Livre, Chap.
[1, 13]	παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ	δὴ	ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι
[1, 4]	τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ	δὴ	ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός
[1, 6]	ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν	ἤ,	ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ
[1, 10]	εἰ αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός,	ἢ	ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ εἴπατε
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων	ἢ	ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ
[1, 6]	καὶ ὁ λόγος ὁ αὐτὸς	ἢ	ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς γάλα
[1, 11]	ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ πλησίον,
[1, 6]	ὁ τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις	ἢ	γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ μοι
[1, 7]	ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς	ἢ	ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος;
[1, 9]	τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος·	ἢ	ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ
[1, 10]	καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´	ἢ	ἐν τῷ νόμῳ κυρίου τὸ
[1, 5]	τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ	ἢ	ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν,
[1, 10]	δ´ οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον	ἢ	ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ
[1, 5]	Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω	ἢ	ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον;
[1, 9]	Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος	ἢ	ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ τὸ
[1, 6]	ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον	ἢ	ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ
[1, 12]	ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι φαμὲν	ἢ	θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι
[1, 1]	γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς μανθάνοντας	ἢ	κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον
[1, 6]	τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν	ἢ	λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ
[1, 6]	ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε»	ἢ	μόνον ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ
[1, 8]	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ	ἢ	ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ
[1, 10]	τῆς δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´	ἢ}	οὐχ οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς,
[1, 2]	ὁ νεκρός, οἷος ἦν πρὶν	ἢ	παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ
[1, 5]	εὐπρεπὲς ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ	ἢ	παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν
[1, 3]	οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα	ἢ	παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς γάλα	ἢ	πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα.
[1, 9]	ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας	ἢ	προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν,
[1, 1]	τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν	ἢ	τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως
[1, 6]	ἄλλου τινός ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´	ἢ	τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ
[1, 7]	τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον	ἢ	τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ τὰς
[1, 5]	Νεοττούς τε ἔτι δύο περιστερῶν	ἢ	τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει
[1, 5]	πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας	ἢ	φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς
[1, 10]	τῷδε, φημὶ δ´ οὖν ἔπαινον	ἢ	ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς
[1, 9]	Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ	ἢ	ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ καὶ
[1, 3]	αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον	ἢ	ὡς δι´ αὑτὸ αἱρετὸν τῷ
[1, 3]	ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ	ἢ	ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται.
[1, 10]	οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´	ἢ	ὡς ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ
[1, 3]	τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ θεὸς	ἢ	ὡς οὐκ ἄνευ αὐτοῦ οἵου
[1, 6]	γάλα τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·	ἦ	γὰρ οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται;
[1, 3]	αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ ἂν	ᾖ	δι´ αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ δὲ
[1, 10]	αἰωνίας, ποία ἐστὶν ἡ τρίβος	ἡ	ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ,
[1, 9]	αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ,	ἡ	ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς
[1, 5]	ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας	ἡ	ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν ᾗ
[1, 6]	τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος·	ἡ	ἄγνοια δὲ τὸ σκότος, καθ´
[1, 6]	κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ	ἡ	ἄγνοια συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ
[1, 4]	τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ	ἡ	ἀγωγή. Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι
[1, 7]	καὶ διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ τρίτον	ἡ	ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον,
[1, 8]	ὁ θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ	ἡ	ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν,
[1, 13]	παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας	ἡ	ἀίδιος ἀνάπαυσις ἐν τῷ θεῷ,
[1, 11]	ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ	ἡ	ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν
[1, 2]	σχήματι θεός· οὗτος ἡμῖν εἰκὼν	ἡ	ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον
[1, 6]	γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ	ἡ	ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ
[1, 12]	χρῆναι ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται	ἡ	ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε
[1, 7]	ἡ δὲ ἀίδιος χάρις καὶ	ἡ	ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.
[1, 11]	τοῦ τύφου· ἐξ οὗ λόγου	ἡ	ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ
[1, 8]	εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος	ἡ	ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου
[1, 10]	ζωὴ τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ	ἡ	ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος
[1, 8]	ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ εἰμι	ἡ	ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ
[1, 8]	φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη	ἡ	ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ ὁ
[1, 5]	ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον	ἡ	ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ λόγος,
[1, 6]	τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις δὲ	ἡ	ἀμφοῖν ὁ κύριος, ἡ τροφὴ
[1, 6]	τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ δὲ	ἡ	ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ ἡ
[1, 6]	τὸ δὲ πέρας τῆς γνώσεως	ἡ	ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον νοεῖται
[1, 6]	ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας	ἡ	ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν γνῶσις
[1, 9]	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ πᾶσα	ἡ	ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ ἀνάγωγοι
[1, 9]	εἰ μὴ ὁ υἱός» Αὕτη	ἡ	ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης
[1, 7]	ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ	ἡ	ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος
[1, 6]	ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ	ἡ	ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ
[1, 6]	τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν	ἡ	ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ τὸ
[1, 9]	τούτῳ ἐν εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,	ἡ	ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα
[1, 6]	ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ	ἡ	ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ
[1, 13]	καθήκοντος ἔσται περιποιητική; Καὶ γὰρ	ἡ	ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς ἐστι ψυχῆς
[1, 4]	ἡ σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ	ἡ	ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγωγή. Ἐν
[1, 5]	υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ	ἡ	ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ,
[1, 9]	βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ ἐφοβήθη	ἡ	ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ
[1, 6]	τοῦ δικαίου καὶ φιλανθρώπου θεοῦ	ἡ	αὐτὴ πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος
[1, 7]	αὕτη ἡ ῥάβδος σου καὶ	ἡ	βακτηρία σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν
[1, 5]	με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν	ἡ	βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται
[1, 8]	καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς ἀλήθειαν	ἡ	βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ
[1, 8]	ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται·	ἡ	γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν σῴζοντα
[1, 6]	περιττώματι κιρναμένου τοῦ σπέρματος γίνεται·	ἡ	γὰρ ἐν τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα
[1, 9]	τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς.	Ἡ	γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ φύσιν,
[1, 8]	μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους,	ἡ	γὰρ κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ καὶ
[1, 6]	αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν φύσιν;	Ἡ	γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος μὲν
[1, 9]	τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλείω	ἡ	γῆ· ὅτι δύο καὶ πονηρὰ
[1, 10]	μακάριοι καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ	ἡ	γνῶσις διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου
[1, 6]	περὶ τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα	ἡ	γνῶσίς ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων τὴν
[1, 6]	λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ	ἡ	γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα
[1, 5]	τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται	ἡ	γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς
[1, 5]	τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα	ἡ	γραφή. Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ·
[1, 6]	τοῦ Χριστοῦ, ὃν μόνον ἄνδρα	ἡ	γραφή, καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα
[1, 8]	δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν	ἡ	γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν ὁ
[1, 9]	Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος»	ἡ	γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω με,
[1, 9]	καὶ οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς τε	ἡ	γραφὴ νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα
[1, 7]	λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί φησιν	ἡ	γραφή· ὁ νόμος διὰ Μωσέως
[1, 5]	διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν	ἡ	γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς
[1, 5]	ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς	ἡ	γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει
[1, 6]	νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ	ἡ	γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου λέγει
[1, 5]	τὸ ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ	ἡ	γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν
[1, 7]	Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται	ἡ	γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη.
[1, 5]	διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς φησιν	ἡ	γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν
[1, 5]	θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας ὀνομάζει	ἡ	γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς νηπίους,
[1, 3]	οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά φησιν	ἡ	γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ βάραθρον
[1, 7]	ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω παρέρχεται,	ἡ	δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά
[1, 7]	αὐτοῦ· διὸ καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο,	ἡ	δὲ ἀίδιος χάρις καὶ ἡ
[1, 7]	τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ μόνον,	ἡ	δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ
[1, 6]	ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός,	ἡ	δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς
[1, 6]	καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου»	Ἡ	δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς
[1, 9]	τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με,	ἡ	δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἐστὶν
[1, 7]	Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου λέγει.	Ἡ	δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ ῥάβδος
[1, 8]	οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας.	Ἡ	δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις
[1, 6]	ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως	ἡ	διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν,
[1, 6]	καὶ αὔξεται. Καὶ δὴ καὶ	ἡ	διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς
[1, 10]	ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα	ἡ	διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται
[1, 2]	τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ	ἡ	δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ	ἡ	δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι λέγεται οὐ
[1, 9]	δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν	ἡ	δικαιοσύνη καὶ γράμματι καὶ σώματι,
[1, 8]	τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ πάντα	ἡ	δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ
[1, 9]	ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ
[1, 8]	ἀλλήλοις καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα	ἡ	δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν, εἰ
[1, 8]	ἃ τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ	ἡ	δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´
[1, 7]	τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ	ἡ	δύναμις ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική,
[1, 6]	{τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν	ἡ	ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν
[1, 6]	γὰρ ὄντι αἷμα τῆς πίστεως	ἡ	ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ
[1, 8]	ὁ μὲν νόμος ἅγιος, καὶ	ἡ	ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ
[1, 9]	καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν	ἡ	ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου
[1, 6]	δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν	ἡ	ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν,
[1, 6]	Οὗ δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα	ἡ	ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας ἡ
[1, 9]	τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ	ἡ	ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν
[1, 6]	ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια	ἡ	ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν
[1, 5]	εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ	ἡ	ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ}
[1, 10]	ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ	ἡ	ζωὴ τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ
[1, 7]	οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ	ἡ	θεία κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ
[1, 5]	ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη	ἡ	θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν
[1, 7]	παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ	ἡ	θεοσέβεια, μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας
[1, 5]	κεφαλῇ. Καὶ ποῦ ἄρα ἦν	ἡ	θυρίς, δι´ ἧς ὁ κύριος
[1, 5]	αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ	ἡ	κακία αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους τὰς
[1, 7]	οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ	ἡ	κατὰ τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς
[1, 6]	καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ δὲ	ἡ	κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ
[1, 2]	ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται	ἡ	κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται»
[1, 9]	διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα	ἡ	κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ
[1, 6]	τὰ αὐτὰ δὲ τῆς πίστεως	ἡ	κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν
[1, 6]	ὁ λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ·	ἡ	κρᾶσις δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ
[1, 6]	οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ	ἡ	κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης
[1, 9]	ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία	{ἡ	κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ
[1, 2]	ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ	ἡ	κώλυσις τῆς εἰς τὴν συνήθειαν
[1, 12]	καὶ κοίτη καὶ δίαιτα καὶ	ἡ	λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος
[1, 8]	τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ λόγος	ἡ	μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς
[1, 8]	βέλη μου ἀφ´ αἵματος, καὶ	ἡ	μάχαιρά μου φάγεται κρέα ἀπὸ
[1, 6]	σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν,	ἡ	μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν
[1, 5]	καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι·	ἡ	μὲν γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ
[1, 6]	ἂν ἔχοις εἰπεῖν τὸν χρόνον.	Ἡ	μὲν γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν
[1, 6]	δὲ ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε	ἡ	μὲν γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι,
[1, 6]	κατέχεται ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν	ἡ	μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται,
[1, 13]	τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν	ἡ	μὲν πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ
[1, 6]	ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων	ἡ	μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν·
[1, 6]	αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν	ἡ	μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι μόνη
[1, 5]	παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω.	Ἡ	μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία καὶ
[1, 6]	οἴνῳ τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ	ἡ	μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους
[1, 8]	ἀγαθῷ, ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστιν,	ἡ	μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν μὲν
[1, 5]	τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν	ἡ	μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ σὺν
[1, 7]	δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου	ἡ	νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι.
