Livre, Chap.
[13, 13]	λεγομένην πρὸς αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉	ν	δὲ ἤδη μὴ ὂν πρὸς
[13, 10]	Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεν〈	ν〉	όντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ
[13, 3]	σοῦ λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφη〈	ν〉	τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι ἐν
[13, 14]	οἱ αὐτοὶ θεῶν ἔγγονοι λέγοιντ´	ἄν;	ἀλλὰ γὰρ τούτων δὴ χάριν
[13, 14]	αἰτίαν τῆς δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο	ἄν.	Ἀνάλαβε γοῦν σμικρὸν ἄνωθεν τὸν
[13, 21]	ὑπὸ τῆς πόλεως ὀρθῶς γίγνοιτ´	ἄν,	ἀποδιδούσης τῷ δεσπότῃ τὴν τιμήν·
[13, 10]	εἴη καὶ ὡς ἀληθῶς τότ´	ἄν	με δικαίως εἰσάγοι τις εἰς
[13, 6]	πείθεσθαι ἢ τῷ λόγῳ ὃς	ἄν	μοι λογιζομένῳ βέλτιστος φαίνηται. Τοὺς
[13, 3]	ἔφη. Ἀλλὰ μὴν ὀρθότατά γε	ἄν,	ὃ νῦν δὴ ἔλεγον, τοῦτο
[13, 10]	σοφώτερός του φαίην εἶναι, τούτῳ	ἄν,	ὅτι οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς περὶ
[13, 15]	γὰρ αὕτη· λογικὰ δ´ οὐκ	ἄν	ποτε ἐξ ἀλόγου τεχθείη, λογικοὶ
[13, 13]	ἐν ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ οὐκ	ἄν	ποτε σωθείη φιλία. Καὶ ὁ
[13, 20]	ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται, τάχ´	ἄν	που ἐν μέθαις ἤ τινι
[13, 6]	μέλλειν ἀποθνήσκειν αὔριον, καὶ οὐκ	ἄν	σε παρακρούοι ἡ παροῦσα συμφορά.
[13, 3]	τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ´	ἄν	τι πάθος ἔξωθεν ταράξειέ τε
[13, 3]	γε μηδὲν κακὸν ποιεῖ, οὐδ´	ἄν	τινος εἴη κακοῦ αἴτιον. Πῶς
[13, 10]	ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τῇ ἀληθείᾳ· οὗ	ἄν	τις αὑτὸν τάξῃ ἡγησάμενος βέλτιστον
[13, 10]	Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ	ἄν	τις δέξαιτ´ ἂν ὑμῶν; ἐγὼ
[13, 7]	μᾶλλον δ´ ἐρωτῶ, πότερον ἃ	ἄν	τις ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα
[13, 3]	λέγεις. Καὶ οὕτως ἔχοντος δοκεῖ	ἄν	τίς σοι, ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν
[13, 13]	περὶ τῶν κορυφαίων· τί γὰρ	ἄν	τις τούς γε φαύλως διατρίβοντας
[13, 10]	τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη	ἄν,	ὦ ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ
[13, 10]	παρακελευόμενός τε καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ	ἂν	ἀεὶ ἐντυγχάνω ὑμῶν, λέγων οἷάπερ
[13, 10]	τὰ ἐκείνων, ὡς ἐγᾦμαι οὐκ	ἂν	ἀηδὲς εἶναι. καὶ δὴ καὶ
[13, 16]	καὶ ἰκτίνων γένη· ἢ ποῖ	ἂν	ἄλλοσε φαῖμεν τὰς τοιαύτας ἰέναι;
[13, 11]	στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ	ἂν	ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ
[13, 21]	Πλάτωνος ἐν οἷς μυρία εὕροις	ἂν〉	ἀνεπίληπτα, ὧν δὴ μάλιστα τῶν
[13, 21]	νόμων, οὓς περὶ φονέων διετάξατο·	Ἂν	ἄρα τις αὐτόχειρ μὲν κτείνῃ
[13, 3]	τούτους συγχωρῶ καὶ ὡς νόμοις	ἂν	αὐτοῖς χρῴμην. Ταῦτα μὲν ὁ
[13, 15]	δι´ ἀγαθῶν ἰούσης; πῶς δ´	ἂν	γένοιτο πικρὸν ἀπὸ τοῦ γλυκέος;
[13, 13]	γὰρ παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις, ὡς	ἂν	γόνιμος ἀριθμός, ἡ ἑξὰς καλεῖται.
[13, 3]	κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος πάντες ἥκιστ´	ἂν	δέξαιντο καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ
[13, 12]	τῆς αὐτῆς εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης	ἂν	διὰ τούτων· ~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ
[13, 11]	ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ τῶν ὅσοι	ἂν	διαφερόντως ἐν τῷ βίῳ ἀγαθοὶ
[13, 5]	εἰς τὸ φανερὸν κατηγόρει, παρασχεῖν	ἂν	δοκεῖ μοι τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν
[13, 16]	ἕκαστον κομίζει, καὶ οἳ μὲν	ἂν	δόξωσι μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ
[13, 16]	τὴν ἀξίαν ἕκαστος. Οἳ δ´	ἂν	δόξωσιν ἀνιάτως ἔχειν διὰ τὰ
[13, 8]	ἡμᾶς διαφθεῖραι· πράττεις τε ὅπερ	ἂν	δοῦλος ὁ φαυλότατος πράξειεν, ἀποδιδράσκειν
[13, 16]	θεάματα καὶ νουθετήματα. Ταῦτα πῶς	ἂν	δύναιτο συνᾴδειν τοῖς περὶ ἀμοιβῆς
[13, 18]	καὶ ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι ἂν	ἐν	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς
[13, 21]	ἐκ τῶν οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως	ἂν	ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν βούληται, καρπούσθω·
[13, 16]	ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´ ἂν οὓς	ἂν	ἐθέλοι; εἰ δὲ τὰ καθ´
[13, 18]	καὶ ὅσοι φαίνονται, καθ´ ὅσον	ἂν	ἐθέλωσι θεοὶ γένεσιν ἔσχον, λέγει
[13, 3]	πάθη ὑπὸ τοῦ υἱέος οὐδ´	ἂν	εἰ ἦν ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν
[13, 13]	οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, ὅστις	ἂν	εἰδείη Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο. Εἰκότως
[13, 19]	παισὶν ὀρχησταί, ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες	ἂν	εἶεν πρὸς τὸ διαπονεῖν οὐκ
[13, 3]	οἱ τύποι περὶ θεολογίας τίνες	ἂν	εἶεν; Τοιοίδε πού τινες, ἦν
[13, 3]	ὁ θεός, ἐπεὶ ἀγαθός, πάντων	ἂν	εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ
[13, 19]	γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι μὲν πρέπον	ἂν	εἴη, γυναιξὶ δὲ οὐκ ἂν
[13, 13]	θεὸς ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον	ἂν	εἴη. Εἶτα ὑποβὰς ἐπάγει πάλιν·
[13, 10]	τῷ ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη	ἂν	εἴη ἡ ἀποδημία; ἢ αὖ
[13, 10]	ἐπεὶ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ	ἂν	εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε
[13, 10]	ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος	ἂν	εἴη θάνατος. ἐγὼ γὰρ ἂν
[13, 19]	ἃ δὴ πάντως μιμεῖσθαι πρέπον	ἂν	εἴη κόρους τε ἅμα καὶ
[13, 13]	δή, ὡς ἔοικεν, οὐκ ὀστράκου	ἂν	εἴη περιστροφή, ἀλλὰ ψυχῆς περιαγωγὴ
[13, 3]	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ, εἷς	ἂν	εἴη τῶν περὶ θεοῦ νόμων
[13, 10]	τοῦ αἰσχροῦ. ἐγὼ οὖν δεινὰ	ἂν	εἴην εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,
[13, 19]	θηλειῶν ὁ μὲν ἐμὸς νόμος	ἂν	εἴποι πάντα, ὅσαπερ καὶ περὶ
[13, 19]	ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω. Τί δ´	ἂν	εἴποις μαθὼν ὡς καὶ μὴ
[13, 13]	ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι σημαίνει, ὡς	ἂν	ἐκ μόνου γενομένου καὶ ἐκ
[13, 21]	αὐτοῖς ἔνοχος ἔστω νόμοις. Ὃς	ἂν	ἐκ προνοίας τε καὶ ἀδίκως
[13, 16]	δῆλα δὴ καὶ τἄλλα, ᾗ	ἂν	ἑκάστη ἴοι κατὰ τὰς αὐτῶν
[13, 0]	ἴσοις δόγμασι προσήκων ἡμῖν γένοιτ´	ἂν	Ἕλλησιν οὖσιν ὁ Ἑλληνικὸς μᾶλλον
[13, 10]	ἢ ὑμῖν, καὶ ἕως περ	ἂν	ἐμπνέω καὶ οἷός τε ὦ,
[13, 18]	Πλάτωνα, καὶ ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι	ἂν	ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς
[13, 11]	οὕτω καὶ ταύτη θήσομεν ᾗ	ἂν	ἐξηγῆται; Τί δ´ οὐ μέλλομεν;
[13, 21]	φιλάνθρωπα τὰ παρὰ Μωσεῖ, μάθοις	ἂν	ἐπακούσας ὧδέ πη λέγοντος· Ἐὰν
[13, 16]	προβλήματι. Τοσοῦτον δ´ εὐλόγως τις	ἂν	ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ ἦν σύμφωνα
[13, 16]	καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´	ἂν	ἔπραξε καὶ πρώτη λαχοῦσα, καὶ
[13, 13]	εἰ γὰρ ἐγένετο, οὐκ ἂν	ἦν	ἔτι ἀρχά, ἀλλ´ ἐκείνα ἐξ
[13, 15]	δὲ ἐκ τῆσδε ἦν, οὐδ´	ἂν	ἐτράπη τῆς οἰκείας λήξεως· εἰ
[13, 11]	δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς	ἂν	εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ πρῶτον
[13, 11]	ἄλλος καὶ τούτων ἔτι πλείω	ἂν	εὕροι παρὰ τῷ αὐτῷ σύμφωνα
[13, 3]	ἐγώ· ψεύδεσθαι ὁ θεὸς ἐθέλοι	ἂν	ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ φαντάσματα
[13, 16]	αἱρεῖσθαι φάσκουσι, λόγοις; πῶς γὰρ	ἂν	ἡ αὐτὴ τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια
[13, 6]	τιμᾶν καὶ μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´	ἂν	ἡ τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ
[13, 9]	ἀταξία καὶ ἀκολασία, καὶ ἴσως	ἂν	ἡδέως σου ἀκούοιεν ὡς γελοίως
[13, 13]	ἀγένητος· εἰ γὰρ ἐγένετο, οὐκ	ἂν	ἦν ἔτι ἀρχά, ἀλλ´ ἐκείνα
[13, 3]	ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν	ἂν	θαυμαστὸν ποιοῖ οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα
[13, 3]	Οὐκ ἄρα ἐστὶν οὗ ἕνεκα	ἂν	θεὸς ψεύδοιτο; Οὐκ ἔστι. Πάντη
[13, 16]	καὶ δίκης δεσμωτήριον; μυρία δ´	ἂν	καὶ ἄλλα τις ἐπὶ σχολῆς
[13, 3]	Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς αὑτὸν μεταβάλλοι	ἂν	καὶ ἀλλοιοῖ; Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ
[13, 3]	καὶ συμφέροντι λέγεται ἐπάγειν· ὥσπερ	ἂν	καὶ ἰατρὸς ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν
[13, 16]	τὰ τοιαῦτα ἤθη, ὁποῖα ἄττ´	ἂν	καὶ μεμελετηκυῖαι τύχωσιν ἐν βίῳ.
[13, 19]	Οὕτως γὰρ εἶναι κοινάς, ὡς	ἂν	καὶ τὰ δημόσια χρήματα φαίη
[13, 20]	προφερόμενος δίκην. Φησὶ γοῦν· Ὃς	ἂν	κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός,
[13, 12]	ἣ δὴ καὶ πρώτη φυσικῶς	ἂν	λέγοιτο φωτὸς γένεσις, ἐν ᾧ
[13, 3]	μέτρου μυθολογοῦντα, ὡς οὔτε ὅσια	ἂν	λεγόμενα, εἰ λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα
[13, 10]	ἀποθανεῖν; ἐγὼ δὲ τούτῳ δίκαιον	ἂν	λόγον ἀντείποιμι, ὅτι οὐ καλῶς
[13, 16]	οὐσίαν σύνθετον εἶναί φησιν, ὡς	ἂν	μέρος μέν τι ἐπαγομένης τῆς
[13, 6]	καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν	ἂν	μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά; εἰ πρῶτον
[13, 3]	κύρεται, ἄλλοτε δ´ ἐσθλῷ. δ´	ἂν	μή, ἀλλ´ ἄκρατα τὰ ἕτερα,
[13, 19]	πατὴρ βούληται, φοιτῶντα, ὃν δ´	ἂν	μή, ἐῶντα τὰς παιδείας, ἀλλὰ
[13, 9]	παραβάς, οὐδείς σε ἐρεῖ ἴσως,	ἂν	μή τινα λυπήσῃς· εἰ δὲ
[13, 3]	ὁ δειλῶν· καὶ ᾧ μὲν	ἂν	μίξας ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων δῷ,
[13, 9]	διαφθορεύς ἐστι, σφόδρα που δόξειεν	ἂν	νέων τε καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων
[13, 13]	τὸν μὲν ἀνατίθησι μονάδι, ὡς	ἂν	νοητόν, τὸν δὲ αἰσθητὸν ἑξάδι·
[13, 15]	τῆς τῶν σωμάτων ὕλης οὐδεὶς	ἂν	νοῦν ἔχων εἴποι· ἄλογος γὰρ
[13, 21]	ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. Ὅ τι δ´	ἂν	ὁ θεός, φησίν, ἀναιρῇ περί
[13, 19]	πρὸς μουσικήν, οὐχ ὃν μὲν	ἂν	ὁ πατὴρ βούληται, φοιτῶντα, ὃν
[13, 10]	ἂν εἴη θάνατος. ἐγὼ γὰρ	ἂν	οἶμαι, εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι
[13, 15]	ἐναντίον ἔστιν ὅτε καὶ δέξοιτ´	ἂν	ὀλιγωρίᾳ τῆς περὶ τὸ κρεῖττον
[13, 3]	γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς	ἂν	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ γάρ,
[13, 14]	γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων οἷς	ἂν	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ πάλιν·
[13, 18]	πάντων ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι πάντες	ἂν	ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν τῷ
[13, 13]	τὸ ὄνομα φοβερόν {ἐστιν} οὐδ´	ἂν	{ὀνομάσαιμ{ ι} ἐγώ. Ὃς τοῖς
[13, 3]	κολάζων παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη	ἂν	ὅπερ θεῶν οἱ πρῶτοί τε
[13, 7]	κακῶς ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´	ἂν	ὁτιοῦν πάσχῃ τις ὑπ´ αὐτῶν.
[13, 16]	πιθήκου βίον ἑλέσθαι. Ποῦ δ´	ἂν	οὖν εἴη τὰ τῆς μετὰ
[13, 10]	ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως	ἂν	οὖν εἴποι τις· εἶτ´ οὐκ
[13, 16]	καὶ δεσμῶν ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´	ἂν	οὓς ἂν ἐθέλοι; εἰ δὲ
[13, 10]	ἐν τῷ ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι	ἂν	οὐχὶ ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν
[13, 13]	παραλαβεῖν ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις	ἂν	παρὰ τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην
[13, 6]	οὐ μή σοι συγχωρήσω, οὐδ´	ἂν	πλείω τῶν νῦν παρόντων ἡ
[13, 8]	οἱ νόμοι δηλονότι· τίνι γὰρ	ἂν	πόλις ἀρέσκοι ἄνευ νόμων; νῦν
[13, 3]	οὔ; Ταύτη μὲν δὴ ἥκιστ´	ἂν	πολλὰς μορφὰς ἴσχοι ὁ θεός.
[13, 19]	ἂν εἴη, γυναιξὶ δὲ οὐκ	ἂν	πρέπον. Καὶ πάλιν ἑξῆς ὑποβάς
[13, 5]	Ἐπεὶ δὲ ζῆν μὲν οὐκ	ἂν	προείλετο μᾶλλον ἢ ἀληθεύειν, ἑώρα
[13, 16]	Τάρταρον καλοῦσιν, ἰέναι· οἳ δ´	ἂν	τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ
[13, 16]	μέχρι γε τούτου πλανῶνται, ἕως	ἂν	τῇ τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ συνεπακολουθοῦντος
[13, 3]	ὅ τι μή, ἀλλ´ ἃ	ἂν	τηλικοῦτος ὢν λάβῃ ἐν ταῖς
[13, 3]	μὲν ὁ Πλάτων. Εὕροις δ´	ἂν	τὴν Ἑβραίων γραφὴν οὐδαμῶς μὲν
[13, 15]	γένος, πῶς ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´	ἂν	τῆς τῶν κρειττόνων φύσεως; εἰ
[13, 12]	τὰ πάντα συνθεωρεῖται. Μεταφέροιτο δ´	ἂν	τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῆς
[13, 14]	δυνάμει λογικῆς οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης	ἂν	τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον,
[13, 13]	Ἀδελφοὺς δὲ εἶναι ἡμᾶς, ὡς	ἂν	τοῦ ἑνὸς θεοῦ ὄντας καὶ
[13, 16]	ἄλλα τις ἐπὶ σχολῆς ἐπιλάβοιτ´	ἂν	τοῦ λόγου, ὧν οὐ καιρὸς
[13, 19]	δεῖν· καὶ οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´	ἂν	τοῦτον τὸν λόγον οὔτε ἱππικῆς
[13, 6]	ἢ ἑνὸς μόνου ἐκείνου ὃς	ἂν	τυγχάνῃ ἰατρὸς ἢ παιδοτρίβης ὤν;
[13, 10]	ἔργα ἢ κακοῦ. φαῦλοι γὰρ	ἂν	τῷ γε σῷ λόγῳ εἶεν
[13, 6]	ἐδεστέον γε καὶ ποτέον, ᾗ	ἂν	τῷ ἑνὶ δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ
[13, 10]	εἶπον, ἐπὶ τούτοις ἀφίοιτε, εἴποιμι	ἂν	ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ
[13, 10]	ἐπὶ πόσῳ ἄν τις δέξαιτ´	ἂν	ὑμῶν; ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις
[13, 10]	ὑμᾶς ὡς εἰ διαφευξοίμην, ἤδη	ἂν	ὑμῶν οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ
[13, 8]	ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ τί οὖν,	ἂν	φαῖεν, ἢ συνθήκας πρὸς ἡμᾶς
[13, 3]	καὶ τίνες οἱ μῦθοι, τίνας	ἂν	φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ εἶπον· ὦ
[13, 19]	εἶπον, παρὰ τὸ εἰωθὸς γελοῖα	ἂν	φαίνοιτο πολλὰ περὶ τὰ νῦν
[13, 3]	μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν	ἂν	ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη.
[13, 3]	δοκεῖ. Ἀλλὰ δεδιὼς τοὺς ἐχθροὺς	ἂν	ψεύδοιτο; Πολλοῦ γε δεῖ. Ἀλλὰ
[13, 13]	ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω‘ εὕροις	ἂν	ὧδε ἐμφαινόμενον πρὸς τοῦ Ἐφεσίου·
[13, 12]	πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου. Αὐτὸς δὴ	μέγαν	αὖθις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ
[13, 13]	μου‘ ἐπιφέρει· Αὐτὸς δ´ αὖ	μέγαν	αὖτις ἐπ´ οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέῳ
[13, 10]	οὐχὶ ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν	μέγαν	βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν ταύτας
[13, 16]	Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν ὡς	Ἐπειδὰν	ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες εἰς τὸν
[13, 16]	τὸν βίον διελθόντα καὶ ὁσίως,	ἐπειδὰν	τελευτήσῃ, εἰς μακάρων νήσους ἀπιόντα
[13, 19]	τίκτειν τῇ πόλει· ἀνδρὶ δέ,	ἐπειδὰν	τὴν ὀξυτάτην δρόμου ἀκμὴν παρῇ,
[13, 11]	μάλιστα. Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα Ἡσιόδῳ,	ἐπειδάν	τινες τοῦ τοιούτου γένους τελευτήσωσιν,
[13, 10]	αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´ οἷον ὕπνος,	ἐπειδάν	τις {ὄναρ} καθεύδων μηδὲ ὄναρ
[13, 4]	γραφὴν φεύγω ὅτι τὰ τοιαῦτα	ἐπειδάν	τις περὶ τῶν θεῶν λέγῃ,
[13, 21]	μηδὲ κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ	ἐὰν	ἀδελφὸν κτείνῃ ἐν στάσεσι μάχης
[13, 21]	μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω ποτέ. Καὶ	ἐὰν	ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ
[13, 13]	χλαμύσιν ὡς τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς	ἐὰν	ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς, μηδὲν συνειδὼς
[13, 21]	τοῦ πλησίον σου. Καὶ αὖθις·	Ἐὰν	ἀμήσῃς ἀμητόν σου ἐν τῷ
[13, 21]	τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα δὲ γαμετὴν	ἐὰν	ἀνὴρ δι´ ὀργὴν κτείνῃ τινὰ
[13, 13]	πάντα ἐκεῖνα τὰ προφητικά· Ὃς	ἐὰν	ἀνοίξῃ τὸν οὐρανόν, τρόμος λήψεται·
[13, 9]	ἀλλὰ νῦν μὲν ἠδικημένος ἄπει,	ἐὰν	ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´ ἡμῶν τῶν
[13, 19]	εἰς φῶς ἐκφέρειν κύημα μηδέν,	ἐὰν	γένηται· ἐὰν δέ τις βιάσηται,
[13, 21]	δὲ κτείνας ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω,	ἐὰν	δὲ ἀλλότριον θυμῷ, διπλῇ τὸ
[13, 10]	τῇ ζητήσει διατρίβειν μηδὲ φιλοσοφεῖν·	ἐὰν	δὲ ἁλῷς ἔτι τοῦτο πράττων,
[13, 21]	πολίτην, ὡσαύτως, ἢ ξένος ξένον.	Ἐὰν	δὲ ἀστὸν ξένος ἢ ξένον
[13, 21]	καὶ ἐὰν δοῦλος δοῦλον, ὡσαύτως.	Ἐὰν	δὲ αὖ δοῦλος ἐλεύθερον ἀμυνόμενος
[13, 21]	τοῦ δεύτερον φονεύσαντος τοιάδε νομοθετεῖ·	Ἐὰν	δὲ αὖθίς ποτε κατελθὼν ὁπότερος
[13, 20]	ὄντες. Εἶτα μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει·	Ἐὰν	δὲ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ
[13, 21]	μὴ κατέθετο‘ ἐκεῖνος ἀεὶ ζημιούσθω.	Ἐὰν	δὲ δοῦλος μὴ πείσας τὸν
[13, 9]	ἐὰν εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται·	ἐὰν	δὲ εἰς Ἅιδου ἀποδημήσῃς, οὐχὶ
[13, 21]	ἂν ἐπακούσας ὧδέ πη λέγοντος·	Ἐὰν	δὲ εἰσέλθῃς εἰς ἀμπελῶνα τοῦ
[13, 21]	παντὶ ἔργῳ τῶν χειρῶν σου.	Ἐὰν	δὲ ἐλαιολογήσῃς, οὐκ ἐπαναστρέψεις καλαμήσασθαι
[13, 21]	ἐθέλῃ καὶ ὁπόταν βούληται, καρπούσθω·	ἐὰν	δὲ ἐξ ἄλλων μὴ πείσας,
[13, 19]	οὐκ ἄξια βιάζεσθαι τῆς κοινωνίας·	ἐὰν	δὲ ἐξ αὐτῶν τῶν ἔξωθεν
[13, 9]	τῶν νόμων, ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων·	ἐὰν	δὲ ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς ἀνταδικήσας
[13, 21]	οὗ φεύξεται ἐκεῖ ὁ φονεύσας.	Ἐὰν	δὲ ἐπίθηταί τις τῷ πλησίον
[13, 21]	τὰς χεῖρας αὐτοῦ, δίκῃ ἐκδικηθήσεται.	Ἐὰν	δὲ ἡμέραν μίαν ἢ δύο
[13, 21]	ἢ μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω.	Ἐὰν	δὲ λοιδορῶνται δύο ἄνδρες καὶ
[13, 21]	κατέλθῃ. Καὶ πάλιν ἑξῆς φησιν·	Ἐὰν	δέ, ὃ γίνεται μέν, ὀλιγάκις
[13, 21]	τὸ γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ ἐστιν.	Ἐὰν	δὲ πατάξῃ τις τὸν ὀφθαλμὸν
[13, 21]	αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ τὰ ἰατρεῖα.	Ἐὰν	δὲ πατάξῃ τις τὸν παῖδα
[13, 19]	ἐκφέρειν κύημα μηδέν, ἐὰν γένηται·	ἐὰν	δέ τις βιάσηται, οὕτω τιθέναι
[13, 18]	αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ πάντων δημιουργός.	Ἐὰν	δέ τις τὴν τοῦ ἀϊδίου
[13, 21]	ὀρφανῷ καὶ τῇ χήρᾳ ἔσται.	Ἐὰν	δὲ τρυγήσῃς τὸν ἀμπελῶνά σου,
[13, 21]	ἔστω τοῦ καθαρὸς εἶναι· καὶ	ἐὰν	δοῦλος δοῦλον, ὡσαύτως. Ἐὰν δὲ
[13, 19]	που ἐλευθέρους αὐτοὺς συγγίνεσθαι ᾧ	ἐὰν	ἐθέλωσι. Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι
[13, 9]	σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν. πότερον δὲ	ἐὰν	εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται· ἐὰν
[13, 21]	ἄγγος οὐκ ἐμβαλεῖς. Καὶ πάλιν·	Ἐὰν	εἰσέλθῃς εἰς ἀμητὸν τοῦ πλησίον
[13, 16]	δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ,	ἐὰν	ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον
[13, 21]	κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ τὴν κοίτην,	ἐὰν	ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος περιπατήσῃ ἔξω
[13, 21]	μηνύων δὲ κακίας· δοῦλος δὲ	ἐὰν	ᾖ, ὁ μηνύσας μὲν ἐλεύθερος
[13, 10]	δυναμένων ἀποκτεῖναι Εἰδέναι τε, ὅτι	ἐὰν	ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ
[13, 8]	δὴ οὐκ ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις;	ἐὰν	ἡμῖν γε πείθῃ, ὦ Σώκρατες.
[13, 19]	δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ παρθένους κοινωνεῖν,	ἐᾶν	καὶ μὴ ψέγειν. Τοσαῦτα τοῦ
[13, 20]	τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη τυγχάνειν.	Ἐὰν	μὲν δὴ οὖν εἰς τεταγμένην
[13, 21]	γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται,	ἐὰν	μὲν ἐκ τῶν οἰκείων λαμβάνῃ,
[13, 21]	μαντείαις δράτω τοῦ θεοῦ. Καὶ	ἐὰν	μὲν ἐλεύθερος ὁ μηνύσας ᾖ,
[13, 6]	τιμῶ οὕσπερ καὶ πρότερον· ὧν	ἐὰν	μὴ βελτίω ἔχωμεν λέγειν ἐν
[13, 19]	παρὰ τοῦδε. λέγει δ´ οὖν·	Ἐὰν	μὴ κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς
[13, 19]	μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν.	Ἐὰν	μὴ κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς
[13, 21]	τῷ δράσαντι ταῦτα ἀνθρώπων καὶ	ἐὰν	μή· ὁ γὰρ νόμος ἀπαγορεύει.
[13, 13]	αἰτίου πατέρα κύριον ἐπομνύντας, ὃν	ἐὰν	ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ τε
[13, 21]	οἷα περὶ τῶν φονικῶν διατάττεται·	Ἐὰν	πατάξῃ τίς τινα καὶ ἀποθάνῃ,
[13, 4]	καὶ ἄλλα σοι ἐγὼ πολλά,	ἐάν	περ βούλῃ, περὶ τῶν θεῶν
[13, 3]	μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς, παρ´ οὓς	ἐὰν	ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν
[13, 21]	πολέμιον ἀποκτείνας ἔστω καθαρός, καὶ	ἐὰν	πολίτης πολίτην, ὡσαύτως, ἢ ξένος
[13, 3]	τις αὐτὸν ἐν ἔπεσι ποιῇ	ἐάν	τε ἐν μέλεσιν ἐάν τε
[13, 3]	ποιῇ ἐάν τε ἐν μέλεσιν	ἐάν	τε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.
[13, 21]	ἄλλον κοινὸν σύλλογον μηδένα μιαίνων,	ἐάν	τέ τις ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι
[13, 3]	θεός, ἀεὶ δή που ἀποδοτέον,	ἐάν	τέ τις αὐτὸν ἐν ἔπεσι
[13, 3]	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ	ἐάν	τις μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί
[13, 14]	μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε καὶ	ἐάν	τις μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί
[13, 19]	ὁ θαυμάσιος ὅδε τυγχάνει νόμος·	Ἐάν	τις παῖδας θηλείας καταλίπῃ, δι´
[13, 3]	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´	ἐάν	τις ποιῇ ἐν οἷς ταῦτα
[13, 3]	σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν,	ἐάν	τις φῇ δι´ Ἀθηνᾶς τε
[13, 6]	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες. Φέρε δή,	ἐὰν	τὸ ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ μὲν
[13, 16]	ὄντα συνεκεράσατο εἰς μίαν πάντα	ἰδέαν,	τὴν θατέρου φύσιν δύσμικτον· οὖσαν
[13, 13]	κοσμοποιῶν κατὰ Μωσέα Ἐν μὲν	γαῖαν	ἔτευξ´, ἐν δ´ οὐρανόν, ἐν
[13, 13]	ὃς οὐρανόν τ´ ἔτευξε καὶ	γαῖαν	μακρὴν πόντου τε χαροπὸν οἶδμα
[13, 12]	πρὶν δή ποτε δεῦρ´ ἐπὶ	γαῖαν,	τέκνον ἐμόν, δείξω σοι, ὁπηνίκα
[13, 13]	δὲ κέλευσε περικλυτὸν ὅττι τάχιστα	γαῖαν	ὕδει φύρειν, ἐν δ´ ἀνθρώπου
[13, 21]	οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν	γενναίαν	νῦν λεγομένην σταφυλὴν ἢ τὰ
[13, 13]	κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι δεῖν κατὰ τὴν	ἀρχαίαν	φύσιν, ὁμοιώσαντα δὲ τέλος ἔχειν
[13, 13]	συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον καὶ γῆν	ἁγίαν	καὶ φῶς νοητόν. Ἐν ἀρχῇ
[13, 13]	ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω ἢ τὴν	ἁγίαν	τριάδα μηνύεσθαι. Τρίτον μὲν γὰρ
[13, 2]	δ´ εὐλόγως τὴν τῶν πρώτων	θεολογίαν	παραιτεῖται διδάσκει ἐν τῷ δευτέρῳ
[13, 21]	ἀνὴρ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, φευγέτω	ἀειφυγίαν.	Τοιοῦτοι μὲν οἱ τοῦ φιλοσόφου
[13, 3]	δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα	δῖαν	ἐλαύνει· οὐδ´ ὡς ταμίας ὁ
[13, 13]	ἀνέμων βίας. Θνητοὶ δὲ πολλοὶ	καρδίαν	πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα πημάτων παραψυχὴν θεῶν
[13, 13]	χέρνιβος θιγὼν πρὸς λέκτρον ᾔει	καρδίαν	ὠδαγμένος, ὅλην δ´ ἐκείνην εὐφρόνην
[13, 8]	ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ	ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ.	Σὺ δὲ τότε μὲν ἐκαλλωπίζου
[13, 16]	χεῖρον περιτίθησιν αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν	θείαν	ἐκείνην καὶ οὐράνιον, τὴν ἀσώματον
[13, 13]	παρὰ τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν ὀνομαζομένην	θείαν.	Φησὶ γάρ· Ὀπίσω κυρίου τοῦ
[13, 12]	λέγων· Δεῖ γὰρ λαμβάνειν τὴν	θείαν	φωνὴν οὐ ῥητὸν λόγον, ἀλλ´
[13, 18]	ἀστέρας κατὰ τὴν πρὸς τἀπίγεια	συμπάθειαν	μυρία τῶν ἐπὶ διαμονῇ τοῦ
[13, 13]	μοι ψεῦδός τε συγχωρῆσαι καὶ	ἀλήθειαν	ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Τῇ τε
[13, 12]	καὶ κακίας ἐν τῷ κατὰ	ἀλήθειαν	ἑβδόμῳ λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα
[13, 12]	τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ	ἀλήθειαν.	Τούτοις ἑξῆς μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει·
[13, 9]	ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ	ΟΙΚΕΙΑΝ	ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ νόμων διαφθορεύς
[13, 16]	τοὺς ἐνταῦθα βίους κατὰ γνώμην	οἰκείαν	αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς εἰς
[13, 3]	πατέρα γινώσκειν θεὸν μήτε τὴν	οἰκείαν	τῆς νοερᾶς φύσεως οὐσίαν μήτ´
[13, 17]	συστάσει αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ τὴν	οἰκείαν	φύσιν ἐπειγομένων. Ἦ γὰρ οὐχ
[13, 17]	ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὴν	οἰκείαν	φύσιν κάτω βιάζεται, ὁμοίως δὲ
[13, 18]	καὶ διάδοχον ἡλίου νύκτωρ τὴν	ἐπιμέλειαν	καὶ προστασίαν ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´
[13, 0]	τῶν παρ´ Ἑβραίοις ἱερῶν λόγων	ἑρμηνείαν	ὥσπερ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα φωνὴν
[13, 18]	τὴν τοῦ ἀϊδίου καὶ ποιητοῦ	θεραπείαν	ἄλλῳ προσνέμῃ νεωτέρῳ καὶ γενητῷ,
[13, 3]	ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην ὡς	ἱέρειαν	ἀγείρουσαν Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ παισὶν
[13, 13]	τὴν διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων	πορείαν.	Ἀλλὰ καὶ τὴν ἑβδόμην ἱερὰν
[13, 20]	σκότον καὶ τὴν ὑπὸ γῆς	πορείαν	οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι ἐλθεῖν
[13, 13]	εὕροις ἂν παρὰ τῷ Μωσεῖ	ἀκολουθίαν	ὀνομαζομένην θείαν. Φησὶ γάρ· Ὀπίσω
[13, 12]	ἡμῖν μετενέγκας εἰς τὴν ἑαυτοῦ	δογματοποιίαν	κατεχώρισεν. Ἡ δ´ ὅλη ἑρμηνεία
[13, 19]	ἄνδρες τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν	ἡλικίαν,	ἀφήσομέν που ἐλευθέρους αὐτοὺς συγγίνεσθαι
[13, 10]	καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν,	οἰκίαν	ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς»
[13, 3]	ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ	λίαν.	Δόγμα δὲ Ἑβραίων ἐστὶ καὶ
[13, 9]	αὐτῶν. πότερον δὲ ἐὰν εἰς	Θετταλίαν	ἀποδημήσῃς, ἐπιμελήσονται· ἐὰν δὲ εἰς
[13, 9]	καὶ παιδεύσῃς; τί δέ; εἰς	Θετταλίαν	αὐτοὺς ἀγαγὼν θρέψεις τε καὶ
[13, 9]	ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς εἰς	Θετταλίαν.	λόγοι δὲ ἐκεῖνοι οἱ περὶ
[13, 9]	τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ εἰς	Θετταλίαν	παρὰ τοὺς ξένους τοὺς Κρίτωνος·
[13, 14]	ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά γε τὴν	ἐπαγγελίαν	διὰ τῆς τῶν μελλόντων προρρήσεως
[13, 17]	ἐναντίων φύσεως ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι,	φιλίαν	αὐτοῖς καὶ κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ,
[13, 18]	σῶμα ἐγενήθη δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν	φιλίαν	τε ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´
[13, 3]	τὴν πρὸς τὸν αὑτοῦ πατέρα	φιλίαν	τε καὶ ὑποστροφὴν διὰ τῆς
[13, 17]	μαλακὸν καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις	μίαν	ἄλλην πάντων κοινωνίαν τῇ τε
[13, 13]	Ἀριστοτέλης ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ δὲ	μίαν	ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν τὴν καλουμένην
[13, 13]	μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς	μίαν	ἀρχὴν καὶ παρ´ Ἑλλήνων ἀκοῦσαι
[13, 13]	καθ´ Ἅιδην δύο τρίβους νομίζομεν,	μίαν	δικαίων, ἑτέραν {δ{ ὲ} ἀσεβῶν
[13, 13]	τὰ πρὸς τῷ νότῳ πάντα	μίαν	ἔχει καὶ τὴν αὐτὴν πρόληψιν
[13, 21]	δίκῃ ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν δὲ ἡμέραν	μίαν	ἢ δύο βιώσῃ, οὐκ ἐκδικηθήσεται·
[13, 13]	ἀνάγκη διοικεῖν φάναι; Τί μήν;	Μίαν,	ἢ πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν
[13, 16]	λαβὼν αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο εἰς	μίαν	πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου φύσιν
[13, 13]	εἰρῆσθαι· καὶ μή τι μυστικώτατα,	μίαν	τὴν ὄντως οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς,
[13, 10]	μηδέν τι εἶναι μηδὲ αἴσθησιν	μηδεμίαν	μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα ἢ
[13, 19]	εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ	μηδεμίαν	συνοικεῖν· καὶ τοὺς παῖδας αὖ
[13, 13]	Πότερον ἦν ἀρχὴν ἔχων γενέσεως	οὐδεμίαν,	ἢ γέγονεν, ἀπ´ ἀρχῆς τινος
[13, 8]	ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην	οὐδεμίαν	τῶν Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ τῶν
[13, 12]	σοῦ δὲ προγόνου, προσενεγκαμένου μείζονα	φιλοτιμίαν,	Δημητρίου τοῦ Φαληρέως πραγματευσαμένου τὰ
[13, 13]	Πλάτων μονονουχὶ προφητεύων τὴν σωτήριον	οἰκονομίαν	ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας
[13, 13]	τῶν ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν	προνομίαν	ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα τούτοις, εἰ
[13, 14]	ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων	ἐπιθυμίαν	καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν
[13, 3]	Ἀλλὰ δι´ οἰκείων ἄνοιαν ἢ	μανίαν;	Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων
[13, 3]	παντὸς τοῦ γένους, νόσον καὶ	μανίαν	ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς μήτε τὸν
[13, 3]	τῶν καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ	μανίαν	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι
[13, 3]	ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ	μανίαν	ἤ τινα ἄνοιαν κακόν τι
[13, 2]	ΛΟΓΟΥ ΕΠΙΝΟΜΙΔΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.	Θεογονίαν	τοίνυν καὶ ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς
[13, 2]	ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν τοίνυν καὶ	ζῳογονίαν	ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε, πρῶτόν μοι,
[13, 13]	πρόληψιν περὶ τοῦ καταστησαμένου τὴν	ἡγεμονίαν,	εἴ γε καὶ τὰ καθολικώτατα
[13, 13]	ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ τινὶ τὴν	εὐδαιμονίαν	ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι
[13, 17]	θεοῦ κεκοσμῆσθαι, φιλίαν αὐτοῖς καὶ	κοινωνίαν	ἐμποιήσαντος αὐτοῦ, οἷον τῷ ξηρῷ
[13, 17]	τοῖς τοιούτοις μίαν ἄλλην πάντων	κοινωνίαν	τῇ τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς
[13, 13]	ἐπημφιεσμένος πτίλον κύκνειον, ὡς κόρην	Πλευρωνίαν	ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ· εἶτα
[13, 13]	τὸν καὶ τὰς προκοπὰς κατ´	ἀξίαν	εἰς θειότητα παρεσχημένον. Σιωπῶ γὰρ
[13, 16]	εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται κατὰ τὴν	ἀξίαν	ἕκαστος. Οἳ δ´ ἂν δόξωσιν
[13, 16]	ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ τῷ θεῷ	ὁμοίαν	αὐτὴν εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς
[13, 16]	ἀσώματον καὶ λογικήν, τὴν θεῷ	ὁμοίαν	καὶ δι´ ἀρετῆς μέγεθος τὰς
[13, 3]	γε δεῖ. Ἀλλὰ δι´ οἰκείων	ἄνοιαν	ἢ μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη,
[13, 3]	ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα	ἄνοιαν	κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε
[13, 3]	Ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα	ἄνοιαν	κακόν τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε
[13, 19]	ἑτέρως διηγήσεται τὴν τοῦ λόγου	διάνοιαν,	μὴ τὸ νομιζόμενον φὰς ὑποβάλλειν.
[13, 16]	λόγου, ὧν οὐ καιρὸς τὴν	διάνοιαν	μηκύνειν. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον
[13, 4]	τῷ Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ δὲ τὴν	διάνοιαν	ὁ Νουμήνιος ἐν τῷ Περὶ
[13, 13]	ματρὸς ἔφυ. Ἐκεῖθεν ἔσπακε τὴν	διάνοιαν·	Τίς ἔγνω νοῦν κυρίου; ἢ
[13, 18]	ἀνάψαι τὰς αἰτίας. Ὧν τὴν	ἄγνοιαν	ὁ ἱερώτατος νομοθέτης εἰς ἐπιστήμην
[13, 13]	καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν	ἔννοιαν	ἐπὶ τὸν θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη
[13, 13]	μέχρι σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν τὴν	πρόνοιαν	ἐκ τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε
[13, 3]	φύσεως οὐσίαν μήτ´ αὖ θεοῦ	πρόνοιαν,	σώτειραν τῶν ὅλων, εἰς ἀλόγου
[13, 0]	πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν οὖν ἀνάγνωθι	ὁποίαν	ἐπήγετο δόξαν ὁ Πλάτων περὶ
[13, 1]	ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ	ΑΤΟΠΙΑΝ·	ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ δὲ
[13, 0]	ἠθέτει καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς	ἀτοπίαν	διήλεγχεν· ~αʹ ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ
[13, 14]	σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν τῶν θεῶν	προσηγορίαν	καταισχύνοντα καὶ μετὰ τὸ μέγα
[13, 13]	καὶ Φιλήμων ὁ κωμικὸς τὴν	εἰδωλολατρίαν	ἐκκόπτει διὰ τούτων· Οὐκ ἔστιν
[13, 13]	σιωπώμενον τὴν τῶν πολλῶν διαβάλλων	εἰδωλολατρίαν	ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις εἰς
[13, 19]	γάμων χρόνου συμμετρίαν τε καὶ	ἀμετρίαν	δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς μὲν
[13, 19]	δὲ τοῦ τῶν γάμων χρόνου	συμμετρίαν	τε καὶ ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν
[13, 13]	κολάσεις καὶ τὴν διὰ πυρὸς	τιμωρίαν	ἀπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας ἥ
[13, 13]	ἐφ´ οἷς ἔτι φανερώτερον τὴν	ἀκρασίαν	τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς ὧδέ πως
[13, 14]	τῆς τῶν ὄντων φύσεως ἐπὶ	φαντασίαν	ἐλθόντες πολὺ τὸ κρᾶμα τοῦ
[13, 18]	πατρὸς ὑπάρχους, οὗ μιμουμένους τὴν	ἐπιστασίαν	κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ δίκην καὶ
[13, 18]	ἡλίου νύκτωρ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ	προστασίαν	ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´ ἡμέραν ἥλιος,
[13, 13]	ὅλην καταλήψεται τῇ χειρί, ὡς	νοσσιάν,	κύριος ὁ ποιήσας τὴν γῆν
[13, 13]	παραφράζων τὴν γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε	θυσίαν	δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ κύριον‘
[13, 13]	ταῖς λέξεσιν· εἴ τις δὲ	θυσίαν	προσφέρων, ὦ Πάμφιλε, ταύρων τι
[13, 17]	τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι τὴν	οὐσίαν	αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν εἶναι λέγουσι
[13, 18]	τῷ λογισμῷ πᾶσαν τὴν ὁρατὴν	οὐσίαν	ἐπὶ τὴν τοῦ ἀειδοῦς καὶ
[13, 13]	ποτὲ εἰς τὴν τοῦ πυρὸς	οὐσίαν	μεταβολῆς. Σαφέστατα δ´ Ἡράκλειτος ὁ
[13, 3]	τὴν οἰκείαν τῆς νοερᾶς φύσεως	οὐσίαν	μήτ´ αὖ θεοῦ πρόνοιαν, σώτειραν
[13, 17]	αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν παθητὴν	οὐσίαν	προσυφᾶναι. Ὅτι δὲ μηδετέρως ἔχει,
[13, 16]	αὐτοῖς ποτε μὲν αὐτῆς τὴν	οὐσίαν	σύνθετον εἶναί φησιν, ὡς ἂν
[13, 3]	τοῦτο; Ὅταν εἰκάζῃ τις κακῶς	οὐσίαν	τῷ λόγῳ περὶ θεῶν τε
[13, 13]	οἱ Στωϊκοὶ καὶ πνεῦμα κατ´	οὐσίαν,	ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὴν ψυχήν.
[13, 13]	πνεῦμα, οὗ αἱ χεῖρες τὴν	στρατιὰν	τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘ καὶ τὴν
[13, 0]	διελθεῖν, ὁμοῦ καὶ διαβολῆς εὐλόγου	αἰτίαν	ἀπολυσόμενος, εἰ δή τις ἡμῖν
[13, 18]	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς	αἰτίαν	κατὰ τὸν αὐτοῦ λόγον. Πῶς
[13, 18]	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς	αἰτίαν·	μεταβαλόντα δὲ φέρεται κατὰ τὴν
[13, 18]	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς	αἰτίαν,	οὐρανὸς δὲ καὶ ἥλιος καὶ
[13, 5]	ἂν δοκεῖ μοι τοῖς Ἀθηναίοις	αἰτίαν	πάλιν κακοῖς γενέσθαι ἀποκτείνασι καὶ
[13, 14]	εἰκότως τῆς ἀφιλοσόφου πληθύος τὴν	αἰτίαν	τῆς δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν.
[13, 3]	τοὺς νέους, ὅτι Θεὸς μὲν	αἰτίαν	φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα
[13, 3]	οὔτε ἄλλου ποιητοῦ ταύτην τὴν	ἁμαρτίαν	περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως ἁμαρτάνοντος
[13, 16]	δὲ τῶν προτέρων πόνων φιλοτιμίας	λελωφηκυῖαν	ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον πολὺν βίον
[13, 16]	ἐξ ἔθους τε καὶ μελέτης	γεγονυῖαν	ἄνευ φιλοσοφίας τε καὶ νοῦ;
[13, 13]	ὅλων θεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ	γεγονυῖαν	καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ
[13, 12]	ὅλων συνθεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ	γεγονυῖαν	καὶ συνεχομένην ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ
[13, 18]	νύκτωρ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ προστασίαν	ἀνειληφυῖαν	ὧν μεθ´ ἡμέραν ἥλιος, καὶ
[13, 13]	Ἐπὰν δὲ εἴπῃ· Τί ἔλπεαι	σοφίαν	ὀλίγον τοι ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς
[13, 13]	ὄντος οὖσαν ἐπάνοδον, ἣν δὴ	φιλοσοφίαν	ἀληθῆ φήσομεν εἶναι, καὶ τοὺς
[13, 20]	οὖν εἰς τεταγμένην δίαιταν καὶ	φιλοσοφίαν	νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς διανοίας,
[13, 14]	ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ	ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ.	Τὰ Ἑβραίων λόγια, θεοπρόπια καὶ
[13, 19]	εἰς θεὸν ἀνάγων καὶ τὴν	συμμαχίαν	τὴν παρὰ τοῦδε. λέγει δ´
[13, 19]	Ταὐτὸν δὴ καὶ τοὺς περὶ	ὁπλομαχίαν	ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ τούτους νομοθετεῖν
[13, 13]	εν} ἀπώλεσε. Τὰ ὅμοια τούτοις	κἀν	τοῖς Ὀρφικοῖς εὑρήσομεν ὧδέ πως
[13, 13]	ἐν τῷ παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ	κἀν	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων ἄντικρυς
[13, 13]	ἀγαθὸν ἀγαθῷ μὴ φίλον. Ὅπερ	κἀν	τῷ Λύσιδι ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς
[13, 13]	τἀναντία δυναμένης ἐξεργάζεσθαι. Ὁμοίως δὲ	κἀν	τῷ Φαίδρῳ τάδε γράφει· Ἔστι
[13, 18]	διὰ τῆς ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ,	κἂν	εὐθὺς ἔγνωσαν, ὅτι καθάπερ αἴσθησις
[13, 13]	παιδευόμενον ἐν αἰσθήσει ὂν ζῇ,	κἂν	πάσχειν λέγηται. Τί δέ; Οὐχὶ
[13, 13]	Νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός.	Κἂν	τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν ἐθέλῃς·
[13, 17]	ὁρῶμεν καὶ τὸ φύσει βαρύ,	κἂν	ὑφ´ ἡμῶν ἤ τινος ἔξωθεν
[13, 13]	διὰ τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ	συνῆκαν	λέγεσθαι ταῦτα ἐπὶ τῆς σοφίας
[13, 13]	ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν	ἔδωκαν,	τὰ ἀκόλουθα τούτοις, εἰ μὴ
[13, 17]	κοῦφον λευκῷ τε πρὸς τὸ	μέλαν	γλυκεῖ τε πρὸς πικρὸν σκληρῷ
[13, 19]	ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ τὴν	ἅμιλλαν	τούτων τῶν δρόμων. Καὶ τὰ
[13, 6]	τὰς δόξας τὰς τῶν ἀνθρώπων	τιμᾶν,	ἀλλὰ τὰς μέν, τὰς δ´
[13, 6]	ὁμοίως ὥσπερ οὖν καὶ πρότερον	τιμᾶν	καὶ μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν
[13, 18]	μέσην, τῆς ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς	τιμᾶν	μάλα χρεὼν χάριν τῆς εὐφήμου
[13, 6]	Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς μὲν χρηστὰς	τιμᾶν,	τὰς δὲ πονηρὰς μή; Ναί.
[13, 18]	ἄλλοι δαίμονες ἅμα καὶ θεοί,	τιμᾶν	τε καὶ εὔχεσθαι διαφερόντως αὐτῷ·
[13, 11]	τὰς εὐχὰς παρὰ ταύταις ποιεῖσθαι	τιμᾶν	τε τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχάς,
[13, 11]	αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ	ΤΙΜΑΝ	ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ
[13, 4]	ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ	ΕΚΤΕΙΝΑΝ	ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι
[13, 19]	γυναῖκες καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ	γεννᾶν	ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν, ἀφήσομέν που
[13, 19]	ἀκμὴν παρῇ, τὸ ἀπὸ τούτου	γεννᾶν	τῇ πόλει μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς
[13, 13]	βάθος, τὴν πρὸς τῶν βαρβάρων	γέενναν	καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν
[13, 13]	δεῖ συμφέρον. Οὐ γὰρ ἄνθρωπος	τέχναν	{τιν´} {εὗρ{ εν} ὁ δὲ
[13, 13]	ἕνα τὸν τούτων δημιουργόν, τὸν	ἀριστοτέχναν	πατέρα‘ λέγει, τὸν καὶ τὰς
[13, 21]	μὲν ἐλεύθερος ὁ μηνύσας ᾖ,	δόξαν	ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ μηνύων δὲ
[13, 13]	ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις εἰς	δόξαν	βλέπει, ὡς δὴ παρ´ ἐκείνης
[13, 6]	ἑνὶ καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ τὴν	δόξαν	καὶ τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας δὲ
[13, 0]	Λαβὼν οὖν ἀνάγνωθι ὁποίαν ἐπήγετο	δόξαν	ὁ Πλάτων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν
[13, 7]	ταῦτα καθομολογῶν ὅπως μὴ παρὰ	δόξαν	ὁμολογῇς. Οἶδα γὰρ ὅτι ὀλίγοις
[13, 13]	ἔτι κατὰ τὴν τῶν πολλῶν	δόξαν	περὶ τοῦ θείου ὑποληπτέον· Οὐδὲ
[13, 6]	ὁ σωτήριος δὲ λόγος φησί·	Δόξαν	τὴν παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ
[13, 6]	παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ τὴν	δόξαν	τὴν παρὰ μόνου τοῦ ἑνὸς
[13, 18]	πρὸς αὐτοὺς ὁ τόδε τὸ	πᾶν	γεννήσας τάδε· Θεοὶ θεῶν, ὧν
[13, 13]	Διὸ πᾶν μὲν ἔθνος ἑῷον,	πᾶν	δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν
[13, 3]	παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι ταῦτα.	Πᾶν	δὴ τὸ καλῶς ἔχον ἢ
[13, 13]	Τί θεός; ὅ τι τὸ	πᾶν	καὶ πάλιν· Θεὸς ὁ πάντα
[13, 18]	Τὸ μὲν οὖν δὴ δεθὲν	πᾶν	λυτόν· τό γε μὴν καλῶς
[13, 13]	τῇ τοῦ κρείττονος πίστει. Διὸ	πᾶν	μὲν ἔθνος ἑῷον, πᾶν δὲ
[13, 15]	παρατροπῆς τὸ δαιμόνων γένος καὶ	πᾶν	τὸ τῆς ἐναντίας καὶ μοχθηρᾶς
[13, 13]	ἐπιφέρει· Ἐπὰν δὲ ἐκλίπῃ τὸ	πᾶν,	φροῦδος μὲν ἔσται κυμάτων ἅπας
[13, 3]	καὶ ποτῶν καὶ πόνων καὶ	πᾶν	φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ
[13, 12]	ἐπὶ τῆς σοφίας· τὸ γὰρ	πᾶν	φῶς ἐστιν ἐξ αὐτῆς. Καί
[13, 16]	ἄνευ τε καμάτων ζῶσι τὸ	παράπαν	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον καὶ
[13, 3]	γε, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ	παράπαν	ὡς θεοὶ θεοῖς πολεμοῦσί τε
[13, 13]	Θεὸς ὁ πάντα τεύχων βροτοῖς.	Ἐπὰν	δὲ εἴπῃ· Τί ἔλπεαι σοφίαν
[13, 13]	καὶ μετ´ ὀλίγα αὖθις ἐπιφέρει·	Ἐπὰν	δὲ ἐκλίπῃ τὸ πᾶν, φροῦδος
[13, 13]	δημιουργός τε ἔργων. Ὥστε καὶ	ἐπὰν	εἴπῃ· Περὶ τὸν πάντων βασιλέα
[13, 13]	καὶ ὀρέων ὕψος {ἐπὶ} μέγα,	ἐπὰν	ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὄμμα δεσπότου· πάντα
[13, 13]	ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ,	Πάμπαν	δ´ ἀθανάτων ἀφανὴς νόος ἀνθρώποισι
[13, 18]	οὐκ ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι τὸ	πάμπαν·	οὔτι μὲν δὴ λυθήσεσθέ γε
[13, 18]	δαίμονας, ἀέριον δὲ γένος ἔχον	ἕδραν	τρίτην καὶ μέσην, τῆς ἑρμηνείας
[13, 9]	σκευήν τέ τινα περιθέμενος ἢ	διφθέραν	λαβὼν ἢ ἄλλα, οἷα δὴ
[13, 12]	μετειληφότες ἐκ τῶν ἡμετέρων βιβλίων	ἱερὰν	εἶναι. Ἡσίοδος μὲν οὕτως· Πρῶτον
[13, 13]	πορείαν. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἑβδόμην	ἱερὰν	οὐ μόνον οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ
[13, 13]	σώματος πειρᾶσθε. Τήν τε κυριακὴν	ἡμέραν	ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας
[13, 13]	τὰ μὲν ἤδη ἀθάνατα καθ´	ἡμέραν	ἐργαζόμενα, τῶν δ´ ἔτι θνητῶν
[13, 12]	εἶναι πᾶσι τὴν βιοτήν, ἑβδόμην	ἡμέραν,	ἣ δὴ καὶ πρώτη φυσικῶς
[13, 18]	καὶ προστασίαν ἀνειληφυῖαν ὧν μεθ´	ἡμέραν	ἥλιος, καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας
[13, 13]	γῆν ἀροῦντα νύκτα καὶ τὴν	ἡμέραν.	Θεῷ δὲ θῦε διὰ τέλους
[13, 13]	Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν	ἡμέραν	κέκληκε διὰ Τοὺς κοσμοκράτορας, οἶμαι,
[13, 21]	αὐτοῦ, δίκῃ ἐκδικηθήσεται. Ἐὰν δὲ	ἡμέραν	μίαν ἢ δύο βιώσῃ, οὐκ
[13, 13]	ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα	ἡμέραν	νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε διὰ Τοὺς
[13, 13]	τὴν ὀγδόην κίνησίν τε καὶ	ἡμέραν·	τεταρταίους δὲ τὰς ψυχὰς ἀπιέναι
[13, 13]	Εἴ τις δὲ θνητῶν οἴεται	τοὐφημέραν	κακόν τι πράσσων τοὺς θεοὺς
[13, 13]	δύο τρίβους νομίζομεν, μίαν δικαίων,	ἑτέραν	{δ{ ὲ} ἀσεβῶν εἶναι ὅρον.
[13, 16]	δὲ καὶ γενέσει καὶ ἀρετῇ	προτέραν	καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος ὡς
[13, 16]	γενέσει καὶ ἀρετῇ προτέραν καὶ	πρεσβυτέραν	ψυχὴν σώματος ὡς δεσπότιν καὶ
[13, 3]	ἐν τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω	Ἥραν	ἠλλοιωμένην ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν Ἰνάχου
[13, 14]	καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν	Ἥραν,	ὥστε μηδ´ εἰς τὸ δωμάτιον
[13, 20]	οὐ θεμιτὸν εἶναι λύσαντας εἰς	ἔχθραν	ποτὲ ἐλθεῖν. Ἐν δὲ τῇ
[13, 13]	μὲν οὖν ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ	σφαῖραν,	ὡς ἥμερον χωρίον καὶ προσηνὲς
[13, 3]	οὐσίαν μήτ´ αὖ θεοῦ πρόνοιαν,	σώτειραν	τῶν ὅλων, εἰς ἀλόγου δὲ
[13, 20]	ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ,	ὁρᾶν,	ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ,
[13, 13]	εἶναι ἥλιος, οὐδ´ οὗτος ἔοικεν	ὁρᾶν	αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν τις
[13, 13]	οὗτοι δέ που οὔτε εἰς	ἀγορὰν	ἴσασι τὴν ὁδὸν οὔτε ὅπου
[13, 21]	μὲν τῶν νομίμων εἰργέσθω, μήτε	ἀγορὰν	μήτε ἱερὰ μήτε λιμένας μήτε
[13, 13]	τινες, διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων μὲν	ἀργυρᾶν,	Ἑλλήνων δὲ τὴν τρίτην, Χριστιανῶν
[13, 18]	τούτους θεοὺς ὑποτοπήσαντες. Εἰ δ´	ἐσπούδασαν	διὰ τῆς ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ,
[13, 19]	κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην	ἐκοπίασαν	οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν μὴ
[13, 3]	δὲ ἐφύτευσά σε ἄμπελον καρποφόρον	πᾶσαν	ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης εἰς τὰ
[13, 13]	οὐρανοῦ τε ὕπερ ἀστρονομῶν καὶ	πᾶσαν	πάντη φύσιν ἐρευνώμενος. Πάλιν αὖ
[13, 13]	ἐμέτρησε τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ	πᾶσαν	τὴν γῆν δρακί; Πάλιν ὅταν
[13, 19]	ἐπιστήμονας· κόρας μὲν οὔσας ἔτι	πᾶσαν	τὴν ἐν ὅπλοις ὄρχησιν καὶ
[13, 13]	ἑκάστην κίνησιν τῶν ἑπτὰ καὶ	πᾶσαν	τὴν ἐργατικὴν τέχνην εἰς τέλος
[13, 18]	λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ λογισμῷ	πᾶσαν	τὴν ὁρατὴν οὐσίαν ἐπὶ τὴν
[13, 15]	εἶναι φάσκων αὐτάς, ὥσπερ καὶ	πᾶσαν	ψυχήν, ἔπειτα ἐξ ἀπορροίας τῆς
[13, 16]	ἀπαλλαττομένας δίκας εἰς Ἅιδου ὧν	ἔδρασαν	διδόναι κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον,
[13, 17]	οἱ μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον αὐτὴν	ἔφασαν	εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ τὸν ἄνθρωπον
[13, 1]	ὧν τε προστίθησι τὸ ὡς	ἔφασαν.	Παίζειν δ´ ἔοικε λέγων σαφῶς
[13, 14]	ἐγγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς	ἔφασαν,	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν
[13, 1]	ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς	ἔφασαν,	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν
[13, 18]	τὰς τῶν γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας	ἀνέθεσαν.	Μωσεῖ δὲ ὁ κόσμος ἔδοξεν
[13, 6]	παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται. Τοιοῦτοι δὲ	ἦσαν	καὶ οἱ πάλαι παρ´ Ἑβραίοις
[13, 18]	κόσμου σῶμα ἐγενήθη δι´ ἀναλογίας	ὁμολογῆσαν	φιλίαν τε ἔσχεν ἐκ τούτων,
[13, 3]	ποιητήν, ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι	ἐδεήθησαν	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι κακοί,
[13, 3]	ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι	ἐδεήθησαν	κολάσεως λέγοιεν ὡς ἄθλιοι οἱ〉
[13, 18]	ἐνεργοῦντάς τε καὶ δρῶντας, πλάνον	ἐπλανήθησαν	ἀνήνυτον μόνους εἶναι τούτους θεοὺς
[13, 20]	μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα	ἐποίησαν	ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσι
[13, 18]	αἰσθητοὶ πάντες ὑπηρέται τοῦ νοητοῦ	συνέστησαν.	Καὶ ἐπάγει λέγων· Ὥσθ´ ὑπερβάντες
[13, 16]	θάνατον οὐκ ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ	γεννηθεῖσαν	γενέσθαι. Ἰδεῖν δὲ τὴν Θαμύρου
[13, 13]	τὸν κόσμον ἐκ Μωσέως παραλαβόντες	ἐδογμάτισαν	οἱ φιλόσοφοι. Καὶ ὅ γε
[13, 13]	σπέρμα τῆς διακοσμήσεως, ὃ καλεῖ	θάλασσαν·	ἐκ δὲ τούτου αὖθις γίνεται
[13, 13]	ἐν δ´ οὐρανόν, ἐν δὲ	θάλασσαν,	φησίν, Ἐν δὲ τὰ τείρεα
[13, 13]	τι μυστικώτατα, μίαν τὴν ὄντως	οὖσαν	ἀρχὴν εἰδώς, ἐν τῷ Τιμαίῳ
[13, 15]	ἐχούσης οὐσίας ὑποστῆναί φασι, μὴ	οὖσαν	δὲ πρότερον δυνάμει δραστηρίῳ τοῦ
[13, 16]	ἰδέαν, τὴν θατέρου φύσιν δύσμικτον·	οὖσαν	εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ. Ἔνθεν
[13, 13]	ἡμέρας εἰς ἀληθινὴν τοῦ ὄντος	οὖσαν	ἐπάνοδον, ἣν δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ
[13, 3]	καὶ κατὰ τὴν Ἑβραίων γραφὴν	λέγουσαν·	Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει·
[13, 16]	δὲ τὴν Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου,	φεύγουσαν	ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην τῆς τῶν
[13, 16]	ὑπὸ τῶν ἄλλων καὶ εἰπεῖν	ἰδοῦσαν,	ὅτι ταῦτ´ ἂν ἔπραξε καὶ
[13, 16]	δὲ λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης ψυχήν,	κατιδοῦσαν	μεγάλας τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ
[13, 13]	ἐργατικὴν τέχνην εἰς τέλος ἀναπαύσεως	σπεύδουσαν·	ἡ δὲ μετὰ τοὺς πλανωμένους
[13, 16]	τοῦ Πανοπέως εἰς τεχνικῆς γυναικὸς	ἰοῦσαν	φύσιν. Πόρρω δὲ ἐν ὑστάτοις
[13, 16]	δι´ ἀρετῆς μέγεθος τὰς οὐρανίους	ὑπερπαίουσαν	ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν ἐκ τῶν
[13, 16]	προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν	περιιοῦσαν	χρόνον πολὺν βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου
[13, 16]	ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ τὴν ψυχὴν	μετιοῦσαν	αἱρεῖσθαι φάσκουσι, λόγοις; πῶς γὰρ
[13, 13]	ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων τῶν ἐφεστώτων	ἥκουσαν	ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ γράφειν·
[13, 20]	τῇ φωνῇ τὴν κατὰ παιδεραστῶν	προσήκουσαν	προφερόμενος δίκην. Φησὶ γοῦν· Ὃς
[13, 13]	λέγει ταῖσδε ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν	διοικοῦσαν	καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς πάντη κινουμένοις
[13, 13]	ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν διοικοῦσαν καὶ	ἐνοικοῦσαν	τοῖς πάντη κινουμένοις μῶν οὐ
[13, 16]	τὸν ὑπ´ ἐκείνων θάνατον οὐκ	ἐθέλουσαν	ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι. Ἰδεῖν
[13, 16]	ψυχὴν σώματος ὡς δεσπότιν καὶ	ἄρξουσαν	ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ τῶνδε καὶ
[13, 3]	εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην ὡς ἱέρειαν	ἀγείρουσαν	Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ παισὶν βιοδώροις.
[13, 16]	Κατὰ τύχην δὲ τὴν Ὀδυσσέως	λαχοῦσαν	πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ
[13, 16]	διαλλάξαι βίον. Ἐν μέσῃ δὲ	λαχοῦσαν	τὴν Ἀταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας
[13, 16]	ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ	λαχοῦσαν	ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος βίον· εἶναι
[13, 13]	ἀκόλουθον θεῷ καὶ ἕνα λόγον	ἔχουσαν	ἀρχαῖον, ὅταν τὸ μὲν ὅμοιον
[13, 3]	ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις	περιέχουσαν,	τὸν δὲ ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος
[13, 3]	ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ ἡμῖν	ψευδέσθωσαν·	μηδ´ αὖ ὑπὸ τούτων ἀναπειθόμεναι
[13, 20]	γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ	θανατούσθωσαν,	ἔνοχοί εἰσι καί· Ἐπικατάρατος πᾶς
[13, 16]	ἀξίως οὗ ἐν ἀνθρώπου εἴδει	ἐβίωσαν	βίου. Τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι
[13, 13]	χεῖρες τὴν στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ	ἐθεμελίωσαν‘	καὶ τὴν διὰ Μωσέως· Ἴδετε
[13, 18]	ἀπλανοῦς βαδίζειν ὁδοῦ, κἂν εὐθὺς	ἔγνωσαν,	ὅτι καθάπερ αἴσθησις ὑποδιάκονος νοῦ
[13, 20]	τὴν ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ	ἀναπτερῶσαν	τὰς διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει
[13, 13]	Περιπατητικός, οὐχὶ δὲ μίαν ἀρχήν.	Ἴστωσαν	οὖν τὴν καλουμένην ὕλην, ἄποιον
[13, 20]	μὲν δὴ οὖν εἰς τεταγμένην	δίαιταν	καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω
[13, 3]	παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον	μεντἂν	εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα
[13, 10]	πρᾶγμα λίποιμι τὴν τάξιν. δεινὸν	μεντἂν	εἴη καὶ ὡς ἀληθῶς τότ´
[13, 19]	πόλει μέχρι πεντεκαιπεντηκονταέτους. Οἷς ἐπιλέγει·	Ὅταν	δὲ δή, οἶμαι, αἵ τε
[13, 20]	τυγχάνει· ~κʹ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΚΘΕΣΜΟΥ.	Ὅταν	δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ
[13, 3]	ποτέ φησιν ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ,	Ὅταν	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν
[13, 3]	πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων φίλων,	ὅταν	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν
[13, 3]	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;	Ὅταν	εἰκάζῃ τις κακῶς οὐσίαν τῷ
[13, 14]	μὴ καλῶς ψεύδηται. Τί τοῦτο;	Ὅταν	εἰκάζῃ τις κακῶς τῷ λόγῳ
[13, 13]	πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; Πάλιν	ὅταν	εἴπῃ· αἰθέρος ἠδ´ Ἀΐδου, πόντου
[13, 3]	Θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς,	ὅταν	κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ. ἀλλ´
[13, 10]	ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο μόνον σκοπεῖν,	ὅταν	πράττῃ, πότερον δίκαια ἢ ἄδικα
[13, 13]	γάρ, ἔσται κεῖνος αἰῶνος χρόνος,	ὅταν	πυρὸς γέμοντα θησαυρὸν σχάσῃ χρυσωπὸς
[13, 19]	τοὺς γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις,	ὅταν	ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν
[13, 13]	δοκεῖ πονηρὰ καὶ δοκῶν ἁλίσκεται,	ὅταν	σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε
[13, 20]	φιλεῖ, ὡς σφόδρα εὔνουν ἀσπαζόμενος·	ὅταν	τε συγκατακέωνται, οἷός τέ ἐστι
[13, 21]	αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον·	Ὅταν	τὴν γενναίαν νῦν λεγομένην σταφυλὴν
[13, 11]	τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα νομιοῦμεν,	ὅταν	τις γήρᾳ ἤ τινι ἄλλῳ
[13, 3]	κτανὼν τὸν παῖδα τὸν ἐμόν.	Ὅταν	τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,
[13, 13]	καὶ ἕνα λόγον ἔχουσαν ἀρχαῖον,	ὅταν	τὸ μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[13, 16]	ἔτει ἀπέρχονται. Αἱ δὲ ἄλλαι,	ὅταν	τὸν πρῶτον βίον τελευτήσωσι, κρίσεως
[13, 3]	Διὸς τῷ Ἀγαμέμνονι· οὐδ´ Αἰσχύλου,	ὅταν	φῇ ἡ Θέτις Τὸν Ἀπόλλω
[13, 21]	λαμβάνῃ, ὅπως ἂν ἐθέλῃ καὶ	ὁπόταν	βούληται, καρπούσθω· ἐὰν δὲ ἐξ
[13, 13]	καὶ σῶμα ἔχει. Αὖθίς τε	ὁπόταν	εἴπῃ· Τὸν μὲν οὖν ποιητὴν
[13, 13]	{εὗρ{ εν} ὁ δὲ θεὸς	ταύταν	φέρει. Ὁ δέ γε τἀνθρώπου
[13, 13]	κἄπειτα σώσει πάνθ´〉 ἃ {πρόσθ{	εν}	ἀπώλεσε. Τὰ ὅμοια τούτοις κἀν
[13, 18]	~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ	ΕΝ	ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις καὶ
[13, 13]	ταὐτόματον ὃ γίγνεται ὡς {ἔτυχ{	εν}	ἑκάστῳ, προσαγορεύεται Τύχη. Σοφοκλῆς δὲ
[13, 8]	ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ	ΕΝ	ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ.
[13, 13]	γὰρ ἄνθρωπος τέχναν {τιν´} {εὗρ{	εν}	ὁ δὲ θεὸς ταύταν φέρει.
[13, 13]	καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς	ἐν	ἀγκάλαις; τοῦτον νόμιζε Ζῆνα, τόνδ´
[13, 13]	τῷ Λύσιδι ἀπέδειξεν ἱκανῶς, ὡς	ἐν	ἀδικίᾳ καὶ πονηρίᾳ οὐκ ἄν
[13, 18]	ὑπηκόους δὲ τὰς μετὰ σελήνην	ἐν	ἀέρι καὶ περιγείους φύσεις· τοὺς
[13, 13]	Πάμφυλος, ἐν πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα	ἐν	Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην παρὰ θεῶν.
[13, 16]	χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα ἀνηρτημένους ἐκεῖ	ἐν	Ἅιδου ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, τοῖς
[13, 13]	κύκα· μηδὲν πλανηθῇς, ἔστι καὶ	ἐν	Ἅιδου κρίσις, ἥνπερ ποιήσει θεὸς
[13, 9]	ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι ἀδελφοί, οἱ	ἐν	Ἅιδου νόμοι, οὐκ εὐμενῶς σε
[13, 10]	οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς περὶ τῶν	ἐν	Ἅιδου οὕτω καὶ οἴομαι οὐκ
[13, 13]	τραγῳδῶν· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν	ἐν	αἰθερίῳ καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ´
[13, 13]	τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν	ἐν	αἰθερίῳ ῥόμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´,
[13, 18]	ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους ὥρας συνισταμένας,	ἐν	αἷς αἱ ζῴων καὶ φυτῶν
[13, 3]	ὡς φάρμακον χρήσιμον γίγνεται; καὶ	ἐν	αἷς νῦν δὴ ἐλέγομεν ταῖς
[13, 13]	Τὸ γὰρ κολαζόμενον ἢ παιδευόμενον	ἐν	αἰσθήσει ὂν ζῇ, κἂν πάσχειν
[13, 13]	τινὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´	ἐν	αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι, Ἀθανάτοις ἄλλοισιν
[13, 3]	οἷον ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε	ἐν	ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ μὲν αὐτὸν
[13, 10]	μου, καὶ ἐν Ποτιδαίᾳ καὶ	ἐν	Ἀμφιπόλει καὶ ἐπὶ Δηλίῳ καὶ
[13, 14]	οὐδὲ μὴν ἑτέρου του τῶν	ἐν	ἀνθρώποις σοφῶν, οἳ θνητῆς διανοίας
[13, 16]	δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ	ἐν	ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου. Τῷ
[13, 13]	κἀριθμοῦ δεῖται πάνυ· ζῶμεν {δ´	ἐν}	ἀριθμῷ καὶ λογισμῷ· ταῦτα γὰρ
[13, 13]	ὄντως ἀληθινά, μία· κείνα γὰρ	ἐν	ἀρχᾷ τέ ἐστιν ἓν καὶ
[13, 13]	γῆν ἁγίαν καὶ φῶς νοητόν.	Ἐν	ἀρχῇ γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ
[13, 13]	σχίζων πλατὺν αἰθέρα. Σὴ μὲν	ἐν	ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι τρέχουσα·
[13, 12]	φανερός ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα τῶν	ἐν	αὐτῇ. Διηρμήνευται γὰρ πρὸ Δημητρίου
[13, 12]	τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν θεὸν	ἐν	αὐτῇ, τοῦτο οὐχ, ὥς τινες
[13, 0]	θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ τὴν	ἐν	αὐτοῖς ἀτοπίαν διήλεγχεν· ~αʹ ΟΠΩΣ
[13, 12]	τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ	ἐν	αὐτοῖς, ἵνα τοὺς χρόνους δηλώσῃ
[13, 14]	σὲ μὴ ἀνευρεῖν ἀπάτης καθαρὸν	ἐν	αὐτοῖς μάθημα. Αὐτίκα γοῦν βραχύ
[13, 19]	διαπονεῖν οὐκ ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι δ´	ἐν	αὐτῷ καὶ τάδε· Ἡ δὲ
[13, 19]	δίαυλον καὶ ἔφιππον καὶ δόλιχον,	ἐν	αὐτῷ τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις· ταῖς
[13, 18]	τὸν περὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν	ἐν	αὐτῷ φαινομένων ἀποδοὺς λόγον, καθ´
[13, 13]	ὦ Νικήρατε, τρυφῆς ἁπάσης μεταλαβόντας	ἐν	βίῳ πεφευγέναι τὸ θεῖον ὡς
[13, 16]	ἄττ´ ἂν καὶ μεμελετηκυῖαι τύχωσιν	ἐν	βίῳ. Τὰ ποῖα δὴ ταῦτα
[13, 19]	ἔσονται, ὁμοῦ δὲ ἀναμεμιγμένων καὶ	ἐν	γυμνασίοις καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ
[13, 16]	ὑπ´ ἐκείνων θάνατον οὐκ ἐθέλουσαν	ἐν	γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι. Ἰδεῖν δὲ
[13, 13]	ὅττι τάχιστα γαῖαν ὕδει φύρειν,	ἐν	δ´ ἀνθρώπου θέμεν αὐδὴν καὶ
[13, 12]	αὐτοῦ δ´ ὕπο πάντα τελεῖται,	ἐν	δ´ αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται, οὐδέ
[13, 13]	Μωσέα Ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ´,	ἐν	δ´ οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν,
[13, 13]	γαῖαν ἔτευξ´, ἐν δ´ οὐρανόν,	ἐν	δὲ θάλασσαν, φησίν, Ἐν δὲ
[13, 13]	οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν, φησίν,	Ἐν	δὲ τὰ τείρεα πάντα, τά
[13, 13]	Γενέσθω φῶς, καὶ ἐγένετο φῶς.	Ἐν	δὲ τῇ κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ
[13, 16]	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν Φαίδρῳ·	ἐν	δὲ τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος
[13, 20]	λύσαντας εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν.	Ἐν	δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν,
[13, 19]	δὲ γυναιξὶν ὧδέ πη νομοθετεῖ·	Ἐν	δὲ τούτοις πᾶσι δεῖ διδασκάλους
[13, 4]	ὅτι τοὺς υἱεῖς κατέπινεν οὐκ	ἐν	δίκῃ, καὶ ἐκεῖνόν γε αὖ
[13, 3]	λέγοντος ὡς Δοιοὶ πίθοι κατακείαται	ἐν	Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ
[13, 18]	πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς,	ἐν	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς
[13, 18]	πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι ψυχῆς	ἐν	ἑαυτοῖς κεκτημένα τὴν τῆς μεταβολῆς
[13, 19]	ᾧ γελᾷ. Φησὶ δὲ καὶ	ἐν	ἑβδόμῳ τῶν Νόμων· Ὡς ἄρα
[13, 3]	τὸν τοῦ θεοῦ λόγον εἰσάγουσιν	ἐν	εἴδει καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον,
[13, 19]	δεῖν αὐτάς φησι γυμνὰς χορεύειν	ἐν	ἕκτῳ τῶν Νόμων λέγων οὕτως·
[13, 12]	χρόνον τεταχέναι. Σημαίνει γὰρ ὡς	ἐν	ἓξ ἡμέραις ἐποίησε τόν τε
[13, 3]	ἀποδοτέον, ἐάν τέ τις αὐτὸν	ἐν	ἔπεσι ποιῇ ἐάν τε ἐν
[13, 18]	καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε φάσκων	ἐν	Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ καὶ σεμνύνων
[13, 1]	δὴ θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει, κόπτων	ἐν	Ἐπινομίδι τούτοις τοῖς ῥήμασιν· ~βʹ
[13, 3]	ψεύδεσι παράγειν ἐν λόγῳ ἢ	ἐν	ἔργῳ; Συγχωρῶ. Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου
[13, 8]	ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´	ἐν	ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν οἷς ἐξῆν
[13, 10]	ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν νύκτα	ἐν	ᾗ οὕτω κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ
[13, 17]	πάντων λόγος γεγονέναι, τὰ δ´	ἐν	ἡμῖν ἄνευ σώματος ἑκουσίως καὶ
[13, 17]	ἄλλοι, πειρασόμεθα τῷ λόγῳ, τὰς	ἐν	ἡμῖν ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες, προσβιβάσαι.
[13, 9]	δουλεύων, τί ποιῶν ἢ εὐωχούμενος	ἐν	Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ δεῖπνον ἀποδεδημηκὼς
[13, 3]	εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν ἄρα	ἐν	θεῷ ψευδὴς οὐκ ἔνι; Οὔ
[13, 3]	Ὁ δ´ αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς	ἐν	θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ´ εἰπών,
[13, 12]	χθόνα ὡς περιτέλλει κυκλοτερές τ´	ἐν	ἴσῳ, κατὰ δὲ σφέτερον κνώδακα.
[13, 13]	χθόνα ὡς περιτέλλει, κυκλοτερές τ´	ἐν	ἴσῳ, κατὰ δὲ〉 σφέτερον κνώδακα·
[13, 13]	ἀναγορεύουσιν, Ὅμηρος δὲ οὐκ ὀκνεῖ	ἐν	κατάρας μέρει τίθεσθαι τὸ ἀλλ´
[13, 13]	θεὸς πόρρωθεν. Ποιήσει τι ἄνθρωπος	ἐν	κρυφαίοις, καὶ οὐκ ὄψομαι αὐτόν;
[13, 13]	πάντα τέτυκτο ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι,	ἐν	κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Ἀλλὰ
[13, 12]	πάντα τέτυκται ἐν οὐρανῷ ἀστερόεντι,	ἐν	κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Τὰ
[13, 3]	ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν	ἐν	λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ; Συγχωρῶ.
[13, 10]	θεοφιλῶν προφητῶν τε καὶ δικαίων	ἐν	μακαρίᾳ ζωῇ τὸν μακρὸν αἰῶνα
[13, 6]	καὶ οἱ πάλαι παρ´ Ἑβραίοις	ἐν	μαρτυρίῳ διαλάμψαντες. ~ζʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 20]	δὲ χρήσωνται, τάχ´ ἄν που	ἐν	μέθαις ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ
[13, 3]	ἐν ἔπεσι ποιῇ ἐάν τε	ἐν	μέλεσιν ἐάν τε ἐν τραγῳδίᾳ.
[13, 13]	Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος κοσμοποιῶν κατὰ Μωσέα	Ἐν	μὲν γαῖαν ἔτευξ´, ἐν δ´
[13, 13]	ἀριθμός, ἡ ἑξὰς καλεῖται. Καὶ	ἐν	μὲν τῇ μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν
[13, 13]	Πάλιν τε αὖ ὁ Πλάτων	ἐν	μὲν τῷ ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας
[13, 16]	τινὸς ἀποδείξεως. Λέγει δ´ οὖν	ἐν	μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς τάδε·
[13, 5]	καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν	ἐν	μὲν τῷ σχήματι τῶν Ἀθηναίων
[13, 16]	τὰ πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι βίον.	Ἐν	μέσῃ δὲ λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης
[13, 16]	μεριστῆς, τρίτον δ´ ἐξ ἀμφοῖν	ἐν	μέσῳ συνεκεράσατο οὐσίας εἶδος, τῆς
[13, 16]	ἑτέρου, καὶ κατὰ ταῦτα συνέστησεν	ἐν	μέσῳ τοῦ τε ἀμεροῦς αὐτῶν
[13, 3]	μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ´	ἐν	μέτρῳ μήτε ἄνευ μέτρου μυθολογοῦντα,
[13, 13]	λέγειν· τρομέω δέ γε γυῖα,	ἐν	νόῳ. Ἐξ ὑπάτου κραίνει καὶ
[13, 12]	λέγειν· τρομέω δέ γε γυῖα,	ἐν	νόῳ· ἐξ ὑπάτου κραίνει περὶ
[13, 3]	θεοῦ νόμων τε καὶ τύπων,	ἐν	οἷς δεήσει τούς τε λέγοντας
[13, 3]	τοὺς μὲν τύπους προσήκει εἰδέναι	ἐν	οἷς δεῖ μυθολογεῖν τοὺς ποιητάς,
[13, 8]	βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα,	ἐν	οἷς ἐξῆν σοι ἀπιέναι, εἰ
[13, 21]	Δῆλα δὲ καὶ τὰ Πλάτωνος	ἐν	οἷς μυρία εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα,
[13, 3]	θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν τις ποιῇ	ἐν	οἷς ταῦτα τὰ ἰαμβεῖα ἔνεστι,
[13, 8]	οὐχ ὑπὸ ἀνάγκης ὁμολογήσας οὐδὲ	ἐν	ὀλίγῳ χρόνῳ ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´
[13, 19]	μὲν οὔσας ἔτι πᾶσαν τὴν	ἐν	ὅπλοις ὄρχησιν καὶ μάχην μεμελετηκυίας,
[13, 20]	τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ ταῦτα.	Ἐν	οὖν τῇ συγκοιμήσει τοῦ μὲν
[13, 13]	ἀλλὰ πρὸς τὰ πνευματικὰ τῶν	ἐν	οὐρανοῖς‘ ὧδέ πως γράφων· Ἐπειδὴ
[13, 12]	καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκται	ἐν	οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´
[13, 13]	καί· Ἑπτὰ δὲ πάντα τέτυκτο	ἐν	οὐρανῷ ἀστερόεντι, ἐν κύκλοισι φανέντ´
[13, 13]	αὐτὸς γὰρ τά γε σήματ´	ἐν	οὐρανῷ ἐστήριξεν, ἄστρα διακρίνας· ἐσκέψατο
[13, 18]	καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας μὲν τοὺς	ἐν	οὐρανῷ πάντας, ὅσοι πλάνητες καὶ
[13, 21]	σε κύριος ὁ θεός σου	ἐν	παντὶ ἔργῳ τῶν χειρῶν σου.
[13, 18]	ἴσα διόλου, πεφρονηκότα, Μωσέως δ´	ἐν	παραθέσει καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις
[13, 16]	εἰς μακάρων νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν	ἐν	πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν, τὸν
[13, 13]	καὶ φιλότητος; πάλιν τὸ δυνατὸν	ἐν	πᾶσι προσάπτουσι καὶ οἱ παρ´
[13, 13]	λέγων ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον,	ἐν	πᾶσι τὸν θεὸν ἀγαθὸν εἶναι.
[13, 12]	ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ καὶ Ὀρφεὺς	ἐν	ποιήμασι τῶν κατὰ τὸν Ἱερὸν
[13, 13]	δὲ ἢ κακῶς τίς γέγονεν	ἐν	πόλει, ἢ τί τῳ κακόν
[13, 19]	μὴ ὅτι γε γυναικῶν τὴν	ἐν	πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα δὲ
[13, 13]	Ζωρόαστρις Ἀρμενίου, τὸ γένος Πάμφυλος,	ἐν	πολέμῳ τελευτήσας, ὅσα ἐν Ἅιδῃ
[13, 18]	καὶ σοφὰ αὐτῷ περὶ γυναικῶν	ἐν	Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ οἷα τὰ
[13, 19]	ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ τῶνδε τῶν	ἐν	Πολιτείᾳ περὶ τοῦ κοινὰς εἶναι
[13, 14]	μὲν γὰρ ἦν ἀκοῦσαι φάντος	ἐν	Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν τοῖς μείζοσιν,
[13, 10]	ὑμεῖς εἵλεσθε ἄρχειν μου, καὶ	ἐν	Ποτιδαίᾳ καὶ ἐν Ἀμφιπόλει καὶ
[13, 13]	ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη	ἐν	πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελεία
[13, 12]	ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη καί· Ἑβδόμη	ἐν	πρώτοισι καὶ ἑβδόμη ἐστὶ τελείη
[13, 21]	αὐτοῦ ἢ τὴν παιδίσκην αὐτοῦ	ἐν	ῥάβδῳ καὶ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὰς
[13, 13]	τε ὁ μέγας, ὥς φησιν	ἐν	Σοφιστῇ Πλάτων, ὧδέ πως περὶ
[13, 21]	Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ	ἐν	στάσεσι μάχης γενομένης ἤ τινι
[13, 12]	ἀληθέα· μηδέ σε τὰ πρὶν	ἐν	στήθεσσι φανέντα φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ,
[13, 18]	διὰ τοῦτο θεούς φησι, καίπερ	ἐν	σώματι φθαρτῷ ὄντας καὶ λυθῆναι
[13, 20]	ἅπτεσθαι ἔν τε γυμνασίοις καὶ	ἐν	ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, τότε δὴ
[13, 13]	ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι	ἐν	ταῖς ἀρχαῖς, οἵ τε Στωϊκοὶ
[13, 13]	ψυχήν. Πάντα ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις	ἐν	ταῖς γραφαῖς. Μὴ γάρ μοι
[13, 3]	ἃ ἂν τηλικοῦτος ὢν λάβῃ	ἐν	ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά τε καὶ
[13, 13]	Εἰκότως ἄρα Σόλων ὁ Ἀθηναῖος	ἐν	ταῖς ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας
[13, 19]	θεώμενος τὰς θηλείας. Ἀλλὰ καὶ	ἐν	ταῖς ἑορταῖς δεῖν αὐτάς φησι
[13, 3]	ὑμῶν καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ	ἐν	ταῖς θεολογίαις δὲ ὁ Δαβὶδ
[13, 19]	δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας	ἐν	ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ τῶν
[13, 21]	πλησίον σου καὶ συλλέξῃς στάχυς	ἐν	ταῖς χερσί σου, καὶ δρέπανον
[13, 7]	ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι	ἐν	ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις ἡμέραις ἐκκεχυμέναι
[13, 13]	τοὺς βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον,	ἐν	τάξει προϊέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν,
[13, 10]	μέντοι ἐφ´ ᾧ τε μηκέτι	ἐν	ταύτῃ τῇ ζητήσει διατρίβειν μηδὲ
[13, 19]	ἀναμεμιγμένων καὶ ἐν γυμνασίοις καὶ	ἐν	τῇ ἄλλῃ τροφῇ ὑπ´ ἀνάγκης,
[13, 3]	ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς	ἐν	τῇ αὑτοῦ μορφῇ. Πᾶσα, ἔφη,
[13, 13]	μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν	ἐν	τῇ γενέσει συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ
[13, 3]	τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν ταῦτα	ἐν	τῇ ἑαυτοῦ πόλει, εἰ μέλλει
[13, 3]	Καὶ οὐ λεκτοί, ὦ Ἀδείμαντε,	ἐν	τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ λεκτέον
[13, 13]	κύριος ὁ ποιήσας τὴν γῆν	ἐν	τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς φησιν
[13, 13]	Ἐστὲ μὲν γὰρ πάντες οἱ	ἐν	τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν
[13, 19]	πόλεως, καὶ τούτων μαθητὰς τοὺς	ἐν	τῇ πόλει παῖδάς τε καὶ
[13, 13]	Ἐπίχαρμος σαφῶς περὶ τοῦ λόγου	ἐν	τῇ Πολιτείᾳ λέγει ὧδέ πως·
[13, 13]	γὰρ Πλάτωνα, ἃ ἄντικρυς οὗτος	ἐν	τῇ πρὸς Ἐραστὸν καὶ Κορίσκον
[13, 13]	Ἱερεμίας, Καὶ ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην	ἐν	τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς
[13, 13]	ποιητήν. Παρήγαγε δ´ αὐτοὺς τὸ	ἐν	τῇ Σοφίᾳ εἰρημένον διήκει δὲ
[13, 17]	ἐν χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν	ἐν	τῇ συστάσει αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ
[13, 17]	γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται μηδὲν τῶν	ἐν	τῇ φύσει ὄντων ἄνευ τοῦ
[13, 3]	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ	ἐν	τῇ ψυχῇ ἐστι παθήματος καὶ
[13, 3]	ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο, ἡ	ἐν	τῇ ψυχῇ τοῦ ἐψευσμένου ἄγνοια,
[13, 13]	ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ τε	ἐν	Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα λέγει τὸν
[13, 18]	τε; Λέγει δ´ οὖν πάλιν	ἐν	Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´ οὖν πάντες
[13, 16]	Λέγει δ´ οὖν αὐτοῖς ῥήμασιν	ἐν	Τιμαίῳ· Ὁ δὲ καὶ γενέσει
[13, 18]	τῆς πρώτης αὐτῶν συστάσεως φυσιολογῶν	ἐν	Τιμαίῳ τοιάδε διεξέρχεται· Ὅ τι
[13, 3]	μηδεὶς μηδ´ ἐν τραγῳδίαις μηδ´	ἐν	τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν
[13, 3]	φῇ ἡ Θέτις Τὸν Ἀπόλλω	ἐν	τοῖς αὑτῆς γάμοις ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι
[13, 19]	τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας	ἐν	τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ
[13, 15]	τὰ παρ´ αὐτῆς; κακίας δ´	ἐν	τοῖς δευτέροις ἡ βλάστη πόθεν
[13, 4]	πόλεμον ἄρα ἡγῇ τῷ ὄντι	ἐν	τοῖς θεοῖς πρὸς ἀλλήλους καὶ
[13, 3]	ἐψευσμένου ἄγνοια, ἐπεὶ τό γε	ἐν	τοῖς λόγοις μίμημά τι τοῦ
[13, 3]	μοι. Τί δὲ δή; τὸ	ἐν	τοῖς λόγοις ψεῦδος πότε καὶ
[13, 3]	ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.	Ἐν	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 14]	ἀκοῦσαι φάντος ἐν Πολιτείᾳ τάδε·	Ἐν	τοῖς μείζοσιν, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 20]	σοφώτατος τὸν παιδεραστὴν (οὐδὲ γὰρ	ἐν	τοῖς Νόμοις ἠξίωσε κατὰ παιδεραστῶν
[13, 19]	τὰ νῦν, ὅσα βαρέα, τὴν	ἐν	τοῖς ὅπλοις μάχην ἕνα τε
[13, 7]	υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς, ὅστις τὸν ἥλιον
[13, 10]	θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς» ὅτι τε Ἐκδημοῦντες
[13, 7]	εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν,	ἐν	τοῖς παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς φερόμενα
[13, 0]	~Ἐπειδὴ πέφηνεν	ἐν	τοῖς πρὸ τούτου συγγράμμασιν ἡ
[13, 6]	οὐ ζητεῖτε. Διὸ καὶ ἡμεῖς	ἐν	τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας ἀγῶσιν ὀρθῶς
[13, 3]	τε ἐν μέλεσιν ἐάν τε	ἐν	τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ. Οὐκοῦν ἀγαθὸς
[13, 3]	καὶ Θέτιδος καταψευδέσθω μηδεὶς μηδ´	ἐν	τραγῳδίαις μηδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις
[13, 10]	λόγῳ εἶεν τῶν ἡμιθέων ὅσοι	ἐν	Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ τε ἄλλοι
[13, 21]	αὖθις· Ἐὰν ἀμήσῃς ἀμητόν σου	ἐν	τῷ ἀγρῷ σου καὶ ἐπιλάθῃ
[13, 21]	ἀγρῷ σου καὶ ἐπιλάθῃ δράγμα	ἐν	τῷ ἀγρῷ σου, οὐκ ἐπαναστραφήσῃ
[13, 17]	ἐναντίων εἰς ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον	ἐν	τῷ αὐτῷ ἀεὶ εἶναι, μὴ
[13, 18]	πάντες ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´ ὑποβὰς	ἐν	τῷ αὐτῷ προστίθησι ταῦτα· Θεοὺς
[13, 11]	τελευτήσῃ τῶν ὅσοι ἂν διαφερόντως	ἐν	τῷ βίῳ ἀγαθοὶ κριθῶσι. Καὶ
[13, 16]	ἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι. Καὶ	ἐν	τῷ Γοργίᾳ δὲ πρόσχες τί
[13, 13]	τοῦ πατρός. Ὁ δὲ αὐτὸς	ἐν	τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας Ἠρὸς
[13, 13]	πειρᾶσθε. Τήν τε κυριακὴν ἡμέραν	ἐν	τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας ὁ
[13, 18]	τό τε προσταχθὲν ἔμαθε. Καὶ	ἐν	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων καθόλου
[13, 13]	ὀμόσαι ἀπαγορεύσει συνᾴδει ἥδε ἡ	ἐν	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων λέξις·
[13, 13]	δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν	ἐν	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων ὁ
[13, 16]	παραδείγματα ἀνηρτημένους ἐκεῖ ἐν Ἅιδου	ἐν	τῷ δεσμωτηρίῳ, τοῖς ἀεὶ τῶν
[13, 13]	Πλάτων δὲ ὁμοίωσιν θεῷ, ὡς	ἐν	τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν Στρωματεῖ, Ζήνων
[13, 2]	τῶν πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει	ἐν	τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας, ἔνθα
[13, 13]	μονονουχὶ προφητεύων τὴν σωτήριον οἰκονομίαν	ἐν	τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας οὕτω
[13, 10]	νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν	ἐν	τῷ ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν
[13, 10]	ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο	ἐν	τῷ ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη
[13, 6]	φαίνηται. Τοὺς δὴ λόγους οὓς	ἐν	τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ δύναμαι
[13, 7]	ἀγαθόν, ὡς πολλάκις ἡμῖν καὶ	ἐν	τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ
[13, 4]	ὅτι ἐκπλαγήσῃ. Ταῦτα ὁ Πλάτων	ἐν	τῷ Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ δὲ τὴν
[13, 13]	βίον ἐμφαίνων κατὰ λέξιν γράφει	ἐν	τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ περὶ
[13, 5]	Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ τε καὶ	ἐν	τῷ ἰδίῳ σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ
[13, 13]	Ἑκαταῖος ὁ τὰς ἱστορίας συνταξάμενος	ἐν	τῷ κατὰ Ἅβραμον καὶ τοὺς
[13, 12]	κατὰ ψυχὴν λήθης καὶ κακίας	ἐν	τῷ κατὰ ἀλήθειαν ἑβδόμῳ λόγῳ
[13, 18]	τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς τῶν	ἐν	τῷ κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι τὰς
[13, 17]	τοῦ ἐναντίου εἶναι τά τε	ἐν	τῷ κόσμῳ ἐκ τῆς τῶν
[13, 13]	τούτων καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ τοῖς	ἐν	τῷ λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι
[13, 13]	ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων ζῴων ἰδέας	ἐν	τῷ νοητῷ ἀπολείπειν κόσμῳ καὶ
[13, 13]	ἐκ τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ· Κύριε	ἐν	τῷ οὐρανῷ τὸ ἔλεός σου
[13, 13]	τις δαίμων ἔμιξε τοῖς πλείστοις	ἐν	τῷ παραυτίκα ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν
[13, 3]	ποιηταὶ ἐγώ τε καὶ σὺ	ἐν	τῷ παρόντι, ἀλλ´ οἰκισταὶ πόλεως.
