπωτὴν ἀθάνατον. Παλαιὸς δὲ
[13, 13]	διένειμεν ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς	παντοκράτορα	ὀνομάζων τὸν θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον,
[13, 10]	εἶπεν ἡ μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ	Ἕκτορα	ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα, οὑτωσί πως,
[13, 10]	τῷ ἑταίρῳ τὸν φόνον καὶ	Ἕκτορα	ἀποκτενεῖς, αὐτὸς ἀποθανῇ· αὐτίκα γάρ
[13, 10]	αὐτίκα γάρ τοι (φησί) μεθ´	Ἕκτορα	πότμος ἑτοῖμος. ὁ δὲ τοῦτο
[13, 13]	μόνον ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν καὶ	κτίστορα.	Εἰκότως τοίνυν καὶ Πλάτων ἐθίζει
[13, 3]	ἂν λεγόμενα, εἰ λέγοιτο, οὔτε	ξύμφορα	ἡμῖν οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς.
[13, 6]	ἄν σε παρακρούοι ἡ παροῦσα	συμφορά.	Σκόπει δή· οὐχ ἱκανῶς δοκεῖ
[13, 13]	καὶ ἔσται, πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον	μέτρα	καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι δὲ
[13, 13]	ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον	μέτρα.	Ὅτι δὲ καὶ γενητὸν καὶ
[13, 13]	ὄντι φίλον ᾖ, τὰ δὲ	ἄμετρα	οὔτε τοῖς ἀμέτροις οὔτε τοῖς
[13, 13]	γε σήματ´ ἐν οὐρανῷ ἐστήριξεν,	ἄστρα	διακρίνας· ἐσκέψατο δ´ εἰς ἐνιαυτὸν
[13, 18]	καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα	ἄστρα,	ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν
[13, 13]	ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον ἐπὶ τῇ	πυρᾷ	κείμενον ἀναβιῶναι λέγει. Τάχα μὲν
[13, 13]	τῆς ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης)	ὥρα	ἐπιθεωρῆσαι τίνα ταῦτ´ εἶναί φαμεν
[13, 15]	τῆς τῶν σωμάτων ὕλης εἶεν,	ὥρα	ἢ ἀγενήτους λέγειν καὶ πρὸς
[13, 21]	οὐ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν,	ὥρα	καὶ τὰ τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως
[13, 5]	ἂν προείλετο μᾶλλον ἢ ἀληθεύειν,	ἑώρα	δὲ ζῆν τε καὶ ἀληθεύειν
[13, 3]	ἁπλῶς ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ.	Πᾶσα,	ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. Μηδεὶς
[13, 13]	βαρβάρου φιλοσοφίας ἥ τε ποιητικὴ	πᾶσα	μοῦσα, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ
[13, 13]	αὐτῷ θάλασσα καὶ πέτραι καὶ	πᾶσα	πηγὴ καὶ ὕδατος συστήματα· τρέμει
[13, 12]	Ἡ δὲ τοῦ νόμου κατασκευὴ	πᾶσα	τοῦ καθ´ ἡμᾶς περὶ εὐσεβείας
[13, 14]	γε ἀπιστεῖν αὐτοῖς ἀδύνατον εἶναι	φήσασα,	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων
[13, 21]	ἑαυτῆς ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀποκτεῖναι	τρώσασα,	ἢ ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα,
[13, 18]	συγγενῆ, εἰ καὶ μὴ τὰ	ἴσα	διόλου, πεφρονηκότα, Μωσέως δ´ ἐν
[13, 19]	ὅσαπερ καὶ περὶ τῶν ἀρρένων,	ἴσα	καὶ τὰς θηλείας ἀσκεῖν δεῖν·
[13, 13]	σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ· ἡ δὲ	βοσκηθεῖσα	φλὸξ ἅπαντα τἀπίγεια καὶ μετάρσια
[13, 19]	χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ	κοσμηθεῖσα	οὕτω τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ
[13, 19]	παρ´ ἡμῖν κόρη καὶ δέσποινα,	εὐφρανθεῖσα	τῇ τῆς χορείας παιδείᾳ, οὐκ
[13, 13]	ἅπαντα τἀπίγεια καὶ μετάρσια φλέξει	μανεῖσα·	καὶ μετ´ ὀλίγα αὖθις ἐπιφέρει·
[13, 19]	καὶ τῶν τοιούτων τὰ νῦν,	ὅσα	βαρέα, τὴν ἐν τοῖς ὅπλοις
[13, 6]	καλῶς σοι λέγεσθαι; σὺ γάρ,	ὅσα	γε τἀνθρώπεια, ἐκτὸς εἶ τοῦ
[13, 19]	πορείας στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ	ὅσα	εἰς ἱππικὴν μαθήματα ξυντείνει. Πάντων
[13, 13]	γένος Πάμφυλος, ἐν πολέμῳ τελευτήσας,	ὅσα	ἐν Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην παρὰ
[13, 3]	Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς πάντα	ὅσα	ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν.
[13, 18]	τῶν ἄστρων φύσιν λεκτέον καὶ	ὅσα	μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ
[13, 18]	λέγων ὧδε· Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´	ὅσα	μέτοχά ἐστι ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς
[13, 18]	Εἰ δὴ οὖν μεταβάλλει πάνθ´	ὅσα	μέτοχά ἐστι ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς
[13, 19]	οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν τε πάντα	ὅσα	πρὸς τὸν πόλεμόν ἐστι μαθήματα
[13, 19]	πόλεμόν ἐστι μαθήματα τοὺς φοιτῶντας	ὅσα	τε πρὸς μουσικήν, οὐχ ὃν
[13, 3]	ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Πάντα γὰρ	ὅσα	τοιαῦτα, οἷα λογικῶν ψυχῶν ἰατρός,
[13, 16]	παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα	ὅσα	τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα, τούτους δὲ
[13, 2]	ἔνθα τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον	ὁπόσα	καὶ οἷα περὶ τῶν αὐτῶν
[13, 13]	ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ τούτων δηλοῖ·	Θάλασσα	διαχέεται καὶ μετρέεται εἰς τὸν
[13, 13]	τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς· πρῶτον	θάλασσα,	θαλάσσης δὲ τὸ μὲν ἥμισυ
[13, 13]	δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ	θάλασσα	καὶ λιμένες, πάντη δὲ Διὸς
[13, 12]	δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί, μεστὴ δὲ	θάλασσα	καὶ λιμένες, πάντη δὲ θεοῦ
[13, 13]	βροντῇ, βροχῇ. Ὑπηρετεῖ δ´ αὐτῷ	θάλασσα	καὶ πέτραι καὶ πᾶσα πηγὴ
[13, 3]	προαιρέσεως κακὸν γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ	ἐφύτευσά	σε ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν·
[13, 12]	σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις	οὖσα.	Διασαφεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος καὶ
[13, 10]	τὰ λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει	οὖσα	καὶ μετοίκησις τῇ ψυχῇ τοῦ
[13, 13]	κατὰ Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς	οὖσα	κατὰ πλεῖστα τοῖς Ἑβραίων δόγμασιν
[13, 10]	αὐτῷ προθυμουμένῳ Ἕκτορα ἀποκτεῖναι, θεὸς	οὖσα,	οὑτωσί πως, ὡς ἐγᾦμαι· ὦ
[13, 13]	καὶ δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν	ἄγουσα	τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε
[13, 3]	ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ διδάσκει	λέγουσα·	Διότι ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς
[13, 13]	δημηγορία πατέρα λέγει τὸν δημιουργόν,	λέγουσα	ὧδέ πως· Θεοὶ θεῶν, ὧν
[13, 14]	τοὺς μὲν ποιητὰς θεῶν παῖδας	ὀνομάζουσα	καὶ τό γε ἀπιστεῖν αὐτοῖς
[13, 16]	τυγχάνει ὄντα, τούτους δὲ ἡ	προσήκουσα	μοῖρα ῥίπτει εἰς τὸν Τάρταρον,
[13, 13]	φιλοσοφίας ἥ τε ποιητικὴ πᾶσα	μοῦσα,	ἀλλὰ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία
[13, 6]	μορμολύττηται, δεσμούς τε καὶ θανάτους	ἐπιπέμπουσα	καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν
[13, 6]	οὐκ ἄν σε παρακρούοι ἡ	παροῦσα	συμφορά. Σκόπει δή· οὐχ ἱκανῶς
[13, 21]	τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´ ἡ πόλις	ὑπηρετοῦσα	ταῖς μαντείαις δράτω τοῦ θεοῦ.
[13, 16]	ταῦτ´ ἂν ἔπραξε καὶ πρώτη	λαχοῦσα,	καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ
[13, 18]	καὶ πόλις ἡ μεγίστη ἄρχοντας	ἔχουσα	καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν τοὺς
[13, 0]	ὥσπερ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα φωνὴν	περιέχουσα,	ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ καὶ τὰ
[13, 13]	ἐν ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι	τρέχουσα·	σῷ δὲ θρόνῳ πυρόεντι παρεστᾶσιν
[13, 13]	Δαβὶδ λέγον· Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ	ὕπνωσα·	ἐξηγέρθην, ὅτι κύριος ἀντιλήψεταί μου·
[13, 13]	ἡ τραγῳδία ἀπὸ τῶν εἰδώλων	ἀποσπῶσα	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν διδάσκει.
[13, 3]	δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω	τὰ	ἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν. Καὶ
[13, 16]	ἄλληλα, τὰ μὲν ἄδικα εἰς	τὰ	ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια εἰς
[13, 13]	ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ τὰ εἴδη	τὰ	αἰσθητὰ κατὰ τὰ γένη δημιουργεῖν
[13, 3]	κακῶν ἄλλ´ ἄττα δεῖ ζητεῖν	τὰ	αἴτια, ἀλλ´ οὐ τὸν θεόν.
[13, 13]	καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν ἔδωκαν,	τὰ	ἀκόλουθα τούτοις, εἰ μὴ κατηχηθεῖεν
[13, 6]	διόλλυσι. Καλῶς λέγεις. Οὐκοῦν καὶ	τὰ	ἄλλα, ὦ Κρίτων, οὕτως, ἵνα
[13, 7]	ἀνάγκη τούτους ἀλλήλων καταφρονεῖν, ὁρῶντας	τὰ	ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει δὴ οὖν
[13, 17]	φερόμενον, ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ	τὰ	ἄνω βιάζεται; τὰ γὰρ ἐκ
[13, 8]	εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ	ΤΑ	ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ
[13, 3]	Ἀνάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ μὲν ἄλλου	τὰ	ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε
[13, 19]	τούτους νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει λέγων·	Τὰ	αὐτὰ δὲ καὶ περὶ τῶν
[13, 11]	καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς θήκας;	τὰ	αὐτὰ δὲ ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν
[13, 21]	ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ	τὰ	αὐτὰ ἔστω τοῦ καθαρὸς εἶναι·
[13, 16]	τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ	τὰ	αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας καὶ μέρος
[13, 16]	τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ	τὰ	αὐτὰ ἐχούσης οὐσίας, καὶ τῆς
[13, 15]	τῆς ἀγενήτου καὶ ἀεὶ κατὰ	τὰ	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας
[13, 13]	καὶ περὶ τῶν ἄλλων στοιχείων	τὰ	αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ καὶ οἱ
[13, 20]	τεταγμένην δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ	τὰ	βελτίω τῆς διανοίας, μακάριον καὶ
[13, 17]	ὁμοίως ἐπὶ τὰ ἄνω βιάζεται;	τὰ	γὰρ ἐκ δύο τινῶν ἀλλήλοις
[13, 13]	αὐτὸς δὲ πέταται κατὰ Πίνδαρον,	τὰ	γᾶς ὑπένερθεν οὐρανοῦ τε ὕπερ
[13, 3]	Ναί. Καὶ μήν που καὶ	τά	γε ξύνθετα πάντα σκεύη τε
[13, 13]	ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει· αὐτὸς γὰρ	τά	γε σήματ´ ἐν οὐρανῷ ἐστήριξεν,
[13, 13]	τὰ εἴδη τὰ αἰσθητὰ κατὰ	τὰ	γένη δημιουργεῖν τὰ νοητά; εἰκότως
[13, 21]	γενναίαν νῦν λεγομένην σταφυλὴν ἢ	τὰ	γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται,
[13, 14]	λέγεται διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν.	Τὰ	γοῦν θεῖα λόγια ἁγνὰ καὶ
[13, 17]	κοινός ἐστι πάντων λόγος γεγονέναι,	τὰ	δ´ ἐν ἡμῖν ἄνευ σώματος
[13, 13]	αὐτοφυῆ τὸν δημιουργὸν νοῦν εἴρηκε,	τὰ	δ´ ἑξῆς ἐπὶ τοῦ κόσμου
[13, 13]	ΑΠΟ ΤΟΥ Ε> ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.	Τὰ	δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον καὶ τὴν
[13, 13]	ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι φίλον ᾖ,	τὰ	δὲ ἄμετρα οὔτε τοῖς ἀμέτροις
[13, 13]	αὐτῶν ἔτι κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα,	τὰ	δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ τῶν
[13, 0]	εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν λόγον,	τὰ	δέ γε πρῶτά μοι λεχθέντα
[13, 3]	αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν.	Τὰ	δὲ δὴ Κρόνου ἔργα καὶ
[13, 16]	μὲν ἄδικα εἰς τὰ ἄγρια,	τὰ	δὲ δίκαια εἰς τὰ ἥμερα
[13, 19]	τε καὶ γυναιξὶ ταῦτ´ ἔστω·	τὰ	δὲ κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ μὲν
[13, 17]	ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς τὴν παθητήν,	τὰ	δὲ κραθέντα καὶ μιχθέντα χωρισμὸν
[13, 13]	οὐδεὶς ἐκμαθεῖν ἐξ εἰκόνος δύναται.	Τὰ	δὲ ὅμοια καὶ Ξενοφῶν ὁ
[13, 19]	μὲν περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα.	Τὰ	δὲ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου ἐπάκουσον
[13, 13]	τῶν καλῶν, δεύτερον δὲ περὶ	τὰ	δεύτερα καὶ τρίτον περὶ τὰ
[13, 19]	εἶναι κοινάς, ὡς ἂν καὶ	τὰ	δημόσια χρήματα φαίη τις εἶναι
[13, 14]	Πάλιν τε αὐτοῦ ἦν καὶ	τὰ	δι´ ὧν ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν ἄρα,
[13, 13]	προσώπου πυρὸς τήκεται κηρός‘ καὶ	τὰ	διὰ Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε τὸν
[13, 13]	παρόντα τρόπον τῆς διεξόδου δηλῶσαι	τὰ	δοκοῦντα. Ἄλλως τε ἡ λέξις
[13, 21]	δὲ ἔτη, καθάπερ ἅτερος ἔφευγε	τὰ	δύο, φευγέτω, μεγέθει θυμοῦ πλείω
[13, 15]	καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ παρὰ	τὰ	Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος τὸν
[13, 14]	ΤΗΝ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ.	Τὰ	Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς
[13, 18]	Πλάτων. Εἰκότως δῆτα Μωσῆς καὶ	τὰ	Ἑβραίων λόγια σέβειν μὲν ἀπαγορεύει
[13, 18]	ταῦτα διασαφῶν εἰς πλάτος ὁ	τὰ	Ἑβραίων πεπαιδευμένος Φίλων ὧδέ πη
[13, 13]	τῷ νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ	τὰ	εἴδη τὰ αἰσθητὰ κατὰ τὰ
[13, 10]	ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς	τὰ	ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι οὐκ ἂν
[13, 10]	διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι	τὰ	ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ ἐκείνων,
[13, 18]	ἄγειν, ἐκ τῶνδε παρὸν καὶ	τὰ	ἐμοὶ νῦν σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ
[13, 18]	Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ,	τὰ	ἐμοὶ φίλα καὶ συγγενῆ, εἰ
[13, 13]	γίνεται οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ	τὰ	ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται
[13, 12]	καὶ τὴν γῆν καὶ πάντα	τὰ	ἐν αὐτοῖς, ἵνα τοὺς χρόνους
[13, 4]	ἀδικοῦντι καὶ οὕτως αὐτοὶ αὑτοῖς	τὰ	ἐναντία λέγουσι περί τε τῶν
[13, 14]	ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ καὶ	τὰ	ἑξῆς· δι´ ὧν τε ἐπιλέγει·
[13, 13]	νόῳ. Ἐξ ὑπάτου κραίνει καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Διὰ γὰρ τούτων
[13, 13]	ῥεεύμενοι ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι, καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας δὲ ἐν
[13, 13]	ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν‘ καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις, Μένανδρος ὁ κωμικὸς
[13, 13]	χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε κωμικὸς
[13, 13]	καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις. Πίνδαρος δὲ ὁ
[13, 13]	φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει	τὰ	ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς· πρῶτον θάλασσα,
[13, 16]	καλοῦσιν, ἰέναι· οἳ δ´ ἂν	τὰ	ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ
[13, 3]	λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν	τὰ	ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ
[13, 3]	δ´ ἂν μή, ἀλλ´ ἄκρατα	τὰ	ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ βούβρωστις
[13, 3]	δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ	τὰ	ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. Εἰ
[13, 3]	ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον,	τὰ	εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ ἔχοντα
[13, 16]	ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια εἰς	τὰ	ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ πάσας μίξεις
[13, 13]	τοι ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν;	τὰ	θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ
[13, 3]	τις ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα	τὰ	ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ τῆς Νιόβης
[13, 21]	τῆς ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ	τὰ	ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις
[13, 18]	καὶ συγγενῆ, εἰ καὶ μὴ	τὰ	ἴσα διόλου, πεφρονηκότα, Μωσέως δ´
[13, 16]	οὓς ἂν ἐθέλοι; εἰ δὲ	τὰ	καθ´ ἡδονὴν μέλλοι πάλιν αἱρεῖσθαι,
[13, 13]	τὴν ἡγεμονίαν, εἴ γε καὶ	τὰ	καθολικώτατα τῶν ἐνεργημάτων αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν
[13, 13]	~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ	ΤΑ	ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ
[13, 21]	πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν	τὰ	κατὰ τῶνδε, οὐκ ἄξια τῆς
[13, 19]	καὶ μὴ ἐκφέρειν εἰς φῶς	τὰ	κυούμενα προστάττει, λέγων ὧδε; Γυναικί,
[13, 3]	κυριωτάτῳ ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ περὶ	τὰ	κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ
[13, 10]	ἔχειν τὸν τεθνεῶτα ἢ κατὰ	τὰ	λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα
[13, 10]	ἄλλον τόπον καὶ ἀληθῆ ἐστι	τὰ	λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσιν
[13, 0]	περιέχουσα, ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ καὶ	τὰ	λείποντα προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ καὶ
[13, 16]	ἂν δόξωσιν ἀνιάτως ἔχειν διὰ	τὰ	μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας
[13, 16]	ἀνθρώπους ἰέναι καὶ εἰς ἄλληλα,	τὰ	μὲν ἄδικα εἰς τὰ ἄγρια,
[13, 21]	ἀπροβουλεύτως ὀργῇ τινι γένηται πραχθέν,	τὰ	μὲν ἄλλα, καθάπερ ἄνευ θυμοῦ
[13, 21]	μέν, μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ κτείνας	τὰ	μὲν ἄλλα κατὰ τὸν ἔμπροσθεν
[13, 13]	ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς πάντων,	τὰ	μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ,
[13, 13]	ἐργαζόμενα, τῶν δ´ ἔτι θνητῶν	τὰ	μὲν ἐν φόβῳ καὶ διὰ
[13, 13]	τῷ ζῴῳ, τῶν δὲ ἐμψύχων	τὰ	μὲν ἤδη ἀθάνατα καθ´ ἡμέραν
[13, 3]	εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ	τὰ	μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς δὲ
[13, 12]	ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς.	Τὰ	μὲν οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα
[13, 19]	οὔσης τροφῆς τῷ τοιούτῳ. Καὶ	τὰ	μὲν περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα.
[13, 19]	ἅμιλλαν τούτων τῶν δρόμων. Καὶ	τὰ	μὲν περὶ δρόμους ἀνδράσι τε
[13, 16]	ὅθεν οὔ ποτε ἐκβαίνουσι. Καὶ	τὰ	μὲν περὶ τῶν ἀσεβῶν ὧδέ
[13, 21]	ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ,	τὰ	μὲν τῶν καθαρμῶν καὶ ἀπενιαυτήσεων,
[13, 15]	ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ	τὰ	μὴ ὄντα ποιεῖν αὐτὸν τοῖς
[13, 14]	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι,	τὰ	μικρῷ πρόσθεν τεθειμένα. Πάλιν τε
[13, 21]	ὀφθαλμοῦ αὐτῶν. Τοιαῦτα δὴ καὶ	τὰ	Μωσέως. Αὖθις δὲ ὁ Πλάτων
[13, 0]	πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ	τὰ	Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον, ὅτι
[13, 20]	μὲν τὰ Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ	τὰ	Μωσέως, ὃς διαρρήδην τούτοις ἐναντία
[13, 13]	αἰσθητὰ κατὰ τὰ γένη δημιουργεῖν	τὰ	νοητά; εἰκότως ἄρα ἐκ γῆς
[13, 9]	πλείστου ἄξιον τοῖς ἀνθρώποις καὶ	τὰ	νόμιμα καὶ οἱ νόμοι; καὶ
[13, 20]	ἄρσενος κοίτην γυναικός. Τί δεῖ	τὰ	νῦν ἀπελέγχειν, ὡς παρεὶς ὁ
[13, 19]	γελοῖα ἂν φαίνοιτο πολλὰ περὶ	τὰ	νῦν δὴ λεγόμενα, εἰ πράξεται
[13, 19]	μὲν πάλης καὶ τῶν τοιούτων	τὰ	νῦν, ὅσα βαρέα, τὴν ἐν
[13, 13]	μοι τὰς ἀλληγορίας αὐτῶν ἐννοήσῃς	τὰ	νῦν ὡς ἡ〉 γνωστικὴ παραδίδωσιν
[13, 17]	τοῦ μέσου χρώματος σύστασιν, ἐπὶ	τὰ	οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ ὧν συνέστη
[13, 13]	πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{ εν} ἀπώλεσε.	Τὰ	ὅμοια τούτοις κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς
[13, 3]	λέγω ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ	τὰ	ὄντα ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι
[13, 3]	πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης εἰς	τὰ	ὀπίσω ἡ ἄμπελος ἡ ἀλλοτρία;
[13, 21]	τὸν ἀμπελῶνά σου, οὐκ ἐπανατρυγήσεις	τὰ	ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ
[13, 21]	δὲ ἐλαιολογήσῃς, οὐκ ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι	τὰ	ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ καὶ
[13, 16]	ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διὰ	τὰ	πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. Ἐν
[13, 3]	ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες	τὰ	παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους
[13, 3]	ὅσιον, τοιαῦτα μᾶλλον λεκτέα πρὸς	τὰ	παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι καὶ
[13, 3]	πότερον διὰ τὸ μὴ εἰδέναι	τὰ	παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον
[13, 13]	λεληθότας; ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός, ὃς	τὰ	πάνθ´ ὁρᾷ· καὶ γὰρ καθ´
[13, 18]	καὶ κόσμου δημιουργόν, τὸν δὴ	τὰ	πάντα θείῳ λόγῳ συνδήσαντά τε
[13, 12]	περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ δυνάμει	τὰ	πάντα καὶ γενητὰ ὑπάρχειν καὶ
[13, 3]	ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι	τὰ	πάντα καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις
[13, 13]	βασιλέα πάντα ἐστὶ κἀκείνου ἕνεκεν	τὰ	πάντα κἀκεῖνο αἴτιον τῶν καλῶν,
[13, 13]	ῥητῷ γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων,	τὰ	πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι
[13, 15]	ὁμοίως οὔτε τῷ δι´ οὗ	τὰ	πάντα συνέστη ἐπιφερομένους. Ὁ δέ
[13, 12]	λέγοιτο φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ	τὰ	πάντα συνθεωρεῖται. Μεταφέροιτο δ´ ἂν
[13, 13]	μέγας οὐρανὸς αἴθων, ἓν δὲ	τὰ	πάντα τέτυκται, ἐν ᾧ τάδε
[13, 13]	Ζεὺς δ´ οὐρανός, Ζεύς τοι	τὰ	πάντα χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα
[13, 15]	οὔσης πηγῆς οὐχ ὅμοια καὶ	τὰ	παρ´ αὐτῆς; κακίας δ´ ἐν
[13, 21]	χήρᾳ ἔσται. Καὶ ταῦτα μὲν	τὰ	παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα δὲ καὶ
[13, 21]	Ὡς δὲ σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα	τὰ	παρὰ Μωσεῖ, μάθοις ἂν ἐπακούσας
[13, 3]	ἀνθρώποις ἐπάγεσθαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	τὰ	παρὰ τῷ Πλάτωνι λεκτέον, Ὡς
[13, 16]	ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ τούτων	τὰ	παραδείγματα γίγνεται· καὶ οὗτοι αὐτοὶ
[13, 3]	τὰ τῆς Νιόβης πάθη ἢ	τὰ	Πελοπιδῶν ἢ τὰ Τρωϊκὰ ἤ
[13, 19]	μὴ ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος	τὰ	περὶ γυναικῶν. Τοῦ δ´ αὐτοῦ
[13, 18]	ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ οἷα	τὰ	περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα ἐν
[13, 19]	ὑποβάς φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ	τὰ	περὶ τὸν πόλεμον πάντα τοῖς
[13, 12]	φιλοτιμίαν, Δημητρίου τοῦ Φαληρέως πραγματευσαμένου	τὰ	περὶ τούτων. Εἶτα μεταξύ τινα
[13, 20]	παρ´ ἐραστοῦ φιλία. Τοιαῦτα μὲν	τὰ	Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ τὰ Μωσέως,
[13, 0]	Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ	τὰ	Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ Μωσέως μέτιμεν,
[13, 21]	παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα δὲ καὶ	τὰ	Πλάτωνος ἐν οἷς μυρία εὕροις
[13, 14]	ἑπταπλασίως" ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ καὶ	τὰ	Πλάτωνος τοιαῦτα οὐδὲ μὴν ἑτέρου
[13, 13]	αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς	τὰ	πνευματικὰ τῶν ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ
[13, 16]	καὶ μεμελετηκυῖαι τύχωσιν ἐν βίῳ.	Τὰ	ποῖα δὴ ταῦτα λέγεις, ὦ
[13, 12]	Ἐξενέπω γὰρ ἀληθέα· μηδέ σε	τὰ	πρὶν ἐν στήθεσσι φανέντα φίλης
[13, 12]	κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται	τὰ	προειρημένα καὶ γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν,
[13, 3]	ὢν ὁ θεὸς τυγχάνει καὶ	τὰ	πρὸς αὐτοῦ γεγονότα πάντα τοιαῦτα.
