Livre, Chap.
[12, 43]	καὶ ἐκαλεῖτο ἡ μήτηρ αὐτοῦ	Ἀβρότονον.	Φωκίων δὲ ὁ Χρηστὸς ἐπικληθεὶς
[12, 1]	οὐδὲν προσεῖχεν, ἕως αὐτὴν ὁ	ἀγαγὼν	σατράπης πρὸς βίαν ἐκάθισεν. ἁπτομένου
[12, 1]	ἦν δὲ καὶ τὰ σφυρὰ	ἀγαθὴ	καὶ οἵας Ὅμηρος λέγει τὰς
[12, 10]	ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς Περσικοῖς	ἀγαθοὶ	ἐγένοντο, καὶ διὰ ταῦτα καὶ
[12, 33]	δι´ ἀρετῆς γὰρ ἴσασι Ῥωμαῖοι	ἀγαθοὶ	εἶναι, οὐ μὴν διὰ τέχνης
[12, 16]	πολεμικός, Λυσιμάχῳ δὲ ἐπεὶ στρατηγεῖν	ἀγαθὸς	ἐδόκει, Σελεύκῳ δὲ ἐπεὶ ἀνδρεῖος
[12, 55]	τοῖς ὕμνοις ἡ ὑποθήκη ἐκείνη.	ἀγαθοὺς	ἄνδρας εἶναι λέγει τοὺς ἀντιπάλους
[12, 1]	τύχην ὑπαινιττόμενος, ὅτι καλῷ καὶ	ἀγαθῷ	συνέσται ἀνδρί. παῖς δ´ ἔτι
[12, 9]	τῶν Κλαζομενίων· ἦν γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	ἀνδρῶν. ὅς γε μὴν εἴωθε
[12, 57]	τῆς Ἀθηνᾶς τῆς καλουμένης Ἀλαλκομενηίδος	ἄγαλμα	αὐτομάτως κατεφλέχθη, πυρὸς μὴ προσαχθέντος,
[12, 1]	αὐτῇ κατεσκεύασεν. ἐνενοεῖτο δὲ τὸ	ἄγαλμα	τοῦτο Ἀφροδίτης εἶναι, καὶ πελειάδα
[12, 57]	ἀράχνη κατὰ τοῦ προσώπου τοῦ	ἀγάλματος	ἐξύφαινε τὴν ἑαυτῆς τέχνην. τὸ
[12, 25]	Χείρωνος καὶ Πάτροκλος Ἀχιλλέως καὶ	Ἀγαμέμνων	Νέστορος καὶ Τηλέμαχος Μενέλεω καὶ
[12, 24]	ἐς Σικυῶνα αὐτὸν ἀφικέσθαι μνηστῆρα	Ἀγαρίστης	τῆς Κλεισθένους, καὶ ἐπάγεσθαι χιλίους
[12, 8]	ὁπότε μέλλοι τι πράττειν, τῷ	ἀγγείῳ	προσκύψας ἔλεγεν ὅσα ἔπραττε, λέγων
[12, 64]	αὑτοῦ βασιλείαν τὸ ἀγώγιμον τοῦτο	ἄγειν	ἐπιθυμῶν, ἵνα κειμήλιον ἔχῃ βασιλείας
[12, 22]	λίθον ἐκίνησεν. εἶτα ἐπὶ τὴν	ἀγέλην	ἦλθε, καὶ στὰς ἐν μέσῳ
[12, 38]	παιδί. καὶ κρατήσασα μὲν αἰχμάλωτον	ἄγεται	καὶ κρατεῖ αὐτοῦ καὶ ἄρχει·
[12, 15]	παίζων μετὰ Λαμπροκλέους ἔτι νηπίου.	Ἀγησίλαος	δὲ κάλαμον περιβὰς ἵππευε μετὰ
[12, 30]	ἑωθινοῦ, μεθύειν δὲ περὶ πλήθουσαν	ἀγοράν.	ἐς τοσοῦτον δὲ ἄρα Κυρηναῖοι
[12, 1]	ἀλλὰ καὶ ἀποβλέψας πρὸς τὸν	ἀγοραστὴν	ταύτην μόνην‘ ἔφη ἐλευθέραν καὶ
[12, 22]	ἐν μέσῳ τὸν μέγιστον ταῦρον	ἄγριον	ὄντα λαμβάνει τοῦ ποδός· καὶ
[12, 5]	ἐπώνυμον τοῦτο τὴν τοῦ ἤθους	ἀγριότητα.	~Ὅτι γελᾶν ἔξεστιν ἐπὶ τοῖς
[12, 20]	χελιδόνα οὐκ ἐς τὸ παντελὲς	ἀγρυπνεῖν	καὶ ταύτην, ἀποβεβληκέναι δὲ τοῦ
[12, 20]	ἀμοιρεῖν ὕπνου καὶ διὰ τέλους	ἀγρυπνεῖν.	τὴν δὲ χελιδόνα οὐκ ἐς
[12, 43]	τοῖς ἐμμείνασι τῇ τῶν παίδων	ἀγωγῇ	πολιτείας Λακωνικῆς μεταλαγχάνει. καὶ Ἐπαμεινώνδας
[12, 64]	τὴν ἰδίαν αὑτοῦ βασιλείαν τὸ	ἀγώγιμον	τοῦτο ἄγειν ἐπιθυμῶν, ἵνα κειμήλιον
[12, 64]	τοῦ ἐν Τροίᾳ, ὅπερ Ὅμηρος	ᾄδει,	λέγων ὑπὲρ Αἰνείου τὸν Ἀπόλλωνα
[12, 1]	ἑαυτὴν ἐν αὐτῷ σφόδρα ἤλγει.	ἀδείπνῳ	δὲ οὔσῃ ὑπὸ τῆς ἀνίας
[12, 47]	μὲν Ἀριστομάχη ἡ τοῦ Δίωνος	ἀδελφὴ	προσεῖπεν αὐτόν. ἡ δὲ Ἀρήτη
[12, 64]	μάχη καρτερὰ πάνυ σφόδρα ἐγένετο,	ἀδελφὴ	τρόπον τινὰ τῆς ὑπὲρ τοῦ
[12, 1]	καὶ Παρυσάτιδος ἡ Ἀσπασία τὸν	ἀδελφὸν	Ἀρταξέρξου, οὐχ ἑκοῦσα οὐδὲ ἑκόντος
[12, 1]	Κῦρος ἐν τῇ πρὸς τὸν	ἀδελφὸν	μάχῃ, καὶ ἑάλω τὸ στρατόπεδον
[12, 1]	ταύτην μόνην‘ ἔφη ἐλευθέραν καὶ	ἀδιάφθορον	ἤγαγες· αἱ δὲ λοιπαὶ καπηλικῶς
[12, 43]	Ῥωμαῖος, Ἀργεῖος μὲν γένος ἦν,	ἀδόξου	δέ τινος υἱός. Εὐμένης δὲ
[12, 45]	ὁ Φιλόξενος. ~Φρύγιοι καὶ ταῦτα	ᾄδουσι	λόγοι. Μίδου τοῦ Φρυγὸς ἔτι
[12, 55]	θάπτουσι διαπρεπῶς, καὶ ὕμνους τινὰς	ᾄδουσιν.	ἔστι δὲ τοῖς ὕμνοις ἡ
[12, 48]	ἐπιχωρίῳ φωνῇ τὰ Ὁμήρου μεταγράψαντες	ᾄδουσιν	οὐ μόνοι ἀλλὰ καὶ οἱ
[12, 63]	ὑπερήφανος καὶ δεινῶς φορτικὴ καὶ	ἁδροὺς	ᾔτει μισθούς, καὶ λαβοῦσα πρὸς
[12, 50]	γοῦν ὅτι ἦν οὐ δὲ	ἀδύνατος	εἰπεῖν, ὡς Λακεδαιμόνιος. ~Μενεκράτης ὁ
[12, 29]	οἱ Ἀκραγαντῖνοι οἰκοδομοῦσι μὲν ὡς	ἀεὶ	βιωσόμενοι, δειπνοῦσι δὲ ὡς αὔριον
[12, 15]	λέγοντα παίζω· μεταβολὰς γὰρ πόνων	ἀεὶ	φιλῶ. λέγει δὲ τοῦτο παιδίον
[12, 43]	δὲ τούτου υἱὸς Ἀμύντας ὑπηρέτης	Ἀερόπου	καὶ δοῦλος ἐπεπίστευτο. Περσεὺς δέ,
[12, 20]	οὐ ποιήτρια. ~Λέγει Ἡσίοδος, τὴν	ἀηδόνα	μόνην ὀρνίθων ἀμοιρεῖν ὕπνου καὶ
[12, 20]	ἐς τὸ δεῖπνον ἐκεῖνο τὸ	ἄθεσμον.	~Αἱ Λακεδαιμονίων μητέρες, ὅσαι ἐπυνθάνοντο
[12, 61]	ἕκαστον ἔτος ἐπετέλουν αὐτῷ. οὔκουν	Ἀθηναῖοι	μόνοι κηδεστὴν αὐτὸν ἐνόμιζον, ἀλλὰ
[12, 25]	Σωκράτει δὲ εἰ προσεῖχον οἱ	Ἀθηναῖοι,	πάντα ἂν ἐγένοντο εὐδαίμονες. καὶ
[12, 49]	ὃ δὲ ἐπισκήπτω αὐτῷ μηδὲν	Ἀθηναίοις	μνησικακεῖν ὑπὲρ τῆς παρ´ αὐτῶν
[12, 58]	πολλά. ~Διώξιππος Ὀλυμπιονίκης ἀθλητής, ὁ	Ἀθηναῖος,	ἐσήλαυνεν ἐς τὰς Ἀθήνας κατὰ
[12, 35]	ὁ μὲν Ἐλεώνιος, ὁ δὲ	Ἀθηναῖος,	ὁ δὲ Ἀρκάς. ~Ἐοίκασιν οἱ
[12, 53]	τῆς Μαιανδρίου τοῦ Σαμίου πρὸς	Ἀθηναίους	διαφορᾶς τὴν ἀρχὴν λαβεῖν φασι,
[12, 28]	δὲ ὑπὲρ τῆς πόλεως τῆς	Ἀθηναίων	ἀναιρεθῆναι λόγος ἔχει, ἐπιδόντος αὐτὰς
[12, 43]	προστατῶν γενομένων τοῦ δήμου τῶν	Ἀθηναίων,	οὐδεὶς ἂν εἴποι ῥᾳδίως τοὺς
[12, 52]	ὁ ῥήτωρ ἔλεγεν ὑπὲρ τῆς	Ἀθηναίων	πόλεως ὁμοίαν εἶναι ταῖς ἑταίραις.
[12, 52]	αὐτῶν. καὶ οὖν καὶ τὴν	Ἀθηναίων	πόλιν ἐνεπιδημῆσαι μὲν εἶναι ἡδίστην,
[12, 53]	τὸν δὲ κατὰ Χαιρώνειαν, φιλονεικησάντων	Ἀθηναίων	πρὸς Φίλιππον καὶ λαβεῖν οὐ
[12, 58]	ὁ Ἀθηναῖος, ἐσήλαυνεν ἐς τὰς	Ἀθήνας	κατὰ τὸν νόμον τῶν ἀθλητῶν.
[12, 57]	ἑαυτῆς τέχνην. τὸ δὲ τῆς	Ἀθηνᾶς	τῆς καλουμένης Ἀλαλκομενηίδος ἄγαλμα αὐτομάτως
[12, 28]	αὐτοὺς κυνῶν δεῖπνον εἶναι. ~Λεωκόριον	Ἀθήνησιν	ἐκαλεῖτο τὸ τέμενος τῶν Λεὼ
[12, 25]	Κικέρων Ἀπολλωνίου καὶ ὁ Σεβαστὸς	Ἀθηνοδώρου.	Πλάτων δὲ ἐμοῦ καίτοι σοφώτερος
[12, 58]	τοὺς πλησίον ὁρᾶτε‘ εἶπε τὸν	ἀθλητὴν	ὑμῶν τὸν μέγαν ὑπὸ παιδίσκης
[12, 58]	καὶ ἄλλα πολλά. ~Διώξιππος Ὀλυμπιονίκης	ἀθλητής,	ὁ Ἀθηναῖος, ἐσήλαυνεν ἐς τὰς
[12, 58]	Ἀθήνας κατὰ τὸν νόμον τῶν	ἀθλητῶν.	συνέρρει τοίνυν τὰ πλήθη, καὶ
[12, 15]	Ἡρακλῆ λέγουσι τὰς ἐν τοῖς	ἄθλοις	σπουδὰς διαναπαύειν ταῖς παιδιαῖς. ἔπαιζε
[12, 64]	τοῦ δρόμου, οἰόμενος ἔχειν τὸ	ἆθλον·	ὀψὲ δὲ ἔμαθεν ἀπατηθείς, ἡνίκα
[12, 53]	λέληθεν ὅτι τῶν μεγίστων πολέμων	αἱ	ἀρχαὶ δοκοῦσί πως εὐκαταφρόνητοι γεγονέναι.
[12, 18]	ἀνθρώπων κάλλιστος· καὶ ἤρων γε	αἱ	γυναῖκες αὐτοῦ αἱ Μυτιληναίων. τά
[12, 1]	ἔφη ἐλευθέραν καὶ ἀδιάφθορον ἤγαγες·	αἱ	δὲ λοιπαὶ καπηλικῶς ἔχουσι καὶ
[12, 1]	ἀπέφηνε. σωφροσύνῃ τε διέζη, ὡς	αἱ	Ἑλληνίδες γυναῖκες λέγουσι καὶ αἱ
[12, 44]	ὁ Σικυωνίων τύραννος καταποντιστὴς ἦν.	~Αἱ	ἐν Σικελίᾳ λιθοτομίαι περὶ τὰς
[12, 21]	τὸ δεῖπνον ἐκεῖνο τὸ ἄθεσμον.	~Αἱ	Λακεδαιμονίων μητέρες, ὅσαι ἐπυνθάνοντο τοὺς
[12, 1]	ἦν. ἦσαν δὲ κάλλιστα διεσκευασμέναι·	αἱ	μὲν γὰρ τρεῖς ὑπὸ τῶν
[12, 1]	παρθενικὰ ἀλλ´ ἑταιρικὰ πράττειν ἐβιάζετο.	αἱ	μὲν οὖν ἄλλαι παρελθοῦσαι ἀντέβλεπον
[12, 18]	ἤρων γε αἱ γυναῖκες αὐτοῦ	αἱ	Μυτιληναίων. τά γε μὴν τελευταῖα
[12, 1]	αἱ Ἑλληνίδες γυναῖκες λέγουσι καὶ	αἱ	Περσίδες. ὅρμος ἐκομίσθη ποτὲ Κύρῳ
[12, 21]	εἰ ἦν πλείω τὰ ἐναντία,	αἳ	δὲ γαυρούμεναι καὶ σεμνὸν ἅμα
[12, 1]	τρεῖς ὑπὸ τῶν οἰκείων γυναικῶν,	αἳ	ἔτυχον αὐταῖς συνανελθοῦσαι, διαπεπλεγμέναι τε
[12, 1]	πλησίον αὑτοῦ τὰς ἀνθρώπους καθίσαι,	αἳ	μὲν ἐπείσθησαν καὶ πάνυ εὐκόλως,
[12, 1]	τὰς παρειὰς καὶ τοὺς δακτύλους,	αἳ	μὲν ἠνείχοντο, ἣ δὲ οὐχ
[12, 10]	καὶ ἐξ αὐτῶν κληθὲν νόμισμα	Αἰγιναῖον.	~Ὅτι Ῥωμαῖοι ὑπὸ τῷ λόφῳ
[12, 10]	ἄνδρες, ἑκὼν ἀπῆλθε τῆς πατρίδος.	~Αἰγινῆταί	ποτε ἐδυνήθησαν τὰ μέγιστα ἐν
[12, 42]	Πριάμου ὑπὸ ἄρκτου φασὶ τραφῆναι,	Αἴγισθον	δὲ τὸν Θυέστου καὶ Πελοπίας
[12, 42]	τὸν Θυέστου καὶ Πελοπίας ὑπὸ	αἰγός.	~Δαρεῖον ἀκούω τὸν Ὑστάσπου φαρετροφόρον
[12, 35]	ἡ Ἐρυθραία ἡ Σαμία ἡ	Αἰγυπτία	ἡ Σαρδιανή. οἳ δέ φασι
[12, 4]	στρατηγοῦ καταλελειμμένου ἐν Θήβαις. ~Φασὶν	Αἰγύπτιοι	Σέσωστριν παρ´ Ἑρμοῦ τὰ νόμιμα
[12, 64]	τὴν Ἀλεξάνδρου πόλιν τὴν κατ´	Αἴγυπτον	ἐκόμισε. καὶ οἱ μὲν ἄλλοι
[12, 1]	ἀφέλειαν καὶ τοῦ τρόπου τὸ	αἰδῆμον	καὶ ὅτι ἀπεριέργως καλὴ ἦν.
