Livre, Chap.
[5, 10]	καὶ ἡ προθεσμία τῆς δίκης	καθειστήκει.
[5, 6]	ἀγῶνα, ὅτι οὐκ ἐξ ἴσου	καθεστήκαμεν,	οὐδὲ αὐτὸς ἀγνοῶ· θαρρῶ δέ,
[5, 9]	σχῆμα γυναικὸς ἀτυχούσης, μελανείμων, ἀκόσμητος	καθημένη.	ταῦτα καὶ λαμπροτέραν αὐτὴν ἀπεδείκνυε.
[5, 4]	οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ	καθήμενοι	ἠγορόωντο. παράγονται δὲ οἱ δικαζόμενοι
[5, 4]	οὐδὲν εἰδυῖαν (εἰκὸς γὰρ ἦν	καὶ	ἀγανακτῆσαι τὴν γυναῖκα ὡς ἐξηπατημένην)
[5, 10]	δύνασαι κλαῦσον· τοῦτο γὰρ ἐμοὶ	καὶ	ἀθανασίας γενήσεται μεῖζον· εἰπὲ δὲ
[5, 7]	ἔσχηκα διαβολήν· εἰ δέ γε	καὶ	ἀκόλαστος καὶ ἀσελγὴς ἐτύγχανον, ἐποίησεν
[5, 9]	δὲ τέσσαρας ἡμέρας καὶ βλέπειν	καὶ	ἀκούειν καὶ λαλεῖν. λυπούμεναι δὲ
[5, 1]	πάντας γὰρ ἐδημαγώγει τὸ κάλλος.	καὶ	ἄλλη δέ τις ἐλπὶς ἔθαλπε
[5, 10]	Διονυσίου, ξένος ἄνθρωπος καὶ πένης	καὶ	ἀλλότριος ἤδη. σὺ μὲν εὐτυχοίης,
[5, 3]	θέλω" φησὶ τὴν ἀδελφὴν ἀσπάσασθαι,	καὶ	ἅμα τῇ ἁρμαμάξῃ προσῆλθεν. οὔκουν
[5, 9]	τὴν κρίσιν γαμηθήσῃ. βάδιζε δὲ	καὶ	ἀναπαύου νῦν, κέκμηκας γάρ, ὡς
[5, 8]	μάλιστα γὰρ ἦν ἐκείνη τεθορυβημένη	καὶ	ἄναυδος εἱστήκει, μόνον ἀναπεπταμένοις τοῖς
[5, 7]	οὐδὲ γὰρ ἐξαπατήσεις με σοφίσμασι	καὶ	ἀξιοπίστοις ἀπειλαῖς, οὐδ´ εὑρεθήσεταί ποτε
[5, 8]	μετεστήσατο Μιθριδάτην μὲν" εἶπεν ἀφίημι,	καὶ	ἀπίτω δῶρα τῆς ὑστεραίας παρ´
[5, 1]	ὑπεδύετο πατρίδος τε καὶ συγγενῶν	καὶ	ἀπόγνωσις τῆς εἰς τοὔμπαλιν ὑποστροφῆς.
[5, 2]	ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐγὼ καίομαι	καὶ	ἀποδοῦναί σοι θελήσας Καλλιρόην ἐγκαλοῦμαι·
[5, 7]	εἰ δέ γε καὶ ἀκόλαστος	καὶ	ἀσελγὴς ἐτύγχανον, ἐποίησεν ἄν με
[5, 4]	οὐ τοῖς ἄλλοις μόνον ἀλλὰ	καὶ	αὐτῷ {τῷ} βασιλεῖ. ποῖος ἀγὼν
[5, 6]	Χαιρέας ζῶ. τοῦτο ἀποδειξάτω Μιθριδάτης	καὶ	ἀφείσθω. λόγισαι δέ, βασιλεῦ, πῶς
[5, 9]	ἔρωτα, συνήθεια καὶ τέκνων εὐεργεσία	καὶ	ἀχαριστία καὶ ζηλοτυπία καὶ μάλιστα
[5, 1]	Συρακούσας· ὑπὲρ τὸν Εὐφράτην ἀπάγομαι	καὶ	βαρβάροις ἐγκλείομαι μυχοῖς ἡ νησιῶτις,
[5, 2]	Ἑλένην οὐκ ἐτήρησεν, ἀλλὰ παρευδοκίμησε	καὶ	βασιλέα βάρβαρος ποιμήν· πολλοὶ Πάριδες
[5, 9]	γενέσθαι τὴν βασιλέως οἰκίαν. ἀλλὰ	καὶ	βασιλεὺς πρὸς τὰς γυναῖκας εἰσῄει
[5, 8]	ἀποβλέπουσα· ἐδόκει δ´ ἄν μοι	καὶ	βασιλεὺς τότε θέλειν Χαιρέας εἶναι.
[5, 9]	πονήρως· ἔχομεν δὲ τέσσαρας ἡμέρας	καὶ	βλέπειν καὶ ἀκούειν καὶ λαλεῖν.
[5, 10]	δὲ προσκύψασα τῇ στήλῃ κἀνὴρ	καὶ	βρέφος" ὁρῶ. οἴχῃ, Χαιρέα, νῦν
[5, 3]	δῆθεν εἰς ἀπάντησιν Καλλιρόης παρεγίνετο·	καὶ	γὰρ εἶχε πρόφασιν οἰκείαν, ἐπειδὴ
[5, 1]	Κιλικίας κούφως ἔφερε τὴν ἀποδημίαν·	καὶ	γὰρ Ἑλλάδος ἤκουε φωνῆς καὶ
[5, 9]	κλίνης ἀνέθορε δόξασα Ἀφροδίτην ἐφεστάναι,	καὶ	γὰρ ἐξαιρέτως ἐτίμα τὴν θεόν·
[5, 4]	μὲν ἦν σατραπικὸν Μιθριδάτῃ προσέθετο·	καὶ	γὰρ ἦν ἀνέκαθεν ἐκ Βάκτρων,
[5, 6]	ζῆν, ἢ Μιθριδάτην ἠλέγχθαι μοιχόν.	καὶ	γὰρ οὐδὲ τοῦτο δύναται λέγειν,
[5, 4]	δὲ οἱ δικαζόμενοι μετὰ σιγῆς	καὶ	δέους. τότε οὖν ἕωθεν μὲν
[5, 9]	γενναίως διά τε φύσεως εὐστάθειαν	καὶ	διὰ παιδείας ἐπιμέλειαν, τὸ δὲ
[5, 8]	οἱ δὲ πλείονες τἀναντία συνεβούλευον	καὶ	διὰ τὸν πατέρα τῆς γυναικὸς
[5, 6]	τιμωρίας ἄξιον τὸ ἔργον γέγονε	καὶ	διὰ τὸν ποιήσαντα. Μιθριδάτης γάρ,
[5, 1]	ἥδε ἡ γυνὴ μέγα δυνήσεται,	καὶ	διὰ τοῦτο ἕκαστος ἔσπευδε ξενίας
[5, 3]	ἀλαζόνες εἰσὶν Ἕλληνες καὶ πτωχοὶ	καὶ	διὰ τοῦτο καὶ τὰ μικρὰ
[5, 3]	πάντες δὲ εἰς αὐτὴν ἀπέβλεπον	καὶ	διελάλουν πρὸς ἀλλήλους νενικήκαμεν· ἡ
[5, 4]	ἔπαινος ἐξερράγη πολὺς τὴν σωφροσύνην	καὶ	δικαιοσύνην θαυμαζόντων τὴν βασιλέως. σιωπῆς
[5, 3]	οὕτως φημίζουσι Καλλιρόην καλὴν ὡς	καὶ	Διονύσιον πλούσιον. μία τοίνυν ἐξ
[5, 4]	ὡς ὑπεύθυνος, ἐλεεινός· ἐπηκολούθει δὲ	καὶ	Διονύσιος Ἑλληνικῷ σχήματι Μιλησίαν στολὴν
[5, 8]	σατραπείαν τὴν ἰδίαν· Χαιρέας δὲ	καὶ	Διονύσιος λεγέτωσαν ἑκάτερος ἅπερ ἔχει
[5, 2]	μηδὲν ἀδικεῖν· κρίνῃ δὲ ἐπειδὰν	καὶ	Διονύσιος παραγένηται. προσκυνήσας οὖν ὁ
[5, 2]	οὖν παρεμυθεῖτο Πολύχαρμος, ἤδη δὲ	καὶ	Διονύσιος πλησίον ἐγένετο Βαβυλῶνος καὶ
[5, 7]	μεταξὺ δὲ ἀμφοτέρων, ἐμοῦ τε	καὶ	Διονυσίου στὰς εἶπον βασιλεῖ τίς
[5, 1]	πορθμίδος διεπέρασεν. ἦν μὲν οὖν	καὶ	Διονυσίῳ χορηγία πολλή· πλουσιώτατα γὰρ
[5, 3]	ἵνα ἀποσβέσῃ τὴν πενιχράν τε	καὶ	δούλην. προσεκύνησαν πᾶσαι τὴν βασιλίδα
[5, 2]	ὃς μέγιστος ἦν παρὰ βασιλεῖ	καὶ	δυνατώτατος πρῶτον μὲν δώροις ἐτίμησεν,
[5, 4]	αὐτὴν ἀναγκαίαν διὰ τῆς ἐπιστολῆς	καὶ	ἔγραψας παρεῖναι, καὶ πάρεστι. μὴ
[5, 10]	ἀποθάνω, πρόσελθέ μου τῷ νεκρῷ	καὶ	εἰ μὲν δύνασαι κλαῦσον· τοῦτο
[5, 9]	γὰρ ἠρεμίας. ὡς οὖν κατεκλίθη,	καὶ	εἴασαν αὐτὴν ἡσυχάζειν, ἁψαμένη τῶν
[5, 5]	δ´ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι·	καὶ	εἴγε Μιθριδάτην ἔδει πρῶτον εἰπεῖν,
[5, 5]	καὶ ταῦτα ἅμα λέγουσα ἐνέδυε	καὶ	ἐκόσμει τὴν Καλλιρόην, ἡ δὲ
[5, 9]	ἐν Πέρσαις εἶναι μάγους. ἀλλὰ	καὶ	ἐλάλησε καὶ πάντα εἶπεν ὡς
[5, 4]	ἡ Περσῶν ἀμέριμνος ἦν, ἀλλὰ	καὶ	ἐνταῦθα διῃρέθησαν αἱ σπουδαί· τὸ
[5, 10]	ἔχω γάρ σε μητρὸς κληρονομίαν	καὶ	ἔρωτος ἀτυχοῦς ὑπόμνημα. παιδίον μὲν
[5, 9]	νῦν, κέκμηκας γάρ, ὡς ὁρῶ,	καὶ	ἔτι τὴν ψυχὴν ἔχεις τεταραγμένην.
