Livre, Chap.
[1, 6]	θεῷ· οὐ γὰρ τὸ αἷμα	ἄν	ποτε προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ
[1, 8]	ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος πάντως	ἄν	που κρεῖττον εἴη, τοῦ δὲ
[1, 12]	οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο	ἄν.	Ὡς δὲ ἔστι τις ἄλλη
[1, 7]	παιδός, τῶν ὤτων λέγω, ἕως	ἂν	ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον εἰς
[1, 6]	γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον εὕροις	ἂν	γάλακτος. Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ
[1, 8]	ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως	ἂν	γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ ἐν
[1, 8]	τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη. Οὐκ	ἂν	δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ
[1, 10]	τὴν κώλυσιν εὔθετον γενομένην, ἑξῆς	ἂν	εἴη σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ
[1, 12]	χρηστότητι. Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον	ἂν	εἴη τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν
[1, 5]	ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´	ἂν	εἴπῃ ἢν μὴ γένησθε ὡς
[1, 9]	οὐ μὴ ἴδητέ με, ἕως	ἂν	εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν
[1, 10]	θεοῦ εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν	ἐν	εἰρήνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων
[1, 6]	τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως	ἂν	ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ λεχθὲν γενηθήτω
[1, 10]	τοῦ θεοῦ εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις	ἂν	ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.
[1, 6]	μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ	ἂν	ἔχοις εἰπεῖν τὸν χρόνον. Ἡ
[1, 3]	αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ	ἂν	ᾖ δι´ αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ
[1, 7]	τὸ κυριακὸν φυλάττων ᾗ δ´	ἂν	ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω ἐπ´
[1, 7]	ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ δ´	ἂν	ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν
[1, 7]	λέγων, καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς	ἂν	μὴ ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου τούτου,
[1, 12]	πῶς καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος	ἂν	ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος γένοιτο.
[1, 5]	μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ	ἂν	ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν
[1, 12]	παιδαγωγῷ τῷ θείῳ πῶς οὐκ	ἂν	ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν μὴ
[1, 1]	ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ	ἂν	οὖν τις νοσῶν ἔτι πρότερόν
[1, 7]	ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς	ἂν	οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον
[1, 5]	ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως	ἂν	πάντες κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ
[1, 7]	ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα	ἂν	παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν
[1, 7]	ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ	ἂν	πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω σε εἰς
[1, 2]	εἰ μὴ ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ	ἂν	τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ τοῦτο
[1, 8]	μηδὲ μισοῦντες τὸν λόγον οὐκ	ἂν	τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν,
[1, 8]	αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´	ἂν	τῆς ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος
[1, 3]	ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ γὰρ ἄλλως	ἂν	τὸ οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν
[1, 5]	ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς	ἂν	τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα»
[1, 12]	δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς	ἄγαν	αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ
[1, 9]	σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς,	ἐὰν	ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ
[1, 9]	φόβος ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι;	Ἐὰν	δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ»
[1, 9]	ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ	ἐὰν	διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος.
[1, 5]	ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς	ἐὰν	ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον
[1, 8]	ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα,	ἐὰν	ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ
[1, 10]	σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ·	ἐὰν	ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας
[1, 10]	τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν·	ἐὰν	μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν
[1, 10]	νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν ὃς	ἐὰν	μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´
[1, 5]	αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος λέγων	ἐὰν	μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς
[1, 9]	καὶ ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ·	ἐὰν	ὀρθοὶ πρός με ἥκητε, κἀγὼ
[1, 10]	μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς,	ἐὰν	παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´
[1, 9]	ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς·	ἐὰν	πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει
[1, 10]	ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα	ἐὰν	ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς
[1, 2]	διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός	ἐάν	τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον,
[1, 6]	εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα	στερεὰν	τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ
[1, 10]	δὲ Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται	δωρεὰν	διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς
[1, 6]	οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν τὴν τελείαν	δωρεάν.	Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί
[1, 9]	τῶν ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς	βεβαίαν	εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος
[1, 6]	παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν	παλαιὰν	καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ
[1, 6]	ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν	παλαιὰν	τροφήν, καινῆς δὲ ἄλλης τῆς
[1, 5]	προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ	νεολαίαν	τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω μετὰ
[1, 6]	τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν	νεολαίαν	ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς
[1, 6]	διὰ τῆς ἐνύλου καὶ τὴν	ἁγίαν	μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ μὲν γὰρ
[1, 5]	κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν	ἁγίαν·	μωρία δὲ αὕτη τοῖς εἰς
[1, 5]	γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν	εὐλογίαν	ἀγαλλίασίν τε καὶ εὐφροσύνην, ἔτι
[1, 5]	μωρία δὲ αὕτη τοῖς εἰς	πανουργίαν	ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως
[1, 8]	δὲ ἡ σοφία περὶ τὴν	παιδαγωγίαν	αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος τῆς
[1, 5]	τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν.	Παιδαγωγίαν	δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν
[1, 13]	ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς	παιδαγωγίαν	θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα
[1, 5]	παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ	παιδαγωγίαν	κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι
[1, 7]	καὶ τὸ ὄνομα καὶ τὴν	παιδαγωγίαν	προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται
[1, 5]	θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν	παιδιὰν	τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος λέγει.
[1, 9]	γενεὰ ἥτις οὐ κατεύθυνεν τὴν	καρδίαν	αὐτῆς, καὶ οὐκ ἐπιστώθη μετὰ
[1, 8]	ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ	καρδίαν	αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ μέγιστον
[1, 10]	ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν	καρδίαν	σου καὶ τὴν καρδίαν τοῦ
[1, 10]	τὴν καρδίαν σου καὶ τὴν	καρδίαν	τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν μὲν
[1, 5]	τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας	εὐλάβειαν	ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς
[1, 9]	προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς	εὐσέβειαν	διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων
[1, 1]	καὶ εἰς τὴν τῶν δεόντων	ἐνέργειαν	παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους
[1, 8]	πάντα εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον	ὑγείαν	διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς
[1, 12]	μὲν οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς	ὑγείαν	συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ
[1, 5]	σφαγείς· ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν	κηδείαν	ὁ Ἰησοῦς μὴ παθών, καθάπερ
[1, 9]	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους	παιδείαν	ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς
[1, 5]	βίῳ κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες	παιδείαν	καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ
[1, 5]	ἄρχων εἰρήνης τῷ πληθύνειν τὴν	παιδείαν·	καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ
[1, 5]	ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν	μεθοδείαν	τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν
[1, 6]	αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ εἰς	συμπάθειαν	διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν ἐκ
[1, 5]	διὰ τὴν πίστιν, τοὺς εἰς	ἀλήθειαν	εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν,
[1, 13]	ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν	ἀλήθειαν	ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον
[1, 8]	σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς	ἀλήθειαν	ἡ βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ
[1, 5]	ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν ἡμῖν	ἀλήθειαν	καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν
[1, 5]	~Ὅτι πάντες οἱ περὶ τὴν	ἀλήθειαν	καταγινόμενοι παῖδες παρὰ τῷ θεῷ.
[1, 10]	Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς πλανωμένοις τὴν	ἀλήθειαν·	τάδε λέγει κύριος· στῆτε ἐπὶ
[1, 6]	τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν	ἀλήθειαν.	Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν,
[1, 2]	ἡ κώλυσις τῆς εἰς τὴν	συνήθειαν	τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν
[1, 5]	μὴ περιισταμένου τῷ τηλικῷδε τὴν	βοήθειαν·	ὡς γὰρ οἱ πατέρες καὶ
[1, 11]	αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν	εὐπείθειαν,	εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὢν
[1, 12]	βίος γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ πρὸς	αὐτάρκειαν	τοῦ βίου καὶ ἀπεριττότητα ἔτι
[1, 7]	ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ τὴν	ἐπιμέλειαν	καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν
[1, 6]	Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν τὴν	τελείαν	δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν
[1, 6]	ἐπότισα» τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι	τελείαν	εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας,
[1, 5]	ἔτι ἁπαλώτερον τῶν προβάτων εἰς	ἀφέλειαν	ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς
[1, 9]	μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς	ὠφέλειαν	ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί,
[1, 5]	ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν	βασιλείαν	τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον. Οὐκ
[1, 5]	Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν	βασιλείαν	τῶν οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς καθημένοις
[1, 5]	οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν	βασιλείαν	τῶν οὐρανῶν» οὐ τὴν ἀναγέννησιν
[1, 12]	σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς	ἀπώλειαν	φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας
[1, 6]	πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς	συγγένειαν	διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ
[1, 6]	ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ	συγγένειάν	τινα πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην
[1, 5]	καὶ ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε δι´	ἀσθένειαν	{ᾗ} βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ
[1, 8]	τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι τὴν	ἀσθένειαν	τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ
[1, 7]	Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν	πορνείαν	ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν
[1, 8]	ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ	θεραπείαν	ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ εἰμι
[1, 2]	τὴν ψυχήν· διὸ καὶ τὴν	θεραπείαν	ᾗ τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα
[1, 5]	ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν	προφητείαν	τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους μέρει
[1, 12]	χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν	πολιτείαν	ἔχοντες τοῦ κυρίου καὶ τὰ
[1, 12]	ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες	πολιτείαν,	καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς
[1, 12]	τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν	πολιτείαν	ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον
[1, 7]	θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς	ἐποπτείαν	θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις
[1, 13]	ψυχῆς ἐνέργεια λογικῆς κατὰ κρίσιν	ἀστείαν	καὶ ὄρεξιν ἀληθείας διὰ τοῦ
[1, 13]	ἡ σοφία λέγει· ἵππος εἰς	ὀχείαν	ὁ φιλήδονος καὶ ὁ μοιχός»
[1, 6]	ποίμνης τὸν κύριον λέγοντα τὴν	ἀκολουθίαν	φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ τὸ
[1, 10]	ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν	εὐποιίαν,	τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν ἡμᾶς
[1, 6]	ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν	κακίαν	καὶ πάντα δόλον καὶ τὴν
[1, 5]	καὶ ἁπλότητα τῆς διανοίας, τὴν	ἀκακίαν,	προτιμῶν. Αὖθίς τε ὅταν φῇ
[1, 5]	τὴν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς εἰς	ἡλικίαν	ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ
[1, 7]	φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν	λαλιὰν	ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν
[1, 6]	τὴν ὑπόκρισιν καὶ φθόνον καὶ	καταλαλίαν,	ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν
[1, 6]	προτέραν διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´	ἐπαγγελίαν	δὲ ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν,
[1, 6]	ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν	ἐπαγγελίαν	ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη
[1, 6]	τι, οὐδὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε	ἀποδημίαν	ἄλλα μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως
[1, 7]	ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας	ἀνομίαν»	Αὕτη μου ἡ νέα διαθήκη
[1, 10]	περὶ τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα	οἰκονομίαν,	ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως
[1, 8]	τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν	οἰκονομίαν	μεμήνυκεν ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ,
[1, 8]	ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν	οἰκονομίαν	τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον
[1, 6]	ἐνδεῖ τῷ υἱῷ μετὰ τὴν	κληρονομίαν;	Χάριεν τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ
[1, 8]	θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας	ἀποτομίαν,	ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν
[1, 8]	φησὶν ὁ Παῦλος, χρηστότητα καὶ	ἀποτομίαν	θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας
[1, 10]	τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν	ἐπιθυμίαν,	ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς
[1, 13]	ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν	ἐπιθυμίαν	ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ
[1, 6]	σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης εἰς	ἀτεκνίαν.	Καὶ γὰρ αὐτῆς ἤδη τῆς
[1, 12]	ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν	ἡγεμονίαν	κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ τὸ
[1, 6]	λόγος ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα	κοινωνίαν,	ταύτην ἔχει τὸ γάλα τὴν
[1, 8]	χάριν κρίνει, ἀλλὰ τοῦ κατ´	ἀξίαν	ἑκάστῳ ἐστὶν ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ
[1, 10]	τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´	ἀξίαν,	τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν,
[1, 11]	καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς	εὐηκοΐαν	αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν
[1, 6]	διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα	διάνοιαν·	κατήχησα ὑμᾶς ἐν Χριστῷ ἁπλῇ
[1, 2]	καὶ τοῦτο {δὲ} τοῖς εἰς	μετάνοιαν	ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι
[1, 10]	λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός τε	μετάνοιαν	καὶ πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν
[1, 2]	οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει
[1, 9]	καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	παρακαλεῖ καί φησιν διὰ τοῦ
[1, 10]	ὑμῶν. Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ
[1, 9]	λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ, εἰς	μετάνοιαν	τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ
[1, 7]	θέλει γὰρ ὁ κύριος τὴν	μετάνοιαν	τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν
[1, 8]	Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς τὴν	μετάνοιαν	ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε
[1, 6]	γνῶσίς ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων τὴν	ἄγνοιαν	καὶ τὸ διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας	ὁμόνοιαν	εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ
[1, 13]	βάλλοντα ἡ σφαῖρα διὰ τὴν	ἀντιτυπίαν	παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα
[1, 10]	οὔτε ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον, τὴν	φιλανθρωπίαν	ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους δὴ
[1, 9]	Εἰ γὰρ οὐ δέχεσθε τὴν	φιλανθρωπίαν,	ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ
[1, 10]	προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν	φιλανθρωπίαν	τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Φησὶ
[1, 12]	δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ	σωτηρίαν	ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα δὴ
[1, 7]	ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς	σωτηρίαν	ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος
[1, 11]	κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου πάμπολυ, τὴν	σωτηρίαν,	ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ
[1, 6]	ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς	σωτηρίαν,	εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ
[1, 10]	θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον εἰς	σωτηρίαν	ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ
[1, 8]	ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν	σωτηρίαν,	ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς ἔχθρας
[1, 9]	ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν	σωτηρίαν.	Ἐπιτίμησις δέ ἐστι ψόγος ἐπ´
[1, 5]	σὺν τῇ νύμφῃ τῇ εἰς	σωτηρίαν	ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ
[1, 8]	ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς	σωτηρίαν	καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς ἀλήθειαν
[1, 3]	ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς	σωτηρίαν	καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς
[1, 8]	ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα εἰς	σωτηρίαν	καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν τὴν	σωτηρίαν,	μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ
[1, 1]	τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς	σωτηρίαν	νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ
[1, 7]	θεοῦ, καθὸ εἰς κλῆσιν καὶ	σωτηρίαν	νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει
[1, 5]	ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς	σωτηρίαν,	ὁ μὲν οἶνος τῷ σώματι,
[1, 6]	ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς	σωτηρίαν,	οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται.
[1, 9]	ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ	σωτηρίαν	οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ
[1, 1]	τῆς εἰς τὸν θεὸν πίστεως	σωτηρίαν	παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών,
[1, 10]	ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς	σωτηρίαν	παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ τὸ
[1, 1]	ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ	σωτηρίαν	παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν—
[1, 13]	ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς	σωτηρίαν	πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων
[1, 8]	τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς	σωτηρίαν.	Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς
[1, 9]	καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ πρὸς	σωτηρίαν	τὸν λαόν, καθάπερ καὶ τὰ
[1, 5]	ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς	σωτηρίαν,	τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας τὰ
[1, 12]	ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ	σωτηρίαν	φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν,
[1, 10]	δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς	σωτηρίαν.	Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν
[1, 10]	ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς	σωτηρίαν.	Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς
[1, 12]	σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν	εὐκαιρίαν,	ἐλέγχων δὲ τὴν βλάβην καὶ
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς	συνηγορίαν	καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ προκειμένου.
[1, 5]	ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν	προσηγορίαν	ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν διὰ
[1, 6]	τὴν τῶν παιδίων καὶ νηπίων	προσηγορίαν	τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι
[1, 7]	εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν	προσηγορίαν	τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ
[1, 9]	τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς εἰς	ἀκολασίαν	ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων
[1, 2]	ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν	ἐπιστασίαν	εἴληχεν εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν
[1, 6]	ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν	υἱοθεσίαν	ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς
[1, 5]	προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς	υἱοθεσίαν	ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους
[1, 12]	πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς	υἱοθεσίαν	καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων,
[1, 5]	τε αὐτῷ» φησί, παιδία» εἰς	χειροθεσίαν	εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων,
[1, 8]	ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν τὴν	νουθεσίαν	αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν
[1, 12]	λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς	εὐαισθησίαν	καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν
[1, 6]	δὲ μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος·	ἐκκλησίαν	ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα
[1, 5]	καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν	ἐκκλησίαν,	ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς
[1, 9]	ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς τὴν	ἐκκλησίαν,	τὴν ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν
[1, 5]	ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν	ἐκκλησίαν.	Τὸ μὲν τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς
[1, 6]	ἐκ τοῦ λόγου, καὶ εἰς	ἀφθαρσίαν	διὰ τὴν ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ·
[1, 6]	τοὺς οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων εἰς	ἀφθαρσίαν	ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας
[1, 6]	καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους εἰς	ἀφθαρσίαν·	ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ τοῦ οἴνου
[1, 9]	εἰς φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς	ἀφθαρσίαν,	ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός· ἔφη
[1, 6]	τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ τὴν	ἀφθαρσίαν	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ γενόμενοι,
[1, 7]	κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι	νοσσιὰν	αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς
[1, 6]	μεταβολὴν κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´	οὐσίαν.	Ἀμέλει γοῦν οὐ τροφιμώτερον ἄλλο
[1, 6]	ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες	οὐσίαν	εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ
[1, 6]	ἡ πυτία συνίστησι τὸ γάλα,	οὐσίαν	ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ
[1, 6]	εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν	οὐσίαν.	Καὶ δὴ καὶ τὸ κατὰ
[1, 6]	πλὴν ἀλλὰ αἷμα ἔχει τὴν	οὐσίαν.	Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ οἱ
[1, 6]	ἀφρὸν εἶναι τοῦ αἵματος κατ´	οὐσίαν	ὑποτίθενται, ὃ δὴ τῇ ἐμφύτῳ
[1, 6]	κυούσαις κατὰ μεταβολήν, οὐ κατ´	οὐσίαν	χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ αἱ
[1, 7]	ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι εἰς	συνουσίαν	ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς
[1, 9]	δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν	ἐξουσίαν.	Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος.
[1, 7]	γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν ἔχει	ἐξουσίαν	τοῦ ἄγειν εἴσω τε καὶ
[1, 5]	ὁ θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ	παρουσίαν.	Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ
[1, 3]	ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην	αἰτίαν	ἔσχεν τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ
[1, 9]	Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην	αἰτίαν	τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν ἐν
[1, 8]	δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ τὴν	αἰτίαν	τοῦ εἶναι ὁ θεὸς παρέχεται·
[1, 9]	ὅτι καίτοι σαφῶς εἰδὼς τὴν	ἀναισχυντίαν	τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος,
[1, 2]	αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον	ἁμαρτίαν	αἰφνίδιον θάνατον προσειπών· μιαίνειν δὲ
[1, 7]	φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν	ἁμαρτίαν	αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ δ´ ἂν
[1, 9]	Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν	ἁμαρτίαν	ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν.
[1, 9]	Καὶ πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ·	ἁμαρτίαν	ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς
[1, 13]	πᾶν διὰ τὴν τοῦ λόγου	διαμαρτίαν	γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα
[1, 8]	δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ τὴν	ἀπιστίαν	τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει κακία.
[1, 5]	ὥς φησιν ἡ γραφή, τὴν	εὐχαριστίαν	καὶ τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε
[1, 8]	καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα τὴν	ἀπηλγηκυῖαν	ψυχὴν καιρός ἐστι τρῶσαι, οὐ
[1, 10]	λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν	σοφίαν,	καὶ θνητός, ὃς εὗρεν φρόνησιν.
[1, 7]	καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν	σοφίαν	καὶ τὴν δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ·
[1, 9]	καὶ πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν	σοφίαν	καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα
[1, 5]	ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν,	σοφίαν	μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη
[1, 13]	Ναὶ μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν	φιλοσοφίαν	ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς
[1, 4]	τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι	πειθαρχίαν	σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν
[1, 9]	τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν	εὐζωίαν	ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται	κἀν	ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν
[1, 6]	τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ	κἀν	τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ τοῦτο
[1, 5]	παραινῶν μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ	κἀν	τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ μεριμνᾶτε
[1, 9]	λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν»	κἀν	τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου ὄφεις»
[1, 9]	Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς	κἀν	τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις ἠθέλησα
[1, 5]	ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών.	Προσήνεγκάν	τε αὐτῷ» φησί, παιδία» εἰς
[1, 5]	κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ μυστήριον·	Ῥεβέκκαν	δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ τῆς
[1, 9]	υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ	ἐχώλαναν	ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν» καὶ
[1, 7]	Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν	ἀπέκτειναν	ἀνθρώπους καὶ ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ
[1, 8]	σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν	δόξαν,	ἣν ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς,
[1, 8]	μετ´ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν	δόξαν	τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι,
[1, 7]	τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν	δόξαν»	φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν
[1, 2]	κύριος» τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ	προυπάρξαν	διὰ τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως,
[1, 9]	ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ	ὤρυξαν	λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται
[1, 6]	τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ λόγῳ·	πᾶν	γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν εὐθὺς
[1, 13]	ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον	πᾶν	διὰ τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν
[1, 8]	γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν	πᾶν	κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον
[1, 9]	καὶ θυγατέρας, σφόδρα καὶ ὑπὲρ	πᾶν	ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ
[1, 1]	ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ	πᾶν	προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ
[1, 6]	πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ	πᾶν	τῇδε· ὥσπερ τῷ γάλακτι αἱ
[1, 8]	φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ	πᾶν	τὸ καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν
[1, 13]	τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον.	Πᾶν	τὸ παρὰ τὸν λόγον τὸν
[1, 5]	τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν	ἅπαν,	ἅτε δι´ ἀσθένειαν {ᾗ} βοηθείας
[1, 3]	τὰ νῦν. Καθήκει δ´ ἡμῖν	ἀνταγαπᾶν	μὲν τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου
[1, 6]	πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ.	Ἐπὰν	οὖν κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν
[1, 9]	καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ ὡς	ἐπίπαν	τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται
[1, 1]	δὲ εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται,	καθαρὰν	πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν
[1, 10]	ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ	καθέδραν	λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ
[1, 6]	δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες	ἐλευθέραν	ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως καὶ
[1, 8]	ψυχῆς παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ τὴν	ἱερὰν	τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ
[1, 6]	τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην	ἡμέραν	ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον ὅτε
[1, 2]	πρὸς σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν	ἡμέραν.	Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον
[1, 6]	ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν	προτέραν	διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν
[1, 6]	ὂν τὸ σῶμα τὴν τροφὴν	εὐδιαφορητοτέραν	παρέχει, καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ
[1, 5]	ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς	περιστερὰν	ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς.
[1, 8]	Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν	μάχαιράν	μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ
[1, 9]	παντοκράτορος καὶ πατρικοῦ λόγου, τὴν	ἄκραν	σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ,
[1, 9]	κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς	φθορὰν	οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι
[1, 6]	ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας εἰς	φθορὰν	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς
[1, 6]	τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται	φθοράν,	ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν τροφήν,
[1, 8]	τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν	φορὰν	καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται,
[1, 7]	ὁ ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ	μεταφορὰν	ἀπὸ τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων
[1, 8]	γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν	ἐφορᾶν	τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι·
[1, 9]	Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος	ἰσχυρὰν	τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ γὰρ
[1, 6]	ταῦτα τοῦ ἔτους κατὰ τὴν	ὥραν,	ἣν ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ
[1, 9]	ξύλον καὶ τὸν λίθον, καὶ	ἐθυμίασαν	τῇ Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον
[1, 6]	λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν,	ἐθήλασαν	μέλι ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον
[1, 9]	ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν	ἠτίμασαν	αὐτήν, ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς.
[1, 6]	καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν	πᾶσαν	κακίαν καὶ πάντα δόλον καὶ
[1, 9]	σῴζειν· ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ	πᾶσαν	σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ
[1, 9]	θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐκκαύσει	πᾶσαν	τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς
[1, 7]	σου καὶ ἡ βακτηρία σου	παρεκάλεσάν	με» εἶπέν τις ἕτερος. Αὕτη
[1, 9]	ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς	ἐγενήθησαν,	ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ
[1, 9]	ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν καὶ	ἐμνήσθησαν,	ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν
[1, 6]	τῷ λόγῳ· πᾶν γὰρ τὸ	γεννῆσαν	ἔοικεν εὐθὺς παρέχειν τῷ γεννωμένῳ
[1, 6]	αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι	μετανοῆσαν	ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον
[1, 7]	καὶ ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν	ἐνευροκόπησαν	ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν.
[1, 9]	καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με	ἠθέτησαν.	Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ
[1, 11]	ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν,	ἀνέστησαν	παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς
[1, 9]	σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ	ἐπίστευσαν	ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν
[1, 10]	ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν	οὖσαν	καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ
[1, 10]	καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ	οὖσαν	οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ
[1, 5]	καὶ εὐφροσύνην, ἔτι τε ὑπομονὴν	συνεργοῦσαν,	καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν
[1, 6]	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, τὴν	ῥέουσαν	γάλα καὶ μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν
[1, 9]	ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν	μέλλουσαν	ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ ἤδη
[1, 6]	νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν	μέλλουσαν	πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος
[1, 6]	ἐνέχεα, λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως	ἀνατρέφουσαν	εἰς ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ
[1, 10]	καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν	ὑπάρχουσαν	φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν.
[1, 8]	ἐγὼ δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι	ἔγνωσαν,	ὅτι σύ με ἀπέστειλας· καὶ
[1, 6]	σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν,	ἴστωσαν,	ὡς ἄρα στερεὰν τροφὴν τὸ
[1, 7]	εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι	δίαιταν,	μόνῳ δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας
[1, 7]	τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν σωτήριον	δίαιταν	τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας·
[1, 9]	ἐπίστευσαν ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ.	Ὅταν	ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ
[1, 7]	ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ	ὅταν	λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου,
[1, 5]	Καὶ τὰ ἀρνία δέ μου»	ὅταν	λέγῃ, στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς
[1, 5]	τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε	ὅταν	φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς
[1, 9]	τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς τὴν	πατρῴαν	ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον
[1, 5]	μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ	ἐν	ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ
[1, 7]	ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς ἢ	ἐν	ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος; Ἀλλὰ
[1, 5]	ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν	ἐν	ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν
[1, 6]	οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ	ἐν	αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ»
[1, 7]	θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις	ἐν	αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν κατευθύνει
[1, 5]	δὲ ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν, τὴν	ἐν	ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς
[1, 2]	καὶ ἀπαθὴς τὴν ψυχήν, θεὸς	ἐν	ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι
[1, 6]	Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα εὑρίσκεται	ἐν	ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες οὐσίαν
[1, 7]	τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος,	ἐν	ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν
[1, 8]	ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι εἶπεν	ἐν	ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν ἐν
[1, 2]	πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος τό τε	ἐν	αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον
[1, 6]	ἡ σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ	ἐν	αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι, οἷον
[1, 10]	τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε	ἐν	αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς
[1, 6]	τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται,	ἐν	αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ. Τὴν
[1, 8]	ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ	ἐν	αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί,
[1, 6]	τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα	ἐν	αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν, εἰ
[1, 7]	τέλειον τὸν πατέρα τῶν ὅλων,	ἐν	αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς καὶ
[1, 6]	ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ γὰρ γέγονεν	ἐν	αὐτῷ, ζωή ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν
[1, 6]	μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ	ἐν	αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οἱ
[1, 10]	μὴ μιάνῃ, καὶ πρὸς γυναῖκα	ἐν	ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ
[1, 5]	μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι	ἐν	βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι
[1, 13]	σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ ἀκόλουθον	ἐν	βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ βούλημα
[1, 10]	μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη	ἐν	βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ
[1, 6]	τὴν αὐτοῦ· τὸ θρέψαι δ´	ἐν	βροτοῖσι πολλάκις πλείω πορίζει φίλτρα
[1, 4]	ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγωγή.	Ἐν	γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ» φησίν,
[1, 5]	παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ μείζων	ἐν	γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ ὁ
[1, 6]	δὲ τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς	ἐν	γνώσει τέλειος, ἀλλ´ ὡς τοῦ
[1, 5]	τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή.	Ἐν	γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν,
[1, 5]	διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον	ἐν	δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος
[1, 5]	κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος	ἐν	δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ
[1, 7]	τὸν λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ,	ἐν	δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν
[1, 6]	μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας	ἐν	ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα
[1, 6]	γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν	ἐν	ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν.
[1, 2]	τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος	ἐν	ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι.
[1, 5]	Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς	ἐν	ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ
[1, 1]	τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ	ἐν	εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ
[1, 12]	Οὐ γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´	ἐν	εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν
[1, 4]	τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος διακρίνεται,	ἐν	ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι» ἔνθα τοῦ
[1, 8]	ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ	ἐν	ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς
[1, 8]	ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ,	ἐν	ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα
[1, 8]	εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα	ἐν	ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν αἴρει
[1, 10]	ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ	ἐν	ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ
[1, 6]	ἀλλαχόθι πάλιν γράφει· καὶ γὰρ	ἐν	ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς
[1, 5]	τι ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη	ἐν	ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών.
[1, 3]	παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται,	ἐν	ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ
[1, 9]	σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ	ἐν	εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα
[1, 6]	μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν	ἐν	ζωῇ· οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ
[1, 9]	ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας	ἐν	ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν,
[1, 6]	ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι,	ἐν	ᾗ μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν
[1, 5]	ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης,	ἐν	ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν,
[1, 5]	διὰ τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν	ἐν	ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ
[1, 8]	ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ	ἐν	ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ
[1, 1]	παραινεῖ τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν	ἐν	ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν.
[1, 10]	ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει	ἐν	καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον
[1, 5]	κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς τέλειον	ἐν	κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ
[1, 7]	πρὸ τοῦ με πλάσαι σε	ἐν	κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ πρὸ
[1, 5]	ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς» ὅσον	ἐν	κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν
[1, 6]	καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς τῶν	ἐν	κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν,
[1, 6]	ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς	ἐν	κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ
[1, 6]	ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ καυχώμενος	ἐν	κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς δὲ θεοδίδακτοι»
[1, 9]	οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ	ἐν	λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει
[1, 6]	οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν	ἐν	λόγῳ γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην, τὴν
[1, 6]	μεταβολῇ· εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν	ἐν	μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ
[1, 8]	διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ	ἐν	μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς.
[1, 5]	εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς	ἐν	μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν
[1, 9]	διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου,	ἐν	μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν
[1, 5]	ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι	ἐν	μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς
[1, 10]	οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες	ἐν	μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες
[1, 7]	τὸ ὄνομα τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον	ἐν	νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ λυσιτελὲς
[1, 6]	ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς	ἐν	νόμῳ λέγει, οἳ τῷ φόβῳ,
[1, 9]	ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν	ἐν	νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος
[1, 10]	ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ	ἐν	ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ
[1, 9]	σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος,	ἐν	οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ
[1, 6]	οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν,	ἐν	οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ
[1, 5]	αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην	ἐν	ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν·
[1, 9]	ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος	ἐν	ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ
[1, 5]	υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος	ἐν	ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ δόξα
[1, 5]	ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος	ἐν	οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ γραφή,
[1, 5]	ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν	ἐν	παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος
[1, 5]	γὰρ αἱ νέαι φρένες εἰσίν,	ἐν	παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ
[1, 5]	ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων,	ἐν	πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς
[1, 8]	διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία	ἐν	παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον
[1, 9]	βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη	ἐν	παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ
[1, 5]	ὢ τοῦ τελείου παιδίου· υἱὸς	ἐν	πατρί, καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ·
[1, 8]	εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν	ἐν	πατρί, ᾧ ἡ δόξα εἰς
[1, 12]	ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ	ἐν	πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα.
[1, 7]	πρὸς Κορινθίους τί θέλετε; φησίν,	ἐν	ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς ἢ
[1, 7]	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου φησίν·	ἐν	ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ
[1, 4]	τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ κωμικὸς	ἐν	Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως λέγων
[1, 6]	φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι ἔτι	ἐν	σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες·
[1, 3]	καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς γὰρ	ἐν	σκότῳ βαθεῖ ἀλώμενοι τῷ βίῳ
[1, 8]	σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ	ἐν	σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν
[1, 8]	τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει	ἐν	τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς
[1, 5]	παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν	ἐν	τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» Οὐκ
[1, 5]	καὶ ὄνος εἴη ὁ νέος	ἐν	τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος
[1, 7]	θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ	ἐν	τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον·
[1, 7]	εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν	ἐν	τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος,
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν	ἐν	τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον
[1, 6]	καὶ μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς	ἐν	τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ
[1, 5]	περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας	ἐν	τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν
[1, 7]	ἐγὼ μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων σε	ἐν	τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν
[1, 7]	Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς	ἐν	τῇ πρὸς Κορινθίους τί θέλετε;
[1, 5]	δὲ ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων»	ἐν	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν
[1, 8]	ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός φησιν	ἐν	τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ
[1, 6]	Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως	ἐν	τῇ προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ
[1, 6]	γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς	ἐν	τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ
[1, 6]	ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ	ἐν	τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ
[1, 9]	ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον	ἐν	τῇ χειρὶ» τοῦ κυρίου, ᾧ
[1, 5]	τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως	ἐν	τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη
[1, 1]	οὐ νῦν· ὃ μὲν γὰρ	ἐν	τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός,
[1, 9]	αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν	ἐν	τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν
[1, 8]	μὴ ὁ πατήρ μου ὁ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις
[1, 8]	καὶ ὁ κτίσας τοὺς οὐρανοὺς	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ
[1, 8]	τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ τοῦ
[1, 10]	ἀνὰ μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ,	ἐν	τοῖς προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ
[1, 6]	τοῦ σπέρματος γίνεται· ἡ γὰρ	ἐν	τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ αἵματος
[1, 6]	ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο τὸ	ἐν	τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο
[1, 6]	αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ»	ἐν	τῷ αἵματι τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν
[1, 3]	καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον ἐστὶν	ἐν	τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα
[1, 6]	Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ	ἐν	τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον πνεῦμα τῇ
[1, 8]	ὢν θεὸς καὶ δίκαιός ἐστιν	ἐν	τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ
[1, 5]	τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα τῶν	ἐν	τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ
[1, 9]	τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς οἱ	ἐν	τῷ βίῳ νοσοῦντες περί τε
[1, 9]	ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο εἰσάγεται	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ κάμνων
[1, 5]	Τοῦτό τοι καὶ ὁ κύριος	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς γνωρίμους,
[1, 13]	ἐστιν θεοσεβείας ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις	ἐν	τῷ θεῷ, τοῦ δὲ αἰῶνός
[1, 7]	οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον; Ὅτι	ἐν	τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους
[1, 7]	τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ	ἐν	τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος λέγει·
[1, 6]	ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ ὁ κύριος	ἐν	τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως
[1, 7]	οὕτως ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς	ἐν	τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις
[1, 5]	μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν	ἐν	τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν
[1, 6]	βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» τὴν	ἐν	τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν
[1, 9]	τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ καὶ	ἐν	τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ ἤθελον
[1, 10]	λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ	ἐν	τῷ νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα
[1, 6]	ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν	ἐν	τῷ νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ»
[1, 8]	υἱὸς ὤν, ὁ λόγος αὐτοῦ	ἐν	τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται
[1, 2]	θελήματι διάκονος, λόγος θεός, ὁ	ἐν	τῷ πατρί, ὁ ἐκ δεξιῶν
[1, 6]	γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο	ἐν	τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ
[1, 6]	πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν	ἐν	τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι,
[1, 7]	αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς καὶ	ἐν	τῷ υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα
[1, 6]	ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν γνῶσις	ἐν	τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ πέρας
[1, 6]	Καθ´ ὅσον μὲν οὖν δυνατὸν	ἐν	τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην
[1, 5]	υἱὸς ἐν πατρί, καὶ πατὴρ	ἐν	υἱῷ· καὶ πῶς οὐ τέλειος
[1, 6]	σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ	ἐν	ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ
[1, 8]	ἂν γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ	ἐν	ὑμῖν, ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν
[1, 13]	ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ	ἐν	ὑπογραφῆς μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις
[1, 5]	πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων	ἐν	ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ
[1, 9]	ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ	ἐν	φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων
[1, 6]	τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν	ἐν	φωτί ἐστιν καὶ τὸ σκότος
[1, 6]	τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς	ἐν	Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ καὶ
[1, 6]	τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν
[1, 6]	υἱοί ἐστε διὰ πίστεως θεοῦ	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς
[1, 6]	πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα οἳ
[1, 6]	τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα	ἐν	Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν
[1, 5]	τὸ νέον προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν	ἐν	Χριστῷ νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ
[1, 6]	τὰ τοῦ νηπίου» Ἡ δὲ	ἐν	Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν, ὡς
[1, 6]	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς νηπίους	ἐν	Χριστῷ, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ
[1, 12]	τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν	ἐν	Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ
[1, 5]	βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα τῶν	ἐν	Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων
[1, 6]	νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους ἔτι	ἐν	Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς νηπίοις	ἐν	Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι
[1, 6]	εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ πίστις	ἐν	χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ τὸ
[1, 4]	τούτῳ» φησίν, γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται»	ἐν	ᾧ δὴ μόνῳ τὸ θῆλυ
[1, 9]	καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν δικαίως,	ἐν	ᾧ τίς ὁ τρόπος τῆς
[1, 7]	γίνεσθαι, οὗ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ	ἕν»	Αὐτίκα γοῦν ὁ Μωσῆς, τῷ
[1, 8]	ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν»	ἓν	δὲ ὁ θεὸς καὶ ἐπέκεινα
[1, 6]	καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν·	ἐν	δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν πιστευόντων
[1, 8]	ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς	ἕν·	ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ
[1, 6]	μέσον καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ	ἕν·	ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν
[1, 8]	ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς	ἕν»	ἓν δὲ ὁ θεὸς καὶ
[1, 11]	καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ	ἕν»	εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ
[1, 13]	βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ βούλημα	ἕν,	κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ
[1, 8]	τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ	ἕν,	ὠφελεῖ ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς
[1, 8]	ἀλλ´ οὐδὲ ὑπὸ τοῦ λόγου·	ἓν	γὰρ ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι
[1, 6]	καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ	ἓν	δὲ ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω
[1, 6]	ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι·	ἓν	δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος,
[1, 6]	προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ	ἓν	θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων
[1, 8]	μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν	ἓν	καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ ἐν
[1, 6]	καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον	ἓν	καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία
[1, 8]	εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν·	ἓν	μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες
[1, 8]	θεόν, καθ´ ὧν τριῶν χρόνων	ἓν	ὄνομα κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι
[1, 8]	ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ ἓν	ὤν,	πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο
[1, 6]	δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες	ἓν	πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ
[1, 6]	ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς	ἓν	σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε
[1, 8]	αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ	ἓν	ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ
[1, 8]	μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες	ἓν	ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν
[1, 8]	ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν	ἓν	ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ κόσμος
[1, 7]	πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ	ἀνέλαβεν	αὐτοὺς ἐπὶ τῶν μεταφρένων αὐτοῦ·
[1, 6]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο	ἐπήγαγεν·	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε,
[1, 8]	σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς	ἐπήγαγεν·	ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου»
[1, 5]	καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις οἰκείως	ἐπήγαγεν.	Καὶ οὔτί γε μόνον τὸ
[1, 8]	μου ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα	ἐπήγαγεν	πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ
[1, 6]	προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι	ἐπήγαγεν	τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν·
[1, 9]	ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη	κέκραγεν	αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ πρός με
[1, 7]	μὲν φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν»	ἔλεγεν,	ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν
[1, 7]	τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος	ἦγεν	αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν μετ´
[1, 8]	Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι	μηδὲν	ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ
[1, 3]	πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν	εἶδεν	καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν
[1, 6]	ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ	εἶδεν	οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ}
[1, 7]	Τότε καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε	εἶδεν	τὸν θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός
[1, 9]	ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως	οἶδεν	ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον,
[1, 5]	ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους	οἶδεν	καὶ φιλεῖ τούτους μόνους καὶ
[1, 6]	σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται.	Οἶδεν	οὖν οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ
[1, 11]	καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ	οὐδὲν	ἀλλ´ ἢ βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ
[1, 8]	δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν ἐστιν,	οὐδὲν	ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ·
[1, 8]	τοῦ εἶναι ὁ θεὸς παρέχεται·	οὐδὲν	ἄρα μισεῖται ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[1, 6]	τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται;	οὐδὲν	δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ
[1, 8]	λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι·	οὐδὲν	δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ τὴν
[1, 3]	εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν·	οὐδὲν	δὲ ὃ μὴ δύναται θεός.
[1, 6]	χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν,	οὐδὲν	διαφέρει δούλου κύριος πάντων ὤν,
[1, 6]	ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ	οὐδὲν	εἰς αὔξησιν τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ.
[1, 8]	γνώμην, τοῦ δὲ θεοῦ κρεῖττον	οὐδέν.	Καὶ οὐκ ἄλλο τί ἐστι
[1, 8]	μισεῖ τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων	οὐδέν,	λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ
[1, 8]	φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ	οὐδὲν	ὃ μισεῖ ὁ κύριος» οὐ
[1, 6]	Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι·	Οὐδὲν	οὖν πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ
[1, 12]	ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ	οὐδὲν	πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ
[1, 4]	ποιμένος οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο	οὐδέν	πω βιωτέον, οὐδὲ δὴ παῖδας
[1, 2]	ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ	οὐδὲν	τοσοῦτον ὡς ἡ τῶν παθῶν
[1, 6]	ἁμαρτίας· καὶ τὸ μέλιτος γλυκίων	ῥέεν	αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι
[1, 6]	λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν	ἐξέχεεν	αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´
[1, 9]	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ	ἐχρεμέτιζεν.	Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι;
[1, 6]	ὅτι· Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ	προσέμαθεν;	οὐ γάρ. Τελειοῦται δὲ τῷ
[1, 5]	κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ	ἔπαθεν	δέ, οὐ μόνον εἰκότως ἄρα
[1, 6]	αὐτὸν λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην	δῆθεν	{διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς
[1, 9]	τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ	ἐκεῖθεν	ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν πατήρ. Πρὶν
[1, 6]	κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ	ἦλθεν	τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν
[1, 2]	Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι» ὃ δὲ	ἐξῆλθεν	τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος
[1, 13]	τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ	ἔνθεν	πρὸς τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε
[1, 8]	ὃ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ	πέπονθεν·	παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως
[1, 9]	ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν,	ὅθεν	γέγονεν πατήρ. Πρὶν γὰρ κτίστην
[1, 13]	δι´ ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ·	ὅθεν	εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ τὰς
[1, 13]	σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα·	ὅθεν	καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα
[1, 6]	οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως	ἔνδοθεν	ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ
[1, 6]	δὴ μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν,	οὐρανόθεν	ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος·
[1, 6]	ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ μάννα	οὐρανόθεν	ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ
[1, 6]	παραχρῆμα τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ	αὐτόθεν	τὸ φῶς. Ὥσπερ οὖν οἱ
[1, 6]	μόνον ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ	ἁρπασθὲν	οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο
[1, 6]	εἴτε αὖ τὸ καταμήνιον αὐτό,	ἀποκλεισθὲν	τῆς οἰκείας φορᾶς, κατὰ φυσικὴν
[1, 6]	μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους τῶν	κατόπισθεν	ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ παιδαγωγός, καὶ
[1, 5]	χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ	πρόσθεν	ἐπὶ γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ
[1, 6]	γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν μικρῷ	πρόσθεν	τὸ αἷμα εἰς γάλα ταῖς
[1, 6]	μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ	ἔμπροσθεν	ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς
[1, 6]	πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο	ἔμπροσθέν	σου. Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα
[1, 6]	τῆς γῆς ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας	κατακλυσθὲν	ἀποσύρεται τὸ σπέρμα, διὰ δὲ
[1, 6]	κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν·	ἐντεῦθεν	γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ
[1, 13]	εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν.	Ἐντεῦθεν	καὶ ἡ σοφία λέγει· ἵππος
[1, 8]	ἐν ὑμῖν, ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε.	Ἐντεῦθεν	καλῶς καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν
[1, 6]	ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν οὐρανῶν·	ἐντεῦθεν	τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι
[1, 6]	νῦν δὲ φῶς ἐν κυρίῳ.	Ἐντεῦθεν	τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν
[1, 6]	τέλειος δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται	δήπουθεν·	ὡς δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι
[1, 6]	ἄρρενος θέρμῃ παρὰ τὰς συμπλοκὰς	ἐκταραχθὲν	ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται τὸ	λεχθέν,	αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος λέγων
[1, 6]	ὅπως ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ	λεχθὲν	γενηθήτω κατὰ τὴν πίστιν σου»
[1, 1]	ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων	ἄνωθεν,	ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων.
[1, 5]	Ὁ γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς	ἄνωθεν	ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ
[1, 6]	ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ	ἄνωθεν	ἦν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ
[1, 9]	λόγου ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν	ἄνωθεν,	ὅθεν γέγονεν πατήρ. Πρὶν γὰρ
[1, 8]	θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς γῆς.	Ἔξωθεν	ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ ἐκ
[1, 3]	βούλεσθαι, ὁ θεὸς διὰ τῆς	ἔξωθεν	τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν
[1, 6]	πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς	ἔξωθεν	χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ
[1, 7]	δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ	ἐπάλαιεν	μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός,
[1, 8]	οὐκ ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν	μισήσαιεν	σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς
[1, 8]	τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν,	ἐκφύγοιεν	δ´ ἂν τῆς ἔχθρας τὰ
[1, 6]	ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν	ἐθέλοιέν	τινες τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ
[1, 6]	τῷ υἱῷ μετὰ τὴν κληρονομίαν;	Χάριεν	τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε
[1, 8]	οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς	ἔδακεν	εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός.
