Discours, Par.
[30, 20]	καὶ νυκτὸς ἐφ´ ὅσον οἷόν	τ´	ἐστίν, εὐχερῶς ἤδη τὴν φρουρὰν
[30, 25]	ἂν δυνώμεθα. καὶ τότε δὴ	τὰ	ἁμαρτήματα καὶ τὰς ἀδικίας ξυμβαίνειν.
[30, 5]	ἀλλὰ τοὐναντίον ἡμᾶς παρεμυθεῖτο. καὶ	τά	γε τελευταῖα τὸν παῖδα καλέσας
[30, 5]	παρόντες θαυμαστῶς ἐπῄνουν. (Ἔχεις οὖν	τὰ	γεγραμμένα; (Πῶς γὰρ οὔ; (Θέλεις
[30, 30]	τῆς ἑστιάσεως, τὰ μὲν παρατιθείσας,	τὰ	δὲ αἰρούσας κατὰ καιρόν. γίγνεσθαι
[30, 30]	μὲν φύεσθαι, τὰ δὲ νέμεσθαι,	τὰ	δὲ θηρᾶσθαι. ἄλλα δὲ ἄλλοις
[30, 30]	ἐν οἷς τὰ μὲν φύεσθαι,	τὰ	δὲ νέμεσθαι, τὰ δὲ θηρᾶσθαι.
[30, 20]	εὕρωσι, χρῆσθαί τε καὶ ῥινᾶν	τὰ	δεσμὰ καὶ ποιεῖν τῆς ἁλύσεως
[30, 40]	καὶ ζητοῦσιν ὅπως γέγονε, καὶ	τὰ	ἐν αὐτῷ πάντα ὥσπερ γραφάς
[30, 5]	θεῶν δῶρα, καλῶς ὀνομάζων δῶρα	τὰ	ἔργα τῶν θεῶν, ὡς ἅπαντα
[30, 5]	λέγων μηδαμῇ ἀπόβλητα εἶναι ἀνθρώποις	τὰ	θεῶν δῶρα, καλῶς ὀνομάζων δῶρα
[30, 15]	καὶ ταῦτα μὲν ἔνδον ἐγκεῖσθαι	τὰ	κακὰ ἐν ἡμῖν αὐτοῖς, ἐλαφροτέρας
[30, 5]	θαρρῶν ἀπέθνησκεν. (Ἀλλ´ ἔστι ταῦτα·	Τὰ	μὲν καθ´ ἡμᾶς οὕτω γέγονεν
[30, 30]	καὶ τἄλλα ἐπιμελεῖσθαι τῆς ἑστιάσεως,	τὰ	μὲν παρατιθείσας, τὰ δὲ αἰρούσας
[30, 30]	νάπας καὶ ἀκτάς, ἐν οἷς	τὰ	μὲν φύεσθαι, τὰ δὲ νέμεσθαι,
[30, 0]	αὐτοὺς ἐπιστάμενος, ἀλλ´ ὅσον ἀκοῦσαι	τὰ	ὀνόματα, ἠρώτησεν εἰ τοὺς Τιμάρχου
[30, 25]	ἐδόκει λέγειν οὐ προστιθεὶς αὐτὸς	τὰ	ὀνόματα, οἷον Ἀθηναῖοι Κυθνίους ἢ
[30, 30]	ἀρκεῖσθαι τοῖς παροῦσιν, ἀλλὰ ἐπὶ	τὰ	πορρωτέρω διατείνειν τὰς χεῖρας, οἷον
[30, 10]	συνηθείας ἡδέα φαίνεσθαι. καὶ ταῦτα	τὰ	σιτία τῇ μὲν ἀληθείᾳ πονηρὰ
[30, 25]	οὐδ´ ἀπὸ Γιγάντων. ὅτε γὰρ	τὰ	σύμπαντα ἔσχον, ὥσπερ ἀποικίαν τινὰ
[30, 15]	καὶ θλίβειν· ὥσπερ ἐν τοῖς	τὰ	σώματα δεδεμένοις τοὺς παχεῖς τε
[30, 15]	καὶ ξηρῶν, {ἐκ} τῶν ἐναντιωτάτων.	τά	τε σιτία, ὅπερ εἶπον, μοχθηρὰ
[30, 15]	ἀλλὰ μιᾷ πάντας ἁλύσει δεδέσθαι	τά	τε σώματα καὶ τὰς ψυχάς,
[30, 10]	εἱρκτῇ ἑτέρας βραχυτέρας ἐνοικοδομοῖ· καὶ	τὰ	φυόμενα ταῦτα καὶ τὸν καρπὸν
[30, 0]	μετὰ σοῦ διὰ τὸ πένθος	τἀδελφοῦ·	τελευτῆσαι γὰρ αὐτοῖν τὸν πρεσβύτερον.
[30, 20]	μὲν μεγάλαις ἡδοναῖς μεγάλας λύπας,	ταῖς	δὲ σμικραῖς σμικροτέρας, καὶ τήν
[30, 15]	κολάσεις, εἴ τις αὐτὰς παραβάλλοι	ταῖς	ἐκ τῆς φύσεως. ἡ γὰρ
[30, 20]	κρίκους τῆς ἁλύσεως· ἕπεσθαι δὲ	ταῖς	μὲν μεγάλαις ἡδοναῖς μεγάλας λύπας,
[30, 15]	καὶ σμικρὸν ὑπερβάλοι· ἐν δὲ	ταῖς	νόσοις ἐνίοτε (παρατείνουσι καὶ πάνυ
[30, 15]	ἀνάγκῃ (ἔχεσθαι. ὁμοίως δὲ καὶ	ταῖς	τύχαις τε καὶ δόξαις καὶ
[30, 25]	τοῖς παρ´ ἡμῖν γιγνομένοις ἐν	ταῖς	ὑποδοχαῖς, πλὴν ὡς μικροῖς καὶ
[30, 20]	εἶναι τὴν ἅλυσιν, οὔτι που	ταῖσδε	ὁμοίαν, ἐκ σιδήρου τε καὶ
[30, 30]	καὶ τῶν ἀνθῶν αὐτῶν, καὶ	τἄλλα	ἐπιμελεῖσθαι τῆς ἑστιάσεως, τὰ μὲν
[30, 15]	καὶ σπασμοὺς καὶ ἐπιληψίας καὶ	τἄλλα	νοσήματα, ὅσα {δὲ} οὐδὲ τῷ
[30, 40]	καὶ ἀστραγάλων ἀμελοῦσιν, ὁρῶσι δὲ	τἄνδον	ὅπως ἔχει, καὶ τόν τε
[30, 0]	ἀμφιβολία τις εἶναι, καίτοι σαφῶς	τἀνθρώπου	εἰρηκότος· αὖθις δὲ ἀκριβέστερον ἔγνωμεν.
[30, 40]	τὴν ἄλλην οἰκονομίαν τε καὶ	τάξιν	καὶ τὰς ὥρας, ὡς εὖ
[30, 25]	τότε δὴ τὰ ἁμαρτήματα καὶ	τὰς	ἀδικίας ξυμβαίνειν. (ᾖδε δὲ καὶ
[30, 15]	τὰς μὲν ἐπιτείνειν τῶν νόσων,	τὰς	δὲ ἀνακινεῖν, οὐ δοκούσας μὲν
[30, 20]	τοῖς ἐσχάτοις μέρεσιν, οὕτω καὶ	τὰς	ἐλπίδας κατωτάτω εἶναι καὶ περὶ
[30, 15]	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς, ἐλαφροτέρας δὲ	τὰς	ἔξωθεν κολάσεις, εἴ τις αὐτὰς
[30, 20]	κατεργάσωνται τάς (τε ἡδονὰς καὶ	τὰς	λύπας. βραδὺ δὲ τοῦτο γίγνεται.
[30, 15]	καὶ τὸν ἀέρα ἀνώμαλον προσπίπτοντα	τὰς	μὲν ἐπιτείνειν τῶν νόσων, τὰς
[30, 10]	τοῦ ἀέρος τὴν φαυλότητα καὶ	τὰς	μεταβολὰς ἕτερα αὖ μηχανᾶσθαι μικρὰ
[30, 25]	αἱ μεγάλαι πόλεις καὶ εὐδαίμονες	τὰς	μικρὰς κατοικίζουσι· καί μοι ἐδόκει
[30, 20]	ἡμῶν αὐτὰς ἐλπίδας. ὥσπερ οὖν	τὰς	πέδας κατωτάτω τοῦ σώματος εἶναι
[30, 20]	καὶ ἠλιθίοις ὑπερόγκους τε εἶναι	τὰς	πέδας ταύτας καὶ σφόδρα παχείας,
[30, 20]	μέχρις ἂν ᾗ δυνατὸν κατεργάσωνται	τάς	(τε ἡδονὰς καὶ τὰς λύπας.
[30, 10]	ἕτερα αὖ μηχανᾶσθαι μικρὰ δεσμωτήρια,	τάς	τε οἰκίας καὶ πόλεις, ξύλα
[30, 30]	τῶν ἐκ θαλάττης. εἶναι δὲ	τὰς	τραπέζας ἔφη, πάνυ ἀγροίκως λέγων,
[30, 30]	ἀλλὰ ἐπὶ τὰ πορρωτέρω διατείνειν	τὰς	χεῖρας, οἷον μεσογείους (ὄντας ἰχθύων
[30, 15]	δεδέσθαι τά τε σώματα καὶ	τὰς	ψυχάς, {καθάπερ καὶ ἐφ´ ἡμῶν
[30, 30]	δὲ πρὸς (ὄρεσι. διακονεῖσθαι δὲ	τὰς	Ὥρας, οἷα δὴ νεωτάτας οὔσας
[30, 40]	οἰκονομίαν τε καὶ τάξιν καὶ	τὰς	ὥρας, ὡς εὖ τε καὶ
[30, 10]	καὶ πολλάκις σείεσθαι κάτωθεν ὅλον.	ταῦτα	δὲ (πάντα εἶναι κολάσεις δεινάς.
[30, 35]	ἀλλήλους. (μάλιστα δὲ τοὺς μεθυσκομένους	ταῦτα	δρᾶν. μεθύσκεσθαι δὲ οὐκ ἀπὸ
[30, 5]	ὡς ἔλεγον οἱ εἰδότες. ~(Οὔτοι	ταῦτα	ἐμιμεῖτο ἐκεῖνος οὔτε ἐμὲ οὔτε
[30, 20]	ἡδονῆς τε καὶ λύπης, καὶ	ταῦτα	ἐξ ἀλλήλων πεπλέχθαι, τό τε
[30, 30]	πάνυ ἐνδεεῖς, καταλείπειν {οἱ} δὲ	ταῦτα	ἑτέροις· οὐ γὰρ εἶναι φέρεσθαι
[30, 10]	βραχυτέρας ἐνοικοδομοῖ· καὶ τὰ φυόμενα	ταῦτα	καὶ τὸν καρπὸν τὸν ἐκ
[30, 5]	πεπρωμένην, οὐκ ἐν ἑτέρῳ καιρῷ	ταῦτα	λέγων, ἀλλὰ παρούσης τε αὐτῆς
[30, 15]	τῇ φύσει (τῶν σωμάτων. καὶ	ταῦτα	μὲν ἔνδον ἐγκεῖσθαι τὰ κακὰ
[30, 25]	σοφίαν, καθόλου τῆς τιμωρίας ἀπαλλάξαντες.	~ταῦτα	μέν τις εἶπεν ἀνὴρ δυσάρεστος,
[30, 30]	ὅς´ ἂν δύνωνται. καὶ μετὰ	ταῦτα,	ὅταν αὐτοὺς ἀπιέναι δέῃ, πορεύεσθαι
[30, 45]	ἐρασθῆναι ἀφήσεις, ὡς κατά γε	ταῦτα	οὐδὲν ἐκείνῳ προσήκων.