[12, 21]	ἑτέρως εἶχον τῶν τραυμάτων, ἐνταῦθα	αἰδούμεναι	καὶ θρηνοῦσαι καὶ ὡς ἔνι
[12, 1]	παντὸς τοῦ τρόπου δήλη ἦν	αἰδουμένη.	ἐπεὶ δὲ ἐκέλευσε πλησίον αὑτοῦ
[12, 47]	ἡ δὲ Ἀρήτη εἵπετο δι´	αἰδοῦς	ἐγκαλυπτομένη καὶ οὐ τολμῶσα προσειπεῖν
[12, 57]	χρόνον, ἄφνω καὶ παρ´ ἐλπίδα	αἵματος	ἀνεπλήσθη. Μακεδόσι δὲ ἐπίστευον Θηβαῖοι
[12, 64]	ὅπερ Ὅμηρος ᾄδει, λέγων ὑπὲρ	Αἰνείου	τὸν Ἀπόλλωνα ἐς μέσους ἐμβαλεῖν
[12, 7]	καὶ Ἡφαιστίων τὸν τοῦ Πατρόκλου,	αἰνιττόμενος	ὅτι καὶ αὐτὸς ἦν ἐρώμενος
[12, 1]	Κῦρος πλέον ταύτην ἠγάπησεν ἢ	αἷς	ὡμίλησέ ποτε ἀνθρώποις. χρόνῳ δὲ
[12, 17]	ὅπλοις καὶ φορῶν τὸ διάδημα.	αἴσχιστον	μὲν οὖν ἦν αὐτῷ καὶ
[12, 23]	ἀρετῆς ἀπολείποντες Ἑλληνικῶς. οὕτως δὲ	αἰσχρὸν	νομίζουσι τὸ φεύγειν, ὡς μηδὲ
[12, 1]	αὐτὴν ἐξεπλάγη καὶ ἤρετο τὴν	αἰτίαν	τῆς ἀφίξεως. καὶ ἐκείνη φησὶ
[12, 16]	οὐ μὴν διὰ τὰς αὐτὰς	αἰτίας.	ἤχθετο γὰρ Περδίκκᾳ μὲν ὅτι
[12, 38]	τῇ παιδί. καὶ κρατήσασα μὲν	αἰχμάλωτον	ἄγεται καὶ κρατεῖ αὐτοῦ καὶ
[12, 64]	αὐτοὺς ἔφη πάντων τῶν ἐξ	αἰῶνος	βασιλέων εὐδαιμονέστατον Ἀλέξανδρον γεγονέναι, καὶ
[12, 27]	πολεμίοις· πρῶτον γὰρ τῶν ἐξ	αἰῶνος	νεκροὺς ὑποσπόνδους ἀποδοῦναι ταφησομένους, εἰωθότων
[12, 64]	τε ἔσται καὶ ἀπόρθητος δι´	αἰῶνος.	ταῦτα μαθόντες πολλὴν ἐσεφέροντο φιλονεικίαν,
[12, 64]	οὗτός γε τριάκοντα ἡμέρας κατελέλειπτο	ἀκηδής,	ἕως Ἀρίστανδρος ὁ Τελμησσεύς, θεόληπτος
[12, 64]	κειμήλιον ἔχῃ βασιλείας ἀσφαλοῦς καὶ	ἀκλινοῦς	ὅμηρον. Πτολεμαῖος δέ, εἴ τι
[12, 1]	ἀπομαρανθῇ τοῦ πένθους αὐτῷ ἡ	ἀκμή,	οὕτως ἐσταλμένην ὡς αὐτὸν παριέναι
[12, 1]	εἶπεν ἄν τις λαλούσης αὐτῆς	ἀκούειν	Σειρῆνος. πολυπραγμοσύνης δὲ ἁπάσης γυναικείας
[12, 1]	δοθῆναι κόσμον πολυτελῆ. ἣ δὲ	ἄκουσα	καὶ ποτνιωμένη καὶ δακρύουσα ἐπὶ
[12, 47]	ἐφύλαττεν. ὕστερον δὲ τὴν γυναῖκα	ἄκουσαν	δορυφόρῳ αὑτοῦ πάντων μάλιστα θεραπευτῇ
[12, 9]	τὸν ἐγκέφαλον ἐξαράξαιμι. τοῦτο ἐκεῖνος	ἀκούσας	καὶ ὑπολαβὼν ἀκρατῶς ἔχειν φθόνου
[12, 1]	τρίβουσα ἐπίπαττε τῷ φύματι. ταῦτα	ἀκούσασα	ἡ παῖς καὶ δράσασα, τὸ
[12, 43]	καὶ Πελοπίας ὑπὸ αἰγός. ~Δαρεῖον	ἀκούω	τὸν Ὑστάσπου φαρετροφόρον Κύρου γενέσθαι.
[12, 23]	ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς. ~Ἀνθρώπων ἐγὼ	ἀκούω	φιλοκινδυνοτάτους εἶναι τοὺς Κελτούς. τῶν
[12, 1]	ἠνείχοντο, ἣ δὲ οὐχ ὑπέμενεν·	ἄκρᾳ	γὰρ τῇ χειρὶ μόνον τοῦ
[12, 29]	δειπνοῦντας εἶπεν ὅτι ἄρα οἱ	Ἀκραγαντῖνοι	οἰκοδομοῦσι μὲν ὡς ἀεὶ βιωσόμενοι,
[12, 32]	καὶ ἀναξυρίδας. Ἐμπεδοκλῆς δὲ ὁ	Ἀκραγαντῖνος	ἁλουργεῖ ἐχρήσατο καὶ ὑποδήμασι χαλκοῖς.
[12, 29]	σφαγιασθεῖεν. ~Πλάτων ὁ Ἀρίστωνος ἰδὼν	Ἀκραγαντίνους	καὶ οἰκοδομοῦντας πολυτελῶς καὶ ὁμοίως
[12, 9]	τοῦτο ἐκεῖνος ἀκούσας καὶ ὑπολαβὼν	ἀκρατῶς	ἔχειν φθόνου καὶ δεινῶς ὑπὸ
[12, 18]	ἀνθ´ ὧν ἡ θεὸς ἔδωκεν	ἀλάβαστρον	αὐτῷ, καὶ εἶχεν αὕτη μύρον,
[12, 40]	εἵπετο τῷ Ξέρξῃ πολυτελείας καὶ	ἀλαζονείας	πεπληρωμένα, καὶ οὖν καὶ ὕδωρ
[12, 57]	δὲ τῆς Ἀθηνᾶς τῆς καλουμένης	Ἀλαλκομενηίδος	ἄγαλμα αὐτομάτως κατεφλέχθη, πυρὸς μὴ
[12, 1]	φησὶ λυπούμενόν σε, βασιλεῦ, καὶ	ἀλγοῦντα	ἀφῖγμαι παραμυθήσασθαι, εἴ σοι βουλομένῳ
[12, 1]	ἐνέδυ, καὶ εἶκε τοῖς ἐπιτάγμασιν,	ἀλγοῦσα	ὅμως ὅτι οὐ παρθενικὰ ἀλλ´
[12, 54]	Φίλιππον καὶ λαβεῖν οὐ θελησάντων.	~Ἀλέξανδρον	Ἀριστοτέλης ὀργιζόμενον πραῧ ναι βουλόμενος
[12, 64]	τῶν ἐξ αἰῶνος βασιλέων εὐδαιμονέστατον	Ἀλέξανδρον	γεγονέναι, καὶ ζῶντα καὶ ἀποθανόντα·
[12, 14]	Δημήτριον τὸν Πολιορκητὴν ὥρας ἀμφισβητῆσαι.	Ἀλέξανδρον	δὲ τὸν Φιλίππου ἀπραγμόνως ὡραῖον
[12, 64]	δὲ ἔμελε τούτῳ τῆς ἐς	Ἀλέξανδρον	πολυωρίας καὶ τῆς ἐς τὸν
[12, 57]	δὲ ὡς ᾤοντο ἐν Ἰλλυριοῖς	Ἀλέξανδρον	τεθνάναι, πολλὰ καὶ βλάσφημα ἐς
[12, 42]	ἵππος· ἀλλὰ καὶ τὸν Ἀλόπης.	Ἀλέξανδρον	τὸν Πριάμου ὑπὸ ἄρκτου φασὶ
[12, 64]	~Ὁ μὲν Φιλίππου καὶ Ὀλυμπιάδος	Ἀλέξανδρος	ἐν Βαβυλῶνι τὸν βίον καταστρέψας,
[12, 26]	βασιλέως σύντροφος. καὶ αὐτὸς δὲ	Ἀλέξανδρος	λέγεται πλεῖστον πιεῖν ἀνθρώπων. ~Ἡμερώτατά
[12, 57]	τῶν παίδων δὲ οὐχί. ~Ἡνίκα	Ἀλέξανδρος	ὁ Φιλίππου ἐπὶ τὰς Θήβας
[12, 16]	αὐτοῖς ἐν τοῖς συμποσίοις. ~Λέγεται	Ἀλέξανδρος	ὁ Φιλίππου ζηλοτυπώτατα πρὸς τοὺς
[12, 37]	Μίμνερμος εἴκοσι, καὶ Πίνδαρος τοσούτους.	~Ἀλέξανδρος	ὅτε Βῆσσον ἐδίωκεν, ἐν ἀπορίᾳ
[12, 7]	τὸν πατέρα ἀναζητεῖν χρή. ~Ὅτι	Ἀλέξανδρος	τὸν Ἀχιλλέως τάφον ἐστεφάνωσε καὶ
[12, 34]	ταύτῃ καὶ πρώτῃ φασὶν ὁ	Ἀλέξανδρος	ὡμίλησεν. ~Ὅτι δύο Περίανδροι, ὃ
[12, 26]	Πρωτέας ὁ Λανίκης μὲν υἱός,	Ἀλεξάνδρου	δὲ τοῦ βασιλέως σύντροφος. καὶ
[12, 43]	δὲ τελευταῖος Δαρεῖος, ὁ ὑπὸ	Ἀλεξάνδρου	νικηθεὶς, δοῦλος ἦν. Ἀρχέλαος δὲ
[12, 34]	ἑαυτοῦ γυναικός, Ἀπελλῆς δὲ τῆς	Ἀλεξάνδρου	παλλακῆς, ᾗπερ ὄνομα ἦν Παγκάστη,
[12, 64]	καὶ μετὰ σπουδῆς ἐς τὴν	Ἀλεξάνδρου	πόλιν τὴν κατ´ Αἴγυπτον ἐκόμισε.
[12, 64]	ἐλέφαντι· καὶ τὸ μὲν ὄντως	Ἀλεξάνδρου	σῶμα λιτῶς καὶ ὡς ἔτυχε
[12, 7]	καὶ αὐτὸς ἦν ἐρώμενος τοῦ	Ἀλεξάνδρου,	ὥσπερ Ἀχιλλέως ὁ Πάτροκλος. ~Κλεομένης
[12, 64]	Πτολεμαῖος· εἴδωλον γὰρ ποιησάμενος ὅμοιον	Ἀλεξάνδρῳ	κατεκόσμησεν ἐσθῆτι βασιλικῇ καὶ ἐνταφίοις
[12, 14]	ἐκ τοῦ εἴδους φοβερὸν τῷ	Ἀλεξάνδρῳ	λέγουσιν. ~Τὸν Ἡρακλῆ λέγουσι τὰς
[12, 39]	~Περδίκκας ὁ Μακεδὼν ὁ συστρατευσάμενος	Ἀλεξάνδρῳ	οὕτως ἄρα ἦν εὔτολμος, ὥς
[12, 54]	ἴσος. Ἀριστοτέλης τὰ δέοντα συμβουλεύων	Ἀλεξάνδρῳ	πολλοῖς ὠφέλημα γέγονεν, ἐξ ὧν
[12, 59]	ἀνθρώποις δεδόσθαι κάλλιστα, τό τε	ἀληθεύειν	καὶ τὸ εὐεργετεῖν· καὶ προσετίθει
[12, 24]	μαγείρους, τοσούτους δὲ ὀρνιθευτάς, καὶ	ἁλιεῖς	χιλίους. ~Ὤνηντο ἄρα καὶ Ὀδυσσεὺς
[12, 52]	ταῖς ἑταίραις. καὶ γὰρ τοὺς	ἁλισκομένους	ὑπὸ τῆς ὥρας αὐτῶν βούλεσθαι
[12, 14]	ἐρασμιώτατοι λέγονται γενέσθαι Ἑλλήνων μὲν	Ἀλκιβιάδης,	Ῥωμαίων δὲ Σκηπίων. λέγουσι δὲ
[12, 15]	Σωκράτης δὲ κατελήφθη ποτὲ ὑπὸ	Ἀλκιβιάδου	παίζων μετὰ Λαμπροκλέους ἔτι νηπίου.
[12, 39]	οὐ μόνον παρὰ τοῖς Ἕλλησιν	ἀλκιμώτατόν	τε καὶ δυσμαχώτατον εἶναι θηρίον
[12, 25]	χιλίους. ~Ὤνηντο ἄρα καὶ Ὀδυσσεὺς	Ἀλκίνου	καὶ Ἀχιλλεὺς Χείρωνος καὶ Πάτροκλος
[12, 36]	πολλὰ καὶ ἄλλα κατέψευσται αὐτοῦ.	Ἀλκμὰν	δέκα φησί, Μίμνερμος εἴκοσι, καὶ
[12, 50]	καὶ τὸν Κυδωνιάτην Νυμφαῖον καὶ	Ἀλκμᾶνα.	καὶ Θουκυδίδης δὲ ὁμολογεῖ ὅτι
[12, 15]	δὲ ἄρα ὁ Διὸς καὶ	Ἀλκμήνης	μετὰ παιδίων πάνυ σφόδρα. τοῦτό
[12, 1]	ἔτυχεν ἐμπεσοῦσα ἐς τοὺς πολεμίους,	ἀλλ´	ἀνεζήτησεν αὐτὴν σὺν πολλῇ τῇ
[12, 17]	δὲ παρ´ ἐκείνην ἐφοίτα φανερῶς.	ἀλλ´	ἔγωγε Θεόδωρον ἂν τὸν αὐλητὴν
[12, 39]	ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων,	ἀλλ´	εἰ λεαίνης ἐγκρατὴς ἐγένετο, μέγα
[12, 44]	ἐκ Διονυσίου τιμωρίαν καὶ καταδίκην,	ἀλλ´	ἐν αὐτῇ τῇ συμφορᾷ μουσουργῶν
[12, 1]	ἀλγοῦσα ὅμως ὅτι οὐ παρθενικὰ	ἀλλ´	ἑταιρικὰ πράττειν ἐβιάζετο. αἱ μὲν
[12, 1]	δὲ οὐχ ἡττήθη τοῦ δώρου,	ἀλλ´	εὖ μάλα σοφῶς καὶ πεπαιδευμένως
[12, 64]	ἀπαιτούσης τὸν μηκέτι ζῶντα κατακρύψαι.	ἀλλ´	οὗτός γε τριάκοντα ἡμέρας κατελέλειπτο
[12, 36]	οὐκ εἰσὶν Ἡσιόδου τὰ ἔπη,	ἀλλ´	ὡς πολλὰ καὶ ἄλλα κατέψευσται
[12, 21]	αὑτῶν ἐν τῇ μάχῃ κεῖσθαι,	ἀλλὰ	αὗταί γε ἀφικόμεναι τὰ τραύματα
[12, 1]	ἑκόντος αὐτὴν τοῦ πατρὸς ἀποπέμψαντος,	ἀλλὰ	γὰρ πρὸς βίαν, οἷα πολλάκις
[12, 1]	ἐπεὶ καὶ τῶν μαζῶν προσήψατο,	ἀλλὰ	ἐνταῦθα μὲν ὑπερηγάσθη τὴν εὐγένειαν
[12, 1]	οὐ Περσικῶς ὁ τοῦ Δαρείου,	ἀλλὰ	καὶ ἀποβλέψας πρὸς τὸν ἀγοραστὴν
[12, 15]	γένῃ πατὴρ αὐτός, τότε ἐξαγορεύσεις.	ἀλλὰ	καὶ Ἀρχύτας ὁ Ταραντῖνος, πολιτικός
[12, 33]	καὶ ἐπιβουλῆς καταγωνίσασθαι τοὺς ἐχθρούς.	ἀλλὰ	καὶ αὐτῷ τῷ Πύρρῳ τὴν
[12, 10]	ναυτικὴν ἔσχον καὶ ἦσαν μέγιστοι.	ἀλλὰ	καὶ ἐν τοῖς Περσικοῖς ἀγαθοὶ
[12, 1]	Κύρου τε καὶ ἐκείνης λόγων,	ἀλλὰ	καὶ ἐς βασιλέα τὸν μέγαν
[12, 61]	Ἀθηναῖοι μόνοι κηδεστὴν αὐτὸν ἐνόμιζον,	ἀλλὰ	καὶ Θούριοι εὐεργέτην αὐτὸν ἐπέγραψαν.