[5, 6]	ὁ Διονύσιος παρώξυνε τοὺς ἀκούοντας	καὶ	εὐθὺς εἶχε τὴν ψῆφον. θυμωθεὶς
[5, 2]	μόνος δὲ γενόμενος ἐκάλεσε Χαιρέαν	καὶ	ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐγὼ καίομαι
[5, 9]	καὶ τέκνων εὐεργεσία καὶ ἀχαριστία	καὶ	ζηλοτυπία καὶ μάλιστα τὸ ἀπροσδόκητον.
[5, 5]	τὴν δίκην) τὸ ὄναρ διηγεῖτο.	καὶ	ἡ Πλαγγὼν ἀπεκρίνατο θάρρει, δέσποινα,
[5, 10]	μηκέτι παρηγορεῖν δυνάμενος. ἤδη δὲ	καὶ	ἡ προθεσμία τῆς δίκης καθειστήκει.
[5, 6]	βασκανία βασιλέα ἄξιον ὄντα κατέστησε	καὶ	ἡ πρόνοια τῶν ἄλλων θεῶν
[5, 3]	ἐδόκει Ῥοδογούνην παρεῖναι. συνῆκε δὲ	καὶ	ἡ Ῥοδογούνη τῆς ἥττης, καὶ
[5, 2]	καὶ Διονύσιος πλησίον ἐγένετο Βαβυλῶνος	καὶ	ἡ Φήμη προκατελάμβανε τὴν πόλιν,
[5, 4]	μέγα φρονοῦν ἐφθόνει τῇ Καλλιρόῃ	καὶ	ἤθελεν αὐτὴν ἐκ τῆς δίκης
[5, 4]	ἐπιστολὰς ἀναγνῶναι, τήν τε Φαρνάκου	καὶ	ἣν ἀντέγραψεν αὐτός, ἵνα μάθωσιν
[5, 2]	μέχρις αὐτοῦ {τοῦ} βασιλέως, ὥστε	καὶ	ἤρετο Ἀρταξάτην τὸν εὐνοῦχον εἰ
[5, 1]	καὶ γὰρ Ἑλλάδος ἤκουε φωνῆς	καὶ	θάλασσαν ἔβλεπε τὴν ἄγουσαν εἰς
[5, 6]	Μιθριδάτης οὖν ἐν Μιλήτῳ γενόμενος	καὶ	θεασάμενός μου τὴν γυναῖκα διὰ
[5, 7]	οὖν· εἰπὲ" φησὶν ὅτι ποτὲ	καὶ	θέλεις· οὐδὲ γὰρ ἐξαπατήσεις με
[5, 2]	τὰ προοίμια; πόλεις ἡμῖν ἀπαντῶσι	καὶ	θεραπεύουσι σατράπαι. σοβαρωτέρα γέγονεν ἤδη,
[5, 1]	ἐμερίσαντό μου τὴν φυγὴν θάλασσα	καὶ	Θήρων· ἡ Ἑρμοκράτους θυγάτηρ ἐπράθην
[5, 3]	Ῥοδογούνη περιέμενεν· εἱστήκει δὲ ἁβρὰ	καὶ	θρυπτομένη καὶ ὡς προκαλουμένη, πάντες
[5, 7]	ἀγαθῷ, πολλάκις ὑμῖν εὐξαμένῳ δικαίως	καὶ	θύσαντι μεγαλοπρεπῶς· ἀπόδοτέ μοι τὴν
[5, 10]	δύνασαι μαθεῖν. καὶ νῦν ἄπελθε	καὶ	ἱκέτευσον ὑπὲρ τοῦ πατρός. κλαῦσον,
[5, 6]	φωράσας ἐμήνυσα τῷ σατράπῃ Λυδίας	καὶ	Ἰωνίας Φαρνάκῃ, ἐκεῖνος δὲ σοί.
[5, 5]	Χαιρέαν ἐκ τῶν ὕπνων ἀνέθορε	καὶ	καλέσασα Πλαγγόνα (Διονύσιος γὰρ ἔφθη
[5, 4]	ἐξαίρετος, ἀποδεδειγμένος εἰς δικαστήριον, μεγέθει	καὶ	κάλλει διαφέρων· ἔνθα μέσος μὲν
[5, 4]	οὖσαν ὑστερεῖν; ἐπεὶ τοίνυν ὡρίσθη	καὶ	Καλλιρόην παρεῖναι, οὐδὲν αὐτῇ προειρηκὼς
[5, 10]	καταλήθοντ´ εἰν Ἀΐδαο αὐτὰρ ἐγὼ	καὶ	κεῖθι φίλης μεμνήσομαί σου. τοιαῦτα
[5, 5]	συμφοραῖς, εἰσελθεῖν εἰς δικαστήριον. τέθνηκα	καὶ	κεκήδευμαι, τετυμβωρύχημαι, πέπραμαι, δεδούλευκα· ἰδού,
[5, 1]	Καλλιρόη μὲν γὰρ μέχρι Συρίας	καὶ	Κιλικίας κούφως ἔφερε τὴν ἀποδημίαν·
[5, 8]	Καλλιρόη μὲν εἱστήκει κάτω βλέπουσα	καὶ	κλαίουσα, Χαιρέαν φιλοῦσα, Διονύσιον αἰδουμένη·
[5, 6]	φίλος οὔτε ὡς ἀνὴρ σώφρων	καὶ	κόσμιος, ὁποίους σὺ βούλει εἶναι
[5, 9]	Ταῦτα διαλογιζομένης ἠκούετο ποδῶν ψόφος	καὶ	κραυγαὶ γυναικῶν· πᾶσαι γὰρ συνέτρεχον
[5, 5]	τετυμβωρύχημαι, πέπραμαι, δεδούλευκα· ἰδού, Τύχη,	καὶ	κρίνομαι. οὐκ ἤρκει σοι διαβαλεῖν
[5, 9]	ἡμέρας καὶ βλέπειν καὶ ἀκούειν	καὶ	λαλεῖν. λυπούμεναι δὲ ἀπῄεσαν καὶ
[5, 9]	ἀτυχούσης, μελανείμων, ἀκόσμητος καθημένη. ταῦτα	καὶ	λαμπροτέραν αὐτὴν ἀπεδείκνυε. πυθομένης δὲ
[5, 2]	ἄκων μέν, ἀλλὰ ἐπείθετο Χαιρέας	καὶ	λανθάνειν μὲν ἐπειρᾶτο, ἐλείβετο δὲ
[5, 10]	τῆς κρίσεως μάχην βραβεύων ἔρωτος	καὶ	λογισμοῦ, Χαιρέαν δὲ πένθος κατεῖχεν
[5, 9]	εὐεργεσία καὶ ἀχαριστία καὶ ζηλοτυπία	καὶ	μάλιστα τὸ ἀπροσδόκητον. ~Ἐξαφθεὶς γοῦν
[5, 5]	τὴν ἡμέραν ὅλην ἀθύμως διήγαγε	καὶ	μᾶλλον ἐκείνης Διονύσιος· νυκτὸς δὲ
[5, 2]	Βαβυλῶνα ἔμελλεν εἰσιέναι, τότ´ ἤδη	καὶ	μᾶλλον ἐνεπίμπρατο, στενάξας δὲ ἔφη
[5, 8]	τοῖς ἀντερασταῖς πόλεμος· ἐκείνοις δὲ	καὶ	μᾶλλον πρὸς ἀλλήλους ἐξῆψε φιλονεικίαν
[5, 3]	ἐξέλαμψε δὲ τὸ Καλλιρόης πρόσωπον,	καὶ	μαρμαρυγὴ κατέσχε τὰς ἁπάντων ὄψεις,
[5, 10]	μόνος δὲ γενόμενος ἧψε βρόχον,	καὶ	μέλλων ἐπ´ αὐτὸν ἀναβαίνειν εὐτυχέστερον
[5, 8]	αὐτῷ προσδραμεῖν· κατέσχε δὲ Διονύσιος	καὶ	μέσος γενόμενος οὐκ εἴασεν ἀλλήλοις
[5, 5]	ὠθισμὸς ἦν περὶ τὰ βασίλεια	καὶ	μέχρις ἔξω πλήρεις οἱ στενωποί·
[5, 6]	εἰς ἡμᾶς, αὐτὸν βοηθεῖν, εἰ	καὶ	μὴ δι´ ἐμὲ τὸν φίλον,
[5, 3]	τούτῳ δὲ ἀπῆλθεν ὁ Διονύσιος	καὶ	μηνυθέντος αὐτῷ τὴν Φαρνάκου συγγενίδα
[5, 3]	καὶ ἡ Ῥοδογούνη τῆς ἥττης,	καὶ	μήτε ἀπελθεῖν δυναμένη μήτε βλέπεσθαι
[5, 5]	καὶ προπεμπομένην αὑτὴν ὑπὸ πατρὸς	καὶ	μητρὸς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ
[5, 1]	τοιούτων ἤρξατο λόγων· Τύχη βάσκανε	καὶ	μιᾶς γυναικὸς προσφιλονεικοῦσα πολέμῳ, σύ
[5, 3]	ἀλλὰ καὶ τὰς ψυχὰς ἐξέτειναν	καὶ	μικροῦ δεῖν ἐπ´ ἀλλήλους κατέπεσον,
[5, 2]	γυναῖκα, Διονύσιος ἐμέ φησι γεγραφέναι	καὶ	μοιχείας ἀπόδειξιν ἔχειν ὑπολαμβάνει· πέπεισται
[5, 6]	πῶς ἀναίσχυντός ἐστι μοιχός, ὅπου	καὶ	νεκροῦ καταψεύδεται. Ταῦτα εἰπὼν ὁ
[5, 10]	ὡς παρὰ μητρὸς δύνασαι μαθεῖν.	καὶ	νῦν ἄπελθε καὶ ἱκέτευσον ὑπὲρ
[5, 7]	συμφέρουσαν. μαρτύρομαι· φίλος εἰμί σου	καὶ	ξένος. ἀπόστηθι τῆς κατηγορίας· συμφέρει
[5, 2]	ἐγώ, μὴ βλέπειν σε κεκελευσμένος,	καὶ	ὁ δειλὸς καὶ φιλόζωος μέχρι
[5, 4]	τοὺς νόμους εἰς γυναῖκα ἐπιβουλευθείς,	καὶ	ὃ μεῖζόν ἐστι, τοιαύτην. οὐ
[5, 2]	χάριν εἰς αὐτὴν ἔχειν ἀποκειμένην.	~Καὶ	οἱ μὲν ἦσαν ἐν τούτοις·
[5, 3]	ἡ δὲ βασιλὶς ἔδωκε περιβραχιόνια	καὶ	ὅρμον. Ἐπεὶ τοίνυν εἰς τὸν
[5, 4]	δὲ τὸ πλῆθος τῶν βαρβάρων	καὶ	ὅσον μὲν ἦν σατραπικὸν Μιθριδάτῃ
[5, 8]	ἄχρηστον γενόμενον τῇ βασιλέως οἰκίᾳ	καὶ	ὅτι οὐκ ἔξωθεν ἐκάλει τὴν
[5, 4]	δὲ πᾶσιν ἡ προθεσμία μακρὰ	καὶ	οὐ τοῖς ἄλλοις μόνον ἀλλὰ
[5, 3]	ἐκπλαγέντες δὲ οἱ βάρβαροι προσεκύνησαν	καὶ	οὐδεὶς ἐδόκει Ῥοδογούνην παρεῖναι. συνῆκε
[5, 7]	ἐπριάμην. οὐκοῦν ἀνδραποδιστὴς εἶ σὺ	καὶ	οὐκ ἀνήρ. πλὴν ὡς ἀνδρὶ
[5, 6]	ἐμὸς καὶ φίλος, ἐπίβουλος ἐμοί,	καὶ	οὐκ εἰς ἄλλο τι τῶν
[5, 10]	ἕτερον φιλῇς. ἐγὼ δὲ ἀπέρχομαι	καὶ	οὐκ ἐνοχλῶ τοῖς σοῖς γάμοις.
