Livre, Chap.
[13, 6]	ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν ἑκάστῳ προσομιλῶν.	~ςʹ	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ
[13, 16]	τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας αὐτῆ〈	ς〉	συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ μὲν ὧδε
[13, 3]	ὡς τῶν τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων,	ἃς	ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς οὐκ
[13, 8]	οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε Κρήτην,	ἃς	δὴ ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε
[13, 18]	θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφοράς,	ἃς	ἡ θατέρου περίοδος ᾔει. Καὶ
[13, 8]	συνθήκας τε καὶ ὁμολογίας καθ´	ἃς	ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι. Πρῶτον μὲν
[13, 6]	ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι τῶν δοξῶν	ἃς	οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι τὰς
[13, 20]	ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι,	ἃς	οὐ θεμιτὸν εἶναι λύσαντας εἰς
[13, 16]	οἰκήσεις ἔτι τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται,	ἃς	οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ
[13, 13]	ἔτι ἀρχά, ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ	ἇς	ἁ ἀρχὰ ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ
[13, 9]	καὶ συνθήκας τὰς πρὸς ἡμᾶς	παραβὰς	καὶ κακὰ ἐργασάμενος τούτους οὓς
[13, 9]	ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους τοὺς μεγίστους	παραβάς,	οὐδείς σε ἐρεῖ ἴσως, ἂν
[13, 18]	γεγονέναι πάντες ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´	ὑποβὰς	ἐν τῷ αὐτῷ προστίθησι ταῦτα·
[13, 13]	χρημάτων μέτρον ἂν εἴη. Εἶτα	ὑποβὰς	ἐπάγει πάλιν· Πᾶς γὰρ δὴ
[13, 18]	ἕνα ἔρημον κατέστησε. Καὶ πάλιν	ὑποβὰς	ἐπιφέρει λέγων· Ἐξ οὖν λόγου
[13, 19]	ἂν πρέπον. Καὶ πάλιν ἑξῆς	ὑποβάς	φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ τὰ
[13, 13]	δὲ πέταται κατὰ Πίνδαρον, τὰ	γᾶς	ὑπένερθεν οὐρανοῦ τε ὕπερ ἀστρονομῶν
[13, 16]	γε ἀδικίας καὶ τυραννίδας καὶ	ἁρπαγὰς	προτετιμηκότας εἰς τὰ τῶν λύκων
[13, 16]	αἱρουμένας· τοὺς δὲ ἀδίκους καὶ	ἅρπαγας	λύκους καὶ ἰκτῖνας γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν
[13, 13]	κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος,	μέγας,	ἄφθιτος, ὃν στέφει αἰθήρ. Διὰ
[13, 13]	λέγει ποιητική. Οὐχ οὕτως τις	μέγας	ἔσται καὶ καθ´ Ἕλληνας ὡς
[13, 13]	Ἓν κράτος, εἷς δαίμων γένετο,	μέγας	οὐρανὸς αἴθων, ἓν δὲ τὰ
[13, 13]	σείων καὶ ἀτρεμίζων ὡς μὲν	μέγας	τις καὶ δυνατὸς φανερός, ὁποῖος
[13, 13]	ψυχᾶς μεδέων. Παρμενίδης τε ὁ	μέγας,	ὥς φησιν ἐν Σοφιστῇ Πλάτων,
[13, 21]	βοτρύων καὶ σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους	πληγὰς	τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν τὰ
[13, 13]	Ἤδη δέ, ὡς εἰπεῖν, ὑπ´	αὐγὰς	ὁ Δημόκριτος εἶναί τινας ὀλίγους
[13, 3]	θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς	παῖδας	ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ, ἔφη.
[13, 19]	μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν· καὶ τοὺς	παῖδας	αὖ κοινοὺς καὶ μήτε γονέα
[13, 19]	φύσις ἐνδέχηται καὶ μὴ δυσχεραίνῃ	παῖδας	ἢ παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ
[13, 6]	ἡ τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ	παῖδας	ἡμᾶς μορμολύττηται, δεσμούς τε καὶ
[13, 6]	ἡ τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ	παῖδας	ἡμᾶς μορμολύττηται. Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν
[13, 19]	ὅδε τυγχάνει νόμος· Ἐάν τις	παῖδας	θηλείας καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν τε
[13, 19]	Νόμων· Ὡς ἄρα δεήσει τοὺς	παῖδας	καὶ τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα
[13, 14]	φωνὴ τοὺς μὲν ποιητὰς θεῶν	παῖδας	ὀνομάζουσα καὶ τό γε ἀπιστεῖν
[13, 19]	δεήσει τοὺς παῖδας καὶ τὰς	παῖδας	ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή, καὶ γυμνάζεσθαι
[13, 9]	ἡμῖν τοῖς σοῖς τροφεῦσι μήτε	παῖδας	περὶ πλείονος ποιοῦ μήτε τὸ
[13, 19]	μαθητὰς τοὺς ἐν τῇ πόλει	παῖδάς	τε καὶ ἄνδρας καὶ κόρας
[13, 16]	Τοὺς δέ γε ἀδικίας καὶ	τυραννίδας	καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς τὰ
[13, 13]	παλλόμενοι, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.	Θεαρίδας	δὲ ἐν τῷ Περὶ φύσεως
[13, 16]	ἀρετῆς μέγεθος τὰς οὐρανίους ὑπερπαίουσαν	ἁψῖδας	ἄνωθέν ποθεν ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων
[13, 13]	ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς τε καὶ	πόδας	καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες
[13, 13]	τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας	χλαμύδας	ἤτοι πορφυρᾶς ἢ δι´ ἐλέφαντος
[13, 5]	τῶν μὲν μίξεις, τῶν δὲ	ἐδωδάς,	τῶν δὲ ἀντὶ τούτων πατράσι
[13, 3]	αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς	ἑὰς	εὐπαιδίας νόσων τ´ ἀπείρους καὶ
[13, 13]	βουσὶν ὅμοιοι, καί κε θεῶν	ἰδέας	ἔγραφον καὶ σώματ´ ἐποίουν τοιαῦθ´,
[13, 3]	καὶ πάντων ἥκιστα τῆς αὑτοῦ	ἰδέας	ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν
[13, 13]	σοι ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων ζῴων	ἰδέας	ἐν τῷ νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ
[13, 3]	εἴπερ τι ἐξίσταιτο τῆς αὑτοῦ	ἰδέας,	ἢ αὐτὸ ὑφ´ αὑτοῦ μεθίστασθαι,
[13, 14]	μετὰ τὰς ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους	ἰδέας	καὶ μετὰ θεὸν πρῶτον καὶ
[13, 14]	ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα,	θεᾶς	παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενον,
[13, 19]	τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς	νέας,	ἀλλ´ ἤδη καὶ τὰς πρεσβυτέρας,
[13, 21]	ὧν ἀδελφούς τε ἀδελφῶν καὶ	γονέας	ἐστέρηκε παίδων· τούτοις δὲ συνέστιος
[13, 14]	Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου καὶ	Ῥέας	Ζεὺς Ἥρα τε καὶ πάντες
[13, 1]	Ῥέα, ἐκ δὲ Κρόνου καὶ	Ῥέας	Ζεὺς Ἥρα τε καὶ πάντες,
[13, 14]	ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους, φίλους λήθοντε	τοκῆας·	οὐδὲ Ἄρεός τε καὶ Ἀφροδίτης
[13, 3]	ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι	πόληας·	μηδὲ Πρωτέως τε καὶ Θέτιδος
[13, 15]	τῷ λόγῳ ὑφιστάμενος, εἶναί τε	ἀγαθὰς	τὴν φύσιν οὐδαμῶς τε οἵας
[13, 13]	ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε, καθάπερ	Ἡσαΐας	καὶ καταπατήσατε αὐτοὺς‘ λέγων ὡς
[13, 13]	τε χαροπὸν οἶδμα καὶ ἀνέμων	βίας.	Θνητοὶ δὲ πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι
[13, 3]	τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα	εὐπραγίας;	Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε
[13, 14]	συμφώνως τὰς μυθικὰς τῶν ποιητῶν	γενεαλογίας	καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ μὲν γὰρ ἦν
[13, 18]	τοῦ κόσμου σῶμα ἐγενήθη δι´	ἀναλογίας	ὁμολογῆσαν φιλίαν τε ἔσχεν ἐκ
[13, 1]	ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ	ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ	ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ ΤΟΥ
[13, 5]	ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων περὶ τῆς	θεολογίας	τῆς τῶν Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν
[13, 3]	δὴ τοῦτο οἱ τύποι περὶ	θεολογίας	τίνες ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού
[13, 8]	παρὰ τὰς συνθήκας τε καὶ	ὁμολογίας	καθ´ ἃς ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι.
[13, 8]	συνθήκας πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ	ὁμολογίας	παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης ὁμολογήσας
[13, 9]	τε καὶ ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ	ὁμολογίας	τε καὶ συνθήκας τὰς πρὸς
[13, 10]	ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ	ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ.	Ἴσως ἂν οὖν εἴποι τις·
[13, 21]	ἔσται ὁ πατάξας· πλὴν τῆς	ἀργίας	αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ τὰ ἰατρεῖα.
[13, 16]	Σώκρατες; Οἷον τοὺς μὲν τὰς	γαστριμαργίας	τε καὶ ὕβρεις καὶ φιλοποσίας
[13, 13]	φάος ἐς πολυγηθὲς ἐξ ἱερᾶς	κραδίας	ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων. Ἢν δὲ
[13, 6]	ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ	ΙΔΙΑΣ	ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ
[13, 3]	γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς	εὐπαιδίας	νόσων τ´ ἀπείρους καὶ μακραίωνος
[13, 6]	καὶ ἡμεῖς ἐν τοῖς ὑπὲρ	εὐσεβείας	ἀγῶσιν ὀρθῶς πράττομεν οὐ σκοποῦντες
[13, 14]	τῆς μόνης ἀληθοῦς καὶ ἀπλανοῦς	εὐσεβείας.	Θέα δὴ καὶ ἄλλο. ~ιεʹ
[13, 11]	τελευτῇ, οὓς στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς	εὐσεβείας	οὐκ ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι.
[13, 3]	αὐτοῦ θεογνωσίας τε καὶ ἀληθοῦς	εὐσεβείας	πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ τὰ
[13, 18]	τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς Ἑβραίων	εὐσεβείας	τὰ ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά τε
[13, 12]	πᾶσα τοῦ καθ´ ἡμᾶς περὶ	εὐσεβείας	τέτακται καὶ δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας
[13, 15]	τὸ τῆς ἐναντίας καὶ μοχθηρᾶς	ἐνεργείας	εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ θεοὺς
[13, 19]	δ´ ἂν μή, ἐῶντα τὰς	παιδείας,	ἀλλὰ τὸ λεγόμενον πάντα ἄνδρα
[13, 19]	σπουδῆς ἕνεκα χρὴ καὶ τὰς	παιδείας	ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε καὶ χορευούσας
[13, 3]	θεραπείας. Διὸ καὶ ἐπὶ τῆς	θείας	γραφῆς, ἔνθα εἴρηται κακὰ ἀνθρώποις
[13, 14]	Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς	θείας,	ᾗ κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα
[13, 10]	ΜΗ ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡ	ΑΛΗΘΕΙΑΣ	ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ.
[13, 12]	καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα καὶ γνῶσιν	ἀληθείας	λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται. Λίνος δέ
[13, 14]	τὸν δὴ μόνον πάντων Ἑλλήνων	ἀληθείας	προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ καὶ
[13, 3]	λέγουσιν, οὐ μὲν δὴ τῆς	οἰκείας	ἐκστάντα φύσεως οὐδέ γε ψευσάμενον
[13, 15]	οὐδαμῶς τε οἵας τε τῆς	οἰκείας	ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς καὶ
[13, 15]	ἦν, οὐδ´ ἂν ἐτράπη τῆς	οἰκείας	λήξεως· εἰ δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´
[13, 15]	αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται, τῆς	οἰκείας	ὁρμῆς τε καὶ γνώμης πεφυκὼς
[13, 3]	ὁ θεὸς πρὸς τὸν ἐξ	οἰκείας	προαιρέσεως κακὸν γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ
[13, 19]	δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος τὰς	θηλείας.	Ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς ἑορταῖς
[13, 19]	τῶν ἀρρένων, ἴσα καὶ τὰς	θηλείας	ἀσκεῖν δεῖν· καὶ οὐδὲν φοβηθεὶς
[13, 19]	περὶ τῶν θηλειῶν ἐπάγει λέγων·	Θηλείας	δὲ περὶ τούτων νόμοις μὲν
[13, 19]	τυγχάνει νόμος· Ἐάν τις παῖδας	θηλείας	καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν τε καὶ
[13, 18]	ἕδραν τρίτην καὶ μέσην, τῆς	ἑρμηνείας	αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν μάλα χρεὼν
[13, 3]	προσφέρειν τὰς ἀλγεινὰς καὶ πικρὰς	θεραπείας.	Διὸ καὶ ἐπὶ τῆς θείας
[13, 20]	τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου	πορείας,	ἀλλὰ φανὸν βίον διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν
[13, 19]	καὶ διεξόδων τακτικῶν καὶ ἁπάσης	πορείας	στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα
[13, 18]	μάλα χρεὼν χάριν τῆς εὐφήμου	διαπορείας.	Διὰ τούτων θεοὺς εἰπὼν εἶναι
[13, 19]	καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ τῆς	χορείας	παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη δεῖν κεναῖς
[13, 12]	εὐσεβείας τέτακται καὶ δικαιοσύνης καὶ	ἐγκρατείας	καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν
[13, 11]	Τῶν δὲ δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ	στρατείας	ὃς ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´
[13, 13]	γοῦν ἐν τῷ τελευταίῳ τῆς	Πολιτείας	αὐταῖς φησι ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα
[13, 2]	διδάσκει ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς	Πολιτείας,	ἔνθα τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον
[13, 13]	αὐτὸς ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς	Πολιτείας	Ἠρὸς τοῦ Ἀρμενίου, τὸ γένος
[13, 13]	ἡμέραν ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς	Πολιτείας	ὁ Πλάτων διὰ τούτων καταμαντεύεται·
[13, 13]	οἰκονομίαν ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς	Πολιτείας	οὕτω φησίν· Οὕτω δὲ διακείμενος
[13, 3]	ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΤΗΣ	ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ	ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν τοῖς
[13, 13]	ἐν μὲν τῷ ἑβδόμῳ τῆς	Πολιτείας	τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν
[13, 13]	τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς	πολιτείας,	ὡς ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει, καὶ
[13, 15]	Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ τῆς	ἀκολουθίας,	πρῶτον μὲν ἀγενήτους εἶναι φάσκων
[13, 15]	ὅμοια καὶ τὰ παρ´ αὐτῆς;	κακίας	δ´ ἐν τοῖς δευτέροις ἡ
[13, 21]	ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ μηνύων δὲ	κακίας·	δοῦλος δὲ ἐὰν ᾖ, ὁ
[13, 12]	τῆς κατὰ ψυχὴν λήθης καὶ	κακίας	ἐν τῷ κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ
[13, 16]	εἰκὸς λέγεις. Τοὺς δέ γε	ἀδικίας	καὶ τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας
[13, 19]	θεωρουμένους μετὰ λόγου τε καὶ	ἡλικίας	τινὸς ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς
[13, 19]	τε ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ ἅτε	οἰκίας	τε καὶ ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες,
[13, 16]	τὰ μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ	ἱεροσυλίας	πολλὰς καὶ μεγάλας ἢ φόνους
[13, 13]	ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος, ἐκ	μιᾶς	δὲ ματρὸς πνέομεν ἄμφω, τῆς
[13, 3]	χθόνα δῖαν ἐλαύνει· οὐδ´ ὡς	ταμίας	ὁ Ζεὺς ἀγαθῶν τε κακῶν
[13, 13]	τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς φησιν	Ἱερεμίας,	Καὶ ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην ἐν
[13, 16]	μνήμῃ δὲ τῶν προτέρων πόνων	φιλοτιμίας	λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον πολὺν
[13, 20]	φράσαι, ἀλλ´ οἷον ἀπ´ ἄλλου	ὀφθαλμίας	ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει.
[13, 14]	καὶ λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ	ἐπιθυμίας	ἔχεται, ὡς οὐδὲ ὅτε πρῶτον
[13, 20]	οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς	μανίας	φέρονται. Εἰς γὰρ σκότον καὶ
[13, 19]	ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια βιάζεσθαι τῆς	κοινωνίας·	ἐὰν δὲ ἐξ αὐτῶν τῶν
[13, 19]	δὲ τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου μενούσαις	κοινωνίας	μὴ μακρότερον εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´
[13, 14]	καὶ μετὰ τὸ μέγα τῆς	μεγαλοφωνίας	ὕψος, δι´ ἧς τὸν πατέρα
[13, 15]	ἀγαθὰς τὴν φύσιν οὐδαμῶς τε	οἵας	τε τῆς οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς,
[13, 17]	τὸ φύσει κοῦφον, κατὰ τὰς	ὁμοίας	ἔξωθεν αἰτίας κάτω φερόμενον, ὡς
[13, 12]	καὶ Ζῆνα· τὸ γὰρ τῆς	διανοίας	αὐτῶν ἐπὶ θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ
[13, 14]	θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται διεψευσμένης	διανοίας	ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ γοῦν θεῖα
[13, 18]	λέγων· Ἐξ οὖν λόγου καὶ	διανοίας	θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν,
[13, 18]	τὸ ἐλλιπὲς ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ τῆς	διανοίας.	Καίτοι παρῆν τῷ καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ
[13, 20]	φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς	διανοίας,	μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε
[13, 14]	ἐν ἀνθρώποις σοφῶν, οἳ θνητῆς	διανοίας	ὄμμασιν ἐπικήροις τε στοχασμοῖς καὶ
[13, 21]	τῶνδε, οὐκ ἄξια τῆς Πλάτωνος	μεγαλονοίας.	Ὡς δὲ σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα
[13, 21]	ἔστω νόμοις. Ὃς ἂν ἐκ	προνοίας	τε καὶ ἀδίκως ὅντιν´ οὖν
[13, 15]	μοχθηρῶν δαιμόνων γένος, πῶς ἐξ	ἀπορροίας	λέγοιτ´ ἂν τῆς τῶν κρειττόνων
[13, 15]	εἰ μήτε τῆς τῶν κρειττόνων	ἀπορροίας	μηδ´ αὖ τῆς τῶν σωμάτων
[13, 15]	δ´ ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων	ἀπορροίας	οὗτοι, καὶ πῶς οὐ θεοὶ
[13, 15]	τῶν σωμάτων ὕλης οὔτ´ ἐξ	ἀπορροίας	τῆς ἀγενήτου καὶ ἀεὶ κατὰ
[13, 15]	καὶ πᾶσαν ψυχήν, ἔπειτα ἐξ	ἀπορροίας	τῆς τοῦ πρώτου αἰτίου συστῆναι
[13, 15]	πλειόνων θεῶν ὑποτίθεται εἶναι γένος,	ἀπορροίας	τινὰς καὶ προβολὰς τοῦ πρώτου
[13, 11]	ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν τε τὰς	μακαρίας	αὐτῶν ψυχάς, ὡς εὐλόγως καὶ
[13, 15]	φῦλον ἡγεῖται, φαυλότητος ὂν καὶ	μοχθηρίας	καὶ τῆς ἐπὶ τὸ χεῖρον
[13, 13]	Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τὰς	πονηρίας	ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν‘ καὶ
[13, 3]	τοιαῦτα, οἷα λογικῶν ψυχῶν ἰατρός,	σωτηρίας	ἕνεκα τοῦ παντὸς ἀνθρώπων γένους
[13, 15]	δὲ δὴ σκότους παντὸς καὶ	πικρίας	πάσης χαλεπώτερον τὸ τῶν μοχθηρῶν
[13, 13]	γραφαῖς. Μὴ γάρ μοι τὰς	ἀλληγορίας	αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ νῦν ὡς
[13, 15]	εἶναι μηδὲ κυρίως τῆσδε τῆς	προσηγορίας	ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ τὴν φύσιν
[13, 13]	ὥς φησιν Ἑκαταῖος ὁ τὰς	ἱστορίας	συνταξάμενος ἐν τῷ κατὰ Ἅβραμον
[13, 14]	τὸν κατωτάτω βυθὸν τῆς θεομισοῦς	εἰδωλολατρίας	τῷ δήμῳ τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον·
[13, 13]	Μηδὲ βελόνης, ὦ φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς	ἀλλοτρίας	ποτέ. Ὁ γὰρ θεὸς δικαίοις
[13, 5]	τῶν δὲ ἀντὶ τούτων πατράσι	τιμωρίας	ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ καὶ
[13, 16]	πῶς γὰρ ἂν ἡ αὐτὴ	τιμωρίας	καὶ δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην δίκην
[13, 14]	δέει τῆς ἀπὸ τῶν νόμων	τιμωρίας	προβεβλημένη; πῶς δὲ θεῶν Οὐρανὸς
[13, 3]	οὔτε ἄλλους ἐξηπάτα οὔτε κατὰ	φαντασίας	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ
[13, 3]	οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ	φαντασίας	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ
[13, 12]	Τὸ δὲ διασαφούμενον διὰ τῆς	νομοθεσίας	ἀποπεπαυκέναι τὸν θεὸν ἐν αὐτῇ,
[13, 12]	τῆς χώρας καὶ τῆς ὅλης	νομοθεσίας	ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον εἶναι τὸν
[13, 12]	κατασκευάς, καθὼς καὶ διὰ τῆς	νομοθεσίας	ἡμῖν ὅλην τὴν γένεσιν τοῦ
[13, 12]	διότι δεῖ περὶ θεοῦ διαλήψεις	ὁσίας	ἔχειν, ὃ μάλιστα παρακελεύεται καλῶς
[13, 16]	γαστριμαργίας τε καὶ ὕβρεις καὶ	φιλοποσίας	μεμελετηκότας καὶ μὴ διευλαβουμένους εἰς
[13, 13]	ἢ χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων τύπους.	Θυσίας	τε τούτοις καὶ κακὰς πανηγύρεις
[13, 17]	ΜΗ ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ	ΟΥΣΙΑΣ	Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ.
[13, 13]	ἀΐδιον τὸν ἐξ ἁπάσης τῆς	οὐσίας	{α} ἰδίως ποιὸν κόσμον ᾔδει,
[13, 17]	τρίτου τινὸς τῆς τῶν ὄντων	οὐσίας	ἀεὶ ἐνόντος αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ
[13, 16]	παθητικὸν μέρος τῷ λόγῳ τῆς	οὐσίας	αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ
[13, 17]	ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς	οὐσίας	γεγονέναι ὑποκείσεται, ἀνάγκη ὡς τὸ
[13, 15]	φασι. Ταύτην δὲ εἰς νοερὰς	οὐσίας	διαιροῦντες τῷ λόγῳ πνεύματα καὶ
[13, 16]	τοτὲ μὲν ὧδε περὶ ψυχῆς	οὐσίας	διείληφε, τοτὲ δὲ ἄλλο τι
[13, 16]	ἐξ ἀμφοῖν ἐν μέσῳ συνεκεράσατο	οὐσίας	εἶδος, τῆς τε ταὐτοῦ φύσεως
[13, 14]	καὶ φῶς αὐτὸ δυνάμει λογικῆς	οὐσίας	ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν τὸν θαυμάσιον
[13, 16]	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης	οὐσίας,	καὶ τῆς αὖ περὶ τὰ
[13, 13]	καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς	οὐσίας	παρέσχηται. Ναὶ μὴν Ἐπικούρῳ μὲν
[13, 14]	καὶ μετὰ νοερὰς καὶ ἀθανάτους	οὐσίας	περὶ τῆς πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει,
[13, 18]	τε τῆς σωματικῆς καὶ φθαρτῆς	οὐσίας	συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις σέβειν
[13, 17]	φησιν ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς	οὐσίας	συστῆναι ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ὡς
[13, 15]	Πλάτων ἀσωμάτους μὲν καὶ νοητὰς	οὐσίας	τὰς λογικὰς φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις
[13, 13]	μὲν διήκειν διὰ πάσης τῆς	οὐσίας	τὸν θεόν φασιν, ἡμεῖς δὲ
[13, 15]	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἐχούσης	οὐσίας	ὑποστῆναί φασι, μὴ οὖσαν δὲ
[13, 13]	μυστηρίων πρὸ τῆς τοῦ κυρίου	παρουσίας.	Τάς τε αὖ μετὰ θάνατον
[13, 3]	διὰ τῆς κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ	θεογνωσίας	τε καὶ ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν
[13, 18]	οἷς τὰς τῶν γιγνομένων ἁπάντων	αἰτίας	ἀνέθεσαν. Μωσεῖ δὲ ὁ κόσμος
[13, 21]	τούτων ὧδε διεξωδευμένων ἀποδοθείσης τε	αἰτίας	δι´ ἣν οὐ κατὰ Πλάτωνα
[13, 16]	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐχούσης	αἰτίας	καὶ μέρος τῆς περὶ τὰ
[13, 17]	κοῦφον, κατὰ τὰς ὁμοίας ἔξωθεν	αἰτίας	κάτω φερόμενον, ὡς αὐτὸ ὁμοίως
[13, 18]	τῷ κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι τὰς	αἰτίας.	Ὧν τὴν ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος
[13, 15]	γένος καὶ πᾶν τὸ τῆς	ἐναντίας	καὶ μοχθηρᾶς ἐνεργείας εἶδος εἰσάγουσι.
[13, 16]	οἱ τούτους ὁρῶντες διὰ τὰς	ἁμαρτίας	τὰς μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα καὶ
[13, 14]	Αὐτίκα γοῦν βραχύ τι τῆς	φιλαυτίας	εἰ ἐθελήσαις ὑφεῖναι καὶ φῶς
[13, 19]	ἐν ὅπλοις ὄρχησιν καὶ μάχην	μεμελετηκυίας,	γυναῖκας δὲ διεξόδων καὶ τάξεων
[13, 19]	τε καὶ ἡλικίας τινὸς ἐχούσης	εἰκυίας	προφάσεις γυμνοὺς καὶ γυμνὰς μέχρι
[13, 19]	γυμναζομέναις, ἅτε δὴ τοῦ γελοίου	σοφίας	δρέπων καρπόν, οὐδὲ οἶδεν, ὡς
[13, 13]	συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ τῆς	σοφίας	τῆς πρωτοκτίστου τῷ θεῷ. Ναί,
[13, 12]	τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῆς	σοφίας·	τὸ γὰρ πᾶν φῶς ἐστιν
[13, 21]	ἄλλας αἱρέσεις τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιθεωρῆσαι	φιλοσοφίας.
[13, 16]	φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ	φιλοσοφίας.	Αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ
[13, 13]	καὶ τὴν ἐκ τῆς βαρβάρου	φιλοσοφίας	Ἑλληνικὴν κλοπὴν σαφέστερον ἤδη παραστατέον.
[13, 13]	πυρὸς τιμωρίαν ἀπὸ τῆς βαρβάρου	φιλοσοφίας	ἥ τε ποιητικὴ πᾶσα μοῦσα,
[13, 13]	Τόν τε ὑπὸ τῆς βαρβάρου	φιλοσοφίας	θρυλούμενον διάβολον, τὸν τῶν δαιμόνων
[13, 13]	βάρβαρον τῆς κατ´ αὐτὸν προτιμῶμεν	φιλοσοφίας.	~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΩΣ
[13, 16]	τε καὶ μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ	φιλοσοφίας	τε καὶ νοῦ; Πῇ δὴ
[13, 18]	θεῖα μαθήματα πρὸ τῆς τετυφωμένης	φιλοσοφίας	τετιμήκαμεν. Τί με δεῖ μηκύνειν
[13, 13]	μὲν Στωϊκοὶ τὸ τέλος τῆς	φιλοσοφίας	τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει ζῆν
[13, 13]	ὁ δὲ ἀπὸ τῆς βαρβάρου	φιλοσοφίας,	τοὺς ἀγαθοὺς πάντας ἀλλήλων εἶναι
[13, 13]	φιλόσοφοι, ἐκ τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι	φιλοσοφίας,	τῷ ἀοράτῳ καὶ μόνῳ καὶ
[13, 12]	ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ	ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ
[13, 3]	τῇ μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ	θεομαχίας	ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον
[13, 19]	ῥίψεως καὶ πελταστικῆς καὶ ἁπάσης	ὁπλομαχίας	καὶ διεξόδων τακτικῶν καὶ ἁπάσης
[13, 3]	ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ δεῖ	γιγαντομαχίας	τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον
[13, 13]	τύπους. Θυσίας τε τούτοις καὶ	κακὰς	πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν.
[13, 12]	Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν	μετενέγκας	εἰς τὴν ἑαυτοῦ δογματοποιίαν κατεχώρισεν.
[13, 11]	παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ ἐπὶ τὰς	θήκας	αὐτῶν ἔθος ἡμῖν παριέναι καὶ
[13, 11]	τε καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς	θήκας;	τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα νομιοῦμεν,
[13, 8]	τί οὖν, ἂν φαῖεν, ἢ	συνθήκας	πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ ὁμολογίας
[13, 9]	τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας τε καὶ	συνθήκας	τὰς πρὸς ἡμᾶς παραβὰς καὶ
[13, 8]	πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς	συνθήκας	τε καὶ ὁμολογίας καθ´ ἃς
[13, 16]	ἐπὶ ὄνους καὶ λύκους καὶ	μύρμηκας	καὶ μελίττας κατιέναι φάσκων καὶ
[13, 19]	εἰς τὸν γυμνικὸν εἰσάγει τὰς	γυναῖκας	ἀγῶνα, ὧδέ πη λέγων· Γυναιξὶ
[13, 19]	ὅπλοις ὄρχησιν καὶ μάχην μεμελετηκυίας,	γυναῖκας	δὲ διεξόδων καὶ τάξεων καὶ
[13, 19]	τοὺς ἄνδρας οὕτω καὶ τὰς	γυναῖκας	ἐκλέξας παραδώσει καθ´ ὅσον οἷόν
[13, 19]	ἢ δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς τὰς	γυναῖκας	ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ
[13, 19]	περὶ τοῦ κοινὰς εἶναι τὰς	γυναῖκας	νόμου· Τούτων, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 19]	καὶ ἄνδρας καὶ κόρας καὶ	γυναῖκας	πάντων τούτων ἐπιστήμονας· κόρας μὲν
[13, 19]	ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς	γυναῖκας	ταύτας τῶν ἀνδρῶν τούτων πάντων
[13, 19]	εἰπεῖν πάσας εἶναι κοινὰς τὰς	γυναῖκας,	ὡς καὶ τοῖς τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν
[13, 15]	μὲν καὶ νοητὰς οὐσίας τὰς	λογικὰς	φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει
[13, 16]	καθαιρόμενοι τῶν τε ἀδικημάτων διδόντες	δίκας	ἀπολύονται, εἴ τίς τι ἠδίκηκε,
[13, 16]	ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας	δίκας	εἰς Ἅιδου ὧν ἔδρασαν διδόναι
[13, 14]	οὐδ´ αὐτὸς αὑτῷ συμφώνως τὰς	μυθικὰς	τῶν ποιητῶν γενεαλογίας καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ
[13, 13]	θεοῦ· παραφράζει δὲ ἐκείνας τὰς	προφητικὰς	γραφάς, τήν τε διὰ Ὠσηέ·
[13, 16]	ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ	μεγάλας	ἢ φόνους ἀδίκους καὶ παρανόμους
[13, 16]	λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν	μεγάλας	τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ δύνασθαι
[13, 12]	χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει δὲ πυρὸς	σέλας	ἰφιγενήτου. Αὐτὸς δὴ μέγαν αὖθις
[13, 13]	δὲ σκότει καλύψαι καθαρὸν ἁμέρας	σέλας.	Ὁ μόνος ἡμέρας ἐνεστώσης νύκτα
[13, 21]	πέρας ἀγαγεῖν καὶ τάς γε	ἄλλας	αἱρέσεις τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιθεωρῆσαι φιλοσοφίας.
[13, 3]	μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον καὶ	ἄλλας	ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν
[13, 10]	ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς	ἄλλας	ἡμέρας τε καὶ νύκτας. εἰ
[13, 10]	μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς	ἄλλας	νύκτας τε καὶ ἡμέρας τὰς
[13, 13]	ὧδε ὁ χρησμός· οὐ δύναται	Παλλὰς	Δί´ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι, λισσομένη πολλοῖσι
[13, 16]	μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας	πολλὰς	καὶ μεγάλας ἢ φόνους ἀδίκους
[13, 3]	καὶ ποικιλτέον καὶ ἄλλας ἔχθρας	πολλὰς	καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ
[13, 3]	Ταύτη μὲν δὴ ἥκιστ´ ἂν	πολλὰς	μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός. Ἥκιστα
[13, 3]	ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς	πολλὰς	μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα
[13, 13]	ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς τοῖς τὰς	προβολὰς	εἰσάγουσι τάχα καὶ σύζυγον νοῆσαι
[13, 15]	εἶναι γένος, ἀπορροίας τινὰς καὶ	προβολὰς	τοῦ πρώτου καὶ τοῦ δευτέρου
[13, 13]	θεοῦ ὑμῶν πορεύεσθε καὶ τὰς	ἐντολὰς	αὐτοῦ φυλάξατε. Ἀκόλουθοι δ´, οἶμαι,
[13, 3]	βίου. Ξύμπαντά τ´ εἰπών, θεοφιλεῖς	ἐμὰς	τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ.
[13, 13]	τοιαῦθ´, οἷόν περ καὶ αὐτοὶ	δέμας	εἶχον ὅμοιον. ἀκούσωμεν οὖν πάλιν
[13, 13]	καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ τι	δέμας	θνητοῖσιν ὁμοίιος, οὐδὲ νόημα· καὶ
[13, 13]	δ´ ἐσθῆτα ἔχειν φωνήν τε	δέμας	τε· καὶ πάλιν· Ἀλλ´ εἰ
[13, 7]	ΜΗ ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ	ΗΜΑΣ	ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ
[13, 12]	μάλιστα παρακελεύεται καλῶς ἡ καθ´	ἡμᾶς	αἵρεσις. Ἡ δὲ τοῦ νόμου
[13, 6]	φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ	ἡμᾶς,	ἀλλὰ τί ὁ ἐπαΐων περὶ
[13, 3]	εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ	ἡμᾶς	ἀπατῶντα καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ
[13, 3]	τις αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη	ἡμᾶς	ἅττα ἐστὶ καὶ τίνες οἱ
[13, 8]	ἂν φαῖεν, ἢ συνθήκας πρὸς	ἡμᾶς	αὐτοὺς καὶ ὁμολογίας παραβαίνεις, οὐχ
[13, 7]	πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν	ἡμᾶς	αὐτοὺς παίδων οὐδὲν διαφέροντες; ἢ
[13, 3]	θεοί εἰσιν οἷοι μὴ μεταβάλλειν,	ἡμᾶς	δὲ ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς
[13, 13]	πρὸς δὲ καὶ τὴν εἰς	ἡμᾶς	δι´ ἀγγέλων τῶν ἐφεστώτων ἥκουσαν
[13, 8]	ἡμῶν τῶν νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν	ἡμᾶς	διαφθεῖραι· πράττεις τε ὅπερ ἂν
[13, 12]	ἔννομον ἕνεκεν σημείου τοῦ περὶ	ἡμᾶς	ἑβδόμου λόγου καθεστῶτος, ἐν ᾧ
[13, 6]	τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ	ἡμᾶς,	εἴτε ταῦτα πρακτέον εἴτε μή,
[13, 6]	τῇ τῶν πολλῶν δόξῃ δεῖ	ἡμᾶς	ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι αὐτήν, ἢ
[13, 9]	σε ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι καὶ	ἡμᾶς	ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ σὸν μέρος.
[13, 8]	φάσκοντές σε ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι καθ´	ἡμᾶς	ἔργῳ, ἀλλ´ οὐ λόγῳ, ἢ
[13, 7]	εἴτε μὴ καὶ εἴτε δεῖ	ἡμᾶς	ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε
[13, 9]	τοὺς φίλους καὶ πατρίδα καὶ	ἡμᾶς,	ἡμεῖς τέ σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι
[13, 6]	τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας	ἡμᾶς	μορμολύττηται, δεσμούς τε καὶ θανάτους
[13, 6]	τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας	ἡμᾶς	μορμολύττηται. Τοιοῦτοι δὲ ἦσαν καὶ
[13, 12]	κατηκολούθησεν ὁ Πλάτων τῇ καθ´	ἡμᾶς	νομοθεσίᾳ καὶ φανερός ἐστι περιειργασμένος
[13, 6]	ὀρθῶς πράττομεν οὐ σκοποῦντες τί	ἡμᾶς	οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ τί
[13, 9]	τε καὶ συνθήκας τὰς πρὸς	ἡμᾶς	παραβὰς καὶ κακὰ ἐργασάμενος τούτους
[13, 16]	κατιέναι φάσκων καὶ τούτῳ πιστεύειν	ἡμᾶς	παρακαλῶν τῷ λόγῳ ἄνευ τινὸς
[13, 14]	τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´	ἡμᾶς,	πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν,
[13, 1]	τὴν γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´	ἡμᾶς,	πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν,
[13, 12]	νόμου κατασκευὴ πᾶσα τοῦ καθ´	ἡμᾶς	περὶ εὐσεβείας τέτακται καὶ δικαιοσύνης
[13, 3]	γὰρ ἀληθῆ) εἴ γε δεῖ	ἡμᾶς	τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάσσειν
[13, 6]	τῆς τῶν πολλῶν δόξης δεῖν	ἡμᾶς	φροντίζειν περὶ τῶν δικαίων καὶ
[13, 3]	ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´	ἡμᾶς	ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ ἢ
[13, 13]	βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι	ἡμᾶς,	ὡς ἂν τοῦ ἑνὸς θεοῦ
[13, 16]	τὴν Ἀταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας	τιμὰς	ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ δύνασθαι παρελθεῖν,
[13, 16]	τι ἠδίκηκε, τῶν τε εὐεργεσιῶν	τιμὰς	φέρονται κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστος.
[13, 13]	γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘	ἀφορμὰς	αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ
[13, 13]	ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ	ἀφορμὰς	τοῖς τὰς προβολὰς εἰσάγουσι τάχα
[13, 7]	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων	ὑμᾶς,	ἵνα γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς
[13, 7]	καὶ τὸ Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους	ὑμᾶς·	προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ
[13, 10]	εἴποιμι ἂν ὑμῖν ὅτι ἐγὼ	ὑμᾶς,	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν
[13, 10]	μὴ ἀποκτεῖναί με, λέγων πρὸς	ὑμᾶς	ὡς εἰ διαφευξοίμην, ἤδη ἂν
[13, 18]	καὶ ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους ὥρας	συνισταμένας,	ἐν αἷς αἱ ζῴων καὶ
[13, 3]	τὴν πόλιν, οὔτ´ ἐν ὑπονοίαις	πεποιημένας	οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. Ὁ γὰρ
[13, 21]	μήτε ἀγορὰν μήτε ἱερὰ μήτε	λιμένας	μήτε ἄλλον κοινὸν σύλλογον μηδένα
[13, 19]	καὶ θέσεως καὶ ἀναιρέσεως ὅπλων	ἡμμένας.	Ἀλλ´ οὐδὲ τούτοις ὁ Ἑβραίων
[13, 19]	τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις	γυμναζομένας	μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον
[13, 16]	τὰς ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε	ἀπαλλαττομένας	δίκας εἰς Ἅιδου ὧν ἔδρασαν
[13, 13]	ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος σώσει πόλεις	κατοικουμένας	καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται
[13, 9]	πότερον οὖν φεύξῃ τάς τε	εὐνομουμένας	πόλεις καὶ τῶν ἀνδρῶν τοὺς
[13, 16]	ἀλλ´ οὐ κατὰ δίκην ταῦτα	αἱρουμένας·	τοὺς δὲ ἀδίκους καὶ ἅρπαγας
[13, 19]	σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς μὲν τοὺς	ἄρρενας,	γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος
[13, 13]	καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος καὶ	φρένας	κούφας ἔχει. Δεῖ γὰρ τὸν
[13, 13]	θεοῦ, λέγειν ἀναγκάζεται περὶ τῆς	Ἀθηνᾶς,	ἡνίκα ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον
[13, 3]	συνέχεεν, ἐάν τις φῇ δι´	Ἀθηνᾶς	τε καὶ Διὸς γεγονέναι, οὐκ
[13, 12]	ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ	ΕΛΛΗΝΑΣ	ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ
[13, 13]	τις μέγας ἔσται καὶ καθ´	Ἕλληνας	ὡς ὑπερέχειν τὴν Δίκην, οὐδὲ
[13, 13]	μελοποιὸς δέ· Θεῷ δυνατὸν ἐκ	μελαίνας	νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ
[13, 3]	καμνόντων κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν τὰς	ἀλγεινὰς	καὶ πικρὰς θεραπείας. Διὸ καὶ
[13, 4]	πρὸς ἀλλήλους καὶ ἔχθρας γε	δεινὰς	καὶ μάχας καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[13, 13]	νοῆσαι τοῦ θεοῦ· παραφράζει δὲ	ἐκείνας	τὰς προφητικὰς γραφάς, τήν τε
[13, 21]	Λέγει δ´ οὖν· Δοῦλον δὲ	κτείνας	ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω, ἐὰν δὲ
[13, 21]	ἐλεύθερον ἀμυνόμενος ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ	κτείνας	πατέρα τοῖς αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω
[13, 21]	θυμῷ μέν, μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ	κτείνας	τὰ μὲν ἄλλα κατὰ τὸν
[13, 21]	ἄρχοντα χειρῶν πρότερον, καθάπερ πολέμιον	ἀποκτείνας	ἔστω καθαρός, καὶ ἐὰν πολίτης
[13, 19]	τῶν ἐν Πολιτείᾳ περὶ τοῦ	κοινὰς	εἶναι τὰς γυναῖκας νόμου· Τούτων,
[13, 19]	ἀνδρῶν τούτων πάντων πάσας εἶναι	κοινάς,	ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν·
[13, 19]	γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν πάσας εἶναι	κοινὰς	τὰς γυναῖκας, ὡς καὶ τοῖς
[13, 19]	διανέμησιν αὐτῶν. Οὕτως γὰρ εἶναι	κοινάς,	ὡς ἂν καὶ τὰ δημόσια
[13, 13]	σήματ´ ἐν οὐρανῷ ἐστήριξεν, ἄστρα	διακρίνας·	ἐσκέψατο δ´ εἰς ἐνιαυτὸν ἀστέρας,
[13, 3]	ἐστὶ καὶ τίνες οἱ μῦθοι,	τίνας	ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[13, 15]	θεῶν ὑποτίθεται εἶναι γένος, ἀπορροίας	τινὰς	καὶ προβολὰς τοῦ πρώτου καὶ
[13, 3]	οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους	τίνας	λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε, εἶπον,
[13, 14]	οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους	τίνας	λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε καὶ
[13, 9]	πλησιάσεις τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος	τίνας	λόγους, ὦ Σώκρατες; ἢ οὕσπερ
[13, 13]	ὑπ´ αὐγὰς ὁ Δημόκριτος εἶναί	τινας	ὀλίγους γράφει τῶν ἀνθρώπων, Οἳ
[13, 13]	παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας	τινὰς	παρειλήφαμεν· Ἀλλ´ ἄρα δαίμονές εἰσιν
[13, 13]	μαντεύεται, εἰ μή τι τρεῖς	τινας	ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς πολιτείας, ὡς
[13, 16]	ἀδίκους καὶ ἅρπαγας λύκους καὶ	ἰκτῖνας	γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας.
[13, 13]	στεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι	μερίμνας.	Ἔτι Ὅμηρος μὲν εἰπών· Αὐτὸς
[13, 19]	κρινέτω, γυμνοὺς μὲν τοὺς ἄρρενας,	γυμνὰς	δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος τὰς
[13, 19]	ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς καὶ	γυμνὰς	μέχρι περ αἰδοῦς σώφρονος ἑκάστων.
[13, 19]	αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ ὅτι	γυμνὰς	τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις
[13, 19]	ταῖς ἑορταῖς δεῖν αὐτάς φησι	γυμνὰς	χορεύειν ἐν ἕκτῳ τῶν Νόμων
[13, 13]	καὶ πηλοῦ μὴ ἐξ ἑτέρου	γέγονας.	Ἡσίοδός τε ἐπὶ τῆς Πανδώρας
[13, 19]	κόρας καὶ γυναῖκας πάντων τούτων	ἐπιστήμονας·	κόρας μὲν οὔσας ἔτι πᾶσαν
[13, 18]	τούτους καὶ ὑπὸ τούτοις ἑξῆς	δαίμονας,	ἀέριον δὲ γένος ἔχον ἕδραν
[13, 11]	Τὸν λοιπὸν δὴ χρόνον ὡς	δαίμονας	γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν τε καὶ
[13, 15]	ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς τοὺς	δαίμονας.	Ἐκ μὲν γὰρ τῆς τῶν
[13, 13]	τοῖσδε Φωκυλίδης μὲν τοὺς ἀγγέλους	δαίμονας	καλῶν, τοὺς μὲν εἶναι ἀγαθοὺς
[13, 3]	δεῖν ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι πρὸς	ἄφρονάς	τε καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα
[13, 13]	καταστροφάς. Ὁ δέ γε τὰς	τέχνας	ἅπασι συνέπεται θεῖος λόγος, ἐκ〉
[13, 11]	Ἑβραίων φιλοσόφου, τὰς οὕτως ἐχούσας	φωνάς·	~ιβʹ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟ
[13, 18]	ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ λαβὼν τὰς	φωνάς·	~ιθʹ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο
[13, 9]	καὶ τὸ σχῆμα τὸ σαυτοῦ	μεταλλάξας.	ὅτι δὲ γέρων ἀνὴρ μικροῦ
[13, 12]	τάξιν προείπῃ τί τίνος προτερεῖ.	Τάξας	γάρ, οὕτως αὐτὰ συνέχει καὶ
[13, 21]	ῥάβδου αὐτοῦ, ἀθῷος ἔσται ὁ	πατάξας·	πλὴν τῆς ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει
[13, 13]	ὡς ἂν γόνιμος ἀριθμός, ἡ	ἑξὰς	καλεῖται. Καὶ ἐν μὲν τῇ
[13, 19]	ἄνδρας οὕτω καὶ τὰς γυναῖκας	ἐκλέξας	παραδώσει καθ´ ὅσον οἷόν τε
[13, 3]	δειλῶν· καὶ ᾧ μὲν ἂν	μίξας	ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων δῷ, ἄλλοτε
[13, 6]	ὅτι οὐ πάσας χρὴ τὰς	δόξας	τὰς τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ
[13, 13]	εἴη. Εἶτα ὑποβὰς ἐπάγει πάλιν·	Πᾶς	γὰρ δὴ ἀγαθὸς ἀγαθῷ ὅμοιος,
[13, 13]	Ἕλληνες ἴσασι, καθ´ ἣν ὁ	πᾶς	κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ
[13, 20]	θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι καί· Ἐπικατάρατος	πᾶς	ὁ κοιμώμενος μετὰ ἄρσενος κοίτην
[13, 12]	πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων δὲ καὶ	πᾶς	ὁ κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων
[13, 13]	πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος	πᾶς	ὅστις εἰς δόξαν βλέπει, ὡς
[13, 10]	καὶ γὰρ οὐδὲν πλεῖον ὁ	πᾶς	χρόνος φαίνεται οὕτω εἶναι ἢ
[13, 13]	πᾶν, φροῦδος μὲν ἔσται κυμάτων	ἅπας	βυθός, γῆ δὲ ἑδράνων ἔρημος,
[13, 3]	καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ	παντοδαπὰς	θεῶν τε καὶ ἡρώων πρὸς
[13, 13]	ὀϊζύος οὐδέ τι νύκτωρ στεινόμενοι·	χαλεπὰς	δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας. Ἔτι
[13, 3]	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων	πομπὰς	ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Οὕτως, ἔφη,
[13, 3]	κατὰ λόγους οὔτε κατὰ σημείων	πομπὰς	ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Πάντα γὰρ
[13, 13]	πατέρα‘ λέγει, τὸν καὶ τὰς	προκοπὰς	κατ´ ἀξίαν εἰς θειότητα παρεσχημένον.
[13, 13]	ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς	τροπάς·	πρῶτον θάλασσα, θαλάσσης δὲ τὸ
[13, 14]	Μωσῆς τά τε Ἑβραίων λόγια	καθαρᾶς	ἐξεχόμενα διόλου τῆς μόνης ἀληθοῦς
[13, 13]	Ὅμηρος δὲ οὐκ ὀκνεῖ ἐν	κατάρας	μέρει τίθεσθαι τὸ ἀλλ´ ὑμεῖς
[13, 19]	ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν πρὸς τοὺς	ἄνδρας	διανέμησιν αὐτῶν. Οὕτως γὰρ εἶναι
[13, 19]	τῇ πόλει παῖδάς τε καὶ	ἄνδρας	καὶ κόρας καὶ γυναῖκας πάντων
[13, 19]	ὁ νομοθέτης αὐτοῖς ὥσπερ τοὺς	ἄνδρας	οὕτω καὶ τὰς γυναῖκας ἐκλέξας
[13, 13]	αὖθις φάος ἐς πολυγηθὲς ἐξ	ἱερᾶς	κραδίας ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων. Ἢν
[13, 13]	κελαινεφεῖ δὲ σκότει καλύψαι καθαρὸν	ἁμέρας	σέλας. Ὁ μόνος ἡμέρας ἐνεστώσης
[13, 13]	ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς τινος	ἡμέρας	εἰς ἀληθινὴν τοῦ ὄντος οὖσαν
[13, 13]	τῶν ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ δὲ	ἡμέρας	ἑκάστην κίνησιν τῶν ἑπτὰ καὶ
[13, 13]	καθαρὸν ἁμέρας σέλας. Ὁ μόνος	ἡμέρας	ἐνεστώσης νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος, φησί,
[13, 10]	εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον	ἡμέρας	καὶ νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς
[13, 10]	τὰς ἄλλας νύκτας τε καὶ	ἡμέρας	τὰς τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ
[13, 10]	αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας	ἡμέρας	τε καὶ νύκτας. εἰ οὖν
[13, 14]	καὶ δεύτερον αἴτιον καὶ μετὰ	νοερὰς	καὶ ἀθανάτους οὐσίας περὶ τῆς
[13, 15]	εἶναί φασι. Ταύτην δὲ εἰς	νοερὰς	οὐσίας διαιροῦντες τῷ λόγῳ πνεύματα
[13, 3]	θεὸν μήτε τὴν οἰκείαν τῆς	νοερᾶς	φύσεως οὐσίαν μήτ´ αὖ θεοῦ
[13, 21]	τὰ τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς	πέρας	ἀγαγεῖν καὶ τάς γε ἄλλας
[13, 18]	καὶ τὴν σελήνην καὶ τοὺς	ἀστέρας	καὶ πάντα τὸν κόσμον τοῦ
[13, 18]	καὶ τὴν σελήνην καὶ τοὺς	ἀστέρας	καὶ πάντα τὸν κόσμον τοῦ
[13, 18]	ἡμέραν ἥλιος, καὶ τοὺς ἄλλους	ἀστέρας	κατὰ τὴν πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν
[13, 13]	διακρίνας· ἐσκέψατο δ´ εἰς ἐνιαυτὸν	ἀστέρας,	οἵ κε μάλιστα τετυγμένα σημαίνοιεν
[13, 18]	καὶ σελήνην καὶ τοὺς ἄλλους	ἀστέρας	ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς
[13, 19]	νέας, ἀλλ´ ἤδη καὶ τὰς	πρεσβυτέρας,	ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν τοῖς
[13, 3]	ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν.	Ἥρας	δὲ δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος καὶ
[13, 15]	πᾶν τὸ τῆς ἐναντίας καὶ	μοχθηρᾶς	ἐνεργείας εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ
[13, 6]	μὲν χρηστὰς τιμᾶν, τὰς δὲ	πονηρὰς	μή; Ναί. Χρησταὶ δὲ οὐχ
[13, 13]	τὴν ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ τῆς	ξηρᾶς	ἐπὶ τῆς Τηθύος καὶ τοῦ
[13, 4]	τοῖς θεοῖς πρὸς ἀλλήλους καὶ	ἔχθρας	γε δεινὰς καὶ μάχας καὶ
[13, 3]	αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον καὶ ἄλλας	ἔχθρας	πολλὰς καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε
[13, 21]	ῥάβδῳ καὶ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὰς	χεῖρας	αὐτοῦ, δίκῃ ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν δὲ
[13, 21]	ὁ θεὸς παρέδωκεν εἰς τὰς	χεῖρας	αὐτοῦ· δώσω σοι τόπον οὗ
[13, 13]	ἀνθρώπων, Οἳ δὴ ἀνατείναντες τὰς	χεῖρας	ἐνταῦθα, οὗ νῦν ἠέρα καλέομεν
[13, 13]	τε· καὶ πάλιν· Ἀλλ´ εἰ	χεῖρας	ἔχον βόες ἠὲ λέοντες ἢ
[13, 13]	Ἀριδαῖον καὶ τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες	χεῖράς	τε καὶ πόδας καὶ κεφαλὴν
[13, 15]	φαύλης οἷοί τε εἰσὶ μετέχειν	μοίρας;	ἀλλ´ εἰ μήτε τῆς τῶν
[13, 18]	λυθήσεσθέ γε οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου	μοίρας,	τῆς ἐμῆς βουλήσεως μείζονος ἔτι
[13, 3]	νομίζοιτο προσφέρειν τὰς ἀλγεινὰς καὶ	πικρὰς	θεραπείας. Διὸ καὶ ἐπὶ τῆς
[13, 19]	ἦν δ´ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν	ὁρᾷς;	ἢ δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς τὰς
[13, 13]	δ´ {ἔργ{ α} ἐπ´ ἀνθρώπους	ὁρᾷς	λεωργά {τε} καὶ ἀθέμιστα. Πάλιν
[13, 13]	τε Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων καὶ	Πυθαγόρας,	ἀλλὰ καὶ Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός,
[13, 13]	παντὸς ἀπέστω. Καὶ τὸ σύνολον	Πυθαγόρας	καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες
[13, 12]	γέγονε γὰρ πολυμαθής, καθὼς καὶ	Πυθαγόρας	πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας
[13, 12]	μοι περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι τούτῳ	Πυθαγόρας	τε καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων
[13, 19]	καὶ χορευούσας κόρους τε καὶ	κόρας	καὶ ἅμα δὴ θεωροῦντάς τε
[13, 19]	παῖδάς τε καὶ ἄνδρας καὶ	κόρας	καὶ γυναῖκας πάντων τούτων ἐπιστήμονας·
[13, 19]	εἴη κόρους τε ἅμα καὶ	κόρας.	Καὶ πολεμεῖν δὲ γυναιξὶν ὧδέ
[13, 19]	καὶ γυναῖκας πάντων τούτων ἐπιστήμονας·	κόρας	μὲν οὔσας ἔτι πᾶσαν τὴν
[13, 13]	νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε διὰ Τοὺς	κοσμοκράτορας,	οἶμαι, τοῦ σκότους τούτου· ὕπνον
[13, 18]	ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς	αὐτοκράτορας,	οἷς τὰς τῶν γιγνομένων ἁπάντων
[13, 18]	ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς	περιφοράς,	ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔει.
[13, 13]	περὶ αὐτῆς λέγει· Πρῶτον ἕνη	τετράς	τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ·
[13, 12]	Ἡσίοδος μὲν οὕτως· Πρῶτον ἕνη	τετράς	τε καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ·
[13, 14]	Ἀχιλλέα, θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ	πλευρὰς	κατακείμενον, ἄλλοτε δ´ αὖτε ὕπτιον
[13, 12]	οὕτως· Φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί,	θύρας	δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι, φεύγοντες δικαίων
[13, 13]	κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας ἤτοι	πορφυρᾶς	ἢ δι´ ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου
[13, 18]	προόδοις καὶ ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους	ὥρας	συνισταμένας, ἐν αἷς αἱ ζῴων
[13, 13]	γέγονας. Ἡσίοδός τε ἐπὶ τῆς	Πανδώρας	λέγει Ἥφαιστον δὲ κέλευσε περικλυτὸν
[13, 13]	ςάς ποτε βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν	ὀπώρας·	εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων
[13, 18]	μεταβαλόντα ἐλάττω κατὰ τὸ τῆς	χώρας	ἐπίπεδον μεταπορεύεται, πλείω δὲ καὶ
[13, 12]	αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ κράτησις τῆς	χώρας	καὶ τῆς ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις,
[13, 13]	σὸς χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι,	ςάς	ποτε βακχευτὴς Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας·
[13, 13]	μέν τινα κόσμον ἀΐδιον εἶναι	δοκιμάσας,	τὸν δέ τινα φθειρόμενον, τὸν
[13, 6]	Ἀπειθήσας δὲ τῷ ἑνὶ καὶ	ἀτιμάσας	αὐτοῦ τὴν δόξαν καὶ τοὺς
[13, 19]	ταύτας τῶν ἀνδρῶν τούτων πάντων	πάσας	εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ
[13, 19]	ὑποβάλλειν. Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν	πάσας	εἶναι κοινὰς τὰς γυναῖκας, ὡς
[13, 16]	εἰς τὰ ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ	πάσας	μίξεις μίγνυσθαι. Τοσαῦτα περὶ ψυχῆς
[13, 0]	τε καὶ ποιητῶν ὅπως τε	πάσας	τὰς πατρίους περὶ τῶν θεῶν
[13, 13]	ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ	πάσας	τὰς ψυχὰς τοὺς βίους ᾑρῆσθαι,
[13, 6]	δοκεῖ σοι λέγεσθαι ὅτι οὐ	πάσας	χρὴ τὰς δόξας τὰς τῶν
[13, 21]	Κατελθὼν δὲ ὁ τοιοῦτό τι	δράσας	τοῖς αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν μὴ
[13, 1]	τῶν νόμων ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν,	ὁμολογήσας	ὅτι δέοι ἑπομένους τῷ νόμῳ
[13, 8]	ὁμολογίας παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης	ὁμολογήσας	οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶς
[13, 9]	οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε καὶ	ἀντικακουργήσας,	τὰς σαυτοῦ ὁμολογίας τε καὶ
[13, 6]	τοῖς ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα. Εἶεν.	Ἀπειθήσας	δὲ τῷ ἑνὶ καὶ ἀτιμάσας
[13, 13]	ἐν ταῖς ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς	κατακολουθήσας	Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς
[13, 9]	θρέψεις τε καὶ παιδεύσεις, ξένους	ποιήσας,	ἵνα καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν; ἢ
[13, 18]	γέγονε· σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων	ποιήσας	ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς
[13, 13]	χειρί, ὡς νοσσιάν, κύριος ὁ	ποιήσας	τὴν γῆν ἐν τῇ ἰσχύϊ
[13, 13]	ἑτέρων τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς	ποιήσας	χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς ἢ δι´
[13, 9]	ἐὰν δὲ ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς	ἀνταδικήσας	τε καὶ ἀντικακουργήσας, τὰς σαυτοῦ
[13, 8]	βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ αὐτῆς	ἀπεδήμησας	ἢ οἱ χωλοί τε καὶ
[13, 11]	ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν	εὐδοκιμήσας	τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ πρῶτον μὲν
[13, 6]	τὴν δόξαν καὶ τοὺς ἐπαίνους,	τιμήσας	δὲ τοὺς τῶν πολλῶν καὶ
[13, 9]	λοιποῦ ὄντος, ὡς τὸ εἰκός,	ἐτόλμησας	οὕτω γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους
[13, 21]	μὲν ἐζημίωται θανάτῳ οὐχ ὁ	παρακινήσας	τι τῶν ἀπειρημένων, ἀλλ´ ὁ
[13, 18]	αὐτοὺς ὁ τόδε τὸ πᾶν	γεννήσας	τάδε· Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ
[13, 9]	ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι καὶ ἡμᾶς	ἐπεχείρησας	ἀπολέσαι τὸ σὸν μέρος. ~ιʹ
[13, 13]	τὸ γένος Πάμφυλος, ἐν πολέμῳ	τελευτήσας,	ὅσα ἐν Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην
[13, 10]	κινδύνου ὠλιγώρησεν, πολὺ δὲ μᾶλλον	δείσας	τὸ ζῆν κακὸς ὢν καὶ
[13, 21]	ἐὰν δὲ ἐξ ἄλλων μὴ	πείσας,	ἑπόμενος τῷ λόγῳ τῷ μὴ
[13, 21]	ζημιούσθω. Ἐὰν δὲ δοῦλος μὴ	πείσας	τὸν δεσπότην τῶν χωρίων ἅπτηταί
[13, 16]	τὰς μὲν ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ	ἐντραφείσας	ὄνους γίνεσθαι θηρίων τε ἄλλων
[13, 3]	μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας	ὅσας	Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον εἰς
[13, 10]	νυκτὶ εἰ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν	πόσας	ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ
[13, 10]	αἰσχύνῃ, ὦ Σώκρατες, τοιοῦτον ἐπιτήδευμα	ἐπιτηδεύσας,	ἐξ οὗ κινδυνεύεις νυνὶ ἀποθανεῖν;
[13, 21]	τόπον οὗ φεύξεται ἐκεῖ ὁ	φονεύσας.	Ἐὰν δὲ ἐπίθηταί τις τῷ
[13, 13]	εἰκόνα ἐποίησε τέκτων ἢ χρυσοχόος,	χωνεύσας	χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ τὰ
[13, 21]	Καὶ ἐὰν μὲν ἐλεύθερος ὁ	μηνύσας	ᾖ, δόξαν ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ
[13, 21]	δοῦλος δὲ ἐὰν ᾖ, ὁ	μηνύσας	μὲν ἐλεύθερος ὑπὸ τῆς πόλεως
[13, 21]	ἀλλ´ ὁ ἑτέρου πλημμελήσαντος μὴ	καταμηνύσας.	Καὶ ἄλλως δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει
[13, 19]	πάντων τούτων ἐπιστήμονας· κόρας μὲν	οὔσας	ἔτι πᾶσαν τὴν ἐν ὅπλοις
[13, 17]	τῷ λόγῳ, τὰς ἐν ἡμῖν	ἐνεργούσας	δυνάμεις παραθέντες, προσβιβάσαι. Ταῦτά μοι
[13, 10]	πότμος ἑτοῖμος. ὁ δὲ τοῦτο	ἀκούσας	τοῦ μὲν θανάτου καὶ τοῦ
[13, 21]	τὰ παρὰ Μωσεῖ, μάθοις ἂν	ἐπακούσας	ὧδέ πη λέγοντος· Ἐὰν δὲ
[13, 19]	παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε καὶ	χορευούσας	κόρους τε καὶ κόρας καὶ
[13, 11]	ἐξ Ἑβραίων φιλοσόφου, τὰς οὕτως	ἐχούσας	φωνάς· ~ιβʹ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο
[13, 13]	Δία ἑτέρων τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα,	χρυσᾶς	ποιήσας χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς ἢ
[13, 13]	αὐτοῦ, ὥς φησιν Ἱερεμίας, Καὶ	ἀνορθώσας	τὴν οἰκουμένην ἐν τῇ σοφίᾳ
[13, 13]	μοι, ὦ πάτερ, θαῦμα βροτῶν,	τᾶς	ἀειζώου ψυχᾶς μεδέων. Παρμενίδης τε
[13, 18]	ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι	τὰς	αἰτίας. Ὧν τὴν ἄγνοιαν ὁ
[13, 3]	τῶν καμνόντων κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν	τὰς	ἀλγεινὰς καὶ πικρὰς θεραπείας. Διὸ
[13, 10]	εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς	τὰς	ἄλλας ἡμέρας τε καὶ νύκτας.
[13, 10]	ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ	τὰς	ἄλλας νύκτας τε καὶ ἡμέρας
[13, 13]	ταῖς γραφαῖς. Μὴ γάρ μοι	τὰς	ἀλληγορίας αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ νῦν
[13, 16]	ὀνίνανται οἱ τούτους ὁρῶντες διὰ	τὰς	ἁμαρτίας τὰς μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα
[13, 14]	οἷά σοι ὁ πάνσοφος μετὰ	τὰς	ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους ἰδέας καὶ
[13, 21]	τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις μὲν	τὰς	αὐτὰς τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ
[13, 16]	ᾗ ἂν ἑκάστη ἴοι κατὰ	τὰς	αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς μελέτης. Δῆλον
[13, 13]	Εἰκότως τοίνυν καὶ Πλάτων ἐθίζει	Τὰς	βελτίστας φύσεις ἀφικνεῖσθαι πρὸς τὸ
[13, 16]	ὦ Σώκρατες; Οἷον τοὺς μὲν	τὰς	γαστριμαργίας τε καὶ ὕβρεις καὶ
[13, 21]	ὑποσχέσεως εἰς πέρας ἀγαγεῖν καὶ	τάς	γε ἄλλας αἱρέσεις τῆς Ἑλληνικῆς
[13, 19]	καὶ εἰς τὸν γυμνικὸν εἰσάγει	τὰς	γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ πη λέγων·
[13, 19]	ὥσπερ τοὺς ἄνδρας οὕτω καὶ	τὰς	γυναῖκας ἐκλέξας παραδώσει καθ´ ὅσον
[13, 19]	ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς	τὰς	γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας
[13, 19]	Πολιτείᾳ περὶ τοῦ κοινὰς εἶναι	τὰς	γυναῖκας νόμου· Τούτων, ἦν δ´
[13, 19]	τοῖς ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε·	τὰς	γυναῖκας ταύτας τῶν ἀνδρῶν τούτων
[13, 19]	ἀδιαστόλως εἰπεῖν πάσας εἶναι κοινὰς	τὰς	γυναῖκας, ὡς καὶ τοῖς τυχοῦσιν
[13, 6]	ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ τὰς μέν,	τὰς	δ´ οὔ; οὐδὲ πάντων, ἀλλὰ
[13, 6]	τὰς μὲν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι,	τὰς	δὲ μή. Τοῦτο πρὸς θεῶν,
[13, 6]	Οὐκοῦν τὰς μὲν χρηστὰς τιμᾶν,	τὰς	δὲ πονηρὰς μή; Ναί. Χρησταὶ
[13, 20]	ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν	τὰς	διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει τε
[13, 6]	λέγεσθαι ὅτι οὐ πάσας χρὴ	τὰς	δόξας τὰς τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν,
[13, 3]	τοῖς αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι	τὰς	ἑὰς εὐπαιδίας νόσων τ´ ἀπείρους
[13, 17]	οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ λόγῳ,	τὰς	ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες,
[13, 13]	τοῦ θεοῦ ὑμῶν πορεύεσθε καὶ	τὰς	ἐντολὰς αὐτοῦ φυλάξατε. Ἀκόλουθοι δ´,
[13, 18]	ἡλίου μὲν προόδοις καὶ ἀναχωρήσεσι	τὰς	ἐτησίους ὥρας συνισταμένας, ἐν αἷς
[13, 11]	αὐτῶν ἔθος ἡμῖν παριέναι καὶ	τὰς	εὐχὰς παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν
[13, 11]	εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ ἐπὶ	τὰς	θήκας αὐτῶν ἔθος ἡμῖν παριέναι
[13, 11]	θεραπεύσομέν τε καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν	τὰς	θήκας; τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα
[13, 19]	γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι θεώμενος	τὰς	θηλείας. Ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς
[13, 19]	περὶ τῶν ἀρρένων, ἴσα καὶ	τὰς	θηλείας ἀσκεῖν δεῖν· καὶ οὐδὲν
[13, 13]	Σοφοκλῆς, ὥς φησιν Ἑκαταῖος ὁ	τὰς	ἱστορίας συνταξάμενος ἐν τῷ κατὰ
[13, 15]	ἀσωμάτους μὲν καὶ νοητὰς οὐσίας	τὰς	λογικὰς φύσεις ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι,
[13, 11]	παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν τε	τὰς	μακαρίας αὐτῶν ψυχάς, ὡς εὐλόγως
[13, 16]	τούτους ὁρῶντες διὰ τὰς ἁμαρτίας	τὰς	μεγίστας καὶ ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα
[13, 6]	ἃς οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι	τὰς	μὲν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰς
[13, 6]	τὰς τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ	τὰς	μέν, τὰς δ´ οὔ; οὐδὲ
[13, 16]	φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ	τὰς	μὲν ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας
[13, 6]	οὐχὶ καλῶς λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν	τὰς	μὲν χρηστὰς τιμᾶν, τὰς δὲ
[13, 18]	καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ	τὰς	μετὰ σελήνην ἐν ἀέρι καὶ
[13, 14]	φιλόσοφον οὐδ´ αὐτὸς αὑτῷ συμφώνως	τὰς	μυθικὰς τῶν ποιητῶν γενεαλογίας καθυποκρινάμενος.