[12, 48]	Ὁμήρου μεταγράψαντες ᾄδουσιν οὐ μόνοι	ἀλλὰ	καὶ οἱ Περσῶν βασιλεῖς, εἴ
[12, 39]	δυσμαχώτατον εἶναι θηρίον ἡ λέαινα,	ἀλλὰ	καὶ παρὰ τοῖς βαρβάροις. φασὶ
[12, 42]	τὸν Ποσειδῶνος καὶ Τυροῦς ἵππος·	ἀλλὰ	καὶ τὸν Ἀλόπης. Ἀλέξανδρον τὸν
[12, 23]	πολέμῳ καλῶς. μάχονται δὲ ἐστεφανωμένοι,	ἀλλὰ	καὶ τρόπαια ἐγείρουσιν, ἅμα τε
[12, 1]	Ἀσίαν οὐ γυναικῶν μόνον φασὶν	ἀλλὰ	καὶ τῶν τοῦ βασιλέως υἱῶν
[12, 23]	οἰκιῶν κατολισθανουσῶν καὶ συμπιπτουσῶν ἀποδιδράσκειν,	ἀλλὰ	μηδὲ πιμπραμένων αὐτῶν περιλαμβανομένους ὑπὸ
[12, 54]	ἡ ὀργὴ οὐ πρὸς ἥττους,	ἀλλὰ	πρὸς τοὺς κρείττονας γίνεται· σοὶ
[12, 1]	τῆς τεκούσης σε περιθέσθαι αὐτή;	ἀλλὰ	τοῦτον μὲν ἀπόπεμψον ἐκείνῃ, Κῦρε·
[12, 40]	ἐγένετο, μέγα ἐφρόνει. ~Τά τε	ἄλλα	ἐφόδια εἵπετο τῷ Ξέρξῃ πολυτελείας
[12, 36]	ἔπη, ἀλλ´ ὡς πολλὰ καὶ	ἄλλα	κατέψευσται αὐτοῦ. Ἀλκμὰν δέκα φησί,
[12, 60]	ἔξω μέλους ὅτι τὰ μὲν	ἄλλα	μοι κατέλιπεν ὁ πατήρ, τὴν
[12, 57]	κατεφλέχθη, πυρὸς μὴ προσαχθέντος, καὶ	ἄλλα	πολλά. ~Διώξιππος Ὀλυμπιονίκης ἀθλητής, ὁ
[12, 1]	πράττειν ἐβιάζετο. αἱ μὲν οὖν	ἄλλαι	παρελθοῦσαι ἀντέβλεπον τῷ Κύρῳ καὶ
[12, 58]	καὶ ἐς πολλὰς τὸ πρόσωπον	ἀλλάττων	χρόας. ἐκ δὴ τούτων πολλοῖς
[12, 58]	τοίνυν τὰ πλήθη, καὶ ἄλλος	ἀλλαχόθεν	ἐκκρεμαννύμενος ἐθεῶντο αὐτόν· ἐν δὲ
[12, 1]	κάλλει χρωμένων ἔργα. ἔσπευδον οὖν	ἄλλη	ἄλλην ὑπερβαλέσθαι τῷ κάλλει. ἡ
[12, 1]	μὲν ἀφθονίαν εἶχεν, ὡς οὐκ	ἄλλη	παρθένος τῶν τότε· ἦν δὲ
[12, 36]	τῆς Νιόβης παίδων μὴ συνᾴδειν	ἀλλήλοις.	Ὅμηρος μὲν ἓξ λέγει ἄρρενας
[12, 1]	χρωμένων ἔργα. ἔσπευδον οὖν ἄλλη	ἄλλην	ὑπερβαλέσθαι τῷ κάλλει. ἡ δὲ
[12, 1]	ἐπεπίστευτο γὰρ δὴ ὅτι γυναικὸς	ἄλλης	μετ´ αὐτὴν οὐκ ἠξίου πειραθῆναι
[12, 64]	θεόληπτος γενόμενος ἢ ἔκ τινος	ἄλλης	συντυχίας κατασχεθείς, ἦλθεν ἐς μέσους
[12, 50]	ἢ νοσήσαντες ἢ παραφρονήσαντες ἢ	ἄλλο	τι τοιοῦτον δημοσίᾳ παθόντες, μετεπέμποντο
[12, 39]	λέοντα ἢ πάρδαλιν κατέκτανεν ἢ	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων, ἀλλ´ εἰ
[12, 34]	τῶν ἀρχαίων πολλοὶ μὲν καὶ	ἄλλοι	ἐς μνήμην ἐδόθησαν, καὶ οὗτοι
[12, 60]	οὖν ὡς τὸ εἰκὸς καὶ	ἄλλοι	λόγοι ἐπέρρευσαν, ἐν δὲ τοῖς
[12, 64]	Αἴγυπτον ἐκόμισε. καὶ οἱ μὲν	ἄλλοι	Μακεδόνες τὴν ἡσυχίαν ἦγον. Περδίκκας
[12, 58]	συνέρρει τοίνυν τὰ πλήθη, καὶ	ἄλλος	ἀλλαχόθεν ἐκκρεμαννύμενος ἐθεῶντο αὐτόν· ἐν
[12, 31]	ὀνόματι τὴν γεῦσιν, καὶ Κρὴς	ἄλλος.	καὶ ἐν Συρακούσαις Πόλλιος· ἐκλήθη
[12, 31]	ἐκ τῆς νήσου, καὶ Θάσιος	ἄλλος,	καὶ Λέσβιος. καὶ ἐπὶ τούτοις
[12, 22]	ἐντεῦθεν ῥηθῆναι λέγουσι τὴν παροιμίαν	ἄλλος	οὗτος Ἡρακλῆς. ~Ἀνθρώπων ἐγὼ ἀκούω
[12, 37]	ἥψατο τῶν καμήλων καὶ ὑποζυγίων	ἄλλων	καὶ οἱ σὺν αὐτῷ. τῶν
[12, 1]	τοῦ Κύρου, μετὰ καὶ τῶν	ἄλλων	λαφύρων καὶ αὐτὴ ἑάλω, οὐκ
[12, 1]	πρὸς Κῦρον, καὶ τάχιστα τῶν	ἄλλων	παλλακίδων προετιμήθη διά τε ἤθους
[12, 1]	τῶν Κύρου σατραπῶν μετὰ καὶ	ἄλλων	παρθένων ἀνήγαγεν αὐτὴν πρὸς Κῦρον,
[12, 28]	Δελφικόν. ἔλεγε γὰρ μὴ ἂν	ἄλλως	σωθῆναι τὴν πόλιν, εἰ μὴ
[12, 42]	Τυροῦς ἵππος· ἀλλὰ καὶ τὸν	Ἀλόπης.	Ἀλέξανδρον τὸν Πριάμου ὑπὸ ἄρκτου
[12, 32]	ἀναξυρίδας. Ἐμπεδοκλῆς δὲ ὁ Ἀκραγαντῖνος	ἁλουργεῖ	ἐχρήσατο καὶ ὑποδήμασι χαλκοῖς. Ἱππίαν
[12, 12]	βωμὸν ἱδρύσαντο. ~Μοιχὸς ἐν Γορτύνῃ	ἁλοὺς	ἐπὶ τὰς ἀρχὰς ἤγετο, εἶτα
[12, 18]	γε μὴν τελευταῖα ἀπεσφάγη μοιχεύων	ἁλούς.	~Τὴν ποιήτριαν Σαπφώ, τὴν Σκαμανδρωνύμου
[12, 1]	οἷα πολλάκις ἀπήντησεν ἢ πόλεων	ἁλουσῶν	ἢ τυράννων βιασαμένων ἢ σατραπῶν.
[12, 21]	αἳ δὲ γαυρούμεναι καὶ σεμνὸν	ἅμα	καὶ βλοσυρὸν ὁρῶσαι τοὺς παῖδας
[12, 1]	περὶ τὸ σῶμα στολήν τε	ἅμα	καὶ περίεργον κατασκευήν. ῥαπισθεῖσα δὲ
[12, 2]	ἐν Μούσαις βίον εἰρηνικόν τε	ἅμα	καὶ πρᾶον εἶναι. ~Ἐπαμεινώνδας ὅτε
[12, 23]	ἐστεφανωμένοι, ἀλλὰ καὶ τρόπαια ἐγείρουσιν,	ἅμα	τε ἐπὶ τοῖς πεπραγμένοις σεμνυνόμενοι
[12, 1]	εὖ μάλα εὔκαιρος ὕπνος, καὶ	ἅμα	τῷ ὕπνῳ περιστερὰ παραγίνεται, καὶ
[12, 56]	ὁ Σινωπεὺς ἔλεγε πολλά, τὴν	ἀμαθίαν	καὶ τὴν ἀπαιδευσίαν τῶν Μεγαρέων
[12, 64]	ἀναπαύσας ἐπὶ μίαν τῶν Περσικῶν	ἁμαξῶν,	τὸ ἐπ´ αὐτῆς κατεσκεύασε φέρτρον
[12, 20]	Ἡσίοδος, τὴν ἀηδόνα μόνην ὀρνίθων	ἀμοιρεῖν	ὕπνου καὶ διὰ τέλους ἀγρυπνεῖν.
[12, 64]	βασιλείας τῶν περὶ αὐτόν, ταφῆς	ἄμοιρος	ἦν, ἧς μεταλαγχάνουσι καὶ οἱ
[12, 43]	ἐτέλει. ὁ δὲ τούτου υἱὸς	Ἀμύντας	ὑπηρέτης Ἀερόπου καὶ δοῦλος ἐπεπίστευτο.
[12, 60]	τῷ δευτέρῳ καὶ Φιλίππῳ τῷ	Ἀμύντου.	πολλοὶ μὲν οὖν ὡς τὸ
[12, 53]	τῆς ἐσπράξεως τῶν δικῶν τῶν	Ἀμφικτυόνων,	τὸν δὲ κατὰ Χαιρώνειαν, φιλονεικησάντων
[12, 62]	τι τῶν ἀπορρήτων καὶ τῶν	ἀμφιλόγων	συμβουλεύειν βασιλεῖ, ἐπὶ πλίνθου χρυσῆς
[12, 14]	δὲ Δημήτριον τὸν Πολιορκητὴν ὥρας	ἀμφισβητῆσαι.	Ἀλέξανδρον δὲ τὸν Φιλίππου ἀπραγμόνως
[12, 1]	ὑπ´ ἐκείνης, καὶ ἐς τοσοῦτον	ἀμφοῖν	ἡ φιλία προῆλθεν, ὡς ἐγγὺς
[12, 26]	Ξεναγόρας ὁ Ῥόδιος, ὃν ἐκάλουν	Ἀμφορέα,	καὶ Ἡρακλείδης ὁ πύκτης, καὶ
[12, 1]	εἶχεν ἡδὺ καὶ ἁπαλόν· εἶπεν	ἄν	τις λαλούσης αὐτῆς ἀκούειν Σειρῆνος.
[12, 28]	τὸν Δελφικόν. ἔλεγε γὰρ μὴ	ἂν	ἄλλως σωθῆναι τὴν πόλιν, εἰ
[12, 1]	τούτοις ἐκεῖνος, ἠξίωσεν αὐτήν, ἔστ´	ἂν	ἀπομαρανθῇ τοῦ πένθους αὐτῷ ἡ
[12, 40]	εὐεργέτην τὸν δόντα ἐνόμισεν, ὅτι	ἂν	ἀπώλετο τῇ δίψῃ, εἰ μὴ
[12, 25]	εἰ προσεῖχον οἱ Ἀθηναῖοι, πάντα	ἂν	ἐγένοντο εὐδαίμονες. καὶ Ἱέρων δὲ
[12, 43]	τοῦ δήμου τῶν Ἀθηναίων, οὐδεὶς	ἂν	εἴποι ῥᾳδίως τοὺς πατέρας. Καλλικρατίδας
[12, 52]	εὐτελῶς οὕτω παραφρονεῖν, ὡς ὑπομεῖναι	ἂν	συνοικῆσαί τινι αὐτῶν. καὶ οὖν
[12, 1]	πολλοὺς ἀνθρώπων τρέφοντί σοι γένοιτο	ἂν	ταῦτα λυσιτελῆ· ἐμοὶ δὲ σὺ
[12, 17]	ἐφοίτα φανερῶς. ἀλλ´ ἔγωγε Θεόδωρον	ἂν	τὸν αὐλητὴν προτιμήσαιμι τοῦ Δημητρίου,
[12, 63]	μισθούς, καὶ λαβοῦσα πρὸς ὀλίγον	ἂν	ὡμίλησε τῷ δόντι, εἶτα ἀπέκλινεν.
[12, 1]	Ἀφροδίτης στεφάνων τῶν ῥοδίνων ὅσοι	ἂν	ὦσιν ἤδη αὖοι τρίβουσα ἐπίπαττε
[12, 1]	πελειάδα αὐτῇ παρέστησε λιθοκόλλητον· καὶ	ἀνὰ	πᾶσαν ἡμέραν θυσίαις τε ἱλεοῦτο
[12, 46]	αὐτοῦ τῆς χαίτης καὶ ἔμελλεν	ἀναβαίνειν,	καὶ τῇ χειρὶ αὐτοῦ περιπίπτει
[12, 38]	τις τὸν δεσπότην, ἐς τὸ	ἀναβῆναι	αὐτὸν παρέστηκεν. ἐὰν δέ τις
[12, 1]	περίεργον κατασκευήν. ῥαπισθεῖσα δὲ πρὸς	ἀνάγκην	ἐνέδυ, καὶ εἶκε τοῖς ἐπιτάγμασιν,
[12, 47]	Ἀριστομάχη, τὴν ἐκ τοῦ Διονυσίου	ἀνάγκην	καταλέξασα, ὁ Δίων προσηγάγετο τὴν
[12, 19]	καὶ Πλάτων ὁ Ἀρίστωνος σοφὴν	ἀναγράφει.	πυνθάνομαι δὲ ὅτι καὶ ἑτέρα
[12, 6]	πρεσβυτέρου καὶ αὐτοῦ τὸν πατέρα	ἀναζητεῖν	χρή. ~Ὅτι Ἀλέξανδρος τὸν Ἀχιλλέως
[12, 28]	ὑπὲρ τῆς πόλεως τῆς Ἀθηναίων	ἀναιρεθῆναι	λόγος ἔχει, ἐπιδόντος αὐτὰς τοῦ
[12, 25]	τοῦ Κείου ἀπήλαυσε καὶ Πολυκράτης	Ἀνακρέοντος,	καὶ Ξενοφῶντος Πρόξενος καὶ Ἀντίγονος
[12, 1]	τριῶν δὲ ἡμερῶν διελθουσῶν στολὴν	ἀναλαβοῦσα	ἡ Ἀσπασία πενθικήν, ἀπιόντος τοῦ
[12, 1]	προσέταξεν ἐς τὸν θάλαμον ἀνελθοῦσαν	ἀναμεῖναι	αὐτόν· ἣ δὲ ἔδρασε ταῦτα.
[12, 1]	εἰκὸς τὸν Κῦρον ἐξέπληξε, καὶ	ἀναμφιλόγως	ἐθαυμάζετο ἥδε ἡ γυνὴ καὶ
[12, 12]	τοῦτο τὸ στεφάνωμα αὐτῷ ὅτι	ἄνανδρός	ἐστι καὶ γύννις καὶ ἐς
[12, 32]	καὶ ἐφόρει στέφανον χρυσοῦν καὶ	ἀναξυρίδας.	Ἐμπεδοκλῆς δὲ ὁ Ἀκραγαντῖνος ἁλουργεῖ
[12, 64]	καὶ ἐνταφίοις ἀξιοζήλοις. εἶτα τοῦτο	ἀναπαύσας	ἐπὶ μίαν τῶν Περσικῶν ἁμαξῶν,
[12, 1]	χαρίζεσθαι, θαρρῶν ὅτι Κύρου μὲν	ἀναπείσει	ἐπιλαθέσθαι αὐτήν, διδάξει δ´ αὐτὸν
[12, 14]	λέγουσι· τὴν μὲν γὰρ κόμην	ἀνασεσύρθαι	αὐτῷ, ξανθὴν δὲ εἶναι· ὑπαναφύεσθαι
[12, 1]	καὶ ἐκ τῆς παιδικῆς ἡλικίας	ἀνατρέχων,	ἐλέγετο δὲ αὐτοῦ ἐρᾶν ὁ
[12, 49]	οὐκ ἐπαινεῖ καὶ ὑπερθαυμάζει τὸν	ἄνδρα,	δοκεῖ μοι μέγα ὁ τοιοῦτος
[12, 3]	οἳ δὲ ἔφασαν τεθνάναι τὸν	ἄνδρα.	εἶτα Ἰολαΐδαν καλεῖν διὰ ταχέων
[12, 47]	καὶ οὐ τολμῶσα προσειπεῖν ὡς	ἄνδρα,	ἐπεὶ βιασθεῖσα τὸν θεσμὸν τῆς
[12, 55]	ὕμνοις ἡ ὑποθήκη ἐκείνη. ἀγαθοὺς	ἄνδρας	εἶναι λέγει τοὺς ἀντιπάλους γενομένους
[12, 50]	τοιοῦτον δημοσίᾳ παθόντες, μετεπέμποντο ξένους	ἄνδρας	οἷον ἰατροὺς ἢ καθαρτὰς κατὰ
[12, 16]	ἀγαθὸς ἐδόκει, Σελεύκῳ δὲ ἐπεὶ	ἀνδρεῖος	ἦν· Ἀντιγόνου δὲ αὐτὸν ἐλύπει
[12, 1]	δὲ αὐτοῦ ἐρᾶν ὁ βασιλεὺς	ἀνδρειότατα.	ἐκ δὴ τούτων ἐπένθει βαρύτατα
[12, 9]	αὐτὸν μισοῦσι, μήτι γοῦν οἱ	ἄνδρες,	ἑκὼν ἀπῆλθε τῆς πατρίδος. ~Αἰγινῆταί
[12, 62]	δὲ ὅμως, ὅτι ἀντεῖπε βασιλεῖ.	ἀνδρὶ	δὲ ἐλευθέρῳ κατά γε τὴν
[12, 1]	ὅτι καλῷ καὶ ἀγαθῷ συνέσται	ἀνδρί.	παῖς δ´ ἔτι οὖσα, γίνεται
[12, 56]	Μεγαρέων διαβάλλων, καὶ ἐβούλετο Μεγαρέως	ἀνδρὸς	κριὸς εἶναι μᾶλλον ἢ υἱός.