[13, 13]	ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν τε καὶ	τὰ	πρὸς τῷ νότῳ πάντα μίαν
[13, 13]	γὰρ τούτων δεδήλωκε πάντα ἐκεῖνα	τὰ	προφητικά· Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν
[13, 21]	δὴ μάλιστα τῶν παρ´ αὐτῷ	τὰ	σεμνὰ καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς
[13, 18]	παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα καταιτιᾶσθαι, οἷα	τὰ	σεμνὰ καὶ σοφὰ αὐτῷ περὶ
[13, 3]	καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο, Καὶ ὅτε	τὰ	σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα
[13, 13]	τοῦ διοικοῦντος λόγου καὶ θεοῦ	τὰ	σύμπαντα δι´ ἀέρος τρέπεται εἰς
[13, 0]	ποτ´ οὖν Μωσέως καὶ Πλάτωνος	τὰ	συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ Πλάτωνος,
[13, 16]	οὐσίας, καὶ τῆς αὖ περὶ	τὰ	σώματα γιγνομένης μεριστῆς, τρίτον δ´
[13, 16]	αἰτίας καὶ μέρος τῆς περὶ	τὰ	σώματα μεριστῆς φύσεως. Λέγει δ´
[13, 16]	ἀμεροῦς αὐτῶν καὶ τοῦ κατὰ	τὰ	σώματα μεριστοῦ. Καὶ τρία λαβὼν
[13, 13]	Ἐν δὲ τὰ τείρεα πάντα,	τά	τ´ οὐρανὸς ἐστεφάνωται. Ὁ γὰρ
[13, 4]	καὶ ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν γραφέων	τά	τε ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν καταπεποίκιλται
[13, 14]	δῆμον καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ Μωσῆς	τά	τε Ἑβραίων λόγια καθαρᾶς ἐξεχόμενα
[13, 17]	ὄντων ἄνευ τοῦ ἐναντίου εἶναι	τά	τε ἐν τῷ κόσμῳ ἐκ
[13, 12]	τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως,	τά	τε κατὰ τὴν ἐξαγωγὴν τὴν
[13, 13]	δὲ θάλασσαν, φησίν, Ἐν δὲ	τὰ	τείρεα πάντα, τά τ´ οὐρανὸς
[13, 21]	Πλάτωνα φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ	τὰ	τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς πέρας
[13, 16]	Ποῦ δ´ ἂν οὖν εἴη	τὰ	τῆς μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν
[13, 3]	οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι,	τὰ	τῆς Νιόβης πάθη ἢ τὰ
[13, 16]	τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ	τὰ	τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ
[13, 14]	τοῦδε τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι πάντα	τὰ	τοιαῦτα· βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος ἐὼν
[13, 6]	οὔ; Φέρε δή, πῶς αὖ	τὰ	τοιαῦτα ἐλέγετο; γυμναζόμενος ἀνὴρ καὶ
[13, 4]	´νεκα τὴν γραφὴν φεύγω ὅτι	τὰ	τοιαῦτα ἐπειδάν τις περὶ τῶν
[13, 16]	Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ εἰκός, εἰς	τὰ	τοιαῦτα ἤθη, ὁποῖα ἄττ´ ἂν
[13, 3]	Καὶ γάρ, ἔφη, ὀρθῶς ἔχει	τὰ	τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς δὴ
[13, 16]	Ἀμέλει, ἔφη ὁ Κέβης, εἰς	τὰ	τοιαῦτα. Οὐκοῦν, ἦ δ´ ὅς,
[13, 0]	λείποντα προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ καὶ	τὰ	τοῖς πρὸ ἡμῶν εἰς τοὺς
[13, 13]	πειθόμενος ὁ κωμικὸς Δίφιλος γνωμικώτα〈	τα〉	τὸν ὄντα πάντων (φησί) πατέρα,
[13, 13]	γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα ὑποληπτέον καὶ	τὰ	τοῦ Ἡρακλέος ἆθλα λέγεσθαι δώδεκα,
[13, 3]	μὴν ὁ θεός γε καὶ	τὰ	τοῦ θεοῦ πάντη ἄριστα ἔχει.
[13, 14]	Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν καὶ	τὰ	τούτοις ἑξῆς. Πῶς δὲ οἱ
[13, 14]	ἄλλοτε δ´ αὖτε ὕπτιον καὶ	τὰ	τούτοις ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει· Ἢ
[13, 11]	μοι δοκεῖ ἐπισκέψασθαι δεῖν καὶ	τὰ	τούτοις πεπονημένα. Παραθήσω δὲ πρώτου
[13, 13]	τὰ δεύτερα καὶ τρίτον περὶ	τὰ	τρίτα, οὐκ ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω
[13, 3]	πάθη ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ	τὰ	Τρωϊκὰ ἤ τι ἄλλο τῶν
[13, 16]	τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς	τὰ	τῶν λύκων τε καὶ ἱεράκων
[13, 16]	μεμελετηκότας καὶ μὴ διευλαβουμένους εἰς	τὰ	τῶν ὄνων γένη καὶ τῶν
[13, 16]	κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν εἰς	τὰ	ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην
[13, 18]	μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας	τὰ	ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά τε καὶ
[13, 13]	τὰς ἱστορίας συνταξάμενος ἐν τῷ	κατὰ	Ἅβραμον καὶ τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς
[13, 12]	λήθης καὶ κακίας ἐν τῷ	κατὰ	ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ
[13, 12]	καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν	κατὰ	ἀλήθειαν. Τούτοις ἑξῆς μεθ´ ἕτερα
[13, 14]	θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς θείας, ᾗ	κατὰ	ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα θεόν τε
[13, 13]	δεύτερον, δι´ οὗ πάντα ἐγένετο	κατὰ	βούλησιν τοῦ πατρός. Ὁ δὲ
[13, 13]	διὰ τῆς μητρὸς αὐτῶν ἔτι	κατὰ	γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ
[13, 16]	θηρίων τε ἄλλων ὑποδύνειν σώματα,	κατὰ	γνώμην ἀλλ´ οὐ κατὰ δίκην
[13, 16]	φάσκειν αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα βίους	κατὰ	γνώμην οἰκείαν αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ
[13, 13]	περιτέλλει, κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ,	κατὰ	δὲ〉 σφέτερον κνώδακα· πνεύματα δ´
[13, 12]	περιτέλλει κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ,	κατὰ	δὲ σφέτερον κνώδακα. Πνεύματα δ´
[13, 18]	μιμουμένους τὴν ἐπιστασίαν κατορθοῦν πρυτανεύοντος	κατὰ	δίκην καὶ νόμον ἕκαστον τῶν
[13, 16]	σώματα, κατὰ γνώμην ἀλλ´ οὐ	κατὰ	δίκην ταῦτα αἱρουμένας· τοὺς δὲ
[13, 12]	διέταξεν, ἐκ θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν	κατὰ	δίπλακα θεσμόν. Ἄλλως οὐ θεμιτὸν
[13, 13]	Τόν τε Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων	κατὰ	λέξιν γράφει ἐν τῷ Θεαιτήτῳ·
[13, 13]	τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος	κατὰ	λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ τε ἅμα
[13, 13]	ὅμοια καὶ Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος	κατὰ	λέξιν λέγει· Ὁ γοῦν πάντα
[13, 13]	Λοκρὸς ἐν τῷ φυσικῷ συγγράμματι	κατὰ	λέξιν ὧδέ μοι μαρτυρήσει· Μία
[13, 3]	ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε	κατὰ	λόγους οὔτε κατὰ σημείων πομπὰς
[13, 3]	ἐξηπάτα οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε	κατὰ	λόγους οὔτε κατὰ σημείων πομπὰς
[13, 13]	ἐπὶ τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν	κατὰ	Μωσέα Ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ´,
[13, 20]	γὰρ ἐν τοῖς Νόμοις ἠξίωσε	κατὰ	παιδεραστῶν θανάτου δίκην ὁρίσασθαι) προστάττει
[13, 20]	νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ φωνῇ τὴν	κατὰ	παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος δίκην. Φησὶ
[13, 16]	ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΚΑΤΑ	ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ
[13, 13]	δέ, ὡς ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν,	κατὰ	περίφρασιν ἀληθῆ. Τοσαῦτα καὶ ὁ
[13, 13]	καὶ ἐπιδημεῖ, αὐτὸς δὲ πέταται	κατὰ	Πίνδαρον, τὰ γᾶς ὑπένερθεν οὐρανοῦ
[13, 13]	ἐπειδὴ διὰ μακροτέρων ἡμῖν ἡ	κατὰ	Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα
[13, 21]	τε αἰτίας δι´ ἣν οὐ	κατὰ	Πλάτωνα φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ
[13, 0]	τοῖς πρὸ τούτου συγγράμμασιν ἡ	κατὰ	Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα Μωσέως
[13, 17]	ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ τῆς	κατὰ	Πλάτωνα ψυχῆς, ἥν φησιν ἐξ
[13, 0]	συγγράμμασιν ἡ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία	κατὰ	πλεῖστα Μωσέως καὶ τῶν παρ´
[13, 13]	Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα	κατὰ	πλεῖστα τοῖς Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´
[13, 21]	χωρίων ἅπτηταί του τῶν τοιούτων,	κατὰ	ῥᾶγα βοτρύων καὶ σῦκον συκῆς
[13, 3]	φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους οὔτε	κατὰ	σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ.
[13, 3]	φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους οὔτε	κατὰ	σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ.
[13, 21]	ἢ ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ,	κατὰ	τὰ αὐτὰ ἔστω τοῦ καθαρὸς
[13, 16]	ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ	κατὰ	τὰ αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας καὶ
[13, 16]	τρόπῳ· τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ	κατὰ	τὰ αὐτὰ ἐχούσης οὐσίας, καὶ
[13, 15]	ἀπορροίας τῆς ἀγενήτου καὶ ἀεὶ	κατὰ	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἐχούσης
[13, 13]	καὶ τὰ εἴδη τὰ αἰσθητὰ	κατὰ	τὰ γένη δημιουργεῖν τὰ νοητά;
[13, 10]	μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα ἢ	κατὰ	τὰ λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει
[13, 16]	τε ἀμεροῦς αὐτῶν καὶ τοῦ	κατὰ	τὰ σώματα μεριστοῦ. Καὶ τρία
[13, 16]	τἄλλα, ᾗ ἂν ἑκάστη ἴοι	κατὰ	τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς μελέτης.
[13, 17]	δὲ καὶ τὸ φύσει κοῦφον,	κατὰ	τὰς ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας κάτω
[13, 16]	καὶ τῆς τοῦ ἑτέρου, καὶ	κατὰ	ταῦτα συνέστησεν ἐν μέσῳ τοῦ
[13, 13]	εἰς σῶμα ὁδὸν τῆς ψυχῆς	κατὰ	ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ. Καὶ μή
[13, 16]	τῶν τε εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται	κατὰ	τὴν ἀξίαν ἕκαστος. Οἳ δ´
[13, 13]	κατανοουμένῳ τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι δεῖν	κατὰ	τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα δὲ
[13, 13]	παρεισάγων κολαστήρια; τῶν σμικρῶν δὲ	κατὰ	τὴν γραφὴν καὶ ἐλαχίστων τοὺς
[13, 13]	τὸν δέ τινα φθειρόμενον, τὸν	κατὰ	τὴν διακόσμησιν, εἰδὼς οὐχ ἕτερον
[13, 3]	κατὰ τὸν φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ	κατὰ	τὴν Ἑβραίων γραφὴν λέγουσαν· Ὃν
[13, 12]	καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά τε	κατὰ	τὴν ἐξαγωγὴν τὴν ἐξ Αἰγύπτου
[13, 18]	ἥλιος, καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας	κατὰ	τὴν πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία
[13, 18]	μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ φέρεται	κατὰ	τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν καὶ
[13, 13]	τευξόμενός τινος καλοῦ. Οὔκουν ἔτι	κατὰ	τὴν τῶν πολλῶν δόξαν περὶ
[13, 3]	ἦ δ´ ὅς, οὕτως ἔχει.	Κατὰ	τί δὴ οὖν τούτων τῷ
[13, 19]	λεγόμενον πάντα ἄνδρα καὶ παῖδα	κατὰ	τὸ δυνατόν, ὡς τῆς πόλεως
[13, 13]	ἀεὶ διαμένον. Ὁ δὲ αὐτὸς	κατὰ	τὸ σιωπώμενον τὴν τῶν πολλῶν
[13, 18]	μὲν τῶν ἠθῶν μεταβαλόντα ἐλάττω	κατὰ	τὸ τῆς χώρας ἐπίπεδον μεταπορεύεται,
[13, 3]	τε καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα,	κατὰ	τὸν αὐτὸν λόγον, τὰ εὖ
[13, 18]	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν	κατὰ	τὸν αὐτοῦ λόγον. Πῶς οὖν
[13, 21]	δὲ κτείνας τὰ μὲν ἄλλα	κατὰ	τὸν ἔμπροσθεν αὖ, τρία δὲ
[13, 12]	καὶ Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι τῶν	κατὰ	τὸν Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ λεγομένων
[13, 13]	θνητοῖσι φυτεύει καὶ πόλεμον κρυόεντα,	κατὰ	τὸν Ὀρφέα. Τοιαῦτα καὶ ὁ
[13, 13]	διὰ δὲ τὸ χαλεπὸν εἶναι	κατὰ	τὸν παρόντα τρόπον τῆς διεξόδου
[13, 2]	ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι	κατὰ	τὸν ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα ὃν
[13, 3]	δὲ ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ μόνον	κατὰ	τὸν φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ κατὰ
[13, 3]	ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον, λεκτέον ὡς οὐ	κατὰ	τοὺς Ἑλλήνων μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ
[13, 13]	γὰρ δὴ ἀγαθὸς ἀγαθῷ ὅμοιος,	κατὰ	τοῦτο δὲ καὶ θεῷ ἐοικὼς
[13, 13]	ἐπιφέρει· ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾷ,	κατὰ	τρόπον σῴζει· εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων
[13, 16]	τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην.	Κατὰ	τύχην δὲ τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν
[13, 21]	τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν τὰ	κατὰ	τῶνδε, οὐκ ἄξια τῆς Πλάτωνος
[13, 3]	μεθίστατο οὔτε ἄλλους ἐξηπάτα οὔτε	κατὰ	φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους οὔτε
[13, 3]	μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε	κατὰ	φαντασίας οὔτε κατὰ λόγους οὔτε
[13, 14]	ἀπολειπτέος ἡμῖν ὁ φιλόσοφος, οὐ	κατὰ	φιλόσοφον οὐδ´ αὐτὸς αὑτῷ συμφώνως
[13, 12]	δὴ σημαίνων, ὡς ἀπὸ τῆς	κατὰ	ψυχὴν λήθης καὶ κακίας ἐν
[13, 16]	τοῖς ἀεὶ τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις	θεάματα	καὶ νουθετήματα. Ταῦτα πῶς ἂν
[13, 16]	πάσχοντας τὸν ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς	παραδείγματα	ἀνηρτημένους ἐκεῖ ἐν Ἅιδου ἐν
[13, 16]	ἀνίατοι γένωνται, ἐκ τούτων τὰ	παραδείγματα	γίγνεται· καὶ οὗτοι αὐτοὶ μὲν
[13, 19]	στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα εἰς ἱππικὴν	μαθήματα	ξυντείνει. Πάντων γὰρ τούτων διδασκάλους
[13, 18]	ἀληθῶς ἀκήρατά τε καὶ θεῖα	μαθήματα	πρὸ τῆς τετυφωμένης φιλοσοφίας τετιμήκαμεν.
[13, 19]	ὅσα πρὸς τὸν πόλεμόν ἐστι	μαθήματα	τοὺς φοιτῶντας ὅσα τε πρὸς
[13, 16]	ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ τοιαῦτα	ἀδικήματα	ἀνίατοι γένωνται, ἐκ τούτων τὰ
[13, 3]	ξύνθετα πάντα σκεύη τε καὶ	οἰκοδομήματα	καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν αὐτὸν
[13, 19]	τὸν πόλεμον πάντα τοῖς σώμασι	διαπονήματα	τοξικῆς τε καὶ πάσης ῥίψεως
[13, 19]	ὡς ἂν καὶ τὰ δημόσια	χρήματα	φαίη τις εἶναι κοινὰ οἷς
[13, 16]	τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ	νουθετήματα.	Ταῦτα πῶς ἂν δύναιτο συνᾴδειν
[13, 13]	καὶ πᾶσα πηγὴ καὶ ὕδατος	συστήματα·	τρέμει δ´ ὄρη καὶ γαῖα
[13, 16]	Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ δὴ αὐτοῖς	ὀχήματά	ἐστιν, ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται εἰς
[13, 12]	ὧραι καὶ φυτὰ γυρῶσαι καὶ	σπέρματα	πάντα βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι
[13, 3]	ἂν ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ	φαντάσματα	προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ δ´
[13, 13]	νὴ Δία ἑτέρων τοιούτων, ἢ	κατασκευάσματα,	χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς
[13, 3]	σκεύη τε καὶ οἰκοδομήματα καὶ	ἀμφιέσματα,	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον, τὰ
[13, 13]	πόλεως συνέδριον, νόμους δὲ καὶ	ψηφίσματα	γεγραμμένα οὔτε ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι.
[13, 19]	δὲ ἐξ αὐτῶν τῶν ἔξωθεν	παιδεύματα	εἰς ἔθος ἰόντων ἡ φύσις
[13, 13]	ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν; τὰ θεῶν	βουλεύματα	ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον· θνατᾶς
[13, 7]	ἀλλήλων καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων	βουλεύματα.	Σκόπει δὴ οὖν καὶ σὺ
[13, 13]	ἴσῳ, κατὰ δὲ〉 σφέτερον κνώδακα·	πνεύματα	δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα
[13, 12]	ἴσῳ, κατὰ δὲ σφέτερον κνώδακα.	Πνεύματα	δ´ ἡνιοχεῖ περί τ´ ἠέρα
[13, 15]	νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες τῷ λόγῳ	πνεύματα	καὶ δυνάμεις καὶ θεοῦ λειτουργοὺς
[13, 13]	ποιῶν, φησί, τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ	πνεύματα	καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ
[13, 16]	καὶ τῆς αὖ περὶ τὰ	σώματα	γιγνομένης μεριστῆς, τρίτον δ´ ἐξ
[13, 18]	καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονε·	σώματα	δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ
[13, 18]	Καὶ ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις	σώματα	δεθέντα ζῷα ἐγενήθη τό τε
[13, 16]	γίνεσθαι θηρίων τε ἄλλων ὑποδύνειν	σώματα,	κατὰ γνώμην ἀλλ´ οὐ κατὰ
[13, 16]	καὶ μέρος τῆς περὶ τὰ	σώματα	μεριστῆς φύσεως. Λέγει δ´ οὖν
[13, 16]	αὐτῶν καὶ τοῦ κατὰ τὰ	σώματα	μεριστοῦ. Καὶ τρία λαβὼν αὐτὰ
[13, 13]	δὲ ἐμψύχων τὰ μὲν ἤδη	ἀθάνατα	καθ´ ἡμέραν ἐργαζόμενα, τῶν δ´
[13, 3]	οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε ἄλλους	ἐξαπατᾷ	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ
[13, 3]	οὔτε αὐτὸς μεθίστατο οὔτε ἄλλους	ἐξηπάτα	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ
[13, 18]	Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ ὡς ἀληθῶς	ἀκήρατά	τε καὶ θεῖα μαθήματα πρὸ
[13, 3]	ἐσθλῷ. δ´ ἂν μή, ἀλλ´	ἄκρατα	τὰ ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ
[13, 3]	Πολύ γ´, ἔφη. Ἀλλὰ μὴν	ὀρθότατά	γε ἄν, ὃ νῦν δὴ
[13, 3]	θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι.	Ὀρθότατα,	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις. Καὶ
[13, 16]	τὰς ἁμαρτίας τὰς μεγίστας καὶ	ὀδυνηρότατα	καὶ φοβερώτατα πάθη πάσχοντας τὸν
[13, 3]	ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά τε καὶ	ἀμετάστατα	φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν δὴ ἴσως
[13, 13]	οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ γένους	ἀκριβέστατα	καὶ πάντη εἰςί. Τοῦ πατρὸς
[13, 3]	αἴτια, ἀλλ´ οὐ τὸν θεόν.	Ἀληθέστατα,	ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ
[13, 13]	τὴν τοῦ πυρὸς οὐσίαν μεταβολῆς.	Σαφέστατα	δ´ Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος ταύτης
[13, 6]	χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν ἂν	μετριώτατα	σκοποίμεθα αὐτά; εἰ πρῶτον μὲν
[13, 3]	ἑαυτῶν ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ	κυριώτατα	οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων
[13, 13]	ἡγεμονίαν, εἴ γε καὶ τὰ	καθολικώτατα	τῶν ἐνεργημάτων αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν ἐπ´
[13, 13]	Πλάτωνος εἰρῆσθαι· καὶ μή τι	μυστικώτατα,	μίαν τὴν ὄντως οὖσαν ἀρχὴν
[13, 16]	τὰς μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα καὶ	φοβερώτατα	πάθη πάσχοντας τὸν ἀεὶ χρόνον,
[13, 16]	ἰέναι· οἳ δ´ ἂν τὰ	ἔσχατα	ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ τοιαῦτα
[13, 3]	νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ	ἔσχατα	οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ οὐδ´
[13, 3]	μήν που καὶ τά γε	ξύνθετα	πάντα σκεύη τε καὶ οἰκοδομήματα
[13, 20]	Φησὶ γοῦν· Ὃς ἂν κοιμηθῇ	μετὰ	ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν
[13, 20]	καί· Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κοιμώμενος	μετὰ	ἄρσενος κοίτην γυναικός. Τί δεῖ
[13, 13]	καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον. Καὶ	μετὰ	βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι
[13, 10]	ὑμῶν, λέγων οἷάπερ εἴωθα. Καὶ	μετὰ	βραχέα ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ
[13, 16]	οὐ δύνασθαι παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν.	Μετὰ	δὲ ταύτην ἰδεῖν τὴν Ἐπειοῦ
[13, 18]	ὅσα μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα,	μετὰ	δὲ τούτους καὶ ὑπὸ τούτοις
[13, 13]	κυρίου παρουσίας. Τάς τε αὖ	μετὰ	θάνατον κολάσεις καὶ τὴν διὰ
[13, 14]	ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους ἰδέας καὶ	μετὰ	θεὸν πρῶτον καὶ δεύτερον αἴτιον
[13, 19]	δὴ θεωροῦντάς τε καὶ θεωρουμένους	μετὰ	λόγου τε καὶ ἡλικίας τινὸς
[13, 6]	Ἆρ´ οὖν βιωτὸν ἡμῖν ἐστι	μετὰ	μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου σώματος; Οὐδαμῶς.