[5, 2]	θεραπεύουσι σατράπαι. σοβαρωτέρα γέγονεν ἤδη,	καὶ	οὔπω βασιλεὺς ἑώρακεν αὐτήν. μία
[5, 4]	νῦν δὲ σὺ ἐπεβούλευσας ἀγνοούσῃ,	καὶ	οὔτε μάρτυρι χρῶμαι τῇ γυναικὶ
[5, 2]	κλάων ἐγγύς ἐσμεν, ὦ Καλλιρόη,	καὶ	οὐχ ὁρῶμεν ἀλλήλους. σὺ μὲν
[5, 2]	πάρεστιν ἡ Μιλησία. Διονύσιον δὲ	καὶ	πάλαι μὲν ἐλύπει τὸ περιβόητον
[5, 3]	ἐπιστρατεύεται ταῖς ἡμετέραις οἰκείαις, ἃς	καὶ	πάλαι μὲν πάντες ἐθαύμαζον ἐπὶ
[5, 5]	ἐπιστῆναί φησι τοῖς ἀμφὶ Πρίαμον	καὶ	Πάνθοον ἠδὲ Θυμοίτην δημογέρουσιν· ὀφθεῖσα
[5, 9]	εἶναι μάγους. ἀλλὰ καὶ ἐλάλησε	καὶ	πάντα εἶπεν ὡς εἰδώς. πῶς
[5, 1]	στᾶσα δὲ ἐπὶ τῆς ἠϊόνος	καὶ	πάντας ἀναχωρῆσαι κελεύσασα πλὴν Πλαγγόνος
[5, 4]	τοῦ λόγου Διονύσιον τὸν κατήγορον,	καὶ	πάντες εἰς ἐκεῖνον ἀπέβλεψαν· ἔφη
[5, 9]	ἐπέμπετο δὲ Καλλιρόῃ δῶρα πολυτελῆ,	καὶ	παρ´ οὐδενὸς ἐλάμβανε, φυλάττουσα τὸ
[5, 7]	καὶ συνῄδειν ἐμαυτῷ πονηρόν, ἐδυνάμην	καὶ	παραγράψασθαι τὴν δίκην· Διονύσιος γὰρ
[5, 4]	τῆς ἐπιστολῆς καὶ ἔγραψας παρεῖναι,	καὶ	πάρεστι. μὴ οὖν Διονύσιος ἀποκρυπτέτω
[5, 2]	βάρβαρον γυναιμανές, ὥστε πᾶσα οἰκία	καὶ	πᾶς στενωπὸς ἐπεπλήρωτο τῆς δόξης·
[5, 9]	ἀσμένη τοῦτο ἤκουσεν ἡ Στάτειρα	καὶ	πᾶσαν ἀφεῖσα γυναικείαν φιλονεικίαν εὐνουστέρα
[5, 6]	ταύτης, ἤδη δὲ ἐξ αὐτῆς	καὶ	πατήρ, γήμας οὐ παρθένον, ἀλλὰ
[5, 9]	αὐτῆς θάρρει" φησίν, ὦ γύναι,	καὶ	παῦσαι δακρύουσα· χρηστός ἐστι βασιλεύς.
[5, 10]	ἀνταγωνιστής εἰμι Διονυσίου, ξένος ἄνθρωπος	καὶ	πένης καὶ ἀλλότριος ἤδη. σὺ
[5, 5]	Διονύσιος, οἷα δὴ φρόνιμος ἀνὴρ	καὶ	πεπαιδευμένος, λόγους τῇ γυναικὶ προσήνεγκεν
[5, 2]	ὑπολαμβάνει· πέπεισται γὰρ σὲ τεθνάναι,	καὶ	πεπείσθω μέχρι τῆς δίκης, ἵνα
[5, 10]	τὸ προοίμιον. ἄκριτος ἀφῄρημαι γυναικὸς	καὶ	περὶ τῆς ἐμῆς ἀγωνίζομαι πρὸς
[5, 3]	Μεγαβύζου, μέγα τι χρῆμα κάλλους	καὶ	περιβόητον, οἷον τῆς Ἰωνίας Καλλιρόη,
[5, 8]	καταπολεμήσαντος Ἀθηναίους τοὺς ἐμοί τε	καὶ	Πέρσαις ἐχθίστους. ῥηθείσης δὲ τῆς
[5, 4]	ταῖς δὲ τριάκοντα ἡμέραις Πέρσαι	καὶ	Περσίδες οὐδὲν ἕτερον διελάλουν ἢ
[5, 10]	σέ. ἀκούσομαί σου, γύναι· τάχα	καὶ	πιστεύσω. ἐνδοξότερόν με ποιήσεις τοῖς
[5, 6]	αὐτῆς ἄνδρα Χαιρέαν ὑπεκρίνατο ζῆν	καὶ	πλάσας ἐπιστολὰς ἐπὶ τῷ ὀνόματι
[5, 7]	ἀλλ´ ὡς μέλλουσαν μοιχείαν ἐγκαλεῖ,	καὶ	πρᾶξιν οὐκ ἔχων εἰπεῖν ἀναγινώσκει
[5, 1]	τῆς γυναικὸς ἅλωσίν τε αὐτοῦ	καὶ	πρᾶσιν εἰς Καρίαν μετὰ Πολυχάρμου
[5, 5]	ἐν τοιούτοις πιθανωτάτους, ἐλαφρῶς τε	καὶ	πράως ἕκαστα διηγούμενος. οὐ μὴν
[5, 3]	δὲ ἦν ὡς ἐν θεάτρῳ,	καὶ	προεκρίθη Ῥοδογούνη, θυγάτηρ μὲν Ζωπύρου,
[5, 2]	τὴν σκηνήν. τάχα δ´ ἂν	καὶ	προεχώρησεν ὅπερ ἤθελεν, εἰ μὴ
[5, 7]	ἀπολογήσομαι. γάμον ὀνόμαζε τὴν πρᾶσιν	καὶ	προῖκα τὴν τιμήν· Μιλησία σήμερον
[5, 5]	ἡμέραν· ἐστεφανωμένην τὴν πόλιν ὅλην	καὶ	προπεμπομένην αὑτὴν ὑπὸ πατρὸς καὶ
[5, 3]	δὲ νῦν μὲν ἑορτὴν ἄγω	καὶ	πρὸς ταῖς θυσίαις εἰμί· τριακοστῇ
[5, 5]	δὲ τὸ Χαιρέου πολλὰ ἀνέκλαυσε	καὶ	πρὸς τὴν δίκην ἐδυσχέραινε. τοῦτο
[5, 2]	πάρεστιν ἀπολύσασθαι διαβολὴν Ἕλληνος ἀνδρὸς	καὶ	προσκυνῆσαι. μετ´ οὐ πολὺ δὲ
[5, 8]	Χαιρέας εἶναι. συνήθης μὲν οὖν	καὶ	πρόχειρος πᾶσι τοῖς ἀντερασταῖς πόλεμος·
[5, 7]	τὸν ἄλλον βίον ἔζησα σωφρόνως	καὶ	πρώτην ταύτην ἔσχηκα διαβολήν· εἰ
[5, 3]	δὲ εἶπεν ἀλαζόνες εἰσὶν Ἕλληνες	καὶ	πτωχοὶ καὶ διὰ τοῦτο καὶ
[5, 2]	κατήγετο μετὰ Πολυχάρμου τοῦ φίλου,	καὶ	ῥίψας ἑαυτὸν εἰς τὸ ἔδαφος,
[5, 1]	φιλοφρόνησις· δῆμος παρέπεμπεν εἰς δῆμον,	καὶ	σατράπης παρεδίδου τῷ μεθ´ αὑτόν,
[5, 5]	δημογέρουσιν· ὀφθεῖσα δὲ θάμβος ἐποίησε	καὶ	σιωπήν, πάντες δ´ ἠρήσαντο παραὶ
[5, 6]	{ὁ} βασιλεὺς εἰς Μιθριδάτην πικρὸν	καὶ	σκυθρωπὸν ἀπέβλεψε. ~Μηδὲν δὲ καταπλαγεὶς
[5, 1]	χοάς, δαῖμον ἀγαθέ; Βάκτρα μοι	καὶ	Σοῦσα λοιπὸν οἶκος καὶ τάφος.
[5, 2]	ἐπηκολούθει τῇ γυναικί, ἅμα δὲ	καὶ	σπεύδων προεπιδημῆσαι καὶ συγκροτῆσαι τὰ
[5, 3]	ἀλλ´ ὁ Διονύσιος ἄκων μὲν	καὶ	στένων ὑπ´ αἰδοῦς τὴν Καλλιρόην
[5, 1]	πόθος αὐτὴν ὑπεδύετο πατρίδος τε	καὶ	συγγενῶν καὶ ἀπόγνωσις τῆς εἰς
[5, 4]	ἧκε Μιθριδάτης, δορυφορούμενος ὑπὸ φίλων	καὶ	συγγενῶν, οὐ πάνυ τι λαμπρὸς
[5, 2]	ἅμα δὲ καὶ σπεύδων προεπιδημῆσαι	καὶ	συγκροτῆσαι τὰ πρὸς τὴν δίκην.
[5, 2]	Καλλιρόην εἴασεν ἐπὶ τῆς ἁρμαμάξης	καὶ	συνεκάλυψε τὴν σκηνήν. τάχα δ´
[5, 6]	παρόντος ἐχώσαμεν ἐκείνῳ τὸν τάφον,	καὶ	συνεπένθησεν ἡμῖν. ἀλλ´ ὅταν μοιχεῦσαι
[5, 10]	βρόχον σύ μοι" λέγων παραμυθία	καὶ	συνήγορος· διὰ σὲ νικῶ· σύ
[5, 4]	μὴ δύνασθαι. προσεποιεῖτο δὲ δεδιέναι	καὶ	συνηγόρους παρεκάλει, ἵνα διὰ τὸ
[5, 7]	αἰσχρᾶς; εἰ δὲ ἄρα τι	καὶ	συνῄδειν ἐμαυτῷ πονηρόν, ἐδυνάμην καὶ
[5, 6]	δὲ ἐμὸς λόγος σαφής ἐστι	καὶ	σύντομος. ἀνήρ εἰμι Καλλιρόης ταύτης,
[5, 6]	τιμῆς, βασιλεῦ, ἣν ἐτίμησας κἀμὲ	καὶ	σωφροσύνην καὶ τοὺς πάντων γάμους·
[5, 3]	καὶ πτωχοὶ καὶ διὰ τοῦτο	καὶ	τὰ μικρὰ θαυμάζουσι μεγάλως. οὕτως
[5, 4]	τοῖς φίλοις οἳ τοῖς ἀξιώμασι	καὶ	ταῖς ἀρεταῖς ὑπάρχουσιν ἡγεμόνες ἡγεμόνων.
[5, 4]	δὲ κύκλῳ τοῦ θρόνου λοχαγοὶ	καὶ	ταξίαρχοι καὶ τῶν βασιλέως ἐξελευθέρων
[5, 3]	δέσποινα· εἶτα διεχέθησαν αἱ γνῶμαι	καὶ	τὰς ἐνδοξοτάτας ὠνόμαζον ἐπὶ κάλλει.
[5, 3]	οὐ μόνον τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀλλὰ	καὶ	τὰς ψυχὰς ἐξέτειναν καὶ μικροῦ
[5, 5]	ἀναλάμβανε τὸ κάλλος τὸ νυμφικόν.	καὶ	ταῦτα ἅμα λέγουσα ἐνέδυε καὶ
[5, 7]	ἀγαθὰ μιᾶς ἡδονῆς ἕνεκεν ἀπολέσαι	καὶ	ταύτης αἰσχρᾶς; εἰ δὲ ἄρα
[5, 1]	μοι καὶ Σοῦσα λοιπὸν οἶκος	καὶ	τάφος. ἅπαξ, Εὐφρᾶτα, μέλλω σε
[5, 6]	Χαιρέου τοὔνομα, πάλαι τεθνεῶτος, οὗ	καὶ	τάφος ἐστὶ παρ´ ἡμῖν. Μιθριδάτης
[5, 9]	πολλὰ προσεξῆπτε τὸν ἔρωτα, συνήθεια	καὶ	τέκνων εὐεργεσία καὶ ἀχαριστία καὶ
[5, 4]	οὖν Διονύσιος ἀποκρυπτέτω τὸ κεφάλαιον	καὶ	τὴν αἰτίαν ὅλου τοῦ πράγματος.
[5, 1]	τὴν Καλλιρόης πρὸς Χαιρέαν πίστιν	καὶ	τὴν ἀνάγκην τοῦ γάμου διὰ
[5, 6]	μὲν οὖν δεήσεις τὰς Μιθριδάτου	καὶ	τὴν δύναμιν καὶ τὴν παρασκευήν,
[5, 1]	τοῦ γάμου διὰ τὴν γαστέρα	καὶ	τὴν Θήρωνος ὁμολογίαν καὶ Χαιρέου
[5, 1]	καὶ τὸν ἔρωτα τὸν Διονυσίου	καὶ	τὴν Καλλιρόης πρὸς Χαιρέαν πίστιν
[5, 8]	γεγηθώς. λαβὼν δὲ τὰ δῶρα	καὶ	τὴν νύκτα καταμείνας ἕωθεν εἰς
[5, 6]	τὰς Μιθριδάτου καὶ τὴν δύναμιν	καὶ	τὴν παρασκευήν, ὅσῃ χρῆται πρὸς
[5, 5]	εἰσιοῦσαν κἀκεῖθεν ἐπανιοῦσαν, ὁρῶσαν Χαιρέαν	καὶ	τὴν τῶν γάμων ἡμέραν· ἐστεφανωμένην
[5, 5]	νῦν δὲ βασιλικῷ δικαστηρίῳ. διήγημα	καὶ	τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Εὐρώπης
[5, 3]	δούλην. προσεκύνησαν πᾶσαι τὴν βασιλίδα	καὶ	τῆς γνώμης ἀπεθαύμασαν καὶ τὸ
[5, 5]	δικαστηρίῳ. διήγημα καὶ τῆς Ἀσίας	καὶ	τῆς Εὐρώπης γέγονα. ποίοις ὀφθαλμοῖς
[5, 10]	σοῖς γάμοις. πλούτει καὶ τρύφα	καὶ	τῆς Ἰωνίας ἀπόλαυε πολυτελείας. ἔχε
[5, 1]	με τοῦ συνήθους ῥίπτεις ἀέρος	καὶ	τῆς πατρίδος ὅλῳ διορίζομαι κόσμῳ.
[5, 9]	καὶ λαλεῖν. λυπούμεναι δὲ ἀπῄεσαν	καὶ	τῆς ὑστεραίας ἕωθεν ἀφικνοῦνται· καὶ
[5, 6]	τὴν γυναῖκα· ὃν ἐχρῆν, εἰ	καί	τις ἄλλος ἐπλημμέλησεν εἰς ἡμᾶς,
[5, 3]	τῶν ἐνδοξοτάτων Περσῶν αἱ γυναῖκες	καί	τις εἶπεν ἐξ αὐτῶν ὦ
[5, 3]	βασιλίδα καὶ τῆς γνώμης ἀπεθαύμασαν	καὶ	τὸ μὲν πρῶτον ὡς ἐξ
[5, 3]	πᾶσα Βαβυλὼν ἐπὶ τὴν θέαν	καὶ	τὸ πλῆθος ἐστενοχώρει τὰς πύλας.
[5, 1]	Θήρων· ἡ Ἑρμοκράτους θυγάτηρ ἐπράθην	καί,	τὸ τῆς ἀφιλίας μοι βαρύτερον,
[5, 10]	τῆς ἐμῆς ἀγωνίζομαι πρὸς ἕτερον,	καί,	τὸ τούτου χαλεπώτερον, οὐκ οἶδα
[5, 6]	δέ, βασιλεῦ, τῇ σῇ δικαιοσύνῃ	καὶ	τοῖς γάμοις καὶ τοῖς νόμοις,
[5, 8]	διαδικασίαν προθεῖναι περὶ τῆς γυναικός.	καὶ	τοῖς μὲν ἐδόκει μὴ βασιλικὴν
[5, 6]	σῇ δικαιοσύνῃ καὶ τοῖς γάμοις	καὶ	τοῖς νόμοις, οὓς ὁμοίως σὺ
[5, 7]	τινα Καλλιρόην διαφθεῖραι. ἐγὼ δὲ	καὶ	τὸν ἄλλον βίον ἔζησα σωφρόνως
[5, 9]	τὸ δὲ παράδοξον τῆς συμφορᾶς	καὶ	τὸν ἀνδρεῖον ἐκστῆσαι δυνατώτατον ὑπῆρχεν·
[5, 1]	δὲ εἰς Ἰωνίαν ἐπώλησαν Διονυσίῳ,	καὶ	τὸν ἔρωτα τὸν Διονυσίου καὶ
[5, 5]	τῶν διαβολῶν. Ἑρμοκράτους θυγάτηρ κρίνεται	καὶ	τὸν πατέρα συνήγορον οὐκ ἔχει·
[5, 5]	τὴν ὑστεραίαν ὑπερέθετο τὴν δίκην.	~Καὶ	τότε μὲν οὕτως διελύθησαν· ἀφικόμενος
[5, 10]	οὐ μόνον τὸ ζῆν, ἀλλὰ	καὶ	τοῦ θανάτου τὴν παραμυθίαν. Καλλιρόη
[5, 2]	δὲ τοὺς ἐπιβουλεύοντας ἐφυλάττου. τολμηρὲ	καὶ	τοῦ μέλλοντος ἀπροόρατε, εἰς Βαβυλῶνα
[5, 1]	ναῦν ἐκ Σικελίας καταπλέουσαν; ἀποσπῶμαι	καὶ	τοῦ σοῦ τάφου, Χαιρέα. τίς
[5, 6]	ἣν ἐτίμησας κἀμὲ καὶ σωφροσύνην	καὶ	τοὺς πάντων γάμους· οὐ γὰρ
[5, 2]	σφοδροτέραν, μάλιστα μὲν δεδοικὼς μὴ	καὶ	τοῦτο ἐπαίτιον αὐτῷ γένηται πρὸς
[5, 4]	πράγματος. πρὸς ταῦτα ἀπεκρίνατο Διονύσιος	καὶ	τοῦτο μοιχοῦ παράγειν εἰς ὄχλον
[5, 9]	καὶ τῆς ὑστεραίας ἕωθεν ἀφικνοῦνται·	καὶ	τοῦτο πάσαις ταῖς ἡμέραις ἐπράττετο
[5, 9]	ἦν Χαιρέας ὁ ἐμός, ἢ	καὶ	τοῦτο πεπλάνημαι; τάχα γὰρ Μιθριδάτης
[5, 1]	Χαιρέου ἄλλῳ γαμηθῶ. σὺ δὲ	καὶ	τούτων ἤδη μοι φθονεῖς· οὐκέτι
[5, 10]	ἐνοχλῶ τοῖς σοῖς γάμοις. πλούτει	καὶ	τρύφα καὶ τῆς Ἰωνίας ἀπόλαυε
[5, 6]	πόλεις ἐγκεχειρισμένους, ἀλλ´ ἀσελγὴς ὤφθη	καὶ	τυραννικός. ἐπιστάμενος δὲ τὴν σωφροσύνην
[5, 10]	Καλλιρόης μᾶλλον ἔστερξας. ἀναβαίνοντος αὐτοῦ	καὶ	τῷ αὐχένι περιάπτοντος ἐπέστη Πολύχαρμος
[5, 4]	τοῦ θρόνου λοχαγοὶ καὶ ταξίαρχοι	καὶ	τῶν βασιλέως ἐξελευθέρων τὸ ἐντιμότατον,
[5, 6]	ἐμοῦ μὲν ἐκδικήσῃς τὴν ἀσέλγειαν	καὶ	ὕβριν, ἐπὶ τῶν ἄλλων δὲ
[5, 5]	ὥσπερ γὰρ ὄναρ ἔδοξας, οὕτως	καὶ	ὕπαρ. ἄπιθι εἰς τὸ βασιλέως
[5, 7]	θεοὶ" φησὶ βασίλειοι ἐπουράνιοί τε	καὶ	ὑποχθόνιοι, βοηθήσατε ἀνδρὶ ἀγαθῷ, πολλάκις
[5, 6]	τυραννικός. ἐπιστάμενος δὲ τὴν σωφροσύνην	καὶ	φιλανδρίαν τῆς γυναικὸς λόγοις μὲν
[5, 7]	φησί, βασιλεῦ, δίκαιος γὰρ εἶ	καὶ	φιλάνθρωπος, μὴ καταγνῷς μου, πρὶν
[5, 2]	σε κεκελευσμένος, καὶ ὁ δειλὸς	καὶ	φιλόζωος μέχρι τοσούτου φέρω τυραννούμενος.
