Livre, Chap.
[1, 5]	ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία,	ἅ	μοι ἔδωκεν ὁ θεός» Θαυμάζεις
[1, 10]	ὑμᾶς» καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις,	ἃ	αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος. Σαφέστατα δὲ
[1, 6]	ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις.	Ἃ	γὰρ ἡ ἄγνοια συνέδησεν κακῶς,
[1, 13]	καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς δεδήμευται,	ἃ	δὲ πρὸς τὸ εὖ ζῆν
[1, 8]	τῷ τέρπειν, ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν.	Ἃ	δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη, καὶ
[1, 10]	πῶς δὲ ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ	ἃ	καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ
[1, 6]	ἄρτος καὶ αἷμα καὶ γάλα,	ἃ	πάντα ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν
[1, 8]	πάντα ἄρα τὰ μέρη, καθ´	ἃ	τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ ἡ
[1, 8]	δὲ τὰ πάθη τῆς ἀληθείας,	ἃ	χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα τῇ τομῇ.
[1, 7]	διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν	φάλαγγα	ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν
[1, 8]	προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´	ὀλίγα	ἐπιφέρει ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ
[1, 2]	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα	ὀλίγα	προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι
[1, 8]	δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον
[1, 3]	μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ	ἔργα	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ τὸ
[1, 8]	πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς,	ἔργα	τῶν δακτύλων σου» καὶ ὁ
[1, 8]	τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν	μονάδα.	Διὸ καὶ τὸ σύ» μόριον
[1, 5]	Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ εἰς	παῖδα	ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ.
[1, 5]	παρθένον ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν	παῖδα	ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ
[1, 7]	μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει	παῖδα	πιστόν, καὶ γίνου» φήσας ἄμεμπτος·
[1, 9]	ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ	οἶδα	ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς»
[1, 10]	τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ	ἐλπίδα	ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ
[1, 6]	ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως τὴν	ἐλπίδα,	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν
[1, 2]	ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ, τὸν	σκίμποδα	ἐφ´ ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι
[1, 9]	καὶ οὐκ ἐφοβήθη ἡ ἀσύνθετος	Ἰούδα»	αὖθίς τε· καὶ ἠθέτησεν εἰς
[1, 9]	οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος	Ἰούδα	ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ
[1, 6]	οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα	ἐᾷ	ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία,
[1, 6]	εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν	λαθικηδέα	μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν λόγον,
[1, 9]	ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν	ἐλεᾷ	καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν
[1, 7]	καὶ νέῳ λαῷ καινὴ καὶ	νέα	διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ λόγος
[1, 7]	ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ	νέα	διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ
[1, 5]	ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ	νέα	μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν
[1, 5]	καὶ σκολιότητι· ἡ μὲν γὰρ	γενεὰ	ἡ παλαιὰ σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος,
[1, 9]	λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα,	γενεὰ	ἥτις οὐ κατεύθυνεν τὴν καρδίαν
[1, 9]	Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά,	γενεὰ	σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ
[1, 9]	τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει·	γενεὰ	σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις
[1, 8]	καὶ ἡ μάχαιρά μου φάγεται	κρέα	ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ
[1, 7]	Αὐτὸς γοῦν οὗτος καὶ τὸν	Μωσέα	διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ
[1, 8]	τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν ὡς	πρακτέα.	Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ τέχνη,
[1, 7]	ἄρα ἡ νεότης τοῦ λόγου	ὀνειδιστέα,	Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ
[1, 6]	ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν	ἐνέχεα,	λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν
[1, 5]	πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ νέα μαθόντες	ἀγαθά.	Καὶ ἔστιν ἡμῖν τὸ οὖθαρ
[1, 8]	μὲν γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς	ἀγαθὰ	πάσχουσιν οἱ δίκην διδόντες· ὠφελοῦνται
[1, 8]	γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις» Εἰ δὲ	ἀγαθὰ	πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ
[1, 3]	δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός,	καθά	φησιν ἡ γραφή, τυφλοὺς εἰς
[1, 6]	ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες	τετιμήμεθα	τῆς ἀναπαύσεως τὴν ἐλπίδα, τὴν
[1, 3]	βίῳ ἀπταίστου καὶ ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ	δεόμεθα.	Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ
[1, 9]	ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες	δεόμεθα,	οἱ πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου
[1, 9]	τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος	ἐπιδεόμεθα·	ὃ δὲ οὐ μόνον τὰ
[1, 8]	καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι θεὸν	συλλογιζόμεθα	ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς
[1, 6]	φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι	ἀπαθανατιζόμεθα·	ἐγώ» φησίν, εἶπα, θεοί ἐστε
[1, 6]	γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι	φωτιζόμεθα,	φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι
[1, 5]	ἀμαθῶς ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´ ἔτι	κυλιόμεθα	οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν
[1, 6]	μὲν δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας	ἀπορρυπτόμεθα,	χάρισμα δὲ ᾧ τὰ ἐπὶ
[1, 6]	γάλα τοῦ πατρός, ᾧ μόνῳ	τιτθευόμεθα	οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ
[1, 6]	λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα μὲν οὖν	ἀπολουόμεθα	τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν
[1, 6]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν	ὀψόμεθα.	Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως
[1, 6]	παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως	προσηγορεύμεθα,	καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι
[1, 13]	ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν	παιδαγωγούμεθα	νῦν, σύστημά τί ἐστι λογικῶν
[1, 12]	ἐν πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ	παιδαγωγούμεθα.	Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς δεῖ
[1, 12]	ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν	ἐκθεούμεθα,	τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον
[1, 6]	βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι	τελειούμεθα,	τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν, εἶπα,
[1, 5]	τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι πατέρας.	τελειούμεθα	τότε, ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία, τὴν
[1, 6]	ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι	υἱοποιούμεθα,	υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ»
[1, 6]	κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες	τιθηνούμεθα,	εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς
[1, 6]	διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ	λυτρούμεθα,	καὶ εἰς συμπάθειαν διὰ τὴν
[1, 6]	ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον	ἐφρουρούμεθα	συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν
[1, 9]	ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ γὰρ	πεσούμεθα	εἰς φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς
[1, 6]	ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.	Πυθώμεθα	οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς
[1, 6]	τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ	προσῳκειώμεθα,	καὶ εἰς συγγένειαν διὰ τὸ
[1, 1]	συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα	μιμώμεθα	αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ
[1, 12]	λόγου καὶ τὸν σωτήριον ὄντως	ἀναμαξώμεθα	τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον· ἐνθένδε
[1, 6]	τὴν διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην	ἀποδεξώμεθα	διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς ἐν Χριστῷ
[1, 1]	τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως	ἐκτρεπώμεθα	παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος.
[1, 2]	δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν	πειρώμεθα·	κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς
[1, 12]	ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον εὐωδίας	ἐπαλειφώμεθα	χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν
[1, 7]	τοῦ μὴ τὰ ὅμοια παθεῖν	ἀποσχώμεθα	τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν
[1, 9]	τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν,	ἔνθα	ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων·
[1, 8]	ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ,	ἔνθα	τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός ἐστι
[1, 4]	διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι»	ἔνθα	τοῦ κοινωνικοῦ καὶ ἁγίου τούτου
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν» οὐ τὴν ἀναγέννησιν	ἐνταῦθα	ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν
[1, 6]	ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν νόμον.	Ἐνταῦθα	γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον.
[1, 7]	τὸν τόπον, ὃν εἶπά σοι.	Ἐνταῦθα	διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ
[1, 7]	καὶ τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας	ἐνταῦθα	ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ
[1, 5]	τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες.	Ἐνταῦθα	ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ
[1, 8]	μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον.	Ἐνταῦθα	ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 6]	σου» Οὗ δὲ ἡ πίστις,	ἐνταῦθα	ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας
[1, 9]	με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.	Ἐνταῦθα	ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν
[1, 6]	ἄλλα μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως	ἐνταῦθα	ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι
[1, 13]	πρὸς τὸ ζῆν ἐστι τὸ	ἐνταῦθα	μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς
[1, 8]	τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον	ἐνταῦθα	ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν
[1, 6]	ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.	Ἐνταῦθα	τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον,
[1, 10]	εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ	ἐνταῦθα	τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς
[1, 8]	ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ	ἐνταῦθα	ὡς ἄρα οἱ μὴ διεχθρεύοντες
[1, 13]	ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ ἔστιν	ἀναγκαῖα	τὰ καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν,
[1, 8]	καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ	δικαία	καὶ ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς
[1, 2]	ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ	δικαία	κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς
[1, 7]	Ὁ δὲ νόμος χάρις ἐστὶν	παλαιὰ	διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου
[1, 5]	ἡ μὲν γὰρ γενεὰ ἡ	παλαιὰ	σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ
[1, 5]	αἱ νέαι φρένες εἰσίν, ἐν	παλαιᾷ	τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ συνεταί,
[1, 12]	παλαιστῶν δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν	γενναία	διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος ἐκ
[1, 8]	νόμος ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ	ἁγία	καὶ δικαία καὶ ἀγαθή» {καὶ}
[1, 9]	ἡ περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ	τεχνολογία	σωτηρίας ἐστὶ πηγή, ἀγαθοῦ δέ
[1, 6]	τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς μητρός,	φιλοστοργίᾳ	συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς
[1, 5]	τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν	πανουργίᾳ	πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης,
[1, 8]	θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ οἱονεὶ	χειρουργία	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν ὁ
[1, 1]	καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ	συζυγίᾳ,	τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα
[1, 7]	ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι»	Παιδαγωγία	δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις οὖσα
[1, 7]	τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν.	Παιδαγωγία	δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ γὰρ
[1, 7]	δὲ ἡ κατὰ τὸν θεὸν	παιδαγωγία	κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ
[1, 11]	ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος	παιδαγωγία	παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν»
[1, 5]	θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν ἡ	παιδαγωγία	παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ
[1, 8]	περὶ τούτου ὡς οἷόν τε	διὰ	βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής πως
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ	διὰ	γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται,
[1, 5]	τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν προσηγορίᾳ καὶ	διά	γε τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ μὲν
[1, 9]	ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι	διὰ	Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ
[1, 7]	τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ	διὰ	Δαβίδ· κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν με
[1, 9]	ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ	διὰ	Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ
[1, 10]	ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος»	διὰ	Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ μὴ
[1, 9]	τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν	διὰ	Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς·
[1, 6]	ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα,	διὰ	δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης
[1, 10]	ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν»	Διὰ	δὲ Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται
[1, 5]	τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ	Δία	Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ ἄλλο
[1, 9]	πολλῶν πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ	διὰ	Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν κύριον καὶ
[1, 5]	κύριον αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο	διὰ	Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ
[1, 5]	ὄνομα κυρίου» Λέγει δὲ καὶ	διὰ	Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ
[1, 9]	μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ	διὰ	Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα
[1, 10]	τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς»	διὰ	Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 9]	τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς παιδαγωγίας	διὰ	Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ, καὶ
[1, 9]	τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου μοίρᾳ	διὰ	Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν,
[1, 9]	ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς	διὰ	Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ τέκνα ἀποστάται,
[1, 5]	ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς	διὰ	Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν
[1, 9]	ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ	διὰ	Ἡσαΐου φησίν· οἱ ἄρχοντές σου
[1, 6]	εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος	διὰ	θεοῦ» Τί οὖν ἐνδεῖ τῷ
[1, 9]	δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν γοῦν	διὰ	Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς
[1, 9]	τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει δὲ καὶ	διὰ	Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ
[1, 9]	πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται	διὰ	Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος
[1, 9]	ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν» καὶ	διὰ	Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον
[1, 9]	τῷ βοηθήματι ὁ θεῖος παιδαγωγὸς	διὰ	Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης ἐγένετό
[1, 9]	ἀλογώτερος καὶ τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ	διὰ	Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν λαὸν
[1, 9]	ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ	διὰ	Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ
[1, 9]	τοῦ τρόπου τῆς παιδαγωγίας, ἀλλὰ	διὰ	Ἱερεμίου φησίν· ἕως τίνος κεκράξομαι
[1, 10]	δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ	διὰ	Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς πλανωμένοις τὴν
[1, 7]	καὶ οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ	διὰ	Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς ἐγένετο
[1, 7]	ἀίδιος χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια	διὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς
[1, 9]	σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ εὐαγγελίῳ	διὰ	Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν»
[1, 7]	καὶ γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς	διὰ	μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ κύριος
[1, 10]	καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ	διὰ	μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων· τῇ
[1, 6]	ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ	διὰ	μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε
[1, 8]	δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα	διὰ	μῖσος ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις
[1, 7]	ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου,	διὰ	Μωσέως δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ·
[1, 7]	φησιν ἡ γραφή· ὁ νόμος	διὰ	Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως,
[1, 9]	παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ	διὰ	Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά,
[1, 8]	πῇ δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν	διὰ	Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ
[1, 11]	εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν	διὰ	Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα
[1, 5]	τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει	διὰ	Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν
[1, 7]	δὲ νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ	διὰ	Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα.
[1, 2]	σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ παγκάλως	διὰ	Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν
[1, 11]	γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν ὁ λόγος
[1, 2]	οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος	διὰ	παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν
[1, 10]	ὡς ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς	διὰ	πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον
[1, 6]	φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί ἐστε	διὰ	πίστεως θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·
[1, 8]	θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ	διὰ	πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας
[1, 11]	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ	διὰ	προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ ὁ
[1, 6]	λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν	{διὰ	πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ
[1, 6]	ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι	διὰ	πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας
[1, 10]	δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ	διὰ	Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς
[1, 10]	Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις	διὰ	Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί
[1, 9]	τῆς νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ	διὰ	Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ
[1, 9]	αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν	διὰ	Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ
[1, 10]	τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς	διὰ	Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ
[1, 6]	κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν	διὰ	συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς σάρκας»
[1, 2]	παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι	διὰ	τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 10]	καὶ τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν	διὰ	ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ
[1, 6]	τοῦ λόγου, καὶ εἰς ἀφθαρσίαν	διὰ	τὴν ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ· τὸ
[1, 6]	ᾧ λυτρούμεθα, καὶ εἰς συμπάθειαν	διὰ	τὴν ἀνατροφὴν τὴν ἐκ τοῦ
[1, 13]	πρὸς τὸν βάλλοντα ἡ σφαῖρα	διὰ	τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ
[1, 8]	ἐστι· παρορῶντος δὲ αὐτοῦ ἑκοντί,	διὰ	τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν
[1, 7]	ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους	διὰ	τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ
[1, 5]	ἐλευθέρους καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους	διὰ	τὴν πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν κύριον	διὰ	τὴν ῥάβδον καὶ τὴν ἀπειλὴν
[1, 13]	ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον πᾶν	διὰ	τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον
[1, 10]	Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν	διὰ	τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν
[1, 6]	ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα μὲν	διὰ	τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ
[1, 8]	αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ	διὰ	τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι
[1, 6]	μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται,	διὰ	τῆς ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν
[1, 3]	ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς	διὰ	τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν
[1, 6]	ἡ ἄγνοια συνέδησεν κακῶς, ταῦτα	διὰ	τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ
[1, 10]	ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας	διὰ	τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν
[1, 2]	τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν	διὰ	τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ
[1, 8]	γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα	διὰ	τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον,
[1, 7]	ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ που	διὰ	τῆς ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 5]	προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν	διὰ	τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν
[1, 6]	Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς συγγένειαν	διὰ	τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα,
[1, 9]	ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι	διὰ	τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται, ᾗ
[1, 5]	δὲ καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ	διὰ	τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν
[1, 9]	ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας	διὰ	τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν
[1, 8]	εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ	διὰ	τὸν ἄνθρωπον, δι´ ὃν καὶ
[1, 2]	λοιπῶν ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται	διὰ	τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ περὶ
[1, 9]	ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς	διὰ	τὸν φόβον, τῆς δὲ φιλανθρωπίας
[1, 8]	σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν	διὰ	τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν
[1, 9]	δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ πάλιν	διὰ	τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ·
[1, 9]	τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ πάλιν	διὰ	τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ
[1, 10]	ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς	διὰ	τοῦ αὐτοῦ λόγου καὶ ἀπείργει
[1, 5]	κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ νήπιοι;	Διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται τὸ
[1, 10]	φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ γνῶσις	διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου μηνύεται λέγοντος
[1, 7]	παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή. Καὶ	διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου φησίν· ἐν
[1, 6]	τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως ἡ	διὰ	τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται
[1, 10]	καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ	διὰ	τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ
[1, 7]	διηγουμένη. Πάλιν δὲ ὅταν λέγῃ	διὰ	τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ
[1, 9]	τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί φησιν	διὰ	τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν
[1, 10]	γνωστὰ ἡμῖν ἐστι» γνωστὰ δὲ	διὰ	τοῦ λόγου, δι´ ὃν μακάριοι
[1, 9]	ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ ἡμῖν	διὰ	τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ
[1, 9]	δι´ ἐμοῦ, καὶ συνθήκας οὐ	διὰ	τοῦ πνεύματός μου. Στύμματι δὲ
[1, 13]	κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν ἀληθείας	διὰ	τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ σώματος
[1, 6]	οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει.	Διὰ	τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ ἐν
[1, 11]	δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον,	διὰ	τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος
[1, 9]	τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις.	Διὰ	τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται,
[1, 7]	ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ.	Διὰ	τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ
[1, 2]	διὰ τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος»	Διὰ	τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία, δι´
[1, 6]	αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς νηπίους.	Διὰ	τοῦτο γὰρ καὶ ἡ γραφὴ
[1, 2]	εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν,	διὰ	τοῦτο γὰρ καὶ μόνος κριτής,
[1, 9]	τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ·	διὰ	τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες
[1, 9]	ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι.	Διὰ	τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 8]	τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν ὀξύνων.	Διὰ	τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα
[1, 2]	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» καὶ	διὰ	τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος» Διὰ
[1, 9]	θεὸς ἦν, ἀγαθὸς ἦν, καὶ	διὰ	τοῦτο καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ
[1, 7]	κύριον τὸν θεόν σου» παρῄνεσεν.	Διὰ	τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε
[1, 10]	ἡ σοφία, καὶ τέλειος μόνος,	διὰ	τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἄρα τοῦ δικαίου ὁ κύριος.	Διὰ	τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός φησι
[1, 8]	δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν.	Διὰ	τοῦτο μόνος οὗτος οἷός τε
[1, 9]	θεοῦ τὸ περὶ τὰς οἰκτειρήσεις.	Διὰ	τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ
[1, 5]	καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ	διὰ	τοῦτο ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ καὶ
[1, 2]	οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ	διὰ	τοῦτο οὕτως λέγει κύριος» καὶ
[1, 6]	οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου.	Διὰ	τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν
[1, 2]	οὐκ ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων,	διὰ	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» καὶ
[1, 2]	δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς	διὰ	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» τὸ
[1, 9]	φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος.	Διὰ	τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς ὁ
[1, 6]	ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν.	Διὰ	τοῦτό φησι καὶ ὁ Πέτρος·
[1, 9]	τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει;	Διὰ	τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος
[1, 10]	μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν.	Διὰ	τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ
[1, 6]	πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης·	διὰ	τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων εἰς
[1, 10]	οὐκ ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος.	Διὰ	τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ
[1, 10]	παρεχόμενον, τὴν φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ,	διὰ	τούτους δὴ καὶ τοὺς ἔτι
[1, 8]	οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται	διὰ	τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς
[1, 2]	κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς	διὰ	τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ
[1, 7]	γοῦν ὁ λόγος περὶ ἑαυτοῦ	διὰ	Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς
[1, 9]	κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν	διὰ	Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς;
[1, 5]	καὶ ἡ σὺν τῇ σεμνῇ	θυμηδίᾳ	βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν βασιλεὺς
[1, 5]	Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ	παιδία,	ἅ μοι ἔδωκεν ὁ θεός»
[1, 6]	ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί, μὴ	παιδία	γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ
[1, 11]	φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ	παιδία,	διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί
[1, 5]	τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ	παιδία.	Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει
[1, 5]	προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί,	παιδία»	εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ
[1, 5]	αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ	παιδία,	ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι»
[1, 5]	αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ	παιδιὰ	καὶ ἡ σὺν τῇ σεμνῇ
[1, 5]	παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ	παιδία	καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα,
[1, 5]	εἶπεν ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ	παιδία	καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν
[1, 5]	τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν αὐτοὺς	παιδία	καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι
[1, 5]	ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε}	παιδία,	μή τι ὄψον ἔχετε; τοὺς
[1, 6]	ὡς μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς	παιδία	προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ
[1, 5]	στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ	παιδία	ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς
[1, 5]	ἢν μὴ γένησθε ὡς τὰ	παιδία	ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν
[1, 5]	πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ θεία	παιδιά.	Τοιαύτην τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν
[1, 5]	ἔχουσα καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ	παιδία»	φησίν, αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται
[1, 9]	αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ	καρδία	αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ»
[1, 9]	ὁ δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος	καρδίᾳ.	Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ
[1, 1]	ὁ θεός, τοῖς εὐθέσιν τῇ	καρδίᾳ»	πράξεών τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ
[1, 3]	ὁ βλέπων καὶ διορῶν τὰ	ἐγκάρδια	λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι
[1, 9]	τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον	σκληροκαρδίᾳ,	μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν
[1, 1]	λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα	θεοσέβεια,	ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς
[1, 7]	ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ	θεοσέβεια,	μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ
[1, 5]	ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ	κυβείᾳ	τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς
[1, 13]	ὑπὸ τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος	ἐνέργεια,	ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ
[1, 13]	πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς	ἐνέργεια	λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ
[1, 11]	λόγου ἡ ἀληθὴς τῆς ψυχῆς	ὑγεία	καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται.
[1, 9]	τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ	παιδείᾳ	διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ
[1, 8]	βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ	παιδεία	ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν
[1, 12]	καὶ δίαιτα καὶ ἡ λοιπὴ	παιδεία·	οὐ γὰρ ὑπέρτονος ἡ τοιάδε
[1, 5]	καὶ πῶς οὐ τέλειος ἡ	παιδεία	τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ
[1, 7]	παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ ἡ	θεία	κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ παραμένον.
[1, 5]	ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ	θεία	παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν παιδιὰν
[1, 6]	πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ	ἀντιπαθείᾳ	τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ
[1, 6]	οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ	προσπαθείᾳ.	Καὶ ἣν ὁ λόγος ἔχει
[1, 12]	ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται ἡ	ἀλήθεια,	ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε παιδαγωγὸν
[1, 5]	ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ τῇ	ἀληθείᾳ	ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν τρόπον. Σοφία
[1, 7]	δὲ ἀίδιος χάρις καὶ ἡ	ἀλήθεια	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε
[1, 8]	διαστολή» καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ	ἀληθείᾳ	μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει ἐν τῇ
[1, 8]	ἄρα οἱ μὴ διεχθρεύοντες τῇ	ἀληθείᾳ	μηδὲ μισοῦντες τὸν λόγον οὐκ
[1, 9]	τοῦ θρόνου σου· ἔλεος καὶ	ἀλήθεια	προπορεύσονται πρὸ προσώπου σου. Τῆς
[1, 7]	ἐδόθη» φησὶ μόνον, ἡ δὲ	ἀλήθεια»	χάρις οὖσα τοῦ πατρός, ἔργον
[1, 2]	ἡ τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων	βοήθεια	ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ
[1, 9]	δέ ἐστι λάθριος ψόγος, τεχνικῇ	βοηθείᾳ	καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν
[1, 13]	τοίνυν ἡ πρὸς τὸν λόγον	ἀπείθεια	ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς οὐχὶ
[1, 9]	πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ	εὐθεῖα	καὶ κατὰ φύσιν, ἣν αἰνίττεται
[1, 1]	διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ ἔστιν	ὑγίεια	καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν
[1, 8]	χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα τῇ τομῇ.	Φαρμακείᾳ	δὲ ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς τὰ
[1, 6]	ἔοικεν τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή,	γλυκεῖα	μὲν διὰ τὴν χάριν ὑπάρχουσα,
[1, 6]	οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει	τελείᾳ	οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ.
[1, 6]	ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν	τελεία	τροφὴ τὸ γάλα ἐστὶ τὸ
[1, 6]	μὴ πεπληρωμένον· τέλειος δὲ ὢν	τέλεια	χαριεῖται δήπουθεν· ὡς δὲ ἅμα
[1, 8]	κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ καὶ ἐπ´	ὠφελείᾳ	τοῦ κολαζομένου, ἔστι γὰρ ἐπανόρθωσις
[1, 4]	τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι καὶ	θηλείᾳ,	ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται ἐπιθυμίας διχαζούσης
[1, 5]	οὗτος μείζων ἐστὶν ἐν τῇ	βασιλείᾳ	τῶν οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα κατακέχρηται
[1, 5]	τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ	βασιλεία	τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται τὸ
[1, 9]	κέχρηται δὲ καὶ ταύτῃ τῇ	θεραπείᾳ	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων·
[1, 12]	τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν	πορεία	καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ
[1, 7]	Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς ἡ	προφητεία	αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου
[1, 2]	κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ	προφητεία,	δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´
[1, 5]	ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ ἡ	προφητεία.	Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες,
[1, 7]	τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ	προφητεία,	ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´
[1, 5]	ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι ἡ	προφητεία	τὸ τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς
[1, 6]	μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ	προφητεία	ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει.
[1, 1]	σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες	προφητείᾳ	ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ ὁ
[1, 5]	εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ	πρωτεῖα	τοῦ πάθους παραχωρῶν τῷ λόγῳ,
[1, 6]	ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ	στοιχεῖα	τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε
[1, 10]	ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ	παραμυθίᾳ	παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν
[1, 5]	ἀρκετὸν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ἡ	κακία	αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους τὰς τοῦ
[1, 8]	ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει	κακία.	Ἴδε οὖν» φησὶν ὁ Παῦλος,
[1, 5]	ἄνδρα αὐτὸν ὡς τέλειον ἐν	κακίᾳ	καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ ὁ
[1, 6]	γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ	κακίᾳ	νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι
[1, 5]	ἡμᾶς πώλους καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς	κακίᾳ,	τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ
[1, 8]	θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ	ἀδικία	ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί
[1, 5]	τῶν παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων	ἡλικίᾳ,	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν
[1, 6]	ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως	εὐδοκία	ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ	ἐπαγγελία	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν
[1, 6]	δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα ἡ	ἐπαγγελία,	τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις.
[1, 7]	τοῦ με πλάσαι σε ἐν	κοιλίᾳ	ἐπίσταμαί σε, καὶ πρὸ τοῦ
[1, 9]	ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ	σκολιὰ	καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε;
[1, 9]	καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει· γενεὰ	σκολιὰ	καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις οὐ
[1, 5]	μὲν γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ	σκολιὰ	καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων,
[1, 6]	ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ,	μία	δὲ μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος·
[1, 6]	πλὴν ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω	μία	διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς
[1, 4]	δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν.	Μία	ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία,
[1, 4]	Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς	μία,	ἡ τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος,
[1, 6]	παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί, ὅτι γε	μία	καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ
[1, 7]	καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες	μία	ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς
[1, 4]	ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία,	μία	σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ
[1, 6]	δέ ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί.	Μία	χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ
[1, 7]	ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ	Ἱερεμίᾳ	ὁ κύριος λέγει· μὴ λέγε
[1, 8]	νεκρούς, τούτους πρὸς ἀλήθειαν ἡ	βλασφημία	διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία
[1, 8]	τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι τῇ	βλασφημίᾳ	τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας ἐπεγείρων,
[1, 2]	τὸ δὲ σῶμα κάλλει καὶ	εὐρυθμίᾳ	συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς πράξεις
[1, 6]	ᾧ τὰ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν	ἐπιτίμια	ἀνεῖται, φώτισμα δὲ δι´ οὗ
[1, 8]	δ´ ἂν τῆς ἔχθρας τὰ	ἐπιτίμια.	Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν
[1, 1]	παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται	οἰκονομίᾳ	ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων
[1, 8]	ἐπεὶ λυσιτελής πως ἡ τοιάδε	οἰκονομία	πρὸς τὴν ὀρθὴν τῶν παίδων
[1, 7]	ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ ἐν τῇ	ἐπιθυμίᾳ	αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ
[1, 9]	διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ	κηδεμονία	φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου
[1, 5]	ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ	ἀρνία	δέ μου» ὅταν λέγῃ, στήτω
[1, 5]	ὄντας κατὰ γένος, τὰ δὲ	ἀρνία	προνομίας ἠξίωσεν, τὴν ἐν ἀνθρώποις
[1, 6]	αὐτὰ δὲ τῆς πίστεως ἡ	κοινωνία	ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν παθητὸν
[1, 6]	ἐᾷ ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ	κοινωνία,	οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ
[1, 7]	σου» Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι	κοινωνία.	Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς
[1, 6]	ἡ πίστις, ἰσότης δὲ καὶ	κοινωνία	τοῦ δικαίου καὶ φιλανθρώπου θεοῦ
[1, 7]	ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν τὰ	ἀντάξια·	ὁ γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ
[1, 8]	ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν	οἷα	πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ
[1, 8]	χαρακτηριζόμενα ἴσα τε ἀλλήλοις καὶ	ὅμοια·	ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς
[1, 7]	τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ	ὅμοια	παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων.
[1, 4]	ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη,	ὅμοια	πάντα· ὧν δὲ κοινὸς μὲν
[1, 10]	τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ	ὅμοια,	τὸ δὲ ἐκ τῶν παρόντων
[1, 6]	δὴ τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ	διανοίᾳ	ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ
[1, 10]	γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ	διάνοια	ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ
[1, 6]	τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων ἡ	μετάνοια	ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ
[1, 6]	φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος· ἡ	ἄγνοια	δὲ τὸ σκότος, καθ´ ἣν
[1, 6]	ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ	ἄγνοια	συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς
[1, 5]	ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω τῇ	ἐννοίᾳ,	κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ
[1, 11]	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	εὐνοίᾳ	δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 11]	τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ,	εὐνοίᾳ,	παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία
[1, 11]	τῶν προβάτων» καὶ δὴ ἔθηκεν.	Εὔνοια	δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ βούλησίς
[1, 10]	καὶ ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίας,	ποία	ἐστὶν ἡ τρίβος ἡ ἀγαθή,
[1, 9]	ὃ δὲ οὐ μόνον τὰ	ἤπια	ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ
[1, 6]	ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε,	νήπια	δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν λόγον.
[1, 6]	ἤδη, ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων	νήπια	μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ
[1, 6]	τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ λόγος	φιλανθρωπίᾳ	ἰᾶταί τε ἅμα τὰ πάθη
[1, 5]	καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας,	παιδισκάρια	δὲ τὰς δούλας, {καὶ} νεάνιδας
[1, 5]	Αὖθίς τε ὅταν φῇ ὡς	μοσχάρια	γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ
[1, 5]	τῶν δὲ βοῶν τὰ μικρὰ	μοσχάρια	καὶ λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου
[1, 5]	τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους	πονηρίᾳ,	ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν
[1, 8]	ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ	μισοπονηρία.	Διὸ καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν
[1, 7]	ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ	βακτηρία	σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν τις
[1, 12]	πατρικῇ διαθέσει κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς	αὐστηρίᾳ	καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων
[1, 6]	νοεῖν, τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος	σωτηρία	ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ χάρις
[1, 6]	γε μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος	σωτηρία	ἡ πίστις, ἰσότης δὲ καὶ
[1, 6]	τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ	σωτηρία	καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν
[1, 4]	χάρις, κοινὴ δὲ καὶ ἡ	σωτηρία,	κοινὴ τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ
[1, 8]	ἐλέγχου σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων	σωτηρία.	Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς
[1, 5]	σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα	σωτηρία.	Ὁ γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς
[1, 10]	τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ	σωτήρια,	ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν
[1, 6]	δὲ ἤδη οἱ θανάτου κεχωρισμένοι.	Σωτηρία	τοίνυν τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ
[1, 5]	χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ	σωτηρίᾳ	ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα δὲ
[1, 6]	Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ ἡ	ἀπειρία	καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ ἡ
[1, 9]	οἶκος Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ.	Μεμψιμοιρία	δέ ἐστι λάθριος ψόγος, τεχνικῇ
[1, 5]	τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν	προσηγορίᾳ	καὶ διά γε τοῦ Δαβὶδ
[1, 5]	τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ	προσηγορίᾳ·	νήπιαι γὰρ αἱ νέαι φρένες
[1, 5]	ἐν τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ	προσηγορίᾳ	τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν.
[1, 5]	ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ	προσηγορίᾳ	τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ ἐπὶ
[1, 5]	ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων	προσηγορίᾳ	ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν
[1, 9]	τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν.	Λοιδορία	δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται
[1, 9]	ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ	λοιδορίᾳ	ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	γάλα καὶ μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν	ἀπορία	μεγίστη κατὰ τὴν τῶν γραφῶν
[1, 6]	καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ ἡ	ἀπορία,	οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι
[1, 10]	αὐτοῦ» Τῆς δὲ συμβουλίας μέρη	τρία,	τὸ μὲν ἐκ τῶν παρεληλυθότων
[1, 5]	ἡ τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων	μαρτυρία	καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία,
[1, 5]	εἶναι δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν·	μωρία	δὲ αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν
[1, 8]	ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ βούλεσθαι.	Τιμωρία	δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ ἐπὶ
[1, 8]	Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν παθῶν	τιμωρίᾳ	καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ
[1, 6]	τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ μὲν	κατεργασία	τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ
[1, 9]	ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη καὶ κρίμα	ἑτοιμασία	τοῦ θρόνου σου· ἔλεος καὶ
[1, 11]	ψυχῆς ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος	εὐκρασία	περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν διὰ
[1, 5]	τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον τῇ	ἐκκλησίᾳ,	βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ ποῦ
[1, 5]	εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ	ἐκκλησίᾳ·	ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται,
[1, 6]	πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν ἡ	ἐκκλησία,	καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα
[1, 6]	ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία καὶ τοῦτο	ἐκκλησία	κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν,
[1, 4]	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία	ἐκκλησία,	μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ
[1, 5]	πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν	ἐκκλησία,	τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες.
[1, 10]	βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ	παραπλήσια·	ὡς ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς
[1, 11]	αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα»	παρρησίᾳ	δὲ ὅτι θεὸς καὶ δημιουργός,
[1, 11]	τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ,	παρρησίᾳ·	ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ
[1, 6]	γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ	ἀφροδίσια	κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν ἐκ
[1, 9]	ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ	νοσσία	αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς,
[1, 5]	Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ	νοσσία	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως
[1, 6]	τὰς τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται	οὐσία.	Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις
[1, 6]	γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος	οὐσία,	φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι
[1, 6]	βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ τῇ	οὐσίᾳ·	ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ λόγος
[1, 9]	εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ	ἐξουσία	{ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα
[1, 8]	τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων·	αἰτία	δὲ ἑλομένου, ὁ θεὸς ἀναίτιος.
[1, 9]	κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ	ἐναντία.	Καὶ ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ
[1, 5]	μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις	εὐχαριστία,	αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ
[1, 6]	τὴν φύσιν, ὃν τρόπον ἡ	πυτία	συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται
[1, 6]	ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν	συνεστηκυῖα	μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται
[1, 7]	Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν·	σκιαγραφία	γὰρ ἦν τοῦ κυρίου τὸ
[1, 6]	καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ	σοφίᾳ	αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ
[1, 5]	ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν τρόπον.	Σοφία	δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ τὰ
[1, 8]	ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ	σοφία	διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ καὶ
[1, 2]	βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ	σοφίᾳ	διδακτή. Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς
[1, 6]	ὑποφέρονται τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ	σοφίᾳ	ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ.
[1, 11]	εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι	σοφία	ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία παρὰ
[1, 6]	ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη	σοφία	ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ
[1, 10]	θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ	σοφία,	καὶ τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο
[1, 13]	εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ	σοφία	λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ
[1, 2]	ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ	σοφία,	ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ
[1, 11]	ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα	σοφία	παρὰ κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ
[1, 9]	σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ	σοφία	παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ
[1, 8]	κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ	σοφία	περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ
[1, 5]	μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ,	σοφία	τις εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς
[1, 8]	ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν ἡ	σοφία,	φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν διὰ
[1, 6]	ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ	μεγαλαυχία	τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν νόμον
[1, 7]	τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας	ἡγίακά	σε. Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς
[1, 8]	Οὐ βούλεται οὖν ἐφορᾶν τὰ	κακά·	ἀγαθὸς γάρ ἐστι· παρορῶντος δὲ
[1, 9]	οὐ μόνον τὰ ἤπια ἐπιπάσσει	φάρμακα,	ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν
[1, 12]	ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν	φάρμακα,	ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων
[1, 10]	μάλιστα πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα	φάρμακα.	Οἱ μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ
[1, 6]	ἡ γραφή, καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ,	κατήργηκα	τὰ τοῦ νηπίου» Ἡ δὲ
[1, 6]	ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος λέγει,	κατήργηκα	τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ ἡλικίας
[1, 6]	εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον	γεγέννηκά	σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν σοφῶν·
[1, 10]	οὐ μὴ μιάνῃ, καὶ πρὸς	γυναῖκα	ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ,
[1, 9]	θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν	γυναῖκα	τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ
[1, 10]	ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν	γυναῖκα	τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ μὴ
[1, 12]	ὁ λόγος κέκληται, ὁ τὰ	λογικὰ	ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν
[1, 7]	καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς ἔθνη	τέθεικά	σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν δεῖν
[1, 5]	τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας τὰ	κοσμικά.	Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε,
[1, 8]	ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	ὁπηνίκα	διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ
[1, 8]	πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν,	ὁπηνίκα	εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ,	ὁπηνίκα	λέγει· ὁ λαὸς οὗτος τοῖς
[1, 1]	γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος,	ὁπηνίκα	μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς
[1, 7]	Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν	Φοίνικά	φασι γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου
[1, 9]	ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ	στυπτικά.	Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς
[1, 6]	τῷ λόγῳ· ὃ δὲ ἐλεύθερος.	Αὐτίκα	γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ ἀπ´
[1, 5]	εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ.	Αὐτίκα	γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς
[1, 7]	οὗ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	Αὐτίκα	γοῦν ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ
[1, 13]	διαμαρτίαν γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα.	Αὐτίκα	γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ πρῶτος
[1, 13]	τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν.	Αὐτίκα	γοῦν τὰ πάθη τὰ γενικώτατα
[1, 9]	ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν	παραυτίκα	ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν
[1, 9]	πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ	παραυτίκα	λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα
[1, 6]	μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι	σάρκα	αὐτὸν λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην
[1, 9]	ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν	σάρκα·	ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων
[1, 6]	δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ·	σάρκα	ἡμῖν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
[1, 6]	τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ	σάρκα	καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται
[1, 6]	τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί, τὴν	σάρκα	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»
[1, 6]	τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ	σάρκα	ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ
[1, 9]	αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί μου τὴν	σάρκα,	περιβαλὼν τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας,
[1, 9]	αὐτῶν» καὶ διὰ Ἱερεμίου· καὶ	ἔδωκα	αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ
[1, 8]	τὴν δόξαν, ἣν ἔδωκάς μοι,	δέδωκα	αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς
[1, 6]	καὶ ἄρτος καὶ αἷμα καὶ	γάλα,	ἃ πάντα ὁ κύριος εἰς
[1, 6]	καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα εἰς	γάλα,	ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως
[1, 6]	ἐπήγγελται γάλα καὶ μέλι. Εἰκότως	γάλα	αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις ὁ
[1, 6]	εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος καὶ	γάλα	αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται
[1, 6]	παραχρῆμα· οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ	γάλα	ἐᾷ ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ
[1, 6]	ἐστι πόσις» Μή τι οὖν	γάλα»	εἰπὼν ἐπότισα» τὴν ἐν λόγῳ
[1, 6]	εἶναι τὸ βρῶμα παρὰ τὸ	γάλα,	εἶτα πῶς οὐ περιπαρήσονται σφίσιν
[1, 6]	παρέχει, καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ	γάλα,	ἐπεὶ μηδὲ τὸ αἷμα· οὐδὲ
[1, 6]	ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν	γάλα	ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε
[1, 6]	Οὕτω γοῦν τελεία τροφὴ τὸ	γάλα	ἐστὶ τὸ τέλειον καὶ εἰς
[1, 6]	τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ	γάλα.	Ἔτι δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν
[1, 6]	ἢ ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς	γάλα	ἢ πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος ὡς
[1, 6]	Διὸ οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι	γάλα	ἦν τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν
[1, 6]	τοῦ αἵματος δαψιλέστερον χεῖται τὸ	γάλα·	θέρους δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ
[1, 6]	τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει τὸ	γάλα,	καθάπερ ἀμέλει πρὸς τὴν πνευματικὴν
[1, 6]	τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται	γάλα	καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ δὲ
[1, 6]	τοῦ δὲ αἵματος νοστιμώτερον τὸ	γάλα	καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ τὸ
[1, 6]	γῆν τὴν ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν	γάλα	καὶ μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία
[1, 6]	ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται	γάλα	καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα αὖθις
[1, 6]	ἀνάγει. Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται τὸ	γάλα	καὶ οἴνῳ τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς
[1, 6]	ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ μόνον τὸ	γάλα	καὶ ποτὸν εἶναι καὶ τροφήν.
[1, 6]	γὰρ ὑπὸ τοῦ οἴνου τὸ	γάλα	καὶ σχίζεται, καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ
[1, 6]	εἶναι. Ὡς δ´ ἐξ αἵματος	γάλα	κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη μὲν
[1, 6]	τινες τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ	γάλα	μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας τροφάς,
[1, 6]	ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν	γάλα	νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται τὸ
[1, 6]	αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι	γάλα·	ὁ δὲ κύριος ὁ Χριστὸς
[1, 6]	εὐαγγελιζόμενοι, ἐν ᾗ μέλι καὶ	γάλα	ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ τῆς ἐνύλου
[1, 6]	βρεφώδει λόγῳ. Διὸ οὐκ ἔσχε	γάλα,	ὅτι γάλα ἦν τὸ παιδίον
[1, 6]	ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν.	Γάλα	οὐκ ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη
[1, 6]	τρόπον ἡ πυτία συνίστησι τὸ	γάλα,	οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ
[1, 6]	τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ	γάλα	πεπηγός. Οὐ γάρ μοι τῆς
[1, 6]	στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ	γάλα	προβάτων μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ
[1, 6]	μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα εἰς	γάλα	ταῖς κυούσαις κατὰ μεταβολήν, οὐ
[1, 6]	αἷμα τοῦ λόγου πεφανέρωται ὡς	γάλα.	Ταύτῃ τοίνυν περὶ τὴν ἀποκύησιν
[1, 6]	βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην ἔχει τὸ	γάλα	τὴν συναλλαγὴν πρὸς τὸ ὕδωρ.
[1, 6]	μόνος ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ	γάλα	τῆς ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ οὗτοι
[1, 6]	πρόβατα ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ καὶ	γάλα	τῆς ποίμνης τὸν κύριον λέγοντα
[1, 6]	τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι	γάλα	τὸ αἷμα τοῦ κυρίου· ἦ
[1, 6]	οὐκ ἄλλο τι παρὰ τὸ	γάλα	τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ
[1, 6]	καὶ τέλος {ὁ λόγος ἀλληγορούμενος	γάλα}	Τοιοῦτόν τι καὶ Ὅμηρος ἄκων
[1, 6]	αὐτὸ ἄρα καὶ αἷμα καὶ	γάλα	τοῦ κυρίου πάθους καὶ διδασκαλίας
[1, 6]	σὰρξ οὐράνιος. Ἡ τροφὴ τὸ	γάλα	τοῦ πατρός, ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα
[1, 6]	νοεῖν τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ	γάλα	τῶν νηπίων, εἴ τε ποιμένες
[1, 6]	ἀναγνωστέον ὧδέ πως τὸ ῥητόν·	γάλα	ὑμᾶς ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ
[1, 6]	τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ	γάλα	ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ
[1, 6]	ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον·	γάλα	ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ βρῶμα· οὔπω
[1, 6]	κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ καὶ	γάλα	ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν
[1, 6]	πρὸς τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον	γάλα	ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς νηπίους ἐν
[1, 6]	ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ βρέφει τὸ	γάλα	χορηγεῖται, καὶ οἱ μαστοί, οἱ
[1, 6]	ῥύσις, καὶ πηγὴ τροφῆς τὸ	γάλα,	ᾧ δὴ καὶ γυνὴ δήλη
[1, 9]	ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς τὰ	καλά.	Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι
[1, 1]	εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ	μάλα	γανύμενοι καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι
[1, 7]	ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται	μάλα	ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ παιδός,
[1, 5]	ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ.	Ἐγέλα	δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος,
[1, 5]	ὡς ὁ κύριος τὸ ξύλον.	Ἐγέλα	δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων
[1, 8]	δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς	ἄλληλα	σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα
[1, 4]	βίου τοῦ ἐκ συζυγίας τὰ	ἔπαθλα	οὐκ ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ
[1, 10]	τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας·	δειλὰ	μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ
[1, 6]	φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν	ἀλλὰ	αἷμα ἔχει τὴν οὐσίαν. Τούτῳ
[1, 9]	καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει κύριος,	ἀλλὰ	ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς βουλάς,
[1, 6]	εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον πεπτόμενον.	Ἀλλὰ	γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο
[1, 10]	τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ περιποιητικόν.	Ἀλλὰ	γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι
[1, 10]	ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος.	Ἀλλὰ	γὰρ τὸ μὲν ψεκτικὸν καὶ
[1, 9]	ἀπέσχηται τοῦ τρόπου τῆς παιδαγωγίας,	ἀλλὰ	διὰ Ἱερεμίου φησίν· ἕως τίνος
[1, 7]	αἰώνιον καὶ οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται,	ἀλλὰ	διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς
[1, 9]	ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι,	ἀλλὰ	διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο εἰσάγεται ἐν
[1, 9]	ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί,	ἀλλὰ	εἰς τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα,
[1, 6]	εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες,	ἀλλὰ	ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς
[1, 9]	αἴτιος τοῦ πυρετοῦ ὁ ἰατρός,	ἀλλὰ	ἔλεγχός ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως
[1, 6]	ἤδη μὲν σαφές, οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ ἐκ τῶν ποιμνίων ἔκ
[1, 7]	ἡ νεότης τοῦ λόγου ὀνειδιστέα,	Ἀλλὰ	καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ
[1, 9]	ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν.	Ἀλλὰ	καὶ ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ·
[1, 6]	ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον.	Ἀλλὰ	καὶ ἡ σὰρξ αὐτὴ καὶ
[1, 6]	ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν ἐντιθείς.	Ἀλλὰ	καὶ ἡ τῶν χειρόνων ἀποβολὴ
[1, 6]	οὗ διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται.	Ἀλλὰ	καὶ μετὰ τὴν ἀποκύησιν αὖθις
[1, 8]	σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει.	Ἀλλὰ	καὶ ὁ στρατηγὸς χρημάτων ζημίας
[1, 8]	ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει οὐδεὶς
[1, 8]	δυνάμεως ἄμφω τάσσων τὰ ὀνόματα.	Ἀλλὰ	καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ
[1, 9]	καὶ οἱ παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ,	ἀλλὰ	καὶ πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ,
[1, 12]	ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος γένοιτο.	Ἀλλὰ	καὶ πρὸς αὐτάρκειαν τοῦ βίου
[1, 7]	ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος;	Ἀλλὰ	καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος
[1, 9]	μόνον τὰ ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα,	ἀλλὰ	καὶ τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν
[1, 12]	τὰς εἰς ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας,	ἀλλὰ	καὶ ταύτας διελέγχοντι καὶ τὰς
[1, 6]	συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα
[1, 6]	τὰ ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς·	ἀλλὰ	καὶ τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου
[1, 6]	γάλακτι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ.	Ἀλλὰ	καὶ τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου
[1, 6]	καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος γεγονότος,	ἀλλὰ	καὶ τῆς πόας καὶ τῶν
[1, 5]	ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος·	ἀλλὰ	καὶ τὸ δειλὸν τῶν τρυγόνων
[1, 8]	τε χάρις ἐκ μαρτυρίας μεγίστη,	ἀλλὰ	καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς,
[1, 6]	κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν ἀίδιον.	Ἀλλὰ	καὶ τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας
[1, 4]	ἐπικοίνως οὐ μόνον τὸ ἄρρεν	ἀλλὰ	καὶ τὸ θῆλυ κεκληκέναι, εἴ
[1, 5]	ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον,	ἀλλὰ	καὶ τὸ νέον προσέθηκεν αὐτῷ,
[1, 6]	τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται οὐσία.	Ἀλλὰ	καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ
[1, 5]	τοῦ πάθους παραχωρῶν τῷ λόγῳ,	ἀλλὰ	καὶ τοῦ κυρίου τὴν θειότητα
[1, 7]	τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ μόνον,	ἀλλὰ	καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς
[1, 2]	διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω·	ἀλλὰ	καὶ τοῦτο {δὲ} τοῖς εἰς
[1, 9]	λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν.	Ἀλλὰ	καὶ τῷ Μωυσεῖ πορεύου» φησὶν
[1, 3]	προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα,	ἀλλὰ	καὶ τῶν εἰκόνων τὰς μὲν
[1, 3]	δὲ καὶ ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν.	Ἀλλὰ	καὶ φιλητὸν μέν τί ἐστί
[1, 6]	τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ;	Ἀλλὰ	κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε. Εἰ
[1, 7]	οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν ἐλέγξει,	ἀλλὰ	κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ ἐλέγξει
[1, 6]	οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος,	ἀλλὰ	μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς
[1, 6]	καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται,	ἀλλὰ	μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς
[1, 6]	ὁ καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος,	ἀλλὰ	νηπίους μὲν τοὺς ἐν νόμῳ
[1, 7]	κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν	ἀλλὰ	ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα
[1, 8]	τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων.	Ἀλλὰ	ὅτι μὲν ἀγαθὸς ὁ θεός,
[1, 10]	διὰ τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός.	Ἀλλὰ	οὐ συγχρῶμαι τῷ λόγῳ τῷδε,
[1, 1]	ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται,	ἀλλὰ	πρὸς οὓς μὲν εἰς γνῶσιν,
[1, 6]	τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ δεῖ.	Ἀλλὰ	προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ
[1, 5]	νέος ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν	ἀλλὰ	πῶλος ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ
[1, 8]	καιρός ἐστι τρῶσαι, οὐ θανασίμως,	ἀλλὰ	σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα
[1, 8]	τὸ θεῖον, ᾗ τισιν ἔδοξεν,	ἀλλὰ	τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ
[1, 6]	νηπίου, τουτέστι τὰ τοῦ νόμου,	ἀλλὰ	τὰ τοῦ ἀνδρὸς φρονῶ, τουτέστι
[1, 2]	τὴν ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν,	ἀλλὰ	ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα δὴ
[1, 6]	μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν,	ἀλλὰ	τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ
[1, 5]	οὐ τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν,	ἀλλὰ	τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς
[1, 9]	τὴν παραυτίκα ἡδονὴν ὁ κύριος,	ἀλλὰ	τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν
[1, 8]	θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει,	ἀλλὰ	τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ
[1, 7]	τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων παισίν·	ἀλλὰ	τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς
[1, 8]	οὐ γὰρ πρὸς χάριν κρίνει,	ἀλλὰ	τοῦ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἐστὶν
[1, 6]	μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς,	ἀλλὰ	τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου πατρὸς
[1, 5]	ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς»	ἀλλὰ	τοὺς ἐλευθέρους καὶ νεογνούς, τοὺς
[1, 8]	ἔχειν, ἀρετὴ γάρ ἐστιν αὐτή,	ἀλλὰ	τῷ αὐτὴν καθ´ αὑτὴν καὶ
[1, 5]	ὡς νηπίους καὶ ἁγίους πλὴν	ἀλλὰ	τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ
[1, 8]	τὸ συμφέρον, οὐ τῷ τέρπειν,	ἀλλὰ	τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ πάντα
[1, 6]	Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος εἶ,	ἀλλὰ	υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ
[1, 6]	διαφέρει δούλου κύριος πάντων ὤν,	ἀλλὰ	ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους
[1, 7]	Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως,	ἀλλὰ	ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου, διὰ
[1, 3]	αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ μὲν	ἄλλα	κελεύων μόνον πεποίηκεν, τὸν δὲ
[1, 6]	οὐδὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν	ἄλλα	μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα
[1, 5]	καὶ οὐκ ἐκόψασθε» καὶ ὅσα	ἄλλα	τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί
[1, 9]	τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ Ἱερεμίου	πολλὰ	καταμεμψάμενος τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ
[1, 8]	Καὶ ὅ γε κύριος εἰς	πολλὰ	συγχρῆται πρὸ τοῦ ἔργου τῷ
[1, 8]	βοηθήματος ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται δὲ	πολλὰ	τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει
[1, 5]	ὁ κύριος, μόνον ἐβάστασε τὰ	ξύλα	τῆς ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ, ὡς
[1, 1]	θεραπευτικός τε ὢν καὶ ὑποθετικὸς	ἅμα	ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ
[1, 6]	γὰρ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον	ἅμα	ἄμφω συνίστασθαί φαμεν, τήν τε
[1, 6]	εἰς πίστιν περιάγει, πίστις δὲ	ἅμα	βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί,
[1, 9]	ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν·	ἅμα	γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία {ἡ
[1, 10]	ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν ἐπιθυμίαν,	ἅμα	δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς
[1, 9]	ἕκαστα προσχρῆται τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν	ἅμα	καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ πρὸς
[1, 11]	τῆς φύσεως καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς	ἅμα	καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς
[1, 3]	γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν	ἅμα	καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ
[1, 6]	μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ	ἅμα	καὶ μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος μὲν
[1, 7]	μητράσιν καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς τε	ἅμα	καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ
[1, 6]	δὲ κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν δὲ	ἅμα	καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς»
[1, 12]	κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ	ἅμα	καὶ χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς ὡς
[1, 2]	ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς δὲ	ἅμα	νοήματι νήπιοι γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην
[1, 6]	ὁ λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε	ἅμα	τὰ πάθη καὶ ἀνακαθαίρει τὰς
[1, 6]	τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ γάρ·	ἅμα	τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι αὐτὸν ὑπὸ
[1, 7]	ὁ λόγος ἦν ὁ ἀλείπτης	ἅμα	τῷ Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς τῆς
[1, 6]	τέλεια χαριεῖται δήπουθεν· ὡς δὲ	ἅμα	τῷ κελεῦσαι αὐτὸν πάντα γίνεται,
[1, 6]	οὖν, ὅτι ὡς ἄρτος εἰς	κρᾶμα	καταθρυβεὶς τὸν οἶνον ἁρπάζει, τὸ
[1, 6]	ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος·	κρᾶμα	τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ ἀίδιον
[1, 10]	καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ	ἅρπαγμα	οὐχ ἁρπάσει, τὸν ἄρτον αὐτοῦ
[1, 12]	ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς	ὑπόδειγμα	ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν ἔχοντες τοῦ
[1, 6]	ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι τὸ	κήρυγμα	δύναται τὸ ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον,
[1, 6]	αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν, τὸ δὲ	μάθημα	ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ
[1, 8]	ἐξ οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς	ἐρύθημα	ἐξανθεῖ καὶ ἡ πρὸς τὸ
[1, 6]	ὁ θεός. Ὡς γὰρ τὸ	θέλημα	αὐτοῦ ἔργον ἐστὶ καὶ τοῦτο
[1, 10]	ἐν τῷ νόμῳ κυρίου τὸ	θέλημα	αὐτοῦ» Τῆς δὲ συμβουλίας μέρη
[1, 6]	βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως γάλακτι τὸ	θέλημα	τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ τὴν
[1, 12]	ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ	θέλημα	τοῦ πατρός, ἀκούωμεν τοῦ λόγου
[1, 6]	εἰπών· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	θέλημα	τοῦ πατρός μου, ἵνα πᾶς
[1, 6]	βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιήσω τὸ	θέλημα	τοῦ πέμψαντός με» Ὁρᾶτε ἄλλο
[1, 8]	ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν	κλῆμα	ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν
[1, 6]	κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως καὶ τὸ	βούλημα	αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία καὶ
[1, 13]	ἐν βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ	βούλημα	ἕν, κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ
[1, 6]	ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπότισα»	ῥῆμα	τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν
[1, 2]	ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε»	Παραχρῆμα	δὲ ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ
[1, 2]	τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον,	παραχρῆμα	μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ
[1, 6]	γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος ὠφελοῦνται	παραχρῆμα·	οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα
[1, 2]	θεραπείαν ᾗ τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι	παραχρῆμα	τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας
[1, 6]	τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν	παραχρῆμα	τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν
[1, 3]	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ	ἐμφύσημα	εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν
[1, 7]	ἡ δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία	κτῆμά	ἐστιν εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως
[1, 13]	λόγου διαμαρτίαν γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι	ἁμάρτημα.	Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ
[1, 7]	παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει, τὸ δὲ	ἁμάρτημα	αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος
[1, 2]	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» τὸ	ἁμάρτημα	ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς
[1, 13]	τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο	ἁμάρτημά	ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν τὰ πάθη
[1, 13]	γίνεται λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ	ἁμάρτημα	παρὰ τὸν λόγον. Πᾶν τὸ
[1, 9]	πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ	ἁμάρτημα,	συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας
[1, 13]	δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ	σύστημα	ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι
[1, 13]	ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν,	σύστημά	τί ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν
[1, 6]	τῷ θεῷ· οὐ γὰρ τὸ	αἷμα	ἄν ποτε προήσεται φωνήν, μὴ
[1, 6]	καὶ εἰς συγγένειαν διὰ τὸ	αἷμα	αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ εἰς
[1, 6]	Συμφανὲς τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων	αἷμα	εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν
[1, 6]	γενομένης διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ	αἷμα	εἰς γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ
[1, 6]	δὲ ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν τὸ	αἷμα	εἰς γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ
[1, 6]	τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ	αἷμα	ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ γίνεται τὸ αἷμα
[1, 6]	χορηγεῖ καὶ σάρκα ὀρέγει καὶ	αἷμα	ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν
[1, 6]	τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου τὸ	αἷμα	ἐντυγχάνον τῷ θεῷ· οὐ γὰρ
[1, 6]	ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ τὸ	αἷμα	ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ λευκότατον
[1, 6]	τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ τὸ	αἷμα	εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή
[1, 6]	οὗ πρὸς τὸ ἔμβρυον τὸ	αἷμα	ἐφέρετο, μύσις μὲν γίνεται τοῦ
[1, 6]	ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ	αἷμα	ἔχει τὴν οὐσίαν. Τούτῳ τῷ
[1, 6]	ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ σάρξ·	αἷμα	ἡμῖν τὸν λόγον αἰνίττεται, καὶ
[1, 6]	καὶ τροφὴ καὶ ἄρτος καὶ	αἷμα	καὶ γάλα, ἃ πάντα ὁ
[1, 6]	τέκνα. Τὸ αὐτὸ ἄρα καὶ	αἷμα	καὶ γάλα τοῦ κυρίου πάθους
[1, 6]	ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν μεταβολὴν τὸ	αἷμα,	καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ
[1, 6]	ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ	αἷμα	λαμβάνει καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς
[1, 6]	τὰς διατάσεις τῆς κυήσεως τὸ	αἷμα	μεταχεῖται εἰς τὰς φυσικὰς τῶν
[1, 6]	θηλάζειν δὲ οἱ νήπιοι. Τὸ	αἷμά	μου γάρ» φησὶν ὁ κύριος,
[1, 5]	γὰρ οἶνον ἡ ἄμπελος, ὡς	αἷμα	ὁ λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις
[1, 6]	δὲ πρὸς τὸν θεὸν τὸ	αἷμα,	ὁ λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν
[1, 6]	τὸν λόγον. Ὅτι δὲ τὸ	αἷμα	ὁ λόγος ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ
[1, 6]	δὲ αἵματι ἄρδεται, τὸ δὲ	αἷμα	οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν, ὅτι
[1, 6]	μὲν τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ	αἷμα,	οἷον ὑγρά τις οὖσα σάρξ,
[1, 6]	τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ τὸ	αἷμα·	οὐδὲ γὰρ πᾶσα κατέχεται ἡ
[1, 6]	λόγον αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς	αἷμα	πλούσιον ὁ λόγος ἐπικέχυται τῷ
[1, 6]	τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν	αἷμα,	σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ
[1, 6]	σάρκα καὶ πίεσθέ μου τὸ	αἷμα»	Ταύτας ἡμῖν οἰκείας τροφὰς ὁ
[1, 6]	καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ ὄντι	αἷμα	τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´
[1, 6]	εἰπὼν καὶ πίεσθέ μου τὸ	αἷμα»	τὸ ἐναργὲς τῆς πίστεως καὶ
[1, 6]	τοῦ νέου δικαίου καὶ τὸ	αἷμα	τὸ ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει
[1, 6]	ποθεινὴ σκευάζεται τῷ νηπίῳ τροφή,	αἷμα	τὸ μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ
[1, 6]	αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ γίνεται τὸ	αἷμα	τοῦ γάλακτος ὡς σπέρμα ἀνθρώπου
[1, 6]	βρῶμα λέγοντες καὶ σάρκα καὶ	αἷμα	τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ σφῶν
[1, 6]	λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι γάλα τὸ	αἷμα	τοῦ κυρίου· ἦ γὰρ οὐχὶ
[1, 6]	ὡς ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ τὸ	αἷμα	τοῦ λόγου πεφανέρωται ὡς γάλα.
[1, 6]	ἄρτος τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ	αἷμα,	τοὺς οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων εἰς
[1, 6]	οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος τὸ	αἷμα·	τύπος γὰρ ὁ δίκαιος ὁ
[1, 6]	αὐτὴ καὶ τὸ ἐν αὐτῇ	αἷμα	τῷ γάλακτι, οἷον ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί
[1, 6]	λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον	αἷμα	τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ μητρῴου
[1, 5]	οἶνος τῷ σώματι, τὸ δὲ	αἷμα	τῷ πνεύματι. Ὡς δὲ καὶ
[1, 6]	ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ	αἷμα	φυσικῇ τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς
[1, 10]	ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ	κρίμα	δίκαιον ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς
[1, 9]	αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη καὶ	κρίμα	ἑτοιμασία τοῦ θρόνου σου· ἔλεος
[1, 6]	τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ	ἐπάγγελμα	τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ γάρ·
[1, 6]	ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν	ὄμμα	τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ δὴ
[1, 9]	κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες	ἀνταπόδομα,	ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ
[1, 8]	λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς	Σόδομα	καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς
[1, 4]	δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας	ὄνομα	ἄρρενός τε καὶ θήλεος ζῴου·
[1, 5]	ὤμου αὐτοῦ, καὶ ἐκλήθη τὸ	ὄνομα	αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος. Τί
[1, 1]	μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς	ὄνομα	αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ
[1, 5]	βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ	ὄνομα	αὐτῷ, σοφία τις εἶναι ὑπερκόσμιος,
[1, 8]	ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον	ὄνομα	δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ
[1, 7]	παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ τὸ	ὄνομα	καὶ τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ
[1, 5]	δὲ δούλοις μου» φησί, κληθήσεται	ὄνομα	καινόν» νέον ὄνομα λέγει τὸ
[1, 8]	καθ´ ὧν τριῶν χρόνων ἓν	ὄνομα	κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι δὲ
[1, 5]	αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον, αἰνεῖτε τὸ	ὄνομα	κυρίου» Λέγει δὲ καὶ διὰ
[1, 5]	φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον	ὄνομα	λέγει τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον,
[1, 7]	ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ	ὄνομά	μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ ὄνομα
[1, 5]	βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ	ὄνομα	πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη
[1, 8]	ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ	ὄνομά	σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν
[1, 7]	αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί τὸ	ὄνομά	σου. Καὶ εἶπεν· ἵνα τί
[1, 7]	τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν	ὄνομα	σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο
[1, 7]	γὰρ ἦν τοῦ κυρίου τὸ	ὄνομα	τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ.
[1, 7]	ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ	ὄνομα	τὸ καινὸν τῷ νέῳ λαῷ
[1, 5]	Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔστιν τὸ	ὄνομα	τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν
[1, 7]	ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ	ὄνομα	τοῦ τόπου ἐκείνου Εἶδος θεοῦ·
[1, 9]	καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν καὶ	τοὔνομα	αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς εἰσι,
[1, 4]	αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν καὶ	τοὔνομα	ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος.
[1, 6]	μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ	τοὔνομα	ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα
[1, 6]	εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν	πόμα	ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ
[1, 6]	τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος	πόμα	ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ μάννα
[1, 6]	τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος ὡς	σπέρμα	ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ
[1, 6]	μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ	σπέρμα,	διὰ δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται,
[1, 6]	ὁ χυμὸς ὢν συνέχει τὸ	σπέρμα	καὶ φύει. Τινὲς δὲ καὶ
[1, 9]	υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν,	σπέρμα	πονηρόν» κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ
[1, 6]	φύει. Τινὲς δὲ καὶ τὸ	σπέρμα	τοῦ ζῴου ἀφρὸν εἶναι τοῦ
[1, 3]	ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ καὶ	πλάσμα	αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ μὲν
[1, 10]	ἐπὶ τόκῳ οὐ δώσει καὶ	πλεόνασμα	οὐ λήψεται, καὶ ἐξ ἀδικίας
[1, 11]	τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς πλήρωμα	χόρτασμα,	οὐ βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ δὲ
[1, 6]	ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ	δεσμὰ	ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει
[1, 6]	δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα,	χάρισμα	δὲ ᾧ τὰ ἐπὶ τοῖς
[1, 6]	δὲ πολλαχῶς τὸ ἔργον τοῦτο,	χάρισμα	καὶ φώτισμα καὶ τέλειον καὶ
[1, 6]	Καὶ γὰρ ἄτοπον ὡς ἀληθῶς	χάρισμα	κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ μὴ πεπληρωμένον·
[1, 12]	εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα	χρῖσμα,	ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν
[1, 6]	ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ	βάπτισμα	ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ
[1, 6]	ὁ λόγος ἔχει πρὸς τὸ	βάπτισμα	κοινωνίαν, ταύτην ἔχει τὸ γάλα
[1, 6]	ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται,	φώτισμα	δὲ δι´ οὗ τὸ ἅγιον
[1, 6]	τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ	φώτισμα	καὶ τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν
[1, 9]	ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ	πνεῦμα	αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην
[1, 5]	ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται	πνεῦμα·	δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ
[1, 8]	οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ ἅγιον	πνεῦμα	ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός φησιν
[1, 5]	τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ	πνεῦμα·	ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς
[1, 6]	τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ κύριος	πνεῦμα	καὶ λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν
[1, 6]	ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν	πνεῦμα,	μενούσης ἔτι τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου
[1, 6]	τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ	πνεῦμα	ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν
[1, 6]	τουτέστιν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ,	πνεῦμα	σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ
[1, 6]	τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον	πνεῦμα	τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ
[1, 6]	καὶ ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ
[1, 7]	που διὰ τῆς ᾠδῆς τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν
[1, 6]	τῶν ὅλων λόγος, καὶ τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον ἓν καὶ τὸ
[1, 9]	τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ	πνεῦμα	τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν
[1, 5]	ἔφορος ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ	πνεῦμα	τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν
[1, 8]	ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι	πνεῦμα	φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ
[1, 5]	ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ	πνεῦμα·	ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον
[1, 6]	μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ τὸ	ὑπόχυμα	τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ
[1, 13]	τέλος. Τὸ μέντοι τῆς θεοσεβείας	κατόρθωμα	δι´ ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ·
[1, 13]	ὄντι ζῆν. ~Ὅτι ὡς τὸ	κατόρθωμα	κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον,
[1, 7]	τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ δὲ	ἀξίωμα	τὸ κυριακὸν φυλάττων ᾗ δ´
[1, 6]	τοῦ πέμψαντός με» Ὁρᾶτε ἄλλο	βρῶμα	ἀλληγορούμενον παραπλησίως γάλακτι τὸ θέλημα
[1, 6]	δύναται τὸ ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον,	βρῶμα	δὲ ἡ πίστις εἰς θεμέλιον
[1, 6]	Δυνατὸν δὲ τὸ αὐτὸ καὶ	βρῶμα	εἶναί πως ἔχον καὶ ποτόν,
[1, 11]	τῆς τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα, οὐ	βρῶμα	εἰπών. Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες
[1, 6]	ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν	βρῶμά	ἐστιν, ἵνα ποιήσω τὸ θέλημα
[1, 6]	πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ	βρῶμα	καὶ σὰρξ καὶ τροφὴ καὶ
[1, 6]	ὡς ἄρα στερεὰν τροφὴν τὸ	βρῶμα	λέγοντες καὶ σάρκα καὶ αἷμα
[1, 6]	ἢ πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος ὡς	βρῶμα.	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε
[1, 6]	ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ, οὐ	βρῶμα·	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 6]	ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ	βρῶμα·	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο
[1, 6]	Τὸ δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ	βρῶμα,	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» τὴν ἐν
[1, 6]	αὐτοῖς ἄλλο τι εἶναι τὸ	βρῶμα	παρὰ τὸ γάλα, εἶτα πῶς
[1, 6]	ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ δὲ	βρῶμα	τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς
[1, 6]	τι παρὰ τὸ γάλα τὸ	βρῶμα	ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ τῇ οὐσίᾳ·
[1, 6]	δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ	πλήρωμα	τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς
[1, 11]	παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς	πλήρωμα	χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ
[1, 6]	πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν	σῶμα	ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες,
[1, 1]	Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι τὸ	σῶμα	ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ καὶ τοῖς
[1, 2]	ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος, καὶ	σῶμα	καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ
[1, 2]	καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ	σῶμα	κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ
[1, 6]	δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν τὸ	σῶμα	τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ
[1, 6]	τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν λέγει τὸ	σῶμα	τοῦ λόγου, ὥσπερ ἀμέλει τῷ
[1, 6]	τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον, τὸ	σῶμα	τοῦ Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν ὑποτροφοῦσα
[1, 10]	αὐτοῦ, καὶ κρίμα δίκαιον ποιήσει	ἀνὰ	μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον
[1, 7]	καὶ θήσω τὴν διαθήκην μου	ἀνὰ	μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον
[1, 6]	αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ	ἀνὰ	μέσον καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ
[1, 7]	μου ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ	ἀνὰ	μέσον σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός
[1, 10]	ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ	ἀνὰ	μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν
[1, 8]	καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν	ἕνα	καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι θεὸν
[1, 11]	ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι	ἕνα	μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´
[1, 8]	καταφανὲς τὸ τῶν συμπάντων θεὸν	ἕνα	μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν,
[1, 2]	τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ	μηδένα	τρόπον, ὃ δή φαμεν εἶναι
[1, 7]	καθορμίσῃ τὸ παιδίον εἰς τὸν	λιμένα	τῶν οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ
[1, 7]	δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν	ποιμένα	ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ
[1, 9]	σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ,	ποιμένα	ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι δὲ
[1, 9]	γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι	ποιμένα·	μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ μέγιστον
[1, 13]	παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ	παρηγγελμένα	καὶ εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ
[1, 6]	ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο τὰ	κεκρυμμένα	ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν τοῦ
[1, 10]	αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ	ἐπαινεομένα	δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί μοι
[1, 9]	ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν	εὐτρεπιζόμενα	τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ
[1, 8]	μετεχόντων· τὰ δὲ τοῖς ἴσοις	χαρακτηριζόμενα	ἴσα τε ἀλλήλοις καὶ ὅμοια·
[1, 7]	τρίτον ἡ ἀγωγή, καὶ τὰ	διδασκόμενα	τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι
[1, 10]	μέρος τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ	ἀποβησόμενα	κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται·
[1, 9]	τὸν λαόν, καθάπερ καὶ τὰ	βαπτόμενα	τῶν ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς
[1, 3]	προαιρέσεως, οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ	προσταττόμενα	ἢ παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ
[1, 3]	τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας τὰ	ἀπαγορευόμενα,	ἀλλὰ καὶ τῶν εἰκόνων τὰς
[1, 13]	θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς σωτηρίαν	πεπορισμένα.	Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ
[1, 8]	δὲ ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς τὰ	τετυλωμένα	ἀναλύων τῶν παθῶν καὶ τὰ
[1, 5]	τε ὅταν φῇ ὡς μοσχάρια	γαλαθηνά»	ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς
[1, 6]	τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς ἐπὶ	μῆνα	καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου
[1, 6]	ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις ὁ κύριος,	ἵνα	δὴ σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω
[1, 3]	ὁμοίωσιν τὰ ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ,	ἵνα	δὴ τὸ κατ´ εἰκόνα καὶ
[1, 12]	καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων,	ἵνα	δὴ τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον
[1, 6]	παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν,	ἵνα	ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ
[1, 6]	βρέφη τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε,	ἵνα	ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν,
[1, 9]	φησὶν καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ,	ἵνα	ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ
[1, 8]	ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ´ ἐμοῦ,	ἵνα	θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν,
[1, 8]	ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί,	ἵνα	καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν
[1, 8]	αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν,	ἵνα	καὶ ὁ κόσμος πιστεύῃ, ὅτι
[1, 6]	δὲ τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ,	ἵνα	καινοὶ γενόμενοι, λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες
[1, 8]	καὶ πᾶν τὸ καρποφοροῦν καθαίρει,	ἵνα	καρπὸν πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ
[1, 6]	διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους»	ἵνα	κατὰ τὴν διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως
[1, 6]	ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι,	ἵνα	καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν τὰ
[1, 8]	δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν,	ἵνα	μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη
[1, 7]	ὁ φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ,	ἵνα	μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ ὁ κύριος
[1, 8]	ὁ φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν,	ἵνα	μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ
[1, 8]	δὲ αὕτη ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν	ἵνα	μὴ ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ κυρίου
[1, 9]	καὶ πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ,	ἵνα	μὴ ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς
[1, 5]	ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ,	ἵνα	μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ
[1, 1]	προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ	ἵνα	μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ
[1, 8]	πάτερ, οὓς ἔδωκάς μοι, θέλω	ἵνα	ὅπου εἰμὶ ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι
[1, 2]	ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ	ἵνα	παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 8]	φωνήν· ἓν μὲν αὑτὸν λέγει·	ἵνα	πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ,
[1, 6]	τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου,	ἵνα	πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν
[1, 6]	οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν,	ἵνα	ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός
[1, 2]	καὶ παρακοήν, δι´ ἣν μὲν	ἵνα	σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ ἵνα
[1, 6]	ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ,	ἵνα	τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ»
[1, 7]	τὸ ὄνομά σου. Καὶ εἶπεν·	ἵνα	τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά
[1, 6]	ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,	ἵνα	τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα
[1, 8]	αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί,	ἵνα	ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν» ἓν
[1, 8]	ἣν ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς,	ἵνα	ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν·
[1, 8]	ἓν δὲ ὁ θεὸς καὶ	ἐπέκεινα	τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν
[1, 9]	πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί	τινα	αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος
[1, 5]	ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ	τίνα	γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ
[1, 5]	ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται· ὡς εἴ	τινα	μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς
[1, 5]	ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον	τινὰ	νηπίων, ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών·
[1, 5]	αὕτη ἡ θεία παιδιά. Τοιαύτην	τινὰ	παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία
[1, 6]	ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν	τινα	πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει
[1, 12]	καὶ δὴ μέλει πῶς καὶ	τίνα	τρόπον ὑγιεινότερος ἂν ὁ τῶν
[1, 9]	παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ	τέκνα	ἀποστάται, τάδε λέγει κύριος· ἐποιήσατε
[1, 9]	ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ	τέκνα	ἡμῶν. Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον
[1, 9]	τὸ πρόσωπόν σου. Καίτοι τὰ	τέκνα	ἡμῶν, υἱούς τε καὶ θυγατέρας,
[1, 5]	ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς	τέκνα»	Ἤπιος οὖν ὁ νήπιος καὶ
[1, 9]	ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει,	τέκνα»	λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ
[1, 5]	νηπίους, υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ	τέκνα	πολλάκις καὶ λαὸν νέον καὶ
[1, 9]	ἡμεῖς πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν.	Τέκνα	σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ
[1, 9]	λέγων ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ	τέκνα	σου, ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει
[1, 6]	πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ φῦσαι	τέκνα.	Τὸ αὐτὸ ἄρα καὶ αἷμα
[1, 8]	ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ	τέκνα	τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν ἔλεος
[1, 10]	φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου,	σεμνὰ	γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ ἑξῆς.
[1, 6]	πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ	μάννα	κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ μὲν γυναῖκες
[1, 6]	καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ	μάννα	οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις,
[1, 5]	ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ τὸ	ὡσαννά.	Καί μοι δοκεῖ ἡ γραφὴ
[1, 5]	ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον λέγοντες,	ὡσαννὰ	τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ
[1, 9]	τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν	γέγονα	ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ οἱ
[1, 6]	εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ δὲ	γέγονα	ἀνήρ» οὐκέτι τὰ τοῦ νηπίου,
[1, 6]	γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ	γέγονα,	φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος
[1, 12]	ἄνθρωπος κατὰ μόνην νοεῖται τὴν	εἰκόνα.	Ἡμεῖς δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ
[1, 5]	παιδίον τὸ νήπιον, οὗ κατ´	εἰκόνα	ἡμεῖς οἱ νήπιοι; Διὰ τοῦ
[1, 12]	ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν	εἰκόνα	καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς
[1, 12]	πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ
[1, 3]	παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ τὸ κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς
[1, 11]	μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς υἱὸν
[1, 9]	παρ´ ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας κατ´	εἰκόνα	κυρίου καὶ συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ
[1, 6]	οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´	εἰκόνα	τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ
[1, 9]	κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον	εὐδαίμονα	εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες
[1, 5]	ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν παῖδα	ἀταλάφρονα	κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς
[1, 9]	ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν	αἰῶνα,	οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν ὁ
[1, 11]	μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν	αἰῶνα»	παρρησίᾳ δὲ ὅτι θεὸς καὶ
[1, 10]	ἂν ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν	αἰῶνα.	Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα τὸν μισθὸν
[1, 8]	δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ	Πλάτωνα,	ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον.
[1, 6]	καὶ τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν	χιτῶνα,	ἐπενδυσάμενοι δὲ τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ
[1, 9]	μου τὴν σάρκα, περιβαλὼν τὸν	χιτῶνα	τῆς ἀφθαρσίας, καὶ τὸν χρῶτά
[1, 8]	υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ ἡ	δόξα	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,
[1, 5]	ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ	δόξα	καὶ αἶνος μεθ´ ἱκετηρίας τῷ
[1, 9]	ὑπ´ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ	ἀγαπᾷ	κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα
[1, 6]	τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν,	εἶπα,	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου
[1, 7]	τοῦτον εἰς τὸν τόπον, ὃν	εἶπά	σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας·
[1, 7]	τὸ δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ	παρασιωπᾷ	ὁ φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ,
[1, 9]	κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν	ἄρα	ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ Μωυσεῖ
[1, 8]	ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ	ἄρα	διὰ μῖσος ὁ κύριος τοῖς
[1, 6]	αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι	ἄρα	εἰκότως οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ
[1, 6]	ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς	ἄρα	ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων
[1, 8]	τε ἀλλήλοις καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν	ἄρα	ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν,
[1, 7]	διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ	ἄρα	ἡ νεότης τοῦ λόγου ὀνειδιστέα,
[1, 5]	βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ ποῦ	ἄρα	ἦν ἡ θυρίς, δι´ ἧς
[1, 10]	μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´	ἄρα	ἦν ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ
[1, 3]	που δῆλον. Σαφὲς δὲ ὡς	ἄρα	θάτερον εἶδος τῶν λόγων, τὸ
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ	ἄρα	θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς τὸ ὑπ´
[1, 6]	τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ αὐτὸ	ἄρα	καὶ αἷμα καὶ γάλα τοῦ
[1, 8]	μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται	ἄρα	καὶ ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου ὁ
[1, 5]	τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» Οὐκ	ἄρα	κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων προσηγορίᾳ
[1, 8]	κτίσαντος τὸν κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον	ἄρα	μὴ οὐχὶ καὶ υἱὸν εἶναι
[1, 8]	τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ τι	ἄρα	μισεῖ ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ
[1, 8]	εἶναι ὁ θεὸς παρέχεται· οὐδὲν	ἄρα	μισεῖται ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´
[1, 6]	φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο	ἄρα	μυστικῶς τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ
[1, 8]	ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς	ἄρα	ὁ θεός. Καὶ ὅ γε
[1, 8]	δὲ ὁ θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ	ἄρα	ὁ θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν,
[1, 8]	δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος	ἄρα	ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ
[1, 5]	ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον εἰκότως	ἄρα	{ὁ Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ
[1, 8]	Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος	ἄρα	ὁ λόγος. Ὁ δὲ φιλῶν
[1, 8]	τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα ὡς	ἄρα	οἱ μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ
[1, 6]	σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ	ἄρα	οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν ὅρων
[1, 6]	ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ	ἄρα	οἳ μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ
[1, 12]	ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην	ἄρα	ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ. Τὸ γάρ
[1, 3]	μὴ δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος	ἄρα	ὃν πεποίηκεν ὁ θεός, δι´
[1, 8]	ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς	ἄρα	πατὴρ αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν,
[1, 3]	δὲ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται	ἄρα	πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος.
[1, 6]	τῆς πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ	ἄρα	προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα
[1, 8]	τῆς ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος	ἄρα	σοφίας» ᾗ φησιν ἡ σοφία,
[1, 6]	ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς	ἄρα	στερεὰν τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες
[1, 9]	καὶ πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως	ἄρα	σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα,
[1, 8]	συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα	ἄρα	τὰ μέρη, καθ´ ἃ τὸ
[1, 1]	ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου. Σπεύδων δὲ	ἄρα	τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ
[1, 8]	ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ ἕν, ὠφελεῖ	ἄρα	τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ ὁ
[1, 8]	τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος, υἱὸς	ἄρα	τοῦ δικαίου ὁ κύριος. Διὰ
[1, 7]	ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν, μόνῳ δὲ	ἄρα	τῷ ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς
[1, 3]	ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως	ἄρα	φίλος ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ,
[1, 8]	ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ· πάντα	ἄρα	ὠφελεῖ ὁ θεός. Καὶ οὐ
[1, 3]	τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν	παρὰ	ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ
[1, 11]	σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία	παρὰ	κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν
[1, 5]	ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι παῖδας	παρὰ	κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς
[1, 13]	γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι ὁ	παρὰ	λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ
[1, 7]	εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ	παρὰ	Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς
[1, 6]	τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν	παρὰ	πόδας κακοί. Μία χάρις αὕτη
[1, 10]	ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον	παρὰ	τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ
[1, 8]	οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι	παρὰ	τὰς ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ
[1, 6]	τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ	παρὰ	τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται
[1, 8]	ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε	παρὰ	τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ
[1, 2]	τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην τάξιν	παρὰ	τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ
[1, 6]	ἄλλο τι εἶναι τὸ βρῶμα	παρὰ	τὸ γάλα, εἶτα πῶς οὐ
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο τι	παρὰ	τὸ γάλα τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας,
[1, 9]	νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν	παρὰ	τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ
[1, 13]	ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ	παρὰ	τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ
[1, 13]	φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος	παρὰ	τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος
[1, 13]	λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα	παρὰ	τὸν λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ
[1, 13]	παρὰ τὸν λόγον. Πᾶν τὸ	παρὰ	τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο
[1, 8]	τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς	παρὰ	τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ,
[1, 7]	κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα ἂν	παρὰ	τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν
[1, 5]	περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες	παρὰ	τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ πνευματικοὶ	παρὰ	τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι πάλιν
[1, 5]	ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον εἶναι	παρὰ	τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι ἀεί,
[1, 2]	λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν	παρὰ	φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως
[1, 8]	ἀναλύων τῶν παθῶν καὶ τὰ	ῥυπαρὰ	τοῦ βίου, τὰς λαγνείας, ἀνακαθαίρων,
[1, 6]	ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ ποτὸν	ὑγρὰ	καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ τὸ
[1, 6]	σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον	ὑγρά	τις οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ
[1, 5]	Δαβὶδ ἐπὶ μὲν τοῦ διαβόλου	ἄνδρα	αἱμάτων» φησὶ βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα
[1, 5]	ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ βδελύσσεται κύριος»	ἄνδρα	αὐτὸν ὡς τέλειον ἐν κακίᾳ
[1, 10]	ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ εἰς γῆν	ἄνδρα	δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ
[1, 6]	τὰ τοῦ Χριστοῦ, ὃν μόνον	ἄνδρα	ἡ γραφή, καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ,
[1, 6]	οἱ μαστοί, οἱ τέως τὸν	ἄνδρα	περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς
[1, 5]	τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ, εἰς	ἄνδρα	τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ
[1, 8]	ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως.	Ἄνδρα»	φησί, κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ
[1, 4]	τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον	σφόδρα.	Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν
[1, 8]	παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως	σφόδρα	διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν
[1, 5]	καὶ κροαίνοντας τὰ κοσμικά. Χαῖρε	σφόδρα,	θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ·
[1, 9]	ἡμῶν, υἱούς τε καὶ θυγατέρας,	σφόδρα	καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν.
[1, 9]	πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις	σφοδρά.	Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ ἐν
[1, 6]	μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις,	σφαλερὰ	δὲ ἡ ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν.
[1, 7]	κυριακὸν φυλάττων ᾗ δ´ ἂν	ἡμέρᾳ	ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς
[1, 5]	τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ	ἡμέρᾳ	ἡ κακία αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους
[1, 6]	ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ	ἡμέρᾳ.	Καθ´ ὅσον μὲν οὖν δυνατὸν
[1, 7]	αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ δ´ ἂν	ἡμέρᾳ	κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν
[1, 6]	ὡς ζωή, λευκὴ δὲ ὡς	ἡμέρα	Χριστοῦ, καὶ τὸ αἷμα τοῦ
[1, 6]	φῶς, οἱ παῖδες πρὸς τὸν	πατέρα.	Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ πνεύματι
[1, 5]	οὖν εἰκότως οἱ θεὸν μόνον	πατέρα	ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι,
[1, 9]	ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν	πατέρα	εἰ μὴ ὁ υἱός» Αὕτη
[1, 9]	ὡς οἶκον ἐκάλεσάς με καὶ	πατέρα	καὶ ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου;
[1, 5]	ὡς ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν	πατέρα,	ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´
[1, 8]	ἦν τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν	πατέρα»	πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν
[1, 5]	καὶ πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν	πατέρα	σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς
[1, 8]	Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ	πατέρα	τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι
[1, 9]	καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες, οὐ	πατέρα,	τὸν θεόν. Πολλῷ δέ, οἶμαι,
[1, 7]	μόνον δὲ εἶναι τέλειον τὸν	πατέρα	τῶν ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ
[1, 5]	παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν	μητέρα,	τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν τοίνυν
[1, 6]	ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν τῇ	προτέρᾳ	πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως
[1, 1]	διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ	προτέρᾳ	συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα
[1, 6]	αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ	ὑστέρᾳ	ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ
[1, 7]	οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ	πρεσβυτέρα	διαθήκη ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει
[1, 6]	ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ	στερεμνιωτέρα	τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται,
[1, 7]	αὐτοῦ προφήτου φησίν· ἐν ῥάβδῳ	σιδηρᾷ	ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ
[1, 9]	ἡ γῆ· ὅτι δύο καὶ	πονηρὰ	ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ
[1, 8]	ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι καὶ	κατευθυντῆρα	τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος
[1, 6]	ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν	σωτῆρα	ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς
[1, 9]	ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ	χήρα·	ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη εἰς φόρους·
[1, 13]	καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα ἡ	σφαῖρα	διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν
[1, 8]	τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς	μάχαιρα	καὶ ἐκ τῶν ταμιείων φόβος.
[1, 8]	ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ λόγος ἡ	μάχαιρα,	καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις
[1, 8]	μου ἀφ´ αἵματος, καὶ ἡ	μάχαιρά	μου φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος
[1, 6]	νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ	πείρᾳ	ἡ ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ
[1, 10]	καὶ ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν	χεῖρα	αὐτοῦ, καὶ κρίμα δίκαιον ποιήσει
[1, 9]	δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου	μοίρᾳ	διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος
[1, 5]	πώλους, τῶν δὲ βοῶν τὰ	μικρὰ	μοσχάρια καὶ λέοντος σκύμνον καὶ
[1, 7]	ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί.	Ὅρα	καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν
[1, 7]	μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον»	Ὅρα	πῶς μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ
[1, 9]	ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ.	Ὅρα	πῶς τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ
[1, 6]	τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ»	Ὅρα	πῶς ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς
[1, 9]	βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ ἐστιν	προφορὰ	ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον φέρουσα.
[1, 8]	κατέστρεψεν ὁ θεὸς Σόδομα καὶ	Γόμορρα,	καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος
[1, 6]	γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς	μήτρᾳ.	Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς τόκους
[1, 6]	ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω πορίζει	φίλτρα	τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ αὐτὸ
[1, 7]	ἐν τῷ υἱῷ ὁ πατήρ,	ὥρα	ἡμῖν ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ
[1, 9]	σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες	δῶρα,	διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες.
[1, 9]	τὰ νωθῆ ζῷα καὶ τὰ	μωρά,	εἴσεται τὸν τρέφοντα, ὁ δὲ
[1, 9]	παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ	πᾶσα	ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ
[1, 1]	προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ	πᾶσα	θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν καὶ
[1, 6]	μηδὲ τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ	πᾶσα	κατέχεται ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν
[1, 11]	μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική,	πᾶσα	σοφία παρὰ κυρίου καὶ μετ´
[1, 2]	ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν ἡ	πᾶσα	σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον
[1, 9]	ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία	φανερώσασα	τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι
[1, 9]	ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ	προσεδόκησα,	δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ
[1, 7]	ἕως τοῦ ποιῆσαί με ὅσα	ἐλάλησά	σοι. Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν
[1, 9]	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις	ἠθέλησα	συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν
[1, 9]	γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς	ἐγέννησα	καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με
[1, 6]	τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν·	κατήχησα	ὑμᾶς ἐν Χριστῷ ἁπλῇ καὶ
[1, 8]	τὰ δὲ τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα	ἴσα	τε ἀλλήλοις καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν
[1, 1]	εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ	καταβληθεῖσα	χωρίῳ. Τριῶν γέ τοι τούτων
[1, 7]	διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου	δοθεῖσα.	Διὸ καί φησιν ἡ γραφή·
[1, 8]	ὅτι σύ με ἀπέστειλας· καὶ	ἐγνώρισα	αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ
[1, 6]	πως τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα	ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον
[1, 6]	Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων	ἐπότισα»	ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ λόγος,
[1, 6]	κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα»	λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς
[1, 6]	τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα,	οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»
[1, 6]	ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ	ἐπότισα»	ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν.
[1, 6]	Μή τι οὖν γάλα» εἰπὼν	ἐπότισα»	τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν
[1, 6]	περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα»	φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα,
[1, 6]	ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα,	ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ, οὐ
[1, 5]	ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε» καὶ	ὅσα	ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ
[1, 10]	τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα	ὅσα	ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους
[1, 7]	ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί με	ὅσα	ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ καὶ
[1, 13]	πρὸς τὸ εὖ ζῆν διατάττεται.	Ὅσα	μὲν οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν
[1, 7]	αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου	ὁπόσα	ἂν παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως
[1, 7]	Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις	οὖσα	θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις εἰς
[1, 6]	τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά τις	οὖσα	σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος νοστιμώτερον
[1, 7]	μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις	οὖσα	τοῦ πατρός, ἔργον ἐστὶ τοῦ
[1, 6]	ἡ γὰρ ἐν τούτῳ δύναμις,	θρομβοῦσα	τοῦ αἵματος τὴν φύσιν, ὃν
[1, 7]	ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ	ἀνάγουσα	εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται
[1, 9]	ἡ γραφὴ νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον»	λέγουσα	τὸ ξύλον καὶ τὸν λίθον,
[1, 5]	πάντας διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς	παιδαγωγοῦσα	τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς
[1, 6]	τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις	πηγάζουσα	μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ πᾶν
[1, 6]	ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί,	σκάζουσα	περί τι, οὐδὲ μετὰ τὴν
[1, 6]	συστέλλει τὸν ἄνθρωπον, τοῖς θείοις	ἀπαθανατίζουσα.	{Ἀλλ´} οἱ πολλοὶ δὲ καὶ
[1, 5]	ἡ σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ	βοηθοῦσα	σωτηρία. Ὁ γοῦν βασιλεὺς ὁ
[1, 9]	ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη εἰς φόρους·	κλαίουσα	ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ
[1, 6]	ᾧ δὴ καὶ γυνὴ δήλη	τεκοῦσα	ἀληθῶς καὶ μήτηρ, δι´ οὗ
[1, 5]	καὶ ὡσαύτως ἔχουσα καὶ οὔποτε	μεταβάλλουσα.	Τὰ παιδία» φησίν, αὐτῶν ἐπ´
[1, 9]	ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ	λιθοβολοῦσα	τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ
[1, 13]	ἡ σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν	παλινδρομοῦσα·	ὅθεν καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ
[1, 10]	τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ ἡ	ἁμαρτάνουσα	ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς
[1, 9]	Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ	παραπικραίνουσα,	γενεὰ ἥτις οὐ κατεύθυνεν τὴν
[1, 9]	ἐν εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ	ἀποκτείνουσα	τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς
[1, 9]	ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου	διακρίνουσα	τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς
[1, 5]	αὐτῷ, σοφία τις εἶναι ὑπερκόσμιος,	κατασκοποῦσα	τῆς παιδιᾶς τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν
[1, 8]	αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ ὡς οὐ	τέρπουσα·	οὐ γὰρ πρὸς χάριν κρίνει,
[1, 9]	προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον	φέρουσα.	Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται ὡς ἀναγκαίῳ
[1, 5]	αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας μένει	χαίρουσα	ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν
[1, 6]	παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας	ἐξορροῦσα,	εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι	περιαστράπτουσα	τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν
[1, 5]	ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως	ἐξαλλάττουσα	ἡ γραφή. Ἐν γοῦν τῷ
[1, 9]	μὴ ὁ υἱός» Αὕτη ἡ	ἀντιταλαντεύουσα	γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας
[1, 6]	ἐστιν ὁ λόγος πηγὴ ζωῆς»	βρύουσα	καὶ ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως
[1, 6]	σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν	ὑποτροφοῦσα	τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς ἐκύησεν
[1, 10]	συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς	ἔχουσα	ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ
[1, 10]	καὶ ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς γὰρ	ἔχουσα	ἡ διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ
[1, 5]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχουσα	καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία»
[1, 8]	τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος	ἔχουσα	τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν
[1, 9]	πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα·	ἄρχουσα	χωρῶν ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα
[1, 6]	ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς	ὑπάρχουσα	βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη
[1, 6]	γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν χάριν	ὑπάρχουσα,	τρόφιμος δὲ ὡς ζωή, λευκὴ
[1, 1]	νῦν καὶ τῆς μελλούσης ὄρεξιν	ἐγγεννῶσα	τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ δὲ
[1, 9]	κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ	ὕψωσα,	αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω
[1, 10]	ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ	τὰ	ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν ἐπιθυμίαν,
[1, 6]	βαπτίσματι. Πάντα μὲν οὖν ἀπολουόμεθα	τὰ	ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν παρὰ
[1, 7]	καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν	τὰ	ἀντάξια· ὁ γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς
[1, 3]	ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας	τὰ	ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν εἰκόνων
[1, 10]	συνίσταται μέρος τῆς συμβουλίας, ᾧ	τὰ	ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο
[1, 10]	μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι	τὰ	ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ ἡμῖν
[1, 5]	παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ	τὰ	ἀρνία δέ μου» ὅταν λέγῃ,
[1, 6]	αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ	τὰ	αὐτὰ δὲ τῆς πίστεως ἡ
[1, 5]	Σοφία δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ	τὰ	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχουσα καὶ
[1, 6]	ἀγαπητικὴ δὲ ὡς μήτηρ, καὶ	τὰ	αὑτῆς παιδία προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται
[1, 6]	ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης	τὰ	ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν
[1, 9]	σωτηρίαν τὸν λαόν, καθάπερ καὶ	τὰ	βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ
[1, 8]	καὶ τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω	τὰ	βέλη μου ἀφ´ αἵματος, καὶ
[1, 8]	ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς ἐπὶ	τὰ	βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας
[1, 8]	πρὸ τοῦ ἔργου τῷ λόγῳ.	Τὰ	γὰρ βέλη μου» φησί, συντελέσει
[1, 6]	τε τῶν βουκολίων ἔξεστι μαθεῖν.	Τὰ	γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ ἔτους
[1, 13]	ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν τὰ πάθη	τὰ	γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν
[1, 5]	ὡς πρόβατα ὄντας κατὰ γένος,	τὰ	δὲ ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν, τὴν
[1, 6]	διὰ τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς.	Τὰ	δὲ δεσμὰ ταῦτα, ᾗ τάχος,
[1, 13]	ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα μόνον,	τὰ	δὲ ἔνθεν πρὸς τὸ εὖ
[1, 1]	ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός,	τὰ	δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται,
[1, 8]	καὶ ὧν οὐ χρὴ ἀπαγορευτική·	τὰ	δὲ πάντα εἰς σωτηρίαν καὶ
[1, 6]	κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος,	τὰ	δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ
[1, 13]	τὰ μὲν πρὸς τὸ ζῆν,	τὰ	δὲ πρὸς τὸ εὖ ζῆν
[1, 9]	οὐ γὰρ ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα,	τὰ	δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς
[1, 8]	ἴσων ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων·	τὰ	δὲ τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα ἴσα
[1, 3]	ἀρίστου βίου, βιοῦν δὲ πρὸς	τὰ	διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ
[1, 7]	αὐτὴ τρίτον ἡ ἀγωγή, καὶ	τὰ	διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί.
[1, 10]	τοῖς προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ	τὰ	δικαιώματά μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι
[1, 5]	ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ	τὰ	ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ
[1, 3]	δὲ ὁ βλέπων καὶ διορῶν	τὰ	ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ
[1, 9]	διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα	τὰ	ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς οὗτος
[1, 9]	{ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα	τὰ	ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς δίκαιος
[1, 10]	ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ	τὰ	ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν
[1, 10]	μου, σεμνὰ γὰρ ἐρῶ» καὶ	τὰ	ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια,
[1, 4]	τούτου βίου τοῦ ἐκ συζυγίας	τὰ	ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι καὶ θηλείᾳ,
[1, 6]	ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ ᾧ	τὰ	ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται,
[1, 10]	πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ
[1, 6]	προβάτων μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ	τὰ	ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ
[1, 8]	ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς ἔχθρας	τὰ	ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ
[1, 8]	ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ
[1, 3]	μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν	τὰ	ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ
[1, 1]	πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν	τὰ	ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ
[1, 9]	ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ οὐ μόνον	τὰ	ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ
[1, 12]	πολιτείαν ἔχοντες τοῦ κυρίου καὶ	τὰ	ἴχνη τοῦ θεοῦ διώκοντες· ᾧ
[1, 13]	παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα	τὰ	καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς
[1, 13]	τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως	τὰ	καθήκοντα περὶ τὰς πράξεις, οὐ
[1, 8]	πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν ἐφορᾶν	τὰ	κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι· παρορῶντος
[1, 9]	ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς	τὰ	καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου·
[1, 5]	ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς	τὰ	κάλλιστα καὶ τελεώτατα τῶν ἐν
[1, 6]	ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο	τὰ	κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν
[1, 5]	σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας	τὰ	κοσμικά. Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών·
[1, 12]	σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται, ὁ	τὰ	λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς
[1, 9]	εἰδὼς ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν	τὰ	μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν τε
[1, 3]	καὶ πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα κελεύων μόνον πεποίηκεν,
[1, 3]	ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς θεός,	τὰ	μὲν ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς,
[1, 6]	καὶ τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν.	Τὰ	μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ
[1, 6]	οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ,	τὰ	μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ
[1, 8]	θεῖον, ᾗ τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ	τὰ	μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ πάντα
[1, 13]	πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων	τὰ	μὲν πρὸς τὸ ζῆν ἐστι
[1, 13]	ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ τῶν καθηκόντων	τὰ	μὲν πρὸς τὸ ζῆν, τὰ
[1, 8]	τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα	τὰ	μέρη, καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν
[1, 5]	τοὺς πώλους, τῶν δὲ βοῶν	τὰ	μικρὰ μοσχάρια καὶ λέοντος σκύμνον
[1, 9]	ὄνος, τὰ νωθῆ ζῷα καὶ	τὰ	μωρά, εἴσεται τὸν τρέφοντα, ὁ
[1, 5]	πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ,	τὰ	νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν
[1, 9]	σου, ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει	τὰ	νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας
[1, 5]	γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει	τὰ	νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς»
[1, 3]	τὸ ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω	τὰ	νῦν. Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν
[1, 6]	γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας μέλει	τὰ	νῦν, πλὴν ὅτι τὰς τροφὰς
[1, 9]	μὲν βοῦς καὶ ὁ ὄνος,	τὰ	νωθῆ ζῷα καὶ τὰ μωρά,
[1, 5]	ὡς ὁ κύριος, μόνον ἐβάστασε	τὰ	ξύλα τῆς ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ,
[1, 7]	φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ	τὰ	ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων
[1, 10]	καὶ τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ	τὰ	ὅμοια, τὸ δὲ ἐκ τῶν
[1, 8]	τῆς αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω τάσσων	τὰ	ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός,
[1, 6]	ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν	τὰ	πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν
[1, 1]	παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται	τὰ	πάθη, εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου
[1, 6]	λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα	τὰ	πάθη καὶ ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας·
[1, 13]	τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν	τὰ	πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ πως
[1, 8]	παθῶν ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ	τὰ	πάθη τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ
[1, 5]	διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ	τὰ	παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ
[1, 11]	πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος	τὰ	παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός
[1, 5]	προσέχειν τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους	τὰ	παιδία. Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις
[1, 5]	ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ προσάγεται	τὰ	παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν
[1, 5]	γνωρίμων, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς ἄφετε	τὰ	παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ
[1, 5]	μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς	τὰ	παιδία ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε
[1, 5]	εἴπῃ ἢν μὴ γένησθε ὡς	τὰ	παιδία ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς
[1, 5]	ὡσαύτως ἔχουσα καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα.	Τὰ	παιδία» φησίν, αὐτῶν ἐπ´ ὤμων
[1, 8]	ἀλλὰ τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται,	τὰ	πάντα δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα
[1, 9]	ὄντως θεός, ὁ ὢν αὐτὸς	τὰ	πάντα καὶ τὰ πάντα ὁ
[1, 9]	ὢν αὐτὸς τὰ πάντα καὶ	τὰ	πάντα ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς
[1, 5]	ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν	τὰ	πάντα» ταῦτα λέγων εἰς οἰκοδομὴν
[1, 6]	τῶν ἁγίων σπαργάνων· ὁ λόγος	τὰ	πάντα τῷ νηπίῳ, καὶ πατὴρ
[1, 6]	ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ τοίνυν ἡμεῖς	τὰ	πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς
[1, 10]	ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον	τὰ	παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον οἱ
[1, 10]	ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ	τὰ	παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων εἶναι
[1, 9]	τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ ἐντίθησι	τὰ	πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν
[1, 8]	μόνος οὗτος οἷός τε ἀφιέναι	τὰ	πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν
[1, 9]	ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ τοῦ ποιμένος	τὰ	πρόβατα καὶ οἱ παῖδες τοῦ
[1, 3]	πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου,	τὰ	προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν
[1, 3]	αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας	τὰ	προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα,
[1, 6]	δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες	τὰ	πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν
[1, 5]	μόνον εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ}	τὰ	πρωτεῖα τοῦ πάθους παραχωρῶν τῷ
[1, 8]	τετυλωμένα ἀναλύων τῶν παθῶν καὶ	τὰ	ῥυπαρὰ τοῦ βίου, τὰς λαγνείας,
[1, 6]	λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς	τὰ	σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ
[1, 6]	ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ	τὰ	στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι·
[1, 9]	ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ	τὰ	στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν
[1, 10]	πλάστιγγας. Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ	τὰ	συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς διὰ
[1, 8]	ζημίας καὶ τὰς εἰς αὐτὰ	τὰ	σώματα διηκούσας αἰκίας μετὰ δεσμῶν
[1, 10]	καὶ τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ	τὰ	σωτήρια, ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς
[1, 9]	ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς	τὰ	τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί ἐστιν;
[1, 9]	αὐτὰς τὸ πρόσωπόν σου. Καίτοι	τὰ	τέκνα ἡμῶν, υἱούς τε καὶ
[1, 9]	εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν	τὰ	τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις
[1, 8]	Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς	τὰ	τετυλωμένα ἀναλύων τῶν παθῶν καὶ
[1, 12]	τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ	τὰ	τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν
[1, 6]	δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε»	τὰ	τῆς σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες,
[1, 6]	τουτέστι τὰ τοῦ νόμου, ἀλλὰ	τὰ	τοῦ ἀνδρὸς φρονῶ, τουτέστι τὰ
[1, 6]	γραφή, καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα	τὰ	τοῦ νηπίου» Ἡ δὲ ἐν
[1, 6]	πάλιν ὁ Παῦλος λέγει, κατήργηκα	τὰ	τοῦ νηπίου. Οὐχ ἡλικίας μέγεθος
[1, 6]	ἐπὶ δὲ γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι	τὰ	τοῦ νηπίου, τουτέστι τὰ τοῦ
[1, 6]	οὐκέτι τὰ τοῦ νηπίου, τουτέστι	τὰ	τοῦ νόμου, ἀλλὰ τὰ τοῦ
[1, 6]	τὰ τοῦ ἀνδρὸς φρονῶ, τουτέστι	τὰ	τοῦ Χριστοῦ, ὃν μόνον ἄνδρα
[1, 9]	καὶ οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα	τὰ	ὦτα αὐτῶν. Ὢ τῆς μακαρίας
[1, 7]	ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι ὡς	πρόβατα	ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ
[1, 6]	τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ	πρόβατα	ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ καὶ γάλα
[1, 9]	ἐνδεεῖς καὶ τοῦ ποιμένος τὰ	πρόβατα	καὶ οἱ παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ,
[1, 9]	βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς	πρόβατα.	Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον
[1, 5]	ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς	πρόβατα	ὄντας κατὰ γένος, τὰ δὲ
[1, 4]	ἀμήν. Ἄνευ δὲ ποιμένος οὔτε	πρόβατα	οὔτε ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον,
[1, 9]	ἑκούσιον καὶ κατὰ προαίρεσιν τοῦ	κατὰ	ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς
[1, 6]	ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ	κατὰ	ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα
[1, 9]	ἐν οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν»	Κατὰ	γὰρ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,
[1, 6]	οὐσίαν. Καὶ δὴ καὶ τὸ	κατὰ	γαστρὸς τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ
[1, 5]	οὐκ ἄνδρας ὡς πρόβατα ὄντας	κατὰ	γένος, τὰ δὲ ἀρνία προνομίας
[1, 2]	δεύτερον δὲ τὸ μηδενὸς τῶν	κατὰ	γνώμην ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ
[1, 8]	γνώμην ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος	κατὰ	γνώμην, τοῦ δὲ θεοῦ κρεῖττον
[1, 8]	οὐκ ἄλλο τί ἐστι τὸ	κατὰ	γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι μὴ ἐπιμελεῖσθαι
[1, 8]	αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν γὰρ τὸ	κατὰ	γνώμην ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος
[1, 2]	τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ»	κατὰ	Δημόκριτον σώματος νόσους ἀκέεται, σοφίη
[1, 6]	καὶ ὁ κύριος ἐν τῷ	κατὰ	Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ
[1, 13]	τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια λογικῆς	κατὰ	κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν ἀληθείας
[1, 2]	ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ μὴ γεγονυῖαι	κατὰ	λόγον. Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον
[1, 6]	Ὡς δ´ ἐξ αἵματος γάλα	κατὰ	μεταβολὴν γίνεται, ἤδη μὲν σαφές,
[1, 6]	αἷμα εἰς γάλα ταῖς κυούσαις	κατὰ	μεταβολήν, οὐ κατ´ οὐσίαν χωρεῖν,
[1, 7]	εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός»	κατὰ	μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ποιμένων τῶν
[1, 2]	οὖν τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν	κατὰ	μηδένα τρόπον, ὃ δή φαμεν
[1, 12]	θεός, ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος	κατὰ	μόνην νοεῖται τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς
[1, 6]	νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν	κατὰ	νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´ ἣν
[1, 8]	δὲ τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον.	Κατὰ	πάντα ἄρα τὰ μέρη, καθ´
[1, 5]	τὸν δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον,	κατὰ	πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν
[1, 8]	τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ	κατὰ	Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν
[1, 6]	ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν	κατὰ	ποιότητα, οὐ κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει
[1, 9]	τῷ παντὶ τὸ ἑκούσιον καὶ	κατὰ	προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς
[1, 6]	ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος,	κατὰ	σκοπὸν διώκω εἰς τὸ βραβεῖον
[1, 5]	ἔστιν τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου	κατὰ	στέρησιν ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ
[1, 6]	ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´ ἀποχετεύεται.	Κατὰ	τὰ αὐτὰ δὲ τῆς πίστεως
[1, 5]	τρόπον. Σοφία δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ	κατὰ	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχουσα
[1, 8]	μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί,	κατὰ	τὰ ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ
[1, 6]	ἐν μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων	κατὰ	τὰς διατάσεις τῆς κυήσεως τὸ
[1, 6]	πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν δὴ	κατὰ	τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ
[1, 1]	οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε ἕπεται,	κατὰ	τὰς παραμυθίας τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος
[1, 5]	ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ συνεταί, αἱ	κατὰ	τὴν διαθήκην τὴν καινὴν ἀνατείλασαι.
[1, 6]	ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα	κατὰ	τὴν διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην
[1, 7]	τὴν δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ	κατὰ	τὴν δόξαν» φησί, κρινεῖ, οὐδὲ
[1, 7]	τὴν δόξαν» φησί, κρινεῖ, οὐδὲ	κατὰ	τὴν λαλιὰν ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ
[1, 6]	ἐκ τελείου φύντα τοῦ πατρός,	κατὰ	τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως;
[1, 6]	ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ λεχθὲν γενηθήτω	κατὰ	τὴν πίστιν σου» Οὗ δὲ
[1, 6]	μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους	κατὰ	τὴν προτέραν διαθήκην κληρονόμους λέγων,
[1, 13]	ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον	κατὰ	τὴν τοῦ λόγου ὑπακοὴν προσῆκον
[1, 6]	μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία μεγίστη	κατὰ	τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε συμβολήν,
[1, 5]	Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται ὁ θεὸς	κατὰ	τὴν Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν γὰρ
[1, 6]	γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ ἔτους	κατὰ	τὴν ὥραν, ἣν ἔαρ καλοῦμεν,
[1, 8]	καὶ δικαία καὶ ἀγαθή» {καὶ}	κατὰ	τῆς αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω τάσσων
[1, 9]	διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος	κατὰ	τὸ παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον τῆς
[1, 8]	μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν·	κατὰ	τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως
[1, 6]	προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ γὰρ	κατὰ	τὸν αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω
[1, 7]	αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ ἡ	κατὰ	τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας
[1, 13]	ζῆν. ~Ὅτι ὡς τὸ κατόρθωμα	κατὰ	τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον, οὕτως
[1, 7]	φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων	κατὰ	τοῦ πονηροῦ τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ.
[1, 8]	σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ λόγου	κατὰ	τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ
[1, 6]	μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν	κατὰ	τοὺς τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ
[1, 6]	αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας φορᾶς,	κατὰ	φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται πρὸς
[1, 9]	ὁδούς. Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ	κατὰ	φύσιν, ἣν αἰνίττεται τὸ ἰῶτα
[1, 3]	βίου, βιοῦν δὲ πρὸς τὰ	διατάγματα	τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον
[1, 3]	γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ	προστάγματα.	~Ὅτι ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ
[1, 10]	τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ	παραδείγματα,	οἷον τί ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι
[1, 6]	προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα	μαθήματα	τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ
[1, 9]	ψυχήν· οὐ γὰρ ἐντίθησι τὰ	πλημμελήματα,	τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα
[1, 8]	οὗτος οἷός τε ἀφιέναι τὰ	πλημμελήματα,	ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων
[1, 10]	αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ τὰ	ἐνθυμήματα	οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα
[1, 6]	τοῦ κυρίου λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς	γενήματα	ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι ἐκ πέτρας
[1, 9]	εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν	γεννήματα	ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ ἐστι ψόγος
[1, 8]	ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται	ἁμαρτήματα,	ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι»
[1, 9]	πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν	ἁμαρτήματα	εἰς τὴν τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων
[1, 10]	Τῇ δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ	ἁμαρτήματα,	μειῶν μὲν τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα
[1, 6]	Πάντα μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ	ἁμαρτήματα,	οὐκέτι δέ ἐσμεν παρὰ πόδας
[1, 3]	καὶ ὡς θεός, τὰ μὲν	ἁμαρτήματα	ὡς θεὸς ἀφιείς, εἰς δὲ
[1, 9]	δὲ σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας	ἐντάλματα	ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία φανερώσασα
[1, 9]	μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος	ἐπαγγέλματα·	βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς
[1, 12]	παῖδες ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ	θρέμματα,	πληρώσωμεν τὸ θέλημα τοῦ πατρός,
[1, 8]	αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω τάσσων τὰ	ὀνόματα.	Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ
[1, 10]	προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ τὰ	δικαιώματά	μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά·
[1, 6]	μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ μὲν γὰρ	βρώματα	καταργεῖται, ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος
[1, 8]	καὶ τὰς εἰς αὐτὰ τὰ	σώματα	διηκούσας αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ
[1, 10]	ψόγῳ μάλιστα πάντων τοῖς ἀνθρώποις	ἀναγκαιότατα	φάρμακα. Οἱ μὲν οὖν δυσίατοι,
[1, 7]	παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων.	Ἐναργέστατα	γοῦν ὁ λόγος περὶ ἑαυτοῦ
[1, 7]	ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ	ἐναργέστατα	παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται. Λέγει γοῦν
[1, 8]	ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος.	Σαφέστατα	γοῦν διὰ Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε,
[1, 8]	φησιν ἡ σοφία, φόβος κυρίου.	Σαφέστατα	γοῦν διὰ τοῦ Ἀμὼς τοῦ
[1, 6]	θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας καὶ πονηρίας.	Σαφέστατα	γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν
[1, 10]	τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος.	Σαφέστατα	δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ
[1, 5]	πλὴν ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ.	Σαφέστατα	δὲ Ἐφεσίοις γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ
[1, 6]	αὐτὴ πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος	σαφέστατα	ἐξηγήσατο ὧδέ πως εἰπών· Πρὸ
[1, 8]	Καὶ δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ	σαφέστατα	ὁ κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον
[1, 5]	τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι	σαφέστατα	ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν
[1, 6]	βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος	σαφέστατα	τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν
[1, 8]	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως.	Σαφέστατα	τοίνυν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν
[1, 5]	καὶ ἡμεῖς τὰ κάλλιστα καὶ	τελεώτατα	τῶν ἐν τῷ βίῳ κτημάτων
[1, 7]	εὐαρέστει ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ	παιδαγωγικώτατα	ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν, καὶ γίνου»
[1, 13]	Αὐτίκα γοῦν τὰ πάθη τὰ	γενικώτατα	ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ
[1, 10]	τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν,	τεχνικώτατα	ἐπὶ τὴν χρῆσιν ἡμᾶς καὶ
[1, 1]	ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ	ὠφελιμώτατα,	τὸ μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ
[1, 9]	ὧν τὸ μὲν ἕτερον γίνεται	μετὰ	αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν
[1, 5]	νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω	μετὰ	ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ
[1, 6]	καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν	μετὰ	γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ
[1, 8]	αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας	μετὰ	δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας
[1, 8]	ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς,	μετὰ	θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς γῆς.
[1, 9]	τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας	μετὰ	μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν
[1, 9]	δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου	μετὰ	μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς
[1, 7]	Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ	μετὰ	σοῦ, διαφυλάσσων σε ἐν τῇ
[1, 6]	βούτυρον βοῶν καὶ γάλα προβάτων	μετὰ	στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ
[1, 6]	τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες ἐσόμενον,	μετὰ	τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως
[1, 6]	τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ	μετὰ	τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ
[1, 6]	ἡ τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ	μετὰ	τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ
[1, 6]	ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς
[1, 6]	ἐστί, σκάζουσα περί τι, οὐδὲ	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει
[1, 5]	αἰνίττεται μὴ σφαγείς· ἀνέστη γὰρ	μετὰ	τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς μὴ
[1, 6]	Τί οὖν ἐνδεῖ τῷ υἱῷ	μετὰ	τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα	μετὰ	τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς
[1, 9]	καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ ἐπιστώθη	μετὰ	τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς.
[1, 9]	ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ	μετὰ	τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ
[1, 9]	μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ	μετὰ	τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ
[1, 7]	καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν	μετὰ	φόβου καὶ λόγος ἄγγελος ἦν,
[1, 6]	νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν	μετὰ	φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν λόγον
[1, 10]	καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ·	ἀρετὰ	γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον ὣς ἀέξεται.
[1, 9]	Καὶ πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ·	ἀπερίτμητα	πάντα τὰ ἔθνη, ὁ δὲ
[1, 9]	κεκράξομαι καὶ οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ	ἀπερίτμητα	τὰ ὦτα αὐτῶν. Ὢ τῆς
[1, 9]	διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων	μωμητά,	γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα
[1, 6]	καὶ φθόνον καὶ καταλαλίαν, ὡς	ἀρτιγέννητα	βρέφη τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε,
[1, 3]	συντόμους ὁδοὺς καὶ συντόνους εἰς	ἀιδιότητα	γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω, οὐ
[1, 5]	ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος	ἀιδιότητα	ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους
[1, 12]	καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς	ἀιδιότητα	εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον
[1, 6]	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς	ἀιδιότητα	συστέλλει τὸν ἄνθρωπον, τοῖς θείοις
[1, 1]	ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως	ἐπιτηδειότητα	εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι
[1, 5]	ἀλλὰ καὶ τοῦ κυρίου τὴν	θειότητα	αἰνίττεται μὴ σφαγείς· ἀνέστη γὰρ
[1, 6]	Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ	ποιότητα,	οὐ κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν
[1, 6]	διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν	νηπιότητα	ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν
[1, 5]	προνομίας ἠξίωσεν, τὴν ἐν ἀνθρώποις	ἁπαλότητα	καὶ ἁπλότητα τῆς διανοίας, τὴν
[1, 5]	ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν	ἁπλότητα	εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς
[1, 6]	αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ τὴν	ἁπλότητα	τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ τὸ
[1, 5]	τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ	ἁπλότητα	τῆς διανοίας, τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν.
[1, 5]	καὶ μυστικῶς τοῦ λόγου τὴν	ἁπλότητα	τῆς ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου
[1, 12]	εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν	ἑτοιμότητα	εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν
[1, 5]	καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν	ἑνότητα	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως
[1, 9]	ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν	σεμνότητα	ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν
[1, 9]	τῷ νόμῳ, εἰς μετάνοιαν τὴν	ἀνθρωπότητα	βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ ἦν.
[1, 6]	ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων τὴν	ἀνθρωπότητα·	δι´ οὗ πεπιστευκότες εἰς τὸν
[1, 8]	τὰ πάντα δὲ παρῄνεσε τὴν	ἀνθρωπότητα	καὶ ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ
[1, 10]	τὴν περὶ τὸ ἐπιστύφειν τὴν	ἀνθρωπότητα	οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον,
[1, 10]	ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ σῴζει τὴν	ἀνθρωπότητα	παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν τὴν περὶ
[1, 10]	κύριον εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν	ἀνθρωπότητα.	Τῇ δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ
[1, 12]	ἔργον τοῦ θεοῦ, σῴζειν τὴν	ἀνθρωπότητα.	Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ οὐδὲν
[1, 6]	κύριος σαφέστατα τῆς σωτηρίας τὴν	ἰσότητα	ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο γάρ ἐστι
[1, 8]	πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ	χρηστότητα,	ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι
[1, 8]	Ἴδε οὖν» φησὶν ὁ Παῦλος,	χρηστότητα	καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν
[1, 12]	πρὸς αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ	ἀπεριττότητα	ἔτι τε εὔζωνόν τε καὶ
[1, 8]	ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ	δίαιτά	ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ
[1, 12]	καὶ ὕπνος καὶ κοίτη καὶ	δίαιτα	καὶ ἡ λοιπὴ παιδεία· οὐ
[1, 1]	ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ πάθη,	εἶτα	δὲ εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται,
[1, 8]	πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστιν»	εἶτα	ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν
[1, 6]	λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν;	Εἶτα	μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς
[1, 6]	τὸ βρῶμα παρὰ τὸ γάλα,	εἶτα	πῶς οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς,
[1, 5]	ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή,	εἶτα	τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ
[1, 9]	ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον.	Ἔπειτα	δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν
[1, 2]	παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον,	ἔπειτα	δὲ καὶ ἡ κώλυσις τῆς
[1, 2]	φορὰς ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον,	ἔπειτα	δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,
[1, 6]	πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής,	ἔπειτα	ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη,
[1, 9]	παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν	ἔπειτα	εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα
[1, 11]	διὰ Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει,	ἔπειτα	καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ
[1, 2]	ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι.	Ἔπειτα	ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ
[1, 1]	πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν,	ἔπειτα	παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι
[1, 8]	ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον	κερδάναντα	θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ σοφία
[1, 8]	τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ	πάντα	ἄρα τὰ μέρη, καθ´ ἃ
[1, 8]	ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ·	πάντα	ἄρα ὠφελεῖ ὁ θεός. Καὶ
[1, 8]	τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα»	πάντα	αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν
[1, 11]	δὲ ὅτι θεὸς καὶ δημιουργός,	πάντα	γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ
[1, 6]	δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι αὐτὸν	πάντα	γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι
[1, 8]	τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ	πάντα	δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ
[1, 6]	ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ	πάντα	δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ
[1, 8]	οὐ χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ	πάντα	εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν
[1, 8]	ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ	πάντα	ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ
[1, 5]	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ	πάντα	ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν
[1, 9]	θεός, ὁ ὢν αὐτὸς τὰ	πάντα	καὶ τὰ πάντα ὁ αὐτός,
[1, 6]	ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι.	Πάντα	μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα,
[1, 9]	αὐτὸς τὰ πάντα καὶ τὰ	πάντα	ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός,
[1, 6]	καὶ αἷμα καὶ γάλα, ἃ	πάντα	ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν
[1, 3]	αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός.	Πάντα	ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ πάντα
[1, 10]	πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ	πάντα	ὅσα ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ»
[1, 9]	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα	πάντα	τὰ ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς
[1, 5]	ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ	πάντα»	ταῦτα λέγων εἰς οἰκοδομὴν τοῦ
[1, 6]	ἁγίων σπαργάνων· ὁ λόγος τὰ	πάντα	τῷ νηπίῳ, καὶ πατὴρ καὶ
[1, 9]	ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ	πάντα	υἱόν, ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς
[1, 1]	τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ	πάντα	φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα
[1, 6]	πνευματική. Πάντῃ τοίνυν ἡμεῖς τὰ	πάντα	Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς συγγένειαν
[1, 4]	γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια	πάντα·	ὧν δὲ κοινὸς μὲν ὁ
[1, 3]	Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ	πάντα	ὠφελεῖ καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ
[1, 2]	ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς γυμνὸν δασείας	καταλειφθέντα	ὕλης, τῆς κακίας, τὸν λογισμόν,
[1, 9]	λόγῳ τὸν τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον	ὄντα	ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι
[1, 8]	ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον	ὄντα,	ὃς ἦν καὶ ἔστιν καὶ
[1, 6]	αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν	ὄντα.	Οὐ γὰρ μείζων τις εἴη
[1, 8]	ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν	ὄντα,	πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς
[1, 6]	γάλα τῆς ποίμνης τὸν κύριον	λέγοντα	τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ
[1, 8]	Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων	καθεύδοντα	ἐκ βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν
[1, 5]	ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν	παίζοντα	μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ,
[1, 2]	φησίν, ὁ θεός μου, τὸν	ἐλπίζοντα	ἐπὶ σοί· ἐλέησόν με, κύριε,
[1, 5]	καὶ τῇ διοικήσει τῶν καλῶν,	συμπανηγυρίζοντα	τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ ἄλλως
[1, 8]	ἡ γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν	σῴζοντα	αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος
[1, 13]	ὅθεν καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ	καθήκοντα	εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς ὑπὸ
[1, 13]	καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως τὰ	καθήκοντα	περὶ τὰς πράξεις, οὐ τὰς
[1, 13]	ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν	βάλλοντα	ἡ σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν
[1, 12]	καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς	πρέποντα	ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´
[1, 10]	Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ τὰ	συμφέροντα	προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος
[1, 9]	ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ	προσόντα	ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν
[1, 9]	ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ	ἁμαρτόντα	μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν
[1, 12]	ὡς πρέποντα ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ	ἁρμόττοντα·	καθ´ ἣν εἰκόνα καὶ ἡμᾶς
[1, 7]	τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος	μεθύοντα	τὸν ἐκ Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου
[1, 9]	καὶ τὰ μωρά, εἴσεται τὸν	τρέφοντα,	ὁ δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ
[1, 9]	ἐκάλεσάς με καὶ πατέρα καὶ	ἄρχοντα	τῆς παρθενίας σου; Καὶ πόρνη
[1, 2]	προσειπών· μιαίνειν δὲ αὐτὸν λέγει	κηλιδοῦντα	τὴν ψυχήν· διὸ καὶ τὴν
[1, 8]	τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον καὶ	δικαιοῦντα	τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ
[1, 8]	τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν	διαιροῦντα	τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν
[1, 6]	κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν	ἀλληγοροῦντα;	Καὶ δὴ τὸ ῥητὸν αὖθις
[1, 10]	εἶναι συμφανὲς διὰ πάσης θεραπείας	χωροῦντα	τὸν κύριον εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι
[1, 6]	τὸν λόγον, τέλειον ἐκ τελείου	φύντα	τοῦ πατρός, κατὰ τὴν οἰκονομικὴν
[1, 10]	ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης	ζῶντα.	Τοῦτο μὲν οὖν καὶ περὶ
[1, 9]	πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα,	δέσποτα·	καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι,
[1, 9]	τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί,	δέσποτα,	τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς
[1, 9]	μου. Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´	ἕκαστα	προσχρῆται τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα
[1, 9]	αὐτὸς ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´	ἕκαστα	τὰς ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου
[1, 2]	τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ	ἀνάστα»	φησὶ τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα
[1, 10]	ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι τὰ	ἀρεστὰ	τῷ θεῷ γνωστὰ ἡμῖν ἐστι»
[1, 10]	Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο,	χρηστὰ	δὲ τέρπου. Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν
[1, 9]	ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν τὰ	μέγιστα	ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν τε καὶ
[1, 8]	τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν	πλεῖστα	ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ παρῄνεσε
[1, 6]	τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ	ἥκιστα	πλεονάζει τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ
[1, 6]	τροφή, αἷμα τὸ μεταβάλλον ἐστί.	Μάλιστα	γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς
[1, 6]	καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε	μάλιστα	γίνονται τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ
[1, 8]	βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν ἄλλων	μάλιστα	θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ αὐτὸς
[1, 3]	ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς ἔνι	μάλιστα	μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ
[1, 10]	ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται	μάλιστα	ὁ παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος ὁ
[1, 10]	ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ	μάλιστα	πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα.
[1, 12]	προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν	μάλιστα	πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´
[1, 9]	εἰς τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ	μάλιστα	συγχρῆται ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ
[1, 6]	δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι	μάλιστα	συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ
[1, 5]	ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς τὰ	κάλλιστα	καὶ τελεώτατα τῶν ἐν τῷ
[1, 2]	δέ, ὅση δύναμις, ὡς ὅτι	ἐλάχιστα	ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ οὐδὲν
[1, 10]	τῷ θεῷ γνωστὰ ἡμῖν ἐστι»	γνωστὰ	δὲ διὰ τοῦ λόγου, δι´
[1, 10]	ὅτι τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ	γνωστὰ	ἡμῖν ἐστι» γνωστὰ δὲ διὰ
[1, 6]	νόθον, τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ τὰ	αὐτὰ	δὲ τῆς πίστεως ἡ κοινωνία
[1, 10]	δικαιώματά μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι	αὐτά·	δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται,
[1, 9]	ἡ σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον	αὐτὰ	ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί
[1, 5]	τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε	αὐτὰ	ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ
[1, 9]	ἡμῶν. Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον	αὐτά»	ἡ σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον
[1, 5]	δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ τὰ	αὐτὰ	καὶ ὡσαύτως ἔχουσα καὶ οὔποτε
[1, 6]	σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας	αὐτὰ	νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς
[1, 8]	χρημάτων ζημίας καὶ τὰς εἰς	αὐτὰ	τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας μετὰ
[1, 6]	καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας	ταῦτα	ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ
[1, 13]	τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν,	ταῦτα	δὲ ἐν ὑπογραφῆς μέρει ἐξ
[1, 6]	γὰρ ἡ ἄγνοια συνέδησεν κακῶς,	ταῦτα	διὰ τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς.
[1, 7]	ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε.	Ταῦτα	δύναται πρὸς ἡμᾶς ἡ προφητεία
[1, 12]	λόγος κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ	ταῦτα	ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ
[1, 6]	ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ	ταῦτα,	ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει μὲν
[1, 13]	πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται,	ταῦτα	καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς δεδήμευται,
[1, 9]	μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη,	ταῦτα	κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς μωρὸς
[1, 5]	αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα»	ταῦτα	λέγων εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος
[1, 5]	καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία	ταῦτα,	οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν
[1, 5]	μὴ γένησθε ὡς τὰ παιδία	ταῦτα,	οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν βασιλείαν
[1, 7]	θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν γενέσθαι,	ταῦτα	πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ
[1, 10]	γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται. Σκόπει δὲ	ταῦτα·	τὸ μὲν καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ,
[1, 6]	ἔξεστι μαθεῖν. Τὰ γὰρ ζῷα	ταῦτα	τοῦ ἔτους κατὰ τὴν ὥραν,
[1, 10]	ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος.	Ταῦτα	ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ
[1, 9]	οὐκ εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ	ὦτα	αὐτῶν. Ὢ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας.
[1, 9]	κατὰ φύσιν, ἣν αἰνίττεται τὸ	ἰῶτα	τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ,
[1, 5]	Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν	γέλωτα	καὶ διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς
[1, 10]	τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς	ἔρωτα	αὐτῆς τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ
[1, 6]	ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ	πρῶτα	μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες,
[1, 9]	χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, καὶ τὸν	χρῶτά	μου κέχρικεν. Καλέσουσί με» φησί,
[1, 6]	ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι	φῶτα.	Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν τὴν
[1, 6]	σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ,	ἄλφα	καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος
[1, 2]	χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν ὑποθήκαις	τάχα	δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος
[1, 8]	μεμήνυκεν ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ,	κατέστρεψα	ὑμᾶς» λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ
[1, 9]	καὶ ὁ ὄνος, τὰ νωθῆ	ζῷα	καὶ τὰ μωρά, εἴσεται τὸν
[1, 6]	βουκολίων ἔξεστι μαθεῖν. Τὰ γὰρ	ζῷα	ταῦτα τοῦ ἔτους κατὰ τὴν