[30, 40]	καὶ γεγηθότες, ὡς οὐδὲν (ἀσχημονήσαντες.	ταῦτα	οὖν ὁ θεὸς ἐπισκοπῶν καὶ
[30, 5]	ἐξεστηκὼς ἤδη διὰ τὸν θάνατον	ταῦτα	ποιοῖ· πλὴν ὅτι οἱ παρόντες
[30, 35]	κατεχόμενοι δι´ ὅλου τοῦ βίου	ταῦτα	ποιοῦσι, καὶ οὐκ ἔστιν ἀπαλλαγῆναι
[30, 5]	(καὶ θαρρῶν ἀπέθνησκεν. (Ἀλλ´ ἔστι	ταῦτα·	Τὰ μὲν καθ´ ἡμᾶς οὕτω
[30, 10]	καὶ συνηθείας ἡδέα φαίνεσθαι. καὶ	ταῦτα	τὰ σιτία τῇ μὲν ἀληθείᾳ
[30, 40]	εἶδον ἅ τε ἔγνωσαν. καὶ	ταῦτα	φροντίζοντες καὶ μετὰ νοῦ τῆς
[30, 20]	ὑπερόγκους τε εἶναι τὰς πέδας	ταύτας	καὶ σφόδρα παχείας, τοῖς δὲ
[30, 20]	ὡς οὐκ ἔστιν ἀνθρώπῳ μείζων	ταύτης	τῆς λύπης καὶ ὀδύνης τῆς
[30, 0]	βίῳ διαγενόμενος οἷος δὴ Χαρίδημος	τάχα	ἔμελλεν ἔσεσθαι. οὐ γὰρ ἔγωγε
[30, 20]	αὐτῶν αὐτὸ λόγον. ἐπειδὰν οὖν	τάχιστα	εὕρωσι, χρῆσθαί τε καὶ ῥινᾶν
[30, 15]	καὶ τῶν ἄλλων ὀξεῖα καὶ	ταχὺ	ἀπαλλάττει τῆς αἰσθήσεως, εἴ τις
[30, 0]	ἐπυνθανόμην, ὡς παρέβαλον δευρί, περί	τε	ἄλλων τινῶν καὶ μάλιστα δὴ
[30, 5]	ἔπρεπεν ἢ ἄλλῳ τινὶ τό	τε	ἀνδρεῖον καὶ τὸ σεμνὸν τοῦ
[30, 40]	τἄνδον ὅπως ἔχει, καὶ τόν	τε	ἀνδρῶνα, ἐν ᾧ κατάκεινται, θαυμάζουσί
[30, 35]	πίνοντας μὴ διαλείπειν, ἀλλ´ ἐπισπέρχειν	τε	αὐτὴν καὶ κελεύειν θᾶττον ἰέναι
[30, 5]	καιρῷ ταῦτα λέγων, ἀλλὰ παρούσης	τε	αὐτῆς καὶ τὴν τελευτὴν ὁρῶν
[30, 25]	θεῖα καὶ μεγάλα εἰκάσαι. φῶς	τε	γὰρ {παρ´} ἡμῖν παρέχειν τοὺς
[30, 25]	πειρασόμεθα. ἔλεγε δὲ ὑμνῶν τόν	τε	Δία καὶ τοὺς ἄλλους θεοὺς
[30, 40]	πυνθάνοιτο, ἅ τε εἶδον ἅ	τε	ἔγνωσαν. καὶ ταῦτα φροντίζοντες καὶ
[30, 40]	αὐτῶν, εἴ τις πυνθάνοιτο, ἅ	τε	εἶδον ἅ τε ἔγνωσαν. καὶ
[30, 0]	δὴ περὶ τούτων ἀμφοτέρων, ὅπου	τε	εἶεν καὶ ὅ, τι πράττοιεν.
[30, 25]	τοὺς ἄλλους θεοὺς ὡς ἀγαθοί	τε	εἶεν καὶ φιλοῖεν ἡμᾶς, ἅτε
[30, 45]	φέρειν. οὐδὲ γὰρ ἐμαυτὸν οἷός	τέ	εἰμι (ἱκανῶς παραμυθήσασθαι ἐν τῷ
[30, 35]	τὸν δὲ τῆς Σωφροσύνης λεῖόν	τε	εἶναι καὶ οὐ μέγαν καὶ
[30, 20]	ἀνοήτοις τε καὶ ἠλιθίοις ὑπερόγκους	τε	εἶναι τὰς πέδας ταύτας καὶ
[30, 5]	ἐπεμελήθην ἀληθείας, καθ´ ὅσον οἷοί	τέ	ἐστε, μὴ συγχωρεῖτε τῇ ἀλγηδόνι,
[30, 20]	ἂν ᾗ δυνατὸν κατεργάσωνται τάς	(τε	ἡδονὰς καὶ τὰς λύπας. βραδὺ
[30, 20]	ταῦτα ἐξ ἀλλήλων πεπλέχθαι, τό	τε	ἡδὺ καὶ λυπηρόν, καὶ τῷ
[30, 20]	τὸ καθ´ αὑτοὺς ὡς οἷόν	τε	ἰσχνότατον καὶ ἀσθενέστατον, μέχρις ἂν
[30, 15]	τοὺς εὐδαίμονας καλουμένους τῶν πενήτων	τε	καὶ ἀδόξων, (ἀλλὰ μᾶλλον τούτων
[30, 30]	πράγματα ἔχειν· ἄλλους δὲ ἀπλήστους	τε	καὶ ἀθλίους ὄντας, φοβουμένους μήποτε
[30, 35]	πλεονεκτεῖν. πλεῖστον δὴ θόρυβον τούτους	{τε}	καὶ ἀκοσμίαν παρέχειν, τοὺς δὴ
[30, 10]	ἡμῶν κεκολασμένους ἤδη (ἱκανῶς λύεσθαί	τε	καὶ ἀπαλλάττεσθαι. εἶναι δὲ τὸν
[30, 10]	ἄλλως ἀγαπᾶν διὰ (τὴν ἀνάγκην	τε	καὶ ἀπορίαν. καὶ γὰρ τοῖς
[30, 35]	παίζειν· εἶναι δὲ τοὺς πεττούς	τε	καὶ ἀστραγάλους οὐχ οἵους ἡμεῖς
[30, 40]	μείνῃ χρόνον. οἱ δὲ ὀρθοί	τε	καὶ ἀσφαλῶς τοῖς ἑαυτῶν ποσὶν
[30, 30]	ἑαυτῶν. τούτους μὲν οὖν καταγελᾶσθαί	τε	καὶ ἀσχημονεῖν. ~ἑτέρους δὲ πεττεύειν,
[30, 15]	τε καὶ ὀγκώδεις τῶν λεπτῶν	τε	καὶ ἀτρόφων μᾶλλον ὁ δεσμὸς
[30, 40]	ἀπίασι, προσαγορεύσαντες τοὺς φίλους, φαιδροί	τε	καὶ γεγηθότες, ὡς οὐδὲν (ἀσχημονήσαντες.
[30, 25]	{ἄρχοντας} τοὺς ἐπιμελησομένους, οἷον Ἡρακλέα	τε	καὶ Διόνυσον καὶ Περσέα καὶ
[30, 15]	ὁμοίως δὲ καὶ ταῖς τύχαις	τε	καὶ δόξαις καὶ τιμαῖς ἀλλήλων
[30, 20]	ἔφη μόνους εὑρίσκειν τοὺς κομψούς	τε	καὶ δριμεῖς. ἀποκεκλεῖσθαι γὰρ αὐτὸ
[30, 10]	ὑπὸ τῶν θεῶν κατεσκευασμένον χαλεπόν	τε	καὶ δυσάερον, οὐδέποτε τὴν αὐτὴν
[30, 5]	ὀρθῶς ἔχῃ, ὡς ὑπὸ νεωτέρου	τε	καὶ ἐν τοιούτῳ καιρῷ εἰρημένα.
[30, 5]	γὰρ ἐτελεύτησεν) ἢ τοὺς πρεσβυτέρους	τε	καὶ ἐνδόξους. (Ἀλλ´ ἦ τι
[30, 40]	τῶν θεῶν· οἱ δὲ μέτριοί	τε	καὶ ἐπιεικεῖς τῇ μὲν ἡδονῇ
[30, 40]	καὶ τὰς ὥρας, ὡς εὖ	τε	καὶ ἐπισταμένως ἅπαντα πράττουσι, καὶ
[30, 25]	γεγονέναι τὸν κόσμον εἰς ὑποδοχήν	τε	καὶ εὐφροσύνην ἀνθρώπων, εὐειδῆ καὶ
[30, 40]	ἀνδρῶνα, ἐν ᾧ κατάκεινται, θαυμάζουσί	τε	καὶ ζητοῦσιν ὅπως γέγονε, καὶ
[30, 20]	ὑπομένειν. τοῖς μὲν οὖν ἀνοήτοις	τε	καὶ ἠλιθίοις ὑπερόγκους τε εἶναι
[30, 25]	ἀνθρώπων, εὐειδῆ καὶ ποικίλον ἄστροις	τε	καὶ ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ
[30, 25]	κόσμος οἶκός ἐστι πάνυ καλός	τε	καὶ θεῖος ὑπὸ θεῶν {τε}
[30, 30]	ὃν ἔχειν δοκοῦμεν ἐν γεωργίαις	τε	καὶ θήραις καὶ φυτείαις, εἶναι
[30, 35]	μὲν οὖν ἐκείνης ἑστιάτορας ὀρχεῖσθαί	τε	καὶ κυλίεσθαι προπίπτοντας ἐν τῷ
[30, 40]	ὅπως μὴ δοκῶσιν ὡς τυφλοί	τε	καὶ κωφοὶ μετειληφέναι τούτων, ἀλλὰ
[30, 20]	παχείας, τοῖς δὲ κομψοτέροις κεχαλάσθαι	τε	καὶ λεπτὰς περικεῖσθαι. (καὶ γάρ
[30, 10]	σώματος. τὴν μὲν γὰρ ἐπιθυμίας	τε	καὶ λύπας καὶ ὀργὰς καὶ
[30, 20]	δὲ αὐτὴν ἅπασαν ἐξ ἡδονῆς	τε	καὶ λύπης, καὶ ταῦτα ἐξ
[30, 40]	πλησμονῆς· γίγνεται δὲ μετὰ σπαραγμοῦ	τε	καὶ λύπης τῆς ἐσχάτης τὸ
[30, 15]	μεστόν, ἔτι δὲ ἐκ σαρκῶν	τε	καὶ νεύρων καὶ ὀστέων συγκείμενον,
[30, 40]	ἕλκονται καὶ σύρονται μετὰ πόνων	τε	καὶ νοσημάτων κεκραγότες καὶ οἰμώζοντες,
[30, 15]	τὰ σώματα δεδεμένοις τοὺς παχεῖς	τε	καὶ ὀγκώδεις τῶν λεπτῶν τε
[30, 30]	δὴ τραπέζας πάντων μεστάς, σίτου	τε	καὶ ὀπώρας, τῆς μὲν αὐτομάτου,
[30, 10]	φυλάττον, ἀλλὰ ποτὲ μὲν ψυχρόν	τε	καὶ παγερόν, ἀνέμου τε καὶ
[30, 10]	ψυχρόν τε καὶ παγερόν, ἀνέμου	τε	καὶ πηλοῦ καὶ χιόνος καὶ
[30, 25]	κατεσκευασμένος· ὥσπερ ὑπὸ τῶν εὐδαιμόνων	τε	καὶ πλουσίων καλουμένων ἀνδρῶν οὕστινας
[30, 10]	ἐμπεπλησμένον, ποτὲ δὲ αὖ θερμόν	τε	καὶ πνιγηρόν· μικρὸν δέ τινα
[30, 20]	ἐπειδὰν οὖν τάχιστα εὕρωσι, χρῆσθαί	τε	καὶ ῥινᾶν τὰ δεσμὰ καὶ
[30, 15]	τῆς φύσεως. ἡ γὰρ πυρός	τε	καὶ σιδήρου φύσις καὶ πληγῶν
[30, 15]	καὶ ὀστέων συγκείμενον, ἐκ μαλακῶν	τε	καὶ σκληρῶν καὶ ὑγρῶν καὶ
[30, 35]	ἐκείνου μόνου τούτους δέχεσθαι σπανίως	τε	καὶ (σμικραῖς κύλιξι καὶ πάνυ
[30, 15]	κινούμενα) ~τὸ δὲ σῶμα ἰλίγγους	τε	καὶ σπασμοὺς καὶ ἐπιληψίας καὶ
[30, 10]	δυσάερον, οὐδέποτε τὴν αὐτὴν κρᾶσίν	τε	καὶ στάσιν τοῦ ἀέρος φυλάττον,
[30, 10]	(αὐτῶν δὴ τῶν βασανιζόντων, ψυχῆς	τε	καὶ σώματος. τὴν μὲν γὰρ
[30, 40]	κατανοοῦσι, καὶ τὴν ἄλλην οἰκονομίαν	τε	καὶ τάξιν καὶ τὰς ὥρας,
[30, 10]	καθάπερ δεσμώταις τροφὴν διδομένην ἀηδῆ	τε	καὶ φαύλην· ἡμᾶς δὲ ἄλλως
[30, 20]	που ταῖσδε ὁμοίαν, ἐκ σιδήρου	τε	καὶ χαλκοῦ πεποιημένην, πολὺ μέντοι
[30, 35]	πολλῶν· εἶναι δὲ αὐτοὺς ἀργυροῦς	τε	καὶ χρυσοῦς· ἔτι δὲ καὶ
[30, 25]	τε καὶ θεῖος ὑπὸ θεῶν	{τε}	κατεσκευασμένος· ὥσπερ ὑπὸ τῶν εὐδαιμόνων
[30, 30]	ἔφη, πάνυ ἀγροίκως λέγων, τούς	τε	λειμῶνας καὶ πεδία καὶ νάπας
[30, 10]	αὖ μηχανᾶσθαι μικρὰ δεσμωτήρια, τάς	τε	οἰκίας καὶ πόλεις, ξύλα καὶ
[30, 25]	καὶ χρυσῷ καὶ γραφαῖς τήν	τε	ὀροφὴν καὶ τοίχους καὶ θύρας
[30, 25]	ὁ βίος, τοὺς θεοὺς αὐτούς	τε	παραγίγνεσθαι καὶ πέμπειν ὥσπερ ἁρμοστὰς
[30, 0]	ἐκεῖνον μᾶλλον ἐφίλει ὑμῶν τοῦ	τε	(πατρὸς καὶ ἀδελφοῦ. καίτοι οὐ
[30, 15]	ξηρῶν, {ἐκ} τῶν ἐναντιωτάτων. τά	τε	σιτία, ὅπερ εἶπον, μοχθηρὰ ὄντα
[30, 5]	δυσχερῶς φέρειν, ὡς παραινοῦσιν ἄλλοι	τε	σοφοὶ καὶ οὐχ ἥκιστα Ὅμηρος,
[30, 15]	μιᾷ πάντας ἁλύσει δεδέσθαι τά	τε	σώματα καὶ τὰς ψυχάς, {καθάπερ
[30, 10]	ἡμεῖς φίλοι ἐσμέν, ἀλλὰ κολαζόμεθά	τε	ὑπ´ αὐτῶν καὶ ἐπὶ τιμωρίᾳ
[30, 45]	ὦ Χαρίδημε, οἷος ὢν ἡμῖν	τέθνηκας,	ὡς πολὺ τῶν κατὰ σαυτὸν
[30, 0]	(φανερὸς οὖν ἦν Χαρίδημον ἀπαγγέλλων	τεθνηκέναι·	καὶ τότε μὲν ἐδόκει καὶ
[30, 5]	ἡμᾶς παρεμυθεῖτο. καὶ τά γε	τελευταῖα	τὸν παῖδα καλέσας ἐκέλευε γράφειν,
[30, 20]	κατωτάτω εἶναι καὶ περὶ τὸ	τελευταῖον	μέρος τοῦ βίου, καὶ μάλιστα
[30, 5]	παρούσης τε αὐτῆς καὶ τὴν	τελευτὴν	ὁρῶν οὕτως ἐγγύθεν. ὑμεῖς δὲ
[30, 0]	πρὸ ἱκανοῦ περὶ τῆς Χαριδήμου	τελευτῆς.	εὐθὺς γὰρ ἐπυνθανόμην, ὡς παρέβαλον
[30, 0]	σοῦ διὰ τὸ πένθος τἀδελφοῦ·	τελευτῆσαι	γὰρ αὐτοῖν τὸν πρεσβύτερον. (φανερὸς
[30, 5]	ἄλλο ὑμῖν ἐπέστειλεν ἢ διελέχθη	τελευτῶν;	(Πολλὰ καὶ δαιμόνια, ὥς γε
[30, 20]	τήν γε μεγίστην ἡδονὴν ἐπὶ	τέλους	εἶναι τὸν θάνατον. διὰ τοῦτο
[30, 20]	καὶ τοῦτο ἀπ´ ἀρχῆς μέχρι	τέλους·	οὕτω δὴ κἀκείνην ἔχειν, ᾗ
[30, 40]	δὲ τοῖς ἔνδον καὶ τούτοις	τέρπεται·	κἀκεῖνοι μέθης μὲν καὶ πεττῶν
[30, 10]	δὲ αὐτὸν ὑμῖν οὔτι που	τερπνὸν	ὄντα οὐδὲ χαρίεντα· οὐ γὰρ
[30, 15]	τῷδε τῷ δεσμωτηρίῳ μένειν τὸν	τεταγμένον	ἕκαστον χρόνον, καὶ μὴ πρὶν
[30, 25]	δὴ τοῦ θεῶν πλούτου καὶ	τέχνης	τῆς ἐκείνων ἐστίν. (παραγίγνεσθαι δὲ
[30, 5]	οἷοί τέ ἐστε, μὴ συγχωρεῖτε	τῇ	ἀλγηδόνι, ὡς μηδενὸς ἐμοὶ δεινοῦ
[30, 15]	ἧττον ἅπαντας ἐπ´ ἴσης ἐν	τῇ	αὐτῇ ἀνάγκῃ (ἔχεσθαι. ὁμοίως δὲ
[30, 35]	ἐν τῷ μέσῳ καὶ διαφέροντας	τῇ	γεύσει ὥσπερ οἴνων πολλῶν· εἶναι
[30, 25]	ὥσπερ ἀποικίαν τινὰ αὑτῶν ἐν	τῇ	γῇ ἐρήμῃ οὔσῃ κατοικίσαι τοὺς
[30, 20]	ῥίνῃ τι, πάνυ ἀνδρικῶς ἑπόμενος	τῇ	εἰκόνι· τοῦτο δὲ ἔφη μόνους
[30, 0]	καὶ τῇ πόλει ὑμῶν καὶ	τῇ	Ἑλλάδι πάσῃ ὠφέλιμος ἂν ἦν
[30, 30]	πόρρω. τῇ οὖν εὐφροσύνῃ καὶ	τῇ	εὐωχίᾳ χρῆσθαι οὐχ ἅπαντας ὁμοίως,
[30, 35]	ὑφ´ ἡδονῆς. τοῦτο γὰρ ἐν	τῇ	κοινῇ ἑστιάσει τὸ πόμα παρέχειν
[30, 10]	φαίνεσθαι. καὶ ταῦτα τὰ σιτία	τῇ	μὲν ἀληθείᾳ πονηρὰ εἶναι καὶ
[30, 40]	δὲ μέτριοί τε καὶ ἐπιεικεῖς	τῇ	μὲν ἡδονῇ πρᾴως χρῶνται καὶ
[30, 0]	προτιμᾶν, ὅς γε καὶ ἐν	τῇ	νόσῳ κἀπειδὴ πρὸς αὐτῷ σχεδόν
[30, 30]	φωτὸς ὄντας, τοὺς δὲ πόρρω.	τῇ	οὖν εὐφροσύνῃ καὶ τῇ εὐωχίᾳ
[30, 0]	καὶ οὐδὲν θαυμαστόν· ἐπεὶ καὶ	τῇ	πόλει ὑμῶν καὶ τῇ Ἑλλάδι
[30, 0]	ζῶν οὕτω διέκειτο ὥστε καὶ	τῇ	σιωπῇ καὶ τῷ βαδίσματι καὶ
[30, 0]	ὑμεῖς γε πάνυ ἐοίκατον ἀχθομένω	τῇ	συμφορᾷ· καὶ οὐδὲν θαυμαστόν· ἐπεὶ
[30, 15]	ξυνεχομένους τοὺς ἀνθρώπους ἐν τῇδε	τῇ	φρουρᾷ καὶ τῷδε τῷ δεσμωτηρίῳ
[30, 15]	εἶναι πρότερον, ἐνούσας δὲ ἐν	τῇ	φύσει (τῶν σωμάτων. καὶ ταῦτα
[30, 30]	κατακειμένοις τὸ ἐπορέξασθαί τινος καὶ	τῇ	χειρὶ λαβεῖν. ὃ δὲ ἔφην,
[30, 15]	βασάνοις ξυνεχομένους τοὺς ἀνθρώπους ἐν	τῇδε	τῇ φρουρᾷ καὶ τῷδε τῷ
[30, 30]	γίγνεσθαι δὲ καὶ χοροὺς (καὶ	τὴν	ἄλλην εὐπάθειαν ἅπασαν. τὸν μέντοι
[30, 40]	εὐειδεῖς καὶ καλὰς κατανοοῦσι, καὶ	τὴν	ἄλλην οἰκονομίαν τε καὶ τάξιν
[30, 20]	ὤν, ὁποίαν τινὰ ἔφασκεν εἶναι	τὴν	ἅλυσιν, οὔτι που ταῖσδε ὁμοίαν,
[30, 10]	ἡμᾶς δὲ ἄλλως ἀγαπᾶν διὰ	(τὴν	ἀνάγκην τε καὶ ἀπορίαν. καὶ
[30, 45]	τοῦτον κουφίζειν καὶ θεραπεύειν αὐτοῦ	τὴν	ἀτυχίαν, ἐὰν μέλῃ σοι μὴ
[30, 10]	χαλεπόν τε καὶ δυσάερον, οὐδέποτε	τὴν	αὐτὴν κρᾶσίν τε καὶ στάσιν
[30, 30]	ἅπαντας ὁμοίως, ἀλλ´ ἕκαστον κατὰ	τὴν	αὑτοῦ φύσιν. τοὺς μὲν γὰρ
[30, 20]	ταῖς δὲ σμικραῖς σμικροτέρας, καὶ	τήν	γε μεγίστην ἡδονὴν ἐπὶ τέλους
[30, 35]	σφήλῃ τὸν δαιτυμόνα καὶ καταβάλῃ.	τὴν	δὲ Ἀκράτειαν τοῖς μὲν πλείστοις
[30, 35]	δὲ αὐτοῖν τὸν μὲν Νοῦν,	τὴν	δὲ Ἀκράτειαν. τοὺς μὲν οὖν
[30, 45]	μὲν ἤδη παρείληφας τοσαύτην οὖσαν,	τὴν	δὲ αὖθις λήψῃ τοῦδε ἀποθανόντος,
[30, 25]	ἴσως οὐδὲν ἡμᾶς δεῖ μιμεῖσθαι,	τὴν	δὲ διάνοιαν αὐτὴν ἀπομνησθῆναι πειρασόμεθα.
[30, 35]	παρ´ αὐτούς, καὶ προαρπάζειν ἕκαστον.	τὴν	δὲ ἐπείγεσθαι καὶ περιτρέχειν ἀσθμαίνουσαν
[30, 35]	οἰνοχόους ἐφεστάναι, τὸν μὲν ἄρρενα,	τὴν	δὲ θήλειαν· ὀνομάζεσθαι δὲ αὐτοῖν
[30, 45]	δὲ αὖθις λήψῃ τοῦδε ἀποθανόντος,	τὴν	δὲ σωφροσύνην καὶ τὸ θάρσος
[30, 25]	γὰρ ἅτε ἀνθρώπους ἀνθρώπων διαφέρειν,	τὴν	δὲ τῶν θεῶν ὑπεροχὴν πρὸς
[30, 5]	ἑρμηνείαν ποθῶ γνῶναι τοσοῦτον ὅσον	τὴν	διάνοιαν ἀφ´ ἧς ἔλεγεν, εἰ
[30, 10]	εἶναι καὶ διεφθορότα (δηλοῦσθαι δὲ	τὴν	διαφθορὰν ἐκ τῆς τῶν σωμάτων
[30, 5]	ὦ βέλτιστε, καὶ ἅμα οὐ	τὴν	ἑρμηνείαν ποθῶ γνῶναι τοσοῦτον ὅσον
[30, 35]	Ἀκράτειαν τοῖς μὲν πλείστοις ἄκρατον	τὴν	ἡδονὴν ἐγχεῖν, μηδὲ μικρὸν σωφροσύνης
[30, 40]	καὶ λύπης τῆς ἐσχάτης τὸ	τὴν	ἡδονὴν ἐκβάλλειν. ὅστις δ´ ἂν
[30, 10]	οὐ γὰρ οἶμαι πρὸς χάριν	τὴν	ἡμετέραν γέγονεν· ἔχοντα δέ τι
[30, 10]	βασανιζόντων, ψυχῆς τε καὶ σώματος.	τὴν	μὲν γὰρ ἐπιθυμίας τε καὶ
[30, 45]	εἰ τὴν μὲν οὐσίαν αὐτοῦ	τὴν	μὲν ἤδη παρείληφας τοσαύτην οὖσαν,
[30, 45]	φαίνεσθαι. καὶ γὰρ ἄτοπον, εἰ	τὴν	μὲν οὐσίαν αὐτοῦ τὴν μὲν
[30, 25]	ἀσθενῆ δὲ πάντα καὶ χείρονα.	τὴν	(μέντοι διαφορότητα οὐκ ἴσην εἶναι.
[30, 5]	οὕτω φρονῶ καὶ δέχομαι πρᾴως	τὴν	πεπρωμένην, οὐκ ἐν ἑτέρῳ καιρῷ
[30, 20]	κραταιοτέραν, τὸ δὲ σχῆμα καὶ	τὴν	πλοκὴν παραπλησίαν. ὥσπερ γὰρ αἵδε
[30, 25]	κίοσι, καὶ χρυσῷ καὶ γραφαῖς	τήν	τε ὀροφὴν καὶ τοίχους καὶ
[30, 5]	ἀλλὰ παρούσης τε αὐτῆς καὶ	τὴν	τελευτὴν ὁρῶν οὕτως ἐγγύθεν. ὑμεῖς
[30, 10]	τούτοις οὐκ ἀνεχομένους τοῦ ἀέρος	τὴν	φαυλότητα καὶ τὰς μεταβολὰς ἕτερα
[30, 20]	οἷόν τ´ ἐστίν, εὐχερῶς ἤδη	τὴν	φρουρὰν φέρει καὶ περιέρχεται παρὰ
[30, 40]	εἰσι καὶ καταισχύνουσι καὶ ὑβρίζουσι	τὴν	χάριν τῶν θεῶν· οἱ δὲ
[30, 15]	καὶ τυράννοις, οἷα δὴ πεφυσημένοις	τὴν	ψυχὴν καὶ σφόδρα εὐεκτοῦσι, μᾶλλον
[30, 20]	ταύτης τῆς λύπης καὶ ὀδύνης	τῆς	(ἀγούσης ἐπὶ τὸν θάνατον. ἔλεγε
[30, 15]	ἄλλων ὀξεῖα καὶ ταχὺ ἀπαλλάττει	τῆς	αἰσθήσεως, εἴ τις καὶ σμικρὸν
[30, 20]	ἀκολουθεῖν, ὥσπερ οἶμαι τοὺς κρίκους	τῆς	ἁλύσεως· ἕπεσθαι δὲ ταῖς μὲν
[30, 20]	ῥινᾶν τὰ δεσμὰ καὶ ποιεῖν	τῆς	ἁλύσεως τὸ καθ´ αὑτοὺς ὡς
[30, 30]	καὶ ὀπώρας, τῆς μὲν αὐτομάτου,	τῆς	δὲ εἰργασμένης, ἔτι δὲ καὶ
[30, 25]	τοῦ θεῶν πλούτου καὶ τέχνης	τῆς	ἐκείνων ἐστίν. (παραγίγνεσθαι δὲ τοὺς
[30, 30]	ἀνθῶν αὐτῶν, καὶ τἄλλα ἐπιμελεῖσθαι	τῆς	ἑστιάσεως, τὰ μὲν παρατιθείσας, τὰ
[30, 40]	μετὰ σπαραγμοῦ τε καὶ λύπης	τῆς	ἐσχάτης τὸ τὴν ἡδονὴν ἐκβάλλειν.
[30, 40]	ταῦτα φροντίζοντες καὶ μετὰ νοῦ	τῆς	ἡδονῆς ἐμμελῶς μετέχοντες διάγουσιν, εἷς
[30, 35]	τῆς μέθης· οἱ δὲ ὑπὸ	τῆς	ἡδονῆς καρωθέντες ὡς ἂν ὑπὸ
[30, 35]	λαμβάνοντας καὶ ξυγκεραννύντας σμικρόν (τι	τῆς	ἡδονῆς πίνειν. οἷς μὲν οὖν
[30, 5]	ὄντι· ὅς γε ἐν τούτῳ	τῆς	ἡλικίας ἐκ τοῦ βίου μεθιστάμενος
[30, 15]	ἄλλον ἀνθ´ ἑαυτοῦ καταλίπῃ διάδοχον	τῆς	κολάσεως, οἱ μὲν ἕνα, οἱ
[30, 35]	φοβούμενον καὶ προσέχοντα μή πῃ	τῆς	κράσεως ἁμαρτὼν σφήλῃ τὸν δαιτυμόνα
[30, 20]	οὐκ ἔστιν ἀνθρώπῳ μείζων ταύτης	τῆς	λύπης καὶ ὀδύνης τῆς (ἀγούσης
[30, 35]	ἑαυτῶν ἔχουσιν, ἅτε ἐλαφρᾶς οὔσης	τῆς	μέθης· οἱ δὲ ὑπὸ τῆς
[30, 30]	μεστάς, σίτου τε καὶ ὀπώρας,	τῆς	μὲν αὐτομάτου, τῆς δὲ εἰργασμένης,
[30, 0]	εἴ τι ἄλλο τῶν ἐκ	τῆς	οἰκίας ἀπολωλέκει. ἀλλ´ ὑμεῖς γε
[30, 25]	ἰδεῖν ἔστι τῶν ἐθῶν καὶ	τῆς	πολιτείας, ἣν οἱ κτίσαντες ἔχουσιν,
[30, 35]	γὰρ ἕνα κρατῆρα, τόν γε	τῆς	Σωφροσύνης, ἑστάναι {γὰρ} πολλοὺς ἐν
[30, 35]	τινας καὶ τορείας. τὸν δὲ	τῆς	Σωφροσύνης λεῖόν τε εἶναι καὶ
[30, 40]	τοῦτο δὲ ἔοικε μὲν τῷ	τῆς	σωφροσύνης πώματι, διαυγέστερον δέ ἐστιν
[30, 20]	δι´ ἀρετὴν καὶ σοφίαν, καθόλου	τῆς	τιμωρίας ἀπαλλάξαντες. ~ταῦτα μέν τις
[30, 10]	(δηλοῦσθαι δὲ τὴν διαφθορὰν ἐκ	τῆς	τῶν σωμάτων ἀσθενείας) ἔτι δὲ
[30, 15]	τις αὐτὰς παραβάλλοι ταῖς ἐκ	τῆς	φύσεως. ἡ γὰρ πυρός τε
[30, 0]	ὑμᾶς ἰδεῖν πρὸ ἱκανοῦ περὶ	τῆς	Χαριδήμου τελευτῆς. εὐθὺς γὰρ ἐπυνθανόμην,
[30, 0]	αὐτὸν λυπηθῆναί φασιν ἢ εἴ	τι	ἄλλο τῶν ἐκ τῆς οἰκίας
[30, 5]	τε καὶ ἐνδόξους. (Ἀλλ´ ἦ	τι	ἄλλο ὑμῖν ἐπέστειλεν ἢ διελέχθη
[30, 0]	μοί τις ἐντυχὼν οὐ πάνυ	τι	αὐτοὺς ἐπιστάμενος, ἀλλ´ ὅσον ἀκοῦσαι
[30, 5]	ἑνὸς σοῦ παρόντος ἂν εὐλαβηθῆναί	τι	εἰπεῖν ἢ τῶν ἄλλων ἁπάντων.
[30, 40]	τούτων, ἀλλὰ καὶ ἀπαλλαγέντες ἔχωσί	τι	εἰπεῖν περὶ αὐτῶν, εἴ τις
[30, 0]	οἶμαί γε ἐμαυτὸν οὐ πολύ	τι	ἔλαττον ὑμῶν δηχθῆναι· τὸ μὲν
[30, 10]	τὴν ἡμετέραν γέγονεν· ἔχοντα δέ	τι	θαυμαστὸν ἴσως ὅτι τοῦ τῶν
[30, 0]	φύσις ἐν τοῖς φαύλοις· οἷόν	τι	καὶ περὶ τοῦτον τὸν Ὀπούντιον
[30, 35]	σωφροσύνης παραμιγνύουσαν, τοῖς δὲ ὀλίγον	τι	παντελῶς λόγου ἕνεκεν. τοῦτο δὲ
[30, 20]	γάρ τοι προσείκαζε καὶ ῥίνῃ	τι,	πάνυ ἀνδρικῶς ἑπόμενος τῇ εἰκόνι·
[30, 0]	ὅπου τε εἶεν καὶ ὅ,	τι	πράττοιεν. καί μοί τις ἐντυχὼν
[30, 35]	πολλαπλάσιον λαμβάνοντας καὶ ξυγκεραννύντας σμικρόν	(τι	τῆς ἡδονῆς πίνειν. οἷς μὲν
[30, 0]	νόσῳ κἀπειδὴ πρὸς αὐτῷ σχεδόν	τι	τῷ θανάτῳ ἦν, καὶ ἡμῶν
[30, 5]	σεμνὸν τοῦ σχήματος. ἀλλὰ μή	τι	ὑμᾶς ἐλύπει τούτοις ἢ σκυθρωπότερος
[30, 15]	τύχαις τε καὶ δόξαις καὶ	τιμαῖς	ἀλλήλων ὑπερέχειν, ὥσπερ τοῖς σώμασιν.
[30, 25]	κατοικίσαι τοὺς ἀνθρώπους ἐφ´ ἥττοσι	τιμαῖς	καὶ ὄλβῳ, δικαίοις δὲ καὶ
[30, 45]	τῷ παρόντι. σὺ δέ, ὦ	Τίμαρχε,	μόνος δύνασαι τὸν πατέρα τοῦτον
[30, 0]	τὰ ὀνόματα, ἠρώτησεν εἰ τοὺς	Τιμάρχου	υἱεῖς λέγω· κἀμοῦ φήσαντος, τοῦτον
[30, 10]	τε ὑπ´ αὐτῶν καὶ ἐπὶ	τιμωρίᾳ	γεγόναμεν, ἐν φρουρᾷ δὴ ὄντες
[30, 20]	ἀρετὴν καὶ σοφίαν, καθόλου τῆς	τιμωρίας	ἀπαλλάξαντες. ~ταῦτα μέν τις εἶπεν
[30, 25]	τὰ σύμπαντα ἔσχον, ὥσπερ ἀποικίαν	τινὰ	αὑτῶν ἐν τῇ γῇ ἐρήμῃ
[30, 25]	θεῶν ὑπεροχὴν πρὸς ἡμᾶς ἄπειρόν	τινα	εἶναι. μέχρι μὲν οὖν ἔτυχε
[30, 20]	ἀνδρὸς ἀγύρτου παῖς ὤν, ὁποίαν	τινὰ	ἔφασκεν εἶναι τὴν ἅλυσιν, οὔτι
[30, 15]	μέντοι καὶ λίαν ὀλίγους πάρεσίν	τινα	ἔχειν ἐκ τοῦ θεοῦ, καὶ
[30, 5]	ἐκέλευε γράφειν, ὥσπερ ἐνθουσιῶν, παράκλησίν	τινα	ἡμῖν, ὥστε ὑπενόουν ἐγὼ μὴ
[30, 25]	τῶν θεῶν κεκλημένους ἐπ´ εὐωχίαν	τινὰ	καὶ θοίνην λαμπράν, ἁπάντων ἀπολαύσοντας
[30, 10]	τε καὶ πνιγηρόν· μικρὸν δέ	τινα	παντελῶς καιρὸν τοῦ ἔτους μετρίως
[30, 30]	ἐν συφεῷ ὗς, ἔπειτα νυστάζειν.	τινὰς	δὲ αὐτῶν μὴ ἀρκεῖσθαι τοῖς
[30, 40]	ἐν αὐτῷ πάντα ὥσπερ γραφάς	τινας	εὐειδεῖς καὶ καλὰς κατανοοῦσι, καὶ
[30, 20]	ἐκ τούτων ἐνίοτε οἱ θεοί	τινας	καὶ παρέδρους ἑαυτοῖς ποιοῦνται δι´
[30, 35]	ἔξωθεν κύκλῳ ἔχειν καὶ ἕλικάς	τινας	καὶ τορείας. τὸν δὲ τῆς
[30, 15]	ἀτρόφων μᾶλλον ὁ δεσμὸς πιέζει·	τινὰς	μέντοι καὶ λίαν ὀλίγους πάρεσίν
[30, 25]	αὐτὸν ἀνθρώπου γεωργοῦ ἐν ἀγροίκῳ	τινὶ	ῥυθμῷ καὶ μέλει· πλὴν τοῦτο
[30, 5]	μᾶλλον ἐκείνῳ ἔπρεπεν ἢ ἄλλῳ	τινὶ	τό τε ἀνδρεῖον καὶ τὸ
[30, 10]	μετὰ βίας ὁμοῦ καὶ πειθοῦς	τινος	ἠναγκασμένα ἠρεμεῖν· εἰ δὲ καὶ
[30, 30]	ὅσον τοῖς κατακειμένοις τὸ ἐπορέξασθαί	τινος	καὶ τῇ χειρὶ λαβεῖν. ὃ
[30, 40]	{δὲ} ἄνθρωπος ἐλευθέριος κληθεὶς ὑπό	τινος	τῶν κρειττόνων, βασιλέως ἢ δυνάστου,
[30, 0]	παρέβαλον δευρί, περί τε ἄλλων	τινῶν	καὶ μάλιστα δὴ περὶ τούτων
[30, 20]	γὰρ αἵδε εἰσὶν ἐκ κρίκων	τινῶν	κεχαλκευμέναι δι´ ἀλλήλων διαβεβλημένων, καὶ
[30, 25]	τοὺς θεοὺς διττὸν διὰ λαμπτήρων	τινῶν,	τοτὲ μὲν πλεῖον, τοτὲ δὲ
[30, 15]	δὲ τὰς ἔξωθεν κολάσεις, εἴ	τις	αὐτὰς παραβάλλοι ταῖς ἐκ τῆς
[30, 40]	ὅπως εἱστιάθησαν, κἂν πάνυ πολύν	τις	αὐτῶν μείνῃ χρόνον. οἱ δὲ
[30, 0]	τότε μὲν ἐδόκει καὶ ἀμφιβολία	τις	εἶναι, καίτοι σαφῶς τἀνθρώπου εἰρηκότος·
[30, 25]	τῆς τιμωρίας ἀπαλλάξαντες. ~ταῦτα μέν	τις	εἶπεν ἀνὴρ δυσάρεστος, ὡς ἐγὼ
[30, 0]	θεμιτὸν οὐδὲ ὅσιον ἡμῖν, εἴ	τις	ἐκεῖνον μᾶλλον ἐφίλει ὑμῶν τοῦ
[30, 20]	αὐτὸ πάνυ ἀκριβῶς, ὥσπερ εἴ	τις	ἐν δεσμωτηρίῳ ῥίνην ἀποκρύψειεν, ὅπως
[30, 10]	καὶ λίθους ξυντιθέντας, ὥσπερ εἴ	τις	ἐν μεγάλῃ εἱρκτῇ ἑτέρας βραχυτέρας
[30, 0]	ὅ, τι πράττοιεν. καί μοί	τις	ἐντυχὼν οὐ πάνυ τι αὐτοὺς
[30, 5]	ἐμοὶ δεινοῦ συμβεβηκότος, μηδὲ εἴ	τις	ἐπὶ τὸν δυσχερέστατον ἔλθοι τῶν
[30, 15]	ταχὺ ἀπαλλάττει τῆς αἰσθήσεως, εἴ	τις	καὶ σμικρὸν ὑπερβάλοι· ἐν δὲ
[30, 35]	μέγαν καὶ ὡς ἂν εἰκάσαι	τις	ὁρῶν χαλκοῦν. δεῖν οὖν ἐκεῖθεν
[30, 40]	τι εἰπεῖν περὶ αὐτῶν, εἴ	τις	πυνθάνοιτο, ἅ τε εἶδον ἅ
[30, 10]	ἡμῶν κολαζομένοις, ἅττ´ ἂν παράσχῃ	τις,	ὑπὸ λιμοῦ καὶ συνηθείας ἡδέα
[30, 10]	θαυμαστὸν ἴσως ὅτι τοῦ τῶν	Τιτάνων	αἵματός ἐσμεν ἡμεῖς ἅπαντες οἱ
[30, 25]	ἀνθρώπων εἶναι γένος, οὐκ ἀπὸ	Τιτάνων	οὐδ´ ἀπὸ Γιγάντων. ὅτε γὰρ
[30, 35]	καὶ εἰς χεῖρας ἰέναι καὶ	τιτρώσκειν	ἀλλήλους. (μάλιστα δὲ τοὺς μεθυσκομένους
[30, 25]	δὲ ἔλαττον, τὸ μὲν νυκτός,	τὸ	δὲ ἡμέρας· ~καὶ παρακεῖσθαι δὴ
[30, 20]	χαλκοῦ πεποιημένην, πολὺ μέντοι κραταιοτέραν,	τὸ	δὲ σχῆμα καὶ τὴν πλοκὴν
[30, 15]	προσέχων, αὐτίκα δὴ μάλα κινούμενα)	~τὸ	δὲ σῶμα ἰλίγγους τε καὶ
[30, 40]	λοιπόν. σπανίως δὲ τοῦτο συμβαίνει	τὸ	ἐθέλειν ἐξεμεῖν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[30, 30]	εἶναι τοσοῦτον ὅσον τοῖς κατακειμένοις	τὸ	ἐπορέξασθαί τινος καὶ τῇ χειρὶ
[30, 20]	καὶ λυπηρόν, καὶ τῷ ἑτέρῳ	τὸ	ἕτερον ἐξ ἀνάγκης ἀεὶ ἀκολουθεῖν,
[30, 45]	ἀποθανόντος, τὴν δὲ σωφροσύνην καὶ	τὸ	θάρσος καὶ τὸ τῶν καλλίστων
[30, 20]	δεσμὰ καὶ ποιεῖν τῆς ἁλύσεως	τὸ	καθ´ αὑτοὺς ὡς οἷόν τε
[30, 40]	ἰσχύσῃ, κουφίζεται καὶ ῥᾷον διάγει	τὸ	λοιπόν. σπανίως δὲ τοῦτο συμβαίνει
[30, 0]	πολύ τι ἔλαττον ὑμῶν δηχθῆναι·	τὸ	μὲν γὰρ μᾶλλον φάναι οὐ
[30, 25]	μὲν πλεῖον, τοτὲ δὲ ἔλαττον,	τὸ	μὲν νυκτός, τὸ δὲ ἡμέρας·
[30, 5]	τοὐναντίον πολλῶν ἱλαρώτερος καὶ πρὸς	τὸ	παίζειν ἕτοιμος, ὅσαι ἐλευθέριοι παιδιαί,
[30, 25]	ἢ Σεριφίους ἢ Λακεδαιμόνιοι Κυθηρίους	τὸ	παλαιὸν ἐπὶ νόμοις τοῖς αὐτοῖς
[30, 0]	πολιτῶν καὶ γνωρίμων σὲ ὠνόμαζε,	τὸ	παράπαν πάνυ μόλις ἤδη φθεγγόμενος,
[30, 0]	ἔτι εἶναι μετὰ σοῦ διὰ	τὸ	πένθος τἀδελφοῦ· τελευτῆσαι γὰρ αὐτοῖν
[30, 35]	γὰρ ἐν τῇ κοινῇ ἑστιάσει	τὸ	πόμα παρέχειν τοὺς θεούς, ὥστε
[30, 5]	τινὶ τό τε ἀνδρεῖον καὶ	τὸ	σεμνὸν τοῦ σχήματος. ἀλλὰ μή
[30, 0]	σοῦ μεμνημένος ἐτελεύτα. καὶ γὰρ	τὸ	συνεῖναι αὐτῷ καὶ διαλέγεσθαι ἕως
[30, 5]	ἐκείνῳ ἔπρεπεν ἢ ἄλλῳ τινὶ	τό	τε ἀνδρεῖον καὶ τὸ σεμνὸν
[30, 20]	καὶ ταῦτα ἐξ ἀλλήλων πεπλέχθαι,	τό	τε ἡδὺ καὶ λυπηρόν, καὶ
[30, 20]	ἐλπίδας κατωτάτω εἶναι καὶ περὶ	τὸ	τελευταῖον μέρος τοῦ βίου, καὶ
[30, 40]	τε καὶ λύπης τῆς ἐσχάτης	τὸ	τὴν ἡδονὴν ἐκβάλλειν. ὅστις δ´
[30, 25]	ἀπὸ γὰρ τῶν θεῶν ἔφη	τὸ	τῶν ἀνθρώπων εἶναι γένος, οὐκ
[30, 45]	σωφροσύνην καὶ τὸ θάρσος καὶ	τὸ	τῶν καλλίστων ἐρασθῆναι ἀφήσεις, ὡς
[30, 20]	ὅτῳ δ´ ἂν ἐγγένηται τοῦτο	τὸ	φάρμακον καὶ φιλοπόνως αὐτῷ χρήσηται
[30, 20]	καὶ λεπτὰς περικεῖσθαι. (καὶ γάρ	τοι	προσείκαζε καὶ ῥίνῃ τι, πάνυ
[30, 15]	(παρατείνουσι καὶ πάνυ πολὺν χρόνον.	τοιαῖσδε	μὲν δὴ καὶ τοσαῖσδε βασάνοις
[30, 10]	καὶ φροντίδας καὶ μυρία πάθη	τοιαῦτα	ἔχειν ἐν ἑαυτῇ, καὶ δι´
[30, 40]	ἀκράτῳ χρωμένοι. οὗτοι μὲν οὖν	τοιοῦτοί	εἰσι καὶ καταισχύνουσι καὶ ὑβρίζουσι
[30, 0]	Ἑλλάδι πάσῃ ὠφέλιμος ἂν ἦν	τοιοῦτος	ἀνὴρ ἐν τῷ βίῳ διαγενόμενος
[30, 45]	οὐκ ἔχω ὅπως παραμυθήσωμαι ὑμᾶς	τοιούτου	στερηθέντας μὴ βαρέως φέρειν. οὐδὲ
[30, 5]	ὑπὸ νεωτέρου τε καὶ ἐν	τοιούτῳ	καιρῷ εἰρημένα. καὶ γὰρ ἐκεῖνος
[30, 0]	σιωπῇ καὶ τῷ βαδίσματι καὶ	τοῖς	ἄλλοις πᾶσί σε ἐμιμεῖτο, ὡς
[30, 25]	Κυθηρίους τὸ παλαιὸν ἐπὶ νόμοις	τοῖς	αὐτοῖς ᾤκισαν· καὶ μιμήματά γε
[30, 25]	ὄλβῳ, δικαίοις δὲ καὶ νόμοις	τοῖς	αὐτοῖς· ὥσπερ αἱ μεγάλαι πόλεις
[30, 15]	δεσμὸν καὶ λαγαρώτερον ἑκάστῳ περικεῖσθαι·	τοῖς	δὲ βασιλεῦσι καὶ τυράννοις, οἷα
[30, 20]	πέδας ταύτας καὶ σφόδρα παχείας,	τοῖς	δὲ κομψοτέροις κεχαλάσθαι τε καὶ
[30, 20]	εἶναι δεσμά, τοῖς μὲν ἐλάττω,	τοῖς	δὲ μείζω περικείμενα ὥσπερ πέδας·
[30, 35]	ἐγχεῖν, μηδὲ μικρὸν σωφροσύνης παραμιγνύουσαν,	τοῖς	δὲ ὀλίγον τι παντελῶς λόγου
[30, 40]	δὲ ὀρθοί τε καὶ ἀσφαλῶς	τοῖς	ἑαυτῶν ποσὶν ἀπίασι, προσαγορεύσαντες τοὺς
[30, 40]	πλὴν ὅσον ἀναγκαῖον, προσέχει δὲ	τοῖς	ἔνδον καὶ τούτοις τέρπεται· κἀκεῖνοι
[30, 20]	τοῦ σώματος εἶναι καὶ περὶ	τοῖς	ἐσχάτοις μέρεσιν, οὕτω καὶ τὰς
[30, 10]	ὡς οὖν ἐκείνων ἐχθρῶν ὄντων	τοῖς	θεοῖς καὶ πολεμησάντων οὐδὲ ἡμεῖς
[30, 30]	καὶ φυτείαις, εἶναι τοσοῦτον ὅσον	τοῖς	κατακειμένοις τὸ ἐπορέξασθαί τινος καὶ
[30, 20]	κατ´ ἄνδρα ἕτερα εἶναι δεσμά,	τοῖς	μὲν ἐλάττω, τοῖς δὲ μείζω
[30, 20]	καὶ ἀναγκάζειν πάντα πάσχοντας ὑπομένειν.	τοῖς	μὲν οὖν ἀνοήτοις τε καὶ
[30, 35]	καὶ καταβάλῃ. τὴν δὲ Ἀκράτειαν	τοῖς	μὲν πλείστοις ἄκρατον τὴν ἡδονὴν
[30, 25]	τυχόντας. εἶναι δὲ πάντα ὅμοια	τοῖς	παρ´ ἡμῖν γιγνομένοις ἐν ταῖς
[30, 30]	τινὰς δὲ αὐτῶν μὴ ἀρκεῖσθαι	τοῖς	παροῦσιν, ἀλλὰ ἐπὶ τὰ πορρωτέρω
[30, 45]	δὲ καὶ τῷ πατρὶ καὶ	τοῖς	πολίταις ἐπίδειξιν σαυτοῦ παρέσχου, μὰ
[30, 15]	καὶ τιμαῖς ἀλλήλων ὑπερέχειν, ὥσπερ	τοῖς	σώμασιν. εἶναι γὰρ τοὺς μὲν
[30, 15]	ἐγκεῖσθαι καὶ θλίβειν· ὥσπερ ἐν	τοῖς	τὰ σώματα δεδεμένοις τοὺς παχεῖς
[30, 10]	τε καὶ ἀπορίαν. καὶ γὰρ	τοῖς	ὑφ´ ἡμῶν κολαζομένοις, ἅττ´ ἂν
[30, 0]	ἰσχύειν ἔοικεν ἡ φύσις ἐν	τοῖς	φαύλοις· οἷόν τι καὶ περὶ
[30, 25]	γραφαῖς τήν τε ὀροφὴν καὶ	τοίχους	καὶ θύρας εἰργασμένους· ὁμοίως γεγονέναι
[30, 15]	ὅπερ εἶπον, μοχθηρὰ ὄντα καὶ	τὸν	ἀέρα ἀνώμαλον προσπίπτοντα τὰς μὲν
[30, 35]	Ἀκράτειαν. τοὺς μὲν οὖν φρονίμους	τὸν	ἄρρενα οἰνοχόον ἔχειν, καὶ παρ´
[30, 25]	δοκῶ, καὶ πολλὰ λελυπημένος κατὰ	τὸν	βίον, ὀψὲ παιδείας ἀληθοῦς ᾐσθημένος,
[30, 35]	κεκραμένον. κεῖσθαι γὰρ ἕνα κρατῆρα,	τόν	γε τῆς Σωφροσύνης, ἑστάναι {γὰρ}
[30, 35]	πῃ τῆς κράσεως ἁμαρτὼν σφήλῃ	τὸν	δαιτυμόνα καὶ καταβάλῃ. τὴν δὲ
[30, 35]	καὶ ἕλικάς τινας καὶ τορείας.	τὸν	δὲ τῆς Σωφροσύνης λεῖόν τε
[30, 15]	ἰσχνοτέροις γὰρ οὖσιν αὐτοῖς κεχαλάσθαι	τὸν	δεσμὸν καὶ λαγαρώτερον ἑκάστῳ περικεῖσθαι·
[30, 5]	συμβεβηκότος, μηδὲ εἴ τις ἐπὶ	τὸν	δυσχερέστατον ἔλθοι τῶν λόγων. ~λέξω
[30, 10]	φυόμενα ταῦτα καὶ τὸν καρπὸν	τὸν	ἐκ γῆς ἕνεκα τοῦ παραμένειν
[30, 35]	παρέχειν τοὺς θεούς, ὥστε ἐξελέγχεσθαι	τὸν	ἑκάστου τρόπον. δύο δὲ οἰνοχόους
[30, 20]	μεγίστην ἡδονὴν ἐπὶ τέλους εἶναι	τὸν	θάνατον. διὰ τοῦτο καὶ λύπην
[30, 20]	καὶ ὀδύνης τῆς (ἀγούσης ἐπὶ	τὸν	θάνατον. ἔλεγε δὲ καὶ κατ´
[30, 5]	μὴ ἄρα ἐξεστηκὼς ἤδη διὰ	τὸν	θάνατον ταῦτα ποιοῖ· πλὴν ὅτι
[30, 10]	καὶ τὰ φυόμενα ταῦτα καὶ	τὸν	καρπὸν τὸν ἐκ γῆς ἕνεκα
[30, 25]	καὶ θύρας εἰργασμένους· ὁμοίως γεγονέναι	τὸν	κόσμον εἰς ὑποδοχήν τε καὶ
[30, 35]	τρόπον. δύο δὲ οἰνοχόους ἐφεστάναι,	τὸν	μὲν ἄρρενα, τὴν δὲ θήλειαν·
[30, 35]	δὲ θήλειαν· ὀνομάζεσθαι δὲ αὐτοῖν	τὸν	μὲν Νοῦν, τὴν δὲ Ἀκράτειαν.
[30, 10]	τε καὶ ἀπαλλάττεσθαι. εἶναι δὲ	τὸν	μὲν τόπον τοῦτον, ὃν κόσμον
[30, 30]	(καὶ τὴν ἄλλην εὐπάθειαν ἅπασαν.	τὸν	μέντοι πόνον τοῦτον, ὃν ἔχειν
[30, 0]	λέγω· κἀμοῦ φήσαντος, τοῦτον ἐδήλου,	τὸν	νεώτερον δὴ λέγων, ἐν Μεσσήνῃ
[30, 0]	οἷόν τι καὶ περὶ τοῦτον	τὸν	Ὀπούντιον ἀκούω γεγονέναι χαρίεντα καὶ
[30, 5]	παρεμυθεῖτο. καὶ τά γε τελευταῖα	τὸν	παῖδα καλέσας ἐκέλευε γράφειν, ὥσπερ
[30, 45]	δέ, ὦ Τίμαρχε, μόνος δύνασαι	τὸν	πατέρα τοῦτον κουφίζειν καὶ θεραπεύειν
[30, 0]	πένθος τἀδελφοῦ· τελευτῆσαι γὰρ αὐτοῖν	τὸν	πρεσβύτερον. (φανερὸς οὖν ἦν Χαρίδημον
[30, 40]	δὲ τἄνδον ὅπως ἔχει, καὶ	τόν	τε ἀνδρῶνα, ἐν ᾧ κατάκεινται,
[30, 25]	ἀπομνησθῆναι πειρασόμεθα. ἔλεγε δὲ ὑμνῶν	τόν	τε Δία καὶ τοὺς ἄλλους
[30, 15]	καὶ τῷδε τῷ δεσμωτηρίῳ μένειν	τὸν	τεταγμένον ἕκαστον χρόνον, καὶ μὴ
[30, 10]	ἀπαλλάττεσθαι. εἶναι δὲ τὸν μὲν	τόπον	τοῦτον, ὃν κόσμον ὀνομάζομεν, δεσμωτήριον
[30, 35]	ἔχειν καὶ ἕλικάς τινας καὶ	τορείας.	τὸν δὲ τῆς Σωφροσύνης λεῖόν
[30, 15]	χρόνον. τοιαῖσδε μὲν δὴ καὶ	τοσαῖσδε	βασάνοις ξυνεχομένους τοὺς ἀνθρώπους ἐν
[30, 45]	αὐτοῦ τὴν μὲν ἤδη παρείληφας	τοσαύτην	οὖσαν, τὴν δὲ αὖθις λήψῃ
[30, 5]	οὐ τὴν ἑρμηνείαν ποθῶ γνῶναι	τοσοῦτον	ὅσον τὴν διάνοιαν ἀφ´ ἧς
[30, 30]	καὶ θήραις καὶ φυτείαις, εἶναι	τοσοῦτον	ὅσον τοῖς κατακειμένοις τὸ ἐπορέξασθαί
[30, 10]	δὴ ὄντες ἐν τῷ βίῳ	τοσοῦτον	χρόνον ὅσον ἕκαστοι ζῶμεν. τοὺς
[30, 5]	δύο καὶ εἴκοσιν ἐτῶν ὄντα	(τοσούτων	γὰρ ἐτελεύτησεν) ἢ τοὺς πρεσβυτέρους
[30, 25]	λαμπτήρων τινῶν, τοτὲ μὲν πλεῖον,	τοτὲ	δὲ ἔλαττον, τὸ μὲν νυκτός,
[30, 25]	οἰκεῖν ὅπως ἂν δυνώμεθα. καὶ	τότε	δὴ τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰς
[30, 0]	ἦν Χαρίδημον ἀπαγγέλλων τεθνηκέναι· καὶ	τότε	μὲν ἐδόκει καὶ ἀμφιβολία τις
[30, 25]	θεοὺς διττὸν διὰ λαμπτήρων τινῶν,	τοτὲ	μὲν πλεῖον, τοτὲ δὲ ἔλαττον,
[30, 10]	πρὸς δὲ τούτοις οὐκ ἀνεχομένους	τοῦ	ἀέρος τὴν φαυλότητα καὶ τὰς
[30, 10]	αὐτὴν κρᾶσίν τε καὶ στάσιν	τοῦ	ἀέρος φυλάττον, ἀλλὰ ποτὲ μὲν
[30, 25]	ἀνθρώπους εἰς αὐτὸν ἑορτάσοντας, ὑπὸ	τοῦ	βασιλέως τῶν θεῶν κεκλημένους ἐπ´
[30, 20]	καὶ περὶ τὸ τελευταῖον μέρος	τοῦ	βίου, καὶ μάλιστα δὴ κρατεῖν
[30, 5]	ἐν τούτῳ τῆς ἡλικίας ἐκ	τοῦ	βίου μεθιστάμενος οὐχ ὅπως ὠλοφύρετο
[30, 35]	ἰσχυροτέρου πόματος κατεχόμενοι δι´ ὅλου	τοῦ	βίου ταῦτα ποιοῦσι, καὶ οὐκ
[30, 40]	πίνειν ἐθέλουσιν. οὐδὲ γὰρ παύονται	τοῦ	δίψους, ἀλλ´ ἀεὶ σφοδρότερον ἔχουσι,
[30, 10]	μικρὸν δέ τινα παντελῶς καιρὸν	τοῦ	ἔτους μετρίως ἔχειν· κατασκήπτειν δὲ
[30, 15]	ὀλίγους πάρεσίν τινα ἔχειν ἐκ	τοῦ	θεοῦ, καὶ δεδέσθαι μέν, ἐλαφρῶς
[30, 25]	θαλάττῃ καὶ φυτοῖς, ἃ δὴ	τοῦ	θεῶν πλούτου καὶ τέχνης τῆς
[30, 40]	προσέχουσιν αὐτοῖς, καὶ μόνοι δὴ	τοῦ	κάλλους (αἰσθάνονται. μέλει δ´ αὐτοῖς
[30, 40]	τῶν κρειττόνων, βασιλέως ἢ δυνάστου,	τοῦ	μὲν ἐσθίειν καὶ πίνειν ἀμελεῖ,
[30, 40]	συμπότην καὶ ἑταῖρον ἐποιήσατο, καὶ	τοῦ	νέκταρος ἤδη οὗτος εὐωχεῖται. τοῦτο
[30, 10]	καρπὸν τὸν ἐκ γῆς ἕνεκα	τοῦ	παραμένειν ἡμᾶς γίγνεσθαι, καθάπερ δεσμώταις
[30, 0]	ἐμοὶ μὲν γὰρ ἐδόκει κἀμοῦ	τοῦ	πατρός, οὐ μόνον τῶν ἄλλων
[30, 5]	τε ἀνδρεῖον καὶ τὸ σεμνὸν	τοῦ	σχήματος. ἀλλὰ μή τι ὑμᾶς
[30, 20]	ὥσπερ οὖν τὰς πέδας κατωτάτω	τοῦ	σώματος εἶναι καὶ περὶ τοῖς
[30, 0]	τις ἐκεῖνον μᾶλλον ἐφίλει ὑμῶν	τοῦ	τε (πατρὸς καὶ ἀδελφοῦ. καίτοι
[30, 10]	δέ τι θαυμαστὸν ἴσως ὅτι	τοῦ	τῶν Τιτάνων αἵματός ἐσμεν ἡμεῖς
[30, 30]	ἐν ἀλέᾳ, τοὺς (μὲν ἐγγὺς	τοῦ	φωτὸς ὄντας, τοὺς δὲ πόρρω.
[30, 20]	τοὺς ἄλλους ὥσπερ λελυμένος, καὶ	τοῦ	χρεὼν ἐπιστάντος ῥᾳδίως ἄπεισιν, ὡς
[30, 45]	οὖσαν, τὴν δὲ αὖθις λήψῃ	τοῦδε	ἀποθανόντος, τὴν δὲ σωφροσύνην καὶ
[30, 25]	θεοῖς. ἕτερος δὲ βελτίων ἐστὶ	τοῦδε	λόγος, ὃν πολὺ ἂν εἴποιμι
[30, 5]	αὑτὸν ἢ λυπουμένῳ ἐῴκει, ἀλλὰ	τοὐναντίον	ἡμᾶς παρεμυθεῖτο. καὶ τά γε
[30, 5]	ἐφαίνετο; (Ἐμοὶ μὲν γὰρ ἐδόκει	τοὐναντίον	πολλῶν ἱλαρώτερος καὶ πρὸς τὸ
[30, 25]	ὑμνῶν τόν τε Δία καὶ	τοὺς	ἄλλους θεοὺς ὡς ἀγαθοί τε
[30, 25]	καὶ Διόνυσον καὶ Περσέα καὶ	τοὺς	ἄλλους, οὓς ἀκούομεν θεῶν παῖδας,
[30, 20]	φρουρὰν φέρει καὶ περιέρχεται παρὰ	τοὺς	ἄλλους ὥσπερ λελυμένος, καὶ τοῦ
[30, 25]	τῆς ἐκείνων ἐστίν. (παραγίγνεσθαι δὲ	τοὺς	ἀνθρώπους εἰς αὐτὸν ἑορτάσοντας, ὑπὸ
[30, 15]	δὴ καὶ τοσαῖσδε βασάνοις ξυνεχομένους	τοὺς	ἀνθρώπους ἐν τῇδε τῇ φρουρᾷ
[30, 25]	τῇ γῇ ἐρήμῃ οὔσῃ κατοικίσαι	τοὺς	ἀνθρώπους ἐφ´ ἥττοσι τιμαῖς καὶ
[30, 20]	βίου, καὶ μάλιστα δὴ κρατεῖν	τοὺς	ἀνθρώπους καὶ ἀναγκάζειν πάντα πάσχοντας
[30, 10]	ἑκάστοτε ὑπ´ αὐτῶν καὶ φοβεῖσθαι	τοὺς	ἀνθρώπους, ὁπότε συμβαίνοι. πρὸς δὲ
[30, 20]	κἀκείνην ἔχειν, ᾗ δὴ ἔφαμεν	τοὺς	(ἀνθρώπους ὑπὸ τῶν θεῶν δεδέσθαι.
[30, 40]	ἰδίῳ οἴκῳ ὅπως ἕκαστος εἱστιᾶτο,	τοὺς	βελτίστους ἀεὶ παρ´ αὑτὸν καλεῖ,
[30, 30]	ἡ κρᾶσις τῶν ἀέρων αἰτία.	τοὺς	γὰρ πρώτους καὶ τοὺς ὑστάτους
[30, 15]	μεγάλους, καὶ τοὺς μὲν αἰσχρούς,	τοὺς	δ´ εὐπρεπεῖς, οὐδὲν δὲ ἧττον
[30, 10]	τοσοῦτον χρόνον ὅσον ἕκαστοι ζῶμεν.	τοὺς	δὲ ἀποθνῄσκοντας ἡμῶν κεκολασμένους ἤδη
[30, 15]	ἰδιώτας, καὶ τοὺς μὲν πλουσίους,	τοὺς	δὲ ἀπόρους. καὶ οὐδέν γε
[30, 35]	νομίζομεν, ἀλλὰ τοὺς μὲν χρυσοῦς,	τοὺς	δὲ ἀργυροῦς, {ὃ δὴ νόμισμα
[30, 35]	καὶ ἀσχημονεῖν. ~ἑτέρους δὲ πεττεύειν,	τοὺς	δὲ ἀστραγάλοις παίζειν· εἶναι δὲ
[30, 25]	ἄλλους, οὓς ἀκούομεν θεῶν παῖδας,	τοὺς	δὲ ἐκγόνους, γενέσθαι παρ´ ἡμῖν·
[30, 30]	εἶναι τοὺς μὲν ἐν ψύχει,	τοὺς	δὲ ἐν ἀλέᾳ, τοὺς (μὲν
[30, 15]	εἶναι γὰρ τοὺς μὲν βασιλέας,	τοὺς	δὲ ἰδιώτας, καὶ τοὺς μὲν
[30, 15]	ἐφεξῆς} τοὺς μὲν αὐτῶν σμικρούς,	τοὺς	δὲ μεγάλους, καὶ τοὺς μὲν
[30, 35]	ἐξίτηλον γίγνεσθαι καὶ μηδαμοῦ φαίνεσθαι.	τοὺς	δὲ πίνοντας μὴ διαλείπειν, ἀλλ´
[30, 30]	(μὲν ἐγγὺς τοῦ φωτὸς ὄντας,	τοὺς	δὲ πόρρω. τῇ οὖν εὐφροσύνῃ
[30, 30]	τυχεῖν, τοὺς δὲ πρὸς πεδίοις,	τοὺς	δὲ πρὸς (ὄρεσι. διακονεῖσθαι δὲ
[30, 30]	μὲν γὰρ πρὸς θαλάττῃ τυχεῖν,	τοὺς	δὲ πρὸς πεδίοις, τοὺς δὲ
[30, 25]	δείπνῳ, τοὺς μὲν ἀμείνονος χώρας,	τοὺς	δὲ φαυλοτέρας τυχόντας. εἶναι δὲ
[30, 35]	τούτους {τε} καὶ ἀκοσμίαν παρέχειν,	τοὺς	δὴ κυβεύοντας, καὶ δοκεῖν τῶν
[30, 25]	ὥσπερ ἁρμοστὰς παρ´ αὑτῶν {ἄρχοντας}	τοὺς	ἐπιμελησομένους, οἷον Ἡρακλέα τε καὶ
[30, 15]	καὶ συνέχεσθαι τῷ αὐτῷ δεσμῷ	τοὺς	εὐδαίμονας καλουμένους τῶν πενήτων τε
[30, 25]	ἔτυχε νεοκατάστατος ὢν ὁ βίος,	τοὺς	θεοὺς αὐτούς τε παραγίγνεσθαι καὶ
[30, 25]	τε γὰρ {παρ´} ἡμῖν παρέχειν	τοὺς	θεοὺς διττὸν διὰ λαμπτήρων τινῶν,
[30, 35]	κοινῇ ἑστιάσει τὸ πόμα παρέχειν	τοὺς	θεούς, ὥστε ἐξελέγχεσθαι τὸν ἑκάστου
[30, 20]	τοῦτο δὲ ἔφη μόνους εὑρίσκειν	τοὺς	κομψούς τε καὶ δριμεῖς. ἀποκεκλεῖσθαι
[30, 20]	ἀνάγκης ἀεὶ ἀκολουθεῖν, ὥσπερ οἶμαι	τοὺς	κρίκους τῆς ἁλύσεως· ἕπεσθαι δὲ
[30, 35]	καὶ τιτρώσκειν ἀλλήλους. (μάλιστα δὲ	τοὺς	μεθυσκομένους ταῦτα δρᾶν. μεθύσκεσθαι δὲ
[30, 15]	σμικρούς, τοὺς δὲ μεγάλους, καὶ	τοὺς	μὲν αἰσχρούς, τοὺς δ´ εὐπρεπεῖς,
[30, 25]	ἄλλους ἀλλαχῇ, καθάπερ ἐν δείπνῳ,	τοὺς	μὲν ἀμείνονος χώρας, τοὺς δὲ
[30, 15]	ἁλύσει μιᾷ δεδεμένους πολλοὺς ἐφεξῆς}	τοὺς	μὲν αὐτῶν σμικρούς, τοὺς δὲ
[30, 15]	ὥσπερ τοῖς σώμασιν. εἶναι γὰρ	τοὺς	μὲν βασιλέας, τοὺς δὲ ἰδιώτας,
[30, 30]	ἕκαστον κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν.	τοὺς	μὲν γὰρ ἀσώτους καὶ ἀκρατεῖς
[30, 25]	(μέντοι διαφορότητα οὐκ ἴσην εἶναι.	τοὺς	μὲν γὰρ ἅτε ἀνθρώπους ἀνθρώπων
[30, 30]	αἷς ἂν ἕκαστοι τραπέζαις κατακλιθῶσιν.	τοὺς	μὲν γὰρ πρὸς θαλάττῃ τυχεῖν,
[30, 30]	ψύχει, τοὺς δὲ ἐν ἀλέᾳ,	τοὺς	(μὲν ἐγγὺς τοῦ φωτὸς ὄντας,
[30, 30]	ὑστάτους μᾶλλον τῶν ἄλλων εἶναι	τοὺς	μὲν ἐν ψύχει, τοὺς δὲ
[30, 35]	περιτρέχειν ἀσθμαίνουσαν καὶ ῥεομένην ἱδρῶτι.	(τοὺς	μὲν οὖν ἐκείνης ἑστιάτορας ὀρχεῖσθαί
[30, 35]	μὲν Νοῦν, τὴν δὲ Ἀκράτειαν.	τοὺς	μὲν οὖν φρονίμους τὸν ἄρρενα
[30, 15]	βασιλέας, τοὺς δὲ ἰδιώτας, καὶ	τοὺς	μὲν πλουσίους, τοὺς δὲ ἀπόρους.
[30, 35]	οὐχ οἵους ἡμεῖς νομίζομεν, ἀλλὰ	τοὺς	μὲν χρυσοῦς, τοὺς δὲ ἀργυροῦς,
[30, 20]	δεσμωτῶν λαβὼν ἔπειτα λύσειεν ἑαυτόν.	τοὺς	οὖν φιλοτίμους καὶ φιλοπόνους μόλις
[30, 35]	δὲ οὐκ ἀπὸ οἴνου, καθάπερ	τοὺς	παρ´ αὑτοῖς, ἀλλ´ ὑφ´ ἡδονῆς.
[30, 15]	ἐν τοῖς τὰ σώματα δεδεμένοις	τοὺς	παχεῖς τε καὶ ὀγκώδεις τῶν
[30, 35]	δὲ ἀστραγάλοις παίζειν· εἶναι δὲ	τοὺς	πεττούς τε καὶ ἀστραγάλους οὐχ
[30, 15]	χρόνον, καὶ μὴ πρὶν ἀπιέναι	τοὺς	πολλοὺς πρὶν ἂν ἐξ αὑτοῦ
[30, 5]	ὄντα (τοσούτων γὰρ ἐτελεύτησεν) ἢ	τοὺς	πρεσβυτέρους τε καὶ ἐνδόξους. (Ἀλλ´
[30, 5]	καὶ ἀεί πως μειδιᾶν πρὸς	τοὺς	συνήθεις. γελῶντα δὲ αὐτὸν ἀνέδην
[30, 30]	τραπέζας ἔφη, πάνυ ἀγροίκως λέγων,	τούς	τε λειμῶνας καὶ πεδία καὶ
[30, 0]	ἀκοῦσαι τὰ ὀνόματα, ἠρώτησεν εἰ	τοὺς	Τιμάρχου υἱεῖς λέγω· κἀμοῦ φήσαντος,
[30, 30]	αἰτία. τοὺς γὰρ πρώτους καὶ	τοὺς	ὑστάτους μᾶλλον τῶν ἄλλων εἶναι
[30, 40]	τοῖς ἑαυτῶν ποσὶν ἀπίασι, προσαγορεύσαντες	τοὺς	φίλους, φαιδροί τε καὶ γεγηθότες,
[30, 20]	κεχαλκευμέναι δι´ ἀλλήλων διαβεβλημένων, καὶ	τοῦτο	ἀπ´ ἀρχῆς μέχρι τέλους· οὕτω
[30, 35]	παρ´ αὑτοῖς, ἀλλ´ ὑφ´ ἡδονῆς.	τοῦτο	γὰρ ἐν τῇ κοινῇ ἑστιάσει
[30, 20]	καὶ τὰς λύπας. βραδὺ δὲ	τοῦτο	γίγνεται. μόλις γὰρ αὐτῶν ὁ
[30, 40]	τοῦ νέκταρος ἤδη οὗτος εὐωχεῖται.	τοῦτο	δὲ ἔοικε μὲν τῷ τῆς
[30, 35]	ὀλίγον τι παντελῶς λόγου ἕνεκεν.	τοῦτο	δὲ εὐθὺς ἐξίτηλον γίγνεσθαι καὶ
[30, 20]	πάνυ ἀνδρικῶς ἑπόμενος τῇ εἰκόνι·	τοῦτο	δὲ ἔφη μόνους εὑρίσκειν τοὺς
[30, 15]	ἀπόρους. καὶ οὐδέν γε παρὰ	τοῦτο	ἔλαττον κακοπαθεῖν καὶ συνέχεσθαι τῷ
[30, 20]	τέλους εἶναι τὸν θάνατον. διὰ	τοῦτο	καὶ λύπην πρὸ αὐτοῦ συμβαίνειν
[30, 25]	τινὶ ῥυθμῷ καὶ μέλει· πλὴν	τοῦτο	μὲν ἴσως οὐδὲν ἡμᾶς δεῖ
[30, 40]	διάγει τὸ λοιπόν. σπανίως δὲ	τοῦτο	συμβαίνει τὸ ἐθέλειν ἐξεμεῖν, ἀλλὰ
[30, 20]	διελεῖν. ὅτῳ δ´ ἂν ἐγγένηται	τοῦτο	τὸ φάρμακον καὶ φιλοπόνως αὐτῷ
[30, 5]	ἀλλὰ μή τι ὑμᾶς ἐλύπει	τούτοις	ἢ σκυθρωπότερος ὑμῖν ἐφαίνετο; (Ἐμοὶ
[30, 25]	καὶ μιμήματά γε παρ´ ἑκάστοις	τούτοις	ἰδεῖν ἔστι τῶν ἐθῶν καὶ
[30, 10]	ἀνθρώπους, ὁπότε συμβαίνοι. πρὸς δὲ	τούτοις	οὐκ ἀνεχομένους τοῦ ἀέρος τὴν
[30, 40]	προσέχει δὲ τοῖς ἔνδον καὶ	τούτοις	τέρπεται· κἀκεῖνοι μέθης μὲν καὶ
[30, 0]	Τιμάρχου υἱεῖς λέγω· κἀμοῦ φήσαντος,	τοῦτον	ἐδήλου, τὸν νεώτερον δὴ λέγων,
[30, 45]	Τίμαρχε, μόνος δύνασαι τὸν πατέρα	τοῦτον	κουφίζειν καὶ θεραπεύειν αὐτοῦ τὴν
[30, 30]	εὐπάθειαν ἅπασαν. τὸν μέντοι πόνον	τοῦτον,	ὃν ἔχειν δοκοῦμεν ἐν γεωργίαις
[30, 10]	εἶναι δὲ τὸν μὲν τόπον	τοῦτον,	ὃν κόσμον ὀνομάζομεν, δεσμωτήριον ὑπὸ
[30, 0]	φαύλοις· οἷόν τι καὶ περὶ	τοῦτον	τὸν Ὀπούντιον ἀκούω γεγονέναι χαρίεντα
[30, 30]	δὲ ἔφην, ἄλλον ἀλλαχῇ κατακεῖσθαι,	τούτου	καὶ ἡ κρᾶσις τῶν ἀέρων
[30, 35]	ἔχειν, καὶ παρ´ ἐκείνου μόνου	τούτους	δέχεσθαι σπανίως τε καὶ (σμικραῖς
[30, 30]	γὰρ εἶναι φέρεσθαι μεθ´ ἑαυτῶν.	τούτους	μὲν οὖν καταγελᾶσθαί τε καὶ
[30, 35]	ἕκαστον πλεονεκτεῖν. πλεῖστον δὴ θόρυβον	τούτους	{τε} καὶ ἀκοσμίαν παρέχειν, τοὺς
[30, 5]	πατρὶ ὄντι· ὅς γε ἐν	τούτῳ	τῆς ἡλικίας ἐκ τοῦ βίου
[30, 10]	δι´ ἡμέρας καὶ νυκτὸς ὑπὸ	τούτων	ἀεὶ κατατείνεσθαι καὶ στρεβλοῦσθαι (καὶ
[30, 40]	τυφλοί τε καὶ κωφοὶ μετειληφέναι	τούτων,	ἀλλὰ καὶ ἀπαλλαγέντες ἔχωσί τι
[30, 0]	τινῶν καὶ μάλιστα δὴ περὶ	τούτων	ἀμφοτέρων, ὅπου τε εἶεν καὶ
[30, 15]	τε καὶ ἀδόξων, (ἀλλὰ μᾶλλον	τούτων	ἐκείνους. ἰσχνοτέροις γὰρ οὖσιν αὐτοῖς
[30, 20]	βίᾳ κρατούμενος οὐδὲ σφιγγόμενος. ἐκ	τούτων	ἐνίοτε οἱ θεοί τινας καὶ
[30, 10]	ἐπιεικέστερον διάκειται, καθόλου μὲν ἀπήλλακται	τούτων	οὐδενός, ὥσπερ δὲ θηρία ἔνδον
[30, 30]	παρεῖναι, πρὸς αἷς ἂν ἕκαστοι	τραπέζαις	κατακλιθῶσιν. τοὺς μὲν γὰρ πρὸς
[30, 30]	ἐκ θαλάττης. εἶναι δὲ τὰς	τραπέζας	ἔφη, πάνυ ἀγροίκως λέγων, τούς
[30, 30]	δὲ ἡμέρας· ~καὶ παρακεῖσθαι δὴ	τραπέζας	πάντων μεστάς, σίτου τε καὶ
[30, 40]	διαλεγόμενοι καὶ κατὰ δύο καὶ	τρεῖς	ὅμοιοι. ἐνίοτε δὲ μεγάλης κραυγῆς
[30, 35]	θεούς, ὥστε ἐξελέγχεσθαι τὸν ἑκάστου	τρόπον.	δύο δὲ οἰνοχόους ἐφεστάναι, τὸν
[30, 10]	παραμένειν ἡμᾶς γίγνεσθαι, καθάπερ δεσμώταις	τροφὴν	διδομένην ἀηδῆ τε καὶ φαύλην·
[30, 15]	περικεῖσθαι· τοῖς δὲ βασιλεῦσι καὶ	τυράννοις,	οἷα δὴ πεφυσημένοις τὴν ψυχὴν
[30, 40]	αὐτοῖς ὅπως μὴ δοκῶσιν ὡς	τυφλοί	τε καὶ κωφοὶ μετειληφέναι τούτων,
[30, 10]	καὶ πρηστῆρας ἐν αὐτῷ καὶ	τυφῶνας	ἐγγίγνεσθαι καὶ πολλάκις σείεσθαι κάτωθεν
[30, 15]	(ἔχεσθαι. ὁμοίως δὲ καὶ ταῖς	τύχαις	τε καὶ δόξαις καὶ τιμαῖς
[30, 30]	τοὺς μὲν γὰρ πρὸς θαλάττῃ	τυχεῖν,	τοὺς δὲ πρὸς πεδίοις, τοὺς
[30, 40]	καλεῖ, κἄν τῳ σφόδρα ἀρεσθεὶς	τύχῃ,	μένειν αὐτὸν κελεύει καὶ συμπότην
[30, 25]	ἀμείνονος χώρας, τοὺς δὲ φαυλοτέρας	τυχόντας.	εἶναι δὲ πάντα ὅμοια τοῖς
[30, 15]	τοῦτο ἔλαττον κακοπαθεῖν καὶ συνέχεσθαι	τῷ	αὐτῷ δεσμῷ τοὺς εὐδαίμονας καλουμένους
[30, 0]	ὥστε καὶ τῇ σιωπῇ καὶ	τῷ	βαδίσματι καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσί
[30, 0]	ἂν ἦν τοιοῦτος ἀνὴρ ἐν	τῷ	βίῳ διαγενόμενος οἷος δὴ Χαρίδημος
[30, 10]	ἐν φρουρᾷ δὴ ὄντες ἐν	τῷ	βίῳ τοσοῦτον χρόνον ὅσον ἕκαστοι
[30, 15]	τῇδε τῇ φρουρᾷ καὶ τῷδε	τῷ	δεσμωτηρίῳ μένειν τὸν τεταγμένον ἕκαστον
[30, 20]	τε ἡδὺ καὶ λυπηρόν, καὶ	τῷ	ἑτέρῳ τὸ ἕτερον ἐξ ἀνάγκης
[30, 0]	κἀπειδὴ πρὸς αὐτῷ σχεδόν τι	τῷ	θανάτῳ ἦν, καὶ ἡμῶν ἔνδον
[30, 5]	ἡμᾶς οὕτω γέγονεν ὡς ἔδοξε	τῷ	θεῷ, χρὴ δὲ μηδὲν τῶν
[30, 15]	τἄλλα νοσήματα, ὅσα {δὲ} οὐδὲ	τῷ	λόγῳ δυνατὸν διελθεῖν, ὡς ἂν
[30, 35]	Σωφροσύνης, ἑστάναι {γὰρ} πολλοὺς ἐν	τῷ	μέσῳ καὶ διαφέροντας τῇ γεύσει
[30, 35]	τε καὶ κυλίεσθαι προπίπτοντας ἐν	τῷ	μέσῳ, καὶ μάχεσθαι καὶ βοᾶν,
[30, 40]	ἀεὶ σφοδρότερον ἔχουσι, καθάπερ οἱ	τῷ	οἴνῳ ἀκράτῳ χρωμένοι. οὗτοι μὲν
[30, 5]	διάνοιαν ἀφ´ ἧς ἔλεγεν, εἰ	τῷ	ὄντι εὐθύμως (καὶ θαρρῶν ἀπέθνησκεν.
[30, 45]	τέ εἰμι (ἱκανῶς παραμυθήσασθαι ἐν	τῷ	παρόντι. σὺ δέ, ὦ Τίμαρχε,
[30, 45]	ὑπερέξειν ἔμελλες, οἵαν δὲ καὶ	τῷ	πατρὶ καὶ τοῖς πολίταις ἐπίδειξιν
[30, 40]	ἀεὶ παρ´ αὑτὸν καλεῖ, κἄν	τῳ	σφόδρα ἀρεσθεὶς τύχῃ, μένειν αὐτὸν
[30, 40]	εὐωχεῖται. τοῦτο δὲ ἔοικε μὲν	τῷ	τῆς σωφροσύνης πώματι, διαυγέστερον δέ
[30, 15]	ἐν τῇδε τῇ φρουρᾷ καὶ	τῷδε	τῷ δεσμωτηρίῳ μένειν τὸν τεταγμένον
[30, 25]	καὶ θοίνην λαμπράν, ἁπάντων ἀπολαύσοντας	τῶν	ἀγαθῶν. κατακεῖσθαι δὲ ἄλλους ἀλλαχῇ,
[30, 30]	κατακεῖσθαι, τούτου καὶ ἡ κρᾶσις	τῶν	ἀέρων αἰτία. τοὺς γὰρ πρώτους
[30, 40]	μὲν ἄσωτοι καὶ ἀκρατεῖς ὑπὸ	τῶν	ἀκολουθούντων ἕλκονται καὶ σύρονται μετὰ
[30, 0]	κἀμοῦ τοῦ πατρός, οὐ μόνον	τῶν	ἄλλων ἀνθρώπων σὲ προτιμᾶν, ὅς
[30, 5]	ἂν εὐλαβηθῆναί τι εἰπεῖν ἢ	τῶν	ἄλλων ἁπάντων. (Οὐ πρὸς ἀλλότριον
[30, 30]	πρώτους καὶ τοὺς ὑστάτους μᾶλλον	τῶν	ἄλλων εἶναι τοὺς μὲν ἐν
[30, 15]	φύσις καὶ πληγῶν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ὀξεῖα καὶ ταχὺ ἀπαλλάττει
[30, 25]	γὰρ τῶν θεῶν ἔφη τὸ	τῶν	ἀνθρώπων εἶναι γένος, οὐκ ἀπὸ
[30, 30]	ἀνθῶν στεφάνοις. διανέμειν δὲ καὶ	τῶν	ἀνθῶν αὐτῶν, καὶ τἄλλα ἐπιμελεῖσθαι
[30, 10]	δὲ ἡμᾶς ἐξ (αὐτῶν δὴ	τῶν	βασανιζόντων, ψυχῆς τε καὶ σώματος.
[30, 30]	καὶ κρεῶν, τῶν μὲν ἡμέρων,	τῶν	δὲ ἀγρίων, οὐ μὴν ἀλλὰ
[30, 20]	δεσμωτηρίῳ ῥίνην ἀποκρύψειεν, ὅπως μηδεὶς	τῶν	δεσμωτῶν λαβὼν ἔπειτα λύσειεν ἑαυτόν.
[30, 25]	παρ´ ἑκάστοις τούτοις ἰδεῖν ἔστι	τῶν	ἐθῶν καὶ τῆς πολιτείας, ἣν
[30, 30]	ἀγρίων, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἐκ θαλάττης. εἶναι δὲ τὰς
[30, 0]	φασιν ἢ εἴ τι ἄλλο	τῶν	ἐκ τῆς οἰκίας ἀπολωλέκει. ἀλλ´
[30, 15]	καὶ ὑγρῶν καὶ ξηρῶν, {ἐκ}	τῶν	ἐναντιωτάτων. τά τε σιτία, ὅπερ
[30, 25]	θεῶν {τε} κατεσκευασμένος· ὥσπερ ὑπὸ	τῶν	εὐδαιμόνων τε καὶ πλουσίων καλουμένων
[30, 20]	δὴ ἔφαμεν τοὺς (ἀνθρώπους ὑπὸ	τῶν	θεῶν δεδέσθαι. συνηρτῆσθαι δὲ αὐτὴν
[30, 30]	Ὥρας, οἷα δὴ νεωτάτας οὔσας	τῶν	θεῶν, εὖ μὲν ἀμπεχομένας, καλὰς
[30, 25]	ξυγγενεῖς ὄντας αὐτῶν. ἀπὸ γὰρ	τῶν	θεῶν ἔφη τὸ τῶν ἀνθρώπων
[30, 10]	ὃν κόσμον ὀνομάζομεν, δεσμωτήριον ὑπὸ	τῶν	θεῶν κατεσκευασμένον χαλεπόν τε καὶ
[30, 25]	αὐτὸν ἑορτάσοντας, ὑπὸ τοῦ βασιλέως	τῶν	θεῶν κεκλημένους ἐπ´ εὐωχίαν τινὰ
[30, 40]	καταισχύνουσι καὶ ὑβρίζουσι τὴν χάριν	τῶν	θεῶν· οἱ δὲ μέτριοί τε
[30, 25]	ἀνθρώπους ἀνθρώπων διαφέρειν, τὴν δὲ	τῶν	θεῶν ὑπεροχὴν πρὸς ἡμᾶς ἄπειρόν
[30, 5]	καλῶς ὀνομάζων δῶρα τὰ ἔργα	τῶν	θεῶν, ὡς ἅπαντα ἀγαθὰ ὄντα
[30, 45]	καὶ τὸ θάρσος καὶ τὸ	τῶν	καλλίστων ἐρασθῆναι ἀφήσεις, ὡς κατά
[30, 45]	ὢν ἡμῖν τέθνηκας, ὡς πολὺ	τῶν	κατὰ σαυτὸν ἀνθρώπων ὑπερέξειν ἔμελλες,
[30, 40]	ἄνθρωπος ἐλευθέριος κληθεὶς ὑπό τινος	τῶν	κρειττόνων, βασιλέως ἢ δυνάστου, τοῦ
[30, 15]	τοὺς παχεῖς τε καὶ ὀγκώδεις	τῶν	λεπτῶν τε καὶ ἀτρόφων μᾶλλον
[30, 5]	τις ἐπὶ τὸν δυσχερέστατον ἔλθοι	τῶν	λόγων. ~λέξω δὲ αὐτὸν ὑμῖν
[30, 40]	κραυγῆς γενομένης καὶ θορύβου παρὰ	τῶν	μεθυόντων κἀκεῖσε ἀπέβλεψαν, ἔπειτα εὐθὺς
[30, 30]	εἰργασμένης, ἔτι δὲ καὶ κρεῶν,	τῶν	μὲν ἡμέρων, τῶν δὲ ἀγρίων,
[30, 15]	ἀνώμαλον προσπίπτοντα τὰς μὲν ἐπιτείνειν	τῶν	νόσων, τὰς δὲ ἀνακινεῖν, οὐ
[30, 35]	ἀποθανοῦσιν. οὗτος γὰρ ὕπνος ἐστὶ	τῶν	οὕτως μεθυσκομένων καὶ μόνος αὐτοὺς
[30, 15]	αὐτῷ δεσμῷ τοὺς εὐδαίμονας καλουμένους	τῶν	πενήτων τε καὶ ἀδόξων, (ἀλλὰ
[30, 35]	τοὺς δὴ κυβεύοντας, καὶ δοκεῖν	τῶν	συμποτῶν ἀηδεστάτους. ἐνίοτε δὲ καὶ
[30, 10]	δὲ τὴν διαφθορὰν ἐκ τῆς	τῶν	σωμάτων ἀσθενείας) ἔτι δὲ μηδὲ
[30, 15]	ἐνούσας δὲ ἐν τῇ φύσει	(τῶν	σωμάτων. καὶ ταῦτα μὲν ἔνδον
[30, 10]	τι θαυμαστὸν ἴσως ὅτι τοῦ	τῶν	Τιτάνων αἵματός ἐσμεν ἡμεῖς ἅπαντες
[30, 5]	τῷ θεῷ, χρὴ δὲ μηδὲν	τῶν	ὑπ´ ἐκείνου γιγνομένων χαλεπὸν ἡγεῖσθαι