[1, 7]	παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα	ἡ	νεότης τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ
[1, 10]	νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται	ἡ	νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι
[1, 8]	καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον.	Ἡ	νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι
[1, 5]	τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν	ἡ	παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς
[1, 5]	υἱῷ· καὶ πῶς οὐ τέλειος	ἡ	παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ
[1, 5]	σκολιότητι· ἡ μὲν γὰρ γενεὰ	ἡ	παλαιὰ σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς
[1, 7]	παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις ἡ σεμνή,	ἡ	παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς
[1, 1]	πᾶν προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ	ἡ	πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν
[1, 2]	τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν	ἡ	πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον
[1, 9]	πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις	ἡ	πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα·
[1, 9]	ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ	ἡ	περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία
[1, 6]	ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς,	ἡ	πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος
[1, 6]	ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ	ἡ	πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως
[1, 3]	πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως;	{ἡ}	πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς
[1, 6]	γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν	ἡ	πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος
[1, 6]	τὴν πίστιν σου» Οὗ δὲ	ἡ	πίστις, ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις
[1, 6]	μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία	ἡ	πίστις, ἰσότης δὲ καὶ κοινωνία
[1, 6]	δὲ τῆς πίστεως ἡ κοινωνία	ἡ	πνευματικὴ πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	γάλακτος. Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ	ἡ	πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη	ἡ	πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη
[1, 8]	τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ	ἡ	πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται.
[1, 6]	γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα ἐᾷ	ἡ	πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ
[1, 13]	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν	ἡ	πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας
[1, 9]	τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ,	ἡ	πρὸς τοὺς ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας
[1, 7]	σε. Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς	ἡ	προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς
[1, 2]	λέγει κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ	ἡ	προφητεία, δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν,
[1, 5]	φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ	ἡ	προφητεία. Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε,
[1, 7]	Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν	ἡ	προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν,
[1, 5]	τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι	ἡ	προφητεία τὸ τέλειον τῇ τοῦ
[1, 6]	ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ	ἡ	προφητεία ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον»
[1, 6]	αἵματος τὴν φύσιν, ὃν τρόπον	ἡ	πυτία συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν
[1, 7]	δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται,	ἡ	ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ
[1, 7]	ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ	ἡ	ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ
[1, 7]	λέγει. Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη	ἡ	ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία
[1, 6]	αἵματος γὰρ φύσις τοῦ γάλακτος	ἡ	ῥύσις, καὶ πηγὴ τροφῆς τὸ
[1, 6]	καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται	ἡ	σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν λόγον
[1, 6]	ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ ἐν
[1, 5]	δι´ ἧς ὁ κύριος ἐδείκνυτο;	ἡ	σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς
[1, 6]	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,	ἡ	σάρξ μού ἐστιν» σὰρξ δὲ
[1, 6]	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,	ἡ	σάρξ μού ἐστιν ὑπὲρ τῆς
[1, 6]	δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως καὶ	ἡ	σὰρξ τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος
[1, 7]	Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις	ἡ	σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος.
[1, 8]	ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ	ἡ	σοφία διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ
[1, 10]	ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ	ἡ	σοφία, καὶ τέλειος μόνος, διὰ
[1, 13]	νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ	ἡ	σοφία λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν
[1, 2]	ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός,	ἡ	σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός,
[1, 9]	Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά»	ἡ	σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ
[1, 8]	ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ	ἡ	σοφία περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ,
[1, 8]	Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν	ἡ	σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν
[1, 10]	Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια	ἡ	συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς
[1, 10]	Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι	ἡ	συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ
[1, 5]	ἐστιν ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ	ἡ	σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα
[1, 9]	ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ	ἡ	σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ
[1, 6]	σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται	ἡ	σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν
[1, 13]	ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα	ἡ	σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα·
[1, 4]	ἡ χάρις, κοινὴ δὲ καὶ	ἡ	σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ ἡ
[1, 7]	δύναμις ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική,	ἡ	σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ
[1, 6]	ἡ τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς	ἡ	τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς
[1, 8]	ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη	ἡ	τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν·
[1, 9]	εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ	ἡ	τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης
[1, 12]	λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος	ἡ	τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου, ἀλλ´
[1, 8]	βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής πως	ἡ	τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν ὀρθὴν
[1, 7]	δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ γὰρ	ἡ	τοῦ ἀγομένου καὶ μανθάνοντος, καὶ
[1, 7]	τοῦ ἀγομένου καὶ μανθάνοντος, καὶ	ἡ	τοῦ ἄγοντος καὶ διδάσκοντος, καὶ
[1, 6]	τροφῇ τῇ πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ	ἡ	τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις
[1, 13]	γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης	ἡ	τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ
[1, 6]	ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής, πῶς	ἡ	τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ μετὰ
[1, 13]	καὶ ἔστιν ἡ μὲν πρᾶξις	ἡ	τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια λογικῆς
[1, 10]	τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία ἐστὶν	ἡ	τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε
[1, 6]	ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ	ἡ	τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική.
[1, 6]	ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν.	Ἡ	τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη
[1, 6]	αἷμα· οὐδὲ γὰρ πᾶσα κατέχεται	ἡ	τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ μὲν
[1, 4]	ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία,	ἡ	τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή,
[1, 12]	παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς	ἡ	τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ
[1, 6]	ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ λόγος,	ἡ	τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ
[1, 6]	ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν	ἡ	τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ
[1, 6]	πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος.	Ἡ	τροφὴ τὸ γάλα τοῦ πατρός,
[1, 6]	ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς	ἡ	τροφὴ τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν
[1, 6]	ὁ κύριος πνεῦμα καὶ λόγος.	Ἡ	τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς,
[1, 6]	δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ κύριος,	ἡ	τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ κύριος
[1, 12]	τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει	ἡ	τρυφή· εἰρήνη δὲ καὶ ἀγάπη,
[1, 6]	οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις,	ἡ	τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει
[1, 5]	οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ	ἡ	τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία
[1, 8]	ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου σκοπὸς	ἡ	τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν
[1, 6]	θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ καὶ	ἡ	τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν
[1, 2]	κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς	ἡ	τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ
[1, 2]	ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μὲν γὰρ	ἡ	τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια
[1, 6]	τὸ διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων
[1, 4]	μὲν ὁ βίος, κοινὴ δὲ	ἡ	χάρις, κοινὴ δὲ καὶ ἡ
[1, 8]	μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος	ἡ	χείρ μου καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω
[1, 10]	Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς ἐντολάς·	ἡ	ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ
[1, 9]	λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει	ἡ	ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ
[1, 7]	πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου	ἡ	ψυχή» Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ
[1, 8]	Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου,	ἥ	τε χάρις ἐκ μαρτυρίας μεγίστη,
[1, 1]	γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν μαθήσει,	ἣ	δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν
[1, 6]	εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη,	ἣ	δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα
[1, 5]	ἡ παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου,	ἣ	ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς παῖδας
[1, 1]	ἔστιν ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´	ἣ	μὲν μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει
[1, 2]	παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες,	ἣ	πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον
[1, 8]	ὁ θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν,	ᾗ	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ
[1, 5]	ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε δι´ ἀσθένειαν	{ᾗ}	βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ ἐστι
[1, 7]	δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν φυλάττων	ᾗ	δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν,
[1, 7]	αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν,	ᾗ	δ´ ἂν ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ,
[1, 9]	χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν	ᾗ	ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων,
[1, 9]	διὰ τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται,	ᾗ	καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν
[1, 1]	οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός,	ᾗ	καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι
[1, 6]	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν	ᾗ	μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται,
[1, 5]	ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν	ᾗ	πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ
[1, 6]	καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ ταῦτα,	ᾗ	τάχος, ἀνίεται πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ,
[1, 2]	ψυχήν· διὸ καὶ τὴν θεραπείαν	ᾗ	τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν
[1, 8]	Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ θεῖον,	ᾗ	τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν
[1, 5]	παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ,	ᾗ	τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ
[1, 5]	σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ·	ᾗ	ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι
[1, 8]	τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας»	ᾗ	φησιν ἡ σοφία, φόβος κυρίου.
[1, 6]	Τὰ μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται,	ᾗ	φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ
[1, 9]	δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ»	ᾗ	φησιν ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό
[1, 8]	πίστει. Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ,	ᾗ	φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία.
[1, 6]	οὖν κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν	λάβῃ	τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς
[1, 6]	οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ}	ἀνέβη»	εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες,
[1, 9]	καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλείω ἡ	γῆ·	ὅτι δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν
[1, 9]	λέγων· ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου,	γῆ,	ὅτι κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα
[1, 7]	παιδευθῆναι καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν	ἀπαλλαγή.	Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου
[1, 2]	ἡ τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων	ἀπαλλαγὴ	πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ ἡ
[1, 6]	δὲ καὶ ἡ τῶν κακῶν	ἀπαλλαγὴ	σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ
[1, 7]	αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ ὅταν	λέγῃ	διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν
[1, 5]	τὰ ἀρνία δέ μου» ὅταν	λέγῃ,	στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς
[1, 9]	φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ	πηγή,	ἀγαθοῦ δέ γε τὸ σῴζειν·
[1, 6]	Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ λόγος	πηγὴ	ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται
[1, 6]	τοῦ γάλακτος ἡ ῥύσις, καὶ	πηγὴ	τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ δὴ
[1, 7]	ὥσπερ σκάφος, εἰς θηριώδη καὶ	ἀσελγῆ	προσρῆξαι δίαιταν, μόνῳ δὲ ἄρα
[1, 6]	τὴν ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι	ἐναργῆ	ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς
[1, 1]	ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν	ἐνεργῆ	τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ
[1, 8]	διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ καὶ	ὀργὴ	μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν
[1, 12]	ἔστι τις ἄλλη μὲν φιλοσόφων	ἀγωγή,	ἄλλη δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ
[1, 4]	καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ	ἀγωγή.	Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ»
[1, 9]	κόλλησιν αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ	ἀγωγῇ	ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας
[1, 7]	ὅσον οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ	ἀγωγὴ	ἡ θεία κτῆμά ἐστιν εἰς
[1, 7]	διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ τρίτον ἡ	ἀγωγή,	καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον, οἷον
[1, 5]	οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν	ἀγωγή,	σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν
[1, 7]	καὶ παίδευσις εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας	ἀγωγή	τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν.
[1, 12]	οὐ γὰρ ὑπέρτονος ἡ τοιάδε	ἀγωγὴ	τοῦ λόγου, ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ
[1, 11]	ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ	δὴ	αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ
[1, 6]	δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ	δὴ	ἀναγνωστέον ὧδέ πως τὸ ῥητόν·
[1, 8]	ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ	δὴ	αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ
[1, 6]	τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος, ὃ	δὴ	βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον,
[1, 12]	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ	δὴ	γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες,
[1, 13]	δὲ σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ	δὴ	δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ
[1, 11]	τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ	δὴ	ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´
[1, 6]	τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ	δὴ	ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν
[1, 13]	πρὸς τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ	δὴ	καὶ αὗται αὖθις πρὸς ἡμᾶς
[1, 6]	πηγὴ τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ	δὴ	καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς
[1, 8]	καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ	δὴ	καὶ διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων
[1, 6]	ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται. Καὶ	δὴ	καὶ ἡ διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος
[1, 6]	ἀνθρωπίνου σώματος τὴν οὐσίαν. Καὶ	δὴ	καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ
[1, 10]	φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους	δὴ	καὶ τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον
[1, 6]	τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν	δὴ	κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων
[1, 6]	ἐξ οὗ τὸ ἅγιον, ὃ	δὴ	κυρίως κέκληται φῶς· ἦτε γάρ
[1, 12]	ᾧ μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ	δὴ	μέλει πῶς καὶ τίνα τρόπον
[1, 2]	ἀλλὰ ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα	δὴ	μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί
[1, 6]	ὄμμα τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ	δὴ	μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν
[1, 4]	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ	δὴ	μόνῳ τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος
[1, 3]	ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ	δὴ	νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς
[1, 8]	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ	δὴ	οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται
[1, 8]	τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ	δὴ	ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ
[1, 5]	χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ	δὴ	ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν,
[1, 6]	τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ	δὴ	οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν
[1, 4]	ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ	δὴ	παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ
[1, 8]	τέρπειν, ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν. Ἃ	δὴ	πάντα ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς
[1, 13]	λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν	δὴ	πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα
[1, 13]	ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν	δὴ	πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος
[1, 8]	οὐδέν, λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ	δὴ	πλέον τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν
[1, 6]	τοῖς δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα	δὴ	σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ,
[1, 6]	θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ	δὴ	στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι
[1, 6]	αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται, ὃ	δὴ	τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ
[1, 6]	αἷμα εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ	δή	τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν·
[1, 6]	οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο	δὴ	τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον πέψει,
[1, 3]	τὰ ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα	δὴ	τὸ κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´
[1, 6]	τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ	δὴ	τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ
[1, 12]	σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα	δὴ	τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ
[1, 11]	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν	δὴ	τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ
[1, 3]	ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ	δὴ	ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει δ´
[1, 2]	ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ	δή	φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ
[1, 2]	τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ	δὴ	χάριν ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	καθ´ ἣν οὐχ ὡς ἁπλοῦς	ἤδη,	ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων νήπια
[1, 1]	μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο,	ἤδη	δὲ καὶ εἰς τὴν τῶν
[1, 9]	θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ	ἤδη	δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο ὅτι
[1, 6]	Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι	ἤδη	ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω
[1, 5]	μή τι ὄψον ἔχετε; τοὺς	ἤδη	ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας
[1, 9]	μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ	ἤδη	καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς
[1, 6]	τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί,	ἤδη	κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον, τὴν
[1, 6]	γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας	ἤδη	μαστοὺς καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον
[1, 6]	αἵματος γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται,	ἤδη	μὲν σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 6]	ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ	ἤδη	οἱ θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν
[1, 3]	πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων,	ἤδη	που δῆλον. Σαφὲς δὲ ὡς
[1, 12]	παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων	ἤδη	προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν
[1, 6]	ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι	ἤδη	προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν
[1, 10]	καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν	ἤδη	πρότερον, νῦν δὲ αὖ τὸ
[1, 5]	γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς	ἤδη	σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους
[1, 6]	ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς ζωῆς	ἤδη	τέλειοι, ζῶμεν δὲ ἤδη οἱ
[1, 6]	σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς	ἤδη	τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον,
[1, 6]	οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ	ἤδη	τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ
[1, 12]	τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον· ἐνθένδε	ἤδη	τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´
[1, 6]	εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς	ἤδη	τῆς γῆς ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας
[1, 6]	πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς	ἤδη	τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν.
[1, 6]	Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς πεπιστευκότας	ἤδη	τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς
[1, 6]	Δύο γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον.	Ἐπειδὴ	γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ
[1, 6]	οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη.	Ἐπειδὴ	δέ ἐστιν ὁ λόγος πηγὴ
[1, 6]	ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν»	ἐπειδὴ	εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ δὲ
[1, 9]	πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής.	Ἐπειδὴ	ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει
[1, 12]	φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος	κομιδῇ	ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ ἅμα
[1, 6]	καὶ τὸ μέλιτος γλυκίων ῥέεν	αὐδὴ»	ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι μοι
[1, 2]	αὐτόν, περὶ ὃν ἡ πᾶσα	σπουδὴ	καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη
[1, 7]	τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος, εἰς	θηριώδη	καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν, μόνῳ
[1, 9]	μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον·	ἀγαθὴ	γὰρ ἦν. Ἀλλ´ οὐχ ὑπακούεις
[1, 8]	ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα.	Ἀγαθὴ	δὲ αὕτη ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν
[1, 10]	ποία ἐστὶν ἡ τρίβος ἡ	ἀγαθή,	καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ, καὶ
[1, 8]	ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ	ἀγαθή»	{καὶ} κατὰ τῆς αὐτῆς δυνάμεως
[1, 6]	καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν τὰ	πάθη.	Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις,
[1, 1]	δεῖ, ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ	πάθη,	εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου ὃς
[1, 6]	φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα τὰ	πάθη	καὶ ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ
[1, 8]	χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν εἰς	πάθη	καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ τὸν
[1, 1]	ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ	πάθη	ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν
[1, 13]	ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν τὰ	πάθη	τὰ γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι
[1, 8]	ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ	πάθη	τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν
[1, 1]	παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ	ἤθη	αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου
[1, 9]	αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ	ἐφοβήθη	ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε·
[1, 6]	σοφίᾳ ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν	ἀληθῆ.	Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα εὑρίσκεται
[1, 5]	ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ	ἐκλήθη	τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς
[1, 9]	ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν	ἐγενήθη	εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν
[1, 9]	ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν;	ἐγενήθη	ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη
[1, 8]	θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς	παρεγενήθη	ὁ θεός, ὅπως ἂν γένηται
[1, 5]	θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον	ἐγεννήθη	ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν,
[1, 10]	ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος ἡμῖν	παρῃτήθη.	Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς
[1, 13]	λόγῳ, λύπην δὲ συστολὴν ψυχῆς	ἀπειθῆ	λόγῳ. Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς
[1, 13]	λόγῳ, τὸν δὲ φόβον ἔκκλισιν	ἀπειθῆ	λόγῳ, ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς
[1, 13]	λόγῳ, ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς	ἀπειθῆ	λόγῳ, λύπην δὲ συστολὴν ψυχῆς
[1, 13]	φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν	ἀπειθῆ	λόγῳ, τὸν δὲ φόβον ἔκκλισιν
[1, 5]	παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ	ἐδόθη	ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ
[1, 7]	γραφή· ὁ νόμος διὰ Μωσέως	ἐδόθη»	οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ
[1, 7]	γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου	ἐδόθη»	φησὶ μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια»
[1, 7]	εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε	ὀρθὴ	ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ
[1, 10]	μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ	σκανδαλισθῇ	ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν
[1, 2]	οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ ἄρρωστος	ἐρρώσθη.	Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν,
[1, 10]	λέγων μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ	ἐπορεύθη	ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν
[1, 7]	Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν λέγεται.	Ὑπελείφθη	δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ
[1, 6]	καὶ συνετῶν τοῦ νῦν αἰῶνος	ἀπεκαλύφθη	τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως
[1, 7]	ἔξω; Οὐχὶ ὁ παιδαγωγός; Οὗτος	ὤφθη	τῷ Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ·
[1, 6]	δὴ σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω	δειχθῇ,	ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ
[1, 13]	καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ	παρωμοιώθη»	φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος
[1, 9]	βοῦς καὶ ὁ ὄνος, τὰ	νωθῆ	ζῷα καὶ τὰ μωρά, εἴσεται
[1, 6]	ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν ἐκεῖνο	πληρωθῇ	τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν
[1, 3]	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν»	πληρωθῇ.	Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ βαθεῖ
[1, 7]	θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ	ἐσώθη	μου ἡ ψυχή» Πρόσωπον δὲ
[1, 9]	τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ	ἐπιστώθη	μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα
[1, 8]	τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς τὸν	ὑγιῆ	καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον.
[1, 5]	ἐν τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν	εἴη	μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν
[1, 5]	ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ ὄνος	εἴη	ὁ νέος ἐν τῇ γραφῇ,
[1, 10]	κώλυσιν εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν	εἴη	σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ λόγου·
[1, 12]	Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν	εἴη	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν
[1, 8]	ὠφελοῦντος πάντως ἄν που κρεῖττον	εἴη,	τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ
[1, 6]	ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων τις	εἴη	τοῦ λόγου οὐδὲ μὴν διδάσκαλος
[1, 2]	κατὰ Δημόκριτον σώματος νόσους ἀκέεται,	σοφίη	δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ
[1, 6]	ἀμπέλου. Τῷ οὖν γάλακτι, τῇ	κυριακῇ	τροφῇ, εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα,
[1, 6]	τῷ πόρῳ ἡ ἀπορία, οὕτως	ἀνάγκη	τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος·
[1, 7]	νέῳ λαῷ καινὴ καὶ νέα	διαθήκη	δεδώρηται καὶ ὁ λόγος γεγέννηται
[1, 7]	πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα	διαθήκη	ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν
[1, 7]	ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ νέα	διαθήκη	παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα
[1, 7]	ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ δὲ	παιδαγωγικὴ	αὕτη ἡ ῥάβδος σου καὶ
[1, 5]	τῶν ἐν τῷ βίῳ κτημάτων	παιδικῇ	προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν
[1, 6]	τάχος, ἀνίεται πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ,	θεϊκῇ	δὲ τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν
[1, 6]	αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι	σαρκικῇ,	ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος
[1, 6]	πνεύματι· ἐπεί, ὅτι γε μία	καθολικὴ	τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ πίστις,
[1, 9]	Μεμψιμοιρία δέ ἐστι λάθριος ψόγος,	τεχνικῇ	βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη
[1, 2]	τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια	ἰατρικὴ	καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή.
[1, 2]	σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν.	Ἰατρικὴ	μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος
[1, 12]	χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως τῇ	πατρικῇ	διαθέσει κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ
[1, 11]	ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ	πατρική,	πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου καὶ
[1, 6]	τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ αἷμα	φυσικῇ	τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς μητρός,
[1, 6]	ἡ τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ	πνευματική.	Πάντῃ τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα
[1, 6]	τῆς πίστεως ἡ κοινωνία ἡ	πνευματικὴ	πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς
[1, 6]	ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ	πνευματικῇ·	τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος
[1, 6]	λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν	πνευματικὴ	τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ·
[1, 6]	Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ	πνευματικὴ	τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν
[1, 13]	φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται	περιποιητική;	Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ
[1, 7]	ἡ δύναμις ἡ σεμνή, ἡ	παρακλητική,	ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους
[1, 8]	τοῦ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἐστὶν	ἀπονεμητική,	ἕπεται δὲ τῷ συμφέροντι τὸ
[1, 13]	τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ	γεννητική,	πῶς οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης ἡ
[1, 6]	ἐστίν, ἀκήρατος μὲν ὡς παρθένος,	ἀγαπητικὴ	δὲ ὡς μήτηρ, καὶ τὰ
[1, 8]	δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη ἐστὶ	ψεκτική,	εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν, οὐ
[1, 9]	κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις	ἐπιπληκτικὴ	ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ
[1, 10]	προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα	ἀποτρεπτική.	Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν
[1, 1]	μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος·	προτρεπτικὴ	γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς
[1, 10]	ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ	προτρεπτικὴ	γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική.
[1, 5]	εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ	μυστικὴ	παιδιὰ καὶ ἡ σὺν τῇ
[1, 8]	νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν	συμβουλευτικὴ	καὶ ὧν οὐ χρὴ ἀπαγορευτική·
[1, 10]	γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ	συμβουλευτικὴ	προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα
[1, 8]	συμβουλευτικὴ καὶ ὧν οὐ χρὴ	ἀπαγορευτική·	τὰ δὲ πάντα εἰς σωτηρίαν
[1, 12]	χρῆναι λέγων τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ	αὐτάρκη	καὶ αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι ἐφήμερον
[1, 6]	ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ ὡς ζωή,	λευκὴ	δὲ ὡς ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ
[1, 1]	θεοῦ θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ	καλή,	δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου
[1, 9]	τῆς παρθενίας σου; Καὶ πόρνη	καλὴ	καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς
[1, 1]	καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ	καλῇ	συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος
[1, 2]	αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται ἡ	κεφαλὴ	εὐχῆς αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται» τὴν
[1, 5]	τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς ἐστι	κεφαλή»	καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος ἐν
[1, 5]	λεῖπον τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ	κεφαλῇ.	Καὶ ποῦ ἄρα ἦν ἡ
[1, 8]	τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ	βέλη	μου ἀφ´ αἵματος, καὶ ἡ
[1, 8]	ἔργου τῷ λόγῳ. Τὰ γὰρ	βέλη	μου» φησί, συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι
[1, 5]	τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν	μέλη	Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν εἰς
[1, 1]	ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν	παντελῆ	τῆς ἀληθείας γνῶσιν τοὺς κάμνοντας
[1, 8]	κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ	πολυωφελῆ	θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ
[1, 6]	γάλα, ᾧ δὴ καὶ γυνὴ	δήλη	τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ μήτηρ, δι´
[1, 7]	λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται,	ἀπειλὴ	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ἀπειλὴ
[1, 7]	ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ	ἀπειλὴ	οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται,
[1, 9]	δὲ οἶδα ὅτι οὐ μὴ	ἐξαποστείλῃ	αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω, καὶ
[1, 9]	καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα	ἐξαποστείλῃ	τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα
[1, 12]	τις ἄλλη μὲν φιλοσόφων ἀγωγή,	ἄλλη	δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη,
[1, 12]	ἄν. Ὡς δὲ ἔστι τις	ἄλλη	μὲν φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ
[1, 12]	ἄλλη δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ	ἄλλη,	οὕτως ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ
[1, 8]	ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον.	Πολλὴ	δὲ ἡ σοφία περὶ τὴν
[1, 6]	ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ αἵματος	μεταβολῇ·	εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν ἐν
[1, 6]	Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν χειρόνων	ἀποβολὴ	τῶν κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ
[1, 8]	μὲν νόμος ἅγιος, καὶ ἡ	ἐντολὴ	ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθή»
[1, 8]	τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι	διαστολή»	καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ
[1, 5]	ἀκάκων» ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους	ἐπιστολῇ	χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ
[1, 6]	ἐν τῇ προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους	ἐπιστολῇ	ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί, μὴ
[1, 6]	διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς ἐν Χριστῷ	ἁπλῇ	καὶ ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ
[1, 10]	ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν	βουλῇ	ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν
[1, 10]	δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ	συμβουλὴ	πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν
[1, 8]	θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί ἐροῦμεν;	Μὴ	ἄδικος ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων
[1, 7]	καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν	μὴ	ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου τούτου, τούτῳ
[1, 8]	καὶ ὁ φίλος καὶ ὁ	μή,	ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν,
[1, 8]	φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα	μὴ	ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ
[1, 9]	ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται τῷ	μὴ	ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν
[1, 9]	αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ τὸ	μὴ	ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ
[1, 8]	αὕτη ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα	μὴ	ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται
[1, 10]	διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ	μὴ	ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς τὸ
[1, 9]	πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα	μὴ	ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος
[1, 3]	γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός, εἰ	μὴ	ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν
[1, 12]	τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ	μὴ	ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος οὐκ
[1, 9]	ἐκ θανάτου ῥῦσαι. Καὶ πάλιν·	μὴ	ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι δὲ
[1, 9]	ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι	μὴ	βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον
[1, 8]	γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ	μὴ	βούλεσθαι. Τιμωρία δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις
[1, 6]	ἢ τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν.	Μὴ	γὰρ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον
[1, 12]	ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι διδάσκων.	Μὴ	γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ τῆς
[1, 6]	μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι μόνη	μὴ	γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ ἅμα
[1, 2]	ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ	μὴ	γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ τὸ
[1, 5]	ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ ἢν	μὴ	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,
[1, 8]	θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν;	μὴ	γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ
[1, 6]	ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων.	Μὴ	δὴ οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων
[1, 8]	γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ	μὴ	διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες
[1, 3]	ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ	μὴ	δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα
[1, 8]	ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους	μὴ	εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα
[1, 8]	μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν τι	μὴ	εἶναι, αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ
[1, 8]	τοῦ εἶναι αὐτό, ὃ βούλεται	μὴ	εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται
[1, 8]	μισεῖ ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ	μὴ	εἶναι· οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ
[1, 8]	μὴν οὐ βούλεται μέν τι	{μὴ}	εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ
[1, 5]	ὡς τὰ παιδία ταῦτα, οὐ	μὴ	εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν
[1, 3]	θεὸς ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ	μὴ	ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως
[1, 9]	ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι οὐ	μὴ	ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω,
[1, 2]	ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ	μὴ	ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι
[1, 9]	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν.	Μὴ	ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει
[1, 8]	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι	μὴ	ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα
[1, 2]	τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ	μὴ	ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε
[1, 9]	λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ	μὴ	ἴδητέ με, ἕως ἂν εἴπητε·
[1, 9]	πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ	μὴ	ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ πρόσωπόν
[1, 5]	φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ	μὴ	καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι
[1, 6]	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ	μὴ	καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν τῇ
[1, 6]	ἄκουε τὸν νόμον τῆς γραφῆς·	μὴ	καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ
[1, 3]	μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ	μὴ	κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ
[1, 8]	καρπὸν πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ	μὴ	κλαδευομένη ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ
[1, 5]	Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία καὶ	μὴ	κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με·
[1, 6]	ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί μου	μὴ	λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν θεόν.
[1, 7]	τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος λέγει·	μὴ	λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι· πρὸ
[1, 9]	παιδευσάτω με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ	μὴ	λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις
[1, 9]	χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ	μὴ	λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν
[1, 5]	Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει	μὴ	μεριμνᾶτε περὶ τῆς αὔριον· ἀρκετὸν
[1, 10]	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ	μὴ	μιάνῃ, καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν
[1, 8]	Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ	μὴ	ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς
[1, 9]	οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ	μὴ	ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν
[1, 8]	διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ	μὴ	ὁ πατήρ μου ὁ ἐν
[1, 9]	λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ	μὴ	ὁ υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα
[1, 5]	Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ	μὴ	ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἂν
[1, 9]	φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου,	μὴ	ὀλιγώρει παιδείας κυρίου, μηδὲ ἐκλύου
[1, 6]	ποιμένος, τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς,	μὴ	οὐχὶ καὶ γάλα τῆς ποίμνης
[1, 6]	ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις	μὴ	οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ
[1, 8]	τὸν κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα	μὴ	οὐχὶ καὶ υἱὸν εἶναι τὸν
[1, 6]	αἷμα ἄν ποτε προήσεται φωνήν,	μὴ	οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος τὸ
[1, 5]	μετὰ τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς	μὴ	παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ
[1, 6]	ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί,	μὴ	παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ
[1, 2]	οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ	μὴ	πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν,
[1, 6]	ἀληθῶς χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ	μὴ	πεπληρωμένον· τέλειος δὲ ὢν τέλεια
[1, 5]	ἡδὺ καὶ τερπνόν, τοῦ θεοῦ	μὴ	περιισταμένου τῷ τηλικῷδε τὴν βοήθειαν·
[1, 10]	νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ,	μὴ	πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς
[1, 7]	τὴν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ	μή	σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί
[1, 12]	ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν	μὴ	σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς
[1, 10]	καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν	μὴ	σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα
[1, 5]	διασαφήσει ὁ κύριος λέγων ἐὰν	μὴ	στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ
[1, 5]	τοῦ κυρίου τὴν θειότητα αἰνίττεται	μὴ	σφαγείς· ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν
[1, 7]	παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ	μὴ	τὰ ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν
[1, 8]	εἶναι· οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ	μὴ	τὴν αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ
[1, 6]	ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις»	Μή	τι οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα»
[1, 6]	μὴν διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου.	Μή	τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν
[1, 6]	ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ τετίμηται γάλακτι;	Μή	τι οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς
[1, 5]	δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε} παιδία,	μή	τι ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη
[1, 6]	χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ	μὴ	τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν
[1, 8]	πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ	μὴ	φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ
[1, 3]	μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ	μὴ	φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ
[1, 7]	ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον	μὴ	φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα
[1, 3]	οὖν οὐκ ἔστι φῶς ὃ	μὴ	φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ
[1, 3]	φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ	μὴ	ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ.
[1, 8]	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελοῦν τοῦ	μὴ	ὠφελοῦντος κατὰ γνώμην, τοῦ δὲ
[1, 8]	βούλεται, τὸ δὲ ὠφελοῦν τοῦ	μὴ	ὠφελοῦντος πάντως ἄν που κρεῖττον
[1, 11]	παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος,	ἐπιστήμῃ,	εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι
[1, 11]	καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ·	ἐπιστήμῃ	μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική,
[1, 8]	ἃ χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα τῇ	τομῇ.	Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς
[1, 6]	δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος	θέρμῃ	παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον
[1, 6]	αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ μὴν	ὁρμὴ	καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ
[1, 6]	καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν,	ὁρμὴ	μὲν ἡ πίστις ἐν χρόνῳ
[1, 5]	στέρησιν ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ	νη	στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ
[1, 2]	φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν τις	ἀποθάνῃ	ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται
[1, 10]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ μὴ	μιάνῃ,	καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ
[1, 9]	ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας	μηχανῇ,	σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν,
[1, 12]	ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν	γηγενῆ	εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας
[1, 6]	πολίτας οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων	ἀναθρεψαμένη.	Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ λόγος
[1, 7]	μου ἡ νέα διαθήκη παλαιῷ	κεχαραγμένη	γράμματι. Οὐκ ἄρα ἡ νεότης
[1, 9]	λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ	διεστραμμένη,	ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς
[1, 6]	πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως	συνεστραμμένη,	ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς
[1, 9]	ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις ἡ	πεπληθυμμένη	λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα
[1, 9]	νόμῳ, εἰς μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα	βιαζομένη	σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´
[1, 6]	λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον,	ἁγιαζομένη	σὰρξ οὐράνιος. Ἡ τροφὴ τὸ
[1, 4]	πιστὸς καταφαίνεται ὁ κωμικὸς ἐν	Ῥαπιζομένῃ	Μένανδρος ὧδέ πως λέγων τοὐμὸν
[1, 12]	κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας	περιγινομένη,	καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι
[1, 8]	ἐπὶ τὸ τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον	ἀναπεμπομένη.	Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι
[1, 6]	κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ	πεπτομένη,	εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ·
[1, 5]	μοι δοκεῖ ἡ γραφὴ ταύτην	αἰνιττομένη	τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν
[1, 8]	πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ	κλαδευομένη	ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ
[1, 6]	διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ,	ἑψομένη	καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας
[1, 6]	ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη,	πηγνυμένη	δὲ ἐν τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ
[1, 2]	σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον	ἡγουμένη	μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει
[1, 9]	Καὶ πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις,	ἡγουμένη	φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν παρθένον
[1, 7]	ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ	διηγουμένη.	Πάλιν δὲ ὅταν λέγῃ διὰ
[1, 5]	τὸ λεῖπον τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ	τελειουμένῃ	κεφαλῇ. Καὶ ποῦ ἄρα ἦν
[1, 6]	ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ	σωματοποιουμένη	τῇ ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε τροφὴν
[1, 6]	μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς παιδία	προσκαλουμένη	ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ βρεφώδει
[1, 13]	τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ σώματος	ἐκτελουμένη·	καθῆκον δὲ ἀκόλουθον ἐν βίῳ
[1, 9]	τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν	οἰκονομουμένη	ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ
[1, 6]	πατρὸς τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων	πονουμένη,	οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο
[1, 6]	καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας	ἐξαιματουμένη	ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ
[1, 6]	ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα	ἐξαιματουμένη	σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη
[1, 6]	μὲν ἡ πίστις ἐν χρόνῳ	γεννωμένη,	τέλος δὲ τὸ τυχεῖν τῆς
[1, 6]	τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ	πεπληρωμένῃ.	Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ,
[1, 12]	δαψιλείας τε χρῄζει ἡ τρυφή·	εἰρήνη	δὲ καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ
[1, 10]	εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν	εἰρήνῃ	εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ
[1, 8]	γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει,	εἰρήνη	καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται,
[1, 10]	τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν	εἰρήνη,	λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι
[1, 12]	γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν	εἰρήνῃ	παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς
[1, 9]	τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ	ἔθνη,	ὁ δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος
[1, 7]	Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς	ἔθνη	τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν
[1, 7]	καινῷ δὲ καὶ νέῳ λαῷ	καινὴ	καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ
[1, 6]	καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ	ποθεινὴ	σκευάζεται τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα
[1, 6]	ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ	ἐκείνη	ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ
[1, 6]	πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως	ἐκείνῃ	τῇ τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´
[1, 8]	ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ	ἀληθινή,	καὶ ὁ πατήρ μου ὁ
[1, 4]	σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ	κοινή,	γάμος συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή,
[1, 4]	δὲ κοινὸς μὲν ὁ βίος,	κοινὴ	δὲ ἡ χάρις, κοινὴ δὲ
[1, 4]	βίος, κοινὴ δὲ ἡ χάρις,	κοινὴ	δὲ καὶ ἡ σωτηρία, κοινὴ
[1, 4]	κοινὴ δὲ καὶ ἡ σωτηρία,	κοινὴ	τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ
[1, 6]	ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει μὲν	ἀνθρωπίνῃ,	θεϊκῇ δὲ τῇ χάριτι, ἀφιεμένων
[1, 2]	νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη	ἀνθρωπίνῃ	σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ ὁ
[1, 6]	ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ	ἀνθρωπίνη	σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν,
[1, 7]	τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις ἡ	σεμνή,	ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς
[1, 5]	παιδιὰ καὶ ἡ σὺν τῇ	σεμνῇ	θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν
[1, 7]	γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες μία	ποίμνη	καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν
[1, 10]	ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ εἴπατε	Ἰωάννῃ·	τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ
[1, 5]	ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ	μόνη	αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας μένει
[1, 6]	τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία δὲ	μόνη	γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ
[1, 9]	αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν	μόνη	ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν;
[1, 6]	ἡ μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι	μόνη	μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ
[1, 6]	οὐκ ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη	μόνη,	ὅτι μόνη μὴ γέγονεν γυνή,
[1, 7]	πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ	διαμονῇ.	Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα
[1, 5]	καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν	ὑπομονῇ	καὶ τῇ διοικήσει τῶν καλῶν,
[1, 5]	ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ	ὑπομονὴ	ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ
[1, 5]	τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν	ὑπομονῇ	πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ θεία
[1, 9]	ὁ λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο	πόρνῃ»	Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα,
[1, 9]	ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου; Καὶ	πόρνη	καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων»
[1, 6]	τὸ γάλα, ᾧ δὴ καὶ	γυνὴ	δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ μήτηρ,
[1, 6]	μόνη, ὅτι μόνη μὴ γέγονεν	γυνή,	παρθένος δὲ ἅμα καὶ μήτηρ
[1, 8]	εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ ἡ	δικαιοσύνη	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται οὐ τῷ
[1, 5]	τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν	δικαιοσύνῃ.	Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων
[1, 8]	ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον,	δικαιοσύνη	δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ
[1, 8]	φησι νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου	δικαιοσύνη	θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα
[1, 9]	ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ	δικαιοσύνη	καὶ γράμματι καὶ σώματι, τῷ
[1, 9]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ·	δικαιοσύνη	καὶ κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου
[1, 8]	ὠφελεῖν. Ἃ δὴ πάντα ἡ	δικαιοσύνη,	καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ ὡς
[1, 9]	καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ	δικαιοσύνη	κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ πρός
[1, 8]	καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ	δικαιοσύνη.	Πῶς οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός
[1, 5]	καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος ἐν	δικαιοσύνῃ	τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι
[1, 8]	τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ ἡ	δικαιοσύνη	χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης
[1, 5]	φρένες εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ	ἀφροσύνῃ	αἱ νεωστὶ συνεταί, αἱ κατὰ
[1, 5]	ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ ἀνεπίμικτοι	κακοφροσύνῃ	καὶ σκολιότητι· ἡ μὲν γὰρ
[1, 4]	παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία	σωφροσύνη,	αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ κοινή,
[1, 2]	ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ	σωφροσύνῃ	κατηύθυνεν, τὸ δὲ σῶμα κάλλει
[1, 9]	τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ	ἀγαθωσύνη	αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς ἐξ
[1, 8]	καὶ ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν	αἰσχύνη	παρεισδύεται. Εἰ γὰρ ψέξαι χρή,
[1, 2]	σώματος νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται,	τέχνη	ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ
[1, 8]	πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ	τέχνη,	ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν· φόβος
[1, 8]	ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο	τέχνη	ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας δὲ τὸ
[1, 12]	ἔχοντες τοῦ κυρίου καὶ τὰ	ἴχνη	τοῦ θεοῦ διώκοντες· ᾧ μόνῳ
[1, 6]	πνεῦμα τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον	φωνῇ	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει. Εἰ
[1, 6]	τῷ κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν ἐπήχησε	φωνὴ	μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου εἶ
[1, 5]	τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι	φωνῇ	τὸ ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ
[1, 4]	κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις,	ἀκοή,	γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια
[1, 4]	ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς,	ὑπακοή,	ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν δὲ
[1, 13]	μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν,	ὑπακοὴ	δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ
[1, 13]	ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου	ὑπακοή,	ἣν δὴ πίστιν φαμέν, τοῦ
[1, 4]	ἡ τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος,	ἀναπνοή,	ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή,
[1, 8]	τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ,	πῇ	δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ
[1, 5]	μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ,	πῇ	δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[1, 5]	ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν.	Πῇ	μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ,
[1, 8]	κατὰ τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους,	πῇ	μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ
[1, 5]	τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν	ἀγάπῃ	αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα»
[1, 12]	ἡ τρυφή· εἰρήνη δὲ καὶ	ἀγάπη,	ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ
[1, 4]	ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή,	ἀγάπη,	ὅμοια πάντα· ὧν δὲ κοινὸς
[1, 7]	ἔλθω πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐν	ἀγάπῃ	πνεύματί τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν	εἴπῃ	ἢν μὴ γένησθε ὡς τὰ
[1, 12]	κοίτη καὶ δίαιτα καὶ ἡ	λοιπὴ	παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος ἡ
[1, 5]	μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς	θάλπῃ	τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν
[1, 6]	ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ τῇ τοιαύτῃ	ἀνακοπῇ	κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι
[1, 9]	φησίν, οἷς οὐκ ἔστι πίστις»	Ἐπισκοπὴ	δέ ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται
[1, 1]	μεγάλου θεοῦ θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής,	προτροπὴ	καλή, δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς
[1, 10]	μὲν οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα	προτροπῇ	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ
[1, 8]	ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα τὰ	μέρη,	καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται,
[1, 10]	θέλημα αὐτοῦ» Τῆς δὲ συμβουλίας	μέρη	τρία, τὸ μὲν ἐκ τῶν
[1, 8]	καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν πλείω	φέρῃ»	Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ
[1, 8]	μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ ὧν οὐ	χρὴ	ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα εἰς
[1, 5]	ἀεὶ ἤπιοι καὶ ἀεὶ καινοί·	χρὴ	γὰρ εἶναι καινοὺς τοὺς λόγου
[1, 8]	τὰ πάθη τῆς ἀληθείας, ἃ	χρὴ	διελέγχειν διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ
[1, 8]	αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ γὰρ ψέξαι	χρή,	καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα τὴν
[1, 8]	δὴ ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ	χρὴ	καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν εἰς πάθη
[1, 8]	δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν	χρὴ	μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ ὧν οὐ
[1, 8]	ὁ αὐτὸς θεός, οὔ μοι	χρὴ	πλειόνων ἔτι λόγων τὴν εὐαγγέλιον
[1, 12]	ἣν εἰκόνα καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους	χρὴ	σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν,
[1, 9]	παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος,	πάσῃ	καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται
[1, 7]	διαφυλάσσων σε ἐν τῇ ὁδῷ	πάσῃ,	οὗ ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω
[1, 11]	τοῦ ἀλληγορουμένου πάμπολυ, τὴν σωτηρίαν,	ἁπάσῃ	χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν
[1, 6]	νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον	ἐξαγοράσῃ,	ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´
[1, 12]	Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ μὴ ἀπόκαμνε·	ἔσῃ	γὰρ οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´
[1, 7]	αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε μὲν	φοβηθήσῃ	κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν
[1, 10]	ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα ἐὰν	ποιήσῃ,	κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς γενέσθαι
[1, 7]	ὤτων λέγω, ἕως ἂν ἀβλαβὲς	καθορμίσῃ	τὸ παιδίον εἰς τὸν λιμένα
[1, 2]	ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ,	ὅση	δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν
[1, 6]	δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ	οὔσῃ	ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ
[1, 7]	ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν μὴ	ἀκούσῃ»	τοῦ προφήτου τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ.
[1, 1]	ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν,	ψαλλούσῃ	συν ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς
[1, 5]	παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν ἑαυτὸν	ταπεινώσῃ	ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος
[1, 12]	ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα	πληρώσῃ	φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα
[1, 9]	εἰς κόλλησιν αὐτῷ» καὶ ταύτῃ	τῇ	ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς
[1, 5]	τὴν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ	τῇ	ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν τρόπον.
[1, 8]	ἐστι διαστολή» καὶ προσέτι μαρτυρῶν	τῇ	ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει ἐν
[1, 8]	ὡς ἄρα οἱ μὴ διεχθρεύοντες	τῇ	ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν λόγον
[1, 6]	ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν	τῇ	ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται
[1, 6]	σκότους οὐδὲ ἕν· ἐν δὲ	τῇ	ἀναστάσει τῶν πιστευόντων ἀπόκειται τὸ
[1, 11]	πάμπολυ, τὴν σωτηρίαν, ἁπάσῃ χαρίζεται	τῇ	ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν οὖν μέλι
[1, 8]	ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει ἐν	τῇ	ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς τὴν
[1, 5]	νέαι φρένες εἰσίν, ἐν παλαιᾷ	τῇ	ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ συνεταί, αἱ
[1, 9]	καὶ τὸν λίθον, καὶ ἐθυμίασαν	τῇ	Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον τῆς
[1, 5]	τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν ἐν	τῇ	βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα
[1, 8]	ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι	τῇ	βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας
[1, 5]	ὄνος εἴη ὁ νέος ἐν	τῇ	γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος ὄνος
[1, 10]	εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα.	Τῇ	δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα,
[1, 6]	Καὶ δὴ τὸ ῥητὸν αὖθις	τῇ	διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα,
[1, 5]	τῇ τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ	τῇ	διοικήσει τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ
[1, 6]	Τὸ γὰρ μέλλον τοῦ χρόνου	τῇ	δυνάμει τοῦ θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς
[1, 5]	καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ	τῇ	εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ
[1, 8]	ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι	τῇ	εἰς Χριστὸν πίστει. Ἕπεται δὲ
[1, 8]	ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς ὁ κύριος,	τῇ	ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν
[1, 5]	πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον	τῇ	ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ
[1, 5]	τῇ εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ,	τῇ	ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον
[1, 6]	καὶ οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι	τῇ	ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι
[1, 6]	κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται, ὃ δὴ	τῇ	ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ παρὰ
[1, 5]	ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω	τῇ	ἐννοίᾳ, κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι,
[1, 6]	τὸ αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως	τῇ	ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως εἰς πῦον
[1, 7]	αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ ἐν	τῇ	ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος
[1, 7]	αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν ἐν	τῇ	ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος, ἐν
[1, 6]	αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν	τῇ	ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν
[1, 5]	περὶ τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ	τῇ	ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» Οὕτως
[1, 6]	ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι πεπονθὸς	τῇ	θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ τὰς
[1, 9]	πληκτικός, κέχρηται δὲ καὶ ταύτῃ	τῇ	θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν	τῇ	ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ καυχώμενος
[1, 6]	λουτρῷ μόνῳ καὶ τοῦ πνεύματος	τῇ	καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει. Τὸ
[1, 6]	παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ	τῇ	κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ
[1, 1]	βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ	τῇ	καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα
[1, 1]	Ἰσραὴλ ὁ θεός, τοῖς εὐθέσιν	τῇ	καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν λόγος
[1, 5]	παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν	τῇ	κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ
[1, 6]	γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ οὖν γάλακτι,	τῇ	κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ	τῇ	λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ
[1, 10]	ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου πλάστιγγας.	Τῇ	μὲν οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα
[1, 6]	πρὸς τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις	τῇ	νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ
[1, 5]	λελυμένος, παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν	τῇ	νύμφῃ τῇ εἰς σωτηρίαν ἡμῶν
[1, 7]	μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων σε ἐν	τῇ	ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν πορευθῇς·
[1, 10]	διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων·	τῇ	ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ ἐπορεύθης,
[1, 6]	τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ	τῇ	οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ
[1, 12]	αὐτοῦ χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως	τῇ	πατρικῇ διαθέσει κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν	τῇ	πείρᾳ ἡ ἀπειρία καταλύεται καὶ
[1, 10]	ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες	τῇ	πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ
[1, 6]	ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ	τῇ	πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς
[1, 6]	καὶ ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ	τῇ	πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ
[1, 7]	καὶ ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν	τῇ	πρὸς Κορινθίους τί θέλετε; φησίν,
[1, 5]	ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων» ἐν	τῇ	πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ
[1, 8]	ὁ δὲ κύριός φησιν ἐν	τῇ	προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν
[1, 5]	ἐπὶ τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν	τῇ	προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ νέαι
[1, 5]	Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον	τῇ	προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ
[1, 6]	ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν	τῇ	προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ
[1, 1]	παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως	τῇ	προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ
[1, 5]	μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ σὺν	τῇ	σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ
[1, 6]	μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν	τῇ	σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω
[1, 6]	καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται	τῇ	σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ
[1, 7]	ὁ πατήρ, ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις	τῇ	τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν
[1, 6]	αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ	τῇ	τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται,
[1, 8]	ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα	τῇ	τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν ὁ
[1, 5]	τοι ἡ προφητεία τὸ τέλειον	τῇ	τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν προσηγορίᾳ καὶ
[1, 6]	ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον πνεῦμα	τῇ	τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα
[1, 6]	τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ	τῇ	τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ
[1, 5]	τελείῳ ἢ παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι	τῇ	τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ τῇ
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα κατακέχρηται	τῇ	τῶν παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων
[1, 6]	σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν	τῇ	ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ
[1, 4]	τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι	τῇ	φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα.
[1, 6]	πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ	τῇ	χάριτι, ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ
[1, 9]	σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον ἐν	τῇ	χειρὶ» τοῦ κυρίου, ᾧ ἀποκρίνεται
[1, 8]	δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς	τῇ	χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν
[1, 6]	βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη	τῇ	ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι
[1, 6]	καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ	ἐσχάτῃ	ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν οὖν
[1, 13]	ἔσται περιποιητική; Καὶ γὰρ ἡ	ἀρετὴ	αὐτὴ διάθεσίς ἐστι ψυχῆς σύμφωνος
[1, 8]	λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν ἔχειν,	ἀρετὴ	γάρ ἐστιν αὐτή, ἀλλὰ τῷ
[1, 4]	σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ ἡ	ἀρετὴ	καὶ ἡ ἀγωγή. Ἐν γὰρ
[1, 8]	πάντα ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς	ἀρετὴ	καὶ ὡς δι´ αὑτὴν αἱρετὴ
[1, 8]	ἀρετὴ καὶ ὡς δι´ αὑτὴν	αἱρετὴ	ἀγαθὸν καὶ ὡς οὐ τέρπουσα·
[1, 12]	καὶ τροφὴ καὶ ὕπνος καὶ	κοίτη	καὶ δίαιτα καὶ ἡ λοιπὴ
[1, 2]	ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ	διδακτή.	Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς μόνος
[1, 6]	οὐδὲ λευκότερον εὕροις ἂν γάλακτος.	Πάντῃ	δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ πνευματικὴ
[1, 6]	τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική.	Πάντῃ	τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ
[1, 10]	καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ	ἔστη	καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν οὐκ
[1, 5]	τὴν θειότητα αἰνίττεται μὴ σφαγείς·	ἀνέστη	γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν ὁ
[1, 9]	Λέγει δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου·	ἐξέστη	ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ
[1, 8]	ἥ τε χάρις ἐκ μαρτυρίας	μεγίστη,	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς
[1, 6]	καὶ μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία	μεγίστη	κατὰ τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε
[1, 6]	μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ	θαλάττῃ,	ἣν δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς
[1, 6]	σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ ἐν	αὐτῇ	αἷμα τῷ γάλακτι, οἷον ἀντιπελαργούμενον,
[1, 8]	ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ γάρ ἐστιν	αὐτή,	ἀλλὰ τῷ αὐτὴν καθ´ αὑτὴν
[1, 9]	καὶ διὰ Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα	αὐτῇ	βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ ἐφοβήθη
[1, 6]	ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες· σὺν	αὐτῇ	γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες
[1, 9]	οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ	αὐτῇ	διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη
[1, 13]	περιποιητική; Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ	αὐτὴ	διάθεσίς ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ
[1, 10]	ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν	αὐτῇ,	καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς
[1, 6]	πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ ἡ σὰρξ	αὐτὴ	καὶ τὸ ἐν αὐτῇ αἷμα
[1, 6]	πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι	αὐτῇ,	οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις
[1, 6]	δικαίου καὶ φιλανθρώπου θεοῦ ἡ	αὐτὴ	πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος σαφέστατα
[1, 10]	ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ δὲ	αὐτῇ	προσέχοντες τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι
[1, 6]	ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν	αὐτῇ	σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε
[1, 9]	λάθριος ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ	αὐτὴ	σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται
[1, 7]	τοῦ ἄγοντος καὶ διδάσκοντος, καὶ	αὐτὴ	τρίτον ἡ ἀγωγή, καὶ τὰ
[1, 5]	καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία,	αὕτη	{δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ παιδιὰ
[1, 5]	πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη	αὕτη	εἰς τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα
[1, 9]	πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱός»	Αὕτη	ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης
[1, 5]	παιδίων ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ	αὕτη	ἡ θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ
[1, 7]	προφήτου λέγει. Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ	αὕτη	ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ
[1, 8]	ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ	αὕτη	ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ
[1, 6]	Ἡ τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος	αὕτη	καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ
[1, 6]	Γάλα οὐκ ἔσχεν ἡ μήτηρ	αὕτη	μόνη, ὅτι μόνη μὴ γέγονεν
[1, 7]	ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν»	Αὕτη	μου ἡ νέα διαθήκη παλαιῷ
[1, 5]	οὖθαρ τῆς ἡλικίας ἡ ἀγήρως	αὕτη	νεότης, ἐν ᾗ πρὸς νόησιν
[1, 6]	ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις	αὕτη,	πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ ὑστέρᾳ
[1, 5]	σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ	αὕτη	τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ.
[1, 7]	παρεκάλεσάν με» εἶπέν τις ἕτερος.	Αὕτη	τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις ἡ
[1, 6]	παρὰ πόδας κακοί. Μία χάρις	αὕτη	τοῦ φωτίσματος τὸ μὴ τὸν
[1, 6]	γάλακτος νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ	αὕτη	ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής, πῶς
[1, 6]	οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ τῇ	τοιαύτῃ	ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν
[1, 6]	καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ πνευματικῇ·	τοιαύτη	γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος
[1, 8]	ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας.	Ταύτῃ	γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν
[1, 9]	υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων.	Ταύτῃ	διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων
[1, 6]	τὴν μεταβολὴν τὸ αἷμα, καὶ	ταύτῃ	ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ
[1, 7]	ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς»	Ταύτῃ	καὶ ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν
[1, 1]	νοσοῦσι τὸ σῶμα ἰατροῦ χρῄζει,	ταύτῃ	καὶ τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν
[1, 5]	Ἤπιος οὖν ὁ νήπιος καὶ	ταύτῃ	μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς
[1, 4]	ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος.	Ταύτῃ	μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον
[1, 6]	ἡμῶν τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ	ταύτῃ	νοεῖν ἐθέλεις, κοινότερον δὲ ἴσως.
[1, 6]	ὀνόματι καυχώμενοι. Πῶς οὖν οὐ	ταύτῃ	νοεῖν τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ
[1, 12]	ἀγωγὴ τοῦ λόγου, ἀλλ´ εὔτονος.	Ταύτῃ	οὖν καὶ σωτὴρ ὁ λόγος
[1, 6]	κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ	ταύτῃ·	σάρκα ἡμῖν τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 9]	κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν αὐτῷ» καὶ	ταύτῃ	τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν,
[1, 9]	ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ καὶ	ταύτῃ	τῇ θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς διὰ
[1, 5]	παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν.	Ταύτῃ	τοι ἡ προφητεία τὸ τέλειον
[1, 9]	καὶ τὸ ἀνασφῆλαι τῆς νόσου.	Ταύτῃ	τοι καὶ διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται·
[1, 9]	ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους.	Ταύτῃ	τοι καὶ Πλάτων τὴν μεγίστην
[1, 6]	τοῦ λόγου πεφανέρωται ὡς γάλα.	Ταύτῃ	τοίνυν περὶ τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον
[1, 5]	οὔτί γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον	ταύτῃ	φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ
[1, 7]	ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ	Ναυῆ	αἰνιττόμενος τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ
[1, 6]	ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται,	παρασκευὴ	γίνεται τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος
[1, 8]	ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ κόσμος	πιστεύῃ,	ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ
[1, 5]	ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε ὅταν	φῇ	ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν
[1, 5]	παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ	γραφή,	εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι.
[1, 5]	ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ	γραφή.	Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς»
[1, 6]	Χριστοῦ, ὃν μόνον ἄνδρα ἡ	γραφή,	καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα τὰ
[1, 8]	οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ	γραφή.	Καὶ τὴν κόλασιν ὁ θεὸς
[1, 9]	τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος» ἡ	γραφὴ	λέγει καὶ παιδευσάτω με, ἔλαιον
[1, 9]	οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ	γραφὴ	νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ
[1, 7]	δοθεῖσα. Διὸ καί φησιν ἡ	γραφή·	ὁ νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη»
[1, 5]	ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ	γραφή,	ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως
[1, 5]	τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ	γραφή·	Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ
[1, 6]	Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἡ	γραφὴ	περὶ τοῦ κυρίου λέγει ἐψώμισεν
[1, 5]	εἴη ὁ νέος ἐν τῇ	γραφῇ,	πλὴν ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ
[1, 5]	ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ ἡ	γραφὴ	ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν
[1, 7]	οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ	γραφὴ	τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν
[1, 5]	τῆς θυρίδος» ὥς φησιν ἡ	γραφή,	τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν εὐλογίαν
[1, 5]	Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας ὀνομάζει ἡ	γραφὴ	τοὺς παῖδας τοὺς νηπίους, τὸν
[1, 3]	ὁ τυφλός, καθά φησιν ἡ	γραφή,	τυφλοὺς εἰς τὸ βάραθρον χειραγωγῶν,
[1, 6]	καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν	ὑπογραφὴ	ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι
[1, 9]	ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός·	ἔφη	γὰρ αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν αὐτός.
[1, 9]	τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν	ὑπερνεφῆ,	τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι»
[1, 6]	φθόνον καὶ καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα	βρέφη	τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα
[1, 5]	παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ	νύμφῃ	τῇ εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ,
[1, 6]	θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται τῷ νηπίῳ	τροφή,	αἷμα τὸ μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα
[1, 6]	Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος	τροφή.	Ἀμέλει καὶ νῦν αἱ τίτθαι
[1, 6]	ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη	τροφὴ	γέγονεν πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν. Ὢ
[1, 6]	ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ ἡ	τροφὴ	γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ
[1, 6]	δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ πνευματικὴ	τροφή,	γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν χάριν
[1, 6]	ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ	τροφὴ	δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ
[1, 6]	καὶ τὸ ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται	τροφή.	Δυνατὸν δὲ τὸ αὐτὸ καὶ
[1, 6]	οὐδὲ γὰρ πᾶσα κατέχεται ἡ	τροφή.	Εἰ τοίνυν ἡ μὲν κατεργασία
[1, 6]	αὐτός, ἡ δὲ διὰ γάλακτος	τροφὴ	εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν
[1, 6]	Τῷ οὖν γάλακτι, τῇ κυριακῇ	τροφῇ,	εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς
[1, 6]	καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ καὶ	τροφὴ	καὶ ἄρτος καὶ αἷμα καὶ
[1, 12]	διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις καὶ	τροφὴ	καὶ ὕπνος καὶ κοίτη καὶ
[1, 4]	μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ	τροφὴ	κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις,
[1, 6]	γάλακτος πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ	τροφῇ	μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ μὲν
[1, 12]	ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς ἡ	τροφή,	ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν
[1, 6]	ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ	τροφῇ	τῇ πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ ἡ
[1, 6]	πίνεται γὰρ ὁ λόγος, ἡ	τροφὴ	τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ
[1, 6]	αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν ἡ	τροφὴ	τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις
[1, 6]	ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία	τροφὴ	τὸ γάλα ἐστὶ τὸ τέλειον
[1, 6]	σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ	τροφὴ	τὸ γάλα τοῦ πατρός, ᾧ
[1, 6]	δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ	τροφὴ	τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν
[1, 6]	κύριος πνεῦμα καὶ λόγος. Ἡ	τροφή,	τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν
[1, 6]	ἡ ἀμφοῖν ὁ κύριος, ἡ	τροφὴ	τῶν νηπίων· ὁ κύριος πνεῦμα
[1, 6]	τὴν φύσιν; Ἡ γάρ τοι	τροφὴ	χειμῶνος μὲν πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος
[1, 12]	παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει ἡ	τρυφή·	εἰρήνη δὲ καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς
[1, 6]	υἱὸν καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν	ἔχῃ	ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν
[1, 8]	μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει ἐν τῇ	ἀνοχῇ	τοῦ θεοῦ, πρὸς τὴν ἔνδειξιν
[1, 9]	τὸν φόβον, ὅτι φόβος κυρίου	ἀρχὴ	αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ
[1, 5]	καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ	ἀρχὴ	ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ
[1, 6]	ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα καὶ ὦ,	ἀρχὴ	καὶ τέλος {ὁ λόγος ἀλληγορούμενος
[1, 9]	ἀγάπης ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν	ἀρχή,	καὶ τὸν ἥλιον ἐπιλάμποντος τὸν
[1, 6]	τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν	ἀρχή.	Μόνον δὲ ἄρα οἱ πρῶτον
[1, 8]	ὁ θεός, ὅτι εἶπεν ἐν	ἀρχῇ	ὁ λόγος ἦν ἐν τῷ
[1, 6]	συμβολήν, τί νοοῦσιν. Εἰ γὰρ	ἀρχὴ	τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως ἡ
[1, 13]	θεῷ, τοῦ δὲ αἰῶνός ἐστιν	ἀρχὴ	τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ μέντοι
[1, 9]	θανάτου ῥῦσαι. Καὶ πάλιν· μὴ	ἀπόσχῃ	νήπιον παιδεύων, εὔθυναι δὲ αὐτὸν
[1, 8]	δὲ κύριός φησιν ἐν τῇ	προσευχῇ	πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς
[1, 8]	παρὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς	ἡσυχῇ	τὸ φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω»
[1, 10]	ἡ ζωὴ τὰς ἐντολάς· ἡ	ψυχὴ	ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ
[1, 9]	τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ	ψυχή	μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν
[1, 7]	πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου ἡ	ψυχή»	Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ ὁ
[1, 6]	ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ	ψυχῇ.	Τὴν τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ}
[1, 5]	καὶ ᾧ ἂν ὁ υἱὸς	ἀποκαλύψῃ.	Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς ὁ
[1, 6]	ὁ κύριος. Εἰ δὲ καὶ	συνενδῴη	τις αὐτοῖς ἄλλο τι εἶναι
[1, 6]	Ὃ γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ,	ζωή	ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν»
[1, 10]	ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος οὗτός ἐστι,	ζωῇ	ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν
[1, 13]	Χριστῷ βούλημα ἕν, κατορθούμενον ἀιδίῳ	ζωῇ·	καὶ γὰρ ὁ βίος ὁ
[1, 6]	χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ ὡς	ζωή,	λευκὴ δὲ ὡς ἡμέρα Χριστοῦ,
[1, 6]	καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν ἐν	ζωῇ·	οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ ὁ
[1, 10]	δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ	ζωὴ	τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ ἡ
[1, 8]	δημιουργόν, υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ	ἡ	δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
[1, 6]	ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ	ἡ	χάρις εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν.