Livre, Chap.
[2, 22]	τὰ σωματικὰ καὶ τὰ ἐκτός.	Ἁ	γὰρ Ξενοκράτους γνώριμος Πολέμων φαίνεται
[2, 18]	κατὰ διάθεσιν τῇ θείᾳ φύσει.	Ἁ	γὰρ σπουδαῖος ὀλιγοδεής, ἀθανάτου καὶ
[2, 23]	κατὰ τὴν γραφὴν ἀναγκαία βοηθός»	Ἁ	γοῦν κωμικὸς Μένανδρος καταδραμὼν τοῦ
[2, 23]	νόμον ἐπὶ γνησίων τέκνων σπορᾷ.	Ἁ	γοῦν κωμικὸς Μένανδρος Παίδων (φησὶν)
[2, 2]	καὶ πόρρω ἀφιστάμενον τοῦ διώκοντος.	Ἁ	δὲ αὐτὸς μακρὰν ὢν ἐγγυτάτω
[2, 18]	τῇ τοῦ σώματος καταναλώσει γινέσθω.	Ἁ	δὲ αὐτὸς νόμος διαγορεύει Βοῦν
[2, 5]	ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστιν.	Ἁ	δὲ δοῦλος οὐ μένει ἐν
[2, 21]	δὲ ἀγαθὸν μόνον τὴν ἡδονήν.	Ἁ	δὲ Ἐπίκουρος καὶ τὴν τῆς
[2, 21]	ἐπὶ ὁμιλίαις καὶ ἐπὶ φιλοτιμίαις.	Ἁ	δὲ Ἐπίκουρος πᾶσαν χαρὰν τῆς
[2, 9]	λόγου ὀρθοῦ περὶ χρῆσιν ἑταίρων.	Ἁ	δὲ ἑταῖρος ἕτερος ἐγώ· ᾗ
[2, 8]	διαστέλλοντες τὸ ἀγαθὸν τοῦ δικαίου.	Ἁ	δὲ κύριος φοβεῖσθαι τὸ κακὸν
[2, 18]	Φόβος γὰρ κυρίου ζωὴν ποιεῖ.	Ἁ	δὲ πλανώμενος ὀδυνηθήσεται ἐν πόνοις
[2, 15]	δὲ ἀδικήσομεν τὴν ἑαυτῶν ψυχήν.	Ἁ	μὲν γὰρ Λάιος ἐκεῖνος κατὰ
[2, 20]	καὶ τροφῆς μετὰ ἀμαθίας προαπολελαυκόσιν.	Ἁ	μὲν οὖν ἁπλοῦς λόγος τῆς
[2, 13]	πράσσει κατεγνωκώς, τοῦτο ἑκὼν ἐπιτελεῖ.	Ἁ	μὲν οὖν ἐξ ἐθνῶν καὶ
[2, 2]	ἡμῖν καὶ τὴν διάνοιαν ἐκτείνονται.	Ἁ	πιστεύσας τοίνυν ταῖς γραφαῖς ταῖς
[2, 10]	προστάγματά μου, καὶ ποιήσετε αὐτά.	Ἁ	ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν
[2, 9]	παραζηλῶσαι αὐτοὺς» καὶ μετανοῆσαι βουληθῆναι.	Ἁ	Ποιμὴν δὲ ἁπλῶς ἐπὶ τῶν
[2, 11]	ὁ λόγος, νοητῶν δὲ νοῦς.	Ἁ	τοίνυν γνωστικὸς ἀφέξεται μὲν τῶν
[2, 19]	ἃ μὲν ἐξ ἐπιστάμας θεῶν,	ἃ	δ´ ἐκ παροχᾶς ἀνθρώπων, ἃ
[2, 1]	ἀποδεικτέα περιαιρεθείσης αὐτοῖς τῆς φιλαυτίας,	ἃ	δὲ αὐτοὶ διζησάμενοι ἑαυτοὺς» ἐξευρηκέναι
[2, 19]	ἃ δ´ ἐκ παροχᾶς ἀνθρώπων,	ἃ	δὲ ἐξ ἁδονᾶς ζῴων. Οὐκοῦν
[2, 17]	λόγῳ. {ἐνταῦθα τὴν γνῶσιν πολυπραγμονεῖ.	Ἃ	δὲ μὴ ποιοῦμεν, ἤτοι διὰ
[2, 10]	ἐπιτελέσεως, τρίτον ἀνδρῶν ἀγαθῶν κατασκευῆς·	ἃ	δὴ συνελθόντα τὸν γνωστικὸν ἐπιτελεῖ.
[2, 4]	νόμος λόγος ὢν ὀρθὸς σπουδαῖος·	ἃ	καὶ ἔστιν. Τούτοις ἀκόλουθα οἱ
[2, 5]	ἀνθρώπων πλείστου νομίσματος ἄξια κτήματα,	ἃ	καὶ κακός τις κέκτηται. Οῦ
[2, 18]	ἔτει τὰ αὐτὰ ἐπιτελεῖν κελεύει,	ἃ	καὶ τῷ ἑβδόμῳ, προσαποδιδοὺς ἑκάστῳ
[2, 20]	ζῴων ἀπαγορεύειν ἅπτεσθαι, ἀλλ´ ἔστιν	ἃ	καὶ τῶν καταθυομένων ὑπεξείλετο τῆς
[2, 23]	πεποιῆσθαι τοῦ εὐσχημόνως πεσεῖν» κρύπτους´	ἃ	κρύπτειν ὄμματα ἀρρένων ἐχρῆν. ἦν
[2, 19]	ὁ Πυθαγόρειος γράφειν· Τᾶν φιλιᾶν	ἃ	μὲν ἐξ ἐπιστάμας θεῶν, ἃ
[2, 4]	ποιῶ καινά, ὁ λόγος φησίν,	ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς
[2, 7]	ἔδειξεν τὴν ἁμαρτίαν· προστάξας γὰρ	ἃ	ποιητέον ἤλεγξε τὰ μὴ ποιητέα.
[2, 13]	οὐ τὰ εἴδωλα μόνον καταλιπεῖν	ἃ	πρότερον ἐξεθείαζεν, ἀλλὰ καὶ τὰ
[2, 1]	ἄρα εἴη τὰ μαθήματα, ἐφ´	ἃ	στέλλονται τὰς ἀποδημίας τὰς διαποντίους.
[2, 23]	θεοῦ δημιουργηθέντα ἄνθρωπον ἀκρατέστερον εἶναι,	ἃ	τὴν ἐπιμιξίαν οὐ ποιεῖται πρὸς
[2, 8]	ἀνδριάντες καὶ εἰκόνες καὶ πάνθ´	ἃ	χεῖρες ἀνύουσιν εἰς ὄνομα θεοῦ·
[2, 20]	καὶ γνωστικὸν εἶναι) ἐπεὶ οὐδὲ	μέγα	ἔλεγεν τὸ ἀπέχεσθαι ἡδονῆς μὴ
[2, 18]	τὸ ἥμερον τὸ περὶ τὰ	ἄλογα	ζῷα παρὰ τοῦ νόμου εἰληφέναι.
[2, 20]	δυεῖν τῶν προειρημένων καὶ τὰ	ἄλογα	μετέχει ζῷα. Ἡ λογικὴ δὲ
[2, 15]	ἐξουσίαις καὶ ἡ κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτῶν κοινωνία. Ἀλλ´ ἢ ἐν
[2, 2]	δεῖν γενέσθαι τῷ λόγῳ τὰ	ἔργα,	ἤδη δὲ ἐμφαίνειν χρῆναι τὸ
[2, 18]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ τὰ	ἔργα	μήτε κατὰ τὴν διάνοιαν καὶ
[2, 20]	γὰρ ἰδιώματα φέρουσι, τούτων τὰ	ἔργα	μιμοῦνται, καὶ οὐ μόνον ταῖς
[2, 20]	δὲ αὐτῶν τὰ ἴδια ἐκτελεῖ	ἔργα	πολλαχῶς ἐνυβριζόντων ἐπιθυμίαις οὐ προσηκούσαις.
[2, 23]	ἀπὸ τῆς γλώττης ἐπὶ τὰ	ἔργα	τὸ κόσμιον διαχειραγωγεῖν, ὁδὸς δὲ
[2, 12]	ἀγαπητέον καὶ ποιητέον, τὰ δὲ	ἔργα	τοῦ διαβόλου φοβητέον καὶ οὐ
[2, 12]	καταστροφήν. Ἔμπαλιν δέ· Τὰ μὲν	ἔργα	τοῦ κυρίου, τουτέστι τὰς ἐντολάς,
[2, 13]	πρότερον ἐξεθείαζεν, ἀλλὰ καὶ τὰ	ἔργα	τοῦ προτέρου βίου Τὸν οὐκ
[2, 8]	τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων φόβοι τὰ	ἔργα	τῶν ἀνθρώπων τοῖς ποιοῦσιν ἐγένετο,
[2, 18]	συντετριμμένη καὶ ζητοῦσα τὸν πεπλακότα.	Ζυγὰ	δόλια βδέλυγμα ἔναντι θεοῦ, στάθμιον
[2, 20]	τῇ Κορινθίᾳ, Ἔχω γὰρ» ἔλεγεν	Λαΐδα	καὶ οὐκ ἔχομαι ὑπ´ αὐτῆς.
[2, 23]	οἰκτείρουσιν οἱ ποιηταὶ ἡμιτελῆ» καὶ	ἄπαιδα,	μακαρίζουσι δὲ τὸν ἀμφιθαλῆ» Αἱ
[2, 9]	μεγάλῃ ἁγνείᾳ, μόνην δὲ τὴν	σφραγῖδα	ταύτην οὐκ ἔσχον. Ὅταν γὰρ
[2, 9]	Καὶ αὐτοὶ ἔδωκαν αὐτοῖς τὴν	σφραγῖδα	τοῦ κηρύγματος. Κατέβησαν οὖν μετ´
[2, 20]	καὶ τοῦ ποιητικοῦ Διὸς τὴν	αἰγίδα	γράφουσι Δεινήν, ἣν πέρι μὲν
[2, 20]	δικαιωμάτων, αἱ ἐντολαὶ τῆς διδαχῆς.	Οἶδα	ἐγὼ αἱρέσει τινὶ ἐντυχών, καὶ
[2, 20]	σωτήριον διορᾶν ὀρθῶς δυναμένοις οὐκ	οἶδα	εἴ τι φίλτερον φανήσεται τῆς
[2, 15]	πάντ´ ἰχθὺν ὃς οὐκ ἔχει	λεπίδα	ἐν αὑτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ
[2, 15]	εἰς τὰ βάθη· οἱ γὰρ	λεπίδα	μὴ ἔχοντες, ὧν ἀπαγορεύει Μωυσῆς
[2, 22]	ἀγάπην καὶ ἡ εἰς τὴν	ἐλπίδα	ἀποκατάστασις, ἣν ἀνάπαυσιν ἀλλαχοῦ λέγει
[2, 19]	οὐ δι´ ἡδονῆς ἀπόλαυσιν, δι´	ἐλπίδα	δέ, οἶμαι, τοῦ πληθῦναι τὸ
[2, 22]	τὸν γενναῖον ἀπόστολον ἐκ πίστεως	ἐλπίδα	δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. Ἐν γὰρ Χριστῷ
[2, 22]	τοιοῦτον ἀναπεπαῦσθαι ἀπολαβόντα ἣν ἤλπιζεν	ἐλπίδα,	διὸ καὶ ἐπιφέρει· Καὶ ἡσυχάσει
[2, 9]	τὴν μετάνοιαν ἐπί τε τὴν	ἐλπίδα.	Ἐλπὶς δὲ προσδοκία ἀγαθῶν ἡ
[2, 22]	φησί, δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ	ἐλπίδα·	ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει,
[2, 9]	καὶ ἡ εὐεμπτωσία λαμβάνεται εἰς	ἐλπίδα,	ἣν ἐπὶ τὴν ἀγάπην χειραγωγεῖν
[2, 12]	παρῳχηκότος, καὶ τὴν τῶν ἐσομένων	ἐλπίδα	κατάληψιν ἐσομένου πράγματος. Τὰς δὲ
[2, 22]	αἰώνιον· διττὴν δὲ εἰδὼς τὴν	ἐλπίδα,	τὴν μὲν προσδοκωμένην, τὴν δὲ
[2, 15]	οὐχ ὑπάρξει, καὶ τὰς ἁμαρτίας	Ἰούδα,	καὶ οὐ μὴ εὑρεθῶσιν, Ὅτι
[2, 18]	αὔξησιν. Τόν τε καρπὸν οὐκ	ἐᾷ	δρέπεσθαι ἀτελῆ ἐξ ἀτελῶν, ἀλλὰ
[2, 20]	γὰρ ἐνοικοῦντα αὐτῇ πνεύματα οὐκ	ἐᾷ	καθαρεύειν, ἕκαστον δὲ αὐτῶν τὰ
[2, 18]	τὴν τῶν πολεμίων χώραν τέμνειν	ἐᾷ.	Ναὶ μὴν καὶ γεωργικοὶ παρὰ
[2, 19]	εἰς ἡμᾶς. Πάλιν τε αὖ	βασιλέα	τὸν σοφὸν διδάσκων τοὺς μὴ
[2, 5]	ἡ προφητεία προηγόρευσεν. Πλάτων δὲ	βασιλέα	τὸν σοφὸν εἴρηκεν ἐν τῷ
[2, 23]	σῴζοντες λίνου κατὰ τὸν τραγικὸν	Σοφοκλέα.	Οἵ τε νομοθέται οὐκ ἐπιτρέπουσι
[2, 11]	ἀμέλει κἀν τῷ κόσμῳ τὰς	ἐννέα	μοίρας ὑπερπηδήσαντας, πρώτην μὲν τὴν
[2, 11]	τέλειον ἀριθμὸν τὸν ὑπεράνω τῶν	ἐννέα,	τὴν {δὲ} δεκάτην μοῖραν, ἐπὶ
[2, 7]	ἃ ποιητέον ἤλεγξε τὰ μὴ	ποιητέα.	Ἀγαθοῦ δὲ τὸ μὲν σωτήριον
[2, 5]	στόματι τῶν προφητῶν τά τε	πρακτέα	καὶ μὴ σαφέστατα ἐντελλόμενός τε
[2, 1]	κλέπται, καὶ δὴ καὶ ταῦτα	ἀποδεικτέα	περιαιρεθείσης αὐτοῖς τῆς φιλαυτίας, ἃ
[2, 6]	οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ	ἀγαθά.	Ὁρᾷς πῶς ἀνάγει τὴν πίστιν
[2, 23]	ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ δὲ	ἀγαθὰ	οὐκ ἐπιβλέπεις Καὶ τὰ ἑξῆς.
[2, 18]	γὰρ διὰ τούτων τά τε	ἀγαθὰ	τάς τε δωρεὰς παρὰ τοῦ
[2, 17]	κύριος, ἐπειδὴ βουλόμεθα μέν, οὐ	δυνάμεθα	δέ. Οὐδεὶς γὰρ μαθητὴς ὑπὲρ
[2, 20]	αὔξειν τὸν ἔρωτα τῆς ἐλευθερίας	δυνάμεθα·	καὶ τῇδε ὠφελοίμεθ´ ἄν, κατὰ
[2, 17]	δὲ φέρ´ εἰπεῖν ἄρτι, ἐπειδὴ	δυνάμεθα	μέν, οὐ βουλόμεθα δέ· οὐκ
[2, 17]	ἱπτάμεθα μὲν οὖν, ἐπειδὴ οὔτε	δυνάμεθα	οὔτε βουλόμεθα· οὐ νηχόμεθα δὲ
[2, 11]	Ἡ γὰρ ἀνωτάτω ἀπόδειξις, ἣν	ᾐνιξάμεθα	ἐπιστημονικήν, πίστιν ἐντίθησι διὰ τῆς
[2, 17]	εσθαι ἢ δι´ ἀμφότερα. Οὐχ	ἱπτάμεθα	μὲν οὖν, ἐπειδὴ οὔτε δυνάμεθα
[2, 20]	ἔνθα τὸ ἁμαρτητικὸν φύεται, ἀρκεῖσθαι	βουλοίμεθα.	Ἐνδύσασθαι οὖν δεῖ τὴν πανοπλίαν
[2, 18]	ἔχθρας διάλυσις. Ἐντεῦθεν εἰς ὁμόνοιαν	καταρτιζόμεθα,	ἣ δὲ εἰς εὐδαιμονίαν χειραγωγεῖ.
[2, 19]	λέγει. Τριττὰ δὲ εἴδη φιλίας	διδασκόμεθα,	καὶ τούτων τὸ μὲν πρῶτον
[2, 4]	Τὸ πνεύμα πρόθυμον» ἐνδειξάμενοι, ὅτι	εἱλόμεθα	τὴν ζωὴν καὶ τῷ θεῷ
[2, 18]	ἑπομένην ἀκολούθως τῷ θεῷ πρᾶξιν	στελλόμεθα,	ἐξομοιούμενοι τῷ κυρίῳ κατὰ τὸ
[2, 17]	ἄρτι, ἐπειδὴ δυνάμεθα μέν, οὐ	βουλόμεθα	δέ· οὐκ ἐσμὲν δὲ ὡς
[2, 17]	δὲ ὡς ὁ κύριος, ἐπειδὴ	βουλόμεθα	μέν, οὐ δυνάμεθα δέ. Οὐδεὶς
[2, 17]	οὖν, ἐπειδὴ οὔτε δυνάμεθα οὔτε	βουλόμεθα·	οὐ νηχόμεθα δὲ φέρ´ εἰπεῖν
[2, 20]	πρὸς μὲν τὸ δόγμα τοῦτο	διαλεξόμεθα	ὕστερον, ὁπηνίκα περὶ ψυχῆς διαλαμβάνομεν·
[2, 16]	βίον τὸν ἡμέτερον, ἐν ὅσοις	φυρόμεθα	κακοῖς. Εἴη γὰρ ἂν οὕτως,
[2, 15]	ἐπιθυμίᾳ ἐκδότους σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδόντες,	ἁμαρτησόμεθα,	μᾶλλον δὲ ἀδικήσομεν τὴν ἑαυτῶν
[2, 16]	Ἡμεῖς δέ, ὡς ἔοικεν, οὐ	παυόμεθα	{τὰ τοιαῦτα} σαρκικῶς νοοῦντες τὰς
[2, 20]	σαρκὶ ὄντες οὐ κατὰ σάρκα	στρατευόμεθα·	Σὰρξ» γὰρ καὶ αἷμα βασιλείαν
[2, 8]	ἐντολαῖς τιμὴν εἶναι τοῦ θεοῦ	ἐκδεχόμεθα.	Δέος δέ ἐστι φόβος θείου.
[2, 22]	ἀπόστολον ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης	ἀπεκδεχόμεθα.	Ἐν γὰρ Χριστῷ οὔτε περιτομή
[2, 17]	οὔτε δυνάμεθα οὔτε βουλόμεθα· οὐ	νηχόμεθα	δὲ φέρ´ εἰπεῖν ἄρτι, ἐπειδὴ
[2, 20]	οἱ Πυθαγόρειοι, περὶ ὧν ὕστερον	ἐπισκεψόμεθα.	Ἀλλὰ καὶ Οὐαλεντῖνος πρός τινας
[2, 7]	φόβον τοῦ θεοῦ καὶ φυλάσσειν	ἀγωνιζώμεθα	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἐν
[2, 16]	ἐπὶ τοῦ παντοκράτορος ὑπολαμβάνοντες, ἀθέως	πλανώμεθα.	Οὐ γὰρ ὡς ἔχει τὸ
[2, 20]	καὶ ἐλπίσαντες ἐπὶ τὸ ὄνομα	γενώμεθα	καινοί, πάλιν ἐξ ἀρχῆς κτιζόμενοι.
[2, 7]	αὐτῶν ἐπιστήμονες» προτάξας ἐπήγαγεν· Πνευματικοὶ	γενώμεθα,	ναὸς τέλειος τῷ θεῷ. Ἐφ´
[2, 17]	τὸν διδάσκαλον, ἀρκετὸν δὲ ἐὰν	γενώμεθα	ὡς ὁ διδάσκαλος, οὐ κατ´
[2, 9]	αὐτοί τε ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν	γινώμεθα,	κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ τῇ φιλαδελφίᾳ
[2, 7]	τὰ φοβερὰ ὁ νόμος καταγγέλλει,	θεασώμεθα.	Εἰ μὲν τὰ μεταξὺ ἀρετῆς
[2, 18]	περιουσίᾳ φιλανθρωπίας ἐν τοῖς ὁμογενέσι	χρησώμεθα.	Οἳ δὲ καὶ περιλακτίζοντες τὰς
[2, 20]	ἵνα γὰρ ἀδιαφόρως τοῖς ἀδιαφόροις	χρησώμεθα,	πολλῆς ἡμῖν δεῖ διαφορᾶς, ἅτε
[2, 5]	καὶ Πλάτωνα τοῖς αὐτοῖς ἐπιβάλλοντα	παραστησώμεθα	δόγμασιν· πλούσιον μὲν τὸν σοφὸν
[2, 4]	παρειληφότες ἀμεταπτώτῳ κριτηρίῳ τῇ πίστει	ἐπαναπαυώμεθα,	Τὸ πνεύμα πρόθυμον» ἐνδειξάμενοι, ὅτι
[2, 6]	δὲ αὔξει καὶ οὐκ ἔστιν	ἔνθα	οὐκ ἔστιν. Φημὶ τοίνυν τὴν
[2, 20]	τὸ μᾶλλον ἢ παρὰ φύσιν,	ἔνθα	τὸ ἁμαρτητικὸν φύεται, ἀρκεῖσθαι βουλοίμεθα.
[2, 15]	οὕτως ἀνδρὸς ὡς ἀτιμία· οὕτως	πέπονθα	καί με συμφοροῦσα βαθεῖα κηλὶς
[2, 20]	τλῆμον, τί δὲ σὺ ἀγαθὸν	οἶσθα,	ἢ τί καλὸν σκοπεῖς; ἥτις
[2, 9]	θεοῦ ἡ διδάξασα τὴν ἀλήθειαν·	κἀνταῦθά	που εἴληπται ἡ τελείωσις τῆς
[2, 8]	σοφίας φόβος θεοῦ» θείως λέλεκται.	~Ἐνταῦθα	οἱ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην τοῦτο
[2, 16]	δὲ κυρίου παιδεία καὶ σοφία.	~Ἐνταῦθα	πάλιν ἐπιφύονται οἱ κατήγοροι χαρὰν
[2, 17]	καὶ ἀμετάπτωτός ἐστιν ἄλλῳ λόγῳ.	{ἐνταῦθα	τὴν γνῶσιν πολυπραγμονεῖ. Ἃ δὲ
[2, 3]	λεγομένων παραδοχὴν σχεδὸν ἄκοντας εὐτρεπίζουσαι.	~Ἐνταῦθα	φυσικὴν ἡγοῦνται τὴν πίστιν οἱ
[2, 2]	μὲν γὰρ διὰ τούτων δεῖξαι	ἀκόλουθα	δεῖν γενέσθαι τῷ λόγῳ τὰ
[2, 4]	σπουδαῖος· ἃ καὶ ἔστιν. Τούτοις	ἀκόλουθα	οἱ Στωϊκοὶ φιλόσοφοι δογματίζουσιν, βασιλείαν,
[2, 22]	καὶ κεκοσμημένος. Εἶτα τούτοις τὰ	ἀκόλουθα	συνάψας καὶ τῷ φόβῳ νουθετήσας
[2, 20]	σαχθέντες κέαρ πονεῖν θέλοντες οὐδὲ	βαιά,	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις ὅσα
[2, 6]	δόξα ἀδήλου· πεποίθησις δὲ διάληψις	βεβαία	περί τινος. Διὸ πιστεύομεν, ᾧ
[2, 6]	εἰ τὸ πιστεύειν ὑπολαμβάνειν ἐστί,	βέβαια	τὰ παρ´ αὐτῶν οἱ φιλόσοφοι
[2, 23]	τῷ ὄντι κατὰ τὴν γραφὴν	ἀναγκαία	βοηθός» Ἁ γοῦν κωμικὸς Μένανδρος
[2, 9]	τὰ κατ´ ἀλήθειαν καλὰ καὶ	δίκαια.	Εὐσέβεια ἔστι πρᾶξις ἑπομένη καὶ
[2, 6]	δυνάμει μία οὖσαι, ἣ μὲν	παλαιά,	ἣ δὲ καινή, διὰ υἱοῦ
[2, 18]	θυσία. Τοιαῦτα καὶ τὰ παρὰ	Ἡσαΐᾳ·	Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν
[2, 23]	κατὰ πάντα ὁμοίαν καὶ μὴ	βίᾳ	ἢ ἀνάγκῃ στέργουσαν τὸν ἀγαπῶντα
[2, 20]	μονομερής, τῇ δὲ τῶν προσαρτημάτων	βίᾳ	τὰ τῶν χειρόνων γίνεται πάθη,
[2, 20]	ἔπαθον, τὰ δὲ πολλὰ καὶ	ὄλβια	κεῖνα λέλειπται. καὶ γὰρ ἐγὼ
[2, 10]	γνῶσις, ἧς οὐδέποτε χωρίζεται ἡ	δικαιοπραγία.	~Ἀλλ´ ἡ μὲν τῶν οἰησισόφων,
[2, 18]	ἐμφορεῖσθαι ἐπιτέτραπται, καί τις ἴσως	ἀπολογία	τῷ διαζεύξαντι τῆς τεκούσης τὸ
[2, 23]	ὁδὸς δὲ ἐπ´ ἀναισχυντίαν ἡ	αἰσχρολογία,	καὶ τέλος ἀμφοῖν ἡ αἰσχρουργία.
[2, 18]	δὲ καὶ πίστεις φυλακαὶ βασιλικαί,	Εὐλογία	δὲ εἰς κεφαλὴν τοῦ μεταδιδόντος»
[2, 16]	γὰρ ἡ πρὸς τὰ τέκνα	φιλοστοργία	τοῖς ζῴοις ἥ τε ἐκ
[2, 9]	φιλανθρωπία, δι´ ἣν καὶ ἡ	φιλοστοργία,	φιλικὴ χρῆσις ἀνθρώπων ὑπάρχουσα, ἥ
[2, 9]	χρῆσις ἀνθρώπων ὑπάρχουσα, ἥ τε	φιλοστοργία,	φιλοτεχνία τις οὖσα περὶ στέρξιν
[2, 2]	περιέχεται, ἐπαναπαύεται δὲ τερπόμενος τῇ	δημιουργίᾳ.	Δῆλον οὖν ἡμῖν ἐπικεκρύφθαι τὴν
[2, 23]	αἰσχρολογία, καὶ τέλος ἀμφοῖν ἡ	αἰσχρουργία.	Ὅτι δὲ γαμεῖν ἡ γραφὴ
[2, 18]	ἀνηκέστων. Τί δέ; καὶ ἐχθρῶν	ὑποζύγια	ἀχθοφοροῦντα συνεπικουφίζειν καὶ συνεγείρειν προστάσσει
[2, 20]	τὰς ἐπιθυμίας ἐκείνων οἷς μήτε	πτερύγια	μήτε λεπίδες εἰσίν· εὐσαρκίᾳ γὰρ
[2, 18]	πενίᾳ μακρᾷ ὑποσχόντας δίκην μὴ	διὰ	βίου κολάζεσθαι ἐθέλων. Ἐλεημοσύναι δὲ
[2, 7]	λέγεται ἐπιβοωμένων τὸν ἀπόστολον λέγοντα	Διὰ	γὰρ νόμου γνῶσις ἁμαρτίας» πρὸς
[2, 19]	εἶ, ἐθελουσίῳ γνώμῃ τῶν ἀρχομένων	διὰ	ζῆλον ἀρετῆς ὑπακουόντων τῷ σπουδαίῳ.
[2, 9]	ὑπακοὴν δηλονότι εὐτρεπεῖ γενομένῳ. Καὶ	διὰ	Ἡσαΐου Εὑρέθην» λέγει τοῖς ἐμὲ
[2, 15]	τῶν ποιμένων ἐπανορθοῦσθαι βουλόμενος ἡμᾶς,	διὰ	Ἰεζεκιὴλ αἰτιώμενος αὐτῶν, οἶμαι, τινὰς
[2, 23]	μετάνοιαν γεννηθείσης. Μαρτυρεῖ τοῖς εἰρημένοις	διὰ	Ἰεζεκιὴλ τὸ πνεῦμα λέγον· Οὐ
[2, 15]	τοὺς ἐκλελεγμένους ὑπὸ τοῦ θεοῦ	διὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν.
[2, 8]	ἐκ νόμου καὶ προφητῶν προπαιδεύεσθαι	διὰ	κυρίου τῷ θεῷ συμφέρειν ἔδοξεν,
[2, 7]	ἔτι σῴζοιτο οὗτος ὁ ὅρος	διὰ	λόγου δοθείσης μοι τῆς ἐντολῆς;
[2, 18]	τοῦ νόμου; ἦ γάρ; οὐχὶ	διὰ	μὲν τοῦ ἑβδόμου ἔτους ἀργὴν
[2, 18]	ὕβρει τὰς συνουσίας οὐδὲ μὴν	διὰ	μισθαρνίαν ὡς ἑταίρας, ἀλλ´ ἢ
[2, 18]	μισθαρνίαν ὡς ἑταίρας, ἀλλ´ ἢ	διὰ	μόνην τῶν τέκνων τὴν γένεσιν
[2, 8]	φόβος» εἴρηται κυρίου» παρὰ κυρίου	διὰ	Μωυσέως δοθεὶς τοῖς ἀπειθοῦσι καὶ
[2, 16]	θεὸς τάς τε ἐντολὰς διδοὺς	διὰ	νόμου, διὰ προφητῶν καὶ προσεχέστερον
[2, 7]	οὐ συνιᾶσι, γνῶσιν εἶπεν ἁμαρτίας	διὰ	νόμου πεφανερῶσθαι, οὐχὶ ὑπόστασιν εἰληφέναι.
[2, 7]	δὲ ἀπαγορεύει, τὸν φόβον ἐπαρτῶσα	διὰ	παιδείαν τῶν οὕτως ἐπιδεχομένων νουθετεῖσθαι.
[2, 12]	πεπεισμένοι, τὰ μέλλοντα ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενοι.	Διὰ	πάντων γὰρ ἡ ἀγάπη τῷ
[2, 2]	δέδεικται, μικρὸν δ´ ὕστερον καὶ	διὰ	πλειόνων παραστήσομεν. Πῶς δ´ οὐχὶ
[2, 22]	ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν	διὰ	πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.
[2, 18]	λεκτέαι. Ἀγάπη δὲ πολλαχῶς νοεῖται	διὰ	πραότητος, διὰ χρηστότητος, δι´ ὑπομονῆς,
[2, 20]	ἡδονῇ μάχεσθαι, αὐτομολῶν πρὸς ἡδονὴν	διὰ	προσποιητοῦ μάχης ὁ γενναῖος οὗτος
[2, 16]	τε ἐντολὰς διδοὺς διὰ νόμου,	διὰ	προφητῶν καὶ προσεχέστερον ἤδη διὰ
[2, 6]	ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ	διὰ	ῥήματος θεοῦ, φησὶν ὁ ἀπόστολος.
[2, 6]	Ἰσραηλῖται γὰρ ἡμεῖς οἱ μὴ	διὰ	σημείων, δι´ ἀκοῆς δὲ εὐπειθεῖς.
[2, 23]	Αὐτίκα λιθόλευστοι γίνονται ὡς ἂν	διὰ	σκληροκαρδίαν ἀποθανόντες τῷ νόμῳ, ᾧ
[2, 20]	μάχης, οὗτοι γάρ, οὗτοι καὶ	διὰ	σπλάγχνων ἔσω χωροῦσι καὶ κυκῶσιν
[2, 20]	καὶ ἀνάγκη ταύτην ἐξ ἀρχῆς	διὰ	συγγένειαν προνοουμένην μηδεμίαν παρείσδυσιν τοῖς
[2, 6]	ἡ θρυλουμένη ἕλκει τὸν σίδηρον	διὰ	συγγένειαν, ὥσπερ καὶ τὸ δάκρυον
[2, 23]	δὲ γάμον καὶ παιδοποιίαν παραιτεῖται	διὰ	τὰς πολλὰς ἐξ αὐτῶν ἀηδίας
[2, 6]	τὰ καλῶς ἡμῖν ἐπηγγελμένα καὶ	διὰ	ταῦτα δεδημιουργημένα καὶ δεδωρημένα ὑπ´
[2, 21]	ἀβουλήτοις περιπίπτοντα τὸν σοφὸν καὶ	διὰ	ταῦτα ἐκ τοῦ ζῆν ἀσμένως
[2, 16]	τε φυσικὴν εὔνοιαν καὶ σχέσιν	διά	τε τὰς ἐντολὰς αἷς πείθεται·
[2, 18]	ἐνδεὲς διά τε τὸ σῶμα	διά	τε τὴν γένεσιν αὐτὴν ἔχων,
[2, 18]	φύσεως μεθόριος, τὸ μὲν ἐνδεὲς	διά	τε τὸ σῶμα διά τε
[2, 16]	ὧν ἔλαβεν παρὰ τοῦ θεοῦ	διά	τε φυσικὴν εὔνοιαν καὶ σχέσιν
[2, 18]	ἀγάπην ἐνδείκνυται εἰς τὸν ὅμοιον	διὰ	τὴν ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν
[2, 18]	ἔχων ἀρετὴν γνωστικῶς πάσας ἔχει	διὰ	τὴν ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα ἡ ἐγκράτεια
[2, 16]	ὢν ὁ θεὸς ἐν ἐλέῳ»	διὰ	τὴν αὑτοῦ ἀγαθότητα κήδεται ἡμῶν
[2, 20]	μή σε ἐγκαταλείπω, ἄξιον κρίνας	διὰ	τὴν γνησίαν αἵρεσιν. Οὕτω τοίνυν
[2, 11]	στοιχείων ἐν μιᾷ χώρᾳ τιθεμένων	διὰ	τὴν ἴσην τροπήν, ἔπειτα δὲ
[2, 18]	γένεσιν αὐτὴν ἔχων, ὀλίγων δὲ	διὰ	τὴν λογικὴν ἐγκράτειαν δεῖσθαι δεδιδαγμένος.
[2, 11]	ἴασιν, ὃ δὲ νεκρὸς ἀνίσταται	διὰ	τὴν τοῦ πιστεύσαντος ὅτι ἀναστήσεται
[2, 20]	Εἰρήνη καὶ ἐλευθερία περιγίνεται ἢ	διὰ	τῆς ἀπαύστου καὶ ἀναπαυδήτου πρὸς
[2, 4]	τὴν ζωὴν καὶ τῷ θεῷ	διὰ	τῆς ἐκείνου φωνῆς πεπιστεύκαμεν· καὶ
[2, 10]	νεκροὶ τοῖς παραπτώμασι συζωοποιοῦνται Χριστῷ»	διὰ	τῆς ἡμετέρας διαθήκης. Πολλάκις δὲ
[2, 19]	σπουδαῖον γενόμενον τῆς βασιλείας συμπολίτην	διὰ	τῆς θείας σοφίας ἀναγράφει καὶ
[2, 2]	μάθησις, μετὰ ὀρθῆς πολιτείας ἀσκηθεῖσα,	διὰ	τῆς πάντων τεχνίτιδος σοφίας ἐπὶ
[2, 4]	ὁρατὰ καὶ ἀκουστὰ καὶ καταληπτὰ	διὰ	τῆς πίστεως καὶ συνέσεως, πνευματικῶς
[2, 2]	ἔμφρονος προαιρέσεως, προαποδεικνύντος τινὸς αὐτῷ	διὰ	τῆς πίστεως τὴν ἀπόδειξιν. Ἐθελοντὴν
[2, 18]	αὐτῶν τὴν ἀγριότητα τοῦ νόμου	διὰ	τῆς προειρημένης ἐντολῆς. Εἰ γὰρ
[2, 22]	αὐτὰς βιώσασιν ἀνεπιλήπτως καὶ ἐπιστημόνως	διὰ	τῆς τοῦ θείου θελήματος γνώσεως·
[2, 16]	διὰ προφητῶν καὶ προσεχέστερον ἤδη	διὰ	τῆς τοῦ υἱοῦ παρουσίας σῴζων
[2, 18]	παρίστησι παιδεύων τήν τε φρόνησιν	διὰ	τῆς τῶν αἰσθητῶν εἰδώλων ἀποχῆς
[2, 11]	ἣν ᾐνιξάμεθα ἐπιστημονικήν, πίστιν ἐντίθησι	διὰ	τῆς τῶν γραφῶν παραθέσεώς τε
[2, 20]	ἐντυχών, καὶ ὁ ταύτης προϊστάμενος	διὰ	τῆς χρήσεως ἔφασκεν τῆς ἡδονῆς
[2, 18]	εἴ τις ἐν τῷ μεταξὺ	διά	τινα περίστασιν ἀφῃρέθη χωρίον, τήν
[2, 16]	βούλεται, οὕτως ἐχάρη μὴ τραπεὶς	διὰ	τὸ ἐν χαρᾷ γεγονέναι τὸν
[2, 20]	φυτῶν κινήματα καὶ κάλλη ζηλοῦσι	διὰ	τὸ καὶ φυτῶν ἰδιώματα προσηρτημένα
[2, 17]	μὴ δύνασθαι οὐ ποιοῦμεν ἢ	διὰ	τὸ μὴ βού εσθαι ἢ
[2, 17]	Ἃ δὲ μὴ ποιοῦμεν, ἤτοι	διὰ	τὸ μὴ δύνασθαι οὐ ποιοῦμεν
[2, 6]	τι τῶν μὴ κινούντων αἴσθησιν	διὰ	τὸ μὴ παρεῖναι. Ἐλπὶς δὲ
[2, 23]	ὁ δεύτερος ἡμῖν ἐνθάδε Στρωματεὺς	διὰ	τὸ μῆκός τε καὶ πλῆθος
[2, 20]	εἰδωλολατρείας καὶ ἦν οἶκος δαιμόνων,	διὰ	τὸ ποιεῖν ὅσα ἦν ἐναντία
[2, 16]	Ὥσπερ οὖν τρέφεται μὴ τρεφόμενος	διὰ	τὸ τεθράφθαι ὅνπερ βούλεται, οὕτως
[2, 20]	ἀκροδίκαιον τὸ ἐπιβάλλον. Ὅσους γὰρ	διὰ	τὸ φιλικῶς πρὸς ἁμαρτίας ἔχειν
[2, 8]	ὅτε μείζονα ἐφθέγξατο τῆς πλάσεως	διὰ	τὸν ἀοράτως ἐν αὐτῷ σπέρμα
[2, 7]	γνώσει κινδύνων, φόβων, ἀνιῶν, θλίψεων	διὰ	τὸν πόθον τῆς ἀληθείας ἀπολαύει·
[2, 9]	θεραπεύων τὸν τῶν ὅλων θεὸν	διὰ	τοῦ ἀρχιερέως λόγου, δι´ οὗ
[2, 17]	ἐπιστήμη ἀληθῶν. Ἡ δὲ ἐπιστήμη	διὰ	τοῦ λόγου συνίσταται καὶ ἀμετάπτωτός
[2, 22]	ἀποκατάστασις, δοξάζουσαν ἀεὶ τὸν πατέρα	διὰ	τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως τοῦ ἀδελφοὺς»
[2, 20]	ἄνωθεν παρειλήφαμεν παρὰ τοῦ κυρίου	διὰ	τοῦ νόμου τὴν ἐπιθυμίαν ἐκκόπτειν.
[2, 11]	τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξερχόμενα	διὰ	τοῦ στόματος ἐκεῖνα κοινοῖ τὸν
[2, 22]	καὶ εἰς τὴν τελείαν υἱοθεσίαν	διὰ	τοῦ υἱοῦ ἀποκατάστασις, δοξάζουσαν ἀεὶ
[2, 20]	ἐστιν ἀγαθός, οὗ παρρησία ἡ	διὰ	τοῦ υἱοῦ φανέρωσις, καὶ δι´
[2, 11]	τὴν κτίσιν τὸν ποιητὴν ἐπιποθοῦντας.	Διὰ	τοῦτο αἱ δεκάται τοῦ τε
[2, 6]	σημείων, δι´ ἀκοῆς δὲ εὐπειθεῖς.	Διὰ	τοῦτο Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ
[2, 20]	τοῦ ἀπίστου κατοικεῖν ψυχῇ λέγει.	Διὰ	τοῦτο καὶ ἐπιφέρει· Προσέχετε, ἵνα
[2, 9]	ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ.	Διὰ	τοῦτο καὶ συνανέβησαν μετ´ αὐτῶν
[2, 19]	κυβερνήτης ἅμα σῴζει καὶ σῴζεται.	Διὰ	τοῦτο ὅταν τις αἰτῶν τύχῃ,
[2, 15]	ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς.	Διὰ	τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν
[2, 4]	τὰ ὅμοια τῷ Πλάτωνι ἔοικε	διὰ	τούτου γράφειν· Εἰ γὰρ ἡ
[2, 18]	θερισμῷ ὑπολείπεσθαί τι παραινεῖ ἄτμητον,	διὰ	τούτου εὖ μάλα τοὺς μὲν
[2, 2]	μὴ προσκόπτῃ. Βούλεται μὲν γὰρ	διὰ	τούτων δεῖξαι ἀκόλουθα δεῖν γενέσθαι
[2, 5]	μὲν οὖν τοῦ σοφοῦ ὑπάρχειν	διὰ	τούτων διδάσκει· Καὶ διότι ἠλέησέν
[2, 20]	τὴν νόσον καλοῦσιν. Δείκνυται γὰρ	διὰ	τούτων ἡττᾶσθαι τοὺς ἀμαθεστέρους δι´
[2, 15]	τριῶν δογμάτων τὴν γνῶσιν ἐμφαίνουσιν	διὰ	τούτων· Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ
[2, 9]	νεκροὶ κατέβησαν, ζῶντες δὲ ἀνέβησαν.	Διὰ	τούτων οὖν ἐζωοποιήθησαν καὶ ἐπέγνωσαν
[2, 18]	γνώσει ποίει δύναμιν. Ἐμφαίνει γὰρ	διὰ	τούτων τά τε ἀγαθὰ τάς
[2, 5]	τῇ γραφῇ λεγούσῃ θᾶττον Κάμηλον	διὰ	τρυπήματος βελόνης» διελεύσεσθαι ἢ πλούσιον
[2, 4]	τῆς ἐπιστήμης, ἡ πίστις δὲ	διὰ	τῶν αἰσθητῶν ὁδεύσασα ἀπολείπει τὴν
[2, 15]	γέρας· τῶν δὲ ἐν ἔργῳ	διὰ	τῶν ἁρπακτικῶν καὶ σαρκοβόρων ὀρνέων·
[2, 4]	ἀνθρώποις αὐτοκρατορικὴν παρὰ τοῦ κυρίου	διὰ	τῶν γραφῶν παρειληφότες ἀμεταπτώτῳ κριτηρίῳ
[2, 15]	νομοθέτης, τῶν μὲν ἐν λόγῳ	διὰ	τῶν ἰχθύων τῶν ἀναύδων· ἔστι
[2, 16]	τὸ χαρτὸν ἡμῶν ἐξιδιοποιήσατο ὁ	διὰ	τῶν προφητῶν λαλήσας κύριος, καθάπερ
[2, 11]	μοίρας ὑπερπηδήσαντας, πρώτην μὲν τὴν	διὰ	τῶν τεσσάρων στοιχείων ἐν μιᾷ
[2, 19]	ἀναρμοστίας πρὸς τὴν ἀμείνω μεταβολὴν	διὰ	τῶν τριῶν τούτων, στόματος, καρδίας,
[2, 6]	μὲν παλαιά, ἣ δὲ καινή,	διὰ	υἱοῦ παρ´ ἑνὸς θεοῦ χορηγοῦνται.
[2, 7]	Χριστὸν» δοθείς, ἵνα δὴ ἐπιστρέψωμεν	διὰ	φόβου παιδευτικῶς κατευθυνόμενοι πρὸς τὴν
[2, 20]	καὶ ἀσθενές, ἀληθῶς οἰκοδομητὸς ναὸς	διὰ	χειρός· ὅτι ἦν πλήρης μὲν
[2, 18]	δὲ πολλαχῶς νοεῖται διὰ πραότητος,	διὰ	χρηστότητος, δι´ ὑπομονῆς, δι´ ἀφθονίας
[2, 7]	φόβου παιδευτικῶς κατευθυνόμενοι πρὸς τὴν	διὰ	Χριστοῦ τελείωσιν; Οὐ βούλομαι» φησίν,
[2, 12]	ὡς δὲ καὶ τὸν πατέρα	δέδια,	ὃν φοβοῦμαι ἅμα καὶ ἀγαπῶ·
[2, 20]	ζῷα. Ἡ λογικὴ δὲ δύναμις,	ἰδία	οὖσα τῆς ἀνθρωπείας ψυχῆς, οὐχ
[2, 20]	καθαρεύειν, ἕκαστον δὲ αὐτῶν τὰ	ἴδια	ἐκτελεῖ ἔργα πολλαχῶς ἐνυβριζόντων ἐπιθυμίαις
[2, 15]	παγὶς γὰρ ἀνδρὶ ἰσχυρὰ τὰ	ἴδια	χείλη, καὶ ἁλίσκεται ῥήμασιν ἰδίου
[2, 14]	με τιμᾷ» φησίν, Ἡ δὲ	καρδία	αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ.
[2, 17]	ὁ τρόπος ἀκόλουθοι τῇ ἐνστάσει·	Καρδία	δὲ εὐθεῖα ἐκζητεῖ γνώσεις» καὶ
[2, 20]	αὐτοῦ μόνου δύναιτο ἂν ἡ	καρδία	καθαρὰ γενέσθαι, παντὸς πονηροῦ πνεύματος
[2, 20]	τι πάσχειν τῷ πανδοχείῳ ἡ	καρδία·	καὶ γὰρ ἐκεῖνο κατατιτρᾶταί τε
[2, 19]	αἱ χεῖρες, βουλῆς δὲ ἡ	καρδία	καὶ λόγου τὸ στόμα. Καλῶς
[2, 20]	Τὸν τρόπον τοῦτον καὶ ἡ	καρδία,	μέχρι μὴ προνοίας τυγχάνει, ἀκάθαρτος
[2, 4]	καινῷ ὀφθαλμῷ, καινῇ ἀκοῇ, καινῇ	καρδίᾳ	ὅσα ὁρατὰ καὶ ἀκουστὰ καὶ
[2, 11]	ὡς μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ	καρδίᾳ,	ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται,
[2, 18]	αὕτη γὰρ θυσία θεῷ δεκτή,	καρδία	συντετριμμένη καὶ ζητοῦσα τὸν πεπλακότα.
[2, 20]	ἐμφαντικῶς ὁ Διογένης ἔν τινι	τραγῳδίᾳ	γράφει· Ὸἱ τῆς ἀνάνδρου καὶ
[2, 20]	μηδὲ συγκατασπώμενον. Εὖ γοῦν ἡ	τραχῳδία	ἐπὶ τοῦ Ἅιδου γράφει· Πρὸς
[2, 9]	μὲν ἐπὶ μετανοίᾳ ἐλπίδι τε,	εὐλάβεια	δὲ ἐπὶ πίστει, καὶ ἡ
[2, 18]	ἀλλὰ καὶ τῇ σωφροσύνῃ ἡ	εὐλάβεια,	ἔκκλισις οὖσα σὺν λόγῳ. Φυλακὴ
[2, 20]	ἀναγκαίως τὸν φόβον ἐπαρτᾶν, ἵν´	εὐλαβείᾳ	καὶ προσοχῇ τὴν ἀμεριμνίαν ὁ
[2, 7]	ὀνόματος ἐναλλαγῇ νοηθεῖσα. Ἡ οὖν	εὐλάβεια	λογικὴ δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος ἔκκλισις
[2, 12]	καλὰ» οἶδέν τε καὶ θαυμάζει·	θεοσέβεια	δὲ προστίθησι μῆκος βίου» καὶ
[2, 18]	τῶν πολεμίων. Ἀρχὴ οὖν σοφίας	θεοσέβεια,	σύνεσις δὲ ἁγίων προμήθεια, τὸ
[2, 9]	κατ´ ἀλήθειαν καλὰ καὶ δίκαια.	Εὐσέβεια	ἔστι πρᾶξις ἑπομένη καὶ ἀκόλουθος
[2, 18]	τούτοις εὐσέβειαν. Ἀλλ´ ἡ μὲν	εὐσέβεια	παντί που δήλη τὸ ἀνωτάτω
[2, 20]	ἑτέρα χρεία ταύτης. Οὔτε γὰρ	ἐνέργεια	οὔτε διάθεσις οὐδὲ μὴν μέρος
[2, 12]	πειθὼ δὲ παρέχει ἡ ἐνεστηκυῖα	ἐνέργεια	πρὸς τὴν βεβαίωσιν ἀμφοῖν τοῖν
[2, 20]	πενίᾳ καὶ δόξῃ καὶ ἀδοξίᾳ,	ὑγείᾳ	καὶ νόσῳ, ζωῇ καὶ θανάτῳ,
[2, 6]	ὅπερ ἐστὶ μετὰ ταῦτα ἔγνω·	βραδεῖα	γὰρ γνῶσις μετάνοια, γνῶσις δὲ
[2, 15]	ἔκδοτον γεγενῆσθαι τῷ πάθει. Ἡ	Μήδεια	δὲ καὶ αὐτὴ ὁμοίως ἐπὶ
[2, 7]	ᾧ ἕπεται ἀθέους αὐτοὺς λογίζεσθαι.	Παιδεία	δὲ ἀρχὴ σοφίας. Σοφίαν δὲ
[2, 8]	ἀφοβίαν εἰσάγων οὐ πάθει ἀπάθειαν,	παιδείᾳ	δὲ μετριοπάθειαν ἐμποιεῖ. Ἐπὰν οὖν
[2, 15]	ἀπὸ κακοῦ. Φόβος δὲ κυρίου	παιδεία	καὶ σοφία. ~Ἐνταῦθα πάλιν ἐπιφύονται
[2, 2]	ἔκκλινον ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Αὕτη	παιδεία	σοφίας· Ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος
[2, 23]	τούτων ἐλευθερία μόνη. Ἡ γοῦν	θεία	γραφὴ τοὺς παραβάντας τὰς ἐντολὰς
[2, 19]	γενόμενος ὡς ὁ Ἀδὰμ ἐπισκοπῇ	θείᾳ	διασῴζεται· φέρων γὰρ αὑτὸν ἀνέθηκε
[2, 10]	ἀφεκτέον, ὁποῖα δὲ ἐπιτηδευτέον ὡς	θεῖα	καὶ οὐ κοσμικά, ἐπιδείκνυσιν ἡμῖν
[2, 11]	ζητούμενον ἀληθῆ λαμβάνεται, ὡς ἂν	θεῖα	ὄντα καὶ προφητικά, δῆλόν που
[2, 6]	τοῦ κυρίου εὐμένεια καταλήγει, εὔνοια	θεία	οὖσα καὶ εὔνοια πρὸς τὸ
[2, 2]	ἐναντιοῦσθαι δοκούντων τῇ μιᾷ καὶ	θείᾳ	τῇ προνοητικῇ διοικήσει. Ὅθεν ἐπάγει·
[2, 4]	γνῶσις, γνωστὴ δὲ ἡ πίστις	θείᾳ	τινὶ ἀκολουθίᾳ τε καὶ ἀντακολουθίᾳ
[2, 6]	πρὸς αὐτῆς ἀξιόπιστος εἶναι δοκιμασθείς.	Θεία	τοίνυν ἡ τοσαύτη μεταβολὴ ἐξ
[2, 18]	συνεγγίζειν πειρᾶται κατὰ διάθεσιν τῇ	θείᾳ	φύσει. Ἁ γὰρ σπουδαῖος ὀλιγοδεής,
[2, 15]	οὕτως πέπονθα καί με συμφοροῦσα	βαθεῖα	κηλὶς ἐκ βυθῶν ἀναστρέφει λύσσης
[2, 23]	ἔοικεν ὑπερτίθεσθαι προσκαρτερήσεις, ὅσῳ τῇ	συμπαθείᾳ	διαφέρειν καὶ προσεδρεύειν μάλιστα πάντων
[2, 23]	γὰρ τῶν ἄλλων γάμος ἐφ´	ἡδυπαθείᾳ	ὁμονοεῖ, ὁ δὲ τῶν φιλοσοφούντων
[2, 4]	πιστεύσας οἶδεν τὸ πρᾶγμα ἀληθές·	ἀλήθεια	γὰρ ὁ λόγος· ὁ δὲ
[2, 20]	ἐρεῖ, ὅπερ ἡ παρ´ ἡμῖν	ἀλήθεια	δογματίζει, ἐκ μεταβολῆς πειθηνίου, ἀλλ´
[2, 5]	ἐλευθερώσῃ, ἐλεύθεροι ἔσεσθε, καὶ ἡ	ἀλήθεια	ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Καλὸν δ´ αὖ
[2, 11]	Φέρε οὖν εἰ ὁ κύριος	ἀλήθεια»	καὶ σοφία καὶ δύναμις θεοῦ»
[2, 18]	λόγον ἐκθηλυνομένους; ἠρρενῶσθαι γὰρ τὸν	ἀληθείᾳ	σχολάζοντα ἔν τε ὑπομοναῖς ἔν
[2, 17]	ἢ ἐπιστήμη σύμφωνος τοῖς γινομένοις·	ἀλήθειά	τε ἐπιστήμη ἀληθοῦς, ἡ δὲ
[2, 18]	σοφίας θεοσέβεια, σύνεσις δὲ ἁγίων	προμήθεια,	τὸ δὲ γνῶναι νόμον διανοίας
[2, 13]	δ´ ἀπόστασις καὶ ἔκστασις καὶ	ἀπείθεια	ἐφ´ ἡμῖν, ὥσπερ καὶ ἡ
[2, 17]	ἀκόλουθοι τῇ ἐνστάσει· Καρδία δὲ	εὐθεῖα	ἐκζητεῖ γνώσεις» καὶ ἐκείνων ἐπαΐει.
[2, 16]	ἢ φύσει ἢ δυνάμει τῇ	οἰκείᾳ	τῆς οὐσίας ἡμῶν, μόνῳ δὲ
[2, 2]	βάρβαρος φιλοσοφία, ἣν μεθέπομεν ἡμεῖς,	τελεία	τῷ ὄντι καὶ ἀληθής. Φησὶ
[2, 19]	Οὗτος Μέγιστος» φησίν, ἐν τῇ	βασιλείᾳ	ὃς ἂν ποιῇ καὶ διδάσκῃ»
[2, 4]	τούτου γράφειν· Εἰ γὰρ ἡ	βασιλεία	σπουδαῖον ὅ τε σοφὸς μόνος
[2, 23]	καὶ παραχωρῆσαι τοῖς πάθεσιν ἐσχάτη	δουλεία,	ὥσπερ ἀμέλει τὸ κρατεῖν τούτων
[2, 9]	γὰρ ἐκοιμήθησαν καὶ ἐν μεγάλῃ	ἁγνείᾳ,	μόνην δὲ τὴν σφραγῖδα ταύτην
[2, 19]	τὸ πᾶν. Αὕτη δὲ ἡ	εὐγένεια	ἐν τῷ ἑλέσθαι καὶ συνασκῆσαι
[2, 19]	Ἀδὰμ ὠφέλησεν ἡ τοιαύτη αὐτοῦ	εὐγένεια;	πατὴρ δὲ αὐτοῦ θνητὸς οὐδείς·
[2, 20]	ἡμῖν δεῖ διαφορᾶς, ἅτε προκεκακωμένοις	ἀσθενείᾳ	πολλῇ καὶ προδιαστροφῇ κακῆς ἀγωγῆς
[2, 16]	συμπεριφερομένου σωτηρίως τῇ τῶν ἀνθρώπων	ἀσθενείᾳ	τοῦ κυρίου. Ἐπεὶ τοίνυν βούλημά
[2, 6]	καὶ ἡ παρὰ τοῦ κυρίου	εὐμένεια	καταλήγει, εὔνοια θεία οὖσα καὶ
[2, 23]	κηδεμονία καὶ τῆς παραμονῆς ἡ	ἐκτένεια	τὰς ἐκ τῶν ἄλλων οἰκείων
[2, 9]	συνελόντι φάναι κοινωνία βίου ἢ	ἐκτένεια	φιλίας καὶ φιλοστοργίας μετὰ λόγου
[2, 19]	ὑπερηφανίας, τὸν θεὸν παροξύνει, φησίν·	ἀλαζονεία	γὰρ ψυχῆς ἐστι κακία, ἀφ´
[2, 20]	ἕτερον ἡ τρυφὴ ἢ φιλήδονος	λιχνεία	καὶ πλεονασμὸς περίεργος πρὸς ἡδυπάθειαν
[2, 18]	κρίματα, παράκειται {τε} τῇ μὲν	ἀνδρείᾳ	ἥ τε ὑπομονή, ἣν καρτερίαν
[2, 23]	ᾧ μὴ ἐπείσθησαν, τῇ δὲ	ἱερείᾳ	ἐπιτείνεται τὰ τῆς κολάσεως, ὅτι
[2, 23]	ἐπὶ τούτῳ ἐλεγχθεῖσαν· ἐὰν δὲ	ἱέρεια	ᾖ, πυρὶ παραδίδοσθαι προστάττει. Λιθοβολεῖται
[2, 18]	μαρτυρίου δι´ αἵματος χωροῦντος ἐπικαταλάβοι	χρεία,	βούλεται. Πάλιν εἴ τις, φησί,
[2, 20]	θεῖός φησιν ἀπόστολος. Ἀνδρὸς δὴ	χρεία	ὅστις ἀθαυμάστως καὶ ἀσυγχύτως τοῖς
[2, 5]	ἀποδείξεως ὁ Πλάτων ὅτι πίστεως	χρεία	πανταχοῦ, ὧδέ πως παρίστησιν, ἐξυμνῶν
[2, 20]	παιδοποιεῖν, ἐδείχθη ἂν οὐδεμία ἑτέρα	χρεία	ταύτης. Οὔτε γὰρ ἐνέργεια οὔτε
[2, 18]	τετάρτῳ ἔτει, ἐπεὶ καὶ χρόνου	χρεία	τῷ κατηχουμένῳ βεβαίως, ἡ τετρὰς
[2, 15]	ἐπὶ τῶν τῇ Εὐρυχώρῳ καὶ	πλατείᾳ	ὁδῷ» οὐκ ἐμμενόντων, ἢ τῶν
[2, 18]	διὰ τὴν ἀντακολουθίαν. Αὐτίκα ἡ	ἐγκράτεια	διάθεσίς ἐστιν ἀνυπέρβατος τῶν κατὰ
[2, 12]	τοῦ θεοῦ· ἡ δὲ ἀνδριζομένη	ἐγκράτεια.	Ἕπεται δ´ αὐταῖς ἁπλότης, ἐπιστήμη,
[2, 6]	ἐλπὶς καὶ μετάνοια σύν τε	ἐγκρατείᾳ	καὶ ὑπομονῇ προκόπτουσαι ἄγουσιν ἡμᾶς
[2, 6]	δὲ συμμαχοῦντα ἡμῖν μακροθυμία καὶ	ἐγκράτεια.	Τούτων οὖν» φησί, τὰ πρὸς
[2, 19]	τρέμοντά μου τοὺς λόγους; Ἡ	προφητεία	λέγει. Τριττὰ δὲ εἴδη φιλίας
[2, 12]	εἰς ζωὴν αἰώνιον. Πάλιν ἡ	προφητεία	πρόγνωσίς ἐστιν, ἡ δὲ γνῶσις
[2, 5]	υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων ἦν» ἡ	προφητεία	προηγόρευσεν. Πλάτων δὲ βασιλέα τὸν
[2, 7]	τρόπου ὁ Φασηλίτης ἐκάλει Κριτόλαος.	Ἀστεία	μὲν οὖν ἤδη καὶ καλλίστη
[2, 20]	παχυνούσης τὰς συστροφὰς τῶν παθῶν	ἐνδελεχείᾳ	ἡδονῶν. Χρυσοῦ δὲ ἀπὸ γῆς
[2, 18]	Τῇ γὰρ ἀμνηστίᾳ ἕπεται ἡ	καλοκἀγαθία,	καὶ ταύτῃ ἡ τῆς ἔχθρας
[2, 20]	συνεχῶς ὁμιλεῖν τῇ ἑταίρᾳ τῇ	Κορινθίᾳ,	Ἔχω γὰρ» ἔλεγεν Λαΐδα καὶ
[2, 19]	ἀκολουθίαν ὀνομάζει· ἡ δὲ τοιαύτη	ἀκολουθία	κατὰ δύναμιν ἐξομοιοῖ. Γίνεσθε» φησὶν
[2, 4]	δὲ ἡ πίστις θείᾳ τινὶ	ἀκολουθίᾳ	τε καὶ ἀντακολουθίᾳ γίνεται. Ναὶ
[2, 4]	θείᾳ τινὶ ἀκολουθίᾳ τε καὶ	ἀντακολουθίᾳ	γίνεται. Ναὶ μὴν καὶ ὁ
[2, 15]	κατὰ τὸν Ἀαρὼν τοῦ λαοῦ	μοσχοποιίᾳ.	Ἐντεῦθέν τις τῶν παρ´ Ἕλλησι
[2, 19]	φησίν· ἀλαζονεία γὰρ ψυχῆς ἐστι	κακία,	ἀφ´ ἧς καὶ τῶν ἄλλων
[2, 15]	ἀκούσιος ἀδικία, ἀδικία δὲ ἑκούσιος	κακία.	ἔστιν οὖν ἡ μὲν ἁμαρτία
[2, 18]	ἀλλογενές, ὅπερ ἐστὶν ἀναίτιον, μήτε	κακία	μήτε ἀπὸ κακίας ὁρμώμενον. Ἐμοὶ
[2, 12]	Ἕπεται δ´ αὐταῖς ἁπλότης, ἐπιστήμη,	ἀκακία,	σεμνότης, ἀγάπη. Πᾶσαι δὲ αὗται
[2, 15]	ἁμαρτία, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀκούσιος	ἀδικία,	ἀδικία δὲ ἑκούσιος κακία. ἔστιν
[2, 15]	λέγω, ἵνα ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα	ἀδικία	ἁμαρτία ἐστί, καὶ ἔστιν ἁμαρτία
[2, 15]	ἡ δὲ ἁμαρτία ἀκούσιος ἀδικία,	ἀδικία	δὲ ἑκούσιος κακία. ἔστιν οὖν
[2, 15]	ἐμὲ πρᾶξις ἀκούσιος, ἡ δὲ	ἀδικία	μόνη εὑρίσκεται ἑκούσιος εἴτε ἐμὴ
[2, 23]	καὶ πρόσωπον ᾧ προσήκει, καὶ	ἡλικία	μέχρι τίνος. Οὔτε οὖν παντὶ
[2, 5]	δοῦλος οὐ μένει ἐν τῇ	οἰκίᾳ	εἰς τὸν αἰῶνα. Ἐὰν δὲ
[2, 18]	φησί, δανειστὴς μὴ ἐπιστῇ χρεώστου	οἰκίᾳ,	ἐνέχυρον μετὰ βίας ληψόμενος, ἀλλ´
[2, 9]	τε τὴν ἐλπίδα. Ἐλπὶς δὲ	προσδοκία	ἀγαθῶν ἡ ἀπόντος ἀγαθοῦ εὔελπις.
[2, 6]	καὶ πρόληψις εὐγνώμονος πρὸ καταλήψεως,	προσδοκία	δὲ δόξα μέλλοντος· ἡ δὲ
[2, 6]	μέλλοντος· ἡ δὲ τῶν ἄλλων	προσδοκία	δόξα ἀδήλου· πεποίθησις δὲ διάληψις
[2, 6]	τὸ μὴ παρεῖναι. Ἐλπὶς δὲ	προσδοκία	κτήσεως ἀγαθοῦ· πιστὴν δὲ ἀνάγκη
[2, 20]	μήτε πτερύγια μήτε λεπίδες εἰσίν·	εὐσαρκίᾳ	γὰρ καὶ πιότητι τῶν ἄλλων
[2, 18]	δολία εἴρηται ἡ τῶν αἱρέσεων	ἐπαγγελία,	καὶ Γλῶσσα μὲν ἀδίκων ἐξολεῖται,
[2, 19]	ἣ μέν τίς ἐστι φιλοσόφου	φιλία,	ἣ δὲ ἀνθρώπου, ἣ δὲ
[2, 16]	τε ἐκ συνηθείας τοῖς ὁμογνώμοσι	φιλία,	θεοῦ δὲ ὁ ἔλεος εἰς
[2, 19]	κοινὴ γὰρ ἡ ἐκ χάριτος	φιλία·	τὸ δὲ ὕστατον καὶ τρίτον
[2, 6]	ἀγάπη τῇ πρὸς τὴν πίστιν	φιλίᾳ	τοὺς πιστοὺς ποιεῖ, ἡ δὲ
[2, 18]	καὶ ζητοῦσα τὸν πεπλακότα. Ζυγὰ	δόλια	βδέλυγμα ἔναντι θεοῦ, στάθμιον δὲ
[2, 18]	ὑπερβαίνειν» Πυθαγόρας παραινεῖ. Δικαιοσύνη δὲ	δολία	εἴρηται ἡ τῶν αἱρέσεων ἐπαγγελία,
[2, 18]	κατά τε τὰ αἰπόλια καὶ	βουκόλια	τῆς παραχρῆμα ἀπολαύσεως, μηδὲ ἐπὶ
[2, 18]	τὰς ποίμνας κατά τε τὰ	αἰπόλια	καὶ βουκόλια τῆς παραχρῆμα ἀπολαύσεως,
[2, 15]	τοῖς παροῦσι πράγμασιν ὀρθῶς διεξάγοιμεν,	εὐβουλία	δὲ φρόνησις πρὸς τὰ βουλεύματα.
[2, 15]	δὲ ἡ τυμβωρυχία ἢ ἡ	ἱεροσυλία.	Τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἐκ τοῦ
[2, 21]	τῇ ἀρετῇ· οὐ γὰρ ἐν	μιᾷ	ἡμέρᾳ περιγίνεται, ἣ καὶ ἐν
[2, 22]	πρᾶξις φίλη καὶ ἀκόλουθος θεῷ;	μία	καὶ ἕνα λόγον ἔχουσα ἀρχαῖον,
[2, 2]	περί τινων ἐναντιοῦσθαι δοκούντων τῇ	μιᾷ	καὶ θείᾳ τῇ προνοητικῇ διοικήσει.
[2, 6]	καὶ προκοπὴν οἰκονομικῶς δεδομέναι, δυνάμει	μία	οὖσαι, ἣ μὲν παλαιά, ἣ
[2, 11]	διὰ τῶν τεσσάρων στοιχείων ἐν	μιᾷ	χώρᾳ τιθεμένων διὰ τὴν ἴσην
[2, 20]	προσίεσθαι ἢ παιδοποιεῖν, ἐδείχθη ἂν	οὐδεμία	ἑτέρα χρεία ταύτης. Οὔτε γὰρ
[2, 11]	καὶ ἀπόστασις, ὥσπερ τῷ γνωστικῷ	ἠρεμία	καὶ ἀνάπαυσις καὶ εἰρήνη. Καθάπερ
[2, 18]	καθόλου ὧν γνωρίζεις ἀνθρώπων ἐν	ἐρημίᾳ	πλανώμενον ὑποζύγιον, ἀπαγαγὼν ἀπόδος. Κἂν
[2, 15]	ψυχὴν δάκνον οὕτως ἀνδρὸς ὡς	ἀτιμία·	οὕτως πέπονθα καί με συμφοροῦσα
[2, 19]	τὸ μὴ αὐτεξούσιον. Ἡ δὲ	οἰκονομία	αὕτη καὶ προφητικὴ καὶ τυπική.
[2, 2]	ἀθέους λογισμοὺς τοὺς ἀντιστασιώδεις τῇ	οἰκονομίᾳ	τοῦ θεοῦ, Φοβοῦ δὲ τὸν
[2, 15]	μετέχειν βουληθείημεν θυμῷ τε καὶ	ἐπιθυμίᾳ	ἐκδότους σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδόντες, ἁμαρτησόμεθα,
[2, 18]	παραλογιζόμενον δὲ τοῦτον ἀλόγως ἤτοι	ἐπιθυμίᾳ	ἢ καὶ θυμῷ καταλάβῃς, ἐπίστρεψον
[2, 15]	θυμός, μυρίους δὲ ἄλλους ἡ	ἐπιθυμία	τραγῳδεῖ, τὴν Φαίδραν, τὴν Ἄνθειαν,
[2, 23]	ἅλις. ~Ἐπεὶ δὲ ἡδονῇ καὶ	ἐπιθυμίᾳ	ὑποπίπτειν γάμος δοκεῖ, καὶ περὶ
[2, 6]	ὑπομονή, τὰ δὲ συμμαχοῦντα ἡμῖν	μακροθυμία	καὶ ἐγκράτεια. Τούτων οὖν» φησί,
[2, 19]	δὲ ἔχθρα. Ἀλλ´ Εἰ καὶ	προθυμία	πρόκειται, καθὸ ἐὰν ἔχῃ εὐπρόσδεκτος,
[2, 18]	μισθόν· παραλύεται γάρ, οἶμαι, ἡ	προθυμία	τοῦ πένητος ἀτροφήσαντος πρὸς τοὐπιόν.
[2, 23]	τὸν ὁμολογούμενον ὅρον. Θορόντα γοῦν	ἔνια	αὐτῶν ᾧ κελεύεται καιρῷ εὐθέως
[2, 9]	καὶ τέλειον. Ἀναστρέφει τοίνυν ἡ	φιλοξενία	περὶ τὸ ὠφέλιμον τοῖς ξένοις,
[2, 9]	δὲ τῇ ἀγάπῃ ἥ τε	φιλοξενία,	φιλοτεχνία τις οὖσα περὶ χρῆσιν
[2, 20]	πάθη ὁρμᾶται, οἷον πλούτῳ καὶ	πενίᾳ	καὶ δόξῃ καὶ ἀδοξίᾳ, ὑγείᾳ
[2, 18]	χρόνῳ μεμετρημένῳ καρπώσεως τούς τε	πενίᾳ	μακρᾷ ὑποσχόντας δίκην μὴ διὰ
[2, 23]	δεικνύουσιν· ἡ γὰρ τῆς γυναικὸς	κηδεμονία	καὶ τῆς παραμονῆς ἡ ἐκτένεια
[2, 8]	πᾶς φόβος πάθος. Ἡ γοῦν	δεισιδαιμονία	πάθος, φόβος δαιμόνων οὖσα ἐκπαθῶν
[2, 9]	ἀνθρώπων ὑπάρχουσα, ἥ τε φιλοστοργία,	φιλοτεχνία	τις οὖσα περὶ στέρξιν φίλων
[2, 9]	τῇ ἀγάπῃ ἥ τε φιλοξενία,	φιλοτεχνία	τις οὖσα περὶ χρῆσιν ξένων·
[2, 15]	ἡ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν	κοινωνία.	Ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ νόμῳ
[2, 9]	τὸν τρόπον ἢ συνελόντι φάναι	κοινωνία	βίου ἢ ἐκτένεια φιλίας καὶ
[2, 9]	ἀγαθῶν· καὶ γὰρ ἡ ὁμογνωμοσύνη	συμφωνία	γνωμῶν. Καὶ Ἡ ἀγάπη» φησὶν
[2, 20]	ἡμῖν. ἤτοι γὰρ οὐκ ἔστιν	ἀξία	(καὶ πῶς ὥσπερ ἐκ μετανοίας
[2, 5]	ὀλίγοις τῶν ἀνθρώπων πλείστου νομίσματος	ἄξια	κτήματα, ἃ καὶ κακός τις
[2, 4]	ἀναζωγραφῶν σὺν τῇ τοῦ νοῦ	ἀπραξίᾳ	τε καὶ ἀνοίᾳ. Διὸ καί
[2, 20]	καὶ πενίᾳ καὶ δόξῃ καὶ	ἀδοξίᾳ,	ὑγείᾳ καὶ νόσῳ, ζωῇ καὶ
[2, 15]	σκηνῆς βοᾷ· Καὶ μανθάνω μὲν	οἷα	δρᾶν μέλλω κακά, θυμὸς δὲ
[2, 11]	τῆς τοῦ ἀγεννήτου γνώσεως, ἄλλοτε	ἀλλοῖα	δοξάζων. Οἷς δὲ μὴ ὑπάρχει
[2, 22]	ἀλλαχοῦ λέγει ἀποκεῖσθαι ἡμῖν. Τὰ	ὅμοια	καὶ παρὰ τῷ Ἰεζεκιὴλ εὕροις
[2, 22]	γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα. Τὰ	ὅμοια	τῷ Παύλῳ καὶ ἡ πανάρετος
[2, 4]	τῷ πρὸς Κλεοφῶντα πρώτῳ τὰ	ὅμοια	τῷ Πλάτωνι ἔοικε διὰ τούτου
[2, 4]	τοῦ νοῦ ἀπραξίᾳ τε καὶ	ἀνοίᾳ.	Διὸ καί φησιν ὁ λόγος·
[2, 19]	πανούργων ἐπιγνώσεται τὰς ὁδοὺς αὐτῆς,	ἄνοια	δὲ ἀφρόνων ἐν πλάνῃ. Ἐπὶ
[2, 6]	ταῦτα ἔγνω· βραδεῖα γὰρ γνῶσις	μετάνοια,	γνῶσις δὲ ἡ πρώτη ἀναμαρτησία.
[2, 3]	ἔτι ἡ τοῦ ποτὲ ἀπίστου	μετάνοια,	δι´ ἣν ἄφεσις ἁμαρτιῶν; ὥστε
[2, 9]	ἤδη ὡς πίστις μὲν ἐπὶ	μετανοίᾳ	ἐλπίδι τε, εὐλάβεια δὲ ἐπὶ
[2, 13]	ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» τῶν ἐν	μετανοίᾳ	ἐξομολογουμένων· Μακάριοι γὰρ πάντες οἱ
[2, 13]	λέγω) αὐτίκα τοῖς κληθεῖσι πρόκειται	μετάνοια	ἡ καθαίρουσα τὸν τόπον τῆς
[2, 6]	ἀναμαρτησία. Πίστεως οὖν καὶ ἡ	μετάνοια	κατόρθωμα· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσῃ
[2, 6]	φόβος τε καὶ ἐλπὶς καὶ	μετάνοια	σύν τε ἐγκρατείᾳ καὶ ὑπομονῇ
[2, 13]	ἀνασκησίας. Δόκησις τοίνυν μετανοίας, οὐ	μετάνοια,	τὸ πολλάκις αἰτεῖσθαι συγγνώμην ἐφ´
[2, 13]	γὰρ τῇ πρώτῃ καὶ μόνῃ	μετανοίᾳ	τῶν ἁμαρτιῶν (αὕτη ἂν εἴη
[2, 7]	ἔκκλισις οὖσα, ἐξ ἧς ἡ	μετάνοια	τῶν προημαρτημένων φύεται. Ἀρχὴ γὰρ
[2, 8]	πρό γε τῆς ἐκπλήξεως ἐν	ἀγνοίᾳ	γενόμενον. Εἰ δὴ ἄγνοια προκατῆρξε
[2, 13]	καὶ πρῶτον βίον, τὸν ἐν	ἀγνοίᾳ	λέγω) αὐτίκα τοῖς κληθεῖσι πρόκειται
[2, 8]	τῶν καλῶν ἢ φαύλων ἡ	ἄγνοια;	ἀλλ´ εἰ μὲν τῶν καλῶν,
[2, 8]	κακόν; εἰ μὴ γὰρ προϋπῆρχεν	ἄγνοια,	οὐκ ἂν ὁ διάκονος κατῆλθεν,
[2, 8]	τῆς ἀποκαταστάσεως αὐτῆς τῆς ἐκλογῆς	ἄγνοια	προκατάρχειν αἰτιωδῶς. Πότερον οὖν τῶν
[2, 8]	ἐν ἀγνοίᾳ γενόμενον. Εἰ δὴ	ἄγνοια	προκατῆρξε τῆς ἐκπλήξεως, ἡ δ´
[2, 17]	ὑπὸ λόγου, οὕτω καὶ ἡ	ἄγνοια	φαντασία ἐστὶν εἴκουσα, μεταπτωτικὴ ὑπὸ
[2, 9]	ἀγάπην χειραγωγεῖν μεμαθήκαμεν. Ἀγάπη δὲ	ὁμόνοια	ἂν εἴη τῶν κατὰ τὸν
[2, 20]	πῶς ὥσπερ ἐκ μετανοίας ἡ	πρόνοια	πρόσεισιν αὐτῇ; ἢ φύσις σῳζομένη,
[2, 6]	δεδωρημένα ὑπ´ αὐτοῦ ἡμῖν εὐνοϊκῶς.	Εὔνοια	δέ ἐστι βούλησις ἀγαθῶν ἑτέρῳ
[2, 6]	παρὰ τοῦ κυρίου εὐμένεια καταλήγει,	εὔνοια	θεία οὖσα καὶ εὔνοια πρὸς
[2, 19]	μὴ μείνῃ ἐχθρός· ἐπικουρίᾳ γὰρ	εὔνοια	μὲν συνδεῖται, λύεται δὲ ἔχθρα.
[2, 6]	καταλήγει, εὔνοια θεία οὖσα καὶ	εὔνοια	πρὸς τὸ εὖ ποιεῖν οὖσα.