[13, 19]	μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον	τὰς	νέας, ἀλλ´ ἤδη καὶ τὰς
[13, 17]	καὶ τὸ φύσει κοῦφον, κατὰ	τὰς	ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας κάτω φερόμενον,
[13, 16]	ὁμοίαν καὶ δι´ ἀρετῆς μέγεθος	τὰς	οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν
[13, 11]	Ἀριστοβούλου, τοῦ ἐξ Ἑβραίων φιλοσόφου,	τὰς	οὕτως ἐχούσας φωνάς· ~ιβʹ ΟΠΩΣ
[13, 19]	ἄρα δεήσει τοὺς παῖδας καὶ	τὰς	παῖδας ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή, καὶ
[13, 19]	ὃν δ´ ἂν μή, ἐῶντα	τὰς	παιδείας, ἀλλὰ τὸ λεγόμενον πάντα
[13, 19]	τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα χρὴ καὶ	τὰς	παιδείας ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε καὶ
[13, 0]	καὶ ποιητῶν ὅπως τε πάσας	τὰς	πατρίους περὶ τῶν θεῶν ὑπολήψεις
[13, 18]	ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς	τὰς	περιφοράς, ἃς ἡ θατέρου περίοδος
[13, 13]	ἐπαγαγόντος· Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε	τὰς	πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν‘
[13, 19]	τὰς νέας, ἀλλ´ ἤδη καὶ	τὰς	πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν
[13, 13]	ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς τοῖς	τὰς	προβολὰς εἰσάγουσι τάχα καὶ σύζυγον
[13, 13]	ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει, τὸν καὶ	τὰς	προκοπὰς κατ´ ἀξίαν εἰς θειότητα
[13, 9]	σαυτοῦ ὁμολογίας τε καὶ συνθήκας	τὰς	πρὸς ἡμᾶς παραβὰς καὶ κακὰ
[13, 13]	τοῦ θεοῦ· παραφράζει δὲ ἐκείνας	τὰς	προφητικὰς γραφάς, τήν τε διὰ
[13, 9]	αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε καὶ ἀντικακουργήσας,	τὰς	σαυτοῦ ὁμολογίας τε καὶ συνθήκας
[13, 8]	φαυλότατος πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ	τὰς	συνθήκας τε καὶ ὁμολογίας καθ´
[13, 13]	πρὸ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας.	Τάς	τε αὖ μετὰ θάνατον κολάσεις
[13, 9]	διαφθορεὺς εἶναι. πότερον οὖν φεύξῃ	τάς	τε εὐνομουμένας πόλεις καὶ τῶν
[13, 13]	βίου καταστροφάς. Ὁ δέ γε	τὰς	τέχνας ἅπασι συνέπεται θεῖος λόγος,
[13, 16]	ἢ ποῖ ἂν ἄλλοσε φαῖμεν	τὰς	τοιαύτας ἰέναι; Ἀμέλει, ἔφη ὁ
[13, 10]	ἄλλας νύκτας τε καὶ ἡμέρας	τὰς	τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα
[13, 6]	οὐ πάσας χρὴ τὰς δόξας	τὰς	τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ τὰς
[13, 18]	ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς	τὰς	τῶν γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας ἀνέθεσαν.
[13, 18]	ποθεῖς, ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ λαβὼν	τὰς	φωνάς· ~ιθʹ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
[13, 21]	ἐν ῥάβδῳ καὶ ἀποθάνῃ ὑπὸ	τὰς	χεῖρας αὐτοῦ, δίκῃ ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν
[13, 21]	ἀλλ´ ὁ θεὸς παρέδωκεν εἰς	τὰς	χεῖρας αὐτοῦ· δώσω σοι τόπον
[13, 13]	τῶν ἀνθρώπων, Οἳ δὴ ἀνατείναντες	τὰς	χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ νῦν ἠέρα
[13, 13]	τε καὶ ἡμέραν· τεταρταίους δὲ	τὰς	ψυχὰς ἀπιέναι λέγει, δηλῶν τὴν
[13, 20]	τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε	τὰς	ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντες εἰς ταὐτὸ
[13, 13]	οὐκ ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας	τὰς	ψυχὰς τοὺς βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ
[13, 16]	αὐτὸν λέγειν ἅμα τῇ τελευτῇ	τὰς	ψυχὰς τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας
[13, 13]	βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον·	θνατᾶς	δ´ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ. Ἐκεῖθεν
[13, 13]	τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς	ἀποστάτας	τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´ ἄρα δαίμονές
[13, 19]	παρὰ τῆς πόλεως, καὶ τούτων	μαθητὰς	τοὺς ἐν τῇ πόλει παῖδάς
[13, 3]	καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ τοὺς	ποιητὰς	ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας
[13, 14]	μετὰ ταῦτα φωνὴ τοὺς μὲν	ποιητὰς	θεῶν παῖδας ὀνομάζουσα καὶ τό
[13, 3]	ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς	ποιητάς,	παρ´ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ
[13, 1]	ἐκγόνους εἶναι τῶν θεῶν τοὺς	ποιητὰς	χλευάζειν μοι δοκεῖ, ὡς καὶ
[13, 3]	καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς	γόητας	ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´
[13, 15]	γε Πλάτων ἀσωμάτους μὲν καὶ	νοητὰς	οὐσίας τὰς λογικὰς φύσεις ὁμοίως
[13, 16]	ἑκάστη ἴοι κατὰ τὰς αὐτῶν	ὁμοιότητας	τῆς μελέτης. Δῆλον δή, ἔφη·
[13, 14]	καὶ τὴν βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς	πολίτας	τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ
[13, 10]	τὰς ἄλλας ἡμέρας τε καὶ	νύκτας.	εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατός
[13, 10]	ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ	νύκτας	ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν ἐν
[13, 10]	ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς ἄλλας	νύκτας	τε καὶ ἡμέρας τὰς τοῦ
[13, 14]	τε καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν	πάντας	ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε
[13, 13]	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας, τοὺς ἀγαθοὺς	πάντας	ἀλλήλων εἶναι φίλους λέγει. Φησὶ
[13, 9]	ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ βιώσῃ	πάντας	ἀνθρώπους καὶ δουλεύων, τί ποιῶν
[13, 13]	Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ πως γεγραμμένα·	Πάντας	γὰρ κρύψας αὖθις φάος ἐς
[13, 18]	ἄρχοντας μὲν τοὺς ἐν οὐρανῷ	πάντας,	ὅσοι πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες,
[13, 1]	ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς δὴ θεολόγους	ἅπαντας	διαβάλλει, κόπτων ἐν Ἐπινομίδι τούτοις
[13, 14]	Ῥέα, καὶ Ζεὺς μετὰ τούτους	ἅπαντας	Ἥρα τε καὶ πάντες οἱ
[13, 6]	αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ	ξύμπαντας	τοὺς ἄλλους; ᾧ εἰ μὴ
[13, 20]	δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι	λύσαντας	εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν
[13, 13]	λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο,	ἀναστάντας	ἐντεῦθεν δεῖ τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι
[13, 18]	καὶ περιγείους φύσεις· τοὺς δὲ	λεχθέντας	ἄρχοντας οὐκ αὐτεξουσίους, ἀλλ´ ἑνὸς
[13, 18]	τούτων θεοὺς εἰπὼν εἶναι τοὺς	δηλωθέντας	περὶ τῆς πρώτης αὐτῶν συστάσεως
[13, 13]	ὡς ἂν τοῦ ἑνὸς θεοῦ	ὄντας	καὶ ἑνὸς διδασκάλου, φαίνεταί που
[13, 18]	φησι, καίπερ ἐν σώματι φθαρτῷ	ὄντας	καὶ λυθῆναι οἵους τε; Λέγει
[13, 19]	πόλεως μᾶλλον ἢ τῶν γεννητόρων	ὄντας,	παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ δὲ
[13, 3]	ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας	ὄντας	τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς
[13, 13]	θανόντας, ὦ Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης	μεταλαβόντας	ἐν βίῳ πεφευγέναι τὸ θεῖον
[13, 13]	ἄν τις τούς γε φαύλως	διατρίβοντας	ἐν φιλοσοφίᾳ λέγοι; οὗτοι δέ
[13, 20]	ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον	διαγαγόντας	εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων πορευομένους καὶ
[13, 3]	ἐν οἷς δεήσει τούς τε	λέγοντας	λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν
[13, 13]	κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι μαρτυρεῖ	παρεόντας	ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς μίαν ἀρχὴν
[13, 16]	ἰκτῖνας γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´	ἐλθόντας.	Εἶτα Ὀρφέως μὲν ψυχὴν κύκνον
[13, 7]	ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ τρόπῳ φαμὲν	ἑκόντας	ἀδικητέον εἶναι, ἢ τινὶ μὲν
[13, 3]	εἴ γε δεῖ ἡμᾶς τοὺς	μέλλοντας	τὴν πόλιν φυλάσσειν αἴσχιστον νομίζειν
[13, 13]	κρίσεως διαλέγεται· Οἴει σὺ τοὺς	θανόντας,	ὦ Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας
[13, 18]	τῶν γεγονότων· τοὺς δὲ μὴ	βλέποντας	τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις
[13, 19]	καὶ τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς	γέροντας	ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ
[13, 19]	χρὴ καὶ τὰς παιδείας ποιεῖσθαι	χορεύοντάς	τε καὶ χορευούσας κόρους τε
[13, 18]	γενητὸς καὶ πόλις ἡ μεγίστη	ἄρχοντας	ἔχουσα καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν
[13, 18]	μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα καὶ ὑπηκόους·	ἄρχοντας	μὲν τοὺς ἐν οὐρανῷ πάντας,
[13, 18]	περιγείους φύσεις· τοὺς δὲ λεχθέντας	ἄρχοντας	οὐκ αὐτεξουσίους, ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ
[13, 16]	καὶ ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα πάθη	πάσχοντας	τὸν ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα
[13, 13]	φήσομεν εἶναι, καὶ τοὺς ταύτης	μετασχόντας	τοῦ χρυσοῦ γένους κρίνει, Ἐστὲ
[13, 13]	ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πατέρα κύριον	ἐπομνύντας,	ὃν ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε.
[13, 13]	γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ λέξιν	ἐπομνύντας	σπουδῇ τε ἅμα μὴ ἀμούσῳ
[13, 15]	τῶν ὅλων ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´	ὁμολογοῦντας	καὶ τὰ μὴ ὄντα ποιεῖν
[13, 18]	τῶν ἐπὶ διαμονῇ τοῦ παντὸς	ἐνεργοῦντάς	τε καὶ δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν
[13, 3]	τε λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς	ποιοῦντας	ποιεῖν μὴ πάντων αἴτιον τὸν
[13, 19]	δεῖ διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς,	οἰκοῦντας	ξένους, διδάσκειν τε πάντα ὅσα
[13, 19]	καὶ τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους	παρακαλοῦντας	χρὴ τούτους νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει
[13, 14]	ἑορτὴν τοὺς πολίτας τότε πρῶτον	ἐπιτελοῦντας	θεασόμενον καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ
[13, 19]	καὶ κόρας καὶ ἅμα δὴ	θεωροῦντάς	τε καὶ θεωρουμένους μετὰ λόγου
[13, 18]	τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς τε καὶ	δρῶντας,	πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους εἶναι
[13, 3]	φύσεως οὐδέ γε ψευσάμενον τοὺς	ὁρῶντας,	ἄμφω δὲ ἀληθῆ φυλάξαντα, τό
[13, 18]	μεγίστους καὶ τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον	ὁρῶντας	πάντη, τοὺς πρώτους τὴν τῶν
[13, 7]	ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους ἀλλήλων καταφρονεῖν,	ὁρῶντας	τὰ ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει δὴ
[13, 13]	καὶ ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους τοὺς	ὁρῶντας	τὸν θεόν, πρὸς δὲ καὶ
[13, 19]	τὸν πόλεμόν ἐστι μαθήματα τοὺς	φοιτῶντας	ὅσα τε πρὸς μουσικήν, οὐχ
[13, 13]	βίῳ πεφευγέναι τὸ θεῖον ὡς	λεληθότας;	ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ
[13, 16]	ἀδικίας καὶ τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς	προτετιμηκότας	εἰς τὰ τῶν λύκων τε
[13, 16]	τε καὶ ὕβρεις καὶ φιλοποσίας	μεμελετηκότας	καὶ μὴ διευλαβουμένους εἰς τὰ
[13, 11]	λοιπὸν δὴ χρόνον ὡς δαίμονας	γεγονότας	οὕτω θεραπεύσομέν τε καὶ προσκυνήσομεν
[13, 10]	εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς ἀληθῶς	δικαστάς,	οἵπερ καὶ λέγονται ἐκεῖ δικάζειν,
[13, 21]	δὲ ἐπὶ τὴν κοίτην, ἐὰν	ἐξαναστὰς	ὁ ἄνθρωπος περιπατήσῃ ἔξω ἐπὶ
[13, 6]	λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς μὲν	χρηστὰς	τιμᾶν, τὰς δὲ πονηρὰς μή;
[13, 16]	ὁρῶντες διὰ τὰς ἁμαρτίας τὰς	μεγίστας	καὶ ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα πάθη
[13, 13]	τοίνυν καὶ Πλάτων ἐθίζει Τὰς	βελτίστας	φύσεις ἀφικνεῖσθαι πρὸς τὸ μάθημα,
[13, 16]	καὶ λύκους καὶ μύρμηκας καὶ	μελίττας	κατιέναι φάσκων καὶ τούτῳ πιστεύειν
[13, 15]	γὰρ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος	αὐτὰς	γεγονέναι διδόναι βούλεται. Διὸ καὶ
[13, 16]	γνώμην οἰκείαν αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ	αὐτὰς	εἰς σῶμά φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ
[13, 21]	βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις μὲν τὰς	αὐτὰς	τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς
[13, 16]	εἰς ἄπειρον, καὶ πάλιν φάσκειν	αὐτὰς	τοὺς ἐνταῦθα βίους κατὰ γνώμην
[13, 19]	καὶ ἐν ταῖς ἑορταῖς δεῖν	αὐτάς	φησι γυμνὰς χορεύειν ἐν ἕκτῳ
[13, 15]	πρῶτον μὲν ἀγενήτους εἶναι φάσκων	αὐτάς,	ὥσπερ καὶ πᾶσαν ψυχήν, ἔπειτα
[13, 16]	ποῖ ἂν ἄλλοσε φαῖμεν τὰς	τοιαύτας	ἰέναι; Ἀμέλει, ἔφη ὁ Κέβης,
[13, 10]	μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν	ταύτας	πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας τε
[13, 19]	ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς γυναῖκας	ταύτας	τῶν ἀνδρῶν τούτων πάντων πάσας
[13, 11]	τῇ τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς	στρατιώτας	τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ ἂν
[13, 13]	θεοῦ ταῦτα γεγραφότος ἄκουε· Τἀγαθὸν	ἐρωτᾷς	{μ{ ε} οἷόν ἐστ´; ἄκουε
[13, 12]	οὐ ῥητὸν λόγον, ἀλλ´ ἔργων	κατασκευάς,	καθὼς καὶ διὰ τῆς νομοθεσίας
[13, 19]	λόγου διάνοιαν, μὴ τὸ νομιζόμενον	φὰς	ὑποβάλλειν. Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν
[13, 13]	παραφράζει δὲ ἐκείνας τὰς προφητικὰς	γραφάς,	τήν τε διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ
[13, 13]	λόγος. Ἀνθρώπῳ πέφυκε περὶ βίου	καταστροφάς.	Ὁ δέ γε τὰς τέχνας
[13, 3]	μὲν δὴ ἥκιστ´ ἂν πολλὰς	μορφὰς	ἴσχοι ὁ θεός. Ἥκιστα δή.
[13, 3]	τὸ αὑτοῦ εἶδος εἰς πολλὰς	μορφάς,	τοτὲ δὲ ἡμᾶς ἀπατῶντα καὶ
[13, 3]	μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι δοκεῖν	σφᾶς	παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες;
[13, 13]	{πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος καὶ φρένας	κούφας	ἔχει. Δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρα
[13, 4]	καὶ ἔχθρας γε δεινὰς καὶ	μάχας	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά, οἷα
[13, 13]	περὶ ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν εἴτε	ἀρχὰς	εἴτε ὅπη δοκεῖ τούτων πέρι,
[13, 11]	ἔθος ἡμῖν παριέναι καὶ τὰς	εὐχὰς	παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι τιμᾶν τε
[13, 3]	Ξύμπαντά τ´ εἰπών, θεοφιλεῖς ἐμὰς	τύχας,	παιῶν´ ἐπευφήμησεν, εὐθυμῶν ἐμέ. Κἀγὼ
[13, 13]	καὶ ἡμέραν· τεταρταίους δὲ τὰς	ψυχὰς	ἀπιέναι λέγει, δηλῶν τὴν διὰ
[13, 20]	ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς	ψυχὰς	ἀφρούρους, συναγαγόντες εἰς ταὐτὸ τὴν
[13, 13]	πάτερ, θαῦμα βροτῶν, τᾶς ἀειζώου	ψυχᾶς	μεδέων. Παρμενίδης τε ὁ μέγας,
[13, 13]	ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας τὰς	ψυχὰς	τοὺς βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον,
[13, 16]	λέγειν ἅμα τῇ τελευτῇ τὰς	ψυχὰς	τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας δίκας
[13, 11]	τιμᾶν τε τὰς μακαρίας αὐτῶν	ψυχάς,	ὡς εὐλόγως καὶ τούτων ὑφ´
[13, 19]	γάμων. Εἶτα πάλιν τούτοις ἑξῆς	συνάψας	τοὺς περὶ πελταστικῆς καὶ παγκρατίου
[13, 13]	λέγει· Εἰς δὲ λόγον θεῖον	βλέψας	τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν
[13, 12]	ἀμέρσῃ, εἰς δὲ λόγον θεῖον	βλέψας	τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν
[13, 13]	ὧδέ πως γεγραμμένα· Πάντας γὰρ	κρύψας	αὖθις φάος ἐς πολυγηθὲς ἐξ
[13, 13]	{σχήματ{ α} ἐκμιμούμενον σοὶ τήνδ´	ἐς	εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν Ἀμφίων
[13, 13]	Πάντας γὰρ κρύψας αὖθις φάος	ἐς	πολυγηθὲς ἐξ ἱερᾶς κραδίας ἀνενέγκατο,
[13, 13]	ἄκουε δή· τεταγμένον, δίκαιον, ὅσιον,	εὐσεβές,	κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν, δέον,
[13, 10]	ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι οὐκ ἂν	ἀηδὲς	εἶναι. καὶ δὴ καὶ τὸ
[13, 14]	πρὸς Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου μυθευόμενοι	παῖδες	καὶ ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι τούτων,
[13, 1]	λεγέσθω. Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ	παῖδες	Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην,
[13, 14]	λεγέσθω· Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ	παῖδες	Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην,
[13, 19]	μὲν παισὶν ὀρχησταί, ταῖς δὲ	ὀρχηστρίδες	ἂν εἶεν πρὸς τὸ διαπονεῖν
[13, 3]	θεωμένους ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ θεῖον	ἀψευδὲς	καλῶς ἔχειν ἐδόκει καὶ Πλάτωνι.
[13, 3]	ἐμέ. Κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον	ἀψευδὲς	στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ βρύον
[13, 3]	ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι. Πάντη ἄρα	ἀψευδὲς	τὸ δαιμόνιον καὶ τὸ θεῖον.
[13, 13]	εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον,	εὐκλεές,	ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον,
[13, 17]	δὲ καὶ τῇ αὐτῇ φύσει	ἀπαθὲς	καὶ ἀσώματον· ὅθεν Πλάτων καὶ
[13, 7]	ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον; Ποιητέον. Τούτοις	παράθες	τὸ μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ
[13, 13]	γὰρ κρύψας αὖθις φάος ἐς	πολυγηθὲς	ἐξ ἱερᾶς κραδίας ἀνενέγκατο, μέρμερα
[13, 3]	ἄρα ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ	ἀληθὲς	ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ
[13, 3]	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι ὅπη	τἀληθὲς	ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες
[13, 3]	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ	φύλακες	θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι,
[13, 3]	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ	φύλακες	θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι,
[13, 11]	ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι,	φύλακες	μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν οὖν.
[13, 19]	δὲ δή, οἶμαι, αἵ τε	γυναῖκες	καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ γεννᾶν
[13, 9]	ὡς γελοίως ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου	ἀπεδίδρασκες	σκευήν τέ τινα περιθέμενος ἢ
[13, 13]	ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον,	ἀσφαλές,	φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον,
[13, 13]	φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον,	ἐπιμελές,	πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον, ἄμεμπτον, ἀεὶ
[13, 13]	αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον,	λυσιτελές,	ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον,
[13, 13]	ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς δὲ καὶ	ἀτρεμὲς	ἠδ´ ἀγένητον. Ἀλλὰ καὶ ὁ
[13, 3]	δὲ ἀληθῆ φυλάξαντα, τό τε	ἀφανὲς	καὶ τὸ ὁρώμενον. Πῆ μὲν
[13, 3]	οὐδὲν ἦν θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου,	συγγενές	τε καὶ οἰκεῖον τῷ τοῦ
[13, 13]	ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον,	μουνογενὲς	δὲ καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´ ἀγένητον.
[13, 13]	ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ	λιμένες,	πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα πάντες
[13, 12]	ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ	λιμένες,	πάντη δὲ θεοῦ κεχρήμεθα πάντες.
[13, 13]	οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ	Ἕλληνες	ἴσασι, καθ´ ἣν ὁ πᾶς
[13, 13]	οὗ νῦν ἠέρα καλέομεν οἱ	Ἕλληνες—	πάντα Ζεὺς μυθεῖται καὶ πάντα
[13, 13]	λογισμῷ. Καὶ τῶν ἀνθρώπων πάντες	Ἕλληνές	τε καὶ βάρβαροι, γένος δ´
[13, 13]	σφαῖραν, ὡς ἥμερον χωρίον καὶ	προσηνὲς	καὶ τῶν ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ
[13, 3]	τοῦτο οἱ τύποι περὶ θεολογίας	τίνες	ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού τινες,
[13, 13]	φύσεις, τρεῖς πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν	τινες,	διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν,
[13, 12]	φῶς ἐστιν ἐξ αὐτῆς. Καί	τινες	εἰρήκασι τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως
[13, 18]	ὧδέ πη λέγων πρὸς λέξιν·	Τινὲς	ἥλιον καὶ σελήνην καὶ τοὺς
[13, 3]	τίνες ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού	τινες,	ἦν δ´ ἐγώ, οἷος τυγχάνει
[13, 3]	ἐρωτῴη ἡμᾶς ἅττα ἐστὶ καὶ	τίνες	οἱ μῦθοι, τίνας ἂν φαῖμεν;
[13, 3]	μύθους κακῶς, ὡς ἄρα θεοί	τινες	περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ
[13, 11]	Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα Ἡσιόδῳ, ἐπειδάν	τινες	τοῦ τοιούτου γένους τελευτήσωσιν, ὡς
[13, 12]	ἐν αὐτῇ, τοῦτο οὐχ, ὥς	τινες	ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι ποιεῖν τι τὸν
[13, 13]	δὲ πλέον οἱ παρ´ Ἕλλησι	πολυπράγμονες	φιλόσοφοι, ἐκ τῆς βαρβάρου ὁρμώμενοι
[13, 11]	τελευτήσωσιν, ὡς ἄρα οἱ μὲν	δαίμονες	ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι,
[13, 18]	καὶ δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες ἄλλοι	δαίμονες	ἅμα καὶ θεοί, τιμᾶν τε
[13, 15]	ἀλόγου τεχθείη, λογικοὶ δὲ οἱ	δαίμονες.	Εἰ δ´ ἐκ τῆς τῶν
[13, 13]	ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´ ἄρα	δαίμονές	εἰσιν ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε ἄλλοι,
[13, 13]	βρονταῖς σείεις βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο,	δαίμονες	ὃν φρίσσουσι, θεῶν δὲ δέδοικεν
[13, 13]	ἄνδρες, ἵπποι μέν θ´ ἵπποισι,	βόες	δέ τε βουσὶν ὅμοιοι, καί
[13, 13]	πάλιν· Ἀλλ´ εἰ χεῖρας ἔχον	βόες	ἠὲ λέοντες ἢ γράψαι χείρεσσι
[13, 13]	ἢ οἱ τῆς θαλάσσης λεγόμενοι	χόες.	Καὶ ταῦτα οὔθ´ ὅτι οὐκ
[13, 18]	τῶν παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν τὸ	ἐλλιπὲς	ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ τῆς διανοίας. Καίτοι
[13, 13]	φησι ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ	ἄνδρες	ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν παρεστῶτες, καταμανθάνοντες
[13, 10]	ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ	ἄνδρες	Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι μὲν καὶ φιλῶ,
[13, 10]	δεινὰ ἂν εἴην εἰργασμένος, ὦ	ἄνδρες	Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε μέν με
[13, 10]	κινδύνου; Οὕτω γὰρ ἔχει, ὦ	ἄνδρες	Ἀθηναῖοι, τῇ ἀληθείᾳ· οὗ ἄν
[13, 10]	ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν, ὦ	ἄνδρες	δικασταί; εἰ γάρ τις ἀφικόμενος
[13, 13]	Διὸς ἀρχώμεθα εἰπών· τὸν οὐδέποτ´	ἄνδρες	ἐῶμεν ἄρρητον· μεσταὶ δὲ Διὸς
[13, 12]	Ἐκ θεοῦ ἀρχώμεσθα, τὸν οὐδέποτ´	ἄνδρες	ἐῶσιν ἄρρητον· μεσταὶ δὲ θεοῦ
[13, 13]	χείρεσσι καὶ ἔργα τελεῖν ἅπερ	ἄνδρες,	ἵπποι μέν θ´ ἵπποισι, βόες
[13, 21]	θανατούσθω. Ἐὰν δὲ λοιδορῶνται δύο	ἄνδρες	καὶ πατάξῃ τις τὸν πλησίον
[13, 13]	ἀσπαλάθων κνάμπτοντες. Οἱ μὲν γὰρ	ἄνδρες	οἱ διάπυροι ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται
[13, 10]	γάρ τοι θάνατον δεδιέναι, ὦ	ἄνδρες,	οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν
[13, 7]	ὦ Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε γέροντες	ἄνδρες	πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν
[13, 19]	αἵ τε γυναῖκες καὶ οἱ	ἄνδρες	τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν,
[13, 10]	οὐκ οἶδεν; ἐγὼ δ´, ὦ	ἄνδρες,	τούτῳ καὶ ἐνταῦθα διαφέρω τῶν
[13, 3]	αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι αἱ	μητέρες	τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς
[13, 13]	α} ἀμφὶ χθόνα ὡς περιτέλλει,	κυκλοτερές	τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ〉
[13, 12]	κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα ὡς περιτέλλει	κυκλοτερές	τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ
[13, 18]	πάντας, ὅσοι πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς	ἀστέρες,	ὑπηκόους δὲ τὰς μετὰ σελήνην
[13, 13]	καὶ κτίζων πνεῦμα, οὗ αἱ	χεῖρες	τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘
[13, 4]	Καὶ ἔτι τούτων θαυμασιώτερα, ὦ	Σώκρατες,	ἃ οἱ πολλοὶ οὐκ ἴσασι.
[13, 4]	Εὐθύφρον; Μὴ μόνα γε, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι εἶπον, καὶ
[13, 8]	τι ἢ ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη, ὦ	Σώκρατες.	Ἀλλὰ τί οὖν, ἂν φαῖεν,
[13, 9]	ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας λόγους, ὦ	Σώκρατες;	ἢ οὕσπερ ἐνθάδε, ὡς ἡ
[13, 8]	ἐὰν ἡμῖν γε πείθῃ, ὦ	Σώκρατες.	~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ ΤΗΝ
[13, 10]	μοι πρὸς ταῦτα εἴποιτε· ὦ	Σώκρατες,	νῦν μὲν Ἀνύτῳ οὐ πεισόμεθα,
[13, 16]	ποῖα δὴ ταῦτα λέγεις, ὦ	Σώκρατες;	Οἷον τοὺς μὲν τὰς γαστριμαργίας
[13, 9]	οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´, ὦ	Σώκρατες,	πειθόμενος ἡμῖν τοῖς σοῖς τροφεῦσι
[13, 9]	εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ, ὦ	Σώκρατες,	πολλὰ καὶ ἀνάξια σαυτοῦ. ὑπερχόμενος
[13, 7]	οὔ; Οὐ δεῖ δήπου, ὦ	Σώκρατες.	Τί δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα,
[13, 10]	τις· εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ, ὦ	Σώκρατες,	τοιοῦτον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ
[13, 6]	ἐστι τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε, ὦ	Σώκρατες.	Φέρε δή, ἐὰν τὸ ὑπὸ
[13, 13]	τοῦ θείου λέγοντος· οἱ μὲν	ἀδμῆτες	ἀεικελίων νούσων εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι,
[13, 18]	τοὺς ἐν οὐρανῷ πάντας, ὅσοι	πλάνητες	καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ
[13, 13]	τάσσεται, ἐν ᾧ καὶ αἱ	ἐναντιότητες	φωτός τε καὶ σκότους. Ὅ
[13, 16]	βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα,	ἀναβάντες	ἃ δὴ αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν,
[13, 18]	συνέστησαν. Καὶ ἐπάγει λέγων· Ὥσθ´	ὑπερβάντες	τῷ λογισμῷ πᾶσαν τὴν ὁρατὴν
[13, 13]	γράφει τῶν ἀνθρώπων, Οἳ δὴ	ἀνατείναντες	τὰς χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ νῦν
[13, 13]	γένους κρίνει, Ἐστὲ μὲν δὴ	πάντες	ἀδελφοὶ‘ λέγων· οἱ δὲ τοῦ
[13, 18]	ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι	πάντες	ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν
[13, 13]	αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ τῶν ἀνθρώπων	πάντες	Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι, γένος
[13, 13]	λιμένες, πάντη δὲ Διὸς κεχρήμεθα	πάντες	ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ καὶ γένος
[13, 3]	τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος	πάντες	ἥκιστ´ ἂν δέξαιντο καὶ μισοῦσι
[13, 3]	εἰ οἷόν τε τοῦτ´ εἰπεῖν,	πάντες	θεοί τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι;
[13, 13]	ὧδέ πως· Ἐστὲ μὲν γὰρ	πάντες	οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί,
[13, 13]	δ´, οἶμαι, καὶ θεραπευταὶ θεοῦ	πάντες	οἱ ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν δ´ οἱ
[13, 14]	τούτους ἅπαντας Ἥρα τε καὶ	πάντες	οἱ πρὸς Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου
[13, 18]	ἐν Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´ οὖν	πάντες	ὅσοι τε περιπολοῦσι φανερῶς καὶ
[13, 1]	Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε καὶ	πάντες,	ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν,
[13, 14]	Ῥέας Ζεὺς Ἥρα τε καὶ	πάντες	ὅσους ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους
[13, 10]	υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης διδάσκει,	πάντες	παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ μοι πρὸς
[13, 12]	λιμένες, πάντη δὲ θεοῦ κεχρήμεθα	πάντες.	Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν·
[13, 13]	τίθεσθαι τὸ ἀλλ´ ὑμεῖς μὲν	πάντες	ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε, καθάπερ
[13, 18]	αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ αἰσθητοὶ	πάντες	ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ συνέστησαν. Καὶ
[13, 3]	δὲ ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ λέγων·	Πάντες	ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ
[13, 10]	λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσιν	ἅπαντες	οἱ τεθνεῶτες, τί μεῖζον ἀγαθὸν
[13, 18]	οὐρανόν, ὃν καὶ δικαιότατον, ὡς	ξύμπαντες	ἄλλοι δαίμονες ἅμα καὶ θεοί,
[13, 13]	πόδας καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ	ἐκδείραντες	εἷλκον παρὰ τὴν ὁδὸν ἐκτὸς
[13, 18]	ἀνήνυτον μόνους εἶναι τούτους θεοὺς	ὑποτοπήσαντες.	Εἰ δ´ ἐσπούδασαν διὰ τῆς
[13, 10]	με νῦν ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ	ἀπιστήσαντες,	ὃς ἔφη ἢ τὴν ἀρχὴν
[13, 13]	δὲ Ἀριδαῖον καὶ τοὺς ἄλλους	συμποδίσαντες	χεῖράς τε καὶ πόδας καὶ
[13, 13]	ἐμφαινόμενον πρὸς τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι	ἀκούσαντες	κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι μαρτυρεῖ
[13, 13]	καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ	ἀκούσαντες	τὸ πρῶτον‘ Ὁ μελοποιὸς δὲ
[13, 6]	πάλαι παρ´ Ἑβραίοις ἐν μαρτυρίῳ	διαλάμψαντες.	~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ
[13, 17]	τὰς ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις	παραθέντες,	προσβιβάσαι. Ταῦτά μοι ἀπὸ τῶν
[13, 3]	που μύθους ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις	συντιθέντες	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι. Ποίους
[13, 14]	που μύθους ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις	συντιθέντες	ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι, τὰ
[13, 16]	μὲν ἂν δόξωσι μέσως βεβιωκέναι,	πορευθέντες	ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ
[13, 16]	μὲν οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι	ὄντες,	ἄλλοι δὲ ὀνίνανται οἱ τούτους
[13, 20]	διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ κόσμιοι	ὄντες.	Εἶτα μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐὰν
[13, 12]	εἰρήκασι τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως	ὄντες	τῆς ἐκ τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος
[13, 13]	εἶναι τὸν κόσμον ἐκ Μωσέως	παραλαβόντες	ἐδογμάτισαν οἱ φιλόσοφοι. Καὶ ὅ
[13, 13]	τὸ φθέγμα τοὺς μὲν ἰδίᾳ	παραλαβόντες	ἦγον, τὸν δὲ Ἀριδαῖον καὶ
[13, 13]	ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται δηλοῦν, οἳ	παραλαβόντες	τοὺς ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν,
[13, 11]	δὲ τῆς αὐτῆς ἡμῖν ὑποθέσεως	προλαβόντες	ἐφήψαντο καὶ ἄλλοι, εὖ μοι
[13, 20]	ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους,	συναγαγόντες	εἰς ταὐτὸ τὴν ὑπὸ τῶν
[13, 12]	τε καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων	λέγοντες	ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν
[13, 13]	Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων	λέγοντες	ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν
[13, 12]	ἐστί, θύρας δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι,	φεύγοντες	δικαίων θεσμούς, θείοιο τιθέντος πᾶσιν
[13, 18]	ὡς θεῶν ἀποδοχήν. Οἱ γὰρ	ἰδόντες	ἡλίου μὲν προόδοις καὶ ἀναχωρήσεσι
[13, 3]	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ〉 κακοί,	διδόντες	δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ
[13, 3]	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι κακοί,	διδόντες	δὲ δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ
[13, 16]	καὶ καθαιρόμενοι τῶν τε ἀδικημάτων	διδόντες	δίκας ἀπολύονται, εἴ τίς τι
[13, 3]	δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην	διδόντες,	ἦν δὲ ὁ δρῶν ταῦτα
[13, 3]	δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην	διδόντες,	ἦν δὲ ὁ δρῶν ταῦτα
[13, 7]	τὸ μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ	ἀποδιδόντες	καὶ τὸ Εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους
[13, 13]	δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι	ἐόντες,	ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ
[13, 13]	εἰ χεῖρας ἔχον βόες ἠὲ	λέοντες	ἢ γράψαι χείρεσσι καὶ ἔργα
[13, 4]	Αὐτοὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι τυγχάνουσι	νομίζοντες	τὸν Δία τῶν θεῶν ἄριστον
[13, 3]	θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι	τελέθοντες	ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ Πρωτέως τε
[13, 14]	τῶν ὄντων φύσεως ἐπὶ φαντασίαν	ἐλθόντες	πολὺ τὸ κρᾶμα τοῦ ψεύδους
[13, 16]	εἰσὶ καὶ εἰς βέλτιστον τόπον	ἰόντες	οἱ τὴν δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν
[13, 9]	οἷα δὴ εἰώθασιν ἐνσκευάζεσθαι οἱ	ἀποδιδράσκοντες,	καὶ τὸ σχῆμα τὸ σαυτοῦ
[13, 8]	αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ ἀληθῆ λέγομεν	φάσκοντές	σε ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι καθ´ ἡμᾶς
[13, 13]	τε καὶ πόδας καὶ κεφαλὴν	καταβαλόντες	καὶ ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ τὴν
[13, 13]	Στωϊκῶν δογματίζουσι περί τε ἐκπυρώσεως	διαλαμβάνοντες	καὶ κόσμου διοικήσεως καὶ τοῦ
[13, 13]	ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν παρεστῶτες,	καταμανθάνοντες	τὸ φθέγμα τοὺς μὲν ἰδίᾳ
[13, 7]	πάλαι, ὦ Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε	γέροντες	ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι
[13, 7]	ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων οὐδὲν	διαφέροντες;	ἢ παντὸς μᾶλλον οὕτως ἔχει
[13, 13]	τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων	κνάμπτοντες.	Οἱ μὲν γὰρ ἄνδρες οἱ
[13, 20]	οὐ πάσῃ δεδογμένα τῇ διανοίᾳ	πράττοντες.	Φίλω μὲν οὖν καὶ τούτω,
[13, 10]	ἤδη ἂν ὑμῶν οἱ υἱεῖς	ἐπιτηδεύοντες	ἃ Σωκράτης διδάσκει, πάντες παντάπασι
[13, 13]	ψυχῆς ἐπὶ τοῦ πρωτοπλάστου εἴσοδον	ἑρμηνεύοντες,	διὸ καὶ κατ´ εἰκόνα καὶ
[13, 3]	σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ	γοητεύοντες;	Ἴσως, ἔφη. Τί δέ; ἦν
[13, 13]	τε τούτοις καὶ κακὰς πανηγύρεις	στέφοντες,	οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ
[13, 18]	μείζονος ἔτι δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου	λαχόντες	ἐκείνων οἷς ὅτε ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε.
[13, 13]	οὐ χρόνῳ τινὶ τὴν εὐδαιμονίαν	ἔχοντες,	ἀλλ´ ἐν αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι,
[13, 19]	οἰκίας τε καὶ ξυσσίτια κοινὰ	ἔχοντες,	ἰδίᾳ δὲ οὐδενὸς οὐδὲν τοιοῦτον
[13, 10]	εἰ ὅτε μέν με οἱ	ἄρχοντες	ἔταττον, οὓς ὑμεῖς εἵλεσθε ἄρχειν
[13, 13]	ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς αὐτοὺς	μυθολογοῦντες.	Ἀλλ´ ὁ θεὸς πλάττων, ὅσοι
[13, 12]	Περιπάτου λαμπτῆρος αὐτὴν ἔχειν τάξιν·	ἀκολουθοῦντες	γὰρ αὐτῇ συνεχῶς ἀτάραχοι καταστήσονται
[13, 3]	τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν παλαιῶν,	ἀφομοιοῦντες	τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος ὅτι
[13, 10]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ὅτι τε	Ἐκδημοῦντες	ἀπὸ τοῦ σώματος ἐνδημοῦμεν τῷ
[13, 19]	οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ	οἰκοδομοῦντες	αὐτόν. Ἐὰν μὴ κύριος φυλάξῃ
[13, 3]	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου	ἐπαινοῦντες	τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ
[13, 6]	εὐσεβείας ἀγῶσιν ὀρθῶς πράττομεν οὐ	σκοποῦντες	τί ἡμᾶς οἱ πολλοὶ ἐροῦσιν,
[13, 15]	Ταύτην δὲ εἰς νοερὰς οὐσίας	διαιροῦντες	τῷ λόγῳ πνεύματα καὶ δυνάμεις
[13, 12]	θεοῦ. Καθὼς δὲ δεῖ, σεσημάγκαμεν	περιαιροῦντες	τὸν διὰ τῶν ποιημάτων Δία
[13, 13]	θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων	θεωροῦντες	ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ
[13, 12]	θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων	συνθεωροῦντες	ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ
[13, 16]	ἄλλοι δὲ ὀνίνανται οἱ τούτους	ὁρῶντες	διὰ τὰς ἁμαρτίας τὰς μεγίστας
[13, 3]	ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι	ἐξαπατῶντες	καὶ γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη. Τί
[13, 9]	νόμοι, οὐκ εὐμενῶς σε ὑποδέξονται,	εἰδότες	ὅτι καὶ ἡμᾶς ἐπεχείρησας ἀπολέσαι
[13, 10]	ἀγαθῶν, δεδίασι δὲ ὡς εὖ	εἰδότες	ὅτι μέγιστον τῶν κακῶν ἐστι.
[13, 20]	δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν,	ὡρμηκότες	δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος,
[13, 16]	φησὶν ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ	τετελευτηκότες	εἰς τὸν τόπον οἷ ὁ
[13, 3]	τῶν ποιητῶν ὡς θεοὶ ξείνοισιν	ἐοικότες	ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας·
[13, 16]	τὴν δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν	ἐπιτετηδευκότες,	ἣν δὴ καλοῦσι σωφροσύνην τε
[13, 12]	δὲ καὶ Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος,	μετειληφότες	ἐκ τῶν ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν
[13, 13]	ἠελίοιο ἄνθρωποι στῆναι δυνατοί, θνητοὶ	γεγαῶτες	προεῖπεν ἡ Σίβυλλα. Εὖ γοῦν
[13, 10]	ἄρα ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες οἱ	τεθνεῶτες,	τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη
[13, 13]	δὴ ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν	παρεστῶτες,	καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα τοὺς μὲν
[13, 16]	Καὶ ἐν τῷ Γοργίᾳ δὲ	πρόσχες	τί καί φησι· Τὸν μὲν
[13, 13]	χάριν. Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{	ης}	Πάμφιλε· ὁ γὰρ θεὸς βλέπει
[13, 14]	μέγα τῆς μεγαλοφωνίας ὕψος, δι´	ἧς	τὸν πατέρα καὶ δημιουργὸν εἰδέναι
[13, 13]	μορφὴν ἀφανής. Οὐδὲ μὴν ὁ	παμφαὴς	δοκῶν εἶναι ἥλιος, οὐδ´ οὗτος
[13, 18]	ἄλλῳ προσνέμῃ νεωτέρῳ καὶ γενητῷ,	φρενοβλαβὴς	ἀναγεγράφθω καὶ ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ
[13, 20]	τῶνδε, ἵνα μή με συκοφαντεῖν	ὑπολάβῃς·	~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ
[13, 16]	τοιαύτας ἰέναι; Ἀμέλει, ἔφη ὁ	Κέβης,	εἰς τὰ τοιαῦτα. Οὐκοῦν, ἦ
[13, 16]	ἂν δύναιτο συνᾴδειν τοῖς περὶ	ἀμοιβῆς	σωμάτων, ἃ τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν
[13, 6]	ὃς ἂν τυγχάνῃ ἰατρὸς ἢ	παιδοτρίβης	ὤν; Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι
[13, 3]	τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ τῆς	Νιόβης	πάθη ἢ τὰ Πελοπιδῶν ἢ
[13, 16]	αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ	γῆς	δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην τίνουσιν, αἱ
[13, 3]	πάροδον. Ἐπεὶ οὖν τῶν ἐπὶ	γῆς	ζῴων οὐδὲν ἦν θεοφιλέστερον γένος
[13, 13]	χωρισμὸν τοῦ ὕδατος ἀπὸ τῆς	γῆς	καὶ τὴν ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ
[13, 13]	τὰ νοητά; εἰκότως ἄρα ἐκ	γῆς	μὲν τὸ σῶμα διαπλάττεσθαι λέγει
[13, 20]	γὰρ σκότον καὶ τὴν ὑπὸ	γῆς	πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι
[13, 1]	τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω.	Γῆς	τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός
[13, 14]	τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω·	Γῆς	τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός
[13, 13]	καὶ πυρὸς ποταμοὺς καὶ τῆς	γῆς	τὸ βάθος, τὴν πρὸς τῶν
[13, 12]	Σολομῶν αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ καὶ	γῆς	ὑπάρχειν· τὸ δὴ σύμφωνόν ἐστι
[13, 13]	λέγεσθαι δώδεκα, μεθ´ ἃ τῆς	ἀπαλλαγῆς	παντὸς τοῦ κόσμου τοῦδε τυγχάνει
[13, 15]	ἴσου; πῶς δ´ ἀγαθῆς οὔσης	πηγῆς	οὐχ ὅμοια καὶ τὰ παρ´
[13, 7]	καθομολογῶν ὅπως μὴ παρὰ δόξαν	ὁμολογῇς.	Οἶδα γὰρ ὅτι ὀλίγοις τισὶ
[13, 8]	ᾑροῦ, ὡς ἔφησθα, πρὸ τῆς	φυγῆς	θάνατον· νῦν δὲ οὔτε ἐκείνους
[13, 13]	καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ	φύγῃς,	μηδὲν συνειδὼς αὐτὸς αὑτῷ, δέσποτα.
[13, 19]	Καὶ τὰ μὲν περὶ γυναικῶν	ἀγωγῆς	τοιαῦτα. Τὰ δὲ περὶ ἔρωτος
[13, 12]	ῥέα πάντ´ ἐσορήσω, αἴ κεν	ἴδῃς	αὐτόν· πρὶν δή ποτε δεῦρ´
[13, 13]	σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς τοῖσδε	Φωκυλίδης	μὲν τοὺς ἀγγέλους δαίμονας καλῶν,
[13, 13]	βροτῶν, τᾶς ἀειζώου ψυχᾶς μεδέων.	Παρμενίδης	τε ὁ μέγας, ὥς φησιν
[13, 13]	πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν.	Εὐριπίδης	δὲ ἐπὶ τῆς αὐτῆς σκηνῆς
[13, 13]	τὸ πρῶτον‘ Ὁ μελοποιὸς δὲ	Μελανιππίδης	ᾄδων φησί· Κλῦθί μοι, ὦ
[13, 3]	Ποιητὴς μὲν ἄρα ἐν θεῷ	ψευδὴς	οὐκ ἔνι; Οὔ μοι δοκεῖ.
[13, 13]	μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ τῆς	σπουδῆς	ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν πάντων θεὸν
[13, 19]	λέγων οὕτως· Τῆς οὖν τοιαύτης	σπουδῆς	ἕνεκα χρὴ καὶ τὰς παιδείας
[13, 15]	ἡ βλάστη πόθεν ἐξέφυ τῆς	ῥίζης	ἄνωθεν ἐξ ἀγαθῶν καὶ δι´
[13, 15]	γεγεννηκόσιν ἐξ ἴσου; πῶς δ´	ἀγαθῆς	οὔσης πηγῆς οὐχ ὅμοια καὶ
[13, 12]	φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά· γέγονε γὰρ	πολυμαθής,	καθὼς καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν
[13, 13]	ὁ θεῖος καὶ βασιλικός, ἄνθρωπος	ἀπαθής,	εἰκὼν δ´ εἰκόνος ἀνθρώπινος νοῦς.
[13, 15]	ἠλλοίωται, οὐδ´ ἦν τὴν ἀρχὴν	ἀπαθὴς	τὴν φύσιν· εἰ δ´ οὐ
[13, 12]	ὡς ἀπὸ τῆς κατὰ ψυχὴν	λήθης	καὶ κακίας ἐν τῷ κατὰ
[13, 3]	τὸ ὁρώμενον. Πῆ μὲν γὰρ	ἀληθὴς	ἄνθρωπος ἑωρᾶτο, πῆ δὲ θεοῦ
[13, 3]	θεός, λόγος ἁπλοῦς ὢν καὶ	ἀληθὴς	ἔν τε ἔργῳ καὶ λόγῳ,
[13, 3]	πῆ δὲ θεοῦ λόγος ἦν	ἀληθής,	οὐ γοητεύων οὐδὲ τοὺς θεωμένους
[13, 13]	ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα· μηδὲν	πλανηθῇς,	ἔστι καὶ ἐν Ἅιδου κρίσις,
[13, 9]	ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων· ἐὰν δὲ	ἐξέλθῃς	οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε καὶ
[13, 21]	οὐκ ἐμβαλεῖς. Καὶ πάλιν· Ἐὰν	εἰσέλθῃς	εἰς ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου
[13, 21]	ὧδέ πη λέγοντος· Ἐὰν δὲ	εἰσέλθῃς	εἰς ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον, φάγῃ
[13, 13]	εἴπῃ· αἰθέρος ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου	γαίης	τε τύραννε, ὃς βρονταῖς σείεις
[13, 13]	θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων	κραδίης	νοερὸν κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε
[13, 12]	θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων	κραδίης	νοερὸν κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε
[13, 13]	Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο	πορείης	καὶ σφαίρης {κίνημ{ α} ἀμφὶ
[13, 12]	Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο	πορείης	καὶ σφαίρης κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα
[13, 12]	περὶ τῆς αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως,	γνοίης	ἂν διὰ τούτων· ~ιγʹ ΩΣ
[13, 14]	αὐτὸ δυνάμει λογικῆς οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι,	γνοίης	ἂν τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν
[13, 9]	νῦν μὲν ἠδικημένος ἄπει, ἐὰν	ἀπίῃς,	οὐχ ὑφ´ ἡμῶν τῶν νόμων,
[13, 13]	ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ τοιαύτη καὶ	φυλακῆς	θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον τε αὖθις
[13, 21]	πάσχειν, πασχέτω· δύο δ´ ἐξ	ἀνάγκης	ἔτη φευγέτω, κολάζων τὸν αὑτοῦ
[13, 19]	ἐν τῇ ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´	ἀνάγκης,	οἶμαι, τῆς ἐμφύτου ἄξονται πρὸς
[13, 8]	καὶ ὁμολογίας παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ	ἀνάγκης	ὁμολογήσας οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ
[13, 19]	τῶν γεννητόρων ὄντας, παιδευτέον ἐξ	ἀνάγκης.	Ταὐτὰ δὲ δὴ καὶ περὶ
[13, 14]	ὑφεῖναι καὶ φῶς αὐτὸ δυνάμει	λογικῆς	οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν τὸν
[13, 16]	τὸ τῆς τίσεώς τε καὶ	δίκης	δεσμωτήριον; μυρία δ´ ἂν καὶ
[13, 16]	τὸ τῆς τίσεώς τε καὶ	δίκης	δεσμωτήριον, ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν,
[13, 16]	οὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ τῆς	δίκης	κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν
[13, 13]	τὸ θεῖον ὡς λεληθότας; ἔστιν	Δίκης	ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ´ ὁρᾷ·
[13, 13]	ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς	ὑλικῆς	οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ μὴν Ἐπικούρῳ
[13, 1]	~αʹ ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ	ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ	ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ
[13, 21]	τάς γε ἄλλας αἱρέσεις τῆς	Ἑλληνικῆς	ἐπιθεωρῆσαι φιλοσοφίας.
[13, 16]	τὴν Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως εἰς	τεχνικῆς	γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω δὲ
[13, 19]	πόλεμον πάντα τοῖς σώμασι διαπονήματα	τοξικῆς	τε καὶ πάσης ῥίψεως καὶ
[13, 19]	ἂν τοῦτον τὸν λόγον οὔτε	ἱππικῆς	οὔτε γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι μὲν
[13, 17]	ὑφ´ ἡμῶν ἤ τινος ἔξωθεν	φυσικῆς	προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος ἄνω φέρηται,
[13, 18]	αἰτίου πεποιημένα μετέχειν τε τῆς	σωματικῆς	καὶ φθαρτῆς οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´
[13, 19]	τὸν λόγον οὔτε ἱππικῆς οὔτε	γυμναστικῆς,	ὡς ἀνδράσι μὲν πρέπον ἂν
[13, 19]	τε καὶ πάσης ῥίψεως καὶ	πελταστικῆς	καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων
[13, 19]	τούτοις ἑξῆς συνάψας τοὺς περὶ	πελταστικῆς	καὶ παγκρατίου καὶ τόξου λίθων
[13, 13]	ἱκέτευε τὸν Δία περὶ τῆς	Ἀττικῆς.	ἔχει δὲ ὧδε ὁ χρησμός·
[13, 20]	ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς	ἐρωτικῆς	μανίας φέρονται. Εἰς γὰρ σκότον
[13, 21]	κατὰ ῥᾶγα βοτρύων καὶ σῦκον	συκῆς	ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα
[13, 21]	σου, καὶ δρέπανον οὐ μὴ	ἐπιβάλῃς	ἐπὶ τὸν ἀμητὸν τοῦ πλησίον
[13, 19]	δὲ κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ μὲν	πάλης	καὶ τῶν τοιούτων τὰ νῦν,
[13, 13]	Κἂν τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν	ἐθέλῃς·	Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω‘
[13, 13]	Πλάτων καὶ Πυθαγόρας, ἀλλὰ καὶ	Ἀριστοτέλης	ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ δὲ μίαν
[13, 12]	περὶ τοῦδε φαείνει· Εἷς ἔστ´	αὐτοτελής,	αὐτοῦ δ´ ὕπο πάντα τελεῖται,
[13, 12]	τὰ πρὶν ἐν στήθεσσι φανέντα	φίλης	αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς δὲ λόγον
[13, 3]	ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων	θεοφιλής.	Οὐκ ἄρα ἐστὶν οὗ ἕνεκα
[13, 13]	Ἀμφίων λέγει τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ	Σοφοκλῆς	δὲ Εὐθυρρημόνως γράφει· Τὴν τοῦδε
[13, 13]	{ἔτυχ{ εν} ἑκάστῳ, προσαγορεύεται Τύχη.	Σοφοκλῆς	δὲ ὁ τραγῳδοποιός· Οὐδὲ θεοῖσι
[13, 13]	ἀναβλέπειν διδάσκει. Ὁ μὲν γὰρ	Σοφοκλῆς,	ὥς φησιν Ἑκαταῖος ὁ τὰς
[13, 9]	οἱ περὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς	ἄλλης	ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ
[13, 13]	τῆς τε συνέσεως καὶ τῆς	ἄλλης	τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης) ὥρα ἐπιθεωρῆσαι
[13, 12]	κράτησις τῆς χώρας καὶ τῆς	ὅλης	νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον εἶναι
[13, 19]	τόξου λίθων τε ἐκ χειρὸς	βολῆς	καὶ διὰ σφενδόνης νόμους ἵππων
[13, 18]	νῦν σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν	διαβολῆς	ἕνεκα ταῦτα φάναι προήχθην, ἐπεὶ
[13, 0]	τόπους εἰρημένα διελθεῖν, ὁμοῦ καὶ	διαβολῆς	εὐλόγου αἰτίαν ἀπολυσόμενος, εἰ δή
[13, 18]	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς	μεταβολῆς	αἰτίαν κατὰ τὸν αὐτοῦ λόγον.
[13, 18]	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς	μεταβολῆς	αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ φέρεται κατὰ
[13, 18]	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς	μεταβολῆς	αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ καὶ ἥλιος
[13, 13]	εἰς τὴν τοῦ πυρὸς οὐσίαν	μεταβολῆς.	Σαφέστατα δ´ Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος
[13, 16]	ἂν καὶ ἄλλα τις ἐπὶ	σχολῆς	ἐπιλάβοιτ´ ἂν τοῦ λόγου, ὧν
[13, 15]	ὀλιγωρίᾳ τῆς περὶ τὸ κρεῖττον	σχολῆς,	ἣν αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται,
[13, 15]	μηδ´ αὖ τῆς τῶν σωμάτων	ὕλης	εἶεν, ὥρα ἢ ἀγενήτους λέγειν
[13, 15]	μὲν γὰρ τῆς τῶν σωμάτων	ὕλης	οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων εἴποι·
[13, 15]	οὔτ´ ἐκ τῆς τῶν σωμάτων	ὕλης	οὔτ´ ἐξ ἀπορροίας τῆς ἀγενήτου
[13, 13]	δὲ ματρὸς πνέομεν ἄμφω, τῆς	ὕλης,	παραδίδωσι καὶ ἕνα τὸν τούτων
[13, 15]	πῶς θεοὶ εἶεν, εἰ δὴ	φαύλης	οἷοί τε εἰσὶ μετέχειν μοίρας;
[13, 21]	Ὁ δὲ θυμῷ μέν, μετ´	ἐπιβουλῆς	δὲ κτείνας τὰ μὲν ἄλλα
[13, 21]	Γυνὴ δὲ ἄνδρα ἑαυτῆς ἐξ	ἐπιβουλῆς	τοῦ ἀποκτεῖναι τρώσασα, ἢ ἀνὴρ
[13, 3]	οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ	ἐπιβουλῆς	φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις,
[13, 18]	οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τῆς	ἐμῆς	βουλήσεως μείζονος ἔτι δεσμοῦ καὶ
[13, 13]	περίφρασιν ἀληθῆ. Τοσαῦτα καὶ ὁ	Κλήμης.	Ἀλλ´ ἐπειδὴ διὰ μακροτέρων ἡμῖν
[13, 13]	διὰ τούτων· ~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ	ΚΛΗΜΗΣ	ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ
[13, 15]	ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται, τῆς οἰκείας	ὁρμῆς	τε καὶ γνώμης πεφυκὼς κύριος.
[13, 13]	χρημάτων χάριν. Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´	{ἐπιθυμῇς{	ης} Πάμφιλε· ὁ γὰρ θεὸς
[13, 15]	τῆς οἰκείας ὁρμῆς τε καὶ	γνώμης	πεφυκὼς κύριος. Ταῦτα καὶ περὶ
[13, 14]	πληθύος τὴν αἰτίαν τῆς δεισιδαίμονος	πλάνης	ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε γοῦν σμικρὸν
[13, 13]	κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´ ἀθανάτων	ἀφανὴς	νόος ἀνθρώποισι γράφει. Πάλιν τοῦ
[13, 13]	φανερός, ὁποῖος δ´ ἐστὶ μορφὴν	ἀφανής.	Οὐδὲ μὴν ὁ παμφαὴς δοκῶν
[13, 13]	ἡ Σίβυλλα. Εὖ γοῦν καὶ	Ξενοφάνης	ὁ Κολοφώνιος διδάσκων ὅτι εἷς
[13, 12]	τελευτήν, ὡς λόγος ἀρχαίων, ὡς	ὑδογενὴς	διέταξεν, ἐκ θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν
[13, 13]	αὐτοῦ, διὰ τούτων· Εἰ μὴ	μουνογενής	τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων·
[13, 12]	θνητῶν μερόπων κραίνοντα, εἰ μὴ	μουνογενής	τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων·
[13, 13]	παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε Σωκρατικὸς	Ἀντισθένης	παραφράζων τὴν προφητικὴν ἐκείνην γραφήν·
[13, 13]	τε εὐεργέτιδος καὶ τῆς τἀναντία	δυναμένης	ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ κἀν τῷ
[13, 3]	τε καὶ ὑποστροφὴν διὰ τῆς	κατηγγελμένης	ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας τε καὶ
[13, 16]	ὡς ἂν μέρος μέν τι	ἐπαγομένης	τῆς ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ
[13, 17]	ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν	γιγνομένης	ἀφανισθῆναι αὐτήν, ὡς τὴν τοῦ
[13, 16]	τῆς αὖ περὶ τὰ σώματα	γιγνομένης	μεριστῆς, τρίτον δ´ ἐξ ἀμφοῖν
[13, 21]	ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν στάσεσι μάχης	γενομένης	ἤ τινι τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος
[13, 17]	ἡμῶν ἤ τινος ἔξωθεν φυσικῆς	προσγενομένης	αὐτῷ κουφότητος ἄνω φέρηται, ὡς
[13, 13]	τῶν πάντων ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς	ἐσομένης	ποτὲ εἰς τὴν τοῦ πυρὸς
[13, 18]	δὲ φέρεται κατὰ τὴν τῆς	εἱμαρμένης	τάξιν καὶ νόμον. Μικρότερα μὲν
[13, 14]	τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται	διεψευσμένης	διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ γοῦν
[13, 18]	καὶ θεῖα μαθήματα πρὸ τῆς	τετυφωμένης	φιλοσοφίας τετιμήκαμεν. Τί με δεῖ
[13, 13]	τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ τῆς	σκηνῆς	ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς
[13, 13]	Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ τῆς αὐτῆς	σκηνῆς	τραγῳδῶν· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν
[13, 13]	πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι	σελήνης	ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν πρόνοιαν ἐκ
[13, 18]	αὐτὸν δὴ τὸν ἡλίου καὶ	σελήνης	καὶ ἄστρων ὅλου τε οὐρανοῦ
[13, 12]	σὺ δ´ ἄκουε, φαεσφόρου ἔκγονε	Μήνης	Μουσαῖ´. Ἐξενέπω γὰρ ἀληθέα· μηδέ
[13, 21]	οἰκέτου ἢ τὸν ὀφθαλμὸν τῆς	θεραπαίνης	αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ αὐτόν, ἐλευθέρους
[13, 13]	δόξαν βλέπει, ὡς δὴ παρ´	ἐκείνης	τευξόμενός τινος καλοῦ. Οὔκουν ἔτι
[13, 13]	περιστροφή, ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ	νυκτερινῆς	τινος ἡμέρας εἰς ἀληθινὴν τοῦ
[13, 19]	ἐκ χειρὸς βολῆς καὶ διὰ	σφενδόνης	νόμους ἵππων τε πέρι ἀγῶνος,
[13, 13]	καὶ σφάττοντα χρημάτων χάριν. Μηδὲ	βελόνης	ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{ ης} Πάμφιλε· ὁ
[13, 13]	κύριον‘ ὧδέ πως γράφει· Μηδὲ	βελόνης,	ὦ φίλτατε, ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας ποτέ.
[13, 14]	λόγια καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου τῆς	μόνης	ἀληθοῦς καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας. Θέα
[13, 13]	καὶ τῆς τῶν ἡμετέρων ψυχῶν	ἐπιδιαμονῆς.	Πάλιν τε αὖ ὁ Πλάτων
[13, 13]	γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται	εὐνῆς	καὶ φιλότητος; πάλιν τὸ δυνατὸν
[13, 12]	ἡμᾶς περὶ εὐσεβείας τέτακται καὶ	δικαιοσύνης	καὶ ἐγκρατείας καὶ τῶν λοιπῶν
[13, 13]	τὴν γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν	δικαιοσύνης	καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ
[13, 9]	λόγοι δὲ ἐκεῖνοι οἱ περὶ	δικαιοσύνης	καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς ποῦ
[13, 13]	καὶ τῆς ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς	εὐγνωμοσύνης)	ὥρα ἐπιθεωρῆσαι τίνα ταῦτ´ εἶναί
[13, 12]	Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν	φωνῆς	θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων
[13, 13]	Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν	φωνῆς	θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων
[13, 1]	ὁμοίων τὴν φύσιν. Διαβάλλει δ´	ἑξῆς	ἄντικρυς τοὺς θεολόγους, οὓς ἐκγόνους
[13, 18]	δὲ τούτους καὶ ὑπὸ τούτοις	ἑξῆς	δαίμονας, ἀέριον δὲ γένος ἔχον
[13, 14]	ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ καὶ τὰ	ἑξῆς·	δι´ ὧν τε ἐπιλέγει· Πάλιν
[13, 19]	καὶ δύο πρὸς δύο. Καὶ	ἑξῆς	εἰπών· Ταὐτὸν δὴ καὶ τοὺς
[13, 13]	δημιουργὸν νοῦν εἴρηκε, τὰ δ´	ἑξῆς	ἐπὶ τοῦ κόσμου τάσσεται, ἐν
[13, 20]	εἰπεῖν οὐκ ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει	ἑξῆς·	Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν,
[13, 19]	αὑτοῦ μήτε παῖδα γονέα. Καὶ	ἑξῆς	ἐπιλέγει· Εἰκὸς μὲν τοίνυν, ἦν
[13, 21]	αὑτοῦ θυμόν. Καὶ τούτῳ προστίθησιν	ἑξῆς	ἕτερον τοιόνδε νόμον· Ὁ δὲ
[13, 12]	ἀγαθῶν τῶν κατὰ ἀλήθειαν. Τούτοις	ἑξῆς	μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐχομένως δ´
[13, 19]	ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι. Καὶ ἐπιλέγει	ἑξῆς·	Ὁ δὲ γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ
[13, 21]	θυμοῦ πλείω τιμωρηθεὶς χρόνον. Εἶθ´	ἑξῆς	περὶ τοῦ δεύτερον φονεύσαντος τοιάδε
[13, 13]	Ε> ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ. Τὰ δ´	ἑξῆς	προσαποδοτέον καὶ τὴν ἐκ τῆς
[13, 14]	ἐτιμωρήσατο αὐτόν καὶ τὰ τούτοις	ἑξῆς.	Πῶς δὲ οἱ νῦν ψευδεῖς
[13, 19]	μέχρι γάμων. Εἶτα πάλιν τούτοις	ἑξῆς	συνάψας τοὺς περὶ πελταστικῆς καὶ
[13, 19]	οὐκ ἂν πρέπον. Καὶ πάλιν	ἑξῆς	ὑποβάς φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ
[13, 21]	φυγὼν μηκέτι κατέλθῃ. Καὶ πάλιν	ἑξῆς	φησιν· Ἐὰν δέ, ὃ γίνεται
[13, 21]	ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου καὶ	συλλέξῃς	στάχυς ἐν ταῖς χερσί σου,
[13, 16]	τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς	ἐφεξῆς	τὸν βίον τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι
[13, 6]	εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς τῶν πολλῶν	δόξης	δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν περὶ τῶν
[13, 14]	ἀθανάτους οὐσίας περὶ τῆς πανδήμου	δόξης	ἐνομοθέτει, λέγων· Περὶ δὲ τῶν
[13, 16]	τῆς τοῦ Πλάτωνος περὶ τῶνδε	δόξης	ταύτη πη πέφανται· τὸ δ´
[13, 13]	ὁ Ἐφέσιος ταύτης ἐστὶ τῆς	δόξης,	τὸν μέν τινα κόσμον ἀΐδιον
[13, 21]	ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ τὰ τῆς	λοιπῆς	ὑποσχέσεως εἰς πέρας ἀγαγεῖν καὶ
[13, 15]	καὶ τῆς ἐπὶ τὸ χεῖρον	τροπῆς	δεκτικόν· ὧν τοὺς μὲν ἀγαθούς,
[13, 15]	δὲ τῆς τούτων ἀποπτώσεως καὶ	παρατροπῆς	τὸ δαιμόνων γένος καὶ πᾶν
[13, 3]	κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε	ἀποτροπῆς	ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον γενέσθαι
[13, 3]	κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε	ἀποτροπῆς	ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται;
[13, 13]	γνόφος καὶ θηρσὶν αὐτὸς γίνεται	παρεμφερής,	ἀνέμῳ νεφέλῃ τε καὶ ἀστραπῇ,
[13, 13]	ὡς κόρην Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´	ὁλοσχερὴς	ἀνήρ· εἶτα ὑπελθὼν καὶ δὴ
[13, 13]	τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει κύριος·	πλήρης	εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ ἀρνῶν
[13, 13]	γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης καὶ	σφαίρης	{κίνημ{ α} ἀμφὶ χθόνα ὡς
[13, 12]	γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης καὶ	σφαίρης	κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα ὡς περιτέλλει
[13, 10]	καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος	ἀρούρης.	μὴ αὐτὸν οἴει φροντίσαι θανάτου
[13, 14]	τῶν συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων,	πάσης	λέγεται διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν.
