Livre, Chap.
[1, 2]	ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον ὅτι	αἱ	ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ μὴ γεγονυῖαι
[1, 2]	χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί σοι	αἱ	ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει.
[1, 13]	ἐντολαῖς· αὗται δὲ ταῖς ὑποθήκαις	αἱ	αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι
[1, 2]	παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει	αἱ	δὲ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἄλογοι»
[1, 7]	καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον, οἷον	αἱ	ἐντολαί. Ἔστι δὲ ἡ κατὰ
[1, 5]	τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ συνεταί,	αἱ	κατὰ τὴν διαθήκην τὴν καινὴν
[1, 6]	κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ μὲν γυναῖκες	αἱ	κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι γάλα·
[1, 6]	τῇ τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´	αἱ	μὲν γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες
[1, 2]	δῆλον ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται	αἱ	μὴ γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ
[1, 5]	ὡς γὰρ οἱ πατέρες καὶ	αἱ	μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν τῶν μὲν
[1, 5]	χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ	αἱ	νέαι φρένες εἰσίν, ἐν παλαιᾷ
[1, 5]	εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ	αἱ	νεωστὶ συνεταί, αἱ κατὰ τὴν
[1, 6]	ὥσπερ ἀμέλει καὶ αἱ τρίχες	αἱ	ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς πολιὰς
[1, 6]	τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον	αἱ	πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι
[1, 6]	ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς	αἱ	πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ
[1, 9]	γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς	αἱ	πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ
[1, 2]	προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι	αἱ	πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον
[1, 6]	συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ	αἱ	τίτθαι περιπληθεῖς τότε μάλιστα γίνονται
[1, 6]	ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει καὶ νῦν	αἱ	τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος
[1, 6]	πᾶν τῇδε· ὥσπερ τῷ γάλακτι	αἱ	τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς νεογνοὺς
[1, 6]	οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ	αἱ	τρίχες αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν
[1, 6]	εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ·	αἳ	δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι
[1, 13]	Τὸ δὲ σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί,	αἳ	δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι
[1, 9]	οὖν καὶ τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται	πληγαὶ	ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας
[1, 6]	σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς αἱ	πηγαὶ	πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος
[1, 5]	τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ	νέαι	φρένες εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ
[1, 9]	νομὰς αἱ πικραὶ τοῦ φόβου	ῥίζαι·	διὸ καὶ σωτήριος, εἰ καὶ
[1, 6]	ἀμέλει καὶ αἱ τρίχες αἱ	ξανθαὶ	τοῖς γηρῶσιν εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν.
[1, 12]	ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν	δύνασθαι.	Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος
[1, 6]	ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς	δύνασθαι	σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους
[1, 2]	τῷ λογισμῷ τῆς ἀγνοίας κόμας	ἀποψήξασθαι	παραινῶν, ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα
[1, 10]	ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι εὑρίσκεται καὶ	ὁρᾶσθαι	τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ μὴν
[1, 2]	τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος ὑποτίθεται	ξυρᾶσθαι	παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς
[1, 12]	ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν;	Θεάσασθαι	δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν
[1, 12]	λέγω, ἄλλο τι φαμὲν ἢ	θεάσασθαι	τὸ θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι δὲ
[1, 10]	συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης	ἐπισπάσασθαι	φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι
[1, 2]	{δὲ} τοῖς εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις	ἀναμαχέσασθαι	σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ παγκάλως
[1, 1]	διδάξαι, σώφρονός τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ	καθηγήσασθαι	βίου. Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς ὁ
[1, 6]	τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως	ἐξηγήσασθαι	τὸ ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν
[1, 6]	δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν ἐκείνων	συγχρήσασθαι	ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ
[1, 6]	ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα	ἐνστερνίσασθαι,	ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν
[1, 6]	πάντα γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ	χαρίσασθαι	μόνον βουληθῆναι αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι
[1, 6]	ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου·	ἀποδύσασθαι	ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν
[1, 6]	ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας	ἐπαποδύσασθαι·	οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ
[1, 6]	αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν ἢ	λούσασθαι	τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ
[1, 12]	τὸν βίον ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν	ὑποτυπώσασθαι	καὶ τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι
[1, 6]	τὸν αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω	συνίστασθαί	φαμεν, τήν τε πρὸς τὸ
[1, 6]	τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν νηπίων	ἐγκαυχᾶσθαι	τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς δ´
[1, 2]	τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ γνώμην	ἐφάψασθαί	ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ·
[1, 5]	ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα ἡμῖν	ἀπεικάζεσθαι	βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ θεοῦ,
[1, 6]	ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ	ἐξαφανίζεσθαι	τὸ σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ
[1, 5]	ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς δέον αὐτοῖς	ἀποκαρπίζεσθαι	τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον
[1, 13]	πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ πως	ὁρίζεσθαι	ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν
[1, 6]	Φημὶ γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ	βαπτίζεσθαι	αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος;
[1, 8]	ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς,	μεταθέσθαι	δὲ εἰς ἀμείνω βίον παρακελεύεται.
[1, 6]	εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς	ἀποτίθεσθαι	καὶ τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα
[1, 3]	ἀγαθόν, τὸν δὲ εἰς γνῶσιν	ἀφικέσθαι	θεοῦ, οὐ γὰρ ἄλλως ἂν
[1, 9]	δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν	ἑλέσθαι	μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς
[1, 3]	ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ	βούλεσθαι,	ὁ θεὸς διὰ τῆς ἔξωθεν
[1, 8]	ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ	βούλεσθαι.	Τιμωρία δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ
[1, 10]	ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς	γενέσθαι	βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι. Ἔμπαλιν
[1, 3]	οἵου τε ὄντος τὸν μὲν	γενέσθαι	δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ εἰς
[1, 9]	γέγονεν πατήρ. Πρὶν γὰρ κτίστην	γενέσθαι	θεὸς ἦν, ἀγαθὸς ἦν, καὶ
[1, 6]	τηρούμενον ὅτε παύσεται, τελείους ἡμᾶς	γενέσθαι	πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης·
[1, 7]	τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν	γενέσθαι,	ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ περιέσται.
[1, 5]	καὶ τελείῳ ἢ παίζειν καὶ	συνευφραίνεσθαι	τῇ τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ
[1, 8]	τῷ βελτίω τὴν ψυχὴν αὐτοῖς	γίνεσθαι	δικαίως κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ
[1, 7]	δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ»	γίνεσθαι,	οὗ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν»
[1, 6]	ὕδατος ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ	ἀποξύνεσθαι	τὸ γάλα ἐᾷ ἡ πρὸς
[1, 6]	θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν τὸ	ἕπεσθαι	Χριστῷ. Ὃ γὰρ γέγονεν ἐν
[1, 6]	καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος	τρέπεσθαι	ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν
[1, 5]	ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ Μωσέως	προσφέρεσθαι,	τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν καὶ
[1, 10]	συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει	φυλάττεσθαι·	καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ
[1, 10]	εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο	φυλάττεσθαι	τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει·
[1, 6]	προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων	αἰνίττεσθαι	διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ
[1, 6]	βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς πρόσωπον	αἰνίττεσθαι	δύναται. Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´
[1, 7]	δύναται πρὸς ἡμᾶς ἡ προφητεία	αἰνίττεσθαι	τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς
[1, 9]	τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ ἤθελον	πορεύεσθαι.	Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς
[1, 9]	καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν ἐρίων	προστύφεσθαι	φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς
[1, 6]	Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς	ἐκδέχεσθαι	δεῖν τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ
[1, 5]	ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου φροντίδας	ἐξέχεσθαι	μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ
[1, 12]	ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν	ἀπέχεσθαι	δεῖ, τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας
[1, 8]	ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς	προσεύχεσθαι	διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς
[1, 6]	ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ ἀφροδίσια	κεκλῆσθαι	βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν ἐκ τούτων
[1, 5]	νύμφην καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα	κεκλῆσθαι	ἔθος, ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ
[1, 6]	γὰρ ἄτοπον ὡς ἀληθῶς χάρισμα	κεκλῆσθαι	θεοῦ τὸ μὴ πεπληρωμένον· τέλειος
[1, 6]	ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι	κεκλῆσθαι	φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν
[1, 6]	εἰς πίστιν τοῦ μόνου τελείου	ἀναγεγεννῆσθαι,	ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς
[1, 6]	τὴν ζωήν, τί περαιτέρω τοῦ	κεκτῆσθαι	ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ
[1, 13]	τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον εἰκότως	καλεῖσθαι	ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν
[1, 10]	χωροῦντα τὸν κύριον εἰς σωτηρίαν	ἐκκαλεῖσθαι	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ
[1, 8]	κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι μὴ	ἐπιμελεῖσθαι	{τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα καὶ
[1, 6]	καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα	νοεῖσθαι	τὸ κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ
[1, 6]	οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς	νοεῖσθαι	τὸ πᾶν τῇδε· ὥσπερ τῷ
[1, 6]	ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους	νοεῖσθαι	τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους
[1, 12]	καὶ αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι ἐφήμερον	ἐπαναιρεῖσθαι	βίον. Οὐ γὰρ ἐν πολέμῳ,
[1, 6]	οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν	ἀλληγορεῖσθαι	γάλα τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·
[1, 8]	Εἰ γὰρ ψέξαι χρή, καὶ	λοιδορεῖσθαι	δεῖ, ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν
[1, 8]	ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου λόγου κηδεμονικῶς	λοιδορεῖσθαι.	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο
[1, 8]	κολαζομένου, ἔστι γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος,	τιμωρεῖσθαι	δὲ μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία δέ
[1, 8]	ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει	τιμωρεῖσθαι	ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς
[1, 7]	παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν·	ὀρχεῖσθαί	φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι.
[1, 7]	τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι	δίδοσθαι	λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι,
[1, 5]	μετειληφότας. Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς	ἐξομοιοῦσθαι	φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι
[1, 6]	χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι αὐτὸν τὸ	πεπληρῶσθαι	τὴν χάριν. Τὸ γὰρ μέλλον
[1, 6]	καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ	τίτθαι	περιπληθεῖς τότε μάλιστα γίνονται τῷ
[1, 6]	τροφή. Ἀμέλει καὶ νῦν αἱ	τίτθαι	τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα
[1, 6]	τῇδε· ὥσπερ τῷ γάλακτι αἱ	τίτθαι	τοὺς παῖδας τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν,
[1, 6]	φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι λέγων τὸ	ἀποτετάχθαι	ταῖς ἁμαρτίαις καὶ εἰς πίστιν
[1, 6]	ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου	λελέχθαι	μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι·
[1, 10]	Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται	παραγγελίαι	εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν
[1, 5]	ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ·	νήπιαι	γὰρ αἱ νέαι φρένες εἰσίν,
[1, 10]	εἶδος νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ	μυρίαι	ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν
[1, 9]	αὐτοῦ οὐκ ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται	αἰτίαι	παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς ὁ κριτὴς
[1, 2]	δι´ ὧν δῆλον ὅτι αἱ	ἁμαρτίαι	μηνύονται αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ
[1, 2]	δὲ πλούσιος ἀφέωνταί σοι αἱ	ἁμαρτίαι»	τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς
[1, 2]	αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ μὴ	γεγονυῖαι	κατὰ λόγον. Καὶ τὸ μὲν
[1, 8]	ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία	καὶ	ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς αὐτῆς
[1, 8]	οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι	καὶ	ἀγαθὸς ὁ κύριος, ὀργίζεται καὶ
[1, 9]	ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς δίκαιος	καὶ	ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός, ὁ
[1, 8]	τὸ πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη	καὶ	ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις
[1, 5]	κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος, παίζων	καὶ	ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ τῇ
[1, 12]	χρῄζει ἡ τρυφή· εἰρήνη δὲ	καὶ	ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί,
[1, 5]	ἐν Χριστῷ νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος	καὶ	ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων.
[1, 4]	δὲ οὐκέτι» ἔνθα τοῦ κοινωνικοῦ	καὶ	ἁγίου τούτου βίου τοῦ ἐκ
[1, 5]	τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς νηπίους	καὶ	ἁγίους πλὴν ἀλλὰ τῷ μόνῳ
[1, 8]	μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους	καὶ	ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν βρέχει,
[1, 8]	ὡς δὲ ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους	καὶ	ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν ἕνα
[1, 5]	μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς	καὶ	ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν
[1, 5]	νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι	καὶ	ἀεὶ ἤπιοι καὶ ἀεὶ καινοί·
[1, 5]	ἀεὶ νέοι καὶ ἀεὶ ἤπιοι	καὶ	ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ εἶναι
[1, 5]	βοήθειαν· ὡς γὰρ οἱ πατέρες	καὶ	αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν τῶν
[1, 6]	μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ	καὶ	αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε μάλιστα
[1, 6]	κατ´ οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	αἱ τρίχες αἱ ξανθαὶ τοῖς
[1, 5]	νέον ὄνομα λέγει τὸ καινὸν	καὶ	ἀίδιον, ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν καὶ
[1, 8]	τὰ δὲ πάντα εἰς σωτηρίαν	καὶ	ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα ὀρέγει	καὶ	αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν εἰς
[1, 6]	σὰρξ καὶ τροφὴ καὶ ἄρτος	καὶ	αἷμα καὶ γάλα, ἃ πάντα
[1, 6]	φῦσαι τέκνα. Τὸ αὐτὸ ἄρα	καὶ	αἷμα καὶ γάλα τοῦ κυρίου
[1, 6]	τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ σάρκα	καὶ	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ
[1, 6]	ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο	καὶ	αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ὡς δ´
[1, 6]	καὶ ὁ κύριος ἐκ σαρκὸς	καὶ	αἵματος. Τῷ γὰρ ὄντι αἷμα
[1, 5]	ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ δόξα	καὶ	αἶνος μεθ´ ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ·
[1, 9]	μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν τε	καὶ	αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ τὸ ἀνέλεγκτον
[1, 5]	προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν	καὶ	ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν
[1, 5]	μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ νήπιοι	καὶ	ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί.
[1, 12]	ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης	καὶ	ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς
[1, 10]	πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας	καὶ	ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως
[1, 8]	ὅτι μὲν ἀγαθὸς ὁ θεός,	καὶ	ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες· ὅτι
[1, 3]	βαθεῖ ἀλώμενοι τῷ βίῳ ἀπταίστου	καὶ	ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ
[1, 7]	δικαίῳ ὁ παιδαγωγός, ὅπως δὲ	καὶ	ἀλείφει τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων
[1, 7]	ἄγων καὶ φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος	καὶ	ἀλείφων κατὰ τοῦ πονηροῦ τὸν
[1, 6]	κατήχησα ὑμᾶς ἐν Χριστῷ ἁπλῇ	καὶ	ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ
[1, 9]	ἑτοιμασία τοῦ θρόνου σου· ἔλεος	καὶ	ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ προσώπου σου.
[1, 5]	ὀρθός· τὸ δέ ἐστιν ἁπλότητος	καὶ	ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα γάρ»
[1, 8]	τύφου ἐξομαλίζων, εἰς τὸν ὑγιῆ	καὶ	ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ
[1, 5]	ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν καὶ νήπιον	καὶ	ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς
[1, 6]	καὶ πνευματικοὶ παρὰ τῷ κυρίῳ.	Καὶ	ἀλλαχόθι πάλιν γράφει· καὶ γὰρ
[1, 10]	διὰ Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ
[1, 6]	ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο	καὶ	ἄλλο νοούμενον, καθάπερ καὶ ὁ
[1, 5]	Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς συνηγορίαν	καὶ	ἄλλο παραθήσομαι τοῦ προκειμένου. Τὸν
[1, 5]	καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ; Ἔστι	καὶ	ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς
[1, 5]	δὲ ἄνω τῇ ἐννοίᾳ, κόσμῳ	καὶ	ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι
[1, 6]	εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ φόβον	καὶ	ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν
[1, 9]	ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ ἀνάγωγοι	καὶ	ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος τῆς καταδίκης
[1, 5]	ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν καὶ ἄκακον	καὶ	ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον εἶναι
[1, 7]	διαθήκην μου ἀνὰ μέσον ἐμοῦ	καὶ	ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ τοῦ
[1, 10]	δίκαιον ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς	καὶ	ἀνὰ μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ,
[1, 6]	ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι μόνον	καὶ	ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν ἐν ζωῇ·
[1, 5]	τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται	καὶ	ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους
[1, 6]	τροφέως καὶ πατρὸς τῶν γεννωμένων	καὶ	ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ μάννα
[1, 6]	ἰᾶταί τε ἅμα τὰ πάθη	καὶ	ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ τὸ
[1, 6]	ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ καύματος συγκαιόμενον	καὶ	ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν μεταβολὴν τὸ
[1, 6]	ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον,	καὶ	ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ
[1, 7]	τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς	καὶ	ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ τῶν μεταφρένων
[1, 6]	πνεύματι ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον	καὶ	ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν ὄμμα τοῦ
[1, 8]	αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν ἄριστος	καὶ	ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς ὁ
[1, 5]	εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε	καὶ	ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι· ἡ
[1, 5]	σώματος Χριστοῦ» ὅς ἐστι κεφαλή»	καὶ	ἀνὴρ ὁ μόνος ἐν δικαιοσύνῃ
[1, 2]	διὰ τοῦτο οὕτως λέγει κύριος»	καὶ	ἀνθ´ ὧν οὐκ ἠκούσατε τῶν
[1, 8]	ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν μάχαιράν μου,	καὶ	ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ μου
[1, 10]	ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ,	καὶ	ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν
[1, 5]	λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου νεβρὸν	καὶ	ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ τῶν
[1, 9]	καὶ μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι	καὶ	ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον, ἀδελφὸς
[1, 5]	ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς καὶ ἄδολος	καὶ	ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν γνώμην καὶ
[1, 2]	οὗπέρ ἐστιν υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος	καὶ	ἀπαθὴς τὴν ψυχήν, θεὸς ἐν
[1, 5]	Τὸ μὲν τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς	καὶ	ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε δι´ ἀσθένειαν
[1, 10]	θεὸς διὰ τοῦ αὐτοῦ λόγου	καὶ	ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ
[1, 6]	ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν,	καὶ	ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς
[1, 12]	καὶ πρὸς αὐτάρκειαν τοῦ βίου	καὶ	ἀπεριττότητα ἔτι τε εὔζωνόν τε
[1, 5]	γὰρ ὁ παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς	καὶ	ἄπλαστος· διὸ καὶ τὴν παρθένον
[1, 5]	ἠξίωσεν, τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα	καὶ	ἁπλότητα τῆς διανοίας, τὴν ἀκακίαν,
[1, 5]	τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον, ἄχραντον	καὶ	ἁπλοῦν καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν,
[1, 5]	καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς	καὶ	ἁπλοῦς καὶ ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος,
[1, 1]	γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς	καὶ	ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ
[1, 9]	τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ	καὶ	ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν μετάνοιαν
[1, 7]	ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν πορευθῇς·	καὶ	ἀποστρέψω σε εἰς τὴν γῆν
[1, 8]	οὖν» φησὶν ὁ Παῦλος, χρηστότητα	καὶ	ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς
[1, 10]	Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν ψεκτικὸν	καὶ	ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη
[1, 10]	μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ προτρεπτικὸν	καὶ	ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ τὸ
[1, 12]	εἰρήνη δὲ καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς	καὶ	ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων δέονται,
[1, 12]	αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις ἐστὶ	καὶ	ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα καὶ
[1, 5]	αἷμα τῷ πνεύματι. Ὡς δὲ	καὶ	ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς
[1, 10]	καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει	καὶ	ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει, τὸν ἄρτον
[1, 9]	ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε	καὶ	ἀρρεπής. Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ
[1, 8]	δὲ ἐπὶ πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ	καὶ	ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός, ἐπὶ
[1, 6]	χορηγοῦσι τὸ γάλα. Ἔτι δὲ	καὶ	ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ
[1, 6]	βρῶμα καὶ σὰρξ καὶ τροφὴ	καὶ	ἄρτος καὶ αἷμα καὶ γάλα,
[1, 9]	οἶκον ἐκάλεσάς με καὶ πατέρα	καὶ	ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου; Καὶ
[1, 7]	παιδίον, ὥσπερ σκάφος, εἰς θηριώδη	καὶ	ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν, μόνῳ δὲ
[1, 5]	τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν τοίνυν	{καὶ}	ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε
[1, 3]	δι´ αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ δὲ	καὶ	ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης	καὶ	ἀτελής, πῶς ἡ τοῦ τελείου
[1, 12]	παρ´ οὗ τὸ εὐτελές τε	καὶ	ἄτυφον καὶ τὸ ὅλον φιλελεύθερον
[1, 6]	γάλακτι, οἷον ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε	καὶ	αὔξεται. Καὶ δὴ καὶ ἡ
[1, 6]	πολλῶν συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε	καὶ	αὔξεται συγκροτεῖταί τε καὶ συμπήγνυται
[1, 6]	μόνου τοῦδε ἐνδίκως καὶ τρέφοντος	καὶ	αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς νηπίους.
[1, 13]	τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ δὴ	καὶ	αὗται αὖθις πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι,
[1, 5]	τὰς δούλας, {καὶ} νεάνιδας δὲ	καὶ	αὐτάς, πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς
[1, 6]	ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ πειθηνίους	καὶ	αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ
[1, 9]	ἐστι λάθριος ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ	καὶ	αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι.
[1, 7]	ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ διδάσκοντος,	καὶ	αὐτὴ τρίτον ἡ ἀγωγή, καὶ
[1, 5]	Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων	καὶ	αὕτη ἡ θεία παιδιά. Τοιαύτην
[1, 1]	ἐν εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν	καὶ	αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ,
[1, 12]	λέγων τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη	καὶ	αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι
[1, 8]	ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα	καὶ	αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν,
[1, 5]	καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους	καὶ	αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται,
[1, 8]	ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ μου	καὶ	αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς
[1, 9]	ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι	καὶ	αὐτὸς ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´
[1, 5]	ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ σῴζων,	καὶ	αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ
[1, 6]	ἐν Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ	καὶ	αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ πνευματικῇ· τοιαύτη
[1, 5]	ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν ἄκακον	καὶ	ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε
[1, 10]	ἐστὶν ἡ τρίβος ἡ ἀγαθή,	καὶ	βαδίζετε ἐν αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε
[1, 12]	προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον	καὶ	βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ, σῴζειν
[1, 2]	νοήματι νήπιοι γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην	καὶ	βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ
[1, 5]	οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους μόνους	καὶ	βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ
[1, 5]	ἑώρακεν παίζοντα μετὰ τῆς γυναικὸς	καὶ	βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος
[1, 9]	ἰάσομαι καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω	καὶ	βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ εἰς τὸ
[1, 6]	τροφή. Δυνατὸν δὲ τὸ αὐτὸ	καὶ	βρῶμα εἶναί πως ἔχον καὶ
[1, 6]	Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος,	καὶ	βρῶμα καὶ σὰρξ καὶ τροφὴ
[1, 8]	φησί, συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ	καὶ	βρώσει ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος·
[1, 6]	τροφὴ καὶ ἄρτος καὶ αἷμα	καὶ	γάλα, ἃ πάντα ὁ κύριος
[1, 6]	ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος	καὶ	γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει·
[1, 6]	Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν ᾗ μέλι	καὶ	γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ τῆς
[1, 6]	ἐκ στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν	καὶ	γάλα προβάτων μετὰ στέατος ἀρνῶν»
[1, 6]	δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ	καὶ	γάλα τῆς ποίμνης τὸν κύριον
[1, 6]	Τὸ αὐτὸ ἄρα καὶ αἷμα	καὶ	γάλα τοῦ κυρίου πάθους καὶ
[1, 6]	καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ	καὶ	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν, τὴν
[1, 4]	τῷ αἰῶνι τούτῳ» φησίν, γαμοῦσι	καὶ	γαμίσκονται» ἐν ᾧ δὴ μόνῳ
[1, 6]	ἔτι λείπεται τῷ θεὸν ἐγνωκότι;	Καὶ	γὰρ ἄτοπον ὡς ἀληθῶς χάρισμα
[1, 6]	δὲ ἡ ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν.	Καὶ	γὰρ αὐτῆς ἤδη τῆς γῆς
[1, 6]	κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι πάλιν γράφει·	καὶ	γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς
[1, 5]	πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰσαάκ,	καὶ	γὰρ ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος
[1, 13]	τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται περιποιητική;	Καὶ	γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς
[1, 7]	οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται πολλαχῶς·	καὶ	γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου καὶ
[1, 7]	σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας·	καὶ	γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς διὰ
[1, 13]	βούλημα ἕν, κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ·	καὶ	γὰρ ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν,
[1, 3]	ἐντολὰς δι´ ἔργων τοῦ κυρίου,	καὶ	γὰρ ὁ λόγος αὐτὸς ἐναργῶς
[1, 5]	ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν.	Καὶ	γὰρ οὐδὲ ἔστιν τὸ ὄνομα
[1, 8]	τοῦ σωτηρίου λόγου κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι.	Καὶ	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο τῆς
[1, 10]	τὸ δὲ συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ·	καὶ	γὰρ οὖν τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ
[1, 5]	κυρίου, παῖς μὲν ὡς υἱός,	καὶ	γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ ὡς
[1, 6]	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ,	καὶ	γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ
[1, 6]	αἷμα ἡμῖν τὸν λόγον αἰνίττεται,	καὶ	γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον ὁ
[1, 8]	διὰ τὸν ἄνθρωπον, δι´ ὃν	καὶ	γέγονεν ἄνθρωπος ὁ λόγος τοῦ
[1, 3]	ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν εἶδεν	καὶ	γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ
[1, 5]	τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς	καὶ	γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς τὸν
[1, 6]	χωρεῖν κελεύεται πρὸς τοῦ παντρόφου	καὶ	γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας
[1, 5]	κύριος λέγων ἐὰν μὴ στραφῆτε	καὶ	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,
[1, 7]	οἱ νήπιοι ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι·	καὶ	γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες μία
[1, 6]	τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ	καὶ	γηράσκει πρὸς τὸ ἄφοβον τοῦ
[1, 6]	τοῦ γάλακτος ὡς σπέρμα ἀνθρώπου	καὶ	γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ οὖν γάλακτι,
[1, 7]	δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν,	καὶ	γίνου» φήσας ἄμεμπτος· καὶ θήσω
[1, 7]	λόγος, ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς	καὶ	γνωρίζεται. Τότε καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται,
[1, 8]	ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου	καὶ	γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς
[1, 1]	Ἴσον δ´ οὐκ ἔστιν ὑγίεια	καὶ	γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν μαθήσει,
[1, 6]	ἀτελής, πῶς ἡ τοῦ τελείου	καὶ	γνωστικοῦ μετὰ τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις
[1, 6]	σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν	καὶ	γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες,
[1, 8]	καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς Σόδομα	καὶ	Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς
[1, 9]	τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη	καὶ	γράμματι καὶ σώματι, τῷ λόγῳ
[1, 10]	ἄρτον αὐτοῦ τῷ πεινῶντι δώσει	καὶ	γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον αὐτοῦ
[1, 4]	κάλων, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς	καὶ	γυναικὸς εἶναι νενοηκότες. Εἰ γὰρ
[1, 4]	προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν	καὶ	γυναικῶν ὁ λόγος παιδαγωγός ἐστιν.
[1, 7]	ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν	καὶ	γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα καὶ
[1, 4]	Κοινὸν οὖν καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν	καὶ	γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι
[1, 6]	τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ δὴ	καὶ	γυνὴ δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ
[1, 8]	τὸ πρόσωπόν μου ἀπ´ αὐτῶν	καὶ	δείξω τί ἔσται αὐτοῖς. Οὗ
[1, 6]	ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει,	καὶ	δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ πως τὸ
[1, 8]	τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν.	Καὶ	δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα
[1, 12]	εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν.	Καὶ	δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο
[1, 11]	ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων»	καὶ	δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ οὐδὲν
[1, 13]	καὶ πρὸς τοὺς πέλας εὔθετοι·	καὶ	δὴ καὶ αὗται αὖθις πρὸς
[1, 8]	τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων	καὶ	δὴ καὶ διὰ τῆς ἐνίων
[1, 6]	ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται.	Καὶ	δὴ καὶ ἡ διαμόρφωσις τοῦ
[1, 6]	τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν οὐσίαν.	Καὶ	δὴ καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς
[1, 12]	διώκοντες· ᾧ μόνῳ προσήκει σκοπεῖν	καὶ	δὴ μέλει πῶς καὶ τίνα
[1, 3]	πρακτικὴν ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς,	καὶ	δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον,
[1, 8]	ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο.	Καὶ	δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης
[1, 5]	ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ,	καὶ	δὴ ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς
[1, 6]	λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα;	Καὶ	δὴ τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ
[1, 8]	τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν	καὶ	δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ
[1, 9]	ἀγαθὸς ἦν, καὶ διὰ τοῦτο	καὶ	δημιουργὸς εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν·
[1, 11]	αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ ὅτι θεὸς	καὶ	δημιουργός, πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ
[1, 8]	ἀλλὰ τῷ αὐτὴν καθ´ αὑτὴν	καὶ	δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι. Λέγεται
[1, 10]	κυριακοῦ προφητεύεται πάθους· ὑποτίθεται δὲ	καὶ	δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς
[1, 10]	τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ μὴν	καὶ	δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται,
[1, 5]	Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς, γέλως	{καὶ}	δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ ἔφορος
[1, 5]	τῇ τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν προσηγορίᾳ	καὶ	διά γε τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ
[1, 7]	ἐλέγξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς»	Καὶ	διὰ Δαβίδ· κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν
[1, 9]	κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων	καὶ	διὰ Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ
[1, 5]	τὸ ὄνομα κυρίου» Λέγει δὲ	καὶ	διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ
[1, 9]	ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ	καὶ	διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ,
[1, 9]	οὗτος ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε;	Καὶ	διὰ Ἡσαΐου φησίν· οἱ ἄρχοντές
[1, 9]	ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει δὲ	καὶ	διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς
[1, 9]	ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν»	καὶ	διὰ Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα αὐτῇ
[1, 9]	Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων εὑρεθήσεται;	Καὶ	διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν
[1, 6]	τὸ ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ ἐμβρύῳ	καὶ	διὰ μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ
[1, 11]	Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα	καὶ	διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ
[1, 9]	ἀνασφῆλαι τῆς νόσου. Ταύτῃ τοι	καὶ	διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ μὲν
[1, 8]	προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ	καὶ	διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας.
[1, 7]	καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή.	Καὶ	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου φησίν·
[1, 2]	διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος»	καὶ	διὰ τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος»
[1, 9]	γενέσθαι θεὸς ἦν, ἀγαθὸς ἦν,	καὶ	διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς εἶναι
[1, 5]	μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ	καὶ	διὰ τοῦτο ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ
[1, 2]	λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν,	καὶ	διὰ τοῦτο οὕτως λέγει κύριος»
[1, 12]	τροφὴ καὶ ὕπνος καὶ κοίτη	καὶ	δίαιτα καὶ ἡ λοιπὴ παιδεία·
[1, 5]	ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα	καὶ	διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς φησιν
[1, 6]	τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα	καὶ	διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ δὲ ἡ
[1, 8]	φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι	καὶ	διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν
[1, 6]	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα ἐν Χριστῷ»	καὶ	διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους»
[1, 6]	καὶ γάλα τοῦ κυρίου πάθους	καὶ	διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν
[1, 1]	οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι	καὶ	διδασκαλικὸς ὁ αὐτός ἐστι λόγος,
[1, 6]	νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς	καὶ	διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς τῶν ἐν
[1, 7]	μανθάνοντος, καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος	καὶ	διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ τρίτον ἡ
[1, 8]	παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον	καὶ	διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων,
[1, 9]	πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων	καὶ	διδάσκων ὡς ποιμὴν τὸ ποίμνιον
[1, 9]	τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ	καὶ	διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος
[1, 7]	ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν	καὶ	διεφύλαξεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς
[1, 8]	ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία	καὶ	δικαία καὶ ἀγαθή» {καὶ} κατὰ
[1, 8]	ὁ αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς	καὶ	δίκαιός ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ
[1, 8]	ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες· ὅτι δὲ	καὶ	δίκαιος ὁ αὐτὸς θεός, οὔ
[1, 8]	ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον	καὶ	δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦν»
[1, 3]	χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ ὁ βλέπων	καὶ	διορῶν τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ
[1, 5]	ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς	καὶ	δόξα καὶ αἶνος μεθ´ ἱκετηρίας
[1, 9]	κεκμηκώς, ὁ κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν	καὶ	δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ
[1, 9]	Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα·	καὶ	ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει
[1, 9]	δοῦλοι πρὸς δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς	καὶ	Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες, οὐ πατέρα,
[1, 8]	ὁ θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα,	καὶ	ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ
[1, 8]	ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν	{καὶ	ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο
[1, 8]	ἔγνωσαν, ὅτι σύ με ἀπέστειλας·	καὶ	ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου
[1, 5]	ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς	καὶ	ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ
[1, 9]	τρίβων αὐτῶν» καὶ διὰ Ἱερεμίου·	καὶ	ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ
[1, 9]	τὸ ξύλον καὶ τὸν λίθον,	καὶ	ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ» Μέγιστον γὰρ
[1, 6]	τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως;	Καὶ	εἰ τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο
[1, 10]	εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως	καὶ	εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν μελλόντων
[1, 10]	Χριστός, ἢ ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε	καὶ	εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ
[1, 9]	καὶ τῷ Μωυσεῖ πορεύου» φησὶν	καὶ	εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ
[1, 7]	τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν	καὶ	εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί
[1, 7]	παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ	καὶ	εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ
[1, 7]	μοι τί τὸ ὄνομά σου.	Καὶ	εἶπεν· ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς
[1, 10]	ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας	καὶ	εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι ὑμῶν ὥσπερ
[1, 9]	οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι	καὶ	εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου,
[1, 6]	ἀνατροφὴν τὴν ἐκ τοῦ λόγου,	καὶ	εἰς ἀφθαρσίαν διὰ τὴν ἀγωγὴν
[1, 6]	πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον	καὶ	εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ
[1, 6]	λέγων τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις	καὶ	εἰς πίστιν τοῦ μόνου τελείου
[1, 6]	ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα,	καὶ	εἰς συγγένειαν διὰ τὸ αἷμα
[1, 6]	τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα,	καὶ	εἰς συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν
[1, 3]	ἀγαθόν ἐστιν ὃ μὴ ὠφελεῖ	καὶ	εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν
[1, 13]	θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα	καὶ	εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ
[1, 6]	τὸ γάλα ἐστὶ τὸ τέλειον	καὶ	εἰς τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον.