[2, 1]	ὡς διιδεῖν ὀψὲ γοῦν δυνηθῆναι,	ὁποῖα	ἄρα εἴη τὰ μαθήματα, ἐφ´
[2, 10]	Χανανῖτις γῆ, ὧν μὲν ἀφεκτέον,	ὁποῖα	δὲ ἐπιτηδευτέον ὡς θεῖα καὶ
[2, 23]	καὶ ἀοχλησίᾳ, ἔτι δὲ καὶ	ἀλυπίᾳ	τἀγαθὸν τίθενται. ἔτι κατὰ μὲν
[2, 9]	κασίγνητε» φησὶν Ὅμηρος. Ἥ τε	φιλανθρωπία,	δι´ ἣν καὶ ἡ φιλοστοργία,
[2, 18]	ἀκαθάρτων λελόγισται. Δαψιλευόμενος δὲ τῇ	φιλανθρωπίᾳ	ὁ χρηστὸς λόγος μηδὲ ὅσα
[2, 9]	ἐστιν ὁ πνευματικός, φιλαδελφία ἡ	φιλανθρωπία	τοῖς τοῦ αὐτοῦ πνεύματος κεκοινωνηκόσιν·
[2, 3]	οὐδὲ βάπτισμα ἔτι εὔλογον οὐδὲ	μακαρία	σφραγὶς οὐδὲ ὁ υἱὸς οὐδὲ
[2, 23]	ὥσπερ ἀμέλει τὸ κρατεῖν τούτων	ἐλευθερία	μόνη. Ἡ γοῦν θεία γραφὴ
[2, 20]	Οὐ γὰρ ἄλλως. Εἰρήνη καὶ	ἐλευθερία	περιγίνεται ἢ διὰ τῆς ἀπαύστου
[2, 20]	δ´ οἶκος. ~Ἥ γε μὴν	καρτερία	καὶ αὐτὴ εἰς τὴν θείαν
[2, 20]	μετὰ λεόντων καθειρχθῇ, ἡμερώσει τὰ	θηρία,	κἂν εἰς πῦρ ἐμβληθῇ, δροσισθήσεται,
[2, 2]	κυσὶν ἀπαγορεύεται, ἔστ´ ἂν μένῃ	θηρία.	Οὐ γάρ ποτε ἐγκιρνάναι προσήκει
[2, 11]	γὰρ αὐτοῖς τρία μέτρα, τρία	κριτήρια	μηνύεται, αἴσθησις μὲν αἰσθητῶν, λεγομένων
[2, 15]	καὶ τὰ θέατρα καὶ τὰ	δικαστήρια	εἴη ἂν ἤ, ὅπερ καὶ
[2, 14]	ὃ πράσσει, ὡς Αἰσχύλος (τὰ	μυστήρια	ἐπὶ σκηνῆς ἐξειπὼν ἐν Ἀρείῳ
[2, 16]	χαίρομεν δὲ ἡμεῖς ἐπὶ τῇ	σωτηρίᾳ	ἡμῶν, τὸ χαρτὸν ἡμῶν ἐξιδιοποιήσατο
[2, 18]	ἀκολουθίαι, παρὰ τούτῳ καὶ ἡ	σωτηρία,	τήρησις οὖσα τοῦ εὖ ἔχοντος.
[2, 9]	Ἀλλὰ τῷ αὐτῶν παραπτώματι ἡ	σωτηρία	τοῖς ἔθνεσιν εἰς τὸ παραζηλῶσαι
[2, 17]	εἶδος εἴη ἄν· ἡ δὲ	ἐμπειρία	ἐπιστήμη περιληπτική, ὥστε καὶ οἷόν
[2, 17]	δὲ τῇ ἐπιστήμῃ ἥ τ´	ἐμπειρία	καὶ ἡ εἴδησις σύνεσίς τε
[2, 18]	δὲ δοκεῖ καὶ μηνύειν ἡ	ἀλληγορία,	μὴ δεῖν ἐπ´ ἴσης καθαρῷ
[2, 7]	τοῦ δεδωκότος τὸν νόμον θεοῦ.	Τρία	γὰρ ταῦτα ἐξ ἀνάγκης ὑφέστηκεν
[2, 7]	ἐπαινοῦνται, καὶ τοῖς ἐκ Περιπάτου	τρία	γένη τῶν ἀγαθῶν εἰσηγουμένοις καὶ
[2, 11]	ἣν ἐπὶ κεφαλαίων τὰ προειρημένα	τρία	ἐδήλωσεν μέτρα. Εἴη δ´ ἂν
[2, 11]	ἡμῖν γὰρ αὐτοῖς τρία μέτρα,	τρία	κριτήρια μηνύεται, αἴσθησις μὲν αἰσθητῶν,
[2, 11]	ἦν» Ἐν ἡμῖν γὰρ αὐτοῖς	τρία	μέτρα, τρία κριτήρια μηνύεται, αἴσθησις
[2, 19]	ἐπικουρητέον, ἵνα μὴ μείνῃ ἐχθρός·	ἐπικουρίᾳ	γὰρ εὔνοια μὲν συνδεῖται, λύεται
[2, 4]	παρ´ ἡμῖν ἱστορίας ἀναλεγόμενος παρατίθεμαι	μαρτύρια;	Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ
[2, 10]	γινώσκειν ἐπιχειρεῖν, ἥτις ἂν εἴη	θεωρία	μεγίστη, ἡ ἐποπτική, ἡ τῷ
[2, 4]	Ὑποκρίνεται δὲ τὴν πίστιν ἡ	εἰκασία,	ἀσθενὴς οὖσα ὑπόληψις, καθάπερ ὁ
[2, 20]	ἀμυντηρίοις δραστικοῖς, ταῖς θείαις ἐντολαῖς,	συγγυμνασίᾳ	τε καὶ συνασκήσει μελετῶσα, δύναμιν
[2, 8]	φαντασίας ἀσυνήθους ἢ ἐπ´ ἀπροσδοκήτῳ	φαντασίᾳ,	ἅτε καὶ ἀγγελίας, φόβος δὲ
[2, 17]	λόγου, οὕτω καὶ ἡ ἄγνοια	φαντασία	ἐστὶν εἴκουσα, μεταπτωτικὴ ὑπὸ λόγου,
[2, 6]	ἀνενδεής· εἰς ἡμᾶς δὲ ἡ	εὐεργεσία	καὶ ἡ παρὰ τοῦ κυρίου
[2, 18]	πορίζων τροφῶν. Ἁρᾷς ὅπως ἡ	νομοθεσία	τὴν τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην ἅμα
[2, 23]	τρυγόνων γένος καὶ ὅσα τούτοις	παραπλήσια.	ἔτι, φασίν, ὁ ἄτεκνος τῆς
[2, 7]	ἀδοξίαν καὶ δυσγένειαν καὶ ὅσα	παραπλήσια,	ταῦτα μὲν καὶ οἱ κατὰ
[2, 19]	διδάσκῃ» μιμούμενος τὸν θεὸν τῷ	παραπλήσια	χαρίζεσθαι· κοινωφελεῖς γὰρ αἱ τοῦ
[2, 23]	καὶ ὅσοι ἐν ἡδονῇ καὶ	ἀοχλησίᾳ,	ἔτι δὲ καὶ ἀλυπίᾳ τἀγαθὸν
[2, 20]	Εἷς δέ ἐστιν ἀγαθός, οὗ	παρρησία	ἡ διὰ τοῦ υἱοῦ φανέρωσις,
[2, 6]	μετάνοια, γνῶσις δὲ ἡ πρώτη	ἀναμαρτησία.	Πίστεως οὖν καὶ ἡ μετάνοια
[2, 20]	εὐθυρρημόνως γράφει τῆς εἰς τὰ	ἀφροδίσια	ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα εἶναι λιμόν,
[2, 18]	τὴν τοῦ κυρίου τετάρτην ὑπόστασιν.	Θυσία	δὲ αἰνέσεως ὑπὲρ ὁλοκαυτώματα. Οὗτος
[2, 18]	πάντα σύνδεσμον ἀδικίας· αὕτη γὰρ	θυσία	θεῷ δεκτή, καρδία συντετριμμένη καὶ
[2, 18]	παρὰ θεῷ δικαιοσύνη μᾶλλον ἢ	θυσία.	Τοιαῦτα καὶ τὰ παρὰ Ἡσαΐᾳ·
[2, 13]	ἀληθείας, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται	θυσία,	φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως
[2, 16]	κατὰ μηδὲν αὐτῷ προσήκοντας, τῇ	οὐσίᾳ	ἡμῶν λέγω ἢ φύσει ἢ
[2, 4]	νοῦ ἡ τῆς ἐπιστήμης συνίσταται	οὐσία,	κοινὸν δὲ νοῦ τε καὶ
[2, 18]	τοῖς ἀνομογενέσιν ἀσκήσαντες πολλῇ τινι	περιουσίᾳ	φιλανθρωπίας ἐν τοῖς ὁμογενέσι χρησώμεθα.
[2, 13]	ἐφ´ ἡμῖν· διὸ καὶ τὰ	ἑκούσια	κρίνεται) αὐτίκα καθ´ ἓν ἕκαστον
[2, 9]	ἀγαθοῦ εὔελπις. Ἀμέλει καὶ ἡ	εὐεμπτωσία	λαμβάνεται εἰς ἐλπίδα, ἣν ἐπὶ
[2, 5]	πλείω. Οὐ γάρ ποτε ἡ	ὀλιγοχρηματία,	ἀλλ´ ἡ ἀπληστία, ἧς φροῦδος
[2, 20]	τὸν θεόν. Τίς οὖν ἡ	αἰτία	τοῦ μὴ προνοεῖσθαι ἐξ ἀρχῆς
[2, 6]	ἀρρήτῳ ἑλκόμενα πνεύματι οὐχ ὡς	αἴτια,	ἀλλ´ ὡς συναίτια. Διπλοῦ τοίνυν
[2, 6]	οὐχ ὡς αἴτια, ἀλλ´ ὡς	συναίτια.	Διπλοῦ τοίνυν ὄντος τοῦ τῆς
[2, 7]	ἀγαθῶν εἰσηγουμένοις καὶ τὰ τούτων	ἐναντία	λογιζομένοις εἶναι κακὰ ἁρμόνιος ἥδε
[2, 20]	διὰ τὸ ποιεῖν ὅσα ἦν	ἐναντία	τῷ θεῷ. Τὰς ἐνεργείας οὖν
[2, 15]	παράλογός ἐστιν ἁμαρτία, ἡ δὲ	ἁμαρτία	ἀκούσιος ἀδικία, ἀδικία δὲ ἑκούσιος
[2, 23]	τοι πορνεύσασα ζῇ μὲν τῇ	ἁμαρτίᾳ,	ἀπέθανεν δὲ ταῖς ἐντολαῖς, ἡ
[2, 15]	ἐμὸν ἀκούσιον. Διὸ καί φησιν·	Ἁμαρτία	γὰρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει· οὐ
[2, 15]	κακία. ἔστιν οὖν ἡ μὲν	ἁμαρτία	ἐμὸν ἀκούσιον. Διὸ καί φησιν·
[2, 15]	ἵνα ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα ἀδικία	ἁμαρτία	ἐστί, καὶ ἔστιν ἁμαρτία μὴ
[2, 15]	Ἀτύχημα μὲν οὖν παράλογός ἐστιν	ἁμαρτία,	ἡ δὲ ἁμαρτία ἀκούσιος ἀδικία,
[2, 15]	ἀδικία ἁμαρτία ἐστί, καὶ ἔστιν	ἁμαρτία	μὴ πρὸς θάνατον. Ἀλλὰ καὶ
[2, 15]	πρὸς θάνατον» εἶπεν· Ἔστι γὰρ	ἁμαρτία	πρὸς θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης
[2, 13]	τῷ ἐλέγχεσθαι γὰρ ἑκατέρωθεν ἡ	ἁμαρτία	φαίνεται, ἣ μὲν ἐπὶ τῷ
[2, 5]	ποτε ἡ ὀλιγοχρηματία, ἀλλ´ ἡ	ἀπληστία,	ἧς φροῦδος ὁ ἀγαθὸς ὢν
[2, 18]	ὑπεκκαύματα ἀπαγαγὼν ἀπόδος. Τῇ γὰρ	ἀμνηστίᾳ	ἕπεται ἡ καλοκἀγαθία, καὶ ταύτῃ
[2, 12]	πίστις εἴη ἄν, ἥ τε	ἀπιστία,	ἀπόστασις οὖσα τῆς πίστεως, δυνατὴν
[2, 6]	ὅτι τὴν θεόθεν ἥκουσαν συνείδησιν	ἀπιστίᾳ	κατεμίαναν. Οὔκουν ἔτ´ εἰκότως ὡς
[2, 6]	εἴη δυνατώτερος θεοῦ; ἡ δὲ	ἀπιστία	ὑπόληψις τοῦ ἀντικειμένου ἀσθενὴς ἀποφατική,
[2, 6]	ἀντικειμένου ἀσθενὴς ἀποφατική, καθάπερ ἡ	δυσπιστία	ἕξις δυσπαράδεκτος πίστεως. Καὶ ἡ
[2, 22]	οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε	ἀκροβυστία,	ἀλλὰ πίστις δι´ ἀγάπης ἐνεργουμένη.
[2, 20]	οὐ λόγοις ψιλοῖς καὶ θεσπίσμασι	πεποιθυῖα,	ἀλλὰ σκεπαστηρίοις ἀτρώτοις καὶ ἀμυντηρίοις
[2, 23]	Τοῦτο βραχέως ἡ γραφὴ δεδήλωκεν	εἰρηκυῖα·	Ὃ μισεῖς, ἄλλῳ οὐ ποιήσεις.
[2, 12]	ἐλπιζομένων, πειθὼ δὲ παρέχει ἡ	ἐνεστηκυῖα	ἐνέργεια πρὸς τὴν βεβαίωσιν ἀμφοῖν
[2, 9]	ἐν ἡμῖν ἐστιν ὁ πνευματικός,	φιλαδελφία	ἡ φιλανθρωπία τοῖς τοῦ αὐτοῦ
[2, 9]	γινώμεθα, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ τῇ	φιλαδελφίᾳ	τε» καὶ τὰ ἑξῆς ἕως
[2, 23]	ὅ τε γάμος ἥ τε	παιδοτροφία,	κατὰ δὲ τοὺς ἐκ τοῦ
[2, 2]	ἀληθής. Φησὶ γοῦν ἐν τῇ	Σοφίᾳ·	Αὐτὸς γάρ μοι δέδωκεν τῶν
[2, 19]	ἀγαπῶντες νόμον προβάλλουσιν ἑαυτοῖς τεῖχος.	Σοφία»	γὰρ πανούργων ἐπιγνώσεται τὰς ὁδοὺς
[2, 2]	Ὅθεν ὁ Μωσῆς οὔποτε ἀνθρωπίνῃ	σοφίᾳ	γνωσθήσεσθαι τὸν θεὸν πεπεισμένος, Ἐμφάνισόν
[2, 5]	φρόνησις, οὐ μὴν πᾶσα φρόνησις	σοφία.	Δέδεικται δὲ τῆς τῶν ὅλων
[2, 9]	νοεῖσθαι χρή· διὸ καὶ ἡ	σοφία	δύναμις θεοῦ ἡ διδάξασα τὴν
[2, 4]	μεμελημένοι. Ὡς γὰρ Οἱ σοφοὶ	σοφίᾳ	εἰσὶ σοφοὶ καὶ οἱ νόμιμοι
[2, 18]	ἐν παντί τε μεριμνῶντι ἔνεστι	σοφία·	ἐμπεσεῖται γὰρ μέριμνα ἀνδρὶ νοήμονι,
[2, 5]	οὖν εἴρηται παρὰ τῷ Σολομῶντι	Σοφία	ἐν στόματι πιστῶν» ἐπεὶ καὶ
[2, 15]	Φόβος δὲ κυρίου παιδεία καὶ	σοφία.	~Ἐνταῦθα πάλιν ἐπιφύονται οἱ κατήγοροι
[2, 2]	γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με	σοφία.	Ἔχεις ἐν βραχεῖ τὸ ἐπάγγελμα
[2, 11]	εἰ ὁ κύριος ἀλήθεια» καὶ	σοφία	καὶ δύναμις θεοῦ» ὥσπερ οὖν
[2, 22]	τῷ Παύλῳ καὶ ἡ πανάρετος	σοφία	λέγει· Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων
[2, 18]	τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, ἡ	σοφία	λέγει, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες
[2, 2]	ἀποκαλυφθῆναι, ἀποκαλυφθήσεται. ~Ἐπὶ δὲ σῇ	σοφίᾳ	μὴ ἐπαίρου, αἱ Παροιμίαι λέγουσιν,
[2, 20]	δὲ ἀληθὴς καὶ οὐκ ἄλογος	σοφία	οὐ λόγοις ψιλοῖς καὶ θεσπίσμασι
[2, 6]	κύριον μενόντων ἁγνῶς, συνευφραίνονται αὐτοῖς	σοφία,	σύνεσις, ἐπιστήμη, γνῶσις. Στοιχείων γοῦν
[2, 20]	κλῆσις αὐτοῦ τῆς ἐπαγγελίας, ἡ	σοφία	τῶν δικαιωμάτων, αἱ ἐντολαὶ τῆς
[2, 5]	ὑπάρχειν ἀνθρωπίνην. Διόπερ ἡ μὲν	σοφία	φρόνησις, οὐ μὴν πᾶσα φρόνησις
[2, 2]	ἀφθαρσίαν. Ἡ μὲν οὖν βάρβαρος	φιλοσοφία,	ἣν μεθέπομεν ἡμεῖς, τελεία τῷ
[2, 15]	ἀγνοίας βαλεῖν, ἀδίκημα δὲ ἡ	τυμβωρυχία	ἢ ἡ ἱεροσυλία. Τὸ δὲ
[2, 15]	τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν.	Ἀτυχία	δέ ἐστιν ἄλλου εἰς ἐμὲ
[2, 18]	καὶ οὐκ ἐμμενετέων, ἥ τε	μεγαλοψυχία,	ἐπιστήμη τῶν συμβαινόντων ὑπεραίρουσα, ἀλλὰ
[2, 22]	ᾐνίξατο. Κἀν τῷ Θεαιτήτῳ τὰ	κακὰ	Ἀμφὶ τὴν θνητὴν φύσιν καὶ
[2, 7]	δοθεὶς νόμος τὰ τῷ ὄντι	κακὰ	ἀποφεύγειν προστάττει, μοιχείαν, ἀσέλγειαν, παιδεραστίαν,
[2, 7]	τὰ τούτων ἐναντία λογιζομένοις εἶναι	κακὰ	ἁρμόνιος ἥδε ἡ δόξα· ἡμῖν
[2, 15]	μανθάνω μὲν οἷα δρᾶν μέλλω	κακά,	θυμὸς δὲ κρείσσων τῶν ἐμῶν
[2, 8]	περιπεσεῖν φοβεῖται καὶ δέδιεν τὰ	κακά·	ὁ δεδιὼς δὲ τὸ πτῶμα
[2, 7]	γὰρ αἱμάτων μετέχοντες θησαυρίζουσιν ἑαυτοῖς	κακά·	Πῶς οὖν ἔτι οὐκ ἀγαθὸς
[2, 15]	οὐδὲ ἀετὸν οὐδὲ ὀξύπτερον οὐδὲ	κόρακα	οὐδὲ πάντ´ ἰχθὺν ὃς οὐκ
[2, 21]	πρῶτον οἰκεῖόν φασιν ἡδονὴν εἶναι·	ἕνεκα	γὰρ ἡδονῆς παρελθοῦσα. Φασίν, ἡ
[2, 18]	λαμβάνοντας, ἀπέχεσθαι διηγόρευσεν, ἐκγόνων τε	ἕνεκα	καὶ μητέρων, εἰς ἡμερότητα τὸν
[2, 23]	οὖν πάντως καὶ τῆς πατρίδος	ἕνεκα	καὶ τῆς τῶν παίδων διαδοχῆς
[2, 21]	Κατὰ δὲ τοὺς περὶ Καλλιφῶντα	ἕνεκα	μὲν τῆς ἡδονῆς παρεισῆλθεν ἡ
[2, 20]	ἡμέτερον ἡ ἡδονή, ἀλλ´ ὑπουργίας	ἕνεκα	παρῆλθεν εἰς τὸν βίον, ὥσπερ
[2, 14]	χάριν ἠγωνίζετο) ἢ τὸ οὗ	ἕνεκα	πράττεται, οἷον ὁ ἰατρὸς δέδωκεν
[2, 21]	πᾶν τὸ καθ´ αὑτὸν ποιεῖν	ἕνεκα	τοῦ ἐπιτυγχάνειν ἡδονῆς καὶ τυγχάνειν,
[2, 20]	ψυχὴν πρὸς οὐδὲν ἕτερον ἢ	ἕνεκα	τοῦ τὰς σάρκας σφριγᾶν. Τῶν
[2, 15]	ἐξηρτῆσθαι. Συνᾴδει τούτοις κἀκεῖνα· Ταῦτα	λελάληκα	ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡ
[2, 22]	πλησίον οὐκ ἐμίανεν, καὶ πρὸς	γυναῖκα	ἐν χωρισμῷ ἀκαθαρσίας αὐτῆς οὐ
[2, 14]	θεός, ἐπεὶ καὶ τὴν Λὼτ	γυναῖκα	ἐπιστραφεῖσαν μόνον ἑκουσίως ἐπὶ τὴν
[2, 23]	φησίν, ἐὰν» γάρ τις ἀπολύσῃ	γυναῖκα,	μοιχᾶται αὐτήν, τουτέστιν ἀναγκάζει μοιχευθῆναι.
[2, 23]	οἰκουρίαν. Ὁ δὲ ἀπολελυμένην λαμβάνων	γυναῖκα	μοιχᾶται, φησίν, ἐὰν» γάρ τις
[2, 23]	ἐπιτρέπει, ἄντικρυς νομοθετεῖ· Οὐκ ἀπολύσεις	γυναῖκα	πλὴν εἰ μὴ ἐπὶ λόγῳ
[2, 23]	ἐγένετο δέ μοι καὶ εἰς	γυναῖκα,	τὰς ὁμομητρίους μὴ δεῖν ἄγεσθαι
[2, 23]	Ἀνύποπτον δὲ εἰς διαβολὴν δείκνυσι	γυναῖκα	τὸ μὴ καλλωπίζεσθαι μηδὲ μὴν
[2, 22]	εἴδωλα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν	γυναῖκα	τοῦ πλησίον οὐκ ἐμίανεν, καὶ
[2, 20]	ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ	σαρκικά,	ἀλλὰ δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς
[2, 10]	ἐπιτηδευτέον ὡς θεῖα καὶ οὐ	κοσμικά,	ἐπιδείκνυσιν ἡμῖν τὸ λόγιον. Ὅταν
[2, 9]	ξένοι δὲ ὧν ξένα τὰ	κοσμικά.	Κοσμικοὺς γὰρ τοὺς εἰς γῆν
[2, 9]	λέγει ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ	νίκα	ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν.
[2, 11]	ὀρθῶς ἡμῖν ἀπόδειξις ἡ γνῶσις.	Ἡνίκα	γοῦν τῆς οὐρανίου καὶ θείας
[2, 22]	ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτὸν ἐπικαλέσασθε·	ἡνίκα	δ´ ἂν ἐγγίζῃ ὑμῖν, ἀπολειπέτω
[2, 20]	τὸ δόγμα τοῦτο διαλεξόμεθα ὕστερον,	ὁπηνίκα	περὶ ψυχῆς διαλαμβάνομεν· νῦν δὲ
[2, 22]	δ´ ὧν οὐκ ἄνευ, τὰ	σωματικὰ	καὶ τὰ ἐκτός. Ἁ γὰρ
[2, 14]	ᾕρηται πνοῇ κρύπτειν πράγματα. Τὰ	προαιρετικὰ	τοίνυν κρίνεται. Κύριος γὰρ ἐτάζει
[2, 11]	ὡς ἂν θεῖα ὄντα καὶ	προφητικά,	δῆλόν που ὡς καὶ τὸ
[2, 2]	κρίματα» φησίν, εὐθῦναι, οὐ τὰ	δικαστικά,	ἀλλὰ τὸ κριτήριον τὸ ἐν
[2, 4]	αὐτὸς μὲν ὦτα ἔχει τὰ	ἀκουστικὰ	τῆς ἀληθείας· Μακάριος δὲ ὁ
[2, 18]	πάσας ἔχει διὰ τὴν ἀντακολουθίαν.	Αὐτίκα	ἡ ἐγκράτεια διάθεσίς ἐστιν ἀνυπέρβατος
[2, 2]	γνῶσιν ῥοπὴν ἀπερίσπαστος παρέχει προαίρεσις.	Αὐτίκα	ἡ μελέτη τῆς πίστεως ἐπιστήμη
[2, 13]	διὸ καὶ τὰ ἑκούσια κρίνεται)	αὐτίκα	καθ´ ἓν ἕκαστον τῶν παθῶν
[2, 23]	τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι.	Αὐτίκα	λιθόλευστοι γίνονται ὡς ἂν διὰ
[2, 7]	συμβουλεῦσαι, τὸ δὲ ἀποφυγεῖν κελεῦσαι.	Αὐτίκα	ὁ ἀπόστολος, ὃν οὐ συνιᾶσι,
[2, 22]	τὴν τελείωσιν μέλλειν ἀπολαμβάνειν ἐκδέχονται;	αὐτίκα	ὁ Πλάτων τὴν ὁμοίωσιν ταύτην
[2, 23]	ἀρχὰς τοῖς μὴ γαμήσασι μετιέναι.	Αὐτίκα	ὁ τῶν Λακώνων νομοθέτης οὐκ
[2, 4]	τέχνην αὐτὴν βασιλικὸς ὀρθῶς προσαγορευθήσεται.	Αὐτίκα	οἱ εἰς τὸν Χριστὸν πεπιστευκότες
[2, 18]	αὐτοὺς κινδυνεύοντας ἀνεχαίτισε νουθετήσας φόβος.	Αὐτίκα	οἱ περιλειφθέντες φιλοκινδύνως τὸν ὑπὲρ
[2, 15]	προαίρεσιν ἢ τὸ κατὰ διάνοιαν.	Αὐτίκα	παράκειταί πως ταῦτα ἀλλήλοις, ἁμάρτημα,
[2, 13]	βίον, τὸν ἐν ἀγνοίᾳ λέγω)	αὐτίκα	τοῖς κληθεῖσι πρόκειται μετάνοια ἡ
[2, 18]	ζῷα παρὰ τοῦ νόμου εἰληφέναι.	Αὐτίκα	τῶν γεννωμένων κατά τε τὰς
[2, 11]	θεοῦ, ἰσχὺς οὖσα τῆς ἀληθείας.	Αὐτίκα	φησίν· Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς
[2, 16]	τοῦ ὅλου, εἰ δὲ μὴ	συμπληρωτικά,	οὐδὲ μέρη εἴη ἄν. Ἀλλὰ
[2, 16]	μέρη τοῦ ὅλου μέρη καὶ	συμπληρωτικὰ	τοῦ ὅλου, εἰ δὲ μὴ
[2, 18]	τινῶν, ἵνα δὴ γάλακτι ἀνακεκραμένην	σάρκα	θοινάζωνται, τάφον τῶν κυοφορουμένων τὴν
[2, 20]	πνεῦμα διαμενεῖ, καθαρὸς μὲν τὴν	σάρκα,	καθαρὸς δὲ τὴν καρδίαν, ἡγιασμένος
[2, 20]	Ἐν σαρκὶ ὄντες οὐ κατὰ	σάρκα	στρατευόμεθα· Σὰρξ» γὰρ καὶ αἷμα
[2, 17]	με σοφίαν καὶ γνῶσιν ἁγίων	ἔγνωκα.	~Προφανεῖς μὲν οὖν καὶ πᾶσαι
[2, 18]	Εἰ γὰρ μηδὲν ἀναιτίως γίνεται,	γάλα	δὲ ἐπομβρεῖται ταῖς τετοκυίαις εἰς
[2, 9]	οὗ καθορᾶται τὰ κατ´ ἀλήθειαν	καλὰ	καὶ δίκαια. Εὐσέβεια ἔστι πρᾶξις
[2, 12]	ἰδού, πάντα ὅσα δεδημιούργηκε λίαν	καλὰ»	οἶδέν τε καὶ θαυμάζει· θεοσέβεια
[2, 4]	Οἱ δὲ πρὸς αὐτοὺς ἀμφισβητοῦντες	μάλα	εὐλαβῶς ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου ποθὲν
[2, 5]	καὶ ἄφρονες, ἐκτὸς δή τινων	μάλα	ὀλίγων. Εἰ δὴ ταῦτα ὀρθῶς
[2, 18]	παραινεῖ ἄτμητον, διὰ τούτου εὖ	μάλα	τοὺς μὲν κτήτορας εἰς κοινωνίαν
[2, 18]	ἐπειδὴ τὰ κατὰ τοὺς πολέμους	ἄδηλα,	ἄδικον εἶναι λογισάμενος τὸν μὲν
[2, 11]	τοῦ λέγοντος· Χείλη δικαίων ἐπίσταται	ὑψηλά.	~Τῆς δὲ πίστεως καθάπερ τοῦ
[2, 5]	ἔχω, τοῖς ἐντὸς εἶναί μοι	φίλα·	πλούσιον δὲ νομίζοιμι τὸν σοφόν.
[2, 18]	δικαιῶν ἐκλέγειν τόκους ἐπὶ χρήμασιν,	ἀλλὰ	ἀνειμέναις χερσὶ καὶ γνώμαις χαρίζεσθαι
[2, 20]	καὶ τῆς θυγατρὸς αὐτοῦ εὐλαβείας.	Ἀλλὰ	γὰρ ὅταν ὑπέρτονον ᾄδειν λέγηται,
[2, 18]	στόμα δὲ δικαίων ἀποστάζει σοφίαν.	Ἀλλὰ	γὰρ Τοὺς σοφοὺς καὶ φρονίμους
[2, 16]	συμπληρωτικά, οὐδὲ μέρη εἴη ἄν.	Ἀλλὰ	γὰρ φύσει Πλούσιος ὢν ὁ
[2, 19]	γὰρ αἱ ἡγεμονίαι σωμάτων ποιότησιν,	ἀλλὰ	διανοίας κρίσεσι κατορθοῦνται· βουλαῖς γὰρ
[2, 20]	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,	ἀλλὰ	δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν
[2, 3]	ὁ υἱὸς οὐδὲ ὁ πατήρ·	ἀλλὰ	θεός, οἶμαι, ἡ τῶν φύσεων
[2, 8]	νόμου φόβος οὐ μόνον δίκαιος,	ἀλλὰ	καὶ ἀγαθὸς κακίαν ἀναιρῶν· φόβῳ
[2, 15]	ἔστιν ἁμαρτία μὴ πρὸς θάνατον.	Ἀλλὰ	καὶ Δαβὶδ καὶ πρὸ Δαβὶδ
[2, 20]	τοῖς ἀλόγοις ζῴοις ὁρμᾶν ὀφείλει,	ἀλλὰ	καὶ διακρίνειν τὰς φαντασίας καὶ
[2, 21]	ἡμᾶς μὴ μόνον ἐπὶ ἡδοναῖς,	ἀλλὰ	καὶ ἐπὶ ὁμιλίαις καὶ ἐπὶ
[2, 23]	ἡ Πολυξένη καίτοι ἀποσφαττομένη ἀναγέγραπται,	ἀλλὰ	καὶ Θνῄσκουσα ὅμως πολλὴν πρόνοιαν»
[2, 18]	εἰς πᾶν δίδωσιν ἐνιαυτῷ ἑβδόμῳ.	Ἀλλὰ	καὶ ἱκέτας ἐκδιδόναι εἰς κόλασιν
[2, 20]	ἡδονή, οὐ μόνον μεθ´ ἡμέραν,	ἀλλὰ	καὶ νύκτωρ ἐν αὐτοῖς τοῖς
[2, 23]	ὁ ἀπολύσας αἴτιος γίνεται τούτου,	ἀλλὰ	καὶ ὁ παραδεξάμενος αὐτήν, ἀφορμὴν
[2, 21]	τῆς ψυχῆς εὐδαιμονίαν εἶναι παραδεδωκέναι.	Ἀλλὰ	καὶ οἱ Ἀβδηρῖται τέλος ὑπάρχειν
[2, 12]	οὐ μόνον οἱ ἀπὸ Πλάτωνος,	ἀλλὰ	καὶ οἱ ἀπὸ τῆς Στοᾶς
[2, 18]	ἐκ τῶν αὐτῶν φύντα γονέων,	ἀλλὰ	καὶ ὃς ἂν ὁμόφυλος ᾖ
[2, 20]	Πυθαγόρειοι, περὶ ὧν ὕστερον ἐπισκεψόμεθα.	Ἀλλὰ	καὶ Οὐαλεντῖνος πρός τινας ἐπιστέλλων
[2, 4]	ἐξευρήσει, ἀνεξερεύνητον ἐὸν καὶ ἄπορον.	Ἀλλὰ	καὶ Πλάτων ὁ φιλόσοφος ἐν
[2, 9]	πρὸ τῆς τοῦ κυρίου παρουσίας,	ἀλλὰ	καὶ πρὸ νόμου κατὰ τὴν
[2, 13]	μόνον καταλιπεῖν ἃ πρότερον ἐξεθείαζεν,	ἀλλὰ	καὶ τὰ ἔργα τοῦ προτέρου
[2, 20]	οὐ μόνον τὰς κλίνας μαλθακάς,	ἀλλὰ	καὶ τὰ ὑπόβαθρα ταῖς κλίναις
[2, 23]	κωμικὸς Μένανδρος καταδραμὼν τοῦ γάμου,	ἀλλὰ	καὶ τὰ χρήσιμα ἀντιτιθεὶς ἀποκρίνεται
[2, 6]	τέλει παραμετρεῖται μόνῳ τὰ πράγματα,	ἀλλὰ	καὶ τῇ ἑκάστου κρίνεται προαιρέσει,
[2, 18]	μεγαλοψυχία, ἐπιστήμη τῶν συμβαινόντων ὑπεραίρουσα,	ἀλλὰ	καὶ τῇ σωφροσύνῃ ἡ εὐλάβεια,
[2, 8]	οὐ γὰρ μόνον τὸν κόσμον,	ἀλλὰ	καὶ τὴν ἐκλογὴν διακρίνας ὁ
[2, 8]	θεοῦ καὶ τῆς κοσμοποιίας ἁπάσης,	ἀλλὰ	καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως αὐτῆς τῆς
[2, 20]	Ἱπποκράτην οὐ μόνον τοῦ σώματος,	ἀλλὰ	καὶ τῆς ψυχῆς Ὑγιείης ἀοκνίη
[2, 6]	πέμποντος τὴν σφαῖραν ἤρτηται μόνον,	ἀλλὰ	καὶ τοῦ εὐρύθμως ἀποδεχομένου προσδεῖ
[2, 20]	φαντασίαις τῶν ἀλόγων ζῴων προσοικειοῦνται,	ἀλλὰ	καὶ φυτῶν κινήματα καὶ κάλλη
[2, 23]	γὰρ παντὶ γαμητέον οὔτε πάντοτε,	ἀλλὰ	καὶ χρόνος ἐστὶν ἐν ᾧ
[2, 23]	οὐκ ἀγαμίου μόνον ἐπιτίμιον ἔστησεν,	ἀλλὰ	κακογαμίου καὶ ὀψιγαμίου καὶ μονοδιαιτησίας·
[2, 19]	φησι τῷ διδόντι· καλῶς ἔδωκας»	ἀλλά·	καλῶς εἴληφας. οὕτω λαμβάνει μὲν
[2, 15]	συγγνώμη δὲ οὐ κατὰ ἄφεσιν,	ἀλλὰ	κατὰ ἴασιν συνίσταται. Τὸ δ´
[2, 18]	ἐᾷ δρέπεσθαι ἀτελῆ ἐξ ἀτελῶν,	ἀλλὰ	μετὰ τριετίαν ἔτει τετάρτῳ καθιερώσοντα
[2, 9]	ὁ ἀπόστολος, τῷ αἰῶνι τούτῳ,	ἀλλὰ	μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός,
[2, 18]	μηδὲ πιπράσκειν ταύτην ἐξεῖναι διατάττεται,	ἀλλὰ	μηδὲ ἔτι θεράπαιναν ἔχειν, ἐλευθέραν
[2, 18]	λύμῃ στάχυν πρὸ τοῦ θερισμοῦ,	ἀλλὰ	μηδὲ συνόλως καρπὸν ἥμερον διαφθείρειν
[2, 23]	οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν.	Ἀλλὰ	μὴν ἡ τῶν τέκνων ἀποβολὴ
[2, 9]	νικῶ» λέγει ὑπὸ τοῦ κακοῦ,	ἀλλὰ	νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ
[2, 14]	τὸν ἀνταγωνιστήν (οὐ γὰρ θανάτου,	ἀλλὰ	νίκης χάριν ἠγωνίζετο) ἢ τὸ
[2, 22]	περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία,	ἀλλὰ	πίστις δι´ ἀγάπης ἐνεργουμένη. Ἐπιθυμοῦμεν
[2, 23]	ποιεῖται πρὸς πολλὰ καὶ ἀνέδην,	ἀλλὰ	πρὸς ἓν καὶ ὁμόφυλον, οἷαι
[2, 20]	ἕξεως ἰδιώματα, οἷον ἀδάμαντος σκληρίαν.	Ἀλλὰ	πρὸς μὲν τὸ δόγμα τοῦτο
[2, 20]	λόγοις ψιλοῖς καὶ θεσπίσμασι πεποιθυῖα,	ἀλλὰ	σκεπαστηρίοις ἀτρώτοις καὶ ἀμυντηρίοις δραστικοῖς,
[2, 6]	ἡ ἑκούσιος πρὸ ἀποδείξεως συγκατάθεσις,	ἀλλὰ	συγκατάθεσις ἰσχυρῷ τινι. Τίς δ´
[2, 11]	τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον,	ἀλλὰ	τὰ ἐξερχόμενα διὰ τοῦ στόματος
[2, 18]	οὐ πρὸς ὕβριν ὁμιλεῖν κελεύει,	ἀλλὰ	Τὰς λʹ ἡμέρας ἐπιτρέψας» φησὶ
[2, 8]	γάρ τις οὐ τὸν θεόν,	ἀλλὰ	τὸ ἀποπεσεῖν τοῦ θεοῦ· ὁ
[2, 9]	ποιεῖν καλῶς ᾖ τισιν ἐξησκημένον,	ἀλλὰ	τὸ ἐπίστασθαι, ὡς χρηστέον καὶ
[2, 23]	ἄγει, ὁ μὴ τὸ εἶδος,	ἀλλὰ	τὸ ἦθος ἐπιτρέπων ταῖς γυναιξὶ
[2, 2]	φησίν, εὐθῦναι, οὐ τὰ δικαστικά,	ἀλλὰ	τὸ κριτήριον τὸ ἐν ἡμῖν
[2, 5]	τὸ τὴν οὐσίαν ἐλάττω ποιεῖν,	ἀλλὰ	τὸ τὴν ἀπληστίαν πλείω. Οὐ
[2, 20]	τοῦ νόμου οἷοί τέ ἐσμεν,	ἀλλά	τοι συνορῶντες, ὡς ὑποδείγματα ἡμῖν
[2, 20]	οὕτως ἀκούω, οὐχ ὡς ὑπέρτονον,	ἀλλὰ	τοῖς μὴ βουλομένοις ἀναλαβεῖν τὸν
[2, 7]	τὸν διαλύοντα ψυχὴν ἀπὸ σώματος,	ἀλλὰ	τὸν διαλύοντα ψυχὴν ἀπὸ ἀληθείας·
[2, 14]	δὲ οὐ τούτου χάριν δέδωκεν,	ἀλλὰ	τοῦ σῶσαι. Ἐκράτει μὲν οὖν
[2, 22]	τέλους δογματισάντων ἃς προειρήκαμεν βλύζουσιν.	Ἀλλὰ	τούτων μὲν ἅλις. ~Ἐπεὶ δὲ
[2, 9]	θεοῦ· φησὶ γὰρ ὁ ἀπόστολος·	Ἀλλὰ	τῷ αὐτῶν παραπτώματι ἡ σωτηρία
[2, 23]	ἀλλ´ οὐδὲ παντελῶς καὶ ἀνέδην,	ἀλλὰ	τῷ πως ἔχοντι καὶ ὁποίαν
[2, 5]	Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει,	τἄλλα	κωφὰ καὶ τυφλά. Ἀπίστους» εἶναί
[2, 20]	πονηροῦ πνεύματος ἐξωθουμένου τῆς καρδίας.	Πολλὰ	γὰρ ἐνοικοῦντα αὐτῇ πνεύματα οὐκ
[2, 23]	τὴν ἐπιμιξίαν οὐ ποιεῖται πρὸς	πολλὰ	καὶ ἀνέδην, ἀλλὰ πρὸς ἓν
[2, 20]	ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον, τὰ δὲ	πολλὰ	καὶ ὄλβια κεῖνα λέλειπται. καὶ
[2, 5]	τῶν οἰομένων πλουσίους εἶναι τοὺς	πολλὰ	κεκτημένους χρήματα ὧδε λέγει· Πλουσίους
[2, 6]	φησίν, ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι	πολλὰ	τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον
[2, 11]	μὴ ὑπάρχει κυβέρνησις, πίπτουσιν ὥσπερ	φύλλα·	ὁ λογισμὸς καὶ τὸ ἡγεμονικὸν
[2, 20]	μεθοδείας τοῦ διαβόλου, ἐπεὶ Τὰ	ὅπλα	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,
[2, 20]	ὑπομονῆς ἀπάθειαν καρπουμένη, εἴ τῳ	ἔναυλα	τὰ ἐπὶ τῶν περὶ τὸν
[2, 5]	νοῦς ἀκούει, τἄλλα κωφὰ καὶ	τυφλά.	Ἀπίστους» εἶναί τινας ἐπιστύφων Ἡράκλειτός
[2, 13]	ἁμαρτιῶν. Δεῖ γὰρ οὐ τὰ	εἴδωλα	μόνον καταλιπεῖν ἃ πρότερον ἐξεθείαζεν,
[2, 22]	αὐτοῦ οὐκ ἦρεν ἐπὶ τὰ	εἴδωλα	οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα
[2, 20]	καχεξίαν προστρίβονται ψυχῇ, κατασκεδαννύουσαι τὰ	εἴδωλα	τῆς ἡδονῆς ἐπίπροσθε τῆς ψυχῆς.