[1, 5]	γέλως ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον	ἑώρακεν	παίζοντα μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ
[1, 6]	τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως	ἐξήνεγκεν	διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς
[1, 3]	δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ ἢ ὡς	ἕνεκεν	ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ μὲν
[1, 3]	γὰρ ἄλλως ἂν τὸ οὗ	ἕνεκεν	ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός,
[1, 6]	εὐθέως τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ	ἕνεκεν	ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ
[1, 7]	σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν	ἕνεκεν	κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα ἂν
[1, 8]	γοῦν διὰ Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε,	ἕνεκεν	τοῦ πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ
[1, 3]	ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ	ἕνεκεν	τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν
[1, 9]	Ἔπειτα δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους	καταβέβηκεν	ἡ δικαιοσύνη καὶ γράμματι καὶ
[1, 6]	εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ	μεταβέβηκεν	ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν
[1, 11]	ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ δὴ	ἔθηκεν.	Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[1, 5]	μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ νέον	προσέθηκεν	αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ νεολαίαν
[1, 3]	δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ	πεποίηκεν	ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν εἶδεν
[1, 3]	θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν	πεποίηκεν	ὁ θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν
[1, 3]	τὰ μὲν ἄλλα κελεύων μόνον	πεποίηκεν,	τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ
[1, 6]	κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν, σέσωκεν·	κέκληκεν	δὲ ἅμα καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ
[1, 6]	συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου πάθους ποτήριον»	κέκληκεν	καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι
[1, 6]	τοὺς λόγῳ πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους	κέκληκεν·	οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι,
[1, 6]	ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς	κέκληκεν,	οὓς δὲ κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν
[1, 6]	οὖν οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ	κέκληκεν,	σέσωκεν· κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ
[1, 5]	πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν	κέκληκεν	τοῦ θεοῦ, τὸν υἱὸν τοῦ
[1, 5]	τὸ τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς	τετίμηκεν	προσηγορίᾳ καὶ διά γε τοῦ
[1, 10]	Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ προφητεύων	εἴρηκεν	Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ
[1, 7]	λόγος περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ	εἴρηκεν	ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι»
[1, 12]	ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ	εἴρηκεν	ὁ θεός, ὁ δὲ ἄλλος
[1, 7]	γὰρ ὁ κύριος· εἴ τις	ἡμάρτηκεν	ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ
[1, 5]	ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων	συνέστηκεν,	οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ
[1, 2]	ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ.	Ἔοικεν	δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ
[1, 6]	λόγῳ· πᾶν γὰρ τὸ γεννῆσαν	ἔοικεν	εὐθὺς παρέχειν τῷ γεννωμένῳ τροφήν.
[1, 8]	ὃς τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ	ἔοικεν.	Καὶ δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ
[1, 6]	λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς	ἔοικεν,	μόνος ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ
[1, 8]	διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ	ἔοικεν	ὁ ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων
[1, 6]	εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ	ἔοικεν	τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα
[1, 9]	ἀφθαρσίας, καὶ τὸν χρῶτά μου	κέχρικεν.	Καλέσουσί με» φησί, καὶ ἐρῶ·
[1, 8]	Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν οἰκονομίαν	μεμήνυκεν	ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα
[1, 6]	ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις	ἔδωκεν	αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ τὴν γέννησιν
[1, 5]	καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι	ἔδωκεν	ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς
[1, 6]	λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν,	ἔδωκεν	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ
[1, 11]	μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν	ἐπιδέδωκεν,	ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν
[1, 8]	οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος	παρέδωκεν	αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν
[1, 11]	θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι, ᾧ	παρέδωκεν	ἡμᾶς ὁ θεός, ὡς πατὴρ
[1, 7]	με καὶ τῷ θανάτῳ οὐ	παρέδωκέν	με» τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου
[1, 6]	σέσωκεν· κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ	σέσωκεν.	Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν ὁ
[1, 6]	οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν,	σέσωκεν·	κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ σέσωκεν.
[1, 9]	οὗτος τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν	κατήγγειλεν	δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν
[1, 7]	Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ	περιεῖλεν	τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ
[1, 6]	ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,	ἐξαπέστειλεν	ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,
[1, 8]	θρόνος σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα	ἔψαλλεν·	ὁ δὲ κύριός φησιν ἐν
[1, 8]	ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι	μὲν	ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ ἄκοντες
[1, 2]	γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ τὸ	μὲν	ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ δὲ
[1, 3]	πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα κελεύων μόνον πεποίηκεν, τὸν
[1, 3]	ἄνθρωπος καὶ ὡς θεός, τὰ	μὲν	ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς, εἰς
[1, 2]	αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον	μὲν	ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ τὸν
[1, 6]	ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει	μὲν	ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ χάριτι,
[1, 6]	γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς	μὲν	ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες
[1, 2]	ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ	μὲν	ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων
[1, 6]	τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν	μὲν	αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν
[1, 8]	ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν	μὲν	αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους, ἡ
[1, 8]	τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν· ἓν	μὲν	αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες ἓν
[1, 1]	παραπλησίως τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ	μὲν	αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ
[1, 2]	τοῦτον ἔργον ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν	μὲν	αὐτοῦ φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν,
[1, 9]	γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´ ὁ	μὲν	βοῦς καὶ ὁ ὄνος, τὰ
[1, 8]	δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ	μὲν	βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ
[1, 6]	τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ	μὲν	γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ φησιν
[1, 5]	ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι· ἡ	μὲν	γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ σκολιὰ
[1, 9]	τῆς τῶν πολλῶν πίστεως. Λέγει	μὲν	γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν
[1, 1]	λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ	μὲν	γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς
[1, 2]	φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως	μὲν	γὰρ ἡ τῶν τοῦ σώματος
[1, 2]	κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ	μὲν	γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος νόσους
[1, 6]	ἔχοις εἰπεῖν τὸν χρόνον. Ἡ	μὲν	γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν περιάγει,
[1, 6]	τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν	μὲν	γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται, θηλάζειν
[1, 8]	ψέγειν, οὐ μίσους σύμβολον. Ἄμφω	μὲν	γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ ὁ φίλος
[1, 5]	ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον· νηπύτιος	μὲν	γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ ὁ
[1, 5]	εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ	μὲν	γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ, πῇ
[1, 7]	τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν· τὸ	μὲν	γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις
[1, 8]	δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον	μὲν	γὰρ τὸ κατὰ γνώμην ὠφελοῦν
[1, 9]	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν	μὲν	γὰρ τὸ μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν
[1, 8]	αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ	μὲν	γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός,
[1, 6]	νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς	μὲν	γὰρ τοὺς πεπιστευκότας ἤδη τῷ
[1, 8]	καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν πάντες	μὲν	γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ
[1, 9]	δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται	μὲν	γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν
[1, 3]	αὐτοῦ οἵου τε ὄντος τὸν	μὲν	γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ
[1, 6]	ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις	μὲν	γίνεται τοῦ πόρου, τὴν δὲ
[1, 6]	ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ	μὲν	γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ
[1, 6]	Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα οἳ	μὲν	γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ ἐν
[1, 6]	τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ	μὲν	γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι
[1, 7]	καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ	μὲν	γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ
[1, 11]	προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ	μὲν	δὴ τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ
[1, 6]	καὶ τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν	μὲν	δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα,
[1, 6]	τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα	μὲν	διὰ τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον	μὲν	ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται τοῦ
[1, 5]	εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς	μὲν	εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους
[1, 1]	ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς	μὲν	εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ
[1, 1]	δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον	μὲν	εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη
[1, 1]	εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ	μὲν	εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος,
[1, 8]	ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς	μὲν	ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ
[1, 10]	δὲ συμβουλίας μέρη τρία, τὸ	μὲν	ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον
[1, 10]	ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ	μὲν	ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου.
[1, 3]	ἀλλὰ καὶ τῶν εἰκόνων τὰς	μὲν	ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς ἔνι
[1, 7]	καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς	μὲν	ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός,
[1, 1]	οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα	μὲν	ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα
[1, 13]	ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν	μὲν	ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν
[1, 8]	τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ	μὲν	ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος.
[1, 6]	αὐτῆς ἤδη τῆς γῆς ὑπὸ	μὲν	ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα,
[1, 9]	εἶδος τοῦ φόβου, ὧν τὸ	μὲν	ἕτερον γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ
[1, 8]	καὶ ὁ μή, ἀλλ´ ὁ	μὲν	ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος
[1, 10]	δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς	μὲν	ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ
[1, 6]	Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ	μὲν	ἡ πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη,
[1, 6]	μόνον ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ	μὲν	ἡ τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς
[1, 2]	ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´ ἣν	μὲν	ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ
[1, 5]	αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν τῶν	μὲν	ἵππων τοὺς πώλους, τῶν δὲ
[1, 10]	φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ	μὲν	καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο,
[1, 10]	βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ	μὲν	καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ
[1, 6]	ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ	μὲν	κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ
[1, 1]	ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ	μὲν	μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται.
[1, 7]	γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς διὰ	μὲν	Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ κύριος τοῦ
[1, 8]	φαίνεταί που λέγων ὥστε ὁ	μὲν	νόμος ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ
[1, 4]	ὅμοια πάντα· ὧν δὲ κοινὸς	μὲν	ὁ βίος, κοινὴ δὲ ἡ
[1, 9]	ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς	μὲν	ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος
[1, 6]	σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς	μὲν	ὁ τῶν ὅλων πατήρ, εἷς
[1, 9]	ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος	μὲν	οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι
[1, 6]	νηπίων, εἴ τε ποιμένες {ἐς}	μὲν	οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´
[1, 5]	ἀνθρώποις ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ	μὲν	οἶνος τῷ σώματι, τὸ δὲ
[1, 6]	λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ	μὲν	ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν
[1, 11]	κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ	μὲν	ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα
[1, 6]	παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα	μὲν	οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι
[1, 3]	ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ	μὲν	οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ
[1, 11]	ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι	μὲν	οὖν διὰ Μωσέως ὁ λόγος
[1, 6]	τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον	μὲν	οὖν δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ
[1, 10]	τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ	μὲν	οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος
[1, 10]	ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ	μὲν	οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ
[1, 9]	παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις	μὲν	οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ
[1, 5]	παῖδες παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι	μὲν	οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν
[1, 12]	θεοῦ, σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ	μὲν	οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν
[1, 13]	καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ	μὲν	οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ
[1, 10]	αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο	μὲν	οὖν καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ
[1, 11]	ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ	μὲν	οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς
[1, 3]	αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί	μὲν	οὖν ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ
[1, 7]	ἐστιν εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως	μὲν	οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι
[1, 12]	ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ	μὲν	οὖν πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς
[1, 13]	τὸ εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα	μὲν	οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν
[1, 7]	μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ	μὲν	οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ
[1, 10]	καρδίαν τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν	μὲν	οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως
[1, 2]	συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον	μὲν	οὖν τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν
[1, 8]	καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται	μέν,	οὐχὶ δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ.
[1, 6]	παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ τὸν	μὲν	παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς
[1, 6]	καὶ τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται	μὲν	παραχρῆμα τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ
[1, 8]	τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ	μὲν	πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ
[1, 8]	ᾗ τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ	μὲν	πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ
[1, 13]	λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ	μὲν	πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς
[1, 9]	μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται	μὲν	πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς
[1, 13]	Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ	μὲν	πρὸς τὸ ζῆν ἐστι τὸ
[1, 13]	ἀναλόγως καὶ τῶν καθηκόντων τὰ	μὲν	πρὸς τὸ ζῆν, τὰ δὲ
[1, 9]	ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ	μὲν	πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν
[1, 6]	καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ	μὲν	πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής,
[1, 6]	Ἡ γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος	μὲν	πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον
[1, 9]	καὶ διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ	μὲν	ῥάβδῳ πάταξον τὸν υἱόν, τὴν
[1, 6]	γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη	μὲν	σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[1, 10]	συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ οὖν τοῦ	μὲν	συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ προτρεπτικὸν καὶ
[1, 5]	γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές, τὸ	μὲν	τέλειον εἶναι παρὰ τῷ κυρίῳ
[1, 10]	παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν	μὲν	τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ
[1, 12]	εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν	μὲν	τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ τὴν
[1, 6]	καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν, σώματος	μὲν	τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ τῆς
[1, 6]	ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ ἔστι	μὲν	τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα,
[1, 8]	κύριος» οὐ γὰρ δήπου μισεῖ	μέν	τι, βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι,
[1, 3]	καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν	μέν	τί ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ
[1, 8]	εἶναι, ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται	μέν	τι μὴ εἶναι, αἴτιος δὲ
[1, 8]	εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται	μέν	τι {μὴ} εἶναι, τὸ δὲ
[1, 8]	θεός. Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ	μέν	τι τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ
[1, 5]	τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ	μὲν	τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν
[1, 12]	μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι	μὲν	τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι
[1, 3]	νῦν. Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν	μὲν	τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου,
[1, 5]	διά γε τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ	μὲν	τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ
[1, 10]	ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ	μὲν	τοῦ Ἱερεμίου λέγων· τῇ ὁδῷ
[1, 7]	οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ	μὲν	τοῦ λόγου, διὰ Μωσέως δὲ
[1, 7]	τὰς λέξεις τῆς γραφῆς· ἐπὶ	μὲν	τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ μόνον,
[1, 6]	ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν	μὲν	τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην τῶν
[1, 6]	αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους	μὲν	τοὺς ἐν νόμῳ λέγει, οἳ
[1, 8]	χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ	μὲν	τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ
[1, 3]	καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει	μὲν	τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν
[1, 2]	ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς	μὲν	ὑποθήκαις τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι
[1, 12]	Ὡς δὲ ἔστι τις ἄλλη	μὲν	φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων,
[1, 7]	γὰρ αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε	μὲν	φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν,
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων νήπια	μὲν	φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν
[1, 10]	συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ	μὲν	ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται
[1, 12]	τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων	μὲν	ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς ἀντιδότους
[1, 8]	καὶ τὸν φόβον καὶ παρακούσαντες	μέν,	ὡς ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ
[1, 6]	ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος	μὲν	ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ ὡς
[1, 5]	τε καὶ τῷ κόσμῳ, τῷ	μὲν	ὡς πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς
[1, 5]	{ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς	μὲν	ὡς υἱός, καὶ γὰρ υἱὸς
[1, 5]	προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν	κεκλήκαμεν.	Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν
[1, 13]	ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν	κεκλήκαμεν.	Τὸ δὲ σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί,
[1, 6]	μόνον ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς	προειρήκαμεν,	καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου»
[1, 6]	πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ	πεπιστεύκαμεν	ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ
[1, 7]	εἰς κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ	γεγόναμεν.	Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς
[1, 2]	Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι	γεγόναμεν,	τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην τάξιν
[1, 7]	τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν	ἀπεδείξαμεν	παῖδας ἡμᾶς τοὺς πάντας ὑπὸ
[1, 10]	ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην	ἐπεδείξαμεν	πρός τε μετάνοιαν καὶ πρὸς
[1, 5]	ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν·	ηὐλήσαμεν	ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν
[1, 5]	ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε,	ἐθρηνήσαμεν	καὶ οὐκ ἐκόψασθε» καὶ ὅσα
[1, 10]	ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς	ἠκούσαμεν,	οὕτως καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ
[1, 2]	κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ δή	φαμεν	εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ
[1, 12]	τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι	φαμὲν	ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν;
[1, 6]	αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω συνίστασθαί	φαμεν,	τήν τε πρὸς τὸ πέρας
[1, 6]	ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές	φαμεν.	Τί γὰρ ἔτι λείπεται τῷ
[1, 13]	λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ πίστιν	φαμέν,	τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται περιποιητική;
[1, 6]	ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ τέλειον	ἀπειλήφαμεν,	οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ·
[1, 6]	ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου	ἦμεν	δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ
[1, 6]	πατρός. Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε	ἦμεν	νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ
[1, 5]	βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι	ἐγενήθημεν	ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς
[1, 6]	ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ	ἀνεγεννήθημεν	εἰς Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς
[1, 6]	ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν πόμα	ἐποτίσθημεν.	Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς
[1, 6]	ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα	ἐβαπτίσθημεν,	εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε
[1, 6]	τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν.	Ἐφωτίσθημεν	γάρ· τὸ δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι
[1, 12]	τῷ θείῳ πῶς οὐκ ἂν	ὁμολογήσαιμεν	τὴν μεγίστην χάριν μὴ σιωπῶντι
[1, 7]	ἂν παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως	αἰτήσαιμεν	ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ
[1, 6]	μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν λόγον,	καταφεύγομεν,	ὃ δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος
[1, 10]	Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ	εἴδομεν»	Ἐκ δὲ τῶν μελλόντων τὸ
[1, 6]	τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν	ἐσπεύδομεν.	Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ ἔστιν
[1, 1]	παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν	νεάζομεν,	ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς
[1, 5]	ἐν ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ	ἀκμάζομεν,	ἀεὶ νέοι καὶ ἀεὶ ἤπιοι
[1, 5]	ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν	μεταδιώκομεν	ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη τοῖς
[1, 6]	προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν	ἀπολαμβάνομεν	γενόμενον, ὅπως ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ
[1, 12]	φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε	ἐκμανθάνομεν,	ἑνὶ λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς
[1, 10]	εἶ ὁ Χριστός, ἢ ἄλλον	περιμένομεν»	ἀπέλθετε καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ
[1, 6]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται.	Βλέπομεν	γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου νῦν»
[1, 5]	κυλιόμεθα οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ	ἕρπομεν	ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς
[1, 6]	δὲ τὸ σκότος, καθ´ ἣν	περιπίπτομεν	τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν
[1, 6]	ᾧ δὴ μόνῳ τὸ θεῖον	ἐποπτεύομεν,	οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου
[1, 6]	ὅτε παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι	πιστεύομεν.	Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ
[1, 6]	περιαστράπτουσα τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως	ἀκούομεν	μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε
[1, 6]	αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ πιστεύσαντες	ἔχομεν	τὴν ζωήν, τί περαιτέρω τοῦ
[1, 6]	διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον	ἀνατρέχομεν	φῶς, οἱ παῖδες πρὸς τὸν
[1, 6]	καὶ φωτεινὸν ὄμμα τοῦ πνεύματος	ἴσχομεν,	ᾧ δὴ μόνῳ τὸ θεῖον
[1, 5]	νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε	ἐσμὲν	ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν
[1, 10]	Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί	ἐσμεν,	Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι τὰ ἀρεστὰ
[1, 5]	ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ	ἐσμεν	μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν
[1, 5]	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως	ἐσμὲν	νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ
[1, 6]	ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι	ἐσμέν,	ὃς ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ
[1, 6]	τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν	ἐσμεν.	Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον
[1, 6]	ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ	ἐσμεν	παρὰ πόδας κακοί. Μία χάρις
[1, 8]	τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς	ἐσμεν»	τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι τὴν
[1, 6]	γὰρ ὅτι ἔτι ἐν σαρκί	ἐσμεν,	ὡς ὑπειλήφασί τινες· σὺν αὐτῇ
[1, 5]	καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ	ὁμολογοῦμεν	εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων
[1, 6]	κατὰ τὴν ὥραν, ἣν ἔαρ	καλοῦμεν,	ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ
[1, 6]	ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο	φρονοῦμεν»	τελείωσιν δηλονότι λέγων τὸ ἀποτετάχθαι
[1, 6]	τουτέστιν δι´ οὗ τὸ θεῖον	ὀξυωποῦμεν,	τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές φαμεν.
[1, 8]	ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί	ἐροῦμεν;	Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ
[1, 5]	προσάγεται τὰ παιδία καὶ ἡμεῖς	ζητοῦμεν	τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ
[1, 10]	Τοιούτους ἡμᾶς γενέσθαι βούλεται, ἵν´	ὦμεν	μακάριοι. Ἔμπαλιν δὲ τὸ ἀντισοῦν
[1, 5]	πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι	ὦμεν	νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ
[1, 6]	φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον καὶ νήπιοι	ὦμεν	ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον
[1, 6]	νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν	ἀπολάβωμεν	δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν
[1, 6]	ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον	ἐπαγάγωμεν	ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν
[1, 4]	ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς	ἐπιδῶμεν	κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον τῆς πίστεως
[1, 6]	ὅρων τῆς ζωῆς ἤδη τέλειοι,	ζῶμεν	δὲ ἤδη οἱ θανάτου κεχωρισμένοι.
[1, 9]	εἰς τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν,	διακριθῶμεν	δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς
[1, 2]	σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ ἵνα	παιδευθῶμεν.	Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν
[1, 9]	καὶ εἰς τὴν πατρῴαν ἀποθήκην	σωρευθῶμεν·	τὸ γὰρ πτύον ἐν τῇ
[1, 6]	εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως	δικαιωθῶμεν·	ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι
[1, 2]	παρακοήν, δι´ ἣν μὲν ἵνα	σωθῶμεν,	δι´ ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν.
[1, 9]	ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν.	Ἐπίωμεν	δὲ ἤδη καὶ τὸν τρόπον
[1, 8]	θεόν, οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς,	ἔγνωμεν.	Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ σοφία
[1, 6]	γενόμενοι, λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον	φυλάξωμεν	τὸν ἄνθρωπον καὶ νήπιοι ὦμεν
[1, 9]	σφόδρα καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν	ἀγαπῶμεν.	Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν πρὸς
[1, 3]	ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ.	Ἀγαπῶμεν	οὖν τὰς ἐντολὰς δι´ ἔργων
[1, 5]	αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται,	χαίρωμεν	τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ
[1, 9]	ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος τῆς καταδίκης	ἐκπέσωμεν,	διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ
[1, 6]	καὶ τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα	καταργήσωμεν	τῆς σαρκὸς ἡμῶν τὰ πάθη.
[1, 12]	τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν·	ποιήσωμεν	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´
[1, 5]	πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ	αὐξήσωμεν	εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα
[1, 5]	ζητούμενον ὧδέ πως λέγων μέχρι	καταντήσωμεν	οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα
[1, 10]	εἰς γῆν ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως,	ἀφανίσωμεν	αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο
[1, 3]	ὁδοὺς καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα	γνωρίσωμεν·	πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου,
[1, 10]	καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ τὰς ἰσοστασίους	ἀντισηκώσωμεν	τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ μὲν
[1, 12]	ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα,	πληρώσωμεν	τὸ θέλημα τοῦ πατρός, ἀκούωμεν
[1, 8]	ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ	ἁμάρτωμεν·	φόβος γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα,
[1, 12]	πληρώσωμεν τὸ θέλημα τοῦ πατρός,	ἀκούωμεν	τοῦ λόγου καὶ τὸν σωτήριον
[1, 10]	μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος ἀθῴου,	κρύψωμεν	δὲ εἰς γῆν ἄνδρα δίκαιον
[1, 6]	ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ	ἔκρινεν	αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου
[1, 9]	ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν	ἀπέκτεννεν	αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον
[1, 8]	τὸν ἄνθρωπον, δι´ ὃν καὶ	γέγονεν	ἄνθρωπος ὁ λόγος τοῦ θεοῦ.
[1, 9]	τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης	γέγονεν	ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον ἐπιλάμποντος
[1, 6]	αὕτη μόνη, ὅτι μόνη μὴ	γέγονεν	γυνή, παρθένος δὲ ἅμα καὶ
[1, 6]	ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν	γέγονεν	εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως
[1, 6]	τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ γὰρ	γέγονεν	ἐν αὐτῷ, ζωή ἐστιν. Ἀμὴν
[1, 3]	ἂν τὸ οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος	γέγονεν	ἐποίησεν ὁ θεός, εἰ μὴ
[1, 12]	καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ δὴ	γέγονεν	ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ
[1, 3]	καὶ ὃ εἶχεν εἶδεν καὶ	γέγονεν	ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ
[1, 3]	τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν	γέγονεν,	οὐκ ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ
[1, 9]	τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν	γέγονεν	πατήρ. Πρὶν γὰρ κτίστην γενέσθαι
[1, 6]	τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ	γέγονεν	πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος
[1, 6]	ἀναλόγως οὕτως καὶ ἡ τροφὴ	γέγονεν	τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ τοίνυν
[1, 6]	τοῦτο καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν	γέγονεν	ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα,
[1, 9]	καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις οὐ	κατεύθυνεν	τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ
[1, 2]	μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ	κατηύθυνεν,	τὸ δὲ σῶμα κάλλει καὶ
[1, 8]	ὁ ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους	παρώξυνεν	ὁ ψόγος, καὶ οὓς ὁ
[1, 6]	Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος	ἀπήλλαξεν	ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν τῇ
[1, 9]	ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ	διεφύλαξεν»	Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ ἔλεος
[1, 7]	αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ	διεφύλαξεν	ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς
[1, 8]	δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ	ὑπέδειξεν	ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη
[1, 9]	ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ	ἔφριξεν	ἐπὶ πλείω ἡ γῆ· ὅτι
[1, 8]	ὀργίζεται τὸ θεῖον, ᾗ τισιν	ἔδοξεν,	ἀλλὰ τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται,
[1, 6]	τὸν θεόν. Ὧδέ πως γὰρ	ἔδοξεν	εἰπεῖν τῷ λόγῳ· ὃ δὲ
[1, 5]	ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν	ἔδοξεν,	οὐδ´ ἂν εἴπῃ ἢν μὴ
[1, 5]	προβεβηκόσιν ἐν τῷ λόγῳ ταύτην	ἐπεκήρυξεν	τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν
[1, 9]	βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον	ἔπρεπεν	τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι.
[1, 7]	ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν καὶ	εἶπεν	αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί τὸ
[1, 7]	Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ	εἶπεν	αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ θεός
[1, 8]	γὰρ ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι	εἶπεν	ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν
[1, 2]	ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε»	εἶπεν,	ἔξιθι» ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς
[1, 7]	τί τὸ ὄνομά σου. Καὶ	εἶπεν·	ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ
[1, 6]	Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ	εἶπεν	καὶ ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ
[1, 5]	εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων,	εἶπεν	ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία
[1, 7]	ἡ βακτηρία σου παρεκάλεσάν με»	εἶπέν	τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 6]	πεπιστευκότας ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι	προσεῖπεν,	σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ
[1, 2]	Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον	προσεῖπεν,	τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ
[1, 4]	παιδάριον ἐπικοίνως οὐ μόνον τὸ	ἄρρεν	ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ κεκληκέναι,
[1, 10]	Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς	εὗρεν	σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς εὗρεν
[1, 10]	εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς	εὗρεν	φρόνησιν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ
[1, 11]	αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος»	εἴκασεν,	καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ
[1, 7]	ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου»	παρῄνεσεν.	Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν
[1, 6]	ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς	ὡμολόγησεν	εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ φόβον
[1, 3]	τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ	ἐχειρούργησεν	καί τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν.
[1, 6]	ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια	συνέδησεν	κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς ἐπιγνώσεως
[1, 5]	οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον» φησί,	προσέδησεν	ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ
[1, 7]	καὶ ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ	ἐπεπόθησεν,	διεὶς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο
[1, 3]	τὸ οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν	ἐποίησεν	ὁ θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος
[1, 9]	γῆ· ὅτι δύο καὶ πονηρὰ	ἐποίησεν	ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον,
[1, 7]	πνεῦμα τὸ ἅγιον εἰς αὐτόν·	αὐτάρκησεν	τὸν λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ,
[1, 9]	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος	ἐλάλησεν·	υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ
[1, 9]	αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ	ἠθέλησεν	αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός,
[1, 9]	καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ πατὴρ	ἠθέλησεν·	καὶ ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης
[1, 3]	εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ	ἠθέλησεν·	οὐδὲν δὲ ὃ μὴ δύναται
[1, 2]	ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε	ἠπείλησεν,	καὶ διὰ τοῦτο οὕτως λέγει
[1, 5]	τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον—	ἐνεφώνησέν	{τε} παιδία, μή τι ὄψον
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν	ἠγάπησεν,	καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον ἐστὶν
[1, 3]	ἐχειρούργησεν καί τι αὐτῷ ἴδιον	ἐνεφύσησεν.	Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ
[1, 9]	ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ	ἠθέτησεν	εἰς ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ,
[1, 5]	ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων,	ἔστησεν	ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον
[1, 7]	Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος,	ἠρώτησεν»	φησίν, αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ·
[1, 6]	ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς	ἐκύησεν	ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν
[1, 10]	καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν οὐκ	ἐκάθισεν·	ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ νόμῳ
[1, 9]	δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς	ἐκάθισεν	μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη
[1, 6]	γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου λέγει	ἐψώμισεν	αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι
[1, 6]	ὁ τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ	ἐμακάρισεν	τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν
[1, 10]	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, ἣν	ὤμοσεν	κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν» πρὸς
[1, 6]	δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι	ἄρσεν	καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς
[1, 9]	χωρῶν ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα	ἔκλαυσεν	ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι
[1, 7]	ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ	ἐπαίδευσεν	αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν ὡς κόρην
[1, 7]	Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος παιδεύων	ἐπαίδευσέν	με καὶ τῷ θανάτῳ οὐ
[1, 9]	λαός, ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων	ἐδούλευσέν	μοι καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου
[1, 2]	αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον	ἐνέπνευσεν	τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ
[1, 6]	μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ	ἤκουσέν	ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο τὸ
[1, 9]	μοι καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου	ὑπήκουσέν	μου, υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι
[1, 13]	ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ	παρήκουσεν	τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη» φησί,
[1, 7]	πορνείαν ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ	ἴσχυσεν	Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ
[1, 5]	γένος, τὰ δὲ ἀρνία προνομίας	ἠξίωσεν,	τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ
[1, 7]	ἐν δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ·	ἐκύκλωσεν	αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ
[1, 6]	κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς	ἐσπαργάνωσεν	ὁ κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ
[1, 6]	ὑπὸ τὴν πίστιν υἱοὺς καλῶν	ἀπήνδρωσεν	ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν
[1, 3]	διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι	προσανεπλήρωσεν	δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ
[1, 9]	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν	ἥμαρτεν	Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς σάλον
[1, 13]	καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε	ἥμαρτεν	ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν
[1, 6]	αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ λόγον	ἐμήνυεν	τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ ἡ
[1, 6]	ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ σκότους,	ἀπείληφεν	δὲ αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ
[1, 6]	κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν,	ἀπείληφεν	τὴν τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ,
[1, 2]	λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν	εἴληχεν	εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας.
[1, 1]	ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς	εἴληχεν	τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών,
[1, 3]	ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ	εἶχεν	εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν·
[1, 3]	μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν	εἶχεν	ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ
[1, 6]	φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ	ἔσχεν	ἡ μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι
[1, 3]	αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην αἰτίαν	ἔσχεν	τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ θεὸς
[1, 8]	ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων, καθὼς	κατέστρεψεν	ὁ θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα,
[1, 8]	δέος τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας	ἀνέκοψεν	φορὰν καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ
[1, 6]	σαφέστατα τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα	ἀπεκάλυψεν	εἰπών· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ
[1, 5]	κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ Ἐφεσίοις γράφων	ἀπεκάλυψεν	τὸ ζητούμενον ὧδέ πως λέγων
[1, 5]	τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ	ἢν	μὴ γένησθε ὡς τὰ παιδία
[1, 5]	ὡς υἱός, καὶ γὰρ υἱὸς	ἦν	Ἀβραὰμ ὡς ὁ Χριστὸς τοῦ
[1, 9]	Πρὶν γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς	ἦν,	ἀγαθὸς ἦν, καὶ διὰ τοῦτο
[1, 9]	ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ	ἦν.	Ἀλλ´ οὐχ ὑπακούεις τῷ θεῷ·
[1, 8]	δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει.	Ἦν	γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ ὁ
[1, 8]	εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος	ἦν	ἐν τῷ θεῷ, καὶ θεὸς
[1, 5]	τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ ποῦ ἄρα	ἦν	ἡ θυρίς, δι´ ἧς ὁ
[1, 6]	τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις	ἦν,	ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς
[1, 1]	σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ	ἦν—	ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ
[1, 9]	κτίστην γενέσθαι θεὸς ἦν, ἀγαθὸς	ἦν,	καὶ διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς
[1, 8]	τὸν ὄντως μόνον ὄντα, ὃς	ἦν	καὶ ἔστιν καὶ ἔσται, δείκνυσιν
[1, 7]	τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη	ἦν	καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν
[1, 7]	ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος	ἦν,	καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ
[1, 7]	μετὰ φόβου καὶ λόγος ἄγγελος	ἦν,	καινῷ δὲ καὶ νέῳ λαῷ
[1, 7]	ὃ δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος,	ἦν,	Λεωνίδης δὲ οὐ περιεῖλεν τὸν
[1, 7]	μόνος ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ	ἦν	μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς,
[1, 6]	τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς	ἦν	μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν
[1, 7]	Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ λόγος	ἦν	ὁ ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος	ἦν	ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ
[1, 7]	τῷ νηπίῳ· ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος	ἦν	ὁ θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω
[1, 8]	ἐν τῷ θεῷ, καὶ θεὸς	ἦν	ὁ λόγος» Εἰ δὲ οὐ
[1, 7]	ὃ μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ,	ἦν,	ὃ δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος,
[1, 7]	τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν	ἦν	ὃ ἥμαρτον; Ὅτι ἐν τῷ
[1, 10]	σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα	ἦν	ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς
[1, 7]	ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος	ἦν·	ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν
[1, 2]	τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος	ἦν	πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν
[1, 6]	ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ τέλειος	ἦν,	τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει,
[1, 8]	πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο	ἦν	τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα»
[1, 6]	οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα	ἦν	τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ
[1, 7]	τοῦ θεοῦ υἱόν· σκιαγραφία γὰρ	ἦν	τοῦ κυρίου τὸ ὄνομα τὸ
[1, 8]	ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν	ἐν	τῷ θεῷ, καὶ θεὸς ἦν
[1, 10]	λόγος ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ	ἦν	φάσκειν ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ
[1, 7]	διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ	ἦν	ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως
[1, 6]	ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν	ἦν,	ὡς νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην
[1, 9]	γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ φύσιν,	ἣν	αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ,
[1, 6]	τὴν νεολαίαν ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ,	ἣν	αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι
[1, 6]	ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ,	ἣν	αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος αἵματι
[1, 2]	ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´	ἣν	δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν
[1, 6]	παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ,	ἣν	δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν
[1, 13]	τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια,	ἣν	δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ
[1, 13]	ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή,	ἣν	δὴ πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου
[1, 6]	τοῦ ἔτους κατὰ τὴν ὥραν,	ἣν	ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος
[1, 8]	με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν,	ἣν	ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα
[1, 8]	θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν,	ἣν	ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με
[1, 12]	ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´	ἣν	εἰκόνα καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ
[1, 3]	εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ	ἣν	εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι,
[1, 12]	τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´	ἣν	ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ
[1, 2]	δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´	ἣν	μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν
[1, 6]	τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ	ἣν	ὁ λόγος ἔχει πρὸς τὸ
[1, 6]	κατὰ νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´	ἣν	οὐχ ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´
[1, 6]	ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν,	ἣν	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ
[1, 6]	ἄγνοια δὲ τὸ σκότος, καθ´	ἣν	περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ
[1, 6]	ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν,	ἣν	ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά
[1, 10]	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,	ἣν	ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν»
[1, 12]	τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ τὴν	βλάβην	καὶ τὰς αἰτίας τῶν παθῶν
[1, 10]	αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ εἰς	γῆν	ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν
[1, 8]	εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν	γῆν	καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν
[1, 7]	καὶ ἀποστρέψω σε εἰς τὴν	γῆν	ταύτην, ὅτι οὐ μή σε
[1, 10]	καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν	γῆν	τὴν ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν κύριος
[1, 6]	γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν	γῆν	τὴν ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν γάλα
[1, 6]	ταύτην ἔχει τὸ γάλα τὴν	συναλλαγὴν	πρὸς τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ
[1, 6]	ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε	ἀπαλλαγήν,	ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ
[1, 9]	ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον,	πηγὴν	ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους
[1, 9]	καὶ οὐκ ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν	ὀργὴν	αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ δίκαιον
[1, 8]	οὗτος μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων	ὀργήν·	κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,
[1, 8]	ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν	ὀργήν;	μὴ γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν·
[1, 8]	ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ	ὀργὴν	τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν,
[1, 10]	συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ	φυγὴν	ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ
[1, 10]	παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ	φυγὴν	κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ
[1, 5]	κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι	ἀγωγὴν	ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν.
[1, 6]	ὡς νήπιος» τὴν κατὰ νόμον	ἀγωγὴν	αἰνίττεται, καθ´ ἣν οὐχ ὡς
[1, 8]	πρὸς τὴν ὀρθὴν τῶν παίδων	ἀγωγήν,	ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται
[1, 7]	παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ τὴν	ἀγωγὴν	αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ ὅταν
[1, 6]	καὶ εἰς ἀφθαρσίαν διὰ τὴν	ἀγωγὴν	τὴν αὐτοῦ· τὸ θρέψαι δ´
[1, 8]	Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ σοφία	διαρρήδην	λέγει ἔλεος γὰρ καὶ ὀργὴ
[1, 8]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα	διαρρήδην	λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ
[1, 11]	γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία,	διαρρήδην	παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου
[1, 7]	Κροίσου παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ	Λεωνίδην	καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ
[1, 7]	παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν	ἀριστίνδην	ἐκλέγοντες ἐκ πάντων Περσῶν οἱ
[1, 13]	ἃ δὲ πρὸς τὸ εὖ	ζῆν	ἁρμόττει, ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον
[1, 5]	τὴν προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ	ζῆν	διὰ τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν
[1, 13]	τὰ δὲ πρὸς τὸ εὖ	ζῆν	διατάττεται. Ὅσα μὲν οὖν πρὸς
[1, 13]	δὲ ἔνθεν πρὸς τὸ εὖ	ζῆν	ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ τῶν
[1, 13]	ἀναγκαίων τὰ μὲν πρὸς τὸ	ζῆν	ἐστι τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ
[1, 12]	ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι	ζῆν.	~Ὅτι ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ
[1, 13]	μὲν οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν	ζῆν	παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς
[1, 13]	καθηκόντων τὰ μὲν πρὸς τὸ	ζῆν,	τὰ δὲ πρὸς τὸ εὖ
[1, 13]	ὧν τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται	ζῆν,	ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς μέρει
[1, 12]	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν φημὶ χρῆναι	ζῆν	τε ὡς ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια,
[1, 4]	ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν	ἀγαθὴν	ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν
[1, 8]	καθ´ αὑτὴν καὶ δι´ αὑτὴν	ἀγαθὴν	εἶναι. Λέγεται δὲ καὶ κατ´
[1, 5]	Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν	ἀγαθὴν	ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον
[1, 10]	ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τὴν	ἀγαθήν,	ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν
[1, 9]	πρῶτος οὗτος τὴν ἐξ οὐρανῶν	ἀγαθὴν	κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν
[1, 10]	τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν,	ἀγαθὴν	οὖσαν καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ
[1, 6]	ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τὴν	ἀγαθήν,	τὴν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι»
[1, 6]	γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ	ἐδυνήθην	λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´
[1, 12]	καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν	ὀρθὴν	πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα
[1, 8]	ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν	ὀρθὴν	τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος
[1, 6]	καὶ καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ	κατελήφθην	ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν
[1, 9]	καὶ κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ	ἀνάγκην	εἰς εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ»
[1, 6]	τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν προτέραν	διαθήκην	κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ
[1, 7]	φήσας ἄμεμπτος· καὶ θήσω τὴν	διαθήκην	μου ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ
[1, 5]	νεωστὶ συνεταί, αἱ κατὰ τὴν	διαθήκην	τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν
[1, 9]	πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν	διαθήκην	τοῦ θεοῦ καὶ ἐν τῷ
[1, 9]	ἀχυρμιῶν καὶ εἰς τὴν πατρῴαν	ἀποθήκην	σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον ἐν
[1, 6]	ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος	δίκην	ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ
[1, 8]	ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ	δίκην	διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω
[1, 6]	πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος	δίκην	ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς
[1, 8]	Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος	δίκην	ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ οὗ
[1, 9]	ἃς ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν	δίκην	ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι
[1, 5]	τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς ὄφεων	δίκην,	ὅλῳ τῷ σώματι περὶ τὰς
[1, 6]	μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος	δίκην	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται.
[1, 8]	χείρ μου καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω	δίκην	τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσιν
[1, 1]	αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου	δίκην	ὑποκείμενος λόγος εἰς οἰκοδομὴν πίστεως,
[1, 5]	τῆς ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου	παιδικήν.	Πῇ μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς
[1, 12]	ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν	θεϊκὴν	μάλιστα πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον
[1, 13]	ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν	θεϊκήν,	ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ
[1, 6]	ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ	σαρκικὴν	ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν
[1, 6]	φύντα τοῦ πατρός, κατὰ τὴν	οἰκονομικὴν	προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ
[1, 12]	τε εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον	ὁδοιπορικὴν	ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει,
[1, 6]	ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας φορᾶς, κατὰ	φυσικὴν	ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται πρὸς τοῦ
[1, 6]	γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς τὴν	πνευματικὴν	τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν·
[1, 6]	οὕτω τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ	πνευματικὴν	ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν
[1, 3]	αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα καὶ	θεωρητικὴν	ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες
[1, 3]	σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν	πρακτικὴν	ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ
[1, 8]	Διὸ καὶ τὸ σύ» μόριον	δεικτικὴν	ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον
[1, 12]	αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ τὴν	ἐνδεικτικὴν	καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος,
[1, 7]	ἡ προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν,	κατεξουσιαστικήν,	ἵν´ οὓς ὁ λόγος ὁ
[1, 7]	ῥάβδον περιτίθησιν ἡ προφητεία, ῥάβδον	παιδευτικήν,	ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ
[1, 12]	τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ	παιδευτικὴν	ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ
[1, 7]	περιτίθησιν ἡ προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν,	ἀρχικήν,	κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ λόγος
[1, 5]	ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ τὴν τούτων	συμπλοκήν,	τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ,
[1, 5]	ἄπλαστος· διὸ καὶ τὴν παρθένον	ἀταλὴν	νύμφην καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα
[1, 9]	δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν	κεφαλήν	μου» Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος
[1, 2]	τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν	κεφαλὴν	συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ
[1, 5]	τότε, ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία, τὴν	κεφαλὴν	τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι
[1, 8]	διὰ τὴν ῥάβδον καὶ τὴν	ἀπειλὴν	καὶ τὸν φόβον καὶ παρακούσαντες
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ	ἄλλην	αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν αὐτὸν
[1, 6]	ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε	Ἕλλην,	οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος,
[1, 2]	κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κεκράξομαι	ὅλην	τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ»
[1, 6]	δ´ ἐξ αἵματος γάλα κατὰ	μεταβολὴν	γίνεται, ἤδη μὲν σαφές, οὐ
[1, 6]	τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν	μεταβολὴν	κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´ οὐσίαν.
[1, 6]	εἰς γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ	μεταβολήν,	οὐ κατ´ οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ
[1, 6]	συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν	μεταβολὴν	τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον
[1, 6]	καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν	περιβολὴν	αὐτοῦ» ἐν τῷ αἵματι τῷ
[1, 6]	κατὰ τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε	συμβολήν,	τί νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ
[1, 8]	τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´	ὑπερβολὴν	φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ
[1, 5]	παραγγέλλει. Καὶ ὁ πληρῶν τὴν	ἐντολὴν	ταύτην τῷ ὄντι νήπιός τέ
[1, 6]	πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν	στολὴν	αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς
[1, 6]	ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν	διαστολὴν	τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν·
[1, 5]	ὁ λαὸς ὁ καινὸς πρὸς	ἀντιδιαστολὴν	τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ νέα
[1, 6]	υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς	ἀντιδιαστολὴν	τῶν ἐν τῷ νόμῳ νηπίων.
[1, 8]	τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας εἰς	καταστολὴν	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν νουθετῶν,
[1, 13]	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ	συστολὴν	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν
[1, 6]	ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην»	πλὴν	ἀλλὰ αἷμα ἔχει τὴν οὐσίαν.
[1, 7]	ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος.	Πλὴν	ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ
[1, 5]	ὁ νέος ἐν τῇ γραφῇ,	πλὴν	ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ οὗτος.
[1, 5]	εἴτε ὡς νηπίους καὶ ἁγίους	πλὴν	ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα
[1, 6]	τὴν τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ,	πλὴν	ἐν φωτί ἐστιν καὶ τὸ
[1, 9]	ἐν μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς,	πλὴν	λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν.
[1, 6]	τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν,	πλὴν	ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω μία
[1, 9]	ἀποστάται, τάδε λέγει κύριος· ἐποιήσατε	βουλὴν	οὐ δι´ ἐμοῦ, καὶ συνθήκας
[1, 6]	γίνεται, ἤδη μὲν σαφές, οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ποιμνίων
[1, 8]	πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει
[1, 6]	καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν
[1, 6]	οὐ τροφιμώτερον ἄλλο τι οὐδὲ	μὴν	γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον εὕροις
[1, 6]	τις εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ	μὴν	διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή
[1, 6]	μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ	μὴν	ἐπιμίγνυται τὸ γάλα καὶ οἴνῳ
[1, 10]	ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ	μὴν	καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν
[1, 10]	καλῶν διὰ ταύτης καλῶν. Ναὶ	μὴν	καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ
[1, 2]	παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ	μὴν	καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν
[1, 6]	καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ	μὴν	καὶ συγγένειάν τινα πρὸς τὸ
[1, 4]	παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ	μὴν	οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι
[1, 6]	ταὐτὸν αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ	μὴν	ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν·
[1, 8]	ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ	μὴν	ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς
[1, 8]	ὃ βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ	μὴν	οὐ βούλεται μέν τι {μὴ}
[1, 13]	περὶ ὅλον τὸν βίον. Ναὶ	μὴν	τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν
[1, 6]	ἡλικίας μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ	μὴν	χρόνου μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 8]	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,	ἀμήν.	Ἀλλ´ οὐδὲ ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου
[1, 6]	γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωή ἐστιν.	Ἀμὴν	ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν, ὁ
[1, 4]	κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς αἰῶνας,	ἀμήν.	Ἄνευ δὲ ποιμένος οὔτε πρόβατα
[1, 6]	ἡ χάρις εἰς τοὺς αἰῶνας,	ἀμήν.	Καὶ ὁ μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ
[1, 6]	ἐν αὐτῷ, ζωή ἐστιν. Ἀμὴν	ἀμὴν	λέγω ὑμῖν» φησίν, ὁ τὸν
[1, 5]	ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους φησίν·	ἡρμοσάμην	γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον
[1, 8]	ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν	ἐμήν,	ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς
[1, 10]	ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι	ἐμὴν	φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου,
[1, 6]	ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν ὅτε	ἤμην	Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν,
[1, 6]	τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε	ἤμην	νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν
[1, 6]	τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε	ἤμην	νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος,
[1, 6]	διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος τὴν	μνήμην	τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν
[1, 7]	νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς	ποιμήν·	ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι ὡς
[1, 9]	οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν	ποιμὴν	καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς
[1, 7]	καὶ λέγει ἐγώ εἰμι ὁ	ποιμὴν	ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ
[1, 7]	πάντες μία ποίμνη καὶ εἷς	ποιμήν.	Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ λόγος
[1, 5]	διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς	ποιμὴν	ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ καὶ
[1, 11]	ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς	ποιμὴν	τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ
[1, 9]	καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς	ποιμὴν	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους
[1, 1]	τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς	οἰκοδομὴν	πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι
[1, 5]	τὰ πάντα» ταῦτα λέγων εἰς	οἰκοδομὴν	τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς ἐστι
[1, 6]	ἦν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ	εἱπόμην	τῷ νόμῳ· ἐπὶ δὲ γέγονα
[1, 6]	γίνεται τοῦ πόρου, τὴν δὲ	ὁρμὴν	ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα
[1, 2]	δὲ τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ	γνώμην	ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον
[1, 5]	ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν	γνώμην	καὶ ὀρθός· τὸ δέ ἐστιν
[1, 8]	ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος κατὰ	γνώμην,	τοῦ δὲ θεοῦ κρεῖττον οὐδέν.
[1, 8]	ἄλλο τί ἐστι τὸ κατὰ	γνώμην	ὠφελεῖν, ὅτι μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ
[1, 8]	Κρεῖττον μὲν γὰρ τὸ κατὰ	γνώμην	ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος κατὰ
[1, 10]	συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ	συγγνώμην	νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς
[1, 5]	γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον	ἁγνὴν	παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς
[1, 11]	φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς	ἐνῆν	ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς
[1, 10]	τὴν καρδίαν τοῦ σπέρματός σου.	Ἐνῆν	μὲν οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς
[1, 1]	γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν,	δυναμένην	χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου.
[1, 6]	σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ ὡς	ἀνισταμένην	δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ
[1, 6]	ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ πυρὸς	συνισταμένην	εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον
[1, 6]	παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως	πεπονημένην	εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς
[1, 5]	ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν	προειρημένην	ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις
[1, 3]	ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν	ἐναποκεκρυμμένην	ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς
[1, 10]	σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου	παραλαμβανομένην	ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν καὶ
[1, 10]	τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον	γενομένην,	ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν τὸ
[1, 9]	τὴν ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν	ἁπτομένην	οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν
[1, 7]	δὲ νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος	πεπληρωμένην	βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς
[1, 9]	ὄρος, πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν	ὑψωμένην,	τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν.
[1, 5]	αἱ κατὰ τὴν διαθήκην τὴν	καινὴν	ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται ὁ
[1, 6]	δεῖν τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ	κἀκείνην	τὴν γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς εἰς
[1, 12]	ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον,	ἐκείνην	τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν·
[1, 8]	ἑκοντί, διὰ τὴν ἀπιστίαν τὴν	ἀνθρωπίνην	γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν»
[1, 12]	δεῖν; Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν	ἀνθρωπίνην	φύσιν φημὶ χρῆναι ζῆν τε
[1, 6]	ὁ κύριος ἐν τῷ κατὰ	Ἰωάννην	εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων
[1, 13]	δὲ φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ,	ἡδονὴν	δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ,
[1, 9]	εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα	ἡδονὴν	ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν
[1, 12]	ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ	μόνην	νοεῖται τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ,
[1, 5]	τε καὶ εὐφροσύνην, ἔτι τε	ὑπομονὴν	συνεργοῦσαν, καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν,
[1, 5]	τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν	ὑπομονήν.	Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς, γέλως
[1, 9]	τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν	φάτνην	τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ
[1, 7]	κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας	δικαιοσύνην,	ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ
[1, 9]	τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν	δικαιοσύνην,	οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ
[1, 10]	ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν	δικαιοσύνην,	οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται,
[1, 8]	δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ	δικαιοσύνην	συνίστησιν, τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος
[1, 9]	αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι εἶδον	ἀσχημοσύνην	αὐτῆς. Τὸ δὲ αὐστηρὸν τοῦ
[1, 6]	μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς	εὐφροσύνην	ἐκκλησίας ὡς ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ
[1, 5]	τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ	εὐφροσύνην,	ἔτι τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ
[1, 6]	τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν	εὐφροσύνην,	τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο;
[1, 9]	θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς δὲ τὴν	σωφροσύνην	ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους.
[1, 5]	πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι πρὸς	ἀγαθωσύνην	ἄχολοί τε καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ
[1, 10]	κύριος. Σαφέστατα δὲ ἐπὶ τὴν	ἀγαθωσύνην	καλεῖ διὰ Σολομῶντος λέγων· μακάριος
[1, 6]	οἱ ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς	ἄχνην»	πλὴν ἀλλὰ αἷμα ἔχει τὴν
[1, 5]	τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν	φωνήν,	ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε πραγμάτων
[1, 8]	τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ	φωνήν·	ἓν μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα
[1, 6]	τὸ αἷμα ἄν ποτε προήσεται	φωνήν,	μὴ οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος
[1, 6]	ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας	φωνήν·	πάντες γὰρ υἱοί ἐστε διὰ
[1, 12]	ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ	φωνήν·	ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ
[1, 10]	ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν	φωνὴν	υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ
[1, 9]	λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ εἰς	ἀκοὴν	ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ ἀλλότριοι
[1, 2]	τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία, δι´	ὑπακοὴν	καὶ παρακοήν, δι´ ἣν μὲν
[1, 13]	κατορθούμενον κατὰ τὴν τοῦ λόγου	ὑπακοὴν	προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν
[1, 1]	δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν εἰς	ὑπακοήν,	τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ
[1, 2]	ἡ προφητεία, δι´ ὑπακοὴν καὶ	παρακοήν,	δι´ ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν,
[1, 8]	ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν	παρακοὴν	δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός
[1, 7]	γεγέννηται καὶ ὁ φόβος εἰς	ἀγάπην	μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος
[1, 11]	καὶ ὁ φόβος εἵπετο εἰς	ἀνακοπὴν	ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων
[1, 6]	Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς τόκους	ἀποκοπὴν	λάβῃ τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ
[1, 9]	εἰς τὴν τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων	ἀποτροπήν.	Ὥστε ἀγαθὸς μὲν ὁ θεὸς
[1, 10]	ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ	προτροπὴν	ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον, γέρας
[1, 11]	εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ	προτροπὴν	κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς
[1, 13]	δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ,	λύπην	δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ.
[1, 6]	ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν	κόρην,	οὕτως καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς
[1, 7]	ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν ὡς	κόρην	ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν
[1, 6]	ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον	ἐχρῆν	αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν ἡ
[1, 4]	παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον	τὴν	ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς
[1, 10]	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν	τὴν	ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς
[1, 6]	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν	τὴν	ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν γάλα καὶ
[1, 10]	ὁ κύριος. Σαφέστατα δὲ ἐπὶ	τὴν	ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος λέγων·
[1, 6]	ἀναγέγραπται, διὰ τῆς ἐνύλου καὶ	τὴν	ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ μὲν
[1, 6]	ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων	τὴν	ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν ἐντιθείς.
[1, 7]	τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ	τὴν	ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ
[1, 6]	λόγου, καὶ εἰς ἀφθαρσίαν διὰ	τὴν	ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ· τὸ θρέψαι
[1, 8]	οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ	τὴν	αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ θεὸς
[1, 5]	ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς διανοίας,	τὴν	ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε ὅταν
[1, 6]	τῆς ποίμνης τὸν κύριον λέγοντα	τὴν	ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ
[1, 2]	κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται»	τὴν	ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον προσειπών·
[1, 9]	τοῦ παντοκράτορος καὶ πατρικοῦ λόγου,	τὴν	ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα
[1, 13]	ταῖς ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ οὖσαι	τὴν	ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ
[1, 5]	δεσπότου. ~Ὅτι πάντες οἱ περὶ	τὴν	ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες παρὰ τῷ
[1, 10]	διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς πλανωμένοις	τὴν	ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος· στῆτε
[1, 6]	περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ	τὴν	ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς
[1, 6]	μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ τὴν ἁπλότητα	τὴν	ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα
[1, 2]	παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς	τὴν	ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει δὲ
[1, 7]	ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς	τὴν	ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ δ´
[1, 9]	ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία φανερώσασα	τὴν	ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν
[1, 5]	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» οὐ	τὴν	ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν
[1, 9]	αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς εἰδὼς	τὴν	ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ
[1, 6]	πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ	τὴν	ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν
[1, 10]	ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν καὶ πρὸς	τὴν	ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα
[1, 2]	ἦν πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας	τὴν	ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν καὶ καθ´
[1, 6]	λυτρούμεθα, καὶ εἰς συμπάθειαν διὰ	τὴν	ἀνατροφὴν τὴν ἐκ τοῦ λόγου,
[1, 8]	αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ τὴν ἀπιστίαν	τὴν	ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε
[1, 12]	θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι δὲ καὶ	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν φημὶ χρῆναι ζῆν
[1, 9]	καὶ τῷ νόμῳ, εἰς μετάνοιαν	τὴν	ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ
[1, 6]	ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων	τὴν	ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες εἰς
[1, 8]	ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ παρῄνεσε	τὴν	ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα.
[1, 10]	τοίνυν τὴν περὶ τὸ ἐπιστύφειν	τὴν	ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν καὶ
[1, 10]	τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ σῴζει	τὴν	ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν τὴν
[1, 10]	τὸν κύριον εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι	τὴν	ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ
[1, 12]	βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ, σῴζειν	τὴν	ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ
[1, 13]	τὸν βάλλοντα ἡ σφαῖρα διὰ	τὴν	ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ ἔστιν
[1, 6]	τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως τὴν ἐλπίδα,	τὴν	ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν ᾗ
[1, 6]	τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν	τὴν	ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν· πάντες
[1, 8]	κύριον διὰ τὴν ῥάβδον καὶ	τὴν	ἀπειλὴν καὶ τὸν φόβον καὶ
[1, 8]	χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα	τὴν	ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός ἐστι τρῶσαι,
[1, 8]	παρορῶντος δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ	τὴν	ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει
[1, 6]	σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ	τὴν	ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ
[1, 5]	πάνυ καὶ μυστικῶς τοῦ λόγου	τὴν	ἁπλότητα τῆς ψυχῆς εἰς ἡλικίαν
[1, 1]	εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι	τὴν	ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου. Σπεύδων δὲ
[1, 6]	ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ μετὰ	τὴν	ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ παιδίον
[1, 6]	ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν περὶ	τὴν	ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ βρέφει τὸ
[1, 9]	ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ,	τὴν	ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι» φησίν,
[1, 8]	δὲ ἀγαθὸν εἶναι οὐ τῷ	τὴν	ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι λέγεται,
[1, 2]	δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι γεγόναμεν,	τὴν	ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ
[1, 8]	ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι	τὴν	ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας.
[1, 4]	τῆς πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων,	τὴν	αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς
[1, 3]	λόγος αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος	τὴν	αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα καὶ
[1, 6]	εἰς ἀφθαρσίαν διὰ τὴν ἀγωγὴν	τὴν	αὐτοῦ· τὸ θρέψαι δ´ ἐν
[1, 6]	ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ	τὴν	ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ
[1, 5]	παιδία ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς	τὴν	βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον.
[1, 5]	εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ	τὴν	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς
[1, 5]	ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς	τὴν	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» οὐ τὴν
[1, 12]	μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ	τὴν	βλάβην καὶ τὰς αἰτίας τῶν
[1, 5]	θεοῦ μὴ περιισταμένου τῷ τηλικῷδε	τὴν	βοήθειαν· ὡς γὰρ οἱ πατέρες
[1, 6]	τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ μετὰ	τὴν	βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ τετίμηται
[1, 6]	τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ	τὴν	γέννησιν τοῦ παιδίου ὁ προφητεύων
[1, 8]	μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί,	τὴν	γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς
[1, 7]	πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω σε εἰς	τὴν	γῆν ταύτην, ὅτι οὐ μή
[1, 10]	γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς	τὴν	γῆν τὴν ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν
[1, 6]	τὴν γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς εἰς	τὴν	γῆν τὴν ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν
[1, 5]	καὶ ἄδολος καὶ ἀνυπόκριτος, ἰθὺς	τὴν	γνώμην καὶ ὀρθός· τὸ δέ
[1, 10]	καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ ἐπὶ	τὴν	γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ μὲν τοῦ
[1, 6]	ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην,	τὴν	γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ
[1, 6]	καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν,	τὴν	γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων, τὴν
[1, 6]	τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην	τὴν	γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν
[1, 6]	Ἔξεστι δὲ καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν	τὴν	γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ
[1, 6]	τοίνυν ἀπορία μεγίστη κατὰ τὴν	τῶν	γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί νοοῦσιν.
[1, 9]	ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ	τὴν	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν.
[1, 10]	τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ	τὴν	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ
[1, 6]	μύσις μὲν γίνεται τοῦ πόρου,	τὴν	δὲ ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς μαστοὺς
[1, 9]	μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν υἱόν,	τὴν	δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου
[1, 1]	ἤδη δὲ καὶ εἰς τὴν	τῶν	δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας
[1, 7]	γίνου» φήσας ἄμεμπτος· καὶ θήσω	τὴν	διαθήκην μου ἀνὰ μέσον ἐμοῦ
[1, 5]	αἱ νεωστὶ συνεταί, αἱ κατὰ	τὴν	διαθήκην τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος
[1, 9]	τὸ πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο	τὴν	διαθήκην τοῦ θεοῦ καὶ ἐν
[1, 6]	ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ	τὴν	διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα
[1, 10]	ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν	τὴν	δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων
[1, 9]	δι´ ἃς ὁ κριτὴς ἔρχεται	τὴν	δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν
[1, 8]	ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ	τὴν	δόξαν, ἣν ἔδωκάς μοι, δέδωκα
[1, 8]	ὦσι μετ´ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι	τὴν	δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς
[1, 7]	δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ	τὴν	δόξαν» φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ
[1, 7]	ἐπιμέλειαν καὶ τὴν σοφίαν καὶ	τὴν	δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ
[1, 8]	τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ λόγος	τὴν	ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων, καθὼς
[1, 9]	ἡμῶν καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν	τὴν	ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος.
[1, 5]	τούτων συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει	τὴν	ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον
[1, 12]	ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην νοεῖται	τὴν	εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ, ὦ παῖδες
[1, 6]	τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων,	τὴν	ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν
[1, 6]	εἰς συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν	τὴν	ἐκ τοῦ λόγου, καὶ εἰς
[1, 5]	συνεργοῦσαν, καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν,	τὴν	ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον
[1, 9]	τὸ ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς	τὴν	ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ,
[1, 5]	καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα,	τὴν	ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν τοίνυν {καὶ}
[1, 6]	δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως	τὴν	ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι,
[1, 8]	ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν	τὴν	ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι
[1, 5]	τὰ δὲ ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν,	τὴν	ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα
[1, 5]	ζῆν διὰ τὸ ἀγήρω εἶναι	τὴν	ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ τῇ
[1, 6]	τι οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα»	τὴν	ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην,
[1, 5]	τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ	τὴν	ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν
[1, 6]	οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»	τὴν	ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ
[1, 5]	καὶ τὸ νέον προσέθηκεν αὐτῷ,	τὴν	ἐν Χριστῷ νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 7]	θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους διὰ	τὴν	ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ,
[1, 12]	ἐστὶν αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ	τὴν	ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος
[1, 8]	τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς	τὴν	ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον
[1, 6]	ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ	τὴν	ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ
[1, 6]	σκάζουσα περί τι, οὐδὲ μετὰ	τὴν	ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει τοὺς
[1, 5]	μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς	τὴν	ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς
[1, 5]	πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ ὁ πληρῶν	τὴν	ἐντολὴν ταύτην τῷ ὄντι νήπιός
[1, 9]	τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος οὗτος	τὴν	ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην,
[1, 9]	οὐ δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε	τὴν	ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος
[1, 6]	ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον	τὴν	ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ
[1, 8]	ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ εἰς δέος	τὴν	ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν
[1, 10]	παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν	τὴν	ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα
[1, 7]	τῆς ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ	τὴν	ἐπιμέλειαν καὶ τὴν σοφίαν καὶ
[1, 9]	ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν	τὴν	ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ γὰρ εἰδὼς
[1, 2]	χάριν ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς	τὴν	ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς τὴν ἀλόγου
[1, 12]	σωτῆρος ἡμῶν βίον· ἐνθένδε ἤδη	τὴν	ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν
[1, 7]	ὁ ἄγγελός μου προπορεύεταί σου»	τὴν	εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ
[1, 8]	μοι χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων	τὴν	εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν·
[1, 9]	ἔρχεται τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς	τὴν	εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις. Διὰ
[1, 12]	καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν	τὴν	εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ τὴν βλάβην
[1, 5]	ἡ γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ	τὴν	εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ εὐφροσύνην,
[1, 11]	εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ,	τὴν	εὐπείθειαν, εἷς καὶ ὁ αὐτὸς
[1, 10]	κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο	τὴν	εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν
[1, 5]	θυρίδος» ὥς φησιν ἡ γραφή,	τὴν	εὐχαριστίαν καὶ τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν
[1, 6]	μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς	τὴν	ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι μόνον
[1, 6]	Εἰ τοίνυν οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν	τὴν	ζωήν, τί περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι
[1, 2]	ὅτι πρὸς σὲ κεκράξομαι ὅλην	τὴν	ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ
[1, 12]	μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην	τὴν	θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν
[1, 5]	λόγῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ κυρίου	τὴν	θειότητα αἰνίττεται μὴ σφαγείς· ἀνέστη
[1, 2]	κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν· διὸ καὶ	τὴν	θεραπείαν ᾗ τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι
[1, 1]	τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος	τὴν	ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ
[1, 8]	τῆς ψυχῆς παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ	τὴν	ἱερὰν τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ.
[1, 6]	ὁ κύριος σαφέστατα τῆς σωτηρίας	τὴν	ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο γάρ
[1, 5]	συνεταί, αἱ κατὰ τὴν διαθήκην	τὴν	καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται
[1, 9]	παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις οὐ κατεύθυνεν	τὴν	καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ ἐπιστώθη
[1, 10]	φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος	τὴν	καρδίαν σου καὶ τὴν καρδίαν
[1, 10]	κύριος τὴν καρδίαν σου καὶ	τὴν	καρδίαν τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν
[1, 10]	ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος	τὴν	κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο
[1, 6]	ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος»	τὴν	κατὰ νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´
[1, 9]	ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω	τὴν	κεφαλήν μου» Φρένωσις δέ ἐστι
[1, 2]	ᾗ τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα	τὴν	κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ
[1, 5]	τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία,	τὴν	κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα
[1, 5]	μὴ σφαγείς· ἀνέστη γὰρ μετὰ	τὴν	κηδείαν ὁ Ἰησοῦς μὴ παθών,
[1, 6]	οὖν ἐνδεῖ τῷ υἱῷ μετὰ	τὴν	κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι
[1, 10]	αἰτίας διὰ τῆς ἐπιτιμίας, καὶ	τὴν	κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´ ἀξίαν,
[1, 8]	δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ γραφή. Καὶ	τὴν	κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ
[1, 6]	ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι	τὴν	κόρην, οὕτως καὶ οἱ βαπτιζόμενοι,
[1, 10]	ἐπὶ τὴν χρῆσιν ἡμᾶς καὶ	τὴν	κτῆσιν τῶν καλῶν διὰ ταύτης
[1, 9]	μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ	τὴν	κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον εἰδὼς
[1, 10]	μετάνοιαν καὶ πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν	τὴν	κώλυσιν εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν
[1, 7]	δόξαν» φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ	τὴν	λαλιὰν ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ
[1, 8]	γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ	τὴν	μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος
[1, 9]	ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων	τὴν	μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ
[1, 12]	θείῳ πῶς οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν	τὴν	μεγίστην χάριν μὴ σιωπῶντι μηδὲ
[1, 5]	τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς	τὴν	μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ
[1, 9]	παραυτίκα ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ	τὴν	μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ
[1, 6]	ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς	τὴν	μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ
[1, 13]	πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,	τὴν	μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ,
[1, 6]	πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ	τὴν	μεταβολὴν κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´
[1, 6]	καύματος συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι	τὴν	μεταβολὴν τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ
[1, 2]	δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ	τὴν	μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν
[1, 9]	λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ	τὴν	μετάνοιαν παρακαλεῖ καί φησιν διὰ
[1, 10]	ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει δὲ ἐπὶ	τὴν	μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν.
[1, 7]	μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ ὁ κύριος	τὴν	μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ
[1, 8]	κύριος» Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς	τὴν	μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί
[1, 5]	τὰ παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν	τὴν	μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν
[1, 6]	οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος	τὴν	μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν.
[1, 1]	ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ	τὴν	μονότροπον τῆς εἰς τὸν θεὸν
[1, 6]	οἰκεῖον, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ,	τὴν	νεολαίαν ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν
[1, 6]	μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται,	τὴν	νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν
[1, 8]	τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν	τὴν	νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν
[1, 8]	διὰ τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου	τὴν	οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ λόγος τὴν
[1, 8]	φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ	τὴν	οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ
[1, 6]	τελείου φύντα τοῦ πατρός, κατὰ	τὴν	οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ
[1, 9]	προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν	τῶν	ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς
[1, 9]	αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐκκαύσει πᾶσαν	τὴν	ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ
[1, 8]	ἄδικος ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων	τὴν	ὀργήν; μὴ γένοιτο. Λέγει γοῦν
[1, 12]	ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς	τὴν	ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην
[1, 8]	πως ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς	τὴν	ὀρθὴν τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου
[1, 6]	αἷμα εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος	τὴν	οὐσίαν. Καὶ δὴ καὶ τὸ
[1, 6]	ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ αἷμα ἔχει	τὴν	οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ
[1, 8]	Πολλὴ δὲ ἡ σοφία περὶ	τὴν	παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος
[1, 7]	λόγῳ, καὶ τὸ ὄνομα καὶ	τὴν	παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ
[1, 5]	αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ πληθύνειν	τὴν	παιδείαν· καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ
[1, 6]	πατρός. ~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν	τῶν	παιδίων καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν
[1, 6]	τοῦ παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι ἡμῖν	τὴν	παλαιὰν καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν,
[1, 6]	σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ	τὴν	παλαιὰν τροφήν, καινῆς δὲ ἄλλης
[1, 1]	ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς	τὴν	παντελῆ τῆς ἀληθείας γνῶσιν τοὺς
[1, 8]	μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι	τὴν	παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν
[1, 9]	τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ	τὴν	παραυτίκα ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ
[1, 5]	ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ	τὴν	παρθένον ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν
[1, 9]	ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ	τὴν	παρθένον τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας
[1, 9]	δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς	τὴν	πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ
[1, 10]	τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν	τὴν	περὶ τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα
[1, 6]	αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς	τὴν	περιβολὴν αὐτοῦ» ἐν τῷ αἵματι
[1, 6]	πληρωθῇ τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ	τὴν	πίστιν σου» Οὗ δὲ ἡ
[1, 5]	καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ	τὴν	πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους,
[1, 6]	καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ	τὴν	πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς
[1, 6]	εἰπών· Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν	τὴν	πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι
[1, 6]	τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς	τὴν	πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ
[1, 12]	ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας	τὴν	πολιτείαν ἔχοντες τοῦ κυρίου καὶ
[1, 8]	αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος ἐκφαίνει,	τὴν	πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν,
[1, 7]	ἐκ Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ	τὴν	πορνείαν ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ
[1, 5]	γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν	τὴν	προειρημένην ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς
[1, 6]	πέρας ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως	τὴν	πρόληψιν· οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν
[1, 5]	καὶ τὸ δειλὸν τῶν τρυγόνων	τὴν	πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται.
[1, 6]	μόνον τῶν ὑγρῶν τοῦτο καὶ	τὴν	πρὸς τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ
[1, 5]	εἶναι ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας	τὴν	προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν
[1, 7]	ὄνειδος εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου	τὴν	προσηγορίαν τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ	τὴν	προτέραν διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´
[1, 5]	δοκεῖ ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη	τὴν	προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους
[1, 6]	παιδίων καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν	τῶν	πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι
[1, 8]	εἶναι φάμενοι τὸν κύριον διὰ	τὴν	ῥάβδον καὶ τὴν ἀπειλὴν καὶ
[1, 6]	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,	τὴν	ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι» Ἀνακύπτει
[1, 6]	καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί,	τὴν	σάρκα καὶ πίεσθέ μου τὸ
[1, 9]	χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί μου	τὴν	σάρκα, περιβαλὼν τὸν χιτῶνα τῆς
[1, 9]	πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ	τὴν	σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ
[1, 7]	Ὅρα καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ	τὴν	σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ
[1, 6]	Ὁ πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ	τὴν	στολὴν αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι
[1, 6]	θέλημα τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ	τὴν	συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου πάθους ποτήριον»
[1, 6]	κοινωνίαν, ταύτην ἔχει τὸ γάλα	τὴν	συναλλαγὴν πρὸς τὸ ὕδωρ. Δέχεται
[1, 2]	καὶ ἡ κώλυσις τῆς εἰς	τὴν	συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον
[1, 8]	μισοῦντες τὸν λόγον οὐκ ἂν	τὴν	σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν
[1, 11]	τοῦ κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου πάμπολυ,	τὴν	σωτηρίαν, ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι.
[1, 9]	τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι	τὴν	σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ ἐστι ψόγος
[1, 8]	τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν	τὴν	σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ λόγου
[1, 7]	παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ	τὴν	σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν
[1, 9]	καὶ θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς δὲ	τὴν	σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν
[1, 6]	χρόνον ἅμα ἄμφω συνίστασθαί φαμεν,	τήν	τε πρὸς τὸ πέρας ἄφιξιν
[1, 6]	φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν	τὴν	τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν
[1, 6]	ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ.	Τὴν	τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ
[1, 13]	εἶναι τὸ πλημμελούμενον πᾶν διὰ	τὴν	τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον εἰκότως
[1, 13]	ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον κατὰ	τὴν	τοῦ λόγου ὑπακοὴν προσῆκον καὶ
[1, 5]	ἔτι τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ	τὴν	τούτων συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει
[1, 6]	ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες	τὴν	τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα
[1, 6]	ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν τὸ σῶμα	τὴν	τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ ἥκιστα
[1, 6]	Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία μεγίστη κατὰ	τὴν	τῶν γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί
[1, 1]	προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ εἰς	τὴν	τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς
[1, 9]	δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς	τὴν	τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε
[1, 6]	τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας	τὴν	τῶν παιδίων καὶ νηπίων προσηγορίαν
[1, 6]	τῶν παιδίων καὶ νηπίων προσηγορίαν	τὴν	τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν.
[1, 6]	τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα	τὴν	υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα
[1, 10]	ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ	τὴν	ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς
[1, 9]	πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην,	τὴν	ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ
[1, 6]	ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον,	τὴν	ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον
[1, 6]	κακίαν καὶ πάντα δόλον καὶ	τὴν	ὑπόκρισιν καὶ φθόνον καὶ καταλαλίαν,
[1, 9]	σου ὄρος, πρὸς τὴν ἐκκλησίαν,	τὴν	ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην
[1, 7]	αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν κατευθύνει	τὴν	φάλαγγα ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας
[1, 9]	βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος	τὴν	φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ
[1, 10]	αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον,	τὴν	φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους
[1, 9]	κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ δέχεσθε	τὴν	φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία
[1, 10]	Ναὶ μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου	τὴν	φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ»
[1, 6]	περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες	τὴν	φύσιν; Ἡ γάρ τοι τροφὴ
[1, 6]	τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ αἵματος	τὴν	φύσιν, ὃν τρόπον ἡ πυτία
[1, 5]	ἐν τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν	τὴν	φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε
[1, 6]	μόνον βουληθῆναι αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι	τὴν	χάριν. Τὸ γὰρ μέλλον τοῦ
[1, 6]	πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ	τὴν	χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ ὡς
[1, 10]	λήψεται, καὶ ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει	τὴν	χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα δίκαιον
[1, 10]	ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ	τὴν	χρῆσιν ἡμᾶς καὶ τὴν κτῆσιν
[1, 5]	γοῦν ἔγνωσται ὁ θεὸς κατὰ	τὴν	Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν γὰρ οὐδεὶς
[1, 2]	τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον ἐξομοιοῦν	τὴν	ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν ἀπόλυτος
[1, 8]	διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω	τὴν	ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις»
[1, 9]	ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν,	τὴν	ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς
[1, 2]	μιαίνειν δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα	τὴν	ψυχήν· διὸ καὶ τὴν θεραπείαν
[1, 1]	καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων	τὴν	ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν
[1, 11]	ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν	τὴν	ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν
[1, 2]	μὴν καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται	τὴν	ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ
[1, 1]	καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι	τὴν	ψυχήν ἐστιν, οὐ διδάξαι, σώφρονός
[1, 2]	υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς	τὴν	ψυχήν, θεὸς ἐν ἀνθρώπου σχήματι
[1, 9]	ὁ ἐλέγχων δύσνους τῷ κάμνοντι	τὴν	ψυχήν· οὐ γὰρ ἐντίθησι τὰ
[1, 1]	χρῄζει, ταύτῃ καὶ τοῖς ἀσθενοῦσι	τὴν	ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´ ἡμῶν
[1, 9]	κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ δοῦναι	τὴν	ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ
[1, 6]	ζῷα ταῦτα τοῦ ἔτους κατὰ	τὴν	ὥραν, ἣν ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου
[1, 9]	ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός·	μάτην	δὲ σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας
[1, 2]	νήπιοι γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ	βεβαιοτάτην	τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας
[1, 9]	ὁρμῆς. Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ	σαφεστάτην	αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν
[1, 9]	τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ τὴν	κυριωτάτην	κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον εἰδὼς ἀκολούθως
[1, 6]	συγγένειάν τινα πρὸς τὸ ὕδωρ	φυσικωτάτην	ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει
[1, 6]	ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν	ἐσχάτην	ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον
[1, 4]	αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν αὐτὴν	ἀρετὴν	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι νενοηκότες.
[1, 5]	ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς	ἀρετήν.	Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι οὐ τῷ τὴν	ἀρετὴν	ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται οὐ τῷ	ἀρετὴν	ἔχειν, ἀρετὴ γάρ ἐστιν αὐτή,
[1, 3]	ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν	ἀρετὴν	πρακτικὴν ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς,
[1, 7]	ἀλείφων κατὰ τοῦ πονηροῦ τὸν	ἀσκητὴν	Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ λόγος
[1, 7]	ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει τὸν	ἀσκητήν,	πτερνίζειν διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς
[1, 7]	νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει	προφήτην	εἰς ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι
[1, 7]	τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας·	προφήτην	ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς
[1, 9]	τῷ θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν	κριτὴν	ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς
[1, 9]	δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι	δεσπότην	ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν θεόν.
[1, 9]	Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων τὴν	μεγίστην	τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ τὴν
[1, 12]	πῶς οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν	μεγίστην	χάριν μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ
[1, 12]	τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι;	Πλείστην	ἄρα ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ. Τὸ
[1, 7]	τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων τὸν	ἀνταγωνιστήν.	Αὐτὸς γοῦν οὗτος καὶ τὸν
[1, 2]	ἅμα νοήματι νήπιοι γεγόναμεν, τὴν	ἀρίστην	καὶ βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ τῆς
[1, 9]	ὅθεν γέγονεν πατήρ. Πρὶν γὰρ	κτίστην	γενέσθαι θεὸς ἦν, ἀγαθὸς ἦν,
[1, 4]	πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν	αὐτὴν	ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι
[1, 3]	αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος τὴν	αὐτὴν	ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα καὶ θεωρητικὴν
[1, 9]	σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες	αὐτὴν	ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην
[1, 8]	γάρ ἐστιν αὐτή, ἀλλὰ τῷ	αὐτὴν	καθ´ αὑτὴν καὶ δι´ αὑτὴν
[1, 9]	καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς	αὐτήν.	Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος
[1, 6]	μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον	αὐτὴν	καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν ἡ
[1, 8]	ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ	αὐτὴν	μονάδα. Διὸ καὶ τὸ σύ»
[1, 6]	νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν	αὐτὴν	ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν
[1, 9]	πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν	αὐτήν,	ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ
[1, 13]	βίον. Ναὶ μὴν τὸ κορυφαιότατον,	αὐτὴν	φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν,
[1, 8]	αὐτὴν καθ´ αὑτὴν καὶ δι´	αὑτὴν	ἀγαθὴν εἶναι. Λέγεται δὲ καὶ
[1, 8]	ὡς ἀρετὴ καὶ ὡς δι´	αὑτὴν	αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ ὡς οὐ
[1, 2]	ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν καὶ καθ´	αὑτὴν	ἰᾶται τὴν ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ
[1, 8]	αὐτή, ἀλλὰ τῷ αὐτὴν καθ´	αὑτὴν	καὶ δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι.
[1, 6]	κατὰ τὴν διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως	τοιαύτην	ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς ἐν
[1, 5]	καὶ αὕτη ἡ θεία παιδιά.	Τοιαύτην	τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ
[1, 5]	Καί μοι δοκεῖ ἡ γραφὴ	ταύτην	αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην
[1, 5]	γοῦν προβεβηκόσιν ἐν τῷ λόγῳ	ταύτην	ἐπεκήρυξεν τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων
[1, 6]	ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν,	ταύτην	ἔχει τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν
[1, 7]	ἀποστρέψω σε εἰς τὴν γῆν	ταύτην,	ὅτι οὐ μή σε ἐγκαταλείπω
[1, 4]	γυναικῶν ὁ λόγος παιδαγωγός ἐστιν.	Ταύτην	τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι
[1, 5]	Καὶ ὁ πληρῶν τὴν ἐντολὴν	ταύτην	τῷ ὄντι νήπιός τέ ἐστι
[1, 8]	παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν»	διορθωτὴν	δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν.
[1, 6]	λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην τὴν	γραφὴν	εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν
[1, 6]	δὲ καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν	γραφήν·	κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην
[1, 5]	διὸ καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν	νύμφην	καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι
[1, 6]	σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε	τροφὴν	ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ ὁ κύριος
[1, 6]	γάλα καὶ ποτὸν εἶναι καὶ	τροφήν.	Ἐγώ» φησὶν ὁ κύριος, βρῶσιν
[1, 6]	φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι	τροφὴν	εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ γὰρ
[1, 6]	ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν	τροφὴν	ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ
[1, 6]	ἀραιότερον ὂν τὸ σῶμα τὴν	τροφὴν	εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ ἥκιστα πλεονάζει
[1, 6]	ἔοικεν εὐθὺς παρέχειν τῷ γεννωμένῳ	τροφήν.	Καθάπερ δὲ ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως
[1, 6]	φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν	τροφήν,	καινῆς δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ
[1, 6]	γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν ὑμῖν ἐνστάζων	τροφήν.	Οὕτω γοῦν τελεία τροφὴ τὸ
[1, 6]	ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι	τροφήν.	Τὰ μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται,
[1, 6]	γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα στερεὰν	τροφὴν	τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ σάρκα
[1, 6]	καθάπερ ἀμέλει πρὸς τὴν πνευματικὴν	τροφὴν	τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν· οἱ
[1, 6]	εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς	ἀνατροφὴν	σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς αἱ
[1, 6]	καὶ εἰς συμπάθειαν διὰ τὴν	ἀνατροφὴν	τὴν ἐκ τοῦ λόγου, καὶ
[1, 9]	κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε	τρυφήν.	Ἐπίωμεν δὲ ἤδη καὶ τὸν
[1, 6]	τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι	διδαχήν.	Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας
[1, 9]	εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς	παραδοχήν.	Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας
[1, 2]	τοῦ πλάσματος, καὶ σῶμα καὶ	ψυχὴν	ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ πανακὴς τῆς
[1, 2]	παντὶ σθένει πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν	ψυχήν·	ἀλλ´ ὃ μὲν ἀπόλυτος εἰς
[1, 8]	ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω τὴν	ψυχὴν	αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις» Εἰ
[1, 9]	πάταξον τὸν υἱόν, τὴν δὲ	ψυχὴν	αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥῦσαι. Καὶ
[1, 9]	τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν	ψυχὴν	αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς καὶ
[1, 2]	δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν	ψυχήν·	διὸ καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ
[1, 1]	πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν	ψυχήν,	δυναμένην χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ
[1, 11]	ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν	ψυχὴν	ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων»
[1, 2]	καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν	ψυχὴν	ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς
[1, 1]	τὸ τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν	ψυχήν	ἐστιν, οὐ διδάξαι, σώφρονός τε,
[1, 2]	ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς τὴν	ψυχήν,	θεὸς ἐν ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος,
[1, 8]	λοιδορεῖσθαι δεῖ, ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν	ψυχὴν	καιρός ἐστι τρῶσαι, οὐ θανασίμως,
[1, 2]	καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη μέγιστον,	ψυχὴν	μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ
[1, 9]	ἐλέγχων δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν	ψυχήν·	οὐ γὰρ ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα,
[1, 2]	σώματος νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ	ψυχὴν	παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς
[1, 1]	ταύτῃ καὶ τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν	ψυχὴν	παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται
[1, 9]	ὑπὲρ ἡμῶν καὶ δοῦναι τὴν	ψυχὴν	τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»
[1, 6]	τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς	ζωὴν	ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπότισα»
[1, 6]	ζωήν, τί περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι	ζωὴν	ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ
[1, 6]	πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει	ζωὴν	αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ πιστεύσαντες
[1, 6]	καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ	ζωὴν	αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν
[1, 6]	πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει	ζωὴν	αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ
[1, 10]	εἰς μακάριον βίον, γέρας εὐζωίας,	ζωὴν	αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου καὶ
[1, 6]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ	ζωὴν	διδοὺς τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ
[1, 6]	ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν	ζωήν.	Οὕτω τὸ πιστεῦσαι μόνον καὶ
[1, 6]	τοίνυν οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν	ζωήν,	τί περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν
[1, 6]	δὲ οὐκ ἄλλου τινός ἐστι	μεταλαβεῖν	ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας
[1, 5]	Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως	ἐκλαβεῖν,	τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου,
[1, 5]	τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ ἄλλως	ὑπολαβεῖν	τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον
[1, 8]	Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ τέχνη,	ἐκφοβεῖν	ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ
[1, 7]	Τίς οὖν ἔχει ἐξουσίαν τοῦ	ἄγειν	εἴσω τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ
[1, 9]	τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις ἠθέλησα	συναγαγεῖν	τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον
[1, 6]	οἱ τὸ ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν	κατάγειν	πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς
[1, 6]	φησὶν ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω	φαγεῖν,	ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν
[1, 8]	ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας δὲ τὸ	ψέγειν,	οὐ μίσους σύμβολον. Ἄμφω μὲν
[1, 6]	λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι	ὁμολογεῖν;	Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ
[1, 6]	τὴν νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ	καταργεῖν	αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους
[1, 7]	οὗτος καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει	παιδαγωγεῖν·	λέγει γὰρ ὁ κύριος· εἴ
[1, 12]	φαμὲν ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον	δεῖν;	Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην
[1, 7]	τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν	δεῖν	μηδὲ ὄνειδος εἶναι δοκεῖν τοῦ
[1, 6]	μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι	δεῖν	τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην
[1, 6]	αὐγῆς ἀιδίου τὸ ἀίδιον φῶς	ἰδεῖν	δυναμένης· ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ
[1, 6]	μὲν γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται,	θηλάζειν	δὲ οἱ νήπιοι. Τὸ αἷμά
[1, 9]	αὐτῆς δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν καὶ	κολάζειν	δικαίως, ἐν ᾧ τίς ὁ
[1, 8]	ἐστιν, ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ	κολάζειν	μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους,
[1, 6]	καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ	θαυμάζειν	ἔπεισιν ὅπως σφᾶς τελείους τινὲς
[1, 5]	ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ	παίζειν	καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν
[1, 5]	ἡ θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ	παίζειν	παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος
[1, 11]	δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν	παίζειν»	τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς πλήρωμα
[1, 7]	ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ	σικιννίζειν	εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ
[1, 7]	δὲ καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν,	πτερνίζειν	διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν
[1, 10]	καὶ τὸ συμφέρον πατρικῷ θελήματι	γνωρίζειν	ἡμῖν βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα·
[1, 9]	πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε τὸ	σῴζειν·	ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν
[1, 9]	λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ,	σῴζειν	ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν,
[1, 7]	ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος	σῴζειν	προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ
[1, 12]	καὶ βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ,	σῴζειν	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν οὖν
[1, 6]	ἔκ τε τῶν βουκολίων ἔξεστι	μαθεῖν.	Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ
[1, 5]	ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν	ἐκμαθεῖν	τὰς καλὰς καὶ ὡραίας, ἔτι
[1, 6]	προσμαθεῖν τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ	προσμαθεῖν	μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν
[1, 6]	ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ τοῦτο,	προσμαθεῖν	τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν
[1, 7]	ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ ὅμοια	παθεῖν	ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί
[1, 2]	νεκρός, οἷος ἦν πρὶν ἢ	παθεῖν,	μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν
[1, 5]	παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ	ἐλθεῖν	πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων
[1, 6]	πως εἰπών· Πρὸ τοῦ δὲ	ἐλθεῖν	τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα
[1, 8]	πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν	ἐλθεῖν	τὸν υἱόν· ὡς εἶναι ταῖς
[1, 7]	σε, καὶ πρὸ τοῦ σε	ἐξελθεῖν	ἐκ μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα
[1, 8]	ὡς οἷόν τε διὰ βραχυτάτων	ἐπεξελθεῖν·	ἐπεὶ λυσιτελής πως ἡ τοιάδε
[1, 6]	τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο	ἐχεμυθεῖν	ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη
[1, 7]	ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ καὶ	συμπαλαίειν	λέγεται. Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ
[1, 5]	κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς	ἐπαΐειν	φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν
[1, 3]	οὐκ ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ	ποιεῖν	αὐτὸν ὁ θεὸς ἢ ὡς
[1, 7]	τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν	ποιεῖν·	ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον
[1, 6]	πάθους ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι	ἐκπιεῖν	καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν αὐτό.
[1, 8]	ἐπὶ τὰ βελτίω καὶ τοὺς	ἀδικεῖν	σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι
[1, 6]	πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα	προσφιλονικεῖν	ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα μαθήματα
[1, 5]	γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι	δοκεῖν,	σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ
[1, 7]	αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος εἶναι	δοκεῖν	τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν τοῖς
[1, 10]	ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν	φάσκειν	ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν
[1, 2]	μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως	φάσκειν	ὁ παιδαγωγός ἐάν τις ἀποθάνῃ
[1, 6]	παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον αὐτὴν	καλεῖν.	Γάλα οὐκ ἔσχεν ἡ μήτηρ
[1, 6]	ὅπως σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι	καλεῖν	καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον
[1, 8]	ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ	καλεῖν,	φιλάνθρωπόν ἐστιν εἰς πάθη καταβαίνοντος
[1, 5]	ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις	ἐγκαλεῖν·	Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος
[1, 3]	δὲ ὡς ἔνι μάλιστα μιμουμένους	ἐπιτελεῖν	καθ´ ὁμοίωσιν τὰ ἔργα τοῦ
[1, 12]	τὰς ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς	ἐκτελεῖν	δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς
[1, 8]	οὐ τῷ τέρπειν, ἀλλὰ τῷ	ὠφελεῖν.	Ἃ δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη,
[1, 8]	λόγος. Ὁ δὲ φιλῶν τι	ὠφελεῖν	αὐτὸ βούλεται, τὸ δὲ ὠφελοῦν
[1, 8]	τί ἐστι τὸ κατὰ γνώμην	ὠφελεῖν,	ὅτι μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου}
[1, 8]	ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν, λείπεται	φιλεῖν	αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον τῶν
[1, 10]	δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος	παραγγέλλειν	Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο,
[1, 6]	γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν	ἀναδραμεῖν.	Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ
[1, 8]	λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ	ἐπιθυμεῖν	τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ
[1, 8]	ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ	μεταλαμβάνειν	συμβουλευτικὴ καὶ ὧν οὐ χρὴ
[1, 6]	καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ οὕτως	ἐκλαμβάνειν	τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί,
[1, 9]	πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν σοφίαν	καταμανθάνειν	ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν
[1, 9]	τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ	ὑπεραποθανεῖν.	Ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν
[1, 8]	ἐξανθεῖ καὶ ἡ πρὸς τὸ	ἁμαρτάνειν	αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ γὰρ ψέξαι
[1, 2]	ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ δὲ	ἁμαρτάνειν	ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν ὁ
[1, 2]	ὅση δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα	ἁμαρτάνειν	πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον
[1, 2]	μὲν οὖν τὸ μηδ´ ὅλως	ἐξαμαρτάνειν	κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ δή
[1, 3]	ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ μὴ	ἐξαμαρτάνειν	παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα
[1, 11]	καταφρονήσεως, ὃ δὴ αἴτιον τοῦ	ἐξαμαρτάνειν,	τὸ δὲ νᾶπυ καὶ τῆς
[1, 10]	τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν φαῦλον	τυγχάνειν.	Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες τὸ
[1, 9]	ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον τὸ	ὑγιαίνειν	ἀεί, καλὸν δὲ καὶ τὸ
[1, 2]	ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον προσειπών·	μιαίνειν	δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν
[1, 6]	ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν.	Πίνειν	μὲν γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται,
[1, 9]	αὐτῆς εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ	κρίνειν	καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν
[1, 5]	πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ	πληθύνειν	τὴν παιδείαν· καὶ τῆς εἰρήνης
[1, 6]	τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ	νοεῖν	ἐθέλεις, κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε
[1, 6]	ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται	νοεῖν,	ἡ μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε
[1, 6]	ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον	νοεῖν,	τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος σωτηρία
[1, 6]	καυχώμενοι. Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ	νοεῖν	τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα
[1, 10]	Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης	μετανοεῖν	συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου
[1, 9]	ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ ἁμαρτόντα	μετανοεῖν,	ὥσπερ ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν ἀεί,
[1, 8]	πάλιν τε αὖ ἐν μέρει	προτρέπειν	ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ
[1, 5]	δὴ ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς	εἰπεῖν,	ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς
[1, 6]	εἷς καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς	εἰπεῖν,	ὁρμὴ μὲν ἡ πίστις ἐν
[1, 7]	τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν	εἰπεῖν	ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς.
[1, 9]	ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν	εἰπεῖν,	οὕτως ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς,
[1, 6]	προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν ἔχοις	εἰπεῖν	τὸν χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ
[1, 6]	θεόν. Ὧδέ πως γὰρ ἔδοξεν	εἰπεῖν	τῷ λόγῳ· ὃ δὲ ἐλεύθερος.
[1, 6]	ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες οὐσίαν	εἰπεῖν	ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ
[1, 13]	αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν ἐξέστω	σκοπεῖν.
[1, 12]	θεοῦ διώκοντες· ᾧ μόνῳ προσήκει	σκοπεῖν	καὶ δὴ μέλει πῶς καὶ
[1, 10]	εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη	σκοπεῖν	τὸ ἤπιον τοῦ λόγου· δίκαιος
[1, 8]	ἀγαθὸν τὸ συμφέρον, οὐ τῷ	τέρπειν,	ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ
[1, 6]	ἐν ᾗ μέλι καὶ γάλα	ὀμβρεῖν	ἀναγέγραπται, διὰ τῆς ἐνύλου καὶ
[1, 5]	ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ	χαίρειν	ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ
[1, 8]	παραφυάδας ὁ λόγος ἡ μάχαιρα,	καρποφορεῖν,	οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας.
[1, 6]	οἰκείας φορᾶς, κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν	χωρεῖν	κελεύεται πρὸς τοῦ παντρόφου καὶ
[1, 6]	κατὰ μεταβολήν, οὐ κατ´ οὐσίαν	χωρεῖν,	ὥσπερ ἀμέλει καὶ αἱ τρίχες
[1, 2]	μὴ πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων	περιπεσεῖν,	ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ
[1, 6]	ἐν τῷ αἵματι τῷ αὑτοῦ	κοσμήσειν	λέγει τὸ σῶμα τοῦ λόγου,
[1, 10]	χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ δὲ	ἐπιπλήσσειν	καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ
[1, 9]	δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ	εὐεργετεῖν·	ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία
[1, 9]	~Ὅτι τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ	εὐεργετεῖν	καὶ κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ
[1, 10]	τέρπου. Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ	νουθετεῖν	καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ
[1, 9]	Καλὸν μὲν γὰρ τὸ μὴ	ἁμαρτεῖν,	ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ ἁμαρτόντα
[1, 5]	λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν φωνήν,	ἀφροντιστεῖν	κελεύων τῶν τῇδε πραγμάτων καὶ
[1, 6]	τὸν κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν	φυλάττειν	ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ τὸ ῥητὸν
[1, 7]	σφῶν αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ	τοξεύειν	μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν,
[1, 6]	τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα	μηνύειν	λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ
[1, 5]	μοι ἔδωκεν ὁ θεός» Θαυμάζεις	ἀκούειν	τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι
[1, 6]	τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί φασιν	ἀποπτύειν	ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ αἷμα
[1, 10]	Εἰ τοίνυν τὴν περὶ τὸ	ἐπιστύφειν	τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν
[1, 8]	πάθη τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ	διελέγχειν	διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ
[1, 8]	εἶναι οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν	ἔχειν	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ
[1, 8]	εἶναι λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν	ἔχειν,	ἀρετὴ γάρ ἐστιν αὐτή, ἀλλὰ
[1, 6]	ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον	παρέχειν	διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας·
[1, 6]	γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν εὐθὺς	παρέχειν	τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ δὲ
[1, 5]	τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς γνωρίμους,	προσέχειν	αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη σπεύδων
[1, 5]	τῶν τῇδε πραγμάτων καὶ μόνῳ	προσέχειν	τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ
[1, 7]	δὲ τὴν πορνείαν ὁ Θρᾷξ	ἐπισχεῖν	οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν
[1, 9]	λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται	συσχεῖν	ὕδωρ. Καὶ πάλιν διὰ τοῦ
[1, 6]	ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας	τυχεῖν.	Μὴ γὰρ κατὰ τὸν αὐτὸν
[1, 6]	χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ τὸ	τυχεῖν	τῆς ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον.
[1, 5]	φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς	πάλιν	ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν ἄκακον
[1, 6]	παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι	πάλιν	γράφει· καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ
[1, 7]	γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη.	Πάλιν	δὲ ὅταν λέγῃ διὰ τοῦ
[1, 9]	οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ	πάλιν	διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν
[1, 9]	Ὢ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ	πάλιν	διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα
[1, 9]	φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ	πάλιν	διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν
[1, 5]	ὡς περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον»	πάλιν	ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι δύο
[1, 8]	νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται» καὶ	πάλιν,	ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον,
[1, 10]	ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ	πάλιν	λέγει· δεῦτε πρός με πάντες
[1, 6]	προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει	πάλιν	μετὰ γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος
[1, 9]	αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥῦσαι. Καὶ	πάλιν·	μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι
[1, 3]	ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ	πάλιν	ὁ αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς,
[1, 8]	δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ	πάλιν	ὁ πατήρ μου» φησὶ βρέχει
[1, 6]	νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ»	πάλιν	ὁ Παῦλος λέγει, κατήργηκα τὰ
[1, 8]	κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς	πάλιν	ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός
[1, 5]	ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου.	Πάλιν	οὖν αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ
[1, 8]	ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν	πάλιν	πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ
[1, 8]	τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας ἐπεγείρων,	πάλιν	τε αὖ ἐν μέρει προτρέπειν
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ	πάλιν	ὕστερον μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς
[1, 6]	εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ	ἔμπαλιν	ἀραιότερον ὂν τὸ σῶμα τὴν
[1, 10]	γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι.	Ἔμπαλιν	δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς
[1, 13]	τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον, οὕτως	ἔμπαλιν	τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον.
[1, 6]	χεῖται τὸ γάλα· θέρους δ´	ἔμπαλιν	ὑπὸ τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ
[1, 9]	Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως	δύναμιν	καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν
[1, 7]	καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου	δύναμιν·	τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν
[1, 7]	καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν	δύναμιν	τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν
[1, 5]	τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν	ἡμῖν	ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον
[1, 3]	ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει δ´	ἡμῖν	ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς
[1, 5]	ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα	ἡμῖν	ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ
[1, 5]	πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν	ἡμῖν	ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον
[1, 6]	θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα θεμιτὸν	ἡμῖν	ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον
[1, 1]	κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς,	ἡμῖν	αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ μεγάλου θεοῦ
[1, 13]	δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ	ἡμῖν	αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε ἡμᾶς
[1, 10]	τὸ συμφέρον πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν	ἡμῖν	βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ
[1, 6]	μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν	ἡμῖν	γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται
[1, 7]	παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν	ἡμῖν	γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ
[1, 7]	φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν,	ἡμῖν	δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν
[1, 6]	πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν,	ἡμῖν	δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ
[1, 9]	ὅτι ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ	ἡμῖν	διὰ τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ
[1, 8]	αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον	ἡμῖν	δικαιοσύνης τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ
[1, 2]	καὶ τῷ σχήματι θεός· οὗτος	ἡμῖν	εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ
[1, 6]	μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ	ἡμῖν	ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας
[1, 8]	σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν	ἡμῖν	ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ
[1, 9]	λόγου, τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν	ἡμῖν,	ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων
[1, 1]	ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´	ἡμῖν	ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός,
[1, 7]	τῷ υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα	ἡμῖν	ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ τὸν
[1, 10]	τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ	ἡμῖν	ἐστι» γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ
[1, 10]	ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται	ἡμῖν	ἤδη πρότερον, νῦν δὲ αὖ
[1, 2]	σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς	ἡμῖν	λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι
[1, 6]	γίνονται τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ	ἡμῖν	μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα εἰς
[1, 5]	καὶ μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους	ἡμῖν	νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε
[1, 5]	ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν	ἡμῖν	νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν
[1, 6]	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» Ταύτας	ἡμῖν	οἰκείας τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ
[1, 7]	προφήτου τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον	ἡμῖν	ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ
[1, 8]	ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον	ἡμῖν,	ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς
[1, 5]	ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη	ἡμῖν,	οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ
[1, 11]	παρακατατιθέμενος τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας	ἡμῖν·	οὗτός ἐστί μου ὁ υἱὸς
[1, 1]	τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν	ἡμῖν	παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω
[1, 10]	τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος	ἡμῖν	παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν
[1, 7]	παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται	ἡμῖν	παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν»
[1, 6]	ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις	ἡμῖν	σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ Περὶ
[1, 6]	Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι	ἡμῖν	τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται
[1, 10]	σου. Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους	ἡμῖν	τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους,
[1, 5]	φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι	ἡμῖν	τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν
[1, 5]	νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν	ἡμῖν	τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας ἡ
[1, 6]	ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ· σάρκα	ἡμῖν	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ,
[1, 5]	δὲ παιδικὸν καὶ νήπιον παρ´	ἡμῖν	τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι
[1, 6]	ὃ δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος	ἡμῖν	τοῖς νηπίοις τὸ γάλα τῆς
[1, 12]	παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον	ἡμῖν	τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν
[1, 6]	αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ σάρξ· αἷμα	ἡμῖν	τὸν λόγον αἰνίττεται, καὶ γὰρ
[1, 6]	τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος	ἡμῖν	τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα τοῦτο
[1, 5]	παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος	ἡμῖν.	Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ
[1, 5]	τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη	ἡμῖν,	υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ
[1, 11]	αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν	ἡμῖν	ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν
[1, 7]	παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην	ὑμῖν	ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς ὡς
[1, 9]	οἶκος ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ	ὑμῖν·	ἀπάρτι οὐ μὴ ἴδητέ με,
[1, 6]	ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν	ὑμῖν	ἐνέχεα, λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως
[1, 6]	τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν	ὑμῖν	ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία
[1, 6]	ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν	ὑμῖν	ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί
[1, 8]	γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ ἐν	ὑμῖν,	ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς
[1, 5]	ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν	ὑμῖν	καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ
[1, 6]	Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν	ὑμῖν	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[1, 6]	ἀλλ´ ὁ πατήρ μου δίδωσιν	ὑμῖν	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[1, 6]	ζωή ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω	ὑμῖν»	φησίν, ὁ τὸν λόγον μου
[1, 9]	λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων	ὑμῖν;	Ὡς δὲ οἱ ὑγιαίνοντες οὐ
[1, 6]	δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι	ὑμῖν	ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις,
[1, 8]	παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα	τάξιν.	Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν παθῶν
[1, 2]	γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην	τάξιν	παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες,
[1, 13]	λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ	ὄρεξιν	ἀληθείας διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ
[1, 13]	οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν	ὄρεξιν	ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ φόβον
[1, 1]	τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης	ὄρεξιν	ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ
[1, 9]	ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν	ἐπίπληξιν	πεποίηται. Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν
[1, 7]	δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν καὶ	γυναιξὶν	γαμεταῖς τε ἅμα καὶ παλλακίσιν
[1, 4]	οὖν καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ	γυναιξὶν	ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν
[1, 5]	τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν πλησίον	γυναιξὶν	χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους καὶ
[1, 8]	ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς τὴν	ἔνδειξιν	τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον καὶ
[1, 6]	καὶ τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ	μῖξιν	ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ
[1, 6]	τήν τε πρὸς τὸ πέρας	ἄφιξιν	καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν πρόληψιν·
[1, 9]	κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ	ἀμφοῖν	ἡ ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ
[1, 8]	χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης	ἀμφοῖν	μετεχόντων· τὰ δὲ τοῖς ἴσοις
[1, 4]	εἷς δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς	ἀμφοῖν.	Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς
[1, 4]	γυναικὸς εἶναι νενοηκότες. Εἰ γὰρ	ἀμφοῖν	ὁ θεὸς εἷς, εἷς δὲ
[1, 6]	βίῳ· ἡ κρᾶσις δὲ ἡ	ἀμφοῖν	ὁ κύριος, ἡ τροφὴ τῶν
[1, 8]	ὀργὴ μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ	ἀμφοῖν	οὗτος μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων
[1, 6]	συγκροτεῖταί τε καὶ συμπήγνυται ἐξ	ἀμφοῖν,	σώματος μὲν τῆς πίστεως, ψυχῆς
[1, 12]	ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον	χάριν	αὐτῷ. Τὸ γάρ τοι ζῷον
[1, 11]	ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ πλησίον, αὐτοῦ	χάριν	ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως τῇ πατρικῇ
[1, 8]	οὐ τέρπουσα· οὐ γὰρ πρὸς	χάριν	κρίνει, ἀλλὰ τοῦ κατ´ ἀξίαν
[1, 12]	οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην	χάριν	μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς
[1, 2]	δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ δὴ	χάριν	ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν
[1, 9]	Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν πρὸς	χάριν	ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ
[1, 10]	δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν σωτηρίας	χάριν	τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν·
[1, 6]	βουληθῆναι αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι τὴν	χάριν.	Τὸ γὰρ μέλλον τοῦ χρόνου
[1, 6]	τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν	χάριν	ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ ὡς ζωή,
[1, 9]	ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν πατήρ.	Πρὶν	γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς ἦν,
[1, 8]	τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα,	πρὶν	ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς εἶναι
[1, 6]	μὴ τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ	πρὶν	ἢ λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι
[1, 2]	σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος ἦν	πρὶν	ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν.
[1, 1]	πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι	πρὶν	ἢ τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ
[1, 1]	γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ εἰς	ἴασιν.	Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι τὸ
[1, 1]	ἐν ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν	ἴασιν.	Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς
[1, 5]	τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν εὐλογίαν	ἀγαλλίασίν	τε καὶ εὐφροσύνην, ἔτι τε
[1, 6]	καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι	διαβεβλήκασιν·	ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ τέλειον
[1, 6]	ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ μάννα	κεκλήκασιν.	Ἀλλ´ αἱ μὲν γυναῖκες αἱ
[1, 6]	δή τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς	τετολμήκασιν·	τοῦτο δὴ τὸ αἷμα φυσικῇ
[1, 10]	διὰ τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν	κόλασιν	ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς
[1, 8]	φησὶν ἡ γραφή. Καὶ τὴν	κόλασιν	ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς
[1, 6]	καὶ τοῖς αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι	ῥήμασιν,	οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος
[1, 6]	σκότος, καθ´ ἣν περιπίπτομεν τοῖς	ἁμαρτήμασιν,	ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς
[1, 6]	δὲ ᾧ τὰ ἐπὶ τοῖς	ἁμαρτήμασιν	ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα δὲ δι´
[1, 2]	ἰᾶται τὴν ψυχὴν ἐντολαῖς καὶ	χαρίσμασιν,	ἀλλὰ ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα
[1, 6]	τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς	ἐλαττώμασιν	αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς τὸ
[1, 13]	αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος	ἀποδιδόασιν,	ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ
[1, 1]	προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ	πᾶσιν	ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας
[1, 4]	κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν καὶ τοὔνομα	ἀνδράσιν	καὶ γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ
[1, 6]	τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν	ἐγρηγόρασιν,	μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ τὸ
[1, 10]	ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς	πατράσιν	ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω
[1, 7]	μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ	μητράσιν	καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα
[1, 6]	ἤδη προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν	ἀνάστασιν	ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν ἐκεῖνο
[1, 10]	ταυτὶ μὲν καὶ πρὸς τὴν	ἀνάστασιν	ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα ἐὰν
[1, 2]	πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν	ἀνάστασιν.	Ναὶ μὴν καὶ καθ´ αὑτὴν
[1, 9]	φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά.	Ἱστᾶσιν	γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς
[1, 6]	ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω,	φασίν,	ἀπείληφεν τὴν τελείαν δωρεάν. Σύμφημι
[1, 6]	ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί	φασιν	ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ
[1, 7]	Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί	φασιν	αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ
[1, 6]	τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί	φασιν.	Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ
[1, 8]	ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν,	φασίν,	εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς
[1, 10]	ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ	φασιν	ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν τέλειον,
[1, 6]	νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι	φασὶν	οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ
[1, 8]	τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν ἔχον	ἔμφασιν	τὸν ὄντως μόνον ὄντα, ὃς
[1, 10]	καὶ φυγὴν κακῶν· τοῖς γὰρ	ἀσεβέσιν	οὐκ ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος.
[1, 1]	ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς	διάθεσιν	ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ
[1, 1]	τῷ Ἰσραὴλ ὁ θεός, τοῖς	εὐθέσιν	τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν
[1, 9]	λέγει· ὁ λαὸς οὗτος τοῖς	χείλεσιν	αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ
[1, 8]	ὁ ἓν ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος	δυνάμεσιν·	καὶ τοῦτο ἦν τὸ οὐδεὶς
[1, 8]	διὰ τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην	γένεσιν	ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν
[1, 13]	ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται	κτήνεσιν.	Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία λέγει·
[1, 13]	θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη» φησί, τοῖς	κτήνεσιν»	Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον
[1, 8]	γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς	σύνεσιν	ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν·
[1, 10]	σωτήρια, ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς	αἵρεσίν	ἐστι καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ
[1, 9]	παντὶ τὸ ἑκούσιον καὶ κατὰ	προαίρεσιν	τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν
[1, 6]	ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς	φρεσίν,	ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς
[1, 11]	ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ	τίθησιν	ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ δὴ
[1, 7]	παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον	περιτίθησιν	ἡ προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν,
[1, 8]	ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς	αἴσθησιν	ἄγων, φησί, τὴν γῆν καὶ
[1, 7]	βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς	κλῆσιν	καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ
[1, 9]	ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς	κόλλησιν	αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ
[1, 7]	νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην	βούλησιν	τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς κλῆσιν
[1, 3]	~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα	ὀνίνησιν	ὁ κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ
[1, 6]	ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ τὴν	γέννησιν	τοῦ παιδίου ὁ προφητεύων βούτυρον»
[1, 5]	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» οὐ τὴν	ἀναγέννησιν	ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν
[1, 10]	Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι	φρόνησιν»	Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι καὶ
[1, 10]	μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν	φρόνησιν	ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων,
[1, 10]	σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς εὗρεν	φρόνησιν.	Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι
[1, 6]	αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν εἰς	αὔξησιν	τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ
[1, 5]	αὕτη νεότης, ἐν ᾗ πρὸς	νόησιν	ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ
[1, 5]	τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ	στέρησιν	ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη
[1, 10]	τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν	χρῆσιν	ἡμᾶς καὶ τὴν κτῆσιν τῶν
[1, 10]	μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς	κτῆσιν	ἀγαθῶν καὶ φυγὴν κακῶν· τοῖς
[1, 10]	τὴν χρῆσιν ἡμᾶς καὶ τὴν	κτῆσιν	τῶν καλῶν διὰ ταύτης καλῶν.
[1, 5]	φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς	ὑπάντησιν	κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον λέγοντες, ὡσαννὰ
[1, 8]	τούτους πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία	διανίστησιν.	Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία ἐν
[1, 8]	ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην	συνίστησιν,	τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ
[1, 6]	ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν	ἀποκύησιν	αὖθις ἐκτρέφεται τὸ παιδίον αἵματι
[1, 6]	γάλα. Ταύτῃ τοίνυν περὶ τὴν	ἀποκύησιν	οἰκονομούμενον τῷ βρέφει τὸ γάλα
[1, 9]	πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ»	φησίν,	ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς
[1, 11]	παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν»	φησίν,	ἀνέστησαν παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς
[1, 6]	σημαίνει τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα,	φησίν,	ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος λέγει,
[1, 7]	καὶ παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν»	φησίν,	αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν
[1, 9]	πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι»	φησὶν	αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν
[1, 5]	καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία»	φησίν,	αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ
[1, 9]	τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι»	φησίν,	αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι ἐγγὺς
[1, 9]	τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ τοῦτο	φησίν·	ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος,
[1, 4]	Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ»	φησίν,	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ
[1, 9]	τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου ὄφεις»	φησὶν	γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ ἐστι
[1, 9]	λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων.	Φησὶν	γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς
[1, 9]	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί	φησιν	διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου,
[1, 10]	χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό	φησιν·	ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν
[1, 6]	τοῦ παιδίου ὁ προφητεύων βούτυρον»	φησὶν	ἔδεται καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ
[1, 6]	ὁ λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς»	φησίν,	ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ
[1, 6]	υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ»	φησίν,	εἶπα, θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ
[1, 6]	καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων»	φησίν,	ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ
[1, 7]	τῇ πρὸς Κορινθίους τί θέλετε;	φησίν,	ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς
[1, 7]	Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	φησίν·	ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς»
[1, 8]	πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός	φησιν	ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν
[1, 7]	ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι»	φησίν,	ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν
[1, 5]	ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα γάρ»	φησίν,	ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον
[1, 8]	τούτοις αὖθις ὁ πατήρ μου»	φησὶν	ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ
[1, 6]	ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς. Λέγω δέ»	φησίν,	ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας, ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου	φησίν·	ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ
[1, 8]	ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι»	φησὶν	ἡ γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν
[1, 7]	τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί	φησιν	ἡ γραφή· ὁ νόμος διὰ
[1, 5]	εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς	φησιν	ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ
[1, 5]	καὶ διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς	φησιν	ἡ γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ
[1, 3]	ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά	φησιν	ἡ γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ
[1, 8]	ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ	φησιν	ἡ σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα
[1, 5]	ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους	φησίν·	ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ
[1, 7]	καὶ συμπαλαίειν λέγεται. Ὑπελείφθη δέ»	φησίν,	Ἰακὼβ μόνος, καὶ ἐπάλαιεν μετ´
[1, 9]	Ἀλλὰ καὶ τῷ Μωυσεῖ πορεύου»	φησὶν	καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα
[1, 13]	ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ,	φησίν,	ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν
[1, 6]	μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ	φησιν	ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ
[1, 9]	τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ	φησιν	ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι
[1, 6]	καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς»	φησὶν	ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ
[1, 2]	ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν σου»	φησίν,	ὁ θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα
[1, 6]	πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ,	φησίν,	ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ
[1, 7]	ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει»	φησίν,	ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ
[1, 6]	νήπιοι. Τὸ αἷμά μου γάρ»	φησὶν	ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις»
[1, 6]	ποτὸν εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ»	φησὶν	ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν,
[1, 5]	Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς»	φησίν,	ὁ κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ
[1, 10]	μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει	{φησίν}	ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται
[1, 11]	ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ	φησιν	ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν»
[1, 8]	γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν»	φησὶν	ὁ Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν
[1, 6]	γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό	φησιν	ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν
[1, 6]	ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν»	φησίν,	ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων
[1, 9]	ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου	φησίν·	οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ
[1, 10]	ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως»	φησίν	οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´
[1, 7]	ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται»	φησίν,	οἱ πάντες μία ποίμνη καὶ
[1, 9]	εἰς εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ»	φησίν,	οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας
[1, 9]	λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί»	φησίν,	οἷς οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ
[1, 6]	Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα»	φησίν,	τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων,
[1, 8]	Πλάτων μαθὼν πάντες μὲν γὰρ»	φησὶν	ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ
[1, 7]	Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων	παισίν·	ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες
[1, 5]	ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν	παισὶν	ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν.
[1, 7]	δὲ ἔσθ´ ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται	καταιγίσιν,	οὕτως ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς
[1, 8]	δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον	εἰσίν·	ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ
[1, 5]	νήπιαι γὰρ αἱ νέαι φρένες	εἰσίν,	ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ
[1, 6]	γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ πλήρεις	εἰσὶν	οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος,
[1, 6]	μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν	ἔπεισιν	ὅπως σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι
[1, 7]	γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα καὶ	παλλακίσιν	ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ φόβον	ἔκκλισιν	ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν
[1, 13]	Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια λογικῆς κατὰ	κρίσιν	ἀστείαν καὶ ὄρεξιν ἀληθείας διὰ
[1, 7]	λαλιὰν ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ	κρίσιν	καὶ ἐλέγξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς
[1, 6]	ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς	κρίσιν	οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ
[1, 6]	καὶ πάντα δόλον καὶ τὴν	ὑπόκρισιν	καὶ φθόνον καὶ καταλαλίαν, ὡς
[1, 8]	οὐκ ὀργίζεται τὸ θεῖον, ᾗ	τισιν	ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν πλεῖστα
[1, 5]	προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ	τισιν	ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ ἢν
[1, 9]	ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς	τισιν	οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς
[1, 6]	ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς	σπερματίτισιν	παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ
[1, 6]	γάλα, εἶτα πῶς οὐ περιπαρήσονται	σφίσιν	αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν φύσιν;
[1, 5]	κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν	προβεβηκόσιν	ἐν τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν
[1, 8]	τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων τοῖς	ἠδικηκόσιν,	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ θανάτῳ
[1, 6]	ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ τοῖς	σώφροσιν.	Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς μὲν
[1, 6]	ἡ μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς	ἥττοσιν·	αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι
[1, 6]	πρὸς τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ	κάθαρσιν	παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα ἐπὶ
[1, 9]	ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ τὴν κυριωτάτην	κάθαρσιν	τὸν ἔλεγχον εἰδὼς ἀκολούθως τῷ
[1, 13]	ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ	ἔπαρσιν	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ
[1, 6]	ἃ πάντα ὁ κύριος εἰς	ἀπόλαυσιν	ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων.
[1, 13]	μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν	ἐπιτήδευσιν	λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ
[1, 1]	σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς	παίδευσιν	ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ
[1, 2]	ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς τὴν ἀλόγου	κώλυσιν	ἁμαρτίας. Σκόπει δὲ ἐνθένδε ἀπὸ
[1, 10]	καὶ πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν	κώλυσιν	εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη
[1, 9]	λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ»	Δείκνυσιν	αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι
[1, 8]	ἦν καὶ ἔστιν καὶ ἔσται,	δείκνυσιν	θεόν, καθ´ ὧν τριῶν χρόνων
[1, 9]	τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα	ἐπιδείκνυσιν	ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν ὁμοίων
[1, 5]	οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ	λέγουσιν·	ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε,
[1, 6]	οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν	χορηγοῦσιν,	ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ
[1, 6]	ἡ τροφὴ τοῖς νηπίοις, τοῖς	ἀμέλγουσιν	τὸν λόγον τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν
[1, 8]	ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ ἄκοντες	ὁμολογοῦσιν	οἱ πάντες· ὅτι δὲ καὶ
[1, 13]	ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται,	παιδαγωγοῦσιν·	τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας ἡ
[1, 10]	διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς	σπεύδουσιν	εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ
[1, 6]	ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ	διαπνέουσιν.	Ἡ τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος
[1, 7]	τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ τῷδε	καταπνέουσιν	ἀνέμοις ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει
[1, 13]	ὑπακοὴν προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν	ὀνομάζουσιν	παῖδες· τὸ μὲν οὖν καθῆκον
[1, 9]	Ὡς δὲ οἱ ὑγιαίνοντες οὐ	χρῄζουσιν	ἰατροῦ, παρ´ ὅσον ἔρρωνται, οἱ
[1, 9]	Ἡσαΐου φησίν· οἱ ἄρχοντές σου	ἀπειθοῦσιν,	κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες
[1, 13]	τὰ γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι	ἀξιοῦσιν	οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν
[1, 4]	γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι	δοκοῦσιν	οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ
[1, 6]	τοῦ γάλακτος, ὃ δὴ βούτυρον	καλοῦσιν,	καταχρῶνται εἰς λύχνον, τὸ πολυέλαιον
[1, 5]	ἡμᾶς οἱ τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες	καλοῦσιν,	ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν
[1, 6]	ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς πολιὰς	μεταβάλλουσιν.	Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν
[1, 5]	νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς	βλασφημοῦσιν	ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς εἰς
[1, 6]	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε	ἐκλαμβάνουσιν	ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα
[1, 7]	τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς	μανθάνουσιν,	ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν
[1, 5]	νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ	μανθάνουσιν.	Ταύτῃ τοι ἡ προφητεία τὸ
[1, 8]	καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ	παραμενοῦσιν	ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις
[1, 6]	τῶν γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί	νοοῦσιν.	Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς
[1, 6]	κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν δὲ	νοοῦσιν	τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως τῶν
[1, 10]	ἀπέλθετε καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ	ἀναβλέπουσιν,	κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται
[1, 12]	τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ	διαπρέπουσιν	πορεία καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ
[1, 9]	ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ	λυποῦσιν,	οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες,
[1, 6]	τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν	μορμύρουσιν,	καὶ τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν
[1, 6]	μόνου διδασκάλου. Μή τι οὖν	ὁμολογήσουσιν	ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον ἐκ
[1, 9]	ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι	διψήσουσιν,	καὶ οἱ νεκροὶ δὲ τῆς
[1, 8]	δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς	μισοῦσιν	ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ βέλη μου
[1, 9]	λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα	εὐεργετοῦσιν	αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν
[1, 5]	ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν	νομοθετοῦσιν	παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς
[1, 6]	ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι τοῖς	ζητοῦσιν	νηπίοις τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ
[1, 5]	παιδιᾶς τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ	ἑρμηνεύουσιν	ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς,
[1, 10]	εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ	ἀκούουσιν,	λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ
[1, 6]	τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς νεογνοὺς	ἐκτρέφουσιν,	κἀγὼ δὲ οὕτω τῷ Χριστοῦ
[1, 6]	αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ	ἔχουσιν,	τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι
[1, 8]	γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ	πάσχουσιν	οἱ δίκην διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ
[1, 8]	δικαίως κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ	πάσχουσιν	ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι
[1, 6]	σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν	φύσιν;	Ἡ γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος
[1, 9]	Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ	φύσιν,	ἣν αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ
[1, 6]	δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν	φύσιν,	ὃν τρόπον ἡ πυτία συνίστησι
[1, 2]	διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ	φύσιν	τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μὲν
[1, 12]	Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	φημὶ χρῆναι ζῆν τε ὡς
[1, 6]	τῆς οἰκείας φορᾶς, κατὰ φυσικὴν	ἀνάχυσιν	χωρεῖν κελεύεται πρὸς τοῦ παντρόφου
[1, 8]	ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα	ὦσιν	ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ
[1, 8]	καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν	ὦσιν,	ἵνα καὶ ὁ κόσμος πιστεύῃ,
[1, 6]	νοῦ, ἀλλ´ ὁ πατήρ μου	δίδωσιν	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ
[1, 5]	ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν,	ἀποδίδωσιν	εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς
[1, 6]	ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν»	τελείωσιν	δηλονότι λέγων τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς
[1, 12]	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν	ἡμῶν. Καὶ δὴ γέγονεν ὁ
[1, 3]	τὸ κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν»	πληρωθῇ. Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ
[1, 3]	ἔνι μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´	ὁμοίωσιν	τὰ ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα
[1, 11]	ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα καὶ	ὁμοίωσιν	τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν
[1, 5]	τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς	ἐξομοίωσιν	παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 5]	οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς	φυσίωσιν	φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ
[1, 3]	δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ εἰς	γνῶσιν	ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ γὰρ ἄλλως
[1, 6]	ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς	γνῶσιν,	ἴστωσαν, ὡς ἄρα στερεὰν τροφὴν
[1, 10]	Ναὶ μὴν καὶ ἐπὶ τὴν	γνῶσιν	παρακαλεῖ διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου
[1, 6]	μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς	γνῶσιν	πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως
[1, 1]	ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν εἰς	γνῶσιν,	πρὸς οὓς δὲ εἰς ἴασιν.
[1, 6]	λόγῳ γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην, τὴν	γνῶσιν	τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´
[1, 1]	εἰς τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας	γνῶσιν	τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´
[1, 6]	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν, τὴν	γνῶσιν	ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων, τὴν ἐκ
[1, 7]	θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις εἰς	ἐπίγνωσιν	ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα
[1, 9]	ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν	διαβαίνωσιν,	οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ
[1, 8]	μισοῦσι καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς	ἀγαπῶσιν»	Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν
[1, 9]	μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον	ἀγαπῶσιν	ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ
[1, 6]	τοῦ πατρός, κατὰ τὴν οἰκονομικὴν	προδιατύπωσιν	ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ τέλειος
[1, 10]	ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα	ὑποτύπωσιν	Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν
[1, 6]	τελείου καὶ γνωστικοῦ μετὰ τὴν	βρῶσιν	ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ τετίμηται γάλακτι;
[1, 6]	τροφήν. Ἐγώ» φησὶν ὁ κύριος,	βρῶσιν	ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ
[1, 6]	αἱ τρίχες αἱ ξανθαὶ τοῖς	γηρῶσιν	εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ
[1, 6]	τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ τὴν	συμπλήρωσιν	τοῦ ἰδίου πάθους ποτήριον» κέκληκεν
[1, 5]	πατέρες καὶ αἱ μητέρες ἥδιον	ὁρῶσιν	τῶν μὲν ἵππων τοὺς πώλους,
[1, 10]	αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν	παρακαλέσωσίν	σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν,
[1, 7]	φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα	μετανοήσωσιν·	θέλει γὰρ ὁ κύριος τὴν
[1, 9]	πλὴν λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα	ἀκούσωσιν.	Ἀλλὰ καὶ τῷ Μωυσεῖ πορεύου»
[1, 9]	ὄρος τὸ ἅγιόν μου. Ταῦτ´	ἐστὶν	ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς
[1, 11]	δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ βούλησίς	ἐστιν	ἀγαθοῦ τῷ πλησίον, αὐτοῦ χάριν
[1, 5]	μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων	ἐστὶν	ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος·
[1, 6]	παρθένος δὲ ἅμα καὶ μήτηρ	ἐστίν,	ἀκήρατος μὲν ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ
[1, 6]	γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωή	ἐστιν.	Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν,
[1, 2]	Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς μόνος	ἐστὶν	ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ
[1, 8]	δὲ μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία δέ	ἐστιν	ἀνταπόδοσις κακοῦ ἐπὶ τὸ τοῦ
[1, 9]	ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω	ἐστὶν	ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος
[1, 7]	κυρίου παιδευθῆναι καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου	ἐστὶν	ἀπαλλαγή. Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 5]	γνώμην καὶ ὀρθός· τὸ δέ	ἐστιν	ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ
[1, 6]	τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων	ἐστὶν	ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια
[1, 8]	ἀλλὰ τοῦ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ	ἐστὶν	ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ συμφέροντι
[1, 6]	ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας	ἐστὶν	ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα οἱ
[1, 13]	τῷ θεῷ, τοῦ δὲ αἰῶνός	ἐστιν	ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ
[1, 12]	δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος	ἐστὶν	αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ τὴν
[1, 8]	τῷ ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ γάρ	ἐστιν	αὐτή, ἀλλὰ τῷ αὐτὴν καθ´
[1, 13]	λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά	ἐστιν.	Αὐτίκα γοῦν τὰ πάθη τὰ
[1, 4]	σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν	ἐστιν	ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε καὶ
[1, 12]	ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη, οὕτως	ἐστὶν	γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος
[1, 7]	δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά	ἐστιν	εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν
[1, 8]	νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν	ἐστιν	εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ
[1, 11]	παρὰ κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ	ἐστιν	εἰς τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ
[1, 8]	ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός	ἐστιν»	εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα
[1, 6]	πιστεῦσαι μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς	ἐστιν	ἐν ζωῇ· οὐ γάρ ποτε
[1, 5]	τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων	ἐστὶν	ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»
[1, 3]	ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον	ἐστὶν	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ
[1, 8]	μόνος ὢν θεὸς καὶ δίκαιός	ἐστιν	ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος
[1, 6]	ἡ διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης	ἐστίν,	ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης
[1, 8]	ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός	ἐστιν	ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς»
[1, 9]	οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ	ἐστιν	ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει
[1, 9]	ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ	ἐστιν	ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός,
[1, 9]	σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ	ἐστιν	ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν
[1, 6]	ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός	ἐστιν	ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ
[1, 5]	πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων	ἐστὶν	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί
[1, 6]	Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως	ἐστὶν	ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε
[1, 8]	τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει ἀγαθός	ἐστιν,	ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν
[1, 5]	ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ}	ἐστιν	ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ
[1, 10]	ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία	ἐστὶν	ἡ τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ
[1, 13]	τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ	ἐστιν	θεοσεβείας ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις ἐν
[1, 9]	διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων	ἐστίν,	ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ
[1, 6]	ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά	ἐστιν,	ἵνα ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ
[1, 9]	ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν	ἐστιν	καὶ ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος
[1, 3]	θεῷ, ἐπεὶ καὶ πλάσμα αὐτοῦ	ἐστιν.	Καὶ τὰ μὲν ἄλλα κελεύων
[1, 6]	Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί	ἐστιν	καὶ τὸ σκότος αὐτὸν οὐ
[1, 9]	κακόν, ὅτι δεικνύει αὐτὸν οἷός	ἐστιν,	καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ
[1, 13]	φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ	ἐστιν	λογικὸς ἔτι ὁ παρὰ λόγον
[1, 6]	δὲ τὸ αἷμα ὁ λόγος	ἐστίν,	μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου
[1, 6]	λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ, ὅς	ἐστιν	μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ
[1, 8]	ὄνομά σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός	ἐστιν	ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ
[1, 6]	ὁ γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ	ἐστιν	ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων
[1, 6]	ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς	ἐστιν,	ὁ ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ
[1, 7]	τὸν θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός	ἐστιν	ὁ θεός, ὁ λόγος, ὁ
[1, 6]	συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ	ἐστιν	ὁ λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα
[1, 8]	Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός	ἐστιν	ὁ παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ
[1, 3]	ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν	ἐστιν	ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς
[1, 9]	ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής	ἐστιν,	οἱ υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ
[1, 6]	τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη σοφία	ἐστίν,	ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία
[1, 10]	καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός	ἐστιν	ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν
[1, 3]	δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν	ἐστιν	ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´ αὑτὸ
[1, 1]	τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν ψυχήν	ἐστιν,	οὐ διδάξαι, σώφρονός τε, οὐκ
[1, 8]	καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων	ἐστίν»	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα
[1, 8]	Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν	ἐστιν,	οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι
[1, 6]	ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός	ἐστιν,	οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος πάντων
[1, 9]	θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν	ἐστιν.	Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ
[1, 9]	τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί	ἐστιν;	παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ,
[1, 7]	καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος χάρις	ἐστὶν	παλαιὰ διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ
[1, 8]	οὗτος λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής	ἐστιν,	περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει
[1, 6]	ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν	ἐστιν.	Πίνειν μὲν γὰρ οἱ τέλειοι
[1, 9]	τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ	ἐστιν	προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον
[1, 6]	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού	ἐστιν»	σὰρξ δὲ αἵματι ἄρδεται, τὸ
[1, 4]	καὶ γυναικῶν ὁ λόγος παιδαγωγός	ἐστιν.	Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν
[1, 3]	ὁ θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν	ἐστιν,	τὸ δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν
[1, 2]	τῷ αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ	ἐστιν	υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς
[1, 13]	τὸ μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν	ἐστιν,	ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται
[1, 6]	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού	ἐστιν	ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.
[1, 9]	μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν	ἐστιν	ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος
[1, 6]	δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς	ἐστιν,	ὡς πρὸς τὸν νόμον. Ἐνταῦθα
[1, 13]	τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ	ἔστιν	ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν
[1, 8]	τι {μὴ} εἶναι, τὸ δὲ	ἔστιν.	Εἴ τι ἄρα μισεῖ ὁ
[1, 10]	κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ	ἔστιν	εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο
[1, 5]	Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς	ἔστιν	ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ ὡραίας,
[1, 6]	ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ	ἔστιν	ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς
[1, 5]	δὲ ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ	ἔστιν	ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς} ἐστὶ
[1, 13]	οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ	ἔστιν	ἡ μὲν πρᾶξις ἡ τοῦ
[1, 5]	τὰ νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ	ἔστιν	ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας
[1, 8]	μόνον ὄντα, ὃς ἦν καὶ	ἔστιν	καὶ ἔσται, δείκνυσιν θεόν, καθ´
[1, 6]	δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ	ἔστιν	ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα
[1, 2]	δι´ ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν.	Ἔστιν	οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος
[1, 6]	μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ	ἔστιν·	περὶ ἓν δὲ ἄμφω καὶ
[1, 5]	τὸ κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ	ἔστιν	τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ
[1, 1]	κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ	ἔστιν	ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ
[1, 8]	αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν δὲ	ἔστιν,	ᾧ μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ
[1, 10]	πυρὸς καὶ σφύρας καὶ ἄκμονος,	τουτέστιν	ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ
[1, 6]	ἐκεῖνο φῶς τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται,	τουτέστιν	δι´ οὗ τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν,
[1, 7]	ἐπ´ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν»	τουτέστιν,	ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ κριτὴς
[1, 6]	πνεῦμα καὶ λόγος. Ἡ τροφή,	τουτέστιν	ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ
[1, 6]	τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς,	τουτέστιν	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα
[1, 9]	Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν τὸν θεόν,	τουτέστιν	ὁ συνίων τὸν θεόν. Μέμψις
[1, 6]	ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην νήπιος»	τουτέστιν	ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ
[1, 13]	σύστημά τί ἐστι λογικῶν πράξεων,	τουτέστιν	τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου διδασκομένων
[1, 6]	ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν	πίστιν	ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς
[1, 7]	τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς	πίστιν	ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους
[1, 13]	διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ	πίστιν	κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα ἐντολαὶ
[1, 6]	Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις εἰς	πίστιν	περιάγει, πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι
[1, 6]	τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν	πίστιν	σου» Οὗ δὲ ἡ πίστις,
[1, 6]	ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ εἰς	πίστιν	τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους
[1, 5]	νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ τὴν	πίστιν,	τοὺς εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς
[1, 6]	ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν	πίστιν	υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς
[1, 6]	Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν	πίστιν	ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς
[1, 13]	τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ	πίστιν	φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται
[1, 6]	ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται	φλεψίν·	ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης
[1, 6]	ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν	πρόληψιν·	οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν αἰὼν
[1, 6]	ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ	ἀποκάλυψιν	βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς πρόσωπον
[1, 1]	τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι τὴν	ἀποκάλυψιν	τοῦ λόγου. Σπεύδων δὲ ἄρα
[1, 6]	τι οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς	ὂν	δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ
[1, 6]	μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον	ὂν	τὸ σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν
[1, 11]	Τὸ μὲν οὖν μέλι γλυκύτατον	ὂν	χολῆς ἐστι γεννητικόν, ὡς τὸ
[1, 5]	νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας,	ὃν	ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον
[1, 9]	μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος·	ὃν	γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ
[1, 6]	δὲ εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος,	ὃν	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού
[1, 6]	τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ ἄρτος,	ὃν	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού
[1, 7]	λαὸν τοῦτον εἰς τὸν τόπον,	ὃν	εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι
[1, 10]	ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ χνοῦς,	ὃν	ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου
[1, 6]	δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ,	ὃν	ἐσχάτην ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε
[1, 2]	περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ	ὃν	ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ
[1, 8]	θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον, δι´	ὃν	καὶ γέγονεν ἄνθρωπος ὁ λόγος
[1, 2]	τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα ἐφ´	ὃν	κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα
[1, 10]	δὲ διὰ τοῦ λόγου, δι´	ὃν	μακάριοι καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ
[1, 6]	φρονῶ, τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ,	ὃν	μόνον ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς
[1, 3]	Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´	ὃν	ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς
[1, 9]	παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός,	ὃν	οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι
[1, 13]	γὰρ ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν,	ὃν	παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί ἐστι
[1, 9]	παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν,	ὃν	παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει
[1, 3]	δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα	ὃν	πεποίηκεν ὁ θεός, δι´ αὑτὸ
[1, 6]	θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν φύσιν,	ὃν	τρόπον ἡ πυτία συνίστησι τὸ
[1, 9]	ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου,	ὃν	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία
[1, 5]	νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ γραφή·	Ὃν	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία
[1, 9]	τῷ Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν	λαόν,	ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι οὐ
[1, 7]	ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν	λαὸν	ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν	λαὸν	ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει
[1, 9]	δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τὸν	λαόν,	καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν
[1, 5]	πολλάκις καὶ λαὸν νέον καὶ	λαὸν	καινόν· τοῖς δὲ δούλοις μου»
[1, 7]	ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν	λαὸν	μετὰ φόβου καὶ λόγος ἄγγελος
[1, 5]	ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις καὶ	λαὸν	νέον καὶ λαὸν καινόν· τοῖς
[1, 7]	δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν	λαὸν	τοῦτον εἰς τὸν τόπον, ὃν
[1, 5]	τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ νήπιον	λαὸν	τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν ἄμπελον
[1, 5]	φησίν, ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ τὸν	πρᾶον	καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ
[1, 6]	περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη	ἔλαβον	ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ
[1, 9]	Καθόλου δὲ ἡ περὶ τὸν	φόβον	αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ πηγή,
[1, 13]	ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ	φόβον	ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ
[1, 6]	ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ	φόβον	καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ
[1, 8]	καὶ τὴν ἀπειλὴν καὶ τὸν	φόβον	καὶ παρακούσαντες μέν, ὡς ἔοικε,
[1, 9]	μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν	φόβον,	ὅτι φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως.
[1, 9]	οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν	φόβον,	τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας.
[1, 6]	ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς τὸ	ἄφοβον	τοῦ παιδίου· καὶ ἔστι μὲν
[1, 5]	ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ	ἐκέκραγον	λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ,
[1, 11]	αὐτὸς ὢν λόγος πρὸς τὸ	κατεπεῖγον	ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ
[1, 9]	οἱ μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες	ὀλίγον	ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ
[1, 5]	ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´	ὀλίγον	ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς δέον αὐτοῖς
[1, 6]	ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες	ὀλίγον	ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ
[1, 6]	ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ	ὀλίγον	ὕδατος ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ
[1, 6]	ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν	λόγον	αἱ πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ
[1, 6]	ἡ σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν	λόγον	αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς αἷμα
[1, 13]	ἐστιν λογικὸς ἔτι ὁ παρὰ	λόγον	ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ ἄλογον,
[1, 13]	Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς τὸν	λόγον	ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς
[1, 6]	καὶ φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν	λόγον	αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ
[1, 6]	νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν	λόγον.	Δύο γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον.
[1, 6]	τὸ αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ	λόγον	ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ
[1, 13]	κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν	λόγον	ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται
[1, 2]	μηνύονται αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ	λόγον.	Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον
[1, 6]	λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν	λόγον,	καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς ἔοικεν,
[1, 6]	λέγω ὑμῖν» φησίν, ὁ τὸν	λόγον	μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ
[1, 6]	πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν	λόγον.	Ὅτι δὲ τὸ αἷμα ὁ
[1, 8]	τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν	λόγον	οὐκ ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν
[1, 13]	κατόρθωμα κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται	λόγον,	οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ
[1, 13]	ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν	λόγον.	Πᾶν τὸ παρὰ τὸν λόγον
[1, 12]	πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν	λόγον	ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι
[1, 3]	καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν	λόγον,	τὰς ἐντολὰς καὶ τὰς ὑποθημοσύνας
[1, 6]	τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν	λόγον,	τέλειον ἐκ τελείου φύντα τοῦ
[1, 6]	μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν	λόγον	τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα
[1, 5]	τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν τὸν	λόγον	τὸν δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον,
[1, 13]	λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ τὸν	λόγον	τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν.
[1, 11]	τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν	λόγον	τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι,
[1, 6]	τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν	λόγον	τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι
[1, 13]	λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ	ἄλογον,	ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται
[1, 2]	αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ δὲ ἁμαρτάνειν	ἄλογον.	Οὗ δὴ χάριν ὁ λόγος
[1, 11]	γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν παίζειν» τὸ	ἄλογον	τῆς τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα, οὐ
[1, 10]	Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν	ἀξιόλογον	εἰς μακάριον βίον, γέρας εὐζωίας,
[1, 10]	φημὶ δ´ οὖν ἔπαινον ἢ	ψόγον	ἢ ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς καὶ
[1, 8]	διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν	ψόγον,	οἱονεὶ μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ
[1, 6]	Ὡς γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ	ἔργον	ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται,
[1, 7]	ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ πατρός,	ἔργον	ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ
[1, 2]	πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον	ἔργον	ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ
[1, 5]	λέγει. Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς	ἔργον	σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ παίζειν
[1, 12]	γὰρ τὸ μέγιστον καὶ βασιλικώτατον	ἔργον	τοῦ θεοῦ, σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα.
[1, 6]	πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ	ἔργον	τοῦτο, χάρισμα καὶ φώτισμα καὶ
[1, 3]	τε ὄντος τὸν μὲν γενέσθαι	δημιουργὸν	ἀγαθόν, τὸν δὲ εἰς γνῶσιν
[1, 8]	αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν καὶ	δημιουργὸν	εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ
[1, 8]	ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον,	δημιουργόν,	υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ ἡ
[1, 5]	αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα τὸν	παιδαγωγὸν	αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς·
[1, 12]	ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε	παιδαγωγὸν	αὐτὸν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ,
[1, 7]	τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ	παιδαγωγόν·	ἐγὼ κύριος ὁ θεός σου,
[1, 11]	δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ Παῦλος	παιδαγωγὸν	εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου
[1, 6]	τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν	παιδαγωγόν;	Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης
[1, 7]	θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν	παιδαγωγὸν	ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν
[1, 7]	καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν	παιδαγωγόν,	ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν
[1, 6]	δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ	παιδαγωγόν	ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´
[1, 11]	Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ,	παιδαγωγὸν	ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς
[1, 7]	ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ τὸν	παιδαγωγὸν	ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται
[1, 12]	προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν	παιδαγωγὸν	ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν
[1, 12]	χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν	παιδαγωγόν,	σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς
[1, 7]	ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν	παιδαγωγὸν	τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι καὶ
[1, 7]	πνεύματί τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ	ῥάβδον	δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ Σιὼν»
[1, 8]	φάμενοι τὸν κύριον διὰ τὴν	ῥάβδον	καὶ τὴν ἀπειλὴν καὶ τὸν
[1, 7]	αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ προφητεία,	ῥάβδον	παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς
[1, 7]	προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ	ῥάβδον	περιτίθησιν ἡ προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν,
[1, 9]	δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι	εἶδον	ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ δὲ αὐστηρὸν
[1, 7]	τοῦ τόπου ἐκείνου Εἶδος θεοῦ·	εἶδον	γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον πρὸς
[1, 3]	ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον	ἔνδον	ἐστὶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´
[1, 7]	οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν	ἀνδράποδον	ὁ Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν
[1, 6]	μὲν πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ	πάροδον	οὐ διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ
[1, 5]	μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς	δέον	αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον
[1, 5]	θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ παρουσίαν.	Θεὸν	γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ μὴ
[1, 8]	καὶ πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς	θεόν	δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ
[1, 6]	Τί γὰρ ἔτι λείπεται τῷ	θεὸν	ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ ἄτοπον ὡς
[1, 7]	τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον τὸν	θεὸν»	ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις κύριον
[1, 8]	ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν συμπάντων	θεὸν	ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον,
[1, 6]	δι´ οὗ πεπιστευκότες εἰς τὸν	θεὸν	ἐπὶ τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ
[1, 8]	καὶ ἔστιν καὶ ἔσται, δείκνυσιν	θεόν,	καθ´ ὧν τριῶν χρόνων ἓν
[1, 9]	ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὸν	θεόν,	καθάπερ οἱ παῖδες οἱ σώφρονες
[1, 9]	ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς τὸν	θεὸν	καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ θεὸς
[1, 5]	ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς εἰς	θεὸν	καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ,
[1, 9]	θεόν, τουτέστιν ὁ συνίων τὸν	θεόν.	Μέμψις δέ ἐστι ψόγος ὡς
[1, 5]	δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ	θεὸν	μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ νήπιοι
[1, 8]	θεοῦ, δι´ οὗ καὶ τὸν	θεόν,	οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν.
[1, 6]	μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν	θεὸν	ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων τις
[1, 9]	δεινόν, εἰ ὁ εἰδὼς τὸν	θεὸν	οὐ γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´
[1, 6]	τὸ δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν	θεόν.	Οὔκουν ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς τὸ
[1, 7]	Ἔστι δὲ ἡ κατὰ τὸν	θεὸν	παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν
[1, 1]	τὴν μονότροπον τῆς εἰς τὸν	θεὸν	πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν
[1, 9]	δεσπότην ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν	θεόν.	Πολλῷ δέ, οἶμαι, καὶ τῷ
[1, 7]	Εἶδος θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί,	θεὸν	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη
[1, 9]	πεποίηται. Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν	θεὸν	πῶς τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ
[1, 7]	ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν	θεόν	σου» παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ
[1, 8]	ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι	θεὸν	συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι
[1, 6]	νέου. Φθέγγεται δὲ πρὸς τὸν	θεὸν	τὸ αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ
[1, 7]	Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε εἶδεν τὸν	θεὸν	τὸν κύριον. Οὗτός ἐστιν ὁ
[1, 5]	τοὺς παῖδας τοὺς νηπίους, τὸν	θεὸν	τὸν λόγον τὸν δι´ ἡμᾶς
[1, 9]	ὁ Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν τὸν	θεόν,	τουτέστιν ὁ συνίων τὸν θεόν.
[1, 6]	μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν	θεόν.	Ὧδέ πως γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν
[1, 8]	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ	φιλόθεον	ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός,
[1, 1]	τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν ἢ	τέλεον	ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς
[1, 4]	λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν	πλέον	τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς
[1, 8]	λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ	πλέον	τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον,
[1, 5]	καὶ τέκνα πολλάκις καὶ λαὸν	νέον	καὶ λαὸν καινόν· τοῖς δὲ
[1, 5]	μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν»	νέον	ὄνομα λέγει τὸ καινὸν καὶ
[1, 5]	ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον	νέον.	Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι
[1, 5]	εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ	νέον	προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ
[1, 2]	ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει	πειρατέον	ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ
[1, 6]	τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον	ἐπεξηγητέον	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς νηπίους
[1, 12]	πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα	ὁμολογητέον	χάριν αὐτῷ. Τὸ γάρ τοι
[1, 6]	Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν	συνηγορητέον.	Ἔτι καὶ τὸ πρὸς τοῦ
[1, 5]	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς	ἐκδεκτέον.	Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ
[1, 6]	οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον	ὑποληπτέον	τὸ γάλα τῶν νηπίων, εἴ
[1, 6]	τὸ δὲ αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται,	ἰστέον	οὖν, ὅτι ὡς ἄρτος εἰς
[1, 10]	αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἐπαινετικὸν	μεταχειριστέον	καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ τὰς
[1, 6]	τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ	ἐφαρμοστέον·	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ βρῶμα·
[1, 5]	εἰ δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον	ἐξακουστέον,	τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ ἐπὶ
[1, 6]	τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ δὴ	ἀναγνωστέον	ὧδέ πως τὸ ῥητόν· γάλα
[1, 4]	πρόβατα οὔτε ἄλλο οὐδέν πω	βιωτέον,	οὐδὲ δὴ παῖδας ἄνευ τοῦ
[1, 8]	ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας»	Παρασημειωτέον	ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα
[1, 6]	Ἐνταῦθα τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου	παρασημειωτέον,	ὅτι σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ
[1, 6]	τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν λαθικηδέα	μαζὸν»	τοῦ πατρός, τὸν λόγον, καταφεύγομεν,
[1, 11]	Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως	ἔπαιζον,	διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ
[1, 5]	ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο διὰ Ἡσαΐου	θεσπίζον,	τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη
[1, 9]	ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ	ὤρθριζον	πρὸς τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν,
[1, 8]	οὐδὲ ἕν, ὠφελεῖ ἄρα τὸ	ἀγαθόν·	ἀγαθὸς δὲ ὁ θεὸς ὁμολογεῖται,
[1, 5]	σοφοὺς μὲν εἶναι εἰς τὸ	ἀγαθόν,	ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν.
[1, 8]	ἴσα τε ἀλλήλοις καὶ ὅμοια·	ἀγαθὸν	ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν,
[1, 9]	μὲν γὰρ τὸ μὴ ἁμαρτεῖν,	ἀγαθὸν	δὲ καὶ τὸ ἁμαρτόντα μετανοεῖν,
[1, 8]	συμπάντων θεὸν ἕνα μόνον εἶναι,	ἀγαθόν,	δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν ἐν πατρί,
[1, 11]	συμφανὲς εἶναι ἕνα μόνον ἀληθινόν,	ἀγαθόν,	δίκαιον, κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν
[1, 8]	πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον	ἀγαθὸν	εἰδὼς φαίνεταί που λέγων ὥστε
[1, 8]	οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν	ἀγαθὸν	εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ ἡ
[1, 8]	λέγεται, καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη	ἀγαθὸν	εἶναι λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν
[1, 8]	φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ δὲ	ἀγαθὸν	εἶναι οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν
[1, 9]	ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ	ἀγαθὸν	εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ
[1, 8]	ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται	ἀγαθὸν	εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν
[1, 8]	δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ	ἀγαθὸν	εἶναι φάμενοι τὸν κύριον διὰ
[1, 8]	τὰ μέρη, καθ´ ἃ τὸ	ἀγαθὸν	ἐξετάζεται, καὶ ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται,
[1, 3]	φιλοῦν ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ	ἀγαθόν	ἐστιν ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ
[1, 8]	θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ	ἀγαθόν	ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ
[1, 8]	ἄρα ὁ θεός. Τὸ δὲ	ἀγαθόν,	ᾗ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο
[1, 7]	ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον	ἀγαθόν·	ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη
[1, 3]	αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν	ἀγαθὸν	ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον
[1, 8]	ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν	ἀγαθὸν	καὶ δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος
[1, 8]	καὶ ὡς δι´ αὑτὴν αἱρετὴ	ἀγαθὸν	καὶ ὡς οὐ τέρπουσα· οὐ
[1, 11]	χολῆς ἐστι γεννητικόν, ὡς τὸ	ἀγαθὸν	καταφρονήσεως, ὃ δὴ αἴτιον τοῦ
[1, 10]	κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς τὸ	ἀγαθὸν	τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι
[1, 1]	αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ	ἀγαθόν,	τὸ δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι
[1, 8]	δὲ καὶ κατ´ ἄλλον τρόπον	ἀγαθὸν	τὸ συμφέρον, οὐ τῷ τέρπειν,
[1, 3]	ὄντος τὸν μὲν γενέσθαι δημιουργὸν	ἀγαθόν,	τὸν δὲ εἰς γνῶσιν ἀφικέσθαι
[1, 8]	~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι	ἀγαθὸν	τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες
[1, 9]	περὶ τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ τὸ	ἀγαθὸν	τοῦ θεοῦ τὸ περὶ τὰς
[1, 10]	ὃς εὗρεν φρόνησιν. Τὸ γὰρ	ἀγαθὸν	τῷ ζητοῦντι εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι
[1, 8]	κολάζων τινάς, τέλος ἔχει τὸ	ἀγαθόν,	ὑπὲρ νουθεσίας τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν.
[1, 9]	μὲν γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ	ἀγαθὸν	χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται δὲ ὑπομιμνῇσκον
[1, 7]	αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ	ἔλαθον	ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι
[1, 10]	εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ, καὶ τί	ἔπαθον	ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ ὅμοια, τὸ
[1, 10]	λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον τί	ἔπαθον	οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες
[1, 9]	λέγουσα τὸ ξύλον καὶ τὸν	λίθον,	καὶ ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ» Μέγιστον
[1, 9]	ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ	ἦλθον»	φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ
[1, 5]	ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ παῖδες	ἐξῆλθον	εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον
[1, 6]	καὶ σχίζεται, καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ	νόθον,	τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ τὰ αὐτὰ
[1, 13]	ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν	ὀρθὸν	γίνεται λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ
[1, 13]	τὸ παρὰ τὸν λόγον τὸν	ὀρθὸν	τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν
[1, 10]	αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα τὸν	μισθὸν	τῆς γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς
[1, 13]	συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ	ἀκόλουθον	ἐν βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ
[1, 8]	ὁ κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει;	Ἀναγκαῖον	οὖν καὶ περὶ τούτου ὡς
[1, 8]	ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ	δίκαιον	ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί που λέγων
[1, 10]	κρύψωμεν δὲ εἰς γῆν ἄνδρα	δίκαιον	ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης
[1, 8]	Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν	δίκαιον.	Αὐτὸς γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ
[1, 9]	καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ	δίκαιον	δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ λόγου
[1, 8]	θεὸν ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν,	δίκαιον,	δημιουργόν, υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ
[1, 8]	ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ	δίκαιον	δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος
[1, 8]	πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν	δίκαιον,	δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ πίστεως
[1, 8]	ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν	δίκαιον.	Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν
[1, 9]	ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ	δίκαιον	ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ
[1, 8]	τὴν ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν	δίκαιον	καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως
[1, 11]	εἶναι ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν,	δίκαιον,	κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ
[1, 10]	δὴ καὶ τοὺς ἔτι τὸ	δίκαιον	οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε
[1, 10]	τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα	δίκαιον	ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ
[1, 8]	ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ	δίκαιον	σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι
[1, 5]	τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι	δίκαιον	τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι
[1, 6]	τοῦ θεοῦ οἱ τὸν μὲν	παλαιὸν	ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας
[1, 6]	τὸ αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ	παλαιὸν	ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ νέου.
[1, 1]	αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ τὸν προτετραμμένον,	κεφάλαιον	τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος
[1, 9]	γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω με,	ἔλαιον	δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν
[1, 6]	ἐθήλασαν μέλι ἐκ πέτρας καὶ	ἔλαιον	ἐκ στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν
[1, 6]	καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον, τὸ	πολυέλαιον	τοῦ λόγου δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου
[1, 2]	ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι	τελευταῖον	τετάχθω· ἀλλὰ καὶ τοῦτο {δὲ}
[1, 10]	καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς μακάριον	βίον,	γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι
[1, 12]	ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν	βίον·	ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες
[1, 12]	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν	βίον	ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ
[1, 13]	τῷ λόγῳ περὶ ὅλον τὸν	βίον.	Ναὶ μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν
[1, 12]	αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι	βίον.	Οὐ γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´
[1, 8]	ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω	βίον	παρακελεύεται. Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου
[1, 6]	σάρκα ἡμῖν τὸ πνεῦμα τὸ	ἅγιον	ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 7]	τῆς ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ	ἅγιον	εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν
[1, 6]	φώτισμα δὲ δι´ οὗ τὸ	ἅγιον	ἐκεῖνο φῶς τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται,
[1, 6]	λόγος, καὶ τὸ πνεῦμα τὸ	ἅγιον	ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ,
[1, 12]	ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ εἰς	ἅγιον	καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως
[1, 10]	ὑμᾶς εἰς τὸ ὄρος τὸ	ἅγιον	καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου
[1, 9]	ἐγὼ εἰς τὸ ὄρος τὸ	ἅγιόν	μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος
[1, 6]	ἅγιον τῷ ἐξ οὗ τὸ	ἅγιον,	ὃ δὴ κυρίως κέκληται φῶς·
[1, 8]	ὁ οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ	ἅγιον	πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός
[1, 6]	μυστικῶς τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ	ἅγιον	πνεῦμα τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον
[1, 9]	παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς τὸ	ἅγιόν	σου ὄρος, πρὸς τὴν ἐκκλησίαν,
[1, 9]	τὸν κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν	ἅγιον	τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει δὲ καὶ
[1, 6]	ὁμοίῳ φίλον, φίλον δὲ τὸ	ἅγιον	τῷ ἐξ οὗ τὸ ἅγιον,
[1, 5]	τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα	πάγιον	τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη
[1, 5]	αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ	ὑποζύγιον	καὶ πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει
[1, 5]	οἱ πατέρες καὶ αἱ μητέρες	ἥδιον	ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων τοὺς
[1, 3]	αὑτοῦ ἐχειρούργησεν καί τι αὐτῷ	ἴδιον	ἐνεφύσησεν. Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 2]	πολλοῖς τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ	ἴδιον	παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ
[1, 6]	ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν	ἀίδιον.	Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπότισα» ῥῆμα
[1, 6]	αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς τὸ	ἀίδιον	ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ παῖδες πρὸς
[1, 5]	ὄνομα λέγει τὸ καινὸν καὶ	ἀίδιον,	ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν καὶ νήπιον
[1, 13]	ζῆν ἁρμόττει, ἐξ ὧν τὸ	ἀίδιον	ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ
[1, 8]	θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος	ἀίδιον	κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ
[1, 8]	δὲ πάντα εἰς σωτηρίαν καὶ	ἀίδιον	ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ
[1, 6]	τί περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν	ἀίδιον	ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ
[1, 6]	κρᾶμα τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ	ἀίδιον	φῶς ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ τὸ
[1, 6]	τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ	παιδίον	αἵματι τῷ αὐτῷ· αἵματος γὰρ
[1, 5]	Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ	παιδίον	ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη
[1, 5]	ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει	παιδίον.	Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ εἰς
[1, 5]	ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ	παιδίον	εἰπών· ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ
[1, 7]	ἕως ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ	παιδίον	εἰς τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν·
[1, 5]	καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου	παιδίον,	οὕτως καὶ τῶν ὅλων ὁ
[1, 5]	κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς	παιδίον	προσηγορίας γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς
[1, 6]	ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ	παιδίον,	τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην
[1, 5]	βουλῆς ἄγγελος. Τί οὖν τὸ	παιδίον	τὸ νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα
[1, 5]	προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν ὀνομάζει	παιδίον,	τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ
[1, 6]	γάλα, ὅτι γάλα ἦν τὸ	παιδίον	τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον, τὸ
[1, 5]	ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ	παιδίον	τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν ἐν
[1, 7]	ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ	παιδίον,	ὥσπερ σκάφος, εἰς θηριώδη καὶ
[1, 2]	καὶ ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν	αἰφνίδιον	θάνατον προσειπών· μιαίνειν δὲ αὐτὸν
[1, 2]	ἐάν τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ	αἰφνίδιον,	παραχρῆμα μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ εὐχῆς
[1, 2]	λόγον. Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον	αἰφνίδιον	προσεῖπεν, τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον.
[1, 10]	καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας	ἁρμόδιον	εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας
[1, 6]	ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ	ἐμπόδιον	ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι
[1, 6]	κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς τὸ	βραβεῖον	τῆς ἄνω κλήσεως ἐν Χριστῷ
[1, 6]	τοὺς τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ	ἀγγεῖον,	δι´ οὗ πρὸς τὸ ἔμβρυον
[1, 12]	τι φαμὲν ἢ θεάσασθαι τὸ	θεῖον	δεῖν; Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν
[1, 6]	ἴσχομεν, ᾧ δὴ μόνῳ τὸ	θεῖον	ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ
[1, 8]	φόβος. Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ	θεῖον,	ᾗ τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ
[1, 6]	ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´ οὗ τὸ	θεῖον	ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές
[1, 9]	Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ	θεῖον	προειδὼς τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ
[1, 12]	παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν	ταμιεῖον	εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε»
[1, 3]	τὸ δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν	οἰκεῖόν	ἐστιν ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´
[1, 2]	γνώμην ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ	οἰκεῖον	σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ μὴ
[1, 6]	τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ	οἰκεῖον,	τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν
[1, 6]	διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ	τέλειον	ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν
[1, 6]	δι´ οὗ τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν,	τέλειον	δὲ τὸ ἀπροσδεές φαμεν. Τί
[1, 5]	οὕτως τὸ ἀληθές, τὸ μὲν	τέλειον	εἶναι παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ
[1, 5]	ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα	τέλειον,	εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος
[1, 6]	οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον,	τέλειον	ἐκ τελείου φύντα τοῦ πατρός,
[1, 5]	ἀνὴρ διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν	τέλειον	ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ
[1, 5]	βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς	τέλειον	ἐν κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ
[1, 6]	τροφὴ τὸ γάλα ἐστὶ τὸ	τέλειον	καὶ εἰς τέλος ἄγει τὸ
[1, 6]	τοῦτο, χάρισμα καὶ φώτισμα καὶ	τέλειον	καὶ λουτρόν· λουτρὸν μὲν δι´
[1, 6]	Οὔκουν ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς τὸ	τέλειον.	Καί μου μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος
[1, 6]	κλήσεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ	τέλειον	μὲν ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται
[1, 5]	Ταύτῃ τοι ἡ προφητεία τὸ	τέλειον	τῇ τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν προσηγορίᾳ
[1, 7]	νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι	τέλειον	τὸν πατέρα τῶν ὅλων, ἐν
[1, 10]	φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν	τέλειον,	ψεκτὸν δὲ τὸν φαῦλον τυγχάνειν.
[1, 5]	ὡς ὁ Χριστὸς τοῦ θεοῦ,	ἱερεῖον	δὲ ὡς ὁ κύριος. Ἀλλ´
[1, 11]	δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν	ἱερεῖον	ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα αὐτῇ	βιβλίον	ἀποστασίου, καὶ οὐκ ἐφοβήθη ἡ
[1, 7]	ἄγγελός μου προπορεύεταί σου» τὴν	εὐαγγέλιον	καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου
[1, 5]	Καὶ οὔτί γε μόνον τὸ	εὐαγγέλιον	ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ
[1, 8]	χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων τὴν	εὐαγγέλιον	τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν· ἓν
[1, 6]	βρῶμα δὲ ἡ πίστις εἰς	θεμέλιον	ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ
[1, 9]	δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν	ἥλιον	ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν
[1, 8]	πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν	ἥλιον	τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον
[1, 10]	τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ	ὑπηνέμιον	δείξας ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς
[1, 10]	ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς» Τὸ	ἐπιτίμιον	τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ εὐδιαφόρητον
[1, 6]	ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ	ἐνστόμιον	ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται.
[1, 12]	ἡμῶν βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν	ἐπουράνιον	μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα,
[1, 12]	τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ	ἐπουράνιον	μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην
[1, 6]	ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ	καταμήνιον	αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας φορᾶς,
[1, 5]	πνεῦμα· ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ	ποίμνιον	αὐτοῦ καὶ τῷ βραχίονι αὐτοῦ
[1, 9]	καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν τὸ	ποίμνιον	αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ
[1, 7]	προπορεύεταί σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ	ἡγεμόνιον	ἐπιστήσας τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ
[1, 6]	εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν	αἰώνιον»	Εἰ τοίνυν οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν
[1, 6]	πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν	αἰώνιον,	καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ
[1, 6]	τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν	αἰώνιον	καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται,
[1, 7]	πατρός, ἔργον ἐστὶ τοῦ λόγου	αἰώνιον	καὶ οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ
[1, 10]	μακάριον βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν	αἰώνιον.	~Ὅτι διὰ νόμου καὶ προφητῶν
[1, 7]	ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον,	οἷον	αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ ἡ
[1, 10]	ἐκ τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον,	οἷον	αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται
[1, 6]	ἐν αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι,	οἷον	ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται.
[1, 10]	δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει	οἷον	αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ
[1, 8]	δι´ οὗ καὶ τὸν θεόν,	οἷον	ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ
[1, 5]	νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων,	οἷον	ἤπιος νεωστὶ καὶ πρᾶος τῷ
[1, 8]	οὖν καὶ περὶ τούτου ὡς	οἷόν	τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ
[1, 10]	παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα,	οἷον	τί ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι τῷ
[1, 6]	τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη,	οἷον	τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς
[1, 6]	τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα,	οἷον	ὑγρά τις οὖσα σάρξ, τοῦ
[1, 5]	λέγων τῷ θεῷ καὶ τὸ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ
[1, 6]	φῶς ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον, φίλον δὲ
[1, 10]	ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν τὸ	ἤπιον	τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ οὗτος
[1, 6]	λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει τὸ	νήπιον.	Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν
[1, 5]	ἀίδιον, ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν καὶ	νήπιον	καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ
[1, 5]	ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ	νήπιον	λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν
[1, 5]	οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ	νήπιον·	νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος
[1, 5]	Τί οὖν τὸ παιδίον τὸ	νήπιον,	οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ
[1, 9]	ῥῦσαι. Καὶ πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ	νήπιον	παιδεύων, εὔθυναι δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ,
[1, 5]	ἀεί, τὸ δὲ παιδικὸν καὶ	νήπιον	παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν.
[1, 5]	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, τὸν	νήπιον	τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας
[1, 7]	ὁ κύριος· εἴ τις ἡμάρτηκεν	ἐνώπιόν	μου, ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ τῆς
[1, 7]	εἰμι ὁ θεός σου· εὐαρέστει	ἐνώπιόν	μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει
[1, 4]	Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ	παιδάριον	ἐπικοίνως οὐ μόνον τὸ ἄρρεν
[1, 4]	ἐστι τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ	παιδάριον	σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν
[1, 10]	πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς	μακάριον	βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον.
[1, 10]	Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες τὸ	μακάριον,	ὡς πράγματ´ οὐκ ἔχον οὔτε
[1, 13]	ἔτι ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων,	θηρίον	δὲ δὴ ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις,
[1, 6]	ἡ προφητεία ὑπὲρ μέλι καὶ	κηρίον»	ἀνάγει. Ναὶ μὴν ἐπιμίγνυται τὸ
[1, 9]	ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ» Μέγιστον γὰρ	τεκμήριον	τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι
[1, 6]	τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου πάθους	ποτήριον»	κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ
[1, 5]	ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ	μυστήριον·	Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ
[1, 9]	εἰς μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη	σωτήριον·	ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´ οὐχ
[1, 10]	ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν καὶ	σωτήριον,	ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην
[1, 7]	ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν	σωτήριον	δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν
[1, 6]	τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ	σωτήριον	ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´ οὗ τὸ
[1, 2]	τοῖς εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι	σωτήριον.	Καί μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ
[1, 12]	ἀκούωμεν τοῦ λόγου καὶ τὸν	σωτήριον	ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν
[1, 9]	πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς	σωτήριον	παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ
[1, 8]	μονάδα. Διὸ καὶ τὸ σύ»	μόριον	δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως
[1, 6]	ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα	ὑπερόριον	ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν
[1, 4]	Μένανδρος ὧδέ πως λέγων τοὐμὸν	θυγάτριον,	πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει
[1, 7]	τῶν οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ	πάτριον	καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον
[1, 8]	τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἀλλ´ οὐδὲ	ἀλλότριον	τοῦ σωτηρίου λόγου κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι.
[1, 5]	λέγει μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς	αὔριον·	ἀρκετὸν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ἡ
[1, 12]	γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ τῆς	αὔριον»	χρῆναι λέγων τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ
[1, 10]	δώσει καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ	ἀργύριον	αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ οὐ δώσει
[1, 9]	ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι	κύριον,	ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται· ὃ δὲ
[1, 5]	Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες,	κύριον,	αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου» Λέγει
[1, 9]	τὸν θεὸν οὐ γνώσεται τὸν	κύριον,	ἀλλ´ ὁ μὲν βοῦς καὶ
[1, 5]	ἄλλο παραθήσομαι τοῦ προκειμένου. Τὸν	κύριον	αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο διὰ
[1, 8]	οὐκ ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν	κύριον	διὰ τὴν ῥάβδον καὶ τὴν
[1, 10]	εἴρηται πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν	κύριον	εἰ αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός,
[1, 10]	διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν	κύριον	εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα.
[1, 8]	που λεγούσης καὶ ὁ φοβούμενος	κύριον	ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι
[1, 8]	ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα φοβούμενον	κύριον	ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ
[1, 9]	γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν	κύριον	καὶ παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ
[1, 6]	καὶ γάλα τῆς ποίμνης τὸν	κύριον	λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα;
[1, 7]	ὅτε εἶδεν τὸν θεὸν τὸν	κύριον.	Οὗτός ἐστιν ὁ θεός, ὁ
[1, 7]	οὗτος παιδαγωγὸς τότε μὲν φοβηθήσῃ	κύριον	τὸν θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ
[1, 7]	θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις	κύριον	τὸν θεόν σου» παρῄνεσεν. Διὰ
[1, 8]	οὐχὶ καὶ υἱὸν εἶναι τὸν	κύριον	τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ δὲ ὁ
[1, 5]	ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν	κύριον	τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς
[1, 5]	ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν	κύριον	τοὺς εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας
[1, 10]	ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ, ἐν τοῖς προστάγμασί μου
[1, 9]	ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις
[1, 10]	Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ οὐ μὴ μιάνῃ, καὶ
[1, 11]	ἢ βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ	πλησίον,	αὐτοῦ χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως
[1, 5]	οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν	πλησίον	γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους
[1, 6]	τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται,	παραπλήσιόν	τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν
[1, 5]	καὶ τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου	καθάρσιον	ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ τὸ δειλὸν
[1, 2]	κατὰ λόγον. Καὶ τὸ μὲν	ἀκούσιον	αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ δὲ ἁμαρτάνειν
[1, 2]	εὐχῆς αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται» τὴν	ἀκούσιον	ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον προσειπών· μιαίνειν
[1, 9]	οἶμαι, καὶ τῷ παντὶ τὸ	ἑκούσιον	καὶ κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ
[1, 6]	αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς αἷμα	πλούσιον	ὁ λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ·
[1, 11]	τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ δὴ	αἴτιον	τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ νᾶπυ
[1, 6]	χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν	υἱὸν	αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον
[1, 9]	κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν	υἱὸν	εἰ μὴ ὁ πατὴρ» λέγων,
[1, 8]	ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ	υἱὸν	εἶναι τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ.
[1, 8]	μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν,	υἱὸν	ἐν πατρί, ᾧ ἡ δόξα
[1, 6]	φησιν ὁ πιστεύων εἰς τὸν	υἱὸν	ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν
[1, 11]	εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς	υἱὸν	Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ,
[1, 6]	ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν	υἱὸν	καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ
[1, 9]	ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν	υἱὸν	καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος
[1, 9]	κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα	υἱόν,	ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος
[1, 7]	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ	υἱόν·	σκιαγραφία γὰρ ἦν τοῦ κυρίου
[1, 9]	σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν	υἱόν,	τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ
[1, 5]	ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ θεοῦ, τὸν	υἱὸν	τοῦ θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ
[1, 8]	αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν	υἱόν·	ὡς εἶναι ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς
[1, 5]	ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ	ἡσύχιον;	Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος λόγος,
[1, 7]	δύναμιν· τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ	κυριακὸν	φυλάττων ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ
[1, 5]	ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ	κακόν.	Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔστιν τὸ
[1, 8]	δῆλός ἐστι μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι	κακὸν	μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας
[1, 9]	τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ οὐ	κακόν,	ὅτι δεικνύει αὐτὸν οἷός ἐστιν,
[1, 9]	μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ τὸ	κακὸν	ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ
[1, 5]	τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν καὶ	ἄκακον	καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον
[1, 5]	πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν	ἄκακον	καὶ ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς
[1, 5]	τῶν ἁπαλῶν καὶ ἄκακον καὶ	ἀμνησίκακον	τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον εἶναι λέγων
[1, 8]	καὶ τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας	φάρμακον,	ἐξ οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς
[1, 8]	ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν	ὄστρακον	καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν
[1, 13]	συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη·	καθῆκον	δὲ ἀκόλουθον ἐν βίῳ θεῷ
[1, 13]	θεοσεβείας κατόρθωμα δι´ ἔργων τὸ	καθῆκον	ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα
[1, 13]	ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν οὖν	καθῆκον	προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται
[1, 13]	τοῦ λόγου ὑπακοὴν προσῆκον καὶ	καθῆκον	Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν
[1, 9]	ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ τὸ	προσῆκον	ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει,
[1, 13]	παῖδες· τὸ μὲν οὖν καθῆκον	προσῆκόν	ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς·
[1, 13]	κατὰ τὴν τοῦ λόγου ὑπακοὴν	προσῆκον	καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες·
[1, 6]	καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ	λογικὸν	γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ
[1, 12]	Τὸ γάρ τοι ζῷον τὸ	λογικόν,	τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι
[1, 5]	τῷ διδάσκοντι ἀεί, τὸ δὲ	παιδικὸν	καὶ νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς
[1, 3]	θάτερον εἶδος τῶν λόγων, τὸ	διδασκαλικόν,	ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ πνευματικόν,
[1, 13]	Ὅσα μὲν οὖν πρὸς τὸ	ἐθνικὸν	ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ
[1, 9]	πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ ὡς	οἶκον	ἐκάλεσάς με καὶ πατέρα καὶ
[1, 3]	διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ	πνευματικόν,	ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ
[1, 11]	καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ	πνευματικὸν	καὶ τὸ πολύχουν τῆς φύσεως
[1, 6]	πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ	πνευματικόν·	οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ
[1, 6]	ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ	διορατικὸν	ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν
[1, 10]	δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ	ἐπαινετικὸν	μεταχειριστέον καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ
[1, 10]	ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ ἔχον	ἐπαινετικόν·	περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ
[1, 10]	ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ τὸ	ἐπαινετικόν	τε καὶ ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς
[1, 1]	τὸ μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ	παραινετικὸν	εἶδος, τὸ δὲ ἐν εἰκόνος
[1, 10]	εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ	περιποιητικόν.	Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται
[1, 8]	λόγῳ παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ	παρακλητικὸν	εἶδος, οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ
[1, 11]	μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι	γεννητικόν,	ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ
[1, 5]	ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη	στερητικὸν	γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ
[1, 8]	οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ	λοιδορητικὸν	καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ
[1, 5]	Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ	προφητικὸν	ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους
[1, 10]	ἐγκωμιαστικοῦ τὸ ἐπαινετικόν τε καὶ	ψεκτικὸν	γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ
[1, 10]	τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν ἔχον	ψεκτικὸν	γίνεται, πῶς δὲ ἔχον ἐπαινετικόν·
[1, 10]	φάσκειν ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ	ψεκτικὸν	εἶδος τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι
[1, 10]	ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν	ψεκτικὸν	καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν
[1, 11]	δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ	δηκτικὸν	καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι
[1, 9]	δὲ αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ	ἐπιπληκτικὸν	διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος
[1, 10]	νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ	ἐπιπληκτικὸν	εἶδος νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ
[1, 10]	γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς τὸ	ἐπιπληκτικὸν	καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας
[1, 10]	γὰρ τὸ μὲν ψεκτικὸν καὶ	ἀποτρεπτικὸν	εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον,
[1, 10]	συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ προτρεπτικὸν καὶ	ἀποτρεπτικόν,	τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ τὸ ἐπαινετικόν
[1, 10]	τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ
[1, 10]	πρότερον, νῦν δὲ αὖ τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ καθάπερ
[1, 8]	τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω καὶ
[1, 11]	τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ φλέγματος	διακοπτικόν,	τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ οὗ
[1, 3]	καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ	ἐποπτικόν,	ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν.
[1, 11]	ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ	ἀνακαθαρτικὸν	ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος.
[1, 10]	ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ	ἐγκωμιαστικὸν	πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται,
[1, 8]	τὸ λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ	ἐγκωμιαστικόν}	Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη
[1, 8]	τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν καὶ	ὀνειδιστικὸν	{καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ εἶδος
[1, 6]	τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐνταῦθα τὸ	μυστικὸν	τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα
[1, 6]	ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος αἵματος τὸ	ζωτικὸν	τῆς πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ
[1, 11]	δὲ νᾶπυ καὶ τῆς χολῆς	μειωτικόν,	τουτέστι τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ
[1, 6]	οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν	δηλωτικόν,	τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ δὴ
[1, 9]	ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται δὲ	ὑπομιμνῇσκον	τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης φόβῳ.
[1, 9]	ὥσπερ ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν ἀεί,	καλὸν	δὲ καὶ τὸ ἀνασφῆλαι τῆς
[1, 6]	γάλα ἦν τὸ παιδίον τοῦτο	καλὸν	καὶ οἰκεῖον, τὸ σῶμα τοῦ
[1, 10]	παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ τὸ	καλὸν	καὶ τὸ συμφέρον πατρικῷ θελήματι
[1, 9]	οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ.	Καλὸν	μὲν γὰρ τὸ μὴ ἁμαρτεῖν,
[1, 7]	ὑμῶν» τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε	καλὸν	ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ
[1, 10]	Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ μὲν	καλὸν	τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ συμφέρον
[1, 12]	τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον	φιλόκαλόν	τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ μετ´
[1, 5]	μὲν τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς καὶ	ἁπαλὸν	ἅπαν, ἅτε δι´ ἀσθένειαν {ᾗ}
[1, 9]	ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς	σάλον	ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν
[1, 6]	σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον	ἰσάγγελον	ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν
[1, 9]	ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ	ἤθελον	πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´
[1, 5]	λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν	ἄμπελον	ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον ἡ
[1, 2]	αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν	δῆλον	ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ
[1, 6]	αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος;	δῆλον	ὅτι· Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ
[1, 3]	δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη που	δῆλον.	Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα θάτερον
[1, 7]	φησίν, αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ·	ἀνάγγειλόν	μοι τί τὸ ὄνομά σου.
[1, 5]	καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ τὸ	δειλὸν	τῶν τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς
[1, 6]	γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ	φίλον	αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν
[1, 6]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον,	φίλον	δὲ τὸ ἅγιον τῷ ἐξ
[1, 6]	ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον,	φίλον δὲ τὸ ἅγιον τῷ
[1, 10]	αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός, ἢ	ἄλλον	περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ·
[1, 8]	εἶναι. Λέγεται δὲ καὶ κατ´	ἄλλον	τρόπον ἀγαθὸν τὸ συμφέρον, οὐ
[1, 6]	τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ	μεταβάλλον	ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν
[1, 5]	οὖν ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ	μᾶλλον	ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς καὶ
[1, 6]	ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν,	μᾶλλον	δὲ καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα
[1, 5]	ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ, ὅπερ καὶ	μᾶλλον	ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ
[1, 7]	κύριος τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ	μᾶλλον	ἢ τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ
[1, 7]	αὐτῶν. Τίς ἂν οὖν τούτου	μᾶλλον	ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν
[1, 8]	θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα	μᾶλλον	ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ
[1, 10]	ὡς ὁ τρυγῶν ἐπὶ τὸν	κάρταλλον	αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν
[1, 6]	πεπληρῶσθαι τὴν χάριν. Τὸ γὰρ	μέλλον	τοῦ χρόνου τῇ δυνάμει τοῦ
[1, 10]	ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ	φύλλον	αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν
[1, 13]	ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ	ὅλον	τὸν βίον. Ναὶ μὴν τὸ
[1, 12]	τε καὶ ἄτυφον καὶ τὸ	ὅλον	φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε
[1, 8]	δὲ τὸ ψέγειν, οὐ μίσους	σύμβολον.	Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ
[1, 9]	γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας	σύμβολον.	Ἔπειτα δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους
[1, 6]	τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως	σύμβολόν	ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ οἱ
[1, 6]	τοῦ κυρίου πάθους καὶ διδασκαλίας	σύμβολον.	Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν
[1, 6]	οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα	δόλον	καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ φθόνον
[1, 6]	οὖν οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν	ἀπόστολον	ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν νηπίων,
[1, 6]	καλεῖν καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν	ἀπόστολον	φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε καὶ φρυαττόμενοι,
[1, 5]	καὶ ὡς περιστερὰν ἄκακον καὶ	ἄχολον»	πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι
[1, 1]	δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ	φαῦλον	τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν
[1, 10]	τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν	φαῦλον	τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες
[1, 5]	Ἰσαάκ, ὡς ὁ κύριος τὸ	ξύλον.	Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς
[1, 9]	νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ	ξύλον	καὶ τὸν λίθον, καὶ ἐθυμίασαν
[1, 10]	ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς τὸ	ξύλον	τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους
[1, 2]	ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν	δοῦλόν	σου» φησίν, ὁ θεός μου,
[1, 5]	πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ	πῶλον	εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 5]	καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ	πῶλον	νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον
[1, 5]	ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ τὸν	πῶλον»	φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος	ἁμαρτωλόν,	υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν,
[1, 9]	εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ τὸ	χωλὸν	καταδήσω καὶ τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι
[1, 9]	παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει	ἐλεγμόν.	Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος»
[1, 6]	φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε·	ἐμὸν	βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιήσω τὸ
[1, 7]	καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας τὸν	ἀριθμὸν	ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων Περσῶν
[1, 8]	ἕπεται δὲ τῷ συμφέροντι τὸ	ὠφέλιμον.	Κατὰ πάντα ἄρα τὰ μέρη,
[1, 6]	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπαγγελίας	βρώσιμον	καὶ {τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν· δι´
[1, 6]	τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ {τὸ}	πότιμον	ἀλληγορῶν· δι´ ὧν ἡ ἐκκλησία,
[1, 9]	αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος	ὑπογραμμόν·	καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ
[1, 6]	ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν κατὰ	νόμον	ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´ ἣν οὐχ
[1, 8]	ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ τὸν	νόμον	ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς
[1, 11]	πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν	νόμον	δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ Παῦλος
[1, 6]	τελείωσίς ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν	νόμον.	Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν
[1, 6]	ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ	νόμον	ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν
[1, 6]	δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ	νόμον	ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν
[1, 6]	γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ	νόμον,	ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ,
[1, 6]	ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν	νόμον	οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ
[1, 6]	μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν	νόμον	τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ
[1, 3]	καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ	νόμον	ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς
[1, 10]	καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ	ἐνεχυρασμὸν	ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ
[1, 2]	καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας, τὸν	λογισμόν,	ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ,
[1, 6]	μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν.	Διυλισμὸν	δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς
[1, 6]	αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ	διυλισμὸν	μὲν τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην
[1, 10]	βαδίζετε ἐν αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε	ἁγνισμὸν	ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει δὲ
[1, 6]	καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´	ἐξαφρισμὸν	μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ
[1, 6]	ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων	χωρισμόν·	ἕπεται δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ
[1, 8]	οὐρανοὶ δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν	κόσμον	εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ
[1, 2]	ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν	κόσμον	καὶ τὸν οὐρανὸν τάς τε
[1, 9]	καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι τὸν	θυμὸν	αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐκκαύσει πᾶσαν
[1, 4]	Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως λέγων	τοὐμὸν	θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι τῇ
[1, 6]	ἀποσύρεται τὸ σπέρμα, διὰ δὲ	αὐχμὸν	νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ ὁ
[1, 10]	μὲν ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων	λαμβάνον	τὰ παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον
[1, 9]	νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ,	ποίμανον	ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν σου
[1, 7]	ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς	οὐρανόν.	Παιδαγωγία δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ
[1, 2]	ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ τὸν	οὐρανὸν	τάς τε ἡλιακὰς περιδινήσεις κύκλους
[1, 5]	δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς	οὐρανὸν	τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν αὐτοὺς
[1, 6]	δικαίου καὶ τὸ αἷμα τὸ	ἐντυγχάνον	τὸ παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος
[1, 6]	Ἄβελ τοῦ δικαίου τὸ αἷμα	ἐντυγχάνον	τῷ θεῷ· οὐ γὰρ τὸ
[1, 5]	ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ	παρθένον	ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε
[1, 5]	καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ τὴν	παρθένον	ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν παῖδα
[1, 9]	ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν	παρθένον	τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι,
[1, 6]	τῶν μαστῶν σήραγγας, τούτῳ δὲ	ἀνακιρνάμενον	τὸ ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον
[1, 7]	θεία κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ	παραμένον.	Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν
[1, 9]	με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν	κτησάμενον	καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ
[1, 6]	καὶ τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου	εἰρημένον	ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς
[1, 8]	πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι	μεμετρημένον	ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ
[1, 12]	τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων τὸν	ἀπογεγραμμένον	Χριστῷ αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον καὶ
[1, 1]	ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ τὸν	προτετραμμένον,	κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν
[1, 6]	τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´	ἐπαγόμενον	ἑξῆς οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ
[1, 6]	δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν τὸ	λεγόμενον.	Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην τὴν γραφὴν
[1, 5]	ἅτε δι´ ἀσθένειαν {ᾗ} βοηθείας	δεόμενον,	κεχαρισμένον τέ ἐστι καὶ ἡδὺ
[1, 6]	θέρμῃ παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν	ἐκριπιζόμενον	ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται
[1, 6]	δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ καύματος	συγκαιόμενον	καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν μεταβολὴν
[1, 6]	ἡμῖν ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ	διδασκόμενον	νοεῖν, τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος
[1, 9]	τοῦ πυροῦ τὸ ἄχυρον τὸ	ὀφειλόμενον	τῷ πυρί. Ἐξὸν δέ, εἰ
[1, 5]	γενόμενον, κατὰ πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι	βουλόμενον,	ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ θεοῦ, τὸν
[1, 1]	τὸ δὲ ἐν εἰκόνος μέρει	παραλαμβανόμενον	διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ
[1, 6]	τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν	παραλαμβανόμενον	καθάπερ τὸ βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει
[1, 10]	παρόντων χρόνων κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς	καταλαμβανόμενον,	ὡς ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς τοὺς
[1, 6]	ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,	γενόμενον	ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,
[1, 5]	λόγον τὸν δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον	γενόμενον,	κατὰ πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον,
[1, 6]	ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν	γενόμενον,	ὅπως ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ
[1, 6]	υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός,	γενόμενον	ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ
[1, 5]	ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ	σημαινόμενον	ἐκ τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης
[1, 6]	ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας,	ἐκκυμαινόμενον	λευκαίνεται καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ	ἀναξηραινόμενον	ἵστησι τὴν μεταβολὴν τὸ αἷμα,
[1, 13]	διὰ τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν	γινόμενον	εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν
[1, 12]	καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων	ἑπόμενον	ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν
[1, 10]	ὅδε ὁ λόγος ἡμῖν παρῃτήθη.	Ἑπόμενον	γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς τὸ
[1, 6]	τοῦτο δὴ τὸ αἷμα φυσικῇ	τρεπόμενον	πέψει, κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ
[1, 6]	ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν	καταπεμπόμενον	ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης ἔτι τῆς
[1, 6]	ἐμβρύῳ καὶ διὰ μητρῴου πρότερον	ἐπιπεμπόμενον	ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ καταμήνιον
[1, 9]	καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως	ἐσόμενον	εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ
[1, 9]	καὶ τὸ θεῖον προειδὼς τὸ	ἐσόμενον,	καὶ τὸ φιλάνθρωπον τὸ αὑτοῦ
[1, 6]	δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες	ἐσόμενον,	μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον,
[1, 6]	λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν	πεισόμενον.	Ἀλλὰ καὶ ἡ σὰρξ αὐτὴ
[1, 7]	κυρίου τὸ ὄνομα τὸ Ἰησοῦ	προκηρυσσόμενον	ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ
[1, 6]	εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον	πεπτόμενον.	Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον
[1, 5]	τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει	ἑρμηνευόμενον	Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί
[1, 9]	γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν	χρηστευόμενον	ἀεί, θεραπεύεται δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ
[1, 5]	ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας	μηνυόμενον	χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ
[1, 3]	τέ ἐστι καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας	ἐχόμενον,	τὸ ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω
[1, 10]	οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ	παρεχόμενον,	τὴν φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ
[1, 6]	ὦμεν ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ	κεκαθαρμένον	πορνείας καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν
[1, 3]	ὑπ´ αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν	ἀπεικονισμένον	ἢ ὡς δι´ αὑτὸ αἱρετὸν
[1, 8]	φησί, τὴν γῆν καὶ τὸν	ἀπηλπισμένον	εἰς σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο
[1, 5]	δι´ ἀσθένειαν {ᾗ} βοηθείας δεόμενον,	κεχαρισμένον	τέ ἐστι καὶ ἡδὺ καὶ
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου μέτρον	ὡρισμένον,	ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων
[1, 10]	ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ	πεφυτευμένον	παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,
[1, 8]	τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα	φοβούμενον	κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς
[1, 3]	δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν	καθηγούμενον	ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου, βιοῦν δὲ
[1, 6]	καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ τὸ	ἐπιχορηγούμενον	αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ
[1, 6]	αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι, οἷον	ἀντιπελαργούμενον,	ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται. Καὶ
[1, 13]	θεῷ καὶ Χριστῷ βούλημα ἕν,	κατορθούμενον	ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ ὁ
[1, 13]	πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ δὲ	κατορθούμενον	κατὰ τὴν τοῦ λόγου ὑπακοὴν
[1, 6]	τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας	βεβαιούμενον.	Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος σαφέστατα
[1, 6]	ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ πνεύματος	ἀλλοιούμενον	θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται τῷ νηπίῳ
[1, 6]	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα	σαρκούμενον,	ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ τροφὴ
[1, 7]	οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ πάτριον	καλούμενον	παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω
[1, 13]	ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ	πλημμελούμενον	πᾶν διὰ τὴν τοῦ λόγου
[1, 9]	τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ τὸ	ὀχλούμενον	ἰάσομαι καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω
[1, 6]	Ταύτῃ τοίνυν περὶ τὴν ἀποκύησιν	οἰκονομούμενον	τῷ βρέφει τὸ γάλα χορηγεῖται,
[1, 5]	τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν	νοούμενον,	ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν
[1, 6]	ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο	νοούμενον,	καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός
[1, 10]	δὲ ἐκ τῶν παρόντων χρόνων	κατανοούμενον,	οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο
[1, 6]	ἐσχάτην ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε	τηρούμενον	ὅτε παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι
[1, 6]	πέμψαντός με» Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα	ἀλληγορούμενον	παραπλησίως γάλακτι τὸ θέλημα τοῦ
[1, 5]	δὲ Ἐφεσίοις γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ	ζητούμενον	ὧδέ πως λέγων μέχρι καταντήσωμεν
[1, 6]	κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ πλεῖστον	κεχυμένον,	βρῶμα δὲ ἡ πίστις εἰς
[1, 5]	ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ	ἀνακεχυμένον	ἡμῶν τὸν τρόπον. Σοφία δὲ
[1, 9]	τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ τὸ	πλανώμενον	ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ
[1, 9]	παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ	παρασιωπώμενον	τὸ φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ
[1, 6]	χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ μὴ	πεπληρωμένον·	τέλειος δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται
[1, 6]	ἅγιον πνεῦμα τῇ τοῦ κυρίου	ἀποχρώμενον	φωνῇ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει.
[1, 5]	στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω	αἶνον»	Τοῦτό τοι καὶ ὁ κύριος
[1, 5]	καινόν» νέον ὄνομα λέγει τὸ	καινὸν	καὶ ἀίδιον, ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν
[1, 5]	δούλοις μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα	καινόν»	νέον ὄνομα λέγει τὸ καινὸν
[1, 5]	καὶ λαὸν νέον καὶ λαὸν	καινόν·	τοῖς δὲ δούλοις μου» φησί,
[1, 7]	Ἐτήρει γὰρ τὸ ὄνομα τὸ	καινὸν	τῷ νέῳ λαῷ τῷ νηπίῳ·
[1, 10]	λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´ οὖν	ἔπαινον	ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι
[1, 9]	οὐκ ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ	δεινόν,	εἰ ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν
[1, 6]	ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας,	ἐκεῖνον,	εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς
[1, 6]	ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´	ἐκεῖνον	τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς
[1, 6]	ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ	φωτεινὸν	ὄμμα τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ
[1, 11]	τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα μόνον	ἀληθινόν,	ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα καὶ
[1, 8]	ἐξομαλίζων, εἰς τὸν ὑγιῆ καὶ	ἀληθινὸν	ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις
[1, 6]	ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν	ἀληθινόν·	ὁ γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ
[1, 5]	καὶ ἁπλοῦν καὶ νήπιον καὶ	ἀληθινόν,	ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς»
[1, 12]	Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν τὸν	ἀληθινὸν	ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν ἐν Χριστῷ
[1, 7]	παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν·	ἔκκλινον	ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν·
[1, 6]	ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν	οἶνον	ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει,
[1, 5]	ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ	οἶνον	ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ
[1, 4]	ἀπόκειται ἐπιθυμίας διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ.	Κοινὸν	οὖν καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ
[1, 4]	παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ	ἐπίκοινόν	ἐστιν ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε
[1, 6]	φασί, πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ	ἀνθρώπινον.	Παγκάλως. Φημὶ γάρ· ἅμα τοίνυν
[1, 9]	αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ	φιλότεκνον	τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ
[1, 5]	κατὰ πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον,	ἀμνὸν	κέκληκεν τοῦ θεοῦ, τὸν υἱὸν
[1, 2]	ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς	γυμνὸν	δασείας καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας,
[1, 10]	αὐτοῦ τῷ πεινῶντι δώσει καὶ	γυμνὸν	περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ
[1, 5]	τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ λέοντος	σκύμνον	καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου
[1, 6]	ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ.	Πρωτόγονον	γὰρ τὸ αἷμα εὑρίσκεται ἐν
[1, 6]	δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ	φθόνον	καὶ καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη
[1, 12]	τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη καὶ	αὐτοδιάκονον	καὶ προσέτι ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον.
[1, 11]	ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα	μόνον	ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα
[1, 5]	Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τὸ νέον προσέθηκεν
[1, 7]	ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας
[1, 6]	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ	μόνον	ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα
[1, 6]	τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ, ὃν	μόνον	ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς προειρήκαμεν,
[1, 6]	γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι	μόνον	βουληθῆναι αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι τὴν
[1, 6]	κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή.	Μόνον	δὲ ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι
[1, 7]	Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους,	μόνον	δὲ εἶναι τέλειον τὸν πατέρα
[1, 5]	οὐ κεκάρπωται ὡς ὁ κύριος,	μόνον	ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας
[1, 5]	λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ	μόνον	εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ
[1, 8]	τὸ τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα	μόνον	εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν
[1, 6]	οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ	μόνον	ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν
[1, 5]	τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ,	μόνον	ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ
[1, 3]	διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ	μόνον	ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας
[1, 6]	καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι	μόνον	ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν
[1, 7]	μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ	μόνον,	ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα
[1, 6]	τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι	μόνον	καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν ἐν
[1, 8]	πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ	μόνον	ὅ ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ
[1, 7]	αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν	μόνον	οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες
[1, 9]	ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ	μόνον	ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος
[1, 8]	δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως	μόνον	ὄντα, ὃς ἦν καὶ ἔστιν
[1, 5]	Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ θεὸν	μόνον	πατέρα ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ
[1, 3]	Καὶ τὰ μὲν ἄλλα κελεύων	μόνον	πεποίηκεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´
[1, 13]	τὸ ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα	μόνον,	τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς τὸ
[1, 9]	σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ οὐ	μόνον	τὰ ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ
[1, 4]	οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ	μόνον	τὸ ἄρρεν ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 6]	καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ	μόνον	τὸ γάλα καὶ ποτὸν εἶναι
[1, 5]	οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε	μόνον	τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ
[1, 5]	ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν	μόνον	τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς
[1, 10]	φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι	μόνον	τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν
[1, 6]	πρὸς τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ	μόνον	τῶν ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν
[1, 6]	Μὴ γὰρ κατὰ τὸν αὐτὸν	χρόνον	ἅμα ἄμφω συνίστασθαί φαμεν, τήν
[1, 6]	γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν τὸν	χρόνον.	Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις εἰς
[1, 6]	Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον	χρόνον	ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν
[1, 5]	τέ ἐστι καὶ ἡδὺ καὶ	τερπνόν,	τοῦ θεοῦ μὴ περιισταμένου τῷ
[1, 6]	φῶς. Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν	ὕπνον	ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον
[1, 3]	εἶδος τῶν λόγων, τὸ διδασκαλικόν,	ἰσχνόν	τέ ἐστι καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας
[1, 6]	δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς	λύχνον,	τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου δι´
[1, 12]	βίου καὶ ἀπεριττότητα ἔτι τε	εὔζωνόν	τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα
[1, 12]	σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν,	σύμφωνον	τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς ἔργοις,
[1, 9]	Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ	πάταξον	τὸν υἱόν, τὴν δὲ ψυχὴν
[1, 8]	τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς καὶ	ἐξὸν	αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ τὰς ἰδίας
[1, 9]	ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ πυρί.	Ἐξὸν	δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου
[1, 9]	καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων,	ἐξὸν	εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται·
[1, 7]	Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ Φιλίππου	Ναυσίθοον.	Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής, ὁ
[1, 5]	τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ	λεῖπον	τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ.
[1, 9]	τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ	ἐγκατέλιπον,	λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν
[1, 9]	ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ	ἐγκατέλιπον,	πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν
[1, 5]	ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος·	λοιπὸν	δέ ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι,
[1, 6]	τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ	σκοπὸν	διώκω εἰς τὸ βραβεῖον τῆς
[1, 13]	αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι	σκοπόν,	ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ
[1, 8]	πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει	σκοπὸν	τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ
[1, 8]	Λέγεται δὲ καὶ κατ´ ἄλλον	τρόπον	ἀγαθὸν τὸ συμφέρον, οὐ τῷ
[1, 9]	Ἐπίωμεν δὲ ἤδη καὶ τὸν	τρόπον	αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ
[1, 6]	τοῦ αἵματος τὴν φύσιν, ὃν	τρόπον	ἡ πυτία συνίστησι τὸ γάλα,
[1, 6]	μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν	τρόπον	καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις
[1, 7]	τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ οὖν	τρόπον	ὁ κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς
[1, 2]	μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα	τρόπον,	ὃ δή φαμεν εἶναι θεοῦ·
[1, 9]	συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν	τρόπον	ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς
[1, 5]	λέγει, μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν	τρόπον	ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ
[1, 6]	τῷ πρὶν ἢ λούσασθαι τὸν	τρόπον.	Ὅτι δὲ ἡ γνῶσις συνανατέλλει
[1, 5]	τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν	τρόπον.	Σοφία δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ
[1, 12]	δὴ μέλει πῶς καὶ τίνα	τρόπον	ὑγιεινότερος ἂν ὁ τῶν ἀνθρώπων
[1, 1]	τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν	μονότροπον	τῆς εἰς τὸν θεὸν πίστεως
[1, 8]	σαφέστατα ὁ κύριος ἐκφαίνει, τὴν	πολύτροπον	καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα
[1, 7]	τὸν λαὸν τοῦτον εἰς τὸν	τόπον,	ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός
[1, 6]	πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ	ἄτοπον	δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν ἐκείνων
[1, 6]	τῷ θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ	ἄτοπον	ὡς ἀληθῶς χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ
[1, 8]	κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον	καρπὸν	αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ
[1, 10]	διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν	καρπὸν	αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ
[1, 8]	πᾶν τὸ καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα	καρπὸν	πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ
[1, 2]	ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ περὶ τὸν	ἄνθρωπον	αὐτόν, περὶ ὃν ἡ πᾶσα
[1, 5]	τὸν λόγον τὸν δι´ ἡμᾶς	ἄνθρωπον	γενόμενον, κατὰ πάντα ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι
[1, 3]	κελεύων μόνον πεποίηκεν, τὸν δὲ	ἄνθρωπον	δι´ αὑτοῦ ἐχειρούργησεν καί τι
[1, 8]	καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ τὸν	ἄνθρωπον,	δι´ ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος
[1, 8]	πλέον τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν	ἄνθρωπον,	εἰκότως, τὸ κάλλιστον τῶν ὑπ´
[1, 1]	καὶ κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν	ἄνθρωπον,	εἰς δὲ τὴν μονότροπον τῆς
[1, 12]	αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν τὸν	ἄνθρωπον	ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι,
[1, 12]	καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως	ἄνθρωπον,	ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ
[1, 2]	τὰς φορὰς ἀσχολεῖται διὰ τὸν	ἄνθρωπον,	ἔπειτα δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον
[1, 12]	καὶ τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι	ἄνθρωπον.	Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ
[1, 8]	ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν	ἄνθρωπον.	Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά
[1, 6]	ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν	ἄνθρωπον	καὶ νήπιοι ὦμεν ὡς βρέφος
[1, 3]	λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν	ἄνθρωπον	καὶ ὃ εἶχεν εἶδεν καὶ
[1, 6]	οἱ τὸν μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι	ἄνθρωπον	καὶ τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν
[1, 12]	θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν	ἄνθρωπον	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν
[1, 12]	τοι ζῷον τὸ λογικόν, τὸν	ἄνθρωπον	λέγω, ἄλλο τι φαμὲν ἢ
[1, 2]	τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας τὸν	ἄνθρωπον,	ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος, καὶ
[1, 1]	γέ τοι τούτων περὶ τὸν	ἄνθρωπον	ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ
[1, 10]	ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ	ἄνθρωπον	οὐ καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος
[1, 8]	δήπου ὠφελεῖ μέν τι τὸν	ἄνθρωπον,	οὐχὶ δὲ καὶ κήδεται αὐτοῦ,
[1, 6]	οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ	ἄνθρωπον	περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς
[1, 6]	ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν παθητὸν	ἄνθρωπον,	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς
[1, 6]	ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν	ἄνθρωπον,	τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ
[1, 6]	φῶς ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν	ἄνθρωπον	ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι
[1, 8]	ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ τὸ	φιλάνθρωπον	αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ
[1, 8]	τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν,	φιλάνθρωπόν	ἐστιν εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ
[1, 9]	προειδὼς τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ	φιλάνθρωπον	τὸ αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς
[1, 8]	οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ	φιλάνθρωπον	τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ
[1, 4]	πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει	φιλάνθρωπον	τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ
[1, 12]	καὶ τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ	φιλάνθρωπον	φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ
[1, 6]	ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον	αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ ὡς
[1, 7]	καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή»	Πρόσωπον	δὲ τοῦ θεοῦ ὁ λόγος,
[1, 6]	λέγει, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον»	Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 8]	ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ	πρόσωπον	ἡμῖν δικαιοσύνης τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος
[1, 7]	νέου καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον.	Ἰδού» γάρ φησι τῷ Μωσεῖ,
[1, 6]	τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ	πρόσωπον	ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον
[1, 7]	γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον,	καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή»
[1, 8]	ἔσται αὐτοῖς. Οὗ γὰρ τὸ	πρόσωπον	κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις,
[1, 8]	τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ	πρόσωπόν	μου ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω
[1, 6]	αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν
[1, 6]	αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν·
[1, 7]	δὲ τοῦ νέου καθηγεμὼν λαοῦ,	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι
[1, 7]	θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί, θεὸν	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου
[1, 6]	γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα.
[1, 9]	μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ	πρόσωπόν	σου. Καίτοι τὰ τέκνα ἡμῶν,
[1, 6]	πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον	τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ,
[1, 5]	τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ	πρόσωπον	τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον τῇ
[1, 5]	καὶ λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου	νεβρὸν	καὶ ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ
[1, 6]	μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν	ὑγρὸν	τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν
[1, 10]	τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα	δένδρον	ὣς ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ
[1, 6]	θείῳ πνεύματι ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι,	ἐλεύθερον	καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν ὄμμα
[1, 12]	καὶ ἄτυφον καὶ τὸ ὅλον	φιλελεύθερον	καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν,
[1, 6]	σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν σοφῶν·	σήμερον	ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός
[1, 6]	μου εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ	σήμερον	γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν
[1, 12]	αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι	ἐφήμερον	ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ ἐν
[1, 3]	δῆλον. Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα	θάτερον	εἶδος τῶν λόγων, τὸ διδασκαλικόν,
[1, 9]	τοῦ φόβου, ὧν τὸ μὲν	ἕτερον	γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται
[1, 9]	ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ	ἕτερον	εἶδος τοῦ φόβου μετὰ μίσους
[1, 8]	δὲ εἰς ἀμείνω βίον παρακελεύεται.	Οὐδέτερον	γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ
[1, 13]	δὲ αἰῶνός ἐστιν ἀρχὴ τὸ	ἡμέτερον	τέλος. Τὸ μέντοι τῆς θεοσεβείας
[1, 6]	πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν	ἀραιότερον	ὂν τὸ σῶμα τὴν τροφὴν
[1, 8]	ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ δὴ	οἰκειότερον	αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται διὰ
[1, 6]	οὐδὲ μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ	λευκότερον	εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ
[1, 6]	Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις,	κοινότερον	δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ·
[1, 7]	ἂν οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς	φιλανθρωπότερον	παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν πρότερον
[1, 6]	καὶ ἔστι μὲν τῆς σαρκὸς	ὑγρότερον	τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά τις
[1, 6]	τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ μητρῴου	πρότερον	ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ
[1, 1]	πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς	πρότερον	μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο,
[1, 10]	ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη	πρότερον,	νῦν δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν
[1, 6]	εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς,	πρότερόν	ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης·
[1, 1]	ἂν οὖν τις νοσῶν ἔτι	πρότερόν	τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν
[1, 1]	ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν πεπλανημένων	πρότερον	τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας.
[1, 7]	φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν	πρότερον	τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη
[1, 6]	οὐσῶν καὶ ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται	πρότερον,	ὡς ἐκ τῆς διατάσεως τῶν
[1, 5]	δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας	ἀφειδέστερον	δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς
[1, 6]	δείκνυται· ἐκ δὲ τοῦ αἵματος	δαψιλέστερον	χεῖται τὸ γάλα· θέρους δ´
[1, 6]	αἵματος νοστιμώτερον τὸ γάλα καὶ	λεπτομερέστερον.	Εἴτε γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον αἷμα
[1, 6]	πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν	σαφέστερον	τοῦτο ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως
[1, 1]	καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς	ὕστερον	ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ
[1, 7]	παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν	ὕστερον	μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον»
[1, 2]	ὃ δή φαμεν εἶναι θεοῦ·	δεύτερον	δὲ τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ
[1, 6]	τροφιμώτερον ἄλλο τι οὐδὲ μὴν	γλυκύτερον	ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον εὕροις ἂν
[1, 9]	μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς	τραχύτερον	ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ πως ἀναχαιτίσαι
[1, 5]	ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν.	Ἐμφαντικώτερον	δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ
[1, 5]	αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας» τὸ ἔτι	ἁπαλώτερον	τῶν προβάτων εἰς ἀφέλειαν ἄρνας
[1, 6]	οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος	νοστιμώτερον	τὸ γάλα καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε
[1, 6]	κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν οὐ	τροφιμώτερον	ἄλλο τι οὐδὲ μὴν γλυκύτερον
[1, 10]	βληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ	ἐξώτερον·	ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ
[1, 9]	συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν	φανερώτερον	τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν,
[1, 8]	πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ	φέρον	καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν
[1, 8]	κακοῦ ἐπὶ τὸ τοῦ τιμωρουμένου	συμφέρον	ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει
[1, 8]	κατ´ ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν τὸ	συμφέρον,	οὐ τῷ τέρπειν, ἀλλὰ τῷ
[1, 10]	καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ	συμφέρον	πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται.
[1, 10]	καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ	συμφέρον	τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ οὖν
[1, 9]	ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα	πονηρόν»	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου
[1, 9]	εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ δὲ	αὐστηρὸν	τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ
[1, 3]	ἡ γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ	βάραθρον	χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ ὁ βλέπων
[1, 8]	οἱονεὶ μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ	νωθρὸν	τῆς διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν τε
[1, 5]	καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι	μικρὸν	μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε
[1, 5]	ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ	ὅρον	τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν
[1, 11]	τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν	ὀνησιφόρον	εἶναι ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´
[1, 5]	θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς	μέτρον	ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ,
[1, 6]	ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου	μέτρον	ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ
[1, 3]	ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ	φίλτρον	ἔνδον ἐστὶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ,
[1, 6]	καὶ μήτηρ, δι´ οὗ καὶ	φίλτρον	εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα
[1, 9]	μόνος θεός. Ὡς γὰρ τὸ	ἔσοπτρον	τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν, ὅτι
[1, 9]	δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ	λύτρον	ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ
[1, 6]	καὶ φώτισμα καὶ τέλειον καὶ	λουτρόν·	λουτρὸν μὲν δι´ οὗ τὰς
[1, 6]	φώτισμα καὶ τέλειον καὶ λουτρόν·	λουτρὸν	μὲν δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας
[1, 6]	πρὸς τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ	λουτρὸν	τὸ πνευματικόν· οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες
[1, 7]	ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν	ταῦρον·	ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς
[1, 8]	ἀμείνω βίον παρακελεύεται. Οὐδέτερον γὰρ	ἀμάρτυρον	θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ τε χάρις
[1, 6]	καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς πέτρας,	βούτυρον	βοῶν καὶ γάλα προβάτων μετὰ
[1, 6]	λιπαρῷ τοῦ γάλακτος, ὃ δὴ	βούτυρον	καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον, τὸ
[1, 6]	γέννησιν τοῦ παιδίου ὁ προφητεύων	βούτυρον»	φησὶν ἔδεται καὶ μέλι» Ἐμοὶ
[1, 9]	ᾧ ἀποκρίνεται τοῦ πυροῦ τὸ	ἄχυρον	τὸ ὀφειλόμενον τῷ πυρί. Ἐξὸν
[1, 6]	καὶ τὸ σπέρμα τοῦ ζῴου	ἀφρὸν	εἶναι τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν
[1, 6]	ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι	ἀφρὸν	μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν
[1, 9]	ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν τε καὶ	αἰσχρὸν	γεγονέναι διὰ τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι
[1, 8]	σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων	μωρόν»	εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν
[1, 10]	καὶ κρίμα δίκαιον ποιήσει ἀνὰ	μέσον	ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ
[1, 7]	θήσω τὴν διαθήκην μου ἀνὰ	μέσον	ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον σοῦ
[1, 6]	οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ ἀνὰ	μέσον	καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν·
[1, 7]	ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ	μέσον	σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός σου»
[1, 10]	ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ	μέσον	τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν τοῖς
[1, 9]	ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ	μέσον	φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται ὡς
[1, 7]	μου. Νυνὶ δὲ βάδιζε καὶ	ὁδήγησον	τὸν λαὸν τοῦτον εἰς τὸν
[1, 2]	μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί·	ἐλέησόν	με, κύριε, ὅτι πρὸς σὲ
[1, 8]	ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι	συμπάθησον	ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς
[1, 7]	ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ	ποίησον	ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν»
[1, 9]	Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα·	βόσκησον	ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα.
[1, 9]	μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν	λάλησον	αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ
[1, 10]	σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν,	κοινώνησον	αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ εἰς
[1, 1]	ἀληθείας γνῶσιν τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου.	Ἴσον	δ´ οὐκ ἔστιν ὑγίεια καὶ
[1, 5]	ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς»	ὅσον	ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν
[1, 9]	ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´	ὅσον	ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται
[1, 6]	ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´	ὅσον	μὲν οὖν δυνατὸν ἐν τῷδε
[1, 5]	ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν	ὅσον	οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ
[1, 7]	πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις ἔθος	ὅσον	οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ
[1, 6]	ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´	ὅσον	χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν,
[1, 9]	τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί ἐστιν;	παίδευσον	αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ, καὶ
[1, 9]	πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς	πλήρωσον	νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ,
[1, 2]	καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς.	Σῶσον	τὸν δοῦλόν σου» φησίν, ὁ
[1, 8]	ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα	τὸν	ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ,
[1, 9]	ἐγκατελίπετε τὸν κύριον καὶ παρωργίσατε	τὸν	ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει δὲ
[1, 11]	καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς	τὸν	αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ ὅτι θεὸς
[1, 10]	κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ εἰς	τὸν	αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα τὸν
[1, 6]	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	τὸν	ἀληθινόν· ὁ γὰρ ἄρτος τοῦ
[1, 12]	ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν	τὸν	ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν ἐν
[1, 6]	καὶ οἱ μαστοί, οἱ τέως	τὸν	ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι
[1, 2]	τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ περὶ	τὸν	ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν ἡ
[1, 8]	πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ	τὸν	ἄνθρωπον, δι´ ὃν καὶ γέγονεν
[1, 8]	δὴ πλέον τῶν ἄλλων ἀγαπήσει	τὸν	ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ κάλλιστον τῶν
[1, 1]	συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων	τὸν	ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν μονότροπον
[1, 12]	δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν	τὸν	ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ
[1, 2]	ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται διὰ	τὸν	ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ περὶ τὸν
[1, 8]	τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων	τὸν	ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ
[1, 6]	λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν	τὸν	ἄνθρωπον καὶ νήπιοι ὦμεν ὡς
[1, 12]	γάρ τοι ζῷον τὸ λογικόν,	τὸν	ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι φαμὲν
[1, 2]	λόγος τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας	τὸν	ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος,
[1, 1]	Τριῶν γέ τοι τούτων περὶ	τὸν	ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν,
[1, 8]	οὐ δήπου ὠφελεῖ μέν τι	τὸν	ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ καὶ κήδεται
[1, 6]	ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει	τὸν	ἄνθρωπον, τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´}
[1, 6]	δὲ φῶς ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν	τὸν	ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι
[1, 7]	ἀλείφει τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων	τὸν	ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν οὗτος καὶ
[1, 8]	ἄγων, φησί, τὴν γῆν καὶ	τὸν	ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ
[1, 5]	τὸν πῶλον» φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ»	τὸν	ἁπλοῦν τοῦτον καὶ νήπιον λαὸν
[1, 6]	εἶναί φασιν. Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν	τὸν	ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων
[1, 12]	περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων	τὸν	ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον
[1, 6]	Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ νοεῖν	τὸν	ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν
[1, 6]	τολμῶσι καλεῖν καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ	τὸν	ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε καὶ
[1, 7]	βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας	τὸν	ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων
[1, 10]	ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει,	τὸν	ἄρτον αὐτοῦ τῷ πεινῶντι δώσει
[1, 6]	γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν	τὸν	ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ νοῦ,
[1, 6]	ὁ πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν	τὸν	ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν
[1, 7]	καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ πονηροῦ	τὸν	ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ
[1, 7]	παιδαγωγός, ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει	τὸν	ἀσκητήν, πτερνίζειν διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν.
[1, 8]	ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν ἕνα καὶ	τὸν	αὐτὸν εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ
[1, 6]	αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ μὴ	τὸν	αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν ἢ
[1, 6]	τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν.	Τὸν	αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ ἡμεῖς
[1, 6]	ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ	τὸν	αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω συνίστασθαί
[1, 8]	μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον	τὸν	αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα
[1, 9]	αὑτοῦ καὶ τὸν υἱὸν καταπέμποντος	τὸν	αὑτοῦ· καὶ πρῶτος οὗτος τὴν
[1, 9]	ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον ἐπιλάμποντος	τὸν	αὑτοῦ καὶ τὸν υἱὸν καταπέμποντος
[1, 8]	ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι	τὸν	αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν καὶ
[1, 8]	τοὺς παρὰ τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας	τὸν	αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ
[1, 13]	πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς	τὸν	βάλλοντα ἡ σφαῖρα διὰ τὴν
[1, 4]	πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ,	τὸν	βεβαιότατον τῆς πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι
[1, 12]	εἴη τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν	τὸν	βίον ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι
[1, 13]	σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ ὅλον	τὸν	βίον. Ναὶ μὴν τὸ κορυφαιότατον,
[1, 5]	ὁ Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ	τὸν	γέλωτα καὶ διακύψας τῆς θυρίδος»
[1, 12]	ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα δὴ	τὸν	γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον
[1, 3]	μὲν ἄλλα κελεύων μόνον πεποίηκεν,	τὸν	δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ ἐχειρούργησεν
[1, 3]	τὸν μὲν γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν,	τὸν	δὲ εἰς γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ,
[1, 13]	μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ,	τὸν	δὲ φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ,
[1, 5]	νηπίους, τὸν θεὸν τὸν λόγον	τὸν	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ
[1, 8]	κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι	τὸν	δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ φόβος
[1, 8]	τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν	τὸν	δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ
[1, 2]	ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον	τὸν	δοῦλόν σου» φησίν, ὁ θεός
[1, 5]	παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν παιδιὰν	τὸν	ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος λέγει. Τί
[1, 7]	τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα	τὸν	ἐκ Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ
[1, 8]	εἶναι αὐτὸν δίκαιον καὶ δικαιοῦντα	τὸν	ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ
[1, 9]	δύναμιν καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν	τὸν	ἔλεγχον εἰδὼς ἀκολούθως τῷ λόγῳ
[1, 2]	σου» φησίν, ὁ θεός μου,	τὸν	ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί· ἐλέησόν με,
[1, 12]	ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ	τὸν	ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι
[1, 9]	καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς	τὸν	ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν
[1, 9]	σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ	τὸν	ἥλιον ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ
[1, 8]	ὁ πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει	τὸν	ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας»
[1, 7]	μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ	τὸν	θάνατον. Ἡμεῖς δὲ τὰς ἄλλων
[1, 9]	εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ	τὸν	θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν διὰ
[1, 7]	παιδαγωγὸς τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον	τὸν	θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις
[1, 6]	ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες εἰς	τὸν	θεὸν ἐπὶ τὸν λαθικηδέα μαζὸν»
[1, 9]	ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς	τὸν	θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες οἱ
[1, 9]	καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς	τὸν	θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ
[1, 9]	τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ συνίων	τὸν	θεόν. Μέμψις δέ ἐστι ψόγος
[1, 8]	τοῦ θεοῦ, δι´ οὗ καὶ	τὸν	θεόν, οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς,
[1, 9]	οὐ δεινόν, εἰ ὁ εἰδὼς	τὸν	θεὸν οὐ γνώσεται τὸν κύριον,
[1, 6]	γάρ· τὸ δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι	τὸν	θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς
[1, 7]	ἐντολαί. Ἔστι δὲ ἡ κατὰ	τὸν	θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς
[1, 1]	δὲ τὴν μονότροπον τῆς εἰς	τὸν	θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ
[1, 9]	Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες, οὐ πατέρα,	τὸν	θεόν. Πολλῷ δέ, οἶμαι, καὶ
[1, 9]	ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ γὰρ εἰδὼς	τὸν	θεὸν πῶς τοὺς διακόνους τοῦ
[1, 7]	ἔλεγεν, ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις κύριον	τὸν	θεόν σου» παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	τοῦ νέου. Φθέγγεται δὲ πρὸς	τὸν	θεὸν τὸ αἷμα, ὁ λόγος,
[1, 7]	καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε εἶδεν	τὸν	θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός ἐστιν
[1, 5]	γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς νηπίους,	τὸν	θεὸν τὸν λόγον τὸν δι´
[1, 9]	καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν	τὸν	θεόν, τουτέστιν ὁ συνίων τὸν
[1, 6]	μου μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι	τὸν	θεόν. Ὧδέ πως γὰρ ἔδοξεν
[1, 9]	διαφθερεῖ· καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι	τὸν	θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐκκαύσει
[1, 8]	ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον ἡμῖν δικαιοσύνης	τὸν	Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ, δι´
[1, 7]	Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος	τὸν	Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν·
[1, 7]	ἐμὲ ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν»	τὸν	Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος
[1, 5]	καὶ γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς	τὸν	Ἰσαάκ. Ἐγέλα δὲ κἀκεῖνος τοῦ
[1, 5]	τοῦτο ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ καὶ	τὸν	Ἰσαὰκ εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως
[1, 3]	Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν	τὸν	καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου, βιοῦν
[1, 10]	τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ	τὸν	καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ
[1, 10]	ἐπίστρεφε, ὡς ὁ τρυγῶν ἐπὶ	τὸν	κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς τὸ
[1, 8]	οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ τοῦ κτίσαντος	τὸν	κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα μὴ
[1, 2]	μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ	τὸν	κόσμον καὶ τὸν οὐρανὸν τάς
[1, 9]	ὑπακούεις τῷ θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ	τὸν	κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ αὐτὸς
[1, 9]	δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς	τὸν	κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην
[1, 9]	εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ γνώσεται	τὸν	κύριον, ἀλλ´ ὁ μὲν βοῦς
[1, 5]	καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ προκειμένου.	Τὸν	κύριον αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο
[1, 8]	τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι	τὸν	κύριον διὰ τὴν ῥάβδον καὶ
[1, 10]	ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς τοὺς ἐρομένους	τὸν	κύριον εἰ αὐτὸς εἶ ὁ
[1, 10]	συμφανὲς διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα	τὸν	κύριον εἰς σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν
[1, 9]	μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε	τὸν	κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν ἅγιον
[1, 6]	οὐχὶ καὶ γάλα τῆς ποίμνης	τὸν	κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν
[1, 7]	ἐπωνόμασται, ὅτε εἶδεν τὸν θεὸν	τὸν	κύριον. Οὗτός ἐστιν ὁ θεός,
[1, 8]	μὴ οὐχὶ καὶ υἱὸν εἶναι	τὸν	κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ δὲ
[1, 5]	μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς	τὸν	κύριον τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ
[1, 5]	καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ	τὸν	κύριον τοὺς εἰς θεὸν καταπεφευγότας
[1, 6]	πεπιστευκότες εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ	τὸν	λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν
[1, 9]	εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ	τὸν	λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι
[1, 7]	τὸ ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν	τὸν	λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν
[1, 9]	Καὶ διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος	τὸν	λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον,
[1, 9]	ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν	τὸν	λαόν, καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα
[1, 7]	διαθήκη ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει	τὸν	λαὸν μετὰ φόβου καὶ λόγος
[1, 7]	Νυνὶ δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον	τὸν	λαὸν τοῦτον εἰς τὸν τόπον,
[1, 9]	ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ ξύλον καὶ	τὸν	λίθον, καὶ ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ»
[1, 7]	ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον εἰς	τὸν	λιμένα τῶν οὐρανῶν· τὸ μὲν
[1, 2]	δασείας καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας,	τὸν	λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν
[1, 6]	καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις	τὸν	λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας
[1, 6]	δεδημιούργηται ἡ σάρξ· αἷμα ἡμῖν	τὸν	λόγον αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς
[1, 13]	λόγῳ. Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς	τὸν	λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική,
[1, 6]	φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος	τὸν	λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν
[1, 6]	ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει	τὸν	λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει τὸ
[1, 13]	τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ	τὸν	λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς
[1, 6]	τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός,	τὸν	λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς
[1, 6]	ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν, ὁ	τὸν	λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων
[1, 6]	αὑτοῦ πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας	τὸν	λόγον. Ὅτι δὲ τὸ αἷμα
[1, 8]	διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες	τὸν	λόγον οὐκ ἂν τὴν σφῶν
[1, 13]	οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ	τὸν	λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ τὸν
[1, 12]	αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον	τὸν	λόγον ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ
[1, 3]	ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες	τὸν	λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ τὰς
[1, 6]	Μή τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες	τὸν	λόγον, τέλειον ἐκ τελείου φύντα
[1, 6]	ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ	τὸν	λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν;
[1, 5]	παῖδας τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν	τὸν	λόγον τὸν δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον
[1, 13]	τὸν λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ	τὸν	λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά
[1, 11]	ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν,	τὸν	λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν
[1, 6]	τροφὴ τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν	τὸν	λόγον τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ
[1, 6]	μακάριοι μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι	τὸν	μαστόν. Διὰ τοῦτό φησι καὶ
[1, 3]	ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε ὄντος	τὸν	μὲν γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν
[1, 6]	οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ	τὸν	μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ
[1, 10]	τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα	τὸν	μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς ἔρωτα
[1, 7]	ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν οὗτος καὶ	τὸν	Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ
[1, 5]	θεοῦ, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ,	τὸν	νήπιον τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς
[1, 8]	ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ	τὸν	νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ
[1, 11]	λόγος πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος·	τὸν	νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ
[1, 6]	νηπιότης τελείωσίς ἐστιν, ὡς πρὸς	τὸν	νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι
[1, 6]	Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον	τὸν	νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν
[1, 6]	ἡ μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε	τὸν	νόμον τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω
[1, 6]	γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα	τὸν	νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ
[1, 6]	ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς	τὸν	οἶνον ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες
[1, 9]	ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν	τὸν	ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ
[1, 8]	σύ» μόριον δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν	τὸν	ὄντως μόνον ὄντα, ὃς ἦν
[1, 13]	~Ὅτι ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ	τὸν	ὀρθὸν γίνεται λόγον, οὕτως ἔμπαλιν
[1, 13]	Πᾶν τὸ παρὰ τὸν λόγον	τὸν	ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα
[1, 2]	μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ	τὸν	οὐρανὸν τάς τε ἡλιακὰς περιδινήσεις
[1, 6]	ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς	τὸν	παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας
[1, 5]	τὴν παρθένον ἀταλὴν νύμφην καὶ	τὸν	παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ
[1, 5]	οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα	τὸν	παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες
[1, 6]	δὲ τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως	τὸν	παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν
[1, 7]	αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι,	τὸν	παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ τὴν
[1, 7]	προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται	τὸν	παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην
[1, 7]	ἡμῖν ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ	τὸν	παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις ἐστί.
[1, 12]	ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη	τὸν	παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον
[1, 12]	ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς	τὸν	παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους
[1, 6]	ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ παῖδες πρὸς	τὸν	πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ
[1, 9]	μὴ ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ	τὸν	πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱός»
[1, 5]	παρορμῶν ὡς ἤδη σπεύδων πρὸς	τὸν	πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς
[1, 8]	τοῦτο ἦν τὸ οὐδεὶς ἔγνω	τὸν	πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν
[1, 5]	δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν μόνον	τὸν	πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς ἐπὶ
[1, 7]	ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι τέλειον	τὸν	πατέρα τῶν ὅλων, ἐν αὐτῷ
[1, 6]	ὁ λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν	τὸν	πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ ἡ σὰρξ
[1, 5]	γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ	τὸν	πρᾶον καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ
[1, 1]	ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ	τὸν	προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν
[1, 9]	τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς ὁ	τὸν	πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ γὰρ
[1, 5]	πῶλος ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ	τὸν	πῶλον» φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν
[1, 2]	σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ,	τὸν	σκίμποδα ἐφ´ ὃν κατάκεισαι λαβὼν
[1, 8]	ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ	τὸν	σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς
[1, 6]	ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ	τὸν	σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς
[1, 12]	πατρός, ἀκούωμεν τοῦ λόγου καὶ	τὸν	σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος
[1, 9]	ἔλεγχον εἰδὼς ἀκολούθως τῷ λόγῳ	τὸν	τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν
[1, 12]	ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς	τόν	τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ τὰς
[1, 10]	οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον	τὸν	τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν φαῦλον
[1, 7]	ὁδήγησον τὸν λαὸν τοῦτον εἰς	τὸν	τόπον, ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα
[1, 7]	τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος τὸν Ἰησοῦν	τὸν	τοῦ θεοῦ υἱόν· σκιαγραφία γὰρ
[1, 7]	τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν	τὸν	τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος τὸν Ἰησοῦν
[1, 9]	ζῷα καὶ τὰ μωρά, εἴσεται	τὸν	τρέφοντα, ὁ δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος
[1, 9]	τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ ἤδη καὶ	τὸν	τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας
[1, 6]	εἶναι τῷ πρὶν ἢ λούσασθαι	τὸν	τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ γνῶσις
[1, 5]	καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν	τὸν	τρόπον. Σοφία δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ
[1, 7]	ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ περιεῖλεν	τὸν	τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος
[1, 8]	ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς	τὸν	ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν
[1, 6]	τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς	τὸν	υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός,
[1, 9]	ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω	τὸν	υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατὴρ»
[1, 6]	τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων εἰς	τὸν	υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ
[1, 6]	μου, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν	τὸν	υἱὸν καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν
[1, 9]	ἥλιον ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ	τὸν	υἱὸν καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ
[1, 9]	παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον	τὸν	υἱόν, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ
[1, 5]	βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ θεοῦ,	τὸν	υἱὸν τοῦ θεοῦ, τὸν νήπιον
[1, 8]	πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν	τὸν	υἱόν· ὡς εἶναι ταῖς ἀληθείαις
[1, 6]	τὸ φῶς. Ὥσπερ οὖν οἱ	τὸν	ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν,
[1, 10]	μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ	τὸν	φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί
[1, 9]	κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ περὶ	τὸν	φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ
[1, 8]	ῥάβδον καὶ τὴν ἀπειλὴν καὶ	τὸν	φόβον καὶ παρακούσαντες μέν, ὡς
[1, 9]	ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ	τὸν	φόβον, ὅτι φόβος κυρίου ἀρχὴ
[1, 9]	Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ	τὸν	φόβον, τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ
[1, 7]	παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν	τὸν	Φοίνικά φασι γεγονέναι καὶ τῶν
[1, 6]	ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι	τὸν	χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ τὴν ἀφθαρσίαν
[1, 9]	βούλεταί μου τὴν σάρκα, περιβαλὼν	τὸν	χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, καὶ τὸν
[1, 5]	ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν	τὸν	Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον
[1, 6]	οὐ γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν	τὸν	χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις
[1, 9]	τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, καὶ	τὸν	χρῶτά μου κέχρικεν. Καλέσουσί με»
[1, 8]	σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται	τὸν	ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ
[1, 9]	εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας καὶ	θάνατον	ἀπείργουσαι, εἰς δὲ τὴν σωφροσύνην
[1, 7]	τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν	θάνατον.	Ἡμεῖς δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας
[1, 9]	πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν	θάνατον	ὁρμῆς. Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ
[1, 8]	σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα	θάνατον.	Πολλὴ δὲ ἡ σοφία περὶ
[1, 2]	ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον	θάνατον	προσειπών· μιαίνειν δὲ αὐτὸν λέγει
[1, 6]	Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ	δυνατόν,	ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ
[1, 6]	τὸ ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται τροφή.	Δυνατὸν	δὲ τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα
[1, 6]	ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν οὖν	δυνατὸν	ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν
[1, 12]	ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ	ἀκήρατον	εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα
[1, 4]	σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν	βεβαιότατον	τῆς πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων,
[1, 13]	τὸν βίον. Ναὶ μὴν τὸ	κορυφαιότατον,	αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος
[1, 6]	αἷμα ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ	λευκότατον	ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν;
[1, 6]	καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ	φωτεινότατον	καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος
[1, 11]	ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν οὖν μέλι	γλυκύτατον	ὂν χολῆς ἐστι γεννητικόν, ὡς
[1, 12]	τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον καὶ	βασιλικώτατον	ἔργον τοῦ θεοῦ, σῴζειν τὴν
[1, 6]	ἤδη τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ	ἀτοπώτατον,	ἐλλιπής; Εἰ δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν
[1, 9]	τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται, ᾗ	καθαρώτατον	καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως
[1, 6]	γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ	ἔσχατον	νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ
[1, 13]	ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ	ἔσχατον	ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν·
[1, 8]	μίσους σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ	ὀνειδίζετον,	καὶ ὁ φίλος καὶ ὁ
[1, 10]	πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν	εὔθετον	γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν
[1, 5]	μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς αὔριον·	ἀρκετὸν	γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία
[1, 10]	ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν	ἐπαινετὸν	εἶναι μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν
[1, 3]	ἕνεκεν τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος	αἱρετὸν	γέγονεν, οὐκ ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν
[1, 3]	θεοῦ ἢ ὡς ἕνεκεν ἄλλου	αἱρετὸν	διαπέπλασται. Εἰ μὲν οὖν δι´
[1, 3]	πεποίηκεν ὁ θεός, δι´ αὑτὸ	αἱρετόν	ἐστιν, τὸ δὲ δι´ αὑτὸ
[1, 3]	Εἰ μὲν οὖν δι´ αὑτὸ	αἱρετὸν	ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν
[1, 3]	ἐστιν, τὸ δὲ δι´ αὑτὸ	αἱρετὸν	οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ ἂν ᾖ
[1, 3]	ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´ αὑτὸ	αἱρετόν,	τούτῳ δὲ καὶ ἀσμενιστὸν καὶ
[1, 3]	ἀπεικονισμένον ἢ ὡς δι´ αὑτὸ	αἱρετὸν	τῷ θεῷ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται
[1, 9]	νοσοῦντι οὐ κακὸς ὁ τὸν	πυρετὸν	ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ γὰρ αἴτιος
[1, 6]	κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν	παθητὸν	ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα,
[1, 3]	τούτῳ δὲ καὶ ἀσμενιστὸν καὶ	φιλητόν.	Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν τί
[1, 3]	ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ	φιλητὸν	μέν τί ἐστί τινι, οὐχὶ
[1, 6]	νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ	εὐκαταφρόνητον	τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ
[1, 7]	ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´	ὠνητὸν	ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος ἦν, καὶ
[1, 6]	φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ τὸ	ῥητὸν	αὖθις τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα
[1, 6]	δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ πως τὸ	ῥητόν·	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα ἐν Χριστῷ»
[1, 10]	ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ	εὐδιαφόρητον	αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας
[1, 8]	τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον εἰσίν·	ἀναντίρρητον	ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ υἱὸν
[1, 5]	κελεύει διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ	ἀναμάρτητον	τῶν ἁπαλῶν καὶ ἄκακον καὶ
[1, 6]	ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα	θεμιτὸν	ἡμῖν ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 2]	ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ	Δημόκριτον	σώματος νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ
[1, 2]	ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ·	τρίτον	δὲ τὸ μὴ πάνυ πολλοῖς
[1, 7]	ἄγοντος καὶ διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ	τρίτον	ἡ ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα
[1, 10]	Ἐκ δὲ τῶν μελλόντων τὸ	τρίτον	συνίσταται μέρος τῆς συμβουλίας, ᾧ
[1, 2]	ἐν αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ	εὔτακτον	ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος
[1, 9]	καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ τὸ	ἀνέλεγκτον	εἶναι βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ
[1, 5]	ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν	εὐπρόσδεκτον	εἶναι λέγων τῷ θεῷ καὶ
[1, 6]	ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον νοεῖται	ὀρεκτόν.	Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ ἡ
[1, 13]	ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον	ὀρεκτόν,	ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος
[1, 10]	ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν τέλειον,	ψεκτὸν	δὲ τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´
[1, 6]	καινοὶ γενόμενοι, λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες	ἀμίαντον	φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον καὶ νήπιοι
[1, 5]	λέγει τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον,	ἄχραντον	καὶ ἁπλοῦν καὶ νήπιον καὶ
[1, 13]	ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ ἄλογον,	ἔκδοτον	ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί.
[1, 6]	ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα καὶ	ποτὸν	εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν
[1, 5]	ὁ λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις	ποτὸν	εἰς σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος
[1, 6]	βρῶμα εἶναί πως ἔχον καὶ	ποτόν,	πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο νοούμενον,
[1, 6]	τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ	ποτὸν	ὑγρὰ καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ
[1, 6]	τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην	εὔληπτον	παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν
[1, 7]	ὕστερον μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς	Αἴγυπτον»	Ὅρα πῶς μὲν ἕπεται τῷ
[1, 6]	τὸ γάλα. Ἔτι δὲ καὶ	ἄρτον	αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ λόγος.
[1, 10]	καὶ ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει, τὸν	ἄρτον	αὐτοῦ τῷ πεινῶντι δώσει καὶ
[1, 6]	Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν τὸν	ἄρτον	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´
[1, 6]	πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν	ἄρτον	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν·
[1, 6]	συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς	ἄρτον	πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν
[1, 6]	γάλακτος ὡς σπέρμα ἀνθρώπου καὶ	γίγαρτον	ἀμπέλου. Τῷ οὖν γάλακτι, τῇ
[1, 9]	τῷ λόγῳ τὸν τὰ μέγιστα	ἀκάθαρτον	ὄντα ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν
[1, 7]	πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν ὃ	ἥμαρτον;	Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν
[1, 7]	ἡ ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα	τέταρτον,	οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ
[1, 12]	ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ	ἕκαστον	ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι διδάσκων. Μὴ
[1, 1]	ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων	ἕκαστον	λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν
[1, 6]	μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν	μαστόν.	Διὰ τοῦτό φησι καὶ ὁ
[1, 7]	γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου παίδων	Ἄδραστον,	Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ Φιλίππου
[1, 8]	καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ	μέγιστον	αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι δι´
[1, 9]	λίθον, καὶ ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ»	Μέγιστον	γὰρ τεκμήριον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ,
[1, 5]	καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ.	Μέγιστον	δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ ἄλλο
[1, 12]	νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ	μέγιστον	καὶ βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ	μέγιστον	ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ,
[1, 2]	καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη	μέγιστον,	ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ
[1, 6]	ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ	ἀνεμπόδιστον	καὶ φωτεινὸν ὄμμα τοῦ πνεύματος
[1, 6]	τὸ κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ	πλεῖστον	κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ πίστις
[1, 2]	εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ ἐπὶ	μήκιστον	διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω·
[1, 9]	εἶναι βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ	κάλλιστον	ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα
[1, 8]	ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ	κάλλιστον	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ
[1, 3]	αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ δὲ καὶ	ἀσμενιστὸν	καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν
[1, 7]	Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα	πιστόν,	καὶ γίνου» φήσας ἄμεμπτος· καὶ
[1, 2]	τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας.	Ἄριστον	μὲν οὖν τὸ μηδ´ ὅλως
[1, 9]	καὶ τὸ ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ	ἄριστον	τὸ ὑγιαίνειν ἀεί, καλὸν δὲ
[1, 5]	ἐσμὲν ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν τὸν	Χριστὸν	ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ
[1, 6]	Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς	Χριστὸν	ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι
[1, 6]	ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε,	Χριστὸν	ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε
[1, 6]	νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς	Χριστόν,	ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης
[1, 6]	λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς	Χριστόν,	ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει τῷ
[1, 8]	τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς	Χριστὸν	πίστει. Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ,
[1, 6]	Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς	Χριστὸν	πίστεως ἡ διὰ τοῦ γάλακτος
[1, 11]	φησιν ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς	Χριστόν»	ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι
[1, 6]	καὶ εἰς τέλος ἄγει τὸ	ἀκατάπαυστον.	Διὸ κἀν τῇ ἀναπαύσει τὸ
[1, 9]	φησί, καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι.	Θᾶττον	ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ
[1, 6]	μεταβολὴν τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ	ἔλαττον	ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν
[1, 9]	τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης φόβῳ.	Διττὸν	δὲ τὸ εἶδος τοῦ φόβου,
[1, 1]	δὲ ἐν εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον	διττὸν	καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ
[1, 8]	μὴ ὠφελοῦντος πάντως ἄν που	κρεῖττον	εἴη, τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον
[1, 8]	οὐχὶ δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ.	Κρεῖττον	μὲν γὰρ τὸ κατὰ γνώμην
[1, 8]	κρεῖττον εἴη, τοῦ δὲ ἀγαθοῦ	κρεῖττον	οὐδὲ ἕν, ὠφελεῖ ἄρα τὸ
[1, 8]	κατὰ γνώμην, τοῦ δὲ θεοῦ	κρεῖττον	οὐδέν. Καὶ οὐκ ἄλλο τί
[1, 3]	οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ πρὸς	αὐτὸν	ἀπεικονισμένον ἢ ὡς δι´ αὑτὸ
[1, 7]	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον εἰς	αὐτόν·	αὐτάρκησεν τὸν λαὸν ἐν τῇ
[1, 12]	ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει,	αὐτὸν	αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι
[1, 7]	ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων	αὐτὸν	δεῖν μηδὲ ὄνειδος εἶναι δοκεῖν
[1, 8]	πρὸς τὴν ἔνδειξιν τοῦ εἶναι	αὐτὸν	δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ
[1, 6]	αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν	αὐτὸν	εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν ὄντα.
[1, 8]	Σαφέστατα τοίνυν ἕνα καὶ τὸν	αὐτὸν	εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως·
[1, 6]	τοῦ φωτίσματος τὸ μὴ τὸν	αὐτὸν	εἶναι τῷ πρὶν ἢ λούσασθαι
[1, 7]	τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω	αὐτὸν	ἐκ τῆς βίβλου μου. Νυνὶ
[1, 6]	ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω	αὐτὸν	ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´
[1, 6]	τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων ἐπ´	αὐτὸν	ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω
[1, 7]	ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν	αὐτὸν	καὶ διεφύλαξεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.
[1, 7]	παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν,	αὐτὸν	καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι
[1, 7]	δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν	αὐτὸν	καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν
[1, 9]	αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν	αὐτὸν	καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς
[1, 7]	οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν	αὐτὸν	καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον
[1, 12]	ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε παιδαγωγὸν	αὐτὸν	καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς
[1, 5]	ὅλων ὁ πατὴρ τοὺς εἰς	αὐτὸν	καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι
[1, 4]	ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται ἐπιθυμίας διχαζούσης	αὐτὸν	κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν καὶ τοὔνομα
[1, 6]	τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα	αὐτὸν	λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν
[1, 2]	αἰφνίδιον θάνατον προσειπών· μιαίνειν δὲ	αὐτὸν	λέγει κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν· διὸ
[1, 8]	Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν	αὐτὸν	λόγῳ, ὅς ἐστι τῆς τοῦ
[1, 5]	πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς	αὐτὸν	μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ
[1, 3]	ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν	αὐτὸν	ὁ θεὸς ἢ ὡς οὐκ
[1, 9]	αἰσχρῷ οὐ κακόν, ὅτι δεικνύει	αὐτὸν	οἷός ἐστιν, καὶ ὡς ὁ
[1, 8]	μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν μὲν	αὐτὸν	ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους, ἡ γὰρ
[1, 5]	παραθήσομαι τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον	αὐτὸν	ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος καὶ γάλα	αὐτὸν	ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ
[1, 8]	οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα	αὐτὸν	ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν·
[1, 6]	φωτί ἐστιν καὶ τὸ σκότος	αὐτὸν	οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ ἀνὰ
[1, 6]	πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν	αὐτὸν	οὖν τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ
[1, 6]	ὡς δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι	αὐτὸν	πάντα γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ
[1, 6]	εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς	αὐτὸν	πεπιστευκότων. Μὴ δὴ οὖν τις
[1, 2]	ἔπειτα δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον	αὐτόν,	περὶ ὃν ἡ πᾶσα σπουδὴ
[1, 9]	ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι δὲ	αὐτὸν	ῥάβδῳ, οὐ γὰρ θανεῖται. Ἔλεγχος
[1, 5]	δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς	αὐτὸν	τὰ πάντα» ταῦτα λέγων εἰς
[1, 8]	καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος παρέδωκεν	αὐτὸν	ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι
[1, 5]	κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ εἶναι	αὐτὸν	τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν
[1, 6]	ἕπεται τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι	αὐτὸν	τὸ πεπληρῶσθαι τὴν χάριν. Τὸ
[1, 6]	γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι	αὐτὸν	ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον
[1, 6]	τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ τὸν	αὐτὸν	χρόνον ἅμα ἄμφω συνίστασθαί φαμεν,
[1, 5]	αἱμάτων» φησὶ βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα	αὐτὸν	ὡς τέλειον ἐν κακίᾳ καλεῖ·
[1, 10]	γῆν ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν	αὐτὸν	ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο μὲν
[1, 11]	ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς	αὑτὸν	ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν, καὶ
[1, 8]	κυρίου παραθεμένῳ φωνήν· ἓν μὲν	αὑτὸν	λέγει· ἵνα πάντες ἓν ὦσι,
[1, 6]	γάλα. Ἔτι δὲ καὶ ἄρτον	αὑτὸν	οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ λόγος. Οὐ
[1, 9]	ἀγαθὸς μὲν ὁ θεὸς δι´	ἑαυτόν,	δίκαιος δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς,
[1, 11]	ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον	ἑαυτὸν	ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν
[1, 6]	Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν	ἑαυτὸν	ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου
[1, 7]	Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν ποιμένα	ἑαυτὸν	καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ εἰμι
[1, 7]	λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου,	ἑαυτὸν	ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ
[1, 9]	καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα	ἑαυτὸν	προβάτων λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς
[1, 5]	μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν	ἑαυτὸν	ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον τοῦτο,
[1, 9]	Ἀλλ´ οὐχ ὑπακούεις τῷ θεῷ·	σεαυτὸν	αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι
[1, 6]	κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ	ἐμαυτὸν	οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ,
[1, 6]	τὴν πρόληψιν· οὐ γάρ ἐστι	ταὐτὸν	αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ μὴν
[1, 6]	τὸ γάλα τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας,	ταὐτὸν	δὲ τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ
[1, 9]	τὸν τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα	ἀπαίδευτόν	τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ
[1, 9]	τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ τὸ	ἔκλυτον	τῆς τῶν πολλῶν πίστεως. Λέγει
[1, 12]	ἔτι τε εὔζωνόν τε καὶ	εὔλυτον	ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας
[1, 7]	τοῦ προφήτου τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ.	Τοιοῦτον	ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ.
[1, 6]	τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν δηλωτικόν,	τοιοῦτόν	τι ἐμφαίνει, καὶ δὴ ἀναγνωστέον
[1, 6]	τέλος {ὁ λόγος ἀλληγορούμενος γάλα}	Τοιοῦτόν	τι καὶ Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται
[1, 9]	βεβούληται· ὃ δὲ καὶ εἰς	τοσοῦτον	ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν.
[1, 2]	ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ οὐδὲν	τοσοῦτον	ὡς ἡ τῶν παθῶν καὶ
[1, 9]	ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος.	Τοῦτον	γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 7]	θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν μου»	Τοῦτον	δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν,
[1, 7]	βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν λαὸν	τοῦτον	εἰς τὸν τόπον, ὃν εἶπά
[1, 2]	ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ	τοῦτον	ἔργον ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν μὲν
[1, 5]	ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ.	Τοῦτον	ἑώρακεν παίζοντα μετὰ τῆς γυναικὸς
[1, 6]	ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι, ὅσοι	τοῦτον	θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ τοῦτό
[1, 5]	φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν	τοῦτον	καὶ νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ
[1, 6]	καὶ νῦν αἱ τίτθαι τὸ	πρωτόχυτον	τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ
[1, 6]	ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα οἱ	πρῶτον	ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς ζωῆς
[1, 2]	τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ	πρῶτον,	ἔπειτα δὲ καὶ ἡ κώλυσις
[1, 2]	τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ	πρῶτον	μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ
[1, 6]	τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ μὲν	πρῶτον	ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα
[1, 9]	τε ἡ γραφὴ νουθετεῖ, καὶ	ἐμοίχευον»	λέγουσα τὸ ξύλον καὶ τὸν
[1, 9]	συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων	ἔθυον,	καὶ ὁ λαὸς ὁ συνίων
[1, 6]	τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως εἰς	πῦον	τοῦ αἵματος μεταβολῇ· εἴτε αὖ
[1, 6]	πνεύματος, ὑφ´ οὗ διαπλάττεται τὸ	ἔμβρυον,	ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν
[1, 6]	ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς τὸ	ἔμβρυον	τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις μὲν
[1, 9]	πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ	πτύον	ἐν τῇ χειρὶ» τοῦ κυρίου,
[1, 9]	ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ	ἐπέστρεφον	καὶ ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν
[1, 7]	Λεωνίδης δὲ οὐ περιεῖλεν τὸν	τῦφον	τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα
[1, 12]	οὗ τὸ εὐτελές τε καὶ	ἄτυφον	καὶ τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ
[1, 9]	καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν	ἔλεγχον	εἰδὼς ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν
[1, 8]	καὶ τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν	ἔχον	ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον ὄντα,
[1, 10]	ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ	ἔχον	ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα
[1, 6]	αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί πως	ἔχον	καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ
[1, 10]	τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´ οὐκ	ἔχον	οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ
[1, 10]	καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν	ἔχον	ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ ἔχον
[1, 9]	πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ	ἔσχον	σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος,
[1, 5]	πρὸς τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ	ἔτυχον—	ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή τι
[1, 9]	αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ, καὶ	κάμψον	αὐτὰ ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες
[1, 5]	ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή τι	ὄψον	ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν ἕξει
[1, 12]	χάριν αὐτῷ. Τὸ γάρ τοι	ζῷον	τὸ λογικόν, τὸν ἄνθρωπον λέγω,
[1, 8]	ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον	ζῷον.	Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος
[1, 6]	ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει καὶ	νῦν	αἱ τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ
[1, 6]	ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν τοῦ	νῦν	αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι
[1, 10]	εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον,	νῦν	δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ
[1, 6]	φῶς· ἦτε γάρ ποτε σκότος,	νῦν	δὲ φῶς ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν
[1, 6]	κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι	νῦν	δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε»
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι	νῦν	δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ
[1, 3]	ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ	νῦν.	Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν
[1, 1]	ἡ πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς τῆς	νῦν	καὶ τῆς μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα
[1, 6]	Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου	νῦν»	ὁ αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε
[1, 1]	αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ	νῦν·	ὃ μὲν γὰρ ἐν τοῖς
[1, 6]	μοι τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ	νῦν,	πλὴν ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω
[1, 13]	βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα	νῦν,	σύστημά τί ἐστι λογικῶν πράξεων,
[1, 7]	περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ	τοίνυν	ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς πάντας
[1, 6]	ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι» Ἀνακύπτει	τοίνυν	ἀπορία μεγίστη κατὰ τὴν τῶν
[1, 6]	τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς	τοίνυν	ἐκ τούτων ἁπάντων αἷμα εἶναι
[1, 9]	ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως	τοίνυν	ἐλεγχέτω με δίκαιος» ἡ γραφὴ
[1, 8]	δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα	τοίνυν	ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι
[1, 6]	πᾶσα κατέχεται ἡ τροφή. Εἰ	τοίνυν	ἡ μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς
[1, 13]	συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ	τοίνυν	ἡ πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια
[1, 6]	γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ	τοίνυν	ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα,
[1, 5]	μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν	τοίνυν	{καὶ} ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν ἅπαν,
[1, 5]	ἂν ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι	τοίνυν	ὁ λαὸς ὁ καινὸς πρὸς
[1, 6]	υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ	τοίνυν	οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν ζωήν,
[1, 6]	υἱῷ μετὰ τὴν κληρονομίαν; Χάριεν	τοίνυν	οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην
[1, 6]	λόγου πεφανέρωται ὡς γάλα. Ταύτῃ	τοίνυν	περὶ τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ
[1, 4]	ὁ λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην	τοίνυν	πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου. Παντὶ	τοίνυν	σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός,
[1, 10]	σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ	τοίνυν	τὴν περὶ τὸ ἐπιστύφειν τὴν
[1, 6]	ἤδη οἱ θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία	τοίνυν	τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ γὰρ
[1, 6]	ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ γάρ· ἅμα	τοίνυν	τῷ βαπτίζεσθαι αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου
[1, 6]	φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα μὲν	οὖν	ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ
[1, 5]	εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν	οὖν	αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ
[1, 6]	ἀληθής ἐστι πόσις» Μή τι	οὖν	γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν ἐν
[1, 6]	ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ	οὖν	γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς
[1, 3]	ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ μὲν	οὖν	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος,
[1, 11]	ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν	οὖν	διὰ Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει,
[1, 6]	ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν	οὖν	δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ,
[1, 10]	ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν	οὖν	δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς
[1, 7]	ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς	οὖν	εἰκότως ὁ λόγος ὁ τοὺς
[1, 5]	εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες	οὖν	εἰκότως οἱ θεὸν μόνον πατέρα
[1, 6]	καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί	οὖν	ἐνδεῖ τῷ υἱῷ μετὰ τὴν
[1, 10]	τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´	οὖν	ἔπαινον ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ
[1, 10]	τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ μὲν	οὖν	ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ
[1, 9]	μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν	οὖν	ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός.
[1, 8]	παρείσδυσις γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται	οὖν	ἐφορᾶν τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ
[1, 7]	σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς	οὖν	ἔχει ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν εἴσω
[1, 6]	ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς	οὖν	ἡ ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ
[1, 5]	παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν	οὖν	ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή,
[1, 5]	παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´	οὖν	ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ
[1, 7]	ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί	οὖν	ἦν ὃ ἥμαρτον; Ὅτι ἐν
[1, 12]	σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν	οὖν	ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι
[1, 13]	Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν	οὖν	καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ
[1, 10]	ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο μὲν	οὖν	καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται
[1, 8]	κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον	οὖν	καὶ περὶ τούτου ὡς οἷόν
[1, 12]	τοῦ λόγου, ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ	οὖν	καὶ σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται,
[1, 9]	Ἔλεγχος γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ	οὖν	καὶ τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ
[1, 4]	ἐπιθυμίας διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν	οὖν	καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν
[1, 6]	Καὶ ὁ μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ	οὖν	καὶ τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται
[1, 8]	λόγου κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ	οὖν	καὶ τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας
[1, 6]	μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν	οὖν	κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ
[1, 7]	ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ	οὖν	κατευθύνει τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς
[1, 11]	χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν	οὖν	μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι
[1, 5]	θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος	οὖν	ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον
[1, 3]	καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν	οὖν	ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί
[1, 2]	ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν	οὖν	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ
[1, 9]	ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος	οὖν	ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν,
[1, 6]	δὲ αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ	οὖν	οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως
[1, 8]	ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις	οὖν	οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς,
[1, 6]	τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή τι	οὖν	ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον
[1, 6]	δὲ αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον	οὖν,	ὅτι ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα
[1, 6]	τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι. Πῶς	οὖν	οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον
[1, 3]	διορῶν τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ	οὖν	οὐκ ἔστι φῶς ὃ μὴ
[1, 6]	καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν	οὖν	οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν,
[1, 7]	εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν	οὖν	παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι
[1, 6]	φησι καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι	οὖν	πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα δόλον
[1, 7]	Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε	οὖν	ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει
[1, 12]	ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν	οὖν	πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς δαψιλείας
[1, 6]	γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι· Οὐδὲν	οὖν	πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ.
[1, 13]	εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν	οὖν	πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται,
[1, 7]	ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν	οὖν	πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα
[1, 10]	τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν μὲν	οὖν	συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης
[1, 3]	καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν	οὖν	τὰς ἐντολὰς δι´ ἔργων τοῦ
[1, 6]	ἐφιέμενος· διὸ καὶ ἐπιφέρει ὅσοι	οὖν	τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι
[1, 6]	δὴ ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ	οὖν	τῇ πείρᾳ ἡ ἀπειρία καταλύεται
[1, 1]	δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν	οὖν	τις νοσῶν ἔτι πρότερόν τι
[1, 6]	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ	οὖν	τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι
[1, 2]	τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν	οὖν	τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ
[1, 5]	αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος. Τί	οὖν	τὸ παιδίον τὸ νήπιον, οὗ
[1, 6]	νηπίῳ τετίμηται γάλακτι; Μή τι	οὖν	τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν δηλωτικόν,
[1, 1]	οὓς δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ	οὖν	τοῖς νοσοῦσι τὸ σῶμα ἰατροῦ
[1, 10]	συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ	οὖν	τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ
[1, 7]	ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν	οὖν	τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι;
[1, 6]	ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν	οὖν	τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς
[1, 7]	πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ	οὖν	τρόπον ὁ κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ
[1, 8]	τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ	οὖν	τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται τὸ
[1, 1]	τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις	οὖν	τῶν παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ
[1, 6]	ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα	οὖν	τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ
[1, 3]	τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν. Τὸ	οὖν	ὑπ´ αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν
[1, 8]	ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς	οὖν,	φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ
[1, 8]	ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε	οὖν»	φησὶν ὁ Παῦλος, χρηστότητα καὶ
[1, 8]	τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο. Λέγει	γοῦν	ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν μάχαιράν μου,
[1, 8]	τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ	γοῦν	ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ
[1, 7]	ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται. Λέγει	γοῦν	αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ σοῦ,
[1, 6]	λόγῳ· ὃ δὲ ἐλεύθερος. Αὐτίκα	γοῦν	βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν
[1, 5]	σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ	γοῦν	βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν
[1, 5]	αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία. Λέγει	γοῦν	Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον, αἰνεῖτε
[1, 9]	ἐπὶ τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει	γοῦν	διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς
[1, 9]	ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν	γοῦν	διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους
[1, 8]	αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα	γοῦν	διὰ Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν
[1, 8]	ἡ σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα	γοῦν	διὰ τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου
[1, 5]	διαθήκην τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος	γοῦν	ἔγνωσται ὁ θεὸς κατὰ τὴν
[1, 9]	τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι	γοῦν	εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος πρὸς
[1, 6]	παῖδες πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος	γοῦν	ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί
[1, 6]	τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν· οἱ	γοῦν	ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ
[1, 6]	εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες	γοῦν	εὐθέως τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ
[1, 5]	αὐτὸν τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα	γοῦν	ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους
[1, 6]	μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι. Αὐτὸς	γοῦν	ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν
[1, 7]	ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα	γοῦν	ὁ λόγος περὶ ἑαυτοῦ διὰ
[1, 6]	κεκαθαρμένον πορνείας καὶ πονηρίας. Σαφέστατα	γοῦν	ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς
[1, 7]	χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα	γοῦν	ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς	γοῦν	ὁ φόβος ὠφελεῖ καὶ πρὸς
[1, 13]	γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα	γοῦν	ὅτε ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος
[1, 6]	ποιότητα, οὐ κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει	γοῦν	οὐ τροφιμώτερον ἄλλο τι οὐδὲ
[1, 1]	θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ	γοῦν	οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα
[1, 7]	πτερνίζειν διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς	γοῦν	οὗτος καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει
[1, 5]	οἱ κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς	γοῦν	προβεβηκόσιν ἐν τῷ λόγῳ ταύτην
[1, 13]	ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα	γοῦν	τὰ πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ
[1, 6]	πνευματικὴν ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω	γοῦν	τελεία τροφὴ τὸ γάλα ἐστὶ
[1, 7]	Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει	γοῦν,	τὸ λυσιτελὲς τῷ λαῷ συμβουλεύων,
[1, 6]	ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ	γοῦν	τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν.
[1, 11]	ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου	γοῦν	τοῦ κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου πάμπολυ,
[1, 5]	πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή. Ἐν	γοῦν	τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν, ὁ
[1, 9]	ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν	γοῦν	τῶν ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς αἱ
[1, 11]	παιδαγωγία παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες	γοῦν»	φησίν, ἀνέστησαν παίζειν» τὸ ἄλογον
[1, 6]	ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται. Ἔστι	γοῦν,	ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ
[1, 2]	ἀνθρωπότητος τό τε ἐν αὐταῖς	κατορθοῦν	καὶ τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ
[1, 3]	τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου,	βιοῦν	δὲ πρὸς τὰ διατάγματα τῆς
[1, 2]	ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον	ἐξομοιοῦν	τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν
[1, 9]	θυγατέρας, σφόδρα καὶ ὑπὲρ πᾶν	ὁτιοῦν	ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν
[1, 6]	δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν θεόν.	Οὔκουν	ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς τὸ τέλειον.
[1, 9]	ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ	ἐκάλουν	καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει κύριος,
[1, 6]	ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος,	ἐλάλουν	ὡς νήπιος» τὴν κατὰ νόμον
[1, 8]	μὲν γὰρ τὸ κατὰ γνώμην	ὠφελοῦν	τοῦ μὴ ὠφελοῦντος κατὰ γνώμην,
[1, 8]	ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται, τὸ δὲ	ὠφελοῦν	τοῦ μὴ ὠφελοῦντος πάντως ἄν
[1, 3]	κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ	φιλοῦν	ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν
[1, 5]	καινὸν καὶ ἀίδιον, ἄχραντον καὶ	ἁπλοῦν	καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ
[1, 5]	πῶλον» φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν	ἁπλοῦν	τοῦτον καὶ νήπιον λαὸν τῷ
[1, 6]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ	νοῦν	ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν
[1, 6]	συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν	νοῦν,	καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ
[1, 3]	φῶς ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ	κινοῦν	ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν
[1, 6]	γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος	ἐφρόνουν»	ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ
[1, 6]	Τὸ δὲ ὅτε ἤμην νήπιος,	ἐφρόνουν	ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος»
[1, 6]	πάθους καὶ διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται	τοιγαροῦν	ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι
[1, 8]	αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ	καρποφοροῦν	καθαίρει, ἵνα καρπὸν πλείω φέρῃ»
[1, 8]	ζυγοῦ πρόσωπον ἡμῖν δικαιοσύνης τὸν	Ἰησοῦν	γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ, δι´ οὗ
[1, 8]	καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως	Ἰησοῦν»	Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς
[1, 12]	ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν	Ἰησοῦν	τὸν βίον ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν
[1, 11]	καὶ ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς υἱὸν	Ἰησοῦν,	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν
[1, 7]	τὸν τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος τὸν	Ἰησοῦν	τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν· σκιαγραφία
[1, 7]	ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν	Ἰησοῦν	τὸν τοῦ Ναυῆ αἰνιττόμενος τὸν
[1, 10]	ὦμεν μακάριοι. Ἔμπαλιν δὲ τὸ	ἀντισοῦν	τοῦ τῆς δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ
[1, 9]	θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς,	ἐξεζήτουν	αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον
[1, 11]	λόγου τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ	πολύχουν	τῆς φύσεως καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς
[1, 1]	δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ	συν	ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς τῷ
[1, 6]	σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες·	σὺν	αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον
[1, 2]	ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός,	σὺν	καὶ τῷ σχήματι θεός· οὗτος
[1, 5]	θανάτου λελυμένος, παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος	σὺν	τῇ νύμφῃ τῇ εἰς σωτηρίαν
[1, 5]	ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ	σὺν	τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία.
[1, 3]	ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην	ἰσχύν,	τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς διὰ
[1, 6]	οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος πάντων	ὤν,	ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ
[1, 8]	καθὸ μὲν πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς	ὤν,	αὐτὸ μόνον ὅ ἐστι κέκληται
[1, 8]	κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς	ὤν,	ὁ λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ
[1, 8]	χρόνων ἓν ὄνομα κεῖται ὁ	ὤν»	Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς μόνος
[1, 3]	αὑτὸ αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς	ὢν	ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον
[1, 9]	ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός, ὁ	ὢν	αὐτὸς τὰ πάντα καὶ τὰ
[1, 8]	Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς μόνος	ὢν	θεὸς καὶ δίκαιός ἐστιν ἐν
[1, 1]	λογισμῷ· νυνὶ δὲ θεραπευτικός τε	ὢν	καὶ ὑποθετικὸς ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος
[1, 11]	εὐπείθειαν, εἷς καὶ ὁ αὐτὸς	ὢν	λόγος πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος·
[1, 1]	ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς	ὢν	ὁ παιδαγωγός, ᾗ καὶ τὸ
[1, 1]	ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ	ὢν	ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς
[1, 1]	πάθη ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς	ὢν	πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος λόγος,
[1, 6]	ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς	ὢν	συνέχει τὸ σπέρμα καὶ φύει.
[1, 6]	τὸ μὴ πεπληρωμένον· τέλειος δὲ	ὢν	τέλεια χαριεῖται δήπουθεν· ὡς δὲ
[1, 12]	ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν	ὧν	ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς ἀντιδότους δὲ
[1, 6]	συμβαίνει τοῦτο καὶ περὶ ἡμᾶς,	ὧν	γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι
[1, 4]	ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια πάντα·	ὧν	δὲ κοινὸς μὲν ὁ βίος,
[1, 2]	ἡμέραι αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´	ὧν	δῆλον ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται
[1, 6]	καὶ {τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν· δι´	ὧν	ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ
[1, 10]	τὰς πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´	ὧν	καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ
[1, 8]	ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ	ὧν	οὐ χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ
[1, 2]	οὕτως λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´	ὧν	οὐκ ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων,
[1, 13]	τὸ εὖ ζῆν ἁρμόττει, ἐξ	ὧν	τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν,
[1, 9]	δὲ τὸ εἶδος τοῦ φόβου,	ὧν	τὸ μὲν ἕτερον γίνεται μετὰ
[1, 8]	καὶ ἔσται, δείκνυσιν θεόν, καθ´	ὧν	τριῶν χρόνων ἓν ὄνομα κεῖται
[1, 8]	οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς,	ὧν	χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ ὧν
[1, 9]	μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη	λαῶν;	ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν
[1, 2]	τὸν σκίμποδα ἐφ´ ὃν κατάκεισαι	λαβὼν	ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ
[1, 3]	ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως,	λαβὼν	παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον
[1, 9]	πνεῦμα τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω	περιλαβὼν	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ·
[1, 6]	ἀπὸ τῶν ἐν μαστοῖς παρακειμένων	φλεβῶν	ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις τῆς
[1, 6]	ὡς ἐκ τῆς διατάσεως τῶν	φλεβῶν,	κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ
[1, 10]	ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ	ἀσεβῶν	καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ
[1, 9]	μοι καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν	τρίβων	αὐτῶν» καὶ διὰ Ἱερεμίου· καὶ
[1, 7]	τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν	ἄγων.	Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος περὶ
[1, 7]	Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ	ἄγων	καὶ φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος καὶ
[1, 8]	καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν	ἄγων,	φησί, τὴν γῆν καὶ τὸν
[1, 7]	κύριος ὁ θεός σου, ὁ	ἐξαγαγών	σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς
[1, 9]	τούτῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ Ἡσαΐου	λέγων·	ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ,
[1, 7]	εἰς ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι	λέγων	αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος εἶναι
[1, 3]	σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ	λέγων	αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ
[1, 5]	λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος	λέγων	ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε
[1, 9]	κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ ἔγνων»	λέγων	ἐδούλευσέν μοι καὶ εἰς ἀκοὴν
[1, 5]	εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα	λέγων	εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ»
[1, 9]	ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων	λέγων·	ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν
[1, 8]	λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς»	λέγων,	καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς Σόδομα
[1, 8]	πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες»	λέγων,	καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων
[1, 7]	τῷ λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε»	λέγων,	καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν
[1, 6]	κατὰ τὴν προτέραν διαθήκην κληρονόμους	λέγων,	κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς. Λέγω
[1, 10]	καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ	λέγων	μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη
[1, 10]	τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος	λέγων·	μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν,
[1, 5]	ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ πως	λέγων	μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς
[1, 9]	Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα»	λέγων	μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη,
[1, 10]	φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ»	λέγων,	ὅτι τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ
[1, 9]	ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου	λέγων	οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι,
[1, 9]	θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου	λέγων·	οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει
[1, 9]	υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατὴρ»	λέγων,	οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ μὴ
[1, 9]	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου	λέγων·	ὄψις πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας
[1, 8]	τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ	λέγων	πάτερ, οὓς ἔδωκάς μοι, θέλω
[1, 9]	νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ	λέγων	ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα
[1, 10]	παρακαλεῖ διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου	λέγων·	τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ
[1, 6]	φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα,	λέγων,	τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς
[1, 6]	τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι	λέγων	τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ
[1, 12]	φησί, περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι	λέγων	τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη καὶ
[1, 4]	ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως	λέγων	τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι
[1, 5]	ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον εἶναι	λέγων	τῷ θεῷ καὶ τὸ ὅμοιον
[1, 8]	δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί που	λέγων	ὥστε ὁ μὲν νόμος ἅγιος,
[1, 8]	ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν ὑπηκόων	στρατηγῶν.	Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας ἡμῶν
[1, 9]	ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ,	μαστιγῶν,	ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ
[1, 8]	οὔ μοι χρὴ πλειόνων ἔτι	λόγων	τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ
[1, 3]	ὡς ἄρα θάτερον εἶδος τῶν	λόγων,	τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι
[1, 2]	ἀνθ´ ὧν οὐκ ἠκούσατε τῶν	λόγων	τούτων, διὰ τοῦτο τάδε λέγει
[1, 12]	διηγούμενος καὶ τὰς ῥίζας τῶν	ἀλόγων	ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν
[1, 6]	ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν	ὁμολογῶν	ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς
[1, 3]	περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος	ὁμολογῶν	καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ
[1, 9]	φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς	ὁμολογῶν,	ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ
[1, 13]	μέντοι τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´	ἔργων	τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως
[1, 3]	Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς δι´	ἔργων	τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ ὁ
[1, 7]	ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν	ἔργων	ὑμῶν» τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε
[1, 10]	ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ	τρυγῶν	ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει.
[1, 8]	θεός. Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ	παιδαγωγῶν	αὐτὸν λόγῳ, ὅς ἐστι τῆς
[1, 1]	φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα	παιδαγωγῶν,	ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ
[1, 1]	εἰς τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν	παιδαγωγῶν.	Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ
[1, 3]	εἰς δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν	παραπαιδαγωγῶν	ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος
[1, 3]	γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ βάραθρον	χειραγωγῶν,	ὀξὺ δὲ ὁ βλέπων καὶ
[1, 8]	οἰκονομία πρὸς τὴν ὀρθὴν τῶν	παίδων	ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα τάξιν.
[1, 7]	φασι γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου	παίδων	Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ
[1, 11]	Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία	παίδων	ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν,
[1, 5]	Ὅτι μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία	παίδων	ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ
[1, 7]	Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους	παίδων	ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος
[1, 5]	ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ	παίδων	πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν
[1, 1]	χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου.	Σπεύδων	δὲ ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς
[1, 5]	προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη	σπεύδων	πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων
[1, 9]	ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν,	ἐλεῶν,	τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ
[1, 9]	κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος τῶν	δυνάμεων»	τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας
[1, 8]	αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει	ὀρνέων,	καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων
[1, 7]	ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ καὶ	πράξεων	ἁγίων ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ.
[1, 1]	περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν,	πράξεων,	παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ
[1, 1]	θεός, τοῖς εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ»	πράξεών	τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ ὁ
[1, 13]	νῦν, σύστημά τί ἐστι λογικῶν	πράξεων,	τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου
[1, 10]	τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν	ὀρέων	φάγεται, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ	παραινέσεων	θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν τῆς
[1, 5]	παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν	αἱρέσεων	ἀνέμους καὶ μὴ καταπιστεύοντες τοῖς
[1, 3]	διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν	πρακτέων,	ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη
[1, 5]	ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς	ὄφεων	δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι περὶ
[1, 8]	ἀμφοῖν οὗτος μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν,	ἐκχέων	ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος
[1, 8]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ θανάτῳ	κολάζων	τινάς, τέλος ἔχει τὸ ἀγαθόν,
[1, 6]	ὁ Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν	ὀνομάζων	ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ
[1, 1]	τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας	ἐξαρπάζων	τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν
[1, 6]	Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν ὑμῖν	ἐνστάζων	τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία τροφὴ
[1, 8]	εἰς τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν	ἀνασκευάζων	τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν
[1, 5]	σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους	παρασκευάζων	τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι
[1, 9]	ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας	πεζῶν,	τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον
[1, 5]	δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος,	παίζων	καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ
[1, 5]	τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ	μείζων	ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ
[1, 5]	τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη	μείζων,	ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ
[1, 5]	ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος	μείζων	ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν
[1, 6]	ἓν θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ	μείζων	τις εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ
[1, 8]	καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου	ἐξομαλίζων,	εἰς τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν
[1, 6]	ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ	συντραυλίζων	τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ,
[1, 6]	ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ	ἐξαφανίζων	τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν
[1, 1]	καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα	εὐτρεπίζων	τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι τὴν
[1, 11]	ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων,	καταρτίζων	εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς
[1, 5]	σου ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ	σῴζων,	καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς
[1, 6]	αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα,	σῴζων	τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες
[1, 10]	ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν	ἀγαθῶν	καὶ φυγὴν κακῶν· τοῖς γὰρ
[1, 8]	Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ Πλάτων	μαθὼν	πάντες μὲν γὰρ» φησὶν ὡς
[1, 2]	νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν	παθῶν	ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός,
[1, 2]	ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων	παθῶν,	διὰ τοῦτο γὰρ καὶ μόνος
[1, 12]	βλάβην καὶ τὰς αἰτίας τῶν	παθῶν	διηγούμενος καὶ τὰς ῥίζας τῶν
[1, 1]	τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν	παθῶν	ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας
[1, 5]	τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς μὴ	παθών,	καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ.
[1, 2]	οὐδὲν τοσοῦτον ὡς ἡ τῶν	παθῶν	καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα
[1, 8]	ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν	παθῶν	καὶ τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου,
[1, 2]	τῶν παρὰ φύσιν τῆς ψυχῆς	παθῶν.	Κυρίως μὲν γὰρ ἡ τῶν
[1, 8]	εἰς καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς	παθῶν	νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς
[1, 8]	οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς	παθῶν	ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ
[1, 1]	τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων,	παθῶν,	ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ ἤθη
[1, 8]	τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν	παθῶν	τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων
[1, 1]	προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν	παθῶν	ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´
[1, 9]	καὶ περὶ τὰς ἄλλας τῶν	παθῶν	φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ
[1, 1]	τούτων περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων,	ἠθῶν,	πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν
[1, 6]	πρόληψιν· οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν	αἰὼν	καὶ χρόνος οὐδὲ μὴν ὁρμὴ
[1, 13]	σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν	ἀναγκαίων	τὰ μὲν πρὸς τὸ ζῆν
[1, 7]	ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν» τῶν	παλαιῶν	ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον
[1, 6]	Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν	παλαιῶν	ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω,
[1, 6]	κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν	ἁγίων	λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων·
[1, 6]	τῶν ἁγίων λοχευμάτων, ὢ τῶν	ἁγίων	σπαργάνων· ὁ λόγος τὰ πάντα
[1, 7]	εἰς ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων	ἁγίων	ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ
[1, 5]	τὸ πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ	παιδίων	ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη
[1, 6]	~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν	παιδίων	καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν
[1, 7]	τοῖς προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν	παιδίων	παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων
[1, 5]	Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν	παιδίων	προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ
[1, 6]	διατάσεως τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν	ἀγγείων,	δείκνυται· ἐκ δὲ τοῦ αἵματος
[1, 8]	αὐτοὺς μάχαιρα καὶ ἐκ τῶν	ταμιείων	φόβος. Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς	οἰκειῶν	πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται
[1, 10]	δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα,	μειῶν	μὲν τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ
[1, 6]	τὰς ἁμαρτίας· καὶ τὸ μέλιτος	γλυκίων	ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου
[1, 6]	τῶν ποιμνίων ἔκ τε τῶν	βουκολίων	ἔξεστι μαθεῖν. Τὰ γὰρ ζῷα
[1, 9]	καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ τῶν	ἀχυρμιῶν	καὶ εἰς τὴν πατρῴαν ἀποθήκην
[1, 12]	τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων	ἐπιθυμιῶν,	παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ,
[1, 8]	καὶ δὴ καὶ διὰ τῆς	ἐνίων	θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ οἱονεὶ
[1, 11]	γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων ἐστὶ	δυσηνίων.	Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν παίζειν»
[1, 6]	μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν	ποιμνίων	ἔκ τε τῶν βουκολίων ἔξεστι
[1, 9]	ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς ὁ	συνίων	συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον
[1, 9]	ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ	συνίων	τὸν θεόν. Μέμψις δέ ἐστι
[1, 2]	ἐν τῷ πατρί, ὁ ἐκ	δεξιῶν	τοῦ πατρός, σὺν καὶ τῷ
[1, 5]	μου» ὅταν λέγῃ, στήτω ἐκ	δεξιῶν»	τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς
[1, 8]	γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν ἐκ	δεξιῶν,	τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ
[1, 9]	ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν	ὁμοίων	ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν
[1, 8]	ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ	ποιῶν	ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ
[1, 10]	ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ	ποιῶν	τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν
[1, 6]	Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν	νηπίων	ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς
[1, 6]	ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν	νηπίων,	εἴ τε ποιμένες {ἐς} μὲν
[1, 5]	Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος	νηπίων	καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό
[1, 7]	παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν	νηπίων	κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ
[1, 5]	σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ	νηπίων,	ὁ καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς
[1, 6]	ὁ κύριος, ἡ τροφὴ τῶν	νηπίων·	ὁ κύριος πνεῦμα καὶ λόγος.
[1, 6]	ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ νόμῳ	νηπίων.	Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος εἶ,
[1, 6]	ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων καὶ	νηπίων	προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων
[1, 9]	προβάτων λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς	νηπίων.	Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς
[1, 5]	ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον τινὰ	νηπίων,	ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω
[1, 9]	Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ	σκορπίων	σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς,
[1, 9]	καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν	ἐρίων	προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα
[1, 8]	ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας	θηρίων	ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ
[1, 6]	τὸ ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον	ἀρτηριῶν	πνεῦμα, μενούσης ἔτι τῆς ὑποκειμένης
[1, 1]	ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ καταβληθεῖσα χωρίῳ.	Τριῶν	γέ τοι τούτων περὶ τὸν
[1, 8]	ἔσται, δείκνυσιν θεόν, καθ´ ὧν	τριῶν	χρόνων ἓν ὄνομα κεῖται ὁ
[1, 7]	ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ	Σιὼν»	δι´ ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ
[1, 5]	τὰ κοσμικά. Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ	Σιών·	κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ
[1, 6]	ποιμένες {ἐς} μὲν οἱ τῶν	ἐκκλησιῶν	προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ
[1, 2]	τὸ μὴ πάνυ πολλοῖς τῶν	ἀκουσίων	περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς·
[1, 8]	μου φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος	τραυματιῶν.	Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα
[1, 3]	τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν	ἐναντίων,	ἤδη που δῆλον. Σαφὲς δὲ
[1, 10]	αὐτοῦ λόγου καὶ ἀπείργει τῶν	ἁμαρτιῶν	ἀπειλῶν καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα
[1, 7]	ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν	ἁμαρτιῶν	αὐτῶν τὰ ἀντάξια· ὁ γὰρ
[1, 8]	διορθωτὴν δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν	ἁμαρτιῶν.	Διὰ τοῦτο μόνος οὗτος οἷός
[1, 7]	τῶν ἔργων ὑμῶν» τῶν παλαιῶν	ἁμαρτιῶν,	μάθετε καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ
[1, 6]	καθάπερ τὸ βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει	ἁμαρτιῶν.	Μίγνυται δὲ καὶ μέλιτι προσφυῶς
[1, 9]	ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης	ἁμαρτιῶν,	σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 9]	τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν	ἁμαρτιῶν	τὰς νομὰς αἱ πικραὶ τοῦ
[1, 10]	τε μετάνοιαν καὶ πρὸς τῶν	ἁμαρτιῶν	τὴν κώλυσιν εὔθετον γενομένην, ἑξῆς
[1, 6]	τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν	ἁμαρτιῶν.	~Τίς ὁ παιδαγωγός, καὶ περὶ
[1, 9]	ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν	υἱῶν	παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ
[1, 6]	γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ Ὅμηρος	ἄκων	μαντεύεται τοὺς δικαίους τῶν ἀνθρώπων
[1, 7]	ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως τῶν	οἰάκων	τοῦ παιδός, τῶν ὤτων λέγω,
[1, 6]	Πρὸς δὲ καὶ ἡ τῶν	κακῶν	ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή. Μόνον
[1, 10]	εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν	κακῶν·	τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν
[1, 5]	Ἐπὶ δὲ ταῖς καρδίαις τῶν	ἀκάκων»	ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ
[1, 9]	πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη	φαρμάκων»	Τεχνικῶς πάνυ τὴν παρθένον τῷ
[1, 8]	ἕκαστος ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς	ἑκὼν	ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου, ὁ
[1, 4]	~Ὅτι ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ	γυναικῶν	ὁ λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην
[1, 5]	Ἰωάννης ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς	γυναικῶν	προφήτης» ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς τοῦ
[1, 13]	παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί ἐστι	λογικῶν	πράξεων, τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ
[1, 2]	τῷ σχήματι θεός· οὗτος ἡμῖν	εἰκὼν	ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει
[1, 1]	νοσῶν ἔτι πρότερόν τι τῶν	διδασκαλικῶν	ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον ὑγιᾶναι·
[1, 5]	δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ	φοινίκων	οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν
[1, 6]	χρόνου μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ	ἀνδρικῶν	καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας
[1, 5]	νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν	γραμματικῶν	νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας
[1, 13]	λόγου ὑπακοὴν προσῆκον καὶ καθῆκον	Στωϊκῶν	ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν οὖν
[1, 8]	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι	διδάσκων.	Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς ὁ
[1, 12]	αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι	διδάσκων.	Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ
[1, 8]	καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ	διδάσκων	μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί,
[1, 7]	καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν	διδάσκων	τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν οὗτος
[1, 9]	σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ	διδάσκων	ὡς ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ.
[1, 1]	ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν	ἐκδιδάσκων.	~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν
[1, 9]	σῶσαι βούλεταί μου τὴν σάρκα,	περιβαλὼν	τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, καὶ
[1, 6]	δὲ ὑπὸ τὴν πίστιν υἱοὺς	καλῶν	ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν
[1, 10]	ἡμᾶς καὶ τὴν κτῆσιν τῶν	καλῶν	διὰ ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν
[1, 6]	τοὺς δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους»	καλῶν.	Ἔξεστι δὲ καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν
[1, 10]	κτῆσιν τῶν καλῶν διὰ ταύτης	καλῶν.	Ναὶ μὴν καὶ ἐπὶ τὴν
[1, 5]	ὑπομονῇ καὶ τῇ διοικήσει τῶν	καλῶν,	συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ
[1, 4]	βεβαιότατον τῆς πίστεως αὐτοῦ ἐξαψάμενοι	κάλων,	τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ
[1, 5]	παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν	καλῶν	ὑπομονῇ καὶ τῇ διοικήσει τῶν
[1, 10]	ἀπειλῶν καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα	παρακαλῶν.	Εἰ τοίνυν τὴν περὶ τὸ
[1, 6]	ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος	ἀποκαλῶν	τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν
[1, 6]	μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ	λαλῶν	ἐβλασφήμει τὸν λόγον. Δύο γὰρ
[1, 5]	Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν	ἁπαλῶν	καὶ ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν
[1, 6]	καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς	ἀγγέλων	ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ
[1, 6]	τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν	ἀγγέλων	ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει καὶ νῦν
[1, 8]	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς	ἐπιγελῶν,	ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ
[1, 8]	δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν	ἐθέλων	πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ
[1, 6]	καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα	μελῶν,	ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί
[1, 6]	μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων	μελῶν	μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν
[1, 5]	αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον	δηλῶν	ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν
[1, 8]	τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ	ἀπειλῶν	δῆλός ἐστι μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι
[1, 10]	λόγου καὶ ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν	ἀπειλῶν	καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν.
[1, 8]	ὀργήν; μὴ γένοιτο. Λέγει γοῦν	ἀπειλῶν·	παροξυνῶ τὴν μάχαιράν μου, καὶ
[1, 8]	ἄρα ὁ λόγος. Ὁ δὲ	φιλῶν	τι ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται, τὸ
[1, 8]	αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον τῶν	ἄλλων	ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ
[1, 7]	τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ τὰς	ἄλλων	ἁμαρτίας ὡς νήπιοι δι´ ἀκοῆς
[1, 8]	ἐκ βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν	ἄλλων	μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ
[1, 3]	θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν τῶν	ἄλλων	ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ
[1, 9]	οὐ κακὸς ὁ τὸν πυρετὸν	ἀναγγέλλων	αὐτῷ, οὐ γὰρ αἴτιος τοῦ
[1, 12]	ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν,	παραγγέλλων	μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς
[1, 8]	καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται,	μέλλων	ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται,
[1, 5]	δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος	ἐπιστέλλων	πρὸς Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ
[1, 6]	ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα ὑπερόριον	ἀποστέλλων	ὁ καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος,
[1, 8]	παιδεία ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας.	Συγκολλῶν	ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς
[1, 9]	διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν	πολλῶν	πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ διὰ
[1, 6]	ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ	πολλῶν	συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ
[1, 9]	ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ	πολλῶν»	ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ
[1, 7]	εἶναι τέλειον τὸν πατέρα τῶν	ὅλων,	ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς
[1, 8]	ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν	ὅλων	ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ τὸν
[1, 6]	εἷς δὲ καὶ ὁ τῶν	ὅλων	λόγος, καὶ τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 5]	ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ τῶν	ὅλων	ὁ πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν
[1, 8]	πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν	ὅλων	ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος
[1, 6]	μυστικοῦ· εἷς μὲν ὁ τῶν	ὅλων	πατήρ, εἷς δὲ καὶ ὁ
[1, 6]	Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ	συμβόλων	φάγεσθέ μου τὰς σάρκας» εἰπὼν
[1, 5]	νηπίους καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν	ἁπλῶν	ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι
[1, 12]	ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ	ὅπλων	δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος
[1, 8]	ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν	δακτύλων	σου» καὶ ὁ κτίσας τοὺς
[1, 6]	τῆς πόας καὶ τῶν νομῶν	εὐχύλων	τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων,
[1, 10]	τῆς γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον τῶν	ἁμαρτωλῶν	καὶ τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ
[1, 10]	βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ	ἁμαρτωλῶν	οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν
[1, 9]	τῶν δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις τῶν	ἁμαρτωλῶν	πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ
[1, 8]	ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων	ἡγεμὼν	λόγος, τοὺς παρὰ τὸν νόμον
[1, 1]	σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος	ἡγεμών,	ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ
[1, 7]	δι´ αὑτοῦ δὲ τοῦ νέου	καθηγεμὼν	λαοῦ, πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Ἰδού»
[1, 7]	Ἰησοῦς, ὁ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος	καθηγεμὼν	λόγος, αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός
[1, 1]	εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας	καθηγεμών,	ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος
[1, 10]	ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην	νέμων	ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ
[1, 6]	δὴ οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων	ἡμῶν	ἀλληγορεῖσθαι γάλα τὸ αἷμα τοῦ
[1, 9]	διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται	ἡμῶν	αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ
[1, 7]	ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς	ἡμῶν	αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου
[1, 12]	σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος	ἡμῶν	βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον
[1, 5]	τῇ νύμφῃ τῇ εἰς σωτηρίαν	ἡμῶν	βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ
[1, 6]	ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς	ἡμῶν	γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ
[1, 10]	τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς	ἡμῶν.	Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς,
[1, 8]	κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις	ἡμῶν»	διορθωτὴν δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν
[1, 11]	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν	ἡμῶν	εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ
[1, 7]	τῇ τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν	ἡμῶν	εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ
[1, 6]	καὶ διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν	ἡμῶν	ἑκάστῳ τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ
[1, 8]	στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας	ἡμῶν	ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων
[1, 6]	ἡμῶν λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ	ἡμῶν	ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα·
[1, 5]	γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν	ἡμῶν	ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ διακύψας
[1, 8]	ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ ἀδικία	ἡμῶν	θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί ἐροῦμεν;
[1, 1]	τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´	ἡμῶν	ἰάσηται τὰ πάθη, εἶτα δὲ
[1, 11]	εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ	ἡμῶν	ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ
[1, 8]	θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου	ἡμῶν	Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει
[1, 12]	ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν	ἡμῶν	Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν τὸν
[1, 12]	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν	ἡμῶν.	Καὶ δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς
[1, 9]	εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ κάμνων ὑπὲρ	ἡμῶν	καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν
[1, 8]	ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ ὑπὲρ	ἡμῶν	καὶ πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε
[1, 9]	καὶ εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε	ἡμῶν	καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ
[1, 10]	παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´	ἡμῶν,	κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ
[1, 2]	παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς	ἡμῶν	λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν
[1, 9]	τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος	ἡμῶν	λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ,
[1, 6]	γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς	ἡμῶν	λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 8]	τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς	ἡμῶν,	μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι
[1, 8]	φησιν ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ	ἡμῶν	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ
[1, 9]	αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος	ἡμῶν	ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ
[1, 2]	ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας	ἡμῶν	ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ
[1, 8]	προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι	ἡμῶν,	ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον
[1, 5]	πώλους τοὺς νηπίους ὁ θεῖος	ἡμῶν	πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ
[1, 6]	νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι	ἡμῶν	συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ πρὸς
[1, 6]	ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς	ἡμῶν	τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ
[1, 12]	εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον	ἡμῶν	ταμιεῖον εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ
[1, 8]	δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος	ἡμῶν	τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων·
[1, 9]	καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ τέκνα	ἡμῶν.	Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά»
[1, 9]	οὖν ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ	ἡμῶν,	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ
[1, 5]	ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον	ἡμῶν	τὸν τρόπον. Σοφία δὲ ἀειθαλής,
[1, 6]	πάντα ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν	ἡμῶν	τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ
[1, 6]	ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον	ἡμῶν	ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς
[1, 9]	πρόσωπόν σου. Καίτοι τὰ τέκνα	ἡμῶν,	υἱούς τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα
[1, 2]	ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς	ἡμῶν,	ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ πατρὶ
[1, 10]	οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν	λοιμῶν	οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ ἐν
[1, 5]	χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν	γνωρίμων,	εἶπεν ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ
[1, 5]	τοὺς ἤδη ἐν ἕξει τῶν	γνωρίμων	παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ»
[1, 9]	σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν,	ἐπιτιμῶν,	ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος,
[1, 5]	ἁπλότητα τῆς διανοίας, τὴν ἀκακίαν,	προτιμῶν.	Αὖθίς τε ὅταν φῇ ὡς
[1, 6]	εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ	ἐνίκμων,	αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ
[1, 6]	καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα τῶν	ὀφθαλμῶν	κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς
[1, 6]	καὶ τῆς πόας καὶ τῶν	νομῶν	εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ
[1, 9]	παρ´ ἕκαστα προσχρῆται τῷ φόβῳ,	ἀναστομῶν	ἅμα καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ
[1, 9]	εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν,	οἰκτίρμων	ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν
[1, 8]	λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν	οἰκτίρμων	ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	μυωπίζει τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ	παρορμῶν	ὡς ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν
[1, 8]	γὰρ ἀμφοῖν οὗτος μόνος· δυνάστης	ἐξιλασμῶν,	ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ
[1, 8]	τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας μετὰ	δεσμῶν	καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων
[1, 10]	καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς	ὑμῶν.	Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν
[1, 9]	πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς	ὑμῶν	γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ
[1, 5]	γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´	ὑμῶν	εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ
[1, 7]	Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς	ὑμῶν	εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια,
[1, 9]	τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος	ὑμῶν	ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι
[1, 8]	οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ	ὑμῶν	οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 10]	ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν	ὑμῶν»	πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς
[1, 7]	ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν ἀδελφῶν	ὑμῶν»	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ
[1, 7]	ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων	ὑμῶν»	τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν
[1, 5]	ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ	ὑμῶν,	ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ
[1, 10]	καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι	ὑμῶν	ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ πάλιν
[1, 8]	ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ	εὐωνύμων,	καθὸ μὲν πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς
[1, 5]	Τὰ παιδία» φησίν, αὐτῶν ἐπ´	ὤμων	ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται·
[1, 6]	ἁγίων λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων	σπαργάνων·	ὁ λόγος τὰ πάντα τῷ
[1, 13]	καὶ γὰρ ὁ βίος ὁ	Χριστιανῶν,	ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί
[1, 10]	ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν	Χριστιανῶν	περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον
[1, 9]	καὶ πρῶτος οὗτος τὴν ἐξ	οὐρανῶν	ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω
[1, 6]	τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος τῶν	οὐρανῶν,	ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς οὐρανίους
[1, 5]	παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν	οὐρανῶν	ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν·
[1, 6]	τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν	οὐρανῶν·	ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται,
[1, 6]	γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ ἀπ´	οὐρανῶν	ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός
[1, 9]	ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην	οὐρανῶν.	Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν
[1, 6]	τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας	οὐρανῶν	καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ
[1, 6]	Ἔτι δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν	οὐρανῶν	ὁμολογεῖ ὁ λόγος. Οὐ γὰρ
[1, 5]	εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν	οὐρανῶν»	οὐ τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν,
[1, 5]	ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν	οὐρανῶν»	Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν
[1, 5]	τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν	οὐρανῶν»	Τί βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς
[1, 7]	παιδίον εἰς τὸν λιμένα τῶν	οὐρανῶν·	τὸ μὲν γὰρ πάτριον καλούμενον
[1, 8]	ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν	ἁμαρτάνων·	αἰτία δὲ ἑλομένου, ὁ θεὸς
[1, 13]	λογικὸς ἔτι ὁ παρὰ λόγον	ἁμαρτάνων,	θηρίον δὲ δὴ ἄλογον, ἔκδοτον
[1, 8]	οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε	ἔγνων	κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι σύ με
[1, 9]	Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ	ἔγνων»	λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ εἰς
[1, 9]	διὰ Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα	ἐχιδνῶν»	Ἔγκλησις δέ ἐστι ψόγος ἀδικούντων.
[1, 6]	ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ χάριτι,	ἀφιεμένων	τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ,
[1, 1]	τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν	πεπλανημένων	πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς
[1, 6]	αὖ ἀπὸ τῶν ἐν μαστοῖς	παρακειμένων	φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις
[1, 7]	καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν	ποιμένων	τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις ὁ
[1, 13]	τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου	διδασκομένων	ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν
[1, 8]	οὐ μισεῖ τῶν ὑπ´ αὐτοῦ	γενομένων	οὐδέν, λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ
[1, 9]	τῶν υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον	ἐπαιρομένων.	Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα»
[1, 5]	ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ	πολιτευομένων	καὶ αὕτη ἡ θεία παιδιά.
[1, 8]	καὶ ἐλέγχου σκοπὸς ἡ τῶν	ἐλεγχομένων	σωτηρία. Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς
[1, 9]	πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν	τετελεσμένων	ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς ὁ
[1, 12]	αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη	προδιηνυσμένων	ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν
[1, 7]	μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ποιμένων τῶν	καθηγουμένων	τοῖς προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν
[1, 2]	τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον	παιδαγωγουμένων	εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ ἐπὶ
[1, 6]	τῶν ἐν μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν	ἀναστομουμένων	κατὰ τὰς διατάσεις τῆς κυήσεως
[1, 6]	ἐκ τῆς διατάσεως τῶν φλεβῶν,	κυρτουμένων	τῶν ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ δὲ
[1, 6]	τοῦ τροφέως καὶ πατρὸς τῶν	γεννωμένων	καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ
[1, 6]	καὶ πατρὸς τῶν γεννωμένων καὶ	ἀναγεννωμένων	πονουμένη, οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν
[1, 9]	μου» Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος	φρενῶν	ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται τοῦ
[1, 7]	καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ τῶν	μεταφρένων	αὐτοῦ· κύριος μόνος ἦγεν αὐτοὺς
[1, 6]	ἐστιν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	καταβαίνων	καὶ ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ.
[1, 5]	καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ	παραινῶν	μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ κἀν
[1, 2]	λογισμῷ τῆς ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι	παραινῶν,	ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα ὕλης,
[1, 5]	καὶ ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα	ἐμφαίνων.	Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους πώλους
[1, 6]	ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν	ἐκείνων	συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν
[1, 2]	δὲ ὁ πατρικὸς μόνος ἐστὶν	ἀνθρωπίνων	ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς
[1, 2]	μὲν ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς	ἀνθρωπίνων	παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ καὶ
[1, 9]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ	κάμνων	ὑπὲρ ἡμῶν καὶ δοῦναι τὴν
[1, 5]	τε ἔτι δύο περιστερῶν ἢ	τρυγόνων	ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ
[1, 5]	ἀλλὰ καὶ τὸ δειλὸν τῶν	τρυγόνων	τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν
[1, 8]	αὐτὸς θεός, οὔ μοι χρὴ	πλειόνων	ἔτι λόγων τὴν εὐαγγέλιον τοῦ
[1, 6]	ἐξ ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι τῶν	βελτιόνων	ἡ μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς
[1, 1]	ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν	εἰκόνων	ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς
[1, 3]	τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν	εἰκόνων	τὰς μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ
[1, 6]	τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως τῶν	ἀμεινόνων	τῶν χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται δὲ
[1, 6]	ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν	χειρόνων	ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις.
[1, 6]	τῆς ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων τῶν	χειρόνων	χωρισμόν· ἕπεται δὲ ἐξ ἀνάγκης
[1, 6]	ὡς ἔτι ἄφρων νήπια μὲν	φρονῶν	ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει
[1, 5]	τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ ἐπὶ	ἀφρόνων	τάττεται τὸ νήπιον· νηπύτιος μὲν
[1, 8]	δείκνυσιν θεόν, καθ´ ὧν τριῶν	χρόνων	ἓν ὄνομα κεῖται ὁ ὤν»
[1, 10]	τὸ δὲ ἐκ τῶν παρόντων	χρόνων	κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς
[1, 10]	τὸ μὲν ἐκ τῶν παρεληλυθότων	χρόνων	λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον τί
[1, 6]	τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην τῶν	κρειττόνων	εἶναί φασιν. Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν
[1, 6]	ἡ τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν	κρειττόνων	ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ
[1, 6]	καὶ γάλα προβάτων μετὰ στέατος	ἀρνῶν»	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις ἔδωκεν
[1, 9]	αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν	πορνῶν	συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων
[1, 12]	υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς	κατευθύνων,	ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ εἰς
[1, 6]	οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ	πλύνων»	φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν
[1, 8]	καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν	ὀξύνων.	Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων
[1, 8]	δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν	αἰώνων,	ἀμήν. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀλλότριον τοῦ
[1, 6]	ἔλαιον ἐκ στερεᾶς πέτρας, βούτυρον	βοῶν	καὶ γάλα προβάτων μετὰ στέατος
[1, 5]	ἵππων τοὺς πώλους, τῶν δὲ	βοῶν	τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ λέοντος
[1, 8]	τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν	ὑπηκόων	στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας
[1, 8]	ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος	εὐνοῶν.	Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος ὁ
[1, 3]	βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ ὁ	βλέπων	καὶ διορῶν τὰ ἐγκάρδια λόγος.
[1, 9]	ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα	ἐντρέπων	μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις
[1, 1]	οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος,	προτρέπων	ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν
[1, 5]	σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο	εἰπὼν	δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι ὡς
[1, 8]	καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα	εἰπὼν	ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ
[1, 11]	τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα	εἰπών.	Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως
[1, 6]	πόσις» Μή τι οὖν γάλα»	εἰπὼν	ἐπότισα» τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι
[1, 5]	τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν	εἰπών·	Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν
[1, 6]	συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς σάρκας»	εἰπὼν	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»
[1, 5]	ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον	εἰπών·	ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς
[1, 6]	ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως	εἰπών·	Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν
[1, 6]	τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν	εἰπών·	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ θέλημα
[1, 6]	τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων,	ἀπολείπων	δὲ μόνας ἐκείνας εἰς φθορὰν
[1, 2]	τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα	προσειπὼν	ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι αἱ
[1, 2]	τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον	προσειπών·	μιαίνειν δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα
[1, 5]	ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας	προσειπών.	Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί, παιδία»
[1, 2]	περιδινήσεις κύκλους τε καὶ τῶν	λοιπῶν	ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται διὰ
[1, 3]	δι´ ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ	κόλπων	πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως;
[1, 5]	μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν τῶν μὲν	ἵππων	τοὺς πώλους, τῶν δὲ βοῶν
[1, 12]	τρόπον ὑγιεινότερος ἂν ὁ τῶν	ἀνθρώπων	βίος γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ πρὸς
[1, 6]	ἄκων μαντεύεται τοὺς δικαίους τῶν	ἀνθρώπων	γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ
[1, 8]	ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν	ἀνθρώπων	δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει.
[1, 6]	τὸ αἷμα, τοὺς οὐρανίους τῶν	ἀνθρώπων	εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ
[1, 5]	διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν	ἀνθρώπων,	ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν
[1, 9]	σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα	ἀνθρώπων.	Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν
[1, 9]	μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ	ἀνθρώπων,	ἐξὸν εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι
[1, 10]	καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς	ἀνθρώπων·	ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ ἐρῶ»
[1, 6]	οὕτως καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ	ἀνθρώπων	ἐστὶ σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία
[1, 6]	κυρίου λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα	ἀγρῶν,	ἐθήλασαν μέλι ἐκ πέτρας καὶ
[1, 6]	ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον τῶν	ὑγρῶν	τοῦτο καὶ τὴν πρὸς τὸ
[1, 4]	τὰ προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´ ἴσης	ἀνδρῶν	καὶ γυναικῶν ὁ λόγος παιδαγωγός
[1, 8]	Οὗτός ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας	πατέρων	ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ
[1, 8]	τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει	αὐστηροτέρων	παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ διὰ
[1, 6]	ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ	ἐντελεστέρων	μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται,
[1, 5]	ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι δύο	περιστερῶν	ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας
[1, 7]	ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ	φέρων,	ὁ συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων κατὰ
[1, 8]	Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ	ἐπιφέρων	τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο. Λέγει
[1, 8]	δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας	προσφέρων	τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[1, 12]	ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι	προσφέρων·	τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον καὶ
[1, 5]	τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ ὁ	πληρῶν	τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ ὄντι
[1, 12]	εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα,	ἐπιτηρῶν	μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ
[1, 8]	ῥυπαρὰ τοῦ βίου, τὰς λαγνείας,	ἀνακαθαίρων,	πρὸς δὲ καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις
[1, 8]	ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν·	ἐξεγείρων	καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου» ὃς
[1, 8]	βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας	ἐπεγείρων,	πάλιν τε αὖ ἐν μέρει
[1, 9]	Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ	ὁρῶν	τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ συνίων
[1, 6]	ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν	ὅρων	τῆς ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν
[1, 5]	οὐρανῶν» οὐ τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα	ἀλληγορῶν,	ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα
[1, 5]	τῶν προβάτων εἰς ἀφέλειαν ἄρνας	ἀλληγορῶν.	Ἀμέλει καὶ ἡμεῖς τὰ κάλλιστα
[1, 5]	ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς»	Ἀλληγορῶν	δὲ αὖθις ἡμᾶς πώλους καλεῖ,
[1, 6]	ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ {τὸ} πότιμον	ἀλληγορῶν·	δι´ ὧν ἡ ἐκκλησία, καθάπερ
[1, 6]	καὶ ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως	ἀλληγορῶν	ὁ Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν
[1, 8]	τὴν πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν	ἀλληγορῶν,	ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ
[1, 3]	ὀξὺ δὲ ὁ βλέπων καὶ	διορῶν	τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν
[1, 12]	μὲν φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ	ῥητόρων,	παλαιστῶν δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν
[1, 7]	ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν	μισθοφόρων	προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης
[1, 2]	κύκλους τε καὶ τῶν λοιπῶν	ἄστρων	τὰς φορὰς ἀσχολεῖται διὰ τὸν
[1, 12]	κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα	ἐξευρὼν	ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν
[1, 8]	γάρ ἐστι διαστολή» καὶ προσέτι	μαρτυρῶν	τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει
[1, 6]	ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´ ὡς ἔτι	ἄφρων	νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια
[1, 5]	ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ	ἁπαλόφρων,	οἷον ἤπιος νεωστὶ καὶ πρᾶος
[1, 6]	πατρός μου, ἵνα πᾶς ὁ	θεωρῶν	τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων ἐπ´
[1, 9]	λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα	χωρῶν	ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν
[1, 7]	ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς	παραχωρῶν	παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ τὸ
[1, 5]	Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ πάθους	παραχωρῶν	τῷ λόγῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ
[1, 1]	εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε	ἁπασῶν	λόγος ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ
[1, 8]	καὶ ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν	ἴσων	ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ
[1, 7]	τὰ ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν	ἴσων	πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν ὃ
[1, 9]	ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην	ἐποίσων	τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ
[1, 1]	περιγίνεται. Οὐκ ἂν οὖν τις	νοσῶν	ἔτι πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν
[1, 7]	ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων	Περσῶν	οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν
[1, 7]	ἐκ πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς	Περσῶν	τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων παισίν·
[1, 7]	αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ σοῦ,	διαφυλάσσων	σε ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ,
[1, 8]	κατὰ τῆς αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω	τάσσων	τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς
[1, 6]	τῶν νομῶν εὐχύλων τὸ τηνικάδε	οὐσῶν	καὶ ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον,
[1, 6]	δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ τῶν	γειτνιωσῶν	καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης ἔτι
[1, 6]	τῆς διατάσεως τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων	τῶν	ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ δὲ τοῦ
[1, 6]	ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ	τῶν	ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει καὶ
[1, 6]	ὁ κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ	τῶν	ἁγίων λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων
[1, 6]	Ὢ τῶν ἁγίων λοχευμάτων, ὢ	τῶν	ἁγίων σπαργάνων· ὁ λόγος τὰ
[1, 7]	ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ	τῶν	ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν τὸν
[1, 5]	τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι	τῶν	αἱρέσεων ἀνέμους καὶ μὴ καταπιστεύοντες
[1, 8]	ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας	τῶν	αἰώνων, ἀμήν. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀλλότριον
[1, 5]	παῖς. Ἐπὶ δὲ ταῖς καρδίαις	τῶν	ἀκάκων» ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους
[1, 9]	τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ τῆς	τῶν	ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας
[1, 2]	δὲ τὸ μὴ πάνυ πολλοῖς	τῶν	ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων
[1, 8]	φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον	τῶν	ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως,
[1, 8]	καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου» ὃς	τῶν	ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ
[1, 3]	εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν	τῶν	ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν,
[1, 12]	παθῶν διηγούμενος καὶ τὰς ῥίζας	τῶν	ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν
[1, 2]	κώλυσις τῆς εἰς τὴν συνήθειαν	τῶν	ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν οὖν
[1, 10]	τοῦ αὐτοῦ λόγου καὶ ἀπείργει	τῶν	ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ σῴζει τὴν
[1, 7]	ἂν ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω	τῶν	ἁμαρτιῶν αὐτῶν τὰ ἀντάξια· ὁ
[1, 8]	ἡμῶν» διορθωτὴν δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα	τῶν	ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος οὗτος
[1, 9]	καὶ τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν γοῦν	τῶν	ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς αἱ πικραὶ
[1, 10]	πρός τε μετάνοιαν καὶ πρὸς	τῶν	ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον γενομένην,
[1, 10]	προσώπου τῆς γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον	τῶν	ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν
[1, 9]	κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις	τῶν	ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ
[1, 6]	νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως	τῶν	ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται
[1, 13]	εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ	τῶν	ἀναγκαίων τὰ μὲν πρὸς τὸ
[1, 12]	τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν ὁ	τῶν	ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται τοὺς δικαίους	τῶν	ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι δὲ
[1, 8]	παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου	τῶν	ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας
[1, 6]	ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς οὐρανίους	τῶν	ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων
[1, 5]	τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ	τῶν	ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν
[1, 5]	διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον	τῶν	ἁπαλῶν καὶ ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον
[1, 5]	τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ ἐπὶ	τῶν	ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ·
[1, 9]	τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν δὲ	τῶν	ἀχυρμιῶν καὶ εἰς τὴν πατρῴαν
[1, 6]	δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι	τῶν	βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ ἐπὶ
[1, 6]	ἐκ τῶν ποιμνίων ἔκ τε	τῶν	βουκολίων ἔξεστι μαθεῖν. Τὰ γὰρ
[1, 5]	κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με·	τῶν	γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία
[1, 6]	τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ	τῶν	γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης
[1, 6]	θεοῦ τοῦ τροφέως καὶ πατρὸς	τῶν	γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον
[1, 5]	εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ	τῶν	γνωρίμων, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς ἄφετε
[1, 5]	ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν ἕξει	τῶν	γνωρίμων παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν τε
[1, 13]	ὑπογραφῆς μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις	τῶν	γραφῶν ἐξέστω σκοπεῖν.
[1, 8]	ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα	τῶν	δακτύλων σου» καὶ ὁ κτίσας
[1, 5]	τῶν μὲν ἵππων τοὺς πώλους,	τῶν	δὲ βοῶν τὰ μικρὰ μοσχάρια
[1, 1]	τις νοσῶν ἔτι πρότερόν τι	τῶν	διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον
[1, 9]	πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος	τῶν	δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν
[1, 1]	ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας	τῶν	εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς
[1, 3]	παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ	τῶν	εἰκόνων τὰς μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς
[1, 6]	ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν	τῶν	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ
[1, 5]	ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ	τῶν	εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ
[1, 6]	τε ποιμένες {ἐς} μὲν οἱ	τῶν	ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα τοῦ
[1, 8]	γὰρ καὶ ἐλέγχου σκοπὸς ἡ	τῶν	ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν ὅτι
[1, 1]	αὑτῷ, παραινεῖ τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον	τῶν	ἐν ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν
[1, 6]	παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς	τῶν	ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς
[1, 6]	αἵματος μεταβολῇ· εἴτε αὖ ἀπὸ	τῶν	ἐν μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων
[1, 5]	ἡμεῖς τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα	τῶν	ἐν τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ
[1, 6]	καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν	τῶν	ἐν τῷ νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι
[1, 5]	ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα	τῶν	ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ
[1, 3]	μὲν τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ	τῶν	ἐναντίων, ἤδη που δῆλον. Σαφὲς
[1, 8]	δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ	τῶν	ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ
[1, 7]	καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ	τῶν	ἔργων ὑμῶν» τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν,
[1, 9]	λαόν, καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα	τῶν	ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν
[1, 7]	ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος ἦν, καὶ	τῶν	Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος
[1, 8]	ἐξετάζεται, καὶ ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται,	τῶν	ἴσων ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων·
[1, 7]	μὴ τὰ ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα	τῶν	ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν
[1, 7]	κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν ποιμένων	τῶν	καθηγουμένων τοῖς προβάτοις ὁ καθηγούμενος
[1, 13]	ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ	τῶν	καθηκόντων τὰ μὲν πρὸς τὸ
[1, 6]	προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ καὶ ἡ	τῶν	κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή.
[1, 10]	χρῆσιν ἡμᾶς καὶ τὴν κτῆσιν	τῶν	καλῶν διὰ ταύτης καλῶν. Ναὶ
[1, 5]	καλῶν ὑπομονῇ καὶ τῇ διοικήσει	τῶν	καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ; Ἔστι
[1, 5]	ἢ παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ	τῶν	καλῶν ὑπομονῇ καὶ τῇ διοικήσει
[1, 2]	θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ μηδενὸς	τῶν	κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων,
[1, 6]	τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους	τῶν	κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ παιδαγωγός,
[1, 6]	μὲν τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην	τῶν	κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν δὲ
[1, 6]	καὶ ἡ τῶν χειρόνων ἀποβολὴ	τῶν	κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ
[1, 7]	τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι καὶ	τῶν	Κροίσου παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ
[1, 3]	δὲ ὡς ἄρα θάτερον εἶδος	τῶν	λόγων, τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ
[1, 2]	καὶ ἀνθ´ ὧν οὐκ ἠκούσατε	τῶν	λόγων τούτων, διὰ τοῦτο τάδε
[1, 2]	ἡλιακὰς περιδινήσεις κύκλους τε καὶ	τῶν	λοιπῶν ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται
[1, 6]	αἷμα μεταχεῖται εἰς τὰς φυσικὰς	τῶν	μαστῶν σήραγγας, τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον
[1, 10]	οὕτως καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ	τῶν	μελλόντων τὸ τρίτον συνίσταται μέρος
[1, 5]	καὶ αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν	τῶν	μὲν ἵππων τοὺς πώλους, τῶν
[1, 7]	αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ	τῶν	μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος ἦγεν
[1, 7]	φάλαγγα ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας	τῶν	μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ
[1, 5]	ἁπαλῶν καὶ ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον	τῶν	νεοττῶν εὐπρόσδεκτον εἶναι λέγων τῷ
[1, 6]	σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ	τῶν	νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις
[1, 6]	τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα	τῶν	νηπίων, εἴ τε ποιμένες {ἐς}
[1, 7]	τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ	τῶν	νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ
[1, 6]	ἀμφοῖν ὁ κύριος, ἡ τροφὴ	τῶν	νηπίων· ὁ κύριος πνεῦμα καὶ
[1, 6]	ἀλλὰ καὶ τῆς πόας καὶ	τῶν	νομῶν εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν
[1, 10]	ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς	τῶν	ὀδόντων» καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς
[1, 7]	ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως	τῶν	οἰάκων τοῦ παιδός, τῶν ὤτων
[1, 7]	δὲ εἶναι τέλειον τὸν πατέρα	τῶν	ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ
[1, 8]	μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ	τῶν	ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ
[1, 6]	πατήρ, εἷς δὲ καὶ ὁ	τῶν	ὅλων λόγος, καὶ τὸ πνεῦμα
[1, 5]	καὶ ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ	τῶν	ὅλων ὁ πατὴρ τοὺς εἰς
[1, 8]	τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ πατρὸς	τῶν	ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν,
[1, 6]	θαύματος μυστικοῦ· εἷς μὲν ὁ	τῶν	ὅλων πατήρ, εἷς δὲ καὶ
[1, 10]	ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ	τῶν	ὀρέων φάγεται, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[1, 6]	δὲ ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι	τῶν	ὅρων τῆς ζωῆς ἤδη τέλειοι,
[1, 6]	σὰρξ τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος	τῶν	οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς
[1, 5]	τε παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν	τῶν	οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ
[1, 6]	νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον	τῶν	οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι
[1, 5]	μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν	τῶν	οὐρανῶν» οὐ τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα
[1, 5]	μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ	τῶν	οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ
[1, 5]	γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία	τῶν	οὐρανῶν» Τί βούλεται τὸ λεχθέν,
[1, 7]	τὸ παιδίον εἰς τὸν λιμένα	τῶν	οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ πάτριον
[1, 6]	δὲ καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα	τῶν	ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ
[1, 12]	τὴν βλάβην καὶ τὰς αἰτίας	τῶν	παθῶν διηγούμενος καὶ τὰς ῥίζας
[1, 1]	φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν	τῶν	παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς
[1, 2]	γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς ἡ	τῶν	παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον,
[1, 8]	ὁ ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων	τῶν	παθῶν καὶ τὰ ῥυπαρὰ τοῦ
[1, 8]	ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ	τῶν	παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων
[1, 9]	ἐπιψόγους καὶ περὶ τὰς ἄλλας	τῶν	παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα·
[1, 7]	καθηγουμένων τοῖς προβάτοις ὁ καθηγούμενος	τῶν	παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν
[1, 5]	οὐρανῶν» Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ	τῶν	παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ,
[1, 8]	τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν ὀρθὴν	τῶν	παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα
[1, 7]	παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν»	τῶν	παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν·
[1, 6]	κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ	τῶν	παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´
[1, 2]	ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς	τῶν	παρὰ φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν.
[1, 1]	τοὺς μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ	τῶν	παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς
[1, 10]	μέρη τρία, τὸ μὲν ἐκ	τῶν	παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα,
[1, 10]	τὰ ὅμοια, τὸ δὲ ἐκ	τῶν	παρόντων χρόνων κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς
[1, 1]	ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ	τῶν	πεπλανημένων πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς
[1, 6]	ἕν· ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει	τῶν	πιστευόντων ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ
[1, 5]	χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς	τῶν	πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν μέλη
[1, 6]	θεϊκῇ δὲ τῇ χάριτι, ἀφιεμένων	τῶν	πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ
[1, 5]	σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς	τῶν	πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς
[1, 6]	ἣν δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς	τῶν	πνευμάτων οἱ ποιηταί φασιν ἀποπτύειν
[1, 7]	ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ	τῶν	ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις
[1, 6]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ	τῶν	ποιμνίων ἔκ τε τῶν βουκολίων
[1, 9]	παιδαγωγίας διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς	τῶν	πολλῶν πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ
[1, 9]	φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ	τῶν	πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν
[1, 3]	λόγῳ διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει μὲν	τῶν	πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων,
[1, 5]	συλλέξει ἄρνας» τὸ ἔτι ἁπαλώτερον	τῶν	προβάτων εἰς ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν.
[1, 11]	τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ	τῶν	προβάτων» καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια
[1, 2]	ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ	τῶν	προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ
[1, 6]	σήμερον γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν	τῶν	σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς
[1, 8]	εἶναι ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ	τῶν	συμπάντων θεὸν ἕνα μόνον εἶναι,
[1, 8]	ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ ἐκ	τῶν	ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ ὀργίζεται
[1, 9]	τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ	τῶν	τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς
[1, 5]	ἐπεκήρυξεν τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων	τῶν	τῇδε πραγμάτων καὶ μόνῳ προσέχειν
[1, 8]	τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας εἰς καταστολὴν	τῶν	τῆς ψυχῆς παθῶν νουθετῶν, ἐπὶ
[1, 8]	διδασκαλίας. Ἔστι δὲ οἱονεὶ χειρουργία	τῶν	τῆς ψυχῆς παθῶν ὁ ἔλεγχος,
[1, 2]	παθῶν. Κυρίως μὲν γὰρ ἡ	τῶν	τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ
[1, 9]	ἐψεύσαντό μοι καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ	τῶν	τρίβων αὐτῶν» καὶ διὰ Ἱερεμίου·
[1, 5]	ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ τὸ δειλὸν	τῶν	τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας
[1, 6]	τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον	τῶν	ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν πρὸς
[1, 10]	τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους	τῶν	ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ
[1, 9]	ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις	τῶν	υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων.
[1, 8]	λόγος» Εἰ δὲ οὐ μισεῖ	τῶν	ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν, λείπεται
[1, 8]	τὸν ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ κάλλιστον	τῶν	ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον
[1, 8]	ἔχει τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας	τῶν	ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ
[1, 13]	τί ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν	τῶν	ὑπὸ τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος
[1, 6]	πρότερον, ὡς ἐκ τῆς διατάσεως	τῶν	φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται·
[1, 6]	διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ ἡ	τῶν	χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων ἐστὶν
[1, 6]	ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως τῶν ἀμεινόνων	τῶν	χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται δὲ ἐξ
[1, 7]	ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ παιδός,	τῶν	ὤτων λέγω, ἕως ἂν ἀβλαβὲς
[1, 5]	ἄρνας» τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν	προβάτων	εἰς ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει
[1, 11]	ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν	προβάτων»	καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ
[1, 9]	ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν	προβάτων	λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων.
[1, 6]	πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ γάλα	προβάτων	μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ
[1, 8]	Καὶ καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς	ὑδάτων	ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ
[1, 10]	πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν	ὑδάτων,	ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει
[1, 8]	ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ	Πλάτων	μαθὼν πάντες μὲν γὰρ» φησὶν
[1, 9]	ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ	Πλάτων	τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν
[1, 5]	φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε	πραγμάτων	καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ
[1, 6]	νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων	μαθημάτων	αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων	μαθημάτων	διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν
[1, 2]	τῶν κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί ποτε	ἀδικημάτων,	ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον δὲ
[1, 6]	δὲ τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν	πλημμελημάτων	ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι.
[1, 7]	ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων	πλημμελημάτων.	Τί οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον;
[1, 8]	διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς	χρημάτων	ζημίας καὶ τὰς εἰς αὐτὰ
[1, 8]	δὴ καὶ διὰ τῆς ἐνίων	θεωρημάτων	διδασκαλίας. Ἔστι δὲ οἱονεὶ χειρουργία
[1, 2]	ὡς ἡ τῶν παθῶν καὶ	νοσημάτων	ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ
[1, 2]	γὰρ ἡ τῶν τοῦ σώματος	νοσημάτων	βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ
[1, 5]	τελεώτατα τῶν ἐν τῷ βίῳ	κτημάτων	παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ
[1, 2]	τῆς εἰς τὴν συνήθειαν τῶν	ἁμαρτημάτων	εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν οὖν τὸ
[1, 11]	ὁ φόβος εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν	ἁμαρτημάτων	καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς
[1, 2]	πατρικὸς μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς	ἀρρωστημάτων	παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης
[1, 5]	ἐπὶ μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα	αἱμάτων»	φησὶ βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα αὐτὸν
[1, 1]	μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν	παραγγελμάτων	ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς
[1, 8]	παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων	παραγγελμάτων	καὶ δὴ καὶ διὰ τῆς
[1, 9]	ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν ὁμοίων	ἐπιτηδευμάτων	ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν ὁ
[1, 6]	δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν	πνευμάτων	οἱ ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς
[1, 6]	αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν ἁγίων	λοχευμάτων,	ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων· ὁ
[1, 11]	εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν	κατορθωμάτων,	καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ
[1, 5]	ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ	γονάτων	παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα μήτηρ
[1, 5]	καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι, οἱ	κεράτων	μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν
[1, 8]	τούτου ὡς οἷόν τε διὰ	βραχυτάτων	ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής πως ἡ
[1, 8]	καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν	νουθετῶν,	ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας
[1, 9]	μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους,	νουθετῶν,	ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος,
[1, 9]	νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς	νουθετῶν,	ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων
[1, 6]	ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ	συνετῶν,	καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους
[1, 6]	τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν καὶ	συνετῶν	τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς
[1, 2]	καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν	προφητῶν	καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες,
[1, 11]	αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου καὶ	προφητῶν	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν
[1, 11]	λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ	προφητῶν·	προφήτης δὲ καὶ ὁ Μωσῆς·
[1, 9]	ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς ὁ	χιτὼν	τοῦ χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί
[1, 5]	καὶ ἡ τῶν εἰς τέλος	ὑπομεινάντων	μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις
[1, 6]	τὸ μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ	πάντων	μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν
[1, 8]	Εἰ δὲ ὁ κτίστης πρὸς	πάντων	ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ
[1, 7]	τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ	πάντων	Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς
[1, 10]	τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ μάλιστα	πάντων	τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ
[1, 6]	ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος	πάντων	ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ
[1, 6]	βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν ἐκ τούτων	ἁπάντων	αἷμα εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος
[1, 8]	ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν	συμπάντων	θεὸν ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν,
[1, 8]	τὸ κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ	δημιουργηθέντων	καὶ φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα
[1, 1]	τοι τούτων περὶ τὸν ἄνθρωπον	ὄντων,	ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς
[1, 6]	Μὴ δὴ οὖν τις ξενιζέσθω	λεγόντων	ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι γάλα τὸ αἷμα
[1, 2]	καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες,	λεγόντων,	οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ
[1, 10]	κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν	ὀδόντων»	καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ
[1, 1]	δὲ καὶ εἰς τὴν τῶν	δεόντων	ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς
[1, 8]	ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν	ἐπηρεαζόντων	ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι
[1, 5]	ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ	θηλαζόντων	κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό τοι καὶ
[1, 13]	ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ τῶν	καθηκόντων	τὰ μὲν πρὸς τὸ ζῆν,
[1, 10]	καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν	μελλόντων	τὸ τρίτον συνίσταται μέρος τῆς
[1, 10]	ὅμοια, τὸ δὲ ἐκ τῶν	παρόντων	χρόνων κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον,
[1, 8]	ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ	συρόντων	ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει
[1, 6]	ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν	πιστευόντων	ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ δὲ
[1, 5]	ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν	πιστευόντων	συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ·
[1, 5]	φησί, παιδία» εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας,	κωλυόντων	δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν ὁ
[1, 9]	ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ τῆς τῶν	ἀκουόντων	ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει·
[1, 8]	τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν	μετεχόντων·	τὰ δὲ τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα
[1, 9]	ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ ἐστι ψόγος	ἀδικούντων.	Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ
[1, 9]	ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων ἢ	ἀμελούντων.	Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς
[1, 9]	Μέμψις δέ ἐστι ψόγος ὡς	ὀλιγωρούντων	ἢ ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ τρόπῳ
[1, 10]	τρία, τὸ μὲν ἐκ τῶν	παρεληλυθότων	χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον
[1, 6]	ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν	πεπιστευκότων.	Μὴ δὴ οὖν τις ξενιζέσθω
[1, 9]	οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ	κλεπτῶν,	ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς
[1, 12]	καὶ τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων	ἐκκόπτων	ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι
[1, 5]	ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν	ἀποκαλύπτων	ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ
[1, 9]	ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν,	τύπτων,	ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ
[1, 10]	Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ μὴ	ἁμαρτών,	καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον
[1, 13]	Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον	ἐξαμαρτὼν	εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν.
[1, 8]	τοῦ λόγου κατὰ τοὺς οἰκείους	ἑκάστων	τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ,
[1, 6]	μεταχεῖται εἰς τὰς φυσικὰς τῶν	μαστῶν	σήραγγας, τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ
[1, 12]	φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων,	παλαιστῶν	δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία
[1, 5]	τῇ τῶν παιδίων προσηγορίᾳ ὡς	ἀλογίστων	ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´
[1, 7]	βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν	ἐφίστων	παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ
[1, 7]	τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν	φυλάττων	ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι»
[1, 9]	ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν,	ἐπιπλήττων,	ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος,
[1, 5]	καὶ ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν	νεοττῶν	εὐπρόσδεκτον εἶναι λέγων τῷ θεῷ
[1, 13]	δὲ ἐν ὑπογραφῆς μέρει ἐξ	αὐτῶν	ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν ἐξέστω σκοπεῖν.
[1, 7]	ἥμαρτον; Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ	αὐτῶν	ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ ἐν τῇ
[1, 6]	ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν	αὐτῶν,	διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον
[1, 5]	ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις	αὐτῶν	εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς
[1, 6]	Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς	αὐτῶν	ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν
[1, 7]	τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν	αὐτῶν	ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα
[1, 7]	ἀνθρώπους καὶ ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ	αὐτῶν	ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς
[1, 5]	οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία» φησίν,	αὐτῶν	ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ
[1, 9]	ἐμνήσθησαν, ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς	αὐτῶν	ἐστιν καὶ ὁ θεὸς ὁ
[1, 9]	ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς	αὐτῶν	ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς
[1, 7]	οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν	αὐτῶν	ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον
[1, 7]	αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν μετ´	αὐτῶν	θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν
[1, 9]	καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ νεότητος	αὐτῶν.	Θυγατέρες σοί εἰσι; πρόσεχε τῷ
[1, 8]	φησί, τὸ πρόσωπόν μου ἀπ´	αὐτῶν	καὶ δείξω τί ἔσται αὐτοῖς.
[1, 9]	καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων	αὐτῶν»	καὶ διὰ Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα
[1, 9]	σοί εἰσι; πρόσεχε τῷ σώματι	αὐτῶν,	καὶ μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς
[1, 9]	οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας	αὐτῶν	καὶ οὐ διαφθερεῖ· καὶ πληθυνεῖ
[1, 10]	τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ εὐδιαφόρητον	αὐτῶν	καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας ὁ
[1, 6]	τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ σφῶν	αὐτῶν	μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ τὴν ἁπλότητα
[1, 8]	λόγον οὐκ ἂν τὴν σφῶν	αὐτῶν	μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν
[1, 10]	σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´	αὐτῶν	ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν
[1, 7]	αὐτοῦ δικάζει, τὸ δὲ ἁμάρτημα	αὐτῶν	οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος λόγος,
[1, 9]	ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι» φησίν,	αὐτῶν	ποιμὴν καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν»
[1, 9]	τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία	αὐτῶν	πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό
[1, 9]	ὡς ὁ χιτὼν τοῦ χρωτὸς	αὐτῶν·	σῶσαι βούλεταί μου τὴν σάρκα,
[1, 7]	κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν	αὐτῶν	τὰ ἀντάξια· ὁ γὰρ αὐτὸς
[1, 9]	ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν	αὐτῶν	τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία
[1, 7]	ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς	αὐτῶν.	Τίς ἂν οὖν τούτου μᾶλλον
[1, 7]	ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν	αὐτῶν»	τουτέστιν, ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ
[1, 9]	ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν	αὐτῶν	φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς
[1, 9]	εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα	αὐτῶν.	Ὢ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ
[1, 9]	αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι ἐγγὺς	αὐτῶν»	ὡς ὁ χιτὼν τοῦ χρωτὸς
[1, 5]	ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ	τοιούτων	ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
[1, 6]	κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν ἐκ	τούτων	ἁπάντων αἷμα εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου
[1, 2]	ὧν οὐκ ἠκούσατε τῶν λόγων	τούτων,	διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος»
[1, 10]	καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ	τούτων	εἶναι συμφανὲς διὰ πάσης θεραπείας
[1, 9]	ὁ δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ	τούτων	εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ Ἱερεμίου πολλὰ
[1, 12]	ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι.	Τούτων	ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη
[1, 9]	ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ	τούτων	καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει· γενεὰ
[1, 4]	δὲ καὶ ἡ σωτηρία, κοινὴ	τούτων	καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ
[1, 8]	αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται διὰ	τούτων	μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν»
[1, 1]	καταβληθεῖσα χωρίῳ. Τριῶν γέ τοι	τούτων	περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν,
[1, 5]	τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ τὴν	τούτων	συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν
[1, 7]	τῶν οἰάκων τοῦ παιδός, τῶν	ὤτων	λέγω, ἕως ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ
[1, 5]	νήπιοι καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων	μονοκερώτων	ἐρασταί. Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν ἐν
[1, 6]	καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν	πρώτων	μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ
[1, 1]	παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους	παρεγγυῶν	καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς
[1, 7]	γῆς» Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος	παιδεύων	ἐπαίδευσέν με καὶ τῷ θανάτῳ
[1, 9]	Καὶ πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον	παιδεύων,	εὔθυναι δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ
[1, 9]	ἐπὶ πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων καὶ	παιδεύων	καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν τὸ
[1, 9]	Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα	ἀληθεύων	ὑμῖν; Ὡς δὲ οἱ ὑγιαίνοντες
[1, 3]	ἐστιν. Καὶ τὰ μὲν ἄλλα	κελεύων	μόνον πεποίηκεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον
[1, 5]	ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν	κελεύων	τῶν τῇδε πραγμάτων καὶ μόνῳ
[1, 7]	γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ λαῷ	συμβουλεύων,	αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ ὁ
[1, 2]	ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν	συμβουλεύων,	τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ τῆς
[1, 9]	χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος	δεσμεύων»	ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως
[1, 6]	τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου ὁ	προφητεύων	βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ μέλι»
[1, 10]	ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ	προφητεύων	εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως
[1, 5]	Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς	προφητεύων	χαρᾶς τὸν κύριον τοὺς αἵματι
[1, 6]	τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν ὁ	πιστεύων	εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν
[1, 6]	ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ	πιστεύων	ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον,
[1, 6]	τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ	πιστεύων	τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν
[1, 8]	ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα	ἀναλύων	τῶν παθῶν καὶ τὰ ῥυπαρὰ
[1, 5]	τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι	προμηνύων,	ὡς δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς
[1, 10]	ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.	Ὑποδεικνύων	γὰρ ἐνταῦθα τὸν μισθὸν τῆς
[1, 6]	φησίν, ὁ τὸν λόγον μου	ἀκούων	καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με
[1, 6]	πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως	γράφων·	ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς
[1, 5]	μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ Ἐφεσίοις	γράφων	ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ πως
[1, 13]	μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν	γραφῶν	ἐξέστω σκοπεῖν.
[1, 6]	ἀπορία μεγίστη κατὰ τὴν τῶν	γραφῶν	τῶνδε συμβολήν, τί νοοῦσιν. Εἰ
[1, 8]	αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ	διασαφῶν	οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί,
[1, 8]	βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ	νεφῶν,	καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας, δικαίως
[1, 6]	οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν	ἐκτρέφων,	ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας εἰς
[1, 9]	τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα καὶ	ἐπιστρέφων	δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τὸν
[1, 7]	καὶ φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος καὶ	ἀλείφων	κατὰ τοῦ πονηροῦ τὸν ἀσκητὴν
[1, 7]	θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν	ἀδελφῶν	ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ
[1, 6]	ἀποκαλῶν τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ	σοφῶν	ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς
[1, 6]	γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ	σοφῶν	καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ
[1, 6]	Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ	σοφῶν	καὶ συνετῶν τοῦ νῦν αἰῶνος
[1, 6]	γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν	σοφῶν·	σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη
[1, 12]	δὲ ἔστι τις ἄλλη μὲν	φιλοσόφων	ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν
[1, 7]	Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς	σφῶν	αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν
[1, 6]	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ	σφῶν	αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ τὴν
[1, 8]	τὸν λόγον οὐκ ἂν τὴν	σφῶν	αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´
[1, 9]	τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων,	ἐλέγχων,	ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς
[1, 12]	φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν,	ἐλέγχων	δὲ τὴν βλάβην καὶ τὰς
[1, 9]	τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ	ἐλέγχων	δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν ψυχήν·
[1, 9]	δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα·	ἐλέγχων	καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς
[1, 5]	σύμβουλος, θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος,	ἄρχων	εἰρήνης τῷ πληθύνειν τὴν παιδείαν·