[5, 6]	ἐχθρὸς ὢν ἀλλὰ ξένος ἐμὸς	καὶ	φίλος, ἐπίβουλος ἐμοί, καὶ οὐκ
[5, 5]	ἡ Πλαγγὼν ἀπεκρίνατο θάρρει, δέσποινα,	καὶ	χαῖρε· καλὸν ἐνύπνιον εἶδες· πάσης
[5, 1]	γαστέρα καὶ τὴν Θήρωνος ὁμολογίαν	καὶ	Χαιρέου πλοῦν ἐπὶ ζήτησιν τῆς
[5, 5]	εἰς δικαστήριον εἰσίωσιν, εὔνοιαν εὔχονται	καὶ	χάριν, ἐγὼ δὲ φοβοῦμαι μὴ
[5, 8]	τὴν αἰδῶ τὴν πρὸς βασιλέα,	καὶ	χεῖρας ἀλλήλοις προσέβαλλον. προῆλθε δὲ
[5, 6]	τὸ τιμιώτερον ἐμοὶ σώματός τε	καὶ	ψυχῆς, τὴν γυναῖκα· ὃν ἐχρῆν,
[5, 8]	ἡ Καλλιρόη ἀνέκραγε Χαιρέα, ζῇς;	καὶ	ὥρμησεν αὐτῷ προσδραμεῖν· κατέσχε δὲ
[5, 1]	καλλίστῳ, πολιτευσαμένης Ἀφροδίτης τὸν γάμον,	καὶ	ὡς δι´ ἐρωτικὴν ζηλοτυπίαν Χαιρέου
[5, 3]	ἄλλος πρὸ ἄλλου θέλων ἰδεῖν	καὶ	ὡς δυνατὸν ἐγγυτάτω γενέσθαι. ἐξέλαμψε
[5, 1]	Μιθριδάτης ἐγνώρισε Χαιρέαν μέλλοντα ἀποθνήσκειν	καὶ	ὡς ἔσπευδεν ἀλλήλοις ἀποδοῦναι τοὺς
[5, 10]	περιάπτοντος ἐπέστη Πολύχαρμος ὁ φίλος	καὶ	ὡς μεμηνότα κατεῖχε, λοιπὸν μηκέτι
[5, 1]	Καρίαν μετὰ Πολυχάρμου τοῦ φίλου,	καὶ	ὡς Μιθριδάτης ἐγνώρισε Χαιρέαν μέλλοντα
[5, 3]	εἱστήκει δὲ ἁβρὰ καὶ θρυπτομένη	καὶ	ὡς προκαλουμένη, πάντες δὲ εἰς
[5, 7]	ἑλὼν ὁ Μιθριδάτης φωνὴν ἐπῆρε	καὶ	ὥσπερ ἐπὶ θειασμοῦ θεοὶ" φησὶ
[5, 2]	καὶ ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐγὼ	καίομαι	καὶ ἀποδοῦναί σοι θελήσας Καλλιρόην
[5, 2]	χερσὶ περιελὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο	κὰκ	κεφαλῆς, χαρίεν δ´ ᾔσχυνε πρόσωπον.
[5, 2]	ἐστι, Διονύσιε, ἡ σὴ πόλις·	κἀκεῖ	δὲ τοὺς ἐπιβουλεύοντας ἐφυλάττου. τολμηρὲ
[5, 1]	τῆς ἀποδημίας ὡς μὴ δόξω	κἀκεῖ	καλή τινι. ταῦτα ἅμα λέγουσα
[5, 1]	με κατέκλεισας ἐν τάφῳ ζῶσαν,	κἀκεῖθεν	ἐξήγαγες οὐ δι´ ἔλεον, ἀλλ´
[5, 5]	τὸ τῆς Ἀφροδίτης τέμενος εἰσιοῦσαν	κἀκεῖθεν	ἐπανιοῦσαν, ὁρῶσαν Χαιρέαν καὶ τὴν
[5, 7]	σοι ταλάντου Θήρων ὁ λῃστής,	κἀκεῖνος	ἁρπάσας ἐκ τάφου; ἀλλὰ’ φησὶν
[5, 7]	συνίεσαν, Διονύσιον δὲ ὑπελάμβανον εἰδέναι.	κἀκεῖνος	δὲ ἠγνόει, μηδέποτ´ ἂν ἐλπίσας
[5, 10]	ὧν ὁ πατήρ σου δυστυχεῖ.	κακὴν	ἀποδημίαν ἤλθομεν· οὐκ ἔδει Μίλητον
[5, 7]	δίκην Χαιρέαν. φάνηθι, δαῖμον ἀγαθέ·	καλεῖ	σε ἡ σὴ Καλλιρόη· μεταξὺ
[5, 6]	ἀφιέναι, πολὺ βέλτιον ἦν μηδὲ	καλέσαι·	τότε μὲν γὰρ ἐφοβοῦντο πάντες,
[5, 5]	ἐκ τῶν ὕπνων ἀνέθορε καὶ	καλέσασα	Πλαγγόνα (Διονύσιος γὰρ ἔφθη προεξαναστάς,
[5, 1]	ἀποδημίας ὡς μὴ δόξω κἀκεῖ	καλή	τινι. ταῦτα ἅμα λέγουσα τὴν
[5, 3]	θαυμάζουσι μεγάλως. οὕτως φημίζουσι Καλλιρόην	καλὴν	ὡς καὶ Διονύσιον πλούσιον. μία
[5, 4]	ἀποδεδειγμένος εἰς δικαστήριον, μεγέθει καὶ	κάλλει	διαφέρων· ἔνθα μέσος μὲν ὁ
[5, 3]	μὲν πάντες ἐθαύμαζον ἐπὶ τῷ	κάλλει,	κινδυνεύει δὲ ἐφ´ ἡμῶν ἡ
[5, 3]	καὶ τὰς ἐνδοξοτάτας ὠνόμαζον ἐπὶ	κάλλει.	χειροτονία δὲ ἦν ὡς ἐν
[5, 8]	Χαιρέας αὐτός. ἰδοῦσα δὲ ἡ	Καλλιρόη	ἀνέκραγε Χαιρέα, ζῇς; καὶ ὥρμησεν
[5, 9]	ἀφεῖσα γυναικείαν φιλονεικίαν εὐνουστέρα τῇ	Καλλιρόῃ	διὰ τὴν τιμὴν ἐγένετο· ἠγάλλετο
[5, 9]	δῆθεν πρὸς Στάτειραν. ἐπέμπετο δὲ	Καλλιρόῃ	δῶρα πολυτελῆ, καὶ παρ´ οὐδενὸς
[5, 4]	εὐμορφίᾳ μέγα φρονοῦν ἐφθόνει τῇ	Καλλιρόῃ	καὶ ἤθελεν αὐτὴν ἐκ τῆς
[5, 2]	ἔλεγε κλάων ἐγγύς ἐσμεν, ὦ	Καλλιρόη,	καὶ οὐχ ὁρῶμεν ἀλλήλους. σὺ
[5, 10]	καὶ τοῦ θανάτου τὴν παραμυθίαν.	Καλλιρόη	με ἰδοῦσα οὐ προσῆλθεν, οὐ
[5, 1]	τὰ δὲ ἑξῆς νῦν διηγήσομαι.	Καλλιρόη	μὲν γὰρ μέχρι Συρίας καὶ
[5, 8]	ἄλλοι πάντες ἤκουον οὐκ ἀηδῶς.	Καλλιρόη	μὲν εἱστήκει κάτω βλέπουσα καὶ
[5, 9]	οὐδὲν ἀπεκρίνατο, ἀλλὰ μόνον ἔκλαυσε.	Καλλιρόη	μὲν οὖν ἐν τούτοις ἦν,
[5, 7]	ἀγαθέ· καλεῖ σε ἡ σὴ	Καλλιρόη·	μεταξὺ δὲ ἀμφοτέρων, ἐμοῦ τε
[5, 5]	μὴν ἀδακρυτί γε ἤκουεν ἡ	Καλλιρόη,	πρὸς τὸ ὄνομα δὲ τὸ
[5, 10]	τὸ τούτου χαλεπώτερον, οὐκ οἶδα	Καλλιρόη	τίνα θέλει. σὺ δέ, τέκνον,
[5, 3]	καὶ περιβόητον, οἷον τῆς Ἰωνίας	Καλλιρόη,	τοιοῦτο τῆς Ἀσίας ἡ Ῥοδογούνη.
[5, 9]	ψυχὴν ἔχεις τεταραγμένην. ἡδέως ἡ	Καλλιρόη	τοῦτο ἤκουσεν, ἐπεθύμει γὰρ ἠρεμίας.
[5, 9]	εὐνοῦχος νοήσας τὴν ἔκπληξιν αὐτῆς	Καλλιρόη"	φησὶν αὕτη ἐστί· πέπομφε δὲ
[5, 1]	~Ὡς μὲν ἐγαμήθη	Καλλιρόη	Χαιρέᾳ, καλλίστη γυναικῶν ἀνδρὶ καλλίστῳ,
[5, 10]	ἀληθῶς ἀποθανόντος Χαιρέου αἰτοῦμαί σε,	Καλλιρόη,	χάριν τελευταίαν. ὅταν ἀποθάνω, πρόσελθέ
[5, 2]	τοῦ μέλλοντος ἀπροόρατε, εἰς Βαβυλῶνα	Καλλιρόην	ἄγεις, ὅπου Μιθριδᾶται τοσοῦτοι; Μενέλαος
[5, 7]	τὴν ψῆφον οἴσεις. προλέγω σοι,	Καλλιρόην	ἀπολέσεις. οὐκ ἐμὲ βασιλεὺς ἀλλὰ
[5, 7]	γὰρ ἄπιστον φαίνεται θελῆσαί τινα	Καλλιρόην	διαφθεῖραι. ἐγὼ δὲ καὶ τὸν
[5, 2]	καίομαι καὶ ἀποδοῦναί σοι θελήσας	Καλλιρόην	ἐγκαλοῦμαι· τὴν γὰρ σὴν ἐπιστολήν,
[5, 8]	ὁ παρὰ Μιθριδάτῃ δεδεμένος. ἀπαιτῶ	Καλλιρόην.	ἐγὼ δὲ κατέχω. σὺ τὴν
[5, 2]	ἵππου μὲν ἐπέβη, τὴν δὲ	Καλλιρόην	εἴασεν ἐπὶ τῆς ἁρμαμάξης καὶ
[5, 6]	τῷ ὀνόματι τῷ ἐκείνου πρὸς	Καλλιρόην	ἔπεμψε διὰ δούλων. ἡ δὲ
[5, 9]	λαμπρότερος ἢ πρόσθεν. ~Τὴν δὲ	Καλλιρόην	εὐνοῦχοι παραλαβόντες ἤγαγον πρὸς τὴν
[5, 5]	λέγουσα ἐνέδυε καὶ ἐκόσμει τὴν	Καλλιρόην,	ἡ δὲ αὐτομάτως ψυχὴν εἶχεν
[5, 10]	πολλάκις. τί γὰρ ἔδειξάς μοι	Καλλιρόην,	ἣν φυλάττειν οὐκ ἔμελλες; τί
[5, 4]	οὐδένα ἔπειθεν· ἐπεθύμουν γὰρ πάντες	Καλλιρόην	ἰδεῖν. αἰδουμένου δὲ κελεῦσαι βασιλέως
[5, 9]	βασιλίδα, νομίζουσαι πολλὴν ἐξουσίαν ἔχειν	Καλλιρόην	ἰδεῖν. ἡ δὲ Στάτειρα εἶπεν
[5, 3]	μικρὰ θαυμάζουσι μεγάλως. οὕτως φημίζουσι	Καλλιρόην	καλὴν ὡς καὶ Διονύσιον πλούσιον.
[5, 2]	ἀνταμοιβήν· ἀπόκρυψον σεαυτόν· μήτε ἰδεῖν	Καλλιρόην	μήτ´ ἐξετάσαι τι περὶ αὐτῆς
[5, 4]	ἐπιστολαῖς αἷς ἔγραψε Μιθριδάτης πρὸς	Καλλιρόην	ὀνόματι Χαιρέου (ζῆν γὰρ οὐδέποτε
[5, 3]	οἱ δὲ ἄνθρωποι, μηκέτι ἔχοντες	Καλλιρόην	ὁρᾶν, κατεφίλουν τὸν δίφρον. βασιλεὺς
[5, 4]	ὑστερεῖν; ἐπεὶ τοίνυν ὡρίσθη καὶ	Καλλιρόην	παρεῖναι, οὐδὲν αὐτῇ προειρηκὼς ὁ
[5, 3]	καὶ στένων ὑπ´ αἰδοῦς τὴν	Καλλιρόην	προελθεῖν ἠξίωσεν· ἅμα δὲ πάντες
[5, 7]	γέγραφα· χεῖρα ἐμὴν οὐκ ἔχεις·	Καλλιρόην	Χαιρέας ζητεῖ· κρῖνε τοίνυν μοιχείας
[5, 8]	διάστημα· ἐν δὲ τῷ μεταξὺ	Καλλιρόης	ἐπιμελήσεται Στάτειρα ἡ ἐμὴ γυνή·
[5, 8]	Μιθριδάτῃ συνέχαιρον, συνελυποῦντο Διονυσίῳ, περὶ	Καλλιρόης	ἠπόρουν. μάλιστα γὰρ ἦν ἐκείνη
[5, 5]	τῆς δίκης, τὸ δὲ ἀληθὲς	Καλλιρόης	θεαταί· τοσούτῳ δὲ ἔδοξε κρείττων
[5, 8]	ἤθελον ὁμολογεῖν, ὅτι τὸ τῆς	Καλλιρόης	κάλλος δυσαπόσπαστον τοῖς ὁρῶσι. πάλιν
[5, 10]	διὰ σὲ νικῶ· σύ με	Καλλιρόης	μᾶλλον ἔστερξας. ἀναβαίνοντος αὐτοῦ καὶ
[5, 3]	ὑπέδυ τὴν σκηνὴν μετὰ τῆς	Καλλιρόης,	παραδοῦσα αὑτὴν τῷ κρείττονι φέρειν.
[5, 3]	κατεσκεύασαν, ὡς δῆθεν εἰς ἀπάντησιν	Καλλιρόης	παρεγίνετο· καὶ γὰρ εἶχε πρόφασιν
[5, 1]	ἔρωτα τὸν Διονυσίου καὶ τὴν	Καλλιρόης	πρὸς Χαιρέαν πίστιν καὶ τὴν
[5, 3]	ἐγγυτάτω γενέσθαι. ἐξέλαμψε δὲ τὸ	Καλλιρόης	πρόσωπον, καὶ μαρμαρυγὴ κατέσχε τὰς
[5, 6]	ἐστι καὶ σύντομος. ἀνήρ εἰμι	Καλλιρόης	ταύτης, ἤδη δὲ ἐξ αὐτῆς
[5, 10]	γὰρ ἀπηλλαττόμην ζωῆς ἠπατημένος ὑπὸ	Καλλιρόης	φιλεῖσθαι, νῦν δὲ ἀπολώλεκα οὐ
[5, 1]	~Ὡς μὲν ἐγαμήθη Καλλιρόη Χαιρέᾳ,	καλλίστη	γυναικῶν ἀνδρὶ καλλίστῳ, πολιτευσαμένης Ἀφροδίτης
[5, 1]	Καλλιρόη Χαιρέᾳ, καλλίστη γυναικῶν ἀνδρὶ	καλλίστῳ,	πολιτευσαμένης Ἀφροδίτης τὸν γάμον, καὶ
[5, 8]	ὁμολογεῖν, ὅτι τὸ τῆς Καλλιρόης	κάλλος	δυσαπόσπαστον τοῖς ὁρῶσι. πάλιν οὖν
[5, 5]	ποίων ἀκοῦσαί με δεῖ ῥημάτων;	κάλλος	ἐπίβουλον, εἰς τοῦτο μόνον ὑπὸ
[5, 1]	αὑτόν, πάντας γὰρ ἐδημαγώγει τὸ	κάλλος.	καὶ ἄλλη δέ τις ἐλπὶς
[5, 2]	ἀπαγγέλλουσα πᾶσιν ὅτι παραγίνεται γυνή,	κάλλος	οὐκ ἀνθρώπινον ἀλλά τι θεῖον,
[5, 7]	βαρεῖ με πρὸς ὑποψίαν τὸ	κάλλος	τῆς γυναικός· οὐδενὶ γὰρ ἄπιστον
[5, 5]	Ἀφροδίτης, ἀναμνήσθητι σαυτῆς, ἀναλάμβανε τὸ	κάλλος	τὸ νυμφικόν. καὶ ταῦτα ἅμα
[5, 9]	γὰρ τῆς ἐπιθυμίας μόνου τοῦ	κάλλους	ἐραστὴς ἦν, τότε δὲ πολλὰ
[5, 3]	δὲ Μεγαβύζου, μέγα τι χρῆμα	κάλλους	καὶ περιβόητον, οἷον τῆς Ἰωνίας
[5, 5]	ἀπεκρίνατο θάρρει, δέσποινα, καὶ χαῖρε·	καλὸν	ἐνύπνιον εἶδες· πάσης ἀπολυθήσῃ φροντίδος·