[2, 18]	νομοθεσία τὴν τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην	ἅμα	καὶ ἀγαθότητα καταγγέλλει, τοῦ πᾶσιν
[2, 12]	τὸν πατέρα δέδια, ὃν φοβοῦμαι	ἅμα	καὶ ἀγαπῶ· πάλιν, φοβούμενος μὴ
[2, 7]	δὲ τοῦ θείου, ἀσεβεῖν δὲ	ἅμα	καὶ ἀδικεῖν ἀδεῶς ἀποσκιρτήσαντα τῆς
[2, 3]	φασὶν οἱ ἀπὸ Βασιλείδου πίστιν	ἅμα	καὶ ἐκλογὴν οἰκείαν εἶναι καθ´
[2, 18]	ἀλλοδαπὰς ἐξέμηναν γυναῖκας· γυναικῶν δὲ	ἅμα	καὶ ἡδονῆς ἡττηθέντες ἀπέστησαν μὲν
[2, 5]	τούτων, εἰρήνη δὲ πρὸς ἀλλήλους	ἅμα	καὶ φιλοφροσύνη τὸ κράτιστον. ἐκ
[2, 9]	τούτοις ἐπιμονή τε καὶ ἄσκησις	ἅμα	μαθήσει συμπεραιοῦται εἰς ἀγάπην, ἣ
[2, 18]	ζῷα ἀνοικείου στοχασάμενος, δηλῶν δ´	ἅμα	μηδένα τῶν ἑτεροεθνῶν ἀδικεῖν καὶ
[2, 19]	εὐεργετεῖται· ὥσπερ γὰρ ὁ κυβερνήτης	ἅμα	σῴζει καὶ σῴζεται. Διὰ τοῦτο
[2, 5]	πανταχοῦ, ὧδέ πως παρίστησιν, ἐξυμνῶν	ἅμα	τὴν εἰρήνην· Πιστὸς μὲν γὰρ
[2, 22]	μὴ κακώσῃ, ἐνεχύρασμα ὀφείλοντος ἀποδώσει,	ἅρπαγμα	οὐ μὴ ἁρπάσῃ, τὸν ἄρτον
[2, 4]	τῷ λόγῳ πιστεύσας οἶδεν τὸ	πρᾶγμα	ἀληθές· ἀλήθεια γὰρ ὁ λόγος·
[2, 22]	συμφέροντος καταρᾶσθαι ὡς ἀσεβές τι	πρᾶγμα	δεδρακότι· ἀσεβεῖς γὰρ τῷ ὄντι
[2, 23]	ἀποκρίνεται τῷ εἰπόντι πρὸς τὸ	πρᾶγμα	ἔχω Κακῶς. {Β. ἐπαριστερῶς γὰρ
[2, 14]	Ἀθάμας οἱ μανέντες, ἢ τὸ	πρᾶγμα	ὃ πράσσει, ὡς Αἰσχύλος (τὰ
[2, 6]	τὸν ἄνδρα. Ἐβίωσας εἰς τὸ	περίφραγμα	τοῦ λαοῦ, ἐνευλογήθησαν τὰ τέκνα
[2, 18]	λογίζεσθαι μηδὲ μνησικακεῖν τῷ ἐχθρῷ.	Πρόσταγμα	κυρίου πηγὴ ζωῆς, ὡς ἀληθῶς,
[2, 4]	ἄντικρυς ἐπὶ ξύλου τινὸς ὑψηλοῦ	παράδειγμα	θείας ἀρετῆς τοῖς διορᾶν δυναμένοις
[2, 20]	αὐτῶν ἐν βορβόρῳ κακίας κατορώρυκται,	δόγμα	ἡδονῆς αὐτῆς, οὐχὶ δὲ ἀνδρὸς
[2, 22]	Τοῦτο ἀρχαῖον εἶναι φήσας τὸ	δόγμα	τὴν ἐκ τοῦ νόμου εἰς
[2, 20]	σκληρίαν. Ἀλλὰ πρὸς μὲν τὸ	δόγμα	τοῦτο διαλεξόμεθα ὕστερον, ὁπηνίκα περὶ
[2, 18]	ζητοῦσα τὸν πεπλακότα. Ζυγὰ δόλια	βδέλυγμα	ἔναντι θεοῦ, στάθμιον δὲ δίκαιον
[2, 18]	σύνεσις αὔξεται. Θυσίαι γὰρ ἀνόμων	βδέλυγμα	κυρίῳ, εὐχαὶ δὲ κατευθυνόντων δεκταὶ
[2, 8]	ὁ διάκονος αὐτοῖς καὶ τὸ	κήρυγμα	καὶ τὸ βάπτισμα. Εἰ δὲ
[2, 20]	τοῦ θεοῦ» Κατήγαγεν οὖν εἰς	ὄρυγμα	θηρίων ἔμπλεων τὸν Δανιὴλ ὁ
[2, 10]	ἐντολὰς δεδωκότι θεῷ, ὑπομιμνῄσκει δὲ	ἠρέμα	ζητεῖν τὸν θεὸν καὶ ὡς
[2, 1]	ὀλίγαις συγχρωμένους γραφαῖς, εἴ πως	ἠρέμα	καὶ ὁ Ἰουδαῖος ἐπαΐων ἐπιστρέψαι
[2, 3]	εἶναι καθ´ ἕκαστον διάστημα, κατ´	ἐπακολούθημα	δ´ αὖ τῆς ἐκλογῆς τῆς
[2, 1]	φρυάττονται, τούτων ὁ ἔλεγχος· κατ´	ἐπακολούθημα	δὲ καὶ περὶ τῆς ἐγκυκλίου
[2, 20]	ἀναγκαῖον τὸ τῆς ἡδονῆς πάθος,	ἐπακολούθημα	δὲ χρείαις τισὶ φυσικαῖς, πείνῃ,
[2, 15]	ὡς πολέμιον ὑπ´ ἀγνοίας βαλεῖν,	ἀδίκημα	δὲ ἡ τυμβωρυχία ἢ ἡ
[2, 15]	πως ταῦτα ἀλλήλοις, ἁμάρτημα, ἀτύχημα,	ἀδίκημα.	Καὶ ἔστιν ἁμάρτημα μὲν φέρε
[2, 15]	ἐν τῷ νόμῳ κυρίου τὸ	θέλημα	αὐτοῦ· ὁ Πέτρος ἐν τῷ
[2, 9]	τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ
[2, 4]	τὸν νόμον, Ποιῶν δὲ τὸ	θέλημα	τοῦ πατρός, ἀναγεγραμμένος δὲ ἄντικρυς
[2, 13]	τὸ μὴ εἰς ταὐτὸν ὑπενεχθέντα	πλημμέλημα	μετανοῆσαι· μελέτη γὰρ ἔμπαλιν ἁμαρτιῶν
[2, 16]	ἀσθενείᾳ τοῦ κυρίου. Ἐπεὶ τοίνυν	βούλημά	ἐστι τοῦ θεοῦ σῴζεσθαι τὸν
[2, 16]	τῶν ἡμετέρων παθῶν ἀναγόμενοι, τὸ	βούλημα	τοῦ ἀπαθοῦς θεοῦ ὁμοίως τοῖς
[2, 9]	οὐχ ὑπετάγησαν· Οὐ γὰρ τὸ	βούλημα	τοῦ νόμου ἔγνωσάν τε καὶ
[2, 20]	τοῦ θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν	νόημα	εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ,
[2, 15]	ἀποσφάττειν κέκραγεν· Οὐδὲν οὖν ἦν	πῆμα	ἐλευθέρου ψυχὴν δάκνον οὕτως ἀνδρὸς
[2, 6]	τῶν ἀποστόλων κηρύξεως ἐπὶ τὸ	ῥῆμα	κυρίου καὶ τὸν υἱὸν τοῦ
[2, 6]	Οὐδέπω συνίεμεν ἀπόδειξιν εἶναι τὸ	ῥῆμα	κυρίου; ὥσπερ οὖν τὸ σφαιρίζειν
[2, 18]	ἀπόδος. Φυσικὴν κοινωνίαν διδάσκει τὸ	εὕρημα	παρακαταθήκην λογίζεσθαι μηδὲ μνησικακεῖν τῷ
[2, 2]	ἡγεμόνα τοῦ παντός, δυσάλωτόν τι	χρῆμα	καὶ δυσθήρατον, ἐξαναχωροῦν ἀεὶ καὶ
[2, 18]	τὰ αἰπόλια καὶ βουκόλια τῆς	παραχρῆμα	ἀπολαύσεως, μηδὲ ἐπὶ προφάσει θυσιῶν
[2, 3]	κατόρθωμα ἡ πίστις, εἰ φύσεως	πλεονέκτημα,	οὐδὲ ἀμοιβῆς δικαίας τεύξεται ἀναίτιος
[2, 15]	Αὐτίκα παράκειταί πως ταῦτα ἀλλήλοις,	ἁμάρτημα,	ἀτύχημα, ἀδίκημα. Καὶ ἔστιν ἁμάρτημα
[2, 6]	κατόρθωμα· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσῃ	ἁμάρτημα	εἶναι ᾧ προκατείχετο, οὐδὲ μεταθήσεται·
[2, 15]	ἁμάρτημα, ἀτύχημα, ἀδίκημα. Καὶ ἔστιν	ἁμάρτημα	μὲν φέρε εἰπεῖν τὸ τρυφητικῶς
[2, 3]	ἐκλογὴν οἰκείαν εἶναι καθ´ ἕκαστον	διάστημα,	κατ´ ἐπακολούθημα δ´ αὖ τῆς
[2, 21]	ἄλλο ἢ τὸ σαρκὸς εὐσταθὲς	κατάστημα	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν
[2, 20]	ἡδονήν. Θειάζει γοῦν Σαρκὸς εὐσταθὲς	κατάστημα	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν
[2, 1]	πολλούς, τὸ δὲ τῷ ὄντι	φιλοσόφημα	οὐκ εἰς τὴν γλῶσσαν, ἀλλ´
[2, 15]	παράκειταί πως ταῦτα ἀλλήλοις, ἁμάρτημα,	ἀτύχημα,	ἀδίκημα. Καὶ ἔστιν ἁμάρτημα μὲν
[2, 15]	τὸ τρυφητικῶς καὶ ἀσελγῶς βιοῦν,	ἀτύχημα	δὲ τὸ φίλον ὡς πολέμιον
[2, 15]	Παιδισκάριόν με» φησὶν εὐτελὲς καταδεδούλωκεν.	Ἀτύχημα	μὲν οὖν παράλογός ἐστιν ἁμαρτία,
[2, 20]	σάρκα στρατευόμεθα· Σὰρξ» γὰρ καὶ	αἷμα	βασιλείαν θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται,
[2, 6]	γὰρ τὰ κάρφη τὰ ξηρά,	ἕτοιμα	ὄντα καταδέχεσθαι τὴν δύναμιν τὴν
[2, 15]	καθὼς τὰ πτηνὰ εἰς ἁρπαγὴν	ἕτοιμα.	Παρῄνεσε δὲ Μωυσῆς· Οὐ φάγεσθε
[2, 22]	ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ,	κρῖμα	ἀληθινὸν ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς
[2, 22]	ἂν γένηται δίκαιος καὶ ποιήσῃ	κρῖμα	καὶ δικαιοσύνην, ἐπὶ τὰ ὄρη
[2, 4]	δὲ τὸ ἑπόμενον τῇ ἐπιστήμῃ	κρῖμα,	ὡς ἀληθὲς τόδε τι, πίστιν
[2, 23]	τοῦ γάμου, ἀλλὰ καὶ τὰ	χρήσιμα	ἀντιτιθεὶς ἀποκρίνεται τῷ εἰπόντι πρὸς
[2, 8]	μετριοπάθειαν ἐμποιεῖ. Ἐπὰν οὖν ἀκούσωμεν·	Τίμα	τὸν κύριον καὶ ἰσχύσεις, πλὴν
[2, 14]	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσί με	τιμᾷ»	φησίν, Ἡ δὲ καρδία αὐτῶν
[2, 23]	τὸν γάμον ὥσπερ τι ἱερὸν	ἄγαλμα	τῶν μιαινόντων φυλακτέον, ἀνεγειρομένοις μὲν
[2, 2]	σοφία. Ἔχεις ἐν βραχεῖ τὸ	ἐπάγγελμα	τῆς καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας. Ἀνάγει
[2, 18]	δοκεῖ σοι φιλανθρωπίας εἶναι τὸ	παράγγελμα	τοῦτο ὥσπερ κἀκεῖνο, Μισθὸν πένητος
[2, 20]	Οὗ τὸν βίον δηλοῖ τὸ	ἐπίγραμμα·	ταῦτ´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ
[2, 20]	καθάπερ ὁ μὲν Λὼτ τὰ	Σόδομα,	τὴν Χαλδαίων δὲ γῆν ὁ
[2, 8]	εἰς ὄνομα θεοῦ· εἰς γὰρ	ὄνομα	Ἀνθρώπου πλασθεὶς Ἀδὰμ φόβον παρέσχεν
[2, 20]	ἁμαρτιῶν καὶ ἐλπίσαντες ἐπὶ τὸ	ὄνομα	γενώμεθα καινοί, πάλιν ἐξ ἀρχῆς
[2, 8]	πάνθ´ ἃ χεῖρες ἀνύουσιν εἰς	ὄνομα	θεοῦ· εἰς γὰρ ὄνομα Ἀνθρώπου
[2, 9]	οὖν ἐζωοποιήθησαν καὶ ἐπέγνωσαν τὸ	ὄνομα	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ. Διὰ
[2, 9]	καὶ διδασκάλους τοὺς κηρύξαντας τὸ	ὄνομα	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ καὶ
[2, 18]	καὶ Γλῶσσα μὲν ἀδίκων ἐξολεῖται,	στόμα	δὲ δικαίων ἀποστάζει σοφίαν. Ἀλλὰ
[2, 19]	ἡ καρδία καὶ λόγου τὸ	στόμα.	Καλῶς οὖν ἐπὶ τῶν μετανοούντων
[2, 11]	Οὐ τὰ εἰσερχόμενα εἰς τὸ	στόμα	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ
[2, 1]	γὰρ ἐν τῷ ὁράματι τῷ	Ἑρμᾷ	ἡ δύναμις ἡ φανεῖσα· Ὃ
[2, 6]	Ἀβραὰμ πιστεύσαντι ἐλογίσθη εἰς δικαιοσύνην,	σπέρμα	δὲ Ἀβραὰμ ἡμεῖς δι´ ἀκοῆς,
[2, 8]	διὰ τὸν ἀοράτως ἐν αὐτῷ	σπέρμα	δεδωκότα τῆς ἄνωθεν οὐσίας καὶ
[2, 8]	αὑτῶν, ἐκ προγνώσεως τὸ ἄνωθεν	σπέρμα	νενοηκότες· ἢ τὸ τελευταῖον γνώσει
[2, 20]	εἰς τὰ ἀφροδίσια ἀκατασχέτου ὁρμῆς	κατάπλασμα	εἶναι λιμόν, εἰ δὲ μή,
[2, 6]	πιστοὺς ποιεῖ, ἡ δὲ πίστις	ἕδρασμα	ἀγάπης ἀντεπάγουσα τὴν εὐποιίαν, ὅτε
[2, 11]	δῆλόν που ὡς καὶ τὸ	συμπέρασμα	τὸ ἐπιφερόμενον αὐτοῖς ἀκολούθως ἀληθὲς
[2, 22]	Καὶ ἄνδρα» φησί, μὴ κακώσῃ,	ἐνεχύρασμα	ὀφείλοντος ἀποδώσει, ἅρπαγμα οὐ μὴ
[2, 20]	κατὰ λέξιν· Ἐὰν γάρ τινι	πεῖσμα	δῷς, ὅτι μὴ ἔστιν ἡ
[2, 4]	κυρίου μαθητῶν. ἔστι γὰρ δόκιμον	νόμισμα	καὶ ἄλλο κίβδηλον, ὅπερ οὐδὲν
[2, 4]	ὁ ἀργυραμοιβὸς τῷ ἰδιώτῃ τὸ	νόμισμα	τοῦτο μόνον, ὅτι κίβδηλόν ἐστι,
[2, 21]	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν	ἔλπισμα;	~Ναὶ μὴν Πλάτων ὁ φιλόσοφος
[2, 20]	καὶ τὸ περὶ ταύτης πιστὸν	ἔλπισμα»	Τί γὰρ ἕτερον ἡ τρυφὴ
[2, 8]	καὶ τὸ κήρυγμα καὶ τὸ	βάπτισμα.	Εἰ δὲ τῶν φαύλων, πῶς
[2, 3]	ἣν ἄφεσις ἁμαρτιῶν; ὥστε οὐδὲ	βάπτισμα	ἔτι εὔλογον οὐδὲ μακαρία σφραγὶς
[2, 18]	γινέσθω ἡ τοῦ ζῶντος τροφὴ	ἥδυσμα	τοῦ ἀναιρεθέντος ζῴου, φησίν ἡ
[2, 2]	αὐτὸς μακρὰν ὢν ἐγγυτάτω βέβηκεν,	θαῦμα	ἄρρητον· Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ, Φησὶ
[2, 23]	εἴ τι ῥυπαρὸν καὶ μεμολυσμένον	ἐπιτήδευμα	ἀφαγνιστέον τοῦ γάμου, ὡς μὴ
[2, 6]	Εἰ γὰρ ἀνθρώπινον ἦν τὸ	ἐπιτήδευμα,	ὡς Ἕλληνες ὑπέλαβον, κἂν ἀπέσβη·
[2, 20]	οἱ φάσκοντες ἑαυτοὺς Νικολάῳ ἕπεσθαι,	ἀπομνημόνευμά	τι τἀνδρὸς φέροντες ἐκ παρατροπῆς
[2, 20]	τε καὶ συνέστιος κατὰ τὸ	πνεῦμα	διαμενεῖ, καθαρὸς μὲν τὴν σάρκα,
[2, 20]	ἄνθρωποι ἀποθνῄσκετε» διελέγχον ἡμᾶς τὸ	πνεῦμα	εἴρηκεν. Χρὴ τοίνυν συνασκεῖν αὑτοὺς
[2, 2]	ἀλλ´ οἱ μὲν τὸ ἅγιον	πνεῦμα	κεκτημένοι ἐρευνῶσι Τὰ βάθη τοῦ
[2, 23]	τοῖς εἰρημένοις διὰ Ἰεζεκιὴλ τὸ	πνεῦμα	λέγον· Οὐ βούλομαι τὸν θάνατον
[2, 4]	κριτηρίῳ τῇ πίστει ἐπαναπαυώμεθα, Τὸ	πνεύμα	πρόθυμον» ἐνδειξάμενοι, ὅτι εἱλόμεθα τὴν
[2, 6]	Πίστεως οὖν καὶ ἡ μετάνοια	κατόρθωμα·	ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσῃ ἁμάρτημα
[2, 3]	τὴν δωρεάν. Οὐκέτ´ οὖν προαιρέσεως	κατόρθωμα	ἡ πίστις, εἰ φύσεως πλεονέκτημα,
[2, 18]	μὲν ἐνδεὲς διά τε τὸ	σῶμα	διά τε τὴν γένεσιν αὐτὴν
[2, 4]	προσβολὴν καὶ ἐπαφήν τινα, ταὐτὸν	σῶμα	καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι. Οἱ δὲ
[2, 18]	ἡμᾶς βούλεται μήτε κατὰ τὸ	σῶμα	καὶ τὰ ἔργα μήτε κατὰ
[2, 18]	ἀλλ´ ὡς ἑαυτούς, κατά τε	σῶμα	καὶ ψυχήν; ναὶ μὴν καὶ
[2, 19]	πρόσθεν εἰρήκαμεν, οὐ τὸ κατὰ	σῶμα	μηνύεται, οὐ γὰρ θέμις θνητὸν
[2, 11]	ἐδήλωσεν μέτρα. Εἴη δ´ ἂν	σῶμά	τε καὶ ψυχὴ αἵ τε
[2, 8]	κακά· ὁ δεδιὼς δὲ τὸ	πτῶμα	ἄφθαρτον ἑαυτὸν καὶ ἀπαθῆ εἶναι
[2, 20]	ὀχυρωμάτων, λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν	ὕψωμα	ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ
[2, 22]	χεῖρα αὐτοῦ, κρῖμα ἀληθινὸν ποιήσει	ἀνὰ	μέσον ἀνδρὸς καὶ τοῦ πλησίον,
[2, 12]	ἡ ἀγάπη τῷ γνωστικῷ πεφοίτηκεν	ἕνα	θεὸν εἰδότι· Καὶ ἰδού, πάντα
[2, 15]	ἀντιστήσεται κατὰ πρόσωπόν μου; Ὁρᾷς	ἕνα	θεὸν καταγγελλόμενον ἀγαθόν, τῶν κατ´
[2, 20]	Ζήνων ἐπὶ τῶν Ἰνδῶν ἔλεγεν	ἕνα	Ἰνδὸν παροπτώμενον ἐθέλειν ἂν ἰδεῖν
[2, 17]	ἑκάστου καὶ πάντων τῶν εἰς	ἕνα	λόγον· γνῶσις δὲ ἐπιστήμη τοῦ
[2, 22]	καὶ ἀκόλουθος θεῷ; μία καὶ	ἕνα	λόγον ἔχουσα ἀρχαῖον, ὅτι τῷ
[2, 4]	πράγματος ἐπίνοιαν· μὴ δύνασθαι δὲ	μηδένα	μήτε ζητῆσαι μήτε ἀπορῆσαι μηδὲ
[2, 18]	ἀνοικείου στοχασάμενος, δηλῶν δ´ ἅμα	μηδένα	τῶν ἑτεροεθνῶν ἀδικεῖν καὶ ὑπὸ
[2, 6]	ἡμῖν ἐπηγγελμένα καὶ διὰ ταῦτα	δεδημιουργημένα	καὶ δεδωρημένα ὑπ´ αὐτοῦ ἡμῖν
[2, 11]	δεκάς, ἣν ἐπὶ κεφαλαίων τὰ	προειρημένα	τρία ἐδήλωσεν μέτρα. Εἴη δ´
[2, 5]	αὐτῶν ὁμολογεῖται. ~Πάντα τοίνυν τὰ	προειρημένα	φαίνεται παρὰ Μωυσέως τοῦ μεγάλου
[2, 18]	οὖν καὶ ἄλλας ἐκδόσεις τὰ	προειρημένα	φυσικωτέρας περί τε ἀναπαύσεως καὶ
[2, 6]	καὶ διὰ ταῦτα δεδημιουργημένα καὶ	δεδωρημένα	ὑπ´ αὐτοῦ ἡμῖν εὐνοϊκῶς. Εὔνοια
[2, 20]	τινα ταῦτα κατ´ οὐσίαν ὑπάρχειν	προσηρτημένα	τῇ λογικῇ ψυχῇ κατά τινα
[2, 20]	διὰ τὸ καὶ φυτῶν ἰδιώματα	προσηρτημένα	φέρειν, ἔτι δὲ καὶ ἕξεως
[2, 6]	οὐ παραβήσεται τὰ καλῶς ἡμῖν	ἐπηγγελμένα	καὶ διὰ ταῦτα δεδημιουργημένα καὶ
[2, 19]	γέγονεν καὶ τοῖς ἀξίοις τὰ	ἐπηγγελμένα	νέμεται. Κληρονόμον οὖν τὸν σπουδαῖον
[2, 4]	πρόληψίς ἐστι διανοίας περὶ τὰ	λεγόμενα	καὶ τοῦτο ὑπακοή τε εἴρηται
[2, 5]	ὑπερηφάνησεν σὺν καὶ δόξῃ πάσῃ	διδόμενα	αὐτῷ πρὸς τοῦ ἀντικειμένου. Τί
[2, 20]	τὰ ἰδιώματα περὶ τὴν ψυχὴν	φανταζόμενα	τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς τοῖς
[2, 21]	καὶ τὰ πρὸς τῶν φυσικῶν	δογματιζόμενα	περὶ τοῦ προκειμένου παραθέσθαι. Ἀναξαγόραν
[2, 6]	ἀνακινεῖ· πείθεται δὲ αὐτοῖς τὰ	ἑλκόμενα	ἀρρήτῳ ἑλκόμενα πνεύματι οὐχ ὡς
[2, 6]	δὲ αὐτοῖς τὰ ἑλκόμενα ἀρρήτῳ	ἑλκόμενα	πνεύματι οὐχ ὡς αἴτια, ἀλλ´
[2, 11]	εἴη γνῶσις. Εἰ γὰρ τὰ	παραλαμβανόμενα	πρὸς τὸ ζητούμενον ἀληθῆ λαμβάνεται,
[2, 18]	ἐπιφύσεις ἀποτέμνοντας, ὑπὲρ τοῦ μὴ	βαρυνόμενα	πιέζεσθαι καὶ ὑπὲρ τοῦ μὴ
[2, 4]	τῶν προφητῶν» καὶ τὰ τούτοις	ἑπόμενα.	Τεσσάρων δὲ ὄντων ἐν οἷς
[2, 20]	πιστεῦσαι. Εἰκότως οὖν ἀντέθηκε τὰ	ἐπιφερόμενα·	Διὸ ἐν τῷ κατοικητηρίῳ ἡμῶν
[2, 20]	εἰ μηδέπω ποιεῖν τὰ ἡμῖν	προσταττόμενα	ὑπὸ τοῦ νόμου οἷοί τέ
[2, 4]	ἣ μὲν γὰρ περὶ τὰ	ἐνδεχόμενά	ἐστιν ἄλλως ἔχειν, ἣ δὲ
[2, 11]	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ	ἐξερχόμενα	διὰ τοῦ στόματος ἐκεῖνα κοινοῖ
[2, 11]	κἀκεῖνο ἐπιστάμενος ὅτι Οὐ τὰ	εἰσερχόμενα	εἰς τὸ στόμα κοινοῖ τὸν
[2, 20]	ἐπὶ τῶν περὶ τὸν Ἀνανίαν	ἱστορούμενα,	ὧν εἷς καὶ Δανιὴλ ὁ
[2, 11]	δίκαιον μέτρον, ᾧ μετρεῖται τὰ	μετρούμενα,	ἡ τὸν ἄνθρωπον συνέχουσα δεκάς,
[2, 9]	χρῆσιν ξένων· ξένοι δὲ ὧν	ξένα	τὰ κοσμικά. Κοσμικοὺς γὰρ τοὺς
[2, 15]	καθέδραν λοιμῶν ἐκάθισεν, καθὼς τὰ	πτηνὰ	εἰς ἁρπαγὴν ἕτοιμα. Παρῄνεσε δὲ
[2, 15]	ἐστιν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή,	ἵνα	ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς·
[2, 19]	καθὸ οὐκ ἔχει. Οὐ γὰρ	ἵνα	ἄλλοις ἄνεσις, ὑμῖν δὲ θλῖψις·
[2, 18]	ὁ κύριος, ἵνα ἐλεηθῆτε· ἀφίετε,	ἵνα	ἀφεθῇ ὑμῖν· ὡς ποιεῖτε, οὕτως
[2, 20]	καὶ θανάτῳ, πόνῳ καὶ ἡδονῇ.	ἵνα	γὰρ ἀδιαφόρως τοῖς ἀδιαφόροις χρησώμεθα,
[2, 22]	μου γίνεσθε καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ,	ἵνα	γένηται ἐκεῖνο· εἰ ὑμεῖς ἐμοῦ,
[2, 20]	μὲν ἡδέως φάγῃς, ὀψοποιοὺς μηχανωμένη·	ἵνα	δὲ ἡδέως πίνῃς, οἴνους πολυτελεῖς
[2, 20]	τοῦ θέρους χιόνα περιθέουσα ζητεῖς·	ἵνα	δὲ κατακοιμηθῇς ἡδέως, οὐ μόνον
[2, 18]	πρὸ τῆς ἀποτέξεως ζῴων τινῶν,	ἵνα	δὴ γάλακτι ἀνακεκραμένην σάρκα θοινάζωνται,
[2, 7]	Ὁ παιδαγωγὸς εἰς Χριστὸν» δοθείς,	ἵνα	δὴ ἐπιστρέψωμεν διὰ φόβου παιδευτικῶς
[2, 6]	τοῦ εὐρύθμως ἀποδεχομένου προσδεῖ αὐτῷ,	ἵνα	δὴ κατὰ νόμους τοὺς σφαιριστικοὺς
[2, 17]	τὰ δόγματα καὶ αἱ κρίσεις,	ἵνα	δὴ ὦσιν αὐτῷ καὶ οἱ
[2, 2]	καὶ ἀπλανὲς ἔχειν δεῖν μηνύει,	Ἵνα	δῷ ἀκάκοις πανουργίαν, παιδὶ δὲ
[2, 18]	κεχρημένος; Ἐλεᾶτε, φησὶν ὁ κύριος,	ἵνα	ἐλεηθῆτε· ἀφίετε, ἵνα ἀφεθῇ ὑμῖν·
[2, 18]	ἀλόγων ζῴων τὸ ἐπιεικὲς ἀπέτεινεν,	ἵνα	ἐν τοῖς ἀνομογενέσιν ἀσκήσαντες πολλῇ
[2, 7]	φυλάσσειν ἀγωνιζώμεθα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ,	ἵνα	ἐν τοῖς δικαιώμασιν αὐτοῦ εὐφρανθῶμεν.
[2, 15]	θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης λέγω,	ἵνα	ἐρωτήσῃ τις. Πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία
[2, 18]	ζητεῖ ὁ κύριος ἀφ´ ὑμῶν,	ἵνα	εὕρητε ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Τοὺς
[2, 13]	τῆς ψυχῆς ἀπὸ τῶν πλημμελημάτων,	ἵνα	ἡ πίστις θεμελιωθῇ. καρδιογνώστης» δὲ
[2, 15]	τούτοις κἀκεῖνα· Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν,	ἵνα	ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ πληρωθῇ.
[2, 18]	οὐ γὰρ ὑποπίπτει πάθει ποτέ,	ἵνα	καὶ κρατήσῃ τοῦδε· ἡ δὲ
[2, 20]	πρὶν δὲ διψῆν πίνουσα, καὶ	ἵνα	μὲν ἡδέως φάγῃς, ὀψοποιοὺς μηχανωμένη·
[2, 6]	ἐσπούδασα κατὰ μικρὸν ὑμῖν πέμψαι,	ἵνα	μετὰ τῆς πίστεως ὑμῶν τελείαν
[2, 19]	περιμένῃ φίλος, ἐχθρῷ δὲ ἐπικουρητέον,	ἵνα	μὴ μείνῃ ἐχθρός· ἐπικουρίᾳ γὰρ
[2, 20]	καὶ ὁ κύριος ἐπί τινας,	ἵνα	μή τινες τῶν ζηλούντων αὐτὸν
[2, 23]	οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ,	ἵνα	μηδὲ ὁ θάνατος αὐτοῖς κοινὸς
[2, 20]	Διὰ τοῦτο καὶ ἐπιφέρει· Προσέχετε,	ἵνα	ὁ ναὸς τοῦ κυρίου ἐνδόξως
[2, 2]	πάσαις δὲ ὁδοῖς γνώριζε αὐτήν,	ἵνα	ὀρθοτομῇ τὰς ὁδούς σου· ὁ
[2, 6]	τὰς προαγούσας ἐπὶ σὲ προφητείας,	ἵνα	στρατεύσῃ ἐν αὐταῖς τὴν καλὴν
[2, 18]	τῆς αἰχμαλώτου καὶ τὰς τρίχας,	ἵνα	τὸν ἐφύβριστον δυσωπήσῃ ἔρωτα· εἰ
[2, 18]	ἀσπάζεσθαι μηδὲ ἐφήδεσθαι τοῖς ἐχθροῖς,	ἵνα	τούτοις ἐγγυμνασαμένους ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν
[2, 18]	κατασκευάζειν καλούς τε καὶ ἀγαθούς,	ἵνα	ὡς ὅτι μάλιστα ὁ μὲν
[2, 4]	οὐσίαν εἶναι. Δἰδοὺ δή, ποιῶ	καινά,	ὁ λόγος φησίν, ἃ ὀφθαλμὸς
[2, 20]	τὰ δὲ πολλὰ καὶ ὄλβια	κεῖνα	λέλειπται. καὶ γὰρ ἐγὼ σποδός
[2, 23]	σπειρόμενος ἄνθρωπος, ᾧ πάντα φύεται,	κἀκεῖνά	γε καὶ νήφοντες καταβάλλουσι τὰ
[2, 15]	τε καὶ ἐξηρτῆσθαι. Συνᾴδει τούτοις	κἀκεῖνα·	Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἡ
[2, 11]	τὰ ἐξερχόμενα διὰ τοῦ στόματος	ἐκεῖνα	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον· ἐκ γὰρ
[2, 9]	μεθ´ ἣν καὶ τῷ Ἰσραὴλ	ἐκεῖνα	τὰ προφητευθέντα οἰκείως λέγεται νῦν·
[2, 9]	παρόντα» βαθμὸν τοῦτον πρῶτον τῆς	ἐπέκεινα	γνώσεως ὑποτιθέμενος· ᾗ κἀν τῷ
[2, 19]	δὲ ἀφρόνων ἐν πλάνῃ. Ἐπὶ	τίνα	γὰρ ἐπιβλέψω ἀλλ´ ἢ ἐπὶ
[2, 6]	τοσαύτη μεταβολὴ ἐξ ἀπιστίας πιστόν	τινα	γενόμενον καὶ τῇ ἐλπίδι καὶ
[2, 7]	ἀσεβεῖς ἐξουθενήσουσιν» λέγει ἡ γραφή.	Τίνα	δὲ τὰ φοβερὰ ὁ νόμος
[2, 8]	Οὐαλεντῖνος ἔν τινι ἐπιστολῇ τοιαῦτά	τινα	ἐν νῷ λαβὼν αὐταῖς γράφειν
[2, 18]	δὲ εἰς εὐδαιμονίαν χειραγωγεῖ. Κἄν	τινα	ἐξ ἔθους ἐχθρὸν ὑπολάβῃς, παραλογιζόμενον
[2, 23]	ὅσοι μὴ δοκιμάζοντες σφίσι συμφέρειν	τινὰ	ἑτέροις ταῦτα παρακελεύονται ποιεῖν, ἢ
[2, 2]	οὐ περιεχόμενος ἢ κατὰ ὁρισμόν	τινα	ἢ κατὰ ἀποτομήν. Ποῖον γὰρ
[2, 23]	{ὅπερ} καὶ πῶς ἔχοντι, καὶ	τίνα	καὶ πῶς ἔχουσαν; οὔτε γὰρ
[2, 18]	λογικὴν ἐγκράτειαν δεῖσθαι δεδιδαγμένος. Ἐπεὶ	τίνα	λόγον ἔχει τὸ ἀπειπεῖν τὸν
[2, 23]	ἡμῖν συντελειώσεως, ἐπεὶ καὶ γάμον	τινὰ	οἰκτείρουσιν οἱ ποιηταὶ ἡμιτελῆ» καὶ
[2, 23]	γένους ἡμῶν {καὶ} οἱονεὶ διαμονήν	τινα	παισὶ παίδων μεταλαμπαδευομένην. Δημόκριτος δὲ
[2, 18]	τις ἐν τῷ μεταξὺ διά	τινα	περίστασιν ἀφῃρέθη χωρίον, τήν τε
[2, 20]	προσηρτημένα τῇ λογικῇ ψυχῇ κατά	τινα	τάραχον καὶ σύγχυσιν ἀρχικὴν ἄλλας
[2, 20]	πάθη καλεῖν εἰώθασι, πνεύματά τέ	τινα	ταῦτα κατ´ οὐσίαν ὑπάρχειν προσηρτημένα
[2, 4]	ὃ παρέχει προσβολὴν καὶ ἐπαφήν	τινα,	ταὐτὸν σῶμα καὶ οὐσίαν ὁριζόμενοι.
[2, 4]	ὅτι ὁ τέκτων {ὅτι} μαθών	τινα	τεχνίτης γίνεται καὶ ὁ κυβερνήτης
[2, 18]	ἡ δὲ τοῦ παιδίου ἔκθεσις	τίνα	τὴν αἰτίαν ἔχει; ἐχρῆν γὰρ
[2, 14]	ἐσφαιρωμέναις λόγχαις γυμναζόμενος καὶ ἀποκτείνας	τινὰ	τοῦ δόρατος ἀποβαλόντος τὴν σφαῖραν,
[2, 20]	τοιαύτη χρῆσις χορηγεῖται. Λέγεται γοῦν	τινα	τῶν φιλοσοφούντων ἐτυμολογοῦντα τὴν ὗν
[2, 18]	κρίσεως. Τοὺς τούτων ἐπηβόλους Ἀγάπης	τέκνα	καὶ εἰρήνης» γνωστικῶς προσηγόρευσεν. Περί
[2, 6]	περίφραγμα τοῦ λαοῦ, ἐνευλογήθησαν τὰ	τέκνα	σου εἰς τὰς σκηνὰς τῶν
[2, 6]	οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ	τέκνα	τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς
[2, 16]	μὲν γὰρ ἡ πρὸς τὰ	τέκνα	φιλοστοργία τοῖς ζῴοις ἥ τε
[2, 18]	μεριμνῶντι ἔνεστι σοφία· ἐμπεσεῖται γὰρ	μέριμνα	ἀνδρὶ νοήμονι, φροντιστής τε ὢν
[2, 20]	τοῦ οἴκου κατακρατήσασα πρώτην ἐπιθυμίαν	γεννᾷ,	ἔφεσιν καὶ ὄρεξιν οὖσαν ἄλογον
[2, 18]	Εἰ γὰρ τῶν ἀλόγων τὰ	ἔκγονα	διαζεύγνυσθαι τῆς τεκούσης πρὸ τῆς
[2, 18]	καὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἐκτιθέασιν	ἔκγονα,	καίτοι μακρόθεν καὶ προφητικῶς ἀνακόπτοντος
[2, 21]	Μητρόδωρος ἐν τῷ Περὶ τοῦ	μείζονα	εἶναι τὴν παρ´ ἡμᾶς αἰτίαν
[2, 8]	πλάσματος ὑπῆρξε τοῖς ἀγγέλοις, ὅτε	μείζονα	ἐφθέγξατο τῆς πλάσεως διὰ τὸν
[2, 4]	γεγονέναι, φησὶν ὁ ἀπόστολος πίστει	πλείονα	θυσίαν Ἄβελ παρὰ Κάιν προσήνεγκε,
[2, 20]	ἀπαγορεύων μεταλαμβάνειν τῶν ὅσα φύσει	πίονα	καθάπερ τὸ τῶν συῶν γένος
[2, 20]	πολυτελεῖς παρασκευάζῃ, καὶ τοῦ θέρους	χιόνα	περιθέουσα ζητεῖς· ἵνα δὲ κατακοιμηθῇς
[2, 14]	χωρεῖν, οὐ μωρὰν καὶ ἄπρακτον	εἰκόνα,	ἀρτῦσαι δὲ καὶ στῦψαι τὸν
[2, 20]	αὐτῇ τυποῦται. Καὶ δὴ τὴν	εἰκόνα	ἔλαθεν περιφέρουσα τοῦ πάθους ἡ
[2, 8]	ἐπιβουλεύειν, ἔτι καὶ τὸ κατ´	εἰκόνα»	ἐν ᾧ καὶ τὸ ἀρχέτυπον
[2, 22]	τῶν ἡμετέρων τὸ μὲν κατ´	εἰκόνα»	εὐθέως κατὰ τὴν γένεσιν εἰληφέναι
[2, 19]	ἐκτελῇ. ~Οὗτός ἐστιν ὁ κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν» ὁ γνωστικός, ὁ
[2, 19]	γραφὴ λέγει. Τῷ γὰρ Κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν» ὡς καὶ πρόσθεν
[2, 20]	ἵππου κατὰ τὸν ποιητικὸν μῦθον	εἰκόνα	σῴζει ὁ κατὰ Βασιλείδην ἄνθρωπος,
[2, 2]	πάντων τεχνίτιδος σοφίας ἐπὶ τὸν	ἡγεμόνα	τοῦ παντός, δυσάλωτόν τι χρῆμα
[2, 22]	τὸ εὖ τὸν δαίμονα ἔχειν,	δαίμονα	δὲ λέγεσθαι τὸ τῆς ψυχῆς
[2, 22]	τὴν εὐδαιμονίαν τὸ εὖ τὸν	δαίμονα	ἔχειν, δαίμονα δὲ λέγεσθαι τὸ
[2, 20]	γράφει· Πρὸς δ´ οἷον ἥξεις	δαίμονα	ὡς ἔρωτα, ὃς οὔτε τοὐπιεικὲς
[2, 4]	Τὸν μέλλοντα μακάριόν τε καὶ	εὐδαίμονα	γενέσθαι τῆς ἀληθείας ἐξ ἀρχῆς
[2, 21]	μὴ εἶναι μήτε μακάριον μήτ´	εὐδαίμονα.	Δεῖ γὰρ καὶ χρόνου τινὸς
[2, 18]	νομοθέτου κελεύοντος Ἀλλ´ οὐδὲ ἑψήσεις	ἄρνα	ἐν γάλακτι μητρὸς αὐτοῦ» μὴ
[2, 4]	φίλον καὶ ὁ λύκος τὸν	κύνα.	Ἐπειδὴ δὲ ὁρῶμεν ὅτι ὁ
[2, 20]	ξίφος φίλημ´ ἐδέξω, προδότιν αἰκάλλων	κύνα.	Καὶ πάλιν· Ἆρ´ εἰς τὸ
[2, 18]	περιλειφθέντες φιλοκινδύνως τὸν ὑπὲρ εὐσεβείας	ἀγῶνα	ἀράμενοι κύριοι κατέστησαν τῶν πολεμίων.
[2, 20]	καταπαλαίεσθαι, ὅσοι δὲ ἀθλητικώτερον τὸν	ἀγῶνα	μεταχειρίζονται πάμμαχον ἀγωνισάμενοι καὶ μέχρι
[2, 5]	ἐν τῇ οἰκίᾳ εἰς τὸν	αἰῶνα.	Ἐὰν δὲ ὁ υἱὸς ὑμᾶς
[2, 19]	δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν	αἰῶνα»	ἡ γραφὴ λέγει. Τῷ γὰρ
[2, 22]	Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν	αἰῶνα.	Τὰ ὅμοια τῷ Παύλῳ καὶ
[2, 18]	οἰκίαν οὐκ ἔφθη εἰσοικίσασθαι, ἢ	ἀμπελῶνα	νεόφυτον ἐργασάμενος μηδέπω τοῦ καρποῦ
[2, 20]	προφήτης ἦν, θείας πίστεως πεπληρωμένος.	Βαβυλῶνα	ᾤκει Δανιήλ, καθάπερ ὁ μὲν
[2, 11]	ἐμοῦ. Οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν	Σίμωνα	τῷ Ἑστῶτι, ὃν σέβουσιν, ἐξομοιοῦσθαι
[2, 5]	εὐχὴ τὸ εἰρήνην ἔχειν κατὰ	Πλάτωνα,	μεγίστη δὲ ἀρετῶν μήτηρ ἡ
[2, 20]	ἡ ἡδονὴ κηρίνους ποιεῖ» κατὰ	Πλάτωνα,	ὅτι Ἑκάστη ἡδονή τε καὶ
[2, 5]	ὁ θεός; φέρε δὴ καὶ	Πλάτωνα	τοῖς αὐτοῖς ἐπιβάλλοντα παραστησώμεθα δόγμασιν·
[2, 4]	καὶ δρῦς περιλαμβάνοντες» κατὰ τὸν	Πλάτωνα·	Τῶν γὰρ τοιούτων ἐφαπτόμενοι πάντων
[2, 21]	ἀνθρώπου κατασκευῇ. Τί δή σοι	Ἀρίστωνα	ἂν καταλέγοιμι; τέλος οὗτος εἶναι
[2, 6]	ἡ δὲ τῶν ἄλλων προσδοκία	δόξα	ἀδήλου· πεποίθησις δὲ διάληψις βεβαία
[2, 13]	πάντα, οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ	δόξα	αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ
[2, 7]	εἶναι κακὰ ἁρμόνιος ἥδε ἡ	δόξα·	ἡμῖν δὲ ὁ δοθεὶς νόμος
[2, 12]	ἡμῖν εἶναι λέγουσιν. Πᾶσα οὖν	δόξα	καὶ κρίσις καὶ ὑπόληψις καὶ
[2, 6]	εὐγνώμονος πρὸ καταλήψεως, προσδοκία δὲ	δόξα	μέλλοντος· ἡ δὲ τῶν ἄλλων
[2, 13]	ἄνθρωπος, καὶ ὅταν πληθυνθῇ ἡ	δόξα	τοῦ οἴκου αὐτοῦ· ὅτι οὐκ
[2, 1]	δειχθήσεται. Οὐ γὰρ μόνον τὰ	παράδοξα	τῶν παρ´ ἡμῖν ἱστορουμένων ἀπομιμουμένους
[2, 15]	αὐτὴ ὁμοίως ἐπὶ τῆς σκηνῆς	βοᾷ·	Καὶ μανθάνω μὲν οἷα δρᾶν
[2, 8]	μάλιστα δὲ τοῖς ἀπὸ Μαρκίωνος	ἐμβοᾷ	οὐκ ἐπαΐουσιν ἡ γραφή· Ὁ
[2, 15]	αὑτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ Βαρνάβας.	Ἀκήκοα	δ´ ἔγωγε σοφοῦ τὰ τοιαῦτα
[2, 12]	δὲ φοβούμενος προσκόψαι τῷ πατρὶ	ἀγαπᾷ	αὐτόν. Μακάριος οὖν ὃς πιστὸς
[2, 2]	Αὕτη παιδεία σοφίας· Ὃν γὰρ	ἀγαπᾷ	κύριος παιδεύει, ἀλγεῖν μὲν ποιῶν
[2, 9]	τῆς γνώσεως. Φιλεῖ δὲ καὶ	ἀγαπᾷ	τὴν ἀλήθειαν ὁ φιλόσοφος, ἐκ
[2, 20]	κόσμου μείζονας. Καὶ πάλιν Ἐγὼ	εἶπα,	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου
[2, 15]	ἐμῶν βουλευμάτων. Ἀλλ´ οὐδὲ Αἴας	σιωπᾷ,	μέλλων δὲ ἑαυτὸν ἀποσφάττειν κέκραγεν·
[2, 1]	διιδεῖν ὀψὲ γοῦν δυνηθῆναι, ὁποῖα	ἄρα	εἴη τὰ μαθήματα, ἐφ´ ἃ
[2, 4]	καλὸν γενέσθαι κἀγαθόν, ἀνάγκη {δὲ}	ἄρα	πειθόμενον μαθεῖν· τὸ δὲ πείθεσθαι
[2, 18]	καταλάβῃς, ἐπίστρεψον αὐτὸν εἰς καλοκἀγαθίαν.	Ἆρα	ἤδη καταφαίνεται φιλάνθρωπος καὶ χρηστὸς
[2, 20]	μόνου δύναιτο ἂν ἡ καρδία	καθαρὰ	γενέσθαι, παντὸς πονηροῦ πνεύματος ἐξωθουμένου
[2, 15]	ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸ ἐγγύα,	πάρα	δ´ ἄτα» ἀπὸ τῆς Σολομῶντος
[2, 18]	ἢ θυσία. Τοιαῦτα καὶ τὰ	παρὰ	Ἡσαΐᾳ· Τί μοι πλῆθος τῶν
[2, 19]	ὁμοφύλους ποιεῖ λέγοντας αὐτῷ· Βασιλεὺς	παρὰ	θεοῦ σὺ ἐν ἡμῖν εἶ,
[2, 18]	δεκταὶ παρ´ αὐτῷ. Ἐπεὶ Δεκτὴ	παρὰ	θεῷ δικαιοσύνη μᾶλλον ἢ θυσία.
[2, 4]	ἀπόστολος πίστει πλείονα θυσίαν Ἄβελ	παρὰ	Κάιν προσήνεγκε, δι´ ἧς ἐμαρτυρήθη
[2, 8]	Ἀρχὴ σοφίας φόβος» εἴρηται κυρίου»	παρὰ	κυρίου διὰ Μωυσέως δοθεὶς τοῖς
[2, 9]	τῷ πιστεύοντι. Ὅθεν εἴρηται τούτοις	παρὰ	Μωυσέως· Ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ´
[2, 5]	~Πάντα τοίνυν τὰ προειρημένα φαίνεται	παρὰ	Μωυσέως τοῦ μεγάλου ἐπὶ τοὺς
[2, 5]	καὶ Τὸ εἶδος αὐτοῦ ἐκλεῖπον	παρὰ	πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων
[2, 2]	Ὅθεν ἐπάγει· Μὴ ἴσθι φρόνιμος	παρὰ	σεαυτῷ, Κατὰ τοὺς ἀθέους λογισμοὺς
[2, 5]	ἐπιστάμενοι οὐδ´ εἰπεῖν, ὠφεληθεὶς δήπουθεν	παρὰ	Σολομῶντος, Ἐὰν ἀγαπήσῃς ἀκούειν, ἐκδέξῃ,
[2, 5]	τύπον ἐσόμενον ἡμῖν οἰκονομίας σωτηρίου.	Παρά	τε Ἕλλησιν ᾄδεται ὁ Μίνως
[2, 20]	πασχητιῶντα τῶν βρωμάτων καὶ τὴν	παρὰ	τὴν κοίτην ἔκλυτον ἄνεσιν καὶ
[2, 5]	νομοθέτης, οὗ καὶ σμικρὸν ὄφελος,	παρὰ	τὴν μεγίστην ἀρετὴν ἀποβλέπων μάλιστα
[2, 19]	τὰ Μωυσέως ἐξηγούμενος) εἴτε καὶ	παρά	τινων τότε λογίων ἀναδιδαχθεὶς ἅτε
[2, 14]	ἀποβαλόντος τὴν σφαῖραν, ἢ τὸ	παρὰ	τὸ πῶς, ὡς ὁ ἐν
[2, 18]	Ἐγκρατεύεται δὲ ὁ κατέχων τὰς	παρὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον ὁρμὰς ἢ
[2, 18]	κατέχων αὑτὸν ὥστε μὴ ὁρμᾶν	παρὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον. Σωφροσύνη δὲ
[2, 16]	γίνεται καὶ μεταδίδωσιν ὧν ἔλαβεν	παρὰ	τοῦ θεοῦ διά τε φυσικὴν
[2, 18]	τε ἀγαθὰ τάς τε δωρεὰς	παρὰ	τοῦ θεοῦ χορηγεῖσθαι καὶ δεῖν
[2, 20]	κρατητέον, δῆλον ὡς ἄνωθεν παρειλήφαμεν	παρὰ	τοῦ κυρίου διὰ τοῦ νόμου
[2, 4]	φυγὴν δεδόσθαι τοῖς ἀνθρώποις αὐτοκρατορικὴν	παρὰ	τοῦ κυρίου διὰ τῶν γραφῶν
[2, 6]	δὲ ἡ εὐεργεσία καὶ ἡ	παρὰ	τοῦ κυρίου εὐμένεια καταλήγει, εὔνοια
[2, 18]	τὸ περὶ τὰ ἄλογα ζῷα	παρὰ	τοῦ νόμου εἰληφέναι. Αὐτίκα τῶν
[2, 18]	ἐᾷ. Ναὶ μὴν καὶ γεωργικοὶ	παρὰ	τοῦ νόμου καὶ ταῦτα ὠφέληνται·
[2, 20]	κεφαλὰς ἀποτεμνομένων. Τούτους πάντας ὁ	παρὰ	τοῦ νόμου φόβος εἰς Χριστὸν
[2, 18]	ᾧ αἱ τῶν ἀρετῶν ἀκολουθίαι,	παρὰ	τούτῳ καὶ ἡ σωτηρία, τήρησις
[2, 2]	θεοῦ λόγους προφέρουσιν οὐδ´ οἱ	παρὰ	τούτων ἐμπορευόμενοι οὐδὲ μὴν πάγας,
[2, 22]	ἀποκεῖσθαι ἡμῖν. Τὰ ὅμοια καὶ	παρὰ	τῷ Ἰεζεκιὴλ εὕροις ἂν οὕτως
[2, 18]	πᾶσαι αἱ ἄλλαι ἀρεταί, αἱ	παρὰ	τῷ Μωυσεῖ ἀναγεγραμμέναι, ἀρχὴν Ἕλλησι
[2, 15]	ὁ ἀποστρέφων· Μεγάλη γὰρ χαρὰ	παρὰ	τῷ πατρὶ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ σωθέντος,
[2, 5]	ἡ πίστις. Εἰκότως οὖν εἴρηται	παρὰ	τῷ Σολομῶντι Σοφία ἐν στόματι
[2, 20]	φύσιν ἐπὶ τὸ μᾶλλον ἢ	παρὰ	φύσιν, ἔνθα τὸ ἁμαρτητικὸν φύεται,
[2, 13]	ὁρμὴ ἐκφερομένη καὶ ἀπειθὴς λόγῳ·	παρὰ	φύσιν οὖν κίνησις ψυχῆς κατὰ
[2, 21]	κατὰ φύσιν, ἀπεκλέγεσθαι δὲ τὰ	παρὰ	φύσιν ὑπολαμβάνει. Ἀρχέδημός τε αὖ
[2, 16]	μὴ τραπεὶς διὰ τὸ ἐν	χαρᾷ	γεγονέναι τὸν μετανενοηκότα ὡς ἐβούλετο.
[2, 15]	Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἡ	χαρὰ	ἡ ἐμὴ πληρωθῇ. Αὕτη δέ
[2, 15]	οὐδὲ ὁ ἀποστρέφων· Μεγάλη γὰρ	χαρὰ	παρὰ τῷ πατρὶ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ
[2, 15]	καὶ τῶν ἐξ ἐθνῶν μετανενοηκότων·	καθέδρα	δὲ λοιμῶν» καὶ τὰ θέατρα
[2, 16]	μεγίστην πασῶν προκοπήν. Παρανομίαι δὲ	ἄνδρα	ἀγρεύουσι, σειραῖς δὲ τῶν ἑαυτοῦ
[2, 6]	μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν	ἄνδρα.	Ἐβίωσας εἰς τὸ περίφραγμα τοῦ
[2, 4]	ξένος τὸν βασιλικὸν καὶ πολιτικὸν	ἄνδρα	νόμον ἔμψυχον ἀποφαίνεται. Τοιοῦτος δὲ
[2, 23]	ἢ ἀνάγκῃ στέργουσαν τὸν ἀγαπῶντα	ἄνδρα.	Ὅθεν ὁ Ἀβραάμ φησιν ἐπὶ
[2, 23]	οὖν μεγίστην καὶ Ὅμηρος τίθεται	ἄνδρα	τε καὶ οἶκον, ἀλλ´ οὐχ
[2, 23]	μὴ δέχοιτο, ἀνακάμψει πρὸς τὸν	ἄνδρα.	Τί οὖν ὁ νόμος; πρὸς
[2, 22]	ἀνθρώπου σπορὰν εἶναι βούλεται) Καὶ	ἄνδρα»	φησί, μὴ κακώσῃ, ἐνεχύρασμα ὀφείλοντος
[2, 19]	καὶ εἰς σπαρτὰ καὶ εἰς	δένδρα	καὶ εἰς λίθους διατείνει. Σαφῶς
[2, 5]	ὧδε λέγει· Πλουσίους δ´ αὖ	σφόδρα	εἶναι καὶ ἀγαθοὺς ἀδύνατον, οὕς
[2, 4]	σοφῷ· ὃ δὲ δυσεύρετος πάνυ	σφόδρα	καὶ πρὸς αὐτῶν ὁμολογεῖται. ~Πάντα
[2, 13]	οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται θυσία,	φοβερὰ	δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ
[2, 7]	ἡ γραφή. Τίνα δὲ τὰ	φοβερὰ	ὁ νόμος καταγγέλλει, θεασώμεθα. Εἰ
[2, 18]	ἀφ´ ὑμῶν, ἵνα εὕρητε ἐν	ἡμέρᾳ	κρίσεως. Τοὺς τούτων ἐπηβόλους Ἀγάπης
[2, 21]	ἀρετῇ· οὐ γὰρ ἐν μιᾷ	ἡμέρᾳ	περιγίνεται, ἣ καὶ ἐν τελείῳ
[2, 18]	αὖ ὁ χρηστὸς νόμος ἀπαγορεύει	ἡμέρᾳ	τῇ αὐτῇ συγκαταθύειν ἔκγονον καὶ
[2, 23]	μὴ καλλωπίζεσθαι μηδὲ μὴν κοσμεῖσθαι	πέρα	τοῦ πρέποντος, εὐχαῖς καὶ δεήσεσι
[2, 23]	δίδωμί σοί γε τὴν ἐμαυτοῦ	θυγατέρα.	ζητοῦμεν δὲ εἰ γαμητέον, ὅπερ
[2, 17]	καὶ υἱοὺς προσηγορεῦσθαι καὶ τὸν	πατέρα	ἀπὸ τῶν οἰκείων καθορᾶν μόνον.
[2, 23]	δὲ μητρὸς οὐδὲ συλλαβὴ τέκνου.	πατέρα	δὲ γάμος ποιεῖ ὡς μητέρα
[2, 12]	φόβου) ὡς δὲ καὶ τὸν	πατέρα	δέδια, ὃν φοβοῦμαι ἅμα καὶ
[2, 22]	υἱοῦ ἀποκατάστασις, δοξάζουσαν ἀεὶ τὸν	πατέρα	διὰ τοῦ μεγάλου ἀρχιερέως τοῦ
[2, 11]	ὁ τοῦτον ἐγνωκὼς καὶ τὸν	πατέρα	τὸν αὐτοῦ δι´ αὐτοῦ· συναίσθεται
[2, 18]	τῆς πρὸς τὸν ποιητὴν καὶ	πατέρα	τῶν ὅλων προσκληρώσεως, ἀφ´ ἧς
[2, 16]	ὄν, ἣ δὲ κατὰ πάντα	ἑτέρα	τυγχάνει τοῦ θεοῦ) εἰ μή
[2, 20]	ἢ παιδοποιεῖν, ἐδείχθη ἂν οὐδεμία	ἑτέρα	χρεία ταύτης. Οὔτε γὰρ ἐνέργεια
[2, 18]	καὶ κρατήσῃ τοῦδε· ἡ δὲ	ἡμετέρα	φύσις ἐμπαθὴς οὖσα ἐγκρατείας δεῖται,
[2, 23]	πατέρα δὲ γάμος ποιεῖ ὡς	μητέρα	ἀνήρ. Εὐχὴν οὖν μεγίστην καὶ
[2, 18]	τῇ αὐτῇ συγκαταθύειν ἔκγονον καὶ	μητέρα.	Ἐντεῦθεν καὶ Ῥωμαῖοι, εἰ καί
[2, 22]	δὲ ὁ ἀπόστολος ἐν τῇ	προτέρᾳ	τῶν πρὸς Κορινθίους διαρρήδην φησί·
[2, 17]	μὴ βού εσθαι ἢ δι´	ἀμφότερα.	Οὐχ ἱπτάμεθα μὲν οὖν, ἐπειδὴ
[2, 20]	δὴ γαστρὸς καὶ τῶν ὑπὸ	γαστέρα	κρατητέον, δῆλον ὡς ἄνωθεν παρειλήφαμεν
[2, 6]	Καὶ γὰρ τὰ κάρφη τὰ	ξηρά,	ἕτοιμα ὄντα καταδέχεσθαι τὴν δύναμιν
[2, 23]	δίκτυον, τὸν ἐκ βυθοῦ {καὶ}	κλωστῆρα	σῴζοντες λίνου κατὰ τὸν τραγικὸν
[2, 4]	ἐναργές. Ἀλλ´ ἡ μὲν αἴσθησις	ἐπιβάθρα	τῆς ἐπιστήμης, ἡ πίστις δὲ
[2, 20]	κλίνας μαλθακάς, ἀλλὰ καὶ τὰ	ὑπόβαθρα	ταῖς κλίναις παρασκευάζῃ. Ὅθεν ὡς
[2, 19]	εὔνοια μὲν συνδεῖται, λύεται δὲ	ἔχθρα.	Ἀλλ´ Εἰ καὶ προθυμία πρόκειται,
[2, 20]	ἐπὶ τῷ συνεχῶς ὁμιλεῖν τῇ	ἑταίρᾳ	τῇ Κορινθίᾳ, Ἔχω γὰρ» ἔλεγεν
[2, 6]	δὲ εὐπειθεῖς. Διὰ τοῦτο Εὐφράνθητι,	στεῖρα	ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ
[2, 6]	ἐξ ἐθνῶν κλήσει λέγων, τῇ	στείρᾳ	ποτὲ τούτου τοῦ ἀνδρός, ὅς
[2, 22]	λήψεται, ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν	χεῖρα	αὐτοῦ, κρῖμα ἀληθινὸν ποιήσει ἀνὰ
[2, 15]	ἐγγυήσῃ σὸν φίλον, παραδώσεις σὴν	χεῖρα	ἐχθρῷ· παγὶς γὰρ ἀνδρὶ ἰσχυρὰ
[2, 18]	μεμετρημένῳ καρπώσεως τούς τε πενίᾳ	μακρᾷ	ὑποσχόντας δίκην μὴ διὰ βίου
[2, 20]	κληρονομῆσαι οὐ δύνανται, οὐδὲ ἡ	φθορὰ	τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ· Ἰδοὺ δὲ
[2, 23]	κατὰ νόμον ἐπὶ γνησίων τέκνων	σπορᾷ.	Ἁ γοῦν κωμικὸς Μένανδρος Παίδων
[2, 13]	δικαιοσύνῃ σου. Ὁρμὴ μὲν οὖν	φορὰ	διανοίας ἐπί τι ἢ ἀπό
[2, 14]	ἀπ´ ἐμοῦ. Εἰς αὐτὴν γὰρ	ἀφορᾷ	τὴν γνώμην ὁ θεός, ἐπεὶ
[2, 23]	ἦν δὲ κἀκείνῃ γάμος ἡ	συμφορά.	Τὸ ὑποπεσεῖν οὖν καὶ παραχωρῆσαι
[2, 19]	καὶ ἄριστον τὸ κατ´ ἀρετήν·	στερρὰ	γὰρ ἡ ἐκ λόγου ἀγάπη·
[2, 15]	καθέδρα δὲ λοιμῶν» καὶ τὰ	θέατρα	καὶ τὰ δικαστήρια εἴη ἂν
[2, 11]	κεφαλαίων τὰ προειρημένα τρία ἐδήλωσεν	μέτρα.	Εἴη δ´ ἂν σῶμά τε
[2, 13]	ὑπερτείνουσα τὰ κατὰ τὸν λόγον	μέτρα,	ἢ ὁρμὴ ἐκφερομένη καὶ ἀπειθὴς
[2, 11]	Ἐν ἡμῖν γὰρ αὐτοῖς τρία	μέτρα,	τρία κριτήρια μηνύεται, αἴσθησις μὲν
[2, 22]	φίλον ἂν εἴη, τὰ δὲ	ἄμετρα	οὔτε ἀλλήλοις οὔτε τοῖς ἐμμέτροις.
[2, 15]	χεῖρα ἐχθρῷ· παγὶς γὰρ ἀνδρὶ	ἰσχυρὰ	τὰ ἴδια χείλη, καὶ ἁλίσκεται
[2, 19]	ἐν γενέσει πατήρ. Τὰ μὲν	αἰσχρὰ	οὗτος προθύμως εἵλετο ἑπόμενος τῇ
[2, 11]	τῶν τεσσάρων στοιχείων ἐν μιᾷ	χώρᾳ	τιθεμένων διὰ τὴν ἴσην τροπήν,
[2, 23]	ἀπολείπεται ἅτε μὴ ἀντικαταστήσας τῇ	χώρᾳ	τὸν οἰκεῖον διάδοχον· τέλειος γὰρ
[2, 2]	εἰς δὲ σὰς πλατείας διαπορευέσθω	σὰ	ὕδατα. Οὐ γὰρ φρονέουσι τοιαῦτα
[2, 6]	Ἀφ´ οὗ» φησὶν ἔλαβον, μέρος	ἐσπούδασα	κατὰ μικρὸν ὑμῖν πέμψαι, ἵνα
[2, 16]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φιλανθρώπως λέγων·	Ἐπείνασα	καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα
[2, 9]	ἡ σοφία δύναμις θεοῦ ἡ	διδάξασα	τὴν ἀλήθειαν· κἀνταῦθά που εἴληπται
[2, 15]	ἐκείνης λέγω, ἵνα ἐρωτήσῃ τις.	Πᾶσα	ἀδικία ἁμαρτία ἐστί, καὶ ἔστιν
[2, 4]	τε τῆς τῶν ὅλων ἀρχῆς.	Πᾶσα	γὰρ ἐπιστήμη διδακτή ἐστι· τὸ
[2, 3]	καὶ οὐκ αἴτιος ὁ πιστεύσας,	πᾶσα	δὲ ἡ τῆς πίστεως καὶ
[2, 18]	θυσιῶν ὑμῶν; λέγει κύριος, Καὶ	πᾶσα	ἡ περικοπή· Λῦε πάντα σύνδεσμον
[2, 12]	Στοᾶς ἐφ´ ἡμῖν εἶναι λέγουσιν.	Πᾶσα	οὖν δόξα καὶ κρίσις καὶ
[2, 18]	ἀφ´ ἧς δόξης οἷον πηγῆς	πᾶσα	σύνεσις αὔξεται. Θυσίαι γὰρ ἀνόμων
[2, 5]	μὲν σοφία φρόνησις, οὐ μὴν	πᾶσα	φρόνησις σοφία. Δέδεικται δὲ τῆς
[2, 20]	ἀνθρώπων λέγειν· ἐβιάσθην, ἀπηνέχθην, ἄκων	ἔδρασα.	Μὴ βουλόμενος ἐνήργησα, τῆς τῶν
[2, 20]	τῆς τροφῆς χάριν. ἣ δὲ	ἀφηνιάσασα	καὶ τοῦ οἴκου κατακρατήσασα πρώτην
[2, 23]	δὲ ταῖς ἐντολαῖς, ἡ δὲ	μετανοήσασα	οἷον ἀναγεννηθεῖσα κατὰ τὴν ἐπιστροφὴν
[2, 20]	δὲ ἀφηνιάσασα καὶ τοῦ οἴκου	κατακρατήσασα	πρώτην ἐπιθυμίαν γεννᾷ, ἔφεσιν καὶ
[2, 4]	πίστις δὲ διὰ τῶν αἰσθητῶν	ὁδεύσασα	ἀπολείπει τὴν ὑπόληψιν, πρὸς δὲ
[2, 23]	τοῦ κυρίου; ἡ γάρ τοι	πορνεύσασα	ζῇ μὲν τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀπέθανεν
[2, 4]	καὶ πρὸ νόμου ἡ πίστις	δικαιώσασα	κληρονόμους κατέστησε τῆς θείας ἐπαγγελίας.
[2, 9]	τὰ προφητευθέντα οἰκείως λέγεται νῦν·	Ἐξεπέτασα	τὰς χεῖράς μου ὅλην τὴν
[2, 22]	παλαιὸς λόγος, ἀρχήν τε καὶ	μέσα	καὶ τελευτὴν τῶν πάντων ἔχων,
[2, 20]	ἀπηνέχθην, ἄκων ἔδρασα. Μὴ βουλόμενος	ἐνήργησα,	τῆς τῶν κακῶν ἐπιθυμίας αὐτοὶ
[2, 15]	ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς	ἠγάπησα	ὑμᾶς· Ἐλεήμων γὰρ καὶ οἰκτίρμων
[2, 16]	Ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,	ἐδίψησα	καὶ ἐδώκατέ μοι πιεῖν· ὃ
[2, 2]	τούτων μάθησις, μετὰ ὀρθῆς πολιτείας	ἀσκηθεῖσα,	διὰ τῆς πάντων τεχνίτιδος σοφίας
[2, 23]	ἐντολαῖς, ἡ δὲ μετανοήσασα οἷον	ἀναγεννηθεῖσα	κατὰ τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ βίου
[2, 7]	ἡμῖν ἡ ἐντολὴ ὀνόματος ἐναλλαγῇ	νοηθεῖσα.	Ἡ οὖν εὐλάβεια λογικὴ δείκνυται,
[2, 1]	τῷ Ἑρμᾷ ἡ δύναμις ἡ	φανεῖσα·	Ὃ ἐὰν ἐνδέχηταί σοι ἀποκαλυφθῆναι,
[2, 20]	ταῦτ´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ	ἐφύβρισα	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον,
[2, 20]	βαιά, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις	ὅσα	αἰσχρῶς μὲν εἴρηται, ἐπαξίως δὲ
[2, 12]	θεὸν εἰδότι· Καὶ ἰδού, πάντα	ὅσα	δεδημιούργηκε λίαν καλὰ» οἶδέν τε
[2, 1]	τῆς ἐγκυκλίου καλουμένης παιδείας, εἰς	ὅσα	εὔχρηστος, περί τε ἀστρολογικῆς καὶ
[2, 5]	καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ἔξωθεν δὲ	ὅσα	ἔχω, τοῖς ἐντὸς εἶναί μοι
[2, 20]	οἶκος δαιμόνων, διὰ τὸ ποιεῖν	ὅσα	ἦν ἐναντία τῷ θεῷ. Τὰς
[2, 4]	ὀφθαλμῷ, καινῇ ἀκοῇ, καινῇ καρδίᾳ	ὅσα	ὁρατὰ καὶ ἀκουστὰ καὶ καταληπτὰ
[2, 7]	καὶ ἀδοξίαν καὶ δυσγένειαν καὶ	ὅσα	παραπλήσια, ταῦτα μὲν καὶ οἱ
[2, 1]	(σμῆνος ἀτεχνῶς τῶν ἀληθείας ἀρετῶν)	ὅσα	τε ἀπαιτήσει ἡ κατὰ τὸν
[2, 2]	νοητῶν αἰνίττεται δι´ ὧν ἐπάγει·	Ὅσα	τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ
[2, 18]	φιλανθρωπίᾳ ὁ χρηστὸς λόγος μηδὲ	ὅσα	τῆς ἡμέρου ὕλης ἐστί, δενδροτομεῖν
[2, 23]	καὶ τὸ τρυγόνων γένος καὶ	ὅσα	τούτοις παραπλήσια. ἔτι, φασίν, ὁ
[2, 18]	ἢ ἐκτεκεῖν. Ἄντικρυς γοῦν καὶ	ὅσα	τῶν ζῴων κυοφορεῖ, ὁ νόμος
[2, 20]	ζῴων χρήσεως, ἀπαγορεύων μεταλαμβάνειν τῶν	ὅσα	φύσει πίονα καθάπερ τὸ τῶν
[2, 20]	ἐν δ´ Ἀλκή, ἐν δὲ	κρυόεσσα	Ἰωκή· ἐν δέ τε Γοργείη
[2, 18]	ἡ τῶν αἱρέσεων ἐπαγγελία, καὶ	Γλῶσσα	μὲν ἀδίκων ἐξολεῖται, στόμα δὲ
[2, 18]	Φυλακὴ δὲ τῶν ἐντολῶν, τήρησις	οὖσα	αὐτῶν ἀβλαβής, περιποίησίς ἐστιν ἀσφαλείας
[2, 20]	προνοίας τυγχάνει, ἀκάθαρτος {οὖσα} πολλῶν	οὖσα	δαιμόνων οἰκητήριον· ἐπειδὰν δὲ ἐπισκέψηται
[2, 18]	ἡ δὲ ἡμετέρα φύσις ἐμπαθὴς	οὖσα	ἐγκρατείας δεῖται, δι´ ἧς πρὸς
[2, 6]	εὔνοια πρὸς τὸ εὖ ποιεῖν	οὖσα.	Εἰ δὲ Τῷ Ἀβραὰμ πιστεύσαντι
[2, 8]	γοῦν δεισιδαιμονία πάθος, φόβος δαιμόνων	οὖσα	ἐκπαθῶν τε καὶ ἐμπαθῶν· ἔμπαλιν
[2, 7]	λογικὴ δείκνυται, τοῦ βλάπτοντος ἔκκλισις	οὖσα,	ἐξ ἧς ἡ μετάνοια τῶν
[2, 2]	οὖν προαίρεσίς ἐστιν, ὀρεκτική τινος	οὖσα,	ἡ ὄρεξις νῦν διανοητική, ἐπεὶ
[2, 6]	κυρίου εὐμένεια καταλήγει, εὔνοια θεία	οὖσα	καὶ εὔνοια πρὸς τὸ εὖ
[2, 11]	πάθους καὶ παντὸς αἰσθητοῦ διάβασις	οὖσα.	Πέπηγεν οὖν τῇ πίστει ὁ
[2, 9]	ἥ τε φιλοστοργία, φιλοτεχνία τις	οὖσα	περὶ στέρξιν φίλων ἢ οἰκείων,
[2, 9]	ἥ τε φιλοξενία, φιλοτεχνία τις	οὖσα	περὶ χρῆσιν ξένων· ξένοι δὲ
[2, 20]	μέχρι μὴ προνοίας τυγχάνει, ἀκάθαρτος	{οὖσα}	πολλῶν οὖσα δαιμόνων οἰκητήριον· ἐπειδὰν
[2, 18]	τῇ σωφροσύνῃ ἡ εὐλάβεια, ἔκκλισις	οὖσα	σὺν λόγῳ. Φυλακὴ δὲ τῶν
[2, 11]	δύναμίς τις τοῦ θεοῦ, ἰσχὺς	οὖσα	τῆς ἀληθείας. Αὐτίκα φησίν· Ἐὰν
[2, 20]	Ἡ λογικὴ δὲ δύναμις, ἰδία	οὖσα	τῆς ἀνθρωπείας ψυχῆς, οὐχ ὡσαύτως
[2, 12]	ἄν, ἥ τε ἀπιστία, ἀπόστασις	οὖσα	τῆς πίστεως, δυνατὴν δείκνυσι τὴν
[2, 18]	τούτῳ καὶ ἡ σωτηρία, τήρησις	οὖσα	τοῦ εὖ ἔχοντος. Εἰκότως ἔτι
[2, 4]	τὴν πίστιν ἡ εἰκασία, ἀσθενὴς	οὖσα	ὑπόληψις, καθάπερ ὁ κόλαξ τὸν
[2, 5]	κἀν τῷ ἄλλῳ σύμπαντι βίῳ.	Συλλαβοῦσα	γὰρ ἔοικε τὰς ἄλλας περιέχειν.
[2, 6]	ἡ δὲ πίστις ἕδρασμα ἀγάπης	ἀντεπάγουσα	τὴν εὐποιίαν, ὅτε καὶ ὁ
[2, 21]	ὕστερον τὸ περὶ αὐτὴν κάλλος	κατιδοῦσα	ἰσότιμον ἑαυτὴν τῇ ἀρχῇ, τουτέστι
[2, 20]	παρασκευάζῃ, καὶ τοῦ θέρους χιόνα	περιθέουσα	ζητεῖς· ἵνα δὲ κατακοιμηθῇς ἡδέως,
[2, 4]	ἐξ ἀναποδείκτων εἰς τὸ καθόλου	ἀναβιβάζουσα	τὸ ἁπλοῦν, ὃ οὔτε σὺν
[2, 13]	ἢ ἀπό του· πάθος δὲ	πλεονάζουσα	ὁρμὴ ἢ ὑπερτείνουσα τὰ κατὰ
[2, 21]	ἡδονὴν εἶναι· ἕνεκα γὰρ ἡδονῆς	παρελθοῦσα.	Φασίν, ἡ ἀρετὴ ἡδονὴν ἐνεποίησε.
[2, 20]	ἐπιθυμίαν ἀναμένεις, πρὶν μὲν πεινῆν	ἐσθίουσα,	πρὶν δὲ διψῆν πίνουσα, καὶ
[2, 17]	καὶ ἡ ἄγνοια φαντασία ἐστὶν	εἴκουσα,	μεταπτωτικὴ ὑπὸ λόγου, τὸ δὲ
[2, 18]	αἴτιον σέβειν καὶ τιμᾶν {καὶ}	διδάσκουσα.	Καὶ δικαιοσύνην δὲ αὐτὸς ὁ
[2, 10]	ὑμῶν» δυσωπεῖ μὲν διατρεπτικώτατα, ἕπεσθαι	διδάσκουσα	τῷ τὰς ἐντολὰς δεδωκότι θεῷ,
[2, 23]	καίτοι ἀποσφαττομένη ἀναγέγραπται, ἀλλὰ καὶ	Θνῄσκουσα	ὅμως πολλὴν πρόνοιαν» πεποιῆσθαι τοῦ
[2, 8]	γεγονότι ἢ ὄντι ἢ θαυμασιότης	ὑπερβάλλουσα.	Οὐ συνορῶσι τοίνυν ἐμπαθῆ ποιήσαντες
[2, 10]	τῆς ἡμετέρας διαθήκης. Πολλάκις δὲ	ἐπαναλαμβάνουσα	ἡ γραφὴ τὸ ἐγὼ κύριος
[2, 22]	ἂν οὕτως ἔχοντα· Ἡ ψυχὴ	ἁμαρτάνουσα	αὕτη ἀποθανεῖται. Καὶ ἀνὴρ ὃς
[2, 6]	καὶ βόησον, φησίν, ἡ οὐκ	ὠδίνουσα·	ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς
[2, 13]	πάθος δὲ πλεονάζουσα ὁρμὴ ἢ	ὑπερτείνουσα	τὰ κατὰ τὸν λόγον μέτρα,
[2, 20]	πεινῆν ἐσθίουσα, πρὶν δὲ διψῆν	πίνουσα,	καὶ ἵνα μὲν ἡδέως φάγῃς,
[2, 20]	μετὰ γοητείας δελεαστικῶς ἐπιβουλεύουσα καὶ	δάκνουσα.	Πῶς οὖν ἔτι δίκαιοι κατατρέχειν
[2, 20]	Καὶ δὴ τὴν εἰκόνα ἔλαθεν	περιφέρουσα	τοῦ πάθους ἡ ψυχή, τῆς
[2, 13]	τοῖς κληθεῖσι πρόκειται μετάνοια ἡ	καθαίρουσα	τὸν τόπον τῆς ψυχῆς ἀπὸ
[2, 18]	τε μεγαλοψυχία, ἐπιστήμη τῶν συμβαινόντων	ὑπεραίρουσα,	ἀλλὰ καὶ τῇ σωφροσύνῃ ἡ
[2, 15]	ἀτιμία· οὕτως πέπονθα καί με	συμφοροῦσα	βαθεῖα κηλὶς ἐκ βυθῶν ἀναστρέφει
[2, 18]	θεῷ δεκτή, καρδία συντετριμμένη καὶ	ζητοῦσα	τὸν πεπλακότα. Ζυγὰ δόλια βδέλυγμα
[2, 6]	τοῦτο Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ	τίκτουσα,	ῥῆξον καὶ βόησον, φησίν, ἡ
[2, 20]	τοῖς ἐνυπνίοις μετὰ γοητείας δελεαστικῶς	ἐπιβουλεύουσα	καὶ δάκνουσα. Πῶς οὖν ἔτι
[2, 22]	θεῷ; μία καὶ ἕνα λόγον	ἔχουσα	ἀρχαῖον, ὅτι τῷ μὲν ὁμοίῳ
[2, 3]	σωτηρίας, τὴν ἑκούσιον πίστιν, οὐκ	ἔχουσα.	~Ἡμεῖς δὲ οἱ τὴν αἵρεσιν
[2, 11]	διττὴ λέγεται, ἣ μὲν ἀπηκριβωμένην	ἔχουσα	τὴν ἑαυτῆς φύσιν, ἣ δὲ
[2, 3]	ὑποπέσοι ἂν ὀρθῶς λογιζομένοις, προηγουμένην	ἔχουσα	τὴν ἐκ τοῦ τὰ πάντα
[2, 11]	τὰ μετρούμενα, ἡ τὸν ἄνθρωπον	συνέχουσα	δεκάς, ἣν ἐπὶ κεφαλαίων τὰ
[2, 12]	πρὸς πίστιν τἀληθοῦς. Ἡ τοίνυν	συνέχουσα	τὴν ἐκκλησίαν» ὥς φησιν ὁ
[2, 9]	ἡ φιλοστοργία, φιλικὴ χρῆσις ἀνθρώπων	ὑπάρχουσα,	ἥ τε φιλοστοργία, φιλοτεχνία τις
[2, 6]	Συνεργεῖ οὖν καὶ γῆ γόνιμος	ὑπάρχουσα	πρὸς τὴν τῶν σπερμάτων καταβολήν.
[2, 6]	ἀκροωμένων, τέχνη τις ὡς εἰπεῖν	ὑπάρχουσα	φυσική, πρὸς μάθησιν συλλαμβάνῃ. Συνεργεῖ
[2, 20]	ἐντολαῖς, συγγυμνασίᾳ τε καὶ συνασκήσει	μελετῶσα,	δύναμιν θείαν κατὰ τὸ ἐμπνεόμενον
[2, 7]	ἐντολὴ δὲ ἀπαγορεύει, τὸν φόβον	ἐπαρτῶσα	διὰ παιδείαν τῶν οὕτως ἐπιδεχομένων
[2, 6]	ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων	τὰ	ἀγαθά. Ὁρᾷς πῶς ἀνάγει τὴν
[2, 18]	τε τὰς ποίμνας κατά τε	τὰ	αἰπόλια καὶ βουκόλια τῆς παραχρῆμα
[2, 20]	τὰς ἐνεργείας καὶ τὰ πνεύματα	τὰ	ἀκάθαρτα εἰς τὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ
[2, 22]	ταπεινὸς καὶ κεκοσμημένος. Εἶτα τούτοις	τὰ	ἀκόλουθα συνάψας καὶ τῷ φόβῳ
[2, 4]	παραδεκτικῆς, αὐτὸς μὲν ὦτα ἔχει	τὰ	ἀκουστικὰ τῆς ἀληθείας· Μακάριος δὲ
[2, 18]	Πυθαγόρας τὸ ἥμερον τὸ περὶ	τὰ	ἄλογα ζῷα παρὰ τοῦ νόμου
[2, 20]	αὖ δυεῖν τῶν προειρημένων καὶ	τὰ	ἄλογα μετέχει ζῷα. Ἡ λογικὴ
[2, 20]	ὁ γοῦν Σωκράτης φυλάσσεσθαι κελεύει	τὰ	ἀναπείθοντα μὴ πεινῶντας ἐσθίειν καὶ
[2, 18]	ἀναδυέσθω. Ἔν τε τῷ ἀμήτῳ	τὰ	ἀποπίπτοντα τῶν δραγμάτων ἀναιρεῖσθαι κωλύει
[2, 18]	τε αὖ τῷ πεντηκοστῷ ἔτει	τὰ	αὐτὰ ἐπιτελεῖν κελεύει, ἃ καὶ
[2, 17]	γὰρ αἱ αὐταὶ αἱ προθέσεις,	τὰ	αὐτὰ καὶ τὰ δόγματα καὶ
[2, 11]	γνῶσις τῆς ἀληθείας αἰεὶ κατὰ	τὰ	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχειν κατασκευάζουσι
[2, 20]	ἄλλοις εὐθυρρημόνως γράφει τῆς εἰς	τὰ	ἀφροδίσια ἀκατασχέτου ὁρμῆς κατάπλασμα εἶναι
[2, 4]	ἀπολείπει τὴν ὑπόληψιν, πρὸς δὲ	τὰ	ἀψευδῆ σπεύδει καὶ εἰς τὴν
[2, 20]	τὰ δὲ κατὰ μετάθεσιν, ὡς	τὰ	ἄψυχα. Κινεῖσθαι δὲ καὶ τῶν
[2, 15]	ἰχθύες πορεύονται ἐν σκότει εἰς	τὰ	βάθη· οἱ γὰρ λεπίδα μὴ
[2, 2]	τὸ ἅγιον πνεῦμα κεκτημένοι ἐρευνῶσι	Τὰ	βάθη τοῦ θεοῦ, τουτέστι τῆς
[2, 20]	καὶ μὴ διψῶντας πίνειν καὶ	τὰ	βλέμματα καὶ τὰ φιλήματα τῶν
[2, 15]	διεξάγοιμεν, εὐβουλία δὲ φρόνησις πρὸς	τὰ	βουλεύματα. Τί δέ; οὐχὶ καὶ
[2, 18]	τὰς ἀποπιπτούσας ῥῶγας συλλέγειν κεκώλυκεν·	τὰ	δ´ αὐτὰ καὶ τοῖς ἐλάας
[2, 23]	λυπήσοντά σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ,	τὰ	δὲ ἀγαθὰ οὐκ ἐπιβλέπεις Καὶ
[2, 22]	ὄντι μετρίῳ φίλον ἂν εἴη,	τὰ	δὲ ἄμετρα οὔτε ἀλλήλοις οὔτε
[2, 12]	τὰς ἐντολάς, ἀγαπητέον καὶ ποιητέον,	τὰ	δὲ ἔργα τοῦ διαβόλου φοβητέον
[2, 20]	μὲν προκαλούμενοι, τὰ δὲ μιμούμενοι,	τὰ	δὲ καὶ δυσωπούμενοι. Οὐδὲ γὰρ
[2, 20]	φαντασίαν κινεῖται, ὡς τὰ ζῷα,	τὰ	δὲ κατὰ μετάθεσιν, ὡς τὰ
[2, 20]	δύναμιν προθυμότερον τὰ μὲν προκαλούμενοι,	τὰ	δὲ μιμούμενοι, τὰ δὲ καὶ
[2, 20]	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον,	τὰ	δὲ πολλὰ καὶ ὄλβια κεῖνα
[2, 6]	οἱ συλλήπτορες φόβος καὶ ὑπομονή,	τὰ	δὲ συμμαχοῦντα ἡμῖν μακροθυμία καὶ
[2, 22]	κύριον, καὶ ἐλεηθήσεται» ἕως καὶ	τὰ	διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας
[2, 22]	τοῖς δικαιώμασί μου πορεύσεται καὶ	τὰ	δικαιώματά μου ἐφύλαξε τοῦ ποιῆσαι
[2, 15]	λοιμῶν» καὶ τὰ θέατρα καὶ	τὰ	δικαστήρια εἴη ἂν ἤ, ὅπερ
[2, 2]	Καὶ κρίματα» φησίν, εὐθῦναι, οὐ	τὰ	δικαστικά, ἀλλὰ τὸ κριτήριον τὸ
[2, 23]	Συλλήβδην οὗτοι μέχρι γλώττης ἀγαγόντες	τὰ	δόγματα ἡδοναῖς ἐδουλώθησαν, οἳ μὲν
[2, 17]	αἱ προθέσεις, τὰ αὐτὰ καὶ	τὰ	δόγματα καὶ αἱ κρίσεις, ἵνα
[2, 23]	γὰρ αὐτὸ λαμβάνεις. Εἶτ´ ἐπιφέρει·	Τὰ	δυσχερῆ τε καὶ τὰ λυπήσοντά
[2, 15]	τοιαῦτα ἀνδρὸς Βουλὴν μὲν ἀσεβῶν»	τὰ	ἔθνη λέγοντος, ὁδὸν δὲ ἁμαρτωλῶν»
[2, 18]	καὶ ψυχήν; ναὶ μὴν καὶ	τὰ	ἔθνη τετίμηκεν καὶ τοῖς γε
[2, 13]	ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Δεῖ γὰρ οὐ	τὰ	εἴδωλα μόνον καταλιπεῖν ἃ πρότερον
[2, 22]	ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἦρεν ἐπὶ	τὰ	εἴδωλα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν
[2, 20]	ἀναδόσεις καχεξίαν προστρίβονται ψυχῇ, κατασκεδαννύουσαι	τὰ	εἴδωλα τῆς ἡδονῆς ἐπίπροσθε τῆς
[2, 20]	ἄνεσιν καὶ τὴν τρυφὴν καὶ	τὰ	εἰς τρυφὴν πάθη, ἄλλοις εἶναι
[2, 11]	ὄψονται, κἀκεῖνο ἐπιστάμενος ὅτι Οὐ	τὰ	εἰσερχόμενα εἰς τὸ στόμα κοινοῖ
[2, 18]	ἐντολῆς. Εἰ γὰρ τῶν ἀλόγων	τὰ	ἔκγονα διαζεύγνυσθαι τῆς τεκούσης πρὸ
[2, 13]	ὑπακοὴ ἐφ´ ἡμῖν· διὸ καὶ	τὰ	ἑκούσια κρίνεται) αὐτίκα καθ´ ἓν
[2, 22]	οὐκ ἄνευ, τὰ σωματικὰ καὶ	τὰ	ἐκτός. Ἁ γὰρ Ξενοκράτους γνώριμος
[2, 6]	ἀχυρμιὰς ἀνακινεῖ· πείθεται δὲ αὐτοῖς	τὰ	ἑλκόμενα ἀρρήτῳ ἑλκόμενα πνεύματι οὐχ
[2, 4]	γνωσταί. ἣ μὲν γὰρ περὶ	τὰ	ἐνδεχόμενά ἐστιν ἄλλως ἔχειν, ἣ
[2, 11]	στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ	τὰ	ἐξερχόμενα διὰ τοῦ στόματος ἐκεῖνα
[2, 23]	δὲ ἀγαθὰ οὐκ ἐπιβλέπεις Καὶ	τὰ	ἑξῆς. Βοηθεῖ δὲ ὁ γάμος
[2, 19]	ἐν τῷ νῦν καιρῷ» καὶ	τὰ	ἑξῆς. Ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν,
[2, 9]	ἀγαθῷ τῇ φιλαδελφίᾳ τε» καὶ	τὰ	ἑξῆς ἕως εἰ δυνατόν, τὸ
[2, 4]	αὐτῆς ἀποθανὼν ἔτι λαλεῖ» καὶ	τὰ	ἑξῆς ἕως ἢ πρόσκαιρον ἔχειν
[2, 2]	ἀψευδῆ, εἰδέναι σύστασιν κόσμου» καὶ	τὰ	ἑξῆς ἕως καὶ δυνάμεις ῥιζῶν.
[2, 15]	Τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ ἐνισχύσατε» καὶ	τὰ	ἑξῆς ἕως καὶ οὐκ ἦν
[2, 18]	ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσιν εἰρήνην» καὶ	τὰ	ἑξῆς. Τί δέ; οὐχὶ αἱ
[2, 19]	πάντα γέγονεν καὶ τοῖς ἀξίοις	τὰ	ἐπηγγελμένα νέμεται. Κληρονόμον οὖν τὸν
[2, 20]	πονεῖν θέλοντες οὐδὲ βαιά, καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις ὅσα αἰσχρῶς μὲν
[2, 20]	ἀπάθειαν καρπουμένη, εἴ τῳ ἔναυλα	τὰ	ἐπὶ τῶν περὶ τὸν Ἀνανίαν
[2, 10]	κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν· κατὰ	τὰ	ἐπιτηδεύματα γῆς Αἰγύπτου, ἐν ᾗ
[2, 10]	αὐτῇ, οὐ ποιήσετε· καὶ κατὰ	τὰ	ἐπιτηδεύματα γῆς Χαναάν, εἰς ἣν
[2, 20]	ἢ πιστεῦσαι. Εἰκότως οὖν ἀντέθηκε	τὰ	ἐπιφερόμενα· Διὸ ἐν τῷ κατοικητηρίῳ
[2, 15]	λυμαντικαῖς ἐξουσίαις καὶ ἡ κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτῶν κοινωνία. Ἀλλ´ ἢ
[2, 2]	ἀκόλουθα δεῖν γενέσθαι τῷ λόγῳ	τὰ	ἔργα, ἤδη δὲ ἐμφαίνειν χρῆναι
[2, 18]	μήτε κατὰ τὸ σῶμα καὶ	τὰ	ἔργα μήτε κατὰ τὴν διάνοιαν
[2, 20]	ὧν γὰρ ἰδιώματα φέρουσι, τούτων	τὰ	ἔργα μιμοῦνται, καὶ οὐ μόνον
[2, 23]	ὄντι ἀπὸ τῆς γλώττης ἐπὶ	τὰ	ἔργα τὸ κόσμιον διαχειραγωγεῖν, ὁδὸς
[2, 13]	ἃ πρότερον ἐξεθείαζεν, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἔργα τοῦ προτέρου βίου Τὸν
[2, 8]	γενεαῖς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων φόβοι	τὰ	ἔργα τῶν ἀνθρώπων τοῖς ποιοῦσιν
[2, 12]	μετανοίας διαφέρει, ἄμφω δὲ δείκνυσι	τὰ	ἐφ´ ἡμῖν. ~Τὸν οὖν εἰληφότα
[2, 18]	τάχα μὲν καὶ τοῦ περὶ	τὰ	ζῷα ἀνοικείου στοχασάμενος, δηλῶν δ´
[2, 20]	ὁρμὴν καὶ φαντασίαν κινεῖται, ὡς	τὰ	ζῷα, τὰ δὲ κατὰ μετάθεσιν,
[2, 20]	Καὶ γὰρ εἰ μηδέπω ποιεῖν	τὰ	ἡμῖν προσταττόμενα ὑπὸ τοῦ νόμου
[2, 21]	ἀδιάφορον ἁπλῶς ἀδιάφορον ἀπολείπει· ἢ	τὰ	Ἡρίλλου εἰς μέσον παράγοιμι; τὸ
[2, 15]	μετανενοηκότων· καθέδρα δὲ λοιμῶν» καὶ	τὰ	θέατρα καὶ τὰ δικαστήρια εἴη
[2, 20]	κἂν μετὰ λεόντων καθειρχθῇ, ἡμερώσει	τὰ	θηρία, κἂν εἰς πῦρ ἐμβληθῇ,
[2, 11]	σάλον κυμαινόμενον ἑκὼν μεθίσταται, εἰς	τὰ	θνητά τε καὶ γεννητὰ καταβαίνων
[2, 20]	εὐεπιφόροις ψυχαῖς, καθάπερ οἱ ἀπελαύνοντες	τὰ	θρέμματα θαλλοὺς προσείοντες, εἶτα, κατασοφισάμεναι
[2, 20]	ἐᾷ καθαρεύειν, ἕκαστον δὲ αὐτῶν	τὰ	ἴδια ἐκτελεῖ ἔργα πολλαχῶς ἐνυβριζόντων
[2, 15]	ἐχθρῷ· παγὶς γὰρ ἀνδρὶ ἰσχυρὰ	τὰ	ἴδια χείλη, καὶ ἁλίσκεται ῥήμασιν
[2, 20]	λύκου, πιθήκου, λέοντος, τράγου, ὧν	τὰ	ἰδιώματα περὶ τὴν ψυχὴν φανταζόμενα
[2, 22]	διδασκαλίαν ᾐνίξατο. Κἀν τῷ Θεαιτήτῳ	τὰ	κακὰ Ἀμφὶ τὴν θνητὴν φύσιν
[2, 8]	κακοῖς περιπεσεῖν φοβεῖται καὶ δέδιεν	τὰ	κακά· ὁ δεδιὼς δὲ τὸ
[2, 19]	ἐν τῷ ἑλέσθαι καὶ συνασκῆσαι	τὰ	κάλλιστα διαδείκνυται. Ἐπεὶ τί τὸν
[2, 20]	ὑμῖν» τοῖς ἐξ ἑαυτῶν ἑλέσθαι	τὰ	κάλλιστα δυναμένοις λέγεται. Ὅπως δ´
[2, 6]	ὃν γινώσκομεν ὅτι οὐ παραβήσεται	τὰ	καλῶς ἡμῖν ἐπηγγελμένα καὶ διὰ
[2, 6]	τὸ δάκρυον τὸ σούχειον ἐπισπᾶται	τὰ	κάρφη καὶ τὸ ἤλεκτρον τὰς
[2, 6]	εὐπειθείας μὴ παρούσης. Καὶ γὰρ	τὰ	κάρφη τὰ ξηρά, ἕτοιμα ὄντα
[2, 9]	ἀρχιερέως λόγου, δι´ οὗ καθορᾶται	τὰ	κατ´ ἀλήθειαν καλὰ καὶ δίκαια.
[2, 13]	δὲ πλεονάζουσα ὁρμὴ ἢ ὑπερτείνουσα	τὰ	κατὰ τὸν λόγον μέτρα, ἢ
[2, 18]	δεινοῖς ἐπαποδυόμενοι) φιλανθρώπως δέ, ἐπειδὴ	τὰ	κατὰ τοὺς πολέμους ἄδηλα, ἄδικον
[2, 21]	διηνεκῶς καὶ ἀπαραβάτως ἐκλέγεσθαι μὲν	τὰ	κατὰ φύσιν, ἀπεκλέγεσθαι δὲ τὰ
[2, 21]	εἶναι τὸ τέλος, ζῆν ἐκλεγόμενον	τὰ	κατὰ φύσιν μέγιστα καὶ κυριώτατα,
[2, 18]	τῇ τρυγῇ τὸ ἐπιέναι πάλιν	τὰ	καταλειφθέντα δρεπομένους καὶ τὸ τὰς
[2, 9]	ξένων· ξένοι δὲ ὧν ξένα	τὰ	κοσμικά. Κοσμικοὺς γὰρ τοὺς εἰς
[2, 20]	γὰρ δῷ μετανοήσασαν αὐτὴν ἑλέσθαι	τὰ	κρείττω, τοῦτ´ ἐκεῖνος ἄκων ἐρεῖ,
[2, 10]	τοῖς νομίμοις αὐτῶν οὐ πορεύσεσθε·	τὰ	κρίματά μου ποιήσετε καὶ τὰ
[2, 1]	ἀναγράφειν αὐτοὺς παραστήσομεν, πρὸς δὲ	τὰ	κυριώτατα τῶν δογμάτων σκευωρουμένους καὶ
[2, 4]	ἢ πρόληψίς ἐστι διανοίας περὶ	τὰ	λεγόμενα καὶ τοῦτο ὑπακοή τε
[2, 23]	ἐπιφέρει· Τὰ δυσχερῆ τε καὶ	τὰ	λυπήσοντά σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ,
[2, 3]	ἐπὶ τῆς ἐκλογῆς τάττουσιν αὐτήν,	τὰ	μαθήματα ἀναποδείκτως εὑρίσκουσαν καταλήψει νοητικῇ.
[2, 1]	γοῦν δυνηθῆναι, ὁποῖα ἄρα εἴη	τὰ	μαθήματα, ἐφ´ ἃ στέλλονται τὰς
[2, 1]	προκείμενον ὑποσημείωσις, περιληφθήσεται καὶ ὡς	τὰ	μάλιστα τὸ ἐπικεκρυμμένον τῆς βαρβάρου
[2, 12]	ἔχειν τὰ παρῳχηκότα πίστει πεπεισμένοι,	τὰ	μέλλοντα ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενοι. Διὰ πάντων
[2, 12]	δὲ τὰ παρῳχηκότα γεγονέναι καὶ	τὰ	μέλλοντα ἔσεσθαι· ἀγαπῶμέν τε αὖ,
[2, 13]	δὲ ὢν ὁ κύριος καὶ	τὰ	μέλλοντα προγινώσκων τό τε εὐμετάβολον
[2, 19]	ἀνθρώπων τῶν ἐν γενέσει πατήρ.	Τὰ	μὲν αἰσχρὰ οὗτος προθύμως εἵλετο
[2, 12]	διάβολον εἰς καταστροφήν. Ἔμπαλιν δέ·	Τὰ	μὲν ἔργα τοῦ κυρίου, τουτέστι
[2, 20]	τοὺς νικηφόρους. Τῶν γὰρ κινουμένων	τὰ	μὲν καθ´ ὁρμὴν καὶ φαντασίαν
[2, 20]	ὠφελοίμεθ´ ἄν, κατὰ δύναμιν προθυμότερον	τὰ	μὲν προκαλούμενοι, τὰ δὲ μιμούμενοι,
[2, 22]	αὐτάρκη πρὸς εὐδαιμονίαν εἶναι. Καὶ	τὰ	μὲν ὧδε ἐχέτω, αἱ δὲ
[2, 16]	ἁμαρτάνων ὁ θεός, εἴ γε	τὰ	μέρη τοῦ ὅλου μέρη καὶ
[2, 7]	νόμος καταγγέλλει, θεασώμεθα. Εἰ μὲν	τὰ	μεταξὺ ἀρετῆς καὶ κακίας, οἷον
[2, 11]	καὶ δίκαιον μέτρον, ᾧ μετρεῖται	τὰ	μετρούμενα, ἡ τὸν ἄνθρωπον συνέχουσα
[2, 9]	οὐκ ἔσχον. Ὅταν γὰρ ἔθνη	τὰ	μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ
[2, 7]	προστάξας γὰρ ἃ ποιητέον ἤλεγξε	τὰ	μὴ ποιητέα. Ἀγαθοῦ δὲ τὸ
[2, 14]	πρᾶγμα ὃ πράσσει, ὡς Αἰσχύλος	(τὰ	μυστήρια ἐπὶ σκηνῆς ἐξειπὼν ἐν
[2, 19]	ὥς φησιν ὁ Πυθαγόρειος Φίλων	τὰ	Μωυσέως ἐξηγούμενος) εἴτε καὶ παρά
[2, 18]	καὶ ταῦτα ὠφέληνται· κελεύει γὰρ	τὰ	νεόφυτα τῶν δένδρων ἐπὶ τριετίαν
[2, 6]	παρούσης. Καὶ γὰρ τὰ κάρφη	τὰ	ξηρά, ἕτοιμα ὄντα καταδέχεσθαι τὴν
[2, 22]	ἀνάπαυσιν ἀλλαχοῦ λέγει ἀποκεῖσθαι ἡμῖν.	Τὰ	ὅμοια καὶ παρὰ τῷ Ἰεζεκιὴλ
[2, 22]	ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.	Τὰ	ὅμοια τῷ Παύλῳ καὶ ἡ
[2, 4]	ἐν τῷ πρὸς Κλεοφῶντα πρώτῳ	τὰ	ὅμοια τῷ Πλάτωνι ἔοικε διὰ
[2, 7]	οὐ ψευδομαρτυρήσεις» Ἀλλ´ εἰ σοφίζονται	τὰ	ὀνόματα, εὐλάβειαν καλούντων οἱ φιλόσοφοι
[2, 20]	τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου, ἐπεὶ	Τὰ	ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ
[2, 22]	ποιήσῃ κρῖμα καὶ δικαιοσύνην, ἐπὶ	τὰ	ὄρη οὐκ ἔφαγεν, καὶ τοὺς
[2, 13]	τὴν πρὸς τὸν λόγον ἀπείθειαν	τὰ	πάθη (ἡ δ´ ἀπόστασις καὶ
[2, 20]	δ´ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην προσαρτήματα	τὰ	πάθη καλεῖν εἰώθασι, πνεύματά τέ
[2, 20]	τοῖς πράγμασι χρήσεται ἀφ´ ὧν	τὰ	πάθη ὁρμᾶται, οἷον πλούτῳ καὶ
[2, 20]	λόγος τῆς καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας	τὰ	πάθη πάντα ἐναπερείσματα τῆς ψυχῆς
[2, 19]	δεῖν ὀρέγεσθαι διδάσκει, δι´ οὗ	τὰ	πάντα γέγονεν καὶ τοῖς ἀξίοις
[2, 3]	προηγουμένην ἔχουσα τὴν ἐκ τοῦ	τὰ	πάντα δυνατοῦ φυσικὴν ἀνάγκην γενομένην·
[2, 2]	ἀγεννήτῳ; ἐγγυτάτω δὲ δυνάμει, ᾗ	τὰ	πάντα ἐγκεκόλπισται. Εἰ ποιήσει τις
[2, 12]	ἐκείνοις προεγνωσμένων ὑπὸ τοῦ προφαίνοντος	τὰ	πάντα κυρίου. Ἡ τοίνυν γνῶσις
[2, 13]	ἐν τῷ ἀποθνῄσκειν αὐτὸν λήψεται	τὰ	πάντα, οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ
[2, 6]	τὸ πιστεύειν ὑπολαμβάνειν ἐστί, βέβαια	τὰ	παρ´ αὐτῶν οἱ φιλόσοφοι νομίζουσιν;
[2, 18]	μᾶλλον ἢ θυσία. Τοιαῦτα καὶ	τὰ	παρὰ Ἡσαΐᾳ· Τί μοι πλῆθος
[2, 21]	τὰ κατὰ φύσιν, ἀπεκλέγεσθαι δὲ	τὰ	παρὰ φύσιν ὑπολαμβάνει. Ἀρχέδημός τε
[2, 1]	ὀλίγων δειχθήσεται. Οὐ γὰρ μόνον	τὰ	παράδοξα τῶν παρ´ ἡμῖν ἱστορουμένων
[2, 11]	ἂν εἴη γνῶσις. Εἰ γὰρ	τὰ	παραλαμβανόμενα πρὸς τὸ ζητούμενον ἀληθῆ
[2, 15]	δείκνυσιν ἄντικρυς ἐφ´ ἡμῖν καὶ	τὰ	παραπτώματα καὶ τὰ πλημμελήματα, τρόπους
[2, 9]	ἐν ταῖς Παραδόσεσι παραινῶν Θαύμασον	τὰ	παρόντα» βαθμὸν τοῦτον πρῶτον τῆς
[2, 12]	μέλλοντι ἐλπίς ἐστι· πιστεύομεν δὲ	τὰ	παρῳχηκότα γεγονέναι καὶ τὰ μέλλοντα
[2, 12]	ἀγαπῶμέν τε αὖ, οὕτως ἔχειν	τὰ	παρῳχηκότα πίστει πεπεισμένοι, τὰ μέλλοντα
[2, 20]	φυγαδεύοντας κατὰ τοὺς ὄντως φιλοσόφους	τὰ	πασχητιῶντα τῶν βρωμάτων καὶ τὴν
[2, 15]	ἡμῖν καὶ τὰ παραπτώματα καὶ	τὰ	πλημμελήματα, τρόπους θεραπείας καταλλήλους τοῖς
[2, 20]	τοὺς ἁμαρτωλούς, οὐχὶ δὲ αὐτὰ	τὰ	πνεύματα ἐν τῇ τοῦ ἀπίστου
[2, 20]	τοῦ διαβόλου τὰς ἐνεργείας καὶ	τὰ	πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα εἰς τὴν
[2, 6]	μὴν τῷ τέλει παραμετρεῖται μόνῳ	τὰ	πράγματα, ἀλλὰ καὶ τῇ ἑκάστου
[2, 1]	καὶ περὶ ταύτας ἀσχολουμένους διαδιδράσκει	τὰ	πράγματα. Γεωργοῦ μὲν οὖν ἴδιον
[2, 18]	δύναμιν. Ἐὰν δὲ φωτισθῇ σοι	τὰ	πράγματα, λαβὼν καὶ κτησάμενος ἰσχὺν
[2, 9]	Ταύτης δὲ ἀρχὴ τὸ θαυμάσαι	τὰ	πράγματα, ὡς Πλάτων ἐν Θεαιτήτῳ
[2, 14]	δὲ ᾕρηται πνοῇ κρύπτειν πράγματα.	Τὰ	προαιρετικὰ τοίνυν κρίνεται. Κύριος γὰρ
[2, 11]	συνέχουσα δεκάς, ἣν ἐπὶ κεφαλαίων	τὰ	προειρημένα τρία ἐδήλωσεν μέτρα. Εἴη
[2, 5]	πρὸς αὐτῶν ὁμολογεῖται. ~Πάντα τοίνυν	τὰ	προειρημένα φαίνεται παρὰ Μωυσέως τοῦ
[2, 18]	μὲν οὖν καὶ ἄλλας ἐκδόσεις	τὰ	προειρημένα φυσικωτέρας περί τε ἀναπαύσεως
[2, 6]	καὶ ἐγκράτεια. Τούτων οὖν» φησί,	τὰ	πρὸς τὸν κύριον μενόντων ἁγνῶς,
[2, 21]	δὲ ὡς ἔνι μάλιστα καὶ	τὰ	πρὸς τῶν φυσικῶν δογματιζόμενα περὶ
[2, 10]	θεὸς ὑμῶν. Καὶ φυλάξεσθε πάντα	τὰ	προστάγματά μου, καὶ ποιήσετε αὐτά.
[2, 10]	τὰ κρίματά μου ποιήσετε καὶ	τὰ	προστάγματά μου φυλάξεσθε, πορεύεσθαι ἐν
[2, 9]	ἣν καὶ τῷ Ἰσραὴλ ἐκεῖνα	τὰ	προφητευθέντα οἰκείως λέγεται νῦν· Ἐξεπέτασα
[2, 15]	ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν ἐκάθισεν, καθὼς	τὰ	πτηνὰ εἰς ἁρπαγὴν ἕτοιμα. Παρῄνεσε
[2, 20]	Δανιήλ, καθάπερ ὁ μὲν Λὼτ	τὰ	Σόδομα, τὴν Χαλδαίων δὲ γῆν
[2, 23]	κἀκεῖνά γε καὶ νήφοντες καταβάλλουσι	τὰ	σπέρματα οἱ γεωργοί. Πᾶν οὖν
[2, 5]	ἂν καὶ τυγχάνωσιν ὄντες αἰσχροὶ	τὰ	σώματα, κατά γε τὸ δικαιότατον
[2, 22]	ὡς δ´ ὧν οὐκ ἄνευ,	τὰ	σωματικὰ καὶ τὰ ἐκτός. Ἁ
[2, 18]	δύναμιν. Ἐμφαίνει γὰρ διὰ τούτων	τά	τε ἀγαθὰ τάς τε δωρεὰς
[2, 5]	ἐν τῷ στόματι τῶν προφητῶν	τά	τε πρακτέα καὶ μὴ σαφέστατα
[2, 6]	τὸ περίφραγμα τοῦ λαοῦ, ἐνευλογήθησαν	τὰ	τέκνα σου εἰς τὰς σκηνὰς
[2, 6]	ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ	τὰ	τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ
[2, 16]	Φυσικὴ μὲν γὰρ ἡ πρὸς	τὰ	τέκνα φιλοστοργία τοῖς ζῴοις ἥ
[2, 10]	δ´ ἂν ἐνδέῃ τούτων, χωλεύει	τὰ	τῆς γνώσεως. Ὅθεν θείως ἡ
[2, 18]	φησίν, ἐχθροῦ τινος ὑποζύγιον εὕρῃς,	τὰ	τῆς διαφορᾶς παραλιπὼν ὑπεκκαύματα ἀπαγαγὼν
[2, 23]	ἐπείσθησαν, τῇ δὲ ἱερείᾳ ἐπιτείνεται	τὰ	τῆς κολάσεως, ὅτι πλεῖον ἐδόθη,
[2, 4]	θείας ἐπαγγελίας. Τί οὖν ἔτι	τὰ	τῆς πίστεως ἐκ τῆς παρ´
[2, 18]	ἐν αἱρέσει καὶ φυγῇ σῴζουσαν	τὰ	τῆς φρονήσεως κρίματα, παράκειται {τε}
[2, 18]	μεταδοτικὸς καὶ τόκους ἀξιολόγους λαμβάνει,	τὰ	τιμιώτατα τῶν ἐν ἀνθρώποις, ἡμερότητα,
[2, 15]	Βαρνάβας. Ἀκήκοα δ´ ἔγωγε σοφοῦ	τὰ	τοιαῦτα ἀνδρὸς Βουλὴν μὲν ἀσεβῶν»
[2, 16]	δὲ εἶναι ψυχῆς καὶ πάθη	τὰ	τοιαῦτα. Ἡμεῖς δέ, ὡς ἔοικεν,
[2, 16]	δέ, ὡς ἔοικεν, οὐ παυόμεθα	{τὰ	τοιαῦτα} σαρκικῶς νοοῦντες τὰς γραφὰς
[2, 9]	τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει	τὰ	τοῦ νόμου ποιῶσιν, οὗτοι νόμον
[2, 4]	Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν» καὶ	τὰ	τούτοις ἑπόμενα. Τεσσάρων δὲ ὄντων
[2, 7]	γένη τῶν ἀγαθῶν εἰσηγουμένοις καὶ	τὰ	τούτων ἐναντία λογιζομένοις εἶναι κακὰ
[2, 7]	ἡμῖν δὲ ὁ δοθεὶς νόμος	τὰ	τῷ ὄντι κακὰ ἀποφεύγειν προστάττει,
[2, 18]	ζῴων χρηστεύεται, οἳ δὲ καὶ	τὰ	τῶν ἀνθρώπων ἐκτιθέασιν ἔκγονα, καίτοι
[2, 1]	αἰνιγματῶδες εἶδος, ἐζήλωσαν οἱ πραγματικῶς	τὰ	τῶν ἀρχαίων φιλοσοφήσαντες, χρησιμώτατον, μᾶλλον
[2, 18]	τῶν αὑτοῦ πόνων, ἕτερον δὲ	τὰ	τῶν καμόντων ἀταλαιπώρως λαβεῖν. ἔοικεν
[2, 20]	τῇ δὲ τῶν προσαρτημάτων βίᾳ	τὰ	τῶν χειρόνων γίνεται πάθη, πρόφασιν
[2, 20]	τὰς κλίνας μαλθακάς, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ὑπόβαθρα ταῖς κλίναις παρασκευάζῃ. Ὅθεν
[2, 20]	πίνειν καὶ τὰ βλέμματα καὶ	τὰ	φιλήματα τῶν καλῶν ὡς χαλεπώτερον
[2, 7]	λέγει ἡ γραφή. Τίνα δὲ	τὰ	φοβερὰ ὁ νόμος καταγγέλλει, θεασώμεθα.
[2, 20]	τις αὐτοῖς ἄψυχα εἶναι συγχωρήσει	τὰ	φυτά. Ἕξεως μὲν οὖν οἱ
[2, 20]	Κινεῖσθαι δὲ καὶ τῶν ἀψύχων	τὰ	φυτὰ μεταβατικῶς φασιν εἰς αὔξησιν,
[2, 20]	οὖν οἱ λίθοι, φύσεως δὲ	τὰ	φυτά, ὁρμῆς δὲ καὶ φαντασίας
[2, 23]	καταδραμὼν τοῦ γάμου, ἀλλὰ καὶ	τὰ	χρήσιμα ἀντιτιθεὶς ἀποκρίνεται τῷ εἰπόντι
[2, 15]	καὶ τὸ ἐγγύα, πάρα δ´	ἄτα»	ἀπὸ τῆς Σολομῶντος φωνῆς λεγούσης·
[2, 2]	ὕδατος. Μὴ δὴ ὑπερεκχείσθω σοι	ὕδατα	ἔξω πηγῆς σου, εἰς δὲ
[2, 2]	δὲ σὰς πλατείας διαπορευέσθω σὰ	ὕδατα.	Οὐ γὰρ φρονέουσι τοιαῦτα πολλοὶ
[2, 11]	τῶν κατὰ διάνοιαν καὶ τῶν	κατὰ	αἴσθησιν καὶ ἐνέργειαν ἁμαρτημάτων, ἀκηκοὼς
[2, 2]	ἢ κατὰ ὁρισμόν τινα ἢ	κατὰ	ἀποτομήν. Ποῖον γὰρ οἶκον οἰκοδομήσετέ
[2, 15]	γεννᾶν; ἡ συγγνώμη δὲ οὐ	κατὰ	ἄφεσιν, ἀλλὰ κατὰ ἴασιν συνίσταται.
