Livre, Chap.
[12, 1]	μὲν ἀναπείσει ἐπιλαθέσθαι αὐτήν, διδάξει	δ´	αὐτὸν φιλεῖν οὐδὲν ἐκείνου ἧττον.
[12, 1]	καὶ ἀπελθοῦσα ἔξω ἔκλαεν· ἔχουσα	δ´	ἐν τοῖς γόνασι κάτοπτρον καὶ
[12, 40]	τὸ ἐκ τοῦ Χοάσπου. ἐπεὶ	δ´	ἔν τινι ἐρήμῳ τόπῳ ἐδίψησεν,
[12, 1]	καὶ ἀγαθῷ συνέσται ἀνδρί. παῖς	δ´	ἔτι οὖσα, γίνεται αὐτῇ κατὰ
[12, 57]	δὲ ἐπίστευον Θηβαῖοι ἀπειλεῖν τὸ	δαιμόνιον.	ἐν δὲ τῷ κατὰ πόλιν
[12, 3]	τὴν σκηνὴν κομισθεὶς ἔτι ἔμπνους	Δαΐφαντον	ἐκάλει, ἵνα ἀποδείξῃ στρατηγόν· οἳ
[12, 1]	δὲ ἄκουσα καὶ ποτνιωμένη καὶ	δακρύουσα	ἐπὶ πολλοῖς ἐβιάσθη τὴν ἐκ
[12, 1]	τοῦ βασιλέως ἐπὶ λουτρόν, ἔστη	δακρύουσα	καὶ ὁρῶσα ἐς γῆν· ὃ
[12, 1]	πρόσωπον, καὶ ἐπεπλήρωντο οἱ ὀφθαλμοὶ	δακρύων,	καὶ ἐκ παντὸς τοῦ τρόπου
[12, 30]	θαυμάζεσθαι καὶ τοὺς διαγλύφοντας τοὺς	δακτυλίους.	~Φέρε οἴνων Ἑλληνικῶν διὰ σπουδῆς
[12, 1]	καὶ τὰς παρειὰς καὶ τοὺς	δακτύλους,	αἳ μὲν ἠνείχοντο, ἣ δὲ
[12, 43]	Θυέστου καὶ Πελοπίας ὑπὸ αἰγός.	~Δαρεῖον	ἀκούω τὸν Ὑστάσπου φαρετροφόρον Κύρου
[12, 43]	Κύρου γενέσθαι. ὁ δὲ τελευταῖος	Δαρεῖος,	ὁ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου νικηθεὶς, δοῦλος
[12, 1]	εὐγένειαν οὐ Περσικῶς ὁ τοῦ	Δαρείου,	ἀλλὰ καὶ ἀποβλέψας πρὸς τὸν
[12, 1]	δέ ποτε παρὰ Κῦρον τὸν	Δαρείου	καὶ Παρυσάτιδος ἡ Ἀσπασία τὸν
[12, 50]	λέγει γοῦν ὅτι ἦν οὐ	δὲ	ἀδύνατος εἰπεῖν, ὡς Λακεδαιμόνιος. ~Μενεκράτης
[12, 35]	τρεῖς, ὁ μὲν Ἐλεώνιος, ὁ	δὲ	Ἀθηναῖος, ὁ δὲ Ἀρκάς. ~Ἐοίκασιν
[12, 23]	τῆς ἀρετῆς ἀπολείποντες Ἑλληνικῶς. οὕτως	δὲ	αἰσχρὸν νομίζουσι τὸ φεύγειν, ὡς
[12, 1]	αὐτῇ δοθῆναι κόσμον πολυτελῆ. ἣ	δὲ	ἄκουσα καὶ ποτνιωμένη καὶ δακρύουσα
[12, 26]	τοῦ βασιλέως σύντροφος. καὶ αὐτὸς	δὲ	Ἀλέξανδρος λέγεται πλεῖστον πιεῖν ἀνθρώπων.
[12, 1]	τὴν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς. ὅτε	δὲ	ἀνῃρέθη Κῦρος ἐν τῇ πρὸς
[12, 61]	αὐτοὺς ναῦς ὁπλιτῶν πεπληρωμένας· βορρᾶς	δὲ	ἀντιπνεύσας τὰ σκάφη συνέτριψε, καὶ
[12, 1]	πρὸς τὸν ἐραστὴν ἐξέλαμψεν. ἐπεὶ	δὲ	ἅπαξ ἐχειρώθη τούτοις ἐκεῖνος, ἠξίωσεν
[12, 30]	ἵνα αὐτοῖς γένηται νομοθέτης. τὸν	δὲ	ἀπαξιῶσαί φασι διὰ τὴν ἐξ
[12, 1]	λαλούσης αὐτῆς ἀκούειν Σειρῆνος. πολυπραγμοσύνης	δὲ	ἁπάσης γυναικείας καὶ περιεργίας ἀπήλλακτο.
[12, 60]	εἶτα οὐ διεσώσατο αὐτήν; ὃ	δὲ	ἀπεκρίνατο οὐκ ἔξω μέλους ὅτι
[12, 13]	καὶ τίς ἐστιν αὕτη; ἣ	δὲ	ἀπεκρίνατο Σίγειον. καὶ ἐμμελῶς διὰ
[12, 31]	καὶ ἐν Συρακούσαις Πόλλιος· ἐκλήθη	δὲ	ἀπό τινος ἐγχωρίου βασιλέως. ἔπινον
[12, 46]	κατὰ τοῦ τέλματος ὤλισθεν, ὃ	δὲ	ἀποπηδήσας τῆς ὄχθης ἐλάβετο καὶ
[12, 51]	τοὺς κατὰ Ἀντίκυραν τόπους. ᾐνίττετο	δὲ	ἄρα διὰ τούτων ὅτι παραφρονεῖ
[12, 30]	περὶ πλήθουσαν ἀγοράν. ἐς τοσοῦτον	δὲ	ἄρα Κυρηναῖοι τρυφῆς ἐξώκειλαν, ὥστε
[12, 15]	σπουδὰς διαναπαύειν ταῖς παιδιαῖς. ἔπαιζε	δὲ	ἄρα ὁ Διὸς καὶ Ἀλκμήνης
[12, 1]	Ἀσίᾳ καὶ ὡραιότατος γενόμενος· κατέστρεψε	δὲ	ἄρα οὗτος τὸν βίον μειρακιούμενος
[12, 20]	τοῦ ὕπνου τὸ ἥμισυ. τιμωρίαν	δὲ	ἄρα ταύτην ἐκτίνουσι διὰ τὸ
[12, 47]	Δίωνος ἀδελφὴ προσεῖπεν αὐτόν. ἡ	δὲ	Ἀρήτη εἵπετο δι´ αἰδοῦς ἐγκαλυπτομένη
[12, 35]	Ἐλεώνιος, ὁ δὲ Ἀθηναῖος, ὁ	δὲ	Ἀρκάς. ~Ἐοίκασιν οἱ ἀρχαῖοι ὑπὲρ
[12, 18]	ἡ Ἀφροδίτη διαπλεῦσαι βουλομένη, ὃ	δὲ	ἀσμένως ἐδέξατο, οὐκ εἰδὼς ὅστις
[12, 1]	ἄλλην ὑπερβαλέσθαι τῷ κάλλει. ἡ	δὲ	Ἀσπασία οὔτε ἐνδῦναι πολυτελῆ χιτῶνα
[12, 52]	κατὰ τὴν Ἑλλάδα διαφέρειν· ἐνοικῆσαι	δὲ	ἀσφαλῆ μηκέτι εἶναι. ᾐνίττετο δὲ
[12, 1]	δράσαντας ἐς δεσμωτήριον ἐνέβαλε, προσέταξε	δὲ	αὐτῇ δοθῆναι κόσμον πολυτελῆ. ἣ
[12, 1]	δὲ ὦτα εἶχε βραχύτατα. ἦν	δὲ	αὐτῇ καὶ δέρμα ἁπαλόν. ἐῴκει
[12, 1]	σωφρόνως μέντοι καὶ καρτερῶς. ὄνειρος	δὲ	αὐτῇ συνεχῶς ἐπεφοίτα καὶ ἐμαντεύετο
[12, 1]	κλέος καὶ τὴν ἀρετήν. ἐπεὶ	δὲ	αὐτὴν ἤγαγον δεδεμένην, ἠγανάκτει καὶ
[12, 58]	διαπρέπουσα ἀπήντησε τῇ θέᾳ. ἰδὼν	δὲ	αὐτὴν ὁ Διώξιππος παραχρῆμα ἡττήθη
[12, 5]	Βυζάντιος, καὶ Ἀξίνη ἐκαλεῖτο. ἤλεγχε	δὲ	αὐτῆς τὸ ἐπώνυμον τοῦτο τὴν
[12, 37]	ὠμὰ τὰ κρέα ἤσθιον. ἐπεκούρει	δὲ	αὐτοῖς τὸ σίλφιον πολὺ ὄν,
[12, 64]	Μακεδόνες τὴν ἡσυχίαν ἦγον. Περδίκκας	δὲ	αὐτὸν διώκειν ἐπεχείρησεν. οὐ τοσοῦτον
[12, 16]	δὲ ἐπεὶ ἀνδρεῖος ἦν· Ἀντιγόνου	δὲ	αὐτὸν ἐλύπει τὸ φιλότιμον, Ἀντιπάτρου
[12, 46]	Ἑρμοκράτους λέγουσι ποταμὸν διαβαίνειν· ἔφερε	δὲ	αὐτὸν ἵππος. καὶ ὁ μὲν
[12, 1]	τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἀνατρέχων, ἐλέγετο	δὲ	αὐτοῦ ἐρᾶν ὁ βασιλεὺς ἀνδρειότατα.
[12, 58]	ἀργῶς ἰδὼν τὴν ἄνθρωπον. μάλιστα	δὲ	αὐτοῦ τὸ πάθος κατέγνω Διογένης
[12, 31]	ἐκαλεῖτο ὁ οἶνος Μυρίνης. μέμνηται	δὲ	αὐτοῦ Φιλιππίδης ὁ τῆς κωμῳδίας
[12, 38]	ἐὰν δὲ νικηθῇ, ἄρχεται. μονομαχοῦσι	δὲ	ἄχρι νίκης, οὐ μέχρι θανάτου.
[12, 21]	ἦν πλείω τὰ ἐναντία, αἳ	δὲ	γαυρούμεναι καὶ σεμνὸν ἅμα καὶ
[12, 15]	εἶπε νῦν μὲν σιώπα, ὅταν	δὲ	γένῃ πατὴρ αὐτός, τότε ἐξαγορεύσεις.
[12, 34]	ᾗπερ ὄνομα ἦν Παγκάστη, τὸ	δὲ	γένος Λαρισσαία ἦν. ταύτῃ καὶ
[12, 47]	ἐλαύνει τῆς Σικελίας Δίωνα, τὴν	δὲ	γυναῖκα αὐτοῦ Ἀρήτην καὶ τὸν
[12, 14]	Ἀλκιβιάδης, Ῥωμαίων δὲ Σκηπίων. λέγουσι	δὲ	Δημήτριον τὸν Πολιορκητὴν ὥρας ἀμφισβητῆσαι.
[12, 52]	δὲ ἀσφαλῆ μηκέτι εἶναι. ᾐνίττετο	δὲ	διὰ τούτων τοὺς ἐπιχωριάζοντας αὐτῇ
[12, 36]	ἄρρενας καὶ τοσαύτας κόρας, Λάσος	δὲ	δὶς ἑπτὰ λέγει, Ἡσίοδος δὲ
[12, 1]	ἀτρεμῶν· ἐκείνη δὲ ἐκάθευδεν. ἐπεὶ	δὲ	διυπνίσθη καὶ ἐθεάσατο τὸν Κῦρον,
[12, 9]	ὑπὸ τοῦ διδασκάλου ἔπαιζον. γίνεται	δὲ	δύο παίδων ὑπὲρ γραμμῆς φιλοτιμία,
[12, 16]	δὲ τὸ δεξιὸν ὑφεωρᾶτο, Ταρρίου	δὲ	ἐδεδίει τὸ ἄτακτον, τό γε
[12, 1]	θάλαμον ἀνελθοῦσαν ἀναμεῖναι αὐτόν· ἣ	δὲ	ἔδρασε ταῦτα. ἐπεὶ δὲ ἐπανῆλθε,
[12, 25]	συγγενόμενοι Δημοκρίτῳ πολλῶν ἀπήλαυσαν. Σωκράτει	δὲ	εἰ προσεῖχον οἱ Ἀθηναῖοι, πάντα
[12, 64]	ἀσφαλοῦς καὶ ἀκλινοῦς ὅμηρον. Πτολεμαῖος	δέ,	εἴ τι χρὴ πιστεύειν, τὸ
[12, 14]	γὰρ κόμην ἀνασεσύρθαι αὐτῷ, ξανθὴν	δὲ	εἶναι· ὑπαναφύεσθαι δέ τι ἐκ
[12, 13]	ἐκεῖ πόλεων τὴν πρώτην; τοῦ	δὲ	εἰπόντος καὶ τίς ἐστιν αὕτη;
[12, 1]	οὔλη τὰς τρίχας ἠρέμα, ὀφθαλμοὺς	δὲ	εἶχε μεγίστους, ὀλίγον δὲ ἦν
[12, 1]	ἑαυτοῦ φωνήν, καλλισφύρους ὀνομάζων. φώνημα	δὲ	εἶχεν ἡδὺ καὶ ἁπαλόν· εἶπεν
[12, 1]	ἔμενεν αὐτὸς μὲν ἀτρεμῶν· ἐκείνη	δὲ	ἐκάθευδεν. ἐπεὶ δὲ διυπνίσθη καὶ
[12, 1]	τὴν μὲν Ἀσπασίαν κατεφίλησεν, αὐτὰ	δὲ	ἕκαστα καὶ τῶν πραχθέντων καὶ
[12, 1]	χορηγεῖν καὶ τὰ τοιαῦτα, πενομένη	δὲ	ἐκείνη καὶ τρεφομένη ὑπὸ πατρὶ
[12, 1]	τρόπου δήλη ἦν αἰδουμένη. ἐπεὶ	δὲ	ἐκέλευσε πλησίον αὑτοῦ τὰς ἀνθρώπους
[12, 62]	ὅμως, ὅτι ἀντεῖπε βασιλεῖ. ἀνδρὶ	δὲ	ἐλευθέρῳ κατά γε τὴν ἐμὴν
[12, 43]	Κύκλωψ προσαγορευθείς, αὐτουργὸς ἦν. Πολυσπέρχων	δὲ	ἐλῄστευε. Θεμιστοκλῆς δέ, ὁ τοὺς
[12, 64]	οἰόμενος ἔχειν τὸ ἆθλον· ὀψὲ	δὲ	ἔμαθεν ἀπατηθείς, ἡνίκα διώκειν οὐκ
[12, 64]	αὐτὸν διώκειν ἐπεχείρησεν. οὐ τοσοῦτον	δὲ	ἔμελε τούτῳ τῆς ἐς Ἀλέξανδρον
[12, 25]	καὶ ὁ Σεβαστὸς Ἀθηνοδώρου. Πλάτων	δὲ	ἐμοῦ καίτοι σοφώτερος ὢν λέγει
[12, 44]	τὸ εὖρος δύο πλέθρων. ἦσαν	δὲ	ἐν αὐταῖς τοῦ χρόνου τοσοῦτον
[12, 36]	δὲ δὶς ἑπτὰ λέγει, Ἡσίοδος	δὲ	ἐννέα καὶ δέκα, εἰ μὴ
[12, 1]	συνήθη τρόπον ἐφιλοφρονεῖτο αὐτόν. ὃ	δὲ	ἐξελὼν ἐκ τοῦ κιβωτίου τὸν
[12, 1]	ἣ δὲ ἔδρασε ταῦτα. ἐπεὶ	δὲ	ἐπανῆλθε, τὴν τοῦ εὐνούχου στολὴν
[12, 16]	ἐπεὶ στρατηγεῖν ἀγαθὸς ἐδόκει, Σελεύκῳ	δὲ	ἐπεὶ ἀνδρεῖος ἦν· Ἀντιγόνου δὲ
[12, 16]	μὲν ὅτι ἦν πολεμικός, Λυσιμάχῳ	δὲ	ἐπεὶ στρατηγεῖν ἀγαθὸς ἐδόκει, Σελεύκῳ
[12, 49]	λέγοι πρὸς τὸν υἱόν. ὃ	δὲ	ἐπισκήπτω αὐτῷ μηδὲν Ἀθηναίοις μνησικακεῖν
[12, 57]	παρ´ ἐλπίδα αἵματος ἀνεπλήσθη. Μακεδόσι	δὲ	ἐπίστευον Θηβαῖοι ἀπειλεῖν τὸ δαιμόνιον.
[12, 22]	ἔλεγε μηδὲν μέγα ἰσχύειν, καταβὰς	δὲ	ἐς τὸν Εὔηνον καὶ θοιμάτιον
[12, 23]	ἐν τῷ πολέμῳ καλῶς. μάχονται	δὲ	ἐστεφανωμένοι, ἀλλὰ καὶ τρόπαια ἐγείρουσιν,
[12, 22]	ἔσπευδεν, οὐ μὴν ἐδύνατο. παριόντα	δὲ	ἕτερον τῇ ἑτέρᾳ χειρὶ συναρπάσας
[12, 18]	Ἀφροδίτη ἐν θριδακίναις ἔκρυψε. λόγος	δὲ	ἕτερος ὅτι ἦν πορθμεὺς καὶ
[12, 21]	τὰς πατρῴας ἔφερον ταφάς· εἰ	δὲ	ἑτέρως εἶχον τῶν τραυμάτων, ἐνταῦθα
[12, 1]	γὰρ ἰσχυρῶς τὸν Κῦρον· ἐνδῦσα	δὲ	ἐφάνη καλλίστη γυναικῶν, καὶ παραχρῆμα
[12, 3]	ἐκάλει, ἵνα ἀποδείξῃ στρατηγόν· οἳ	δὲ	ἔφασαν τεθνάναι τὸν ἄνδρα. εἶτα
[12, 1]	εἰ λάβοι τρεῖς στατῆρας. ὃ	δὲ	ἔφατο μὴ ἔχειν, ὁ δὲ
[12, 15]	μετὰ τῶν οἰκοτρίβων παίζων· μάλιστα	δὲ	ἐφίλει τέρπεσθαι αὐτοῖς ἐν τοῖς
[12, 1]	αὐτῇ καὶ δέρμα ἁπαλόν. ἐῴκει	δὲ	ἡ χρόα ἡ κατὰ τοῦ
[12, 46]	ἵππον ὄντα αὐτοῦ ἀπολιπών. ὃ	δὲ	ἠκολούθησε καὶ χρεμετίσας ἐπέστρεψεν αὐτόν.
[12, 1]	καὶ πεισθεὶς οὐ μετέγνω. ὡς	δὲ	ἦλθε τὸ πρῶτον πρὸς Κῦρον
[12, 1]	ἐπὶ τῷ συμβεβηκότι πάθει. τριῶν	δὲ	ἡμερῶν διελθουσῶν στολὴν ἀναλαβοῦσα ἡ
[12, 31]	ὑμῖν. Πράμνειόν τινα ἐκάλουν, ἱερὸς	δὲ	ἦν ἄρα οὗτος τῆς Δήμητρος.
[12, 43]	ἐν Λακεδαίμονι Μόθακες ἐκαλοῦντο. ὄνομα	δὲ	ἦν ἄρα τοῦτο τοῖς τῶν
[12, 1]	ὀφθαλμοὺς δὲ εἶχε μεγίστους, ὀλίγον	δὲ	ἦν καὶ ἐπίγρυπος, τὰ δὲ
[12, 63]	τῆς ἐν Ναυκράτει ἑταίρας. ἣ	δὲ	ἦν ὑπερήφανος καὶ δεινῶς φορτικὴ
[12, 16]	αὐτὸν ἐλύπει τὸ φιλότιμον, Ἀντιπάτρου	δὲ	ἤχθετο τῷ ἡγεμονικῷ, Πτολεμαίου δὲ
[12, 30]	σφραγῖδας εἶχε δέκα μνῶν. παρῆν	δὲ	θαυμάζεσθαι καὶ τοὺς διαγλύφοντας τοὺς
[12, 6]	τὸν πατέρα οὐκ ἴσμεν, αὐτὸν	δὲ	θαυμάζομεν διὰ τὰ ἔργα· Κάτωνος
[12, 1]	ἠξίου, οὔτε λούσασθαι ὑπέμενεν, ἀνευφημήσασα	δὲ	θεοὺς πάντας ἐκάλει Ἑλληνίους καὶ
[12, 1]	δὲ ἔφατο μὴ ἔχειν, ὁ	δὲ	ἰατρὸς μηδὲ αὐτὸς εὐπορεῖν φαρμάκου
[12, 1]	καὶ ὁρῶσα ἐς γῆν· ὃ	δὲ	ἰδὼν αὐτὴν ἐξεπλάγη καὶ ἤρετο
[12, 53]	τὸ κατὰ Μεγαρέων πινάκιον, τὸν	δὲ	ἱερὸν καλούμενον ἐκ τῆς ἐσπράξεως
[12, 3]	καλεῖν διὰ ταχέων ἠξίου. ἐπεὶ	δὲ	καὶ αὐτὸς ἐλέχθη τεθνάναι, συνεβούλευσε
[12, 1]	ἔτυχε μὲν τῆς ἐλπίδος, ὀψὲ	δὲ	καὶ βραδέως· δεινὴ γὰρ ἡ
[12, 32]	ἐχρήσατο καὶ ὑποδήμασι χαλκοῖς. Ἱππίαν	δὲ	καὶ Γοργίαν ἐν πορφυραῖς ἐσθῆσι
[12, 23]	περιλαμβανομένους ὑπὸ τοῦ πυρός. πολλοὶ	δὲ	καὶ ἐπικλύζουσαν τὴν θάλατταν ὑπομένουσιν.
[12, 1]	τε ἱλεοῦτο καὶ εὐφημίαις. ἀπέπεμψε	δὲ	καὶ Ἑρμοτίμῳ τῷ πατρὶ δῶρα
[12, 30]	ἐξ ἀρχῆς ῥᾳθυμίαν αὐτῶν. ὁμολογεῖ	δὲ	καὶ Εὔπολις ἐν τῷ Μαρικᾷ,
[12, 1]	ἐς τὴν Ἑλλάδα πᾶσαν. ἐπεπλήρωτο	δὲ	καὶ ἡ Πελοπόννησος τῶν ὑπὲρ
[12, 43]	τῆς Τιμοθέου καὶ Κόνωνος. Ὑπερβόλου	δὲ	καὶ Κλεοφῶντος καὶ Δημάδου, καίτοι
[12, 31]	ἀπό τινος ἐγχωρίου βασιλέως. ἔπινον	δὲ	καὶ Κῷον οἶνον, καὶ οὕτως
[12, 51]	ὁ Ζεὺς εὖ πράττειν. ἀντέγραψε	δὲ	καὶ ὁ Φίλιππος Φίλιππος Μενεκράτει
[12, 23]	ἐπικλύζουσαν τὴν θάλατταν ὑπομένουσιν. εἰσὶ	δὲ	καὶ οἳ ὅπλα λαμβάνοντες ἐμπίπτουσι
[12, 25]	καὶ Ζεὺς εἶχε σύμβουλον· τίνα	δὲ	καὶ ὅπως, παρ´ ἐκείνου μανθάνωμεν.
[12, 1]	ὀδόντες λευκότεροι χιόνος ἦσαν. ἦν	δὲ	καὶ τὰ σφυρὰ ἀγαθὴ καὶ
[12, 1]	παιδίον οὖσαν ἐκάλουν Μιλτώ. ὑπέφαινε	δὲ	καὶ τὰ χείλη ἐρυθρά, καὶ
[12, 1]	ἄλλη παρθένος τῶν τότε· ἦν	δὲ	καὶ τὴν κόμην ξανθὴ καὶ
[12, 25]	Πρόξενος καὶ Ἀντίγονος Ζήνωνος. ἵνα	δὲ	καὶ τῶν ἐμοὶ προσηκόντων οὐδὲν
[12, 1]	μὲν ταύτης ὁ Κῦρος, ἀντηρᾶτο	δὲ	καὶ ὑπ´ ἐκείνης, καὶ ἐς
[12, 1]	πρόσωπα ἐντρίψεσι καὶ φαρμάκοις. ἦσαν	δὲ	καὶ ὑπὸ τῶν τροφέων δεδιδαγμέναι
[12, 15]	μετὰ Λαμπροκλέους ἔτι νηπίου. Ἀγησίλαος	δὲ	κάλαμον περιβὰς ἵππευε μετὰ τοῦ
[12, 1]	ἡ Φωκαῒς Ἀσπασία ἦν. ἦσαν	δὲ	κάλλιστα διεσκευασμέναι· αἱ μὲν γὰρ
[12, 44]	βοῶντες· οὕτως ἄρα ἐξεπλάγησαν. τὸ	δὲ	κάλλιστον τῶν ἐκεῖ σπηλαίων ἐπώνυμον
[12, 51]	καὶ ἔχαιρε τῇ τιμῇ· ἐπεὶ	δὲ	κατὰ μικρὸν ὁ λιμὸς περιῆλθεν
[12, 53]	τῶν δικῶν τῶν Ἀμφικτυόνων, τὸν	δὲ	κατὰ Χαιρώνειαν, φιλονεικησάντων Ἀθηναίων πρὸς
[12, 64]	ἀνέφλεγεν αὐτὸν καὶ ἐξῆπτεν. ἐπεὶ	δὲ	κατέλαβε τὸν Πτολεμαῖον, ὑπὲρ τοῦ
[12, 15]	τοῦτο παιδίον κατέχων. καὶ Σωκράτης	δὲ	κατελήφθη ποτὲ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου παίζων
[12, 22]	ὀργυιὰς ὀκτὼ καὶ ἔρριψεν· ὁ	δὲ	Κροτωνιάτης Μίλων μόλις τὸν λίθον
[12, 1]	φιλόκοσμοι γάρ εἰσι δεινῶς· ὁ	δὲ	Κῦρος ἡσθεὶς τῇ ἀποκρίσει τὴν
[12, 1]	μετὰ τῶν δώρων πάμπολλα· ἀπέστειλε	δὲ	Κύρῳ, ἐπειποῦσα πολλοὺς ἀνθρώπων τρέφοντί
[12, 1]	ἐλευθέραν καὶ ἀδιάφθορον ἤγαγες· αἱ	δὲ	λοιπαὶ καπηλικῶς ἔχουσι καὶ τοῦ
[12, 51]	παρέθηκε, καὶ ἐθυμιᾶτο αὐτῷ· οἱ	δὲ	λοιποὶ εἱστιῶντο, καὶ ἦν μεγαλοπρεπὲς
[12, 45]	φιλέργως ἐσφέρειν τοὺς πυρούς. Πλάτωνος	δὲ	μελίττας ἐς τὸ στόμα κηρίον
[12, 8]	μὴ παρασπονδεῖν μηδὲ ἐπιορκεῖν, βουλεύεσθαι	δὲ	μετὰ τῆς Ἀρχωνίδου κεφαλῆς. ~Τιμησίας
[12, 52]	αὐτῶν βούλεσθαι συνεῖναι αὐταῖς, ὅμως	δὲ	μηδένα εὐτελῶς οὕτω παραφρονεῖν, ὡς
[12, 25]	οἱ Ἕλληνες προσήκουσι μεμνῶμαι (διαφέρει	δέ	μοι καὶ τούτων, εἴ γε
[12, 38]	κρατεῖ αὐτοῦ καὶ ἄρχει· ἐὰν	δὲ	νικηθῇ, ἄρχεται. μονομαχοῦσι δὲ ἄχρι
[12, 32]	στέφανον χρυσοῦν καὶ ἀναξυρίδας. Ἐμπεδοκλῆς	δὲ	ὁ Ἀκραγαντῖνος ἁλουργεῖ ἐχρήσατο καὶ
[12, 25]	ἂν ἐγένοντο εὐδαίμονες. καὶ Ἱέρων	δὲ	ὁ Δεινομένους Σιμωνίδου τοῦ Κείου
[12, 43]	Ἀλεξάνδρου νικηθεὶς, δοῦλος ἦν. Ἀρχέλαος	δὲ	ὁ Μακεδόνων βασιλεὺς δούλης υἱὸς
[12, 22]	τοῦ ποδὸς ὁμοίως εἶχε. θεασάμενος	δὲ	ὁ Μίλων ἐς τὸν οὐρανὸν
[12, 1]	ἐκ Σικελίας τὸ δῶρον, ἐδόκει	δὲ	ὁ ὅρμος θαυμαστῇ τινι τέχνῃ
[12, 43]	δὲ πατρὸς ἦν ἀφανοῦς. Κλέων	δὲ	ὁ Σικυωνίων τύραννος καταποντιστὴς ἦν.
[12, 43]	ἦν. Πολυσπέρχων δὲ ἐλῄστευε. Θεμιστοκλῆς	δέ,	ὁ τοὺς βαρβάρους καταναυμαχήσας καὶ
[12, 43]	ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ἀβρότονον. Φωκίων	δὲ	ὁ Χρηστὸς ἐπικληθεὶς πατρὸς μὲν
[12, 38]	νίκης, οὐ μέχρι θανάτου. πενθοῦντες	δὲ	οἱ Σάκαι ἐς οἴκους τινὰς
[12, 50]	Νυμφαῖον καὶ Ἀλκμᾶνα. καὶ Θουκυδίδης	δὲ	ὁμολογεῖ ὅτι μὴ ἐσπουδασμένως περὶ
[12, 13]	λέγεις‘ ἥκειν ἐξ Ἑλλησπόντου; τοῦ	δὲ	ὁμολογήσαντος καὶ πῶς‘ εἶπεν οὐκ
[12, 1]	θυγατρὸς βασιλέως ἢ μητρός. τῆς	δὲ	ὁμολογούσης ἰδοὺ τοίνυν‘ φησὶν δίδωμί
[12, 62]	τῆς συμβουλῆς μισθὸν ἀπέρχεται· μαστιγοῦται	δὲ	ὅμως, ὅτι ἀντεῖπε βασιλεῖ. ἀνδρὶ
[12, 43]	Ἀερόπου καὶ δοῦλος ἐπεπίστευτο. Περσεὺς	δέ,	ὃν καθεῖλε Παῦλος ὁ Ῥωμαῖος,
[12, 24]	ἐπάγεσθαι χιλίους μὲν μαγείρους, τοσούτους	δὲ	ὀρνιθευτάς, καὶ ἁλιεῖς χιλίους. ~Ὤνηντο
[12, 19]	ὁ Ἀρίστωνος σοφὴν ἀναγράφει. πυνθάνομαι	δὲ	ὅτι καὶ ἑτέρα ἐν τῇ
[12, 56]	εἶναι μᾶλλον ἢ υἱός. ᾐνίττετο	δὲ	ὅτι τῶν θρεμμάτων ποιοῦνται πρόνοιαν
[12, 53]	ἐκ τῶν δημαγωγούντων ἐπιβουλάς. ~Ἐμὲ	δὲ	οὐ λέληθεν ὅτι τῶν μεγίστων
[12, 39]	τούτῳ θαυμάζεσθαι ὁ Περδίκκας. πεπίστευται	δὲ	οὐ μόνον παρὰ τοῖς Ἕλλησιν
[12, 33]	ἀποκτενεῖν φαρμάκοις τὸν Πύρρον. οἳ	δὲ	οὐ προσήκαντο τὴν ὑπόσχεσιν· δι´
[12, 54]	πρὸς τοὺς κρείττονας γίνεται· σοὶ	δὲ	οὐδεὶς ἴσος. Ἀριστοτέλης τὰ δέοντα
[12, 31]	κατὰ τὰ αὐτὰ ὀνομάζοντες. τί	δέ;	οὐκ ἐκεῖνα τοῖς Ἕλλησι τρυφῆς
[12, 49]	φιλοτησίας, ἣν νῦν πίνω. ὅστις	δὲ	οὐκ ἐπαινεῖ καὶ ὑπερθαυμάζει τὸν
[12, 1]	ἐν αὐτῷ σφόδρα ἤλγει. ἀδείπνῳ	δὲ	οὔσῃ ὑπὸ τῆς ἀνίας ἀφίκετό
[12, 34]	ἐς μνήμην ἐδόθησαν, καὶ οὗτοι	δὲ	οὐχ ἥκιστα. Παυσανίας μὲν γὰρ
[12, 1]	περιθεμένη δεῖξον τὸν τράχηλον. ἡ	δὲ	οὐχ ἡττήθη τοῦ δώρου, ἀλλ´
[12, 1]	δακτύλους, αἳ μὲν ἠνείχοντο, ἣ	δὲ	οὐχ ὑπέμενεν· ἄκρᾳ γὰρ τῇ
[12, 56]	πρόνοιαν οἱ Μεγαρεῖς, τῶν παίδων	δὲ	οὐχί. ~Ἡνίκα Ἀλέξανδρος ὁ Φιλίππου
[12, 9]	φασι. παρῄει διὰ διδασκαλείου· οἱ	δὲ	παῖδες ἀφεθέντες ὑπὸ τοῦ διδασκάλου
[12, 17]	οἴκαδε μεταπέμψασθαι τὴν ἄνθρωπον· ὃ	δὲ	παρ´ ἐκείνην ἐφοίτα φανερῶς. ἀλλ´
[12, 47]	δὲ τὸ γένος ἦν. Δίων	δὲ	παραλαβὼν Συρακούσας, ἀποδράντος ἐς Λοκροὺς
[12, 9]	ὀλίγον ἔμελε φθονουμένῳ αὐτῷ, τῆς	δὲ	πατρίδος αὐτὸν ἐξελάσαι ἐκεῖνό φασι.
[12, 43]	ἀδόξου δέ τινος υἱός. Εὐμένης	δὲ	πατρὸς ἀπόρου καὶ τυμβαύλου πεπίστευται
[12, 43]	πολιτείας Λακωνικῆς μεταλαγχάνει. καὶ Ἐπαμεινώνδας	δὲ	πατρὸς ἦν ἀφανοῦς. Κλέων δὲ
[12, 64]	κρυπταῖς ὁδοῖς καὶ ἀτρίπτοις. ὁ	δὲ	Περδίκκας καταλαβὼν τὸ τοῦ νεκροῦ
[12, 30]	πίνειν μὲν ἐξ ἑωθινοῦ, μεθύειν	δὲ	περὶ πλήθουσαν ἀγοράν. ἐς τοσοῦτον
[12, 57]	καὶ ταύρου μυκήματι ἐῴκει· ἡ	δὲ	περὶ τὸν Ἰσμήνιον καὶ αὐτὰ
[12, 50]	αὐτοῖς γυμνασίων καὶ ὅπλων. εἰ	δέ	ποτε ἐδεήθησαν τῆς ἐκ Μουσῶν
[12, 51]	ὥστε ἑαυτὸν ὀνομάζειν Δία. ἐπέστειλε	δέ	ποτε ἐπιστολὴν Φιλίππῳ τῷ Μακεδόνων
[12, 18]	εἶχε τοῦτο τὸ ἐπιτήδευμα. ἀφικνεῖται	δέ	ποτε ἡ Ἀφροδίτη διαπλεῦσαι βουλομένη,
[12, 1]	ἐς τὸ εἶδος ἠράνιζεν. ἀφίκετο	δέ	ποτε παρὰ Κῦρον τὸν Δαρείου
[12, 1]	ἅμα καὶ περίεργον κατασκευήν. ῥαπισθεῖσα	δὲ	πρὸς ἀνάγκην ἐνέδυ, καὶ εἶκε
[12, 1]	ὅτι ἀπεριέργως καλὴ ἦν. συνεμάχετο	δὲ	πρὸς τὸ ὑπερφιλεῖσθαι καὶ ὅτι
[12, 14]	γενέσθαι Ἑλλήνων μὲν Ἀλκιβιάδης, Ῥωμαίων	δὲ	Σκηπίων. λέγουσι δὲ Δημήτριον τὸν
[12, 1]	ὅρμον Σκόπα τοῦ νεωτέρου· τῷ	δὲ	Σκόπᾳ ἐκεκόμιστο ἐκ Σικελίας τὸ
[12, 1]	μὲν ἀπόπεμψον ἐκείνῃ, Κῦρε· ἐγὼ	δέ	σοι καὶ ἄνευ τούτου παρέξω
[12, 1]	γένοιτο ἂν ταῦτα λυσιτελῆ· ἐμοὶ	δὲ	σὺ ἀρκεῖς φιλούμενος, καὶ κόσμος
[12, 25]	ὁμιληταὶ Πυθαγόρου ὤνηντο, οἱ Δημοκρίτειοι	δὲ	συγγενόμενοι Δημοκρίτῳ πολλῶν ἀπήλαυσαν. Σωκράτει
[12, 43]	συναγωνιουμένους ἐν τοῖς γυμνασίοις. ὁ	δὲ	συγχωρήσας τοῦτο Λυκοῦργος τοῖς ἐμμείνασι
[12, 1]	παράγονται τῷ Κύρῳ Ἑλληνικαί, ἐν	δὲ	ταῖς καὶ ἡ Φωκαῒς Ἀσπασία
[12, 43]	Ὑστάσπου φαρετροφόρον Κύρου γενέσθαι. ὁ	δὲ	τελευταῖος Δαρεῖος, ὁ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου
[12, 37]	ὥστε τὰς σάρκας συνεκπέττειν. Ἐν	δὲ	τῇ Βακτριανῇ οἱ στρατιῶται τὰς
[12, 47]	ἐξ αὐτοῦ παῖδα ἐφύλαττεν. ὕστερον	δὲ	τὴν γυναῖκα ἄκουσαν δορυφόρῳ αὑτοῦ
[12, 64]	μέσους ἐμβαλεῖν τοὺς ἥρωας. ἀνέστειλε	δὲ	τὴν ὁρμὴν τοῦ Περδίκκα ὁ
[12, 57]	ἐξύφαινε τὴν ἑαυτῆς τέχνην. τὸ	δὲ	τῆς Ἀθηνᾶς τῆς καλουμένης Ἀλαλκομενηίδος
[12, 34]	ἤρα τῆς ἑαυτοῦ γυναικός, Ἀπελλῆς	δὲ	τῆς Ἀλεξάνδρου παλλακῆς, ᾗπερ ὄνομα
[12, 14]	αὐτῷ, ξανθὴν δὲ εἶναι· ὑπαναφύεσθαι	δέ	τι ἐκ τοῦ εἴδους φοβερὸν
[12, 29]	δὲ ὡς αὔριον τεθνηξόμενοι. λέγει	δὲ	Τίμαιος ὅτι καὶ ἀργυραῖς ληκύθοις
[12, 43]	Ἀργεῖος μὲν γένος ἦν, ἀδόξου	δέ	τινος υἱός. Εὐμένης δὲ πατρὸς
[12, 38]	τὸ ἀναβῆναι αὐτὸν παρέστηκεν. ἐὰν	δέ	τις γῆμαι βούληται παρθένον, μονομαχεῖ
[12, 22]	λαβεῖν αὐτοῦ ἰσχύος πεῖραν. ὁ	δὲ	Τίτορμος ἔλεγε μηδὲν μέγα ἰσχύειν,
[12, 1]	μεγέθους ἔχον αὐτῇ κατεσκεύασεν. ἐνενοεῖτο	δὲ	τὸ ἄγαλμα τοῦτο Ἀφροδίτης εἶναι,
[12, 47]	θεραπευτῇ Τιμοκράτει γυναῖκα δίδωσι· Συρακόσιος	δὲ	τὸ γένος ἦν. Δίων δὲ
[12, 16]	δὲ ἤχθετο τῷ ἡγεμονικῷ, Πτολεμαίου	δὲ	τὸ δεξιὸν ὑφεωρᾶτο, Ταρρίου δὲ
[12, 58]	ἀλλαχόθεν ἐκκρεμαννύμενος ἐθεῶντο αὐτόν· ἐν	δὲ	τοῖς καὶ γυνὴ κάλλει διαπρέπουσα
[12, 60]	καὶ ἄλλοι λόγοι ἐπέρρευσαν, ἐν	δὲ	τοῖς καὶ ἐκεῖνο ἤρετο ὁ
[12, 55]	καὶ ὕμνους τινὰς ᾄδουσιν. ἔστι	δὲ	τοῖς ὕμνοις ἡ ὑποθήκη ἐκείνη.
[12, 42]	Μανδάνης ἔθρεψέ φασι κύων, Τήλεφον	δὲ	τὸν Αὔγης καὶ Ἡρακλέους ἔλαφος,
[12, 46]	τοῦ γάλακτος παρατιθεῖσαι μέλι. ~Διονύσιον	δὲ	τὸν Ἑρμοκράτους λέγουσι ποταμὸν διαβαίνειν·
[12, 42]	ὑπὸ ἄρκτου φασὶ τραφῆναι, Αἴγισθον	δὲ	τὸν Θυέστου καὶ Πελοπίας ὑπὸ
[12, 42]	Αὔγης καὶ Ἡρακλέους ἔλαφος, Πελίαν	δὲ	τὸν Ποσειδῶνος καὶ Τυροῦς ἵππος·
[12, 43]	μὲν δοίδυκας ἐργαζομένου ἦν, Δημήτριον	δὲ	τὸν Φαληρέα οἰκότριβα γενέσθαι λέγουσιν
[12, 14]	τὸν Πολιορκητὴν ὥρας ἀμφισβητῆσαι. Ἀλέξανδρον	δὲ	τὸν Φιλίππου ἀπραγμόνως ὡραῖον γενέσθαι
[12, 26]	ὁ Λανίκης μὲν υἱός, Ἀλεξάνδρου	δὲ	τοῦ βασιλέως σύντροφος. καὶ αὐτὸς
[12, 1]	σατράπης πρὸς βίαν ἐκάθισεν. ἁπτομένου	δὲ	τοῦ Κύρου καὶ διασκοποῦντος τοὺς
[12, 6]	θαυμάζομεν διὰ τὰ ἔργα· Κάτωνος	δὲ	τοῦ πρεσβυτέρου καὶ αὐτοῦ τὸν
[12, 20]	παντελὲς ἀγρυπνεῖν καὶ ταύτην, ἀποβεβληκέναι	δὲ	τοῦ ὕπνου τὸ ἥμισυ. τιμωρίαν
[12, 2]	εἴδη παρέστησεν ἡμῖν ὡπλισμένα. ὁμολογεῖ	δὲ	τοῦτο, ὅτι δεῖ τὸν ἐν
[12, 15]	γὰρ πόνων ἀεὶ φιλῶ. λέγει	δὲ	τοῦτο παιδίον κατέχων. καὶ Σωκράτης
[12, 12]	εἶτα ἐλεγχθεὶς ἐστεφανοῦτο ἐρίῳ. ἐνόει	δὲ	τοῦτο τὸ στεφάνωμα αὐτῷ ὅτι
[12, 43]	ἐς τοὺς νόθους ἐτέλει. ὁ	δὲ	τούτου υἱὸς Ἀμύντας ὑπηρέτης Ἀερόπου
[12, 35]	ὃ μὲν σοφὸς ἦν, ὃ	δὲ	τύραννος. καὶ Μιλτιάδαι τρεῖς, ὁ
[12, 60]	μοι κατέλιπεν ὁ πατήρ, τὴν	δὲ	τύχην, ᾗ ταῦτα ἐκτήσατο καὶ
[12, 57]	Θηβαῖοι ἀπειλεῖν τὸ δαιμόνιον. ἐν	δὲ	τῷ κατὰ πόλιν νεῷ τῆς
[12, 1]	τε αὐτοῖς καὶ φαρμάκοις, σὺ	δὲ	τῶν τῆς Ἀφροδίτης στεφάνων τῶν
[12, 47]	αὐτὸν εὐνῆς οὐ διεφύλαξεν. ἐπεὶ	δὲ	ὑπὲρ αὐτῆς ἀπελογήσατο ἡ Ἀριστομάχη,
[12, 28]	καὶ Θεόπης καὶ Εὐβούλης. ταύτας	δὲ	ὑπὲρ τῆς πόλεως τῆς Ἀθηναίων
[12, 17]	Θεόδωρον μετεπέμπετο ἡ Λάμια, ὃ	δὲ	ὑπερεῖδε τὴν κλῆσιν. ~Τὸν Φάωνα
[12, 1]	αὐτὴν ὁ πατὴρ ἰατρῷ· ὃ	δὲ	ὑπέσχετο ἰάσασθαι, εἰ λάβοι τρεῖς
[12, 1]	τὸ φίλτρον ἐνείργαστο αὐτῇ. χρόνῳ	δὲ	ὕστερον Τιριδάτης ὁ εὐνοῦχος ἀποθνήσκει,
[12, 1]	αἷς ὡμίλησέ ποτε ἀνθρώποις. χρόνῳ	δὲ	ὕστερον ὑπερηράσθη μὲν ταύτης ὁ
[12, 35]	ἡ Αἰγυπτία ἡ Σαρδιανή. οἳ	δέ	φασι καὶ ἑτέρας ἕξ, ὡς
[12, 61]	Θούριοι εὐεργέτην αὐτὸν ἐπέγραψαν. Παυσανίας	δέ	φησιν ὅτι καὶ Μεγαλοπολῖται. ~Νόμος
[12, 1]	ἐπείσθησαν καὶ πάνυ εὐκόλως, ἡ	δὲ	Φωκαῒς τῷ προστάγματι οὐδὲν προσεῖχεν,
[12, 1]	εἴ σοι βουλομένῳ ἐστίν· εἰ	δὲ	χαλεπαίνεις, ἀπαλλάττομαι ὀπίσω. ὑπερήσθη τῇ
[12, 20]	καὶ διὰ τέλους ἀγρυπνεῖν. τὴν	δὲ	χελιδόνα οὐκ ἐς τὸ παντελὲς
[12, 49]	ἔμελλε πιεῖσθαι τὸ κώνειον. ἐπεὶ	δὲ	ὤρεξεν ὁ δήμιος τὴν κύλικα,
[12, 29]	μὲν ὡς ἀεὶ βιωσόμενοι, δειπνοῦσι	δὲ	ὡς αὔριον τεθνηξόμενοι. λέγει δὲ
[12, 57]	αὐτῶν ὅσον οὐδέπω τύχας· οἳ	δὲ	ὡς ᾤοντο ἐν Ἰλλυριοῖς Ἀλέξανδρον
[12, 1]	δὲ ἦν καὶ ἐπίγρυπος, τὰ	δὲ	ὦτα εἶχε βραχύτατα. ἦν δὲ
[12, 1]	ἀρετήν. ἐπεὶ δὲ αὐτὴν ἤγαγον	δεδεμένην,	ἠγανάκτει καὶ τοὺς μὲν τοῦτο
[12, 1]	δὲ καὶ ὑπὸ τῶν τροφέων	δεδιδαγμέναι	ὅπως τε ὑποδραμεῖν χρὴ τὸν
[12, 59]	ἐκ τῶν θεῶν τοῖς ἀνθρώποις	δεδόσθαι	κάλλιστα, τό τε ἀληθεύειν καὶ
[12, 2]	ὡπλισμένα. ὁμολογεῖ δὲ τοῦτο, ὅτι	δεῖ	τὸν ἐν Μούσαις βίον εἰρηνικόν
[12, 62]	ἐμὴν κρίσιν οὐκ ἀνταξίαν ἀντικρίνειν	δεῖ	ὑπὲρ τοῦ μισθοῦ τὴν ὕβριν.
[12, 1]	τε πατέρα καὶ τὴν παῖδα.	δείκνυσιν	οὖν αὐτὴν ὁ πατὴρ ἰατρῷ·
[12, 1]	ἐλπίδος, ὀψὲ δὲ καὶ βραδέως·	δεινὴ	γὰρ ἡ ἐς Κῦρον εὔνοια
[12, 25]	εὐδαίμονες. καὶ Ἱέρων δὲ ὁ	Δεινομένους	Σιμωνίδου τοῦ Κείου ἀπήλαυσε καὶ
[12, 1]	γυναῖκες δρᾶν· φιλόκοσμοι γάρ εἰσι	δεινῶς·	ὁ δὲ Κῦρος ἡσθεὶς τῇ
[12, 9]	ὑπολαβὼν ἀκρατῶς ἔχειν φθόνου καὶ	δεινῶς	ὑπὸ τῶν πολιτῶν μεμισῆσθαι, εἴ
[12, 63]	ἣ δὲ ἦν ὑπερήφανος καὶ	δεινῶς	φορτικὴ καὶ ἁδροὺς ᾔτει μισθούς,
[12, 1]	καί μοι ὡς ἔχεις περιθεμένη	δεῖξον	τὸν τράχηλον. ἡ δὲ οὐχ
[12, 27]	ἀνῃρημένων καὶ ἀπολείπειν αὐτοὺς κυνῶν	δεῖπνον	εἶναι. ~Λεωκόριον Ἀθήνησιν ἐκαλεῖτο τὸ
[12, 20]	Θρᾴκῃ κατατολμηθὲν τὸ ἐς τὸ	δεῖπνον	ἐκεῖνο τὸ ἄθεσμον. ~Αἱ Λακεδαιμονίων
[12, 51]	εἱστιῶντο, καὶ ἦν μεγαλοπρεπὲς τὸ	δεῖπνον.	ὁ τοίνυν Μενεκράτης τὰ μὲν
[12, 1]	ἡ Ἀσπασία, ἔτυχε μὲν ἀπὸ	δείπνου	ὢν καὶ πίνειν ἔμελλε κατὰ
[12, 29]	καὶ οἰκοδομοῦντας πολυτελῶς καὶ ὁμοίως	δειπνοῦντας	εἶπεν ὅτι ἄρα οἱ Ἀκραγαντῖνοι
[12, 29]	οἰκοδομοῦσι μὲν ὡς ἀεὶ βιωσόμενοι,	δειπνοῦσι	δὲ ὡς αὔριον τεθνηξόμενοι. λέγει
[12, 1]	δῶρα, οὐ μὴν ἔφατο αὐτῶν	δεῖσθαι,	ἐπεὶ καὶ χρήματα ἧκεν αὐτῇ
[12, 36]	λέγει, Ἡσίοδος δὲ ἐννέα καὶ	δέκα,	εἰ μὴ ἄρα οὐκ εἰσὶν
[12, 30]	ὅστις αὐτῶν εὐτελέστατος, σφραγῖδας εἶχε	δέκα	μνῶν. παρῆν δὲ θαυμάζεσθαι καὶ
[12, 36]	καὶ ἄλλα κατέψευσται αὐτοῦ. Ἀλκμὰν	δέκα	φησί, Μίμνερμος εἴκοσι, καὶ Πίνδαρος
[12, 35]	ἕξ, ὡς εἶναι τὰς πάσας	δέκα,	ὧν εἶναι καὶ τὴν Κυμαίαν
[12, 28]	Λεὼ ἐς τὸν χρησμὸν τὸν	Δελφικόν.	ἔλεγε γὰρ μὴ ἂν ἄλλως
[12, 16]	τῷ ἡγεμονικῷ, Πτολεμαίου δὲ τὸ	δεξιὸν	ὑφεωρᾶτο, Ταρρίου δὲ ἐδεδίει τὸ
[12, 54]	δὲ οὐδεὶς ἴσος. Ἀριστοτέλης τὰ	δέοντα	συμβουλεύων Ἀλεξάνδρῳ πολλοῖς ὠφέλημα γέγονεν,
[12, 62]	καὶ ἐὰν δόξῃ παραινεῖν τὰ	δέοντα,	τὴν πλίνθον λαβὼν ὑπὲρ τῆς
[12, 1]	βραχύτατα. ἦν δὲ αὐτῇ καὶ	δέρμα	ἁπαλόν. ἐῴκει δὲ ἡ χρόα
[12, 1]	τοὺς μὲν τοῦτο δράσαντας ἐς	δεσμωτήριον	ἐνέβαλε, προσέταξε δὲ αὐτῇ δοθῆναι
[12, 49]	θάνατον, καὶ ἦν ἐν τῷ	δεσμωτηρίῳ	καὶ ἔμελλε πιεῖσθαι τὸ κώνειον.
[12, 38]	ἵπποι, ἐὰν ἀποβάλῃ τις τὸν	δεσπότην,	ἐς τὸ ἀναβῆναι αὐτὸν παρέστηκεν.
[12, 60]	~Συνουσία ποτὲ ἐγένετο Διονυσίῳ τῷ	δευτέρῳ	καὶ Φιλίππῳ τῷ Ἀμύντου. πολλοὶ
[12, 51]	ποτὲ μεγαλοπρεπῶς ὁ Φίλιππος, καὶ	δὴ	καὶ τοῦτον ἐπὶ θοίνην ἐκάλεσε,
[12, 1]	ἧκεν ἡ δόξα· ἐπεπίστευτο γὰρ	δὴ	ὅτι γυναικὸς ἄλλης μετ´ αὐτὴν
[12, 1]	αὐτῆς ἀποθανούσης ἐν ὠδῖσιν. ἐκ	δὴ	τούτων ἐν πενίᾳ μὲν ἐτράφη
[12, 1]	ἐρᾶν ὁ βασιλεὺς ἀνδρειότατα. ἐκ	δὴ	τούτων ἐπένθει βαρύτατα καὶ δριμύτατα
[12, 1]	οὐκ ἠξίου πειραθῆναι Κῦρος. ἐκ	δὴ	τούτων ἐσῄει τὴν Ἀσπασίαν μνήμη
[12, 1]	ἔτι μᾶλλον τοῦ τρόπου. ἐκ	δὴ	τούτων ὁ Κῦρος πλέον ταύτην
[12, 61]	αὐτοῦ τὴν ναυτικὴν ἠφάνισεν. ἐκ	δὴ	τούτων οἱ Θούριοι τῷ βορρᾷ
[12, 58]	τὸ πρόσωπον ἀλλάττων χρόας. ἐκ	δὴ	τούτων πολλοῖς ἐγένετο κατάφωρος μὴ
[12, 1]	καὶ ἐκ παντὸς τοῦ τρόπου	δήλη	ἦν αἰδουμένη. ἐπεὶ δὲ ἐκέλευσε
[12, 46]	ὑπὲρ τούτων, ὅτι ταῦτα μοναρχίαν	δηλοῖ.	~Διονύσιος ἐλαύνει τῆς Σικελίας Δίωνα,
[12, 52]	συκοφάντας καὶ τὰς ἐκ τῶν	δημαγωγούντων	ἐπιβουλάς. ~Ἐμὲ δὲ οὐ λέληθεν
[12, 43]	Ὑπερβόλου δὲ καὶ Κλεοφῶντος καὶ	Δημάδου,	καίτοι προστατῶν γενομένων τοῦ δήμου
[12, 43]	πατρὸς μὲν δοίδυκας ἐργαζομένου ἦν,	Δημήτριον	δὲ τὸν Φαληρέα οἰκότριβα γενέσθαι
[12, 14]	Ῥωμαίων δὲ Σκηπίων. λέγουσι δὲ	Δημήτριον	τὸν Πολιορκητὴν ὥρας ἀμφισβητῆσαι. Ἀλέξανδρον
[12, 17]	γε μὴν νεωτεροποιὸν Πείθωνος. ~Ὅτι	Δημήτριος	τοσούτων ἐθνῶν ἡγεμονεύων ἐφοίτα ἐς
[12, 17]	ἂν τὸν αὐλητὴν προτιμήσαιμι τοῦ	Δημητρίου,	ἐπεὶ τὸν Θεόδωρον μετεπέμπετο ἡ
[12, 57]	τῷ κατὰ πόλιν νεῷ τῆς	Δήμητρος	ἀράχνη κατὰ τοῦ προσώπου τοῦ
[12, 31]	δὲ ἦν ἄρα οὗτος τῆς	Δήμητρος.	καὶ Χῖος οἶνος ἐκ τῆς
[12, 49]	κώνειον. ἐπεὶ δὲ ὤρεξεν ὁ	δήμιος	τὴν κύλικα, οἱ προσήκοντες ἤροντο
[12, 25]	μὲν ὁμιληταὶ Πυθαγόρου ὤνηντο, οἱ	Δημοκρίτειοι	δὲ συγγενόμενοι Δημοκρίτῳ πολλῶν ἀπήλαυσαν.
[12, 25]	ὤνηντο, οἱ Δημοκρίτειοι δὲ συγγενόμενοι	Δημοκρίτῳ	πολλῶν ἀπήλαυσαν. Σωκράτει δὲ εἰ
[12, 12]	ἐς γυναῖκας μάχλος. καὶ ἐπιπράσκετο	δημοσίᾳ	καὶ ἀτιμότατος ἦν καὶ οὐδενός
[12, 1]	βαρύτατα καὶ δριμύτατα ἤλγει, καὶ	δημοσίᾳ	κατὰ πᾶσαν τὴν Ἀσίαν πένθος
[12, 50]	παραφρονήσαντες ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον	δημοσίᾳ	παθόντες, μετεπέμποντο ξένους ἄνδρας οἷον
[12, 43]	Δημάδου, καίτοι προστατῶν γενομένων τοῦ	δήμου	τῶν Ἀθηναίων, οὐδεὶς ἂν εἴποι
[12, 47]	αὐτόν. ἡ δὲ Ἀρήτη εἵπετο	δι´	αἰδοῦς ἐγκαλυπτομένη καὶ οὐ τολμῶσα
[12, 64]	πανευδαίμων τε ἔσται καὶ ἀπόρθητος	δι´	αἰῶνος. ταῦτα μαθόντες πολλὴν ἐσεφέροντο
[12, 33]	τὴν βουλὴν τῶν Ῥωμαίων ἔγραψε	δι´	ἀπορρήτων, καὶ ᾔτει χρήματα, καὶ
[12, 33]	δὲ οὐ προσήκαντο τὴν ὑπόσχεσιν·	δι´	ἀρετῆς γὰρ ἴσασι Ῥωμαῖοι ἀγαθοὶ
[12, 1]	ἦγε, καὶ ἐς ὑπερβολὴν ἐτίμα	δι´	ὧν ἔσπευδεν αὐτῇ χαρίζεσθαι, θαρρῶν
[12, 9]	αὐτὸν ἐξελάσαι ἐκεῖνό φασι. παρῄει	διὰ	διδασκαλείου· οἱ δὲ παῖδες ἀφεθέντες
[12, 51]	προῆλθε τύφου, ὥστε ἑαυτὸν ὀνομάζειν	Δία.	ἐπέστειλε δέ ποτε ἐπιστολὴν Φιλίππῳ
[12, 31]	τοὺς δακτυλίους. ~Φέρε οἴνων Ἑλληνικῶν	διὰ	σπουδῆς ἰόντων ἐν τοῖς πάλαι
[12, 6]	οὐκ ἴσμεν, αὐτὸν δὲ θαυμάζομεν	διὰ	τὰ ἔργα· Κάτωνος δὲ τοῦ
[12, 16]	βασκαίνειν μὲν πᾶσιν, οὐ μὴν	διὰ	τὰς αὐτὰς αἰτίας. ἤχθετο γὰρ
[12, 10]	τοῖς Περσικοῖς ἀγαθοὶ ἐγένοντο, καὶ	διὰ	ταῦτα καὶ τῶν ἀριστείων ἠξιώθησαν.
[12, 1]	ἡ κατὰ τοῦ προσώπου ῥόδοις.	διὰ	ταῦτά τοι οἱ Φωκαεῖς ἔτι
[12, 3]	τὸν ἄνδρα. εἶτα Ἰολαΐδαν καλεῖν	διὰ	ταχέων ἠξίου. ἐπεὶ δὲ καὶ
[12, 1]	τάχιστα τῶν ἄλλων παλλακίδων προετιμήθη	διά	τε ἤθους ἀφέλειαν καὶ τοῦ
[12, 20]	μόνην ὀρνίθων ἀμοιρεῖν ὕπνου καὶ	διὰ	τέλους ἀγρυπνεῖν. τὴν δὲ χελιδόνα
[12, 33]	Ῥωμαῖοι ἀγαθοὶ εἶναι, οὐ μὴν	διὰ	τέχνης καὶ πανουργίας καὶ ἐπιβουλῆς
[12, 30]	νομοθέτης. τὸν δὲ ἀπαξιῶσαί φασι	διὰ	τὴν ἐξ ἀρχῆς ῥᾳθυμίαν αὐτῶν.
[12, 1]	τοῦ σώματος καὶ ἔτι μᾶλλον	διὰ	τὴν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς. ὅτε
[12, 22]	περιτυχεῖν τὸν Κροτωνιάτην Μίλωνα, μεγαλοφρονοῦντα	διὰ	τὴν ῥώμην τοῦ σώματος. θεασάμενος
[12, 1]	ἐθαυμάζετο ἥδε ἡ γυνὴ καὶ	διὰ	τὸ κάλλος τὸ τοῦ σώματος
[12, 53]	φασι, τόν γε μὴν Πελοποννήσιον	διὰ	τὸ κατὰ Μεγαρέων πινάκιον, τὸν
[12, 20]	τιμωρίαν δὲ ἄρα ταύτην ἐκτίνουσι	διὰ	τὸ πάθος τὸ ἐν Θρᾴκῃ
[12, 13]	δὲ ἀπεκρίνατο Σίγειον. καὶ ἐμμελῶς	διὰ	τοῦ ὀνόματος κατεσίγασεν ἄρα αὐτόν.
[12, 6]	ἔξεστιν ἐπὶ τοῖς μέγα φρονοῦσι	διὰ	τοὺς πατέρας, εἴ γε ἐν
[12, 51]	Ἀντίκυραν τόπους. ᾐνίττετο δὲ ἄρα	διὰ	τούτων ὅτι παραφρονεῖ ὁ ἀνήρ.
[12, 52]	ἀσφαλῆ μηκέτι εἶναι. ᾐνίττετο δὲ	διὰ	τούτων τοὺς ἐπιχωριάζοντας αὐτῇ συκοφάντας
[12, 46]	δὲ τὸν Ἑρμοκράτους λέγουσι ποταμὸν	διαβαίνειν·	ἔφερε δὲ αὐτὸν ἵππος. καὶ
[12, 56]	καὶ τὴν ἀπαιδευσίαν τῶν Μεγαρέων	διαβάλλων,	καὶ ἐβούλετο Μεγαρέως ἀνδρὸς κριὸς
[12, 30]	παρῆν δὲ θαυμάζεσθαι καὶ τοὺς	διαγλύφοντας	τοὺς δακτυλίους. ~Φέρε οἴνων Ἑλληνικῶν
[12, 17]	τοῖς ὅπλοις καὶ φορῶν τὸ	διάδημα.	αἴσχιστον μὲν οὖν ἦν αὐτῷ
[12, 41]	τὸν Ἰάλυσόν φασιν ἑπτὰ ἔτεσι	διαζωγραφῶν	ἐξετέλεσεν. ὃν Ἀπελλῆς ἰδὼν τὰ
[12, 3]	καὶ αὐτὸς ἐλέχθη τεθνάναι, συνεβούλευσε	διαλύσασθαι	πρὸς τοὺς πολεμίους καὶ φιλίαν
[12, 15]	τὰς ἐν τοῖς ἄθλοις σπουδὰς	διαναπαύειν	ταῖς παιδιαῖς. ἔπαιζε δὲ ἄρα
[12, 1]	γυναικῶν, αἳ ἔτυχον αὐταῖς συνανελθοῦσαι,	διαπεπλεγμέναι	τε ἦσαν τὰς κόμας καὶ
[12, 1]	τε ἦσαν τὰς κόμας καὶ	διαπεποικιλμέναι	τὰ πρόσωπα ἐντρίψεσι καὶ φαρμάκοις.
[12, 18]	ἀφικνεῖται δέ ποτε ἡ Ἀφροδίτη	διαπλεῦσαι	βουλομένη, ὃ δὲ ἀσμένως ἐδέξατο,
[12, 58]	δὲ τοῖς καὶ γυνὴ κάλλει	διαπρέπουσα	ἀπήντησε τῇ θέᾳ. ἰδὼν δὲ
[12, 55]	μάχαις ἀποθανόντας οἱ Λίβυες θάπτουσι	διαπρεπῶς,	καὶ ὕμνους τινὰς ᾄδουσιν. ἔστι
[12, 32]	Γοργίαν ἐν πορφυραῖς ἐσθῆσι προϊέναι	διαρρεῖ	λόγος. ~Κινέας ὁ Πύρρου ἰατρός
[12, 64]	τοῦ νεκροῦ φάσμα καὶ τὴν	διασκευασθεῖσαν	ἁρμάμαξαν ἀνεστάλη τοῦ δρόμου, οἰόμενος
[12, 1]	ἁπτομένου δὲ τοῦ Κύρου καὶ	διασκοποῦντος	τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν καὶ τὰς
[12, 16]	Φιλίππου ζηλοτυπώτατα πρὸς τοὺς ἑταίρους	διατεθῆναι	καὶ βασκαίνειν μὲν πᾶσιν, οὐ
[12, 44]	τοῦ ποιητοῦ, ἐν ᾧ φασι	διατρίβων	τὸν Κύκλωπα εἰργάσατο τῶν ἑαυτοῦ
[12, 44]	ἐν αὐταῖς τοῦ χρόνου τοσοῦτον	διατρίψαντες	ἄνθρωποι, ὡς καὶ γεγαμηκέναι ἐκεῖ
[12, 25]	καὶ οἱ Ἕλληνες προσήκουσι μεμνῶμαι	(διαφέρει	δέ μοι καὶ τούτων, εἴ
[12, 52]	πασῶν τῶν κατὰ τὴν Ἑλλάδα	διαφέρειν·	ἐνοικῆσαι δὲ ἀσφαλῆ μηκέτι εἶναι.
[12, 53]	Μαιανδρίου τοῦ Σαμίου πρὸς Ἀθηναίους	διαφορᾶς	τὴν ἀρχὴν λαβεῖν φασι, τόν
[12, 1]	ἑταιρικὰ εὖ μάλα μαθήματα καὶ	διδάγματα	καὶ γυναικῶν καπηλικῶς τῷ κάλλει
[12, 1]	Κύρου μὲν ἀναπείσει ἐπιλαθέσθαι αὐτήν,	διδάξει	δ´ αὐτὸν φιλεῖν οὐδὲν ἐκείνου
[12, 9]	ἐξελάσαι ἐκεῖνό φασι. παρῄει διὰ	διδασκαλείου·	οἱ δὲ παῖδες ἀφεθέντες ὑπὸ
[12, 9]	δὲ παῖδες ἀφεθέντες ὑπὸ τοῦ	διδασκάλου	ἔπαιζον. γίνεται δὲ δύο παίδων
[12, 1]	δὲ ὁμολογούσης ἰδοὺ τοίνυν‘ φησὶν	δίδωμί	σοι αὐτὸν ἔχειν κτῆμα· καί
[12, 47]	πάντων μάλιστα θεραπευτῇ Τιμοκράτει γυναῖκα	δίδωσι·	Συρακόσιος δὲ τὸ γένος ἦν.
[12, 1]	πλούσιον αὐτὸν ἀπέφηνε. σωφροσύνῃ τε	διέζη,	ὡς αἱ Ἑλληνίδες γυναῖκες λέγουσι
[12, 1]	συμβεβηκότι πάθει. τριῶν δὲ ἡμερῶν	διελθουσῶν	στολὴν ἀναλαβοῦσα ἡ Ἀσπασία πενθικήν,
[12, 1]	Ἀσπασία ἦν. ἦσαν δὲ κάλλιστα	διεσκευασμέναι·	αἱ μὲν γὰρ τρεῖς ὑπὸ
[12, 60]	πατρὸς λαβὼν ἀρχὴν εἶτα οὐ	διεσώσατο	αὐτήν; ὃ δὲ ἀπεκρίνατο οὐκ
[12, 58]	παραχρῆμα ἡττήθη τοῦ κάλλους, καὶ	διετέλεσεν	ἀποβλέπων τὴν ἄνθρωπον καὶ ἐπιστρεφόμενος
[12, 47]	τῆς πρὸς αὐτὸν εὐνῆς οὐ	διεφύλαξεν.	ἐπεὶ δὲ ὑπὲρ αὐτῆς ἀπελογήσατο
[12, 60]	τύχην, ᾗ ταῦτα ἐκτήσατο καὶ	διεφύλαξεν,	οὐκέτι. ~Θουρίοις ἐπέπλει Διονύσιος, καὶ
[12, 53]	καλούμενον ἐκ τῆς ἐσπράξεως τῶν	δικῶν	τῶν Ἀμφικτυόνων, τὸν δὲ κατὰ
[12, 56]	ἀποθανεῖν ἐντάφιον εἶναι τῷ θαπτομένῳ.	~Διογένης	ὁ Σινωπεὺς ἔλεγε πολλά, τὴν
[12, 58]	δὲ αὐτοῦ τὸ πάθος κατέγνω	Διογένης	ὁ Σινωπεύς, καὶ πρὸς τοὺς
[12, 46]	ὑπὲρ τοῦ γάλακτος παρατιθεῖσαι μέλι.	~Διονύσιον	δὲ τὸν Ἑρμοκράτους λέγουσι ποταμὸν
[12, 46]	οὖν οἱ Γαλεῶται πρὸς τὸν	Διονύσιον	ἐρόμενον ὑπὲρ τούτων, ὅτι ταῦτα
[12, 60]	ἐκεῖνο ἤρετο ὁ Φίλιππος τὸν	Διονύσιον,	πῶς τοσαύτην παρὰ τοῦ πατρὸς
[12, 47]	τούτων, ὅτι ταῦτα μοναρχίαν δηλοῖ.	~Διονύσιος	ἐλαύνει τῆς Σικελίας Δίωνα, τὴν
[12, 61]	καὶ διεφύλαξεν, οὐκέτι. ~Θουρίοις ἐπέπλει	Διονύσιος,	καὶ τριακοσίας ἦγεν ἐπ´ αὐτοὺς
[12, 47]	ἡ Ἀριστομάχη, τὴν ἐκ τοῦ	Διονυσίου	ἀνάγκην καταλέξασα, ὁ Δίων προσηγάγετο
[12, 47]	παραλαβὼν Συρακούσας, ἀποδράντος ἐς Λοκροὺς	Διονυσίου,	ἐνταῦθα ἡ μὲν Ἀριστομάχη ἡ
[12, 44]	παρ´ οὐδὲν θέμενος τὴν ἐκ	Διονυσίου	τιμωρίαν καὶ καταδίκην, ἀλλ´ ἐν
[12, 60]	ἔργοις ἑκάτερον. ~Συνουσία ποτὲ ἐγένετο	Διονυσίῳ	τῷ δευτέρῳ καὶ Φιλίππῳ τῷ
[12, 64]	καταστρέψας, νεκρὸς ἔκειτο, ὁ τοῦ	Διὸς	εἶναι λέγων. καὶ στασιαζόντων περὶ
[12, 2]	οὔτε πλάστης οὔτε γραφεὺς τῶν	Διὸς	θυγατέρων τὰ εἴδη παρέστησεν ἡμῖν
[12, 15]	παιδιαῖς. ἔπαιζε δὲ ἄρα ὁ	Διὸς	καὶ Ἀλκμήνης μετὰ παιδίων πάνυ
[12, 57]	τὰ τείχη ῥέουσα κρήνη καλουμένη	Δίρκη	καθαρῷ καὶ ἡδεῖ ῥέουσα ὕδατι
[12, 36]	καὶ τοσαύτας κόρας, Λάσος δὲ	δὶς	ἑπτὰ λέγει, Ἡσίοδος δὲ ἐννέα
[12, 22]	πρὸς ἑαυτόν, εἶτα ἀπωθεῖ, καὶ	δὶς	καὶ τρὶς τοῦτο ἐποίησε, καὶ
[12, 1]	ἐκείνη δὲ ἐκάθευδεν. ἐπεὶ δὲ	διυπνίσθη	καὶ ἐθεάσατο τὸν Κῦρον, περιπλακεῖσα
[12, 40]	ἐνόμισεν, ὅτι ἂν ἀπώλετο τῇ	δίψῃ,	εἰ μὴ ἐκεῖνος εὑρέθη. ~Πρωτογένης
[12, 64]	ἡσυχίαν ἦγον. Περδίκκας δὲ αὐτὸν	διώκειν	ἐπεχείρησεν. οὐ τοσοῦτον δὲ ἔμελε
[12, 64]	ὀψὲ δὲ ἔμαθεν ἀπατηθείς, ἡνίκα	διώκειν	οὐκ εἶχε.
[12, 47]	Συρακόσιος δὲ τὸ γένος ἦν.	Δίων	δὲ παραλαβὼν Συρακούσας, ἀποδράντος ἐς
[12, 47]	τοῦ Διονυσίου ἀνάγκην καταλέξασα, ὁ	Δίων	προσηγάγετο τὴν γυναῖκα καὶ τὸν
[12, 47]	δηλοῖ. ~Διονύσιος ἐλαύνει τῆς Σικελίας	Δίωνα,	τὴν δὲ γυναῖκα αὐτοῦ Ἀρήτην
[12, 47]	ἡ μὲν Ἀριστομάχη ἡ τοῦ	Δίωνος	ἀδελφὴ προσεῖπεν αὐτόν. ἡ δὲ
[12, 58]	μὴ προσαχθέντος, καὶ ἄλλα πολλά.	~Διώξιππος	Ὀλυμπιονίκης ἀθλητής, ὁ Ἀθηναῖος, ἐσήλαυνεν
[12, 58]	θέᾳ. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ	Διώξιππος	παραχρῆμα ἡττήθη τοῦ κάλλους, καὶ
[12, 1]	δεσμωτήριον ἐνέβαλε, προσέταξε δὲ αὐτῇ	δοθῆναι	κόσμον πολυτελῆ. ἣ δὲ ἄκουσα
[12, 43]	ὁ Χρηστὸς ἐπικληθεὶς πατρὸς μὲν	δοίδυκας	ἐργαζομένου ἦν, Δημήτριον δὲ τὸν
[12, 49]	ἐπαινεῖ καὶ ὑπερθαυμάζει τὸν ἄνδρα,	δοκεῖ	μοι μέγα ὁ τοιοῦτος ἐννοεῖν
[12, 53]	τῶν μεγίστων πολέμων αἱ ἀρχαὶ	δοκοῦσί	πως εὐκαταφρόνητοι γεγονέναι. τὸν μὲν
[12, 40]	ὁ Ξέρξης, καὶ εὐεργέτην τὸν	δόντα	ἐνόμισεν, ὅτι ἂν ἀπώλετο τῇ
[12, 63]	πρὸς ὀλίγον ἂν ὡμίλησε τῷ	δόντι,	εἶτα ἀπέκλινεν. ἐρασθεὶς οὖν ὁ
[12, 1]	βασιλέα τὸν μέγαν ἧκεν ἡ	δόξα·	ἐπεπίστευτο γὰρ δὴ ὅτι γυναικὸς
[12, 62]	πλίνθου χρυσῆς ἕστηκε. καὶ ἐὰν	δόξῃ	παραινεῖν τὰ δέοντα, τὴν πλίνθον
[12, 23]	γυμνὰ τὰ ξίφη καὶ τὰ	δόρατα	προσείοντες, ὥσπερ οὖν ἢ φοβῆσαι
[12, 47]	ὕστερον δὲ τὴν γυναῖκα ἄκουσαν	δορυφόρῳ	αὑτοῦ πάντων μάλιστα θεραπευτῇ Τιμοκράτει
[12, 1]	κατηρᾶτο ἑαυτῇ καὶ τῷ πατρί,	δουλείαν	σαφῆ καὶ ὡμολογημένην ὑπομένειν πιστεύουσα
[12, 43]	Ἀρχέλαος δὲ ὁ Μακεδόνων βασιλεὺς	δούλης	υἱὸς ἦν τῆς Σιμίχης. Μενέλαος
[12, 43]	ἄρα τοῦτο τοῖς τῶν εὐπόρων	δούλοις,	οὓς συνεξέπεμπον τοῖς υἱοῖς οἱ
[12, 43]	υἱὸς Ἀμύντας ὑπηρέτης Ἀερόπου καὶ	δοῦλος	ἐπεπίστευτο. Περσεὺς δέ, ὃν καθεῖλε
[12, 43]	Δαρεῖος, ὁ ὑπὸ Ἀλεξάνδρου νικηθεὶς,	δοῦλος	ἦν. Ἀρχέλαος δὲ ὁ Μακεδόνων
[12, 1]	ἐναντία ἔδρασεν ἤπερ εἰώθασι γυναῖκες	δρᾶν·	φιλόκοσμοι γάρ εἰσι δεινῶς· ὁ
[12, 1]	ἠγανάκτει καὶ τοὺς μὲν τοῦτο	δράσαντας	ἐς δεσμωτήριον ἐνέβαλε, προσέταξε δὲ
[12, 1]	ταῦτα ἀκούσασα ἡ παῖς καὶ	δράσασα,	τὸ φῦμα ἠφανίσθη· καὶ ἡ
[12, 1]	δὴ τούτων ἐπένθει βαρύτατα καὶ	δριμύτατα	ἤλγει, καὶ δημοσίᾳ κατὰ πᾶσαν
[12, 64]	τὴν διασκευασθεῖσαν ἁρμάμαξαν ἀνεστάλη τοῦ	δρόμου,	οἰόμενος ἔχειν τὸ ἆθλον· ὀψὲ
[12, 1]	καὶ ἔφατο αὐτὸν οἰμώξεσθαι τοιαῦτα	δρῶντα.	ὑπερήσθη τούτοις ὁ Κῦρος. ἐπανισταμένης
[12, 23]	προσείοντες, ὥσπερ οὖν ἢ φοβῆσαι	δυνάμενοι	ἢ τρῶσαι. ~Σμινδυρίδην τὸν Συβαρίτην
[12, 63]	νεανίσκος αὐτῆς, καὶ τυχεῖν μὴ	δυνάμενος,	ἐπεὶ μὴ πάνυ ἦν πλούσιος,
[12, 61]	τὰ σκάφη συνέτριψε, καὶ τὴν	δύναμιν	αὐτοῦ τὴν ναυτικὴν ἠφάνισεν. ἐκ
[12, 10]	τινὰ χρημάτων καὶ εὐκαιρίαν λαχόντες·	δύναμιν	γὰρ ναυτικὴν ἔσχον καὶ ἦσαν
[12, 57]	ἐπὶ τὰς Θήβας ἦγε τὴν	δύναμιν,	οἱ μὲν θεοὶ σημεῖα αὐτοῖς
[12, 9]	τοῦ διδασκάλου ἔπαιζον. γίνεται δὲ	δύο	παίδων ὑπὲρ γραμμῆς φιλοτιμία, καὶ
[12, 35]	φασὶν ὁ Ἀλέξανδρος ὡμίλησεν. ~Ὅτι	δύο	Περίανδροι, ὃ μὲν σοφὸς ἦν,
[12, 44]	ἦσαν, σταδίου μῆκος, τὸ εὖρος	δύο	πλέθρων. ἦσαν δὲ ἐν αὐταῖς
[12, 59]	ὑπὸ παιδίσκης ἐκτραχηλιζόμενον. ~Πυθαγόρας ἔλεγε	δύο	ταῦτα ἐκ τῶν θεῶν τοῖς
[12, 1]	Κῦρον εὔνοια ἐντακεῖσα τῇ Ἀσπασίᾳ	δυσέκνιπτον	ὡς ὅτι μάλιστα τὸ φίλτρον
[12, 39]	τοῖς Ἕλλησιν ἀλκιμώτατόν τε καὶ	δυσμαχώτατον	εἶναι θηρίον ἡ λέαινα, ἀλλὰ
[12, 1]	μὴ ἀποστραφῆναι καὶ ἁπτομένου μὴ	δυσχερᾶναι	καὶ φιλοῦντος ὑπομεῖναι, ἑταιρικὰ εὖ
[12, 40]	ὕδωρ ἐκ τοῦ Χοάσπου, ἵνα	δῷ	βασιλεῖ πιεῖν. καὶ εὑρέθη τις
[12, 1]	ἐπῄνεσε μὲν οὖν Ἀσπασία τὰ	δῶρα,	οὐ μὴν ἔφατο αὐτῶν δεῖσθαι,
[12, 1]	δὲ καὶ Ἑρμοτίμῳ τῷ πατρὶ	δῶρα	πολλὰ καὶ καλά, καὶ πλούσιον
[12, 1]	τούτων ἠμείψατο τὴν Ἀπασίαν μεγάλοις	δώροις	καὶ βασιλικοῖς· ηὔφρανε γὰρ αὐτὴν
[12, 1]	καὶ πῶς‘ ἔφη τολμήσω Παρυσάτιδος	δῶρον	ἄξιον τῆς τεκούσης σε περιθέσθαι
[12, 1]	Σκόπᾳ ἐκεκόμιστο ἐκ Σικελίας τὸ	δῶρον,	ἐδόκει δὲ ὁ ὅρμος θαυμαστῇ
[12, 1]	καὶ ἡ Παρύσατις λαβοῦσα τὸ	δῶρον	οὐδὲν ἔλαττον ἥσθη τοῖς ἐπεσταλμένοις
[12, 1]	ἡ δὲ οὐχ ἡττήθη τοῦ	δώρου,	ἀλλ´ εὖ μάλα σοφῶς καὶ
[12, 1]	χρήματα ἧκεν αὐτῇ μετὰ τῶν	δώρων	πάμπολλα· ἀπέστειλε δὲ Κύρῳ, ἐπειποῦσα