[13, 14]	πρῶτον καὶ δεύτερον αἴτιον καὶ	μετὰ	νοερὰς καὶ ἀθανάτους οὐσίας περὶ
[13, 18]	ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ τὰς	μετὰ	σελήνην ἐν ἀέρι καὶ περιγείους
[13, 6]	ἔγωγε ἐπισκέψασθαι, ὦ Κρίτων, κοινῇ	μετὰ	σοῦ, εἴ τί μοι ἀλλοιότερος
[13, 14]	θέα, οἷά σοι ὁ πάνσοφος	μετὰ	τὰς ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους ἰδέας
[13, 14]	τί δῆτα βούλεται αὐτῷ ἡ	μετὰ	ταῦτα φωνὴ τοὺς μὲν ποιητὰς
[13, 10]	καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι	μετά	τε τῶν ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις
[13, 16]	ἂν οὖν εἴη τὰ τῆς	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν
[13, 13]	μακάριοι μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ
[13, 16]	δίκην εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον	μετὰ	τὴν ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει καὶ
[13, 6]	προθυμία σου πολλοῦ ἀξία, εἰ	μετά	τινος ὀρθότητος εἴη· εἰ δὲ
[13, 14]	τῶν θεῶν προσηγορίαν καταισχύνοντα καὶ	μετὰ	τὸ μέγα τῆς μεγαλοφωνίας ὕψος,
[13, 20]	χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ πλησιάζῃ	μετὰ	τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε γυμνασίοις
[13, 13]	τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ δὲ	μετὰ	τοὺς πλανωμένους πορεία ἐπὶ τὸν
[13, 7]	δ´ ἐμμένεις τοῖς πρόσθεν, τὸ	μετὰ	τοῦτο ἄκουε. Ἀλλ´ ἐμμένω τε
[13, 7]	λέγε. Λέγω δὴ αὖ τὸ	μετὰ	τοῦτο, μᾶλλον δ´ ἐρωτῶ, πότερον
[13, 20]	δέ, οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ	μετὰ	τοῦτο ταχὺ ταῦτα. Ἐν οὖν
[13, 14]	τε καὶ Ῥέα, καὶ Ζεὺς	μετὰ	τούτους ἅπαντας Ἥρα τε καὶ
[13, 18]	ἄστρων φύσιν λεκτέον καὶ ὅσα	μετὰ	τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ δὲ
[13, 19]	γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας	μετὰ	τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς
[13, 7]	ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά· καὶ πάλιν·	Μετὰ	τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην
[13, 16]	τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος	μετὰ	φιλοσοφίας. Αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ
[13, 13]	ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ θεοῖσι (λέγει)	αὐθαίρετα	πάντα πέλονται νόσφι Διός· κεῖνος
[13, 14]	τοῦτον τὸν τρόπον εἰρημένων τί	δῆτα	βούλεται αὐτῷ ἡ μετὰ ταῦτα
[13, 18]	ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ Πλάτων. Εἰκότως	δῆτα	Μωσῆς καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια
[13, 7]	Οὐδαμῶς ἄρα δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ	δῆτα.	Οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς
[13, 13]	γεννᾶσθαι θεούς, τὴν σφετέρην δ´	ἐσθῆτα	ἔχειν φωνήν τε δέμας τε·
[13, 13]	κόσμῳ καὶ τὰ εἴδη τὰ	αἰσθητὰ	κατὰ τὰ γένη δημιουργεῖν τὰ
[13, 18]	πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα	πλανητά,	εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν
[13, 18]	φαινομένων ἀποδοὺς λόγον, καθ´ ὃν	γενητὰ	εἶναι πρὸς τοῦ τῶν ὅλων
[13, 12]	θείᾳ δυνάμει τὰ πάντα καὶ	γενητὰ	ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ πάντων εἶναι
[13, 3]	δὴ ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα	γόητα	τὸν θεὸν οἴει εἶναι καὶ
[13, 13]	κατὰ τὰ γένη δημιουργεῖν τὰ	νοητά;	εἰκότως ἄρα ἐκ γῆς μὲν
[13, 13]	τὰς προκοπὰς κατ´ ἀξίαν εἰς	θειότητα	παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα, ἃ
[13, 13]	χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν	καθαρότητα‘	ἐπεὶ μὴ συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα
[13, 13]	λογισμῷ· ταῦτα γὰρ σῴζει βροτούς.	εἶτα	διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ λόγος ἀνθρώπους
[13, 5]	τῆς θεολογίας τῆς τῶν Ἀθηναίων	εἶτα	ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ
[13, 13]	νομιστέον εἶναι, βίον βλάπτοντα χρηστόν·	εἶτα	ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν εἶναι
[13, 13]	ποτε βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας·	εἶτα	ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν
[13, 20]	ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες.	Εἶτα	μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐὰν δὲ
[13, 12]	Φαληρέως πραγματευσαμένου τὰ περὶ τούτων.	Εἶτα	μεταξύ τινα εἰπὼν ἐπιφέρει λέγων·
[13, 13]	τ´ ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα.	εἶτα,	οἷον παραφράζων τὸ Ὁ οὐρανός
[13, 16]	γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας.	Εἶτα	Ὀρφέως μὲν ψυχὴν κύκνον εἶναι
[13, 19]	ἔστω νομοθετούμενα, τῶν μέχρι γάμων.	Εἶτα	πάλιν τούτοις ἑξῆς συνάψας τοὺς
[13, 13]	Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ·	εἶτα	ὑπελθὼν καὶ δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς
[13, 13]	πάντων χρημάτων μέτρον ἂν εἴη.	Εἶτα	ὑποβὰς ἐπάγει πάλιν· Πᾶς γὰρ
[13, 13]	ἔτι πτερωτὰ φῦλα βλαστήσει πυρουμένη·	κἄπειτα	σώσει πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{ εν}
[13, 15]	αὐτάς, ὥσπερ καὶ πᾶσαν ψυχήν,	ἔπειτα	ἐξ ἀπορροίας τῆς τοῦ πρώτου
[13, 14]	θεῶν Οὐρανὸς καὶ Γῆ πρῶτοι,	ἔπειτα	τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς
[13, 16]	ζῶσι τὸ παράπαν εἰς τὸν	ἔπειτα	χρόνον καὶ εἰς οἰκήσεις ἔτι
[13, 13]	τε τὸν παρόντα καὶ τὸν	ἔπειτα	χρόνον. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει·
[13, 13]	φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ· Ἑβδομάτη	δἤπειτα	κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ καί· Ἑβδόμη
[13, 12]	Ὅμηρος δὲ οὕτω λέγει· Ἑβδομάτη	δἤπειτα	κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν·
[13, 13]	δεύτερα καὶ τρίτον περὶ τὰ	τρίτα,	οὐκ ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω ἢ
[13, 13]	ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο	ἄνακτα	ἀθάνατον. Αὖθίς τε περὶ τοῦ
[13, 10]	τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν	νύκτα	ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν ὥστε
[13, 13]	ὑψῶσαι βίον, τὴν γῆν ἀροῦντα	νύκτα	καὶ τὴν ἡμέραν. Θεῷ δὲ
[13, 13]	σέλας. Ὁ μόνος ἡμέρας ἐνεστώσης	νύκτα	ποιῆσαι δυνάμενος, φησί, θεὸς οὗτός
[13, 13]	Αὐτὸς δὲ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε	τάλαντα	δίκαιον τὸν θεὸν μηνύει. Μένανδρος
[13, 3]	τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω δὲ ἀληθῆ	φυλάξαντα,	τό τε ἀφανὲς καὶ τὸ
[13, 19]	τὰς παιδείας, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον	πάντα	ἄνδρα καὶ παῖδα κατὰ τὸ
[13, 9]	εἰς Ἅιδου ἐλθὼν ἔχῃς ταῦτα	πάντα	ἀπολογήσασθαι τοῖς ἐκεῖ ἄρχουσιν· οὔτε
[13, 12]	καὶ φυτὰ γυρῶσαι καὶ σπέρματα	πάντα	βαλέσθαι. Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι διότι
[13, 3]	σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ.	Πάντα	γὰρ ὅσα τοιαῦτα, οἷα λογικῶν
[13, 19]	τὴν ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν,	πάντα	δὲ εἰς θεὸν ἀνάγων καὶ
[13, 6]	ὦ Κρίτων, οὕτως, ἵνα μὴ	πάντα	διίωμεν. Καὶ δὴ καὶ περὶ
[13, 13]	ἐοῦσαι· ἄφθιτε, μητροπάτωρ, οὗ θυμῷ	πάντα	δονεῖται, ὃς κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι
[13, 13]	ἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὄμμα δεσπότου·	πάντα	δυνατὴ γὰρ δόξα ὑψίστου θεοῦ.
[13, 13]	υἱὸν δὲ δεύτερον, δι´ οὗ	πάντα	ἐγένετο κατὰ βούλησιν τοῦ πατρός.
[13, 13]	τούτοις. Διὰ γὰρ τούτων δεδήλωκε	πάντα	ἐκεῖνα τὰ προφητικά· Ὃς ἐὰν
[13, 14]	προτιμῶμεν φιλοσοφίας. ~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ	ΠΑΝΤΑ	ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ
[13, 13]	εἴπῃ· Περὶ τὸν πάντων βασιλέα	πάντα	ἐστὶ κἀκείνου ἕνεκεν τὰ πάντα
[13, 13]	νῦν ἠέρα καλέομεν οἱ Ἕλληνες—	πάντα	Ζεὺς μυθεῖται καὶ πάντα οὗτος
[13, 18]	κόσμου δημιουργόν, τὸν δὴ τὰ	πάντα	θείῳ λόγῳ συνδήσαντά τε καὶ
[13, 13]	ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν, ἤτοι	πάντα	θεὸν ἀγαθὸν λέγων ἤ, ὅπερ
[13, 16]	αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο εἰς μίαν	πάντα	ἰδέαν, τὴν θατέρου φύσιν δύσμικτον·
[13, 12]	τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ δυνάμει τὰ	πάντα	καὶ γενητὰ ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ
[13, 3]	γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ	πάντα	καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ
[13, 13]	δεδήσεται, ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν	πάντα	κακὰ παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε
[13, 13]	πάντα ἐστὶ κἀκείνου ἕνεκεν τὰ	πάντα	κἀκεῖνο αἴτιον τῶν καλῶν, δεύτερον
[13, 13]	ὃς κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉	πάντα	καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν αἰθέρα.