[2, 20]	ποιητικὸν μῦθον εἰκόνα σῴζει ὁ	κατὰ	Βασιλείδην ἄνθρωπος, ἐν ἑνὶ σώματι
[2, 4]	τε ἰδιώτης ὢν τυγχάνῃ, πάντως	κατά	γε τὴν τέχνην αὐτὴν βασιλικὸς
[2, 5]	τυγχάνωσιν ὄντες αἰσχροὶ τὰ σώματα,	κατά	γε τὸ δικαιότατον ἦθος ταύτῃ
[2, 23]	τε γάμος ἥ τε παιδοτροφία,	κατὰ	δὲ τοὺς ἐκ τοῦ Περιπάτου
[2, 21]	Φασίν, ἡ ἀρετὴ ἡδονὴν ἐνεποίησε.	Κατὰ	δὲ τοὺς περὶ Καλλιφῶντα ἕνεκα
[2, 18]	τὸ ὀλιγοδεὲς συνασκουμένη συνεγγίζειν πειρᾶται	κατὰ	διάθεσιν τῇ θείᾳ φύσει. Ἁ
[2, 15]	τὸ κατὰ προαίρεσιν ἢ τὸ	κατὰ	διάνοιαν. Αὐτίκα παράκειταί πως ταῦτα
[2, 11]	τῶν κατὰ λόγον καὶ τῶν	κατὰ	διάνοιαν καὶ τῶν κατὰ αἴσθησιν
[2, 6]	δικαίαν τὴν κλῆσιν πεποίηται, τὸ	κατὰ	δύναμιν δὲ ἑκάστου ἀπαιτεῖ. Τοῖς
[2, 19]	ὀνομάζει· ἡ δὲ τοιαύτη ἀκολουθία	κατὰ	δύναμιν ἐξομοιοῖ. Γίνεσθε» φησὶν ὁ
[2, 20]	δυνάμεθα· καὶ τῇδε ὠφελοίμεθ´ ἄν,	κατὰ	δύναμιν προθυμότερον τὰ μὲν προκαλούμενοι,
[2, 18]	ἑτέρας ἐπεισελθούσης πάθῃ τι τῶν	κατὰ	ζηλοτυπίαν ἀνηκέστων. Τί δέ; καὶ
[2, 11]	ἐξέρχονται διαλογισμοί. Τοῦτ´, οἶμαι, τὸ	κατὰ	θεὸν ἀληθινὸν καὶ δίκαιον μέτρον,
[2, 18]	τοὺς πένητας δὲ ἀδεῶς τοῖς	κατὰ	θεὸν φυεῖσι καρποῖς χρῆσθαι ἐκέλευεν,
[2, 15]	δὲ οὐ κατὰ ἄφεσιν, ἀλλὰ	κατὰ	ἴασιν συνίσταται. Τὸ δ´ αὐτὸ
[2, 22]	αἱ πρὸς τὰς εἰρημένας δόξας	κατὰ	καιρὸν τεθήσονται, ἡμῖν δὲ αὐτοῖς
[2, 20]	δόγματος οἷον ἑαυτοῦ κατηγορῶν γράφει	κατὰ	λέξιν· Ἐὰν γάρ τινι πεῖσμα
[2, 20]	ἦν καὶ συνεργὸς τοῦ Παύλου)	κατὰ	λέξιν ὧδέ πως λέγοντα· Πρὸ
[2, 11]	τοίνυν γνωστικὸς ἀφέξεται μὲν τῶν	κατὰ	λόγον καὶ τῶν κατὰ διάνοιαν
[2, 23]	δὲ τῶν φιλοσοφούντων ἐπὶ τὴν	κατὰ	λόγον ὁμόνοιαν ἄγει, ὁ μὴ
[2, 23]	καὶ ἀλυπίᾳ τἀγαθὸν τίθενται. ἔτι	κατὰ	μὲν τοὺς ἀπὸ τῆς Στοᾶς
[2, 20]	ὡς τὰ ζῷα, τὰ δὲ	κατὰ	μετάθεσιν, ὡς τὰ ἄψυχα. Κινεῖσθαι
[2, 21]	συγκατασκευάζοντα αὐτὴν κατὰ τὸ δυνατόν,	κατὰ	μηδὲν ἀγόμενον ὑπὸ τοῦ ἀλόγου
[2, 16]	ἔλεος εἰς ἡμᾶς πλούσιος τοὺς	κατὰ	μηδὲν αὐτῷ προσήκοντας, τῇ οὐσίᾳ
[2, 6]	οὗ» φησὶν ἔλαβον, μέρος ἐσπούδασα	κατὰ	μικρὸν ὑμῖν πέμψαι, ἵνα μετὰ
[2, 20]	Οὐδὲ γὰρ οἱ παλαιοὶ δίκαιοι	κατὰ	νόμον βιώσαντες Ἀπὸ δρυὸς» ἦσαν
[2, 23]	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἡ πρώτη	κατὰ	νόμον ἐπὶ γνησίων τέκνων σπορᾷ.
[2, 22]	συμφέρον ἀπὸ τοῦ δικαίου τοῦ	κατὰ	νόμον χωρίζοντες. Αὐτὸς δὲ ὁ
[2, 6]	ἀποδεχομένου προσδεῖ αὐτῷ, ἵνα δὴ	κατὰ	νόμους τοὺς σφαιριστικοὺς τὸ γυμνάσιον
[2, 19]	θνητὸν ἀθανάτῳ ἐξομοιοῦσθαι, ἀλλ´ ἢ	κατὰ	νοῦν καὶ λογισμόν, ᾧ καὶ
[2, 2]	ἅτε περιέχων οὐ περιεχόμενος ἢ	κατὰ	ὁρισμόν τινα ἢ κατὰ ἀποτομήν.
[2, 16]	δὲ ὁ θεὸς τοῦ ἀνθρώπου	κατὰ	πάντα, εἰ τοίνυν ὁ κρείττων
[2, 16]	οὐδ´ ὅλως ὄν, ἣ δὲ	κατὰ	πάντα ἑτέρα τυγχάνει τοῦ θεοῦ)
[2, 5]	Αὕτη δέ ἐστι πιστότης, ἧς	κατὰ	πάντα καιρὸν χρῄζομεν ἔν τε
[2, 23]	καὶ χάριν παίδων καὶ τὴν	κατὰ	πάντα ὁμοίαν καὶ μὴ βίᾳ
[2, 12]	ὁ φόβος τῆς ἀγάπης ἀρχή,	κατὰ	παραύξησιν πίστις γινόμενος, εἶτα ἀγάπη·
[2, 5]	μὲν εὐχὴ τὸ εἰρήνην ἔχειν	κατὰ	Πλάτωνα, μεγίστη δὲ ἀρετῶν μήτηρ
[2, 20]	θυμοὺς ἡ ἡδονὴ κηρίνους ποιεῖ»	κατὰ	Πλάτωνα, ὅτι Ἑκάστη ἡδονή τε
[2, 7]	παραπλήσια, ταῦτα μὲν καὶ οἱ	κατὰ	πόλιν νόμοι προτείνοντες ἐπαινοῦνται, καὶ
[2, 15]	κατ´ ὄρεξίν ἐστιν ἢ τὸ	κατὰ	προαίρεσιν ἢ τὸ κατὰ διάνοιαν.
[2, 15]	Οὐ λογίζονται δὲ ὅσαι μὴ	κατὰ	προαίρεσιν συνίστανται· Ὁ γὰρ ἐπιθυμήσας
[2, 20]	πίστεως εἰς πίστιν» ἑνὸς ἡνιόχου	κατὰ	προκοπὴν ἐλαύνοντος ἕκαστον ἡμῶν εἰς
[2, 15]	ὥσπερ ἐγώ; καὶ τίς ἀντιστήσεται	κατὰ	πρόσωπόν μου; Ὁρᾷς ἕνα θεὸν
[2, 20]	λέγει· Ἐν σαρκὶ ὄντες οὐ	κατὰ	σάρκα στρατευόμεθα· Σὰρξ» γὰρ καὶ
[2, 19]	καὶ πρόσθεν εἰρήκαμεν, οὐ τὸ	κατὰ	σῶμα μηνύεται, οὐ γὰρ θέμις
[2, 11]	τε γνῶσις τῆς ἀληθείας αἰεὶ	κατὰ	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχειν
[2, 10]	ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν·	κατὰ	τὰ ἐπιτηδεύματα γῆς Αἰγύπτου, ἐν
[2, 10]	ἐν αὐτῇ, οὐ ποιήσετε· καὶ	κατὰ	τὰ ἐπιτηδεύματα γῆς Χαναάν, εἰς
[2, 15]	ταῖς λυμαντικαῖς ἐξουσίαις καὶ ἡ	κατὰ	τὰ ἔργα αὐτῶν κοινωνία. Ἀλλ´
[2, 21]	τούτοις ἔτι Παναίτιος τὸ ζῆν	κατὰ	τὰς δεδομένας ἡμῖν ἐκ φύσεως
[2, 6]	τῷ πλημμελοῦντι, σωτηρίαν δὲ τῷ	κατὰ	τὰς ἐντολὰς βιοῦντι, οὐδ´ οὕτως
[2, 6]	σοι τὴν παραγγελίαν, τέκνον Τιμόθεε,	κατὰ	τὰς προαγούσας ἐπὶ σὲ προφητείας,
[2, 18]	καὶ συγγενεῖς, ἀλλ´ ὡς ἑαυτούς,	κατά	τε σῶμα καὶ ψυχήν; ναὶ
[2, 18]	γεννωμένων κατά τε τὰς ποίμνας	κατά	τε τὰ αἰπόλια καὶ βουκόλια
[2, 18]	νόμου εἰληφέναι. Αὐτίκα τῶν γεννωμένων	κατά	τε τὰς ποίμνας κατά τε
[2, 6]	τὸ σφαιρίζειν οὐκ ἐκ τοῦ	κατὰ	τέχνην πέμποντος τὴν σφαῖραν ἤρτηται
[2, 2]	οὔσης καὶ ἑτέρας τῆς μὴ	κατὰ	τὴν ἀλήθειαν διδασκομένης πρὸς τῶν
[2, 11]	ἂν εἴη ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξις τῶν	κατὰ	τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν παραδιδομένων. Φήσαιμεν
[2, 22]	τὸ μὲν κατ´ εἰκόνα» εὐθέως	κατὰ	τὴν γένεσιν εἰληφέναι τὸν ἄνθρωπον,
[2, 2]	ταῖς ἐντολαῖς πεπεισμένος, σοφώτερος ἔσται»	κατὰ	τὴν γνῶσιν, Ὁ δὲ νοήμων
[2, 23]	πάντων προαιρεῖται, καὶ τῷ ὄντι	κατὰ	τὴν γραφὴν ἀναγκαία βοηθός» Ἁ
[2, 6]	δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται, τῆς	κατὰ	τὴν διαθήκην καὶ τὰς ἐντολάς,
[2, 18]	σῶμα καὶ τὰ ἔργα μήτε	κατὰ	τὴν διάνοιαν καὶ τὸν λόγον
[2, 23]	ἡ δὲ μετανοήσασα οἷον ἀναγεννηθεῖσα	κατὰ	τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ βίου παλιγγενεσίαν
[2, 23]	βίον δὲ παρελθούσης αὖθις τῆς	κατὰ	τὴν μετάνοιαν γεννηθείσης. Μαρτυρεῖ τοῖς
[2, 11]	μεταστήσετε τὸ ὄρος· καὶ πάλιν·	Κατὰ	τὴν πίστιν σου γενηθήτω σοι·
[2, 9]	παρουσίας, ἀλλὰ καὶ πρὸ νόμου	κατὰ	τὴν πρὸς θεὸν εὐαρέστησιν, ὡς
[2, 13]	παρὰ φύσιν οὖν κίνησις ψυχῆς	κατὰ	τὴν πρὸς τὸν λόγον ἀπείθειαν
[2, 22]	τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος» ἕως	κατὰ	τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος
[2, 22]	τὸ καθ´ ὁμοίωσιν» δὲ ὕστερον	κατὰ	τὴν τελείωσιν μέλλειν ἀπολαμβάνειν ἐκδέχονται;
[2, 3]	τὴν γνῶσιν τοῖς φύσει σῳζομένοις	κατὰ	τὴν τοῦ διαφέροντος πλεονεξίαν σπέρματος
[2, 15]	Ἁ μὲν γὰρ Λάιος ἐκεῖνος	κατὰ	τὴν τραγῳδίαν φησίν· Λέληθεν δέ
[2, 20]	καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον	κατὰ	τῆς γνώσεως τοῦ θεοῦ, καὶ
[2, 20]	ὑπάρχειν προσηρτημένα τῇ λογικῇ ψυχῇ	κατά	τινα τάραχον καὶ σύγχυσιν ἀρχικὴν
[2, 19]	Ὁμοίωσιν θεῷ» φησιν αὐτὴν εἶναι	κατὰ	τὸ δυνατόν» εἴτε {καὶ} συνδραμών
[2, 18]	πρᾶξιν στελλόμεθα, ἐξομοιούμενοι τῷ κυρίῳ	κατὰ	τὸ δυνατὸν ἡμῖν, ἐπικήροις τὴν
[2, 21]	καὶ τάξιν καὶ συγκατασκευάζοντα αὐτὴν	κατὰ	τὸ δυνατόν, κατὰ μηδὲν ἀγόμενον
[2, 22]	τάχιστα· φυγὴ δὲ ὁμοίωσις θεῷ	κατὰ	τὸ δυνατόν· ὁμοίωσις δὲ δίκαιον
[2, 6]	δὲ ἐνεργῶν καὶ παρὼν πιστεύεται,	κατὰ	τὸ εἶναι πιστευόμενος οὐκ αὐτὸς
[2, 20]	καὶ συνασκήσει μελετῶσα, δύναμιν θείαν	κατὰ	τὸ ἐμπνεόμενον μέρος αὐτῆς ὑπὸ
[2, 20]	κυρίῳ ὀαριστής» τε καὶ συνέστιος	κατὰ	τὸ πνεῦμα διαμενεῖ, καθαρὸς μὲν
[2, 23]	δὲ εἰ γαμητέον, ὅπερ τῶν	κατὰ	τὸ πρός τί πως ἔχειν
[2, 18]	οὐχὶ ἀνδρεΐζεσθαι ἡμᾶς βούλεται μήτε	κατὰ	τὸ σῶμα καὶ τὰ ἔργα
[2, 15]	δ´ αὐτὸ γίνεται κἀν τῇ	κατὰ	τὸν Ἀαρὼν τοῦ λαοῦ μοσχοποιίᾳ.
[2, 2]	τὴν φυσικὴν ἐμπεριείληφε θεωρίαν τὴν	κατὰ	τὸν αἰσθητὸν κόσμον ἁπάντων τῶν
[2, 11]	γραμμάτων καὶ τῆς θεοδιδάκτου» σοφίας	κατὰ	τὸν ἀπόστολον. Μάθησις γοῦν καὶ
[2, 11]	παρ´ Ἕλλησι φιλόσοφοι, γνῶσις φυσιοῖ»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον· πιστὴ δὲ ἡ
[2, 9]	μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος»	κατὰ	τὸν ἀπόστολον. Ὡς μὲν οὖν
[2, 22]	τῆς διανοίας μου. Ἡμεῖς» τοίνυν	κατὰ	τὸν γενναῖον ἀπόστολον ἐκ πίστεως
[2, 2]	μαθόντες γινώσκουσιν, ἑωυτοῖσι δὲ δοκέουσι,	κατὰ	τὸν γενναῖον Ἡράκλειτον. Ἆρ´ οὐ
[2, 13]	(αὕτη ἂν εἴη τῶν προϋπαρξάντων	κατὰ	τὸν ἐθνικὸν καὶ πρῶτον βίον,
[2, 2]	ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων,	κατὰ	τὸν θεῖον ἀπόστολον· Ταύτῃ γὰρ»
[2, 6]	τῷ γνωστικῷ ὑπάρχουσαν, ὡς τῷ	κατὰ	τὸν κόσμον τόνδε βιοῦντι πρὸς
[2, 20]	καρπός. Γίνεται δὲ {ἡ} ἄσκησις»	κατὰ	τὸν Κῷον Ἱπποκράτην οὐ μόνον
[2, 9]	δὲ ὁμόνοια ἂν εἴη τῶν	κατὰ	τὸν λόγον καὶ τὸν βίον
[2, 13]	πλεονάζουσα ὁρμὴ ἢ ὑπερτείνουσα τὰ	κατὰ	τὸν λόγον μέτρα, ἢ ὁρμὴ
[2, 18]	ἀτελεῖς τὰς ἐλπίδας τοῖς ἀσκήσασι	κατὰ	τὸν λόγον τὸν γνωστικὸν κατασκευάζει·
[2, 19]	καὶ τῶν πάλαι δικαίων, τῶν	κατὰ	τὸν νόμον καὶ πρὸ νόμου
[2, 23]	συζυγίας συνᾴδουσαν τῇ φύσει μᾶλλον	κατὰ	τὸν ὁμολογούμενον ὅρον. Θορόντα γοῦν
[2, 18]	ἐγκράτεια διάθεσίς ἐστιν ἀνυπέρβατος τῶν	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον φανέντων. Ἐγκρατεύεται
[2, 4]	ἀτεχνῶς πέτρας καὶ δρῦς περιλαμβάνοντες»	κατὰ	τὸν Πλάτωνα· Τῶν γὰρ τοιούτων
[2, 20]	παρασημειωτέον, ὡς δουρείου τινὸς ἵππου	κατὰ	τὸν ποιητικὸν μῦθον εἰκόνα σῴζει
[2, 2]	μαθεῖν ἐθέλοντες οἵ τε δυνάμενοι	κατὰ	τὸν Σολομῶντα Γνῶναι σοφίαν καὶ
[2, 1]	ἀρετῶν) ὅσα τε ἀπαιτήσει ἡ	κατὰ	τὸν τόπον τὸν προκείμενον ὑποσημείωσις,
[2, 23]	βυθοῦ {καὶ} κλωστῆρα σῴζοντες λίνου	κατὰ	τὸν τραγικὸν Σοφοκλέα. Οἵ τε
[2, 2]	Μὴ ἴσθι φρόνιμος παρὰ σεαυτῷ,	Κατὰ	τοὺς ἀθέους λογισμοὺς τοὺς ἀντιστασιώδεις
[2, 14]	ἂν καὶ δικάσειας περὶ τῶν	κατὰ	τοὺς ἀκουσίους τρόπους ἁμαρτάνειν λεγομένων;
[2, 23]	οἶμαι καὶ κριθῶν τε αὖ	κατὰ	τοὺς οἰκείους καιροὺς καταβαλλομένων σπερμάτων
[2, 20]	τῶν ὑποπιπτόντων τοῖς πάθεσι, φυγαδεύοντας	κατὰ	τοὺς ὄντως φιλοσόφους τὰ πασχητιῶντα
[2, 18]	ἐπαποδυόμενοι) φιλανθρώπως δέ, ἐπειδὴ τὰ	κατὰ	τοὺς πολέμους ἄδηλα, ἄδικον εἶναι
[2, 22]	αὐτὸν τοιοῦτον ἀναγκαῖον γίνεσθαι. Καὶ	κατὰ	τοῦτον δὴ τὸν λόγον ὁ
[2, 21]	καὶ ἀπαραβάτως ἐκλέγεσθαι μὲν τὰ	κατὰ	φύσιν, ἀπεκλέγεσθαι δὲ τὰ παρὰ
[2, 21]	εὐλογιστεῖν, ὃ ἐν τῇ τῶν	κατὰ	φύσιν ἐκλογῇ κεῖσθαι διελάμβανεν. Ὅ
[2, 20]	μεμετρημέναις ὀρέξεσι, μηδὲν ὑπεροριζούσαις τῶν	κατὰ	φύσιν ἐπὶ τὸ μᾶλλον ἢ
[2, 21]	καὶ αὐτὸς Περιπατητικός, τελειότητα ἔλεγεν	κατὰ	φύσιν εὐροοῦντος βίου, τὴν ἐκ
[2, 22]	ἕξιν εἶναι τελείαν ἐν τοῖς	κατὰ	φύσιν ἔχουσιν ἢ ἕξιν ἀγαθῶν,
[2, 21]	τὸ τέλος, ζῆν ἐκλεγόμενον τὰ	κατὰ	φύσιν μέγιστα καὶ κυριώτατα, οὐχ
[2, 20]	μελέτη θανάτου, εἰ μόναις ταῖς	κατὰ	φύσιν μεμετρημέναις ὀρέξεσι, μηδὲν ὑπεροριζούσαις
[2, 22]	τῶν πάντων ἔχων, εὐθεῖαν περαίνει	κατὰ	φύσιν περιπορευόμενος· τῷ δὲ αἰεὶ
[2, 23]	ἔτι, φασίν, ὁ ἄτεκνος τῆς	κατὰ	φύσιν τελειότητος ἀπολείπεται ἅτε μὴ
[2, 6]	τῷ τέλει παραμετρεῖται μόνῳ τὰ	πράγματα,	ἀλλὰ καὶ τῇ ἑκάστου κρίνεται
[2, 1]	περὶ ταύτας ἀσχολουμένους διαδιδράσκει τὰ	πράγματα.	Γεωργοῦ μὲν οὖν ἴδιον τὸ
[2, 18]	Ἐὰν δὲ φωτισθῇ σοι τὰ	πράγματα,	λαβὼν καὶ κτησάμενος ἰσχὺν ἐν
[2, 14]	Πιστὸς δὲ ᾕρηται πνοῇ κρύπτειν	πράγματα.	Τὰ προαιρετικὰ τοίνυν κρίνεται. Κύριος
[2, 9]	δὲ ἀρχὴ τὸ θαυμάσαι τὰ	πράγματα,	ὡς Πλάτων ἐν Θεαιτήτῳ λέγει,
[2, 10]	ὑμῶν. Καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ	προστάγματά	μου, καὶ ποιήσετε αὐτά. Ἁ
[2, 10]	κρίματά μου ποιήσετε καὶ τὰ	προστάγματά	μου φυλάξεσθε, πορεύεσθαι ἐν αὐτοῖς·
[2, 20]	ἐσμεν, ἀλλά τοι συνορῶντες, ὡς	ὑποδείγματα	ἡμῖν ἔκκειται κάλλιστα ἐν αὐτῷ,
[2, 2]	λόγον ῥήσεις τε σοφῶν καὶ	αἰνίγματα.	Οὐ γὰρ κιβδήλους οἱ ἔπιπνοι
[2, 23]	οὗτοι μέχρι γλώττης ἀγαγόντες τὰ	δόγματα	ἡδοναῖς ἐδουλώθησαν, οἳ μὲν παλλακίσιν,
[2, 17]	προθέσεις, τὰ αὐτὰ καὶ τὰ	δόγματα	καὶ αἱ κρίσεις, ἵνα δὴ
[2, 5]	μεγάλου ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας διαδεδόσθαι	δόγματα.	Πάντα μὲν οὖν τοῦ σοφοῦ
[2, 3]	τῆς ἐκλογῆς τάττουσιν αὐτήν, τὰ	μαθήματα	ἀναποδείκτως εὑρίσκουσαν καταλήψει νοητικῇ. Οἱ
[2, 1]	δυνηθῆναι, ὁποῖα ἄρα εἴη τὰ	μαθήματα,	ἐφ´ ἃ στέλλονται τὰς ἀποδημίας
[2, 15]	καὶ τὰ παραπτώματα καὶ τὰ	πλημμελήματα,	τρόπους θεραπείας καταλλήλους τοῖς πάθεσιν
[2, 20]	καὶ τὰ βλέμματα καὶ τὰ	φιλήματα	τῶν καλῶν ὡς χαλεπώτερον σκορπίων
[2, 20]	ζῴων προσοικειοῦνται, ἀλλὰ καὶ φυτῶν	κινήματα	καὶ κάλλη ζηλοῦσι διὰ τὸ
[2, 22]	καὶ ἐλεηθήσεται» ἕως καὶ τὰ	διανοήματα	ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας μου.
[2, 5]	πλουσίους εἶναι τοὺς πολλὰ κεκτημένους	χρήματα	ὧδε λέγει· Πλουσίους δ´ αὖ
[2, 5]	τῶν ἀνθρώπων πλείστου νομίσματος ἄξια	κτήματα,	ἃ καὶ κακός τις κέκτηται.
[2, 20]	Οἱ δ´ ἀμφὶ τὸν Βασιλείδην	προσαρτήματα	τὰ πάθη καλεῖν εἰώθασι, πνεύματά
[2, 10]	νομίμοις αὐτῶν οὐ πορεύσεσθε· τὰ	κρίματά	μου ποιήσετε καὶ τὰ προστάγματά
[2, 18]	φυγῇ σῴζουσαν τὰ τῆς φρονήσεως	κρίματα,	παράκειται {τε} τῇ μὲν ἀνδρείᾳ
[2, 2]	τῶν ἄλλων τῶν φιλοσόφων) Καὶ	κρίματα»	φησίν, εὐθῦναι, οὐ τὰ δικαστικά,
[2, 20]	μὴ διψῶντας πίνειν καὶ τὰ	βλέμματα	καὶ τὰ φιλήματα τῶν καλῶν
[2, 20]	ψυχαῖς, καθάπερ οἱ ἀπελαύνοντες τὰ	θρέμματα	θαλλοὺς προσείοντες, εἶτα, κατασοφισάμεναι τοὺς
[2, 23]	εὐσχημόνως πεσεῖν» κρύπτους´ ἃ κρύπτειν	ὄμματα	ἀρρένων ἐχρῆν. ἦν δὲ κἀκείνῃ
[2, 7]	ψευδομαρτυρήσεις» Ἀλλ´ εἰ σοφίζονται τὰ	ὀνόματα,	εὐλάβειαν καλούντων οἱ φιλόσοφοι τὸν
[2, 23]	γε καὶ νήφοντες καταβάλλουσι τὰ	σπέρματα	οἱ γεωργοί. Πᾶν οὖν εἴ
[2, 20]	μαλθακῆς καὶ εἰκούσης καὶ οἷον	ἐναποσφραγίσματα	τῶν πνευματικῶν» δυνάμεων, πρὸς ἃς
[2, 20]	ἡμᾶς φιλοσοφίας τὰ πάθη πάντα	ἐναπερείσματα	τῆς ψυχῆς φησιν εἶναι τῆς
[2, 8]	ὡς δειχθήσεται ὕστερον, τερετίσματα καὶ	μινυρίσματα	ἀναπλάσσοντες οἵδε οἱ ἄνδρες φανήσονται.
[2, 8]	οὔσης ἀρχῆς, ὡς δειχθήσεται ὕστερον,	τερετίσματα	καὶ μινυρίσματα ἀναπλάσσοντες οἵδε οἱ
[2, 18]	εὕρῃς, τὰ τῆς διαφορᾶς παραλιπὼν	ὑπεκκαύματα	ἀπαγαγὼν ἀπόδος. Τῇ γὰρ ἀμνηστίᾳ
[2, 10]	ὁ θεὸς ὑμῶν· κατὰ τὰ	ἐπιτηδεύματα	γῆς Αἰγύπτου, ἐν ᾗ κατῳκήσατε
[2, 10]	οὐ ποιήσετε· καὶ κατὰ τὰ	ἐπιτηδεύματα	γῆς Χαναάν, εἰς ἣν ἐγὼ
[2, 15]	εὐβουλία δὲ φρόνησις πρὸς τὰ	βουλεύματα.	Τί δέ; οὐχὶ καὶ ὁ
[2, 20]	ἁμαρτωλούς, οὐχὶ δὲ αὐτὰ τὰ	πνεύματα	ἐν τῇ τοῦ ἀπίστου κατοικεῖν
[2, 20]	καρδίας. Πολλὰ γὰρ ἐνοικοῦντα αὐτῇ	πνεύματα	οὐκ ἐᾷ καθαρεύειν, ἕκαστον δὲ
[2, 20]	διαβόλου τὰς ἐνεργείας καὶ τὰ	πνεύματα	τὰ ἀκάθαρτα εἰς τὴν τοῦ
[2, 20]	προσαρτήματα τὰ πάθη καλεῖν εἰώθασι,	πνεύματά	τέ τινα ταῦτα κατ´ οὐσίαν
[2, 22]	δικαιώμασί μου πορεύσεται καὶ τὰ	δικαιώματά	μου ἐφύλαξε τοῦ ποιῆσαι ἀλήθειαν·
[2, 20]	φέρειν, ἔτι δὲ καὶ ἕξεως	ἰδιώματα,	οἷον ἀδάμαντος σκληρίαν. Ἀλλὰ πρὸς
[2, 20]	πιθήκου, λέοντος, τράγου, ὧν τὰ	ἰδιώματα	περὶ τὴν ψυχὴν φανταζόμενα τὰς
[2, 20]	ζηλοῦσι διὰ τὸ καὶ φυτῶν	ἰδιώματα	προσηρτημένα φέρειν, ἔτι δὲ καὶ
[2, 20]	ἐμφερῶς ἐξομοιοῦν λέγουσιν· ὧν γὰρ	ἰδιώματα	φέρουσι, τούτων τὰ ἔργα μιμοῦνται,
[2, 5]	καὶ τυγχάνωσιν ὄντες αἰσχροὶ τὰ	σώματα,	κατά γε τὸ δικαιότατον ἦθος
[2, 4]	ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ ἄττα καὶ	ἀσώματα	εἴδη βιαζόμενοι τὴν ἀληθινὴν οὐσίαν
[2, 15]	ἄντικρυς ἐφ´ ἡμῖν καὶ τὰ	παραπτώματα	καὶ τὰ πλημμελήματα, τρόπους θεραπείας
[2, 18]	ὑπόστασιν. Θυσία δὲ αἰνέσεως ὑπὲρ	ὁλοκαυτώματα.	Οὗτος γάρ σοι» φησί, δίδωσιν
[2, 20]	στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ	δυνατὰ	τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων,
[2, 4]	ἄλλο κίβδηλον, ὅπερ οὐδὲν ἔλαττον	ἀπατᾷ	τοὺς ἰδιώτας, οὐ μὴν τοὺς
[2, 4]	καινῇ ἀκοῇ, καινῇ καρδίᾳ ὅσα	ὁρατὰ	καὶ ἀκουστὰ καὶ καταληπτὰ διὰ
[2, 5]	τά τε πρακτέα καὶ μὴ	σαφέστατα	ἐντελλόμενός τε καὶ διδάσκων. Τίς
[2, 18]	καὶ τόκους ἀξιολόγους λαμβάνει, τὰ	τιμιώτατα	τῶν ἐν ἀνθρώποις, ἡμερότητα, χρηστότητα,
[2, 21]	τὰ κατὰ φύσιν μέγιστα καὶ	κυριώτατα,	οὐχ οἷόν τε ὄντα ὑπερβαίνειν.
[2, 1]	αὐτοὺς παραστήσομεν, πρὸς δὲ τὰ	κυριώτατα	τῶν δογμάτων σκευωρουμένους καὶ παραχαράσσοντας,
[2, 10]	ὁ θεὸς ὑμῶν» δυσωπεῖ μὲν	διατρεπτικώτατα,	ἕπεσθαι διδάσκουσα τῷ τὰς ἐντολὰς
[2, 20]	κακῆς ἀγωγῆς τε καὶ τροφῆς	μετὰ	ἀμαθίας προαπολελαυκόσιν. Ἁ μὲν οὖν
[2, 6]	τῆς κακίας εἴδους, τοῦ μὲν	μετὰ	ἀπάτης καὶ τοῦ λανθάνειν, τοῦ
[2, 16]	αὐτοῦ· καὶ δὴ τὸν ἑκόντα	μετὰ	ἀσκήσεως καὶ διδασκαλίας τὴν γνῶσιν
[2, 6]	καὶ τοῦ λανθάνειν, τοῦ δὲ	μετὰ	βίας ἄγοντος καὶ φέροντος, ὁ
[2, 18]	μὴ ἐπιστῇ χρεώστου οἰκίᾳ, ἐνέχυρον	μετὰ	βίας ληψόμενος, ἀλλ´ ὃ μὲν
[2, 20]	νύκτωρ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἐνυπνίοις	μετὰ	γοητείας δελεαστικῶς ἐπιβουλεύουσα καὶ δάκνουσα.
[2, 23]	δὲ ἄνανδρον καὶ ἀσθενὲς τὴν	μετὰ	γυναικὸς καὶ τέκνων φεύγειν συμβίωσιν.
[2, 18]	θεός τε ὁ αὐτὸς ἀγαθὸς	μετὰ	δικαιοσύνης, ἀπ´ ἀρχῆς εἰς τέλος
[2, 18]	ζητῶν τὸν θεὸν εὑρήσει γνῶσιν	μετὰ	δικαιοσύνης, οἱ δὲ ὀρθῶς ζητήσαντες
[2, 23]	ἀνεγειρομένοις μὲν ἐκ τῶν ὕπνων	μετὰ	κυρίου, ἀπιοῦσι δὲ εἰς ὕπνον
[2, 20]	αὐτὸν ἀποκαταστήσει Νινευίταις προφητεύοντα· κἂν	μετὰ	λεόντων καθειρχθῇ, ἡμερώσει τὰ θηρία,
[2, 4]	λέγοι τὴν ἐπιστήμην ἀποδεικτικὴν εἶναι	μετὰ	λόγου, ἀκουσάτω ὅτι καὶ αἱ
[2, 9]	ἢ ἐκτένεια φιλίας καὶ φιλοστοργίας	μετὰ	λόγου ὀρθοῦ περὶ χρῆσιν ἑταίρων.
[2, 5]	Διός, ἀκηκοότων αὐτῶν, ὅπως ποτὲ	μετὰ	Μωυσέως διελέγετο ὁ θεός, Ὡς
[2, 23]	καὶ οἶκον, ἀλλ´ οὐχ ἁπλῶς,	μετὰ	ὁμοφροσύνης» δὲ τῆς ἐσθλῆς» ὁ
[2, 2]	Ἀνάγει δὲ ἡ τούτων μάθησις,	μετὰ	ὀρθῆς πολιτείας ἀσκηθεῖσα, διὰ τῆς
[2, 9]	εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν,	μετὰ	πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες. Ἔπειτα Μὴ
[2, 1]	μεγίσταις ἐπιστήμαις. Ὃς δ´ ἐλέγχει	μετὰ	παρρησίας εἰρηνοποιεῖ. Ἔφαμεν δὲ πολλάκις
[2, 5]	τῆς πίστεως λόγον. Ναὶ μὴν	μετὰ	πάσης ἀποδείξεως ὁ Πλάτων ὅτι
[2, 1]	δὲ σκαλεύουσαι τοῖς ποσὶν ἐκλέγονται	μετὰ	πόνου τὰς τροφάς. Εἴ τις
[2, 22]	ὁ Πλάτων τὴν ὁμοίωσιν ταύτην	μετὰ	ταπεινοφροσύνης ἔσεσθαι τῷ ἐναρέτῳ διδάσκων
[2, 13]	ἀφέσεως ἁμαρτιῶν· ὁ δὲ καὶ	μετὰ	ταῦτα ἁμαρτήσας, εἶτα μετανοῶν, κἂν
[2, 6]	ἔπταισεν, καὶ μετέγνω, ὅπερ ἐστὶ	μετὰ	ταῦτα ἔγνω· βραδεῖα γὰρ γνῶσις
[2, 15]	δέ; οὐχὶ καὶ ὁ θεὸς	μετὰ	τὴν ἐπὶ τῷ Κάιν συγγνώμην
[2, 20]	αἰσθήσεως. Ταύτῃ δουλεύοντα τὸν Μενέλεων	μετὰ	τὴν Ἰλίου ἅλωσιν φασὶν ὁρμήσαντα
[2, 13]	δευτέραν, ἵν´, εἴ τις ἐκπειρασθείη	μετὰ	τὴν κλῆσιν, βιασθεὶς δὲ καὶ
[2, 11]	ἀφικνεῖσθαι τοῦ θεοῦ, συνελόντι φάναι	μετὰ	τὴν κτίσιν τὸν ποιητὴν ἐπιποθοῦντας.
[2, 23]	ἐκείνη τετρακτὺς ἐν τῷ κήπῳ	μετὰ	τῆς ἑταίρας ἔργοις ἐκύδαινον τὴν
[2, 6]	κατὰ μικρὸν ὑμῖν πέμψαι, ἵνα	μετὰ	τῆς πίστεως ὑμῶν τελείαν ἔχητε
[2, 20]	ἔννοιαν κίνησιν λείαν καὶ προσηνῆ	μετά	τινος αἰσθήσεως. Ταύτῃ δουλεύοντα τὸν
[2, 13]	λάβῃ. Ἑκουσίως γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν	μετὰ	τὸ λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς
[2, 18]	καθιερώσοντα τὴν ἀπαρχὴν τῷ θεῷ	μετὰ	τὸ τελεωθῆναι τὸ δένδρον. Εἴη
[2, 18]	δρέπεσθαι ἀτελῆ ἐξ ἀτελῶν, ἀλλὰ	μετὰ	τριετίαν ἔτει τετάρτῳ καθιερώσοντα τὴν
[2, 18]	τύχῃ μακρὰν ἀφεστὼς ὁ δεσπότης,	μετὰ	τῶν σαυτοῦ διαφυλάξας ἄχρις ἂν
[2, 18]	δέ ἐστι Δίκαιον καὶ ὅσιον	μετὰ	φρονήσεως γενέσθαι» Ἀνενδεὲς μὲν γὰρ
[2, 22]	τε ἦν δίκαιον καὶ ὅσιον	μετὰ	φρονήσεως γενέσθαι» σκοπὸν τῆς πίστεως
[2, 22]	ὁμοίωσις δὲ δίκαιον καὶ ὅσιον	μετὰ	φρονήσεως γενέσθαι. Σπεύσιππός τε ὁ
[2, 22]	ὁμοίωσιν ἀποφαινόμενος Δίκαιον καὶ ὅσιον	μετὰ	φρονήσεως εἶναι» Ἢ γὰρ οὐχ
[2, 15]	Οἱ δὲ εὐσεβεῖς» φησὶν Ἡσαΐας	συνετὰ	ἐβουλεύσαντο. Βουλὴ δέ ἐστι ζήτησις
[2, 11]	κυμαινόμενον ἑκὼν μεθίσταται, εἰς τὰ	θνητά	τε καὶ γεννητὰ καταβαίνων ἐκ
[2, 11]	εἰς τὰ θνητά τε καὶ	γεννητὰ	καταβαίνων ἐκ τῆς τοῦ ἀγεννήτου
[2, 4]	ἄνωθεν ἐξ ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται,	νοητὰ	ἄττα καὶ ἀσώματα εἴδη βιαζόμενοι
[2, 18]	ἐκ σωφροσύνης δι´ ἀκρασίαν εἰς	ἀθεότητα	ὑπηγάγοντο; προσεταιρισάμεναι γὰρ αὐτοὺς ἐκ
[2, 18]	τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην ἅμα καὶ	ἀγαθότητα	καταγγέλλει, τοῦ πᾶσιν ἀφθόνως χορηγοῦντος
[2, 16]	ἐν ἐλέῳ» διὰ τὴν αὑτοῦ	ἀγαθότητα	κήδεται ἡμῶν μήτε μορίων ὄντων
[2, 21]	δέ, ὁ καὶ αὐτὸς Περιπατητικός,	τελειότητα	ἔλεγεν κατὰ φύσιν εὐροοῦντος βίου,
[2, 21]	τῶν τριῶν γενῶν συμπληρουμένην τριγενικὴν	τελειότητα	μηνύων. Οὔκουν ἐπὶ τούτοις ἀρκουμένους
[2, 22]	καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ δεχόμενον	ὁμοιότητα,	ὃ περὶ ἀνθρώπους γίνεται τοὺς
[2, 19]	καὶ τὴν πρὸς τὸ ἄρχειν	ὁμοιότητα	προσηκόντως ὁ κύριος ἐνσφραγίζεται· οὐ
[2, 1]	ὄρνιθας ἡδίστην ἔχειν τὴν σαρκὸς	ποιότητα,	ὅτε οὐκ ἀφθόνου τροφῆς παρατεθείσης
[2, 18]	καὶ προφητικῶς ἀνακόπτοντος αὐτῶν τὴν	ἀγριότητα	τοῦ νόμου διὰ τῆς προειρημένης
[2, 22]	Ἡσαΐας τὸν μὲν πιστεύσαντα εἰς	σεμνότητα	βίου, τὸν γνωστικὸν δὲ εἰς
[2, 18]	τε καὶ ὑπομονὴν καὶ τὴν	σεμνότητα	καὶ ἐγκράτειαν τήν τε ἐπὶ
[2, 18]	τε ἕνεκα καὶ μητέρων, εἰς	ἡμερότητα	τὸν ἄνθρωπον κάτωθεν ἀπὸ τῶν
[2, 18]	τὰ τιμιώτατα τῶν ἐν ἀνθρώποις,	ἡμερότητα,	χρηστότητα, μεγαλόνοιαν, εὐφημίαν, εὔκλειαν. Ἆρ´
[2, 18]	τιμιώτατα τῶν ἐν ἀνθρώποις, ἡμερότητα,	χρηστότητα,	μεγαλόνοιαν, εὐφημίαν, εὔκλειαν. Ἆρ´ οὐ
[2, 9]	καὶ ἀπαγόμενον· ἄγονται δὲ εἰς	ταὐτότητα	δι´ ὁμόνοιαν, ἐπιστήμην οὖσαν κοινῶν
[2, 12]	ἀρχή, κατὰ παραύξησιν πίστις γινόμενος,	εἶτα	ἀγάπη· ἀλλ´ οὐχ ὡς φοβοῦμαι
[2, 9]	τῇ πίστει κηρῦξαι τοῖς προκεκοιμημένοις.	Εἶτα	ἐπιφέρει· Καὶ αὐτοὶ ἔδωκαν αὐτοῖς
[2, 12]	ἀληθές. Πρότερον γὰρ ἐνεστὸς ἦν,	εἶτα	ἡμῖν παρῴχηκεν, ὡς εἶναι καὶ
[2, 20]	ἀπελαύνοντες τὰ θρέμματα θαλλοὺς προσείοντες,	εἶτα,	κατασοφισάμεναι τοὺς μὴ διακρίνειν δυνηθέντας
[2, 13]	δὲ καὶ μετὰ ταῦτα ἁμαρτήσας,	εἶτα	μετανοῶν, κἂν συγγνώμης τυγχάνῃ, αἰδεῖσθαι
[2, 13]	δὲ ἐφ´ οἷς ἐχαρίσατο μετανοῶν,	εἶτα	παλινδρομῶν αὖθις εἰς ἡδονήν, συνάπτει
[2, 22]	ἐχόμενος ξυνέπεται ταπεινὸς καὶ κεκοσμημένος.	Εἶτα	τούτοις τὰ ἀκόλουθα συνάψας καὶ
[2, 22]	καὶ τῆς ὑπηρετικῆς αὐτῇ δυνάμεως.	Εἶτα	ὡς μὲν ἐν ᾧ γίνεται,
[2, 11]	τιθεμένων διὰ τὴν ἴσην τροπήν,	ἔπειτα	δὲ τὰς ἑπτὰ τὰς πλανωμένας
[2, 18]	γῆμαι, καὶ γενομένης αἰσχρᾶς ἀνθέξεται.	ἔπειτα	ἐάν τις τῆς ἐπιθυμίας κατάκορος
[2, 20]	αἴρεται βῶλος, ἀλλ´ ἀφεψόμενος διυλίζεται,	ἔπειτα	καθαρὸς γενόμενος χρυσὸς ἀκούει, γῆ
[2, 9]	ὑμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες.	Ἔπειτα	Μὴ νικῶ» λέγει ὑπὸ τοῦ
[2, 23]	τὸ δημόσιον κελεύει τὸν μὴ	γήμαντα	καὶ τὰς καθηκούσας δαπάνας ἀποδιδόναι
[2, 19]	ὀρέγεσθαι διδάσκει, δι´ οὗ τὰ	πάντα	γέγονεν καὶ τοῖς ἀξίοις τὰ
[2, 16]	ὄντι Μακάριος ἀνὴρ ὃς καταπτήσσει	πάντα	δι´ εὐλάβειαν. ~Ὡς οὖν ἡ
[2, 3]	ἔχουσα τὴν ἐκ τοῦ τὰ	πάντα	δυνατοῦ φυσικὴν ἀνάγκην γενομένην· νευροσπαστουμένων
[2, 2]	ἐγγυτάτω δὲ δυνάμει, ᾗ τὰ	πάντα	ἐγκεκόλπισται. Εἰ ποιήσει τις κρύφα»
[2, 16]	ὁ θεὸς τοῦ ἀνθρώπου κατὰ	πάντα,	εἰ τοίνυν ὁ κρείττων τὸν
[2, 18]	εἰς τὸ θεῖον καὶ μὴ	πάντα	εἶναι φιλοκερδεῖς, μεταδιδόναι δὲ φιλανθρώπως
[2, 4]	Ἐξ οὐρανοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου	πάντα	ἕλκουσιν εἰς γῆν, ταῖς χερσὶν
[2, 20]	καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίας τὰ πάθη	πάντα	ἐναπερείσματα τῆς ψυχῆς φησιν εἶναι
[2, 19]	με ὁ θεός, ἔστι μοι	πάντα.	Ἑνὸς γὰρ δεῖν ὀρέγεσθαι διδάσκει,
[2, 19]	τυπική. Ὅτι δὲ τοῦ σοφοῦ	πάντα	ἐστί, σαφῶς μηνύει λέγων· Διότι
[2, 16]	ὅλως ὄν, ἣ δὲ κατὰ	πάντα	ἑτέρα τυγχάνει τοῦ θεοῦ) εἰ
[2, 5]	με ὁ θεός, ἔστι μοι	πάντα.	θεοφιλῆ δὲ αὐτὸν μηνύει λέγων·
[2, 5]	δέ ἐστι πιστότης, ἧς κατὰ	πάντα	καιρὸν χρῄζομεν ἔν τε εἰρήνῃ
[2, 12]	προεγνωσμένων ὑπὸ τοῦ προφαίνοντος τὰ	πάντα	κυρίου. Ἡ τοίνυν γνῶσις τῶν
[2, 5]	ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας διαδεδόσθαι δόγματα.	Πάντα	μὲν οὖν τοῦ σοφοῦ ὑπάρχειν
[2, 23]	χάριν παίδων καὶ τὴν κατὰ	πάντα	ὁμοίαν καὶ μὴ βίᾳ ἢ
[2, 12]	ἕνα θεὸν εἰδότι· Καὶ ἰδού,	πάντα	ὅσα δεδημιούργηκε λίαν καλὰ» οἶδέν
[2, 13]	τῷ ἀποθνῄσκειν αὐτὸν λήψεται τὰ	πάντα,	οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ δόξα
[2, 18]	Καὶ πᾶσα ἡ περικοπή· Λῦε	πάντα	σύνδεσμον ἀδικίας· αὕτη γὰρ θυσία
[2, 10]	ὁ θεὸς ὑμῶν. Καὶ φυλάξεσθε	πάντα	τὰ προστάγματά μου, καὶ ποιήσετε
[2, 5]	σφόδρα καὶ πρὸς αὐτῶν ὁμολογεῖται.	~Πάντα	τοίνυν τὰ προειρημένα φαίνεται παρὰ
[2, 18]	Ἤτοι τὸν ἐθνικὸν ἢ καὶ	πάντα	τὸν κοσμικὸν Αἰγύπτιον προσειπών· τούς
[2, 23]	ἐστιν ὁ σπειρόμενος ἄνθρωπος, ᾧ	πάντα	φύεται, κἀκεῖνά γε καὶ νήφοντες
[2, 20]	μετὰ τὴν Ἰλίου ἅλωσιν φασὶν	ὁρμήσαντα	τὴν Ἑλένην ἀνελεῖν ὡς κακῶν
[2, 15]	ἀκολούθως οὐ πολλῷ ὕστερον τὸν	μετανοήσαντα	Ἐνὼχ εἰσάγει δηλῶν ὅτι συγγνώμη
[2, 13]	ἢ τὸ εἰδότα ἁμαρτάνειν ἢ	μετανοήσαντα	ἐφ´ οἷς ἥμαρτεν πλημμελεῖν αὖθις·
[2, 7]	δὲ ἅμα καὶ ἀδικεῖν ἀδεῶς	ἀποσκιρτήσαντα	τῆς ἀληθείας. Ναί, φασίν, ἄλογος
[2, 14]	νόμος τότε καὶ τὸν ἀκουσίως	φονεύσαντα	ὡς τὸν ἀκουσίως γονορρυῆ, ἀλλ´
[2, 22]	Ὅ τε Ἡσαΐας τὸν μὲν	πιστεύσαντα	εἰς σεμνότητα βίου, τὸν γνωστικὸν
[2, 18]	ἐμφαίνειν ἀνδρείαν, δεῖν νομοθετῶν τὸν	φυτεύσαντα	καρποῦσθαι καὶ τὸν οἰκοδομησάμενον οἰκεῖν
[2, 8]	τὸ ῥητὸν αὐτόν φασιν Ἄρχοντα	ἐπακούσαντα	τὴν φάσιν τοῦ διακονουμένου πνεύματος
[2, 15]	ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο	τιμήεντα.	τὸν γὰρ κωμικὸν ἐκεῖνον Θρασωνίδην
[2, 23]	ἀλόγων ζῴων τὸν ὑπὸ θεοῦ	δημιουργηθέντα	ἄνθρωπον ἀκρατέστερον εἶναι, ἃ τὴν
[2, 20]	γενομένην, ὅμως οὐ κατισχῦσαι πρᾶξαι	ἡττηθέντα	τῷ κάλλει, δι´ οὗ ἐπὶ
[2, 9]	καὶ τῷ Ἰσραὴλ ἐκεῖνα τὰ	προφητευθέντα	οἰκείως λέγεται νῦν· Ἐξεπέτασα τὰς
[2, 18]	τρυγῇ τὸ ἐπιέναι πάλιν τὰ	καταλειφθέντα	δρεπομένους καὶ τὸ τὰς ἀποπιπτούσας
[2, 13]	ἂν τὸ μὴ εἰς ταὐτὸν	ὑπενεχθέντα	πλημμέλημα μετανοῆσαι· μελέτη γὰρ ἔμπαλιν
[2, 19]	σπεύδοντα θεραπεύειν τὸ ὂν ἱκέτην	ὄντα	ἐξοικειοῦται ὁ θεός. Κἂν εἷς
[2, 11]	ἀληθῆ λαμβάνεται, ὡς ἂν θεῖα	ὄντα	καὶ προφητικά, δῆλόν που ὡς
[2, 6]	τὰ κάρφη τὰ ξηρά, ἕτοιμα	ὄντα	καταδέχεσθαι τὴν δύναμιν τὴν καυστικήν,
[2, 21]	καὶ κυριώτατα, οὐχ οἷόν τε	ὄντα	ὑπερβαίνειν. Πρὸς τούτοις ἔτι Παναίτιος
[2, 22]	πεποιθώς» δεικνὺς τὸν τοιοῦτον ἀναπεπαῦσθαι	ἀπολαβόντα	ἣν ἤλπιζεν ἐλπίδα, διὸ καὶ
[2, 7]	αἱρέσεων λέγεται ἐπιβοωμένων τὸν ἀπόστολον	λέγοντα	Διὰ γὰρ νόμου γνῶσις ἁμαρτίας»
[2, 20]	ἀποδέχομαι τὸν Ἀντισθένη, Τὴν Ἀφροδίτην»	λέγοντα	κἂν κατατοξεύσαιμι, εἰ λάβοιμι, ὅτι
[2, 20]	Παύλου) κατὰ λέξιν ὧδέ πως	λέγοντα·	Πρὸ τοῦ ἡμᾶς πιστεῦσαι τῷ
[2, 9]	ἡμέραν ἐπὶ λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ	ἀντιλέγοντα.	Ὁρᾷς τὴν αἰτίαν τῆς ἐξ
[2, 19]	γενέσθαι λαὸν αὐτῷ. Τὸν γὰρ	σπεύδοντα	θεραπεύειν τὸ ὂν ἱκέτην ὄντα
[2, 18]	ἐκθηλυνομένους; ἠρρενῶσθαι γὰρ τὸν ἀληθείᾳ	σχολάζοντα	ἔν τε ὑπομοναῖς ἔν τε
[2, 21]	ὅλων ἀλήθειαν καὶ τάξιν καὶ	συγκατασκευάζοντα	αὐτὴν κατὰ τὸ δυνατόν, κατὰ
[2, 11]	τοῖς ἀμφισβητουμένοις ἐκ τῶν ὁμολογουμένων	ἐκπορίζοντα	τὴν πίστιν. Πίστεως δ´ οὔσης
[2, 20]	γοῦν Σωκράτης φυλάσσεσθαι κελεύει τὰ	ἀναπείθοντα	μὴ πεινῶντας ἐσθίειν καὶ μὴ
[2, 10]	ἀνδρῶν ἀγαθῶν κατασκευῆς· ἃ δὴ	συνελθόντα	τὸν γνωστικὸν ἐπιτελεῖ. Ὅ τι
[2, 16]	θελήματος αὐτοῦ· καὶ δὴ τὸν	ἑκόντα	μετὰ ἀσκήσεως καὶ διδασκαλίας τὴν
[2, 20]	ἀποστολικὸν Βαρνάβαν (ὃ δὲ τῶν	ἑβδομήκοντα	ἦν καὶ συνεργὸς τοῦ Παύλου)
[2, 21]	ταῦτα ἐκ τοῦ ζῆν ἀσμένως	ἐθέλοντα	διαφεύγειν μὴ εἶναι μήτε μακάριον
[2, 5]	δὴ καὶ Πλάτωνα τοῖς αὐτοῖς	ἐπιβάλλοντα	παραστησώμεθα δόγμασιν· πλούσιον μὲν τὸν
[2, 12]	τὰ παρῳχηκότα πίστει πεπεισμένοι, τὰ	μέλλοντα	ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενοι. Διὰ πάντων γὰρ
[2, 12]	τὰ παρῳχηκότα γεγονέναι καὶ τὰ	μέλλοντα	ἔσεσθαι· ἀγαπῶμέν τε αὖ, οὕτως
[2, 4]	φιλόσοφος ἐν τοῖς Νόμοις Τὸν	μέλλοντα	μακάριόν τε καὶ εὐδαίμονα γενέσθαι
[2, 13]	ὢν ὁ κύριος καὶ τὰ	μέλλοντα	προγινώσκων τό τε εὐμετάβολον τοῦ
[2, 19]	τὸν πρᾷον καὶ ἡσύχιον καὶ	τρέμοντά	μου τοὺς λόγους; Ἡ προφητεία
[2, 15]	τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ	ἁμαρτάνοντα	ἁμαρτίαν μὴ πρὸς θάνατον, αἰτήσει,
[2, 20]	ἀποτομίαν, καὶ ἀνηλεῆ τὸν μὴ	συναμαρτάνοντα	μηδὲ συγκατασπώμενον. Εὖ γοῦν ἡ
[2, 4]	ἐκείνῳ πιστεῦσαί ἐστι κατ´ οὐδὲν	ἀντιβαίνοντα.	Πῶς γὰρ οἷόν τε ἀντεφίστασθαι
[2, 23]	ᾧ κελεύεται καιρῷ εὐθέως ἀπαλλάττεται	καταλιπόντα	τὴν δημιουργίαν τῇ διοικήσει. Τοῖς
[2, 9]	ταῖς Παραδόσεσι παραινῶν Θαύμασον τὰ	παρόντα»	βαθμὸν τοῦτον πρῶτον τῆς ἐπέκεινα
[2, 23]	μᾶλλον κατὰ τὸν ὁμολογούμενον ὅρον.	Θορόντα	γοῦν ἔνια αὐτῶν ᾧ κελεύεται
[2, 20]	διαφέρουσιν. Ἐντεῦθεν οἶμαι καὶ τὸν	εὑρόντα	τὰς τελετὰς οὐ μόνον τινῶν
[2, 23]	Τὰ δυσχερῆ τε καὶ τὰ	λυπήσοντά	σε ὁρᾷς ἐν αὐτῷ, τὰ
[2, 18]	ἀλλὰ μετὰ τριετίαν ἔτει τετάρτῳ	καθιερώσοντα	τὴν ἀπαρχὴν τῷ θεῷ μετὰ
[2, 21]	βασανιζόμενον γὰρ καὶ τύχαις ἀβουλήτοις	περιπίπτοντα	τὸν σοφὸν καὶ διὰ ταῦτα
[2, 18]	Ἔν τε τῷ ἀμήτῳ τὰ	ἀποπίπτοντα	τῶν δραγμάτων ἀναιρεῖσθαι κωλύει τοὺς
[2, 20]	προσηνῆ μετά τινος αἰσθήσεως. Ταύτῃ	δουλεύοντα	τὸν Μενέλεων μετὰ τὴν Ἰλίου
[2, 20]	ἡ πίστις αὐτὸν ἀποκαταστήσει Νινευίταις	προφητεύοντα·	κἂν μετὰ λεόντων καθειρχθῇ, ἡμερώσει
[2, 7]	ψυχὴν ἀπὸ σώματος, ἀλλὰ τὸν	διαλύοντα	ψυχὴν ἀπὸ ἀληθείας· δειναὶ γὰρ
[2, 7]	νόσον ψυχῆς, θάνατον, οὐ τὸν	διαλύοντα	ψυχὴν ἀπὸ σώματος, ἀλλὰ τὸν
[2, 12]	πρὸς τὴν τοῦ ψεύδους συγκατάθεσιν,	ἔχοντα	δὲ ἀφορμὰς πρὸς πίστιν τἀληθοῦς.
[2, 22]	τῷ Ἰεζεκιὴλ εὕροις ἂν οὕτως	ἔχοντα·	Ἡ ψυχὴ ἁμαρτάνουσα αὕτη ἀποθανεῖται.
[2, 15]	ὧν σὺ νουθετεῖς, γνώμην δ´	ἔχοντά	με ἡ φύσις βιάζεται· τουτέστι
[2, 9]	γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον	ἔχοντα	φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν,
[2, 8]	ἐξηγούμενοι τὸ ῥητὸν αὐτόν φασιν	Ἄρχοντα	ἐπακούσαντα τὴν φάσιν τοῦ διακονουμένου
[2, 8]	οὐδ´ ἂν ἔκπληξις εἷλε τὸν	Ἄρχοντα,	ὡς αὐτοὶ λέγουσιν, οὐδ´ ἂν
[2, 20]	Λέγεται γοῦν τινα τῶν φιλοσοφούντων	ἐτυμολογοῦντα	τὴν ὗν θῦν εἶναι φάναι,
[2, 9]	ὅλην τὴν ἡμέραν ἐπὶ λαὸν	ἀπειθοῦντα	καὶ ἀντιλέγοντα. Ὁρᾷς τὴν αἰτίαν
[2, 20]	ἐξωθουμένου τῆς καρδίας. Πολλὰ γὰρ	ἐνοικοῦντα	αὐτῇ πνεύματα οὐκ ἐᾷ καθαρεύειν,
[2, 16]	τόν τε ἐκ τῶν ἁμαρτημάτων	μετανοοῦντα,	χαίρομεν δὲ ἡμεῖς ἐπὶ τῇ
[2, 18]	Τί δέ; καὶ ἐχθρῶν ὑποζύγια	ἀχθοφοροῦντα	συνεπικουφίζειν καὶ συνεγείρειν προστάσσει πόρρωθεν
[2, 21]	τε ὁ Ποσειδώνιος τὸ ζῆν	θεωροῦντα	τὴν τῶν ὅλων ἀλήθειαν καὶ
[2, 6]	φόβος καὶ ὑπομονή, τὰ δὲ	συμμαχοῦντα	ἡμῖν μακροθυμία καὶ ἐγκράτεια. Τούτων
[2, 18]	μόνον τὸν ἐκ τῶν αὐτῶν	φύντα	γονέων, ἀλλὰ καὶ ὃς ἂν
[2, 20]	κατὰ τοὺς ὄντως φιλοσόφους τὰ	πασχητιῶντα	τῶν βρωμάτων καὶ τὴν παρὰ
[2, 2]	οἵ τε δυνάμενοι κατὰ τὸν	Σολομῶντα	Γνῶναι σοφίαν καὶ παιδείαν νοῆσαί
[2, 18]	δὲ αὐτὸς νόμος διαγορεύει Βοῦν	ἀλοῶντα	μὴ φιμοῦν» δεῖ γὰρ καὶ
[2, 23]	βίᾳ ἢ ἀνάγκῃ στέργουσαν τὸν	ἀγαπῶντα	ἄνδρα. Ὅθεν ὁ Ἀβραάμ φησιν
[2, 21]	ἐνεποίησε. Κατὰ δὲ τοὺς περὶ	Καλλιφῶντα	ἕνεκα μὲν τῆς ἡδονῆς παρεισῆλθεν
[2, 4]	Σπεύσιππος γὰρ ἐν τῷ πρὸς	Κλεοφῶντα	πρώτῳ τὰ ὅμοια τῷ Πλάτωνι
[2, 13]	ὁπότερον αὐτοῖν χεῖρον, ἢ τὸ	εἰδότα	ἁμαρτάνειν ἢ μετανοήσαντα ἐφ´ οἷς
[2, 18]	καρδία συντετριμμένη καὶ ζητοῦσα τὸν	πεπλακότα.	Ζυγὰ δόλια βδέλυγμα ἔναντι θεοῦ,
[2, 23]	δὲ ἐπειδὰν κἀκεῖνον τὸ αὐτὸ	πεποιηκότα	ἐπίδῃ, τουτέστιν ὅταν εἰς τὴν
[2, 16]	τὸ ἐν χαρᾷ γεγονέναι τὸν	μετανενοηκότα	ὡς ἐβούλετο. Ἐπεὶ δὲ πλουσίως
[2, 12]	ἐλπίς ἐστι· πιστεύομεν δὲ τὰ	παρῳχηκότα	γεγονέναι καὶ τὰ μέλλοντα ἔσεσθαι·
[2, 12]	τε αὖ, οὕτως ἔχειν τὰ	παρῳχηκότα	πίστει πεπεισμένοι, τὰ μέλλοντα ἐλπίδι
[2, 20]	σκορπίων καὶ φαλαγγίων ἰὸν ἐνιέναι	πεφυκότα.	Καὶ Ἀντισθένης δὲ μανῆναι μᾶλλον
[2, 8]	τὸν ἀοράτως ἐν αὐτῷ σπέρμα	δεδωκότα	τῆς ἄνωθεν οὐσίας καὶ παρρησιαζόμενον·
[2, 13]	τὰ ἐφ´ ἡμῖν. ~Τὸν οὖν	εἰληφότα	τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν οὐκέτι
[2, 9]	τόν γε μὴ ἔννοιαν σοφίας	εἰληφότα,	φιλοσοφίας οὔσης ὀρέξεως τοῦ ὄντως
[2, 11]	ἴσην τροπήν, ἔπειτα δὲ τὰς	ἑπτὰ	τὰς πλανωμένας τήν τε ἀπλανῆ
[2, 18]	τῇ μητρὶ τὸ ἔκγονον κἂν	ἑπτὰ	τὰς πρώτας ἡμέρας. Εἰ γὰρ
[2, 4]	ὅσα ὁρατὰ καὶ ἀκουστὰ καὶ	καταληπτὰ	διὰ τῆς πίστεως καὶ συνέσεως,
[2, 2]	ὧν ἐπάγει· Ὅσα τέ ἐστι	κρυπτὰ	καὶ ἐμφανῆ ἔγνων· ἡ γὰρ
[2, 20]	ἐνεργείας καὶ τὰ πνεύματα τὰ	ἀκάθαρτα	εἰς τὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ψυχὴν
[2, 19]	καὶ εἰς φυτὰ καὶ εἰς	σπαρτὰ	καὶ εἰς δένδρα καὶ εἰς
[2, 22]	ἡδονῆς τὸν Σωκράτην φησὶ παρ´	ἕκαστα	διδάσκειν ὡς ὁ αὐτὸς δίκαιός
[2, 20]	τι τῆς ἰδίας ἕξεως παρ´	ἕκαστα	πειρᾶσθαι εἰς τὸ καταγωνίσασθαι καὶ
[2, 21]	ζῆν ἐκλεγόμενον τὰ κατὰ φύσιν	μέγιστα	καὶ κυριώτατα, οὐχ οἷόν τε
[2, 8]	οὖν αὐτοῖς καὶ ἑτέροις τισί,	μάλιστα	δὲ τοῖς ἀπὸ Μαρκίωνος ἐμβοᾷ
[2, 2]	τὸν θεῖον ἀπόστολον· Ταύτῃ γὰρ»	μάλιστα	ἐμαρτυρήθησαν οἱ πρεσβύτεροι· χωρὶς δὲ
[2, 20]	ὡς εἰπεῖν εἰσι δριμύτεροι, καὶ	μάλιστα	ἡ ἡδονή, οὐ μόνον μεθ´
[2, 5]	παρὰ τὴν μεγίστην ἀρετὴν ἀποβλέπων	μάλιστα	θήσεται τοὺς νόμους. Αὕτη δέ
[2, 22]	προσφιλῆ γενησόμενον εἰς δύναμιν ὅτι	μάλιστα	καὶ αὐτὸν τοιοῦτον ἀναγκαῖον γίνεσθαι.
[2, 21]	καταπαυστέον, φιλοτιμητέον δὲ ὡς ἔνι	μάλιστα	καὶ τὰ πρὸς τῶν φυσικῶν
[2, 18]	καὶ ἀγαθούς, ἵνα ὡς ὅτι	μάλιστα	ὁ μὲν σώφρων τοὺς ἐγκρατεῖς,
[2, 23]	τῇ συμπαθείᾳ διαφέρειν καὶ προσεδρεύειν	μάλιστα	πάντων προαιρεῖται, καὶ τῷ ὄντι
[2, 4]	μὴν καὶ ὁ Ἐπίκουρος, ὁ	μάλιστα	τῆς ἀληθείας προτιμήσας τὴν ἡδονήν,
[2, 1]	ὑποσημείωσις, περιληφθήσεται καὶ ὡς τὰ	μάλιστα	τὸ ἐπικεκρυμμένον τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας,
[2, 20]	μεμνημένος ὁ θεῖος νόμος ἀλείφει	μάλιστα	τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τὴν ἐγκράτειαν,
[2, 23]	ἀμφιθαλῆ» Αἱ δὲ σωματικαὶ νόσοι	μάλιστα	τὸν γάμον ἀναγκαῖον δεικνύουσιν· ἡ
[2, 6]	συλλήβδην καλῶν, εἰδὼς μὲν καὶ	μάλιστα	τοὺς μὴ πεισθησομένους, ὅμως δ´
[2, 19]	τῷ ἑλέσθαι καὶ συνασκῆσαι τὰ	κάλλιστα	διαδείκνυται. Ἐπεὶ τί τὸν Ἀδὰμ
[2, 20]	τοῖς ἐξ ἑαυτῶν ἑλέσθαι τὰ	κάλλιστα	δυναμένοις λέγεται. Ὅπως δ´ ἡμεῖς
[2, 20]	συνορῶντες, ὡς ὑποδείγματα ἡμῖν ἔκκειται	κάλλιστα	ἐν αὐτῷ, τρέφειν καὶ αὔξειν
[2, 22]	χρὴ ἐνθένδε ἐκεῖσε φεύγειν ὅτι	τάχιστα·	φυγὴ δὲ ὁμοίωσις θεῷ κατὰ
[2, 4]	καινῇ καρδίᾳ ὅσα ὁρατὰ καὶ	ἀκουστὰ	καὶ καταληπτὰ διὰ τῆς πίστεως
[2, 4]	ἐξ ἀοράτου ποθὲν ἀμύνονται, νοητὰ	ἄττα	καὶ ἀσώματα εἴδη βιαζόμενοι τὴν
[2, 19]	τοὺς λόγους; Ἡ προφητεία λέγει.	Τριττὰ	δὲ εἴδη φιλίας διδασκόμεθα, καὶ
[2, 10]	τὰ προστάγματά μου, καὶ ποιήσετε	αὐτά.	Ἁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται
[2, 10]	καὶ ποιήσετε αὐτά. Ἁ ποιήσας	αὐτὰ	ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· ἐγὼ
[2, 18]	αὖ τῷ πεντηκοστῷ ἔτει τὰ	αὐτὰ	ἐπιτελεῖν κελεύει, ἃ καὶ τῷ
[2, 17]	αἱ αὐταὶ αἱ προθέσεις, τὰ	αὐτὰ	καὶ τὰ δόγματα καὶ αἱ
[2, 18]	ῥῶγας συλλέγειν κεκώλυκεν· τὰ δ´	αὐτὰ	καὶ τοῖς ἐλάας συλλέγουσι διατάσσεται.
[2, 11]	τῆς ἀληθείας αἰεὶ κατὰ τὰ	αὐτὰ	καὶ ὡσαύτως ἔχειν κατασκευάζουσι τὴν
[2, 20]	φησι τοὺς ἁμαρτωλούς, οὐχὶ δὲ	αὐτὰ	τὰ πνεύματα ἐν τῇ τοῦ
[2, 13]	ἐπεξίοι, ἀλόγους ὀρέξεις εὕροι ἂν	αὐτά.	~Τὸ γοῦν ἀκούσιον οὐ κρίνεται
[2, 15]	Ἀκήκοα δ´ ἔγωγε σοφοῦ τὰ	τοιαῦτα	ἀνδρὸς Βουλὴν μὲν ἀσεβῶν» τὰ
[2, 16]	εἶναι ψυχῆς καὶ πάθη τὰ	τοιαῦτα.	Ἡμεῖς δέ, ὡς ἔοικεν, οὐ
[2, 18]	θεῷ δικαιοσύνη μᾶλλον ἢ θυσία.	Τοιαῦτα	καὶ τὰ παρὰ Ἡσαΐᾳ· Τί
[2, 2]	σὰ ὕδατα. Οὐ γὰρ φρονέουσι	τοιαῦτα	πολλοὶ ὁκόσοι ἐγκυρεῦσιν οὐδὲ μαθόντες
[2, 16]	ὡς ἔοικεν, οὐ παυόμεθα {τὰ	τοιαῦτα}	σαρκικῶς νοοῦντες τὰς γραφὰς καὶ
[2, 8]	καὶ Οὐαλεντῖνος ἔν τινι ἐπιστολῇ	τοιαῦτά	τινα ἐν νῷ λαβὼν αὐταῖς
[2, 15]	κατὰ διάνοιαν. Αὐτίκα παράκειταί πως	ταῦτα	ἀλλήλοις, ἁμάρτημα, ἀτύχημα, ἀδίκημα. Καὶ
[2, 13]	ἁμαρτιῶν· ὁ δὲ καὶ μετὰ	ταῦτα	ἁμαρτήσας, εἶτα μετανοῶν, κἂν συγγνώμης
[2, 1]	δὴ κλέπται, καὶ δὴ καὶ	ταῦτα	ἀποδεικτέα περιαιρεθείσης αὐτοῖς τῆς φιλαυτίας,
[2, 6]	καλῶς ἡμῖν ἐπηγγελμένα καὶ διὰ	ταῦτα	δεδημιουργημένα καὶ δεδωρημένα ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 6]	καὶ μετέγνω, ὅπερ ἐστὶ μετὰ	ταῦτα	ἔγνω· βραδεῖα γὰρ γνῶσις μετάνοια,
[2, 21]	περιπίπτοντα τὸν σοφὸν καὶ διὰ	ταῦτα	ἐκ τοῦ ζῆν ἀσμένως ἐθέλοντα
[2, 7]	τὸν νόμον θεοῦ. Τρία γὰρ	ταῦτα	ἐξ ἀνάγκης ὑφέστηκεν περὶ τὸ
[2, 20]	καλεῖν εἰώθασι, πνεύματά τέ τινα	ταῦτα	κατ´ οὐσίαν ὑπάρχειν προσηρτημένα τῇ
[2, 15]	καὶ ἐξηρτῆσθαι. Συνᾴδει τούτοις κἀκεῖνα·	Ταῦτα	λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ
[2, 7]	καὶ δυσγένειαν καὶ ὅσα παραπλήσια,	ταῦτα	μὲν καὶ οἱ κατὰ πόλιν
[2, 15]	οὐκ ἔχει λεπίδα ἐν αὑτῷ.	Ταῦτα	μὲν ὁ Βαρνάβας. Ἀκήκοα δ´
[2, 5]	τινων μάλα ὀλίγων. Εἰ δὴ	ταῦτα	ὀρθῶς λέγεται, πᾶς νομοθέτης, οὗ
[2, 23]	δοκιμάζοντες σφίσι συμφέρειν τινὰ ἑτέροις	ταῦτα	παρακελεύονται ποιεῖν, ἢ αὖ τοὔμπαλιν.
[2, 19]	χειρῶν. Σύμβολον δ´ ἂν εἴη	ταῦτα,	πράξεως μὲν αἱ χεῖρες, βουλῆς
[2, 18]	τῆς ἡμέρου ὕλης ἐστί, δενδροτομεῖν	ταῦτα	προσῆκον εἶναι διδάσκει, μηδὲ μὴν
[2, 18]	γεωργικοὶ παρὰ τοῦ νόμου καὶ	ταῦτα	ὠφέληνται· κελεύει γὰρ τὰ νεόφυτα
[2, 20]	αὐτοῖς ἄψυχα εἶναι συγχωρήσει τὰ	φυτά.	Ἕξεως μὲν οὖν οἱ λίθοι,
[2, 19]	ἐπειδὴ ἡ φύσις καὶ εἰς	φυτὰ	καὶ εἰς σπαρτὰ καὶ εἰς
[2, 20]	δὲ καὶ τῶν ἀψύχων τὰ	φυτὰ	μεταβατικῶς φασιν εἰς αὔξησιν, εἴ
[2, 20]	οἱ λίθοι, φύσεως δὲ τὰ	φυτά,	ὁρμῆς δὲ καὶ φαντασίας τῶν
[2, 18]	ταῦτα ὠφέληνται· κελεύει γὰρ τὰ	νεόφυτα	τῶν δένδρων ἐπὶ τριετίαν ἑξῆς
[2, 5]	αὐτοῦ. Ὃ δὲ Ὁ ἔχων	ὦτα	ἀκούειν ἀκουέτω» λέγει. Καὶ τίς
[2, 4]	Μακάριος δὲ ὁ λέγων εἰς	ὦτα	ἀκουόντων, ὥσπερ ἀμέλει μακάριος καὶ
[2, 4]	τῶν λεγομένων παραδεκτικῆς, αὐτὸς μὲν	ὦτα	ἔχει τὰ ἀκουστικὰ τῆς ἀληθείας·
[2, 18]	τρίχας, ἵνα τὸν ἐφύβριστον δυσωπήσῃ	ἔρωτα·	εἰ γὰρ λογισμὸς ἀναπείθει γῆμαι,
[2, 20]	ἀγαθὰς γυναῖκας διέφθειρεν. Τόν τε	ἔρωτα	κακίαν φησὶ φύσεως· ἧς ἥττους
[2, 20]	δ´ οἷον ἥξεις δαίμονα ὡς	ἔρωτα,	ὃς οὔτε τοὐπιεικὲς οὔτε τὴν
[2, 20]	αὐτῷ, τρέφειν καὶ αὔξειν τὸν	ἔρωτα	τῆς ἐλευθερίας δυνάμεθα· καὶ τῇδε
[2, 15]	ἀπεφθέγξατο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸ	ἐγγύα,	πάρα δ´ ἄτα» ἀπὸ τῆς
[2, 7]	ἐνέργειαι· Οὐ μὴν ἀδίκως» ἐκτείνεσθαι	δίκτυα	πτερωτοῖς» λέγουσιν οἱ χρησμοὶ οἱ
[2, 2]	μὴ συνῆτε. Πῶς γὰρ τούτων	ὑπερφυᾶ	θεωρίαν χωρήσαι ποτ´ ἂν ψυχὴ
[2, 5]	τὰς ἀποδείξεις παραιτουμένους τὸ αὐτὸς	ἔφα»	πίστιν ἡγεῖσθαι καὶ ταύτῃ ἀρκεῖσθαι
[2, 2]	πάντα ἐγκεκόλπισται. Εἰ ποιήσει τις	κρύφα»	φησί, τι, καὶ οὐκ ἐπόψομαι
[2, 5]	ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει, τἄλλα	κωφὰ	καὶ τυφλά. Ἀπίστους» εἶναί τινας
[2, 18]	ἄροτον γῆς βοῦν καὶ ὄνον,	τάχα	μὲν καὶ τοῦ περὶ τὰ
[2, 22]	ἀρετῆς μηδέποτε ἂν εὐδαιμονίαν ὑπάρχειν,	δίχα	δὲ καὶ τῶν σωματικῶν καὶ
[2, 20]	ῥίγει, γάμῳ. Εἰ γοῦν ταύτης	δίχα	πιεῖν οἷόν τε ἦν ἢ
[2, 11]	θεῷ προσεκομίζοντο, καὶ ἡ τοῦ	πάσχα	ἑορτὴ ἀπὸ δεκάτης ἤρχετο, παντὸς
[2, 20]	εἰς αὔξησιν, εἴ τις αὐτοῖς	ἄψυχα	εἶναι συγχωρήσει τὰ φυτά. Ἕξεως
[2, 20]	δὲ κατὰ μετάθεσιν, ὡς τὰ	ἄψυχα.	Κινεῖσθαι δὲ καὶ τῶν ἀψύχων
[2, 18]	μὲν καὶ τοῦ περὶ τὰ	ζῷα	ἀνοικείου στοχασάμενος, δηλῶν δ´ ἅμα
[2, 20]	προειρημένων καὶ τὰ ἄλογα μετέχει	ζῷα.	Ἡ λογικὴ δὲ δύναμις, ἰδία
[2, 18]	ἥμερον τὸ περὶ τὰ ἄλογα	ζῷα	παρὰ τοῦ νόμου εἰληφέναι. Αὐτίκα
[2, 20]	καὶ φαντασίαν κινεῖται, ὡς τὰ	ζῷα,	τὰ δὲ κατὰ μετάθεσιν, ὡς