[13, 19]	σώμασι διαπονήματα τοξικῆς τε καὶ	πάσης	ῥίψεως καὶ πελταστικῆς καὶ ἁπάσης
[13, 13]	Ἀλλ´ οἱ μὲν διήκειν διὰ	πάσης	τῆς οὐσίας τὸν θεόν φασιν,
[13, 15]	δὴ σκότους παντὸς καὶ πικρίας	πάσης	χαλεπώτερον τὸ τῶν μοχθηρῶν δαιμόνων
[13, 18]	δεκάτῳ τῶν Νόμων καθόλου περὶ	πάσης	ψυχῆς ἀποφαίνεται λέγων ὧδε· Μεταβάλλει
[13, 13]	τοὺς θανόντας, ὦ Νικήρατε, τρυφῆς	ἁπάσης	μεταλαβόντας ἐν βίῳ πεφευγέναι τὸ
[13, 19]	πάσης ῥίψεως καὶ πελταστικῆς καὶ	ἁπάσης	ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων τακτικῶν καὶ
[13, 19]	ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων τακτικῶν καὶ	ἁπάσης	πορείας στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ
[13, 13]	ὅτι μὲν ἀΐδιον τὸν ἐξ	ἁπάσης	τῆς οὐσίας {α} ἰδίως ποιὸν
[13, 21]	τῶν χειρῶν σου. Ἐὰν δὲ	ἐλαιολογήσῃς,	οὐκ ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι τὰ ὀπίσω
[13, 21]	τῇ χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν δὲ	τρυγήσῃς	τὸν ἀμπελῶνά σου, οὐκ ἐπανατρυγήσεις
[13, 21]	πλησίον σου. Καὶ αὖθις· Ἐὰν	ἀμήσῃς	ἀμητόν σου ἐν τῷ ἀγρῷ
[13, 9]	πότερον δὲ ἐὰν εἰς Θετταλίαν	ἀποδημήσῃς,	ἐπιμελήσονται· ἐὰν δὲ εἰς Ἅιδου
[13, 9]	ἐπιμελήσονται· ἐὰν δὲ εἰς Ἅιδου	ἀποδημήσῃς,	οὐχὶ ἐπιμελήσονται, εἴπερ γέ τι
[13, 13]	γράφει· Μηδὲ βελόνης, ὦ φίλτατε,	ἐπιθυμήσῃς	ἀλλοτρίας ποτέ. Ὁ γὰρ θεὸς
[13, 18]	τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς	προσκυνήσῃς	αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα διασαφῶν
[13, 18]	τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς	προσκυνήσῃς	αὐτοῖς. Εὐθυβόλως πάνυ καὶ καλῶς
[13, 13]	γάρ μοι τὰς ἀλληγορίας αὐτῶν	ἐννοήσῃς	τὰ νῦν ὡς ἡ〉 γνωστικὴ
[13, 9]	ἐρεῖ ἴσως, ἂν μή τινα	λυπήσῃς·	εἰ δὲ μή, ἀκούσῃ, ὦ
[13, 13]	τῶν ἐνεργημάτων αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν ἐπ´	ἴσης	πάντα. Πολὺ δὲ πλέον οἱ
[13, 21]	Ἀλλὰ γὰρ τούτων ὧδε διεξωδευμένων	ἀποδοθείσης	τε αἰτίας δι´ ἣν οὐ
[13, 13]	ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς· πρῶτον θάλασσα,	θαλάσσης	δὲ τὸ μὲν ἥμισυ γῆ,
[13, 13]	καὶ γαῖα καὶ πελώριος βυθὸς	θαλάσσης	καὶ ὀρέων ὕψος {ἐπὶ} μέγα,
[13, 13]	αὐτοὺς λέληθεν ἢ οἱ τῆς	θαλάσσης	λεγόμενοι χόες. Καὶ ταῦτα οὔθ´
[13, 12]	σὺ δὲ τοῖσι νόοισι πελάζευ,	γλώσσης	εὖ μάλ´ ἐπικρατέων, στέρνοισι δὲ
[13, 9]	ζῆν, ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ	παιδεύσῃς;	τί δέ; εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς
[13, 15]	ἐξ ἴσου; πῶς δ´ ἀγαθῆς	οὔσης	πηγῆς οὐχ ὅμοια καὶ τὰ
[13, 19]	βιάσηται, οὕτω τιθέναι ὡς οὐκ	οὔσης	τροφῆς τῷ τοιούτῳ. Καὶ τὰ
[13, 21]	τῆς πόλεως ὀρθῶς γίγνοιτ´ ἄν,	ἀποδιδούσης	τῷ δεσπότῃ τὴν τιμήν· μὴ
[13, 15]	ἐξ ἀγαθῶν καὶ δι´ ἀγαθῶν	ἰούσης;	πῶς δ´ ἂν γένοιτο πικρὸν
[13, 13]	ὡς τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν	ἀκούσῃς,	μὴ φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς αὐτὸς
[13, 16]	καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ	ἐχούσης	αἰτίας καὶ μέρος τῆς περὶ
[13, 19]	λόγου τε καὶ ἡλικίας τινὸς	ἐχούσης	εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς καὶ γυμνὰς
[13, 16]	καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ	ἐχούσης	οὐσίας, καὶ τῆς αὖ περὶ
[13, 15]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἐχούσης	οὐσίας ὑποστῆναί φασι, μὴ οὖσαν
[13, 3]	οὖν τῶν δημιουργημάτων ὁ θαυμάσιος	Μωσῆς	ἐπιλέγει· Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς
[13, 18]	Ταῦτα ὁ Πλάτων. Εἰκότως δῆτα	Μωσῆς	καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια σέβειν
[13, 13]	μὲν τὸ σῶμα διαπλάττεσθαι λέγει	Μωσῆς,	ὃ γήϊνόν φησιν ὁ Πλάτων
[13, 12]	κόσμου θεοῦ λόγους εἴρηκεν ὁ	Μωσῆς.	Συνεχῶς γάρ φησιν ἐφ´ ἑκάστου·
[13, 14]	Ἀθηναίων δῆμον καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ	Μωσῆς	τά τε Ἑβραίων λόγια καθαρᾶς
[13, 13]	ἁμέρας σέλας. Ὁ μόνος ἡμέρας	ἐνεστώσης	νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος, φησί, θεὸς
[13, 15]	σωμάτων ὕλης οὔτ´ ἐξ ἀπορροίας	τῆς	ἀγενήτου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ
[13, 13]	τοῦ θεοῦ, λέγειν ἀναγκάζεται περὶ	τῆς	Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[13, 12]	Καί τινες εἰρήκασι τῶν ἐκ	τῆς	αἱρέσεως ὄντες τῆς ἐκ τοῦ
[13, 15]	ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ	τῆς	ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν ἀγενήτους εἶναι
[13, 12]	τοῦ Φαληρέως δι´ ἑτέρων, πρὸ	τῆς	Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά
[13, 11]	τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς στρατιώτας	τῆς	ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ ἂν ἁμάρτοις
[13, 9]	ἐκεῖνοι οἱ περὶ δικαιοσύνης καὶ	τῆς	ἄλλης ἀρετῆς ποῦ ἡμῖν ἔσονται;
[13, 13]	ἄνδρα τῆς τε συνέσεως καὶ	τῆς	ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς εὐγνωμοσύνης) ὥρα
[13, 16]	ἐκ τῶνδε καὶ τοιῷδε τρόπῳ·	τῆς	ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ
[13, 16]	ἂν μέρος μέν τι ἐπαγομένης	τῆς	ἀμερίστου καὶ ἀεὶ κατὰ τὰ
[13, 13]	ἆθλα λέγεσθαι δώδεκα, μεθ´ ἃ	τῆς	ἀπαλλαγῆς παντὸς τοῦ κόσμου τοῦδε
[13, 18]	ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´ ἐσπούδασαν διὰ	τῆς	ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν εὐθὺς
[13, 14]	ἡ ἄλογος ἐθέλει πίστις, δέει	τῆς	ἀπὸ τῶν νόμων τιμωρίας προβεβλημένη;
[13, 21]	ἀθῷος ἔσται ὁ πατάξας· πλὴν	τῆς	ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ τὰ
[13, 7]	ἢ ἀφίστασαι καὶ οὐ κοινωνεῖς	τῆς	ἀρχῆς; ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ
[13, 13]	καὶ ἱκέτευε τὸν Δία περὶ	τῆς	Ἀττικῆς. ἔχει δὲ ὧδε ὁ
[13, 16]	τὰ αὐτὰ ἐχούσης οὐσίας, καὶ	τῆς	αὖ περὶ τὰ σώματα γιγνομένης
[13, 12]	Ὁποῖα δὲ καὶ Κλήμεντι περὶ	τῆς	αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης ἂν
[13, 11]	καὶ παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ δὲ	τῆς	αὐτῆς ἡμῖν ὑποθέσεως προλαβόντες ἐφήψαντο
[13, 13]	εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ	τῆς	αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ τὸν
[13, 3]	τε εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα	τῆς	αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω,
[13, 3]	οὐκ ἀνάγκη, εἴπερ τι ἐξίσταιτο	τῆς	αὑτοῦ ἰδέας, ἢ αὐτὸ ὑφ´
[13, 14]	δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ καὶ εἰκότως	τῆς	ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν αἰτίαν τῆς
[13, 13]	παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες φιλόσοφοι, ἐκ	τῆς	βαρβάρου ὁρμώμενοι φιλοσοφίας, τῷ ἀοράτῳ
[13, 13]	ἑξῆς προσαποδοτέον καὶ τὴν ἐκ	τῆς	βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν κλοπὴν σαφέστερον
[13, 13]	τὴν διὰ πυρὸς τιμωρίαν ἀπὸ	τῆς	βαρβάρου φιλοσοφίας ἥ τε ποιητικὴ
[13, 13]	τὸν κόσμον. Τόν τε ὑπὸ	τῆς	βαρβάρου φιλοσοφίας θρυλούμενον διάβολον, τὸν
[13, 13]	Πλάτωνος λαβών, ὁ δὲ ἀπὸ	τῆς	βαρβάρου φιλοσοφίας, τοὺς ἀγαθοὺς πάντας
[13, 13]	τὸν χωρισμὸν τοῦ ὕδατος ἀπὸ	τῆς	γῆς καὶ τὴν ἀποκάλυψιν τὴν
[13, 13]	Πλάτων καὶ πυρὸς ποταμοὺς καὶ	τῆς	γῆς τὸ βάθος, τὴν πρὸς
[13, 13]	καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ πρὸς	τῆς	γραφῆς. Τί δ´, οὐχὶ καὶ
[13, 14]	τῆς ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν αἰτίαν	τῆς	δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε
[13, 13]	εἰς ὑγρόν, τὸ ὡς σπέρμα	τῆς	διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ θάλασσαν· ἐκ
[13, 12]	Δία καὶ Ζῆνα· τὸ γὰρ	τῆς	διανοίας αὐτῶν ἐπὶ θεὸν ἀναπέμπεται,
[13, 18]	προφητῶν τὸ ἐλλιπὲς ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ	τῆς	διανοίας. Καίτοι παρῆν τῷ καταμέμφεσθαι
[13, 20]	καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω	τῆς	διανοίας, μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν τὸν
[13, 13]	εἶναι κατὰ τὸν παρόντα τρόπον	τῆς	διεξόδου δηλῶσαι τὰ δοκοῦντα. Ἄλλως
[13, 16]	τοῦ οὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ	τῆς	δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ
[13, 13]	Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος ταύτης ἐστὶ	τῆς	δόξης, τὸν μέν τινα κόσμον
[13, 18]	ἔνοχος ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα	τῆς	Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ ὡς ἀληθῶς
[13, 18]	μεταβαλόντα δὲ φέρεται κατὰ τὴν	τῆς	εἱμαρμένης τάξιν καὶ νόμον. Μικρότερα
[13, 12]	τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως ὄντες	τῆς	ἐκ τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος αὐτὴν
[13, 1]	διήλεγχεν· ~αʹ ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ	ΤΗΣ	ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ ΑΤΟΠΙΑΝ·
[13, 21]	καὶ τάς γε ἄλλας αἱρέσεις	τῆς	Ἑλληνικῆς ἐπιθεωρῆσαι φιλοσοφίας.
[13, 18]	γε οὐδὲ τεύξεσθε θανάτου μοίρας,	τῆς	ἐμῆς βουλήσεως μείζονος ἔτι δεσμοῦ
[13, 19]	ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´ ἀνάγκης, οἶμαι,	τῆς	ἐμφύτου ἄξονται πρὸς τὴν ἀλλήλων
[13, 15]	δαιμόνων γένος καὶ πᾶν τὸ	τῆς	ἐναντίας καὶ μοχθηρᾶς ἐνεργείας εἶδος
[13, 15]	φαυλότητος ὂν καὶ μοχθηρίας καὶ	τῆς	ἐπὶ τὸ χεῖρον τροπῆς δεκτικόν·
[13, 18]	ἔχον ἕδραν τρίτην καὶ μέσην,	τῆς	ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν μάλα
[13, 20]	σώματος, ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον	τῆς	ἐρωτικῆς μανίας φέρονται. Εἰς γὰρ
[13, 18]	εὐχαῖς τιμᾶν μάλα χρεὼν χάριν	τῆς	εὐφήμου διαπορείας. Διὰ τούτων θεοὺς
[13, 13]	πρὸ τούτου δὲ Ὅμηρος ἐπὶ	τῆς	Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν κατὰ Μωσέα
[13, 13]	μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν ἢ οἱ	τῆς	θαλάσσης λεγόμενοι χόες. Καὶ ταῦτα
[13, 3]	πικρὰς θεραπείας. Διὸ καὶ ἐπὶ	τῆς	θείας γραφῆς, ἔνθα εἴρηται κακὰ
[13, 5]	γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων περὶ	τῆς	θεολογίας τῆς τῶν Ἀθηναίων εἶτα
[13, 14]	ἁψίδων εἰς τὸν κατωτάτω βυθὸν	τῆς	θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ τῶν
[13, 21]	τοῦ οἰκέτου ἢ τὸν ὀφθαλμὸν	τῆς	θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ αὐτόν,
[13, 10]	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ	τῆς	Θέτιδος υἱός, ὃς τοσοῦτον τοῦ
[13, 6]	ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ	ΤΗΣ	ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
[13, 13]	διακείμεθα, τὴν δὲ νενομισμένην βάρβαρον	τῆς	κατ´ αὐτὸν προτιμῶμεν φιλοσοφίας. ~ιδʹ
[13, 17]	ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ	τῆς	κατὰ Πλάτωνα ψυχῆς, ἥν φησιν
[13, 12]	Τοῦτο δὴ σημαίνων, ὡς ἀπὸ	τῆς	κατὰ ψυχὴν λήθης καὶ κακίας
[13, 3]	φιλίαν τε καὶ ὑποστροφὴν διὰ	τῆς	κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας τε
[13, 19]	καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια βιάζεσθαι	τῆς	κοινωνίας· ἐὰν δὲ ἐξ αὐτῶν
[13, 13]	ὁ κωμικὸς τοιαῦτά τινα περὶ	τῆς	κρίσεως διαλέγεται· Οἴει σὺ τοὺς
[13, 21]	φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ τὰ	τῆς	λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς πέρας ἀγαγεῖν
[13, 14]	καταισχύνοντα καὶ μετὰ τὸ μέγα	τῆς	μεγαλοφωνίας ὕψος, δι´ ἧς τὸν
[13, 16]	ἴοι κατὰ τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας	τῆς	μελέτης. Δῆλον δή, ἔφη· πῶς
[13, 16]	δ´ ἂν οὖν εἴη τὰ	τῆς	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως,
[13, 18]	ἂν ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν	τῆς	μεταβολῆς αἰτίαν κατὰ τὸν αὐτοῦ
[13, 18]	ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν	τῆς	μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ φέρεται
[13, 18]	ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν	τῆς	μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ καὶ
[13, 13]	μὲν ἐν φόβῳ καὶ διὰ	τῆς	μητρὸς αὐτῶν ἔτι κατὰ γαστρὸς
[13, 14]	Ἑβραίων λόγια καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου	τῆς	μόνης ἀληθοῦς καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας.
[13, 3]	ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ	τῆς	Νιόβης πάθη ἢ τὰ Πελοπιδῶν
[13, 3]	γινώσκειν θεὸν μήτε τὴν οἰκείαν	τῆς	νοερᾶς φύσεως οὐσίαν μήτ´ αὖ
[13, 12]	προειρημένῳ. Τὸ δὲ διασαφούμενον διὰ	τῆς	νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν θεὸν ἐν
[13, 12]	ἔργων κατασκευάς, καθὼς καὶ διὰ	τῆς	νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην τὴν γένεσιν
[13, 10]	ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης	τῆς	νυκτὸς βεβίωκεν ἐν τῷ ἑαυτοῦ
[13, 13]	καὶ τὴν ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ	τῆς	ξηρᾶς ἐπὶ τῆς Τηθύος καὶ
[13, 3]	ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ μὲν δὴ	τῆς	οἰκείας ἐκστάντα φύσεως οὐδέ γε
[13, 15]	φύσιν οὐδαμῶς τε οἵας τε	τῆς	οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς
[13, 15]	τῆσδε ἦν, οὐδ´ ἂν ἐτράπη	τῆς	οἰκείας λήξεως· εἰ δ´ ἠλλοίωται,
[13, 15]	ἣν αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται,	τῆς	οἰκείας ὁρμῆς τε καὶ γνώμης
[13, 12]	καὶ κράτησις τῆς χώρας καὶ	τῆς	ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον
[13, 19]	ἕκτῳ τῶν Νόμων λέγων οὕτως·	Τῆς	οὖν τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα χρὴ
[13, 13]	μὲν ἀΐδιον τὸν ἐξ ἁπάσης	τῆς	οὐσίας {α} ἰδίως ποιὸν κόσμον
[13, 16]	τὸ παθητικὸν μέρος τῷ λόγῳ	τῆς	οὐσίας αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ
[13, 13]	οἱ μὲν διήκειν διὰ πάσης	τῆς	οὐσίας τὸν θεόν φασιν, ἡμεῖς
[13, 14]	νοερὰς καὶ ἀθανάτους οὐσίας περὶ	τῆς	πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει, λέγων· Περὶ
[13, 13]	ἑτέρου γέγονας. Ἡσίοδός τε ἐπὶ	τῆς	Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον δὲ κέλευσε
[13, 12]	ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ ΕΚ	ΤΗΣ	ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ
[13, 16]	αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας καὶ μέρος	τῆς	περὶ τὰ σώματα μεριστῆς φύσεως.
[13, 15]	ὅτε καὶ δέξοιτ´ ἂν ὀλιγωρίᾳ	τῆς	περὶ τὸ κρεῖττον σχολῆς, ἣν
[13, 21]	τὰ κατὰ τῶνδε, οὐκ ἄξια	τῆς	Πλάτωνος μεγαλονοίας. Ὡς δὲ σεμνὰ
[13, 19]	δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ	τῆς	πόλεως, καὶ τούτων μαθητὰς τοὺς
[13, 19]	παῖδα κατὰ τὸ δυνατόν, ὡς	τῆς	πόλεως μᾶλλον ἢ τῶν γεννητόρων
[13, 21]	ὁ μηνύσας μὲν ἐλεύθερος ὑπὸ	τῆς	πόλεως ὀρθῶς γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης
[13, 13]	βουλευτήριον ἤ τι κοινὸν ἄλλο	τῆς	πόλεως συνέδριον, νόμους δὲ καὶ
[13, 13]	Πλάτων γοῦν ἐν τῷ τελευταίῳ	τῆς	Πολιτείας αὐταῖς φησι ταῖς λέξεσιν·
[13, 2]	παραιτεῖται διδάσκει ἐν τῷ δευτέρῳ	τῆς	Πολιτείας, ἔνθα τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι
[13, 13]	δὲ αὐτὸς ἐν τῷ δεκάτῳ	τῆς	Πολιτείας Ἠρὸς τοῦ Ἀρμενίου, τὸ
[13, 13]	κυριακὴν ἡμέραν ἐν τῷ δεκάτῳ	τῆς	Πολιτείας ὁ Πλάτων διὰ τούτων
[13, 13]	σωτήριον οἰκονομίαν ἐν τῷ δευτέρῳ	τῆς	Πολιτείας οὕτω φησίν· Οὕτω δὲ
[13, 3]	~γʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ	ΤΗΣ	ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν
[13, 13]	Πλάτων ἐν μὲν τῷ ἑβδόμῳ	τῆς	Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν
[13, 15]	θεοὺς εἶναι μηδὲ κυρίως τῆσδε	τῆς	προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ τὴν
[13, 18]	εἰπὼν εἶναι τοὺς δηλωθέντας περὶ	τῆς	πρώτης αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν ἐν
[13, 13]	λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ τῆς σοφίας	τῆς	πρωτοκτίστου τῷ θεῷ. Ναί, φασίν·
[13, 15]	δευτέροις ἡ βλάστη πόθεν ἐξέφυ	τῆς	ῥίζης ἄνωθεν ἐξ ἀγαθῶν καὶ
[13, 13]	καὶ τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ	τῆς	σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν,
[13, 13]	μὴ συνῆκαν λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ	τῆς	σοφίας τῆς πρωτοκτίστου τῷ θεῷ.
[13, 12]	ἂν τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ	τῆς	σοφίας· τὸ γὰρ πᾶν φῶς
[13, 13]	ἅμα μὴ ἀμούσῳ καὶ τῇ	τῆς	σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν πάντων
[13, 10]	ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ	ΤΗΣ	ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως ἂν οὖν
[13, 18]	ὅλων αἰτίου πεποιημένα μετέχειν τε	τῆς	σωματικῆς καὶ φθαρτῆς οὐσίας συνέστη,
[13, 13]	τιθῶμεν, τῆς τε εὐεργέτιδος καὶ	τῆς	τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ
[13, 13]	μέν που ἔλαττον μηδὲν τιθῶμεν,	τῆς	τε εὐεργέτιδος καὶ τῆς τἀναντία
[13, 13]	οἷς καὶ ἀγάμεθα τὸν ἄνδρα	τῆς	τε συνέσεως καὶ τῆς ἄλλης
[13, 16]	ἐν μέσῳ συνεκεράσατο οὐσίας εἶδος,	τῆς	τε ταὐτοῦ φύσεως αὖ πέρι
[13, 18]	τε καὶ θεῖα μαθήματα πρὸ	τῆς	τετυφωμένης φιλοσοφίας τετιμήκαμεν. Τί με
[13, 13]	τὴν ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς ἐπὶ	τῆς	Τηθύος καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ λέγει·
[13, 16]	πάλιν αἱρεῖσθαι, καὶ ποῦ τὸ	τῆς	τίσεώς τε καὶ δίκης δεσμωτήριον;
[13, 16]	ἀδίκως καὶ ἀθέως εἰς τὸ	τῆς	τίσεώς τε καὶ δίκης δεσμωτήριον,
[13, 13]	ἔργον εἶναι διαγράφοντος. Ἐπί τε	τῆς	τοῦ ἀνθρώπου ἐκ χοὸς διαπλάσεως
[13, 16]	πη πέφανται· τὸ δ´ ἕτερον	τῆς	τοῦ δόγματος διασκευῆς, δι´ οὗ
[13, 16]	ταὐτοῦ φύσεως αὖ πέρι καὶ	τῆς	τοῦ ἑτέρου, καὶ κατὰ ταῦτα
[13, 13]	τῶν προφητικῶν δήλωσις μυστηρίων πρὸ	τῆς	τοῦ κυρίου παρουσίας. Τάς τε
[13, 16]	Καὶ τὸ μὲν πρῶτον ὀλίσθημα	τῆς	τοῦ Πλάτωνος περὶ τῶνδε δόξης
[13, 15]	πᾶσαν ψυχήν, ἔπειτα ἐξ ἀπορροίας	τῆς	τοῦ πρώτου αἰτίου συστῆναι λέγων.
[13, 15]	καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ	τῆς	τούτων ἀποπτώσεως καὶ παρατροπῆς τὸ
[13, 5]	ὁ Πλάτων περὶ τῆς θεολογίας	τῆς	τῶν Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ
[13, 17]	τε ἐν τῷ κόσμῳ ἐκ	τῆς	τῶν ἐναντίων φύσεως ὑπὸ θεοῦ
[13, 13]	κόσμου τε καὶ ἀνθρώπου καὶ	τῆς	τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν
[13, 15]	μετέχειν μοίρας; ἀλλ´ εἰ μήτε	τῆς	τῶν κρειττόνων ἀπορροίας μηδ´ αὖ
[13, 15]	οἱ δαίμονες. Εἰ δ´ ἐκ	τῆς	τῶν κρειττόνων ἀπορροίας οὗτοι, καὶ
[13, 15]	πῶς ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´ ἂν	τῆς	τῶν κρειττόνων φύσεως; εἰ δὲ
[13, 14]	πιστούμενά γε τὴν ἐπαγγελίαν διὰ	τῆς	τῶν μελλόντων προρρήσεως διά τε
[13, 17]	ἀεὶ εἶναι, μὴ τρίτου τινὸς	τῆς	τῶν ὄντων οὐσίας ἀεὶ ἐνόντος
[13, 14]	ὄναρ ὥσπερ, ἀλλ´ οὐχ ὕπαρ,	τῆς	τῶν ὄντων φύσεως ἐπὶ φαντασίαν
[13, 16]	Τελαμωνίου, φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην	τῆς	τῶν ὅπλων κρίσεως. Τὴν δὲ
[13, 13]	τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς οὗτος	τῆς	τῶν πάντων ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς
[13, 6]	ταύτη οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος	τῆς	τῶν πολλῶν δόξης δεῖν ἡμᾶς
[13, 15]	τῶν κρειττόνων ἀπορροίας μηδ´ αὖ	τῆς	τῶν σωμάτων ὕλης εἶεν, ὥρα
[13, 15]	τοὺς δαίμονας. Ἐκ μὲν γὰρ	τῆς	τῶν σωμάτων ὕλης οὐδεὶς ἂν
[13, 15]	τῶν λογικῶν φύσιν οὔτ´ ἐκ	τῆς	τῶν σωμάτων ὕλης οὔτ´ ἐξ
[13, 13]	μιᾶς δὲ ματρὸς πνέομεν ἄμφω,	τῆς	ὕλης, παραδίδωσι καὶ ἕνα τὸν
[13, 20]	ἔτι ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη	τῆς	ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον
[13, 14]	μάθημα. Αὐτίκα γοῦν βραχύ τι	τῆς	φιλαυτίας εἰ ἐθελήσαις ὑφεῖναι καὶ
[13, 13]	οἱ μὲν Στωϊκοὶ τὸ τέλος	τῆς	φιλοσοφίας τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει
[13, 8]	ἀλλὰ ᾑροῦ, ὡς ἔφησθα, πρὸ	τῆς	φυγῆς θάνατον· νῦν δὲ οὔτε
[13, 14]	τὸ κρᾶμα τοῦ ψεύδους τῷ	τῆς	φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ
[13, 15]	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἀχώριστον	τῆς	φύσεως ἐπαγομένους, ἀλλὰ καὶ τὸ
[13, 19]	κόρη καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ	τῆς	χορείας παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη δεῖν
[13, 18]	ἠθῶν μεταβαλόντα ἐλάττω κατὰ τὸ	τῆς	χώρας ἐπίπεδον μεταπορεύεται, πλείω δὲ
[13, 12]	ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ κράτησις	τῆς	χώρας καὶ τῆς ὅλης νομοθεσίας
[13, 17]	ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη	τῆς	ψυχῆς εἶναι λέγεται, οἱ μὲν
[13, 13]	τὴν διὰ τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον	τῆς	ψυχῆς ἐπὶ τοῦ πρωτοπλάστου εἴσοδον
[13, 13]	θάνατον τὴν εἰς σῶμα ὁδὸν	τῆς	ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ.
[13, 17]	ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ Η	ΤΗΣ	ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ
[13, 16]	τι θεῖον καὶ λογικὸν εἶναι	τῆς	ψυχῆς, τὸ δέ τι μέρος
[13, 3]	παρ´ οὗ καὶ λογικὸς τὴν	τῆς	ψυχῆς φύσιν ἀπείργαστο, εἰκότως, οἷα
[13, 14]	συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ μὴ ἀνευρεῖν	ἀπάτης	καθαρὸν ἐν αὐτοῖς μάθημα. Αὐτίκα
[13, 13]	ὑπάρχει, ὥς φησιν ἡ Σίβυλλα.	Ξενοκράτης	τε ὁ Καλχηδόνιος τὸν μὲν
[13, 10]	ὑμῶν οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ	Σωκράτης	διδάσκει, πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ
[13, 13]	Καὶ τὸ σύνολον Πυθαγόρας καὶ	Σωκράτης	καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς
[13, 12]	κατηκολουθηκέναι τούτῳ Πυθαγόρας τε καὶ	Σωκράτης	καὶ Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς
[13, 13]	Φησὶ γὰρ ἐν τῷ Φαίδρῳ	Σωκράτης	ὡς Οὐχ εἵμαρται κακὸν κακῷ
[13, 19]	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ· ὁ	νομοθέτης	αὐτοῖς ὥσπερ τοὺς ἄνδρας οὕτω
[13, 18]	Ὧν τὴν ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος	νομοθέτης	εἰς ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων ὧδε·
[13, 16]	δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους τε καὶ	μελέτης	γεγονυῖαν ἄνευ φιλοσοφίας τε καὶ
[13, 16]	κατὰ τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς	μελέτης.	Δῆλον δή, ἔφη· πῶς δ´
[13, 3]	φήσομεν τὸν θεὸν κάλλους ἢ	ἀρετῆς	εἶναι. Ὀρθότατα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 15]	οἵας τε τῆς οἰκείας ἐκστῆναι	ἀρετῆς,	ἔνθεν αὐτοὺς καὶ θεοὺς εἶναι
[13, 21]	ἐλεύθερος ὁ μηνύσας ᾖ, δόξαν	ἀρετῆς	κεκτήσθω, μὴ μηνύων δὲ κακίας·
[13, 16]	τὴν θεῷ ὁμοίαν καὶ δι´	ἀρετῆς	μέγεθος τὰς οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας
[13, 9]	περὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης	ἀρετῆς	ποῦ ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ δὴ
[13, 17]	ΟΤΙ ΜΗ ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ	ΠΑΘΗΤΗΣ	ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ
[13, 17]	δὲ ψυχὴ ἐξ ἀπαθοῦς καὶ	παθητῆς	οὐσίας γεγονέναι ὑποκείσεται, ἀνάγκη ὡς
[13, 17]	ἥν φησιν ἐξ ἀπαθοῦς καὶ	παθητῆς	οὐσίας συστῆναι ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[13, 13]	Ναὶ μὴν καὶ Καλλίμαχος ὁ	ποιητὴς	γράφει· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ καί
[13, 3]	ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη.	Ποιητὴς	μὲν ἄρα ἐν θεῷ ψευδὴς
[13, 13]	παράβασιν τέξεσθαι τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος	ποιητής	τις οὐκ ἄσημος γράφει· Οὐδέ
[13, 14]	τῶν ἐν ἀνθρώποις σοφῶν, οἳ	θνητῆς	διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις τε στοχασμοῖς
[13, 7]	ἱεροῖς φερόμενα γράμμασι. Καὶ ὁ	προφήτης	δὲ παρ´ Ἑβραίοις φησίν· Εἰ
[13, 14]	τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός τε καὶ	Ἀφροδίτης	ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμὸν δι´ ἕτερα
[13, 3]	μέλλοιμεν πείσειν, ὡς οὐδεὶς πώποτε	πολίτης	ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ´ ἐστὶ
[13, 21]	ἀποκτείνας ἔστω καθαρός, καὶ ἐὰν	πολίτης	πολίτην, ὡσαύτως, ἢ ξένος ξένον.
[13, 16]	Ἐν μέσῃ δὲ λαχοῦσαν τὴν	Ἀταλάντης	ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας τιμὰς ἀθλητοῦ
[13, 13]	ταῖς χλαμύσιν ὡς τῇ καρδίᾳ.	Βροντῆς	ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς, μηδὲν
[13, 13]	ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα	ματαιότης.	Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι σελήνης ἐπῆλθε
[13, 13]	παρακολουθήσαντι τῷ ῥητῷ γέγονεν ἐντεῦθεν·	Ματαιότης	ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει
[13, 13]	ἥνπερ ποιήσει θεὸς ὁ πάντων	δεσπότης,	οὗ τὸ ὄνομα φοβερόν {ἐστιν}
[13, 13]	σε δεῖ· αὐτός ἐσθ´ ἁμῶν	ἐπόπτης,	ἀδυνατεῖ δ´ οὐδὲν θεός. Ὁ
[13, 18]	μετέχειν τε τῆς σωματικῆς καὶ	φθαρτῆς	οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις
[13, 19]	χρόνου συμμετρίαν τε καὶ ἀμετρίαν	δικαστὴς	σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς μὲν τοὺς
[13, 13]	ἐσθ´ ἡ τοιαύτη καὶ φυλακῆς	θαυμαστῆς	δεομένη. Κόσμον τε αὖθις τὸν
[13, 16]	αὖ περὶ τὰ σώματα γιγνομένης	μεριστῆς,	τρίτον δ´ ἐξ ἀμφοῖν ἐν
[13, 16]	μέρος τῆς περὶ τὰ σώματα	μεριστῆς	φύσεως. Λέγει δ´ οὖν αὐτοῖς
[13, 16]	ψυχῆς, τὸ δέ τι μέρος	αὐτῆς	ἄλογον καὶ παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο,
[13, 17]	Ὁ δὲ Πλάτων τῷ φύσει	αὐτῆς	ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν οὐσίαν
[13, 8]	τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ	αὐτῆς	ἀπεδήμησας ἢ οἱ χωλοί τε
[13, 12]	δὲ καὶ Κλήμεντι περὶ τῆς	αὐτῆς	εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης ἂν διὰ
[13, 17]	ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν τῇ συστάσει	αὐτῆς	ἐναντίων ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν
[13, 11]	παρ´ ἑτέροις. Ἐπεὶ δὲ τῆς	αὐτῆς	ἡμῖν ὑποθέσεως προλαβόντες ἐφήψαντο καὶ
[13, 17]	τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι τὴν οὐσίαν	αὐτῆς,	θνητὴν αὐτὴν εἶναι λέγουσι καὶ
[13, 12]	γὰρ πᾶν φῶς ἐστιν ἐξ	αὐτῆς.	Καί τινες εἰρήκασι τῶν ἐκ
[13, 15]	οὐχ ὅμοια καὶ τὰ παρ´	αὐτῆς;	κακίας δ´ ἐν τοῖς δευτέροις
[13, 13]	Ἡσίοδος μὲν οὖν οὕτω περὶ	αὐτῆς	λέγει· Πρῶτον ἕνη τετράς τε
[13, 13]	νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ τῆς	αὐτῆς	σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ,
[13, 16]	οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς ποτε μὲν	αὐτῆς	τὴν οὐσίαν σύνθετον εἶναί φησιν,
[13, 3]	Θέτις Τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς	αὑτῆς	γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς
[13, 21]	κτείνῃ τινὰ ἢ γυνή τις	ἑαυτῆς	ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται,
[13, 21]	τελευτήσαντος γιγνέσθω. Γυνὴ δὲ ἄνδρα	ἑαυτῆς	ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀποκτεῖναι τρώσασα,
[13, 18]	οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ	τοιαύτης	πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γενηθῇ
[13, 19]	Νόμων λέγων οὕτως· Τῆς οὖν	τοιαύτης	σπουδῆς ἕνεκα χρὴ καὶ τὰς
[13, 13]	Σαφέστατα δ´ Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος	ταύτης	ἐστὶ τῆς δόξης, τὸν μέν
[13, 13]	ἀληθῆ φήσομεν εἶναι, καὶ τοὺς	ταύτης	μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ γένους κρίνει,
[13, 10]	καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας	ταύτης	τῆς νυκτὸς βεβίωκεν ἐν τῷ
[13, 13]	ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς ποτε	βακχευτὴς	Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει,
[13, 18]	εἶναι τοὺς δηλωθέντας περὶ τῆς	πρώτης	αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν ἐν Τιμαίῳ
[13, 16]	δ´ ἕτερον τῆς τοῦ δόγματος	διασκευῆς,	δι´ οὗ τὸ μέν τι
[13, 8]	οὔτε Κρήτην, ἃς δὴ ἑκάστοτε	φῂς	εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν τῶν
[13, 6]	μέν, τῶν δ´ οὔ; τί	φῄς;	ταῦτα οὐχὶ καλῶς λέγεται; Καλῶς.
[13, 3]	Διὸ καὶ ἐπὶ τῆς θείας	γραφῆς,	ἔνθα εἴρηται κακὰ ἀνθρώποις ἐπάγεσθαι
[13, 13]	ὁ λόγος αὐτοῦ πρὸς τῆς	γραφῆς.	Τί δ´, οὐχὶ καὶ Ὅμηρος
[13, 3]	ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς	ἐστράφης	εἰς τὰ ὀπίσω ἡ ἄμπελος
[13, 13]	μόνῳ λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι	σαφὴς	ἀπλάνητος ὑπάρχει, ὥς φησιν ἡ
[13, 19]	οὕτω τιθέναι ὡς οὐκ οὔσης	τροφῆς	τῷ τοιούτῳ. Καὶ τὰ μὲν
[13, 13]	σὺ τοὺς θανόντας, ὦ Νικήρατε,	τρυφῆς	ἁπάσης μεταλαβόντας ἐν βίῳ πεφευγέναι
[13, 21]	ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν στάσεσι	μάχης	γενομένης ἤ τινι τοιούτῳ τρόπῳ
[13, 9]	δικαίου, ἵνα εἰς Ἅιδου ἐλθὼν	ἔχῃς	ταῦτα πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς ἐκεῖ
[13, 7]	ἀφίστασαι καὶ οὐ κοινωνεῖς τῆς	ἀρχῆς;	ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ πάλαι
[13, 13]	γενέσεως οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν, ἀπ´	ἀρχῆς	τινος ἀρξάμενος; ὁρατός τε γὰρ
[13, 18]	τῶν Νόμων καθόλου περὶ πάσης	ψυχῆς	ἀποφαίνεται λέγων ὧδε· Μεταβάλλει μέντοιγε
[13, 17]	καὶ ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη τῆς	ψυχῆς	εἶναι λέγεται, οἱ μὲν πολλοὶ
[13, 18]	μέντοιγε πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι	ψυχῆς,	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς
[13, 18]	μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι	ψυχῆς	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς
[13, 13]	διὰ τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον τῆς	ψυχῆς	ἐπὶ τοῦ πρωτοπλάστου εἴσοδον ἑρμηνεύοντες,
[13, 17]	Περὶ δὲ τῆς κατὰ Πλάτωνα	ψυχῆς,	ἥν φησιν ἐξ ἀπαθοῦς καὶ
[13, 17]	Ἐπειδὴ δὲ τὸν ἄνθρωπον ἐκ	ψυχῆς	καὶ σώματος κοινός ἐστι πάντων
[13, 18]	ἥλιος καὶ σελήνη μέτοχά ἐστι	ψυχῆς	κατ´ αὐτὸν τὸν Πλάτωνα, καὶ
[13, 13]	τὴν εἰς σῶμα ὁδὸν τῆς	ψυχῆς	κατὰ ταὐτὰ τῷ Ἡρακλείτῳ. Καὶ
[13, 16]	ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ	ΨΥΧΗΣ	Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις ὁμοίως τὴν
[13, 16]	πάσας μίξεις μίγνυσθαι. Τοσαῦτα περὶ	ψυχῆς	ὁ Πλάτων εἰπὼν δῆλός ἐστιν
[13, 16]	Ἀλλὰ τοτὲ μὲν ὧδε περὶ	ψυχῆς	οὐσίας διείληφε, τοτὲ δὲ ἄλλο
[13, 13]	ὀστράκου ἂν εἴη περιστροφή, ἀλλὰ	ψυχῆς	περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας
[13, 17]	τῶν Σευήρου τοῦ Πλατωνικοῦ Περὶ	ψυχῆς	προκείσθω. Σκέψαι δὲ πρὸς τοῖς
[13, 17]	ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ	ΨΥΧΗΣ	ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ ΦΥΣΙΣ. Περὶ δὲ τῆς
[13, 16]	οὖν ἐν μὲν τῷ Περὶ	ψυχῆς	τάδε· Καὶ μέχρι γε τούτου
[13, 16]	θεῖον καὶ λογικὸν εἶναι τῆς	ψυχῆς,	τὸ δέ τι μέρος αὐτῆς
[13, 16]	ἣν ἐν μὲν τῷ Περὶ	ψυχῆς	ὑπογράφων φησὶν ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται
[13, 3]	οὗ καὶ λογικὸς τὴν τῆς	ψυχῆς	φύσιν ἀπείργαστο, εἰκότως, οἷα φίλου
[13, 9]	ἕνεκα βούλει ζῆν, ἵνα αὐτοὺς	ἐκθρέψῃς	καὶ παιδεύσῃς; τί δέ; εἰς
[13, 16]	Μετίωμεν δὲ καὶ ἐφ´ ἕτερον.	~ιςʹ	ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΩΣ
[13, 4]	ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ,	ΑΙΣ	ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ
[13, 18]	τὰς ἐτησίους ὥρας συνισταμένας, ἐν	αἷς	αἱ ζῴων καὶ φυτῶν καὶ
[13, 3]	φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν	αἷς	νῦν δὴ ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις,
[13, 21]	τίνα τρόπον καὶ δι´ ὁποῖα	πληγαῖς	ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην προστάττει
[13, 21]	ἢ μήτηρ υἱὸν ἢ θυγατέρα	πληγαῖς	ἤ τινι τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ,
[13, 7]	πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε ταῖς	ὀλίγαις	ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ πάλαι,
[13, 3]	ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν ἄλλαις	ἰδέαις,	τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον καὶ
[13, 20]	χρήσωνται, τάχ´ ἄν που ἐν	μέθαις	ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ
[13, 3]	οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν ταῖς	θεολογίαις	δὲ ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ λέγων·
[13, 3]	θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς	θεολογίαις	περιέχουσαν, τὸν δὲ ὑπὸ τοῦ
[13, 3]	αἷς νῦν δὴ ἐλέγομεν ταῖς	μυθολογίαις,	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι ὅπη
[13, 3]	Θέτιδος καταψευδέσθω μηδεὶς μηδ´ ἐν	τραγῳδίαις	μηδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν
[13, 13]	Σόλων ὁ Ἀθηναῖος ἐν ταῖς	ἐλεγείαις,	καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ, Πάμπαν
[13, 21]	τοῦθ´ ἡ πόλις ὑπηρετοῦσα ταῖς	μαντείαις	δράτω τοῦ θεοῦ. Καὶ ἐὰν
[13, 20]	γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις	ὁμιλίαις,	τότε δὴ ἡ τοῦ ῥεύματος
[13, 13]	οὖν παρείσθω ταῖς τῶν θεάτρων	ἀνοίαις.	ἄντικρυς δὲ ὁ μὲν Ἡράκλειτος·
[13, 3]	εἰς τὴν πόλιν, οὔτ´ ἐν	ὑπονοίαις	πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. Ὁ
[13, 14]	ὄμμασιν ἐπικήροις τε στοχασμοῖς καὶ	εἰκασίαις,	ὄναρ ὥσπερ, ἀλλ´ οὐχ ὕπαρ,
[13, 19]	ἦ δ´ ὅς, ἀλλ´ ἐρωτικαῖς	ἀνάγκαις,	αἳ κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι
[13, 3]	τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς	Ἑλληνικαῖς	θεολογίαις περιέχουσαν, τὸν δὲ ὑπὸ
[13, 19]	ἀναγκαῖά σοι δοκῶ λέγειν; Οὐ	γεωμετρικαῖς	γε, ἦ δ´ ὅς, ἀλλ´
[13, 19]	γε, ἦ δ´ ὅς, ἀλλ´	ἐρωτικαῖς	ἀνάγκαις, αἳ κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι
[13, 13]	γῆν πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς ἐν	ἀγκάλαις;	τοῦτον νόμιζε Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ
[13, 3]	ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν	ἄλλαις	ἰδέαις, τοτὲ μὲν αὐτὸν γιγνόμενον
[13, 20]	τε γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς	ἄλλαις	ὁμιλίαις, τότε δὴ ἡ τοῦ
[13, 19]	πάντως τἀναντία, μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν	ῥώμαις,	μὴ ὅτι γε γυναικῶν τὴν
[13, 19]	χορείας παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη δεῖν	κεναῖς	χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ
[13, 19]	ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ δὲ στολῇ ταύταις	ἐσταλμέναις	καταβατέον ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν τούτων
[13, 19]	ταῖς γυναιξὶ τοῦ βελτίστου ἕνεκα	γυμναζομέναις,	ἅτε δὴ τοῦ γελοίου σοφίας
[13, 18]	καὶ φυτῶν καὶ καρπῶν γενέσεις	ὡρισμέναις	χρόνων περιόδοις τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´
[13, 19]	δόλιχον, ἐν αὐτῷ τῷ δρόμῳ	ἁμιλλωμέναις·	ταῖς δὲ τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου
[13, 19]	Γυναιξὶ δέ, κόραις μὲν ἀνήβοις	γυμναῖς	στάδιον καὶ δίαυλον καὶ ἔφιππον
[13, 19]	Ὁ δὲ γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ	γυμναῖς	ταῖς γυναιξὶ τοῦ βελτίστου ἕνεκα
[13, 3]	τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς	δόξαις,	δυσέκνιπτά τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ
[13, 6]	ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ	ΔΟΞΑΙΣ	ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ
[13, 13]	αἰθερίῳ καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ´	ὑγραῖς	ἐν ἀγκάλαις; τοῦτον νόμιζε Ζῆνα,
[13, 7]	ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις	ἡμέραις	ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ πάλαι, ὦ
[13, 12]	Σημαίνει γὰρ ὡς ἐν ἓξ	ἡμέραις	ἐποίησε τόν τε οὐρανὸν καὶ
[13, 19]	ὧδέ πη λέγων· Γυναιξὶ δέ,	κόραις	μὲν ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον καὶ
[13, 19]	γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς	παλαίστραις	γυμναζομένας μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ
[13, 14]	βραχύ τι τῆς φιλαυτίας εἰ	ἐθελήσαις	ὑφεῖναι καὶ φῶς αὐτὸ δυνάμει
[13, 19]	ταῖς δὲ τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου	μενούσαις	κοινωνίας μὴ μακρότερον εἴκοσιν ἐτῶν
[13, 13]	ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς	ταῖς	ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν θεός, ὃς
[13, 20]	ἔν τε γυμνασίοις καὶ ἐν	ταῖς	ἄλλαις ὁμιλίαις, τότε δὴ ἡ
[13, 13]	ὕλην ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι ἐν	ταῖς	ἀρχαῖς, οἵ τε Στωϊκοὶ καὶ
[13, 13]	Πάντα ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν	ταῖς	γραφαῖς. Μὴ γάρ μοι τὰς
[13, 19]	δὲ γελῶν ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς	ταῖς	γυναιξὶ τοῦ βελτίστου ἕνεκα γυμναζομέναις,
[13, 19]	καί· Τοῖς μὲν παισὶν ὀρχησταί,	ταῖς	δὲ ὀρχηστρίδες ἂν εἶεν πρὸς
[13, 6]	τῶν δοξῶν προσέχειν τὸν νοῦν,	ταῖς	δὲ οὔ· ἢ πρὶν μέν
[13, 19]	ἐν αὐτῷ τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις·	ταῖς	δὲ τριακαιδεκέτεσι μέχρι γάμου μενούσαις
[13, 3]	ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν	ταῖς	δόξαις, δυσέκνιπτά τε καὶ ἀμετάστατα
[13, 13]	ἄρα Σόλων ὁ Ἀθηναῖος ἐν	ταῖς	ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ,
[13, 3]	περὶ τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως	ταῖς	Ἑλληνικαῖς θεολογίαις περιέχουσαν, τὸν δὲ
[13, 19]	τὰς θηλείας. Ἀλλὰ καὶ ἐν	ταῖς	ἑορταῖς δεῖν αὐτάς φησι γυμνὰς
[13, 3]	καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν	ταῖς	θεολογίαις δὲ ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ
[13, 13]	Νόμων ὁ Πλάτων λέγει ταῖσδε	ταῖς	λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν
[13, 13]	Μένανδρος ὁ κωμικὸς αὐταῖς γράφει	ταῖς	λέξεσιν· εἴ τις δὲ θυσίαν
[13, 13]	τελευταίῳ τῆς Πολιτείας αὐταῖς φησι	ταῖς	λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες ἄγριοι,
[13, 21]	κινήσαντος, τοῦθ´ ἡ πόλις ὑπηρετοῦσα	ταῖς	μαντείαις δράτω τοῦ θεοῦ. Καὶ
[13, 20]	καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεσι	ταῖς	μεγίσταις ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε
[13, 6]	ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ οὔ, ὅτι	ταῖς	μὲν δεῖ τῶν δοξῶν προσέχειν
[13, 3]	ἐν αἷς νῦν δὴ ἐλέγομεν	ταῖς	μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι
[13, 7]	αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε	ταῖς	ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ
[13, 19]	ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν	ταῖς	παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ τῶν ἀνδρῶν,
[13, 13]	ἐθόρνυτο. Ταυτὶ μὲν οὖν παρείσθω	ταῖς	τῶν θεάτρων ἀνοίαις. ἄντικρυς δὲ
[13, 6]	προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ	ΤΑΙΣ	ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ
[13, 21]	σου καὶ συλλέξῃς στάχυς ἐν	ταῖς	χερσί σου, καὶ δρέπανον οὐ
[13, 13]	δίκαιος ὢν καὶ λαμπρὸς ὢν	ταῖς	χλαμύσιν ὡς τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς
[13, 13]	τῶν δώδεκα ζῳδίων ἡ ὁδὸς	ταῖς	ψυχαῖς γίνεται εἰς τὴν ἀνάληψιν,
[13, 1]	αὐτοῖς δὲ τοῖς τῶν μύθων	ποιηταῖς	ὡς δὴ θεῶν ἐκγόνοις οὖσι
[13, 13]	πόντου γαίης τε τύραννε, ὃς	βρονταῖς	σείεις βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες
[13, 19]	θηλείας. Ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς	ἑορταῖς	δεῖν αὐτάς φησι γυμνὰς χορεύειν
[13, 20]	ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεσι ταῖς	μεγίσταις	ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ
[13, 3]	τῷ παρόντι, ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως.	Οἰκισταῖς	δὲ τοὺς μὲν τύπους προσήκει
[13, 13]	ἐπὶ τούτοις, Μένανδρος ὁ κωμικὸς	αὐταῖς	γράφει ταῖς λέξεσιν· εἴ τις
[13, 13]	ἀρχὴν εἰδώς, ἐν τῷ Τιμαίῳ	αὐταῖς	φησι λέξεσι· Νῦν δὴ οὖν
[13, 13]	ἐν τῷ τελευταίῳ τῆς Πολιτείας	αὐταῖς	φησι ταῖς λέξεσιν· Ἐνταῦθα δὴ
[13, 19]	ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ δὲ στολῇ	ταύταις	ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν
[13, 11]	παριέναι καὶ τὰς εὐχὰς παρὰ	ταύταις	ποιεῖσθαι τιμᾶν τε τὰς μακαρίας
[13, 13]	ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν ταῖς	γραφαῖς.	Μὴ γάρ μοι τὰς ἀλληγορίας
[13, 13]	ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι ἐν ταῖς	ἀρχαῖς,	οἵ τε Στωϊκοὶ καὶ Πλάτων
[13, 18]	καὶ μέσην, τῆς ἑρμηνείας αἴτιον,	εὐχαῖς	τιμᾶν μάλα χρεὼν χάριν τῆς
[13, 13]	δώδεκα ζῳδίων ἡ ὁδὸς ταῖς	ψυχαῖς	γίνεται εἰς τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς
[13, 16]	ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος καὶ	μόγις	εὑρεῖν κείμενόν που καὶ παρημελημένον
[13, 13]	λέγοι; οὗτοι δέ που οὔτε	εἰς	ἀγορὰν ἴσασι τὴν ὁδὸν οὔτε
[13, 10]	δικασταί; εἰ γάρ τις ἀφικόμενος	εἰς	Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων τῶν φασκόντων
[13, 9]	Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται· ἐὰν δὲ	εἰς	Ἅιδου ἀποδημήσῃς, οὐχὶ ἐπιμελήσονται, εἴπερ
[13, 9]	μηδὲν πρὸ τοῦ δικαίου, ἵνα	εἰς	Ἅιδου ἐλθὼν ἔχῃς ταῦτα πάντα
[13, 16]	τῶν ἀσεβῶν ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας δίκας	εἰς	Ἅιδου ὧν ἔδρασαν διδόναι κἀκεῖσε
[13, 13]	περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας	εἰς	ἀληθινὴν τοῦ ὄντος οὖσαν ἐπάνοδον,
[13, 16]	ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους ἰέναι καὶ	εἰς	ἄλληλα, τὰ μὲν ἄδικα εἰς
[13, 10]	ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε	εἰς	ἄλλον τόπον καὶ ἀληθῆ ἐστι
[13, 10]	ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε	εἰς	ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε δὴ
[13, 3]	θεοῦ πρόνοιαν, σώτειραν τῶν ὅλων,	εἰς	ἀλόγου δὲ ζῴου σχεδὸν ὅσον
[13, 21]	ἐμβαλεῖς. Καὶ πάλιν· Ἐὰν εἰσέλθῃς	εἰς	ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου καὶ
[13, 21]	πη λέγοντος· Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς	εἰς	ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον, φάγῃ σταφυλήν,
[13, 14]	φθαρτῇ καὶ ξοάνοις βαναύσων χερσὶν	εἰς	ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν τῶν
[13, 16]	ἰδεῖν δὲ καὶ κύκνον μεταβάλλοντα	εἰς	ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν καὶ ἄλλα
[13, 16]	ὅς ποτε ἄνθρωπος ἦν, πάλιν	εἰς	ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν
[13, 16]	τῶν ἄλλων δὲ θηρίων ὡσαύτως	εἰς	ἀνθρώπους ἰέναι καὶ εἰς ἄλληλα,
[13, 3]	χρήσιμον γενέσθαι τὴν τοῦ θεοῦ	εἰς	ἀνθρώπους πάροδον. Ἐπεὶ οὖν τῶν
[13, 16]	ὧν ἔδρασαν διδόναι κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι	εἰς	ἄπειρον, καὶ πάλιν φάσκειν αὐτὰς
[13, 16]	σφηκῶν ἢ μυρμήκων, ἢ καὶ	εἰς	αὐτό γε πάλιν τὸ ἀνθρώπινον
[13, 20]	πρὸς τὸν ἐραστὴν ἡ μὲν	εἰς	αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ´ ἀπομεστουμένου
[13, 10]	κυρίῳ, ὃς καὶ πᾶσι τοῖς	εἰς	αὐτὸν ἠλπικόσιν ἐπήγγελται εἰς κόλπους
[13, 18]	πλείω δὲ καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα	εἰς	βάθος. Εἰ δὴ οὖν μεταβάλλει
[13, 16]	ἔφη, καὶ τούτων εἰσὶ καὶ	εἰς	βέλτιστον τόπον ἰόντες οἱ τὴν
[13, 20]	ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς μανίας φέρονται.	Εἰς	γὰρ σκότον καὶ τὴν ὑπὸ
[13, 13]	μὲν οὖν τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον	εἰς	γένεσιν, τὴν φύσιν ὁρίζονται οἱ
[13, 21]	σταφυλήν, ὅσον ψυχήν σου ἐμπλησθῆναι,	εἰς	δ´ ἄγγος οὐκ ἐμβαλεῖς. Καὶ
[13, 13]	αὐτὸς Ὀρφεὺς καὶ ταῦτα λέγει·	Εἰς	δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ
[13, 12]	στήθεσσι φανέντα φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ,	εἰς	δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ
[13, 10]	ἄν με δικαίως εἰσάγοι τις	εἰς	δικαστήριον, ὅτι οὐ νομίζω θεοὺς
[13, 18]	ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά,	εἰς	διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου
[13, 13]	εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις	εἰς	δόξαν βλέπει, ὡς δὴ παρ´
[13, 19]	ἐξ αὐτῶν τῶν ἔξωθεν παιδεύματα	εἰς	ἔθος ἰόντων ἡ φύσις ἐνδέχηται
[13, 13]	ἐστήριξεν, ἄστρα διακρίνας· ἐσκέψατο δ´	εἰς	ἐνιαυτὸν ἀστέρας, οἵ κε μάλιστα
[13, 18]	τὴν ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος νομοθέτης	εἰς	ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων ὧδε· Μὴ
[13, 20]	ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι λύσαντας	εἰς	ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν δὲ
[13, 13]	θεόν, πρὸς δὲ καὶ τὴν	εἰς	ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων τῶν ἐφεστώτων
[13, 13]	καὶ τὰς προκοπὰς κατ´ ἀξίαν	εἰς	θειότητα παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα,
[13, 19]	πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα δὲ	εἰς	θεὸν ἀνάγων καὶ τὴν συμμαχίαν
[13, 3]	ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα μὲν	εἰς	θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς
[13, 9]	ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον δὲ ἐὰν	εἰς	Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται· ἐὰν δὲ
[13, 9]	ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς; τί δέ;	εἰς	Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις τε
[13, 9]	Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς	εἰς	Θετταλίαν. λόγοι δὲ ἐκεῖνοι οἱ
[13, 9]	τῶν τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ	εἰς	Θετταλίαν παρὰ τοὺς ξένους τοὺς
[13, 16]	θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα δὴ καὶ	εἰς	θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἀφικνεῖται
[13, 19]	στρατοπέδων καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα	εἰς	ἱππικὴν μαθήματα ξυντείνει. Πάντων γὰρ
[13, 10]	τοῖς εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν ἐπήγγελται	εἰς	κόλπους Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ
[13, 16]	διελθόντα καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ,	εἰς	μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν
[13, 19]	Ἐὰν μὴ κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον,	εἰς	μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν.
[13, 19]	Ἐὰν μὴ κύριος φυλάξῃ πόλιν,	εἰς	μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ὁ
[13, 16]	Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα διέξεισιν·	Εἰς	μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν
[13, 16]	τρία λαβὼν αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο	εἰς	μίαν πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου
[13, 13]	ἀνθρώποισι γράφει. Πάλιν τοῦ Μωσέως	εἰς	μόχθους καὶ πόνους διὰ τὴν
[13, 15]	ἀγένητον εἶναί φασι. Ταύτην δὲ	εἰς	νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες τῷ λόγῳ
[13, 16]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον καὶ	εἰς	οἰκήσεις ἔτι τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται,
[13, 12]	καταπεπαυκέναι τὴν τάξιν αὐτῶν οὕτως	εἰς	πάντα τὸν χρόνον τεταχέναι. Σημαίνει
[13, 14]	διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην καταβῆναι φάντα	εἰς	Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ θεῷ καὶ
[13, 21]	καὶ τὰ τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως	εἰς	πέρας ἀγαγεῖν καὶ τάς γε
[13, 18]	αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα διασαφῶν	εἰς	πλάτος ὁ τὰ Ἑβραίων πεπαιδευμένος
[13, 3]	καὶ ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος	εἰς	πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ ἡμᾶς
[13, 13]	λογικὴν ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ	εἰς	πρόσωπον. Ἐνταῦθα γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν
[13, 13]	ὕπνου ἔγερσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν	εἰς	σάρκα κάθοδον τοῦ κυρίου ὕπνον
[13, 16]	τοῦ συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ πάλιν ἐνδεθῶσιν	εἰς	σῶμα. Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ εἰκός,
[13, 13]	ὕπνον δὲ καὶ θάνατον τὴν	εἰς	σῶμα ὁδὸν τῆς ψυχῆς κατὰ
[13, 16]	οἰκείαν αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς	εἰς	σῶμά φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς·
[13, 16]	εἰς ἄλληλα, τὰ μὲν ἄδικα	εἰς	τὰ ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια
[13, 16]	τὰ ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια	εἰς	τὰ ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ πάσας
[13, 3]	καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης	εἰς	τὰ ὀπίσω ἡ ἄμπελος ἡ
[13, 16]	σῶμα. Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ εἰκός,	εἰς	τὰ τοιαῦτα ἤθη, ὁποῖα ἄττ´
[13, 16]	ἰέναι; Ἀμέλει, ἔφη ὁ Κέβης,	εἰς	τὰ τοιαῦτα. Οὐκοῦν, ἦ δ´
[13, 16]	καὶ τυραννίδας καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας	εἰς	τὰ τῶν λύκων τε καὶ
[13, 16]	φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ μὴ διευλαβουμένους	εἰς	τὰ τῶν ὄνων γένη καὶ
[13, 16]	ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν	εἰς	τὰ ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι
[13, 18]	ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν	εἰς	τὰς περιφοράς, ἃς ἡ θατέρου
[13, 21]	ἑκών, ἀλλ´ ὁ θεὸς παρέδωκεν	εἰς	τὰς χεῖρας αὐτοῦ· δώσω σοι
[13, 16]	τὴν θατέρου φύσιν δύσμικτον· οὖσαν	εἰς	ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ. Ἔνθεν εἰκότως
[13, 20]	λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντες	εἰς	ταὐτὸ τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶν
[13, 18]	τε ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´	εἰς	ταὐτὸν αὑτῷ ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ
[13, 17]	ἐκ δύο τινῶν ἀλλήλοις ἐναντίων	εἰς	ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον ἐν τῷ
[13, 13]	καὶ πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν τέχνην	εἰς	τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ δὲ
[13, 20]	τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν δὴ οὖν	εἰς	τεταγμένην δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ
[13, 16]	ἰδεῖν τὴν Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως	εἰς	τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω
[13, 4]	μεστὸς τῶν τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται	εἰς	τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν
[13, 13]	ἡ ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς γίνεται	εἰς	τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ καὶ
[13, 13]	τὴν ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ καὶ	εἰς	τὴν γένεσίν φησι τὴν αὐτὴν
[13, 12]	πολλὰ τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας	εἰς	τὴν ἑαυτοῦ δογματοποιίαν κατεχώρισεν. Ἡ
[13, 16]	ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται	εἰς	τὴν λίμνην καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί
[13, 13]	καὶ Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά τινα	εἰς	τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια;
[13, 3]	ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον	εἰς	τὴν πόλιν, οὔτ´ ἐν ὑπονοίαις
[13, 13]	ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς ἐσομένης ποτὲ	εἰς	τὴν τοῦ πυρὸς οὐσίαν μεταβολῆς.
[13, 6]	τοῦτο; καὶ ποῖ τείνει καὶ	εἰς	τί τῶν τοῦ ἀπειθοῦντος; Δηλονότι
[13, 3]	ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν	εἰς	τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει
[13, 14]	ἰδόντα τὴν Ἥραν, ὥστε μηδ´	εἰς	τὸ δωμάτιον ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ´
[13, 3]	ἐπ´ ἀπωλείᾳ ζώντων· ἔκτισε γὰρ	εἰς	τὸ εἶναι τὰ πάντα καὶ
[13, 18]	γενέσθαι. Εἶτ´ ἐπιλέγει· Ψυχὴν δὲ	εἰς	τὸ μέσον αὐτοῦ θεὶς διὰ
[13, 6]	τί τῶν τοῦ ἀπειθοῦντος; Δηλονότι	εἰς	τὸ σῶμα τοῦτο ὃ διόλλυσι.
[13, 16]	τὸν δὲ ἀδίκως καὶ ἀθέως	εἰς	τὸ τῆς τίσεώς τε καὶ
[13, 5]	εἴπερ ὁ Πλάτων ταυτὶ λαβὼν	εἰς	τὸ φανερὸν κατηγόρει, παρασχεῖν ἂν
[13, 16]	εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους εἰκός ἐστιν	εἰς	τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν καὶ
[13, 16]	καὶ δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην δίκην	εἰς	τὸν ἀεὶ χρόνον μετὰ τὴν
[13, 13]	δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται καὶ μετρέεται	εἰς	τὸν αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν
[13, 19]	θαυμαστὸς φιλόσοφος θέα ὡς καὶ	εἰς	τὸν γυμνικὸν εἰσάγει τὰς γυναῖκας
[13, 16]	τε καμάτων ζῶσι τὸ παράπαν	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον καὶ εἰς
[13, 20]	τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα πάλιν	εἰς	τὸν καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων
[13, 14]	ἄνωθέν ποθεν ἐξ ὑπερκοσμίων ἁψίδων	εἰς	τὸν κατωτάτω βυθὸν τῆς θεομισοῦς
[13, 3]	Φθόνῳ δὲ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν	εἰς	τὸν κόσμον. Διὸ καὶ παρὰ
[13, 13]	τραγῳδία ἀπὸ τῶν εἰδώλων ἀποσπῶσα	εἰς	τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν διδάσκει. Ὁ
[13, 16]	δὲ ἡ προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει	εἰς	τὸν Τάρταρον, ὅθεν οὔ ποτε
[13, 16]	ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες	εἰς	τὸν τόπον οἷ ὁ δαίμων
[13, 16]	ἐλθοῦσαι δίκην τίνουσιν, αἱ δ´	εἰς	τοῦ οὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ
[13, 0]	καὶ τὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν	εἰς	τοὺς τόπους εἰρημένα διελθεῖν, ὁμοῦ
[13, 13]	τὰ σύμπαντα δι´ ἀέρος τρέπεται	εἰς	ὑγρόν, τὸ ὡς σπέρμα τῆς
[13, 0]	πρὸς τὸν φιλόσοφον, τοῦτον μὲν	εἰς	ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν λόγον, τὰ
[13, 18]	μηκύνειν καὶ τἄλλα τοῦ Πλάτωνος	εἰς	φῶς ἄγειν, ἐκ τῶνδε παρὸν
[13, 19]	Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν μὴ	εἰς	φῶς ἐκφέρειν κύημα μηδέν, ἐὰν
[13, 19]	μαθὼν ὡς καὶ μὴ ἐκφέρειν	εἰς	φῶς τὰ κυούμενα προστάττει, λέγων
[13, 3]	μὲν τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ,	εἷς	ἂν εἴη τῶν περὶ θεοῦ
[13, 13]	ὅ τε Ὀρφεύς· Ἓν κράτος,	εἷς	δαίμων γένετο, μέγας οὐρανὸς αἴθων,
[13, 12]	δὲ λόγος περὶ τοῦδε φαείνει·	Εἷς	ἔστ´ αὐτοτελής, αὐτοῦ δ´ ὕπο
[13, 13]	Ἰσραήλ, κύριος ὁ θεός σου	εἷς	ἐστι καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.
[13, 13]	σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν,	εἷς	ἐστιν θεός, ὃς οὐρανόν τ´
[13, 13]	καὶ ἀσώματος ὁ θεὸς ἐπιφέρει·	Εἷς	θεὸς ἔν τε θεοῖσι καὶ
[13, 13]	Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος διδάσκων ὅτι	εἷς	καὶ ἀσώματος ὁ θεὸς ἐπιφέρει·
[13, 6]	τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ	εἷς,	καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. Ὥστε
[13, 6]	πολλοὶ ἐροῦσιν, ἀλλὰ τί βούλεται	εἷς	ὁ τοῦ θεοῦ λόγος, ὃν
[13, 13]	ἄντικρυς ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ·	Εἷς	ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν θεός,
[13, 2]	λόγον, ἀναλαβόντα ὃν πρὸς τοὺς	ἀσεβεῖς	ἐπικεχείρηκα λόγον. Ὅτι δ´ εὐλόγως
[13, 3]	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες	θεοσεβεῖς	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´
[13, 3]	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες	θεοσεβεῖς	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, ὡς
[13, 10]	γάρ τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου,	ἀπαλλαγεὶς	τούτων τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι,
[13, 3]	εἶναι. Ὀρθότατα, ἦν δ´ ἐγώ,	λέγεις.	Καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν
[13, 3]	καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι; Πῶς, ἔφη,	λέγεις;	Οἶσθά που, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	ὅς, καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος	λέγεις;	Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ
[13, 6]	σῶμα τοῦτο ὃ διόλλυσι. Καλῶς	λέγεις.	Οὐκοῦν καὶ τὰ ἄλλα, ὦ
[13, 3]	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας	λέγεις.	Οὓς Ἡσίοδός τε, εἶπον, καὶ
[13, 14]	ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας	λέγεις.	Οὓς Ἡσίοδός τε καὶ Ὅμηρος,
[13, 7]	τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει. Καλῶς	λέγεις.	Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε
[13, 6]	τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ	λέγεις,	τὸν περὶ τῶν δοξῶν, πότερον
[13, 16]	οἴει; Πάνυ μὲν οὖν εἰκὸς	λέγεις.	Τοὺς δέ γε ἀδικίας καὶ
[13, 10]	λόγον ἀντείποιμι, ὅτι οὐ καλῶς	λέγεις,	ὦ ἄνθρωπε, εἰ οἴει δεῖν
[13, 16]	βίῳ. Τὰ ποῖα δὴ ταῦτα	λέγεις,	ὦ Σώκρατες; Οἷον τοὺς μὲν
[13, 19]	γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ	ἡδεῖς	τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι. Καὶ
[13, 3]	Πᾶσα, ἔφη, ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ.	Μηδεὶς	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ
[13, 3]	Πρωτέως τε καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω	μηδεὶς	μηδ´ ἐν τραγῳδίαις μηδ´ ἐν
[13, 14]	ἑξῆς. Πῶς δὲ οἱ νῦν	ψευδεῖς	καὶ οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν
[13, 14]	ποιηταί. Οὗτοι γάρ που μύθους	ψευδεῖς	τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε
[13, 3]	ποιηταί. Οὗτοι γάρ που μύθους	ψευδεῖς	τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε
[13, 15]	γὰρ τῆς τῶν σωμάτων ὕλης	οὐδεὶς	ἂν νοῦν ἔχων εἴποι· ἄλογος
[13, 13]	οὐδενὶ ἐοικέναι φησί, διόπερ αὐτὸν	οὐδεὶς	ἐκμαθεῖν ἐξ εἰκόνος δύναται. Τὰ
[13, 3]	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα	οὐδεὶς	ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα
[13, 13]	συνᾴδει τοῖς προειρημένοις· Μάντις δ´	οὐδείς	ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, ὅστις ἂν
[13, 3]	οἰκείων ἄνοιαν ἢ μανίαν; Ἀλλ´	οὐδείς,	ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ μαινομένων
[13, 3]	εἴ πως μέλλοιμεν πείσειν, ὡς	οὐδεὶς	πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ ἀπήχθετο
[13, 9]	ζῆν, νόμους τοὺς μεγίστους παραβάς,	οὐδείς	σε ἐρεῖ ἴσως, ἂν μή
[13, 10]	οὐκ οἶδεν. οἶδε μὲν γὰρ	οὐδεὶς	τὸν θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει
[13, 18]	δὲ εἰς τὸ μέσον αὐτοῦ	θεὶς	διὰ παντός τε ἔτεινε καὶ
[13, 13]	γινώσκειν φαίνεται τὸ θεῖον ὁ	ἀνθρωποπαθεῖς	εἰσάγων τοὺς θεούς· ὃν οὐδ´
[13, 19]	θηλείας ἀσκεῖν δεῖν· καὶ οὐδὲν	φοβηθεὶς	εἴποιμ´ ἂν τοῦτον τὸν λόγον
[13, 10]	καὶ τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ	φοβηθεὶς	θάνατον ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα
[13, 14]	οἱ νῦν ψευδεῖς καὶ οὐκ	ἀληθεῖς	ποιηταὶ πάλιν οἱ αὐτοὶ θεῶν
[13, 18]	πάντα τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ	πλανηθεὶς	προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα
[13, 18]	πάντα τὸν κόσμον τοῦ οὐρανοῦ	πλανηθεὶς	προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Εὐθυβόλως πάνυ καὶ
[13, 21]	δύο, φευγέτω, μεγέθει θυμοῦ πλείω	τιμωρηθεὶς	χρόνον. Εἶθ´ ἑξῆς περὶ τοῦ
[13, 21]	αὖθίς ποτε κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν	ἡττηθεὶς	ὀργῇ πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο, φυγὼν
[13, 10]	τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘ δίκην	ἐπιθεὶς	τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ ἐνθάδε
[13, 19]	γε γυναικῶν τὴν ἐν πολέμοις	ἀνατιθεὶς	κατόρθωσιν, πάντα δὲ εἰς θεὸν
[13, 18]	δ´, εἰ καὶ τούτων ἐπακοῦσαι	ποθεῖς,	ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ λαβὼν τὰς
[13, 13]	ἀρχὴν καὶ παρ´ Ἑλλήνων ἀκοῦσαι	ποθεῖς;	Τίμαιος ὁ Λοκρὸς ἐν τῷ
[13, 8]	ὁμολογήσας οὐδὲ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ	ἀναγκασθεὶς	βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα,
[13, 13]	γαίης τε τύραννε, ὃς βρονταῖς	σείεις	βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν
[13, 10]	διαφευξοίμην, ἤδη ἂν ὑμῶν οἱ	υἱεῖς	ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης διδάσκει, πάντες
[13, 4]	αὑτοῦ πατέρα δῆσαι, ὅτι τοὺς	υἱεῖς	κατέπινεν οὐκ ἐν δίκῃ, καὶ
[13, 3]	οὐ τὸν θεόν. Ἀληθέστατα, ἔφη,	δοκεῖς	μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα, ἦν
[13, 13]	με, Πηλέος υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι	διώκεις,	αὐτὸς θνητὸς ἐών, θεὸν ἄμβροτον;
[13, 21]	ἐμπλησθῆναι, εἰς δ´ ἄγγος οὐκ	ἐμβαλεῖς.	Καὶ πάλιν· Ἐὰν εἰσέλθῃς εἰς
[13, 3]	μακραίωνος βίου. Ξύμπαντά τ´ εἰπών,	θεοφιλεῖς	ἐμὰς τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν, εὐθυμῶν
[13, 9]	οὖν φεύξῃ τάς τε εὐνομουμένας	πόλεις	καὶ τῶν ἀνδρῶν τοὺς κοσμιωτάτους;
[13, 13]	ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος σώσει	πόλεις	κατοικουμένας καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην
[13, 15]	διαιροῦντες τῷ λόγῳ πνεύματα καὶ	δυνάμεις	καὶ θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους τε
[13, 17]	λόγῳ, τὰς ἐν ἡμῖν ἐνεργούσας	δυνάμεις	παραθέντες, προσβιβάσαι. Ταῦτά μοι ἀπὸ
[13, 13]	διὰ τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ	ἡμεῖς	ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´ ἄρα
[13, 13]	τῆς οὐσίας τὸν θεόν φασιν,	ἡμεῖς	δὲ ποιητὴν μόνον αὐτὸν καλοῦμεν
[13, 6]	ἑνὸς οὐ ζητεῖτε. Διὸ καὶ	ἡμεῖς	ἐν τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας ἀγῶσιν
[13, 3]	ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν	ἡμεῖς	λόγον ζητοῦμεν, καὶ λεκτέον ὡς
[13, 11]	ὑφ´ ἡμῶν γιγνομένων. Ἀλλὰ γὰρ	ἡμεῖς	μὲν ταῦτα ἐκ τῶν Πλάτωνος
[13, 8]	σοι ἀπιέναι, εἰ μὴ ἠρέσκομεν	ἡμεῖς	μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι αἱ
[13, 8]	ἤρεσκεν ἡ πόλις τε καὶ	ἡμεῖς	οἱ νόμοι δηλονότι· τίνι γὰρ
[13, 9]	φίλους καὶ πατρίδα καὶ ἡμᾶς,	ἡμεῖς	τέ σοι χαλεπανοῦμεν ζῶντι καὶ
[13, 10]	ὥστε οὐδ´ εἴ με νῦν	ὑμεῖς	ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη
[13, 10]	με οἱ ἄρχοντες ἔταττον, οὓς	ὑμεῖς	εἵλεσθε ἄρχειν μου, καὶ ἐν
[13, 13]	κατάρας μέρει τίθεσθαι τὸ ἀλλ´	ὑμεῖς	μὲν πάντες ὕδωρ καὶ γαῖα
[13, 18]	οὐρανῷ πάντας, ὅσοι πλάνητες καὶ	ἀπλανεῖς	ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ τὰς μετὰ
[13, 3]	θεῶν τε καὶ ἡρώων πρὸς	συγγενεῖς	τε καὶ οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´
[13, 7]	λέγε καὶ δίδασκε· εἰ δ´	ἐμμένεις	τοῖς πρόσθεν, τὸ μετὰ τοῦτο
[13, 8]	νόμων; νῦν δὲ δὴ οὐκ	ἐμμένεις	τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν γε
[13, 10]	ἑταίρῳ τὸν φόνον καὶ Ἕκτορα	ἀποκτενεῖς,	αὐτὸς ἀποθανῇ· αὐτίκα γάρ τοι
[13, 8]	πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ ὁμολογίας	παραβαίνεις,	οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης ὁμολογήσας οὐδὲ
[13, 13]	οὗ θυμῷ πάντα δονεῖται, ὃς	κινεῖς	ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα καλύπτεις,
[13, 7]	καὶ σὺ εὖ μάλα, πότερον	κοινωνεῖς	καὶ συνδοκεῖ σοι καὶ ἀρχώμεθα
[13, 7]	κακῶς· ἢ ἀφίστασαι καὶ οὐ	κοινωνεῖς	τῆς ἀρχῆς; ἐμοὶ μὲν γὰρ
[13, 9]	μὲν τούτων τῶν τόπων ἀπαρεῖς,	ἥξεις	δὲ εἰς Θετταλίαν παρὰ τοὺς
[13, 3]	ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον	ἑλίξεις	αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ
[13, 16]	τὰ ἥμερα μεταβαλόντα, καὶ πάσας	μίξεις	μίγνυσθαι. Τοσαῦτα περὶ ψυχῆς ὁ
[13, 5]	ἀλλήλους, τέκνων δὲ τῶν μὲν	μίξεις,	τῶν δὲ ἐδωδάς, τῶν δὲ
[13, 20]	δεῖ τὰ νῦν ἀπελέγχειν, ὡς	παρεὶς	ὁ σοφώτατος τὸν παιδεραστὴν (οὐδὲ
[13, 9]	ἐκ μὲν τούτων τῶν τόπων	ἀπαρεῖς,	ἥξεις δὲ εἰς Θετταλίαν παρὰ
[13, 16]	μὲν τὰς γαστριμαργίας τε καὶ	ὕβρεις	καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ μὴ
[13, 13]	αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι,	ἀτειρεῖς,	ἡ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους λέγει ποιητική.
[13, 21]	τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς	τρεῖς	ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ τῶν κτεινάντων
[13, 13]	τι τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος φύσεις,	τρεῖς	πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει,
[13, 13]	ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ μή τι	τρεῖς	τινας ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς πολιτείας,
[13, 13]	Θυσίας τε τούτοις καὶ κακὰς	πανηγύρεις	στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης
[13, 3]	καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ λέγοντος.	Συγχωρεῖς	ἄρα, ἔφη〈 ν〉 τοῦτον δεύτερον
[13, 9]	ἄξιόν σοι ζῆν ἔσται; ἢ	πλησιάσεις	τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας
[13, 13]	Τάς τε αὖ μετὰ θάνατον	κολάσεις	καὶ τὴν διὰ πυρὸς τιμωρίαν
[13, 5]	ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ	στάσεις	μὲν πρὸς ἀλλήλους, τέκνων δὲ
[13, 19]	καὶ ἡλικίας τινὸς ἐχούσης εἰκυίας	προφάσεις	γυμνοὺς καὶ γυμνὰς μέχρι περ
[13, 3]	τὰ πάντα καὶ σωτήριοι αἱ	γενέσεις	τοῦ κόσμου· Φθόνῳ δὲ διαβόλου
[13, 18]	ζῴων καὶ φυτῶν καὶ καρπῶν	γενέσεις	ὡρισμέναις χρόνων περιόδοις τελεσφοροῦνται, σελήνην
[13, 21]	ἀγαγεῖν καὶ τάς γε ἄλλας	αἱρέσεις	τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιθεωρῆσαι φιλοσοφίας.
[13, 6]	καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων	ἀφαιρέσεις.	Πῶς οὖν ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα
[13, 4]	ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ	ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ	ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ
[13, 21]	τρυγήσῃς τὸν ἀμπελῶνά σου, οὐκ	ἐπανατρυγήσεις	τὰ ὀπίσω σου· τῷ προσηλύτῳ
[13, 16]	τὸν ἔπειτα χρόνον καὶ εἰς	οἰκήσεις	ἔτι τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς
[13, 13]	τὴν ψυχήν. Πάντα ταῦτα ἄντικρυς	εὑρήσεις	ἐν ταῖς γραφαῖς. Μὴ γάρ
[13, 10]	ὡς ἐγᾦμαι· ὦ παῖ, εἰ	τιμωρήσεις	Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ τὸν φόνον
[13, 9]	ἔσται; ἢ πλησιάσεις τούτοις καὶ	ἀναισχυντήσεις	διαλεγόμενος τίνας λόγους, ὦ Σώκρατες;
[13, 21]	τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς δὲ	ἀπενιαυτήσεις	διατελεῖν. Κατελθὼν δὲ ὁ τοιοῦτό
[13, 21]	ἤ τινι τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ,	καθάρσεις	μὲν τὰς αὐτὰς τοῖς ἄλλοις
[13, 9]	αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις τε καὶ	παιδεύσεις,	ξένους ποιήσας, ἵνα καὶ τοῦτο
[13, 13]	εἷς ἐστι καὶ αὐτῷ μόνῳ	λατρεύσεις.	Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος
[13, 13]	καὶ Πλάτων ἐθίζει Τὰς βελτίστας	φύσεις	ἀφικνεῖσθαι πρὸς τὸ μάθημα, ὃ
[13, 15]	καὶ νοητὰς οὐσίας τὰς λογικὰς	φύσεις	ὁμοίως Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ
[13, 18]	σελήνην ἐν ἀέρι καὶ περιγείους	φύσεις·	τοὺς δὲ λεχθέντας ἄρχοντας οὐκ
[13, 13]	μή τι τρεῖς τινας ὑποτιθέμενος	φύσεις,	τρεῖς πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν τινες,
[13, 20]	ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε βίον διάξουσιν,	ἐγκρατεῖς	ἑαυτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες. Εἶτα
[13, 21]	ἐργάσηται, καθαίρεσθαι τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς,	τριετεῖς	δὲ ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν. Κατελθὼν δὲ
[13, 13]	κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα	καλύπτεις,	πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν αἰθέρα. Σὴ
[13, 8]	νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς διαφθεῖραι·	πράττεις	τε ὅπερ ἂν δοῦλος ὁ
[13, 10]	τοιοῦτον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ	κινδυνεύεις	νυνὶ ἀποθανεῖν; ἐγὼ δὲ τούτῳ
[13, 19]	παραδώσει καθ´ ὅσον οἷόν τε	ὁμοφυεῖς·	οἱ δὲ ἅτε οἰκίας τε
[13, 9]	δέ; εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς ἀγαγὼν	θρέψεις	τε καὶ παιδεύσεις, ξένους ποιήσας,
[13, 21]	σου. Ἐὰν δὲ ἐλαιολογήσῃς, οὐκ	ἐπαναστρέψεις	καλαμήσασθαι τὰ ὀπίσω σου· τῷ
[13, 12]	ὁμολογεῖται διότι δεῖ περὶ θεοῦ	διαλήψεις	ὁσίας ἔχειν, ὃ μάλιστα παρακελεύεται
[13, 0]	τὰς πατρίους περὶ τῶν θεῶν	ὑπολήψεις	ἠθέτει καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς
[13, 3]	δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος καὶ Ἡφαίστου	ῥίψεις	ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ
[13, 13]	καλεῖ θάλασσαν· ἐκ δὲ τούτου	αὖθις	γίνεται οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ
[13, 21]	Τοιαῦτα δὴ καὶ τὰ Μωσέως.	Αὖθις	δὲ ὁ Πλάτων τίνα τρόπον
[13, 21]	ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου. Καὶ	αὖθις·	Ἐὰν ἀμήσῃς ἀμητόν σου ἐν
[13, 13]	καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα· καὶ	αὖθις·	Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον
[13, 12]	σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς δὴ μέγαν	αὖθις	ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ
[13, 13]	φλέξει μανεῖσα· καὶ μετ´ ὀλίγα	αὖθις	ἐπιφέρει· Ἐπὰν δὲ ἐκλίπῃ τὸ
[13, 13]	ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἑβδομάτη δ´	αὖθις	λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ·
[13, 21]	φονεύσαντος τοιάδε νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ	αὖθίς	ποτε κατελθὼν ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς
[13, 13]	ἁπτός τε καὶ σῶμα ἔχει.	Αὖθίς	τε ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν μὲν
[13, 13]	δ´ ἐσόρα κόσμοιο ἄνακτα ἀθάνατον.	Αὖθίς	τε περὶ τοῦ θεοῦ, ἀόρατον
[13, 13]	φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον τε	αὖθις	τὸν μὲν νοητὸν οἶδεν ἡ
[13, 13]	πως γεγραμμένα· Πάντας γὰρ κρύψας	αὖθις	φάος ἐς πολυγηθὲς ἐξ ἱερᾶς
[13, 21]	Ἐὰν δέ, ὃ γίνεται μέν,	ὀλιγάκις	δέ, διὰ θυμὸν πατὴρ ἢ
[13, 10]	ἂν ὑμῶν; ἐγὼ μὲν γὰρ	πολλάκις	ἐθέλω τεθνάναι, εἴπερ ταῦτ´ ἐστὶν
[13, 13]	θεόν, μόνον δέ, ὡς ἤδη	πολλάκις	εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν ἀληθῆ. Τοσαῦτα
[13, 7]	οὔτε καλὸν οὔτε ἀγαθόν, ὡς	πολλάκις	ἡμῖν καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν
[13, 8]	νόμοι δηλονότι· τίνι γὰρ ἂν	πόλις	ἀρέσκοι ἄνευ νόμων; νῦν δὲ
[13, 18]	ἔδοξεν εἶναι καὶ γενητὸς καὶ	πόλις	ἡ μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα καὶ
[13, 8]	τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ	πόλις	τε καὶ ἡμεῖς οἱ νόμοι
[13, 21]	καὶ τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´ ἡ	πόλις	ὑπηρετοῦσα ταῖς μαντείαις δράτω τοῦ
[13, 12]	διότι διὰ πάντων ἐστὶν ἡ	δύναμις	τοῦ θεοῦ. Καθὼς δὲ δεῖ,
[13, 6]	νῦν παρόντων ἡ τῶν πολλῶν	δύναμις	ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται, δεσμούς
[13, 6]	μηδ´ ἂν ἡ τῶν πολλῶν	δύναμις	ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται. Τοιοῦτοι
[13, 12]	Λέγει δ´ οὕτως· Φθέγξομαι οἷς	θέμις	ἐστί, θύρας δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι,
[13, 13]	συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι οὐδαμῶς	θέμις.	Τῇ τε περὶ τοῦ ὀμόσαι
[13, 13]	αἰθέρα. Σὴ μὲν ἐν ἄστροις	τάξις	ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ δὲ
[13, 13]	ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων	λέξις·	Ἔπαινός τε ὅρκος τε περὶ
[13, 13]	τὰ δοκοῦντα. Ἄλλως τε ἡ	λέξις	ἡ προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ δὲ
[13, 14]	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων	οἷς	ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ
[13, 3]	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων	οἷς	ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ
[13, 13]	φιλεῖν τούτους μὲν ταῦτα ἐφ´	οἷς	γνῶσις, ἐκείνους δὲ ἐφ´ οἷς
[13, 3]	νόμων τε καὶ τύπων, ἐν	οἷς	δεήσει τούς τε λέγοντας λέγειν
[13, 3]	μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν	οἷς	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ´
[13, 13]	οἷς γνῶσις, ἐκείνους δὲ ἐφ´	οἷς	δόξα. Ἴσως γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν
[13, 8]	ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν	οἷς	ἐξῆν σοι ἀπιέναι, εἰ μὴ
[13, 14]	ὕπτιον καὶ τὰ τούτοις ἑπόμενα.	Οἷς	ἐπάγει· Ἢ Δία καθευδόντων τῶν
[13, 19]	γεννᾶν τῇ πόλει μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους.	Οἷς	ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ δή, οἶμαι,
[13, 13]	μοιχικοῖς ἐπεστάθη ὁ μοιχός· ἐφ´	οἷς	ἔτι φανερώτερον τὴν ἀκρασίαν τοῦ
[13, 12]	θεόν. Λέγει δ´ οὕτως· Φθέγξομαι	οἷς	θέμις ἐστί, θύρας δ´ ἐπίθεσθε
[13, 13]	πλεῖστα τοῖς Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´	οἷς	καὶ ἀγάμεθα τὸν ἄνδρα τῆς
[13, 7]	Οἷς οὖν οὕτω δέδοκται καὶ	οἷς	μή, τούτοις οὐκ ἔστι κοινὴ
[13, 21]	δὲ καὶ τὰ Πλάτωνος ἐν	οἷς	μυρία εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν
[13, 13]	δὲ τὴν τρίτην, Χριστιανῶν δέ,	οἷς	ὁ χρυσὸς ὁ βασιλικὸς ἐγκαταμέμικται,
[13, 18]	δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου λαχόντες ἐκείνων	οἷς	ὅτε ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ
[13, 7]	ταῦτα καὶ δοκεῖ καὶ δόξει.	Οἷς	οὖν οὕτω δέδοκται καὶ οἷς
[13, 19]	χρήματα φαίη τις εἶναι κοινὰ	οἷς	προσήκει διανεμόμενα πρὸς τῶν ἐπιτετραμμένων.
[13, 18]	ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας,	οἷς	τὰς τῶν γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας
[13, 3]	ἀλλ´ ἐάν τις ποιῇ ἐν	οἷς	ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι, τὰ
[13, 19]	λέγων· Γυναιξὶ δέ, κόραις μὲν	ἀνήβοις	γυμναῖς στάδιον καὶ δίαυλον καὶ
[13, 7]	δόξαν ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ ὅτι	ὀλίγοις	τισὶ ταῦτα καὶ δοκεῖ καὶ
[13, 13]	Δί´ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι, λισσομένη πολλοῖσι	λόγοις	καὶ μήτιδι πυκνῇ. Πολλοὺς δ´
[13, 3]	ἐπεὶ τό γε ἐν τοῖς	λόγοις	μίμημά τι τοῦ ἐν τῇ
[13, 16]	τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι φάσκουσι,	λόγοις;	πῶς γὰρ ἂν ἡ αὐτὴ
[13, 15]	αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν	λόγοις.	Τίνα δὲ οἵδε περὶ τῶνδε
[13, 3]	δὲ δή; τὸ ἐν τοῖς	λόγοις	ψεῦδος πότε καὶ ἐν τῷ
[13, 13]	ποτέ. Ὁ γὰρ θεὸς δικαίοις	ἔργοις	ἥδεται καὶ οὐκ ἀδίκοις. Πονοῦντα
[13, 13]	τοῖς γεωργοῖς καὶ τοῖς ἄλλοις	δημιουργοῖς.	Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί
[13, 18]	ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς	αὐτουργοῖς	τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων
[13, 13]	σίδηρον δὲ καὶ χαλκὸν τοῖς	γεωργοῖς	καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν
[13, 18]	καὶ καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων	περιόδοις	τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´ ὑπηρέτιν καὶ
[13, 18]	Οἱ γὰρ ἰδόντες ἡλίου μὲν	προόδοις	καὶ ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους ὥρας
[13, 3]	ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς θεοὶ	θεοῖς	πολεμοῦσί τε καὶ ἐπιβουλεύουσι καὶ
[13, 4]	ἡγῇ τῷ ὄντι ἐν τοῖς	θεοῖς	πρὸς ἀλλήλους καὶ ἔχθρας γε
[13, 12]	τέτυκται· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν	ἀγαθοῖς	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί·
[13, 13]	ἅπαντα· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη εἰν	ἀγαθοῖς	καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί·
[13, 21]	καὶ φιλάνθρωπα τὰ παρὰ Μωσεῖ,	μάθοις	ἂν ἐπακούσας ὧδέ πη λέγοντος·
[13, 19]	πᾶσι δεῖ διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους	μισθοῖς,	οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν τε πάντα
[13, 1]	τούτων πιστεύειν τοῖς περὶ θεῶν	μύθοις	καὶ αὐτοῖς δὲ τοῖς τῶν
[13, 14]	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ,	μύθοις	ὀψόμεθα καὶ τοὺς ἐλάττους. Δεῖ
[13, 13]	ἀλλοτρίας ποτέ. Ὁ γὰρ θεὸς	δικαίοις	ἔργοις ἥδεται καὶ οὐκ ἀδίκοις.
[13, 5]	παρασχεῖν ἂν δοκεῖ μοι τοῖς	Ἀθηναίοις	αἰτίαν πάλιν κακοῖς γενέσθαι ἀποκτείνασι
[13, 4]	καὶ δὴ καὶ τοῖς μεγάλοις	Παναθηναίοις	ὁ πέπλος μεστὸς τῶν τοιούτων
[13, 12]	Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡ´	ΕΒΡΑΙΟΙΣ	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ·
[13, 15]	ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα δὲ παρὰ τὰ	Ἑβραίοις	δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος τὸν τρόπον,
[13, 6]	ἦσαν καὶ οἱ πάλαι παρ´	Ἑβραίοις	ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ
[13, 10]	μετά τε τῶν ἄλλων παρ´	Ἑβραίοις	θεοφιλῶν προφητῶν τε καὶ δικαίων
[13, 0]	πλεῖστα Μωσέως καὶ τῶν παρ´	Ἑβραίοις	ἱερῶν λόγων ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ
[13, 18]	ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως	Ἑβραίοις	καὶ τὸν περὶ οὐρανοῦ καὶ
[13, 16]	ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ.	Ἑβραίοις	ὁμοίως τὴν ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος
[13, 3]	ἀλλοιοῦσθαι τὸν θεὸν ἡ παρ´	Ἑβραίοις	προφητεία ὧδέ πη ἐκ προσώπου
[13, 18]	ἐν παραθέσει καὶ τῶν παρ´	Ἑβραίοις	προφητῶν τὸ ἐλλιπὲς ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ
[13, 18]	φθαρτῆς οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως	Ἑβραίοις	σέβειν αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ θεοὺς
[13, 15]	οὐσίας τὰς λογικὰς φύσεις ὁμοίως	Ἑβραίοις	ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ τῆς ἀκολουθίας,
[13, 7]	Καὶ ὁ προφήτης δὲ παρ´	Ἑβραίοις	φησίν· Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί
[13, 13]	πόρρωθεν. Ποιήσει τι ἄνθρωπος ἐν	κρυφαίοις,	καὶ οὐκ ὄψομαι αὐτόν; διὰ
[13, 13]	ἑξάδι· γάμος γὰρ παρὰ τοῖς	Πυθαγορείοις,	ὡς ἂν γόνιμος ἀριθμός, ἡ
[13, 3]	ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα τοῖς τούτων	ἀξίοις	ἐπῆγεν, οἱ δὲ ὤναντο κολαζόμενοι,
[13, 20]	μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε	γυμνασίοις	καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις,
[13, 19]	ὁμοῦ δὲ ἀναμεμιγμένων καὶ ἐν	γυμνασίοις	καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ τροφῇ
[13, 19]	ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν τοῖς	γυμνασίοις,	ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς
[13, 5]	μοι τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν	κακοῖς	γενέσθαι ἀποκτείνασι καὶ αὐτὸν ὥσπερ
[13, 13]	δικαίοις ἔργοις ἥδεται καὶ οὐκ	ἀδίκοις.	Πονοῦντα {δ{ ὲ} ἐᾷ τὸν
[13, 13]	Τὰ ὅμοια τούτοις κἀν τοῖς	Ὀρφικοῖς	εὑρήσομεν ὧδέ πως γεγραμμένα· Πάντας
[13, 13]	δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ βαθμοῖς	μοιχικοῖς	ἐπεστάθη ὁ μοιχός· ἐφ´ οἷς
[13, 4]	καταπεποίκιλται καὶ δὴ καὶ τοῖς	μεγάλοις	Παναθηναίοις ὁ πέπλος μεστὸς τῶν
[13, 3]	φυλάσσειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως	ἀλλήλοις	ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε
[13, 17]	τὰ γὰρ ἐκ δύο τινῶν	ἀλλήλοις	ἐναντίων εἰς ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον
[13, 17]	τι πρᾶγμα ἐκ δύο ἐναντίων	ἀλλήλοις	σύνθετον, ἁπλοῦν δὲ καὶ τῇ
[13, 10]	ζῆν κακὸς ὢν καὶ τοῖς	φίλοις	μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘
[13, 13]	χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς καὶ τοῖς	ἄλλοις	δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι
[13, 6]	ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ ξύμπασι τοῖς	ἄλλοις.	Ἔστι ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας δὲ
[13, 21]	καθάρσεις μὲν τὰς αὐτὰς τοῖς	ἄλλοις	καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν,
[13, 3]	ἐν τραγῳδίαις μηδ´ ἐν τοῖς	ἄλλοις	ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην ὡς
[13, 19]	νόμος καὶ τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς	ἄλλοις,	ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς γυναῖκας
[13, 3]	ἄρα θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ	πολλοῖς	ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα
[13, 3]	οἱ θεοὶ οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ	πολλοῖς	ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι καὶ
[13, 19]	ὅσα βαρέα, τὴν ἐν τοῖς	ὅπλοις	μάχην ἕνα τε πρὸς ἕνα
[13, 19]	οὔσας ἔτι πᾶσαν τὴν ἐν	ὅπλοις	ὄρχησιν καὶ μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας
[13, 3]	δέ που λέγοιτο κακὰ τοῖς	φαύλοις	ἐκ θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως ἀκουστέον
[13, 3]	Τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς	γάμοις	ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας
[13, 19]	ὅτι γε γυναικῶν τὴν ἐν	πολέμοις	ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα δὲ εἰς
[13, 13]	καὶ δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ	βαθμοῖς	μοιχικοῖς ἐπεστάθη ὁ μοιχός· ἐφ´
[13, 13]	οὔτε ποσὶν οὔτε χερσὶν οὔτε	ὀφθαλμοῖς	οὐδ´ ὅλως τῷ σώματι δεδήλωκε.
[13, 3]	τύπους τούτους συγχωρῶ καὶ ὡς	νόμοις	ἂν αὐτοῖς χρῴμην. Ταῦτα μὲν
[13, 20]	παιδεραστὴν (οὐδὲ γὰρ ἐν τοῖς	Νόμοις	ἠξίωσε κατὰ παιδεραστῶν θανάτου δίκην
[13, 19]	λέγων· Θηλείας δὲ περὶ τούτων	νόμοις	μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια
[13, 21]	πατέρα τοῖς αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω	νόμοις.	Ὃς ἂν ἐκ προνοίας τε
[13, 14]	θνητῆς διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις τε	στοχασμοῖς	καὶ εἰκασίαις, ὄναρ ὥσπερ, ἀλλ´
[13, 18]	θατέρου περίοδος ᾔει. Καὶ ἐπιλέγει·	Δεσμοῖς	τε ἐμψύχοις σώματα δεθέντα ζῷα
[13, 14]	προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ καὶ	ξοάνοις	βαναύσων χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα
[13, 7]	πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς,	ὅστις τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει
[13, 10]	οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	ὅτι τε Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ
[13, 13]	πρὸς τὰ πνευματικὰ τῶν ἐν	οὐρανοῖς‘	ὧδέ πως γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ
[13, 20]	νόμος ἐστὶν ἔτι ἐλθεῖν τοῖς	κατηργμένοις	ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ
[13, 18]	βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς	ὑπεζευγμένοις	ὡς αὐτουργοῖς τῶν ἐν τῷ
[13, 8]	δὲ δὴ οὐκ ἐμμένεις τοῖς	ὡμολογημένοις;	ἐὰν ἡμῖν γε πείθῃ, ὦ
[13, 17]	προκείσθω. Σκέψαι δὲ πρὸς τοῖς	εἰρημένοις	καὶ τόδε· ~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ
[13, 13]	δι´ ὧν γράφει συνᾴδει τοῖς	προειρημένοις·	Μάντις δ´ οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων
[13, 12]	εἴρηται. Οὐκ ἀπεοικότως οὖν τοῖς	ἐπεζητημένοις	προενηνέγμεθα ταῦτα. Πᾶσι γὰρ τοῖς
[13, 13]	οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´	ἐπιτελλομένοις	ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ καὶ αἱ Σόλωνος
[13, 12]	οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´	ἐπιτελλομένοις	ἐνιαυτοῖς. Τὰ μὲν οὖν Ἀριστοβούλου
[13, 13]	οὗτός ἐστιν. Ἔν τε τοῖς	Φαινομένοις	ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος· Ἐκ Διὸς
[13, 3]	γέρουσι καὶ γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις	γινομένοις	καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων
[13, 13]	ἐστιν. Ἔν τε τοῖς Φαινομένοις	ἐπιγραφομένοις	ὁ Ἄρατος· Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα
[13, 14]	βαναύσων χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα	κατεσκευασμένοις	τὴν τῶν θεῶν προσηγορίαν καταισχύνοντα
[13, 13]	διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς πάντη	κινουμένοις	μῶν οὐ καὶ τὸν οὐρανὸν
[13, 16]	δεσμωτηρίῳ, τοῖς ἀεὶ τῶν δικῶν	ἀφικνουμένοις	θεάματα καὶ νουθετήματα. Ταῦτα πῶς
[13, 21]	εἴρηται τοῖς γονεῦσι καὶ τοῖς	ἐγγόνοις,	εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι καὶ τούτοις
[13, 14]	πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν,	ἐγγόνοις	μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν,
[13, 1]	πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν,	ἐκγόνοις	μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν,
[13, 1]	θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων καὶ τοῖς	ἐκγόνοις	ὁμοίων τὴν φύσιν. Διαβάλλει δ´
[13, 1]	μύθων ποιηταῖς ὡς δὴ θεῶν	ἐκγόνοις	οὖσι παρακελευσάμενος, πρῶτα μὲν διὰ
[13, 3]	περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ	παντοδαποῖς	ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα μὲν
[13, 3]	Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς ζῴοις καὶ	παντοδαποῖς	ἰνδαλλόμενοι καὶ τὸν τοῦ θεοῦ
[13, 19]	οὕτως ἐχέτω. Τί δ´ ἂν	εἴποις	μαθὼν ὡς καὶ μὴ ἐκφέρειν
[13, 3]	λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων μὲν τοῖς	ἀνθρώποις	αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ
[13, 12]	ἀγαθῶν θνητοῖς κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει	ἀνθρώποις·	αὐτῷ δὲ χάρις καὶ μῖσος
[13, 13]	νούσων εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν	ἀνθρώποις	εἴκελοι. Κλεάνθους τε τοῦ Στωϊκοῦ
[13, 10]	Πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον ἢ	ἀνθρώποις	εἴρηται καὶ Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ
[13, 3]	θείας γραφῆς, ἔνθα εἴρηται κακὰ	ἀνθρώποις	ἐπάγεσθαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ, τὰ
[13, 9]	καὶ δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον τοῖς	ἀνθρώποις	καὶ τὰ νόμιμα καὶ οἱ
[13, 3]	Καὶ ὅτε τὰ σκυθρωπὰ καὶ	ἀνθρώποις	κακὰ νενομισμένα τοῖς τούτων ἀξίοις
[13, 13]	λέγει ὧδέ πως· ὁ βίος	ἀνθρώποις	λογισμοῦ κἀριθμοῦ δεῖται πάνυ· ζῶμεν
[13, 3]	καὶ τὸν τοῦ θεοῦ λόγον	ἀνθρώποις	πεφηνότα εἰσάγουσιν οἱ Ἑβραίων λόγοι,
[13, 14]	μὴν ἑτέρου του τῶν ἐν	ἀνθρώποις	σοφῶν, οἳ θνητῆς διανοίας ὄμμασιν
[13, 14]	γάρ που μύθους ψευδεῖς τοῖς	ἀνθρώποις	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι,
[13, 3]	γάρ που μύθους ψευδεῖς τοῖς	ἀνθρώποις	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι.
[13, 13]	δὲ τέλος ἔχειν τοῦ προτεθέντος	ἀνθρώποις	ὑπὸ θεῶν ἀρίστου βίου πρός
[13, 7]	παρακαλοῦμεν, ἐν τοῖς παρ´ ἡμῖν	ἱεροῖς	φερόμενα γράμμασι. Καὶ ὁ προφήτης
[13, 11]	δόγμασι, τάχα δὲ καὶ παρ´	ἑτέροις.	Ἐπεὶ δὲ τῆς αὐτῆς ἡμῖν
[13, 11]	παρὰ τῷ αὐτῷ σύμφωνα τοῖς	ἡμετέροις	δόγμασι, τάχα δὲ καὶ παρ´
[13, 3]	ἢ φύσει ἢ τέχνῃ ἢ	ἀμφοτέροις	ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται.
[13, 3]	καὶ γέρουσι καὶ γραυσὶ καὶ	πρεσβυτέροις	γινομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς
[13, 15]	αὐτῆς; κακίας δ´ ἐν τοῖς	δευτέροις	ἡ βλάστη πόθεν ἐξέφυ τῆς
[13, 14]	σοφῶν, οἳ θνητῆς διανοίας ὄμμασιν	ἐπικήροις	τε στοχασμοῖς καὶ εἰκασίαις, ὄναρ
[13, 8]	ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ	ΚΑΙΡΟΙΣ	ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ
[13, 13]	τὰ δὲ ἄμετρα οὔτε τοῖς	ἀμέτροις	οὔτε τοῖς ἐμμέτροις· ὁ δὲ
[13, 13]	οὔτε τοῖς ἀμέτροις οὔτε τοῖς	ἐμμέτροις·	ὁ δὲ θεὸς ἡμῖν πάντων
[13, 13]	πλατὺν αἰθέρα. Σὴ μὲν ἐν	ἄστροις	τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ
[13, 21]	τὰ Πλάτωνος ἐν οἷς μυρία	εὕροις	ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν δὴ μάλιστα
[13, 13]	βούλει παραλαβεῖν ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν,	εὕροις	ἂν παρὰ τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν
[13, 13]	Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω‘	εὕροις	ἂν ὧδε ἐμφαινόμενον πρὸς τοῦ
[13, 3]	χρῴμην. Ταῦτα μὲν ὁ Πλάτων.	Εὕροις	δ´ ἂν τὴν Ἑβραίων γραφὴν
[13, 3]	ἀγείρουσαν Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ παισὶν	βιοδώροις.	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ
[13, 9]	ὦ Σώκρατες, πειθόμενος ἡμῖν τοῖς	σοῖς	τροφεῦσι μήτε παῖδας περὶ πλείονος
[13, 0]	δέον, ὅτι δὴ πρὸς τοῖς	ἴσοις	δόγμασι προσήκων ἡμῖν γένοιτ´ ἂν
[13, 16]	ἐν Ἅιδου ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ,	τοῖς	ἀεὶ τῶν δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα
[13, 5]	κατηγόρει, παρασχεῖν ἂν δοκεῖ μοι	τοῖς	Ἀθηναίοις αἰτίαν πάλιν κακοῖς γενέσθαι
[13, 13]	καὶ χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς καὶ	τοῖς	ἄλλοις δημιουργοῖς. Ὅθεν ἀνάγκῃ φησὶ
[13, 6]	καὶ ἐπαΐοντι μᾶλλον ἢ ξύμπασι	τοῖς	ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα. Εἶεν. Ἀπειθήσας
[13, 21]	κτείνῃ, καθάρσεις μὲν τὰς αὐτὰς	τοῖς	ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς
[13, 3]	μηδ´ ἐν τραγῳδίαις μηδ´ ἐν	τοῖς	ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην
[13, 19]	ἕπεται νόμος καὶ τοῖς ἔμπροσθεν	τοῖς	ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς
[13, 13]	ἂν {ὀνομάσαιμ{ ι} ἐγώ. Ὃς	τοῖς	ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος βίον δίδωσιν.
[13, 13]	ᾖ, τὰ δὲ ἄμετρα οὔτε	τοῖς	ἀμέτροις οὔτε τοῖς ἐμμέτροις· ὁ
[13, 3]	πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων μὲν	τοῖς	ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος·
[13, 9]	ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη πλείστου ἄξιον	τοῖς	ἀνθρώποις καὶ τὰ νόμιμα καὶ
[13, 14]	Οὗτοι γάρ που μύθους ψευδεῖς	τοῖς	ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ
[13, 3]	Οὗτοι γάρ που μύθους ψευδεῖς	τοῖς	ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ
[13, 7]	παρ´ Ἑβραίοις φησίν· Εἰ ἀνταπέδωκα	τοῖς	ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά· καὶ πάλιν·
[13, 3]	ἡ Θέτις Τὸν Ἀπόλλω ἐν	τοῖς	αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς
[13, 21]	ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ κτείνας πατέρα	τοῖς	αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω νόμοις. Ὃς
[13, 21]	δὲ ὁ τοιοῦτό τι δράσας	τοῖς	αὑτοῦ παισὶν ἱερῶν μὴ κοινωνείτω
[13, 15]	πῶς οὐ θεοὶ καὶ αὐτοὶ	τοῖς	γεγεννηκόσιν ἐξ ἴσου; πῶς δ´
[13, 13]	ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ χαλκὸν	τοῖς	γεωργοῖς καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς.
[13, 21]	καθαρμῶν καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται	τοῖς	γονεῦσι καὶ τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω
[13, 19]	πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν	τοῖς	γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ
[13, 3]	Καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα·	τοῖς	δὲ ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν τε
[13, 15]	παρ´ αὐτῆς; κακίας δ´ ἐν	τοῖς	δευτέροις ἡ βλάστη πόθεν ἐξέφυ
[13, 13]	ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ	ΤΟΙΣ	ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ
[13, 13]	φιλοσοφία συνῳδὸς οὖσα κατὰ πλεῖστα	τοῖς	Ἑβραίων δόγμασιν (ἐφ´ οἷς καὶ
[13, 15]	τὰ μὴ ὄντα ποιεῖν αὐτὸν	τοῖς	Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα
[13, 21]	καθάπερ εἴρηται τοῖς γονεῦσι καὶ	τοῖς	ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι καὶ
[13, 14]	ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ	τοῖς	εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν θεῶν
[13, 1]	ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ	τοῖς	εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν
[13, 17]	ψυχῆς προκείσθω. Σκέψαι δὲ πρὸς	τοῖς	εἰρημένοις καὶ τόδε· ~ιηʹ ΠΕΡΙ
[13, 10]	τῷ κυρίῳ, ὃς καὶ πᾶσι	τοῖς	εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν ἐπήγγελται εἰς
[13, 1]	τῶν θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων καὶ	τοῖς	ἐκγόνοις ὁμοίων τὴν φύσιν. Διαβάλλει
[13, 9]	ἐλθὼν ἔχῃς ταῦτα πάντα ἀπολογήσασθαι	τοῖς	ἐκεῖ ἄρχουσιν· οὔτε γὰρ ἐνθάδε
[13, 13]	ἄμετρα οὔτε τοῖς ἀμέτροις οὔτε	τοῖς	ἐμμέτροις· ὁ δὲ θεὸς ἡμῖν
[13, 19]	δ´ ἐγώ, ἕπεται νόμος καὶ	τοῖς	ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι,
[13, 13]	διὰ τούτων καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ	τοῖς	ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ
[13, 12]	ἡμῖν εἴρηται. Οὐκ ἀπεοικότως οὖν	τοῖς	ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα ταῦτα. Πᾶσι γὰρ
[13, 11]	εὕροι παρὰ τῷ αὐτῷ σύμφωνα	τοῖς	ἡμετέροις δόγμασι, τάχα δὲ καὶ
[13, 4]	ἄρα ἡγῇ τῷ ὄντι ἐν	τοῖς	θεοῖς πρὸς ἀλλήλους καὶ ἔχθρας
[13, 14]	προρρήσεως διά τε τῶν συμφώνων	τοῖς	θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται διεψευσμένης
[13, 0]	τοὔμπαλιν δέον, ὅτι δὴ πρὸς	τοῖς	ἴσοις δόγμασι προσήκων ἡμῖν γένοιτ´
[13, 20]	οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι ἐλθεῖν	τοῖς	κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας,
[13, 3]	ἄγνοια, ἐπεὶ τό γε ἐν	τοῖς	λόγοις μίμημά τι τοῦ ἐν
[13, 3]	Τί δὲ δή; τὸ ἐν	τοῖς	λόγοις ψεῦδος πότε καὶ ἐν
[13, 4]	ἡμῖν καταπεποίκιλται καὶ δὴ καὶ	τοῖς	μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ πέπλος μεστὸς
[13, 14]	φάντος ἐν Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν	τοῖς	μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ, μύθοις
[13, 3]	ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν	τοῖς	μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα
[13, 19]	δή, καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί·	Τοῖς	μὲν παισὶν ὀρχησταί, ταῖς δὲ
[13, 21]	τὰ σεμνὰ καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι	τοῖς	μὴ τοιούτοις μακρὰ χαίρειν φαμέν.
[13, 20]	τὸν παιδεραστὴν (οὐδὲ γὰρ ἐν	τοῖς	Νόμοις ἠξίωσε κατὰ παιδεραστῶν θανάτου
[13, 19]	νῦν, ὅσα βαρέα, τὴν ἐν	τοῖς	ὅπλοις μάχην ἕνα τε πρὸς
[13, 13]	ἀπώλεσε. Τὰ ὅμοια τούτοις κἀν	τοῖς	Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ πως γεγραμμένα·
[13, 7]	τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς, ὅστις τὸν ἥλιον αὐτοῦ
[13, 10]	ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς» ὅτι τε Ἐκδημοῦντες ἀπὸ
[13, 13]	λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν	τοῖς	πάντη κινουμένοις μῶν οὐ καὶ
[13, 7]	διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ἐν	τοῖς	παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς φερόμενα γράμμασι.
[13, 16]	Ταῦτα πῶς ἂν δύναιτο συνᾴδειν	τοῖς	περὶ ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ τὴν
[13, 1]	ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ τούτων πιστεύειν	τοῖς	περὶ θεῶν μύθοις καὶ αὐτοῖς
[13, 13]	κακά, ἀλλά τις δαίμων ἔμιξε	τοῖς	πλείστοις ἐν τῷ παραυτίκα ἡδονήν.
[13, 0]	προσαποδοῦναι τῷ λόγῳ καὶ τὰ	τοῖς	πρὸ ἡμῶν εἰς τοὺς τόπους
[13, 0]	~Ἐπειδὴ πέφηνεν ἐν	τοῖς	πρὸ τούτου συγγράμμασιν ἡ κατὰ
[13, 13]	Ἡσίοδος δι´ ὧν γράφει συνᾴδει	τοῖς	προειρημένοις· Μάντις δ´ οὐδείς ἐστιν
[13, 7]	καὶ δίδασκε· εἰ δ´ ἐμμένεις	τοῖς	πρόσθεν, τὸ μετὰ τοῦτο ἄκουε.
[13, 13]	αἰσθητὸν ἑξάδι· γάμος γὰρ παρὰ	τοῖς	Πυθαγορείοις, ὡς ἂν γόνιμος ἀριθμός,
[13, 1]	διαβάλλει, κόπτων ἐν Ἐπινομίδι τούτοις	τοῖς	ῥήμασιν· ~βʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ
[13, 9]	ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, πειθόμενος ἡμῖν	τοῖς	σοῖς τροφεῦσι μήτε παῖδας περὶ
[13, 19]	τὰ περὶ τὸν πόλεμον πάντα	τοῖς	σώμασι διαπονήματα τοξικῆς τε καὶ
[13, 13]	γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς	τοῖς	τὰς προβολὰς εἰσάγουσι τάχα καὶ
[13, 17]	τε πρὸς μαλακὸν καὶ πᾶσι	τοῖς	τοιούτοις μίαν ἄλλην πάντων κοινωνίαν
[13, 3]	σκυθρωπὰ καὶ ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα	τοῖς	τούτων ἀξίοις ἐπῆγεν, οἱ δὲ
[13, 19]	κοινὰς τὰς γυναῖκας, ὡς καὶ	τοῖς	τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ
[13, 1]	θεῶν μύθοις καὶ αὐτοῖς δὲ	τοῖς	τῶν μύθων ποιηταῖς ὡς δὴ
[13, 18]	μὴ βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον	τοῖς	ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς τῶν ἐν
[13, 6]	ζητεῖτε. Διὸ καὶ ἡμεῖς ἐν	τοῖς	ὑπὲρ εὐσεβείας ἀγῶσιν ὀρθῶς πράττομεν
[13, 13]	θεὸς οὗτός ἐστιν. Ἔν τε	τοῖς	Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος· Ἐκ
[13, 3]	Εἰ δέ που λέγοιτο κακὰ	τοῖς	φαύλοις ἐκ θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως
[13, 10]	τὸ ζῆν κακὸς ὢν καὶ	τοῖς	φίλοις μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί,
[13, 12]	ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα ταῦτα. Πᾶσι γὰρ	τοῖς	φιλοσόφοις ὁμολογεῖται διότι δεῖ περὶ
[13, 8]	νῦν δὲ δὴ οὐκ ἐμμένεις	τοῖς	ὡμολογημένοις; ἐὰν ἡμῖν γε πείθῃ,
[13, 13]	ἀλλ´ ἐν αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι,	Ἀθανάτοις	ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων
[13, 16]	ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω δὲ ἐν	ὑστάτοις	ἰδεῖν τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου
[13, 12]	εἰσοράαται. Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθῶν	θνητοῖς	κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ
[13, 21]	τρόπον καὶ δι´ ὁποῖα πληγαῖς	ἀπαραιτήτοις	αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον·
[13, 13]	πάλιν· Θεὸς ὁ πάντα τεύχων	βροτοῖς.	Ἐπὰν δὲ εἴπῃ· Τί ἔλπεαι
[13, 3]	ὅτι Θεὸς μὲν αἰτίαν φύει	βροτοῖς,	ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ.
[13, 13]	παρεστᾶσιν πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε	βροτοῖς	ὡς πάντα τελεῖται· σὸν μὲν
[13, 11]	τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ ἂν	ἁμάρτοις	εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ ἐπὶ
[13, 13]	δὲ τοῖς ἐν τῷ λειμῶνι	ἑκάστοις	ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν
[13, 13]	ἀλλά τις δαίμων ἔμιξε τοῖς	πλείστοις	ἐν τῷ παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ
[13, 3]	καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως ὡς	ἐλαχίστοις	συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ
[13, 14]	ὀνομάζουσα καὶ τό γε ἀπιστεῖν	αὐτοῖς	ἀδύνατον εἶναι φήσασα, καίπερ ἄνευ
[13, 17]	τῶν ὄντων οὐσίας ἀεὶ ἐνόντος	αὐτοῖς.	Ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἔστι ψυχὴ
[13, 0]	ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ τὴν ἐν	αὐτοῖς	ἀτοπίαν διήλεγχεν· ~αʹ ΟΠΩΣ Ο
[13, 21]	ἐστέρηκε παίδων· τούτοις δὲ συνέστιος	αὐτοῖς	αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς
[13, 12]	ὕπο πάντα τελεῖται, ἐν δ´	αὐτοῖς	αὐτὸς περινίσσεται, οὐδέ τις αὐτὸν
[13, 3]	ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν	αὐτοῖς	γε ποιητέον μύθους. Ὀρθῶς, ἔφη·
[13, 1]	τοῖς περὶ θεῶν μύθοις καὶ	αὐτοῖς	δὲ τοῖς τῶν μύθων ποιηταῖς
[13, 13]	χρυσὸν ἐν τῇ γενέσει συνέμιξεν	αὐτοῖς,	διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι δὲ
[13, 13]	γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν	αὐτοῖς	εἶναι μὲν τὸν οὐρανὸν πολλῶν
[13, 21]	καθάπερ ὁ κτείνας πατέρα τοῖς	αὐτοῖς	ἔνοχος ἔστω νόμοις. Ὃς ἂν
[13, 12]	καὶ ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων	αὐτοῖς	ἐπιφάνεια καὶ κράτησις τῆς χώρας
[13, 18]	κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς	αὐτοῖς.	Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα διασαφῶν εἰς
[13, 13]	κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ πράττειν προσίσταται	αὐτοῖς.	Εὖ δὲ ἢ κακῶς τίς
[13, 18]	κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς	αὐτοῖς.	Εὐθυβόλως πάνυ καὶ καλῶς πλάνον
[13, 12]	γῆν καὶ πάντα τὰ ἐν	αὐτοῖς,	ἵνα τοὺς χρόνους δηλώσῃ καὶ
[13, 17]	φύσεως ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι, φιλίαν	αὐτοῖς	καὶ κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον
[13, 3]	Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον	αὐτοῖς	καὶ ποικιλτέον καὶ ἄλλας ἔχθρας
[13, 14]	μὴ ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν ἐν	αὐτοῖς	μάθημα. Αὐτίκα γοῦν βραχύ τι
[13, 9]	καὶ παιδεύσονται, μὴ συνόντος σοῦ	αὐτοῖς;	οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ
[13, 1]	δέοι ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστεύειν	αὐτοῖς.	Ὅτι δὲ ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον
[13, 16]	τὸν Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ δὴ	αὐτοῖς	ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται
[13, 16]	ὁμοίαν αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως	αὐτοῖς	ποτε μὲν αὐτῆς τὴν οὐσίαν
[13, 16]	μεριστῆς φύσεως. Λέγει δ´ οὖν	αὐτοῖς	ῥήμασιν ἐν Τιμαίῳ· Ὁ δὲ
[13, 3]	λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον	αὐτοῖς	σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον
[13, 13]	ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς	αὐτοῖς	ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ μὴν
[13, 2]	Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν, ὧδε ῥήμασιν	αὐτοῖς	φάσκων· ~γʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ
[13, 3]	συγχωρῶ καὶ ὡς νόμοις ἂν	αὐτοῖς	χρῴμην. Ταῦτα μὲν ὁ Πλάτων.
[13, 19]	ἦν δ´ ἐγώ· ὁ νομοθέτης	αὐτοῖς	ὥσπερ τοὺς ἄνδρας οὕτω καὶ
[13, 3]	ξύμφορα ἡμῖν οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ	αὑτοῖς.	Ξύμψηφός σοι εἰμί, ἔφη, τούτου
[13, 4]	ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ οὕτως αὐτοὶ	αὑτοῖς	τὰ ἐναντία λέγουσι περί τε
[13, 18]	ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς ἐν	ἑαυτοῖς	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν,
[13, 18]	ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι ἂν ἐν	ἑαυτοῖς	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν
[13, 18]	ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς, ἐν	ἑαυτοῖς	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν·
[13, 13]	ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις	ἐνιαυτοῖς.	Ἀλλὰ καὶ αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι
[13, 12]	ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις	ἐνιαυτοῖς.	Τὰ μὲν οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα.
[13, 21]	καὶ κράτιστα ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ	τοιούτοις	μακρὰ χαίρειν φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ
[13, 17]	πρὸς μαλακὸν καὶ πᾶσι τοῖς	τοιούτοις	μίαν ἄλλην πάντων κοινωνίαν τῇ
[13, 21]	δὲ χρὴ καὶ τοὺς Μωσέως	τούτοις	ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα περὶ τῶν
[13, 19]	περ αἰδοῦς σώφρονος ἑκάστων. Πρὸς	τούτοις	ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ τῶνδε τῶν
[13, 10]	οὖν με, ὅπερ εἶπον, ἐπὶ	τούτοις	ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν ὑμῖν ὅτι
[13, 21]	ἀδελφῶν καὶ γονέας ἐστέρηκε παίδων·	τούτοις	δὲ συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε
[13, 13]	ὑπάτου κραίνει καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις.	Διὰ γὰρ τούτων δεδήλωκε πάντα
[13, 13]	τὴν προνομίαν ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα	τούτοις,	εἰ μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς ἡμῶν,
[13, 20]	οὐ τὰ Μωσέως, ὃς διαρρήδην	τούτοις	ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ φωνῇ
[13, 18]	μετὰ δὲ τούτους καὶ ὑπὸ	τούτοις	ἑξῆς δαίμονας, ἀέριον δὲ γένος
[13, 12]	λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ ἀλήθειαν.	Τούτοις	ἑξῆς μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐχομένως
[13, 14]	ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν καὶ τὰ	τούτοις	ἑξῆς. Πῶς δὲ οἱ νῦν
[13, 19]	τῶν μέχρι γάμων. Εἶτα πάλιν	τούτοις	ἑξῆς συνάψας τοὺς περὶ πελταστικῆς
[13, 21]	μήποτ´ ἔτι κοινῇ παιδοποιήσασθαι. Καὶ	τούτοις	ἐπιφέρει· Γυναῖκα δὲ γαμετὴν ἐὰν
[13, 14]	δ´ αὖτε ὕπτιον καὶ τὰ	τούτοις	ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει· Ἢ Δία
[13, 13]	δείματι παλλόμενοι, καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις.	Θεαρίδας δὲ ἐν τῷ Περὶ
[13, 9]	σοι ζῆν ἔσται; ἢ πλησιάσεις	τούτοις	καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας λόγους,
[13, 13]	ὕστερον δώσει δίκην. Συνᾴδει δὲ	τούτοις	καὶ ἡ τραγῳδία διὰ τῶνδε·
[13, 13]	ἢ ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας τε	τούτοις	καὶ κακὰς πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως
[13, 13]	{πρόσθ{ εν} ἀπώλεσε. Τὰ ὅμοια	τούτοις	κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ
[13, 21]	καὶ σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς	τούτοις	μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν τὰ κατὰ
[13, 13]	ψυχῶν ὑμῶν‘ καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις,	Μένανδρος ὁ κωμικὸς αὐταῖς γράφει
[13, 19]	ἀναιρέσεως ὅπλων ἡμμένας. Ἀλλ´ οὐδὲ	τούτοις	ὁ Ἑβραίων ἐπινεύσει λόγος, ἀντιφθέγξεται
[13, 13]	κυρίου τρέμει ἡ γῆ; Ἐπὶ	τούτοις	ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων, μαρτυρῶν τῇ
[13, 13]	περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις.	Ὅ τε κωμικὸς Ἐπίχαρμος σαφῶς
[13, 7]	οὕτω δέδοκται καὶ οἷς μή,	τούτοις	οὐκ ἔστι κοινὴ βουλή, ἀλλ´
[13, 7]	ὄντα ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον; Ποιητέον.	Τούτοις	παράθες τὸ μηδενὶ κακὸν ἀντὶ
[13, 19]	ὧδέ πη νομοθετεῖ· Ἐν δὲ	τούτοις	πᾶσι δεῖ διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους
[13, 11]	δοκεῖ ἐπισκέψασθαι δεῖν καὶ τὰ	τούτοις	πεπονημένα. Παραθήσω δὲ πρώτου Ἀριστοβούλου,
[13, 13]	καὶ γαῖα καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις.	Πίνδαρος δὲ ὁ μελοποιὸς οἷον
[13, 13]	αὐτοῦ πῦρ φλέγον. Ἕπεται δὲ	τούτοις	τὴν ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον. Τὸ
[13, 1]	ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων ἐν Ἐπινομίδι	τούτοις	τοῖς ῥήμασιν· ~βʹ ΕΤΙ ΑΠΟ
[13, 21]	ἐγγόνοις, εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι καὶ	τούτοις	ὧν ἀδελφούς τε ἀδελφῶν καὶ
[13, 14]	πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον	Δελφοῖς	δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ καὶ εἰκότως
[13, 5]	τούτων πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν τε	ἀδελφοῖς	ὑμνούσῃ καὶ ἄλλα τοιαῦτα· εἴπερ
[13, 12]	προενηνέγμεθα ταῦτα. Πᾶσι γὰρ τοῖς	φιλοσόφοις	ὁμολογεῖται διότι δεῖ περὶ θεοῦ
[13, 18]	ᾔει. Καὶ ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε	ἐμψύχοις	σώματα δεθέντα ζῷα ἐγενήθη τό
[13, 3]	θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ πολλοῖς	ζῴοις	καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ
[13, 3]	θεοὶ οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ πολλοῖς	ζῴοις	καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι καὶ τὸν
[13, 10]	δὴ καὶ τῇδε, ὡς πολλὴ	ἐλπίς	ἐστιν ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι. δυοῖν
[13, 12]	οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ	χάρις	καὶ μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ πόλεμος
[13, 12]	τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων·	ἴδρις	γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης καὶ
[13, 13]	τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων·	ἴδρις	γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης καὶ
[13, 16]	περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται	τρὶς	ἐφεξῆς τὸν βίον τοῦτον, οὕτω
[13, 13]	ὁ Ζωρόαστρις γράφει· Τάδε συνέγραψε	Ζωρόαστρις	Ἀρμενίου, τὸ γένος Πάμφυλος, ἐν
[13, 13]	γένος Παμφύλου, μέμνηται, ὅς ἐστι	Ζωρόαστρις.	Αὐτὸς γοῦν ὁ Ζωρόαστρις γράφει·
[13, 13]	ἐστι Ζωρόαστρις. Αὐτὸς γοῦν ὁ	Ζωρόαστρις	γράφει· Τάδε συνέγραψε Ζωρόαστρις Ἀρμενίου,
[13, 13]	μόνον‘ οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος	χωρὶς	μεγάλου βασιλῆος Ὀρφεὺς λέγει· ᾧ
[13, 12]	Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει	βάσις	ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ φέρειν δύναται
[13, 13]	Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει	βάσις	ἔνδοθι θυμῷ οὔτε φέρειν δύναται
[13, 12]	πρώτη φυσικῶς ἂν λέγοιτο φωτὸς	γένεσις,	ἐν ᾧ τὰ πάντα συνθεωρεῖται.
[13, 1]	οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ	γένεσις	περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω
[13, 14]	οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ	γένεσις	περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω
[13, 12]	παρακελεύεται καλῶς ἡ καθ´ ἡμᾶς	αἵρεσις.	Ἡ δὲ τοῦ νόμου κατασκευὴ
[13, 12]	χώρας καὶ τῆς ὅλης νομοθεσίας	ἐπεξήγησις,	ὡς εὔδηλον εἶναι τὸν προειρημένον
[13, 10]	τόπον. καὶ εἴτε δὴ μηδεμία	αἴσθησίς	ἐστιν, ἀλλ´ οἷον ὕπνος, ἐπειδάν
[13, 18]	κἂν εὐθὺς ἔγνωσαν, ὅτι καθάπερ	αἴσθησις	ὑποδιάκονος νοῦ γέγονε, τὸν αὐτὸν
[13, 10]	μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα καὶ	μετοίκησις	τῇ ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ
[13, 12]	γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ	κράτησις	τῆς χώρας καὶ τῆς ὅλης
[13, 13]	πλανηθῇς, ἔστι καὶ ἐν Ἅιδου	κρίσις,	ἥνπερ ποιήσει θεὸς ὁ πάντων
[13, 12]	δὲ σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται	ἀνάπαυσις	οὖσα. Διασαφεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος
[13, 13]	Ἐπικούρῳ μὲν ἡ τοῦ αὐτομάτου	παρείσδυσις	οὐ παρακολουθήσαντι τῷ ῥητῷ γέγονεν
[13, 19]	παιδεύματα εἰς ἔθος ἰόντων ἡ	φύσις	ἐνδέχηται καὶ μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας
[13, 17]	ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕ	ΦΥΣΙΣ.	Περὶ δὲ τῆς κατὰ Πλάτωνα
[13, 13]	γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ τῶν προφητικῶν	δήλωσις	μυστηρίων πρὸ τῆς τοῦ κυρίου
[13, 13]	τούτους μὲν ταῦτα ἐφ´ οἷς	γνῶσις,	ἐκείνους δὲ ἐφ´ οἷς δόξα.
[13, 5]	καὶ κοάλεμον καὶ ὅστις〉 εἴ	τις	ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν δὲ
[13, 11]	τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ	τις	ἄλλος καὶ τούτων ἔτι πλείω
[13, 10]	Αἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ	τις	ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν
[13, 16]	τῷ προβλήματι. Τοσοῦτον δ´ εὐλόγως	τις	ἂν ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ ἦν
[13, 13]	ὁρᾶν αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν	τις	ἀναιδῶς αὐτὸν θεάσηται, τὴν ὄψιν
[13, 16]	τελευτὴν ὑφέξει καὶ πάλιν οἵα	τις	ἀνειμένη καὶ δεσμῶν ἐλευθέρα βίους
[13, 21]	σύλλογον μηδένα μιαίνων, ἐάν τέ	τις	ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων
[13, 12]	μερόπων κραίνοντα, εἰ μὴ μουνογενής	τις	ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων· ἴδρις
[13, 13]	διὰ τούτων· Εἰ μὴ μουνογενής	τις	ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων· ἴδρις
[13, 3]	γάρ, ἔφη, λόγον· ἀλλ´ εἴ	τις	αὖ καὶ ταῦτα ἐρωτῴη ἡμᾶς
[13, 12]	δ´ αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται, οὐδέ	τις	αὐτὸν εἰσοράᾳ ψυχὴν θνητῶν, νῷ
[13, 3]	δή που ἀποδοτέον, ἐάν τέ	τις	αὐτὸν ἐν ἔπεσι ποιῇ ἐάν
[13, 10]	Ἀθηναῖοι, τῇ ἀληθείᾳ· οὗ ἄν	τις	αὑτὸν τάξῃ ἡγησάμενος βέλτιστον εἶναι
[13, 21]	περὶ φονέων διετάξατο· Ἂν ἄρα	τις	αὐτόχειρ μὲν κτείνῃ ἐλεύθερον, τὸ
[13, 10]	ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν,	τίς	αὐτῶν σοφός ἐστι καὶ τίς
[13, 10]	ὦ ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ	τις	ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων
[13, 19]	μηδέν, ἐὰν γένηται· ἐὰν δέ	τις	βιάσηται, οὕτω τιθέναι ὡς οὐκ
[13, 13]	αὐτὸν θεάσηται, τὴν ὄψιν ἀφαιρεῖται.	Τίς	γὰρ σὰρξ δύναται τὸν ἐπουράνιον
[13, 13]	αὐτοῖς. Εὖ δὲ ἢ κακῶς	τίς	γέγονεν ἐν πόλει, ἢ τί
[13, 11]	αὐτὰ δὲ ταῦτα νομιοῦμεν, ὅταν	τις	γήρᾳ ἤ τινι ἄλλῳ τρόπῳ
[13, 13]	δὴ καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά	τις	δαίμων ἔμιξε τοῖς πλείστοις ἐν
[13, 13]	πρὸς μῆκος βίον δίδωσιν. Εἴ	τις	δὲ θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν κακόν
[13, 13]	αὐταῖς γράφει ταῖς λέξεσιν· εἴ	τις	δὲ θυσίαν προσφέρων, ὦ Πάμφιλε,
[13, 10]	καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ ἄν	τις	δέξαιτ´ ἂν ὑμῶν; ἐγὼ μὲν
[13, 21]	ὀργὴν κτείνῃ τινὰ ἢ γυνή	τις	ἑαυτῆς ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως
[13, 13]	ἔφυ. Ἐκεῖθεν ἔσπακε τὴν διάνοιαν·	Τίς	ἔγνω νοῦν κυρίου; ἢ τίς
[13, 19]	καὶ τὰ δημόσια χρήματα φαίη	τις	εἶναι κοινὰ οἷς προσήκει διανεμόμενα
[13, 12]	καὶ κάλλιον τῶν ἡμετέρων προγόνων	τις	εἶπε Σολομῶν αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ
[13, 10]	τότ´ ἄν με δικαίως εἰσάγοι	τις	εἰς δικαστήριον, ὅτι οὐ νομίζω
[13, 10]	ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως ἂν οὖν εἴποι	τις·	εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ, ὦ Σώκρατες,
[13, 13]	κηρός‘ καὶ τὰ διὰ Ἡσαΐου·	Τίς	ἐμέτρησε τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ
[13, 8]	ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ	ΤΙΣ	ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ
[13, 16]	μυρία δ´ ἂν καὶ ἄλλα	τις	ἐπὶ σχολῆς ἐπιλάβοιτ´ ἂν τοῦ
[13, 13]	ἐστιν ἀθανάτων, σέο δ´ οὔ	τις	ἐρήρισται κράτος ἄλλος. Ναὶ μὴν
[13, 12]	λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα δακρυόεντα· οὐδέ	τίς	ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ δέ κεν
[13, 13]	ἐστιν ἓν καὶ μόνον‘ οὐδέ	τίς	ἐσθ´ ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος
[13, 6]	ἢ τῇ τοῦ ἑνός, εἴ	τίς	ἐστιν ἐπαΐων, ὃν δεῖ καὶ
[13, 19]	λεών. Ἀλλὰ τούτων μὲν ἴσως	τις	ἑτέρως διηγήσεται τὴν τοῦ λόγου
[13, 0]	εὐλόγου αἰτίαν ἀπολυσόμενος, εἰ δή	τις	ἡμῖν ἐπικαλῶν φαίη, τί δή
[13, 3]	μὲν σιγᾶσθαι, εἰ δ´ ἀνάγκη	τις	ἦν λέγειν, δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν
[13, 20]	ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα ἤ	τις	ἠχὼ ἀπὸ λείων τε καὶ
[13, 13]	Κόσμον τὸν αὐτὸν πάντων οὔτε	τις	θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´
[13, 12]	δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ κέν	τις	ἴδοι θνητῶν μερόπων κραίνοντα, εἰ
[13, 13]	καὶ ἀτρεμίζων ὡς μὲν μέγας	τις	καὶ δυνατὸς φανερός, ὁποῖος δ´
[13, 10]	ἔταττον, ἔμενον ὥσπερ καὶ ἄλλος	τις	καὶ ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν, τοῦ δὲ
[13, 3]	ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ	τις	κακῶς οὐσίαν τῷ λόγῳ περὶ
[13, 14]	ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ	τις	κακῶς τῷ λόγῳ περὶ θεῶν
[13, 4]	ἃ δή, ὡς ἔοικε, φήσει	τίς	με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν οὖν εἰ
[13, 13]	Ἐμπεδοκλέους λέγει ποιητική. Οὐχ οὕτως	τις	μέγας ἔσται καὶ καθ´ Ἕλληνας
[13, 3]	μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ ἐάν	τις	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;
[13, 14]	μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ ἐάν	τις	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;
[13, 10]	τίς αὐτῶν σοφός ἐστι καὶ	τίς	οἴεται μέν, ἔστι δ´ οὔ.
[13, 7]	δ´ ἐρωτῶ, πότερον ἃ ἄν	τις	ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον,
[13, 10]	ἐστιν, ἀλλ´ οἷον ὕπνος, ἐπειδάν	τις	{ὄναρ} καθεύδων μηδὲ ὄναρ μηδὲν
[13, 13]	τέξεσθαι τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής	τις	οὐκ ἄσημος γράφει· Οὐδέ ποτ´
[13, 19]	θαυμάσιος ὅδε τυγχάνει νόμος· Ἐάν	τις	παῖδας θηλείας καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν
[13, 4]	φεύγω ὅτι τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν	τις	περὶ τῶν θεῶν λέγῃ, δυσχερῶς
[13, 3]	δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν	τις	ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα τὰ
[13, 13]	Ἔστιν γάρ, ἔστιν· εἰ δέ	τις	πράττει κακῶς, κακὸς πεφυκώς, τὸν
[13, 3]	Καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ ἄν	τίς	σοι, ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν
[13, 13]	Τίς ἔγνω νοῦν κυρίου; ἢ	τίς	σύμβουλος αὐτοῦ; Ἀλλὰ καὶ Ἡσίοδος
[13, 18]	καὶ πάντων δημιουργός. Ἐὰν δέ	τις	τὴν τοῦ ἀϊδίου καὶ ποιητοῦ
[13, 16]	ἀδικημάτων διδόντες δίκας ἀπολύονται, εἴ	τίς	τι ἠδίκηκε, τῶν τε εὐεργεσιῶν
[13, 21]	τῶν φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ	τίς	τινα καὶ ἀποθάνῃ, θανάτῳ θανατούσθω.
[13, 3]	τὸν παῖδα τὸν ἐμόν. Ὅταν	τις	τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν
[13, 21]	αὐτοῦ ἐστιν. Ἐὰν δὲ πατάξῃ	τις	τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου ἢ
[13, 21]	τὰ ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ πατάξῃ	τις	τὸν παῖδα αὐτοῦ ἢ τὴν
[13, 21]	λοιδορῶνται δύο ἄνδρες καὶ πατάξῃ	τις	τὸν πλησίον αὐτοῦ λίθῳ ἢ
[13, 13]	τῶν κορυφαίων· τί γὰρ ἄν	τις	τούς γε φαύλως διατρίβοντας ἐν
[13, 10]	ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή	τις	τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις τῇ
[13, 21]	ὁ φονεύσας. Ἐὰν δὲ ἐπίθηταί	τις	τῷ πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν
[13, 7]	ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν ὁτιοῦν πάσχῃ	τις	ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´ ὅρα, ὦ
[13, 3]	ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν	τις	φῇ δι´ Ἀθηνᾶς τε καὶ
[13, 13]	Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι·	φάτις	αὐτοῖσι μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´
[13, 3]	οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ	Θέτις	Τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς
[13, 13]	ὧν γράφει συνᾴδει τοῖς προειρημένοις·	Μάντις	δ´ οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων,
[13, 14]	τί δὲ ἡ ἄλογος ἐθέλει	πίστις,	δέει τῆς ἀπὸ τῶν νόμων
[13, 13]	δ´ οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων,	ὅστις	ἂν εἰδείη Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο.
[13, 9]	ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ.	Ὅστις	γὰρ νόμων διαφθορεύς ἐστι, σφόδρα
[13, 5]	ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ κοάλεμον καὶ	ὅστις〉	εἴ τις ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς,
[13, 13]	διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς	ὅστις	εἰς δόξαν βλέπει, ὡς δὴ
[13, 7]	ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,	ὅστις	τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ
[13, 3]	τὰ ἕτερα, τὸν δὲ κακὴ	βούβρωστις	ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει· οὐδ´
[13, 13]	ἐπιφέρει· Αὐτὸς δ´ αὖ μέγαν	αὖτις	ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ
[13, 12]	καὶ πάλιν λέγει· Ἑβδομάτη δ´	αὖτις	λαμπρὸν φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ
[13, 19]	Οὐ γεωμετρικαῖς γε, ἦ δ´	ὅς,	ἀλλ´ ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις, αἳ κινδυνεύουσιν
[13, 16]	τὰ τοιαῦτα. Οὐκοῦν, ἦ δ´	ὅς,	δῆλα δὴ καὶ τἄλλα, ᾗ
[13, 13]	Ἀρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου, μέμνηται,	ὅς	ἐστι Ζωρόαστρις. Αὐτὸς γοῦν ὁ
[13, 3]	λέγουσι. Ποίους δή, ἦ δ´	ὅς,	καὶ τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις;
[13, 3]	Οὐδὲ νῦν πω, ἦ δ´	ὅς,	μανθάνω. Οἴει γάρ τί με,
[13, 3]	μὰ τὸν Δία, ἦ δ´	ὅς,	οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια
[13, 3]	προτείνων; Οὐκ οἶδα, ἦ δ´	ὅς.	Οὐκ οἶσθα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ, ἦ δ´	ὅς,	οὗτοί γε οἱ λόγοι χαλεποί.
[13, 3]	ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ δ´	ὅς,	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ
[13, 16]	ψυχὴ ἀφικνεῖται καὶ ἐκ θηρίου,	ὅς	ποτε ἄνθρωπος ἦν, πάλιν εἰς
[13, 6]	ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ τῷ λόγῳ	ὃς	ἄν μοι λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται.
[13, 21]	τοῖς αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω νόμοις.	Ὃς	ἂν ἐκ προνοίας τε καὶ
[13, 11]	δὲ δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας	ὃς	ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ
[13, 20]	προσήκουσαν προφερόμενος δίκην. Φησὶ γοῦν·	Ὃς	ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην
[13, 6]	προσέχει, ἢ ἑνὸς μόνου ἐκείνου	ὃς	ἂν τυγχάνῃ ἰατρὸς ἢ παιδοτρίβης
[13, 13]	Ἀΐδου, πόντου γαίης τε τύραννε,	ὃς	βρονταῖς σείεις βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο,
[13, 20]	Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ τὰ Μωσέως,	ὃς	διαρρήδην τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ
[13, 13]	δεδήλωκε πάντα ἐκεῖνα τὰ προφητικά·	Ὃς	ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν, τρόμος
[13, 13]	κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ οὐκ ἔστιν	ὃς	ἐξελεῖται ἐκ τῶν χειρῶν μου.
[13, 10]	νῦν ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες,	ὃς	ἔφη ἢ τὴν ἀρχὴν οὐ
[13, 10]	τοῦ σώματος ἐνδημοῦμεν τῷ κυρίῳ,	ὃς	καὶ πᾶσι τοῖς εἰς αὐτὸν
[13, 13]	μητροπάτωρ, οὗ θυμῷ πάντα δονεῖται,	ὃς	κινεῖς ἀνέμους, νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα
[13, 18]	μόνῃ διανοίᾳ καταληπτοῦ τιμὴν ἴωμεν,	ὃς	οὐ μόνον θεός ἐστι νοητῶν
[13, 13]	ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν θεός,	ὃς	οὐρανόν τ´ ἔτευξε καὶ γαῖαν
[13, 13]	ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον,	ὃς	πόλον οἰκεῖ; ἀλλ´ οὐδ´ ἀκτίνων
[13, 13]	ὡς λεληθότας; ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός,	ὃς	τὰ πάνθ´ ὁρᾷ· καὶ γὰρ
[13, 13]	οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{ ι} ἐγώ.	Ὃς	τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος βίον
[13, 12]	δ´ ἐστὶν ὡς ὁ θεός,	ὃς	τὸν ὅλον κόσμον κατεσκεύακε, καὶ
[13, 10]	καὶ ὁ τῆς Θέτιδος υἱός,	ὃς	τοσοῦτον τοῦ κινδύνου κατεφρόνησε παρὰ
[13, 21]	θυσιαστηρίου μου λήψῃ αὐτὸν θανατῶσαι.	Ὃς	τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα
[13, 13]	γεγραμμένα· Πάντας γὰρ κρύψας αὖθις	φάος	ἐς πολυγηθὲς ἐξ ἱερᾶς κραδίας
[13, 13]	πάλιν· Ἑβδομάτη δ´ αὖθις λαμπρὸν	φάος	ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ· Ἑβδομάτη δἤπειτα
[13, 12]	λέγει· Ἑβδομάτη δ´ αὖτις λαμπρὸν	φάος	ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ οὕτω λέγει·
[13, 13]	ἐκ μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι	φάος,	κελαινεφεῖ δὲ σκότει καλύψαι καθαρὸν
[13, 21]	δὲ ἀλλότριον θυμῷ, διπλῇ τὸ	βλάβος	ἐκτισάτω τῷ κεκτημένῳ. Καὶ τοῦτο
[13, 13]	ὁ δ´ οὔτε δαιτὸς οὔτε	χέρνιβος	θιγὼν πρὸς λέκτρον ᾔει καρδίαν
[13, 21]	ψυχήν σου ἐμπλησθῆναι, εἰς δ´	ἄγγος	οὐκ ἐμβαλεῖς. Καὶ πάλιν· Ἐὰν
[13, 13]	βροτούς. εἶτα διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ	λόγος	ἀνθρώπους κυβερνᾷ, κατὰ τρόπον σῴζει·
[13, 13]	ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος	λόγος.	Ἀνθρώπῳ πέφυκε περὶ βίου καταστροφάς.
[13, 19]	οὐδὲ τούτοις ὁ Ἑβραίων ἐπινεύσει	λόγος,	ἀντιφθέγξεται δὲ πάντως τἀναντία, μηδ´
[13, 3]	Πλάτωνι. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεός,	λόγος	ἁπλοῦς ὢν καὶ ἀληθὴς ἔν
[13, 12]	καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν, ὡς	λόγος	ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ
[13, 13]	ἀλληγορεῖται ὁ θεὸς καὶ ὁ	λόγος	αὐτοῦ πρὸς τῆς γραφῆς. Τί
[13, 17]	καὶ σώματος κοινός ἐστι πάντων	λόγος	γεγονέναι, τὰ δ´ ἐν ἡμῖν
[13, 13]	τὰς τέχνας ἅπασι συνέπεται θεῖος	λόγος,	ἐκ〉 διδάσκων αὐτὸς αὐτούς, ὅ
[13, 3]	ἄνθρωπος ἑωρᾶτο, πῆ δὲ θεοῦ	λόγος	ἦν ἀληθής, οὐ γοητεύων οὐδὲ
[13, 13]	ἀπὸ {γε τοῦ} λόγου θείου	λόγος.	Ναὶ μὴν διὰ τοῦ Ἡσαΐου
[13, 13]	γεγονέναι. Εἰκὼν μὲν γὰρ θεοῦ	λόγος	ὁ θεῖος καὶ βασιλικός, ἄνθρωπος
[13, 6]	βούλεται εἷς ὁ τοῦ θεοῦ	λόγος,	ὃν ἅπαξ κρίσει ἑλομένους προσήκει
[13, 16]	δόγματι· οὐ γὰρ Ἑβραίων ὁ	λόγος,	ὅτι μηδὲ ἀληθείᾳ φίλος. Τοῦτο
[13, 12]	κόσμοιο τυπωτὴν ἀθάνατον. Παλαιὸς δὲ	λόγος	περὶ τοῦδε φαείνει· Εἷς ἔστ´
[13, 13]	φέρει. Ὁ δέ γε τἀνθρώπου	{λόγος}	πέφυκεν ἀπὸ {γε τοῦ} λόγου
[13, 6]	ἐναντίων. Καὶ ὁ σωτήριος δὲ	λόγος	φησί· Δόξαν τὴν παρὰ ἀνθρώπων
[13, 15]	οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων εἴποι·	ἄλογος	γὰρ αὕτη· λογικὰ δ´ οὐκ
[13, 14]	πλάσαι μαρτυραμένη; τί δὲ ἡ	ἄλογος	ἐθέλει πίστις, δέει τῆς ἀπὸ
[13, 18]	καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ πάντων	δημιουργός.	Ἐὰν δέ τις τὴν τοῦ
[13, 18]	τάδε· Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ	δημιουργὸς	πατήρ τε ἔργων, ἄλυτα ἐμοῦ
[13, 13]	Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ πατὴρ	δημιουργός	τε ἔργων. Ὥστε καὶ ἐπὰν
[13, 13]	δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ	μυσταγωγὸς	τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ
[13, 3]	γιγνόμενον καὶ ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ	εἶδος	εἰς πολλὰς μορφάς, τοτὲ δὲ
[13, 15]	τῆς ἐναντίας καὶ μοχθηρᾶς ἐνεργείας	εἶδος	εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ θεοὺς ἐπιτρέπουσιν
[13, 16]	ἀμφοῖν ἐν μέσῳ συνεκεράσατο οὐσίας	εἶδος,	τῆς τε ταὐτοῦ φύσεως αὖ
[13, 3]	ἔριν τε καὶ κρίσιν διὰ	Θέμιδός	τε καὶ Διός· οὐδ´ αὖ,
[13, 2]	~βʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ	ΕΠΙΝΟΜΙΔΟΣ	ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν τοίνυν
[13, 13]	δὲ Ὅμηρος ἐπὶ τῆς Ἡφαιστοτεύκτου	ἀσπίδος	κοσμοποιῶν κατὰ Μωσέα Ἐν μὲν
[13, 19]	ἦν δ´ ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ	εἰκοσαέτιδος	τίκτειν τῇ πόλει· ἀνδρὶ δέ,
[13, 13]	ἔλαττον μηδὲν τιθῶμεν, τῆς τε	εὐεργέτιδος	καὶ τῆς τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι.
[13, 3]	πόληας· μηδὲ Πρωτέως τε καὶ	Θέτιδος	καταψευδέσθω μηδεὶς μηδ´ ἐν τραγῳδίαις
[13, 10]	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς	Θέτιδος	υἱός, ὃς τοσοῦτον τοῦ κινδύνου
[13, 13]	διὰ τῶν δώδεκα ζῳδίων ἡ	ὁδὸς	ταῖς ψυχαῖς γίνεται εἰς τὴν
[13, 18]	τὰς περιφοράς, ἃς ἡ θατέρου	περίοδος	ᾔει. Καὶ ἐπιλέγει· Δεσμοῖς τε
[13, 13]	ἠδ´ ἀγένητον. Ἀλλὰ καὶ ὁ	Ἡσίοδος·	αὐτὸς γὰρ πάντων (φησί) βασιλεὺς
[13, 13]	τίς σύμβουλος αὐτοῦ; Ἀλλὰ καὶ	Ἡσίοδος	δι´ ὧν γράφει συνᾴδει τοῖς
[13, 13]	τῶν ζῳογονουμένων καὶ φυομένων ἁπάντων.	Ἡσίοδος	μὲν οὖν οὕτω περὶ αὐτῆς
[13, 12]	τῶν ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν εἶναι.	Ἡσίοδος	μὲν οὕτως· Πρῶτον ἕνη τετράς
[13, 12]	Διασαφεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος καὶ	Ἡσίοδος,	μετειληφότες ἐκ τῶν ἡμετέρων βιβλίων
[13, 3]	εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν	Ἡσίοδος,	ὅ τε αὖ Κρόνος ὡς
[13, 14]	εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι αὐτὸν	Ἡσίοδος,	ὅ τε αὖ Κρόνος ὡς
[13, 3]	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς	Ἡσίοδός	τε, εἶπον, καὶ Ὅμηρος ἡμῖν
[13, 13]	πηλοῦ μὴ ἐξ ἑτέρου γέγονας.	Ἡσίοδός	τε ἐπὶ τῆς Πανδώρας λέγει
[13, 14]	τοὺς μείζους τίνας λέγεις. Οὓς	Ἡσίοδός	τε καὶ Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν
[13, 10]	μηδὲ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον	κέρδος	ἂν εἴη θάνατος. ἐγὼ γὰρ
[13, 10]	οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατός ἐστι,	κέρδος	ἔγωγε λέγω· καὶ γὰρ οὐδὲν
[13, 3]	ἐγώ, ὅτι τό γε ἀληθῶς	ψεῦδος,	εἰ οἷόν τε τοῦτ´ εἰπεῖν,
[13, 3]	γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ ἄκρατον	ψεῦδος.	Ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν
[13, 3]	δὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς	ψεῦδος	καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ ψυχῇ
[13, 14]	μέγιστον καὶ περὶ τῶν μεγίστων	ψεῦδος	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο,
[13, 3]	μέγιστον καὶ περὶ τῶν μεγίστων	ψεῦδος	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο,
[13, 3]	παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ	ψεῦδος	ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον ποιοῦμεν;
[13, 3]	Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι	ψεῦδος	οὐ μόνον ὑπὸ θεῶν, ἀλλὰ
[13, 3]	ἔχειν τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ	ψεῦδος	πάντες ἥκιστ´ ἂν δέξαιντο καὶ
[13, 3]	δή; τὸ ἐν τοῖς λόγοις	ψεῦδος	πότε καὶ ἐν τῷ χρήσιμον,
[13, 13]	οὔ‘ ἐκεῖνο ἀπεικαστέον· Ἀλλά μοι	ψεῦδός	τε συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι
[13, 3]	οὖν τούτων τῷ θεῷ τὸ	ψεῦδος	χρήσιμον; πότερον διὰ τὸ μὴ
[13, 13]	Ἐπὰν δὲ ἐκλίπῃ τὸ πᾶν,	φροῦδος	μὲν ἔσται κυμάτων ἅπας βυθός,
[13, 13]	ἡ κατὰ Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία	συνῳδὸς	οὖσα κατὰ πλεῖστα τοῖς Ἑβραίων
[13, 3]	ἐγώ, οἷος τυγχάνει ὢν ὁ	θεός,	ἀεὶ δή που ἀποδοτέον, ἐάν
[13, 3]	οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ	θεὸς	ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς ἔν τε
[13, 13]	αὐτὸς αὑτῷ, δέσποτα. Ὁ γὰρ	θεὸς	βλέπει σε πλησίον παρών. Ἔτι
[13, 13]	{ἐπιθυμῇς{ ης} Πάμφιλε· ὁ γὰρ	θεὸς	βλέπει σε πλησίον παρών. Θεὸς
[13, 3]	ἐνδέχεται. Ἔοικεν. Ἀλλὰ μὴν ὁ	θεός	γε καὶ τὰ τοῦ θεοῦ
[13, 13]	Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ εἶπεν ὁ	θεός·	Γενέσθω φῶς, καὶ ἐγένετο φῶς.
[13, 3]	καὶ λεκτέον ὡς ὁ μὲν	θεὸς	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο,
[13, 3]	Πλάτωνι λεκτέον, Ὡς ὁ μὲν	θεὸς	δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ εἰργάζετο,
[13, 13]	ἐπιθυμήσῃς ἀλλοτρίας ποτέ. Ὁ γὰρ	θεὸς	δικαίοις ἔργοις ἥδεται καὶ οὐκ
[13, 13]	θεὸς βλέπει σε πλησίον παρών.	Θεὸς	ἐγγίζων ἐγώ εἰμι καὶ οὐχὶ
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ· ψεύδεσθαι ὁ	θεὸς	ἐθέλοι ἂν ἢ λόγῳ ἢ
[13, 18]	δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ	θεὸς	ἔθηκεν εἰς τὰς περιφοράς, ἃς
[13, 13]	νύ πώ με ἔγνως ὡς	θεός	εἰμι. Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ εἶναι
[13, 13]	ἀσώματος ὁ θεὸς ἐπιφέρει· Εἷς	θεὸς	ἔν τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι
[13, 3]	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ὁ	θεός,	ἐπεὶ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη
[13, 13]	ὅτι εἷς καὶ ἀσώματος ὁ	θεὸς	ἐπιφέρει· Εἷς θεὸς ἔν τε
[13, 18]	τιμὴν ἴωμεν, ὃς οὐ μόνον	θεός	ἐστι νοητῶν τε καὶ αἰσθητῶν,
[13, 13]	ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι	θεὸς	ἕτερος πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ
[13, 3]	ἂν πολλὰς μορφὰς ἴσχοι ὁ	θεός.	Ἥκιστα δή. Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς
[13, 13]	οὔτε τοῖς ἐμμέτροις· ὁ δὲ	θεὸς	ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον ἂν
[13, 3]	κακῶν αἴτιον, εἰ δὴ ὁ	θεὸς	Θάνατον οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται
[13, 12]	ἐφ´ ἑκάστου· καὶ εἶπεν ὁ	θεὸς,	καὶ ἐγένετο. Δοκοῦσι δέ μοι
[13, 13]	δὲ καὶ φῶς ἀλληγορεῖται ὁ	θεὸς	καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ πρὸς
[13, 3]	καὶ Πλάτωνι. Κομιδῇ ἄρα ὁ	θεός,	λόγος ἁπλοῦς ὢν καὶ ἀληθὴς
[13, 3]	ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι	Θεὸς	μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν
[13, 13]	ἁμῶν ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ δ´ οὐδὲν	θεός.	Ὁ μελοποιὸς δέ· Θεῷ δυνατὸν
[13, 13]	τι τὸ πᾶν καὶ πάλιν·	Θεὸς	ὁ πάντα τεύχων βροτοῖς. Ἐπὰν
[13, 13]	ἐν Ἅιδου κρίσις, ἥνπερ ποιήσει	θεὸς	ὁ πάντων δεσπότης, οὗ τὸ
[13, 13]	οἷον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς εἰπεῖν· Τί	θεός;	ὅ τι τὸ πᾶν καὶ
[13, 13]	Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν	θεός,	ὃς οὐρανόν τ´ ἔτευξε καὶ
[13, 12]	Ἐχομένως δ´ ἐστὶν ὡς ὁ	θεός,	ὃς τὸν ὅλον κόσμον κατεσκεύακε,
[13, 3]	Μωσῆς ἐπιλέγει· Καὶ εἶδεν ὁ	θεὸς	ὅτι καλόν ἐπί τε πᾶσι
[13, 3]	ἦν δὲ ὁ δρῶν ταῦτα	θεός,	οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν.
[13, 3]	δὲ ὁ δρῶν ταῦτα ὁ	θεός,	οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν ποιητήν,
[13, 3]	κεκλημένων, ἃς ἀγαθὸς ὢν ὁ	θεὸς	οὐκ ἐπὶ βλάβῃ τῶν τιμωρουμένων,
[13, 13]	Οὐκ ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία Τύχη	θεός,	οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ
[13, 10]	μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ Ἕκτορα ἀποκτεῖναι,	θεὸς	οὖσα, οὑτωσί πως, ὡς ἐγᾦμαι·
[13, 13]	ἐνεστώσης νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος, φησί,	θεὸς	οὗτός ἐστιν. Ἔν τε τοῖς
[13, 3]	λόγον φησί· Καὶ εἶδεν ὁ	θεὸς	πάντα ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ
[13, 21]	δὲ οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ὁ	θεὸς	παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ·
[13, 13]	πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ	θεὸς	πλάττων, ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ
[13, 13]	ἐγγίζων ἐγώ εἰμι καὶ οὐχὶ	θεὸς	πόρρωθεν. Ποιήσει τι ἄνθρωπος ἐν
[13, 3]	τῷ προφήτῃ εἰσῆκται λέγων ὁ	θεὸς	πρὸς τὸν ἐξ οἰκείας προαιρέσεως
[13, 13]	Ἄκουε (φησίν) Ἰσραήλ, κύριος ὁ	θεός	σου εἷς ἐστι καὶ αὐτῷ
[13, 21]	ἵνα εὐλογήσῃ σε κύριος ὁ	θεός	σου ἐν παντὶ ἔργῳ τῶν
[13, 13]	{τιν´} {εὗρ{ εν} ὁ δὲ	θεὸς	ταύταν φέρει. Ὁ δέ γε
[13, 13]	ἀρχῇ γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ	θεὸς	τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν·
[13, 3]	ὅτι τε ἀγαθὸς ὢν ὁ	θεὸς	τυγχάνει καὶ τὰ πρὸς αὐτοῦ
[13, 3]	Δεῖ γάρ. Οὐκοῦν ἀγαθὸς ὁ	θεὸς	τῷ ὄντι τε καὶ λεκτέον
[13, 3]	λέγουσα· Διότι ἐγὼ κύριος ὁ	θεὸς	ὑμῶν καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ
[13, 21]	Ὅ τι δ´ ἂν ὁ	θεός,	φησίν, ἀναιρῇ περί τε τῶν
[13, 3]	ἄρα ἐστὶν οὗ ἕνεκα ἂν	θεὸς	ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι. Πάντη ἄρα
[13, 3]	λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ	υἱέος	καὶ Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός,
[13, 3]	ἔργα καὶ πάθη ὑπὸ τοῦ	υἱέος	οὐδ´ ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ,
[13, 15]	ἂν γένοιτο πικρὸν ἀπὸ τοῦ	γλυκέος;	εἰ δὲ δὴ σκότους παντὸς
[13, 13]	Κύριε ἐν τῷ οὐρανῷ τὸ	ἔλεός	σου καὶ ἡ ἀλήθειά σου
[13, 13]	Ἐπίκουρος. Φησὶ γοῦν· Τίπτε με,	Πηλέος	υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς
[13, 13]	Ταῦτα ὑποληπτέον καὶ τὰ τοῦ	Ἡρακλέος	ἆθλα λέγεσθαι δώδεκα, μεθ´ ἃ
[13, 3]	οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν. Ὁ γὰρ	νέος	οὐχ οἷός τε κρίνειν ὅ
[13, 14]	ἀλλήλους, φίλους λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ	Ἄρεός	τε καὶ Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου
[13, 14]	θανάτου τὸν Ἀθηναίων δῆμον καθυποκρινάμενος·	τιμητέος	δὲ Μωσῆς τά τε Ἑβραίων
[13, 14]	ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ δὴ ταῦτα	ἀπολειπτέος	ἡμῖν ὁ φιλόσοφος, οὐ κατὰ
[13, 14]	ἀλλὰ γὰρ τούτων δὴ χάριν	ἀπολειπτέος	μὲν ἡμῖν οὗτος, δέει θανάτου
[13, 21]	παισὶν ἱερῶν μὴ κοινωνείτω μηδὲ	ὁμοτράπεζος	γιγνέσθω ποτέ. Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς
[13, 13]	τίς ἐσθ´ ἕτερος χωρὶς μεγάλου	βασιλῆος	Ὀρφεὺς λέγει· ᾧ πειθόμενος ὁ
[13, 18]	δὲ καὶ ἀδικώτερα μεταπεσόντα εἰς	βάθος.	Εἰ δὴ οὖν μεταβάλλει πάνθ´
[13, 13]	ποταμοὺς καὶ τῆς γῆς τὸ	βάθος,	τὴν πρὸς τῶν βαρβάρων γέενναν
[13, 13]	ἐπάγει πάλιν· Πᾶς γὰρ δὴ	ἀγαθὸς	ἀγαθῷ ὅμοιος, κατὰ τοῦτο δὲ
[13, 13]	εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου	ἀγαθός·	κακὸν γὰρ {δαίμον{ α} οὐ
[13, 3]	ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. Οὐκοῦν	ἀγαθὸς	ὁ θεὸς τῷ ὄντι τε
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπεὶ	ἀγαθός,	πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς
[13, 3]	τῶν τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων, ἃς	ἀγαθὸς	ὢν ὁ θεὸς οὐκ ἐπὶ
[13, 3]	Πλάτωνος ἐκτεθέντα τύπον ὅτι τε	ἀγαθὸς	ὢν ὁ θεὸς τυγχάνει καὶ
[13, 3]	καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν τι	πάθος	ἔξωθεν ταράξειέ τε καὶ ἀλλοιώσειε;
[13, 11]	καὶ ἐπὶ τὰς θήκας αὐτῶν	ἔθος	ἡμῖν παριέναι καὶ τὰς εὐχὰς
[13, 19]	αὐτῶν τῶν ἔξωθεν παιδεύματα εἰς	ἔθος	ἰόντων ἡ φύσις ἐνδέχηται καὶ
[13, 16]	θεῷ ὁμοίαν καὶ δι´ ἀρετῆς	μέγεθος	τὰς οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν
[13, 13]	προσφέρων, ὦ Πάμφιλε, ταύρων τι	πλῆθος	ἢ ἐρίφων ἢ νὴ Δία
[13, 13]	τοῦ πνεύματος κεκραγότος· Τί μοι	πλῆθος	τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει κύριος·
[13, 13]	φροῦδος μὲν ἔσται κυμάτων ἅπας	βυθός,	γῆ δὲ ἑδράνων ἔρημος, οὐ
[13, 13]	ὄρη καὶ γαῖα καὶ πελώριος	βυθὸς	θαλάσσης καὶ ὀρέων ὕψος {ἐπὶ}
[13, 10]	μένω καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν,	ἄχθος	ἀρούρης. μὴ αὐτὸν οἴει φροντίσαι
[13, 19]	Ἴσως δή, εἶπον, παρὰ τὸ	εἰωθὸς	γελοῖα ἂν φαίνοιτο πολλὰ περὶ
[13, 13]	φησίν· Οὕτω δὲ διακείμενος ὁ	δίκαιος	μαστιγώσεται, δεδήσεται, ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ,
[13, 13]	Θεῷ δὲ θῦε διὰ τέλους	δίκαιος	ὢν καὶ λαμπρὸς ὢν ταῖς
[13, 12]	δ´ ἐσόρα κόσμοιο τυπωτὴν ἀθάνατον.	Παλαιὸς	δὲ λόγος περὶ τοῦδε φαείνει·
[13, 13]	καὶ παρ´ Ἑλλήνων ἀκοῦσαι ποθεῖς;	Τίμαιος	ὁ Λοκρὸς ἐν τῷ φυσικῷ
[13, 13]	αἰγιόχοιο. Εἰκότως ἄρα Σόλων ὁ	Ἀθηναῖος	ἐν ταῖς ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς
[13, 13]	δὲ ὅμοια καὶ Ξενοφῶν ὁ	Ἀθηναῖος	κατὰ λέξιν λέγει· Ὁ γοῦν
[13, 13]	ποτε σωθείη φιλία. Καὶ ὁ	Ἀθηναῖος	ξένος ὁμοίως φησὶ Πρᾶξιν εἶναι
[13, 13]	μὲν γὰρ Σοφοκλῆς, ὥς φησιν	Ἑκαταῖος	ὁ τὰς ἱστορίας συνταξάμενος ἐν
[13, 13]	Πολιτείᾳ λέγει ὧδέ πως· ὁ	βίος	ἀνθρώποις λογισμοῦ κἀριθμοῦ δεῖται πάνυ·
[13, 13]	Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ Ἄρατος· Ἐκ	Διὸς	ἀρχώμεθα εἰπών· τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες
[13, 3]	φῇ δι´ Ἀθηνᾶς τε καὶ	Διὸς	γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν
[13, 13]	(λέγει) αὐθαίρετα πάντα πέλονται νόσφι	Διός·	κεῖνος γὰρ ἔχει τέλος ἠδὲ
[13, 13]	θάλασσα καὶ λιμένες, πάντη δὲ	Διὸς	κεχρήμεθα πάντες ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ
[13, 3]	κρίσιν διὰ Θέμιδός τε καὶ	Διός·	οὐδ´ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,
[13, 3]	ὡς Δοιοὶ πίθοι κατακείαται ἐν	Διὸς	οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν
[13, 13]	ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον· μεσταὶ δὲ	Διὸς	πᾶσαι μὲν ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´
[13, 3]	τὴν τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ	Διὸς	τῷ Ἀγαμέμνονι· οὐδ´ Αἰσχύλου, ὅταν
[13, 13]	φανερώτερον τὴν ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου	Διὸς	ὧδέ πως ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´
[13, 10]	Εἰδέναι τε, ὅτι ἐὰν ἡ	ἐπίγειος	ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ,
[13, 13]	μὲν γὰρ θεοῦ λόγος ὁ	θεῖος	καὶ βασιλικός, ἄνθρωπος ἀπαθής, εἰκὼν
[13, 13]	Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι καὶ	θεῖος	λόγος. Ἀνθρώπῳ πέφυκε περὶ βίου
[13, 13]	γε τὰς τέχνας ἅπασι συνέπεται	θεῖος	λόγος, ἐκ〉 διδάσκων αὐτὸς αὐτούς,
[13, 13]	τῷ θεῷ· ὁ μὲν Ἐπίχαρμος,	Πυθαγόρειος	δὲ ἦν, λέγων· οὐδὲν ἐκφεύγει
[13, 13]	ὁ μὲν Βοιώτιος Πίνδαρος, ἅτε	Πυθαγόρειος	ὤν, ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν
[13, 13]	μέγιστος, οὔ τι δέμας θνητοῖσιν	ὁμοίιος,	οὐδὲ νόημα· καὶ πάλιν· Ἀλλ´
[13, 13]	ἀθέμιστα. Πάλιν ἡμῖν ᾀσάτω ὁ	Θρᾴκιος	Ὀρφεύς· Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ
[13, 18]	χρόνου γένεσιν, ἵνα γενηθῇ χρόνος,	ἥλιος	καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα
[13, 18]	μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ καὶ	ἥλιος	καὶ σελήνη μέτοχά ἐστι ψυχῆς
[13, 18]	προστασίαν ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´ ἡμέραν	ἥλιος,	καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας κατὰ
[13, 13]	μὴν ὁ παμφαὴς δοκῶν εἶναι	ἥλιος,	οὐδ´ οὗτος ἔοικεν ὁρᾶν αὑτὸν
[13, 13]	ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς ποτε βακχευτὴς	Βρόμιος	διένειμεν ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς
[13, 12]	μένος. Ἔστι δὲ πάντως αὐτὸς	ἐπουράνιος	καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ,
[13, 13]	μένος. Ἔστι δὲ πάντη αὐτὸς	ἐπουράνιος	καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ,
[13, 4]	Διασαφεῖ δὲ τὴν διάνοιαν ὁ	Νουμήνιος	ἐν τῷ Περὶ τῶν παρὰ
[13, 13]	ἡ Σίβυλλα. Ξενοκράτης τε ὁ	Καλχηδόνιος	τὸν μὲν ὕπατον Δία, τὸν
[13, 13]	Εὖ γοῦν καὶ Ξενοφάνης ὁ	Κολοφώνιος	διδάσκων ὅτι εἷς καὶ ἀσώματος
[13, 20]	εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν τε συγκατακέωνται,	οἷός	τέ ἐστι μὴ ἀπαρνηθῆναι τὸ
[13, 3]	ὑπονοιῶν. Ὁ γὰρ νέος οὐχ	οἷός	τε κρίνειν ὅ τι τε
[13, 10]	ἕως περ ἂν ἐμπνέω καὶ	οἷός	τε ὦ, οὐ μὴ παύσωμαι
[13, 3]	πού τινες, ἦν δ´ ἐγώ,	οἷος	τυγχάνει ὢν ὁ θεός, ἀεὶ
[13, 6]	νῦν, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ τοιοῦτος	οἷος	τῶν ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι
[13, 13]	μετρέεται εἰς τὸν αὐτὸν λόγον,	ὁκοῖος	πρόσθεν ἦν ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως
[13, 13]	Πᾶς γὰρ δὴ ἀγαθὸς ἀγαθῷ	ὅμοιος,	κατὰ τοῦτο δὲ καὶ θεῷ
[13, 9]	γε πείθῃ, ὦ Σώκρατες. ~θʹ	ΟΠΟΙΟΣ	ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο
[13, 13]	μέγας τις καὶ δυνατὸς φανερός,	ὁποῖος	δ´ ἐστὶ μορφὴν ἀφανής. Οὐδὲ
[13, 13]	προσαγορεύεται Τύχη. Σοφοκλῆς δὲ ὁ	τραγῳδοποιός·	Οὐδὲ θεοῖσι (λέγει) αὐθαίρετα πάντα
[13, 13]	Πάλιν αὖ Αἰσχύλος μὲν ὁ	τραγῳδοποιὸς	τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος
[13, 13]	ἀδυνατεῖ δ´ οὐδὲν θεός. Ὁ	μελοποιὸς	δέ· Θεῷ δυνατὸν ἐκ μελαίνας
[13, 13]	καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον‘ Ὁ	μελοποιὸς	δὲ Μελανιππίδης ᾄδων φησί· Κλῦθί
[13, 13]	ἐπὶ τούτοις. Πίνδαρος δὲ ὁ	μελοποιὸς	οἷον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς εἰπεῖν· Τί
[13, 13]	ἐσμέν, οἷον δημιουργίᾳ, Ὁ δ´	ἤπιος	ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει· αὐτὸς γὰρ
[13, 12]	καὶ γένος ἐσμέν· ὁ δ´	ἤπιος	ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει, λαοὺς δ´
[13, 13]	τὸν Ὀρφέα. Τοιαῦτα καὶ ὁ	Πάριος	Ἀρχίλοχος λέγει· Ὦ Ζεῦ, σὸν
[13, 6]	καὶ τῶν ἐναντίων. Καὶ ὁ	σωτήριος	δὲ λόγος φησί· Δόξαν τὴν
[13, 13]	ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι	κύριος	ἀντιλήψεταί μου· οὐ γὰρ τὴν
[13, 13]	γραφήν· Τίνι με ὡμοιώσατε; λέγει	κύριος‘	Θεὸν οὐδενὶ ἐοικέναι φησί, διόπερ
[13, 13]	ἡ ἀληθινή· Ἄκουε (φησίν) Ἰσραήλ,	κύριος	ὁ θεός σου εἷς ἐστι
[13, 21]	χήρᾳ ἔσται, ἵνα εὐλογήσῃ σε	κύριος	ὁ θεός σου ἐν παντὶ
[13, 3]	θεοῦ διδάσκει λέγουσα· Διότι ἐγὼ	κύριος	ὁ θεὸς ὑμῶν καὶ οὐκ
[13, 13]	καταλήψεται τῇ χειρί, ὡς νοσσιάν,	κύριος	ὁ ποιήσας τὴν γῆν ἐν
[13, 19]	λέγει δ´ οὖν· Ἐὰν μὴ	κύριος	οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν
[13, 3]	γραφὴν λέγουσαν· Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ	κύριος,	παιδεύει· μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν
[13, 13]	πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; λέγει	κύριος·	πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ
[13, 13]	βέβηκε. Ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται·	Κύριος	σώσει πόλεις κατοικουμένας καὶ τὴν
[13, 15]	ὁρμῆς τε καὶ γνώμης πεφυκὼς	κύριος.	Ταῦτα καὶ περὶ τῶνδε. Μετίωμεν
[13, 19]	οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν μὴ	κύριος	φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν
[13, 13]	δ´ ὄρη καὶ γαῖα καὶ	πελώριος	βυθὸς θαλάσσης καὶ ὀρέων ὕψος
[13, 3]	δ´ οὖν τῶν δημιουργημάτων ὁ	θαυμάσιος	Μωσῆς ἐπιλέγει· Καὶ εἶδεν ὁ
[13, 19]	Τοῦ δ´ αὐτοῦ καὶ ὁ	θαυμάσιος	ὅδε τυγχάνει νόμος· Ἐάν τις
[13, 13]	μεταβολῆς. Σαφέστατα δ´ Ἡράκλειτος ὁ	Ἐφέσιος	ταύτης ἐστὶ τῆς δόξης, τὸν
[13, 3]	ἀλλ´ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις	αἴτιος,	πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ
[13, 3]	ἐπεὶ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη	αἴτιος,	ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´
[13, 3]	τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ	ἀναίτιος·	πολὺ γὰρ ἐλάττω τὰ ἀγαθὰ
[13, 21]	γονέας ἐστέρηκε παίδων· τούτοις δὲ	συνέστιος	αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ
[13, 13]	πάντων. Μυστικώτερον δὲ ὁ μὲν	Βοιώτιος	Πίνδαρος, ἅτε Πυθαγόρειος ὤν, ἓν
[13, 10]	ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Θέτιδος	υἱός,	ὃς τοσοῦτον τοῦ κινδύνου κατεφρόνησε
[13, 10]	Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ	Αἰακὸς	καὶ Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι ὅσοι
[13, 10]	δὲ μᾶλλον δείσας τὸ ζῆν	κακὸς	ὢν καὶ τοῖς φίλοις μὴ
[13, 13]	ἐγώ. Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς	μῆκος	βίον δίδωσιν. Εἴ τις δὲ
[13, 20]	ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην	γυναικός,	βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν,
[13, 16]	Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως εἰς τεχνικῆς	γυναικὸς	ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω δὲ ἐν
[13, 21]	ἀνδρὸς καὶ τὸν ἄνδρα ἀπὸ	γυναικὸς	καὶ μήποτ´ ἔτι κοινῇ παιδοποιήσασθαι.
[13, 20]	ὁ κοιμώμενος μετὰ ἄρσενος κοίτην	γυναικός.	Τί δεῖ τὰ νῦν ἀπελέγχειν,
[13, 3]	θεοῦ λόγῳ, παρ´ οὗ καὶ	λογικὸς	τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν ἀπείργαστο,
[13, 21]	ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ δεύτερον	ὑπόδικος	τῷ θέλοντι τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ
[13, 16]	εἰς σῶμα. Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ	εἰκός,	εἰς τὰ τοιαῦτα ἤθη, ὁποῖα
[13, 16]	ὄνων γένη καὶ τῶν θηρίων	εἰκὸς	ἐνδύεσθαι· ἢ οὐκ οἴει; Πάνυ
[13, 16]	δὴ οὗτοι εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους	εἰκός	ἐστιν εἰς τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι
[13, 9]	βίῳ λοιποῦ ὄντος, ὡς τὸ	εἰκός,	ἐτόλμησας οὕτω γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν,
[13, 16]	οὐκ οἴει; Πάνυ μὲν οὖν	εἰκὸς	λέγεις. Τοὺς δέ γε ἀδικίας
[13, 19]	παῖδα γονέα. Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει·	Εἰκὸς	μὲν τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ·
[13, 20]	φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ, οἷον	εἰκός,	ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ
[13, 15]	οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι	εἰκὸς	τοὺς δαίμονας. Ἐκ μὲν γὰρ
[13, 13]	θεοῦ λόγος ὁ θεῖος καὶ	βασιλικός,	ἄνθρωπος ἀπαθής, εἰκὼν δ´ εἰκόνος
[13, 13]	δέ, οἷς ὁ χρυσὸς ὁ	βασιλικὸς	ἐγκαταμέμικται, τὸ ἅγιον πνεῦμα. Τόν
[13, 13]	θεὸν μηνύει. Μένανδρος δὲ ὁ	κωμικὸς	ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν θεόν φησιν·
[13, 13]	τὰ ἐπὶ τούτοις, Μένανδρος ὁ	κωμικὸς	αὐταῖς γράφει ταῖς λέξεσιν· εἴ
[13, 13]	Ὀρφεὺς λέγει· ᾧ πειθόμενος ὁ	κωμικὸς	Δίφιλος γνωμικώτα〈 τα〉 τὸν ὄντα
[13, 13]	τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε	κωμικὸς	Ἐπίχαρμος σαφῶς περὶ τοῦ λόγου
[13, 13]	Καλῶς οὖν καὶ Φιλήμων ὁ	κωμικὸς	τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ τούτων·
[13, 13]	Ἰδοὺ πάρειμι. Δίφιλος πάλιν ὁ	κωμικὸς	τοιαῦτά τινα περὶ τῆς κρίσεως
[13, 0]	γένοιτ´ ἂν Ἕλλησιν οὖσιν ὁ	Ἑλληνικὸς	μᾶλλον ἢ ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν
[13, 7]	τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην	εἰρηνικός.	~ηʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑ
[13, 13]	Παραπέμπομαι καὶ τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ	φυσικὸς	οὗτος τῆς τῶν πάντων ἀναλήψεως
[13, 13]	κακὰ παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε	Σωκρατικὸς	Ἀντισθένης παραφράζων τὴν προφητικὴν ἐκείνην
[13, 12]	ΗΜΩΝ ΕΞ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Ο	ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ	ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
[13, 13]	Πυθαγόρας, ἀλλὰ καὶ Ἀριστοτέλης ὁ	Περιπατητικός,	οὐχὶ δὲ μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν
[13, 13]	παρεστήσαμεν Στρωματεῖ, Ζήνων τε ὁ	Στωϊκὸς	παρὰ Πλάτωνος λαβών, ὁ δὲ
[13, 13]	τῶν Νόμων λέξις· Ἔπαινός τε	ὅρκος	τε περὶ παντὸς ἀπέστω. Καὶ
[13, 11]	ταῦτα ἐκ τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα·	φιλόκαλος	δέ τις ἄλλος καὶ τούτων
[13, 3]	ἐστράφης εἰς τὰ ὀπίσω ἡ	ἄμπελος	ἡ ἀλλοτρία; Εἰ δέ που
[13, 13]	πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν τέχνην εἰς	τέλος	ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ δὲ μετὰ
[13, 13]	τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα δὲ	τέλος	ἔχειν τοῦ προτεθέντος ἀνθρώποις ὑπὸ
[13, 13]	νόσφι Διός· κεῖνος γὰρ ἔχει	τέλος	ἠδὲ καὶ ἀρχήν· ὅ τε
[13, 13]	δ´ οἱ μὲν Στωϊκοὶ τὸ	τέλος	τῆς φιλοσοφίας τὸ ἀκολούθως τῇ
[13, 9]	οὐχὶ ἐπιμελήσονται, εἴπερ γέ τι	ὄφελος	αὐτῶν ἐστι τῶν σοι φασκόντων
[13, 10]	ἄνδρα ὅτου τι καὶ σμικρὸν	ὄφελός	ἐστιν, ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο μόνον
[13, 16]	περὶ ψυχῆς ὁ Πλάτων εἰπὼν	δῆλός	ἐστιν αἰγυπτιάζων τῷ δόγματι· οὐ
[13, 6]	ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο, νῦν δὲ	κατάδηλος	ἄρα ἐγένετο ὅτι ἄλλως ἕνεκα
[13, 13]	τετράπουν οὕτως ἐφθέγγεθ´ ὡς ὁ	πηλὸς	ὁ Προμηθέως. Πάλιν τε ὁ
[13, 13]	ὃν φρίσσουσι, θεῶν δὲ δέδοικεν	ὅμιλος,	ᾧ Μοῖραι πείθονται, ἀμείλικτοί περ
[13, 16]	ὁ λόγος, ὅτι μηδὲ ἀληθείᾳ	φίλος.	Τοῦτο δ´ οὐ καιρὸς ἀπελέγχειν,
[13, 13]	θεῷ ἐοικὼς ἀγαθῷ τε παντὶ	φίλος	ὑπάρχει καὶ θεῷ. Ἐνταῦθα γενόμενος
[13, 13]	λέγει· ᾧ πειθόμενος ὁ κωμικὸς	Δίφιλος	γνωμικώτα〈 τα〉 τὸν ὄντα πάντων
[13, 13]	ἡ γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ πάρειμι.	Δίφιλος	πάλιν ὁ κωμικὸς τοιαῦτά τινα
[13, 5]	κοάλεμον καὶ ὅστις〉 εἴ τις	ἄλλος,	θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν δὲ τὸν
[13, 11]	Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ τις	ἄλλος	καὶ τούτων ἔτι πλείω ἂν
[13, 13]	δ´ οὔ τις ἐρήρισται κράτος	ἄλλος.	Ναὶ μὴν καὶ ἡ τραγῳδία
[13, 10]	ἐκεῖνοι ἔταττον, ἔμενον ὥσπερ καὶ	ἄλλος	τις καὶ ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν, τοῦ
[13, 10]	τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ τις	ἄλλος	τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον
[13, 4]	καὶ τοῖς μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ	πέπλος	μεστὸς τῶν τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται
[13, 13]	ἔγνω νοῦν κυρίου; ἢ τίς	σύμβουλος	αὐτοῦ; Ἀλλὰ καὶ Ἡσίοδος δι´
[13, 12]	Ο ΠΡΟ ΗΜΩΝ ΕΞ ΕΒΡΑΙΩΝ	ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ	Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡ´
[13, 21]	κεκτήσθω, μὴ μηνύων δὲ κακίας·	δοῦλος	δὲ ἐὰν ᾖ, ὁ μηνύσας
[13, 21]	τοῦ καθαρὸς εἶναι· καὶ ἐὰν	δοῦλος	δοῦλον, ὡσαύτως. Ἐὰν δὲ αὖ
[13, 21]	δοῦλον, ὡσαύτως. Ἐὰν δὲ αὖ	δοῦλος	ἐλεύθερον ἀμυνόμενος ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ
[13, 21]	ἐκεῖνος ἀεὶ ζημιούσθω. Ἐὰν δὲ	δοῦλος	μὴ πείσας τὸν δεσπότην τῶν
[13, 8]	διαφθεῖραι· πράττεις τε ὅπερ ἂν	δοῦλος	ὁ φαυλότατος πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν
[13, 13]	συνέγραψε Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ γένος	Πάμφυλος,	ἐν πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα ἐν
[13, 13]	καὶ σκότους. Ὅ τε Εὐφορίωνος	Αἰσχύλος	ἐπὶ τοῦ θεοῦ σεμνῶς σφόδρα
[13, 3]	καὶ Διός· οὐδ´ αὖ, ὡς	Αἰσχύλος	λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς νέους,
[13, 13]	θεὸν ἀγαθὸν εἶναι. Πάλιν αὖ	Αἰσχύλος	μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς τὴν δύναμιν
[13, 13]	αἰολόχρως, ἄκριτός {τ{ ε} ἄστρων	ὄχλος	ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ τὸν
[13, 12]	μιμνήσκων βιότοιο· λέγει δ´ ὅτε	βῶλος	ἀρίστη βουσί τε καὶ μακέλῃσι,
[13, 13]	νοητόν, τὸν δὲ αἰσθητὸν ἑξάδι·	γάμος	γὰρ παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις, ὡς
[13, 19]	καὶ περὶ θηλειῶν ὁ μὲν	ἐμὸς	νόμος ἂν εἴποι πάντα, ὅσαπερ
[13, 12]	χάρις καὶ μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ	πόλεμος	καὶ λοιμὸς ἰδ´ ἄλγεα δακρυόεντα·
[13, 10]	καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ	Τριπτόλεμος	καὶ ἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων
[13, 13]	ἅπας βυθός, γῆ δὲ ἑδράνων	ἔρημος,	οὐ δ´ ἀ ὴρ ἔτι
[13, 13]	γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής τις οὐκ	ἄσημος	γράφει· Οὐδέ ποτ´ ἦμαρ παύσονται
[13, 13]	τοῖς Πυθαγορείοις, ὡς ἂν γόνιμος	ἀριθμός,	ἡ ἑξὰς καλεῖται. Καὶ ἐν
[13, 13]	παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις, ὡς ἂν	γόνιμος	ἀριθμός, ἡ ἑξὰς καλεῖται. Καὶ
[13, 12]	μῖσος ὀπηδεῖ· καὶ πόλεμος καὶ	λοιμὸς	ἰδ´ ἄλγεα δακρυόεντα· οὐδέ τίς
[13, 10]	τοι (φησί) μεθ´ Ἕκτορα πότμος	ἑτοῖμος.	ὁ δὲ τοῦτο ἀκούσας τοῦ
[13, 13]	θεῖον ὡς λεληθότας; ἔστιν Δίκης	ὀφθαλμός,	ὃς τὰ πάνθ´ ὁρᾷ· καὶ
[13, 19]	περὶ θηλειῶν ὁ μὲν ἐμὸς	νόμος	ἂν εἴποι πάντα, ὅσαπερ καὶ
[13, 21]	καὶ ἐὰν μή· ὁ γὰρ	νόμος	ἀπαγορεύει. Ὁ δὲ μὴ ἐπεξιών,
[13, 19]	καὶ ὁ θαυμάσιος ὅδε τυγχάνει	νόμος·	Ἐάν τις παῖδας θηλείας καταλίπῃ,
[13, 20]	τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ	νόμος	ἐστὶν ἔτι ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις
[13, 13]	ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ πάλιν·	Νόμος	καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός. Κἂν
[13, 19]	Τούτων, ἦν δ´ ἐγώ, ἕπεται	νόμος	καὶ τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις,
[13, 13]	Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν,	τρόμος	λήψεται· καὶ ἀπὸ σοῦ ὄρη
[13, 13]	λογιώτατοι τῷ θεῷ· ὁ μὲν	Ἐπίχαρμος,	Πυθαγόρειος δὲ ἦν, λέγων· οὐδὲν
[13, 13]	ἐπὶ τούτοις. Ὅ τε κωμικὸς	Ἐπίχαρμος	σαφῶς περὶ τοῦ λόγου ἐν
[13, 13]	Ἀττικῆς. ἔχει δὲ ὧδε ὁ	χρησμός·	οὐ δύναται Παλλὰς Δί´ Ὀλύμπιον
[13, 13]	τρόπον σῴζει· εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων	λογισμός,	ἔστι καὶ θεῖος λόγος. Ἀνθρώπῳ
[13, 18]	αἰτίας ἀνέθεσαν. Μωσεῖ δὲ ὁ	κόσμος	ἔδοξεν εἶναι καὶ γενητὸς καὶ
[13, 12]	ἑβδομάδων δὲ καὶ πᾶς ὁ	κόσμος	κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ τῶν
[13, 13]	ἴσασι, καθ´ ἣν ὁ πᾶς	κόσμος	κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ φυομένων
[13, 10]	γάρ τοι (φησί) μεθ´ Ἕκτορα	πότμος	ἑτοῖμος. ὁ δὲ τοῦτο ἀκούσας
[13, 14]	Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα τούτων ἔγγονοι,	Ὠκεανὸς	καὶ Τηθὺς Κρόνος τε καὶ
[13, 14]	Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες	Ὠκεανός	τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων
[13, 1]	Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες	Ὠκεανός	τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων
[13, 16]	ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος	ἱκανὸς	ἐν τῷ παρόντι. Καὶ ἐν
[13, 17]	θεοῦ, ὡς ἐκ λευκοῦ καὶ	μέλανος	τῶν μέσων τι χρωμάτων, ἐκεῖνα
[13, 13]	γὰρ πάντων (φησί) βασιλεὺς καὶ	κοίρανός	ἐστιν ἀθανάτων, σέο δ´ οὔ
[13, 13]	κράτος, εἷς δαίμων γένετο, μέγας	οὐρανὸς	αἴθων, ἓν δὲ τὰ πάντα
[13, 18]	κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν,	οὐρανὸς	δὲ καὶ ἥλιος καὶ σελήνη
[13, 13]	τὰ τείρεα πάντα, τά τ´	οὐρανὸς	ἐστεφάνωται. Ὁ γὰρ διὰ τῶν
[13, 13]	Ζεὺς δὲ γῆ, Ζεὺς δ´	οὐρανός,	Ζεύς τοι τὰ πάντα χὤτι
[13, 13]	ἐκ δὲ τούτου αὖθις γίνεται	οὐρανὸς	καὶ γῆ καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα.
[13, 14]	τιμωρίας προβεβλημένη; πῶς δὲ θεῶν	Οὐρανὸς	καὶ Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα τούτων
[13, 13]	εἶτα, οἷον παραφράζων τὸ Ὁ	οὐρανός	μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ
[13, 3]	εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς	Οὐρανός	τε εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι
[13, 14]	εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς	Οὐρανός	τε εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι
[13, 13]	τοῦ ἑνὸς θεοῦ ὄντας καὶ	ἑνὸς	διδασκάλου, φαίνεταί που καὶ Πλάτων
[13, 6]	φοβεῖσθαι αὐτήν, ἢ τῇ τοῦ	ἑνός,	εἴ τίς ἐστιν ἐπαΐων, ὃν
[13, 6]	ἀσπάζεσθαι τοὺς ἐπαίνους τοὺς τοῦ	ἑνὸς	ἐκείνου, ἀλλὰ μὴ τοὺς τῶν
[13, 13]	εἶναι ἡμᾶς, ὡς ἂν τοῦ	ἑνὸς	θεοῦ ὄντας καὶ ἑνὸς διδασκάλου,
[13, 13]	πάλιν· Νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι	ἑνός.	Κἂν τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν
[13, 6]	δόξῃ τὸν νοῦν προσέχει, ἢ	ἑνὸς	μόνου ἐκείνου ὃς ἂν τυγχάνῃ
[13, 6]	τυγχάνῃ ἰατρὸς ἢ παιδοτρίβης ὤν;	Ἑνὸς	μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ τοὺς
[13, 6]	δόξαν τὴν παρὰ μόνου τοῦ	ἑνὸς	οὐ ζητεῖτε. Διὸ καὶ ἡμεῖς
[13, 18]	λεχθέντας ἄρχοντας οὐκ αὐτεξουσίους, ἀλλ´	ἑνὸς	τοῦ πάντων πατρὸς ὑπάρχους, οὗ
[13, 3]	γῆς ζῴων οὐδὲν ἦν θεοφιλέστερον	γένος	ἀνθρώπου, συγγενές τε καὶ οἰκεῖον
[13, 15]	καὶ πλειόνων θεῶν ὑποτίθεται εἶναι	γένος,	ἀπορροίας τινὰς καὶ προβολὰς τοῦ
[13, 13]	πάντες Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι,	γένος	δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ τῶν γεωργούντων
[13, 13]	ὤν, ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν	γένος,	ἐκ μιᾶς δὲ ματρὸς πνέομεν
[13, 12]	κεχρήμεθα πάντες. Τοῦ γὰρ καὶ	γένος	ἐσμέν· ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι
[13, 13]	πάντες ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ καὶ	γένος	ἐσμέν, οἷον δημιουργίᾳ, Ὁ δ´
[13, 18]	τούτοις ἑξῆς δαίμονας, ἀέριον δὲ	γένος	ἔχον ἕδραν τρίτην καὶ μέσην,
[13, 16]	πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν καὶ ἥμερον	γένος,	ἤπου μελιττῶν ἢ σφηκῶν ἢ
[13, 16]	αὐτό γε πάλιν τὸ ἀνθρώπινον	γένος.	Καὶ ἐν τῷ Φαίδρῳ δὲ
[13, 15]	ἀποπτώσεως καὶ παρατροπῆς τὸ δαιμόνων	γένος	καὶ πᾶν τὸ τῆς ἐναντίας
[13, 13]	Τάδε συνέγραψε Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ	γένος	Πάμφυλος, ἐν πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα
[13, 13]	Πολιτείας Ἠρὸς τοῦ Ἀρμενίου, τὸ	γένος	Παμφύλου, μέμνηται, ὅς ἐστι Ζωρόαστρις.
[13, 15]	χαλεπώτερον τὸ τῶν μοχθηρῶν δαιμόνων	γένος,	πῶς ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´ ἂν
[13, 13]	γνωσθῆναι ἑνί τινί φησι τὸ	γένος	Χαλδαίῳ, εἴτε τὸν Ἁβραὰμ λέγων
[13, 10]	τι εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν	μηδενὸς	ἔχειν τὸν τεθνεῶτα ἢ κατὰ
[13, 19]	ξυσσίτια κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ	οὐδενὸς	οὐδὲν τοιοῦτον κεκτημένου, ὁμοῦ δὴ
[13, 13]	θυμῷ οὔτε φέρειν δύναται κρατερὸν	μένος.	Ἔστι δὲ πάντη αὐτὸς ἐπουράνιος
[13, 12]	θυμῷ οὐδὲ φέρειν δύναται κρατερὸν	μένος.	Ἔστι δὲ πάντως αὐτὸς ἐπουράνιος
[13, 5]	ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ μὲν γράφειν	ὑποτεινάμενος	ὁ Πλάτων περὶ τῆς θεολογίας
[13, 14]	τὰς μυθικὰς τῶν ποιητῶν γενεαλογίας	καθυποκρινάμενος.	Αὐτοῦ μὲν γὰρ ἦν ἀκοῦσαι
[13, 14]	δέει θανάτου τὸν Ἀθηναίων δῆμον	καθυποκρινάμενος·	τιμητέος δὲ Μωσῆς τά τε
[13, 13]	μόνος ἡμέρας ἐνεστώσης νύκτα ποιῆσαι	δυνάμενος,	φησί, θεὸς οὗτός ἐστιν. Ἔν
[13, 13]	φησιν Ἑκαταῖος ὁ τὰς ἱστορίας	συνταξάμενος	ἐν τῷ κατὰ Ἅβραμον καὶ
[13, 13]	ἢ γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς τινος	ἀρξάμενος;	ὁρατός τε γὰρ ἁπτός τε
[13, 9]	πρὸς ἡμᾶς παραβὰς καὶ κακὰ	ἐργασάμενος	τούτους οὓς ἥκιστα ἔδει, σαυτόν
[13, 10]	οὗ ἄν τις αὑτὸν τάξῃ	ἡγησάμενος	βέλτιστον εἶναι ἢ ὑπ´ ἄρχοντος
[13, 1]	ὡς δὴ θεῶν ἐκγόνοις οὖσι	παρακελευσάμενος,	πρῶτα μὲν διὰ τοῦ φάναι
[13, 15]	τοῦ δευτέρου αἰτίου τῷ λόγῳ	ὑφιστάμενος,	εἶναί τε ἀγαθὰς τὴν φύσιν
[13, 13]	θιγὼν πρὸς λέκτρον ᾔει καρδίαν	ὠδαγμένος,	ὅλην δ´ ἐκείνην εὐφρόνην ἐθόρνυτο.
[13, 9]	δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες σκευήν τέ τινα	περιθέμενος	ἢ διφθέραν λαβὼν ἢ ἄλλα,
[13, 13]	τραγῳδοποιὸς τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ	παρατιθέμενος	οὐκ ὀκνεῖ καὶ ὕψιστον αὐτὸν
[13, 13]	εἰ μή τι τρεῖς τινας	ὑποτιθέμενος	φύσεις, τρεῖς πολιτείας, ὡς ὑπέλαβόν
[13, 16]	Ἑβραίοις ὁμοίως τὴν ψυχὴν ἀθάνατον	ὑποθέμενος	καὶ τῷ θεῷ ὁμοίαν αὐτὴν
[13, 15]	παρὰ τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον	ὑποθέμενος	τὸν τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν
[13, 9]	ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ νῦν μὲν	ἠδικημένος	ἄπει, ἐὰν ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´
[13, 13]	Πολιτείας οὕτω φησίν· Οὕτω δὲ	διακείμενος	ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, δεδήσεται, ἐκκοπήσεται
[13, 9]	ἢ πλησιάσεις τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις	διαλεγόμενος	τίνας λόγους, ὦ Σώκρατες; ἢ
[13, 13]	τῶν ποιημάτων καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων	ᾀδόμενος	Ζεὺς τὴν ἔννοιαν ἐπὶ τὸν
[13, 6]	πῶς αὖ τὰ τοιαῦτα ἐλέγετο;	γυμναζόμενος	ἀνὴρ καὶ τοῦτο πράττων πότερον
[13, 20]	καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρα εὔνουν	ἀσπαζόμενος·	ὅταν τε συγκατακέωνται, οἷός τέ
[13, 9]	γε χρή. ἀλλ´, ὦ Σώκρατες,	πειθόμενος	ἡμῖν τοῖς σοῖς τροφεῦσι μήτε
[13, 13]	μεγάλου βασιλῆος Ὀρφεὺς λέγει· ᾧ	πειθόμενος	ὁ κωμικὸς Δίφιλος γνωμικώτα〈 τα〉
[13, 10]	μαντείᾳ καὶ δεδιὼς θάνατον καὶ	οἰόμενος	σοφὸς εἶναι οὐκ ὤν. τὸ
[13, 10]	ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ τις	ἀφικόμενος	εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων τῶν
[13, 13]	πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα ἐν Ἅιδῃ	γενόμενος	ἐδάην παρὰ θεῶν. Τὸν δὴ
[13, 13]	φίλος ὑπάρχει καὶ θεῷ. Ἐνταῦθα	γενόμενος	κἀκείνου ἀνεμνήσθην· ἐπὶ τέλει γὰρ
[13, 21]	Ἐὰν δὲ αὖ δοῦλος ἐλεύθερον	ἀμυνόμενος	ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ κτείνας πατέρα
[13, 21]	γενομένης ἤ τινι τοιούτῳ τρόπῳ	ἀμυνόμενος	ἄρχοντα χειρῶν πρότερον, καθάπερ πολέμιον
[13, 21]	ἀστὸν ξένος ἢ ξένον ἀστὸς	ἀμυνόμενος	κτείνῃ, κατὰ τὰ αὐτὰ ἔστω
[13, 13]	βλέπει, ὡς δὴ παρ´ ἐκείνης	τευξόμενός	τινος καλοῦ. Οὔκουν ἔτι κατὰ
[13, 21]	δὲ ἐξ ἄλλων μὴ πείσας,	ἑπόμενος	τῷ λόγῳ τῷ μὴ κινεῖν
[13, 20]	φωνῇ τὴν κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν	προφερόμενος	δίκην. Φησὶ γοῦν· Ὃς ἂν
[13, 5]	ζῆν τε καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς	δυνησόμενος,	ἔθηκεν ἐν μὲν τῷ σχήματι
[13, 0]	ὁμοῦ καὶ διαβολῆς εὐλόγου αἰτίαν	ἀπολυσόμενος,	εἰ δή τις ἡμῖν ἐπικαλῶν
[13, 13]	ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων,	παρακελευόμενος	κατὰ λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ τε
[13, 10]	μὴ παύσωμαι φιλοσοφῶν καὶ ὑμῖν	παρακελευόμενός	τε καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν
[13, 3]	δ´ ὅς, καὶ τί αὐτῶν	μεμφόμενος	λέγεις; Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 13]	ἄνθεσι πορφυρέοισι· σὸς χειμών, ψυχραῖσιν	ἐπερχόμενος	νεφέλαισι, ςάς ποτε βακχευτὴς Βρόμιος
[13, 9]	Σώκρατες, πολλὰ καὶ ἀνάξια σαυτοῦ.	ὑπερχόμενος	δὴ βιώσῃ πάντας ἀνθρώπους καὶ
[13, 10]	ἐγὼ οὖν δεινὰ ἂν εἴην	εἰργασμένος,	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε
[13, 12]	ἡμᾶς νομοθεσίᾳ καὶ φανερός ἐστι	περιειργασμένος	ἕκαστα τῶν ἐν αὐτῇ. Διηρμήνευται
[13, 13]	ἔγημε μητέρα, οὐ χρυσόμορφος οὐδ´	ἐπημφιεσμένος	πτίλον κύκνειον, ὡς κόρην Πλευρωνίαν
[13, 18]	εἰς πλάτος ὁ τὰ Ἑβραίων	πεπαιδευμένος	Φίλων ὧδέ πη λέγων πρὸς
[13, 10]	καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός τε καὶ	ἐνδεικνύμενος,	ὅτῳ ἂν ἀεὶ ἐντυγχάνω ὑμῶν,
[13, 9]	ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ	ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ	ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ
[13, 6]	μὲν ταύτη οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ,	εἰσηγούμενος	τῆς τῶν πολλῶν δόξης δεῖν
[13, 3]	τε πᾶσι τὸν περὶ πάντων	συγκεφαλαιούμενος	λόγον φησί· Καὶ εἶδεν ὁ
[13, 3]	καὶ ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν	δωρούμενος.	Καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα·
[13, 9]	καὶ δουλεύων, τί ποιῶν ἢ	εὐωχούμενος	ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον
[13, 19]	ἄρρενας, γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι	θεώμενος	τὰς θηλείας. Ἀλλὰ καὶ ἐν
[13, 20]	εἰσι καί· Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ	κοιμώμενος	μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός. Τί
[13, 13]	ἀστρονομῶν καὶ πᾶσαν πάντη φύσιν	ἐρευνώμενος.	Πάλιν αὖ τῷ τοῦ κυρίου
[13, 21]	ξένος ξένον. Ἐὰν δὲ ἀστὸν	ξένος	ἢ ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ,
[13, 21]	ἐὰν πολίτης πολίτην, ὡσαύτως, ἢ	ξένος	ξένον. Ἐὰν δὲ ἀστὸν ξένος
[13, 13]	σωθείη φιλία. Καὶ ὁ Ἀθηναῖος	ξένος	ὁμοίως φησὶ Πρᾶξιν εἶναι φίλην
[13, 20]	γοῦν· Ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ	ἄρσενος	κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι·
[13, 20]	Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κοιμώμενος μετὰ	ἄρσενος	κοίτην γυναικός. Τί δεῖ τὰ
[13, 13]	ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, ὅστις ἂν εἰδείη	Ζηνὸς	νόον αἰγιόχοιο. Εἰκότως ἄρα Σόλων
[13, 13]	λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει	Ζηνὸς	ὄνομα. Καὶ πάλιν· Νόμος καὶ
[13, 13]	ὃ γήϊνόν φησιν ὁ Πλάτων	σκῆνος,	ψυχὴν δὲ τὴν λογικὴν ἄνωθεν
[13, 13]	κρείττονος πίστει. Διὸ πᾶν μὲν	ἔθνος	ἑῷον, πᾶν δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον
[13, 13]	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων λέξις·	Ἔπαινός	τε ὅρκος τε περὶ παντὸς
[13, 13]	διὰ τῶνδε· ἔσται γάρ, ἔσται	κεῖνος	αἰῶνος χρόνος, ὅταν πυρὸς γέμοντα
[13, 13]	αὐθαίρετα πάντα πέλονται νόσφι Διός·	κεῖνος	γὰρ ἔχει τέλος ἠδὲ καὶ
[13, 13]	Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην γράφει· Ἦν	κεῖνος	οὑνιαυτός, ᾧ ποτε πτηνὸν καὶ
[13, 21]	κινεῖν ὅ τι μὴ κατέθετο‘	ἐκεῖνος	ἀεὶ ζημιούσθω. Ἐὰν δὲ δοῦλος
[13, 13]	τὸν θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι}	ἐκεῖνος	καὶ φρένας κούφας ἔχει. Δεῖ
[13, 12]	γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται.	Λίνος	δέ φησιν οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´
[13, 17]	ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος	κοινός	ἐστι πάντων λόγος γεγονέναι, τὰ
[13, 13]	ἄνθρωπος ἀπαθής, εἰκὼν δ´ εἰκόνος	ἀνθρώπινος	νοῦς. Ἑτέρῳ δ´ εἰ βούλει
[13, 16]	ἡμᾶς παρακαλῶν τῷ λόγῳ ἄνευ	τινὸς	ἀποδείξεως. Λέγει δ´ οὖν ἐν
[13, 13]	οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς	τινος	ἀρξάμενος; ὁρατός τε γὰρ ἁπτός
[13, 3]	μηδὲν κακὸν ποιεῖ, οὐδ´ ἄν	τινος	εἴη κακοῦ αἴτιον. Πῶς γὰρ
[13, 17]	βαρύ, κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἤ	τινος	ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος
[13, 20]	μὴ καταμηνύσαντα θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου	τινὸς	εὑρημένον; ἐπάκουσον δὲ καὶ τῶνδε,
[13, 19]	μετὰ λόγου τε καὶ ἡλικίας	τινὸς	ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις γυμνοὺς καὶ
[13, 13]	ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ ἐκ νυκτερινῆς	τινος	ἡμέρας εἰς ἀληθινὴν τοῦ ὄντος
[13, 13]	ὡς δὴ παρ´ ἐκείνης τευξόμενός	τινος	καλοῦ. Οὔκουν ἔτι κατὰ τὴν
[13, 6]	σου πολλοῦ ἀξία, εἰ μετά	τινος	ὀρθότητος εἴη· εἰ δὲ μή,
[13, 12]	καὶ τὴν τάξιν προείπῃ τί	τίνος	προτερεῖ. Τάξας γάρ, οὕτως αὐτὰ
[13, 17]	αὐτῷ ἀεὶ εἶναι, μὴ τρίτου	τινὸς	τῆς τῶν ὄντων οὐσίας ἀεὶ
[13, 3]	ψυχῇ ἐστι παθήματος καὶ ὕστερον	γεγονὸς	εἴδωλον, οὐ πάνυ ἄκρατον ψεῦδος.
[13, 13]	ἢ τί τῳ κακόν ἐστι	γεγονὸς	ἐκ προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν
[13, 16]	γενέσθαι. Ἰδεῖν δὲ τὴν Θαμύρου	ἀηδόνος	ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ καὶ κύκνον
[13, 16]	κύκνον εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου δὲ	ἀηδόνος,	Θερσίτην δὲ πιθήκου βίον ἑλέσθαι.
[13, 18]	θανάτου μοίρας, τῆς ἐμῆς βουλήσεως	μείζονος	ἔτι δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου λαχόντες
[13, 9]	σοῖς τροφεῦσι μήτε παῖδας περὶ	πλείονος	ποιοῦ μήτε τὸ ζῆν μήτε
[13, 18]	εὐθὺς ἔγνωσαν, ὅτι καθάπερ αἴσθησις	ὑποδιάκονος	νοῦ γέγονε, τὸν αὐτὸν τρόπον
[13, 13]	βασιλικός, ἄνθρωπος ἀπαθής, εἰκὼν δ´	εἰκόνος	ἀνθρώπινος νοῦς. Ἑτέρῳ δ´ εἰ
[13, 13]	διόπερ αὐτὸν οὐδεὶς ἐκμαθεῖν ἐξ	εἰκόνος	δύναται. Τὰ δὲ ὅμοια καὶ
[13, 14]	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων ὡς	μόνος	ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο τούτων πάντων
[13, 13]	καλύψαι καθαρὸν ἁμέρας σέλας. Ὁ	μόνος	ἡμέρας ἐνεστώσης νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος,
[13, 16]	πολὺν βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ	ἀπράγμονος	καὶ μόγις εὑρεῖν κείμενόν που
[13, 13]	πάντων θεὸν αἴτιον καὶ τοῦ	ἡγεμόνος	καὶ αἰτίου πατέρα κύριον ἐπομνύντας,
[13, 14]	ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν αἰτίαν τῆς	δεισιδαίμονος	πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε γοῦν
[13, 16]	κρίσεως. Τὴν δὲ ἐπὶ τούτῳ	Ἀγαμέμνονος,	ἔχθρᾳ καὶ ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου
[13, 13]	παραφράζων τὸ Ὁ οὐρανός μοι	θρόνος,	ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν
[13, 14]	Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς	Κρόνος	τε καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ
[13, 1]	Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς	Κρόνος	τε καὶ Ῥέα, ἐκ δὲ
[13, 14]	τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς	Κρόνος	τε καὶ Ῥέα, καὶ Ζεὺς
[13, 14]	αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ	Κρόνος	ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν καὶ τὰ
[13, 3]	αὐτὸν Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ	Κρόνος	ὡς ἐτιμωρήσατο αὐτόν. Τὰ δὲ
[13, 19]	καὶ γυμνὰς μέχρι περ αἰδοῦς	σώφρονος	ἑκάστων. Πρὸς τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον
[13, 18]	πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γενηθῇ	χρόνος,	ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε
[13, 16]	οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ	χρόνος	ἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι. Καὶ
[13, 13]	ἔσται γάρ, ἔσται κεῖνος αἰῶνος	χρόνος,	ὅταν πυρὸς γέμοντα θησαυρὸν σχάσῃ
[13, 10]	γὰρ οὐδὲν πλεῖον ὁ πᾶς	χρόνος	φαίνεται οὕτω εἶναι ἢ μία
[13, 13]	ζῆν μὴ προκατειλημμένον τῇ τοῦ	κρείττονος	πίστει. Διὸ πᾶν μὲν ἔθνος
[13, 10]	μηδεμία αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´ οἷον	ὕπνος,	ἐπειδάν τις {ὄναρ} καθεύδων μηδὲ
[13, 19]	σφενδόνης νόμους ἵππων τε πέρι	ἀγῶνος,	πάλιν κἀνταῦθα περὶ τῶν θηλειῶν
[13, 12]	πρὶν ἐν στήθεσσι φανέντα φίλης	αἰῶνος	ἀμέρσῃ, εἰς δὲ λόγον θεῖον
[13, 13]	τῶνδε· ἔσται γάρ, ἔσται κεῖνος	αἰῶνος	χρόνος, ὅταν πυρὸς γέμοντα θησαυρὸν
[13, 3]	εὐπαιδίας νόσων τ´ ἀπείρους καὶ	μακραίωνος	βίου. Ξύμπαντά τ´ εἰπών, θεοφιλεῖς
[13, 13]	τε καὶ σκότους. Ὅ τε	Εὐφορίωνος	Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ θεοῦ σεμνῶς
[13, 13]	ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ καὶ αἱ	Σόλωνος	ἐλεγεῖαι σφόδρα τὴν ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι.
[13, 10]	ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶ Αἴαντι τῷ	Τελαμῶνος	καὶ εἴ τις ἄλλος τῶν
[13, 21]	αὐτοῖς αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ	κοινωνὸς	ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν ἀδελφὸν
[13, 20]	ἐραστοῦ φιλία. Τοιαῦτα μὲν τὰ	Πλάτωνος,	ἀλλ´ οὐ τὰ Μωσέως, ὃς
[13, 0]	τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ	Πλάτωνος,	ἀλλὰ τὰ Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν
[13, 11]	ἡμεῖς μὲν ταῦτα ἐκ τῶν	Πλάτωνος	ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ τις ἄλλος
[13, 13]	ἤδη μὴ ὂν πρὸς τοῦ	Πλάτωνος	εἰρῆσθαι· καὶ μή τι μυστικώτατα,
[13, 18]	δεῖ μηκύνειν καὶ τἄλλα τοῦ	Πλάτωνος	εἰς φῶς ἄγειν, ἐκ τῶνδε
[13, 3]	περιέχουσαν, τὸν δὲ ὑπὸ τοῦ	Πλάτωνος	ἐκτεθέντα τύπον ὅτι τε ἀγαθὸς
[13, 21]	Μωσεῖ. Δῆλα δὲ καὶ τὰ	Πλάτωνος	ἐν οἷς μυρία εὕροις ἂν〉
[13, 13]	Ζήνων τε ὁ Στωϊκὸς παρὰ	Πλάτωνος	λαβών, ὁ δὲ ἀπὸ τῆς
[13, 21]	κατὰ τῶνδε, οὐκ ἄξια τῆς	Πλάτωνος	μεγαλονοίας. Ὡς δὲ σεμνὰ καὶ
[13, 16]	μὲν πρῶτον ὀλίσθημα τῆς τοῦ	Πλάτωνος	περὶ τῶνδε δόξης ταύτη πη
[13, 19]	καὶ μὴ ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ	Πλάτωνος	τὰ περὶ γυναικῶν. Τοῦ δ´
[13, 0]	δή ποτ´ οὖν Μωσέως καὶ	Πλάτωνος	τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων οὐχὶ τὰ
[13, 14]	ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ καὶ τὰ	Πλάτωνος	τοιαῦτα οὐδὲ μὴν ἑτέρου του
[13, 9]	Θετταλίαν παρὰ τοὺς ξένους τοὺς	Κρίτωνος·	ἐκεῖ γὰρ δὴ πλείστη ἀταξία
[13, 6]	ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥ	ΚΡΙΤΩΝΟΣ.	Ὦ φίλε Κρίτων, ἡ προθυμία
[13, 13]	Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς	νόος	ἀνθρώποισι γράφει. Πάλιν τοῦ Μωσέως
[13, 13]	τε τῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ	χοὸς	διαπλάσεως ἱστάμενοι γήϊνον μὲν οἱ
[13, 13]	μὴ εἰκόνα ἐποίησε τέκτων ἢ	χρυσοχόος,	χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ
[13, 20]	τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος	ἵππος	ἔχει ὅ τι λέγει πρὸς
[13, 13]	λόγος ὁ θεῖος καὶ βασιλικός,	ἄνθρωπος	ἀπαθής, εἰκὼν δ´ εἰκόνος ἀνθρώπινος
[13, 13]	οὐχὶ θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει τι	ἄνθρωπος	ἐν κρυφαίοις, καὶ οὐκ ὄψομαι
[13, 3]	ὁρώμενον. Πῆ μὲν γὰρ ἀληθὴς	ἄνθρωπος	ἑωρᾶτο, πῆ δὲ θεοῦ λόγος
[13, 16]	καὶ ἐκ θηρίου, ὅς ποτε	ἄνθρωπος	ἦν, πάλιν εἰς ἄνθρωπον. Καὶ
[13, 21]	τὴν κοίτην, ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ	ἄνθρωπος	περιπατήσῃ ἔξω ἐπὶ ῥάβδου αὐτοῦ,
[13, 13]	ποιεῖν δεῖ συμφέρον. Οὐ γὰρ	ἄνθρωπος	τέχναν {τιν´} {εὗρ{ εν} ὁ
[13, 13]	ὅταν πυρὸς γέμοντα θησαυρὸν σχάσῃ	χρυσωπὸς	αἰθήρ· ἡ δὲ βοσκηθεῖσα φλὸξ
[13, 0]	ὁ Ἑλληνικὸς μᾶλλον ἢ ὁ	βάρβαρος.	Ὀκνῶν δὲ ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο
[13, 13]	τὸν μὲν νοητὸν οἶδεν ἡ	βάρβαρος	φιλοσοφία, τὸν δὲ αἰσθητόν· καὶ
[13, 3]	καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ	Πάνδαρος	συνέχεεν, ἐάν τις φῇ δι´
[13, 13]	Μυστικώτερον δὲ ὁ μὲν Βοιώτιος	Πίνδαρος,	ἅτε Πυθαγόρειος ὤν, ἓν ἀνδρῶν,
[13, 13]	γαῖα καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.	Πίνδαρος	δὲ ὁ μελοποιὸς οἷον ἐκβακχεύεται
[13, 21]	κατὰ τὰ αὐτὰ ἔστω τοῦ	καθαρὸς	εἶναι· καὶ ἐὰν δοῦλος δοῦλον,
[13, 21]	πρότερον, καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας ἔστω	καθαρός,	καὶ ἐὰν πολίτης πολίτην, ὡσαύτως,
[13, 10]	δίκαια ἢ ἄδικα πράττει καὶ	ἀνδρὸς	ἀγαθοῦ ἔργα ἢ κακοῦ. φαῦλοι
[13, 6]	καὶ τοῦτο πράττων πότερον παντὸς	ἀνδρὸς	ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ καὶ δόξῃ
[13, 13]	σοφίαν ὀλίγον τοι ἀνὴρ ὑπὲρ	ἀνδρὸς	ἔχειν; τὰ θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι
[13, 16]	ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον πολὺν βίον	ἀνδρὸς	ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος καὶ μόγις
[13, 21]	κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά τε ἀπὸ	ἀνδρὸς	καὶ τὸν ἄνδρα ἀπὸ γυναικὸς
[13, 16]	ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας τιμὰς ἀθλητοῦ	ἀνδρὸς	οὐ δύνασθαι παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν.
[13, 13]	τάλαντα δίκαιον τὸν θεὸν μηνύει.	Μένανδρος	δὲ ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων
[13, 13]	ὑμῶν‘ καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις,	Μένανδρος	ὁ κωμικὸς αὐταῖς γράφει ταῖς
[13, 13]	Ἱερεμίου φησί. Καὶ πάλιν ὁ	Μένανδρος	παραφράζων τὴν γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε
[13, 13]	καὶ θεοῦ τὰ σύμπαντα δι´	ἀέρος	τρέπεται εἰς ὑγρόν, τὸ ὡς
[13, 13]	γῆν δρακί; Πάλιν ὅταν εἴπῃ·	αἰθέρος	ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου γαίης τε
[13, 21]	τοῦ θεοῦ. Καὶ ἐὰν μὲν	ἐλεύθερος	ὁ μηνύσας ᾖ, δόξαν ἀρετῆς
[13, 21]	ἐὰν ᾖ, ὁ μηνύσας μὲν	ἐλεύθερος	ὑπὸ τῆς πόλεως ὀρθῶς γίγνοιτ´
[13, 13]	τῶν πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει·	Ἀνελεύθερος	πᾶς ὅστις εἰς δόξαν βλέπει,
[13, 16]	τῆς ψυχῆς, τὸ δέ τι	μέρος	αὐτῆς ἄλογον καὶ παθητικὸν τυγχάνειν
[13, 9]	ἡμᾶς ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ σὸν	μέρος.	~ιʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ
[13, 16]	σύνθετον εἶναί φησιν, ὡς ἂν	μέρος	μέν τι ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου
[13, 16]	τὰ αὐτὰ ἐχούσης αἰτίας καὶ	μέρος	τῆς περὶ τὰ σώματα μεριστῆς
[13, 16]	εἰκότως αὐτῷ καὶ τὸ παθητικὸν	μέρος	τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας αὐτῆ〈
[13, 20]	ἐστι μὴ ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ	μέρος	χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη
[13, 13]	ἄλλοι, οἱ μὲν ἐπερχομένου κακὸν	ἀνέρος	ἐκλύσασθαι. Καλῶς οὖν καὶ Φιλήμων
[13, 12]	τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ καὶ	φανερός	ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν ἐν
[13, 13]	μὲν μέγας τις καὶ δυνατὸς	φανερός,	ὁποῖος δ´ ἐστὶ μορφὴν ἀφανής.
[13, 21]	αὖ, τρία δὲ ἔτη, καθάπερ	ἅτερος	ἔφευγε τὰ δύο, φευγέτω, μεγέθει
[13, 3]	πείσειν, ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης	ἕτερος	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ´ ἐστὶ τοῦτο
[13, 13]	εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι θεὸς	ἕτερος	πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ
[13, 12]	ἄλγεα δακρυόεντα· οὐδέ τίς ἐσθ´	ἕτερος.	Σὺ δέ κεν ῥέα πάντ´
[13, 13]	καὶ μόνον‘ οὐδέ τίς ἐσθ´	ἕτερος	χωρὶς μεγάλου βασιλῆος Ὀρφεὺς λέγει·
[13, 6]	μετὰ σοῦ, εἴ τί μοι	ἀλλοιότερος	φανεῖται, ἐπειδὴ ὧδ´ ἔχω, ἢ
[13, 21]	Ἐὰν δὲ αὖθίς ποτε κατελθὼν	ὁπότερος	αὐτοῖν ἡττηθεὶς ὀργῇ πράξῃ ταὐτὸν
[13, 3]	ἀπόχρη. Τί δὲ δὴ ὁ	δεύτερος	ὅδε; ἆρα γόητα τὸν θεὸν
[13, 10]	ἀνθρώπων· καὶ εἰ δή τῳ	σοφώτερός	του φαίην εἶναι, τούτῳ ἄν,
[13, 13]	ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας	Ἠρὸς	τοῦ Ἀρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου,
[13, 13]	ὡς ἀπὸ προσώπου πυρὸς τήκεται	κηρός‘	καὶ τὰ διὰ Ἡσαΐου· Τίς
[13, 13]	δ´ αὖθις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο.	Ὅμηρος	δέ· Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν ἱερὸν
[13, 13]	παρ´ ἕκαστα τὸ σῶμα ἀναγορεύουσιν,	Ὅμηρος	δὲ οὐκ ὀκνεῖ ἐν κατάρας
[13, 12]	δ´ αὖτις λαμπρὸν φάος ἠελίοιο.	Ὅμηρος	δὲ οὕτω λέγει· Ἑβδομάτη δἤπειτα
[13, 14]	λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε καὶ	Ὅμηρος,	εἶπον, ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ
[13, 13]	ὄνειαρ. Καὶ πρὸ τούτου δὲ	Ὅμηρος	ἐπὶ τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν
[13, 3]	Οὓς Ἡσίοδός τε, εἶπον, καὶ	Ὅμηρος	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι
[13, 12]	ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ δὲ καὶ	Ὅμηρος	καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ τῶν
[13, 13]	δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας. Ἔτι	Ὅμηρος	μὲν εἰπών· Αὐτὸς δὲ χρύσεια
[13, 13]	γραφῆς. Τί δ´, οὐχὶ καὶ	Ὅμηρος	παραφράζων τὸν χωρισμὸν τοῦ ὕδατος
[13, 3]	ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας ὅσας	Ὅμηρος	πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν
[13, 12]	ὄντες τῆς ἐκ τοῦ Περιπάτου	λαμπτῆρος	αὐτὴν ἔχειν τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ
[13, 13]	μή τι τοῦτο ἐπὶ τοῦ	σωτῆρος	προεθέσπιζε τὸ πνεῦμα διὰ τοῦ
[13, 16]	ἀληθείᾳ φίλος. Τοῦτο δ´ οὐ	καιρὸς	ἀπελέγχειν, ὅτι μηδ´ αὐτὸς δι´
[13, 16]	ἂν τοῦ λόγου, ὧν οὐ	καιρὸς	τὴν διάνοιαν μηκύνειν. Καὶ τὸ
[13, 19]	καὶ τόξου λίθων τε ἐκ	χειρὸς	βολῆς καὶ διὰ σφενδόνης νόμους
[13, 13]	ὡς ὑπερέχειν τὴν Δίκην, οὐδὲ	σμικρὸς	ὡς λαθεῖν. Ὁ δ´ αὐτὸς
[13, 13]	Ἑλλήνων ἀκοῦσαι ποθεῖς; Τίμαιος ὁ	Λοκρὸς	ἐν τῷ φυσικῷ συγγράμματι κατὰ
[13, 18]	τοιάδε διεξέρχεται· Ὅ τι πῦρ	πρὸς	ἀέρα, τοῦτο ἀὴρ πρὸς ὕδωρ
[13, 13]	Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη	πρὸς	αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς
[13, 4]	τῷ ὄντι ἐν τοῖς θεοῖς	πρὸς	ἀλλήλους καὶ ἔχθρας γε δεινὰς
[13, 7]	Κρίτων, ἄρα τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες	πρὸς	ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς
[13, 5]	καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις μὲν	πρὸς	ἀλλήλους, τέκνων δὲ τῶν μὲν
[13, 14]	ὡς οὐδὲ ὅτε πρῶτον ἐφοίτων	πρὸς	ἀλλήλους, φίλους λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ
[13, 3]	πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα	πρὸς	ἀρετὴν ἀκούειν. Ἔχει γάρ, ἔφη,
[13, 3]	ὁ θεὸς τυγχάνει καὶ τὰ	πρὸς	αὐτοῦ γεγονότα πάντα τοιαῦτα. Ἐφ´
[13, 13]	τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν	πρὸς	αὐτοὺς μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ θεὸς
[13, 18]	ἐθέλωσι θεοὶ γένεσιν ἔσχον, λέγει	πρὸς	αὐτοὺς ὁ τόδε τὸ πᾶν
[13, 13]	ὕλην, ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον λεγομένην	πρὸς	αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉 ν δὲ
[13, 3]	ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι	πρὸς	ἄφρονάς τε καὶ νέους, ἀλλὰ
[13, 18]	ἀὴρ πρὸς ὕδωρ, τοῦτο ὕδωρ	πρὸς	γῆν ξυνέδησε καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν
[13, 13]	ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας τὸν θεόν,	πρὸς	δὲ καὶ τὴν εἰς ἡμᾶς
[13, 19]	πρὸς ἕνα διαμαχομένους καὶ δύο	πρὸς	δύο. Καὶ ἑξῆς εἰπών· Ταὐτὸν
[13, 19]	τοῖς ὅπλοις μάχην ἕνα τε	πρὸς	ἕνα διαμαχομένους καὶ δύο πρὸς
[13, 13]	ἃ ἄντικρυς οὗτος ἐν τῇ	πρὸς	Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται
[13, 8]	οὖν, ἂν φαῖεν, ἢ συνθήκας	πρὸς	ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ ὁμολογίας παραβαίνεις,
[13, 9]	ὁμολογίας τε καὶ συνθήκας τὰς	πρὸς	ἡμᾶς παραβὰς καὶ κακὰ ἐργασάμενος
[13, 13]	ἀκόλουθα τούτοις, εἰ μὴ κατηχηθεῖεν	πρὸς	ἡμῶν, οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´
[13, 6]	ποιεῖσθαι, τὰς δὲ μή. Τοῦτο	πρὸς	θεῶν, ὦ Κρίτων, οὐ δοκεῖ
[13, 13]	οὔτε δαιτὸς οὔτε χέρνιβος θιγὼν	πρὸς	λέκτρον ᾔει καρδίαν ὠδαγμένος, ὅλην
[13, 18]	πεπαιδευμένος Φίλων ὧδέ πη λέγων	πρὸς	λέξιν· Τινὲς ἥλιον καὶ σελήνην
[13, 17]	τε πρὸς πικρὸν σκληρῷ τε	πρὸς	μαλακὸν καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις
[13, 13]	ι} ἐγώ. Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι	πρὸς	μῆκος βίον δίδωσιν. Εἴ τις
[13, 19]	μαθήματα τοὺς φοιτῶντας ὅσα τε	πρὸς	μουσικήν, οὐχ ὃν μὲν ἂν
[13, 14]	Ἥρα τε καὶ πάντες οἱ	πρὸς	Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου μυθευόμενοι παῖδες
[13, 13]	ἐμφύτως καὶ ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα	πρὸς	πάντων, τὰ μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα
[13, 17]	πρὸς τὸ μέλαν γλυκεῖ τε	πρὸς	πικρὸν σκληρῷ τε πρὸς μαλακὸν
[13, 3]	παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ ἡρώων	πρὸς	συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους αὐτῶν,
[13, 10]	τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη	πρὸς	τὰ ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι οὐκ
[13, 3]	τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα μᾶλλον λεκτέα	πρὸς	τὰ παιδία εὐθὺς καὶ γέρουσι
[13, 13]	πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ	πρὸς	τὰ πνευματικὰ τῶν ἐν οὐρανοῖς‘
[13, 18]	τοὺς ἄλλους ἀστέρας κατὰ τὴν	πρὸς	τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία τῶν ἐπὶ
[13, 10]	βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας	πρὸς	τὰς ἄλλας ἡμέρας τε καὶ
[13, 10]	πάντες παντάπασι διαφθαρήσονται— εἴ μοι	πρὸς	ταῦτα εἴποιτε· ὦ Σώκρατες, νῦν
[13, 8]	ἢ οὐκ ἀληθῆ; τί φῶμεν	πρὸς	ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἄλλο τι
[13, 13]	ἀνθρώποις ὑπὸ θεῶν ἀρίστου βίου	πρός	τε τὸν παρόντα καὶ τὸν
[13, 3]	ἄξιον εἶναι μίσους; ἆρ´ οὐ	πρός	τε τοὺς πολεμίους καὶ τῶν
[13, 15]	ὥρα ἢ ἀγενήτους λέγειν καὶ	πρὸς	τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν σωμάτων
[13, 19]	ἀνάγκης, οἶμαι, τῆς ἐμφύτου ἄξονται	πρὸς	τὴν ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ οὐκ
[13, 13]	ὥσπερ ἔλαχον, ἐν τάξει προϊέναι	πρὸς	τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην δὲ ἑκάστῳ,
[13, 17]	κοινωνίαν τῇ τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ	πρὸς	τὴν παθητήν, τὰ δὲ κραθέντα
[13, 13]	θεὸς καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ	πρὸς	τῆς γραφῆς. Τί δ´, οὐχὶ
[13, 19]	ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες ἂν εἶεν	πρὸς	τὸ διαπονεῖν οὐκ ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι
[13, 17]	τὸ ψυχρὸν τῷ τε βαρεῖ	πρὸς	τὸ κοῦφον λευκῷ τε πρὸς
[13, 13]	ἐθίζει Τὰς βελτίστας φύσεις ἀφικνεῖσθαι	πρὸς	τὸ μάθημα, ὃ ἐν τῷ
[13, 17]	πρὸς τὸ κοῦφον λευκῷ τε	πρὸς	τὸ μέλαν γλυκεῖ τε πρὸς
[13, 19]	αἳ κινδυνεύουσιν ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι	πρὸς	τὸ πείθειν τε καὶ ἕλκειν
[13, 17]	ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον τῷ ξηρῷ	πρὸς	τὸ ὑγρὸν καὶ τῷ θερμῷ
[13, 17]	τὸ ὑγρὸν καὶ τῷ θερμῷ	πρὸς	τὸ ψυχρὸν τῷ τε βαρεῖ
[13, 17]	Περὶ ψυχῆς προκείσθω. Σκέψαι δὲ	πρὸς	τοῖς εἰρημένοις καὶ τόδε· ~ιηʹ
[13, 0]	μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον, ὅτι δὴ	πρὸς	τοῖς ἴσοις δόγμασι προσήκων ἡμῖν
[13, 13]	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι	πρὸς	τοῖσδε Φωκυλίδης μὲν τοὺς ἀγγέλους
[13, 3]	οὗ ἀνείληφεν ἀνθρώπου διεπραγματεύσατο, τὴν	πρὸς	τὸν αὑτοῦ πατέρα φιλίαν τε
[13, 3]	προφήτῃ εἰσῆκται λέγων ὁ θεὸς	πρὸς	τὸν ἐξ οἰκείας προαιρέσεως κακὸν
[13, 20]	Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη	πρὸς	τὸν ἐραστὴν ἡ μὲν εἰς
[13, 20]	ἵππος ἔχει ὅ τι λέγει	πρὸς	τὸν ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ
[13, 18]	καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ	πρὸς	τὸν παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα, αὐτὸν
[13, 19]	ξένους, διδάσκειν τε πάντα ὅσα	πρὸς	τὸν πόλεμόν ἐστι μαθήματα τοὺς
[13, 0]	ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο αἰδοῖ τῇ	πρὸς	τὸν φιλόσοφον, τοῦτον μὲν εἰς
[13, 13]	ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν ὧδε ἐμφαινόμενον	πρὸς	τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν
[13, 13]	ν δὲ ἤδη μὴ ὂν	πρὸς	τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι· καὶ μή
[13, 18]	λόγον, καθ´ ὃν γενητὰ εἶναι	πρὸς	τοῦ τῶν ὅλων αἰτίου πεποιημένα
[13, 19]	τῶν ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν	πρὸς	τοὺς ἄνδρας διανέμησιν αὐτῶν. Οὕτως
[13, 2]	τὸν ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα ὃν	πρὸς	τοὺς ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα λόγον. Ὅτι
[13, 8]	ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ	ΠΡΟΣ	ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ
[13, 0]	ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν δὲ ἀπαντῆσαι	πρὸς	τοῦτο αἰδοῖ τῇ πρὸς τὸν
[13, 19]	μέχρι περ αἰδοῦς σώφρονος ἑκάστων.	Πρὸς	τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ τῶνδε
[13, 13]	ᾐόνων βόρειόν τε καὶ τὰ	πρὸς	τῷ νότῳ πάντα μίαν ἔχει
[13, 16]	καὶ παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο, καὶ	πρὸς	τῶν αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται, ὡς
[13, 13]	τῆς γῆς τὸ βάθος, τὴν	πρὸς	τῶν βαρβάρων γέενναν καλουμένην, Τάρταρον
[13, 19]	εἶναι κοινὰ οἷς προσήκει διανεμόμενα	πρὸς	τῶν ἐπιτετραμμένων. Καὶ δὴ ταῦθ´
[13, 18]	πῦρ πρὸς ἀέρα, τοῦτο ἀὴρ	πρὸς	ὕδωρ καὶ ὅ τι ἀὴρ
[13, 18]	ὕδωρ καὶ ὅ τι ἀὴρ	πρὸς	ὕδωρ, τοῦτο ὕδωρ πρὸς γῆν
[13, 10]	τὸ μὴ ἀποκτεῖναί με, λέγων	πρὸς	ὑμᾶς ὡς εἰ διαφευξοίμην, ἤδη
[13, 4]	μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά μοι εἰπὲ	πρὸς	φιλίου, σὺ ὡς ἀληθῶς ἡγῇ
[13, 18]	λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης	πρὸς	χρόνου γένεσιν, ἵνα γενηθῇ χρόνος,
[13, 13]	διὰ τέλους δίκαιος ὢν καὶ	λαμπρὸς	ὢν ταῖς χλαμύσιν ὡς τῇ
[13, 3]	λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ ἂν καὶ	ἰατρὸς	ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν καμνόντων κακὰ
[13, 6]	μόνου ἐκείνου ὃς ἂν τυγχάνῃ	ἰατρὸς	ἢ παιδοτρίβης ὤν; Ἑνὸς μόνου.
[13, 3]	ὅσα τοιαῦτα, οἷα λογικῶν ψυχῶν	ἰατρός,	σωτηρίας ἕνεκα τοῦ παντὸς ἀνθρώπων
[13, 13]	φρενὶ δύσκολον· θνατᾶς δ´ ἀπὸ	ματρὸς	ἔφυ. Ἐκεῖθεν ἔσπακε τὴν διάνοιαν·
[13, 13]	θεῶν γένος, ἐκ μιᾶς δὲ	ματρὸς	πνέομεν ἄμφω, τῆς ὕλης, παραδίδωσι
[13, 13]	τὸν δὲ νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν	πατρὸς	ἀπολείπει καὶ υἱοῦ. Καὶ τὸ
[13, 13]	ἀκριβέστατα καὶ πάντη εἰςί. Τοῦ	πατρὸς	ἄρα καὶ ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως
[13, 3]	υἱέος καὶ Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ	πατρός,	μέλλοντος τῇ μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ,
[13, 13]	πάντα ἐγένετο κατὰ βούλησιν τοῦ	πατρός.	Ὁ δὲ αὐτὸς ἐν τῷ
[13, 7]	ὑμᾶς, ἵνα γένησθε υἱοὶ τοῦ	πατρὸς	ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,
[13, 18]	αὐτεξουσίους, ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ πάντων	πατρὸς	ὑπάρχους, οὗ μιμουμένους τὴν ἐπιστασίαν
[13, 13]	ἐν φόβῳ καὶ διὰ τῆς	μητρὸς	αὐτῶν ἔτι κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα,
[13, 13]	τῆς μητρὸς αὐτῶν ἔτι κατὰ	γαστρὸς	ὀχούμενα, τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ.
[13, 13]	θεούς· ὃν οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται	Ἐπίκουρος.	Φησὶ γοῦν· Τίπτε με, Πηλέος
[13, 14]	πάντα τὰ τοιαῦτα· βουλοίμην κ´	ἐπάρουρος	ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ καὶ τὰ
[13, 13]	ἔσται κεῖνος αἰῶνος χρόνος, ὅταν	πυρὸς	γέμοντα θησαυρὸν σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ·
[13, 13]	ἐσομένης ποτὲ εἰς τὴν τοῦ	πυρὸς	οὐσίαν μεταβολῆς. Σαφέστατα δ´ Ἡράκλειτος
[13, 13]	Οὐχὶ οἶδεν ὁ Πλάτων καὶ	πυρὸς	ποταμοὺς καὶ τῆς γῆς τὸ
[13, 12]	περὶ χεῦμα νάματος· ἐκφαίνει δὲ	πυρὸς	σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς δὴ μέγαν
[13, 13]	ὄρη τακήσεται, ὡς ἀπὸ προσώπου	πυρὸς	τήκεται κηρός‘ καὶ τὰ διὰ
[13, 13]	θάνατον κολάσεις καὶ τὴν διὰ	πυρὸς	τιμωρίαν ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας
[13, 13]	εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα·	Πυρὸς	τροπάς· πρῶτον θάλασσα, θαλάσσης δὲ
[13, 13]	ἔαρ λάμπει νέον ἄνθεσι πορφυρέοισι·	σὸς	χειμών, ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς
[13, 12]	ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ χάρις καὶ	μῖσος	ὀπηδεῖ· καὶ πόλεμος καὶ λοιμὸς
[13, 13]	τρίτην, Χριστιανῶν δέ, οἷς ὁ	χρυσὸς	ὁ βασιλικὸς ἐγκαταμέμικται, τὸ ἅγιον
[13, 13]	Ὅμηρος παραφράζων τὸν χωρισμὸν τοῦ	ὕδατος	ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τὴν
[13, 13]	πέτραι καὶ πᾶσα πηγὴ καὶ	ὕδατος	συστήματα· τρέμει δ´ ὄρη καὶ
[13, 18]	Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα διασαφῶν εἰς	πλάτος	ὁ τὰ Ἑβραίων πεπαιδευμένος Φίλων
[13, 13]	Ποτὲ μὲν ὡς πῦρ φαίνεται,	ἄπλατος	ὁρμῇ, ποτὲ δ´ ὕδωρ, ποτὲ
[13, 12]	τ´ ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα	νάματος·	ἐκφαίνει δὲ πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου.
[13, 13]	τὸν δὲ εἰκόνα τοῦ καλοῦ	παραδείγματος.	Καὶ τὸν μὲν ἀνατίθησι μονάδι,
[13, 16]	τὸ δ´ ἕτερον τῆς τοῦ	δόγματος	διασκευῆς, δι´ οὗ τὸ μέν
[13, 3]	τοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ἐστι	παθήματος	καὶ ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ
[13, 13]	Ὀρφεύς· Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ	τέρματος	Ὠκεανοῖο πάντοθεν ἐκτέτακεν· γαίη δ´
[13, 13]	μὴν διὰ τοῦ Ἡσαΐου τοῦ	πνεύματος	κεκραγότος· Τί μοι πλῆθος τῶν
[13, 20]	ὁμιλίαις, τότε δὴ ἡ τοῦ	ῥεύματος	ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον Ζεὺς
[13, 17]	αὐτήν, ὡς τὴν τοῦ μέσου	χρώματος	σύστασιν, ἐπὶ τὰ οἰκεῖα ἑκάστου
[13, 6]	ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα εἶναι τοῦ	σώματος	ἐκεῖνο, ὅ τί ποτ´ ἐστὶ
[13, 17]	τὰ δ´ ἐν ἡμῖν ἄνευ	σώματος	ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη
[13, 10]	ὅτι τε Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ	σώματος	ἐνδημοῦμεν τῷ κυρίῳ, ὃς καὶ
[13, 17]	τὸν ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς καὶ	σώματος	κοινός ἐστι πάντων λόγος γεγονέναι,
[13, 6]	ἐστι μετὰ μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου	σώματος;	Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ μετ´ ἐκείνου ἄρα
[13, 13]	καὶ χωρίζειν τὴν ψυχὴν τοῦ	σώματος	πειρᾶσθε. Τήν τε κυριακὴν ἡμέραν
[13, 16]	ἀρετῇ προτέραν καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν	σώματος	ὡς δεσπότιν καὶ ἄρξουσαν ἀρξομένου
[13, 20]	ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ	σώματος,	ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς
[13, 13]	Κολοφώνιος διδάσκων ὅτι εἷς καὶ	ἀσώματος	ὁ θεὸς ἐπιφέρει· Εἷς θεὸς
[13, 10]	ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη	θάνατος.	ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ
[13, 3]	τοῦ κόσμου· Φθόνῳ δὲ διαβόλου	θάνατος	εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον. Διὸ
[13, 10]	αὖ οἷον ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ	θάνατος	ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον καὶ
[13, 10]	νύκτας. εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ	θάνατός	ἐστι, κέρδος ἔγωγε λέγω· καὶ
[13, 13]	δὲ τῶν μή· μάχη, φαμέν,	ἀθάνατός	ἐσθ´ ἡ τοιαύτη καὶ φυλακῆς
[13, 13]	ὡς μὲν μέγας τις καὶ	δυνατὸς	φανερός, ὁποῖος δ´ ἐστὶ μορφὴν
[13, 12]	στέρνοισι δὲ ἔνθεο φήμην. Καὶ	Ἄρατος	δὲ περὶ τῶν αὐτῶν φησιν
[13, 13]	τε τοῖς Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ	Ἄρατος·	Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα εἰπών· τὸν
[13, 20]	θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι καί·	Ἐπικατάρατος	πᾶς ὁ κοιμώμενος μετὰ ἄρσενος
[13, 13]	σέο δ´ οὔ τις ἐρήρισται	κράτος	ἄλλος. Ναὶ μὴν καὶ ἡ
[13, 13]	ἀρχήν· ὅ τε Ὀρφεύς· Ἓν	κράτος,	εἷς δαίμων γένετο, μέγας οὐρανὸς
[13, 13]	Ὦ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ	κράτος,	σὺ δ´ {ἔργ{ α} ἐπ´
[13, 13]	γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς τινος ἀρξάμενος;	ὁρατός	τε γὰρ ἁπτός τε καὶ
[13, 13]	γῆν· ἡ δὲ γῆ ἦν	ἀόρατος.	Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ εἶπεν ὁ
[13, 13]	ἐκείνη· Ἡ δὲ γῆ ἦν	ἀόρατος	καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς
[13, 8]	τε ὅπερ ἂν δοῦλος ὁ	φαυλότατος	πράξειεν, ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς
[13, 13]	ἡ γῆ; Ἐπὶ τούτοις ὁ	μαντικώτατος	Ἀπόλλων, μαρτυρῶν τῇ δόξῃ τοῦ
[13, 18]	αἰτίας. Ὧν τὴν ἄγνοιαν ὁ	ἱερώτατος	νομοθέτης εἰς ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων
[13, 20]	νῦν ἀπελέγχειν, ὡς παρεὶς ὁ	σοφώτατος	τὸν παιδεραστὴν (οὐδὲ γὰρ ἐν
[13, 13]	λατρεύσεις. Οὗτος ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς	ἀπλάνητος	ὑπάρχει, ὥς φησιν ἡ Σίβυλλα.
[13, 18]	ὁ κόσμος ἔδοξεν εἶναι καὶ	γενητὸς	καὶ πόλις ἡ μεγίστη ἄρχοντας
[13, 13]	μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ πάντων ἐστὶν	ἀγένητος·	εἰ γὰρ ἐγένετο, οὐκ ἂν
[13, 13]	υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς	θνητὸς	ἐών, θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ
[13, 6]	πολλοῦ ἀξία, εἰ μετά τινος	ὀρθότητος	εἴη· εἰ δὲ μή, ὅσῳ
[13, 21]	μὴ προαγορεύων εἰργέσθω τῶν ἐντὸς	ἀνεψιότητος.	Τὸ δὲ δεύτερον ὑπόδικος τῷ
[13, 13]	χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ	φιλότητος;	πάλιν τὸ δυνατὸν ἐν πᾶσι
[13, 15]	εἶναι τὸ δαιμόνων φῦλον ἡγεῖται,	φαυλότητος	ὂν καὶ μοχθηρίας καὶ τῆς
[13, 17]	τινος ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ	κουφότητος	ἄνω φέρηται, ὡς αὐτὸ ὁμοίως
[13, 13]	πάντων, κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός,	ἀήττητος,	μέγας, ἄφθιτος, ὃν στέφει αἰθήρ.
[13, 13]	πως ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´ οὔτε	δαιτὸς	οὔτε χέρνιβος θιγὼν πρὸς λέκτρον
[13, 13]	πυρὸς οὐσίαν μεταβολῆς. Σαφέστατα δ´	Ἡράκλειτος	ὁ Ἐφέσιος ταύτης ἐστὶ τῆς
[13, 13]	ἀνοίαις. ἄντικρυς δὲ ὁ μὲν	Ἡράκλειτος·	Τοῦ λόγου τοῦ δέοντος αἰεί‘
[13, 13]	σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος, μέγας,	ἄφθιτος,	ὃν στέφει αἰθήρ. Διὰ μὲν
[13, 13]	πέρι δ´ ὀρφναία νὺξ αἰολόχρως,	ἄκριτός	{τ{ ε} ἄστρων ὄχλος ἐνδελεχῶς
[13, 13]	ὡς εἰπεῖν, ὑπ´ αὐγὰς ὁ	Δημόκριτος	εἶναί τινας ὀλίγους γράφει τῶν
[13, 6]	σὺ γάρ, ὅσα γε τἀνθρώπεια,	ἐκτὸς	εἶ τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν αὔριον,
[13, 13]	ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ τὴν ὁδὸν	ἐκτὸς	ἐπ´ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες. Οἱ μὲν
[13, 16]	ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ	ἐκτὸς	κακῶν, τὸν δὲ ἀδίκως καὶ
[13, 14]	ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται διεψευσμένης διανοίας	ἐκτὸς	τυγχάνειν. Τὰ γοῦν θεῖα λόγια
[13, 13]	θεῶν πάντων, κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ,	φρικτός,	ἀήττητος, μέγας, ἄφθιτος, ὃν στέφει
[13, 13]	δέ· Θεῷ δυνατὸν ἐκ μελαίνας	νυκτὸς	ἀμίαντον ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ δὲ
[13, 10]	ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης τῆς	νυκτὸς	βεβίωκεν ἐν τῷ ἑαυτοῦ βίῳ,
[13, 16]	λέοντος βίον· εἶναι δὲ τὴν	Αἴαντος	τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι,
[13, 3]	γένους, νόσον καὶ μανίαν ἔκτοπον	ὑπομείναντος,	ὡς μήτε τὸν πατέρα γινώσκειν
[13, 6]	ἀνὴρ καὶ τοῦτο πράττων πότερον	παντὸς	ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ καὶ
[13, 3]	ψυχῶν ἰατρός, σωτηρίας ἕνεκα τοῦ	παντὸς	ἀνθρώπων γένους ἀληθῶς, ἀλλ´ οὐ
[13, 13]	Ἔπαινός τε ὅρκος τε περὶ	παντὸς	ἀπέστω. Καὶ τὸ σύνολον Πυθαγόρας
[13, 14]	καὶ δημιουργὸν εἰδέναι τοῦδε τοῦ	παντὸς	διετείνατο, ἄνωθέν ποθεν ἐξ ὑπερκοσμίων
[13, 18]	μυρία τῶν ἐπὶ διαμονῇ τοῦ	παντὸς	ἐνεργοῦντάς τε καὶ δρῶντας, πλάνον
[13, 13]	ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ	παντὸς	εὑρεῖν τε ἔργον, οὐ μόνον
[13, 15]	γλυκέος; εἰ δὲ δὴ σκότους	παντὸς	καὶ πικρίας πάσης χαλεπώτερον τὸ
[13, 7]	αὐτοὺς παίδων οὐδὲν διαφέροντες; ἢ	παντὸς	μᾶλλον οὕτως ἔχει ὥσπερ τότε
[13, 3]	Ὧν δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ	παντὸς	ποιητέον, ἃ πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι
[13, 18]	τὸ μέσον αὐτοῦ θεὶς διὰ	παντός	τε ἔτεινε καὶ ἔτι ἔξωθεν
[13, 3]	λόγον ἥκειν ἐπὶ θεραπείᾳ φασὶ	παντὸς	τοῦ γένους, νόσον καὶ μανίαν
[13, 13]	δώδεκα, μεθ´ ἃ τῆς ἀπαλλαγῆς	παντὸς	τοῦ κόσμου τοῦδε τυγχάνει ἡ
[13, 18]	τῶν ἄλλων πλὴν ὑπὸ τοῦ	ξυνδήσαντος	γενέσθαι. Εἶτ´ ἐπιλέγει· Ψυχὴν δὲ
[13, 17]	κεκοσμῆσθαι, φιλίαν αὐτοῖς καὶ κοινωνίαν	ἐμποιήσαντος	αὐτοῦ, οἷον τῷ ξηρῷ πρὸς
[13, 21]	τῶν ἀπειρημένων, ἀλλ´ ὁ ἑτέρου	πλημμελήσαντος	μὴ καταμηνύσας. Καὶ ἄλλως δὲ
[13, 21]	τε τῶν κτημάτων καὶ τοῦ	κινήσαντος,	τοῦθ´ ἡ πόλις ὑπηρετοῦσα ταῖς
[13, 16]	ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ	παιδεραστήσαντος	μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται δὲ τρίτῃ
[13, 21]	τῷ θέλοντι τιμωρεῖν ὑπὲρ τοῦ	τελευτήσαντος	γιγνέσθω. Γυνὴ δὲ ἄνδρα ἑαυτῆς
[13, 16]	τοσούτου χρόνου, πλὴν ἡ τοῦ	φιλοσοφήσαντος	ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας.
[13, 21]	Εἶθ´ ἑξῆς περὶ τοῦ δεύτερον	φονεύσαντος	τοιάδε νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ αὖθίς
[13, 13]	τὴν παράβασιν τέξεσθαι τὴν γυναῖκα	προφητεύσαντος	ποιητής τις οὐκ ἄσημος γράφει·
[13, 13]	γενομένου καὶ ἐκ μὴ ὄντος	ὑποστάντος.	Γενητὸν δὲ καὶ οἱ Στωϊκοὶ
[13, 14]	Αὐτοῦ μὲν γὰρ ἦν ἀκοῦσαι	φάντος	ἐν Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν τοῖς
[13, 13]	χλαμύδας ἤτοι πορφυρᾶς ἢ δι´	ἐλέφαντος	ἢ σμαράγδου ζῴδια, εὔνουν νομίζει
[13, 21]	ἢ μὴ προαγορεύων εἰργέσθω τῶν	ἐντὸς	ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ δεύτερον ὑπόδικος
[13, 13]	ὁμοιώσαντα δὲ τέλος ἔχειν τοῦ	προτεθέντος	ἀνθρώποις ὑπὸ θεῶν ἀρίστου βίου
[13, 12]	βέβηλοι, φεύγοντες δικαίων θεσμούς, θείοιο	τιθέντος	πᾶσιν ὁμοῦ· σὺ δ´ ἄκουε,
[13, 12]	τοῦ νόμου πάντων ἐπὶ τοῦ	προσαγορευθέντος	Φιλαδέλφου βασιλέως, σοῦ δὲ προγόνου,
[13, 13]	ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ Ε> ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ	ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.	Τὰ δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον καὶ
[13, 15]	Οὐδὲ γὰρ ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	αὐτὰς γεγονέναι διδόναι βούλεται. Διὸ
[13, 13]	τινος ἡμέρας εἰς ἀληθινὴν τοῦ	ὄντος	οὖσαν ἐπάνοδον, ἣν δὴ φιλοσοφίαν
[13, 13]	μόνου γενομένου καὶ ἐκ μὴ	ὄντος	ὑποστάντος. Γενητὸν δὲ καὶ οἱ
[13, 9]	μικροῦ χρόνου τῷ βίῳ λοιποῦ	ὄντος,	ὡς τὸ εἰκός, ἐτόλμησας οὕτω
[13, 13]	οὐ βούλομαι‘ καὶ μετ´ ὀλίγα	ἐπαγαγόντος·	Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τὰς
[13, 21]	μάθοις ἂν ἐπακούσας ὧδέ πη	λέγοντος·	Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς εἰς ἀμπελῶνα
[13, 13]	συνεχομένην ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως	λέγοντος·	Εἶπε καὶ ἐγένετο, τὸν λόγον
[13, 13]	τοῦ μελοποιοῦ περὶ τοῦ θείου	λέγοντος·	οἱ μὲν ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων
[13, 3]	ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται σοῦ	λέγοντος.	Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφη〈 ν〉 τοῦτον
[13, 3]	τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ	λέγοντος	ὡς Δοιοὶ πίθοι κατακείαται ἐν
[13, 13]	μὲν Ἡράκλειτος· Τοῦ λόγου τοῦ	δέοντος	αἰεί‘ φησίν, ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι,
[13, 16]	Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι	λέοντος	βίον· εἶναι δὲ τὴν Αἴαντος
[13, 3]	δὲ ζῴου σχεδὸν ὅσον παρατροπὴν	ἥκοντος.	Διὸ δὴ τὸν σωτῆρα καὶ
[13, 18]	τε ἔργων, ἄλυτα ἐμοῦ μὴ	θέλοντος.	Τὸ μὲν οὖν δὴ δεθὲν
[13, 3]	καὶ Ἡφαίστου ῥίψεις ὑπὸ πατρός,	μέλλοντος	τῇ μητρὶ ἀμύνειν τυπτομένῃ, καὶ
[13, 3]	ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως	ἁμαρτάνοντος	καὶ λέγοντος ὡς Δοιοὶ πίθοι
[13, 17]	τῆς τῶν ὄντων οὐσίας ἀεὶ	ἐνόντος	αὐτοῖς. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἔστι
[13, 9]	βέλτιον θρέψονται καὶ παιδεύσονται, μὴ	συνόντος	σοῦ αὐτοῖς; οἱ γὰρ ἐπιτήδειοι
[13, 13]	δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον ἐξ	Ἀχέροντος.	Ναὶ μὴν καὶ Καλλίμαχος ὁ
[13, 12]	δ´ ἠοῖ λίπομεν ῥόον ἐξ	Ἀχέροντος.	Τοῦτο δὴ σημαίνων, ὡς ἀπὸ
[13, 10]	ἐκινδύνευον ἀποθανεῖν, τοῦ δὲ θεοῦ	τάττοντος,	ὡς ἐγὼ ᾠήθην τε καὶ
[13, 18]	οὗ μιμουμένους τὴν ἐπιστασίαν κατορθοῦν	πρυτανεύοντος	κατὰ δίκην καὶ νόμον ἕκαστον
[13, 16]	ἐν δὲ τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε	γράφοντος	ἄκουε· Ἰδεῖν μὲν γὰρ ἔφη
[13, 13]	λόγον τοῦ θεοῦ ἔργον εἶναι	διαγράφοντος.	Ἐπί τε τῆς τοῦ ἀνθρώπου
[13, 13]	οὐχ ἕτερον ὄντα ἐκείνου πως	ἔχοντος.	Ἀλλ´ ὅτι μὲν ἀΐδιον τὸν
[13, 3]	δ´ ἐγώ, λέγεις. Καὶ οὕτως	ἔχοντος	δοκεῖ ἄν τίς σοι, ὦ
[13, 7]	ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε ὀρθῶς	ἔχοντος	οὔτε τοῦ ἀδικεῖν οὔτε τοῦ
[13, 10]	ἡγησάμενος βέλτιστον εἶναι ἢ ὑπ´	ἄρχοντος	ταχθῇ, ἐνταῦθα δεῖ, ὡς ἐμοὶ
[13, 6]	καὶ εἰς τί τῶν τοῦ	ἀπειθοῦντος;	Δηλονότι εἰς τὸ σῶμα τοῦτο
[13, 16]	ἂν τῇ τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ	συνεπακολουθοῦντος	ἐπιθυμίᾳ πάλιν ἐνδεθῶσιν εἰς σῶμα.
[13, 13]	ὅτι τὸ πῦρ ὑπὸ τοῦ	διοικοῦντος	λόγου καὶ θεοῦ τὰ σύμπαντα
[13, 13]	σε πλησίον παρών. Ἔτι σοῦ	λαλοῦντος,	φησὶν ἡ γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ
[13, 9]	οὔ, αὐτοῦ δὲ τρεφόμενοι σοῦ	ζῶντος	βέλτιον θρέψονται καὶ παιδεύσονται, μὴ
[13, 13]	διὰ τοῦ Ἡσαΐου τοῦ πνεύματος	κεκραγότος·	Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν
[13, 13]	ποιήματι περὶ τοῦ θεοῦ ταῦτα	γεγραφότος	ἄκουε· Τἀγαθὸν ἐρωτᾷς {μ{ ε}
[13, 13]	τινος ἀρξάμενος; ὁρατός τε γὰρ	ἁπτός	τε καὶ σῶμα ἔχει. Αὖθίς
[13, 21]	δὲ ἀστὸν ξένος ἢ ξένον	ἀστὸς	ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ τὰ αὐτὰ
[13, 15]	τὸ κρεῖττον σχολῆς, ἣν αὐτὸς	ἕκαστος	αὑτῷ κατείργασται, τῆς οἰκείας ὁρμῆς
[13, 3]	ἄριστος ὢν εἰς τὸ δυνατὸν	ἕκαστος	αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν
[13, 16]	τιμὰς φέρονται κατὰ τὴν ἀξίαν	ἕκαστος.	Οἳ δ´ ἂν δόξωσιν ἀνιάτως
[13, 10]	ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ ἐνθάδε μένω	καταγέλαστος	παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης.
[13, 20]	συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ	ἀκόλαστος	ἵππος ἔχει ὅ τι λέγει
[13, 19]	ὁ φυλάσσων. Ὁ δέ γε	θαυμαστὸς	φιλόσοφος θέα ὡς καὶ εἰς
[13, 13]	δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ	ἀκατασκεύαστος‘	ἀφορμὰς αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται.
[13, 4]	τοῖς μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ πέπλος	μεστὸς	τῶν τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς
[13, 13]	ἀφ´ ἡμῶν τὸν δίκαιον, ὅτι	δύσχρηστος	ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ Πλάτων μονονουχὶ
[13, 13]	ἔν τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι	μέγιστος,	οὔ τι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος,
[13, 10]	οὐκ ἀμαθία ἐστὶν αὕτη ἡ	ἐπονείδιστος,	ἡ τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι ἃ
[13, 3]	αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς ἔοικε,	κάλλιστος	καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ
[13, 3]	ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ	ἄριστος	ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος
[13, 6]	λόγῳ ὃς ἄν μοι λογιζομένῳ	βέλτιστος	φαίνηται. Τοὺς δὴ λόγους οὓς
[13, 10]	τὸν φόνον καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς,	αὐτὸς	ἀποθανῇ· αὐτίκα γάρ τοι (φησί)
[13, 3]	θεός. Ἥκιστα δή. Ἀλλ´ ἆρα	αὐτὸς	αὑτὸν μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ;
[13, 13]	συνέπεται θεῖος λόγος, ἐκ〉 διδάσκων	αὐτὸς	αὐτούς, ὅ τι ποιεῖν δεῖ
[13, 13]	ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς	αὐτὸς	αὑτῷ, δέσποτα. Ὁ γὰρ θεὸς
[13, 14]	φιλόσοφος, οὐ κατὰ φιλόσοφον οὐδ´	αὐτὸς	αὑτῷ συμφώνως τὰς μυθικὰς τῶν
[13, 13]	ἀγένητον. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἡσίοδος·	αὐτὸς	γὰρ πάντων (φησί) βασιλεὺς καὶ
[13, 13]	δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει·	αὐτὸς	γὰρ τά γε σήματ´ ἐν
[13, 13]	ὕδωρ, ποτὲ γνόφος καὶ θηρσὶν	αὐτὸς	γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ τε
[13, 13]	Παμφύλου, μέμνηται, ὅς ἐστι Ζωρόαστρις.	Αὐτὸς	γοῦν ὁ Ζωρόαστρις γράφει· Τάδε
[13, 13]	ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου‘ ἐπιφέρει·	Αὐτὸς	δ´ αὖ μέγαν αὖτις ἐπ´
[13, 13]	ἐξελεῖται ἐκ τῶν χειρῶν μου.	Αὐτὸς	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο κακὸν θνητοῖσι
[13, 12]	ψυχὴν θνητῶν, νῷ δ´ εἰσοράαται.	Αὐτὸς	δ´ ἐξ ἀγαθῶν θνητοῖς κακὸν
[13, 13]	ψυχαῖς γίνεται εἰς τὴν ἀνάληψιν,	αὐτὸς	δὲ καὶ εἰς τὴν γένεσίν
[13, 13]	σῶμα κεῖται αὐτοῦ καὶ ἐπιδημεῖ,	αὐτὸς	δὲ πέταται κατὰ Πίνδαρον, τὰ
[13, 13]	μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος μὲν εἰπών·	Αὐτὸς	δὲ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα
[13, 12]	ἐκφαίνει δὲ πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου.	Αὐτὸς	δὴ μέγαν αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν
[13, 16]	οὐ καιρὸς ἀπελέγχειν, ὅτι μηδ´	αὐτὸς	δι´ ἀποδείξεων ἐνεχείρησε τῷ προβλήματι.
[13, 13]	ὁ Προμηθέως. Πάλιν τε ὁ	αὐτός·	Εἴ σε‘ ἔφη, Προμηθεὺς ἔπλασε
[13, 3]	καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ	αὐτὸς	εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου
[13, 15]	περὶ τὸ κρεῖττον σχολῆς, ἣν	αὐτὸς	ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται, τῆς οἰκείας
[13, 3]	τέχνῃ. Ὁ δ´ αὐτὸς ὑμνῶν,	αὐτὸς	ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ´
[13, 13]	βούλησιν τοῦ πατρός. Ὁ δὲ	αὐτὸς	ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας
[13, 12]	κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ πάντως	αὐτὸς	ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα
[13, 13]	κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ πάντη	αὐτὸς	ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα
[13, 13]	θεῖον, τοῦτο γινώσκειν σε δεῖ·	αὐτός	ἐσθ´ ἁμῶν ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ δ´
[13, 3]	θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ´ εἰπών,	αὐτός	ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν παῖδα
[13, 12]	ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν	αὐτὸς	ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν,
[13, 13]	ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν	αὐτὸς	ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν.
[13, 13]	Πηλέος υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι διώκεις,	αὐτὸς	θνητὸς ἐών, θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ
[13, 6]	ἐπειδὴ ὧδ´ ἔχω, ἢ ὁ	αὐτός,	καὶ ἐάσομεν χαίρειν ἢ πεισόμεθα
[13, 13]	τε τῷ Πειρίθῳ δράματι ὁ	αὐτὸς	καὶ τάδε τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν
[13, 13]	ἄμεμπτον, ἀεὶ διαμένον. Ὁ δὲ	αὐτὸς	κατὰ τὸ σιωπώμενον τὴν τῶν
[13, 13]	Ἀθηναῖος ἐν ταῖς ἐλεγείαις, καὶ	αὐτὸς	κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´ ἀθανάτων
[13, 3]	ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ οὔτε	αὐτὸς	μεθίσταται οὔτε ἄλλους ἐξαπατᾷ οὔτε
[13, 3]	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, οὔτε	αὐτὸς	μεθίστατο οὔτε ἄλλους ἐξηπάτα οὔτε
[13, 21]	παίδων· τούτοις δὲ συνέστιος αὐτοῖς	αὐτὸς	μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν.
[13, 3]	οἱ Ἑβραίων λόγοι, ἀλλ´ ὡς	αὐτὸς	ὁ Πλάτων δεῖν ποτέ φησιν
[13, 13]	σμικρὸς ὡς λαθεῖν. Ὁ δ´	αὐτὸς	Ὀρφεὺς καὶ ταῦτα λέγει· Εἰς
[13, 12]	πάντα τελεῖται, ἐν δ´ αὐτοῖς	αὐτὸς	περινίσσεται, οὐδέ τις αὐτὸν εἰσοράᾳ
[13, 13]	κυρίου ὕπνον ἀλληγορεῖ. Αὐτίκα ὁ	αὐτὸς	σωτὴρ παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε, οἷον μελετᾶτε
[13, 3]	ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών,	αὐτὸς	τάδ´ εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ
[13, 3]	μαντικῇ βρύον τέχνῃ. Ὁ δ´	αὐτὸς	ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών,
[13, 13]	δὲ διαρρήδην γράφει· Ἦν κεῖνος	οὑνιαυτός,	ᾧ ποτε πτηνὸν καὶ τοὐν
[13, 13]	τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν	κύτος·	εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ, μοῦνον
[13, 12]	τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν	κύτος·	εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ, μοῦνον
[13, 14]	δὴ χάριν ἀπολειπτέος μὲν ἡμῖν	οὗτος,	δέει θανάτου τὸν Ἀθηναίων δῆμον
[13, 13]	Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα, ἃ ἄντικρυς	οὗτος	ἐν τῇ πρὸς Ἐραστὸν καὶ
[13, 13]	παμφαὴς δοκῶν εἶναι ἥλιος, οὐδ´	οὗτος	ἔοικεν ὁρᾶν αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´
[13, 13]	νύκτα ποιῆσαι δυνάμενος, φησί, θεὸς	οὗτός	ἐστιν. Ἔν τε τοῖς Φαινομένοις
[13, 13]	ἐστι καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.	Οὗτος	ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει,
[13, 3]	τούτου τοῦ νόμου κἀμοὶ ἀρέσκει.	Οὗτος	μὲν τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 13]	πάντα Ζεὺς μυθεῖται καὶ πάντα	οὗτος	οἶδε καὶ διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται,
[13, 13]	καὶ τὸν Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς	οὗτος	τῆς τῶν πάντων ἀναλήψεως μέμνηται,
[13, 13]	διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς	οὗτος	τῶν πάντων. Μυστικώτερον δὲ ὁ
[13, 13]	τὸν χρόνον κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ	οὗτος	ὕστερον δώσει δίκην. Συνᾴδει δὲ
[13, 6]	μόνον νῦν, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ	τοιοῦτος	οἷος τῶν ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ
[13, 3]	τι μή, ἀλλ´ ἃ ἂν	τηλικοῦτος	ὢν λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις,
[13, 20]	ἐπάκουσον οἷα τυγχάνει· ~κʹ ΠΕΡΙ	ΕΡΩΤΟΣ	ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν δὲ χρονίζῃ τοῦτο
[13, 19]	ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ δὲ περὶ	ἔρωτος	ἐκθέσμου ἐπάκουσον οἷα τυγχάνει· ~κʹ
[13, 18]	διατεταγμένα ἢ οἷα τὰ περὶ	ἔρωτος	ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα ἐν Φαίδρῳ. Σὺ
[13, 20]	τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν	ἔρωτος	ἐνέπλησεν. Ἐρᾷ μὲν οὖν, ὅτου
[13, 20]	ἐκείνων, ἀλλήλοιν διά τε τοῦ	ἔρωτος	καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεσι
[13, 20]	μετ´ ἀλλήλων πορευομένους καὶ ὁμοπτέρους	ἔρωτος	χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ,
[13, 12]	τοῦ περὶ ἡμᾶς ἑβδόμου λόγου	καθεστῶτος,	ἐν ᾧ γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων
[13, 12]	καὶ πρώτη φυσικῶς ἂν λέγοιτο	φωτὸς	γένεσις, ἐν ᾧ τὰ πάντα
[13, 13]	ὑποληπτέον· Οὐδὲ γὰρ λάθρᾳ δοκῶ	φωτὸς	κακούργου {σχήματ{ α} ἐκμιμούμενον σοὶ
[13, 13]	ἐν ᾧ καὶ αἱ ἐναντιότητες	φωτός	τε καὶ σκότους. Ὅ τε
[13, 13]	ποτ´ ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶ	ὀϊζύος	οὐδέ τι νύκτωρ στεινόμενοι· χαλεπὰς
[13, 14]	Διὸ καὶ εἰκότως τῆς ἀφιλοσόφου	πληθύος	τὴν αἰτίαν τῆς δεισιδαίμονος πλάνης
[13, 13]	ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς ἐπὶ τῆς	Τηθύος	καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ λέγει· Ἤδη
[13, 12]	δ´ οὐχ ὁρόω· περὶ γὰρ	νέφος	ἐστήρικται λοιπὸν ἐμοί· ´στᾶσιν δὲ
[13, 3]	ἡμῖν οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς.	Ξύμψηφός	σοι εἰμί, ἔφη, τούτου τοῦ
[13, 15]	ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν σωμάτων τρίτον	στῖφος	λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ
[13, 21]	ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ. Καὶ ἐὰν	ἀδελφὸς	ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ
[13, 21]	μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν.	Ἀδελφὸς	δὲ ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν
[13, 13]	ὁρμῇ, ποτὲ δ´ ὕδωρ, ποτὲ	γνόφος	καὶ θηρσὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερής,
[13, 10]	καὶ δεδιὼς θάνατον καὶ οἰόμενος	σοφὸς	εἶναι οὐκ ὤν. τὸ γάρ
[13, 10]	τοὺς ἐνταῦθα διάγειν, τίς αὐτῶν	σοφός	ἐστι καὶ τίς οἴεται μέν,
[13, 14]	καὶ θέα, οἷά σοι ὁ	πάνσοφος	μετὰ τὰς ἀσωμάτους καὶ ἀφθάρτους
[13, 13]	ἀνδρείων ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ	φιλόσοφος	Ἐμπεδοκλέους λέγει ποιητική. Οὐχ οὕτως
[13, 19]	φυλάσσων. Ὁ δέ γε θαυμαστὸς	φιλόσοφος	θέα ὡς καὶ εἰς τὸν
[13, 14]	δὴ ταῦτα ἀπολειπτέος ἡμῖν ὁ	φιλόσοφος,	οὐ κατὰ φιλόσοφον οὐδ´ αὐτὸς
[13, 13]	τοι Ζεὺς ἔγημε μητέρα, οὐ	χρυσόμορφος	οὐδ´ ἐπημφιεσμένος πτίλον κύκνειον, ὡς
[13, 13]	καταπατήσατε αὐτοὺς‘ λέγων ὡς πηλόν.	Καλλίμαχος	δὲ διαρρήδην γράφει· Ἦν κεῖνος
[13, 13]	ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ μὴν καὶ	Καλλίμαχος	ὁ ποιητὴς γράφει· Ἑβδομάτῃ δ´
[13, 13]	δὲ βαθμοῖς μοιχικοῖς ἐπεστάθη ὁ	μοιχός·	ἐφ´ οἷς ἔτι φανερώτερον τὴν
[13, 13]	Ὀρφέα. Τοιαῦτα καὶ ὁ Πάριος	Ἀρχίλοχος	λέγει· Ὦ Ζεῦ, σὸν μὲν
[13, 18]	καὶ γενητῷ, φρενοβλαβὴς ἀναγεγράφθω καὶ	ἔνοχος	ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς
[13, 21]	ὁ κτείνας πατέρα τοῖς αὐτοῖς	ἔνοχος	ἔστω νόμοις. Ὃς ἂν ἐκ
[13, 14]	μετὰ τὸ μέγα τῆς μεγαλοφωνίας	ὕψος,	δι´ ἧς τὸν πατέρα καὶ
[13, 13]	πελώριος βυθὸς θαλάσσης καὶ ὀρέων	ὕψος	{ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν
[13, 21]	περιπατήσῃ ἔξω ἐπὶ ῥάβδου αὐτοῦ,	ἀθῷος	ἔσται ὁ πατάξας· πλὴν τῆς
[13, 3]	πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς	ἐγγὺς	τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ
[13, 3]	ἐλαύνει· οὐδ´ ὡς ταμίας ὁ	Ζεὺς	ἀγαθῶν τε κακῶν τε τέτυκται.
[13, 3]	ᾧ μὲν ἂν μίξας ὁ	Ζεὺς	ἀμφοτέρων δῷ, ἄλλοτε μέν γε
[13, 20]	ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον	Ζεὺς	Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη
[13, 13]	ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ,	Ζεὺς	δ´ οὐρανός, Ζεύς τοι τὰ
[13, 13]	σφόδρα φησί· Ζεύς ἐστιν αἰθήρ,	Ζεὺς	δὲ γῆ, Ζεὺς δ´ οὐρανός,
[13, 13]	γράφει· Τὴν τοῦδε γάρ τοι	Ζεὺς	ἔγημε μητέρα, οὐ χρυσόμορφος οὐδ´
[13, 13]	τοῦ θεοῦ σεμνῶς σφόδρα φησί·	Ζεύς	ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ,
[13, 1]	ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας	Ζεὺς	Ἥρα τε καὶ πάντες, ὅσους
[13, 14]	ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας	Ζεὺς	Ἥρα τε καὶ πάντες ὅσους
[13, 14]	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, καὶ	Ζεὺς	μετὰ τούτους ἅπαντας Ἥρα τε
[13, 13]	ἠέρα καλέομεν οἱ Ἕλληνες— πάντα	Ζεὺς	μυθεῖται καὶ πάντα οὗτος οἶδε
[13, 13]	ποιημάτων καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος	Ζεὺς	τὴν ἔννοιαν ἐπὶ τὸν θεὸν
[13, 13]	δὲ γῆ, Ζεὺς δ´ οὐρανός,	Ζεύς	τοι τὰ πάντα χὤτι τῶνδ´
[13, 13]	ὁ αὐτός· Εἴ σε‘ ἔφη,	Προμηθεὺς	ἔπλασε καὶ πηλοῦ μὴ ἐξ
[13, 13]	Ἡσίοδος· αὐτὸς γὰρ πάντων (φησί)	βασιλεὺς	καὶ κοίρανός ἐστιν ἀθανάτων, σέο
[13, 13]	καὶ διδοῖ καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ	βασιλεὺς	οὗτος τῶν πάντων. Μυστικώτερον δὲ
[13, 9]	νέων τε καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων	διαφθορεὺς	εἶναι. πότερον οὖν φεύξῃ τάς
[13, 9]	ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ νόμων	διαφθορεύς	ἐστι, σφόδρα που δόξειεν ἂν
[13, 14]	καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ	γραφεὺς	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν
[13, 3]	καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ	γραφεὺς	μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς ἂν
[13, 12]	συνεχομένην ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ καὶ	Ὀρφεὺς	ἐν ποιήμασι τῶν κατὰ τὸν
[13, 13]	ἠδὲ καὶ ἀρχήν· ὅ τε	Ὀρφεύς·	Ἓν κράτος, εἷς δαίμων γένετο,
[13, 13]	ὡς λαθεῖν. Ὁ δ´ αὐτὸς	Ὀρφεὺς	καὶ ταῦτα λέγει· Εἰς δὲ
[13, 13]	ἐσθ´ ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος	Ὀρφεὺς	λέγει· ᾧ πειθόμενος ὁ κωμικὸς
[13, 13]	Πάλιν ἡμῖν ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος	Ὀρφεύς·	Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος
[13, 1]	Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε καὶ	Τηθὺς	ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος
[13, 14]	Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε καὶ	Τηθὺς	ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος
[13, 14]	ἔπειτα τούτων ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ	Τηθὺς	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, καὶ
[13, 10]	ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως τε καὶ	Ῥαδάμανθυς	καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶ
[13, 13]	φησιν· Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται	εὐθὺς	γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός·
[13, 18]	τῆς ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν	εὐθὺς	ἔγνωσαν, ὅτι καθάπερ αἴσθησις ὑποδιάκονος
[13, 3]	μᾶλλον λεκτέα πρὸς τὰ παιδία	εὐθὺς	καὶ γέρουσι καὶ γραυσὶ καὶ
[13, 1]	καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ	Φόρκυς	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, ἐκ
[13, 14]	καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ	Φόρκυς	Κρόνος τε καὶ Ῥέα, ἐκ
[13, 18]	παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν τὸ ἐλλιπὲς	ἐπιδεικνὺς	αὐτοῦ τῆς διανοίας. Καίτοι παρῆν
[13, 16]	δεσμῶν ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´ ἂν	οὓς	ἂν ἐθέλοι; εἰ δὲ τὰ
[13, 3]	δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ´	οὓς	ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ
[13, 1]	δ´ ἑξῆς ἄντικρυς τοὺς θεολόγους,	οὓς	ἐκγόνους ἔφησεν εἶναι θεῶν, δι´
[13, 6]	βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς δὴ λόγους	οὓς	ἐν τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ
[13, 9]	παραβὰς καὶ κακὰ ἐργασάμενος τούτους	οὓς	ἥκιστα ἔδει, σαυτόν τε καὶ
[13, 3]	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.	Οὓς	Ἡσίοδός τε, εἶπον, καὶ Ὅμηρος
[13, 14]	οὐδὲ τοὺς μείζους τίνας λέγεις.	Οὓς	Ἡσίοδός τε καὶ Ὅμηρος, εἶπον,
[13, 21]	δὲ ἐπάκουσον αὐτοῦ τῶν νόμων,	οὓς	περὶ φονέων διετάξατο· Ἂν ἄρα
[13, 11]	ἐπὶ τῇ τῶν θεοφιλῶν τελευτῇ,	οὓς	στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ
[13, 10]	μέν με οἱ ἄρχοντες ἔταττον,	οὓς	ὑμεῖς εἵλεσθε ἄρχειν μου, καὶ
[13, 12]	δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ σημαίνει,	λαοὺς	δ´ ἐπὶ ἔργον ἐγείρει μιμνήσκων
[13, 13]	καὶ γὰρ καθ´ Ἅιδην δύο	τρίβους	νομίζομεν, μίαν δικαίων, ἑτέραν {δ{
[13, 13]	αὐγὰς ὁ Δημόκριτος εἶναί τινας	ὀλίγους	γράφει τῶν ἀνθρώπων, Οἳ δὴ
[13, 8]	νῦν δὲ οὔτε ἐκείνους τοὺς	λόγους	αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν τῶν νόμων
[13, 12]	τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου θεοῦ	λόγους	εἴρηκεν ὁ Μωσῆς. Συνεχῶς γάρ
[13, 6]	λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς δὴ	λόγους	οὓς ἐν τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον
[13, 3]	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ	λόγους	οὔτε κατὰ σημείων πομπὰς ὕπαρ
[13, 3]	οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε κατὰ	λόγους	οὔτε κατὰ σημείων πομπὰς ὕπαρ
[13, 9]	τούτοις καὶ ἀναισχυντήσεις διαλεγόμενος τίνας	λόγους,	ὦ Σώκρατες; ἢ οὕσπερ ἐνθάδε,
[13, 1]	καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς δὴ	θεολόγους	ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων ἐν Ἐπινομίδι
[13, 1]	Διαβάλλει δ´ ἑξῆς ἄντικρυς τοὺς	θεολόγους,	οὓς ἐκγόνους ἔφησεν εἶναι θεῶν,
[13, 6]	μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ τοὺς	ψόγους	καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς ἐπαίνους τοὺς
[13, 15]	πνεύματα καὶ δυνάμεις καὶ θεοῦ	λειτουργοὺς	ἀγγέλους τε καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν·
[13, 13]	ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς	λειτουργοὺς	αὐτοῦ πῦρ φλέγον. Ἕπεται δὲ
[13, 20]	ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον Ζεὺς	Γανυμήδους	ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη πρὸς
[13, 19]	γυμνοὺς καὶ γυμνὰς μέχρι περ	αἰδοῦς	σώφρονος ἑκάστων. Πρὸς τούτοις ἅπασιν
[13, 18]	ὁρατὴν οὐσίαν ἐπὶ τὴν τοῦ	ἀειδοῦς	καὶ ἀοράτου καὶ μόνῃ διανοίᾳ
[13, 16]	εἰς σῶμά φησιν ἐπιθυμίᾳ τοῦ	σωματοειδοῦς·	καὶ τὰς μὲν ὕβρει καὶ
[13, 16]	πλανῶνται, ἕως ἂν τῇ τοῦ	σωματοειδοῦς	τοῦ συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ πάλιν ἐνδεθῶσιν
[13, 20]	ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς	διόδους	τῶν πτερῶν ἄρδει τε καὶ
[13, 18]	καὶ τῶν ἐν αὐτῷ φαινομένων	ἀποδοὺς	λόγον, καθ´ ὃν γενητὰ εἶναι
[13, 14]	ἐλθόντες πολὺ τὸ κρᾶμα τοῦ	ψεύδους	τῷ τῆς φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο,
[13, 6]	μὲν βέλτιον γινόμενον, ὑπὸ τοῦ	νοσώδους	δὲ διαφθειρόμενον διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ
[13, 3]	ταύτην τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς	θεοὺς	ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος ὡς
[13, 18]	τοὺς ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι	θεοὺς	αὐτοκράτορας, οἷς τὰς τῶν γιγνομένων
[13, 3]	ἵνα μὴ ἅμα μὲν εἰς	θεοὺς	βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ τοὺς παῖδας
[13, 18]	ἐν τῷ αὐτῷ προστίθησι ταῦτα·	Θεοὺς	δὲ δὴ τοὺς ὁρατούς, μεγίστους
[13, 10]	εἰς δικαστήριον, ὅτι οὐ νομίζω	θεοὺς	εἶναι ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ καὶ
[13, 15]	ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν αὐτοὺς καὶ	θεοὺς	εἶναι δοξάζει. Τούτων δὲ ἕτερον
[13, 15]	αἰτίου γεγονέναι· ταύτη τε μὴ	θεοὺς	εἶναι μηδὲ κυρίως τῆσδε τῆς
[13, 18]	τῆς εὐφήμου διαπορείας. Διὰ τούτων	θεοὺς	εἰπὼν εἶναι τοὺς δηλωθέντας περὶ
[13, 15]	ἐνεργείας εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ	θεοὺς	ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι τοὺς μὴ τὸ
[13, 18]	σέβειν μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ	θεοὺς	ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ πρὸς τὸν
[13, 18]	Ἑβραίοις σέβειν αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ	θεοὺς	ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων ἐν Ἐπινομίδι·
[13, 13]	τοὐφημέραν κακόν τι πράσσων τοὺς	θεοὺς	λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ καὶ δοκῶν
[13, 13]	θεῖον ὁ ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων τοὺς	θεούς·	ὃν οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται Ἐπίκουρος.
[13, 13]	Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ δοκοῦσι γεννᾶσθαι	θεούς,	τὴν σφετέρην δ´ ἐσθῆτα ἔχειν
[13, 18]	ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους εἶναι τούτους	θεοὺς	ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´ ἐσπούδασαν διὰ
[13, 18]	αὐτοὺς εἶναι καὶ διὰ τοῦτο	θεούς	φησι, καίπερ ἐν σώματι φθαρτῷ
[13, 13]	ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος	Ἐμπεδοκλέους	λέγει ποιητική. Οὐχ οὕτως τις
[13, 3]	λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε καὶ	νέους,	ἀλλὰ μάλιστα μὲν σιγᾶσθαι, εἰ
[13, 3]	Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς	νέους,	ὅτι Θεὸς μὲν αἰτίαν φύει
[13, 14]	καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε	μείζους	καὶ τοὺς ἐλάττους· ἢ οὐκ
[13, 3]	καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς τε	μείζους	καὶ τοὺς ἐλάττους. Ἢ οὐκ
[13, 14]	ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς	μείζους	τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε
[13, 3]	ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ τοὺς	μείζους	τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε,
[13, 13]	μήτιδι πυκνῇ. Πολλοὺς δ´ ἀθανάτων	νηοὺς	μαλερῷ πυρὶ δώσει, οἵ που
[13, 13]	δαίμονας καλῶν, τοὺς μὲν εἶναι	ἀγαθοὺς	αὐτῶν, τοὺς δὲ φαύλους διὰ
[13, 7]	αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ	ἀγαθοὺς	καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ
[13, 13]	ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας, τοὺς	ἀγαθοὺς	πάντας ἀλλήλων εἶναι φίλους λέγει.
[13, 15]	τροπῆς δεκτικόν· ὧν τοὺς μὲν	ἀγαθούς,	τοὺς δὲ φαύλους εἶναί τε
[13, 17]	λόγων· ~ιζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΕΞ	ΑΠΑΘΟΥΣ	ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ Η ΤΗΣ
[13, 17]	ἐπιδέχεται, ἡ δὲ ψυχὴ ἐξ	ἀπαθοῦς	καὶ παθητῆς οὐσίας γεγονέναι ὑποκείσεται,
[13, 17]	Πλάτωνα ψυχῆς, ἥν φησιν ἐξ	ἀπαθοῦς	καὶ παθητῆς οὐσίας συστῆναι ὑπὸ
[13, 16]	σωφροσύνην τε καὶ δικαιοσύνην, ἐξ	ἔθους	τε καὶ μελέτης γεγονυῖαν ἄνευ
[13, 13]	συνέσεως καὶ τῆς ἄλλης τοῦ	ἀληθοῦς	εὐγνωμοσύνης) ὥρα ἐπιθεωρῆσαι τίνα ταῦτ´
[13, 11]	θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς στρατιώτας τῆς	ἀληθοῦς	εὐσεβείας οὐκ ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν
[13, 3]	ὑπ´ αὐτοῦ θεογνωσίας τε καὶ	ἀληθοῦς	εὐσεβείας πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ
[13, 14]	καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου τῆς μόνης	ἀληθοῦς	καὶ ἀπλανοῦς εὐσεβείας. Θέα δὴ
[13, 13]	καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις εἴκελοι.	Κλεάνθους	τε τοῦ Στωϊκοῦ ἔν τινι
[13, 3]	τὴν Ἑβραίων γραφὴν οὐδαμῶς μὲν	μύθους	αἰσχροὺς περὶ τοῦ τῶν ὅλων
[13, 3]	τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς	μύθους	κακῶς, ὡς ἄρα θεοί τινες
[13, 3]	ὡς οὐ κατὰ τοὺς Ἑλλήνων	μύθους	ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ Θέτιδι καὶ
[13, 3]	οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον	μύθους.	Ὀρθῶς, ἔφη· ἀλλ´ αὐτὸ δὴ
[13, 14]	αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς περὶ θεῶν	μύθους	πλάσαι μαρτυραμένη; τί δὲ ἡ
[13, 14]	ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ που	μύθους	ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν
[13, 3]	ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι γάρ που	μύθους	ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες ἔλεγόν
[13, 13]	γράφει. Πάλιν τοῦ Μωσέως εἰς	μόχθους	καὶ πόνους διὰ τὴν παράβασιν
[13, 7]	καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους καὶ ἔτι τὸ
[13, 13]	ὀγδόην κίνησίν τε καὶ ἡμέραν·	τεταρταίους	δὲ τὰς ψυχὰς ἀπιέναι λέγει,
[13, 13]	τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι	τεταρταίους.	Λειμῶνα μὲν οὖν ἀκουστέον τὴν
[13, 16]	τις ἀνειμένη καὶ δεσμῶν ἐλευθέρα	βίους	ἕλοιτ´ ἂν οὓς ἂν ἐθέλοι;
[13, 13]	Ἐπειδὴ πάσας τὰς ψυχὰς τοὺς	βίους	ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον, ἐν τάξει
[13, 16]	πάλιν φάσκειν αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα	βίους	κατὰ γνώμην οἰκείαν αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι
[13, 18]	αὐτοῦ λόγον. Πῶς οὖν πάλιν	ἀϊδίους	αὐτοὺς εἶναι καὶ διὰ τοῦτο
[13, 18]	μετὰ σελήνην ἐν ἀέρι καὶ	περιγείους	φύσεις· τοὺς δὲ λεχθέντας ἄρχοντας
[13, 11]	χρὴ τοὺς δαιμονίους τε καὶ	θείους	τιθέναι καὶ τίνι διαφόρῳ, οὕτω
[13, 3]	ἡρώων πρὸς συγγενεῖς τε καὶ	οἰκείους	αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ πως μέλλοιμεν
[13, 13]	φάναι; Τί μήν; Μίαν, ἢ	πλείους;	ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν
[13, 16]	καὶ εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτου	καλλίους	ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι
[13, 3]	ἆρ´ οὐ πρός τε τοὺς	πολεμίους	καὶ τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν
[13, 16]	καὶ δι´ ἀρετῆς μέγεθος τὰς	οὐρανίους	ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν ἐκ
[13, 11]	τοῦ θεοῦ πῶς χρὴ τοὺς	δαιμονίους	τε καὶ θείους τιθέναι καὶ
[13, 18]	σώματι φθαρτῷ ὄντας καὶ λυθῆναι	οἵους	τε; Λέγει δ´ οὖν πάλιν
[13, 3]	συντιθέντες ἔλεγόν τε καὶ λέγουσι.	Ποίους	δή, ἦ δ´ ὅς, καὶ
[13, 0]	ποιητῶν ὅπως τε πάσας τὰς	πατρίους	περὶ τῶν θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει
[13, 18]	μὲν προόδοις καὶ ἀναχωρήσεσι τὰς	ἐτησίους	ὥρας συνισταμένας, ἐν αἷς αἱ
[13, 18]	τοὺς δὲ λεχθέντας ἄρχοντας οὐκ	αὐτεξουσίους,	ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ πάντων πατρὸς
[13, 13]	τῷ κατὰ Ἅβραμον καὶ τοὺς	Αἰγυπτίους,	ἄντικρυς ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ·
[13, 16]	δίκην ταῦτα αἱρουμένας· τοὺς δὲ	ἀδίκους	καὶ ἅρπαγας λύκους καὶ ἰκτῖνας
[13, 7]	καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ	ἀδίκους	καὶ ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν,
[13, 16]	πολλὰς καὶ μεγάλας ἢ φόνους	ἀδίκους	καὶ παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ
[13, 13]	βούλονται δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες τοὺς	ἀδίκους	κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν, φησί, τοὺς
[13, 16]	τοὺς δὲ ἀδίκους καὶ ἅρπαγας	λύκους	καὶ ἰκτῖνας γίγνεσθαι, ἐθελοντὴν ἐπὶ
[13, 16]	τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους καὶ	λύκους	καὶ μύρμηκας καὶ μελίττας κατιέναι
[13, 3]	χορὸν οὐ δώσομεν οὐδὲ τοὺς	διδασκάλους	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν
[13, 3]	οὐ δώσομεν οὐδέ γε τοὺς	διδασκάλους	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν
[13, 19]	Ἐν δὲ τούτοις πᾶσι δεῖ	διδασκάλους	ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους,
[13, 19]	μαθήματα ξυντείνει. Πάντων γὰρ τούτων	διδασκάλους	τε εἶναι δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους
[13, 13]	κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν, φησί, τοὺς	ἀγγέλους	αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς
[13, 13]	μὲν γὰρ ἄνδρες οἱ διάπυροι	ἀγγέλους	αὐτῷ βούλονται δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες
[13, 13]	πρὸς τοῖσδε Φωκυλίδης μὲν τοὺς	ἀγγέλους	δαίμονας καλῶν, τοὺς μὲν εἶναι
[13, 15]	καὶ δυνάμεις καὶ θεοῦ λειτουργοὺς	ἀγγέλους	τε καὶ ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ
[13, 13]	τὴν γραφὴν καὶ ἐλαχίστων τοὺς	ἀγγέλους	τοὺς ὁρῶντας τὸν θεόν, πρὸς
[13, 15]	θεοῦ λειτουργοὺς ἀγγέλους τε καὶ	ἀρχαγγέλους	ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ τῆς τούτων
[13, 13]	ἡμέραν. Θεῷ δὲ θῦε διὰ	τέλους	δίκαιος ὢν καὶ λαμπρὸς ὢν
[13, 13]	πάντων (φησί) πατέρα, τοῦτον διὰ	τέλους	τίμα, μόνον ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν
[13, 4]	ὄντι ἐν τοῖς θεοῖς πρὸς	ἀλλήλους	καὶ ἔχθρας γε δεινὰς καὶ
[13, 7]	ἄρα τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες πρὸς	ἀλλήλους	σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς
[13, 5]	κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις μὲν πρὸς	ἀλλήλους,	τέκνων δὲ τῶν μὲν μίξεις,
[13, 14]	οὐδὲ ὅτε πρῶτον ἐφοίτων πρὸς	ἀλλήλους,	φίλους λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός
[13, 9]	ἔδει, σαυτόν τε καὶ τοὺς	φίλους	καὶ πατρίδα καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς
[13, 13]	τοὺς ἀγαθοὺς πάντας ἀλλήλων εἶναι	φίλους	λέγει. Φησὶ γὰρ ἐν τῷ
[13, 14]	ὅτε πρῶτον ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους,	φίλους	λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ Ἄρεός τε
[13, 18]	μεθ´ ἡμέραν ἥλιος, καὶ τοὺς	ἄλλους	ἀστέρας κατὰ τὴν πρὸς τἀπίγεια
[13, 18]	ἥλιον καὶ σελήνην καὶ τοὺς	ἄλλους	ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας,
[13, 14]	λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε τούτων	ἄλλους	ἐγγόνους. Διὰ δὴ ταῦτα ἀπολειπτέος
[13, 1]	λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε τούτων	ἄλλους	ἐκγόνους. Διὰ τούτων πιστεύειν τοῖς
[13, 10]	καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ τοὺς	ἄλλους,	ἐνταῦθα δὲ φοβηθεὶς θάνατον ἢ
[13, 3]	καὶ οὔτε αὐτὸς μεθίσταται οὔτε	ἄλλους	ἐξαπατᾷ οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε
[13, 3]	λόγῳ, οὔτε αὐτὸς μεθίστατο οὔτε	ἄλλους	ἐξηπάτα οὔτε κατὰ φαντασίας οὔτε
[13, 13]	τὸν δὲ Ἀριδαῖον καὶ τοὺς	ἄλλους	συμποδίσαντες χεῖράς τε καὶ πόδας
[13, 6]	φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ ξύμπαντας τοὺς	ἄλλους;	ᾧ εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν, διαφθεροῦμεν
[13, 3]	ἐνδεᾶ γε φήσομεν τὸν θεὸν	κάλλους	ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ὀρθότατα, ἦν
[13, 20]	ὡρμήθη φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ	κάλλους	ῥεῦμα πάλιν εἰς τὸν καλὸν
[13, 13]	πολλοῖσι λόγοις καὶ μήτιδι πυκνῇ.	Πολλοὺς	δ´ ἀθανάτων νηοὺς μαλερῷ πυρὶ
[13, 16]	ἢ φόνους ἀδίκους καὶ παρανόμους	πολλοὺς	ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα ὅσα τοιαῦτα
[13, 3]	Κομιδῇ ἄρα ὁ θεός, λόγος	ἁπλοῦς	ὢν καὶ ἀληθὴς ἔν τε
[13, 13]	εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς δὲ	φαύλους	διὰ τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ
[13, 15]	τοὺς μὲν ἀγαθούς, τοὺς δὲ	φαύλους	εἶναί τε καὶ ὀνομάζεσθαι. Ταῦτα
[13, 13]	οἶδεν ὁ Πλάτων καὶ πυρὸς	ποταμοὺς	καὶ τῆς γῆς τὸ βάθος,
[13, 13]	θυμῷ πάντα δονεῖται, ὃς κινεῖς	ἀνέμους,	νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι
[13, 21]	ῥᾶγα βοτρύων καὶ σῦκον συκῆς	ἰσαρίθμους	πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα μὲν
[13, 13]	κοινὸν ἄλλο τῆς πόλεως συνέδριον,	νόμους	δὲ καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε
[13, 19]	χειρὸς βολῆς καὶ διὰ σφενδόνης	νόμους	ἵππων τε πέρι ἀγῶνος, πάλιν
[13, 9]	ἐτόλμησας οὕτω γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν,	νόμους	τοὺς μεγίστους παραβάς, οὐδείς σε
[13, 16]	μεγάλας ἢ φόνους ἀδίκους καὶ	παρανόμους	πολλοὺς ἐξειργασμένοι ἢ ἄλλα ὅσα
[13, 19]	δρόμων. Καὶ τὰ μὲν περὶ	δρόμους	ἀνδράσι τε καὶ γυναιξὶ ταῦτ´
[13, 21]	ὡσαύτως ἐργάσηται, καθαίρεσθαι τοὺς αὐτοὺς	καθαρμούς,	τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν. Κατελθὼν
[13, 6]	δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται,	δεσμούς	τε καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ
[13, 3]	τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ	δεσμοὺς	ὑπὸ υἱέος καὶ Ἡφαίστου ῥίψεις
[13, 12]	δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι, φεύγοντες δικαίων	θεσμούς,	θείοιο τιθέντος πᾶσιν ὁμοῦ· σὺ
[13, 14]	Τὰ Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια καὶ	χρησμοὺς	θείας, ᾗ κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως
[13, 13]	ἀπαθής, εἰκὼν δ´ εἰκόνος ἀνθρώπινος	νοῦς.	Ἑτέρῳ δ´ εἰ βούλει παραλαβεῖν
[13, 18]	Εἰ δ´ ἐσπούδασαν διὰ τῆς	ἀπλανοῦς	βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν εὐθὺς ἔγνωσαν,
[13, 14]	διόλου τῆς μόνης ἀληθοῦς καὶ	ἀπλανοῦς	εὐσεβείας. Θέα δὴ καὶ ἄλλο.
[13, 13]	λέγων· οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ	γένους	ἀκριβέστατα καὶ πάντη εἰςί. Τοῦ
[13, 3]	σωτηρίας ἕνεκα τοῦ παντὸς ἀνθρώπων	γένους	ἀληθῶς, ἀλλ´ οὐ δοκήσει δι´
[13, 16]	ἔχθρᾳ καὶ ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου	γένους	διὰ τὰ πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι
[13, 16]	βίον αἱρουμένην, μίσει τοῦ γυναικείου	γένους	διὰ τὸν ὑπ´ ἐκείνων θάνατον
[13, 11]	πρῶτον μὲν φήσομεν τοῦ χρυσοῦ	γένους	εἶναι; Πάνυ γε μάλιστα. Ἀλλ´
[13, 13]	τοὺς ταύτης μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ	γένους	κρίνει, Ἐστὲ μὲν δὴ πάντες
[13, 3]	ἐπὶ θεραπείᾳ φασὶ παντὸς τοῦ	γένους,	νόσον καὶ μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος,
[13, 11]	Ἡσιόδῳ, ἐπειδάν τινες τοῦ τοιούτου	γένους	τελευτήσωσιν, ὡς ἄρα οἱ μὲν
[13, 19]	καὶ μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ	παρθένους	κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ μὴ ψέγειν.
[13, 13]	τὸν ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι, μὴ	παρθένους	φθείροντα καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ
[13, 3]	δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,	θυσαμένους	οὐ χοῖρον, ἀλλά τι μέγα
[13, 15]	παρὰ δὲ τοῦ πάντων αἰτίου	ἐπενηνεγμένους	τό τε εὖ εἶναι καὶ
[13, 16]	τὸν ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα	ἀνηρτημένους	ἐκεῖ ἐν Ἅιδου ἐν τῷ
[13, 15]	καὶ ἀγαθὸν ἀχώριστον τῆς φύσεως	ἐπαγομένους,	ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναι οὐ
[13, 1]	καὶ πάντες, ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς	λεγομένους	αὐτῶν, ἔτι τε τούτων ἄλλους
[13, 14]	πάντες ὅσους ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς	λεγομένους	αὐτῶν, ἔτι τε τούτων ἄλλους
[13, 6]	θεοῦ λόγος, ὃν ἅπαξ κρίσει	ἑλομένους	προσήκει καὶ τότε ὁμοίως ὥσπερ
[13, 1]	διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι δέοι	ἑπομένους	τῷ νόμῳ πιστεύειν αὐτοῖς. Ὅτι
[13, 14]	ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν	ἑπομένους	τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν
[13, 1]	ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν	ἑπομένους	τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν
[13, 15]	δι´ οὗ τὰ πάντα συνέστη	ἐπιφερομένους.	Ὁ δέ γε Πλάτων ἀσωμάτους
[13, 20]	βίον διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων	πορευομένους	καὶ ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν. Ταῦτα
[13, 19]	μάχην ἕνα τε πρὸς ἕνα	διαμαχομένους	καὶ δύο πρὸς δύο. Καὶ
[13, 19]	τούτοις πᾶσι δεῖ διδασκάλους ἑκάστων	πεπεισμένους	μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν τε
[13, 8]	ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ	ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ	ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ δὲ τότε
[13, 19]	διδασκάλους τε εἶναι δεῖ κοινούς,	ἀρνυμένους	μισθὸν παρὰ τῆς πόλεως, καὶ
[13, 16]	καὶ φιλοποσίας μεμελετηκότας καὶ μὴ	διευλαβουμένους	εἰς τὰ τῶν ὄνων γένη
[13, 18]	τοῦ πάντων πατρὸς ὑπάρχους, οὗ	μιμουμένους	τὴν ἐπιστασίαν κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ
[13, 7]	ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΕΙΝ ΗΜΑΣ	ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ·	ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ τρόπῳ
[13, 19]	ἅμα δὴ θεωροῦντάς τε καὶ	θεωρουμένους	μετὰ λόγου τε καὶ ἡλικίας
[13, 3]	ἀληθής, οὐ γοητεύων οὐδὲ τοὺς	θεωμένους	ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ θεῖον ἀψευδὲς
[13, 13]	σπεύδουσαν· ἡ δὲ μετὰ τοὺς	πλανωμένους	πορεία ἐπὶ τὸν οὐρανὸν ἄγει,
[13, 7]	ἀποδιδόντες καὶ τὸ Εὐλογεῖτε τοὺς	καταρωμένους	ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων
[13, 19]	διδασκάλους ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας	ξένους,	διδάσκειν τε πάντα ὅσα πρὸς
[13, 9]	ἀγαγὼν θρέψεις τε καὶ παιδεύσεις,	ξένους	ποιήσας, ἵνα καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν;
[13, 9]	δὲ εἰς Θετταλίαν παρὰ τοὺς	ξένους	τοὺς Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ δὴ
[13, 10]	ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ	σκήνους	καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν,
[13, 6]	αὐτοῦ τὴν δόξαν καὶ τοὺς	ἐπαίνους,	τιμήσας δὲ τοὺς τῶν πολλῶν
[13, 6]	τοὺς ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς	ἐπαίνους	τοὺς τοῦ ἑνὸς ἐκείνου, ἀλλὰ
[13, 13]	μὲν ταῦτα ἐφ´ οἷς γνῶσις,	ἐκείνους	δὲ ἐφ´ οἷς δόξα. Ἴσως
[13, 1]	νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´	ἐκείνους	ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ τούτων
[13, 14]	νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´	ἐκείνους	ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ τούτων
[13, 8]	φυγῆς θάνατον· νῦν δὲ οὔτε	ἐκείνους	τοὺς λόγους αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν
[13, 19]	τούτων διδασκάλους τε εἶναι δεῖ	κοινούς,	ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ τῆς πόλεως,
[13, 19]	συνοικεῖν· καὶ τοὺς παῖδας αὖ	κοινοὺς	καὶ μήτε γονέα ἔκγονον εἰδέναι
[13, 19]	ἡλικίας τινὸς ἐχούσης εἰκυίας προφάσεις	γυμνοὺς	καὶ γυμνὰς μέχρι περ αἰδοῦς
[13, 19]	καὶ ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω,	γυμνοὺς	μὲν τοὺς ἄρρενας, γυμνὰς δὲ
[13, 16]	μὲν ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας	ὄνους	γίνεσθαι θηρίων τε ἄλλων ὑποδύνειν
[13, 16]	ποθεν ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ	ὄνους	καὶ λύκους καὶ μύρμηκας καὶ
[13, 14]	αὐτῶν, ἔτι τε τούτων ἄλλους	ἐγγόνους.	Διὰ δὴ ταῦτα ἀπολειπτέος ἡμῖν
[13, 1]	αὐτῶν, ἔτι τε τούτων ἄλλους	ἐκγόνους.	Διὰ τούτων πιστεύειν τοῖς περὶ
[13, 1]	πρῶτα μὲν διὰ τοῦ φάναι	ἐκγόνους	εἶναι τῶν θεῶν τοὺς ποιητὰς
[13, 1]	ἑξῆς ἄντικρυς τοὺς θεολόγους, οὓς	ἐκγόνους	ἔφησεν εἶναι θεῶν, δι´ ὧν
[13, 14]	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν	προγόνους	εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν
[13, 1]	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν	προγόνους	εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν
[13, 1]	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν	προγόνους	εἰδότων καὶ τὸ ἀδύνατον θεῶν
[13, 18]	καὶ δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον	μόνους	εἶναι τούτους θεοὺς ὑποτοπήσαντες. Εἰ
[13, 13]	τοῦ Μωσέως εἰς μόχθους καὶ	πόνους	διὰ τὴν παράβασιν τέξεσθαι τὴν
[13, 12]	τὰ ἐν αὐτοῖς, ἵνα τοὺς	χρόνους	δηλώσῃ καὶ τὴν τάξιν προείπῃ
[13, 16]	ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ μεγάλας ἢ	φόνους	ἀδίκους καὶ παρανόμους πολλοὺς ἐξειργασμένοι
[13, 18]	ἡ μεγίστη ἄρχοντας ἔχουσα καὶ	ὑπηκόους·	ἄρχοντας μὲν τοὺς ἐν οὐρανῷ
[13, 18]	ὅσοι πλάνητες καὶ ἀπλανεῖς ἀστέρες,	ὑπηκόους	δὲ τὰς μετὰ σελήνην ἐν
[13, 3]	ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς	παντοδαποὺς	φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες; Ἴσως,
[13, 14]	δ´ ἐγώ, ἀπὸ τοῦδε τοῦ	ἔπους	ἀρξάμενοι πάντα τὰ τοιαῦτα· βουλοίμην
[13, 10]	εἰς αὐτὸν ἠλπικόσιν ἐπήγγελται εἰς	κόλπους	Ἁβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ
[13, 0]	τοῖς πρὸ ἡμῶν εἰς τοὺς	τόπους	εἰρημένα διελθεῖν, ὁμοῦ καὶ διαβολῆς
[13, 13]	χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων	τύπους.	Θυσίας τε τούτοις καὶ κακὰς
[13, 3]	πόλεως. Οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν	τύπους	προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ
[13, 3]	τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ τοὺς	τύπους	τούτους συγχωρῶ καὶ ὡς νόμοις
[13, 16]	ἄλλων δὲ θηρίων ὡσαύτως εἰς	ἀνθρώπους	ἰέναι καὶ εἰς ἄλληλα, τὰ
[13, 9]	σαυτοῦ. ὑπερχόμενος δὴ βιώσῃ πάντας	ἀνθρώπους	καὶ δουλεύων, τί ποιῶν ἢ
[13, 13]	εἶτα διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ λόγος	ἀνθρώπους	κυβερνᾷ, κατὰ τρόπον σῴζει· εἰ
[13, 13]	σὺ δ´ {ἔργ{ α} ἐπ´	ἀνθρώπους	ὁρᾷς λεωργά {τε} καὶ ἀθέμιστα.
[13, 3]	γενέσθαι τὴν τοῦ θεοῦ εἰς	ἀνθρώπους	πάροδον. Ἐπεὶ οὖν τῶν ἐπὶ
[13, 7]	Τὸ γάρ που κακὸν ποιεῖν	ἀνθρώπους	τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει. Καλῶς
[13, 19]	ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν που	ἐλευθέρους	αὐτοὺς συγγίνεσθαι ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι.
[13, 21]	θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ αὐτόν,	ἐλευθέρους	ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ
[13, 16]	συνέστησεν ἐν μέσῳ τοῦ τε	ἀμεροῦς	αὐτῶν καὶ τοῦ κατὰ τὰ
[13, 3]	ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται	δειλοτέρους.	Μὴ γάρ, ἔφη. Ἀλλ´ ἆρα,
[13, 20]	εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων πορευομένους καὶ	ὁμοπτέρους	ἔρωτος χάριν. Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ
[13, 7]	τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ	πονηροὺς	καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ
[13, 3]	μοι δοκεῖ. Ἀλλὰ δεδιὼς τοὺς	ἐχθροὺς	ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ γε δεῖ.
[13, 3]	τὰς ἑὰς εὐπαιδίας νόσων τ´	ἀπείρους	καὶ μακραίωνος βίου. Ξύμπαντά τ´
[13, 19]	δὴ καὶ τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν	ἄκρους	παρακαλοῦντας χρὴ τούτους νομοθετεῖν κελεύειν
[13, 19]	πάντως μιμεῖσθαι πρέπον ἂν εἴη	κόρους	τε ἅμα καὶ κόρας. Καὶ
[13, 19]	ποιεῖσθαι χορεύοντάς τε καὶ χορευούσας	κόρους	τε καὶ κόρας καὶ ἅμα
[13, 20]	αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς	ἀφρούρους,	συναγαγόντες εἰς ταὐτὸ τὴν ὑπὸ
[13, 3]	Ἑβραίων γραφὴν οὐδαμῶς μὲν μύθους	αἰσχροὺς	περὶ τοῦ τῶν ὅλων θεοῦ,
[13, 16]	ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς μακάρων	νήσους	ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ
[13, 3]	χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι	μίσους;	ἆρ´ οὐ πρός τε τοὺς
[13, 14]	εἰς τὸν κατωτάτω βυθὸν τῆς	θεομισοῦς	εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ τῶν Ἀθηναίων
[13, 1]	Ζεὺς Ἥρα τε καὶ πάντες,	ὅσους	ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι
[13, 14]	Ζεὺς Ἥρα τε καὶ πάντες	ὅσους	ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν,
[13, 13]	δὲ ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας,	τοὺς	ἀγαθοὺς πάντας ἀλλήλων εἶναι φίλους
[13, 13]	ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν, φησί,	τοὺς	ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς
[13, 13]	Ἔτι πρὸς τοῖσδε Φωκυλίδης μὲν	τοὺς	ἀγγέλους δαίμονας καλῶν, τοὺς μὲν
[13, 13]	κατὰ τὴν γραφὴν καὶ ἐλαχίστων	τοὺς	ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας τὸν θεόν,
[13, 7]	~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ	ΤΟΥΣ	ΑΔΙΚΕΙΝ ΗΜΑΣ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ ΤΟΥ
[13, 13]	αὐτῷ βούλονται δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες	τοὺς	ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ ποιῶν, φησί,
[13, 13]	ἐν τῷ κατὰ Ἅβραμον καὶ	τοὺς	Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ τῆς σκηνῆς
[13, 18]	ὧν μεθ´ ἡμέραν ἥλιος, καὶ	τοὺς	ἄλλους ἀστέρας κατὰ τὴν πρὸς
[13, 18]	Τινὲς ἥλιον καὶ σελήνην καὶ	τοὺς	ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον εἶναι θεοὺς
[13, 10]	ζῆν καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ	τοὺς	ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ φοβηθεὶς θάνατον
[13, 13]	ἦγον, τὸν δὲ Ἀριδαῖον καὶ	τοὺς	ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς τε καὶ
[13, 6]	καὶ φοβεῖσθαι μᾶλλον ἢ ξύμπαντας	τοὺς	ἄλλους; ᾧ εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν,
[13, 19]	ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν πρὸς	τοὺς	ἄνδρας διανέμησιν αὐτῶν. Οὕτως γὰρ
[13, 19]	ἐγώ· ὁ νομοθέτης αὐτοῖς ὥσπερ	τοὺς	ἄνδρας οὕτω καὶ τὰς γυναῖκας
[13, 19]	δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς μὲν	τοὺς	ἄρρενας, γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ μέχρι
[13, 2]	ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα ὃν πρὸς	τοὺς	ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα λόγον. Ὅτι δ´
[13, 18]	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ	τοὺς	ἀστέρας καὶ πάντα τὸν κόσμον
[13, 18]	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ	τοὺς	ἀστέρας καὶ πάντα τὸν κόσμον
[13, 21]	ταὐτὸν τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται, καθαίρεσθαι	τοὺς	αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις
[13, 6]	τι ὅμοιοι φαίνονταί μοι, καὶ	τοὺς	αὐτοὺς πρεσβεύω καὶ τιμῶ οὕσπερ
[13, 13]	γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας τὰς ψυχὰς	τοὺς	βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον, ἐν
[13, 13]	κορυφαίων· τί γὰρ ἄν τις	τούς	γε φαύλως διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ
[13, 19]	ἤδη καὶ τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ	τοὺς	γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν
[13, 15]	ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς	τοὺς	δαίμονας. Ἐκ μὲν γὰρ τῆς
[13, 11]	ἄρα τοῦ θεοῦ πῶς χρὴ	τοὺς	δαιμονίους τε καὶ θείους τιθέναι
[13, 16]	οὐ κατὰ δίκην ταῦτα αἱρουμένας·	τοὺς	δὲ ἀδίκους καὶ ἅρπαγας λύκους
[13, 16]	Πάνυ μὲν οὖν εἰκὸς λέγεις.	Τοὺς	δέ γε ἀδικίας καὶ τυραννίδας
[13, 18]	ἐν ἀέρι καὶ περιγείους φύσεις·	τοὺς	δὲ λεχθέντας ἄρχοντας οὐκ αὐτεξουσίους,
[13, 18]	καὶ νόμον ἕκαστον τῶν γεγονότων·	τοὺς	δὲ μὴ βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα
[13, 13]	τοὺς μὲν εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν,	τοὺς	δὲ φαύλους διὰ τούτων παρίστησιν,
[13, 15]	δεκτικόν· ὧν τοὺς μὲν ἀγαθούς,	τοὺς	δὲ φαύλους εἶναί τε καὶ
[13, 1]	ὅπως γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ	τοὺς	δὴ θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων
[13, 6]	ἄν μοι λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται.	Τοὺς	δὴ λόγους οὓς ἐν τῷ
[13, 18]	Διὰ τούτων θεοὺς εἰπὼν εἶναι	τοὺς	δηλωθέντας περὶ τῆς πρώτης αὐτῶν
[13, 3]	χορὸν οὐ δώσομεν οὐδέ γε	τοὺς	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι
[13, 3]	καὶ χορὸν οὐ δώσομεν οὐδὲ	τοὺς	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι
[13, 13]	ἀσεβῶν εἶναι ὅρον. Καὶ εἰ	τοὺς	δύο καλύψει ἡ γῆ, φασί,
[13, 1]	ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ που	τοὺς	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν
[13, 14]	ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ που	τοὺς	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν
[13, 1]	ἔοικε λέγων σαφῶς γέ που	τοὺς	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων καὶ τὸ
[13, 10]	καὶ δὴ καὶ τὸ μέγιστον,	τοὺς	ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ
[13, 14]	δ´ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ	τοὺς	ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ τὸν
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα καὶ	τοὺς	ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ τὸν
[13, 3]	δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ	τοὺς	ἐλάττους. Ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγ´,
[13, 14]	δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ	τοὺς	ἐλάττους· ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγε,
[13, 12]	ΤΗΣ ΠΑΡ´ ΕΒΡΑΙΟΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΜΟΛΟΓΕΙ	ΤΟΥΣ	ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ
[13, 3]	παραφαινόμενον, λεκτέον ὡς οὐ κατὰ	τοὺς	Ἑλλήνων μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ
[13, 8]	ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ	ΤΟΥΣ	ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ
[13, 18]	ἔχουσα καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν	τοὺς	ἐν οὐρανῷ πάντας, ὅσοι πλάνητες
[13, 19]	τῆς πόλεως, καὶ τούτων μαθητὰς	τοὺς	ἐν τῇ πόλει παῖδάς τε
[13, 16]	ἄπειρον, καὶ πάλιν φάσκειν αὐτὰς	τοὺς	ἐνταῦθα βίους κατὰ γνώμην οἰκείαν
[13, 10]	ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ	τοὺς	ἐνταῦθα διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός
[13, 6]	ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν δόξαν καὶ	τοὺς	ἐπαίνους, τιμήσας δὲ τοὺς τῶν
[13, 6]	χρὴ τοὺς ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι	τοὺς	ἐπαίνους τοὺς τοῦ ἑνὸς ἐκείνου,
[13, 3]	Οὔ μοι δοκεῖ. Ἀλλὰ δεδιὼς	τοὺς	ἐχθροὺς ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ γε
[13, 13]	τῆς κρίσεως διαλέγεται· Οἴει σὺ	τοὺς	θανόντας, ὦ Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης
[13, 1]	φύσιν. Διαβάλλει δ´ ἑξῆς ἄντικρυς	τοὺς	θεολόγους, οὓς ἐκγόνους ἔφησεν εἶναι
[13, 3]	ποιητοῦ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν περὶ	τοὺς	θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος
[13, 13]	οἴεται τοὐφημέραν κακόν τι πράσσων	τοὺς	θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ καὶ
[13, 13]	τὸ θεῖον ὁ ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων	τοὺς	θεούς· ὃν οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται
[13, 3]	ἦν ἀληθής, οὐ γοητεύων οὐδὲ	τοὺς	θεωμένους ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ θεῖον
[13, 7]	κακοῦ ἀποδιδόντες καὶ τὸ Εὐλογεῖτε	τοὺς	καταρωμένους ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν
[13, 9]	εὐνομουμένας πόλεις καὶ τῶν ἀνδρῶν	τοὺς	κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο ποιοῦντι ἆρα
[13, 13]	ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε διὰ	Τοὺς	κοσμοκράτορας, οἶμαι, τοῦ σκότους τούτου·
[13, 9]	εἰς Θετταλίαν παρὰ τοὺς ξένους	τοὺς	Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ δὴ πλείστη
[13, 13]	τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ	τοὺς	λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλέγον. Ἕπεται
[13, 8]	θάνατον· νῦν δὲ οὔτε ἐκείνους	τοὺς	λόγους αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν τῶν
[13, 9]	οὕτω γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους	τοὺς	μεγίστους παραβάς, οὐδείς σε ἐρεῖ
[13, 14]	ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ	τοὺς	μείζους τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός
[13, 3]	ἔφη· ἀλλ´ οὐκ ἐννοῶ οὐδὲ	τοὺς	μείζους τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός
[13, 3]	ἀληθῆ) εἴ γε δεῖ ἡμᾶς	τοὺς	μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάσσειν αἴσχιστον
[13, 15]	τὸ χεῖρον τροπῆς δεκτικόν· ὧν	τοὺς	μὲν ἀγαθούς, τοὺς δὲ φαύλους
[13, 13]	μὲν τοὺς ἀγγέλους δαίμονας καλῶν,	τοὺς	μὲν εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς
[13, 13]	ἰδεῖν παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα	τοὺς	μὲν ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον, τὸν
[13, 14]	αὐτῷ ἡ μετὰ ταῦτα φωνὴ	τοὺς	μὲν ποιητὰς θεῶν παῖδας ὀνομάζουσα
[13, 16]	ταῦτα λέγεις, ὦ Σώκρατες; Οἷον	τοὺς	μὲν τὰς γαστριμαργίας τε καὶ
[13, 3]	ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως. Οἰκισταῖς δὲ	τοὺς	μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν
[13, 15]	Διόπερ οὐδὲ θεοὺς ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι	τοὺς	μὴ τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν
[13, 3]	μητέρες τὰ παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι	τοὺς	μύθους κακῶς, ὡς ἄρα θεοί
[13, 21]	νόμοι. Εἰ δὲ χρὴ καὶ	τοὺς	Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα
[13, 3]	ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν	τοὺς	νέους, ὅτι Θεὸς μὲν αἰτίαν
[13, 9]	ἥξεις δὲ εἰς Θετταλίαν παρὰ	τοὺς	ξένους τοὺς Κρίτωνος· ἐκεῖ γὰρ
[13, 18]	προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς δὲ δὴ	τοὺς	ὁρατούς, μεγίστους καὶ τιμιωτάτους καὶ
[13, 3]	ἐκστάντα φύσεως οὐδέ γε ψευσάμενον	τοὺς	ὁρῶντας, ἄμφω δὲ ἀληθῆ φυλάξαντα,
[13, 13]	γραφὴν καὶ ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους	τοὺς	ὁρῶντας τὸν θεόν, πρὸς δὲ
[13, 3]	εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ	τοὺς	παῖδας ἀπεργάζωνται δειλοτέρους. Μὴ γάρ,
[13, 19]	δὲ μηδενὶ μηδεμίαν συνοικεῖν· καὶ	τοὺς	παῖδας αὖ κοινοὺς καὶ μήτε
[13, 19]	τῶν Νόμων· Ὡς ἄρα δεήσει	τοὺς	παῖδας καὶ τὰς παῖδας ὀρχεῖσθαι,
[13, 14]	εἰκότων καὶ ἀναγκαίων αὐτοὺς ἀποδείξεων	τοὺς	περὶ θεῶν μύθους πλάσαι μαρτυραμένη;
[13, 19]	ἑξῆς εἰπών· Ταὐτὸν δὴ καὶ	τοὺς	περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ
[13, 19]	Εἶτα πάλιν τούτοις ἑξῆς συνάψας	τοὺς	περὶ πελταστικῆς καὶ παγκρατίου καὶ
[13, 13]	ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ δὲ μετὰ	τοὺς	πλανωμένους πορεία ἐπὶ τὸν οὐρανὸν
[13, 3]	γραυσὶ καὶ πρεσβυτέροις γινομένοις καὶ	τοὺς	ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον λογοποιεῖν.
[13, 3]	εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ μυθολογεῖν	τοὺς	ποιητάς, παρ´ οὓς ἐὰν ποιῶσιν
[13, 1]	φάναι ἐκγόνους εἶναι τῶν θεῶν	τοὺς	ποιητὰς χλευάζειν μοι δοκεῖ, ὡς
[13, 3]	τούς τε λέγοντας λέγειν καὶ	τοὺς	ποιοῦντας ποιεῖν μὴ πάντων αἴτιον
[13, 3]	μίσους; ἆρ´ οὐ πρός τε	τοὺς	πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,
[13, 14]	θεῷ καὶ τὴν βάρβαρον ἑορτὴν	τοὺς	πολίτας τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον
[13, 18]	τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη,	τοὺς	πρώτους τὴν τῶν ἄστρων φύσιν
[13, 13]	φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν εἶναι, καὶ	τοὺς	ταύτης μετασχόντας τοῦ χρυσοῦ γένους
[13, 3]	καὶ τύπων, ἐν οἷς δεήσει	τούς	τε λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς
[13, 3]	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι	τούς	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους.
[13, 14]	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι	τούς	τε μείζους καὶ τοὺς ἐλάττους·
[13, 0]	τὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν εἰς	τοὺς	τόπους εἰρημένα διελθεῖν, ὁμοῦ καὶ
[13, 6]	ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς ἐπαίνους	τοὺς	τοῦ ἑνὸς ἐκείνου, ἀλλὰ μὴ
[13, 3]	οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ	τοὺς	τύπους τούτους συγχωρῶ καὶ ὡς
[13, 6]	τοῦ ἑνὸς ἐκείνου, ἀλλὰ μὴ	τοὺς	τῶν πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη ἄρα
[13, 6]	καὶ τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας δὲ	τοὺς	τῶν πολλῶν καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων
[13, 4]	τὸν αὑτοῦ πατέρα δῆσαι, ὅτι	τοὺς	υἱεῖς κατέπινεν οὐκ ἐν δίκῃ,
[13, 9]	ἥκιστα ἔδει, σαυτόν τε καὶ	τοὺς	φίλους καὶ πατρίδα καὶ ἡμᾶς,
[13, 19]	πρὸς τὸν πόλεμόν ἐστι μαθήματα	τοὺς	φοιτῶντας ὅσα τε πρὸς μουσικήν,
[13, 12]	πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, ἵνα	τοὺς	χρόνους δηλώσῃ καὶ τὴν τάξιν
[13, 6]	Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ	τοὺς	ψόγους καὶ ἀσπάζεσθαι τοὺς ἐπαίνους
[13, 10]	τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει	τοὺς	ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶ
[13, 14]	σοι ὁ πάνσοφος μετὰ τὰς	ἀσωμάτους	καὶ ἀφθάρτους ἰδέας καὶ μετὰ
[13, 15]	ἐπιφερομένους. Ὁ δέ γε Πλάτων	ἀσωμάτους	μὲν καὶ νοητὰς οὐσίας τὰς
[13, 6]	ἡμᾶς μορμολύττηται, δεσμούς τε καὶ	θανάτους	ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς
[13, 14]	αἴτιον καὶ μετὰ νοερὰς καὶ	ἀθανάτους	οὐσίας περὶ τῆς πανδήμου δόξης
[13, 10]	ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ ΤΗΣ	ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ	ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως ἂν οὖν εἴποι
[13, 9]	οἴει ἄσχημον φανεῖσθαι τὸ τοῦ	Σωκράτους	πρᾶγμα; οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´
[13, 18]	ταῦτα· Θεοὺς δὲ δὴ τοὺς	ὁρατούς,	μεγίστους καὶ τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον
[13, 18]	δὴ τοὺς ὁρατούς, μεγίστους καὶ	τιμιωτάτους	καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη, τοὺς
[13, 9]	πόλεις καὶ τῶν ἀνδρῶν τοὺς	κοσμιωτάτους;	καὶ τοῦτο ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν
[13, 19]	τούτου γεννᾶν τῇ πόλει μέχρι	πεντεκαιπεντηκονταέτους.	Οἷς ἐπιλέγει· Ὅταν δὲ δή,
[13, 10]	τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα	εὐαριθμήτους	ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς
[13, 15]	δὲ τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν	ἀγενήτους	εἶναι φάσκων αὐτάς, ὥσπερ καὶ
[13, 15]	σωμάτων ὕλης εἶεν, ὥρα ἢ	ἀγενήτους	λέγειν καὶ πρὸς τῇ ἀγενήτῳ
[13, 13]	αἱ ἐναντιότητες φωτός τε καὶ	σκότους.	Ὅ τε Εὐφορίωνος Αἰσχύλος ἐπὶ
[13, 15]	τοῦ γλυκέος; εἰ δὲ δὴ	σκότους	παντὸς καὶ πικρίας πάσης χαλεπώτερον
[13, 13]	διὰ Τοὺς κοσμοκράτορας, οἶμαι, τοῦ	σκότους	τούτου· ὕπνον δὲ καὶ θάνατον
[13, 13]	καὶ λογισμῷ· ταῦτα γὰρ σῴζει	βροτούς.	εἶτα διαρρήδην ἐπιφέρει· ὁ λόγος
[13, 14]	πάνσοφος μετὰ τὰς ἀσωμάτους καὶ	ἀφθάρτους	ἰδέας καὶ μετὰ θεὸν πρῶτον
[13, 18]	Θεοὺς δὲ δὴ τοὺς ὁρατούς,	μεγίστους	καὶ τιμιωτάτους καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας
[13, 9]	γλίσχρως ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους τοὺς	μεγίστους	παραβάς, οὐδείς σε ἐρεῖ ἴσως,
[13, 3]	λέγειν, δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς	ὀλιγίστους,	θυσαμένους οὐ χοῖρον, ἀλλά τι
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα καὶ τοὺς	ἐλάττους.	Δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν
[13, 14]	ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ τοὺς	ἐλάττους.	Δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν
[13, 3]	τούς τε μείζους καὶ τοὺς	ἐλάττους.	Ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγ´, ἔφη·
[13, 14]	τούς τε μείζους καὶ τοὺς	ἐλάττους·	ἢ οὐκ οἴει; Ἔγωγε, ἔφη·
[13, 9]	παιδεύσῃς; τί δέ; εἰς Θετταλίαν	αὐτοὺς	ἀγαγὼν θρέψεις τε καὶ παιδεύσεις,
[13, 21]	καὶ ἐκτυφλώσῃ αὐτόν, ἐλευθέρους ἐξαποστελεῖ	αὐτοὺς	ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτῶν. Τοιαῦτα
[13, 14]	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων	αὐτοὺς	ἀποδείξεων τοὺς περὶ θεῶν μύθους
[13, 3]	λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε	αὐτοὺς	γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν ἑαυτοὺς
[13, 18]	λόγον. Πῶς οὖν πάλιν ἀϊδίους	αὐτοὺς	εἶναι καὶ διὰ τοῦτο θεούς
[13, 9]	παίδων ἕνεκα βούλει ζῆν, ἵνα	αὐτοὺς	ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς; τί δέ;
[13, 21]	τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται, καθαίρεσθαι τοὺς	αὐτοὺς	καθαρμούς, τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν.
[13, 3]	παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις	αὐτούς,	καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ
[13, 15]	τῆς οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς, ἔνθεν	αὐτοὺς	καὶ θεοὺς εἶναι δοξάζει. Τούτων
[13, 8]	φαῖεν, ἢ συνθήκας πρὸς ἡμᾶς	αὐτοὺς	καὶ ὁμολογίας παραβαίνεις, οὐχ ὑπὸ
[13, 13]	γένοισθε, καθάπερ Ἡσαΐας καὶ καταπατήσατε	αὐτοὺς‘	λέγων ὡς πηλόν. Καλλίμαχος δὲ
[13, 13]	ἐστι γεγονὸς ἐκ προγόνων, μᾶλλον	αὐτοὺς	λέληθεν ἢ οἱ τῆς θαλάσσης
[13, 13]	πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς	αὐτοὺς	μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ θεὸς πλάττων,
[13, 18]	θεοὶ γένεσιν ἔσχον, λέγει πρὸς	αὐτοὺς	ὁ τόδε τὸ πᾶν γεννήσας
[13, 13]	θεῖος λόγος, ἐκ〉 διδάσκων αὐτὸς	αὐτούς,	ὅ τι ποιεῖν δεῖ συμφέρον.
[13, 7]	ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς	αὐτοὺς	παίδων οὐδὲν διαφέροντες; ἢ παντὸς
[13, 6]	ὅμοιοι φαίνονταί μοι, καὶ τοὺς	αὐτοὺς	πρεσβεύω καὶ τιμῶ οὕσπερ καὶ
[13, 19]	τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν που ἐλευθέρους	αὐτοὺς	συγγίνεσθαι ᾧ ἐὰν ἐθέλωσι. Καὶ
[13, 13]	καὶ λόγῳ ποιητήν. Παρήγαγε δ´	αὐτοὺς	τὸ ἐν τῇ Σοφίᾳ εἰρημένον
[13, 3]	αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ μεταβάλλειν	ἑαυτοὺς	μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν ἐν
[13, 21]	αὐτὰς τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ	ἐνιαυτοὺς	τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ τῶν
[13, 7]	ἔστι κοινὴ βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη	τούτους	ἀλλήλων καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων
[13, 14]	καὶ Ῥέα, καὶ Ζεὺς μετὰ	τούτους	ἅπαντας Ἥρα τε καὶ πάντες
[13, 16]	ἄλλα ὅσα τοιαῦτα τυγχάνει ὄντα,	τούτους	δὲ ἡ προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει
[13, 16]	Πῇ δὴ οὗτοι εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι	τούτους	εἰκός ἐστιν εἰς τοιοῦτον πάλιν
[13, 18]	πλάνον ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους εἶναι	τούτους	θεοὺς ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´ ἐσπούδασαν
[13, 18]	τούτων αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ δὲ	τούτους	καὶ ὑπὸ τούτοις ἑξῆς δαίμονας,
[13, 13]	γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε καὶ φιλεῖν	τούτους	μὲν ταῦτα ἐφ´ οἷς γνῶσις,
[13, 19]	περὶ ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ	τούτους	νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει λέγων· Τὰ
[13, 16]	ὄντες, ἄλλοι δὲ ὀνίνανται οἱ	τούτους	ὁρῶντες διὰ τὰς ἁμαρτίας τὰς
[13, 9]	ἡμᾶς παραβὰς καὶ κακὰ ἐργασάμενος	τούτους	οὓς ἥκιστα ἔδει, σαυτόν τε
[13, 3]	Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ τοὺς τύπους	τούτους	συγχωρῶ καὶ ὡς νόμοις ἂν
[13, 18]	καὶ ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη, τοὺς	πρώτους	τὴν τῶν ἄστρων φύσιν λεκτέον
[13, 13]	χρόνον. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει·	Ἀδελφοὺς	δὲ εἶναι ἡμᾶς, ὡς ἂν
[13, 14]	καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν πάντας	ἀδελφοὺς	λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε τούτων
[13, 1]	τε καὶ πάντες, ὅσους ἴσμεν	ἀδελφοὺς	λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε τούτων
[13, 21]	δεῖν γίγνεσθαι καὶ τούτοις ὧν	ἀδελφούς	τε ἀδελφῶν καὶ γονέας ἐστέρηκε
[13, 18]	ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ πάντων πατρὸς	ὑπάρχους,	οὗ μιμουμένους τὴν ἐπιστασίαν κατορθοῦν
[13, 13]	παρείσθω ταῖς τῶν θεάτρων ἀνοίαις.	ἄντικρυς	δὲ ὁ μὲν Ἡράκλειτος· Τοῦ
[13, 13]	δὲ ὁ μελοποιὸς οἷον ἐκβακχεύεται	ἄντικρυς	εἰπεῖν· Τί θεός; ὅ τι
[13, 13]	φιλόσοφοι. Καὶ ὅ γε Πλάτων	ἄντικρυς	εἴρηκε· Πότερον ἦν ἀρχὴν ἔχων
[13, 13]	κατὰ Ἅβραμον καὶ τοὺς Αἰγυπτίους,	ἄντικρυς	ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς
[13, 13]	καὶ τὴν ψυχήν. Πάντα ταῦτα	ἄντικρυς	εὑρήσεις ἐν ταῖς γραφαῖς. Μὴ
[13, 13]	αὐτοῖσι μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´	ἄντικρυς	μίαν ἀρχὴν καὶ παρ´ Ἑλλήνων
[13, 13]	παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα, ἃ	ἄντικρυς	οὗτος ἐν τῇ πρὸς Ἐραστὸν
[13, 13]	κἀν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων	ἄντικρυς	τὸ ἀποστολικὸν δείκνυσιν ἐκεῖνο· Οὐκ
[13, 1]	τὴν φύσιν. Διαβάλλει δ´ ἑξῆς	ἄντικρυς	τοὺς θεολόγους, οὓς ἐκγόνους ἔφησεν
[13, 13]	εἶτα ὑπελθὼν καὶ δὴ ἐπήγαγε·	ταχὺς	δὲ βαθμοῖς μοιχικοῖς ἐπεστάθη ὁ
[13, 21]	τοῦ πλησίον σου καὶ συλλέξῃς	στάχυς	ἐν ταῖς χερσί σου, καὶ
[13, 3]	δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται.	Ως	δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην
[13, 13]	γνοίης ἂν διὰ τούτων· ~ιγʹ	ΩΣ	ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ
[13, 13]	καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν. Ἄλλ〈	ως〉	οὐ θεμιτόν σε λέγειν· τρομέω
[13, 13]	τοῦ θείου γράφει· Πολλὰ μάλ´	ὡς	ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι,
[13, 3]	πόλει. Οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι	ὡς	ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν
[13, 3]	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν	ὡς	ἄθλιοι κακοί, διδόντες δὲ δίκην
[13, 3]	μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν	ὡς	ἄθλιοι οἱ〉 κακοί, διδόντες δὲ
[13, 3]	τε καὶ Διός· οὐδ´ αὖ,	ὡς	Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον ἀκούειν τοὺς
[13, 18]	Ταῦτα τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ	ὡς	ἀληθῶς ἀκήρατά τε καὶ θεῖα
[13, 10]	φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς	ὡς	ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶ λέγονται
[13, 6]	ἦν δὲ παιδιὰ καὶ φλυαρία	ὡς	ἀληθῶς. Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι,
[13, 4]	μοι εἰπὲ πρὸς φιλίου, σὺ	ὡς	ἀληθῶς ἡγῇ ταῦτα οὕτω γεγονέναι;
[13, 10]	τάξιν. δεινὸν μεντἂν εἴη καὶ	ὡς	ἀληθῶς τότ´ ἄν με δικαίως
[13, 3]	ὃ νῦν δὴ ἔλεγον, τοῦτο	ὡς	ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν
[13, 13]	γάμος γὰρ παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις,	ὡς	ἂν γόνιμος ἀριθμός, ἡ ἑξὰς
[13, 13]	καὶ ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι σημαίνει,	ὡς	ἂν ἐκ μόνου γενομένου καὶ
[13, 19]	αὐτῶν. Οὕτως γὰρ εἶναι κοινάς,	ὡς	ἂν καὶ τὰ δημόσια χρήματα
[13, 16]	τὴν οὐσίαν σύνθετον εἶναί φησιν,	ὡς	ἂν μέρος μέν τι ἐπαγομένης
[13, 13]	Καὶ τὸν μὲν ἀνατίθησι μονάδι,	ὡς	ἂν νοητόν, τὸν δὲ αἰσθητὸν
[13, 13]	ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι ἡμᾶς,	ὡς	ἂν τοῦ ἑνὸς θεοῦ ὄντας
[13, 19]	λόγον οὔτε ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς,	ὡς	ἀνδράσι μὲν πρέπον ἂν εἴη,
[13, 13]	καὶ ἀπὸ σοῦ ὄρη τακήσεται,	ὡς	ἀπὸ προσώπου πυρὸς τήκεται κηρός‘
[13, 12]	ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο δὴ σημαίνων,	ὡς	ἀπὸ τῆς κατὰ ψυχὴν λήθης
[13, 19]	καὶ ἐν ἑβδόμῳ τῶν Νόμων·	Ὡς	ἄρα δεήσει τοὺς παῖδας καὶ
[13, 10]	καὶ ἀληθῆ ἐστι τὰ λεγόμενα,	ὡς	ἄρα ἐκεῖ εἰσιν ἅπαντες οἱ
[13, 3]	ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς,	ὡς	ἄρα θεοί τινες περιέρχονται νύκτωρ
[13, 11]	τινες τοῦ τοιούτου γένους τελευτήσωσιν,	ὡς	ἄρα οἱ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ
[13, 17]	ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας κάτω φερόμενον,	ὡς	αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὰ ἄνω
[13, 17]	προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος ἄνω φέρηται,	ὡς	αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὴν οἰκείαν
[13, 3]	εἰσάγουσιν οἱ Ἑβραίων λόγοι, ἀλλ´	ὡς	αὐτὸς ὁ Πλάτων δεῖν ποτέ
[13, 18]	τὸν ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις	ὡς	αὐτουργοῖς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ
[13, 9]	ἴσως ἂν ἡδέως σου ἀκούοιεν	ὡς	γελοίως ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες
[13, 3]	εἰργάζετο, οἱ δὲ ὤναντο κολαζόμενοι.	Ὡς	δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην
[13, 11]	μέλλομεν; Τὸν λοιπὸν δὴ χρόνον	ὡς	δαίμονας γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν τε
[13, 21]	οὐκ ἄξια τῆς Πλάτωνος μεγαλονοίας.	Ὡς	δὲ σεμνὰ καὶ φιλάνθρωπα τὰ
[13, 16]	προτέραν καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος	ὡς	δεσπότιν καὶ ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο
[13, 1]	δὲ τοῖς τῶν μύθων ποιηταῖς	ὡς	δὴ θεῶν ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος,
[13, 13]	πᾶς ὅστις εἰς δόξαν βλέπει,	ὡς	δὴ παρ´ ἐκείνης τευξόμενός τινος
[13, 13]	τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ´ ἐκεῖνα αἰνίσσεται,	ὡς	διὰ τῶν δώδεκα ζῳδίων ἡ
[13, 3]	θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος	ὡς	Δοιοὶ πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς
[13, 6]	εἴτε ταῦτα πρακτέον εἴτε μή,	ὡς	ἐγὼ οὐ μόνον νῦν, ἀλλὰ
[13, 10]	ἀποθανεῖν, τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος,	ὡς	ἐγὼ ᾠήθην τε καὶ ὑπέλαβον,
[13, 6]	ἢ πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ,	ὡς	ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ τῶν
[13, 19]	καὶ τοῖς ἔμπροσθεν τοῖς ἄλλοις,	ὡς	ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς γυναῖκας ταύτας
[13, 10]	ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ ἐκείνων,	ὡς	ἐγᾦμαι οὐκ ἂν ἀηδὲς εἶναι.
[13, 10]	ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα, οὑτωσί πως,	ὡς	ἐγᾦμαι· ὦ παῖ, εἰ τιμωρήσεις
[13, 13]	τὴν Ἑλλάδα ἐστράτευον οἱ Μῆδοι,	ὡς	ἐδεῖτό τε καὶ ἱκέτευε τὸν
[13, 10]	ἀποκτεῖναί με, λέγων πρὸς ὑμᾶς	ὡς	εἰ διαφευξοίμην, ἤδη ἂν ὑμῶν
[13, 13]	τὸν θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη δέ,	ὡς	εἰπεῖν, ὑπ´ αὐγὰς ὁ Δημόκριτος
[13, 17]	οὐσίας συστῆναι ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	ὡς	ἐκ λευκοῦ καὶ μέλανος τῶν
[13, 3]	μέγα καὶ ἄπορον θῦμα, ὅπως	ὡς	ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ γάρ,
[13, 10]	ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ, ἐνταῦθα δεῖ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν
[13, 13]	κἀν τῷ Λύσιδι ἀπέδειξεν ἱκανῶς,	ὡς	ἐν ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ οὐκ
[13, 12]	τὸν χρόνον τεταχέναι. Σημαίνει γὰρ	ὡς	ἐν ἓξ ἡμέραις ἐποίησε τόν
[13, 13]	ὁ Πλάτων δὲ ὁμοίωσιν θεῷ,	ὡς	ἐν τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν Στρωματεῖ,
[13, 4]	περὶ τῶν τοιούτων, ἀνάγκη δή,	ὡς	ἔοικε, καὶ ἡμῖν συγχωρεῖν. Τί
[13, 3]	θεὸν ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´,	ὡς	ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος ὢν
[13, 2]	Θεογονίαν τοίνυν καὶ ζῳογονίαν ἀναγκαῖον,	ὡς	ἔοικε, πρῶτόν μοι, κακῶς ἀπεικασάντων
[13, 4]	πως ἀποδέχομαι; δι´ ἃ δή,	ὡς	ἔοικε, φήσει τίς με ἐξαμαρτάνειν.
[13, 19]	σοφίας δρέπων καρπόν, οὐδὲ οἶδεν,	ὡς	ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ γελᾷ. Φησὶ
[13, 13]	ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο δή,	ὡς	ἔοικεν, οὐκ ὀστράκου ἂν εἴη
[13, 16]	τῷ Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν	ὡς	Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες εἰς
[13, 13]	τῆς τῶν πάντων ἀναλήψεως μέμνηται,	ὡς	ἐσομένης ποτὲ εἰς τὴν τοῦ
[13, 14]	Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ Κρόνος	ὡς	ἐτιμωρήσατο αὐτόν καὶ τὰ τούτοις
[13, 3]	Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ Κρόνος	ὡς	ἐτιμωρήσατο αὐτόν. Τὰ δὲ δὴ
[13, 13]	ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ γίγνεται	ὡς	{ἔτυχ{ εν} ἑκάστῳ, προσαγορεύεται Τύχη.
[13, 10]	ὂν τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι δὲ	ὡς	εὖ εἰδότες ὅτι μέγιστον τῶν
[13, 12]	καὶ τῆς ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις,	ὡς	εὔδηλον εἶναι τὸν προειρημένον φιλόσοφον
[13, 11]	τε τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχάς,	ὡς	εὐλόγως καὶ τούτων ὑφ´ ἡμῶν
[13, 1]	δι´ ὧν τε προστίθησι τὸ	ὡς	ἔφασαν. Παίζειν δ´ ἔοικε λέγων
[13, 1]	ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν,	ὡς	ἔφασαν, σαφῶς γέ που τοὺς
[13, 14]	ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν,	ὡς	ἔφασαν, σαφῶς γέ που τοὺς
[13, 8]	δέοι τεθνάναι σε, ἀλλὰ ᾑροῦ,	ὡς	ἔφησθα, πρὸ τῆς φυγῆς θάνατον·
[13, 9]	ὦ Σώκρατες; ἢ οὕσπερ ἐνθάδε,	ὡς	ἡ ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη πλείστου
[13, 13]	ἀλληγορίας αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ νῦν	ὡς	ἡ〉 γνωστικὴ παραδίδωσιν ἀλήθεια, εἰ
[13, 13]	πέφυκε τὸν θεόν, μόνον δέ,	ὡς	ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ περίφρασιν
[13, 13]	οὖν ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν,	ὡς	ἥμερον χωρίον καὶ προσηνὲς καὶ
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ παράπαν	ὡς	θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί τε καὶ
[13, 3]	ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν ποιητῶν	ὡς	θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι
[13, 13]	οὐδέ νύ πώ με ἔγνως	ὡς	θεός εἰμι. Οὐχ ἁλωτὸν γὰρ
[13, 18]	πλάνον εἶπε τὴν τῶν εἰρημένων	ὡς	θεῶν ἀποδοχήν. Οἱ γὰρ ἰδόντες
[13, 3]	ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην	ὡς	ἱέρειαν ἀγείρουσαν Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ
[13, 3]	ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ λέγων· Πάντες	ὡς	ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον
[13, 19]	δέ γε θαυμαστὸς φιλόσοφος θέα	ὡς	καὶ εἰς τὸν γυμνικὸν εἰσάγει
[13, 19]	Τί δ´ ἂν εἴποις μαθὼν	ὡς	καὶ μὴ ἐκφέρειν εἰς φῶς
[13, 19]	πάσας εἶναι κοινὰς τὰς γυναῖκας,	ὡς	καὶ τοῖς τυχοῦσιν ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι,
[13, 3]	θεοσεβεῖς τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι,	ὡς	καὶ τῷ φιλοσόφῳ ἄριστα ἔχειν
[13, 1]	τοὺς ποιητὰς χλευάζειν μοι δοκεῖ,	ὡς	καὶ τῶν θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων
[13, 13]	χρυσόμορφος οὐδ´ ἐπημφιεσμένος πτίλον κύκνειον,	ὡς	κόρην Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´ ὁλοσχερὴς
[13, 13]	ὑπερέχειν τὴν Δίκην, οὐδὲ σμικρὸς	ὡς	λαθεῖν. Ὁ δ´ αὐτὸς Ὀρφεὺς
[13, 13]	ἐν βίῳ πεφευγέναι τὸ θεῖον	ὡς	λεληθότας; ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός, ὃς
[13, 12]	ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν,	ὡς	λόγος ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς διέταξεν,
[13, 16]	πρὸς τῶν αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται,	ὡς	μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ τῶν τοιῶνδε
[13, 13]	γοῦν πάντα σείων καὶ ἀτρεμίζων	ὡς	μὲν μέγας τις καὶ δυνατὸς
[13, 14]	τῷ δήμῳ τῶν Ἀθηναίων συνωθούμενον·	ὡς	μὴ διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην καταβῆναι
[13, 3]	θεῶν καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν,	ὡς	μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ
[13, 3]	νόσον καὶ μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος,	ὡς	μήτε τὸν πατέρα γινώσκειν θεὸν
[13, 14]	ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων	ὡς	μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο τούτων
[13, 3]	τοὺς τύπους τούτους συγχωρῶ καὶ	ὡς	νόμοις ἂν αὐτοῖς χρῴμην. Ταῦτα
[13, 13]	οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται τῇ χειρί,	ὡς	νοσσιάν, κύριος ὁ ποιήσας τὴν
[13, 18]	σχεδὸν οὐρανόν, ὃν καὶ δικαιότατον,	ὡς	ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες ἅμα καὶ
[13, 12]	ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐχομένως δ´ ἐστὶν	ὡς	ὁ θεός, ὃς τὸν ὅλον
[13, 3]	τὰ παρὰ τῷ Πλάτωνι λεκτέον,	Ὡς	ὁ μὲν θεὸς δίκαιά τε
[13, 3]	ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ λεκτέον	ὡς	ὁ μὲν θεὸς δίκαιά τε
[13, 13]	καὶ τὸ τετράπουν οὕτως ἐφθέγγεθ´	ὡς	ὁ πηλὸς ὁ Προμηθέως. Πάλιν
[13, 3]	καὶ Θέτιδι καὶ Ἥρᾳ οὐδ´	ὡς	οἱ θεοὶ οἱ Περιερχόμενοι νύκτωρ
[13, 3]	ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος,	ὡς	οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων
[13, 7]	δῆτα. Οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν,	ὡς	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή γε
[13, 7]	Τί δέ; ἀντικακουργεῖν κακῶς πάσχοντα,	ὡς	οἱ πολλοί φασι, δίκαιον, ἢ
[13, 1]	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´	ὡς	οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ
[13, 14]	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´	ὡς	οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ
[13, 3]	ἦν λέγειν, δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν	ὡς	ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον, ἀλλά
[13, 3]	καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον, λεκτέον	ὡς	οὐ κατὰ τοὺς Ἑλλήνων μύθους
[13, 14]	ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται,	ὡς	οὐδὲ ὅτε πρῶτον ἐφοίτων πρὸς
[13, 3]	ἀλλ´ εἴ πως μέλλοιμεν πείσειν,	ὡς	οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος ἑτέρῳ
[13, 7]	σοι καὶ ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι,	ὡς	οὐδέποτε ὀρθῶς ἔχοντος οὔτε τοῦ
[13, 8]	Σὺ δὲ τότε μὲν ἐκαλλωπίζου	ὡς	οὐκ ἀγανακτῶν εἰ δέοι τεθνάναι
[13, 16]	δ´ εὐλόγως τις ἂν ἐπισημήναιτο,	ὡς	οὐκ ἦν σύμφωνα τὸν αὐτὸν
[13, 19]	δέ τις βιάσηται, οὕτω τιθέναι	ὡς	οὐκ οὔσης τροφῆς τῷ τοιούτῳ.
[13, 3]	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο,	ὡς	Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ φησι
[13, 14]	ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς ἐψεύσατο,	ὡς	Οὐρανός τε εἰργάσατο, ἅ φησι
[13, 3]	μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,	ὡς	οὔτε ὅσια ἂν λεγόμενα, εἰ
[13, 14]	συγγίνεσθαι" κορύδου δίκην· καὶ λέγοντα	ὡς	οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς
[13, 13]	γὰρ ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης	ὡς	Οὐχ εἵμαρται κακὸν κακῷ φίλον
[13, 13]	πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε βροτοῖς	ὡς	πάντα τελεῖται· σὸν μὲν ἔαρ
[13, 20]	Τί δεῖ τὰ νῦν ἀπελέγχειν,	ὡς	παρεὶς ὁ σοφώτατος τὸν παιδεραστὴν
[13, 12]	καὶ σφαίρης κίνημ´ ἀμφὶ χθόνα	ὡς	περιτέλλει κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ,
[13, 13]	σφαίρης {κίνημ{ α} ἀμφὶ χθόνα	ὡς	περιτέλλει, κυκλοτερές τ´ ἐν ἴσῳ,
[13, 13]	Ἡσαΐας καὶ καταπατήσατε αὐτοὺς‘ λέγων	ὡς	πηλόν. Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην γράφει·
[13, 7]	ἀδικεῖν οὔτε καλὸν οὔτε ἀγαθόν,	ὡς	πολλάκις ἡμῖν καὶ ἐν τῷ
[13, 10]	ἐπιλέγει· Ἐννοήσωμεν δὴ καὶ τῇδε,	ὡς	πολλὴ ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὸν αὐτὸ
[13, 13]	οἶσθά γ´ αὐτόν. Ποτὲ μὲν	ὡς	πῦρ φαίνεται, ἄπλατος ὁρμῇ, ποτὲ
[13, 14]	τῷ τῆς φύσεως ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο,	ὡς	σὲ μὴ ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν
[13, 13]	ἀέρος τρέπεται εἰς ὑγρόν, τὸ	ὡς	σπέρμα τῆς διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ
[13, 20]	περιβάλλει τὸν ἐραστὴν καὶ φιλεῖ,	ὡς	σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος· ὅταν τε
[13, 3]	ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει· οὐδ´	ὡς	ταμίας ὁ Ζεὺς ἀγαθῶν τε
[13, 13]	καὶ λαμπρὸς ὢν ταῖς χλαμύσιν	ὡς	τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς,
[13, 17]	διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι αὐτήν,	ὡς	τὴν τοῦ μέσου χρώματος σύστασιν,
[13, 19]	καὶ παῖδα κατὰ τὸ δυνατόν,	ὡς	τῆς πόλεως μᾶλλον ἢ τῶν
[13, 9]	χρόνου τῷ βίῳ λοιποῦ ὄντος,	ὡς	τὸ εἰκός, ἐτόλμησας οὕτω γλίσχρως
[13, 17]	παθητῆς οὐσίας γεγονέναι ὑποκείσεται, ἀνάγκη	ὡς	τὸ μέσον χρῶμα οὕτω καὶ
[13, 3]	ἐκ θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως ἀκουστέον	ὡς	τῶν τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων, ἃς
[13, 12]	ἠδὲ τελευτήν, ὡς λόγος ἀρχαίων,	ὡς	ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ θεόθεν γνώμῃσι
[13, 13]	τινας ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς πολιτείας,	ὡς	ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων
[13, 13]	μέγας ἔσται καὶ καθ´ Ἕλληνας	ὡς	ὑπερέχειν τὴν Δίκην, οὐδὲ σμικρὸς
[13, 3]	ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα	ὡς	φάρμακον χρήσιμον γενέσθαι τὴν τοῦ
[13, 3]	ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα	ὡς	φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν
[13, 13]	οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί,	ὡς	φήσομεν πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες. Ἀλλ´
[13, 12]	θεὸν ἐν αὐτῇ, τοῦτο οὐχ,	ὥς	τινες ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι ποιεῖν τι
[13, 16]	Περὶ δὲ τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον	ὥς	φησι· Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ
[13, 13]	διδάσκει. Ὁ μὲν γὰρ Σοφοκλῆς,	ὥς	φησιν Ἑκαταῖος ὁ τὰς ἱστορίας
[13, 13]	μεδέων. Παρμενίδης τε ὁ μέγας,	ὥς	φησιν ἐν Σοφιστῇ Πλάτων, ὧδέ
[13, 13]	ἰδοὺ πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει,	ὥς	φησιν ἡ Σίβυλλα. Ξενοκράτης τε
[13, 13]	γῆν ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ,	ὥς	φησιν Ἱερεμίας, Καὶ ἀνορθώσας τὴν
[13, 12]	τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων συνθεωροῦντες	ἀκριβῶς	ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην
[13, 13]	τὴν κατασκευὴν τῶν ὅλων θεωροῦντες	ἀκριβῶς	ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην
[13, 14]	ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ ΟΥΚ	ΑΛΟΓΩΣ	ΤΗΝ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ.
[13, 11]	τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχάς, ὡς	εὐλόγως	καὶ τούτων ὑφ´ ἡμῶν γιγνομένων.
[13, 2]	ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα λόγον. Ὅτι δ´	εὐλόγως	τὴν τῶν πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται
[13, 16]	ἐνεχείρησε τῷ προβλήματι. Τοσοῦτον δ´	εὐλόγως	τις ἂν ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ
[13, 13]	αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν τις	ἀναιδῶς	αὐτὸν θεάσηται, τὴν ὄψιν ἀφαιρεῖται.
[13, 13]	μίαν τὴν ὄντως οὖσαν ἀρχὴν	εἰδώς,	ἐν τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς φησι
[13, 10]	εἶναι, τούτῳ ἄν, ὅτι οὐκ	εἰδὼς	ἱκανῶς περὶ τῶν ἐν Ἅιδου
[13, 13]	φθειρόμενον, τὸν κατὰ τὴν διακόσμησιν,	εἰδὼς	οὐχ ἕτερον ὄντα ἐκείνου πως
[13, 13]	ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς, μηδὲν	συνειδὼς	αὐτὸς αὑτῷ, δέσποτα. Ὁ γὰρ
[13, 16]	Καὶ μέχρι γε τούτου πλανῶνται,	ἕως	ἂν τῇ τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ
[13, 10]	τῷ θεῷ ἢ ὑμῖν, καὶ	ἕως	περ ἂν ἐμπνέω καὶ οἷός
[13, 13]	σου καὶ ἡ ἀλήθειά σου	ἕως	τῶν νεφελῶν. Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο
[13, 9]	καὶ ἀκολασία, καὶ ἴσως ἂν	ἡδέως	σου ἀκούοιεν ὡς γελοίως ἐκ
[13, 16]	κακῶν, τὸν δὲ ἀδίκως καὶ	ἀθέως	εἰς τὸ τῆς τίσεώς τε
[13, 13]	ἐφθέγγεθ´ ὡς ὁ πηλὸς ὁ	Προμηθέως.	Πάλιν τε ὁ αὐτός· Εἴ
[13, 12]	πάντων ἐπὶ τοῦ προσαγορευθέντος Φιλαδέλφου	βασιλέως,	σοῦ δὲ προγόνου, προσενεγκαμένου μείζονα
[13, 11]	ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ	ΕΥΚΛΕΩΣ	ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ
[13, 19]	κοινούς, ἀρνυμένους μισθὸν παρὰ τῆς	πόλεως,	καὶ τούτων μαθητὰς τοὺς ἐν
[13, 19]	κατὰ τὸ δυνατόν, ὡς τῆς	πόλεως	μᾶλλον ἢ τῶν γεννητόρων ὄντας,
[13, 3]	ἐν τῷ παρόντι, ἀλλ´ οἰκισταὶ	πόλεως.	Οἰκισταῖς δὲ τοὺς μὲν τύπους
[13, 21]	μηνύσας μὲν ἐλεύθερος ὑπὸ τῆς	πόλεως	ὀρθῶς γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης τῷ
[13, 13]	ἤ τι κοινὸν ἄλλο τῆς	πόλεως	συνέδριον, νόμους δὲ καὶ ψηφίσματα
[13, 14]	χρησμοὺς θείας, ᾗ κατὰ ἄνθρωπον,	δυνάμεως	περιέχοντα θεόν τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα
[13, 15]	οὐδ´ ἂν ἐτράπη τῆς οἰκείας	λήξεως·	εἰ δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´ ἦν
[13, 16]	παρακαλῶν τῷ λόγῳ ἄνευ τινὸς	ἀποδείξεως.	Λέγει δ´ οὖν ἐν μὲν
[13, 16]	ταύτην ἰδεῖν τὴν Ἐπειοῦ τοῦ	Πανοπέως	εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν.
[13, 12]	Διηρμήνευται γὰρ πρὸ Δημητρίου τοῦ	Φαληρέως	δι´ ἑτέρων, πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου
[13, 12]	προσενεγκαμένου μείζονα φιλοτιμίαν, Δημητρίου τοῦ	Φαληρέως	πραγματευσαμένου τὰ περὶ τούτων. Εἶτα
[13, 3]	ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν	κολάσεως	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι κακοί, διδόντες
[13, 3]	Ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν	κολάσεως	λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ〉 κακοί,
[13, 13]	τῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ χοὸς	διαπλάσεως	ἱστάμενοι γήϊνον μὲν οἱ φιλόσοφοι
[13, 17]	ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ	διαστάσεως	αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι αὐτήν, ὡς
[13, 18]	δηλωθέντας περὶ τῆς πρώτης αὐτῶν	συστάσεως	φυσιολογῶν ἐν Τιμαίῳ τοιάδε διεξέρχεται·
[13, 19]	δὲ διεξόδων καὶ τάξεων καὶ	θέσεως	καὶ ἀναιρέσεως ὅπλων ἡμμένας. Ἀλλ´
[13, 12]	Κλήμεντι περὶ τῆς αὐτῆς εἴρηται	ὑποθέσεως,	γνοίης ἂν διὰ τούτων· ~ιγʹ
[13, 11]	Ἐπεὶ δὲ τῆς αὐτῆς ἡμῖν	ὑποθέσεως	προλαβόντες ἐφήψαντο καὶ ἄλλοι, εὖ
[13, 13]	εἴρηκε· Πότερον ἦν ἀρχὴν ἔχων	γενέσεως	οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς
[13, 13]	ἀγάμεθα τὸν ἄνδρα τῆς τε	συνέσεως	καὶ τῆς ἄλλης τοῦ ἀληθοῦς
[13, 12]	τινες εἰρήκασι τῶν ἐκ τῆς	αἱρέσεως	ὄντες τῆς ἐκ τοῦ Περιπάτου
[13, 19]	καὶ τάξεων καὶ θέσεως καὶ	ἀναιρέσεως	ὅπλων ἡμμένας. Ἀλλ´ οὐδὲ τούτοις
[13, 6]	ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ	ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ	ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥ
[13, 3]	θεὸς πρὸς τὸν ἐξ οἰκείας	προαιρέσεως	κακὸν γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά
[13, 21]	ὥρα καὶ τὰ τῆς λοιπῆς	ὑποσχέσεως	εἰς πέρας ἀγαγεῖν καὶ τάς
[13, 13]	τε ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες καὶ κόσμου	διοικήσεως	καὶ τοῦ ἰδίως ποιοῦ κόσμου
[13, 18]	τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τῆς ἐμῆς	βουλήσεως	μείζονος ἔτι δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου
[13, 13]	ὑγρόν, τὸ ὡς σπέρμα τῆς	διακοσμήσεως,	ὃ καλεῖ θάλασσαν· ἐκ δὲ
[13, 14]	ἐπαγγελίαν διὰ τῆς τῶν μελλόντων	προρρήσεως	διά τε τῶν συμφώνων τοῖς
[13, 12]	πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν	ἐπικρατήσεως,	τά τε κατὰ τὴν ἐξαγωγὴν
[13, 13]	κωμικὸς τοιαῦτά τινα περὶ τῆς	κρίσεως	διαλέγεται· Οἴει σὺ τοὺς θανόντας,
[13, 16]	ὅταν τὸν πρῶτον βίον τελευτήσωσι,	κρίσεως	ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν
[13, 16]	τῆς μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν	κρίσεως,	ἣν ἐν μὲν τῷ Περὶ
[13, 16]	γενέσθαι, μεμνημένην τῆς τῶν ὅπλων	κρίσεως.	Τὴν δὲ ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος,
[13, 16]	αἱρεῖσθαι, καὶ ποῦ τὸ τῆς	τίσεώς	τε καὶ δίκης δεσμωτήριον; μυρία
[13, 16]	καὶ ἀθέως εἰς τὸ τῆς	τίσεώς	τε καὶ δίκης δεσμωτήριον, ὃ
[13, 16]	ἐνδυομένην. Κατὰ τύχην δὲ τὴν	Ὀδυσσέως	λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι·
[13, 13]	τὴν ἐργατικὴν τέχνην εἰς τέλος	ἀναπαύσεως	σπεύδουσαν· ἡ δὲ μετὰ τοὺς
[13, 14]	κρᾶμα τοῦ ψεύδους τῷ τῆς	φύσεως	ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ μὴ
[13, 16]	οὐσίας εἶδος, τῆς τε ταὐτοῦ	φύσεως	αὖ πέρι καὶ τῆς τοῦ
[13, 13]	Θεαρίδας δὲ ἐν τῷ Περὶ	φύσεως	γράφει· Ἁ ἀρχὰ τῶν ὄντων,
[13, 15]	λέγοιτ´ ἂν τῆς τῶν κρειττόνων	φύσεως;	εἰ δὲ ἐκ τῆσδε ἦν,
[13, 15]	καλὸν καὶ ἀγαθὸν ἀχώριστον τῆς	φύσεως	ἐπαγομένους, ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναι
[13, 14]	οὐχ ὕπαρ, τῆς τῶν ὄντων	φύσεως	ἐπὶ φαντασίαν ἐλθόντες πολὺ τὸ
[13, 16]	τῆς περὶ τὰ σώματα μεριστῆς	φύσεως.	Λέγει δ´ οὖν αὐτοῖς ῥήμασιν
[13, 3]	μὲν δὴ τῆς οἰκείας ἐκστάντα	φύσεως	οὐδέ γε ψευσάμενον τοὺς ὁρῶντας,
[13, 3]	μήτε τὴν οἰκείαν τῆς νοερᾶς	φύσεως	οὐσίαν μήτ´ αὖ θεοῦ πρόνοιαν,
[13, 17]	κόσμῳ ἐκ τῆς τῶν ἐναντίων	φύσεως	ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι, φιλίαν αὐτοῖς
[13, 21]	αὐτῶν. Τοιαῦτα δὴ καὶ τὰ	Μωσέως.	Αὖθις δὲ ὁ Πλάτων τίνα
[13, 18]	μὴ τὰ ἴσα διόλου, πεφρονηκότα,	Μωσέως	δ´ ἐν παραθέσει καὶ τῶν
[13, 13]	νόος ἀνθρώποισι γράφει. Πάλιν τοῦ	Μωσέως	εἰς μόχθους καὶ πόνους διὰ
[13, 13]	οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘ καὶ τὴν διὰ	Μωσέως·	Ἴδετε ἴδετε ὅτι ἐγώ εἰμι,
[13, 0]	φαίη, τί δή ποτ´ οὖν	Μωσέως	καὶ Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ πεφιλοσοφηκότων
[13, 0]	κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα	Μωσέως	καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις ἱερῶν
[13, 13]	καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ	Μωσέως	λέγοντος· Εἶπε καὶ ἐγένετο, τὸν
[13, 0]	οὐχὶ τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ	Μωσέως	μέτιμεν, τοὔμπαλιν δέον, ὅτι δὴ
[13, 20]	τὰ Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ τὰ	Μωσέως,	ὃς διαρρήδην τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ,
[13, 13]	γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον ἐκ	Μωσέως	παραλαβόντες ἐδογμάτισαν οἱ φιλόσοφοι. Καὶ
[13, 21]	Εἰ δὲ χρὴ καὶ τοὺς	Μωσέως	τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα περὶ
[13, 13]	γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν ταύτην φύσιν	γνώσεως	ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ μή τι
[13, 13]	τῶν Στωϊκῶν δογματίζουσι περί τε	ἐκπυρώσεως	διαλαμβάνοντες καὶ κόσμου διοικήσεως καὶ
[13, 15]	ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ τῆς τούτων	ἀποπτώσεως	καὶ παρατροπῆς τὸ δαιμόνων γένος
[13, 13]	ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ Ε>	ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ	ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ. Τὰ δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον
[13, 3]	παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι πόληας· μηδὲ	Πρωτέως	τε καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδεὶς
[13, 16]	γὰρ ἔφη ψυχὴν τήν ποτε	Ὀρφέως	γενομένην κύκνου βίον αἱρουμένην, μίσει
[13, 16]	ἐθελοντὴν ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα	Ὀρφέως	μὲν ψυχὴν κύκνον εἶναι θελῆσαι,
[13, 13]	φυσικὸς οὗτος τῆς τῶν πάντων	ἀναλήψεως	μέμνηται, ὡς ἐσομένης ποτὲ εἰς
[13, 19]	διαπονήματα τοξικῆς τε καὶ πάσης	ῥίψεως	καὶ πελταστικῆς καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας
[13, 12]	ἐστὶν ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ.	Καθὼς	δὲ δεῖ, σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν
[13, 12]	ῥητὸν λόγον, ἀλλ´ ἔργων κατασκευάς,	καθὼς	καὶ διὰ τῆς νομοθεσίας ἡμῖν
[13, 12]	εἰληφέναι πολλά· γέγονε γὰρ πολυμαθής,	καθὼς	καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´
[13, 12]	προειρημένα καὶ γνῶσιν ἀληθείας λαμβάνομεν,	καθὼς	προείρηται. Λίνος δέ φησιν οὕτως·
[13, 18]	τῆς Ἑβραίων εὐσεβείας τὰ ὡς	ἀληθῶς	ἀκήρατά τε καὶ θεῖα μαθήματα
[13, 3]	ἕνεκα τοῦ παντὸς ἀνθρώπων γένους	ἀληθῶς,	ἀλλ´ οὐ δοκήσει δι´ οὗ
[13, 10]	δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς	ἀληθῶς	δικαστάς, οἵπερ καὶ λέγονται ἐκεῖ
[13, 6]	δὲ παιδιὰ καὶ φλυαρία ὡς	ἀληθῶς.	Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι, ὦ
[13, 4]	εἰπὲ πρὸς φιλίου, σὺ ὡς	ἀληθῶς	ἡγῇ ταῦτα οὕτω γεγονέναι; Καὶ
[13, 10]	δεινὸν μεντἂν εἴη καὶ ὡς	ἀληθῶς	τότ´ ἄν με δικαίως εἰσάγοι
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ὅτι τό γε	ἀληθῶς	ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτ´
[13, 3]	νῦν δὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς	ἀληθῶς	ψεῦδος καλοῖτο, ἡ ἐν τῇ
[13, 16]	~ιςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ	ΟΡΘΩΣ	ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ.
[13, 8]	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ	ΟΡΘΩΣ	ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ
[13, 15]	ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ	ΟΡΘΩΣ	ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ
[13, 21]	μὲν ἐλεύθερος ὑπὸ τῆς πόλεως	ὀρθῶς	γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης τῷ δεσπότῃ
[13, 6]	Ὥστε πρῶτον μὲν ταύτη οὐκ	ὀρθῶς	εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς τῶν πολλῶν
[13, 3]	μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους.	Ὀρθῶς,	ἔφη· ἀλλ´ αὐτὸ δὴ τοῦτο
[13, 3]	βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ, ἔφη,	ὀρθῶς	ἔχει τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ
[13, 7]	ἀρχώμεθα ἐντεῦθεν βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε	ὀρθῶς	ἔχοντος οὔτε τοῦ ἀδικεῖν οὔτε
[13, 6]	ἐν τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας ἀγῶσιν	ὀρθῶς	πράττομεν οὐ σκοποῦντες τί ἡμᾶς
[13, 13]	πατέρα κύριον ἐπομνύντας, ὃν ἐὰν	ὀρθῶς	φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ τε ἐν
[13, 16]	θεῷ ὁμοίαν αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´	ἀκολούθως	αὐτοῖς ποτε μὲν αὐτῆς τὴν
[13, 13]	τὸ τέλος τῆς φιλοσοφίας τὸ	ἀκολούθως	τῇ φύσει ζῆν εἰρήκασιν, ὁ
[13, 13]	ῥέζων. Ἢν δὲ ὁσίως καὶ	δικαίως	διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι
[13, 10]	ὡς ἀληθῶς τότ´ ἄν με	δικαίως	εἰσάγοι τις εἰς δικαστήριον, ὅτι
[13, 16]	τί καί φησι· Τὸν μὲν	δικαίως	τὸν βίον διελθόντα καὶ ὁσίως,
[13, 3]	πόλιν φυλάσσειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ	ῥᾳδίως	ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας
[13, 14]	ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο τούτων πάντων	ῥᾳδίως	ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων
[13, 3]	εἰ ἦν ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν	ῥᾳδίως	οὕτω λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς τε
[13, 10]	εἶναι ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ καὶ	δεδιὼς	θάνατον καὶ οἰόμενος σοφὸς εἶναι
[13, 3]	ἔνι; Οὔ μοι δοκεῖ. Ἀλλὰ	δεδιὼς	τοὺς ἐχθροὺς ἂν ψεύδοιτο; Πολλοῦ
[13, 13]	ἐξ ἁπάσης τῆς οὐσίας {α}	ἰδίως	ποιὸν κόσμον ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ
[13, 13]	καὶ κόσμου διοικήσεως καὶ τοῦ	ἰδίως	ποιοῦ κόσμου τε καὶ ἀνθρώπου
[13, 16]	ὑπὸ τῆς δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν	ἀξίως	οὗ ἐν ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν
[13, 9]	ἂν ἡδέως σου ἀκούοιεν ὡς	γελοίως	ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες σκευήν
[13, 13]	τούτων· ~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ	ΟΜΟΙΩΣ	ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ
[13, 17]	τὴν οἰκείαν φύσιν κάτω βιάζεται,	ὁμοίως	δὲ καὶ τὸ φύσει κοῦφον,
[13, 13]	καὶ τῆς τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι.	Ὁμοίως	δὲ κἀν τῷ Φαίδρῳ τάδε
[13, 18]	καὶ φθαρτῆς οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´	ὁμοίως	Ἑβραίοις σέβειν αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ
[13, 15]	νοητὰς οὐσίας τὰς λογικὰς φύσεις	ὁμοίως	Ἑβραίοις ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ τῆς
[13, 17]	αἰτίας κάτω φερόμενον, ὡς αὐτὸ	ὁμοίως	ἐπὶ τὰ ἄνω βιάζεται; τὰ
[13, 17]	κουφότητος ἄνω φέρηται, ὡς αὐτὸ	ὁμοίως	ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν κάτω
[13, 13]	ὁκοῖος πρόσθεν ἦν ἢ γενέσθαι.	Ὁμοίως	καὶ περὶ τῶν ἄλλων στοιχείων
[13, 15]	οὔτε τῷ ἐπὶ πάντων θεῷ	ὁμοίως	οὔτε τῷ δι´ οὗ τὰ
[13, 13]	εἶναί φαμεν ἐφ´ ὧν οὐκέθ´	ὁμοίως	περὶ αὐτὸν διακείμεθα, τὴν δὲ
[13, 3]	οὐ κατὰ τοὺς Ἑλλήνων μύθους	ὁμοίως	Πρωτεῖ καὶ Θέτιδι καὶ Ἥρᾳ
[13, 3]	γε περὶ τῶν θεοφιλῶν ἀνδρῶν	ὁμοίως	ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις περιέχουσαν, τὸν
[13, 16]	ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις	ὁμοίως	τὴν ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ
[13, 15]	ἰσοῦται τῷ πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον	ὁμοίως	τῷ θεῷ τὸ ἀγαθὸν ἐφέλκεται
[13, 13]	φιλία. Καὶ ὁ Ἀθηναῖος ξένος	ὁμοίως	φησὶ Πρᾶξιν εἶναι φίλην καὶ
[13, 6]	κρίσει ἑλομένους προσήκει καὶ τότε	ὁμοίως	ὥσπερ οὖν καὶ πρότερον τιμᾶν
[13, 15]	τε μὴ θεοὺς εἶναι μηδὲ	κυρίως	τῆσδε τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι
[13, 14]	πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον	ἑπταπλασίως"	ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ καὶ τὰ
[13, 20]	ἐπιλέγει ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ	παραπλησίως	μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι,
[13, 16]	δικαίως τὸν βίον διελθόντα καὶ	ὁσίως,	ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς μακάρων νήσους
[13, 13]	ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων. Ἢν δὲ	ὁσίως	καὶ δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι μὲν
[13, 17]	ἡμῖν ἄνευ σώματος ἑκουσίως καὶ	ἀκουσίως	γιγνόμενα πάθη τῆς ψυχῆς εἶναι
[13, 17]	δ´ ἐν ἡμῖν ἄνευ σώματος	ἑκουσίως	καὶ ἀκουσίως γιγνόμενα πάθη τῆς
[13, 2]	ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε, πρῶτόν μοι,	κακῶς	ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι
[13, 5]	ὅστις〉 εἴ τις ἄλλος, θεολογεῖ	κακῶς,	αὐτὸν δὲ τὸν Σωκράτην ἐπ´
[13, 7]	τοῦ κακῶς πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα	κακῶς·	ἢ ἀφίστασαι καὶ οὐ κοινωνεῖς
[13, 13]	ἔστιν· εἰ δέ τις πράττει	κακῶς,	κακὸς πεφυκώς, τὸν χρόνον κερδαινέτω,
[13, 3]	Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις	κακῶς	οὐσίαν τῷ λόγῳ περὶ θεῶν
[13, 7]	οὔτε τοῦ ἀνταδικεῖν οὔτε τοῦ	κακῶς	πάσχοντα ἀμύνεσθαι ἀντιδρῶντα κακῶς· ἢ
[13, 7]	ὦ Σώκρατες. Τί δέ; ἀντικακουργεῖν	κακῶς	πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί φασι,
[13, 13]	εἰ δέ τις πράττει κακῶς,	κακὸς	πεφυκώς, τὸν χρόνον κερδαινέτω, χρόνῳ
[13, 7]	Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε	κακῶς	ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν
[13, 13]	προσίσταται αὐτοῖς. Εὖ δὲ ἢ	κακῶς	τίς γέγονεν ἐν πόλει, ἢ
[13, 14]	Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις	κακῶς	τῷ λόγῳ περὶ θεῶν τε
[13, 3]	παιδία ἐκδειματούντων, λέγουσαι τοὺς μύθους	κακῶς,	ὡς ἄρα θεοί τινες περιέρχονται
[13, 9]	ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον	ἀποδεδημηκὼς	εἰς Θετταλίαν. λόγοι δὲ ἐκεῖνοι
[13, 16]	εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν, τὸν δὲ	ἀδίκως	καὶ ἀθέως εἰς τὸ τῆς
[13, 21]	ἂν ἐκ προνοίας τε καὶ	ἀδίκως	ὅντιν´ οὖν τῶν ἐμφυλίων αὐτόχειρ
[13, 13]	κατὰ τοῦτο δὲ καὶ θεῷ	ἐοικὼς	ἀγαθῷ τε παντὶ φίλος ὑπάρχει
[13, 12]	ἡμέραν, ἣ δὴ καὶ πρώτη	φυσικῶς	ἂν λέγοιτο φωτὸς γένεσις, ἐν
[13, 13]	τῶν βαρβάρων γέενναν καλουμένην, Τάρταρον	ποιητικῶς	ὀνομάζων Κωκυτόν τε καὶ Ἀχέροντα
[13, 20]	ἀλλ´ οἷον ἀπ´ ἄλλου ὀφθαλμίας	ἀπολελαυκὼς	πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει. Καὶ
[13, 15]	οἰκείας ὁρμῆς τε καὶ γνώμης	πεφυκὼς	κύριος. Ταῦτα καὶ περὶ τῶνδε.
[13, 13]	δέ τις πράττει κακῶς, κακὸς	πεφυκώς,	τὸν χρόνον κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ
[13, 10]	διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν δὲ	ἁλῷς	ἔτι τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ. εἰ
[13, 18]	πᾶν λυτόν· τό γε μὴν	καλῶς	ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον εὖ λύειν
[13, 6]	τὸν περὶ τῶν δοξῶν, πότερον	καλῶς	ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ οὔ, ὅτι
[13, 6]	πρὶν μέν με δεῖν ἀποθνήσκειν	καλῶς	ἐλέγετο, νῦν δὲ κατάδηλος ἄρα
[13, 13]	ΩΣ ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ	ΚΑΛΩΣ	ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ
[13, 3]	ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ θεῖον ἀψευδὲς	καλῶς	ἔχειν ἐδόκει καὶ Πλάτωνι. Κομιδῇ
[13, 3]	Ἔστι ταῦτα. Πᾶν δὴ τὸ	καλῶς	ἔχον ἢ φύσει ἢ τέχνῃ
[13, 3]	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ	καλῶς	ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο,
[13, 14]	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ	καλῶς	ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός τε εἰργάσατο,
[13, 12]	ὁσίας ἔχειν, ὃ μάλιστα παρακελεύεται	καλῶς	ἡ καθ´ ἡμᾶς αἵρεσις. Ἡ
[13, 6]	τὸ σῶμα τοῦτο ὃ διόλλυσι.	Καλῶς	λέγεις. Οὐκοῦν καὶ τὰ ἄλλα,
[13, 7]	ἀνθρώπους τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει.	Καλῶς	λέγεις. Οὔτε ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ
[13, 10]	ἂν λόγον ἀντείποιμι, ὅτι οὐ	καλῶς	λέγεις, ὦ ἄνθρωπε, εἰ οἴει
[13, 6]	οὔ; τί φῄς; ταῦτα οὐχὶ	καλῶς	λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς μὲν
[13, 6]	φῄς; ταῦτα οὐχὶ καλῶς λέγεται;	Καλῶς.	Οὐκοῦν τὰς μὲν χρηστὰς τιμᾶν,
[13, 13]	μὲν ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος ἐκλύσασθαι.	Καλῶς	οὖν καὶ Φιλήμων ὁ κωμικὸς
[13, 18]	προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Εὐθυβόλως πάνυ καὶ	καλῶς	πλάνον εἶπε τὴν τῶν εἰρημένων
[13, 6]	θεῶν, ὦ Κρίτων, οὐ δοκεῖ	καλῶς	σοι λέγεσθαι; σὺ γάρ, ὅσα
[13, 14]	τε καὶ ἐάν τις μὴ	καλῶς	ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ
[13, 3]	τε καὶ ἐάν τις μὴ	καλῶς	ψεύδηται. Τί τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ
[13, 5]	δὲ ζῆν τε καὶ ἀληθεύειν	ἀσφαλῶς	δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν μὲν τῷ
[13, 3]	αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.	Παντελῶς	γε, ἔφη. Οὐδ´ ἄρα, ἦν
[13, 21]	ἑτέρου πλημμελήσαντος μὴ καταμηνύσας. Καὶ	ἄλλως	δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ
[13, 13]	τρίτον περὶ τὰ τρίτα, οὐκ	ἄλλως	ἔγωγε ἐξακούω ἢ τὴν ἁγίαν
[13, 6]	δὲ κατάδηλος ἄρα ἐγένετο ὅτι	ἄλλως	ἕνεκα λόγου ἐλέγετο, ἦν δὲ
[13, 3]	μὲν ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς δὲ	ἄλλως	λέγουσι Χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν
[13, 12]	γνώμῃσι λαβὼν κατὰ δίπλακα θεσμόν.	Ἄλλως	οὐ θεμιτὸν δὲ λέγειν· τρομέω
[13, 13]	τῆς διεξόδου δηλῶσαι τὰ δοκοῦντα.	Ἄλλως	τε ἡ λέξις ἡ προφητικὴ
[13, 14]	χρὴ πρῶτον καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,	ἄλλως	τε καὶ ἐάν τις μὴ
[13, 3]	πρῶτόν τε καὶ μάλιστα μέμφεσθαι,	ἄλλως	τε καὶ ἐάν τις μὴ
[13, 13]	οὔτε χερσὶν οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´	ὅλως	τῷ σώματι δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε
[13, 18]	τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς.	Εὐθυβόλως	πάνυ καὶ καλῶς πλάνον εἶπε
[13, 16]	χρόνου, πλὴν ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος	ἀδόλως	ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας. Αὗται
[13, 19]	νομιζόμενον φὰς ὑποβάλλειν. Μὴ γὰρ	ἀδιαστόλως	εἰπεῖν πάσας εἶναι κοινὰς τὰς
[13, 3]	δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ	ἁπλῶς	ἐν τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα,
[13, 13]	γὰρ ἄν τις τούς γε	φαύλως	διατρίβοντας ἐν φιλοσοφίᾳ λέγοι; οὗτοι
[13, 6]	μετὰ μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου σώματος;	Οὐδαμῶς.	Ἀλλὰ μετ´ ἐκείνου ἄρα ἡμῖν
[13, 6]	ἀδικία καὶ ἡ δικαιοσύνη ἐστίν;	Οὐδαμῶς.	Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ γε. Οὐκ
[13, 7]	τρόπῳ; φαμὲν ἢ οὔ; Φαμέν.	Οὐδαμῶς	ἄρα δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα.
[13, 7]	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή γε	οὐδαμῶς	δεῖ ἀδικεῖν; Οὐ φαίνεται. Τί
[13, 13]	τε συγχωρῆσαι καὶ ἀλήθειαν ἀφανίσαι	οὐδαμῶς	θέμις. Τῇ τε περὶ τοῦ
[13, 3]	δ´ ἂν τὴν Ἑβραίων γραφὴν	οὐδαμῶς	μὲν μύθους αἰσχροὺς περὶ τοῦ
[13, 3]	οὖν τὸ μὴ βλαβερὸν βλάπτει;	Οὐδαμῶς.	Ὃ δὲ μὴ βλάπτει, κακόν
[13, 15]	εἶναί τε ἀγαθὰς τὴν φύσιν	οὐδαμῶς	τε οἵας τε τῆς οἰκείας
[13, 7]	φασι, δίκαιον, ἢ οὐ δίκαιον;	Οὐδαμῶς.	Τὸ γάρ που κακὸν ποιεῖν
[13, 7]	τρόπῳ, τινὶ δὲ οὔ; ἢ	οὐδαμῶς	τό γε ἀδικεῖν οὔτε καλὸν
[13, 7]	χαλεπώτερα πάσχειν εἴτε καὶ πραότερα,	ὅμως	τό γε ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι
[13, 19]	καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν	ὅμως	φιλογυμναστῶσι. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ὁ
[13, 3]	τοῖς φαύλοις ἐκ θεοῦ συμβαίνειν,	ὁμωνύμως	ἀκουστέον ὡς τῶν τιμωριῶν οὕτω
[13, 6]	παροῦσα συμφορά. Σκόπει δή· οὐχ	ἱκανῶς	δοκεῖ σοι λέγεσθαι ὅτι οὐ
[13, 16]	Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ φιλοσοφίᾳ	ἱκανῶς	καθηράμενοι ἄνευ τε καμάτων ζῶσι
[13, 10]	τούτῳ ἄν, ὅτι οὐκ εἰδὼς	ἱκανῶς	περὶ τῶν ἐν Ἅιδου οὕτω
[13, 13]	Ὅπερ κἀν τῷ Λύσιδι ἀπέδειξεν	ἱκανῶς,	ὡς ἐν ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ
[13, 13]	δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Ταῦτα	ἐμφανῶς	ἐκεῖθεν εἴληπται· Κύριος σώσει πόλεις
[13, 13]	ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ με	ἔγνως	ὡς θεός εἰμι. Οὐχ ἁλωτὸν
[13, 12]	Τούτοις ἑξῆς μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει·	Ἐχομένως	δ´ ἐστὶν ὡς ὁ θεός,
[13, 9]	οἱ ἐν Ἅιδου νόμοι, οὐκ	εὐμενῶς	σε ὑποδέξονται, εἰδότες ὅτι καὶ
[13, 10]	οἵπερ καὶ λέγονται ἐκεῖ δικάζειν,	Μίνως	τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς
[13, 13]	Εὐφορίωνος Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ θεοῦ	σεμνῶς	σφόδρα φησί· Ζεύς ἐστιν αἰθήρ,
[13, 13]	τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς δὲ	Εὐθυρρημόνως	γράφει· Τὴν τοῦδε γάρ τοι
[13, 16]	πάθη πάσχοντας τὸν ἀεὶ χρόνον,	ἀτεχνῶς	παραδείγματα ἀνηρτημένους ἐκεῖ ἐν Ἅιδου
[13, 18]	ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ.	Συμφώνως	Ἑβραίοις καὶ τὸν περὶ οὐρανοῦ
[13, 15]	ὄντα ποιεῖν αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων	συμφώνως	ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα δὲ οἵδε
[13, 14]	κατὰ φιλόσοφον οὐδ´ αὐτὸς αὑτῷ	συμφώνως	τὰς μυθικὰς τῶν ποιητῶν γενεαλογίας
[13, 16]	ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ νουθετήματα. Ταῦτα	πῶς	ἂν δύναιτο συνᾴδειν τοῖς περὶ
[13, 4]	περὶ τῶν θεῶν λέγῃ, δυσχερῶς	πως	ἀποδέχομαι; δι´ ἃ δή, ὡς
[13, 6]	Πῶς δ´ οὔ; Φέρε δή,	πῶς	αὖ τὰ τοιαῦτα ἐλέγετο; γυμναζόμενος
[13, 16]	ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι φάσκουσι, λόγοις;	πῶς	γὰρ ἂν ἡ αὐτὴ τιμωρίας
[13, 6]	ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν κακὸν πείσεται;	Πῶς	γὰρ οὔ; Τί δ´ ἐστὶ
[13, 3]	ἄν τινος εἴη κακοῦ αἴτιον.	Πῶς	γὰρ οὔ; Τί δέ; ὠφέλιμον
[13, 13]	κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ	πως	γεγραμμένα· Πάντας γὰρ κρύψας αὖθις
[13, 13]	καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘ ὧδέ	πως	γράφει· Μηδὲ βελόνης, ὦ φίλτατε,
[13, 13]	πνευματικὰ τῶν ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ	πως	γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν
[13, 15]	αὐτοὶ τοῖς γεγεννηκόσιν ἐξ ἴσου;	πῶς	δ´ ἀγαθῆς οὔσης πηγῆς οὐχ
[13, 15]	ἀγαθῶν καὶ δι´ ἀγαθῶν ἰούσης;	πῶς	δ´ ἂν γένοιτο πικρὸν ἀπὸ
[13, 16]	τῆς μελέτης. Δῆλον δή, ἔφη·	πῶς	δ´ οὔ; Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι, ἔφη,
[13, 3]	τοῦ θεοῦ πάντη ἄριστα ἔχει.	Πῶς	δ´ οὔ; Ταύτη μὲν δὴ
[13, 6]	πονηραὶ δὲ αἱ τῶν ἀφρόνων;	Πῶς	δ´ οὔ; Φέρε δή, πῶς
[13, 3]	τε καὶ χαριέστατον ἥκιστα ἀλλοιοῦται;	Πῶς	δ´ οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ
[13, 14]	ἀπὸ τῶν νόμων τιμωρίας προβεβλημένη;	πῶς	δὲ θεῶν Οὐρανὸς καὶ Γῆ
[13, 14]	αὐτόν καὶ τὰ τούτοις ἑξῆς.	Πῶς	δὲ οἱ νῦν ψευδεῖς καὶ
[13, 3]	ἔχει τὰ τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ	πῶς	δὴ λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον
[13, 13]	ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς ὧδέ	πως	ἐκδιηγεῖται· ὁ δ´ οὔτε δαιτὸς
[13, 15]	τὸ τῶν μοχθηρῶν δαιμόνων γένος,	πῶς	ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´ ἂν τῆς
[13, 13]	που καὶ Πλάτων καλῶν ὧδέ	πως·	Ἐστὲ μὲν γὰρ πάντες οἱ
[13, 3]	σε ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν·	πῶς	ἐστράφης εἰς τὰ ὀπίσω ἡ
[13, 3]	θεοί τε καὶ ἄνθρωποι μισοῦσι;	Πῶς,	ἔφη, λέγεις; Οἶσθά που, ἦν
[13, 13]	εἰδὼς οὐχ ἕτερον ὄντα ἐκείνου	πως	ἔχοντος. Ἀλλ´ ὅτι μὲν ἀΐδιον
[13, 15]	δ´ οὐ τοιάδε ἦν, καὶ	πῶς	θεοὶ εἶεν, εἰ δὴ φαύλης
[13, 13]	λέγει τὸν δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ	πως·	Θεοὶ θεῶν, ὧν ἐγὼ πατὴρ
[13, 3]	καὶ οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ	πως	μέλλοιμεν πείσειν, ὡς οὐδεὶς πώποτε
[13, 13]	ἐν τῇ Πολιτείᾳ λέγει ὧδέ	πως·	ὁ βίος ἀνθρώποις λογισμοῦ κἀριθμοῦ
[13, 15]	τῶν κρειττόνων ἀπορροίας οὗτοι, καὶ	πῶς	οὐ θεοὶ καὶ αὐτοὶ τοῖς
[13, 10]	μέγιστον τῶν κακῶν ἐστι. καίτοι	πῶς	οὐκ ἀμαθία ἐστὶν αὕτη ἡ
[13, 6]	θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις.	Πῶς	οὖν ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά;
[13, 18]	αἰτίαν κατὰ τὸν αὐτοῦ λόγον.	Πῶς	οὖν πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς εἶναι
[13, 13]	φησιν ἐν Σοφιστῇ Πλάτων, ὧδέ	πως	περὶ τοῦ θείου γράφει· Πολλὰ
[13, 11]	οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ	πῶς	χρὴ τοὺς δαιμονίους τε καὶ
[13, 10]	Ἕκτορα ἀποκτεῖναι, θεὸς οὖσα, οὑτωσί	πως,	ὡς ἐγᾦμαι· ὦ παῖ, εἰ
[13, 11]	τὸν μακρὸν αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ	ΟΠΩΣ	ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ
[13, 12]	τὰς οὕτως ἐχούσας φωνάς· ~ιβʹ	ΟΠΩΣ	ΚΑΙ Ο ΠΡΟ ΗΜΩΝ ΕΞ
[13, 1]	ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν διήλεγχεν· ~αʹ	ΟΠΩΣ	Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
[13, 21]	μὲν ἐκ τῶν οἰκείων λαμβάνῃ,	ὅπως	ἂν ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν βούληται,
[13, 1]	Ὅτι δὲ ταῦτ´ ἐνόει, ἐπάκουσον	ὅπως	γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ τοὺς
[13, 13]	καὶ γῆ καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα.	Ὅπως	δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται,
[13, 13]	πατέρα καὶ υἱὸν οὐκ οἶδ´	ὅπως	ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων,
[13, 7]	ὅρα, ὦ Κρίτων, ταῦτα καθομολογῶν	ὅπως	μὴ παρὰ δόξαν ὁμολογῇς. Οἶδα
[13, 13]	οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν	ὅπως	νοεῖσθαι πέφυκε τὸν θεόν, μόνον
[13, 0]	Ἑλληνικῶν θεολόγων τε καὶ ποιητῶν	ὅπως	τε πάσας τὰς πατρίους περὶ
[13, 3]	τι μέγα καὶ ἄπορον θῦμα,	ὅπως	ὡς ἐλαχίστοις συνέβη ἀκοῦσαι. Καὶ
[13, 18]	οὖν πάντες ὅσοι τε περιπολοῦσι	φανερῶς	καὶ ὅσοι φαίνονται, καθ´ ὅσον
[13, 19]	Ἀλλὰ τούτων μὲν ἴσως τις	ἑτέρως	διηγήσεται τὴν τοῦ λόγου διάνοιαν,
[13, 17]	παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι δὲ	μηδετέρως	ἔχει, ἐξ ὧν ἑκάτεροι εἰρήκασι,
[13, 20]	Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν,	ἀσθενεστέρως	δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι·
[13, 4]	τις περὶ τῶν θεῶν λέγῃ,	δυσχερῶς	πως ἀποδέχομαι; δι´ ἃ δή,
[13, 14]	τε καὶ ἀνθρώπων ὡς μόνος	ἐγρηγορὼς	ἃ ἐβουλεύσατο τούτων πάντων ῥᾳδίως
[13, 13]	φῶς, πέρι δ´ ὀρφναία νὺξ	αἰολόχρως,	ἄκριτός {τ{ ε} ἄστρων ὄχλος
[13, 9]	ἀνθρώπων· ἐὰν δὲ ἐξέλθῃς οὕτως	αἰσχρῶς	ἀνταδικήσας τε καὶ ἀντικακουργήσας, τὰς
[13, 9]	ὡς τὸ εἰκός, ἐτόλμησας οὕτω	γλίσχρως	ἐπιθυμεῖν ζῆν, νόμους τοὺς μεγίστους
[13, 16]	καὶ οἳ μὲν ἂν δόξωσι	μέσως	βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ τὸν Ἀχέροντα,
[13, 9]	πλείστη ἀταξία καὶ ἀκολασία, καὶ	ἴσως	ἂν ἡδέως σου ἀκούοιεν ὡς
[13, 9]	μεγίστους παραβάς, οὐδείς σε ἐρεῖ	ἴσως,	ἂν μή τινα λυπήσῃς· εἰ
[13, 10]	ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ.	Ἴσως	ἂν οὖν εἴποι τις· εἶτ´
[13, 10]	καὶ ἐνταῦθα διαφέρω τῶν πολλῶν	ἴσως	ἀνθρώπων· καὶ εἰ δή τῳ
[13, 13]	ἐκείνους δὲ ἐφ´ οἷς δόξα.	Ἴσως	γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν ταύτην φύσιν
[13, 19]	ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ.	Ἴσως	δή, εἶπον, παρὰ τὸ εἰωθὸς
[13, 3]	ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι. Ὧν δὴ	ἴσως	ἕνεκα περὶ παντὸς ποιητέον, ἃ
[13, 3]	παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ γοητεύοντες;	Ἴσως,	ἔφη. Τί δέ; ἦν δ´
[13, 19]	πολὺν λεών. Ἀλλὰ τούτων μὲν	ἴσως	τις ἑτέρως διηγήσεται τὴν τοῦ
[13, 16]	ἕκαστος. Οἳ δ´ ἂν δόξωσιν	ἀνιάτως	ἔχειν διὰ τὰ μεγέθη τῶν
[13, 3]	τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς	ἀνοήτως	ἁμαρτάνοντος καὶ λέγοντος ὡς Δοιοὶ
[13, 13]	Βρόμιος διένειμεν ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει,	ῥητῶς	παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν θεόν· ἄφθιτον,
[13, 13]	καὶ ποιητοῦ συμπάντων ἐμφύτως καὶ	ἀδιδάκτως	ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς πάντων, τὰ
[13, 12]	δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ	πάντως	αὐτὸς ἐπουράνιος καὶ ἐπὶ χθονὶ
[13, 19]	τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ δὴ	πάντως	μιμεῖσθαι πρέπον ἂν εἴη κόρους
[13, 19]	Ἑβραίων ἐπινεύσει λόγος, ἀντιφθέγξεται δὲ	πάντως	τἀναντία, μηδ´ ἐπ´ ἀνδρῶν ῥώμαις,
[13, 13]	ἀρχὰ τῶν ὄντων, ἀρχὰ μὲν	ὄντως	ἀληθινά, μία· κείνα γὰρ ἐν
[13, 13]	μή τι μυστικώτατα, μίαν τὴν	ὄντως	οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς, ἐν τῷ
[13, 18]	θεοί, τιμᾶν τε καὶ εὔχεσθαι	διαφερόντως	αὐτῷ· τὸ δὲ καὶ τῶν
[13, 11]	τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν ὅσοι ἂν	διαφερόντως	ἐν τῷ βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι.
[13, 8]	οἱ ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω σοι	διαφερόντως	τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ
[13, 5]	τῷ ἰδίῳ σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ	εἰωθότως	ἤλεγχεν ἑκάστῳ προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ
[13, 13]	τὰ γένη δημιουργεῖν τὰ νοητά;	εἰκότως	ἄρα ἐκ γῆς μὲν τὸ
[13, 13]	ἂν εἰδείη Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο.	Εἰκότως	ἄρα Σόλων ὁ Ἀθηναῖος ἐν
[13, 16]	εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ. Ἔνθεν	εἰκότως	αὐτῷ καὶ τὸ παθητικὸν μέρος
[13, 18]	ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ Πλάτων.	Εἰκότως	δῆτα Μωσῆς καὶ τὰ Ἑβραίων
[13, 3]	τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν ἀπείργαστο,	εἰκότως,	οἷα φίλου ζῴου κηδόμενον, τὸν
[13, 14]	Δελφοῖς δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ καὶ	εἰκότως	τῆς ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν αἰτίαν
[13, 13]	ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν καὶ κτίστορα.	Εἰκότως	τοίνυν καὶ Πλάτων ἐθίζει Τὰς
[13, 12]	διόπερ οὕτως ἡμῖν εἴρηται. Οὐκ	ἀπεοικότως	οὖν τοῖς ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα ταῦτα.
[13, 13]	ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην	ἀδιαλείπτως,	ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως λέγοντος· Εἶπε
[13, 12]	ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην	ἀδιαλείπτως.	Ἔτι δὲ καὶ Ὀρφεὺς ἐν
[13, 21]	εἶναι· καὶ ἐὰν δοῦλος δοῦλον,	ὡσαύτως.	Ἐὰν δὲ αὖ δοῦλος ἐλεύθερον
[13, 16]	αἵρεσιν καὶ ἄλλα ζῷα μουσικὰ	ὡσαύτως.	Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι
[13, 16]	ἐκ τῶν ἄλλων δὲ θηρίων	ὡσαύτως	εἰς ἀνθρώπους ἰέναι καὶ εἰς
[13, 21]	τις ἑαυτῆς ἄνδρα ταὐτὸν τοῦτο	ὡσαύτως	ἐργάσηται, καθαίρεσθαι τοὺς αὐτοὺς καθαρμούς,
[13, 15]	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ	ὡσαύτως	ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί φασι, μὴ
[13, 21]	καθαρός, καὶ ἐὰν πολίτης πολίτην,	ὡσαύτως,	ἢ ξένος ξένον. Ἐὰν δὲ
[13, 21]	κτείνῃ ἐλεύθερον, τὸ δὲ πεπραγμένον	ἀπροβουλεύτως	ὀργῇ τινι γένηται πραχθέν, τὰ
[13, 13]	εἰσάγων τοὺς θεούς· ὃν οὐδ´	οὕτως	αἰδεῖται Ἐπίκουρος. Φησὶ γοῦν· Τίπτε
[13, 9]	ὑπ´ ἀνθρώπων· ἐὰν δὲ ἐξέλθῃς	οὕτως	αἰσχρῶς ἀνταδικήσας τε καὶ ἀντικακουργήσας,
[13, 12]	τί τίνος προτερεῖ. Τάξας γάρ,	οὕτως	αὐτὰ συνέχει καὶ μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε
[13, 4]	τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι καὶ	οὕτως	αὐτοὶ αὑτοῖς τὰ ἐναντία λέγουσι
[13, 19]	πρὸς τοὺς ἄνδρας διανέμησιν αὐτῶν.	Οὕτως	γὰρ εἶναι κοινάς, ὡς ἂν
[13, 12]	καθὼς προείρηται. Λίνος δέ φησιν	οὕτως·	Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ τετελεσμένα πάντα
[13, 3]	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε	οὕτως	εἰπεῖν. Τί δὲ τόδε; οὐκ
[13, 12]	τῷ καταπεπαυκέναι τὴν τάξιν αὐτῶν	οὕτως	εἰς πάντα τὸν χρόνον τεταχέναι.
[13, 12]	δὲ περὶ τῶν αὐτῶν φησιν	οὕτως·	Ἐκ θεοῦ ἀρχώμεσθα, τὸν οὐδέποτ´
[13, 14]	τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ	οὕτως	ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν, ὥστε
[13, 12]	τὸν Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ λεγομένων	οὕτως	ἐκτίθεται περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι θείᾳ
[13, 13]	τούτοις καὶ κακὰς πανηγύρεις στέφοντες,	οὕτως	εὐσεβεῖν νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ
[13, 3]	σημείων πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ.	Οὕτως,	ἔφη, ἔμοιγε καὶ αὐτῷ φαίνεται
[13, 13]	τοὐν θαλάσσῃ καὶ τὸ τετράπουν	οὕτως	ἐφθέγγεθ´ ὡς ὁ πηλὸς ὁ
[13, 3]	Καὶ μάλα, ἦ δ´ ὅς,	οὕτως	ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν
[13, 7]	οὐδὲν διαφέροντες; ἢ παντὸς μᾶλλον	οὕτως	ἔχει ὥσπερ τότε ἐλέγετο ἡμῖν,
[13, 19]	τῶν ἐπιτετραμμένων. Καὶ δὴ ταῦθ´	οὕτως	ἐχέτω. Τί δ´ ἂν εἴποις
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις. Καὶ	οὕτως	ἔχοντος δοκεῖ ἄν τίς σοι,
[13, 11]	τοῦ ἐξ Ἑβραίων φιλοσόφου, τὰς	οὕτως	ἐχούσας φωνάς· ~ιβʹ ΟΠΩΣ ΚΑΙ
[13, 12]	αὐτῶν ἐπὶ θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ	οὕτως	ἡμῖν εἴρηται. Οὐκ ἀπεοικότως οὖν
[13, 6]	καὶ τὰ ἄλλα, ὦ Κρίτων,	οὕτως,	ἵνα μὴ πάντα διίωμεν. Καὶ
[13, 13]	κόσμον ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ λέγων	οὕτως·	Κόσμον τὸν αὐτὸν πάντων οὔτε
[13, 14]	ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον.	Οὕτως	οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ
[13, 1]	ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον.	Οὕτως	οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ
[13, 12]	βιβλίων ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος μὲν	οὕτως·	Πρῶτον ἕνη τετράς τε καὶ
[13, 19]	ἐν ἕκτῳ τῶν Νόμων λέγων	οὕτως·	Τῆς οὖν τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα
[13, 13]	φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους λέγει ποιητική. Οὐχ	οὕτως	τις μέγας ἔσται καὶ καθ´
[13, 14]	κορύδου δίκην· καὶ λέγοντα ὡς	οὕτως	ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς οὐδὲ
[13, 12]	εἶναι τὸν θεόν. Λέγει δ´	οὕτως·	Φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί, θύρας
[13, 13]	πατρὸς ἄρα καὶ ποιητοῦ συμπάντων	ἐμφύτως	καὶ ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς
[13, 18]	καὶ τἄλλα τοῦ Πλάτωνος εἰς	φῶς	ἄγειν, ἐκ τῶνδε παρὸν καὶ
[13, 13]	οἱ Στωϊκοί· πῦρ δὲ καὶ	φῶς	ἀλληγορεῖται ὁ θεὸς καὶ ὁ
[13, 14]	φιλαυτίας εἰ ἐθελήσαις ὑφεῖναι καὶ	φῶς	αὐτὸ δυνάμει λογικῆς οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι,
[13, 13]	αἰσθητόν) γῆν τε ὁρατὴν καὶ	φῶς	βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι
[13, 19]	προθυμεῖσθαι μάλιστα μὲν μὴ εἰς	φῶς	ἐκφέρειν κύημα μηδέν, ἐὰν γένηται·
[13, 13]	θεός· Γενέσθω φῶς, καὶ ἐγένετο	φῶς.	Ἐν δὲ τῇ κοσμογονίᾳ τῇ
[13, 12]	τῆς σοφίας· τὸ γὰρ πᾶν	φῶς	ἐστιν ἐξ αὐτῆς. Καί τινες
[13, 13]	Καὶ εἶπεν ὁ θεός· Γενέσθω	φῶς,	καὶ ἐγένετο φῶς. Ἐν δὲ
[13, 13]	ἀόρατον καὶ γῆν ἁγίαν καὶ	φῶς	νοητόν. Ἐν ἀρχῇ γάρ, φησίν,
[13, 13]	φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι μὲν	φῶς,	πέρι δ´ ὀρφναία νὺξ αἰολόχρως,
[13, 19]	ὡς καὶ μὴ ἐκφέρειν εἰς	φῶς	τὰ κυούμενα προστάττει, λέγων ὧδε;
[13, 1]	ἔφασαν. Παίζειν δ´ ἔοικε λέγων	σαφῶς	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους
[13, 1]	μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν,	σαφῶς	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους
[13, 14]	μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν,	σαφῶς	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους
[13, 13]	δὲ πάλιν ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται,	σαφῶς	διὰ τούτων δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται
[13, 12]	γυρῶσαι καὶ σπέρματα πάντα βαλέσθαι.	Σαφῶς	οἴομαι δεδεῖχθαι διότι διὰ πάντων
[13, 13]	τούτοις. Ὅ τε κωμικὸς Ἐπίχαρμος	σαφῶς	περὶ τοῦ λόγου ἐν τῇ
[13, 13]	ἄκριτός {τ{ ε} ἄστρων ὄχλος	ἐνδελεχῶς	ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ τὸν μὲν
[13, 12]	ἔχειν τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ	συνεχῶς	ἀτάραχοι καταστήσονται δι´ ὅλου τοῦ
[13, 12]	θεοῦ λόγους εἴρηκεν ὁ Μωσῆς.	Συνεχῶς	γάρ φησιν ἐφ´ ἑκάστου· καὶ
[13, 14]	φιλοσοφίας. ~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ ΠΑΝΤΑ	ΕΠΙΤΥΧΩΣ	ΕΙΡΗΤΑΙ ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ ΟΥΚ