[13, 12]	ἐγένετο. Δοκοῦσι δέ μοι περιειργασμένοι	πάντα	κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας τε καὶ
[13, 13]	πάντα τέτυκται, ἐν ᾧ τάδε	πάντα	κυκλεῖται, πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ
[13, 13]	γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ	πάντα	ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι σελήνης
[13, 13]	καὶ τὰ πρὸς τῷ νότῳ	πάντα	μίαν ἔχει καὶ τὴν αὐτὴν
[13, 16]	ἕτερον. ~ιςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΤΑ	ΠΑΝΤΑ	ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο
[13, 3]	φησί· Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς	πάντα	ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ
[13, 19]	μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν τε	πάντα	ὅσα πρὸς τὸν πόλεμόν ἐστι
[13, 19]	μὲν ἐμὸς νόμος ἂν εἴποι	πάντα,	ὅσαπερ καὶ περὶ τῶν ἀρρένων,
[13, 13]	Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς μυθεῖται καὶ	πάντα	οὗτος οἶδε καὶ διδοῖ καὶ
[13, 13]	τραγῳδοποιός· Οὐδὲ θεοῖσι (λέγει) αὐθαίρετα	πάντα	πέλονται νόσφι Διός· κεῖνος γὰρ
[13, 13]	ἐνεργημάτων αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν ἐπ´ ἴσης	πάντα.	Πολὺ δὲ πλέον οἱ παρ´
[13, 13]	συμπάντων ἐμφύτως καὶ ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται	πάντα	πρὸς πάντων, τὰ μὲν ἄψυχα
[13, 13]	κατὰ λέξιν λέγει· Ὁ γοῦν	πάντα	σείων καὶ ἀτρεμίζων ὡς μὲν
[13, 3]	που καὶ τά γε ξύνθετα	πάντα	σκεύη τε καὶ οἰκοδομήματα καὶ
[13, 15]	οὔτε τῷ δι´ οὗ τὰ	πάντα	συνέστη ἐπιφερομένους. Ὁ δέ γε
[13, 12]	φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ τὰ	πάντα	συνθεωρεῖται. Μεταφέροιτο δ´ ἂν τὸ
[13, 12]	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ	πάντα	τὰ ἐν αὐτοῖς, ἵνα τοὺς
[13, 13]	φησίν, Ἐν δὲ τὰ τείρεα	πάντα,	τά τ´ οὐρανὸς ἐστεφάνωται. Ὁ
[13, 14]	ἀπὸ τοῦδε τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι	πάντα	τὰ τοιαῦτα· βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος
[13, 13]	ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὴν ψυχήν.	Πάντα	ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν ταῖς
[13, 12]	ἔστ´ αὐτοτελής, αὐτοῦ δ´ ὕπο	πάντα	τελεῖται, ἐν δ´ αὐτοῖς αὐτὸς
[13, 13]	ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε βροτοῖς ὡς	πάντα	τελεῖται· σὸν μὲν ἔαρ λάμπει
[13, 13]	αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ	πάντα	τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ
[13, 12]	αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ	πάντα	τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ
[13, 12]	ἐστὶ τελείη καί· Ἑπτὰ δὲ	πάντα	τέτυκται ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν
[13, 13]	οὐρανὸς αἴθων, ἓν δὲ τὰ	πάντα	τέτυκται, ἐν ᾧ τάδε πάντα
[13, 12]	οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ τετελεσμένα	πάντα	τέτυκται· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν
[13, 13]	ἐστὶ τελεία καί· Ἑπτὰ δὲ	πάντα	τέτυκτο ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν
[13, 13]	πᾶν καὶ πάλιν· Θεὸς ὁ	πάντα	τεύχων βροτοῖς. Ἐπὰν δὲ εἴπῃ·
[13, 3]	καὶ τὰ πρὸς αὐτοῦ γεγονότα	πάντα	τοιαῦτα. Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´ οὖν
[13, 19]	καὶ τὰ περὶ τὸν πόλεμον	πάντα	τοῖς σώμασι διαπονήματα τοξικῆς τε
[13, 18]	σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ	πάντα	τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς
[13, 18]	σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ	πάντα	τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς
[13, 12]	τὴν τάξιν αὐτῶν οὕτως εἰς	πάντα	τὸν χρόνον τεταχέναι. Σημαίνει γὰρ
[13, 3]	ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει· μαστιγοῖ δὲ	πάντα	υἱὸν ὃν παραδέχεται. Ως δ´
[13, 13]	σημαίνοιεν ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα	πάντα	φύηται· καί μιν ἀεὶ πρῶτόν
[13, 13]	δ´ οὐρανός, Ζεύς τοι τὰ	πάντα	χὤτι τῶνδ´ ὑπέρτερον. Οἶδα ἐγὼ
[13, 13]	βίον βλάπτοντα χρηστόν· εἶτα ἐπιφέρει·	Ἅπαντα	δ´ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν,
[13, 13]	ἦμαρ ἔην καὶ τῷ τετέλεστο	ἅπαντα·	καὶ αὖθις· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ
[13, 12]	ἦμαρ ἔην καὶ τῷ τετέλεστο	ἅπαντα	καί· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν
[13, 13]	δ´ ἠοῖ καί οἱ ἐτέτυκτο	ἅπαντα·	καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς
[13, 13]	αἰθήρ· ἡ δὲ βοσκηθεῖσα φλὸξ	ἅπαντα	τἀπίγεια καὶ μετάρσια φλέξει μανεῖσα·
[13, 3]	τ´ ἀπείρους καὶ μακραίωνος βίου.	Ξύμπαντά	τ´ εἰπών, θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας,
[13, 13]	διοικοῦντος λόγου καὶ θεοῦ τὰ	σύμπαντα	δι´ ἀέρος τρέπεται εἰς ὑγρόν,
[13, 18]	δὴ τὰ πάντα θείῳ λόγῳ	συνδήσαντά	τε καὶ συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι
[13, 14]	μόνον πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων	ψαύσαντα,	ὕλῃ φθαρτῇ καὶ ξοάνοις βαναύσων
[13, 20]	θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν μὴ	καταμηνύσαντα	θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου τινὸς εὑρημένον;
[13, 13]	δεῖν κατὰ τὴν ἀρχαίαν φύσιν,	ὁμοιώσαντα	δὲ τέλος ἔχειν τοῦ προτεθέντος
[13, 3]	οὐ μὲν δὴ τῆς οἰκείας	ἐκστάντα	φύσεως οὐδέ γε ψευσάμενον τοὺς
[13, 14]	μὴ διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην καταβῆναι	φάντα	εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ θεῷ
[13, 14]	τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως	ἐκπλαγέντα	ἰδόντα τὴν Ἥραν, ὥστε μηδ´
[13, 10]	τὰς τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ	ἀντιπαραθέντα	ταύτῃ τῇ νυκτὶ εἰ δέοι
[13, 17]	πρὸς τὴν παθητήν, τὰ δὲ	κραθέντα	καὶ μιχθέντα χωρισμὸν τὸν ἀπ´
[13, 18]	ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις σώματα	δεθέντα	ζῷα ἐγενήθη τό τε προσταχθὲν
[13, 3]	τὸν δὲ ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος	ἐκτεθέντα	τύπον ὅτι τε ἀγαθὸς ὢν
[13, 8]	ΜΗ ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ	ΚΡΙΘΕΝΤΑ	ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ
[13, 17]	τινῶν ἀλλήλοις ἐναντίων εἰς ταὐτὸν	συναχθέντα	ἀδύνατον ἐν τῷ αὐτῷ ἀεὶ
[13, 0]	τὰ δέ γε πρῶτά μοι	λεχθέντα	πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν οὖν ἀνάγνωθι
[13, 17]	παθητήν, τὰ δὲ κραθέντα καὶ	μιχθέντα	χωρισμὸν τὸν ἀπ´ ἀλλήλων ἐν
[13, 12]	σε τὰ πρὶν ἐν στήθεσσι	φανέντα	φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς δὲ
[13, 13]	κακὸν θνητοῖσι φυτεύει καὶ πόλεμον	κρυόεντα,	κατὰ τὸν Ὀρφέα. Τοιαῦτα καὶ
[13, 12]	πόλεμος καὶ λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα	δακρυόεντα·	οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ
[13, 5]	σχήματι τῶν Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα,	ὄντα	ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον καὶ
[13, 3]	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν	ὄντα,	διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ. Ἀλλὰ καὶ
[13, 3]	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν	ὄντα,	διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ
[13, 10]	ἢ δοκεῖν σοφὸν εἶναι μὴ	ὄντα·	δοκεῖν γὰρ εἰδέναι ἐστὶν ἃ
[13, 13]	τὴν διακόσμησιν, εἰδὼς οὐχ ἕτερον	ὄντα	ἐκείνου πως ἔχοντος. Ἀλλ´ ὅτι
[13, 13]	κωμικὸς Δίφιλος γνωμικώτα〈 τα〉 τὸν	ὄντα	πάντων (φησί) πατέρα, τοῦτον διὰ
[13, 15]	τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ τὰ μὴ	ὄντα	ποιεῖν αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων συμφώνως
[13, 7]	ἄν τις ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια	ὄντα	ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον; Ποιητέον. Τούτοις
[13, 16]	μεριστοῦ. Καὶ τρία λαβὼν αὐτὰ	ὄντα	συνεκεράσατο εἰς μίαν πάντα ἰδέαν,
[13, 16]	ἢ ἄλλα ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει	ὄντα,	τούτους δὲ ἡ προσήκουσα μοῖρα
[13, 10]	μὴ οἶδα εἰ καὶ ἀγαθὰ	ὄντα	τυγχάνει, οὐδέποτε φοβήσομαι οὐδὲ φεύξομαι·
[13, 3]	ὅτι τῇ ψυχῇ περὶ τὰ	ὄντα	ψεύδεσθαί τε καὶ ἐψεῦσθαι καὶ
[13, 2]	ἀπεικάσαι κατὰ τὸν ὕστερον λόγον,	ἀναλαβόντα	ὃν πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα
[13, 18]	δὲ πρὸς τὸν παμβασιλέα θεὸν	ἀνάγοντα,	αὐτὸν δὴ τὸν ἡλίου καὶ
[13, 14]	χαμαὶ συγγίνεσθαι" κορύδου δίκην· καὶ	λέγοντα	ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται,
[13, 3]	Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις	ᾄδοντα	ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας νόσων
[13, 14]	ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα	ἰδόντα	τὴν Ἥραν, ὥστε μηδ´ εἰς
[13, 14]	ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον Δελφοῖς δαίμονα,	θειάζοντα.	Διὸ καὶ εἰκότως τῆς ἀφιλοσόφου
[13, 10]	φιλοσοφοῦντά με δεῖν ζῆν καὶ	ἐξετάζοντα	ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα
[13, 10]	καὶ τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ	ἐξετάζοντα	καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα
[13, 13]	τοιαῦτά τινα εἰς τὴν παίδευσιν	σωφρονίζοντα	παρεισάγων κολαστήρια; τῶν σμικρῶν δὲ
[13, 13]	Κωκυτόν τε καὶ Ἀχέροντα καὶ	Πυριφλεγέθοντα	καὶ τοιαῦτά τινα εἰς τὴν
[13, 16]	Τὸν μὲν δικαίως τὸν βίον	διελθόντα	καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς
[13, 16]	ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς μακάρων νήσους	ἀπιόντα	οἰκεῖν ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς
[13, 8]	ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν	ἑβδομήκοντα,	ἐν οἷς ἐξῆν σοι ἀπιέναι,
[13, 18]	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν·	μεταβαλόντα	δὲ φέρεται κατὰ τὴν τῆς
[13, 18]	νόμον. Μικρότερα μὲν τῶν ἠθῶν	μεταβαλόντα	ἐλάττω κατὰ τὸ τῆς χώρας
[13, 16]	δὲ δίκαια εἰς τὰ ἥμερα	μεταβαλόντα,	καὶ πάσας μίξεις μίγνυσθαι. Τοσαῦτα
[13, 16]	ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ καὶ κύκνον	μεταβάλλοντα	εἰς ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν καὶ
[13, 13]	κεῖνος αἰῶνος χρόνος, ὅταν πυρὸς	γέμοντα	θησαυρὸν σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ· ἡ
[13, 10]	ἐνταῦθα δεῖ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,	μένοντα	κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον μήτε θάνατον
[13, 12]	κέν τις ἴδοι θνητῶν μερόπων	κραίνοντα,	εἰ μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ
[13, 14]	κατεσκευασμένοις τὴν τῶν θεῶν προσηγορίαν	καταισχύνοντα	καὶ μετὰ τὸ μέγα τῆς
[13, 0]	ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ καὶ τὰ	λείποντα	προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ καὶ τὰ
[13, 13]	ἀρίστου βίου πρός τε τὸν	παρόντα	καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον. Καὶ
[13, 13]	τὸ χαλεπὸν εἶναι κατὰ τὸν	παρόντα	τρόπον τῆς διεξόδου δηλῶσαι τὰ
[13, 16]	μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ τὸν	Ἀχέροντα,	ἀναβάντες ἃ δὴ αὐτοῖς ὀχήματά
[13, 13]	ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν τε καὶ	Ἀχέροντα	καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά τινα
[13, 13]	ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι, μὴ παρθένους	φθείροντα	καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ σφάττοντα
[13, 18]	μεταπορεύεται, πλείω δὲ καὶ ἀδικώτερα	μεταπεσόντα	εἰς βάθος. Εἰ δὴ οὖν
[13, 13]	α} οὐ νομιστέον εἶναι, βίον	βλάπτοντα	χρηστόν· εἶτα ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´
[13, 13]	μὴ παρθένους φθείροντα καὶ μοιχώμενον,	κλέπτοντα	καὶ σφάττοντα χρημάτων χάριν. Μηδὲ
[13, 3]	τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον καὶ	ἀλλάττοντα	τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς πολλὰς
[13, 13]	φθείροντα καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ	σφάττοντα	χρημάτων χάριν. Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´
[13, 3]	ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα	ἔχοντα	ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται,
[13, 18]	καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην	ἔχοντα	πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν
[13, 3]	τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ	ἔχοντα	ὑπὸ χρόνου τε καὶ τῶν
[13, 14]	θείας, ᾗ κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως	περιέχοντα	θεόν τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ
[13, 13]	θρυλούμενον διάβολον, τὸν τῶν δαιμόνων	ἄρχοντα,	κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν ἐν τῷ
[13, 21]	ἤ τινι τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος	ἄρχοντα	χειρῶν πρότερον, καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας
[13, 7]	τοῦ ἀνταδικεῖν οὔτε τοῦ κακῶς	πάσχοντα	ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶς· ἢ ἀφίστασαι
[13, 7]	Σώκρατες. Τί δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς	πάσχοντα,	ὡς οἱ πολλοί φασι, δίκαιον,
[13, 3]	ἐν μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου	μυθολογοῦντα,	ὡς οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα,
[13, 14]	τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι	ὁμολογοῦντα	προστάξαι τόν τε πάτριον Ἑλλήνων
[13, 13]	πρὸς πάντων, τὰ μὲν ἄψυχα	συμπαθοῦντα	τῷ ζῴῳ, τῶν δὲ ἐμψύχων
[13, 3]	τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ	ποιοῦντα	περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ
[13, 3]	ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ οὐδ´ αὖ	ἀδικοῦντα	πατέρα κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ
[13, 13]	τρόπον τῆς διεξόδου δηλῶσαι τὰ	δοκοῦντα.	Ἄλλως τε ἡ λέξις ἡ
[13, 15]	Ταῦτα δὲ παρὰ τὰ Ἑβραίοις	δοκοῦντα	τοῦτον ὑποθέμενος τὸν τρόπον, οὐκ
[13, 13]	ἔργοις ἥδεται καὶ οὐκ ἀδίκοις.	Πονοῦντα	{δ{ ὲ} ἐᾷ τὸν ἴδιον
[13, 13]	ἴδιον ὑψῶσαι βίον, τὴν γῆν	ἀροῦντα	νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν. Θεῷ
[13, 13]	ὑπέρτερον. Οἶδα ἐγὼ καὶ Πλάτωνα	προσμαρτυροῦντα	Ἡρακλείτῳ γράφοντι· Ἓν τὸ σοφὸν
[13, 10]	ἐγὼ ᾠήθην τε καὶ ὑπέλαβον,	φιλοσοφοῦντά	με δεῖν ζῆν καὶ ἐξετάζοντα
[13, 19]	φοιτῶντα, ὃν δ´ ἂν μή,	ἐῶντα	τὰς παιδείας, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον
[13, 10]	μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ	ἐρευνῶντα	ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν, τίς
[13, 7]	οὔτε τοῦ κακῶς πάσχοντα ἀμύνεσθαι	ἀντιδρῶντα	κακῶς· ἢ ἀφίστασαι καὶ οὐ
[13, 3]	πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς	ἀπατῶντα	καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα
[13, 19]	μὲν ἂν ὁ πατὴρ βούληται,	φοιτῶντα,	ὃν δ´ ἂν μή, ἐῶντα
[13, 18]	τοὺς δὲ μὴ βλέποντας τὸν	ἐπιβεβηκότα	ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς
[13, 18]	καὶ μὴ τὰ ἴσα διόλου,	πεφρονηκότα,	Μωσέως δ´ ἐν παραθέσει καὶ
[13, 14]	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν	ἐοικότα	γράφων οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ
[13, 3]	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν	ἐοικότα	γράφων οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ
[13, 3]	τὸν τοῦ θεοῦ λόγον ἀνθρώποις	πεφηνότα	εἰσάγουσιν οἱ Ἑβραίων λόγοι, ἀλλ´
[13, 18]	καὶ ὅσα μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα	γεγονότα,	μετὰ δὲ τούτους καὶ ὑπὸ
[13, 3]	τυγχάνει καὶ τὰ πρὸς αὐτοῦ	γεγονότα	πάντα τοιαῦτα. Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´
[13, 13]	φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς αὐτὸς αὑτῷ,	δέσποτα.	Ὁ γὰρ θεὸς βλέπει σε
[13, 13]	προσηνὲς καὶ τῶν ὁσίων χῶρον·	ἑπτὰ	δὲ ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν τῶν
[13, 12]	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελείη καί·	Ἑπτὰ	δὲ πάντα τέτυκται ἐν οὐρανῷ
[13, 13]	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελεία καί·	Ἑπτὰ	δὲ πάντα τέτυκτο ἐν οὐρανῷ
[13, 13]	τοῖς ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις	ἑπτὰ	ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖ
[13, 13]	δὲ ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν τῶν	ἑπτὰ	καὶ πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν τέχνην
[13, 21]	ἐν οἷς μυρία εὕροις ἂν〉	ἀνεπίληπτα,	ὧν δὴ μάλιστα τῶν παρ´
[13, 3]	ὢν λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις,	δυσέκνιπτά	τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι.