[1, 9]	ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν	καὶ	εἰς τὴν πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν·
[1, 1]	διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ	καὶ	εἰς τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν
[1, 9]	ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται· ὃ δὲ	καὶ	εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν
[1, 7]	φησίν, οἱ πάντες μία ποίμνη	καὶ	εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως
[1, 10]	σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γάρ·	καὶ	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν
[1, 10]	τοῖς πατράσιν ὑμῶν» πρὸς δὲ	καὶ	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὸ ὄρος
[1, 6]	μὲν σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	ἐκ τῶν ποιμνίων ἔκ τε
[1, 8]	γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα	καὶ	ἐκ τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε
[1, 5]	παῖδες ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ	καὶ	ἐκέκραγον λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ
[1, 5]	ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ,	καὶ	ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης
[1, 6]	ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν	καὶ	ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως
[1, 6]	ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι ἐκ πέτρας	καὶ	ἔλαιον ἐκ στερεᾶς πέτρας, βούτυρον
[1, 5]	μικρὰ μοσχάρια καὶ λέοντος σκύμνον	καὶ	ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου παιδίον,
[1, 7]	ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν	καὶ	ἐλέγξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς»
[1, 8]	ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ	καὶ	ἐλέγχου σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων
[1, 5]	καλὰς καὶ ὡραίας, ἔτι δὲ	καὶ	ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια
[1, 10]	μὲν τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ	καὶ	ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν. Φησὶ
[1, 9]	πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν λαὸν ἐπιφέρει·	καὶ	ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος» Ἐπίπληξις
[1, 9]	καὶ ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν	καὶ	ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς
[1, 9]	Αὖθίς τε ἡ γραφὴ νουθετεῖ,	καὶ	ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ ξύλον καὶ
[1, 6]	ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ	καὶ	ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν
[1, 10]	οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν	καὶ	ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη
[1, 7]	τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους	καὶ	ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν
[1, 7]	νεότης τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ	καὶ	ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος
[1, 9]	ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ	καὶ	ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ
[1, 7]	ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς	καὶ	ἐν τῷ υἱῷ ὁ πατήρ,
[1, 10]	ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει,	καὶ	ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα
[1, 6]	νομῶν εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν	καὶ	ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς
[1, 6]	μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν	καὶ	ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους
[1, 7]	θεόν σου» παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο	καὶ	ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ,	καὶ	ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν·
[1, 10]	δώσει καὶ πλεόνασμα οὐ λήψεται,	καὶ	ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα
[1, 8]	κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς	καὶ	ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ τὰς
[1, 7]	ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν εἴσω τε	καὶ	ἔξω; Οὐχὶ ὁ παιδαγωγός; Οὗτος
[1, 8]	ἡ γὰρ κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ	καὶ	ἐπ´ ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου, ἔστι
[1, 7]	καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν	καὶ	ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν ὡς
[1, 10]	νῦν δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν	καὶ	ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ καθάπερ ἐπὶ
[1, 7]	Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος,	καὶ	ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ
[1, 13]	παρηγγελμένα καὶ εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα.	Καὶ	ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν
[1, 8]	ἕν» ἓν δὲ ὁ θεὸς	καὶ	ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ
[1, 9]	Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν	καὶ	ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς τὸν
[1, 5]	φησίν, αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται	καὶ	ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται· ὡς εἴ
[1, 10]	ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη	καὶ	ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν·
[1, 10]	διὰ ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν	καὶ	ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ
[1, 7]	Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ	καὶ	ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν,
[1, 5]	καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος	καὶ	ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον
[1, 6]	οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται.	Καὶ	ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ
[1, 8]	οὐδὲ κήδεται μέν, οὐχὶ δὲ	καὶ	ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν γὰρ
[1, 8]	ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα	καὶ	ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεός.
[1, 9]	Τὸ δὲ αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου	καὶ	ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει
[1, 9]	οὐ γὰρ θανεῖται. Ἔλεγχος γὰρ	καὶ	ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα
[1, 9]	προσχρῆται τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα	καὶ	ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν
[1, 6]	ὡς τοῦ τελείου ἐφιέμενος· διὸ	καὶ	ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο
[1, 13]	μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ	καὶ	ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει.
[1, 7]	καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ	καὶ	ἐπιφέρει προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά
[1, 9]	παρθενίας σου; Καὶ πόρνη καλὴ	καὶ	ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ
[1, 12]	δὴ τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον	καὶ	ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον,
[1, 2]	ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος	καὶ	ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον
[1, 6]	Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος	καὶ	ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ
[1, 9]	μου κέχρικεν. Καλέσουσί με» φησί,	καὶ	ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας
[1, 10]	ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε	καὶ	ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία
[1, 9]	Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν	καὶ	ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς ὁ
[1, 9]	τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν.	Καὶ	ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ
[1, 8]	ὄντα, ὃς ἦν καὶ ἔστιν	καὶ	ἔσται, δείκνυσιν θεόν, καθ´ ὧν
[1, 10]	λέγει {φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών,	καὶ	ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ
[1, 6]	πρὸς τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου·	καὶ	ἔστι μὲν τῆς σαρκὸς ὑγρότερον
[1, 13]	διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν	καὶ	ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς
[1, 13]	πράξεις, οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται·	καὶ	ἔστιν ἡ μὲν πρᾶξις ἡ
[1, 5]	λαοῦ, τὰ νέα μαθόντες ἀγαθά.	Καὶ	ἔστιν ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς
[1, 8]	ὄντως μόνον ὄντα, ὃς ἦν	καὶ	ἔστιν καὶ ἔσται, δείκνυσιν θεόν,
[1, 7]	φησί, θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον,	καὶ	ἐσώθη μου ἡ ψυχή» Πρόσωπον
[1, 11]	φύσεως καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα	καὶ	εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς,
[1, 5]	ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ	καὶ	εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε
[1, 9]	εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν	καὶ	εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ
[1, 9]	θεοῦ. ~Ὅτι τῆς αὐτῆς δυνάμεως	καὶ	εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν δικαίως, ἐν
[1, 6]	τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν νοῦν,	καὶ	εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς,
[1, 6]	καὶ νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες	καὶ	εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς
[1, 12]	ἀπεριττότητα ἔτι τε εὔζωνόν τε	καὶ	εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα
[1, 10]	ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ,	καὶ	εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν.
[1, 2]	κατηύθυνεν, τὸ δὲ σῶμα κάλλει	καὶ	εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς
[1, 10]	εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιον	καὶ	εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου λέγει.
[1, 5]	καὶ τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε	καὶ	εὐφροσύνην, ἔτι τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν,
[1, 5]	γέλως {καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος	καὶ	ἔφορος ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ
[1, 9]	ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ	καὶ	ἔφριξεν ἐπὶ πλείω ἡ γῆ·
[1, 9]	μου, υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι	καὶ	ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν»
[1, 6]	ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων	καὶ	ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ. Καὶ
[1, 4]	κοινὴ τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ	καὶ	ἡ ἀγωγή. Ἐν γὰρ τῷ
[1, 11]	ἡ ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία	καὶ	ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι
[1, 7]	ἐγένετο, ἡ δὲ ἀίδιος χάρις	καὶ	ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ
[1, 4]	καὶ ἡ σωτηρία, κοινὴ τούτων	καὶ	ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγωγή.
[1, 7]	παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ ῥάβδος σου	καὶ	ἡ βακτηρία σου παρεκάλεσάν με»
[1, 6]	τοὺς νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ	καὶ	ἡ γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου
[1, 6]	τε καὶ αὔξεται. Καὶ δὴ	καὶ	ἡ διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ
[1, 8]	ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ	καὶ	ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι λέγεται
[1, 9]	ὥστε ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ	καὶ	ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν
[1, 8]	καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται,	καὶ	ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων
[1, 8]	ὥστε ὁ μὲν νόμος ἅγιος,	καὶ	ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία
[1, 9]	λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν.	Καὶ	ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν
[1, 5]	τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία	καὶ	ἡ ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη
[1, 2]	νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ	καὶ	ἡ κώλυσις τῆς εἰς τὴν
[1, 12]	ὕπνος καὶ κοίτη καὶ δίαιτα	καὶ	ἡ λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ
[1, 8]	τὰ βέλη μου ἀφ´ αἵματος,	καὶ	ἡ μάχαιρά μου φάγεται κρέα
[1, 8]	τὸ τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ	καὶ	ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη
[1, 5]	ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ	καὶ	ἡ προφητεία. Λέγει γοῦν Δαβὶδ
[1, 6]	λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ	καὶ	ἡ σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ
[1, 6]	τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως	καὶ	ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου, ὁ
[1, 8]	τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου	καὶ	ἡ σοφία διαρρήδην λέγει ἔλεος
[1, 13]	ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν	καὶ	ἡ σοφία λέγει· ἵππος εἰς
[1, 5]	{δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ παιδιὰ	καὶ	ἡ σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ
[1, 9]	αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας.	Καὶ	ἡ σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς.
[1, 4]	δὲ ἡ χάρις, κοινὴ δὲ	καὶ	ἡ σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ
[1, 9]	δημιουργὸς εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν·	καὶ	ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις
[1, 7]	ἡ τοῦ ἀγομένου καὶ μανθάνοντος,	καὶ	ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ διδάσκοντος,
[1, 6]	δὲ ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως	καὶ	ἡ τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ
[1, 5]	συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ·	καὶ	ἡ τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων
[1, 6]	τοῦ θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ	καὶ	ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας
[1, 6]	καὶ τὸ διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ	καὶ	ἡ τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν
[1, 3]	πεφιλήκατε» καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς	καὶ	ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας»
[1, 7]	μου προπορεύεταί σου» τὴν εὐαγγέλιον	καὶ	ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου δύναμιν·
[1, 5]	βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ ἐστι	καὶ	ἡδὺ καὶ τερπνόν, τοῦ θεοῦ
[1, 9]	ἡμῶν αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς	καὶ	ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ
[1, 9]	ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε·	καὶ	ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ ὁ οἶκος
[1, 6]	σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει,	καὶ	ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα, ἐπεὶ
[1, 12]	καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα	καὶ	ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς
[1, 6]	ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον	καὶ	ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες,
[1, 5]	Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία	καὶ	ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν
[1, 9]	νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως	καὶ	ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ βίῳ
[1, 6]	τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτως	καὶ	ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ
[1, 9]	ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς	καὶ	ἡμεῖς πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν.
[1, 9]	πολῖται μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς	καὶ	ἡμεῖς πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ
[1, 5]	εἰς ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει	καὶ	ἡμεῖς τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα
[1, 3]	θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει,	καὶ	ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ
[1, 6]	ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ.	Καὶ	ἣν ὁ λόγος ἔχει πρὸς
[1, 6]	λόγος ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος	καὶ	ἤπιος ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς
[1, 8]	ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ οὗ	καὶ	Ἡσαΐας λέγει κύριος παρέδωκεν αὐτὸν
[1, 5]	ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον	καὶ	ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος
[1, 9]	ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας	καὶ	θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς δὲ τὴν
[1, 8]	τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	θανάτῳ κολάζων τινάς, τέλος ἔχει
[1, 6]	ἔδεται καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ	καὶ	θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως σφᾶς τελείους
[1, 8]	λόγος ἦν ἐν τῷ θεῷ,	καὶ	θεὸς ἦν ὁ λόγος» Εἰ
[1, 6]	τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ	καὶ	θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´ οὗ διαπλάττεται
[1, 3]	τὴν αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα	καὶ	θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ νόμον
[1, 5]	ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων	καὶ	θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό τοι
[1, 4]	συζυγίας τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι	καὶ	θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται ἐπιθυμίας
[1, 4]	ἐστιν ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε	καὶ	θήλεος ζῴου· αὐτὸς δὲ ἡμᾶς
[1, 6]	οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν	καὶ	θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς
[1, 5]	γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους	καὶ	θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους καὶ
[1, 7]	πιστόν, καὶ γίνου» φήσας ἄμεμπτος·	καὶ	θήσω τὴν διαθήκην μου ἀνὰ
[1, 10]	μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν,	καὶ	θνητός, ὃς εὗρεν φρόνησιν. Τὸ
[1, 9]	τὰ τέκνα ἡμῶν, υἱούς τε	καὶ	θυγατέρας, σφόδρα καὶ ὑπὲρ πᾶν
[1, 10]	κύριος· στῆτε ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς	καὶ	ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου
[1, 7]	ὁ θεὸς καὶ γνωρίζεται. Τότε	καὶ	Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε εἶδεν τὸν
[1, 5]	πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ	καὶ	Ἰωάννης ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς
[1, 2]	μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν	καὶ	καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν ψυχὴν
[1, 12]	φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα	καὶ	καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ δὴ
[1, 3]	ἵνα δὴ τὸ κατ´ εἰκόνα	καὶ	καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς γὰρ
[1, 10]	τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον	καὶ	καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ τὰς ἰσοστασίους
[1, 13]	τὴν τοῦ λόγου ὑπακοὴν προσῆκον	καὶ	καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ
[1, 8]	βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»	Καὶ	καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων
[1, 7]	τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας·	καὶ	καθόλου ὁπόσα ἂν παρὰ τοῦ
[1, 9]	ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται, ᾗ καθαρώτατον	καὶ	κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον
[1, 9]	παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ,	καὶ	κάμψον αὐτὰ ἐκ νεότητος αὐτῶν.
[1, 8]	αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι. Λέγεται δὲ	καὶ	κατ´ ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν τὸ
[1, 6]	καὶ ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε	καὶ	κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ καὶ
[1, 8]	ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι	καὶ	κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι
[1, 9]	καὶ τῷ παντὶ τὸ ἑκούσιον	καὶ	κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην
[1, 8]	ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθή»	{καὶ}	κατὰ τῆς αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω
[1, 9]	αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ εὐθεῖα	καὶ	κατὰ φύσιν, ἣν αἰνίττεται τὸ
[1, 12]	ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία	καὶ	κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ ὕπνος
[1, 6]	ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ	καὶ	καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ κατελήφθην
[1, 6]	καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ φθόνον	καὶ	καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ
[1, 6]	εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ´ ᾧ	καὶ	κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ
[1, 8]	ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι	καὶ	κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο
[1, 8]	τι τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ	καὶ	κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται μέν,
[1, 6]	δὲ ἡ προφητεία ὑπὲρ μέλι	καὶ	κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται
[1, 6]	ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ υἱός,	καὶ	κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί οὖν
[1, 6]	σωτηρία ἡ πίστις, ἰσότης δὲ	καὶ	κοινωνία τοῦ δικαίου καὶ φιλανθρώπου
[1, 12]	κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ ὕπνος	καὶ	κοίτη καὶ δίαιτα καὶ ἡ
[1, 8]	καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος, ὀργίζεται	καὶ	κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν καὶ περὶ
[1, 9]	τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν	καὶ	κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ τίς
[1, 8]	ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία. Διὸ	καὶ	κολάζειν μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς
[1, 1]	αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς συντρόφου	καὶ	κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον,
[1, 10]	ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ,	καὶ	κρίμα δίκαιον ποιήσει ἀνὰ μέσον
[1, 9]	τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη	καὶ	κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου σου·
[1, 9]	Τῆς αὐτῆς εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ	καὶ	κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ
[1, 7]	ἀντάξια· ὁ γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς	καὶ	κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει,
[1, 5]	ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας	καὶ	κροαίνοντας τὰ κοσμικά. Χαῖρε σφόδρα,
[1, 5]	τέκνα πολλάκις καὶ λαὸν νέον	καὶ	λαὸν καινόν· τοῖς δὲ δούλοις
[1, 5]	δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις	καὶ	λαὸν νέον καὶ λαὸν καινόν·
[1, 7]	ὅτε οὖν ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ	καὶ	λέγει ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς καθημένοις	καὶ	λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ
[1, 3]	αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν	καὶ	λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ
[1, 5]	δὲ βοῶν τὰ μικρὰ μοσχάρια	καὶ	λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου νεβρὸν
[1, 6]	δὲ αἵματος νοστιμώτερον τὸ γάλα	καὶ	λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον
[1, 6]	τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ φωτεινότατον	καὶ	λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι
[1, 9]	Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας	καὶ	λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν.
[1, 7]	ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν μετὰ φόβου	καὶ	λόγος ἄγγελος ἦν, καινῷ δὲ
[1, 6]	τῶν νηπίων· ὁ κύριος πνεῦμα	καὶ	λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν ὁ
[1, 3]	καὶ τί ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ	καὶ	λόγῳ διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει μὲν
[1, 8]	παρεισδύεται. Εἰ γὰρ ψέξαι χρή,	καὶ	λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν
[1, 6]	χάρισμα καὶ φώτισμα καὶ τέλειον	καὶ	λουτρόν· λουτρὸν μὲν δι´ οὗ
[1, 10]	εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός·	καὶ	μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει
[1, 10]	ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί,	καὶ	μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ
[1, 5]	ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ, ὅπερ	καὶ	μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ
[1, 7]	καὶ γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου	καὶ	μανθάνοντος, καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος
[1, 9]	ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς,	καὶ	μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ
[1, 6]	τὴν ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν γάλα	καὶ	μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία μεγίστη
[1, 6]	τὸ αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται γάλα	καὶ	μέλι. Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται
[1, 6]	ὁ προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται	καὶ	μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν
[1, 6]	ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ	καὶ	μέλιτι προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ
[1, 6]	καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται,	καὶ	μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς
[1, 11]	πατρική, πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου	καὶ	μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν
[1, 6]	διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ	καὶ	μετὰ τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται
[1, 9]	αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο	καὶ	μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ
[1, 6]	πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται	καὶ	μεταβάλλει τὸ αἷμα εἰς γάλα,
[1, 12]	ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει	καὶ	μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος
[1, 9]	εἰσι; πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν,	καὶ	μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ
[1, 5]	φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους	καὶ	μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν
[1, 6]	σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ,	καὶ	μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν
[1, 5]	ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία	καὶ	μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός
[1, 6]	προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους	καὶ	μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς»
[1, 6]	καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς	καὶ	μήτηρ, δι´ οὗ καὶ φίλτρον
[1, 6]	γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ ἅμα	καὶ	μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος μὲν ὡς
[1, 6]	πάντα τῷ νηπίῳ, καὶ πατὴρ	καὶ	μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς.
[1, 7]	αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς	καὶ	μητράσιν καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς τε
[1, 12]	ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι.	Καί	μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι
[1, 5]	ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά.	Καί	μοι δοκεῖ ἡ γραφὴ ταύτην
[1, 2]	εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον.	Καί	μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως
[1, 10]	γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον ὣς ἀέξεται.	Καί	μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ
[1, 10]	καὶ τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο	καὶ	μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι
[1, 2]	ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ	καὶ	μόνος κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος·
[1, 5]	ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε πραγμάτων	καὶ	μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ παραινῶν
[1, 6]	ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς τὸ τέλειον.	Καί	μου μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι
[1, 5]	ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ	καὶ	μυστικῶς τοῦ λόγου τὴν ἁπλότητα
[1, 7]	δὲ καὶ νέῳ λαῷ καινὴ	καὶ	νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ
[1, 5]	καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας,	{καὶ}	νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς
[1, 5]	καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους	καὶ	νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ τὴν
[1, 6]	κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ	καὶ	νεοφυεῖ παιδίῳ πρὸς τοῦ θεοῦ
[1, 8]	μὲν βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ	καὶ	νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας,
[1, 7]	λόγος ἄγγελος ἦν, καινῷ δὲ	καὶ	νέῳ λαῷ καινὴ καὶ νέα
[1, 5]	οἱ θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς	καὶ	νήπιοι καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων
[1, 6]	ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς	καὶ	νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ
[1, 6]	ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον	καὶ	νήπιοι ὦμεν ὡς βρέφος τοῦ
[1, 5]	καὶ ἀίδιον, ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν	καὶ	νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται
[1, 5]	προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον	καὶ	νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας,
[1, 5]	διδάσκοντι ἀεί, τὸ δὲ παιδικὸν	καὶ	νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ
[1, 6]	σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους	καὶ	νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς
[1, 6]	τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων	καὶ	νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων
[1, 7]	πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν	καὶ	νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν μετὰ
[1, 2]	τοσοῦτον ὡς ἡ τῶν παθῶν	καὶ	νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ
[1, 10]	δὲ τέρπου. Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν	καὶ	νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται
[1, 6]	τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει	καὶ	νῦν αἱ τίτθαι τὸ πρωτόχυτον
[1, 2]	μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ	καὶ	ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον
[1, 8]	κλαδευομένη ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ	καὶ	ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ
[1, 7]	λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων,	καὶ	ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν μὴ
[1, 7]	ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ	καὶ	ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ
[1, 6]	ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν	καὶ	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,
[1, 6]	καὶ ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ.	Καὶ	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,
[1, 9]	τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ ἐναντία.	Καὶ	ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός,
[1, 11]	ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν, εἷς	καὶ	ὁ αὐτὸς ὢν λόγος πρὸς
[1, 10]	ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς	καὶ	ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ
[1, 8]	τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως	καὶ	ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ
[1, 9]	τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως	καὶ	ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν μὲν
[1, 9]	ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν	καὶ	ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς
[1, 9]	σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ	καὶ	ὁ Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν τὸν
[1, 8]	ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα	καὶ	ὁ κόσμος πιστεύῃ, ὅτι σύ
[1, 8]	πρὸ καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε,	καὶ	ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω,
[1, 8]	οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου»	καὶ	ὁ κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν
[1, 5]	ἐν κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ	καὶ	ὁ κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ
[1, 6]	ψυχῆς δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ	καὶ	ὁ κύριος ἐκ σαρκὸς καὶ
[1, 5]	θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό τοι	καὶ	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 6]	Τὴν τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ}	καὶ	ὁ κύριος ἐν τῷ κατὰ
[1, 9]	καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον,	καὶ	ὁ λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο
[1, 7]	καινὴ καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται	καὶ	ὁ λόγος γεγέννηται καὶ ὁ
[1, 6]	δὲ τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ	καὶ	ὁ λόγος ὁ αὐτὸς ἢ
[1, 8]	νουθεσίας τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως	καὶ	ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός,
[1, 8]	γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ ὁ φίλος	καὶ	ὁ μή, ἀλλ´ ὁ μὲν
[1, 13]	ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος	καὶ	ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς,
[1, 6]	χάρις εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν.	Καὶ	ὁ μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν
[1, 7]	ὁ φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται	καὶ	ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς
[1, 11]	καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ	καὶ	ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος
[1, 11]	ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ τοῦτο αὐτοῖς	καὶ	ὁ νόμος καὶ ὁ φόβος
[1, 9]	εἰς ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ,	καὶ	ὁ οἶκος Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ
[1, 9]	κύριον, ἀλλ´ ὁ μὲν βοῦς	καὶ	ὁ ὄνος, τὰ νωθῆ ζῷα
[1, 8]	οὐρανοὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ»	καὶ	ὁ οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ
[1, 7]	σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως	καὶ	ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας
[1, 4]	ὁ θεὸς εἷς, εἷς δὲ	καὶ	ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία,
[1, 8]	εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή,	καὶ	ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός
[1, 8]	δικαίου ὁ κύριος. Διὰ τοῦτο	καὶ	ὁ Παῦλός φησι νυνὶ δὲ
[1, 6]	τὸν μαστόν. Διὰ τοῦτό φησι	καὶ	ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν
[1, 8]	ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς	καὶ	ὁ Πλάτων μαθὼν πάντες μὲν
[1, 5]	ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει.	Καὶ	ὁ πληρῶν τὴν ἐντολὴν ταύτην
[1, 8]	καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ	καὶ	ὁ στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ
[1, 8]	σοφία περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ,	καὶ	ὁ τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ
[1, 6]	ἄλλο καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ	καὶ	ὁ τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις
[1, 6]	τῶν ὅλων πατήρ, εἷς δὲ	καὶ	ὁ τῶν ὅλων λόγος, καὶ
[1, 8]	σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον,	καὶ	ὁ φίλος καὶ ὁ μή,
[1, 11]	τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος	καὶ	ὁ φόβος εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν
[1, 7]	δεδώρηται καὶ ὁ λόγος γεγέννηται	καὶ	ὁ φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται
[1, 8]	τῆς γραφῆς ὧδέ που λεγούσης	καὶ	ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ
[1, 8]	εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός.	Καὶ	ὅ γε κύριος εἰς πολλὰ
[1, 3]	παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον	καὶ	ὃ εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν
[1, 7]	βίβλου μου. Νυνὶ δὲ βάδιζε	καὶ	ὁδήγησον τὸν λαὸν τοῦτον εἰς
[1, 6]	ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως	καὶ	οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας
[1, 9]	καὶ οἱ τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος	καὶ	οἱ διψῶντες τῆς πηγῆς τῆς
[1, 6]	τῷ βρέφει τὸ γάλα χορηγεῖται,	καὶ	οἱ μαστοί, οἱ τέως τὸν
[1, 9]	ἧς οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν,	καὶ	οἱ νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς
[1, 9]	καὶ τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα	καὶ	οἱ παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ
[1, 6]	τὴν οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ	καὶ	οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι τῇ
[1, 9]	οἱ πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου	καὶ	οἱ τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ
[1, 6]	ἦν τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν	καὶ	οἰκεῖον, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ,
[1, 6]	ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ	καὶ	οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ
[1, 6]	τοῦ κυρίου· ἦ γὰρ οὐχὶ	καὶ	οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν,
[1, 6]	Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται τὸ γάλα	καὶ	οἴνῳ τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ
[1, 6]	λόγος ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι	καὶ	Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται τοὺς δικαίους
[1, 8]	ἴσοις χαρακτηριζόμενα ἴσα τε ἀλλήλοις	καὶ	ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη.
[1, 11]	ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα	καὶ	ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν,
[1, 8]	καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν	καὶ	ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ
[1, 5]	ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ	καὶ	ὄνος εἴη ὁ νέος ἐν
[1, 9]	ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον	καὶ	ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου
[1, 8]	οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός,
[1, 8]	τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει ὀρνέων,	καὶ	ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ
[1, 10]	γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι εὑρίσκεται	καὶ	ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ
[1, 8]	σοφία διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ	καὶ	ὀργὴ μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ
[1, 13]	ἐνέργεια λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν	καὶ	ὄρεξιν ἀληθείας διὰ τοῦ συμφυοῦς
[1, 5]	καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν γνώμην	καὶ	ὀρθός· τὸ δέ ἐστιν ἁπλότητος
[1, 5]	ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε»	καὶ	ὅσα ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν.
[1, 6]	οἴνου τὸ γάλα καὶ σχίζεται,	καὶ	ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´ ἀποχετεύεται.
[1, 8]	πάντα ἄρα ὠφελεῖ ὁ θεός.	Καὶ	οὐ δήπου ὠφελεῖ μέν τι
[1, 9]	ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν	καὶ	οὐ διαφθερεῖ· καὶ πληθυνεῖ τοῦ
[1, 8]	ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός,	καὶ	οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός με,
[1, 8]	ἄμφω τάσσων τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ	καὶ	οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ
[1, 6]	σάρκα ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ·	καὶ	οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς παιδίοις
[1, 8]	τοῦ δὲ θεοῦ κρεῖττον οὐδέν.	Καὶ	οὐκ ἄλλο τί ἐστι τὸ
[1, 9]	Ἱερεμίου φησίν· ἕως τίνος κεκράξομαι	καὶ	οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ
[1, 9]	τοῦ ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ	καὶ	οὐκ ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν
[1, 5]	ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν	καὶ	οὐκ ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα
[1, 9]	οὐ κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς,	καὶ	οὐκ ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ
[1, 9]	καὶ ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου,	καὶ	οὐκ ἐφοβήθη ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα»
[1, 9]	αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς,	καὶ	οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ
[1, 7]	αὐτοῦ· κύριος μόνος ἦγεν αὐτοὺς	καὶ	οὐκ ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς
[1, 5]	καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν	καὶ	οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ
[1, 7]	ἔργον ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον	καὶ	οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ διὰ
[1, 5]	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχουσα	καὶ	οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία» φησίν,
[1, 8]	προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος,	καὶ	οὓς ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο
[1, 5]	ὅσα ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν.	Καὶ	οὔτί γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον
[1, 6]	τὸ γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ,	καὶ	οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι,
[1, 5]	γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος ὄνος	καὶ	οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον» φησί,
[1, 6]	ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι δὲ	καὶ	οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν· κἀγὼ
[1, 9]	τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ ἐκάλουν	καὶ	οὐχ ὑπηκούετε, λέγει κύριος, ἀλλὰ
[1, 9]	ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας.	Καὶ	οὐχ ὡς οἶκον ἐκάλεσάς με
[1, 9]	κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς μωρὸς	καὶ	οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος
[1, 7]	τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου παιδευθῆναι	καὶ	παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή. Καὶ
[1, 5]	κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν	καὶ	παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν
[1, 11]	δὴ τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ	καὶ	παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται.
[1, 6]	νηπίῳ, καὶ πατὴρ καὶ μήτηρ	καὶ	παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου»
[1, 7]	ὁ ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ	καὶ	παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν,
[1, 9]	εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου ποιμένος	καὶ	παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος καὶ πατρικοῦ
[1, 9]	ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ	καὶ	παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ
[1, 8]	ἡ βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ	καὶ	παιδεία ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας.
[1, 9]	με δίκαιος» ἡ γραφὴ λέγει	καὶ	παιδευσάτω με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ
[1, 7]	θεοσέβεια, μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας	καὶ	παίδευσις εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή
[1, 12]	ἡ τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν	καὶ	παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος, παρ´
[1, 9]	κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων	καὶ	παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν
[1, 5]	τῷ ὄντι νήπιός τέ ἐστι	καὶ	παῖς θεῷ τε καὶ τῷ
[1, 9]	οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ.	Καὶ	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν
[1, 9]	αὐτῶν. Ὢ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας.	Καὶ	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα
[1, 9]	ὅτι φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως.	Καὶ	πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι»
[1, 8]	χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται»	καὶ	πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν
[1, 10]	ἀκούσομαι ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ ἁγίου.	Καὶ	πάλιν λέγει· δεῦτε πρός με
[1, 9]	ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥῦσαι.	Καὶ	πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων,
[1, 3]	ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε»	καὶ	πάλιν ὁ αὐτὸς καὶ ἠγάπησας
[1, 8]	ὁ δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται.	Καὶ	πάλιν ὁ πατήρ μου» φησὶ
[1, 7]	καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα	καὶ	παλλακίσιν ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ
[1, 8]	μὴ φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό,	καὶ	πᾶν τὸ καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα
[1, 6]	Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν	καὶ	πάντα δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν
[1, 10]	καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο,	καὶ	πάντα ὅσα ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται
[1, 3]	παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος	καὶ	πάντα ὠφελεῖ καὶ ὡς ἄνθρωπος
[1, 6]	Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι·	καὶ	πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ
[1, 13]	τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα	καὶ	παρὰ τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ
[1, 8]	συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται τὸ προτρεπτικὸν	καὶ	παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω καὶ τῷ
[1, 2]	γὰρ ἡ προφητεία, δι´ ὑπακοὴν	καὶ	παρακοήν, δι´ ἣν μὲν ἵνα
[1, 8]	τὴν ἀπειλὴν καὶ τὸν φόβον	καὶ	παρακούσαντες μέν, ὡς ἔοικε, τῆς
[1, 9]	διὰ Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ	καὶ	παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις οὐ κατεύθυνεν
[1, 9]	δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ	καὶ	παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν
[1, 13]	ὅτε ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος	καὶ	παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη»
[1, 6]	χειμῶνος μὲν πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος	καὶ	πάροδον οὐ διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ
[1, 13]	ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ,	καὶ	παρωμοιώθη» φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν κύριον	καὶ	παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ.
[1, 9]	οἱ παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ	καὶ	πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα
[1, 9]	οὐχ ὡς οἶκον ἐκάλεσάς με	καὶ	πατέρα καὶ ἄρχοντα τῆς παρθενίας
[1, 5]	τελείου παιδίου· υἱὸς ἐν πατρί,	καὶ	πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ πῶς
[1, 9]	διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς εἶναι	καὶ	πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ ἡ τῆς
[1, 6]	λόγος τὰ πάντα τῷ νηπίῳ,	καὶ	πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς
[1, 8]	ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς	καὶ	πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ»
[1, 9]	ποιμένος καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος	καὶ	πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν σοφίαν
[1, 6]	πρὸς τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως	καὶ	πατρὸς τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων
[1, 6]	πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς	καὶ	πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι
[1, 8]	αἰτίας, ὃ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν	καὶ	πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς
[1, 6]	ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη	καὶ	πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη
[1, 6]	ἔστιν· περὶ ἓν δὲ ἄμφω	καὶ	περὶ ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται.
[1, 6]	Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο	καὶ	περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ
[1, 9]	τε τὰς ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους	καὶ	περὶ τὰς ἄλλας τῶν παθῶν
[1, 7]	κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ παιδαγωγός,	καὶ	περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ
[1, 10]	Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο μὲν οὖν	καὶ	περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους·
[1, 8]	ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν	καὶ	περὶ τούτου ὡς οἷόν τε
[1, 5]	ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι	καὶ	περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας
[1, 10]	πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες	καὶ	πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ
[1, 6]	φύσις τοῦ γάλακτος ἡ ῥύσις,	καὶ	πηγὴ τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ
[1, 6]	Φάγεσθέ μου» φησί, τὴν σάρκα	καὶ	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» Ταύτας
[1, 6]	φάγεσθέ μου τὰς σάρκας» εἰπὼν	καὶ	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» τὸ
[1, 9]	ῥίζαι· διὸ καὶ σωτήριος, εἰ	καὶ	πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα
[1, 6]	πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν	καὶ	πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν
[1, 6]	ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων	καὶ	πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει
[1, 8]	τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας	καὶ	πλάνης καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ	καὶ	πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ
[1, 9]	εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι	καὶ	Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως
[1, 10]	αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ οὐ δώσει	καὶ	πλεόνασμα οὐ λήψεται, καὶ ἐξ
[1, 9]	ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ·	καὶ	πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν
[1, 6]	ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι	καὶ	πνευματικοὶ παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ
[1, 3]	τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι	καὶ	πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν,
[1, 7]	καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ	καὶ	ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας
[1, 8]	πατέρων ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι	καὶ	ποιῶν ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ
[1, 6]	μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι·	καὶ	πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία ὑπὲρ
[1, 6]	τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει	καὶ	πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται
[1, 8]	ὁ κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον	καὶ	πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν
[1, 9]	πλείω ἡ γῆ· ὅτι δύο	καὶ	πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος·
[1, 6]	βρέφος τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας	καὶ	πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος
[1, 8]	χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους	καὶ	πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες»
[1, 9]	καὶ ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου;	Καὶ	πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη
[1, 6]	ὁ λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα	καὶ	ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν
[1, 6]	παιδίοις ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα	καὶ	ποτὸν εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ»
[1, 6]	καὶ βρῶμα εἶναί πως ἔχον	καὶ	ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο
[1, 5]	τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ.	Καὶ	ποῦ ἄρα ἦν ἡ θυρίς,
[1, 7]	κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ	καὶ	πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ
[1, 5]	ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ	καὶ	πρᾶος τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό
[1, 7]	σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε,	καὶ	πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ
[1, 10]	προσέχοντες τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι	καὶ	προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ
[1, 10]	χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ	καὶ	προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων·
[1, 8]	Αὐτὸς γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ	καὶ	πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται,
[1, 12]	τῶν ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ	καὶ	πρὸς αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ
[1, 3]	ἐνεφύσησεν. Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ	καὶ	πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ ὡς
[1, 5]	τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ	καὶ	πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα
[1, 10]	πλησίον αὐτοῦ οὐ μὴ μιάνῃ,	καὶ	πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν
[1, 10]	αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν	καὶ	πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ
[1, 13]	ἀναγεγράφαται, πρός τε ἡμᾶς αὐτοὺς	καὶ	πρὸς τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ
[1, 10]	παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν	καὶ	πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν
[1, 8]	ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς»	καὶ	προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς
[1, 12]	ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον	καὶ	προσέτι ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ
[1, 8]	πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή»	καὶ	προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´
[1, 7]	δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ	καὶ	πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ δὲ ἀίδιος
[1, 8]	δὲ πολλὰ τῶν παθῶν τιμωρίᾳ	καὶ	προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ
[1, 10]	φρόνησιν» Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι	καὶ	προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν
[1, 6]	τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη	καὶ	πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ
[1, 10]	Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας	καὶ	προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον,
[1, 11]	φόβος εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων	καὶ	προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν
[1, 11]	ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου	καὶ	προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ
[1, 9]	τὸν υἱὸν καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ·	καὶ	πρῶτος οὗτος τὴν ἐξ οὐρανῶν
[1, 5]	πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον	καὶ	πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ
[1, 10]	διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται	καὶ	πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ
[1, 5]	πατρί, καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ·	καὶ	πῶς οὐ τέλειος ἡ παιδεία
[1, 7]	ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος; Ἀλλὰ	καὶ	ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ
[1, 6]	στερεὰν τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες	καὶ	σάρκα καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ
[1, 6]	οἰκείας τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ	καὶ	σάρκα ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ·
[1, 6]	μυστηρίου· ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν παλαιὰν	καὶ	σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ
[1, 6]	ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ βρῶμα	καὶ	σὰρξ καὶ τροφὴ καὶ ἄρτος
[1, 6]	κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν δὲ ἅμα	καὶ	σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν
[1, 7]	ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν	καὶ	σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς
[1, 5]	γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ σκολιὰ	καὶ	σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων, ὁ
[1, 5]	ἄχολοί τε καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ	καὶ	σκολιότητι· ἡ μὲν γὰρ γενεὰ
[1, 6]	{διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς	καὶ	σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ
[1, 8]	ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς	καὶ	σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι
[1, 6]	ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν	καὶ	συγγένειάν τινα πρὸς τὸ ὕδωρ
[1, 6]	εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν	καὶ	συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ
[1, 7]	ὅσα ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ	καὶ	συμπαλαίειν λέγεται. Ὑπελείφθη δέ» φησίν,
[1, 6]	τε καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί τε	καὶ	συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν
[1, 13]	ὄρεξιν ἀληθείας διὰ τοῦ συμφυοῦς	καὶ	συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ
[1, 9]	τὰς ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου	καὶ	συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ
[1, 6]	χρηστὸς ὁ κύριος. Εἰ δὲ	καὶ	συνενδῴη τις αὐτοῖς ἄλλο τι
[1, 6]	ἤπιος ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς	καὶ	συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ μὴν
[1, 6]	ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν	καὶ	συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις»
[1, 6]	τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν	καὶ	συνετῶν τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη
[1, 5]	σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ παίζειν	καὶ	συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν ὑπομονῇ
[1, 9]	ἐποιήσατε βουλὴν οὐ δι´ ἐμοῦ,	καὶ	συνθήκας οὐ διὰ τοῦ πνεύματός
[1, 3]	ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς	καὶ	συντόνους εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς
[1, 6]	οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται	καὶ	σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ τίτθαι
[1, 10]	ὁ σίδηρος πρὸς τοῦ πυρὸς	καὶ	σφύρας καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς,
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ οἴνου τὸ γάλα	καὶ	σχίζεται, καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον,
[1, 10]	καὶ ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν	καὶ	σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ
[1, 5]	βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι δίκαιος	καὶ	σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ
[1, 2]	ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος,	καὶ	σῶμα καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ
[1, 9]	καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη καὶ γράμματι	καὶ	σώματι, τῷ λόγῳ καὶ τῷ
[1, 12]	λόγου, ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ οὖν	καὶ	σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται, ὁ
[1, 12]	παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν	καὶ	σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα
[1, 7]	τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς κλῆσιν	καὶ	σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ
[1, 12]	ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν	καὶ	σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν
[1, 10]	τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν	καὶ	σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου
[1, 9]	πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ	καὶ	σωτήριος, εἰ καὶ πικρός, ὁ
[1, 2]	μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει	καὶ	σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ σῶμα
[1, 5]	τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας.	Καὶ	τὰ ἀρνία δέ μου» ὅταν
[1, 6]	παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ ὡς μήτηρ,	καὶ	τὰ αὑτῆς παιδία προσκαλουμένη ἁγίῳ
[1, 9]	πρὸς σωτηρίαν τὸν λαόν, καθάπερ	καὶ	τὰ βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι
[1, 7]	καὶ αὐτὴ τρίτον ἡ ἀγωγή,	καὶ	τὰ διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ
[1, 10]	ἐν τοῖς προστάγμασί μου πεπόρευται	καὶ	τὰ δικαιώματά μου πεφύλακται τοῦ
[1, 10]	ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ ἐρῶ»	καὶ	τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ
[1, 10]	καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς»	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ
[1, 6]	γάλα προβάτων μετὰ στέατος ἀρνῶν»	καὶ	τὰ ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς·
[1, 12]	τὴν πολιτείαν ἔχοντες τοῦ κυρίου	καὶ	τὰ ἴχνη τοῦ θεοῦ διώκοντες·
[1, 3]	ἐπεὶ καὶ πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν.	Καὶ	τὰ μὲν ἄλλα κελεύων μόνον
[1, 9]	ὁ ὄνος, τὰ νωθῆ ζῷα	καὶ	τὰ μωρά, εἴσεται τὸν τρέφοντα,
[1, 10]	μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες	καὶ	τὰ ὅμοια, τὸ δὲ ἐκ
[1, 5]	καὶ διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ	καὶ	τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν
[1, 9]	ὁ ὢν αὐτὸς τὰ πάντα	καὶ	τὰ πάντα ὁ αὐτός, ὅτι
[1, 10]	καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων»	καὶ	τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων
[1, 8]	τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν παθῶν	καὶ	τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου, τὰς
[1, 9]	τὰ ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ	καὶ	τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν
[1, 12]	ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη,	καὶ	τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ
[1, 12]	εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ τὴν βλάβην	καὶ	τὰς αἰτίας τῶν παθῶν διηγούμενος
[1, 8]	καὶ ὁ στρατηγὸς χρημάτων ζημίας	καὶ	τὰς εἰς αὐτὰ τὰ σώματα
[1, 12]	ὑπερφυῶς τόν τε παιδαγωγὸν αὐτὸν	καὶ	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς πρέποντα
[1, 10]	λόγου· δίκαιος γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται	καὶ	τὰς ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς
[1, 12]	τὰς εἰς αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι	καὶ	τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν
[1, 12]	ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας διελέγχοντι	καὶ	τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς αὐτὰς
[1, 1]	πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι	καὶ	τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς
[1, 12]	τὰς αἰτίας τῶν παθῶν διηγούμενος	καὶ	τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων
[1, 8]	τὰς λαγνείας, ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ	καὶ	τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου ἐξομαλίζων,
[1, 3]	ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς	καὶ	τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς συντόμους
[1, 12]	εἰς ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ	καὶ	ταύτας διελέγχοντι καὶ τὰς ὁρμὰς
[1, 6]	ἵστησι τὴν μεταβολὴν τὸ αἷμα,	καὶ	ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν
[1, 5]	τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ νήπιος	καὶ	ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ
[1, 6]	ἐθέλεις, κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε	καὶ	ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν τὸ πνεῦμα
[1, 9]	τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν αὐτῷ»	καὶ	ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας
[1, 9]	ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ	καὶ	ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 5]	δὲ νηπίους, υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι	καὶ	τέκνα πολλάκις καὶ λαὸν νέον
[1, 6]	ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ φώτισμα	καὶ	τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν μὲν
[1, 6]	ἄνω κλήσεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.	Καὶ	τέλειον μὲν ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι
[1, 10]	μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ σοφία,	καὶ	τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο καὶ
[1, 5]	γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς ἔργον σοφῷ	καὶ	τελείῳ ἢ παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι
[1, 5]	Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς τὰ κάλλιστα	καὶ	τελεώτατα τῶν ἐν τῷ βίῳ
[1, 6]	δειχθῇ, ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ	καὶ	τέλος {ὁ λόγος ἀλληγορούμενος γάλα}
[1, 6]	καὶ χρόνος οὐδὲ μὴν ὁρμὴ	καὶ	τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ ἓν
[1, 5]	κεχαρισμένον τέ ἐστι καὶ ἡδὺ	καὶ	τερπνόν, τοῦ θεοῦ μὴ περιισταμένου
[1, 5]	εἶναι τὴν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν	καὶ	τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν
[1, 5]	συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν ὑπομονῇ	καὶ	τῇ διοικήσει τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα
[1, 6]	τοῦ αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται	καὶ	τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν
[1, 6]	ὡς βρῶμα. Οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι
[1, 6]	ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ τῆς ἐνύλου	καὶ	τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ
[1, 12]	τὸ θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι δὲ	καὶ	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν φημὶ χρῆναι
[1, 8]	τὸν κύριον διὰ τὴν ῥάβδον	καὶ	τὴν ἀπειλὴν καὶ τὸν φόβον
[1, 6]	ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ	καὶ	τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου ὁ
[1, 10]	ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ,	καὶ	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ
[1, 7]	τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν σοφίαν	καὶ	τὴν δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ
[1, 7]	ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα	καὶ	τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν σοφίαν
[1, 5]	φησιν ἡ γραφή, τὴν εὐχαριστίαν	καὶ	τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ
[1, 2]	λέγει κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν· διὸ	καὶ	τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος ὑποτίθεται
[1, 10]	περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν σου	καὶ	τὴν καρδίαν τοῦ σπέρματός σου.
[1, 10]	τῆς αἰτίας διὰ τῆς ἐπιτιμίας,	καὶ	τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´
[1, 8]	δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ γραφή.	Καὶ	τὴν κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ
[1, 10]	τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν ἡμᾶς	καὶ	τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν διὰ
[1, 9]	τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν	καὶ	τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον
[1, 7]	τῷ λόγῳ, καὶ τὸ ὄνομα	καὶ	τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ τῷ
[1, 6]	καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ	καὶ	τὴν παλαιὰν τροφήν, καινῆς δὲ
[1, 5]	λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ	καὶ	τὴν παρθένον ἀταλὴν νύμφην καὶ
[1, 6]	γὰρ μόνον τῶν ὑγρῶν τοῦτο	καὶ	τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ μῖξιν
[1, 7]	Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ τὴν ἐπιμέλειαν	καὶ	τὴν σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν
[1, 6]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ	καὶ	τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου πάθους
[1, 5]	εὐφροσύνην, ἔτι τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν,	καὶ	τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν,
[1, 6]	πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα δόλον	καὶ	τὴν ὑπόκρισιν καὶ φθόνον καὶ
[1, 6]	τε πρὸς τὸ πέρας ἄφιξιν	καὶ	τῆς ἀφίξεως τὴν πρόληψιν· οὐ
[1, 6]	φησίν, ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ	καὶ	τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα
[1, 5]	εἰρήνης τῷ πληθύνειν τὴν παιδείαν·	καὶ	τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι
[1, 6]	αἷμα» τὸ ἐναργὲς τῆς πίστεως	καὶ	τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ {τὸ}
[1, 5]	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως	καὶ	τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ, εἰς
[1, 11]	δυνάμεως τῆς λογικῆς, πρὸς δὲ	καὶ	τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν καὶ
[1, 8]	σώματα διηκούσας αἰκίας μετὰ δεσμῶν	καὶ	τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων τοῖς
[1, 6]	τὸν μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον	καὶ	τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα,
[1, 1]	πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν	καὶ	τῆς μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ
[1, 6]	ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ	καὶ	τῆς πόας καὶ τῶν νομῶν
[1, 8]	ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ πλάνης	καὶ	τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας εἰς
[1, 9]	καὶ συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας	καὶ	τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς
[1, 11]	τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ νᾶπυ	καὶ	τῆς χολῆς μειωτικόν, τουτέστι τοῦ
[1, 3]	δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ ἐχειρούργησεν	καί	τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν. Τὸ
[1, 3]	μὲν οὖν ὁ παιδαγωγὸς βούλεται	καὶ	τί ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ καὶ
[1, 10]	τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ,	καὶ	τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ
[1, 9]	Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς	καί	τινα αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου
[1, 12]	σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει πῶς	καὶ	τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν ὁ
[1, 9]	παιδαγωγοῦ τὸ περὶ τὰς ἐπιτιμήσεις	καὶ	τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ τὸ
[1, 6]	οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ	καὶ	τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ φωτεινότατον
[1, 6]	ὁ παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου	καὶ	τὸ αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ
[1, 6]	λευκὴ δὲ ὡς ἡμέρα Χριστοῦ,	καὶ	τὸ αἷμα τοῦ λόγου πεφανέρωται
[1, 9]	τὸ μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ	καὶ	τὸ ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον
[1, 11]	καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν	καὶ	τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ
[1, 9]	τὸ ὑγιαίνειν ἀεί, καλὸν δὲ	καὶ	τὸ ἀνασφῆλαι τῆς νόσου. Ταύτῃ
[1, 6]	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἓν	καὶ	τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία δὲ
[1, 6]	καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως	καὶ	τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ
[1, 5]	τοῦ ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ	καὶ	τὸ δειλὸν τῶν τρυγόνων τὴν
[1, 6]	ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν	καὶ	τὸ διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ
[1, 10]	πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ	καὶ	τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν ἔχον
[1, 8]	χάρις ἐκ μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ	καὶ	τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ
[1, 6]	Ἀλλὰ καὶ ἡ σὰρξ αὐτὴ	καὶ	τὸ ἐν αὐτῇ αἷμα τῷ
[1, 6]	περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν,	καὶ	τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ
[1, 6]	ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ	καὶ	τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως
[1, 10]	γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν	καὶ	τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ
[1, 2]	τό τε ἐν αὐταῖς κατορθοῦν	καὶ	τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς.
[1, 9]	ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω,	καὶ	τὸ θεῖον προειδὼς τὸ ἐσόμενον,
[1, 4]	οὐ μόνον τὸ ἄρρεν ἀλλὰ	καὶ	τὸ θῆλυ κεκληκέναι, εἴ τῳ
[1, 10]	πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´ ὧν	καὶ	τὸ καλὸν καὶ τὸ συμφέρον
[1, 6]	σώματος τὴν οὐσίαν. Καὶ δὴ	καὶ	τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ μὲν
[1, 11]	καὶ τὸ πολύχουν τῆς φύσεως	καὶ	τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ εὐαυξὲς
[1, 6]	πάθη καὶ ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας·	καὶ	τὸ μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδὴ»
[1, 2]	αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ λόγον.	Καὶ	τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν,
[1, 5]	τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ	καὶ	τὸ νέον προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν
[1, 12]	τὸ εὐτελές τε καὶ ἄτυφον	καὶ	τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον
[1, 5]	εὐπρόσδεκτον εἶναι λέγων τῷ θεῷ	καὶ	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καθάρσιον
[1, 7]	προφητικῶς παραχωρῶν παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ,	καὶ	τὸ ὄνομα καὶ τὴν παιδαγωγίαν
[1, 9]	ὑπογραμμόν· καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω	καὶ	τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ τὸ
[1, 9]	καταδήσω καὶ τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι	καὶ	τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω
[1, 6]	καὶ ὁ τῶν ὅλων λόγος,	καὶ	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἓν
[1, 11]	τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ πνευματικὸν	καὶ	τὸ πολύχουν τῆς φύσεως καὶ
[1, 6]	πίστεως καὶ τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον	καὶ	{τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν
[1, 6]	ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει	καὶ	τὸ ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται τροφή.
[1, 6]	τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι	καὶ	τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον
[1, 5]	παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς	καὶ	τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι»
[1, 6]	κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί ἐστιν	καὶ	τὸ σκότος αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει·
[1, 6]	σπέρμα καὶ φύει. Τινὲς δὲ	καὶ	τὸ σπέρμα τοῦ ζῴου ἀφρὸν
[1, 8]	καὶ ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα. Διὸ	καὶ	τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν ἔχον
[1, 10]	δι´ ὧν καὶ τὸ καλὸν	καὶ	τὸ συμφέρον πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν
[1, 1]	μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός, ᾗ	καὶ	τὸ τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν
[1, 10]	ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν	καὶ	τὸ ὑπηνέμιον δείξας ὁ παιδαγωγὸς
[1, 8]	ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν	καὶ	τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων
[1, 9]	τὸ θεῖον προειδὼς τὸ ἐσόμενον,	καὶ	τὸ φιλάνθρωπον τὸ αὑτοῦ τῷ
[1, 3]	ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν,	καὶ	τὸ φίλτρον ἔνδον ἐστὶν ἐν
[1, 10]	αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ	καὶ	τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται»
[1, 9]	σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν·	καὶ	τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ τὸ
[1, 1]	τὸ σῶμα ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ	καὶ	τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ
[1, 6]	πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ	καὶ	τοῖς αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν,
[1, 8]	αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς	καὶ	τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ
[1, 6]	ἄμφω μία διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ	καὶ	τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ μόνον
[1, 8]	αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν γῆν	καὶ	τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν ὀξύνων.
[1, 8]	ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν ἕνα	καὶ	τὸν αὐτὸν εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα
[1, 12]	βίον ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι	καὶ	τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον.
[1, 9]	ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή,	καὶ	τὸν ἥλιον ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ
[1, 8]	γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ, δι´ οὗ	καὶ	τὸν θεόν, οἷον ἐκ τρυτάνης
[1, 5]	διὰ τοῦτο ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ	καὶ	τὸν Ἰσαὰκ εἰς παῖδα ἀναφέρω·
[1, 9]	καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ ξύλον	καὶ	τὸν λίθον, καὶ ἐθυμίασαν τῇ
[1, 7]	τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν οὗτος	καὶ	τὸν Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει
[1, 2]	πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον	καὶ	τὸν οὐρανὸν τάς τε ἡλιακὰς
[1, 5]	καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν νύμφην	καὶ	τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος,
[1, 7]	ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις τῇ τάξει	καὶ	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις
[1, 5]	ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ οὗτος.	Καὶ	τὸν πῶλον» φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ»
[1, 6]	δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι	καὶ	τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν
[1, 12]	τοῦ πατρός, ἀκούωμεν τοῦ λόγου	καὶ	τὸν σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ
[1, 9]	ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ ἤδη	καὶ	τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου
[1, 9]	τὸν ἥλιον ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ	καὶ	τὸν υἱὸν καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ·
[1, 8]	τὴν ῥάβδον καὶ τὴν ἀπειλὴν	καὶ	τὸν φόβον καὶ παρακούσαντες μέν,
[1, 9]	περιβαλὼν τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας,	καὶ	τὸν χρῶτά μου κέχρικεν. Καλέσουσί
[1, 5]	πάθους παραχωρῶν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ	καὶ	τοῦ κυρίου τὴν θειότητα αἰνίττεται
[1, 6]	Τελειοῦται δὲ τῷ λουτρῷ μόνῳ	καὶ	τοῦ πνεύματος τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται;
[1, 9]	νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς	καὶ	τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα καὶ
[1, 6]	καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ ἀνὰ μέσον	καὶ	τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν· ἐν
[1, 11]	αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν,	καὶ	τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ πνευματικὸν
[1, 7]	ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον σοῦ	καὶ	τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας ἐνταῦθα
[1, 11]	χολῆς μειωτικόν, τουτέστι τοῦ θυμοῦ,	καὶ	τοῦ φλέγματος διακοπτικόν, τουτέστι τοῦ
[1, 9]	γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν	καὶ	τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς
[1, 4]	διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν	καὶ	τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν ὁ
[1, 6]	ὁ μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν	καὶ	τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν
[1, 8]	τοὺς κλητοὺς ἐπὶ τὰ βελτίω	καὶ	τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς
[1, 10]	ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους δὴ	καὶ	τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον οὐ
[1, 9]	αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ	καὶ	τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν αὐτῷ»
[1, 10]	οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται,	καὶ	τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἔθετο
[1, 7]	γραφῆς καλουμένους οὐ μόνον, ἀλλὰ	καὶ	τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους
[1, 2]	τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο {δὲ} τοῖς εἰς μετάνοιαν
[1, 6]	βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία	καὶ	τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν οὖν
[1, 2]	καθὸ ἡ δικαία κρίσις ἕπεται,	καὶ	τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν προφητῶν
[1, 6]	Μίγνυται δὲ καὶ μέλιτι προσφυῶς	καὶ	τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν μετὰ
[1, 8]	ἓν ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν·	καὶ	τοῦτο ἦν τὸ οὐδεὶς ἔγνω
[1, 6]	τὸ θέλημα αὐτοῦ ἔργον ἐστὶ	καὶ	τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως καὶ
[1, 9]	δίκαιος δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς,	καὶ	τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ δίκαιον
[1, 8]	κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ οὖν	καὶ	τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας φάρμακον,
[1, 2]	ὃν ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται·	καὶ	τοῦτον ἔργον ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν
[1, 9]	Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος διασυρτικός.	Καὶ	τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι ὁ
[1, 9]	τρέφοντα, ὁ δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος	καὶ	τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ Ἱερεμίου
[1, 6]	σαφηνίσαντες, ὡς μόνου τοῦδε ἐνδίκως	καὶ	τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ φωτίζοντος
[1, 6]	νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος»	καὶ	τροφεὺς ἡμῶν λόγος τὸ αὐτοῦ
[1, 6]	πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς	καὶ	τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί, τὴν
[1, 6]	λόγος, καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ	καὶ	τροφὴ καὶ ἄρτος καὶ αἷμα
[1, 12]	σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις	καὶ	τροφὴ καὶ ὕπνος καὶ κοίτη
[1, 6]	τὸ γάλα καὶ ποτὸν εἶναι	καὶ	τροφήν. Ἐγώ» φησὶν ὁ κύριος,
[1, 5]	ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ	καὶ	τῷ βραχίονι αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας»
[1, 8]	προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω	καὶ	τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν καὶ
[1, 7]	Δαβίδ· κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν με	καὶ	τῷ θανάτῳ οὐ παρέδωκέν με»
[1, 5]	ἐστι καὶ παῖς θεῷ τε	καὶ	τῷ κόσμῳ, τῷ μὲν ὡς
[1, 7]	ὄνομα καὶ τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει	καὶ	τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν,
[1, 6]	ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ πολλοὶ δὲ	καὶ	τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος, ὃ
[1, 9]	αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ	καὶ	τῷ Μωυσεῖ πορεύου» φησὶν καὶ
[1, 9]	γράμματι καὶ σώματι, τῷ λόγῳ	καὶ	τῷ νόμῳ, εἰς μετάνοιαν τὴν
[1, 9]	τὸν θεόν. Πολλῷ δέ, οἶμαι,	καὶ	τῷ παντὶ τὸ ἑκούσιον καὶ
[1, 10]	ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται	καὶ	τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην νέμων ἐπίστρεφε
[1, 6]	τῇ πείρᾳ ἡ ἀπειρία καταλύεται	καὶ	τῷ πόρῳ ἡ ἀπορία, οὕτως
[1, 2]	ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός, σὺν	καὶ	τῷ σχήματι θεός· οὗτος ἡμῖν
[1, 2]	Παραχρῆμα δὲ ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη.	Καὶ	τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι»
[1, 6]	κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς δὲ θεοδίδακτοι»	καὶ	τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι. Πῶς
[1, 3]	ἢ παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ	καὶ	τῶν εἰκόνων τὰς μὲν ἐκτρεπομένους,
[1, 7]	ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος ἦν,	καὶ	τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς
[1, 13]	εὖ ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως	καὶ	τῶν καθηκόντων τὰ μὲν πρὸς
[1, 7]	παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι	καὶ	τῶν Κροίσου παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου
[1, 2]	τε ἡλιακὰς περιδινήσεις κύκλους τε	καὶ	τῶν λοιπῶν ἄστρων τὰς φορὰς
[1, 6]	γεγονότος, ἀλλὰ καὶ τῆς πόας	καὶ	τῶν νομῶν εὐχύλων τὸ τηνικάδε
[1, 5]	νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως	καὶ	τῶν ὅλων ὁ πατὴρ τοὺς
[1, 1]	τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν	καὶ	τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς ὕστερον
[1, 6]	ἐγώ» φησίν, εἶπα, θεοί ἐστε	καὶ	υἱοὶ ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ
[1, 8]	εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ	καὶ	υἱὸν εἶναι τὸν κύριον τοῦ
[1, 9]	γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός,	καὶ	υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ
[1, 3]	ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος	καὶ	ὑπαγορεύσει μὲν τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει
[1, 8]	πάντα δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα	καὶ	ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ
[1, 8]	θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς	καὶ	ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα. Διὸ καὶ
[1, 9]	υἱούς τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα	καὶ	ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ
[1, 9]	εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν	καὶ	ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη
[1, 6]	ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος	καὶ	ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις·
[1, 5]	φιλεῖ τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ	καὶ	ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει
[1, 12]	πορεία καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ	καὶ	ὕπνος καὶ κοίτη καὶ δίαιτα
[1, 6]	ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς	καὶ	ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ
[1, 1]	νυνὶ δὲ θεραπευτικός τε ὢν	καὶ	ὑποθετικὸς ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς
[1, 9]	ὅτι κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα	καὶ	ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν.
[1, 7]	ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων	καὶ	φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων
[1, 9]	ὅμως ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ	καί	φησιν διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ
[1, 7]	ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ	καί	φησιν ἡ γραφή· ὁ νόμος
[1, 6]	πάντα δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν	καὶ	φθόνον καὶ καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα
[1, 12]	ἄτυφον καὶ τὸ ὅλον φιλελεύθερον	καὶ	φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ
[1, 9]	ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς	καὶ	φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν
[1, 6]	δὲ καὶ κοινωνία τοῦ δικαίου	καὶ	φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς
[1, 6]	αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου	καὶ	φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον
[1, 5]	πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν	καὶ	φιλεῖ τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ
[1, 3]	τί ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ	καὶ	φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ
[1, 3]	αἱρετόν, τούτῳ δὲ καὶ ἀσμενιστὸν	καὶ	φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν
[1, 3]	καὶ ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ	καὶ	φιλητὸν μέν τί ἐστί τινι,
[1, 7]	παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην	καὶ	Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ μὲν
[1, 8]	κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων	καὶ	φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ
[1, 6]	ἀληθῶς καὶ μήτηρ, δι´ οὗ	καὶ	φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο
[1, 10]	τοῦ λόγου, δι´ ὃν μακάριοι	καὶ	φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ γνῶσις
[1, 6]	τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε	καὶ	φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου
[1, 10]	ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι	καὶ	φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ διὰ
[1, 10]	προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν	καὶ	φυγὴν κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν
[1, 6]	χυμὸς ὢν συνέχει τὸ σπέρμα	καὶ	φύει. Τινὲς δὲ καὶ τὸ
[1, 6]	δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον	καὶ	φωτεινὸν ὄμμα τοῦ πνεύματος ἴσχομεν,
[1, 6]	ἐνδίκως καὶ τρέφοντος καὶ αὔξοντος	καὶ	φωτίζοντος τοὺς νηπίους. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	πολλαχῶς τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα	καὶ	φώτισμα καὶ τέλειον καὶ λουτρόν·
[1, 12]	ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ ἅμα	καὶ	χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς
[1, 2]	αὑτὴν ἰᾶται τὴν ψυχὴν ἐντολαῖς	καὶ	χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν ὑποθήκαις
[1, 12]	διαθέσει κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ	καὶ	χρηστότητι. Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον
[1, 13]	δὲ ἀκόλουθον ἐν βίῳ θεῷ	καὶ	Χριστῷ βούλημα ἕν, κατορθούμενον ἀιδίῳ
[1, 6]	οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν αἰὼν	καὶ	χρόνος οὐδὲ μὴν ὁρμὴ καὶ
[1, 11]	πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο	καὶ	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν»
[1, 10]	δὲ ἐγκωμιαστικοῦ τὸ ἐπαινετικόν τε	καὶ	ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα
[1, 10]	ἦν φάσκειν ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν	καὶ	ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον
[1, 10]	ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς	καὶ	ψόγῳ μάλιστα πάντων τοῖς ἀνθρώποις
[1, 2]	κήδεται τοῦ πλάσματος, καὶ σῶμα	καὶ	ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ πανακὴς
[1, 6]	ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα	καὶ	ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος {ὁ
[1, 5]	ἔγνω, εἰ μὴ ὁ υἱὸς	καὶ	ᾧ ἂν ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ.
[1, 8]	ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ	καὶ	ὧν οὐ χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ
[1, 5]	ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς	καὶ	ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας
[1, 9]	αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον	καὶ	ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν καὶ
[1, 9]	ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος,	καὶ	ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ
[1, 3]	ὁ κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ	καὶ	ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς θεός,
[1, 6]	παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα αὐτὸν λέγει	καὶ	ὡς ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ πυρός}
[1, 8]	Ἃ δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη,	καὶ	ὡς ἀρετὴ καὶ ὡς δι´
[1, 8]	ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ	καὶ	ὡς δι´ αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν
[1, 3]	πάντα ὠφελεῖ καὶ ὡς ἄνθρωπος	καὶ	ὡς θεός, τὰ μὲν ἁμαρτήματα
[1, 9]	ὅτι δεικνύει αὐτὸν οἷός ἐστιν,	καὶ	ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι
[1, 7]	τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος,	καὶ	ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ
[1, 8]	ὡς δι´ αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν	καὶ	ὡς οὐ τέρπουσα· οὐ γὰρ
[1, 5]	μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ,	καὶ	ὡς περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον»
[1, 5]	ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ	καὶ	ὡσαύτως ἔχουσα καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα.
[1, 1]	ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς	καὶ	ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις
[1, 13]	κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα ἐντολαὶ	κυριακαί,	αἳ δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ
[1, 13]	αἳ δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ	ὑποθῆκαι	πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός
[1, 13]	κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι οὖσαι	θεϊκαὶ	ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται,
[1, 6]	ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον αἱ	πατρικαὶ	τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ
[1, 13]	δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι	πνευματικαὶ	ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε
[1, 11]	καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται.	Πάλαι	μὲν οὖν διὰ Μωσέως ὁ
[1, 6]	λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας	θηλαὶ	χορηγοῦσι τὸ γάλα. Ἔτι δὲ
[1, 9]	ἀεί, καλὸν δὲ καὶ τὸ	ἀνασφῆλαι	τῆς νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ
[1, 7]	τὰ διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ	ἐντολαί.	Ἔστι δὲ ἡ κατὰ τὸν
[1, 13]	πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα	ἐντολαὶ	κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι οὖσαι
[1, 7]	με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ	ἐπίσταμαί	σε, καὶ πρὸ τοῦ σε
[1, 5]	ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ νήπιοι	χαμαὶ	οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ πρόσθεν
[1, 10]	ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ	προΐεμαι	ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ
[1, 9]	πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ δέ,	οἶμαι,	καὶ τῷ παντὶ τὸ ἑκούσιον
[1, 7]	μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς,	οἶμαι,	τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ
[1, 6]	Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω	λογίζομαι	κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ μὲν
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου φησίν· ἕως τίνος	κεκράξομαι	καὶ οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα
[1, 2]	με, κύριε, ὅτι πρὸς σὲ	κεκράξομαι	ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν
[1, 9]	χωλὸν καταδήσω καὶ τὸ ὀχλούμενον	ἰάσομαι	καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ
[1, 9]	ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ	ἔσομαι	ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς ὁ χιτὼν
[1, 9]	ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ	ἔσομαι»	φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι
[1, 5]	δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ ἄλλο	παραθήσομαι	τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν
[1, 10]	τῆς καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ,	ἀκούσομαι	ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ
[1, 6]	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος	εὔχομαι	εἶναι. Ὡς δ´ ἐξ αἵματος
[1, 9]	ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ	ἐπισκέψομαι;	λέγει κύριος· ἢ ἐν λαῷ
[1, 9]	Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ	ἐπισκέψομαι»	φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ
[1, 8]	θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι	ὄψομαι	τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων
[1, 6]	τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν	ἡγοῦμαι	κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν,
[1, 6]	γοῦν ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς,	ἐξομολογοῦμαί	σοι, πάτερ, φησίν, ὁ θεὸς
[1, 6]	ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη	τετελείωμαι,	διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω,
[1, 10]	καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ	συγχρῶμαι	τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´
[1, 7]	φυλάττων ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ	ἐπισκέπτωμαι»	φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν
[1, 9]	ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα.	Ναί,	δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς,
[1, 6]	ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει.	Ναὶ	μὴν ἐπιμίγνυται τὸ γάλα καὶ
[1, 10]	καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ.	Ναὶ	μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν
[1, 10]	τῶν καλῶν διὰ ταύτης καλῶν.	Ναὶ	μὴν καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν
[1, 2]	ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν.	Ναὶ	μὴν καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται
[1, 6]	αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται.	Ναὶ	μὴν καὶ συγγένειάν τινα πρὸς
[1, 8]	σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία.	Ναὶ	μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ
[1, 13]	λόγῳ περὶ ὅλον τὸν βίον.	Ναὶ	μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν
[1, 6]	ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις·	ναί,	ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία
[1, 9]	σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης·	ναί,	παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς τὸ
[1, 1]	διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον	ὑγιᾶναι·	οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς
[1, 6]	ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη»	εἰδέναι	φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ
[1, 9]	Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα,	συνιέναι	αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας.
[1, 8]	τοῦτο μόνος οὗτος οἷός τε	ἀφιέναι	τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ πατρὸς
[1, 3]	θεὸς διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ	πεποιηκέναι	προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου
[1, 4]	ἄρρεν ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ	κεκληκέναι,	εἴ τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ
[1, 5]	νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον	εἰρηκέναι	μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ νέον
[1, 7]	ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν	εὑρηκέναι.	Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ
[1, 6]	Καί μου μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος	ἐγνωκέναι	τὸν θεόν. Ὧδέ πως γὰρ
[1, 6]	μὲν γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες	γενόμεναι	πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ κύριος
[1, 12]	περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας	πεπαιδευμέναι	σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις
[1, 6]	αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι	πεπληρωμέναι	μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ
[1, 9]	ὄντα ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν	γεγονέναι	διὰ τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται,
[1, 7]	οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι	γεγονέναι	καὶ τῶν Κροίσου παίδων Ἄδραστον,
[1, 6]	Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι	κατειληφέναι·	ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω
[1, 7]	αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ φοβοῦ	καταβῆναι	εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς μὲν
[1, 7]	γὰρ ὑπὸ κυρίου παιδευθῆναι καὶ	παιδαγωγηθῆναι	θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή. Καὶ διὰ
[1, 6]	οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι μόνον	βουληθῆναι	αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι τὴν χάριν.
[1, 6]	πατρός, κατὰ τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν	ἀναγεννηθῆναι	τελείως; Καὶ εἰ τέλειος ἦν,
[1, 6]	Οὕτω τὸ πιστεῦσαι μόνον καὶ	ἀναγεννηθῆναι	τελείωσίς ἐστιν ἐν ζωῇ· οὐ
[1, 9]	ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί,	διακονηθῆναι,	ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο εἰσάγεται
[1, 11]	τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον	δοθῆναι»	γάρ φησιν ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν
[1, 7]	με» τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου	παιδευθῆναι	καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή.
[1, 8]	δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει	παραλειφθῆναι	τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται
[1, 6]	συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν	ἀποκαλυφθῆναι·	ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν
[1, 8]	ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται	δικαιωθῆναι»	φησὶν ἡ γραφή. Καὶ τὴν
[1, 12]	καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν φημὶ	χρῆναι	ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται ἡ
[1, 12]	μεριμνᾶτε» φησί, περὶ τῆς αὔριον»	χρῆναι	λέγων τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη
[1, 8]	τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα μόνον	εἶναι,	ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν ἐν
[1, 8]	σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ	εἶναι	ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί
[1, 5]	παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν	εἶναι	ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς
[1, 8]	οὐδὲ βούλεται μέν τι μὴ	εἶναι,	αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ εἶναι
[1, 8]	εἶναι, αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ	εἶναι	αὐτό, ὃ βούλεται μὴ εἶναι,
[1, 8]	θεοῦ, πρὸς τὴν ἔνδειξιν τοῦ	εἶναι	αὐτὸν δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν
[1, 5]	ὁ κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ	εἶναι	αὐτὸν τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα
[1, 9]	ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον, ἀδελφὸς	εἶναι	βεβούληται· ὃ δὲ καὶ εἰς
[1, 9]	αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ τὸ ἀνέλεγκτον	εἶναι	βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον
[1, 12]	αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον	εἶναι	διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί,
[1, 5]	τῆς γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ	εἶναι	δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία
[1, 7]	λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος	εἶναι	δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν
[1, 9]	πρὸ προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς	εἶναι	δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ
[1, 9]	ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα	εἶναι.	Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ
[1, 5]	Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν	εἶναι	εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ
[1, 11]	Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς	εἶναι	ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον,
[1, 5]	ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς	εἶναι	ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν
[1, 8]	τοίνυν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν	εἶναι	θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι
[1, 2]	μηδένα τρόπον, ὃ δή φαμεν	εἶναι	θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ μηδενὸς
[1, 9]	καὶ διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς	εἶναι	καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ ἡ
[1, 6]	μόνον τὸ γάλα καὶ ποτὸν	εἶναι	καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν ὁ
[1, 5]	καὶ ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ	εἶναι	καινοὺς τοὺς λόγου καινοῦ μετειληφότας.
[1, 9]	φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν	εἶναι	κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται· ὃ
[1, 8]	αὑτὴν καὶ δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν	εἶναι.	Λέγεται δὲ καὶ κατ´ ἄλλον
[1, 8]	τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν	εἶναι	λέγεται, καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη
[1, 8]	καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν	εἶναι	λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν ἔχειν,
[1, 5]	καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον	εἶναι	λέγων τῷ θεῷ καὶ τὸ
[1, 10]	ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν	εἶναι	μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ
[1, 4]	αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς	εἶναι	νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ
[1, 6]	δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν	εἶναι	νηπίους τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ
[1, 8]	ᾧ μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ	εἶναι	ὁ θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα
[1, 8]	μέν τι, βούλεται δὲ αὐτὸ	εἶναι,	ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν
[1, 8]	πατέρα τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν	εἶναι	ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς
[1, 8]	συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν	εἶναι	οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν
[1, 8]	εἶναι αὐτό, ὃ βούλεται μὴ	εἶναι,	οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται μέν
[1, 8]	ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ	εἶναι·	οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ
[1, 8]	ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς	εἶναι	οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ
[1, 5]	τὸ ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον	εἶναι	παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι
[1, 9]	Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν	εἶναι	ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ
[1, 6]	δὲ τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα	εἶναί	πως ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς
[1, 10]	τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων	εἶναι	συμφανὲς διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα
[1, 8]	πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς	εἶναι	ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν
[1, 7]	ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ	εἶναι	τέλειον τὸν πατέρα τῶν ὅλων,
[1, 5]	τοῦ ζῆν διὰ τὸ ἀγήρω	εἶναι	τὴν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ
[1, 6]	συνενδῴη τις αὐτοῖς ἄλλο τι	εἶναι	τὸ βρῶμα παρὰ τὸ γάλα,
[1, 8]	οὐ βούλεται μέν τι {μὴ}	εἶναι,	τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ τι
[1, 10]	ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς	εἶναι	τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ περιποιητικόν.
[1, 13]	ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης	εἶναι	τὸ πλημμελούμενον πᾶν διὰ τὴν
[1, 10]	ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον	εἶναι	τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους
[1, 8]	καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν	εἶναι	τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ
[1, 8]	ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ υἱὸν	εἶναι	τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ
[1, 6]	τὸ σπέρμα τοῦ ζῴου ἀφρὸν	εἶναι	τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται,
[1, 6]	τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων αἷμα	εἶναι	τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν οὐσίαν.
[1, 6]	φωτίσματος τὸ μὴ τὸν αὐτὸν	εἶναι	τῷ πρὶν ἢ λούσασθαι τὸν
[1, 5]	Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις	εἶναι	ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ
[1, 11]	δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον	εἶναι	ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου
[1, 7]	Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς	εἶναι	φαίνεται. Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ
[1, 8]	Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν	εἶναι	φάμενοι τὸν κύριον διὰ τὴν
[1, 6]	πνεύματος τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων	εἶναί	φασιν. Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν
[1, 11]	λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν	εἶναι,	ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ θεός,
[1, 6]	ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος εὔχομαι	εἶναι.	Ὡς δ´ ἐξ αἵματος γάλα
[1, 5]	ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει	εἶναι	ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι
[1, 5]	παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον	ἀπεῖναι	προμηνύων, ὡς δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι
[1, 8]	ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς	διακρῖναι	τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ
[1, 12]	καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι	σεμναὶ	διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις καὶ
[1, 13]	ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται	ἡδοναί.	Τὸ δὲ κατορθούμενον κατὰ τὴν
[1, 9]	πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων,	εὔθυναι	δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ
[1, 9]	ὁ κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ	δοῦναι	τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον
[1, 10]	ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε	γνῶναι	φρόνησιν» Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι
[1, 6]	Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ ἔστιν	ἐπιγνῶναι	τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ
[1, 1]	βελτιῶσαι τὴν ψυχήν ἐστιν, οὐ	διδάξαι,	σώφρονός τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι
[1, 8]	ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν ἐθέλων	πρᾶξαι	κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι·
[1, 8]	ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ γὰρ	ψέξαι	χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα
[1, 7]	σκάφος, εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ	προσρῆξαι	δίαιταν, μόνῳ δὲ ἄρα τῷ
[1, 13]	σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ	δόξαι	οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν
[1, 2]	ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ	ἡμέραι	αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν
[1, 2]	ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι αἱ	πρότεραι	ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον ὅτι
[1, 9]	τῶν ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς αἱ	πικραὶ	τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ
[1, 12]	γὰρ οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´	εἰκάσαι	δύναιο ἄν. Ὡς δὲ ἔστι
[1, 5]	κατὰ τὴν διαθήκην τὴν καινὴν	ἀνατείλασαι.	Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται ὁ θεὸς
[1, 12]	Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος	πλάσαι	μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός,
[1, 7]	νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ με	πλάσαι	σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε,
[1, 13]	δὴ ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ	πᾶσαι	ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον
[1, 7]	ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς	σκεπάσαι	νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς
[1, 8]	Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ	πειράσαι	ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως
[1, 8]	πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ	ἐπιτελέσαι·	καταστήσας δὲ εἰς δέος τὴν
[1, 6]	κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ	ἐκτελέσαι	μόνον ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ
[1, 8]	λοιδορεῖται, οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ	ἀπολέσαι	παρὰ τὰς ἰδίας αἰτίας, ὃ
[1, 12]	ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν ἐν Χριστῷ	παιδαγωγῆσαι	ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς
[1, 12]	δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ πνεύματι,	παιδαγωγῆσαι	δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ
[1, 10]	τὰ δικαιώματά μου πεφύλακται τοῦ	ποιῆσαι	αὐτά· δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ
[1, 7]	μή σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ	ποιῆσαί	με ὅσα ἐλάλησά σοι. Τούτῳ
[1, 6]	κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην	λαλῆσαι	ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς
[1, 5]	τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς,	ἐμπλῆσαι	ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον
[1, 2]	ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	παλινδρομῆσαι.	Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ
[1, 12]	μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός,	ἀναγεννῆσαι	δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ πνεύματι,
[1, 9]	Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ	διακονῆσαι.	Διὰ τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ
[1, 12]	ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι,	αὐξῆσαι	δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι,
[1, 5]	λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς παῖδας	ἐπιθεωρῆσαι,	οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα
[1, 1]	ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν, δυναμένην	χωρῆσαι	τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου. Σπεύδων
[1, 6]	λόγον τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ	ζητῆσαι	μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν
[1, 5]	ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν	παραστῆσαι	τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς νηπίους
[1, 5]	κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα	ἐπιστῆσαι	δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου,
[1, 5]	γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς	ἐπιστῆσαι.	Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ
[1, 2]	παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα ἐφ´ ὃν	κατάκεισαι	λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ
[1, 9]	τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ πως	ἀναχαιτίσαι	τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον ὁρμῆς.
[1, 10]	νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι	ὅσαι	προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν
[1, 7]	φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης	Ἰεσσαί.	Ὅρα καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ
[1, 7]	οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον	παιδεύσαι;	Τὸ μὲν οὖν πρότερον τῷ
[1, 6]	δήπουθεν· ὡς δὲ ἅμα τῷ	κελεῦσαι	αὐτὸν πάντα γίνεται, οὕτως ἕπεται
[1, 7]	προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε»	προφητεῦσαι	λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος
[1, 6]	τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι	μαστεῦσαι	καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις
[1, 6]	ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ	πιστεῦσαι	ἤδη προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν
[1, 6]	εἰς τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ	πιστεῦσαι	μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν
[1, 13]	ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι	οὖσαι	θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς
[1, 13]	δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ	οὖσαι	τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ
[1, 9]	ἀπείργουσαι, εἰς δὲ τὴν σωφροσύνην	ἄγουσαι	τοὺς εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ
[1, 9]	σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον	ἀπείργουσαι,	εἰς δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι
[1, 9]	αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς εἰσι,	σωφρονίζουσαι	τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι,
[1, 6]	ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ	τυγχάνουσαι	πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι·
[1, 6]	Ἀλλ´ αἱ μὲν γυναῖκες αἱ	κυοῦσαι	μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι γάλα· ὁ
[1, 13]	αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν	ἔχουσαι	σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν,
[1, 9]	δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου	ῥῦσαι.	Καὶ πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον
[1, 6]	πολλάκις πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ	φῦσαι	τέκνα. Τὸ αὐτὸ ἄρα καὶ
[1, 1]	τοῦ λόγου. Σπεύδων δὲ ἄρα	τελειῶσαι	σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς
[1, 1]	ᾗ καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ	βελτιῶσαι	τὴν ψυχήν ἐστιν, οὐ διδάξαι,
[1, 6]	ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει, φασί,	πληρῶσαι	τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως.
[1, 8]	τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός ἐστι	τρῶσαι,	οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης
[1, 9]	ὁ χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν·	σῶσαι	βούλεταί μου τὴν σάρκα, περιβαλὼν
[1, 7]	ὁ λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ	ἰᾶται,	ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ
[1, 1]	τὰ δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς	ἰᾶται,	εἷς ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς
[1, 7]	οὓς δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ	ἰᾶται,	ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ
[1, 6]	μιγνύμενος γὰρ ὁ λόγος φιλανθρωπίᾳ	ἰᾶταί	τε ἅμα τὰ πάθη καὶ
[1, 2]	Ναὶ μὴν καὶ καθ´ αὑτὴν	ἰᾶται	τὴν ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν,
[1, 7]	οὓς δὲ ἡ ῥάβδος οὐκ	ἰᾶται,	τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί,
[1, 5]	βοηθούμενος καὶ ἔφορος ὁ βασιλεύς.	Ἀγαλλιᾶται	τὸ πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ
[1, 6]	τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων, αἵματος	πίμπλαται	πρότερον, ὡς ἐκ τῆς διατάσεως
[1, 6]	δίκην πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι	δύναται.	Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου
[1, 3]	ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ μὴ	δύναται	θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν
[1, 7]	ἐκ μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα	δύναται	πρὸς ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι
[1, 6]	ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα	δύναται	τὸ ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα
[1, 6]	σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ	ἐπιβοᾶται,	ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων
[1, 7]	ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε ὅλαις	ἀνθίσταται	καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ
[1, 6]	φθορᾶς καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς	ἀνίσταται,	καὶ μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην
[1, 13]	τὰς πράξεις, οὐ τὰς λέξεις,	συνίσταται·	καὶ ἔστιν ἡ μὲν πρᾶξις
[1, 10]	δὲ τῶν μελλόντων τὸ τρίτον	συνίσταται	μέρος τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ τέκνα	ἀποστάται,	τάδε λέγει κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν
[1, 13]	θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς	ἀναγεγράφαται,	πρός τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ
[1, 9]	διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο	εἰσάγεται	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ
[1, 5]	κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ	προσάγεται	τὰ παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν
[1, 10]	δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων	φάγεται,	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ
[1, 8]	αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά μου	φάγεται	κρέα ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς
[1, 6]	ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ νέου.	Φθέγγεται	δὲ πρὸς τὸν θεὸν τὸ
[1, 7]	λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι δίδοσθαι	λέγεται,	ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ
[1, 1]	κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον	λέγεται,	ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν εἰς
[1, 8]	καὶ δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι.	Λέγεται	δὲ καὶ κατ´ ἄλλον τρόπον
[1, 5]	ὡς τέλειον ἐν κακίᾳ καλεῖ·	λέγεται	δὲ καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ
[1, 8]	τὴν ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι	λέγεται,	καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν
[1, 8]	καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι	λέγεται	οὐ τῷ ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ
[1, 7]	σοι. Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν	λέγεται.	Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος,
[1, 8]	δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι οὐκ	ἀντιλέγεται.	Καὶ πάλιν ὁ πατήρ μου»
[1, 6]	παιδίου ὁ προφητεύων βούτυρον» φησὶν	ἔδεται	καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ
[1, 8]	ὅτι μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου}	κήδεται	ἄρα καὶ ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου
[1, 8]	τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ καὶ	κήδεται	αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται μέν, οὐχὶ
[1, 8]	δὲ καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ	κήδεται	μέν, οὐχὶ δὲ καὶ ἐπιμελεῖται
[1, 2]	ὁ δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ὅλου	κήδεται	τοῦ πλάσματος, καὶ σῶμα καὶ
[1, 6]	αἷμα τῷ γάλακτι, οἷον ἀντιπελαργούμενον,	ἄρδεταί	τε καὶ αὔξεται. Καὶ δὴ
[1, 6]	ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα μελῶν,	ἄρδεταί	τε καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί τε
[1, 6]	μού ἐστιν» σὰρξ δὲ αἵματι	ἄρδεται,	τὸ δὲ αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται,
[1, 2]	γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος νόσους	ἀκέεται,	σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται»
[1, 6]	πυτία συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν	ἐργάζεται	μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις,
[1, 6]	καὶ τοῦ πνεύματος τῇ καθόδῳ	ἁγιάζεται;	οὕτως ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ
[1, 13]	λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς	εἰκάζεται	κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία
[1, 6]	στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι	ἀπεικάζεται,	ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ.
[1, 6]	ἔργον ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος	ὀνομάζεται,	οὕτως καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ
[1, 8]	μέρη, καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν	ἐξετάζεται,	καὶ ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν
[1, 6]	ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ	σκευάζεται	τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ
[1, 8]	ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος,	ὀργίζεται	καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν καὶ
[1, 8]	τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ	ὀργίζεται	τὸ θεῖον, ᾗ τισιν ἔδοξεν,
[1, 6]	διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν,	ἐξευτελίζεται	δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ
[1, 2]	ὕλης, τῆς κακίας, τὸν λογισμόν,	ἐνθρονίζεται	δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ
[1, 11]	ἀλληγορουμένου πάμπολυ, τὴν σωτηρίαν, ἁπάσῃ	χαρίζεται	τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν οὖν
[1, 8]	ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ ἡ δικαιοσύνη	χαρακτηρίζεται,	τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν
[1, 7]	ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς καὶ	γνωρίζεται.	Τότε καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε
[1, 7]	τοῦ θεοῦ ὁ λόγος, ᾧ	φωτίζεται	ὁ θεὸς καὶ γνωρίζεται. Τότε
[1, 6]	τοῦ οἴνου τὸ γάλα καὶ	σχίζεται,	καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´
[1, 10]	οὗτος ἀποδέδεικται καὶ τὰς ἰδίας	παρατίθεται	γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς,
[1, 7]	παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ	παρατίθεται	τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας·
[1, 6]	ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν	παρατίθεται	φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης
[1, 10]	περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους·	ὑποτίθεται	δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ
[1, 2]	καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος	ὑποτίθεται	ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων,
[1, 6]	δὲ δεσμὰ ταῦτα, ᾗ τάχος,	ἀνίεται	πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ
[1, 5]	πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας	προσίεται	καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν
[1, 9]	θεοῦ διώκει; Διὰ τοῦτο φησίν·	ἀφίεται	ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος, λέγω
[1, 6]	ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα	εὑρίσκεται	ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες
[1, 10]	Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι	εὑρίσκεται	καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ.
[1, 6]	τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν	μεταβάλλεται,	παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ,
[1, 3]	ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί	ἐπαγγέλλεται,	ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος
[1, 1]	~Τί	ἐπαγγέλλεται	ὁ παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας,
[1, 9]	Ταύτῃ τοι καὶ διὰ Σολομῶντος	παραγγέλλεται·	σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν
[1, 13]	οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν	παραγγέλλεται,	ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς
[1, 12]	οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος.	Ἐντέλλεται	δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς
[1, 7]	σου» παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ	ἐντέλλεται	ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων
[1, 8]	τι ἄρα μισεῖ ὁ λόγος,	βούλεται	αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν δὲ
[1, 8]	γὰρ δήπου μισεῖ μέν τι,	βούλεται	δὲ αὐτὸ εἶναι, ὃ μισεῖ,
[1, 9]	γεγονέναι διὰ τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι	βούλεται,	ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν
[1, 10]	κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς γενέσθαι	βούλεται,	ἵν´ ὦμεν μακάριοι. Ἔμπαλιν δὲ
[1, 3]	Τί μὲν οὖν ὁ παιδαγωγὸς	βούλεται	καὶ τί ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ
[1, 8]	αὐτὸ εἶναι, ὃ μισεῖ, οὐδὲ	βούλεται	μέν τι μὴ εἶναι, αἴτιος
[1, 8]	μὴ εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ	βούλεται	μέν τι {μὴ} εἶναι, τὸ
[1, 8]	γίνεται τοῦ εἶναι αὐτό, ὃ	βούλεται	μὴ εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ
[1, 9]	χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι	βούλεταί	μου τὴν σάρκα, περιβαλὼν τὸν
[1, 8]	ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται πονηρίας. Οὐ	βούλεται	οὖν ἐφορᾶν τὰ κακά· ἀγαθὸς
[1, 10]	συμφέρον πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν	βούλεται.	Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ μὲν
[1, 6]	Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι	βούλεται.	Συμφανὲς τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων
[1, 8]	δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν αὐτὸ	βούλεται,	τὸ δὲ ὠφελοῦν τοῦ μὴ
[1, 5]	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί	βούλεται	τὸ λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει ὁ
[1, 7]	ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ	ἐπινέμεται.	Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς
[1, 6]	χρόνου τῇ δυνάμει τοῦ θελήματος	προλαμβάνεται.	Πρὸς δὲ καὶ ἡ τῶν
[1, 6]	ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον	λευκαίνεται	καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´
[1, 6]	ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι	ἐκλευκαίνεται.	Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ
[1, 6]	σπέρμα, διὰ δὲ αὐχμὸν νοτίδος	ἀποξηραίνεται,	κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς ὢν
[1, 7]	δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι	φαίνεται.	Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ
[1, 8]	Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς	φαίνεταί	που λέγων ὥστε ὁ μὲν
[1, 4]	θῆλυ κεκληκέναι, εἴ τῳ πιστὸς	καταφαίνεται	ὁ κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος
[1, 2]	τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν προφητῶν	καταφαίνεται,	ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες, λεγόντων,
[1, 6]	καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου τοῦ σπέρματος	γίνεται·	ἡ γὰρ ἐν τούτῳ δύναμις,
[1, 6]	ἐξ αἵματος γάλα κατὰ μεταβολὴν	γίνεται,	ἤδη μὲν σαφές, οὐ μὴν
[1, 10]	ἡ διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ	γίνεται	καὶ πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως
[1, 13]	τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν ὀρθὸν	γίνεται	λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα
[1, 9]	φόβου, ὧν τὸ μὲν ἕτερον	γίνεται	μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται
[1, 6]	αὐτὸ πανταχοῦ, μία δὲ μόνη	γίνεται	μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον
[1, 6]	ἅμα τῷ κελεῦσαι αὐτὸν πάντα	γίνεται,	οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι μόνον
[1, 8]	ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις	γίνεται	πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν ἐφορᾶν
[1, 10]	τὸ ἐπαινετικόν τε καὶ ψεκτικὸν	γίνεται.	Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια
[1, 10]	ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν	γίνεται,	πῶς δὲ ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ
[1, 6]	τῷ βαπτίζεσθαι αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου	γίνεται	τέλειος; δῆλον ὅτι· Οὐδὲν οὖν
[1, 6]	τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ	γίνεται	τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος ὡς
[1, 8]	τι μὴ εἶναι, αἴτιος δὲ	γίνεται	τοῦ εἶναι αὐτό, ὃ βούλεται
[1, 6]	τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις μὲν	γίνεται	τοῦ πόρου, τὴν δὲ ὁρμὴν
[1, 9]	εἶδος τοῦ φόβου μετὰ μίσους	γίνεται,	ᾧ δοῦλοι πρὸς δεσπότας κέχρηνται
[1, 6]	καὶ περὶ ἄμφω ὁ εἷς	καταγίνεται.	Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ
[1, 2]	περὶ ὃν ἡ πᾶσα σπουδὴ	καταγίνεται·	καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη μέγιστον,
[1, 10]	δὲ ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ	καταγίνεται	μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος
[1, 13]	ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο	περιγίνεται	ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς
[1, 1]	μὲν μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει	περιγίνεται.	Οὐκ ἂν οὖν τις νοσῶν
[1, 11]	ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία	περιγίνεται.	Πάλαι μὲν οὖν διὰ Μωσέως
[1, 6]	γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει·	πίνεται	γὰρ ὁ λόγος, ἡ τροφὴ
[1, 4]	μόνῳ τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος	διακρίνεται,	ἐν ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι» ἔνθα
[1, 9]	τῇ χειρὶ» τοῦ κυρίου, ᾧ	ἀποκρίνεται	τοῦ πυροῦ τὸ ἄχυρον τὸ
[1, 5]	παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ	συνεταί,	αἱ κατὰ τὴν διαθήκην τὴν
[1, 10]	ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον ὣς	ἀέξεται.	Καί μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο
[1, 9]	οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι	ἀνθέξεται	ἡμῶν αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς
[1, 8]	παροξυνῶ τὴν μάχαιράν μου, καὶ	ἀνθέξεται	κρίματος ἡ χείρ μου καὶ
[1, 6]	οἷον ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε καὶ	αὔξεται.	Καὶ δὴ καὶ ἡ διαμόρφωσις
[1, 6]	συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ	αὔξεται	συγκροτεῖταί τε καὶ συμπήγνυται ἐξ
[1, 6]	τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν·	ἕπεται	δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι
[1, 8]	τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν πίστει.	Ἕπεται	δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει
[1, 8]	κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἐστὶν ἀπονεμητική,	ἕπεται	δὲ τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον.
[1, 2]	ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία κρίσις	ἕπεται,	καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν
[1, 1]	Ἴασις οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε	ἕπεται,	κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν εἰκόνων
[1, 7]	εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς μὲν	ἕπεται	τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός, ὅπως
[1, 6]	κελεῦσαι αὐτὸν πάντα γίνεται, οὕτως	ἕπεται	τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι αὐτὸν
[1, 6]	ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ ἔτι	λείπεται	τῷ θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ
[1, 8]	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν,	λείπεται	φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον
[1, 6]	δὲ ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ	ὑπολείπεται	νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία τῆς γνώσεως,
[1, 6]	περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον	ὑπολείπεται;	οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει
[1, 3]	ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς	καταπέμπεται	λόγος τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις
[1, 6]	γῆς ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν	ἀποσύρεται	τὸ σπέρμα, διὰ δὲ αὐχμὸν
[1, 7]	ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ	ἰάσεται,	οὓς δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ
[1, 7]	ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος	ἰάσεται,	οὓς δὲ ἡ ῥάβδος οὐκ
[1, 9]	Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν,	ἰάσεται	τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ οὐ
[1, 8]	ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον	ζήσεται·	ἡ γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν
[1, 10]	αὐτά· δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ	ζήσεται,	λέγει κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν
[1, 9]	δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων	εὑρεθήσεται;	Καὶ διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος
[1, 5]	καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ	εὐλογηθήσεται	ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ
[1, 5]	τοῖς δὲ δούλοις μου» φησί,	κληθήσεται	ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα λέγει
[1, 2]	ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα	μιανθήσεται	ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ
[1, 10]	καὶ πάντα ὅσα ἐὰν ποιήσῃ,	κατευοδωθήσεται	αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς γενέσθαι βούλεται,
[1, 6]	τοῦτο ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως	δηλωθήσεται.	Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ ὁ
[1, 8]	ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´ οὐ	δυνήσεται	δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ γραφή. Καὶ
[1, 6]	γὰρ τὸ αἷμα ἄν ποτε	προήσεται	φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ λόγος
[1, 2]	ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ	ξυρήσεται»	τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον
[1, 10]	καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ	ἀπορρυήσεται»	ταυτὶ μὲν καὶ πρὸς τὴν
[1, 9]	νωθῆ ζῷα καὶ τὰ μωρά,	εἴσεται	τὸν τρέφοντα, ὁ δὲ Ἰσραὴλ
[1, 5]	τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ	βδελύσσεται	κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς τέλειον
[1, 6]	ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον ὅτε	παύσεται,	τελείους ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις
[1, 7]	οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται.	Ἐξελεύσεται»	φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης
[1, 9]	ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ	γνώσεται	τὸν κύριον, ἀλλ´ ὁ μὲν
[1, 7]	ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς	τίκτεται.	Ὁ γὰρ αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς
[1, 6]	καὶ θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´ οὗ	διαπλάττεται	τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	νηπίου, ὅτι οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων	τάττεται	τὸ νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ
[1, 13]	δὲ πρὸς τὸ εὖ ζῆν	διατάττεται.	Ὅσα μὲν οὖν πρὸς τὸ
[1, 9]	ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα	αἰνίττεται,	αὗται πληγαὶ ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι
[1, 5]	ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς	αἰνίττεται	ἡ γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν
[1, 6]	νήπιος» τὴν κατὰ νόμον ἀγωγὴν	αἰνίττεται,	καθ´ ἣν οὐχ ὡς ἁπλοῦς
[1, 6]	σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν λόγον	αἰνίττεται,	καὶ γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον
[1, 5]	καὶ τοῦ κυρίου τὴν θειότητα	αἰνίττεται	μὴ σφαγείς· ἀνέστη γὰρ μετὰ
[1, 5]	στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς	αἰνίττεται,	παῖδας ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας
[1, 6]	ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους	αἰνίττεται,	τὴν νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ
[1, 9]	εὐθεῖα καὶ κατὰ φύσιν, ἣν	αἰνίττεται	τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ
[1, 8]	ἐντέχνως σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας	ὑποδύεται	τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι τῇ
[1, 8]	ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη	παρεισδύεται.	Εἰ γὰρ ψέξαι χρή, καὶ
[1, 6]	πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ	παιδεύεται	πνεύματι· ἐπεί, ὅτι γε μία
[1, 6]	φορᾶς, κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν	κελεύεται	πρὸς τοῦ παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ
[1, 8]	μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω βίον	παρακελεύεται.	Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου,
[1, 6]	ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν	ἐγκελεύεται	φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν
[1, 5]	Ἰσαὰκ εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως	ἑρμηνεύεται	ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα
[1, 8]	ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα τάξιν.	Θεραπεύεται	δὲ πολλὰ τῶν παθῶν τιμωρίᾳ
[1, 9]	ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί,	θεραπεύεται	δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ τῆς
[1, 8]	ἐν τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος	προσαγορεύεται	ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως
[1, 7]	τῷ Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός μου	προπορεύεταί	σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον
[1, 6]	καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´	ἀποχετεύεται.	Κατὰ τὰ αὐτὰ δὲ τῆς
[1, 10]	οὖν καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ	προφητεύεται	πάθους· ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´
[1, 6]	Τοιοῦτόν τι καὶ Ὅμηρος ἄκων	μαντεύεται	τοὺς δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους»
[1, 6]	ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ σωτήριον	ἐποπτεύεται,	τουτέστιν δι´ οὗ τὸ θεῖον
[1, 6]	κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς ἐπιγνώσεως	ἀναλύεται	καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ ταῦτα,
[1, 6]	οὖν τῇ πείρᾳ ἡ ἀπειρία	καταλύεται	καὶ τῷ πόρῳ ἡ ἀπορία,
[1, 6]	αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως	ὑπεκλύεται.	Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν
[1, 10]	γνῶσις διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	μηνύεται	λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς,
[1, 6]	καὶ μετὰ τὴν ἀποκύησιν αὖθις	ἐκτρέφεται	τὸ παιδίον αἵματι τῷ αὐτῷ·
[1, 6]	ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου,	ἔχεται	δὲ τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς
[1, 6]	τὴν συναλλαγὴν πρὸς τὸ ὕδωρ.	Δέχεται	γὰρ μόνον τῶν ὑγρῶν τοῦτο
[1, 9]	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν, ὃν	παραδέχεται»	ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν.
[1, 5]	παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν	ἐκδέχεται	πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας
[1, 6]	πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´ ἧς	συνέχεται,	καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ πίστις.
[1, 8]	αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ θεὸς	παρέχεται·	οὐδὲν ἄρα μισεῖται ὑπὸ τοῦ
[1, 6]	τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ πᾶσα	κατέχεται	ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ
[1, 7]	τῷ ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς	ἀντέχεται	μάλα ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ
[1, 6]	αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ	ἔρχεται,	ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου
[1, 5]	Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου	ἔρχεταί	σοι δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ
[1, 9]	παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς ὁ κριτὴς	ἔρχεται	τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν
[1, 7]	παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω	παρέρχεται,	ἡ δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία
[1, 8]	δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης	προσεύχεται	διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι
[1, 10]	οὐ δώσει καὶ πλεόνασμα οὐ	λήψεται,	καὶ ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν
[1, 6]	ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ	δεδημιούργηται	ἡ σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν
[1, 3]	αἱρετὸν τῷ θεῷ ὑπ´ αὐτοῦ	δεδημιούργηται	τοῦ θεοῦ ἢ ὡς ἕνεκεν
[1, 5]	γῆς εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται	μαθηταί.	Ἔχει γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές,
[1, 6]	τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν	μαθηταὶ	οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς
[1, 6]	τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ	ποιηταί	φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν
[1, 9]	τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν	πεποίηται.	Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν
[1, 9]	πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν	ἐπιβέβληται	τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων,
[1, 8]	ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ ἐστι	κέκληται	ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς ὤν,
[1, 12]	οὖν καὶ σωτὴρ ὁ λόγος	κέκληται,	ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν
[1, 6]	ἐστὶ σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία	κέκληται.	Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν, οὓς
[1, 6]	τὸ ἅγιον, ὃ δὴ κυρίως	κέκληται	φῶς· ἦτε γάρ ποτε σκότος,
[1, 9]	ἐξὸν εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι	βεβούληται·	ὃ δὲ καὶ εἰς τοσοῦτον
[1, 6]	τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ	τετίμηται	γάλακτι; Μή τι οὖν τὸ
[1, 8]	παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως ἂν	γένηται	ὁ φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν,
[1, 7]	διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ λόγος	γεγέννηται	καὶ ὁ φόβος εἰς ἀγάπην
[1, 6]	πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς	εἴρηται	ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος
[1, 3]	τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα	εἴρηται	θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν τῶν
[1, 10]	ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο	εἴρηται·	οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται
[1, 10]	οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο	εἴρηται	πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον
[1, 8]	καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις	ἐξεύρηται,	ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται·
[1, 10]	παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως	χρῆται·	ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ
[1, 1]	εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ	συγχρῆται	οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος,
[1, 8]	ὅ γε κύριος εἰς πολλὰ	συγχρῆται	πρὸ τοῦ ἔργου τῷ λόγῳ.
[1, 9]	τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα	συγχρῆται	ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς
[1, 9]	αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι.	Κέχρηται	δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς
[1, 9]	ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός,	κέχρηται	δὲ καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ
[1, 9]	Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος.	Κέχρηται	δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου
[1, 9]	Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ	κέχρηται,	λαός, ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων
[1, 12]	~Ὅτι ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει	κέχρηται	ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι.
[1, 9]	ἐστι ψόγος διασυρτικός. Καὶ τούτῳ	κέχρηται	τῷ βοηθήματι ὁ θεῖος παιδαγωγὸς
[1, 9]	Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά.	Κέχρηται	τῷ εἴδει τούτῳ ἐν εὐαγγελίῳ·
[1, 9]	ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων ἢ ἀμελούντων.	Κέχρηται	τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς παιδαγωγίας
[1, 5]	βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα	κατακέχρηται	τῇ τῶν παιδίων προσηγορίᾳ ὡς
[1, 9]	Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα	προσχρῆται	τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα καὶ
[1, 7]	λαῷ καινὴ καὶ νέα διαθήκη	δεδώρηται	καὶ ὁ λόγος γεγέννηται καὶ
[1, 1]	ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´ ἡμῶν	ἰάσηται	τὰ πάθη, εἶτα δὲ εἰς
[1, 1]	εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου ὃς	καθηγήσηται,	καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται ὁ παιδαγωγός.	Συγκεκρότηται	κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς,
[1, 9]	ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου	ἀπέσχηται	τοῦ τρόπου τῆς παιδαγωγίας, ἀλλὰ
[1, 6]	Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν ἑαυτὸν	ἡγεῖται,	ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου,
[1, 6]	διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς	καθηγεῖται,	πολίτας οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων
[1, 5]	νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	διηγεῖται	τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος,
[1, 10]	καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν	ἐξηγεῖται,	μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι
[1, 6]	οἰκονομούμενον τῷ βρέφει τὸ γάλα	χορηγεῖται,	καὶ οἱ μαστοί, οἱ τέως
[1, 12]	φημὶ χρῆναι ζῆν τε ὡς	ὑφηγεῖται	ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν
[1, 8]	οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα,	ὁμολογεῖται	ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς
[1, 8]	δὲ ὁ κτίστης πρὸς πάντων	ὁμολογεῖται	δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ
[1, 8]	ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ ὁ θεὸς	ὁμολογεῖται,	ὠφελεῖ ἄρα ὁ θεός. Τὸ
[1, 10]	καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ	ἐτυμολογεῖται	ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς
[1, 6]	τροφήν. Τὰ μὲν γὰρ βρώματα	καταργεῖται,	ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός,
[1, 5]	ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον	τέθειται,	ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη εἰς
[1, 8]	μὴ ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ κυρίου	ἀπωθεῖται	ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται
[1, 6]	πεπληρωμένον· τέλειος δὲ ὢν τέλεια	χαριεῖται	δήπουθεν· ὡς δὲ ἅμα τῷ
[1, 8]	ὧν τριῶν χρόνων ἓν ὄνομα	κεῖται	ὁ ὤν» Ὅτι δὲ ὁ
[1, 2]	πλάσματος, καὶ σῶμα καὶ ψυχὴν	ἀκεῖται	αὐτοῦ ὁ πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 8]	Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ	παράκειται	τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν εἶδος,
[1, 4]	ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ	ἀπόκειται	ἐπιθυμίας διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν
[1, 6]	δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν πιστευόντων	ἀπόκειται	τὸ τέλος· τὸ δὲ οὐκ
[1, 7]	παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις ἐστί.	Καλεῖται	δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν
[1, 6]	ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες.	Καλεῖται	δὲ πολλαχῶς τὸ ἔργον τοῦτο,
[1, 6]	οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι	καλεῖται,	ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν
[1, 7]	ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ	καλεῖται	πολλαχῶς· καὶ γὰρ ἡ τοῦ
[1, 2]	τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ	καλεῖται,	τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή. Λόγος
[1, 10]	Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ νουθετεῖν	καλεῖται,	τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις
[1, 6]	Ἀμέλει καὶ τὸ ποτὸν ὑγρὰ	καλεῖται	τροφή. Δυνατὸν δὲ τὸ αὐτὸ
[1, 9]	αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων	μετακαλεῖται.	Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος
[1, 8]	γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός,	ἐκκαλεῖται	δὲ τοὺς κλητοὺς ἐπὶ τὰ
[1, 10]	εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς	ἐκκαλεῖται	καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην νέμων
[1, 8]	κήδεται μέν, οὐχὶ δὲ καὶ	ἐπιμελεῖται	αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν γὰρ τὸ
[1, 8]	{τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα καὶ	ἐπιμελεῖται	τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεός. Τοῦτο
[1, 8]	ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν πλεῖστα	ἀπειλεῖται,	τὰ πάντα δὲ παρῄνεσε τὴν
[1, 3]	φιλητὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται,	φιλεῖται	ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ οὐ	φιλεῖται,	δι´ ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ
[1, 3]	ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ καὶ	φιλεῖται	ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ ὁ
[1, 2]	τῶν λοιπῶν ἄστρων τὰς φορὰς	ἀσχολεῖται	διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ
[1, 6]	τὰ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια	ἀνεῖται,	φώτισμα δὲ δι´ οὗ τὸ
[1, 9]	δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ	θανεῖται.	Ἔλεγχος γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ
[1, 10]	ἐντολάς· ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα	ἀποθανεῖται.	Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται
[1, 6]	τὰ αὑτῆς παιδία προσκαλουμένη ἁγίῳ	τιθηνεῖται	γάλακτι, τῷ βρεφώδει λόγῳ. Διὸ
[1, 6]	ὑφ´ οὗ διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον,	ζωογονεῖται.	Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀποκύησιν
[1, 6]	ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω μία	διακονεῖται	οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις
[1, 6]	καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα αὖθις	ὑπισχνεῖται	τοῖς δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα
[1, 10]	Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι καὶ	προσυπισχνεῖται	δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν
[1, 8]	ἐξ εὐωνύμων, καθὸ μὲν πατὴρ	νοεῖται,	ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ
[1, 6]	ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον	νοεῖται	ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ
[1, 13]	τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος	νοεῖται,	παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας
[1, 12]	δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην	νοεῖται	τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ, ὦ
[1, 8]	παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς.	Αἱρεῖται	δὲ ἕκαστος ἡμῶν τὰς τιμωρίας
[1, 2]	ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν	ἀφαιρεῖται»	ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ
[1, 6]	ἄρδεται, τὸ δὲ αἷμα οἶνος	ἀλληγορεῖται,	ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς ἄρτος
[1, 6]	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς	ἀλληγορεῖται	ὁ λόγος, καὶ βρῶμα καὶ
[1, 6]	ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ οἶνος	ἀλληγορεῖται;	Ὁ πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ
[1, 8]	μῖσος ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις	λοιδορεῖται,	οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι
[1, 9]	τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας.	Ὀλιγωρεῖται	μὲν γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ
[1, 8]	ὁ θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα	μισεῖται	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 6]	μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται	συγκροτεῖταί	τε καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν,
[1, 6]	κυρίου πάθους καὶ διδασκαλίας σύμβολον.	Ἐφεῖται	τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν νηπίων
[1, 6]	ἐκ δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον	χεῖται	τὸ γάλα· θέρους δ´ ἔμπαλιν
[1, 6]	διατάσεις τῆς κυήσεως τὸ αἷμα	μεταχεῖται	εἰς τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν
[1, 9]	γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται	πολῖται	μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ
[1, 6]	οὖν καὶ τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς	ἀπήλλακται	μὲν παραχρῆμα τοῦ σκότους, ἀπείληφεν
[1, 6]	τέλειον μὲν ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι	ἀπήλλακται	τοῦ προτέρου βίου, ἔχεται δὲ
[1, 10]	πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά μου	πεφύλακται	τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος οὗτός
[1, 8]	ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ Μωσέως	λέλεκται·	θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς
[1, 9]	Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε	προσενήνεκται,	εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ
[1, 6]	τότε μάλιστα γίνονται τῷ γάλακτι.	Ἀποδέδεικται	δὲ ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν τὸ
[1, 10]	τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ οὗτος	ἀποδέδεικται	καὶ τὰς ἰδίας παρατίθεται γνώμας
[1, 3]	αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος	ἀποδέδεικται,	φιλεῖται ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ
[1, 11]	καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν ἡμῖν	ὑποδέδεικται.	Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος
[1, 10]	μὲν ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος	ὑποδέδεικται	ἡμῖν ἤδη πρότερον, νῦν δὲ
[1, 6]	τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ τοῦτο	ἐπήγγελται	γάλα καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα
[1, 10]	ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται,	ἀνίστανται	νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν ὃς
[1, 6]	εἶναι τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν	ὑποτίθενται,	ὃ δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ
[1, 13]	ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι	ἐπικάθηνται	ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον κατὰ
[1, 10]	περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι	προσεξεύρηνται	παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ
[1, 9]	γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς δεσπότας	κέχρηνται	χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες,
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ	σέβονταί	με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.
[1, 6]	Πίνειν μὲν γὰρ οἱ τέλειοι	λέγονται,	θηλάζειν δὲ οἱ νήπιοι. Τὸ
[1, 6]	τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον	ἀμέλγονται.	Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν τινα
[1, 7]	τε ἅμα καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις	ἐπιμίσγονται,	καθάπερ οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν
[1, 12]	καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων	δέονται,	οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν
[1, 9]	ὅσον ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες	ἐπιδέονται	τῆς τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς
[1, 6]	μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς	ἐργάζονται	γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ
[1, 10]	τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ	καθαρίζονται,	ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν
[1, 12]	ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι	ἄχθονται	οἱ κάμνοντες, τῷ δὲ παιδαγωγῷ
[1, 4]	αἰῶνι τούτῳ» φησίν, γαμοῦσι καὶ	γαμίσκονται»	ἐν ᾧ δὴ μόνῳ τὸ
[1, 6]	αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε μάλιστα	γίνονται	τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν
[1, 6]	καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης	διατείνονται	καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα εἰς
[1, 6]	διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα	συντείνονται	καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ
[1, 10]	ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως	ἐλαύνονται,	οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ
[1, 5]	καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν	ἐκδέξονται,	χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ
[1, 10]	πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ	αὔξονται	τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα
[1, 6]	σάρκα καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ	ὑποφέρονται	τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ
[1, 10]	εἴρηται· οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες	βληθήσονται	εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον·
[1, 5]	ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων	παρακληθήσονται·	ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει,
[1, 5]	παιδία» φησίν, αὐτῶν ἐπ´ ὤμων	ἀρθήσονται	καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται· ὡς
[1, 5]	ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν πάντες	κεκλήσονται	μαθηταί. Ἔχει γὰρ οὕτως τὸ
[1, 7]	νήπιοι ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ	γενήσονται»	φησίν, οἱ πάντες μία ποίμνη
[1, 9]	ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ	δυνήσονται	συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ πάλιν διὰ
[1, 6]	τὸ γάλα, εἶτα πῶς οὐ	περιπαρήσονται	σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν
[1, 8]	μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα	πείσονται,	εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ
[1, 9]	θρόνου σου· ἔλεος καὶ ἀλήθεια	προπορεύσονται	πρὸ προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς
[1, 9]	ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ	εἰσακούσονται;	ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα αὐτῶν.
[1, 6]	καθάπερ οἱ παῖδες τοῖς μορμολυκείοις,	ἐκταράττονται,	ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ πειθηνίους
[1, 2]	ὧν δῆλον ὅτι αἱ ἁμαρτίαι	μηνύονται	αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ λόγον.
[1, 8]	εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα	ἐπιφύονταί	τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι
[1, 8]	ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ δίκην διδόντες·	ὠφελοῦνται	γὰρ τῷ βελτίω τὴν ψυχὴν
[1, 6]	προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος	ὠφελοῦνται	παραχρῆμα· οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ
[1, 2]	δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος	ἀφέωνταί	σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς
[1, 9]	οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον	ἔρρωνται,	οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς
[1, 9]	ἕτερον γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ	χρῶνται	πολῖται μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς
[1, 6]	γάλακτος, ὃ δὴ βούτυρον καλοῦσιν,	καταχρῶνται	εἰς λύχνον, τὸ πολυέλαιον τοῦ
[1, 6]	σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι	τετύφωνται.	Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος,
[1, 6]	ᾗ μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν	ἀναγέγραπται,	διὰ τῆς ἐνύλου καὶ τὴν
[1, 7]	καὶ ὁ φόβος εἰς ἀγάπην	μετατέτραπται	καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος
[1, 8]	εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ	ἀπέστραπται,	παρείσδυσις γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται
[1, 3]	ἢ ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν	διαπέπλασται.	Εἰ μὲν οὖν δι´ αὑτὸ
[1, 7]	καὶ γνωρίζεται. Τότε καὶ Ἰσραὴλ	ἐπωνόμασται,	ὅτε εἶδεν τὸν θεὸν τὸν
[1, 5]	καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων	ἐρασταί.	Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν ἐν τῷ
[1, 8]	ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω τί	ἔσται	αὐτοῖς. Οὗ γὰρ τὸ πρόσωπον
[1, 8]	ὃς ἦν καὶ ἔστιν καὶ	ἔσται,	δείκνυσιν θεόν, καθ´ ὧν τριῶν
[1, 10]	ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς	ἔσται	δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην,
[1, 10]	τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ	ἔσται	ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς
[1, 13]	πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος	ἔσται	περιποιητική; Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ
[1, 9]	ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος	ἔσται	τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ
[1, 10]	{φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ	ἔσται	ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον
[1, 7]	γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ	περιέσται.	Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης
[1, 5]	τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν	ἔγνωσται	ὁ θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ
[1, 13]	αὗται δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ	αὐταὶ	οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν,
[1, 9]	νόμῳ αὐτοῦ οὐκ ἤθελον πορεύεσθαι.	Αὗται	αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς ὁ
[1, 13]	πέλας εὔθετοι· καὶ δὴ καὶ	αὗται	αὖθις πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ
[1, 13]	ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς·	αὗται	δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ
[1, 9]	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα αἰνίττεται,	αὗται	πληγαὶ ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς
[1, 13]	ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς	δεδήμευται,	ἃ δὲ πρὸς τὸ εὖ
[1, 10]	αὐτοῦ, ἐν τοῖς προστάγμασί μου	πεπόρευται	καὶ τὰ δικαιώματά μου πεφύλακται
[1, 6]	καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί τε καὶ	συμπήγνυται	ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς
[1, 6]	τὸ βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν.	Μίγνυται	δὲ καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ
[1, 6]	καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν	ἐπιμίγνυται	τὸ γάλα καὶ οἴνῳ τῷ
[1, 6]	τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων,	δείκνυται·	ἐκ δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον
[1, 2]	τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης	δείκνυται	ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία κρίσις
[1, 9]	αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ δίκαιον	ἐπιδείκνυται	τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ τὰς
[1, 9]	οἰκειῶν πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο	ἐνδείκνυται	διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν,
[1, 8]	ἀνθρώπου ὁ θεός. Τοῦτο δὲ	ἐνδείκνυται	ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς
[1, 7]	ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν	ἐνδείκνυται	ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ
[1, 8]	φορὰν καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ	ἐνδείκνυται,	μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα
[1, 8]	τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ	ἐνδείκνυταί	τε παρὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς
[1, 9]	δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ λόγου	ἐνδείκνυται	τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν
[1, 6]	πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ.	Τελειοῦται	δὲ τῷ λουτρῷ μόνῳ καὶ
[1, 13]	καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ	θεμελιοῦται	ἐντολαῖς· αὗται δὲ ταῖς ὑποθήκαις
[1, 6]	ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη	σαρκοῦται	ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ
[1, 5]	τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν	ὑποτυποῦται.	Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς
[1, 6]	ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους εἰς ἀφθαρσίαν·	ἐξορροῦται	γὰρ ὑπὸ τοῦ οἴνου τὸ
[1, 6]	παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον	ἐξαφροῦται	κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν·
[1, 6]	ἡ μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς	ἐξαιματοῦται,	τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ
[1, 6]	τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα	ἐκγαλακτοῦται,	παρασκευὴ γίνεται τὸ αἷμα τοῦ
[1, 6]	ὡς αἷμα πλούσιον ὁ λόγος	ἐπικέχυται	τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις δὲ
[1, 5]	ὡς ὁ κύριος. Ἀλλ´ οὐ	κεκάρπωται	ὡς ὁ κύριος, μόνον ἐβάστασε
[1, 5]	ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´ ἧς	πεφανέρωται.	Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰσαάκ, καὶ
[1, 8]	δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ	πεφανέρωται»	καὶ πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς
[1, 6]	καὶ τὸ αἷμα τοῦ λόγου	πεφανέρωται	ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν περὶ
[1, 9]	φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων	οὐαὶ	ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς
[1, 9]	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων·	οὐαὶ	τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει κύριος·
[1, 12]	καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες	ἀδελφαί,	οὐχ ὅπλων δέονται, οὐ παρασκευῆς
[1, 6]	τὴν ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ· τὸ	θρέψαι	δ´ ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω
[1, 9]	οὐ διαφθερεῖ· καὶ πληθυνεῖ τοῦ	ἀποστρέψαι	τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ
[1, 2]	τὸ δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον	διατρῖψαι	τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ
[1, 8]	λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ	μάστιγι	τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς
[1, 5]	κυρίῳ· τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον	Ἑλλάδι	φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί μοι
[1, 5]	κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ	ποδὶ	ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς» ὅσον ἐν
[1, 10]	πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον	εἰ	αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός, ἢ
[1, 9]	ὀφειλόμενον τῷ πυρί. Ἐξὸν δέ,	εἰ	βούλεσθε, τοῦ παναγίου ποιμένος καὶ
[1, 4]	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι νενοηκότες.	Εἰ	γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς εἷς,
[1, 6]	φωνῇ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει.	Εἰ	γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν, ὁ
[1, 6]	γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί νοοῦσιν.	Εἰ	γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν
[1, 5]	νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες.	Εἰ	γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ τῆς
[1, 9]	τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι.	Εἰ	γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ
[1, 9]	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.	Εἰ	γὰρ οὐ δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν,
[1, 8]	πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται.	Εἰ	γὰρ ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι
[1, 8]	ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις»	Εἰ	δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ
[1, 6]	Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε.	Εἰ	δὲ ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ
[1, 6]	τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως ὑπεκλύεται.	Εἰ	δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες
[1, 5]	πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος.	Εἰ	δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς»
[1, 6]	οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ.	Εἰ	δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ
[1, 3]	τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ·	εἰ	δὲ ἕνεκεν τῶν ἄλλων ὁ
[1, 8]	δὲ ἑλομένου, ὁ θεὸς ἀναίτιος.	Εἰ	δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ
[1, 5]	ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει.	Εἰ	δὲ καὶ ὄνος εἴη ὁ
[1, 6]	ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος.	Εἰ	δὲ καὶ συνενδῴη τις αὐτοῖς
[1, 8]	εἶναι τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ.	Εἰ	δὲ ὁ κτίστης πρὸς πάντων
[1, 5]	εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες·	εἰ	δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον,
[1, 8]	καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος»	Εἰ	δὲ οὐ μισεῖ τῶν ὑπ´
[1, 6]	ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής;	Εἰ	δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ
[1, 6]	φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ υἱός·	εἰ	δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ
[1, 8]	καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς,	εἰ	δὴ ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ
[1, 6]	τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον,	εἰ	δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι
[1, 6]	ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν,	εἰ	ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος.
[1, 6]	τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ,	εἰ	ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία
[1, 10]	λέγων· τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ	εἰ	ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ
[1, 6]	ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ	εἰ	καὶ καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ
[1, 9]	οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες,	εἰ	καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς
[1, 9]	φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ σωτήριος,	εἰ	καὶ πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως
[1, 3]	ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται.	Εἰ	μὲν οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν
[1, 3]	ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός,	εἰ	μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν
[1, 2]	διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς,	εἰ	μὴ ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν
[1, 8]	ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός,	εἰ	μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ
[1, 9]	δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν	εἰ	μὴ ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ
[1, 8]	ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός,	εἰ	μὴ ὁ πατήρ μου ὁ
[1, 9]	πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα	εἰ	μὴ ὁ υἱός» Αὕτη ἡ
[1, 5]	παρουσίαν. Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω,	εἰ	μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ
[1, 9]	ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ δεινόν,	εἰ	ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ
[1, 8]	ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται,	εἰ	παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ
[1, 6]	οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ	εἰ	τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ
[1, 6]	γὰρ πᾶσα κατέχεται ἡ τροφή.	Εἰ	τοίνυν ἡ μὲν κατεργασία τῆς
[1, 13]	δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ.	Εἰ	τοίνυν ἡ πρὸς τὸν λόγον
[1, 6]	τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον»	Εἰ	τοίνυν οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν
[1, 10]	καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν.	Εἰ	τοίνυν τὴν περὶ τὸ ἐπιστύφειν
[1, 8]	ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν,	εἰ	φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ
[1, 9]	τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται,	εἴ	πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν
[1, 6]	ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν νηπίων,	εἴ	τε ποιμένες {ἐς} μὲν οἱ
[1, 8]	{μὴ} εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν.	Εἴ	τι ἄρα μισεῖ ὁ λόγος,
[1, 5]	καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται· ὡς	εἴ	τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ
[1, 7]	παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ κύριος·	εἴ	τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω
[1, 4]	ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ κεκληκέναι,	εἴ	τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ κωμικὸς
[1, 6]	νηπίων. Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος	εἶ,	ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ υἱός,
[1, 10]	ἐρομένους τὸν κύριον εἰ αὐτὸς	εἶ	ὁ Χριστός, ἢ ἄλλον περιμένομεν»
[1, 6]	φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου	εἶ	σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά
[1, 5]	νεότης, ἐν ᾗ πρὸς νόησιν	ἀεὶ	ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ ἀεὶ
[1, 5]	εἰς τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα	ἀεὶ	ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων
[1, 5]	ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ	ἀεὶ	ἤπιοι καὶ ἀεὶ καινοί· χρὴ
[1, 9]	ὡς ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον	ἀεί,	θεραπεύεται δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ
[1, 5]	νέοι καὶ ἀεὶ ἤπιοι καὶ	ἀεὶ	καινοί· χρὴ γὰρ εἶναι καινοὺς
[1, 9]	μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν	ἀεί,	καλὸν δὲ καὶ τὸ ἀνασφῆλαι
[1, 5]	τὸν τρόπον. Σοφία δὲ ἀειθαλής,	ἀεὶ	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως
[1, 5]	καὶ νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς	ἀεὶ	μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι ἡ προφητεία
[1, 5]	ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν,	ἀεὶ	νέοι καὶ ἀεὶ ἤπιοι καὶ
[1, 7]	ἡ θεία κτῆμά ἐστιν εἰς	ἀεὶ	παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν
[1, 5]	παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι	ἀεί,	τὸ δὲ παιδικὸν καὶ νήπιον
[1, 1]	πρὸς τοὺς μανθάνοντας ἢ κάμνοντας	ἀεὶ	τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ
[1, 10]	εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν.	Ἄγει	δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν σωτηρίας
[1, 6]	τὸ τέλειον καὶ εἰς τέλος	ἄγει	τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν τῇ
[1, 7]	ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ παιδαγωγὸς	ἄγει	τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν σωτήριον
[1, 6]	μὲν γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν	περιάγει,	πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ
[1, 6]	προφητεία ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον»	ἀνάγει.	Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται τὸ γάλα
[1, 9]	τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις	συνάγει	τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς
[1, 5]	ἡ γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις	συνάγει	τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας
[1, 6]	ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος	νεοπαγεῖ	καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ πρὸς τοῦ
[1, 9]	καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος	λέγει	αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ
[1, 7]	καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν·	λέγει	γὰρ ὁ κύριος· εἴ τις
[1, 9]	Περὶ τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ	λέγει·	γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ
[1, 8]	ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο.	Λέγει	γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν μάχαιράν
[1, 7]	Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται.	Λέγει	γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ
[1, 5]	δὲ αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία.	Λέγει	γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον,
[1, 9]	τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον ὁρμῆς.	Λέγει	γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν
[1, 5]	κύριον, αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου»	Λέγει	δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ
[1, 9]	παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ.	Λέγει	δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη
[1, 7]	ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός.	Λέγει	δέ που διὰ τῆς ᾠδῆς
[1, 10]	ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ πάλιν	λέγει·	δεῦτε πρός με πάντες οἱ
[1, 7]	οὖν ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ	λέγει	ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ
[1, 6]	ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα»	λέγει.	Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν,
[1, 8]	τούτου καὶ ἡ σοφία διαρρήδην	λέγει	ἔλεος γὰρ καὶ ὀργὴ μετ´
[1, 6]	κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως	λέγει	ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ
[1, 10]	καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου	λέγει.	Ἔστι δὲ καὶ ἄλλο εἶδος
[1, 5]	Ὡς δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς	λέγει,	ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ
[1, 9]	ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας	λέγει·	ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν;
[1, 6]	ἡ γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου	λέγει	ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν
[1, 7]	ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου	λέγει.	Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ
[1, 2]	αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν	λέγει.	Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι
[1, 8]	παραθεμένῳ φωνήν· ἓν μὲν αὑτὸν	λέγει·	ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς
[1, 13]	κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία	λέγει·	ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος
[1, 9]	ἐλεγχέτω με δίκαιος» ἡ γραφὴ	λέγει	καὶ παιδευσάτω με, ἔλαιον δὲ
[1, 6]	ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα αὐτὸν	λέγει	καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ
[1, 6]	φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος	λέγει,	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ
[1, 2]	θάνατον προσειπών· μιαίνειν δὲ αὐτὸν	λέγει	κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν· διὸ καὶ
[1, 9]	Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε,	λέγει	κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς
[1, 2]	κύριος» καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ	λέγει	κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ
[1, 10]	γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν εἰρήνη,	λέγει	κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς
[1, 9]	λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον,	λέγει	κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις
[1, 9]	λέγων· οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε	λέγει	κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν οὐ δι´
[1, 9]	Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι;	λέγει	κύριος· ἢ ἐν λαῷ τῷ
[1, 2]	ἠπείλησεν, καὶ διὰ τοῦτο οὕτως	λέγει	κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν οὐκ
[1, 2]	λόγων τούτων, διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος» καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ
[1, 8]	οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός με,	λέγει	κύριος» Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς
[1, 9]	καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι,	λέγει	κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς
[1, 8]	ἐστιν, περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας	λέγει	κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις
[1, 10]	τοῖς πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε	λέγει	κύριος· στῆτε ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς
[1, 10]	δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται,	λέγει	κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει
[1, 2]	τῆς γραφῆς διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος» τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ
[1, 9]	ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος,	λέγει	κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις
[1, 5]	Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς	λέγει,	μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν τρόπον
[1, 9]	ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν πίστεως.	Λέγει	μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε
[1, 7]	ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος	λέγει·	μὴ λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι·
[1, 5]	παιδία. Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις	λέγει	μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς αὔριον·
[1, 9]	Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα	λέγει·	ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν
[1, 6]	νηπίους μὲν τοὺς ἐν νόμῳ	λέγει,	οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ
[1, 10]	τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ»	λέγει.	Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης
[1, 8]	μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην	λέγει	οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ
[1, 5]	παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος	λέγει.	Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς ἔργον
[1, 5]	κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα	λέγει	τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον, ἄχραντον
[1, 6]	τῷ αἵματι τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν	λέγει	τὸ σῶμα τοῦ λόγου, ὥσπερ
[1, 6]	ἐσόπτρου νῦν» ὁ αὐτὸς ἀπόστολος	λέγει,	τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»
[1, 10]	καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ	λέγει	{φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ
[1, 6]	ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα	ὀρέγει	καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν
[1, 3]	μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν	καθοδηγεῖ.	Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς δι´
[1, 6]	νηπίοις τὸ γάλα τῆς ἀγάπης	χορηγεῖ,	καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι
[1, 6]	ἡμῖν οἰκείας τροφὰς ὁ κύριος	χορηγεῖ	καὶ σάρκα ὀρέγει καὶ αἷμα
[1, 2]	ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα·	κατεπείγει	γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς ἡ
[1, 9]	πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον	ὁμολογεῖ	ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν
[1, 8]	τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι	ὁμολογεῖ,	δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι
[1, 5]	Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος	ὁμολογεῖ,	καὶ δὴ ὅρον τινὰ νηπίων,
[1, 9]	σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι δυνάμεως	ὁμολογεῖ	καὶ κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα
[1, 6]	δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν	ὁμολογεῖ	ὁ λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς»
[1, 7]	διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν	ὁμολογεῖ	παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ θεός
[1, 10]	διὰ τοῦ αὐτοῦ λόγου καὶ	ἀπείργει	τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ σῴζει
[1, 11]	οὖν διὰ Μωσέως ὁ λόγος	ἐπαιδαγώγει,	ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης
[1, 11]	νόμου καὶ προφητῶν ὁ λόγος	ἐπαιδαγώγει.	Ὁ μὲν δὴ τρόπος τῆς
[1, 9]	προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως	ἐπαιδαγώγει,	τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ
[1, 7]	πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ νόμος	ἐπαιδαγώγει	τὸν λαὸν μετὰ φόβου καὶ
[1, 8]	τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν	εἰρηναγωγεῖ.	Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ
[1, 6]	δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ	δεῖ.	Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς
[1, 8]	γὰρ ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι	δεῖ,	ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός
[1, 1]	τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ	δεῖ,	ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ πάθη,
[1, 12]	ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι	δεῖ,	τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς
[1, 12]	παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς	δεῖ	τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει
[1, 6]	ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος;	ἔδει,	φασί, πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ
[1, 9]	ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται τῷ	εἴδει	τούτῳ ἐν εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,
[1, 6]	ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ	ἐνδεῖ	τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ
[1, 6]	ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ	ἐνδεῖ	τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς
[1, 6]	κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί οὖν	ἐνδεῖ	τῷ υἱῷ μετὰ τὴν κληρονομίαν;
[1, 6]	οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς παιδίοις	ἐνδεῖ.	Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι
[1, 6]	προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ	βρεφώδει	λόγῳ. Διὸ οὐκ ἔσχε γάλα,
[1, 7]	καὶ κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ	δικάζει,	τὸ δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ
[1, 8]	ἀγαθὸς ὁ κύριος, ὀργίζεται καὶ	κολάζει;	Ἀναγκαῖον οὖν καὶ περὶ τούτου
[1, 5]	τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας	ὀνομάζει	ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς
[1, 5]	καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο	ὀνομάζει	παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ
[1, 5]	τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν	ὀνομάζει	παιδίον, τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον,
[1, 6]	τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ ἥκιστα	πλεονάζει	τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ τὸ
[1, 6]	εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν οἶνον	ἁρπάζει,	τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως
[1, 12]	ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας	παρασκευάζει,	αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον
[1, 7]	ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα	ὑποκατασκευάζει	παῖδα πιστόν, καὶ γίνου» φήσας
[1, 12]	δεῖ τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε	χρῄζει	ἡ τρυφή· εἰρήνη δὲ καὶ
[1, 1]	τοῖς νοσοῦσι τὸ σῶμα ἰατροῦ	χρῄζει,	ταύτῃ καὶ τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν
[1, 7]	προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης	οἰακίζει	τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς
[1, 7]	τὸ ὄνομα καὶ τὴν παιδαγωγίαν	προθεσπίζει	καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν
[1, 5]	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	μυωπίζει	τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν
[1, 12]	χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ ἅμα καὶ	χαρακτηρίζει	τὰς ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς
[1, 6]	δ´ ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω	πορίζει	φίλτρα τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ
[1, 13]	καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου	χρεμετίζει.	Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν, ὁ ἄνθρωπος·
[1, 3]	οὐκ ἔστι φῶς ὃ μὴ	φωτίζει	οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ
[1, 10]	συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου	φωτίζει	τοῖς πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε
[1, 10]	ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ	σῴζει	τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν
[1, 3]	πληρωθῇ. Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ	βαθεῖ	ἀλώμενοι τῷ βίῳ ἀπταίστου καὶ
[1, 6]	πέψει, κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ	συμπαθεῖ	ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς τὸ
[1, 6]	ὑμᾶς ἐν Χριστῷ ἁπλῇ καὶ	ἀληθεῖ	καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ πνευματικῇ·
[1, 5]	καὶ φιλεῖ τούτους μόνους καὶ	βοηθεῖ	καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο
[1, 6]	κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ	ἐξανθεῖ	καὶ γηράσκει πρὸς τὸ ἄφοβον
[1, 8]	οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα	ἐξανθεῖ	καὶ ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν
[1, 7]	οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης οὐκ	αἰεὶ	τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ
[1, 10]	γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ	ἐγγιεῖ,	καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ
[1, 10]	ἐστι καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ	ποιεῖ	διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος
[1, 8]	ᾗ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο	ποιεῖ	ἢ ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα
[1, 10]	Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς,	περικαθαριεῖ	κύριος τὴν καρδίαν σου καὶ
[1, 10]	εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον·	ἐκεῖ	ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ
[1, 9]	οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου;	Παραπλέκει	δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον, ὅτι
[1, 3]	ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν.	Καθήκει	δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν
[1, 5]	παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ πάντας	διήκει	τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς
[1, 12]	τοῦ θεοῦ διώκοντες· ᾧ μόνῳ	προσήκει	σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει πῶς
[1, 7]	κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις	ὑπείκει,	ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε ὅλαις
[1, 7]	τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις	ὑπείκει	ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ
[1, 8]	τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς	κατοικεῖ»	καὶ ὁ οὐρανὸς θρόνος σου»
[1, 5]	ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς μοι	δοκεῖ,	Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις
[1, 12]	αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι	δοκεῖ	αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν τὸν
[1, 5]	φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί μοι	δοκεῖ	ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν
[1, 6]	νῦν δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ	δοκεῖ	ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν τὸ λεγόμενον.
[1, 6]	ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι μοι	δοκεῖ,	ὅς ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ
[1, 2]	ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι	δοκεῖ	παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ
[1, 5]	αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις	δοκεῖ.	Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ θεὸν
[1, 10]	δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί μοι	δοκεῖ	συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν
[1, 6]	Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις	ἀρκεῖ	μόνον τὸ γάλα καὶ ποτὸν
[1, 5]	ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. Οὐκ	ἤρκει	τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ
[1, 7]	γοῦν οὗτος καὶ τὸν Μωσέα	διδάσκει	παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ κύριος·
[1, 6]	μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ	γηράσκει	πρὸς τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου·
[1, 6]	τὸ γάλα καὶ οἴνῳ τῷ	γλυκεῖ,	ἐπωφελὴς δὲ ἡ μῖξις, καθάπερ
[1, 9]	πῶς τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ	διώκει;	Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ
[1, 10]	τῷ πεινῶντι δώσει καὶ γυμνὸν	περιβαλεῖ,	τὸ ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ
[1, 6]	τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως·	εὐθαλεῖ	γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ
[1, 10]	Σαφέστατα δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην	καλεῖ	διὰ Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος,
[1, 7]	Ἔσθ´ ὅτε οὖν ποιμένα ἑαυτὸν	καλεῖ	καὶ λέγει ἐγώ εἰμι ὁ
[1, 6]	ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς προειρήκαμεν,	καλεῖ,	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου» Ἡ
[1, 5]	αὐτὸν ὡς τέλειον ἐν κακίᾳ	καλεῖ·	λέγεται δὲ καὶ ὁ κύριος
[1, 5]	Πῇ μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς	καλεῖ,	πῇ δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε
[1, 5]	Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις ἡμᾶς πώλους	καλεῖ,	τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους
[1, 5]	λόγου. Πάλιν οὖν αὐτοὺς παιδία	καλεῖ·	φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν
[1, 10]	μὴν καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν	παρακαλεῖ	διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων·
[1, 9]	ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	παρακαλεῖ	καί φησιν διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ·
[1, 1]	εἰς τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν	παρακαλεῖ,	τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν
[1, 1]	λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν	παρεκάλει,	προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως
[1, 13]	παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι	λαλεῖ,	φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ
[1, 7]	λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα μετανοήσωσιν·	θέλει	γὰρ ὁ κύριος τὴν μετάνοιαν
[1, 12]	μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ δὴ	μέλει	πῶς καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος
[1, 6]	Οὐ γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας	μέλει	τὰ νῦν, πλὴν ὅτι τὰς
[1, 6]	κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´ οὐσίαν.	Ἀμέλει	γοῦν οὐ τροφιμώτερον ἄλλο τι
[1, 6]	οὐ κατ´ οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ αἱ τρίχες αἱ ξανθαὶ
[1, 5]	προβάτων εἰς ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν.	Ἀμέλει	καὶ ἡμεῖς τὰ κάλλιστα καὶ
[1, 6]	ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή.	Ἀμέλει	καὶ νῦν αἱ τίτθαι τὸ
[1, 6]	λόγος, ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας.	Ἀμέλει	καὶ τὸ ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται
[1, 6]	φυσικωτάτην ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ	ἀμέλει	πρὸς τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ
[1, 6]	τὸ σῶμα τοῦ λόγου, ὥσπερ	ἀμέλει	τῷ αὑτοῦ πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς
[1, 13]	κατόρθωμα δι´ ἔργων τὸ καθῆκον	ἐκτελεῖ·	ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ
[1, 7]	πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον δυνάμεως	ἐξαποστελεῖ	κύριος ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου
[1, 8]	ἀγαθὸς δὲ ὁ θεὸς ὁμολογεῖται,	ὠφελεῖ	ἄρα ὁ θεός. Τὸ δὲ
[1, 8]	δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ ἕν,	ὠφελεῖ	ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ
[1, 3]	οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ μὴ	ὠφελεῖ	καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν
[1, 8]	δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ φόβος	ὠφελεῖ	καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις
[1, 3]	ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ πάντα	ὠφελεῖ	καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς
[1, 8]	ὁ θεός. Καὶ οὐ δήπου	ὠφελεῖ	μέν τι τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ
[1, 8]	ἢ ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα	ὠφελεῖ	ὁ θεός. Καὶ οὐ δήπου
[1, 8]	οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι	ὠφελεῖ·	πάντα ἄρα ὠφελεῖ ὁ θεός.
[1, 8]	ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ	ἀπειλεῖ	ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ εἰς δέος
[1, 7]	ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου τούτου, τούτῳ	ἀπειλεῖ.	Τοιοῦτον ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου προφητεύει
[1, 9]	τὰ βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι	φιλεῖ	εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς
[1, 10]	εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι	φιλεῖ.	Ναὶ μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου
[1, 3]	κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ	φιλεῖ,	οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ μὴ
[1, 5]	εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ	φιλεῖ	τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ
[1, 5]	Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι	φιλεῖ	τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι ἡμῖν
[1, 3]	λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ	φιλεῖ	ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε»
[1, 6]	τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ	μεταβάλλει	τὸ αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως
[1, 2]	σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ σῶμα	κάλλει	καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ δὲ
[1, 9]	ἄμφω περιλαβὼν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ	ψάλλει	θεοῦ· δικαιοσύνη καὶ κρίμα ἑτοιμασία
[1, 5]	φροντίδας ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ πατρὸς	παραγγέλλει.	Καὶ ὁ πληρῶν τὴν ἐντολὴν
[1, 10]	φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος	παραγγέλλει·	υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί,
[1, 2]	ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα δὴ	μέλλει·	χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί σοι
[1, 6]	τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ γνῶσις	συνανατέλλει	τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν νοῦν,
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα	συστέλλει	τὸν ἄνθρωπον, τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα.
[1, 6]	γὰρ μέλλον τοῦ χρόνου τῇ	δυνάμει	τοῦ θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ
[1, 6]	φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν	ἐβλασφήμει	τὸν λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει
[1, 6]	ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα	λαμβάνει	καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης
[1, 6]	καὶ τὸ σκότος αὐτὸν οὐ	καταλαμβάνει·	φωτὸς δὲ ἀνὰ μέσον καὶ
[1, 6]	δι´ οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας	προσλαμβάνει.	Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ
[1, 5]	Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν	ποιμανεῖ	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ καὶ τῷ
[1, 8]	καθαίρει, ἵνα καρπὸν πλείω φέρῃ»	Καθυλομανεῖ	γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ ἄμπελος,
[1, 6]	μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες,	ὡσανεὶ	πρώτας τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα
[1, 6]	αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν	ὑπερεντυγχάνει	τοῦ αἵματος τοῦ νέου. Φθέγγεται
[1, 1]	τῆς μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ	συγγενεῖ	λογισμῷ· νυνὶ δὲ θεραπευτικός τε
[1, 9]	παιδαγωγίας τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν	σθένει	ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ
[1, 2]	εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ	σθένει	πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´
[1, 6]	ἐν ζωῇ· οὐ γάρ ποτε	ἀσθενεῖ	ὁ θεός. Ὡς γὰρ τὸ
[1, 6]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα	μένει	τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους,
[1, 5]	μόνη αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας	μένει	χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς
[1, 13]	φιλήδονος καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ	κτήνει	παρομοιωθείς, διὸ καὶ ἐπιφέρει· παντὸς
[1, 9]	ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος	ἐκβαίνει	προαλής· τὸ δὲ ἕτερον εἶδος
[1, 9]	πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος	ἐκβαίνει	σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει
[1, 6]	οὕτως ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ	συμβαίνει	τοῦτο καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν
[1, 6]	ἐβλασφήμει τὸν λόγον. Δύο γὰρ	σημαίνει	τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν,
[1, 4]	αὐτὸς δὲ ἡμᾶς ὁ κύριος	ποιμαίνει»	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ
[1, 9]	ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία	παραινεῖ,	καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ νεότητος
[1, 1]	ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ,	παραινεῖ	τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν
[1, 8]	περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος	ἐκφαίνει,	τὴν πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν
[1, 9]	ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς»	Ἐμφαίνει	γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ θεῖον
[1, 5]	ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ	ἐμφαίνει	ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά.
[1, 6]	παραβολῆς ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι	ἐμφαίνει,	καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ πως
[1, 8]	εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν	διατείνει.	Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς χρημάτων
[1, 3]	φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ	κινεῖ	οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ φιλεῖ,
[1, 9]	ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος	ἐκκλίνει	ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με
[1, 6]	κυρίου, ὁ ἄρτος τῶν οὐρανῶν,	ἀναπίνει	τὸ αἷμα, τοὺς οὐρανίους τῶν
[1, 8]	φησί, κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ	κρινεῖ»	ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον ἡμῖν δικαιοσύνης
[1, 8]	τέρπουσα· οὐ γὰρ πρὸς χάριν	κρίνει,	ἀλλὰ τοῦ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ
[1, 7]	οὐ κατὰ τὴν δόξαν» φησί,	κρινεῖ,	οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν ἐλέγξει,
[1, 7]	κατὰ τὴν λαλιὰν ἐλέγξει, ἀλλὰ	κρινεῖ	ταπεινῷ κρίσιν καὶ ἐλέγξει τοὺς
[1, 5]	παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς	ἐξυμνεῖ	πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις
[1, 3]	ὁ θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος	ἐγεγόνει,	καὶ ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν,
[1, 8]	τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν	οἱονεὶ	δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν
[1, 8]	τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον,	οἱονεὶ	μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν
[1, 6]	Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος,	οἱονεὶ	συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ
[1, 9]	ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν	οἱονεὶ	χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 8]	ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ	οἱονεὶ	χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[1, 12]	ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´	ἐκπόνει	καὶ μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ
[1, 5]	γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ	φρονεῖ,	ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ ἡ
[1, 9]	αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ· καὶ	πληθυνεῖ	τοῦ ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ
[1, 7]	ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν	κατευθύνει	τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς τῆς
[1, 7]	πατήρ, ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις τῇ	τάξει	καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν
[1, 8]	πολλὰ τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ	προστάξει	αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ
[1, 7]	κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν	ἐλέγξει,	ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ
[1, 7]	ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ	ἐλέγξει	τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ
[1, 5]	ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν	ἕξει	τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν
[1, 5]	αὐτοῦ καὶ τῷ βραχίονι αὐτοῦ	συλλέξει	ἄρνας» τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν
[1, 5]	μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ,	ὁμοδοξεῖ	δὲ αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία.
[1, 5]	ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ»	Ἐπεὶ	γὰρ ἄρνας ὀνομάζει ἡ γραφὴ
[1, 9]	καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν.	Ἐπεὶ	δ´ οἱ μὲν πρὸς χάριν
[1, 11]	πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών.	Ἐπεὶ	δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον,
[1, 6]	ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται.	Ἐπεὶ	δὲ εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος,
[1, 3]	φίλος ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ,	ἐπεὶ	καὶ πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ
[1, 6]	θεὸν τὸ αἷμα, ὁ λόγος,	ἐπεὶ	λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ
[1, 8]	οἷόν τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν·	ἐπεὶ	λυσιτελής πως ἡ τοιάδε οἰκονομία
[1, 6]	καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα,	ἐπεὶ	μηδὲ τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ
[1, 5]	ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι	ἐπεὶ	μόνη αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας
[1, 6]	ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι·	ἐπεί,	ὅτι γε μία καθολικὴ τῆς
[1, 10]	παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις,	ἐπεὶ	πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς
[1, 10]	δὲ τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´	ἐπεὶ	συκοφαντοῦσί τινες τὸ μακάριον, ὡς
[1, 5]	νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν νοούμενον,	ἐπεὶ	τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν
[1, 6]	τὸ ἀίδιον φῶς ἰδεῖν δυναμένης·	ἐπεὶ	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον,
[1, 7]	καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ.	Ἐπεὶ	τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς
[1, 13]	καὶ εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ	ἐπεὶ	τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν πρὸς
[1, 8]	Οὗ γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου	ἐπιβλέπει,	εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ
[1, 7]	καταπνέουσιν ἀνέμοις ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ	ἐπιτρέπει	αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος,
[1, 8]	βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας	ἀποτρέπει	τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ εἰς
[1, 6]	οἶνον ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες	ἀπολείπει,	οὕτως καὶ ἡ σὰρξ τοῦ
[1, 8]	αὖθις ὁ πατήρ μου» φησὶν	ἐπιλάμπει	τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ
[1, 2]	εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας.	Σκόπει	δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς
[1, 10]	πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται.	Σκόπει	δὲ ταῦτα· τὸ μὲν καλὸν
[1, 8]	ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον	σκοπεῖ,	ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ
[1, 5]	βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν	ἐπισκοπεῖ	τὸν γέλωτα καὶ διακύψας τῆς
[1, 10]	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ	αὐτοπροσωπεῖ	ὁ κύριος. Σαφέστατα δὲ ἐπὶ
[1, 5]	Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν	βάρει	εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν
[1, 9]	τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ οὐ	διαφθερεῖ·	καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι τὸν
[1, 13]	ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς	μέρει	ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν
[1, 1]	εἶδος, τὸ δὲ ἐν εἰκόνος	μέρει	παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως
[1, 8]	ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ ἐν	μέρει	προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς
[1, 5]	προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους	μέρει	τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε
[1, 5]	λόγῳ προσδήσας, ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ·	φέρει	γὰρ οἶνον ἡ ἄμπελος, ὡς
[1, 9]	τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν	διαφέρει.	Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν,
[1, 6]	ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν	διαφέρει	δούλου κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ
[1, 2]	μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν	ἐπιφέρει	αἱ δὲ ἡμέραι αἱ πρότεραι
[1, 8]	ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς	ἐπιφέρει,	ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς
[1, 7]	τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ.	Ἐπιφέρει	γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ λαῷ
[1, 8]	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα	ἐπιφέρει	ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν λαὸν	ἐπιφέρει·	καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος»
[1, 6]	τοῦ τελείου ἐφιέμενος· διὸ καὶ	ἐπιφέρει	ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν»
[1, 13]	ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ	ἐπιφέρει·	παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι
[1, 6]	καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα»	ἐπιφέρει·	πίνεται γὰρ ὁ λόγος, ἡ
[1, 7]	σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ	ἐπιφέρει	προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε»
[1, 8]	τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ	συμφέρει	παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς.
[1, 7]	τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά μου»	Ἐτήρει	γὰρ τὸ ὄνομα τὸ καινὸν
[1, 8]	ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν	αἴρει	αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρποφοροῦν
[1, 8]	οὕτως δὲ καὶ ὁ ἄνθρωπος·	καθαίρει	δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας
[1, 8]	αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρποφοροῦν	καθαίρει,	ἵνα καρπὸν πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ
[1, 6]	τε ἅμα τὰ πάθη καὶ	ἀνακαθαίρει	τὰς ἁμαρτίας· καὶ τὸ μέλιτος
[1, 8]	τε αὖ ἐν μέρει προτρέπειν	ἐπιχειρεῖ	τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ
[1, 6]	ἡμῖν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον	ἀλληγορεῖ,	καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται
[1, 5]	ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν	ἀλληγορεῖ,	καὶ ὡς περιστερὰν ἄκακον καὶ
[1, 5]	δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε	ἀλληγορεῖ	ὀνόμασι ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς
[1, 9]	ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα	ἀλληγορεῖ,	ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι
[1, 5]	τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν ἄμπελον	ἀλληγορεῖ·	φέρει γὰρ οἶνον ἡ ἄμπελος,
[1, 10]	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ	παρηγορεῖ	τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν
[1, 6]	τὸ αἷμα ὁ λόγος ἐστίν,	μαρτυρεῖ	τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου τὸ
[1, 8]	οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν.	Προσμαρτυρεῖ	μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ
[1, 5]	χεῖρας τὰς ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ	προσμαρτυρεῖ	τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ	ὀλιγώρει	παιδείας κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´
[1, 6]	πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη	ἐκχωρεῖ·	αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι
[1, 1]	ἣ μὲν μαθήσει, ἣ δὲ	ἰάσει	περιγίνεται. Οὐκ ἂν οὖν τις
[1, 10]	ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ	ἁρπάσει,	τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ πεινῶντι
[1, 6]	οὐδὲ ἕν· ἐν δὲ τῇ	ἀναστάσει	τῶν πιστευόντων ἀπόκειται τὸ τέλος·
[1, 12]	ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως τῇ πατρικῇ	διαθέσει	κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ
[1, 5]	παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα μήτηρ	παρακαλέσει,	οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ
[1, 8]	Τὰ γὰρ βέλη μου» φησί,	συντελέσει	αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει
[1, 12]	οὕτως ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ	προαιρέσει	κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας
[1, 6]	αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ	προαιρέσει	σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι
[1, 6]	παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα ἐπὶ	ἀφέσει	ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ μέλιτι
[1, 8]	ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν	ὁμολογήσει	λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν
[1, 1]	καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν	μαθήσει,	ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ
[1, 10]	χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα δίκαιον	ποιήσει	ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ
[1, 9]	ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ	ἐκδικήσει	ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ
[1, 5]	τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ τῇ	διοικήσει	τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ;
[1, 8]	συμφέρον ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν δὲ	ἐπιθυμήσει	τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων
[1, 2]	ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ	φρονήσει	καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ
[1, 8]	Πολὺ δὴ πλέον τῶν ἄλλων	ἀγαπήσει	τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ κάλλιστον
[1, 8]	δίκαιός ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ	μαρτυρήσει	κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς
[1, 6]	τῷ φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου	μαρτυρήσει	ὁ ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ
[1, 7]	ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν	ἀναστήσει»	φησίν, ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ
[1, 5]	Τί βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς	διασαφήσει	ὁ κύριος λέγων ἐὰν μὴ
[1, 8]	ὁ κύριος» οὐ γὰρ δήπου	μισεῖ	μέν τι, βούλεται δὲ αὐτὸ
[1, 8]	φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ	μισεῖ	ὁ κύριος» οὐ γὰρ δήπου
[1, 8]	δὲ ἔστιν. Εἴ τι ἄρα	μισεῖ	ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ
[1, 8]	βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι, ὃ	μισεῖ,	οὐδὲ βούλεται μέν τι μὴ
[1, 8]	ὁ λόγος» Εἰ δὲ οὐ	μισεῖ	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν,
[1, 6]	μέλιτι προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ	καθάρσει	πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς τροφῆς·
[1, 9]	δὲ οὐ μόνον τὰ ἤπια	ἐπιπάσσει	φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά.
[1, 9]	τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ	ἐκκαύσει	πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα
[1, 6]	τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν τῇ	ἀναπαύσει	τὸ αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται γάλα
[1, 3]	καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν πρακτέων,	ἀπαγορεύσει	δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη που
[1, 3]	ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ	ὑπαγορεύσει	μὲν τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ
[1, 10]	οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ	καταδυναστεύσει,	καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ
[1, 8]	Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ	φύσει	ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία. Διὸ
[1, 9]	τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς ὁ	φύσει	ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται τῷ
[1, 8]	ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας	φύσει.	Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ
[1, 4]	θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι τῇ	φύσει	φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες
[1, 9]	ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ	Μωυσεῖ	πορεύου» φησὶν καὶ εἰπὲ τῷ
[1, 9]	πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη	ὡσεὶ	χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη εἰς
[1, 10]	ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ	δώσει	ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ
[1, 10]	τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ πεινῶντι	δώσει	καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον
[1, 10]	ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ οὐ	δώσει	καὶ πλεόνασμα οὐ λήψεται, καὶ
[1, 10]	οὐ καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος	ἀποδώσει	καὶ ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει, τὸν
[1, 7]	πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι τῷ	Μωσεῖ,	ὁ ἄγγελός μου προπορεύεταί σου»
[1, 6]	τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς ἐν	γνώσει	τέλειος, ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου
[1, 8]	συρόντων ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔξωθεν	ἀτεκνώσει	αὐτοὺς μάχαιρα καὶ ἐκ τῶν
[1, 8]	συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ	βρώσει	ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας
[1, 2]	τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς	ἐπιστατεῖ.	Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν,
[1, 1]	καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν λόγος	ἐπιστατεῖ	ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη
[1, 8]	καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας, δικαίως	ἰσοστατεῖ	καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός,
[1, 9]	τῆς ψυχῆς ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος.	Νουθετεῖ	δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος
[1, 9]	ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ γραφὴ	νουθετεῖ,	καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ ξύλον
[1, 8]	θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας	ζητεῖ	ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν οἰκονομίαν
[1, 10]	ἢ ὡς ὁ χνοῦς, ὃν	ἐκριπτεῖ	ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς
[1, 6]	τὴν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι»	Ἀνακύπτει	τοίνυν ἀπορία μεγίστη κατὰ τὴν
[1, 7]	ἐγώ εἰμι ὁ θεός σου·	εὐαρέστει	ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα
[1, 8]	χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν	πίστει.	Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ
[1, 6]	δεσμὰ ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται	πίστει	μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ
[1, 10]	οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ	πίστει	οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται
[1, 6]	ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ	πίστει	τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ
[1, 13]	δὲ πρὸς τὸ εὖ ζῆν	ἁρμόττει,	ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο
[1, 9]	ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος,	παιδεύει,	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν, ὃν
[1, 5]	ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας	κελεύει	διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον
[1, 10]	τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα	κελεύει	φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ
[1, 10]	γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ ἑξῆς.	Συμβουλεύει	δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ
[1, 7]	ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου	προφητεύει	παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον
[1, 5]	τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν,	ἐποπτεύει	τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ
[1, 9]	τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν, ὅτι	δεικνύει	αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ ὡς
[1, 6]	ὢν συνέχει τὸ σπέρμα καὶ	φύει.	Τινὲς δὲ καὶ τὸ σπέρμα
[1, 6]	αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ	νεοφυεῖ	παιδίῳ πρὸς τοῦ θεοῦ τοῦ
[1, 6]	Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ καὶ	αὐτοφυεῖ	τροφῇ τῇ πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ
[1, 6]	τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι πάλιν	γράφει·	καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι
[1, 6]	περὶ τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ	βρέφει	τὸ γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ
[1, 5]	νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης	ἀνατρέφει.	Εἰ δὲ καὶ ὄνος εἴη
[1, 6]	εἰς Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς	ἐκτρέφει	τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ λόγῳ·
[1, 8]	λεγούσης καὶ ὁ φοβούμενος κύριον	ἐπιστρέφει	ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, ὅπως δὲ καὶ	ἀλείφει	τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων τὸν
[1, 9]	τοι καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος	ἐπιστύφει	παρ´ ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας κατ´
[1, 5]	τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ	ὑπερμαχεῖ	καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει παιδίον.
[1, 7]	οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος λόγος,	ἐλέγχει	δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ
[1, 5]	εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται μαθηταί.	Ἔχει	γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές, τὸ
[1, 7]	ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν	ἔχει	ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν εἴσω τε
[1, 6]	ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν	ἔχει	ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ
[1, 6]	καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με	ἔχει	ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν
[1, 6]	προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ λόγος	ἔχει	πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην
[1, 8]	δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις	ἔχει	σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς
[1, 6]	ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ αἷμα	ἔχει	τὴν οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ
[1, 8]	καὶ θανάτῳ κολάζων τινάς, τέλος	ἔχει	τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν
[1, 6]	τινα πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην	ἔχει	τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς
[1, 6]	πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην	ἔχει	τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν πρὸς
[1, 6]	πνεύματος τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως	ἔχει.	Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο
[1, 6]	ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα	ἔχει,	φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ
[1, 10]	λέγει κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν	περιέχει	πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς
[1, 6]	κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς ὢν	συνέχει	τὸ σπέρμα καὶ φύει. Τινὲς
[1, 6]	τὸ σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν	παρέχει,	καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα,
[1, 8]	καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν	βρέχει,	δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ νεφῶν,
[1, 8]	πάλιν ὁ πατήρ μου» φησὶ	βρέχει	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ
[1, 6]	καὶ σάρκα ὀρέγει καὶ αἷμα	ἐκχεῖ·	καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν;	Πάσχει	δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ ποιότητα,
[1, 8]	τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν	ἴσχει	κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν ὁ
[1, 6]	δὴ τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον	πέψει,	κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ
[1, 6]	ὥσπερ ἀμέλει τῷ αὑτοῦ πνεύματι	ἐκθρέψει	τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον. Ὅτι
[1, 10]	οὐ λήψεται, καὶ ἐξ ἀδικίας	ἀποστρέψει	τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα
[1, 6]	οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι τῇ	ἐμπεριλήψει	τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν
[1, 7]	λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν	δίψει	καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν
[1, 2]	Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν,	ἔξιθι»	ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ,
[1, 2]	σκίμποδα ἐφ´ ὃν κατάκεισαι λαβὼν	ἄπιθι	οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ ἄρρωστος
[1, 6]	τῇ ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε τροφὴν	ἀλλαχόθι	{δὲ} καὶ ὁ κύριος ἐν
[1, 5]	ὅτε δὲ νηπίους, υἱοὺς δὲ	ἀλλαχόθι	καὶ τέκνα πολλάκις καὶ λαὸν
[1, 6]	πνευματικοὶ παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ	ἀλλαχόθι	πάλιν γράφει· καὶ γὰρ ἐν
[1, 6]	οὐ γὰρ ὅτι ἔτι ἐν	σαρκί	ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες· σὺν
[1, 6]	ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν γάλα καὶ	μέλι»	Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία μεγίστη κατὰ
[1, 11]	τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν οὖν	μέλι	γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι γεννητικόν,
[1, 6]	αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ	μέλι.	Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς
[1, 6]	ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν	μέλι	ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ
[1, 6]	προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ	μέλι»	Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν
[1, 6]	ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν ᾗ	μέλι	καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ
[1, 6]	πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία ὑπὲρ	μέλι	καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν
[1, 6]	λελέχθαι μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν	μέλι·	καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία
[1, 6]	τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως.	Φημὶ	γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι
[1, 10]	οὐ συγχρῶμαι τῷ λόγῳ τῷδε,	φημὶ	δ´ οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον
[1, 12]	δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν	φημὶ	χρῆναι ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται
[1, 6]	φασίν, ἀπείληφεν τὴν τελείαν δωρεάν.	Σύμφημι	κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί ἐστιν
[1, 8]	Διὸ καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν	ὁμολογήσαιμι	τοὺς ἀπίστους, ἡ γὰρ κόλασις
[1, 5]	παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν	εἰμι»	Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν
[1, 8]	ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου	εἰμὶ	ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ´ ἐμοῦ,
[1, 8]	θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ	εἰμι	ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ
[1, 7]	Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ	εἰμι	ὁ θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν
[1, 7]	ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ	εἰμι	ὁ ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ
[1, 7]	εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν	εἰμι»	Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις
[1, 7]	λέγει· μὴ λέγε ὅτι νεώτερός	εἰμι·	πρὸ τοῦ με πλάσαι σε
[1, 9]	με» φησί, καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ	πάρειμι.	Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα·
[1, 6]	ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ	ἔνι	ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ
[1, 6]	ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ	ἔνι	δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι
[1, 6]	Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ	ἔνι	Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι
[1, 3]	μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς	ἔνι	μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν
[1, 5]	Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς	ἑνὶ	ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ
[1, 12]	καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν,	ἑνὶ	λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι
[1, 6]	τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων	ἑνὶ	παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα
[1, 6]	πάλιν γράφει· καὶ γὰρ ἐν	ἑνὶ	πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν
[1, 1]	τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν	ἑνὶ	προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός,
[1, 4]	ἐκ συζυγίας τὰ ἔπαθλα οὐκ	ἄρρενι	καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται
[1, 6]	ἣν αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος	ὠδῖνι	σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ
[1, 3]	καὶ φιλητὸν μέν τί ἐστί	τινι,	οὐχὶ δὲ καὶ φιλεῖται ὑπ´
[1, 6]	τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ	τινί,	προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν
[1, 5]	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ καὶ τῷ	βραχίονι	αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας» τὸ ἔτι
[1, 7]	αὐτὸν ἐκ τῆς βίβλου μου.	Νυνὶ	δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν
[1, 1]	ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ·	νυνὶ	δὲ θεραπευτικός τε ὢν καὶ
[1, 7]	κόσμου εἰς πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ,	νυνὶ	δὲ νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος
[1, 8]	τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός φησι	νυνὶ	δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ
[1, 6]	ἐδύνασθε» τὴν ἐν τῷ μέλλοντι	αἰῶνι	ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον
[1, 4]	ἡ ἀγωγή. Ἐν γὰρ τῷ	αἰῶνι	τούτῳ» φησίν, γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται»
[1, 6]	νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ	οἱ	ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως
[1, 5]	κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς	οἱ	ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι
[1, 9]	ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ	οἱ	ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῷ
[1, 9]	σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν·	οἱ	ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν,
[1, 10]	{ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως» φησίν	οἱ	ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ
[1, 4]	ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν	οἱ	Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ μόνον
[1, 6]	ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως καὶ	οἱ	βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ
[1, 7]	ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων Περσῶν	οἱ	βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν
[1, 6]	τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν·	οἱ	γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ γάλακτι
[1, 10]	κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται·	οἱ	δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς
[1, 10]	τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται,	οἱ	δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει
[1, 9]	χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον ἔρρωνται,	οἱ	δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης,
[1, 9]	ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν,	οἱ	δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ
[1, 9]	Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν	οἱ	διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται
[1, 8]	φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν	οἱ	δίκην διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ τῷ
[1, 9]	οἱ τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ	οἱ	διψῶντες τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς,
[1, 9]	τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες	οἱ	δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι
[1, 10]	τὰ παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον	οἱ	Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν
[1, 6]	εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς	οἱ	εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες
[1, 9]	τῆς τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς	οἱ	ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες περί
[1, 8]	ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου	οἱ	ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται
[1, 5]	ὥς φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως	οἱ	ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν πάντες
[1, 6]	ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ ἤδη	οἱ	θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν τὸ
[1, 5]	ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως	οἱ	θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ
[1, 12]	οὐδὲν πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται	οἱ	κάμνοντες, τῷ δὲ παιδαγωγῷ τῷ
[1, 7]	καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ	οἱ	κάπροι εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ
[1, 5]	ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι,	οἱ	κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν
[1, 10]	λέγει· δεῦτε πρός με πάντες	οἱ	κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω
[1, 6]	ὡς αἱ πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν	οἱ	μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ
[1, 6]	βρέφει τὸ γάλα χορηγεῖται, καὶ	οἱ	μαστοί, οἱ τέως τὸν ἄνδρα
[1, 10]	πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα.	Οἱ	μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ
[1, 9]	πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´	οἱ	μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον
[1, 9]	πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς	οἱ	μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ
[1, 8]	Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα	οἱ	μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ
[1, 9]	οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ	οἱ	νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς
[1, 6]	τοῦ πατρός, ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα	οἱ	νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος»
[1, 5]	νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς	οἱ	νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου
[1, 6]	οἱ τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ	οἱ	νήπιοι. Τὸ αἷμά μου γάρ»
[1, 5]	ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ	οἱ	νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν
[1, 5]	ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα	οἱ	νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς
[1, 7]	νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ	οἱ	νήπιοι ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ
[1, 9]	φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν	οἱ	νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι δὲ
[1, 7]	ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον	οἱ	παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ
[1, 5]	φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων	οἱ	παῖδες ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ
[1, 5]	εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι.	Οἱ	παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς
[1, 9]	ἡμεῖς πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ	οἱ	παῖδες οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς
[1, 6]	πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς,	οἱ	παῖδες πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος
[1, 6]	λέγει, οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ	οἱ	παῖδες τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας
[1, 6]	τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως	οἱ	παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ τὸν
[1, 9]	τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα καὶ	οἱ	παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´	οἱ	πάντες ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας
[1, 5]	ὧδέ πως λέγων μέχρι καταντήσωμεν	οἱ	πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς
[1, 7]	πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν,	οἱ	πάντες μία ποίμνη καὶ εἷς
[1, 8]	ὁ θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν	οἱ	πάντες· ὅτι δὲ καὶ δίκαιος
[1, 7]	σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς	οἱ	παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί,
[1, 5]	τηλικῷδε τὴν βοήθειαν· ὡς γὰρ	οἱ	πατέρες καὶ αἱ μητέρες ἥδιον
[1, 9]	σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα,	οἱ	πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ
[1, 5]	ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες	οἱ	περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες
[1, 6]	ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν	οἱ	πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν ζωήν, τί
[1, 6]	κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων	οἱ	ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην»
[1, 6]	ἄνθρωπον, τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´}	οἱ	πολλοὶ δὲ καὶ τῷ λιπαρῷ
[1, 6]	οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ	οἱ	ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει
[1, 6]	ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα	οἱ	πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς
[1, 9]	τὸν θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες	οἱ	σώφρονες πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος
[1, 6]	σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ	οἱ	τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ
[1, 6]	γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ μαστοί,	οἱ	τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί,
[1, 5]	παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς	οἱ	τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε
[1, 6]	ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ	οἱ	τὸ ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν
[1, 6]	εἰκότως οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ	οἱ	τὸν μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον
[1, 6]	αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ οὖν	οἱ	τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν
[1, 9]	πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ	οἱ	τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ
[1, 6]	εἴ τε ποιμένες {ἐς} μὲν	οἱ	τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα
[1, 9]	γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ	οἱ	ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´
[1, 9]	καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν,	οἱ	υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ ἔστι
[1, 13]	γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν	οἱ	φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν
[1, 5]	ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν,	οἵ	ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ
[1, 10]	τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους,	οἵ	φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν
[1, 6]	Οὐκ ἄρα οἳ μὲν γνωστικοί,	οἳ	δὲ ψυχικοὶ ἐν αὐτῷ τῷ
[1, 6]	τοῖς αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν,	οἳ	διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος τὴν
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα	οἳ	μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ
[1, 9]	ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους,	οἳ	οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ
[1, 6]	λόγῳ πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν·	οἳ	πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως,
[1, 6]	κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν,	οἳ	σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ
[1, 6]	μὲν τοὺς ἐν νόμῳ λέγει,	οἳ	τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ παῖδες
[1, 9]	ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει,	μαστιγοῖ	δὲ πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται»
[1, 2]	αἱ δὲ ἡμέραι αἱ πρότεραι	ἄλογοι»	δι´ ὧν δῆλον ὅτι αἱ
[1, 7]	οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι	παιδαγωγοί,	οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην
[1, 9]	ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ	ἀνάγωγοι	καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος τῆς
[1, 6]	τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν, εἶπα,	θεοί	ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες.
[1, 5]	πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ	νέοι	καὶ ἀεὶ ἤπιοι καὶ ἀεὶ
[1, 5]	ᾧ ἂν ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ.	Νέοι	τοίνυν ὁ λαὸς ὁ καινὸς
[1, 1]	ἔτι πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν	ἐκμάθοι	πρὶν ἢ τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ
[1, 6]	οἱ τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι	ὀρθοί,	ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον,
[1, 9]	ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν	ὀρθοὶ	πρός με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς
[1, 6]	εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε	Ἰουδαῖοι	εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε
[1, 9]	πρὸς δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ	Ἑβραῖοι	δεσπότην ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν
[1, 10]	παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον οἱ	Ἑβραῖοι	τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ,
[1, 5]	πατέρα ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ	ἀκέραιοι,	οἱ κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς
[1, 9]	κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν	πλάγιοι	πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος
[1, 6]	κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ	τέλειοι	γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε ἤμην
[1, 6]	τῶν ὅρων τῆς ζωῆς ἤδη	τέλειοι,	ζῶμεν δὲ ἤδη οἱ θανάτου
[1, 6]	ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ οἱ	τέλειοι	λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ νήπιοι.
[1, 6]	διὸ καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν	τέλειοι,	τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι λέγων
[1, 7]	ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις	βασίλειοι	καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας τὸν
[1, 5]	ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις	ὁμοιοῖ	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἐν
[1, 5]	εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν	ἤπιοι	ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν
[1, 5]	ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ ἀεὶ	ἤπιοι	καὶ ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ
[1, 6]	νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις.	Νήπιοι	ἄρα εἰκότως οἱ παῖδες τοῦ
[1, 6]	πατρός, ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ	νήπιοι.	Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ
[1, 2]	λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι	νήπιοι	γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην
[1, 7]	δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς	νήπιοι	δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς
[1, 5]	οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ	νήπιοι;	Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται
[1, 5]	θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ	νήπιοι	καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων
[1, 5]	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν	νήπιοι,	κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ
[1, 6]	οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ	νήπιοι	πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον
[1, 6]	τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ	νήπιοι.	Τὸ αἷμά μου γάρ» φησὶν
[1, 5]	δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ	νήπιοι	τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι
[1, 6]	Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν	νήπιοι,	ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου
[1, 5]	Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ	νήπιοι	χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ
[1, 6]	ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον καὶ	νήπιοι	ὦμεν ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ
[1, 7]	κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ	νήπιοι	ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται»
[1, 10]	ἡμᾶς γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν	μακάριοι.	Ἔμπαλιν δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ
[1, 10]	δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται,	μακάριοί	ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι τὰ
[1, 10]	διὰ τοῦ λόγου, δι´ ὃν	μακάριοι	καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ
[1, 6]	χορηγεῖ, καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς	μακάριοι	μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν
[1, 9]	ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ	ἀλλότριοι	ἐψεύσαντό μοι καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ
[1, 9]	εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου,	υἱοὶ	ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ ἐχώλαναν
[1, 9]	Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν,	υἱοὶ	ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα
[1, 6]	ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ	υἱοί	ἐστε διὰ πίστεως θεοῦ ἐν
[1, 6]	φησίν, εἶπα, θεοί ἐστε καὶ	υἱοὶ	ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς
[1, 9]	Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ	υἱοί»	φησίν, οἷς οὐκ ἔστι πίστις»
[1, 6]	οὐκέτι δέ ἐσμεν παρὰ πόδας	κακοί.	Μία χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος
[1, 6]	ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ	σαρκικοί	ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε;
[1, 6]	ἔτι νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ	σαρκικοί	ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες,
[1, 6]	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ	πνευματικοὶ	παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι
[1, 10]	τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ	προαιρετικοὶ	αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ
[1, 6]	Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα οἳ μὲν	γνωστικοί,	οἳ δὲ ψυχικοὶ ἐν αὐτῷ
[1, 4]	ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ	Ἀττικοὶ	παιδάριον ἐπικοίνως οὐ μόνον τὸ
[1, 6]	οἳ μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ	ψυχικοὶ	ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´
[1, 5]	ἔθος, ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ	ἁπαλοὶ	πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι πρὸς
[1, 5]	τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος,	ἀταλοὶ	δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ πρὸς
[1, 6]	τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ	πολλοὶ	δὲ καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ
[1, 5]	ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ	ἀπόστολοι	ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν,
[1, 5]	πειθὼ καὶ εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην	ἄχολοί	τε καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ
[1, 7]	ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν·	ἁπλοῖ	γὰρ οἱ νήπιοι ὡς πρόβατα
[1, 6]	εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε	δοῦλοι	εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν
[1, 9]	φόβου μετὰ μίσους γίνεται, ᾧ	δοῦλοι	πρὸς δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ
[1, 10]	περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ·	τυφλοὶ	ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται,
[1, 9]	δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ οἱ	τυφλοὶ	τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ διψῶντες
[1, 9]	Ἰησοῦ, ἵνα μὴ ἀνάγωγοι καὶ	ἁμαρτωλοὶ	εἰς τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν,
[1, 10]	παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε	ἁμαρτωλοί,	μηδὲ πορευθῇς μετ´ αὐτῶν ὁδούς,
[1, 8]	διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν	ἁμαρτωλοί,	οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς
[1, 6]	οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε» Οὔ	μοι	γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν
[1, 8]	Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν ἔδωκάς	μοι,	δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν
[1, 5]	Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς	μοι	δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία
[1, 12]	ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί	μοι	δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν
[1, 5]	Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί	μοι	δοκεῖ ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη
[1, 6]	αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι	μοι	δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι· καὶ
[1, 2]	μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί	μοι	δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν
[1, 10]	ἐπαινεομένα δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί	μοι	δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος
[1, 5]	ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ	μοι	δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´
[1, 4]	καὶ γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ	μοι	δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως
[1, 5]	ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ	μοι	ἔδωκεν ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν
[1, 8]	εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς ἔδωκάς	μοι,	θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ,
[1, 9]	ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν	μοι	καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν
[1, 9]	ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό	μοι	καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων
[1, 8]	δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς	μοι,	ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς
[1, 6]	ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ	μοι	τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν,
[1, 7]	αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν	μοι	τί τὸ ὄνομά σου. Καὶ
[1, 8]	δίκαιος ὁ αὐτὸς θεός, οὔ	μοι	χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων τὴν
[1, 6]	Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ οἱ	ποταμοὶ	ῥόθῳ φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ
[1, 6]	βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ μέλι»	Ἐμοὶ	δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως
[1, 8]	ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν	ἐμοί,	ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν»
[1, 8]	ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν	ἐμοὶ	κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ
[1, 8]	ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν	ἐμοὶ	μὴ φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό,
[1, 10]	ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν	ἐμοί»	Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ προφητεύων
[1, 6]	μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν	ἐμοὶ	φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ
[1, 10]	λόγου, δι´ ὃν μακάριοι καὶ	φρόνιμοι.	Φρόνησις γὰρ ἡ γνῶσις διὰ
[1, 9]	λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ	ἄνομοι,	λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν»
[1, 8]	ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»	οὐρανοὶ	δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον
[1, 7]	καθὸ εἰς κλῆσιν καὶ σωτηρίαν	νεογνοὶ	γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην
[1, 5]	ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν	δυνάμενοι	ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ
[1, 5]	νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν	φυλαξάμενοι	τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ μὴ
[1, 6]	ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες,	ἀποταξάμενοι	τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι,
[1, 7]	ἁμαρτίας ὡς νήπιοι δι´ ἀκοῆς	παραδεξάμενοι	φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ
[1, 6]	Μόνον δὲ ἄρα οἱ πρῶτον	ἀρξάμενοι	τῶν ὅρων τῆς ζωῆς ἤδη
[1, 4]	Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν	ἀσπασάμενοι	πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ,
[1, 6]	Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν ὕπνον	ἀποσεισάμενοι	εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ
[1, 6]	ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας	ἐκδυσάμενοι	τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ τὴν
[1, 6]	τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα,	ἐπενδυσάμενοι	δὲ τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ,
[1, 8]	ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι	φάμενοι	τὸν κύριον διὰ τὴν ῥάβδον
[1, 4]	τὸν βεβαιότατον τῆς πίστεως αὐτοῦ	ἐξαψάμενοι	κάλων, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς
[1, 5]	καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα·	δρεψάμενοι»	φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων
[1, 6]	τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος δίκην	ἀποτριψάμενοι,	ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν
[1, 5]	τῇ ἐννοίᾳ, κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις	ἀποτεταγμένοι,	ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς»
[1, 6]	θεοῦ οἱ τὸν μὲν παλαιὸν	ἀποθέμενοι	ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι
[1, 6]	τοῦτό φησι καὶ ὁ Πέτρος·	ἀποθέμενοι	οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα
[1, 6]	τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οἱ πάντες	ἀποθέμενοι	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ
[1, 7]	καθάπερ οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν	ἠσκημένοι.	Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος
[1, 9]	μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ	πεπλανημένοι	δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ οἱ
[1, 6]	τὴν ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ	εὐαγγελιζόμενοι,	ἐν ᾗ μέλι καὶ γάλα
[1, 6]	μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν,	διυλιζόμενοι	βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν
[1, 5]	Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι,	κλυδωνιζόμενοι	καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς
[1, 6]	τὴν κόρην, οὕτως καὶ οἱ	βαπτιζόμενοι,	τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ θείῳ
[1, 6]	ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος·	βαπτιζόμενοι	φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα,
[1, 6]	ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα,	φωτιζόμενοι	υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα·
[1, 6]	κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει	σῳζόμενοι,	ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ
[1, 8]	κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ»	ἐκλαθόμενοι	δὲ τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς
[1, 6]	τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα	συγκλειόμενοι	εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι·
[1, 8]	βέλη μου» φησί, συντελέσει αὐτούς·	τηκόμενοι	λιμῷ καὶ βρώσει ὀρνέων, καὶ
[1, 6]	τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν	διδασκόμενοι	τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ
[1, 6]	ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ	γενόμενοι,	λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν
[1, 6]	τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου ἀέρος	ξαινόμενοι	ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον
[1, 5]	πάντες οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν	καταγινόμενοι	παῖδες παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι
[1, 5]	περὶ τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι,	ἀνατεινόμενοι	δὲ ἄνω τῇ ἐννοίᾳ, κόσμῳ
[1, 6]	μαστοί, οἱ τέως τὸν ἄνδρα	περιβλεπόμενοι	ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ
[1, 6]	τρόπῳ καὶ οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ	φερόμενοι	τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου ἀέρος
[1, 5]	μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ	περιφερόμενοι	παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν
[1, 5]	καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ	ἐφαπτόμενοι	τῆς γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ
[1, 6]	ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε καὶ	φρυαττόμενοι,	αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου περὶ
[1, 6]	προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως,	δεδιττόμενοι	τῷ φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου
[1, 6]	τῆς ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν	μνηστευόμενοι	τροφήν. Τὰ μὲν γὰρ βρώματα
[1, 6]	ζῶμεν δὲ ἤδη οἱ θανάτου	κεχωρισμένοι.	Σωτηρία τοίνυν τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ.
[1, 10]	με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ	πεφορτισμένοι,	κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ τὰ
[1, 1]	οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα	γανύμενοι	καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας
[1, 1]	μάλα γανύμενοι καὶ τὰς παλαιὰς	ἀπομνύμενοι	δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ
[1, 6]	εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς	ἡγούμενοι	τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ
[1, 6]	{ἐς} μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν	προηγούμενοι	κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος,
[1, 8]	πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ	ἐπανορθούμενοι	καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν
[1, 6]	φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα,	τελειούμενοι	ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν, εἶπα, θεοί
[1, 12]	ἑνὶ λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς	ἐξομοιούμενοι	τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ
[1, 6]	κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα,	υἱοποιούμενοι	τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν,
[1, 6]	γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες,	φυσιούμενοί	τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος
[1, 7]	ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι	καλούμενοι	παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν
[1, 1]	τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα	αἱρούμενοι	τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως
[1, 7]	γὰρ οἱ νήπιοι ὡς πρόβατα	ἀλληγορούμενοι·	καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες
[1, 1]	ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα	παραιτούμενοι	τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις
[1, 8]	σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι	τετελειωμένοι	εἰς ἕν» ἓν δὲ ὁ
[1, 6]	προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν	πεφυσιωμένοι	διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ
[1, 3]	Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ βαθεῖ	ἀλώμενοι	τῷ βίῳ ἀπταίστου καὶ ἀκριβοῦς
[1, 6]	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν	δεδουλωμένοι·	ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα
[1, 5]	σώματι περὶ τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας	ἰλυσπώμενοι,	ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω τῇ ἐννοίᾳ,
[1, 6]	τὸ ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν	πειρώμενοι	οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν
[1, 6]	θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ ὀνόματι	καυχώμενοι.	Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ νοεῖν
[1, 6]	τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα	καινοὶ	γενόμενοι, λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον
[1, 5]	καὶ ἀεὶ ἤπιοι καὶ ἀεὶ	καινοί·	χρὴ γὰρ εἶναι καινοὺς τοὺς
[1, 8]	ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων	κἀκεῖνοι	ἔγνωσαν, ὅτι σύ με ἀπέστειλας·
[1, 8]	θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ,	κἀκεῖνοι	ὦσι μετ´ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι
[1, 6]	καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι	μόνοι,	ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν.
[1, 9]	φησίν· οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν,	κοινωνοὶ	κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα,
[1, 9]	καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου·	ἵπποι	θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν
[1, 10]	ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς,	ἄνθρωποι,	παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν
[1, 6]	εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε	ἐλεύθεροι·	καὶ πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν.
[1, 13]	πρὸς τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε	ἀναπτεροῖ,	ἀναλόγως καὶ τῶν καθηκόντων τὰ
[1, 9]	ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα	λυπηροί,	ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν
[1, 9]	μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ	νεκροὶ	δὲ τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ
[1, 10]	κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται	νεκροί,	καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν
[1, 7]	παλλακίσιν ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ	κάπροι	εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ
[1, 10]	Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν,	λεπροὶ	καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός
[1, 2]	μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί	σοι	αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν
[1, 9]	Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης ἐγένετό	σοι,	ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ
[1, 5]	ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί	σοι	δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς
[1, 9]	αὐτὰ ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες	σοί	εἰσι; πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν,
[1, 2]	θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ	σοί·	ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι πρὸς
[1, 7]	εἰς τὸν τόπον, ὃν εἶπά	σοι.	Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ
[1, 9]	πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα	σοί	ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία
[1, 8]	πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν	σοί,	ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν
[1, 6]	ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί	σοι,	πάτερ, φησίν, ὁ θεὸς τοῦ
[1, 7]	τοῦ ποιῆσαί με ὅσα ἐλάλησά	σοι.	Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν λέγεται.
[1, 6]	πάντες ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας	ἴσοι	καὶ πνευματικοὶ παρὰ τῷ κυρίῳ.
[1, 6]	πίστεως θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·	ὅσοι	γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν
[1, 6]	τελείου ἐφιέμενος· διὸ καὶ ἐπιφέρει	ὅσοι	οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν
[1, 6]	οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι,	ὅσοι	τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ
[1, 12]	ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ. Τὸ γάρ	τοι	ζῷον τὸ λογικόν, τὸν ἄνθρωπον
[1, 5]	ἡμῖν τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ	τοι	ἡ προφητεία τὸ τέλειον τῇ
[1, 9]	φησιν ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό	τοι	καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει
[1, 9]	τὸ ἀνασφῆλαι τῆς νόσου. Ταύτῃ	τοι	καὶ διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ
[1, 5]	καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό	τοι	καὶ ὁ κύριος ἐν τῷ
[1, 9]	τοὺς εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ	τοι	καὶ Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς
[1, 5]	πρᾶος τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό	τοι	σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο
[1, 1]	νοερῷ καταβληθεῖσα χωρίῳ. Τριῶν γέ	τοι	τούτων περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων,
[1, 6]	κατανενοηκότες τὴν φύσιν; Ἡ γάρ	τοι	τροφὴ χειμῶνος μὲν πυκνοῦντος τοῦ
[1, 10]	ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν οὖν	δυσίατοι,	καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς τοῦ
[1, 13]	αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς πέλας	εὔθετοι·	καὶ δὴ καὶ αὗται αὖθις
[1, 5]	ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται,	ἤτοι	ἐπεὶ μόνη αὕτη εἰς τοὺς
[1, 1]	τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου.	Καίτοι	καὶ διδασκαλικὸς ὁ αὐτός ἐστι
[1, 9]	τεκμήριον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι	καίτοι	σαφῶς εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ
[1, 9]	πρὸς αὐτὰς τὸ πρόσωπόν σου.	Καίτοι	τὰ τέκνα ἡμῶν, υἱούς τε
[1, 6]	γὰρ ὑμεῖς» φησὶν ὁ ἀπόστολος,	θεοδίδακτοί	ἐστε. Οὐκ ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν
[1, 6]	ἐν κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς δὲ	θεοδίδακτοι»	καὶ τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι.
[1, 10]	αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει οἷον	αὐτοδίδακτοι	καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ·
[1, 5]	πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ	ἀνεπίμικτοι	κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι· ἡ μὲν
[1, 6]	σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ	μέντοι	διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην
[1, 6]	τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα	μέντοι	ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας
[1, 13]	ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ	μέντοι	τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´ ἔργων
[1, 5]	οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ	εὐέργαστοι	πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ
[1, 6]	αἱ πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ	μαστοὶ	ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες
[1, 6]	τὸ γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ	μαστοί,	οἱ τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι
[1, 6]	ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν	μαστοὶ	συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ
[1, 5]	τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν	νεοττοὶ	κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ μυστικῶς
[1, 6]	κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ σέσωκεν.	Αὐτοὶ	γὰρ ὑμεῖς» φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[1, 9]	ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα,	αὐτοὶ	δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς
[1, 8]	κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ	αὐτοὶ	ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα
[1, 5]	μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ	αὐτοὶ	ἐπὶ τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν
[1, 9]	οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς; ὅτι	αὐτοὶ	μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ
[1, 6]	γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ	οὗτοι	ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι, ὅσοι
[1, 6]	ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ.	Ἀδελφοί,	ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι·
[1, 6]	Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων·	ἀδελφοί,	μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν,
[1, 6]	ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ,	ἀδελφοί,	οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς
[1, 13]	ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ
[1, 10]	καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν,	κωφοὶ	ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί,
[1, 6]	κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα	ἐπὶ	ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ
[1, 5]	προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ	ἐπὶ	ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον· νηπύτιος
[1, 5]	φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ	ἐπὶ	γῆς εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται
[1, 5]	οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ πρόσθεν	ἐπὶ	γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ
[1, 5]	αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ	ἐπὶ	γονάτων παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα
[1, 6]	ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ·	ἐπὶ	δὲ γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι τὰ
[1, 8]	ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν,	ἐπὶ	δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς
[1, 5]	ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς.	Ἐπὶ	δὲ ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων»
[1, 8]	ὁ πατήρ μου» φησὶ βρέχει	ἐπὶ	δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ
[1, 8]	καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός,	ἐπὶ	δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα
[1, 10]	καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ καθάπερ	ἐπὶ	ζυγοῦ τὰς ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ
[1, 6]	καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ τοῦτο	ἐπὶ	καθάρσει πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς
[1, 6]	τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ μῖξιν	ἐπὶ	κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα
[1, 10]	ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ	ἐπὶ	καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´
[1, 8]	καὶ ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει	ἐπὶ	καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ
[1, 5]	καὶ διά γε τοῦ Δαβὶδ	ἐπὶ	μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων»
[1, 7]	Ὁρᾶτε τὰς λέξεις τῆς γραφῆς·	ἐπὶ	μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ
[1, 8]	Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ·	ἐπὶ	μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ
[1, 2]	παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ	ἐπὶ	μήκιστον διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον
[1, 6]	διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς	ἐπὶ	μῆνα καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι
[1, 6]	ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ	ἐπὶ	νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι
[1, 5]	παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ	ἐπὶ	πάντας διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 8]	ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ	ἐπὶ	πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς,
[1, 8]	ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ	ἐπὶ	πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν
[1, 9]	τὸ σῴζειν· ἔλεος δὲ κυρίου	ἐπὶ	πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων
[1, 1]	λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν,	ἐπὶ	πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς
[1, 6]	νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται τὸ	ἐπὶ	πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ
[1, 9]	οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν	ἐπὶ	πλείω ἡ γῆ· ὅτι δύο
[1, 2]	ὁ θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα	ἐπὶ	σοί· ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι
[1, 5]	μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας	ἐπὶ	σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα
[1, 1]	ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν	ἐπὶ	σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ
[1, 8]	παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς	ἐπὶ	τὰ βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν
[1, 10]	τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἔθετο	ἐπὶ	τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ
[1, 10]	δικαίου πλάστιγγας. Τῇ μὲν οὖν	ἐπὶ	τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 10]	ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος· στῆτε	ἐπὶ	ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε καὶ
[1, 5]	τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς	ἐπὶ	ταῖς τῶν πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας
[1, 8]	καταστήσας δὲ εἰς δέος τὴν	ἐπὶ	τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ
[1, 8]	ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων	ἐπὶ	τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν
[1, 10]	αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος. Σαφέστατα δὲ	ἐπὶ	τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος
[1, 6]	τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ	ἐπὶ	τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον
[1, 10]	ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ	ἐπὶ	τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ μὲν
[1, 9]	Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος	ἐπὶ	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ
[1, 8]	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν νουθετῶν,	ἐπὶ	τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν
[1, 2]	ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ,	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα
[1, 9]	ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί φησιν
[1, 10]	ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει δὲ	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς
[1, 9]	τῆς πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις	ἐπὶ	τὴν σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις
[1, 7]	ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας	ἐπὶ	τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν
[1, 10]	εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα	ἐπὶ	τὴν χρῆσιν ἡμᾶς καὶ τὴν
[1, 5]	νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται	ἐπὶ	τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις
[1, 8]	εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων	ἐπὶ	τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς
[1, 6]	αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως τῇ	ἐπὶ	τῆς ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ
[1, 5]	ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις.	Ἐπὶ	τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ
[1, 13]	οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν,	ἐπὶ	τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος
[1, 8]	Τιμωρία δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ	ἐπὶ	τὸ τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη.
[1, 6]	μὴ οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα	ἐπὶ	τὸ φωτεινότατον καὶ λευκότατον ὑπὸ
[1, 6]	ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ ᾧ τὰ	ἐπὶ	τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα
[1, 6]	αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ ἡμεῖς	ἐπὶ	τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς
[1, 6]	τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ	ἐπὶ	τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ
[1, 7]	ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ	ἐπὶ	τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς
[1, 10]	γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον αὐτοῦ	ἐπὶ	τόκῳ οὐ δώσει καὶ πλεόνασμα
[1, 9]	προσενήνεκται, εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς	ἐπὶ	τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν
[1, 10]	γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ τρυγῶν	ἐπὶ	τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς
[1, 5]	κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν	ἐπὶ	τὸν κύριον τοὺς εἰς θεὸν
[1, 6]	οὗ πεπιστευκότες εἰς τὸν θεὸν	ἐπὶ	τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός,
[1, 5]	τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ	ἐπὶ	τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος
[1, 8]	κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς	ἐπὶ	τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ
[1, 9]	τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν	ἐπὶ	τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη
[1, 6]	τὸ μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδὴ»	ἐπὶ	τοῦ λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ,
[1, 5]	ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ	ἐπὶ	τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ ἐκλήθη
[1, 9]	δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ	ἐπὶ	τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη
[1, 8]	λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν	ἐπὶ	τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» καὶ
[1, 6]	τοῦ πόρου, τὴν δὲ ὁρμὴν	ἐπὶ	τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει
[1, 6]	τοῦ παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ	ἐπὶ	τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ
[1, 10]	κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος.
[1, 8]	μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»	ἐπὶ	τούτοις αὖθις ὁ πατήρ μου»
[1, 6]	μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ	ἐπὶ	τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν
[1, 9]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ	ἐπὶ	τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος·
[1, 8]	οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν.	Ἐπὶ	τούτου καὶ ἡ σοφία διαρρήδην
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς	ἐπὶ	τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλείω
[1, 5]	εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν, ὁ κύριος	ἐπὶ	τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς μαθητάς—
[1, 5]	ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ	ἐπὶ	τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ
[1, 7]	ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς	ἐπὶ	τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος
[1, 10]	ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ	ἐπὶ	τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ τοὺς
[1, 5]	καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς	ἐπὶ	ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. Οὐκ
[1, 5]	φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ	ἀνδρὶ	παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ»
[1, 10]	γίνεται, πῶς δὲ ἔχον ἐπαινετικόν·	περὶ	ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	περὶ ἓν δὲ ἄμφω καὶ	περὶ	ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται. Ἔστι
[1, 6]	ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ	Περὶ	ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν
[1, 8]	θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ αὐτὸς	περὶ	αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος ἐκφαίνει,
[1, 2]	σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο,	περὶ	δὲ τὰς πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 7]	ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος	περὶ	ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ
[1, 6]	φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου	περὶ	ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον
[1, 6]	ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν·	περὶ	ἓν δὲ ἄμφω καὶ περὶ
[1, 6]	δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ	περὶ	ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ
[1, 13]	ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ	περὶ	ὅλον τὸν βίον. Ναὶ μὴν
[1, 2]	δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,	περὶ	ὃν ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται·
[1, 8]	λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν,	περὶ	οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος
[1, 9]	τὰς ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους καὶ	περὶ	τὰς ἄλλας τῶν παθῶν φλεγμονὰς
[1, 5]	ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι	περὶ	τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι
[1, 9]	δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ	περὶ	τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ τὸ ἀγαθὸν
[1, 9]	τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ τὸ	περὶ	τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο ὁ
[1, 13]	ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα	περὶ	τὰς πράξεις, οὐ τὰς λέξεις,
[1, 9]	τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους	περί	τε τὰς ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους
[1, 9]	οἱ ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες	περί	τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους
[1, 5]	τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες οἱ	περὶ	τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες παρὰ
[1, 6]	ἣν περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες	περὶ	τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ
[1, 6]	πεφανέρωται ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν	περὶ	τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ βρέφει
[1, 8]	θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ σοφία	περὶ	τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ ὁ
[1, 5]	τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ μεριμνᾶτε	περὶ	τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ
[1, 12]	διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί,	περὶ	τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων τὸν
[1, 7]	ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ παιδαγωγός, καὶ	περὶ	τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν
[1, 6]	ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα	περί	τι, οὐδὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε
[1, 10]	ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν τὴν	περὶ	τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν,
[1, 2]	διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ	περὶ	τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν
[1, 1]	χωρίῳ. Τριῶν γέ τοι τούτων	περὶ	τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων,
[1, 9]	οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ	περὶ	τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας
[1, 10]	ζῶντα. Τοῦτο μὲν οὖν καὶ	περὶ	τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους· ὑποτίθεται
[1, 6]	τοῦτο γὰρ καὶ ἡ γραφὴ	περὶ	τοῦ κυρίου λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς
[1, 6]	ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ. Αὐτὸς	περὶ	τούτου μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος τοὺς
[1, 8]	καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν καὶ	περὶ	τούτου ὡς οἷόν τε διὰ
[1, 9]	Οὕτως ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος.	Περὶ	τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει·
[1, 9]	τὸ γὰρ πτύον ἐν τῇ	χειρὶ»	τοῦ κυρίου, ᾧ ἀποκρίνεται τοῦ
[1, 8]	ὁ λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ	πατρί	ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς
[1, 5]	τοῦ τελείου παιδίου· υἱὸς ἐν	πατρί,	καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ
[1, 2]	λόγος θεός, ὁ ἐν τῷ	πατρί,	ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός,
[1, 5]	πραγμάτων καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ	πατρὶ	παραινῶν μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ
[1, 2]	ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ	πατρὶ	τῷ αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ
[1, 8]	ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν ἐν	πατρί,	ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς
[1, 9]	τὸ ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ	πυρί.	Ἐξὸν δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ
[1, 6]	ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους	ἄχρι	τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτως
[1, 5]	τὸ ζητούμενον ὧδέ πως λέγων	μέχρι	καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν
[1, 7]	μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός,	μέχρι	πρωί. Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος
[1, 10]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν τοῖς	προστάγμασί	μου πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά
[1, 2]	μὴ ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι τοῖς	ἁμαρτήμασι	τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[1, 5]	ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ	ὀνόμασι	ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως
[1, 2]	μὲν ὑποθήκαις τάχα δὴ μέλλει·	χαρίσμασι	δὲ πλούσιος ἀφέωνταί σοι αἱ
[1, 7]	μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά	φασι	γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου παίδων
[1, 6]	τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει,	φασί,	πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον.
[1, 6]	ἔτι ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς	ὑπειλήφασί	τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ
[1, 5]	ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν	ἔθνεσι	παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι
[1, 6]	τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ	φρεσὶ	τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε
[1, 6]	ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς	ὄψεσι	καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην,
[1, 9]	κάμνοντι τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ	ἐντίθησι	τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα
[1, 6]	τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον	ἵστησι	τὴν μεταβολὴν τὸ αἷμα, καὶ
[1, 6]	φύσιν, ὃν τρόπον ἡ πυτία	συνίστησι	τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως·
[1, 5]	μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων»	φησὶ	βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς
[1, 8]	Καὶ πάλιν ὁ πατήρ μου»	φησὶ	βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»
[1, 10]	καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν.	Φησὶ	γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε
[1, 10]	φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν.	Φησὶ	γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς
[1, 5]	Πάλιν οὖν αὐτοὺς παιδία καλεῖ·	φησὶ	γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´
[1, 9]	παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον»	φησί,	διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	τῷ νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ»	φησί,	δοῦλος εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ
[1, 7]	ἐκείνου Εἶδος θεοῦ· εἶδον γάρ»	φησί,	θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ
[1, 9]	χρῶτά μου κέχρικεν. Καλέσουσί με»	φησί,	καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον
[1, 6]	θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ τοῦτό	φησι	καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν
[1, 8]	ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα»	φησί,	κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ»
[1, 5]	τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι»	φησί,	κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ
[1, 5]	καινόν· τοῖς δὲ δούλοις μου»	φησί,	κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα
[1, 7]	παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν δόξαν»	φησί,	κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν
[1, 7]	ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη»	φησὶ	μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις
[1, 8]	Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός	φησι	νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη
[1, 5]	παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ»	φησί,	παιδία» εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων
[1, 12]	εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε»	φησί,	περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων
[1, 5]	καὶ οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον»	φησί,	προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον
[1, 7]	ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται»	φησί,	ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί.
[1, 8]	λόγῳ. Τὰ γὰρ βέλη μου»	φησί,	συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ
[1, 8]	διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων,	φησί,	τὴν γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον
[1, 6]	παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου»	φησί,	τὴν σάρκα καὶ πίεσθέ μου
[1, 8]	τὸ φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω»	φησί,	τὸ πρόσωπόν μου ἀπ´ αὐτῶν
[1, 13]	παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη»	φησί,	τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ
[1, 7]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Ἰδού» γάρ	φησι	τῷ Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός μου
[1, 2]	ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ ἀνάστα»	φησὶ	τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα ἐφ´
[1, 9]	ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί	εἰσι;	πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ
[1, 9]	τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς	εἰσι,	σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον
[1, 9]	Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ	εἰσὶ	φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς
[1, 6]	αὐτοῦ· τὸ θρέψαι δ´ ἐν	βροτοῖσι	πολλάκις πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ
[1, 11]	ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος παιδαγωγὸς	τρισὶ	τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ,
[1, 9]	φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου	δείκνυσι	τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ ἐστι
[1, 10]	ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους	λέγουσι·	σοφὸς δὲ ὁ θεὸς μόνος,
[1, 6]	αἱ πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ	χορηγοῦσι	τὸ γάλα. Ἔτι δὲ καὶ
[1, 6]	ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα	ὁμολογοῦσι	μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν
[1, 6]	γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι	πηγάζουσι	γάλα· ὁ δὲ κύριος ὁ
[1, 6]	ἀληθῶς μακάριοι μόνοι, ὅσοι τοῦτον	θηλάζουσι	τὸν μαστόν. Διὰ τοῦτό φησι
[1, 6]	τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ	σφύζουσι·	διὸ καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς
[1, 4]	γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ» φησίν,	γαμοῦσι	καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ δὴ
[1, 1]	ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ καὶ τοῖς	ἀσθενοῦσι	τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´
[1, 6]	ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν	ἀπολείπουσι	τὴν κόρην, οὕτως καὶ οἱ
[1, 9]	καὶ τὸν χρῶτά μου κέχρικεν.	Καλέσουσί	με» φησί, καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ
[1, 9]	δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ	ὀλισθήσουσι,	λέγει κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα
[1, 8]	ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα τοῖς	μισοῦσι	καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν»
[1, 12]	δὲ ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς	νοσοῦσι	προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον
[1, 1]	εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς	νοσοῦσι	τὸ σῶμα ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ
[1, 5]	μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν	νομοθετοῦσι	πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν
[1, 10]	τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ	συκοφαντοῦσί	τινες τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´
[1, 6]	τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη	κατανεύουσι	πρὸς τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ
[1, 13]	καὶ αὗται αὖθις πρὸς ἡμᾶς	ἀνταναστρέφουσι,	καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα ἡ
[1, 8]	αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες ἓν	ὦσι,	καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ
[1, 8]	ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, κἀκεῖνοι	ὦσι	μετ´ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν
[1, 8]	καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα	ὦσι	τετελειωμένοι εἰς ἕν» ἓν δὲ
[1, 9]	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν	τιμῶσί	με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν
[1, 6]	ἔπεισιν ὅπως σφᾶς τελείους τινὲς	τολμῶσι	καλεῖν καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν
[1, 8]	κἀκεῖνοι ὦσι μετ´ ἐμοῦ, ἵνα	θεωρῶσι	τὴν δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν
[1, 10]	διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ	πλανήσωσί	σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´
[1, 8]	εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ	τι	ἄρα μισεῖ ὁ λόγος, βούλεται
[1, 6]	καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ ἐνδεῖ	τι	αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ
[1, 6]	ἐλλιπής; Εἰ δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν	τι	αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν
[1, 3]	ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ ἐχειρούργησεν καί	τι	αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν. Τὸ οὖν
[1, 8]	οὐ γὰρ δήπου μισεῖ μέν	τι,	βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι, ὃ
[1, 5]	ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»	Τί	βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει
[1, 5]	τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος λέγει.	Τί	γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς ἔργον σοφῷ
[1, 6]	τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές φαμεν.	Τί	γὰρ ἔτι λείπεται τῷ θεὸν
[1, 6]	τελείως; Καὶ εἰ τέλειος ἦν,	τί	ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει, φασί,
[1, 6]	καὶ συνενδῴη τις αὐτοῖς ἄλλο	τι	εἶναι τὸ βρῶμα παρὰ τὸ
[1, 6]	ὡς» παραβολῆς ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν	τι	ἐμφαίνει, καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ
[1, 10]	ἔπαινον ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ	τι	ἐοικὸς καὶ ψόγῳ μάλιστα πάντων
[1, 3]	οὖν ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ	τί	ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ
[1, 1]		~Τί	ἐπαγγέλλεται ὁ παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς
[1, 10]	χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ, καὶ	τί	ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ ὅμοια,
[1, 10]	χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον	τί	ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ
[1, 8]	ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν,	τί	ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς
[1, 8]	μου ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω	τί	ἔσται αὐτοῖς. Οὗ γὰρ τὸ
[1, 13]	Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά	τί	ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν τῶν
[1, 3]	φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν	τί	ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ καὶ
[1, 8]	κρεῖττον οὐδέν. Καὶ οὐκ ἄλλο	τί	ἐστι τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν,
[1, 7]	κινηθεὶς ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους	τί	θέλετε; φησίν, ἐν ῥάβδῳ ἔλθω
[1, 6]	{ὁ λόγος ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν	τι	καὶ Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται τοὺς
[1, 3]	ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας»	Τί	μὲν οὖν ὁ παιδαγωγὸς βούλεται
[1, 8]	ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν	τι	μὴ εἶναι, αἴτιος δὲ γίνεται
[1, 8]	οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται μέν	τι	{μὴ} εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν.
[1, 6]	τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε συμβολήν,	τί	νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς
[1, 6]	οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα περί	τι,	οὐδὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν
[1, 6]	Ἀμέλει γοῦν οὐ τροφιμώτερον ἄλλο	τι	οὐδὲ μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 6]	κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις» Μή	τι	οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν
[1, 6]	υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ»	Τί	οὖν ἐνδεῖ τῷ υἱῷ μετὰ
[1, 7]	παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων.	Τί	οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον; Ὅτι
[1, 6]	διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή	τι	οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον,
[1, 5]	ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος.	Τί	οὖν τὸ παιδίον τὸ νήπιον,
[1, 6]	αὖθις νηπίῳ τετίμηται γάλακτι; Μή	τι	οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν
[1, 5]	ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή	τι	ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν
[1, 6]	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο	τι	παρὰ τὸ γάλα τὸ βρῶμα
[1, 6]	ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν	τι	πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν δὴ
[1, 6]	οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν ζωήν,	τί	περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον
[1, 7]	καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι	τί	τὸ ὄνομά σου. Καὶ εἶπεν·
[1, 8]	Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ μέν	τι	τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ καὶ
[1, 7]	ὄνομά σου. Καὶ εἶπεν· ἵνα	τί	τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά μου»
[1, 1]	οὖν τις νοσῶν ἔτι πρότερόν	τι	τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν ἢ
[1, 12]	λογικόν, τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο	τι	φαμὲν ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον
[1, 8]	ὁ λόγος. Ὁ δὲ φιλῶν	τι	ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται, τὸ δὲ
[1, 12]	ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ	ὕδατι,	αὐξῆσαι δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ	παιδαγωγήματι	διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν
[1, 9]	διασυρτικός. Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ	βοηθήματι	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου
[1, 10]	καλὸν καὶ τὸ συμφέρον πατρικῷ	θελήματι	γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται. Σκόπει δὲ
[1, 2]	ἐν ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ	θελήματι	διάκονος, λόγος θεός, ὁ ἐν
[1, 2]	ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα	νοήματι	νήπιοι γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ
[1, 12]	αὐξῆσαι δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ	ῥήματι,	εἰς υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις
[1, 2]	τὴν ψυχήν, θεὸς ἐν ἀνθρώπου	σχήματι	ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος
[1, 2]	τοῦ πατρός, σὺν καὶ τῷ	σχήματι	θεός· οὗτος ἡμῖν εἰκὼν ἡ
[1, 6]	σάρξ μού ἐστιν» σὰρξ δὲ	αἵματι	ἄρδεται, τὸ δὲ αἷμα οἶνος
[1, 5]	προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον τοὺς	αἵματι	κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ
[1, 6]	τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ ἐν	αἵματι	σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ» ἐν
[1, 6]	ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος	αἵματι	τιμίῳ. Ὢ τῶν ἁγίων λοχευμάτων,
[1, 6]	τὴν περιβολὴν αὐτοῦ» ἐν τῷ	αἵματι	τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν λέγει τὸ
[1, 6]	ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ παιδίον	αἵματι	τῷ αὐτῷ· αἵματος γὰρ φύσις
[1, 9]	ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη καὶ	γράμματι	καὶ σώματι, τῷ λόγῳ καὶ
[1, 7]	ἡ νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη	γράμματι.	Οὐκ ἄρα ἡ νεότης τοῦ
[1, 9]	καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν	παρακαλύμματι.	Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου·
[1, 9]	οὐ διὰ τοῦ πνεύματός μου.	Στύμματι	δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα προσχρῆται
[1, 9]	παρθένον τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας	ὀνόματι,	αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων
[1, 6]	δὲ θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ	ὀνόματι	καυχώμενοι. Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ
[1, 9]	εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν	ὀνόματι	κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ δέχεσθε
[1, 5]	Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν	ὀνόματι	κυρίου» φῶς καὶ δόξα καὶ
[1, 1]	δ´ ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς οὗτος	ὀνόματι	παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν
[1, 6]	πίστιν περιάγει, πίστις δὲ ἅμα	βαπτίσματι	ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί, ὅτι
[1, 6]	πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ	βαπτίσματι.	Πάντα μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ
[1, 6]	ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι	βαπτίσματι,	πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς,
[1, 6]	δὲ ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ	φωτίσματι	περιαστράπτουσα τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως
[1, 6]	ἡ μὲν γνῶσις ἐν τῷ	φωτίσματι,	τὸ δὲ πέρας τῆς γνώσεως
[1, 6]	τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ θείῳ	πνεύματι	ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ
[1, 5]	αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας	πνεύματι	εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ
[1, 6]	λόγου, ὥσπερ ἀμέλει τῷ αὑτοῦ	πνεύματι	ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον.
[1, 6]	τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ	πνεύματι	ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις
[1, 6]	{οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ	πνεύματι	ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες
[1, 6]	δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται	πνεύματι·	ἐπεί, ὅτι γε μία καθολικὴ
[1, 7]	μόνῳ δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας	πνεύματι	ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως
[1, 6]	γράφει· καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ	πνεύματι	ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα
[1, 6]	πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ	πνεύματι	Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν,
[1, 12]	ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ	πνεύματι,	παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν
[1, 6]	τοὺς πεπιστευκότας ἤδη τῷ ἁγίῳ	πνεύματι	προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους
[1, 7]	πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐν ἀγάπῃ	πνεύματί	τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον
[1, 5]	σώματι, τὸ δὲ αἷμα τῷ	πνεύματι.	Ὡς δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς
[1, 6]	δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα	βρώματι	ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ
[1, 9]	Θυγατέρες σοί εἰσι; πρόσεχε τῷ	σώματι	αὐτῶν, καὶ μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς
[1, 5]	γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ	σώματι	περὶ τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι,
[1, 5]	σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος τῷ	σώματι,	τὸ δὲ αἷμα τῷ πνεύματι.
[1, 9]	ἡ δικαιοσύνη καὶ γράμματι καὶ	σώματι,	τῷ λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ,
[1, 6]	ἐπὶ μῆνα καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ	περιττώματι	κιρναμένου τοῦ σπέρματος γίνεται· ἡ
[1, 5]	βραχίονι αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας» τὸ	ἔτι	ἁπαλώτερον τῶν προβάτων εἰς ἀφέλειαν
[1, 6]	ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´ ὡς	ἔτι	ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε,
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε,	ἔτι	γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς
[1, 7]	τῷ νέῳ λαῷ τῷ νηπίῳ·	ἔτι	δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς
[1, 10]	ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης;	Ἔτι	δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς
[1, 6]	φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα.	Ἔτι	δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν
[1, 5]	ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ ὡραίας,	ἔτι	δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας
[1, 5]	ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε	ἔτι	δύο περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος
[1, 6]	τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους	ἔτι	ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ
[1, 8]	τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων	ἔτι	καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ
[1, 10]	γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ Μωσέως	ἔτι	καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν
[1, 6]	γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον.	Ἔτι	καὶ τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου
[1, 5]	θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´	ἔτι	κυλιόμεθα οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ
[1, 6]	τὸ ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ	ἔτι	λείπεται τῷ θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ
[1, 8]	θεός, οὔ μοι χρὴ πλειόνων	ἔτι	λόγων τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου
[1, 5]	παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία,	ἔτι	μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς
[1, 6]	Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ	ἔτι	νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί
[1, 6]	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ	ἔτι	νῦν δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ
[1, 13]	ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς	ἔτι	ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον
[1, 1]	Οὐκ ἂν οὖν τις νοσῶν	ἔτι	πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι
[1, 6]	νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς	ἔτι	σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης
[1, 12]	αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ ἀπεριττότητα	ἔτι	τε εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον
[1, 5]	εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ εὐφροσύνην,	ἔτι	τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ τὴν
[1, 6]	γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης	ἔτι	τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος
[1, 10]	διὰ τούτους δὴ καὶ τοὺς	ἔτι	τὸ δίκαιον οὐ προσάπτοντας τῷ
[1, 6]	ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς	ἔτι	φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν
[1, 5]	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα	μηκέτι	ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι
[1, 6]	τῶν ἐν τῷ νόμῳ νηπίων.	Οὐκέτι	γάρ» φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ
[1, 6]	μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα,	οὐκέτι	δέ ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί.
[1, 7]	ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ	οὐκέτι	δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ»
[1, 9]	ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες	οὐκέτι	διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ δὲ
[1, 4]	ἄρρενος διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ δὲ	οὐκέτι»	ἔνθα τοῦ κοινωνικοῦ καὶ ἁγίου
[1, 6]	ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον	οὐκέτι	ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ φόβου,
[1, 13]	ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει.	Οὐκέτι	λαλεῖ, φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ
[1, 6]	νόμῳ· ἐπὶ δὲ γέγονα ἀνήρ»	οὐκέτι	τὰ τοῦ νηπίου, τουτέστι τὰ
[1, 6]	δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως	οὐκέτι	ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε
[1, 8]	τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» καὶ	προσέτι	γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς ὁ
[1, 12]	Χριστῷ αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον καὶ	προσέτι	ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ
[1, 8]	οὐ γάρ ἐστι διαστολή» καὶ	προσέτι	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα
[1, 8]	ὁ προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων	μνήσθητι	ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι
[1, 5]	τε καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ	σκολιότητι·	ἡ μὲν γὰρ γενεὰ ἡ
[1, 6]	τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ	νηπιότητι	ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ
[1, 11]	τὴν σωτηρίαν, ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ	ἀνθρωπότητι.	Τὸ μὲν οὖν μέλι γλυκύτατον
[1, 8]	τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης,	ἰσότητι	μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί,
[1, 8]	σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ	χρηστότητι»	τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν πίστει.
[1, 12]	κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ	χρηστότητι.	Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν
[1, 6]	ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ	μέλιτι	προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει
[1, 6]	μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ	χάριτι,	ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ
[1, 6]	τὸ πᾶν τῇδε· ὥσπερ τῷ	γάλακτι	αἱ τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς
[1, 6]	περιπληθεῖς τότε μάλιστα γίνονται τῷ	γάλακτι.	Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν
[1, 6]	κἀγὼ δὲ οὕτω τῷ Χριστοῦ	γάλακτι	λόγῳ πνευματικὴν ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν.
[1, 6]	βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ τετίμηται	γάλακτι;	Μή τι οὖν τὸ ὡς»
[1, 6]	τὸ ἐν αὐτῇ αἷμα τῷ	γάλακτι,	οἷον ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε καὶ
[1, 6]	εἰπὼν ἐπότισα» τὴν ἐν λόγῳ	γάλακτι	τελείαν εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν τῆς
[1, 6]	καὶ γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ οὖν	γάλακτι,	τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς μὲν
[1, 6]	Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως	γάλακτι	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ
[1, 6]	αὑτῆς παιδία προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται	γάλακτι,	τῷ βρεφώδει λόγῳ. Διὸ οὐκ
[1, 6]	ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ	γάλακτι,	τῷ λόγῳ· πᾶν γὰρ τὸ
[1, 6]	οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ	γάλακτι	ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος ὠφελοῦνται παραχρῆμα·
[1, 9]	εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν	νυκτί.	Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος διασυρτικός.
[1, 9]	τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον	ἀντὶ	πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον
[1, 5]	ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι	παντὶ	ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ
[1, 8]	Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία ἐν	παντὶ	καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ
[1, 2]	ἡμῖν εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ	παντὶ	σθένει πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν·
[1, 9]	Πολλῷ δέ, οἶμαι, καὶ τῷ	παντὶ	τὸ ἑκούσιον καὶ κατὰ προαίρεσιν
[1, 9]	τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου.	Παντὶ	τοίνυν σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 6]	μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ	πέμψαντί	με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ
[1, 6]	ἕπεται δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ	ὑπομνησθέντι	τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ
[1, 6]	σαρκὸς καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ	ὄντι	αἷμα τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς,
[1, 12]	λόγον ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ	ὄντι	ζῆν. ~Ὅτι ὡς τὸ κατόρθωμα
[1, 5]	πληρῶν τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ	ὄντι	νήπιός τέ ἐστι καὶ παῖς
[1, 8]	γάρ ἐστι· παρορῶντος δὲ αὐτοῦ	ἑκοντί,	διὰ τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην
[1, 5]	εἶναι παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ	διδάσκοντι	ἀεί, τὸ δὲ παιδικὸν καὶ
[1, 12]	πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας	ἐκδιδάσκοντι;	Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ.
[1, 9]	ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς.	Συνελόντι	γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε» τὴν ἐν τῷ	μέλλοντι	αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην
[1, 9]	θεὸς φόβος ἔσται τῷ μὴ	ἁμαρτάνοντι;	Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς,
[1, 9]	οὐδὲ ὁ ἐλέγχων δύσνους τῷ	κάμνοντι	τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ ἐντίθησι
[1, 8]	ἐστὶν ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ	συμφέροντι	τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα
[1, 10]	ζητοῦντι εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι τῷ	εὑρόντι	φιλεῖ. Ναὶ μὴν καὶ δι´
[1, 12]	ὁρμὰς τὰς εἰς αὐτὰς διατεινούσας	ἀνακόπτοντι	καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν
[1, 12]	οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν	συμβουλεύοντι	ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ δὲ
[1, 12]	φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας	διελέγχοντι	καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς
[1, 9]	καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ	νοσοῦντι	οὐ κακὸς ὁ τὸν πυρετὸν
[1, 10]	φρόνησιν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ	ζητοῦντι	εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι
[1, 10]	ἁρπάσει, τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ	πεινῶντι	δώσει καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ
[1, 12]	ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν μὴ	σιωπῶντι	μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν
[1, 8]	τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν	ὅτι	ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς καὶ
[1, 9]	ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο	ὅτι	ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ ἡμῖν
[1, 2]	πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον	ὅτι	αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ μὴ
[1, 9]	δὲ πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται»	ὅτι	ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως
[1, 12]	τῷ πλησίον, αὐτοῦ χάριν ἐκείνου.	~Ὅτι	ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται
[1, 2]	τοῦτο γὰρ καὶ μόνος κριτής,	ὅτι	ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση
[1, 9]	φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν,	ὅτι	ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός· ἔφη γὰρ
[1, 6]	τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,	ὅτι	ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ
[1, 6]	Καὶ τέλειον μὲν ἑαυτὸν ἡγεῖται,	ὅτι	ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου, ἔχεται
[1, 9]	Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς;	ὅτι	αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο
[1, 9]	καὶ τὰ πάντα ὁ αὐτός,	ὅτι	αὐτὸς θεός, ὁ μόνος θεός.
[1, 8]	ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει λόγος,	ὅτι	αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς
[1, 6]	λόγῳ. Διὸ οὐκ ἔσχε γάλα,	ὅτι	γάλα ἦν τὸ παιδίον τοῦτο
[1, 6]	βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί,	ὅτι	γε μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 6]	πρὶν ἢ λούσασθαι τὸν τρόπον.	Ὅτι	δὲ ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ
[1, 5]	πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται.	Ὅτι	δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει,
[1, 8]	καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες·	ὅτι	δὲ καὶ δίκαιος ὁ αὐτὸς
[1, 8]	ἓν ὄνομα κεῖται ὁ ὤν»	Ὅτι	δὲ ὁ αὐτὸς μόνος ὢν
[1, 7]	τοῦ πονηροῦ τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ.	Ὅτι	δὲ ὁ λόγος ἦν ὁ
[1, 6]	ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον.	Ὅτι	δὲ τὸ αἷμα ὁ λόγος
[1, 9]	ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν,	ὅτι	δεικνύει αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ
[1, 8]	τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας,	ὅτι	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ
[1, 11]	βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον.	~Ὅτι	διὰ νόμου καὶ προφητῶν ὁ
[1, 2]	ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων.	~Ὅτι	διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ
[1, 9]	ἔφριξεν ἐπὶ πλείω ἡ γῆ·	ὅτι	δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ
[1, 9]	οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν,	ὅτι	εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ δὲ
[1, 8]	ἓν γὰρ ἄμφω, ὁ θεός,	ὅτι	εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος
[1, 5]	τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε	ὅτι	ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων
[1, 6]	ἰδίου πάθους ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς,	ὅτι	ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν
[1, 2]	ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις, ὡς	ὅτι	ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ
[1, 6]	μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι	ἔτι	ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί
[1, 7]	Τί οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον;	Ὅτι	ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν
[1, 4]	ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ προστάγματα.	~Ὅτι	ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν
[1, 6]	ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ	ὅτι	ἔτι ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς
[1, 10]	ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια,	ὅτι	ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι
[1, 8]	τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι,	ὅτι	ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.
[1, 6]	τοῦ Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ	ὅτι	ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι,
[1, 11]	εἰς τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ	ὅτι	θεὸς καὶ δημιουργός, πάντα γὰρ
[1, 9]	ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος,	ὅτι	καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον,
[1, 9]	γὰρ τεκμήριον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ,	ὅτι	καίτοι σαφῶς εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν
[1, 9]	ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ,	ὅτι	κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ
[1, 9]	δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ.	Ὅτι	λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί»
[1, 8]	ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ	ὅτι	μὲν ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ
[1, 5]	καταγινόμενοι παῖδες παρὰ τῷ θεῷ.	Ὅτι	μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων
[1, 8]	ἐστι τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν,	ὅτι	μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται
[1, 6]	ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη μόνη,	ὅτι	μόνη μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος
[1, 11]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ	ὅτι	μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν
[1, 7]	ὁ κύριος λέγει· μὴ λέγε	ὅτι	νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ με
[1, 10]	σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος.	~Ὅτι	ὁ αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ
[1, 9]	πρὸς τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν,	ὅτι	ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν
[1, 9]	τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα	ὅτι	οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει
[1, 7]	σε εἰς τὴν γῆν ταύτην,	ὅτι	οὐ μή σε ἐγκαταλείπω ἕως
[1, 6]	ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον	ὅτι·	Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν;
[1, 5]	δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου,	ὅτι	οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ
[1, 6]	τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ,	ὅτι	οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου.
[1, 8]	εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως·	ὅτι	ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν
[1, 5]	μὴν οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου.	~Ὅτι	πάντες οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν
[1, 8]	πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται,	ὅτι	πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ
[1, 2]	ἐπὶ σοί· ἐλέησόν με, κύριε,	ὅτι	πρὸς σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν
[1, 6]	τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον,	ὅτι	σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ ὡς
[1, 11]	ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν	ὅτι	σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία
[1, 8]	ἵνα καὶ ὁ κόσμος πιστεύῃ,	ὅτι	σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν
[1, 8]	δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν,	ὅτι	σύ με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα
[1, 10]	ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων,	ὅτι	τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ
[1, 6]	λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν, πλὴν	ὅτι	τὰς τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται
[1, 8]	χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν,	ὅτι	τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς
[1, 9]	ἄνθρωπος ὁ λόγος τοῦ θεοῦ.	~Ὅτι	τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν
[1, 6]	ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται,	ὅτι	τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον
[1, 8]	αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα	ὅτι	τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν
[1, 3]	γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς,	ὅτι	ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν
[1, 6]	ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε	ὅτι	ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι
[1, 3]	τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς.	~Ὅτι	φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν
[1, 9]	Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον,	ὅτι	φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ
[1, 8]	προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν,	ὅτι	χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν,
[1, 6]	αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε	ὅτι	χρηστὸς ὁ κύριος. Εἰ δὲ
[1, 6]	αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν,	ὅτι	ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς
[1, 13]	τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν.	~Ὅτι	ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν
[1, 8]	ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ	ὅτι	ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ ὁ
[1, 6]	γὰρ ἔτι λείπεται τῷ θεὸν	ἐγνωκότι;	Καὶ γὰρ ἄτοπον ὡς ἀληθῶς
[1, 8]	αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν	δηλονότι	καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ
[1, 6]	οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν	δηλονότι	λέγων τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις
[1, 9]	ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν·	ἀπάρτι	οὐ μὴ ἴδητέ με, ἕως
[1, 13]	πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας	ἐστὶ	γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης
[1, 11]	οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς	ἐστι	γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως,
[1, 10]	ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ ἡμῖν	ἐστι»	γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ λόγου,
[1, 8]	πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ	ἐστι	διαστολή» καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ
[1, 8]	λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί	ἐστι,	δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς
[1, 11]	ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων	ἐστὶ	δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν
[1, 10]	τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος οὗτός	ἐστι,	ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα
[1, 8]	Πῶς οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός	ἐστι	καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος, ὀργίζεται
[1, 12]	ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις	ἐστὶ	καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα
[1, 5]	{ᾗ} βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ	ἐστι	καὶ ἡδὺ καὶ τερπνόν, τοῦ
[1, 8]	καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων	ἐστὶ	καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ
[1, 6]	πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους	ἐστὶ	καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας
[1, 5]	ταύτην τῷ ὄντι νήπιός τέ	ἐστι	καὶ παῖς θεῷ τε καὶ
[1, 3]	λόγων, τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ	ἐστι	καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ
[1, 6]	γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ ἔργον	ἐστὶ	καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως
[1, 10]	ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν	ἐστι	καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ
[1, 7]	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις	ἐστί.	Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε
[1, 8]	ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ	ἐστι	κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς
[1, 5]	οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς	ἐστι	κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος
[1, 7]	σπέρματός σου» Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς	ἐστι	κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα
[1, 9]	ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ	ἐστι	λάθριος ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ
[1, 13]	ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί	ἐστι	λογικῶν πράξεων, τουτέστιν τῶν ὑπὸ
[1, 1]	Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς ὁ αὐτός	ἐστι	λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ
[1, 6]	νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ μεταβάλλον	ἐστί.	Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ
[1, 6]	τὸ δὲ οὐκ ἄλλου τινός	ἐστι	μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης
[1, 8]	δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός	ἐστι	μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν μηδὲ
[1, 11]	παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός	ἐστί	μου ὁ υἱὸς ὁ ἀγαπητός,
[1, 8]	Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά	ἐστι	νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν
[1, 7]	ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός	ἐστι	παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν ὡς
[1, 7]	λόγος, αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός	ἐστι	παιδαγωγός. Λέγει δέ που διὰ
[1, 8]	ἐφορᾶν τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ	ἐστι·	παρορῶντος δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ
[1, 11]	παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία	ἐστὶ	πατρική, πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου
[1, 9]	τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας	ἐστὶ	πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε τὸ
[1, 6]	καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός	ἐστι	πῆξις ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ
[1, 6]	γάρ» φησὶν ὁ κύριος, ἀληθής	ἐστι	πόσις» Μή τι οὖν γάλα»
[1, 6]	οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις	ἐστί,	σκάζουσα περί τι, οὐδὲ μετὰ
[1, 6]	γαστρὸς τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ	ἐστι	σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται
[1, 6]	καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων	ἐστὶ	σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται.
[1, 6]	ἀφίξεως τὴν πρόληψιν· οὐ γάρ	ἐστι	ταὐτὸν αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ
[1, 4]	λέγων τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ	ἐστι	τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον
[1, 8]	ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς	ἐστι	τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς
[1, 3]	Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν τί	ἐστί	τινι, οὐχὶ δὲ καὶ φιλεῖται
[1, 13]	τὰ μὲν πρὸς τὸ ζῆν	ἐστι	τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ
[1, 6]	ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου,
[1, 8]	οὐδέν. Καὶ οὐκ ἄλλο τί	ἐστι	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι
[1, 6]	γοῦν τελεία τροφὴ τὸ γάλα	ἐστὶ	τὸ τέλειον καὶ εἰς τέλος
[1, 5]	ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς}	ἐστὶ	τοῦ κυρίου, παῖς μὲν ὡς
[1, 7]	χάρις οὖσα τοῦ πατρός, ἔργον	ἐστὶ	τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι
[1, 9]	πυρετοῦ ὁ ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός	ἐστι	τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ
[1, 5]	ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ	ἐστι	τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται
[1, 8]	ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός	ἐστι	τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως,
[1, 8]	Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη	ἐστὶ	ψεκτική, εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν,
[1, 9]	φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ	ἐστι	ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι
[1, 9]	ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ	ἐστι	ψόγος διασυρτικός. Καὶ τούτῳ κέχρηται
[1, 9]	πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό	ἐστι	ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί
[1, 9]	δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ	ἐστι	ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς
[1, 9]	ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ	ἐστι	ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ
[1, 9]	τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις δέ	ἐστι	ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου
[1, 9]	συνίων τὸν θεόν. Μέμψις δέ	ἐστι	ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων ἢ ἀμελούντων.
[1, 9]	ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις	ἐστὶ	ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ
[1, 13]	γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς	ἐστι	ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ
[1, 8]	καὶ ἐπ´ ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου,	ἔστι	γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ
[1, 6]	περὶ ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται.	Ἔστι	γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν
[1, 7]	διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί.	Ἔστι	δὲ ἡ κατὰ τὸν θεὸν
[1, 10]	εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου λέγει.	Ἔστι	δὲ καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ
[1, 12]	τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον.	Ἔστι	δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς
[1, 8]	διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας.	Ἔστι	δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς
[1, 9]	ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων·	ἔστι	δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν γοῦν
[1, 5]	τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ;	Ἔστι	καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ
[1, 6]	τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ	ἔστι	μὲν τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ
[1, 5]	καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ	ἔστι	πέρας» Ὢ τοῦ μεγάλου θεοῦ,
[1, 9]	οἱ υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ	ἔστι	πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις
[1, 12]	εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς δὲ	ἔστι	τις ἄλλη μὲν φιλοσόφων ἀγωγή,
[1, 3]	ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ	ἔστι	φῶς ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ
[1, 6]	τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν.	Ἔξεστι	δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς
[1, 6]	δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν.	Ἔξεστι	δὲ καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν
[1, 6]	ποιμνίων ἔκ τε τῶν βουκολίων	ἔξεστι	μαθεῖν. Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα
[1, 8]	μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν»	τουτέστι	συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν
[1, 6]	ἀνήρ» οὐκέτι τὰ τοῦ νηπίου,	τουτέστι	τὰ τοῦ νόμου, ἀλλὰ τὰ
[1, 6]	ἀλλὰ τὰ τοῦ ἀνδρὸς φρονῶ,	τουτέστι	τὰ τοῦ Χριστοῦ, ὃν μόνον
[1, 8]	χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι»	τουτέστι	τῇ εἰς Χριστὸν πίστει. Ἕπεται
[1, 9]	οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο ὁ Δαβίδ,	τουτέστι	τὸ πνεῦμα τὸ δι´ αὐτοῦ,
[1, 11]	νᾶπυ καὶ τῆς χολῆς μειωτικόν,	τουτέστι	τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ φλέγματος
[1, 11]	θυμοῦ, καὶ τοῦ φλέγματος διακοπτικόν,	τουτέστι	τοῦ τύφου· ἐξ οὗ λόγου
[1, 5]	ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος	νεωστὶ	καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ γενόμενος.
[1, 6]	ὡς δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς	νεωστὶ	κατηχουμένους καὶ νηπίους ἔτι ἐν
[1, 5]	ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ	νεωστὶ	συνεταί, αἱ κατὰ τὴν διαθήκην
[1, 10]	τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται»	ταυτὶ	μὲν καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν
[1, 5]	ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ	οὔτί	γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ
[1, 5]	αἶνος μεθ´ ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ·	τουτὶ	γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ
[1, 2]	ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ τῷ	τεθνεῶτι	Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι» ὃ δὲ
[1, 6]	δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν	φωτί	ἐστιν καὶ τὸ σκότος αὐτὸν
[1, 6]	καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν τῇ	ἰσχύι	αὐτοῦ, ὁ δὲ καυχώμενος ἐν
[1, 2]	εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον μὲν	ἀμφὶ	τὸν κόσμον καὶ τὸν οὐρανὸν
[1, 8]	κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται μέν,	οὐχὶ	δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον
[1, 8]	ὠφελεῖ μέν τι τὸν ἄνθρωπον,	οὐχὶ	δὲ καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ
[1, 3]	φιλητὸν μέν τί ἐστί τινι,	οὐχὶ	δὲ καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ;
[1, 8]	οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί,	οὐχὶ	δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν
[1, 13]	ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς	οὐχὶ	ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου
[1, 6]	τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ	οὐχὶ	καὶ γάλα τῆς ποίμνης τὸν
[1, 6]	αἷμα τοῦ κυρίου· ἦ γὰρ	οὐχὶ	καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων»
[1, 6]	Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ	οὐχὶ	καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ
[1, 8]	κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα μὴ	οὐχὶ	καὶ υἱὸν εἶναι τὸν κύριον
[1, 6]	ἄν ποτε προήσεται φωνήν, μὴ	οὐχὶ	ὁ λόγος νοούμενος τὸ αἷμα·
[1, 7]	ἄγειν εἴσω τε καὶ ἔξω;	Οὐχὶ	ὁ παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη τῷ
[1, 3]	καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος	οὐχὶ	ὁ τυφλός, καθά φησιν ἡ
[1, 6]	ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις,	οὐχὶ	σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον
[1, 9]	ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς μωρὸς καὶ	οὐχὶ	σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ
[1, 7]	ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς	οὐχὶ	τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ τῷδε
[1, 5]	αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς,	οὐχὶ	τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν πλησίον
[1, 7]	ὁ νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη»	οὐχὶ	ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ μὲν
[1, 7]	αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός, μέχρι	πρωί.	Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