Livre, Chap.
[1, 5]	γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς τὸν	Ἰσαάκ.	Ἐγέλα δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου
[1, 5]	ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν	Ἰσαὰκ	εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται
[1, 5]	ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ ὁ	Ἰσαάκ,	καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν,
[1, 5]	παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ	Ἰσαάκ.	Μέγιστον δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ
[1, 5]	οὐ μόνον εἰκότως ἄρα {ὁ	Ἰσαὰκ}	τὰ πρωτεῖα τοῦ πάθους παραχωρῶν
[1, 5]	παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ	Ἰσαάκ.	Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα μετὰ τῆς
[1, 5]	τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας ὁ	Ἰσαάκ,	ὡς ὁ κύριος τὸ ξύλον.
[1, 8]	τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα	ἐκ	βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν ἄλλων
[1, 7]	θεός σου, ὁ ἐξαγαγών σε	ἐκ	γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν ἔχει
[1, 6]	θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον	ἐκ	γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα
[1, 6]	φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται·	ἐκ	δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον χεῖται
[1, 10]	καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ εἴδομεν»	Ἐκ	δὲ τῶν μελλόντων τὸ τρίτον
[1, 2]	ὁ ἐν τῷ πατρί, ὁ	ἐκ	δεξιῶν τοῦ πατρός, σὺν καὶ
[1, 5]	δέ μου» ὅταν λέγῃ, στήτω	ἐκ	δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας
[1, 8]	Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν	ἐκ	δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων,
[1, 9]	υἱόν, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ	ἐκ	θανάτου ῥῦσαι. Καὶ πάλιν· μὴ
[1, 6]	γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων, τὴν	ἐκ	κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν ἀίδιον.
[1, 6]	δὲ ἡ πίστις εἰς θεμέλιον	ἐκ	κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ στερεμνιωτέρα
[1, 3]	φιλεῖται, δι´ ὃν ὁ μονογενὴς	ἐκ	κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς
[1, 6]	φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ	ἐκ	μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ
[1, 8]	θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ τε χάρις	ἐκ	μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 1]	ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς	ἐκ	μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος·
[1, 7]	καὶ πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν	ἐκ	μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται
[1, 9]	σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ	ἐκ	νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί εἰσι;
[1, 5]	δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν	ἐκ	παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´
[1, 7]	τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες	ἐκ	πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν
[1, 9]	ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν	ἐκ	παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις
[1, 7]	Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν	ἐκ	Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν
[1, 3]	λόγος τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις	ἐκ	περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος
[1, 6]	αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν	ἐκ	περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι·
[1, 6]	αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι	ἐκ	πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς
[1, 6]	ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα	ἐκ	πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς
[1, 8]	αὐτὸν δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν	ἐκ	πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον
[1, 6]	ὧν ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος	ἐκ	πολλῶν συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε
[1, 12]	εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας	ἐκ	προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν
[1, 8]	καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος	ἐκ	πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε
[1, 6]	ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ ὁ κύριος	ἐκ	σαρκὸς καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ
[1, 7]	καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος	ἐκ	Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου λέγει.
[1, 6]	μέλι ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον	ἐκ	στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ
[1, 5]	ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι	ἐκ	στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω
[1, 4]	καὶ ἁγίου τούτου βίου τοῦ	ἐκ	συζυγίας τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι
[1, 6]	ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον	ἐκ	τελείου φύντα τοῦ πατρός, κατὰ
[1, 7]	ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν	ἐκ	τῆς βίβλου μου. Νυνὶ δὲ
[1, 6]	ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς	ἐκ	τῆς διατάσεως τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων
[1, 5]	ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον	ἐκ	τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως
[1, 8]	τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται	ἐκ	τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης,
[1, 7]	πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος	ἐκ	τῆς ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ
[1, 12]	γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος	ἐκ	τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ
[1, 6]	κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν	ἐκ	τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.
[1, 6]	συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν	ἐκ	τοῦ λόγου, καὶ εἰς ἀφθαρσίαν
[1, 5]	παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς	ἐκ	τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ ἐστι
[1, 6]	ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ ζωὴν
[1, 6]	φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´ ὁ
[1, 6]	μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν ἄρτον	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν· ὁ
[1, 11]	Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς	ἐκ	τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα μόνον
[1, 6]	ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν	ἐκ	τούτων ἁπάντων αἷμα εἶναι τοῦ
[1, 10]	ὀδόντων» καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς	ἐκ	τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ πάσης
[1, 8]	οὗ καὶ τὸν θεόν, οἷον	ἐκ	τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου
[1, 7]	φησίν, ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ	ἐκ	τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν
[1, 10]	συμβουλίας μέρη τρία, τὸ μὲν	ἐκ	τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ
[1, 10]	καὶ τὰ ὅμοια, τὸ δὲ	ἐκ	τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον, οἷον
[1, 6]	σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	ἐκ	τῶν ποιμνίων ἔκ τε τῶν
[1, 8]	Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ	ἐκ	τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ
[1, 6]	ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ	ἐκ	φθορᾶς καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς
[1, 5]	τὸν κύριον τοὺς αἵματι κυρίου	ἐκ	φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ,
[1, 12]	οὗτος πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον	ἐκ	χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι
[1, 6]	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ποιμνίων	ἔκ	τε τῶν βουκολίων ἔξεστι μαθεῖν.
[1, 8]	τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες	οὐκ	ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν κύριον
[1, 7]	Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης	οὐκ	αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος
[1, 6]	πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν.	Οὐκ	ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν
[1, 3]	ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν,	οὐκ	ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν
[1, 8]	δὲ θεοῦ κρεῖττον οὐδέν. Καὶ	οὐκ	ἄλλο τί ἐστι τὸ κατὰ
[1, 6]	οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»	οὐκ	ἄλλο τι παρὰ τὸ γάλα
[1, 6]	ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ δὲ	οὐκ	ἄλλου τινός ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´
[1, 8]	τὸ τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη.	Οὐκ	ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ
[1, 12]	δὲ παιδαγωγῷ τῷ θείῳ πῶς	οὐκ	ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν
[1, 1]	μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται.	Οὐκ	ἂν οὖν τις νοσῶν ἔτι
[1, 2]	ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες, λεγόντων,	οὐκ	ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ
[1, 8]	ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν λόγον	οὐκ	ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν
[1, 5]	ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς ἄρνας,	οὐκ	ἄνδρας ὡς πρόβατα ὄντας κατὰ
[1, 6]	εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου	{οὐκ}	ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι
[1, 3]	αὐτὸν ὁ θεὸς ἢ ὡς	οὐκ	ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε ὄντος
[1, 8]	δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι	οὐκ	ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ πατήρ
[1, 6]	ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία,	οὐκ	ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ.
[1, 10]	αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ	οὐκ	ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν καὶ πρὸς
[1, 5]	βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον.	Οὐκ	ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ νήπιοι
[1, 8]	ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν.	Οὐκ	ἄρα διὰ μῖσος ὁ κύριος
[1, 7]	νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι.	Οὐκ	ἄρα ἡ νεότης τοῦ λόγου
[1, 6]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε.	Οὐκ	ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς τὸ
[1, 5]	ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»	Οὐκ	ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων
[1, 6]	εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.	Οὐκ	ἄρα οἳ μὲν γνωστικοί, οἳ
[1, 4]	τοῦ ἐκ συζυγίας τὰ ἔπαθλα	οὐκ	ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ
[1, 6]	καὶ πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν.	Οὐκ	ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν
[1, 9]	λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός.	Οὐκ	αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ ἐκτήσατό
[1, 6]	πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως,	οὐκ	ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ. Αὐτὸς
[1, 10]	πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν	οὐκ	ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει,
[1, 8]	δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε	οὐκ	ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων
[1, 9]	κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με	οὐκ	ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ δεινόν,
[1, 9]	διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν	οὐκ	ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ
[1, 6]	τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί,	οὐκ	ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς,
[1, 10]	φάγεται, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ	οὐκ	ἔθετο ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα οἴκου
[1, 6]	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου
[1, 9]	φησίν· ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ	οὐκ	εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα
[1, 5]	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,	οὐκ	εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ
[1, 9]	εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες	οὐκ	εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ»
[1, 10]	ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν	οὐκ	ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ
[1, 9]	ἢ ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ	οὐκ	ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει
[1, 9]	ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ	οὐκ	ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ.
[1, 5]	καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ	οὐκ	ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις
[1, 7]	φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι.	Οὐκ	ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις
[1, 12]	μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος	οὐκ	ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν.
[1, 6]	Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου καρπὸς	οὐκ	ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ
[1, 6]	οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος,	οὐκ	ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες
[1, 6]	Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην,	οὐκ	ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ
[1, 6]	εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.	Οὐκ	ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ
[1, 8]	ψόγος, καὶ οὓς ὁ ψόγος	οὐκ	ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς,
[1, 5]	αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους.	Οὐκ	ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον εἰκότως
[1, 5]	τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι	οὐκ	ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον·
[1, 10]	δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην,	οὐκ	ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ
[1, 8]	ὁ λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν,	οὐκ	ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ
[1, 9]	αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις	οὐκ	ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ ἐν
[1, 9]	αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ	οὐκ	ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ
[1, 9]	Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς·	οὐκ	ἐπίστευσαν ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ.
[1, 1]	ἐστιν, οὐ διδάξαι, σώφρονός τε,	οὐκ	ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ
[1, 9]	κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ	οὐκ	ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ
[1, 10]	Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ ὃς	οὐκ	ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν	οὐκ	ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ
[1, 10]	ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν	οὐκ	ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν
[1, 5]	παιδείαν· καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ	οὐκ	ἔστι πέρας» Ὢ τοῦ μεγάλου
[1, 9]	ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν, οἷς	οὐκ	ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν
[1, 3]	τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν	οὐκ	ἔστι φῶς ὃ μὴ φωτίζει
[1, 10]	φυγὴν κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν	οὐκ	ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ
[1, 6]	Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ,	οὐκ	ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί,
[1, 6]	οὐδὲ μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος,	οὐκ	ἔστιν· περὶ ἓν δὲ ἄμφω
[1, 1]	τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´	οὐκ	ἔστιν ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´
[1, 6]	γάλακτι, τῷ βρεφώδει λόγῳ. Διὸ	οὐκ	ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα ἦν
[1, 6]	ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα	οὐκ	ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη μόνη,
[1, 9]	ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ	οὐκ	ἐφοβήθη ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς
[1, 9]	τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς.	Οὐκ	ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ
[1, 10]	τινες τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´	οὐκ	ἔχον οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ
[1, 6]	φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ	οὐκ	ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς
[1, 9]	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ	οὐκ	ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ γραφὴ
[1, 9]	καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ	οὐκ	ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ,
[1, 2]	λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν	οὐκ	ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων, διὰ
[1, 6]	ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς	οὐκ	ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο
[1, 9]	ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως.	Οὐκ	ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι.
[1, 7]	κύριος μόνος ἦγεν αὐτοὺς καὶ	οὐκ	ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος.
[1, 5]	ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον.	Οὐκ	ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον,
[1, 7]	οὓς ὁ λόγος ὁ πειθήνιος	οὐκ	ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ
[1, 7]	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ἀπειλὴ	οὐκ	ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς
[1, 7]	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ῥάβδος	οὐκ	ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται»
[1, 7]	τὴν πορνείαν ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν	οὐκ	ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον
[1, 6]	βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς	οὐκ	οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν, ἵνα
[1, 9]	προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν,	οὐκ	ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ γὰρ
[1, 8]	ἐκ τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε	οὐκ	ὀργίζεται τὸ θεῖον, ᾗ τισιν
[1, 5]	καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ	οὐκ	ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε»

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/12/2009