[13, 13]	γήϊνον μὲν οἱ φιλόσοφοι παρ´	ἕκαστα	τὸ σῶμα ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος δὲ
[13, 12]	νομοθεσίᾳ καὶ φανερός ἐστι περιειργασμένος	ἕκαστα	τῶν ἐν αὐτῇ. Διηρμήνευται γὰρ
[13, 0]	ἡ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ	πλεῖστα	Μωσέως καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις
[13, 13]	παρέστη φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα κατὰ	πλεῖστα	τοῖς Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´ οἷς
[13, 3]	τε καὶ τῶν ἄλλων παθημάτων	ἥκιστα	ἀλλοιοῦται. Ἔστι ταῦτα. Πᾶν δὴ
[13, 3]	τὸ ὑγιέστατόν τε καὶ χαριέστατον	ἥκιστα	ἀλλοιοῦται; Πῶς δ´ οὔ; Ψυχὴν
[13, 3]	μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα ἔχοντα	ἥκιστα	ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται, οἷον
[13, 3]	πολλὰς μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός.	Ἥκιστα	δή. Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν
[13, 9]	καὶ κακὰ ἐργασάμενος τούτους οὓς	ἥκιστα	ἔδει, σαυτόν τε καὶ τοὺς
[13, 3]	ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ πάντων	ἥκιστα	τῆς αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ
[13, 11]	χρυσοῦ γένους εἶναι; Πάνυ γε	μάλιστα.	Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα Ἡσιόδῳ, ἐπειδάν
[13, 3]	ἥκιστ´ ἂν δέξαιντο καὶ μισοῦσι	μάλιστα	αὐτὸ ἐν τῷ τοιούτῳ. Πολύ
[13, 3]	ἐγώ, χρὴ πρῶτόν τε καὶ	μάλιστα	μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ ἐάν
[13, 14]	δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτον καὶ	μάλιστα	μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ ἐάν
[13, 19]	ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι	μάλιστα	μὲν μὴ εἰς φῶς ἐκφέρειν
[13, 3]	ἄφρονάς τε καὶ νέους, ἀλλὰ	μάλιστα	μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δ´ ἀνάγκη
[13, 3]	τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι	μάλιστα,	οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν; Καὶ μάλα,
[13, 12]	θεοῦ διαλήψεις ὁσίας ἔχειν, ὃ	μάλιστα	παρακελεύεται καλῶς ἡ καθ´ ἡμᾶς
[13, 13]	εἰς ἐνιαυτὸν ἀστέρας, οἵ κε	μάλιστα	τετυγμένα σημαίνοιεν ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´
[13, 21]	εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν δὴ	μάλιστα	τῶν παρ´ αὐτῷ τὰ σεμνὰ
[13, 3]	οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων	μάλιστα	φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ
[13, 3]	ποιητέον, ἃ πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι	κάλλιστα	μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν ἀκούειν. Ἔχει
[13, 13]	ἀνθρώπους ὁρᾷς λεωργά {τε} καὶ	ἀθέμιστα.	Πάλιν ἡμῖν ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος
[13, 3]	καὶ τὰ τοῦ θεοῦ πάντη	ἄριστα	ἔχει. Πῶς δ´ οὔ; Ταύτη
[13, 3]	γίγνεσθαι, ὡς καὶ τῷ φιλοσόφῳ	ἄριστα	ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ
[13, 3]	Οὐκοῦν ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ	ἄριστα	ἔχοντα ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ
[13, 21]	παρ´ αὐτῷ τὰ σεμνὰ καὶ	κράτιστα	ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ τοιούτοις μακρὰ
[13, 13]	Ἥφαιστον δὲ κέλευσε περικλυτὸν ὅττι	τάχιστα	γαῖαν ὕδει φύρειν, ἐν δ´
[13, 3]	αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ´	ἄττα	δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ´
[13, 18]	παρῆν τῷ καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´	ἄττα	καταιτιᾶσθαι, οἷα τὰ σεμνὰ καὶ
[13, 3]	αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς	ἅττα	ἐστὶ καὶ τίνες οἱ μῦθοι,
[13, 14]	καὶ ἔγγονοι τούτων, ὁπότε ταῦτα	αὐτὰ	ἀνῄρει λέγων· Ὅπερ, ἦν δ´
[13, 3]	οὔτε ξύμφορα ἡμῖν οὔτε ξύμφωνα	αὐτὰ	αὑτοῖς. Ξύμψηφός σοι εἰμί, ἔφη,
[13, 19]	νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει λέγων· Τὰ	αὐτὰ	δὲ καὶ περὶ τῶν θηλειῶν
[13, 11]	προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς θήκας; τὰ	αὐτὰ	δὲ ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν τις
[13, 6]	Πῶς οὖν ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα	αὐτά;	εἰ πρῶτον μὲν τοῦτον τὸν
[13, 21]	ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ τὰ	αὐτὰ	ἔστω τοῦ καθαρὸς εἶναι· καὶ
[13, 16]	ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ	αὐτὰ	ἐχούσης αἰτίας καὶ μέρος τῆς
[13, 16]	ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ	αὐτὰ	ἐχούσης οὐσίας, καὶ τῆς αὖ
[13, 15]	ἀγενήτου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ	αὐτὰ	καὶ ὡσαύτως ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί
[13, 3]	ἢ οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον	αὐτὰ	λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον
[13, 18]	συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις σέβειν	αὐτὰ	νομοθετεῖ καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε
[13, 16]	σώματα μεριστοῦ. Καὶ τρία λαβὼν	αὐτὰ	ὄντα συνεκεράσατο εἰς μίαν πάντα
[13, 13]	περὶ τῶν ἄλλων στοιχείων τὰ	αὐτά.	Παραπλήσια τούτῳ καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι
[13, 12]	τίνος προτερεῖ. Τάξας γάρ, οὕτως	αὐτὰ	συνέχει καὶ μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´
[13, 16]	ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ	τοιαῦτα	ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ τούτων
[13, 14]	τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι πάντα τὰ	τοιαῦτα·	βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν
[13, 21]	αὐτοὺς ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν.	Τοιαῦτα	δὴ καὶ τὰ Μωσέως. Αὖθις
[13, 3]	ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ	τοιαῦτα	δοκεῖν, ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι
[13, 5]	τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ καὶ ἄλλα	τοιαῦτα·	εἴπερ ὁ Πλάτων ταυτὶ λαβὼν
[13, 6]	Φέρε δή, πῶς αὖ τὰ	τοιαῦτα	ἐλέγετο; γυμναζόμενος ἀνὴρ καὶ τοῦτο
[13, 4]	αὑτοῦ πατέρα ἐκτεμεῖν δι´ ἕτερα	τοιαῦτα·	ἐμοὶ δὲ χαλεπαίνουσιν ὅτι τῷ
[13, 4]	τὴν γραφὴν φεύγω ὅτι τὰ	τοιαῦτα	ἐπειδάν τις περὶ τῶν θεῶν
[13, 3]	τὰ πρὸς αὐτοῦ γεγονότα πάντα	τοιαῦτα.	Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´ οὖν τῶν
[13, 16]	δέ, ὥσπερ εἰκός, εἰς τὰ	τοιαῦτα	ἤθη, ὁποῖα ἄττ´ ἂν καὶ
[13, 13]	πόλεμον κρυόεντα, κατὰ τὸν Ὀρφέα.	Τοιαῦτα	καὶ ὁ Πάριος Ἀρχίλοχος λέγει·
[13, 3]	παῖδα τὸν ἐμόν. Ὅταν τις	τοιαῦτα	λέγῃ περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε
[13, 3]	ἀπήχθετο οὐδ´ ἐστὶ τοῦτο ὅσιον,	τοιαῦτα	μᾶλλον λεκτέα πρὸς τὰ παιδία
[13, 3]	γάρ, ἔφη, ὀρθῶς ἔχει τὰ	τοιαῦτα	μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς δὴ λέγομεν
[13, 21]	συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω.	Τοιαῦτα	μὲν τὰ κατὰ τῶνδε, οὐκ
[13, 20]	δωρήσεται ἡ παρ´ ἐραστοῦ φιλία.	Τοιαῦτα	μὲν τὰ Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ
[13, 3]	οὐδ´ ὄναρ. Πάντα γὰρ ὅσα	τοιαῦτα,	οἷα λογικῶν ψυχῶν ἰατρός, σωτηρίας
[13, 12]	ἐνιαυτοῖς. Τὰ μὲν οὖν Ἀριστοβούλου	τοιαῦτα.	Ὁποῖα δὲ καὶ Κλήμεντι περὶ
[13, 14]	Ἀλλ´ οὐ καὶ τὰ Πλάτωνος	τοιαῦτα	οὐδὲ μὴν ἑτέρου του τῶν
[13, 16]	ἔφη ὁ Κέβης, εἰς τὰ	τοιαῦτα.	Οὐκοῦν, ἦ δ´ ὅς, δῆλα
[13, 3]	ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις. καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	πολλὰ μὴ ἡμῖν ψευδέσθωσαν· μηδ´
[13, 4]	δεινὰς καὶ μάχας καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	πολλά, οἷα λέγεταί τε ὑπὸ
[13, 19]	τὰ μὲν περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς	τοιαῦτα.	Τὰ δὲ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου
[13, 13]	καὶ Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ	τοιαῦτά	τινα εἰς τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα
[13, 13]	πάρειμι. Δίφιλος πάλιν ὁ κωμικὸς	τοιαῦτά	τινα περὶ τῆς κρίσεως διαλέγεται·
[13, 3]	δωρούμενος. Καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα	τοιαῦτα·	τοῖς δὲ ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν
[13, 16]	πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα ὅσα	τοιαῦτα	τυγχάνει ὄντα, τούτους δὲ ἡ
[13, 14]	ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν δι´ ἕτερα	τοιαῦτα.	Ὧν τοῦτον τὸν τρόπον εἰρημένων
[13, 13]	πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν ἀληθῆ.	Τοσαῦτα	καὶ ὁ Κλήμης. Ἀλλ´ ἐπειδὴ
[13, 16]	μεταβαλόντα, καὶ πάσας μίξεις μίγνυσθαι.	Τοσαῦτα	περὶ ψυχῆς ὁ Πλάτων εἰπὼν
[13, 19]	κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ μὴ ψέγειν.	Τοσαῦτα	τοῦ Πλάτωνος τὰ περὶ γυναικῶν.
[13, 20]	καὶ ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν. Ταῦτα	τοσαῦτα,	ὦ παῖ, καὶ οὕτω θεῖά
[13, 16]	γνώμην ἀλλ´ οὐ κατὰ δίκην	ταῦτα	αἱρουμένας· τοὺς δὲ ἀδίκους καὶ
[13, 4]	ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς τὴν ἀκρόπολιν.	Ταῦτα	ἀληθῆ φῶμεν εἶναι, ὦ Εὐθύφρον;
[13, 21]	τέ τις ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι	ταῦτα	ἀνθρώπων καὶ ἐὰν μή· ὁ
[13, 13]	ἀμέλει καὶ τὴν ψυχήν. Πάντα	ταῦτα	ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν ταῖς γραφαῖς.
[13, 14]	τούτων ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ δὴ	ταῦτα	ἀπολειπτέος ἡμῖν ὁ φιλόσοφος, οὐ
[13, 18]	κατ´ αὐτὸν τὸν Πλάτωνα, καὶ	ταῦτα	ἄρα μεταβάλλοι ἂν ἐν ἑαυτοῖς
[13, 14]	ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι τούτων, ὁπότε	ταῦτα	αὐτὰ ἀνῄρει λέγων· Ὅπερ, ἦν
[13, 13]	{δ´ ἐν} ἀριθμῷ καὶ λογισμῷ·	ταῦτα	γὰρ σῴζει βροτούς. εἶτα διαρρήδην
[13, 13]	τινι ποιήματι περὶ τοῦ θεοῦ	ταῦτα	γεγραφότος ἄκουε· Τἀγαθὸν ἐρωτᾷς {μ{
[13, 11]	τῷ βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ	ταῦτα	δὲ ἁρμόζει ἐπὶ τῇ τῶν
[13, 15]	φαύλους εἶναί τε καὶ ὀνομάζεσθαι.	Ταῦτα	δὲ παρὰ τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα
[13, 18]	πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει δὲ	ταῦτα	διασαφῶν εἰς πλάτος ὁ τὰ
[13, 6]	ἢ ξύμπασι τοῖς ἄλλοις. Ἔστι	ταῦτα.	Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ τῷ ἑνὶ
[13, 10]	παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ μοι πρὸς	ταῦτα	εἴποιτε· ὦ Σώκρατες, νῦν μὲν
[13, 11]	γιγνομένων. Ἀλλὰ γὰρ ἡμεῖς μὲν	ταῦτα	ἐκ τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος
[13, 18]	ὁρατὸν καὶ ἁπτόν. Καὶ διὰ	ταῦτα	ἔκ τε δὴ τούτων τοιούτων
[13, 13]	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε.	Ταῦτα	ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος σώσει
[13, 20]	ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ	ταῦτα.	Ἐν οὖν τῇ συγκοιμήσει τοῦ
[13, 3]	παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν	ταῦτα	ἐν τῇ ἑαυτοῦ πόλει, εἰ
[13, 13]	καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ συνῆκαν λέγεσθαι	ταῦτα	ἐπὶ τῆς σοφίας τῆς πρωτοκτίστου
[13, 3]	ἀλλ´ εἴ τις αὖ καὶ	ταῦτα	ἐρωτῴη ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ καὶ
[13, 13]	τε καὶ φιλεῖν τούτους μὲν	ταῦτα	ἐφ´ οἷς γνῶσις, ἐκείνους δὲ
[13, 3]	διδόντες, ἦν δὲ ὁ δρῶν	ταῦτα	θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν
[13, 18]	ὑποβὰς ἐν τῷ αὐτῷ προστίθησι	ταῦτα·	Θεοὺς δὲ δὴ τοὺς ὁρατούς,
[13, 7]	αὐτῶν. Ἀλλ´ ὅρα, ὦ Κρίτων,	ταῦτα	καθομολογῶν ὅπως μὴ παρὰ δόξαν
[13, 7]	Οἶδα γὰρ ὅτι ὀλίγοις τισὶ	ταῦτα	καὶ δοκεῖ καὶ δόξει. Οἷς
[13, 18]	Ἑβραίων λόγια σέβειν μὲν ἀπαγορεύει	ταῦτα	καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ
[13, 15]	τε καὶ γνώμης πεφυκὼς κύριος.	Ταῦτα	καὶ περὶ τῶνδε. Μετίωμεν δὲ
[13, 13]	Ὁ δ´ αὐτὸς Ὀρφεὺς καὶ	ταῦτα	λέγει· Εἰς δὲ λόγον θεῖον
[13, 1]	Καὶ τὸ παρὰ γνώμην δὲ	ταῦτα	λέγειν τῶν νόμων ἕνεκα διαρρήδην
[13, 16]	ἐν βίῳ. Τὰ ποῖα δὴ	ταῦτα	λέγεις, ὦ Σώκρατες; Οἷον τοὺς
[13, 16]	ἦν, πάλιν εἰς ἄνθρωπον. Καὶ	ταῦτα	μὲν ἐν Φαίδρῳ· ἐν δὲ
[13, 3]	ὡς νόμοις ἂν αὐτοῖς χρῴμην.	Ταῦτα	μὲν ὁ Πλάτων. Εὕροις δ´
[13, 21]	καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται. Καὶ	ταῦτα	μὲν τὰ παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα
[13, 17]	ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες, προσβιβάσαι.	Ταῦτά	μοι ἀπὸ τῶν Σευήρου τοῦ
[13, 11]	τὰς θήκας; τὰ αὐτὰ δὲ	ταῦτα	νομιοῦμεν, ὅταν τις γήρᾳ ἤ
[13, 3]	διδόντες, ἦν δὲ ὁ δρῶν	ταῦτα	ὁ θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν
[13, 18]	ἐκείνων οἷς ὅτε ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε.	Ταῦτα	ὁ Πλάτων. Εἰκότως δῆτα Μωσῆς
[13, 4]	ἀκούων εὖ οἶδ´ ὅτι ἐκπλαγήσῃ.	Ταῦτα	ὁ Πλάτων ἐν τῷ Εὐθύφρονι.
[13, 13]	τῆς θαλάσσης λεγόμενοι χόες. Καὶ	ταῦτα	οὔθ´ ὅτι οὐκ οἶδεν οἶδεν,
[13, 4]	φιλίου, σὺ ὡς ἀληθῶς ἡγῇ	ταῦτα	οὕτω γεγονέναι; Καὶ ἔτι τούτων
[13, 6]	τῶν δ´ οὔ; τί φῄς;	ταῦτα	οὐχὶ καλῶς λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν
[13, 3]	ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι	ταῦτα.	Πᾶν δὴ τὸ καλῶς ἔχον
[13, 9]	ἵνα εἰς Ἅιδου ἐλθὼν ἔχῃς	ταῦτα	πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς ἐκεῖ ἄρχουσιν·
[13, 12]	ἀπεοικότως οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα	ταῦτα.	Πᾶσι γὰρ τοῖς φιλοσόφοις ὁμολογεῖται
[13, 6]	Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἡμᾶς, εἴτε	ταῦτα	πρακτέον εἴτε μή, ὡς ἐγὼ
[13, 9]	οὔτε γὰρ ἐνθάδε σοι φαίνεται	ταῦτα	πράττοντι ἄμεινον εἶναι οὐδὲ δικαιότερον
[13, 16]	δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ νουθετήματα.	Ταῦτα	πῶς ἂν δύναιτο συνᾴδειν τοῖς
[13, 4]	Νῦν οὖν εἰ καὶ σοὶ	ταῦτα	συνδοκεῖ τῷ εὖ εἰδότι περὶ
[13, 16]	τῆς τοῦ ἑτέρου, καὶ κατὰ	ταῦτα	συνέστησεν ἐν μέσῳ τοῦ τε
[13, 3]	ἐάν τις ποιῇ ἐν οἷς	ταῦτα	τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ τῆς
[13, 18]	καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ.	Ταῦτα	τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ ὡς
[13, 20]	πορευομένους καὶ ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν.	Ταῦτα	τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ οὕτω
[13, 13]	φησι τὴν αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον.	Ταῦτα	ὑποληπτέον καὶ τὰ τοῦ Ἡρακλέος
[13, 18]	τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν διαβολῆς ἕνεκα	ταῦτα	φάναι προήχθην, ἐπεὶ καὶ σφόδρα
[13, 14]	δῆτα βούλεται αὐτῷ ἡ μετὰ	ταῦτα	φωνὴ τοὺς μὲν ποιητὰς θεῶν
[13, 8]	οὐκ ἀληθῆ; τί φῶμεν πρὸς	ταῦτα,	ὦ Κρίτων; ἄλλο τι ἢ
[13, 19]	γεννητόρων ὄντας, παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης.	Ταὐτὰ	δὲ δὴ καὶ περὶ θηλειῶν
[13, 13]	σῶμα ὁδὸν τῆς ψυχῆς κατὰ	ταὐτὰ	τῷ Ἡρακλείτῳ. Καὶ μή τι
[13, 12]	ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα	τελευτᾷ,	ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην
[13, 13]	ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα	τελευτᾷ,	ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην
[13, 18]	ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων,	ἄλυτα	ἐμοῦ μὴ θέλοντος. Τὸ μὲν
[13, 12]	δ´ ὅτε δεξιαὶ ὧραι καὶ	φυτὰ	γυρῶσαι καὶ σπέρματα πάντα βαλέσθαι.
[13, 13]	ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν ἐθέλῃς· Ὁ ἔχων	ὦτα	ἀκούειν ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν ὧδε
[13, 10]	αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν	τεθνεῶτα	ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή
[13, 13]	ᾧ πειθόμενος ὁ κωμικὸς Δίφιλος	γνωμικώτα〈	τα〉 τὸν ὄντα πάντων (φησί)
[13, 13]	οὐ δ´ ἀ ὴρ ἔτι	πτερωτὰ	φῦλα βλαστήσει πυρουμένη· κἄπειτα σώσει
[13, 3]	ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον, ἃ	πρῶτα	ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς
[13, 0]	δέ γε πρῶτά μοι λεχθέντα	πρῶτα	διασκέψομαι. Λαβὼν οὖν ἀνάγνωθι ὁποίαν
[13, 1]	δὴ θεῶν ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος,	πρῶτα	μὲν διὰ τοῦ φάναι ἐκγόνους
[13, 0]	τὸν λόγον, τὰ δέ γε	πρῶτά	μοι λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν
[13, 13]	ἀλληγορεῖ. Αὐτίκα ὁ αὐτὸς σωτὴρ	παρεγγυᾷ·	Γρηγορεῖτε, οἷον μελετᾶτε ζῆν καὶ
[13, 18]	καταιτιᾶσθαι, οἷα τὰ σεμνὰ καὶ	σοφὰ	αὐτῷ περὶ γυναικῶν ἐν Πολιτείᾳ
[13, 11]	αὐτῷ σύμφωνα τοῖς ἡμετέροις δόγμασι,	τάχα	δὲ καὶ παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ
[13, 13]	συμπέμπειν καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν αἱρεθέντων.	Τάχα	δὲ καὶ τῷ Σωκράτει τὸ
[13, 13]	ἀφορμὰς τοῖς τὰς προβολὰς εἰσάγουσι	τάχα	καὶ σύζυγον νοῆσαι τοῦ θεοῦ·
[13, 13]	τῇ πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι λέγει.	Τάχα	μὲν οὐ τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ´
[13, 18]	δὴ οὖν μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα	μέτοχά	ἐστι ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα
[13, 18]	ὧδε· Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´ ὅσα	μέτοχά	ἐστι ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα
[13, 18]	δὲ καὶ ἥλιος καὶ σελήνη	μέτοχά	ἐστι ψυχῆς κατ´ αὐτὸν τὸν
[13, 13]	ἐγένετο, οὐκ ἂν ἦν ἔτι	ἀρχά,	ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ ἇς ἁ
[13, 13]	ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ ἇς ἁ	ἀρχὰ	ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ ἐκεῖθεν ἡ
[13, 13]	γράφει· Ἁ ἀρχὰ τῶν ὄντων,	ἀρχὰ	μὲν ὄντως ἀληθινά, μία· κείνα
[13, 13]	λέξιν ὧδέ μοι μαρτυρήσει· Μία	ἀρχὰ	πάντων ἐστὶν ἀγένητος· εἰ γὰρ
[13, 13]	ἀληθινά, μία· κείνα γὰρ ἐν	ἀρχᾷ	τέ ἐστιν ἓν καὶ μόνον‘
[13, 13]	τῷ Περὶ φύσεως γράφει· Ἁ	ἀρχὰ	τῶν ὄντων, ἀρχὰ μὲν ὄντως
[13, 13]	πάντα πρὸς πάντων, τὰ μὲν	ἄψυχα	συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ, τῶν δὲ
[13, 18]	Δεσμοῖς τε ἐμψύχοις σώματα δεθέντα	ζῷα	ἐγενήθη τό τε προσταχθὲν ἔμαθε.
[13, 16]	ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν καὶ ἄλλα	ζῷα	μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν