Livre, Chap.
[1, 9]	πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´	ἃς	ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην
[1, 6]	ἑψομένη καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς	φλέβας	ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς
[1, 6]	εἰς τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν	σήραγγας,	τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ
[1, 10]	τὰς ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου	πλάστιγγας.	Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ τὰ
[1, 8]	ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ	μέγας	ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν
[1, 9]	τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς	πτέρυγας	αὐτῆς, καὶ οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς
[1, 5]	συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς	πτέρυγας	αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου,
[1, 7]	νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς	πτέρυγας	αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν
[1, 7]	ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ	φυγάς,	ὁ Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ
[1, 9]	καὶ ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας	χιλιάδας	πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ
[1, 8]	καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας	παραφυάδας	ὁ λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν,
[1, 4]	οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ δὴ	παῖδας	ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ μὴν
[1, 7]	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς	παῖδας	ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς
[1, 5]	ὀνόματος· λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς	παῖδας	ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή,
[1, 7]	εἰκότως ὁ λόγος ὁ τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα
[1, 5]	εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται
[1, 5]	ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ	παῖδας	ἡμᾶς καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς,
[1, 5]	ἣ ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ;
[1, 7]	παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν	παῖδας	ἡμᾶς τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς
[1, 5]	τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι	παῖδας	παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς
[1, 5]	ἤδη ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων	παῖδας	προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί,
[1, 6]	τῷ γάλακτι αἱ τίτθαι τοὺς	παῖδας	τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ
[1, 5]	ἄρνας ὀνομάζει ἡ γραφὴ τοὺς	παῖδας	τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν τὸν
[1, 5]	ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται,	παῖδας	ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς
[1, 5]	παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας, {καὶ}	νεάνιδας	δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ
[1, 5]	ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας	νεάνιδας	παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς
[1, 5]	Οὕτως ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου	φροντίδας	ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει.
[1, 6]	ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν παρὰ	πόδας	κακοί. Μία χάρις αὕτη τοῦ
[1, 6]	ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ	στερεᾶς	πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ γάλα
[1, 12]	τῶν παθῶν διηγούμενος καὶ τὰς	ῥίζας	τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων
[1, 1]	ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ τὰς	παλαιὰς	ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν,
[1, 5]	ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους	ἐλαίας	ἢ φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον
[1, 5]	ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ	ὡραίας,	ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας
[1, 8]	κριτής ἐστιν, περὶ οὗ καὶ	Ἡσαΐας	λέγει κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς
[1, 9]	ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης	ἀρχαίας	σύμβολον. Ἔπειτα δὲ ἐπὶ τοὺς
[1, 9]	δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν	πλαγίας	αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ εὐθεῖα
[1, 3]	ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ πνευματικόν,	ἀκριβολογίας	ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ δὴ
[1, 5]	αὐτῷ» φησί, παιδία» εἰς χειροθεσίαν	εὐλογίας,	κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν
[1, 5]	ὁ Ἰησοῦς μὴ παθών, καθάπερ	ἱερουργίας	ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ
[1, 5]	μόνον ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς	ἱερουργίας	ὁ Ἰσαάκ, ὡς ὁ κύριος
[1, 4]	ἁγίου τούτου βίου τοῦ ἐκ	συζυγίας	τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι καὶ
[1, 9]	τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου τῆς	παιδαγωγίας,	ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν· ἕως
[1, 10]	ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς	παιδαγωγίας	ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, καὶ περὶ τῆς	παιδαγωγίας	αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας
[1, 9]	Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς	παιδαγωγίας	διὰ Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ,
[1, 9]	ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς	παιδαγωγίας	διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν
[1, 7]	εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι	παιδαγωγίας·	καὶ γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς
[1, 9]	τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου	παιδαγωγίας	μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν
[1, 10]	δὲ καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ	παιδαγωγίας,	ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος»
[1, 12]	προαιρέσει κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ	παιδαγωγίας	περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας
[1, 9]	ᾧ τίς ὁ τρόπος τῆς	παιδαγωγίας	τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν σθένει
[1, 9]	τὸ παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον τῆς	παιδαγωγίας·	υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας
[1, 11]	τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ	παιδαγωγίας	ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ
[1, 8]	ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ τὰς	ἰδίας	αἰτίας, ὃ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 10]	γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται καὶ τὰς	ἰδίας	παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν
[1, 5]	ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου	παιδιᾶς,	γέλως {καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος
[1, 5]	τις εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς	παιδιᾶς	τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν
[1, 10]	ἐὰν ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης τῆς	καρδίας	καὶ εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι ὑμῶν
[1, 12]	τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον	εὐωδίας	ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας
[1, 13]	νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν	θεοσεβείας	ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις ἐν τῷ
[1, 1]	προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ,	θεοσεβείας	καθηγεμών, ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος
[1, 13]	ἡμέτερον τέλος. Τὸ μέντοι τῆς	θεοσεβείας	κατόρθωμα δι´ ἔργων τὸ καθῆκον
[1, 12]	παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς	ἐνεργείας	πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ
[1, 9]	παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει	παιδείας	κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 8]	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο τῆς	θείας	φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ οὗ τὸ
[1, 8]	ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη τῆς	ἀληθείας,	ἃ χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα τῇ
[1, 7]	θεραπείας καὶ παίδευσις εἰς ἐπίγνωσιν	ἀληθείας	ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς
[1, 6]	ὁ λόγος, ἡ τροφὴ τῆς	ἀληθείας.	Ἀμέλει καὶ τὸ ποτὸν ὑγρὰ
[1, 5]	ὡς δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς	ἀληθείας	ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος
[1, 1]	φιλανθρώποις εἰς τὴν παντελῆ τῆς	ἀληθείας	γνῶσιν τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον
[1, 13]	κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν	ἀληθείας	διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ
[1, 7]	κατὰ τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς	ἀληθείας	εἰς ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων
[1, 6]	τελείαν εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν τῆς	ἀληθείας,	ᾐνίξατο; Τὸ δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς
[1, 7]	δίαιταν, μόνῳ δὲ ἄρα τῷ	ἀληθείας	πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα
[1, 5]	τὸ δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ	ἀληθείας	ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν,
[1, 1]	ἐπαγγέλλεται ὁ παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς	ἀληθείας,	ὦ παῖδες ὑμεῖς, ἡμῖν αὐτοῖς,
[1, 1]	λόγος, τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς	συνηθείας	ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ
[1, 5]	ἅπαν, ἅτε δι´ ἀσθένειαν {ᾗ}	βοηθείας	δεόμενον, κεχαρισμένον τέ ἐστι καὶ
[1, 12]	παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν φερούσας	ἀπειθείας,	ἀλλὰ καὶ ταύτας διελέγχοντι καὶ
[1, 6]	μου τὸ αἷμα» Ταύτας ἡμῖν	οἰκείας	τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ
[1, 6]	τὸ καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς	οἰκείας	φορᾶς, κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν
[1, 6]	τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν μετὰ	γλυκείας	τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ
[1, 6]	Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπότισα» ῥῆμα	τελείας	μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν μὲν
[1, 4]	Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν	ἀφελείας	ὄνομα ἄρρενός τε καὶ θήλεος
[1, 12]	οὖν πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς	δαψιλείας	τε χρῄζει ἡ τρυφή· εἰρήνη
[1, 8]	ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς	δουλείας	καὶ πλάνης καὶ τῆς τοῦ
[1, 8]	τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου, τὰς	λαγνείας,	ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ τὰς
[1, 9]	παρρησίας καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων	ἀσθενείας	πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς
[1, 9]	πάνυ τὴν παρθένον τῷ τῆς	πορνείας	ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν
[1, 6]	ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον	πορνείας	καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ
[1, 7]	ἡ θεοσέβεια, μάθησις οὖσα θεοῦ	θεραπείας	καὶ παίδευσις εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας
[1, 10]	τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ πάσης	θεραπείας	χωροῦντα τὸν κύριον εἰς σωτηρίαν
[1, 2]	κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς γυμνὸν	δασείας	καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας, τὸν
[1, 5]	ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς	προφητείας	μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας
[1, 10]	κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει	πολιτείας	καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς μακάριον
[1, 8]	νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς	πολιτείας	ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ
[1, 8]	ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ	φιλαγαθίας	ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν
[1, 1]	παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς	παραμυθίας	τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 1]	παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν	ἠθοποιίας	προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ εἰς
[1, 6]	παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς	κακίας	ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ
[1, 2]	γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα ὕλης, τῆς	κακίας,	τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος
[1, 9]	ὦτα αὐτῶν. Ὢ τῆς μακαρίας	ἀνεξικακίας.	Καὶ πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ·
[1, 8]	εἰς αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας	αἰκίας	μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης
[1, 10]	πλεόνασμα οὐ λήψεται, καὶ ἐξ	ἀδικίας	ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ
[1, 5]	ἔστιν ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς	ἡλικίας	ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν
[1, 6]	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ	ἡλικίας	μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν
[1, 5]	ὡς εἶναι ἡμῖν τῆς παιδικῆς	ἡλικίας	τὴν προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ
[1, 5]	εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον	ἡλικίας	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα
[1, 5]	πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς	ἡλικίας	ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία
[1, 5]	καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς	διδασκαλίας	ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων,
[1, 9]	μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες	διδασκαλίας	ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία
[1, 8]	καὶ διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων	διδασκαλίας.	Ἔστι δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν
[1, 6]	γάλα τοῦ κυρίου πάθους καὶ	διδασκαλίας	σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ
[1, 6]	ἐναργὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς	ἐπαγγελίας	βρώσιμον καὶ {τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν·
[1, 6]	τέλος δὲ τὸ τυχεῖν τῆς	ἐπαγγελίας	εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ
[1, 6]	ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ	ἐπαγγελίας	ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν
[1, 6]	μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης	ἐπαγγελίας	τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ τὸν
[1, 7]	σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός σου»	Φιλίας	ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία. Τοῦ
[1, 6]	αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς	πολιὰς	μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον
[1, 10]	τὸ θέλημα αὐτοῦ» Τῆς δὲ	συμβουλίας	μέρη τρία, τὸ μὲν ἐκ
[1, 10]	τὸ τρίτον συνίσταται μέρος τῆς	συμβουλίας,	ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι·
[1, 8]	Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς χρημάτων	ζημίας	καὶ τὰς εἰς αὐτὰ τὰ
[1, 8]	μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης	ἀτιμίας	προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε
[1, 10]	ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ τῆς	ἐπιτιμίας,	καὶ τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν
[1, 8]	αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος τῆς	οἰκονομίας	αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ
[1, 5]	κατὰ γένος, τὰ δὲ ἀρνία	προνομίας	ἠξίωσεν, τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα
[1, 6]	ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς	προθεσμίας	τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ ἡμεῖς,
[1, 4]	καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται	ἐπιθυμίας	διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν
[1, 6]	τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας	ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν
[1, 5]	τῷ σώματι περὶ τὰς ἀνοήτους	ἐπιθυμίας	ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω τῇ
[1, 6]	οἱ πάντες ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας	ἴσοι καὶ πνευματικοὶ παρὰ τῷ
[1, 6]	ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας.	Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος,
[1, 9]	βίῳ νοσοῦντες περί τε τὰς	ἐπιθυμίας	τὰς ἐπονειδίστους περί τε τὰς
[1, 9]	καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα τῆς	παρθενίας	σου; Καὶ πόρνη καλὴ καὶ
[1, 7]	δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν	κηδεμονίας·	καὶ καθόλου ὁπόσα ἂν παρὰ
[1, 10]	ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου	αἰωνίας,	ποία ἐστὶν ἡ τρίβος ἡ
[1, 2]	βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ	εὐταξίας	μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ
[1, 8]	τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς	διανοίας	ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ ἐν
[1, 5]	ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς	διανοίας,	τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε
[1, 9]	τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς ἀφορμὰς	μετανοίας	χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ διὰ
[1, 2]	τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ τῆς	ἀγνοίας	κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς γυμνὸν
[1, 8]	εἶδος τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική,	εὐνοίας	δὲ τὸ ψέγειν, οὐ μίσους
[1, 6]	μήτηρ, δι´ οὗ καὶ φίλτρον	εὐνοίας	προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς
[1, 11]	Ὁ μὲν δὴ τρόπος τῆς	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν
[1, 9]	διὰ τὸν φόβον, τῆς δὲ	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ
[1, 9]	Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον τῆς	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς εἰδὼς
[1, 6]	τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς	φιλανθρωπίας	θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα. Ἔτι
[1, 8]	δὲ τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς	φιλανθρωπίας,	ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο.
[1, 8]	ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν	φιλανθρωπίας	συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν
[1, 8]	ὅς ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ	φιλανθρωπίας	συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν
[1, 8]	οὖν καὶ τοῦτο τῆς θείας	φιλανθρωπίας	φάρμακον, ἐξ οὗ τὸ τῆς
[1, 9]	τὰ ὦτα αὐτῶν. Ὢ τῆς	μακαρίας	ἀνεξικακίας. Καὶ πάλιν διὰ τοῦ
[1, 6]	ἤδη τῆς γῆς ὑπὸ μὲν	ἐπομβρίας	κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα, διὰ
[1, 6]	πεπηγός. Οὐ γάρ μοι τῆς	λεξιθηρίας	μέλει τὰ νῦν, πλὴν ὅτι
[1, 8]	οὗ δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται	πονηρίας.	Οὐ βούλεται οὖν ἐφορᾶν τὰ
[1, 6]	τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας καὶ	πονηρίας.	Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος
[1, 5]	καὶ δόξα καὶ αἶνος μεθ´	ἱκετηρίας	τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει
[1, 9]	περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία	σωτηρίας	ἐστὶ πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε
[1, 6]	καὶ ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ	σωτηρίας	ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα
[1, 6]	παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν	σωτηρίας·	οὐ γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ
[1, 6]	δὲ ὁ κύριος σαφέστατα τῆς	σωτηρίας	τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο
[1, 12]	τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς	σωτηρίας	τοῖς νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ
[1, 7]	τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς τῆς	σωτηρίας	τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς
[1, 10]	Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	σωτηρίας	χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό
[1, 5]	τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς παιδίον	προσηγορίας	γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις,
[1, 8]	ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα διὰ τῆς	λοιδορίας	ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι
[1, 8]	προσμαρτυρουμένου, ἥ τε χάρις ἐκ	μαρτυρίας	μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς
[1, 9]	αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ	μαρτυρίας	προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν
[1, 8]	Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος ἡμῶν τὰς	τιμωρίας	αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ
[1, 9]	τὰς ἐπονειδίστους περί τε τὰς	ἀκρασίας	τὰς ἐπιψόγους καὶ περὶ τὰς
[1, 10]	ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς	εὐεργεσίας	ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ
[1, 8]	τέλος ἔχει τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ	νουθεσίας	τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ
[1, 9]	ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα τὰς	ἐκκλησίας	κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ συναισθόμενος
[1, 6]	διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην	ἐκκλησίας	ὡς ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ
[1, 9]	κυρίου καὶ συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ	παρρησίας	καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας
[1, 9]	αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ	ἑξακοσίας	χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν
[1, 9]	σάρκα, περιβαλὼν τὸν χιτῶνα τῆς	ἀφθαρσίας,	καὶ τὸν χρῶτά μου κέχρικεν.
[1, 12]	εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα	ἀφθαρσίας	τὴν πολιτείαν ἔχοντες τοῦ κυρίου
[1, 6]	τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος	οὐσίας,	ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ τῇ τοιαύτῃ
[1, 3]	τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ	περιουσίας	αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν
[1, 6]	διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ	περιουσίας	πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ
[1, 8]	πλάνης καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου	αἰχμαλωσίας	εἰς καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς
[1, 2]	εἰς τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων	εὐεμπτωσίας.	Ἄριστον μὲν οὖν τὸ μηδ´
[1, 10]	δείξας ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς	αἰτίας	διὰ τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν
[1, 8]	αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ τὰς ἰδίας	αἰτίας,	ὃ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ
[1, 12]	δὲ τὴν βλάβην καὶ τὰς	αἰτίας	τῶν παθῶν διηγούμενος καὶ τὰς
[1, 8]	εἰς δέος τὴν ἐπὶ τὰς	ἁμαρτίας	ἀνέκοψεν φορὰν καὶ τὸ φιλάνθρωπον
[1, 6]	λουτρὸν μὲν δι´ οὗ τὰς	ἁμαρτίας	ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ ᾧ τὰ
[1, 9]	φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται τὰς	ἁμαρτίας	αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ· καὶ
[1, 9]	παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ	ἁμαρτίας	εἰς τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ
[1, 13]	ἡ πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια	ἁμαρτίας	ἐστὶ γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ
[1, 5]	τῶν τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς	ἁμαρτίας	εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς
[1, 2]	πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς	ἁμαρτίας	ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν
[1, 9]	πληγαὶ ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς	ἁμαρτίας	καὶ θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς δὲ
[1, 6]	τὰ πάθη καὶ ἀνακαθαίρει τὰς	ἁμαρτίας·	καὶ τὸ μέλιτος γλυκίων ῥέεν
[1, 5]	περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ	ἁμαρτίας	κελεύει διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ
[1, 8]	γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς	ἁμαρτίας	πατέρων ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι
[1, 2]	εἴληχεν εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν	ἁμαρτίας.	Σκόπει δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς
[1, 6]	νηπίους τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ	ἁμαρτίας,	τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν πίστιν
[1, 6]	καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας	ἁμαρτίας	τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος δίκην
[1, 7]	θάνατον. Ἡμεῖς δὲ τὰς ἄλλων	ἁμαρτίας	ὡς νήπιοι δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι
[1, 8]	ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα	σοφίας»	ᾗ φησιν ἡ σοφία, φόβος
[1, 9]	θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος	σοφίας	μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους,
[1, 8]	καὶ παιδεία ἐν παντὶ καιρῷ	σοφίας.	Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν»
[1, 6]	μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς	προσωποληψίας	φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί ἐστε
[1, 10]	ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον, γέρας	εὐζωίας,	ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου
[1, 12]	εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα	εὐζωίας	παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν
[1, 2]	καὶ τὸν οὐρανὸν τάς τε	ἡλιακὰς	περιδινήσεις κύκλους τε καὶ τῶν
[1, 9]	βουλὴν οὐ δι´ ἐμοῦ, καὶ	συνθήκας	οὐ διὰ τοῦ πνεύματός μου.
[1, 1]	τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς	ὑποθήκας	τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν
[1, 6]	πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει
[1, 6]	ἀλλ´ οἱ πάντες ἀποθέμενοι τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ πνευματικοὶ παρὰ
[1, 6]	μόνας ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ
[1, 6]	τὸ αἷμα μεταχεῖται εἰς τὰς	φυσικὰς	τῶν μαστῶν σήραγγας, τούτῳ δὲ
[1, 6]	τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα τὰς	πνευματικὰς	ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς
[1, 10]	παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν	παρακλητικάς,	δι´ ὧν καὶ τὸ καλὸν
[1, 5]	τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς	Ῥεβέκκας,	ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς μοι
[1, 6]	τοῦ ἄρρενος θέρμῃ παρὰ τὰς	συμπλοκὰς	ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς
[1, 6]	διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς	σάρκας»	εἰπὼν καὶ πίεσθέ μου τὸ
[1, 5]	ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας	παιδίσκας	καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας,
[1, 8]	ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν	ἔδωκάς	μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν
[1, 8]	κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς	ἔδωκάς	μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ
[1, 8]	τὴν δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν	ἔδωκάς	μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ
[1, 5]	παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς	καλὰς	καὶ ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ
[1, 13]	ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς	πέλας	εὔθετοι· καὶ δὴ καὶ αὗται
[1, 11]	παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία, διαρρήδην	παραγγείλας	ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου ὁ
[1, 8]	κόσμος πιστεύῃ, ὅτι σύ με	ἀπέστειλας.	Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν ἔδωκάς
[1, 8]	κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι σύ με	ἀπέστειλας·	καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά
[1, 6]	ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς	ἄλλας	ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα ὑπερόριον
[1, 9]	τὰς ἐπιψόγους καὶ περὶ τὰς	ἄλλας	τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος
[1, 6]	θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ τὰς	ἐμβολὰς	τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί φασιν
[1, 12]	τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ τὰς	ἐντολὰς	αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις ἐστὶ
[1, 3]	σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς	ἐντολὰς	δι´ ἔργων τοῦ κυρίου, καὶ
[1, 10]	προφήτου μηνύεται λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ,	ἐντολὰς	ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ
[1, 10]	δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς	ἐντολάς·	ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται.
[1, 3]	νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς	ἐντολὰς	καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς
[1, 7]	τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν,	ἐντολὰς	ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει»
[1, 12]	δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς	ἐντολὰς	ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι.
[1, 9]	ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς	βουλάς,	τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ
[1, 5]	παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς	δούλας,	{καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς,
[1, 9]	κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς	ἐμὰς	βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις
[1, 8]	συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´	ἡμᾶς.	Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος ἡμῶν τὰς
[1, 5]	θεὸν τὸν λόγον τὸν δι´	ἡμᾶς	ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα ἡμῖν
[1, 8]	αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι δι´	ἡμᾶς	ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ δὴ οἰκειότερον
[1, 13]	δὴ καὶ αὗται αὖθις πρὸς	ἡμᾶς	ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα
[1, 12]	ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα καὶ	ἡμᾶς	ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς
[1, 12]	καὶ χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς ὡς	ἡμᾶς	αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι
[1, 13]	ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε	ἡμᾶς	αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς πέλας
[1, 1]	Σπεύδων δὲ ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ	ἡμᾶς	βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ
[1, 10]	ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους	ἡμᾶς	γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι.
[1, 6]	τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται, τελείους	ἡμᾶς	γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως
[1, 7]	ὁ λόγος ὁ τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν
[1, 9]	τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον	ἡμᾶς	εἰς τὸ ἅγιόν σου ὄρος,
[1, 6]	ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας	ἡμᾶς	ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ
[1, 5]	τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς	ἡμᾶς	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς ἐναργῶς
[1, 5]	Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ	ἡμᾶς	ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι
[1, 7]	ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται πρὸς	ἡμᾶς	ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ
[1, 5]	ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας	ἡμᾶς	καὶ γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς
[1, 10]	εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν	ἡμᾶς	καὶ τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν
[1, 5]	ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα·
[1, 9]	ἑαυτόν, δίκαιος δὲ ἤδη δι´	ἡμᾶς,	καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ
[1, 5]	παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ παῖδας	ἡμᾶς	καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς, ἔσθ´
[1, 5]	πνεύματι. Ὡς δὲ καὶ ἄρνας	ἡμᾶς	λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ	ἡμᾶς.	Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον
[1, 5]	περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν	ἡμᾶς.	Νεοττούς τε ἔτι δύο περιστερῶν
[1, 5]	ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ	ἡμᾶς	νέους πώλους τοὺς νηπίους ὁ
[1, 7]	ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας	ἡμᾶς	νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι
[1, 11]	παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν	ἡμᾶς	ὁ θεός, ὡς πατὴρ φιλόστοργος
[1, 4]	καὶ θήλεος ζῴου· αὐτὸς δὲ	ἡμᾶς	ὁ κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς
[1, 6]	καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους	ἡμᾶς	ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν
[1, 7]	καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον	ἡμᾶς	οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι
[1, 5]	νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας	ἡμᾶς	οἱ τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν,
[1, 5]	ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος
[1, 5]	ὅταν φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά»	ἡμᾶς	πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν
[1, 8]	τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων	ἡμᾶς	προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν
[1, 5]	ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι	ἡμᾶς	προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον τοὺς
[1, 5]	τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις	ἡμᾶς	πώλους καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ,
[1, 6]	γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν	ἡμᾶς	τῆς ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ
[1, 10]	παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν	ἡμᾶς	τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος
[1, 5]	ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ	ἡμᾶς	τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ
[1, 9]	ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον	ἡμᾶς	τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί,
[1, 7]	αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας	ἡμᾶς	τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς γραφῆς
[1, 7]	Τίς ἂν οὖν τούτου μᾶλλον	ἡμᾶς	φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν
[1, 6]	αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ περὶ	ἡμᾶς,	ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος·
[1, 9]	εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος πρὸς	ἡμᾶς,	ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ
[1, 2]	ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ τῆς ἀγνοίας	κόμας	ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς γυμνὸν δασείας
[1, 9]	Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς	νομὰς	αἱ πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι·
[1, 9]	τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων»	ὁρμάς.	Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ
[1, 12]	καὶ ταύτας διελέγχοντι καὶ τὰς	ὁρμὰς	τὰς εἰς αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι
[1, 9]	αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς	ἀφορμὰς	μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ
[1, 10]	Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ	ὑμᾶς,	ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν
[1, 10]	ὄρος τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ	ὑμᾶς»	διὰ Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ
[1, 9]	με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς	ὑμᾶς·	ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος,
[1, 10]	σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,
[1, 6]	γὰρ κἀκείνην τὴν γραφὴν εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,
[1, 10]	ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιον
[1, 6]	ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα	ὑμᾶς	ἐν Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ
[1, 5]	πρὸς Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ	ὑμᾶς	ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι
[1, 6]	ὧδέ πως τὸ ῥητόν· γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες
[1, 6]	τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν
[1, 6]	αὖθις τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ
[1, 6]	ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν
[1, 6]	τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα, ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ,
[1, 7]	φησίν, ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς	ὑμᾶς	ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε
[1, 10]	κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω	ὑμᾶς»	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ
[1, 8]	ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα	ὑμᾶς»	λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς
[1, 3]	αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ	ὑμᾶς,	ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ
[1, 5]	τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ	ὑμᾶς	παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ
[1, 8]	λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι	ὑμᾶς	παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως ἂν
[1, 5]	εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ	ὑμᾶς	σοφοὺς μὲν εἶναι εἰς τὸ
[1, 10]	ἀποδέδεικται καὶ τὰς ἰδίας παρατίθεται	γνώμας	τὰς πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´
[1, 5]	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς ἐναργῶς	πεπιστευμένας.	Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ καὶ
[1, 5]	δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας	καλουμένας,	παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας, {καὶ}
[1, 5]	εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς	τιμωμένας.	Καὶ τὰ ἀρνία δέ μου»
[1, 6]	ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας	ἐκείνας	εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας.
[1, 8]	ὅτε δὲ καὶ θανάτῳ κολάζων	τινάς,	τέλος ἔχει τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ
[1, 1]	πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς	εἰκόνας.	Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν
[1, 6]	εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ	μόνας	ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς
[1, 9]	περὶ τὰς ἄλλας τῶν παθῶν	φλεγμονὰς	τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ
[1, 9]	ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν πρὸς	ἡγεμόνας	ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὸν
[1, 6]	ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς	φιλεγκλήμονας	ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς
[1, 5]	γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ	ἄφρονας	ἡμᾶς οἱ τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες
[1, 5]	κύριον τοὺς εἰς θεὸν καταπεφευγότας	ἄφρονας	ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ, ὅπερ καὶ
[1, 5]	ἁπαλώτερον τῶν προβάτων εἰς ἀφέλειαν	ἄρνας	ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς τὰ
[1, 5]	τῷ πνεύματι. Ὡς δὲ καὶ	ἄρνας	ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς διὰ
[1, 5]	ἀμνὸς τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ	ἄρνας	ὀνομάζει ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας
[1, 5]	τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς	ἄρνας,	οὐκ ἄνδρας ὡς πρόβατα ὄντας
[1, 5]	καὶ τῷ βραχίονι αὐτοῦ συλλέξει	ἄρνας»	τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν προβάτων
[1, 3]	λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ τὰς	ὑποθημοσύνας	αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ
[1, 12]	καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν	ὑποθημοσύνας	ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον χάριν
[1, 4]	ὁ κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς	αἰῶνας,	ἀμήν. Ἄνευ δὲ ποιμένος οὔτε
[1, 6]	ᾧ ἡ χάρις εἰς τοὺς	αἰῶνας,	ἀμήν. Καὶ ὁ μόνον ἀναγεννηθείς,
[1, 6]	τὸ τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας εἰς	αἰῶνας	βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος
[1, 5]	ἐπεὶ μόνη αὕτη εἰς τοὺς	αἰῶνας	μένει χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ
[1, 8]	ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς	αἰῶνας	τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 10]	Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν	ἐκπρήξας	ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ
[1, 10]	εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον	δείξας	ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας
[1, 1]	γανύμενοι καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι	δόξας	πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν
[1, 6]	περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ καὶ τῆς	πόας	καὶ τῶν νομῶν εὐχύλων τὸ
[1, 1]	ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν	πᾶς	ὁ αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς
[1, 6]	θέλημα τοῦ πατρός μου, ἵνα	πᾶς	ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ
[1, 7]	Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς	τέτταρας	τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ
[1, 5]	δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων	χαρᾶς	τὸν κύριον τοὺς αἵματι κυρίου
[1, 6]	οἱ παῖδες τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται,	ἄνδρας	δὲ τοὺς λόγῳ πειθηνίους καὶ
[1, 5]	ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς	ἄνδρας	τοὺς ἐν ἔθνεσι παῖδας παρὰ
[1, 5]	αἰνίττεται, παῖδας ὡς ἄρνας, οὐκ	ἄνδρας	ὡς πρόβατα ὄντας κατὰ γένος,
[1, 10]	προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον,	γέρας	εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ
[1, 5]	καὶ ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ	ἐλευθέρας	νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ
[1, 6]	φαμεν, τήν τε πρὸς τὸ	πέρας	ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν
[1, 6]	ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ	πέρας	τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ
[1, 5]	τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι	πέρας»	Ὢ τοῦ μεγάλου θεοῦ, ὢ
[1, 9]	τέκνα ἡμῶν, υἱούς τε καὶ	θυγατέρας,	σφόδρα καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν
[1, 9]	παῖδες οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς	πατέρας·	ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει
[1, 5]	καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι	πατέρας.	τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία,
[1, 8]	σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς	ἔχθρας	τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας»
[1, 5]	Οὗτος εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς	χεῖρας	τὰς ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ
[1, 10]	ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει.	Ὁρᾷς	τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν
[1, 10]	συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν	Πυθαγόρας·	δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ
[1, 6]	δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ	φθορᾶς	καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται,
[1, 5]	κύριον τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ	φθορᾶς	λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ
[1, 6]	πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ	σπορᾶς	ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι
[1, 2]	καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων τὰς	φορὰς	ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα
[1, 6]	καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας	φορᾶς,	κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται
[1, 6]	αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς τῆς	ἐπιφορᾶς	γενομένης διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ
[1, 6]	πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς	πέτρας,	βούτυρον βοῶν καὶ γάλα προβάτων
[1, 6]	γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι ἐκ	πέτρας	καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς πέτρας,
[1, 7]	πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ	μήτρας	ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται πρὸς
[1, 10]	σίδηρος πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ	σφύρας	καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου,
[1, 8]	καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις	ἀναγκάσας.	Ἡ δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας
[1, 12]	γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον	μεταπλάσας	ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν
[1, 12]	ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς ἀντιδότους δὲ	ἁπάσας	τῆς σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι προσφέρων·
[1, 8]	τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς	ἐπείρασας.	Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός
[1, 9]	πάντας. Καὶ οὐχ ὡς οἶκον	ἐκάλεσάς	με καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα
[1, 2]	ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ	δημιουργήσας	τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ
[1, 5]	καὶ νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ	προσδήσας,	ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ
[1, 8]	τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας	συμπαθήσας	φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ
[1, 6]	γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν, ὁ	ἀναγεννήσας	ἡμᾶς ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ γάλακτι,
[1, 5]	εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ	ἀναγεννήσας	πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν
[1, 3]	καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς καὶ	ἠγάπησας	αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί
[1, 7]	ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν·	ἠγάπησας	δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου
[1, 8]	ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι	ἠγάπησάς	με πρὸ καταβολῆς κόσμου. Πάτερ
[1, 3]	καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς ἐμὲ	ἠγάπησας»	Τί μὲν οὖν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 7]	καὶ ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην,	ἐμίσησας	ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ νέα
[1, 2]	οἷος ἦν πρὶν ἢ παθεῖν,	μελετήσας	τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν καὶ
[1, 9]	λέγων· ὄψις πόρνης ἐγένετό σοι,	ἀπηναισχύντησας	πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ ὡς
[1, 8]	κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι·	καταστήσας	δὲ εἰς δέος τὴν ἐπὶ
[1, 7]	σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον	ἐπιστήσας	τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ δὲ
[1, 7]	ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν, καὶ γίνου»	φήσας	ἄμεμπτος· καὶ θήσω τὴν διαθήκην
[1, 7]	ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός, ὁ	φήσας	αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ φοβοῦ
[1, 9]	τὴν παρθένον τῷ τῆς πορνείας	ἐνυβρίσας	ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα
[1, 7]	παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς	ἐγχειρίσας·	προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ
[1, 8]	τῶν δακτύλων σου» καὶ ὁ	κτίσας	τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς
[1, 2]	παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς	ἐπισκιαζούσας	τῷ λογισμῷ τῆς ἀγνοίας κόμας
[1, 8]	ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς	ἐξυβριζούσας	παραφυάδας ὁ λόγος ἡ μάχαιρα,
[1, 12]	αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς	καθηκούσας	πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας
[1, 8]	τὰς εἰς αὐτὰ τὰ σώματα	διηκούσας	αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς
[1, 9]	καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον	ὑπήκουσας	ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν
[1, 12]	τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς αὐτὰς	διατεινούσας	ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς
[1, 12]	μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν	φερούσας	ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας διελέγχοντι
[1, 6]	οὕτως καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς	ἐπισκοτούσας	ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος
[1, 12]	ἐλέγχων δὲ τὴν βλάβην καὶ	τὰς	αἰτίας τῶν παθῶν διηγούμενος καὶ
[1, 1]	δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας	τὰς	ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν πεπλανημένων
[1, 9]	ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους περί τε	τὰς	ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους καὶ περὶ
[1, 9]	ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους καὶ περὶ	τὰς	ἄλλας τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ
[1, 7]	ἢ τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ	τὰς	ἄλλων ἁμαρτίας ὡς νήπιοι δι´
[1, 9]	χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς»	τὰς	ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς.
[1, 8]	δὲ εἰς δέος τὴν ἐπὶ	τὰς	ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ τὸ
[1, 6]	λουτρόν· λουτρὸν μὲν δι´ οὗ	τὰς	ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ ᾧ
[1, 9]	γάρ» φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται	τὰς	ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ·
[1, 5]	δειλὸν τῶν τρυγόνων τὴν πρὸς	τὰς	ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ
[1, 2]	ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ	τὰς	ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ.
[1, 9]	αὗται πληγαὶ ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι	τὰς	ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς
[1, 6]	ἅμα τὰ πάθη καὶ ἀνακαθαίρει	τὰς	ἁμαρτίας· καὶ τὸ μέλιτος γλυκίων
[1, 5]	δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι περὶ	τὰς	ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ
[1, 12]	παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ,	τὰς	ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς σωτηρίας
[1, 3]	τῶν εἰκόνων τὰς μὲν ἐκτρεπομένους,	τὰς	δὲ ὡς ἔνι μάλιστα μιμουμένους
[1, 6]	μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ	τὰς	διατάσεις τῆς κυήσεως τὸ αἷμα
[1, 10]	τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ	τὰς	διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν
[1, 5]	νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ	τὰς	δούλας, {καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ
[1, 1]	πεπλανημένων πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς	τὰς	εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ
[1, 12]	χάριν μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ	τὰς	εἰς ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ
[1, 8]	ὁ στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ	τὰς	εἰς αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας
[1, 12]	ταύτας διελέγχοντι καὶ τὰς ὁρμὰς	τὰς	εἰς αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ
[1, 9]	ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα	τὰς	ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ
[1, 9]	λέγει κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε	τὰς	ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς
[1, 6]	τῇ θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ	τὰς	ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί
[1, 5]	εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας	τὰς	ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ
[1, 12]	τόν τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ	τὰς	ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις
[1, 3]	εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν	τὰς	ἐντολὰς δι´ ἔργων τοῦ κυρίου,
[1, 10]	καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ	τὰς	ἐντολάς· ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα
[1, 3]	δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον,	τὰς	ἐντολὰς καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ
[1, 12]	Ἐντέλλεται δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει	τὰς	ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν
[1, 8]	ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ	τὰς	ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ λόγος ἡ
[1, 9]	τῷ βίῳ νοσοῦντες περί τε	τὰς	ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους περί τε
[1, 9]	πλάγιος, λέγει κύριος τῶν δυνάμεων»	τὰς	ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος
[1, 2]	ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων,	τὰς	ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ τῆς ἀγνοίας
[1, 6]	κόρην, οὕτως καὶ οἱ βαπτιζόμενοι,	τὰς	ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι
[1, 9]	ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ	τὰς	ἐπιτιμήσεις καὶ τὸ ἀγαθὸν τοῦ
[1, 9]	ἐπονειδίστους περί τε τὰς ἀκρασίας	τὰς	ἐπιψόγους καὶ περὶ τὰς ἄλλας
[1, 9]	νοσοῦντες περί τε τὰς ἐπιθυμίας	τὰς	ἐπονειδίστους περί τε τὰς ἀκρασίας
[1, 8]	καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ	τὰς	ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ ὑπὲρ
[1, 10]	δίκαιος γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται καὶ	τὰς	ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς
[1, 10]	μεταχειριστέον καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ	τὰς	ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου πλάστιγγας.
[1, 12]	εἰς αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ	τὰς	καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν
[1, 5]	φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν	τὰς	καλὰς καὶ ὡραίας, ἔτι δὲ
[1, 8]	καὶ τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου,	τὰς	λαγνείας, ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ
[1, 13]	καθήκοντα περὶ τὰς πράξεις, οὐ	τὰς	λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ
[1, 7]	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε	τὰς	λέξεις τῆς γραφῆς· ἐπὶ μὲν
[1, 3]	ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν εἰκόνων	τὰς	μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς
[1, 9]	στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν	τὰς	νομὰς αἱ πικραὶ τοῦ φόβου
[1, 9]	ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ τὸ περὶ	τὰς	οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο ὁ Δαβίδ,
[1, 8]	ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν	τὰς	ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ πρὸς
[1, 12]	ἀλλὰ καὶ ταύτας διελέγχοντι καὶ	τὰς	ὁρμὰς τὰς εἰς αὐτὰς διατεινούσας
[1, 1]	ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ	τὰς	παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν
[1, 1]	τῶν παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ	τὰς	παραμυθίας τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ
[1, 6]	πρώτας τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα	τὰς	πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες
[1, 13]	ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ	τὰς	πράξεις, οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται·
[1, 2]	καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ δὲ	τὰς	πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος τό τε
[1, 10]	καὶ τὰς ἰδίας παρατίθεται γνώμας	τὰς	πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´ ὧν
[1, 9]	συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ	τὰς	πτέρυγας αὐτῆς, καὶ οὐκ ἠθελήσατε»
[1, 5]	ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ	τὰς	πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ
[1, 7]	τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς	τὰς	πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ
[1, 12]	αἰτίας τῶν παθῶν διηγούμενος καὶ	τὰς	ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν,
[1, 6]	ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου	τὰς	σάρκας» εἰπὼν καὶ πίεσθέ μου
[1, 6]	πνευματικὴ πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον,	τὰς	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα
[1, 6]	λόγῳ, ἀλλ´ οἱ πάντες ἀποθέμενοι	τὰς	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ πνευματικοὶ
[1, 6]	δὲ μόνας ἐκείνας εἰς φθορὰν	τὰς	σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται
[1, 6]	ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ παρὰ	τὰς	συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν
[1, 2]	τὸν κόσμον καὶ τὸν οὐρανὸν	τάς	τε ἡλιακὰς περιδινήσεις κύκλους τε
[1, 8]	ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος ἡμῶν	τὰς	τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία
[1, 5]	ἡ κακία αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους	τὰς	τοῦ βίου φροντίδας ἐξέχεσθαι μόνου
[1, 6]	μέλει τὰ νῦν, πλὴν ὅτι	τὰς	τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται οὐσία.
[1, 8]	λαγνείας, ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ	τὰς	ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς
[1, 1]	τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ,	τὰς	ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ
[1, 3]	τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ	τὰς	ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς
[1, 6]	θερμῷ, ἑψομένη καὶ πεπτομένη, εἰς	τὰς	φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ
[1, 2]	τε καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων	τὰς	φορὰς ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται εἰς	τὰς	φυσικὰς τῶν μαστῶν σήραγγας, τούτῳ
[1, 5]	αὐτοῦ; Οὗτος εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε	τὰς	χεῖρας τὰς ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ
[1, 1]	τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ	τὰς	ψυχὰς καὶ ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις
[1, 9]	τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς τοὺς	Γαλάτας	λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων
[1, 5]	τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς	ἀκροατὰς	μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς
[1, 4]	ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ μὴν	οἰκέτας	ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες
[1, 5]	ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς	μαθητάς—	ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε}
[1, 9]	Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς	προφήτας	καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς
[1, 6]	γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται,	πολίτας	οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη.
[1, 10]	ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ	πάντας	ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ
[1, 5]	τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ	πάντας	διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα
[1, 8]	καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ	πάντας,	δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς
[1, 9]	πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς	πάντας.	Καὶ οὐχ ὡς οἶκον ἐκάλεσάς
[1, 6]	φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς	πάντας,	ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ
[1, 8]	τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ	πάντας»	Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ
[1, 8]	διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς	πάντας	τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι
[1, 7]	τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς	πάντας	ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ
[1, 7]	αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς τοὺς	παρακούσαντας	αὐτοῦ δικάζει, τὸ δὲ ἁμάρτημα
[1, 9]	ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς	ἐπισυναχθέντας	ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν,
[1, 5]	ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς πρόβατα	ὄντας	κατὰ γένος, τὰ δὲ ἀρνία
[1, 8]	βρώσει ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος·	ὀδόντας	θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς, μετὰ
[1, 8]	τὰ βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν	σπεύδοντας	ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ
[1, 7]	τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς	ἐμπλέοντας,	οὕτως καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει
[1, 9]	ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς	κατασπουδάζοντας	εἰς κόλλησιν αὐτῷ» καὶ ταύτῃ
[1, 8]	λόγος, τοὺς παρὰ τὸν νόμον	ἀφηνιάζοντας	τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας
[1, 5]	ἐπὶ ταῖς τῶν πλησίον γυναιξὶν	χρεμετίζοντας	ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς»
[1, 9]	ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς	ἑκόντας	ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις
[1, 6]	διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν,	ἀναλαμβάνοντας	ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν
[1, 6]	δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης	μεταλαμβάνοντας,	ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν
[1, 6]	παρὰ τὸ γάλα τὸ βρῶμα	ὑπολαμβάνοντας,	ταὐτὸν δὲ τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως
[1, 6]	νήπιον τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς	ὑπολαμβάνοντας	τὴν τῶν παιδίων καὶ νηπίων
[1, 1]	οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς	μανθάνοντας	ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων
[1, 8]	ἀναγκάσας. Ἡ δὲ πρὸς τοὺς	ἁμαρτάνοντας	ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν,
[1, 9]	συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας	ἁμαρτάνοντας.	Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις ἐστὶ
[1, 6]	καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς	φλεγμαίνοντας	ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ πνεύματος
[1, 5]	πρὸς σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας καὶ	κροαίνοντας	τὰ κοσμικά. Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ
[1, 1]	ὡσαύτως πρὸς τοὺς μανθάνοντας ἢ	κάμνοντας	ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται,
[1, 1]	παντελῆ τῆς ἀληθείας γνῶσιν τοὺς	κάμνοντας	διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ ἔστιν
[1, 5]	τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον	χαίροντας	ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ
[1, 8]	ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς	πεσόντας	ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα,
[1, 10]	τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον οὐ	προσάπτοντας	τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος
[1, 3]	μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ	παραφυλάττοντας	τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν
[1, 8]	Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας τοὺς	πιστεύοντας·	οὐ γάρ ἐστι διαστολή» καὶ
[1, 9]	λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν	ἐπιστρέφοντας	αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον, τῆς
[1, 3]	τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον	ἐπιτελοῦντας	τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας τὰ
[1, 6]	τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς ἔτι	φρονοῦντας.	Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος
[1, 5]	τοὺς ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν, τοὺς	καταπατοῦντας	καὶ κροαίνοντας τὰ κοσμικά. Χαῖρε
[1, 5]	προφητείας μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ	γελῶντας	ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ.
[1, 6]	τῷ αὑτοῦ πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς	πεινῶντας	τὸν λόγον. Ὅτι δὲ τὸ
[1, 5]	Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι τοὺς	παραφυσῶντας	εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων
[1, 5]	τὸν κύριον τοὺς εἰς θεὸν	καταπεφευγότας	ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ, ὅπερ
[1, 5]	ὁ πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν	καταπεφευγότας	προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς
[1, 7]	μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ	κατηκολουθηκότας	ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ
[1, 9]	φόβον, τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ	καταπεφρονηκότας.	Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ ὡς ἐπίπαν
[1, 6]	ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει τοὺς	πεπιστευκότας,	ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ
[1, 9]	ἡ πρὸς τοὺς ἐξ ὑπακοῆς	πεπιστευκότας	ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ
[1, 6]	Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς	πεπιστευκότας	ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν,
[1, 9]	μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς	δεσπότας	κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην
[1, 5]	εἶναι καινοὺς τοὺς λόγου καινοῦ	μετειληφότας.	Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι
[1, 8]	ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ	ἱστὰς	τοὺς μὲν ἐκ δεξιῶν, τοὺς
[1, 12]	καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς	αὐτὰς	διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας
[1, 12]	χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς	αὐτὰς	ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ
[1, 5]	δούλας, {καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ	αὐτάς,	πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς
[1, 9]	αὐτῶν, καὶ μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς	αὐτὰς	τὸ πρόσωπόν σου. Καίτοι τὰ
[1, 12]	ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ	ταύτας	διελέγχοντι καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς
[1, 6]	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»	Ταύτας	ἡμῖν οἰκείας τροφὰς ὁ κύριος
[1, 6]	οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ	συγχορευτὰς	ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν
[1, 7]	Καὶ εἶπεν· ἵνα τί τοῦτο	ἐρωτᾷς	τὸ ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ
[1, 6]	τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ	πρώτας	τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα τὰς
[1, 6]	τὰ νῦν, πλὴν ὅτι τὰς	τροφὰς	ἄμφω μία διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ
[1, 6]	τὸ αἷμα» Ταύτας ἡμῖν οἰκείας	τροφὰς	ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα
[1, 6]	γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας	τροφάς,	τὸ δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς
[1, 6]	δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις,	σφᾶς	αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν,
[1, 4]	πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν	σφᾶς	αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον
[1, 12]	εἰκόνα καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ	σφᾶς	αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον
[1, 6]	ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς	σφᾶς	ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος
[1, 6]	δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως	σφᾶς	τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν καὶ
[1, 6]	οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων	διδαχὰς	ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα
[1, 1]	εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς	ψυχὰς	καὶ ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς
[1, 5]	ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ	διακύψας	τῆς θυρίδος» ὥς φησιν ἡ
[1, 6]	ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ	ἀπεκάλυψας	αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς ὁ
[1, 6]	οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι	ἀπέκρυψας	ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν,
[1, 6]	τῶν νηπίων, εἴ τε ποιμένες	{ἐς}	μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι
[1, 7]	τῶν ὤτων λέγω, ἕως ἂν	ἀβλαβὲς	καθορμίσῃ τὸ παιδίον εἰς τὸν
[1, 8]	πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία διανίστησιν.	Μάστιγες	γὰρ καὶ παιδεία ἐν παντὶ
[1, 6]	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» τὸ	ἐναργὲς	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπαγγελίας
[1, 12]	καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα,	ἐναργὲς	ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν ἔχοντες
[1, 12]	τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ, ὦ	παῖδες	ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα,
[1, 7]	παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ	παῖδες	αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς
[1, 5]	τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν	παῖδες.	Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ
[1, 5]	κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ	παῖδες	ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ
[1, 6]	τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ	παῖδες	ἡμεῖς καὶ νήπιοι πρὸς τὸ
[1, 5]	τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ	παῖδες	ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ
[1, 5]	προφητεία. Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε,	παῖδες,	κύριον, αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου»
[1, 9]	πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ οἱ	παῖδες	οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς πατέρας·
[1, 5]	τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ.	Παῖδες	οὖν εἰκότως οἱ θεὸν μόνον
[1, 5]	οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι	παῖδες	παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν
[1, 6]	τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ	παῖδες	πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν
[1, 13]	προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν	παῖδες·	τὸ μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν
[1, 6]	οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ	παῖδες	τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ
[1, 6]	νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως οἱ	παῖδες	τοῦ θεοῦ οἱ τὸν μὲν
[1, 9]	ποιμένος τὰ πρόβατα καὶ οἱ	παῖδες	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ πᾶσα
[1, 1]	παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ	παῖδες	ὑμεῖς, ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ
[1, 2]	δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ	παῖδες	ὑμεῖς, τῷ πατρὶ τῷ αὑτοῦ
[1, 6]	ἡμεῖς καὶ νήπιοι πρὸς τὸ	παιδαριῶδες	καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα,
[1, 6]	τὸν οἶνον ἁρπάζει, τὸ δὲ	ὑδατῶδες	ἀπολείπει, οὕτως καὶ ἡ σὰρξ
[1, 6]	θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ τὸ	ἀπροσδεές	φαμεν. Τί γὰρ ἔτι λείπεται
[1, 8]	μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ	ἐμπαθὲς	τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν
[1, 5]	μαθηταί. Ἔχει γὰρ οὕτως τὸ	ἀληθές,	τὸ μὲν τέλειον εἶναι παρὰ
[1, 6]	μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ μὲν	γυναῖκες	αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι
[1, 12]	πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ	ἀειθαλὲς	εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα
[1, 5]	δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ	εὐθαλὲς	τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας.
[1, 6]	τοῦ νηπίου. Οὐχ ἡλικίας μέγεθος	ἀτελές,	ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου μέτρον
[1, 6]	ἐστε. Οὐκ ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν	ἀτελὲς	τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν,
[1, 7]	ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ	λυσιτελὲς	τῷ λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε»
[1, 2]	ὃ μὲν ἀπόλυτος εἰς τὸ	παντελὲς	ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 12]	κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ τὸ	εὐτελές	τε καὶ ἄτυφον καὶ τὸ
[1, 5]	τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις τὸ	ἀφελὲς	τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή.
[1, 8]	υἱόν· ὡς εἶναι ταῖς ἀληθείαις	καταφανὲς	τὸ τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα
[1, 10]	παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων εἶναι	συμφανὲς	διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν
[1, 11]	εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου	συμφανὲς	εἶναι ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν,
[1, 6]	Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται.	Συμφανὲς	τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων αἷμα
[1, 5]	ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν τοίνυν {καὶ}	ἀσθενὲς	καὶ ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε δι´
[1, 6]	γάλα τῶν νηπίων, εἴ τε	ποιμένες	{ἐς} μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν
[1, 5]	προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ νέαι	φρένες	εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ
[1, 6]	σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε	Ἕλληνες,	εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ
[1, 6]	συνέχει τὸ σπέρμα καὶ φύει.	Τινὲς	δὲ καὶ τὸ σπέρμα τοῦ
[1, 8]	ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί	τινες	οὐκ ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν
[1, 6]	εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή	τινες	οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο
[1, 6]	ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί	τινες·	σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον
[1, 6]	Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν	τινες	τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα
[1, 10]	φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί	τινες	τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´ οὐκ
[1, 6]	θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως σφᾶς τελείους	τινὲς	τολμῶσι καλεῖν καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ
[1, 12]	δὲ καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ	ἀπράγμονες	ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων δέονται, οὐ
[1, 8]	καὶ πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε	οἰκτίρμονες»	λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν
[1, 9]	θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες οἱ	σώφρονες	πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ»
[1, 4]	φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα.	Ἄρνες	δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας
[1, 11]	καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ	εὐαυξὲς	τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς, πρὸς
[1, 11]	πολύχουν τῆς φύσεως καὶ τὸ	μεγαλοπρεπὲς	ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως
[1, 5]	Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ ἄλλο	εὐπρεπὲς	ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ
[1, 9]	κάμψον αὐτὰ ἐκ νεότητος αὐτῶν.	Θυγατέρες	σοί εἰσι; πρόσεχε τῷ σώματι
[1, 5]	τὴν βοήθειαν· ὡς γὰρ οἱ	πατέρες	καὶ αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν
[1, 6]	αἱ μὲν γυναῖκες αἱ κυοῦσαι	μητέρες	γενόμεναι πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ
[1, 5]	γὰρ οἱ πατέρες καὶ αἱ	μητέρες	ἥδιον ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων
[1, 12]	δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο	πλῆρες,	ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός, ὁ
[1, 6]	αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οἱ	πάντες	ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι
[1, 6]	τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν·	πάντες	γὰρ υἱοί ἐστε διὰ πίστεως
[1, 6]	οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·	πάντες	γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν
[1, 6]	γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς	πάντες	εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε
[1, 5]	πως λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ	πάντες	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως
[1, 6]	εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ	πάντες	ἓν πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον
[1, 8]	ἓν μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα	πάντες	ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ,
[1, 6]	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου	πάντες.	Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ ἔργον
[1, 5]	οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν	πάντες	κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ οὕτως
[1, 8]	καλῶς καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν	πάντες	μὲν γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς
[1, 7]	ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ	πάντες	μία ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν.
[1, 9]	διὰ τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο·	πάντες	οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν,
[1, 10]	πάλιν λέγει· δεῦτε πρός με	πάντες	οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ
[1, 5]	οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι	πάντες	οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι
[1, 8]	θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ	πάντες·	ὅτι δὲ καὶ δίκαιος ὁ
[1, 7]	μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν,	ἡβήσαντες	δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν καὶ
[1, 9]	κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην	ποιήσαντες,	οὐ πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ
[1, 5]	τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ	τιμήσαντες	παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν
[1, 10]	ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ	εἰδωλολατρήσαντες	ἐν μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον
[1, 6]	ὑμᾶς ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ	διαστήσαντες	ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα
[1, 6]	τοῦ λόγου δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου	σαφηνίσαντες,	ὡς μόνου τοῦδε ἐνδίκως καὶ
[1, 10]	ἐν μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον	ἐκπορνεύσαντες	καὶ τὰ ὅμοια, τὸ δὲ
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ	πιστεύσαντες	ἔχομεν τὴν ζωήν, τί περαιτέρω
[1, 8]	ἀπειλὴν καὶ τὸν φόβον καὶ	παρακούσαντες	μέν, ὡς ἔοικε, τῆς γραφῆς
[1, 6]	ἵνα καινοὶ γενόμενοι, λαὸς ἅγιος,	ἀναγεννηθέντες	ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον καὶ
[1, 6]	οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν·	ἀναγεννηθέντες	γοῦν εὐθέως τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν,
[1, 6]	μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ	ἀναγεννηθέντες	τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως τὴν ἐλπίδα,
[1, 6]	τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς μὲν	ἀποκυηθέντες	τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα
[1, 11]	νόμος παιδαγωγία παίδων ἐστὶ δυσηνίων.	Χορτασθέντες	γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν παίζειν» τὸ
[1, 11]	βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως	κορεσθέντες	ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ τοῦτο αὐτοῖς
[1, 9]	τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ	μεταλαβόντες	οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ
[1, 6]	τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς	ἀνάγοντες	εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα
[1, 10]	μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε	λέγοντες·	ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος
[1, 6]	ἄρα στερεὰν τροφὴν τὸ βρῶμα	λέγοντες	καὶ σάρκα καὶ αἷμα τοῦ
[1, 6]	πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν	λέγοντες,	ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ δὲ
[1, 5]	εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον	λέγοντες,	ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος
[1, 7]	οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην	ἐκλέγοντες	ἐκ πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς
[1, 1]	πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν	ᾴδοντες	προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ
[1, 8]	ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ δίκην	διδόντες·	ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω τὴν
[1, 6]	τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι	καταβιβάζοντες	ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως
[1, 9]	εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ	δοξάζοντες	αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι εἶδον
[1, 5]	τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ νέα	μαθόντες	ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν τὸ
[1, 8]	μὲν ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ	ἄκοντες	ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες· ὅτι δὲ
[1, 6]	διδασκάλου. Μή τι οὖν ὁμολογήσουσιν	ἄκοντες	τὸν λόγον, τέλειον ἐκ τελείου
[1, 9]	ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί με	διδάσκοντες	διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ
[1, 9]	ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα,	διώκοντες	ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου
[1, 12]	καὶ τὰ ἴχνη τοῦ θεοῦ	διώκοντες·	ᾧ μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ
[1, 6]	μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ	μεταβάλλοντες	τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται
[1, 2]	τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας	μεταλαμβάνοντες,	ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν
[1, 5]	τοὺς εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας	ὑπολαμβάνοντες·	εἰ δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον
[1, 3]	θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ νόμον	ὑπολαμβάνοντες	τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ
[1, 9]	γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν οἱ	διαβαίνοντες	εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν
[1, 9]	ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ οἱ	ὑγιαίνοντες	οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον
[1, 9]	δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ	κρίνοντες.	Καθόλου δὲ ἡ περὶ τὸν
[1, 12]	πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ	κάμνοντες,	τῷ δὲ παιδαγωγῷ τῷ θείῳ
[1, 10]	κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ ἁμαρτίαις	περιπεσόντες	βληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ
[1, 5]	πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης,	ἀληθεύοντες	δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς
[1, 5]	τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς μαθητάς—	ἁλιεύοντες	δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε} παιδία,
[1, 8]	ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ μὴ	διεχθρεύοντες	τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν
[1, 5]	τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ μὴ	καταπιστεύοντες	τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι πατέρας.
[1, 9]	λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν	ἐπιστύφοντες,	εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ
[1, 6]	αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον	ἔχοντες	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν
[1, 12]	ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν	ἔχοντες	τοῦ κυρίου καὶ τὰ ἴχνη
[1, 5]	ἄφρονας ἡμᾶς οἱ τῆς νηπιότητος	κατατρέχοντες	καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ
[1, 10]	ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ	προσέχοντες	τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ
[1, 9]	εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ	ἄρχοντες	οὐκ εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ
[1, 9]	Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν· οἱ	ἄρχοντές	σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες
[1, 6]	τῆς σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες,	ζηλοῦντες,	μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι
[1, 9]	δ´ οἱ μὲν πρὸς χάριν	ὁμιλοῦντες	ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν,
[1, 6]	ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες,	ἐπιθυμοῦντες,	ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ
[1, 6]	φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες,	φθονοῦντες·	οὐ γὰρ ὅτι ἔτι ἐν
[1, 6]	σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς	φρονοῦντες,	ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες·
[1, 6]	καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον	φρονοῦντες,	φυσιούμενοί τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ
[1, 6]	καθ´ ἣν περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν,	ἀμβλυωποῦντες	περὶ τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα
[1, 8]	μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ	μισοῦντες	τὸν λόγον οὐκ ἂν τὴν
[1, 9]	Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ	νοσοῦντες	δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι δὲ τοῦ
[1, 9]	παρ´ ὅσον ἔρρωνται, οἱ δὲ	νοσοῦντες	ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως καὶ
[1, 9]	ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ βίῳ	νοσοῦντες	περί τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς
[1, 10]	ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον, τὴν φιλανθρωπίαν	ἀσυνετοῦντες	αὐτοῦ, διὰ τούτους δὴ καὶ
[1, 6]	λουτρὸν τὸ πνευματικόν· οἱ γοῦν	ἐπιρροφοῦντες	τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον
[1, 6]	σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες,	μηνιῶντες,	φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι ἔτι
[1, 10]	δεῦτε πρός με πάντες οἱ	κοπιῶντες	καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς»
[1, 9]	ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν,	ἀγαπῶντες	δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ
[1, 6]	τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες,	ἐρῶντες,	ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ
[1, 12]	βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον	μελετῶντες	πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ
[1, 9]	τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ	διψῶντες	τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´
[1, 4]	ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι	νενοηκότες.	Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς
[1, 6]	οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς, οὐ	κατανενοηκότες	τὴν φύσιν; Ἡ γάρ τοι
[1, 6]	καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις	μετανενοηκότες,	ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι
[1, 6]	ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι	ἐννενοηκότες,	ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ
[1, 6]	σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ	πεπιστευκότες	εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν
[1, 6]	ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη	προειληφότες	ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν
[1, 5]	ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν	ἀπειληφότες.	Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ
[1, 6]	πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως	παρειληφότες	ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε»
[1, 2]	προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ	ἥμαρτες,	λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν,
[1, 8]	φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν.	Σαφὲς	γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ
[1, 3]	τῶν ἐναντίων, ἤδη που δῆλον.	Σαφὲς	δὲ ὡς ἄρα θάτερον εἶδος
[1, 5]	ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή,	σαφὲς	ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ
[1, 6]	κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη μὲν	σαφές,	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ
[1, 6]	χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ αἱ	τρίχες	αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς
[1, 5]	δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´	ἧς	ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ
[1, 5]	ἄρα ἦν ἡ θυρίς, δι´	ἧς	ὁ κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ,
[1, 9]	τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´	ἧς	οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ
[1, 5]	κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´	ἧς	πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰσαάκ,
[1, 6]	τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´	ἧς	συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ
[1, 8]	πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα μᾶλλον	ὑπολάβῃς	θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ
[1, 7]	σου, ὁ ἐξαγαγών σε ἐκ	γῆς	Αἰγύπτου. Τίς οὖν ἔχει ἐξουσίαν
[1, 5]	ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς	γῆς»	Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις ἡμᾶς πώλους
[1, 5]	ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ	γῆς	εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται μαθηταί.
[1, 8]	μετὰ θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς	γῆς.	Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ
[1, 7]	καὶ ἐλέγξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς	γῆς»	Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος παιδεύων
[1, 5]	ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς	γῆς»	ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν,
[1, 6]	θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς	γῆς,	ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν
[1, 5]	ἕρπομεν ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ	γῆς	ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι
[1, 10]	ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς	γῆς»	Τὸ ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ
[1, 6]	Καὶ γὰρ αὐτῆς ἤδη τῆς	γῆς	ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται
[1, 8]	νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ	ἀπαλλαγῆς	δουλείας καὶ πλάνης καὶ τῆς
[1, 1]	νεὼ μεγάλου θεοῦ θεμέλιος γνώσεως	ἀρραγής,	προτροπὴ καλή, δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου
[1, 9]	φωταγωγήσοντος καὶ οἱ διψῶντες τῆς	πηγῆς	τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ
[1, 8]	τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως,	ὀλίγης	ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ
[1, 8]	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς	ὀργῆς,	εἰ δὴ ὀργὴν τὴν νουθεσίαν
[1, 8]	κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ	ὀργῆς	ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ,
[1, 6]	τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα τοῦτο	αὐγῆς	ἀιδίου τὸ ἀίδιον φῶς ἰδεῖν
[1, 10]	δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ	Ἅιδης	ζῶντα. Τοῦτο μὲν οὖν καὶ
[1, 6]	μὲν πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις	γαλακτοειδής,	ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις
[1, 7]	δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν,	Λεωνίδης	δὲ οὐ περιεῖλεν τὸν τῦφον
[1, 7]	Λέγει δέ που διὰ τῆς	ᾠδῆς	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον εἰς
[1, 6]	ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς	παιδαριώδης	καὶ ἀτελής, πῶς ἡ τοῦ
[1, 6]	διὰ δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται,	κολλώδης	δὲ ὁ χυμὸς ὢν συνέχει
[1, 7]	Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς	ῥίζης	Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ τὴν ἐπιμέλειαν
[1, 2]	ἐστιν υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ	ἀπαθὴς	τὴν ψυχήν, θεὸς ἐν ἀνθρώπου
[1, 6]	μου γάρ» φησὶν ὁ κύριος,	ἀληθής	ἐστι πόσις» Μή τι οὖν
[1, 11]	τύφου· ἐξ οὗ λόγου ἡ	ἀληθὴς	τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ ἡ
[1, 9]	οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς	ἀπειθής	ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν, οἷς
[1, 10]	πορευθῇς μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ	πορευθῇς,	ἐὰν παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ
[1, 7]	τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν	πορευθῇς·	καὶ ἀποστρέψω σε εἰς τὴν
[1, 10]	μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ	πορευθῇς	μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς,
[1, 10]	τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ	ἐπορεύθης,	κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ εἰς
[1, 9]	ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν	ποιῇς,	φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος.
[1, 2]	καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ	πανακὴς	τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ
[1, 13]	λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ	ἀνάγκης	εἶναι τὸ πλημμελούμενον πᾶν διὰ
[1, 13]	ἐστὶ γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ	ἀνάγκης	ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν
[1, 6]	χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται δὲ ἐξ	ἀνάγκης	τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων ἡ
[1, 13]	ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια	λογικῆς	κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν
[1, 11]	καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς	λογικῆς,	πρὸς δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως
[1, 9]	καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος τῆς	καταδίκης	ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν
[1, 5]	ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι ἡμῖν τῆς	παιδικῆς	ἡλικίας τὴν προσηγορίαν ἔαρ παντὸς
[1, 5]	αὐτάς, πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς	παιδικῆς	ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ
[1, 1]	οὗτος λόγος, τῆς συντρόφου καὶ	κοσμικῆς	συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον, εἰς
[1, 6]	Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ τῆς	πατρικῆς	βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν, ἡμῖν
[1, 7]	τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας ἐνταῦθα	ἐπιστατικῆς	ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ
[1, 9]	τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας	προφητικῆς.	Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν ψόγος
[1, 5]	παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς	Ἀττικῆς	ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν
[1, 9]	οἱ διψῶντες τῆς πηγῆς τῆς	ζωτικῆς,	ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι
[1, 5]	καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ	μεγάλης	βουλῆς ἄγγελος. Τί οὖν τὸ
[1, 5]	ἡμῶν τὸν τρόπον. Σοφία δὲ	ἀειθαλής,	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ
[1, 9]	σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει	προαλής·	τὸ δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ
[1, 6]	ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν	ἀτελὴς	ὁ ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί
[1, 6]	δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ	ἀτελής,	πῶς ἡ τοῦ τελείου καὶ
[1, 8]	τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ	λυσιτελής	πως ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς
[1, 6]	ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν	ὁλοτελὴς	οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα περί
[1, 9]	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ	μεγαλωφελὴς	καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων,
[1, 6]	γάλα καὶ οἴνῳ τῷ γλυκεῖ,	ἐπωφελὴς	δὲ ἡ μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου
[1, 10]	καὶ σφύρας καὶ ἄκμονος, τουτέστιν	ἀπειλῆς,	ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ δὲ
[1, 8]	τε παρὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς	ἀπειλῆς	ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ.
[1, 9]	διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς	ἀπειλῆς·	οὐκ ἐπίστευσαν ἐν τοῖς θαυμασίοις
[1, 7]	δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς	ἀπειλῆς	τοῦ μὴ τὰ ὅμοια παθεῖν
[1, 6]	τὴν παλαιὰν τροφήν, καινῆς δὲ	ἄλλης	τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον,
[1, 7]	οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ	Πέλλης	ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν πορνείαν
[1, 12]	εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν	πολλῆς	δεῖ τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε
[1, 6]	μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ	πολλῆς	τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ
[1, 10]	δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε ἐξ	ὅλης	τῆς καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ,
[1, 6]	Μή τι οὖν τὸ ὡς»	παραβολῆς	ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει,
[1, 7]	ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ	καταβολῆς	κόσμου εἰς πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ,
[1, 8]	μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ	καταβολῆς	κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ
[1, 11]	μὲν οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν	χολῆς	ἐστι γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν
[1, 11]	τὸ δὲ νᾶπυ καὶ τῆς	χολῆς	μειωτικόν, τουτέστι τοῦ θυμοῦ, καὶ
[1, 2]	παραινῶν, ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα	ὕλης,	τῆς κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται
[1, 5]	ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης	βουλῆς	ἄγγελος. Τί οὖν τὸ παιδίον
[1, 6]	μὲν ἡ τροφὴ τῆς πατρικῆς	βουλῆς	ἡ τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ
[1, 6]	στολὴν αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι	σταφυλῆς	τὴν περιβολὴν αὐτοῦ» ἐν τῷ
[1, 9]	Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον	νομῆς,	τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον
[1, 9]	ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον	ὁρμῆς.	Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην
[1, 8]	τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς	ὁρμῆς,	μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω βίον
[1, 5]	πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς	πλάνης,	ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν
[1, 8]	αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ	πλάνης	καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας
[1, 7]	Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ μὲν	γυναικομανής,	ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ
[1, 8]	καὶ τὸν θεόν, οἷον ἐκ	τρυτάνης	ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ
[1, 6]	φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης	Διογένης	τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς
[1, 3]	οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν ὁ	μονογενὴς	ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος
[1, 6]	ἀιδίου τὸ ἀίδιον φῶς ἰδεῖν	δυναμένης·	ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[1, 6]	ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς	προωμολογημένης	ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ
[1, 6]	ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης ἔτι τῆς	ὑποκειμένης	ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον
[1, 6]	λαμβάνει καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς	γενομένης	διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα
[1, 5]	σημαινόμενον ἐκ τῆς παιδίον προσηγορίας	γενομένης	ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις
[1, 6]	πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης	προσγενομένης·	οὐ γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν
[1, 2]	ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς	ἑπομένης	δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία
[1, 5]	πληθύνειν τὴν παιδείαν· καὶ τῆς	εἰρήνης	αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας» Ὢ
[1, 5]	θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων	εἰρήνης	τῷ πληθύνειν τὴν παιδείαν· καὶ
[1, 6]	ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν τροφήν,	καινῆς	δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης
[1, 6]	ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως	ἐκείνης	προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν ἔχοις
[1, 9]	ἠθέλησεν· καὶ ἡ τῆς ἀγάπης	ἐκείνης	σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ
[1, 8]	ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν	ἐπιμείνῃς	τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς
[1, 5]	τοὺς νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν	πωλοδάμνης	ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ ὄνος
[1, 6]	μὴ οὐχὶ καὶ γάλα τῆς	ποίμνης	τὸν κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν
[1, 5]	Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ καὶ	Ἰωάννης	ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν
[1, 5]	φρονίμου παιδιᾶς, γέλως {καὶ} δι´	ὑπομονῆς	βοηθούμενος καὶ ἔφορος ὁ βασιλεύς.
[1, 5]	μένει χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ	ὑπομονῆς	τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν
[1, 9]	παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις	πόρνης	ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας.
[1, 9]	ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης	δικαιοσύνης	ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ ἐπὶ
[1, 9]	ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις	δικαιοσύνης	γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον
[1, 10]	δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς	δικαιοσύνης	ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ
[1, 10]	λέγει. Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς	δικαιοσύνης	μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ
[1, 9]	τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς	δικαιοσύνης·	ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς
[1, 8]	κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον ἡμῖν	δικαιοσύνης	τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ τῆς	δικαιοσύνης	φόβῳ. Διττὸν δὲ τὸ εἶδος
[1, 12]	καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς	εὐφροσύνης	καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα,
[1, 9]	οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς	τέχνης,	οὕτως καὶ ἡμεῖς οἱ ἐν
[1, 5]	Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν	φωνῆς,	παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς
[1, 10]	ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον γενομένην,	ἑξῆς	ἂν εἴη σκοπεῖν τὸ ἤπιον
[1, 6]	ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´ ἐπαγόμενον	ἑξῆς	οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»
[1, 10]	σεμνὰ γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ	ἑξῆς.	Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι
[1, 7]	ἄλλων ἁμαρτίας ὡς νήπιοι δι´	ἀκοῆς	παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ
[1, 6]	συνεστραμμένη, ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς	ἀκοῆς	ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ
[1, 8]	παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς	ὑπακοῆς	διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ
[1, 7]	λαῷ παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς	ὑπακοῆς	ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν,
[1, 1]	γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ καλή, δι´	ὑπακοῆς	εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ
[1, 9]	αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς ἐξ	ὑπακοῆς	πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής.
[1, 6]	φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ	διαπνοῆς	οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται
[1, 9]	πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ ἡ τῆς	ἀγάπης	ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή,
[1, 8]	ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως	ἀγάπης,	ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα»
[1, 6]	τοῖς νηπίοις τὸ γάλα τῆς	ἀγάπης	χορηγεῖ, καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς
[1, 9]	ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ	ἀρρεπής.	Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε,
[1, 6]	τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον,	ἐλλιπής;	Εἰ δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι
[1, 9]	ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς	πλήρης	ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ
[1, 9]	ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς	σῆς	πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί,
[1, 10]	ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ	πάσης	θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον εἰς
[1, 7]	παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ	πάσης	τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς
[1, 6]	παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν	ἁπάσης	ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ
[1, 6]	τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον πέψει,	κυησάσης	τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ
[1, 6]	καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ πίστις.	Διαπνευσάσης	δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος
[1, 10]	ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν	μετανοήσῃς,	περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν σου
[1, 8]	δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´	ἴσης	ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ δὲ τοῖς
[1, 4]	φόβου, τὰ προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´	ἴσης	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ λόγος
[1, 9]	Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´	ἴσης	δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ
[1, 6]	ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´	ἴσης	τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς ἔτι
[1, 8]	ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ που	λεγούσης	καὶ ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει
[1, 4]	θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται ἐπιθυμίας	διχαζούσης	αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν καὶ
[1, 6]	Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν·	ἐλθούσης	δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ
[1, 1]	ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς	μελλούσης	ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ·
[1, 6]	τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα,	μενούσης	ἔτι τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ
[1, 2]	ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος	νοσούσης	ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν σου»
[1, 8]	νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι	νοσούσης	ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ
[1, 10]	τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν	συμβουλευούσης;	Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει
[1, 11]	προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ ὁ	Μωσῆς·	ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων
[1, 7]	οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν ὁ	Μωσῆς,	τῷ τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν παιδαγωγῷ
[1, 6]	ὁμολογεῖ ὁ λόγος. Οὐ γὰρ	Μωσῆς»	φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον
[1, 9]	τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ μὴ	ἱλαρώσῃς	πρὸς αὐτὰς τὸ πρόσωπόν σου.
[1, 9]	καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ ἡ	τῆς	ἀγάπης ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν
[1, 6]	ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ γάλα	τῆς	ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ οὗτοι ὡς
[1, 2]	συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ	τῆς	ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς
[1, 8]	φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ οὗ τὸ	τῆς	αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ ἡ
[1, 10]	ὑπηνέμιον δείξας ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο	τῆς	αἰτίας διὰ τῆς ἐπιτιμίας, καὶ
[1, 6]	κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ στερεμνιωτέρα	τῆς	ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν
[1, 8]	ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη	τῆς	ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα
[1, 6]	γὰρ ὁ λόγος, ἡ τροφὴ	τῆς	ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ ποτὸν
[1, 5]	προμηνύων, ὡς δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι	τῆς	ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον οὐδέπω
[1, 1]	ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν παντελῆ	τῆς	ἀληθείας γνῶσιν τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου.
[1, 6]	γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν	τῆς	ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´ ἐπαγόμενον
[1, 6]	νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν διαστολὴν	τῆς	ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα
[1, 6]	τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα	τῆς	ἀναπαύσεως τὴν ἐλπίδα, τὴν ἄνω
[1, 9]	τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους	τῆς	ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν
[1, 7]	ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς	τῆς	ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν καὶ
[1, 2]	ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ πανακὴς	τῆς	ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ ἀνάστα»
[1, 7]	ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ πάσης	τῆς	ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς ὁ
[1, 5]	αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ νεολαίαν	τῆς	ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος
[1, 9]	λόγου. Παντὶ τοίνυν σθένει ὁ	τῆς	ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν
[1, 6]	ἐπεί, ὅτι γε μία καθολικὴ	τῆς	ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ πίστις, ἰσότης
[1, 2]	συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς πράξεις	τῆς	ἀνθρωπότητος τό τε ἐν αὐταῖς
[1, 6]	σκοπὸν διώκω εἰς τὸ βραβεῖον	τῆς	ἄνω κλήσεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
[1, 8]	ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν οἰκονομίαν	τῆς	ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον τὸ
[1, 9]	γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν	τῆς	ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν ἐν τοῖς
[1, 7]	νήπιοι δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ	τῆς	ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ ὅμοια
[1, 5]	ἐχομένοις λέγει μὴ μεριμνᾶτε περὶ	τῆς	αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ
[1, 12]	Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ	τῆς	αὔριον» χρῆναι λέγων τὸν ἀπογεγραμμένον
[1, 8]	δικαία καὶ ἀγαθή» {καὶ} κατὰ	τῆς	αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω τάσσων τὰ
[1, 9]	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι	τῆς	αὐτῆς δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν καὶ
[1, 9]	ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ προσώπου σου.	Τῆς	αὐτῆς εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ
[1, 2]	ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ	τῆς	αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον
[1, 3]	βιοῦν δὲ πρὸς τὰ διατάγματα	τῆς	αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας
[1, 9]	τὴν σάρκα, περιβαλὼν τὸν χιτῶνα	τῆς	ἀφθαρσίας, καὶ τὸν χρῶτά μου
[1, 6]	πρὸς τὸ πέρας ἄφιξιν καὶ	τῆς	ἀφίξεως τὴν πρόληψιν· οὐ γάρ
[1, 9]	προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα	τῆς	βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ ἐστιν
[1, 7]	ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ	τῆς	βίβλου μου. Νυνὶ δὲ βάδιζε
[1, 5]	καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ	τῆς	γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις ἡμᾶς
[1, 8]	αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων ἐπὶ	τῆς	γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα
[1, 7]	κρίσιν καὶ ἐλέγξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς	τῆς	γῆς» Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος
[1, 5]	ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι	τῆς	γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι
[1, 6]	ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ	τῆς	γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ
[1, 10]	ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου	τῆς	γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν
[1, 6]	ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς ἤδη	τῆς	γῆς ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν
[1, 6]	ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία	τῆς	γνώσεως, ἄκουε τὸν νόμον τῆς
[1, 10]	Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα τὸν μισθὸν	τῆς	γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς
[1, 6]	τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ πέρας	τῆς	γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ
[1, 2]	ἁμαρτίας. Σκόπει δὲ ἐνθένδε ἀπὸ	τῆς	γραφῆς διὰ τοῦτο τάδε λέγει
[1, 7]	Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς λέξεις	τῆς	γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου
[1, 7]	παῖδας ἡμᾶς τοὺς πάντας ὑπὸ	τῆς	γραφῆς καλουμένους οὐ μόνον, ἀλλὰ
[1, 6]	τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν νόμον	τῆς	γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς
[1, 8]	καὶ παρακούσαντες μέν, ὡς ἔοικε,	τῆς	γραφῆς ὧδέ που λεγούσης καὶ
[1, 5]	Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα μετὰ	τῆς	γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας,
[1, 10]	νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ»	Τῆς	δὲ συμβουλίας μέρη τρία, τὸ
[1, 9]	ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον,	τῆς	δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται
[1, 8]	μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν	τῆς	διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ
[1, 5]	ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα	τῆς	διανοίας, τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς
[1, 6]	αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ	τῆς	διατάσεως τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν
[1, 5]	κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ	τῆς	διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν
[1, 10]	Ἔμπαλιν δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ	τῆς	δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ}
[1, 10]	αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν	τῆς	δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ
[1, 9]	δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς,	τῆς	δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς
[1, 9]	θεραπεύεται δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ	τῆς	δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν δὲ τὸ
[1, 11]	τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ εὐαυξὲς	τῆς	δυνάμεως τῆς λογικῆς, πρὸς δὲ
[1, 9]	κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ συναισθόμενος	τῆς	ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ τῆς τῶν
[1, 1]	ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον	τῆς	εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν παθῶν
[1, 5]	τῷ πληθύνειν τὴν παιδείαν· καὶ	τῆς	εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας»
[1, 2]	ἔπειτα δὲ καὶ ἡ κώλυσις	τῆς	εἰς τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων
[1, 1]	ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν μονότροπον	τῆς	εἰς τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν
[1, 6]	τί νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ	τῆς	εἰς Χριστὸν πίστεως ἡ διὰ
[1, 6]	εἰς γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ	τῆς	ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ αἵματος
[1, 6]	ψυχῆς, ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ	τῆς	ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος αἵματος τὸ
[1, 6]	μὲν τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ	τῆς	ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ ὁ κύριος
[1, 12]	Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ τὰ	τῆς	ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία
[1, 8]	παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ διὰ	τῆς	ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ
[1, 6]	καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ	τῆς	ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι
[1, 3]	τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς διὰ	τῆς	ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως,
[1, 6]	τὸ ἐναργὲς τῆς πίστεως καὶ	τῆς	ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ {τὸ} πότιμον
[1, 6]	γεννωμένη, τέλος δὲ τὸ τυχεῖν	τῆς	ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς
[1, 9]	τοι καὶ Πλάτων τὴν μεγίστην	τῆς	ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ τὴν κυριωτάτην
[1, 6]	ἡ διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ	τῆς	ἐπὶ μῆνα καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ
[1, 9]	ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ πως ἀναχαιτίσαι	τῆς	ἐπὶ τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει
[1, 6]	ἄγνοια συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ	τῆς	ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ
[1, 5]	τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ	τῆς	ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα
[1, 11]	τῆς λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ	τῆς	ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ
[1, 10]	παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ	τῆς	ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος
[1, 6]	τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς	τῆς	ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ μεταβάλλει
[1, 2]	ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν διὰ	τῆς	ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ
[1, 8]	διηκούσας αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ	τῆς	ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν,
[1, 10]	κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´ ἀξίαν,	τῆς	εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα
[1, 8]	μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν	τῆς	ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα
[1, 6]	ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς	τῆς	ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ πρὸς
[1, 10]	Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους ἡμῖν	τῆς	ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ
[1, 9]	διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ δὲ	τῆς	ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ τοῦ ποιμένος
[1, 6]	οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν ὅρων	τῆς	ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ
[1, 9]	καὶ οἱ διψῶντες τῆς πηγῆς	τῆς	ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες
[1, 5]	Καὶ ἔστιν ἡμῖν τὸ οὖθαρ	τῆς	ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης,
[1, 7]	παῖδας ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν	τῆς	ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ
[1, 10]	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν	τῆς	ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν
[1, 8]	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο	τῆς	θείας φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ οὗ
[1, 13]	τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ μέντοι	τῆς	θεοσεβείας κατόρθωμα δι´ ἔργων τὸ
[1, 5]	ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ διακύψας	τῆς	θυρίδος» ὥς φησιν ἡ γραφή,
[1, 5]	κύριος, μόνον ἐβάστασε τὰ ξύλα	τῆς	ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ, ὡς ὁ
[1, 6]	μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ	τῆς	κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι
[1, 2]	ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα ὕλης,	τῆς	κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ
[1, 10]	Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης	τῆς	καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι
[1, 9]	ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος	τῆς	καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ τῶν
[1, 6]	φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις	τῆς	κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται εἰς
[1, 6]	γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ μοι	τῆς	λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν, πλὴν
[1, 11]	ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως	τῆς	λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ τῆς
[1, 8]	ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα διὰ	τῆς	λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ
[1, 6]	μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε	τῆς	μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ
[1, 6]	πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον	τῆς	μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς
[1, 9]	ἀπερίτμητα τὰ ὦτα αὐτῶν. Ὢ	τῆς	μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ πάλιν διὰ
[1, 1]	θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν καὶ	τῆς	μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ
[1, 6]	αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον πέψει, κυησάσης	τῆς	μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ
[1, 5]	Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ	τῆς	νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς
[1, 9]	καλὸν δὲ καὶ τὸ ἀνασφῆλαι	τῆς	νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ διὰ
[1, 1]	γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς	τῆς	νῦν καὶ τῆς μελλούσης ὄρεξιν
[1, 6]	αὖ τὸ καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν	τῆς	οἰκείας φορᾶς, κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν
[1, 8]	παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος	τῆς	οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν.
[1, 8]	μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς	τῆς	ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν τὴν
[1, 8]	καὶ τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει	τῆς	ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω
[1, 9]	Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου	τῆς	παιδαγωγίας, ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν·
[1, 10]	τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος	τῆς	παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις,
[1, 7]	~Τίς ὁ παιδαγωγός, καὶ περὶ	τῆς	παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν
[1, 9]	ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ	τῆς	παιδαγωγίας διὰ Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε,
[1, 9]	συγχρῆται ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ	τῆς	παιδαγωγίας διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς
[1, 9]	ἐν ᾧ τίς ὁ τρόπος	τῆς	παιδαγωγίας τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν
[1, 9]	κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον	τῆς	παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει
[1, 5]	σοφία τις εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα	τῆς	παιδιᾶς τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ
[1, 5]	τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι ἡμῖν	τῆς	παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν ἔαρ
[1, 5]	καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ εὐθαλὲς	τῆς	παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ
[1, 5]	ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ	τῆς	παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως ἐν
[1, 12]	Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς δεῖ	τῆς	παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει ἡ
[1, 9]	με καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα	τῆς	παρθενίας σου; Καὶ πόρνη καλὴ
[1, 6]	δὲ κύριος ὁ Χριστὸς ὁ	τῆς	παρθένου καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς
[1, 6]	Οὕτως Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ	τῆς	πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν,
[1, 9]	τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ διψῶντες	τῆς	πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς
[1, 4]	αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον	τῆς	πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν
[1, 5]	ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις τὸ ἀφελὲς	τῆς	πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή. Ἐν
[1, 6]	αἵματος. Τῷ γὰρ ὄντι αἷμα	τῆς	πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´ ἧς
[1, 6]	ἀποχετεύεται. Κατὰ τὰ αὐτὰ δὲ	τῆς	πίστεως ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ
[1, 3]	ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος	τῆς	πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας
[1, 6]	μου τὸ αἷμα» τὸ ἐναργὲς	τῆς	πίστεως καὶ τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον
[1, 5]	οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα	τῆς	πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ
[1, 6]	ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ	τῆς	πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν.
[1, 6]	δίκην ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν	τῆς	πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα
[1, 6]	συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν	τῆς	πίστεως, ψυχῆς δὲ τῆς ἐλπίδος,
[1, 5]	ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν	τῆς	πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ
[1, 6]	τοῦ περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ καὶ	τῆς	πόας καὶ τῶν νομῶν εὐχύλων
[1, 6]	ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ καὶ γάλα	τῆς	ποίμνης τὸν κύριον λέγοντα τὴν
[1, 8]	παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν	τῆς	πολιτείας ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν
[1, 9]	Τεχνικῶς πάνυ τὴν παρθένον τῷ	τῆς	πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ
[1, 6]	φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν λόγον	τῆς	προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι
[1, 6]	ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι	τῆς	προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ
[1, 8]	πατρί ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ	τῆς	πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι
[1, 5]	καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ	τῆς	προφητείας μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ
[1, 6]	τινός ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ	τῆς	προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ γὰρ
[1, 5]	μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ,	τῆς	Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς
[1, 7]	ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος ἐκ	τῆς	ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ τὴν
[1, 8]	συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν	τῆς	σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν
[1, 6]	τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν	τῆς	σαρκὸς ἡμῶν τὰ πάθη. Ἀλλ´
[1, 6]	τοῦ παιδίου· καὶ ἔστι μὲν	τῆς	σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον
[1, 6]	ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ	τῆς	σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες,
[1, 9]	νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα,	τῆς	σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης·
[1, 2]	εἶπεν, ἔξιθι» ὃ δὲ ἐξῆλθεν	τῆς	σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος ἦν
[1, 10]	μελλόντων τὸ τρίτον συνίσταται μέρος	τῆς	συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει
[1, 1]	πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος λόγος,	τῆς	συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων
[1, 6]	Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος σαφέστατα	τῆς	σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών·
[1, 12]	δεῖ, τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας	τῆς	σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο
[1, 7]	κατευθύνει τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς	τῆς	σωτηρίας τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ
[1, 9]	ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται	τῆς	τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς οἱ
[1, 8]	ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ πλάνης καὶ	τῆς	τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας εἰς καταστολὴν
[1, 8]	παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς ἐστι	τῆς	τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς γνήσιος.
[1, 6]	ἡ σάρξ μού ἐστιν ὑπὲρ	τῆς	τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐνταῦθα τὸ
[1, 6]	Εἰ τοίνυν ἡ μὲν κατεργασία	τῆς	τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα
[1, 6]	ἐπὶ καθάρσει πάλιν μετὰ γλυκείας	τῆς	τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ λόγος
[1, 11]	φησίν, ἀνέστησαν παίζειν» τὸ ἄλογον	τῆς	τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα
[1, 9]	συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ	τῆς	τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς τοὺς
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας διὰ τὸ ἔκλυτον	τῆς	τῶν πολλῶν πίστεως. Λέγει μὲν
[1, 8]	ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ	τῆς	ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος.
[1, 6]	καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης ἔτι	τῆς	ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας,
[1, 6]	Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ	τῆς	ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων
[1, 11]	ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ τρόπος	τῆς	φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς
[1, 9]	τῇ Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον	τῆς	φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς
[1, 6]	νηπίοις τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ	τῆς	φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα.
[1, 8]	ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ μέγιστον αὐτοῦ	τῆς	φιλανθρωπίας, ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος
[1, 9]	ἤδη καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ	τῆς	φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς.
[1, 5]	Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ	τῆς	φρονίμου παιδιᾶς, γέλως {καὶ} δι´
[1, 11]	τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ πολύχουν	τῆς	φύσεως καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα
[1, 6]	πρὸς τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ	τῆς	φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι
[1, 11]	ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ νᾶπυ καὶ	τῆς	χολῆς μειωτικόν, τουτέστι τοῦ θυμοῦ,
[1, 6]	παλαιὰν τροφήν, καινῆς δὲ ἄλλης	τῆς	Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ
[1, 12]	διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος ἐκ	τῆς	Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ τὰ
[1, 9]	φιλάνθρωπον τὸ αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ	τῆς	ψυχῆς ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ
[1, 5]	μυστικῶς τοῦ λόγου τὴν ἁπλότητα	τῆς	ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν.
[1, 2]	παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν	τῆς	ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μὲν γὰρ
[1, 8]	ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας εἰς καταστολὴν τῶν	τῆς	ψυχῆς παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ τὴν
[1, 8]	Ἔστι δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν	τῆς	ψυχῆς παθῶν ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις
[1, 11]	ἐξ οὗ λόγου ἡ ἀληθὴς	τῆς	ψυχῆς ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος
[1, 7]	παιδαγωγός. Λέγει δέ που διὰ	τῆς	ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
[1, 6]	παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ	Ἀπολλωνιάτης	Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται.
[1, 8]	αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς	ἐσχάτης	ἀτιμίας προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´
[1, 7]	Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος	οἰκέτης	ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν
[1, 12]	ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ μετ´ οἰκειότητος	ἀρετῆς	ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει
[1, 7]	μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ	κυβερνήτης	οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος
[1, 7]	περιέσται. Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ	κυβερνήτης	οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει,
[1, 11]	ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν·	προφήτης	δὲ καὶ ὁ Μωσῆς· ὁ
[1, 5]	ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν	προφήτης»	ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ»
[1, 8]	Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ	προφήτης	προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν,
[1, 6]	καινῆς δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ	διαίτης	μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας
[1, 9]	αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς ὁ	κριτὴς	ἔρχεται τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς
[1, 8]	αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς	κριτής	ἐστιν, περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας
[1, 7]	τουτέστιν, ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ	κριτὴς	καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν
[1, 2]	διὰ τοῦτο γὰρ καὶ μόνος	κριτής,	ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ,
[1, 7]	ὁ γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ	κριτὴς	τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει, τὸ
[1, 5]	τῆς ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη	νεότης,	ἐν ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ
[1, 7]	κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα ἡ	νεότης	τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως	τελειότης·	διὰ τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων
[1, 6]	πίστεως ἡ διὰ τοῦ γάλακτος	νηπιότης	ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς
[1, 6]	νηπίου» Ἡ δὲ ἐν Χριστῷ	νηπιότης	τελείωσίς ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν
[1, 9]	παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἡ	ἀνθρωπότης	Ἰησοῦ, ἵνα μὴ ἀνάγωγοι καὶ
[1, 6]	ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ ἡ	ἀκρότης	εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς
[1, 6]	τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ πίστις,	ἰσότης	δὲ καὶ κοινωνία τοῦ δικαίου
[1, 7]	δὲ ὁ λόγος ἦν ὁ	ἀλείπτης	ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς
[1, 8]	κύριος γὰρ ἀμφοῖν οὗτος μόνος·	δυνάστης	ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ
[1, 5]	μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς	δυνάστης,	πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ
[1, 8]	ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας	συναγωνιστὴς	γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 8]	τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ δὲ ὁ	κτίστης	πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς
[1, 8]	καὶ ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς	αὐτῆς	δυνάμεως ἄμφω τάσσων τὰ ὀνόματα.
[1, 9]	λόγος τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς	αὐτῆς	δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν
[1, 9]	προπορεύσονται πρὸ προσώπου σου. Τῆς	αὐτῆς	εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν
[1, 6]	ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ	αὐτῆς	ἤδη τῆς γῆς ὑπὸ μὲν
[1, 9]	ἥτις οὐ κατεύθυνεν τὴν καρδίαν	αὐτῆς,	καὶ οὐκ ἐπιστώθη μετὰ τοῦ
[1, 9]	νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας	αὐτῆς,	καὶ οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς τε
[1, 9]	μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα	αὐτῆς.	Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην τοῦ
[1, 5]	γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία	αὐτῆς»	Οὕτως ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου
[1, 5]	τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας	αὐτῆς»	οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς
[1, 9]	ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην	αὐτῆς.	Τὸ δὲ αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου
[1, 10]	μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς ἔρωτα	αὐτῆς	τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ τῷ
[1, 9]	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία	αὐτῆς	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ
[1, 2]	καὶ τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ	αὑτῆς.	~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα
[1, 6]	δὲ ὡς μήτηρ, καὶ τὰ	αὑτῆς	παιδία προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι,
[1, 6]	τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ	ἑαυτῆς	καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ ἐνδεῖ
[1, 5]	ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ	ἑαυτῆς	τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ νήπιος
[1, 10]	οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως	ταύτης	ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν
[1, 10]	τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν διὰ	ταύτης	καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ ἐπὶ
[1, 7]	διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ	παιδευτὴς	ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ
[1, 9]	καὶ ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος	λυτρωτὴς	αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας
[1, 12]	ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων δέονται, οὐ	παρασκευῆς	ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς ἡ
[1, 12]	μὲν οὖν πολλῆς δεῖ τῆς	παρασκευῆς	δαψιλείας τε χρῄζει ἡ τρυφή·
[1, 9]	φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς	βαφῆς	παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ
[1, 2]	Σκόπει δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς	γραφῆς	διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος»
[1, 7]	ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς λέξεις τῆς	γραφῆς·	ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη»
[1, 7]	ἡμᾶς τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς	γραφῆς	καλουμένους οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	γνώσεως, ἄκουε τὸν νόμον τῆς	γραφῆς·	μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν
[1, 8]	παρακούσαντες μέν, ὡς ἔοικε, τῆς	γραφῆς	ὧδέ που λεγούσης καὶ ὁ
[1, 13]	περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν	ὑπογραφῆς	μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν
[1, 6]	τοίνυν ἡ μὲν κατεργασία τῆς	τροφῆς	ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται,
[1, 6]	καθάρσει πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς	τροφῆς·	μιγνύμενος γὰρ ὁ λόγος φιλανθρωπίᾳ
[1, 11]	ἀνέστησαν παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς	τροφῆς	πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών.
[1, 6]	γάλακτος ἡ ῥύσις, καὶ πηγὴ	τροφῆς	τὸ γάλα, ᾧ δὴ καὶ
[1, 2]	αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ	εὐχῆς	αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ συστολὴν	ψυχῆς	ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν ἡ
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν	ψυχῆς	ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ συστολὴν
[1, 9]	τὸ αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς	ψυχῆς	ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ
[1, 6]	ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς πίστεως,	ψυχῆς	δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ
[1, 9]	Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις ἐστὶ	ψυχῆς.	Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ
[1, 5]	τοῦ λόγου τὴν ἁπλότητα τῆς	ψυχῆς	εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ
[1, 9]	καὶ τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ	ψυχῆς	εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας καὶ
[1, 13]	μὲν πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ	ψυχῆς	ἐνέργεια λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν
[1, 6]	ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ	ψυχῆς,	ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς
[1, 2]	θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν τῆς	ψυχῆς	παθῶν. Κυρίως μὲν γὰρ ἡ
[1, 8]	αἰχμαλωσίας εἰς καταστολὴν τῶν τῆς	ψυχῆς	παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν
[1, 8]	δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς	ψυχῆς	παθῶν ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ
[1, 13]	ἡ ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς ἐστι	ψυχῆς	σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ ὅλον
[1, 2]	παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης	ψυχῆς.	Σῶσον τὸν δοῦλόν σου» φησίν,
[1, 6]	ὃ δή τινες οὐσίαν εἰπεῖν	ψυχῆς	τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ αἷμα
[1, 11]	οὗ λόγου ἡ ἀληθὴς τῆς	ψυχῆς	ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία
[1, 8]	οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης	ψυχῆς,	ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ
[1, 1]	προτροπὴ καλή, δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου	ζωῆς	ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ καταβληθεῖσα χωρίῳ.
[1, 6]	δέ ἐστιν ὁ λόγος πηγὴ	ζωῆς»	βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου,
[1, 9]	καὶ οἱ νεκροὶ δὲ τῆς	ζωῆς	ἐνδεεῖς καὶ τοῦ ποιμένος τὰ
[1, 6]	ἐστιν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου	ζωῆς.	Ἐνταῦθα τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου
[1, 10]	μηνύεται λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς	ζωῆς,	ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ
[1, 6]	πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς	ζωῆς	ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ ἤδη
[1, 1]	προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια,	ζωῆς	τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης
[1, 12]	ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν	ἁγίαις	ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν
[1, 5]	ὡς παῖς. Ἐπὶ δὲ ταῖς	καρδίαις	τῶν ἀκάκων» ἐν τῇ πρὸς
[1, 8]	τὸν υἱόν· ὡς εἶναι ταῖς	ἀληθείαις	καταφανὲς τὸ τῶν συμπάντων θεὸν
[1, 13]	θηρίον δὲ δὴ ἄλογον, ἔκδοτον	ἐπιθυμίαις,	ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ
[1, 5]	ἄνω τῇ ἐννοίᾳ, κόσμῳ καὶ	ἁμαρτίαις	ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς
[1, 8]	λέγει κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς	ἁμαρτίαις	ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα
[1, 6]	δηλονότι λέγων τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς	ἁμαρτίαις	καὶ εἰς πίστιν τοῦ μόνου
[1, 10]	καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ	ἁμαρτίαις	περιπεσόντες βληθήσονται εἰς τὸ σκότος
[1, 13]	θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ ταῖς	ὑποθήκαις	αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν
[1, 1]	καὶ ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς	ὑποθήκαις	ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν παντελῆ
[1, 2]	καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν	ὑποθήκαις	τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ
[1, 8]	πατὴρ αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν,	πολλαῖς	μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν
[1, 7]	ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε	ὅλαις	ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς
[1, 13]	προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται	ἐντολαῖς·	αὗται δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ
[1, 2]	καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν ψυχὴν	ἐντολαῖς	καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν
[1, 12]	εἰς υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις	ἐντολαῖς	κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ
[1, 5]	καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς	παῖς.	Ἐπὶ δὲ ταῖς καρδίαις τῶν
[1, 5]	ὄντι νήπιός τέ ἐστι καὶ	παῖς	θεῷ τε καὶ τῷ κόσμῳ,
[1, 5]	τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου,	παῖς	μὲν ὡς υἱός, καὶ γὰρ
[1, 5]	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἐν	ἀγοραῖς	καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν
[1, 7]	Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ	Πέρσαις	βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας
[1, 6]	τὸ αἷμα εἰς γάλα ταῖς	κυούσαις	κατὰ μεταβολήν, οὐ κατ´ οὐσίαν
[1, 8]	ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς εἶναι	ταῖς	ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν συμπάντων
[1, 8]	Ἡσαΐας λέγει κύριος παρέδωκεν αὐτὸν	ταῖς	ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι καὶ
[1, 6]	τελείωσιν δηλονότι λέγων τὸ ἀποτετάχθαι	ταῖς	ἁμαρτίαις καὶ εἰς πίστιν τοῦ
[1, 6]	φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε,	ταῖς	δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. Τὸ
[1, 5]	τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ δὲ	ταῖς	καρδίαις τῶν ἀκάκων» ἐν τῇ
[1, 6]	πρόσθεν τὸ αἷμα εἰς γάλα	ταῖς	κυούσαις κατὰ μεταβολήν, οὐ κατ´
[1, 2]	ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ	ταῖς	μὲν ὑποθήκαις τάχα δὴ μέλλει·
[1, 10]	τάδε λέγει κύριος· στῆτε ἐπὶ	ταῖς	ὁδοῖς καὶ ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε
[1, 6]	οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον	ταῖς	ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν
[1, 6]	συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν	ταῖς	σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ
[1, 5]	πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς ἐπὶ	ταῖς	τῶν πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους,
[1, 13]	δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ	ταῖς	ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν
[1, 1]	ψυχὰς καὶ ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις	ταῖς	ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν
[1, 1]	ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις	ταῖς	φιλανθρώποις εἰς τὴν παντελῆ τῆς
[1, 6]	γράφων· ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε	ταῖς	φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε,
[1, 10]	ἐν αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν	ταῖς	ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει δὲ ἐπὶ
[1, 7]	ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν καὶ γυναιξὶν	γαμεταῖς	τε ἅμα καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις
[1, 12]	οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν	αὐταῖς	ἡ τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν
[1, 2]	τῆς ἀνθρωπότητος τό τε ἐν	αὐταῖς	κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν
[1, 7]	παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ	ἀδελφαῖς	καὶ μητράσιν καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς
[1, 10]	αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς	ψυχαῖς	ὑμῶν. Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν
[1, 7]	λόγος γεγέννηται καὶ ὁ φόβος	εἰς	ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς
[1, 12]	κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ	εἰς	ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ
[1, 7]	ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά ἐστιν	εἰς	ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν
[1, 7]	πάλιν ὕστερον μὴ φοβοῦ καταβῆναι	εἰς	Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς μὲν ἕπεται
[1, 3]	ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ συντόνους	εἰς	ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω,
[1, 12]	τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα	εἰς	ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ
[1, 6]	ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα,	εἰς	ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον, τοῖς
[1, 8]	Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν»	εἰς	αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν γῆν
[1, 6]	δὲ τὸ τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας	εἰς	αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ
[1, 9]	ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ	εἰς	ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ
[1, 9]	δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς	εἰς	ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ
[1, 5]	γαύρους διὰ τὴν πίστιν, τοὺς	εἰς	ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς
[1, 8]	ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ	εἰς	ἀμείνω βίον παρακελεύεται. Οὐδέτερον γὰρ
[1, 11]	νόμος καὶ ὁ φόβος εἵπετο	εἰς	ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων,
[1, 6]	πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν	εἰς	ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς
[1, 5]	καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,	εἰς	ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας
[1, 6]	γάλα, ἃ πάντα ὁ κύριος	εἰς	ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν
[1, 12]	μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς	εἰς	ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης	εἰς	ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς ἤδη
[1, 6]	καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν	εἰς	αὔξησιν τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ
[1, 8]	στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ τὰς	εἰς	αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας
[1, 12]	διελέγχοντι καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς	εἰς	αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς
[1, 7]	ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον	εἰς	αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν ἐν
[1, 5]	τῶν ὅλων ὁ πατὴρ τοὺς	εἰς	αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας
[1, 6]	κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν	εἰς	αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ οὖν
[1, 5]	ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν	εἰς	αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα λέγων
[1, 8]	ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ	εἰς	αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων ἐπὶ
[1, 5]	τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν προβάτων	εἰς	ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ
[1, 6]	τὴν ἐκ τοῦ λόγου, καὶ	εἰς	ἀφθαρσίαν διὰ τὴν ἀγωγὴν τὴν
[1, 6]	αἷμα, τοὺς οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων	εἰς	ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας
[1, 6]	μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους	εἰς	ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ τοῦ
[1, 9]	πεσούμεθα εἰς φθορὰν οἱ διαβαίνοντες	εἰς	ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός·
[1, 9]	βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ	εἰς	βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν.
[1, 6]	διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα	εἰς	γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς
[1, 6]	ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα	εἰς	γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ μεταβολήν,
[1, 10]	κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ	εἰς	γῆν ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν
[1, 3]	γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ	εἰς	γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ γὰρ
[1, 6]	πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες	εἰς	γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα στερεὰν
[1, 6]	τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ	εἰς	γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν
[1, 1]	λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν	εἰς	γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ εἰς
[1, 1]	κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον,	εἰς	δὲ τὴν μονότροπον τῆς εἰς
[1, 9]	τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι,	εἰς	δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς
[1, 3]	μὲν ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς,	εἰς	δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν
[1, 8]	ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ	εἰς	δέος τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας
[1, 1]	ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν	εἰς	διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ
[1, 1]	ἰάσηται τὰ πάθη, εἶτα δὲ	εἰς	διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς
[1, 7]	γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην	εἰς	ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων
[1, 9]	Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ ἠθέτησεν	εἰς	ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ
[1, 8]	ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι	εἰς	ἕν» ἓν δὲ ὁ θεὸς
[1, 6]	ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες	εἰς	ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι
[1, 5]	ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα	εἰς	ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας
[1, 7]	οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις	εἰς	ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ
[1, 7]	τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας	εἰς	ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων
[1, 10]	ἐνταῦθα τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως	εἰς	ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται
[1, 12]	τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις	εἰς	εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν
[1, 11]	ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων	εἰς	εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ,
[1, 9]	κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην	εἰς	εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν,
[1, 6]	καὶ μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην	εἰς	εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον πεπτόμενον.
[1, 6]	λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν	εἰς	ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 5]	λόγου τὴν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς	εἰς	ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν
[1, 5]	παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος	εἰς	ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς
[1, 6]	κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ πίστις	εἰς	θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ
[1, 5]	βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς	εἰς	θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ
[1, 7]	αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος,	εἰς	θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν,
[1, 1]	εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ	εἰς	ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι
[1, 8]	καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας	εἰς	καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[1, 7]	πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ	εἰς	κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν.
[1, 9]	παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας	εἰς	κόλλησιν αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ
[1, 6]	ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς ἄρτος	εἰς	κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν οἶνον ἁρπάζει,
[1, 6]	με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ	εἰς	κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν
[1, 10]	γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι	εἰς	κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν κακῶν·
[1, 6]	ὃ δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται	εἰς	λύχνον, τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου
[1, 10]	περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον	εἰς	μακάριον βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν
[1, 2]	ἀλλὰ καὶ τοῦτο {δὲ} τοῖς	εἰς	μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί
[1, 9]	τῷ λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ,	εἰς	μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον·
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον,	εἰς	μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ
[1, 1]	ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος	εἰς	οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα
[1, 5]	αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα λέγων	εἰς	οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς
[1, 7]	ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα	εἰς	οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται πολλαχῶς·
[1, 5]	ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος	εἰς	οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν
[1, 6]	ἡ δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ	εἰς	οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ
[1, 13]	καὶ ἡ σοφία λέγει· ἵππος	εἰς	ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ ὁ
[1, 8]	αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν	εἰς	πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ
[1, 5]	παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ	εἰς	παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ
[1, 13]	καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα	εἰς	παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ
[1, 1]	τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ	εἰς	παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται
[1, 5]	ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη τοῖς	εἰς	πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν
[1, 8]	θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ,	εἰς	πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ
[1, 7]	αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου	εἰς	πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ
[1, 6]	χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις	εἰς	πίστιν περιάγει, πίστις δὲ ἅμα
[1, 6]	τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ	εἰς	πίστιν τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι,
[1, 6]	τρίχες αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν	εἰς	πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν
[1, 8]	θεός. Καὶ ὅ γε κύριος	εἰς	πολλὰ συγχρῆται πρὸ τοῦ ἔργου
[1, 6]	ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως	εἰς	πῦον τοῦ αἵματος μεταβολῇ· εἴτε
[1, 9]	ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο	εἰς	σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες
[1, 6]	τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ	εἰς	συγγένειαν διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ,
[1, 6]	αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ	εἰς	συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν
[1, 8]	τὴν γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον	εἰς	σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς
[1, 5]	ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ	εἰς	συνηγορίαν καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ
[1, 7]	ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι	εἰς	συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος
[1, 7]	λόγος ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς	εἰς	σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ
[1, 6]	ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε	εἰς	σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς
[1, 10]	πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον	εἰς	σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ
[1, 5]	ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ τῇ	εἰς	σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ·
[1, 8]	οὓς ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο	εἰς	σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς
[1, 3]	ἐστιν ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ	εἰς	σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς
[1, 8]	χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα	εἰς	σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει.
[1, 5]	λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν	εἰς	σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος τῷ
[1, 6]	τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους	εἰς	σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι
[1, 13]	ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ	εἰς	σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν
[1, 8]	τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος	εἰς	σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς
[1, 10]	ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς	εἰς	σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ·
[1, 10]	τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν	εἰς	σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω
[1, 6]	τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ πεπτομένη,	εἰς	τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ
[1, 6]	τῆς κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται	εἰς	τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν σήραγγας,
[1, 6]	γάλα ἐστὶ τὸ τέλειον καὶ	εἰς	τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ
[1, 9]	ἵνα μὴ ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ	εἰς	τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν
[1, 5]	μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν	εἰς	τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν	εἰς	τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει
[1, 5]	τὰ παιδία ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε	εἰς	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς
[1, 5]	παιδία ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε	εἰς	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» οὐ
[1, 7]	ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω σε	εἰς	τὴν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ
[1, 10]	Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, ἣν
[1, 6]	κἀκείνην τὴν γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, τὴν
[1, 5]	λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες	εἰς	τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ
[1, 6]	ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου	εἰς	τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι
[1, 6]	πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι	εἰς	τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε
[1, 1]	φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις	εἰς	τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας γνῶσιν
[1, 9]	διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ	εἰς	τὴν πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ
[1, 2]	δὲ καὶ ἡ κώλυσις τῆς	εἰς	τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας.
[1, 1]	ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ	εἰς	τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ,
[1, 9]	τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα	εἰς	τὴν τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν.
[1, 5]	δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν εἶναι	εἰς	τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς
[1, 9]	δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς	εἰς	τὸ ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς
[1, 3]	καθά φησιν ἡ γραφή, τυφλοὺς	εἰς	τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ
[1, 6]	ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω	εἰς	τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως
[1, 5]	εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ	εἰς	τὸ κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ
[1, 9]	Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας	εἰς	τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα
[1, 10]	πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὸ ὄρος τὸ ἅγιον καὶ
[1, 9]	ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ	εἰς	τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου.
[1, 2]	ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν ἀπόλυτος	εἰς	τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ
[1, 10]	οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται	εἰς	τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ
[1, 11]	κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν	εἰς	τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ ὅτι
[1, 10]	ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ	εἰς	τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα
[1, 9]	εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ	εἰς	τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ
[1, 6]	τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες	εἰς	τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν λαθικηδέα
[1, 1]	εἰς δὲ τὴν μονότροπον τῆς	εἰς	τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν.
[1, 7]	ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον	εἰς	τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν· τὸ
[1, 7]	καὶ ὁδήγησον τὸν λαὸν τοῦτον	εἰς	τὸν τόπον, ὃν εἶπά σοι.
[1, 8]	τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου ἐξομαλίζων,	εἰς	τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων
[1, 6]	διὰ τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων	εἰς	τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον»
[1, 9]	εἶναι βεβούληται· ὃ δὲ καὶ	εἰς	τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ
[1, 6]	κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην ἡμέραν ᾐνίξατο	εἰς	τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται, τελείους
[1, 4]	δὲ ἡμᾶς ὁ κύριος ποιμαίνει»	εἰς	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ
[1, 6]	ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ χάρις	εἰς	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ
[1, 5]	τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη	εἰς	τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ
[1, 8]	ἐν πατρί, ᾧ ἡ δόξα	εἰς	τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.
[1, 5]	καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι	εἰς	υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ
[1, 12]	δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι,	εἰς	υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς
[1, 1]	Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν	εἰς	ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ
[1, 5]	ἢ φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον	εἰς	ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον λέγοντες,
[1, 9]	λέγει κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα	εἰς	φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν,
[1, 6]	ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας	εἰς	φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως
[1, 9]	ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη	εἰς	φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί.
[1, 5]	δὲ οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας	εἰς	φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους
[1, 5]	Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί, παιδία»	εἰς	χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ	εἰς	Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ
[1, 6]	ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν	εἰς	Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν·
[1, 6]	ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν	εἰς	Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει
[1, 8]	ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ	εἰς	Χριστὸν πίστει. Ἕπεται δὲ τῷ
[1, 6]	νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς	εἰς	Χριστὸν πίστεως ἡ διὰ τοῦ
[1, 11]	γάρ φησιν ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν	εἰς	Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς
[1, 4]	γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς εἷς,	εἷς	δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν.
[1, 6]	μὲν ὁ τῶν ὅλων πατήρ,	εἷς	δὲ καὶ ὁ τῶν ὅλων
[1, 5]	δὲ ὡς ἠγαπημένος. Εἰ δὲ	εἷς	διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν
[1, 4]	Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς	εἷς,	εἷς δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς	εἷς	ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ
[1, 11]	τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν,	εἷς	καὶ ὁ αὐτὸς ὢν λόγος
[1, 6]	ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω ὁ	εἷς	καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν,
[1, 6]	τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ·	εἷς	μὲν ὁ τῶν ὅλων πατήρ,
[1, 7]	οἱ πάντες μία ποίμνη καὶ	εἷς	ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ
[1, 1]	δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται,	εἷς	ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος
[1, 10]	ἢ} οὐχ οὕτως» φησίν οἱ	ἀσεβεῖς,	οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ ὡς
[1, 6]	ὅτι ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα	καταθρυβεὶς	τὸν οἶνον ἁρπάζει, τὸ δὲ
[1, 5]	κυρίου τὴν θειότητα αἰνίττεται μὴ	σφαγείς·	ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν
[1, 5]	αὖθις ἡμᾶς πώλους καλεῖ, τοὺς	ἀζυγεῖς	κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς
[1, 8]	ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει	οὐδεὶς	ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ πατήρ
[1, 8]	τάσσων τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ	οὐδεὶς	ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ πατὴρ
[1, 5]	τὴν Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν γὰρ	οὐδεὶς	ἔγνω, εἰ μὴ ὁ υἱὸς
[1, 8]	δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν τὸ	οὐδεὶς	ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν
[1, 9]	ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην,	οὐδεὶς	ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ μὴ
[1, 9]	οἱ νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς	ἐνδεεῖς	καὶ τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα
[1, 5]	ἅ μοι ἔδωκεν ὁ θεός»	Θαυμάζεις	ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν
[1, 12]	ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος οὐκ	ἐλπίζεις	οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς
[1, 6]	καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ	ἀμαθεῖς,	πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης
[1, 6]	Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ	συμπαθεῖς	μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς
[1, 9]	διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους	ἀποταθεὶς	καί τινα αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος
[1, 5]	γραφή. Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ·	σταθείς»	φησίν, ὁ κύριος ἐπὶ τῷ
[1, 6]	σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ τίτθαι	περιπληθεῖς	τότε μάλιστα γίνονται τῷ γάλακτι.
[1, 7]	αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος	κινηθεὶς	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους τί
[1, 6]	Πυθώμεθα οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον	ἀναγεννηθεὶς	ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν
[1, 6]	αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ μόνον	ἀναγεννηθείς,	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα ἔχει,
[1, 8]	δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην	ἐπιτιθεὶς	κριτής ἐστιν, περὶ οὗ καὶ
[1, 6]	τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν	ἐντιθείς.	Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν χειρόνων
[1, 7]	ἄρα τῷ ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος	ἀρθεὶς	ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως τῶν οἰάκων
[1, 13]	τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος	νομισθεὶς	εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ
[1, 6]	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα ἔχει,	φωτισθεὶς	ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ σκότους,
[1, 8]	τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων ὁ	ταχθεὶς	παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς
[1, 13]	καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει	παρομοιωθείς,	διὸ καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω
[1, 7]	ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν,	διεὶς	τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς
[1, 3]	τὰ μὲν ἁμαρτήματα ὡς θεὸς	ἀφιείς,	εἰς δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν
[1, 9]	ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ σκορπίων σὺ	κατοικεῖς,	πλὴν λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα
[1, 5]	παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι	δοκεῖς	Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς
[1, 10]	ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ ἐπορεύθης,	κατῴκεις	ἂν ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν
[1, 6]	πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν	ἐθέλεις,	κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ
[1, 5]	λέγῃ, στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς	ἀφελεῖς	αἰνίττεται, παῖδας ὡς ἄρνας, οὐκ
[1, 5]	ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ,	ἀφελεῖς	δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν μόνον
[1, 12]	τρυφή· εἰρήνη δὲ καὶ ἀγάπη,	ἀφελεῖς	καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων
[1, 5]	εἰκότως οἱ θεὸν μόνον πατέρα	ἀφελεῖς	καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι, οἱ
[1, 7]	ἐκλέγοντες ἐκ πάντων Περσῶν οἱ	βασιλεῖς	Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων
[1, 2]	ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει.	Ἡμεῖς	δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι γεγόναμεν,
[1, 6]	δὲ καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω.	Ἡμεῖς	δὲ θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ
[1, 5]	ὁ μόνος ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος.	Ἡμεῖς	δὲ οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας
[1, 2]	μόνος κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος·	ἡμεῖς	δέ, ὅση δύναμις, ὡς ὅτι
[1, 7]	ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον.	Ἡμεῖς	δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς
[1, 12]	κατὰ μόνην νοεῖται τὴν εἰκόνα.	Ἡμεῖς	δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ πατρός,
[1, 8]	αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς	ἡμεῖς	ἕν· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ
[1, 6]	Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ	ἡμεῖς	ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι
[1, 5]	μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία καὶ	ἡμεῖς	ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν.
[1, 6]	φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες	ἡμεῖς	καὶ νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες
[1, 5]	χορὸς δὲ νηπίων, ὁ καινὸς	ἡμεῖς	λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ
[1, 6]	ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ πρόβατα	ἡμεῖς,	μὴ οὐχὶ καὶ γάλα τῆς
[1, 5]	ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ	ἡμεῖς	οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ
[1, 9]	ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως καὶ	ἡμεῖς	οἱ ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες
[1, 5]	τὸ νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα	ἡμεῖς	οἱ νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 6]	προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ	ἡμεῖς,	ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ
[1, 6]	καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι	ἡμεῖς	πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν,
[1, 5]	παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες	ἡμεῖς·	πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως
[1, 9]	κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ	ἡμεῖς	πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα
[1, 9]	μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ	ἡμεῖς	πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ οἱ
[1, 5]	ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ	ἡμεῖς	τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα τῶν
[1, 6]	τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ τοίνυν	ἡμεῖς	τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ
[1, 6]	ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ	ὑμεῖς	εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
[1, 3]	ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι	ὑμεῖς	ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν ὁ
[1, 1]	Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες	ὑμεῖς,	ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ μεγάλου
[1, 6]	κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν	ὑμεῖς	οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν,
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ παῖδες	ὑμεῖς,	τῷ πατρὶ τῷ αὑτοῦ τῷ
[1, 6]	ἅμα καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ	ὑμεῖς»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε.
[1, 7]	προφήτου φησίν· ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ	ποιμανεῖς	αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος
[1, 5]	χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους καὶ	θηλυμανεῖς»	ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους καὶ νεογνούς,
[1, 9]	Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι	θηλυμανεῖς	ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα
[1, 10]	ὣς ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ	συνεὶς	τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας·
[1, 13]	εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ τὰς	πράξεις,	οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ
[1, 2]	εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς	πράξεις	τῆς ἀνθρωπότητος τό τε ἐν
[1, 13]	περὶ τὰς πράξεις, οὐ τὰς	λέξεις,	συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ μὲν
[1, 7]	Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς	λέξεις	τῆς γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ
[1, 8]	μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς	ὀρέξεις	ἀναγκάσας. Ἡ δὲ πρὸς τοὺς
[1, 9]	λέγει κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς	ἐπιπλήξεις	τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς.
[1, 6]	οὐ γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ	πλήρεις	εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου
[1, 6]	παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς	διατάσεις	τῆς κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται
[1, 9]	τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ τὰς	ἐπιτιμήσεις	καὶ τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ
[1, 2]	τὸν οὐρανὸν τάς τε ἡλιακὰς	περιδινήσεις	κύκλους τε καὶ τῶν λοιπῶν
[1, 7]	τὸν θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ	ἀγαπήσεις	κύριον τὸν θεόν σου» παρῄνεσεν.
[1, 9]	τοῦ θεοῦ τὸ περὶ τὰς	οἰκτειρήσεις.	Διὰ τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι
[1, 8]	ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ τὰς	ὑπερσαρκώσεις	τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς τὸν
[1, 6]	τὸ δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς	ἐπιγνώσεις,	σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν,
[1, 9]	ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´ οὐχ	ὑπακούεις	τῷ θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν
[1, 9]	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου	ὄφεις»	φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ
[1, 6]	γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς	τροφεῖς,	ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου
[1, 5]	τοὺς εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς	ταχεῖς	πρὸς σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας καὶ
[1, 6]	Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀποκύησιν	αὖθις	ἐκτρέφεται τὸ παιδίον αἵματι τῷ
[1, 9]	τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι,	αὖθις	ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται.
[1, 5]	ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ	αὖθις	ἡμᾶς πώλους καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς
[1, 6]	ὡς ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ	αὖθις	ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ
[1, 6]	γνωστικοῦ μετὰ τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις	αὖθις	νηπίῳ τετίμηται γάλακτι; Μή τι
[1, 8]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις	αὖθις	ὁ πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει
[1, 13]	εὔθετοι· καὶ δὴ καὶ αὗται	αὖθις	πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς
[1, 9]	πτέρυγας αὐτῆς, καὶ οὐκ ἠθελήσατε»	Αὖθίς	τε ἡ γραφὴ νουθετεῖ, καὶ
[1, 9]	οὐκ ἐφοβήθη ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα»	αὖθίς	τε· καὶ ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ
[1, 5]	τῆς διανοίας, τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν.	Αὖθίς	τε ὅταν φῇ ὡς μοσχάρια
[1, 5]	ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι»	Αὖθίς	τε παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν
[1, 6]	ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ τὸ ῥητὸν	αὖθις	τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς
[1, 6]	γάλα καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα	αὖθις	ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις ὁ κύριος,
[1, 5]	υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα	πολλάκις	καὶ λαὸν νέον καὶ λαὸν
[1, 6]	τὸ θρέψαι δ´ ἐν βροτοῖσι	πολλάκις	πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ φῦσαι
[1, 9]	ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων	ποσάκις	ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου,
[1, 9]	Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ	πόλις	ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ
[1, 7]	ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ	δύναμις	ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ
[1, 6]	γίνεται· ἡ γὰρ ἐν τούτῳ	δύναμις,	θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν φύσιν,
[1, 2]	ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση	δύναμις,	ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα·
[1, 9]	τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον	ὄρνις	συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ
[1, 5]	μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν τρόπον	ὄρνις	συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς
[1, 13]	συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ μὲν	πρᾶξις	ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια
[1, 1]	δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου	ὄρεξις,	νοερῷ καταβληθεῖσα χωρίῳ. Τριῶν γέ
[1, 9]	καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος»	Ἐπίπληξις	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ
[1, 8]	Ἡ δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας	ἐπίπληξις	ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου
[1, 9]	ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν	ἐπίπληξις	σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ
[1, 9]	γὰρ θανεῖται. Ἔλεγχος γὰρ καὶ	ἐπίπληξις,	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα αἰνίττεται,
[1, 6]	καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός ἐστι	πῆξις	ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ
[1, 6]	τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ ἡ	μῖξις,	καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους εἰς
[1, 9]	ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν,	οἷς	οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ
[1, 12]	σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς	ἔργοις,	τῷ ὄντι ζῆν. ~Ὅτι ὡς
[1, 6]	ἡ τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία,	φιλοστόργοις	πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ
[1, 10]	λέγει κύριος· στῆτε ἐπὶ ταῖς	ὁδοῖς	καὶ ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε τρίβους
[1, 8]	σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς	ἀγαθοῖς	ὁ παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς
[1, 6]	Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς	δικαίοις	ὁ κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς
[1, 6]	τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς	παλαιοῖς	Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος
[1, 6]	μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς	Ἑβραίοις,	ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή.
[1, 6]	οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις	παιδίοις	ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα καὶ
[1, 6]	καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς	παιδίοις	ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου·
[1, 5]	μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε	παιδίοις	ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν
[1, 6]	ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον, τοῖς	θείοις	ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ πολλοὶ δὲ
[1, 6]	φόβῳ, καθάπερ οἱ παῖδες τοῖς	μορμολυκείοις,	ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ
[1, 6]	διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς	ὑποτιτθίοις	παιδίοις ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα
[1, 1]	παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς καὶ ὥσπερ	ἠπίοις	φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις
[1, 10]	κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς	νηπίοις	διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ
[1, 6]	πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς	νηπίοις	ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους
[1, 7]	τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν τοῖς	νηπίοις	καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος χάρις
[1, 6]	καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς	νηπίοις·	ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως
[1, 6]	τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς	νηπίοις.	Νήπιοι ἄρα εἰκότως οἱ παῖδες
[1, 6]	καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ	νηπίοις»	νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ
[1, 6]	ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν τοῖς	νηπίοις	τὸ γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ,
[1, 6]	ὁ Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς	νηπίοις,	τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν
[1, 6]	μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν	νηπίοις	τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς
[1, 9]	ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν ἐν τοῖς	θαυμασίοις	αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν
[1, 5]	τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ	Ἐφεσίοις	γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ
[1, 10]	παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν	υἱοῖς	ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ
[1, 1]	τὰς ψυχὰς καὶ ὥσπερ ἠπίοις	φαρμάκοις	ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς
[1, 6]	εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς	ἐθνικοῖς	τὰ σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου
[1, 1]	ὃ μὲν γὰρ ἐν τοῖς	δογματικοῖς	δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός,
[1, 6]	οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς	πνευματικοῖς,	ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς νηπίοις
[1, 12]	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς πρέποντα	ἀλλήλοις	ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν
[1, 8]	τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα ἴσα τε	ἀλλήλοις	καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ
[1, 5]	ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι	ποικίλοις	τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα
[1, 13]	παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς	πολλοῖς	δεδήμευται, ἃ δὲ πρὸς τὸ
[1, 9]	ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος,	πολλοῖς	τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους
[1, 2]	τρίτον δὲ τὸ μὴ πάνυ	πολλοῖς	τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον
[1, 5]	προσηγορίας γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς	ἀποστόλοις,	ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν
[1, 5]	καὶ λαὸν καινόν· τοῖς δὲ	δούλοις	μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν»
[1, 2]	ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς	ἁμαρτωλοῖς	ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα
[1, 9]	τὰς ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ	ἐμοῖς	ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ
[1, 7]	ὁ κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς	ἀνέμοις	ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε
[1, 7]	ἐν τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν	ἀνέμοις	ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς
[1, 7]	γαμεταῖς τε ἅμα καὶ παλλακίσιν	ἀναρίθμοις	ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι εἰς
[1, 5]	προειρημένην ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς	ῥᾳθύμοις	ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ
[1, 8]	πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	ἐπὶ τούτοις αὖθις ὁ πατήρ
[1, 8]	κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς	οὐρανοῖς	κατοικεῖ» καὶ ὁ οὐρανὸς θρόνος
[1, 8]	πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	οὐρανοὶ δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν
[1, 5]	Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν	οὐρανοῖς»	ὥς φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως
[1, 9]	κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα,	ὀρφανοῖς	οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ
[1, 5]	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς	καθημένοις	καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ
[1, 9]	τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ	βεβουλημένοις.	Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε
[1, 5]	δὲ αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν	ἠκονημένοις	δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ
[1, 6]	τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς	ἡμαρτημένοις	μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν,
[1, 6]	τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ,	ἐπιφθεγγομένοις	πατρὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ
[1, 13]	ἐν ὑπογραφῆς μέρει ἐξ αὐτῶν	ἀναλεγομένοις	τῶν γραφῶν ἐξέστω σκοπεῖν.
[1, 8]	τὴν ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως	κολαζομένοις»	Εἰ δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ
[1, 7]	εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα	πειθομένοις	τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ οὖν
[1, 6]	ὡς πρὸς τὸν νόμον. Ἐνταῦθα	γενομένοις	τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι
[1, 7]	υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα ἡμῖν	ἑπομένοις	τῇ τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν
[1, 5]	τὰ παιδία. Διὸ κἀν τοῖς	ἐχομένοις	λέγει μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς
[1, 7]	νεωτέρου τὴν προσηγορίαν τοῖς νηπίοις	καλουμένοις.	Ὁ δὲ νόμος χάρις ἐστὶν
[1, 2]	τοῦτο {δὲ} τοῖς εἰς μετάνοιαν	ἀνακαλουμένοις	ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ
[1, 10]	δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς	πλανωμένοις	τὴν ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος·
[1, 6]	ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς	σαρκίνοις,	ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς
[1, 9]	ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν οἱονεὶ	χαλινοῖς»	τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων»
[1, 10]	καὶ ψόγῳ μάλιστα πάντων τοῖς	ἀνθρώποις	ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν οὖν
[1, 5]	ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν, τὴν ἐν	ἀνθρώποις	ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς διανοίας,
[1, 7]	μὲν γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´	ἀνθρώποις	ἔθος ὅσον οὐδέπω παρέρχεται, ἡ
[1, 12]	ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν	ἀνθρώποις	εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα,
[1, 8]	ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς	ἀνθρώποις	ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον
[1, 10]	τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς	ἀνθρώποις,	ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι·
[1, 8]	διὰ μῖσος ὁ κύριος τοῖς	ἀνθρώποις	λοιδορεῖται, οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ
[1, 5]	αἷμα ὁ λόγος, ἄμφω δὲ	ἀνθρώποις	ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ μὲν
[1, 1]	ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς	φιλανθρώποις	εἰς τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας
[1, 8]	καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην τοῖς	ἐχθροῖς	καὶ τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω
[1, 6]	μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον	εὕροις	ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ ἔοικεν
[1, 9]	Ἐπιτίμησις δέ ἐστι ψόγος ἐπ´	αἰσχροῖς	οἰκειῶν πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο
[1, 8]	ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ δὲ τοῖς	ἴσοις	χαρακτηριζόμενα ἴσα τε ἀλλήλοις καὶ
[1, 7]	νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς	νεοσσοῖς	αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς πτέρυγας
[1, 8]	εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ	τοῖς	ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ
[1, 8]	τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν ἔλεος	τοῖς	ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς
[1, 5]	παιδικὸν καὶ νήπιον παρ´ ἡμῖν	τοῖς	ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι ἡ
[1, 5]	αἱρέσεων ἀνέμους καὶ μὴ καταπιστεύοντες	τοῖς	ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα
[1, 2]	δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι	τοῖς	ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	τὸ σκότος, καθ´ ἣν περιπίπτομεν	τοῖς	ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν ἀλήθειαν.
[1, 6]	χάρισμα δὲ ᾧ τὰ ἐπὶ	τοῖς	ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα δὲ
[1, 2]	πλούσιος ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι»	τοῖς	ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς δὲ
[1, 6]	Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς νηπίοις,	τοῖς	ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν οὐρανῶν·
[1, 7]	τρόπον ὁ κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ	τοῖς	ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´
[1, 10]	ἐοικὸς καὶ ψόγῳ μάλιστα πάντων	τοῖς	ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν
[1, 8]	φόβος ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ	τοῖς	ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα φοβούμενον
[1, 10]	εἶδος τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι	τοῖς	ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους
[1, 8]	ἄρα διὰ μῖσος ὁ κύριος	τοῖς	ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς καὶ ἐξὸν
[1, 5]	παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως ἐν	τοῖς	ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων,
[1, 1]	σῶμα ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ καὶ	τοῖς	ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ,
[1, 6]	ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ	τοῖς	αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ
[1, 10]	κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν κακῶν·	τοῖς	γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν εἰρήνη,
[1, 6]	καὶ αἱ τρίχες αἱ ξανθαὶ	τοῖς	γηρῶσιν εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους
[1, 5]	ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί.	Τοῖς	γοῦν προβεβηκόσιν ἐν τῷ λόγῳ
[1, 5]	λαὸν νέον καὶ λαὸν καινόν·	τοῖς	δὲ δούλοις μου» φησί, κληθήσεται
[1, 9]	ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς βουλάς,	τοῖς	δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε.
[1, 6]	δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος,	τοῖς	δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν
[1, 6]	μέλι. Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται	τοῖς	δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα δὴ
[1, 1]	νῦν· ὃ μὲν γὰρ ἐν	τοῖς	δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ
[1, 6]	σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης	τοῖς	ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας.
[1, 2]	τετάχθω· ἀλλὰ καὶ τοῦτο {δὲ}	τοῖς	εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον.
[1, 5]	μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη	τοῖς	εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες
[1, 6]	ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι	τοῖς	ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς
[1, 7]	καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ	τοῖς	ἐν τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν
[1, 12]	παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους	τοῖς	ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν. ~Ὅτι
[1, 1]	ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ ὁ θεός,	τοῖς	εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε
[1, 8]	μου καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην	τοῖς	ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω·
[1, 5]	μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ κἀν	τοῖς	ἐχομένοις λέγει μὴ μεριμνᾶτε περὶ
[1, 6]	τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι	τοῖς	ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον αἱ
[1, 8]	καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων	τοῖς	ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ
[1, 6]	οὖν τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ	τοῖς	ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν
[1, 6]	βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ ἐπὶ	τοῖς	ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα
[1, 9]	τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν ἐν	τοῖς	θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς,
[1, 6]	εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον,	τοῖς	θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ πολλοὶ
[1, 8]	ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ δὲ	τοῖς	ἴσοις χαρακτηριζόμενα ἴσα τε ἀλλήλοις
[1, 11]	Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ	τοῖς	καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ·
[1, 13]	τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη» φησί,	τοῖς	κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν
[1, 8]	ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα	τοῖς	μισοῦσι καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς
[1, 8]	ἀνταποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ	τοῖς	μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ βέλη
[1, 6]	τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ παῖδες	τοῖς	μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς
[1, 7]	σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ	τοῖς	νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς
[1, 10]	λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι	τοῖς	νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ,
[1, 7]	δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν	τοῖς	νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος
[1, 6]	ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων	τοῖς	νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι
[1, 6]	συνετῶν τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη	τοῖς	νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως οἱ
[1, 6]	δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν	τοῖς	νηπίοις τὸ γάλα τῆς ἀγάπης
[1, 6]	αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ τροφὴ	τοῖς	νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον
[1, 12]	ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς σωτηρίας	τοῖς	νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ
[1, 1]	δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν	τοῖς	νοσοῦσι τὸ σῶμα ἰατροῦ χρῄζει,
[1, 8]	ὁ πατήρ μου ὁ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις ὁ
[1, 8]	ὁ κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ οὐρανὸς
[1, 8]	προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ τοῦ κτίσαντος
[1, 6]	ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν	τοῖς	παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ παραδόξου
[1, 6]	οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο	τοῖς	παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων
[1, 10]	τὴν ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν κύριος	τοῖς	πατράσιν ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ
[1, 10]	Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει	τοῖς	πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε λέγει
[1, 13]	ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ	τοῖς	πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ πρὸς
[1, 7]	ἀπὸ τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων	τοῖς	προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων
[1, 10]	μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν	τοῖς	προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ τὰ
[1, 5]	τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους μέρει	τοῖς	ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι
[1, 10]	δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν	τοῖς	σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γάρ·
[1, 7]	πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν	τοῖς	σφῶν αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ
[1, 6]	αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ	τοῖς	σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς
[1, 9]	κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην ἐποίσων	τοῖς	τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις.
[1, 6]	μία διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ καὶ	τοῖς	ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ μόνον τὸ
[1, 1]	παρεγγυῶν καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον	τοῖς	ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας. Ἄμφω
[1, 9]	ὁπηνίκα λέγει· ὁ λαὸς οὗτος	τοῖς	χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ
[1, 7]	τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς	προβάτοις	ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς
[1, 5]	καὶ Ἰωάννης ὁ μείζων ἐν	γεννητοῖς	γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς
[1, 6]	εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν ἐν	μαστοῖς	παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς
[1, 6]	γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα	μαστοῖς·	ὡς νοεῖσθαι τὸ πᾶν τῇδε·
[1, 11]	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς	καλλίστοις	κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ
[1, 1]	ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς, ἡμῖν	αὐτοῖς,	ἁγίου νεὼ μεγάλου θεοῦ θεμέλιος
[1, 6]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν	αὐτοῖς·	ἀλλὰ καὶ τὴν γέννησιν τοῦ
[1, 6]	Εἰ δὲ καὶ συνενδῴη τις	αὐτοῖς	ἄλλο τι εἶναι τὸ βρῶμα
[1, 13]	οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν	αὐτοῖς	ἀναγεγράφαται, πρός τε ἡμᾶς αὐτοὺς
[1, 5]	ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς δέον	αὐτοῖς	ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν
[1, 8]	γὰρ τῷ βελτίω τὴν ψυχὴν	αὐτοῖς	γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις» Εἰ δὲ
[1, 9]	σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον	αὐτοῖς,	ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	ἡ γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν	αὐτοῖς	ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς
[1, 8]	δόξαν, ἣν ἔδωκάς μοι, δέδωκα	αὐτοῖς,	ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς
[1, 11]	κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ τοῦτο	αὐτοῖς	καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ
[1, 8]	καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ ἐν	αὐτοῖς	καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα
[1, 7]	ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες	αὐτοῖς	μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ
[1, 6]	εἶτα πῶς οὐ περιπαρήσονται σφίσιν	αὐτοῖς,	οὐ κατανενοηκότες τὴν φύσιν; Ἡ
[1, 8]	αὐτῶν καὶ δείξω τί ἔσται	αὐτοῖς.	Οὗ γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου
[1, 9]	τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα	αὐτοῖς	σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν·
[1, 8]	σύ με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα	αὐτοῖς	τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω»
[1, 7]	ἀνέμοις ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει	αὐτοῖς	τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος, εἰς
[1, 9]	ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο	αὐτοῖς	τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ πως
[1, 6]	κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς	αὑτοῖς	ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ ἔχουσιν,
[1, 6]	ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν	ἑαυτοῖς	ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι,
[1, 6]	ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν	ἑαυτοῖς	ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ
[1, 10]	ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις,	ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος. Σαφέστατα
[1, 8]	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ	τούτοις	αὖθις ὁ πατήρ μου» φησὶν
[1, 6]	στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ	τούτοις	ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ τὴν
[1, 5]	ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ	τούτοις	εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ
[1, 5]	οὐκ ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα	τούτοις	οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε
[1, 9]	πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ	τούτοις	οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ
[1, 9]	ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς	ἐλέγχοις	οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς
[1, 6]	ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν	ἔχοις	εἰπεῖν τὸν χρόνον. Ἡ μὲν
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται ὁ παιδαγωγός. Συγκεκρότηται	κρηπὶς	ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς, ἡμῖν
[1, 8]	φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ	ἐλπὶς	ἐπὶ τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ
[1, 4]	συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις,	ἐλπίς,	ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν
[1, 6]	ὄντι αἷμα τῆς πίστεως ἡ	ἐλπίς,	ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ
[1, 6]	ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί. Μία	χάρις	αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ μὴ
[1, 6]	σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ	χάρις	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ
[1, 8]	ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ τε	χάρις	ἐκ μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ
[1, 7]	νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος	χάρις	ἐστὶν παλαιὰ διὰ Μωσέως ὑπὸ
[1, 7]	πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ δὲ ἀίδιος	χάρις	καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ
[1, 4]	ὁ βίος, κοινὴ δὲ ἡ	χάρις,	κοινὴ δὲ καὶ ἡ σωτηρία,
[1, 7]	φησὶ μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια»	χάρις	οὖσα τοῦ πατρός, ἔργον ἐστὶ
[1, 9]	σου; Καὶ πόρνη καλὴ καὶ	ἐπίχαρις,	ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν
[1, 6]	γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ	ἔρις,	οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ
[1, 5]	Καὶ ποῦ ἄρα ἦν ἡ	θυρίς,	δι´ ἧς ὁ κύριος ἐδείκνυτο;
[1, 11]	γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ	χωρὶς	αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ
[1, 7]	ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ	χωρὶς	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν
[1, 8]	ὁ Παῦλός φησι νυνὶ δὲ	χωρὶς	νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται» καὶ
[1, 1]	παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος.	Ἴασις	οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε ἕπεται,
[1, 8]	πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ	ἀγαλλίασις,	οὗ δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται
[1, 8]	ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους, ἡ γὰρ	κόλασις	ἐπ´ ἀγαθῷ καὶ ἐπ´ ὠφελείᾳ
[1, 6]	λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ	κρᾶσις	δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ κύριος,
[1, 6]	ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ	κρᾶσις,	σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης εἰς
[1, 8]	τῆς ψυχῆς παθῶν ὁ ἔλεγχος,	ἀπόστασις	δὲ τὰ πάθη τῆς ἀληθείας,
[1, 5]	δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας	ὑπόστασις.	Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω
[1, 6]	γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ	σύστασις	αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ
[1, 6]	τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ ἐστι	σύστασις	γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ
[1, 13]	Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ	διάθεσίς	ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ
[1, 12]	δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία	διάθεσις	φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος ἐκ τῆς
[1, 9]	ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ	σύνεσις	ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ
[1, 9]	καὶ ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης	σχέσις	δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν
[1, 10]	γὰρ οὖν τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ	σχέσις	τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ
[1, 7]	εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια,	μάθησις	οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις
[1, 9]	Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν»	Ἔγκλησις	δέ ἐστι ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ
[1, 11]	Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ	βούλησίς	ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ πλησίον, αὐτοῦ
[1, 9]	ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν.	Ἐπιτίμησις	δέ ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς
[1, 9]	λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν	ἐπιτίμησις	ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται
[1, 9]	ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν	ἐπιτίμησις	νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν
[1, 9]	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ	ἐπιτίμησις	τῶν υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον
[1, 6]	γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ δὲ ἡ	ἀναγέννησις,	ἀναλόγως οὕτως καὶ ἡ τροφὴ
[1, 10]	δι´ ὃν μακάριοι καὶ φρόνιμοι.	Φρόνησις	γὰρ ἡ γνῶσις διὰ τοῦ
[1, 9]	ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται.	Κατανεμέσησις	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ
[1, 9]	φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς.	Νουθέτησις	μὲν οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός,
[1, 10]	καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ	νουθέτησις	νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ
[1, 8]	ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ	νουθέτησις	οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης
[1, 6]	τὸν χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ	κατήχησις	εἰς πίστιν περιάγει, πίστις δὲ
[1, 12]	πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ	κατάκλισις	καὶ τροφὴ καὶ ὕπνος καὶ
[1, 2]	δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία	κρίσις	ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ
[1, 9]	γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία {ἡ	κρίσις}	τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ ἐναντία.
[1, 8]	μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία δέ ἐστιν	ἀνταπόδοσις	κακοῦ ἐπὶ τὸ τοῦ τιμωρουμένου
[1, 6]	φησὶν ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι	πόσις»	Μή τι οὖν γάλα» εἰπὼν
[1, 9]	φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί.	Διάσυρσις	δέ ἐστι ψόγος διασυρτικός. Καὶ
[1, 6]	καὶ γνωστικοῦ μετὰ τὴν βρῶσιν	ἀνάπαυσις	αὖθις νηπίῳ τετίμηται γάλακτι; Μή
[1, 13]	δέ ἐστιν θεοσεβείας ἡ ἀίδιος	ἀνάπαυσις	ἐν τῷ θεῷ, τοῦ δὲ
[1, 6]	δὲ πέρας τῆς γνώσεως ἡ	ἀνάπαυσις,	ὃ δὴ ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν.
[1, 6]	ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας ἡ	ἀνάπαυσις.	Ὥστε ἡ μὲν γνῶσις ἐν
[1, 8]	καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται,	παρείσδυσις	γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν
[1, 7]	μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ	παίδευσις	εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε
[1, 2]	πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ ἡ	κώλυσις	τῆς εἰς τὴν συνήθειαν τῶν
[1, 6]	τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο,	μύσις	μὲν γίνεται τοῦ πόρου, τὴν
[1, 6]	γὰρ φύσις τοῦ γάλακτος ἡ	ῥύσις,	καὶ πηγὴ τροφῆς τὸ γάλα,
[1, 6]	αἵματι τῷ αὐτῷ· αἵματος γὰρ	φύσις	τοῦ γάλακτος ἡ ῥύσις, καὶ
[1, 8]	ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου, ἔστι γὰρ	ἐπανόρθωσις	ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ βούλεσθαι.
[1, 6]	ἡ πίστις, ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία,	τελείωσις	δὲ ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε
[1, 6]	τὸ πιστεῦσαι μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι	τελείωσίς	ἐστιν ἐν ζωῇ· οὐ γάρ
[1, 6]	Ἡ δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης	τελείωσίς	ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν νόμον.
[1, 6]	τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ	τελείωσις	ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ
[1, 9]	ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ ἡ	ἐπαναδίπλωσις	τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν
[1, 1]	δ´ οὐκ ἔστιν ὑγίεια καὶ	γνῶσις,	ἀλλ´ ἣ μὲν μαθήσει, ἣ
[1, 10]	καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ	γνῶσις	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου μηνύεται
[1, 4]	γάμος συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή,	γνῶσις,	ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια πάντα·
[1, 6]	ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν	γνῶσις	ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ
[1, 9]	ὁ υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα	γνῶσις	ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον.
[1, 6]	τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ	γνῶσίς	ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν
[1, 6]	τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ	γνῶσις	συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν
[1, 9]	μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου»	Φρένωσις	δέ ἐστι ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός.
[1, 7]	ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων	ὑποτύπωσις	ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν
[1, 6]	πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν ἡ	ἀποκλήρωσις	μὴ οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα
[1, 6]	αὔξεται. Καὶ δὴ καὶ ἡ	διαμόρφωσις	τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς ἐπὶ
[1, 12]	δύναιο ἄν. Ὡς δὲ ἔστι	τις	ἄλλη μὲν φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη
[1, 7]	ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν.	Τίς	ἂν οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς
[1, 2]	Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν	τις	ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα
[1, 6]	κύριος. Εἰ δὲ καὶ συνενδῴη	τις	αὐτοῖς ἄλλο τι εἶναι τὸ
[1, 6]	θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων	τις	εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ μὴν
[1, 5]	δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία	τις	εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς
[1, 7]	βακτηρία σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν	τις	ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ
[1, 7]	λέγει γὰρ ὁ κύριος· εἴ	τις	ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν
[1, 1]	ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν οὖν	τις	νοσῶν ἔτι πρότερόν τι τῶν
[1, 6]	αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ οὖν	τις	ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι γάλα
[1, 7]	ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν.	~Τίς	ὁ παιδαγωγός, καὶ περὶ τῆς
[1, 9]	καὶ κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ	τίς	ὁ τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ
[1, 7]	ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου.	Τίς	οὖν ἔχει ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν
[1, 6]	ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται.	Τίς	οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ
[1, 6]	ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά	τις	οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος
[1, 9]	γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ	ἥτις	οὐ κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς,
[1, 6]	παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν.	Πίστις	γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό
[1, 6]	γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν περιάγει,	πίστις	δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται
[1, 6]	συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ	πίστις.	Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην
[1, 6]	πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ	πίστις	εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη,
[1, 3]	καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως; {ἡ}	πίστις	ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ
[1, 6]	ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ	πίστις	ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ
[1, 6]	πίστιν σου» Οὗ δὲ ἡ	πίστις,	ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ
[1, 9]	υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ ἔστι	πίστις»	Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά.
[1, 6]	αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ	πίστις	ἐστί, σκάζουσα περί τι, οὐδὲ
[1, 6]	καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ	πίστις,	ἰσότης δὲ καὶ κοινωνία τοῦ
[1, 5]	γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις,	ὅστις	αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ
[1, 7]	καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν	ὅστις	ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´
[1, 8]	παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ	ὄφις	ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα
[1, 9]	τουτέστιν ὁ συνίων τὸν θεόν.	Μέμψις	δέ ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων
[1, 4]	τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή,	ὄψις,	ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη,
[1, 9]	ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις	ὄψις	ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ
[1, 9]	θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων·	ὄψις	πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς
[1, 6]	χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων ἐστὶν	ἀποκάλυψις.	Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια συνέδησεν
[1, 5]	εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ»	ὅς	ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ
[1, 8]	ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ,	ὅς	ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας
[1, 5]	γὰρ ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος	{ὅς}	ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς μὲν
[1, 6]	τοῦ λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ,	ὅς	ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ
[1, 7]	ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ ὁ ἄνθρωπος,	ὃς	ἂν μὴ ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου
[1, 5]	Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών·	ὃς	ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ
[1, 10]	ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν	ὃς	ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί»
[1, 10]	ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος	ὃς	ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν
[1, 10]	διὰ Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος,	ὃς	εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς
[1, 10]	ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός,	ὃς	εὗρεν φρόνησιν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν
[1, 8]	ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον ὄντα,	ὃς	ἦν καὶ ἔστιν καὶ ἔσται,
[1, 6]	ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν,	ὃς	ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ
[1, 1]	πάθη, εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου	ὃς	καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα
[1, 10]	τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ	ὃς	οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν
[1, 8]	ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου»	ὃς	τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν.
[1, 6]	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ γενόμενοι,	λαὸς	ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν
[1, 9]	λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι	λαὸς	ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν,
[1, 9]	διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος	λαὸς	μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ
[1, 5]	υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ	λαὸς	ὁ καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ
[1, 9]	τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ	λαὸς	ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν
[1, 9]	τῷ παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ κέχρηται,	λαός,	ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν
[1, 9]	πάντα τὰ ἔθνη, ὁ δὲ	λαὸς	οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς
[1, 9]	δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ	λαὸς	οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος
[1, 9]	τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει· ὁ	λαὸς	οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί
[1, 9]	οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι,	λαὸς	πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν» κἀν
[1, 5]	δὲ νηπίων, ὁ καινὸς ἡμεῖς	λαός,	τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ δὲ
[1, 5]	δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς	πρᾶος	καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ
[1, 5]	ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ καὶ	πρᾶος	τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι
[1, 10]	κυρίου αἰωνίας, ποία ἐστὶν ἡ	τρίβος	ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν
[1, 8]	θεός, ὅπως ἂν γένηται ὁ	φόβος	αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα μὴ
[1, 8]	τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν·	φόβος	γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος
[1, 9]	σωτήριος, εἰ καὶ πικρός, ὁ	φόβος.	Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ
[1, 11]	καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ	φόβος	εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ
[1, 7]	ὁ λόγος γεγέννηται καὶ ὁ	φόβος	εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ
[1, 9]	πῶς ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς	φόβος	ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν
[1, 9]	δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον, ὅτι	φόβος	κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν
[1, 8]	σοφίας» ᾗ φησιν ἡ σοφία,	φόβος	κυρίου. Σαφέστατα γοῦν διὰ τοῦ
[1, 9]	γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ	φόβος	τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς ὁ
[1, 8]	μάχαιρα καὶ ἐκ τῶν ταμιείων	φόβος.	Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ θεῖον,
[1, 8]	τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ	φόβος	ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς
[1, 8]	φόβος γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα,	ἄφοβος	δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν
[1, 3]	ἀπταίστου καὶ ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ δεόμεθα.	Ὁδηγὸς	δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός,
[1, 6]	γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ γάλα	πεπηγός.	Οὐ γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας
[1, 8]	καὶ ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος	στρατηγός,	ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος,
[1, 7]	οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα ὁ	στρατηγὸς	τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος,
[1, 8]	ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ	στρατηγὸς	χρημάτων ζημίας καὶ τὰς εἰς
[1, 7]	τὸν λαὸν μετὰ φόβου καὶ	λόγος	ἄγγελος ἦν, καινῷ δὲ καὶ
[1, 1]	καὶ διδασκαλικὸς ὁ αὐτός ἐστι	λόγος,	ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ μὲν
[1, 6]	ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος {ὁ	λόγος	ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ
[1, 5]	ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ	λόγος,	ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς
[1, 6]	κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς ὁ	λόγος	ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα καὶ ὦ,
[1, 5]	ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος	λόγος,	ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ
[1, 3]	τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ ὁ	λόγος	αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος τὴν
[1, 7]	ὁ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν	λόγος,	αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι
[1, 8]	καθὸ δέ, υἱὸς ὤν, ὁ	λόγος	αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί ἐστι,
[1, 8]	Εἴ τι ἄρα μισεῖ ὁ	λόγος,	βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν
[1, 7]	νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ	λόγος	γεγέννηται καὶ ὁ φόβος εἰς
[1, 2]	καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή.	Λόγος	δὲ ὁ πατρικὸς μόνος ἐστὶν
[1, 2]	Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν	λόγος	διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ
[1, 8]	αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος	λόγος	δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ
[1, 8]	θεῷ, καὶ θεὸς ἦν ὁ	λόγος»	Εἰ δὲ οὐ μισεῖ τῶν
[1, 1]	καθηγεμών, ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος	λόγος	εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ
[1, 7]	αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος	λόγος,	ἐλέγχει δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει
[1, 11]	μὲν οὖν διὰ Μωσέως ὁ	λόγος	ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν·
[1, 11]	διὰ νόμου καὶ προφητῶν ὁ	λόγος	ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ τρόπος
[1, 6]	τὸν θεὸν τὸ αἷμα, ὁ	λόγος,	ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον.
[1, 6]	γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον ὁ	λόγος	ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις
[1, 1]	τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν	λόγος	ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ
[1, 12]	ὅπλων δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου·	λόγος	ἐστὶν αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ
[1, 6]	Ὅτι δὲ τὸ αἷμα ὁ	λόγος	ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ
[1, 6]	δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ	λόγος	ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν,
[1, 8]	αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ	λόγος	ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν
[1, 6]	ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ	λόγος,	ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει
[1, 6]	νηπίων· ὁ κύριος πνεῦμα καὶ	λόγος.	Ἡ τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος
[1, 10]	προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ	λόγος	ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν
[1, 8]	ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ	λόγος	ἦν ἐν τῷ θεῷ, καὶ
[1, 7]	ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ	λόγος	ἦν ὁ ἀλείπτης ἅμα τῷ
[1, 2]	σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι διάκονος,	λόγος	θεός, ὁ ἐν τῷ πατρί,
[1, 3]	βλέπων καὶ διορῶν τὰ ἐγκάρδια	λόγος.	Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι φῶς
[1, 6]	ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ	λόγος,	καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ καὶ
[1, 6]	δὲ καὶ ὁ τῶν ὅλων	λόγος,	καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
[1, 12]	Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ ὁ	λόγος	κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα
[1, 6]	προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ	λόγος	νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος γὰρ
[1, 6]	οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ	λόγος	ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ
[1, 8]	ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ	λόγος.	Ὁ δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν
[1, 7]	Οὗτός ἐστιν ὁ θεός, ὁ	λόγος,	ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ
[1, 2]	ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν ὁ	λόγος	ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν
[1, 7]	ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ	λόγος	ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ
[1, 7]	ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ	λόγος	ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς
[1, 1]	Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ	λόγος,	ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει,
[1, 8]	Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει	λόγος,	ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ
[1, 6]	ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ	λόγος.	Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν
[1, 4]	ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ	λόγος	παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον
[1, 12]	ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος	λόγος,	παρ´ οὗ τὸ εὐτελές τε
[1, 9]	ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν	λόγος,	πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν
[1, 7]	σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ	λόγος	περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν
[1, 6]	ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ	λόγος	πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς
[1, 11]	εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὢν	λόγος	πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν
[1, 1]	ἐκ μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος	λόγος·	προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια,
[1, 1]	συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος	λόγος,	προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ
[1, 6]	ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων· ὁ	λόγος	τὰ πάντα τῷ νηπίῳ, καὶ
[1, 8]	προφήτου τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ	λόγος	τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων,
[1, 3]	μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται	λόγος	τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ
[1, 1]	ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος	λόγος,	τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας
[1, 6]	ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν	λόγος	τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν
[1, 8]	ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος ὁ	λόγος	τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς αὐτῆς
[1, 6]	ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ	λόγος	τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη
[1, 2]	ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ	λόγος	τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας τὸν
[1, 8]	στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν	λόγος,	τοὺς παρὰ τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας
[1, 6]	τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ	λόγος	φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα τὰ
[1, 7]	Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ ὁ	λόγος,	ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς καὶ
[1, 13]	παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως	ἄλογος	νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ
[1, 9]	γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ ἐστι	ψόγος	ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι διὰ
[1, 9]	ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι	ψόγος	διασυρτικός. Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ
[1, 9]	ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι	ψόγος	ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί με
[1, 9]	τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ ἐστι	ψόγος	ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς τὰ
[1, 9]	τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ ἐστι	ψόγος	ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ
[1, 8]	οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν ὁ	ψόγος,	καὶ οὓς ὁ ψόγος οὐκ
[1, 9]	προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν	ψόγος	κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ
[1, 8]	ὁ ψόγος, καὶ οὓς ὁ	ψόγος	οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ
[1, 9]	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ	ψόγος	πληκτικός, κέχρηται δὲ καὶ ταύτῃ
[1, 9]	κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ ἐστι λάθριος	ψόγος,	τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν
[1, 9]	κεφαλήν μου» Φρένωσις δέ ἐστι	ψόγος	φρενῶν ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται
[1, 9]	τὸν θεόν. Μέμψις δέ ἐστι	ψόγος	ὡς ὀλιγωρούντων ἢ ἀμελούντων. Κέχρηται
[1, 5]	καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας, ὁ	περίεργος	βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ
[1, 11]	ἡμᾶς ὁ θεός, ὡς πατὴρ	φιλόστοργος	γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία,
[1, 9]	ἦν, καὶ διὰ τοῦτο καὶ	δημιουργὸς	εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ
[1, 8]	εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ	δημιουργὸς	εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν
[1, 11]	παρρησίᾳ δὲ ὅτι θεὸς καὶ	δημιουργός,	πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο
[1, 8]	ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν βρέχει,	δημιουργὸς	ὑδάτων ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ
[1, 8]	καὶ ὁ πατήρ μου ὁ	γεωργός	ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν
[1, 5]	ἔτι δύο περιστερῶν ἢ τρυγόνων	ζεῦγος	ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ Μωσέως
[1, 9]	ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ	παιδαγωγός,	ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί,
[1, 7]	τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ	παιδαγωγὸς	ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν
[1, 7]	συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος	παιδαγωγὸς	ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ πάσης
[1, 4]	εἷς, εἷς δὲ καὶ ὁ	παιδαγωγὸς	ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη,
[1, 10]	καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας ὁ	παιδαγωγὸς	ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ τῆς
[1, 12]	τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται ὁ	παιδαγωγὸς	αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη
[1, 3]	ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν ὁ	παιδαγωγὸς	βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται, ἐν
[1, 8]	δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πέπονθεν·	παιδαγωγὸς	γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα
[1, 9]	καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ	παιδαγωγὸς	διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ τέκνα
[1, 9]	κέχρηται τῷ βοηθήματι ὁ θεῖος	παιδαγωγὸς	διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης
[1, 10]	ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ	παιδαγωγὸς	διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται·
[1, 2]	παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ	παιδαγωγός	ἐάν τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ
[1, 7]	κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα	παιδαγωγὸς	εἶναι φαίνεται. Λέγει γοῦν αὐτῷ·
[1, 8]	μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ	παιδαγωγός,	ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς ἐπὶ
[1, 2]	διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ	παιδαγωγὸς	ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 4]	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ λόγος	παιδαγωγός	ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν
[1, 2]	παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς	παιδαγωγός,	ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ
[1, 1]	προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ	παιδαγωγός,	ᾗ καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ
[1, 6]	πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος	παιδαγωγὸς	ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα
[1, 2]	ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ	παιδαγωγὸς	ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς
[1, 8]	πατρὸς τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς	παιδαγωγὸς	ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς
[1, 2]	παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ	παιδαγωγὸς	ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ
[1, 6]	αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς ὁ	παιδαγωγὸς	καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς τῶν
[1, 7]	τὰ ἀντάξια· ὁ γὰρ αὐτὸς	παιδαγωγὸς	καὶ κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ
[1, 7]	τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ	παιδαγωγός,	καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ.
[1, 6]	καὶ πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ	παιδαγωγὸς	καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί,
[1, 7]	αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι	παιδαγωγός.	Λέγει δέ που διὰ τῆς
[1, 7]	ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ	παιδαγωγός,	μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν ὁ
[1, 9]	ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι δὲ	παιδαγωγὸς	νηπίων. Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ
[1, 7]	προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων	παιδαγωγὸς	νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς
[1, 9]	κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ	παιδαγωγὸς	νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 10]	περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ	παιδαγωγὸς	ὁ δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου
[1, 9]	τοίνυν σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος	παιδαγωγός,	ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ
[1, 8]	ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ	παιδαγωγὸς	ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν
[1, 7]	ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως	παιδαγωγὸς	ὁ κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ
[1, 7]	ὁ θεός, ὁ λόγος, ὁ	παιδαγωγός,	ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον
[1, 7]	μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ	παιδαγωγός,	ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει τὸν
[1, 7]	μία ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν.	Παιδαγωγὸς	οὖν εἰκότως ὁ λόγος ὁ
[1, 7]	τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ ὁ	παιδαγωγός;	Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ
[1, 7]	ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ	παιδαγωγὸς	οὐχὶ τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ
[1, 3]	τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ	παιδαγωγός.	Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ
[1, 1]	ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι	παιδαγωγός,	προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ
[1, 1]	διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ	παιδαγωγὸς	πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας
[1, 7]	καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ	παιδαγωγὸς	Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται ὁ	παιδαγωγός.	Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες
[1, 2]	δὴ χάριν ὁ λόγος ὁ	παιδαγωγὸς	τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς τὴν
[1, 7]	ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ	παιδαγωγὸς	τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν
[1, 7]	τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς οὗτος	παιδαγωγὸς	τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον τὸν
[1, 11]	αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος	παιδαγωγὸς	τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ,
[1, 7]	τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί,	ῥάβδος	ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα
[1, 7]	ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται, ἡ	ῥάβδος	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ῥάβδος
[1, 7]	ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ	ῥάβδος	οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται.
[1, 7]	Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ	ῥάβδος	σου καὶ ἡ βακτηρία σου
[1, 7]	μάλα ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ	παιδός,	τῶν ὤτων λέγω, ἕως ἂν
[1, 10]	λέγει. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλο	εἶδος	αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ
[1, 7]	τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου	Εἶδος	θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί, θεὸν
[1, 10]	ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν	εἶδος	νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι
[1, 8]	παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν	εἶδος,	οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ
[1, 10]	ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν	εἶδος	τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς
[1, 1]	μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν	εἶδος,	τὸ δὲ ἐν εἰκόνος μέρει
[1, 9]	ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ ἕτερον	εἶδος	τοῦ φόβου μετὰ μίσους γίνεται,
[1, 9]	δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν δὲ τὸ	εἶδος	τοῦ φόβου, ὧν τὸ μὲν
[1, 8]	ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ	εἶδος	τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας
[1, 3]	Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα θάτερον	εἶδος	τῶν λόγων, τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν
[1, 10]	τὸ μὲν ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν	εἶδος	ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον, νῦν
[1, 7]	προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ	ὄνειδος	εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν
[1, 6]	ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς	ἐλπίδος	δίκην ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν
[1, 6]	τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ τῆς	ἐλπίδος,	ὥσπερ καὶ ὁ κύριος ἐκ
[1, 5]	τὸν γέλωτα καὶ διακύψας τῆς	θυρίδος»	ὥς φησιν ἡ γραφή, τὴν
[1, 9]	τινα αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου	φροντίδος	ὑπογραμμόν· καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω
[1, 6]	τὸ σπέρμα, διὰ δὲ αὐχμὸν	νοτίδος	ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς
[1, 2]	ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ	ἐπῳδὸς	ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν
[1, 8]	ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ εἰς	δέος	τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν
[1, 7]	καὶ οὐκ ἦν μετ´ αὐτῶν	θεὸς	ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν
[1, 8]	ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου, ὁ	θεὸς	ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ ἀδικία
[1, 3]	θεός, τὰ μὲν ἁμαρτήματα ὡς	θεὸς	ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ μὴ
[1, 9]	θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ	θεὸς	βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ ὁ
[1, 3]	ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν ὁ	θεός,	δι´ αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν, τὸ
[1, 9]	ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν ὁ	θεὸς	δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ ἤδη
[1, 3]	ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ	θεὸς	διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι
[1, 10]	κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ αὐτὸς	θεὸς	διὰ τοῦ αὐτοῦ λόγου καὶ
[1, 5]	τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος,	θεὸς	δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης
[1, 3]	ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ	θεός,	εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ
[1, 4]	νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ	θεὸς	εἷς, εἷς δὲ καὶ ὁ
[1, 2]	ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς τὴν ψυχήν,	θεὸς	ἐν ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ
[1, 7]	καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος	θεός	ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ που
[1, 3]	ἔσχεν τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ	θεὸς	ἢ ὡς οὐκ ἄνευ αὐτοῦ
[1, 9]	πατήρ. Πρὶν γὰρ κτίστην γενέσθαι	θεὸς	ἦν, ἀγαθὸς ἦν, καὶ διὰ
[1, 8]	ἦν ἐν τῷ θεῷ, καὶ	θεὸς	ἦν ὁ λόγος» Εἰ δὲ
[1, 5]	παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ	θεός»	Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς
[1, 7]	Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος	θεὸς	Ἰησοῦς, ὁ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 8]	Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς ὁ	θεός,	καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες·
[1, 7]	ὁ λόγος, ᾧ φωτίζεται ὁ	θεὸς	καὶ γνωρίζεται. Τότε καὶ Ἰσραὴλ
[1, 11]	τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ ὅτι	θεὸς	καὶ δημιουργός, πάντα γὰρ δι´
[1, 8]	δὲ ὁ αὐτὸς μόνος ὢν	θεὸς	καὶ δίκαιός ἐστιν ἐν τῷ
[1, 8]	εἰς ἕν» ἓν δὲ ὁ	θεὸς	καὶ ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς καὶ
[1, 8]	ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ	θεός.	Καὶ ὅ γε κύριος εἰς
[1, 8]	ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ ὁ	θεός.	Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ μέν
[1, 8]	μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ	θεὸς	καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν
[1, 5]	ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται ὁ	θεὸς	κατὰ τὴν Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν
[1, 10]	φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ	θεὸς	μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ σοφία,
[1, 2]	τὸν δοῦλόν σου» φησίν, ὁ	θεός	μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί·
[1, 3]	οὐδὲν δὲ ὃ μὴ δύναται	θεός.	Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν
[1, 12]	τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν ὁ	θεός,	ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ
[1, 2]	ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος	θεός,	ὁ ἐν τῷ πατρί, ὁ
[1, 8]	τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ	θεὸς	ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ
[1, 7]	ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ	θεὸς	ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος.
[1, 7]	τὸν κύριον. Οὗτός ἐστιν ὁ	θεός,	ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός, ὁ
[1, 9]	πάντα ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς	θεός,	ὁ μόνος θεός. Ὡς γὰρ
[1, 9]	βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ ὁ	θεὸς	ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν.
[1, 9]	δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως	θεός,	ὁ ὢν αὐτὸς τὰ πάντα
[1, 8]	τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ ὁ	θεὸς	ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα ὁ θεός.
[1, 8]	τοῦ πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ	θεός,	ὅπως ἂν γένηται ὁ φόβος
[1, 8]	λόγου· ἓν γὰρ ἄμφω, ὁ	θεός,	ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ
[1, 8]	δὲ καὶ δίκαιος ὁ αὐτὸς	θεός,	οὔ μοι χρὴ πλειόνων ἔτι
[1, 2]	πατρός, σὺν καὶ τῷ σχήματι	θεός·	οὗτος ἡμῖν εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος,
[1, 8]	γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν ὁ	θεὸς	οὐχ ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ
[1, 8]	τὴν αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ	θεὸς	παρέχεται· οὐδὲν ἄρα μισεῖται ὑπὸ
[1, 8]	ὑμᾶς» λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ	θεὸς	Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε
[1, 7]	εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ	θεός	σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν μου» Τοῦτον
[1, 7]	ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ	θεός	σου, ὁ ἐξαγαγών σε ἐκ
[1, 3]	καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς	θεός,	τὰ μὲν ἁμαρτήματα ὡς θεὸς
[1, 8]	λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς ὁ	θεὸς	τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ
[1, 8]	θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα ὁ	θεός.	Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν
[1, 1]	ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ ὁ	θεός,	τοῖς εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ» πράξεών
[1, 6]	πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ	θεὸς	τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ
[1, 6]	ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν, ὁ	θεὸς	τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,
[1, 8]	καὶ ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου ὁ	θεός.	Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν
[1, 8]	φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ	θεός,	φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος. Ὁ
[1, 9]	ἔργῳ» πῶς ὁ φύσει ἀγαθὸς	θεὸς	φόβος ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι;
[1, 9]	ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ μόνος	θεός.	Ὡς γὰρ τὸ ἔσοπτρον τῷ
[1, 6]	οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ ὁ	θεός.	Ὡς γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ
[1, 7]	προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ	θεὸς	ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν ἀδελφῶν
[1, 11]	εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ	θεός,	ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ
[1, 8]	ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ	βαθέος	ὕπνου» ὃς τῶν ἄλλων μάλιστα
[1, 8]	ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ	ἔλεος	αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος
[1, 9]	διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ	ἔλεος	αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος
[1, 8]	καὶ ἡ σοφία διαρρήδην λέγει	ἔλεος	γὰρ καὶ ὀργὴ μετ´ αὐτοῦ»
[1, 9]	ἀγαθοῦ δέ γε τὸ σῴζειν·	ἔλεος	δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα·
[1, 9]	κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου σου·	ἔλεος	καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ προσώπου
[1, 8]	τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν	ἔλεος	τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς
[1, 4]	ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε καὶ	θήλεος	ζῴου· αὐτὸς δὲ ἡμᾶς ὁ
[1, 5]	δὲ καὶ ὄνος εἴη ὁ	νέος	ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ
[1, 8]	ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως.	Ἀγαθὸς	ἄρα ὁ θεός. Καὶ ὅ
[1, 8]	ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν ὅτι	ἀγαθὸς	αὐτὸς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ
[1, 8]	βούλεται οὖν ἐφορᾶν τὰ κακά·	ἀγαθὸς	γάρ ἐστι· παρορῶντος δὲ αὐτοῦ
[1, 8]	ἕν, ὠφελεῖ ἄρα τὸ ἀγαθόν·	ἀγαθὸς	δὲ ὁ θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ
[1, 8]	τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς	ἀγαθός,	εἰ μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ·
[1, 8]	καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει οὐδεὶς	ἀγαθός,	εἰ μὴ ὁ πατήρ μου
[1, 9]	αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός,	ἀγαθὸς	ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι,
[1, 8]	καὶ πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε	ἀγαθὸς	ἐντέχνως σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας
[1, 8]	ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ	ἀγαθός,	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως.
[1, 8]	δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει	ἀγαθός	ἐστιν, ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ
[1, 9]	γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς ἦν,	ἀγαθὸς	ἦν, καὶ διὰ τοῦτο καὶ
[1, 9]	ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς ὁ φύσει	ἀγαθὸς	θεὸς φόβος ἔσται τῷ μὴ
[1, 8]	αὐτὸ μόνον ὅ ἐστι κέκληται	ἀγαθός,	καθὸ δέ, υἱὸς ὤν, ὁ
[1, 9]	τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε	ἀγαθὸς	μὲν ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν,
[1, 8]	προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν	ἀγαθὸς	ὁ θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν
[1, 8]	φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ	ἀγαθὸς	ὁ κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει;
[1, 9]	Καὶ ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ	ἀγαθός,	ὁ ὄντως θεός, ὁ ὢν
[1, 2]	ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ	ἀγαθὸς	παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ λόγος
[1, 11]	ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ	ἀγαθὸς	ποιμὴν τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν
[1, 9]	δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο ὅτι	ἀγαθός.	Τὸ δίκαιον δὲ ἡμῖν διὰ
[1, 1]	ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς	ἀγαθὸς	τῷ Ἰσραὴλ ὁ θεός, τοῖς
[1, 8]	εὐωνύμων, καθὸ μὲν πατὴρ νοεῖται,	ἀγαθὸς	ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ ἐστι
[1, 3]	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος,	ἀγαθὸς	ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ
[1, 9]	ὃ δὲ καὶ εἰς τοσοῦτον	ἀγαθὸς	ὥστε ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ
[1, 5]	καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι	ἔθος,	ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ
[1, 7]	γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις	ἔθος	ὅσον οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ
[1, 6]	τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ ἡλικίας	μέγεθος	ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου
[1, 5]	τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται τὸ	μέγεθος	αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς δυνάστης,
[1, 9]	καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ θεὸς	βοηθὸς	αὐτῶν ἐστιν καὶ ὁ θεὸς
[1, 6]	κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι	πεπονθὸς	τῇ θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ
[1, 9]	ὀρθοὶ πρός με ἥκητε, κἀγὼ	ὀρθὸς	πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε,
[1, 5]	ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν γνώμην καὶ	ὀρθός·	τὸ δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ
[1, 6]	ἤμην νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην	Ἰουδαῖος,	Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς
[1, 6]	ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι	Ἰουδαῖος	οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος
[1, 10]	σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ λόγου·	δίκαιος	γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται καὶ τὰς
[1, 9]	μὲν ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν,	δίκαιος	δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ
[1, 8]	ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ,	δίκαιος	δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι οὐκ
[1, 8]	αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς καὶ	δίκαιός	ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει
[1, 9]	ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με	δίκαιος»	ἡ γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω
[1, 9]	τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς	δίκαιος	καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός,
[1, 5]	ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι	δίκαιος	καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος
[1, 8]	οἱ πάντες· ὅτι δὲ καὶ	δίκαιος	ὁ αὐτὸς θεός, οὔ μοι
[1, 6]	τὸ αἷμα· τύπος γὰρ ὁ	δίκαιος	ὁ παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου
[1, 10]	Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται	δίκαιος,	ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ
[1, 10]	καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ	δίκαιος	ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος.
[1, 10]	μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά·	δίκαιος	οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει
[1, 8]	αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί ἐστι,	δίκαιος	προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα
[1, 8]	ὁ κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται	δίκαιος,	υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ
[1, 6]	τύπος γὰρ ὁ δίκαιος ὁ	παλαιὸς	τοῦ νέου δικαίου καὶ τὸ
[1, 6]	νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος,	Ἑβραῖος	γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος
[1, 12]	ὑγιεινότερος ἂν ὁ τῶν ἀνθρώπων	βίος	γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτάρκειαν
[1, 4]	ὧν δὲ κοινὸς μὲν ὁ	βίος,	κοινὴ δὲ ἡ χάρις, κοινὴ
[1, 13]	ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ ὁ	βίος	ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν,
[1, 6]	Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ γενόμενοι, λαὸς	ἅγιος,	ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον
[1, 7]	ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς	ἅγιος	θεὸς Ἰησοῦς, ὁ πάσης τῆς
[1, 8]	λέγων ὥστε ὁ μὲν νόμος	ἅγιος,	καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ
[1, 2]	ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς	ἅγιος	νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν
[1, 9]	ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ	πλάγιος,	λέγει κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς
[1, 4]	μία, ἡ τροφὴ κοινή, γάμος	συζύγιος,	ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς,
[1, 13]	τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας ἡ	ἀίδιος	ἀνάπαυσις ἐν τῷ θεῷ, τοῦ
[1, 11]	τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ ἡ	ἀίδιος	εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν
[1, 6]	διδασκόμενον νοεῖν, τὸ δὲ μάθημα	ἀίδιος	σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ
[1, 7]	καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ δὲ	ἀίδιος	χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ
[1, 5]	γενεὰ ἡ παλαιὰ σκολιὰ καὶ	σκληροκάρδιος,	χορὸς δὲ νηπίων, ὁ καινὸς
[1, 10]	πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν	ἐπιτήδειος,	καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ
[1, 9]	ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ	θεῖος	ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας
[1, 5]	νέους πώλους τοὺς νηπίους ὁ	θεῖος	ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ
[1, 9]	τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι ὁ	θεῖος	παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις
[1, 11]	ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ	θεῖος	παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος,
[1, 6]	κρείττονος, οὐχ ὡς ἐν γνώσει	τέλειος,	ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου ἐφιέμενος·
[1, 6]	κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ μὴ πεπληρωμένον·	τέλειος	δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται δήπουθεν·
[1, 6]	βαπτίζεσθαι αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται	τέλειος;	δῆλον ὅτι· Οὐδὲν οὖν πρὸς
[1, 6]	τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ	τέλειος;	ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα
[1, 6]	σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη	τέλειός	ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής;
[1, 5]	ἐν υἱῷ· καὶ πῶς οὐ	τέλειος	ἡ παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου,
[1, 5]	ἀνὴρ ὁ μόνος ἐν δικαιοσύνῃ	τέλειος.	Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι τοὺς
[1, 6]	προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ	τέλειος	ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος;
[1, 10]	ἀφ´ οὗ ἡ σοφία, καὶ	τέλειος	μόνος, διὰ τοῦτο καὶ μόνος
[1, 1]	αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ μεγάλου θεοῦ	θεμέλιος	γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ καλή, δι´
[1, 10]	μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ	Σάμιος	παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας
[1, 5]	ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις εἶναι	ὑπερκόσμιος,	κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ μυστήριον·
[1, 6]	θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ	οὐράνιος.	Ἡ τροφὴ τὸ γάλα τοῦ
[1, 1]	πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν	οὐράνιος	ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν
[1, 6]	παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων	ἐπουράνιος	τροφή. Ἀμέλει καὶ νῦν αἱ
[1, 5]	καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ	παρθένιος	λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ
[1, 7]	ἵν´ οὓς ὁ λόγος ὁ	πειθήνιος	οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς
[1, 5]	θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς δυνάστης, πατὴρ	αἰώνιος,	ἄρχων εἰρήνης τῷ πληθύνειν τὴν
[1, 2]	μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων	παιώνιος	καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς.
[1, 9]	οὐ κακόν, ὅτι δεικνύει αὐτὸν	οἷός	ἐστιν, καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς
[1, 2]	ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός,	οἷος	ἦν πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας
[1, 12]	καὶ μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ	οἷος	οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο
[1, 8]	ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος οὗτος	οἷός	τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ
[1, 5]	ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον	ἤπιος	νεωστὶ καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ
[1, 5]	νήπιος δὲ ὁ νεήπιος, ὡς	ἤπιος	ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ
[1, 5]	τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα»	Ἤπιος	οὖν ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ
[1, 6]	ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ	ἤπιος	ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ
[1, 5]	γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ ὁ	νεήπιος,	ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον
[1, 5]	νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος,	νήπιος	δὲ ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος
[1, 6]	ὅτε ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς	νήπιος,	ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν κατὰ
[1, 6]	ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος	νήπιός	ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος
[1, 6]	Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς	νήπιος	ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ·
[1, 6]	γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε ἤμην	νήπιος,	ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς
[1, 5]	ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ	νήπιος	καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς
[1, 5]	τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ ὄντι	νήπιός	τέ ἐστι καὶ παῖς θεῷ
[1, 6]	ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς	νήπιος»	τὴν κατὰ νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται,
[1, 6]	οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην	νήπιος»	τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος
[1, 10]	ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγων	μακάριος	ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν
[1, 10]	ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος λέγων·	μακάριος	ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ
[1, 10]	αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ	μακάριος	ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν}
[1, 10]	λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ	μακάριός	ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ
[1, 6]	καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ	μακάριος	Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως
[1, 5]	γενόμενος. Τοῦτό τοι σαφέστατα ὁ	μακάριος	Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν
[1, 9]	τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ	σωτήριος,	εἰ καὶ πικρός, ὁ φόβος.
[1, 7]	ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ	σωτήριος.	~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι
[1, 9]	τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ ἐστι	λάθριος	ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ
[1, 7]	οὐκ ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς	ἀλλότριος.	Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται
[1, 6]	σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ	κύριος	αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν ἁγίων
[1, 6]	αἷμά μου γάρ» φησὶν ὁ	κύριος,	ἀληθής ἐστι πόσις» Μή τι
[1, 5]	θεοῦ, ἱερεῖον δὲ ὡς ὁ	κύριος.	Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς ὁ
[1, 9]	ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει	κύριος,	ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς
[1, 9]	οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν ὁ	κύριος,	ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν.
[1, 5]	διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ βδελύσσεται	κύριος»	ἄνδρα αὐτὸν ὡς τέλειον ἐν
[1, 5]	καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ ὁ	κύριος	ἀνὴρ διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν
[1, 6]	ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ	κύριος·	βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι
[1, 6]	καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν ὁ	κύριος,	βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς
[1, 8]	γὰρ καὶ ὀργὴ μετ´ αὐτοῦ»	κύριος	γὰρ ἀμφοῖν οὗτος μόνος· δυνάστης
[1, 2]	καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ λέγει	κύριος»	Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία,
[1, 8]	υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου ὁ	κύριος.	Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός
[1, 10]	ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν εἰρήνη, λέγει	κύριος.	Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις
[1, 5]	ἡ θυρίς, δι´ ἧς ὁ	κύριος	ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´ ἧς
[1, 6]	εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ	κύριος.	Εἰ δὲ καὶ συνενδῴη τις
[1, 7]	διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ	κύριος·	εἴ τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου,
[1, 6]	καὶ γάλα, ἃ πάντα ὁ	κύριος	εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς
[1, 8]	ὁ θεός. Καὶ ὅ γε	κύριος	εἰς πολλὰ συγχρῆται πρὸ τοῦ
[1, 6]	τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ ὁ	κύριος	ἐκ σαρκὸς καὶ αἵματος. Τῷ
[1, 7]	Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ	κύριος	ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου
[1, 8]	αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ	κύριος	ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ
[1, 9]	οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι	κύριος	ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα,
[1, 5]	αἶνον» Τοῦτό τοι καὶ ὁ	κύριος	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς
[1, 6]	τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ ὁ	κύριος	ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ
[1, 5]	τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν, ὁ	κύριος	ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς
[1, 9]	ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει	κύριος»	Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ
[1, 9]	οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει	κύριος·	ἐποιήσατε βουλὴν οὐ δι´ ἐμοῦ,
[1, 8]	ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει	κύριος	εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς ἔδωκάς
[1, 9]	ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει	κύριος·	ἢ ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ
[1, 6]	κρᾶσις δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ	κύριος,	ἡ τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ
[1, 6]	λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν ὁ	κύριος	Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ λόγος τοῦ
[1, 6]	αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις ὁ	κύριος,	ἵνα δὴ σαφῶς ὁ λόγος
[1, 2]	καὶ διὰ τοῦτο οὕτως λέγει	κύριος»	καὶ ἀνθ´ ὧν οὐκ ἠκούσατε
[1, 2]	τούτων, διὰ τοῦτο τάδε λέγει	κύριος»	καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ λέγει
[1, 3]	ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ	κύριος	καὶ πάντα ὠφελεῖ καὶ ὡς
[1, 7]	καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ	κύριος	λέγει· μὴ λέγε ὅτι νεώτερός
[1, 5]	τὸ λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει ὁ	κύριος	λέγων ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ
[1, 7]	ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς ὁ	κύριος,	μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ
[1, 5]	Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς ὁ	κύριος,	μόνον ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς
[1, 7]	αὐτοὺς ἐπὶ τῶν μεταφρένων αὐτοῦ·	κύριος	μόνος ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ
[1, 7]	προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ	κύριος	ὁ θεός σου, ὁ ἐξαγαγών
[1, 6]	γενόμεναι πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ	κύριος	ὁ Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου
[1, 3]	ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ	κύριος	ὁμολογῶν καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ
[1, 8]	ὣς ἐπεστρέψατε πρός με, λέγει	κύριος»	Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς τὴν
[1, 8]	φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ	κύριος,	ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν
[1, 8]	γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ ὁ	κύριος»	οὐ γὰρ δήπου μισεῖ μέν
[1, 9]	ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει	κύριος.	Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν
[1, 9]	αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ	κύριος,	παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν,
[1, 7]	τῆς γῆς» Καὶ διὰ Δαβίδ·	κύριος	παιδεύων ἐπαίδευσέν με καὶ τῷ
[1, 6]	νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου	κύριος	πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους
[1, 8]	περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει	κύριος	παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν»
[1, 6]	ἡ τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ	κύριος	πνεῦμα καὶ λόγος. Ἡ τροφή,
[1, 4]	ζῴου· αὐτὸς δὲ ἡμᾶς ὁ	κύριος	ποιμαίνει» εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν.
[1, 9]	Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ	κύριος	πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς
[1, 10]	ἐπὶ τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ	κύριος.	Σαφέστατα δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην
[1, 6]	αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ	κύριος	σαφέστατα τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα
[1, 10]	πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε λέγει	κύριος·	στῆτε ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς καὶ
[1, 10]	οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει	κύριος.	Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας
[1, 8]	ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς ὁ	κύριος,	τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´
[1, 10]	τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ	κύριος	τὴν καρδίαν σου καὶ τὴν
[1, 7]	ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ ὁ	κύριος	τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον
[1, 2]	γραφῆς διὰ τοῦτο τάδε λέγει	κύριος»	τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν
[1, 5]	ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ, ὡς ὁ	κύριος	τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς,
[1, 5]	δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ	κύριος	τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς παιδίον
[1, 8]	Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος ὁ	κύριος	τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς καὶ
[1, 10]	γῆν τὴν ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν	κύριος	τοῖς πατράσιν ὑμῶν» πρὸς δὲ
[1, 7]	διὰ μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ	κύριος	τοῦ λαοῦ τοῦ παλαιοῦ, δι´
[1, 9]	πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει	κύριος	τῶν δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις τῶν
[1, 8]	υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ	κύριος,	υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου ὁ
[1, 8]	ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ δὲ	κύριός	φησιν ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ
[1, 6]	Ταύτας ἡμῖν οἰκείας τροφὰς ὁ	κύριος	χορηγεῖ καὶ σάρκα ὀρέγει καὶ
[1, 6]	λόγῳ, ἣν αὐτὸς ἐκύησεν ὁ	κύριος	ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν
[1, 8]	τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς	γνήσιος.	Τὸ δὲ ἀγαθὸν εἶναι οὐ
[1, 2]	τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ	πλούσιος	ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς
[1, 8]	βούλεται μέν τι μὴ εἶναι,	αἴτιος	δὲ γίνεται τοῦ εἶναι αὐτό,
[1, 9]	πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ γὰρ	αἴτιος	τοῦ πυρετοῦ ὁ ἰατρός, ἀλλὰ
[1, 8]	αἰτία δὲ ἑλομένου, ὁ θεὸς	ἀναίτιος.	Εἰ δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν
[1, 5]	ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον·	νηπύτιος	μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ
[1, 2]	αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ ἐστιν	υἱός,	ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς τὴν
[1, 9]	φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός, καὶ	υἱὸς	ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ
[1, 5]	υἱὸς καὶ ᾧ ἂν ὁ	υἱὸς	ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς
[1, 8]	δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος,	υἱὸς	ἄρα τοῦ δικαίου ὁ κύριος.
[1, 9]	τὸν πατέρα εἰ μὴ ὁ	υἱός»	Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´
[1, 8]	κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος,	υἱὸς	δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος,
[1, 6]	γάρ» φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ	υἱός·	εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος
[1, 5]	θεοῦ, ὢ τοῦ τελείου παιδίου·	υἱὸς	ἐν πατρί, καὶ πατὴρ ἐν
[1, 5]	μὲν ὡς υἱός, καὶ γὰρ	υἱὸς	ἦν Ἀβραὰμ ὡς ὁ Χριστὸς
[1, 5]	τοῦ κυρίου, παῖς μὲν ὡς	υἱός,	καὶ γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ
[1, 5]	πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν,	υἱὸς	καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ
[1, 7]	ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ	υἱὸς	καὶ ἐν τῷ υἱῷ ὁ
[1, 6]	εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ	υἱός,	καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί
[1, 5]	οὐδεὶς ἔγνω, εἰ μὴ ὁ	υἱὸς	καὶ ᾧ ἂν ὁ υἱὸς
[1, 6]	οὐρανῶν ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου	υἱός	μου εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ
[1, 11]	ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου ὁ	υἱὸς	ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος
[1, 8]	ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ,	υἱὸς	ὤν, ὁ λόγος αὐτοῦ ἐν
[1, 9]	ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ	κυριακὸς	ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ
[1, 9]	ὁ ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ	κακὸς	ὁ τὸν πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ,
[1, 6]	τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ	γυναικός,	γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς
[1, 4]	τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ	γυναικὸς	εἶναι νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν
[1, 5]	Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα μετὰ τῆς	γυναικὸς	καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας, ὁ
[1, 13]	ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν	λογικὸς	ἔτι ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων,
[1, 8]	δικαιοσύνην συνίστησιν, τί ἐροῦμεν; Μὴ	ἄδικος	ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν
[1, 1]	οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ	μεθοδικὸς	ὢν ὁ παιδαγωγός, ᾗ καὶ
[1, 6]	δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν	εἰκὸς	οὐδὲ ἓν θεὸν ὄντα. Οὐ
[1, 1]	ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ	διδασκαλικὸς	ὁ αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´
[1, 1]	δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ	διδασκαλικός,	πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 4]	εἴ τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ	κωμικὸς	ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως
[1, 9]	Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν ψόγος	κηδεμονικός,	νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς
[1, 7]	παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων	κηδεμονικὸς	ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι
[1, 9]	ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ	οἶκος	Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία
[1, 9]	καὶ ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ ὁ	οἶκος	Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος Ἰούδα
[1, 9]	Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ	οἶκος	ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν·
[1, 10]	ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι	ἐοικὸς	καὶ ψόγῳ μάλιστα πάντων τοῖς
[1, 2]	σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ ὁ	πατρικὸς	μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων
[1, 1]	δὲ θεραπευτικός τε ὢν καὶ	ὑποθετικὸς	ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ,
[1, 1]	τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ ὁ	ὑποθετικός,	τὰ δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς
[1, 1]	ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη ὁ	παραμυθητικὸς	ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς ὁ
[1, 9]	Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος φρενῶν	ἐμποιητικός.	Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου
[1, 9]	οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ	ἐμποιητικός.	Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς
[1, 1]	αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ	παρορμητικὸς	ἐκ μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος
[1, 1]	ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός,	προακτικός,	οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός,
[1, 1]	δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός,	πρακτικὸς	δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον
[1, 9]	ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος	ἐλεγκτικός·	μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες
[1, 9]	ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος	πληκτικός,	κέχρηται δὲ καὶ ταύτῃ τῇ
[1, 1]	ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ	προτρεπτικὸς	εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας
[1, 1]	ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει,	προτρεπτικὸς	ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος
[1, 1]	ἐν τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ	ἀποκαλυπτικός,	ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν
[1, 9]	νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος	διασυρτικός.	Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι
[1, 7]	εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ	μυστικὸς	ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ
[1, 1]	τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ δὲ	θεραπευτικός	τε ὢν καὶ ὑποθετικὸς ἅμα
[1, 2]	παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων	θεραπευτικὸς	τῶν παρὰ φύσιν τῆς ψυχῆς
[1, 1]	μὲν γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς	δηλωτικὸς	καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς
[1, 8]	ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς	σαρκὸς	αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν ἄριστος
[1, 6]	ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ	σαρκὸς	ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν
[1, 6]	σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς	σαρκὸς	ἡμῶν τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ
[1, 6]	ὥσπερ καὶ ὁ κύριος ἐκ	σαρκὸς	καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ ὄντι
[1, 6]	παιδίου· καὶ ἔστι μὲν τῆς	σαρκὸς	ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά
[1, 6]	γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς	σαρκὸς	φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες,
[1, 6]	πνευμάτων οἱ ποιηταί φασιν ἀποπτύειν	ἁλὸς	ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ αἷμα ἔχει
[1, 8]	καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς	δαλὸς	ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´
[1, 7]	ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ	καλός»	κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ποιμένων
[1, 6]	νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ	διδάσκαλος	ἀποκαλῶν τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ
[1, 5]	ὡς ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς	διδάσκαλος	ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ
[1, 7]	τόπον, ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα	διδάσκαλός	ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν
[1, 6]	εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ μὴν	διδάσκαλος	τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή τι
[1, 5]	Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος λόγος,	ἁπαλὸς	καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ τὴν
[1, 5]	νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός,	ἁπαλὸς	καὶ ἁπλοῦς καὶ ἄδολος καὶ
[1, 5]	ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον	ἀταλός,	ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς καὶ ἄδολος
[1, 7]	λαὸν μετὰ φόβου καὶ λόγος	ἄγγελος	ἦν, καινῷ δὲ καὶ νέῳ
[1, 7]	μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος	ἄγγελος	Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς
[1, 7]	γάρ φησι τῷ Μωσεῖ, ὁ	ἄγγελός	μου προπορεύεταί σου» τὴν εὐαγγέλιον
[1, 5]	τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς	ἄγγελος.	Τί οὖν τὸ παιδίον τὸ
[1, 8]	ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ	ἄμπελος	ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ
[1, 8]	Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ	ἄμπελος,	οὕτως δὲ καὶ ὁ ἄνθρωπος·
[1, 5]	ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον ἡ	ἄμπελος,	ὡς αἷμα ὁ λόγος, ἄμφω
[1, 6]	ἐστὶ τὸ τέλειον καὶ εἰς	τέλος	ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν
[1, 1]	ὁ παιδαγωγός, ᾗ καὶ τὸ	τέλος	αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν ψυχήν ἐστιν,
[1, 13]	ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν·	τέλος	δέ ἐστιν θεοσεβείας ἡ ἀίδιος
[1, 6]	ἡ πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη,	τέλος	δὲ τὸ τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας
[1, 8]	δὲ καὶ θανάτῳ κολάζων τινάς,	τέλος	ἔχει τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας
[1, 13]	ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ	τέλος	νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν
[1, 6]	ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ	τέλος	{ὁ λόγος ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν
[1, 6]	χρόνος οὐδὲ μὴν ὁρμὴ καὶ	τέλος,	οὐκ ἔστιν· περὶ ἓν δὲ
[1, 9]	μὴ ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς	τέλος	τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ
[1, 6]	ἀναστάσει τῶν πιστευόντων ἀπόκειται τὸ	τέλος·	τὸ δὲ οὐκ ἄλλου τινός
[1, 13]	αἰῶνός ἐστιν ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον	τέλος.	Τὸ μέντοι τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα
[1, 5]	Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν εἰς	τέλος	ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ
[1, 8]	παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν	δῆλός	ἐστι μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν
[1, 6]	φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν	ζῆλος	καὶ ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε
[1, 6]	διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ δὲ ἡ	κατάλληλος	αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ
[1, 12]	ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει	κατάλληλος	ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη,
[1, 8]	ὁ τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ	ποικίλος	εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ
[1, 8]	μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ	φίλος	εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος
[1, 8]	μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ ὁ	φίλος	καὶ ὁ μή, ἀλλ´ ὁ
[1, 3]	παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα	φίλος	ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ
[1, 12]	εἴρηκεν ὁ θεός, ὁ δὲ	ἄλλος	ἄνθρωπος κατὰ μόνην νοεῖται τὴν
[1, 5]	ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς καὶ	ἄδολος	καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν γνώμην
[1, 6]	ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν	ἀπόστολος,	ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς ἐν
[1, 6]	βρώματα καταργεῖται, ᾗ φησιν ὁ	ἀπόστολος	αὐτός, ἡ δὲ διὰ γάλακτος
[1, 9]	ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ	ἀπόστολος.	Διὰ τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς
[1, 5]	ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ	ἀπόστολος	ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην
[1, 9]	τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς ὁ	ἀπόστολος	ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας
[1, 6]	Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα θεμιτὸν
[1, 7]	ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ	ἀπόστολος	κινηθεὶς ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους
[1, 6]	δι´ ἐσόπτρου νῦν» ὁ αὐτὸς	ἀπόστολος	λέγει, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς
[1, 5]	πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ	ἀπόστολος	ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον τινὰ
[1, 6]	ἡ αὐτὴ πρὸς πάντας, ὁ	ἀπόστολος	σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως εἰπών·
[1, 6]	Αὐτὸς περὶ τούτου μαρτυρήσει ὁ	ἀπόστολος	τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν προτέραν
[1, 6]	πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος	Παῦλος	ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν
[1, 6]	εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ	Παῦλος	καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα»
[1, 6]	γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ	Παῦλος	λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.
[1, 11]	νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ	Παῦλος	παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ
[1, 5]	Τοῦτό τοι σαφέστατα ὁ μακάριος	Παῦλος	ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει
[1, 8]	κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ	Παῦλός	φησι νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου
[1, 8]	κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν ὁ	Παῦλος,	χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ
[1, 5]	διηγεῖται τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς	σύμβουλος,	θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων
[1, 6]	νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ» φησί,	δοῦλος	εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ
[1, 6]	Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι	δοῦλος	οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν
[1, 3]	Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ	τυφλός,	καθά φησιν ἡ γραφή, τυφλοὺς
[1, 5]	ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ	πῶλος	ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ τὸν
[1, 9]	πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται» ὅτι	ἁμαρτωλὸς	ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν
[1, 4]	αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ κοινή,	γάμος	συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις,
[1, 6]	λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ	ποταμὸς	εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ
[1, 10]	ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ	βρυγμὸς	τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ παραπλήσια·
[1, 10]	ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ ὁ	ἄνεμος	ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς» Τὸ
[1, 9]	φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν	ἔρημος,	λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ
[1, 10]	τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ	κλαυθμὸς	καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων»
[1, 9]	μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις	νόμιμος	ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ
[1, 6]	μὲν διὰ τὴν χάριν ὑπάρχουσα,	τρόφιμος	δὲ ὡς ζωή, λευκὴ δὲ
[1, 6]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν
[1, 8]	που λέγων ὥστε ὁ μὲν	νόμος	ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία
[1, 7]	καί φησιν ἡ γραφή· ὁ	νόμος	διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ
[1, 7]	λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ	νόμος	ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν μετὰ φόβου
[1, 11]	διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ	νόμος	καὶ ὁ φόβος εἵπετο εἰς
[1, 11]	καὶ ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ	νόμος	παιδαγωγία παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες
[1, 6]	μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ	νόμος	παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν,
[1, 7]	τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ	νόμος	χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ Μωσέως
[1, 6]	υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ	κληρονόμος	διὰ θεοῦ» Τί οὖν ἐνδεῖ
[1, 6]	φησίν, ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ	κληρονόμος	νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου
[1, 8]	τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν ὁ	ὀνειδισμὸς	τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν παθῶν
[1, 10]	ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ	μακαρισμός·	καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ
[1, 12]	παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ ὁ	χαρακτηρισμὸς	οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ
[1, 10]	δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις νοῦ	ἐνθεματισμός,	ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος
[1, 6]	ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν ἀλήθειαν.	Φωτισμὸς	ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ
[1, 6]	αὐτοῦ ἔργον ἐστὶ καὶ τοῦτο	κόσμος	ὀνομάζεται, οὕτως καὶ τὸ βούλημα
[1, 8]	ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ	κόσμος	πιστεύῃ, ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
[1, 8]	κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ	κόσμος	σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ
[1, 7]	ἡ κατὰ τὸν θεὸν παιδαγωγία	κατευθυσμὸς	ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ καὶ
[1, 7]	αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ	θυμὸς	αὐτῶν. Τίς ἂν οὖν τούτου
[1, 7]	παίδων ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης	ῥᾴθυμος	ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ
[1, 6]	νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ ὁ	χυμὸς	ὢν συνέχει τὸ σπέρμα καὶ
[1, 9]	καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ	οὐρανὸς	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ
[1, 8]	τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ	οὐρανὸς	θρόνος σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα
[1, 8]	ἂν τῆς ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια.	Στέφανος	ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν ἡ
[1, 8]	ὁ θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ	ἑνὸς	καὶ ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα. Διὸ
[1, 5]	ἄνδρας ὡς πρόβατα ὄντας κατὰ	γένος,	τὰ δὲ ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν,
[1, 2]	εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ	μηδενὸς	τῶν κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί ποτε
[1, 6]	μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος μὲν ὡς	παρθένος,	ἀγαπητικὴ δὲ ὡς μήτηρ, καὶ
[1, 6]	ὅτι μόνη μὴ γέγονεν γυνή,	παρθένος	δὲ ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν,
[1, 6]	μία δὲ μόνη γίνεται μήτηρ	παρθένος·	ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν.
[1, 10]	τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν	ἐπανατεινάμενος	τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας
[1, 8]	τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν	δυνάμενος.	Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι
[1, 6]	οἱ παῖδες πρὸς τὸν πατέρα.	Ἀγαλλιασάμενος	γοῦν ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς,
[1, 9]	ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος	ἐπιτεταμένος.	Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν
[1, 9]	εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ Ἱερεμίου πολλὰ	καταμεμψάμενος	τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ
[1, 9]	ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς σωτήριον	παρατιθέμενος	εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ τὸ
[1, 5]	ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν	παρακατατιθέμενος	ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ
[1, 11]	ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ	παρακατατιθέμενος	τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν·
[1, 6]	τέλειος, ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου	ἐφιέμενος·	διὸ καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν
[1, 5]	λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ,	εὐλογημένος	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου»
[1, 9]	ἴδητέ με, ἕως ἂν εἴπητε·	εὐλογημένος	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.
[1, 11]	θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις	κεκοσμημένος,	ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν
[1, 5]	τῷ κόσμῳ, τῷ μὲν ὡς	πεπλανημένος,	τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος. Εἰ
[1, 7]	ὁ θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω	γεγενημένος	ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ
[1, 5]	ὡς πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς	ἠγαπημένος.	Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν
[1, 6]	οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ	ἠγαπημένος»	καὶ τροφεὺς ἡμῶν λόγος τὸ
[1, 3]	ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ	διακείμενος	καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν πρακτέων,
[1, 1]	θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου δίκην	ὑποκείμενος	λόγος εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´
[1, 9]	ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς	ἀνειμένος	ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ ἕτερον
[1, 6]	ὁ λόγος ὁ αὐτὸς ἢ	ἀνειμένος	καὶ ἤπιος ὡς γάλα ἢ
[1, 5]	Ἰησοῦς μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας	ἀφειμένος	ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς
[1, 9]	ἅγιόν μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ	ποιμένος	ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους
[1, 9]	δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου	ποιμένος	καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος καὶ
[1, 4]	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ	ποιμένος	οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο οὐδέν
[1, 6]	προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ	ποιμένος,	τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ
[1, 9]	τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ τοῦ	ποιμένος	τὰ πρόβατα καὶ οἱ παῖδες
[1, 6]	ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ	συνεστραμμένος	ὡς βρῶμα. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 9]	Νουθετεῖ δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου	κηδόμενος	τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει· ὁ
[1, 7]	ὁ ἄγων καὶ φέρων, ὁ	συγγυμναζόμενος	καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ πονηροῦ
[1, 9]	αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς ἀφορμὰς μετανοίας	χαριζόμενος.	Νουθετεῖ δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου
[1, 9]	ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος,	χαριζόμενος,	πολλοῖς τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς
[1, 9]	ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ	συναισθόμενος	τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ τῆς
[1, 9]	ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος,	ἐπαγγελλόμενος,	χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς»
[1, 6]	ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω	ἐπιλανθανόμενος,	τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ
[1, 3]	ὁ λόγος αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ	γενόμενος	τὴν αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα
[1, 5]	νεωστὶ καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ	γενόμενος.	Τοῦτό τοι σαφέστατα ὁ μακάριος
[1, 6]	τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ	ὑπερευφραινόμενος,	οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί,
[1, 6]	ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν	ἐπεκτεινόμενος,	κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς τὸ
[1, 1]	ὢν καὶ ὑποθετικὸς ἅμα ἄμφω,	ἑπόμενος	αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ τὸν προτετραμμένον,
[1, 11]	ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ δριμύτητος	αἰνιττόμενος.	Δι´ ὀλίγου γοῦν τοῦ κόκκου
[1, 9]	ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει	αἰνιττόμενος	κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον
[1, 9]	τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας	αἰνιττόμενος	ὁδούς. Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ
[1, 7]	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ	αἰνιττόμενος	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ
[1, 11]	ὢν λόγος πρὸς τὸ κατεπεῖγον	ἁρμοττόμενος·	τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν
[1, 1]	παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ πᾶν	προσαγορευόμενος	λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα
[1, 8]	αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν, πολλαῖς	μηνυόμενος	δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν τὸ
[1, 9]	κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ	ἐλεγχόμενος·	ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει,
[1, 9]	ἕως ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ	ἐρχόμενος	ἐν ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ
[1, 5]	τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ	ἐρχόμενος	ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ
[1, 8]	Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς	ἐξεσπασμένος	ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς
[1, 10]	δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος	ἐστοχασμένος.	Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν ψεκτικὸν
[1, 5]	Ἐγέλα δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου	λελυμένος,	παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ
[1, 6]	πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς τροφῆς·	μιγνύμενος	γὰρ ὁ λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί
[1, 10]	τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς δικαιοσύνης	ἐνδεικνύμενος	ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως»
[1, 8]	ὧδέ που λεγούσης καὶ ὁ	φοβούμενος	κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ»
[1, 7]	τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις ὁ	καθηγούμενος	τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ
[1, 12]	καὶ τὰς αἰτίας τῶν παθῶν	διηγούμενος	καὶ τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων
[1, 11]	ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν	ἐξηγούμενος	κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν, καὶ τοῦ
[1, 5]	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καθάρσιον	ὑφηγούμενος·	ἀλλὰ καὶ τὸ δειλὸν τῶν
[1, 7]	στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων	προμηθούμενος,	καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει
[1, 5]	παιδιᾶς, γέλως {καὶ} δι´ ὑπομονῆς	βοηθούμενος	καὶ ἔφορος ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται
[1, 9]	ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος	παραμυθούμενος	λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον
[1, 9]	νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων,	ἀπειλούμενος,	ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν
[1, 1]	κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν	ὑπισχνούμενος	τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν
[1, 9]	τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»	ὑπισχνούμενος.	Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν
[1, 7]	ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς	νοούμενος,	ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν·
[1, 6]	φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ λόγος	νοούμενος	τὸ αἷμα· τύπος γὰρ ὁ
[1, 7]	κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν	προαιρούμενος	τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ
[1, 6]	ἀρχὴ καὶ τέλος {ὁ λόγος	ἀλληγορούμενος	γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ Ὅμηρος
[1, 9]	ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων,	ἰώμενος,	ἐν οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν»
[1, 9]	νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος,	ἰώμενος,	ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν οἱονεὶ
[1, 6]	σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται,	ἀγαλλιώμενος	καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς
[1, 5]	τοῦ θανάτου λελυμένος, παίζων καὶ	ἀγαλλιώμενος	σὺν τῇ νύμφῃ τῇ εἰς
[1, 9]	θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν κριτὴν	ἐπισπώμενος.	~Ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς διὰ
[1, 12]	τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν	κεκληρωμένος	λόγος, παρ´ οὗ τὸ εὐτελές
[1, 9]	ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ	καταχρώμενος	σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς
[1, 6]	τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ	καυχώμενος	ἐν κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς δὲ
[1, 4]	δὴ μόνῳ τὸ θῆλυ τοῦ	ἄρρενος	διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι»
[1, 6]	ὃ δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ	ἄρρενος	θέρμῃ παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν
[1, 4]	δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας ὄνομα	ἄρρενός	τε καὶ θήλεος ζῴου· αὐτὸς
[1, 9]	μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ	ἔθνος	ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης
[1, 5]	κυρίου» φῶς καὶ δόξα καὶ	αἶνος	μεθ´ ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ· τουτὶ
[1, 5]	σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων, ὁ	καινὸς	ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς.
[1, 5]	Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς ὁ	καινὸς	πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ,
[1, 8]	τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ	ἔπαινος	οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν ὁ
[1, 5]	ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα δὲ	κἀκεῖνος	τοῦ θανάτου λελυμένος, παίζων καὶ
[1, 7]	ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς	ἐκεῖνος	ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ
[1, 10]	παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος	ἐκεῖνος»	διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ
[1, 8]	Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας ἡμῶν	ἐκεῖνος	στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν
[1, 6]	αἵματι ἄρδεται, τὸ δὲ αἷμα	οἶνος	ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς
[1, 6]	κυρίου· ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ	οἶνος	ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν, ἐν
[1, 5]	ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ μὲν	οἶνος	τῷ σώματι, τὸ δὲ αἷμα
[1, 4]	ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν δὲ	κοινὸς	μὲν ὁ βίος, κοινὴ δὲ
[1, 6]	τέλος· τὸ δὲ οὐκ ἄλλου	τινός	ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς
[1, 9]	ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν· ἕως	τίνος	κεκράξομαι καὶ οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ
[1, 5]	γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ ὁ	ἀμνὸς	τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας
[1, 7]	τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς	Σίκιννος	οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν
[1, 5]	πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ	ὄνος	εἴη ὁ νέος ἐν τῇ
[1, 5]	τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος	ὄνος	καὶ οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον»
[1, 9]	ὁ μὲν βοῦς καὶ ὁ	ὄνος,	τὰ νωθῆ ζῷα καὶ τὰ
[1, 9]	Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ	ὄνος	τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ,
[1, 7]	οὐ περιεῖλεν τὸν τῦφον τοῦ	Μακεδόνος	οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ
[1, 8]	οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης	ἀλγηδόνος	ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ
[1, 13]	λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ	φιλήδονος	καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει
[1, 2]	ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι	διάκονος,	λόγος θεός, ὁ ἐν τῷ
[1, 1]	ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς	εἰκόνος.	Ἴασις οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε
[1, 1]	παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ ἐν	εἰκόνος	μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ
[1, 10]	λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ θεὸς	μόνος,	ἀφ´ οὗ ἡ σοφία, καὶ
[1, 10]	οὗ ἡ σοφία, καὶ τέλειος	μόνος,	διὰ τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός.
[1, 8]	αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν οὗτος	μόνος·	δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ
[1, 5]	ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ	μόνος	ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ
[1, 10]	τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο καὶ	μόνος	ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι τῷ
[1, 2]	διδακτή. Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς	μόνος	ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος
[1, 7]	ἐπὶ τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος	μόνος	ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν
[1, 2]	καὶ μόνος κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος	μόνος·	ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις, ὡς
[1, 6]	καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς ἔοικεν,	μόνος	ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ γάλα
[1, 9]	αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ	μόνος	θεός. Ὡς γὰρ τὸ ἔσοπτρον
[1, 7]	λέγεται. Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ	μόνος,	καὶ ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος»
[1, 2]	παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ καὶ	μόνος	κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς
[1, 8]	ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν,	μόνος	ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν
[1, 8]	κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο	μόνος	οὗτος οἷός τε ἀφιέναι τὰ
[1, 11]	οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι	μόνος	ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν,
[1, 8]	ὤν» Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς	μόνος	ὢν θεὸς καὶ δίκαιός ἐστιν
[1, 10]	τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας καὶ	ἄκμονος,	τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται,
[1, 8]	οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ οὐρανὸς	θρόνος	σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν·
[1, 1]	τὴν ψυχήν ἐστιν, οὐ διδάξαι,	σώφρονός	τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου.
[1, 6]	γάρ ἐστι ταὐτὸν αἰὼν καὶ	χρόνος	οὐδὲ μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος,
[1, 8]	λιμῷ καὶ βρώσει ὀρνέων, καὶ	ὀπισθότονος	ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς
[1, 12]	ἡ λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ	ὑπέρτονος	ἡ τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου,
[1, 6]	προτέρου βίου, ἔχεται δὲ τοῦ	κρείττονος,	οὐχ ὡς ἐν γνώσει τέλειος,
[1, 12]	τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου, ἀλλ´	εὔτονος.	Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ ὁ
[1, 12]	καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ	ὕπνος	καὶ κοίτη καὶ δίαιτα καὶ
[1, 6]	σοφῶν καὶ συνετῶν τοῦ νῦν	αἰῶνος	ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα
[1, 13]	ἐν τῷ θεῷ, τοῦ δὲ	αἰῶνός	ἐστιν ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος.
[1, 6]	φύσιν; Ἡ γάρ τοι τροφὴ	χειμῶνος	μὲν πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ
[1, 13]	ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς ἐστι ψυχῆς	σύμφωνος	τῷ λόγῳ περὶ ὅλον τὸν
[1, 7]	τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ	Ναυσίθοος	μεθύοντα τὸν ἐκ Πέλλης ἰάσατο·
[1, 12]	πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ	χοός,	ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ
[1, 8]	αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου	σκοπὸς	ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ
[1, 8]	τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ ὁ	τρόπος	τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς
[1, 9]	δικαίως, ἐν ᾧ τίς ὁ	τρόπος	τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου. Παντὶ
[1, 11]	λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ	τρόπος	τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας
[1, 9]	οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς πατέρας·	ἵππος	γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός,
[1, 13]	Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία λέγει·	ἵππος	εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ
[1, 6]	ὁ Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου	καρπὸς	οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς
[1, 6]	ὁ λόγος νοούμενος τὸ αἷμα·	τύπος	γὰρ ὁ δίκαιος ὁ παλαιὸς
[1, 5]	καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν,	τύπος	{ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς
[1, 3]	οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ	ἄνθρωπος,	ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ
[1, 3]	δὲ ἕνεκεν τῶν ἄλλων ὁ	ἄνθρωπος	αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην αἰτίαν
[1, 3]	ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ ὁ	ἄνθρωπος	ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα πρὸς τοῦ
[1, 3]	ὃ μὴ δύναται θεός. Ὁ	ἄνθρωπος	ἄρα ὃν πεποίηκεν ὁ θεός,
[1, 3]	ἄλλως ἂν τὸ οὗ ἕνεκεν	ἄνθρωπος	γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός, εἰ
[1, 3]	ἐποίησεν ὁ θεός, εἰ μὴ	ἄνθρωπος	ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην
[1, 8]	τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι δι´ ἡμᾶς	ἄνθρωπος	ἐγένετο. Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ
[1, 3]	τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς	ἄνθρωπος.	Εἰκότως ἄρα φίλος ὁ ἄνθρωπος
[1, 6]	δι´ ὧν ἡ ἐκκλησία, καθάπερ	ἄνθρωπος	ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί
[1, 9]	υἱόν, ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς	ἄνθρωπος	ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω
[1, 8]	ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ ὁ	ἄνθρωπος·	καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας
[1, 13]	γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ πρῶτος	ἄνθρωπος	καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ
[1, 3]	καὶ πάντα ὠφελεῖ καὶ ὡς	ἄνθρωπος	καὶ ὡς θεός, τὰ μὲν
[1, 12]	ὁ θεός, ὁ δὲ ἄλλος	ἄνθρωπος	κατὰ μόνην νοεῖται τὴν εἰκόνα.
[1, 7]	μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν ὁ	ἄνθρωπος	ὁ ἄγων καὶ φέρων, ὁ
[1, 8]	ἄνθρωπον, δι´ ὃν καὶ γέγονεν	ἄνθρωπος	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι
[1, 7]	μόνος, καὶ ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ	ἄνθρωπος»	ὁ παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος
[1, 7]	αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ ὁ	ἄνθρωπος,	ὃς ἂν μὴ ἀκούσῃ» τοῦ
[1, 10]	ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ	ἄνθρωπος	ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν
[1, 10]	καλεῖ διὰ Σολομῶντος λέγων· μακάριος	ἄνθρωπος,	ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός,
[1, 13]	χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν, ὁ	ἄνθρωπος·	οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι
[1, 13]	παρωμοιώθη» φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ	ἄνθρωπος	παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως
[1, 7]	θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος	ἄνθρωπος.	Πλὴν ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε
[1, 3]	ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ	ἄνθρωπος.	Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´
[1, 4]	τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν ὁ	ἄνθρωπος.	Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ
[1, 3]	ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος ὁ	ἄνθρωπος	τῷ θεῷ, ἐπεὶ καὶ πλάσμα
[1, 8]	αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον ζῷον.	Φιλάνθρωπος	ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα
[1, 8]	ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός,	φιλάνθρωπος	ἄρα ὁ λόγος. Ὁ δὲ
[1, 8]	δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν, εἰ	φιλάνθρωπός	ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος,
[1, 7]	ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς ὁ	φιλάνθρωπος	θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ
[1, 7]	ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ	φιλάνθρωπος	λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα μετανοήσωσιν·
[1, 1]	καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα	φιλάνθρωπος	λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν,
[1, 3]	εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι	φιλάνθρωπος	ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ
[1, 9]	αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς καὶ	φιλάνθρωπος,	ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι
[1, 10]	κρίμα δίκαιον ποιήσει ἀνὰ μέσον	ἀνδρὸς	καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ πλησίον
[1, 4]	ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν	ἀνδρὸς	καὶ γυναικὸς εἶναι νενοηκότες. Εἰ
[1, 5]	προφητεία τὸ τέλειον τῇ τοῦ	ἀνδρὸς	τετίμηκεν προσηγορίᾳ καὶ διά γε
[1, 6]	τοῦ νόμου, ἀλλὰ τὰ τοῦ	ἀνδρὸς	φρονῶ, τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ,
[1, 4]	καταφαίνεται ὁ κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ	Μένανδρος	ὧδέ πως λέγων τοὐμὸν θυγάτριον,
[1, 6]	φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου	ἀέρος	ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ
[1, 12]	Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ	φοβερὸς	ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ
[1, 6]	εἰπεῖν τῷ λόγῳ· ὃ δὲ	ἐλεύθερος.	Αὐτίκα γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ
[1, 6]	Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε	ἐλεύθερος,	οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·
[1, 10]	τῶν μελλόντων τὸ τρίτον συνίσταται	μέρος	τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα
[1, 7]	σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν τις	ἕτερος.	Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις
[1, 7]	εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ	ἡμέτερος	παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ
[1, 12]	μέλει πῶς καὶ τίνα τρόπον	ὑγιεινότερος	ἂν ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος
[1, 9]	τὸν τρέφοντα, ὁ δὲ Ἰσραὴλ	ἀλογώτερος	καὶ τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ
[1, 7]	κύριος λέγει· μὴ λέγε ὅτι	νεώτερός	εἰμι· πρὸ τοῦ με πλάσαι
[1, 5]	νηπίων, ὁ καινὸς ἡμεῖς λαός,	τρυφερὸς	ὡς παῖς. Ἐπὶ δὲ ταῖς
[1, 10]	μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ	σίδηρος	πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας
[1, 9]	ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει	σκληρός,	καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής·
[1, 6]	ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ	Ὅμηρος	ἄκων μαντεύεται τοὺς δικαίους τῶν
[1, 9]	ἄλλας τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ	σωτῆρος	ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ οὐ μόνον
[1, 12]	τὸν σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ	σωτῆρος	ἡμῶν βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν
[1, 9]	πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα	σωτῆρος	μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ
[1, 6]	δὲ μάθημα ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου	σωτῆρος,	ᾧ ἡ χάρις εἰς τοὺς
[1, 8]	ὁ μή, ἀλλ´ ὁ μὲν	ἐχθρὸς	ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν.
[1, 9]	ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει·	ἐχθρὸς	ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς
[1, 8]	δεῖ, ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν	καιρός	ἐστι τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ
[1, 7]	τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ καὶ	πρόσκαιρος	ἐγένετο, ἡ δὲ ἀίδιος χάρις
[1, 2]	δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ	νεκρός,	οἷος ἦν πρὶν ἢ παθεῖν,
[1, 9]	διὸ καὶ σωτήριος, εἰ καὶ	πικρός,	ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος
[1, 9]	ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν σου	ὄρος,	πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην,
[1, 10]	καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὸ	ὄρος	τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς»
[1, 9]	βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ εἰς τὸ	ὄρος	τὸ ἅγιόν μου. Ταῦτ´ ἐστὶν
[1, 9]	παναγίου ποιμένος καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ	παντοκράτορος	καὶ πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν
[1, 5]	{καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ	ἔφορος	ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα
[1, 6]	δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ	πρόσφορος	νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ πρὸς
[1, 5]	ἡ παλαιὰ σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος,	χορὸς	δὲ νηπίων, ὁ καινὸς ἡμεῖς
[1, 8]	γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ καὶ	πρὸς	ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι
[1, 5]	ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι	πρὸς	ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ ἀνεπίμικτοι
[1, 10]	τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ συμβουλὴ	πρὸς	αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος,
[1, 8]	εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους	πρὸς	ἀλήθειαν ἡ βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες
[1, 8]	ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς	πρὸς	ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον
[1, 6]	εἶναί πως ἔχον καὶ ποτόν,	πρὸς	ἄλλο καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ
[1, 5]	τοίνυν ὁ λαὸς ὁ καινὸς	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ
[1, 6]	πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ νόμῳ
[1, 5]	εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων	πρὸς	ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν
[1, 12]	ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ	πρὸς	αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ ἀπεριττότητα
[1, 9]	σώματι αὐτῶν, καὶ μὴ ἱλαρώσῃς	πρὸς	αὐτὰς τὸ πρόσωπόν σου. Καίτοι
[1, 9]	προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους	πρὸς	αὐτήν. Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ
[1, 3]	Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ	πρὸς	αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ ὡς δι´
[1, 5]	ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ καὶ	πρὸς	αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς,
[1, 6]	τέλειος; δῆλον ὅτι· Οὐδὲν οὖν	πρὸς	αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ. Τελειοῦται
[1, 1]	εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν	πρὸς	γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν,
[1, 10]	αὐτοῦ οὐ μὴ μιάνῃ, καὶ	πρὸς	γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ
[1, 10]	ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν»	πρὸς	δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς
[1, 6]	τῇ δυνάμει τοῦ θελήματος προλαμβάνεται.	Πρὸς	δὲ καὶ ἡ τῶν κακῶν
[1, 8]	τοῦ βίου, τὰς λαγνείας, ἀνακαθαίρων,	πρὸς	δὲ καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ
[1, 11]	εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς,	πρὸς	δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ
[1, 9]	μετὰ μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι	πρὸς	δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι
[1, 9]	αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν	πρὸς	ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς
[1, 13]	καὶ δὴ καὶ αὗται αὖθις	πρὸς	ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν
[1, 7]	μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται	πρὸς	ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς
[1, 9]	γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος	πρὸς	ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς
[1, 6]	τῆς ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ	πρὸς	Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων·
[1, 7]	ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ	πρὸς	Κορινθίους τί θέλετε; φησίν, ἐν
[1, 5]	Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων	πρὸς	Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς
[1, 9]	δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ	πρός	με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς
[1, 8]	πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε	πρός	με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς
[1, 10]	ἁγίου. Καὶ πάλιν λέγει· δεῦτε	πρός	με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ
[1, 5]	καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν	πρός	με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν
[1, 5]	ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν ᾗ	πρὸς	νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι
[1, 1]	πρὸς οὓς μὲν εἰς γνῶσιν,	πρὸς	οὓς δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ
[1, 1]	τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ	πρὸς	οὓς μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς
[1, 9]	ὄψις πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας	πρὸς	πάντας. Καὶ οὐχ ὡς οἶκον
[1, 6]	καὶ φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ	πρὸς	πάντας, ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο
[1, 8]	δημιουργοῦ. Εἰ δὲ ὁ κτίστης	πρὸς	πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς δὲ
[1, 5]	ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ	πρὸς	πειθὼ καὶ εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην
[1, 6]	ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ
[1, 6]	ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´
[1, 7]	τοῦ νέου καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι τῷ
[1, 7]	εἶδον γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου ἡ
[1, 6]	τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς
[1, 5]	καρδίαις τῶν ἀκάκων» ἐν τῇ	πρὸς	Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος
[1, 2]	σοί· ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι	πρὸς	σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν.
[1, 1]	καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας	πρὸς	σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες
[1, 10]	τὰς ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς	πρὸς	σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ
[1, 9]	ἅμα καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ	πρὸς	σωτηρίαν τὸν λαόν, καθάπερ καὶ
[1, 5]	εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς	πρὸς	σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας
[1, 3]	ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου, βιοῦν δὲ	πρὸς	τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως,
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν	πρὸς	τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ
[1, 9]	πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς	πρὸς	τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί
[1, 5]	τὸ δειλὸν τῶν τρυγόνων τὴν	πρὸς	τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι
[1, 13]	ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται,	πρός	τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ πρὸς
[1, 10]	ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν	πρός	τε μετάνοιαν καὶ πρὸς τῶν
[1, 10]	οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν καὶ	πρὸς	τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα
[1, 9]	εἰς τὸ ἅγιόν σου ὄρος,	πρὸς	τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν
[1, 8]	ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ,	πρὸς	τὴν ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν
[1, 5]	κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ	πρὸς	τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες
[1, 12]	διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας	πρὸς	τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι;
[1, 8]	λυσιτελής πως ἡ τοιάδε οἰκονομία	πρὸς	τὴν ὀρθὴν τῶν παίδων ἀγωγήν,
[1, 6]	ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει	πρὸς	τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν
[1, 6]	τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι,	πρὸς	τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ
[1, 8]	αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ ἡ	πρὸς	τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ
[1, 6]	φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει	πρὸς	τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ
[1, 6]	Καὶ ἣν ὁ λόγος ἔχει	πρὸς	τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην ἔχει
[1, 13]	ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν οὖν	πρὸς	τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα
[1, 6]	λάβῃ τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ	πρὸς	τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο,
[1, 13]	τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν ἁρμόττει, ἐξ
[1, 13]	πρὸς τὸ ζῆν, τὰ δὲ	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα
[1, 13]	ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ,
[1, 5]	{καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς,	πρὸς	τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας
[1, 13]	ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν	πρὸς	τὸ ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα
[1, 13]	καὶ τῶν καθηκόντων τὰ μὲν	πρὸς	τὸ ζῆν, τὰ δὲ πρὸς
[1, 11]	καὶ ὁ αὐτὸς ὢν λόγος	πρὸς	τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον
[1, 6]	γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ νήπιοι	πρὸς	τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς
[1, 6]	ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι	πρὸς	τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς
[1, 6]	ἄμφω συνίστασθαί φαμεν, τήν τε	πρὸς	τὸ πέρας ἄφιξιν καὶ τῆς
[1, 6]	ἔχει τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν	πρὸς	τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον
[1, 6]	ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα ἐᾷ ἡ	πρὸς	τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ
[1, 6]	τῶν ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν	πρὸς	τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν
[1, 6]	Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν τινα	πρὸς	τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει τὸ
[1, 13]	αὖθις πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ	πρὸς	τὸν βάλλοντα ἡ σφαῖρα διὰ
[1, 9]	πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς	πρὸς	τὸν θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες
[1, 9]	αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον	πρὸς	τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι
[1, 6]	αἵματος τοῦ νέου. Φθέγγεται δὲ	πρὸς	τὸν θεὸν τὸ αἷμα, ὁ
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν ἡ	πρὸς	τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ
[1, 6]	Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν, ὡς	πρὸς	τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ
[1, 6]	πίστεως ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ	πρὸς	τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς
[1, 12]	ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς	πρὸς	τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον
[1, 6]	ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ παῖδες	πρὸς	τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν
[1, 5]	αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη σπεύδων	πρὸς	τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς
[1, 6]	ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ	πρὸς	τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα	πρὸς	τοῦ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος. Πῶς
[1, 6]	πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ	πρὸς	τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως καὶ
[1, 6]	κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται	πρὸς	τοῦ παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ
[1, 10]	οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος	πρὸς	τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας καὶ
[1, 8]	τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ	πρὸς	τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν
[1, 9]	καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας	πρὸς	τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν
[1, 9]	Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ	πρὸς	τοὺς ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός
[1, 10]	αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται	πρὸς	τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον εἰ
[1, 8]	σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος.	~Πρὸς	τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν
[1, 5]	ὁ κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ	πρὸς	τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον—
[1, 1]	τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως	πρὸς	τοὺς μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ
[1, 9]	καθάπερ οἱ παῖδες οἱ σώφρονες	πρὸς	τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν,
[1, 13]	πρός τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ	πρὸς	τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ δὴ
[1, 9]	νηπίων. Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ	πρὸς	τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα
[1, 6]	θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ πατρός.	~Πρὸς	τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων
[1, 6]	Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας	πρὸς	τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ
[1, 10]	ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν καὶ	πρὸς	τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον
[1, 12]	Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ οὐδὲν	πρὸς	ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ κάμνοντες,
[1, 9]	πρός με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς	πρὸς	ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ
[1, 7]	θέλετε; φησίν, ἐν ῥάβδῳ ἔλθω	πρὸς	ὑμᾶς ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί
[1, 8]	ὡς οὐ τέρπουσα· οὐ γὰρ	πρὸς	χάριν κρίνει, ἀλλὰ τοῦ κατ´
[1, 9]	ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν	πρὸς	χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ
[1, 9]	ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ	πρὸς	ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα
[1, 9]	γὰρ αἴτιος τοῦ πυρετοῦ ὁ	ἰατρός,	ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ πυρετοῦ,
[1, 2]	ὁ πατρικὸς μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων	ἰατρὸς	ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος
[1, 2]	αὐτοῦ ὁ πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος	ἰατρός.	Ὁ σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ τῷ
[1, 9]	οἷός ἐστιν, καὶ ὡς ὁ	ἰατρὸς	τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς ὁ
[1, 12]	Ἡμεῖς δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ	πατρός,	ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ
[1, 12]	θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ θέλημα τοῦ	πατρός,	ἀκούωμεν τοῦ λόγου καὶ τὸν
[1, 6]	νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις	πατρὸς	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος
[1, 6]	ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου	πατρὸς	ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη
[1, 7]	δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ	πατρός,	ἔργον ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον
[1, 6]	τέλειον ἐκ τελείου φύντα τοῦ	πατρός,	κατὰ τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι
[1, 3]	ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων	πατρὸς	καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως; {ἡ}
[1, 6]	γάρ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ	πατρός	μου, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν
[1, 2]	ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ	πατρός,	ὁ δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ὅλου
[1, 6]	οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ	πατρός.	Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν
[1, 5]	βίου φροντίδας ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ	πατρὸς	παραγγέλλει. Καὶ ὁ πληρῶν τὴν
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ	πατρός.	~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν
[1, 2]	πατρί, ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ	πατρός,	σὺν καὶ τῷ σχήματι θεός·
[1, 6]	ἐπὶ τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ	πατρός,	τὸν λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ,
[1, 6]	τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως καὶ	πατρὸς	τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη,
[1, 8]	ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ	πατρὸς	τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς
[1, 11]	κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ	πατρὸς	υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ
[1, 6]	Ἡ τροφὴ τὸ γάλα τοῦ	πατρός,	ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι.
[1, 6]	Διὰ τοῦτό φησι καὶ ὁ	Πέτρος·	ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ
[1, 6]	φυσικῇ τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς	μητρός,	φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει
[1, 6]	Καὶ δὴ καὶ τὸ κατὰ	γαστρὸς	τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ ἐστι
[1, 7]	δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας πνεύματι	ἔπουρος	ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως τῶν
[1, 6]	ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς ὁ	πυρὸς	ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ πυρὸς
[1, 6]	καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ	πυρός}	καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς
[1, 8]	ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ	πυρός,	καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός
[1, 10]	καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς τοῦ	πυρὸς	καὶ σφύρας καὶ ἄκμονος, τουτέστιν
[1, 6]	πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ	πυρὸς	συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς
[1, 7]	ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν	Ζώπυρος,	ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος
[1, 7]	Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ	Ζώπυρος	ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων
[1, 6]	ἄλλο νοούμενον, καθάπερ καὶ ὁ	τυρὸς	γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ γάλα
[1, 6]	αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ	ἰσχυρὸς	ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ
[1, 9]	μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα·	μεγαλόδωρος	οὖν ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ
[1, 9]	ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς	μωρὸς	καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς
[1, 7]	οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει,	ἀντίπρῳρος	δὲ ἔσθ´ ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται
[1, 8]	φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ	μῖσος	ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται,
[1, 9]	λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν	ὕδατος	ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους,
[1, 6]	τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον	ὕδατος	ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι
[1, 6]	βοῶν καὶ γάλα προβάτων μετὰ	στέατος	ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις
[1, 8]	καὶ βρώσει ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος	ἀνίατος·	ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς,
[1, 11]	τουτέστι τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ	φλέγματος	διακοπτικόν, τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ
[1, 6]	τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου δι´	αἰνίγματος	ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς μόνου τοῦδε
[1, 8]	ὀρθὴν τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου	βοηθήματος	ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ
[1, 6]	τοῦ χρόνου τῇ δυνάμει τοῦ	θελήματος	προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ καὶ ἡ
[1, 10]	λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον	αἵματος	ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ εἰς γῆν
[1, 6]	εὔχομαι εἶναι. Ὡς δ´ ἐξ	αἵματος	γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη
[1, 6]	τὸ παιδίον αἵματι τῷ αὐτῷ·	αἵματος	γὰρ φύσις τοῦ γάλακτος ἡ
[1, 6]	ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ δὲ τοῦ	αἵματος	δαψιλέστερον χεῖται τὸ γάλα· θέρους
[1, 6]	πατρὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ	αἵματος	εὔχομαι εἶναι. Ὡς δ´ ἐξ
[1, 8]	μεθύσω τὰ βέλη μου ἀφ´	αἵματος,	καὶ ἡ μάχαιρά μου φάγεται
[1, 6]	τοῦ ζῴου ἀφρὸν εἶναι τοῦ	αἵματος	κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται, ὃ δὴ
[1, 6]	τῆς ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ	αἵματος	μεταβολῇ· εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν
[1, 6]	τις οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ	αἵματος	νοστιμώτερον τὸ γάλα καὶ λεπτομερέστερον.
[1, 6]	ἔτι τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ	αἵματος	οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ τῇ
[1, 6]	τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων,	αἵματος	πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ τῆς
[1, 6]	ἐν τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ	αἵματος	τὴν φύσιν, ὃν τρόπον ἡ
[1, 6]	δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος	αἵματος	τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως ὑπεκλύεται.
[1, 6]	ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ	αἵματος	τοῦ νέου. Φθέγγεται δὲ πρὸς
[1, 8]	μάχαιρά μου φάγεται κρέα ἀπὸ	αἵματος	τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα ὡς
[1, 6]	ὁ κύριος ἐκ σαρκὸς καὶ	αἵματος.	Τῷ γὰρ ὄντι αἷμα τῆς
[1, 8]	τὴν μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται	κρίματος	ἡ χείρ μου καὶ αὐτὸς
[1, 9]	αὐτήν. Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ	ὀνόματος	ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ
[1, 5]	ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ	ὀνόματος·	λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς παῖδας
[1, 5]	ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ	στόματος	νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»
[1, 6]	ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου τοῦ	σπέρματος	γίνεται· ἡ γὰρ ἐν τούτῳ
[1, 10]	σου καὶ τὴν καρδίαν τοῦ	σπέρματός	σου. Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους
[1, 7]	ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ τοῦ	σπέρματός	σου» Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι
[1, 2]	τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ	πλάσματος,	καὶ σῶμα καὶ ψυχὴν ἀκεῖται
[1, 6]	κακοί. Μία χάρις αὕτη τοῦ	φωτίσματος	τὸ μὴ τὸν αὐτὸν εἶναι
[1, 6]	γέγονεν πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν. Ὢ	θαύματος	μυστικοῦ· εἷς μὲν ὁ τῶν
[1, 7]	ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει	καύματος,	ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ
[1, 6]	θέρους δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ	καύματος	συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν
[1, 6]	φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ	πνεύματος	ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται τῷ
[1, 6]	ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν ὄμμα τοῦ	πνεύματος	ἴσχομεν, ᾧ δὴ μόνῳ τὸ
[1, 6]	οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου	πνεύματος·	κρᾶμα τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ
[1, 9]	καὶ συνθήκας οὐ διὰ τοῦ	πνεύματός	μου. Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´
[1, 6]	τῷ λουτρῷ μόνῳ καὶ τοῦ	πνεύματος	τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει.
[1, 6]	ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ	πνεύματος	τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί
[1, 6]	φωτεινότατον καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ	πνεύματος	τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ	πνεύματος,	ὑφ´ οὗ διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον,
[1, 6]	τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν	βρώματος	δίκην πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι
[1, 5]	τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ	πληρώματος	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν
[1, 13]	διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ	σώματος	ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ ἀκόλουθον ἐν
[1, 6]	τε καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν,	σώματος	μὲν τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ
[1, 2]	μὲν γὰρ ἡ τῶν τοῦ	σώματος	νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη
[1, 2]	Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον	σώματος	νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν
[1, 6]	ἁπάντων αἷμα εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου	σώματος	τὴν οὐσίαν. Καὶ δὴ καὶ
[1, 5]	ταῦτα λέγων εἰς οἰκοδομὴν τοῦ	σώματος	Χριστοῦ» ὅς ἐστι κεφαλή» καὶ
[1, 7]	τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον·	ἐπικατάρατος	ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν
[1, 6]	δὲ ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν,	ἀκήρατος	μὲν ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ
[1, 9]	προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς ἔλεγχος	ὠφελιμώτατος.	Περὶ τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ
[1, 7]	διεφύλαξεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς	ἀετὸς	σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ
[1, 9]	ἀποστασίου, καὶ οὐκ ἐφοβήθη ἡ	ἀσύνθετος	Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ ἠθέτησεν
[1, 10]	μόνος, διὰ τοῦτο καὶ μόνος	ἐπαινετός.	Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι τῷ λόγῳ
[1, 3]	δὲ καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ;	φιλητὸς	δὲ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται
[1, 9]	ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς οὗτος	ἀπερίτμητος	καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν,
[1, 10]	ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ	θνητός,	ὃς εὗρεν φρόνησιν. Τὸ γὰρ
[1, 9]	πρὸς τοὺς ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας	ἀμετακίνητός	τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ ἐκάλουν
[1, 11]	ἐστί μου ὁ υἱὸς ὁ	ἀγαπητός,	αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος
[1, 6]	ἠγαπημένου υἱός μου εἶ σὺ	ἀγαπητός,	ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα
[1, 9]	παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ	νεότητος	αὐτῶν. Θυγατέρες σοί εἰσι; πρόσεχε
[1, 13]	κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου	ὀρθότητος	ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι
[1, 5]	λόγου καινοῦ μετειληφότας. Τὸ δὲ	ἀιδιότητος	μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ,
[1, 12]	τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ μετ´	οἰκειότητος	ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´
[1, 5]	γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ τῆς	νηπιότητος	κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν
[1, 5]	τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω μετὰ	ἁπλότητος	ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς
[1, 5]	καὶ ὀρθός· τὸ δέ ἐστιν	ἁπλότητος	καὶ ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα
[1, 9]	οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς	ἀνθρωπότητος	δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν,
[1, 7]	τῷ Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς τῆς	ἀνθρωπότητος,	ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν καὶ εἶπεν
[1, 2]	ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ πανακὴς τῆς	ἀνθρωπότητος	ἰατρός. Ὁ σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ
[1, 7]	θεὸς Ἰησοῦς, ὁ πάσης τῆς	ἀνθρωπότητος	καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος
[1, 5]	τὴν ἐν Χριστῷ νεολαίαν τῆς	ἀνθρωπότητος	καὶ ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα
[1, 9]	Παντὶ τοίνυν σθένει ὁ τῆς	ἀνθρωπότητος	παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος,
[1, 6]	ὅτι γε μία καθολικὴ τῆς	ἀνθρωπότητος	σωτηρία ἡ πίστις, ἰσότης δὲ
[1, 2]	περὶ δὲ τὰς πράξεις τῆς	ἀνθρωπότητος	τό τε ἐν αὐταῖς κατορθοῦν
[1, 12]	αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ	χρηστότητος.	Ἐντέλλεται δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει
[1, 2]	τῷ θεῷ, οὗπέρ ἐστιν υἱός,	ἀναμάρτητος,	ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς τὴν ψυχήν,
[1, 2]	γὰρ καὶ μόνος κριτής, ὅτι	ἀναμάρτητος	μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις,
[1, 7]	ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε	πραΰτητος;	Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ
[1, 11]	τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ	δριμύτητος	αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου γοῦν τοῦ
[1, 5]	παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία	Ἡράκλειτος	λέγει. Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς
[1, 6]	ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ τὸ	μέλιτος	γλυκίων ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ
[1, 5]	καὶ ἁπλοῦς καὶ ἄδολος καὶ	ἀνυπόκριτος,	ἰθὺς τὴν γνώμην καὶ ὀρθός·
[1, 6]	εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου	γάλακτος,	ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν
[1, 6]	νοούμενον, καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς	γάλακτός	ἐστι πῆξις ἢ γάλα πεπηγός.
[1, 6]	πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ	γάλακτος	ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς·
[1, 6]	αὐτῷ· αἵματος γὰρ φύσις τοῦ	γάλακτος	ἡ ῥύσις, καὶ πηγὴ τροφῆς
[1, 6]	Χριστὸν πίστεως ἡ διὰ τοῦ	γάλακτος	νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη
[1, 6]	δὲ καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ	γάλακτος,	ὃ δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον εὕροις ἂν	γάλακτος.	Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ
[1, 6]	αἱ τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ	γάλακτος	πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ
[1, 6]	ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ διὰ	γάλακτος	τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας
[1, 6]	παρασκευὴ γίνεται τὸ αἷμα τοῦ	γάλακτος	ὡς σπέρμα ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον
[1, 6]	Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης	ἐκτὸς	προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί
[1, 5]	παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν ἔαρ	παντὸς	τοῦ ζῆν διὰ τὸ ἀγήρω
[1, 13]	κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ ἐπιφέρει·	παντὸς	ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ,
[1, 2]	ψυχήν, θεὸς ἐν ἀνθρώπου σχήματι	ἄχραντος,	πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος θεός,
[1, 6]	τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου πατρὸς	ἐπομβρήσαντος	τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ
[1, 9]	ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ	ἀποσκιρτήσαντος,	ὅμως ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ
[1, 8]	πρόσωπον ἡμῖν δικαιοσύνης τὸν Ἰησοῦν	γνωρίσαντος	τοῦ θεοῦ, δι´ οὗ καὶ
[1, 8]	τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ τοῦ	κτίσαντος	τὸν κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα
[1, 9]	σαφῶς εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ	ἐκλακτίσαντος	λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ
[1, 6]	ἵνα ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ	πέμψαντός	με» Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον
[1, 6]	περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ διδόντος	ἐντὸς	κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ
[1, 6]	δὴ καὶ ἡ διαμόρφωσις τοῦ	συλληφθέντος	τῷ τῆς ἐπὶ μῆνα καθάρσεως
[1, 8]	μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ	ἀνιέντος.	Σαφέστατα γοῦν διὰ Μωσέως λέλεκται·
[1, 6]	Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην	ἐκρυέντος	αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως
[1, 3]	οὐκ ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε	ὄντος	τὸν μὲν γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν,
[1, 7]	καὶ μανθάνοντος, καὶ ἡ τοῦ	ἄγοντος	καὶ διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ τρίτον
[1, 10]	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου μηνύεται	λέγοντος	ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε
[1, 6]	τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ	διδόντος	ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη
[1, 5]	βοῶν τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ	λέοντος	σκύμνον καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ
[1, 6]	πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ	ἐπεισρέοντος	ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν
[1, 6]	μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν	ἐπεισρέοντος	ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα
[1, 6]	καὶ τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ	φωτίζοντος	τοὺς νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 13]	δὴ πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου	καθήκοντος	ἔσται περιποιητική; Καὶ γὰρ ἡ
[1, 7]	καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ	διδάσκοντος,	καὶ αὐτὴ τρίτον ἡ ἀγωγή,
[1, 10]	ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν	ὀφείλοντος	ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει,
[1, 7]	γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου καὶ	μανθάνοντος,	καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ
[1, 8]	καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν εἰς πάθη	καταβαίνοντος	τοῦ θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον,
[1, 8]	οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ μὲν	ἐπιτείνοντος	αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα
[1, 8]	τοῦ κολαζομένου, ἔστι γὰρ ἐπανόρθωσις	ἀντιτείνοντος,	τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία
[1, 6]	τοῦδε ἐνδίκως καὶ τρέφοντος καὶ	αὔξοντος	καὶ φωτίζοντος τοὺς νηπίους. Διὰ
[1, 7]	λόγου, διὰ Μωσέως δὲ τοῦ	θεράποντος	αὐτοῦ· διὸ καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο,
[1, 9]	γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον	ἐπιλάμποντος	τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν υἱὸν
[1, 9]	τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν υἱὸν	καταπέμποντος	τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος οὗτος
[1, 10]	ὁ δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου	συμφέροντος	ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν
[1, 5]	ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον οὐδέπω	ἀπαίροντος	εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν
[1, 9]	καθηγησομένου καὶ οἱ τυφλοὶ τοῦ	φωταγωγήσοντος	καὶ οἱ διψῶντες τῆς πηγῆς
[1, 6]	ὡς μόνου τοῦδε ἐνδίκως καὶ	τρέφοντος	καὶ αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς
[1, 6]	ἣν ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ	περιέχοντος	γεγονότος, ἀλλὰ καὶ τῆς πόας
[1, 6]	τροφὴ χειμῶνος μὲν πυκνοῦντος τοῦ	περιέχοντος	καὶ πάροδον οὐ διδόντος ἐντὸς
[1, 1]	κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν εἰκόνων	ἐπιρρωννύντος	τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς καὶ
[1, 6]	τέλειον. Καί μου μὴ λάβησθε	ὁμολογοῦντος	ἐγνωκέναι τὸν θεόν. Ὧδέ πως
[1, 6]	φυσιούμενοί τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ	ὁμολογοῦντος	τοῦ Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ
[1, 8]	κατὰ γνώμην ὠφελοῦν τοῦ μὴ	ὠφελοῦντος	κατὰ γνώμην, τοῦ δὲ θεοῦ
[1, 8]	τὸ δὲ ὠφελοῦν τοῦ μὴ	ὠφελοῦντος	πάντως ἄν που κρεῖττον εἴη,
[1, 6]	γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος μὲν	πυκνοῦντος	τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ
[1, 9]	οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος	ζῶντος,	καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους, οἳ
[1, 10]	ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ	Σολομῶντος	λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν
[1, 10]	τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ	Σολομῶντος	παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε
[1, 9]	νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ διὰ	Σολομῶντος	παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον
[1, 9]	τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ	Σολομῶντος	παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ
[1, 10]	συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς διὰ	Σολομῶντος	ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς,
[1, 8]	τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι·	παρορῶντος	δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ τὴν
[1, 6]	ἐν φωτί ἐστιν καὶ τὸ	σκότος	αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ
[1, 6]	ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ	σκότος·	ἡ ἄγνοια δὲ τὸ σκότος,
[1, 6]	σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ τὸ	σκότος,	καθ´ ἣν περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν,
[1, 6]	κέκληται φῶς· ἦτε γάρ ποτε	σκότος,	νῦν δὲ φῶς ἐν κυρίῳ.
[1, 10]	ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς τὸ	σκότος	τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ
[1, 6]	ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος	γεγονότος,	ἀλλὰ καὶ τῆς πόας καὶ
[1, 8]	ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ	ἀνεπίληπτός	ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς ὁ κύριος,
[1, 2]	θεῷ, οὗπέρ ἐστιν υἱός, ἀναμάρτητος,	ἀνεπίληπτος	καὶ ἀπαθὴς τὴν ψυχήν, θεὸς
[1, 7]	παῖδα πιστόν, καὶ γίνου» φήσας	ἄμεμπτος·	καὶ θήσω τὴν διαθήκην μου
[1, 6]	ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς	ἄρτος	εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν οἶνον
[1, 6]	καὶ σὰρξ καὶ τροφὴ καὶ	ἄρτος	καὶ αἷμα καὶ γάλα, ἃ
[1, 6]	Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ ὁ	ἄρτος,	ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ
[1, 6]	διδοὺς τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ	ἄρτος,	ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ
[1, 6]	οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν· ὁ γὰρ	ἄρτος	τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ ἐκ
[1, 6]	ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου, ὁ	ἄρτος	τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ αἷμα,
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν,	ἕκαστος	ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον
[1, 8]	δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ	ἕκαστος	ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν
[1, 5]	ὁ παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς καὶ	ἄπλαστος·	διὸ καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν
[1, 9]	τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν,	ἀδάμαστος	ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος
[1, 7]	λαῷ τῷ νηπίῳ· ἔτι δὲ	ἀνωνόμαστος	ἦν ὁ θεὸς ὁ κύριος,
[1, 5]	προφήτου διηγεῖται τὸ μέγεθος αὐτοῦ·	θαυμαστὸς	σύμβουλος, θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος,
[1, 7]	ἦν, ὃ δὲ φυγάς, ὁ	Ἄδραστος,	ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ περιεῖλεν
[1, 8]	πάλιν ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς	χρηστός	ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ
[1, 6]	εἰς σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε ὅτι	χρηστὸς	ὁ κύριος. Εἰ δὲ καὶ
[1, 4]	τὸ θῆλυ κεκληκέναι, εἴ τῳ	πιστὸς	καταφαίνεται ὁ κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ
[1, 11]	υἱὸς ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε.	Ἀξιόπιστος	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς
[1, 8]	σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν	ἄριστος	καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 3]	ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ	ἄριστος	οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά φησιν
[1, 5]	σωτηρία. Ὁ γοῦν βασιλεὺς ὁ	Χριστὸς	ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα
[1, 10]	κύριον εἰ αὐτὸς εἶ ὁ	Χριστός,	ἢ ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ
[1, 6]	ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ	Χριστὸς	ἡ τροφὴ τοῖς νηπίοις, τοῖς
[1, 6]	τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ	Χριστὸς	ἤδη τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ
[1, 6]	γάλα· ὁ δὲ κύριος ὁ	Χριστὸς	ὁ τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ
[1, 5]	υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ ὡς ὁ	Χριστὸς	τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ ὡς
[1, 12]	ἡμῶν. Καὶ δὴ γέγονεν ὁ	Χριστὸς	τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν ὁ
[1, 9]	ἐστιν καὶ ὁ θεὸς ὁ	ὕψιστος	λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν
[1, 2]	ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ	ἄρρωστος	ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε»
[1, 8]	κρίματος ἡ χείρ μου καὶ	αὐτὸς	ἀνταποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ
[1, 6]	ὡς δι´ ἐσόπτρου νῦν» ὁ	αὐτὸς	ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ πρόσωπον
[1, 8]	μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ	αὐτὸς	ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ ἓν
[1, 11]	ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως	αὐτὸς	αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν,
[1, 1]	καὶ ὑποθετικὸς ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος	αὐτὸς	αὑτῷ, παραινεῖ τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον
[1, 3]	ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ λέγων	αὐτὸς	γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς,
[1, 9]	κατὰ ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν διαφέρει.	Αὐτὸς	γάρ» φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται
[1, 6]	ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι.	Αὐτὸς	γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς
[1, 8]	ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον.	Αὐτὸς	γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ καὶ
[1, 7]	ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν.	Αὐτὸς	γοῦν οὗτος καὶ τὸν Μωσέα
[1, 4]	ἄρρενός τε καὶ θήλεος ζῴου·	αὐτὸς	δὲ ἡμᾶς ὁ κύριος ποιμαίνει»
[1, 5]	ἡ σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται.	Αὐτὸς	δὲ ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ
[1, 6]	τῆς ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον.	Αὐτὸς	δὲ ὁ κύριος σαφέστατα τῆς
[1, 5]	οὐρανῶν» Τί βούλεται τὸ λεχθέν,	αὐτὸς	διασαφήσει ὁ κύριος λέγων ἐὰν
[1, 9]	διακρίνουσα τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ	αὐτὸς	δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως
[1, 10]	τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον εἰ	αὐτὸς	εἶ ὁ Χριστός, ἢ ἄλλον
[1, 6]	νεολαίαν ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν	αὐτὸς	ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ,
[1, 8]	δὲ ἕκαστος ἡμῶν τὰς τιμωρίας	αὐτὸς	ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου,
[1, 3]	κυρίου, καὶ γὰρ ὁ λόγος	αὐτὸς	ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν
[1, 6]	ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν	αὐτὸς	ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος αἵματι τιμίῳ.
[1, 1]	βίου. Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς ὁ	αὐτός	ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν·
[1, 9]	εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν	αὐτός·	ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν
[1, 6]	γὰρ καὶ ὁ λόγος ὁ	αὐτὸς	ἢ ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς
[1, 6]	καταργεῖται, ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος	αὐτός,	ἡ δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ
[1, 6]	φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον	αὐτὸς	ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ τοῖς
[1, 10]	τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ	αὐτὸς	θεὸς διὰ τοῦ αὐτοῦ λόγου
[1, 9]	τὰ πάντα ὁ αὐτός, ὅτι	αὐτὸς	θεός, ὁ μόνος θεός. Ὡς
[1, 8]	ὅτι δὲ καὶ δίκαιος ὁ	αὐτὸς	θεός, οὔ μοι χρὴ πλειόνων
[1, 3]	ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν ὁ	αὐτὸς	καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς ἐμὲ
[1, 9]	ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός· ἔφη γὰρ	αὐτὸς	καὶ ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν
[1, 8]	ὁ ὤν» Ὅτι δὲ ὁ	αὐτὸς	μόνος ὢν θεὸς καὶ δίκαιός
[1, 9]	ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι καὶ	αὐτὸς	ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα
[1, 8]	σωτηρία. Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς	αὐτὸς	ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ
[1, 7]	πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος,	αὐτὸς	ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός.
[1, 6]	ἡ τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ	αὐτὸς	ὁ Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς
[1, 9]	πάντα καὶ τὰ πάντα ὁ	αὐτός,	ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ μόνος
[1, 8]	τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ	αὐτὸς	οὗτος λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής
[1, 1]	ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς ὁ	αὐτὸς	οὗτος λόγος, τῆς συντρόφου καὶ
[1, 9]	μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ	αὐτὸς	οὗτος ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε;
[1, 7]	ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ	αὐτὸς	οὗτος παιδαγωγὸς τότε μὲν φοβηθήσῃ
[1, 12]	ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ	αὐτὸς	οὗτος πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον
[1, 7]	αὐτῶν τὰ ἀντάξια· ὁ γὰρ	αὐτὸς	παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς τοὺς παρακούσαντας
[1, 8]	τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ	αὐτὸς	πάλιν ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς
[1, 8]	μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ	αὐτὸς	περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος
[1, 6]	οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ.	Αὐτὸς	περὶ τούτου μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος
[1, 5]	σοι δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ	αὐτὸς	πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον
[1, 3]	πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας	αὐτὸς	σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ
[1, 9]	ὁ ὄντως θεός, ὁ ὢν	αὐτὸς	τὰ πάντα καὶ τὰ πάντα
[1, 9]	ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν	αὐτός.	Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς
[1, 8]	αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει λόγος, ὅτι	αὐτὸς	χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους
[1, 11]	τὴν εὐπείθειαν, εἷς καὶ ὁ	αὐτὸς	ὢν λόγος πρὸς τὸ κατεπεῖγον
[1, 12]	οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ	ἔκλυτος	κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ
[1, 2]	τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν	ἀπόλυτος	εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν,
[1, 9]	τὰ ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς	οὗτος	ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής
[1, 10]	ἤπιον τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ	οὗτος	ἀποδέδεικται καὶ τὰς ἰδίας παρατίθεται
[1, 5]	ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ;	Οὗτος	εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας
[1, 9]	καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς	οὗτος·	ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος,
[1, 2]	κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ	οὗτος	ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν
[1, 10]	πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος	οὗτός	ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος.
[1, 11]	τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν·	οὗτός	ἐστί μου ὁ υἱὸς ὁ
[1, 8]	τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω»	Οὗτός	ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων
[1, 7]	εἶδεν τὸν θεὸν τὸν κύριον.	Οὗτός	ἐστιν ὁ θεός, ὁ λόγος,
[1, 2]	σὺν καὶ τῷ σχήματι θεός·	οὗτος	ἡμῖν εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ
[1, 7]	ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός, μέχρι πρωί.	Οὗτος	ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων
[1, 7]	διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν	οὗτος	καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν·
[1, 5]	πλὴν ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ	οὗτος.	Καὶ τὸν πῶλον» φησί, προσέδησεν
[1, 9]	καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε;	Οὗτος	λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός.
[1, 8]	σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς	οὗτος	λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν,
[1, 1]	εἷς ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς	οὗτος	λόγος, τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς
[1, 5]	ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον τοῦτο,	οὗτος	μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ
[1, 8]	μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν	οὗτος	μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν·
[1, 5]	τὸ νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ	οὗτος,	νήπιος δὲ ὁ νεήπιος, ὡς
[1, 1]	προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως	οὗτος	ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ
[1, 9]	καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς	οὗτος	ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ
[1, 8]	τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος	οὗτος	οἷός τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα,
[1, 1]	Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς	οὗτος	ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς
[1, 7]	Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς	οὗτος	παιδαγωγὸς τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον
[1, 12]	δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς	οὗτος	πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ
[1, 9]	καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος	οὗτος	τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν
[1, 9]	λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει· ὁ λαὸς	οὗτος	τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με,
[1, 7]	καὶ ἔξω; Οὐχὶ ὁ παιδαγωγός;	Οὗτος	ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν
[1, 5]	ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον;	Τοιοῦτος	γὰρ ὁ παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς
[1, 9]	γὰρ αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν αὐτός.	Τοιοῦτος	ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως.
[1, 9]	ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός.	Τοιοῦτος	ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς κἀν
[1, 2]	θεός· οὗτος ἡμῖν εἰκὼν ἡ	ἀκηλίδωτος,	τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον ἐξομοιοῦν
[1, 13]	Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ	πρῶτος	ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	υἱὸν καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ	πρῶτος	οὗτος τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν
[1, 9]	αὐτῶν» ὡς ὁ χιτὼν τοῦ	χρωτὸς	αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί μου τὴν
[1, 13]	τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου διδασκομένων	ἀδιάπτωτος	ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν.
[1, 6]	τὸ σκότος αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει·	φωτὸς	δὲ ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ
[1, 5]	δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει,	ἐχέγγυος	μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα·
[1, 6]	ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι	ἀχλύος	δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον
[1, 11]	παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ	νάπυος»	εἴκασεν, καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου
[1, 7]	ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ	σκάφος,	εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι
[1, 7]	ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ	σκάφος	σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως
[1, 6]	ἄνθρωπον καὶ νήπιοι ὦμεν ὡς	βρέφος	τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας καὶ
[1, 5]	καινοῦ μετειληφότας. Τὸ δὲ ἀιδιότητος	μετειληφὸς	ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς
[1, 9]	καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον,	ἀδελφὸς	εἶναι βεβούληται· ὃ δὲ καὶ
[1, 5]	ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν	τροφὸς	θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος
[1, 6]	τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος	ζωοτρόφος	οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς
[1, 10]	ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι·	σοφὸς	δὲ ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´
[1, 6]	τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ	σοφὸς	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ
[1, 9]	Οὗτος λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ	σοφός.	Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ
[1, 6]	Τὰ δὲ δεσμὰ ταῦτα, ᾗ	τάχος,	ἀνίεται πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ
[1, 2]	διὸ καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ	τάχος	ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν
[1, 5]	τὴν διαθήκην τὴν καινὴν ἀνατείλασαι.	Ἔναγχος	γοῦν ἔγνωσται ὁ θεὸς κατὰ
[1, 7]	νυνὶ δὲ νηπίους διὰ τὴν	ἔναγχος	πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ
[1, 8]	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν ὁ	ἔλεγχος,	ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη τῆς
[1, 8]	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ	ἔλεγχος	αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου
[1, 9]	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ	ἔλεγχος	αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ τὸ
[1, 9]	αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ θανεῖται.	Ἔλεγχος	γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν
[1, 9]	βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν.	Ἔλεγχος	δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς
[1, 9]	τοῦ πυρετοῦ ὁ ἰατρός, ἀλλὰ	ἔλεγχός	ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ
[1, 9]	οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς	ἔλεγχος	ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ διὰ
[1, 13]	ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ ὁ	μοιχός»	ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ
[1, 9]	φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι	ἐγγὺς	αὐτῶν» ὡς ὁ χιτὼν τοῦ
[1, 5]	ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ ἔφορος ὁ	βασιλεύς.	Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα τῶν ἐν
[1, 5]	βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος	βασιλεύς.	Βασιλεύς μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα
[1, 5]	τῆς Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος βασιλεύς.	Βασιλεύς	μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ,
[1, 5]	θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν	βασιλεὺς	ὁ Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ
[1, 5]	κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ	βασιλεύς	σου ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ
[1, 6]	Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ	τροφεὺς	ἡμῶν λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ
[1, 6]	καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ	τροφεύς.	Φάγεσθέ μου» φησί, τὴν σάρκα
[1, 5]	ἁπλοῦς καὶ ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος,	ἰθὺς	τὴν γνώμην καὶ ὀρθός· τὸ
[1, 6]	τροφῇ, εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα,	εὐθὺς	δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως
[1, 6]	οὖν γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ,	εὐθὺς	μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ
[1, 6]	πᾶν γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν	εὐθὺς	παρέχειν τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ
[1, 3]	ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα καὶ θεωρητικὴν	ἐπιδεικνύς,	καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν
[1, 1]	τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς ὕστερον	ἐπιδεικνὺς	τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα,
[1, 5]	ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον	ἐπιδεικνὺς	τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ
[1, 6]	ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ	οὖς	οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον
[1, 5]	δέ ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι,	οὓς	αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα τὸν
[1, 8]	μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς.	Οὓς	γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ προετρέψατο,
[1, 1]	οὓς μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς	οὓς	δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν
[1, 7]	πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται,	οὓς	δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται,
[1, 7]	οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται,	οὓς	δὲ ἡ ῥάβδος οὐκ ἰᾶται,
[1, 6]	κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν,	οὓς	δὲ κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν δὲ
[1, 8]	μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ,	οὓς	ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου
[1, 6]	τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους,	οὓς	ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´
[1, 8]	ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται,	οὓς	καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ
[1, 6]	τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν οὖν	οὓς	κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν, σέσωκεν·
[1, 1]	παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς	οὓς	μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς
[1, 7]	ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´	οὓς	ὁ λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ
[1, 8]	τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ	οὓς	ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς
[1, 7]	παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί,	οὓς	τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες
[1, 9]	τὸν κύριον, ἀλλ´ ὁ μὲν	βοῦς	καὶ ὁ ὄνος, τὰ νωθῆ
[1, 9]	αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω	βοῦς	τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν
[1, 3]	ἀλώμενοι τῷ βίῳ ἀπταίστου καὶ	ἀκριβοῦς	καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος
[1, 10]	ὁδοῖς καὶ ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε	τρίβους	κυρίου αἰωνίας, ποία ἐστὶν ἡ
[1, 6]	μαντεύεται τοὺς δικαίους τῶν ἀνθρώπων	γαλακτοφάγους»	καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ οὕτως
[1, 9]	πολλοῖς τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς	ἀλόγους	τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι
[1, 9]	περί τε τὰς ἀκρασίας τὰς	ἐπιψόγους	καὶ περὶ τὰς ἄλλας τῶν
[1, 5]	προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί,	κλάδους	ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ παῖδες
[1, 8]	φάρμακον, ἐξ οὗ τὸ τῆς	αἰδοῦς	ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ ἡ πρὸς
[1, 9]	τὸ μὲν ἕτερον γίνεται μετὰ	αἰδοῦς,	ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν πρὸς
[1, 6]	τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ ζωὴν	διδοὺς	τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ ἄρτος,
[1, 9]	ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ,	ἐπιδιδούς,	καὶ μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι
[1, 10]	ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα	ἐνδιδοὺς	εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´
[1, 8]	καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν ὁ	ἀποδιδοὺς	ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα τοῖς
[1, 5]	τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν	ὀνείδους	μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε
[1, 9]	ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος	ὁδούς.	Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ
[1, 3]	τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς συντόμους	ὁδοὺς	καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν·
[1, 10]	ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´ αὐτῶν	ὁδούς,	μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε
[1, 10]	ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς	διεξόδους	τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν
[1, 8]	οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ»	ἐλέους	γὰρ καὶ ἐλέγχου σκοπὸς ἡ
[1, 7]	ὁ Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν	Θεμιστοκλέους	παίδων ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης
[1, 5]	ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς	νέους	πώλους τοὺς νηπίους ὁ θεῖος
[1, 9]	χρῶνται πολῖται μὲν πρὸς ἡγεμόνας	ἀγαθοὺς	καὶ ἡμεῖς πρὸς τὸν θεόν,
[1, 6]	ἡ μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ	πάθους	εἰς ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ
[1, 6]	αἷμα καὶ γάλα τοῦ κυρίου	πάθους	καὶ διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν
[1, 5]	{ὁ Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ	πάθους	παραχωρῶν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	καὶ τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου	πάθους	ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν
[1, 10]	καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται	πάθους·	ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ
[1, 11]	καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ	ἀληθοῦς	παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν, εἷς καὶ
[1, 3]	καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν·	πειθοῦς	γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ
[1, 6]	τούτου μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος τοὺς	Ἰουδαίους	κατὰ τὴν προτέραν διαθήκην κληρονόμους
[1, 8]	πατήρ μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν
[1, 8]	ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός, ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν
[1, 6]	καὶ Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται τοὺς	δικαίους	τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι
[1, 5]	τῶν ἀκάκων» ἐν τῇ πρὸς	Ῥωμαίους	ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ,
[1, 5]	μὲν εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν,	ἀκεραίους	δὲ εἰς τὸ κακόν. Καὶ
[1, 5]	Χριστῷ» εἴτε ὡς νηπίους καὶ	ἁγίους	πλὴν ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ.
[1, 5]	πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς	ὑποζυγίους	καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους
[1, 6]	παρθένου καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς	γυναικείους	μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς,
[1, 8]	μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ τοὺς	οἰκείους	ἑκάστων τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος
[1, 6]	εἰς τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται,	τελείους	ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ
[1, 6]	καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως σφᾶς	τελείους	τινὲς τολμῶσι καλεῖν καὶ γνωστικούς,
[1, 6]	ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ πρὸς	Κορινθίους	ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί,
[1, 7]	ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ πρὸς	Κορινθίους	τί θέλετε; φησίν, ἐν ῥάβδῳ
[1, 5]	γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς	Κορινθίους	φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ
[1, 6]	οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς	οὐρανίους	τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων,
[1, 6]	ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ	πειθηνίους	καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν
[1, 5]	καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν	ἠπίους	οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους μόνους
[1, 7]	καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς	νηπίους	ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι τέλειον
[1, 5]	τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς	νηπίους	αὐτοῦ; Οὗτος εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε
[1, 7]	πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ	νηπίους	διὰ τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν
[1, 6]	καὶ αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς	νηπίους.	Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἡ
[1, 6]	ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς	νηπίους	ἐν Χριστῷ, οὐ βρῶμα· οὔπω
[1, 6]	νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ	νηπίους	ἔτι ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν
[1, 6]	συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις»	νηπίους	ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος
[1, 6]	καὶ διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς	νηπίους»	ἵνα κατὰ τὴν διαστολὴν τῆς
[1, 5]	παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς	νηπίους	καὶ ἁγίους πλὴν ἀλλὰ τῷ
[1, 5]	ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς	νηπίους	καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν
[1, 6]	καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ	νηπίους	μὲν τοὺς ἐν νόμῳ λέγει,
[1, 9]	σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς	νηπίους,	νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος,
[1, 5]	δὲ ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς	νηπίους	ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει.
[1, 5]	ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς	νηπίους,	τὸν θεὸν τὸν λόγον τὸν
[1, 6]	αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν εἶναι	νηπίους	τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ ἁμαρτίας,
[1, 5]	δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ	νηπίους,	υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα
[1, 9]	ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς τοὺς	νηπίους	ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς
[1, 10]	καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ τὰς	ἰσοστασίους	ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ
[1, 6]	δὲ τοὺς λόγῳ πειθηνίους καὶ	αὐτεξουσίους	κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει
[1, 5]	νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους,	υἱοὺς	δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις
[1, 9]	ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν·	υἱοὺς	ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ
[1, 6]	τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν πίστιν	υἱοὺς	καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν
[1, 9]	σου. Καίτοι τὰ τέκνα ἡμῶν,	υἱούς	τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα καὶ
[1, 8]	φησὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ	ἀδίκους»	Καὶ καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς
[1, 8]	δὲ ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους καὶ	ἀδίκους	ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν ἕνα καὶ
[1, 6]	ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν,	σαρκικοὺς	δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω
[1, 6]	καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι	σαρκικοὺς»	εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς
[1, 6]	καὶ νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ.	Πνευματικοὺς	μὲν γὰρ τοὺς πεπιστευκότας ἤδη
[1, 5]	πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα	σκιρτητικούς,	οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν
[1, 6]	τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν καὶ	γνωστικούς,	ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί
[1, 9]	πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν	λάκκους	συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν
[1, 6]	μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς	τόκους	ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ ἀγγεῖον, δι´
[1, 2]	οὐρανὸν τάς τε ἡλιακὰς περιδινήσεις	κύκλους	τε καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων
[1, 5]	ἀνέμους καὶ μὴ καταπιστεύοντες τοῖς	ἄλλους	ἡμῖν νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε,
[1, 6]	αἰνίττεται, καθ´ ἣν οὐχ ὡς	ἁπλοῦς	ἤδη, ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων
[1, 5]	ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ	ἁπλοῦς	καὶ ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς
[1, 10]	τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους	φαύλους	λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ θεὸς
[1, 3]	τυφλός, καθά φησιν ἡ γραφή,	τυφλοὺς	εἰς τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ
[1, 5]	γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις ἡμᾶς	πώλους	καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς
[1, 5]	ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους	πώλους	τοὺς νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν
[1, 5]	ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων τοὺς	πώλους,	τῶν δὲ βοῶν τὰ μικρὰ
[1, 7]	ταπεινῷ κρίσιν καὶ ἐλέγξει τοὺς	ἁμαρτωλοὺς	τῆς γῆς» Καὶ διὰ Δαβίδ·
[1, 5]	εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων	ἀνέμους	καὶ μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους
[1, 5]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς	γνωρίμους,	προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη
[1, 10]	τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ τὰ
[1, 6]	ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ	οἰκονόμους	ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός.
[1, 6]	Ἰουδαίους κατὰ τὴν προτέραν διαθήκην	κληρονόμους	λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς.
[1, 5]	τὴν πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν	εὐδρόμους,	τοὺς ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν, τοὺς
[1, 3]	καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς	συντόμους	ὁδοὺς καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα
[1, 8]	σου» καὶ ὁ κτίσας τοὺς	οὐρανοὺς	ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ
[1, 8]	ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς	οὐρανούς,	ἔργα τῶν δακτύλων σου» καὶ
[1, 6]	δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς	οὐρανοὺς	καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς
[1, 6]	αἱ τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς	νεογνοὺς	ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ οὕτω τῷ
[1, 5]	θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους καὶ	νεογνούς,	τοὺς γαύρους διὰ τὴν πίστιν,
[1, 8]	τὸν θεόν, οἷον ἐκ τρυτάνης	ἰσοσθενοῦς,	ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ
[1, 12]	τε ὡς ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια,	ἀγαμένους	ὑπερφυῶς τόν τε παιδαγωγὸν αὐτὸν
[1, 12]	τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον	ποιησαμένους	τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν.
[1, 12]	καθ´ ἣν εἰκόνα καὶ ἡμᾶς	ἁρμοσαμένους	χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν
[1, 5]	ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» Οὕτως	ἀποθεμένους	τὰς τοῦ βίου φροντίδας ἐξέχεσθαι
[1, 9]	τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς	ἀπεσταλμένους	πρὸς αὐτήν. Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις
[1, 9]	ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους	συντετριμμένους,	οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ.
[1, 6]	πίστιν τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι,	ἐκλαθομένους	τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ
[1, 3]	καὶ τῶν εἰκόνων τὰς μὲν	ἐκτρεπομένους,	τὰς δὲ ὡς ἔνι μάλιστα
[1, 10]	ὡς ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς τοὺς	ἐρομένους	τὸν κύριον εἰ αὐτὸς εἶ
[1, 9]	σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν	ὑποφερομένους.	Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων τὴν
[1, 9]	ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς	ἐκδεχομένους	παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας
[1, 6]	δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω	κεκαθαρμένους,	οὓς ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει
[1, 6]	μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα	ἠρραβωνισμένους,	ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη
[1, 7]	πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς πίστιν	ἐγνωσμένους	θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους διὰ
[1, 8]	παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς	ἡγουμένους	μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον.
[1, 7]	τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς γραφῆς	καλουμένους	οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 3]	τὰς δὲ ὡς ἔνι μάλιστα	μιμουμένους	ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ ἔργα
[1, 5]	μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ παραινῶν	μιμουμένους	τὰ παιδία. Διὸ κἀν τοῖς
[1, 7]	τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους	ἀλληγορουμένους,	μόνον δὲ εἶναι τέλειον τὸν
[1, 6]	δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ	κατηχουμένους	καὶ νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ.
[1, 5]	τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς	λελυτρωμένους.	Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον
[1, 5]	ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ εἶναι	καινοὺς	τοὺς λόγου καινοῦ μετειληφότας. Τὸ
[1, 6]	νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι	σαρκίνους	νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ
[1, 9]	εἰδὼς τὸν θεὸν πῶς τοὺς	διακόνους	τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ τοῦτο
[1, 5]	ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους	μόνους	καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ
[1, 3]	αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ	συντόνους	εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ
[1, 9]	πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ ἐλέγχων	δύσνους	τῷ κάμνοντι τὴν ψυχήν· οὐ
[1, 10]	οὕτως, ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ	χνοῦς,	ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπὸ
[1, 9]	ᾧ δοῦλοι πρὸς δεσπότας κέχρηνται	χαλεποὺς	καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες, οὐ
[1, 8]	λόγου κατὰ τοὺς οἰκείους ἑκάστων	τρόπους,	πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ
[1, 6]	κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ	ἐπιτρόπους	ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς
[1, 5]	ταῖς τῶν πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας	ἵππους,	τοὺς ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ
[1, 7]	ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν	ἀνθρώπους	καὶ ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν
[1, 9]	σύμβολον. Ἔπειτα δὲ ἐπὶ τοὺς	ἀνθρώπους	καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη καὶ γράμματι
[1, 10]	εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας	ἀνθρώπους	φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ
[1, 6]	αἵματος δαψιλέστερον χεῖται τὸ γάλα·	θέρους	δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ καύματος
[1, 6]	τοῖς γηρῶσιν εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν.	Θέρους	δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν τὸ
[1, 5]	ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς	ἐλευθέρους	καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ
[1, 1]	ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ	μέρους	τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ
[1, 6]	τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν	ἐπιτηδειοτέρους	εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς
[1, 9]	γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς	πρεσβυτέρους	ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς σωτήριον
[1, 5]	ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα,	ὀρεκτικωτέρους	παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον
[1, 8]	ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ	πονηρούς»	καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων,
[1, 8]	οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ	νεκρούς,	τούτους πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία
[1, 10]	σπέρματός σου. Ἐνῆν μὲν οὖν	συνηγόρους	ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι
[1, 9]	χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη εἰς	φόρους·	κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις
[1, 5]	τοὺς ἐλευθέρους καὶ νεογνούς, τοὺς	γαύρους	διὰ τὴν πίστιν, τοὺς εἰς
[1, 9]	οὐχ ὑπηκούετε, λέγει κύριος, ἀλλὰ	ἀκύρους	ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς βουλάς, τοῖς
[1, 5]	δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν ὁ	Ἰησοῦς	ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ
[1, 5]	αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ	Ἰησοῦς	ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς
[1, 6]	Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ πνεύματι	Ἰησοῦς,	ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν, ὁ
[1, 7]	εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ	Ἰησοῦς.	Ἔσθ´ ὅτε οὖν ποιμένα ἑαυτὸν
[1, 5]	γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν ὁ	Ἰησοῦς	μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος
[1, 7]	δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς	Ἰησοῦς,	ὁ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν
[1, 7]	καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος	Ἰησοῦς	τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς οὗτος
[1, 6]	Ἡ τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος	Ἰησοῦς,	τουτέστιν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου μετὰ	μίσους	γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς δεσπότας
[1, 8]	εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν, οὐ	μίσους	σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον,
[1, 2]	μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος	νόσους	ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν
[1, 5]	πώλους καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ,	τοὺς	ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ καὶ
[1, 8]	κλητοὺς ἐπὶ τὰ βελτίω καὶ	τοὺς	ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς,
[1, 5]	δὲ αὖθις ἡμᾶς πώλους καλεῖ,	τοὺς	ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ,
[1, 5]	ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον	τοὺς	αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους.
[1, 4]	ἡμᾶς ὁ κύριος ποιμαίνει» εἰς	τοὺς	αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ ποιμένος
[1, 6]	σωτῆρος, ᾧ ἡ χάρις εἰς	τοὺς	αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ μόνον
[1, 5]	ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη εἰς	τοὺς	αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ ἢ
[1, 8]	πατρί, ᾧ ἡ δόξα εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἀλλ´
[1, 5]	πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων	τοὺς	ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων,
[1, 8]	ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ πρὸς	τοὺς	ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν τὴν
[1, 7]	κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ ἐλέγξει	τοὺς	ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ διὰ
[1, 5]	ἔδωκεν ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν	τοὺς	ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι παῖδας
[1, 9]	ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ ἐπὶ	τοὺς	ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[1, 9]	ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα	τοὺς	ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ ἡ
[1, 8]	καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι	τοὺς	ἀπίστους, ἡ γὰρ κόλασις ἐπ´
[1, 8]	αὖ ἐν μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ	τοὺς	αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ ἔπαινος
[1, 5]	ὅταν λέγῃ, στήτω ἐκ δεξιῶν»	τοὺς	ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς ἄρνας,
[1, 8]	ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ	τοὺς	ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» καὶ προσέτι
[1, 9]	τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς	τοὺς	Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα
[1, 5]	ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους καὶ νεογνούς,	τοὺς	γαύρους διὰ τὴν πίστιν, τοὺς
[1, 5]	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει	τοὺς	γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς
[1, 6]	τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν	τοὺς	γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς
[1, 8]	ἱστὰς τοὺς μὲν ἐκ δεξιῶν,	τοὺς	δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ μὲν
[1, 6]	τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ ἁμαρτίας,	τοὺς	δὲ ὑπὸ τὴν πίστιν υἱοὺς
[1, 9]	γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν πῶς	τοὺς	διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ
[1, 6]	τι καὶ Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται	τοὺς	δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν.
[1, 9]	εἰς δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι	τοὺς	εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι
[1, 5]	τοὺς γαύρους διὰ τὴν πίστιν,	τοὺς	εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς
[1, 5]	καὶ τῶν ὅλων ὁ πατὴρ	τοὺς	εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ
[1, 5]	πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον	τοὺς	εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες·
[1, 9]	ὡς ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ.	Τοὺς	ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς
[1, 5]	τοὺς ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ	τοὺς	ἐλευθέρους καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους
[1, 7]	οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος	τοὺς	ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 5]	θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας	τοὺς	ἐν ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ;
[1, 6]	ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν	τοὺς	ἐν νόμῳ λέγει, οἳ τῷ
[1, 9]	ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ πρὸς	τοὺς	ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε
[1, 5]	μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ	τοὺς	ἐπὶ ταῖς τῶν πλησίον γυναιξὶν
[1, 9]	τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν,	τοὺς	ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ,
[1, 10]	καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς	τοὺς	ἐρομένους τὸν κύριον εἰ αὐτὸς
[1, 10]	αὐτοῦ, διὰ τούτους δὴ καὶ	τοὺς	ἔτι τὸ δίκαιον οὐ προσάπτοντας
[1, 8]	ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς	τοὺς	ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν
[1, 5]	παιδία, μή τι ὄψον ἔχετε;	τοὺς	ἤδη ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων
[1, 6]	περὶ τούτου μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος	τοὺς	Ἰουδαίους κατὰ τὴν προτέραν διαθήκην
[1, 1]	τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας γνῶσιν	τοὺς	κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ
[1, 5]	εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν,	τοὺς	καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας τὰ κοσμικά.
[1, 9]	Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ καὶ	τοὺς	κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν αὐτῷ» καὶ
[1, 8]	ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ	τοὺς	κλητοὺς ἐπὶ τὰ βελτίω καὶ
[1, 5]	καινοί· χρὴ γὰρ εἶναι καινοὺς	τοὺς	λόγου καινοῦ μετειληφότας. Τὸ δὲ
[1, 6]	τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ	τοὺς	λόγῳ πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν·
[1, 5]	κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς	τοὺς	μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν
[1, 1]	ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς	τοὺς	μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν
[1, 6]	πόρου, τὴν δὲ ὁρμὴν ἐπὶ	τοὺς	μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ
[1, 8]	τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς	τοὺς	μὲν ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ
[1, 6]	γάλακτι αἱ τίτθαι τοὺς παῖδας	τοὺς	νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ οὕτω
[1, 6]	ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ	τοὺς	νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς
[1, 5]	εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς	τοὺς	νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ γραφή·
[1, 6]	Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι	τοὺς	νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους ἔτι
[1, 5]	διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα	τοὺς	νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς ἡμᾶς
[1, 6]	τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ φωτίζοντος	τοὺς	νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ
[1, 5]	δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον,	τοὺς	νηπίους καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν
[1, 9]	καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται	τοὺς	νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων,
[1, 5]	Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους πώλους	τοὺς	νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης
[1, 5]	ὀνομάζει ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας	τοὺς	νηπίους, τὸν θεὸν τὸν λόγον
[1, 9]	ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς	τοὺς	νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα,
[1, 8]	μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ	τοὺς	οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ μὲν
[1, 6]	τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ αἷμα,	τοὺς	οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν
[1, 8]	δακτύλων σου» καὶ ὁ κτίσας	τοὺς	οὐρανοὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ»
[1, 8]	συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι	τοὺς	οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου»
[1, 10]	ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ
[1, 7]	οὕτως καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει	τοὺς	παῖδας ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν
[1, 5]	τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ ἐστι	τοὺς	παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ
[1, 7]	οὖν εἰκότως ὁ λόγος ὁ	τοὺς	παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων.
[1, 5]	ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν.	Τοὺς	παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν
[1, 5]	ἐκείνου, ἣ ἐπὶ πάντας διήκει	τοὺς	παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους
[1, 6]	ὥσπερ τῷ γάλακτι αἱ τίτθαι	τοὺς	παῖδας τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ
[1, 5]	γὰρ ἄρνας ὀνομάζει ἡ γραφὴ	τοὺς	παῖδας τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν
[1, 7]	Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς	τοὺς	πάντας ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους
[1, 8]	ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος,	τοὺς	παρὰ τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν
[1, 7]	γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς	τοὺς	παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει, τὸ δὲ
[1, 5]	τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι	τοὺς	παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν
[1, 9]	οἱ παῖδες οἱ σώφρονες πρὸς	τοὺς	πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος
[1, 6]	ἀμέλει τῷ αὑτοῦ πνεύματι ἐκθρέψει	τοὺς	πεινῶντας τὸν λόγον. Ὅτι δὲ
[1, 13]	τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ πρὸς	τοὺς	πέλας εὔθετοι· καὶ δὴ καὶ
[1, 6]	τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει	τοὺς	πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο
[1, 6]	ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ	τοὺς	πεπιστευκότας ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι
[1, 8]	καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν	τοὺς	πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ
[1, 8]	πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας	τοὺς	πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή»
[1, 9]	Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς	τοὺς	πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς
[1, 7]	πρὸς ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι	τοὺς	πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς πίστιν
[1, 9]	εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα	τοὺς	προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους
[1, 5]	ἥδιον ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων	τοὺς	πώλους, τῶν δὲ βοῶν τὰ
[1, 10]	τῆς γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς	τοὺς	συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ
[1, 5]	πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους,	τοὺς	ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας
[1, 6]	συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ	τοὺς	τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ ἀγγεῖον,
[1, 6]	ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν	τοὺς	τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους
[1, 6]	γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα	τοὺς	ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν
[1, 6]	Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους	τοὺς	ὑπὸ φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς
[1, 5]	τῶν πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους,	τοὺς	ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς
[1, 6]	τὸν νήπιον τοῦ πατρός. ~Πρὸς	τοὺς	ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων καὶ
[1, 6]	δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς	τοὺς	φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες
[1, 6]	παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ	τοὺς	φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ
[1, 7]	καλουμένους οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους,
[1, 1]	ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς	ἀκηράτους	παρεγγυῶν καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον
[1, 6]	Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ	ἔτους	κατὰ τὴν ὥραν, ἣν ἔαρ
[1, 10]	γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς	συνετοὺς	ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην
[1, 8]	ὁ παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς	κλητοὺς	ἐπὶ τὰ βελτίω καὶ τοὺς
[1, 5]	ὅλῳ τῷ σώματι περὶ τὰς	ἀνοήτους	ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω
[1, 6]	καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας	ἀπορρήτους	αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων
[1, 6]	πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ τοὺς	νεοκατηχήτους	καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι
[1, 12]	μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς	ἀντιδότους	δὲ ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς
[1, 6]	φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ	σκότους,	ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν τὸ φῶς.
[1, 6]	δὲ ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ	σκότους	οὐδὲ ἕν· ἐν δὲ τῇ
[1, 6]	θεοῦ ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη	μαστοὺς	καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ
[1, 6]	καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους	μαστοὺς	οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ
[1, 6]	τὴν δὲ ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς	μαστοὺς	τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς
[1, 5]	καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς	ἀδαμάστους	πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς
[1, 9]	περί τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς	ἐπονειδίστους	περί τε τὰς ἀκρασίας τὰς
[1, 8]	κολάζειν μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς	ἀπίστους,	ἡ γὰρ κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ
[1, 8]	αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς	ἀχαρίστους	καὶ πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε
[1, 5]	παῖδας ἡμᾶς καλεῖ, πῇ δὲ	νεοττούς,	ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους, υἱοὺς
[1, 5]	ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς	νεοττοὺς	λέγει, μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν
[1, 5]	ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς.	Νεοττούς	τε ἔτι δύο περιστερῶν ἢ
[1, 6]	βρῶμα τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς	αὐτοὺς	ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς
[1, 6]	περὶ τοῦ κυρίου λέγει ἐψώμισεν	αὐτοὺς	γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι ἐκ
[1, 9]	αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας	αὐτοὺς	διὰ τὸν φόβον, τῆς δὲ
[1, 9]	τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω	αὐτοὺς	ἐγὼ εἰς τὸ ὄρος τὸ
[1, 9]	οἶδα ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ	αὐτούς»	Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ
[1, 9]	τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν	αὐτούς,	ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ
[1, 7]	αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν	αὐτοὺς	ἐπὶ τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος
[1, 4]	τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς	αὐτοὺς	ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον τῆς
[1, 3]	πάλιν ὁ αὐτὸς καὶ ἠγάπησας	αὐτούς,	καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν
[1, 7]	διεὶς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο	αὐτοὺς	καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ τῶν
[1, 7]	μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος ἦγεν	αὐτοὺς	καὶ οὐκ ἦν μετ´ αὐτῶν
[1, 13]	αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε ἡμᾶς	αὐτοὺς	καὶ πρὸς τοὺς πέλας εὔθετοι·
[1, 8]	ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει	αὐτοὺς	μάχαιρα καὶ ἐκ τῶν ταμιείων
[1, 8]	ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς	αὐτούς,	μετὰ θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς
[1, 8]	γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν σῴζοντα	αὐτούς»	Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος
[1, 9]	αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι	αὐτοὺς	ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ
[1, 9]	διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν	αὐτούς;	ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν
[1, 8]	ἐν μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς	αὐτούς.	Οὓς γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ
[1, 5]	οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν	αὐτοὺς	παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία,
[1, 12]	καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς	αὐτοὺς	πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν
[1, 7]	φησίν· ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς	αὐτούς»	Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς
[1, 8]	γὰρ βέλη μου» φησί, συντελέσει	αὐτούς·	τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει ὀρνέων,
[1, 7]	ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω ἐπ´	αὐτοὺς	τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ
[1, 11]	προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν	αὐτοὺς	τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν,
[1, 6]	τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν	αὐτοὺς	τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου καὶ
[1, 5]	ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων.	Τοιούτους	δὲ ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς
[1, 10]	ὅσα ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ»	Τοιούτους	ἡμᾶς γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν
[1, 10]	τὴν φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ	τούτους	δὴ καὶ τοὺς ἔτι τὸ
[1, 5]	υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ	τούτους	μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ
[1, 8]	γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ προετρέψατο,	τούτους	παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ οὓς
[1, 8]	ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς,	τούτους	πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία διανίστησιν.
[1, 13]	καὶ ὄρεξιν ἀληθείας διὰ τοῦ	συμφυοῦς	καὶ συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον
[1, 5]	ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς	σοφοὺς	μὲν εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν,
[1, 6]	σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ	σοφοὺς	σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται,
[1, 10]	ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι	φιλοσόφους,	οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον
[1, 8]	διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι	χοῦς	ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι
[1, 5]	καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος	μάρτυς	διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς
[1, 5]	δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει,	μάρτυς	ἡ γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις
[1, 6]	κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν ἐπήχησε φωνὴ	μάρτυς	ἠγαπημένου υἱός μου εἶ σὺ
[1, 8]	ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις	ἐμφὺς	ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ
[1, 1]	νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ	ὡς	ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ ὁ θεός,
[1, 7]	καὶ διεφύλαξεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.	Ὡς	ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ
[1, 6]	εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ γὰρ	ὡς	αἱ πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ
[1, 5]	φέρει γὰρ οἶνον ἡ ἄμπελος,	ὡς	αἷμα ὁ λόγος, ἄμφω δὲ
[1, 6]	τὸν λόγον αἰνίττεται, καὶ γὰρ	ὡς	αἷμα πλούσιον ὁ λόγος ἐπικέχυται
[1, 8]	μαθὼν πάντες μὲν γὰρ» φησὶν	ὡς	ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ δίκην
[1, 7]	ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν	ὡς	ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς
[1, 6]	τῆς ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ οὗτοι	ὡς	ἀληθῶς μακάριοι μόνοι, ὅσοι τοῦτον
[1, 6]	θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ ἄτοπον	ὡς	ἀληθῶς χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ
[1, 5]	κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων προσηγορίᾳ	ὡς	ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν ἔδοξεν,
[1, 5]	ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν,	ὡς	ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς
[1, 9]	μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται	ὡς	ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας
[1, 3]	δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν	ὡς	ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος ὁ
[1, 3]	κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ καὶ	ὡς	ἄνθρωπος καὶ ὡς θεός, τὰ
[1, 6]	ὅτι σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ	ὡς	ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ
[1, 6]	ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´ ἣν οὐχ	ὡς	ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´ ὡς ἔτι
[1, 3]	ἤδη που δῆλον. Σαφὲς δὲ	ὡς	ἄρα θάτερον εἶδος τῶν λόγων,
[1, 8]	αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα	ὡς	ἄρα οἱ μὴ διεχθρεύοντες τῇ
[1, 6]	αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν,	ὡς	ἄρα στερεὰν τροφὴν τὸ βρῶμα
[1, 8]	δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη, καὶ	ὡς	ἀρετὴ καὶ ὡς δι´ αὑτὴν
[1, 5]	δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας	ὡς	ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς πρόβατα
[1, 6]	ὑπόκρισιν καὶ φθόνον καὶ καταλαλίαν,	ὡς	ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν γάλα
[1, 6]	πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας	ὡς	ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις
[1, 6]	οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν, ὅτι	ὡς	ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν
[1, 6]	τὸν ἄνθρωπον καὶ νήπιοι ὦμεν	ὡς	βρέφος τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας
[1, 6]	γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος	ὡς	βρῶμα. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ ἤπιος	ὡς	γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος
[1, 6]	τὸ αἷμα τοῦ λόγου πεφανέρωται	ὡς	γάλα. Ταύτῃ τοίνυν περὶ τὴν
[1, 3]	εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ.	Ὡς	γὰρ ἐν σκότῳ βαθεῖ ἀλώμενοι
[1, 5]	περιισταμένου τῷ τηλικῷδε τὴν βοήθειαν·	ὡς	γὰρ οἱ πατέρες καὶ αἱ
[1, 9]	αὐτὸς θεός, ὁ μόνος θεός.	Ὡς	γὰρ τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ
[1, 6]	γάρ ποτε ἀσθενεῖ ὁ θεός.	Ὡς	γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ ἔργον
[1, 2]	τῆς ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν,	ὡς	γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα ὕλης, τῆς
[1, 6]	ἀγαθοῖο καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι.	Ὡς	δ´ ἐξ αἵματος γάλα κατὰ
[1, 8]	Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε	ὡς	δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός, καὶ
[1, 8]	πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς,	ὡς	δὲ ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους καὶ
[1, 6]	δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται δήπουθεν·	ὡς	δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι αὐτὸν
[1, 12]	ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν.	Ὡς	δὲ ἔστι τις ἄλλη μὲν
[1, 5]	τὸ δὲ αἷμα τῷ πνεύματι.	Ὡς	δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει,
[1, 9]	ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν;	Ὡς	δὲ οἱ ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν
[1, 5]	ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων,	ὡς	δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας
[1, 8]	δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ	ὡς	δι´ αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ
[1, 3]	καὶ πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ	ὡς	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν τῷ θεῷ
[1, 6]	πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ	ὡς	δι´ ἐσόπτρου νῦν» ὁ αὐτὸς
[1, 6]	σαρκίνοις, ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ»	ὡς	δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ
[1, 2]	ἐμφανῶς διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται,	ὡς,	εἰ μὴ ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ
[1, 5]	ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται·	ὡς	εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως
[1, 5]	μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ,	ὡς	εἶναι ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας
[1, 8]	ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν·	ὡς	εἶναι ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ
[1, 10]	ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός,	ὡς	εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ
[1, 5]	καὶ δὴ ὅρον τινὰ νηπίων,	ὡς	εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ
[1, 6]	ὁ εἷς καταγίνεται. Ἔστι γοῦν,	ὡς	εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ πίστις
[1, 6]	καὶ ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον,	ὡς	ἐκ τῆς διατάσεως τῶν φλεβῶν,
[1, 11]	ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν»	ὡς	ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα
[1, 10]	τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ παραπλήσια·	ὡς	ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ
[1, 10]	χρόνων κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον,	ὡς	ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς τοὺς ἐρομένους
[1, 9]	τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν,	ὡς	ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις
[1, 7]	ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς	ὡς	ἐμὲ ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν»
[1, 6]	ἔχεται δὲ τοῦ κρείττονος, οὐχ	ὡς	ἐν γνώσει τέλειος, ἀλλ´ ὡς
[1, 3]	αὐτοῦ δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ ἢ	ὡς	ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ
[1, 11]	τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας	ὡς	ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως
[1, 3]	τὰς μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ	ὡς	ἔνι μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´
[1, 13]	φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν,	ὡς	ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον
[1, 8]	τὸν φόβον καὶ παρακούσαντες μέν,	ὡς	ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ που
[1, 6]	τὸν λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ,	ὡς	ἔοικεν, μόνος ἡμῖν τοῖς νηπίοις
[1, 9]	αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ	ὡς	ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί,
[1, 6]	οὐχ ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´	ὡς	ἔτι ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν
[1, 6]	τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ	ὡς	ζωή, λευκὴ δὲ ὡς ἡμέρα
[1, 2]	πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον	ὡς	ἡ τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων
[1, 5]	μὲν ὡς πεπλανημένος, τῷ δὲ	ὡς	ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος
[1, 5]	τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν	ὡς	ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα,
[1, 12]	ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς	ὡς	ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί
[1, 6]	δὲ ὡς ζωή, λευκὴ δὲ	ὡς	ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ τὸ αἷμα
[1, 5]	οὗτος, νήπιος δὲ ὁ νεήπιος,	ὡς	ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος
[1, 3]	ὡς θεός, τὰ μὲν ἁμαρτήματα	ὡς	θεὸς ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ
[1, 3]	ὠφελεῖ καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ	ὡς	θεός, τὰ μὲν ἁμαρτήματα ὡς
[1, 9]	οὕτως ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς,	ὡς	καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ τέκνα
[1, 9]	ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν,	ὡς	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις
[1, 7]	καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν	ὡς	κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι
[1, 6]	μὲν ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ	ὡς	μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς παιδία
[1, 6]	λόγου δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου σαφηνίσαντες,	ὡς	μόνου τοῦδε ἐνδίκως καὶ τρέφοντος
[1, 5]	προτιμῶν. Αὖθίς τε ὅταν φῇ	ὡς	μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ,
[1, 7]	Ἡμεῖς δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας	ὡς	νήπιοι δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ
[1, 6]	ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις,	ὡς	νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι
[1, 6]	δὲ ὅτε ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν	ὡς	νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν
[1, 6]	Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν,	ὡς	νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ
[1, 6]	νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν	ὡς	νήπιος» τὴν κατὰ νόμον ἀγωγὴν
[1, 6]	εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς ἐπότισα,	ὡς	νηπίους ἐν Χριστῷ, οὐ βρῶμα·
[1, 6]	Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν	ὡς	νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν διαστολὴν
[1, 5]	ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε	ὡς	νηπίους καὶ ἁγίους πλὴν ἀλλὰ
[1, 6]	ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς·	ὡς	νοεῖσθαι τὸ πᾶν τῇδε· ὥσπερ
[1, 9]	δεικνύει αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ	ὡς	ὁ ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ
[1, 7]	σωτηρίας τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ	ὡς	ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος
[1, 5]	Χριστὸς τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ	ὡς	ὁ κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται
[1, 5]	ὁ κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται	ὡς	ὁ κύριος, μόνον ἐβάστασε τὰ
[1, 5]	ξύλα τῆς ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ,	ὡς	ὁ κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα
[1, 10]	συγγνώμην νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε,	ὡς	ὁ τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον
[1, 9]	ποιμὴν καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν»	ὡς	ὁ χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν·
[1, 10]	ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ	ὡς	ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ ὁ
[1, 5]	καὶ γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ	ὡς	ὁ Χριστὸς τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον
[1, 9]	ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ	ὡς	οἶκον ἐκάλεσάς με καὶ πατέρα
[1, 8]	Ἀναγκαῖον οὖν καὶ περὶ τούτου	ὡς	οἷόν τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν·
[1, 9]	θεόν. Μέμψις δέ ἐστι ψόγος	ὡς	ὀλιγωρούντων ἢ ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ
[1, 2]	μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις,	ὡς	ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει
[1, 8]	ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ,	ὡς	οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον
[1, 8]	δι´ αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ	ὡς	οὐ τέρπουσα· οὐ γὰρ πρὸς
[1, 3]	ποιεῖν αὐτὸν ὁ θεὸς ἢ	ὡς	οὐκ ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε
[1, 6]	νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη	ὡς	παιδαριώδης καὶ ἀτελής, πῶς ἡ
[1, 5]	ὁ καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς	ὡς	παῖς. Ἐπὶ δὲ ταῖς καρδίαις
[1, 6]	γάλακτι; Μή τι οὖν τὸ	ὡς»	παραβολῆς ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι
[1, 6]	καὶ μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος μὲν	ὡς	παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ ὡς μήτηρ,
[1, 11]	ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ θεός,	ὡς	πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος
[1, 5]	καὶ τῷ κόσμῳ, τῷ μὲν	ὡς	πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος.
[1, 5]	γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ	ὡς	περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν
[1, 6]	ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν	ὡς	πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς
[1, 5]	μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα·	ὡς	ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ
[1, 9]	ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων	ὡς	ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς
[1, 10]	ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες τὸ μακάριον,	ὡς	πράγματ´ οὐκ ἔχον οὔτε αὐτὸ
[1, 8]	παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν	ὡς	πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ
[1, 12]	αὐτὸν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ,	ὡς	πρέποντα ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα·
[1, 7]	ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι	ὡς	πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν,
[1, 9]	ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους	ὡς	πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς
[1, 5]	παῖδας ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας	ὡς	πρόβατα ὄντας κατὰ γένος, τὰ
[1, 6]	τὴν πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν	ὡς	πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ
[1, 6]	ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν,	ὡς	πρὸς τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις
[1, 6]	λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´	ὡς	σαρκίνοις, ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ»
[1, 6]	γίνεται τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος	ὡς	σπέρμα ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον ἀμπέλου.
[1, 3]	ἐντολὰς καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ	ὡς	συντόμους ὁδοὺς καὶ συντόνους εἰς
[1, 5]	ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε	ὡς	τὰ παιδία ταῦτα, οὐ μὴ
[1, 5]	ἂν εἴπῃ ἢν μὴ γένησθε	ὡς	τὰ παιδία ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε
[1, 5]	φησὶ βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα αὐτὸν	ὡς	τέλειον ἐν κακίᾳ καλεῖ· λέγεται
[1, 11]	γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι γεννητικόν,	ὡς	τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ δὴ
[1, 13]	ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν. ~Ὅτι	ὡς	τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν ὀρθὸν
[1, 10]	ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται	ὡς	τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ
[1, 5]	εἰπών· ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ	ὡς	τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων
[1, 5]	οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν	ὡς	τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς ὄφεων
[1, 5]	ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ	ὡς	τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα δὲ κἀκεῖνος
[1, 6]	ὡς ἐν γνώσει τέλειος, ἀλλ´	ὡς	τοῦ τελείου ἐφιέμενος· διὸ καὶ
[1, 5]	ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς μὲν	ὡς	υἱός, καὶ γὰρ υἱὸς ἦν
[1, 6]	ὅτι ἔτι ἐν σαρκί ἐσμεν,	ὡς	ὑπειλήφασί τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ
[1, 13]	τὰ καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν,	ὡς	ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς
[1, 12]	φύσιν φημὶ χρῆναι ζῆν τε	ὡς	ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς
[1, 5]	εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι	ὡς	Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν
[1, 5]	δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς»	ὥς	φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ
[1, 5]	γέλωτα καὶ διακύψας τῆς θυρίδος»	ὥς	φησιν ἡ γραφή, τὴν εὐχαριστίαν
[1, 10]	ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον	ὣς	ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ συνεὶς
[1, 8]	ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´	ὣς	ἐπεστρέψατε πρός με, λέγει κύριος»
[1, 6]	καὶ ἤπιος ὡς γάλα ἢ	πεπηγὼς	καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ
[1, 11]	εἰπών. Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες	ἀλόγως	ἔπαιζον, διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ
[1, 11]	οὐ βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ δὲ	ἀλόγως	κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ τοῦτο
[1, 13]	τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ,	ἀναλόγως	καὶ τῶν καθηκόντων τὰ μὲν
[1, 6]	τροφήν. Καθάπερ δὲ ἡ ἀναγέννησις,	ἀναλόγως	οὕτως καὶ ἡ τροφὴ γέγονεν
[1, 6]	μεταβάλλει τὸ αἷμα εἰς γάλα,	ἀναλόγως	τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως εἰς
[1, 12]	πλησίον, αὐτοῦ χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι	ἀναλόγως	τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται ὁ
[1, 7]	ὁπόσα ἂν παρὰ τοῦ θεοῦ	εὐλόγως	αἰτήσαιμεν ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις
[1, 8]	εἰς σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο	ἐναργῶς	ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος
[1, 5]	ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς	ἐναργῶς	πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ
[1, 3]	καὶ γὰρ ὁ λόγος αὐτὸς	ἐναργῶς	σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν
[1, 4]	ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη,	αἰδὼς	μία, ἡ τροφὴ κοινή, γάμος
[1, 9]	τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον	εἰδὼς	ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν τὰ
[1, 9]	φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς	εἰδὼς	τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ
[1, 9]	γὰρ οὐ δεινόν, εἰ ὁ	εἰδὼς	τὸν θεὸν οὐ γνώσεται τὸν
[1, 9]	τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ γὰρ	εἰδὼς	τὸν θεὸν πῶς τοὺς διακόνους
[1, 8]	Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν	εἰδὼς	φαίνεταί που λέγων ὥστε ὁ
[1, 9]	γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ θεῖον	προειδὼς	τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ φιλάνθρωπον
[1, 7]	τοῦ παιδός, τῶν ὤτων λέγω,	ἕως	ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον
[1, 9]	ἀπάρτι οὐ μὴ ἴδητέ με,	ἕως	ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος
[1, 9]	παιδαγωγίας, ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν·	ἕως	τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ εἰσακούσονται;
[1, 7]	ὅτι οὐ μή σε ἐγκαταλείπω	ἕως	τοῦ ποιῆσαί με ὅσα ἐλάλησά
[1, 8]	δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν	εὐθέως.	Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός. Καὶ
[1, 6]	φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν νοῦν, καὶ	εὐθέως	ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν
[1, 6]	οὖν οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι	εὐθέως	ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ
[1, 6]	γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν	εὐθέως	τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν
[1, 7]	κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ παραμένον.	Ἀχιλλέως	μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά
[1, 8]	ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς αὐτῆς	δυνάμεως	ἄμφω τάσσων τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ
[1, 8]	σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα	δυνάμεως.	Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ ἔργα
[1, 7]	τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον	δυνάμεως	ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ Σιὼν» δι´
[1, 9]	τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς αὐτῆς	δυνάμεως	καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν δικαίως,
[1, 3]	τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν	δυνάμεως,	λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν
[1, 9]	προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι	δυνάμεως	ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν·
[1, 11]	μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς	δυνάμεως	τῆς λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ
[1, 6]	τὸ πέρας ἄφιξιν καὶ τῆς	ἀφίξεως	τὴν πρόληψιν· οὐ γάρ ἐστι
[1, 12]	ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ	προσβάσεως	ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα
[1, 6]	πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ τῆς	διατάσεως	τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων,
[1, 6]	σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ Περὶ	ἀναστάσεως	δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ
[1, 3]	πρὸς τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ	προαιρέσεως,	οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα
[1, 6]	ὑπὸ δὲ τὸν λόγον τῆς	προαιρέσεως	τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν
[1, 8]	προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα	σχέσεως	ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως.
[1, 6]	οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς	μαθήσεως	ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν
[1, 6]	οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ	μαθήσεως	παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν
[1, 6]	τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς	μαθήσεως	προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν
[1, 6]	ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ	μαθήσεως	τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν ὁ
[1, 9]	φόβον, ὅτι φόβος κυρίου ἀρχὴ	αἰσθήσεως.	Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ
[1, 6]	εἰς τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω	κλήσεως	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον
[1, 10]	καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου,	ἐπιτιμήσεως	ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες
[1, 11]	λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ τῆς	ἐπιτιμήσεως	τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν
[1, 6]	δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς	ὑπομνήσεως	τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν·
[1, 11]	ἐστι γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν	καταφρονήσεως,	ὃ δὴ αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν,
[1, 2]	προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης δείκνυται	ῥήσεως,	καθὸ ἡ δικαία κρίσις ἕπεται,
[1, 6]	μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς	ζητήσεως	ἐν τῇ προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους
[1, 5]	ἐκ τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης	ζητήσεως	ἐν τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν
[1, 10]	μὲν οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς	ζητήσεως	ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν
[1, 6]	ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις τῆς	κυήσεως	τὸ αἷμα μεταχεῖται εἰς τὰς
[1, 6]	ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων, τὴν ἐκ	κατηχήσεως	ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ
[1, 6]	ἡ πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ	κατηχήσεως	συνεστραμμένη, ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς
[1, 6]	συλληφθέντος τῷ τῆς ἐπὶ μῆνα	καθάρσεως	ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου τοῦ
[1, 6]	εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς	ἀναπαύσεως	τὴν ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ
[1, 11]	πνευματικὸν καὶ τὸ πολύχουν τῆς	φύσεως	καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ
[1, 6]	τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς	φύσεως	πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν
[1, 9]	καὶ Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς	ἐπανορθώσεως	δύναμιν καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν
[1, 6]	γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς	ἑλκώσεως	εἰς πῦον τοῦ αἵματος μεταβολῇ·
[1, 7]	διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ	Μωσέως,	ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου,
[1, 7]	ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου, διὰ	Μωσέως	δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ
[1, 7]	ἡ γραφή· ὁ νόμος διὰ	Μωσέως	ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ
[1, 9]	τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ	Μωσέως	ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ
[1, 10]	ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ	Μωσέως	ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ
[1, 8]	δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ	Μωσέως	λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι
[1, 11]	περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν διὰ	Μωσέως	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ
[1, 7]	ἦν ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν	Μωσέως	παιδαγωγὸς ὁ κύριος τοῦ λαοῦ
[1, 5]	ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ	Μωσέως	προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν
[1, 7]	νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ	Μωσέως	ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ
[1, 2]	Καί μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ	Μωσέως	φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν τις
[1, 6]	ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία τῆς	γνώσεως,	ἄκουε τὸν νόμον τῆς γραφῆς·
[1, 1]	ἁγίου νεὼ μεγάλου θεοῦ θεμέλιος	γνώσεως	ἀρραγής, προτροπὴ καλή, δι´ ὑπακοῆς
[1, 10]	γὰρ ἐνταῦθα τὸν μισθὸν τῆς	γνώσεως	εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς
[1, 1]	διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς	γνώσεως	ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν, δυναμένην
[1, 6]	φωτίσματι, τὸ δὲ πέρας τῆς	γνώσεως	ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον
[1, 6]	ἵνα κατὰ τὴν διαστολὴν τῆς	ἀναγνώσεως	τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς
[1, 6]	συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς	ἐπιγνώσεως	ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ
[1, 5]	ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς	ἐπιγνώσεως	τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον,
[1, 6]	συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται	μορφώσεως·	εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ
[1, 6]	χορηγεῖται, καὶ οἱ μαστοί, οἱ	τέως	τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη
[1, 4]	ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον τῆς	πίστεως	αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν αὐτὴν
[1, 6]	γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ	πίστεως	δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως
[1, 5]	ὀνόμασι ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς	πίστεως	ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή. Ἐν γοῦν
[1, 1]	δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς οἰκοδομὴν	πίστεως,	ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ
[1, 6]	γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν	πίστεως	ἡ διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης
[1, 6]	Τῷ γὰρ ὄντι αἷμα τῆς	πίστεως	ἡ ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται,
[1, 6]	Κατὰ τὰ αὐτὰ δὲ τῆς	πίστεως	ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς
[1, 3]	κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς	πίστεως;	{ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς
[1, 6]	πάντες γὰρ υἱοί ἐστε διὰ	πίστεως	θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι
[1, 8]	δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ	πίστεως	Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας τοὺς
[1, 8]	δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ	πίστεως	Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν
[1, 6]	τὸ αἷμα» τὸ ἐναργὲς τῆς	πίστεως	καὶ τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ
[1, 5]	πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς	πίστεως	καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν	πίστεως.	Λέγει μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς	πίστεως	οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ
[1, 1]	μονότροπον τῆς εἰς τὸν θεὸν	πίστεως	σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος
[1, 6]	ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς	πίστεως	ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν
[1, 6]	ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς	πίστεως,	ψυχῆς δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ
[1, 6]	παιδίῳ πρὸς τοῦ θεοῦ τοῦ	τροφέως	καὶ πατρὸς τῶν γεννωμένων καὶ
[1, 6]	καὶ τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας	μεταλήψεως	σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ
[1, 3]	ὁ αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς,	καθὼς	ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν
[1, 10]	ἦν ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ	καθὼς	ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ εἴδομεν» Ἐκ
[1, 8]	δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν	καθὼς	ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς
[1, 8]	τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων,	καθὼς	κατέστρεψεν ὁ θεὸς Σόδομα καὶ
[1, 8]	καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων,	καθὼς	ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν»
[1, 6]	καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα,	καθὼς	οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν·
[1, 6]	ὃν μόνον ἄνδρα ἡ γραφή,	καθὼς	προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ
[1, 8]	λέγει· ἵνα πάντες ἓν ὦσι,	καθὼς	σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ
[1, 5]	εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ»	ἀμαθῶς	ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα
[1, 8]	ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς	αὐτοπαθῶς	ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ
[1, 8]	πάντες μὲν γὰρ» φησὶν ὡς	ἀληθῶς	ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ δίκην διδόντες·
[1, 7]	παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν ὡς	ἀληθῶς	διὰ μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ
[1, 6]	δὴ καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσα	ἀληθῶς	καὶ μήτηρ, δι´ οὗ καὶ
[1, 6]	ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ οὗτοι ὡς	ἀληθῶς	μακάριοι μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι
[1, 6]	ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ ἄτοπον ὡς	ἀληθῶς	χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ μὴ
[1, 9]	ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν.	Ἀκολούθως	τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος» ἡ
[1, 9]	κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον εἰδὼς	ἀκολούθως	τῷ λόγῳ τὸν τὰ μέγιστα
[1, 10]	οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον,	ἀναγκαίως	ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν
[1, 9]	δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν	δικαίως,	ἐν ᾧ τίς ὁ τρόπος
[1, 8]	νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας,	δικαίως	ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ
[1, 8]	βελτίω τὴν ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι	δικαίως	κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν
[1, 1]	παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν—	ἰδίως	οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους
[1, 5]	ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις	οἰκείως	ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε μόνον
[1, 6]	κατὰ τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι	τελείως;	Καὶ εἰ τέλειος ἦν, τί
[1, 8]	ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους	ὁμοίως.	Σαφέστατα τοίνυν ἕνα καὶ τὸν
[1, 8]	ἐστι τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ	σωτηρίως,	ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον.
[1, 6]	οὗ τὸ ἅγιον, ὃ δὴ	κυρίως	κέκληται φῶς· ἦτε γάρ ποτε
[1, 2]	παρὰ φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν.	Κυρίως	μὲν γὰρ ἡ τῶν τοῦ
[1, 6]	με» Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον	παραπλησίως	γάλακτι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ.
[1, 1]	μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ	παραπλησίως	τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ μὲν
[1, 6]	Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια συνέδησεν	κακῶς,	ταῦτα διὰ τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται
[1, 5]	σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ	ἐπιβεβηκὼς	ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον.
[1, 9]	τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	κεκμηκώς,	ὁ κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ
[1, 6]	δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ	ἰουδαϊκῶς	ἐκδέχεσθαι δεῖν τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω
[1, 10]	δὲ εἰς γῆν ἄνδρα δίκαιον	ἀδίκως,	ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα.
[1, 6]	ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς μόνου τοῦδε	ἐνδίκως	καὶ τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ
[1, 9]	Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς	ἐνδίκως.	Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ
[1, 8]	οὐδὲ ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου λόγου	κηδεμονικῶς	λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ οὖν καὶ
[1, 9]	καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων»	Τεχνικῶς	πάνυ τὴν παρθένον τῷ τῆς
[1, 8]	ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου	μουσικῶς	τοῦ λόγου κατὰ τοὺς οἰκείους
[1, 10]	τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον, οἷον	αἰσθητικῶς	καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς
[1, 3]	ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν καθηγούμενον	ἀγαπητικῶς	ἀρίστου βίου, βιοῦν δὲ πρὸς
[1, 7]	γοῦν ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ	προφητικῶς	παραχωρῶν παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ
[1, 2]	τάδε λέγει κύριος» τὸ ἁμάρτημα	ἐλεγκτικῶς	τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης
[1, 6]	τοῦ ἰδίου πάθους ποτήριον» κέκληκεν	καταχρηστικῶς,	ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον
[1, 5]	τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας	ὑποκοριστικῶς	τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία δέ
[1, 5]	κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ	μυστικῶς,	ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν
[1, 6]	εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα	μυστικῶς	τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον
[1, 5]	νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ	μυστικῶς	τοῦ λόγου τὴν ἁπλότητα τῆς
[1, 6]	τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ	ἐγνωκὼς	τὸ τέλειον. Καί μου μὴ
[1, 8]	ὑμῖν, ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν	καλῶς	καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν πάντες
[1, 6]	ταῦτα διὰ τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται	καλῶς.	Τὰ δὲ δεσμὰ ταῦτα, ᾗ
[1, 11]	ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ	παγκάλως	αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος»
[1, 2]	ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ	παγκάλως	διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός
[1, 6]	πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον.	Παγκάλως.	Φημὶ γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ
[1, 5]	τὸν Ἰσαὰκ εἰς παῖδα ἀναφέρω·	γέλως	ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν
[1, 5]	ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς,	γέλως	{καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ
[1, 3]	γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ γὰρ	ἄλλως	ἂν τὸ οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος
[1, 5]	συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ	ἄλλως	ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας
[1, 2]	Ἄριστον μὲν οὖν τὸ μηδ´	ὅλως	ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ
[1, 8]	κυρίου. Σαφέστατα γοῦν διὰ τοῦ	Ἀμὼς	τοῦ προφήτου τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν
[1, 8]	ψυχὴν καιρός ἐστι τρῶσαι, οὐ	θανασίμως,	ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον
[1, 9]	τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος,	ὅμως	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί
[1, 6]	τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα	ὁμωνύμως	ἐκείνῃ τῇ τροφῇ μάννα κεκλήκασιν.
[1, 2]	δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο	ἐμφανῶς	διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς,
[1, 2]	ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων	εὐγενῶς·	τὸ δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον
[1, 5]	οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ γραφή,	ὁμολογουμένως	οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν
[1, 7]	πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα	ἐρρωμένως	τῶν οἰάκων τοῦ παιδός, τῶν
[1, 4]	μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον	ἐπικοίνως	οὐ μόνον τὸ ἄρρεν ἀλλὰ
[1, 6]	ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ	ἀφρόνως,	δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ. Αὐτὸς περὶ
[1, 6]	οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι,	ἐμφρόνως,	οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ.
[1, 8]	πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς	ἐντέχνως	σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται
[1, 9]	αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ	πως	ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον
[1, 5]	τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε	πῶς	βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς
[1, 6]	ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν θεόν. Ὧδέ	πως	γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ λόγῳ·
[1, 10]	ἐπαινετικόν τε καὶ ψεκτικὸν γίνεται.	Πῶς	γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ
[1, 9]	Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω.	Πῶς	γὰρ οὐ δεινόν, εἰ ὁ
[1, 3]	πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος.	Πῶς	γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν
[1, 6]	προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ	πως	γράφων· ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε
[1, 6]	πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα.	Πῶς	δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν
[1, 10]	πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται,	πῶς	δὲ ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ	πως	εἰπών· Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν
[1, 9]	Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου·	πῶς	ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις ἡ
[1, 6]	τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί	πως	ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο
[1, 10]	ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ	πῶς	ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ
[1, 8]	διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής	πως	ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν
[1, 6]	αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής,	πῶς	ἡ τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ
[1, 12]	προσήκει σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει	πῶς	καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν
[1, 5]	γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ	πως	λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες
[1, 4]	κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ	πως	λέγων τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ
[1, 7]	φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα	πῶς	μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ
[1, 10]	Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν	πῶς	μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς
[1, 8]	πρός με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε	πῶς	ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ
[1, 9]	εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ»	πῶς	ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος
[1, 13]	τὰ πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ	πως	ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν
[1, 8]	αὐτὸν εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ	πως·	ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα
[1, 6]	βρῶμα παρὰ τὸ γάλα, εἶτα	πῶς	οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς, οὐ
[1, 5]	καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ	πῶς	οὐ τέλειος ἡ παιδεία τοῦ
[1, 12]	τῷ δὲ παιδαγωγῷ τῷ θείῳ	πῶς	οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην
[1, 6]	καὶ τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι.	Πῶς	οὖν οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν
[1, 8]	ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη.	Πῶς	οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι
[1, 13]	λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική,	πῶς	οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ
[1, 9]	πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα	πῶς	τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 6]	ἐμφαίνει, καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ	πως	τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα
[1, 9]	Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν	πῶς	τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει;
[1, 10]	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ	πως	χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ
[1, 6]	υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα	πῶς	ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ
[1, 8]	ἐπὶ πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ	ἀρρεπῶς,	ὡς δὲ ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους
[1, 8]	πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ θεός,	ὅπως	ἂν γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ
[1, 6]	μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον,	ὅπως	ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ λεχθὲν
[1, 7]	ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός,	ὅπως	δὲ καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν,
[1, 1]	αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ	ὅπως	ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς
[1, 6]	Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν	ὅπως	σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν
[1, 5]	ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ	πολυτρόπως	τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις τὸ
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν	ἑτέρως	ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ
[1, 6]	ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ	ἑτέρως	ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου
[1, 5]	τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας ἡ	ἀγήρως	αὕτη νεότης, ἐν ᾗ πρὸς
[1, 6]	ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις, κοινότερον δὲ	ἴσως.	Ἄκουε καὶ ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν
[1, 6]	ἀποδημίαν ἄλλα μένει τοὺς πεπιστευκότας,	ἀδιακρίτως	ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ
[1, 8]	δὲ ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος	πάντως	ἄν που κρεῖττον εἴη, τοῦ
[1, 12]	τοῦ λόγου καὶ τὸν σωτήριον	ὄντως	ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον·
[1, 9]	καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν	ὄντως	ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ
[1, 6]	ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη	ὄντως	ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν
[1, 9]	αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ	ὄντως	θεός, ὁ ὢν αὐτὸς τὰ
[1, 8]	μόριον δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν	ὄντως	μόνον ὄντα, ὃς ἦν καὶ
[1, 6]	βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου,	εἰκότως	ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος καὶ γάλα
[1, 13]	ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν	εἰκότως	ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν
[1, 5]	γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς	εἰκότως	ἂν πάντες κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει
[1, 5]	Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον	εἰκότως	ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα
[1, 9]	εἰ καὶ πικρός, ὁ φόβος.	Εἰκότως	ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες
[1, 3]	μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος.	Εἰκότως	ἄρα φίλος ὁ ἄνθρωπος τῷ
[1, 6]	τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ μέλι.	Εἰκότως	γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις
[1, 13]	τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον	εἰκότως	καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε
[1, 6]	μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς»	εἰκότως	λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς
[1, 7]	καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν	εἰκότως	ὁ λόγος ὁ τοὺς παῖδας
[1, 5]	πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν	εἰκότως	οἱ θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς
[1, 6]	ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα	εἰκότως	οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ
[1, 13]	ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν	εἰκότως	τὰ καθήκοντα περὶ τὰς πράξεις,
[1, 8]	τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον,	εἰκότως,	τὸ κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 5]	αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου,	θαυμαστῶς	πάνυ καὶ μυστικῶς τοῦ λόγου
[1, 6]	ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ τῇ οὐσίᾳ·	ὡσαύτως	γὰρ καὶ ὁ λόγος ὁ
[1, 10]	γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική.	Ὡσαύτως	δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς
[1, 5]	ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ	ὡσαύτως	ἔχουσα καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ
[1, 8]	ὑπὲρ νουθεσίας τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν.	Ὡσαύτως	καὶ ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος
[1, 1]	ἢ τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ	ὡσαύτως	πρὸς τοὺς μανθάνοντας ἢ κάμνοντας
[1, 10]	οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ	οὕτως,	ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ χνοῦς,
[1, 6]	καὶ τῷ πόρῳ ἡ ἀπορία,	οὕτως	ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ
[1, 5]	τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς»	Οὕτως	ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου φροντίδας
[1, 8]	γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ ἄμπελος,	οὕτως	δὲ καὶ ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει
[1, 6]	γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ	οὕτως	ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ,
[1, 13]	κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον,	οὕτως	ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν
[1, 6]	μετὰ τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν	οὕτως	ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην νήπιος»
[1, 6]	τῷ κελεῦσαι αὐτὸν πάντα γίνεται,	οὕτως	ἕπεται τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι
[1, 5]	νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς»	οὕτως	ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ
[1, 12]	δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη,	οὕτως	ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει
[1, 6]	νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι	οὕτως	εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ
[1, 6]	τοῦ πνεύματος τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται;	οὕτως	ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει
[1, 5]	ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει,	οὕτως	κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ
[1, 10]	προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν,	οὕτως	καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν
[1, 6]	ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει,	οὕτως	καὶ ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου,
[1, 6]	Καθάπερ δὲ ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως	οὕτως	καὶ ἡ τροφὴ γέγονεν τῷ
[1, 9]	δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης,	οὕτως	καὶ ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ
[1, 6]	ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός.	Οὕτως	καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι,
[1, 8]	κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,	οὕτως	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους
[1, 9]	γὰρ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,	οὕτως	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν
[1, 7]	σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας,	οὕτως	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς
[1, 6]	καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην,	οὕτως	καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας
[1, 6]	ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται,	οὕτως	καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων
[1, 5]	ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου παιδίον,	οὕτως	καὶ τῶν ὅλων ὁ πατὴρ
[1, 2]	τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ τοῦτο	οὕτως	λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν
[1, 9]	δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε.	Οὕτως	ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ
[1, 9]	δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν,	οὕτως	ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς
[1, 7]	ἔσθ´ ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν,	οὕτως	ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς ἐν
[1, 9]	ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν.	Οὕτως	οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν
[1, 9]	ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ πυρετοῦ,	οὕτως	οὐδὲ ὁ ἐλέγχων δύσνους τῷ
[1, 6]	εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας.	Οὕτως	πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ
[1, 5]	πάντες κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ	οὕτως	τὸ ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον
[1, 10]	ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ	οὕτως»	φησίν οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως,
[1, 6]	καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν αὐτό.	Οὕτως	Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ τῆς
[1, 12]	ὡς ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους	ὑπερφυῶς	τόν τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ
[1, 6]	ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ μέλιτι	προσφυῶς	καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν
[1, 1]	ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ	προσφυῶς	οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ
[1, 6]	ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ	φῶς	αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ
[1, 6]	γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ	φῶς	ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον
[1, 6]	ἅγιον, ὃ δὴ κυρίως κέκληται	φῶς·	ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν
[1, 6]	τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ ἀίδιον	φῶς	ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ τὸ ὅμοιον
[1, 5]	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου»	φῶς	καὶ δόξα καὶ αἶνος μεθ´
[1, 3]	λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι	φῶς	ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν
[1, 6]	βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν	φῶς,	οἱ παῖδες πρὸς τὸν πατέρα.
[1, 6]	δι´ οὗ τὸ ἅγιον ἐκεῖνο	φῶς	τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´
[1, 6]	σκότους, ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν τὸ	φῶς.	Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν ὕπνον
[1, 9]	τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι	σαφῶς	εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος
[1, 3]	{ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς	σαφῶς	ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ λέγων
[1, 6]	δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα δὴ	σαφῶς	ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα
[1, 7]	ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος.	Σαφῶς,	οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ
[1, 6]	φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως	πολλαχῶς	ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ βρῶμα
[1, 5]	αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς·	πολλαχῶς	δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε
[1, 7]	εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται	πολλαχῶς·	καὶ γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου
[1, 6]	υἱοὶ ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ	πολλαχῶς	τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