[5, 10]	ὦ γύναι· γυναῖκα γάρ σε	καλῶ,	κἂν ἕτερον φιλῇς. ἐγὼ δὲ
[5, 4]	ὥστε ἐπ´ ἐκείνου τοῦ συνεδρίου	καλῶς	ἂν εἴποι τις οἱ δὲ
[5, 3]	Ἐπεὶ τοίνυν εἰς τὸν ἀγῶνα	καλῶς	αὐτὴν κατεσκεύασαν, ὡς δῆθεν εἰς
[5, 6]	τῆς τιμῆς, βασιλεῦ, ἣν ἐτίμησας	κἀμὲ	καὶ σωφροσύνην καὶ τοὺς πάντων
[5, 7]	τῆς εὐσεβείας συκοφαντουμένῳ· χρήσατέ μοι	κἂν	εἰς τὴν δίκην Χαιρέαν. φάνηθι,
[5, 10]	γύναι· γυναῖκα γάρ σε καλῶ,	κἂν	ἕτερον φιλῇς. ἐγὼ δὲ ἀπέρχομαι
[5, 10]	εἰπὲ δὲ προσκύψασα τῇ στήλῃ	κἀνὴρ	καὶ βρέφος" ὁρῶ. οἴχῃ, Χαιρέα,
[5, 10]	ἔπηξέ μοι κατηγορία ψευδὴς ἐν	Καρίᾳ	δεδεμένῳ· τότε μὲν γὰρ ἀπηλλαττόμην
[5, 4]	ἦν ἀνέκαθεν ἐκ Βάκτρων, εἰς	Καρίαν	δὲ ὕστερον μετῳκίσθη· Διονύσιος δὲ
[5, 8]	τὴν νύκτα καταμείνας ἕωθεν εἰς	Καρίαν	ἐξώρμησε λαμπρότερος ἢ πρόσθεν. ~Τὴν
[5, 1]	τε αὐτοῦ καὶ πρᾶσιν εἰς	Καρίαν	μετὰ Πολυχάρμου τοῦ φίλου, καὶ
[5, 6]	δούλων ἔπεμψεν εἰς Μίλητον ἐκ	Καρίας.	λέγε λαβών· Χαιρέας ζῶ. τοῦτο
[5, 2]	μήτ´ ἐξετάσαι τι περὶ αὐτῆς	καρτέρησον.	ἄκων μέν, ἀλλὰ ἐπείθετο Χαιρέας
[5, 8]	ἀλλήλοις περιπλακῆναι. τίς ἂν φράσῃ	κατ´	ἀξίαν ἐκεῖνο τὸ σχῆμα τοῦ
[5, 7]	μηδὲ ἄνθρωπος Ἕλλην, πανούργως συνθεὶς	κατ´	ἐμοῦ ψευδεῖς διαβολάς, πιθανώτερος γένηται
[5, 2]	αὐτῷ γένηται πρὸς βασιλέως, ὅτι	κατ´	ἴχνος ἐπηκολούθει τῇ γυναικί, ἅμα
[5, 4]	τί οὖν ἀναγκαῖον παρεῖναι τὴν	κατ´	οὐδὲν μετέχουσαν τῆς δίκης; ταῦτα
[5, 7]	γὰρ οὐχ ὑπὲρ γυναικὸς ἐγκαλεῖ	κατὰ	νόμους αὐτῷ γαμηθείσης, ἀλλὰ πωλουμένην
[5, 7]	αὐτόν. ἂν δὲ ἐπιμείνῃς, μετανοήσεις·	κατὰ	σαυτοῦ τὴν ψῆφον οἴσεις. προλέγω
[5, 2]	ἐλείβετο δὲ αὐτοῦ τὰ δάκρυα	κατὰ	τῶν παρειῶν· εἰπὼν δὲ ποιήσω,
[5, 7]	γὰρ εἶ καὶ φιλάνθρωπος, μὴ	καταγνῷς	μου, πρὶν ἀκούσῃς τῶν λόγων
[5, 10]	δαίμοσιν. εἰ δὲ θανόντων περ	καταλήθοντ´	εἰν Ἀΐδαο αὐτὰρ ἐγὼ καὶ
[5, 10]	ἀποδημίαν ἤλθομεν· οὐκ ἔδει Μίλητον	καταλιπεῖν·	Βαβυλὼν ἡμᾶς ἀπολώλεκε. τὴν μὲν
[5, 3]	ἡ δόξα τῶν Περσίδων γυναικῶν	καταλυθῆναι.	φέρ´ οὖν σκεψώμεθα πῶς μὴ
[5, 8]	τὰ δῶρα καὶ τὴν νύκτα	καταμείνας	ἕωθεν εἰς Καρίαν ἐξώρμησε λαμπρότερος
[5, 3]	αὐτῷ τὴν Φαρνάκου συγγενίδα παρεῖναι,	καταπηδήσας	ἀπὸ τοῦ ἵππου προσῆλθεν αὐτῇ
[5, 7]	καὶ σκυθρωπὸν ἀπέβλεψε. ~Μηδὲν δὲ	καταπλαγεὶς	ἐκεῖνος δέομαί σου" φησί, βασιλεῦ,
[5, 1]	ἔτ´ ἐλπίσω ναῦν ἐκ Σικελίας	καταπλέουσαν;	ἀποσπῶμαι καὶ τοῦ σοῦ τάφου,
[5, 8]	δεῖ τῆς θυγατρὸς Ἑρμοκράτους τοῦ	καταπολεμήσαντος	Ἀθηναίους τοὺς ἐμοί τε καὶ
[5, 5]	οἰκίαν τοῦ νυμφίου. μέλλουσα δὲ	καταφιλεῖν	Χαιρέαν ἐκ τῶν ὕπνων ἀνέθορε
[5, 9]	ὑπέμεινέ μοι μὴ περιπλακῆναι; μηδὲ	καταφιλήσαντες	ἀλλήλους διελύθημεν. Ταῦτα διαλογιζομένης ἠκούετο
[5, 10]	ἱκέτευσον ὑπὲρ τοῦ πατρός. κλαῦσον,	καταφίλησον,	εἰπὲ μῆτερ, ὁ πατήρ μου
[5, 6]	ἀσελγείας, ἐὰν εἰς κρίσιν εἰσέλθῃ·	καταφρονήσει	δὲ λοιπόν, ἐάν τις κριθεὶς
[5, 6]	ἐστι μοιχός, ὅπου καὶ νεκροῦ	καταψεύδεται.	Ταῦτα εἰπὼν ὁ Διονύσιος παρώξυνε
[5, 10]	ὁ φίλος καὶ ὡς μεμηνότα	κατεῖχε,	λοιπὸν μηκέτι παρηγορεῖν δυνάμενος. ἤδη
[5, 10]	καὶ λογισμοῦ, Χαιρέαν δὲ πένθος	κατεῖχεν	ἀπαρηγόρητον. προσποιησάμενος οὖν νοσεῖν ἐκέλευσε
[5, 1]	γυναικὸς προσφιλονεικοῦσα πολέμῳ, σύ με	κατέκλεισας	ἐν τάφῳ ζῶσαν, κἀκεῖθεν ἐξήγαγες
[5, 9]	ἐπεθύμει γὰρ ἠρεμίας. ὡς οὖν	κατεκλίθη,	καὶ εἴασαν αὐτὴν ἡσυχάζειν, ἁψαμένη
[5, 8]	προσεκύνησεν, ἀπορία δὲ τοὺς ἄλλους	κατέλαβεν.	ἰδὼν δὲ {ὁ} βασιλεὺς ἀμηχανοῦντας
[5, 3]	καὶ μικροῦ δεῖν ἐπ´ ἀλλήλους	κατέπεσον,	ἄλλος πρὸ ἄλλου θέλων ἰδεῖν
[5, 3]	εἰς τὸν ἀγῶνα καλῶς αὐτὴν	κατεσκεύασαν,	ὡς δῆθεν εἰς ἀπάντησιν Καλλιρόης
[5, 6]	Τύχη, βασκανία βασιλέα ἄξιον ὄντα	κατέστησε	καὶ ἡ πρόνοια τῶν ἄλλων
[5, 8]	ζῇς; καὶ ὥρμησεν αὐτῷ προσδραμεῖν·	κατέσχε	δὲ Διονύσιος καὶ μέσος γενόμενος
[5, 3]	τὸ Καλλιρόης πρόσωπον, καὶ μαρμαρυγὴ	κατέσχε	τὰς ἁπάντων ὄψεις, ὥσπερ ἐν
[5, 10]	φίλης μεμνήσομαί σου. τοιαῦτα ὀδυρόμενος	κατεφίλει	τὸν βρόχον σύ μοι" λέγων
[5, 1]	ταῦτα ἅμα λέγουσα τὴν γῆν	κατεφίλησεν,	εἶτα ἐπιβᾶσα τῆς πορθμίδος διεπέρασεν.
[5, 10]	με ἰδοῦσα οὐ προσῆλθεν, οὐ	κατεφίλησεν·	ἐμοῦ παρεστῶτος ἄλλον ᾐδεῖτο. μηδὲν
[5, 3]	ἄνθρωποι, μηκέτι ἔχοντες Καλλιρόην ὁρᾶν,	κατεφίλουν	τὸν δίφρον. βασιλεὺς δὲ ὡς
[5, 8]	δεδεμένος. ἀπαιτῶ Καλλιρόην. ἐγὼ δὲ	κατέχω.	σὺ τὴν ἀλλοτρίαν κρατεῖς. σὺ
[5, 4]	ἀμπεχόμενος, τὰς ἐπιστολὰς τῇ χειρὶ	κατέχων.	ἐπεὶ δὲ εἰσήχθησαν, προσεκύνησαν. ἔπειτα
[5, 2]	εἰς τὸ δωμάτιον ἐν ᾧ	κατήγετο	μετὰ Πολυχάρμου τοῦ φίλου, καὶ
[5, 10]	πρώτην δίκην νενίκημαι· Μιθριδάτης μου	κατηγόρει·	περὶ δὲ τῆς δευτέρας μᾶλλον
[5, 10]	σταυρὸν ἀνέβαινον, ὃν ἔπηξέ μοι	κατηγορία	ψευδὴς ἐν Καρίᾳ δεδεμένῳ· τότε
[5, 8]	κρίσιν· τῆς μὲν γὰρ Μιθριδάτου	κατηγορίας	εἰκότως ἤκουσας, σατράπης γὰρ ἦν,
[5, 7]	αὐτῷ προτεθείσης, πότερον ἀφίσταται τῆς	κατηγορίας	ἢ βεβαίως ἐμμένοι. τὸ γὰρ
[5, 7]	σου καὶ ξένος. ἀπόστηθι τῆς	κατηγορίας·	συμφέρει σοι. βασιλέως δεήθητι παραπέμψαι
[5, 4]	ἄρξασθαι τοῦ λόγου Διονύσιον τὸν	κατήγορον,	καὶ πάντες εἰς ἐκεῖνον ἀπέβλεψαν·
[5, 3]	πρὸς αὐτὸν ἐχρῆν μέν σε	κατηγοροῦντα	ἀνδρὸς ἀρχὴν μεγάλην πεπιστευμένου μὴ
[5, 6]	μεγίστην ἀρχήν, ἧς ἀνάξιος φανεὶς	κατῄσχυνε,	μᾶλλον δὲ προέδωκε τὸν πιστεύσαντα
[5, 8]	οὐκ ἀηδῶς. Καλλιρόη μὲν εἱστήκει	κάτω	βλέπουσα καὶ κλαίουσα, Χαιρέαν φιλοῦσα,
[5, 10]	πιστεύσω. ἐνδοξότερόν με ποιήσεις τοῖς	κάτω	δαίμοσιν. εἰ δὲ θανόντων περ
[5, 10]	εἰν Ἀΐδαο αὐτὰρ ἐγὼ καὶ	κεῖθι	φίλης μεμνήσομαί σου. τοιαῦτα ὀδυρόμενος
[5, 4]	ἔνθα μέσος μὲν ὁ θρόνος	κεῖται	βασιλεῖ, παρ´ ἑκάτερα δὲ τοῖς
[5, 3]	δυνατὸν ἦν αὐτὴν ἔτι μένειν	κεκαλυμμένην,	ἀλλ´ ὁ Διονύσιος ἄκων μὲν
[5, 2]	ἀσεβέστατος ἐγώ, μὴ βλέπειν σε	κεκελευσμένος,	καὶ ὁ δειλὸς καὶ φιλόζωος
[5, 5]	εἰσελθεῖν εἰς δικαστήριον. τέθνηκα καὶ	κεκήδευμαι,	τετυμβωρύχημαι, πέπραμαι, δεδούλευκα· ἰδού, Τύχη,
[5, 9]	βάδιζε δὲ καὶ ἀναπαύου νῦν,	κέκμηκας	γάρ, ὡς ὁρῶ, καὶ ἔτι
[5, 4]	πάντες Καλλιρόην ἰδεῖν. αἰδουμένου δὲ	κελεῦσαι	βασιλέως πρόφασιν ἔσχον οἱ φίλοι
[5, 1]	τῆς ἠϊόνος καὶ πάντας ἀναχωρῆσαι	κελεύσασα	πλὴν Πλαγγόνος τῆς μόνης πιστῆς,
[5, 7]	οὐκ ἔχων εἰπεῖν ἀναγινώσκει γραμμάτια	κενά.	τὰς δὲ τιμωρίας οἱ νόμοι
[5, 4]	μὴ οὖν Διονύσιος ἀποκρυπτέτω τὸ	κεφάλαιον	καὶ τὴν αἰτίαν ὅλου τοῦ
[5, 2]	περιελὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ	κεφαλῆς,	χαρίεν δ´ ᾔσχυνε πρόσωπον. εἶτα
[5, 1]	μὲν γὰρ μέχρι Συρίας καὶ	Κιλικίας	κούφως ἔφερε τὴν ἀποδημίαν· καὶ
[5, 3]	πάντες ἐθαύμαζον ἐπὶ τῷ κάλλει,	κινδυνεύει	δὲ ἐφ´ ἡμῶν ἡ δόξα
[5, 10]	οὐ δὴ γὰρ μείζων ὁ	κίνδυνος,	δύσελπιν δέ με πεποίηκε τῆς
[5, 2]	ἐν Πέρσαις. οὐχ ὁρᾷς τοὺς	κινδύνους,	οὐ τὰ προοίμια; πόλεις ἡμῖν
[5, 8]	μὲν εἱστήκει κάτω βλέπουσα καὶ	κλαίουσα,	Χαιρέαν φιλοῦσα, Διονύσιον αἰδουμένη· βασιλεὺς
[5, 10]	καὶ ἱκέτευσον ὑπὲρ τοῦ πατρός.	κλαῦσον,	καταφίλησον, εἰπὲ μῆτερ, ὁ πατήρ
[5, 10]	νεκρῷ καὶ εἰ μὲν δύνασαι	κλαῦσον·	τοῦτο γὰρ ἐμοὶ καὶ ἀθανασίας
[5, 2]	δ´ ᾔσχυνε πρόσωπον. εἶτα ἔλεγε	κλάων	ἐγγύς ἐσμεν, ὦ Καλλιρόη, καὶ
[5, 10]	δὲ περιπτυξάμενος τὸν υἱὸν ἔλεγε	κλάων	τέκνον ἄθλιον, πρότερον μὲν εὐτυχῶς
[5, 10]	ἀκαίρως· ἔχω γάρ σε μητρὸς	κληρονομίαν	καὶ ἔρωτος ἀτυχοῦς ὑπόμνημα. παιδίον
[5, 5]	πάντες δ´ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι	κλιθῆναι·	καὶ εἴγε Μιθριδάτην ἔδει πρῶτον
[5, 9]	δὲ αἰφνίδιον ἡ Στάτειρα τῆς	κλίνης	ἀνέθορε δόξασα Ἀφροδίτην ἐφεστάναι, καὶ
[5, 6]	τις κριθεὶς παρὰ σοὶ μὴ	κολασθῇ.	ὁ δὲ ἐμὸς λόγος σαφής
[5, 6]	μὲν γὰρ ἐφοβοῦντο πάντες, ὡς	κολασθησομένης	τῆς ἀσελγείας, ἐὰν εἰς κρίσιν
[5, 2]	τὸν χιτῶνα, ἀμφοτέραις χερσὶ περιελὼν	κόνιν	αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς, χαρίεν
[5, 6]	οὔτε ὡς ἀνὴρ σώφρων καὶ	κόσμιος,	ὁποίους σὺ βούλει εἶναι τοὺς
[5, 3]	τι παρ´ αὑτῆς συνεισφέρουσα εἰς	κόσμον·	ἡ δὲ βασιλὶς ἔδωκε περιβραχιόνια
[5, 1]	καὶ τῆς πατρίδος ὅλῳ διορίζομαι	κόσμῳ.	Μίλητον ἀφείλω μου πάλιν, ὡς
[5, 1]	γὰρ μέχρι Συρίας καὶ Κιλικίας	κούφως	ἔφερε τὴν ἀποδημίαν· καὶ γὰρ
[5, 8]	δὲ κατέχω. σὺ τὴν ἀλλοτρίαν	κρατεῖς.	σὺ τὴν σὴν ἀπέκτεινας. μοιχέ.
[5, 9]	διαλογιζομένης ἠκούετο ποδῶν ψόφος καὶ	κραυγαὶ	γυναικῶν· πᾶσαι γὰρ συνέτρεχον πρὸς
[5, 3]	τῆς Καλλιρόης, παραδοῦσα αὑτὴν τῷ	κρείττονι	φέρειν. ἡ μὲν οὖν ἁρμάμαξα
[5, 5]	Καλλιρόης θεαταί· τοσούτῳ δὲ ἔδοξε	κρείττων	ἑαυτῆς, ὅσῳ τὸ πρότερον τῶν
[5, 6]	καταφρονήσει δὲ λοιπόν, ἐάν τις	κριθεὶς	παρὰ σοὶ μὴ κολασθῇ. ὁ
[5, 7]	οὐκ ἔχεις· Καλλιρόην Χαιρέας ζητεῖ·	κρῖνε	τοίνυν μοιχείας ἐκεῖνον. ναὶ’ φησίν.
[5, 8]	γάρ ἐστι δίκαιον μέλλουσαν αὐτὴν	κρίνεσθαι	περὶ ἀνδρός, μετὰ ἀνδρὸς ἥκειν
[5, 5]	πλησθήσῃ τῶν διαβολῶν. Ἑρμοκράτους θυγάτηρ	κρίνεται	καὶ τὸν πατέρα συνήγορον οὐκ
[5, 2]	βασιλεῖ βουλομένῳ Μιθριδάτην μηδὲν ἀδικεῖν·	κρίνῃ	δὲ ἐπειδὰν καὶ Διονύσιος παραγένηται.
[5, 5]	πέπραμαι, δεδούλευκα· ἰδού, Τύχη, καὶ	κρίνομαι.	οὐκ ἤρκει σοι διαβαλεῖν ἀδίκως
[5, 10]	μὲν οὖν διέτριβεν ἄχρι τῆς	κρίσεως	μάχην βραβεύων ἔρωτος καὶ λογισμοῦ,
[5, 9]	ὃν θέλεις· ἐντιμότερον μετὰ τὴν	κρίσιν	γαμηθήσῃ. βάδιζε δὲ καὶ ἀναπαύου
[5, 6]	κολασθησομένης τῆς ἀσελγείας, ἐὰν εἰς	κρίσιν	εἰσέλθῃ· καταφρονήσει δὲ λοιπόν, ἐάν
[5, 8]	μετὰ ἀνδρὸς ἥκειν ἐπὶ τὴν	κρίσιν.	Ἐξῄεσαν οὖν τοῦ δικαστηρίου οἱ
[5, 8]	ὅτι οὐκ ἔξωθεν ἐκάλει τὴν	κρίσιν	ἐφ´ αὑτόν, ἀλλὰ σχεδὸν μέρος
[5, 10]	ᾐδεῖτο. μηδὲν δυσωπείσθω· φθάσω τὴν	κρίσιν·	οὐ περιμένω τέλος ἄδοξον. οἶδα
[5, 1]	δὲ ἀμφοτέρους ἐκάλεσεν ἐπὶ τὴν	κρίσιν,	ταῦτα ἐν τῷ πρόσθεν λόγῳ
[5, 8]	ἐδόκει μὴ βασιλικὴν εἶναι τὴν	κρίσιν·	τῆς μὲν γὰρ Μιθριδάτου κατηγορίας
[5, 4]	ἡ γυνή, περὶ ἧς ἡ	κρίσις;	ἔδοξας δ´ αὐτὴν ἀναγκαίαν διὰ
[5, 6]	οὐκ εἰς ἄλλο τι τῶν	κτημάτων,	ἀλλὰ εἰς τὸ τιμιώτερον ἐμοὶ
[5, 4]	ὑπάρχουσιν ἡγεμόνες ἡγεμόνων. περιεστᾶσι δὲ	κύκλῳ	τοῦ θρόνου λοχαγοὶ καὶ ταξίαρχοι
[5, 4]	σπουδῆς; Ἐπεὶ δὲ ἧκεν ἡ	κυρία	τῶν ἡμερῶν, ἐκαθέσθη βασιλεύς. ἔστι
[5, 7]	Διονύσιον ὡς ἄνδρα οὔτε ὡς	κύριον	ἠδίκηκα. πρῶτον μὲν γὰρ οὐ
[5, 6]	ὕβριν, ἐπὶ τῶν ἄλλων δὲ	κωλύσῃς.	μείζονος δὲ τιμωρίας ἄξιον τὸ