Discours, Par. |
[30, 20] |
πάντα
πάσχοντας
ὑπομένειν.
τοῖς
μὲν
|
οὖν |
ἀνοήτοις
τε
καὶ
ἠλιθίοις
ὑπερόγκους |
[30, 5] |
γεγραμμένα;
(Πῶς
γὰρ
οὔ;
(Θέλεις
|
οὖν |
εἰπεῖν;
(Ἀλλ´
αἰσχύνομαι
μὴ
οὐκ |
[30, 35] |
εἰκάσαι
τις
ὁρῶν
χαλκοῦν.
δεῖν
|
οὖν |
ἐκεῖθεν
πολλαπλάσιον
λαμβάνοντας
καὶ
ξυγκεραννύντας |
[30, 35] |
καὶ
ῥεομένην
ἱδρῶτι.
(τοὺς
μὲν
|
οὖν |
ἐκείνης
ἑστιάτορας
ὀρχεῖσθαί
τε
καὶ |
[30, 10] |
ἡμεῖς
ἅπαντες
οἱ
ἄνθρωποι.
ὡς
|
οὖν |
ἐκείνων
ἐχθρῶν
ὄντων
τοῖς
θεοῖς |
[30, 35] |
τῆς
ἡδονῆς
πίνειν.
οἷς
μὲν
|
οὖν |
ἐστιν
ὁ
Νοῦς
οἰνοχόος,
οὕτως
|
[30, 25] |
ἄπειρόν
τινα
εἶναι.
μέχρι
μὲν
|
οὖν |
ἔτυχε
νεοκατάστατος
ὢν
ὁ
βίος, |
[30, 30] |
ὄντας,
τοὺς
δὲ
πόρρω.
τῇ
|
οὖν |
εὐφροσύνῃ
καὶ
τῇ
εὐωχίᾳ
χρῆσθαι |
[30, 5] |
ἀνέδην
οὐ
πολλάκις
εἶδον.
οὐδὲν
|
οὖν |
ἡμᾶς
ἐλύπει.
καὶ
γὰρ
δὴ |
[30, 0] |
γὰρ
αὐτοῖν
τὸν
πρεσβύτερον.
(φανερὸς
|
οὖν |
ἦν
Χαρίδημον
ἀπαγγέλλων
τεθνηκέναι·
καὶ |
[30, 30] |
φέρεσθαι
μεθ´
ἑαυτῶν.
τούτους
μὲν
|
οὖν |
καταγελᾶσθαί
τε
καὶ
ἀσχημονεῖν.
~ἑτέρους |
[30, 40] |
γεγηθότες,
ὡς
οὐδὲν
(ἀσχημονήσαντες.
ταῦτα
|
οὖν |
ὁ
θεὸς
ἐπισκοπῶν
καὶ
πάντας |
[30, 5] |
ἐπ´
ἀγαθῷ
γιγνόμενα.
(ἐγὼ
μὲν
|
οὖν |
οὕτω
φρονῶ
καὶ
δέχομαι
πρᾴως |
[30, 5] |
οἱ
παρόντες
θαυμαστῶς
ἐπῄνουν.
(Ἔχεις
|
οὖν |
τὰ
γεγραμμένα;
(Πῶς
γὰρ
οὔ; |
[30, 20] |
ὑφ´
ἡμῶν
αὐτὰς
ἐλπίδας.
ὥσπερ
|
οὖν |
τὰς
πέδας
κατωτάτω
τοῦ
σώματος |
[30, 20] |
ὑπ´
αὐτῶν
αὐτὸ
λόγον.
ἐπειδὰν
|
οὖν |
τάχιστα
εὕρωσι,
χρῆσθαί
τε
καὶ |
[30, 40] |
οἴνῳ
ἀκράτῳ
χρωμένοι.
οὗτοι
μὲν
|
οὖν |
τοιοῦτοί
εἰσι
καὶ
καταισχύνουσι
καὶ |
[30, 20] |
λαβὼν
ἔπειτα
λύσειεν
ἑαυτόν.
τοὺς
|
οὖν |
φιλοτίμους
καὶ
φιλοπόνους
μόλις
μέν, |
[30, 35] |
τὴν
δὲ
Ἀκράτειαν.
τοὺς
μὲν
|
οὖν |
φρονίμους
τὸν
ἄρρενα
οἰνοχόον
ἔχειν, |