Livre, Chap.
[1, 7]	εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί	τὸ	ὄνομά σου. Καὶ εἶπεν· ἵνα
[1, 11]	οὗτός ἐστί μου ὁ υἱὸς	ὁ	ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ
[1, 7]	Ἰδού» γάρ φησι τῷ Μωσεῖ,	ὁ	ἄγγελός μου προπορεύεταί σου» τὴν
[1, 7]	πρωί. Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος	ὁ	ἄγων καὶ φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος
[1, 7]	Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ φυγάς,	ὁ	Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ
[1, 7]	Ὅτι δὲ ὁ λόγος ἦν	ὁ	ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ
[1, 5]	ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ	ὁ	ἀμνὸς τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ
[1, 6]	Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν,	ὁ	ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ
[1, 10]	ὡς ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ	ὁ	ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς»
[1, 3]	μὲν οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν	ὁ	ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν,
[1, 3]	εἰ δὲ ἕνεκεν τῶν ἄλλων	ὁ	ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην
[1, 3]	φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ	ὁ	ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα πρὸς
[1, 3]	δὲ ὃ μὴ δύναται θεός.	Ὁ	ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν ὁ
[1, 8]	ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ	ὁ	ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς
[1, 7]	παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν	ὁ	ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ φέρων,
[1, 7]	συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ	ὁ	ἄνθρωπος, ὃς ἂν μὴ ἀκούσῃ»
[1, 13]	ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν,	ὁ	ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς
[1, 13]	καὶ παρωμοιώθη» φησί, τοῖς κτήνεσιν»	Ὁ	ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν
[1, 3]	φιλεῖται ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ	ὁ	ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται,
[1, 4]	καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν	ὁ	ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ
[1, 3]	ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος	ὁ	ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ καὶ
[1, 5]	δὲ ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος	ὁ	ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ καὶ
[1, 8]	σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν	ὁ	ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα
[1, 6]	σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ	ὁ	Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι
[1, 6]	γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ φησιν	ὁ	ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ διὰ
[1, 9]	κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ φησιν	ὁ	ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι καὶ
[1, 5]	τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν	ὁ	ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους φησίν·
[1, 9]	Διὰ τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς	ὁ	ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα τὰς
[1, 6]	σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα
[1, 7]	σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ καὶ	ὁ	ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ πρὸς
[1, 5]	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν	ὁ	ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον
[1, 6]	θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς πάντας,	ὁ	ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως
[1, 6]	φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου μαρτυρήσει	ὁ	ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν
[1, 2]	λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ	ὁ	ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι
[1, 6]	ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ. Καὶ	ὁ	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ
[1, 6]	δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ	ὁ	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ
[1, 6]	καὶ ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου,	ὁ	ἄρτος τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ
[1, 6]	γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου νῦν»	ὁ	αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ
[1, 8]	εἰ μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ·	ὁ	αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ
[1, 9]	δικαίου διακρίνουσα τὰ ἐναντία. Καὶ	ὁ	αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ
[1, 1]	καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς	ὁ	αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ
[1, 6]	ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ λόγος	ὁ	αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ ἤπιος
[1, 10]	αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι	ὁ	αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 8]	πάντες· ὅτι δὲ καὶ δίκαιος	ὁ	αὐτὸς θεός, οὔ μοι χρὴ
[1, 3]	ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν	ὁ	αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς
[1, 8]	κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι δὲ	ὁ	αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς καὶ
[1, 9]	τὰ πάντα καὶ τὰ πάντα	ὁ	αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ
[1, 1]	παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς	ὁ	αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς συντρόφου
[1, 8]	πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ»	ὁ	αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει λόγος, ὅτι
[1, 11]	παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν, εἷς καὶ	ὁ	αὐτὸς ὢν λόγος πρὸς τὸ
[1, 5]	δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ ἔφορος	ὁ	βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα τῶν
[1, 5]	Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ	ὁ	βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι δίκαιος
[1, 4]	πάντα· ὧν δὲ κοινὸς μὲν	ὁ	βίος, κοινὴ δὲ ἡ χάρις,
[1, 13]	κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ	ὁ	βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα
[1, 3]	τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ	ὁ	βλέπων καὶ διορῶν τὰ ἐγκάρδια
[1, 10]	ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ	ὁ	βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ
[1, 11]	ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν,	ὁ	γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν ψυχὴν
[1, 6]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν·	ὁ	γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν
[1, 7]	μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται.	Ὁ	γὰρ αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε
[1, 7]	τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν τὰ ἀντάξια·	ὁ	γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς
[1, 9]	ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται.	Ὁ	γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν πῶς
[1, 8]	καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν»	Ὁ	γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν ἐκ
[1, 11]	προφήτης δὲ καὶ ὁ Μωσῆς·	ὁ	γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων ἐστὶ
[1, 8]	ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου	ὁ	γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν
[1, 5]	τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία.	Ὁ	γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν
[1, 1]	τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν.	Ὁ	γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος,
[1, 9]	περὶ τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο	ὁ	Δαβίδ, τουτέστι τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 2]	σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται»	ὁ	δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία,
[1, 12]	πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός,	ὁ	δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην
[1, 10]	ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται.	Ὁ	δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος,
[1, 8]	ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος.	Ὁ	δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν
[1, 8]	ἐλπὶς ἐπὶ τὸν σῴζοντα αὐτούς»	Ὁ	δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην
[1, 7]	οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι.	Ὁ	δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς
[1, 9]	τὰ μωρά, εἴσεται τὸν τρέφοντα,	ὁ	δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων
[1, 6]	ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ,	ὁ	δὲ καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω.
[1, 6]	κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι γάλα·	ὁ	δὲ κύριος ὁ Χριστὸς ὁ
[1, 8]	σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν·	ὁ	δὲ κύριός φησιν ἐν τῇ
[1, 9]	αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ ἔθνη,	ὁ	δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ.
[1, 7]	τὴν προσηγορίαν τοῖς νηπίοις καλουμένοις.	Ὁ	δὲ νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ
[1, 8]	ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν,	ὁ	δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα
[1, 8]	θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος.	Ὁ	δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν αὐτὸ
[1, 2]	σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός,	ὁ	δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται
[1, 8]	δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ	ὁ	δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ
[1, 1]	τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός,	ὁ	διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ
[1, 6]	νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος γὰρ	ὁ	δίκαιος ὁ παλαιὸς τοῦ νέου
[1, 10]	ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος
[1, 6]	ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς	ὁ	ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί μου
[1, 9]	Πῶς γὰρ οὐ δεινόν, εἰ	ὁ	εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ γνώσεται
[1, 6]	δὲ ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω	ὁ	εἷς καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς
[1, 2]	θεός, ὁ ἐν τῷ πατρί,	ὁ	ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός, σὺν
[1, 6]	γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν	ὁ	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ
[1, 8]	χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν	ὁ	ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη
[1, 8]	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ	ὁ	ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ
[1, 9]	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ	ὁ	ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ
[1, 9]	ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ	ὁ	ἐλέγχων δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν
[1, 8]	εἰ μὴ ὁ πατήρ μου	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις
[1, 8]	ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ
[1, 2]	πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος θεός,	ὁ	ἐν τῷ πατρί, ὁ ἐκ
[1, 8]	ὁ αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ,	ὁ	ἓν ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν·
[1, 7]	ἐγὼ κύριος ὁ θεός σου,	ὁ	ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου.
[1, 6]	Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν,	ὁ	ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ
[1, 8]	ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ	ὁ	ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν
[1, 8]	ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς	ὁ	ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο.
[1, 9]	με, ἕως ἂν εἴπητε· εὐλογημένος	ὁ	ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου. Εἰ
[1, 5]	ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος	ὁ	ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς
[1, 7]	ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον	ὁ	Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους
[1, 6]	τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν	ὁ	ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν λόγος
[1, 9]	σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός,	ὁ	θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος
[1, 5]	ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς νηπίους	ὁ	θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ
[1, 9]	Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι	ὁ	θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων·
[1, 11]	ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος	ὁ	θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις
[1, 8]	ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου,	ὁ	θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ
[1, 9]	τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι	ὁ	θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ
[1, 3]	Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν	ὁ	θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν,
[1, 9]	ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν	ὁ	θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ
[1, 3]	εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι,	ὁ	θεὸς διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ
[1, 3]	οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν	ὁ	θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει,
[1, 4]	εἶναι νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν	ὁ	θεὸς εἷς, εἷς δὲ καὶ
[1, 3]	αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν αὐτὸν	ὁ	θεὸς ἢ ὡς οὐκ ἄνευ
[1, 5]	τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν	ὁ	θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας
[1, 8]	διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς	ὁ	θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ
[1, 7]	θεοῦ ὁ λόγος, ᾧ φωτίζεται	ὁ	θεὸς καὶ γνωρίζεται. Τότε καὶ
[1, 8]	τετελειωμένοι εἰς ἕν» ἓν δὲ	ὁ	θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς
[1, 8]	ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα	ὁ	θεός. Καὶ ὅ γε κύριος
[1, 8]	ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ	ὁ	θεός. Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ
[1, 8]	Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς	ὁ	θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου
[1, 5]	καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται	ὁ	θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ παρουσίαν.
[1, 10]	ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ	ὁ	θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ
[1, 2]	Σῶσον τὸν δοῦλόν σου» φησίν,	ὁ	θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ
[1, 12]	Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν	ὁ	θεός, ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος
[1, 8]	συνίστησιν, τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος	ὁ	θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν;
[1, 7]	νηπίῳ· ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος ἦν	ὁ	θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος
[1, 7]	θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός ἐστιν	ὁ	θεός, ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός,
[1, 9]	θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ	ὁ	θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν
[1, 8]	ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ	ὁ	θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα ὁ
[1, 8]	ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη	ὁ	θεός, ὅπως ἂν γένηται ὁ
[1, 8]	τοῦ λόγου· ἓν γὰρ ἄμφω,	ὁ	θεός, ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ
[1, 8]	ἡ γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν	ὁ	θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει,
[1, 8]	μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ εἶναι	ὁ	θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα μισεῖται
[1, 8]	κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων, καθὼς κατέστρεψεν	ὁ	θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ
[1, 7]	καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ εἰμι	ὁ	θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν μου»
[1, 7]	ἑαυτὸν ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος	ὁ	θεός σου, ὁ ἐξαγαγών σε
[1, 8]	με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς	ὁ	θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας
[1, 8]	ὁ θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα	ὁ	θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ
[1, 1]	προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ	ὁ	θεός, τοῖς εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ»
[1, 6]	τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν	ὁ	θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον
[1, 6]	Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν,	ὁ	θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς
[1, 8]	ἄρα καὶ ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου	ὁ	θεός. Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ
[1, 8]	καὶ φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα	ὁ	θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος.
[1, 6]	ζωῇ· οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ	ὁ	θεός. Ὡς γὰρ τὸ θέλημα
[1, 7]	ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν,	ὁ	θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν
[1, 11]	ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς	ὁ	θεός, ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ
[1, 6]	τοῦ πατρός μου, ἵνα πᾶς	ὁ	θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων
[1, 7]	ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν πορνείαν	ὁ	Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος,
[1, 7]	ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος	ὁ	θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν οὖν
[1, 7]	μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ	ὁ	Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ
[1, 9]	οὐ γὰρ αἴτιος τοῦ πυρετοῦ	ὁ	ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ
[1, 9]	αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ ὡς	ὁ	ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς
[1, 5]	κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν	ὁ	Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία καὶ
[1, 5]	ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν	ὁ	Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών·
[1, 5]	ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν	ὁ	Ἰησοῦς μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας
[1, 5]	δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ	ὁ	Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως
[1, 5]	μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος	ὁ	Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς συνηγορίαν
[1, 5]	δέ, οὐ μόνον εἰκότως ἄρα	{ὁ	Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ πάθους
[1, 5]	εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται	ὁ	Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα μετὰ
[1, 5]	ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας	ὁ	Ἰσαάκ, ὡς ὁ κύριος τὸ
[1, 9]	ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ	ὁ	Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν τὸν θεόν,
[1, 6]	σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω	ὁ	ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ,
[1, 7]	ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις	ὁ	καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος,
[1, 5]	καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων,	ὁ	καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς
[1, 5]	ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς	ὁ	καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου
[1, 7]	λέγει ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν	ὁ	καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν
[1, 9]	εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς,	ὁ	κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ δοῦναι
[1, 6]	αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων	ὁ	καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ
[1, 10]	σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται	ὁ	κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν
[1, 6]	δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον χρόνον	ὁ	κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει
[1, 8]	ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ	ὁ	κόσμος πιστεύῃ, ὅτι σύ με
[1, 8]	καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ	ὁ	κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ
[1, 9]	Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς	ὁ	κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην ἐποίσων
[1, 8]	ἔργα τῶν δακτύλων σου» καὶ	ὁ	κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς
[1, 8]	κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ δὲ	ὁ	κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος,
[1, 7]	τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς	ὁ	κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν
[1, 7]	παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ οὖν τρόπον	ὁ	κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις
[1, 9]	ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως	ὁ	κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων
[1, 6]	ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν	ὁ	κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν
[1, 6]	Τὸ αἷμά μου γάρ» φησὶν	ὁ	κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις» Μή
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ ὡς	ὁ	κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς
[1, 9]	αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν	ὁ	κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε
[1, 5]	κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ	ὁ	κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ εἶναι
[1, 6]	περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ	ὁ	κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα,
[1, 6]	εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν	ὁ	κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν
[1, 8]	κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου	ὁ	κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ
[1, 5]	ἦν ἡ θυρίς, δι´ ἧς	ὁ	κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´
[1, 6]	σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς	ὁ	κύριος. Εἰ δὲ καὶ συνενδῴη
[1, 7]	Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ	ὁ	κύριος· εἴ τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν
[1, 6]	αἷμα καὶ γάλα, ἃ πάντα	ὁ	κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν
[1, 6]	δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ	ὁ	κύριος ἐκ σαρκὸς καὶ αἵματος.
[1, 8]	δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα	ὁ	κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ
[1, 5]	κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό τοι καὶ	ὁ	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει
[1, 6]	τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ	ὁ	κύριος ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην
[1, 5]	γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν,	ὁ	κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς
[1, 6]	ἡ κρᾶσις δὲ ἡ ἀμφοῖν	ὁ	κύριος, ἡ τροφὴ τῶν νηπίων·
[1, 6]	καὶ λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν	ὁ	κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ λόγος
[1, 6]	γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις	ὁ	κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς ὁ
[1, 3]	φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν	ὁ	κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ καὶ
[1, 7]	Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ	ὁ	κύριος λέγει· μὴ λέγε ὅτι
[1, 5]	βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει	ὁ	κύριος λέγων ἐὰν μὴ στραφῆτε
[1, 7]	δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς	ὁ	κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν
[1, 5]	κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς	ὁ	κύριος, μόνον ἐβάστασε τὰ ξύλα
[1, 3]	πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς	ὁ	κύριος ὁμολογῶν καὶ λέγων αὐτὸς
[1, 8]	εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς	ὁ	κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον
[1, 8]	Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ	ὁ	κύριος» οὐ γὰρ δήπου μισεῖ
[1, 6]	κύριος, ἡ τροφὴ τῶν νηπίων·	ὁ	κύριος πνεῦμα καὶ λόγος. Ἡ
[1, 4]	θήλεος ζῴου· αὐτὸς δὲ ἡμᾶς	ὁ	κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς αἰῶνας,
[1, 9]	ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως	ὁ	κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ
[1, 10]	τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ	ὁ	κύριος. Σαφέστατα δὲ ἐπὶ τὴν
[1, 6]	εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ	ὁ	κύριος σαφέστατα τῆς σωτηρίας τὴν
[1, 8]	καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων
[1, 7]	δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ	ὁ	κύριος τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ
[1, 5]	τῆς ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ, ὡς	ὁ	κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ
[1, 5]	Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων	ὁ	κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς
[1, 8]	εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος	ὁ	κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς
[1, 7]	ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς	ὁ	κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ παλαιοῦ,
[1, 8]	δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ	ὁ	κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου
[1, 6]	αἷμα» Ταύτας ἡμῖν οἰκείας τροφὰς	ὁ	κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα ὀρέγει
[1, 6]	τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς ἐκύησεν	ὁ	κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς
[1, 4]	κεκληκέναι, εἴ τῳ πιστὸς καταφαίνεται	ὁ	κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ
[1, 5]	ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν	ὁ	λαὸς ὁ καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν
[1, 9]	μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ	ὁ	λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ»
[1, 9]	ὅτι δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν	ὁ	λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν
[1, 9]	κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει·	ὁ	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν
[1, 6]	καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος	{ὁ	λόγος ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι
[1, 5]	οἶνον ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα	ὁ	λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν
[1, 6]	ὁ κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς	ὁ	λόγος ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα καὶ
[1, 3]	ἔργων τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ	ὁ	λόγος αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος
[1, 8]	ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς ὤν,	ὁ	λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί
[1, 8]	ἔστιν. Εἴ τι ἄρα μισεῖ	ὁ	λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι·
[1, 7]	καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ	ὁ	λόγος γεγέννηται καὶ ὁ φόβος
[1, 8]	τῷ θεῷ, καὶ θεὸς ἦν	ὁ	λόγος» Εἰ δὲ οὐ μισεῖ
[1, 11]	Πάλαι μὲν οὖν διὰ Μωσέως	ὁ	λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ
[1, 11]	~Ὅτι διὰ νόμου καὶ προφητῶν	ὁ	λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ
[1, 6]	πρὸς τὸν θεὸν τὸ αἷμα,	ὁ	λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν
[1, 6]	καὶ γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον	ὁ	λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ
[1, 6]	λόγον. Ὅτι δὲ τὸ αἷμα	ὁ	λόγος ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ
[1, 6]	προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν	ὁ	λόγος ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα
[1, 8]	δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας	ὁ	λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ
[1, 6]	ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ	ὁ	λόγος, ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας.
[1, 10]	οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε	ὁ	λόγος ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ
[1, 8]	θεός, ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ	ὁ	λόγος ἦν ἐν τῷ θεῷ,
[1, 7]	τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ	ὁ	λόγος ἦν ὁ ἀλείπτης ἅμα
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται	ὁ	λόγος, καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ
[1, 12]	εὔτονος. Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ	ὁ	λόγος κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ
[1, 6]	ποτε προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ	ὁ	λόγος νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος
[1, 6]	τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ	ὁ	λόγος ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος
[1, 8]	ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα	ὁ	λόγος. Ὁ δὲ φιλῶν τι
[1, 7]	κύριον. Οὗτός ἐστιν ὁ θεός,	ὁ	λόγος, ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας
[1, 2]	ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν	ὁ	λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν
[1, 7]	παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς	ὁ	λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται,
[1, 7]	εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως	ὁ	λόγος ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 1]	παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών,	ὁ	λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν
[1, 6]	καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ	ὁ	λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν,
[1, 4]	ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν	ὁ	λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν
[1, 7]	εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν	ὁ	λόγος περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ
[1, 6]	ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν	ὁ	λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ
[1, 6]	λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων·	ὁ	λόγος τὰ πάντα τῷ νηπίῳ,
[1, 8]	τοῦ προφήτου τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν	ὁ	λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς»
[1, 8]	δι´ ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς
[1, 6]	τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον,
[1, 2]	δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία,	ὁ	λόγος τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας
[1, 6]	γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ	ὁ	λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα
[1, 7]	ψυχή» Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ	ὁ	λόγος, ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς
[1, 6]	πορνείας καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν	ὁ	μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς
[1, 5]	τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι σαφέστατα	ὁ	μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι
[1, 10]	καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας,	ὁ	μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ
[1, 8]	τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ	ὁ	μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ
[1, 5]	προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης	ὁ	μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης»
[1, 9]	οὐ γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´	ὁ	μὲν βοῦς καὶ ὁ ὄνος,
[1, 11]	καὶ προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει.	Ὁ	μὲν δὴ τρόπος τῆς φιλανθρωπίας
[1, 8]	φίλος καὶ ὁ μή, ἀλλ´	ὁ	μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ
[1, 8]	εἰδὼς φαίνεταί που λέγων ὥστε	ὁ	μὲν νόμος ἅγιος, καὶ ἡ
[1, 5]	δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς σωτηρίαν,	ὁ	μὲν οἶνος τῷ σώματι, τὸ
[1, 8]	ὀνειδίζετον, καὶ ὁ φίλος καὶ	ὁ	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς
[1, 10]	ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν}	ὁ	μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς
[1, 13]	εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ	ὁ	μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ
[1, 3]	γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν	ὁ	μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται
[1, 6]	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ	ὁ	μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ
[1, 5]	ὅς ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ	ὁ	μόνος ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς
[1, 9]	ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός,	ὁ	μόνος θεός. Ὡς γὰρ τὸ
[1, 7]	φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ	ὁ	μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται.
[1, 11]	διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ	ὁ	Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία
[1, 7]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν	ὁ	Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν
[1, 5]	μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ	ὁ	νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων,
[1, 2]	ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ,	ὁ	νεκρός, οἷος ἦν πρὶν ἢ
[1, 5]	Εἰ δὲ καὶ ὄνος εἴη	ὁ	νέος ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν
[1, 5]	τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν	ὁ	νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός,
[1, 7]	Διὸ καί φησιν ἡ γραφή·	ὁ	νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ
[1, 11]	ἔπαιζον, διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ	ὁ	νόμος καὶ ὁ φόβος εἵπετο
[1, 6]	τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε	ὁ	νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς
[1, 9]	ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ	ὁ	οἶκος Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ.
[1, 9]	τε· καὶ ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ	ὁ	οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος
[1, 9]	διώκει; Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται	ὁ	οἶκος ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ
[1, 8]	τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν	ὁ	ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν
[1, 9]	ἀλλ´ ὁ μὲν βοῦς καὶ	ὁ	ὄνος, τὰ νωθῆ ζῷα καὶ
[1, 9]	ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός,	ὁ	ὄντως θεός, ὁ ὢν αὐτὸς
[1, 9]	ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ	ὁ	ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ
[1, 9]	δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη	ὁ	οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν
[1, 8]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ	ὁ	οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ ἅγιον
[1, 9]	καὶ ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν	ὁ	παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον»
[1, 7]	προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ	ὁ	παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ
[1, 4]	θεὸς εἷς, εἷς δὲ καὶ	ὁ	παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία
[1, 10]	αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας	ὁ	παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ
[1, 12]	ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται	ὁ	παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων
[1, 3]	ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν	ὁ	παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται,
[1, 9]	δὲ καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ	ὁ	παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ
[1, 10]	οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ	ὁ	παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως
[1, 2]	δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν	ὁ	παιδαγωγός ἐάν τις ἀποθάνῃ ἐπ´
[1, 8]	Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς	ὁ	παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς
[1, 2]	~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν	ὁ	παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ
[1, 1]	παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν	ὁ	παιδαγωγός, ᾗ καὶ τὸ τέλος
[1, 2]	δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν	ὁ	παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ	ὁ	παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς,
[1, 6]	ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς	ὁ	παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς
[1, 7]	ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς	ὁ	παιδαγωγός, καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας
[1, 7]	καὶ ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος»	ὁ	παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν
[1, 9]	ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος	ὁ	παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ
[1, 10]	ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος ὁ τοῦ
[1, 8]	γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου
[1, 7]	ἐστιν ὁ θεός, ὁ λόγος,	ὁ	παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν
[1, 7]	πῶς μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ	ὁ	παιδαγωγός, ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει
[1, 7]	εἴσω τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ	ὁ	παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ
[1, 7]	ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως	ὁ	παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς ἐν τῷ
[1, 3]	ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος	ὁ	παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος
[1, 1]	ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν	ὁ	παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν
[1, 7]	ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων	ὁ	παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν·
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται	ὁ	παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ
[1, 2]	Οὗ δὴ χάριν ὁ λόγος	ὁ	παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς
[1, 6]	αἷμα· τύπος γὰρ ὁ δίκαιος	ὁ	παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου καὶ
[1, 2]	σῶμα καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ	ὁ	πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ
[1, 1]	ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ	ὁ	πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν,
[1, 13]	οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι	ὁ	παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ
[1, 1]	ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη	ὁ	παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς
[1, 5]	πρᾶον καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ	ὁ	παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος·
[1, 1]	ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος	ὁ	παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ πᾶν
[1, 7]	ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς,	ὁ	πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος,
[1, 8]	καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ	ὁ	πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς ἄρα
[1, 9]	οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος	ὁ	πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ
[1, 9]	ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ μὴ	ὁ	πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα
[1, 6]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´	ὁ	πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν
[1, 8]	ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ	ὁ	πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστιν»
[1, 8]	λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ	ὁ	πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς
[1, 8]	εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν	ὁ	πατήρ μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ
[1, 8]	τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις	ὁ	πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν
[1, 6]	οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί,	ὁ	πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο
[1, 5]	παιδίον, οὕτως καὶ τῶν ὅλων	ὁ	πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας
[1, 8]	προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς	ὁ	πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ
[1, 3]	ὁμολογῶν καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ	ὁ	πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς
[1, 7]	υἱὸς καὶ ἐν τῷ υἱῷ	ὁ	πατήρ, ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις τῇ
[1, 2]	ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ	ὁ	πατρικὸς μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς
[1, 6]	ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν	ὁ	Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων
[1, 6]	Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν	ὁ	Παῦλος λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ
[1, 11]	τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν	ὁ	Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς
[1, 8]	ὁ κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ	ὁ	Παῦλός φησι νυνὶ δὲ χωρὶς
[1, 8]	ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν	ὁ	Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ·
[1, 7]	κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ λόγος	ὁ	πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται,
[1, 5]	γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας,	ὁ	περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ,
[1, 6]	μαστόν. Διὰ τοῦτό φησι καὶ	ὁ	Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν
[1, 6]	μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν	ὁ	πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει
[1, 8]	μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ	ὁ	Πλάτων μαθὼν πάντες μὲν γὰρ»
[1, 5]	μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ	ὁ	πληρῶν τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ
[1, 6]	γὰρ οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται;	Ὁ	πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν
[1, 7]	καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ εἰμι	ὁ	ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν
[1, 10]	δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος,	ὁ	ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ
[1, 1]	ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν,	ὁ	προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ,
[1, 6]	καὶ τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου	ὁ	προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ
[1, 8]	ἐγένετο. Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ	ὁ	προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι
[1, 13]	ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν	ὁ	πρῶτος ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν τοῦ
[1, 6]	καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς	ὁ	πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ
[1, 10]	Καί μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο	ὁ	Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν
[1, 10]	Οἱ μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ	ὁ	σίδηρος πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ
[1, 6]	νόμον τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω	ὁ	σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ,
[1, 7]	Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα	ὁ	στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων
[1, 8]	ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ	ὁ	στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ τὰς
[1, 7]	ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ φέρων,	ὁ	συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ
[1, 9]	τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς	ὁ	συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν
[1, 9]	ὁ ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν	ὁ	συνίων τὸν θεόν. Μέμψις δέ
[1, 2]	ὁ πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός.	Ὁ	σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ,
[1, 12]	καὶ σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται,	ὁ	τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις
[1, 8]	ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων	ὁ	ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ
[1, 6]	εἰ τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο	ὁ	τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ
[1, 12]	λόγος ἐστὶν αὐταῖς ἡ τροφή,	ὁ	τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν
[1, 9]	τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν σθένει	ὁ	τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος
[1, 6]	ὁ δὲ κύριος ὁ Χριστὸς	ὁ	τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν
[1, 8]	ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος	ὁ	τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν
[1, 9]	ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν	ὁ	τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν
[1, 6]	Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν,	ὁ	τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ
[1, 9]	ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς	ὁ	τὸν πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ
[1, 10]	μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος	ὁ	τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ
[1, 7]	Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ λόγος	ὁ	τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν
[1, 1]	τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών,	ὁ	τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς
[1, 8]	περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ	ὁ	τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος
[1, 9]	κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ τίς	ὁ	τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου.
[1, 10]	νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς	ὁ	τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ»
[1, 6]	καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ καὶ	ὁ	τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ
[1, 3]	δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος οὐχὶ	ὁ	τυφλός, καθά φησιν ἡ γραφή,
[1, 12]	καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν	ὁ	τῶν ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ
[1, 7]	καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος,	ὁ	τῶν νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ
[1, 8]	ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός,	ὁ	τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς
[1, 6]	ὅλων πατήρ, εἷς δὲ καὶ	ὁ	τῶν ὅλων λόγος, καὶ τὸ
[1, 6]	Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς μὲν	ὁ	τῶν ὅλων πατήρ, εἷς δὲ
[1, 5]	ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἂν	ὁ	υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ
[1, 9]	οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ μὴ	ὁ	υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις
[1, 7]	τῶν ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ	ὁ	υἱὸς καὶ ἐν τῷ υἱῷ
[1, 5]	γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ μὴ	ὁ	υἱὸς καὶ ᾧ ἂν ὁ
[1, 11]	παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου	ὁ	υἱὸς ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε.
[1, 8]	Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι	ὁ	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι
[1, 1]	πράξεών τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ	ὁ	ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη ὁ
[1, 9]	αὐτῶν ἐστιν καὶ ὁ θεὸς	ὁ	ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως
[1, 7]	θεός, ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός,	ὁ	φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ
[1, 7]	τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς	ὁ	φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει
[1, 7]	δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ	ὁ	φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα
[1, 13]	σοφία λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν	ὁ	φιλήδονος καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ
[1, 8]	Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ	ὁ	φίλος καὶ ὁ μή, ἀλλ´
[1, 8]	ὁ θεός, ὅπως ἂν γένηται	ὁ	φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα
[1, 9]	καὶ σωτήριος, εἰ καὶ πικρός,	ὁ	φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν
[1, 11]	αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος καὶ	ὁ	φόβος εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων
[1, 7]	καὶ ὁ λόγος γεγέννηται καὶ	ὁ	φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ
[1, 8]	εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν	ὁ	φόβος ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ
[1, 8]	γραφῆς ὧδέ που λεγούσης καὶ	ὁ	φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν
[1, 7]	Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής,	ὁ	Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ φυγάς,
[1, 9]	φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς	ὁ	φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται
[1, 12]	Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ	ὁ	χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ
[1, 9]	καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς	ὁ	χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι
[1, 10]	οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ ὡς	ὁ	χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος
[1, 13]	ζωῇ· καὶ γὰρ ὁ βίος	ὁ	Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά
[1, 5]	βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν βασιλεὺς	ὁ	Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν
[1, 10]	τὸν κύριον εἰ αὐτὸς εἶ	ὁ	Χριστός, ἢ ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε
[1, 6]	τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς	ὁ	Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς νηπίοις,
[1, 6]	οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς	ὁ	Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν ἤ,
[1, 6]	πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ κύριος	ὁ	Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου καρπὸς
[1, 5]	γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ ὡς	ὁ	Χριστὸς τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ
[1, 12]	ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ δὴ γέγονεν	ὁ	Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν
[1, 6]	αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ	ὁ	χυμὸς ὢν συνέχει τὸ σπέρμα
[1, 8]	ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν	ὁ	ψόγος, καὶ οὓς ὁ ψόγος
[1, 8]	παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ οὓς	ὁ	ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν
[1, 8]	τριῶν χρόνων ἓν ὄνομα κεῖται	ὁ	ὤν» Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς
[1, 9]	καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός,	ὁ	ὢν αὐτὸς τὰ πάντα καὶ
[1, 8]	Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός. Καὶ	ὅ	γε κύριος εἰς πολλὰ συγχρῆται
[1, 8]	νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον	ὅ	ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ,
[1, 8]	δὲ γίνεται τοῦ εἶναι αὐτό,	ὃ	βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ μὴν
[1, 6]	Σωτηρία τοίνυν τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ.	Ὃ	γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωή
[1, 6]	γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ λόγῳ·	ὃ	δὲ ἐλεύθερος. Αὐτίκα γοῦν βαπτιζομένῳ
[1, 2]	τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι»	ὃ	δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ
[1, 9]	εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται·	ὃ	δὲ καὶ εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς
[1, 9]	παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα·	ὃ	δὲ οὐ μόνον τὰ ἤπια
[1, 8]	ἀπολέσαι παρὰ τὰς ἰδίας αἰτίας,	ὃ	δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πέπονθεν·
[1, 7]	μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν,	ὃ	δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν,
[1, 6]	τοῦ πατρός, τὸν λόγον, καταφεύγομεν,	ὃ	δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν
[1, 11]	γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως,	ὃ	δὴ αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ
[1, 6]	καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος,	ὃ	δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς
[1, 6]	πέρας τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις,	ὃ	δὴ ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ
[1, 6]	τῷ ἐξ οὗ τὸ ἅγιον,	ὃ	δὴ κυρίως κέκληται φῶς· ἦτε
[1, 6]	τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται,	ὃ	δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος
[1, 6]	τὸ αἷμα εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ,	ὃ	δή τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς
[1, 3]	πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν,	ὃ	δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει
[1, 2]	ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον,	ὃ	δή φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον
[1, 3]	ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ	ὃ	εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ
[1, 5]	ἁπλοῦν καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν,	ὃ	εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν
[1, 3]	ὃ εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν	ὃ	ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ μὴ
[1, 7]	ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν	ὃ	ἥμαρτον; Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ
[1, 2]	πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´	ὃ	μὲν ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς
[1, 1]	ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν·	ὃ	μὲν γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς
[1, 7]	Λεωνίδην καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´	ὃ	μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν,
[1, 3]	γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ	ὃ	μὴ δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος
[1, 3]	ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν	ὃ	μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ
[1, 9]	πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν	ὃ	μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς
[1, 3]	ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν	ὃ	μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν
[1, 3]	Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι φῶς	ὃ	μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ
[1, 3]	μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν	ὃ	μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν
[1, 8]	συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν	ὃ	μισεῖ ὁ κύριος» οὐ γὰρ
[1, 8]	τι, βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι,	ὃ	μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν τι
[1, 6]	τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν,	ὃ	οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον
[1, 6]	ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες	ὃ	οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ
[1, 3]	προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου	ὃ	πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν
[1, 10]	ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν	ὃ	προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν,
[1, 13]	σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν,	ὃ	τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ
[1, 10]	παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,	ὃ	τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν
[1, 10]	παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας	ἐπιπλήσσεο,	χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ δὲ
[1, 8]	δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ νεφῶν,	καθὸ	δὲ ἐπὶ πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ
[1, 8]	μόνον ὅ ἐστι κέκληται ἀγαθός,	καθὸ	δέ, υἱὸς ὤν, ὁ λόγος
[1, 7]	ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ,	καθὸ	εἰς κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ
[1, 2]	διὰ τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως,	καθὸ	ἡ δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ
[1, 8]	ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι λέγεται,	καθὸ	καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι
[1, 10]	ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι·	καθὸ	κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ ἁμαρτίαις
[1, 8]	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ	καθὸ	μὲν βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ
[1, 8]	δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων,	καθὸ	μὲν πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν,
[1, 12]	οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι	δύναιο	ἄν. Ὡς δὲ ἔστι τις
[1, 6]	πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι·	διὸ	καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε
[1, 6]	ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε;	Διὸ	καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν,
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου ἐφιέμενος·	διὸ	καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι,
[1, 13]	ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς,	διὸ	καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου
[1, 7]	κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν.	Διὸ	καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς ἔθνη
[1, 8]	φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία.	Διὸ	καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι
[1, 9]	ἡ σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς.	Διὸ	καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν
[1, 7]	Μωσέως δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ·	διὸ	καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ δὲ
[1, 9]	αἱ πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι·	διὸ	καὶ σωτήριος, εἰ καὶ πικρός,
[1, 2]	αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν·	διὸ	καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος
[1, 5]	παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος·	διὸ	καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν νύμφην
[1, 8]	ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα.	Διὸ	καὶ τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν
[1, 7]	Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα.	Διὸ	καί φησιν ἡ γραφή· ὁ
[1, 6]	τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»	Διὸ	κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι
[1, 6]	εἰς τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον.	Διὸ	κἀν τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ
[1, 5]	πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ παιδία.	Διὸ	κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ
[1, 6]	τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ βρεφώδει λόγῳ.	Διὸ	οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα
[1, 6]	κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς δ´ ἐξ	ἀγαθοῖο	καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ὡς
[1, 6]	θέλημα τοῦ πέμψαντός με» Ὁρᾶτε	ἄλλο	βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως γάλακτι τὸ
[1, 10]	Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ καὶ	ἄλλο	εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός·
[1, 5]	Δία Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ	ἄλλο	εὐπρεπὲς ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ
[1, 6]	πως ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς	ἄλλο	καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ καὶ
[1, 6]	καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ	ἄλλο	νοούμενον, καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς
[1, 4]	δὲ ποιμένος οὔτε πρόβατα οὔτε	ἄλλο	οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ δὴ
[1, 5]	Μέγιστον δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ	ἄλλο	παραθήσομαι τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον
[1, 8]	ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν	ἄλλο	ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ· πάντα
[1, 6]	δὲ καὶ συνενδῴη τις αὐτοῖς	ἄλλο	τι εἶναι τὸ βρῶμα παρὰ
[1, 8]	θεοῦ κρεῖττον οὐδέν. Καὶ οὐκ	ἄλλο	τί ἐστι τὸ κατὰ γνώμην
[1, 6]	οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν οὐ τροφιμώτερον	ἄλλο	τι οὐδὲ μὴν γλυκύτερον ἀλλ´
[1, 6]	βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ	ἄλλο	τι παρὰ τὸ γάλα τὸ
[1, 12]	τὸ λογικόν, τὸν ἄνθρωπον λέγω,	ἄλλο	τι φαμὲν ἢ θεάσασθαι τὸ
[1, 10]	τὰ ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ	κἀκεῖνο	εἴρηται· οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες
[1, 6]	δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» Διὸ	κἀκεῖνο	ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν
[1, 6]	ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ	κἀκεῖνο	ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ
[1, 6]	τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους,	ἐκεῖνο	δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες
[1, 10]	κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς	ἐκεῖνο	εἴρηται πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν
[1, 13]	ἁρμόττει, ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον	ἐκεῖνο	περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν
[1, 6]	ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν	ἐκεῖνο	πληρωθῇ τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ
[1, 6]	οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον	ἐκεῖνο	τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ;
[1, 6]	δὲ δι´ οὗ τὸ ἅγιον	ἐκεῖνο	φῶς τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν
[1, 8]	ἡ μάχαιρά μου φάγεται κρέα	ἀπὸ	αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα
[1, 7]	ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον	ἀπὸ	κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας
[1, 10]	χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος	ἀπὸ	προσώπου τῆς γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον
[1, 6]	τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα	ἀπὸ	σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας
[1, 6]	σου. Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα	ἀπὸ	σοφῶν καὶ συνετῶν τοῦ νῦν
[1, 2]	κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει δὲ ἐνθένδε	ἀπὸ	τῆς γραφῆς διὰ τοῦτο τάδε
[1, 6]	φασιν. Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν	ἀπὸ	τῆς ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων τῶν
[1, 6]	σήραγγας, τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ	ἀπὸ	τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα,
[1, 6]	τοῦ αἵματος μεταβολῇ· εἴτε αὖ	ἀπὸ	τῶν ἐν μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν
[1, 7]	τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε	ἀπὸ	τῶν ἔργων ὑμῶν» τῶν παλαιῶν
[1, 7]	ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν	ἀπὸ	τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς
[1, 9]	ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ ἐχώλαναν	ἀπὸ	τῶν τρίβων αὐτῶν» καὶ διὰ
[1, 6]	ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ φόβου,	ὑπὸ	δὲ τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως
[1, 11]	καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι	ὑπὸ	δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου γοῦν
[1, 6]	δούλου κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ	ὑπὸ	ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι
[1, 13]	καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς	ὑπὸ	θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς σωτηρίαν
[1, 6]	ἅμα τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι αὐτὸν	ὑπὸ	Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι·
[1, 7]	οὐ παρέδωκέν με» τὸ γὰρ	ὑπὸ	κυρίου παιδευθῆναι καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου
[1, 6]	γὰρ αὐτῆς ἤδη τῆς γῆς	ὑπὸ	μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ
[1, 7]	ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ	ὑπὸ	μὲν τοῦ λόγου, διὰ Μωσέως
[1, 7]	νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ	ὑπὸ	Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ
[1, 6]	γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς	ὑπὸ	νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν
[1, 6]	τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν	ὑπὸ	νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν
[1, 6]	αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον	ὑπὸ	νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον
[1, 8]	τὴν κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ	ὑπὸ	ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον
[1, 6]	ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι	ὑπὸ	παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι
[1, 6]	τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ	ὑπὸ	πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται
[1, 6]	καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι,	ὑπὸ	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν
[1, 9]	ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς	ὑπὸ	τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ οὐκ
[1, 5]	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία	ὑπὸ	τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν
[1, 6]	φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ	ὑπὸ	τὴν πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν
[1, 7]	ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς πάντας	ὑπὸ	τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ μόνον,
[1, 5]	Ἔστι καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ	ὑπὸ	τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς
[1, 6]	κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον, τὴν	ὑπὸ	τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν
[1, 8]	κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν	ὑπὸ	τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ
[1, 8]	θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα μισεῖται	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ ὑπὸ
[1, 6]	τὸ γάλα· θέρους δ´ ἔμπαλιν	ὑπὸ	τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον
[1, 13]	ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν τῶν	ὑπὸ	τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια,
[1, 7]	χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ Μωσέως	ὑπὸ	τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί
[1, 8]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ	ὑπὸ	τοῦ λόγου· ἓν γὰρ ἄμφω,
[1, 10]	ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως	ὑπὸ	τοῦ λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός
[1, 6]	πάθους εἰς ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ	ὑπὸ	τοῦ οἴνου τὸ γάλα καὶ
[1, 8]	οἷός τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα,	ὑπὸ	τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων ὁ
[1, 6]	ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ λευκότατον	ὑπὸ	τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει
[1, 6]	πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ ὑστέρᾳ	ὑπὸ	τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ πνεύματος,
[1, 6]	ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον	ὑπὸ	τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα.
[1, 8]	πῶς ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν	ὑπὸ	φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ
[1, 6]	πῶς ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς	ὑπὸ	φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ
[1, 12]	ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ	ὑπὸ	χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ ἅμα καὶ
[1, 6]	καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ κατελήφθην	ὑπὸ	Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω
[1, 6]	ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ	ὑπὸ	ψυχῆς, ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ
[1, 7]	ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς	πρὸ	καταβολῆς κόσμου εἰς πίστιν ἐγνωσμένους
[1, 8]	ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με	πρὸ	καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ
[1, 9]	σου· ἔλεος καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται	πρὸ	προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι
[1, 6]	σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως εἰπών·	Πρὸ	τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν
[1, 8]	γε κύριος εἰς πολλὰ συγχρῆται	πρὸ	τοῦ ἔργου τῷ λόγῳ. Τὰ
[1, 7]	μὴ λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι·	πρὸ	τοῦ με πλάσαι σε ἐν
[1, 7]	ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ	πρὸ	τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας
[1, 8]	κρεῖττον οὐδὲ ἕν, ὠφελεῖ ἄρα	τὸ	ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ ὁ θεὸς
[1, 5]	ὑμᾶς σοφοὺς μὲν εἶναι εἰς	τὸ	ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ
[1, 8]	ἄρα τὰ μέρη, καθ´ ἃ	τὸ	ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ ἡ δικαιοσύνη
[1, 11]	ὂν χολῆς ἐστι γεννητικόν, ὡς	τὸ	ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ δὴ αἴτιον
[1, 10]	τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς	τὸ	ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης;
[1, 1]	μὲν αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι	τὸ	ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα
[1, 9]	τὸ περὶ τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ	τὸ	ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ τὸ περὶ
[1, 8]	θανάτῳ κολάζων τινάς, τέλος ἔχει	τὸ	ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν ὑπηκόων
[1, 9]	Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ ὡς ἐπίπαν	τὸ	ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται δὲ
[1, 6]	κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ	τὸ	ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς τὸ
[1, 5]	ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν διὰ	τὸ	ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν ἡμῖν
[1, 6]	ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν τὸ πνεῦμα	τὸ	ἅγιον ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ ὑπ´
[1, 7]	διὰ τῆς ᾠδῆς τὸ πνεῦμα	τὸ	ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν
[1, 6]	ἀνεῖται, φώτισμα δὲ δι´ οὗ	τὸ	ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ σωτήριον
[1, 6]	ὅλων λόγος, καὶ τὸ πνεῦμα	τὸ	ἅγιον ἓν καὶ τὸ αὐτὸ
[1, 10]	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὸ ὄρος	τὸ	ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ
[1, 9]	αὐτοὺς ἐγὼ εἰς τὸ ὄρος	τὸ	ἅγιόν μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ
[1, 6]	τὸ ἅγιον τῷ ἐξ οὗ	τὸ	ἅγιον, ὃ δὴ κυρίως κέκληται
[1, 8]	καὶ ὁ οὐρανὸς θρόνος σου»	τὸ	ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ δὲ
[1, 9]	ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς	τὸ	ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς τὴν
[1, 6]	τῷ ὁμοίῳ φίλον, φίλον δὲ	τὸ	ἅγιον τῷ ἐξ οὗ τὸ
[1, 12]	μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα,	τὸ	ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον εὐωδίας
[1, 6]	ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς	τὸ	ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ παῖδες
[1, 13]	εὖ ζῆν ἁρμόττει, ἐξ ὧν	τὸ	ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν, ταῦτα
[1, 6]	πνεύματος· κρᾶμα τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου	τὸ	ἀίδιον φῶς ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ
[1, 6]	ἐντυγχάνον τῷ θεῷ· οὐ γὰρ	τὸ	αἷμα ἄν ποτε προήσεται φωνήν,
[1, 6]	προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς συγγένειαν διὰ	τὸ	αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ
[1, 6]	ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ μεταβάλλει	τὸ	αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως τῇ
[1, 6]	Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν	τὸ	αἷμα εἰς γάλα ταῖς κυούσαις
[1, 6]	μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου	τὸ	αἷμα ἐντυγχάνον τῷ θεῷ· οὐ
[1, 6]	ἡ ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ	τὸ	αἷμα ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ
[1, 6]	ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ	τὸ	αἷμα εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ
[1, 6]	δι´ οὗ πρὸς τὸ ἔμβρυον	τὸ	αἷμα ἐφέρετο, μύσις μὲν γίνεται
[1, 6]	καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν μεταβολὴν	τὸ	αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται.
[1, 6]	δὲ ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς μαστοὺς	τὸ	αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς τῆς
[1, 6]	κατὰ τὰς διατάσεις τῆς κυήσεως	τὸ	αἷμα μεταχεῖται εἰς τὰς φυσικὰς
[1, 6]	λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ νήπιοι.	Τὸ	αἷμά μου γάρ» φησὶν ὁ
[1, 6]	Φθέγγεται δὲ πρὸς τὸν θεὸν	τὸ	αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ λόγον
[1, 6]	πεινῶντας τὸν λόγον. Ὅτι δὲ	τὸ	αἷμα ὁ λόγος ἐστίν, μαρτυρεῖ
[1, 6]	ἔστι μὲν τῆς σαρκὸς ὑγρότερον	τὸ	αἷμα, οἷον ὑγρά τις οὖσα
[1, 6]	πλεονάζει τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ	τὸ	αἷμα· οὐδὲ γὰρ πᾶσα κατέχεται
[1, 6]	τὴν σάρκα καὶ πίεσθέ μου	τὸ	αἷμα» Ταύτας ἡμῖν οἰκείας τροφὰς
[1, 6]	σάρκας» εἰπὼν καὶ πίεσθέ μου	τὸ	αἷμα» τὸ ἐναργὲς τῆς πίστεως
[1, 6]	παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου καὶ	τὸ	αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν
[1, 6]	δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ γίνεται	τὸ	αἷμα τοῦ γάλακτος ὡς σπέρμα
[1, 6]	ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι γάλα	τὸ	αἷμα τοῦ κυρίου· ἦ γὰρ
[1, 6]	δὲ ὡς ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ	τὸ	αἷμα τοῦ λόγου πεφανέρωται ὡς
[1, 6]	ὁ ἄρτος τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει	τὸ	αἷμα, τοὺς οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων
[1, 6]	μὴ οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος	τὸ	αἷμα· τύπος γὰρ ὁ δίκαιος
[1, 6]	εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ	τὸ	αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον πέψει, κυησάσης
[1, 6]	τέλειον καὶ εἰς τέλος ἄγει	τὸ	ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν τῇ ἀναπαύσει
[1, 5]	κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ οὕτως	τὸ	ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον εἶναι
[1, 11]	Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν παίζειν»	τὸ	ἄλογον τῆς τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα,
[1, 8]	ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ ἡ πρὸς	τὸ	ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ γὰρ
[1, 2]	διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος»	τὸ	ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν διὰ
[1, 13]	ὀρθὸν γίνεται λόγον, οὕτως ἔμπαλιν	τὸ	ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον. Πᾶν
[1, 9]	συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον	τὸ	ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς
[1, 9]	μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ καὶ	τὸ	ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον τὸ
[1, 11]	τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν καὶ	τὸ	ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ δριμύτητος
[1, 5]	ἁμαρτίας κελεύει διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι,	τὸ	ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν καὶ ἄκακον
[1, 9]	ὑγιαίνειν ἀεί, καλὸν δὲ καὶ	τὸ	ἀνασφῆλαι τῆς νόσου. Ταύτῃ τοι
[1, 9]	τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ	τὸ	ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται, ᾗ καθαρώτατον
[1, 6]	ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα	τὸ	ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ γάρ· ἅμα
[1, 10]	ἵν´ ὦμεν μακάριοι. Ἔμπαλιν δὲ	τὸ	ἀντισοῦν τοῦ τῆς δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος
[1, 6]	μαστῶν σήραγγας, τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον	τὸ	ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν
[1, 6]	τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι λέγων	τὸ	ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ εἰς
[1, 6]	τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ	τὸ	ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ ἔτι
[1, 10]	πεινῶντι δώσει καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ,	τὸ	ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ οὐ
[1, 4]	Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ μόνον	τὸ	ἄρρεν ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ
[1, 2]	κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν	τὸ	αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός.
[1, 6]	πορίζει φίλτρα τοῦ φῦσαι τέκνα.	Τὸ	αὐτὸ ἄρα καὶ αἷμα καὶ
[1, 6]	ὑγρὰ καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ	τὸ	αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί πως
[1, 6]	πνεῦμα τὸ ἅγιον ἓν καὶ	τὸ	αὐτὸ πανταχοῦ, μία δὲ μόνη
[1, 6]	ἀκατάπαυστον. Διὸ κἀν τῇ ἀναπαύσει	τὸ	αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ
[1, 6]	ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν λόγος	τὸ	αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα,
[1, 5]	ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον	τὸ	αὑτοῦ τὸ λεῖπον τῇ ἐκκλησίᾳ,
[1, 9]	τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ φιλάνθρωπον	τὸ	αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς
[1, 5]	πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις	τὸ	ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ
[1, 6]	συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς	τὸ	ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ ἔστι
[1, 9]	κυρίου, ᾧ ἀποκρίνεται τοῦ πυροῦ	τὸ	ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ πυρί.
[1, 6]	μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ	τὸ	βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται
[1, 6]	ἣν ὁ λόγος ἔχει πρὸς	τὸ	βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην ἔχει τὸ
[1, 3]	φησιν ἡ γραφή, τυφλοὺς εἰς	τὸ	βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ ὁ
[1, 3]	καὶ ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν,	τὸ	βούλεσθαι, ὁ θεὸς διὰ τῆς
[1, 6]	τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως καὶ	τὸ	βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία
[1, 6]	ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς	τὸ	βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως ἐν
[1, 6]	ἴστωσαν, ὡς ἄρα στερεὰν τροφὴν	τὸ	βρῶμα λέγοντες καὶ σάρκα καὶ
[1, 6]	τις αὐτοῖς ἄλλο τι εἶναι	τὸ	βρῶμα παρὰ τὸ γάλα, εἶτα
[1, 6]	ἄλλο τι παρὰ τὸ γάλα	τὸ	βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ τῇ
[1, 6]	ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι	τὸ	γάλα ἐᾷ ἡ πρὸς τὸ
[1, 6]	τι εἶναι τὸ βρῶμα παρὰ	τὸ	γάλα, εἶτα πῶς οὐ περιπαρήσονται
[1, 6]	εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ ἥκιστα πλεονάζει	τὸ	γάλα, ἐπεὶ μηδὲ τὸ αἷμα·
[1, 6]	τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία τροφὴ	τὸ	γάλα ἐστὶ τὸ τέλειον καὶ
[1, 6]	πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι	τὸ	γάλα. Ἔτι δὲ καὶ ἄρτον
[1, 6]	δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον χεῖται	τὸ	γάλα· θέρους δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ
[1, 6]	πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει	τὸ	γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς τὴν
[1, 6]	σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος νοστιμώτερον	τὸ	γάλα καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ
[1, 6]	κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται	τὸ	γάλα καὶ οἴνῳ τῷ γλυκεῖ,
[1, 6]	τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ μόνον	τὸ	γάλα καὶ ποτὸν εἶναι καὶ
[1, 6]	ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ τοῦ οἴνου	τὸ	γάλα καὶ σχίζεται, καὶ ὅτιπερ
[1, 6]	ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα μαθήματα	τὸ	γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας
[1, 6]	ὃν τρόπον ἡ πυτία συνίστησι	τὸ	γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ
[1, 6]	τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην ἔχει	τὸ	γάλα τὴν συναλλαγὴν πρὸς τὸ
[1, 6]	ἔοικεν, μόνος ἡμῖν τοῖς νηπίοις	τὸ	γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ
[1, 6]	ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο τι παρὰ	τὸ	γάλα τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν
[1, 6]	ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ τροφὴ	τὸ	γάλα τοῦ πατρός, ᾧ μόνῳ
[1, 6]	ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον	τὸ	γάλα τῶν νηπίων, εἴ τε
[1, 6]	τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ βρέφει	τὸ	γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ μαστοί,
[1, 6]	ἡ ῥύσις, καὶ πηγὴ τροφῆς	τὸ	γάλα, ᾧ δὴ καὶ γυνὴ
[1, 10]	καὶ θνητός, ὃς εὗρεν φρόνησιν.	Τὸ	γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι εὑρίσκεται
[1, 6]	αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι τὴν χάριν.	Τὸ	γὰρ μέλλον τοῦ χρόνου τῇ
[1, 9]	εἰς τὴν πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν·	τὸ	γὰρ πτύον ἐν τῇ χειρὶ»
[1, 12]	Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ.	Τὸ	γάρ τοι ζῷον τὸ λογικόν,
[1, 7]	τῷ θανάτῳ οὐ παρέδωκέν με»	τὸ	γὰρ ὑπὸ κυρίου παιδευθῆναι καὶ
[1, 6]	γάλακτι, τῷ λόγῳ· πᾶν γὰρ	τὸ	γεννῆσαν ἔοικεν εὐθὺς παρέχειν τῷ
[1, 6]	τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο;	Τὸ	δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ βρῶμα,
[1, 8]	τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς γνήσιος.	Τὸ	δὲ ἀγαθὸν εἶναι οὐ τῷ
[1, 8]	ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα ὁ θεός.	Τὸ	δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν ἐστιν,
[1, 5]	καινοὺς τοὺς λόγου καινοῦ μετειληφότας.	Τὸ	δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ
[1, 6]	μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται,	τὸ	δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ γίνεται
[1, 6]	ἐστιν» σὰρξ δὲ αἵματι ἄρδεται,	τὸ	δὲ αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον
[1, 5]	ὁ μὲν οἶνος τῷ σώματι,	τὸ	δὲ αἷμα τῷ πνεύματι. Ὡς
[1, 2]	τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν,	τὸ	δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ δὴ
[1, 7]	κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει,	τὸ	δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ
[1, 7]	ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου δύναμιν·	τὸ	δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν φυλάττων
[1, 9]	αὐτήν, ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς.	Τὸ	δὲ αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ
[1, 6]	τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει.	Τὸ	δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ
[1, 6]	μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας τροφάς,	τὸ	δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις,
[1, 3]	θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν,	τὸ	δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν
[1, 8]	δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦν»	Τὸ	δὲ δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί
[1, 8]	λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν}	Τὸ	δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη ἐστὶ
[1, 10]	ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ ὅμοια,	τὸ	δὲ ἐκ τῶν παρόντων χρόνων
[1, 6]	ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ ἔχουσιν,	τὸ	δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες
[1, 1]	εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος,	τὸ	δὲ ἐν εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον
[1, 10]	ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου.	Τὸ	δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ νουθετεῖν καλεῖται,
[1, 5]	ἰθὺς τὴν γνώμην καὶ ὀρθός·	τὸ	δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας
[1, 8]	βούλεται μέν τι {μὴ} εἶναι,	τὸ	δὲ ἔστιν. Εἴ τι ἄρα
[1, 6]	οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ·	τὸ	δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν θεόν.
[1, 9]	καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής·	τὸ	δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου
[1, 10]	δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ νουθετεῖν καλεῖται,	τὸ	δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις νοῦ
[1, 13]	ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί.	Τὸ	δὲ κατορθούμενον κατὰ τὴν τοῦ
[1, 6]	τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν,	τὸ	δὲ μάθημα ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου
[1, 2]	περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς·	τὸ	δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι
[1, 11]	ὃ δὴ αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν,	τὸ	δὲ νᾶπυ καὶ τῆς χολῆς
[1, 1]	ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν,	τὸ	δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ
[1, 6]	ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε.	Τὸ	δὲ ὅτε ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν
[1, 6]	τῶν πιστευόντων ἀπόκειται τὸ τέλος·	τὸ	δὲ οὐκ ἄλλου τινός ἐστι
[1, 5]	τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι ἀεί,	τὸ	δὲ παιδικὸν καὶ νήπιον παρ´
[1, 6]	μὲν γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι,	τὸ	δὲ πέρας τῆς γνώσεως ἡ
[1, 10]	τὸ μὲν καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ,	τὸ	δὲ συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ
[1, 13]	ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν.	Τὸ	δὲ σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ
[1, 2]	αὐτοῦ φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν,	τὸ	δὲ σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ
[1, 6]	κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν οἶνον ἁρπάζει,	τὸ	δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως καὶ
[1, 8]	φιλῶν τι ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται,	τὸ	δὲ ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος
[1, 5]	ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ	τὸ	δειλὸν τῶν τρυγόνων τὴν πρὸς
[1, 11]	πρὸς δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως	τὸ	δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον
[1, 9]	ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ πνεῦμα	τὸ	δι´ αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν ἐπὶ
[1, 3]	ἄρα θάτερον εἶδος τῶν λόγων,	τὸ	διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ
[1, 9]	ἡμᾶς, καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός.	Τὸ	δίκαιον δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ
[1, 8]	σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι	τὸ	δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ
[1, 9]	τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς	τὸ	δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ
[1, 10]	τούτους δὴ καὶ τοὺς ἔτι	τὸ	δίκαιον οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ,
[1, 8]	οὐχ ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ	τὸ	δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει
[1, 6]	ὁ ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ	τὸ	διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ ἡ
[1, 8]	τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον	τὸ	ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ πρόσωπόν
[1, 10]	ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ	τὸ	ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν
[1, 13]	διατάττεται. Ὅσα μὲν οὖν πρὸς	τὸ	ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ
[1, 9]	τῆς δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν δὲ	τὸ	εἶδος τοῦ φόβου, ὧν τὸ
[1, 5]	καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ διὰ	τὸ	εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ.
[1, 9]	τῷ τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ	τὸ	ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν πίστεως.
[1, 9]	δέ, οἶμαι, καὶ τῷ παντὶ	τὸ	ἑκούσιον καὶ κατὰ προαίρεσιν τοῦ
[1, 6]	θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´ οὗ διαπλάττεται	τὸ	ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ μετὰ
[1, 6]	τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς	τὸ	ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις
[1, 8]	ἐκ μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ
[1, 6]	καὶ ἡ σὰρξ αὐτὴ καὶ	τὸ	ἐν αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι,
[1, 6]	ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο	τὸ	ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ
[1, 6]	προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς	τὸ	ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον πνεῦμα
[1, 6]	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»	τὸ	ἐναργὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς
[1, 6]	ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ	τὸ	ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι
[1, 13]	μὲν πρὸς τὸ ζῆν ἐστι	τὸ	ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν
[1, 6]	νέου δικαίου καὶ τὸ αἷμα	τὸ	ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ
[1, 10]	περιπεσόντες βληθήσονται εἰς τὸ σκότος	τὸ	ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς
[1, 6]	ὁ τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι	τὸ	ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ
[1, 10]	καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ	τὸ	ἐπαινετικόν τε καὶ ψεκτικὸν γίνεται.
[1, 6]	οἱ θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν	τὸ	ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ γὰρ γέγονεν
[1, 6]	γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται	τὸ	ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ
[1, 10]	νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι	τὸ	ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ
[1, 10]	Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς	τὸ	ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς
[1, 10]	παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν τὴν περὶ	τὸ	ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν
[1, 10]	ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς»	Τὸ	ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ
[1, 6]	γάλα καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ	τὸ	ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ
[1, 3]	ἐστι καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον,	τὸ	ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ
[1, 6]	εἰς ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν
[1, 6]	ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς	τὸ	ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ φώτισμα
[1, 9]	ἄμφω, καὶ τὸ θεῖον προειδὼς	τὸ	ἐσόμενον, καὶ τὸ φιλάνθρωπον τὸ
[1, 9]	ὁ μόνος θεός. Ὡς γὰρ	τὸ	ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν,
[1, 13]	τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ	τὸ	ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται,
[1, 5]	τῷ βραχίονι αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας»	τὸ	ἔτι ἁπαλώτερον τῶν προβάτων εἰς
[1, 13]	πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ πρὸς	τὸ	εὖ ζῆν ἁρμόττει, ἐξ ὧν
[1, 13]	τὸ ζῆν, τὰ δὲ πρὸς	τὸ	εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν
[1, 13]	μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς	τὸ	εὖ ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως
[1, 5]	ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε μόνον	τὸ	εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ
[1, 10]	Τὸ ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ	τὸ	εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον
[1, 5]	νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς	τὸ	εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς
[1, 2]	τε ἐν αὐταῖς κατορθοῦν καὶ	τὸ	εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι
[1, 12]	ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ	τὸ	εὐτελές τε καὶ ἄτυφον καὶ
[1, 13]	τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν πρὸς	τὸ	ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα μόνον,
[1, 13]	τῶν καθηκόντων τὰ μὲν πρὸς	τὸ	ζῆν, τὰ δὲ πρὸς τὸ
[1, 6]	τὸν λόγον τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν	τὸ	ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι τοῖς
[1, 5]	Σαφέστατα δὲ Ἐφεσίοις γράφων ἀπεκάλυψεν	τὸ	ζητούμενον ὧδέ πως λέγων μέχρι
[1, 6]	τῆς ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος αἵματος	τὸ	ζωτικὸν τῆς πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ
[1, 13]	τοῦ δὲ αἰῶνός ἐστιν ἀρχὴ	τὸ	ἡμέτερον τέλος. Τὸ μέντοι τῆς
[1, 10]	γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν	τὸ	ἤπιον τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ
[1, 12]	ἄλλο τι φαμὲν ἢ θεάσασθαι	τὸ	θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι δὲ καὶ
[1, 6]	πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ δὴ μόνῳ	τὸ	θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν
[1, 8]	ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ ὀργίζεται	τὸ	θεῖον, ᾗ τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ
[1, 6]	σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´ οὗ	τὸ	θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ τὸ
[1, 9]	αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω, καὶ	τὸ	θεῖον προειδὼς τὸ ἐσόμενον, καὶ
[1, 6]	ἀσθενεῖ ὁ θεός. Ὡς γὰρ	τὸ	θέλημα αὐτοῦ ἔργον ἐστὶ καὶ
[1, 10]	ἢ ἐν τῷ νόμῳ κυρίου	τὸ	θέλημα αὐτοῦ» Τῆς δὲ συμβουλίας
[1, 6]	ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως γάλακτι	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ
[1, 12]	πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα, πληρώσωμεν	τὸ	θέλημα τοῦ πατρός, ἀκούωμεν τοῦ
[1, 6]	ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο γάρ ἐστι	τὸ	θέλημα τοῦ πατρός μου, ἵνα
[1, 6]	ἐμὸν βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιήσω	τὸ	θέλημα τοῦ πέμψαντός με» Ὁρᾶτε
[1, 4]	μόνον τὸ ἄρρεν ἀλλὰ καὶ	τὸ	θῆλυ κεκληκέναι, εἴ τῳ πιστὸς
[1, 4]	γαμίσκονται» ἐν ᾧ δὴ μόνῳ	τὸ	θῆλυ τοῦ ἄρρενος διακρίνεται, ἐν
[1, 6]	διὰ τὴν ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ·	τὸ	θρέψαι δ´ ἐν βροτοῖσι πολλάκις
[1, 7]	ἦν τοῦ κυρίου τὸ ὄνομα	τὸ	Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει
[1, 9]	καὶ κατὰ φύσιν, ἣν αἰνίττεται	τὸ	ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη
[1, 13]	τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´ ἔργων	τὸ	καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως τὰ
[1, 5]	ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα λέγει	τὸ	καινὸν καὶ ἀίδιον, ἄχραντον καὶ
[1, 7]	μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ ὄνομα	τὸ	καινὸν τῷ νέῳ λαῷ τῷ
[1, 5]	τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς	τὸ	κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔστιν
[1, 9]	τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ	τὸ	κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ φησιν
[1, 8]	ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως,	τὸ	κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων
[1, 10]	σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ	τὸ	καλὸν καὶ τὸ συμφέρον πατρικῷ
[1, 8]	καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν	τὸ	καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν πλείω
[1, 3]	ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ	τὸ	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν»
[1, 6]	τὴν οὐσίαν. Καὶ δὴ καὶ	τὸ	κατὰ γαστρὸς τὸ μὲν πρῶτον
[1, 8]	Καὶ οὐκ ἄλλο τί ἐστι	τὸ	κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι μὴ
[1, 8]	ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν γὰρ	τὸ	κατὰ γνώμην ὠφελοῦν τοῦ μὴ
[1, 6]	πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ	τὸ	καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας
[1, 11]	ὁ αὐτὸς ὢν λόγος πρὸς	τὸ	κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον δοθῆναι»
[1, 13]	τῷ ὄντι ζῆν. ~Ὅτι ὡς	τὸ	κατόρθωμα κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται
[1, 6]	τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι	τὸ	κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ πλεῖστον
[1, 13]	ὅλον τὸν βίον. Ναὶ μὴν	τὸ	κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου
[1, 7]	λόγου δύναμιν· τὸ δὲ ἀξίωμα	τὸ	κυριακὸν φυλάττων ᾗ δ´ ἂν
[1, 6]	γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν	τὸ	λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην τὴν
[1, 5]	ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ	τὸ	λεῖπον τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ
[1, 5]	βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται	τὸ	λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος
[1, 6]	γενόμενον, ὅπως ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ	τὸ	λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν πίστιν
[1, 6]	καὶ καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη	τὸ	λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν
[1, 12]	αὐτῷ. Τὸ γάρ τοι ζῷον	τὸ	λογικόν, τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο
[1, 8]	εἶδος, οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ	τὸ	λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν}
[1, 6]	ἀμέλει πρὸς τὴν πνευματικὴν τροφὴν	τὸ	λουτρὸν τὸ πνευματικόν· οἱ γοῦν
[1, 7]	προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν,	τὸ	λυσιτελὲς τῷ λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ
[1, 10]	τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες	τὸ	μακάριον, ὡς πράγματ´ οὐκ ἔχον
[1, 6]	γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον	τὸ	μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς
[1, 11]	τὸ πολύχουν τῆς φύσεως καὶ	τὸ	μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς
[1, 5]	Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται	τὸ	μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς
[1, 8]	ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ	τὸ	μέγιστον αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι
[1, 12]	τοῖς νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ	τὸ	μέγιστον καὶ βασιλικώτατον ἔργον τοῦ
[1, 9]	εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ	τὸ	μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν ψυχὴν
[1, 6]	καὶ ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ	τὸ	μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ
[1, 2]	μὴ γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ	τὸ	μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ
[1, 1]	αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ,	τὸ	μὲν αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι
[1, 7]	εἰς τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν·	τὸ	μὲν γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´
[1, 1]	τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα,	τὸ	μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν
[1, 10]	Τῆς δὲ συμβουλίας μέρη τρία,	τὸ	μὲν ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων
[1, 9]	τὸ εἶδος τοῦ φόβου, ὧν	τὸ	μὲν ἕτερον γίνεται μετὰ αἰδοῦς,
[1, 10]	ἡμῖν βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα·	τὸ	μὲν καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ
[1, 13]	καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες·	τὸ	μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν,
[1, 11]	σωτηρίαν, ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι.	Τὸ	μὲν οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν
[1, 7]	τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι;	Τὸ	μὲν οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ
[1, 6]	δὴ καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς	τὸ	μὲν πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις
[1, 5]	Ἔχει γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές,	τὸ	μὲν τέλειον εἶναι παρὰ τῷ
[1, 5]	ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν.	Τὸ	μὲν τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς καὶ
[1, 10]	ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ	τὸ	μὲν ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος
[1, 13]	ἐστιν ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος.	Τὸ	μέντοι τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´
[1, 9]	δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς	τὸ	μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται
[1, 6]	σκευάζεται τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα	τὸ	μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων
[1, 9]	ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ	τὸ	μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ καὶ
[1, 3]	ὡς θεὸς ἀφιείς, εἰς δὲ	τὸ	μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος.
[1, 2]	ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον δὲ	τὸ	μὴ πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων
[1, 6]	ὡς ἀληθῶς χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ	τὸ	μὴ πεπληρωμένον· τέλειος δὲ ὢν
[1, 6]	Μία χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος	τὸ	μὴ τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ
[1, 2]	ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν οὖν	τὸ	μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα
[1, 2]	φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ	τὸ	μηδενὸς τῶν κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί
[1, 5]	εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς	τὸ	μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν.
[1, 6]	τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐνταῦθα	τὸ	μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι
[1, 5]	πῶλον εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ	τὸ	νέον προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν ἐν
[1, 5]	κατὰ στέρησιν ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ	τὸ	νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες.
[1, 6]	τὸν λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει	τὸ	νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ»
[1, 5]	ὅτι οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται	τὸ	νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος,
[1, 5]	ἄγγελος. Τί οὖν τὸ παιδίον	τὸ	νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς
[1, 8]	ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ	τὸ	νωθρὸν τῆς διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ, ὡς ὁ κύριος	τὸ	ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι
[1, 9]	γραφὴ νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα	τὸ	ξύλον καὶ τὸν λίθον, καὶ
[1, 10]	μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς	τὸ	ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς
[1, 12]	εὐτελές τε καὶ ἄτυφον καὶ	τὸ	ὅλον φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν
[1, 5]	εἶναι λέγων τῷ θεῷ καὶ	τὸ	ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος·
[1, 6]	ἀίδιον φῶς ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ	τὸ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον, φίλον
[1, 5]	τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ ἐκλήθη	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος.
[1, 7]	παραχωρῶν παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ	τὸ	ὄνομα καὶ τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει
[1, 5]	Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον, αἰνεῖτε	τὸ	ὄνομα κυρίου» Λέγει δὲ καὶ
[1, 7]	εἶπεν· ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς	τὸ	ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ
[1, 8]	με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς	τὸ	ὄνομά σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός
[1, 7]	σκιαγραφία γὰρ ἦν τοῦ κυρίου	τὸ	ὄνομα τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν
[1, 7]	τὸ ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ	τὸ	ὄνομα τὸ καινὸν τῷ νέῳ
[1, 5]	κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔστιν	τὸ	ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν
[1, 7]	Πλὴν ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε	τὸ	ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Εἶδος
[1, 10]	δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς	τὸ	ὄρος τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ
[1, 9]	καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ εἰς	τὸ	ὄρος τὸ ἅγιόν μου. Ταῦτ´
[1, 6]	κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι	τὸ	ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν ὅτε
[1, 3]	θεοῦ, οὐ γὰρ ἄλλως ἂν	τὸ	οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν
[1, 8]	μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν	τὸ	οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα
[1, 5]	μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν	τὸ	οὖθαρ τῆς ἡλικίας ἡ ἀγήρως
[1, 3]	καί τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν.	Τὸ	οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ πρὸς
[1, 9]	ἀποκρίνεται τοῦ πυροῦ τὸ ἄχυρον	τὸ	ὀφειλόμενον τῷ πυρί. Ἐξὸν δέ,
[1, 9]	καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ	τὸ	ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ τὸ πλανώμενον
[1, 4]	γάρ ἐστι τῇ φύσει φιλάνθρωπον	τὸ	παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ
[1, 6]	παῖδες ἡμεῖς καὶ νήπιοι πρὸς	τὸ	παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως
[1, 6]	μετὰ τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται	τὸ	παιδίον αἵματι τῷ αὐτῷ· αἵματος
[1, 7]	λέγω, ἕως ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ	τὸ	παιδίον εἰς τὸν λιμένα τῶν
[1, 6]	περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς	τὸ	παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως
[1, 5]	μεγάλης βουλῆς ἄγγελος. Τί οὖν	τὸ	παιδίον τὸ νήπιον, οὗ κατ´
[1, 6]	ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα ἦν	τὸ	παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον,
[1, 5]	ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς	τὸ	παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν
[1, 7]	ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς	τὸ	παιδίον, ὥσπερ σκάφος, εἰς θηριώδη
[1, 6]	καὶ τὸ αἷμα τὸ ἐντυγχάνον	τὸ	παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ
[1, 1]	οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους	τὸ	πᾶν προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ
[1, 6]	φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι	τὸ	πᾶν τῇδε· ὥσπερ τῷ γάλακτι
[1, 2]	ἀλλ´ ὃ μὲν ἀπόλυτος εἰς	τὸ	παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ τοῦτο
[1, 13]	ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον. Πᾶν	τὸ	παρὰ τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν
[1, 1]	ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν εἰς ὑπακοήν,	τὸ	παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ ἐν
[1, 9]	Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ	τὸ	παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας·
[1, 6]	τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι αὐτὸν	τὸ	πεπληρῶσθαι τὴν χάριν. Τὸ γὰρ
[1, 6]	συνίστασθαί φαμεν, τήν τε πρὸς	τὸ	πέρας ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως
[1, 9]	τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ	τὸ	περὶ τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ τὸ
[1, 9]	καὶ τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ	τὸ	περὶ τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο
[1, 10]	καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον	τὸ	πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν
[1, 6]	θανάτου εἰς τὴν ζωήν. Οὕτω	τὸ	πιστεῦσαι μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς
[1, 9]	καὶ τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ	τὸ	πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς
[1, 13]	ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι	τὸ	πλημμελούμενον πᾶν διὰ τὴν τοῦ
[1, 6]	ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν	τὸ	πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ
[1, 9]	οὐκ ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ	τὸ	πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν
[1, 5]	παιδίον, τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον,	τὸ	πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν,
[1, 6]	ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν	τὸ	πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν
[1, 6]	Ἄκουε καὶ ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν	τὸ	πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ, καὶ
[1, 7]	δέ που διὰ τῆς ᾠδῆς	τὸ	πνεῦμα τὸ ἅγιον εἰς αὐτόν·
[1, 6]	ὁ τῶν ὅλων λόγος, καὶ	τὸ	πνεῦμα τὸ ἅγιον ἓν καὶ
[1, 9]	Διὰ τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι	τὸ	πνεῦμα τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω
[1, 5]	καὶ ἔφορος ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται	τὸ	πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων
[1, 5]	λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου	τὸ	πνεῦμα· ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ
[1, 11]	εἴκασεν, καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου	τὸ	πνευματικὸν καὶ τὸ πολύχουν τῆς
[1, 6]	τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν	τὸ	πνευματικόν· οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ
[1, 5]	τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ	τὸ	ποίμνιον αὐτοῦ καὶ τῷ βραχίονι
[1, 9]	παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν	τὸ	ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν
[1, 9]	καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ	τὸ	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ
[1, 8]	δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ	τὸ	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ
[1, 6]	βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον,	τὸ	πολυέλαιον τοῦ λόγου δι´ αἰνίγματος
[1, 11]	σπειρομένου λόγου τὸ πνευματικὸν καὶ	τὸ	πολύχουν τῆς φύσεως καὶ τὸ
[1, 6]	καὶ τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ	{τὸ}	πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν ἡ
[1, 6]	τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ	τὸ	ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται τροφή. Δυνατὸν
[1, 6]	νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ	τὸ	πρὸς τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον
[1, 9]	ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ	τὸ	προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως
[1, 5]	νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς	τὸ	πρόσθεν ἐπὶ γῆς ὄφεων δίκην,
[1, 6]	ὑπειλήφασί τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ	τὸ	πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς
[1, 8]	τί ἔσται αὐτοῖς. Οὗ γὰρ	τὸ	πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ
[1, 8]	φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί,	τὸ	πρόσωπόν μου ἀπ´ αὐτῶν καὶ
[1, 9]	καὶ μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς	τὸ	πρόσωπόν σου. Καίτοι τὰ τέκνα
[1, 5]	ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς	τὸ	πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον
[1, 10]	οὖν τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις	τὸ	προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ
[1, 10]	ἤδη πρότερον, νῦν δὲ αὖ	τὸ	προτρεπτικὸν καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ
[1, 8]	οὖν τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται	τὸ	προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω
[1, 2]	λέγει κύριος» τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς	τὸ	προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης δείκνυται
[1, 5]	ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ	τὸ	προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί,
[1, 6]	Ἀμέλει καὶ νῦν αἱ τίτθαι	τὸ	πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως
[1, 7]	δὲ ἡ ῥάβδος οὐκ ἰᾶται,	τὸ	πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος
[1, 5]	καὶ πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει	τὸ	πῶλον εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ	τὸ	ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον·
[1, 6]	καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ πως	τὸ	ῥητόν· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα ἐν
[1, 5]	οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος	τὸ	σημαινόμενον ἐκ τῆς παιδίον προσηγορίας
[1, 7]	καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει	τὸ	σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας,
[1, 6]	πλὴν ἐν φωτί ἐστιν καὶ	τὸ	σκότος αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς
[1, 6]	οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι	τὸ	σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ τὸ
[1, 6]	τὸ σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ	τὸ	σκότος, καθ´ ἣν περιπίπτομεν τοῖς
[1, 10]	δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς	τὸ	σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται
[1, 6]	ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται	τὸ	σπέρμα, διὰ δὲ αὐχμὸν νοτίδος
[1, 6]	δὲ ὁ χυμὸς ὢν συνέχει	τὸ	σπέρμα καὶ φύει. Τινὲς δὲ
[1, 6]	καὶ φύει. Τινὲς δὲ καὶ	τὸ	σπέρμα τοῦ ζῴου ἀφρὸν εἶναι
[1, 8]	ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα. Διὸ καὶ	τὸ	σύ» μόριον δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν
[1, 8]	καὶ κατ´ ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν	τὸ	συμφέρον, οὐ τῷ τέρπειν, ἀλλὰ
[1, 10]	ὧν καὶ τὸ καλὸν καὶ	τὸ	συμφέρον πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν
[1, 9]	ἐστὶ πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε	τὸ	σῴζειν· ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ
[1, 1]	ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι	τὸ	σῶμα ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ καὶ
[1, 6]	Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν	τὸ	σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει,
[1, 6]	αἵματι τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν λέγει	τὸ	σῶμα τοῦ λόγου, ὥσπερ ἀμέλει
[1, 6]	παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον,	τὸ	σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν
[1, 6]	οὗ τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φῶς	τὸ	σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´ οὗ
[1, 2]	δὲ τὰς πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος	τό	τε ἐν αὐταῖς κατορθοῦν καὶ
[1, 6]	πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως	τὸ	τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν.
[1, 6]	τελεία τροφὴ τὸ γάλα ἐστὶ	τὸ	τέλειον καὶ εἰς τέλος ἄγει
[1, 6]	θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς	τὸ	τέλειον. Καί μου μὴ λάβησθε
[1, 5]	μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι ἡ προφητεία	τὸ	τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν
[1, 1]	ὢν ὁ παιδαγωγός, ᾗ καὶ	τὸ	τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν ψυχήν
[1, 6]	τῇ ἀναστάσει τῶν πιστευόντων ἀπόκειται	τὸ	τέλος· τὸ δὲ οὐκ ἄλλου
[1, 6]	πόας καὶ τῶν νομῶν εὐχύλων	τὸ	τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων, αἵματος
[1, 8]	θείας φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ οὗ	τὸ	τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ
[1, 8]	δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ ἐπὶ	τὸ	τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη. Οὐκ
[1, 10]	εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν μελλόντων	τὸ	τρίτον συνίσταται μέρος τῆς συμβουλίας,
[1, 6]	ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ	τὸ	τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας
[1, 8]	ὡς εἶναι ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς	τὸ	τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα μόνον
[1, 9]	τὸ ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον	τὸ	ὑγιαίνειν ἀεί, καλὸν δὲ καὶ
[1, 6]	τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν πρὸς	τὸ	ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον τῶν
[1, 6]	τὸ γάλα ἐᾷ ἡ πρὸς	τὸ	ὕδωρ κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί,
[1, 6]	ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν πρὸς	τὸ	ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον
[1, 6]	μὴν καὶ συγγένειάν τινα πρὸς	τὸ	ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει τὸ γάλα,
[1, 6]	Οὐκ ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς	τὸ	ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν, τὸ
[1, 10]	καὶ τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ	τὸ	ὑπηνέμιον δείξας ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο
[1, 5]	θεῷ; Ἔστι καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν	τὸ	ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας
[1, 6]	ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ	τὸ	ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι
[1, 1]	τὸ δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι	τὸ	φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν
[1, 8]	τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ	τὸ	φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι
[1, 9]	θεῖον προειδὼς τὸ ἐσόμενον, καὶ	τὸ	φιλάνθρωπον τὸ αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ
[1, 8]	τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ	τὸ	φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί,
[1, 9]	λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον	τὸ	φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου,
[1, 3]	ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ	τὸ	φίλτρον ἔνδον ἐστὶν ἐν τῷ
[1, 10]	δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ	τὸ	φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ
[1, 6]	τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ	τὸ	φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ
[1, 6]	τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν	τὸ	φῶς. Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν
[1, 6]	οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ	τὸ	φωτεινότατον καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ
[1, 9]	παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ	τὸ	χωλὸν καταδήσω καὶ τὸ ὀχλούμενον
[1, 8]	τέχνη ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας δὲ	τὸ	ψέγειν, οὐ μίσους σύμβολον. Ἄμφω
[1, 6]	τετίμηται γάλακτι; Μή τι οὖν	τὸ	ὡς» παραβολῆς ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν
[1, 5]	γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ	τὸ	ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ ἡ
[1, 8]	ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ συμφέροντι	τὸ	ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα τὰ
[1, 5]	τοι σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος	ὑπεσημήνατο	εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι
[1, 7]	ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ	ἐδέξατο	αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ
[1, 10]	τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας	ἐνεδείξατο	τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν
[1, 6]	τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην ἡμέραν	ᾐνίξατο	εἰς τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται,
[1, 10]	μὲν καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν	ᾐνίξατο,	καὶ πάντα ὅσα ἐὰν ποιήσῃ,
[1, 6]	εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας,	ᾐνίξατο;	Τὸ δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ
[1, 7]	Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ Πέλλης	ἰάσατο·	Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν πορνείαν ὁ
[1, 2]	δὲ σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ	συνεκεράσατο,	περὶ δὲ τὰς πράξεις τῆς
[1, 8]	καὶ οὓς ὁ ψόγος οὐκ	ἐξεκαλέσατο	εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους
[1, 6]	πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος σαφέστατα	ἐξηγήσατο	ὧδέ πως εἰπών· Πρὸ τοῦ
[1, 9]	Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ	ἐκτήσατό	σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν·
[1, 9]	Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος Ἰούδα	ἐψεύσατο	τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ ἐστι
[1, 8]	Οὓς γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ	προετρέψατο,	τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ
[1, 10]	τὸ ὑπηνέμιον δείξας ὁ παιδαγωγὸς	ἀπετρέψατο	τῆς αἰτίας διὰ τῆς ἐπιτιμίας,
[1, 1]	πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας	προὐτρέψατο,	ἤδη δὲ καὶ εἰς τὴν
[1, 6]	πονουμένη, οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν	ἐπερρέετο	τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν
[1, 6]	Καὶ εἰ τέλειος ἦν, τί	ἐβαπτίζετο	ὁ τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι
[1, 10]	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ	ἔθετο	ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ,
[1, 9]	καὶ ὁ λαὸς ὁ συνίων	συνεπλέκετο	πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ
[1, 6]	ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία	ἐγένετο	ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο τὰ
[1, 7]	θεράποντος αὐτοῦ· διὸ καὶ πρόσκαιρος	ἐγένετο,	ἡ δὲ ἀίδιος χάρις καὶ
[1, 8]	φιλανθρωπίας, ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος	ἐγένετο.	Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ
[1, 11]	δημιουργός, πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ	ἐγένετο	καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ
[1, 7]	ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ	ἐγένετο.	Ὁρᾶτε τὰς λέξεις τῆς γραφῆς·
[1, 7]	διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς	ἐγένετο	οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν ὁ
[1, 11]	αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ	ἐγένετο	οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι
[1, 9]	Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς σάλον	ἐγένετο·	πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης	ἐγένετό	σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ
[1, 11]	ὁ νόμος καὶ ὁ φόβος	εἵπετο	εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν
[1, 6]	πρὸς τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα	ἐφέρετο,	μύσις μὲν γίνεται τοῦ πόρου,
[1, 6]	ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν	ἐκελεύετο	τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη σοφία
[1, 12]	ἂν ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος	γένοιτο.	Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτάρκειαν τοῦ
[1, 8]	ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ	γένοιτο.	Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν
[1, 9]	θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ	ἐφυλάξαντο	τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ καὶ
[1, 9]	ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ ἀλλότριοι	ἐψεύσαντό	μοι καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν
[1, 9]	ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν	συνεφύροντο	καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον,
[1, 6]	ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ καταμήνιον	αὐτό,	ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας φορᾶς, κατὰ
[1, 6]	φίλτρα τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ	αὐτὸ	ἄρα καὶ αἷμα καὶ γάλα
[1, 8]	Ὁ δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν	αὐτὸ	βούλεται, τὸ δὲ ὠφελοῦν τοῦ
[1, 6]	μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν·	αὐτὸ	γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν
[1, 8]	μισεῖ μέν τι, βούλεται δὲ	αὐτὸ	εἶναι, ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται
[1, 6]	καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ τὸ	αὐτὸ	καὶ βρῶμα εἶναί πως ἔχον
[1, 8]	ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν αἴρει	αὐτό,	καὶ πᾶν τὸ καρποφοροῦν καθαίρει,
[1, 8]	ἄρα μισεῖ ὁ λόγος, βούλεται	αὐτὸ	μὴ εἶναι· οὐδὲν δὲ ἔστιν,
[1, 8]	μὲν πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν,	αὐτὸ	μόνον ὅ ἐστι κέκληται ἀγαθός,
[1, 8]	αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ εἶναι	αὐτό,	ὃ βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ
[1, 10]	ὡς πράγματ´ οὐκ ἔχον οὔτε	αὐτὸ	οὔτε ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον, τὴν
[1, 6]	ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν	αὐτό.	Οὕτως Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ
[1, 6]	τὸ ἅγιον ἓν καὶ τὸ	αὐτὸ	πανταχοῦ, μία δὲ μόνη γίνεται
[1, 1]	εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ	αὐτὸ	παραπλησίως τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ
[1, 8]	αὐτοῦ γενομένων οὐδέν, λείπεται φιλεῖν	αὐτό.	Πολὺ δὴ πλέον τῶν ἄλλων
[1, 6]	ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει. Τὸ δὲ	αὐτὸ	συμβαίνει τοῦτο καὶ περὶ ἡμᾶς,
[1, 6]	Διὸ κἀν τῇ ἀναπαύσει τὸ	αὐτὸ	τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ μέλι.
[1, 3]	ὃν πεποίηκεν ὁ θεός, δι´	αὑτὸ	αἱρετόν ἐστιν, τὸ δὲ δι´
[1, 3]	διαπέπλασται. Εἰ μὲν οὖν δι´	αὑτὸ	αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν
[1, 3]	αἱρετόν ἐστιν, τὸ δὲ δι´	αὑτὸ	αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ ἂν
[1, 3]	ἐστιν ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´	αὑτὸ	αἱρετόν, τούτῳ δὲ καὶ ἀσμενιστὸν
[1, 3]	αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ ὡς δι´	αὑτὸ	αἱρετὸν τῷ θεῷ ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 5]	θυρίς, δι´ ἧς ὁ κύριος	ἐδείκνυτο;	ἡ σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται.
[1, 13]	παρὰ τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν	τοῦτο	ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν τὰ
[1, 6]	καὶ φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ	τοῦτο	ἄρα μυστικῶς τὸ ἐν τῷ
[1, 6]	ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα	τοῦτο	αὐγῆς ἀιδίου τὸ ἀίδιον φῶς
[1, 11]	ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ	τοῦτο	αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος καὶ
[1, 9]	εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις. Διὰ	τοῦτο	αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ
[1, 7]	ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ	τοῦτο	αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ προφητεία,
[1, 6]	σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών·	τοῦτο	γάρ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ
[1, 2]	τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος» Διὰ	τοῦτο	γὰρ ἡ προφητεία, δι´ ὑπακοὴν
[1, 6]	καὶ φωτίζοντος τοὺς νηπίους. Διὰ	τοῦτο	γὰρ καὶ ἡ γραφὴ περὶ
[1, 2]	τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ	τοῦτο	γὰρ καὶ μόνος κριτής, ὅτι
[1, 12]	τῆς σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι προσφέρων·	τοῦτο	γὰρ τὸ μέγιστον καὶ βασιλικώτατον
[1, 8]	ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεός.	Τοῦτο	δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν
[1, 2]	ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	{δὲ} τοῖς εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις
[1, 6]	τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν·	τοῦτο	δὴ τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον
[1, 5]	Τὸν κύριον αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον,	τοῦτο	διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ πνεῦμα·
[1, 9]	αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ	τοῦτο	εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ
[1, 9]	φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ	τοῦτο	εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς,
[1, 6]	αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία καὶ	τοῦτο	ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς
[1, 2]	ἡ δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ	τοῦτο	ἐμφανῶς διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται,
[1, 6]	Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον	τοῦτο	ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται.
[1, 8]	ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ	τοῦτο	ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ
[1, 9]	αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς τὰ καλά.	Τοῦτο	ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς
[1, 6]	κἀν τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ	τοῦτο	ἐπήγγελται γάλα καὶ μέλι. Εἰκότως
[1, 6]	δὲ καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ	τοῦτο	ἐπὶ καθάρσει πάλιν μετὰ γλυκείας
[1, 7]	σου. Καὶ εἶπεν· ἵνα τί	τοῦτο	ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά μου» Ἐτήρει
[1, 9]	αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ»	τοῦτό	ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ
[1, 8]	ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ	τοῦτο	ἦν τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν
[1, 2]	τάδε λέγει κύριος» καὶ διὰ	τοῦτο	ἰδοὺ λέγει κύριος» Διὰ τοῦτο
[1, 9]	ἦν, ἀγαθὸς ἦν, καὶ διὰ	τοῦτο	καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ πατὴρ
[1, 7]	τὸν θεόν σου» παρῄνεσεν. Διὰ	τοῦτο	καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ
[1, 10]	σοφία, καὶ τέλειος μόνος, διὰ	τοῦτο	καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ
[1, 8]	τοῦ δικαίου ὁ κύριος. Διὰ	τοῦτο	καὶ ὁ Παῦλός φησι νυνὶ
[1, 6]	ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει	τοῦτο	καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν
[1, 6]	Δέχεται γὰρ μόνον τῶν ὑγρῶν	τοῦτο	καὶ τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ
[1, 6]	ὅτι γάλα ἦν τὸ παιδίον	τοῦτο	καλὸν καὶ οἰκεῖον, τὸ σῶμα
[1, 6]	θέλημα αὐτοῦ ἔργον ἐστὶ καὶ	τοῦτο	κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως καὶ τὸ
[1, 10]	ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα.	Τοῦτο	μὲν οὖν καὶ περὶ τοῦ
[1, 8]	καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ	τοῦτο	μόνος οὗτος οἷός τε ἀφιέναι
[1, 9]	τὸ περὶ τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ	τοῦτο	ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ πνεῦμα
[1, 10]	ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ συνεὶς	τοῦτο	ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ
[1, 5]	βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ	τοῦτο	ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν
[1, 9]	δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ	τοῦτο	ὅτι ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ
[1, 5]	ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον	τοῦτο,	οὗτος μείζων ἐστὶν ἐν τῇ
[1, 2]	ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ	τοῦτο	οὕτως λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´
[1, 12]	Καὶ δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς	τοῦτο	πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός,
[1, 6]	ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ	τοῦτο,	προσμαθεῖν τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ
[1, 6]	εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ	τοῦτο	τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν καὶ
[1, 2]	ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων, διὰ	τοῦτο	τάδε λέγει κύριος» καὶ διὰ
[1, 2]	ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς διὰ	τοῦτο	τάδε λέγει κύριος» τὸ ἁμάρτημα
[1, 8]	{καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ εἶδος	τοῦτο	τέχνη ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας δὲ
[1, 8]	λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ οὖν καὶ	τοῦτο	τῆς θείας φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ
[1, 9]	ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος. Διὰ	τοῦτό	τοι καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος
[1, 5]	νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»	Τοῦτό	τοι καὶ ὁ κύριος ἐν
[1, 5]	καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ γενόμενος.	Τοῦτό	τοι σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος
[1, 6]	τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ	τοῦτό	φησι καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι
[1, 9]	διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ	τοῦτο	φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν
[1, 10]	σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ	τοῦτό	φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος
[1, 6]	Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ	τοῦτό	φησιν ὁ πιστεύων εἰς τὸν
[1, 6]	καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι,	τοῦτο	φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι λέγων τὸ
[1, 10]	ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ	τοῦτο	φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος
[1, 6]	Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ ἔργον	τοῦτο,	χάρισμα καὶ φώτισμα καὶ τέλειον
[1, 6]	δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν λόγον.	Δύο	γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ
[1, 9]	ἐπὶ πλείω ἡ γῆ· ὅτι	δύο	καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς
[1, 5]	πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι	δύο	περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