[12, 9]	Κλαζομενίων· ἦν γὰρ τῶν ἀγαθῶν	ἀνδρῶν.	ὅς γε μὴν εἴωθε κατισχύειν
[12, 57]	ἐν Ὀγχηστῷ λίμνη φοβερὸν ἦχον	ἀνέδωκε	καὶ συνεχῆ καὶ ταύρου μυκήματι
[12, 1]	ἐμπεσοῦσα ἐς τοὺς πολεμίους, ἀλλ´	ἀνεζήτησεν	αὐτὴν σὺν πολλῇ τῇ φροντίδι
[12, 1]	καὶ προσέταξεν ἐς τὸν θάλαμον	ἀνελθοῦσαν	ἀναμεῖναι αὐτόν· ἣ δὲ ἔδρασε
[12, 61]	ἔθυσαν, καὶ ἐψηφίσαντο εἶναι τὸν	ἄνεμον	πολίτην, καὶ οἰκίαν αὐτῷ καὶ
[12, 57]	ἄφνω καὶ παρ´ ἐλπίδα αἵματος	ἀνεπλήσθη.	Μακεδόσι δὲ ἐπίστευον Θηβαῖοι ἀπειλεῖν
[12, 64]	φάσμα καὶ τὴν διασκευασθεῖσαν ἁρμάμαξαν	ἀνεστάλη	τοῦ δρόμου, οἰόμενος ἔχειν τὸ
[12, 64]	ἐς μέσους ἐμβαλεῖν τοὺς ἥρωας.	ἀνέστειλε	δὲ τὴν ὁρμὴν τοῦ Περδίκκα
[12, 1]	Κῦρε· ἐγὼ δέ σοι καὶ	ἄνευ	τούτου παρέξω καλὸν τὸν τράχηλον.
[12, 1]	ποικίλον ἠξίου, οὔτε λούσασθαι ὑπέμενεν,	ἀνευφημήσασα	δὲ θεοὺς πάντας ἐκάλει Ἑλληνίους
[12, 64]	τὰ προλεχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀριστάνδρου	ἀνέφλεγεν	αὐτὸν καὶ ἐξῆπτεν. ἐπεὶ δὲ
[12, 1]	σατραπῶν μετὰ καὶ ἄλλων παρθένων	ἀνήγαγεν	αὐτὴν πρὸς Κῦρον, καὶ τάχιστα
[12, 15]	Ταραντῖνος, πολιτικός τε καὶ φιλόσοφος	ἀνὴρ	γενόμενος, πολλοὺς ἔχων οἰκέτας, τοῖς
[12, 41]	χειρουργίας ἡ χάρις, ἧς ὁ	ἀνὴρ	εἰ τύχοι, ὁ πόνος αὐτοῦ
[12, 51]	διὰ τούτων ὅτι παραφρονεῖ ὁ	ἀνήρ.	Εἱστία ποτὲ μεγαλοπρεπῶς ὁ Φίλιππος,
[12, 13]	Ἀττικὴν ἑταίραν τὴν Γνάθαιναν ἐραστὴς	ἀνὴρ	κατὰ κλέος αὐτῆς. παρὰ πότον
[12, 1]	εὐγένειαν τῆς ψυχῆς. ὅτε δὲ	ἀνῃρέθη	Κῦρος ἐν τῇ πρὸς τὸν
[12, 27]	εἰωθότων τῶν τότε ὀλιγωρεῖν τῶν	ἀνῃρημένων	καὶ ἀπολείπειν αὐτοὺς κυνῶν δεῖπνον
[12, 18]	φροντίδι ἤγαγεν ὅποι ποτὲ ἐβούλετο.	ἀνθ´	ὧν ἡ θεὸς ἔδωκεν ἀλάβαστρον
[12, 44]	αὐταῖς τοῦ χρόνου τοσοῦτον διατρίψαντες	ἄνθρωποι,	ὡς καὶ γεγαμηκέναι ἐκεῖ καὶ
[12, 26]	παρ´ ἐκείνου μανθάνωμεν. ~Ποτίστατοι γεγόνασιν	ἄνθρωποι	ὥς φασι Ξεναγόρας ὁ Ῥόδιος,
[12, 59]	ταῦτα ἐκ τῶν θεῶν τοῖς	ἀνθρώποις	δεδόσθαι κάλλιστα, τό τε ἀληθεύειν
[12, 1]	ἠγάπησεν ἢ αἷς ὡμίλησέ ποτε	ἀνθρώποις.	χρόνῳ δὲ ὕστερον ὑπερηράσθη μὲν
[12, 58]	κάλλους, καὶ διετέλεσεν ἀποβλέπων τὴν	ἄνθρωπον	καὶ ἐπιστρεφόμενος καὶ ἐς πολλὰς
[12, 58]	κατάφωρος μὴ ἀργῶς ἰδὼν τὴν	ἄνθρωπον.	μάλιστα δὲ αὐτοῦ τὸ πάθος
[12, 17]	αὐτῷ καὶ οἴκαδε μεταπέμψασθαι τὴν	ἄνθρωπον·	ὃ δὲ παρ´ ἐκείνην ἐφοίτα
[12, 51]	αὐτόν, καὶ ἠλέγχετο ὅτι ἦν	ἄνθρωπος,	καὶ ταῦτα εὐήθης, ἐξαναστὰς ἀπιὼν
[12, 1]	δὲ ἐκέλευσε πλησίον αὑτοῦ τὰς	ἀνθρώπους	καθίσαι, αἳ μὲν ἐπείσθησαν καὶ
[12, 23]	ᾀσμάτων γοῦν ὑποθέσεις ποιοῦνται τοὺς	ἀνθρώπους	τοὺς ἀποθανόντας ἐν τῷ πολέμῳ
[12, 23]	τὴν παροιμίαν ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς.	~Ἀνθρώπων	ἐγὼ ἀκούω φιλοκινδυνοτάτους εἶναι τοὺς
[12, 18]	κλῆσιν. ~Τὸν Φάωνα κάλλιστον ὄντα	ἀνθρώπων	ἡ Ἀφροδίτη ἐν θριδακίναις ἔκρυψε.
[12, 26]	δὲ Ἀλέξανδρος λέγεται πλεῖστον πιεῖν	ἀνθρώπων.	~Ἡμερώτατά φασι τὸν Ἡρακλῆ προσενεχθῆναι
[12, 18]	ᾧ χριόμενος ὁ Φάων ἐγένετο	ἀνθρώπων	κάλλιστος· καὶ ἤρων γε αἱ
[12, 1]	ἀπέστειλε δὲ Κύρῳ, ἐπειποῦσα πολλοὺς	ἀνθρώπων	τρέφοντί σοι γένοιτο ἂν ταῦτα
[12, 1]	ἀδείπνῳ δὲ οὔσῃ ὑπὸ τῆς	ἀνίας	ἀφίκετό οἱ εὖ μάλα εὔκαιρος
[12, 1]	οὐδὲ παραμυθήσασθαι· καὶ γὰρ ἐπίστευον	ἀνιάτως	αὐτὸν ἔχειν ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι
[12, 51]	ἐμμελῶς πάνυ τοῦ Φιλίππου τὴν	ἄνοιαν	αὐτοῦ ἐκκαλύψαντος. ~Ἰσοκράτης ὁ ῥήτωρ
[12, 62]	γε τὴν ἐμὴν κρίσιν οὐκ	ἀνταξίαν	ἀντικρίνειν δεῖ ὑπὲρ τοῦ μισθοῦ
[12, 1]	αἱ μὲν οὖν ἄλλαι παρελθοῦσαι	ἀντέβλεπον	τῷ Κύρῳ καὶ ὑπεμειδίων καὶ
[12, 51]	Μενεκράτης ὁ Ζεὺς εὖ πράττειν.	ἀντέγραψε	δὲ καὶ ὁ Φίλιππος Φίλιππος
[12, 62]	ἀπέρχεται· μαστιγοῦται δὲ ὅμως, ὅτι	ἀντεῖπε	βασιλεῖ. ἀνδρὶ δὲ ἐλευθέρῳ κατά
[12, 25]	αὐτῷ προσεῖχε, καὶ οἱ Τρῶες	Ἀντήνορος.	καὶ οἱ Πυθαγόρειοι μὲν ὁμιληταὶ
[12, 1]	ὑπερηράσθη μὲν ταύτης ὁ Κῦρος,	ἀντηρᾶτο	δὲ καὶ ὑπ´ ἐκείνης, καὶ
[12, 25]	Ἀνακρέοντος, καὶ Ξενοφῶντος Πρόξενος καὶ	Ἀντίγονος	Ζήνωνος. ἵνα δὲ καὶ τῶν
[12, 43]	ἀπόρου καὶ τυμβαύλου πεπίστευται γενέσθαι.	Ἀντίγονος	ὁ Φιλίππου, ὁ καὶ ἑτερόφθαλμος
[12, 16]	Σελεύκῳ δὲ ἐπεὶ ἀνδρεῖος ἦν·	Ἀντιγόνου	δὲ αὐτὸν ἐλύπει τὸ φιλότιμον,
[12, 62]	τὴν ἐμὴν κρίσιν οὐκ ἀνταξίαν	ἀντικρίνειν	δεῖ ὑπὲρ τοῦ μισθοῦ τὴν
[12, 51]	προσάγειν σεαυτὸν ἐπὶ τοὺς κατὰ	Ἀντίκυραν	τόπους. ᾐνίττετο δὲ ἄρα διὰ
[12, 25]	γε Ῥωμαῖός εἰμι) καὶ Λεύκολλος	Ἀντιόχου	τι ὤνητο τοῦ Ἀσκαλωνίτου καὶ
[12, 1]	εὖ μάλα ἀποσχολάζουσιν, ὡς πρὸς	ἀντίπαλον	τὸν πότον ἀποδυόμενοι. μεσοῦντος οὖν
[12, 55]	ἀγαθοὺς ἄνδρας εἶναι λέγει τοὺς	ἀντιπάλους	γενομένους θηρίῳ τοσούτῳ· λέγουσι γὰρ
[12, 16]	δὲ αὐτὸν ἐλύπει τὸ φιλότιμον,	Ἀντιπάτρου	δὲ ἤχθετο τῷ ἡγεμονικῷ, Πτολεμαίου
[12, 61]	ναῦς ὁπλιτῶν πεπληρωμένας· βορρᾶς δὲ	ἀντιπνεύσας	τὰ σκάφη συνέτριψε, καὶ τὴν
[12, 5]	φησιν Ἀριστοφάνης ὁ Βυζάντιος, καὶ	Ἀξίνη	ἐκαλεῖτο. ἤλεγχε δὲ αὐτῆς τὸ
[12, 64]	κατεκόσμησεν ἐσθῆτι βασιλικῇ καὶ ἐνταφίοις	ἀξιοζήλοις.	εἶτα τοῦτο ἀναπαύσας ἐπὶ μίαν
[12, 1]	πῶς‘ ἔφη τολμήσω Παρυσάτιδος δῶρον	ἄξιον	τῆς τεκούσης σε περιθέσθαι αὐτή;
[12, 1]	τὸν ὅρμον ἔδειξεν, ἐπειπὼν ὅτι	ἄξιός	ἐστιν οὗτος ἢ θυγατρὸς βασιλέως
[12, 1]	ἐγγὺς ἰσοτιμίας εἶναι καὶ μὴ	ἀπᾴδειν	Ἑλληνικοῦ γάμου ὁμονοίας τε καὶ
[12, 56]	πολλά, τὴν ἀμαθίαν καὶ τὴν	ἀπαιδευσίαν	τῶν Μεγαρέων διαβάλλων, καὶ ἐβούλετο
[12, 64]	πένητες, τῆς φύσεως τῆς κοινῆς	ἀπαιτούσης	τὸν μηκέτι ζῶντα κατακρύψαι. ἀλλ´
[12, 1]	βουλομένῳ ἐστίν· εἰ δὲ χαλεπαίνεις,	ἀπαλλάττομαι	ὀπίσω. ὑπερήσθη τῇ κηδεμονίᾳ ὁ
[12, 1]	φώνημα δὲ εἶχεν ἡδὺ καὶ	ἁπαλόν·	εἶπεν ἄν τις λαλούσης αὐτῆς
[12, 1]	ἦν δὲ αὐτῇ καὶ δέρμα	ἁπαλόν.	ἐῴκει δὲ ἡ χρόα ἡ
[12, 1]	τὴν Ἀσίαν πένθος ἦν, χαριζομένων	ἁπάντων	βασιλεῖ τοῦτο. ἐτόλμα τε οὐδεὶς
[12, 1]	τὸν ἐραστὴν ἐξέλαμψεν. ἐπεὶ δὲ	ἅπαξ	ἐχειρώθη τούτοις ἐκεῖνος, ἠξίωσεν αὐτήν,
[12, 30]	αὐτοῖς γένηται νομοθέτης. τὸν δὲ	ἀπαξιῶσαί	φασι διὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς
[12, 1]	αὐτῆς ἀκούειν Σειρῆνος. πολυπραγμοσύνης δὲ	ἁπάσης	γυναικείας καὶ περιεργίας ἀπήλλακτο. ὁ
[12, 1]	καὶ ὑπὲρ τούτων ἠμείψατο τὴν	Ἀπασίαν	μεγάλοις δώροις καὶ βασιλικοῖς· ηὔφρανε
[12, 64]	τὸ ἆθλον· ὀψὲ δὲ ἔμαθεν	ἀπατηθείς,	ἡνίκα διώκειν οὐκ εἶχε.
[12, 57]	ἀνεπλήσθη. Μακεδόσι δὲ ἐπίστευον Θηβαῖοι	ἀπειλεῖν	τὸ δαιμόνιον. ἐν δὲ τῷ
[12, 50]	τοιοῦτος ἐννοεῖν οὐδέν. ~Λακεδαιμόνιοι μουσικῆς	ἀπείρως	εἶχον· ἔμελε γὰρ αὐτοῖς γυμνασίων
[12, 61]	καὶ οἰκίαν αὐτῷ καὶ κλῆρον	ἀπεκλήρωσαν,	καὶ καθ´ ἕκαστον ἔτος ἐπετέλουν
[12, 63]	ἂν ὡμίλησε τῷ δόντι, εἶτα	ἀπέκλινεν.	ἐρασθεὶς οὖν ὁ νεανίσκος αὐτῆς,
[12, 1]	εὖ μάλα σοφῶς καὶ πεπαιδευμένως	ἀπεκρίνατο	καὶ πῶς‘ ἔφη τολμήσω Παρυσάτιδος
[12, 60]	οὐ διεσώσατο αὐτήν; ὃ δὲ	ἀπεκρίνατο	οὐκ ἔξω μέλους ὅτι τὰ
[12, 13]	τίς ἐστιν αὕτη; ἣ δὲ	ἀπεκρίνατο	Σίγειον. καὶ ἐμμελῶς διὰ τοῦ
[12, 1]	ἐπὶ τούτοις ἡ Ἀσπασία καὶ	ἀπελθοῦσα	ἔξω ἔκλαεν· ἔχουσα δ´ ἐν
[12, 34]	γὰρ ἤρα τῆς ἑαυτοῦ γυναικός,	Ἀπελλῆς	δὲ τῆς Ἀλεξάνδρου παλλακῆς, ᾗπερ
[12, 41]	ἑπτὰ ἔτεσι διαζωγραφῶν ἐξετέλεσεν. ὃν	Ἀπελλῆς	ἰδὼν τὰ μὲν πρῶτα ἔστη
[12, 47]	διεφύλαξεν. ἐπεὶ δὲ ὑπὲρ αὐτῆς	ἀπελογήσατο	ἡ Ἀριστομάχη, τὴν ἐκ τοῦ
[12, 1]	θυσίαις τε ἱλεοῦτο καὶ εὐφημίαις.	ἀπέπεμψε	δὲ καὶ Ἑρμοτίμῳ τῷ πατρὶ
[12, 1]	τῶν λεχθέντων ἐς ἐπιστολὴν ἐγγράψας	ἀπέπεμψε	πρὸς τὴν μητέρα σὺν τῷ
[12, 1]	τρόπου τὸ αἰδῆμον καὶ ὅτι	ἀπεριέργως	καλὴ ἦν. συνεμάχετο δὲ πρὸς
[12, 57]	πολλὰ καὶ βλάσφημα ἐς αὐτὸν	ἀπερρίπτουν.	ἡ μὲν γὰρ ἐν Ὀγχηστῷ
[12, 62]	λαβὼν ὑπὲρ τῆς συμβουλῆς μισθὸν	ἀπέρχεται·	μαστιγοῦται δὲ ὅμως, ὅτι ἀντεῖπε
[12, 1]	αὐτῇ μετὰ τῶν δώρων πάμπολλα·	ἀπέστειλε	δὲ Κύρῳ, ἐπειποῦσα πολλοὺς ἀνθρώπων
[12, 57]	θεοὶ σημεῖα αὐτοῖς καὶ τέρατα	ἀπέστελλον,	προσημαίνοντες τὰς περὶ αὐτῶν ὅσον
[12, 18]	Μυτιληναίων. τά γε μὴν τελευταῖα	ἀπεσφάγη	μοιχεύων ἁλούς. ~Τὴν ποιήτριαν Σαπφώ,
[12, 1]	καὶ καλά, καὶ πλούσιον αὐτὸν	ἀπέφηνε.	σωφροσύνῃ τε διέζη, ὡς αἱ
[12, 46]	ἀποπηδήσας τῆς ὄχθης ἐλάβετο καὶ	ἀπῄει,	ὡς οὐκέτι τὸν ἵππον ὄντα
[12, 25]	Δημοκρίτειοι δὲ συγγενόμενοι Δημοκρίτῳ πολλῶν	ἀπήλαυσαν.	Σωκράτει δὲ εἰ προσεῖχον οἱ
[12, 25]	ὁ Δεινομένους Σιμωνίδου τοῦ Κείου	ἀπήλαυσε	καὶ Πολυκράτης Ἀνακρέοντος, καὶ Ξενοφῶντος
[12, 9]	μήτι γοῦν οἱ ἄνδρες, ἑκὼν	ἀπῆλθε	τῆς πατρίδος. ~Αἰγινῆταί ποτε ἐδυνήθησαν
[12, 1]	δὲ ἁπάσης γυναικείας καὶ περιεργίας	ἀπήλλακτο.	ὁ μὲν γὰρ πλοῦτος φιλεῖ
[12, 21]	ὡς ἔνι μάλιστα λαθεῖν σπεύδουσαι	ἀπηλλάττοντο,	καταλιποῦσαι τοὺς νεκροὺς ἐν τῷ
[12, 58]	τοῖς καὶ γυνὴ κάλλει διαπρέπουσα	ἀπήντησε	τῇ θέᾳ. ἰδὼν δὲ αὐτὴν
[12, 1]	γὰρ πρὸς βίαν, οἷα πολλάκις	ἀπήντησεν	ἢ πόλεων ἁλουσῶν ἢ τυράννων
[12, 1]	στολὴν ἀναλαβοῦσα ἡ Ἀσπασία πενθικήν,	ἀπιόντος	τοῦ βασιλέως ἐπὶ λουτρόν, ἔστη
[12, 51]	ἄνθρωπος, καὶ ταῦτα εὐήθης, ἐξαναστὰς	ἀπιὼν	ᾤχετο, καὶ ἔλεγεν ὑβρίσθαι, ἐμμελῶς
[12, 1]	Κῦρον ἡ Ἀσπασία, ἔτυχε μὲν	ἀπὸ	δείπνου ὢν καὶ πίνειν ἔμελλε
[12, 31]	ἐν Συρακούσαις Πόλλιος· ἐκλήθη δὲ	ἀπό	τινος ἐγχωρίου βασιλέως. ἔπινον δὲ
[12, 38]	θυρῶν. ~Οἱ Σακῶν ἵπποι, ἐὰν	ἀποβάλῃ	τις τὸν δεσπότην, ἐς τὸ
[12, 20]	τὸ παντελὲς ἀγρυπνεῖν καὶ ταύτην,	ἀποβεβληκέναι	δὲ τοῦ ὕπνου τὸ ἥμισυ.
[12, 58]	ἡττήθη τοῦ κάλλους, καὶ διετέλεσεν	ἀποβλέπων	τὴν ἄνθρωπον καὶ ἐπιστρεφόμενος καὶ
[12, 1]	ὁ τοῦ Δαρείου, ἀλλὰ καὶ	ἀποβλέψας	πρὸς τὸν ἀγοραστὴν ταύτην μόνην‘
[12, 3]	ἔτι ἔμπνους Δαΐφαντον ἐκάλει, ἵνα	ἀποδείξῃ	στρατηγόν· οἳ δὲ ἔφασαν τεθνάναι
[12, 31]	οὐκ ἐκεῖνα τοῖς Ἕλλησι τρυφῆς	ἀπόδειξις;	μύρῳ γὰρ οἶνον μιγνύντες οὕτως
[12, 23]	τῶν οἰκιῶν κατολισθανουσῶν καὶ συμπιπτουσῶν	ἀποδιδράσκειν,	ἀλλὰ μηδὲ πιμπραμένων αὐτῶν περιλαμβανομένους
[12, 27]	τῶν ἐξ αἰῶνος νεκροὺς ὑποσπόνδους	ἀποδοῦναι	ταφησομένους, εἰωθότων τῶν τότε ὀλιγωρεῖν
[12, 22]	τοῦ ποδός· καὶ ὃ μὲν	ἀποδρᾶναι	ἔσπευδεν, οὐ μὴν ἐδύνατο. παριόντα
[12, 47]	ἦν. Δίων δὲ παραλαβὼν Συρακούσας,	ἀποδράντος	ἐς Λοκροὺς Διονυσίου, ἐνταῦθα ἡ
[12, 1]	ὡς πρὸς ἀντίπαλον τὸν πότον	ἀποδυόμενοι.	μεσοῦντος οὖν τοῦ πότου τέτταρες
[12, 22]	ἐς τὸν Εὔηνον καὶ θοιμάτιον	ἀποδὺς	λίθον λαμβάνει μέγιστον, καὶ πρῶτον
[12, 55]	λέγουσι γὰρ καὶ τὸ ἐνδόξως	ἀποθανεῖν	ἐντάφιον εἶναι τῷ θαπτομένῳ. ~Διογένης
[12, 64]	Ἀλέξανδρον γεγονέναι, καὶ ζῶντα καὶ	ἀποθανόντα·	λέγειν γὰρ τοὺς θεοὺς πρὸς
[12, 23]	ὑποθέσεις ποιοῦνται τοὺς ἀνθρώπους τοὺς	ἀποθανόντας	ἐν τῷ πολέμῳ καλῶς. μάχονται
[12, 55]	θήραις ἢ ἐν ταῖς μάχαις	ἀποθανόντας	οἱ Λίβυες θάπτουσι διαπρεπῶς, καὶ
[12, 1]	ἐν ὀρφανίᾳ, τῆς μητρὸς αὐτῆς	ἀποθανούσης	ἐν ὠδῖσιν. ἐκ δὴ τούτων
[12, 1]	δὲ ὕστερον Τιριδάτης ὁ εὐνοῦχος	ἀποθνήσκει,	κάλλιστος τῶν ἐν τῇ Ἀσίᾳ
[12, 8]	ἀποκτείνας τὸν ἑταῖρον αὑτοῦ καὶ	ἀποκρίνας	τὴν κεφαλὴν καὶ μέλιτι ἐμβαλών,
[12, 1]	ὁ δὲ Κῦρος ἡσθεὶς τῇ	ἀποκρίσει	τὴν μὲν Ἀσπασίαν κατεφίλησεν, αὐτὰ
[12, 38]	οἴκους τινὰς ὑπάντρους καὶ κατασκίους	ἀποκρύπτονται.	~Περδίκκας ὁ Μακεδὼν ὁ συστρατευσάμενος
[12, 8]	πράττειν. κατασχὼν οὖν τὴν ἀρχήν,	ἀποκτείνας	τὸν ἑταῖρον αὑτοῦ καὶ ἀποκρίνας
[12, 33]	καὶ ᾔτει χρήματα, καὶ ὑπισχνεῖτο	ἀποκτενεῖν	φαρμάκοις τὸν Πύρρον. οἳ δὲ
[12, 1]	καλλίστης τῶν θεῶν τὴν ὥραν	ἀπολαβοῦσα.	καὶ χαρίτων μὲν ἀφθονίαν εἶχεν,
[12, 27]	τότε ὀλιγωρεῖν τῶν ἀνῃρημένων καὶ	ἀπολείπειν	αὐτοὺς κυνῶν δεῖπνον εἶναι. ~Λεωκόριον
[12, 41]	πόνος μέγας καὶ ὁ τεχνίτης·	ἀπολείπεταί	γε μὴν τῆς χειρουργίας ἡ
[12, 23]	καὶ ὑπομνήματα αὑτῶν τῆς ἀρετῆς	ἀπολείποντες	Ἑλληνικῶς. οὕτως δὲ αἰσχρὸν νομίζουσι
[12, 46]	οὐκέτι τὸν ἵππον ὄντα αὐτοῦ	ἀπολιπών.	ὃ δὲ ἠκολούθησε καὶ χρεμετίσας
[12, 64]	ᾄδει, λέγων ὑπὲρ Αἰνείου τὸν	Ἀπόλλωνα	ἐς μέσους ἐμβαλεῖν τοὺς ἥρωας.
[12, 25]	καὶ Μαικήνας Ἀρείου καὶ Κικέρων	Ἀπολλωνίου	καὶ ὁ Σεβαστὸς Ἀθηνοδώρου. Πλάτων
[12, 1]	ἐκεῖνος, ἠξίωσεν αὐτήν, ἔστ´ ἂν	ἀπομαρανθῇ	τοῦ πένθους αὐτῷ ἡ ἀκμή,
[12, 1]	οὐδὲ ἑκόντος αὐτὴν τοῦ πατρὸς	ἀποπέμψαντος,	ἀλλὰ γὰρ πρὸς βίαν, οἷα
[12, 1]	περιθέσθαι αὐτή; ἀλλὰ τοῦτον μὲν	ἀπόπεμψον	ἐκείνῃ, Κῦρε· ἐγὼ δέ σοι
[12, 46]	τοῦ τέλματος ὤλισθεν, ὃ δὲ	ἀποπηδήσας	τῆς ὄχθης ἐλάβετο καὶ ἀπῄει,
[12, 64]	ψυχή, πανευδαίμων τε ἔσται καὶ	ἀπόρθητος	δι´ αἰῶνος. ταῦτα μαθόντες πολλὴν
[12, 37]	~Ἀλέξανδρος ὅτε Βῆσσον ἐδίωκεν, ἐν	ἀπορίᾳ	γενόμενος τροφῶν, αὐτός τε ἥψατο
[12, 43]	τινος υἱός. Εὐμένης δὲ πατρὸς	ἀπόρου	καὶ τυμβαύλου πεπίστευται γενέσθαι. Ἀντίγονος
[12, 33]	βουλὴν τῶν Ῥωμαίων ἔγραψε δι´	ἀπορρήτων,	καὶ ᾔτει χρήματα, καὶ ὑπισχνεῖτο
[12, 62]	ἐάν τις μέλλῃ τι τῶν	ἀπορρήτων	καὶ τῶν ἀμφιλόγων συμβουλεύειν βασιλεῖ,
[12, 1]	τρόπον θωπεῦσαι, καὶ προσιόντα μὴ	ἀποστραφῆναι	καὶ ἁπτομένου μὴ δυσχερᾶναι καὶ
[12, 1]	καὶ ταῖς προπόσεσιν εὖ μάλα	ἀποσχολάζουσιν,	ὡς πρὸς ἀντίπαλον τὸν πότον
[12, 14]	ἀμφισβητῆσαι. Ἀλέξανδρον δὲ τὸν Φιλίππου	ἀπραγμόνως	ὡραῖον γενέσθαι λέγουσι· τὴν μὲν
[12, 1]	ἀγαγὼν σατράπης πρὸς βίαν ἐκάθισεν.	ἁπτομένου	δὲ τοῦ Κύρου καὶ διασκοποῦντος
[12, 1]	καὶ προσιόντα μὴ ἀποστραφῆναι καὶ	ἁπτομένου	μὴ δυσχερᾶναι καὶ φιλοῦντος ὑπομεῖναι,
[12, 22]	ἕλκει αὐτὸν πρὸς ἑαυτόν, εἶτα	ἀπωθεῖ,	καὶ δὶς καὶ τρὶς τοῦτο
[12, 40]	τὸν δόντα ἐνόμισεν, ὅτι ἂν	ἀπώλετο	τῇ δίψῃ, εἰ μὴ ἐκεῖνος
[12, 13]	ἐμμελῶς διὰ τοῦ ὀνόματος κατεσίγασεν	ἄρα	αὐτόν. ~Ὡραιότατοι καὶ ἐρασμιώτατοι λέγονται
[12, 51]	κατὰ Ἀντίκυραν τόπους. ᾐνίττετο δὲ	ἄρα	διὰ τούτων ὅτι παραφρονεῖ ὁ
[12, 44]	βόας ἐλαυνομένους, ἔφευγον βοῶντες· οὕτως	ἄρα	ἐξεπλάγησαν. τὸ δὲ κάλλιστον τῶν
[12, 64]	τοὺς θεοὺς πρὸς αὐτὸν ὅτι	ἄρα	ἡ ὑποδεξαμένη γῆ τὸ σῶμα,
[12, 39]	Μακεδὼν ὁ συστρατευσάμενος Ἀλεξάνδρῳ οὕτως	ἄρα	ἦν εὔτολμος, ὥς ποτε ἐς
[12, 25]	ὀρνιθευτάς, καὶ ἁλιεῖς χιλίους. ~Ὤνηντο	ἄρα	καὶ Ὀδυσσεὺς Ἀλκίνου καὶ Ἀχιλλεὺς
[12, 30]	πλήθουσαν ἀγοράν. ἐς τοσοῦτον δὲ	ἄρα	Κυρηναῖοι τρυφῆς ἐξώκειλαν, ὥστε Πλάτωνα
[12, 15]	διαναπαύειν ταῖς παιδιαῖς. ἔπαιζε δὲ	ἄρα	ὁ Διὸς καὶ Ἀλκμήνης μετὰ
[12, 29]	καὶ ὁμοίως δειπνοῦντας εἶπεν ὅτι	ἄρα	οἱ Ἀκραγαντῖνοι οἰκοδομοῦσι μὲν ὡς
[12, 36]	ἐννέα καὶ δέκα, εἰ μὴ	ἄρα	οὐκ εἰσὶν Ἡσιόδου τὰ ἔπη,
[12, 31]	τινα ἐκάλουν, ἱερὸς δὲ ἦν	ἄρα	οὗτος τῆς Δήμητρος. καὶ Χῖος
[12, 1]	καὶ ὡραιότατος γενόμενος· κατέστρεψε δὲ	ἄρα	οὗτος τὸν βίον μειρακιούμενος καὶ
[12, 20]	ὕπνου τὸ ἥμισυ. τιμωρίαν δὲ	ἄρα	ταύτην ἐκτίνουσι διὰ τὸ πάθος
[12, 43]	Μόθακες ἐκαλοῦντο. ὄνομα δὲ ἦν	ἄρα	τοῦτο τοῖς τῶν εὐπόρων δούλοις,
[12, 22]	ἐς τὰ γόνατα, καὶ τέλος	ἀράμενος	ἐπὶ τῶν ὤμων ἔφερεν ὅσον
[12, 57]	κατὰ πόλιν νεῷ τῆς Δήμητρος	ἀράχνη	κατὰ τοῦ προσώπου τοῦ ἀγάλματος
[12, 43]	ὃν καθεῖλε Παῦλος ὁ Ῥωμαῖος,	Ἀργεῖος	μὲν γένος ἦν, ἀδόξου δέ
[12, 29]	λέγει δὲ Τίμαιος ὅτι καὶ	ἀργυραῖς	ληκύθοις καὶ στλεγγίσιν ἐχρῶντο καὶ
[12, 64]	ἐπ´ αὐτῆς κατεσκεύασε φέρτρον μεγαλοπρεπῶς	ἀργύρῳ	καὶ χρυσῷ καὶ ἐλέφαντι· καὶ
[12, 58]	τούτων πολλοῖς ἐγένετο κατάφωρος μὴ	ἀργῶς	ἰδὼν τὴν ἄνθρωπον. μάλιστα δὲ
[12, 25]	ὤνητο τοῦ Ἀσκαλωνίτου καὶ Μαικήνας	Ἀρείου	καὶ Κικέρων Ἀπολλωνίου καὶ ὁ
[12, 1]	αὐτῆς τὸ κλέος καὶ τὴν	ἀρετήν.	ἐπεὶ δὲ αὐτὴν ἤγαγον δεδεμένην,
[12, 23]	σεμνυνόμενοι καὶ ὑπομνήματα αὑτῶν τῆς	ἀρετῆς	ἀπολείποντες Ἑλληνικῶς. οὕτως δὲ αἰσχρὸν
[12, 33]	οὐ προσήκαντο τὴν ὑπόσχεσιν· δι´	ἀρετῆς	γὰρ ἴσασι Ῥωμαῖοι ἀγαθοὶ εἶναι,
[12, 47]	ἀδελφὴ προσεῖπεν αὐτόν. ἡ δὲ	Ἀρήτη	εἵπετο δι´ αἰδοῦς ἐγκαλυπτομένη καὶ
[12, 47]	Δίωνα, τὴν δὲ γυναῖκα αὐτοῦ	Ἀρήτην	καὶ τὸν ἐξ αὐτοῦ παῖδα
[12, 36]	~Ἐοίκασιν οἱ ἀρχαῖοι ὑπὲρ τοῦ	ἀριθμοῦ	τῶν τῆς Νιόβης παίδων μὴ
[12, 64]	τριάκοντα ἡμέρας κατελέλειπτο ἀκηδής, ἕως	Ἀρίστανδρος	ὁ Τελμησσεύς, θεόληπτος γενόμενος ἢ
[12, 64]	ὅσον τὰ προλεχθέντα ὑπὸ τοῦ	Ἀριστάνδρου	ἀνέφλεγεν αὐτὸν καὶ ἐξῆπτεν. ἐπεὶ
[12, 10]	καὶ διὰ ταῦτα καὶ τῶν	ἀριστείων	ἠξιώθησαν. καὶ πρῶτοι νόμισμα ἔκοψαν
[12, 47]	Λοκροὺς Διονυσίου, ἐνταῦθα ἡ μὲν	Ἀριστομάχη	ἡ τοῦ Δίωνος ἀδελφὴ προσεῖπεν
[12, 47]	δὲ ὑπὲρ αὐτῆς ἀπελογήσατο ἡ	Ἀριστομάχη,	τὴν ἐκ τοῦ Διονυσίου ἀνάγκην
[12, 54]	καὶ λαβεῖν οὐ θελησάντων. ~Ἀλέξανδρον	Ἀριστοτέλης	ὀργιζόμενον πραῧ ναι βουλόμενος καὶ
[12, 54]	γίνεται· σοὶ δὲ οὐδεὶς ἴσος.	Ἀριστοτέλης	τὰ δέοντα συμβουλεύων Ἀλεξάνδρῳ πολλοῖς
[12, 5]	Λαῒς ἡ ἑταίρα, ὥς φησιν	Ἀριστοφάνης	ὁ Βυζάντιος, καὶ Ἀξίνη ἐκαλεῖτο.
[12, 29]	μὴ ἐκεῖναι σφαγιασθεῖεν. ~Πλάτων ὁ	Ἀρίστωνος	ἰδὼν Ἀκραγαντίνους καὶ οἰκοδομοῦντας πολυτελῶς
[12, 19]	θυγατέρα, ταύτην καὶ Πλάτων ὁ	Ἀρίστωνος	σοφὴν ἀναγράφει. πυνθάνομαι δὲ ὅτι
[12, 35]	ὁ δὲ Ἀθηναῖος, ὁ δὲ	Ἀρκάς.	~Ἐοίκασιν οἱ ἀρχαῖοι ὑπὲρ τοῦ
[12, 1]	ταῦτα λυσιτελῆ· ἐμοὶ δὲ σὺ	ἀρκεῖς	φιλούμενος, καὶ κόσμος μοι εἶ
[12, 1]	πρῶτον μὲν οὖν εἴδωλον χρυσοῦν	ἀρκούντως	μεγέθους ἔχον αὐτῇ κατεσκεύασεν. ἐνενοεῖτο
[12, 42]	Ἀλόπης. Ἀλέξανδρον τὸν Πριάμου ὑπὸ	ἄρκτου	φασὶ τραφῆναι, Αἴγισθον δὲ τὸν
[12, 64]	νεκροῦ φάσμα καὶ τὴν διασκευασθεῖσαν	ἁρμάμαξαν	ἀνεστάλη τοῦ δρόμου, οἰόμενος ἔχειν
[12, 36]	ἀλλήλοις. Ὅμηρος μὲν ἓξ λέγει	ἄρρενας	καὶ τοσαύτας κόρας, Λάσος δὲ
[12, 1]	υἱῶν καὶ τῶν συγγενῶν παρεμυθήσατο	Ἀρταξέρξην,	καὶ τὸ ἐκ τῆς λύπης
[12, 1]	καλλίστη γυναικῶν, καὶ παραχρῆμα ὁ	Ἀρταξέρξης	ἐφλέγετο καὶ κατετήκετο, καὶ πρώτην
[12, 1]	πολλῇ τῇ φροντίδι ὁ βασιλεὺς	Ἀρταξέρξης·	ᾔδει γὰρ αὐτῆς τὸ κλέος
[12, 1]	Παρυσάτιδος ἡ Ἀσπασία τὸν ἀδελφὸν	Ἀρταξέρξου,	οὐχ ἑκοῦσα οὐδὲ ἑκόντος αὐτὴν
[12, 53]	ὅτι τῶν μεγίστων πολέμων αἱ	ἀρχαὶ	δοκοῦσί πως εὐκαταφρόνητοι γεγονέναι. τὸν
[12, 36]	ὁ δὲ Ἀρκάς. ~Ἐοίκασιν οἱ	ἀρχαῖοι	ὑπὲρ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τῆς
[12, 34]	Κινέου ἐξέφαναν. ~Ἔρωτες ἡμῖν τῶν	ἀρχαίων	πολλοὶ μὲν καὶ ἄλλοι ἐς
[12, 1]	ἐσῄει τὴν Ἀσπασίαν μνήμη τῶν	ἀρχαίων	φασμάτων, περιστερᾶς τε ἐκείνης καὶ
[12, 12]	ἐν Γορτύνῃ ἁλοὺς ἐπὶ τὰς	ἀρχὰς	ἤγετο, εἶτα ἐλεγχθεὶς ἐστεφανοῦτο ἐρίῳ.
[12, 63]	ὑπὲρ τοῦ μισθοῦ τὴν ὕβριν.	~Ἀρχεδίκης	τις ἠράσθη τῆς ἐν Ναυκράτει
[12, 38]	ἄγεται καὶ κρατεῖ αὐτοῦ καὶ	ἄρχει·	ἐὰν δὲ νικηθῇ, ἄρχεται. μονομαχοῦσι
[12, 43]	ὑπὸ Ἀλεξάνδρου νικηθεὶς, δοῦλος ἦν.	Ἀρχέλαος	δὲ ὁ Μακεδόνων βασιλεὺς δούλης
[12, 38]	καὶ ἄρχει· ἐὰν δὲ νικηθῇ,	ἄρχεται.	μονομαχοῦσι δὲ ἄχρι νίκης, οὐ
[12, 8]	κεφαλῇ πράττειν. κατασχὼν οὖν τὴν	ἀρχήν,	ἀποκτείνας τὸν ἑταῖρον αὑτοῦ καὶ
[12, 60]	τοσαύτην παρὰ τοῦ πατρὸς λαβὼν	ἀρχὴν	εἶτα οὐ διεσώσατο αὐτήν; ὃ
[12, 53]	Σαμίου πρὸς Ἀθηναίους διαφορᾶς τὴν	ἀρχὴν	λαβεῖν φασι, τόν γε μὴν
[12, 1]	θεός· καὶ ἐπίστευεν αὐτὴν ἐξ	ἀρχῆς	μελεδωνὸν αὐτῆς γεγονέναι, καὶ ἔθυε
[12, 30]	ἀπαξιῶσαί φασι διὰ τὴν ἐξ	ἀρχῆς	ῥᾳθυμίαν αὐτῶν. ὁμολογεῖ δὲ καὶ
[12, 15]	αὐτός, τότε ἐξαγορεύσεις. ἀλλὰ καὶ	Ἀρχύτας	ὁ Ταραντῖνος, πολιτικός τε καὶ
[12, 8]	τῶν ἑταίρων τῶν αὑτοῦ παραλαβὼν	Ἀρχωνίδην	κοινωνὸν ἐποιεῖτο τῶν πραγμάτων. ἐπώμνυεν
[12, 8]	ἐπιορκεῖν, βουλεύεσθαι δὲ μετὰ τῆς	Ἀρχωνίδου	κεφαλῆς. ~Τιμησίας ὁ Κλαζομένιος καλῶς
[12, 1]	ἀποθνήσκει, κάλλιστος τῶν ἐν τῇ	Ἀσίᾳ	καὶ ὡραιότατος γενόμενος· κατέστρεψε δὲ
[12, 1]	καὶ μόνη τῶν κατὰ τὴν	Ἀσίαν	οὐ γυναικῶν μόνον φασὶν ἀλλὰ
[12, 1]	καὶ δημοσίᾳ κατὰ πᾶσαν τὴν	Ἀσίαν	πένθος ἦν, χαριζομένων ἁπάντων βασιλεῖ
[12, 25]	Λεύκολλος Ἀντιόχου τι ὤνητο τοῦ	Ἀσκαλωνίτου	καὶ Μαικήνας Ἀρείου καὶ Κικέρων
[12, 23]	φιλοκινδυνοτάτους εἶναι τοὺς Κελτούς. τῶν	ᾀσμάτων	γοῦν ὑποθέσεις ποιοῦνται τοὺς ἀνθρώπους
[12, 18]	Ἀφροδίτη διαπλεῦσαι βουλομένη, ὃ δὲ	ἀσμένως	ἐδέξατο, οὐκ εἰδὼς ὅστις ἦν,
[12, 1]	ἐς Κῦρον εὔνοια ἐντακεῖσα τῇ	Ἀσπασίᾳ	δυσέκνιπτον ὡς ὅτι μάλιστα τὸ
[12, 1]	τὸ πρῶτον πρὸς Κῦρον ἡ	Ἀσπασία,	ἔτυχε μὲν ἀπὸ δείπνου ὢν
[12, 1]	φαιδρότητα προσεποιοῦντο· ἥ γε μὴν	Ἀσπασία	ἑώρα κάτω, καὶ ἐρυθημάτων εὖ
[12, 1]		~Ἀσπασία	ἡ Ἑρμοτίμου θυγάτηρ ἡ Φωκαῒς
[12, 1]	δὲ ταῖς καὶ ἡ Φωκαῒς	Ἀσπασία	ἦν. ἦσαν δὲ κάλλιστα διεσκευασμέναι·
[12, 1]	ὥσπερ εἰκὸς ἐπὶ τούτοις ἡ	Ἀσπασία	καὶ ἀπελθοῦσα ἔξω ἔκλαεν· ἔχουσα
[12, 1]	ἐπὶ τῇ μελαίνῃ περιῆψε τῇ	Ἀσπασίᾳ·	καί πως ἔπρεψεν αὐτῇ καὶ
[12, 1]	τὸ φῦμα ἠφανίσθη· καὶ ἡ	Ἀσπασία	καλλίστη τῶν συμπαρθένων ἦν αὖθις,
[12, 1]	τούτου παρέξω καλὸν τὸν τράχηλον.	Ἀσπασία	μὲν οὖν μεγαλοφρόνως καὶ ὑπὲρ
[12, 1]	παρὰ τῷ παιδὶ αὐτῆς ἡ	Ἀσπασία,	ὅμως ἐν τῷ φιλεῖσθαι ὑπὸ
[12, 1]	ὑπερβαλέσθαι τῷ κάλλει. ἡ δὲ	Ἀσπασία	οὔτε ἐνδῦναι πολυτελῆ χιτῶνα ἐβούλετο,
[12, 1]	ἡμερῶν διελθουσῶν στολὴν ἀναλαβοῦσα ἡ	Ἀσπασία	πενθικήν, ἀπιόντος τοῦ βασιλέως ἐπὶ
[12, 1]	ἐν πενίᾳ μὲν ἐτράφη ἡ	Ἀσπασία,	σωφρόνως μέντοι καὶ καρτερῶς. ὄνειρος
[12, 1]	τεκούσης ἡττᾶσθαι. ἐπῄνεσε μὲν οὖν	Ἀσπασία	τὰ δῶρα, οὐ μὴν ἔφατο
[12, 1]	τὸν Δαρείου καὶ Παρυσάτιδος ἡ	Ἀσπασία	τὸν ἀδελφὸν Ἀρταξέρξου, οὐχ ἑκοῦσα
[12, 1]	σωφροσύνης. ἀφίκετο οὖν τοῦ ἐς	Ἀσπασίαν	ἔρωτος καὶ ἐς Ἰωνίαν τὸ
[12, 1]	ἡσθεὶς τῇ ἀποκρίσει τὴν μὲν	Ἀσπασίαν	κατεφίλησεν, αὐτὰ δὲ ἕκαστα καὶ
[12, 1]	ἐκ δὴ τούτων ἐσῄει τὴν	Ἀσπασίαν	μνήμη τῶν ἀρχαίων φασμάτων, περιστερᾶς
[12, 1]	ὑπερησθεὶς τῷ κειμηλίῳ, παραχρῆμα ἐς	Ἀσπασίας	ἀφίκετο, μεσούσης ἡμέρας, καὶ καταλαβὼν
[12, 39]	φασὶ γοῦν καὶ Σεμίραμιν τὴν	Ἀσσυρίαν	οὐκ, εἴ ποτε εἷλε λέοντα
[12, 52]	τὴν Ἑλλάδα διαφέρειν· ἐνοικῆσαι δὲ	ἀσφαλῆ	μηκέτι εἶναι. ᾐνίττετο δὲ διὰ
[12, 64]	ἐπιθυμῶν, ἵνα κειμήλιον ἔχῃ βασιλείας	ἀσφαλοῦς	καὶ ἀκλινοῦς ὅμηρον. Πτολεμαῖος δέ,
[12, 16]	ὑφεωρᾶτο, Ταρρίου δὲ ἐδεδίει τὸ	ἄτακτον,	τό γε μὴν νεωτεροποιὸν Πείθωνος.
[12, 12]	μάχλος. καὶ ἐπιπράσκετο δημοσίᾳ καὶ	ἀτιμότατος	ἦν καὶ οὐδενός οἱ μετῆν
[12, 1]	ἠρέμα, ἀψοφητὶ ἔμενεν αὐτὸς μὲν	ἀτρεμῶν·	ἐκείνη δὲ ἐκάθευδεν. ἐπεὶ δὲ
[12, 64]	ἔτυχε προύπεμψε κρυπταῖς ὁδοῖς καὶ	ἀτρίπτοις.	ὁ δὲ Περδίκκας καταλαβὼν τὸ
[12, 13]	~Ἀφίκετο ἐξ Ἑλλησπόντου παρὰ τὴν	Ἀττικὴν	ἑταίραν τὴν Γνάθαιναν ἐραστὴς ἀνὴρ
[12, 42]	φασι κύων, Τήλεφον δὲ τὸν	Αὔγης	καὶ Ἡρακλέους ἔλαφος, Πελίαν δὲ
[12, 1]	Ἀσπασία καλλίστη τῶν συμπαρθένων ἦν	αὖθις,	παρὰ τῆς καλλίστης τῶν θεῶν
[12, 17]	ἀλλ´ ἔγωγε Θεόδωρον ἂν τὸν	αὐλητὴν	προτιμήσαιμι τοῦ Δημητρίου, ἐπεὶ τὸν
[12, 1]	ῥοδίνων ὅσοι ἂν ὦσιν ἤδη	αὖοι	τρίβουσα ἐπίπαττε τῷ φύματι. ταῦτα
[12, 29]	ἀεὶ βιωσόμενοι, δειπνοῦσι δὲ ὡς	αὔριον	τεθνηξόμενοι. λέγει δὲ Τίμαιος ὅτι
[12, 1]	ἀποκρίσει τὴν μὲν Ἀσπασίαν κατεφίλησεν,	αὐτὰ	δὲ ἕκαστα καὶ τῶν πραχθέντων
[12, 31]	ἐκάλουν· καὶ Ῥόδιον, κατὰ τὰ	αὐτὰ	ὀνομάζοντες. τί δέ; οὐκ ἐκεῖνα
[12, 57]	δὲ περὶ τὸν Ἰσμήνιον καὶ	αὐτὰ	τὰ τείχη ῥέουσα κρήνη καλουμένη
[12, 21]	ἐν τῇ μάχῃ κεῖσθαι, ἀλλὰ	αὗταί	γε ἀφικόμεναι τὰ τραύματα αὐτῶν
[12, 52]	τῆς ὥρας αὐτῶν βούλεσθαι συνεῖναι	αὐταῖς,	ὅμως δὲ μηδένα εὐτελῶς οὕτω
[12, 1]	τῶν οἰκείων γυναικῶν, αἳ ἔτυχον	αὐταῖς	συνανελθοῦσαι, διαπεπλεγμέναι τε ἦσαν τὰς
[12, 44]	δύο πλέθρων. ἦσαν δὲ ἐν	αὐταῖς	τοῦ χρόνου τοσοῦτον διατρίψαντες ἄνθρωποι,
[12, 16]	πᾶσιν, οὐ μὴν διὰ τὰς	αὐτὰς	αἰτίας. ἤχθετο γὰρ Περδίκκᾳ μὲν
[12, 28]	Ἀθηναίων ἀναιρεθῆναι λόγος ἔχει, ἐπιδόντος	αὐτὰς	τοῦ Λεὼ ἐς τὸν χρησμὸν
[12, 1]	ἄξιον τῆς τεκούσης σε περιθέσθαι	αὐτή;	ἀλλὰ τοῦτον μὲν ἀπόπεμψον ἐκείνῃ,
[12, 1]	ἐς δεσμωτήριον ἐνέβαλε, προσέταξε δὲ	αὐτῇ	δοθῆναι κόσμον πολυτελῆ. ἣ δὲ
[12, 1]	καὶ τῶν ἄλλων λαφύρων καὶ	αὐτὴ	ἑάλω, οὐκ εἰκῇ καὶ ὡς
[12, 1]	ὦτα εἶχε βραχύτατα. ἦν δὲ	αὐτῇ	καὶ δέρμα ἁπαλόν. ἐῴκει δὲ
[12, 1]	τῇ Ἀσπασίᾳ· καί πως ἔπρεψεν	αὐτῇ	καὶ τὰ τοῦ μειρακίου, καὶ
[12, 1]	παῖς δ´ ἔτι οὖσα, γίνεται	αὐτῇ	κατὰ τοῦ προσώπου φῦμα ὑπ´
[12, 1]	εἴδωλον χρυσοῦν ἀρκούντως μεγέθους ἔχον	αὐτῇ	κατεσκεύασεν. ἐνενοεῖτο δὲ τὸ ἄγαλμα
[12, 1]	δεῖσθαι, ἐπεὶ καὶ χρήματα ἧκεν	αὐτῇ	μετὰ τῶν δώρων πάμπολλα· ἀπέστειλε
[12, 1]	τοῦτο Ἀφροδίτης εἶναι, καὶ πελειάδα	αὐτῇ	παρέστησε λιθοκόλλητον· καὶ ἀνὰ πᾶσαν
[12, 1]	ἔτι μᾶλλον τὰ τῆς ὥρας	αὐτῇ	πρὸς τὸν ἐραστὴν ἐξέλαμψεν. ἐπεὶ
[12, 52]	δὲ διὰ τούτων τοὺς ἐπιχωριάζοντας	αὐτῇ	συκοφάντας καὶ τὰς ἐκ τῶν
[12, 1]	καὶ ὑπὲρ τῶν ἐπειγόντων ἐχρήσατο	αὐτῇ	συμβούλῳ Κῦρος, καὶ πεισθεὶς οὐ
[12, 63]	μὴ πάνυ ἦν πλούσιος, ὄναρ	αὐτῇ	συνεγένετο, καὶ παραχρῆμα ἐπαύσατο τῆς
[12, 1]	μέντοι καὶ καρτερῶς. ὄνειρος δὲ	αὐτῇ	συνεχῶς ἐπεφοίτα καὶ ἐμαντεύετο αὐτῇ
[12, 44]	τιμωρίαν καὶ καταδίκην, ἀλλ´ ἐν	αὐτῇ	τῇ συμφορᾷ μουσουργῶν ὁ Φιλόξενος.
[12, 1]	ὑπερβολὴν ἐτίμα δι´ ὧν ἔσπευδεν	αὐτῇ	χαρίζεσθαι, θαρρῶν ὅτι Κύρου μὲν
[12, 1]	αὐτῇ συνεχῶς ἐπεφοίτα καὶ ἐμαντεύετο	αὐτῇ	χρηστά, τὴν μέλλουσαν αὐτῆς τύχην
[12, 1]	ὅτι μάλιστα τὸ φίλτρον ἐνείργαστο	αὐτῇ.	χρόνῳ δὲ ὕστερον Τιριδάτης ὁ
[12, 13]	δὲ εἰπόντος καὶ τίς ἐστιν	αὕτη;	ἣ δὲ ἀπεκρίνατο Σίγειον. καὶ
[12, 18]	ἔδωκεν ἀλάβαστρον αὐτῷ, καὶ εἶχεν	αὕτη	μύρον, ᾧ χριόμενος ὁ Φάων
[12, 1]	ὅτι Κύρου μὲν ἀναπείσει ἐπιλαθέσθαι	αὐτήν,	διδάξει δ´ αὐτὸν φιλεῖν οὐδὲν
[12, 1]	προεῖπεν ἡ θεός· καὶ ἐπίστευεν	αὐτὴν	ἐξ ἀρχῆς μελεδωνὸν αὐτῆς γεγονέναι,
[12, 1]	ἐς γῆν· ὃ δὲ ἰδὼν	αὐτὴν	ἐξεπλάγη καὶ ἤρετο τὴν αἰτίαν
[12, 1]	ἅπαξ ἐχειρώθη τούτοις ἐκεῖνος, ἠξίωσεν	αὐτήν,	ἔστ´ ἂν ἀπομαρανθῇ τοῦ πένθους
[12, 1]	καὶ τὴν ἀρετήν. ἐπεὶ δὲ	αὐτὴν	ἤγαγον δεδεμένην, ἠγανάκτει καὶ τοὺς
[12, 1]	ἀφίκετο, μεσούσης ἡμέρας, καὶ καταλαβὼν	αὐτὴν	καθεύδουσαν, ὑποδὺς ὑπὸ θοιμάτιον καὶ
[12, 1]	οὕτως ἐσταλμένην ὡς αὐτὸν παριέναι	αὐτήν.	καὶ ἐκείνη χαριζομένη ἐπείσθη αὐτῷ·
[12, 1]	δώροις καὶ βασιλικοῖς· ηὔφρανε γὰρ	αὐτὴν	μάλιστα ἐκεῖνο, ὅτι καίτοι πάνυ
[12, 1]	τῷ προστάγματι οὐδὲν προσεῖχεν, ἕως	αὐτὴν	ὁ ἀγαγὼν σατράπης πρὸς βίαν
[12, 58]	ἀπήντησε τῇ θέᾳ. ἰδὼν δὲ	αὐτὴν	ὁ Διώξιππος παραχρῆμα ἡττήθη τοῦ
[12, 1]	καὶ τὴν παῖδα. δείκνυσιν οὖν	αὐτὴν	ὁ πατὴρ ἰατρῷ· ὃ δὲ
[12, 60]	λαβὼν ἀρχὴν εἶτα οὐ διεσώσατο	αὐτήν;	ὃ δὲ ἀπεκρίνατο οὐκ ἔξω
[12, 1]	δὴ ὅτι γυναικὸς ἄλλης μετ´	αὐτὴν	οὐκ ἠξίου πειραθῆναι Κῦρος. ἐκ
[12, 1]	μετὰ καὶ ἄλλων παρθένων ἀνήγαγεν	αὐτὴν	πρὸς Κῦρον, καὶ τάχιστα τῶν
[12, 1]	ἐς τοὺς πολεμίους, ἀλλ´ ἀνεζήτησεν	αὐτὴν	σὺν πολλῇ τῇ φροντίδι ὁ
[12, 1]	Ἀρταξέρξου, οὐχ ἑκοῦσα οὐδὲ ἑκόντος	αὐτὴν	τοῦ πατρὸς ἀποπέμψαντος, ἀλλὰ γὰρ
[12, 1]	ἁπαλόν· εἶπεν ἄν τις λαλούσης	αὐτῆς	ἀκούειν Σειρῆνος. πολυπραγμοσύνης δὲ ἁπάσης
[12, 47]	οὐ διεφύλαξεν. ἐπεὶ δὲ ὑπὲρ	αὐτῆς	ἀπελογήσατο ἡ Ἀριστομάχη, τὴν ἐκ
[12, 1]	ἐτράφη ἐν ὀρφανίᾳ, τῆς μητρὸς	αὐτῆς	ἀποθανούσης ἐν ὠδῖσιν. ἐκ δὴ
[12, 1]	ἐπίστευεν αὐτὴν ἐξ ἀρχῆς μελεδωνὸν	αὐτῆς	γεγονέναι, καὶ ἔθυε τῇ Ἀφροδίτῃ
[12, 1]	σφόδρα εὐδοκιμοῦσα παρὰ τῷ παιδὶ	αὐτῆς	ἡ Ἀσπασία, ὅμως ἐν τῷ
[12, 1]	τούτοις ὁ Κῦρος. ἐπανισταμένης τε	αὐτῆς	καὶ πειρωμένης φεύγειν, ἐπεὶ καὶ
[12, 63]	ἀπέκλινεν. ἐρασθεὶς οὖν ὁ νεανίσκος	αὐτῆς,	καὶ τυχεῖν μὴ δυνάμενος, ἐπεὶ
[12, 64]	τῶν Περσικῶν ἁμαξῶν, τὸ ἐπ´	αὐτῆς	κατεσκεύασε φέρτρον μεγαλοπρεπῶς ἀργύρῳ καὶ
[12, 39]	κατέλαβε, τούς γε μὴν σκύμνους	αὐτῆς	κομίζων προῆλθε, καὶ ἔδοξεν ἐπὶ
[12, 1]	τε ἐκείνης καὶ τῶν ἐξ	αὐτῆς	λόγων καὶ ὅσα προεῖπεν ἡ
[12, 13]	Γνάθαιναν ἐραστὴς ἀνὴρ κατὰ κλέος	αὐτῆς.	παρὰ πότον οὖν πολὺς ἦν
[12, 5]	καὶ Ἀξίνη ἐκαλεῖτο. ἤλεγχε δὲ	αὐτῆς	τὸ ἐπώνυμον τοῦτο τὴν τοῦ
[12, 1]	ὁ βασιλεὺς Ἀρταξέρξης· ᾔδει γὰρ	αὐτῆς	τὸ κλέος καὶ τὴν ἀρετήν.
[12, 1]	ἐρυθημάτων εὖ μάλα φλογωδῶν ἐνεπίμπλατο	αὐτῆς	τὸ πρόσωπον, καὶ ἐπεπλήρωντο οἱ
[12, 1]	ἐμαντεύετο αὐτῇ χρηστά, τὴν μέλλουσαν	αὐτῆς	τύχην ὑπαινιττόμενος, ὅτι καλῷ καὶ
[12, 1]	κατὰ τοῦ προσώπου φῦμα ὑπ´	αὐτὸ	τὸ γένειον, καὶ ἦν ἰδεῖν
[12, 30]	ἐξώκειλαν, ὥστε Πλάτωνα παρεκάλουν, ἵνα	αὐτοῖς	γένηται νομοθέτης. τὸν δὲ ἀπαξιῶσαί
[12, 50]	μουσικῆς ἀπείρως εἶχον· ἔμελε γὰρ	αὐτοῖς	γυμνασίων καὶ ὅπλων. εἰ δέ
[12, 15]	παίζων· μάλιστα δὲ ἐφίλει τέρπεσθαι	αὐτοῖς	ἐν τοῖς συμποσίοις. ~Λέγεται Ἀλέξανδρος
[12, 57]	δύναμιν, οἱ μὲν θεοὶ σημεῖα	αὐτοῖς	καὶ τέρατα ἀπέστελλον, προσημαίνοντες τὰς
[12, 1]	μακρὰν χαίρειν εἰποῦσα ἰατροῖς τε	αὐτοῖς	καὶ φαρμάκοις, σὺ δὲ τῶν
[12, 37]	τὰ κρέα ἤσθιον. ἐπεκούρει δὲ	αὐτοῖς	τὸ σίλφιον πολὺ ὄν, ὥστε
[12, 57]	Ἀθηνᾶς τῆς καλουμένης Ἀλαλκομενηίδος ἄγαλμα	αὐτομάτως	κατεφλέχθη, πυρὸς μὴ προσαχθέντος, καὶ
[12, 57]	τεθνάναι, πολλὰ καὶ βλάσφημα ἐς	αὐτὸν	ἀπερρίπτουν. ἡ μὲν γὰρ ἐν
[12, 1]	πολλὰ καὶ καλά, καὶ πλούσιον	αὐτὸν	ἀπέφηνε. σωφροσύνῃ τε διέζη, ὡς
[12, 24]	τρυφῆς ἐξοκεῖλαι, ὡς ἐς Σικυῶνα	αὐτὸν	ἀφικέσθαι μνηστῆρα Ἀγαρίστης τῆς Κλεισθένους,
[12, 54]	παῦσαι χαλεπαίνοντα πολλοῖς, ταυτὶ πρὸς	αὐτὸν	γέγραφεν ὁ θυμὸς καὶ ἡ
[12, 6]	Μαρίου τὸν πατέρα οὐκ ἴσμεν,	αὐτὸν	δὲ θαυμάζομεν διὰ τὰ ἔργα·
[12, 64]	τὴν ἡσυχίαν ἦγον. Περδίκκας δὲ	αὐτὸν	διώκειν ἐπεχείρησεν. οὐ τοσοῦτον δὲ
[12, 31]	καὶ Κῷον οἶνον, καὶ οὕτως	αὐτὸν	ἐκάλουν· καὶ Ῥόδιον, κατὰ τὰ
[12, 16]	ἐπεὶ ἀνδρεῖος ἦν· Ἀντιγόνου δὲ	αὐτὸν	ἐλύπει τὸ φιλότιμον, Ἀντιπάτρου δὲ
[12, 58]	καὶ ἄλλος ἀλλαχόθεν ἐκκρεμαννύμενος ἐθεῶντο	αὐτόν·	ἐν δὲ τοῖς καὶ γυνὴ
[12, 61]	αὐτῷ. οὔκουν Ἀθηναῖοι μόνοι κηδεστὴν	αὐτὸν	ἐνόμιζον, ἀλλὰ καὶ Θούριοι εὐεργέτην
[12, 9]	φθονουμένῳ αὐτῷ, τῆς δὲ πατρίδος	αὐτὸν	ἐξελάσαι ἐκεῖνό φασι. παρῄει διὰ
[12, 61]	ἐνόμιζον, ἀλλὰ καὶ Θούριοι εὐεργέτην	αὐτὸν	ἐπέγραψαν. Παυσανίας δέ φησιν ὅτι
[12, 47]	βιασθεῖσα τὸν θεσμὸν τῆς πρὸς	αὐτὸν	εὐνῆς οὐ διεφύλαξεν. ἐπεὶ δὲ
[12, 13]	ὑπολαβοῦσα οὖν ἡ Γνάθαινα πρὸς	αὐτὸν	ἔφατο εἶτα σὺ μέντοι λέγεις‘
[12, 1]	παραμυθήσασθαι· καὶ γὰρ ἐπίστευον ἀνιάτως	αὐτὸν	ἔχειν ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι πάθει.
[12, 1]	ἰδοὺ τοίνυν‘ φησὶν δίδωμί σοι	αὐτὸν	ἔχειν κτῆμα· καί μοι ὡς
[12, 47]	ἡ τοῦ Δίωνος ἀδελφὴ προσεῖπεν	αὐτόν.	ἡ δὲ Ἀρήτη εἵπετο δι´
[12, 1]	ἐς τὸν θάλαμον ἀνελθοῦσαν ἀναμεῖναι	αὐτόν·	ἣ δὲ ἔδρασε ταῦτα. ἐπεὶ
[12, 22]	τοῦτο ἐποίησε, καὶ μετὰ ταῦτα	αὐτὸν	ἦρεν ἕως ἐς τὰ γόνατα,
[12, 46]	λέγουσι ποταμὸν διαβαίνειν· ἔφερε δὲ	αὐτὸν	ἵππος. καὶ ὁ μὲν ἵππος
[12, 46]	δὲ ἠκολούθησε καὶ χρεμετίσας ἐπέστρεψεν	αὐτόν.	καὶ ἐκεῖνος ἐλάβετο αὐτοῦ τῆς
[12, 64]	προλεχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀριστάνδρου ἀνέφλεγεν	αὐτὸν	καὶ ἐξῆπτεν. ἐπεὶ δὲ κατέλαβε
[12, 51]	κατὰ μικρὸν ὁ λιμὸς περιῆλθεν	αὐτόν,	καὶ ἠλέγχετο ὅτι ἦν ἄνθρωπος,
[12, 9]	εἴ γε καὶ οἱ παῖδες	αὐτὸν	μισοῦσι, μήτι γοῦν οἱ ἄνδρες,
[12, 1]	ἐξειργάσθαι. πάντων οὖν, οἷς ἔδειξεν	αὐτὸν	ὁ Κῦρος, θαυμαζόντων, ὑπερησθεὶς τῷ
[12, 1]	κατὰ τὸν συνήθη τρόπον ἐφιλοφρονεῖτο	αὐτόν.	ὃ δὲ ἐξελὼν ἐκ τοῦ
[12, 1]	προσαψαμένου ἐξεβόησέ τε καὶ ἔφατο	αὐτὸν	οἰμώξεσθαι τοιαῦτα δρῶντα. ὑπερήσθη τούτοις
[12, 64]	λέγειν γὰρ τοὺς θεοὺς πρὸς	αὐτὸν	ὅτι ἄρα ἡ ὑποδεξαμένη γῆ
[12, 38]	τὸν δεσπότην, ἐς τὸ ἀναβῆναι	αὐτὸν	παρέστηκεν. ἐὰν δέ τις γῆμαι
[12, 1]	ἡ ἀκμή, οὕτως ἐσταλμένην ὡς	αὐτὸν	παριέναι αὐτήν. καὶ ἐκείνη χαριζομένη
[12, 22]	μέγιστον, καὶ πρῶτον μὲν ἕλκει	αὐτὸν	πρὸς ἑαυτόν, εἶτα ἀπωθεῖ, καὶ
[12, 64]	περὶ τῆς βασιλείας τῶν περὶ	αὐτόν,	ταφῆς ἄμοιρος ἦν, ἧς μεταλαγχάνουσι
[12, 15]	Εὐριπίδης ἡμῖν ὑπαινίττεται, ποιήσας τὸν	αὐτὸν	τοῦτον θεὸν λέγοντα παίζω· μεταβολὰς
[12, 1]	ἀναπείσει ἐπιλαθέσθαι αὐτήν, διδάξει δ´	αὐτὸν	φιλεῖν οὐδὲν ἐκείνου ἧττον. καὶ
[12, 13]	διὰ τοῦ ὀνόματος κατεσίγασεν ἄρα	αὐτόν.	~Ὡραιότατοι καὶ ἐρασμιώτατοι λέγονται γενέσθαι
[12, 26]	δὲ τοῦ βασιλέως σύντροφος. καὶ	αὐτὸς	δὲ Ἀλέξανδρος λέγεται πλεῖστον πιεῖν
[12, 3]	ταχέων ἠξίου. ἐπεὶ δὲ καὶ	αὐτὸς	ἐλέχθη τεθνάναι, συνεβούλευσε διαλύσασθαι πρὸς
[12, 1]	ἔχειν, ὁ δὲ ἰατρὸς μηδὲ	αὐτὸς	εὐπορεῖν φαρμάκου φησί. καὶ ἠνιᾶτο
[12, 7]	τοῦ Πατρόκλου, αἰνιττόμενος ὅτι καὶ	αὐτὸς	ἦν ἐρώμενος τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὥσπερ
[12, 1]	καὶ παρακλιθεὶς ἠρέμα, ἀψοφητὶ ἔμενεν	αὐτὸς	μὲν ἀτρεμῶν· ἐκείνη δὲ ἐκάθευδεν.
[12, 37]	ἐδίωκεν, ἐν ἀπορίᾳ γενόμενος τροφῶν,	αὐτός	τε ἥψατο τῶν καμήλων καὶ
[12, 15]	σιώπα, ὅταν δὲ γένῃ πατὴρ	αὐτός,	τότε ἐξαγορεύσεις. ἀλλὰ καὶ Ἀρχύτας
[12, 43]	ἦν, καὶ ἐκαλεῖτο ἡ μήτηρ	αὐτοῦ	Ἀβρότονον. Φωκίων δὲ ὁ Χρηστὸς
[12, 18]	καὶ ἤρων γε αἱ γυναῖκες	αὐτοῦ	αἱ Μυτιληναίων. τά γε μὴν
[12, 36]	ὡς πολλὰ καὶ ἄλλα κατέψευσται	αὐτοῦ.	Ἀλκμὰν δέκα φησί, Μίμνερμος εἴκοσι,
[12, 46]	ὡς οὐκέτι τὸν ἵππον ὄντα	αὐτοῦ	ἀπολιπών. ὃ δὲ ἠκολούθησε καὶ
[12, 47]	Σικελίας Δίωνα, τὴν δὲ γυναῖκα	αὐτοῦ	Ἀρήτην καὶ τὸν ἐξ αὐτοῦ
[12, 51]	πάνυ τοῦ Φιλίππου τὴν ἄνοιαν	αὐτοῦ	ἐκκαλύψαντος. ~Ἰσοκράτης ὁ ῥήτωρ ἔλεγεν
[12, 1]	παιδικῆς ἡλικίας ἀνατρέχων, ἐλέγετο δὲ	αὐτοῦ	ἐρᾶν ὁ βασιλεὺς ἀνδρειότατα. ἐκ
[12, 22]	τὸ σῶμα ἰδεῖν, ἐβούλετο λαβεῖν	αὐτοῦ	ἰσχύος πεῖραν. ὁ δὲ Τίτορμος
[12, 38]	μὲν αἰχμάλωτον ἄγεται καὶ κρατεῖ	αὐτοῦ	καὶ ἄρχει· ἐὰν δὲ νικηθῇ,
[12, 8]	εἰ κατάσχοι, πάντα σὺν τῇ	αὐτοῦ	κεφαλῇ πράττειν. κατασχὼν οὖν τὴν
[12, 47]	αὐτοῦ Ἀρήτην καὶ τὸν ἐξ	αὐτοῦ	παῖδα ἐφύλαττεν. ὕστερον δὲ τὴν
[12, 46]	ἔμελλεν ἀναβαίνειν, καὶ τῇ χειρὶ	αὐτοῦ	περιπίπτει μελιττῶν πλῆθος. ἔφασαν οὖν
[12, 61]	σκάφη συνέτριψε, καὶ τὴν δύναμιν	αὐτοῦ	τὴν ναυτικὴν ἠφάνισεν. ἐκ δὴ
[12, 46]	ἐπέστρεψεν αὐτόν. καὶ ἐκεῖνος ἐλάβετο	αὐτοῦ	τῆς χαίτης καὶ ἔμελλεν ἀναβαίνειν,
[12, 58]	ἰδὼν τὴν ἄνθρωπον. μάλιστα δὲ	αὐτοῦ	τὸ πάθος κατέγνω Διογένης ὁ
[12, 6]	Κάτωνος δὲ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ	αὐτοῦ	τὸν πατέρα ἀναζητεῖν χρή. ~Ὅτι
[12, 41]	ἀνὴρ εἰ τύχοι, ὁ πόνος	αὐτοῦ	τοῦ οὐρανοῦ ψαύσει. ~Κῦρον τὸν
[12, 31]	ὁ οἶνος Μυρίνης. μέμνηται δὲ	αὐτοῦ	Φιλιππίδης ὁ τῆς κωμῳδίας ποιητής.
[12, 64]	φιλονεικίαν, ἕκαστος ἐς τὴν ἰδίαν	αὑτοῦ	βασιλείαν τὸ ἀγώγιμον τοῦτο ἄγειν
[12, 8]	τὴν ἀρχήν, ἀποκτείνας τὸν ἑταῖρον	αὑτοῦ	καὶ ἀποκρίνας τὴν κεφαλὴν καὶ
[12, 47]	δὲ τὴν γυναῖκα ἄκουσαν δορυφόρῳ	αὑτοῦ	πάντων μάλιστα θεραπευτῇ Τιμοκράτει γυναῖκα
[12, 8]	ὁ Λάκων τῶν ἑταίρων τῶν	αὑτοῦ	παραλαβὼν Ἀρχωνίδην κοινωνὸν ἐποιεῖτο τῶν
[12, 1]	αἰδουμένη. ἐπεὶ δὲ ἐκέλευσε πλησίον	αὑτοῦ	τὰς ἀνθρώπους καθίσαι, αἳ μὲν
[12, 43]	καὶ ἐκ τούτου Κύκλωψ προσαγορευθείς,	αὐτουργὸς	ἦν. Πολυσπέρχων δὲ ἐλῄστευε. Θεμιστοκλῆς
[12, 37]	σὺν αὐτῷ. τῶν τε ξύλων	αὐτοὺς	ἐπιλιπόντων ὠμὰ τὰ κρέα ἤσθιον.
[12, 64]	μέσους τοὺς Μακεδόνας καὶ πρὸς	αὐτοὺς	ἔφη πάντων τῶν ἐξ αἰῶνος
[12, 1]	ἐκάλει Ἑλληνίους καὶ Ἐλευθερίους τοὺς	αὐτούς,	καὶ τὸ τοῦ πατρὸς ὄνομα
[12, 27]	ὀλιγωρεῖν τῶν ἀνῃρημένων καὶ ἀπολείπειν	αὐτοὺς	κυνῶν δεῖπνον εἶναι. ~Λεωκόριον Ἀθήνησιν
[12, 61]	Διονύσιος, καὶ τριακοσίας ἦγεν ἐπ´	αὐτοὺς	ναῦς ὁπλιτῶν πεπληρωμένας· βορρᾶς δὲ
[12, 21]	ἐς τὰ οἰκεῖα ἠρία ἐκόμιζον	αὐτούς.	~Τιτόρμῳ φασὶ τῷ βουκόλῳ περιτυχεῖν
[12, 51]	θοίνην ἐκάλεσε, καὶ ἰδίᾳ κλίνην	αὐτῷ	ἐκέλευσε παρεσκευάσθαι, καὶ κατακλιθέντι θυμιατήριον
[12, 1]	ἔστ´ ἂν ἀπομαρανθῇ τοῦ πένθους	αὐτῷ	ἡ ἀκμή, οὕτως ἐσταλμένην ὡς
[12, 18]	ὧν ἡ θεὸς ἔδωκεν ἀλάβαστρον	αὐτῷ,	καὶ εἶχεν αὕτη μύρον, ᾧ
[12, 61]	τὸν ἄνεμον πολίτην, καὶ οἰκίαν	αὐτῷ	καὶ κλῆρον ἀπεκλήρωσαν, καὶ καθ´
[12, 1]	αὐτήν. καὶ ἐκείνη χαριζομένη ἐπείσθη	αὐτῷ·	καὶ μόνη τῶν κατὰ τὴν
[12, 17]	διάδημα. αἴσχιστον μὲν οὖν ἦν	αὐτῷ	καὶ οἴκαδε μεταπέμψασθαι τὴν ἄνθρωπον·
[12, 1]	καὶ ἐθεάσατο τὸν Κῦρον, περιπλακεῖσα	αὐτῷ	κατὰ τὸν συνήθη τρόπον ἐφιλοφρονεῖτο
[12, 49]	τὸν υἱόν. ὃ δὲ ἐπισκήπτω	αὐτῷ	μηδὲν Ἀθηναίοις μνησικακεῖν ὑπὲρ τῆς
[12, 14]	τὴν μὲν γὰρ κόμην ἀνασεσύρθαι	αὐτῷ,	ξανθὴν δὲ εἶναι· ὑπαναφύεσθαι δέ
[12, 51]	κατακλιθέντι θυμιατήριον παρέθηκε, καὶ ἐθυμιᾶτο	αὐτῷ·	οἱ δὲ λοιποὶ εἱστιῶντο, καὶ
[12, 12]	ἐνόει δὲ τοῦτο τὸ στεφάνωμα	αὐτῷ	ὅτι ἄνανδρός ἐστι καὶ γύννις
[12, 61]	καὶ καθ´ ἕκαστον ἔτος ἐπετέλουν	αὐτῷ.	οὔκουν Ἀθηναῖοι μόνοι κηδεστὴν αὐτὸν
[12, 1]	καὶ τρεφομένη ὑπὸ πατρὶ καὶ	αὐτῷ	πένητι περίεργον μὲν οὐδὲν οὐδὲ
[12, 25]	καὶ Ἕκτωρ Πολυδάμαντος, ἐν οἷς	αὐτῷ	προσεῖχε, καὶ οἱ Τρῶες Ἀντήνορος.
[12, 1]	βασιλεῖ τοῦτο. ἐτόλμα τε οὐδεὶς	αὐτῷ	προσελθεῖν οὐδὲ παραμυθήσασθαι· καὶ γὰρ
[12, 1]	κάτοπτρον καὶ ὁρῶσα ἑαυτὴν ἐν	αὐτῷ	σφόδρα ἤλγει. ἀδείπνῳ δὲ οὔσῃ
[12, 9]	μὲν πρῶτα ὀλίγον ἔμελε φθονουμένῳ	αὐτῷ,	τῆς δὲ πατρίδος αὐτὸν ἐξελάσαι
[12, 33]	καταγωνίσασθαι τοὺς ἐχθρούς. ἀλλὰ καὶ	αὐτῷ	τῷ Πύρρῳ τὴν γνώμην τοῦ
[12, 37]	ὑποζυγίων ἄλλων καὶ οἱ σὺν	αὐτῷ.	τῶν τε ξύλων αὐτοὺς ἐπιλιπόντων
[12, 52]	τοὺς ἁλισκομένους ὑπὸ τῆς ὥρας	αὐτῶν	βούλεσθαι συνεῖναι αὐταῖς, ὅμως δὲ
[12, 1]	τὰ δῶρα, οὐ μὴν ἔφατο	αὐτῶν	δεῖσθαι, ἐπεὶ καὶ χρήματα ἧκεν
[12, 21]	αὗταί γε ἀφικόμεναι τὰ τραύματα	αὐτῶν	ἐπεσκόπουν τά τε ἔμπροσθεν καὶ
[12, 23]	τοῖς κύμασι καὶ τὴν φορὰν	αὐτῶν	ἐσδέχονται, γυμνὰ τὰ ξίφη καὶ
[12, 30]	Εὔπολις ἐν τῷ Μαρικᾷ, ὅστις	αὐτῶν	εὐτελέστατος, σφραγῖδας εἶχε δέκα μνῶν.
[12, 52]	ὡς ὑπομεῖναι ἂν συνοικῆσαί τινι	αὐτῶν.	καὶ οὖν καὶ τὴν Ἀθηναίων
[12, 1]	Κύρου καὶ διασκοποῦντος τοὺς ὀφθαλμοὺς	αὐτῶν	καὶ τὰς παρειὰς καὶ τοὺς
[12, 10]	νόμισμα ἔκοψαν τὸ καὶ ἐξ	αὐτῶν	κληθὲν νόμισμα Αἰγιναῖον. ~Ὅτι Ῥωμαῖοι
[12, 30]	διὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς ῥᾳθυμίαν	αὐτῶν.	ὁμολογεῖ δὲ καὶ Εὔπολις ἐν
[12, 57]	τέρατα ἀπέστελλον, προσημαίνοντες τὰς περὶ	αὐτῶν	ὅσον οὐδέπω τύχας· οἳ δὲ
[12, 15]	γενόμενος, πολλοὺς ἔχων οἰκέτας, τοῖς	αὐτῶν	παιδίοις πάνυ σφόδρα ἐτέρπετο μετὰ
[12, 23]	συμπιπτουσῶν ἀποδιδράσκειν, ἀλλὰ μηδὲ πιμπραμένων	αὐτῶν	περιλαμβανομένους ὑπὸ τοῦ πυρός. πολλοὶ
[12, 49]	Ἀθηναίοις μνησικακεῖν ὑπὲρ τῆς παρ´	αὐτῶν	φιλοτησίας, ἣν νῦν πίνω. ὅστις
[12, 21]	μητέρες, ὅσαι ἐπυνθάνοντο τοὺς παῖδας	αὑτῶν	ἐν τῇ μάχῃ κεῖσθαι, ἀλλὰ
[12, 23]	τοῖς πεπραγμένοις σεμνυνόμενοι καὶ ὑπομνήματα	αὑτῶν	τῆς ἀρετῆς ἀπολείποντες Ἑλληνικῶς. οὕτως
[12, 37]	καπνοῦ συνιέντες, καὶ τὴν χιόνα	ἀφαιροῦντες	τῶν θυρῶν. ~Οἱ Σακῶν ἵπποι,
[12, 43]	καὶ Ἐπαμεινώνδας δὲ πατρὸς ἦν	ἀφανοῦς.	Κλέων δὲ ὁ Σικυωνίων τύραννος
[12, 9]	διὰ διδασκαλείου· οἱ δὲ παῖδες	ἀφεθέντες	ὑπὸ τοῦ διδασκάλου ἔπαιζον. γίνεται
[12, 1]	παλλακίδων προετιμήθη διά τε ἤθους	ἀφέλειαν	καὶ τοῦ τρόπου τὸ αἰδῆμον
[12, 1]	ὥραν ἀπολαβοῦσα. καὶ χαρίτων μὲν	ἀφθονίαν	εἶχεν, ὡς οὐκ ἄλλη παρθένος
[12, 1]	λυπούμενόν σε, βασιλεῦ, καὶ ἀλγοῦντα	ἀφῖγμαι	παραμυθήσασθαι, εἴ σοι βουλομένῳ ἐστίν·
[12, 24]	ἐξοκεῖλαι, ὡς ἐς Σικυῶνα αὐτὸν	ἀφικέσθαι	μνηστῆρα Ἀγαρίστης τῆς Κλεισθένους, καὶ
[12, 1]	περιττὸν ἐς τὸ εἶδος ἠράνιζεν.	ἀφίκετο	δέ ποτε παρὰ Κῦρον τὸν
[12, 13]	οὐδενός οἱ μετῆν τῶν κοινῶν.	~Ἀφίκετο	ἐξ Ἑλλησπόντου παρὰ τὴν Ἀττικὴν
[12, 1]	τῷ κειμηλίῳ, παραχρῆμα ἐς Ἀσπασίας	ἀφίκετο,	μεσούσης ἡμέρας, καὶ καταλαβὼν αὐτὴν
[12, 1]	δὲ οὔσῃ ὑπὸ τῆς ἀνίας	ἀφίκετό	οἱ εὖ μάλα εὔκαιρος ὕπνος,
[12, 1]	γάμου ὁμονοίας τε καὶ σωφροσύνης.	ἀφίκετο	οὖν τοῦ ἐς Ἀσπασίαν ἔρωτος
[12, 18]	καὶ εἶχε τοῦτο τὸ ἐπιτήδευμα.	ἀφικνεῖται	δέ ποτε ἡ Ἀφροδίτη διαπλεῦσαι
[12, 21]	μάχῃ κεῖσθαι, ἀλλὰ αὗταί γε	ἀφικόμεναι	τὰ τραύματα αὐτῶν ἐπεσκόπουν τά
[12, 1]	καὶ ἤρετο τὴν αἰτίαν τῆς	ἀφίξεως.	καὶ ἐκείνη φησὶ λυπούμενόν σε,
[12, 57]	παρὰ πάντα τὸν πρόσθεν χρόνον,	ἄφνω	καὶ παρ´ ἐλπίδα αἵματος ἀνεπλήσθη.
[12, 18]	ἐπιτήδευμα. ἀφικνεῖται δέ ποτε ἡ	Ἀφροδίτη	διαπλεῦσαι βουλομένη, ὃ δὲ ἀσμένως
[12, 18]	Φάωνα κάλλιστον ὄντα ἀνθρώπων ἡ	Ἀφροδίτη	ἐν θριδακίναις ἔκρυψε. λόγος δὲ
[12, 1]	αὐτῆς γεγονέναι, καὶ ἔθυε τῇ	Ἀφροδίτῃ	τελεστήρια καὶ χαριστήρια. πρῶτον μὲν
[12, 1]	ἐνενοεῖτο δὲ τὸ ἄγαλμα τοῦτο	Ἀφροδίτης	εἶναι, καὶ πελειάδα αὐτῇ παρέστησε
[12, 1]	φαρμάκοις, σὺ δὲ τῶν τῆς	Ἀφροδίτης	στεφάνων τῶν ῥοδίνων ὅσοι ἂν
[12, 41]	ἰδὼν τὰ μὲν πρῶτα ἔστη	ἄφωνος,	ἐκπλαγεὶς ἐπὶ τῇ παραδόξῳ θέᾳ,
[12, 25]	ἄρα καὶ Ὀδυσσεὺς Ἀλκίνου καὶ	Ἀχιλλεὺς	Χείρωνος καὶ Πάτροκλος Ἀχιλλέως καὶ
[12, 25]	καὶ Ἀχιλλεὺς Χείρωνος καὶ Πάτροκλος	Ἀχιλλέως	καὶ Ἀγαμέμνων Νέστορος καὶ Τηλέμαχος
[12, 7]	ἦν ἐρώμενος τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὥσπερ	Ἀχιλλέως	ὁ Πάτροκλος. ~Κλεομένης ὁ Λάκων
[12, 7]	ἀναζητεῖν χρή. ~Ὅτι Ἀλέξανδρος τὸν	Ἀχιλλέως	τάφον ἐστεφάνωσε καὶ Ἡφαιστίων τὸν
[12, 38]	δὲ νικηθῇ, ἄρχεται. μονομαχοῦσι δὲ	ἄχρι	νίκης, οὐ μέχρι θανάτου. πενθοῦντες
[12, 1]	ὑπὸ θοιμάτιον καὶ παρακλιθεὶς ἠρέμα,	ἀψοφητὶ	ἔμενεν αὐτὸς μὲν ἀτρεμῶν· ἐκείνη