[13, 6]	ἐὰν μὴ βελτίω ἔχωμεν λέγειν	ἐν	τῷ παρόντι, εὖ ἴσθι ὅτι
[13, 16]	δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος ἱκανὸς	ἐν	τῷ παρόντι. Καὶ ἐν τῷ
[13, 4]	δὲ τὴν διάνοιαν ὁ Νουμήνιος	ἐν	τῷ Περὶ τῶν παρὰ Πλάτωνι
[13, 13]	τὰ ἐπὶ τούτοις. Θεαρίδας δὲ	ἐν	τῷ Περὶ φύσεως γράφει· Ἁ
[13, 13]	ἀφικνεῖσθαι πρὸς τὸ μάθημα, ὃ	ἐν	τῷ πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον,
[13, 13]	Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων γοῦν	ἐν	τῷ τελευταίῳ τῆς Πολιτείας αὐταῖς
[13, 13]	τὴν ὄντως οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς,	ἐν	τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς φησι λέξεσι·
[13, 3]	δέξαιντο καὶ μισοῦσι μάλιστα αὐτὸ	ἐν	τῷ τοιούτῳ. Πολύ γ´, ἔφη.
[13, 16]	πάλιν τὸ ἀνθρώπινον γένος. Καὶ	ἐν	τῷ Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα
[13, 13]	εἶναι φίλους λέγει. Φησὶ γὰρ	ἐν	τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης ὡς Οὐχ
[13, 13]	ἀκοῦσαι ποθεῖς; Τίμαιος ὁ Λοκρὸς	ἐν	τῷ φυσικῷ συγγράμματι κατὰ λέξιν
[13, 3]	τοῖς λόγοις ψεῦδος πότε καὶ	ἐν	τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ ἄξιον
[13, 3]	παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν, οὔτ´	ἐν	ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ ὑπονοιῶν.
[13, 16]	γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν. Πόρρω δὲ	ἐν	ὑστάτοις ἰδεῖν τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ
[13, 16]	εἰς ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα μὲν	ἐν	Φαίδρῳ· ἐν δὲ τῇ Πολιτείᾳ
[13, 18]	τὰ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου σεσεμνολογημένα	ἐν	Φαίδρῳ. Σὺ δ´, εἰ καὶ
[13, 13]	τις τούς γε φαύλως διατρίβοντας	ἐν	φιλοσοφίᾳ λέγοι; οὗτοι δέ που
[13, 13]	δ´ ἔτι θνητῶν τὰ μὲν	ἐν	φόβῳ καὶ διὰ τῆς μητρὸς
[13, 17]	μέσον χρῶμα οὕτω καὶ ταύτην	ἐν	χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν ἐν
[13, 17]	μιχθέντα χωρισμὸν τὸν ἀπ´ ἀλλήλων	ἐν	χρόνῳ φύσει ἐπιδέχεται, ἡ δὲ
[13, 17]	οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ ὧν συνέστη	ἐν	χρόνῳ φύσει χωριζομένου. Εἰ δὲ
[13, 12]	περὶ ἡμᾶς ἑβδόμου λόγου καθεστῶτος,	ἐν	ᾧ γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων καὶ
[13, 3]	ν〉 τοῦτον δεύτερον τύπον εἶναι	ἐν	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ
[13, 13]	ἑξῆς ἐπὶ τοῦ κόσμου τάσσεται,	ἐν	ᾧ καὶ αἱ ἐναντιότητες φωτός
[13, 12]	φυσικῶς ἂν λέγοιτο φωτὸς γένεσις,	ἐν	ᾧ τὰ πάντα συνθεωρεῖται. Μεταφέροιτο
[13, 13]	ἓν δὲ τὰ πάντα τέτυκται,	ἐν	ᾧ τάδε πάντα κυκλεῖται, πῦρ
[13, 5]	καὶ ἐν τῷ ἰδίῳ σχηματισμῷ	ἐν	ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν ἑκάστῳ προσομιλῶν.
[13, 20]	καὶ πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι	ἔν	τε γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς
[13, 3]	ὁ θεὸς ἁπλοῦν καὶ ἀληθὲς	ἔν	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ
[13, 3]	λόγος ἁπλοῦς ὢν καὶ ἀληθὴς	ἔν	τε ἔργῳ καὶ λόγῳ, οὔτε
[13, 13]	ὁ θεὸς ἐπιφέρει· Εἷς θεὸς	ἔν	τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος,
[13, 13]	δυνάμενος, φησί, θεὸς οὗτός ἐστιν.	Ἔν	τε τοῖς Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις ὁ
[13, 13]	νόμιζε Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ θεόν.	Ἔν	τε τῷ Πειρίθῳ δράματι ὁ
[13, 13]	εἴκελοι. Κλεάνθους τε τοῦ Στωϊκοῦ	ἔν	τινι ποιήματι περὶ τοῦ θεοῦ
[13, 13]	δαίμων γένετο, μέγας οὐρανὸς αἴθων,	ἓν	δὲ τὰ πάντα τέτυκται, ἐν
[13, 13]	ἅτε Πυθαγόρειος ὤν, ἓν ἀνδρῶν,	ἓν	θεῶν γένος, ἐκ μιᾶς δὲ
[13, 13]	γὰρ ἐν ἀρχᾷ τέ ἐστιν	ἓν	καὶ μόνον‘ οὐδέ τίς ἐσθ´
[13, 13]	καὶ ἀρχήν· ὅ τε Ὀρφεύς·	Ἓν	κράτος, εἷς δαίμων γένετο, μέγας
[13, 13]	καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ γράφοντι·	Ἓν	τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ
[13, 3]	κακὰ νενομισμένα τοῖς τούτων ἀξίοις	ἐπῆγεν,	οἱ δὲ ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ
[13, 19]	μὴ εἰς φῶς ἐκφέρειν κύημα	μηδέν,	ἐὰν γένηται· ἐὰν δέ τις
[13, 4]	γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ αὐτῶν	μηδὲν	εἰδέναι; ἀλλά μοι εἰπὲ πρὸς
[13, 3]	ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς	μηδὲν	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια
[13, 14]	ἡρώων, οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς	μηδὲν	ἐοικότα γράφων οἷς ἂν ὅμοια
[13, 6]	δὲ τοὺς τῶν πολλῶν καὶ	μηδὲν	ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν κακὸν πείσεται;
[13, 3]	Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ δέ γε	μηδὲν	κακὸν ποιεῖ, οὐδ´ ἄν τινος
[13, 10]	τις {ὄναρ} καθεύδων μηδὲ ὄναρ	μηδὲν	ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη
[13, 13]	χρόνῳ, ἀπελθὼν κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα·	μηδὲν	πλανηθῇς, ἔστι καὶ ἐν Ἅιδου
[13, 10]	ὑπολογιζόμενον μήτε θάνατον μήτε ἄλλο	μηδὲν	πρὸ τοῦ αἰσχροῦ. ἐγὼ οὖν
[13, 9]	μήτε τὸ ζῆν μήτε ἄλλο	μηδὲν	πρὸ τοῦ δικαίου, ἵνα εἰς
[13, 13]	Βροντῆς ἐὰν ἀκούσῃς, μὴ φύγῃς,	μηδὲν	συνειδὼς αὐτὸς αὑτῷ, δέσποτα. Ὁ
[13, 10]	τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ οἷον	μηδέν	τι εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν
[13, 13]	ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν μέν που ἔλαττον	μηδὲν	τιθῶμεν, τῆς τε εὐεργέτιδος καὶ
[13, 17]	ψυχήν. Εἰ γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται	μηδὲν	τῶν ἐν τῇ φύσει ὄντων
[13, 10]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν,	μηδὲν	ὑπολογιζόμενον μήτε θάνατον μήτε ἄλλο
[13, 3]	ὁ θαυμάσιος Μωσῆς ἐπιλέγει· Καὶ	εἶδεν	ὁ θεὸς ὅτι καλόν ἐπί
[13, 3]	πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον φησί· Καὶ	εἶδεν	ὁ θεὸς πάντα ὅσα ἐποίησε,
[13, 13]	ταῦτα οὔθ´ ὅτι οὐκ οἶδεν	οἶδεν,	ἀλλὰ τῷ ὄντι τὸ σῶμα
[13, 10]	τοῦ οἴεσθαι εἰδέναι ἃ οὐκ	οἶδεν;	ἐγὼ δ´, ὦ ἄνδρες, τούτῳ
[13, 13]	τε αὖθις τὸν μὲν νοητὸν	οἶδεν	ἡ βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν δὲ
[13, 13]	πάσχειν λέγηται. Τί δέ; Οὐχὶ	οἶδεν	ὁ Πλάτων καὶ πυρὸς ποταμοὺς
[13, 10]	γὰρ εἰδέναι ἐστὶν ἃ οὐκ	οἶδεν.	οἶδε μὲν γὰρ οὐδεὶς τὸν
[13, 13]	Καὶ ταῦτα οὔθ´ ὅτι οὐκ	οἶδεν	οἶδεν, ἀλλὰ τῷ ὄντι τὸ
[13, 19]	γελοίου σοφίας δρέπων καρπόν, οὐδὲ	οἶδεν,	ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ᾧ γελᾷ.
[13, 4]	ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ	ΟΥΔΕΝ	ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ
[13, 3]	ἡμῖν. Καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν	οὐδὲν	ἄλλο αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν
[13, 10]	τοι θάνατον δεδιέναι, ὦ ἄνδρες,	οὐδὲν	ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν σοφὸν
[13, 3]	ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ ἔσχατα	οὐδὲν	ἂν θαυμαστὸν ποιοῖ οὐδ´ αὖ
[13, 13]	ἀεικελίων νούσων εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι,	οὐδὲν	ἀνθρώποις εἴκελοι. Κλεάνθους τε τοῦ
[13, 3]	οὕτω. Τί μήν; Ἀλλὰ μὴν	οὐδέν	γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν. Ἦ
[13, 13]	οὐ ῥητέον, δι´ ἄλλο μὲν	οὐδέν,	διὰ δὲ τὸ χαλεπὸν εἶναι
[13, 7]	κακὸν ποιεῖν ἀνθρώπους τοῦ ἀδικεῖν	οὐδὲν	διαφέρει. Καλῶς λέγεις. Οὔτε ἄρα
[13, 7]	διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων	οὐδὲν	διαφέροντες; ἢ παντὸς μᾶλλον οὕτως
[13, 20]	δὲ τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν	οὐδὲν	εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶν
[13, 13]	Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος δὲ ἦν, λέγων·	οὐδὲν	ἐκφεύγει τὸ θεῖον, τοῦτο γινώσκειν
[13, 6]	τῷ δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο. Ἢ	οὐδέν	ἐστι τοῦτο; Οἶμαι ἔγωγε, ὦ
[13, 3]	οὖν τῶν ἐπὶ γῆς ζῴων	οὐδὲν	ἦν θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου, συγγενές
[13, 13]	ἐσθ´ ἁμῶν ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ δ´	οὐδὲν	θεός. Ὁ μελοποιὸς δέ· Θεῷ
[13, 6]	πολλῶν καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα	οὐδὲν	κακὸν πείσεται; Πῶς γὰρ οὔ;
[13, 13]	τε καὶ βάρβαροι, γένος δ´	οὐδὲν	οὐδαμοῦ τῶν γεωργούντων οὔτε νομάδων,
[13, 10]	κέρδος ἔγωγε λέγω· καὶ γὰρ	οὐδὲν	πλεῖον ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται
[13, 19]	κοινὰ ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ οὐδενὸς	οὐδὲν	τοιοῦτον κεκτημένου, ὁμοῦ δὴ ἔσονται,
[13, 19]	τὰς θηλείας ἀσκεῖν δεῖν· καὶ	οὐδὲν	φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν τοῦτον τὸν
[13, 3]	σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος	συνέχεεν,	ἐάν τις φῇ δι´ Ἀθηνᾶς
[13, 18]	θέλοντος. Τὸ μὲν οὖν δὴ	δεθὲν	πᾶν λυτόν· τό γε μὴν
[13, 13]	γεγονὸς ἐκ προγόνων, μᾶλλον αὐτοὺς	λέληθεν	ἢ οἱ τῆς θαλάσσης λεγόμενοι
[13, 13]	ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Ταῦτα ἐμφανῶς	ἐκεῖθεν	εἴληπται· Κύριος σώσει πόλεις κατοικουμένας
[13, 13]	θνατᾶς δ´ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ.	Ἐκεῖθεν	ἔσπακε τὴν διάνοιαν· Τίς ἔγνω
[13, 13]	ἁ ἀρχὰ ἐγένετο. Ἐρρύη γὰρ	ἐκεῖθεν	ἡ δόξα ἡ ἀληθινή· Ἄκουε
[13, 3]	κόσμου· Φθόνῳ δὲ διαβόλου θάνατος	εἰσῆλθεν	εἰς τὸν κόσμον. Διὸ καὶ
[13, 15]	τε τῆς οἰκείας ἐκστῆναι ἀρετῆς,	ἔνθεν	αὐτοὺς καὶ θεοὺς εἶναι δοξάζει.
[13, 16]	οὖσαν εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ.	Ἔνθεν	εἰκότως αὐτῷ καὶ τὸ παθητικὸν
[13, 20]	ἀπορεῖ καὶ οὔθ´ ὅ τι	πέπονθεν	οὐδ´ ἔχει φράσαι, ἀλλ´ οἷον
[13, 13]	γεωργοῖς καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς.	Ὅθεν	ἀνάγκῃ φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε
[13, 16]	Εἰς μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ	ὅθεν	ἥκει ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ ἀφικνεῖται
[13, 11]	οὐκ ἂν ἁμάρτοις εἰπὼν παραλαμβάνεσθαι.	Ὅθεν	καὶ ἐπὶ τὰς θήκας αὐτῶν
[13, 16]	μοῖρα ῥίπτει εἰς τὸν Τάρταρον,	ὅθεν	οὔ ποτε ἐκβαίνουσι. Καὶ τὰ
[13, 17]	αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον·	ὅθεν	Πλάτων καὶ οἱ μετ´ αὐτοῦ
[13, 20]	τε καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν	ὅθεν	ὡρμήθη φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ
[13, 12]	ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ	θεόθεν	γνώμῃσι λαβὼν κατὰ δίπλακα θεσμόν.
[13, 16]	τὰς οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν	ποθεν	ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους
[13, 14]	τοῦδε τοῦ παντὸς διετείνατο, ἄνωθέν	ποθεν	ἐξ ὑπερκοσμίων ἁψίδων εἰς τὸν
[13, 15]	ἐν τοῖς δευτέροις ἡ βλάστη	πόθεν	ἐξέφυ τῆς ῥίζης ἄνωθεν ἐξ
[13, 15]	ὑποθέμενος τὸν τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν	ὁπόθεν	ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς τοὺς δαίμονας.
[13, 13]	δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο	πάντοθεν	ἐκτέτακεν· γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ
[13, 10]	τὴν νύκτα ἐν ᾗ οὕτω	κατέδαρθεν	ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ
[13, 13]	πέταται κατὰ Πίνδαρον, τὰ γᾶς	ὑπένερθεν	οὐρανοῦ τε ὕπερ ἀστρονομῶν καὶ
[13, 18]	λυτόν· τό γε μὴν καλῶς	ἁρμοσθὲν	καὶ ἔχον εὖ λύειν ἐθέλειν
[13, 13]	τὸ μάθημα, ὃ ἐν τῷ	πρόσθεν	ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε
[13, 13]	φησίν, ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ	πρόσθεν	ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ
[13, 13]	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος	πρόσθεν	ἦν ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ
[13, 7]	Ἢ πᾶσαι ἡμῖν ἐκεῖναι αἱ	πρόσθεν	ὁμολογίαι ἐν ταῖσδε ταῖς ὀλίγαις
[13, 14]	τε καὶ λέγουσι, τὰ μικρῷ	πρόσθεν	τεθειμένα. Πάλιν τε αὐτοῦ ἦν
[13, 7]	δίδασκε· εἰ δ´ ἐμμένεις τοῖς	πρόσθεν,	τὸ μετὰ τοῦτο ἄκουε. Ἀλλ´
[13, 21]	τὰ μὲν ἄλλα κατὰ τὸν	ἔμπροσθεν	αὖ, τρία δὲ ἔτη, καθάπερ
[13, 2]	πρῶτόν μοι, κακῶς ἀπεικασάντων τῶν	ἔμπροσθεν,	βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ τὸν ὕστερον
[13, 14]	ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν	ἔμπροσθεν,	ἐγγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς
[13, 1]	ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς εἰρηκόσιν	ἔμπροσθεν,	ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὡς
[13, 6]	δὴ λόγους οὓς ἐν τῷ	ἔμπροσθεν	ἔλεγον οὐ δύναμαι νῦν ἐκβάλλειν,
[13, 19]	ἀδελφῶν τε καὶ ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν	ἔμπροσθεν	μὲν τῶν ἀρρένων, ὕστερον δὲ
[13, 19]	ἐγώ, ἕπεται νόμος καὶ τοῖς	ἔμπροσθεν	τοῖς ἄλλοις, ὡς ἐγᾦμαι, ὅδε·
[13, 7]	πολλάκις ἡμῖν καὶ ἐν τῷ	ἔμπροσθεν	χρόνῳ ὡμολογήθη; ὅπερ καὶ ἄρτι
[13, 7]	καὶ συνδοκεῖ σοι καὶ ἀρχώμεθα	ἐντεῦθεν	βουλευόμενοι, ὡς οὐδέποτε ὀρθῶς ἔχοντος
[13, 13]	θεραπευταὶ θεοῦ πάντες οἱ ἐνάρετοι.	Ἐντεῦθεν	δ´ οἱ μὲν Στωϊκοὶ τὸ
[13, 13]	ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι γένοιντο, ἀναστάντας	ἐντεῦθεν	δεῖ τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι καὶ
[13, 13]	οὐ παρακολουθήσαντι τῷ ῥητῷ γέγονεν	ἐντεῦθεν·	Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης.
[13, 13]	βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι	ἐντεῦθεν	ὁ Πλάτων ζῴων ἰδέας ἐν
[13, 13]	ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ· Ἑβδομάτη δἤπειτα	κατήλυθεν	ἱερὸν ἦμαρ καί· Ἑβδόμη ἦν
[13, 12]	δὲ οὕτω λέγει· Ἑβδομάτη δἤπειτα	κατήλυθεν,	ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἕβδομον
[13, 21]	πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως ὀργῇ τινι γένηται	πραχθέν,	τὰ μὲν ἄλλα, καθάπερ ἄνευ
[13, 18]	δεθέντα ζῷα ἐγενήθη τό τε	προσταχθὲν	ἔμαθε. Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ
[13, 13]	σκῆνος, ψυχὴν δὲ τὴν λογικὴν	ἄνωθεν	ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ εἰς πρόσωπον.
[13, 15]	βλάστη πόθεν ἐξέφυ τῆς ῥίζης	ἄνωθεν	ἐξ ἀγαθῶν καὶ δι´ ἀγαθῶν
[13, 16]	μέγεθος τὰς οὐρανίους ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας	ἄνωθέν	ποθεν ἐκ τῶν ὑπερκοσμίων ἐπὶ
[13, 14]	εἰδέναι τοῦδε τοῦ παντὸς διετείνατο,	ἄνωθέν	ποθεν ἐξ ὑπερκοσμίων ἁψίδων εἰς
[13, 14]	ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε γοῦν σμικρὸν	ἄνωθεν	τὸν λόγον καὶ θέα, οἷά
[13, 12]	μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου	ἄνωθεν	Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο
[13, 13]	μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου	ἄνωθεν	Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο
[13, 17]	φύσει κοῦφον, κατὰ τὰς ὁμοίας	ἔξωθεν	αἰτίας κάτω φερόμενον, ὡς αὐτὸ
[13, 19]	ἐὰν δὲ ἐξ αὐτῶν τῶν	ἔξωθεν	παιδεύματα εἰς ἔθος ἰόντων ἡ
[13, 3]	φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν τι πάθος	ἔξωθεν	ταράξειέ τε καὶ ἀλλοιώσειε; Ναί.
[13, 18]	παντός τε ἔτεινε καὶ ἔτι	ἔξωθεν	τὸ σῶμα αὐτῇ περιεκάλυψε, καὶ
[13, 17]	κἂν ὑφ´ ἡμῶν ἤ τινος	ἔξωθεν	φυσικῆς προσγενομένης αὐτῷ κουφότητος ἄνω
[13, 13]	ἐγώ εἰμι καὶ οὐχὶ θεὸς	πόρρωθεν.	Ποιήσει τι ἄνθρωπος ἐν κρυφαίοις,
[13, 8]	Σώκρατες. Ἀλλὰ τί οὖν, ἂν	φαῖεν,	ἢ συνθήκας πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς
[13, 6]	ξύμπασι τοῖς ἄλλοις. Ἔστι ταῦτα.	Εἶεν.	Ἀπειθήσας δὲ τῷ ἑνὶ καὶ
[13, 15]	τοιάδε ἦν, καὶ πῶς θεοὶ	εἶεν,	εἰ δὴ φαύλης οἷοί τε
[13, 19]	ὀρχησταί, ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες ἂν	εἶεν	πρὸς τὸ διαπονεῖν οὐκ ἀνεπιτηδειότερον.
[13, 3]	τύποι περὶ θεολογίας τίνες ἂν	εἶεν;	Τοιοίδε πού τινες, ἦν δ´
[13, 10]	ἂν τῷ γε σῷ λόγῳ	εἶεν	τῶν ἡμιθέων ὅσοι ἐν Τροίᾳ
[13, 15]	αὖ τῆς τῶν σωμάτων ὕλης	εἶεν,	ὥρα ἢ ἀγενήτους λέγειν καὶ
[13, 13]	τὰ ἀκόλουθα τούτοις, εἰ μὴ	κατηχηθεῖεν	πρὸς ἡμῶν, οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ´
[13, 8]	ὅπερ ἂν δοῦλος ὁ φαυλότατος	πράξειεν,	ἀποδιδράσκειν ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς συνθήκας
[13, 9]	νόμων διαφθορεύς ἐστι, σφόδρα που	δόξειεν	ἂν νέων τε καὶ ἀνοήτων
[13, 3]	εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως	λέγοιεν	ὡς ἄθλιοι κακοί, διδόντες δὲ
[13, 3]	εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως	λέγοιεν	ὡς ἄθλιοι οἱ〉 κακοί, διδόντες
[13, 13]	ἀστέρας, οἵ κε μάλιστα τετυγμένα	σημαίνοιεν	ἀνδράσιν ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα
[13, 9]	καὶ ἴσως ἂν ἡδέως σου	ἀκούοιεν	ὡς γελοίως ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου
[13, 12]	κεν ῥέα πάντ´ ἐσορήσω, αἴ	κεν	ἴδῃς αὐτόν· πρὶν δή ποτε
[13, 12]	τίς ἐσθ´ ἕτερος. Σὺ δέ	κεν	ῥέα πάντ´ ἐσορήσω, αἴ κεν
[13, 12]	δὲ δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ	κέν	τις ἴδοι θνητῶν μερόπων κραίνοντα,
[13, 13]	δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο πάντοθεν	ἐκτέτακεν·	γαίη δ´ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε.
[13, 13]	δὲ δεξιτερὴν περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο	ἐκτέτακεν·	ὀρέων δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι
[13, 12]	δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο	ἐκτέτακεν·	ὀρέων δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι
[13, 12]	Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν αὐτὴν ἔννομον	ἕνεκεν	σημείου τοῦ περὶ ἡμᾶς ἑβδόμου
[13, 13]	πάντων βασιλέα πάντα ἐστὶ κἀκείνου	ἕνεκεν	τὰ πάντα κἀκεῖνο αἴτιον τῶν
[13, 18]	αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς	ἔθηκεν	εἰς τὰς περιφοράς, ἃς ἡ
[13, 5]	τε καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος,	ἔθηκεν	ἐν μὲν τῷ σχήματι τῶν
[13, 3]	τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος	πεποίηκεν,	οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν πόλιν,
[13, 10]	τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον	τέθνηκεν,	ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς
[13, 12]	γένεσιν τοῦ κόσμου θεοῦ λόγους	εἴρηκεν	ὁ Μωσῆς. Συνεχῶς γάρ φησιν
[13, 13]	τὰ καθολικώτατα τῶν ἐνεργημάτων αὐτοῦ	διαπεφοίτηκεν	ἐπ´ ἴσης πάντα. Πολὺ δὲ
[13, 12]	μηκέτι ποιεῖν τι τὸν θεὸν	καθέστηκεν,	ἀλλ´ ἐπὶ τῷ καταπεπαυκέναι τὴν
[13, 13]	δαίμονες ὃν φρίσσουσι, θεῶν δὲ	δέδοικεν	ὅμιλος, ᾧ Μοῖραι πείθονται, ἀμείλικτοί
[13, 3]	ἐλαχίστην μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται.	Ἔοικεν.	Ἀλλὰ μὴν ὁ θεός γε
[13, 19]	δρέπων καρπόν, οὐδὲ οἶδεν, ὡς	ἔοικεν,	ἐφ´ ᾧ γελᾷ. Φησὶ δὲ
[13, 13]	δοκῶν εἶναι ἥλιος, οὐδ´ οὗτος	ἔοικεν	ὁρᾶν αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν
[13, 13]	τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο δή, ὡς	ἔοικεν,	οὐκ ὀστράκου ἂν εἴη περιστροφή,
[13, 8]	σοι διαφερόντως τῶν ἄλλων Ἀθηναίων	ἤρεσκεν	ἡ πόλις τε καὶ ἡμεῖς
[13, 13]	Ὁ δέ γε τἀνθρώπου {λόγος}	πέφυκεν	ἀπὸ {γε τοῦ} λόγου θείου
[13, 20]	διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ	πέφυκεν	ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον,
[13, 12]	τὸν ὅλον κόσμον κατεσκεύακε, καὶ	δέδωκεν	ἀνάπαυσιν ἡμῖν, διὰ τὸ κακόπαθον
[13, 21]	οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ὁ θεὸς	παρέδωκεν	εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ· δώσω
[13, 10]	καὶ νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς	βεβίωκεν	ἐν τῷ ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι
[13, 15]	χεῖρον τροπῆς δεκτικόν· ὧν τοὺς	μὲν	ἀγαθούς, τοὺς δὲ φαύλους εἶναί
[13, 3]	τῶν κακῶν ἡμῖν. Καὶ τῶν	μὲν	ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον, τῶν
[13, 15]	διαπίπτει δὲ τῆς ἀκολουθίας, πρῶτον	μὲν	ἀγενήτους εἶναι φάσκων αὐτάς, ὥσπερ
[13, 12]	ἄρρητον· μεσταὶ δὲ θεοῦ πᾶσαι	μὲν	ἀγυιαί, πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί,
[13, 13]	ἄρρητον· μεσταὶ δὲ Διὸς πᾶσαι	μὲν	ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´ ἀνθρώπων ἀγοραί,
[13, 16]	ἰέναι καὶ εἰς ἄλληλα, τὰ	μὲν	ἄδικα εἰς τὰ ἄγρια, τὰ
[13, 7]	ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι, ἢ τινὶ	μὲν	ἀδικητέον τρόπῳ, τινὶ δὲ οὔ;
[13, 13]	περὶ τοῦ θείου λέγοντος· οἱ	μὲν	ἀδμῆτες ἀεικελίων νούσων εἰσὶ καὶ
[13, 13]	ἐκείνου πως ἔχοντος. Ἀλλ´ ὅτι	μὲν	ἀΐδιον τὸν ἐξ ἁπάσης τῆς
[13, 3]	ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι Θεὸς	μὲν	αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι
[13, 21]	ὀργῇ τινι γένηται πραχθέν, τὰ	μὲν	ἄλλα, καθάπερ ἄνευ θυμοῦ κτείναντι
[13, 21]	μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ κτείνας τὰ	μὲν	ἄλλα κατὰ τὸν ἔμπροσθεν αὖ,
[13, 3]	ὑπ´ ἄλλου; Ἀνάγκη. Οὐκοῦν ὑπὸ	μὲν	ἄλλου τὰ ἄριστα ἔχοντα ἥκιστα
[13, 16]	δαίμων ἕκαστον κομίζει, καὶ οἳ	μὲν	ἂν δόξωσι μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες
[13, 3]	αὐτὰρ ὁ δειλῶν· καὶ ᾧ	μὲν	ἂν μίξας ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων
[13, 19]	τε πρὸς μουσικήν, οὐχ ὃν	μὲν	ἂν ὁ πατὴρ βούληται, φοιτῶντα,
[13, 13]	τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Καὶ τὸν	μὲν	ἀνατίθησι μονάδι, ὡς ἂν νοητόν,
[13, 19]	πη λέγων· Γυναιξὶ δέ, κόραις	μὲν	ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον καὶ δίαυλον
[13, 10]	ταῦτα εἴποιτε· ὦ Σώκρατες, νῦν	μὲν	Ἀνύτῳ οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´ ἀφίεμέν
[13, 18]	καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια σέβειν	μὲν	ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι,
[13, 3]	Γελοῖον μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς	μὲν	ἄρα ἐν θεῷ ψευδὴς οὐκ
[13, 13]	ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων	μὲν	ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ τὴν τρίτην,
[13, 13]	τὸν δὲ αἰσθητόν· καὶ τὸν	μὲν	ἀρχέτυπον, τὸν δὲ εἰκόνα τοῦ
[13, 20]	ἑξῆς· Ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως	μέν,	ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν,
[13, 20]	διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται	μὲν	αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ
[13, 16]	εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς ποτε	μὲν	αὐτῆς τὴν οὐσίαν σύνθετον εἶναί
[13, 3]	ἄλλοτε ἐν ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ	μὲν	αὐτὸν γιγνόμενον καὶ ἀλλάττοντα τὸ
[13, 13]	ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ τὸν	μὲν	αὐτοφυῆ τὸν δημιουργὸν νοῦν εἴρηκε,
[13, 13]	ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς πάντων, τὰ	μὲν	ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ, τῶν
[13, 6]	ἐὰν τὸ ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ	μὲν	βέλτιον γινόμενον, ὑπὸ τοῦ νοσώδους
[13, 13]	τῶν πάντων. Μυστικώτερον δὲ ὁ	μὲν	Βοιώτιος Πίνδαρος, ἅτε Πυθαγόρειος ὤν,
[13, 13]	ἀσπίδος κοσμοποιῶν κατὰ Μωσέα Ἐν	μὲν	γαῖαν ἔτευξ´, ἐν δ´ οὐρανόν,
[13, 3]	ἀφανὲς καὶ τὸ ὁρώμενον. Πῆ	μὲν	γὰρ ἀληθὴς ἄνθρωπος ἑωρᾶτο, πῆ
[13, 13]	ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες. Οἱ	μὲν	γὰρ ἄνδρες οἱ διάπυροι ἀγγέλους
[13, 13]	τὴν ἁγίαν τριάδα μηνύεσθαι. Τρίτον	μὲν	γὰρ εἶναι τὸ ἅγιον πνεῦμα,
[13, 16]	Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος ἄκουε· Ἰδεῖν	μὲν	γὰρ ἔφη ψυχὴν τήν ποτε
[13, 14]	τῶν ποιητῶν γενεαλογίας καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ	μὲν	γὰρ ἦν ἀκοῦσαι φάντος ἐν
[13, 13]	ὁμοίωσιν‘ τὸν ἄνθρωπον γεγονέναι. Εἰκὼν	μὲν	γὰρ θεοῦ λόγος ὁ θεῖος
[13, 7]	οὐ κοινωνεῖς τῆς ἀρχῆς; ἐμοὶ	μὲν	γὰρ καὶ πάλαι οὕτω καὶ
[13, 10]	ἐστὶν ἃ οὐκ οἶδεν. οἶδε	μὲν	γὰρ οὐδεὶς τὸν θάνατον οὐδ´
[13, 13]	Πλάτων καλῶν ὧδέ πως· Ἐστὲ	μὲν	γὰρ πάντες οἱ ἐν τῇ
[13, 10]	τις δέξαιτ´ ἂν ὑμῶν; ἐγὼ	μὲν	γὰρ πολλάκις ἐθέλω τεθνάναι, εἴπερ
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν διδάσκει. Ὁ	μὲν	γὰρ Σοφοκλῆς, ὥς φησιν Ἑκαταῖος
[13, 15]	φάναι εἰκὸς τοὺς δαίμονας. Ἐκ	μὲν	γὰρ τῆς τῶν σωμάτων ὕλης
[13, 16]	δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα διέξεισιν· Εἰς	μὲν	γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει
[13, 3]	ὁ Ζεὺς ἀμφοτέρων δῷ, ἄλλοτε	μέν	γε κακῷ ὅ γε κύρεται,
[13, 5]	ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ	μὲν	γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων περὶ
[13, 11]	γένους τελευτήσωσιν, ὡς ἄρα οἱ	μὲν	δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί,
[13, 6]	ἑκάστοτε ἢ οὔ, ὅτι ταῖς	μὲν	δεῖ τῶν δοξῶν προσέχειν τὸν
[13, 3]	ἔχει. Πῶς δ´ οὔ; Ταύτη	μὲν	δὴ ἥκιστ´ ἂν πολλὰς μορφὰς
[13, 3]	δὴ λέγομεν καὶ ποῖα; Πρῶτον	μὲν	δή, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ
[13, 13]	τῷ Φαίδρῳ τάδε γράφει· Ἔστι	μὲν	δὴ καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά
[13, 18]	οὐδ´ ἄλυτοι τὸ πάμπαν· οὔτι	μὲν	δὴ λυθήσεσθέ γε οὐδὲ τεύξεσθε
[13, 20]	ἐρῶντι, εἰ δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν	μὲν	δὴ οὖν εἰς τεταγμένην δίαιταν
[13, 13]	τοῦ χρυσοῦ γένους κρίνει, Ἐστὲ	μὲν	δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘ λέγων· οἱ
[13, 3]	καὶ ἰατρὸν ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ	μὲν	δὴ τῆς οἰκείας ἐκστάντα φύσεως
[13, 3]	οὕτω; Πάνυ μὲν οὖν. Τὸ	μὲν	δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ
[13, 1]	θεῶν ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος, πρῶτα	μὲν	διὰ τοῦ φάναι ἐκγόνους εἶναι
[13, 13]	παλαισταί, ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´ οἱ	μὲν	διήκειν διὰ πάσης τῆς οὐσίας
[13, 6]	ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα ὃ τῷ	μὲν	δικαίῳ βέλτιον ἐγίνετο, τῷ δὲ
[13, 16]	πρόσχες τί καί φησι· Τὸν	μὲν	δικαίως τὸν βίον διελθόντα καὶ
[13, 13]	βροτοῖς ὡς πάντα τελεῖται· σὸν	μὲν	ἔαρ λάμπει νέον ἄνθεσι πορφυρέοισι·
[13, 21]	μηνύων δὲ θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα	μὲν	ἐζημίωται θανάτῳ οὐχ ὁ παρακινήσας
[13, 13]	τοῦ κρείττονος πίστει. Διὸ πᾶν	μὲν	ἔθνος ἑῷον, πᾶν δὲ ἑσπερίων
[13, 13]	τοὺς ἀγγέλους δαίμονας καλῶν, τοὺς	μὲν	εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν, τοὺς δὲ
[13, 13]	θεοὶ δώσουσι μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος	μὲν	εἰπών· Αὐτὸς δὲ χρύσεια πατὴρ
[13, 20]	φερομένη πρὸς τὸν ἐραστὴν ἡ	μὲν	εἰς αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ´
[13, 3]	παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι, ἵνα μὴ ἅμα	μὲν	εἰς θεοὺς βλασφημῶσιν, ἅμα δὲ
[13, 16]	κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ αἱ	μὲν	εἰς τὰ ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια
[13, 0]	τῇ πρὸς τὸν φιλόσοφον, τοῦτον	μὲν	εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν λόγον,
[13, 21]	σῦκα ἐπονομαζόμενα ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν	μὲν	ἐκ τῶν οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως
[13, 8]	ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ δὲ τότε	μὲν	ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ ἀγανακτῶν εἰ
[13, 21]	δράτω τοῦ θεοῦ. Καὶ ἐὰν	μὲν	ἐλεύθερος ὁ μηνύσας ᾖ, δόξαν
[13, 21]	δὲ ἐὰν ᾖ, ὁ μηνύσας	μὲν	ἐλεύθερος ὑπὸ τῆς πόλεως ὀρθῶς
[13, 19]	δὴ καὶ περὶ θηλειῶν ὁ	μὲν	ἐμὸς νόμος ἂν εἴποι πάντα,
[13, 13]	πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν αἰθέρα. Σὴ	μὲν	ἐν ἄστροις τάξις ἀναλλάκτοισιν ἐφημοσύναισι
[13, 16]	πάλιν εἰς ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα	μὲν	ἐν Φαίδρῳ· ἐν δὲ τῇ
[13, 13]	τῶν δ´ ἔτι θνητῶν τὰ	μὲν	ἐν φόβῳ καὶ διὰ τῆς
[13, 13]	ὁσίως καὶ δικαίως διαβιώσωμεν, μακάριοι	μὲν	ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ μετὰ τὴν
[13, 13]	ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε ἄλλοι, οἱ	μὲν	ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος ἐκλύσασθαι. Καλῶς
[13, 13]	Ἕλλησι λογιώτατοι τῷ θεῷ· ὁ	μὲν	Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος δὲ ἦν, λέγων·
[13, 20]	Ἐν οὖν τῇ συγκοιμήσει τοῦ	μὲν	ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵππος ἔχει
[13, 3]	Διὸς οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ	μὲν	ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ δειλῶν· καὶ
[13, 13]	δὲ ἐκλίπῃ τὸ πᾶν, φροῦδος	μὲν	ἔσται κυμάτων ἅπας βυθός, γῆ
[13, 10]	σοφός ἐστι καὶ τίς οἴεται	μέν,	ἔστι δ´ οὔ. Καὶ παρ´
[13, 3]	αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν	μὲν	εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ
[13, 13]	οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ μὴν Ἐπικούρῳ	μὲν	ἡ τοῦ αὐτομάτου παρείσδυσις οὐ
[13, 13]	ζῴῳ, τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ	μὲν	ἤδη ἀθάνατα καθ´ ἡμέραν ἐργαζόμενα,
[13, 9]	ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ νῦν	μὲν	ἠδικημένος ἄπει, ἐὰν ἀπίῃς, οὐχ
[13, 3]	πᾶσιν ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ τὰ	μὲν	ἡμέτερα τοιαῦτα· τοῖς δὲ ἄλλως
[13, 14]	γὰρ τούτων δὴ χάριν ἀπολειπτέος	μὲν	ἡμῖν οὗτος, δέει θανάτου τὸν
[13, 8]	ἃς ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι. Πρῶτον	μὲν	ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ
[13, 13]	πρῶτον θάλασσα, θαλάσσης δὲ τὸ	μὲν	ἥμισυ γῆ, τὸ δὲ ἥμισυ
[13, 14]	βουληθῇ γράψαι. Καὶ πάλιν· Πρῶτον	μέν,	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον
[13, 13]	θεάτρων ἀνοίαις. ἄντικρυς δὲ ὁ	μὲν	Ἡράκλειτος· Τοῦ λόγου τοῦ δέοντος
[13, 13]	ἔργα τελεῖν ἅπερ ἄνδρες, ἵπποι	μέν	θ´ ἵπποισι, βόες δέ τε
[13, 10]	ὁ δὲ τοῦτο ἀκούσας τοῦ	μὲν	θανάτου καὶ τοῦ κινδύνου ὠλιγώρησεν,
[13, 3]	τῷ Πλάτωνι λεκτέον, Ὡς ὁ	μὲν	θεὸς δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ
[13, 3]	ζητοῦμεν, καὶ λεκτέον ὡς ὁ	μὲν	θεὸς δίκαιά τε καὶ ἀγαθὰ
[13, 1]	δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις	μὲν	θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς
[13, 14]	δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις	μὲν	θεῶν οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς
[13, 13]	παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα τοὺς	μὲν	ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ
[13, 19]	τὸν πολὺν λεών. Ἀλλὰ τούτων	μὲν	ἴσως τις ἑτέρως διηγήσεται τὴν
[13, 21]	οὖν· Δοῦλον δὲ κτείνας ἑαυτοῦ	μὲν	καθηράσθω, ἐὰν δὲ ἀλλότριον θυμῷ,
[13, 19]	Θηλείας δὲ περὶ τούτων νόμοις	μὲν	καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ ἄξια βιάζεσθαι
[13, 15]	Ὁ δέ γε Πλάτων ἀσωμάτους	μὲν	καὶ νοητὰς οὐσίας τὰς λογικὰς
[13, 10]	ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἀσπάζομαι	μὲν	καὶ φιλῶ, πείθομαι δὲ μᾶλλον
[13, 21]	διετάξατο· Ἂν ἄρα τις αὐτόχειρ	μὲν	κτείνῃ ἐλεύθερον, τὸ δὲ πεπραγμένον
[13, 6]	βιωτὸν διεφθαρμένου ὃ τὸ ἄδικον	μὲν	λωβᾶται, τὸ δὲ δίκαιον ὀνίνησιν;
[13, 6]	ταῖς δὲ οὔ· ἢ πρὶν	μέν	με δεῖν ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο,
[13, 10]	ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ ὅτε	μέν	με οἱ ἄρχοντες ἔταττον, οὓς
[13, 13]	πάντα σείων καὶ ἀτρεμίζων ὡς	μὲν	μέγας τις καὶ δυνατὸς φανερός,
[13, 21]	τοιόνδε νόμον· Ὁ δὲ θυμῷ	μέν,	μετ´ ἐπιβουλῆς δὲ κτείνας τὰ
[13, 19]	Καὶ ἐπιλέγει· Διακελευσάμενοι προθυμεῖσθαι μάλιστα	μὲν	μὴ εἰς φῶς ἐκφέρειν κύημα
[13, 5]	πρὸς ἀλλήλους, τέκνων δὲ τῶν	μὲν	μίξεις, τῶν δὲ ἐδωδάς, τῶν
[13, 3]	ἂν τὴν Ἑβραίων γραφὴν οὐδαμῶς	μὲν	μύθους αἰσχροὺς περὶ τοῦ τῶν
[13, 13]	δεομένη. Κόσμον τε αὖθις τὸν	μὲν	νοητὸν οἶδεν ἡ βάρβαρος φιλοσοφία,
[13, 3]	νόμοις ἂν αὐτοῖς χρῴμην. Ταῦτα	μὲν	ὁ Πλάτων. Εὕροις δ´ ἂν
[13, 13]	ἀγαθὸν εἶναι. Πάλιν αὖ Αἰσχύλος	μὲν	ὁ τραγῳδοποιὸς τὴν δύναμιν τοῦ
[13, 3]	ὃν παραδέχεται. Ως δ´ ἄθλιοι	μὲν	οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ
[13, 3]	ὤναντο κολαζόμενοι. Ὡς δ´ ἄθλιοι	μὲν	οἱ δίκην διδόντες, ἦν δὲ
[13, 3]	ἆρα, ἦν δ´ ἐγώ, αὐτοὶ	μὲν	οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ
[13, 21]	ἑαυτοῦ γυναῖκα, φευγέτω ἀειφυγίαν. Τοιοῦτοι	μὲν	οἱ τοῦ φιλοσόφου νόμοι. Εἰ
[13, 13]	ἐκ χοὸς διαπλάσεως ἱστάμενοι γήϊνον	μὲν	οἱ φιλόσοφοι παρ´ ἕκαστα τὸ
[13, 21]	φησιν· Ἐὰν δέ, ὃ γίνεται	μέν,	ὀλιγάκις δέ, διὰ θυμὸν πατὴρ
[13, 13]	λόγον ἔχουσαν ἀρχαῖον, ὅταν τὸ	μὲν	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι
[13, 13]	Ἁ ἀρχὰ τῶν ὄντων, ἀρχὰ	μὲν	ὄντως ἀληθινά, μία· κείνα γὰρ
[13, 3]	λέγειν τὸν ποιητήν, ἀλλ´ εἰ	μὲν	ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς
[13, 3]	λέγειν τὸν ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ	μὲν	ὅτι ἐδεήθησαν κολάσεως λέγοιεν ὡς
[13, 13]	πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι λέγει. Τάχα	μὲν	οὐ τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ´ ἐκεῖνα
[13, 9]	καὶ τοῦτο ἀπολαύσωσιν; ἢ τοῦτο	μὲν	οὔ, αὐτοῦ δὲ τρεφόμενοι σοῦ
[13, 13]	νῦν οὐ ῥητέον, δι´ ἄλλο	μὲν	οὐδέν, διὰ δὲ τὸ χαλεπὸν
[13, 20]	ὁ δὲ τῶν παιδικῶν ἔχει	μὲν	οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ
[13, 5]	τὸν Σωκράτην. Ἐπεὶ δὲ ζῆν	μὲν	οὐκ ἂν προείλετο μᾶλλον ἢ
[13, 18]	ἃ καὶ ἐπείπερ γεγένησθε, ἀθάνατοι	μὲν	οὐκ ἐστὲ οὐδ´ ἄλυτοι τὸ
[13, 16]	παραδείγματα γίγνεται· καὶ οὗτοι αὐτοὶ	μὲν	οὐκέτι ὀνίνανται, ἅτε ἀνίατοι ὄντες,
[13, 13]	πορεύεσθαι καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα	μὲν	οὖν ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν,
[13, 12]	κύκλοισι φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Τὰ	μὲν	οὖν Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα δὲ
[13, 18]	ἄλυτα ἐμοῦ μὴ θέλοντος. Τὸ	μὲν	οὖν δὴ δεθὲν πᾶν λυτόν·
[13, 11]	ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα	μὲν	οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ
[13, 16]	ἐνδύεσθαι· ἢ οὐκ οἴει; Πάνυ	μὲν	οὖν εἰκὸς λέγεις. Τοὺς δέ
[13, 3]	δαιμόνιον καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ
[13, 20]	δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω	μὲν	οὖν καὶ τούτω, ἧττον δὲ
[13, 20]	αὖ ψυχὴν ἔρωτος ἐνέπλησεν. Ἐρᾷ	μὲν	οὖν, ὅτου δέ, ἀπορεῖ καὶ
[13, 13]	ζῳογονουμένων καὶ φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος	μὲν	οὖν οὕτω περὶ αὐτῆς λέγει·
[13, 13]	δ´ ἐκείνην εὐφρόνην ἐθόρνυτο. Ταυτὶ	μὲν	οὖν παρείσθω ταῖς τῶν θεάτρων
[13, 13]	Αὖθίς τε ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν	μὲν	οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε
[13, 13]	θέμεν αὐδὴν καὶ νόον. Πῦρ	μὲν	οὖν τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον εἰς
[13, 3]	ψεῦδος. Ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ	μὲν	οὖν. Τὸ μὲν δὴ τῷ
[13, 13]	ἄφθιτος, ὃν στέφει αἰθήρ. Διὰ	μὲν	οὖν τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ μόνον
[13, 13]	Ἀρχίλοχος λέγει· Ὦ Ζεῦ, σὸν	μὲν	οὐρανοῦ κράτος, σὺ δ´ {ἔργ{
[13, 19]	γυναῖκας πάντων τούτων ἐπιστήμονας· κόρας	μὲν	οὔσας ἔτι πᾶσαν τὴν ἐν
[13, 12]	ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος	μὲν	οὕτως· Πρῶτον ἕνη τετράς τε
[13, 19]	καὶ γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί· Τοῖς	μὲν	παισὶν ὀρχησταί, ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες
[13, 19]	τὰ δὲ κατ´ ἰσχύν, ἀντὶ	μὲν	πάλης καὶ τῶν τοιούτων τὰ
[13, 13]	μέρει τίθεσθαι τὸ ἀλλ´ ὑμεῖς	μὲν	πάντες ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε,
[13, 13]	παρ´ ἡμῶν ὧδε ἐχέτω· τὴν	μὲν	περὶ ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν εἴτε
[13, 19]	τροφῆς τῷ τοιούτῳ. Καὶ τὰ	μὲν	περὶ γυναικῶν ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ
[13, 19]	τούτων τῶν δρόμων. Καὶ τὰ	μὲν	περὶ δρόμους ἀνδράσι τε καὶ
[13, 6]	οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι τὰς	μὲν	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, τὰς δὲ
[13, 16]	οὔ ποτε ἐκβαίνουσι. Καὶ τὰ	μὲν	περὶ τῶν ἀσεβῶν ὧδέ πη
[13, 14]	ἡ μετὰ ταῦτα φωνὴ τοὺς	μὲν	ποιητὰς θεῶν παῖδας ὀνομάζουσα καὶ
[13, 17]	τῆς ψυχῆς εἶναι λέγεται, οἱ	μὲν	πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι
[13, 13]	ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν	μέν	που ἔλαττον μηδὲν τιθῶμεν, τῆς
[13, 19]	ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι	μὲν	πρέπον ἂν εἴη, γυναιξὶ δὲ
[13, 18]	ἀποδοχήν. Οἱ γὰρ ἰδόντες ἡλίου	μὲν	προόδοις καὶ ἀναχωρήσεσι τὰς ἐτησίους
[13, 5]	αὐτῇ καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις	μὲν	πρὸς ἀλλήλους, τέκνων δὲ τῶν
[13, 16]	τὴν διάνοιαν μηκύνειν. Καὶ τὸ	μὲν	πρῶτον ὀλίσθημα τῆς τοῦ Πλάτωνος
[13, 3]	τε καὶ νέους, ἀλλὰ μάλιστα	μὲν	σιγᾶσθαι, εἰ δ´ ἀνάγκη τις
[13, 13]	οἱ ἐνάρετοι. Ἐντεῦθεν δ´ οἱ	μὲν	Στωϊκοὶ τὸ τέλος τῆς φιλοσοφίας
[13, 21]	ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω. Τοιαῦτα	μὲν	τὰ κατὰ τῶνδε, οὐκ ἄξια
[13, 21]	τῇ χήρᾳ ἔσται. Καὶ ταῦτα	μὲν	τὰ παρὰ Μωσεῖ. Δῆλα δὲ
[13, 20]	ἡ παρ´ ἐραστοῦ φιλία. Τοιαῦτα	μὲν	τὰ Πλάτωνος, ἀλλ´ οὐ τὰ
[13, 21]	τινι τρόπῳ βιαίῳ κτείνῃ, καθάρσεις	μὲν	τὰς αὐτὰς τοῖς ἄλλοις καθαίρεσθαι
[13, 16]	λέγεις, ὦ Σώκρατες; Οἷον τοὺς	μὲν	τὰς γαστριμαργίας τε καὶ ὕβρεις
[13, 6]	τῶν ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ τὰς	μέν,	τὰς δ´ οὔ; οὐδὲ πάντων,
[13, 11]	ἡμῶν γιγνομένων. Ἀλλὰ γὰρ ἡμεῖς	μὲν	ταῦτα ἐκ τῶν Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα·
[13, 13]	ἀσπάζεσθαί τε καὶ φιλεῖν τούτους	μὲν	ταῦτα ἐφ´ οἷς γνῶσις, ἐκείνους
[13, 6]	αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. Ὥστε πρῶτον	μὲν	ταύτη οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος
[13, 13]	ἡ ἑξὰς καλεῖται. Καὶ ἐν	μὲν	τῇ μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον
[13, 16]	εἶναί φησιν, ὡς ἂν μέρος	μέν	τι ἐπαγομένης τῆς ἀμερίστου καὶ
[13, 16]	δόγματος διασκευῆς, δι´ οὗ τὸ	μέν	τι θεῖον καὶ λογικὸν εἶναι
[13, 13]	ταύτης ἐστὶ τῆς δόξης, τὸν	μέν	τινα κόσμον ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας,
[13, 13]	νοητά; εἰκότως ἄρα ἐκ γῆς	μὲν	τὸ σῶμα διαπλάττεσθαι λέγει Μωσῆς,
[13, 3]	τοῦ νόμου κἀμοὶ ἀρέσκει. Οὗτος	μὲν	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ, εἷς
[13, 19]	γονέα. Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς	μὲν	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ· ὁ
[13, 3]	οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´ ὀλίγων	μὲν	τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ
[13, 13]	γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν αὐτοῖς εἶναι	μὲν	τὸν οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν,
[13, 13]	ὅμοιον. ἀκούσωμεν οὖν πάλιν Βακχυλίδου	μὲν	τοῦ μελοποιοῦ περὶ τοῦ θείου
[13, 13]	αὐτοῦ. Ἔτι πρὸς τοῖσδε Φωκυλίδης	μὲν	τοὺς ἀγγέλους δαίμονας καλῶν, τοὺς
[13, 19]	ἀμετρίαν δικαστὴς σκοπῶν κρινέτω, γυμνοὺς	μὲν	τοὺς ἄρρενας, γυμνὰς δὲ ὀμφαλοῦ
[13, 18]	ἄρχοντας ἔχουσα καὶ ὑπηκόους· ἄρχοντας	μὲν	τοὺς ἐν οὐρανῷ πάντας, ὅσοι
[13, 6]	μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά; εἰ πρῶτον	μὲν	τοῦτον τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν
[13, 9]	οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´ ἐκ	μὲν	τούτων τῶν τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις
[13, 3]	οἰκισταὶ πόλεως. Οἰκισταῖς δὲ τοὺς	μὲν	τύπους προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς
[13, 13]	τε αὖ ὁ Πλάτων ἐν	μὲν	τῷ ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας τὴν
[13, 16]	ἀποδείξεως. Λέγει δ´ οὖν ἐν	μὲν	τῷ Περὶ ψυχῆς τάδε· Καὶ
[13, 16]	ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν ἐν	μὲν	τῷ Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων φησὶν
[13, 5]	ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν	μὲν	τῷ σχήματι τῶν Ἀθηναίων τὸν
[13, 19]	τε καὶ ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν	μὲν	τῶν ἀρρένων, ὕστερον δὲ θηλειῶν
[13, 6]	οὔ; οὐδὲ πάντων, ἀλλὰ τῶν	μέν,	τῶν δ´ οὔ; τί φῄς;
[13, 18]	εἱμαρμένης τάξιν καὶ νόμον. Μικρότερα	μὲν	τῶν ἠθῶν μεταβαλόντα ἐλάττω κατὰ
[13, 21]	ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ, τὰ	μὲν	τῶν καθαρμῶν καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ
[13, 21]	τῶν ἐμφυλίων αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον	μὲν	τῶν νομίμων εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν
[13, 16]	ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ τὰς	μὲν	ὕβρει καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους
[13, 13]	Ἀλλ´ ὁ θεὸς πλάττων, ὅσοι	μὲν	ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν ἐν
[13, 13]	Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος τὸν	μὲν	ὕπατον Δία, τὸν δὲ νέατον‘
[13, 11]	εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ πρῶτον	μὲν	φήσομεν τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι;
[13, 13]	πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι	μὲν	φῶς, πέρι δ´ ὀρφναία νὺξ
[13, 6]	καλῶς λέγεται; Καλῶς. Οὐκοῦν τὰς	μὲν	χρηστὰς τιμᾶν, τὰς δὲ πονηρὰς
[13, 16]	ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα Ὀρφέως	μὲν	ψυχὴν κύκνον εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου
[13, 16]	αὐτῆ〈 ς〉 συνῆπται. Ἀλλὰ τοτὲ	μὲν	ὧδε περὶ ψυχῆς οὐσίας διείληφε,
[13, 20]	Ἐν δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι	μέν,	ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ
[13, 13]	Οὐκ οἶσθά γ´ αὐτόν. Ποτὲ	μὲν	ὡς πῦρ φαίνεται, ἄπλατος ὁρμῇ,
[13, 12]	τοῦ θεοῦ. Καθὼς δὲ δεῖ,	σεσημάγκαμεν	περιαιροῦντες τὸν διὰ τῶν ποιημάτων
[13, 18]	μαθήματα πρὸ τῆς τετυφωμένης φιλοσοφίας	τετιμήκαμεν.	Τί με δεῖ μηκύνειν καὶ
[13, 13]	μόνον δέ, ὡς ἤδη πολλάκις	εἰρήκαμεν,	κατὰ περίφρασιν ἀληθῆ. Τοσαῦτα καὶ
[13, 21]	ἣν οὐ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφεῖν	ἐγνώκαμεν,	ὥρα καὶ τὰ τῆς λοιπῆς
[13, 13]	ὧδέ πως γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ	συνεχωρήσαμεν	ἡμῖν αὐτοῖς εἶναι μὲν τὸν
[13, 13]	θεῷ, ὡς ἐν τῷ δευτέρῳ	παρεστήσαμεν	Στρωματεῖ, Ζήνων τε ὁ Στωϊκὸς
[13, 13]	πλειόνων δὲ τῶν μή· μάχη,	φαμέν,	ἀθάνατός ἐσθ´ ἡ τοιαύτη καὶ
[13, 21]	τοῖς μὴ τοιούτοις μακρὰ χαίρειν	φαμέν.	Ἀλλὰ γὰρ τούτων ὧδε διεξωδευμένων
[13, 7]	ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ τρόπῳ	φαμὲν	ἑκόντας ἀδικητέον εἶναι, ἢ τινὶ
[13, 13]	ὥρα ἐπιθεωρῆσαι τίνα ταῦτ´ εἶναί	φαμεν	ἐφ´ ὧν οὐκέθ´ ὁμοίως περὶ
[13, 7]	αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν παντὶ τρόπῳ;	φαμὲν	ἢ οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς ἄρα
[13, 7]	παντὶ τρόπῳ; φαμὲν ἢ οὔ;	Φαμέν.	Οὐδαμῶς ἄρα δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ
[13, 13]	μάθημα, ὃ ἐν τῷ πρόσθεν	ἔφαμεν	εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε τἀγαθὸν
[13, 13]	ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς	παρειλήφαμεν·	Ἀλλ´ ἄρα δαίμονές εἰσιν ἐπ´
[13, 13]	ὕδει φύρειν, ἐν δ´ ἀνθρώπου	θέμεν	αὐδὴν καὶ νόον. Πῦρ μὲν
[13, 10]	μὲν Ἀνύτῳ οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´	ἀφίεμέν	σε, ἐπὶ τούτῳ μέντοι ἐφ´
[13, 14]	τοιαῦτα· βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος ἐὼν	θητευέμεν	ἄλλῳ καὶ τὰ ἑξῆς· δι´
[13, 3]	τίνες οἱ μῦθοι, τίνας ἂν	φαῖμεν;	Καὶ ἐγὼ εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε,
[13, 16]	γένη· ἢ ποῖ ἂν ἄλλοσε	φαῖμεν	τὰς τοιαύτας ἰέναι; Ἀμέλει, ἔφη
[13, 13]	νεφέλαισι, ςάς ποτε βακχευτὴς Βρόμιος	διένειμεν	ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα
[13, 6]	πρῶτον μὲν τοῦτον τὸν λόγον	ἀναλάβοιμεν,	ὃν σὺ λέγεις, τὸν περὶ
[13, 18]	ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι πάντες ἂν	ὁμολογοῖμεν.	Εἶθ´ ὑποβὰς ἐν τῷ αὐτῷ
[13, 3]	οἰκείους αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ πως	μέλλοιμεν	πείσειν, ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης
[13, 0]	τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ Μωσέως	μέτιμεν,	τοὔμπαλιν δέον, ὅτι δὴ πρὸς
[13, 3]	τοιαῦτα μέμφεσθαι. Ἀλλὰ πῶς δὴ	λέγομεν	καὶ ποῖα; Πρῶτον μὲν δή,
[13, 8]	τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ ἀληθῆ	λέγομεν	φάσκοντές σε ὡμολογηκέναι πολιτεύεσθαι καθ´
[13, 3]	καὶ ἐν αἷς νῦν δὴ	ἐλέγομεν	ταῖς μυθολογίαις, διὰ τὸ μὴ
[13, 13]	χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ νῦν ἠέρα	καλέομεν	οἱ Ἕλληνες— πάντα Ζεὺς μυθεῖται
[13, 13]	γένος, ἐκ μιᾶς δὲ ματρὸς	πνέομεν	ἄμφω, τῆς ὕλης, παραδίδωσι καὶ
[13, 13]	κακὰς πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως εὐσεβεῖν	νομίζομεν.	Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ τῆς αὐτῆς
[13, 13]	γὰρ καθ´ Ἅιδην δύο τρίβους	νομίζομεν,	μίαν δικαίων, ἑτέραν {δ{ ὲ}
[13, 7]	ἄνδρες πρὸς ἀλλήλους σπουδῇ διαλεγόμενοι	ἐλάθομεν	ἡμᾶς αὐτοὺς παίδων οὐδὲν διαφέροντες;
[13, 8]	ἐξῆν σοι ἀπιέναι, εἰ μὴ	ἠρέσκομεν	ἡμεῖς μηδὲ δίκαιαι ἐφαίνοντό σοι
[13, 11]	ἂν ἐξηγῆται; Τί δ´ οὐ	μέλλομεν;	Τὸν λοιπὸν δὴ χρόνον ὡς
[13, 12]	τὰ προειρημένα καὶ γνῶσιν ἀληθείας	λαμβάνομεν,	καθὼς προείρηται. Λίνος δέ φησιν
[13, 13]	καὶ αὖθις· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ	λίπομεν	ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ μὴν
[13, 12]	ἅπαντα καί· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ	λίπομεν	ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο δὴ
[13, 3]	δώσομεν οὐδέ γε τοὺς διδασκάλους	ἐάσομεν	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,
[13, 3]	οὐ δώσομεν οὐδὲ τοὺς διδασκάλους	ἐάσομεν	ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων,
[13, 6]	ἔχω, ἢ ὁ αὐτός, καὶ	ἐάσομεν	χαίρειν ἢ πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο
[13, 11]	τίνι διαφόρῳ, οὕτω καὶ ταύτη	θήσομεν	ᾗ ἂν ἐξηγῆται; Τί δ´
[13, 6]	τοὺς ἄλλους; ᾧ εἰ μὴ	ἀκολουθήσομεν,	διαφθεροῦμεν ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα ὃ
[13, 11]	γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν τε καὶ	προσκυνήσομεν	αὐτῶν τὰς θήκας; τὰ αὐτὰ
[13, 13]	ὅμοια τούτοις κἀν τοῖς Ὀρφικοῖς	εὑρήσομεν	ὧδέ πως γεγραμμένα· Πάντας γὰρ
[13, 13]	ἐπάνοδον, ἣν δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ	φήσομεν	εἶναι, καὶ τοὺς ταύτης μετασχόντας
[13, 4]	ἡμῖν συγχωρεῖν. Τί γὰρ καὶ	φήσομεν,	οἵ γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ
[13, 13]	ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς	φήσομεν	πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ
[13, 3]	οὐ γάρ που ἐνδεᾶ γε	φήσομεν	τὸν θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς
[13, 11]	τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ πρῶτον μὲν	φήσομεν	τοῦ χρυσοῦ γένους εἶναι; Πάνυ
[13, 19]	τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι τὴν ἡλικίαν,	ἀφήσομέν	που ἐλευθέρους αὐτοὺς συγγίνεσθαι ᾧ
[13, 11]	χρόνον ὡς δαίμονας γεγονότας οὕτω	θεραπεύσομέν	τε καὶ προσκυνήσομεν αὐτῶν τὰς
[13, 3]	Χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ	δώσομεν	οὐδέ γε τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν
[13, 3]	χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ	δώσομεν	οὐδὲ τοὺς διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ
[13, 6]	τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας ἀγῶσιν ὀρθῶς	πράττομεν	οὐ σκοποῦντες τί ἡμᾶς οἱ
[13, 12]	λόγου καθεστῶτος, ἐν ᾧ γνῶσιν	ἔχομεν	ἀνθρωπίνων καὶ θείων πραγμάτων. Δι´
[13, 17]	τῶν μέσων τι χρωμάτων, ἐκεῖνα	ἔχομεν	εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως
[13, 10]	σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ	ἔχομεν,	οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς
[13, 14]	καὶ τὰ δι´ ὧν ἔφησεν·	Ἐξαλείψομεν	ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, ἀπὸ
[13, 12]	πάντες. Τοῦ γὰρ καὶ γένος	ἐσμέν·	ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι δεξιὰ
[13, 13]	ἐπιφέρει· Τοῦ γὰρ καὶ γένος	ἐσμέν,	οἷον δημιουργίᾳ, Ὁ δ´ ἤπιος
[13, 3]	ἐγὼ εἶπον· ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ	ἐσμεν	ποιηταὶ ἐγώ τε καὶ σὺ
[13, 1]	Ἥρα τε καὶ πάντες, ὅσους	ἴσμεν	ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε
[13, 14]	Ἥρα τε καὶ πάντες ὅσους	ἴσμεν	πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι
[13, 4]	καὶ φήσομεν, οἵ γε αὐτοὶ	ὁμολογοῦμεν	περὶ αὐτῶν μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά
[13, 7]	ἀδίκους καὶ ἔτι τὸ Λοιδορούμενοι	εὐλογοῦμεν,	διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ἐν
[13, 11]	θήκας; τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα	νομιοῦμεν,	ὅταν τις γήρᾳ ἤ τινι
[13, 3]	ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω χρήσιμον	ποιοῦμεν;	Καὶ μάλα, ἦ δ´ ὅς,
[13, 13]	ἡμεῖς δὲ ποιητὴν μόνον αὐτὸν	καλοῦμεν	καὶ λόγῳ ποιητήν. Παρήγαγε δ´
[13, 7]	Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι	παρακαλοῦμεν,	ἐν τοῖς παρ´ ἡμῖν ἱεροῖς
[13, 10]	τε Ἐκδημοῦντες ἀπὸ τοῦ σώματος	ἐνδημοῦμεν	τῷ κυρίῳ, ὃς καὶ πᾶσι
[13, 9]	καὶ ἡμᾶς, ἡμεῖς τέ σοι	χαλεπανοῦμεν	ζῶντι καὶ ἐκεῖ οἱ ἡμέτεροι
[13, 3]	τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ θεῶν,	χαλεπανοῦμέν	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν
[13, 3]	τοιαῦτα· τοῖς δὲ ἄλλως λέγουσι	Χαλεπανοῦμέν	τε καὶ χορὸν οὐ δώσομεν
[13, 17]	χωριζομένου. Εἰ δὲ τοῦτο, φθαρτὴν	ἀποφανοῦμεν,	ἀλλ´ οὐκ ἀθάνατον τὴν ψυχήν.
[13, 6]	ἄλλους; ᾧ εἰ μὴ ἀκολουθήσομεν,	διαφθεροῦμεν	ἐκεῖνο καὶ λωβησόμεθα ὃ τῷ
[13, 3]	σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον	ζητοῦμεν,	καὶ λεκτέον ὡς ὁ μὲν
[13, 13]	λέξιν γράφει ἐν τῷ Θεαιτήτῳ·	Λέγωμεν	δὴ περὶ τῶν κορυφαίων· τί
[13, 8]	ὦ Κρίτων; ἄλλο τι ἢ	ὁμολογῶμεν;	Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ τί
[13, 13]	ἀρχώμεθα εἰπών· τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες	ἐῶμεν	ἄρρητον· μεσταὶ δὲ Διὸς πᾶσαι
[13, 13]	ἀνθρώποις λογισμοῦ κἀριθμοῦ δεῖται πάνυ·	ζῶμεν	{δ´ ἐν} ἀριθμῷ καὶ λογισμῷ·
[13, 19]	πάλιν ἑξῆς ὑποβάς φησι· Γυμνάσια	τιθῶμεν	καὶ τὰ περὶ τὸν πόλεμον
[13, 13]	Δυοῖν μέν που ἔλαττον μηδὲν	τιθῶμεν,	τῆς τε εὐεργέτιδος καὶ τῆς
[13, 18]	καὶ μόνῃ διανοίᾳ καταληπτοῦ τιμὴν	ἴωμεν,	ὃς οὐ μόνον θεός ἐστι
[13, 6]	Κρίτων, οὕτως, ἵνα μὴ πάντα	διίωμεν.	Καὶ δὴ καὶ περὶ τῶν
[13, 15]	κύριος. Ταῦτα καὶ περὶ τῶνδε.	Μετίωμεν	δὲ καὶ ἐφ´ ἕτερον. ~ιςʹ
[13, 13]	νενομισμένην βάρβαρον τῆς κατ´ αὐτὸν	προτιμῶμεν	φιλοσοφίας. ~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ ΠΑΝΤΑ
[13, 13]	οὐχὶ παραπλήσια τῇ λεγούσῃ γραφῇ·	Ἄρωμεν	ἀφ´ ἡμῶν τὸν δίκαιον, ὅτι
[13, 17]	φύσιν ἐπειγομένων. Ἦ γὰρ οὐχ	ὁρῶμεν	καὶ τὸ φύσει βαρύ, κἂν
[13, 6]	ὑπὸ τοῦ νοσώδους δὲ διαφθειρόμενον	διολέσωμεν,	πειθόμενοι μὴ τῇ τῶν ἐπαϊόντων
[13, 10]	εἴωθα. Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει·	Ἐννοήσωμεν	δὴ καὶ τῇδε, ὡς πολλὴ
[13, 13]	καὶ αὐτοὶ δέμας εἶχον ὅμοιον.	ἀκούσωμεν	οὖν πάλιν Βακχυλίδου μὲν τοῦ
[13, 13]	Ἢν δὲ ὁσίως καὶ δικαίως	διαβιώσωμεν,	μακάριοι μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ
[13, 4]	εἰς τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ	φῶμεν	εἶναι, ὦ Εὐθύφρον; Μὴ μόνα
[13, 8]	λόγῳ, ἢ οὐκ ἀληθῆ; τί	φῶμεν	πρὸς ταῦτα, ὦ Κρίτων; ἄλλο
[13, 6]	πρότερον· ὧν ἐὰν μὴ βελτίω	ἔχωμεν	λέγειν ἐν τῷ παρόντι, εὖ
[13, 0]	~Ἐπειδὴ	πέφηνεν	ἐν τοῖς πρὸ τούτου συγγράμμασιν
[13, 5]	θεολογίας τῆς τῶν Ἀθηναίων εἶτα	ἐδυσχέραινεν	αὐτῇ καὶ κατηγόρει ἐχούσῃ στάσεις
[13, 4]	πατέρα δῆσαι, ὅτι τοὺς υἱεῖς	κατέπινεν	οὐκ ἐν δίκῃ, καὶ ἐκεῖνόν
[13, 6]	ἐπειδή μοι ἥδε ἡ τύχη	γέγονεν,	ἀλλὰ σχεδόν τι ὅμοιοι φαίνονταί
[13, 13]	ἀρχὴν ἔχων γενέσεως οὐδεμίαν, ἢ	γέγονεν,	ἀπ´ ἀρχῆς τινος ἀρξάμενος; ὁρατός
[13, 13]	Εὖ δὲ ἢ κακῶς τίς	γέγονεν	ἐν πόλει, ἢ τί τῳ
[13, 13]	παρείσδυσις οὐ παρακολουθήσαντι τῷ ῥητῷ	γέγονεν	ἐντεῦθεν· Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα
[13, 12]	ὡς λόγος ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς	διέταξεν,	ἐκ θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν κατὰ
[13, 13]	φίλον. Ὅπερ κἀν τῷ Λύσιδι	ἀπέδειξεν	ἱκανῶς, ὡς ἐν ἀδικίᾳ καὶ
[13, 13]	ἄρχειν, χρυσὸν ἐν τῇ γενέσει	συνέμιξεν	αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι
[13, 13]	τά γε σήματ´ ἐν οὐρανῷ	ἐστήριξεν,	ἄστρα διακρίνας· ἐσκέψατο δ´ εἰς
[13, 18]	ἀνέθεσαν. Μωσεῖ δὲ ὁ κόσμος	ἔδοξεν	εἶναι καὶ γενητὸς καὶ πόλις
[13, 10]	αἰσχρόν τι ὑπομεῖναι ὥστε, ἐπειδὴ	εἶπεν	ἡ μήτηρ αὐτῷ προθυμουμένῳ Ἕκτορα
[13, 13]	ἦν ἀόρατος. Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ	εἶπεν	ὁ θεός· Γενέσθω φῶς, καὶ
[13, 12]	γάρ φησιν ἐφ´ ἑκάστου· καὶ	εἶπεν	ὁ θεὸς, καὶ ἐγένετο. Δοκοῦσι
[13, 13]	ἄνθρωποι στῆναι δυνατοί, θνητοὶ γεγαῶτες	προεῖπεν	ἡ Σίβυλλα. Εὖ γοῦν καὶ
[13, 12]	ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν ὅτι	κατηκολούθησεν	ὁ Πλάτων τῇ καθ´ ἡμᾶς
[13, 13]	οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων	ἐποίησεν,	ἀλλ´ ἦν αἰεὶ καὶ ἔστι
[13, 13]	νοητόν. Ἐν ἀρχῇ γάρ, φησίν,	ἐποίησεν	ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ
[13, 3]	δὴ ὁ θεὸς Θάνατον οὐκ	ἐποίησεν	οὐδὲ τέρπεται ἐπ´ ἀπωλείᾳ ζώντων·
[13, 20]	τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν ἔρωτος	ἐνέπλησεν.	Ἐρᾷ μὲν οὖν, ὅτου δέ,
[13, 3]	εἰπών, θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας, παιῶν´	ἐπευφήμησεν,	εὐθυμῶν ἐμέ. Κἀγὼ τὸ Φοίβου
[13, 19]	κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην	ἠγρύπνησεν	ὁ φυλάσσων. Ὁ δέ γε
[13, 10]	μὲν θανάτου καὶ τοῦ κινδύνου	ὠλιγώρησεν,	πολὺ δὲ μᾶλλον δείσας τὸ
[13, 16]	τοῦ ἑτέρου, καὶ κατὰ ταῦτα	συνέστησεν	ἐν μέσῳ τοῦ τε ἀμεροῦς
[13, 1]	ἄντικρυς τοὺς θεολόγους, οὓς ἐκγόνους	ἔφησεν	εἶναι θεῶν, δι´ ὧν ἐπάγει
[13, 14]	ἦν καὶ τὰ δι´ ὧν	ἔφησεν·	Ἐξαλείψομεν ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 12]	μετενέγκας εἰς τὴν ἑαυτοῦ δογματοποιίαν	κατεχώρισεν.	Ἡ δ´ ὅλη ἑρμηνεία τῶν
[13, 13]	τὴν ἐκ μὴ ὄντων γένεσιν	ἐμήνυσεν,	ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς τοῖς τὰς
[13, 13]	τέκτων ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον,	περιεχρύσωσεν	αὐτόν; καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.
[13, 13]	πτίλον κύκνειον, ὡς κόρην Πλευρωνίαν	ὑπημβρύωσεν,	ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ· εἶτα ὑπελθὼν
[13, 10]	καὶ Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν	ἀποκτεν〈	ν〉 όντων τὸ σῶμα, τὴν
[13, 3]	ἀλλ´ οὐ δοκήσει δι´ οὗ	ἀνείληφεν	ἀνθρώπου διεπραγματεύσατο, τὴν πρὸς τὸν
[13, 5]	ἰδίῳ σχηματισμῷ ἐν ᾧπερ εἰωθότως	ἤλεγχεν	ἑκάστῳ προσομιλῶν. ~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 0]	καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν	διήλεγχεν·	~αʹ ΟΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ
[13, 18]	δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν φιλίαν τε	ἔσχεν	ἐκ τούτων, ὥστ´ εἰς ταὐτὸν
[13, 13]	ἔοικεν ὁρᾶν αὑτὸν ἐπιτρέπειν, ἀλλ´	ἤν	τις ἀναιδῶς αὐτὸν θεάσηται, τὴν
[13, 13]	ἱερᾶς κραδίας ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων.	Ἢν	δὲ ὁσίως καὶ δικαίως διαβιώσωμεν,
[13, 13]	θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´	ἦν	αἰεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται,
[13, 14]	γενεαλογίας καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ μὲν γὰρ	ἦν	ἀκοῦσαι φάντος ἐν Πολιτείᾳ τάδε·
[13, 3]	τοῦ υἱέος οὐδ´ ἂν εἰ	ἦν	ἀληθῆ, ᾤμην δεῖν ῥᾳδίως οὕτω
[13, 3]	ἑωρᾶτο, πῆ δὲ θεοῦ λόγος	ἦν	ἀληθής, οὐ γοητεύων οὐδὲ τοὺς
[13, 13]	τὴν γῆν· ἡ δὲ γῆ	ἦν	ἀόρατος. Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ εἶπεν
[13, 13]	προφητικὴ ἐκείνη· Ἡ δὲ γῆ	ἦν	ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος‘ ἀφορμὰς αὐτοῖς
[13, 13]	γε Πλάτων ἄντικρυς εἴρηκε· Πότερον	ἦν	ἀρχὴν ἔχων γενέσεως οὐδεμίαν, ἢ
[13, 14]	δι´ ὧν ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν ἄρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἀπὸ τοῦδε τοῦ
[13, 3]	δοκεῖς μοι λέγειν. Οὐκ ἄρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἀποδεκτέον οὔτε Ὁμήρου
[13, 19]	κυούμενα προστάττει, λέγων ὧδε; Γυναικί,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσαέτιδος
[13, 3]	Μὴ γάρ, ἔφη. Ἀλλ´ ἆρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ
[13, 19]	Καὶ μάλα, ἔφη. Τί δέ,	ἦν	δ´ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;
[13, 3]	κἀμοὶ ἀρέσκει. Οὗτος μὲν τοίνυν,	ἦν	δ´ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη
[13, 19]	εἶναι τὰς γυναῖκας νόμου· Τούτων,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἕπεται νόμος καὶ
[13, 3]	κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ὀρθότατα,	ἦν	δ´ ἐγώ, λέγεις. Καὶ οὕτως
[13, 14]	Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν τοῖς μείζοσιν,	ἦν	δ´ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα καὶ
[13, 3]	Παντελῶς γε, ἔφη. Οὐδ´ ἄρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπεὶ
[13, 19]	ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς μὲν τοίνυν,	ἦν	δ´ ἐγώ· ὁ νομοθέτης αὐτοῖς
[13, 3]	ἂν εἶεν; Τοιοίδε πού τινες,	ἦν	δ´ ἐγώ, οἷος τυγχάνει ὢν
[13, 3]	ἦ δ´ ὅς. Οὐκ οἶσθα,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὅτι τό γε
[13, 3]	Πῶς, ἔφη, λέγεις; Οἶσθά που,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ
[13, 3]	ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν τοῖς μείζοσιν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα καὶ τοὺς
[13, 3]	καὶ ποῖα; Πρῶτον μὲν δή,	ἦν	δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ
[13, 14]	γράψαι. Καὶ πάλιν· Πρῶτον μέν,	ἦν	δ´ ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ
[13, 3]	ἐπιτήδεια εἶναι λέγειν. Οὐδέ γε,	ἦν	δ´ ἐγώ, τὸ παράπαν ὡς
[13, 14]	ταῦτα αὐτὰ ἀνῄρει λέγων· Ὅπερ,	ἦν	δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτον καὶ
[13, 3]	τί αὐτῶν μεμφόμενος λέγεις; Ὅπερ,	ἦν	δ´ ἐγώ, χρὴ πρῶτόν τε
[13, 3]	γοητεύοντες; Ἴσως, ἔφη. Τί δέ;	ἦν	δ´ ἐγώ· ψεύδεσθαι ὁ θεὸς
[13, 3]	ἀνάγκη ἔμοιγε δοκεῖ. Μηδεὶς ἄρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω
[13, 3]	ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην διδόντες,	ἦν	δὲ ὁ δρῶν ταῦτα θεός,
[13, 3]	ἄθλιοι μὲν οἱ δίκην διδόντες,	ἦν	δὲ ὁ δρῶν ταῦτα ὁ
[13, 6]	ὅτι ἄλλως ἕνεκα λόγου ἐλέγετο,	ἦν	δὲ παιδιὰ καὶ φλυαρία ὡς
[13, 13]	τὸν αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν	ἦν	ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ περὶ
[13, 3]	τῶν ἐπὶ γῆς ζῴων οὐδὲν	ἦν	θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου, συγγενές τε
[13, 13]	κατήλυθεν ἱερὸν ἦμαρ καί· Ἑβδόμη	ἦν	ἱερή· καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ
[13, 15]	φύσιν· εἰ δ´ οὐ τοιάδε	ἦν,	καὶ πῶς θεοὶ εἶεν, εἰ
[13, 14]	πρόσθεν τεθειμένα. Πάλιν τε αὐτοῦ	ἦν	καὶ τὰ δι´ ὧν ἔφησεν·
[13, 13]	πηλόν. Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην γράφει·	Ἦν	κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ ποτε πτηνὸν
[13, 3]	σιγᾶσθαι, εἰ δ´ ἀνάγκη τις	ἦν	λέγειν, δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς
[13, 13]	ὁ μὲν Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος δὲ	ἦν,	λέγων· οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ θεῖον,
[13, 15]	φύσεως; εἰ δὲ ἐκ τῆσδε	ἦν,	οὐδ´ ἂν ἐτράπη τῆς οἰκείας
[13, 16]	ἐκ θηρίου, ὅς ποτε ἄνθρωπος	ἦν,	πάλιν εἰς ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα
[13, 16]	τις ἂν ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ	ἦν	σύμφωνα τὸν αὐτὸν λέγειν ἅμα
[13, 15]	λήξεως· εἰ δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´	ἦν	τὴν ἀρχὴν ἀπαθὴς τὴν φύσιν·
[13, 17]	δὲ τῆς κατὰ Πλάτωνα ψυχῆς,	ἥν	φησιν ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς
[13, 15]	τῆς περὶ τὸ κρεῖττον σχολῆς,	ἣν	αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ κατείργασται, τῆς
[13, 16]	δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες,	ἣν	δὴ καλοῦσι σωφροσύνην τε καὶ
[13, 13]	ἀληθινὴν τοῦ ὄντος οὖσαν ἐπάνοδον,	ἣν	δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν εἶναι,
[13, 16]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως,	ἣν	ἐν μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς
[13, 16]	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν	ἐν	μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων
[13, 3]	τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν,	ἣν	ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν τις
[13, 13]	καὶ οἱ Ἕλληνες ἴσασι, καθ´	ἣν	ὁ πᾶς κόσμος κυκλεῖται τῶν
[13, 21]	διεξωδευμένων ἀποδοθείσης τε αἰτίας δι´	ἣν	οὐ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφεῖν ἐγνώκαμεν,
[13, 13]	τελευτήσας, ὅσα ἐν Ἅιδῃ γενόμενος	ἐδάην	παρὰ θεῶν. Τὸν δὴ Ζωρόαστριν
[13, 13]	μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν ἀόρατον καὶ	γῆν	ἁγίαν καὶ φῶς νοητόν. Ἐν
[13, 13]	τὸν ἴδιον ὑψῶσαι βίον, τὴν	γῆν	ἀροῦντα νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν.
[13, 13]	οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν	γῆν	δρακί; Πάλιν ὅταν εἴπῃ· αἰθέρος
[13, 13]	νοσσιάν, κύριος ὁ ποιήσας τὴν	γῆν	ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς
[13, 13]	θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν	γῆν·	ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος.
[13, 12]	τόν τε οὐρανὸν καὶ τὴν	γῆν	καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς,
[13, 18]	πρὸς ὕδωρ, τοῦτο ὕδωρ πρὸς	γῆν	ξυνέδησε καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν
[13, 13]	αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ καὶ	γῆν	πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις;
[13, 13]	ἐδημιούργει (τὸ δὲ στερεὸν αἰσθητόν)	γῆν	τε ὁρατὴν καὶ φῶς βλεπόμενον.
[13, 16]	τὰ τῆς μετὰ τὴν ἐνθένδε	ἀπαλλαγὴν	κρίσεως, ἣν ἐν μὲν τῷ
[13, 13]	μακαριώτεροι δὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε	ἀπαλλαγήν,	οὐ χρόνῳ τινὶ τὴν εὐδαιμονίαν
[13, 21]	δὲ γαμετὴν ἐὰν ἀνὴρ δι´	ὀργὴν	κτείνῃ τινὰ ἢ γυνή τις
[13, 12]	ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ τὴν	ἐξαγωγὴν	τὴν ἐξ Αἰγύπτου τῶν Ἑβραίων,
[13, 13]	γὰρ διὰ τῶν ποιημάτων καὶ	καταλογάδην	συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν ἔννοιαν
[13, 3]	φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα	παμπήδην	θέλῃ. ἀλλ´ ἐάν τις ποιῇ
[13, 13]	λέγων ὡς πηλόν. Καλλίμαχος δὲ	διαρρήδην	γράφει· Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ
[13, 13]	ταῦτα γὰρ σῴζει βροτούς. εἶτα	διαρρήδην	ἐπιφέρει· ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾷ,
[13, 1]	ταῦτα λέγειν τῶν νόμων ἕνεκα	διαρρήδην	παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι δέοι ἑπομένους
[13, 20]	ἀλλ´ οὐ τὰ Μωσέως, ὃς	διαρρήδην	τούτοις ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ
[13, 13]	πάνθ´ ὁρᾷ· καὶ γὰρ καθ´	Ἅιδην	δύο τρίβους νομίζομεν, μίαν δικαίων,
[13, 13]	φύρειν, ἐν δ´ ἀνθρώπου θέμεν	αὐδὴν	καὶ νόον. Πῦρ μὲν οὖν
[13, 13]	φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ	ἔην	ἄστροιο πορείης καὶ σφαίρης {κίνημ{
[13, 12]	φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ	ἔην	ἄστροιο πορείης καὶ σφαίρης κίνημ´
[13, 13]	ἱερή· καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ	ἔην	καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα· καὶ
[13, 12]	ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ	ἔην	καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα καί·
[13, 13]	φιλοσοφίας τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει	ζῆν	εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων δὲ ὁμοίωσιν
[13, 9]	τοῦτο ποιοῦντι ἆρα ἄξιόν σοι	ζῆν	ἔσται; ἢ πλησιάσεις τούτοις καὶ
[13, 10]	οἴει δεῖν κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ	ζῆν	ἢ τεθνάναι ἄνδρα ὅτου τι
[13, 9]	δὴ τῶν παίδων ἕνεκα βούλει	ζῆν,	ἵνα αὐτοὺς ἐκθρέψῃς καὶ παιδεύσῃς;
[13, 10]	καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με δεῖν	ζῆν	καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ τοὺς
[13, 13]	σωτὴρ παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε, οἷον μελετᾶτε	ζῆν	καὶ χωρίζειν τὴν ψυχὴν τοῦ
[13, 10]	πολὺ δὲ μᾶλλον δείσας τὸ	ζῆν	κακὸς ὢν καὶ τοῖς φίλοις
[13, 5]	ὥσπερ τὸν Σωκράτην. Ἐπεὶ δὲ	ζῆν	μὲν οὐκ ἂν προείλετο μᾶλλον
[13, 13]	ἀλλ´ οὐδὲ τῶν πολιτικῶν δύναται	ζῆν	μὴ προκατειλημμένον τῇ τοῦ κρείττονος
[13, 9]	περὶ πλείονος ποιοῦ μήτε τὸ	ζῆν	μήτε ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ
[13, 9]	εἰκός, ἐτόλμησας οὕτω γλίσχρως ἐπιθυμεῖν	ζῆν,	νόμους τοὺς μεγίστους παραβάς, οὐδείς
[13, 13]	πλὴν ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ	ζῆν	ποιήσω· πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ
[13, 5]	μᾶλλον ἢ ἀληθεύειν, ἑώρα δὲ	ζῆν	τε καὶ ἀληθεύειν ἀσφαλῶς δυνησόμενος,
[13, 13]	διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγον· Ἐγὼ	ἐκοιμήθην	καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι κύριος
[13, 10]	δὲ θεοῦ τάττοντος, ὡς ἐγὼ	ᾠήθην	τε καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με
[13, 13]	λέγον· Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα·	ἐξηγέρθην,	ὅτι κύριος ἀντιλήψεταί μου· οὐ
[13, 20]	πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ	διεπραξάσθην·	καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη
[13, 20]	ὑπὸ τῶν πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν	εἱλέσθην	καὶ διεπραξάσθην· καὶ διαπραξαμένω τὸ
[13, 1]	παῖδες Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς	ἐγενέσθην,	τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος τε
[13, 14]	παῖδες Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς	ἐγενέσθην,	τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος τε
[13, 13]	καὶ θεῷ. Ἐνταῦθα γενόμενος κἀκείνου	ἀνεμνήσθην·	ἐπὶ τέλει γὰρ τοῦ Τιμαίου
[13, 18]	μὴν διαβολῆς ἕνεκα ταῦτα φάναι	προήχθην,	ἐπεὶ καὶ σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι
[13, 10]	φίλοις μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί,	τεθναίην‘	δίκην ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα
[13, 10]	εἰ δή τῳ σοφώτερός του	φαίην	εἶναι, τούτῳ ἄν, ὅτι οὐκ
[13, 10]	αἰσχροῦ. ἐγὼ οὖν δεινὰ ἂν	εἴην	εἰργασμένος, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, εἰ
[13, 13]	τοῦ σώματος πειρᾶσθε. Τήν τε	κυριακὴν	ἡμέραν ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς
[13, 18]	ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ	φυλακὴν	ἀριθμῶν χρόνου γέγονε· σώματα δὲ
[13, 13]	Πλάτων σκῆνος, ψυχὴν δὲ τὴν	λογικὴν	ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ εἰς
[13, 16]	καὶ οὐράνιον, τὴν ἀσώματον καὶ	λογικήν,	τὴν θεῷ ὁμοίαν καὶ δι´
[13, 3]	Ως δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ	δίκην	διδόντες, ἦν δὲ ὁ δρῶν
[13, 3]	Ὡς δ´ ἄθλιοι μὲν οἱ	δίκην	διδόντες, ἦν δὲ ὁ δρῶν
[13, 16]	τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην	δίκην	εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον μετὰ
[13, 10]	μὴ τιμωρεῖν, αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘	δίκην	ἐπιθεὶς τῷ ἀδικοῦντι, ἵνα μὴ
[13, 14]	αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίνεσθαι" κορύδου	δίκην·	καὶ λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ
[13, 18]	τὴν ἐπιστασίαν κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ	δίκην	καὶ νόμον ἕκαστον τῶν γεγονότων·
[13, 20]	Νόμοις ἠξίωσε κατὰ παιδεραστῶν θανάτου	δίκην	ὁρίσασθαι) προστάττει θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν
[13, 13]	καθ´ Ἕλληνας ὡς ὑπερέχειν τὴν	Δίκην,	οὐδὲ σμικρὸς ὡς λαθεῖν. Ὁ
[13, 13]	χρόνῳ γὰρ οὗτος ὕστερον δώσει	δίκην.	Συνᾴδει δὲ τούτοις καὶ ἡ
[13, 16]	κατὰ γνώμην ἀλλ´ οὐ κατὰ	δίκην	ταῦτα αἱρουμένας· τοὺς δὲ ἀδίκους
[13, 16]	τὰ ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι	δίκην	τίνουσιν, αἱ δ´ εἰς τοῦ
[13, 20]	τὴν κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος	δίκην.	Φησὶ γοῦν· Ὃς ἂν κοιμηθῇ
[13, 3]	ἄθλιοι οἱ〉 κακοί, διδόντες δὲ	δίκην	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον.
[13, 3]	ὡς ἄθλιοι κακοί, διδόντες δὲ	δίκην	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·
[13, 13]	τὴν ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας	Ἑλληνικὴν	κλοπὴν σαφέστερον ἤδη παραστατέον. Φασὶ
[13, 19]	καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα εἰς	ἱππικὴν	μαθήματα ξυντείνει. Πάντων γὰρ τούτων
[13, 19]	τοὺς φοιτῶντας ὅσα τε πρὸς	μουσικήν,	οὐχ ὃν μὲν ἂν ὁ
[13, 13]	τῶν ἑπτὰ καὶ πᾶσαν τὴν	ἐργατικὴν	τέχνην εἰς τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν·
[13, 13]	τε Σωκρατικὸς Ἀντισθένης παραφράζων τὴν	προφητικὴν	ἐκείνην γραφήν· Τίνι με ὡμοιώσατε;
[13, 16]	ἰόντες οἱ τὴν δημοτικὴν καὶ	πολιτικὴν	ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ καλοῦσι
[13, 16]	βέλτιστον τόπον ἰόντες οἱ τὴν	δημοτικὴν	καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν
[13, 21]	τὸν παῖδα αὐτοῦ ἢ τὴν	παιδίσκην	αὐτοῦ ἐν ῥάβδῳ καὶ ἀποθάνῃ
[13, 13]	χεῖράς τε καὶ πόδας καὶ	κεφαλὴν	καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ
[13, 13]	ξένος ὁμοίως φησὶ Πρᾶξιν εἶναι	φίλην	καὶ ἀκόλουθον θεῷ καὶ ἕνα
[13, 18]	σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα,	ἐπίκλην	ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ
[13, 8]	δὴ ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε	ἄλλην	οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ
[13, 17]	καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις μίαν	ἄλλην	πάντων κοινωνίαν τῇ τε ἀπαθεῖ
[13, 13]	πρὸς λέκτρον ᾔει καρδίαν ὠδαγμένος,	ὅλην	δ´ ἐκείνην εὐφρόνην ἐθόρνυτο. Ταυτὶ
[13, 13]	πόλεις κατοικουμένας καὶ τὴν οἰκουμένην	ὅλην	καταλήψεται τῇ χειρί, ὡς νοσσιάν,
[13, 12]	καὶ διὰ τῆς νομοθεσίας ἡμῖν	ὅλην	τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου θεοῦ
[13, 3]	ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις ἐλαχίστην	μεταβολὴν	ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται. Ἔοικεν. Ἀλλὰ
[13, 13]	πονηρὰ καὶ δοκῶν ἁλίσκεται, ὅταν	σχολὴν	ἄγουσα τυγχάνῃ Δίκη. Ὁρᾶτε ὅσοι
[13, 13]	καὶ οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος	πλὴν	ἐμοῦ. Ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν
[13, 16]	γὰρ πτεροῦται πρὸ τοσούτου χρόνου,	πλὴν	ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ
[13, 21]	αὐτοῦ, ἀθῷος ἔσται ὁ πατάξας·	πλὴν	τῆς ἀργίας αὐτοῦ ἀποτίσει καὶ
[13, 18]	ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ τῶν ἄλλων	πλὴν	ὑπὸ τοῦ ξυνδήσαντος γενέσθαι. Εἶτ´
[13, 13]	ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν τὴν καλουμένην	ὕλην,	ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον λεγομένην πρὸς
[13, 13]	τῷ θεῷ. Ναί, φασίν· ἀλλὰ	ὕλην	ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι ἐν ταῖς
[13, 21]	Ὅταν τὴν γενναίαν νῦν λεγομένην	σταφυλὴν	ἢ τὰ γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα
[13, 21]	εἰς ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον, φάγῃ	σταφυλήν,	ὅσον ψυχήν σου ἐμπλησθῆναι, εἰς
[13, 3]	τε καὶ λεκτέον οὕτω. Τί	μήν;	Ἀλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν
[13, 3]	ἐὰν ποιῶσιν οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ	μὴν	αὐτοῖς γε ποιητέον μύθους. Ὀρθῶς,
[13, 13]	δαιμόνιον τοιοῦτό τι ᾐνίσσετο. Ναὶ	μὴν	γενητὸν εἶναι τὸν κόσμον ἐκ
[13, 13]	τοῦ} λόγου θείου λόγος. Ναὶ	μὴν	διὰ τοῦ Ἡσαΐου τοῦ πνεύματος
[13, 18]	ἐμοὶ νῦν σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ	μὴν	διαβολῆς ἕνεκα ταῦτα φάναι προήχθην,
[13, 13]	αὐτοῖς ὑλικῆς οὐσίας παρέσχηται. Ναὶ	μὴν	Ἐπικούρῳ μὲν ἡ τοῦ αὐτομάτου
[13, 14]	καὶ τὰ Πλάτωνος τοιαῦτα οὐδὲ	μὴν	ἑτέρου του τῶν ἐν ἀνθρώποις
[13, 13]	τις ἐρήρισται κράτος ἄλλος. Ναὶ	μὴν	καὶ ἡ τραγῳδία ἀπὸ τῶν
[13, 13]	λίπομεν ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ	μὴν	καὶ Καλλίμαχος ὁ ποιητὴς γράφει·
[13, 18]	δεθὲν πᾶν λυτόν· τό γε	μὴν	καλῶς ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον εὖ
[13, 13]	οὐρανὸν ἀνάγκη διοικεῖν φάναι; Τί	μήν;	Μίαν, ἢ πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ
[13, 3]	ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται. Ἔοικεν. Ἀλλὰ	μὴν	ὁ θεός γε καὶ τὰ
[13, 13]	δ´ ἐστὶ μορφὴν ἀφανής. Οὐδὲ	μὴν	ὁ παμφαὴς δοκῶν εἶναι ἥλιος,
[13, 3]	τοιούτῳ. Πολύ γ´, ἔφη. Ἀλλὰ	μὴν	ὀρθότατά γε ἄν, ὃ νῦν
[13, 3]	λεκτέον οὕτω. Τί μήν; Ἀλλὰ	μὴν	οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν βλαβερόν.
[13, 3]	τε καὶ ἀλλοιώσειε; Ναί. Καὶ	μήν	που καὶ τά γε ξύνθετα
[13, 7]	Μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην	ἤμην	εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ
[13, 18]	ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος νομοθέτης εἰς	ἐπιστήμην	μεθαρμόζεται λέγων ὧδε· Μὴ ἰδὼν
[13, 12]	μάλ´ ἐπικρατέων, στέρνοισι δὲ ἔνθεο	φήμην.	Καὶ Ἄρατος δὲ περὶ τῶν
[13, 14]	ἔπους ἀρξάμενοι πάντα τὰ τοιαῦτα·	βουλοίμην	κ´ ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ
[13, 10]	λέγων πρὸς ὑμᾶς ὡς εἰ	διαφευξοίμην,	ἤδη ἂν ὑμῶν οἱ υἱεῖς
[13, 18]	ἀοράτου καὶ μόνῃ διανοίᾳ καταληπτοῦ	τιμὴν	ἴωμεν, ὃς οὐ μόνον θεός
[13, 18]	μόνῳ τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ	τιμήν,	λέγων· Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον
[13, 21]	ἄν, ἀποδιδούσης τῷ δεσπότῃ τὴν	τιμήν·	μὴ μηνύων δὲ θανάτῳ ζημιούσθω.
[13, 19]	δέ, ἐπειδὰν τὴν ὀξυτάτην δρόμου	ἀκμὴν	παρῇ, τὸ ἀπὸ τούτου γεννᾶν
[13, 12]	κακόπαθον εἶναι πᾶσι τὴν βιοτήν,	ἑβδόμην	ἡμέραν, ἣ δὴ καὶ πρώτη
[13, 13]	στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ καὶ τὴν	ἑβδόμην	ἱερὰν οὐ μόνον οἱ Ἑβραῖοι,
[13, 10]	ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ,	οἰκοδομὴν	ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον
[13, 3]	οὐδ´ ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ,	ᾤμην	δεῖν ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι πρὸς
[13, 16]	τε ἄλλων ὑποδύνειν σώματα, κατὰ	γνώμην	ἀλλ´ οὐ κατὰ δίκην ταῦτα
[13, 1]	παισὶν ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ παρὰ	γνώμην	δὲ ταῦτα λέγειν τῶν νόμων
[13, 16]	αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα βίους κατὰ	γνώμην	οἰκείαν αἱρεῖσθαι. Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς
[13, 3]	καὶ ὡς νόμοις ἂν αὐτοῖς	χρῴμην.	Ταῦτα μὲν ὁ Πλάτων. Εὕροις
[13, 20]	Ἐὰν μὲν δὴ οὖν εἰς	τεταγμένην	δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ
[13, 13]	τὴν ἐκλεκτὴν ταύτην φύσιν γνώσεως	ἐφιεμένην	μαντεύεται, εἰ μή τι τρεῖς
[13, 16]	τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι,	μεμνημένην	τῆς τῶν ὅπλων κρίσεως. Τὴν
[13, 13]	καλουμένην ὕλην, ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον	λεγομένην	πρὸς αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉 ν
[13, 21]	ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν γενναίαν νῦν	λεγομένην	σταφυλὴν ἢ τὰ γενναῖα σῦκα
[13, 13]	ἂν παρὰ τῷ Μωσεῖ ἀκολουθίαν	ὀνομαζομένην	θείαν. Φησὶ γάρ· Ὀπίσω κυρίου
[13, 16]	Ἰδεῖν δὲ τὴν Θαμύρου ἀηδόνος	ἑλομένην·	ἰδεῖν δὲ καὶ κύκνον μεταβάλλοντα
[13, 16]	ἔφη ψυχὴν τήν ποτε Ὀρφέως	γενομένην	κύκνου βίον αἱρουμένην, μίσει τοῦ
[13, 16]	τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην,	αἱρησομένην	ἰέναι· μνήμῃ δὲ τῶν προτέρων
[13, 16]	τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον	ἐνδυομένην.	Κατὰ τύχην δὲ τὴν Ὀδυσσέως
[13, 13]	ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ	συνεχομένην	ἀδιαλείπτως, ἀκηκόασι τοῦ Μωσέως λέγοντος·
[13, 12]	ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ	συνεχομένην	ἀδιαλείπτως. Ἔτι δὲ καὶ Ὀρφεὺς
[13, 16]	ἔπραξε καὶ πρώτη λαχοῦσα, καὶ	ἀσμένην	ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ τῶν ἄλλων
[13, 13]	περὶ αὐτὸν διακείμεθα, τὴν δὲ	νενομισμένην	βάρβαρον τῆς κατ´ αὐτὸν προτιμῶμεν
[13, 13]	φησιν Ἱερεμίας, Καὶ ἀνορθώσας τὴν	οἰκουμένην	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ. Ἔτι
[13, 13]	σώσει πόλεις κατοικουμένας καὶ τὴν	οἰκουμένην	ὅλην καταλήψεται τῇ χειρί, ὡς
[13, 13]	τὴν πρὸς τῶν βαρβάρων γέενναν	καλουμένην,	Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν τε
[13, 13]	μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν τὴν	καλουμένην	ὕλην, ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον λεγομένην
[13, 16]	ποτε Ὀρφέως γενομένην κύκνου βίον	αἱρουμένην,	μίσει τοῦ γυναικείου γένους διὰ
[13, 3]	τοῖς ἄλλοις ποιήμασιν εἰσαγέτω Ἥραν	ἠλλοιωμένην	ὡς ἱέρειαν ἀγείρουσαν Ἰνάχου Ἀργείου
[13, 18]	γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων περιόδοις τελεσφοροῦνται,	σελήνην	δ´ ὑπηρέτιν καὶ διάδοχον ἡλίου
[13, 18]	ἀστέρες, ὑπηκόους δὲ τὰς μετὰ	σελήνην	ἐν ἀέρι καὶ περιγείους φύσεις·
[13, 18]	πρὸς λέξιν· Τινὲς ἥλιον καὶ	σελήνην	καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας ὑπέλαβον
[13, 18]	ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ τὴν	σελήνην	καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα
[13, 18]	ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ τὴν	σελήνην	καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα
[13, 7]	πάλιν· Μετὰ τῶν μισούντων τὴν	εἰρήνην	ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 13]	Σωκρατικὸς Ἀντισθένης παραφράζων τὴν προφητικὴν	ἐκείνην	γραφήν· Τίνι με ὡμοιώσατε; λέγει
[13, 13]	τάξει προϊέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν,	ἐκείνην	δὲ ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο δαίμονα
[13, 13]	ᾔει καρδίαν ὠδαγμένος, ὅλην δ´	ἐκείνην	εὐφρόνην ἐθόρνυτο. Ταυτὶ μὲν οὖν
[13, 13]	ὁ Μένανδρος παραφράζων τὴν γραφὴν	ἐκείνην·	Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε
[13, 16]	περιτίθησιν αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν θείαν	ἐκείνην	καὶ οὐράνιον, τὴν ἀσώματον καὶ
[13, 13]	ἰδεῖν τε τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι	ἐκείνην	τὴν ἀνάβασιν. Τοῦτο δή, ὡς
[13, 3]	ἐφύτευσά σε ἄμπελον καρποφόρον πᾶσαν	ἀληθινήν·	πῶς ἐστράφης εἰς τὰ ὀπίσω
[13, 13]	ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας εἰς	ἀληθινὴν	τοῦ ὄντος οὖσαν ἐπάνοδον, ἣν
[13, 13]	τῆς Πολιτείας τὴν ἐνταῦθα ἡμέραν	νυκτερινὴν	ἡμέραν κέκληκε διὰ Τοὺς κοσμοκράτορας,
[13, 16]	ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται εἰς τὴν	λίμνην	καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί τε καὶ
[13, 13]	τοῖς πλείστοις ἐν τῷ παραυτίκα	ἡδονήν.	Ἀλλὰ κἀν τῷ δεκάτῳ τῶν
[13, 16]	ἐθέλοι; εἰ δὲ τὰ καθ´	ἡδονὴν	μέλλοι πάλιν αἱρεῖσθαι, καὶ ποῦ
[13, 13]	καρδίαν ὠδαγμένος, ὅλην δ´ ἐκείνην	εὐφρόνην	ἐθόρνυτο. Ταυτὶ μὲν οὖν παρείσθω
[13, 13]	α} ἐκμιμούμενον σοὶ τήνδ´ ἐς	εὐνὴν	ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν Ἀμφίων λέγει
[13, 16]	δὴ καλοῦσι σωφροσύνην τε καὶ	δικαιοσύνην,	ἐξ ἔθους τε καὶ μελέτης
[13, 16]	ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ καλοῦσι	σωφροσύνην	τε καὶ δικαιοσύνην, ἐξ ἔθους
[13, 13]	ἑπτὰ καὶ πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν	τέχνην	εἰς τέλος ἀναπαύσεως σπεύδουσαν· ἡ
[13, 12]	Δεῖ γὰρ λαμβάνειν τὴν θείαν	φωνὴν	οὐ ῥητὸν λόγον, ἀλλ´ ἔργων
[13, 0]	ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα	φωνὴν	περιέχουσα, ἔρχομαι νῦν ὁμοῦ καὶ
[13, 13]	τὴν σφετέρην δ´ ἐσθῆτα ἔχειν	φωνήν	τε δέμας τε· καὶ πάλιν·
[13, 8]	ἐν ἔτεσιν ἑβδομήκοντα, ἐν οἷς	ἐξῆν	σοι ἀπιέναι, εἰ μὴ ἠρέσκομεν
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι τὴν	ὀγδόην	κίνησίν τε καὶ ἡμέραν· τεταρταίους
[13, 3]	οὐκ ἐπαινεσόμεθα, τὴν τοῦ ἐνυπνίου	πομπὴν	ὑπὸ Διὸς τῷ Ἀγαμέμνονι· οὐδ´
[13, 13]	δι´ ἀγγέλων τῶν ἐφεστώτων ἥκουσαν	ἐπισκοπὴν	ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ
[13, 13]	ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν	κλοπὴν	σαφέστερον ἤδη παραστατέον. Φασὶ γὰρ
[13, 3]	ἀλόγου δὲ ζῴου σχεδὸν ὅσον	παρατροπὴν	ἥκοντος. Διὸ δὴ τὸν σωτῆρα
[13, 12]	δέρκομαι αὐτοῦ ἴχνια καὶ χεῖρα	στιβαρὴν	κρατεροῖο θεοῖο. Αὐτὸν δ´ οὐχ
[13, 18]	ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ τῆς διανοίας. Καίτοι	παρῆν	τῷ καταμέμφεσθαι παρεσκευασμένῳ μυρί´ ἄττα
[13, 13]	βροτοὶ δοκοῦσι γεννᾶσθαι θεούς, τὴν	σφετέρην	δ´ ἐσθῆτα ἔχειν φωνήν τε
[13, 12]	ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε· χεῖρα δὲ	δεξιτερὴν	ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων
[13, 13]	ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς· Χεῖρα δὲ	δεξιτερὴν	ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο πάντοθεν ἐκτέτακεν·
[13, 13]	ὑπὸ ποσσὶ βέβηκε. Χεῖρα δὲ	δεξιτερὴν	περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων
[13, 13]	οὐρανόν τ´ ἔτευξε καὶ γαῖαν	μακρὴν	πόντου τε χαροπὸν οἶδμα καὶ
[13, 13]	οὐδ´ ἐπημφιεσμένος πτίλον κύκνειον, ὡς	κόρην	Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ·
[13, 18]	γένος ἔχον ἕδραν τρίτην καὶ	μέσην,	τῆς ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν
[13, 15]	ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν	μέσην	τῶν λογικῶν φύσιν γενητήν, ἀλλ´
[13, 15]	οἵδε περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν	μέσην	τῶν λογικῶν φύσιν οὔτ´ ἐκ
[13, 13]	τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ	μέσσην	ἠδὲ τελευτήν. Ἄλλ〈 ως〉 οὐ
[13, 12]	τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ	μέσσην	ἠδὲ τελευτήν, ὡς λόγος ἀρχαίων,
[13, 13]	οὐκ ἄλλως ἔγωγε ἐξακούω ἢ	τὴν	ἁγίαν τριάδα μηνύεσθαι. Τρίτον μὲν
[13, 18]	γινομένων ἀνάψαι τὰς αἰτίας. Ὧν	τὴν	ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος νομοθέτης εἰς
[13, 16]	ἑλέσθαι λέοντος βίον· εἶναι δὲ	τὴν	Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν ἄνθρωπον
[13, 14]	καὶ εἰκότως τῆς ἀφιλοσόφου πληθύος	τὴν	αἰτίαν τῆς δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο
[13, 13]	μοιχός· ἐφ´ οἷς ἔτι φανερώτερον	τὴν	ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς ὧδέ
[13, 4]	τῶν τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς	τὴν	ἀκρόπολιν. Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν εἶναι,
[13, 19]	οἶμαι, τῆς ἐμφύτου ἄξονται πρὸς	τὴν	ἀλλήλων μῖξιν. Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά
[13, 3]	Ὁμήρου οὔτε ἄλλου ποιητοῦ ταύτην	τὴν	ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς ἀνοήτως
[13, 19]	στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ	τὴν	ἅμιλλαν τούτων τῶν δρόμων. Καὶ
[13, 13]	τε τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην	τὴν	ἀνάβασιν. Τοῦτο δή, ὡς ἔοικεν,
[13, 13]	ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς γίνεται εἰς	τὴν	ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ καὶ εἰς
[13, 13]	ἀναβιῶναι λέγει. Τάχα μὲν οὐ	τὴν	ἀνάστασιν, ἀλλ´ ἐκεῖνα αἰνίσσεται, ὡς
[13, 13]	κύριος ἀντιλήψεταί μου· οὐ γὰρ	τὴν	ἀνάστασιν μόνον τοῦ Χριστοῦ ἐξ
[13, 3]	δ´ οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ	τὴν	ἀνδρειοτάτην καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν
[13, 16]	τε εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται κατὰ	τὴν	ἀξίαν ἕκαστος. Οἳ δ´ ἂν
[13, 13]	τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν οὖν ἀκουστέον	τὴν	ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς ἥμερον χωρίον
[13, 13]	ὕδατος ἀπὸ τῆς γῆς καὶ	τὴν	ἀποκάλυψιν τὴν ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς
[13, 15]	τό τε εὖ εἶναι καὶ	τὴν	ἀρετὴν αὐτό τε τὸ ἀθάνατον
[13, 13]	τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι δεῖν κατὰ	τὴν	ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα δὲ τέλος
[13, 15]	εἰ δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´ ἦν	τὴν	ἀρχὴν ἀπαθὴς τὴν φύσιν· εἰ
[13, 10]	Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη ἢ	τὴν	ἀρχὴν οὐ δεῖν ἐμὲ δεῦρο
[13, 18]	ὁρῶντας πάντη, τοὺς πρώτους τὴν	τῶν	ἄστρων φύσιν λεκτέον καὶ ὅσα
[13, 16]	τὴν θείαν ἐκείνην καὶ οὐράνιον,	τὴν	ἀσώματον καὶ λογικήν, τὴν θεῷ
[13, 16]	βίον. Ἐν μέσῃ δὲ λαχοῦσαν	τὴν	Ἀταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας τιμὰς
[13, 1]	ΠΛΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ	ΤΗΝ	ΑΤΟΠΙΑΝ· ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ
[13, 13]	καὶ εἰς τὴν γένεσίν φησι	τὴν	αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα ὑποληπτέον
[13, 13]	νότῳ πάντα μίαν ἔχει καὶ	τὴν	αὐτὴν πρόληψιν περὶ τοῦ καταστησαμένου
[13, 14]	πάντων ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν	τῶν	ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα
[13, 14]	Πειραιᾶ προσευξόμενον τῇ θεῷ καὶ	τὴν	βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς πολίτας τότε
[13, 12]	διὰ τὸ κακόπαθον εἶναι πᾶσι	τὴν	βιοτήν, ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ δὴ
[13, 1]	δαιμόνων εἰπεῖν τε καὶ γνῶναι	τὴν	γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς,
[13, 14]	ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν καὶ γνῶναι	τὴν	γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς,
[13, 12]	διὰ τῆς νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην	τὴν	γένεσιν τοῦ κόσμου θεοῦ λόγους
[13, 13]	ἀνάληψιν, αὐτὸς δὲ καὶ εἰς	τὴν	γένεσίν φησι τὴν αὐτὴν γίνεσθαι
[13, 21]	τὸν οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν	τὴν	γενναίαν νῦν λεγομένην σταφυλὴν ἢ
[13, 13]	ἐᾷ τὸν ἴδιον ὑψῶσαι βίον,	τὴν	γῆν ἀροῦντα νύκτα καὶ τὴν
[13, 13]	τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν	τὴν	γῆν δρακί; Πάλιν ὅταν εἴπῃ·
[13, 13]	ὡς νοσσιάν, κύριος ὁ ποιήσας	τὴν	γῆν ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ,
[13, 13]	ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν· ἡ δὲ γῆ ἦν
[13, 12]	ἐποίησε τόν τε οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν καὶ πάντα τὰ ἐν
[13, 13]	Καὶ πάλιν ὁ Μένανδρος παραφράζων	τὴν	γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης
[13, 13]	κολαστήρια; τῶν σμικρῶν δὲ κατὰ	τὴν	γραφὴν καὶ ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους
[13, 4]	Εὐθύφρον, τοῦτ´ ἔστιν οὗ ´νεκα	τὴν	γραφὴν φεύγω ὅτι τὰ τοιαῦτα
[13, 13]	πόνους διὰ τὴν παράβασιν τέξεσθαι	τὴν	γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής τις οὐκ
[13, 16]	μεμνημένην τῆς τῶν ὅπλων κρίσεως.	Τὴν	δὲ ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ
[13, 13]	οὐκέθ´ ὁμοίως περὶ αὐτὸν διακείμεθα,	τὴν	δὲ νενομισμένην βάρβαρον τῆς κατ´
[13, 19]	ὕστερον δὲ θηλειῶν ἑνὶ γένει·	τὴν	δὲ τοῦ τῶν γάμων χρόνου
[13, 3]	ἀγαθῶν τε κακῶν τε τέτυκται.	Τὴν	δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν
[13, 10]	ἀποκτεν〈 ν〉 όντων τὸ σῶμα,	τὴν	δὲ ψυχὴν οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι
[13, 16]	εἰς βέλτιστον τόπον ἰόντες οἱ	τὴν	δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες,
[13, 13]	στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘ καὶ	τὴν	διὰ Μωσέως· Ἴδετε ἴδετε ὅτι
[13, 13]	αὖ μετὰ θάνατον κολάσεις καὶ	τὴν	διὰ πυρὸς τιμωρίαν ἀπὸ τῆς
[13, 13]	γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι λέγουσι,	τὴν	διὰ τῶν αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον τῆς
[13, 13]	τὰς ψυχὰς ἀπιέναι λέγει, δηλῶν	τὴν	διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων πορείαν.
[13, 9]	Σώκρατες. ~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ	ΤΗΝ	ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ
[13, 13]	δέ τινα φθειρόμενον, τὸν κατὰ	τὴν	διακόσμησιν, εἰδὼς οὐχ ἕτερον ὄντα
[13, 16]	τοῦ λόγου, ὧν οὐ καιρὸς	τὴν	διάνοιαν μηκύνειν. Καὶ τὸ μὲν
[13, 4]	ἐν τῷ Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ δὲ	τὴν	διάνοιαν ὁ Νουμήνιος ἐν τῷ
[13, 13]	ἀπὸ ματρὸς ἔφυ. Ἐκεῖθεν ἔσπακε	τὴν	διάνοιαν· Τίς ἔγνω νοῦν κυρίου;
[13, 13]	καὶ καθ´ Ἕλληνας ὡς ὑπερέχειν	τὴν	Δίκην, οὐδὲ σμικρὸς ὡς λαθεῖν.
[13, 6]	τῷ ἑνὶ καὶ ἀτιμάσας αὐτοῦ	τὴν	δόξαν καὶ τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας
[13, 6]	τὴν παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ	τὴν	δόξαν τὴν παρὰ μόνου τοῦ
[13, 13]	αὖ Αἰσχύλος μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς	τὴν	δύναμιν τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ
[13, 21]	τοῦ ἀποκτεῖναι τρώσασα, ἢ ἀνὴρ	τὴν	ἑαυτοῦ γυναῖκα, φευγέτω ἀειφυγίαν. Τοιοῦτοι
[13, 12]	τῶν παρ´ ἡμῖν μετενέγκας εἰς	τὴν	ἑαυτοῦ δογματοποιίαν κατεχώρισεν. Ἡ δ´
[13, 13]	καὶ αἱ Σόλωνος ἐλεγεῖαι σφόδρα	τὴν	ἑβδομάδα ἐκθειάζουσι. Τί δέ; οὐχὶ
[13, 13]	τεσσάρων στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ καὶ	τὴν	ἑβδόμην ἱερὰν οὐ μόνον οἱ
[13, 3]	τὸν φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ κατὰ	τὴν	Ἑβραίων γραφὴν λέγουσαν· Ὃν γὰρ
[13, 3]	ὁ Πλάτων. Εὕροις δ´ ἂν	τὴν	Ἑβραίων γραφὴν οὐδαμῶς μὲν μύθους
[13, 13]	οὖν καὶ Φιλήμων ὁ κωμικὸς	τὴν	εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ τούτων· Οὐκ
[13, 18]	καὶ καλῶς πλάνον εἶπε τὴν	τῶν	εἰρημένων ὡς θεῶν ἀποδοχήν. Οἱ
[13, 7]	καὶ πάλιν· Μετὰ τῶν μισούντων	τὴν	εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ ΟΤΙ
[13, 13]	τὸν θεόν, πρὸς δὲ καὶ	τὴν	εἰς ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων τῶν
[13, 13]	ἐξ ὕπνου ἔγερσιν, ἀλλὰ καὶ	τὴν	εἰς σάρκα κάθοδον τοῦ κυρίου
[13, 13]	τούτου· ὕπνον δὲ καὶ θάνατον	τὴν	εἰς σῶμα ὁδὸν τῆς ψυχῆς
[13, 13]	οὖν τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ μόνον	τὴν	ἐκ μὴ ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν,
[13, 13]	Τὰ δ´ ἑξῆς προσαποδοτέον καὶ	τὴν	ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν
[13, 13]	ἐφ´ οἷς δόξα. Ἴσως γὰρ	τὴν	ἐκλεκτὴν ταύτην φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην
[13, 13]	περὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ	τὴν	Ἑλλάδα ἐστράτευον οἱ Μῆδοι, ὡς
[13, 0]	ἱερῶν λόγων ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ	τὴν	Ἑλλάδα φωνὴν περιέχουσα, ἔρχομαι νῦν
[13, 13]	τῆς γῆς καὶ τὴν ἀποκάλυψιν	τὴν	ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς ἐπὶ τῆς
[13, 0]	τῶν θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ	τὴν	ἐν αὐτοῖς ἀτοπίαν διήλεγχεν· ~αʹ
[13, 19]	κόρας μὲν οὔσας ἔτι πᾶσαν	τὴν	ἐν ὅπλοις ὄρχησιν καὶ μάχην
[13, 19]	ῥώμαις, μὴ ὅτι γε γυναικῶν	τὴν	ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα
[13, 19]	τοιούτων τὰ νῦν, ὅσα βαρέα,	τὴν	ἐν τοῖς ὅπλοις μάχην ἕνα
[13, 16]	οὖν εἴη τὰ τῆς μετὰ	τὴν	ἐνθένδε ἀπαλλαγὴν κρίσεως, ἣν ἐν
[13, 13]	μὲν ἐνταῦθα, μακαριώτεροι δὲ μετὰ	τὴν	ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ τινὶ
[13, 16]	εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον μετὰ	τὴν	ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει καὶ πάλιν
[13, 13]	καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς	τὴν	ἔννοιαν ἐπὶ τὸν θεὸν ἀναφέρει.
[13, 13]	μὲν τῷ ἑβδόμῳ τῆς Πολιτείας	τὴν	ἐνταῦθα ἡμέραν νυκτερινὴν ἡμέραν κέκληκε
[13, 12]	τά τε κατὰ τὴν ἐξαγωγὴν	τὴν	ἐξ Αἰγύπτου τῶν Ἑβραίων, ἡμετέρων
[13, 12]	Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ	τὴν	ἐξαγωγὴν τὴν ἐξ Αἰγύπτου τῶν
[13, 13]	δ´ εἰ βούλει παραλαβεῖν ὀνόματι	τὴν	ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν παρὰ τῷ
[13, 14]	αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά γε	τὴν	ἐπαγγελίαν διὰ τῆς τῶν μελλόντων
[13, 16]	λαβεῖν. Μετὰ δὲ ταύτην ἰδεῖν	τὴν	Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως εἰς τεχνικῆς
[13, 18]	ὑπηρέτιν καὶ διάδοχον ἡλίου νύκτωρ	τὴν	ἐπιμέλειαν καὶ προστασίαν ἀνειληφυῖαν ὧν
[13, 18]	πάντων πατρὸς ὑπάρχους, οὗ μιμουμένους	τὴν	ἐπιστασίαν κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ δίκην
[13, 13]	κίνησιν τῶν ἑπτὰ καὶ πᾶσαν	τὴν	ἐργατικὴν τέχνην εἰς τέλος ἀναπαύσεως
[13, 13]	ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, οὐ χρόνῳ τινὶ	τὴν	εὐδαιμονίαν ἔχοντες, ἀλλ´ ἐν αἰῶνι
[13, 8]	ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ ΔΙΩΓΜΩΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ	ΤΗΝ	ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ δὲ τότε μὲν
[13, 13]	αὐτὴν πρόληψιν περὶ τοῦ καταστησαμένου	τὴν	ἡγεμονίαν, εἴ γε καὶ τὰ
[13, 19]	οἱ ἄνδρες τοῦ γεννᾶν ἐκβῶσι	τὴν	ἡλικίαν, ἀφήσομέν που ἐλευθέρους αὐτοὺς
[13, 13]	τὴν γῆν ἀροῦντα νύκτα καὶ	τὴν	ἡμέραν. Θεῷ δὲ θῦε διὰ
[13, 14]	ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα	τὴν	Ἥραν, ὥστε μηδ´ εἰς τὸ
[13, 16]	γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι. Ἰδεῖν δὲ	τὴν	Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ
[13, 16]	συνεκεράσατο εἰς μίαν πάντα ἰδέαν,	τὴν	θατέρου φύσιν δύσμικτον· οὖσαν εἰς
[13, 16]	τι χεῖρον περιτίθησιν αὐτῇ ἀτόπημα,	τὴν	θείαν ἐκείνην καὶ οὐράνιον, τὴν
[13, 12]	ἐπιφέρει λέγων· Δεῖ γὰρ λαμβάνειν	τὴν	θείαν φωνὴν οὐ ῥητὸν λόγον,
[13, 16]	οὐράνιον, τὴν ἀσώματον καὶ λογικήν,	τὴν	θεῷ ὁμοίαν καὶ δι´ ἀρετῆς
[13, 14]	εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν	τῶν	θεῶν προσηγορίαν καταισχύνοντα καὶ μετὰ
[13, 13]	καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ	τὴν	καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ συνῆκαν λέγεσθαι
[13, 13]	δὲ μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν οὖν	τὴν	καλουμένην ὕλην, ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον
[13, 14]	ΤΩΙ ΠΛΑΤΩΝΙ· ΔΙΟ ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ	ΤΗΝ	ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ
[13, 20]	ἐναντία νομοθετεῖ, μεγάλῃ τῇ φωνῇ	τὴν	κατὰ παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος δίκην.
[13, 13]	Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ,	τὴν	κατασκευὴν τῶν ὅλων θεωροῦντες ἀκριβῶς
[13, 12]	Πλάτων λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ,	τὴν	κατασκευὴν τῶν ὅλων συνθεωροῦντες ἀκριβῶς
[13, 21]	μὴ ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ	τὴν	κοίτην, ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος
[13, 13]	ἔλαχον, ἐν τάξει προϊέναι πρὸς	τὴν	Λάχεσιν, ἐκείνην δὲ ἑκάστῳ, ὃν
[13, 16]	ἐστιν, ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται εἰς	τὴν	λίμνην καὶ ἐκεῖ οἰκοῦσί τε
[13, 13]	ὁ Πλάτων σκῆνος, ψυχὴν δὲ	τὴν	λογικὴν ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ
[13, 13]	γε παρ´ ἡμῶν ὧδε ἐχέτω·	τὴν	μὲν περὶ ἁπάντων εἴτε ἀρχὴν
[13, 15]	ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι	τὴν	μέσην τῶν λογικῶν φύσιν γενητήν,
[13, 15]	δὲ οἵδε περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι;	τὴν	μέσην τῶν λογικῶν φύσιν οὔτ´
[13, 10]	εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην	τὴν	νύκτα ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν
[13, 13]	ἐπὶ τὸν οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι	τὴν	ὀγδόην κίνησίν τε καὶ ἡμέραν·
[13, 13]	καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ	τὴν	ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες.
[13, 13]	που οὔτε εἰς ἀγορὰν ἴσασι	τὴν	ὁδὸν οὔτε ὅπου δικαστήριον ἢ
[13, 16]	πίθηκον ἐνδυομένην. Κατὰ τύχην δὲ	τὴν	Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην, αἱρησομένην
[13, 9]	Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ	ΤΗΝ	ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ νόμων
[13, 3]	τὸν πατέρα γινώσκειν θεὸν μήτε	τὴν	οἰκείαν τῆς νοερᾶς φύσεως οὐσίαν
[13, 17]	τῇ συστάσει αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ	τὴν	οἰκείαν φύσιν ἐπειγομένων. Ἦ γὰρ
[13, 17]	φέρηται, ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ	τὴν	οἰκείαν φύσιν κάτω βιάζεται, ὁμοίως
[13, 13]	ὥς φησιν Ἱερεμίας, Καὶ ἀνορθώσας	τὴν	οἰκουμένην ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ.
[13, 13]	Κύριος σώσει πόλεις κατοικουμένας καὶ	τὴν	οἰκουμένην ὅλην καταλήψεται τῇ χειρί,
[13, 13]	καὶ μή τι μυστικώτατα, μίαν	τὴν	ὄντως οὖσαν ἀρχὴν εἰδώς, ἐν
[13, 19]	τῇ πόλει· ἀνδρὶ δέ, ἐπειδὰν	τὴν	ὀξυτάτην δρόμου ἀκμὴν παρῇ, τὸ
[13, 18]	Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ λογισμῷ πᾶσαν	τὴν	ὁρατὴν οὐσίαν ἐπὶ τὴν τοῦ
[13, 19]	πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω	τὴν	ὄρχησιν διαπεραίνειν· ἃ δὴ πάντως
[13, 17]	πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι παθητὴν εἶναι	τὴν	οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν αὐτὴν εἶναι
[13, 16]	ἀκολούθως αὐτοῖς ποτε μὲν αὐτῆς	τὴν	οὐσίαν σύνθετον εἶναί φησιν, ὡς
[13, 13]	ἤν τις ἀναιδῶς αὐτὸν θεάσηται,	τὴν	ὄψιν ἀφαιρεῖται. Τίς γὰρ σὰρξ
[13, 19]	ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς	τὴν	ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσι. Καὶ ἐπιλέγει
[13, 17]	τῷ φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη	τὴν	παθητὴν οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι δὲ
[13, 17]	τῇ τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς	τὴν	παθητήν, τὰ δὲ κραθέντα καὶ
[13, 13]	Πυριφλεγέθοντα καὶ τοιαῦτά τινα εἰς	τὴν	παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια; τῶν
[13, 21]	τις τὸν παῖδα αὐτοῦ ἢ	τὴν	παιδίσκην αὐτοῦ ἐν ῥάβδῳ καὶ
[13, 6]	σωτήριος δὲ λόγος φησί· Δόξαν	τὴν	παρὰ ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ τὴν
[13, 6]	ἀνθρώπων ζητεῖτε καὶ τὴν δόξαν	τὴν	παρὰ μόνου τοῦ ἑνὸς οὐ
[13, 19]	θεὸν ἀνάγων καὶ τὴν συμμαχίαν	τὴν	παρὰ τοῦδε. λέγει δ´ οὖν·
[13, 13]	εἰς μόχθους καὶ πόνους διὰ	τὴν	παράβασιν τέξεσθαι τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος
[13, 3]	Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον εἰς	τὴν	πόλιν, οὔτ´ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας
[13, 3]	γε δεῖ ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας	τὴν	πόλιν φυλάσσειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ
[13, 13]	αὐτὸς κατὰ τὸ σιωπώμενον τὴν	τῶν	πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος
[13, 13]	καλοῦ. Οὔκουν ἔτι κατὰ τὴν	τῶν	πολλῶν δόξαν περὶ τοῦ θείου
[13, 16]	Ἰδεῖν μὲν γὰρ ἔφη ψυχὴν	τήν	ποτε Ὀρφέως γενομένην κύκνου βίον
[13, 13]	δὲ μέχρι σελήνης ἐπῆλθε καταγαγεῖν	τὴν	πρόνοιαν ἐκ τοῦδε τοῦ ψαλμοῦ·
[13, 13]	καὶ τῶν ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ	τὴν	προνομίαν ἔδωκαν, τὰ ἀκόλουθα τούτοις,
[13, 18]	καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας κατὰ	τὴν	πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία τῶν
[13, 3]	δι´ οὗ ἀνείληφεν ἀνθρώπου διεπραγματεύσατο,	τὴν	πρὸς τὸν αὑτοῦ πατέρα φιλίαν
[13, 19]	τῇ τῶν ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι	τὴν	πρὸς τοὺς ἄνδρας διανέμησιν αὐτῶν.
[13, 13]	καὶ τῆς γῆς τὸ βάθος,	τὴν	πρὸς τῶν βαρβάρων γέενναν καλουμένην,
[13, 13]	Ὅ τε Σωκρατικὸς Ἀντισθένης παραφράζων	τὴν	προφητικὴν ἐκείνην γραφήν· Τίνι με
[13, 2]	λόγον. Ὅτι δ´ εὐλόγως τὴν	τῶν	πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει ἐν
[13, 18]	μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ μόνῳ	τὴν	σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν, λέγων·
[13, 18]	Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ	τὴν	σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ
[13, 18]	Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ	τὴν	σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ
[13, 13]	κτίζων πνεῦμα, οὗ αἱ χεῖρες	τὴν	στρατιὰν τοῦ οὐρανοῦ ἐθεμελίωσαν‘ καὶ
[13, 19]	δὲ εἰς θεὸν ἀνάγων καὶ	τὴν	συμμαχίαν τὴν παρὰ τοῦδε. λέγει
[13, 13]	οἱ βροτοὶ δοκοῦσι γεννᾶσθαι θεούς,	τὴν	σφετέρην δ´ ἐσθῆτα ἔχειν φωνήν
[13, 13]	ἐστιν‘ ὁ Πλάτων μονονουχὶ προφητεύων	τὴν	σωτήριον οἰκονομίαν ἐν τῷ δευτέρῳ
[13, 12]	καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ τῷ καταπεπαυκέναι	τὴν	τάξιν αὐτῶν οὕτως εἰς πάντα
[13, 10]	ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα λίποιμι	τὴν	τάξιν. δεινὸν μεντἂν εἴη καὶ
[13, 12]	ἵνα τοὺς χρόνους δηλώσῃ καὶ	τὴν	τάξιν προείπῃ τί τίνος προτερεῖ.
[13, 13]	δὲ ἐκείνας τὰς προφητικὰς γραφάς,	τήν	τε διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ
[13, 13]	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος πειρᾶσθε.	Τήν	τε κυριακὴν ἡμέραν ἐν τῷ
[13, 18]	αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ φέρεται κατὰ	τὴν	τῆς εἱμαρμένης τάξιν καὶ νόμον.
[13, 18]	μεταβάλλοι ἂν ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα	τὴν	τῆς μεταβολῆς αἰτίαν κατὰ τὸν
[13, 18]	ἐστι ψυχῆς, ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα	τὴν	τῆς μεταβολῆς αἰτίαν· μεταβαλόντα δὲ
[13, 18]	ἐστι ψυχῆς ἐν ἑαυτοῖς κεκτημένα	τὴν	τῆς μεταβολῆς αἰτίαν, οὐρανὸς δὲ
[13, 3]	λόγῳ, παρ´ οὗ καὶ λογικὸς	τὴν	τῆς ψυχῆς φύσιν ἀπείργαστο, εἰκότως,
[13, 21]	γίγνοιτ´ ἄν, ἀποδιδούσης τῷ δεσπότῃ	τὴν	τιμήν· μὴ μηνύων δὲ θανάτῳ
[13, 18]	πᾶσαν τὴν ὁρατὴν οὐσίαν ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἀειδοῦς καὶ ἀοράτου καὶ
[13, 18]	πάντων δημιουργός. Ἐὰν δέ τις	τὴν	τοῦ ἀϊδίου καὶ ποιητοῦ θεραπείαν
[13, 16]	Πόρρω δὲ ἐν ὑστάτοις ἰδεῖν	τὴν	τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην.
[13, 3]	Ὁμήρου ἐπαινοῦντες τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα,	τὴν	τοῦ ἐνυπνίου πομπὴν ὑπὸ Διὸς
[13, 20]	τε καὶ ὥρμησε πτεροφυεῖν καὶ	τὴν	τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν ἔρωτος
[13, 3]	ἕνεκα ὡς φάρμακον χρήσιμον γενέσθαι	τὴν	τοῦ θεοῦ εἰς ἀνθρώπους πάροδον.
[13, 19]	μὲν ἴσως τις ἑτέρως διηγήσεται	τὴν	τοῦ λόγου διάνοιαν, μὴ τὸ
[13, 17]	αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι αὐτήν, ὡς	τὴν	τοῦ μέσου χρώματος σύστασιν, ἐπὶ
[13, 13]	μέμνηται, ὡς ἐσομένης ποτὲ εἰς	τὴν	τοῦ πυρὸς οὐσίαν μεταβολῆς. Σαφέστατα
[13, 13]	ὁ Σοφοκλῆς δὲ Εὐθυρρημόνως γράφει·	Τὴν	τοῦδε γάρ τοι Ζεὺς ἔγημε
[13, 13]	Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ	τὴν	τρίτην, Χριστιανῶν δέ, οἷς ὁ
[13, 18]	ὀξύτατον ὁρῶντας πάντη, τοὺς πρώτους	τὴν	τῶν ἄστρων φύσιν λεκτέον καὶ
[13, 14]	τούτων πάντων ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον διὰ	τὴν	τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως
[13, 18]	πάνυ καὶ καλῶς πλάνον εἶπε	τὴν	τῶν εἰρημένων ὡς θεῶν ἀποδοχήν.
[13, 14]	χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις	τὴν	τῶν θεῶν προσηγορίαν καταισχύνοντα καὶ
[13, 13]	δὲ αὐτὸς κατὰ τὸ σιωπώμενον	τὴν	τῶν πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει·
[13, 13]	τινος καλοῦ. Οὔκουν ἔτι κατὰ	τὴν	τῶν πολλῶν δόξαν περὶ τοῦ
[13, 2]	ἐπικεχείρηκα λόγον. Ὅτι δ´ εὐλόγως	τὴν	τῶν πρώτων θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει
[13, 20]	φέρονται. Εἰς γὰρ σκότον καὶ	τὴν	ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ νόμος
[13, 20]	ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντες εἰς ταὐτὸ	τὴν	ὑπὸ τῶν πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν
[13, 1]	γεγονότων καὶ τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων	τὴν	φύσιν. Διαβάλλει δ´ ἑξῆς ἄντικρυς
[13, 15]	οὐδ´ ἦν τὴν ἀρχὴν ἀπαθὴς	τὴν	φύσιν· εἰ δ´ οὐ τοιάδε
[13, 15]	τῆς προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ	τὴν	φύσιν ἰσοῦται τῷ πεποιηκότι μηδ´
[13, 13]	τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον εἰς γένεσιν,	τὴν	φύσιν ὁρίζονται οἱ Στωϊκοί· πῦρ
[13, 15]	λόγῳ ὑφιστάμενος, εἶναί τε ἀγαθὰς	τὴν	φύσιν οὐδαμῶς τε οἵας τε
[13, 16]	ΨΥΧΗΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις ὁμοίως	τὴν	ψυχὴν ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ τῷ
[13, 17]	φθαρτὴν ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´ οὐκ ἀθάνατον	τὴν	ψυχήν. Εἰ γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται
[13, 13]	πῦρ φλέγον. Ἕπεται δὲ τούτοις	τὴν	ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον. Τὸ γὰρ
[13, 20]	ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν ἐπὶ	τὴν	ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν
[13, 16]	τοῖς περὶ ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ	τὴν	ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι φάσκουσι, λόγοις;
[13, 13]	κατ´ οὐσίαν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ	τὴν	ψυχήν. Πάντα ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις
[13, 13]	οἷον μελετᾶτε ζῆν καὶ χωρίζειν	τὴν	ψυχὴν τοῦ σώματος πειρᾶσθε. Τήν
[13, 19]	μὴ κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς	μάτην	ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες αὐτόν. Ἐὰν
[13, 19]	μὴ κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς	μάτην	ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ὁ δέ
[13, 4]	ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ	ΣΩΚΡΑΤΗΝ	ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ οἱ
[13, 5]	θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν δὲ τὸν	Σωκράτην	ἐπ´ αὐτοῦ τε καὶ ἐν
[13, 5]	ἀποκτείνασι καὶ αὐτὸν ὥσπερ τὸν	Σωκράτην.	Ἐπεὶ δὲ ζῆν μὲν οὐκ
[13, 14]	συνωθούμενον· ὡς μὴ διατρέπεσθαι τὸν	Σωκράτην	καταβῆναι φάντα εἰς Πειραιᾶ προσευξόμενον
[13, 13]	δὲ στερεὸν αἰσθητόν) γῆν τε	ὁρατὴν	καὶ φῶς βλεπόμενον. Ἆρ´ οὐ
[13, 18]	ὑπερβάντες τῷ λογισμῷ πᾶσαν τὴν	ὁρατὴν	οὐσίαν ἐπὶ τὴν τοῦ ἀειδοῦς
[13, 3]	οὔ; Ψυχὴν δὲ οὐ τὴν	ἀνδρειοτάτην	καὶ φρονιμωτάτην ἥκιστ´ ἄν τι
[13, 16]	δὲ τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν	ὑστάτην,	αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ δὲ τῶν
[13, 19]	πόλει· ἀνδρὶ δέ, ἐπειδὰν τὴν	ὀξυτάτην	δρόμου ἀκμὴν παρῇ, τὸ ἀπὸ
[13, 3]	δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ	φρονιμωτάτην	ἥκιστ´ ἄν τι πάθος ἔξωθεν
[13, 14]	τε καὶ Ὅμηρος, εἶπον, ἡμῖν	ἐλεγέτην	καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι
[13, 3]	τε, εἶπον, καὶ Ὅμηρος ἡμῖν	ἐλεγέτην	καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί. Οὗτοι
[13, 21]	ὁποῖα πληγαῖς ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι τὸν	οἰκέτην	προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν γενναίαν
[13, 21]	Καὶ τούτοις ἐπιφέρει· Γυναῖκα δὲ	γαμετὴν	ἐὰν ἀνὴρ δι´ ὀργὴν κτείνῃ
[13, 3]	ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς	ἀρετὴν	ἀκούειν. Ἔχει γάρ, ἔφη, λόγον·
[13, 15]	τε εὖ εἶναι καὶ τὴν	ἀρετὴν	αὐτό τε τὸ ἀθάνατον οὔτε
[13, 16]	οἱ τὴν δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν	ἀρετὴν	ἐπιτετηδευκότες, ἣν δὴ καλοῦσι σωφροσύνην
[13, 13]	τέλους τίμα, μόνον ἀγαθῶν τοσούτων	εὑρετὴν	καὶ κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν καὶ
[13, 14]	προστάξαι τόν τε πάτριον Ἑλλήνων	ἐξηγητήν,	τὸν ἐγκαθήμενον Δελφοῖς δαίμονα, θειάζοντα.
[13, 17]	οἱ μὲν πολλοὶ τούτῳ τεκμαιρόμενοι	παθητὴν	εἶναι τὴν οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν
[13, 17]	φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη τὴν	παθητὴν	οὐσίαν προσυφᾶναι. Ὅτι δὲ μηδετέρως
[13, 17]	τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ πρὸς τὴν	παθητήν,	τὰ δὲ κραθέντα καὶ μιχθέντα
[13, 3]	θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν	ποιητήν,	ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν
[13, 3]	θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν τὸν	ποιητήν.	Ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι ἐδεήθησαν
[13, 15]	τε τὸν θεὸν πάντων εἶναι	ποιητὴν	καὶ δημιουργὸν τῶν ὅλων ἀποδιδόναι,
[13, 13]	ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν μὲν οὖν	ποιητὴν	καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς
[13, 13]	τὸν θεόν φασιν, ἡμεῖς δὲ	ποιητὴν	μόνον αὐτὸν καλοῦμεν καὶ λόγῳ
[13, 13]	μόνον αὐτὸν καλοῦμεν καὶ λόγῳ	ποιητήν.	Παρήγαγε δ´ αὐτοὺς τὸ ἐν
[13, 15]	τὴν μέσην τῶν λογικῶν φύσιν	γενητήν,	ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον εἶναί φασι.
[13, 17]	παθητὴν εἶναι τὴν οὐσίαν αὐτῆς,	θνητὴν	αὐτὴν εἶναι λέγουσι καὶ σωματοειδῆ,
[13, 8]	δὲ οὔτε Λακεδαίμονα προῃροῦ οὔτε	Κρήτην,	ἃς δὴ ἑκάστοτε φῂς εὐνομεῖσθαι,
[13, 21]	ἔστω καθαρός, καὶ ἐὰν πολίτης	πολίτην,	ὡσαύτως, ἢ ξένος ξένον. Ἐὰν
[13, 20]	Ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος	κοίτην	γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ
[13, 20]	πᾶς ὁ κοιμώμενος μετὰ ἄρσενος	κοίτην	γυναικός. Τί δεῖ τὰ νῦν
[13, 21]	ἀποθάνῃ, κατακλιθῇ δὲ ἐπὶ τὴν	κοίτην,	ἐὰν ἐξαναστὰς ὁ ἄνθρωπος περιπατήσῃ
[13, 18]	ἀέριον δὲ γένος ἔχον ἕδραν	τρίτην	καὶ μέσην, τῆς ἑρμηνείας αἴτιον,
[13, 13]	μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ τὴν	τρίτην,	Χριστιανῶν δέ, οἷς ὁ χρυσὸς
[13, 16]	εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου δὲ ἀηδόνος,	Θερσίτην	δὲ πιθήκου βίον ἑλέσθαι. Ποῦ
[13, 13]	οἷς δόξα. Ἴσως γὰρ τὴν	ἐκλεκτὴν	ταύτην φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται,
[13, 14]	ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα θεόν τε	αὐθέντην	ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά γε τὴν
[13, 16]	ἅρπαγας λύκους καὶ ἰκτῖνας γίγνεσθαι,	ἐθελοντὴν	ἐπὶ τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα Ὀρφέως
[13, 13]	διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν	βροντὴν	καὶ κτίζων πνεῦμα, οὗ αἱ
[13, 12]	τὸ κακόπαθον εἶναι πᾶσι τὴν	βιοτήν,	ἑβδόμην ἡμέραν, ἣ δὴ καὶ
[13, 21]	Καὶ ἄλλως δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει	δεσπότην,	εἰ τὸν ἴδιον δοῦλον θυμῷ
[13, 21]	δὲ δοῦλος μὴ πείσας τὸν	δεσπότην	τῶν χωρίων ἅπτηταί του τῶν
[13, 17]	φύσει χωριζομένου. Εἰ δὲ τοῦτο,	φθαρτὴν	ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´ οὐκ ἀθάνατον τὴν
[13, 14]	τῇ θεῷ καὶ τὴν βάρβαρον	ἑορτὴν	τοὺς πολίτας τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας
[13, 13]	ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ δὲ ἡμέρας	ἑκάστην	κίνησιν τῶν ἑπτὰ καὶ πᾶσαν
[13, 20]	ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν	ἐραστὴν	ἡ μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ,
[13, 20]	δὲ καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν	ἐραστὴν	καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρα εὔνουν
[13, 20]	ὡς παρεὶς ὁ σοφώτατος τὸν	παιδεραστὴν	(οὐδὲ γὰρ ἐν τοῖς Νόμοις
[13, 20]	ταὐτὸ τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶν	μακαριστὴν	αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ διεπραξάσθην· καὶ
[13, 3]	φύσει ἢ τέχνῃ ἢ ἀμφοτέροις	ἐλαχίστην	μεταβολὴν ὑπ´ ἄλλου ἐνδέχεται. Ἔοικεν.
[13, 16]	καὶ ἄλλα ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως.	Εἰκοστὴν	δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος
[13, 13]	εἰς τὴν γένεσίν φησι τὴν	αὐτὴν	γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα ὑποληπτέον καὶ
[13, 17]	εἶναι τὴν οὐσίαν αὐτῆς, θνητὴν	αὐτὴν	εἶναι λέγουσι καὶ σωματοειδῆ, ἀλλ´
[13, 16]	ὑποθέμενος καὶ τῷ θεῷ ὁμοίαν	αὐτὴν	εἰπών, οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς ποτε
[13, 12]	καὶ μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν	αὐτὴν	ἔννομον ἕνεκεν σημείου τοῦ περὶ
[13, 17]	καὶ οἱ μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον	αὐτὴν	ἔφασαν εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ τὸν
[13, 12]	τῆς ἐκ τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος	αὐτὴν	ἔχειν τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ
[13, 6]	δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ φοβεῖσθαι	αὐτήν,	ἢ τῇ τοῦ ἑνός, εἴ
[13, 12]	ἡμετέρων προγόνων τις εἶπε Σολομῶν	αὐτὴν	πρὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς ὑπάρχειν·
[13, 13]	πάντα μίαν ἔχει καὶ τὴν	αὐτὴν	πρόληψιν περὶ τοῦ καταστησαμένου τὴν
[13, 12]	φυομένων ἁπάντων· τῷ δὲ σάββατον	αὐτὴν	προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα. Διασαφεῖ
[13, 17]	χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν γιγνομένης ἀφανισθῆναι	αὐτήν,	ὡς τὴν τοῦ μέσου χρώματος
[13, 16]	αὐτὴ τιμωρίας καὶ δεσμωτήρια καὶ	τοσαύτην	δίκην εἰς τὸν ἀεὶ χρόνον
[13, 15]	ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον εἶναί φασι.	Ταύτην	δὲ εἰς νοερὰς οὐσίας διαιροῦντες
[13, 17]	τὸ μέσον χρῶμα οὕτω καὶ	ταύτην	ἐν χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι, τῶν
[13, 16]	παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν. Μετὰ δὲ	ταύτην	ἰδεῖν τὴν Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως
[13, 3]	οὔτε Ὁμήρου οὔτε ἄλλου ποιητοῦ	ταύτην	τὴν ἁμαρτίαν περὶ τοὺς θεοὺς
[13, 10]	οἶμαι, εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι	ταύτην	τὴν νύκτα ἐν ᾗ οὕτω
[13, 16]	ἐπὶ τούτῳ Ἀγαμέμνονος, ἔχθρᾳ καὶ	ταύτην	τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διὰ τὰ
[13, 13]	δόξα. Ἴσως γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν	ταύτην	φύσιν γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ
[13, 13]	αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ	τελευτήν.	Ἄλλ〈 ως〉 οὐ θεμιτόν σε
[13, 16]	ἀεὶ χρόνον μετὰ τὴν ἐνθένδε	τελευτὴν	ὑφέξει καὶ πάλιν οἵα τις
[13, 12]	αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ	τελευτήν,	ὡς λόγος ἀρχαίων, ὡς ὑδογενὴς
[13, 10]	ἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν οὐχὶ	ἰδιώτην	τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα
[13, 12]	ἀτραπιτοῦ, μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο	τυπωτὴν	ἀθάνατον. Παλαιὸς δὲ λόγος περὶ
[13, 13]	φύλακα τοῦ βίου συμπέμπειν καὶ	ἀποπληρωτὴν	τῶν αἱρεθέντων. Τάχα δὲ καὶ
[13, 9]	γελοίως ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἀπεδίδρασκες	σκευήν	τέ τινα περιθέμενος ἢ διφθέραν
[13, 13]	λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν	κατασκευὴν	τῶν ὅλων θεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ
[13, 12]	λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν	κατασκευὴν	τῶν ὅλων συνθεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ
[13, 13]	πάλιν ὁ Μένανδρος παραφράζων τὴν	γραφὴν	ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ
[13, 13]	τῶν σμικρῶν δὲ κατὰ τὴν	γραφὴν	καὶ ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους τοὺς
[13, 3]	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν Ἑβραίων	γραφὴν	λέγουσαν· Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος,
[13, 3]	Εὕροις δ´ ἂν τὴν Ἑβραίων	γραφὴν	οὐδαμῶς μὲν μύθους αἰσχροὺς περὶ
[13, 13]	Ἀντισθένης παραφράζων τὴν προφητικὴν ἐκείνην	γραφήν·	Τίνι με ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘
[13, 4]	τοῦτ´ ἔστιν οὗ ´νεκα τὴν	γραφὴν	φεύγω ὅτι τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν
[13, 3]	μανθάνω. Οἴει γάρ τί με,	ἔφην,	σεμνὸν λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω
[13, 21]	Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς ἀδελφὸν ἢ	ἀδελφὴν	ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ, τὰ μὲν
[13, 3]	αὑτοῦ πατέρα φιλίαν τε καὶ	ὑποστροφὴν	διὰ τῆς κατηγγελμένης ὑπ´ αὐτοῦ
[13, 13]	δυνατὸς φανερός, ὁποῖος δ´ ἐστὶ	μορφὴν	ἀφανής. Οὐδὲ μὴν ὁ παμφαὴς
[13, 19]	βαρέα, τὴν ἐν τοῖς ὅπλοις	μάχην	ἕνα τε πρὸς ἕνα διαμαχομένους
[13, 19]	τὴν ἐν ὅπλοις ὄρχησιν καὶ	μάχην	μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ διεξόδων καὶ
[13, 18]	τὴν τῶν εἰρημένων ὡς θεῶν	ἀποδοχήν.	Οἱ γὰρ ἰδόντες ἡλίου μὲν
[13, 15]	δ´ ἠλλοίωται, οὐδ´ ἦν τὴν	ἀρχὴν	ἀπαθὴς τὴν φύσιν· εἰ δ´
[13, 12]	καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ,	ἀρχὴν	αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ
[13, 13]	καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾷ,	ἀρχὴν	αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην ἠδὲ
[13, 13]	μυστικώτατα, μίαν τὴν ὄντως οὖσαν	ἀρχὴν	εἰδώς, ἐν τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς
[13, 13]	τὴν μὲν περὶ ἁπάντων εἴτε	ἀρχὴν	εἴτε ἀρχὰς εἴτε ὅπη δοκεῖ
[13, 13]	Πλάτων ἄντικρυς εἴρηκε· Πότερον ἦν	ἀρχὴν	ἔχων γενέσεως οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν,
[13, 13]	ὁ Περιπατητικός, οὐχὶ δὲ μίαν	ἀρχήν.	Ἴστωσαν οὖν τὴν καλουμένην ὕλην,
[13, 13]	παρεόντας ἀπεῖναι‘ Ἀλλ´ ἄντικρυς μίαν	ἀρχὴν	καὶ παρ´ Ἑλλήνων ἀκοῦσαι ποθεῖς;
[13, 13]	γὰρ ἔχει τέλος ἠδὲ καὶ	ἀρχήν·	ὅ τε Ὀρφεύς· Ἓν κράτος,
[13, 10]	ἀπιστήσαντες, ὃς ἔφη ἢ τὴν	ἀρχὴν	οὐ δεῖν ἐμὲ δεῦρο εἰσελθεῖν
[13, 16]	γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην. Κατὰ	τύχην	δὲ τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν
[13, 16]	Ο ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις ὁμοίως τὴν	ψυχὴν	ἀθάνατον ὑποθέμενος καὶ τῷ θεῷ
[13, 18]	τοῦ ξυνδήσαντος γενέσθαι. Εἶτ´ ἐπιλέγει·	Ψυχὴν	δὲ εἰς τὸ μέσον αὐτοῦ
[13, 3]	ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ´ οὔ;	Ψυχὴν	δὲ οὐ τὴν ἀνδρειοτάτην καὶ
[13, 13]	γήϊνόν φησιν ὁ Πλάτων σκῆνος,	ψυχὴν	δὲ τὴν λογικὴν ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι
[13, 13]	Πλάτων λέγει ταῖσδε ταῖς λέξεσι·	Ψυχὴν	διοικοῦσαν καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς πάντη
[13, 17]	ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´ οὐκ ἀθάνατον τὴν	ψυχήν.	Εἰ γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται μηδὲν
[13, 13]	φλέγον. Ἕπεται δὲ τούτοις τὴν	ψυχὴν	εἶναι ἀθάνατον. Τὸ γὰρ κολαζόμενον
[13, 16]	μουσικὰ ὡσαύτως. Εἰκοστὴν δὲ λαχοῦσαν	ψυχὴν	ἑλέσθαι λέοντος βίον· εἶναι δὲ
[13, 13]	τῶν δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι	ψυχὴν	ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων
[13, 15]	φάσκων αὐτάς, ὥσπερ καὶ πᾶσαν	ψυχήν,	ἔπειτα ἐξ ἀπορροίας τῆς τοῦ
[13, 20]	καὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ	ψυχὴν	ἔρωτος ἐνέπλησεν. Ἐρᾷ μὲν οὖν,
[13, 12]	περινίσσεται, οὐδέ τις αὐτὸν εἰσοράᾳ	ψυχὴν	θνητῶν, νῷ δ´ εἰσοράαται. Αὐτὸς
[13, 20]	ἰόν, ᾗ πέφυκεν ἐπὶ τὴν	ψυχὴν	ἰέναι ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς
[13, 16]	μέσῃ δὲ λαχοῦσαν τὴν Ἀταλάντης	ψυχήν,	κατιδοῦσαν μεγάλας τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρὸς
[13, 16]	τοῦτ´ ἐλθόντας. Εἶτα Ὀρφέως μὲν	ψυχὴν	κύκνον εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου δὲ
[13, 12]	σημαίνων, ὡς ἀπὸ τῆς κατὰ	ψυχὴν	λήθης καὶ κακίας ἐν τῷ
[13, 16]	περὶ ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ τὴν	ψυχὴν	μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι φάσκουσι, λόγοις; πῶς
[13, 10]	όντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ	ψυχὴν	οὐ δυναμένων ἀποκτεῖναι Εἰδέναι τε,
[13, 13]	οὐσίαν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὴν	ψυχήν.	Πάντα ταῦτα ἄντικρυς εὑρήσεις ἐν
[13, 21]	τοῦ πλησίον, φάγῃ σταφυλήν, ὅσον	ψυχήν	σου ἐμπλησθῆναι, εἰς δ´ ἄγγος
[13, 16]	καὶ ἀρετῇ προτέραν καὶ πρεσβυτέραν	ψυχὴν	σώματος ὡς δεσπότιν καὶ ἄρξουσαν
[13, 16]	ἄκουε· Ἰδεῖν μὲν γὰρ ἔφη	ψυχὴν	τήν ποτε Ὀρφέως γενομένην κύκνου
[13, 13]	μελετᾶτε ζῆν καὶ χωρίζειν τὴν	ψυχὴν	τοῦ σώματος πειρᾶσθε. Τήν τε
[13, 13]	πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα πημάτων	παραψυχὴν	θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ λίθων ἢ
[13, 12]	πάντα τέτυκται· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη	εἰν	ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη
[13, 13]	ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ πάλιν· Ἑβδόμη	εἰν	ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη ἐστὶ γενέθλη
[13, 21]	τῷ ἀγρῷ σου, οὐκ ἐπαναστραφήσῃ	λαβεῖν	αὐτό· τῷ πτωχῷ καὶ τῷ
[13, 16]	ἀνδρὸς οὐ δύνασθαι παρελθεῖν, ἀλλὰ	λαβεῖν.	Μετὰ δὲ ταύτην ἰδεῖν τὴν
[13, 13]	νοῦς. Ἑτέρῳ δ´ εἰ βούλει	παραλαβεῖν	ὀνόματι τὴν ἐξομοίωσιν, εὕροις ἂν
[13, 18]	οὐσίας συνέστη, οὐκέθ´ ὁμοίως Ἑβραίοις	σέβειν	αὐτὰ νομοθετεῖ καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι,
[13, 18]	Μωσῆς καὶ τὰ Ἑβραίων λόγια	σέβειν	μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα καὶ θεοὺς
[13, 13]	καὶ κακὰς πανηγύρεις στέφοντες, οὕτως	εὐσεβεῖν	νομίζομεν. Εὐριπίδης δὲ ἐπὶ τῆς
[13, 10]	μηκέτι ἐν ταύτῃ τῇ ζητήσει	διατρίβειν	μηδὲ φιλοσοφεῖν· ἐὰν δὲ ἁλῷς
[13, 18]	τἄλλα τοῦ Πλάτωνος εἰς φῶς	ἄγειν,	ἐκ τῶνδε παρὸν καὶ τὰ
[13, 21]	τῆς λοιπῆς ὑποσχέσεως εἰς πέρας	ἀγαγεῖν	καὶ τάς γε ἄλλας αἱρέσεις
[13, 13]	ἑνός. Κἂν τὸ ῥητὸν ἐκεῖνο	ἀναγαγεῖν	ἐθέλῃς· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν
[13, 13]	Ἀριστοτέλει δὲ μέχρι σελήνης ἐπῆλθε	καταγαγεῖν	τὴν πρόνοιαν ἐκ τοῦδε τοῦ
[13, 10]	καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα	διάγειν,	τίς αὐτῶν σοφός ἐστι καὶ
[13, 3]	ὠφελείᾳ δὲ καὶ συμφέροντι λέγεται	ἐπάγειν·	ὥσπερ ἂν καὶ ἰατρὸς ἐπὶ
[13, 3]	μεταβάλλειν ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι	παράγειν	ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ;
[13, 16]	οὐκ ἦν σύμφωνα τὸν αὐτὸν	λέγειν	ἅμα τῇ τελευτῇ τὰς ψυχὰς
[13, 13]	μαρτυρῶν τῇ δόξῃ τοῦ θεοῦ,	λέγειν	ἀναγκάζεται περὶ τῆς Ἀθηνᾶς, ἡνίκα
[13, 3]	εἰ δ´ ἀνάγκη τις ἦν	λέγειν,	δι´ ἀπορρήτων ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους,
[13, 3]	γάρ τί με, ἔφην, σεμνὸν	λέγειν·	ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι τῇ
[13, 6]	ὧν ἐὰν μὴ βελτίω ἔχωμεν	λέγειν	ἐν τῷ παρόντι, εὖ ἴσθι
[13, 3]	οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον αὐτὰ	λέγειν,	ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς
[13, 3]	ᾧ δεῖ περὶ θεῶν καὶ	λέγειν	καὶ ποιεῖν, ὡς μήτε αὐτοὺς
[13, 15]	ὕλης εἶεν, ὥρα ἢ ἀγενήτους	λέγειν	καὶ πρὸς τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ
[13, 3]	οἷς δεήσει τούς τε λέγοντας	λέγειν	καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν μὴ
[13, 19]	Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά σοι δοκῶ	λέγειν;	Οὐ γεωμετρικαῖς γε, ἦ δ´
[13, 3]	αὐτῷ μοι δοκεῖ ἐπιτήδεια εἶναι	λέγειν.	Οὐδέ γε, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	θεόν. Ἀληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι	λέγειν.	Οὐκ ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 3]	διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ	λέγειν	ταῦτα ἐν τῇ ἑαυτοῦ πόλει,
[13, 3]	δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον	λέγειν	τὸν ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ μὲν
[13, 3]	ταῦτα ὁ θεός, οὐκ ἐατέον	λέγειν	τὸν ποιητήν, ἀλλ´ εἰ μὲν
[13, 13]	Ἄλλ〈 ως〉 οὐ θεμιτόν σε	λέγειν·	τρομέω δέ γε γυῖα, ἐν
[13, 12]	θεσμόν. Ἄλλως οὐ θεμιτὸν δὲ	λέγειν·	τρομέω δέ γε γυῖα, ἐν
[13, 1]	τὸ παρὰ γνώμην δὲ ταῦτα	λέγειν	τῶν νόμων ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν,
[13, 6]	ὧδε ὑπὸ τῶν οἰομένων τι	λέγειν	ὥσπερ νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον,
[13, 19]	παρθένους κοινωνεῖν, ἐᾶν καὶ μὴ	ψέγειν.	Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος τὰ περὶ
[13, 3]	προσήκει εἰδέναι ἐν οἷς δεῖ	μυθολογεῖν	τοὺς ποιητάς, παρ´ οὓς ἐὰν
[13, 15]	ποιεῖν αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων συμφώνως	ὁμολογεῖν	λόγοις. Τίνα δὲ οἵδε περὶ
[13, 13]	τὰ αἰσθητὰ κατὰ τὰ γένη	δημιουργεῖν	τὰ νοητά; εἰκότως ἄρα ἐκ
[13, 7]	Οὐ φαίνεται. Τί δὲ δή;	κακουργεῖν	δεῖ, ὦ Κρίτων, ἢ οὔ;
[13, 7]	δήπου, ὦ Σώκρατες. Τί δέ;	ἀντικακουργεῖν	κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί
[13, 10]	μέρος. ~ιʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΟΙ	ΦΕΥΓΕΙΝ	ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ
[13, 6]	οὔ· ἢ πρὶν μέν με	δεῖν	ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο, νῦν δὲ
[13, 19]	Ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς ἑορταῖς	δεῖν	αὐτάς φησι γυμνὰς χορεύειν ἐν
[13, 21]	γονεῦσι καὶ τοῖς ἐγγόνοις, εἰρήσθω	δεῖν	γίγνεσθαι καὶ τούτοις ὧν ἀδελφούς
[13, 10]	ἔφη ἢ τὴν ἀρχὴν οὐ	δεῖν	ἐμὲ δεῦρο εἰσελθεῖν ἢ ἐπειδὴ
[13, 10]	τε καὶ ὑπέλαβον, φιλοσοφοῦντά με	δεῖν	ζῆν καὶ ἐξετάζοντα ἐμαυτὸν καὶ
[13, 6]	εἰσηγούμενος τῆς τῶν πολλῶν δόξης	δεῖν	ἡμᾶς φροντίζειν περὶ τῶν δικαίων
[13, 19]	ἴσα καὶ τὰς θηλείας ἀσκεῖν	δεῖν·	καὶ οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν
[13, 11]	ἄλλοι, εὖ μοι δοκεῖ ἐπισκέψασθαι	δεῖν	καὶ τὰ τούτοις πεπονημένα. Παραθήσω
[13, 13]	Τῷ κατανοουμένῳ τὸ κατανοοῦν ἐξομοιῶσαι	δεῖν	κατὰ τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα
[13, 19]	τῆς χορείας παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη	δεῖν	κεναῖς χερσὶν ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ
[13, 10]	λέγεις, ὦ ἄνθρωπε, εἰ οἴει	δεῖν	κίνδυνον ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν ἢ
[13, 3]	ἀλλ´ ὡς αὐτὸς ὁ Πλάτων	δεῖν	ποτέ φησιν ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ,
[13, 3]	ἂν εἰ ἦν ἀληθῆ, ᾤμην	δεῖν	ῥᾳδίως οὕτω λέγεσθαι πρὸς ἄφρονάς
[13, 16]	νουθετήματα. Ταῦτα πῶς ἂν δύναιτο	συνᾴδειν	τοῖς περὶ ἀμοιβῆς σωμάτων, ἃ
[13, 16]	δὲ τὴν Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην·	ἰδεῖν	δὲ καὶ κύκνον μεταβάλλοντα εἰς
[13, 16]	ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι.	Ἰδεῖν	δὲ τὴν Θαμύρου ἀηδόνος ἑλομένην·
[13, 13]	τὸν ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν	ἰδεῖν	θεὸν ἄμβροτον, ὃς πόλον οἰκεῖ;
[13, 10]	οὕτω κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ	ἰδεῖν,	καὶ τὰς ἄλλας νύκτας τε
[13, 16]	τῇ Πολιτείᾳ τοιάδε γράφοντος ἄκουε·	Ἰδεῖν	μὲν γὰρ ἔφη ψυχὴν τήν
[13, 13]	Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι	ἰδεῖν	παρεστῶτες, καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα τοὺς
[13, 13]	τῷ πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον,	ἰδεῖν	τε τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην
[13, 16]	ἀλλὰ λαβεῖν. Μετὰ δὲ ταύτην	ἰδεῖν	τὴν Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως εἰς
[13, 16]	φύσιν. Πόρρω δὲ ἐν ὑστάτοις	ἰδεῖν	τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον
[13, 10]	δικαστάς, οἵπερ καὶ λέγονται ἐκεῖ	δικάζειν,	Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ
[13, 13]	Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι ἐκεῖνο	παραφράζειν	τὸ Ἀπὸ προσώπου κυρίου τρέμει
[13, 1]	εἶναι τῶν θεῶν τοὺς ποιητὰς	χλευάζειν	μοι δοκεῖ, ὡς καὶ τῶν
[13, 1]	τε προστίθησι τὸ ὡς ἔφασαν.	Παίζειν	δ´ ἔοικε λέγων σαφῶς γέ
[13, 18]	δ´ ἐσπούδασαν διὰ τῆς ἀπλανοῦς	βαδίζειν	ὁδοῦ, κἂν εὐθὺς ἔγνωσαν, ὅτι
[13, 3]	μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάσσειν αἴσχιστον	νομίζειν	τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ
[13, 21]	ἢ τὰ γενναῖα σῦκα ἐπονομαζόμενα	ὀπωρίζειν	βούληται, ἐὰν μὲν ἐκ τῶν
[13, 13]	Γρηγορεῖτε, οἷον μελετᾶτε ζῆν καὶ	χωρίζειν	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος πειρᾶσθε.
[13, 6]	τῶν πολλῶν δόξης δεῖν ἡμᾶς	φροντίζειν	περὶ τῶν δικαίων καὶ καλῶν
[13, 13]	τὴν Δίκην, οὐδὲ σμικρὸς ὡς	λαθεῖν.	Ὁ δ´ αὐτὸς Ὀρφεὺς καὶ
[13, 16]	τῶν αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται, ὡς	μαθεῖν	ἔνεστιν ἀπὸ τῶν τοιῶνδε λόγων·
[13, 13]	ἐοικέναι φησί, διόπερ αὐτὸν οὐδεὶς	ἐκμαθεῖν	ἐξ εἰκόνος δύναται. Τὰ δὲ
[13, 19]	ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι πρὸς τὸ	πείθειν	τε καὶ ἕλκειν τὸν πολὺν
[13, 10]	εἰδέναι· τὸ δὲ ἀδικεῖν καὶ	ἀπειθεῖν	τῷ βελτίονι, καὶ θεῷ καὶ
[13, 14]	μηδ´ εἰς τὸ δωμάτιον ἐθέλειν	ἐλθεῖν,	ἀλλ´ αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίνεσθαι"
[13, 20]	εἶναι λύσαντας εἰς ἔχθραν ποτὲ	ἐλθεῖν.	Ἐν δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι
[13, 20]	πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι	ἐλθεῖν	τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου
[13, 0]	ἡμῶν εἰς τοὺς τόπους εἰρημένα	διελθεῖν,	ὁμοῦ καὶ διαβολῆς εὐλόγου αἰτίαν
[13, 16]	τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρὸς οὐ δύνασθαι	παρελθεῖν,	ἀλλὰ λαβεῖν. Μετὰ δὲ ταύτην
[13, 10]	ἀρχὴν οὐ δεῖν ἐμὲ δεῦρο	εἰσελθεῖν	ἢ ἐπειδὴ εἰσῆλθον οὐχ οἷόν
[13, 7]	Οὐδαμῶς. Τὸ γάρ που κακὸν	ποιεῖν	ἀνθρώπους τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν διαφέρει.
[13, 15]	ὁμολογοῦντας καὶ τὰ μὴ ὄντα	ποιεῖν	αὐτὸν τοῖς Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν
[13, 14]	καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ	ποιεῖν	Ἀχιλλέα, θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ
[13, 13]	διδάσκων αὐτὸς αὐτούς, ὅ τι	ποιεῖν	δεῖ συμφέρον. Οὐ γὰρ ἄνθρωπος
[13, 3]	λέγοντας λέγειν καὶ τοὺς ποιοῦντας	ποιεῖν	μὴ πάντων αἴτιον τὸν θεόν,
[13, 3]	ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω	ποιεῖν	ὁπηοῦν ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων;
[13, 7]	ἄρα ἀνταδικεῖν δεῖ οὔτε κακῶς	ποιεῖν	οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν ὁτιοῦν
[13, 12]	οὐχ, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι	ποιεῖν	τι τὸν θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´
[13, 3]	περὶ θεῶν καὶ λέγειν καὶ	ποιεῖν,	ὡς μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας
[13, 3]	τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων ἀναγκαστέον	λογοποιεῖν.	Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ υἱέος
[13, 3]	ζῴου κηδόμενον, τὸν ἐπουράνιον λόγον	ἥκειν	ἐπὶ θεραπείᾳ φασὶ παντὸς τοῦ
[13, 13]	ἄλλο μηνύουσιν. Ἀλλ´ οἱ μὲν	διήκειν	διὰ πάσης τῆς οὐσίας τὸν
[13, 7]	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΥΣ	ΑΔΙΚΕΙΝ	ΗΜΑΣ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥΣ· ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
[13, 10]	οἴομαι οὐκ εἰδέναι· τὸ δὲ	ἀδικεῖν	καὶ ἀπειθεῖν τῷ βελτίονι, καὶ
[13, 7]	οὔ; Φαμέν. Οὐδαμῶς ἄρα δεῖ	ἀδικεῖν.	Οὐ δῆτα. Οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα
[13, 7]	οἴονται, ἐπειδή γε οὐδαμῶς δεῖ	ἀδικεῖν;	Οὐ φαίνεται. Τί δὲ δή;
[13, 7]	που κακὸν ποιεῖν ἀνθρώπους τοῦ	ἀδικεῖν	οὐδὲν διαφέρει. Καλῶς λέγεις. Οὔτε
[13, 7]	οὔ; ἢ οὐδαμῶς τό γε	ἀδικεῖν	οὔτε καλὸν οὔτε ἀγαθόν, ὡς
[13, 7]	οὐδέποτε ὀρθῶς ἔχοντος οὔτε τοῦ	ἀδικεῖν	οὔτε τοῦ ἀνταδικεῖν οὔτε τοῦ
[13, 7]	καὶ πραότερα, ὅμως τό γε	ἀδικεῖν	τῷ ἀδικοῦντι καὶ κακὸν καὶ
[13, 7]	διαφέρει. Καλῶς λέγεις. Οὔτε ἄρα	ἀνταδικεῖν	δεῖ οὔτε κακῶς ποιεῖν οὐδένα
[13, 7]	οὔτε τοῦ ἀδικεῖν οὔτε τοῦ	ἀνταδικεῖν	οὔτε τοῦ κακῶς πάσχοντα ἀμύνεσθαι
[13, 7]	Οὐ δῆτα. Οὐδὲ ἀδικούμενον ἄρα	ἀνταδικεῖν,	ὡς οἱ πολλοὶ οἴονται, ἐπειδή
[13, 16]	τελευτήσῃ, εἰς μακάρων νήσους ἀπιόντα	οἰκεῖν	ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν,
[13, 13]	οὐ καὶ τὸν οὐρανὸν ἀνάγκη	διοικεῖν	φάναι; Τί μήν; Μίαν, ἢ
[13, 19]	κοινάς, ἰδίᾳ δὲ μηδενὶ μηδεμίαν	συνοικεῖν·	καὶ τοὺς παῖδας αὖ κοινοὺς
[13, 19]	πρὸς τὸ πείθειν τε καὶ	ἕλκειν	τὸν πολὺν λεών. Ἀλλὰ τούτων
[13, 10]	δοκεῖν σοφὸν εἶναι μὴ ὄντα·	δοκεῖν	γὰρ εἰδέναι ἐστὶν ἃ οὐκ
[13, 3]	καὶ ποιοῦντα περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα	δοκεῖν,	ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ
[13, 10]	ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ	δοκεῖν	σοφὸν εἶναι μὴ ὄντα· δοκεῖν
[13, 3]	μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι	δοκεῖν	σφᾶς παντοδαποὺς φαίνεσθαι ἐξαπατῶντες καὶ
[13, 19]	ἀρρένων, ἴσα καὶ τὰς θηλείας	ἀσκεῖν	δεῖν· καὶ οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´
[13, 19]	ἑκάστων πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους,	διδάσκειν	τε πάντα ὅσα πρὸς τὸν
[13, 8]	ἂν δοῦλος ὁ φαυλότατος πράξειεν,	ἀποδιδράσκειν	ἐπιχειρῶν παρὰ τὰς συνθήκας τε
[13, 16]	τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον, καὶ πάλιν	φάσκειν	αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα βίους κατὰ
[13, 6]	τἀνθρώπεια, ἐκτὸς εἶ τοῦ μέλλειν	ἀποθνήσκειν	αὔριον, καὶ οὐκ ἄν σε
[13, 6]	ἢ πρὶν μέν με δεῖν	ἀποθνήσκειν	καλῶς ἐλέγετο, νῦν δὲ κατάδηλος
[13, 3]	ὑπομείναντος, ὡς μήτε τὸν πατέρα	γινώσκειν	θεὸν μήτε τὴν οἰκείαν τῆς
[13, 13]	οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ θεῖον, τοῦτο	γινώσκειν	σε δεῖ· αὐτός ἐσθ´ ἁμῶν
[13, 13]	καὶ υἱοῦ. Καὶ τὸ παραδοξότατον,	γινώσκειν	φαίνεται τὸ θεῖον ὁ ἀνθρωποπαθεῖς
[13, 21]	χρὴ καὶ τοὺς Μωσέως τούτοις	ἀντιπαραβαλεῖν,	ἐπάκουσον οἷα περὶ τῶν φονικῶν
[13, 3]	ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα καὶ θεὸν	ἐθέλειν	αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς ἔοικε,
[13, 14]	ὥστε μηδ´ εἰς τὸ δωμάτιον	ἐθέλειν	ἐλθεῖν, ἀλλ´ αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ
[13, 18]	ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον εὖ λύειν	ἐθέλειν	κακοῦ. Δι´ ἃ καὶ ἐπείπερ
[13, 13]	ἢ γράψαι χείρεσσι καὶ ἔργα	τελεῖν	ἅπερ ἄνδρες, ἵπποι μέν θ´
[13, 21]	αὐτοὺς καθαρμούς, τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις	διατελεῖν.	Κατελθὼν δὲ ὁ τοιοῦτό τι
[13, 20]	μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι,	φιλεῖν,	συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ, οἷον εἰκός,
[13, 13]	φησὶ γεγονέναι ἀσπάζεσθαί τε καὶ	φιλεῖν	τούτους μὲν ταῦτα ἐφ´ οἷς
[13, 3]	μήτε αὐτοὺς γόητας ὄντας τῷ	μεταβάλλειν	ἑαυτοὺς μήθ´ ἡμᾶς ψεύδεσι παράγειν
[13, 3]	οἱ θεοί εἰσιν οἷοι μὴ	μεταβάλλειν,	ἡμᾶς δὲ ποιοῦσι δοκεῖν σφᾶς
[13, 6]	ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ δύναμαι νῦν	ἐκβάλλειν,	ἐπειδή μοι ἥδε ἡ τύχη
[13, 19]	διάνοιαν, μὴ τὸ νομιζόμενον φὰς	ὑποβάλλειν.	Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως εἰπεῖν πάσας
[13, 1]	λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων	ἀπαγγέλλειν	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως
[13, 14]	λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων	ἀπαγγέλλειν	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως
[13, 6]	γε τἀνθρώπεια, ἐκτὸς εἶ τοῦ	μέλλειν	ἀποθνήσκειν αὔριον, καὶ οὐκ ἄν
[13, 13]	τήνδ´ ἐς εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον	μολεῖν	Ἀμφίων λέγει τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ
[13, 19]	τε ἅμα καὶ κόρας. Καὶ	πολεμεῖν	δὲ γυναιξὶν ὧδέ πη νομοθετεῖ·
[13, 18]	θεὸν καὶ μόνῳ τὴν σεβάσμιον	ἀπονέμειν	νομοθετεῖ τιμήν, λέγων· Μὴ ἰδὼν
[13, 4]	γε αὖ τὸν αὑτοῦ πατέρα	ἐκτεμεῖν	δι´ ἕτερα τοιαῦτα· ἐμοὶ δὲ
[13, 9]	τὸ εἰκός, ἐτόλμησας οὕτω γλίσχρως	ἐπιθυμεῖν	ζῆν, νόμους τοὺς μεγίστους παραβάς,
[13, 12]	εἰπὼν ἐπιφέρει λέγων· Δεῖ γὰρ	λαμβάνειν	τὴν θείαν φωνὴν οὐ ῥητὸν
[13, 19]	ὀρχεῖσθαι, δῆλα δή, καὶ γυμνάζεσθαι	μανθάνειν·	καί· Τοῖς μὲν παισὶν ὀρχησταί,
[13, 10]	ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ κινδυνεύεις νυνὶ	ἀποθανεῖν;	ἐγὼ δὲ τούτῳ δίκαιον ἂν
[13, 10]	καὶ ἄλλος τις καὶ ἐκινδύνευον	ἀποθανεῖν,	τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος, ὡς
[13, 4]	ὡς ἔοικε, φήσει τίς με	ἐξαμαρτάνειν.	Νῦν οὖν εἰ καὶ σοὶ
[13, 20]	χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη	τυγχάνειν.	Ἐὰν μὲν δὴ οὖν εἰς
[13, 14]	πάσης λέγεται διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς	τυγχάνειν.	Τὰ γοῦν θεῖα λόγια ἁγνὰ
[13, 13]	ΤΑ ΚΑΛΩΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ	ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ	ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ
[13, 16]	μέρος αὐτῆς ἄλογον καὶ παθητικὸν	τυγχάνειν	ὡρίσατο, καὶ πρὸς τῶν αὐτοῦ
[13, 3]	πάντων ἥκιστα τῆς αὑτοῦ ἰδέας	ἐκβαίνειν;	Οὐκ ἔχω, ἔφη, νῦν γε
[13, 3]	κακὰ τοῖς φαύλοις ἐκ θεοῦ	συμβαίνειν,	ὁμωνύμως ἀκουστέον ὡς τῶν τιμωριῶν
[13, 19]	παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν ὄρχησιν	διαπεραίνειν·	ἃ δὴ πάντως μιμεῖσθαι πρέπον
[13, 19]	γυναῖκας, ὡς καὶ τοῖς τυχοῦσιν	ἀκολασταίνειν	ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν
[13, 21]	ἑπόμενος τῷ λόγῳ τῷ μὴ	κινεῖν	ὅ τι μὴ κατέθετο‘ ἐκεῖνος
[13, 3]	γὰρ νέος οὐχ οἷός τε	κρίνειν	ὅ τι τε ὑπόνοια καὶ
[13, 20]	πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον διαγαγόντας	εὐδαιμονεῖν	μετ´ ἀλλήλων πορευομένους καὶ ὁμοπτέρους
[13, 19]	ὀρχηστρίδες ἂν εἶεν πρὸς τὸ	διαπονεῖν	οὐκ ἀνεπιτηδειότερον. Τίθησι δ´ ἐν
[13, 7]	βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους ἀλλήλων	καταφρονεῖν,	ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει
[13, 16]	ὄνους γίνεσθαι θηρίων τε ἄλλων	ὑποδύνειν	σώματα, κατὰ γνώμην ἀλλ´ οὐ
[13, 18]	φιλοσοφίας τετιμήκαμεν. Τί με δεῖ	μηκύνειν	καὶ τἄλλα τοῦ Πλάτωνος εἰς
[13, 16]	ὧν οὐ καιρὸς τὴν διάνοιαν	μηκύνειν.	Καὶ τὸ μὲν πρῶτον ὀλίσθημα
[13, 3]	ὑπὸ πατρός, μέλλοντος τῇ μητρὶ	ἀμύνειν	τυπτομένῃ, καὶ θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος
[13, 19]	μὴ δυσχεραίνῃ παῖδας ἢ παρθένους	κοινωνεῖν,	ἐᾶν καὶ μὴ ψέγειν. Τοσαῦτα
[13, 10]	μακαρίᾳ ζωῇ τὸν μακρὸν αἰῶνα	διάξειν.	~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ
[13, 13]	εἰδώλων ἀποσπῶσα εἰς τὸν οὐρανὸν	ἀναβλέπειν	διδάσκει. Ὁ μὲν γὰρ Σοφοκλῆς,
[13, 13]	οὐδ´ οὗτος ἔοικεν ὁρᾶν αὑτὸν	ἐπιτρέπειν,	ἀλλ´ ἤν τις ἀναιδῶς αὐτὸν
[13, 16]	παρημελημένον ὑπὸ τῶν ἄλλων καὶ	εἰπεῖν	ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´ ἂν ἔπραξε
[13, 14]	Περὶ δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων	εἰπεῖν	καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν μεῖζον
[13, 17]	μέσων τι χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν	εἰπεῖν,	ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως αὐτῶν
[13, 20]	ἀπ´ ἄλλου ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς πρόφασιν	εἰπεῖν	οὐκ ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς·
[13, 3]	ψεῦδος, εἰ οἷόν τε τοῦτ´	εἰπεῖν,	πάντες θεοί τε καὶ ἄνθρωποι
[13, 19]	φὰς ὑποβάλλειν. Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως	εἰπεῖν	πάσας εἶναι κοινὰς τὰς γυναῖκας,
[13, 10]	τῇ νυκτὶ εἰ δέοι σκεψάμενον	εἰπεῖν	πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας
[13, 20]	τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν	εἰπεῖν,	σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶν περιβάλλει
[13, 1]	Περὶ δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων	εἰπεῖν	τε καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν
[13, 3]	ἔχω, ἔφη, νῦν γε οὕτως	εἰπεῖν.	Τί δὲ τόδε; οὐκ ἀνάγκη,
[13, 13]	ὁ μελοποιὸς οἷον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς	εἰπεῖν·	Τί θεός; ὅ τι τὸ
[13, 13]	θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη δέ, ὡς	εἰπεῖν,	ὑπ´ αὐγὰς ὁ Δημόκριτος εἶναί
[13, 13]	ζῴων ἰδέας ἐν τῷ νοητῷ	ἀπολείπειν	κόσμῳ καὶ τὰ εἴδη τὰ
[13, 13]	δαίμονα τοῦτον φύλακα τοῦ βίου	συμπέμπειν	καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν αἱρεθέντων. Τάχα
[13, 10]	ἐστιν, ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο μόνον	σκοπεῖν,	ὅταν πράττῃ, πότερον δίκαια ἢ
[13, 13]	τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὔτε	φέρειν	δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ
[13, 12]	τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ	φέρειν	δύναται κρατερὸν μένος. Ἔστι δὲ
[13, 19]	εἴποις μαθὼν ὡς καὶ μὴ	ἐκφέρειν	εἰς φῶς τὰ κυούμενα προστάττει,
[13, 19]	μάλιστα μὲν μὴ εἰς φῶς	ἐκφέρειν	κύημα μηδέν, ἐὰν γένηται· ἐὰν
[13, 3]	σωτηρίᾳ τῶν καμνόντων κακὰ νομίζοιτο	προσφέρειν	τὰς ἀλγεινὰς καὶ πικρὰς θεραπείας.
[13, 6]	ἢ ὁ αὐτός, καὶ ἐάσομεν	χαίρειν	ἢ πεισόμεθα αὐτῷ. Ἐλέγετο δέ,
[13, 21]	ἀποδεχόμενοι τοῖς μὴ τοιούτοις μακρὰ	χαίρειν	φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ τούτων ὧδε
[13, 16]	ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος καὶ μόγις	εὑρεῖν	κείμενόν που καὶ παρημελημένον ὑπὸ
[13, 13]	καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ παντὸς	εὑρεῖν	τε ἔργον, οὐ μόνον γενητὸν
[13, 14]	ἀληθεῖ συνεπηνέγκαντο, ὡς σὲ μὴ	ἀνευρεῖν	ἀπάτης καθαρὸν ἐν αὐτοῖς μάθημα.
[13, 10]	ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους	ἀνευρεῖν	αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας
[13, 19]	οὐκ ᾠήθη δεῖν κεναῖς χερσὶν	ἀθύρειν,	πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω
[13, 13]	περικλυτὸν ὅττι τάχιστα γαῖαν ὕδει	φύρειν,	ἐν δ´ ἀνθρώπου θέμεν αὐδὴν
[13, 10]	ὢν καὶ τοῖς φίλοις μὴ	τιμωρεῖν,	αὐτίκα‘ φησί, τεθναίην‘ δίκην ἐπιθεὶς
[13, 21]	δὲ δεύτερον ὑπόδικος τῷ θέλοντι	τιμωρεῖν	ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος γιγνέσθω. Γυνὴ
[13, 4]	δή, ὡς ἔοικε, καὶ ἡμῖν	συγχωρεῖν.	Τί γὰρ καὶ φήσομεν, οἵ
[13, 3]	αὐτῶν, ἀλλ´ εἴ πως μέλλοιμεν	πείσειν,	ὡς οὐδεὶς πώποτε πολίτης ἕτερος
[13, 3]	ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν	φυλάσσειν	αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις
[13, 8]	ΔΕΙ ΤΑ ΑΠΑΞ ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ	ΑΘΕΤΕΙΝ	ΜΗ ΕΙ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ
[13, 19]	ὁπλομαχίαν ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ τούτους	νομοθετεῖν	κελεύειν ἐπιφέρει λέγων· Τὰ αὐτὰ
[13, 16]	τῶν προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν	ζητεῖν	περιιοῦσαν χρόνον πολὺν βίον ἀνδρὸς
[13, 3]	δὲ κακῶν ἄλλ´ ἄττα δεῖ	ζητεῖν	τὰ αἴτια, ἀλλ´ οὐ τὸν
[13, 19]	δ´ ἐγώ, ἀρξαμένῃ ἀπὸ εἰκοσαέτιδος	τίκτειν	τῇ πόλει· ἀνδρὶ δέ, ἐπειδὰν
[13, 20]	καὶ τῶνδε, ἵνα μή με	συκοφαντεῖν	ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ
[13, 14]	παῖδας ὀνομάζουσα καὶ τό γε	ἀπιστεῖν	αὐτοῖς ἀδύνατον εἶναι φήσασα, καίπερ
[13, 1]	καὶ τὸ ἀδύνατον θεῶν παισὶν	ἀπιστεῖν.	Καὶ τὸ παρὰ γνώμην δὲ
[13, 14]	εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν	ἀπιστεῖν,	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων
[13, 1]	εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν	ἀπιστεῖν,	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων
[13, 13]	σὺν αὐλητρίσι κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ	πράττειν	προσίσταται αὐτοῖς. Εὖ δὲ ἢ
[13, 3]	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι	πράττειν,	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον
[13, 3]	τινα ἄνοιαν κακόν τι ἐπιχειρῶσι	πράττειν,	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον
[13, 15]	σωμάτων τρίτον στῖφος λογικῶν ἀγενήτων	ἀντιπαρατάττειν	τῷ θεῷ οὐκέτι τε τὸν
[13, 21]	ἄλλοις καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς	ἀπενιαυτεῖν,	κατελθόντων δὲ τῶν κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι
[13, 5]	ἑώρα δὲ ζῆν τε καὶ	ἀληθεύειν	ἀσφαλῶς δυνησόμενος, ἔθηκεν ἐν μὲν
[13, 5]	οὐκ ἂν προείλετο μᾶλλον ἢ	ἀληθεύειν,	ἑώρα δὲ ζῆν τε καὶ
[13, 19]	ἄκρους παρακαλοῦντας χρὴ τούτους νομοθετεῖν	κελεύειν	ἐπιφέρει λέγων· Τὰ αὐτὰ δὲ
[13, 10]	δεῖ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα	κινδυνεύειν,	μηδὲν ὑπολογιζόμενον μήτε θάνατον μήτε
[13, 13]	οὐκ ὀκνεῖ καὶ ὕψιστον αὐτὸν	προσαγορεύειν	διὰ τούτων· χώριζε θνητῶν τὸν
[13, 19]	ἑορταῖς δεῖν αὐτάς φησι γυμνὰς	χορεύειν	ἐν ἕκτῳ τῶν Νόμων λέγων
[13, 1]	ὅτι δέοι ἑπομένους τῷ νόμῳ	πιστεύειν	αὐτοῖς. Ὅτι δὲ ταῦτ´ ἐνόει,
[13, 16]	μελίττας κατιέναι φάσκων καὶ τούτῳ	πιστεύειν	ἡμᾶς παρακαλῶν τῷ λόγῳ ἄνευ
[13, 1]	τούτων ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ τούτων	πιστεύειν	τοῖς περὶ θεῶν μύθοις καὶ
[13, 18]	καλῶς ἁρμοσθὲν καὶ ἔχον εὖ	λύειν	ἐθέλειν κακοῦ. Δι´ ἃ καὶ
[13, 13]	ἀναγαγεῖν ἐθέλῃς· Ὁ ἔχων ὦτα	ἀκούειν	ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν ὧδε ἐμφαινόμενον
[13, 3]	ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν	ἀκούειν.	Ἔχει γάρ, ἔφη, λόγον· ἀλλ´
[13, 3]	εἰ μέλλει εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ	ἀκούειν,	μήτε νεώτερον μήτε πρεσβύτερον, μήτ´
[13, 3]	αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει, ἐατέον	ἀκούειν	τοὺς νέους, ὅτι Θεὸς μὲν
[13, 13]	καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες	ἀκούειν	φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν
[13, 12]	καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων λέγοντες	ἀκούειν	φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν
[13, 3]	τις ἦν λέγειν, δι´ ἀπορρήτων	ἀκούειν	ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ χοῖρον,
[13, 20]	πτερῶν ἄρδει τε καὶ ὥρμησε	πτεροφυεῖν	καὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ
[13, 13]	ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ	γράφειν·	Ἐπειδὴ πάσας τὰς ψυχὰς τοὺς
[13, 5]	ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ μὲν	γράφειν	ὑποτεινάμενος ὁ Πλάτων περὶ τῆς
[13, 10]	ταύτῃ τῇ ζητήσει διατρίβειν μηδὲ	φιλοσοφεῖν·	ἐὰν δὲ ἁλῷς ἔτι τοῦτο
[13, 21]	δι´ ἣν οὐ κατὰ Πλάτωνα	φιλοσοφεῖν	ἐγνώκαμεν, ὥρα καὶ τὰ τῆς
[13, 16]	φίλος. Τοῦτο δ´ οὐ καιρὸς	ἀπελέγχειν,	ὅτι μηδ´ αὐτὸς δι´ ἀποδείξεων
[13, 20]	γυναικός. Τί δεῖ τὰ νῦν	ἀπελέγχειν,	ὡς παρεὶς ὁ σοφώτατος τὸν
[13, 16]	Οἳ δ´ ἂν δόξωσιν ἀνιάτως	ἔχειν	διὰ τὰ μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων,
[13, 3]	ὡς καὶ τῷ φιλοσόφῳ ἄριστα	ἔχειν	ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ
[13, 3]	ἐπειδὴ τὸ θεῖον ἀψευδὲς καλῶς	ἔχειν	ἐδόκει καὶ Πλάτωνι. Κομιδῇ ἄρα
[13, 12]	δεῖ περὶ θεοῦ διαλήψεις ὁσίας	ἔχειν,	ὃ μάλιστα παρακελεύεται καλῶς ἡ
[13, 13]	ὀλίγον τοι ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς	ἔχειν;	τὰ θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ
[13, 12]	ἐκ τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος αὐτὴν	ἔχειν	τάξιν· ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ συνεχῶς
[13, 3]	καὶ ἀμαθῆ εἶναι καὶ ἐνταῦθα	ἔχειν	τε καὶ κεκτῆσθαι τὸ ψεῦδος
[13, 10]	εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς	ἔχειν	τὸν τεθνεῶτα ἢ κατὰ τὰ
[13, 13]	ἀρχαίαν φύσιν, ὁμοιώσαντα δὲ τέλος	ἔχειν	τοῦ προτεθέντος ἀνθρώποις ὑπὸ θεῶν
[13, 13]	θεούς, τὴν σφετέρην δ´ ἐσθῆτα	ἔχειν	φωνήν τε δέμας τε· καὶ
[13, 13]	ἔσται καὶ καθ´ Ἕλληνας ὡς	ὑπερέχειν	τὴν Δίκην, οὐδὲ σμικρὸς ὡς
[13, 6]	ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ	ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ	ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ
[13, 6]	ταῖς μὲν δεῖ τῶν δοξῶν	προσέχειν	τὸν νοῦν, ταῖς δὲ οὔ·
[13, 15]	δὴ φαύλης οἷοί τε εἰσὶ	μετέχειν	μοίρας; ἀλλ´ εἰ μήτε τῆς
[13, 18]	τοῦ τῶν ὅλων αἰτίου πεποιημένα	μετέχειν	τε τῆς σωματικῆς καὶ φθαρτῆς
[13, 10]	ἄρχοντες ἔταττον, οὓς ὑμεῖς εἵλεσθε	ἄρχειν	μου, καὶ ἐν Ποτιδαίᾳ καὶ
[13, 13]	πλάττων, ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ	ἄρχειν,	χρυσὸν ἐν τῇ γενέσει συνέμιξεν
[13, 10]	δ´ οὔ. Καὶ παρ´ ἡμῖν	Πειθαρχεῖν	δεῖ θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις
[13, 12]	δυνάμει τὰ πάντα καὶ γενητὰ	ὑπάρχειν	καὶ ἐπὶ πάντων εἶναι τὸν
[13, 12]	αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς	ὑπάρχειν·	τὸ δὴ σύμφωνόν ἐστι τῷ
[13, 7]	δεῖ ἡμᾶς ἔτι τῶνδε χαλεπώτερα	πάσχειν	εἴτε καὶ πραότερα, ὅμως τό
[13, 13]	ἐν αἰσθήσει ὂν ζῇ, κἂν	πάσχειν	λέγηται. Τί δέ; Οὐχὶ οἶδεν
[13, 21]	ἄνευ θυμοῦ κτείναντι προσῆκέ τῳ	πάσχειν,	πασχέτω· δύο δ´ ἐξ ἀνάγκης
[13, 5]	λαβὼν εἰς τὸ φανερὸν κατηγόρει,	παρασχεῖν	ἂν δοκεῖ μοι τοῖς Ἀθηναίοις
[13, 18]	τὸν αὐτοῦ λόγον. Πῶς οὖν	πάλιν	ἀϊδίους αὐτοὺς εἶναι καὶ διὰ
[13, 16]	δὲ τὰ καθ´ ἡδονὴν μέλλοι	πάλιν	αἱρεῖσθαι, καὶ ποῦ τὸ τῆς
[13, 13]	φωνήν τε δέμας τε· καὶ	πάλιν·	Ἀλλ´ εἰ χεῖρας ἔχον βόες
[13, 13]	θνητοῖσιν ὁμοίιος, οὐδὲ νόημα· καὶ	πάλιν·	Ἀλλ´ οἱ βροτοὶ δοκοῦσι γεννᾶσθαι
[13, 13]	καὶ τὰ ἐμπεριεχόμενα. Ὅπως δὲ	πάλιν	ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ
[13, 13]	πᾶσι τὸν θεὸν ἀγαθὸν εἶναι.	Πάλιν	αὖ Αἰσχύλος μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς
[13, 13]	καὶ πᾶσαν πάντη φύσιν ἐρευνώμενος.	Πάλιν	αὖ τῷ τοῦ κυρίου ῥητῷ
[13, 16]	τούτους εἰκός ἐστιν εἰς τοιοῦτον	πάλιν	ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν καὶ ἥμερον γένος,
[13, 13]	δέμας εἶχον ὅμοιον. ἀκούσωμεν οὖν	πάλιν	Βακχυλίδου μὲν τοῦ μελοποιοῦ περὶ
[13, 14]	ἑξῆς· δι´ ὧν τε ἐπιλέγει·	Πάλιν	δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ τῶν
[13, 21]	δ´ ἄγγος οὐκ ἐμβαλεῖς. Καὶ	πάλιν·	Ἐὰν εἰσέλθῃς εἰς ἀμητὸν τοῦ
[13, 13]	καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ	πάλιν·	Ἑβδομάτη δ´ αὖθις λαμπρὸν φάος
[13, 13]	καί οἱ ἐτέτυκτο ἅπαντα· καὶ	πάλιν·	Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη
[13, 12]	ἠοῖ τετελεσμένα πάντα τέτυκται· καὶ	πάλιν·	Ἑβδόμη εἰν ἀγαθοῖς καὶ ἑβδόμη
[13, 13]	καί· Ἑβδόμη ἦν ἱερή· καὶ	πάλιν·	Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ τῷ
[13, 12]	δἤπειτα κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ· καὶ	πάλιν·	Ἕβδομον ἦμαρ ἔην καὶ τῷ
[13, 16]	θηρίου, ὅς ποτε ἄνθρωπος ἦν,	πάλιν	εἰς ἄνθρωπον. Καὶ ταῦτα μὲν
[13, 20]	οὕτω τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα	πάλιν	εἰς τὸν καλὸν διὰ τῶν
[13, 18]	οἵους τε; Λέγει δ´ οὖν	πάλιν	ἐν Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´ οὖν
[13, 16]	τοῦ σωματοειδοῦς τοῦ συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ	πάλιν	ἐνδεθῶσιν εἰς σῶμα. Ἐνδοῦνται δέ,
[13, 19]	δὲ οὐκ ἂν πρέπον. Καὶ	πάλιν	ἑξῆς ὑποβάς φησι· Γυμνάσια τιθῶμεν
[13, 21]	τοῦτο, φυγὼν μηκέτι κατέλθῃ. Καὶ	πάλιν	ἑξῆς φησιν· Ἐὰν δέ, ὃ
[13, 13]	ὁρᾷς λεωργά {τε} καὶ ἀθέμιστα.	Πάλιν	ἡμῖν ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς·
[13, 13]	ὅ τι τὸ πᾶν καὶ	πάλιν·	Θεὸς ὁ πάντα τεύχων βροτοῖς.
[13, 5]	δοκεῖ μοι τοῖς Ἀθηναίοις αἰτίαν	πάλιν	κακοῖς γενέσθαι ἀποκτείνασι καὶ αὐτὸν
[13, 19]	νόμους ἵππων τε πέρι ἀγῶνος,	πάλιν	κἀνταῦθα περὶ τῶν θηλειῶν ἐπάγει
[13, 12]	καὶ ἑβδόμη ἱερὸν ἦμαρ· καὶ	πάλιν	λέγει· Ἑβδομάτη δ´ αὖτις λαμπρὸν
[13, 7]	τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά· καὶ	πάλιν·	Μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην
[13, 13]	καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Καὶ	πάλιν·	Νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός.
[13, 13]	γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ πάρειμι. Δίφιλος	πάλιν	ὁ κωμικὸς τοιαῦτά τινα περὶ
[13, 13]	αὐτόν; διὰ Ἱερεμίου φησί. Καὶ	πάλιν	ὁ Μένανδρος παραφράζων τὴν γραφὴν
[13, 20]	λείων τε καὶ στερεῶν ἁλλομένη	πάλιν	ὅθεν ὡρμήθη φέρεται, οὕτω τὸ
[13, 14]	ψευδεῖς καὶ οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ	πάλιν	οἱ αὐτοὶ θεῶν ἔγγονοι λέγοιντ´
[13, 16]	τὴν ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει καὶ	πάλιν	οἵα τις ἀνειμένη καὶ δεσμῶν
[13, 13]	καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί;	Πάλιν	ὅταν εἴπῃ· αἰθέρος ἠδ´ Ἀΐδου,
[13, 13]	ἂν εἴη. Εἶτα ὑποβὰς ἐπάγει	πάλιν·	Πᾶς γὰρ δὴ ἀγαθὸς ἀγαθῷ
[13, 14]	ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ	πάλιν·	Πρῶτον μέν, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 13]	τῆς τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς.	Πάλιν	τε αὖ ὁ Πλάτων ἐν
[13, 14]	λέγουσι, τὰ μικρῷ πρόσθεν τεθειμένα.	Πάλιν	τε αὐτοῦ ἦν καὶ τὰ
[13, 13]	ὡς ὁ πηλὸς ὁ Προμηθέως.	Πάλιν	τε ὁ αὐτός· Εἴ σε‘
[13, 16]	ἢ καὶ εἰς αὐτό γε	πάλιν	τὸ ἀνθρώπινον γένος. Καὶ ἐν
[13, 13]	ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ φιλότητος;	πάλιν	τὸ δυνατὸν ἐν πᾶσι προσάπτουσι
[13, 13]	ἀθανάτων ἀφανὴς νόος ἀνθρώποισι γράφει.	Πάλιν	τοῦ Μωσέως εἰς μόχθους καὶ
[13, 19]	νομοθετούμενα, τῶν μέχρι γάμων. Εἶτα	πάλιν	τούτοις ἑξῆς συνάψας τοὺς περὶ
[13, 18]	μόνον ἕνα ἔρημον κατέστησε. Καὶ	πάλιν	ὑποβὰς ἐπιφέρει λέγων· Ἐξ οὖν
[13, 16]	κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς ἄπειρον, καὶ	πάλιν	φάσκειν αὐτὰς τοὺς ἐνταῦθα βίους
[13, 0]	Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ Μωσέως μέτιμεν,	τοὔμπαλιν	δέον, ὅτι δὴ πρὸς τοῖς
[13, 19]	αὐτόν. Ἐὰν μὴ κύριος φυλάξῃ	πόλιν,	εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων.
[13, 3]	πεποίηκεν, οὐ παραδεκτέον εἰς τὴν	πόλιν,	οὔτ´ ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε
[13, 3]	δεῖ ἡμᾶς τοὺς μέλλοντας τὴν	πόλιν	φυλάσσειν αἴσχιστον νομίζειν τὸ ῥᾳδίως
[13, 4]	τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς τὴν	ἀκρόπολιν.	Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν εἶναι, ὦ
[13, 13]	ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα φύηται· καί	μιν	ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ ὕστατον
[13, 13]	Αἰσχύλος μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς τὴν	δύναμιν	τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ ὀκνεῖ
[13, 17]	λόγος γεγονέναι, τὰ δ´ ἐν	ἡμῖν	ἄνευ σώματος ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως
[13, 13]	λεωργά {τε} καὶ ἀθέμιστα. Πάλιν	ἡμῖν	ᾀσάτω ὁ Θρᾴκιος Ὀρφεύς· Χεῖρα
[13, 12]	συνέχει καὶ μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´	ἡμῖν	αὐτὴν ἔννομον ἕνεκεν σημείου τοῦ
[13, 13]	πως γράφων· Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν	ἡμῖν	αὐτοῖς εἶναι μὲν τὸν οὐρανὸν
[13, 18]	τῶν ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν πάντων	ἡμῖν	αὐτὸν γεγονέναι πάντες ἂν ὁμολογοῖμεν.
[13, 6]	Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ μετ´ ἐκείνου ἄρα	ἡμῖν	βιωτὸν διεφθαρμένου ὃ τὸ ἄδικον
[13, 8]	οὐκ ἐμμένεις τοῖς ὡμολογημένοις; ἐὰν	ἡμῖν	γε πείθῃ, ὦ Σώκρατες. ~θʹ
[13, 0]	πρὸς τοῖς ἴσοις δόγμασι προσήκων	ἡμῖν	γένοιτ´ ἂν Ἕλλησιν οὖσιν ὁ
[13, 12]	κόσμον κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν ἀνάπαυσιν	ἡμῖν,	διὰ τὸ κακόπαθον εἶναι πᾶσι
[13, 3]	τε καὶ ἀληθοῦς εὐσεβείας πᾶσιν	ἡμῖν	δωρούμενος. Καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα
[13, 12]	ἐπὶ θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως	ἡμῖν	εἴρηται. Οὐκ ἀπεοικότως οὖν τοῖς
[13, 7]	οὕτως ἔχει ὥσπερ τότε ἐλέγετο	ἡμῖν,	εἴτε φασὶν οἱ πολλοὶ εἴτε
[13, 7]	καὶ ἄρτι ἐλέγετο. Ἢ πᾶσαι	ἡμῖν	ἐκεῖναι αἱ πρόσθεν ὁμολογίαι ἐν
[13, 14]	Ἡσίοδός τε καὶ Ὅμηρος, εἶπον,	ἡμῖν	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.
[13, 3]	Ἡσίοδός τε, εἶπον, καὶ Ὅμηρος	ἡμῖν	ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταί.
[13, 17]	πειρασόμεθα τῷ λόγῳ, τὰς ἐν	ἡμῖν	ἐνεργούσας δυνάμεις παραθέντες, προσβιβάσαι. Ταῦτά
[13, 0]	αἰτίαν ἀπολυσόμενος, εἰ δή τις	ἡμῖν	ἐπικαλῶν φαίη, τί δή ποτ´
[13, 9]	καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς ποῦ	ἡμῖν	ἔσονται; ἀλλὰ δὴ τῶν παίδων
[13, 6]	τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα βιωτὸν	ἡμῖν	ἐστι διεφθαρμένου αὐτοῦ; ἔστι δέ
[13, 6]	οὐχί; Ναί. Ἆρ´ οὖν βιωτὸν	ἡμῖν	ἐστι μετὰ μοχθηροῦ καὶ διεφθαρμένου
[13, 6]	περὶ ὧν νῦν ἡ βουλὴ	ἡμῖν	ἐστι, πότερον τῇ τῶν πολλῶν
[13, 13]	ἡμῶν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος	ἡμῖν	ἐστιν‘ ὁ Πλάτων μονονουχὶ προφητεύων
[13, 1]	πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους	ἡμῖν	ἡ γένεσις περὶ τούτων τῶν
[13, 14]	πιστευτέον. Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους	ἡμῖν	ἡ γένεσις περὶ τούτων τῶν
[13, 13]	Κλήμης. Ἀλλ´ ἐπειδὴ διὰ μακροτέρων	ἡμῖν	ἡ κατὰ Πλάτωνα παρέστη φιλοσοφία
[13, 13]	ἀποστολικὸν δείκνυσιν ἐκεῖνο· Οὐκ ἔστιν	ἡμῖν	ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ
[13, 7]	δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ἐν τοῖς παρ´	ἡμῖν	ἱεροῖς φερόμενα γράμμασι. Καὶ ὁ
[13, 7]	καλὸν οὔτε ἀγαθόν, ὡς πολλάκις	ἡμῖν	καὶ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ
[13, 3]	ἐλάττω τὰ ἀγαθὰ τῶν κακῶν	ἡμῖν.	Καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδὲν
[13, 4]	γραφέων τά τε ἄλλα ἱερὰ	ἡμῖν	καταπεποίκιλται καὶ δὴ καὶ τοῖς
[13, 19]	Ἡ δὲ αὖ που παρ´	ἡμῖν	κόρη καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῇ
[13, 12]	καὶ Πυθαγόρας πολλὰ τῶν παρ´	ἡμῖν	μετενέγκας εἰς τὴν ἑαυτοῦ δογματοποιίαν
[13, 14]	ἐγγόνους. Διὰ δὴ ταῦτα ἀπολειπτέος	ἡμῖν	ὁ φιλόσοφος, οὐ κατὰ φιλόσοφον
[13, 3]	χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν	ἡμῖν	οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ
[13, 3]	χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ μέλλουσιν	ἡμῖν	οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε καὶ
[13, 12]	καθὼς καὶ διὰ τῆς νομοθεσίας	ἡμῖν	ὅλην τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου
[13, 13]	ἐκκόπτει διὰ τούτων· Οὐκ ἔστιν	ἡμῖν	οὐδεμία Τύχη θεός, οὐκ ἔστιν,
[13, 3]	λεγόμενα, εἰ λέγοιτο, οὔτε ξύμφορα	ἡμῖν	οὔτε ξύμφωνα αὐτὰ αὑτοῖς. Ξύμψηφός
[13, 14]	τούτων δὴ χάριν ἀπολειπτέος μὲν	ἡμῖν	οὗτος, δέει θανάτου τὸν Ἀθηναίων
[13, 6]	Οὐκ ἄρα, ὦ βέλτιστε, πάνυ	ἡμῖν	οὕτω φροντιστέον τί ἐροῦσιν οἱ
[13, 13]	τοῖς ἐμμέτροις· ὁ δὲ θεὸς	ἡμῖν	πάντων χρημάτων μέτρον ἂν εἴη.
[13, 11]	ἐπὶ τὰς θήκας αὐτῶν ἔθος	ἡμῖν	παριέναι καὶ τὰς εὐχὰς παρὰ
[13, 10]	ἔστι δ´ οὔ. Καὶ παρ´	ἡμῖν	Πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον ἢ
[13, 4]	ἀνάγκη δή, ὡς ἔοικε, καὶ	ἡμῖν	συγχωρεῖν. Τί γὰρ καὶ φήσομεν,
[13, 8]	τε καὶ ὁμολογίας καθ´ ἃς	ἡμῖν	συνέθου πολιτεύεσθαι. Πρῶτον μὲν ἡμῖν
[13, 9]	χρή. ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, πειθόμενος	ἡμῖν	τοῖς σοῖς τροφεῦσι μήτε παῖδας
[13, 8]	ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι. Πρῶτον μὲν	ἡμῖν	τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι, εἰ ἀληθῆ
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω	ἡμῖν	τῶν ποιητῶν ὡς θεοὶ ξείνοισιν
[13, 11]	ἑτέροις. Ἐπεὶ δὲ τῆς αὐτῆς	ἡμῖν	ὑποθέσεως προλαβόντες ἐφήψαντο καὶ ἄλλοι,
[13, 3]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ μὴ	ἡμῖν	ψευδέσθωσαν· μηδ´ αὖ ὑπὸ τούτων
[13, 10]	δὲ μᾶλλον τῷ θεῷ ἢ	ὑμῖν,	καὶ ἕως περ ἂν ἐμπνέω
[13, 10]	ἐπὶ τούτοις ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν	ὑμῖν	ὅτι ἐγὼ ὑμᾶς, ὦ ἄνδρες
[13, 10]	οὐ μὴ παύσωμαι φιλοσοφῶν καὶ	ὑμῖν	παρακελευόμενός τε καὶ ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ
[13, 13]	ὁ Ἀθηναῖος ξένος ὁμοίως φησὶ	Πρᾶξιν	εἶναι φίλην καὶ ἀκόλουθον θεῷ
[13, 12]	τοῦ Περιπάτου λαμπτῆρος αὐτὴν ἔχειν	τάξιν·	ἀκολουθοῦντες γὰρ αὐτῇ συνεχῶς ἀτάραχοι
[13, 12]	ἀλλ´ ἐπὶ τῷ καταπεπαυκέναι τὴν	τάξιν	αὐτῶν οὕτως εἰς πάντα τὸν
[13, 10]	ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα λίποιμι τὴν	τάξιν.	δεινὸν μεντἂν εἴη καὶ ὡς
[13, 18]	φέρεται κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης	τάξιν	καὶ νόμον. Μικρότερα μὲν τῶν
[13, 12]	τοὺς χρόνους δηλώσῃ καὶ τὴν	τάξιν	προείπῃ τί τίνος προτερεῖ. Τάξας
[13, 13]	τε Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων κατὰ	λέξιν	γράφει ἐν τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν
[13, 13]	Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ	λέξιν	ἐπομνύντας σπουδῇ τε ἅμα μὴ
[13, 13]	καὶ Ξενοφῶν ὁ Ἀθηναῖος κατὰ	λέξιν	λέγει· Ὁ γοῦν πάντα σείων
[13, 18]	Φίλων ὧδέ πη λέγων πρὸς	λέξιν·	Τινὲς ἥλιον καὶ σελήνην καὶ
[13, 13]	ἐν τῷ φυσικῷ συγγράμματι κατὰ	λέξιν	ὧδέ μοι μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ
[13, 19]	καὶ κόρας. Καὶ πολεμεῖν δὲ	γυναιξὶν	ὧδέ πη νομοθετεῖ· Ἐν δὲ
[13, 19]	ἐμφύτου ἄξονται πρὸς τὴν ἀλλήλων	μῖξιν.	Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά σοι δοκῶ
[13, 20]	διάγουσι, πίστεσι ταῖς μεγίσταις ἡγουμένω	ἀλλήλοιν	δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι, ἃς
[13, 20]	καὶ τούτω, ἧττον δὲ ἐκείνων,	ἀλλήλοιν	διά τε τοῦ ἔρωτος καὶ
[13, 21]	δὲ αὖθίς ποτε κατελθὼν ὁπότερος	αὐτοῖν	ἡττηθεὶς ὀργῇ πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο,
[13, 20]	τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστω	αὐτοῖν	ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους,
[13, 10]	ἐλπίς ἐστιν ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι.	δυοῖν	γὰρ θάτερόν ἐστι τὸ τεθνάναι·
[13, 13]	πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ σφῷν ἀποκρινοῦμαι.	Δυοῖν	μέν που ἔλαττον μηδὲν τιθῶμεν,
[13, 16]	γιγνομένης μεριστῆς, τρίτον δ´ ἐξ	ἀμφοῖν	ἐν μέσῳ συνεκεράσατο οὐσίας εἶδος,
[13, 14]	ἄν; ἀλλὰ γὰρ τούτων δὴ	χάριν	ἀπολειπτέος μὲν ἡμῖν οὗτος, δέει
[13, 13]	μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ σφάττοντα χρημάτων	χάριν.	Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{ ης}
[13, 20]	ἀλλήλων πορευομένους καὶ ὁμοπτέρους ἔρωτος	χάριν.	Ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ
[13, 18]	αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν μάλα χρεὼν	χάριν	τῆς εὐφήμου διαπορείας. Διὰ τούτων
[13, 3]	γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ θεῶν	ἔριν	τε καὶ κρίσιν διὰ Θέμιδός
[13, 12]	ἐσορήσω, αἴ κεν ἴδῃς αὐτόν·	πρὶν	δή ποτε δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν,
[13, 12]	γὰρ ἀληθέα· μηδέ σε τὰ	πρὶν	ἐν στήθεσσι φανέντα φίλης αἰῶνος
[13, 6]	νοῦν, ταῖς δὲ οὔ· ἢ	πρὶν	μέν με δεῖν ἀποθνήσκειν καλῶς
[13, 13]	ἐδάην παρὰ θεῶν. Τὸν δὴ	Ζωρόαστριν	τοῦτον ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον ἐπὶ
[13, 13]	τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν	ἀνάβασιν.	Τοῦτο δή, ὡς ἔοικεν, οὐκ
[13, 13]	μόχθους καὶ πόνους διὰ τὴν	παράβασιν	τέξεσθαι τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής
[13, 9]	λαβὼν ἢ ἄλλα, οἷα δὴ	εἰώθασιν	ἐνσκευάζεσθαι οἱ ἀποδιδράσκοντες, καὶ τὸ
[13, 13]	τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει ζῆν	εἰρήκασιν,	ὁ Πλάτων δὲ ὁμοίωσιν θεῷ,
[13, 10]	τῶν ἡμιθέων ὅσοι ἐν Τροίᾳ	τετελευτήκασιν,	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ
[13, 13]	ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΑΡΙΣΤΗ	ΔΟΓΜΑΣΙΝ·	ΑΠΟ ΤΟΥ Ε> ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.
[13, 13]	οὖσα κατὰ πλεῖστα τοῖς Ἑβραίων	δόγμασιν	(ἐφ´ οἷς καὶ ἀγάμεθα τὸν
[13, 3]	τραγῳδίαις μηδ´ ἐν τοῖς ἄλλοις	ποιήμασιν	εἰσαγέτω Ἥραν ἠλλοιωμένην ὡς ἱέρειαν
[13, 2]	τῶν Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν, ὧδε	ῥήμασιν	αὐτοῖς φάσκων· ~γʹ ΕΤΙ ΑΠΟ
[13, 1]	κόπτων ἐν Ἐπινομίδι τούτοις τοῖς	ῥήμασιν·	~βʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
[13, 16]	φύσεως. Λέγει δ´ οὖν αὐτοῖς	ῥήμασιν	ἐν Τιμαίῳ· Ὁ δὲ καὶ
[13, 0]	πέφηνεν ἐν τοῖς πρὸ τούτου	συγγράμμασιν	ἡ κατὰ Πλάτωνα φιλοσοφία κατὰ
[13, 14]	ἀνθρώποις σοφῶν, οἳ θνητῆς διανοίας	ὄμμασιν	ἐπικήροις τε στοχασμοῖς καὶ εἰκασίαις,
[13, 12]	βέβηκε· χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ	τέρμασιν	Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει
[13, 13]	βέβηκε. Χεῖρα δὲ δεξιτερὴν περὶ	τέρμασιν	Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει
[13, 14]	διά τε τῶν συμφώνων τοῖς	θεσπίσμασιν	ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται διεψευσμένης διανοίας
[13, 3]	θεογνωσίας τε καὶ ἀληθοῦς εὐσεβείας	πᾶσιν	ἡμῖν δωρούμενος. Καὶ τὰ μὲν
[13, 12]	φεύγοντες δικαίων θεσμούς, θείοιο τιθέντος	πᾶσιν	ὁμοῦ· σὺ δ´ ἄκουε, φαεσφόρου
[13, 19]	αἰδοῦς σώφρονος ἑκάστων. Πρὸς τούτοις	ἅπασιν	ἐπάκουσον καὶ τῶνδε τῶν ἐν
[13, 3]	ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.	Παντάπασιν,	ἔφη, ἐγὼ τοὺς τύπους τούτους
[13, 13]	Ἀλλ´ ἄρα δαίμονές εἰσιν ἐπ´	ἀνδράσιν	ἄλλοτε ἄλλοι, οἱ μὲν ἐπερχομένου
[13, 13]	οἵ κε μάλιστα τετυγμένα σημαίνοιεν	ἀνδράσιν	ὡράων, ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα φύηται·
[13, 13]	ὡς ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν, κατὰ	περίφρασιν	ἀληθῆ. Τοσαῦτα καὶ ὁ Κλήμης.
[13, 12]	γὰρ νέφος ἐστήρικται λοιπὸν ἐμοί·	´στᾶσιν	δὲ δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ
[13, 13]	λέγει. Τάχα μὲν οὐ τὴν	ἀνάστασιν,	ἀλλ´ ἐκεῖνα αἰνίσσεται, ὡς διὰ
[13, 13]	ἀντιλήψεταί μου· οὐ γὰρ τὴν	ἀνάστασιν	μόνον τοῦ Χριστοῦ ἐξ ὕπνου
[13, 13]	τρέχουσα· σῷ δὲ θρόνῳ πυρόεντι	παρεστᾶσιν	πολύμοχθοι ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε βροτοῖς
[13, 17]	ὡς τὴν τοῦ μέσου χρώματος	σύστασιν,	ἐπὶ τὰ οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ
[13, 13]	τῆς πρωτοκτίστου τῷ θεῷ. Ναί,	φασίν·	ἀλλὰ ὕλην ὑποτίθενται οἱ φιλόσοφοι
[13, 13]	πάσης τῆς οὐσίας τὸν θεόν	φασιν,	ἡμεῖς δὲ ποιητὴν μόνον αὐτὸν
[13, 7]	ὥσπερ τότε ἐλέγετο ἡμῖν, εἴτε	φασὶν	οἱ πολλοὶ εἴτε μὴ καὶ
[13, 13]	Δία, τὸν δὲ νέατον‘ καλῶν,	ἔμφασιν	πατρὸς ἀπολείπει καὶ υἱοῦ. Καὶ
[13, 20]	οἷον ἀπ´ ἄλλου ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς	πρόφασιν	εἰπεῖν οὐκ ἔχει. Καὶ ἐπιλέγει
[13, 9]	~θʹ ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΤ´ ΕΣΤΑΙ ΤΗΝ	ΔΙΑΘΕΣΙΝ	Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ
[13, 9]	ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΝ ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ	ΠΡΟΘΕΣΙΝ.	Ὅστις γὰρ νόμων διαφθορεύς ἐστι,
[13, 3]	ἔπεσι ποιῇ ἐάν τε ἐν	μέλεσιν	ἐάν τε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ
[13, 13]	μόνον τὴν ἐκ μὴ ὄντων	γένεσιν	ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς τοῖς
[13, 18]	καθ´ ὅσον ἂν ἐθέλωσι θεοὶ	γένεσιν	ἔσχον, λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ
[13, 18]	διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου	γένεσιν,	ἵνα γενηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ
[13, 14]	δαιμόνων εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν	γένεσιν	μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον
[13, 1]	εἰπεῖν τε καὶ γνῶναι τὴν	γένεσιν	μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον
[13, 13]	οὖν τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον εἰς	γένεσιν,	τὴν φύσιν ὁρίζονται οἱ Στωϊκοί·
[13, 12]	τῆς νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην τὴν	γένεσιν	τοῦ κόσμου θεοῦ λόγους εἴρηκεν
[13, 13]	αὐτὸς δὲ καὶ εἰς τὴν	γένεσίν	φησι τὴν αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον.
[13, 19]	περὶ τούτων νόμοις μὲν καὶ	ἐπιτάξεσιν	οὐκ ἄξια βιάζεσθαι τῆς κοινωνίας·
[13, 13]	ὁ κωμικὸς αὐταῖς γράφει ταῖς	λέξεσιν·	εἴ τις δὲ θυσίαν προσφέρων,
[13, 13]	τῆς Πολιτείας αὐταῖς φησι ταῖς	λέξεσιν·	Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες ἄγριοι, διάπυροι
[13, 20]	τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶν μακαριστὴν	αἵρεσιν	εἱλέσθην καὶ διεπραξάσθην· καὶ διαπραξαμένω
[13, 16]	κύκνον μεταβάλλοντα εἰς ἀνθρωπίνου βίου	αἵρεσιν	καὶ ἄλλα ζῷα μουσικὰ ὡσαύτως.
[13, 16]	ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε καὶ	αἵρεσιν	τοῦ δευτέρου βίου αἱροῦνται ὃν
[13, 8]	χρόνῳ ἀναγκασθεὶς βουλεύσασθαι, ἀλλ´ ἐν	ἔτεσιν	ἑβδομήκοντα, ἐν οἷς ἐξῆν σοι
[13, 13]	ἐν τάξει προϊέναι πρὸς τὴν	Λάχεσιν,	ἐκείνην δὲ ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο
[13, 16]	τοτὲ δὲ ἄλλο τι χεῖρον	περιτίθησιν	αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν θείαν ἐκείνην
[13, 21]	τὸν αὑτοῦ θυμόν. Καὶ τούτῳ	προστίθησιν	ἑξῆς ἕτερον τοιόνδε νόμον· Ὁ
[13, 10]	οἷον μηδέν τι εἶναι μηδὲ	αἴσθησιν	μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα
[13, 13]	ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΤΑ ΚΑΛΩΣ	ΕΛΛΗΣΙΝ	ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ
[13, 0]	δόγμασι προσήκων ἡμῖν γένοιτ´ ἂν	Ἕλλησιν	οὖσιν ὁ Ἑλληνικὸς μᾶλλον ἢ
[13, 13]	δι´ οὗ πάντα ἐγένετο κατὰ	βούλησιν	τοῦ πατρός. Ὁ δὲ αὐτὸς
[13, 19]	κεῖσθαι τὴν πρὸς τοὺς ἄνδρας	διανέμησιν	αὐτῶν. Οὕτως γὰρ εἶναι κοινάς,
[13, 13]	τινα φθειρόμενον, τὸν κατὰ τὴν	διακόσμησιν,	εἰδὼς οὐχ ἕτερον ὄντα ἐκείνου
[13, 13]	οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι τὴν ὀγδόην	κίνησίν	τε καὶ ἡμέραν· τεταρταίους δὲ
[13, 13]	χῶρον· ἑπτὰ δὲ ἡμέρας ἑκάστην	κίνησιν	τῶν ἑπτὰ καὶ πᾶσαν τὴν
[13, 6]	μὲν λωβᾶται, τὸ δὲ δίκαιον	ὀνίνησιν;	ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα εἶναι τοῦ
[13, 13]	Καὶ ἐν μὲν τῇ μονάδι	συνίστησιν	οὐρανὸν ἀόρατον καὶ γῆν ἁγίαν
[13, 13]	τοὺς δὲ φαύλους διὰ τούτων	παρίστησιν,	ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς
[13, 1]	λέγειν τῶν νόμων ἕνεκα διαρρήδην	παρίστησιν,	ὁμολογήσας ὅτι δέοι ἑπομένους τῷ
[13, 21]	τι δ´ ἂν ὁ θεός,	φησίν,	ἀναιρῇ περί τε τῶν κτημάτων
[13, 13]	Τοῦ λόγου τοῦ δέοντος αἰεί‘	φησίν,	ἀξύνετοι γίγνονται ἄνθρωποι, καὶ πρόσθεν
[13, 13]	κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν θεόν	φησιν·	Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς
[13, 21]	μηκέτι κατέλθῃ. Καὶ πάλιν ἑξῆς	φησιν·	Ἐὰν δέ, ὃ γίνεται μέν,
[13, 7]	ὁ προφήτης δὲ παρ´ Ἑβραίοις	φησίν·	Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι
[13, 13]	Ὁ μὲν γὰρ Σοφοκλῆς, ὥς	φησιν	Ἑκαταῖος ὁ τὰς ἱστορίας συνταξάμενος
[13, 13]	δ´ οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν,	φησίν,	Ἐν δὲ τὰ τείρεα πάντα,
[13, 13]	Παρμενίδης τε ὁ μέγας, ὥς	φησιν	ἐν Σοφιστῇ Πλάτων, ὧδέ πως
[13, 17]	τῆς κατὰ Πλάτωνα ψυχῆς, ἥν	φησιν	ἐξ ἀπαθοῦς καὶ παθητῆς οὐσίας
[13, 3]	αὐτὸς ὁ Πλάτων δεῖν ποτέ	φησιν	ἐπὶ φίλων εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ
[13, 16]	Ἐνδεῖσθαι γὰρ αὐτὰς εἰς σῶμά	φησιν	ἐπιθυμίᾳ τοῦ σωματοειδοῦς· καὶ τὰς
[13, 13]	φῶς νοητόν. Ἐν ἀρχῇ γάρ,	φησίν,	ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν οὐρανὸν
[13, 12]	εἴρηκεν ὁ Μωσῆς. Συνεχῶς γάρ	φησιν	ἐφ´ ἑκάστου· καὶ εἶπεν ὁ
[13, 13]	πλησίον παρών. Ἔτι σοῦ λαλοῦντος,	φησὶν	ἡ γραφή, ἐρῶ· Ἰδοὺ πάρειμι.
[13, 13]	ἢ τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν,	φησὶν	ἡ γραφή, μὴ εἰκόνα ἐποίησε
[13, 13]	πάντεσσι σαφὴς ἀπλάνητος ὑπάρχει, ὥς	φησιν	ἡ Σίβυλλα. Ξενοκράτης τε ὁ
[13, 13]	ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ, ὥς	φησιν	Ἱερεμίας, Καὶ ἀνορθώσας τὴν οἰκουμένην
[13, 13]	ἡ δόξα ἡ ἀληθινή· Ἄκουε	(φησίν)	Ἰσραήλ, κύριος ὁ θεός σου
[13, 13]	διαπλάττεσθαι λέγει Μωσῆς, ὃ γήϊνόν	φησιν	ὁ Πλάτων σκῆνος, ψυχὴν δὲ
[13, 13]	τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας οὕτω	φησίν·	Οὕτω δὲ διακείμενος ὁ δίκαιος
[13, 12]	λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται. Λίνος δέ	φησιν	οὕτως· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ τετελεσμένα
[13, 12]	Ἄρατος δὲ περὶ τῶν αὐτῶν	φησιν	οὕτως· Ἐκ θεοῦ ἀρχώμεσθα, τὸν
[13, 16]	αὐτῆς τὴν οὐσίαν σύνθετον εἶναί	φησιν,	ὡς ἂν μέρος μέν τι
[13, 16]	μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς ὑπογράφων	φησὶν	ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες
[13, 19]	δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα οὕτω τὴν	ὄρχησιν	διαπεραίνειν· ἃ δὴ πάντως μιμεῖσθαι
[13, 19]	ἔτι πᾶσαν τὴν ἐν ὅπλοις	ὄρχησιν	καὶ μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ
[13, 13]	τῆς σκηνῆς ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς	ἀληθείαισιν,	εἷς ἐστιν θεός, ὃς οὐρανόν
[13, 1]	εἰδότων καὶ τὸ ἀδύνατον θεῶν	παισὶν	ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ παρὰ γνώμην
[13, 14]	προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν	παισὶν	ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ
[13, 1]	προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν	παισὶν	ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ
[13, 3]	ἱέρειαν ἀγείρουσαν Ἰνάχου Ἀργείου ποταμοῦ	παισὶν	βιοδώροις. καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ
[13, 21]	τοιοῦτό τι δράσας τοῖς αὑτοῦ	παισὶν	ἱερῶν μὴ κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος
[13, 19]	γυμνάζεσθαι μανθάνειν· καί· Τοῖς μὲν	παισὶν	ὀρχησταί, ταῖς δὲ ὀρχηστρίδες ἂν
[13, 13]	νέον ἄνθεσι πορφυρέοισι· σὸς χειμών,	ψυχραῖσιν	ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς ποτε βακχευτὴς
[13, 10]	τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ	εἰσιν	ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες, τί μεῖζον
[13, 13]	τινὰς παρειλήφαμεν· Ἀλλ´ ἄρα δαίμονές	εἰσιν	ἐπ´ ἀνδράσιν ἄλλοτε ἄλλοι, οἱ
[13, 3]	ἐγώ, αὐτοὶ μὲν οἱ θεοί	εἰσιν	οἷοι μὴ μεταβάλλειν, ἡμᾶς δὲ
[13, 13]	γενέσει συνέμιξεν αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί	εἰσιν·	ὅσοι δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον
[13, 3]	θεῶν τε καὶ ἡρώων, οἷοί	εἰσιν,	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων
[13, 14]	θεῶν τε καὶ ἡρώων, οἷοί	εἰσιν,	ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα γράφων
[13, 16]	τῷ Φαίδρῳ δὲ ἐπάκουσον ὁποῖα	διέξεισιν·	Εἰς μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ
[13, 2]	παραδεδομένων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεῶν	διέξεισιν,	ὧδε ῥήμασιν αὐτοῖς φάσκων· ~γʹ
[13, 10]	ἐνθάδε μένω καταγέλαστος παρὰ νηυσὶ	κορωνίσιν,	ἄχθος ἀρούρης. μὴ αὐτὸν οἴει
[13, 13]	ἐν αἰῶνι ἀναπαύσεσθαι δυνάμενοι, Ἀθανάτοις	ἄλλοισιν	ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων ἀχέων
[13, 13]	δύναται τὸν ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ	ὀφθαλμοῖσιν	ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον, ὃς πόλον
[13, 3]	ἡμῖν τῶν ποιητῶν ὡς θεοὶ	ξείνοισιν	ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι, παντοῖοι τελέθοντες ἐπιστρωφῶσι
[13, 13]	Χαῖρε, πάτερ, μέγα θαῦμα, μέγ´	ἀνθρώποισιν	ὄνειαρ. Καὶ πρὸ τούτου δὲ
[13, 12]	λοιπὸν ἐμοί· ´στᾶσιν δὲ δεκάπτυχον	ἀνθρώποισιν.	Οὐ γάρ κέν τις ἴδοι
[13, 13]	θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον	ἀθανάτοισιν.	Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν πάντων, κρατερῇ
[13, 13]	ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ τι δέμας	θνητοῖσιν	ὁμοίιος, οὐδὲ νόημα· καὶ πάλιν·
[13, 13]	Σὴ μὲν ἐν ἄστροις τάξις	ἀναλλάκτοισιν	ἐφημοσύναισι τρέχουσα· σῷ δὲ θρόνῳ
[13, 13]	πρὸς τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι ἀκούσαντες	κωφοῖσιν	ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσι μαρτυρεῖ παρεόντας
[13, 10]	τις ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ	κρίσιν	ἄδικον τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ
[13, 3]	οὐδὲ θεῶν ἔριν τε καὶ	κρίσιν	διὰ Θέμιδός τε καὶ Διός·
[13, 14]	ἐν Πολιτείᾳ τάδε· Ἐν τοῖς	μείζοσιν,	ἦν δ´ ἐγώ, μύθοις ὀψόμεθα
[13, 3]	ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Ἐν τοῖς	μείζοσιν,	ἦν δ´ ἐγώ, ὀψόμεθα καὶ
[13, 15]	οὐ θεοὶ καὶ αὐτοὶ τοῖς	γεγεννηκόσιν	ἐξ ἴσου; πῶς δ´ ἀγαθῆς
[13, 14]	καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς	εἰρηκόσιν	ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν,
[13, 1]	καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ τοῖς	εἰρηκόσιν	ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν,
[13, 19]	γάμου μενούσαις κοινωνίας μὴ μακρότερον	εἴκοσιν	ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ
[13, 10]	καὶ πᾶσι τοῖς εἰς αὐτὸν	ἠλπικόσιν	ἐπήγγελται εἰς κόλπους Ἁβραὰμ καὶ
[13, 13]	οὐδὲ καταληπτὸν τὸ θεῖον οὔτε	ποσὶν	οὔτε χερσὶν οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´
[13, 13]	γοῦν· Τίπτε με, Πηλέος υἱέ,	ποσὶν	ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς θνητὸς ἐών,
[13, 13]	μόνον τοῦ Χριστοῦ ἐξ ὕπνου	ἔγερσιν,	ἀλλὰ καὶ τὴν εἰς σάρκα
[13, 19]	παιδείᾳ, οὐκ ᾠήθη δεῖν κεναῖς	χερσὶν	ἀθύρειν, πανοπλίᾳ δὲ παντελεῖ κοσμηθεῖσα
[13, 14]	ὕλῃ φθαρτῇ καὶ ξοάνοις βαναύσων	χερσὶν	εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν
[13, 13]	τὸ θεῖον οὔτε ποσὶν οὔτε	χερσὶν	οὔτε ὀφθαλμοῖς οὐδ´ ὅλως τῷ
[13, 13]	δ´ ὕδωρ, ποτὲ γνόφος καὶ	θηρσὶν	αὐτὸς γίνεται παρεμφερής, ἀνέμῳ νεφέλῃ
[13, 12]	ὅλον κόσμον κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν	ἀνάπαυσιν	ἡμῖν, διὰ τὸ κακόπαθον εἶναι
[13, 13]	καὶ τοιαῦτά τινα εἰς τὴν	παίδευσιν	σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια; τῶν σμικρῶν
[13, 13]	ὢν καὶ λαμπρὸς ὢν ταῖς	χλαμύσιν	ὡς τῇ καρδίᾳ. Βροντῆς ἐὰν
[13, 13]	τῶν Νόμων ἄντικρυς τὸ ἀποστολικὸν	δείκνυσιν	ἐκεῖνο· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ
[13, 0]	προσήκων ἡμῖν γένοιτ´ ἂν Ἕλλησιν	οὖσιν	ὁ Ἑλληνικὸς μᾶλλον ἢ ὁ
[13, 1]	εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν	οὖσιν,	ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ που
[13, 14]	εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν θεῶν	οὖσιν,	ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ που
[13, 13]	θ´ ἵπποισι, βόες δέ τε	βουσὶν	ὅμοιοι, καί κε θεῶν ἰδέας
[13, 16]	τόπον ὑπὸ τῆς δίκης κουφισθεῖσαι	διάγουσιν	ἀξίως οὗ ἐν ἀνθρώπου εἴδει
[13, 3]	πη τὸν τοῦ θεοῦ λόγον	εἰσάγουσιν	ἐν εἴδει καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ
[13, 3]	τοῦ θεοῦ λόγον ἀνθρώποις πεφηνότα	εἰσάγουσιν	οἱ Ἑβραίων λόγοι, ἀλλ´ ὡς
[13, 3]	εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ	λέγουσιν,	ἀλλ´ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις
[13, 1]	ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων	λέγουσιν,	ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν
[13, 14]	ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων	λέγουσιν,	ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων ἀπαγγέλλειν
[13, 3]	τὸν σωτῆρα καὶ ἰατρὸν ἐπιστῆναι	λέγουσιν,	οὐ μὲν δὴ τῆς οἰκείας
[13, 13]	δηλοῦν, οἳ παραλαβόντες τοὺς ἀδίκους	κολάζουσιν.	Ὁ ποιῶν, φησί, τοὺς ἀγγέλους
[13, 15]	λειτουργοὺς ἀγγέλους τε καὶ ἀρχαγγέλους	ἐπονομάζουσιν·	ἐκ δὲ τῆς τούτων ἀποπτώσεως
[13, 11]	οἱ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι	τελέθουσιν,	ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων ἀνθρώπων;
[13, 16]	δίκης δεσμωτήριον, ὃ δὴ Τάρταρον	καλοῦσιν,	ἰέναι· οἳ δ´ ἂν τὰ
[13, 3]	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ	μέλλουσιν	ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε
[13, 3]	παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν νέων, εἰ	μέλλουσιν	ἡμῖν οἱ φύλακες θεοσεβεῖς τε
[13, 4]	δι´ ἕτερα τοιαῦτα· ἐμοὶ δὲ	χαλεπαίνουσιν	ὅτι τῷ πατρὶ ἐπεξέρχομαι ἀδικοῦντι
[13, 16]	ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην	τίνουσιν,	αἱ δ´ εἰς τοῦ οὐρανοῦ
[13, 20]	καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε βίον	διάξουσιν,	ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες.
[13, 15]	εἶδος εἰσάγουσι. Διόπερ οὐδὲ θεοὺς	ἐπιτρέπουσιν	ἡγεῖσθαι τοὺς μὴ τὸ καλὸν
[13, 6]	σκοποῦντες τί ἡμᾶς οἱ πολλοὶ	ἐροῦσιν,	ἀλλὰ τί βούλεται εἷς ὁ
[13, 6]	πάνυ ἡμῖν οὕτω φροντιστέον τί	ἐροῦσιν	οἱ πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ τί
[13, 19]	ὅς, ἀλλ´ ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις, αἳ	κινδυνεύουσιν	ἐκείνων δριμύτεραι εἶναι πρὸς τὸ
[13, 13]	φιλόσοφοι παρ´ ἕκαστα τὸ σῶμα	ἀναγορεύουσιν,	Ὅμηρος δὲ οὐκ ὀκνεῖ ἐν
[13, 13]	καθάπερ οἱ σοφοὶ παλαισταί, ἄλλο	μηνύουσιν.	Ἀλλ´ οἱ μὲν διήκειν διὰ
[13, 3]	περὶ παντὸς ποιητέον, ἃ πρῶτα	ἀκούουσιν,	ὅτι κάλλιστα μεμυθολογημένα πρὸς ἀρετὴν
[13, 4]	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ	ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ,	ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ
[13, 9]	ταῦτα πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς ἐκεῖ	ἄρχουσιν·	οὔτε γὰρ ἐνθάδε σοι φαίνεται
[13, 19]	τὰς γυναῖκας, ὡς καὶ τοῖς	τυχοῦσιν	ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ
[13, 3]	καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ	ἐκλείψουσιν.	Εἰ δέ πη τὸν τοῦ
[13, 3]	καὶ λογικὸς τὴν τῆς ψυχῆς	φύσιν	ἀπείργαστο, εἰκότως, οἷα φίλου ζῴου
[13, 15]	Ἑβραῖοι τὴν μέσην τῶν λογικῶν	φύσιν	γενητήν, ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον εἶναί
[13, 13]	Ἴσως γὰρ τὴν ἐκλεκτὴν ταύτην	φύσιν	γνώσεως ἐφιεμένην μαντεύεται, εἰ μή
[13, 1]	καὶ τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων τὴν	φύσιν.	Διαβάλλει δ´ ἑξῆς ἄντικρυς τοὺς
[13, 16]	μίαν πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου	φύσιν	δύσμικτον· οὖσαν εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων
[13, 15]	ἦν τὴν ἀρχὴν ἀπαθὴς τὴν	φύσιν·	εἰ δ´ οὐ τοιάδε ἦν,
[13, 13]	τὸν ἐν αἰθερίῳ ῥόμβῳ πάντων	φύσιν	ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι μὲν φῶς,
[13, 17]	αὐτῆς ἐναντίων ἐπὶ τὴν οἰκείαν	φύσιν	ἐπειγομένων. Ἦ γὰρ οὐχ ὁρῶμεν
[13, 13]	ὕπερ ἀστρονομῶν καὶ πᾶσαν πάντη	φύσιν	ἐρευνώμενος. Πάλιν αὖ τῷ τοῦ
[13, 15]	προσηγορίας ἠξιῶσθαι, ὅτι μηδὲ τὴν	φύσιν	ἰσοῦται τῷ πεποιηκότι μηδ´ ἀχώριστον
[13, 17]	αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὴν οἰκείαν	φύσιν	κάτω βιάζεται, ὁμοίως δὲ καὶ
[13, 18]	τοὺς πρώτους τὴν τῶν ἄστρων	φύσιν	λεκτέον καὶ ὅσα μετὰ τούτων
[13, 13]	ἐξομοιῶσαι δεῖν κατὰ τὴν ἀρχαίαν	φύσιν,	ὁμοιώσαντα δὲ τέλος ἔχειν τοῦ
[13, 13]	ὁδῷ βαδίζον εἰς γένεσιν, τὴν	φύσιν	ὁρίζονται οἱ Στωϊκοί· πῦρ δὲ
[13, 15]	ὑφιστάμενος, εἶναί τε ἀγαθὰς τὴν	φύσιν	οὐδαμῶς τε οἵας τε τῆς
[13, 15]	ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην τῶν λογικῶν	φύσιν	οὔτ´ ἐκ τῆς τῶν σωμάτων
[13, 16]	Πανοπέως εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν	φύσιν.	Πόρρω δὲ ἐν ὑστάτοις ἰδεῖν
[13, 3]	δὲ τῶν ὅρκων καὶ σπονδῶν	σύγχυσιν,	ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν, ἐάν
[13, 6]	ἡμεῖς ἐν τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας	ἀγῶσιν	ὀρθῶς πράττομεν οὐ σκοποῦντες τί
[13, 13]	τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος βίον	δίδωσιν.	Εἴ τις δὲ θνητῶν οἴεται
[13, 13]	τὰ νῦν ὡς ἡ〉 γνωστικὴ	παραδίδωσιν	ἀλήθεια, εἰ ἄλλο τι δεικνύουσαι,
[13, 15]	τοῦτον ὑποθέμενος τὸν τρόπον, οὐκ	ἀποδίδωσιν	ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι εἰκὸς τοὺς
[13, 12]	θεοῦ ἀρχώμεσθα, τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες	ἐῶσιν	ἄρρητον· μεσταὶ δὲ θεοῦ πᾶσαι
[13, 16]	σωματοειδοῦς τοῦ συνεπακολουθοῦντος ἐπιθυμίᾳ πάλιν	ἐνδεθῶσιν	εἰς σῶμα. Ἐνδοῦνται δέ, ὥσπερ
[13, 19]	γυναικῶν τὴν ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς	κατόρθωσιν,	πάντα δὲ εἰς θεὸν ἀνάγων
[13, 13]	ζῆν εἰρήκασιν, ὁ Πλάτων δὲ	ὁμοίωσιν	θεῷ, ὡς ἐν τῷ δευτέρῳ
[13, 13]	καὶ κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν‘	τὸν ἄνθρωπον γεγονέναι. Εἰκὼν μὲν
[13, 13]	εἰ βούλει παραλαβεῖν ὀνόματι τὴν	ἐξομοίωσιν,	εὕροις ἂν παρὰ τῷ Μωσεῖ
[13, 3]	τοὺς ποιητάς, παρ´ οὓς ἐὰν	ποιῶσιν	οὐκ ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς
[13, 3]	μὴ ἅμα μὲν εἰς θεοὺς	βλασφημῶσιν,	ἅμα δὲ τοὺς παῖδας ἀπεργάζωνται
[13, 12]	λόγῳ καταλιμπάνεται τὰ προειρημένα καὶ	γνῶσιν	ἀληθείας λαμβάνομεν, καθὼς προείρηται. Λίνος
[13, 12]	ἑβδόμου λόγου καθεστῶτος, ἐν ᾧ	γνῶσιν	ἔχομεν ἀνθρωπίνων καὶ θείων πραγμάτων.
[13, 16]	ἀξίαν ἕκαστος. Οἳ δ´ ἂν	δόξωσιν	ἀνιάτως ἔχειν διὰ τὰ μεγέθη
[13, 16]	δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ	κλήρωσίν	τε καὶ αἵρεσιν τοῦ δευτέρου
[13, 13]	δὲ καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα οὔτε	ὁρῶσιν	οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ ἑταιριῶν
[13, 11]	ἐπειδάν τινες τοῦ τοιούτου γένους	τελευτήσωσιν,	ὡς ἄρα οἱ μὲν δαίμονες
[13, 9]	ξένους ποιήσας, ἵνα καὶ τοῦτο	ἀπολαύσωσιν;	ἢ τοῦτο μὲν οὔ, αὐτοῦ
[13, 16]	ὁποῖα ἄττ´ ἂν καὶ μεμελετηκυῖαι	τύχωσιν	ἐν βίῳ. Τὰ ποῖα δὴ
[13, 18]	χρόνων περιόδοις τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´	ὑπηρέτιν	καὶ διάδοχον ἡλίου νύκτωρ τὴν
[13, 16]	καὶ πρεσβυτέραν ψυχὴν σώματος ὡς	δεσπότιν	καὶ ἄρξουσαν ἀρξομένου συνεστήσατο ἐκ
[13, 10]	κακῶν ὧν οἶδα ὅτι κακά	ἐστιν,	ἃ μὴ οἶδα εἰ καὶ
[13, 10]	μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ εἰδέναι	ἐστὶν	ἃ οὐκ οἶδεν. οἶδε μὲν
[13, 10]	καὶ τῇδε, ὡς πολλὴ ἐλπίς	ἐστιν	ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι. δυοῖν γὰρ
[13, 13]	μοι μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ πάντων	ἐστὶν	ἀγένητος· εἰ γὰρ ἐγένετο, οὐκ
[13, 13]	πάντων (φησί) βασιλεὺς καὶ κοίρανός	ἐστιν	ἀθανάτων, σέο δ´ οὔ τις
[13, 16]	ψυχῆς ὁ Πλάτων εἰπὼν δῆλός	ἐστιν	αἰγυπτιάζων τῷ δόγματι· οὐ γὰρ
[13, 13]	θεοῦ σεμνῶς σφόδρα φησί· Ζεύς	ἐστιν	αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ, Ζεὺς
[13, 10]	πολλάκις ἐθέλω τεθνάναι, εἴπερ ταῦτ´	ἐστὶν	ἀληθῆ, ἐπεὶ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ
[13, 10]	καὶ εἴτε δὴ μηδεμία αἴσθησίς	ἐστιν,	ἀλλ´ οἷον ὕπνος, ἐπειδάν τις
[13, 10]	ὅτου τι καὶ σμικρὸν ὄφελός	ἐστιν,	ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο μόνον σκοπεῖν,
[13, 10]	ἐστι. καίτοι πῶς οὐκ ἀμαθία	ἐστὶν	αὕτη ἡ ἐπονείδιστος, ἡ τοῦ
[13, 21]	ἐκδικηθήσεται· τὸ γὰρ ἀργύριον αὐτοῦ	ἐστιν.	Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις τὸν
[13, 16]	οὗτοι εὐδαιμονέστατοι; Ὅτι τούτους εἰκός	ἐστιν	εἰς τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν
[13, 13]	ποιῆσαι δυνάμενος, φησί, θεὸς οὗτός	ἐστιν.	Ἔν τε τοῖς Φαινομένοις ἐπιγραφομένοις
[13, 13]	κείνα γὰρ ἐν ἀρχᾷ τέ	ἐστιν	ἓν καὶ μόνον‘ οὐδέ τίς
[13, 12]	σοφίας· τὸ γὰρ πᾶν φῶς	ἐστιν	ἐξ αὐτῆς. Καί τινες εἰρήκασι
[13, 6]	τῇ τοῦ ἑνός, εἴ τίς	ἐστιν	ἐπαΐων, ὃν δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι
[13, 16]	ἀναβάντες ἃ δὴ αὐτοῖς ὀχήματά	ἐστιν,	ἐπὶ τούτων ἀφικνοῦνται εἰς τὴν
[13, 13]	τοῖς προειρημένοις· Μάντις δ´ οὐδείς	ἐστιν	ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, ὅστις ἂν εἰδείη
[13, 20]	ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ νόμος	ἐστὶν	ἔτι ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη
[13, 10]	δεδιέναι, ὦ ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο	ἐστὶν	ἢ δοκεῖν σοφὸν εἶναι μὴ
[13, 12]	οἴομαι δεδεῖχθαι διότι διὰ πάντων	ἐστὶν	ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ. Καθὼς
[13, 13]	ἐκβοᾷ· Εἷς ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς	ἐστιν	θεός, ὃς οὐρανόν τ´ ἔτευξε
[13, 10]	εἰ δ´ αὖ οἷον ἀποδημῆσαί	ἐστιν	ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς ἄλλον
[13, 3]	παρών, αὐτὸς τάδ´ εἰπών, αὐτός	ἐστιν	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν
[13, 13]	τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν	ἐστιν‘	ὁ Πλάτων μονονουχὶ προφητεύων τὴν
[13, 10]	ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν καὶ αἰσχρόν	ἐστιν	οἶδα. πρὸ οὖν τῶν κακῶν
[13, 3]	καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα	ἐστὶν	οὗ ἕνεκα ἂν θεὸς ψεύδοιτο;
[13, 13]	δεσπότης, οὗ τὸ ὄνομα φοβερόν	{ἐστιν}	οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{ ι} ἐγώ.
[13, 6]	τε ἀδικία καὶ ἡ δικαιοσύνη	ἐστίν;	Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ τιμιώτερον; Πολύ γε.
[13, 12]	μεθ´ ἕτερα ἐπιλέγει· Ἐχομένως δ´	ἐστὶν	ὡς ὁ θεός, ὃς τὸν
[13, 13]	ἡμῖν οὐδεμία Τύχη θεός, οὐκ	ἔστιν,	ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ γίγνεται ὡς
[13, 13]	κυβερνᾷ, κατὰ τρόπον σῴζει· εἰ	Ἔστιν	ἀνθρώπων λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος
[13, 13]	ὅσοι δοκεῖτε οὐκ εἶναι θεόν.	Ἔστιν	γάρ, ἔστιν· εἰ δέ τις
[13, 13]	πεφευγέναι τὸ θεῖον ὡς λεληθότας;	ἔστιν	Δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ´
[13, 13]	οὐκ εἶναι θεόν. Ἔστιν γάρ,	ἔστιν·	εἰ δέ τις πράττει κακῶς,
[13, 13]	τὸ ἀποστολικὸν δείκνυσιν ἐκεῖνο· Οὐκ	ἔστιν	ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα
[13, 13]	εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ τούτων· Οὐκ	ἔστιν	ἡμῖν οὐδεμία Τύχη θεός, οὐκ
[13, 13]	πατάξω κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ οὐκ	ἔστιν	ὃς ἐξελεῖται ἐκ τῶν χειρῶν
[13, 15]	τό τε τῷ καλῷ ἐναντίον	ἔστιν	ὅτε καὶ δέξοιτ´ ἂν ὀλιγωρίᾳ
[13, 4]	Ἆρά γε, ὦ Εὐθύφρον, τοῦτ´	ἔστιν	οὗ ´νεκα τὴν γραφὴν φεύγω
[13, 16]	αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται, ὡς μαθεῖν	ἔνεστιν	ἀπὸ τῶν τοιῶνδε λόγων· ~ιζʹ
[13, 13]	ταῖς ψυχαῖς γίνεται εἰς τὴν	ἀνάληψιν,	αὐτὸς δὲ καὶ εἰς τὴν
[13, 13]	μίαν ἔχει καὶ τὴν αὐτὴν	πρόληψιν	περὶ τοῦ καταστησαμένου τὴν ἡγεμονίαν,
[13, 13]	τις ἀναιδῶς αὐτὸν θεάσηται, τὴν	ὄψιν	ἀφαιρεῖται. Τίς γὰρ σὰρξ δύναται
[13, 19]	ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν	ὄψιν	ὅμως φιλογυμναστῶσι. Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς·
[13, 13]	ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τὴν	ἀποκάλυψιν	τὴν ἐμφανῆ τῆς ξηρᾶς ἐπὶ
[13, 13]	κολαζόμενον ἢ παιδευόμενον ἐν αἰσθήσει	ὂν	ζῇ, κἂν πάσχειν λέγηται. Τί
[13, 15]	τὸ δαιμόνων φῦλον ἡγεῖται, φαυλότητος	ὂν	καὶ μοχθηρίας καὶ τῆς ἐπὶ
[13, 7]	καὶ κακὸν καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει	ὂν	παντὶ τρόπῳ; φαμὲν ἢ οὔ;
[13, 13]	τερο〉 ν δὲ ἤδη μὴ	ὂν	πρὸς τοῦ Πλάτωνος εἰρῆσθαι· καὶ
[13, 10]	τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον	ὂν	τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι δὲ ὡς
[13, 16]	αἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου αἱροῦνται	ὃν	ἂν θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα δὴ
[13, 6]	εἷς ὁ τοῦ θεοῦ λόγος,	ὃν	ἅπαξ κρίσει ἑλομένους προσήκει καὶ
[13, 3]	κατὰ τὴν Ἑβραίων γραφὴν λέγουσαν·	Ὃν	γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει· μαστιγοῖ
[13, 18]	αὐτῷ φαινομένων ἀποδοὺς λόγον, καθ´	ὃν	γενητὰ εἶναι πρὸς τοῦ τῶν
[13, 19]	ἂν ὁ πατὴρ βούληται, φοιτῶντα,	ὃν	δ´ ἂν μή, ἐῶντα τὰς
[13, 6]	ἑνός, εἴ τίς ἐστιν ἐπαΐων,	ὃν	δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι
[13, 13]	καὶ αἰτίου πατέρα κύριον ἐπομνύντας,	ὃν	ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε, εἴσεσθε. Ἥ
[13, 13]	τὴν Λάχεσιν, ἐκείνην δὲ ἑκάστῳ,	ὃν	εἵλετο δαίμονα τοῦτον φύλακα τοῦ
[13, 16]	τοῦ δευτέρου βίου αἱροῦνται ὃν	ἂν	θέλῃ ἑκάστη. Ἔνθα δὴ καὶ
[13, 20]	ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή,	ὃν	ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε,
[13, 18]	Μέγιλλε καὶ Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν,	ὃν	καὶ δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες ἄλλοι
[13, 19]	ὅσα τε πρὸς μουσικήν, οὐχ	ὃν	μὲν ἂν ὁ πατὴρ βούληται,
[13, 3]	εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν	ὃν	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ
[13, 13]	ὁ ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων τοὺς θεούς·	ὃν	οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται Ἐπίκουρος. Φησὶ
[13, 3]	παιδεύει· μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν	ὃν	παραδέχεται. Ως δ´ ἄθλιοι μὲν
[13, 13]	αἰθερίῳ ῥόμβῳ πάντων φύσιν ἐμπλέξανθ´,	ὃν	πέρι μὲν φῶς, πέρι δ´
[13, 2]	κατὰ τὸν ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα	ὃν	πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα λόγον.
[13, 13]	ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος, μέγας, ἄφθιτος,	ὃν	στέφει αἰθήρ. Διὰ μὲν οὖν
[13, 6]	μὲν τοῦτον τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν,	ὃν	σὺ λέγεις, τὸν περὶ τῶν
[13, 13]	σείεις βριαρὸν δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες	ὃν	φρίσσουσι, θεῶν δὲ δέδοικεν ὅμιλος,
[13, 13]	ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές,	πρᾶον,	σφοδρόν, χρονιζόμενον, ἄμεμπτον, ἀεὶ διαμένον.
[13, 18]	σελήνην καὶ τοὺς ἄλλους ἀστέρας	ὑπέλαβον	εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς τὰς
[13, 13]	ὑποτιθέμενος φύσεις, τρεῖς πολιτείας, ὡς	ὑπέλαβόν	τινες, διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων μὲν
[13, 10]	ὡς ἐγὼ ᾠήθην τε καὶ	ὑπέλαβον,	φιλοσοφοῦντά με δεῖν ζῆν καὶ
[13, 6]	ΙΔΙΑΣ ΜΕΤΑΤΙΘΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ	ΦΟΒΟΝ	ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ. Ὦ φίλε
[13, 9]	ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΙΝ Ο ΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ	ΦΟΒΟΝ	ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις
[13, 13]	δέον, αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον,	ἄφοβον,	ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον,
[13, 13]	τὸ πνεῦμα διὰ τοῦ Δαβὶδ	λέγον·	Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην,
[13, 6]	λέγειν ὥσπερ νῦν δὴ ἐγὼ	ἔλεγον,	ὅτι τῶν δοξῶν ἃς οἱ
[13, 6]	λόγους οὓς ἐν τῷ ἔμπροσθεν	ἔλεγον	οὐ δύναμαι νῦν ἐκβάλλειν, ἐπειδή
[13, 3]	μύθους ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες	ἔλεγόν	τε καὶ λέγουσι. Ποίους δή,
[13, 14]	μύθους ψευδεῖς τοῖς ἀνθρώποις συντιθέντες	ἔλεγόν	τε καὶ λέγουσι, τὰ μικρῷ
[13, 3]	γε ἄν, ὃ νῦν δὴ	ἔλεγον,	τοῦτο ὡς ἀληθῶς ψεῦδος καλοῖτο,
[13, 13]	καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ	φλέγον.	Ἕπεται δὲ τούτοις τὴν ψυχὴν
[13, 13]	φθέγμα τοὺς μὲν ἰδίᾳ παραλαβόντες	ἦγον,	τὸν δὲ Ἀριδαῖον καὶ τοὺς
[13, 13]	δὲ εἴπῃ· Τί ἔλπεαι σοφίαν	ὀλίγον	τοι ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν;
[13, 3]	ἀρετὴν ἀκούειν. Ἔχει γάρ, ἔφη,	λόγον·	ἀλλ´ εἴ τις αὖ καὶ
[13, 12]	τὴν θείαν φωνὴν οὐ ῥητὸν	λόγον,	ἀλλ´ ἔργων κατασκευάς, καθὼς καὶ
[13, 6]	εἰ πρῶτον μὲν τοῦτον τὸν	λόγον	ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ λέγεις, τὸν
[13, 2]	βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ τὸν ὕστερον	λόγον,	ἀναλαβόντα ὃν πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς
[13, 3]	ἰνδαλλόμενοι καὶ τὸν τοῦ θεοῦ	λόγον	ἀνθρώποις πεφηνότα εἰσάγουσιν οἱ Ἑβραίων
[13, 10]	ἐγὼ δὲ τούτῳ δίκαιον ἂν	λόγον	ἀντείποιμι, ὅτι οὐ καλῶς λέγεις,
[13, 12]	ποιήμασι τῶν κατὰ τὸν Ἱερὸν	Λόγον	αὐτῷ λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται περὶ
[13, 15]	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ	ΛΟΓΟΝ.	Ἑβραῖοι τὴν μέσην τῶν λογικῶν
[13, 3]	δέ πη τὸν τοῦ θεοῦ	λόγον	εἰσάγουσιν ἐν εἴδει καὶ σχήματι
[13, 13]	καὶ ἀκόλουθον θεῷ καὶ ἕνα	λόγον	ἔχουσαν ἀρχαῖον, ὅταν τὸ μὲν
[13, 3]	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς	λόγον	ζητοῦμεν, καὶ λεκτέον ὡς ὁ
[13, 3]	φίλου ζῴου κηδόμενον, τὸν ἐπουράνιον	λόγον	ἥκειν ἐπὶ θεραπείᾳ φασὶ παντὸς
[13, 13]	καὶ ταῦτα λέγει· Εἰς δὲ	λόγον	θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων
[13, 12]	φίλης αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς δὲ	λόγον	θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων
[13, 18]	τῶν ἐν αὐτῷ φαινομένων ἀποδοὺς	λόγον,	καθ´ ὃν γενητὰ εἶναι πρὸς
[13, 14]	Ἀνάλαβε γοῦν σμικρὸν ἄνωθεν τὸν	λόγον	καὶ θέα, οἷά σοι ὁ
[13, 13]	καὶ μετρέεται εἰς τὸν αὐτὸν	λόγον,	ὁκοῖος πρόσθεν ἦν ἢ γενέσθαι.
[13, 2]	ὃν πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς ἐπικεχείρηκα	λόγον.	Ὅτι δ´ εὐλόγως τὴν τῶν
[13, 19]	φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν τοῦτον τὸν	λόγον	οὔτε ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς, ὡς
[13, 18]	μεταβολῆς αἰτίαν κατὰ τὸν αὐτοῦ	λόγον.	Πῶς οὖν πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς
[13, 0]	μὲν εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν	λόγον,	τὰ δέ γε πρῶτά μοι
[13, 3]	καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον,	τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ εὖ
[13, 13]	λέγοντος· Εἶπε καὶ ἐγένετο, τὸν	λόγον	τοῦ θεοῦ ἔργον εἶναι διαγράφοντος.
[13, 3]	πᾶσι τὸν περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος	λόγον	φησί· Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς
[13, 16]	τὸ δέ τι μέρος αὐτῆς	ἄλογον	καὶ παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο, καὶ
[13, 21]	μήτε λιμένας μήτε ἄλλον κοινὸν	σύλλογον	μηδένα μιαίνων, ἐάν τέ τις
[13, 12]	δεξιὰ σημαίνει, λαοὺς δ´ ἐπὶ	ἔργον	ἐγείρει μιμνήσκων βιότοιο· λέγει δ´
[13, 13]	ἐγένετο, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ	ἔργον	εἶναι διαγράφοντος. Ἐπί τε τῆς
[13, 13]	τοῦδε τοῦ παντὸς εὑρεῖν τε	ἔργον,	οὐ μόνον γενητὸν ἔδειξε τὸν
[13, 13]	διάβολον, τὸν τῶν δαιμόνων ἄρχοντα,	κακοεργὸν	εἶναι ψυχὴν ἐν τῷ δεκάτῳ
[13, 13]	ὕψος {ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν ἐπιβλέψῃ	γοργὸν	ὄμμα δεσπότου· πάντα δυνατὴ γὰρ
[13, 14]	δι´ ἧς τὸν πατέρα καὶ	δημιουργὸν	εἰδέναι τοῦδε τοῦ παντὸς διετείνατο,
[13, 13]	Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα λέγει τὸν	δημιουργόν,	λέγουσα ὧδέ πως· Θεοὶ θεῶν,
[13, 13]	γὰρ τὸν μὲν αὐτοφυῆ τὸν	δημιουργὸν	νοῦν εἴρηκε, τὰ δ´ ἑξῆς
[13, 13]	παραδίδωσι καὶ ἕνα τὸν τούτων	δημιουργόν,	τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει, τὸν
[13, 18]	ὅλου τε οὐρανοῦ καὶ κόσμου	δημιουργόν,	τὸν δὴ τὰ πάντα θείῳ
[13, 15]	θεὸν πάντων εἶναι ποιητὴν καὶ	δημιουργὸν	τῶν ὅλων ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´
[13, 13]	τὰς προβολὰς εἰσάγουσι τάχα καὶ	σύζυγον	νοῆσαι τοῦ θεοῦ· παραφράζει δὲ
[13, 18]	ἐλάττω κατὰ τὸ τῆς χώρας	ἐπίπεδον	μεταπορεύεται, πλείω δὲ καὶ ἀδικώτερα
[13, 3]	ἢ εἰ θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς	σχεδὸν	ὃν νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν,
[13, 3]	ὅλων, εἰς ἀλόγου δὲ ζῴου	σχεδὸν	ὅσον παρατροπὴν ἥκοντος. Διὸ δὴ
[13, 18]	θεόν, ὦ Μέγιλλε καὶ Κλεινία;	σχεδὸν	οὐρανόν, ὃν καὶ δικαιότατον, ὡς
[13, 6]	ἥδε ἡ τύχη γέγονεν, ἀλλὰ	σχεδόν	τι ὅμοιοι φαίνονταί μοι, καὶ
[13, 13]	καὶ ἐκδείραντες εἷλκον παρὰ τὴν	ὁδὸν	ἐκτὸς ἐπ´ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες. Οἱ
[13, 13]	οὔτε εἰς ἀγορὰν ἴσασι τὴν	ὁδὸν	οὔτε ὅπου δικαστήριον ἢ βουλευτήριον
[13, 13]	καὶ θάνατον τὴν εἰς σῶμα	ὁδὸν	τῆς ψυχῆς κατὰ ταὐτὰ τῷ
[13, 13]	γένεσίν φησι τὴν αὐτὴν γίνεσθαι	κάθοδον.	Ταῦτα ὑποληπτέον καὶ τὰ τοῦ
[13, 13]	ἀλλὰ καὶ τὴν εἰς σάρκα	κάθοδον	τοῦ κυρίου ὕπνον ἀλληγορεῖ. Αὐτίκα
[13, 13]	εἰς ἀληθινὴν τοῦ ὄντος οὖσαν	ἐπάνοδον,	ἣν δὴ φιλοσοφίαν ἀληθῆ φήσομεν
[13, 3]	τὴν τοῦ θεοῦ εἰς ἀνθρώπους	πάροδον.	Ἐπεὶ οὖν τῶν ἐπὶ γῆς
[13, 13]	τῆς ψυχῆς ἐπὶ τοῦ πρωτοπλάστου	εἴσοδον	ἑρμηνεύοντες, διὸ καὶ κατ´ εἰκόνα
[13, 13]	γράφει· Πολλὰ μάλ´ ὡς ἀγένητον	ἐὸν	καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς
[13, 13]	εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν,	δέον,	αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον,
[13, 21]	ἀπαγορεύει. Ὁ δὲ μὴ ἐπεξιών,	δέον,	ἢ μὴ προαγορεύων εἰργέσθω τῶν
[13, 0]	ἀλλὰ τὰ Μωσέως μέτιμεν, τοὔμπαλιν	δέον,	ὅτι δὴ πρὸς τοῖς ἴσοις
[13, 13]	καὶ μᾶλλον, ἐν πᾶσι τὸν	θεὸν	ἀγαθὸν εἶναι. Πάλιν αὖ Αἰσχύλος
[13, 13]	εἶναι τὸν θεόν, ἤτοι πάντα	θεὸν	ἀγαθὸν λέγων ἤ, ὅπερ καὶ
[13, 13]	σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν πάντων	θεὸν	αἴτιον καὶ τοῦ ἡγεμόνος καὶ
[13, 3]	τὰ αἴτια, ἀλλ´ οὐ τὸν	θεόν.	Ἀληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι λέγειν.
[13, 3]	ποιεῖν μὴ πάντων αἴτιον τὸν	θεόν,	ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ μάλα,
[13, 13]	ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν	θεὸν	ἄμβροτον, ὃς πόλον οἰκεῖ; ἀλλ´
[13, 13]	ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς θνητὸς ἐών,	θεὸν	ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ με
[13, 18]	ἄνω δὲ πρὸς τὸν παμβασιλέα	θεὸν	ἀνάγοντα, αὐτὸν δὴ τὸν ἡλίου
[13, 19]	ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν, πάντα δὲ εἰς	θεὸν	ἀνάγων καὶ τὴν συμμαχίαν τὴν
[13, 12]	γὰρ τῆς διανοίας αὐτῶν ἐπὶ	θεὸν	ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως ἡμῖν εἴρηται.
[13, 13]	Ζεὺς τὴν ἔννοιαν ἐπὶ τὸν	θεὸν	ἀναφέρει. Ἤδη δέ, ὡς εἰπεῖν,
[13, 13]	ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν	θεόν·	ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν.
[13, 3]	Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα καὶ	θεὸν	ἐθέλειν αὑτὸν ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς
[13, 12]	διὰ τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν	θεὸν	ἐν αὐτῇ, τοῦτο οὐχ, ὥς
[13, 13]	τοῦτον νόμιζε Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ	θεόν.	Ἔν τε τῷ Πειρίθῳ δράματι
[13, 13]	Ὁρᾶτε ὅσοι δοκεῖτε οὐκ εἶναι	θεόν.	Ἔστιν γάρ, ἔστιν· εἰ δέ
[13, 3]	περὶ τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι τὸν	θεὸν	ἡ παρ´ Ἑβραίοις προφητεία ὧδέ
[13, 13]	Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν εἶναι τὸν	θεόν,	ἤτοι πάντα θεὸν ἀγαθὸν λέγων
[13, 13]	σμαράγδου ζῴδια, εὔνουν νομίζει τὸν	θεὸν	καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος καὶ
[13, 12]	ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι ποιεῖν τι τὸν	θεὸν	καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ τῷ καταπεπαυκέναι
[13, 13]	διὰ τούτων· χώριζε θνητῶν τὸν	θεὸν	καὶ μὴ δόκει ὅμοιον αὑτῷ
[13, 18]	τε καὶ συναρμοσάμενον μόνον ἡγεῖσθαι	θεὸν	καὶ μόνῳ τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν
[13, 3]	καὶ τὸ μὴ εἶναι τὸν	θεὸν	κακῶν αἴτιον, εἰ δὴ ὁ
[13, 3]	που ἐνδεᾶ γε φήσομεν τὸν	θεὸν	κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι. Ὀρθότατα,
[13, 12]	καὶ ἐπὶ πάντων εἶναι τὸν	θεόν.	Λέγει δ´ οὕτως· Φθέγξομαι οἷς
[13, 13]	πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα δίκαιον τὸν	θεὸν	μηνύει. Μένανδρος δὲ ὁ κωμικὸς
[13, 3]	ὡς μήτε τὸν πατέρα γινώσκειν	θεὸν	μήτε τὴν οἰκείαν τῆς νοερᾶς
[13, 13]	αὐτὸν ὅπως νοεῖσθαι πέφυκε τὸν	θεόν,	μόνον δέ, ὡς ἤδη πολλάκις
[13, 13]	Φασὶ γὰρ σῶμα εἶναι τὸν	θεὸν	οἱ Στωϊκοὶ καὶ πνεῦμα κατ´
[13, 3]	δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα τὸν	θεὸν	οἴει εἶναι καὶ οἷον ἐξ
[13, 13]	Τίνι με ὡμοιώσατε; λέγει κύριος‘	Θεὸν	οὐδενὶ ἐοικέναι φησί, διόπερ αὐτὸν
[13, 15]	τῷ θεῷ οὐκέτι τε τὸν	θεὸν	πάντων εἶναι ποιητὴν καὶ δημιουργὸν
[13, 13]	τοὺς ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας τὸν	θεόν,	πρὸς δὲ καὶ τὴν εἰς
[13, 14]	καὶ ἀφθάρτους ἰδέας καὶ μετὰ	θεὸν	πρῶτον καὶ δεύτερον αἴτιον καὶ
[13, 14]	ᾗ κατὰ ἄνθρωπον, δυνάμεως περιέχοντα	θεόν	τε αὐθέντην ἐπιγραφόμενα καὶ πιστούμενά
[13, 3]	ἐατέον· κακῶν δὲ αἴτιον φάναι	θεόν	τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον
[13, 3]	ἐατέον. Κακῶν δὲ αἴτιον φάναι	θεόν	τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα, διαμαχητέον
[13, 13]	διὰ πάσης τῆς οὐσίας τὸν	θεόν	φασιν, ἡμεῖς δὲ ποιητὴν μόνον
[13, 13]	ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν	θεόν	φησιν· Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαρίσταται
[13, 18]	δὴ καὶ σεμνύνων ποτὲ λέγω	θεόν,	ὦ Μέγιλλε καὶ Κλεινία; σχεδὸν
[13, 13]	ἐπ´ ἴσης πάντα. Πολὺ δὲ	πλέον	οἱ παρ´ Ἕλλησι πολυπράγμονες φιλόσοφοι,
[13, 4]	ἄριστα ἔχειν ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ	ΠΛΕΟΝ	ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ
[13, 13]	τελεῖται· σὸν μὲν ἔαρ λάμπει	νέον	ἄνθεσι πορφυρέοισι· σὸς χειμών, ψυχραῖσιν
[13, 13]	στερεὸν οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ δὲ	στερεὸν	αἰσθητόν) γῆν τε ὁρατὴν καὶ
[13, 13]	δὲ τῇ κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ	στερεὸν	οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ δὲ στερεὸν
[13, 19]	πρεπούσῃ δὲ στολῇ ταύταις ἐσταλμέναις	καταβατέον	ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν τούτων τῶν
[13, 3]	οὐδ´ αὖ, ὡς Αἰσχύλος λέγει,	ἐατέον	ἀκούειν τοὺς νέους, ὅτι Θεὸς
[13, 3]	τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ ἔργα	ἐατέον	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,
[13, 3]	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	ἐατέον.	Κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν
[13, 3]	δίκην ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	ἐατέον·	κακῶν δὲ αἴτιον φάναι θεόν
[13, 3]	ὁ δρῶν ταῦτα θεός, οὐκ	ἐατέον	λέγειν τὸν ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ
[13, 3]	δρῶν ταῦτα ὁ θεός, οὐκ	ἐατέον	λέγειν τὸν ποιητήν, ἀλλ´ εἰ
[13, 3]	τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο	αἰτιατέον,	τῶν δὲ κακῶν ἄλλ´ ἄττα
[13, 13]	φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν κλοπὴν σαφέστερον ἤδη	παραστατέον.	Φασὶ γὰρ σῶμα εἶναι τὸν
[13, 3]	αὐτὰ λέγειν, ἢ εἰ θεοῦ,	ἐξευρετέον	αὐτοῖς σχεδὸν ὃν νῦν ἡμεῖς
[13, 3]	ἀπεχθάνεσθαι. Πολλοῦ δεῖ γιγαντομαχίας τε	μυθολογητέον	αὐτοῖς καὶ ποικιλτέον καὶ ἄλλας
[13, 3]	δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς	ποιητέον,	ἃ πρῶτα ἀκούουσιν, ὅτι κάλλιστα
[13, 7]	τις ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα	ποιητέον,	ἢ ἐξαπατητέον; Ποιητέον. Τούτοις παράθες
[13, 3]	ἐπιτρεπτέον, οὐ μὴν αὐτοῖς γε	ποιητέον	μύθους. Ὀρθῶς, ἔφη· ἀλλ´ αὐτὸ
[13, 7]	δίκαια ὄντα ποιητέον, ἢ ἐξαπατητέον;	Ποιητέον.	Τούτοις παράθες τὸ μηδενὶ κακὸν
[13, 7]	ΑΥΤΟΥ. Οὐδενὶ τρόπῳ φαμὲν ἑκόντας	ἀδικητέον	εἶναι, ἢ τινὶ μὲν ἀδικητέον
[13, 7]	ἀδικητέον εἶναι, ἢ τινὶ μὲν	ἀδικητέον	τρόπῳ, τινὶ δὲ οὔ; ἢ
[13, 13]	τούτων πέρι, τὸ νῦν οὐ	ῥητέον,	δι´ ἄλλο μὲν οὐδέν, διὰ
[13, 7]	τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον, ἢ	ἐξαπατητέον;	Ποιητέον. Τούτοις παράθες τὸ μηδενὶ
[13, 3]	θεόν τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν ὄντα,	διαμαχητέον	παντὶ τρόπῳ. Ἀλλὰ καὶ περὶ
[13, 3]	θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν ὄντα,	διαμαχητέον	παντὶ τρόπῳ μήτε τινὰ λέγειν
[13, 6]	οὖν χρὴ ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα	πρακτέον	εἴτε μή, ὡς ἐγὼ οὐ
[13, 6]	πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη ἄρα αὐτῷ	πρακτέον	καὶ γυμναστέον καὶ ἐδεστέον γε
[13, 3]	θεομαχίας ὅσας Ὅμηρος πεποίηκεν, οὐ	παραδεκτέον	εἰς τὴν πόλιν, οὔτ´ ἐν
[13, 3]	Οὐκ ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,	ἀποδεκτέον	οὔτε Ὁμήρου οὔτε ἄλλου ποιητοῦ
[13, 18]	πρώτους τὴν τῶν ἄστρων φύσιν	λεκτέον	καὶ ὅσα μετὰ τούτων αἰσθανόμεθα
[13, 3]	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει. Οὐδὲ	λεκτέον	νέῳ ἀκούοντι ὡς ἀδικῶν τὰ
[13, 3]	θεὸς τῷ ὄντι τε καὶ	λεκτέον	οὕτω. Τί μήν; Ἀλλὰ μὴν
[13, 3]	θεοῦ, τὰ παρὰ τῷ Πλάτωνι	λεκτέον,	Ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά
[13, 3]	νῦν ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ	λεκτέον	ὡς ὁ μὲν θεὸς δίκαιά
[13, 3]	εἴδει καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ παραφαινόμενον,	λεκτέον	ὡς οὐ κατὰ τοὺς Ἑλλήνων
[13, 3]	γιγαντομαχίας τε μυθολογητέον αὐτοῖς καὶ	ποικιλτέον	καὶ ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ
[13, 3]	ὁ θεός, ἀεὶ δή που	ἀποδοτέον,	ἐάν τέ τις αὐτὸν ἐν
[13, 13]	ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΣ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ. Τὰ δ´ ἑξῆς	προσαποδοτέον	καὶ τὴν ἐκ τῆς βαρβάρου
[13, 6]	γυμναστέον καὶ ἐδεστέον γε καὶ	ποτέον,	ᾗ ἂν τῷ ἑνὶ δοκῇ
[13, 3]	παρ´ οὓς ἐὰν ποιῶσιν οὐκ	ἐπιτρεπτέον,	οὐ μὴν αὐτοῖς γε ποιητέον
[13, 13]	τὴν αὐτὴν γίνεσθαι κάθοδον. Ταῦτα	ὑποληπτέον	καὶ τὰ τοῦ Ἡρακλέος ἆθλα
[13, 13]	πολλῶν δόξαν περὶ τοῦ θείου	ὑποληπτέον·	Οὐδὲ γὰρ λάθρᾳ δοκῶ φωτὸς
[13, 3]	καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς τούτων	ἀναγκαστέον	λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ δεσμοὺς ὑπὸ
[13, 13]	καὶ τὸ οὒ οὔ‘ ἐκεῖνο	ἀπεικαστέον·	Ἀλλά μοι ψεῦδός τε συγχωρῆσαι
[13, 6]	Ταύτη ἄρα αὐτῷ πρακτέον καὶ	γυμναστέον	καὶ ἐδεστέον γε καὶ ποτέον,
[13, 6]	αὐτῷ πρακτέον καὶ γυμναστέον καὶ	ἐδεστέον	γε καὶ ποτέον, ᾗ ἂν
[13, 14]	γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς,	πειστέον	δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις
[13, 1]	γένεσιν μεῖζον ἢ καθ´ ἡμᾶς,	πειστέον	δὲ τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις
[13, 13]	κακὸν γὰρ {δαίμον{ α} οὐ	νομιστέον	εἶναι, βίον βλάπτοντα χρηστόν· εἶτα
[13, 6]	ὦ βέλτιστε, πάνυ ἡμῖν οὕτω	φροντιστέον	τί ἐροῦσιν οἱ πολλοὶ ἡμᾶς,
[13, 13]	ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν οὖν	ἀκουστέον	τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς ἥμερον
[13, 3]	φαύλοις ἐκ θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως	ἀκουστέον	ὡς τῶν τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων,
[13, 19]	μᾶλλον ἢ τῶν γεννητόρων ὄντας,	παιδευτέον	ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ δὲ δὴ
[13, 14]	φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ	πιστευτέον.	Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν
[13, 1]	φασκόντων ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ	πιστευτέον.	Οὕτως οὖν κατ´ ἐκείνους ἡμῖν
[13, 13]	Πῦρ μὲν οὖν τεχνικόν, ὁδῷ	βαδίζον	εἰς γένεσιν, τὴν φύσιν ὁρίζονται
[13, 10]	εἰσιν ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες, τί	μεῖζον	ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν, ὦ
[13, 14]	εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν	μεῖζον	ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ
[13, 1]	τε καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν	μεῖζον	ἢ καθ´ ἡμᾶς, πειστέον δὲ
[13, 3]	τὸ Φοίβου θεῖον ἀψευδὲς στόμα	ἤλπιζον	εἶναι, μαντικῇ βρύον τέχνῃ. Ὁ
[13, 13]	κακὸν κακῷ φίλον εἶναι οὐδ´	ἀγαθὸν	ἀγαθῷ μὴ φίλον. Ὅπερ κἀν
[13, 3]	ἄρα πάντων γε αἴτιον τὸ	ἀγαθόν,	ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων
[13, 10]	τῇδε, ὡς πολλὴ ἐλπίς ἐστιν	ἀγαθὸν	αὐτὸ εἶναι. δυοῖν γὰρ θάτερόν
[13, 15]	τοὺς μὴ τὸ καλὸν καὶ	ἀγαθὸν	ἀχώριστον τῆς φύσεως ἐπαγομένους, ἀλλὰ
[13, 13]	μᾶλλον, ἐν πᾶσι τὸν θεὸν	ἀγαθὸν	εἶναι. Πάλιν αὖ Αἰσχύλος μὲν
[13, 13]	χρηστόν· εἶτα ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´	ἀγαθὸν	εἶναι τὸν θεόν, ἤτοι πάντα
[13, 13]	μηνύει. Μένανδρος δὲ ὁ κωμικὸς	ἀγαθὸν	ἑρμηνεύων τὸν θεόν φησιν· Ἅπαντι
[13, 15]	ἀχώριστον ὁμοίως τῷ θεῷ τὸ	ἀγαθὸν	ἐφέλκεται τό τε τῷ καλῷ
[13, 13]	τὸν θεόν, ἤτοι πάντα θεὸν	ἀγαθὸν	λέγων ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον,
[13, 3]	οὔ; Τί δέ; ὠφέλιμον τὸ	ἀγαθόν;	Ναί. Αἴτιον ἄρα εὐπραγίας; Ναί.
[13, 3]	αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι,	ἀγαθὸν	ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ. Ἀλλὰ
[13, 3]	αἴτιον φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι	ἀγαθὸν	ὄντα, διαμαχητέον παντὶ τρόπῳ μήτε
[13, 10]	ἅπαντες οἱ τεθνεῶτες, τί μεῖζον	ἀγαθὸν	τούτου εἴη ἄν, ὦ ἄνδρες
[13, 7]	γε ἀδικεῖν οὔτε καλὸν οὔτε	ἀγαθόν,	ὡς πολλάκις ἡμῖν καὶ ἐν
[13, 13]	τοῦ θεοῦ ταῦτα γεγραφότος ἄκουε·	Τἀγαθὸν	ἐρωτᾷς {μ{ ε} οἷόν ἐστ´;
[13, 13]	ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε	τἀγαθὸν	καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν.
[13, 12]	δέδωκεν ἀνάπαυσιν ἡμῖν, διὰ τὸ	κακόπαθον	εἶναι πᾶσι τὴν βιοτήν, ἑβδόμην
[13, 18]	τούτων, ὥστ´ εἰς ταὐτὸν αὑτῷ	ξυνελθὸν	ἄλυτον ὑπὸ τῶν ἄλλων πλὴν
[13, 10]	ἐμὲ δεῦρο εἰσελθεῖν ἢ ἐπειδὴ	εἰσῆλθον	οὐχ οἷόν τ´ εἶναι τὸ
[13, 19]	τε εἶναι δεῖ κοινούς, ἀρνυμένους	μισθὸν	παρὰ τῆς πόλεως, καὶ τούτων
[13, 14]	ὑπερκοσμίων ἁψίδων εἰς τὸν κατωτάτω	βυθὸν	τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ
[13, 13]	φησὶ Πρᾶξιν εἶναι φίλην καὶ	ἀκόλουθον	θεῷ καὶ ἕνα λόγον ἔχουσαν
[13, 20]	τὸν καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων	ἰόν,	ᾗ πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν
[13, 13]	ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ	Ἀριδαῖον	καὶ τοὺς ἄλλους συμποδίσαντες χεῖράς
[13, 2]	ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν τοίνυν καὶ ζῳογονίαν	ἀναγκαῖον,	ὡς ἔοικε, πρῶτόν μοι, κακῶς
[13, 10]	νυνὶ ἀποθανεῖν; ἐγὼ δὲ τούτῳ	δίκαιον	ἂν λόγον ἀντείποιμι, ὅτι οὐ
[13, 7]	πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί φασι,	δίκαιον,	ἢ οὐ δίκαιον; Οὐδαμῶς. Τὸ
[13, 6]	ἄδικον μὲν λωβᾶται, τὸ δὲ	δίκαιον	ὀνίνησιν; ἢ φαυλότερον ἡγούμεθα εἶναι
[13, 13]	οἷόν ἐστ´; ἄκουε δή· τεταγμένον,	δίκαιον,	ὅσιον, εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον,
[13, 13]	γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν τὸν	δίκαιον,	ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ
[13, 7]	πολλοί φασι, δίκαιον, ἢ οὐ	δίκαιον;	Οὐδαμῶς. Τὸ γάρ που κακὸν
[13, 13]	δὲ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα	δίκαιον	τὸν θεὸν μηνύει. Μένανδρος δὲ
[13, 3]	ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ	περιβόλαιον	ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ
[13, 13]	δὴ Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ Πλάτων	δωδεκαταῖον	ἐπὶ τῇ πυρᾷ κείμενον ἀναβιῶναι
[13, 13]	θεῷ καὶ ἕνα λόγον ἔχουσαν	ἀρχαῖον,	ὅταν τὸ μὲν ὅμοιον τῷ
[13, 16]	τήν ποτε Ὀρφέως γενομένην κύκνου	βίον	αἱρουμένην, μίσει τοῦ γυναικείου γένους
[13, 16]	λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον πολὺν	βίον	ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος καὶ
[13, 16]	Ἔνθα δὴ καὶ εἰς θηρίου	βίον	ἀνθρωπίνη ψυχὴ ἀφικνεῖται καὶ ἐκ
[13, 13]	{δαίμον{ α} οὐ νομιστέον εἶναι,	βίον	βλάπτοντα χρηστόν· εἶτα ἐπιφέρει· Ἅπαντα
[13, 20]	τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν	βίον	διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων πορευομένους
[13, 20]	μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε	βίον	διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν καὶ κόσμιοι
[13, 13]	Ὃς τοῖς ἁμαρτάνουσι πρὸς μῆκος	βίον	δίδωσιν. Εἴ τις δὲ θνητῶν
[13, 16]	φησι· Τὸν μὲν δικαίως τὸν	βίον	διελθόντα καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ,
[13, 16]	δὲ λαχοῦσαν ψυχὴν ἑλέσθαι λέοντος	βίον·	εἶναι δὲ τὴν Αἴαντος τοῦ
[13, 16]	δὲ ἀηδόνος, Θερσίτην δὲ πιθήκου	βίον	ἑλέσθαι. Ποῦ δ´ ἂν οὖν
[13, 13]	ἅγιον πνεῦμα. Τόν τε Χριστιανῶν	βίον	ἐμφαίνων κατὰ λέξιν γράφει ἐν
[13, 16]	διὰ τὰ πάθη, ἀετοῦ διαλλάξαι	βίον.	Ἐν μέσῃ δὲ λαχοῦσαν τὴν
[13, 16]	δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν πρῶτον	βίον	τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι δὲ
[13, 13]	ὲ} ἐᾷ τὸν ἴδιον ὑψῶσαι	βίον,	τὴν γῆν ἀροῦντα νύκτα καὶ
[13, 16]	ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸν	βίον	τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει
[13, 11]	ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ	ΒΙΟΝ.	Τῶν δὲ δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ
[13, 13]	χρυσὸς ὁ βασιλικὸς ἐγκαταμέμικται, τὸ	ἅγιον	πνεῦμα. Τόν τε Χριστιανῶν βίον
[13, 13]	Τρίτον μὲν γὰρ εἶναι τὸ	ἅγιον	πνεῦμα, τὸν υἱὸν δὲ δεύτερον,
[13, 16]	τούτου καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε	ῥᾴδιον	δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος ἱκανὸς
[13, 19]	δέ, κόραις μὲν ἀνήβοις γυμναῖς	στάδιον	καὶ δίαυλον καὶ ἔφιππον καὶ
[13, 10]	σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ	ἥδιον	ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης τῆς
[13, 21]	καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ τὸν	ἴδιον	δοῦλον θυμῷ φονεύσειε. Λέγει δ´
[13, 13]	Πονοῦντα {δ{ ὲ} ἐᾷ τὸν	ἴδιον	ὑψῶσαι βίον, τὴν γῆν ἀροῦντα
[13, 13]	δόξης, τὸν μέν τινα κόσμον	ἀΐδιον	εἶναι δοκιμάσας, τὸν δέ τινα
[13, 13]	πως ἔχοντος. Ἀλλ´ ὅτι μὲν	ἀΐδιον	τὸν ἐξ ἁπάσης τῆς οὐσίας
[13, 13]	μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ	ὑποπόδιον	τῶν ποδῶν μου‘ ἐπιφέρει· Αὐτὸς
[13, 13]	λέγουσι, τὴν διὰ τῶν αἰσθητηρίων	ἐπεισόδιον	τῆς ψυχῆς ἐπὶ τοῦ πρωτοπλάστου
[13, 3]	τοὺς θεωμένους ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ τὸ	θεῖον	ἀψευδὲς καλῶς ἔχειν ἐδόκει καὶ
[13, 3]	εὐθυμῶν ἐμέ. Κἀγὼ τὸ Φοίβου	θεῖον	ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ
[13, 12]	αἰῶνος ἀμέρσῃ, εἰς δὲ λόγον	θεῖον	βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης
[13, 13]	ταῦτα λέγει· Εἰς δὲ λόγον	θεῖον	βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης
[13, 16]	δι´ οὗ τὸ μέν τι	θεῖον	καὶ λογικὸν εἶναι τῆς ψυχῆς,
[13, 13]	τὸ παραδοξότατον, γινώσκειν φαίνεται τὸ	θεῖον	ὁ ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων τοὺς θεούς·
[13, 13]	εἶναι θνητῷ οὐδὲ καταληπτὸν τὸ	θεῖον	οὔτε ποσὶν οὔτε χερσὶν οὔτε
[13, 3]	ἀψευδὲς τὸ δαιμόνιον καὶ τὸ	θεῖον.	Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. Κομιδῇ
[13, 13]	ἦν, λέγων· οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ	θεῖον,	τοῦτο γινώσκειν σε δεῖ· αὐτός
[13, 13]	μεταλαβόντας ἐν βίῳ πεφευγέναι τὸ	θεῖον	ὡς λεληθότας; ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός,
[13, 3]	γένος ἀνθρώπου, συγγενές τε καὶ	οἰκεῖον	τῷ τοῦ θεοῦ λόγῳ, παρ´
[13, 10]	ἔγωγε λέγω· καὶ γὰρ οὐδὲν	πλεῖον	ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται οὕτω
[13, 13]	οὐ χρυσόμορφος οὐδ´ ἐπημφιεσμένος πτίλον	κύκνειον,	ὡς κόρην Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´
[13, 13]	πᾶν δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων	βόρειόν	τε καὶ τὰ πρὸς τῷ
[13, 7]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅστις τὸν	ἥλιον	αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ
[13, 18]	πη λέγων πρὸς λέξιν· Τινὲς	ἥλιον	καὶ σελήνην καὶ τοὺς ἄλλους
[13, 18]	λέγων ὧδε· Μὴ ἰδὼν τὸν	ἥλιον	καὶ τὴν σελήνην καὶ τοὺς
[13, 18]	τιμήν, λέγων· Μὴ ἰδὼν τὸν	ἥλιον	καὶ τὴν σελήνην καὶ τοὺς
[13, 3]	ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ	κάλλιον	μεταβάλλει ἑαυτόν, ἢ ἐπὶ τὸ
[13, 12]	τοῦ βίου. Σαφέστερον δὲ καὶ	κάλλιον	τῶν ἡμετέρων προγόνων τις εἶπε
[13, 21]	ἀμυνόμενος ἄρχοντα χειρῶν πρότερον, καθάπερ	πολέμιον	ἀποκτείνας ἔστω καθαρός, καὶ ἐὰν
[13, 14]	λόγια ἁγνὰ καὶ ἀργύριον πεπυρωμένον,	δοκίμιον	τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως" ἀνείρηται.
[13, 18]	ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ μόνῳ τὴν	σεβάσμιον	ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν, λέγων· Μὴ
[13, 16]	ἀτόπημα, τὴν θείαν ἐκείνην καὶ	οὐράνιον,	τὴν ἀσώματον καὶ λογικήν, τὴν
[13, 13]	Τίς γὰρ σὰρξ δύναται τὸν	ἐπουράνιον	καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν
[13, 3]	οἷα φίλου ζῴου κηδόμενον, τὸν	ἐπουράνιον	λόγον ἥκειν ἐπὶ θεραπείᾳ φασὶ
[13, 3]	ἔστι. Πάντη ἄρα ἀψευδὲς τὸ	δαιμόνιον	καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν
[13, 13]	δὲ καὶ τῷ Σωκράτει τὸ	δαιμόνιον	τοιοῦτό τι ᾐνίσσετο. Ναὶ μὴν
[13, 10]	ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον	αἰώνιον	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ὅτι τε
[13, 3]	ἐν τῷ χρήσιμον, ὥστε μὴ	ἄξιον	εἶναι μίσους; ἆρ´ οὐ πρός
[13, 2]	Πολιτείας, ἔνθα τὸν νοῦν ἐπιστῆσαι	ἄξιον	ὁπόσα καὶ οἷα περὶ τῶν
[13, 9]	κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο ποιοῦντι ἆρα	ἄξιόν	σοι ζῆν ἔσται; ἢ πλησιάσεις
[13, 9]	ἡ ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη πλείστου	ἄξιον	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τὰ νόμιμα
[13, 20]	πέπονθεν οὐδ´ ἔχει φράσαι, ἀλλ´	οἷον	ἀπ´ ἄλλου ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς πρόφασιν
[13, 10]	μία νύξ. εἰ δ´ αὖ	οἷον	ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε
[13, 13]	Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν,	οἷον	δημιουργίᾳ, Ὁ δ´ ἤπιος ἀνθρώποισι
[13, 20]	ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δέ,	οἷον	εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο
[13, 13]	τούτοις. Πίνδαρος δὲ ὁ μελοποιὸς	οἷον	ἐκβακχεύεται ἄντικρυς εἰπεῖν· Τί θεός;
[13, 3]	τὸν θεὸν οἴει εἶναι καὶ	οἷον	ἐξ ἐπιβουλῆς φαντάζεσθαι ἄλλοτε ἐν
[13, 13]	ἄκουε· Τἀγαθὸν ἐρωτᾷς {μ{ ε}	οἷόν	ἐστ´; ἄκουε δή· τεταγμένον, δίκαιον,
[13, 13]	ὁ αὐτὸς σωτὴρ παρεγγυᾷ· Γρηγορεῖτε,	οἷον	μελετᾶτε ζῆν καὶ χωρίζειν τὴν
[13, 10]	ἐστι τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ	οἷον	μηδέν τι εἶναι μηδὲ αἴσθησιν
[13, 13]	ἠέρα καὶ περὶ χεῦμα. εἶτα,	οἷον	παραφράζων τὸ Ὁ οὐρανός μοι
[13, 13]	ἔγραφον καὶ σώματ´ ἐποίουν τοιαῦθ´,	οἷόν	περ καὶ αὐτοὶ δέμας εἶχον
[13, 20]	δ´ ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ	οἷον	πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ
[13, 3]	ἥκιστα ἀλλοιοῦταί τε καὶ κινεῖται,	οἷον	σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ
[13, 10]	εἰσελθεῖν ἢ ἐπειδὴ εἰσῆλθον οὐχ	οἷόν	τ´ εἶναι τὸ μὴ ἀποκτεῖναί
[13, 19]	γυναῖκας ἐκλέξας παραδώσει καθ´ ὅσον	οἷόν	τε ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ ἅτε
[13, 3]	καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον	οἷόν	τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ τοὺς
[13, 3]	τό γε ἀληθῶς ψεῦδος, εἰ	οἷόν	τε τοῦτ´ εἰπεῖν, πάντες θεοί
[13, 16]	δὴ ταῦτα λέγεις, ὦ Σώκρατες;	Οἷον	τοὺς μὲν τὰς γαστριμαργίας τε
[13, 17]	αὐτοῖς καὶ κοινωνίαν ἐμποιήσαντος αὐτοῦ,	οἷον	τῷ ξηρῷ πρὸς τὸ ὑγρὸν
[13, 10]	δὴ μηδεμία αἴσθησίς ἐστιν, ἀλλ´	οἷον	ὕπνος, ἐπειδάν τις {ὄναρ} καθεύδων
[13, 3]	τὰ παλαιὰ ἀφομοιῶν ἂν ψεύδοιτο;	Γελοῖον	μεντἂν εἴη, ἔφη. Ποιητὴς μὲν
[13, 13]	περ καὶ αὐτοὶ δέμας εἶχον	ὅμοιον.	ἀκούσωμεν οὖν πάλιν Βακχυλίδου μὲν
[13, 13]	τὸν θεὸν καὶ μὴ δόκει	ὅμοιον	αὑτῷ σάρκινον καθεστάναι. Οὐκ οἶσθά
[13, 13]	ἔχουσαν ἀρχαῖον, ὅταν τὸ μὲν	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι φίλον
[13, 13]	ἁπάσης τῆς οὐσίας {α} ἰδίως	ποιὸν	κόσμον ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ λέγων
[13, 13]	Ἴστωσαν οὖν τὴν καλουμένην ὕλην,	ἄποιον	καὶ ἀσχημάτιστον λεγομένην πρὸς αὐτῶν,
[13, 13]	χρησμός· οὐ δύναται Παλλὰς Δί´	Ὀλύμπιον	ἐξιλάσασθαι, λισσομένη πολλοῖσι λόγοις καὶ
[13, 20]	νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς διανοίας,	μακάριον	καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε βίον
[13, 13]	τι κοινὸν ἄλλο τῆς πόλεως	συνέδριον,	νόμους δὲ καὶ ψηφίσματα γεγραμμένα
[13, 18]	καὶ ὑπὸ τούτοις ἑξῆς δαίμονας,	ἀέριον	δὲ γένος ἔχον ἕδραν τρίτην
[13, 13]	ἴσασι τὴν ὁδὸν οὔτε ὅπου	δικαστήριον	ἢ βουλευτήριον ἤ τι κοινὸν
[13, 10]	με δικαίως εἰσάγοι τις εἰς	δικαστήριον,	ὅτι οὐ νομίζω θεοὺς εἶναι
[13, 13]	ὁδὸν οὔτε ὅπου δικαστήριον ἢ	βουλευτήριον	ἤ τι κοινὸν ἄλλο τῆς
[13, 16]	τῆς τίσεώς τε καὶ δίκης	δεσμωτήριον;	μυρία δ´ ἂν καὶ ἄλλα
[13, 16]	τῆς τίσεώς τε καὶ δίκης	δεσμωτήριον,	ὃ δὴ Τάρταρον καλοῦσιν, ἰέναι·
[13, 13]	ὁ Πλάτων μονονουχὶ προφητεύων τὴν	σωτήριον	οἰκονομίαν ἐν τῷ δευτέρῳ τῆς
[13, 14]	θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν τε	πάτριον	Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον Δελφοῖς
[13, 21]	ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω, ἐὰν δὲ	ἀλλότριον	θυμῷ, διπλῇ τὸ βλάβος ἐκτισάτω
[13, 6]	ἐκτὸς εἶ τοῦ μέλλειν ἀποθνήσκειν	αὔριον,	καὶ οὐκ ἄν σε παρακρούοι
[13, 21]	βιώσῃ, οὐκ ἐκδικηθήσεται· τὸ γὰρ	ἀργύριον	αὐτοῦ ἐστιν. Ἐὰν δὲ πατάξῃ
[13, 14]	γοῦν θεῖα λόγια ἁγνὰ καὶ	ἀργύριον	πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον
[13, 13]	τοῦ ἡγεμόνος καὶ αἰτίου πατέρα	κύριον	ἐπομνύντας, ὃν ἐὰν ὀρθῶς φιλοσοφῆτε,
[13, 13]	τῷ σώματι δεδήλωκε. Τίνι ὡμοιώσατε	κύριον;	ἢ τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε αὐτόν,
[13, 13]	θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ	κύριον‘	ὧδέ πως γράφει· Μηδὲ βελόνης,
[13, 13]	τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς ἥμερον	χωρίον	καὶ προσηνὲς καὶ τῶν ὁσίων
[13, 10]	καθεύδων μηδὲ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ,	θαυμάσιον	κέρδος ἂν εἴη θάνατος. ἐγὼ
[13, 14]	οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν τὸν	θαυμάσιον	φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν δὴ
[13, 21]	Ἐὰν δὲ ἐπίθηταί τις τῷ	πλησίον	αὐτοῦ ἀποκτεῖναι αὐτὸν δόλῳ καὶ
[13, 21]	ἄνδρες καὶ πατάξῃ τις τὸν	πλησίον	αὐτοῦ λίθῳ ἢ πυγμῇ καὶ
[13, 13]	Ὁ γὰρ θεὸς βλέπει σε	πλησίον	παρών. Ἔτι σοῦ λαλοῦντος, φησὶν
[13, 13]	ὁ γὰρ θεὸς βλέπει σε	πλησίον	παρών. Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι
[13, 21]	ἐπιβάλῃς ἐπὶ τὸν ἀμητὸν τοῦ	πλησίον	σου. Καὶ αὖθις· Ἐὰν ἀμήσῃς
[13, 21]	Ἐὰν εἰσέλθῃς εἰς ἀμητὸν τοῦ	πλησίον	σου καὶ συλλέξῃς στάχυς ἐν
[13, 21]	δὲ εἰσέλθῃς εἰς ἀμπελῶνα τοῦ	πλησίον,	φάγῃ σταφυλήν, ὅσον ψυχήν σου
[13, 13]	ἐστ´; ἄκουε δή· τεταγμένον, δίκαιον,	ὅσιον,	εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν,
[13, 3]	ἑτέρῳ ἀπήχθετο οὐδ´ ἐστὶ τοῦτο	ὅσιον,	τοιαῦτα μᾶλλον λεκτέα πρὸς τὰ
[13, 13]	ἐποίησε τέκτων ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας	χρυσίον,	περιεχρύσωσεν αὐτόν; καὶ τὰ ἐπὶ
[13, 3]	Δαβὶδ ἀναφωνεῖ λέγων· Πάντες ὡς	ἱμάτιον	παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις
[13, 14]	Ἥραν, ὥστε μηδ´ εἰς τὸ	δωμάτιον	ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ´ αὐτοῦ βουλόμενον
[13, 18]	τὸ δὲ καὶ τῶν ἄλλων	αἴτιον	ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι
[13, 3]	δέ; ὠφέλιμον τὸ ἀγαθόν; Ναί.	Αἴτιον	ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα
[13, 3]	μὴ εἶναι τὸν θεὸν κακῶν	αἴτιον,	εἰ δὴ ὁ θεὸς Θάνατον
[13, 18]	τρίτην καὶ μέσην, τῆς ἑρμηνείας	αἴτιον,	εὐχαῖς τιμᾶν μάλα χρεὼν χάριν
[13, 14]	μετὰ θεὸν πρῶτον καὶ δεύτερον	αἴτιον	καὶ μετὰ νοερὰς καὶ ἀθανάτους
[13, 13]	ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν πάντων θεὸν	αἴτιον	καὶ τοῦ ἡγεμόνος καὶ αἰτίου
[13, 3]	οὐδ´ ἄν τινος εἴη κακοῦ	αἴτιον.	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δέ;
[13, 3]	Ναί. Οὐκ ἄρα πάντων γε	αἴτιον	τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν
[13, 3]	τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν μὴ πάντων	αἴτιον	τὸν θεόν, ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν.
[13, 3]	ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ ἐχόντων	αἴτιον,	τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον. Παντελῶς
[13, 13]	κἀκείνου ἕνεκεν τὰ πάντα κἀκεῖνο	αἴτιον	τῶν καλῶν, δεύτερον δὲ περὶ
[13, 3]	τοῦ θεοῦ, ἐατέον· κακῶν δὲ	αἴτιον	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι, ἀγαθὸν
[13, 3]	τοῦ θεοῦ, ἐατέον. Κακῶν δὲ	αἴτιον	φάναι θεόν τινι γίγνεσθαι ἀγαθὸν
[13, 3]	ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν	ἀναίτιον.	Παντελῶς γε, ἔφη. Οὐδ´ ἄρα,
[13, 2]	μοι, κακῶς ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν,	βέλτιον	ἀπεικάσαι κατὰ τὸν ὕστερον λόγον,
[13, 6]	τὸ ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ μὲν	βέλτιον	γινόμενον, ὑπὸ τοῦ νοσώδους δὲ
[13, 6]	λωβησόμεθα ὃ τῷ μὲν δικαίῳ	βέλτιον	ἐγίνετο, τῷ δὲ ἀδίκῳ ἀπώλλυτο.
[13, 9]	αὐτοῦ δὲ τρεφόμενοι σοῦ ζῶντος	βέλτιον	θρέψονται καὶ παιδεύσονται, μὴ συνόντος
[13, 3]	ἀλλοιοῦται. Πότερον οὖν ἐπὶ τὸ	βέλτιόν	τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει ἑαυτόν,
[13, 15]	ἐφέλκεται τό τε τῷ καλῷ	ἐναντίον	ἔστιν ὅτε καὶ δέξοιτ´ ἂν
[13, 13]	οἰκεῖ; ἀλλ´ οὐδ´ ἀκτίνων κατ´	ἐναντίον	ἠελίοιο ἄνθρωποι στῆναι δυνατοί, θνητοὶ
[13, 14]	πλευρὰς κατακείμενον, ἄλλοτε δ´ αὖτε	ὕπτιον	καὶ τὰ τούτοις ἑπόμενα. Οἷς
[13, 13]	εἶναι τὸ ἅγιον πνεῦμα, τὸν	υἱὸν	δὲ δεύτερον, δι´ οὗ πάντα
[13, 21]	διὰ θυμὸν πατὴρ ἢ μήτηρ	υἱὸν	ἢ θυγατέρα πληγαῖς ἤ τινι
[13, 3]	κύριος, παιδεύει· μαστιγοῖ δὲ πάντα	υἱὸν	ὃν παραδέχεται. Ως δ´ ἄθλιοι
[13, 13]	Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα καὶ	υἱὸν	οὐκ οἶδ´ ὅπως ἐκ τῶν
[13, 13]	λέγων τοῦτον εἴτε καὶ τὸν	υἱὸν	τὸν αὐτοῦ, διὰ τούτων· Εἰ
[13, 3]	ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ	αἴσχιον	αὑτοῦ; Ἀνάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ
[13, 3]	αὑτοῦ; Ἀνάγκη, ἔφη, ἐπὶ τὸ	αἴσχιον	ἑαυτοῦ, εἴπερ ἀλλοιοῦται· οὐ γάρ
[13, 13]	ἄλλοτε ἄλλοι, οἱ μὲν ἐπερχομένου	κακὸν	ἀνέρος ἐκλύσασθαι. Καλῶς οὖν καὶ
[13, 7]	Ποιητέον. Τούτοις παράθες τὸ μηδενὶ	κακὸν	ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες καὶ τὸ
[13, 13]	γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίου ἀγαθός·	κακὸν	γὰρ {δαίμον{ α} οὐ νομιστέον
[13, 3]	πρὸς τὸν ἐξ οἰκείας προαιρέσεως	κακὸν	γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά σε
[13, 13]	ἐν πόλει, ἢ τί τῳ	κακόν	ἐστι γεγονὸς ἐκ προγόνων, μᾶλλον
[13, 13]	μου. Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο	κακὸν	θνητοῖσι φυτεύει καὶ πόλεμον κρυόεντα,
[13, 10]	καὶ θεῷ καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι	κακὸν	καὶ αἰσχρόν ἐστιν οἶδα. πρὸ
[13, 7]	γε ἀδικεῖν τῷ ἀδικοῦντι καὶ	κακὸν	καὶ αἰσχρὸν τυγχάνει ὂν παντὶ
[13, 13]	Φαίδρῳ Σωκράτης ὡς Οὐχ εἵμαρται	κακὸν	κακῷ φίλον εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν
[13, 12]	Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθῶν θνητοῖς	κακὸν	οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτῷ δὲ
[13, 6]	καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν	κακὸν	πείσεται; Πῶς γὰρ οὔ; Τί
[13, 3]	τοῦτο. Ὃ δέ γε μηδὲν	κακὸν	ποιεῖ, οὐδ´ ἄν τινος εἴη
[13, 7]	δίκαιον; Οὐδαμῶς. Τὸ γάρ που	κακὸν	ποιεῖν ἀνθρώπους τοῦ ἀδικεῖν οὐδὲν
[13, 3]	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν	κακόν	τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς
[13, 3]	διὰ μανίαν ἤ τινα ἄνοιαν	κακόν	τι ἐπιχειρῶσι πράττειν, τότε ἀποτροπῆς
[13, 3]	Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ μὴ βλάπτει,	κακόν	τι ποιεῖ; Οὐδὲ τοῦτο. Ὃ
[13, 13]	τις δὲ θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν	κακόν	τι πράσσων τοὺς θεοὺς λεληθέναι,
[13, 6]	οὔ; Τί δ´ ἐστὶ τὸ	κακὸν	τοῦτο; καὶ ποῖ τείνει καὶ
[13, 17]	πρὸς πικρὸν σκληρῷ τε πρὸς	μαλακὸν	καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις μίαν
[13, 3]	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς	φάρμακον	χρήσιμον γενέσθαι τὴν τοῦ θεοῦ
[13, 3]	πράττειν, τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς	φάρμακον	χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν αἷς
[13, 16]	ἰδεῖν τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου	πίθηκον	ἐνδυομένην. Κατὰ τύχην δὲ τὴν
[13, 16]	τὸ μέν τι θεῖον καὶ	λογικὸν	εἶναι τῆς ψυχῆς, τὸ δέ
[13, 6]	ἡμῖν βιωτὸν διεφθαρμένου ὃ τὸ	ἄδικον	μὲν λωβᾶται, τὸ δὲ δίκαιον
[13, 10]	ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν	ἄδικον	τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη
[13, 13]	δεκάτῳ τῶν Νόμων ἄντικρυς τὸ	ἀποστολικὸν	δείκνυσιν ἐκεῖνο· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν
[13, 19]	θέα ὡς καὶ εἰς τὸν	γυμνικὸν	εἰσάγει τὰς γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ
[13, 13]	εἰς πρόσωπον. Ἐνταῦθα γὰρ τὸ	ἡγεμονικὸν	ἱδρῦσθαι λέγουσι, τὴν διὰ τῶν
[13, 13]	καὶ νόον. Πῦρ μὲν οὖν	τεχνικόν,	ὁδῷ βαδίζον εἰς γένεσιν, τὴν
[13, 19]	οὖν· Ἐὰν μὴ κύριος οἰκοδομήσῃ	οἶκον,	εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες
[13, 16]	Ἔνθεν εἰκότως αὐτῷ καὶ τὸ	παθητικὸν	μέρος τῷ λόγῳ τῆς οὐσίας
[13, 16]	τι μέρος αὐτῆς ἄλογον καὶ	παθητικὸν	τυγχάνειν ὡρίσατο, καὶ πρὸς τῶν
[13, 20]	βελτίω τῆς διανοίας, μακάριον καὶ	ὁμονοητικὸν	τὸν ἐνθάδε βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς
[13, 16]	ἐστιν εἰς τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι	πολιτικὸν	καὶ ἥμερον γένος, ἤπου μελιττῶν
[13, 15]	τῆς ἐπὶ τὸ χεῖρον τροπῆς	δεκτικόν·	ὧν τοὺς μὲν ἀγαθούς, τοὺς
[13, 13]	ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ	χαλκὸν	τοῖς γεωργοῖς καὶ τοῖς ἄλλοις
[13, 13]	καὶ κεφαλὴν καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες	εἷλκον	παρὰ τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´
[13, 13]	ἐν τῇ πρὸς Ἐραστὸν καὶ	Κορίσκον	ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα καὶ υἱὸν
[13, 21]	τοιούτων, κατὰ ῥᾶγα βοτρύων καὶ	σῦκον	συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς τούτοις μαστιγούσθω.
[13, 13]	ὅσιον, εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον,	καλόν,	δέον, αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον,
[13, 20]	κάλλους ῥεῦμα πάλιν εἰς τὸν	καλὸν	διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ
[13, 3]	Καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι	καλόν	ἐπί τε πᾶσι τὸν περὶ
[13, 15]	ἐπιτρέπουσιν ἡγεῖσθαι τοὺς μὴ τὸ	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν ἀχώριστον τῆς φύσεως
[13, 7]	οὐδαμῶς τό γε ἀδικεῖν οὔτε	καλὸν	οὔτε ἀγαθόν, ὡς πολλάκις ἡμῖν
[13, 14]	καὶ ξοάνοις βαναύσων χερσὶν εἰς	ἀνδρείκελον	σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν τῶν θεῶν
[13, 3]	γεγενημένον· Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά σε	ἄμπελον	καρποφόρον πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης
[13, 16]	τὰς αὐτῶν ὁμοιότητας τῆς μελέτης.	Δῆλον	δή, ἔφη· πῶς δ´ οὔ;
[13, 12]	τῆς ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς	εὔδηλον	εἶναι τὸν προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι
[13, 13]	καὶ καταπατήσατε αὐτοὺς‘ λέγων ὡς	πηλόν.	Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην γράφει· Ἦν
[13, 20]	τοῦ σώματος, ὥστε οὐ σμικρὸν	ἆθλον	τῆς ἐρωτικῆς μανίας φέρονται. Εἰς
[13, 13]	μητέρα, οὐ χρυσόμορφος οὐδ´ ἐπημφιεσμένος	πτίλον	κύκνειον, ὡς κόρην Πλευρωνίαν ὑπημβρύωσεν,
[13, 13]	ὡς Οὐχ εἵμαρται κακὸν κακῷ	φίλον	εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν ἀγαθῷ μὴ
[13, 13]	λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές,	φίλον,	ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές,
[13, 13]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ μετρίῳ ὄντι	φίλον	ᾖ, τὰ δὲ ἄμετρα οὔτε
[13, 18]	τὸν ἄνδρα, ναὶ πάντων Ἑλλήνων	φίλον	ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ, τὰ ἐμοὶ
[13, 13]	εἶναι οὐδ´ ἀγαθὸν ἀγαθῷ μὴ	φίλον.	Ὅπερ κἀν τῷ Λύσιδι ἀπέδειξεν
[13, 18]	αὐτῇ περιεκάλυψε, καὶ κύκλῳ δὴ	κύκλον	στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον ἕνα ἔρημον
[13, 21]	μήτε ἱερὰ μήτε λιμένας μήτε	ἄλλον	κοινὸν σύλλογον μηδένα μιαίνων, ἐάν
[13, 10]	ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς	ἄλλον	τόπον καὶ ἀληθῆ ἐστι τὰ
[13, 10]	τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς	ἄλλον	τόπον. καὶ εἴτε δὴ μηδεμία
[13, 13]	κακόν ἐστι γεγονὸς ἐκ προγόνων,	μᾶλλον	αὐτοὺς λέληθεν ἢ οἱ τῆς
[13, 7]	δὴ αὖ τὸ μετὰ τοῦτο,	μᾶλλον	δ´ ἐρωτῶ, πότερον ἃ ἄν
[13, 10]	τοῦ κινδύνου ὠλιγώρησεν, πολὺ δὲ	μᾶλλον	δείσας τὸ ζῆν κακὸς ὢν
[13, 13]	ἀγαθὸν λέγων ἤ, ὅπερ καὶ	μᾶλλον,	ἐν πᾶσι τὸν θεὸν ἀγαθὸν
[13, 5]	ζῆν μὲν οὐκ ἂν προείλετο	μᾶλλον	ἢ ἀληθεύειν, ἑώρα δὲ ζῆν
[13, 10]	παρ´ ἡμῖν Πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ	μᾶλλον	ἢ ἀνθρώποις εἴρηται καὶ Μὴ
[13, 6]	δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι	μᾶλλον	ἢ ξύμπαντας τοὺς ἄλλους; ᾧ
[13, 6]	δοκῇ τῷ ἐπιστάτῃ καὶ ἐπαΐοντι	μᾶλλον	ἢ ξύμπασι τοῖς ἄλλοις. Ἔστι
[13, 0]	ἂν Ἕλλησιν οὖσιν ὁ Ἑλληνικὸς	μᾶλλον	ἢ ὁ βάρβαρος. Ὀκνῶν δὲ
[13, 19]	τὸ δυνατόν, ὡς τῆς πόλεως	μᾶλλον	ἢ τῶν γεννητόρων ὄντας, παιδευτέον
[13, 3]	οὐδ´ ἐστὶ τοῦτο ὅσιον, τοιαῦτα	μᾶλλον	λεκτέα πρὸς τὰ παιδία εὐθὺς
[13, 7]	παίδων οὐδὲν διαφέροντες; ἢ παντὸς	μᾶλλον	οὕτως ἔχει ὥσπερ τότε ἐλέγετο
[13, 10]	μὲν καὶ φιλῶ, πείθομαι δὲ	μᾶλλον	τῷ θεῷ ἢ ὑμῖν, καὶ
[13, 12]	ὡς ὁ θεός, ὃς τὸν	ὅλον	κόσμον κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν ἀνάπαυσιν
[13, 13]	ὑπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας θρυλούμενον	διάβολον,	τὸν τῶν δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν
[13, 13]	θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ	δύσκολον·	θνατᾶς δ´ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ.
[13, 13]	περὶ παντὸς ἀπέστω. Καὶ τὸ	σύνολον	Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων
[13, 13]	ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν ἄμβροτον, ὃς	πόλον	οἰκεῖ; ἀλλ´ οὐδ´ ἀκτίνων κατ´
[13, 19]	μὲν ἀνήβοις γυμναῖς στάδιον καὶ	δίαυλον	καὶ ἔφιππον καὶ δόλιχον, ἐν
[13, 21]	θυμῷ φονεύσειε. Λέγει δ´ οὖν·	Δοῦλον	δὲ κτείνας ἑαυτοῦ μὲν καθηράσθω,
[13, 21]	ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ τὸν ἴδιον	δοῦλον	θυμῷ φονεύσειε. Λέγει δ´ οὖν·
[13, 21]	καθαρὸς εἶναι· καὶ ἐὰν δοῦλος	δοῦλον,	ὡσαύτως. Ἐὰν δὲ αὖ δοῦλος
[13, 15]	δὲ ἕτερον εἶναι τὸ δαιμόνων	φῦλον	ἡγεῖται, φαυλότητος ὂν καὶ μοχθηρίας
[13, 3]	ἐστι παθήματος καὶ ὕστερον γεγονὸς	εἴδωλον,	οὐ πάνυ ἄκρατον ψεῦδος. Ἢ
[13, 13]	ἱστορίας συνταξάμενος ἐν τῷ κατὰ	Ἅβραμον	καὶ τοὺς Αἰγυπτίους, ἄντικρυς ἐπὶ
[13, 12]	ποτε δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν, τέκνον	ἐμόν,	δείξω σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι αὐτοῦ
[13, 3]	ὁ κτανὼν τὸν παῖδα τὸν	ἐμόν.	Ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ
[13, 5]	Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ	κοάλεμον	καὶ ὅστις〉 εἴ τις ἄλλος,
[13, 4]	οἱ πολλοὶ οὐκ ἴσασι. Καὶ	πόλεμον	ἄρα ἡγῇ τῷ ὄντι ἐν
[13, 19]	τε πάντα ὅσα πρὸς τὸν	πόλεμόν	ἐστι μαθήματα τοὺς φοιτῶντας ὅσα
[13, 13]	ἀγαθοῖο κακὸν θνητοῖσι φυτεύει καὶ	πόλεμον	κρυόεντα, κατὰ τὸν Ὀρφέα. Τοιαῦτα
[13, 19]	τιθῶμεν καὶ τὰ περὶ τὸν	πόλεμον	πάντα τοῖς σώμασι διαπονήματα τοξικῆς
[13, 14]	οὗτος, δέει θανάτου τὸν Ἀθηναίων	δῆμον	καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ Μωσῆς τά
[13, 18]	κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν μόνον ἕνα	ἔρημον	κατέστησε. Καὶ πάλιν ὑποβὰς ἐπιφέρει
[13, 9]	οἱ νόμοι; καὶ οὐκ οἴει	ἄσχημον	φανεῖσθαι τὸ τοῦ Σωκράτους πρᾶγμα;
[13, 18]	δὴ τούτων τοιούτων καὶ τὸν	ἀριθμὸν	τεττάρων τὸ τοῦ κόσμου σῶμα
[13, 13]	τοῦ βίου ἀγαθός· κακὸν γὰρ	{δαίμον{	α} οὐ νομιστέον εἶναι, βίον
[13, 13]	συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον,	ὠφέλιμον,	εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον,
[13, 3]	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δέ;	ὠφέλιμον	τὸ ἀγαθόν; Ναί. Αἴτιον ἄρα
[13, 3]	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον	χρήσιμον	γενέσθαι τὴν τοῦ θεοῦ εἰς
[13, 3]	τότε ἀποτροπῆς ἕνεκα ὡς φάρμακον	χρήσιμον	γίγνεται; καὶ ἐν αἷς νῦν
[13, 13]	δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ,	χρήσιμον,	καλόν, δέον, αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ
[13, 13]	ἔχει. Δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρα	χρήσιμον	πεφυκέναι, μὴ παρθένους φθείροντα καὶ
[13, 3]	τὸ ψεῦδος ὅτι μάλιστα, οὕτω	χρήσιμον	ποιοῦμεν; Καὶ μάλα, ἦ δ´
[13, 3]	τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος	χρήσιμον;	πότερον διὰ τὸ μὴ εἰδέναι
[13, 3]	ψεῦδος πότε καὶ ἐν τῷ	χρήσιμον,	ὥστε μὴ ἄξιον εἶναι μίσους;
[13, 13]	ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον,	ἔντιμον,	ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον,
[13, 21]	ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου ἢ τὸν	ὀφθαλμὸν	τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ
[13, 21]	Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις τὸν	ὀφθαλμὸν	τοῦ οἰκέτου ἢ τὸν ὀφθαλμὸν
[13, 13]	τύραννε, ὃς βρονταῖς σείεις βριαρὸν	δόμον	Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν φρίσσουσι, θεῶν
[13, 12]	κατήλυθεν, ἱερὸν ἦμαρ· καὶ πάλιν·	Ἕβδομον	ἦμαρ ἔην καὶ τῷ τετέλεστο
[13, 13]	Ἑβδόμη ἦν ἱερή· καὶ πάλιν·	Ἕβδομον	ἦμαρ ἔην καὶ τῷ τετέλεστο
[13, 18]	κατορθοῦν πρυτανεύοντος κατὰ δίκην καὶ	νόμον	ἕκαστον τῶν γεγονότων· τοὺς δὲ
[13, 18]	τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν καὶ	νόμον.	Μικρότερα μὲν τῶν ἠθῶν μεταβαλόντα
[13, 21]	τούτῳ προστίθησιν ἑξῆς ἕτερον τοιόνδε	νόμον·	Ὁ δὲ θυμῷ μέν, μετ´
[13, 12]	μεταποιεῖ. Διασεσάφηκε δ´ ἡμῖν αὐτὴν	ἔννομον	ἕνεκεν σημείου τοῦ περὶ ἡμᾶς
[13, 14]	τε καὶ Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου	δεσμὸν	δι´ ἕτερα τοιαῦτα. Ὧν τοῦτον
[13, 12]	θεόθεν γνώμῃσι λαβὼν κατὰ δίπλακα	θεσμόν.	Ἄλλως οὐ θεμιτὸν δὲ λέγειν·
[13, 18]	ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς	διορισμὸν	καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονε·
[13, 17]	τὰ δὲ κραθέντα καὶ μιχθέντα	χωρισμὸν	τὸν ἀπ´ ἀλλήλων ἐν χρόνῳ
[13, 13]	οὐχὶ καὶ Ὅμηρος παραφράζων τὸν	χωρισμὸν	τοῦ ὕδατος ἀπὸ τῆς γῆς
[13, 13]	τῆς δόξης, τὸν μέν τινα	κόσμον	ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας, τὸν δέ
[13, 13]	οὐ μόνον γενητὸν ἔδειξε τὸν	κόσμον,	ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ γεγονέναι
[13, 3]	διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν	κόσμον.	Διὸ καὶ παρὰ τῷ προφήτῃ
[13, 13]	Ναὶ μὴν γενητὸν εἶναι τὸν	κόσμον	ἐκ Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν οἱ
[13, 13]	τῆς οὐσίας {α} ἰδίως ποιὸν	κόσμον	ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ λέγων οὕτως·
[13, 12]	ὁ θεός, ὃς τὸν ὅλον	κόσμον	κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν ἀνάπαυσιν ἡμῖν,
[13, 13]	τοιαύτη καὶ φυλακῆς θαυμαστῆς δεομένη.	Κόσμον	τε αὖθις τὸν μὲν νοητὸν
[13, 13]	ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ λέγων οὕτως·	Κόσμον	τὸν αὐτὸν πάντων οὔτε τις
[13, 13]	καὶ οἱ Στωϊκοὶ τίθενται τὸν	κόσμον.	Τόν τε ὑπὸ τῆς βαρβάρου
[13, 18]	τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα τὸν	κόσμον	τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς.
[13, 18]	τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα τὸν	κόσμον	τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς αὐτοῖς.
[13, 21]	ἔτη φευγέτω, κολάζων τὸν αὑτοῦ	θυμόν.	Καὶ τούτῳ προστίθησιν ἑξῆς ἕτερον
[13, 21]	γίνεται μέν, ὀλιγάκις δέ, διὰ	θυμὸν	πατὴρ ἢ μήτηρ υἱὸν ἢ
[13, 18]	αὐτοῖς. Εὐθυβόλως πάνυ καὶ καλῶς	πλάνον	εἶπε τὴν τῶν εἰρημένων ὡς
[13, 18]	παντὸς ἐνεργοῦντάς τε καὶ δρῶντας,	πλάνον	ἐπλανήθησαν ἀνήνυτον μόνους εἶναι τούτους
[13, 21]	ἐν ταῖς χερσί σου, καὶ	δρέπανον	οὐ μὴ ἐπιβάλῃς ἐπὶ τὸν
[13, 13]	τοὺς πλανωμένους πορεία ἐπὶ τὸν	οὐρανὸν	ἄγει, τουτέστι τὴν ὀγδόην κίνησίν
[13, 13]	τῶν εἰδώλων ἀποσπῶσα εἰς τὸν	οὐρανὸν	ἀναβλέπειν διδάσκει. Ὁ μὲν γὰρ
[13, 13]	κινουμένοις μῶν οὐ καὶ τὸν	οὐρανὸν	ἀνάγκη διοικεῖν φάναι; Τί μήν;
[13, 13]	ἐν μὲν τῇ μονάδι συνίστησιν	οὐρανὸν	ἀόρατον καὶ γῆν ἁγίαν καὶ
[13, 13]	τῇ κοσμογονίᾳ τῇ αἰσθητῇ στερεὸν	οὐρανὸν	ἐδημιούργει (τὸ δὲ στερεὸν αἰσθητόν)
[13, 13]	μὲν γαῖαν ἔτευξ´, ἐν δ´	οὐρανόν,	ἐν δὲ θάλασσαν, φησίν, Ἐν
[13, 13]	δ´ αὖ μέγαν αὖτις ἐπ´	οὐρανὸν	ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ· γαίη
[13, 12]	Αὐτὸς δὴ μέγαν αὖθις ἐπ´	οὐρανὸν	ἐστήρικται χρυσέῳ εἰνὶ θρόνῳ· γαίη
[13, 13]	φησίν, ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν	οὐρανὸν	καὶ τὴν γῆν· ἡ δὲ
[13, 12]	ἓξ ἡμέραις ἐποίησε τόν τε	οὐρανὸν	καὶ τὴν γῆν καὶ πάντα
[13, 18]	καὶ κύκλῳ δὴ κύκλον στρεφόμενον	οὐρανὸν	μόνον ἕνα ἔρημον κατέστησε. Καὶ
[13, 18]	ὦ Μέγιλλε καὶ Κλεινία; σχεδὸν	οὐρανόν,	ὃν καὶ δικαιότατον, ὡς ξύμπαντες
[13, 18]	πρὸς γῆν ξυνέδησε καὶ ξυνεστήσατο	οὐρανὸν	ὁρατὸν καὶ ἁπτόν. Καὶ διὰ
[13, 13]	ἡμῖν αὐτοῖς εἶναι μὲν τὸν	οὐρανὸν	πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι δὲ
[13, 13]	διὰ Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε τὸν	οὐρανὸν	σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν
[13, 13]	ἀληθείαισιν, εἷς ἐστιν θεός, ὃς	οὐρανόν	τ´ ἔτευξε καὶ γαῖαν μακρὴν
[13, 13]	προφητικά· Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ τὸν	οὐρανόν,	τρόμος λήψεται· καὶ ἀπὸ σοῦ
[13, 20]	ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ	φανὸν	βίον διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´ ἀλλήλων
[13, 13]	πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον, ἄμεμπτον, ἀεὶ	διαμένον.	Ὁ δὲ αὐτὸς κατὰ τὸ
[13, 10]	γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ τινα	ἐκλεξάμενον	δέοι ταύτην τὴν νύκτα ἐν
[13, 18]	θείῳ λόγῳ συνδήσαντά τε καὶ	συναρμοσάμενον	μόνον ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ μόνῳ
[13, 3]	οἰκείας ἐκστάντα φύσεως οὐδέ γε	ψευσάμενον	τοὺς ὁρῶντας, ἄμφω δὲ ἀληθῆ
[13, 10]	ταύτῃ τῇ νυκτὶ εἰ δέοι	σκεψάμενον	εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον
[13, 21]	μὲν κτείνῃ ἐλεύθερον, τὸ δὲ	πεπραγμένον	ἀπροβουλεύτως ὀργῇ τινι γένηται πραχθέν,
[13, 13]	ε} οἷόν ἐστ´; ἄκουε δή·	τεταγμένον,	δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές, κρατοῦν ἑαυτοῦ,
[13, 10]	ἄλλοθί που οὗ ἐκεῖνοι ἔταττον,	ἔμενον	ὥσπερ καὶ ἄλλος τις καὶ
[13, 14]	τε πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν	ἐγκαθήμενον	Δελφοῖς δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ καὶ
[13, 16]	μόγις εὑρεῖν κείμενόν που καὶ	παρημελημένον	ὑπὸ τῶν ἄλλων καὶ εἰπεῖν
[13, 3]	τὸν ἐξ οἰκείας προαιρέσεως κακὸν	γεγενημένον·	Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά σε ἄμπελον
[13, 13]	αὐτοὺς τὸ ἐν τῇ Σοφίᾳ	εἰρημένον	διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ
[13, 12]	ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον εἶναι τὸν	προειρημένον	φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά· γέγονε γὰρ
[13, 20]	καταμηνύσαντα θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου τινὸς	εὑρημένον;	ἐπάκουσον δὲ καὶ τῶνδε, ἵνα
[13, 13]	προκοπὰς κατ´ ἀξίαν εἰς θειότητα	παρεσχημένον.	Σιωπῶ γὰρ Πλάτωνα, ἃ ἄντικρυς
[13, 13]	Πλάτων δωδεκαταῖον ἐπὶ τῇ πυρᾷ	κείμενον	ἀναβιῶναι λέγει. Τάχα μὲν οὐ
[13, 16]	καὶ ἀπράγμονος καὶ μόγις εὑρεῖν	κείμενόν	που καὶ παρημελημένον ὑπὸ τῶν
[13, 14]	θεᾶς παῖδα, ἄλλοτ´ ἐπὶ πλευρὰς	κατακείμενον,	ἄλλοτε δ´ αὖτε ὕπτιον καὶ
[13, 13]	τῶν πολιτικῶν δύναται ζῆν μὴ	προκατειλημμένον	τῇ τοῦ κρείττονος πίστει. Διὸ
[13, 19]	ἐῶντα τὰς παιδείας, ἀλλὰ τὸ	λεγόμενον	πάντα ἄνδρα καὶ παῖδα κατὰ
[13, 3]	ἀπείργαστο, εἰκότως, οἷα φίλου ζῴου	κηδόμενον,	τὸν ἐπουράνιον λόγον ἥκειν ἐπὶ
[13, 13]	ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον. Τὸ γὰρ	κολαζόμενον	ἢ παιδευόμενον ἐν αἰσθήσει ὂν
[13, 10]	ἐμοὶ δοκεῖ, μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν	ὑπολογιζόμενον	μήτε θάνατον μήτε ἄλλο μηδὲν
[13, 19]	τοῦ λόγου διάνοιαν, μὴ τὸ	νομιζόμενον	φὰς ὑποβάλλειν. Μὴ γὰρ ἀδιαστόλως
[13, 13]	εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν,	χρονιζόμενον,	ἄμεμπτον, ἀεὶ διαμένον. Ὁ δὲ
[13, 14]	ἃ ἐβουλεύσατο τούτων πάντων ῥᾳδίως	ἐπιλαθόμενον	διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν
[13, 4]	ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ	ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ	ΣΩΚΡΑΤΗΝ ΕΚΤΕΙΝΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αὐτοὶ γὰρ
[13, 20]	πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι	ἀφικόμενον,	καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους τῶν
[13, 14]	δωμάτιον ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ´ αὐτοῦ	βουλόμενον	χαμαὶ συγγίνεσθαι" κορύδου δίκην· καὶ
[13, 3]	ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ μὲν αὐτὸν	γιγνόμενον	καὶ ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ εἶδος
[13, 3]	ἐν εἴδει καὶ σχήματι ἀνθρωπείῳ	παραφαινόμενον,	λεκτέον ὡς οὐ κατὰ τοὺς
[13, 13]	ἀκούειν ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν ὧδε	ἐμφαινόμενον	πρὸς τοῦ Ἐφεσίου· Ἀξύνετοι ἀκούσαντες
[13, 6]	ὑπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ μὲν βέλτιον	γινόμενον,	ὑπὸ τοῦ νοσώδους δὲ διαφθειρόμενον
[13, 14]	Σωκράτην καταβῆναι φάντα εἰς Πειραιᾶ	προσευξόμενον	τῇ θεῷ καὶ τὴν βάρβαρον
[13, 13]	γῆν τε ὁρατὴν καὶ φῶς	βλεπόμενον.	Ἆρ´ οὐ δοκεῖ σοι ἐντεῦθεν
[13, 17]	τὰς ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας κάτω	φερόμενον,	ὡς αὐτὸ ὁμοίως ἐπὶ τὰ
[13, 13]	εἶναι δοκιμάσας, τὸν δέ τινα	φθειρόμενον,	τὸν κατὰ τὴν διακόσμησιν, εἰδὼς
[13, 6]	γινόμενον, ὑπὸ τοῦ νοσώδους δὲ	διαφθειρόμενον	διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ τῇ τῶν
[13, 14]	τοὺς πολίτας τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας	θεασόμενον	καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ
[13, 13]	ἔθνος ἑῷον, πᾶν δὲ ἑσπερίων	ἁπτόμενον	ᾐόνων βόρειόν τε καὶ τὰ
[13, 13]	ἔστι καὶ ἔσται, πῦρ ἀείζωον,	ἁπτόμενον	μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι
[13, 13]	ἀθάνατον. Τὸ γὰρ κολαζόμενον ἢ	παιδευόμενον	ἐν αἰσθήσει ὂν ζῇ, κἂν
[13, 18]	περιεκάλυψε, καὶ κύκλῳ δὴ κύκλον	στρεφόμενον	οὐρανὸν μόνον ἕνα ἔρημον κατέστησε.
[13, 14]	ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ,	κεκαθαρισμένον	ἑπταπλασίως" ἀνείρηται. Ἀλλ´ οὐ καὶ
[13, 13]	πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ	ἀποσβεννύμενον	μέτρα. Ὅτι δὲ καὶ γενητὸν
[13, 13]	ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον,	ὁμολογούμενον,	εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν,
[13, 14]	εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ τῶν Ἀθηναίων	συνωθούμενον·	ὡς μὴ διατρέπεσθαι τὸν Σωκράτην
[13, 7]	δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ δῆτα. Οὐδὲ	ἀδικούμενον	ἄρα ἀνταδικεῖν, ὡς οἱ πολλοὶ
[13, 13]	τε ὑπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας	θρυλούμενον	διάβολον, τὸν τῶν δαιμόνων ἄρχοντα,
[13, 13]	δοκῶ φωτὸς κακούργου {σχήματ{ α}	ἐκμιμούμενον	σοὶ τήνδ´ ἐς εὐνὴν ὥσπερ
[13, 12]	ἐστι τῷ προειρημένῳ. Τὸ δὲ	διασαφούμενον	διὰ τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι τὸν
[13, 13]	Ὁ δὲ αὐτὸς κατὰ τὸ	σιωπώμενον	τὴν τῶν πολλῶν διαβάλλων εἰδωλολατρίαν
[13, 3]	τό τε ἀφανὲς καὶ τὸ	ὁρώμενον.	Πῆ μὲν γὰρ ἀληθὴς ἄνθρωπος
[13, 14]	θεῖα λόγια ἁγνὰ καὶ ἀργύριον	πεπυρωμένον,	δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως"
[13, 13]	πεφυκέναι, μὴ παρθένους φθείροντα καὶ	μοιχώμενον,	κλέπτοντα καὶ σφάττοντα χρημάτων χάριν.
[13, 21]	Ἐὰν δὲ ἀστὸν ξένος ἢ	ξένον	ἀστὸς ἀμυνόμενος κτείνῃ, κατὰ τὰ
[13, 21]	πολίτης πολίτην, ὡσαύτως, ἢ ξένος	ξένον.	Ἐὰν δὲ ἀστὸν ξένος ἢ
[13, 13]	Ἦν κεῖνος οὑνιαυτός, ᾧ ποτε	πτηνὸν	καὶ τοὐν θαλάσσῃ καὶ τὸ
[13, 10]	ὁτιοῦν πρᾶγμα λίποιμι τὴν τάξιν.	δεινὸν	μεντἂν εἴη καὶ ὡς ἀληθῶς
[13, 4]	κατέπινεν οὐκ ἐν δίκῃ, καὶ	ἐκεῖνόν	γε αὖ τὸν αὑτοῦ πατέρα
[13, 14]	ἂν τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν	ἐκεῖνον,	τὸν δὴ μόνον πάντων Ἑλλήνων
[13, 9]	ἐνθάδε σοι φαίνεται ταῦτα πράττοντι	ἄμεινον	εἶναι οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον
[13, 9]	σῶν οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ	ἄμεινον	ἔσται. ἀλλὰ νῦν μὲν ἠδικημένος
[13, 10]	εἰ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας	ἄμεινον	καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας
[13, 13]	ἀνθρώπου ἐκ χοὸς διαπλάσεως ἱστάμενοι	γήϊνον	μὲν οἱ φιλόσοφοι παρ´ ἕκαστα
[13, 13]	σῶμα διαπλάττεσθαι λέγει Μωσῆς, ὃ	γήϊνόν	φησιν ὁ Πλάτων σκῆνος, ψυχὴν
[13, 13]	καὶ μὴ δόκει ὅμοιον αὑτῷ	σάρκινον	καθεστάναι. Οὐκ οἶσθά γ´ αὐτόν.
[13, 13]	δικαστήριον ἢ βουλευτήριον ἤ τι	κοινὸν	ἄλλο τῆς πόλεως συνέδριον, νόμους
[13, 21]	ἱερὰ μήτε λιμένας μήτε ἄλλον	κοινὸν	σύλλογον μηδένα μιαίνων, ἐάν τέ
[13, 16]	εἰς αὐτό γε πάλιν τὸ	ἀνθρώπινον	γένος. Καὶ ἐν τῷ Φαίδρῳ
[13, 12]	δή ποτε δεῦρ´ ἐπὶ γαῖαν,	τέκνον	ἐμόν, δείξω σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι
[13, 12]	περὶ πάντ´ ἐνὶ τάξει. Ὦ	τέκνον,	σὺ δὲ τοῖσι νόοισι πελάζευ,
[13, 16]	ἐλθόντας. Εἶτα Ὀρφέως μὲν ψυχὴν	κύκνον	εἶναι θελῆσαι, Θαμύρου δὲ ἀηδόνος,
[13, 16]	ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ καὶ	κύκνον	μεταβάλλοντα εἰς ἀνθρωπίνου βίου αἵρεσιν
[13, 3]	Οἴει γάρ τί με, ἔφην,	σεμνὸν	λέγειν· ἐγὼ δὲ λέγω ὅτι
[13, 19]	αὖ κοινοὺς καὶ μήτε γονέα	ἔκγονον	εἰδέναι τὸν αὑτοῦ μήτε παῖδα
[13, 13]	πατέρα, τοῦτον διὰ τέλους τίμα,	μόνον	ἀγαθῶν τοσούτων εὑρετὴν καὶ κτίστορα.
[13, 13]	τὸν θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν	μόνον	ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν πάντων,
[13, 13]	θεόν φασιν, ἡμεῖς δὲ ποιητὴν	μόνον	αὐτὸν καλοῦμεν καὶ λόγῳ ποιητήν.
[13, 13]	παντὸς εὑρεῖν τε ἔργον, οὐ	μόνον	γενητὸν ἔδειξε τὸν κόσμον, ἀλλὰ
[13, 13]	ὅπως νοεῖσθαι πέφυκε τὸν θεόν,	μόνον	δέ, ὡς ἤδη πολλάκις εἰρήκαμεν,
[13, 18]	κύκλῳ δὴ κύκλον στρεφόμενον οὐρανὸν	μόνον	ἕνα ἔρημον κατέστησε. Καὶ πάλιν
[13, 18]	λόγῳ συνδήσαντά τε καὶ συναρμοσάμενον	μόνον	ἡγεῖσθαι θεὸν καὶ μόνῳ τὴν
[13, 18]	καταληπτοῦ τιμὴν ἴωμεν, ὃς οὐ	μόνον	θεός ἐστι νοητῶν τε καὶ
[13, 3]	οἱ δὲ ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ	μόνον	κατὰ τὸν φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ
[13, 6]	εἴτε μή, ὡς ἐγὼ οὐ	μόνον	νῦν, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ τοιοῦτος
[13, 13]	καὶ τὴν ἑβδόμην ἱερὰν οὐ	μόνον	οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ
[13, 13]	ἀρχᾷ τέ ἐστιν ἓν καὶ	μόνον‘	οὐδέ τίς ἐσθ´ ἕτερος χωρὶς
[13, 14]	φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν δὴ	μόνον	πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα,
[13, 10]	ὄφελός ἐστιν, ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο	μόνον	σκοπεῖν, ὅταν πράττῃ, πότερον δίκαια
[13, 19]	γυμναζομένας μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ	μόνον	τὰς νέας, ἀλλ´ ἤδη καὶ
[13, 13]	μὲν οὖν τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ	μόνον	τὴν ἐκ μὴ ὄντων γένεσιν
[13, 13]	μου· οὐ γὰρ τὴν ἀνάστασιν	μόνον	τοῦ Χριστοῦ ἐξ ὕπνου ἔγερσιν,
[13, 3]	δὴ τῷ ὄντι ψεῦδος οὐ	μόνον	ὑπὸ θεῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπ´
[13, 13]	Ὠκεανοῦ λέγει· Ἤδη γὰρ δηρὸν	χρόνον	ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ φιλότητος;
[13, 16]	φοβερώτατα πάθη πάσχοντας τὸν ἀεὶ	χρόνον,	ἀτεχνῶς παραδείγματα ἀνηρτημένους ἐκεῖ ἐν
[13, 21]	φευγέτω, μεγέθει θυμοῦ πλείω τιμωρηθεὶς	χρόνον.	Εἶθ´ ἑξῆς περὶ τοῦ δεύτερον
[13, 16]	τὸ παράπαν εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	καὶ εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτου
[13, 13]	τὸν παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα	χρόνον.	Καὶ μετὰ βραχέα ἐπιλέγει· Ἀδελφοὺς
[13, 13]	πράττει κακῶς, κακὸς πεφυκώς, τὸν	χρόνον	κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ οὗτος ὕστερον
[13, 16]	τοσαύτην δίκην εἰς τὸν ἀεὶ	χρόνον	μετὰ τὴν ἐνθένδε τελευτὴν ὑφέξει
[13, 16]	πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν	χρόνον	πολὺν βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ
[13, 12]	αὐτῶν οὕτως εἰς πάντα τὸν	χρόνον	τεταχέναι. Σημαίνει γὰρ ὡς ἐν
[13, 11]	οὐ μέλλομεν; Τὸν λοιπὸν δὴ	χρόνον	ὡς δαίμονας γεγονότας οὕτω θεραπεύσομέν
[13, 10]	τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ τὸν	φόνον	καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς, αὐτὸς ἀποθανῇ·
[13, 9]	εὐωχούμενος ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ ἐπὶ	δεῖπνον	ἀποδεδημηκὼς εἰς Θετταλίαν. λόγοι δὲ
[13, 13]	εἰς σάρκα κάθοδον τοῦ κυρίου	ὕπνον	ἀλληγορεῖ. Αὐτίκα ὁ αὐτὸς σωτὴρ
[13, 13]	κοσμοκράτορας, οἶμαι, τοῦ σκότους τούτου·	ὕπνον	δὲ καὶ θάνατον τὴν εἰς
[13, 10]	ὦ ἄνθρωπε, εἰ οἴει δεῖν	κίνδυνον	ὑπολογίζεσθαι τοῦ ζῆν ἢ τεθνάναι
[13, 13]	ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές,	ἀνώδυνον,	ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον,
[13, 13]	κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ,	μοῦνον	δ´ ἐσόρα κόσμοιο ἄνακτα ἀθάνατον.
[13, 12]	κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ,	μοῦνον	δ´ ἐσόρα κόσμοιο τυπωτὴν ἀθάνατον.
[13, 13]	Ἡρακλείτῳ γράφοντι· Ἓν τὸ σοφὸν	μοῦνον	λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει
[13, 13]	ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι,	μοῦνον,	μουνογενὲς δὲ καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´
[13, 12]	καὶ γῆς ὑπάρχειν· τὸ δὴ	σύμφωνόν	ἐστι τῷ προειρημένῳ. Τὸ δὲ
[13, 13]	ἀνθρώπων, ὅστις ἂν εἰδείη Ζηνὸς	νόον	αἰγιόχοιο. Εἰκότως ἄρα Σόλων ὁ
[13, 13]	δ´ ἀνθρώπου θέμεν αὐδὴν καὶ	νόον.	Πῦρ μὲν οὖν τεχνικόν, ὁδῷ
[13, 13]	αὖθις· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν	ῥόον	ἐξ Ἀχέροντος. Ναὶ μὴν καὶ
[13, 12]	καί· Ἑβδομάτῃ δ´ ἠοῖ λίπομεν	ῥόον	ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο δὴ σημαίνων,
[13, 13]	μὲν οὐδέν, διὰ δὲ τὸ	χαλεπὸν	εἶναι κατὰ τὸν παρόντα τρόπον
[13, 19]	οὔτε γυμναστικῆς, ὡς ἀνδράσι μὲν	πρέπον	ἂν εἴη, γυναιξὶ δὲ οὐκ
[13, 19]	διαπεραίνειν· ἃ δὴ πάντως μιμεῖσθαι	πρέπον	ἂν εἴη κόρους τε ἅμα
[13, 19]	εἴη, γυναιξὶ δὲ οὐκ ἂν	πρέπον.	Καὶ πάλιν ἑξῆς ὑποβάς φησι·
[13, 10]	ἀποθανῇ. εἰ οὖν με, ὅπερ	εἶπον,	ἐπὶ τούτοις ἀφίοιτε, εἴποιμι ἂν
[13, 14]	Οὓς Ἡσίοδός τε καὶ Ὅμηρος,	εἶπον,	ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ οἱ ἄλλοι
[13, 4]	ὦ Σώκρατες, ἀλλ´ ὅπερ ἄρτι	εἶπον,	καὶ ἄλλα σοι ἐγὼ πολλά,
[13, 3]	τίνας λέγεις. Οὓς Ἡσίοδός τε,	εἶπον,	καὶ Ὅμηρος ἡμῖν ἐλεγέτην καὶ
[13, 19]	Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως δή,	εἶπον,	παρὰ τὸ εἰωθὸς γελοῖα ἂν
[13, 3]	τίνας ἂν φαῖμεν; Καὶ ἐγὼ	εἶπον·	ὦ Ἀδείμαντε, οὔκ ἐσμεν ποιηταὶ
[13, 11]	Τί δ´ οὐ μέλλομεν; Τὸν	λοιπὸν	δὴ χρόνον ὡς δαίμονας γεγονότας
[13, 12]	ὁρόω· περὶ γὰρ νέφος ἐστήρικται	λοιπὸν	ἐμοί· ´στᾶσιν δὲ δεκάπτυχον ἀνθρώποισιν.
[13, 20]	καὶ διεπραξάσθην· καὶ διαπραξαμένω τὸ	λοιπὸν	ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ
[13, 13]	καὶ γαῖαν μακρὴν πόντου τε	χαροπὸν	οἶδμα καὶ ἀνέμων βίας. Θνητοὶ
[13, 14]	ἕτερα τοιαῦτα. Ὧν τοῦτον τὸν	τρόπον	εἰρημένων τί δῆτα βούλεται αὐτῷ
[13, 21]	Αὖθις δὲ ὁ Πλάτων τίνα	τρόπον	καὶ δι´ ὁποῖα πληγαῖς ἀπαραιτήτοις
[13, 18]	ὑποδιάκονος νοῦ γέγονε, τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ οἱ αἰσθητοὶ πάντες ὑπηρέται
[13, 15]	Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος τὸν	τρόπον,	οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι φάναι
[13, 13]	ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾷ, κατὰ	τρόπον	σῴζει· εἰ Ἔστιν ἀνθρώπων λογισμός,
[13, 13]	χαλεπὸν εἶναι κατὰ τὸν παρόντα	τρόπον	τῆς διεξόδου δηλῶσαι τὰ δοκοῦντα.
[13, 16]	τούτων εἰσὶ καὶ εἰς βέλτιστον	τόπον	ἰόντες οἱ τὴν δημοτικὴν καὶ
[13, 10]	ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς ἄλλον	τόπον	καὶ ἀληθῆ ἐστι τὰ λεγόμενα,
[13, 10]	τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον	τόπον.	καὶ εἴτε δὴ μηδεμία αἴσθησίς
[13, 16]	ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες εἰς τὸν	τόπον	οἷ ὁ δαίμων ἕκαστον κομίζει,
[13, 21]	τὰς χεῖρας αὐτοῦ· δώσω σοι	τόπον	οὗ φεύξεται ἐκεῖ ὁ φονεύσας.
[13, 16]	δ´ εἰς τοῦ οὐρανοῦ τινα	τόπον	ὑπὸ τῆς δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν
[13, 3]	τοῦ γένους, νόσον καὶ μανίαν	ἔκτοπον	ὑπομείναντος, ὡς μήτε τὸν πατέρα
[13, 19]	γυμναῖς στάδιον καὶ δίαυλον καὶ	ἔφιππον	καὶ δόλιχον, ἐν αὐτῷ τῷ
[13, 19]	δὴ τοῦ γελοίου σοφίας δρέπων	καρπόν,	οὐδὲ οἶδεν, ὡς ἔοικεν, ἐφ´
[13, 13]	αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον,	ἄλυπον,	λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές,
[13, 3]	ἄρα, ἔφη〈 ν〉 τοῦτον δεύτερον	τύπον	εἶναι ἐν ᾧ δεῖ περὶ
[13, 3]	Δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν	τύπον	εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς
[13, 14]	Δεῖ γὰρ δὴ τὸν αὐτὸν	τύπον	εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι τούς
[13, 3]	δὲ ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἐκτεθέντα	τύπον	ὅτι τε ἀγαθὸς ὢν ὁ
[13, 13]	δὲ αἰσθητόν· καὶ τὸν μὲν	ἀρχέτυπον,	τὸν δὲ εἰκόνα τοῦ καλοῦ
[13, 13]	εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν‘ τὸν	ἄνθρωπον	γεγονέναι. Εἰκὼν μὲν γὰρ θεοῦ
[13, 16]	τὴν Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, φεύγουσαν	ἄνθρωπον	γενέσθαι, μεμνημένην τῆς τῶν ὅπλων
[13, 14]	καὶ χρησμοὺς θείας, ᾗ κατὰ	ἄνθρωπον,	δυνάμεως περιέχοντα θεόν τε αὐθέντην
[13, 17]	ἔφασαν εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ τὸν	ἄνθρωπον	ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος κοινός
[13, 16]	ποτε ἄνθρωπος ἦν, πάλιν εἰς	ἄνθρωπον.	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν Φαίδρῳ·
[13, 13]	σοὶ τήνδ´ ἐς εὐνὴν ὥσπερ	ἄνθρωπον	μολεῖν Ἀμφίων λέγει τῇ Ἀντιόπῃ.
[13, 13]	ἄνωθεν ἐμπνευσθῆναι ὑπὸ θεοῦ εἰς	πρόσωπον.	Ἐνταῦθα γὰρ τὸ ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι
[13, 14]	προσευξόμενον τῇ θεῷ καὶ τὴν	βάρβαρον	ἑορτὴν τοὺς πολίτας τότε πρῶτον
[13, 13]	αὐτὸν διακείμεθα, τὴν δὲ νενομισμένην	βάρβαρον	τῆς κατ´ αὐτὸν προτιμῶμεν φιλοσοφίας.
[13, 13]	ἐπιδημεῖ, αὐτὸς δὲ πέταται κατὰ	Πίνδαρον,	τὰ γᾶς ὑπένερθεν οὐρανοῦ τε
[13, 13]	φάος, κελαινεφεῖ δὲ σκότει καλύψαι	καθαρὸν	ἁμέρας σέλας. Ὁ μόνος ἡμέρας
[13, 21]	μὴ καταμηνύσας. Καὶ ἄλλως δὲ	καθαρὸν	ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ τὸν ἴδιον
[13, 14]	ὡς σὲ μὴ ἀνευρεῖν ἀπάτης	καθαρὸν	ἐν αὐτοῖς μάθημα. Αὐτίκα γοῦν
[13, 13]	τε τύραννε, ὃς βρονταῖς σείεις	βριαρὸν	δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν φρίσσουσι,
[13, 18]	εἰς φῶς ἄγειν, ἐκ τῶνδε	παρὸν	καὶ τὰ ἐμοὶ νῦν σεσιγημένα
[13, 16]	καὶ δίκης δεσμωτήριον, ὃ δὴ	Τάρταρον	καλοῦσιν, ἰέναι· οἳ δ´ ἂν
[13, 16]	προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει εἰς τὸν	Τάρταρον,	ὅθεν οὔ ποτε ἐκβαίνουσι. Καὶ
[13, 13]	πρὸς τῶν βαρβάρων γέενναν καλουμένην,	Τάρταρον	ποιητικῶς ὀνομάζων Κωκυτόν τε καὶ
[13, 17]	οἷον τῷ ξηρῷ πρὸς τὸ	ὑγρὸν	καὶ τῷ θερμῷ πρὸς τὸ
[13, 13]	σύμπαντα δι´ ἀέρος τρέπεται εἰς	ὑγρόν,	τὸ ὡς σπέρμα τῆς διακοσμήσεως,
[13, 13]	ὁμολογούμενον, εὐκλεές, ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον,	σφοδρόν,	χρονιζόμενον, ἄμεμπτον, ἀεὶ διαμένον. Ὁ
[13, 3]	δοκεῖ. Ἆρ´ οὖν τὸ μὴ	βλαβερὸν	βλάπτει; Οὐδαμῶς. Ὃ δὲ μὴ
[13, 3]	μὴν οὐδέν γε τῶν ἀγαθῶν	βλαβερόν.	Ἦ γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ.
[13, 13]	πάντων δεσπότης, οὗ τὸ ὄνομα	φοβερόν	{ἐστιν} οὐδ´ ἂν {ὀνομάσαιμ{ ι}
[13, 21]	ὡσαύτως. Ἐὰν δὲ αὖ δοῦλος	ἐλεύθερον	ἀμυνόμενος ἀποκτείνῃ, καθάπερ ὁ κτείνας
[13, 21]	ἄρα τις αὐτόχειρ μὲν κτείνῃ	ἐλεύθερον,	τὸ δὲ πεπραγμένον ἀπροβουλεύτως ὀργῇ
[13, 13]	Ὅμηρος δέ· Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν	ἱερὸν	ἦμαρ καί· Ἑβδόμη ἦν ἱερή·
[13, 13]	ἕνη τετράς τε καὶ ἑβδόμη	ἱερὸν	ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἑβδομάτη δ´
[13, 12]	οὕτω λέγει· Ἑβδομάτη δἤπειτα κατήλυθεν,	ἱερὸν	ἦμαρ· καὶ πάλιν· Ἕβδομον ἦμαρ
[13, 12]	ἕνη τετράς τε καὶ ἑβδόμη	ἱερὸν	ἦμαρ· καὶ πάλιν λέγει· Ἑβδομάτη
[13, 12]	ἐν ποιήμασι τῶν κατὰ τὸν	Ἱερὸν	Λόγον αὐτῷ λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται
[13, 16]	τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν καὶ	ἥμερον	γένος, ἤπου μελιττῶν ἢ σφηκῶν
[13, 13]	ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς	ἥμερον	χωρίον καὶ προσηνὲς καὶ τῶν
[13, 20]	τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃν	ἵμερον	Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ
[13, 5]	Πλάτων ταυτὶ λαβὼν εἰς τὸ	φανερὸν	κατηγόρει, παρασχεῖν ἂν δοκεῖ μοι
[13, 12]	ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ.	Φανερὸν	ὅτι κατηκολούθησεν ὁ Πλάτων τῇ
[13, 13]	{α} ἰδίως ποιὸν κόσμον ᾔδει,	φανερὸν	ποιεῖ λέγων οὕτως· Κόσμον τὸν
[13, 13]	βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης	νοερὸν	κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ,
[13, 12]	βλέψας τούτῳ προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης	νοερὸν	κύτος· εὖ δ´ ἐπίβαινε ἀτραπιτοῦ,
[13, 10]	ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι. δυοῖν γὰρ	θάτερόν	ἐστι τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ
[13, 13]	ἔνδοθι θυμῷ οὔτε φέρειν δύναται	κρατερὸν	μένος. Ἔστι δὲ πάντη αὐτὸς
[13, 12]	ἔνδοθι θυμῷ οὐδὲ φέρειν δύναται	κρατερὸν	μένος. Ἔστι δὲ πάντως αὐτὸς
[13, 15]	θεοὺς εἶναι δοξάζει. Τούτων δὲ	ἕτερον	εἶναι τὸ δαιμόνων φῦλον ἡγεῖται,
[13, 15]	τῶνδε. Μετίωμεν δὲ καὶ ἐφ´	ἕτερον.	~ιςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ
[13, 13]	κατὰ τὴν διακόσμησιν, εἰδὼς οὐχ	ἕτερον	ὄντα ἐκείνου πως ἔχοντος. Ἀλλ´
[13, 16]	ταύτη πη πέφανται· τὸ δ´	ἕτερον	τῆς τοῦ δόγματος διασκευῆς, δι´
[13, 21]	θυμόν. Καὶ τούτῳ προστίθησιν ἑξῆς	ἕτερον	τοιόνδε νόμον· Ὁ δὲ θυμῷ
[13, 13]	τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ〉	σφέτερον	κνώδακα· πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί
[13, 12]	τ´ ἐν ἴσῳ, κατὰ δὲ	σφέτερον	κνώδακα. Πνεύματα δ´ ἡνιοχεῖ περί
[13, 9]	ταῦτα πράττοντι ἄμεινον εἶναι οὐδὲ	δικαιότερον	οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ τῶν
[13, 19]	εἶεν πρὸς τὸ διαπονεῖν οὐκ	ἀνεπιτηδειότερον.	Τίθησι δ´ ἐν αὐτῷ καὶ
[13, 6]	τὸ δὲ δίκαιον ὀνίνησιν; ἢ	φαυλότερον	ἡγούμεθα εἶναι τοῦ σώματος ἐκεῖνο,
[13, 7]	μετὰ τοῦτο, μᾶλλον δ´ ἐρωτῶ,	πότερον	ἃ ἄν τις ὁμολογήσῃ τῳ
[13, 9]	ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται αὐτῶν.	πότερον	δὲ ἐὰν εἰς Θετταλίαν ἀποδημήσῃς,
[13, 3]	τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;	πότερον	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τὰ
[13, 10]	ἐκεῖνο μόνον σκοπεῖν, ὅταν πράττῃ,	πότερον	δίκαια ἢ ἄδικα πράττει καὶ
[13, 13]	ὅ γε Πλάτων ἄντικρυς εἴρηκε·	Πότερον	ἦν ἀρχὴν ἔχων γενέσεως οὐδεμίαν,
[13, 6]	λέγεις, τὸν περὶ τῶν δοξῶν,	πότερον	καλῶς ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ οὔ,
[13, 7]	οὖν καὶ σὺ εὖ μάλα,	πότερον	κοινωνεῖς καὶ συνδοκεῖ σοι καὶ
[13, 3]	ἀλλοιοῖ; Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται.	Πότερον	οὖν ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε
[13, 9]	καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι.	πότερον	οὖν φεύξῃ τάς τε εὐνομουμένας
[13, 6]	γυμναζόμενος ἀνὴρ καὶ τοῦτο πράττων	πότερον	παντὸς ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ
[13, 6]	νῦν ἡ βουλὴ ἡμῖν ἐστι,	πότερον	τῇ τῶν πολλῶν δόξῃ δεῖ
[13, 19]	μέχρι γάμου μενούσαις κοινωνίας μὴ	μακρότερον	εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα,
[13, 15]	ὑποστῆναί φασι, μὴ οὖσαν δὲ	πρότερον	δυνάμει δραστηρίῳ τοῦ πάντων αἰτίου
[13, 21]	τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος ἄρχοντα χειρῶν	πρότερον,	καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας ἔστω καθαρός,
[13, 6]	τότε ὁμοίως ὥσπερ οὖν καὶ	πρότερον	τιμᾶν καὶ μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´
[13, 6]	πρεσβεύω καὶ τιμῶ οὕσπερ καὶ	πρότερον·	ὧν ἐὰν μὴ βελτίω ἔχωμεν
[13, 13]	τοι τὰ πάντα χὤτι τῶνδ´	ὑπέρτερον.	Οἶδα ἐγὼ καὶ Πλάτωνα προσμαρτυροῦντα
[13, 3]	ἐπὶ γῆς ζῴων οὐδὲν ἦν	θεοφιλέστερον	γένος ἀνθρώπου, συγγενές τε καὶ
[13, 12]	καταστήσονται δι´ ὅλου τοῦ βίου.	Σαφέστερον	δὲ καὶ κάλλιον τῶν ἡμετέρων
[13, 13]	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας Ἑλληνικὴν κλοπὴν	σαφέστερον	ἤδη παραστατέον. Φασὶ γὰρ σῶμα
[13, 0]	τὸν φιλόσοφον, τοῦτον μὲν εἰς	ὕστερον	ἀνατίθεμαι τὸν λόγον, τὰ δέ
[13, 3]	τῇ ψυχῇ ἐστι παθήματος καὶ	ὕστερον	γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ ἄκρατον
[13, 19]	ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν τῶν ἀρρένων,	ὕστερον	δὲ θηλειῶν ἑνὶ γένει· τὴν
[13, 13]	χρόνον κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ οὗτος	ὕστερον	δώσει δίκην. Συνᾴδει δὲ τούτοις
[13, 2]	ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ τὸν	ὕστερον	λόγον, ἀναλαβόντα ὃν πρὸς τοὺς
[13, 3]	τινὰ ἀκούειν, μήτε νεώτερον μήτε	πρεσβύτερον,	μήτ´ ἐν μέτρῳ μήτε ἄνευ
[13, 14]	καὶ μετὰ θεὸν πρῶτον καὶ	δεύτερον	αἴτιον καὶ μετὰ νοερὰς καὶ
[13, 13]	πάντα κἀκεῖνο αἴτιον τῶν καλῶν,	δεύτερον	δὲ περὶ τὰ δεύτερα καὶ
[13, 13]	ἅγιον πνεῦμα, τὸν υἱὸν δὲ	δεύτερον,	δι´ οὗ πάντα ἐγένετο κατὰ
[13, 3]	Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφη〈 ν〉 τοῦτον	δεύτερον	τύπον εἶναι ἐν ᾧ δεῖ
[13, 21]	τῶν ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ	δεύτερον	ὑπόδικος τῷ θέλοντι τιμωρεῖν ὑπὲρ
[13, 21]	χρόνον. Εἶθ´ ἑξῆς περὶ τοῦ	δεύτερον	φονεύσαντος τοιάδε νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ
[13, 3]	εὐνομήσεσθαι, μήτε τινὰ ἀκούειν, μήτε	νεώτερον	μήτε πρεσβύτερον, μήτ´ ἐν μέτρῳ
[13, 6]	ἡ δικαιοσύνη ἐστίν; Οὐδαμῶς. Ἀλλὰ	τιμιώτερον;	Πολύ γε. Οὐκ ἄρα, ὦ
[13, 9]	ἄμεινον εἶναι οὐδὲ δικαιότερον οὐδὲ	ὁσιώτερον	οὐδὲ ἄλλῳ τῶν σῶν οὐδενί,
[13, 13]	καὶ βασιλεὺς οὗτος τῶν πάντων.	Μυστικώτερον	δὲ ὁ μὲν Βοιώτιος Πίνδαρος,
[13, 15]	σκότους παντὸς καὶ πικρίας πάσης	χαλεπώτερον	τὸ τῶν μοχθηρῶν δαιμόνων γένος,
[13, 13]	ὁ μοιχός· ἐφ´ οἷς ἔτι	φανερώτερον	τὴν ἀκρασίαν τοῦ μυθοποιουμένου Διὸς
[13, 13]	καλόν, δέον, αὐστηρόν, αὐθέκαστον, ἀεὶ	συμφέρον,	ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον,
[13, 13]	αὐτούς, ὅ τι ποιεῖν δεῖ	συμφέρον.	Οὐ γὰρ ἄνθρωπος τέχναν {τιν´}
[13, 13]	τοῦ Ὠκεανοῦ λέγει· Ἤδη γὰρ	δηρὸν	χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆς καὶ
[13, 13]	εἰσιν· ὅσοι δὲ ἐπίκουροι, ἄργυρον·	σίδηρον	δὲ καὶ χαλκὸν τοῖς γεωργοῖς
[13, 13]	κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν, δέον,	αὐστηρόν,	αὐθέκαστον, ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον,
[13, 13]	μάλ´ ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ	ἀνώλεθρόν	ἐστι, μοῦνον, μουνογενὲς δὲ καὶ
[13, 16]	ἔδρασαν διδόναι κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς	ἄπειρον,	καὶ πάλιν φάσκειν αὐτὰς τοὺς
[13, 3]	μεταβάλλει ἑαυτόν, ἢ ἐπὶ τὸ	χεῖρον	καὶ αἴσχιον αὑτοῦ; Ἀνάγκη, ἔφη,
[13, 16]	διείληφε, τοτὲ δὲ ἄλλο τι	χεῖρον	περιτίθησιν αὐτῇ ἀτόπημα, τὴν θείαν
[13, 15]	μοχθηρίας καὶ τῆς ἐπὶ τὸ	χεῖρον	τροπῆς δεκτικόν· ὧν τοὺς μὲν
[13, 3]	ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ	χοῖρον,	ἀλλά τι μέγα καὶ ἄπορον
[13, 10]	δικαίων ἐν μακαρίᾳ ζωῇ τὸν	μακρὸν	αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ
[13, 20]	ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε οὐ	σμικρὸν	ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς μανίας φέρονται.
[13, 14]	πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε γοῦν	σμικρὸν	ἄνωθεν τὸν λόγον καὶ θέα,
[13, 10]	τεθνάναι ἄνδρα ὅτου τι καὶ	σμικρὸν	ὄφελός ἐστιν, ἀλλ´ οὐκ ἐκεῖνο
[13, 15]	ἰούσης; πῶς δ´ ἂν γένοιτο	πικρὸν	ἀπὸ τοῦ γλυκέος; εἰ δὲ
[13, 17]	τὸ μέλαν γλυκεῖ τε πρὸς	πικρὸν	σκληρῷ τε πρὸς μαλακὸν καὶ
[13, 13]	ἑτέραν {δ{ ὲ} ἀσεβῶν εἶναι	ὅρον.	Καὶ εἰ τοὺς δύο καλύψει
[13, 3]	χοῖρον, ἀλλά τι μέγα καὶ	ἄπορον	θῦμα, ὅπως ὡς ἐλαχίστοις συνέβη
[13, 3]	Ἐγὼ δὲ ἐφύτευσά σε ἄμπελον	καρποφόρον	πᾶσαν ἀληθινήν· πῶς ἐστράφης εἰς
[13, 3]	ἄλλως λέγουσι Χαλεπανοῦμέν τε καὶ	χορὸν	οὐ δώσομεν οὐδέ γε τοὺς
[13, 3]	περὶ θεῶν, χαλεπανοῦμέν τε καὶ	χορὸν	οὐ δώσομεν οὐδὲ τοὺς διδασκάλους
[13, 13]	καὶ πάλιν· Ἑβδομάτη δ´ αὖθις	λαμπρὸν	φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δέ· Ἑβδομάτη
[13, 12]	πάλιν λέγει· Ἑβδομάτη δ´ αὖτις	λαμπρὸν	φάος ἠελίοιο. Ὅμηρος δὲ οὕτω
[13, 3]	Διὸ δὴ τὸν σωτῆρα καὶ	ἰατρὸν	ἐπιστῆναι λέγουσιν, οὐ μὲν δὴ
[13, 13]	δὲ θεὸς ἡμῖν πάντων χρημάτων	μέτρον	ἂν εἴη. Εἶτα ὑποβὰς ἐπάγει
[13, 13]	δαιτὸς οὔτε χέρνιβος θιγὼν πρὸς	λέκτρον	ᾔει καρδίαν ὠδαγμένος, ὅλην δ´
[13, 13]	αἰῶνος χρόνος, ὅταν πυρὸς γέμοντα	θησαυρὸν	σχάσῃ χρυσωπὸς αἰθήρ· ἡ δὲ
[13, 20]	ζημιοῦν οἰκετῶν τὸν μὴ καταμηνύσαντα	θησαυρὸν	ὑφ´ ἑτέρου τινὸς εὑρημένον; ἐπάκουσον
[13, 13]	τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι δὲ ἐπίκουροι,	ἄργυρον·	σίδηρον δὲ καὶ χαλκὸν τοῖς
[13, 4]	Ταῦτα ἀληθῆ φῶμεν εἶναι, ὦ	Εὐθύφρον;	Μὴ μόνα γε, ὦ Σώκρατες,
[13, 4]	περὶ ἐμοῦ. Ἆρά γε, ὦ	Εὐθύφρον,	τοῦτ´ ἔστιν οὗ ´νεκα τὴν
[13, 10]	καὶ ἀνθρώπῳ, ὅτι κακὸν καὶ	αἰσχρόν	ἐστιν οἶδα. πρὸ οὖν τῶν
[13, 10]	τοῦ κινδύνου κατεφρόνησε παρὰ τὸ	αἰσχρόν	τι ὑπομεῖναι ὥστε, ἐπειδὴ εἶπεν
[13, 7]	τῷ ἀδικοῦντι καὶ κακὸν καὶ	αἰσχρὸν	τυγχάνει ὂν παντὶ τρόπῳ; φαμὲν
[13, 17]	καὶ τῷ θερμῷ πρὸς τὸ	ψυχρὸν	τῷ τε βαρεῖ πρὸς τὸ
[13, 13]	καὶ προσηνὲς καὶ τῶν ὁσίων	χῶρον·	ἑπτὰ δὲ ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν
[13, 13]	μέμηλε βροτοῖς ὡς πάντα τελεῖται·	σὸν	μὲν ἔαρ λάμπει νέον ἄνθεσι
[13, 13]	Πάριος Ἀρχίλοχος λέγει· Ὦ Ζεῦ,	σὸν	μὲν οὐρανοῦ κράτος, σὺ δ´
[13, 9]	καὶ ἡμᾶς ἐπεχείρησας ἀπολέσαι τὸ	σὸν	μέρος. ~ιʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΟΙ
[13, 18]	ἐπιλέγει· Ψυχὴν δὲ εἰς τὸ	μέσον	αὐτοῦ θεὶς διὰ παντός τε
[13, 17]	γεγονέναι ὑποκείσεται, ἀνάγκη ὡς τὸ	μέσον	χρῶμα οὕτω καὶ ταύτην ἐν
[13, 18]	φανερῶς καὶ ὅσοι φαίνονται, καθ´	ὅσον	ἂν ἐθέλωσι θεοὶ γένεσιν ἔσχον,
[13, 3]	τε καὶ θεῖοι γίγνεσθαι, καθ´	ὅσον	ἀνθρώπῳ ἐπὶ πλεῖστον οἷόν τε.
[13, 19]	τὰς γυναῖκας ἐκλέξας παραδώσει καθ´	ὅσον	οἷόν τε ὁμοφυεῖς· οἱ δὲ
[13, 3]	εἰς ἀλόγου δὲ ζῴου σχεδὸν	ὅσον	παρατροπὴν ἥκοντος. Διὸ δὴ τὸν
[13, 21]	ἀμπελῶνα τοῦ πλησίον, φάγῃ σταφυλήν,	ὅσον	ψυχήν σου ἐμπλησθῆναι, εἰς δ´
[13, 3]	θεραπείᾳ φασὶ παντὸς τοῦ γένους,	νόσον	καὶ μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς
[13, 21]	τῷ κεκτημένῳ. Καὶ τοῦτο δὲ	ἐπάκουσον	αὐτοῦ τῶν νόμων, οὓς περὶ
[13, 20]	θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου τινὸς εὑρημένον;	ἐπάκουσον	δὲ καὶ τῶνδε, ἵνα μή
[13, 19]	σώφρονος ἑκάστων. Πρὸς τούτοις ἅπασιν	ἐπάκουσον	καὶ τῶνδε τῶν ἐν Πολιτείᾳ
[13, 21]	καὶ τοὺς Μωσέως τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν,	ἐπάκουσον	οἷα περὶ τῶν φονικῶν διατάττεται·
[13, 19]	Τὰ δὲ περὶ ἔρωτος ἐκθέσμου	ἐπάκουσον	οἷα τυγχάνει· ~κʹ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ
[13, 16]	Καὶ ἐν τῷ Φαίδρῳ δὲ	ἐπάκουσον	ὁποῖα διέξεισιν· Εἰς μὲν γὰρ
[13, 1]	αὐτοῖς. Ὅτι δὲ ταῦτ´ ἐνόει,	ἐπάκουσον	ὅπως γυμνῇ καὶ ἀκατακαλύπτῳ φωνῇ
[13, 21]	ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι τὸν οἰκέτην προστάττει	ἐπάκουσον·	Ὅταν τὴν γενναίαν νῦν λεγομένην
[13, 16]	διῆλθε. Περὶ δὲ τῶν εὐσεβῶν	ἐπάκουσον	ὥς φησι· Τούτων δὲ αὐτῶν
[13, 13]	ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν,	χρυσὸν	ἐν τῇ γενέσει συνέμιξεν αὐτοῖς,
[13, 13]	φησι τὸ γένος Χαλδαίῳ, εἴτε	τὸν	Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον εἴτε καὶ
[13, 16]	ὀδυνηρότατα καὶ φοβερώτατα πάθη πάσχοντας	τὸν	ἀεὶ χρόνον, ἀτεχνῶς παραδείγματα ἀνηρτημένους
[13, 16]	δεσμωτήρια καὶ τοσαύτην δίκην εἰς	τὸν	ἀεὶ χρόνον μετὰ τὴν ἐνθένδε
[13, 14]	μὲν ἡμῖν οὗτος, δέει θανάτου	τὸν	Ἀθηναίων δῆμον καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ
[13, 14]	τότε πρῶτον ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ	τὸν	ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα
[13, 21]	δρέπανον οὐ μὴ ἐπιβάλῃς ἐπὶ	τὸν	ἀμητὸν τοῦ πλησίον σου. Καὶ
[13, 21]	χήρᾳ ἔσται. Ἐὰν δὲ τρυγήσῃς	τὸν	ἀμπελῶνά σου, οὐκ ἐπανατρυγήσεις τὰ
[13, 21]	γυναῖκά τε ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ	τὸν	ἄνδρα ἀπὸ γυναικὸς καὶ μήποτ´
[13, 18]	ἐπεὶ καὶ σφόδρα ἔγωγε ἄγαμαι	τὸν	ἄνδρα, ναὶ πάντων Ἑλλήνων φίλον
[13, 13]	δόγμασιν (ἐφ´ οἷς καὶ ἀγάμεθα	τὸν	ἄνδρα τῆς τε συνέσεως καὶ
[13, 13]	φρένας κούφας ἔχει. Δεῖ γὰρ	τὸν	ἄνδρα χρήσιμον πεφυκέναι, μὴ παρθένους
[13, 13]	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν‘	τὸν	ἄνθρωπον γεγονέναι. Εἰκὼν μὲν γὰρ
[13, 17]	αὐτὴν ἔφασαν εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ	τὸν	ἄνθρωπον ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος
[13, 17]	δὲ κραθέντα καὶ μιχθέντα χωρισμὸν	τὸν	ἀπ´ ἀλλήλων ἐν χρόνῳ φύσει
[13, 3]	Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις	Τὸν	Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις
[13, 18]	τε δὴ τούτων τοιούτων καὶ	τὸν	ἀριθμὸν τεττάρων τὸ τοῦ κόσμου
[13, 13]	καὶ ἕνα τὸν τούτων δημιουργόν,	τὸν	ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει, τὸν καὶ
[13, 16]	ἐπισημήναιτο, ὡς οὐκ ἦν σύμφωνα	τὸν	αὐτὸν λέγειν ἅμα τῇ τελευτῇ
[13, 13]	Θάλασσα διαχέεται καὶ μετρέεται εἰς	τὸν	αὐτὸν λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν ἦν
[13, 3]	καὶ οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον, τὰ εὖ εἰργασμένα
[13, 13]	φανερὸν ποιεῖ λέγων οὕτως· Κόσμον	τὸν	αὐτὸν πάντων οὔτε τις θεῶν
[13, 18]	καθάπερ αἴσθησις ὑποδιάκονος νοῦ γέγονε,	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ αἰσθητοὶ
[13, 14]	τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ	τὸν	αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν
[13, 3]	τοὺς ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ	τὸν	αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν
[13, 13]	τοῦτον εἴτε καὶ τὸν υἱὸν	τὸν	αὐτοῦ, διὰ τούτων· Εἰ μὴ
[13, 18]	τὴν τῆς μεταβολῆς αἰτίαν κατὰ	τὸν	αὐτοῦ λόγον. Πῶς οὖν πάλιν
[13, 21]	ἐξ ἀνάγκης ἔτη φευγέτω, κολάζων	τὸν	αὑτοῦ θυμόν. Καὶ τούτῳ προστίθησιν
[13, 19]	καὶ μήτε γονέα ἔκγονον εἰδέναι	τὸν	αὑτοῦ μήτε παῖδα γονέα. Καὶ
[13, 4]	καὶ δικαιότατον καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι	τὸν	αὑτοῦ πατέρα δῆσαι, ὅτι τοὺς
[13, 4]	δίκῃ, καὶ ἐκεῖνόν γε αὖ	τὸν	αὑτοῦ πατέρα ἐκτεμεῖν δι´ ἕτερα
[13, 3]	ἀνείληφεν ἀνθρώπου διεπραγματεύσατο, τὴν πρὸς	τὸν	αὑτοῦ πατέρα φιλίαν τε καὶ
[13, 13]	τῆς αὐτῆς σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ	τὸν	αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ καὶ
[13, 13]	αὐτὸς καὶ τάδε τραγῳδεῖ· Σὲ	τὸν	αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ ῥόμβῳ
[13, 16]	δόξωσι μέσως βεβιωκέναι, πορευθέντες ἐπὶ	τὸν	Ἀχέροντα, ἀναβάντες ἃ δὴ αὐτοῖς
[13, 16]	καί φησι· Τὸν μὲν δικαίως	τὸν	βίον διελθόντα καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν
[13, 16]	χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς	τὸν	βίον τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ
[13, 11]	ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ	ΤΟΝ	ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ δὴ ἀποθανόντων
[13, 19]	φιλόσοφος θέα ὡς καὶ εἰς	τὸν	γυμνικὸν εἰσάγει τὰς γυναῖκας ἀγῶνα,
[13, 13]	βαρβάρου φιλοσοφίας θρυλούμενον διάβολον, τὸν	τῶν	δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν
[13, 16]	ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς κακῶν,	τὸν	δὲ ἀδίκως καὶ ἀθέως εἰς
[13, 13]	ἀνατίθησι μονάδι, ὡς ἂν νοητόν,	τὸν	δὲ αἰσθητὸν ἑξάδι· γάμος γὰρ
[13, 13]	νοητὸν οἶδεν ἡ βάρβαρος φιλοσοφία,	τὸν	δὲ αἰσθητόν· καὶ τὸν μὲν
[13, 13]	τοὺς μὲν ἰδίᾳ παραλαβόντες ἦγον,	τὸν	δὲ Ἀριδαῖον καὶ τοὺς ἄλλους
[13, 13]	αἰσθητόν· καὶ τὸν μὲν ἀρχέτυπον,	τὸν	δὲ εἰκόνα τοῦ καλοῦ παραδείγματος.
[13, 3]	μή, ἀλλ´ ἄκρατα τὰ ἕτερα,	τὸν	δὲ κακὴ βούβρωστις ἐπὶ χθόνα
[13, 13]	Καλχηδόνιος τὸν μὲν ὕπατον Δία,	τὸν	δὲ νέατον‘ καλῶν, ἔμφασιν πατρὸς
[13, 13]	τινα κόσμον ἀΐδιον εἶναι δοκιμάσας,	τὸν	δέ τινα φθειρόμενον, τὸν κατὰ
[13, 3]	ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις περιέχουσαν,	τὸν	δὲ ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἐκτεθέντα
[13, 21]	Ἐὰν δὲ δοῦλος μὴ πείσας	τὸν	δεσπότην τῶν χωρίων ἅπτηταί του
[13, 13]	Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην παρὰ θεῶν.	Τὸν	δὴ Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ Πλάτων
[13, 14]	τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον,	τὸν	δὴ μόνον πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας
[13, 18]	τε οὐρανοῦ καὶ κόσμου δημιουργόν,	τὸν	δὴ τὰ πάντα θείῳ λόγῳ
[13, 13]	ἐν Τιμαίῳ δημηγορία πατέρα λέγει	τὸν	δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ πως· Θεοὶ
[13, 13]	Ἐνταῦθα γὰρ τὸν μὲν αὐτοφυῆ	τὸν	δημιουργὸν νοῦν εἴρηκε, τὰ δ´
[13, 3]	τε καὶ μέγιστοι. Οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἦ δ´ ὅς, οὐδὲ
[13, 13]	ὡς ἐδεῖτό τε καὶ ἱκέτευε	τὸν	Δία περὶ τῆς Ἀττικῆς. ἔχει
[13, 4]	γὰρ οἱ ἄνθρωποι τυγχάνουσι νομίζοντες	τὸν	Δία τῶν θεῶν ἄριστον καὶ
[13, 12]	Καθὼς δὲ δεῖ, σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες	τὸν	διὰ τῶν ποιημάτων Δία καὶ
[13, 13]	λεγούσῃ γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´ ἡμῶν	τὸν	δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν‘
[13, 14]	τόν τε πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν,	τὸν	ἐγκαθήμενον Δελφοῖς δαίμονα, θειάζοντα. Διὸ
[13, 3]	ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν παῖδα	τὸν	ἐμόν. Ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ
[13, 13]	τυγχάνει ἡ ψυχή. Παραπέμπομαι καὶ	τὸν	Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς οὗτος τῆς
[13, 21]	κτείνας τὰ μὲν ἄλλα κατὰ	τὸν	ἔμπροσθεν αὖ, τρία δὲ ἔτη,
[13, 13]	σκηνῆς τραγῳδῶν· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ,	τὸν	ἐν αἰθερίῳ καὶ γῆν πέριξ
[13, 13]	τάδε τραγῳδεῖ· Σὲ τὸν αὐτοφυῆ,	τὸν	ἐν αἰθερίῳ ῥόμβῳ πάντων φύσιν
[13, 20]	τῆς διανοίας, μακάριον καὶ ὁμονοητικὸν	τὸν	ἐνθάδε βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς ἑαυτῶν
[13, 13]	ἔχοντος. Ἀλλ´ ὅτι μὲν ἀΐδιον	τὸν	ἐξ ἁπάσης τῆς οὐσίας {α}
[13, 3]	εἰσῆκται λέγων ὁ θεὸς πρὸς	τὸν	ἐξ οἰκείας προαιρέσεως κακὸν γεγενημένον·
[13, 16]	καμάτων ζῶσι τὸ παράπαν εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον καὶ εἰς οἰκήσεις
[13, 13]	πρός τε τὸν παρόντα καὶ	τὸν	ἔπειτα χρόνον. Καὶ μετὰ βραχέα
[13, 18]	γεγονότων· τοὺς δὲ μὴ βλέποντας	τὸν	ἐπιβεβηκότα ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς
[13, 13]	ἀφαιρεῖται. Τίς γὰρ σὰρξ δύναται	τὸν	ἐπουράνιον καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν
[13, 3]	εἰκότως, οἷα φίλου ζῴου κηδόμενον,	τὸν	ἐπουράνιον λόγον ἥκειν ἐπὶ θεραπείᾳ
[13, 20]	ἐρῶν ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη πρὸς	τὸν	ἐραστὴν ἡ μὲν εἰς αὐτὸν
[13, 20]	σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶν περιβάλλει	τὸν	ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρα
[13, 5]	μὲν τῷ σχήματι τῶν Ἀθηναίων	τὸν	Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα καὶ
[13, 7]	τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅστις	τὸν	ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς
[13, 18]	μεθαρμόζεται λέγων ὧδε· Μὴ ἰδὼν	τὸν	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ
[13, 18]	νομοθετεῖ τιμήν, λέγων· Μὴ ἰδὼν	τὸν	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ
[13, 18]	παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα, αὐτὸν δὴ	τὸν	ἡλίου καὶ σελήνης καὶ ἄστρων
[13, 20]	ἔχει ὅ τι λέγει πρὸς	τὸν	ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν
[13, 10]	οἶδεν. οἶδε μὲν γὰρ οὐδεὶς	τὸν	θάνατον οὐδ´ εἰ τυγχάνει τῷ
[13, 11]	διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ	ΤΟΝ	ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ
[13, 14]	λογικῆς οὐσίας ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν	τὸν	θαυμάσιον φιλόσοφον αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν
[13, 13]	ὅπερ καὶ μᾶλλον, ἐν πᾶσι	τὸν	θεὸν ἀγαθὸν εἶναι. Πάλιν αὖ
[13, 3]	ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ´ οὐ	τὸν	θεόν. Ἀληθέστατα, ἔφη, δοκεῖς μοι
[13, 3]	ποιοῦντας ποιεῖν μὴ πάντων αἴτιον	τὸν	θεόν, ἀλλὰ τῶν ἀγαθῶν. Καὶ
[13, 13]	ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν ἔννοιαν ἐπὶ	τὸν	θεὸν ἀναφέρει. Ἤδη δέ, ὡς
[13, 13]	εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων	τὸν	θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον
[13, 12]	διασαφούμενον διὰ τῆς νομοθεσίας ἀποπεπαυκέναι	τὸν	θεὸν ἐν αὐτῇ, τοῦτο οὐχ,
[13, 3]	καὶ περὶ τοῦ μὴ ἀλλοιοῦσθαι	τὸν	θεὸν ἡ παρ´ Ἑβραίοις προφητεία
[13, 13]	ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν εἶναι	τὸν	θεόν, ἤτοι πάντα θεὸν ἀγαθὸν
[13, 13]	ἢ σμαράγδου ζῴδια, εὔνουν νομίζει	τὸν	θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{ αι} ἐκεῖνος
[13, 12]	τινες ὑπολαμβάνουσι, μηκέτι ποιεῖν τι	τὸν	θεὸν καθέστηκεν, ἀλλ´ ἐπὶ τῷ
[13, 13]	προσαγορεύειν διὰ τούτων· χώριζε θνητῶν	τὸν	θεὸν καὶ μὴ δόκει ὅμοιον
[13, 3]	ἐστὶ καὶ τὸ μὴ εἶναι	τὸν	θεὸν κακῶν αἴτιον, εἰ δὴ
[13, 3]	γάρ που ἐνδεᾶ γε φήσομεν	τὸν	θεὸν κάλλους ἢ ἀρετῆς εἶναι.
[13, 12]	ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ πάντων εἶναι	τὸν	θεόν. Λέγει δ´ οὕτως· Φθέγξομαι
[13, 13]	χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα δίκαιον	τὸν	θεὸν μηνύει. Μένανδρος δὲ ὁ
[13, 13]	οὐδ´ αὐτὸν ὅπως νοεῖσθαι πέφυκε	τὸν	θεόν, μόνον δέ, ὡς ἤδη
[13, 13]	παραστατέον. Φασὶ γὰρ σῶμα εἶναι	τὸν	θεὸν οἱ Στωϊκοὶ καὶ πνεῦμα
[13, 3]	ὁ δεύτερος ὅδε; ἆρα γόητα	τὸν	θεὸν οἴει εἶναι καὶ οἷον
[13, 15]	ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ οὐκέτι τε	τὸν	θεὸν πάντων εἶναι ποιητὴν καὶ
[13, 13]	ἐλαχίστων τοὺς ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας	τὸν	θεόν, πρὸς δὲ καὶ τὴν
[13, 13]	διήκειν διὰ πάσης τῆς οὐσίας	τὸν	θεόν φασιν, ἡμεῖς δὲ ποιητὴν
[13, 13]	δὲ ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων	τὸν	θεόν φησιν· Ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ
[13, 21]	δὲ καθαρὸν ἀποφαίνει δεσπότην, εἰ	τὸν	ἴδιον δοῦλον θυμῷ φονεύσειε. Λέγει
[13, 13]	ἀδίκοις. Πονοῦντα {δ{ ὲ} ἐᾷ	τὸν	ἴδιον ὑψῶσαι βίον, τὴν γῆν
[13, 12]	Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι τῶν κατὰ	τὸν	Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ λεγομένων οὕτως
[13, 13]	δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει,	τὸν	καὶ τὰς προκοπὰς κατ´ ἀξίαν
[13, 20]	τοῦ κάλλους ῥεῦμα πάλιν εἰς	τὸν	καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν,
[13, 13]	δοκιμάσας, τὸν δέ τινα φθειρόμενον,	τὸν	κατὰ τὴν διακόσμησιν, εἰδὼς οὐχ
[13, 14]	ποθεν ἐξ ὑπερκοσμίων ἁψίδων εἰς	τὸν	κατωτάτω βυθὸν τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας
[13, 13]	ἔργον, οὐ μόνον γενητὸν ἔδειξε	τὸν	κόσμον, ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ
[13, 3]	δὲ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς	τὸν	κόσμον. Διὸ καὶ παρὰ τῷ
[13, 13]	ᾐνίσσετο. Ναὶ μὴν γενητὸν εἶναι	τὸν	κόσμον ἐκ Μωσέως παραλαβόντες ἐδογμάτισαν
[13, 13]	δὲ καὶ οἱ Στωϊκοὶ τίθενται	τὸν	κόσμον. Τόν τε ὑπὸ τῆς
[13, 18]	καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα	τὸν	κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς
[13, 18]	καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ πάντα	τὸν	κόσμον τοῦ οὐρανοῦ πλανηθεὶς προσκυνήσῃς
[13, 6]	αὐτά; εἰ πρῶτον μὲν τοῦτον	τὸν	λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ λέγεις,
[13, 14]	ἄν. Ἀνάλαβε γοῦν σμικρὸν ἄνωθεν	τὸν	λόγον καὶ θέα, οἷά σοι
[13, 19]	οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν τοῦτον	τὸν	λόγον οὔτε ἱππικῆς οὔτε γυμναστικῆς,
[13, 0]	τοῦτον μὲν εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι	τὸν	λόγον, τὰ δέ γε πρῶτά
[13, 13]	Μωσέως λέγοντος· Εἶπε καὶ ἐγένετο,	τὸν	λόγον τοῦ θεοῦ ἔργον εἶναι
[13, 11]	ἐξηγῆται; Τί δ´ οὐ μέλλομεν;	Τὸν	λοιπὸν δὴ χρόνον ὡς δαίμονας
[13, 10]	καὶ δικαίων ἐν μακαρίᾳ ζωῇ	τὸν	μακρὸν αἰῶνα διάξειν. ~ιαʹ ΟΠΩΣ
[13, 10]	ἂν οὐχὶ ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ	τὸν	μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν αὐτὸν
[13, 13]	εἰκόνα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Καὶ	τὸν	μὲν ἀνατίθησι μονάδι, ὡς ἂν
[13, 13]	φιλοσοφία, τὸν δὲ αἰσθητόν· καὶ	τὸν	μὲν ἀρχέτυπον, τὸν δὲ εἰκόνα
[13, 13]	ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ	τὸν	μὲν αὐτοφυῆ τὸν δημιουργὸν νοῦν
[13, 16]	δὲ πρόσχες τί καί φησι·	Τὸν	μὲν δικαίως τὸν βίον διελθόντα
[13, 13]	θαυμαστῆς δεομένη. Κόσμον τε αὖθις	τὸν	μὲν νοητὸν οἶδεν ἡ βάρβαρος
[13, 13]	ἔχει. Αὖθίς τε ὁπόταν εἴπῃ·	Τὸν	μὲν οὖν ποιητὴν καὶ πατέρα
[13, 13]	Ἐφέσιος ταύτης ἐστὶ τῆς δόξης,	τὸν	μέν τινα κόσμον ἀΐδιον εἶναι
[13, 13]	Σίβυλλα. Ξενοκράτης τε ὁ Καλχηδόνιος	τὸν	μὲν ὕπατον Δία, τὸν δὲ
[13, 20]	ὁρίσασθαι) προστάττει θανάτῳ ζημιοῦν οἰκετῶν	τὸν	μὴ καταμηνύσαντα θησαυρὸν ὑφ´ ἑτέρου
[13, 2]	τῷ δευτέρῳ τῆς Πολιτείας, ἔνθα	τὸν	νοῦν ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα καὶ
[13, 6]	ἐπαίνῳ καὶ ψόγῳ καὶ δόξῃ	τὸν	νοῦν προσέχει, ἢ ἑνὸς μόνου
[13, 6]	μὲν δεῖ τῶν δοξῶν προσέχειν	τὸν	νοῦν, ταῖς δὲ οὔ· ἢ
[13, 21]	δι´ ὁποῖα πληγαῖς ἀπαραιτήτοις αἰκίζεσθαι	τὸν	οἰκέτην προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν
[13, 12]	ἐστὶν ὡς ὁ θεός, ὃς	τὸν	ὅλον κόσμον κατεσκεύακε, καὶ δέδωκεν
[13, 13]	ὁ κωμικὸς Δίφιλος γνωμικώτα〈 τα〉	τὸν	ὄντα πάντων (φησί) πατέρα, τοῦτον
[13, 13]	φυτεύει καὶ πόλεμον κρυόεντα, κατὰ	τὸν	Ὀρφέα. Τοιαῦτα καὶ ὁ Πάριος
[13, 13]	Ἄρατος· Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα εἰπών·	τὸν	οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον· μεσταὶ
[13, 12]	φησιν οὕτως· Ἐκ θεοῦ ἀρχώμεσθα,	τὸν	οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶσιν ἄρρητον· μεσταὶ
[13, 13]	μετὰ τοὺς πλανωμένους πορεία ἐπὶ	τὸν	οὐρανὸν ἄγει, τουτέστι τὴν ὀγδόην
[13, 13]	ἀπὸ τῶν εἰδώλων ἀποσπῶσα εἰς	τὸν	οὐρανὸν ἀναβλέπειν διδάσκει. Ὁ μὲν
[13, 13]	πάντη κινουμένοις μῶν οὐ καὶ	τὸν	οὐρανὸν ἀνάγκη διοικεῖν φάναι; Τί
[13, 13]	γάρ, φησίν, ἐποίησεν ὁ θεὸς	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν· ἡ
[13, 13]	συνεχωρήσαμεν ἡμῖν αὐτοῖς εἶναι μὲν	τὸν	οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι
[13, 13]	τὰ διὰ Ἡσαΐου· Τίς ἐμέτρησε	τὸν	οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν
[13, 13]	τὰ προφητικά· Ὃς ἐὰν ἀνοίξῃ	τὸν	οὐρανόν, τρόμος λήψεται· καὶ ἀπὸ
[13, 21]	τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου ἢ	τὸν	ὀφθαλμὸν τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ
[13, 21]	ἐστιν. Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις	τὸν	ὀφθαλμὸν τοῦ οἰκέτου ἢ τὸν
[13, 21]	ἰατρεῖα. Ἐὰν δὲ πατάξῃ τις	τὸν	παῖδα αὐτοῦ ἢ τὴν παιδίσκην
[13, 3]	εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν	τὸν	παῖδα τὸν ἐμόν. Ὅταν τις
[13, 20]	ἀπελέγχειν, ὡς παρεὶς ὁ σοφώτατος	τὸν	παιδεραστὴν (οὐδὲ γὰρ ἐν τοῖς
[13, 18]	θεοὺς ἡγεῖσθαι, ἄνω δὲ πρὸς	τὸν	παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα, αὐτὸν δὴ
[13, 13]	Ὥστε καὶ ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ	τὸν	πάντων βασιλέα πάντα ἐστὶ κἀκείνου
[13, 13]	τῇ τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ	τὸν	πάντων θεὸν αἴτιον καὶ τοῦ
[13, 13]	θεῶν ἀρίστου βίου πρός τε	τὸν	παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον.
[13, 13]	δὲ τὸ χαλεπὸν εἶναι κατὰ	τὸν	παρόντα τρόπον τῆς διεξόδου δηλῶσαι
[13, 3]	μανίαν ἔκτοπον ὑπομείναντος, ὡς μήτε	τὸν	πατέρα γινώσκειν θεὸν μήτε τὴν
[13, 14]	τῆς μεγαλοφωνίας ὕψος, δι´ ἧς	τὸν	πατέρα καὶ δημιουργὸν εἰδέναι τοῦδε
[13, 18]	ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις καὶ	τὸν	περὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν
[13, 3]	ὅτι καλόν ἐπί τε πᾶσι	τὸν	περὶ πάντων συγκεφαλαιούμενος λόγον φησί·
[13, 6]	λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ λέγεις,	τὸν	περὶ τῶν δοξῶν, πότερον καλῶς
[13, 15]	ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ	ΤΟΝ	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ
[13, 18]	μέτοχά ἐστι ψυχῆς κατ´ αὐτὸν	τὸν	Πλάτωνα, καὶ ταῦτα ἄρα μεταβάλλοι
[13, 21]	δύο ἄνδρες καὶ πατάξῃ τις	τὸν	πλησίον αὐτοῦ λίθῳ ἢ πυγμῇ
[13, 3]	ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν	τὸν	ποιητήν. Ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι
[13, 3]	ὁ θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν	τὸν	ποιητήν, ἀλλ´ εἰ μὲν ὅτι
[13, 19]	διδάσκειν τε πάντα ὅσα πρὸς	τὸν	πόλεμόν ἐστι μαθήματα τοὺς φοιτῶντας
[13, 19]	Γυμνάσια τιθῶμεν καὶ τὰ περὶ	τὸν	πόλεμον πάντα τοῖς σώμασι διαπονήματα
[13, 19]	τὸ πείθειν τε καὶ ἕλκειν	τὸν	πολὺν λεών. Ἀλλὰ τούτων μὲν
[13, 12]	νομοθεσίας ἐπεξήγησις, ὡς εὔδηλον εἶναι	τὸν	προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά· γέγονε
[13, 16]	ἀπέρχονται. Αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν	τὸν	πρῶτον βίον τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον·
[13, 5]	ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς, αὐτὸν δὲ	τὸν	Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ τε καὶ
[13, 5]	γενέσθαι ἀποκτείνασι καὶ αὐτὸν ὥσπερ	τὸν	Σωκράτην. Ἐπεὶ δὲ ζῆν μὲν
[13, 14]	Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς μὴ διατρέπεσθαι	τὸν	Σωκράτην καταβῆναι φάντα εἰς Πειραιᾶ
[13, 3]	ὅσον παρατροπὴν ἥκοντος. Διὸ δὴ	τὸν	σωτῆρα καὶ ἰατρὸν ἐπιστῆναι λέγουσιν,
[13, 16]	ἡ προσήκουσα μοῖρα ῥίπτει εἰς	τὸν	Τάρταρον, ὅθεν οὔ ποτε ἐκβαίνουσι.
[13, 12]	ὡς ἐν ἓξ ἡμέραις ἐποίησε	τόν	τε οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν
[13, 14]	τῷ Ἀσκληπιῷ θῦσαι ὁμολογοῦντα προστάξαι	τόν	τε πάτριον Ἑλλήνων ἐξηγητήν, τὸν
[13, 13]	οἱ Στωϊκοὶ τίθενται τὸν κόσμον.	Τόν	τε ὑπὸ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας
[13, 13]	βασιλικὸς ἐγκαταμέμικται, τὸ ἅγιον πνεῦμα.	Τόν	τε Χριστιανῶν βίον ἐμφαίνων κατὰ
[13, 10]	μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν	τὸν	τεθνεῶτα ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα
[13, 16]	Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ τετελευτηκότες εἰς	τὸν	τόπον οἷ ὁ δαίμων ἕκαστον
[13, 3]	ζῴοις καὶ παντοδαποῖς ἰνδαλλόμενοι καὶ	τὸν	τοῦ θεοῦ λόγον ἀνθρώποις πεφηνότα
[13, 3]	οὐκ ἐκλείψουσιν. Εἰ δέ πη	τὸν	τοῦ θεοῦ λόγον εἰσάγουσιν ἐν
[13, 13]	τῆς ὕλης, παραδίδωσι καὶ ἕνα	τὸν	τούτων δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘
[13, 14]	δι´ ἕτερα τοιαῦτα. Ὧν τοῦτον	τὸν	τρόπον εἰρημένων τί δῆτα βούλεται
[13, 15]	τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα τοῦτον ὑποθέμενος	τὸν	τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν ὁπόθεν ὑποστῆναι
[13, 13]	τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας θρυλούμενον διάβολον,	τὸν	τῶν δαιμόνων ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι
[13, 13]	γὰρ εἶναι τὸ ἅγιον πνεῦμα,	τὸν	υἱὸν δὲ δεύτερον, δι´ οὗ
[13, 13]	Ἁβραὰμ λέγων τοῦτον εἴτε καὶ	τὸν	υἱὸν τὸν αὐτοῦ, διὰ τούτων·
[13, 16]	μίσει τοῦ γυναικείου γένους διὰ	τὸν	ὑπ´ ἐκείνων θάνατον οὐκ ἐθέλουσαν
[13, 10]	~ιʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ	ΤΟΝ	ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΘΑΝΑΤΟΝ· ΑΠΟ ΤΗΣ
[13, 2]	τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ	τὸν	ὕστερον λόγον, ἀναλαβόντα ὃν πρὸς
[13, 3]	ὤναντο κολαζόμενοι, οὐ μόνον κατὰ	τὸν	φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν
[13, 0]	πρὸς τοῦτο αἰδοῖ τῇ πρὸς	τὸν	φιλόσοφον, τοῦτον μὲν εἰς ὕστερον
[13, 10]	εἰ τιμωρήσεις Πατρόκλῳ τῷ ἑταίρῳ	τὸν	φόνον καὶ Ἕκτορα ἀποκτενεῖς, αὐτὸς
[13, 13]	τις πράττει κακῶς, κακὸς πεφυκώς,	τὸν	χρόνον κερδαινέτω, χρόνῳ γὰρ οὗτος
[13, 12]	τάξιν αὐτῶν οὕτως εἰς πάντα	τὸν	χρόνον τεταχέναι. Σημαίνει γὰρ ὡς
[13, 13]	δ´, οὐχὶ καὶ Ὅμηρος παραφράζων	τὸν	χωρισμὸν τοῦ ὕδατος ἀπὸ τῆς
[13, 12]	τῶν φυομένων ἁπάντων· τῷ δὲ	σάββατον	αὐτὴν προσαγορεύεσθαι διερμηνεύεται ἀνάπαυσις οὖσα.
[13, 13]	μὲν ὕπατον Δία, τὸν δὲ	νέατον‘	καλῶν, ἔμφασιν πατρὸς ἀπολείπει καὶ
[13, 13]	Τύχη θεός, οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ	ταὐτόματον	ὃ γίγνεται ὡς {ἔτυχ{ εν}
[13, 16]	θείαν ἐκείνην καὶ οὐράνιον, τὴν	ἀσώματον	καὶ λογικήν, τὴν θεῷ ὁμοίαν
[13, 17]	λέγουσι καὶ σωματοειδῆ, ἀλλ´ οὐκ	ἀσώματον.	Ὁ δὲ Πλάτων τῷ φύσει
[13, 17]	τῇ αὐτῇ φύσει ἀπαθὲς καὶ	ἀσώματον·	ὅθεν Πλάτων καὶ οἱ μετ´
[13, 10]	ΔΕΟΙ ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ	ΘΑΝΑΤΟΝ·	ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως
[13, 10]	οὐκ ὤν. τὸ γάρ τοι	θάνατον	δεδιέναι, ὦ ἄνδρες, οὐδὲν ἄλλο
[13, 10]	τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ φοβηθεὶς	θάνατον	ἢ ἄλλ´ ὁτιοῦν πρᾶγμα λίποιμι
[13, 10]	ἀπειθῶν τῇ μαντείᾳ καὶ δεδιὼς	θάνατον	καὶ οἰόμενος σοφὸς εἶναι οὐκ
[13, 13]	παρουσίας. Τάς τε αὖ μετὰ	θάνατον	κολάσεις καὶ τὴν διὰ πυρὸς
[13, 10]	μένοντα κινδυνεύειν, μηδὲν ὑπολογιζόμενον μήτε	θάνατον	μήτε ἄλλο μηδὲν πρὸ τοῦ
[13, 8]	ὡς ἔφησθα, πρὸ τῆς φυγῆς	θάνατον·	νῦν δὲ οὔτε ἐκείνους τοὺς
[13, 10]	οἶδε μὲν γὰρ οὐδεὶς τὸν	θάνατον	οὐδ´ εἰ τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ
[13, 16]	γένους διὰ τὸν ὑπ´ ἐκείνων	θάνατον	οὐκ ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν
[13, 3]	αἴτιον, εἰ δὴ ὁ θεὸς	Θάνατον	οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται ἐπ´
[13, 13]	σκότους τούτου· ὕπνον δὲ καὶ	θάνατον	τὴν εἰς σῶμα ὁδὸν τῆς
[13, 8]	ΟΡΘΩΣ ΚΡΙΘΕΝΤΑ ΑΘΕΤΕΙΝ ΜΗ ΕΙ	ΘΑΝΑΤΟΝ	ΤΙΣ ΕΠΑΓΟΙ ΑΡΜΟΣΕΙ ΔΕ ΠΡΟΣ
[13, 11]	~ιαʹ ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ	ΘΑΝΑΤΟΝ	ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ.
[13, 13]	μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο ἄνακτα	ἀθάνατον.	Αὖθίς τε περὶ τοῦ θεοῦ,
[13, 17]	Πλάτων καὶ οἱ μετ´ αὐτοῦ	ἀθάνατον	αὐτὴν ἔφασαν εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ
[13, 15]	τὴν ἀρετὴν αὐτό τε τὸ	ἀθάνατον	οὔτε τῷ ἐπὶ πάντων θεῷ
[13, 12]	μοῦνον δ´ ἐσόρα κόσμοιο τυπωτὴν	ἀθάνατον.	Παλαιὸς δὲ λόγος περὶ τοῦδε
[13, 13]	παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν θεόν· ἄφθιτον,	ἀθάνατον,	ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε
[13, 17]	τοῦτο, φθαρτὴν ἀποφανοῦμεν, ἀλλ´ οὐκ	ἀθάνατον	τὴν ψυχήν. Εἰ γὰρ τοῦτο
[13, 13]	δὲ τούτοις τὴν ψυχὴν εἶναι	ἀθάνατον.	Τὸ γὰρ κολαζόμενον ἢ παιδευόμενον
[13, 16]	ΠΛΑΤΩΝ. Ἑβραίοις ὁμοίως τὴν ψυχὴν	ἀθάνατον	ὑποθέμενος καὶ τῷ θεῷ ὁμοίαν
[13, 13]	θεός. Ὁ μελοποιὸς δέ· Θεῷ	δυνατὸν	ἐκ μελαίνας νυκτὸς ἀμίαντον ὄρσαι
[13, 3]	καὶ ἄριστος ὢν εἰς τὸ	δυνατὸν	ἕκαστος αὐτῶν μένει ἀεὶ ἁπλῶς
[13, 13]	εὐνῆς καὶ φιλότητος; πάλιν τὸ	δυνατὸν	ἐν πᾶσι προσάπτουσι καὶ οἱ
[13, 19]	ἄνδρα καὶ παῖδα κατὰ τὸ	δυνατόν,	ὡς τῆς πόλεως μᾶλλον ἢ
[13, 3]	θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη.	Ἀδύνατον	ἄρα καὶ θεὸν ἐθέλειν αὑτὸν
[13, 14]	καὶ τό γε ἀπιστεῖν αὐτοῖς	ἀδύνατον	εἶναι φήσασα, καίπερ ἄνευ εἰκότων
[13, 17]	ἀλλήλοις ἐναντίων εἰς ταὐτὸν συναχθέντα	ἀδύνατον	ἐν τῷ αὐτῷ ἀεὶ εἶναι,
[13, 3]	ὁπηοῦν ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων;	Ἀδύνατον,	ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα καὶ θεὸν
[13, 1]	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων καὶ τὸ	ἀδύνατον	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ
[13, 14]	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων.	Ἀδύνατον	οὖν θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ
[13, 1]	που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων.	Ἀδύνατον	οὖν θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ
[13, 13]	τε ὁ Καλχηδόνιος τὸν μὲν	ὕπατον	Δία, τὸν δὲ νέατον‘ καλῶν,
[13, 3]	ὕστερον γεγονὸς εἴδωλον, οὐ πάνυ	ἄκρατον	ψεῦδος. Ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ
[13, 18]	γῆν ξυνέδησε καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν	ὁρατὸν	καὶ ἁπτόν. Καὶ διὰ ταῦτα
[13, 13]	Αὖθίς τε περὶ τοῦ θεοῦ,	ἀόρατον	αὐτὸν λέγων, μόνῳ γνωσθῆναι ἑνί
[13, 13]	μὲν τῇ μονάδι συνίστησιν οὐρανὸν	ἀόρατον	καὶ γῆν ἁγίαν καὶ φῶς
[13, 4]	Δία τῶν θεῶν ἄριστον καὶ	δικαιότατον	καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ
[13, 18]	Κλεινία; σχεδὸν οὐρανόν, ὃν καὶ	δικαιότατον,	ὡς ξύμπαντες ἄλλοι δαίμονες ἅμα
[13, 19]	Τί δέ, ἦν δ´ ἐγώ,	γελοιότατον	αὐτῶν ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ ὅτι
[13, 13]	ἀπολείπει καὶ υἱοῦ. Καὶ τὸ	παραδοξότατον,	γινώσκειν φαίνεται τὸ θεῖον ὁ
[13, 3]	τῶν τοιούτων παθημάτων, οὐ τὸ	ὑγιέστατόν	τε καὶ χαριέστατον ἥκιστα ἀλλοιοῦται;
[13, 3]	οὐ τὸ ὑγιέστατόν τε καὶ	χαριέστατον	ἥκιστα ἀλλοιοῦται; Πῶς δ´ οὔ;
[13, 13]	μιν ἀεὶ πρῶτόν τε καὶ	ὕστατον	ἱλάσκονται. Χαῖρε, πάτερ, μέγα θαῦμα,
[13, 18]	ὁρατούς, μεγίστους καὶ τιμιωτάτους καὶ	ὀξύτατον	ὁρῶντας πάντη, τοὺς πρώτους τὴν
[13, 17]	πρᾶγμα ἐκ δύο ἐναντίων ἀλλήλοις	σύνθετον,	ἁπλοῦν δὲ καὶ τῇ αὐτῇ
[13, 16]	ποτε μὲν αὐτῆς τὴν οὐσίαν	σύνθετον	εἶναί φησιν, ὡς ἂν μέρος
[13, 13]	οὐρανὸν ἐδημιούργει (τὸ δὲ στερεὸν	αἰσθητόν)	γῆν τε ὁρατὴν καὶ φῶς
[13, 13]	ὡς ἂν νοητόν, τὸν δὲ	αἰσθητὸν	ἑξάδι· γάμος γὰρ παρὰ τοῖς
[13, 13]	ἡ βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν δὲ	αἰσθητόν·	καὶ τὸν μὲν ἀρχέτυπον, τὸν
[13, 10]	οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν	ἀχειροποίητον	αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ὅτι
[13, 21]	σου. Καὶ αὖθις· Ἐὰν ἀμήσῃς	ἀμητόν	σου ἐν τῷ ἀγρῷ σου
[13, 21]	οὐ μὴ ἐπιβάλῃς ἐπὶ τὸν	ἀμητὸν	τοῦ πλησίον σου. Καὶ αὖθις·
[13, 21]	Καὶ πάλιν· Ἐὰν εἰσέλθῃς εἰς	ἀμητὸν	τοῦ πλησίον σου καὶ συλλέξῃς
[13, 13]	καὶ ἐκ μὴ ὄντος ὑποστάντος.	Γενητὸν	δὲ καὶ οἱ Στωϊκοὶ τίθενται
[13, 13]	εὑρεῖν τε ἔργον, οὐ μόνον	γενητὸν	ἔδειξε τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ
[13, 13]	τοιοῦτό τι ᾐνίσσετο. Ναὶ μὴν	γενητὸν	εἶναι τὸν κόσμον ἐκ Μωσέως
[13, 13]	ἀποσβεννύμενον μέτρα. Ὅτι δὲ καὶ	γενητὸν	καὶ φθαρτὸν αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε,
[13, 13]	μουνογενὲς δὲ καὶ ἀτρεμὲς ἠδ´	ἀγένητον.	Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἡσίοδος· αὐτὸς
[13, 15]	λογικῶν φύσιν γενητήν, ἀλλ´ οὐκ	ἀγένητον	εἶναί φασι. Ταύτην δὲ εἰς
[13, 13]	θείου γράφει· Πολλὰ μάλ´ ὡς	ἀγένητον	ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστι, μοῦνον,
[13, 13]	καὶ γῆν ἁγίαν καὶ φῶς	νοητόν.	Ἐν ἀρχῇ γάρ, φησίν, ἐποίησεν
[13, 13]	Κόσμον τε αὖθις τὸν μὲν	νοητὸν	οἶδεν ἡ βάρβαρος φιλοσοφία, τὸν
[13, 13]	μὲν ἀνατίθησι μονάδι, ὡς ἂν	νοητόν,	τὸν δὲ αἰσθητὸν ἑξάδι· γάμος
[13, 13]	βουλῇ πείθεσθαι ἑνός. Κἂν τὸ	ῥητὸν	ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν ἐθέλῃς· Ὁ ἔχων
[13, 12]	λαμβάνειν τὴν θείαν φωνὴν οὐ	ῥητὸν	λόγον, ἀλλ´ ἔργων κατασκευάς, καθὼς
[13, 13]	ὀνομάζων τὸν θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον,	ῥητὸν	μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν
[13, 13]	εἰπών· τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν	ἄρρητον·	μεσταὶ δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν
[13, 12]	ἀρχώμεσθα, τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶσιν	ἄρρητον·	μεσταὶ δὲ θεοῦ πᾶσαι μὲν
[13, 13]	ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν θεόν·	ἄφθιτον,	ἀθάνατον, ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ,
[13, 12]	κατὰ δίπλακα θεσμόν. Ἄλλως οὐ	θεμιτὸν	δὲ λέγειν· τρομέω δέ γε
[13, 20]	τε καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ	θεμιτὸν	εἶναι λύσαντας εἰς ἔχθραν ποτὲ
[13, 13]	ἠδὲ τελευτήν. Ἄλλ〈 ως〉 οὐ	θεμιτόν	σε λέγειν· τρομέω δέ γε
[13, 16]	περὶ τὰ σώματα γιγνομένης μεριστῆς,	τρίτον	δ´ ἐξ ἀμφοῖν ἐν μέσῳ
[13, 13]	ἢ τὴν ἁγίαν τριάδα μηνύεσθαι.	Τρίτον	μὲν γὰρ εἶναι τὸ ἅγιον
[13, 13]	δὲ περὶ τὰ δεύτερα καὶ	τρίτον	περὶ τὰ τρίτα, οὐκ ἄλλως
[13, 15]	τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν σωμάτων	τρίτον	στῖφος λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ
[13, 17]	Ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἔστι ψυχὴ	τρίτον	τι πρᾶγμα ἐκ δύο ἐναντίων
[13, 16]	πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου φύσιν	δύσμικτον·	οὖσαν εἰς ταὐτὸ ξυναρμόττων βίᾳ.
[13, 13]	Θεῷ δυνατὸν ἐκ μελαίνας νυκτὸς	ἀμίαντον	ὄρσαι φάος, κελαινεφεῖ δὲ σκότει
[13, 20]	ἐρωτικῆς μανίας φέρονται. Εἰς γὰρ	σκότον	καὶ τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν
[13, 13]	καὶ ἀληθῆ ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν θεὸν	ἄμβροτον,	ὃς πόλον οἰκεῖ; ἀλλ´ οὐδ´
[13, 13]	διώκεις, αὐτὸς θνητὸς ἐών, θεὸν	ἄμβροτον;	οὐδέ νύ πώ με ἔγνως
[13, 18]	καὶ ξυνεστήσατο οὐρανὸν ὁρατὸν καὶ	ἁπτόν.	Καὶ διὰ ταῦτα ἔκ τε
[13, 13]	ἁλωτὸν γὰρ εἶναι θνητῷ οὐδὲ	καταληπτὸν	τὸ θεῖον οὔτε ποσὶν οὔτε
[13, 13]	ἄτυφον, ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον,	ἄμεμπτον,	ἀεὶ διαμένον. Ὁ δὲ αὐτὸς
[13, 13]	Ὅτι δὲ καὶ γενητὸν καὶ	φθαρτὸν	αὐτὸν εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ
[13, 21]	ἢ ξένος ξένον. Ἐὰν δὲ	ἀστὸν	ξένος ἢ ξένον ἀστὸς ἀμυνόμενος
[13, 16]	τὸν τόπον οἷ ὁ δαίμων	ἕκαστον	κομίζει, καὶ οἳ μὲν ἂν
[13, 18]	πρυτανεύοντος κατὰ δίκην καὶ νόμον	ἕκαστον	τῶν γεγονότων· τοὺς δὲ μὴ
[13, 13]	ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν, δέον, αὐστηρόν,	αὐθέκαστον,	ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές,
[13, 3]	ἀδικῶν τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν	θαυμαστὸν	ποιοῖ οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα
[13, 13]	ἄντικρυς οὗτος ἐν τῇ πρὸς	Ἐραστὸν	καὶ Κορίσκον ἐπιστολῇ φαίνεται πατέρα
[13, 13]	εἶναι μὲν τὸν οὐρανὸν πολλῶν	μεστὸν	ἀγαθῶν, εἶναι δὲ καὶ τῶν
[13, 13]	ἄφοβον, ἄλυπον, λυσιτελές, ἀνώδυνον, ὠφέλιμον,	εὐάρεστον,	ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές,
[13, 13]	οὐ νομιστέον εἶναι, βίον βλάπτοντα	χρηστόν·	εἶτα ἐπιφέρει· Ἅπαντα δ´ ἀγαθὸν
[13, 13]	τε ἐπὶ τῆς Πανδώρας λέγει	Ἥφαιστον	δὲ κέλευσε περικλυτὸν ὅττι τάχιστα
[13, 13]	ἐν τῷ πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι	μέγιστον,	ἰδεῖν τε τἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι
[13, 14]	μέν, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ	μέγιστον	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος
[13, 3]	δή, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ	μέγιστον	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος
[13, 10]	εἰ τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ πάντων	μέγιστον	ὂν τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι δὲ
[13, 10]	εἶναι. καὶ δὴ καὶ τὸ	μέγιστον,	τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα
[13, 10]	δὲ ὡς εὖ εἰδότες ὅτι	μέγιστον	τῶν κακῶν ἐστι. καίτοι πῶς
[13, 3]	γίγνεσθαι, καθ´ ὅσον ἀνθρώπῳ ἐπὶ	πλεῖστον	οἷόν τε. Παντάπασιν, ἔφη, ἐγὼ
[13, 4]	νομίζοντες τὸν Δία τῶν θεῶν	ἄριστον	καὶ δικαιότατον καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι
[13, 15]	φύσιν ἰσοῦται τῷ πεποιηκότι μηδ´	ἀχώριστον	ὁμοίως τῷ θεῷ τὸ ἀγαθὸν
[13, 15]	μὴ τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν	ἀχώριστον	τῆς φύσεως ἐπαγομένους, ἀλλὰ καὶ
[13, 13]	τὴν καλουμένην ὕλην, ἄποιον καὶ	ἀσχημάτιστον	λεγομένην πρὸς αὐτῶν, τολμηρό〈 τερο〉
[13, 10]	ἄν τις αὑτὸν τάξῃ ἡγησάμενος	βέλτιστον	εἶναι ἢ ὑπ´ ἄρχοντος ταχθῇ,
[13, 16]	καὶ τούτων εἰσὶ καὶ εἰς	βέλτιστον	τόπον ἰόντες οἱ τὴν δημοτικὴν
[13, 3]	τοὺς μέλλοντας τὴν πόλιν φυλάσσειν	αἴσχιστον	νομίζειν τὸ ῥᾳδίως ἀλλήλοις ἀπεχθάνεσθαι.
[13, 13]	θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ ὀκνεῖ καὶ	ὕψιστον	αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ τούτων· χώριζε
[13, 13]	σφῷν ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν μέν που	ἔλαττον	μηδὲν τιθῶμεν, τῆς τε εὐεργέτιδος
[13, 19]	μὴ μακρότερον εἴκοσιν ἐτῶν μηδ´	ἔλαττον	ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ δὲ στολῇ ταύταις
[13, 10]	καὶ ἄλλοθί που οὗ ἐκεῖνοι	ἔταττον,	ἔμενον ὥσπερ καὶ ἄλλος τις
[13, 10]	ὅτε μέν με οἱ ἄρχοντες	ἔταττον,	οὓς ὑμεῖς εἵλεσθε ἄρχειν μου,
[13, 20]	Φίλω μὲν οὖν καὶ τούτω,	ἧττον	δὲ ἐκείνων, ἀλλήλοιν διά τε
[13, 15]	ἂν ὀλιγωρίᾳ τῆς περὶ τὸ	κρεῖττον	σχολῆς, ἣν αὐτὸς ἕκαστος αὑτῷ
[13, 14]	ΔΙΟ ΟΥΚ ΑΛΟΓΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤ´	ΑΥΤΟΝ	ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ Ἑβραίων λόγια,
[13, 18]	ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν	αὐτὸν	γεγονέναι πάντες ἂν ὁμολογοῖμεν. Εἶθ´
[13, 3]	ἐν ἄλλαις ἰδέαις, τοτὲ μὲν	αὐτὸν	γιγνόμενον καὶ ἀλλάττοντα τὸ αὑτοῦ
[13, 12]	καὶ χεῖρα στιβαρὴν κρατεροῖο θεοῖο.	Αὐτὸν	δ´ οὐχ ὁρόω· περὶ γὰρ
[13, 5]	εἴ τις ἄλλος, θεολογεῖ κακῶς,	αὐτὸν	δὲ τὸν Σωκράτην ἐπ´ αὐτοῦ
[13, 18]	πρὸς τὸν παμβασιλέα θεὸν ἀνάγοντα,	αὐτὸν	δὴ τὸν ἡλίου καὶ σελήνης
[13, 13]	ἐν κρυφαίοις, καὶ οὐκ ὄψομαι	αὐτόν;	διὰ Ἱερεμίου φησί. Καὶ πάλιν
[13, 13]	ἐφ´ ὧν οὐκέθ´ ὁμοίως περὶ	αὐτὸν	διακείμεθα, τὴν δὲ νενομισμένην βάρβαρον
[13, 21]	τις τῷ πλησίον αὐτοῦ ἀποκτεῖναι	αὐτὸν	δόλῳ καὶ καταφύγῃ, ἀπὸ τοῦ
[13, 19]	εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες	αὐτόν.	Ἐὰν μὴ κύριος φυλάξῃ πόλιν,
[13, 20]	τὸν ἐραστὴν ἡ μὲν εἰς	αὐτὸν	ἔδυ, ἡ δ´ ἀπομεστουμένου ἔξω
[13, 13]	δὲ καὶ γενητὸν καὶ φθαρτὸν	αὐτὸν	εἶναι ἐδογμάτιζε, μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα·
[13, 12]	αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται, οὐδέ τις	αὐτὸν	εἰσοράᾳ ψυχὴν θνητῶν, νῷ δ´
[13, 14]	γνοίης ἂν τὸν θαυμάσιον φιλόσοφον	αὐτὸν	ἐκεῖνον, τὸν δὴ μόνον πάντων
[13, 21]	τῆς θεραπαίνης αὐτοῦ καὶ ἐκτυφλώσῃ	αὐτόν,	ἐλευθέρους ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς ἀντὶ τοῦ
[13, 3]	που ἀποδοτέον, ἐάν τέ τις	αὐτὸν	ἐν ἔπεσι ποιῇ ἐάν τε
[13, 10]	ὃς καὶ πᾶσι τοῖς εἰς	αὐτὸν	ἠλπικόσιν ἐπήγγελται εἰς κόλπους Ἁβραὰμ
[13, 3]	τε εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι	αὐτὸν	Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ Κρόνος
[13, 14]	τε εἰργάσατο, ἅ φησι δρᾶσαι	αὐτὸν	Ἡσίοδος, ὅ τε αὖ Κρόνος
[13, 21]	ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου μου λήψῃ	αὐτὸν	θανατῶσαι. Ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ
[13, 13]	ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν τις ἀναιδῶς	αὐτὸν	θεάσηται, τὴν ὄψιν ἀφαιρεῖται. Τίς
[13, 3]	ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν ἀμφ´	αὐτὸν	θείων ἀγγέλων οὐδέ γε περὶ
[13, 13]	ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν	αὐτόν;	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Ὅ
[13, 14]	τε αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο	αὐτόν	καὶ τὰ τούτοις ἑξῆς. Πῶς
[13, 13]	φασιν, ἡμεῖς δὲ ποιητὴν μόνον	αὐτὸν	καλοῦμεν καὶ λόγῳ ποιητήν. Παρήγαγε
[13, 16]	ὡς οὐκ ἦν σύμφωνα τὸν	αὐτὸν	λέγειν ἅμα τῇ τελευτῇ τὰς
[13, 13]	τε περὶ τοῦ θεοῦ, ἀόρατον	αὐτὸν	λέγων, μόνῳ γνωσθῆναι ἑνί τινί
[13, 13]	διαχέεται καὶ μετρέεται εἰς τὸν	αὐτὸν	λόγον, ὁκοῖος πρόσθεν ἦν ἢ
[13, 3]	οἰκοδομήματα καὶ ἀμφιέσματα, κατὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον, τὰ εὖ εἰργασμένα καὶ
[13, 10]	νηυσὶ κορωνίσιν, ἄχθος ἀρούρης. μὴ	αὐτὸν	οἴει φροντίσαι θανάτου καὶ κινδύνου;
[13, 13]	ἡμῶν, οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´	αὐτὸν	ὅπως νοεῖσθαι πέφυκε τὸν θεόν,
[13, 13]	Θεὸν οὐδενὶ ἐοικέναι φησί, διόπερ	αὐτὸν	οὐδεὶς ἐκμαθεῖν ἐξ εἰκόνος δύναται.
[13, 13]	ποιεῖ λέγων οὕτως· Κόσμον τὸν	αὐτὸν	πάντων οὔτε τις θεῶν οὔτε
[13, 13]	σάρκινον καθεστάναι. Οὐκ οἶσθά γ´	αὐτόν.	Ποτὲ μὲν ὡς πῦρ φαίνεται,
[13, 12]	πάντ´ ἐσορήσω, αἴ κεν ἴδῃς	αὐτόν·	πρὶν δή ποτε δεῦρ´ ἐπὶ
[13, 13]	παρατιθέμενος οὐκ ὀκνεῖ καὶ ὕψιστον	αὐτὸν	προσαγορεύειν διὰ τούτων· χώριζε θνητῶν
[13, 13]	δὲ νενομισμένην βάρβαρον τῆς κατ´	αὐτὸν	προτιμῶμεν φιλοσοφίας. ~ιδʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 3]	τε αὖ Κρόνος ὡς ἐτιμωρήσατο	αὐτόν.	Τὰ δὲ δὴ Κρόνου ἔργα
[13, 10]	τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἀνευρεῖν	αὐτὸν	ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας
[13, 15]	καὶ τὰ μὴ ὄντα ποιεῖν	αὐτὸν	τοῖς Ἑβραίων συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις.
[13, 18]	σελήνη μέτοχά ἐστι ψυχῆς κατ´	αὐτὸν	τὸν Πλάτωνα, καὶ ταῦτα ἄρα
[13, 18]	αἴσθησις ὑποδιάκονος νοῦ γέγονε, τὸν	αὐτὸν	τρόπον καὶ οἱ αἰσθητοὶ πάντες
[13, 14]	ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ τὸν	αὐτὸν	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι
[13, 3]	ἐλάττους. Δεῖ γὰρ δὴ τὸν	αὐτὸν	τύπον εἶναι καὶ ταὐτὸν δύνασθαι
[13, 13]	κύριον; ἢ τίνι ὁμοιώματι ὡμοιώσατε	αὐτόν,	φησὶν ἡ γραφή, μὴ εἰκόνα
[13, 5]	πάλιν κακοῖς γενέσθαι ἀποκτείνασι καὶ	αὐτὸν	ὥσπερ τὸν Σωκράτην. Ἐπεὶ δὲ
[13, 3]	Ἀδύνατον ἄρα καὶ θεὸν ἐθέλειν	αὑτὸν	ἀλλοιοῦν, ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κάλλιστος
[13, 13]	ἥλιος, οὐδ´ οὗτος ἔοικεν ὁρᾶν	αὑτὸν	ἐπιτρέπειν, ἀλλ´ ἤν τις ἀναιδῶς
[13, 3]	Ἥκιστα δή. Ἀλλ´ ἆρα αὐτὸς	αὑτὸν	μεταβάλλοι ἂν καὶ ἀλλοιοῖ; Δηλονότι,
[13, 10]	τῇ ἀληθείᾳ· οὗ ἄν τις	αὑτὸν	τάξῃ ἡγησάμενος βέλτιστον εἶναι ἢ
[13, 3]	τίς σοι, ὦ Ἀδείμαντε, ἑκὼν	αὑτὸν	χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ θεῶν
[13, 3]	βέλτιόν τε καὶ κάλλιον μεταβάλλει	ἑαυτόν,	ἢ ἐπὶ τὸ χεῖρον καὶ
[13, 13]	ἄστρα διακρίνας· ἐσκέψατο δ´ εἰς	ἐνιαυτὸν	ἀστέρας, οἵ κε μάλιστα τετυγμένα
[13, 10]	με δεῖν ζῆν καὶ ἐξετάζοντα	ἐμαυτὸν	καὶ τοὺς ἄλλους, ἐνταῦθα δὲ
[13, 9]	ἐργασάμενος τούτους οὓς ἥκιστα ἔδει,	σαυτόν	τε καὶ τοὺς φίλους καὶ
[13, 18]	ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´ εἰς	ταὐτὸν	αὑτῷ ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ τῶν
[13, 19]	πρὸς δύο. Καὶ ἑξῆς εἰπών·	Ταὐτὸν	δὴ καὶ τοὺς περὶ ὁπλομαχίαν
[13, 3]	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ	ταὐτὸν	δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ
[13, 14]	τὸν αὐτὸν τύπον εἶναι καὶ	ταὐτὸν	δύνασθαι τούς τε μείζους καὶ
[13, 17]	δύο τινῶν ἀλλήλοις ἐναντίων εἰς	ταὐτὸν	συναχθέντα ἀδύνατον ἐν τῷ αὐτῷ
[13, 21]	ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς ὀργῇ πράξῃ	ταὐτὸν	τοῦτο, φυγὼν μηκέτι κατέλθῃ. Καὶ
[13, 21]	ἢ γυνή τις ἑαυτῆς ἄνδρα	ταὐτὸν	τοῦτο ὡσαύτως ἐργάσηται, καθαίρεσθαι τοὺς
[13, 13]	γέενναν καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων	Κωκυτόν	τε καὶ Ἀχέροντα καὶ Πυριφλεγέθοντα
[13, 18]	μὲν οὖν δὴ δεθὲν πᾶν	λυτόν·	τό γε μὴν καλῶς ἁρμοσθὲν
[13, 18]	ὥστ´ εἰς ταὐτὸν αὑτῷ ξυνελθὸν	ἄλυτον	ὑπὸ τῶν ἄλλων πλὴν ὑπὸ
[13, 13]	Πανδώρας λέγει Ἥφαιστον δὲ κέλευσε	περικλυτὸν	ὅττι τάχιστα γαῖαν ὕδει φύρειν,
[13, 18]	τε καὶ δρῶντας, πλάνον ἐπλανήθησαν	ἀνήνυτον	μόνους εἶναι τούτους θεοὺς ὑποτοπήσαντες.
[13, 10]	εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ, ὦ Σώκρατες,	τοιοῦτον	ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύσας, ἐξ οὗ κινδυνεύεις
[13, 19]	ἔχοντες, ἰδίᾳ δὲ οὐδενὸς οὐδὲν	τοιοῦτον	κεκτημένου, ὁμοῦ δὴ ἔσονται, ὁμοῦ
[13, 10]	τε καὶ νύκτας. εἰ οὖν	τοιοῦτον	ὁ θάνατός ἐστι, κέρδος ἔγωγε
[13, 16]	Ὅτι τούτους εἰκός ἐστιν εἰς	τοιοῦτον	πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν καὶ ἥμερον
[13, 16]	δι´ ἀποδείξεων ἐνεχείρησε τῷ προβλήματι.	Τοσοῦτον	δ´ εὐλόγως τις ἂν ἐπισημήναιτο,
[13, 10]	ὁ τῆς Θέτιδος υἱός, ὃς	τοσοῦτον	τοῦ κινδύνου κατεφρόνησε παρὰ τὸ
[13, 3]	λέγοντος. Συγχωρεῖς ἄρα, ἔφη〈 ν〉	τοῦτον	δεύτερον τύπον εἶναι ἐν ᾧ
[13, 13]	τὸν ὄντα πάντων (φησί) πατέρα,	τοῦτον	διὰ τέλους τίμα, μόνον ἀγαθῶν
[13, 13]	Χαλδαίῳ, εἴτε τὸν Ἁβραὰμ λέγων	τοῦτον	εἴτε καὶ τὸν υἱὸν τὸν
[13, 0]	αἰδοῖ τῇ πρὸς τὸν φιλόσοφον,	τοῦτον	μὲν εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι τὸν
[13, 13]	πέριξ ἔχονθ´ ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις;	τοῦτον	νόμιζε Ζῆνα, τόνδ´ ἡγοῦ θεόν.
[13, 13]	παρὰ θεῶν. Τὸν δὴ Ζωρόαστριν	τοῦτον	ὁ Πλάτων δωδεκαταῖον ἐπὶ τῇ
[13, 4]	θεῶν ἄριστον καὶ δικαιότατον καὶ	τοῦτον	ὁμολογοῦσι τὸν αὑτοῦ πατέρα δῆσαι,
[13, 16]	ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον	τοῦτον,	οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται.
[13, 6]	σκοποίμεθα αὐτά; εἰ πρῶτον μὲν	τοῦτον	τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν, ὃν σὺ
[13, 19]	καὶ οὐδὲν φοβηθεὶς εἴποιμ´ ἂν	τοῦτον	τὸν λόγον οὔτε ἱππικῆς οὔτε
[13, 14]	δεσμὸν δι´ ἕτερα τοιαῦτα. Ὧν	τοῦτον	τὸν τρόπον εἰρημένων τί δῆτα
[13, 15]	δὲ παρὰ τὰ Ἑβραίοις δοκοῦντα	τοῦτον	ὑποθέμενος τὸν τρόπον, οὐκ ἀποδίδωσιν
[13, 13]	δὲ ἑκάστῳ, ὃν εἵλετο δαίμονα	τοῦτον	φύλακα τοῦ βίου συμπέμπειν καὶ
[13, 3]	ποτῶν καὶ πόνων καὶ πᾶν	φυτὸν	ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων
[13, 6]	Ἀλλὰ μετ´ ἐκείνου ἄρα ἡμῖν	βιωτὸν	διεφθαρμένου ὃ τὸ ἄδικον μὲν
[13, 6]	τῇ τῶν ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα	βιωτὸν	ἡμῖν ἐστι διεφθαρμένου αὐτοῦ; ἔστι
[13, 6]	ἢ οὐχί; Ναί. Ἆρ´ οὖν	βιωτὸν	ἡμῖν ἐστι μετὰ μοχθηροῦ καὶ
[13, 13]	ἔγνως ὡς θεός εἰμι. Οὐχ	ἁλωτὸν	γὰρ εἶναι θνητῷ οὐδὲ καταληπτὸν
[13, 16]	Αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν	πρῶτον	βίον τελευτήσωσι, κρίσεως ἔτυχον· κριθεῖσαι
[13, 13]	οὖν οὕτω περὶ αὐτῆς λέγει·	Πρῶτον	ἕνη τετράς τε καὶ ἑβδόμη
[13, 12]	ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος μὲν οὕτως·	Πρῶτον	ἕνη τετράς τε καὶ ἑβδόμη
[13, 14]	βάρβαρον ἑορτὴν τοὺς πολίτας τότε	πρῶτον	ἐπιτελοῦντας θεασόμενον καὶ τὸν ἀλεκτρυόνα
[13, 14]	ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς οὐδὲ ὅτε	πρῶτον	ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους, φίλους λήθοντε
[13, 13]	μηνύει τὰ ἐπιφερόμενα· Πυρὸς τροπάς·	πρῶτον	θάλασσα, θαλάσσης δὲ τὸ μὲν
[13, 14]	ἀφθάρτους ἰδέας καὶ μετὰ θεὸν	πρῶτον	καὶ δεύτερον αἴτιον καὶ μετὰ
[13, 14]	Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ	πρῶτον	καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως τε
[13, 15]	ὑφίστησι, διαπίπτει δὲ τῆς ἀκολουθίας,	πρῶτον	μὲν ἀγενήτους εἶναι φάσκων αὐτάς,
[13, 3]	πῶς δὴ λέγομεν καὶ ποῖα;	Πρῶτον	μὲν δή, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 8]	καθ´ ἃς ἡμῖν συνέθου πολιτεύεσθαι.	Πρῶτον	μὲν ἡμῖν τοῦτ´ αὐτὸ ἀπόκριναι,
[13, 14]	ὅμοια βουληθῇ γράψαι. Καὶ πάλιν·	Πρῶτον	μέν, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ
[13, 6]	καὶ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. Ὥστε	πρῶτον	μὲν ταύτη οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ,
[13, 6]	ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά; εἰ	πρῶτον	μὲν τοῦτον τὸν λόγον ἀναλάβοιμεν,
[13, 21]	οὖν τῶν ἐμφυλίων αὐτόχειρ κτείνῃ,	πρῶτον	μὲν τῶν νομίμων εἰργέσθω, μήτε
[13, 11]	ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ	πρῶτον	μὲν φήσομεν τοῦ χρυσοῦ γένους
[13, 2]	καὶ ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε,	πρῶτόν	μοι, κακῶς ἀπεικασάντων τῶν ἔμπροσθεν,
[13, 13]	ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ	πρῶτον‘	Ὁ μελοποιὸς δὲ Μελανιππίδης ᾄδων
[13, 16]	διάνοιαν μηκύνειν. Καὶ τὸ μὲν	πρῶτον	ὀλίσθημα τῆς τοῦ Πλάτωνος περὶ
[13, 3]	Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ	πρῶτόν	τε καὶ μάλιστα μέμφεσθαι, ἄλλως
[13, 13]	πάντα φύηται· καί μιν ἀεὶ	πρῶτόν	τε καὶ ὕστατον ἱλάσκονται. Χαῖρε,
[13, 10]	ὥσπερ καὶ ἄλλος τις καὶ	ἐκινδύνευον	ἀποθανεῖν, τοῦ δὲ θεοῦ τάττοντος,
[13, 13]	Ἀθηνᾶς, ἡνίκα ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα	ἐστράτευον	οἱ Μῆδοι, ὡς ἐδεῖτό τε
[13, 3]	ἀψευδὲς στόμα ἤλπιζον εἶναι, μαντικῇ	βρύον	τέχνῃ. Ὁ δ´ αὐτὸς ὑμνῶν,
[13, 13]	ὅμοιοι, καί κε θεῶν ἰδέας	ἔγραφον	καὶ σώματ´ ἐποίουν τοιαῦθ´, οἷόν
[13, 21]	γιγνέσθω ποτέ. Καὶ ἐὰν ἀδελφὸς	ἀδελφὸν	ἢ ἀδελφὴν ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ,
[13, 21]	κοινωνὸς ἱερῶν. Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν	ἀδελφὸν	κτείνῃ ἐν στάσεσι μάχης γενομένης
[13, 10]	οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ δοκεῖν	σοφὸν	εἶναι μὴ ὄντα· δοκεῖν γὰρ
[13, 13]	προσμαρτυροῦντα Ἡρακλείτῳ γράφοντι· Ἓν τὸ	σοφὸν	μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ
[13, 3]	κολαζόμενοι, οὐ μόνον κατὰ τὸν	φιλόσοφον,	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν Ἑβραίων
[13, 14]	ἐπιθεωρῆσαι, γνοίης ἂν τὸν θαυμάσιον	φιλόσοφον	αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν δὴ μόνον
[13, 12]	ὡς εὔδηλον εἶναι τὸν προειρημένον	φιλόσοφον	εἰληφέναι πολλά· γέγονε γὰρ πολυμαθής,
[13, 14]	ἡμῖν ὁ φιλόσοφος, οὐ κατὰ	φιλόσοφον	οὐδ´ αὐτὸς αὑτῷ συμφώνως τὰς
[13, 0]	τοῦτο αἰδοῖ τῇ πρὸς τὸν	φιλόσοφον,	τοῦτον μὲν εἰς ὕστερον ἀνατίθεμαι
[13, 17]	ὁμοίως δὲ καὶ τὸ φύσει	κοῦφον,	κατὰ τὰς ὁμοίας ἔξωθεν αἰτίας
[13, 17]	τῷ τε βαρεῖ πρὸς τὸ	κοῦφον	λευκῷ τε πρὸς τὸ μέλαν
[13, 13]	ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον, ὁμολογούμενον, εὐκλεές,	ἄτυφον,	ἐπιμελές, πρᾶον, σφοδρόν, χρονιζόμενον, ἄμεμπτον,
[13, 13]	ψυχὰς τοὺς βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ	ἔλαχον,	ἐν τάξει προϊέναι πρὸς τὴν
[13, 13]	καὶ πάλιν· Ἀλλ´ εἰ χεῖρας	ἔχον	βόες ἠὲ λέοντες ἢ γράψαι
[13, 18]	ἑξῆς δαίμονας, ἀέριον δὲ γένος	ἔχον	ἕδραν τρίτην καὶ μέσην, τῆς
[13, 18]	γε μὴν καλῶς ἁρμοσθὲν καὶ	ἔχον	εὖ λύειν ἐθέλειν κακοῦ. Δι´
[13, 3]	ταῦτα. Πᾶν δὴ τὸ καλῶς	ἔχον	ἢ φύσει ἢ τέχνῃ ἢ
[13, 13]	οἷόν περ καὶ αὐτοὶ δέμας	εἶχον	ὅμοιον. ἀκούσωμεν οὖν πάλιν Βακχυλίδου
[13, 19]	καὶ δίαυλον καὶ ἔφιππον καὶ	δόλιχον,	ἐν αὐτῷ τῷ δρόμῳ ἁμιλλωμέναις·
[13, 18]	τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´ ὑπηρέτιν καὶ	διάδοχον	ἡλίου νύκτωρ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ
[13, 20]	ὅ τι λέγει πρὸς τὸν	ἡνίοχον	καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων
[13, 18]	δὲ μὴ βλέποντας τὸν ἐπιβεβηκότα	ἡνίοχον	τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς τῶν
[13, 18]	ὅσον ἂν ἐθέλωσι θεοὶ γένεσιν	ἔσχον,	λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ τόδε
[13, 16]	τὸν πρῶτον βίον τελευτήσωσι, κρίσεως	ἔτυχον·	κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν εἰς
[13, 12]	ἐστήρικται λοιπὸν ἐμοί· ´στᾶσιν δὲ	δεκάπτυχον	ἀνθρώποισιν. Οὐ γάρ κέν τις
[13, 13]	πίστει. Διὸ πᾶν μὲν ἔθνος	ἑῷον,	πᾶν δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον ᾐόνων
[13, 13]	καὶ ἔστι καὶ ἔσται, πῦρ	ἀείζωον,	ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.
[13, 16]	φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον	πολὺν	βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου καὶ ἀπράγμονος
[13, 19]	πείθειν τε καὶ ἕλκειν τὸν	πολὺν	λεών. Ἀλλὰ τούτων μὲν ἴσως
[13, 6]	μή, ὡς ἐγὼ οὐ μόνον	νῦν,	ἀλλὰ καὶ ἀεὶ τοιοῦτος οἷος
[13, 20]	κοίτην γυναικός. Τί δεῖ τὰ	νῦν	ἀπελέγχειν, ὡς παρεὶς ὁ σοφώτατος
[13, 3]	ἰδέας ἐκβαίνειν; Οὐκ ἔχω, ἔφη,	νῦν	γε οὕτως εἰπεῖν. Τί δὲ
[13, 8]	ἂν πόλις ἀρέσκοι ἄνευ νόμων;	νῦν	δὲ δὴ οὐκ ἐμμένεις τοῖς
[13, 6]	με δεῖν ἀποθνήσκειν καλῶς ἐλέγετο,	νῦν	δὲ κατάδηλος ἄρα ἐγένετο ὅτι
[13, 8]	ἔφησθα, πρὸ τῆς φυγῆς θάνατον·	νῦν	δὲ οὔτε ἐκείνους τοὺς λόγους
[13, 6]	τῶν οἰομένων τι λέγειν ὥσπερ	νῦν	δὴ ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι τῶν
[13, 3]	χρήσιμον γίγνεται; καὶ ἐν αἷς	νῦν	δὴ ἐλέγομεν ταῖς μυθολογίαις, διὰ
[13, 3]	μὴν ὀρθότατά γε ἄν, ὃ	νῦν	δὴ ἔλεγον, τοῦτο ὡς ἀληθῶς
[13, 19]	ἂν φαίνοιτο πολλὰ περὶ τὰ	νῦν	δὴ λεγόμενα, εἰ πράξεται ᾗ
[13, 13]	τῷ Τιμαίῳ αὐταῖς φησι λέξεσι·	Νῦν	δὴ οὖν τό γε παρ´
[13, 6]	τῷ ἔμπροσθεν ἔλεγον οὐ δύναμαι	νῦν	ἐκβάλλειν, ἐπειδή μοι ἥδε ἡ
[13, 7]	γὰρ καὶ πάλαι οὕτω καὶ	νῦν	ἔτι δοκεῖ. Καὶ σοὶ δὲ
[13, 6]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν, περὶ ὧν	νῦν	ἡ βουλὴ ἡμῖν ἐστι, πότερον
[13, 13]	ἀνατείναντες τὰς χεῖρας ἐνταῦθα, οὗ	νῦν	ἠέρα καλέομεν οἱ Ἕλληνες— πάντα
[13, 3]	θεοῦ, ἐξευρετέον αὐτοῖς σχεδὸν ὃν	νῦν	ἡμεῖς λόγον ζητοῦμεν, καὶ λεκτέον
[13, 13]	μαλερῷ πυρὶ δώσει, οἵ που	νῦν	ἱδρῶτι ῥεεύμενοι ἑστήκασι, δείματι παλλόμενοι,
[13, 21]	προστάττει ἐπάκουσον· Ὅταν τὴν γενναίαν	νῦν	λεγομένην σταφυλὴν ἢ τὰ γενναῖα
[13, 10]	πρὸς ταῦτα εἴποιτε· ὦ Σώκρατες,	νῦν	μὲν Ἀνύτῳ οὐ πεισόμεθα, ἀλλ´
[13, 9]	ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον ἔσται. ἀλλὰ	νῦν	μὲν ἠδικημένος ἄπει, ἐὰν ἀπίῃς,
[13, 0]	τὴν Ἑλλάδα φωνὴν περιέχουσα, ἔρχομαι	νῦν	ὁμοῦ καὶ τὰ λείποντα προσαποδοῦναι
[13, 19]	πάλης καὶ τῶν τοιούτων τὰ	νῦν,	ὅσα βαρέα, τὴν ἐν τοῖς
[13, 13]	ὅπη δοκεῖ τούτων πέρι, τὸ	νῦν	οὐ ῥητέον, δι´ ἄλλο μὲν
[13, 4]	ἔοικε, φήσει τίς με ἐξαμαρτάνειν.	Νῦν	οὖν εἰ καὶ σοὶ ταῦτα
[13, 6]	συγχωρήσω, οὐδ´ ἂν πλείω τῶν	νῦν	παρόντων ἡ τῶν πολλῶν δύναμις
[13, 3]	φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι. Οὐδὲ	νῦν	πω, ἦ δ´ ὅς, μανθάνω.
[13, 18]	τῶνδε παρὸν καὶ τὰ ἐμοὶ	νῦν	σεσιγημένα τεκμαίρεσθαι; οὐ μὴν διαβολῆς
[13, 10]	φεύξομαι· ὥστε οὐδ´ εἴ με	νῦν	ὑμεῖς ἀφίετε, Ἀνύτῳ ἀπιστήσαντες, ὃς
[13, 14]	τούτοις ἑξῆς. Πῶς δὲ οἱ	νῦν	ψευδεῖς καὶ οὐκ ἀληθεῖς ποιηταὶ
[13, 13]	τὰς ἀλληγορίας αὐτῶν ἐννοήσῃς τὰ	νῦν	ὡς ἡ〉 γνωστικὴ παραδίδωσιν ἀλήθεια,
[13, 3]	νόμου κἀμοὶ ἀρέσκει. Οὗτος μὲν	τοίνυν,	ἦν δ´ ἐγώ, εἷς ἂν
[13, 19]	Καὶ ἑξῆς ἐπιλέγει· Εἰκὸς μὲν	τοίνυν,	ἦν δ´ ἐγώ· ὁ νομοθέτης
[13, 2]	ΕΠΙΝΟΜΙΔΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ. Θεογονίαν	τοίνυν	καὶ ζῳογονίαν ἀναγκαῖον, ὡς ἔοικε,
[13, 13]	τοσούτων εὑρετὴν καὶ κτίστορα. Εἰκότως	τοίνυν	καὶ Πλάτων ἐθίζει Τὰς βελτίστας
[13, 13]	καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους. Λειμῶνα μὲν	οὖν	ἀκουστέον τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, ὡς
[13, 6]	ἐπιπέμπουσα καὶ χρημάτων ἀφαιρέσεις. Πῶς	οὖν	ἂν μετριώτατα σκοποίμεθα αὐτά; εἰ
[13, 8]	Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. Ἀλλὰ τί	οὖν,	ἂν φαῖεν, ἢ συνθήκας πρὸς
[13, 0]	μοι λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι. Λαβὼν	οὖν	ἀνάγνωθι ὁποίαν ἐπήγετο δόξαν ὁ
[13, 12]	φανέντ´ ἐπιτελλομένοις ἐνιαυτοῖς. Τὰ μὲν	οὖν	Ἀριστοβούλου τοιαῦτα. Ὁποῖα δὲ καὶ
[13, 16]	σώματα μεριστῆς φύσεως. Λέγει δ´	οὖν	αὐτοῖς ῥήμασιν ἐν Τιμαίῳ· Ὁ
[13, 6]	σῶμα, ἢ οὐχί; Ναί. Ἆρ´	οὖν	βιωτὸν ἡμῖν ἐστι μετὰ μοχθηροῦ
[13, 10]	μηδὲν πρὸ τοῦ αἰσχροῦ. ἐγὼ	οὖν	δεινὰ ἂν εἴην εἰργασμένος, ὦ
[13, 18]	ἐμοῦ μὴ θέλοντος. Τὸ μὲν	οὖν	δὴ δεθὲν πᾶν λυτόν· τό
[13, 11]	φύλακες μερόπων ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν	οὖν.	Διαπυθόμενοι ἄρα τοῦ θεοῦ πῶς
[13, 21]	δοῦλον θυμῷ φονεύσειε. Λέγει δ´	οὖν·	Δοῦλον δὲ κτείνας ἑαυτοῦ μὲν
[13, 19]	τὴν παρὰ τοῦδε. λέγει δ´	οὖν·	Ἐὰν μὴ κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον,
[13, 4]	φήσει τίς με ἐξαμαρτάνειν. Νῦν	οὖν	εἰ καὶ σοὶ ταῦτα συνδοκεῖ
[13, 16]	βίον ἑλέσθαι. Ποῦ δ´ ἂν	οὖν	εἴη τὰ τῆς μετὰ τὴν
[13, 16]	ἢ οὐκ οἴει; Πάνυ μὲν	οὖν	εἰκὸς λέγεις. Τοὺς δέ γε
[13, 10]	ΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ. Ἴσως ἂν	οὖν	εἴποι τις· εἶτ´ οὐκ αἰσχύνῃ,
[13, 20]	δεηθείη τυγχάνειν. Ἐὰν μὲν δὴ	οὖν	εἰς τεταγμένην δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν
[13, 16]	ἄνευ τινὸς ἀποδείξεως. Λέγει δ´	οὖν	ἐν μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς
[13, 3]	Δηλονότι, ἔφη, εἴπερ ἀλλοιοῦται. Πότερον	οὖν	ἐπὶ τὸ βέλτιόν τε καὶ
[13, 3]	καὶ τὸ θεῖον. Παντάπασι μὲν	οὖν,	ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς
[13, 1]	τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον	οὖν	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ
[13, 14]	τοὺς ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον	οὖν	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ
[13, 6]	προσήκει καὶ τότε ὁμοίως ὥσπερ	οὖν	καὶ πρότερον τιμᾶν καὶ μὴ
[13, 7]	τὰ ἀλλήλων βουλεύματα. Σκόπει δὴ	οὖν	καὶ σὺ εὖ μάλα, πότερον
[13, 20]	τῇ διανοίᾳ πράττοντες. Φίλω μὲν	οὖν	καὶ τούτω, ἧττον δὲ ἐκείνων,
[13, 13]	ἐπερχομένου κακὸν ἀνέρος ἐκλύσασθαι. Καλῶς	οὖν	καὶ Φιλήμων ὁ κωμικὸς τὴν
[13, 14]	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως	οὖν	κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις
[13, 1]	ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον. Οὕτως	οὖν	κατ´ ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις
[13, 18]	πάλιν ὑποβὰς ἐπιφέρει λέγων· Ἐξ	οὖν	λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης
[13, 10]	ἔτι τοῦτο πράττων, ἀποθανῇ. εἰ	οὖν	με, ὅπερ εἶπον, ἐπὶ τούτοις
[13, 18]	μεταπεσόντα εἰς βάθος. Εἰ δὴ	οὖν	μεταβάλλει πάνθ´ ὅσα μέτοχά ἐστι
[13, 0]	ἐπικαλῶν φαίη, τί δή ποτ´	οὖν	Μωσέως καὶ Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ
[13, 20]	ψυχὴν ἔρωτος ἐνέπλησεν. Ἐρᾷ μὲν	οὖν,	ὅτου δέ, ἀπορεῖ καὶ οὔθ´
[13, 7]	καὶ δοκεῖ καὶ δόξει. Οἷς	οὖν	οὕτω δέδοκται καὶ οἷς μή,
[13, 13]	καὶ φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν	οὖν	οὕτω περὶ αὐτῆς λέγει· Πρῶτον
[13, 18]	κατὰ τὸν αὐτοῦ λόγον. Πῶς	οὖν	πάλιν ἀϊδίους αὐτοὺς εἶναι καὶ
[13, 13]	αὐτοὶ δέμας εἶχον ὅμοιον. ἀκούσωμεν	οὖν	πάλιν Βακχυλίδου μὲν τοῦ μελοποιοῦ
[13, 18]	λυθῆναι οἵους τε; Λέγει δ´	οὖν	πάλιν ἐν Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´
[13, 18]	πάλιν ἐν Τιμαίῳ· Ἐπεὶ δ´	οὖν	πάντες ὅσοι τε περιπολοῦσι φανερῶς
[13, 13]	ἐκείνην εὐφρόνην ἐθόρνυτο. Ταυτὶ μὲν	οὖν	παρείσθω ταῖς τῶν θεάτρων ἀνοίαις.
[13, 13]	τε ὁπόταν εἴπῃ· Τὸν μὲν	οὖν	ποιητὴν καὶ πατέρα τοῦδε τοῦ
[13, 13]	αὐδὴν καὶ νόον. Πῦρ μὲν	οὖν	τεχνικόν, ὁδῷ βαδίζον εἰς γένεσιν,
[13, 20]	μετὰ τοῦτο ταχὺ ταῦτα. Ἐν	οὖν	τῇ συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ
[13, 13]	οὐχὶ δὲ μίαν ἀρχήν. Ἴστωσαν	οὖν	τὴν καλουμένην ὕλην, ἄποιον καὶ
[13, 13]	αὐταῖς φησι λέξεσι· Νῦν δὴ	οὖν	τό γε παρ´ ἡμῶν ὧδε
[13, 3]	Ἢ οὐχ οὕτω; Πάνυ μὲν	οὖν.	Τὸ μὲν δὴ τῷ ὄντι
[13, 3]	γάρ; Οὔ μοι δοκεῖ. Ἆρ´	οὖν	τὸ μὴ βλαβερὸν βλάπτει; Οὐδαμῶς.
[13, 19]	τῶν Νόμων λέγων οὕτως· Τῆς	οὖν	τοιαύτης σπουδῆς ἕνεκα χρὴ καὶ
[13, 10]	ἡμέρας τε καὶ νύκτας. εἰ	οὖν	τοιοῦτον ὁ θάνατός ἐστι, κέρδος
[13, 12]	οὕτως ἡμῖν εἴρηται. Οὐκ ἀπεοικότως	οὖν	τοῖς ἐπεζητημένοις προενηνέγμεθα ταῦτα. Πᾶσι
[13, 13]	ὃν στέφει αἰθήρ. Διὰ μὲν	οὖν	τοῦ μητροπάτωρ‘ οὐ μόνον τὴν
[13, 3]	οὕτως ἔχει. Κατὰ τί δὴ	οὖν	τούτων τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος
[13, 3]	πάντα τοιαῦτα. Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´	οὖν	τῶν δημιουργημάτων ὁ θαυμάσιος Μωσῆς
[13, 21]	προνοίας τε καὶ ἀδίκως ὅντιν´	οὖν	τῶν ἐμφυλίων αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον
[13, 3]	θεοῦ εἰς ἀνθρώπους πάροδον. Ἐπεὶ	οὖν	τῶν ἐπὶ γῆς ζῴων οὐδὲν
[13, 10]	καὶ αἰσχρόν ἐστιν οἶδα. πρὸ	οὖν	τῶν κακῶν ὧν οἶδα ὅτι
[13, 9]	ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι. πότερον	οὖν	φεύξῃ τάς τε εὐνομουμένας πόλεις
[13, 6]	ὅσῳ μείζων, τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι	οὖν	χρὴ ἡμᾶς, εἴτε ταῦτα πρακτέον
[13, 14]	καθαρὸν ἐν αὐτοῖς μάθημα. Αὐτίκα	γοῦν	βραχύ τι τῆς φιλαυτίας εἰ
[13, 13]	ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο. Πλάτων	γοῦν	ἐν τῷ τελευταίῳ τῆς Πολιτείας
[13, 14]	διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς τυγχάνειν. Τὰ	γοῦν	θεῖα λόγια ἁγνὰ καὶ ἀργύριον
[13, 13]	γεγαῶτες προεῖπεν ἡ Σίβυλλα. Εὖ	γοῦν	καὶ Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος διδάσκων
[13, 13]	μέμνηται, ὅς ἐστι Ζωρόαστρις. Αὐτὸς	γοῦν	ὁ Ζωρόαστρις γράφει· Τάδε συνέγραψε
[13, 20]	παιδεραστῶν προσήκουσαν προφερόμενος δίκην. Φησὶ	γοῦν·	Ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος
[13, 13]	Ἀθηναῖος κατὰ λέξιν λέγει· Ὁ	γοῦν	πάντα σείων καὶ ἀτρεμίζων ὡς
[13, 14]	δεισιδαίμονος πλάνης ἐπιγράψαιτο ἄν. Ἀνάλαβε	γοῦν	σμικρὸν ἄνωθεν τὸν λόγον καὶ
[13, 13]	οὐδ´ οὕτως αἰδεῖται Ἐπίκουρος. Φησὶ	γοῦν·	Τίπτε με, Πηλέος υἱέ, ποσὶν
[13, 3]	Ἀδείμαντε, ἑκὼν αὑτὸν χείρω ποιεῖν	ὁπηοῦν	ἢ θεῶν ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον,
[13, 18]	ὑπάρχους, οὗ μιμουμένους τὴν ἐπιστασίαν	κατορθοῦν	πρυτανεύοντος κατὰ δίκην καὶ νόμον
[13, 20]	θανάτου δίκην ὁρίσασθαι) προστάττει θανάτῳ	ζημιοῦν	οἰκετῶν τὸν μὴ καταμηνύσαντα θησαυρὸν
[13, 3]	ἄρα καὶ θεὸν ἐθέλειν αὑτὸν	ἀλλοιοῦν,	ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ
[13, 13]	θεῶν ἰδέας ἔγραφον καὶ σώματ´	ἐποίουν	τοιαῦθ´, οἷόν περ καὶ αὐτοὶ
[13, 7]	ποιεῖν οὐδένα ἀνθρώπων, οὐδ´ ἂν	ὁτιοῦν	πάσχῃ τις ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´
[13, 10]	δὲ φοβηθεὶς θάνατον ἢ ἄλλ´	ὁτιοῦν	πρᾶγμα λίποιμι τὴν τάξιν. δεινὸν
[13, 3]	τε ἐν τραγῳδίᾳ. Δεῖ γάρ.	Οὐκοῦν	ἀγαθὸς ὁ θεὸς τῷ ὄντι
[13, 16]	δή, ἔφη· πῶς δ´ οὔ;	Οὐκοῦν	εὐδαιμονέστατοι, ἔφη, καὶ τούτων εἰσὶ
[13, 16]	ὁ Κέβης, εἰς τὰ τοιαῦτα.	Οὐκοῦν,	ἦ δ´ ὅς, δῆλα δὴ
[13, 6]	τοῦτο ὃ διόλλυσι. Καλῶς λέγεις.	Οὐκοῦν	καὶ τὰ ἄλλα, ὦ Κρίτων,
[13, 6]	ταῦτα οὐχὶ καλῶς λέγεται; Καλῶς.	Οὐκοῦν	τὰς μὲν χρηστὰς τιμᾶν, τὰς
[13, 3]	μεθίστασθαι, ἢ ὑπ´ ἄλλου; Ἀνάγκη.	Οὐκοῦν	ὑπὸ μὲν ἄλλου τὰ ἄριστα
[13, 6]	ἢ παιδοτρίβης ὤν; Ἑνὸς μόνου.	Οὐκοῦν	φοβεῖσθαι χρὴ τοὺς ψόγους καὶ
[13, 13]	παρ´ ἐκείνης τευξόμενός τινος καλοῦ.	Οὔκουν	ἔτι κατὰ τὴν τῶν πολλῶν
[13, 13]	οἱ διάπυροι ἀγγέλους αὐτῷ βούλονται	δηλοῦν,	οἳ παραλαβόντες τοὺς ἀδίκους κολάζουσιν.
[13, 17]	ἐκ δύο ἐναντίων ἀλλήλοις σύνθετον,	ἁπλοῦν	δὲ καὶ τῇ αὐτῇ φύσει
[13, 3]	ἔφη. Κομιδῇ ἄρα ὁ θεὸς	ἁπλοῦν	καὶ ἀληθὲς ἔν τε ἔργῳ
[13, 3]	περὶ αὑτοῦ τοιαῦτα δοκεῖν, ἢ	ἁπλοῦν	τε εἶναι καὶ πάντων ἥκιστα
[13, 13]	τὸν μὲν αὐτοφυῆ τὸν δημιουργὸν	νοῦν	εἴρηκε, τὰ δ´ ἑξῆς ἐπὶ
[13, 2]	δευτέρῳ τῆς Πολιτείας, ἔνθα τὸν	νοῦν	ἐπιστῆσαι ἄξιον ὁπόσα καὶ οἷα
[13, 15]	τῶν σωμάτων ὕλης οὐδεὶς ἂν	νοῦν	ἔχων εἴποι· ἄλογος γὰρ αὕτη·
[13, 13]	ἔσπακε τὴν διάνοιαν· Τίς ἔγνω	νοῦν	κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ;
[13, 6]	καὶ ψόγῳ καὶ δόξῃ τὸν	νοῦν	προσέχει, ἢ ἑνὸς μόνου ἐκείνου
[13, 6]	δεῖ τῶν δοξῶν προσέχειν τὸν	νοῦν,	ταῖς δὲ οὔ· ἢ πρὶν
[13, 20]	ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρα	εὔνουν	ἀσπαζόμενος· ὅταν τε συγκατακέωνται, οἷός
[13, 13]	δι´ ἐλέφαντος ἢ σμαράγδου ζῴδια,	εὔνουν	νομίζει τὸν θεὸν καθεστάναι, {πεπλάνητ{
[13, 13]	Τιμαίου λέγει· Τῷ κατανοουμένῳ τὸ	κατανοοῦν	ἐξομοιῶσαι δεῖν κατὰ τὴν ἀρχαίαν
[13, 13]	καὶ τοὐν θαλάσσῃ καὶ τὸ	τετράπουν	οὕτως ἐφθέγγεθ´ ὡς ὁ πηλὸς
[13, 13]	οὑνιαυτός, ᾧ ποτε πτηνὸν καὶ	τοὐν	θαλάσσῃ καὶ τὸ τετράπουν οὕτως
[13, 13]	δή· τεταγμένον, δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές,	κρατοῦν	ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν, δέον, αὐστηρόν,
[13, 13]	Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν πάντων, κρατερῇ	σὺν	ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος, μέγας, ἄφθιτος,
[13, 13]	δὲ ἑταιριῶν καὶ σύνοδοι ἢ	σὺν	αὐλητρίσι κῶμοι, οὐδὲ ὄναρ πράττειν
[13, 13]	δὲ〉 πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι σχίζων	πλατὺν	αἰθέρα. Σὴ μὲν ἐν ἄστροις
[13, 19]	ταῦτ´ ἔστω· τὰ δὲ κατ´	ἰσχύν,	ἀντὶ μὲν πάλης καὶ τῶν
[13, 13]	Βοιώτιος Πίνδαρος, ἅτε Πυθαγόρειος ὤν,	ἓν	ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος, ἐκ
[13, 13]	μὲν Βοιώτιος Πίνδαρος, ἅτε Πυθαγόρειος	ὤν,	ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος,
[13, 6]	ἂν τυγχάνῃ ἰατρὸς ἢ παιδοτρίβης	ὤν;	Ἑνὸς μόνου. Οὐκοῦν φοβεῖσθαι χρὴ
[13, 10]	καὶ οἰόμενος σοφὸς εἶναι οὐκ	ὤν.	τὸ γάρ τοι θάνατον δεδιέναι,
[13, 3]	ὡς ἔοικε, κάλλιστος καὶ ἄριστος	ὢν	εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος αὐτῶν
[13, 3]	ἄρα ὁ θεός, λόγος ἁπλοῦς	ὢν	καὶ ἀληθὴς ἔν τε ἔργῳ
[13, 13]	δὲ θῦε διὰ τέλους δίκαιος	ὢν	καὶ λαμπρὸς ὢν ταῖς χλαμύσιν
[13, 10]	μᾶλλον δείσας τὸ ζῆν κακὸς	ὢν	καὶ τοῖς φίλοις μὴ τιμωρεῖν,
[13, 3]	μή, ἀλλ´ ἃ ἂν τηλικοῦτος	ὢν	λάβῃ ἐν ταῖς δόξαις, δυσέκνιπτά
[13, 3]	ἦν δ´ ἐγώ, οἷος τυγχάνει	ὢν	ὁ θεός, ἀεὶ δή που
[13, 3]	τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων, ἃς ἀγαθὸς	ὢν	ὁ θεὸς οὐκ ἐπὶ βλάβῃ
[13, 3]	ἐκτεθέντα τύπον ὅτι τε ἀγαθὸς	ὢν	ὁ θεὸς τυγχάνει καὶ τὰ
[13, 13]	τέλους δίκαιος ὢν καὶ λαμπρὸς	ὢν	ταῖς χλαμύσιν ὡς τῇ καρδίᾳ.
[13, 21]	εἰρήσθω δεῖν γίγνεσθαι καὶ τούτοις	ὧν	ἀδελφούς τε ἀδελφῶν καὶ γονέας
[13, 13]	αὐτοῦ; Ἀλλὰ καὶ Ἡσίοδος δι´	ὧν	γράφει συνᾴδει τοῖς προειρημένοις· Μάντις
[13, 3]	τε καὶ ἀμετάστατα φιλεῖ γίγνεσθαι.	Ὧν	δὴ ἴσως ἕνεκα περὶ παντὸς
[13, 21]	οἷς μυρία εὕροις ἂν〉 ἀνεπίληπτα,	ὧν	δὴ μάλιστα τῶν παρ´ αὐτῷ
[13, 6]	καὶ τιμῶ οὕσπερ καὶ πρότερον·	ὧν	ἐὰν μὴ βελτίω ἔχωμεν λέγειν
[13, 18]	πᾶν γεννήσας τάδε· Θεοὶ θεῶν,	ὧν	ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε ἔργων,
[13, 13]	λέγουσα ὧδέ πως· Θεοὶ θεῶν,	ὧν	ἐγὼ πατὴρ δημιουργός τε ἔργων.
[13, 16]	ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας δίκας εἰς Ἅιδου	ὧν	ἔδρασαν διδόναι κἀκεῖσε τιμωρεῖσθαι εἰς
[13, 17]	Ὅτι δὲ μηδετέρως ἔχει, ἐξ	ὧν	ἑκάτεροι εἰρήκασι, Πλάτων τε καὶ
[13, 1]	ἐκγόνους ἔφησεν εἶναι θεῶν, δι´	ὧν	ἐπάγει φάσκων καίπερ ἄνευ εἰκότων
[13, 14]	αὐτοῦ ἦν καὶ τὰ δι´	ὧν	ἔφησεν· Ἐξαλείψομεν ἄρα, ἦν δ´
[13, 18]	τὴν ἐπιμέλειαν καὶ προστασίαν ἀνειληφυῖαν	ὧν	μεθ´ ἡμέραν ἥλιος, καὶ τοὺς
[13, 6]	καὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν, περὶ	ὧν	νῦν ἡ βουλὴ ἡμῖν ἐστι,
[13, 10]	οἶδα. πρὸ οὖν τῶν κακῶν	ὧν	οἶδα ὅτι κακά ἐστιν, ἃ
[13, 16]	σχολῆς ἐπιλάβοιτ´ ἂν τοῦ λόγου,	ὧν	οὐ καιρὸς τὴν διάνοιαν μηκύνειν.
[13, 13]	τίνα ταῦτ´ εἶναί φαμεν ἐφ´	ὧν	οὐκέθ´ ὁμοίως περὶ αὐτὸν διακείμεθα,
[13, 17]	ἐπὶ τὰ οἰκεῖα ἑκάστου ἐξ	ὧν	συνέστη ἐν χρόνῳ φύσει χωριζομένου.
[13, 14]	ἄλλῳ καὶ τὰ ἑξῆς· δι´	ὧν	τε ἐπιλέγει· Πάλιν δὴ Ὁμήρου
[13, 1]	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσι δι´	ὧν	τε προστίθησι τὸ ὡς ἔφασαν.
[13, 18]	κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι τὰς αἰτίας.	Ὧν	τὴν ἄγνοιαν ὁ ἱερώτατος νομοθέτης
[13, 15]	ἐπὶ τὸ χεῖρον τροπῆς δεκτικόν·	ὧν	τοὺς μὲν ἀγαθούς, τοὺς δὲ
[13, 14]	Ἡφαίστου δεσμὸν δι´ ἕτερα τοιαῦτα.	Ὧν	τοῦτον τὸν τρόπον εἰρημένων τί
[13, 13]	κε μάλιστα τετυγμένα σημαίνοιεν ἀνδράσιν	ὡράων,	ὄφρ´ ἔμπεδα πάντα φύηται· καί
[13, 16]	τὰ σώματα μεριστοῦ. Καὶ τρία	λαβὼν	αὐτὰ ὄντα συνεκεράσατο εἰς μίαν
[13, 5]	τοιαῦτα· εἴπερ ὁ Πλάτων ταυτὶ	λαβὼν	εἰς τὸ φανερὸν κατηγόρει, παρασχεῖν
[13, 9]	τέ τινα περιθέμενος ἢ διφθέραν	λαβὼν	ἢ ἄλλα, οἷα δὴ εἰώθασιν
[13, 12]	ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ θεόθεν γνώμῃσι	λαβὼν	κατὰ δίπλακα θεσμόν. Ἄλλως οὐ
[13, 13]	τε ὁ Στωϊκὸς παρὰ Πλάτωνος	λαβών,	ὁ δὲ ἀπὸ τῆς βαρβάρου
[13, 0]	πρῶτά μοι λεχθέντα πρῶτα διασκέψομαι.	Λαβὼν	οὖν ἀνάγνωθι ὁποίαν ἐπήγετο δόξαν
[13, 18]	ἐπακοῦσαι ποθεῖς, ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ	λαβὼν	τὰς φωνάς· ~ιθʹ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙ
[13, 13]	μίαν δικαίων, ἑτέραν {δ{ ὲ}	ἀσεβῶν	εἶναι ὅρον. Καὶ εἰ τοὺς
[13, 16]	τῇ τελευτῇ τὰς ψυχὰς τῶν	ἀσεβῶν	ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας δίκας εἰς Ἅιδου
[13, 16]	Καὶ τὰ μὲν περὶ τῶν	ἀσεβῶν	ὧδέ πη διῆλθε. Περὶ δὲ
[13, 16]	πη διῆλθε. Περὶ δὲ τῶν	εὐσεβῶν	ἐπάκουσον ὥς φησι· Τούτων δὲ
[13, 9]	τί δέ; εἰς Θετταλίαν αὐτοὺς	ἀγαγὼν	θρέψεις τε καὶ παιδεύσεις, ξένους
[13, 19]	κατόρθωσιν, πάντα δὲ εἰς θεὸν	ἀνάγων	καὶ τὴν συμμαχίαν τὴν παρὰ
[13, 13]	φαίνεται τὸ θεῖον ὁ ἀνθρωποπαθεῖς	εἰσάγων	τοὺς θεούς· ὃν οὐδ´ οὕτως
[13, 13]	τινα εἰς τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα	παρεισάγων	κολαστήρια; τῶν σμικρῶν δὲ κατὰ
[13, 19]	τὰς γυναῖκας ἀγῶνα, ὧδέ πη	λέγων·	Γυναιξὶ δέ, κόραις μὲν ἀνήβοις
[13, 12]	Εἶτα μεταξύ τινα εἰπὼν ἐπιφέρει	λέγων·	Δεῖ γὰρ λαμβάνειν τὴν θείαν
[13, 4]	παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ πη	λέγων.	~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΑ
[13, 18]	κατέστησε. Καὶ πάλιν ὑποβὰς ἐπιφέρει	λέγων·	Ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας
[13, 13]	θεόν, ἤτοι πάντα θεὸν ἀγαθὸν	λέγων	ἤ, ὅπερ καὶ μᾶλλον, ἐν
[13, 19]	κἀνταῦθα περὶ τῶν θηλειῶν ἐπάγει	λέγων·	Θηλείας δὲ περὶ τούτων νόμοις
[13, 18]	τὴν σεβάσμιον ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν,	λέγων·	Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον καὶ
[13, 13]	περὶ τοῦ θεοῦ, ἀόρατον αὐτὸν	λέγων,	μόνῳ γνωσθῆναι ἑνί τινί φησι
[13, 3]	καὶ παρὰ τῷ προφήτῃ εἰσῆκται	λέγων	ὁ θεὸς πρὸς τὸν ἐξ
[13, 13]	Ἐστὲ μὲν δὴ πάντες ἀδελφοὶ‘	λέγων·	οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ γένους
[13, 10]	ὅτῳ ἂν ἀεὶ ἐντυγχάνω ὑμῶν,	λέγων	οἷάπερ εἴωθα. Καὶ μετὰ βραχέα
[13, 14]	τούτων, ὁπότε ταῦτα αὐτὰ ἀνῄρει	λέγων·	Ὅπερ, ἦν δ´ ἐγώ, χρὴ
[13, 15]	τῆς τοῦ πρώτου αἰτίου συστῆναι	λέγων.	Οὐδὲ γὰρ ἐκ τοῦ μὴ
[13, 13]	μὲν Ἐπίχαρμος, Πυθαγόρειος δὲ ἦν,	λέγων·	οὐδὲν ἐκφεύγει τὸ θεῖον, τοῦτο
[13, 13]	ποιὸν κόσμον ᾔδει, φανερὸν ποιεῖ	λέγων	οὕτως· Κόσμον τὸν αὐτὸν πάντων
[13, 19]	χορεύειν ἐν ἕκτῳ τῶν Νόμων	λέγων	οὕτως· Τῆς οὖν τοιαύτης σπουδῆς
[13, 3]	θεολογίαις δὲ ὁ Δαβὶδ ἀναφωνεῖ	λέγων·	Πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ
[13, 14]	περὶ τῆς πανδήμου δόξης ἐνομοθέτει,	λέγων·	Περὶ δὲ τῶν ἄλλων δαιμόνων
[13, 18]	Ἑβραίων πεπαιδευμένος Φίλων ὧδέ πη	λέγων	πρὸς λέξιν· Τινὲς ἥλιον καὶ
[13, 10]	εἶναι τὸ μὴ ἀποκτεῖναί με,	λέγων	πρὸς ὑμᾶς ὡς εἰ διαφευξοίμην,
[13, 1]	ὡς ἔφασαν. Παίζειν δ´ ἔοικε	λέγων	σαφῶς γέ που τοὺς ἑαυτῶν
[13, 19]	χρὴ τούτους νομοθετεῖν κελεύειν ἐπιφέρει	λέγων·	Τὰ αὐτὰ δὲ καὶ περὶ
[13, 13]	γένος Χαλδαίῳ, εἴτε τὸν Ἁβραὰμ	λέγων	τοῦτον εἴτε καὶ τὸν υἱὸν
[13, 19]	εἰς φῶς τὰ κυούμενα προστάττει,	λέγων	ὧδε; Γυναικί, ἦν δ´ ἐγώ,
[13, 18]	καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς ἀποφαίνεται	λέγων	ὧδε· Μεταβάλλει μέντοιγε πάνθ´ ὅσα
[13, 18]	ἱερώτατος νομοθέτης εἰς ἐπιστήμην μεθαρμόζεται	λέγων	ὧδε· Μὴ ἰδὼν τὸν ἥλιον
[13, 13]	καθάπερ Ἡσαΐας καὶ καταπατήσατε αὐτοὺς‘	λέγων	ὡς πηλόν. Καλλίμαχος δὲ διαρρήδην
[13, 18]	τοῦ νοητοῦ συνέστησαν. Καὶ ἐπάγει	λέγων·	Ὥσθ´ ὑπερβάντες τῷ λογισμῷ πᾶσαν
[13, 13]	δ´ οὔτε δαιτὸς οὔτε χέρνιβος	θιγὼν	πρὸς λέκτρον ᾔει καρδίαν ὠδαγμένος,
[13, 3]	ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλ´	ὀλίγων	μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν
[13, 0]	καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις ἱερῶν	λόγων	ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[13, 16]	μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ τῶν τοιῶνδε	λόγων·	~ιζʹ ΟΤΙ ΜΗ ΕΞ ΑΠΑΘΟΥΣ
[13, 0]	ὁ Πλάτων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν	θεολόγων	τε καὶ ποιητῶν ὅπως τε
[13, 2]	τῶν αὐτῶν ποιητῶν τε καὶ	θεολόγων	τῶν τε ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων
[13, 18]	περὶ τῆς πρώτης αὐτῶν συστάσεως	φυσιολογῶν	ἐν Τιμαίῳ τοιάδε διεξέρχεται· Ὅ
[13, 7]	Ἀλλ´ ὅρα, ὦ Κρίτων, ταῦτα	καθομολογῶν	ὅπως μὴ παρὰ δόξαν ὁμολογῇς.
[13, 20]	παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν,	σπαργῶν	δὲ καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν
[13, 18]	ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε	ἔργων,	ἄλυτα ἐμοῦ μὴ θέλοντος. Τὸ
[13, 12]	φωνὴν οὐ ῥητὸν λόγον, ἀλλ´	ἔργων	κατασκευάς, καθὼς καὶ διὰ τῆς
[13, 13]	ὧν ἐγὼ πατὴρ δημιουργός τε	ἔργων.	Ὥστε καὶ ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ
[13, 21]	ἡττηθεὶς ὀργῇ πράξῃ ταὐτὸν τοῦτο,	φυγὼν	μηκέτι κατέλθῃ. Καὶ πάλιν ἑξῆς
[13, 13]	πρῶτον‘ Ὁ μελοποιὸς δὲ Μελανιππίδης	ᾄδων	φησί· Κλῦθί μοι, ὦ πάτερ,
[13, 12]	ἀνθρωπίνων καὶ θείων πραγμάτων. Δι´	ἑβδομάδων	δὲ καὶ πᾶς ὁ κόσμος
[13, 13]	οὐδὲν οὐδαμοῦ τῶν γεωργούντων οὔτε	νομάδων,	ἀλλ´ οὐδὲ τῶν πολιτικῶν δύναται
[13, 19]	διεξόδων τακτικῶν καὶ ἁπάσης πορείας	στρατοπέδων	καὶ στρατοπεδεύσεων καὶ ὅσα εἰς
[13, 18]	ἐπιστήμην μεθαρμόζεται λέγων ὧδε· Μὴ	ἰδὼν	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην
[13, 18]	ἀπονέμειν νομοθετεῖ τιμήν, λέγων· Μὴ	ἰδὼν	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην
[13, 9]	ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ δὴ τῶν	παίδων	ἕνεκα βούλει ζῆν, ἵνα αὐτοὺς
[13, 7]	σπουδῇ διαλεγόμενοι ἐλάθομεν ἡμᾶς αὐτοὺς	παίδων	οὐδὲν διαφέροντες; ἢ παντὸς μᾶλλον
[13, 21]	τε ἀδελφῶν καὶ γονέας ἐστέρηκε	παίδων·	τούτοις δὲ συνέστιος αὐτοῖς αὐτὸς
[13, 8]	εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν τῶν	Ἑλληνίδων	πόλεων οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ
[13, 3]	τῆς Νιόβης πάθη ἢ τὰ	Πελοπιδῶν	ἢ τὰ Τρωϊκὰ ἤ τι
[13, 19]	καταλίπῃ, δι´ ἀδελφῶν τε καὶ	ἀδελφιδῶν	ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν τῶν ἀρρένων,
[13, 14]	διετείνατο, ἄνωθέν ποθεν ἐξ ὑπερκοσμίων	ἁψίδων	εἰς τὸν κατωτάτω βυθὸν τῆς
[13, 3]	Τὴν δὲ τῶν ὅρκων καὶ	σπονδῶν	σύγχυσιν, ἣν ὁ Πάνδαρος συνέχεεν,
[13, 19]	καὶ μάχην μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ	διεξόδων	καὶ τάξεων καὶ θέσεως καὶ
[13, 19]	πελταστικῆς καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ	διεξόδων	τακτικῶν καὶ ἁπάσης πορείας στρατοπέδων
[13, 13]	ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν	ποδῶν	μου‘ ἐπιφέρει· Αὐτὸς δ´ αὖ
[13, 10]	οἷον ὕπνος, ἐπειδάν τις {ὄναρ}	καθεύδων	μηδὲ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον
[13, 13]	δὲ ἐπὶ τῆς αὐτῆς σκηνῆς	τραγῳδῶν·	Σὲ τὸν αὐτοφυῆ, τὸν ἐν
[13, 13]	ποσὶν ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς θνητὸς	ἐών,	θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ
[13, 14]	τὰ τοιαῦτα· βουλοίμην κ´ ἐπάρουρος	ἐὼν	θητευέμεν ἄλλῳ καὶ τὰ ἑξῆς·
[13, 13]	θαῦμα βροτῶν, τᾶς ἀειζώου ψυχᾶς	μεδέων.	Παρμενίδης τε ὁ μέγας, ὥς
[13, 13]	καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα πημάτων παραψυχὴν	θεῶν	ἀγάλματ´ ἐκ λίθων ἢ χαλκέων
[13, 3]	ὄντι ψεῦδος οὐ μόνον ὑπὸ	θεῶν,	ἀλλὰ καὶ ὑπ´ ἀνθρώπων μισεῖται.
[13, 1]	μοι δοκεῖ, ὡς καὶ τῶν	θεῶν	ἀνθρώπων γεγονότων καὶ τοῖς ἐκγόνοις
[13, 18]	εἶπε τὴν τῶν εἰρημένων ὡς	θεῶν	ἀποδοχήν. Οἱ γὰρ ἰδόντες ἡλίου
[13, 4]	τυγχάνουσι νομίζοντες τὸν Δία τῶν	θεῶν	ἄριστον καὶ δικαιότατον καὶ τοῦτον
[13, 13]	ἔχειν τοῦ προτεθέντος ἀνθρώποις ὑπὸ	θεῶν	ἀρίστου βίου πρός τε τὸν
[13, 13]	ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν; τὰ	θεῶν	βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον·
[13, 13]	Πυθαγόρειος ὤν, ἓν ἀνδρῶν, ἓν	θεῶν	γένος, ἐκ μιᾶς δὲ ματρὸς
[13, 13]	δόμον Οὐλύμποιο, δαίμονες ὃν φρίσσουσι,	θεῶν	δὲ δέδοικεν ὅμιλος, ᾧ Μοῖραι
[13, 1]	θεολόγους, οὓς ἐκγόνους ἔφησεν εἶναι	θεῶν,	δι´ ὧν ἐπάγει φάσκων καίπερ
[13, 2]	παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν	θεῶν	διέξεισιν, ὧδε ῥήμασιν αὐτοῖς φάσκων·
[13, 4]	ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ	ΘΕΩΝ	ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΝ
[13, 4]	ἐάν περ βούλῃ, περὶ τῶν	θεῶν	διηγήσομαι, ἃ σὺ ἀκούων εὖ
[13, 14]	ἀληθεῖς ποιηταὶ πάλιν οἱ αὐτοὶ	θεῶν	ἔγγονοι λέγοιντ´ ἄν; ἀλλὰ γὰρ
[13, 1]	τῶν μύθων ποιηταῖς ὡς δὴ	θεῶν	ἐκγόνοις οὖσι παρακελευσάμενος, πρῶτα μὲν
[13, 3]	Διὸς γεγονέναι, οὐκ ἐπαινεσόμεθα· οὐδὲ	θεῶν	ἔριν τε καὶ κρίσιν διὰ
[13, 1]	ἡ γένεσις περὶ τούτων τῶν	θεῶν	ἐχέτω καὶ λεγέσθω. Γῆς τε
[13, 14]	ἡ γένεσις περὶ τούτων τῶν	θεῶν	ἐχέτω καὶ λεγέσθω· Γῆς τε
[13, 3]	αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ	θεῶν	ἢ ἀνθρώπων; Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον
[13, 13]	τε βουσὶν ὅμοιοι, καί κε	θεῶν	ἰδέας ἔγραφον καὶ σώματ´ ἐποίουν
[13, 3]	εἶναι ἐν ᾧ δεῖ περὶ	θεῶν	καὶ λέγειν καὶ ποιεῖν, ὡς
[13, 4]	ἐναντία λέγουσι περί τε τῶν	θεῶν	καὶ περὶ ἐμοῦ. Ἆρά γε,
[13, 4]	τοιαῦτα ἐπειδάν τις περὶ τῶν	θεῶν	λέγῃ, δυσχερῶς πως ἀποδέχομαι; δι´
[13, 1]	Διὰ τούτων πιστεύειν τοῖς περὶ	θεῶν	μύθοις καὶ αὐτοῖς δὲ τοῖς
[13, 14]	ἀναγκαίων αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς περὶ	θεῶν	μύθους πλάσαι μαρτυραμένη; τί δὲ
[13, 3]	τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν ὅπερ	θεῶν	οἱ πρῶτοί τε καὶ μέγιστοι.
[13, 14]	νόμων τιμωρίας προβεβλημένη; πῶς δὲ	θεῶν	Οὐρανὸς καὶ Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα
[13, 1]	τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν	θεῶν	οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ
[13, 14]	τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐγγόνοις μὲν	θεῶν	οὖσιν, ὡς ἔφασαν, σαφῶς γέ
[13, 13]	τὸν αὐτὸν πάντων οὔτε τις	θεῶν	οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν
[13, 14]	ταῦτα φωνὴ τοὺς μὲν ποιητὰς	θεῶν	παῖδας ὀνομάζουσα καὶ τό γε
[13, 1]	προγόνους εἰδότων καὶ τὸ ἀδύνατον	θεῶν	παισὶν ἀπιστεῖν. Καὶ τὸ παρὰ
[13, 14]	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν	θεῶν	παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων
[13, 1]	ἑαυτῶν προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν	θεῶν	παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων
[13, 13]	ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε	θεῶν	πάντων, κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός,
[13, 14]	ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις τὴν τῶν	θεῶν	προσηγορίαν καταισχύνοντα καὶ μετὰ τὸ
[13, 14]	Ἢ Δία καθευδόντων τῶν ἄλλων	θεῶν	τε καὶ ἀνθρώπων ὡς μόνος
[13, 14]	τις κακῶς τῷ λόγῳ περὶ	θεῶν	τε καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν,
[13, 3]	κακῶς οὐσίαν τῷ λόγῳ περὶ	θεῶν	τε καὶ ἡρώων, οἷοί εἰσιν,
[13, 3]	ἄλλας ἔχθρας πολλὰς καὶ παντοδαπὰς	θεῶν	τε καὶ ἡρώων πρὸς συγγενεῖς
[13, 13]	ἐν Ἅιδῃ γενόμενος ἐδάην παρὰ	θεῶν.	Τὸν δὴ Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ
[13, 1]	τοῦ φάναι ἐκγόνους εἶναι τῶν	θεῶν	τοὺς ποιητὰς χλευάζειν μοι δοκεῖ,
[13, 0]	πάσας τὰς πατρίους περὶ τῶν	θεῶν	ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ τὴν ἐν
[13, 15]	διδόναι βούλεται. Διὸ καὶ πλειόνων	θεῶν	ὑποτίθεται εἶναι γένος, ἀπορροίας τινὰς
[13, 3]	Ὅταν τις τοιαῦτα λέγῃ περὶ	θεῶν,	χαλεπανοῦμέν τε καὶ χορὸν οὐ
[13, 6]	τὰς δὲ μή. Τοῦτο πρὸς	θεῶν,	ὦ Κρίτων, οὐ δοκεῖ καλῶς
[13, 18]	τὸ πᾶν γεννήσας τάδε· Θεοὶ	θεῶν,	ὧν ἐγὼ δημιουργὸς πατήρ τε
[13, 13]	δημιουργόν, λέγουσα ὧδέ πως· Θεοὶ	θεῶν,	ὧν ἐγὼ πατὴρ δημιουργός τε
[13, 10]	Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι ὅσοι τῶν	ἡμιθέων	δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν
[13, 10]	γε σῷ λόγῳ εἶεν τῶν	ἡμιθέων	ὅσοι ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν, οἵ
[13, 13]	θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ λίθων ἢ	χαλκέων	ἢ χρυσοτεύκτων ἢ ἐλεφαντίνων τύπους.
[13, 19]	τε καὶ ἕλκειν τὸν πολὺν	λεών.	Ἀλλὰ τούτων μὲν ἴσως τις
[13, 8]	οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων	πόλεων	οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω
[13, 3]	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν	νέων,	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες
[13, 3]	ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι τῶν	νέων,	εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ φύλακες
[13, 9]	ἐστι, σφόδρα που δόξειεν ἂν	νέων	τε καὶ ἀνοήτων ἀνθρώπων διαφθορεὺς
[13, 21]	αὐτοῦ τῶν νόμων, οὓς περὶ	φονέων	διετάξατο· Ἂν ἄρα τις αὐτόχειρ
[13, 19]	μεμελετηκυίας, γυναῖκας δὲ διεξόδων καὶ	τάξεων	καὶ θέσεως καὶ ἀναιρέσεως ὅπλων
[13, 16]	ἀπελέγχειν, ὅτι μηδ´ αὐτὸς δι´	ἀποδείξεων	ἐνεχείρησε τῷ προβλήματι. Τοσοῦτον δ´
[13, 1]	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων	ἀποδείξεων	λέγουσι δι´ ὧν τε προστίθησι
[13, 14]	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων	ἀποδείξεων	λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων
[13, 1]	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων	ἀποδείξεων	λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα φασκόντων
[13, 14]	ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων αὐτοὺς	ἀποδείξεων	τοὺς περὶ θεῶν μύθους πλάσαι
[13, 20]	ἠχὼ ἀπὸ λείων τε καὶ	στερεῶν	ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται,
[13, 13]	τε διὰ Ὠσηέ· Ἰδοὺ ἐγὼ	στερεῶν	βροντὴν καὶ κτίζων πνεῦμα, οὗ
[13, 13]	δεξιτερὴν περὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν·	ὀρέων	δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ
[13, 12]	δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν·	ὀρέων	δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι θυμῷ
[13, 13]	καὶ πελώριος βυθὸς θαλάσσης καὶ	ὀρέων	ὕψος {ἐπὶ} μέγα, ἐπὰν ἐπιβλέψῃ
[13, 18]	ἑρμηνείας αἴτιον, εὐχαῖς τιμᾶν μάλα	χρεὼν	χάριν τῆς εὐφήμου διαπορείας. Διὰ
[13, 3]	πόνων καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ	εἱλήσεών	τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν
[13, 21]	τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν καὶ	ἀπενιαυτήσεων,	καθάπερ εἴρηται τοῖς γονεῦσι καὶ
[13, 19]	καὶ ἁπάσης πορείας στρατοπέδων καὶ	στρατοπεδεύσεων	καὶ ὅσα εἰς ἱππικὴν μαθήματα
[13, 12]	νόοισι πελάζευ, γλώσσης εὖ μάλ´	ἐπικρατέων,	στέρνοισι δὲ ἔνθεο φήμην. Καὶ
[13, 4]	ποιητῶν καὶ ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν	γραφέων	τά τε ἄλλα ἱερὰ ἡμῖν
[13, 13]	ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες, ἀνδρείων	ἀχέων	ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλέους
[13, 16]	ὁ Πλάτων εἰπὼν δῆλός ἐστιν	αἰγυπτιάζων	τῷ δόγματι· οὐ γὰρ Ἑβραίων
[13, 3]	ποιοῖ οὐδ´ αὖ ἀδικοῦντα πατέρα	κολάζων	παντὶ τρόπῳ, ἀλλὰ δρῴη ἂν
[13, 21]	δ´ ἐξ ἀνάγκης ἔτη φευγέτω,	κολάζων	τὸν αὑτοῦ θυμόν. Καὶ τούτῳ
[13, 13]	βαρβάρων γέενναν καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς	ὀνομάζων	Κωκυτόν τε καὶ Ἀχέροντα καὶ
[13, 13]	ὀπώρας· εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα	ὀνομάζων	τὸν θεόν· ἄφθιτον, ἀθάνατον, ῥητὸν
[13, 13]	φησί. Καὶ πάλιν ὁ Μένανδρος	παραφράζων	τὴν γραφὴν ἐκείνην· Θύσατε θυσίαν
[13, 13]	ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε Σωκρατικὸς Ἀντισθένης	παραφράζων	τὴν προφητικὴν ἐκείνην γραφήν· Τίνι
[13, 13]	καὶ περὶ χεῦμα. εἶτα, οἷον	παραφράζων	τὸ Ὁ οὐρανός μοι θρόνος,
[13, 13]	Τί δ´, οὐχὶ καὶ Ὅμηρος	παραφράζων	τὸν χωρισμὸν τοῦ ὕδατος ἀπὸ
[13, 13]	ἐξ ἱερᾶς κραδίας ἀνενέγκατο, μέρμερα	ῥέζων.	Ἢν δὲ ὁσίως καὶ δικαίως
[13, 13]	βλέπει σε πλησίον παρών. Θεὸς	ἐγγίζων	ἐγώ εἰμι καὶ οὐχὶ θεὸς
[13, 6]	εἴη· εἰ δὲ μή, ὅσῳ	μείζων,	τοσούτῳ χαλεπωτέρα. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ
[13, 13]	Ὁ γοῦν πάντα σείων καὶ	ἀτρεμίζων	ὡς μὲν μέγας τις καὶ
[13, 13]	Ἰδοὺ ἐγὼ στερεῶν βροντὴν καὶ	κτίζων	πνεῦμα, οὗ αἱ χεῖρες τὴν
[13, 13]	νεφέλῃσι δὲ〉 πάντα καλύπτεις, πρηστῆρσι	σχίζων	πλατὺν αἰθέρα. Σὴ μὲν ἐν
[13, 3]	Ἀλλὰ μὴν οὐδέν γε τῶν	ἀγαθῶν	βλαβερόν. Ἦ γάρ; Οὔ μοι
[13, 4]	τῶν ποιητῶν καὶ ὑπὸ τῶν	ἀγαθῶν	γραφέων τά τε ἄλλα ἱερὰ
[13, 10]	ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον ὂν τῶν	ἀγαθῶν,	δεδίασι δὲ ὡς εὖ εἰδότες
[13, 13]	μὲν τὸν οὐρανὸν πολλῶν μεστὸν	ἀγαθῶν,	εἶναι δὲ καὶ τῶν ἐναντίων,
[13, 12]	δ´ εἰσοράαται. Αὐτὸς δ´ ἐξ	ἀγαθῶν	θνητοῖς κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις·
[13, 15]	ἄνωθεν ἐξ ἀγαθῶν καὶ δι´	ἀγαθῶν	ἰούσης; πῶς δ´ ἂν γένοιτο
[13, 15]	ἐξέφυ τῆς ῥίζης ἄνωθεν ἐξ	ἀγαθῶν	καὶ δι´ ἀγαθῶν ἰούσης; πῶς
[13, 6]	καὶ αἰσχρῶν καὶ καλῶν καὶ	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν, περὶ ὧν νῦν
[13, 3]	αἴτιον τὸν θεόν, ἀλλὰ τῶν	ἀγαθῶν.	Καὶ μάλα, ἔφη, ἀπόχρη. Τί
[13, 6]	τῶν δικαίων καὶ καλῶν καὶ	ἀγαθῶν	καὶ τῶν ἐναντίων. Καὶ ὁ
[13, 3]	κακῶν ἡμῖν. Καὶ τῶν μὲν	ἀγαθῶν	οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον, τῶν δὲ
[13, 18]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων αἴτιον	ἀγαθῶν	πάντων ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι πάντες
[13, 3]	οὐδ´ ὡς ταμίας ὁ Ζεὺς	ἀγαθῶν	τε κακῶν τε τέτυκται. Τὴν
[13, 13]	τοῦτον διὰ τέλους τίμα, μόνον	ἀγαθῶν	τοσούτων εὑρετὴν καὶ κτίστορα. Εἰκότως
[13, 12]	καὶ ἐγκρατείας καὶ τῶν λοιπῶν	ἀγαθῶν	τῶν κατὰ ἀλήθειαν. Τούτοις ἑξῆς
[13, 13]	παρὰ τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ´	ἀσπαλάθων	κνάμπτοντες. Οἱ μὲν γὰρ ἄνδρες
[13, 19]	ἐχέτω. Τί δ´ ἂν εἴποις	μαθὼν	ὡς καὶ μὴ ἐκφέρειν εἰς
[13, 13]	τὼ ὀφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ	παθὼν	ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ τε Σωκρατικὸς Ἀντισθένης
[13, 18]	καὶ νόμον. Μικρότερα μὲν τῶν	ἠθῶν	μεταβαλόντα ἐλάττω κατὰ τὸ τῆς
[13, 13]	εἷς δαίμων γένετο, μέγας οὐρανὸς	αἴθων,	ἓν δὲ τὰ πάντα τέτυκται,
[13, 10]	ὅτι οὐ νομίζω θεοὺς εἶναι	ἀπειθῶν	τῇ μαντείᾳ καὶ δεδιὼς θάνατον
[13, 13]	πημάτων παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ	λίθων	ἢ χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων ἢ
[13, 19]	πελταστικῆς καὶ παγκρατίου καὶ τόξου	λίθων	τε ἐκ χειρὸς βολῆς καὶ
[13, 9]	τοῦ δικαίου, ἵνα εἰς Ἅιδου	ἐλθὼν	ἔχῃς ταῦτα πάντα ἀπολογήσασθαι τοῖς
[13, 13]	γῆ, φασί, τῷ παντὶ χρόνῳ,	ἀπελθὼν	κλέπτ´, ἀποστέρει, κύκα· μηδὲν πλανηθῇς,
[13, 13]	ὑπημβρύωσεν, ἀλλ´ ὁλοσχερὴς ἀνήρ· εἶτα	ὑπελθὼν	καὶ δὴ ἐπήγαγε· ταχὺς δὲ
[13, 21]	καθαρμούς, τριετεῖς δὲ ἀπενιαυτήσεις διατελεῖν.	Κατελθὼν	δὲ ὁ τοιοῦτό τι δράσας
[13, 21]	νομοθετεῖ· Ἐὰν δὲ αὖθίς ποτε	κατελθὼν	ὁπότερος αὐτοῖν ἡττηθεὶς ὀργῇ πράξῃ
[13, 4]	ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ	ΜΥΘΩΝ	ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ
[13, 1]	καὶ αὐτοῖς δὲ τοῖς τῶν	μύθων	ποιηταῖς ὡς δὴ θεῶν ἐκγόνοις
[13, 12]	μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν	Χαλδαίων·	ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης
[13, 13]	μουνογενής τις ἀπορρὼξ φύλου ἄνωθεν	Χαλδαίων·	ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης
[13, 13]	ὡς ὑπέλαβόν τινες, διαγράφει, καὶ	Ἰουδαίων	μὲν ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ τὴν
[13, 1]	φάσκων καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ	ἀναγκαίων	ἀποδείξεων λέγουσι δι´ ὧν τε
[13, 14]	ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ	ἀναγκαίων	ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα
[13, 1]	ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ	ἀναγκαίων	ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα
[13, 14]	φήσασα, καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ	ἀναγκαίων	αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς περὶ θεῶν
[13, 10]	Ἑβραίοις θεοφιλῶν προφητῶν τε καὶ	δικαίων	ἐν μακαρίᾳ ζωῇ τὸν μακρὸν
[13, 13]	Ἅιδην δύο τρίβους νομίζομεν, μίαν	δικαίων,	ἑτέραν {δ{ ὲ} ἀσεβῶν εἶναι
[13, 12]	θύρας δ´ ἐπίθεσθε βέβηλοι, φεύγοντες	δικαίων	θεσμούς, θείοιο τιθέντος πᾶσιν ὁμοῦ·
[13, 6]	Καὶ δὴ καὶ περὶ τῶν	δικαίων	καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν καὶ
[13, 6]	τί ὁ ἐπαΐων περὶ τῶν	δικαίων	καὶ ἀδίκων, ὁ εἷς, καὶ
[13, 6]	δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν περὶ τῶν	δικαίων	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ
[13, 3]	ὅπη τἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν	παλαιῶν,	ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ ψεῦδος
[13, 10]	καὶ εἴ τις ἄλλος τῶν	παλαιῶν	διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν, ἀντιπαραβάλλοντι
[13, 14]	ἡμῖν οὗτος, δέει θανάτου τὸν	Ἀθηναίων	δῆμον καθυποκρινάμενος· τιμητέος δὲ Μωσῆς
[13, 5]	περὶ τῆς θεολογίας τῆς τῶν	Ἀθηναίων	εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ κατηγόρει
[13, 8]	Οὕτω σοι διαφερόντως τῶν ἄλλων	Ἀθηναίων	ἤρεσκεν ἡ πόλις τε καὶ
[13, 14]	θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ τῶν	Ἀθηναίων	συνωθούμενον· ὡς μὴ διατρέπεσθαι τὸν
[13, 5]	ἐν μὲν τῷ σχήματι τῶν	Ἀθηναίων	τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα ἀλαζόνα
[13, 6]	τοῦ ἑνός, εἴ τίς ἐστιν	ἐπαΐων,	ὃν δεῖ καὶ αἰσχύνεσθαι καὶ
[13, 6]	πολλοὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ τί ὁ	ἐπαΐων	περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων,
[13, 12]	ΚΑΙ Ο ΠΡΟ ΗΜΩΝ ΕΞ	ΕΒΡΑΙΩΝ	ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ ΕΚ ΤΗΣ
[13, 13]	ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΙΡΗΜΕΝΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΤΟΙΣ	ΕΒΡΑΙΩΝ	ΠΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΣΙΝ· ΑΠΟ ΤΟΥ Ε>
[13, 3]	φιλόσοφον, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν	Ἑβραίων	γραφὴν λέγουσαν· Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ
[13, 3]	Πλάτων. Εὕροις δ´ ἂν τὴν	Ἑβραίων	γραφὴν οὐδαμῶς μὲν μύθους αἰσχροὺς
[13, 13]	συνῳδὸς οὖσα κατὰ πλεῖστα τοῖς	Ἑβραίων	δόγμασιν (ἐφ´ οἷς καὶ ἀγάμεθα
[13, 19]	ἡμμένας. Ἀλλ´ οὐδὲ τούτοις ὁ	Ἑβραίων	ἐπινεύσει λόγος, ἀντιφθέγξεται δὲ πάντως
[13, 3]	ἰδοὺ καλὰ λίαν. Δόγμα δὲ	Ἑβραίων	ἐστὶ καὶ τὸ μὴ εἶναι
[13, 18]	ἀσεβείᾳ τῇ μεγίστῃ. Ταῦτα τῆς	Ἑβραίων	εὐσεβείας τὰ ὡς ἀληθῶς ἀκήρατά
[13, 12]	ἐξαγωγὴν τὴν ἐξ Αἰγύπτου τῶν	Ἑβραίων,	ἡμετέρων δὲ πολιτῶν, καὶ ἡ
[13, 14]	ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΠΑΡΗΙΤΗΜΕΘΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ. Τὰ	Ἑβραίων	λόγια, θεοπρόπια καὶ χρησμοὺς θείας,
[13, 14]	τιμητέος δὲ Μωσῆς τά τε	Ἑβραίων	λόγια καθαρᾶς ἐξεχόμενα διόλου τῆς
[13, 18]	Εἰκότως δῆτα Μωσῆς καὶ τὰ	Ἑβραίων	λόγια σέβειν μὲν ἀπαγορεύει ταῦτα
[13, 3]	λόγον ἀνθρώποις πεφηνότα εἰσάγουσιν οἱ	Ἑβραίων	λόγοι, ἀλλ´ ὡς αὐτὸς ὁ
[13, 16]	αἰγυπτιάζων τῷ δόγματι· οὐ γὰρ	Ἑβραίων	ὁ λόγος, ὅτι μηδὲ ἀληθείᾳ
[13, 18]	διασαφῶν εἰς πλάτος ὁ τὰ	Ἑβραίων	πεπαιδευμένος Φίλων ὧδέ πη λέγων
[13, 15]	μὴ ὄντα ποιεῖν αὐτὸν τοῖς	Ἑβραίων	συμφώνως ὁμολογεῖν λόγοις. Τίνα δὲ
[13, 11]	δὲ πρώτου Ἀριστοβούλου, τοῦ ἐξ	Ἑβραίων	φιλοσόφου, τὰς οὕτως ἐχούσας φωνάς·
[13, 13]	Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ περὶ τῶν	κορυφαίων·	τί γὰρ ἄν τις τούς
[13, 12]	μέσσην ἠδὲ τελευτήν, ὡς λόγος	ἀρχαίων,	ὡς ὑδογενὴς διέταξεν, ἐκ θεόθεν
[13, 13]	αἰνίσσεται, ὡς διὰ τῶν δώδεκα	ζῳδίων	ἡ ὁδὸς ταῖς ψυχαῖς γίνεται
[13, 9]	αὐτῶν ἐστι τῶν σοι φασκόντων	ἐπιτηδείων	εἶναι; οἴεσθαί γε χρή. ἀλλ´,
[13, 3]	οὐδὲ περὶ τῶν ἀμφ´ αὐτὸν	θείων	ἀγγέλων οὐδέ γε περὶ τῶν
[13, 12]	ᾧ γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων καὶ	θείων	πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων δὲ καὶ
[13, 3]	Πολλοῦ γε δεῖ. Ἀλλὰ δι´	οἰκείων	ἄνοιαν ἢ μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς,
[13, 21]	βούληται, ἐὰν μὲν ἐκ τῶν	οἰκείων	λαμβάνῃ, ὅπως ἂν ἐθέλῃ καὶ
[13, 20]	πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ	λείων	τε καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν
[13, 19]	μὲν τῶν ἀρρένων, ὕστερον δὲ	θηλειῶν	ἑνὶ γένει· τὴν δὲ τοῦ
[13, 19]	ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα περὶ τῶν	θηλειῶν	ἐπάγει λέγων· Θηλείας δὲ περὶ
[13, 19]	αὐτὰ δὲ καὶ περὶ τῶν	θηλειῶν	ἔστω νομοθετούμενα, τῶν μέχρι γάμων.
[13, 19]	Ταὐτὰ δὲ δὴ καὶ περὶ	θηλειῶν	ὁ μὲν ἐμὸς νόμος ἂν
[13, 3]	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ	σημείων	πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Οὕτως,
[13, 3]	οὔτε κατὰ λόγους οὔτε κατὰ	σημείων	πομπὰς ὕπαρ οὐδ´ ὄναρ. Πάντα
[13, 13]	Ἀθανάτοις ἄλλοισιν ὁμέστιοι, αὐτοτράπεζοι ἐόντες,	ἀνδρείων	ἀχέων ἀπόκληροι, ἀτειρεῖς, ἡ φιλόσοφος
[13, 13]	λέξιν λέγει· Ὁ γοῦν πάντα	σείων	καὶ ἀτρεμίζων ὡς μὲν μέγας
[13, 13]	δηλῶν τὴν διὰ τῶν τεσσάρων	στοιχείων	πορείαν. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἑβδόμην
[13, 13]	Ὁμοίως καὶ περὶ τῶν ἄλλων	στοιχείων	τὰ αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ καὶ
[13, 12]	Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ τῶν ἡμετέρων	βιβλίων	ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος μὲν οὕτως·
[13, 13]	θείου λέγοντος· οἱ μὲν ἀδμῆτες	ἀεικελίων	νούσων εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν
[13, 21]	καὶ ἀδίκως ὅντιν´ οὖν τῶν	ἐμφυλίων	αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον μὲν τῶν
[13, 14]	παντὸς διετείνατο, ἄνωθέν ποθεν ἐξ	ὑπερκοσμίων	ἁψίδων εἰς τὸν κατωτάτω βυθὸν
[13, 16]	ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν ἐκ τῶν	ὑπερκοσμίων	ἐπὶ ὄνους καὶ λύκους καὶ
[13, 19]	δι´ ἀδελφῶν τε καὶ ἀδελφιδῶν	ἐπανιὼν	ἔμπροσθεν μὲν τῶν ἀρρένων, ὕστερον
[13, 13]	προειρημένοις· Μάντις δ´ οὐδείς ἐστιν	ἐπιχθονίων	ἀνθρώπων, ὅστις ἂν εἰδείη Ζηνὸς
[13, 21]	νόμος ἀπαγορεύει. Ὁ δὲ μὴ	ἐπεξιών,	δέον, ἢ μὴ προαγορεύων εἰργέσθω
[13, 1]	ἀνθρώπων γεγονότων καὶ τοῖς ἐκγόνοις	ὁμοίων	τὴν φύσιν. Διαβάλλει δ´ ἑξῆς
[13, 3]	τὸ μὴ εἰδέναι τὰ παλαιὰ	ἀφομοιῶν	ἂν ψεύδοιτο; Γελοῖον μεντἂν εἴη,
[13, 3]	ἐν ὑπονοίαις πεποιημένας οὔτε ἄνευ	ὑπονοιῶν.	Ὁ γὰρ νέος οὐχ οἷός
[13, 9]	πάντας ἀνθρώπους καὶ δουλεύων, τί	ποιῶν	ἢ εὐωχούμενος ἐν Θετταλίᾳ, ὥσπερ
[13, 13]	παραλαβόντες τοὺς ἀδίκους κολάζουσιν. Ὁ	ποιῶν,	φησί, τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα
[13, 13]	Ὅμηρος ἐπὶ τῆς Ἡφαιστοτεύκτου ἀσπίδος	κοσμοποιῶν	κατὰ Μωσέα Ἐν μὲν γαῖαν
[13, 13]	μὲν ἔθνος ἑῷον, πᾶν δὲ	ἑσπερίων	ἁπτόμενον ᾐόνων βόρειόν τε καὶ
[13, 16]	τῶν ὄνων γένη καὶ τῶν	θηρίων	εἰκὸς ἐνδύεσθαι· ἢ οὐκ οἴει;
[13, 16]	καὶ γαστριμαργίᾳ ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι	θηρίων	τε ἄλλων ὑποδύνειν σώματα, κατὰ
[13, 16]	Καὶ ἐκ τῶν ἄλλων δὲ	θηρίων	ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους ἰέναι καὶ
[13, 13]	ἱδρῦσθαι λέγουσι, τὴν διὰ τῶν	αἰσθητηρίων	ἐπεισόδιον τῆς ψυχῆς ἐπὶ τοῦ
[13, 13]	ἀπεκαλύπτετο ἡ τῶν προφητικῶν δήλωσις	μυστηρίων	πρὸ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας.
[13, 13]	ὁρῶσιν οὔτε ἀκούουσι. Σπουδαὶ δὲ	ἑταιριῶν	καὶ σύνοδοι ἢ σὺν αὐλητρίσι
[13, 16]	ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν	μυρίων·	οὐ γὰρ πτεροῦται πρὸ τοσούτου
[13, 3]	συμβαίνειν, ὁμωνύμως ἀκουστέον ὡς τῶν	τιμωριῶν	οὕτω κεκλημένων, ἃς ἀγαθὸς ὢν
[13, 21]	μὴ πείσας τὸν δεσπότην τῶν	χωρίων	ἅπτηταί του τῶν τοιούτων, κατὰ
[13, 16]	τίς τι ἠδίκηκε, τῶν τε	εὐεργεσιῶν	τιμὰς φέρονται κατὰ τὴν ἀξίαν
[13, 14]	ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν τῶν	ἀφροδισίων	ἐπιθυμίαν καὶ οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα
[13, 13]	χωρίον καὶ προσηνὲς καὶ τῶν	ὁσίων	χῶρον· ἑπτὰ δὲ ἡμέρας ἑκάστην
[13, 13]	κεκραγότος· Τί μοι πλῆθος τῶν	θυσιῶν	ὑμῶν; λέγει κύριος· πλήρης εἰμὶ
[13, 15]	ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ	ΟΥΣΙΩΝ	ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν μέσην
[13, 3]	καὶ κινεῖται, οἷον σῶμα ὑπὸ	σιτίων	τε καὶ ποτῶν καὶ πόνων
[13, 17]	τρίτον τι πρᾶγμα ἐκ δύο	ἐναντίων	ἀλλήλοις σύνθετον, ἁπλοῦν δὲ καὶ
[13, 17]	γὰρ ἐκ δύο τινῶν ἀλλήλοις	ἐναντίων	εἰς ταὐτὸν συναχθέντα ἀδύνατον ἐν
[13, 17]	τῶν ἐν τῇ συστάσει αὐτῆς	ἐναντίων	ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν ἐπειγομένων.
[13, 6]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ τῶν	ἐναντίων.	Καὶ ὁ σωτήριος δὲ λόγος
[13, 13]	ἀγαθῶν, εἶναι δὲ καὶ τῶν	ἐναντίων,	πλειόνων δὲ τῶν μή· μάχη,
[13, 17]	τῷ κόσμῳ ἐκ τῆς τῶν	ἐναντίων	φύσεως ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι, φιλίαν
[13, 13]	ἐς εὐνὴν ὥσπερ ἄνθρωπον μολεῖν	Ἀμφίων	λέγει τῇ Ἀντιόπῃ. ὁ Σοφοκλῆς
[13, 3]	τὸ μὴ εἶναι τὸν θεὸν	κακῶν	αἴτιον, εἰ δὴ ὁ θεὸς
[13, 3]	οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον, τῶν δὲ	κακῶν	ἄλλ´ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ
[13, 3]	εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν δὲ	κακῶν	ἀναίτιον. Παντελῶς γε, ἔφη. Οὐδ´
[13, 3]	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον.	Κακῶν	δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι
[13, 3]	ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἐατέον·	κακῶν	δὲ αἴτιον φάναι θεόν τινι
[13, 10]	εὖ εἰδότες ὅτι μέγιστον τῶν	κακῶν	ἐστι. καίτοι πῶς οὐκ ἀμαθία
[13, 3]	γὰρ ἐλάττω τὰ ἀγαθὰ τῶν	κακῶν	ἡμῖν. Καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν
[13, 6]	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν,	περὶ ὧν νῦν ἡ βουλὴ
[13, 3]	ταμίας ὁ Ζεὺς ἀγαθῶν τε	κακῶν	τε τέτυκται. Τὴν δὲ τῶν
[13, 16]	οἰκεῖν ἐν πάσῃ εὐδαιμονίᾳ ἐκτὸς	κακῶν,	τὸν δὲ ἀδίκως καὶ ἀθέως
[13, 10]	ἐστιν οἶδα. πρὸ οὖν τῶν	κακῶν	ὧν οἶδα ὅτι κακά ἐστιν,
[13, 16]	τὰ τῶν λύκων τε καὶ	ἱεράκων	καὶ ἰκτίνων γένη· ἢ ποῖ
[13, 21]	θανάτῳ θανατούσθω. Ὁ δὲ οὐχ	ἑκών,	ἀλλ´ ὁ θεὸς παρέδωκεν εἰς
[13, 3]	ἄν τίς σοι, ὦ Ἀδείμαντε,	ἑκὼν	αὑτὸν χείρω ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ
[13, 3]	καὶ περὶ τὰ κυριώτατα οὐδεὶς	ἑκὼν	ἐθέλει, ἀλλὰ πάντων μάλιστα φοβεῖται
[13, 16]	ἤπου μελιττῶν ἢ σφηκῶν ἢ	μυρμήκων,	ἢ καὶ εἰς αὐτό γε
[13, 0]	δὴ πρὸς τοῖς ἴσοις δόγμασι	προσήκων	ἡμῖν γένοιτ´ ἂν Ἕλλησιν οὖσιν
[13, 16]	ἥμερον γένος, ἤπου μελιττῶν ἢ	σφηκῶν	ἢ μυρμήκων, ἢ καὶ εἰς
[13, 19]	τοιούτῳ. Καὶ τὰ μὲν περὶ	γυναικῶν	ἀγωγῆς τοιαῦτα. Τὰ δὲ περὶ
[13, 18]	σεμνὰ καὶ σοφὰ αὐτῷ περὶ	γυναικῶν	ἐν Πολιτείᾳ διατεταγμένα ἢ οἷα
[13, 19]	τὰς φωνάς· ~ιθʹ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙ	ΓΥΝΑΙΚΩΝ	Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως δή,
[13, 19]	ἀνδρῶν ῥώμαις, μὴ ὅτι γε	γυναικῶν	τὴν ἐν πολέμοις ἀνατιθεὶς κατόρθωσιν,
[13, 19]	Τοσαῦτα τοῦ Πλάτωνος τὰ περὶ	γυναικῶν.	Τοῦ δ´ αὐτοῦ καὶ ὁ
[13, 13]	οὐκ οἶδ´ ὅπως ἐκ τῶν	Ἑβραϊκῶν	γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ λέξιν
[13, 15]	ὕλῃ τῶν σωμάτων τρίτον στῖφος	λογικῶν	ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ οὐκέτι
[13, 15]	ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν μέσην τῶν	λογικῶν	φύσιν γενητήν, ἀλλ´ οὐκ ἀγένητον
[13, 15]	τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην τῶν	λογικῶν	φύσιν οὔτ´ ἐκ τῆς τῶν
[13, 3]	Πάντα γὰρ ὅσα τοιαῦτα, οἷα	λογικῶν	ψυχῶν ἰατρός, σωτηρίας ἕνεκα τοῦ
[13, 16]	τῷ δεσμωτηρίῳ, τοῖς ἀεὶ τῶν	δικῶν	ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ νουθετήματα. Ταῦτα
[13, 6]	καὶ περὶ τῶν δικαίων καὶ	ἀδίκων	καὶ αἰσχρῶν καὶ καλῶν καὶ
[13, 6]	ἐπαΐων περὶ τῶν δικαίων καὶ	ἀδίκων,	ὁ εἷς, καὶ αὐτὴ ἡ
[13, 3]	Οὐδὲ λεκτέον νέῳ ἀκούοντι ὡς	ἀδικῶν	τὰ ἔσχατα οὐδὲν ἂν θαυμαστὸν
[13, 20]	σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ τῶν	παιδικῶν	ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν
[13, 13]	θεῖος καὶ βασιλικός, ἄνθρωπος ἀπαθής,	εἰκὼν	δ´ εἰκόνος ἀνθρώπινος νοῦς. Ἑτέρῳ
[13, 13]	καθ´ ὁμοίωσιν‘ τὸν ἄνθρωπον γεγονέναι.	Εἰκὼν	μὲν γὰρ θεοῦ λόγος ὁ
[13, 4]	ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ	ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ	ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ ΜΗ
[13, 0]	δόξαν ὁ Πλάτων περὶ τῶν	Ἑλληνικῶν	θεολόγων τε καὶ ποιητῶν ὅπως
[13, 2]	ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ τῶν	Ἑλληνικῶν	θεῶν διέξεισιν, ὧδε ῥήμασιν αὐτοῖς
[13, 21]	ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα περὶ τῶν	φονικῶν	διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ τίς τινα
[13, 21]	~καʹ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ	ΦΟΝΙΚΩΝ	ΝΟΜΩΝ. Ὅ τι δ´ ἂν
[13, 8]	τῶν Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ τῶν	βαρβαρικῶν,	ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ αὐτῆς ἀπεδήμησας
[13, 13]	Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ τῶν	προφητικῶν	δήλωσις μυστηρίων πρὸ τῆς τοῦ
[13, 13]	οὔτε νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ τῶν	πολιτικῶν	δύναται ζῆν μὴ προκατειλημμένον τῇ
[13, 19]	καὶ ἁπάσης ὁπλομαχίας καὶ διεξόδων	τακτικῶν	καὶ ἁπάσης πορείας στρατοπέδων καὶ
[13, 13]	τούτῳ καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι τῶν	Στωϊκῶν	δογματίζουσι περί τε ἐκπυρώσεως διαλαμβάνοντες
[13, 13]	θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ καὶ	δοκῶν	ἁλίσκεται, ὅταν σχολὴν ἄγουσα τυγχάνῃ
[13, 13]	ἀφανής. Οὐδὲ μὴν ὁ παμφαὴς	δοκῶν	εἶναι ἥλιος, οὐδ´ οὗτος ἔοικεν
[13, 3]	τε τέτυκται. Τὴν δὲ τῶν	ὅρκων	καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν ὁ
[13, 13]	ἅπασι συνέπεται θεῖος λόγος, ἐκ〉	διδάσκων	αὐτὸς αὐτούς, ὅ τι ποιεῖν
[13, 13]	γοῦν καὶ Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος	διδάσκων	ὅτι εἷς καὶ ἀσώματος ὁ
[13, 15]	ἀκολουθίας, πρῶτον μὲν ἀγενήτους εἶναι	φάσκων	αὐτάς, ὥσπερ καὶ πᾶσαν ψυχήν,
[13, 2]	θεῶν διέξεισιν, ὧδε ῥήμασιν αὐτοῖς	φάσκων·	~γʹ ΕΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ
[13, 18]	νομοθετεῖ καὶ θεοὺς ἡγεῖσθαι, ὧδε	φάσκων	ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ καὶ
[13, 16]	καὶ μύρμηκας καὶ μελίττας κατιέναι	φάσκων	καὶ τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς παρακαλῶν
[13, 1]	εἶναι θεῶν, δι´ ὧν ἐπάγει	φάσκων	καίπερ ἄνευ εἰκότων καὶ ἀναγκαίων
[13, 12]	λαοὺς δ´ ἐπὶ ἔργον ἐγείρει	μιμνήσκων	βιότοιο· λέγει δ´ ὅτε βῶλος
[13, 16]	ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς τὰ τῶν	λύκων	τε καὶ ἱεράκων καὶ ἰκτίνων
[13, 13]	τὰ πάντα κἀκεῖνο αἴτιον τῶν	καλῶν,	δεύτερον δὲ περὶ τὰ δεύτερα
[13, 13]	ὕπατον Δία, τὸν δὲ νέατον‘	καλῶν,	ἔμφασιν πατρὸς ἀπολείπει καὶ υἱοῦ.
[13, 6]	καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν καὶ	καλῶν	καὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν, περὶ
[13, 6]	φροντίζειν περὶ τῶν δικαίων καὶ	καλῶν	καὶ ἀγαθῶν καὶ τῶν ἐναντίων.
[13, 13]	Φωκυλίδης μὲν τοὺς ἀγγέλους δαίμονας	καλῶν,	τοὺς μὲν εἶναι ἀγαθοὺς αὐτῶν,
[13, 13]	διδασκάλου, φαίνεταί που καὶ Πλάτων	καλῶν	ὧδέ πως· Ἐστὲ μὲν γὰρ
[13, 16]	φάσκων καὶ τούτῳ πιστεύειν ἡμᾶς	παρακαλῶν	τῷ λόγῳ ἄνευ τινὸς ἀποδείξεως.
[13, 0]	ἀπολυσόμενος, εἰ δή τις ἡμῖν	ἐπικαλῶν	φαίη, τί δή ποτ´ οὖν
[13, 19]	Καὶ ἐπιλέγει ἑξῆς· Ὁ δὲ	γελῶν	ἀνὴρ ἐπὶ γυμναῖς ταῖς γυναιξὶ
[13, 3]	περὶ τῶν ἀμφ´ αὐτὸν θείων	ἀγγέλων	οὐδέ γε περὶ τῶν θεοφιλῶν
[13, 13]	καὶ τὴν εἰς ἡμᾶς δι´	ἀγγέλων	τῶν ἐφεστώτων ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων
[13, 13]	ἡ ἀλήθειά σου ἕως τῶν	νεφελῶν.	Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ τῶν
[13, 13]	δὲ τὰς ψυχὰς ἀπιέναι λέγει,	δηλῶν	τὴν διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων
[13, 13]	λέγει· Ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον	ἀλλήλων	ἀπέχονται εὐνῆς καὶ φιλότητος; πάλιν
[13, 7]	τούτους ἀλλήλων καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ	ἀλλήλων	βουλεύματα. Σκόπει δὴ οὖν καὶ
[13, 13]	βαρβάρου φιλοσοφίας, τοὺς ἀγαθοὺς πάντας	ἀλλήλων	εἶναι φίλους λέγει. Φησὶ γὰρ
[13, 17]	καὶ μιχθέντα χωρισμὸν τὸν ἀπ´	ἀλλήλων	ἐν χρόνῳ φύσει ἐπιδέχεται, ἡ
[13, 7]	κοινὴ βουλή, ἀλλ´ ἀνάγκη τούτους	ἀλλήλων	καταφρονεῖν, ὁρῶντας τὰ ἀλλήλων βουλεύματα.
[13, 19]	τῆς ἐμφύτου ἄξονται πρὸς τὴν	ἀλλήλων	μῖξιν. Ἢ οὐκ ἀναγκαῖά σοι
[13, 20]	φανὸν βίον διαγαγόντας εὐδαιμονεῖν μετ´	ἀλλήλων	πορευομένους καὶ ὁμοπτέρους ἔρωτος χάριν.
[13, 3]	οὔδει κηρῶν ἔμπλειοι, ὁ μὲν	ἐσθλῶν,	αὐτὰρ ὁ δειλῶν· καὶ ᾧ
[13, 3]	ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ ὁ	δειλῶν·	καὶ ᾧ μὲν ἂν μίξας
[13, 5]	ἐν ᾧπερ εἰωθότως ἤλεγχεν ἑκάστῳ	προσομιλῶν.	~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ
[13, 3]	Πλάτων δεῖν ποτέ φησιν ἐπὶ	φίλων	εὐεργεσίᾳ, Ὅταν διὰ μανίαν ἤ
[13, 3]	τοὺς πολεμίους καὶ τῶν καλουμένων	φίλων,	ὅταν διὰ μανίαν ἤ τινα
[13, 18]	πλάτος ὁ τὰ Ἑβραίων πεπαιδευμένος	Φίλων	ὧδέ πη λέγων πρὸς λέξιν·
[13, 3]	ἀγγέλων οὐδέ γε περὶ τῶν	θεοφιλῶν	ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις
[13, 10]	τε τῶν ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις	θεοφιλῶν	προφητῶν τε καὶ δικαίων ἐν
[13, 11]	δὲ ἁρμόζει ἐπὶ τῇ τῶν	θεοφιλῶν	τελευτῇ, οὓς στρατιώτας τῆς ἀληθοῦς
[13, 8]	ἀνάπηροι. Οὕτω σοι διαφερόντως τῶν	ἄλλων	Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ πόλις τε
[13, 18]	αὐτῷ· τὸ δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	αἴτιον ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν αὐτὸν
[13, 14]	ἐνομοθέτει, λέγων· Περὶ δὲ τῶν	ἄλλων	δαιμόνων εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν
[13, 1]	ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ δὲ τῶν	ἄλλων	δαιμόνων εἰπεῖν τε καὶ γνῶναι
[13, 16]	ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ τῶν	ἄλλων	δὲ θηρίων ὡσαύτως εἰς ἀνθρώπους
[13, 14]	ἐπάγει· Ἢ Δία καθευδόντων τῶν	ἄλλων	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων ὡς
[13, 16]	που καὶ παρημελημένον ὑπὸ τῶν	ἄλλων	καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν, ὅτι ταῦτ´
[13, 13]	δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν	ἄλλων	καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν ἔδωκαν,
[13, 21]	βούληται, καρπούσθω· ἐὰν δὲ ἐξ	ἄλλων	μὴ πείσας, ἑπόμενος τῷ λόγῳ
[13, 3]	ὑπὸ χρόνου τε καὶ τῶν	ἄλλων	παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι ταῦτα.
[13, 10]	Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά τε τῶν	ἄλλων	παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν προφητῶν τε
[13, 18]	αὑτῷ ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ τῶν	ἄλλων	πλὴν ὑπὸ τοῦ ξυνδήσαντος γενέσθαι.
[13, 14]	δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ τῶν	ἄλλων	ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα, θεᾶς
[13, 13]	γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	στοιχείων τὰ αὐτά. Παραπλήσια τούτῳ
[13, 16]	ἐντραφείσας ὄνους γίνεσθαι θηρίων τε	ἄλλων	ὑποδύνειν σώματα, κατὰ γνώμην ἀλλ´
[13, 13]	τὸ σιωπώμενον τὴν τῶν πολλῶν	διαβάλλων	εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς ὅστις
[13, 3]	ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος,	πολλῶν	δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω
[13, 6]	ἐκείνου, ἀλλὰ μὴ τοὺς τῶν	πολλῶν.	Δηλαδή. Ταύτη ἄρα αὐτῷ πρακτέον
[13, 13]	κατὰ τὸ σιωπώμενον τὴν τῶν	πολλῶν	διαβάλλων εἰδωλολατρίαν ἐπιφέρει· Ἀνελεύθερος πᾶς
[13, 13]	Οὔκουν ἔτι κατὰ τὴν τῶν	πολλῶν	δόξαν περὶ τοῦ θείου ὑποληπτέον·
[13, 6]	ἡμῖν ἐστι, πότερον τῇ τῶν	πολλῶν	δόξῃ δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι καὶ
[13, 6]	ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς τῶν	πολλῶν	δόξης δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν περὶ
[13, 6]	μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν ἡ τῶν	πολλῶν	δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται.
[13, 6]	τῶν νῦν παρόντων ἡ τῶν	πολλῶν	δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς μορμολύττηται,
[13, 10]	τούτῳ καὶ ἐνταῦθα διαφέρω τῶν	πολλῶν	ἴσως ἀνθρώπων· καὶ εἰ δή
[13, 6]	ἐπαίνους, τιμήσας δὲ τοὺς τῶν	πολλῶν	καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα οὐδὲν
[13, 20]	εἰς ταὐτὸ τὴν ὑπὸ τῶν	πολλῶν	μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ διεπραξάσθην·
[13, 13]	αὐτοῖς εἶναι μὲν τὸν οὐρανὸν	πολλῶν	μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι δὲ καὶ
[13, 20]	τὸν ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ	πολλῶν	πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ
[13, 6]	ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ	ΠΟΛΛΩΝ	ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ
[13, 13]	γῆ; Ἐπὶ τούτοις ὁ μαντικώτατος	Ἀπόλλων,	μαρτυρῶν τῇ δόξῃ τοῦ θεοῦ,
[13, 18]	γενητὰ εἶναι πρὸς τοῦ τῶν	ὅλων	αἰτίου πεποιημένα μετέχειν τε τῆς
[13, 15]	εἶναι ποιητὴν καὶ δημιουργὸν τῶν	ὅλων	ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας καὶ
[13, 3]	αὖ θεοῦ πρόνοιαν, σώτειραν τῶν	ὅλων,	εἰς ἀλόγου δὲ ζῴου σχεδὸν
[13, 3]	μύθους αἰσχροὺς περὶ τοῦ τῶν	ὅλων	θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περὶ τῶν
[13, 13]	φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν	ὅλων	θεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν
[13, 12]	φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν τῶν	ὅλων	συνθεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν
[13, 13]	Ζηνὸς νόον αἰγιόχοιο. Εἰκότως ἄρα	Σόλων	ὁ Ἀθηναῖος ἐν ταῖς ἐλεγείαις,
[13, 19]	τάξεων καὶ θέσεως καὶ ἀναιρέσεως	ὅπλων	ἡμμένας. Ἀλλ´ οὐδὲ τούτοις ὁ
[13, 16]	ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην τῆς τῶν	ὅπλων	κρίσεως. Τὴν δὲ ἐπὶ τούτῳ
[13, 13]	καὶ ἡ τραγῳδία ἀπὸ τῶν	εἰδώλων	ἀποσπῶσα εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν
[13, 13]	καὶ ἐνοικοῦσαν τοῖς πάντη κινουμένοις	μῶν	οὐ καὶ τὸν οὐρανὸν ἀνάγκη
[13, 13]	γινώσκειν σε δεῖ· αὐτός ἐσθ´	ἁμῶν	ἐπόπτης, ἀδυνατεῖ δ´ οὐδὲν θεός.
[13, 19]	θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα, τῶν μέχρι	γάμων.	Εἶτα πάλιν τούτοις ἑξῆς συνάψας
[13, 19]	γένει· τὴν δὲ τοῦ τῶν	γάμων	χρόνου συμμετρίαν τε καὶ ἀμετρίαν
[13, 8]	ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΚΑΙΡΟΙΣ	ΔΙΩΓΜΩΝ	ΕΞΟΜΝΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ. Σὺ δὲ
[13, 6]	καὶ ἀεὶ τοιοῦτος οἷος τῶν	ἐμῶν	μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ τῷ
[13, 13]	πόντου τε χαροπὸν οἶδμα καὶ	ἀνέμων	βίας. Θνητοὶ δὲ πολλοὶ καρδίαν
[13, 3]	φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών τε καὶ	ἀνέμων	καὶ τῶν τοιούτων παθημάτων, οὐ
[13, 12]	~ιβʹ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟ	ΗΜΩΝ	ΕΞ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΣ
[13, 11]	ὡς εὐλόγως καὶ τούτων ὑφ´	ἡμῶν	γιγνομένων. Ἀλλὰ γὰρ ἡμεῖς μὲν
[13, 0]	λόγῳ καὶ τὰ τοῖς πρὸ	ἡμῶν	εἰς τοὺς τόπους εἰρημένα διελθεῖν,
[13, 17]	τὸ φύσει βαρύ, κἂν ὑφ´	ἡμῶν	ἤ τινος ἔξωθεν φυσικῆς προσγενομένης
[13, 10]	τε, ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος	ἡμῶν	οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν
[13, 13]	τούτοις, εἰ μὴ κατηχηθεῖεν πρὸς	ἡμῶν,	οὐκ ἐπιστάμενοι, ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸν
[13, 13]	τῇ λεγούσῃ γραφῇ· Ἄρωμεν ἀφ´	ἡμῶν	τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν
[13, 9]	ἄπει, ἐὰν ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´	ἡμῶν	τῶν νόμων, ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων·
[13, 8]	ἐκείνους τοὺς λόγους αἰσχύνῃ οὔτε	ἡμῶν	τῶν νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς
[13, 13]	δὴ οὖν τό γε παρ´	ἡμῶν	ὧδε ἐχέτω· τὴν μὲν περὶ
[13, 13]	ἀνέρος ἐκλύσασθαι. Καλῶς οὖν καὶ	Φιλήμων	ὁ κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει
[13, 18]	πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν	ἀριθμῶν	χρόνου γέγονε· σώματα δὲ αὐτῶν
[13, 13]	ἑρμηνεύων τὸν θεόν φησιν· Ἅπαντι	δαίμων	ἀνδρὶ συμπαρίσταται εὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς
[13, 13]	τε Ὀρφεύς· Ἓν κράτος, εἷς	δαίμων	γένετο, μέγας οὐρανὸς αἴθων, ἓν
[13, 16]	εἰς τὸν τόπον οἷ ὁ	δαίμων	ἕκαστον κομίζει, καὶ οἳ μὲν
[13, 13]	καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά τις	δαίμων	ἔμιξε τοῖς πλείστοις ἐν τῷ
[13, 13]	λάμπει νέον ἄνθεσι πορφυρέοισι· σὸς	χειμών,	ψυχραῖσιν ἐπερχόμενος νεφέλαισι, ςάς ποτε
[13, 21]	αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον μὲν τῶν	νομίμων	εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν μήτε ἱερὰ
[13, 6]	Χρησταὶ δὲ οὐχ αἱ τῶν	φρονίμων,	πονηραὶ δὲ αἱ τῶν ἀφρόνων;
[13, 16]	ὡρίσατο, καὶ πρὸς τῶν αὐτοῦ	γνωρίμων	κατέγνωσται, ὡς μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ
[13, 12]	τῶν ἡμετέρων προγόνων τις εἶπε	Σολομῶν	αὐτὴν πρὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς
[13, 9]	ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´ ἡμῶν τῶν	νόμων,	ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων· ἐὰν δὲ
[13, 13]	Ἀλλὰ κἀν τῷ δεκάτῳ τῶν	Νόμων	ἄντικρυς τὸ ἀποστολικὸν δείκνυσιν ἐκεῖνο·
[13, 9]	ΤΗΝ ΟΙΚΕΙΑΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ. Ὅστις γὰρ	νόμων	διαφθορεύς ἐστι, σφόδρα που δόξειεν
[13, 1]	γνώμην δὲ ταῦτα λέγειν τῶν	νόμων	ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας ὅτι
[13, 8]	λόγους αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν τῶν	νόμων	ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς διαφθεῖραι· πράττεις
[13, 18]	Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν	Νόμων	καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς ἀποφαίνεται
[13, 19]	γυμνὰς χορεύειν ἐν ἕκτῳ τῶν	Νόμων	λέγων οὕτως· Τῆς οὖν τοιαύτης
[13, 13]	ἡ ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν	Νόμων	λέξις· Ἔπαινός τε ὅρκος τε
[13, 8]	γὰρ ἂν πόλις ἀρέσκοι ἄνευ	νόμων;	νῦν δὲ δὴ οὐκ ἐμμένεις
[13, 13]	ψυχὴν ἐν τῷ δεκάτῳ τῶν	Νόμων	ὁ Πλάτων λέγει ταῖσδε ταῖς
[13, 21]	ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ	ΝΟΜΩΝ.	Ὅ τι δ´ ἂν ὁ
[13, 21]	τοῦτο δὲ ἐπάκουσον αὐτοῦ τῶν	νόμων,	οὓς περὶ φονέων διετάξατο· Ἂν
[13, 3]	ἂν εἴη τῶν περὶ θεοῦ	νόμων	τε καὶ τύπων, ἐν οἷς
[13, 14]	πίστις, δέει τῆς ἀπὸ τῶν	νόμων	τιμωρίας προβεβλημένη; πῶς δὲ θεῶν
[13, 19]	δὲ καὶ ἐν ἑβδόμῳ τῶν	Νόμων·	Ὡς ἄρα δεήσει τοὺς παῖδας
[13, 13]	γᾶς ὑπένερθεν οὐρανοῦ τε ὕπερ	ἀστρονομῶν	καὶ πᾶσαν πάντη φύσιν ἐρευνώμενος.
[13, 19]	ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν τούτων τῶν	δρόμων.	Καὶ τὰ μὲν περὶ δρόμους
[13, 21]	θυμῷ κτείνῃ, τὰ μὲν τῶν	καθαρμῶν	καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται τοῖς
[13, 16]	πάλιν οἵα τις ἀνειμένη καὶ	δεσμῶν	ἐλευθέρα βίους ἕλοιτ´ ἂν οὓς
[13, 10]	πόσῳ ἄν τις δέξαιτ´ ἂν	ὑμῶν;	ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις ἐθέλω
[13, 13]	ὁ θεὸς πλάττων, ὅσοι μὲν	ὑμῶν	ἱκανοὶ ἄρχειν, χρυσὸν ἐν τῇ
[13, 3]	Διότι ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς	ὑμῶν	καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι. Καὶ ἐν
[13, 13]	τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν	ὑμῶν‘	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις, Μένανδρος
[13, 13]	Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν	ὑμῶν;	λέγει κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων
[13, 10]	ἐνδεικνύμενος, ὅτῳ ἂν ἀεὶ ἐντυγχάνω	ὑμῶν,	λέγων οἷάπερ εἴωθα. Καὶ μετὰ
[13, 10]	ὡς εἰ διαφευξοίμην, ἤδη ἂν	ὑμῶν	οἱ υἱεῖς ἐπιτηδεύοντες ἃ Σωκράτης
[13, 13]	γάρ· Ὀπίσω κυρίου τοῦ θεοῦ	ὑμῶν	πορεύεσθε καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ
[13, 13]	τοῦ κυρίου ῥητῷ τῷ Ἔστω	ὑμῶν	τὸ ναὶ ναὶ καὶ τὸ
[13, 7]	ἵνα γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς	ὑμῶν	τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅστις
[13, 3]	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν,	εὐθυμῶν	ἐμέ. Κἀγὼ τὸ Φοίβου θεῖον
[13, 13]	τὸ ἅγιον πνεῦμα. Τόν τε	Χριστιανῶν	βίον ἐμφαίνων κατὰ λέξιν γράφει
[13, 13]	ἀργυρᾶν, Ἑλλήνων δὲ τὴν τρίτην,	Χριστιανῶν	δέ, οἷς ὁ χρυσὸς ὁ
[13, 13]	κυμάτων ἅπας βυθός, γῆ δὲ	ἑδράνων	ἔρημος, οὐ δ´ ἀ ὴρ
[13, 3]	τάδ´ εἰπών, αὐτός ἐστιν ὁ	κτανὼν	τὸν παῖδα τὸν ἐμόν. Ὅταν
[13, 10]	σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν οὐ	δυναμένων	ἀποκτεῖναι Εἰδέναι τε, ὅτι ἐὰν
[13, 19]	ὁμοῦ δὴ ἔσονται, ὁμοῦ δὲ	ἀναμεμιγμένων	καὶ ἐν γυμνασίοις καὶ ἐν
[13, 3]	ἀκουστέον ὡς τῶν τιμωριῶν οὕτω	κεκλημένων,	ἃς ἀγαθὸς ὢν ὁ θεὸς
[13, 12]	ΕΚ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ	ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ.	Φανερὸν ὅτι κατηκολούθησεν ὁ Πλάτων
[13, 14]	τοιαῦτα. Ὧν τοῦτον τὸν τρόπον	εἰρημένων	τί δῆτα βούλεται αὐτῷ ἡ
[13, 18]	καλῶς πλάνον εἶπε τὴν τῶν	εἰρημένων	ὡς θεῶν ἀποδοχήν. Οἱ γὰρ
[13, 21]	οὐχ ὁ παρακινήσας τι τῶν	ἀπειρημένων,	ἀλλ´ ὁ ἑτέρου πλημμελήσαντος μὴ
[13, 19]	οἷς προσήκει διανεμόμενα πρὸς τῶν	ἐπιτετραμμένων.	Καὶ δὴ ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω.
[13, 12]	κατὰ τὸν Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ	λεγομένων	οὕτως ἐκτίθεται περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι
[13, 17]	ἐναντίων ἐπὶ τὴν οἰκείαν φύσιν	ἐπειγομένων.	Ἦ γὰρ οὐχ ὁρῶμεν καὶ
[13, 2]	θεολόγων τῶν τε ἐκ παλαιοῦ	παραδεδομένων	περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν,
[13, 6]	ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ τῶν	οἰομένων	τι λέγειν ὥσπερ νῦν δὴ
[13, 11]	εὐλόγως καὶ τούτων ὑφ´ ἡμῶν	γιγνομένων.	Ἀλλὰ γὰρ ἡμεῖς μὲν ταῦτα
[13, 18]	θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς τὰς τῶν	γιγνομένων	ἁπάντων αἰτίας ἀνέθεσαν. Μωσεῖ δὲ
[13, 3]	οὐδείς, ἔφη, τῶν ἀνοήτων καὶ	μαινομένων	θεοφιλής. Οὐκ ἄρα ἐστὶν οὗ
[13, 18]	οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῷ	φαινομένων	ἀποδοὺς λόγον, καθ´ ὃν γενητὰ
[13, 18]	αὐτουργοῖς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ	γινομένων	ἀνάψαι τὰς αἰτίας. Ὧν τὴν
[13, 13]	κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ	φυομένων	ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν οὖν οὕτω
[13, 12]	κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ τῶν	φυομένων	ἁπάντων· τῷ δὲ σάββατον αὐτὴν
[13, 21]	φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ τούτων ὧδε	διεξωδευμένων	ἀποδοθείσης τε αἰτίας δι´ ἣν
[13, 3]	τε τοὺς πολεμίους καὶ τῶν	καλουμένων	φίλων, ὅταν διὰ μανίαν ἤ
[13, 12]	πᾶς ὁ κόσμος κυκλεῖται τῶν	ζῳογονουμένων	καὶ τῶν φυομένων ἁπάντων· τῷ
[13, 13]	ὁ πᾶς κόσμος κυκλεῖται τῶν	ζῳογονουμένων	καὶ φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος μὲν
[13, 3]	θεὸς οὐκ ἐπὶ βλάβῃ τῶν	τιμωρουμένων,	ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ καὶ συμφέροντι
[13, 19]	πάντα, ὅσαπερ καὶ περὶ τῶν	ἀρρένων,	ἴσα καὶ τὰς θηλείας ἀσκεῖν
[13, 19]	ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν τῶν	ἀρρένων,	ὕστερον δὲ θηλειῶν ἑνὶ γένει·
[13, 13]	ἐν τῷ δευτέρῳ παρεστήσαμεν Στρωματεῖ,	Ζήνων	τε ὁ Στωϊκὸς παρὰ Πλάτωνος
[13, 13]	ἄντικρυς μίαν ἀρχὴν καὶ παρ´	Ἑλλήνων	ἀκοῦσαι ποθεῖς; Τίμαιος ὁ Λοκρὸς
[13, 14]	ἐκεῖνον, τὸν δὴ μόνον πάντων	Ἑλλήνων	ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ
[13, 13]	διαγράφει, καὶ Ἰουδαίων μὲν ἀργυρᾶν,	Ἑλλήνων	δὲ τὴν τρίτην, Χριστιανῶν δέ,
[13, 14]	ὁμολογοῦντα προστάξαι τόν τε πάτριον	Ἑλλήνων	ἐξηγητήν, τὸν ἐγκαθήμενον Δελφοῖς δαίμονα,
[13, 3]	λεκτέον ὡς οὐ κατὰ τοὺς	Ἑλλήνων	μύθους ὁμοίως Πρωτεῖ καὶ Θέτιδι
[13, 18]	ἄγαμαι τὸν ἄνδρα, ναὶ πάντων	Ἑλλήνων	φίλον ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ, τὰ
[13, 21]	μήτε ἄλλον κοινὸν σύλλογον μηδένα	μιαίνων,	ἐάν τέ τις ἀπαγορεύῃ τῷ
[13, 12]	ῥόον ἐξ Ἀχέροντος. Τοῦτο δὴ	σημαίνων,	ὡς ἀπὸ τῆς κατὰ ψυχὴν
[13, 13]	πνεῦμα. Τόν τε Χριστιανῶν βίον	ἐμφαίνων	κατὰ λέξιν γράφει ἐν τῷ
[13, 13]	ἀγγέλων τῶν ἐφεστώτων ἥκουσαν ἐπισκοπὴν	ἐμφαίνων	οὐκ ὀκνεῖ γράφειν· Ἐπειδὴ πάσας
[13, 13]	ὅπως ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν γραφῶν	ἐμφαίνων,	παρακελευόμενος κατὰ λέξιν ἐπομνύντας σπουδῇ
[13, 20]	οὖν καὶ τούτω, ἧττον δὲ	ἐκείνων,	ἀλλήλοιν διά τε τοῦ ἔρωτος
[13, 19]	ἀλλ´ ἐρωτικαῖς ἀνάγκαις, αἳ κινδυνεύουσιν	ἐκείνων	δριμύτεραι εἶναι πρὸς τὸ πείθειν
[13, 16]	γυναικείου γένους διὰ τὸν ὑπ´	ἐκείνων	θάνατον οὐκ ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ
[13, 18]	ἔτι δεσμοῦ καὶ κυριωτέρου λαχόντες	ἐκείνων	οἷς ὅτε ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα
[13, 10]	τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ	ἐκείνων,	ὡς ἐγᾦμαι οὐκ ἂν ἀηδὲς
[13, 3]	ἢ λόγῳ ἢ ἔργῳ φαντάσματα	προτείνων;	Οὐκ οἶδα, ἦ δ´ ὅς.
[13, 12]	καθεστῶτος, ἐν ᾧ γνῶσιν ἔχομεν	ἀνθρωπίνων	καὶ θείων πραγμάτων. Δι´ ἑβδομάδων
[13, 17]	βιάζεται; τὰ γὰρ ἐκ δύο	τινῶν	ἀλλήλοις ἐναντίων εἰς ταὐτὸν συναχθέντα
[13, 13]	ὃς πόλον οἰκεῖ; ἀλλ´ οὐδ´	ἀκτίνων	κατ´ ἐναντίον ἠελίοιο ἄνθρωποι στῆναι
[13, 16]	λύκων τε καὶ ἱεράκων καὶ	ἰκτίνων	γένη· ἢ ποῖ ἂν ἄλλοσε
[13, 13]	ἢ χαλκέων ἢ χρυσοτεύκτων ἢ	ἐλεφαντίνων	τύπους. Θυσίας τε τούτοις καὶ
[13, 5]	ἐχούσῃ στάσεις μὲν πρὸς ἀλλήλους,	τέκνων	δὲ τῶν μὲν μίξεις, τῶν
[13, 0]	Ἑλληνικὸς μᾶλλον ἢ ὁ βάρβαρος.	Ὀκνῶν	δὲ ἀπαντῆσαι πρὸς τοῦτο αἰδοῖ
[13, 3]	βρύον τέχνῃ. Ὁ δ´ αὐτὸς	ὑμνῶν,	αὐτὸς ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς
[13, 16]	μὴ διευλαβουμένους εἰς τὰ τῶν	ὄνων	γένη καὶ τῶν θηρίων εἰκὸς
[13, 13]	τῳ κακόν ἐστι γεγονὸς ἐκ	προγόνων,	μᾶλλον αὐτοὺς λέληθεν ἢ οἱ
[13, 12]	δὲ καὶ κάλλιον τῶν ἡμετέρων	προγόνων	τις εἶπε Σολομῶν αὐτὴν πρὸ
[13, 13]	ἑῷον, πᾶν δὲ ἑσπερίων ἁπτόμενον	ᾐόνων	βόρειόν τε καὶ τὰ πρὸς
[13, 13]	εἶναι δὲ καὶ τῶν ἐναντίων,	πλειόνων	δὲ τῶν μή· μάχη, φαμέν,
[13, 15]	γεγονέναι διδόναι βούλεται. Διὸ καὶ	πλειόνων	θεῶν ὑποτίθεται εἶναι γένος, ἀπορροίας
[13, 13]	φιλοσοφίας θρυλούμενον διάβολον, τὸν τῶν	δαιμόνων	ἄρχοντα, κακοεργὸν εἶναι ψυχὴν ἐν
[13, 15]	τούτων ἀποπτώσεως καὶ παρατροπῆς τὸ	δαιμόνων	γένος καὶ πᾶν τὸ τῆς
[13, 15]	πάσης χαλεπώτερον τὸ τῶν μοχθηρῶν	δαιμόνων	γένος, πῶς ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´
[13, 14]	λέγων· Περὶ δὲ τῶν ἄλλων	δαιμόνων	εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν
[13, 1]	ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ δὲ τῶν ἄλλων	δαιμόνων	εἰπεῖν τε καὶ γνῶναι τὴν
[13, 15]	Τούτων δὲ ἕτερον εἶναι τὸ	δαιμόνων	φῦλον ἡγεῖται, φαυλότητος ὂν καὶ
[13, 3]	σιτίων τε καὶ ποτῶν καὶ	πόνων	καὶ πᾶν φυτὸν ὑπὸ εἱλήσεών
[13, 20]	ἡνίοχον καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν	πόνων	σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ τῶν
[13, 16]	ἰέναι· μνήμῃ δὲ τῶν προτέρων	πόνων	φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον
[13, 6]	φρονίμων, πονηραὶ δὲ αἱ τῶν	ἀφρόνων;	Πῶς δ´ οὔ; Φέρε δή,
[13, 18]	φυτῶν καὶ καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις	χρόνων	περιόδοις τελεσφοροῦνται, σελήνην δ´ ὑπηρέτιν
[13, 15]	ἀλλ´ εἰ μήτε τῆς τῶν	κρειττόνων	ἀπορροίας μηδ´ αὖ τῆς τῶν
[13, 15]	Εἰ δ´ ἐκ τῆς τῶν	κρειττόνων	ἀπορροίας οὗτοι, καὶ πῶς οὐ
[13, 15]	ἀπορροίας λέγοιτ´ ἂν τῆς τῶν	κρειττόνων	φύσεως; εἰ δὲ ἐκ τῆσδε
[13, 13]	πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων καὶ στέαρ	ἀρνῶν	καὶ αἷμα ταύρων οὐ βούλομαι‘
[13, 12]	λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε,	ἰθύνων	κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ δ´
[13, 13]	λόγον θεῖον βλέψας τούτῳ προσέδρευε,	ἰθύνων	κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ δ´
[13, 18]	ἐν Ἐπινομίδι· Τίνα δὴ καὶ	σεμνύνων	ποτὲ λέγω θεόν, ὦ Μέγιλλε
[13, 14]	μελλόντων προρρήσεως διά τε τῶν	συμφώνων	τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης λέγεται
[13, 6]	δὴ ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι τῶν	δοξῶν	ἃς οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι δέοι
[13, 6]	σὺ λέγεις, τὸν περὶ τῶν	δοξῶν,	πότερον καλῶς ἐλέγετο ἑκάστοτε ἢ
[13, 6]	ὅτι ταῖς μὲν δεῖ τῶν	δοξῶν	προσέχειν τὸν νοῦν, ταῖς δὲ
[13, 19]	ἅτε δὴ τοῦ γελοίου σοφίας	δρέπων	καρπόν, οὐδὲ οἶδεν, ὡς ἔοικεν,
[13, 13]	δώσουσι μερίμνας. Ἔτι Ὅμηρος μὲν	εἰπών·	Αὐτὸς δὲ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε
[13, 3]	ἐν θοίνῃ παρών, αὐτὸς τάδ´	εἰπών,	αὐτός ἐστιν ὁ κτανὼν τὸν
[13, 16]	Τοσαῦτα περὶ ψυχῆς ὁ Πλάτων	εἰπὼν	δῆλός ἐστιν αἰγυπτιάζων τῷ δόγματι·
[13, 18]	εὐφήμου διαπορείας. Διὰ τούτων θεοὺς	εἰπὼν	εἶναι τοὺς δηλωθέντας περὶ τῆς
[13, 12]	περὶ τούτων. Εἶτα μεταξύ τινα	εἰπὼν	ἐπιφέρει λέγων· Δεῖ γὰρ λαμβάνειν
[13, 3]	καὶ μακραίωνος βίου. Ξύμπαντά τ´	εἰπών,	θεοφιλεῖς ἐμὰς τύχας, παιῶν´ ἐπευφήμησεν,
[13, 14]	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ	εἰπὼν	οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός
[13, 3]	περὶ τῶν μεγίστων ψεῦδος ὁ	εἰπὼν	οὐ καλῶς ἐψεύσατο, ὡς Οὐρανός
[13, 16]	καὶ τῷ θεῷ ὁμοίαν αὐτὴν	εἰπών,	οὐκέτ´ ἀκολούθως αὐτοῖς ποτε μὲν
[13, 11]	ἀληθοῦς εὐσεβείας οὐκ ἂν ἁμάρτοις	εἰπὼν	παραλαμβάνεσθαι. Ὅθεν καὶ ἐπὶ τὰς
[13, 19]	δύο πρὸς δύο. Καὶ ἑξῆς	εἰπών·	Ταὐτὸν δὴ καὶ τοὺς περὶ
[13, 13]	ὁ Ἄρατος· Ἐκ Διὸς ἀρχώμεθα	εἰπών·	τὸν οὐδέποτ´ ἄνδρες ἐῶμεν ἄρρητον·
[13, 12]	δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας καὶ τῶν	λοιπῶν	ἀγαθῶν τῶν κατὰ ἀλήθειαν. Τούτοις
[13, 19]	συμμετρίαν τε καὶ ἀμετρίαν δικαστὴς	σκοπῶν	κρινέτω, γυμνοὺς μὲν τοὺς ἄρρενας,
[13, 11]	ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες	μερόπων	ἀνθρώπων; Πεισόμεθα μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι
[13, 12]	γάρ κέν τις ἴδοι θνητῶν	μερόπων	κραίνοντα, εἰ μὴ μουνογενής τις
[13, 9]	ἀλλ´ ἐκ μὲν τούτων τῶν	τόπων	ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ εἰς Θετταλίαν
[13, 19]	βολῆς καὶ διὰ σφενδόνης νόμους	ἵππων	τε πέρι ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα
[13, 18]	αἱ ζῴων καὶ φυτῶν καὶ	καρπῶν	γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων περιόδοις τελεσφοροῦνται,
[13, 3]	περὶ θεοῦ νόμων τε καὶ	τύπων,	ἐν οἷς δεήσει τούς τε
[13, 13]	πᾶσαι μὲν ἀγυιαί. Πᾶσαι δ´	ἀνθρώπων	ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ
[13, 12]	πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δ´	ἀνθρώπων	ἀγοραί, μεστὴ δὲ θάλασσα καὶ
[13, 3]	ποιεῖν ὁπηοῦν ἢ θεῶν ἢ	ἀνθρώπων;	Ἀδύνατον, ἔφη. Ἀδύνατον ἄρα καὶ
[13, 1]	δοκεῖ, ὡς καὶ τῶν θεῶν	ἀνθρώπων	γεγονότων καὶ τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων
[13, 3]	ἰατρός, σωτηρίας ἕνεκα τοῦ παντὸς	ἀνθρώπων	γένους ἀληθῶς, ἀλλ´ οὐ δοκήσει
[13, 9]	ἂν νέων τε καὶ ἀνοήτων	ἀνθρώπων	διαφθορεὺς εἶναι. πότερον οὖν φεύξῃ
[13, 9]	ἡμῶν τῶν νόμων, ἀλλ´ ὑπ´	ἀνθρώπων·	ἐὰν δὲ ἐξέλθῃς οὕτως αἰσχρῶς
[13, 13]	πάντων οὔτε τις θεῶν οὔτε	ἀνθρώπων	ἐποίησεν, ἀλλ´ ἦν αἰεὶ καὶ
[13, 6]	λόγος φησί· Δόξαν τὴν παρὰ	ἀνθρώπων	ζητεῖτε καὶ τὴν δόξαν τὴν
[13, 21]	τις ἀπαγορεύῃ τῷ δράσαντι ταῦτα	ἀνθρώπων	καὶ ἐὰν μή· ὁ γὰρ
[13, 10]	ἐνταῦθα διαφέρω τῶν πολλῶν ἴσως	ἀνθρώπων·	καὶ εἰ δή τῳ σοφώτερός
[13, 13]	κατὰ τρόπον σῴζει· εἰ Ἔστιν	ἀνθρώπων	λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος λόγος.
[13, 3]	ὑπὸ θεῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπ´	ἀνθρώπων	μισεῖται. Δοκεῖ μοι. Τί δὲ
[13, 13]	εἶναί τινας ὀλίγους γράφει τῶν	ἀνθρώπων,	Οἳ δὴ ἀνατείναντες τὰς χεῖρας
[13, 13]	Μάντις δ´ οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων	ἀνθρώπων,	ὅστις ἂν εἰδείη Ζηνὸς νόον
[13, 7]	δεῖ οὔτε κακῶς ποιεῖν οὐδένα	ἀνθρώπων,	οὐδ´ ἂν ὁτιοῦν πάσχῃ τις
[13, 13]	δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ τῶν	ἀνθρώπων	πάντες Ἕλληνές τε καὶ βάρβαροι,
[13, 11]	τελέθουσιν, ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες μερόπων	ἀνθρώπων;	Πεισόμεθα μὲν οὖν. Διαπυθόμενοι ἄρα
[13, 6]	χρὴ τὰς δόξας τὰς τῶν	ἀνθρώπων	τιμᾶν, ἀλλὰ τὰς μέν, τὰς
[13, 14]	τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ	ἀνθρώπων	ὡς μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο
[13, 13]	τὸ βάθος, τὴν πρὸς τῶν	βαρβάρων	γέενναν καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς ὀνομάζων
[13, 16]	καὶ ὁσίως, ἐπειδὰν τελευτήσῃ, εἰς	μακάρων	νήσους ἀπιόντα οἰκεῖν ἐν πάσῃ
[13, 3]	αὐτὸς ὑμνῶν, αὐτὸς ἐν θοίνῃ	παρών,	αὐτὸς τάδ´ εἰπών, αὐτός ἐστιν
[13, 13]	γὰρ θεὸς βλέπει σε πλησίον	παρών.	Ἔτι σοῦ λαλοῦντος, φησὶν ἡ
[13, 13]	γὰρ θεὸς βλέπει σε πλησίον	παρών.	Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι καὶ
[13, 13]	λέγει, δηλῶν τὴν διὰ τῶν	τεσσάρων	στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ καὶ τὴν
[13, 18]	τούτων τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν	τεττάρων	τὸ τοῦ κόσμου σῶμα ἐγενήθη
[13, 20]	ΕΚΘΕΣΜΟΥ. Ὅταν δὲ χρονίζῃ τοῦτο	δρῶν	καὶ πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι
[13, 3]	δίκην διδόντες, ἦν δὲ ὁ	δρῶν	ταῦτα θεός, οὐκ ἐατέον λέγειν
[13, 3]	δίκην διδόντες, ἦν δὲ ὁ	δρῶν	ταῦτα ὁ θεός, οὐκ ἐατέον
[13, 13]	Πίνδαρος, ἅτε Πυθαγόρειος ὤν, ἓν	ἀνδρῶν,	ἓν θεῶν γένος, ἐκ μιᾶς
[13, 3]	οὐδέ γε περὶ τῶν θεοφιλῶν	ἀνδρῶν	ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς θεολογίαις περιέχουσαν,
[13, 19]	ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ τῶν	ἀνδρῶν,	οὐ μόνον τὰς νέας, ἀλλ´
[13, 19]	δὲ πάντως τἀναντία, μηδ´ ἐπ´	ἀνδρῶν	ῥώμαις, μὴ ὅτι γε γυναικῶν
[13, 9]	τε εὐνομουμένας πόλεις καὶ τῶν	ἀνδρῶν	τοὺς κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο ποιοῦντι
[13, 19]	ὅδε· τὰς γυναῖκας ταύτας τῶν	ἀνδρῶν	τούτων πάντων πάσας εἶναι κοινάς,
[13, 20]	πηγή, ὃν ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους	ἐρῶν	ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν
[13, 9]	τὸ σαυτοῦ μεταλλάξας. ὅτι δὲ	γέρων	ἀνὴρ μικροῦ χρόνου τῷ βίῳ
[13, 21]	αὐτὸς μηδέποτε γιγνέσθω μηδὲ κοινωνὸς	ἱερῶν.	Ἀδελφὸς δὲ ἐὰν ἀδελφὸν κτείνῃ
[13, 0]	Μωσέως καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις	ἱερῶν	λόγων ἑρμηνείαν ὥσπερ ἐπὶ τὴν
[13, 21]	τι δράσας τοῖς αὑτοῦ παισὶν	ἱερῶν	μὴ κοινωνείτω μηδὲ ὁμοτράπεζος γιγνέσθω
[13, 12]	πρὸ Δημητρίου τοῦ Φαληρέως δι´	ἑτέρων,	πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν
[13, 13]	ἢ ἐρίφων ἢ νὴ Δία	ἑτέρων	τοιούτων, ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας
[13, 12]	καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ τῶν	ἡμετέρων	βιβλίων ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος μὲν
[13, 12]	τὴν ἐξ Αἰγύπτου τῶν Ἑβραίων,	ἡμετέρων	δὲ πολιτῶν, καὶ ἡ τῶν
[13, 6]	ὅ τί ποτ´ ἐστὶ τῶν	ἡμετέρων,	περὶ ὃ ἥ τε ἀδικία
[13, 12]	Σαφέστερον δὲ καὶ κάλλιον τῶν	ἡμετέρων	προγόνων τις εἶπε Σολομῶν αὐτὴν
[13, 13]	καὶ ἀνθρώπου καὶ τῆς τῶν	ἡμετέρων	ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν τε αὖ
[13, 13]	ὁ Κλήμης. Ἀλλ´ ἐπειδὴ διὰ	μακροτέρων	ἡμῖν ἡ κατὰ Πλάτωνα παρέστη
[13, 16]	αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ δὲ τῶν	προτέρων	πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν
[13, 3]	μὲν ἂν μίξας ὁ Ζεὺς	ἀμφοτέρων	δῷ, ἄλλοτε μέν γε κακῷ
[13, 20]	καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους τῶν	πτερῶν	ἄρδει τε καὶ ὥρμησε πτεροφυεῖν
[13, 13]	λέξεσιν· εἴ τις δὲ θυσίαν	προσφέρων,	ὦ Πάμφιλε, ταύρων τι πλῆθος
[13, 15]	πικρίας πάσης χαλεπώτερον τὸ τῶν	μοχθηρῶν	δαιμόνων γένος, πῶς ἐξ ἀπορροίας
[13, 3]	πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει	κηρῶν	ἔμπλειοι, ὁ μὲν ἐσθλῶν, αὐτὰρ
[13, 18]	ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΩΙ	ΦΩΣΤΗΡΩΝ.	Συμφώνως Ἑβραίοις καὶ τὸν περὶ
[13, 13]	ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ τῶν	χειρῶν	μου. Αὐτὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο
[13, 21]	τινι τοιούτῳ τρόπῳ ἀμυνόμενος ἄρχοντα	χειρῶν	πρότερον, καθάπερ πολέμιον ἀποκτείνας ἔστω
[13, 21]	σου ἐν παντὶ ἔργῳ τῶν	χειρῶν	σου. Ἐὰν δὲ ἐλαιολογήσῃς, οὐκ
[13, 8]	οὔτε ἡμῶν τῶν νόμων ἐντρέπῃ,	ἐπιχειρῶν	ἡμᾶς διαφθεῖραι· πράττεις τε ὅπερ
[13, 8]	δοῦλος ὁ φαυλότατος πράξειεν, ἀποδιδράσκειν	ἐπιχειρῶν	παρὰ τὰς συνθήκας τε καὶ
[13, 13]	παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια; τῶν	σμικρῶν	δὲ κατὰ τὴν γραφὴν καὶ
[13, 20]	οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ	ἀπορῶν	περιβάλλει τὸν ἐραστὴν καὶ φιλεῖ,
[13, 19]	τῆς πόλεως μᾶλλον ἢ τῶν	γεννητόρων	ὄντας, παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης. Ταὐτὰ
[13, 13]	μὲν οὖν παρείσθω ταῖς τῶν	θεάτρων	ἀνοίαις. ἄντικρυς δὲ ὁ μὲν
[13, 18]	τὸν ἡλίου καὶ σελήνης καὶ	ἄστρων	ὅλου τε οὐρανοῦ καὶ κόσμου
[13, 13]	νὺξ αἰολόχρως, ἄκριτός {τ{ ε}	ἄστρων	ὄχλος ἐνδελεχῶς ἀμφιχορεύει. Ἐνταῦθα γὰρ
[13, 18]	πάντη, τοὺς πρώτους τὴν τῶν	ἄστρων	φύσιν λεκτέον καὶ ὅσα μετὰ
[13, 13]	καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα	ταύρων	οὐ βούλομαι‘ καὶ μετ´ ὀλίγα
[13, 13]	δὲ θυσίαν προσφέρων, ὦ Πάμφιλε,	ταύρων	τι πλῆθος ἢ ἐρίφων ἢ
[13, 14]	δὴ μόνον πάντων Ἑλλήνων ἀληθείας	προθύρων	ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ καὶ ξοάνοις
[13, 13]	Ἐπὶ τούτοις ὁ μαντικώτατος Ἀπόλλων,	μαρτυρῶν	τῇ δόξῃ τοῦ θεοῦ, λέγειν
[13, 4]	~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ	ΑΙΣΧΡΩΝ	ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
[13, 6]	τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ	αἰσχρῶν	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ
[13, 9]	οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ τῶν	σῶν	οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ ἄμεινον
[13, 16]	τύχην δὲ τὴν Ὀδυσσέως λαχοῦσαν	πασῶν	ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ δὲ
[13, 17]	ἐκ λευκοῦ καὶ μέλανος τῶν	μέσων	τι χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν,
[13, 3]	ᾄδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας	νόσων	τ´ ἀπείρους καὶ μακραίωνος βίου.
[13, 12]	ἑτέρων, πρὸ τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ	Περσῶν	ἐπικρατήσεως, τά τε κατὰ τὴν
[13, 19]	πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ	φυλάσσων.	Ὁ δέ γε θαυμαστὸς φιλόσοφος
[13, 13]	θνητῶν οἴεται τοὐφημέραν κακόν τι	πράσσων	τοὺς θεοὺς λεληθέναι, δοκεῖ πονηρὰ
[13, 14]	ψαύσαντα, ὕλῃ φθαρτῇ καὶ ξοάνοις	βαναύσων	χερσὶν εἰς ἀνδρείκελον σχῆμα κατεσκευασμένοις
[13, 13]	λέγοντος· οἱ μὲν ἀδμῆτες ἀεικελίων	νούσων	εἰσὶ καὶ ἀναίτιοι, οὐδὲν ἀνθρώποις
[13, 3]	μήν; Ἀλλὰ μὴν οὐδέν γε	τῶν	ἀγαθῶν βλαβερόν. Ἦ γάρ; Οὔ
[13, 4]	ὑπὸ τῶν ποιητῶν καὶ ὑπὸ	τῶν	ἀγαθῶν γραφέων τά τε ἄλλα
[13, 10]	τῷ ἀνθρώπῳ πάντων μέγιστον ὂν	τῶν	ἀγαθῶν, δεδίασι δὲ ὡς εὖ
[13, 3]	πάντων αἴτιον τὸν θεόν, ἀλλὰ	τῶν	ἀγαθῶν. Καὶ μάλα, ἔφη, ἀπόχρη.
[13, 5]	Πλάτων περὶ τῆς θεολογίας τῆς	τῶν	Ἀθηναίων εἶτα ἐδυσχέραινεν αὐτῇ καὶ
[13, 14]	τῆς θεομισοῦς εἰδωλολατρίας τῷ δήμῳ	τῶν	Ἀθηναίων συνωθούμενον· ὡς μὴ διατρέπεσθαι
[13, 5]	ἔθηκεν ἐν μὲν τῷ σχήματι	τῶν	Ἀθηναίων τὸν Εὐθύφρονα, ὄντα ἄνδρα
[13, 13]	τοῦ βίου συμπέμπειν καὶ ἀποπληρωτὴν	τῶν	αἱρεθέντων. Τάχα δὲ καὶ τῷ
[13, 13]	ἡγεμονικὸν ἱδρῦσθαι λέγουσι, τὴν διὰ	τῶν	αἰσθητηρίων ἐπεισόδιον τῆς ψυχῆς ἐπὶ
[13, 4]	ἐδόκει. ~δʹ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΔΕΝ	ΤΩΝ	ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ
[13, 8]	ἄλλοι ἀνάπηροι. Οὕτω σοι διαφερόντως	τῶν	ἄλλων Ἀθηναίων ἤρεσκεν ἡ πόλις
[13, 18]	διαφερόντως αὐτῷ· τὸ δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν πάντων ἡμῖν
[13, 14]	δόξης ἐνομοθέτει, λέγων· Περὶ δὲ	τῶν	ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν καὶ γνῶναι
[13, 1]	ΕΚ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ. Περὶ δὲ	τῶν	ἄλλων δαιμόνων εἰπεῖν τε καὶ
[13, 16]	καὶ ἀσμένην ἑλέσθαι. Καὶ ἐκ	τῶν	ἄλλων δὲ θηρίων ὡσαύτως εἰς
[13, 14]	Οἷς ἐπάγει· Ἢ Δία καθευδόντων	τῶν	ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων
[13, 16]	κείμενόν που καὶ παρημελημένον ὑπὸ	τῶν	ἄλλων καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν, ὅτι
[13, 13]	καὶ δυνατωτάτῳ καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ	τῶν	ἄλλων καλλίστων αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν
[13, 3]	ἔχοντα ὑπὸ χρόνου τε καὶ	τῶν	ἄλλων παθημάτων ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι
[13, 10]	καὶ Ἰακὼβ ἀναπαύσεσθαι μετά τε	τῶν	ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν προφητῶν
[13, 18]	ταὐτὸν αὑτῷ ξυνελθὸν ἄλυτον ὑπὸ	τῶν	ἄλλων πλὴν ὑπὸ τοῦ ξυνδήσαντος
[13, 14]	Πάλιν δὴ Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ	τῶν	ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα,
[13, 13]	ἢ γενέσθαι. Ὁμοίως καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων στοιχείων τὰ αὐτά. Παραπλήσια
[13, 16]	ἀνιάτως ἔχειν διὰ τὰ μεγέθη	τῶν	ἁμαρτημάτων, ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ
[13, 3]	ὅλων θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περὶ	τῶν	ἀμφ´ αὐτὸν θείων ἀγγέλων οὐδέ
[13, 19]	ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ	τῶν	ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς νέας,
[13, 9]	τάς τε εὐνομουμένας πόλεις καὶ	τῶν	ἀνδρῶν τοὺς κοσμιωτάτους; καὶ τοῦτο
[13, 19]	ἐγᾦμαι, ὅδε· τὰς γυναῖκας ταύτας	τῶν	ἀνδρῶν τούτων πάντων πάσας εἶναι
[13, 13]	Δημόκριτος εἶναί τινας ὀλίγους γράφει	τῶν	ἀνθρώπων, Οἳ δὴ ἀνατείναντες τὰς
[13, 13]	τὰ δὲ αὐτεξουσίῳ λογισμῷ. Καὶ	τῶν	ἀνθρώπων πάντες Ἕλληνές τε καὶ
[13, 6]	πάσας χρὴ τὰς δόξας τὰς	τῶν	ἀνθρώπων τιμᾶν, ἀλλὰ τὰς μέν,
[13, 3]	ἢ μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη,	τῶν	ἀνοήτων καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ
[13, 21]	θανάτῳ οὐχ ὁ παρακινήσας τι	τῶν	ἀπειρημένων, ἀλλ´ ὁ ἑτέρου πλημμελήσαντος
[13, 10]	εἴρηται καὶ Μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ	τῶν	ἀποκτεν〈 ν〉 όντων τὸ σῶμα,
[13, 12]	ΩΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΩΡΜΗΣΘΑΙ· ΕΚ	ΤΩΝ	ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΙ ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν
[13, 19]	εἴποι πάντα, ὅσαπερ καὶ περὶ	τῶν	ἀρρένων, ἴσα καὶ τὰς θηλείας
[13, 19]	καὶ ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν μὲν	τῶν	ἀρρένων, ὕστερον δὲ θηλειῶν ἑνὶ
[13, 19]	ἀκολασταίνειν ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ	τῶν	ἀρχόντων ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν πρὸς
[13, 16]	ἅμα τῇ τελευτῇ τὰς ψυχὰς	τῶν	ἀσεβῶν ἐνθένδε ἀπαλλαττομένας δίκας εἰς
[13, 16]	ἐκβαίνουσι. Καὶ τὰ μὲν περὶ	τῶν	ἀσεβῶν ὧδέ πη διῆλθε. Περὶ
[13, 16]	παθητικὸν τυγχάνειν ὡρίσατο, καὶ πρὸς	τῶν	αὐτοῦ γνωρίμων κατέγνωσται, ὡς μαθεῖν
[13, 2]	ἄξιον ὁπόσα καὶ οἷα περὶ	τῶν	αὐτῶν ποιητῶν τε καὶ θεολόγων
[13, 12]	φήμην. Καὶ Ἄρατος δὲ περὶ	τῶν	αὐτῶν φησιν οὕτως· Ἐκ θεοῦ
[13, 6]	τῶν φρονίμων, πονηραὶ δὲ αἱ	τῶν	ἀφρόνων; Πῶς δ´ οὔ; Φέρε
[13, 8]	οὐδεμίαν τῶν Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ	τῶν	βαρβαρικῶν, ἀλλὰ ἐλάττω ἐξ αὐτῆς
[13, 13]	γῆς τὸ βάθος, τὴν πρὸς	τῶν	βαρβάρων γέενναν καλουμένην, Τάρταρον ποιητικῶς
[13, 19]	ἑνὶ γένει· τὴν δὲ τοῦ	τῶν	γάμων χρόνου συμμετρίαν τε καὶ
[13, 12]	ἡμετέρων δὲ πολιτῶν, καὶ ἡ	τῶν	γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ
[13, 18]	κατὰ δίκην καὶ νόμον ἕκαστον	τῶν	γεγονότων· τοὺς δὲ μὴ βλέποντας
[13, 19]	ὡς τῆς πόλεως μᾶλλον ἢ	τῶν	γεννητόρων ὄντας, παιδευτέον ἐξ ἀνάγκης.
[13, 13]	βάρβαροι, γένος δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ	τῶν	γεωργούντων οὔτε νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ
[13, 18]	εἶναι θεοὺς αὐτοκράτορας, οἷς τὰς	τῶν	γιγνομένων ἁπάντων αἰτίας ἀνέθεσαν. Μωσεῖ
[13, 13]	ἤδη ἀθάνατα καθ´ ἡμέραν ἐργαζόμενα,	τῶν	δ´ ἔτι θνητῶν τὰ μὲν
[13, 6]	οὐδὲ πάντων, ἀλλὰ τῶν μέν,	τῶν	δ´ οὔ; τί φῄς; ταῦτα
[13, 5]	μὲν μίξεις, τῶν δὲ ἐδωδάς,	τῶν	δὲ ἀντὶ τούτων πατράσι τιμωρίας
[13, 11]	ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ.	Τῶν	δὲ δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας
[13, 5]	τέκνων δὲ τῶν μὲν μίξεις,	τῶν	δὲ ἐδωδάς, τῶν δὲ ἀντὶ
[13, 13]	μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ,	τῶν	δὲ ἐμψύχων τὰ μὲν ἤδη
[13, 3]	μὲν ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον,	τῶν	δὲ κακῶν ἄλλ´ ἄττα δεῖ
[13, 3]	τῶν μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον,	τῶν	δὲ κακῶν ἀναίτιον. Παντελῶς γε,
[13, 3]	τοιαῦτα. Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´ οὖν	τῶν	δημιουργημάτων ὁ θαυμάσιος Μωσῆς ἐπιλέγει·
[13, 12]	κατεχώρισεν. Ἡ δ´ ὅλη ἑρμηνεία	τῶν	διὰ τοῦ νόμου πάντων ἐπὶ
[13, 6]	διίωμεν. Καὶ δὴ καὶ περὶ	τῶν	δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν
[13, 6]	ἀλλὰ τί ὁ ἐπαΐων περὶ	τῶν	δικαίων καὶ ἀδίκων, ὁ εἷς,
[13, 6]	δόξης δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν περὶ	τῶν	δικαίων καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[13, 16]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, τοῖς ἀεὶ	τῶν	δικῶν ἀφικνουμένοις θεάματα καὶ νουθετήματα.
[13, 6]	νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον, ὅτι	τῶν	δοξῶν ἃς οἱ ἄνθρωποι δοξάζουσι
[13, 6]	ὃν σὺ λέγεις, τὸν περὶ	τῶν	δοξῶν, πότερον καλῶς ἐλέγετο ἑκάστοτε
[13, 6]	οὔ, ὅτι ταῖς μὲν δεῖ	τῶν	δοξῶν προσέχειν τὸν νοῦν, ταῖς
[13, 19]	καταβατέον ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν τούτων	τῶν	δρόμων. Καὶ τὰ μὲν περὶ
[13, 13]	ἀλλ´ ἐκεῖνα αἰνίσσεται, ὡς διὰ	τῶν	δώδεκα ζῳδίων ἡ ὁδὸς ταῖς
[13, 13]	υἱὸν οὐκ οἶδ´ ὅπως ἐκ	τῶν	Ἑβραϊκῶν γραφῶν ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ
[13, 12]	τὴν ἐξαγωγὴν τὴν ἐξ Αἰγύπτου	τῶν	Ἑβραίων, ἡμετέρων δὲ πολιτῶν, καὶ
[13, 13]	μὴν καὶ ἡ τραγῳδία ἀπὸ	τῶν	εἰδώλων ἀποσπῶσα εἰς τὸν οὐρανὸν
[13, 12]	ἐξ αὐτῆς. Καί τινες εἰρήκασι	τῶν	ἐκ τῆς αἱρέσεως ὄντες τῆς
[13, 8]	φῂς εὐνομεῖσθαι, οὔτε ἄλλην οὐδεμίαν	τῶν	Ἑλληνίδων πόλεων οὐδὲ τῶν βαρβαρικῶν,
[13, 4]	ΤΩΝ ΑΙΣΧΡΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΙ ΠΕΡΙ	ΤΩΝ	ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΥΣΙΝ, ΑΙΣ
[13, 0]	ἐπήγετο δόξαν ὁ Πλάτων περὶ	τῶν	Ἑλληνικῶν θεολόγων τε καὶ ποιητῶν
[13, 2]	τε ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ	τῶν	Ἑλληνικῶν θεῶν διέξεισιν, ὧδε ῥήμασιν
[13, 2]	ἔοικε, πρῶτόν μοι, κακῶς ἀπεικασάντων	τῶν	ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ τὸν
[13, 21]	τε καὶ ἀδίκως ὅντιν´ οὖν	τῶν	ἐμφυλίων αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον μὲν
[13, 6]	ἀλλὰ καὶ ἀεὶ τοιοῦτος οἷος	τῶν	ἐμῶν μηδενὶ ἄλλῳ πείθεσθαι ἢ
[13, 18]	τόδε· ~ιηʹ ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ	ΤΩΝ	ΕΝ ΑΥΤΩΙ ΦΩΣΤΗΡΩΝ. Συμφώνως Ἑβραίοις
[13, 10]	ὅτι οὐκ εἰδὼς ἱκανῶς περὶ	τῶν	ἐν Ἅιδου οὕτω καὶ οἴομαι
[13, 14]	τοιαῦτα οὐδὲ μὴν ἑτέρου του	τῶν	ἐν ἀνθρώποις σοφῶν, οἳ θνητῆς
[13, 12]	καὶ φανερός ἐστι περιειργασμένος ἕκαστα	τῶν	ἐν αὐτῇ. Διηρμήνευται γὰρ πρὸ
[13, 18]	καὶ τὸν περὶ οὐρανοῦ καὶ	τῶν	ἐν αὐτῷ φαινομένων ἀποδοὺς λόγον,
[13, 13]	σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰ πνευματικὰ	τῶν	ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ πως γράφων·
[13, 19]	τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ τῶνδε	τῶν	ἐν Πολιτείᾳ περὶ τοῦ κοινὰς
[13, 17]	ταύτην ἐν χρόνῳ φύσει ἀφανισθῆναι,	τῶν	ἐν τῇ συστάσει αὐτῆς ἐναντίων
[13, 17]	Εἰ γὰρ τοῦτο ὁμολογεῖται μηδὲν	τῶν	ἐν τῇ φύσει ὄντων ἄνευ
[13, 18]	ἡνίοχον τοῖς ὑπεζευγμένοις ὡς αὐτουργοῖς	τῶν	ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἀνάψαι
[13, 6]	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ	τῶν	ἐναντίων. Καὶ ὁ σωτήριος δὲ
[13, 13]	μεστὸν ἀγαθῶν, εἶναι δὲ καὶ	τῶν	ἐναντίων, πλειόνων δὲ τῶν μή·
[13, 17]	ἐν τῷ κόσμῳ ἐκ τῆς	τῶν	ἐναντίων φύσεως ὑπὸ θεοῦ κεκοσμῆσθαι,
[13, 13]	εἴ γε καὶ τὰ καθολικώτατα	τῶν	ἐνεργημάτων αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν ἐπ´ ἴσης
[13, 21]	δέον, ἢ μὴ προαγορεύων εἰργέσθω	τῶν	ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ δὲ δεύτερον
[13, 19]	κοινωνίας· ἐὰν δὲ ἐξ αὐτῶν	τῶν	ἔξωθεν παιδεύματα εἰς ἔθος ἰόντων
[13, 6]	διαφθειρόμενον διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ τῇ	τῶν	ἐπαϊόντων δόξῃ, ἆρα βιωτὸν ἡμῖν
[13, 7]	τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ	τῶν	ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ἵνα
[13, 3]	εἰς ἀνθρώπους πάροδον. Ἐπεὶ οὖν	τῶν	ἐπὶ γῆς ζῴων οὐδὲν ἦν
[13, 18]	τὴν πρὸς τἀπίγεια συμπάθειαν μυρία	τῶν	ἐπὶ διαμονῇ τοῦ παντὸς ἐνεργοῦντάς
[13, 19]	κοινὰ οἷς προσήκει διανεμόμενα πρὸς	τῶν	ἐπιτετραμμένων. Καὶ δὴ ταῦθ´ οὕτως
[13, 13]	ἑπτὰ δὲ ἡμέρας ἑκάστην κίνησιν	τῶν	ἑπτὰ καὶ πᾶσαν τὴν ἐργατικὴν
[13, 11]	ΟΠΩΣ ΔΕΟΙ ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ	ΤΩΝ	ΕΥΚΛΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν
[13, 16]	ὧδέ πη διῆλθε. Περὶ δὲ	τῶν	εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς φησι· Τούτων
[13, 13]	τὴν εἰς ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων	τῶν	ἐφεστώτων ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ
[13, 12]	καὶ πᾶς ὁ κόσμος κυκλεῖται	τῶν	ζῳογονουμένων καὶ τῶν φυομένων ἁπάντων·
[13, 13]	ἣν ὁ πᾶς κόσμος κυκλεῖται	τῶν	ζῳογονουμένων καὶ φυομένων ἁπάντων. Ἡσίοδος
[13, 18]	τάξιν καὶ νόμον. Μικρότερα μὲν	τῶν	ἠθῶν μεταβαλόντα ἐλάττω κατὰ τὸ
[13, 12]	Ὅμηρος καὶ Ἡσίοδος, μετειληφότες ἐκ	τῶν	ἡμετέρων βιβλίων ἱερὰν εἶναι. Ἡσίοδος
[13, 6]	ἐκεῖνο, ὅ τί ποτ´ ἐστὶ	τῶν	ἡμετέρων, περὶ ὃ ἥ τε
[13, 12]	βίου. Σαφέστερον δὲ καὶ κάλλιον	τῶν	ἡμετέρων προγόνων τις εἶπε Σολομῶν
[13, 13]	τε καὶ ἀνθρώπου καὶ τῆς	τῶν	ἡμετέρων ψυχῶν ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν τε
[13, 10]	καὶ Τριπτόλεμος καὶ ἄλλοι ὅσοι	τῶν	ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ
[13, 10]	τῷ γε σῷ λόγῳ εἶεν	τῶν	ἡμιθέων ὅσοι ἐν Τροίᾳ τετελευτήκασιν,
[13, 13]	Ταυτὶ μὲν οὖν παρείσθω ταῖς	τῶν	θεάτρων ἀνοίαις. ἄντικρυς δὲ ὁ
[13, 3]	θείων ἀγγέλων οὐδέ γε περὶ	τῶν	θεοφιλῶν ἀνδρῶν ὁμοίως ταῖς Ἑλληνικαῖς
[13, 11]	ταῦτα δὲ ἁρμόζει ἐπὶ τῇ	τῶν	θεοφιλῶν τελευτῇ, οὓς στρατιώτας τῆς
[13, 1]	χλευάζειν μοι δοκεῖ, ὡς καὶ	τῶν	θεῶν ἀνθρώπων γεγονότων καὶ τοῖς
[13, 4]	ἄνθρωποι τυγχάνουσι νομίζοντες τὸν Δία	τῶν	θεῶν ἄριστον καὶ δικαιότατον καὶ
[13, 4]	πολλά, ἐάν περ βούλῃ, περὶ	τῶν	θεῶν διηγήσομαι, ἃ σὺ ἀκούων
[13, 1]	ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ τούτων	τῶν	θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω. Γῆς
[13, 14]	ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ τούτων	τῶν	θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω· Γῆς
[13, 4]	τὰ ἐναντία λέγουσι περί τε	τῶν	θεῶν καὶ περὶ ἐμοῦ. Ἆρά
[13, 4]	τὰ τοιαῦτα ἐπειδάν τις περὶ	τῶν	θεῶν λέγῃ, δυσχερῶς πως ἀποδέχομαι;
[13, 1]	διὰ τοῦ φάναι ἐκγόνους εἶναι	τῶν	θεῶν τοὺς ποιητὰς χλευάζειν μοι
[13, 0]	τε πάσας τὰς πατρίους περὶ	τῶν	θεῶν ὑπολήψεις ἠθέτει καὶ τὴν
[13, 19]	πέρι ἀγῶνος, πάλιν κἀνταῦθα περὶ	τῶν	θηλειῶν ἐπάγει λέγων· Θηλείας δὲ
[13, 19]	Τὰ αὐτὰ δὲ καὶ περὶ	τῶν	θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα, τῶν μέχρι
[13, 16]	τὰ τῶν ὄνων γένη καὶ	τῶν	θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι· ἢ οὐκ
[13, 13]	πνεύματος κεκραγότος· Τί μοι πλῆθος	τῶν	θυσιῶν ὑμῶν; λέγει κύριος· πλήρης
[13, 21]	ἀδελφὴ θυμῷ κτείνῃ, τὰ μὲν	τῶν	καθαρμῶν καὶ ἀπενιαυτήσεων, καθάπερ εἴρηται
[13, 10]	ὡς εὖ εἰδότες ὅτι μέγιστον	τῶν	κακῶν ἐστι. καίτοι πῶς οὐκ
[13, 3]	πολὺ γὰρ ἐλάττω τὰ ἀγαθὰ	τῶν	κακῶν ἡμῖν. Καὶ τῶν μὲν
[13, 10]	αἰσχρόν ἐστιν οἶδα. πρὸ οὖν	τῶν	κακῶν ὧν οἶδα ὅτι κακά
[13, 3]	πρός τε τοὺς πολεμίους καὶ	τῶν	καλουμένων φίλων, ὅταν διὰ μανίαν
[13, 13]	ἕνεκεν τὰ πάντα κἀκεῖνο αἴτιον	τῶν	καλῶν, δεύτερον δὲ περὶ τὰ
[13, 3]	ἂν καὶ ἰατρὸς ἐπὶ σωτηρίᾳ	τῶν	καμνόντων κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν τὰς
[13, 12]	ἐγκρατείας καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν	τῶν	κατὰ ἀλήθειαν. Τούτοις ἑξῆς μεθ´
[13, 12]	δὲ καὶ Ὀρφεὺς ἐν ποιήμασι	τῶν	κατὰ τὸν Ἱερὸν Λόγον αὐτῷ
[13, 13]	τῷ Θεαιτήτῳ· Λέγωμεν δὴ περὶ	τῶν	κορυφαίων· τί γὰρ ἄν τις
[13, 15]	μοίρας; ἀλλ´ εἰ μήτε τῆς	τῶν	κρειττόνων ἀπορροίας μηδ´ αὖ τῆς
[13, 15]	δαίμονες. Εἰ δ´ ἐκ τῆς	τῶν	κρειττόνων ἀπορροίας οὗτοι, καὶ πῶς
[13, 15]	ἐξ ἀπορροίας λέγοιτ´ ἂν τῆς	τῶν	κρειττόνων φύσεως; εἰ δὲ ἐκ
[13, 21]	ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ	τῶν	κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά τε ἀπὸ
[13, 21]	θεός, φησίν, ἀναιρῇ περί τε	τῶν	κτημάτων καὶ τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´
[13, 15]	ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν μέσην	τῶν	λογικῶν φύσιν γενητήν, ἀλλ´ οὐκ
[13, 15]	περὶ τῶνδε ἐκδιδάσκουσι; τὴν μέσην	τῶν	λογικῶν φύσιν οὔτ´ ἐκ τῆς
[13, 12]	καὶ δικαιοσύνης καὶ ἐγκρατείας καὶ	τῶν	λοιπῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ ἀλήθειαν.
[13, 16]	καὶ ἁρπαγὰς προτετιμηκότας εἰς τὰ	τῶν	λύκων τε καὶ ἱεράκων καὶ
[13, 14]	ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ περὶ	τῶν	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ
[13, 3]	ἐγώ, τὸ μέγιστον καὶ περὶ	τῶν	μεγίστων ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ
[13, 14]	γε τὴν ἐπαγγελίαν διὰ τῆς	τῶν	μελλόντων προρρήσεως διά τε τῶν
[13, 3]	ἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν. Καὶ	τῶν	μὲν ἀγαθῶν οὐδὲν ἄλλο αἰτιατέον,
[13, 3]	γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ	τῶν	μὲν εὖ ἐχόντων αἴτιον, τῶν
[13, 5]	μὲν πρὸς ἀλλήλους, τέκνων δὲ	τῶν	μὲν μίξεις, τῶν δὲ ἐδωδάς,
[13, 6]	δ´ οὔ; οὐδὲ πάντων, ἀλλὰ	τῶν	μέν, τῶν δ´ οὔ; τί
[13, 17]	ὡς ἐκ λευκοῦ καὶ μέλανος	τῶν	μέσων τι χρωμάτων, ἐκεῖνα ἔχομεν
[13, 19]	περὶ τῶν θηλειῶν ἔστω νομοθετούμενα,	τῶν	μέχρι γάμων. Εἶτα πάλιν τούτοις
[13, 13]	καὶ τῶν ἐναντίων, πλειόνων δὲ	τῶν	μή· μάχη, φαμέν, ἀθάνατός ἐσθ´
[13, 7]	μοι κακά· καὶ πάλιν· Μετὰ	τῶν	μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός.
[13, 15]	καὶ πικρίας πάσης χαλεπώτερον τὸ	τῶν	μοχθηρῶν δαιμόνων γένος, πῶς ἐξ
[13, 1]	μύθοις καὶ αὐτοῖς δὲ τοῖς	τῶν	μύθων ποιηταῖς ὡς δὴ θεῶν
[13, 13]	καὶ ἡ ἀλήθειά σου ἕως	τῶν	νεφελῶν. Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ
[13, 3]	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι	τῶν	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ
[13, 3]	διδασκάλους ἐάσομεν ἐπὶ παιδείᾳ χρῆσθαι	τῶν	νέων, εἰ μέλλουσιν ἡμῖν οἱ
[13, 15]	Ο ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙ	ΤΩΝ	ΝΟΗΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι
[13, 21]	ἐμφυλίων αὐτόχειρ κτείνῃ, πρῶτον μὲν	τῶν	νομίμων εἰργέσθω, μήτε ἀγορὰν μήτε
[13, 9]	ἐὰν ἀπίῃς, οὐχ ὑφ´ ἡμῶν	τῶν	νόμων, ἀλλ´ ὑπ´ ἀνθρώπων· ἐὰν
[13, 13]	ἡδονήν. Ἀλλὰ κἀν τῷ δεκάτῳ	τῶν	Νόμων ἄντικρυς τὸ ἀποστολικὸν δείκνυσιν
[13, 1]	παρὰ γνώμην δὲ ταῦτα λέγειν	τῶν	νόμων ἕνεκα διαρρήδην παρίστησιν, ὁμολογήσας
[13, 8]	τοὺς λόγους αἰσχύνῃ οὔτε ἡμῶν	τῶν	νόμων ἐντρέπῃ, ἐπιχειρῶν ἡμᾶς διαφθεῖραι·
[13, 18]	ἔμαθε. Καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ	τῶν	Νόμων καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς
[13, 19]	φησι γυμνὰς χορεύειν ἐν ἕκτῳ	τῶν	Νόμων λέγων οὕτως· Τῆς οὖν
[13, 13]	ἥδε ἡ ἐν τῷ δεκάτῳ	τῶν	Νόμων λέξις· Ἔπαινός τε ὅρκος
[13, 13]	εἶναι ψυχὴν ἐν τῷ δεκάτῳ	τῶν	Νόμων ὁ Πλάτων λέγει ταῖσδε
[13, 21]	Καὶ τοῦτο δὲ ἐπάκουσον αὐτοῦ	τῶν	νόμων, οὓς περὶ φονέων διετάξατο·
[13, 14]	ἐθέλει πίστις, δέει τῆς ἀπὸ	τῶν	νόμων τιμωρίας προβεβλημένη; πῶς δὲ
[13, 19]	Φησὶ δὲ καὶ ἐν ἑβδόμῳ	τῶν	Νόμων· Ὡς ἄρα δεήσει τοὺς
[13, 6]	σοι συγχωρήσω, οὐδ´ ἂν πλείω	τῶν	νῦν παρόντων ἡ τῶν πολλῶν
[13, 21]	ὀπωρίζειν βούληται, ἐὰν μὲν ἐκ	τῶν	οἰκείων λαμβάνῃ, ὅπως ἂν ἐθέλῃ
[13, 6]	ὡς ἐγᾦμαι, ἑκάστοτε ὧδε ὑπὸ	τῶν	οἰομένων τι λέγειν ὥσπερ νῦν
[13, 18]	ὃν γενητὰ εἶναι πρὸς τοῦ	τῶν	ὅλων αἰτίου πεποιημένα μετέχειν τε
[13, 15]	πάντων εἶναι ποιητὴν καὶ δημιουργὸν	τῶν	ὅλων ἀποδιδόναι, ἢ τοῦθ´ ὁμολογοῦντας
[13, 3]	μήτ´ αὖ θεοῦ πρόνοιαν, σώτειραν	τῶν	ὅλων, εἰς ἀλόγου δὲ ζῴου
[13, 3]	μὲν μύθους αἰσχροὺς περὶ τοῦ	τῶν	ὅλων θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ περὶ
[13, 13]	ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν	τῶν	ὅλων θεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ
[13, 12]	ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευὴν	τῶν	ὅλων συνθεωροῦντες ἀκριβῶς ὑπὸ θεοῦ
[13, 20]	πάλιν εἰς τὸν καλὸν διὰ	τῶν	ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν ἐπὶ
[13, 13]	Περὶ φύσεως γράφει· Ἁ ἀρχὰ	τῶν	ὄντων, ἀρχὰ μὲν ὄντως ἀληθινά,
[13, 17]	εἶναι, μὴ τρίτου τινὸς τῆς	τῶν	ὄντων οὐσίας ἀεὶ ἐνόντος αὐτοῖς.
[13, 14]	ὥσπερ, ἀλλ´ οὐχ ὕπαρ, τῆς	τῶν	ὄντων φύσεως ἐπὶ φαντασίαν ἐλθόντες
[13, 16]	καὶ μὴ διευλαβουμένους εἰς τὰ	τῶν	ὄνων γένη καὶ τῶν θηρίων
[13, 16]	φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην τῆς	τῶν	ὅπλων κρίσεως. Τὴν δὲ ἐπὶ
[13, 3]	κακῶν τε τέτυκται. Τὴν δὲ	τῶν	ὅρκων καὶ σπονδῶν σύγχυσιν, ἣν
[13, 13]	ἥμερον χωρίον καὶ προσηνὲς καὶ	τῶν	ὁσίων χῶρον· ἑπτὰ δὲ ἡμέρας
[13, 11]	ἤ τινι ἄλλῳ τρόπῳ τελευτήσῃ	τῶν	ὅσοι ἂν διαφερόντως ἐν τῷ
[13, 20]	πόνων σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ	τῶν	παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν,
[13, 9]	ποῦ ἡμῖν ἔσονται; ἀλλὰ δὴ	τῶν	παίδων ἕνεκα βούλει ζῆν, ἵνα
[13, 3]	εἰδέναι ὅπη τἀληθὲς ἔχει περὶ	τῶν	παλαιῶν, ἀφομοιοῦντες τῷ ἀληθεῖ τὸ
[13, 10]	Τελαμῶνος καὶ εἴ τις ἄλλος	τῶν	παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν,
[13, 13]	Ἐμπεδοκλέα· ὁ φυσικὸς οὗτος τῆς	τῶν	πάντων ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς ἐσομένης
[13, 13]	καὶ ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς οὗτος	τῶν	πάντων. Μυστικώτερον δὲ ὁ μὲν
[13, 21]	ἂν〉 ἀνεπίληπτα, ὧν δὴ μάλιστα	τῶν	παρ´ αὐτῷ τὰ σεμνὰ καὶ
[13, 0]	φιλοσοφία κατὰ πλεῖστα Μωσέως καὶ	τῶν	παρ´ Ἑβραίοις ἱερῶν λόγων ἑρμηνείαν
[13, 18]	Μωσέως δ´ ἐν παραθέσει καὶ	τῶν	παρ´ Ἑβραίοις προφητῶν τὸ ἐλλιπὲς
[13, 12]	πολυμαθής, καθὼς καὶ Πυθαγόρας πολλὰ	τῶν	παρ´ ἡμῖν μετενέγκας εἰς τὴν
[13, 5]	πη λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ	ΤΩΝ	ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ. Εἰ μὲν
[13, 4]	ὁ Νουμήνιος ἐν τῷ Περὶ	τῶν	παρὰ Πλάτωνι ἀπορρήτων ὧδέ πη
[13, 21]	με συκοφαντεῖν ὑπολάβῃς· ~καʹ ΠΕΡΙ	ΤΩΝ	ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ ΦΟΝΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. Ὅ
[13, 3]	δ´ ἐγώ, εἷς ἂν εἴη	τῶν	περὶ θεοῦ νόμων τε καὶ
[13, 11]	γὰρ ἡμεῖς μὲν ταῦτα ἐκ	τῶν	Πλάτωνος ἀνελεξάμεθα· φιλόκαλος δέ τις
[13, 13]	θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον	τῶν	ποδῶν μου‘ ἐπιφέρει· Αὐτὸς δ´
[13, 12]	δεῖ, σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν διὰ	τῶν	ποιημάτων Δία καὶ Ζῆνα· τὸ
[13, 13]	οὐρανὸς ἐστεφάνωται. Ὁ γὰρ διὰ	τῶν	ποιημάτων καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος
[13, 14]	αὐτὸς αὑτῷ συμφώνως τὰς μυθικὰς	τῶν	ποιητῶν γενεαλογίας καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ μὲν
[13, 4]	πολλά, οἷα λέγεταί τε ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν καὶ ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν
[13, 3]	ἐγώ, ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν	τῶν	ποιητῶν ὡς θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες
[13, 13]	γεωργούντων οὔτε νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ	τῶν	πολιτικῶν δύναται ζῆν μὴ προκατειλημμένον
[13, 6]	ἑνὸς ἐκείνου, ἀλλὰ μὴ τοὺς	τῶν	πολλῶν. Δηλαδή. Ταύτη ἄρα αὐτῷ
[13, 6]	βουλὴ ἡμῖν ἐστι, πότερον τῇ	τῶν	πολλῶν δόξῃ δεῖ ἡμᾶς ἕπεσθαι
[13, 6]	οὐκ ὀρθῶς εἰσηγῇ, εἰσηγούμενος τῆς	τῶν	πολλῶν δόξης δεῖν ἡμᾶς φροντίζειν
[13, 6]	μὴ μετατίθεσθαι, μηδ´ ἂν ἡ	τῶν	πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς
[13, 6]	πλείω τῶν νῦν παρόντων ἡ	τῶν	πολλῶν δύναμις ὥσπερ παῖδας ἡμᾶς
[13, 10]	ἄνδρες, τούτῳ καὶ ἐνταῦθα διαφέρω	τῶν	πολλῶν ἴσως ἀνθρώπων· καὶ εἰ
[13, 6]	τοὺς ἐπαίνους, τιμήσας δὲ τοὺς	τῶν	πολλῶν καὶ μηδὲν ἐπαϊόντων ἆρα
[13, 20]	συναγαγόντες εἰς ταὐτὸ τὴν ὑπὸ	τῶν	πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην καὶ
[13, 6]	~ςʹ ΟΤΙ ΜΗ ΔΕΙ ΤΑΙΣ	ΤΩΝ	ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΝ ΔΟΞΑΙΣ ΜΗΔΕ ΤΗΣ
[13, 16]	ὑστάτην, αἱρησομένην ἰέναι· μνήμῃ δὲ	τῶν	προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν
[13, 13]	νεφελῶν. Οὐδέπω γὰρ ἀπεκαλύπτετο ἡ	τῶν	προφητικῶν δήλωσις μυστηρίων πρὸ τῆς
[13, 20]	ἀφικόμενον, καὶ ἀναπτερῶσαν τὰς διόδους	τῶν	πτερῶν ἄρδει τε καὶ ὥρμησε
[13, 17]	παραθέντες, προσβιβάσαι. Ταῦτά μοι ἀπὸ	τῶν	Σευήρου τοῦ Πλατωνικοῦ Περὶ ψυχῆς
[13, 13]	τὴν παίδευσιν σωφρονίζοντα παρεισάγων κολαστήρια;	τῶν	σμικρῶν δὲ κατὰ τὴν γραφὴν
[13, 9]	γέ τι ὄφελος αὐτῶν ἐστι	τῶν	σοι φασκόντων ἐπιτηδείων εἶναι; οἴεσθαί
[13, 13]	Παραπλήσια τούτῳ καὶ οἱ ἐλλογιμώτατοι	τῶν	Στωϊκῶν δογματίζουσι περί τε ἐκπυρώσεως
[13, 14]	τῶν μελλόντων προρρήσεως διά τε	τῶν	συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν ἀποτελεσμάτων, πάσης
[13, 15]	καὶ πρὸς τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ	τῶν	σωμάτων τρίτον στῖφος λογικῶν ἀγενήτων
[13, 15]	κρειττόνων ἀπορροίας μηδ´ αὖ τῆς	τῶν	σωμάτων ὕλης εἶεν, ὥρα ἢ
[13, 15]	δαίμονας. Ἐκ μὲν γὰρ τῆς	τῶν	σωμάτων ὕλης οὐδεὶς ἂν νοῦν
[13, 15]	λογικῶν φύσιν οὔτ´ ἐκ τῆς	τῶν	σωμάτων ὕλης οὔτ´ ἐξ ἀπορροίας
[13, 9]	δικαιότερον οὐδὲ ὁσιώτερον οὐδὲ ἄλλῳ	τῶν	σῶν οὐδενί, οὔτε ἐκεῖ ἀφικομένῳ
[13, 16]	ἐκεῖ οἰκοῦσί τε καὶ καθαιρόμενοι	τῶν	τε ἀδικημάτων διδόντες δίκας ἀπολύονται,
[13, 2]	αὐτῶν ποιητῶν τε καὶ θεολόγων	τῶν	τε ἐκ παλαιοῦ παραδεδομένων περὶ
[13, 16]	ἀπολύονται, εἴ τίς τι ἠδίκηκε,	τῶν	τε εὐεργεσιῶν τιμὰς φέρονται κατὰ
[13, 13]	ἀπιέναι λέγει, δηλῶν τὴν διὰ	τῶν	τεσσάρων στοιχείων πορείαν. Ἀλλὰ καὶ
[13, 3]	θεοῦ συμβαίνειν, ὁμωνύμως ἀκουστέον ὡς	τῶν	τιμωριῶν οὕτω κεκλημένων, ἃς ἀγαθὸς
[13, 3]	ὁ θεὸς οὐκ ἐπὶ βλάβῃ	τῶν	τιμωρουμένων, ἐπ´ ὠφελείᾳ δὲ καὶ
[13, 4]	συνδοκεῖ τῷ εὖ εἰδότι περὶ	τῶν	τοιούτων, ἀνάγκη δή, ὡς ἔοικε,
[13, 3]	τὰ Τρωϊκὰ ἤ τι ἄλλο	τῶν	τοιούτων, ἢ οὐ θεοῦ ἔργα
[13, 21]	δεσπότην τῶν χωρίων ἅπτηταί του	τῶν	τοιούτων, κατὰ ῥᾶγα βοτρύων καὶ
[13, 3]	εἱλήσεών τε καὶ ἀνέμων καὶ	τῶν	τοιούτων παθημάτων, οὐ τὸ ὑγιέστατόν
[13, 4]	μεγάλοις Παναθηναίοις ὁ πέπλος μεστὸς	τῶν	τοιούτων ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς τὴν
[13, 19]	ἰσχύν, ἀντὶ μὲν πάλης καὶ	τῶν	τοιούτων τὰ νῦν, ὅσα βαρέα,
[13, 16]	κατέγνωσται, ὡς μαθεῖν ἔνεστιν ἀπὸ	τῶν	τοιῶνδε λόγων· ~ιζʹ ΟΤΙ ΜΗ
[13, 9]	χρή. ἀλλ´ ἐκ μὲν τούτων	τῶν	τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ εἰς
[13, 6]	ποῖ τείνει καὶ εἰς τί	τῶν	τοῦ ἀπειθοῦντος; Δηλονότι εἰς τὸ
[13, 16]	ὑπερπαίουσαν ἁψῖδας ἄνωθέν ποθεν ἐκ	τῶν	ὑπερκοσμίων ἐπὶ ὄνους καὶ λύκους
[13, 10]	ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων	τῶν	φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς
[13, 21]	τούτοις ἀντιπαραβαλεῖν, ἐπάκουσον οἷα περὶ	τῶν	φονικῶν διατάττεται· Ἐὰν πατάξῃ τίς
[13, 6]	Ναί. Χρησταὶ δὲ οὐχ αἱ	τῶν	φρονίμων, πονηραὶ δὲ αἱ τῶν
[13, 12]	κόσμος κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ	τῶν	φυομένων ἁπάντων· τῷ δὲ σάββατον
[13, 13]	οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ	τῶν	χειρῶν μου. Αὐτὸς δ´ ἐξ
[13, 21]	θεός σου ἐν παντὶ ἔργῳ	τῶν	χειρῶν σου. Ἐὰν δὲ ἐλαιολογήσῃς,
[13, 21]	δοῦλος μὴ πείσας τὸν δεσπότην	τῶν	χωρίων ἅπτηταί του τῶν τοιούτων,
[13, 13]	γένεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ	τῶν	ψυχῶν ὑμῶν‘ καὶ τὰ ἐπὶ
[13, 13]	οἱ φιλόσοφοι. Καὶ ὅ γε	Πλάτων	ἄντικρυς εἴρηκε· Πότερον ἦν ἀρχὴν
[13, 15]	συνέστη ἐπιφερομένους. Ὁ δέ γε	Πλάτων	ἀσωμάτους μὲν καὶ νοητὰς οὐσίας
[13, 13]	καὶ ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑφείλετο.	Πλάτων	γοῦν ἐν τῷ τελευταίῳ τῆς
[13, 13]	τῇ φύσει ζῆν εἰρήκασιν, ὁ	Πλάτων	δὲ ὁμοίωσιν θεῷ, ὡς ἐν
[13, 3]	λόγοι, ἀλλ´ ὡς αὐτὸς ὁ	Πλάτων	δεῖν ποτέ φησιν ἐπὶ φίλων
[13, 13]	τῷ δεκάτῳ τῆς Πολιτείας ὁ	Πλάτων	διὰ τούτων καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ
[13, 19]	~ιθʹ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Ο	ΠΛΑΤΩΝ	ΔΙΕΤΑΞΑΤΟ. Ἴσως δή, εἶπον, παρὰ
[13, 13]	Τὸν δὴ Ζωρόαστριν τοῦτον ὁ	Πλάτων	δωδεκαταῖον ἐπὶ τῇ πυρᾷ κείμενον
[13, 16]	ΟΡΘΩΣ ΕΔΟΞΑΣΕ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ Ο	ΠΛΑΤΩΝ.	Ἑβραίοις ὁμοίως τὴν ψυχὴν ἀθάνατον
[13, 13]	καὶ κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν καὶ	Πλάτων	ἐθίζει Τὰς βελτίστας φύσεις ἀφικνεῖσθαι
[13, 18]	ὅτε ἐγίγνεσθε ξυνεδεῖσθε. Ταῦτα ὁ	Πλάτων.	Εἰκότως δῆτα Μωσῆς καὶ τὰ
[13, 16]	μίγνυσθαι. Τοσαῦτα περὶ ψυχῆς ὁ	Πλάτων	εἰπὼν δῆλός ἐστιν αἰγυπτιάζων τῷ
[13, 13]	ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν τε αὖ ὁ	Πλάτων	ἐν μὲν τῷ ἑβδόμῳ τῆς
[13, 4]	οἶδ´ ὅτι ἐκπλαγήσῃ. Ταῦτα ὁ	Πλάτων	ἐν τῷ Εὐθύφρονι. Διασαφεῖ δὲ
[13, 3]	αὐτοῖς χρῴμην. Ταῦτα μὲν ὁ	Πλάτων.	Εὕροις δ´ ἂν τὴν Ἑβραίων
[13, 13]	οὐ δοκεῖ σοι ἐντεῦθεν ὁ	Πλάτων	ζῴων ἰδέας ἐν τῷ νοητῷ
[13, 17]	φύσει ἀπαθὲς καὶ ἀσώματον· ὅθεν	Πλάτων	καὶ οἱ μετ´ αὐτοῦ ἀθάνατον
[13, 13]	ἀρχαῖς, οἵ τε Στωϊκοὶ καὶ	Πλάτων	καὶ Πυθαγόρας, ἀλλὰ καὶ Ἀριστοτέλης
[13, 13]	Τί δέ; Οὐχὶ οἶδεν ὁ	Πλάτων	καὶ πυρὸς ποταμοὺς καὶ τῆς
[13, 13]	ἑνὸς διδασκάλου, φαίνεταί που καὶ	Πλάτων	καλῶν ὧδέ πως· Ἐστὲ μὲν
[13, 13]	τῷ δεκάτῳ τῶν Νόμων ὁ	Πλάτων	λέγει ταῖσδε ταῖς λέξεσι· Ψυχὴν
[13, 13]	σύνολον Πυθαγόρας καὶ Σωκράτης καὶ	Πλάτων	λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν
[13, 12]	Πυθαγόρας τε καὶ Σωκράτης καὶ	Πλάτων	λέγοντες ἀκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν
[13, 13]	ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ	Πλάτων	μονονουχὶ προφητεύων τὴν σωτήριον οἰκονομίαν
[13, 15]	~ιεʹ ΟΤΙ ΜΗ ΚΑΘΟΛΟΥ Ο	ΠΛΑΤΩΝ	ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ
[13, 5]	Εἰ μὲν γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ	Πλάτων	περὶ τῆς θεολογίας τῆς τῶν
[13, 0]	ἀνάγνωθι ὁποίαν ἐπήγετο δόξαν ὁ	Πλάτων	περὶ τῶν Ἑλληνικῶν θεολόγων τε
[13, 13]	Μωσῆς, ὃ γήϊνόν φησιν ὁ	Πλάτων	σκῆνος, ψυχὴν δὲ τὴν λογικὴν
[13, 5]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα· εἴπερ ὁ	Πλάτων	ταυτὶ λαβὼν εἰς τὸ φανερὸν
[13, 17]	ἔχει, ἐξ ὧν ἑκάτεροι εἰρήκασι,	Πλάτων	τε καὶ οἱ ἄλλοι, πειρασόμεθα
[13, 12]	ΠΡΟΣΠΕΦΩΝΗΜΕΝΩΝ. Φανερὸν ὅτι κατηκολούθησεν ὁ	Πλάτων	τῇ καθ´ ἡμᾶς νομοθεσίᾳ καὶ
[13, 1]	ἀτοπίαν διήλεγχεν· ~αʹ ΟΠΩΣ Ο	ΠΛΑΤΩΝ	ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΗΛΕΓΧΕ ΤΗΝ
[13, 21]	τὰ Μωσέως. Αὖθις δὲ ὁ	Πλάτων	τίνα τρόπον καὶ δι´ ὁποῖα
[13, 17]	ἀλλ´ οὐκ ἀσώματον. Ὁ δὲ	Πλάτων	τῷ φύσει αὐτῆς ἀπαθεῖ προσηναγκάσθη
[13, 13]	μέγας, ὥς φησιν ἐν Σοφιστῇ	Πλάτων,	ὧδέ πως περὶ τοῦ θείου
[13, 16]	φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ τε	καμάτων	ζῶσι τὸ παράπαν εἰς τὸν
[13, 12]	γνῶσιν ἔχομεν ἀνθρωπίνων καὶ θείων	πραγμάτων.	Δι´ ἑβδομάδων δὲ καὶ πᾶς
[13, 13]	γε καὶ τὰ καθολικώτατα τῶν	ἐνεργημάτων	αὐτοῦ διαπεφοίτηκεν ἐπ´ ἴσης πάντα.
[13, 3]	Ἐφ´ ἑκάστῳ δ´ οὖν τῶν	δημιουργημάτων	ὁ θαυμάσιος Μωσῆς ἐπιλέγει· Καὶ
[13, 3]	χρόνου τε καὶ τῶν ἄλλων	παθημάτων	ἥκιστα ἀλλοιοῦται. Ἔστι ταῦτα. Πᾶν
[13, 3]	καὶ ἀνέμων καὶ τῶν τοιούτων	παθημάτων,	οὐ τὸ ὑγιέστατόν τε καὶ
[13, 12]	σεσημάγκαμεν περιαιροῦντες τὸν διὰ τῶν	ποιημάτων	Δία καὶ Ζῆνα· τὸ γὰρ
[13, 13]	ἐστεφάνωται. Ὁ γὰρ διὰ τῶν	ποιημάτων	καὶ καταλογάδην συγγραμμάτων ᾀδόμενος Ζεὺς
[13, 16]	τε καὶ καθαιρόμενοι τῶν τε	ἀδικημάτων	διδόντες δίκας ἀπολύονται, εἴ τίς
[13, 13]	δὲ πολλοὶ καρδίαν πλανώμενοι ἱδρυσάμεσθα	πημάτων	παραψυχὴν θεῶν ἀγάλματ´ ἐκ λίθων
[13, 6]	τε καὶ θανάτους ἐπιπέμπουσα καὶ	χρημάτων	ἀφαιρέσεις. Πῶς οὖν ἂν μετριώτατα
[13, 13]	ὁ δὲ θεὸς ἡμῖν πάντων	χρημάτων	μέτρον ἂν εἴη. Εἶτα ὑποβὰς
[13, 13]	καὶ μοιχώμενον, κλέπτοντα καὶ σφάττοντα	χρημάτων	χάριν. Μηδὲ βελόνης ἔναμμ´ {ἐπιθυμῇς{
[13, 21]	φησίν, ἀναιρῇ περί τε τῶν	κτημάτων	καὶ τοῦ κινήσαντος, τοῦθ´ ἡ
[13, 16]	ἔχειν διὰ τὰ μεγέθη τῶν	ἁμαρτημάτων,	ἢ ἱεροσυλίας πολλὰς καὶ μεγάλας
[13, 4]	ὁ πέπλος μεστὸς τῶν τοιούτων	ποικιλμάτων	ἀνάγεται εἰς τὴν ἀκρόπολιν. Ταῦτα
[13, 13]	διὰ τῶν ποιημάτων καὶ καταλογάδην	συγγραμμάτων	ᾀδόμενος Ζεὺς τὴν ἔννοιαν ἐπὶ
[13, 20]	εἰς τὸν καλὸν διὰ τῶν	ὀμμάτων	ἰόν, ᾗ πέφυκεν ἐπὶ τὴν
[13, 14]	τε τῶν συμφώνων τοῖς θεσπίσμασιν	ἀποτελεσμάτων,	πάσης λέγεται διεψευσμένης διανοίας ἐκτὸς
[13, 13]	τὸ πᾶν, φροῦδος μὲν ἔσται	κυμάτων	ἅπας βυθός, γῆ δὲ ἑδράνων
[13, 17]	καὶ μέλανος τῶν μέσων τι	χρωμάτων,	ἐκεῖνα ἔχομεν εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη
[13, 16]	δύναιτο συνᾴδειν τοῖς περὶ ἀμοιβῆς	σωμάτων,	ἃ τὴν ψυχὴν μετιοῦσαν αἱρεῖσθαι
[13, 15]	πρὸς τῇ ἀγενήτῳ ὕλῃ τῶν	σωμάτων	τρίτον στῖφος λογικῶν ἀγενήτων ἀντιπαρατάττειν
[13, 15]	ἀπορροίας μηδ´ αὖ τῆς τῶν	σωμάτων	ὕλης εἶεν, ὥρα ἢ ἀγενήτους
[13, 15]	Ἐκ μὲν γὰρ τῆς τῶν	σωμάτων	ὕλης οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων
[13, 15]	φύσιν οὔτ´ ἐκ τῆς τῶν	σωμάτων	ὕλης οὔτ´ ἐξ ἀπορροίας τῆς
[13, 13]	ὑμῶν; λέγει κύριος· πλήρης εἰμὶ	ὁλοκαυτωμάτων	καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα
[13, 13]	αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ, Πάμπαν δ´	ἀθανάτων	ἀφανὴς νόος ἀνθρώποισι γράφει. Πάλιν
[13, 13]	καὶ μήτιδι πυκνῇ. Πολλοὺς δ´	ἀθανάτων	νηοὺς μαλερῷ πυρὶ δώσει, οἵ
[13, 13]	(φησί) βασιλεὺς καὶ κοίρανός ἐστιν	ἀθανάτων,	σέο δ´ οὔ τις ἐρήρισται
[13, 3]	οὐ γοητεύων οὐδὲ τοὺς θεωμένους	ἐξαπατῶν,	ἐπειδὴ τὸ θεῖον ἀψευδὲς καλῶς
[13, 19]	μενούσαις κοινωνίας μὴ μακρότερον εἴκοσιν	ἐτῶν	μηδ´ ἔλαττον ὀκτωκαίδεκα, πρεπούσῃ δὲ
[13, 16]	ἥκει ψυχὴ ἑκάστη, οὐκ ἀφικνεῖται	ἐτῶν	μυρίων· οὐ γὰρ πτεροῦται πρὸ
[13, 20]	δίκην ὁρίσασθαι) προστάττει θανάτῳ ζημιοῦν	οἰκετῶν	τὸν μὴ καταμηνύσαντα θησαυρὸν ὑφ´
[13, 18]	θεός ἐστι νοητῶν τε καὶ	αἰσθητῶν,	ἀλλὰ καὶ πάντων δημιουργός. Ἐὰν
[13, 14]	αὑτῷ συμφώνως τὰς μυθικὰς τῶν	ποιητῶν	γενεαλογίας καθυποκρινάμενος. Αὐτοῦ μὲν γὰρ
[13, 4]	οἷα λέγεταί τε ὑπὸ τῶν	ποιητῶν	καὶ ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν γραφέων
[13, 14]	Ὁμήρου δεησόμεθα καὶ τῶν ἄλλων	ποιητῶν	μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα, θεᾶς παῖδα,
[13, 0]	τῶν Ἑλληνικῶν θεολόγων τε καὶ	ποιητῶν	ὅπως τε πάσας τὰς πατρίους
[13, 2]	καὶ οἷα περὶ τῶν αὐτῶν	ποιητῶν	τε καὶ θεολόγων τῶν τε
[13, 3]	ὦ ἄριστε, λεγέτω ἡμῖν τῶν	ποιητῶν	ὡς θεοὶ ξείνοισιν ἐοικότες ἀλλοδαποῖσι,
[13, 15]	τῶν σωμάτων τρίτον στῖφος λογικῶν	ἀγενήτων	ἀντιπαρατάττειν τῷ θεῷ οὐκέτι τε
[13, 12]	Οὐ γάρ κέν τις ἴδοι	θνητῶν	μερόπων κραίνοντα, εἰ μὴ μουνογενής
[13, 12]	οὐδέ τις αὐτὸν εἰσοράᾳ ψυχὴν	θνητῶν,	νῷ δ´ εἰσοράαται. Αὐτὸς δ´
[13, 13]	βίον δίδωσιν. Εἴ τις δὲ	θνητῶν	οἴεται τοὐφημέραν κακόν τι πράσσων
[13, 13]	ἡμέραν ἐργαζόμενα, τῶν δ´ ἔτι	θνητῶν	τὰ μὲν ἐν φόβῳ καὶ
[13, 13]	αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ τούτων· χώριζε	θνητῶν	τὸν θεὸν καὶ μὴ δόκει
[13, 15]	ΠΛΑΤΩΝ ΟΡΘΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ	ΝΟΗΤΩΝ	ΟΥΣΙΩΝ ΕΦΩΔΕΥΣΕ ΛΟΓΟΝ. Ἑβραῖοι τὴν
[13, 18]	ὃς οὐ μόνον θεός ἐστι	νοητῶν	τε καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ
[13, 9]	δόξειεν ἂν νέων τε καὶ	ἀνοήτων	ἀνθρώπων διαφθορεὺς εἶναι. πότερον οὖν
[13, 3]	μανίαν; Ἀλλ´ οὐδείς, ἔφη, τῶν	ἀνοήτων	καὶ μαινομένων θεοφιλής. Οὐκ ἄρα
[13, 5]	ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΠΛΑΤΩΝΙ	ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ.	Εἰ μὲν γράφειν ὑποτεινάμενος ὁ
[13, 3]	ἀνάγκη τις ἦν λέγειν, δι´	ἀπορρήτων	ἀκούειν ὡς ὀλιγίστους, θυσαμένους οὐ
[13, 4]	τῷ Περὶ τῶν παρὰ Πλάτωνι	ἀπορρήτων	ὧδέ πη λέγων. ~εʹ ΝΟΥΜΗΝΙΟΥ
[13, 13]	τῷ ῥητῷ γέγονεν ἐντεῦθεν· Ματαιότης	ματαιοτήτων,	τὰ πάντα ματαιότης. Ἀριστοτέλει δὲ
[13, 10]	τῶν ἄλλων παρ´ Ἑβραίοις θεοφιλῶν	προφητῶν	τε καὶ δικαίων ἐν μακαρίᾳ
[13, 18]	παραθέσει καὶ τῶν παρ´ Ἑβραίοις	προφητῶν	τὸ ἐλλιπὲς ἐπιδεικνὺς αὐτοῦ τῆς
[13, 12]	Αἰγύπτου τῶν Ἑβραίων, ἡμετέρων δὲ	πολιτῶν,	καὶ ἡ τῶν γεγονότων ἁπάντων
[13, 14]	ἔχεται, ὡς οὐδὲ ὅτε πρῶτον	ἐφοίτων	πρὸς ἀλλήλους, φίλους λήθοντε τοκῆας·
[13, 8]	τί φῶμεν πρὸς ταῦτα, ὦ	Κρίτων;	ἄλλο τι ἢ ὁμολογῶμεν; Ἀνάγκη,
[13, 7]	ἐκκεχυμέναι εἰσί, καὶ πάλαι, ὦ	Κρίτων,	ἄρα τηλικοίδε γέροντες ἄνδρες πρὸς
[13, 7]	δὲ δή; κακουργεῖν δεῖ, ὦ	Κρίτων,	ἢ οὔ; Οὐ δεῖ δήπου,
[13, 6]	ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ. Ὦ φίλε	Κρίτων,	ἡ προθυμία σου πολλοῦ ἀξία,
[13, 6]	Ἐπιθυμῶ δ´ ἔγωγε ἐπισκέψασθαι, ὦ	Κρίτων,	κοινῇ μετὰ σοῦ, εἴ τί
[13, 6]	μή. Τοῦτο πρὸς θεῶν, ὦ	Κρίτων,	οὐ δοκεῖ καλῶς σοι λέγεσθαι;
[13, 6]	Οὐκοῦν καὶ τὰ ἄλλα, ὦ	Κρίτων,	οὕτως, ἵνα μὴ πάντα διίωμεν.
[13, 7]	ὑπ´ αὐτῶν. Ἀλλ´ ὅρα, ὦ	Κρίτων,	ταῦτα καθομολογῶν ὅπως μὴ παρὰ
[13, 8]	τότε μὲν ἐκαλλωπίζου ὡς οὐκ	ἀγανακτῶν	εἰ δέοι τεθνάναι σε, ἀλλὰ
[13, 13]	ἡ γραφή, μὴ εἰκόνα ἐποίησε	τέκτων	ἢ χρυσοχόος, χωνεύσας χρυσίον, περιεχρύσωσεν
[13, 13]	ἐκ λίθων ἢ χαλκέων ἢ	χρυσοτεύκτων	ἢ ἐλεφαντίνων τύπους. Θυσίας τε
[13, 21]	τρεῖς ἀπενιαυτεῖν, κατελθόντων δὲ τῶν	κτεινάντων	ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά τε ἀπὸ ἀνδρὸς
[13, 11]	ΤΙΜΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΕΥΚΛΕΩΣ	ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝΤΩΝ	ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ δὴ
[13, 3]	καὶ τοὺς ποιοῦντας ποιεῖν μὴ	πάντων	αἴτιον τὸν θεόν, ἀλλὰ τῶν
[13, 15]	δὲ πρότερον δυνάμει δραστηρίῳ τοῦ	πάντων	αἰτίου γεγονέναι· ταύτη τε μὴ
[13, 15]	παρ´ ἑαυτῶν, παρὰ δὲ τοῦ	πάντων	αἰτίου ἐπενηνεγμένους τό τε εὖ
[13, 6]	μέν, τὰς δ´ οὔ; οὐδὲ	πάντων,	ἀλλὰ τῶν μέν, τῶν δ´
[13, 3]	ἐγώ, ὁ θεός, ἐπεὶ ἀγαθός,	πάντων	ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ
[13, 13]	ὁ φυσικὸς οὗτος τῆς τῶν	πάντων	ἀναλήψεως μέμνηται, ὡς ἐσομένης ποτὲ
[13, 13]	καὶ ἐπὰν εἴπῃ· Περὶ τὸν	πάντων	βασιλέα πάντα ἐστὶ κἀκείνου ἕνεκεν
[13, 19]	ὅσα εἰς ἱππικὴν μαθήματα ξυντείνει.	Πάντων	γὰρ τούτων διδασκάλους τε εἶναι
[13, 3]	ἄρα εὐπραγίας; Ναί. Οὐκ ἄρα	πάντων	γε αἴτιον τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ
[13, 13]	κρίσις, ἥνπερ ποιήσει θεὸς ὁ	πάντων	δεσπότης, οὗ τὸ ὄνομα φοβερόν
[13, 18]	τε καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ καὶ	πάντων	δημιουργός. Ἐὰν δέ τις τὴν
[13, 13]	διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ	πάντων	διὰ τὴν καθαρότητα‘ ἐπεὶ μὴ
[13, 15]	θεῷ οὐκέτι τε τὸν θεὸν	πάντων	εἶναι ποιητὴν καὶ δημιουργὸν τῶν
[13, 12]	καὶ γενητὰ ὑπάρχειν καὶ ἐπὶ	πάντων	εἶναι τὸν θεόν. Λέγει δ´
[13, 14]	αὐτὸν ἐκεῖνον, τὸν δὴ μόνον	πάντων	Ἑλλήνων ἀληθείας προθύρων ψαύσαντα, ὕλῃ
[13, 18]	ἔγωγε ἄγαμαι τὸν ἄνδρα, ναὶ	πάντων	Ἑλλήνων φίλον ἡγοῦμαι καὶ τιμῶ,
[13, 12]	ἑρμηνεία τῶν διὰ τοῦ νόμου	πάντων	ἐπὶ τοῦ προσαγορευθέντος Φιλαδέλφου βασιλέως,
[13, 13]	ὧδέ μοι μαρτυρήσει· Μία ἀρχὰ	πάντων	ἐστὶν ἀγένητος· εἰ γὰρ ἐγένετο,
[13, 12]	Σαφῶς οἴομαι δεδεῖχθαι διότι διὰ	πάντων	ἐστὶν ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ.
[13, 3]	ἢ ἁπλοῦν τε εἶναι καὶ	πάντων	ἥκιστα τῆς αὑτοῦ ἰδέας ἐκβαίνειν;
[13, 18]	καὶ τῶν ἄλλων αἴτιον ἀγαθῶν	πάντων	ἡμῖν αὐτὸν γεγονέναι πάντες ἂν
[13, 13]	τῆς σπουδῆς ἀδελφῇ παιδείᾳ τὸν	πάντων	θεὸν αἴτιον καὶ τοῦ ἡγεμόνος
[13, 15]	τὸ ἀθάνατον οὔτε τῷ ἐπὶ	πάντων	θεῷ ὁμοίως οὔτε τῷ δι´
[13, 17]	πᾶσι τοῖς τοιούτοις μίαν ἄλλην	πάντων	κοινωνίαν τῇ τε ἀπαθεῖ οὐσίᾳ
[13, 13]	μόνον ἀθανάτοισιν. Ἐλθέ, μέγιστε θεῶν	πάντων,	κρατερῇ σὺν ἀνάγκῃ, φρικτός, ἀήττητος,
[13, 17]	ψυχῆς καὶ σώματος κοινός ἐστι	πάντων	λόγος γεγονέναι, τὰ δ´ ἐν
[13, 3]	κυριώτατα οὐδεὶς ἑκὼν ἐθέλει, ἀλλὰ	πάντων	μάλιστα φοβεῖται ἐκεῖ αὐτὸ κεκτῆσθαι.
[13, 10]	οὐδ´ εἰ τυγχάνει τῷ ἀνθρώπῳ	πάντων	μέγιστον ὂν τῶν ἀγαθῶν, δεδίασι
[13, 13]	ἀφαιρεῖται, καὶ βασιλεὺς οὗτος τῶν	πάντων.	Μυστικώτερον δὲ ὁ μὲν Βοιώτιος
[13, 13]	λέγων οὕτως· Κόσμον τὸν αὐτὸν	πάντων	οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων
[13, 19]	γυναῖκας ταύτας τῶν ἀνδρῶν τούτων	πάντων	πάσας εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ δὲ
[13, 18]	οὐκ αὐτεξουσίους, ἀλλ´ ἑνὸς τοῦ	πάντων	πατρὸς ὑπάρχους, οὗ μιμουμένους τὴν
[13, 14]	μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο τούτων	πάντων	ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν τῶν
[13, 3]	ἐπί τε πᾶσι τὸν περὶ	πάντων	συγκεφαλαιούμενος λόγον φησί· Καὶ εἶδεν
[13, 13]	καὶ ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα πρὸς	πάντων,	τὰ μὲν ἄψυχα συμπαθοῦντα τῷ
[13, 19]	ἄνδρας καὶ κόρας καὶ γυναῖκας	πάντων	τούτων ἐπιστήμονας· κόρας μὲν οὔσας
[13, 13]	καὶ ὁ Ἡσίοδος· αὐτὸς γὰρ	πάντων	(φησί) βασιλεὺς καὶ κοίρανός ἐστιν
[13, 13]	Δίφιλος γνωμικώτα〈 τα〉 τὸν ὄντα	πάντων	(φησί) πατέρα, τοῦτον διὰ τέλους
[13, 13]	αὐτοφυῆ, τὸν ἐν αἰθερίῳ ῥόμβῳ	πάντων	φύσιν ἐμπλέξανθ´, ὃν πέρι μὲν
[13, 13]	ἐμμέτροις· ὁ δὲ θεὸς ἡμῖν	πάντων	χρημάτων μέτρον ἂν εἴη. Εἶτα
[13, 18]	αὐτοκράτορας, οἷς τὰς τῶν γιγνομένων	ἁπάντων	αἰτίας ἀνέθεσαν. Μωσεῖ δὲ ὁ
[13, 12]	πολιτῶν, καὶ ἡ τῶν γεγονότων	ἁπάντων	αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ κράτησις τῆς
[13, 13]	ὧδε ἐχέτω· τὴν μὲν περὶ	ἁπάντων	εἴτε ἀρχὴν εἴτε ἀρχὰς εἴτε
[13, 13]	κυκλεῖται τῶν ζῳογονουμένων καὶ φυομένων	ἁπάντων.	Ἡσίοδος μὲν οὖν οὕτω περὶ
[13, 12]	τῶν ζῳογονουμένων καὶ τῶν φυομένων	ἁπάντων·	τῷ δὲ σάββατον αὐτὴν προσαγορεύεσθαι
[13, 13]	Τοῦ πατρὸς ἄρα καὶ ποιητοῦ	συμπάντων	ἐμφύτως καὶ ἀδιδάκτως ἀντιλαμβάνεται πάντα
[13, 2]	ὡς ἔοικε, πρῶτόν μοι, κακῶς	ἀπεικασάντων	τῶν ἔμπροσθεν, βέλτιον ἀπεικάσαι κατὰ
[13, 13]	βίου συμπέμπειν καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν	αἱρεθέντων.	Τάχα δὲ καὶ τῷ Σωκράτει
[13, 10]	φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεν〈 ν〉	όντων	τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν
[13, 17]	μηδὲν τῶν ἐν τῇ φύσει	ὄντων	ἄνευ τοῦ ἐναντίου εἶναι τά
[13, 13]	φύσεως γράφει· Ἁ ἀρχὰ τῶν	ὄντων,	ἀρχὰ μὲν ὄντως ἀληθινά, μία·
[13, 13]	οὐ μόνον τὴν ἐκ μὴ	ὄντων	γένεσιν ἐμήνυσεν, ἐνδέδωκε δὲ ἀφορμὰς
[13, 17]	μὴ τρίτου τινὸς τῆς τῶν	ὄντων	οὐσίας ἀεὶ ἐνόντος αὐτοῖς. Ἀλλὰ
[13, 14]	ἀλλ´ οὐχ ὕπαρ, τῆς τῶν	ὄντων	φύσεως ἐπὶ φαντασίαν ἐλθόντες πολὺ
[13, 14]	ἑπόμενα. Οἷς ἐπάγει· Ἢ Δία	καθευδόντων	τῶν ἄλλων θεῶν τε καὶ
[13, 7]	καταρωμένους ὑμᾶς· προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν	ἐπηρεαζόντων	καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ἵνα γένησθε
[13, 21]	καθαίρεσθαι καὶ ἐνιαυτοὺς τρεῖς ἀπενιαυτεῖν,	κατελθόντων	δὲ τῶν κτεινάντων ἀπαλλάττεσθαι γυναῖκά
[13, 19]	τῶν ἔξωθεν παιδεύματα εἰς ἔθος	ἰόντων	ἡ φύσις ἐνδέχηται καὶ μὴ
[13, 6]	τοὺς τῶν πολλῶν καὶ μηδὲν	ἐπαϊόντων	ἆρα οὐδὲν κακὸν πείσεται; Πῶς
[13, 6]	διολέσωμεν, πειθόμενοι μὴ τῇ τῶν	ἐπαϊόντων	δόξῃ, ἆρα βιωτὸν ἡμῖν ἐστι
[13, 14]	ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα	φασκόντων	ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον.
[13, 1]	ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´ ὡς οἰκεῖα	φασκόντων	ἀπαγγέλλειν ἑπομένους τῷ νόμῳ πιστευτέον.
[13, 10]	εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων τῶν	φασκόντων	δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς
[13, 9]	ὄφελος αὐτῶν ἐστι τῶν σοι	φασκόντων	ἐπιτηδείων εἶναι; οἴεσθαί γε χρή.
[13, 7]	προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ	διωκόντων	ὑμᾶς, ἵνα γένησθε υἱοὶ τοῦ
[13, 14]	τὴν ἐπαγγελίαν διὰ τῆς τῶν	μελλόντων	προρρήσεως διά τε τῶν συμφώνων
[13, 11]	ΤΟΝ ΒΙΟΝ. Τῶν δὲ δὴ	ἀποθανόντων	ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας
[13, 3]	καὶ ἰατρὸς ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν	καμνόντων	κακὰ νομίζοιτο προσφέρειν τὰς ἀλγεινὰς
[13, 6]	οὐδ´ ἂν πλείω τῶν νῦν	παρόντων	ἡ τῶν πολλῶν δύναμις ὥσπερ
[13, 3]	ἀγαθόν, ἀλλὰ τῶν μὲν εὖ	ἐχόντων	αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίτιον.
[13, 19]	ἐξεῖναι, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν	ἀρχόντων	ἐξουσίᾳ κεῖσθαι τὴν πρὸς τοὺς
[13, 13]	γένος δ´ οὐδὲν οὐδαμοῦ τῶν	γεωργούντων	οὔτε νομάδων, ἀλλ´ οὐδὲ τῶν
[13, 7]	κακά· καὶ πάλιν· Μετὰ τῶν	μισούντων	τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός. ~ηʹ
[13, 3]	ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία	ἐκδειματούντων,	λέγουσαι τοὺς μύθους κακῶς, ὡς
[13, 3]	ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται ἐπ´ ἀπωλείᾳ	ζώντων·	ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι
[13, 14]	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους	εἰδότων.	Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν,
[13, 1]	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους	εἰδότων.	Ἀδύνατον οὖν θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν,
[13, 1]	γέ που τοὺς ἑαυτῶν προγόνους	εἰδότων	καὶ τὸ ἀδύνατον θεῶν παισὶν
[13, 0]	Μωσέως καὶ Πλάτωνος τὰ συνῳδὰ	πεφιλοσοφηκότων	οὐχὶ τὰ Πλάτωνος, ἀλλὰ τὰ
[13, 1]	ὧν ἐπάγει φάσκων καίπερ ἄνευ	εἰκότων	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσι δι´
[13, 14]	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ	εἰκότων	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´
[13, 1]	θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν, καίπερ ἄνευ	εἰκότων	καὶ ἀναγκαίων ἀποδείξεων λέγουσιν, ἀλλ´
[13, 14]	ἀδύνατον εἶναι φήσασα, καίπερ ἄνευ	εἰκότων	καὶ ἀναγκαίων αὐτοὺς ἀποδείξεων τοὺς
[13, 12]	δὲ πολιτῶν, καὶ ἡ τῶν	γεγονότων	ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ κράτησις
[13, 1]	ὡς καὶ τῶν θεῶν ἀνθρώπων	γεγονότων	καὶ τοῖς ἐκγόνοις ὁμοίων τὴν
[13, 18]	δίκην καὶ νόμον ἕκαστον τῶν	γεγονότων·	τοὺς δὲ μὴ βλέποντας τὸν
[13, 3]	σῶμα ὑπὸ σιτίων τε καὶ	ποτῶν	καὶ πόνων καὶ πᾶν φυτὸν
[13, 13]	Κλῦθί μοι, ὦ πάτερ, θαῦμα	βροτῶν,	τᾶς ἀειζώου ψυχᾶς μεδέων. Παρμενίδης
[13, 1]	τοὺς δὴ θεολόγους ἅπαντας διαβάλλει,	κόπτων	ἐν Ἐπινομίδι τούτοις τοῖς ῥήμασιν·
[13, 19]	δὲ τούτοις πᾶσι δεῖ διδασκάλους	ἑκάστων	πεπεισμένους μισθοῖς, οἰκοῦντας ξένους, διδάσκειν
[13, 18]	χρόνου γέγονε· σώματα δὲ αὐτῶν	ἑκάστων	ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς
[13, 19]	γυμνὰς μέχρι περ αἰδοῦς σώφρονος	ἑκάστων.	Πρὸς τούτοις ἅπασιν ἐπάκουσον καὶ
[13, 10]	Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τούτων τῶν φασκόντων	δικαστῶν	εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς ἀληθῶς
[13, 20]	ἐν τοῖς Νόμοις ἠξίωσε κατὰ	παιδεραστῶν	θανάτου δίκην ὁρίσασθαι) προστάττει θανάτῳ
[13, 20]	μεγάλῃ τῇ φωνῇ τὴν κατὰ	παιδεραστῶν	προσήκουσαν προφερόμενος δίκην. Φησὶ γοῦν·
[13, 3]	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν	μεγίστων	ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς
[13, 14]	τὸ μέγιστον καὶ περὶ τῶν	μεγίστων	ψεῦδος ὁ εἰπὼν οὐ καλῶς
[13, 13]	καὶ τεχνικωτάτῳ καὶ τῶν ἄλλων	καλλίστων	αἰτιωτάτῳ τὴν προνομίαν ἔδωκαν, τὰ
[13, 13]	δὲ κατὰ τὴν γραφὴν καὶ	ἐλαχίστων	τοὺς ἀγγέλους τοὺς ὁρῶντας τὸν
[13, 13]	αὐτοὺς μυθολογοῦντες. Ἀλλ´ ὁ θεὸς	πλάττων,	ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν,
[13, 10]	ἐὰν δὲ ἁλῷς ἔτι τοῦτο	πράττων,	ἀποθανῇ. εἰ οὖν με, ὅπερ
[13, 6]	ἐλέγετο; γυμναζόμενος ἀνὴρ καὶ τοῦτο	πράττων	πότερον παντὸς ἀνδρὸς ἐπαίνῳ καὶ
[13, 16]	πολιτικὸν καὶ ἥμερον γένος, ἤπου	μελιττῶν	ἢ σφηκῶν ἢ μυρμήκων, ἢ
[13, 16]	φύσιν δύσμικτον· οὖσαν εἰς ταὐτὸ	ξυναρμόττων	βίᾳ. Ἔνθεν εἰκότως αὐτῷ καὶ
[13, 3]	πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους	αὐτῶν,	ἀλλ´ εἴ πως μέλλοιμεν πείσειν,
[13, 7]	ἂν ὁτιοῦν πάσχῃ τις ὑπ´	αὐτῶν.	Ἀλλ´ ὅρα, ὦ Κρίτων, ταῦτα
[13, 17]	εἰπεῖν, ὅτι ἀνάγκη χρόνῳ διαστάσεως	αὐτῶν	γιγνομένης ἀφανισθῆναι αὐτήν, ὡς τὴν
[13, 11]	Ὅθεν καὶ ἐπὶ τὰς θήκας	αὐτῶν	ἔθος ἡμῖν παριέναι καὶ τὰς
[13, 18]	ἀριθμῶν χρόνου γέγονε· σώματα δὲ	αὐτῶν	ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν
[13, 13]	Μὴ γάρ μοι τὰς ἀλληγορίας	αὐτῶν	ἐννοήσῃς τὰ νῦν ὡς ἡ〉
[13, 12]	Ζῆνα· τὸ γὰρ τῆς διανοίας	αὐτῶν	ἐπὶ θεὸν ἀναπέμπεται, διόπερ οὕτως
[13, 9]	ἐπιμελήσονται, εἴπερ γέ τι ὄφελος	αὐτῶν	ἐστι τῶν σοι φασκόντων ἐπιτηδείων
[13, 13]	φόβῳ καὶ διὰ τῆς μητρὸς	αὐτῶν	ἔτι κατὰ γαστρὸς ὀχούμενα, τὰ
[13, 14]	ὅσους ἴσμεν πάντας ἀδελφοὺς λεγομένους	αὐτῶν,	ἔτι τε τούτων ἄλλους ἐγγόνους.
[13, 1]	πάντες, ὅσους ἴσμεν ἀδελφοὺς λεγομένους	αὐτῶν,	ἔτι τε τούτων ἄλλους ἐκγόνους.
[13, 16]	ἐν μέσῳ τοῦ τε ἀμεροῦς	αὐτῶν	καὶ τοῦ κατὰ τὰ σώματα
[13, 3]	ἦ δ´ ὅς, καὶ τί	αὐτῶν	μεμφόμενος λέγεις; Ὅπερ, ἦν δ´
[13, 3]	ὢν εἰς τὸ δυνατὸν ἕκαστος	αὐτῶν	μένει ἀεὶ ἁπλῶς ἐν τῇ
[13, 4]	οἵ γε αὐτοὶ ὁμολογοῦμεν περὶ	αὐτῶν	μηδὲν εἰδέναι; ἀλλά μοι εἰπὲ
[13, 16]	ἐπάκουσον ὥς φησι· Τούτων δὲ	αὐτῶν	οἱ φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ
[13, 16]	ἂν ἑκάστη ἴοι κατὰ τὰς	αὐτῶν	ὁμοιότητας τῆς μελέτης. Δῆλον δή,
[13, 19]	δέ, ἦν δ´ ἐγώ, γελοιότατον	αὐτῶν	ὁρᾷς; ἢ δηλαδὴ ὅτι γυμνὰς
[13, 19]	τὴν πρὸς τοὺς ἄνδρας διανέμησιν	αὐτῶν.	Οὕτως γὰρ εἶναι κοινάς, ὡς
[13, 12]	ἐπὶ τῷ καταπεπαυκέναι τὴν τάξιν	αὐτῶν	οὕτως εἰς πάντα τὸν χρόνον
[13, 2]	ὁπόσα καὶ οἷα περὶ τῶν	αὐτῶν	ποιητῶν τε καὶ θεολόγων τῶν
[13, 9]	γὰρ ἐπιτήδειοι οἱ σοὶ ἐπιμελήσονται	αὐτῶν.	πότερον δὲ ἐὰν εἰς Θετταλίαν
[13, 10]	ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν, τίς	αὐτῶν	σοφός ἐστι καὶ τίς οἴεται
[13, 18]	τοὺς δηλωθέντας περὶ τῆς πρώτης	αὐτῶν	συστάσεως φυσιολογῶν ἐν Τιμαίῳ τοιάδε
[13, 11]	οὕτω θεραπεύσομέν τε καὶ προσκυνήσομεν	αὐτῶν	τὰς θήκας; τὰ αὐτὰ δὲ
[13, 21]	ἐξαποστελεῖ αὐτοὺς ἀντὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ	αὐτῶν.	Τοιαῦτα δὴ καὶ τὰ Μωσέως.
[13, 13]	ἄποιον καὶ ἀσχημάτιστον λεγομένην πρὸς	αὐτῶν,	τολμηρό〈 τερο〉 ν δὲ ἤδη
[13, 13]	καλῶν, τοὺς μὲν εἶναι ἀγαθοὺς	αὐτῶν,	τοὺς δὲ φαύλους διὰ τούτων
[13, 19]	τῆς κοινωνίας· ἐὰν δὲ ἐξ	αὐτῶν	τῶν ἔξωθεν παιδεύματα εἰς ἔθος
[13, 12]	Καὶ Ἄρατος δὲ περὶ τῶν	αὐτῶν	φησιν οὕτως· Ἐκ θεοῦ ἀρχώμεσθα,
[13, 11]	ποιεῖσθαι τιμᾶν τε τὰς μακαρίας	αὐτῶν	ψυχάς, ὡς εὐλόγως καὶ τούτων
[13, 10]	ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ	ἑαυτῶν	βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν εἴη
[13, 20]	τὸν ἐνθάδε βίον διάξουσιν, ἐγκρατεῖς	ἑαυτῶν	καὶ κόσμιοι ὄντες. Εἶτα μεθ´
[13, 15]	καὶ τὸ εἶναι οὐ παρ´	ἑαυτῶν,	παρὰ δὲ τοῦ πάντων αἰτίου
[13, 1]	ἔφασαν, σαφῶς γέ που τοὺς	ἑαυτῶν	προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν
[13, 14]	ἔφασαν, σαφῶς γέ που τοὺς	ἑαυτῶν	προγόνους εἰδότων. Ἀδύνατον οὖν θεῶν
[13, 1]	λέγων σαφῶς γέ που τοὺς	ἑαυτῶν	προγόνους εἰδότων καὶ τὸ ἀδύνατον
[13, 3]	δ´ ἐγώ, ὅτι τῷ κυριωτάτῳ	ἑαυτῶν	ψεύδεσθαι καὶ περὶ τὰ κυριώτατα
[13, 13]	μαστιγώσεται, δεδήσεται, ἐκκοπήσεται τὼ ὀφθαλμώ,	τελευτῶν	πάντα κακὰ παθὼν ἀνασκινδυλευθήσεται. Ὅ
[13, 4]	τῷ εὖ εἰδότι περὶ τῶν	τοιούτων,	ἀνάγκη δή, ὡς ἔοικε, καὶ
[13, 13]	ἐρίφων ἢ νὴ Δία ἑτέρων	τοιούτων,	ἢ κατασκευάσματα, χρυσᾶς ποιήσας χλαμύδας
[13, 3]	Τρωϊκὰ ἤ τι ἄλλο τῶν	τοιούτων,	ἢ οὐ θεοῦ ἔργα ἐατέον
[13, 18]	ταῦτα ἔκ τε δὴ τούτων	τοιούτων	καὶ τὸν ἀριθμὸν τεττάρων τὸ
[13, 21]	τῶν χωρίων ἅπτηταί του τῶν	τοιούτων,	κατὰ ῥᾶγα βοτρύων καὶ σῦκον
[13, 3]	τε καὶ ἀνέμων καὶ τῶν	τοιούτων	παθημάτων, οὐ τὸ ὑγιέστατόν τε
[13, 4]	Παναθηναίοις ὁ πέπλος μεστὸς τῶν	τοιούτων	ποικιλμάτων ἀνάγεται εἰς τὴν ἀκρόπολιν.
[13, 19]	ἀντὶ μὲν πάλης καὶ τῶν	τοιούτων	τὰ νῦν, ὅσα βαρέα, τὴν
[13, 13]	διὰ τέλους τίμα, μόνον ἀγαθῶν	τοσούτων	εὑρετὴν καὶ κτίστορα. Εἰκότως τοίνυν
[13, 18]	φύσιν λεκτέον καὶ ὅσα μετὰ	τούτων	αἰσθανόμεθα γεγονότα, μετὰ δὲ τούτους
[13, 14]	ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε	τούτων	ἄλλους ἐγγόνους. Διὰ δὴ ταῦτα
[13, 1]	ἀδελφοὺς λεγομένους αὐτῶν, ἔτι τε	τούτων	ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ τούτων πιστεύειν
[13, 3]	γινομένοις καὶ τοὺς ποιητὰς ἐγγὺς	τούτων	ἀναγκαστέον λογοποιεῖν. Ἥρας δὲ δεσμοὺς
[13, 3]	ἡμῖν ψευδέσθωσαν· μηδ´ αὖ ὑπὸ	τούτων	ἀναπειθόμεναι αἱ μητέρες τὰ παιδία
[13, 3]	καὶ ἀνθρώποις κακὰ νενομισμένα τοῖς	τούτων	ἀξίοις ἐπῆγεν, οἱ δὲ ὤναντο
[13, 15]	ἀρχαγγέλους ἐπονομάζουσιν· ἐκ δὲ τῆς	τούτων	ἀποπτώσεως καὶ παρατροπῆς τὸ δαιμόνων
[13, 16]	δὴ αὐτοῖς ὀχήματά ἐστιν, ἐπὶ	τούτων	ἀφικνοῦνται εἰς τὴν λίμνην καὶ
[13, 16]	τῶν εὐσεβῶν ἐπάκουσον ὥς φησι·	Τούτων	δὲ αὐτῶν οἱ φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς
[13, 15]	αὐτοὺς καὶ θεοὺς εἶναι δοξάζει.	Τούτων	δὲ ἕτερον εἶναι τὸ δαιμόνων
[13, 14]	Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην,	τούτων	δὲ Φόρκυς Κρόνος τε καὶ
[13, 1]	Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην,	τούτων	δὲ Φόρκυς Κρόνος τε καὶ
[13, 13]	τὰ ἐπὶ τούτοις. Διὰ γὰρ	τούτων	δεδήλωκε πάντα ἐκεῖνα τὰ προφητικά·
[13, 14]	ἔγγονοι λέγοιντ´ ἄν; ἀλλὰ γὰρ	τούτων	δὴ χάριν ἀπολειπτέος μὲν ἡμῖν
[13, 13]	ἀναλαμβάνεται καὶ ἐκπυροῦται, σαφῶς διὰ	τούτων	δηλοῖ· Θάλασσα διαχέεται καὶ μετρέεται
[13, 13]	ὕλης, παραδίδωσι καὶ ἕνα τὸν	τούτων	δημιουργόν, τὸν ἀριστοτέχναν πατέρα‘ λέγει,
[13, 19]	ἱππικὴν μαθήματα ξυντείνει. Πάντων γὰρ	τούτων	διδασκάλους τε εἶναι δεῖ κοινούς,
[13, 14]	Οὐρανὸς καὶ Γῆ πρῶτοι, ἔπειτα	τούτων	ἔγγονοι, Ὠκεανὸς καὶ Τηθὺς Κρόνος
[13, 13]	τὸν υἱὸν τὸν αὐτοῦ, διὰ	τούτων·	Εἰ μὴ μουνογενής τις ἀπορρὼξ
[13, 16]	οὔ; Οὐκοῦν εὐδαιμονέστατοι, ἔφη, καὶ	τούτων	εἰσὶ καὶ εἰς βέλτιστον τόπον
[13, 12]	τοῦ Φαληρέως πραγματευσαμένου τὰ περὶ	τούτων.	Εἶτα μεταξύ τινα εἰπὼν ἐπιφέρει
[13, 18]	Φαίδρῳ. Σὺ δ´, εἰ καὶ	τούτων	ἐπακοῦσαι ποθεῖς, ἀνάγνωθι τάσδε αὐτοῦ
[13, 19]	καὶ κόρας καὶ γυναῖκας πάντων	τούτων	ἐπιστήμονας· κόρας μὲν οὔσας ἔτι
[13, 11]	φιλόκαλος δέ τις ἄλλος καὶ	τούτων	ἔτι πλείω ἂν εὕροι παρὰ
[13, 19]	κοινὰς εἶναι τὰς γυναῖκας νόμου·	Τούτων,	ἦν δ´ ἐγώ, ἕπεται νόμος
[13, 4]	ταῦτα οὕτω γεγονέναι; Καὶ ἔτι	τούτων	θαυμασιώτερα, ὦ Σώκρατες, ἃ οἱ
[13, 18]	χάριν τῆς εὐφήμου διαπορείας. Διὰ	τούτων	θεοὺς εἰπὼν εἶναι τοὺς δηλωθέντας
[13, 12]	εἴρηται ὑποθέσεως, γνοίης ἂν διὰ	τούτων·	~ιγʹ ΩΣ ΚΑΙ ΚΛΗΜΗΣ ΟΜΟΙΩΣ
[13, 13]	τῆς Πολιτείας ὁ Πλάτων διὰ	τούτων	καταμαντεύεται· Ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν
[13, 19]	μισθὸν παρὰ τῆς πόλεως, καὶ	τούτων	μαθητὰς τοὺς ἐν τῇ πόλει
[13, 19]	ἕλκειν τὸν πολὺν λεών. Ἀλλὰ	τούτων	μὲν ἴσως τις ἑτέρως διηγήσεται
[13, 19]	ἐπάγει λέγων· Θηλείας δὲ περὶ	τούτων	νόμοις μὲν καὶ ἐπιτάξεσιν οὐκ
[13, 14]	παῖδες καὶ ἀδελφοὶ καὶ ἔγγονοι	τούτων,	ὁπότε ταῦτα αὐτὰ ἀνῄρει λέγων·
[13, 13]	κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ	τούτων·	Οὐκ ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία Τύχη
[13, 19]	τὰς γυναῖκας ταύτας τῶν ἀνδρῶν	τούτων	πάντων πάσας εἶναι κοινάς, ἰδίᾳ
[13, 14]	ὡς μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο	τούτων	πάντων ῥᾳδίως ἐπιλαθόμενον διὰ τὴν
[13, 13]	αὐτῶν, τοὺς δὲ φαύλους διὰ	τούτων	παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας
[13, 5]	δὲ ἐδωδάς, τῶν δὲ ἀντὶ	τούτων	πατράσι τιμωρίας ἀδελφῶν τε ἀδελφοῖς
[13, 13]	εἴτε ἀρχὰς εἴτε ὅπη δοκεῖ	τούτων	πέρι, τὸ νῦν οὐ ῥητέον,
[13, 1]	τε τούτων ἄλλους ἐκγόνους. Διὰ	τούτων	πιστεύειν τοῖς περὶ θεῶν μύθοις
[13, 16]	τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ	τούτων	τὰ παραδείγματα γίγνεται· καὶ οὗτοι
[13, 18]	διὰ ταῦτα ἔκ τε δὴ	τούτων	τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν τεττάρων
[13, 3]	ἔχει. Κατὰ τί δὴ οὖν	τούτων	τῷ θεῷ τὸ ψεῦδος χρήσιμον;
[13, 19]	ἐσταλμέναις καταβατέον ἐπὶ τὴν ἅμιλλαν	τούτων	τῶν δρόμων. Καὶ τὰ μὲν
[13, 14]	ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ	τούτων	τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω·
[13, 1]	ἐκείνους ἡμῖν ἡ γένεσις περὶ	τούτων	τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω.
[13, 9]	γε χρή. ἀλλ´ ἐκ μὲν	τούτων	τῶν τόπων ἀπαρεῖς, ἥξεις δὲ
[13, 10]	τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς	τούτων	τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει
[13, 11]	αὐτῶν ψυχάς, ὡς εὐλόγως καὶ	τούτων	ὑφ´ ἡμῶν γιγνομένων. Ἀλλὰ γὰρ
[13, 13]	καὶ ὕψιστον αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ	τούτων·	χώριζε θνητῶν τὸν θεὸν καὶ
[13, 21]	μακρὰ χαίρειν φαμέν. Ἀλλὰ γὰρ	τούτων	ὧδε διεξωδευμένων ἀποδοθείσης τε αἰτίας
[13, 18]	ὁμολογῆσαν φιλίαν τε ἔσχεν ἐκ	τούτων,	ὥστ´ εἰς ταὐτὸν αὑτῷ ξυνελθὸν
[13, 18]	ἐν αἷς αἱ ζῴων καὶ	φυτῶν	καὶ καρπῶν γενέσεις ὡρισμέναις χρόνων
[13, 2]	Ὅτι δ´ εὐλόγως τὴν τῶν	πρώτων	θεολογίαν παραιτεῖται διδάσκει ἐν τῷ
[13, 13]	εἰς ἡμᾶς δι´ ἀγγέλων τῶν	ἐφεστώτων	ἥκουσαν ἐπισκοπὴν ἐμφαίνων οὐκ ὀκνεῖ
[13, 9]	δὴ βιώσῃ πάντας ἀνθρώπους καὶ	δουλεύων,	τί ποιῶν ἢ εὐωχούμενος ἐν
[13, 13]	Μένανδρος δὲ ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν	ἑρμηνεύων	τὸν θεόν φησιν· Ἅπαντι δαίμων
[13, 21]	μὴ ἐπεξιών, δέον, ἢ μὴ	προαγορεύων	εἰργέσθω τῶν ἐντὸς ἀνεψιότητος. Τὸ
[13, 3]	θεοῦ λόγος ἦν ἀληθής, οὐ	γοητεύων	οὐδὲ τοὺς θεωμένους ἐξαπατῶν, ἐπειδὴ
[13, 13]	ἡμῖν ἐστιν‘ ὁ Πλάτων μονονουχὶ	προφητεύων	τὴν σωτήριον οἰκονομίαν ἐν τῷ
[13, 21]	τῷ δεσπότῃ τὴν τιμήν· μὴ	μηνύων	δὲ θανάτῳ ζημιούσθω. Κἀνταῦθα μὲν
[13, 21]	ᾖ, δόξαν ἀρετῆς κεκτήσθω, μὴ	μηνύων	δὲ κακίας· δοῦλος δὲ ἐὰν
[13, 4]	τῶν θεῶν διηγήσομαι, ἃ σὺ	ἀκούων	εὖ οἶδ´ ὅτι ἐκπλαγήσῃ. Ταῦτα
[13, 21]	του τῶν τοιούτων, κατὰ ῥᾶγα	βοτρύων	καὶ σῦκον συκῆς ἰσαρίθμους πληγὰς
[13, 13]	οἶδ´ ὅπως ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν	γραφῶν	ἐμφαίνων, παρακελευόμενος κατὰ λέξιν ἐπομνύντας
[13, 13]	τῶν ἐν οὐρανοῖς‘ ὧδέ πως	γράφων·	Ἐπειδὴ γὰρ συνεχωρήσαμεν ἡμῖν αὐτοῖς
[13, 3]	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα	γράφων	οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.
[13, 14]	εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν ἐοικότα	γράφων	οἷς ἂν ὅμοια βουληθῇ γράψαι.
[13, 16]	ἐν μὲν τῷ Περὶ ψυχῆς	ὑπογράφων	φησὶν ὡς Ἐπειδὰν ἀφίκωνται οἱ
[13, 18]	προσκυνήσῃς αὐτοῖς. Ἑρμηνεύει δὲ ταῦτα	διασαφῶν	εἰς πλάτος ὁ τὰ Ἑβραίων
[13, 13]	Πάμφιλε, ταύρων τι πλῆθος ἢ	ἐρίφων	ἢ νὴ Δία ἑτέρων τοιούτων,
[13, 21]	καὶ τούτοις ὧν ἀδελφούς τε	ἀδελφῶν	καὶ γονέας ἐστέρηκε παίδων· τούτοις
[13, 5]	δὲ ἀντὶ τούτων πατράσι τιμωρίας	ἀδελφῶν	τε ἀδελφοῖς ὑμνούσῃ καὶ ἄλλα
[13, 19]	τις παῖδας θηλείας καταλίπῃ, δι´	ἀδελφῶν	τε καὶ ἀδελφιδῶν ἐπανιὼν ἔμπροσθεν
[13, 13]	δύναται. Τὰ δὲ ὅμοια καὶ	Ξενοφῶν	ὁ Ἀθηναῖος κατὰ λέξιν λέγει·
[13, 14]	ἑτέρου του τῶν ἐν ἀνθρώποις	σοφῶν,	οἳ θνητῆς διανοίας ὄμμασιν ἐπικήροις
[13, 10]	τε ὦ, οὐ μὴ παύσωμαι	φιλοσοφῶν	καὶ ὑμῖν παρακελευόμενός τε καὶ
[13, 13]	Μίαν, ἢ πλείους; ἐγὼ ὑπὲρ	σφῷν	ἀποκρινοῦμαι. Δυοῖν μέν που ἔλαττον
[13, 13]	ἄντικρυς εἴρηκε· Πότερον ἦν ἀρχὴν	ἔχων	γενέσεως οὐδεμίαν, ἢ γέγονεν, ἀπ´
[13, 15]	σωμάτων ὕλης οὐδεὶς ἂν νοῦν	ἔχων	εἴποι· ἄλογος γὰρ αὕτη· λογικὰ
[13, 13]	χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς	ἔχων	καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν. Ἄλλ〈
[13, 12]	χθονὶ πάντα τελευτᾷ, ἀρχὴν αὐτὸς	ἔχων	καὶ μέσσην ἠδὲ τελευτήν, ὡς
[13, 13]	ῥητὸν ἐκεῖνο ἀναγαγεῖν ἐθέλῃς· Ὁ	ἔχων	ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω‘ εὕροις ἂν
[13, 13]	καὶ πάλιν· Θεὸς ὁ πάντα	τεύχων	βροτοῖς. Ἐπὰν δὲ εἴπῃ· Τί
[13, 13]	ἀνθρώπου καὶ τῆς τῶν ἡμετέρων	ψυχῶν	ἐπιδιαμονῆς. Πάλιν τε αὖ ὁ
[13, 3]	γὰρ ὅσα τοιαῦτα, οἷα λογικῶν	ψυχῶν	ἰατρός, σωτηρίας ἕνεκα τοῦ παντὸς
[13, 13]	ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν	ψυχῶν	ὑμῶν‘ καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις,
[13, 13]	συμπαθοῦντα τῷ ζῴῳ, τῶν δὲ	ἐμψύχων	τὰ μὲν ἤδη ἀθάνατα καθ´
[13, 13]	δοκεῖ σοι ἐντεῦθεν ὁ Πλάτων	ζῴων	ἰδέας ἐν τῷ νοητῷ ἀπολείπειν
[13, 18]	ὥρας συνισταμένας, ἐν αἷς αἱ	ζῴων	καὶ φυτῶν καὶ καρπῶν γενέσεις
[13, 3]	Ἐπεὶ οὖν τῶν ἐπὶ γῆς	ζῴων	οὐδὲν ἦν θεοφιλέστερον γένος ἀνθρώπου,
[13, 3]	λόγῳ περὶ θεῶν τε καὶ	ἡρώων,	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν
[13, 14]	λόγῳ περὶ θεῶν τε καὶ	ἡρώων,	οἷοί εἰσιν, ὥσπερ γραφεὺς μηδὲν
[13, 3]	καὶ παντοδαπὰς θεῶν τε καὶ	ἡρώων	πρὸς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους