Chapitre
[2]	περὶ ἡμᾶς οἰκονομοῦντος, οὔτε πάθοιμεν	ἄν	τι, μὴ βουλομένου Θεοῦ, οὔτε
[9]	δὲ ἐκ τέχνης ἐπιτηδεύσεις ἀσχολίας	ἂν	ἐγένοντο πρόξενοι· ὃ μάλιστα φευκτὸν
[7]	ἡμῖν τὴν ἀῤῥωστίαν διατηρήσῃ. Ὥσπερ	ἂν	εἴ τις σκεῦος πήλινον διαῤῥυὲν
[2]	(εἰς τὴν ἁμαρτίαν δελεασθέντες, τίνα	ἂν	εἴποιμεν εὐπρεπῆ λόγον, τὸ μὴ
[5]	καθαρότητι καὶ ἁγιασμῷ διαφέροντα, κοινὴν	ἂν	ἔσχε πρὸς τὸ κακὸν τὴν
[5]	φθαρτῆς φύσεως ὁ ὀφθαλμὸς, οὐκ	ἂν	ἕσχεν ἡ τυφλότης παρείσδυσιν. Οὕτω
[9]	τῆς ἀπάτης τὸ δέλεαρ, πῶς	ἂν	ἡμᾶς διὰ τῆς παρακοῆς εἰς
[5]	ἑαυτοῖς τὸ κακὸν συγκτιζόμενον, (πῶς	ἂν	τὰ νοητὰ, τοσοῦτον καθαρότητι καὶ
[7]	μὴ καταδέχοιτο παραδοῦναι πυρὶ, ἕως	ἂν	τὸ ἐνυπάρχον αὐτῷ πάθος διὰ
[4]	γένηται, ἐπειδὴ αὐτὸς ὑπὸ τῆς	ἄγαν	κακίας ἀνίατος ἦν. Ἐσκλήρυνε δὲ
[8]	αὐτοῦ ὅμοιον τῷ Θεῷ καταστήσειν.	Ἐὰν	γὰρ φάγητε, φησὶν, ἔσεσθε ὡς
[4]	πρὸς ἁμαρτίαν εὐολισθήτους· ὡς ὁ	Δαθὰν	καὶ Ἀβειρὼν ὑπὸ τῆς γῆς
[10]	γὰρ ὁ Θεὸς τὴν φλογίνην	ῥομφαίαν	φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου
[1]	ἡμᾶς ταῖς θλίψεσι, κατὰ τὴν	ἀναλογίαν	τῆς ἐνυπαρχούσης ἑκάστῳ πίστεως τὸ
[9]	ἀνθρώπῳ δὲ ἔπρεπε, κατὰ τὴν	ἀναλογίαν	τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, παρηλλαγμένας
[5]	τῆς ὑπάρξεως τοῦ κακοῦ, μήτε	ἰδίαν	ὑπόστασιν τοῦ κακοῦ εἶναι φαντάζου.
[3]	τὴν τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν.	Καρδίαν	καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ, ὁ
[4]	ἐγγενομένην αὐτῷ ἐκ τῆς φθορᾶς	δυσωδίαν	οὐκέτι ἀχθῆναι πρὸς χρῆσιν δυνάμενος,
[4]	ὁ πᾶσαν τὴν τοῦ διαβόλου	ἐνέργειαν,	ὥσπερ ἀγγεῖον, χωρήσας, καὶ διὰ
[3]	νοήσῃς τὴν ἐκ τῶν πολέμων	ἄδειαν,	καὶ κακὸν εἴπῃς τὰ ἀκολουθοῦντα
[2]	σώματος, καὶ τῶν ἀναγκαίων τὴν	ἔνδειαν,	καὶ ἀδοξίας, καὶ χρημάτων ζημίας,
[3]	Ὅπερ ἤδη τινὲς παθόντες εἰς	πολυθεΐαν	ἐτράπησαν. Ποιεῖ δὲ εἰρήνην, καὶ
[4]	Ἀπόστολος, Σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς	ἀπώλειαν,	μὴ κατασκευήν τινα πονηρὰν οἰηθῶμεν
[9]	ἀμφιέσματα ἑαυτῷ καὶ τῆς γυμνότητος	παραμυθίαν	ἐπινοῶν, καὶ ὅλως τῇ τῆς
[5]	ἀπὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀνάγνωθι τὴν	κοσμοποιίαν,	καὶ εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ Πάντα
[4]	τιμωρίας ἀναβολῇ ἐπιτείνων αὐτοῦ τὴν	κακίαν,	ἵνα, εἰς τὸν ἔσχατον ὅρον
[8]	γὰρ βλαβεραὶ αἱ πρὸς τὴν	κακίαν	καταλλαγαί· ἐπειδὴ νόμος οὗτος φιλίας
[2]	τῶν κακῶς κεχρημένων, τὸ πρὸς	ἀδικίαν	αὐτῶν ὄργανον διαφθείρων· νόσον δὲ
[3]	πρὶν εἰς ἄμετρον ἐκχυθῆναι τὴν	ἀδικίαν	ἱστῶν, ὥσπερ ῥεῦμα ἕρκει τινὶ
[8]	φωτισθῆναι, ἀπονεύσαντι δὲ πρὸς τὴν	σκιὰν	ἀναγκαία ἡ σκότωσις. Οὕτω πονηρὸς
[5]	ἐκεῖ Πάντα καλὰ, καὶ καλὰ	λίαν.	Οὐ τοίνυν τὸ κακὸν τοῖς
[1]	διὰ τοῦ καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματος	διδασκαλίαν	ἡμῖν ἐναργεστάτην τῆς ὑπομονῆς καταλιμπάνει,
[9]	ἀγγέλων, ὑπὲρ τὴν τῶν ἀνθέων	ποικιλίαν,	ὑπὲρ τὴν τῶν ἀστέρων φαιδρότητα
[3]	ὧν πατάσσει, ἰᾶται, κατὰ τὴν	Παροιμίαν	τὴν λέγουσαν, ὅτι Σὺ μὲν
[8]	ἐξαπατήσας τὸν ἄνθρωπον, καὶ τὴν	ἐπιθυμίαν	αὐτοῦ, ἣν ἔσχε πρὸς τὸ
[1]	εἰ διανέμει ἑκάστῳ τὰ πρὸς	ἀξίαν.	Εἶτα, ὅταν ἐπὶ πλεῖον ἴδωσιν
[4]	ὁ ὑποδεέστερος ἐκείνου κατὰ τὴν	ἀξίαν·	ὀστράκινον δὲ, ὁ τὰ γήινα
[8]	βλέπειν τὸν γήϊνον ἐπὶ τὴν	ἀξίαν	τῶν ἀγγέλων διὰ προκοπῆς ἀνυψούμενον.
[1]	ὁ ἀντιδιδοὺς ἑκάστῳ κατὰ τὴν	ἀξίαν	τῶν βεβιωμένων, τί κωλύει καταδυναστεύειν
[3]	κατὰ τοῦ Κυρίου τῶν Ἰουδαίων	ἀπόνοιαν;	Γενέσθαι δὲ ταῦτα πῶς ἄλλως
[3]	ὑπολειπομένων σωφρονισμὸν γίνονται, τὴν πάνδημον	πονηρίαν	δημοσίαις μάστιξι τοῦ Θεοῦ σωφρονίζοντος.
[8]	διάβολος, ἐκ προαιρέσεως ἔχων τὴν	πονηρίαν,	οὐ φύσις ἀντικειμένη τῷ ἀγαθῷ.
[2]	ἀγαθὸς ὁ Θεὸς, ὁ τὴν	σωτηρίαν	τῷ παντὶ διὰ τῶν μερικῶν
[3]	συνιέντι τὸν νοῦν τῆς Γραφῆς	κατηγορίαν	ἔχει Θεοῦ, ὡς κακῶν αἰτίου
[2]	καὶ ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ τὴν	ἀμετρίαν	κολάζουσαι. Ὡς οὖν εὐεργέτης ὁ
[5]	τι ζῶον, ἡ πονηρία· οὔτε	οὐσίαν	αὐτῆς ἐνυπόστατον παραστῆσαι ἔχομεν. Στέρησις
[8]	καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην τὴν	ἐξουσίαν,	ἢ παραμένειν τῷ Θεῷ, ἢ
[6]	κατὰ φύσιν ζωήν· ἔχει δὲ	ἐξουσίαν	καὶ ἀπονεῦσαί ποτε τοῦ καλοῦ.
[6]	αὐτοῦ τὴν ἀπόλαυσιν, καὶ ἔχει	ἐξουσίαν	καὶ δύναμιν, ἐπιμένουσα τῇ τοῦ
[2]	οὗτοι δι´ ἡδονῆς (εἰς τὴν	ἁμαρτίαν	δελεασθέντες, τίνα ἂν εἴποιμεν εὐπρεπῆ
[1]	γὰρ αὐτῶν εἶναι τίθεμαι τὴν	ἁμαρτίαν,	διότι ἑκάτεροι ὁμοίως ἀρνοῦνται τὸν
[6]	ἐποίησεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ δὲ	ἁμαρτίαν·	ἐκακώθη δὲ ἡ ψυχὴ, παρατραπεῖσα
[4]	τῷ σωφρονεστέρους ποιῆσαι τοὺς πρὸς	ἁμαρτίαν	εὐολισθήτους· ὡς ὁ Δαθὰν καὶ
[7]	προαίρεσιν, ἀπέθανε δὲ διὰ τὴν	ἁμαρτίαν·	Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας
[7]	ἵνα μὴ ἀθάνατον ἡμῖν τὴν	ἀῤῥωστίαν	διατηρήσῃ. Ὥσπερ ἂν εἴ τις
[2]	τοιοῦτον, ὥστε ἐνεῖναι βέλτιόν τι	κἀν	ἐπινοίᾳ λαβεῖν. Ἐκ Θεοῦ μὲν
[2]	εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς, κἂν πόνους,	κἂν	ἀλγηδόνας ἐμποιῇ τῷ σώματι (τῇ
[3]	εἰς βελτίωσιν ἄγειν. Ἔπειτα μέντοι,	κἂν	εἰρήνην νοήσῃς τὴν ἐκ τῶν
[4]	οἱ προενοικοῦντες τὴν Παλαιστίνην. Ὥστε,	κἂν	λέγῃ ποτὲ ὁ Ἀπόστολος, Σκεύη
[2]	Ὡς οὖν εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς,	κἂν	πόνους, κἂν ἀλγηδόνας ἐμποιῇ τῷ
[8]	μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησι,	κἂν	τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν
[3]	διὰ τῶν Ῥωμαϊκῶν χειρῶν, αἷς	παρέδωκαν	τὸν Κύριον ἡμῶν οἱ ἐχθροὶ
[1]	προσήλυτον ἀποκτείνειν, πάσης ἀνοσίας πράξεως	κατατολμᾷν,	ἀκαθάρτοις καὶ βδελυκτοῖς πάθεσι καὶ
[10]	καὶ ὁ Κύριος Εἶδε τὸν	Σατανᾶν	ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[9]	ζωὴν ἡμᾶς ἀνακαλούμενος, ἐκβάλλει τὴν	μέριμναν	τῶν ψυχῶν, λέγων· Μὴ μεριμνᾶτε
[1]	τὴν ἀσχημοσύνην κατεργάζονται; Οὐκ ἐπειδὴ	ἤλλαξαν	τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ
[1]	αἱ μὲν θήλειαι παρ´ αὐτοῖς	μετήλλαξαν	τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν
[1]	κατεργάζονται; Οὐκ ἐπειδὴ ἤλλαξαν τὴν	δόξαν	τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι
[1]	ὁ μὲν οὐκ εἶναι τὸ	παράπαν	λέγων, ὁ δὲ οὐκ ἀγαθὸν
[3]	τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν	καθαρὰν	κτίσον ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός.
[2]	τὸ μὲν ὡς πρὸς τὴν	ἡμετέραν	αἴσθησιν, τὸ δὲ ὡς πρὸς
[7]	τῆς γαστρὸς τῶν πνευματικῶν ἀπολαύσεων	τιμιωτέραν	ἔθετο. (Ἔξω μὲν εὐθὺς ἦν
[7]	τοῦτο καὶ ἥμαρτε μὲν διὰ	μοχθηρὰν	προαίρεσιν, ἀπέθανε δὲ διὰ τὴν
[6]	γὰρ τῆς ὑγιείας ἢ διὰ	πονηρὰν	δίαιταν ἢ δι´ ἡσδηποτοῦν νοσοποιοῦ
[5]	ποιούντων τῇ ἀγαθῇ φύσει τὴν	πονηρὰν,	εἴπερ ἀμφότερα ἄναρχα καὶ γενέσεώς
[4]	εἰς ἀπώλειαν, μὴ κατασκευήν τινα	πονηρὰν	οἰηθῶμεν εἶναι τοῦ Φαραώ (οὕτω
[1]	καταδυναστεύειν τὸν πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν,	χήραν	καὶ προσήλυτον ἀποκτείνειν, πάσης ἀνοσίας
[4]	καὶ αὐτῷ βάσιμον ἔσεσθαι τὴν	Ἐρυθρὰν	θάλασσαν. ~Ταῦτα δὴ οὖν εἰδὼς
[8]	ἀλλ´ ἐκ ζηλοτυπίας ἡμῖν εἰς	ἔχθραν	ἀντικατέστη. Ὁρῶν γὰρ ἑαυτὸν ἐκ
[8]	αὐτὸν ἀναφέρων τὴν ἀπειλήν· ὅτι	Ἔχθραν	θήσω ἀναμέσον σοῦ καὶ ἀναμέσον
[10]	ὄφεων καὶ σκορπίων, καὶ ἐπὶ	πᾶσαν	τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Ἐπεὶ
[4]	οὕτω καὶ ὀργῆς σκεῦος, ὁ	πᾶσαν	τὴν τοῦ διαβόλου ἐνέργειαν, ὥσπερ
[4]	καὶ Φαραὼ κατεποντίσθη πανστρατιᾷ. Οὕτως	ἐξετρίβησαν	οἱ προενοικοῦντες τὴν Παλαιστίνην. Ὥστε,
[1]	ὡς ὅταν λέγῃ· Κύριε, τί	ἐπληθύνθησαν	οἱ θλίβοντές με; ποτὲ δὲ
[4]	καὶ Ἀβειρὼν ὑπὸ τῆς γῆς	κατεπόθησαν,	βαράθρων αὐτοῖς καὶ χασμάτων ὑποῤῥαγέντων.
[9]	γυμνότητος. Ἔφαγον γὰρ, φησὶ, καὶ	διηνοίχθησαν	αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ, (καὶ ἔγνωσαν,
[1]	Θεὸν, ἐπήγαγε τό· Διεφθάρησαν, καὶ	ἐβδελύχθησαν	ἐν ἐπιτηδεύμασιν. Ἀμήχανον γὰρ ἐκτραπῆναι
[3]	ἤδη τινὲς παθόντες εἰς πολυθεΐαν	ἐτράπησαν.	Ποιεῖ δὲ εἰρήνην, καὶ κτίζει
[1]	μὴ εἶναι Θεὸν, ἐπήγαγε τό·	Διεφθάρησαν,	καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν. Ἀμήχανον
[2]	διαχυθῆναι. Ὅταν δὲ ἴδῃς πόλιν	ἐπικατασεισθεῖσαν	τοῖς ἐνοικοῦσιν, ἢ πλοῖον αὔτανδρον
[3]	ἀλλὰ τὴν ἐκ τῆς κακίας	παλαιωθεῖσαν	ἀνακαίνισον. Καὶ, Ἵνα τοὺς δύο
[4]	αὐτῷ βάσιμον ἔσεσθαι τὴν Ἐρυθρὰν	θάλασσαν.	~Ταῦτα δὴ οὖν εἰδὼς παρὰ
[2]	τοῦ ἀληθινοῦ ἰατροῦ καὶ σωτῆρος	γλῶσσαν	κινεῖν βλάσφημον οὐκ ὀκνεῖς. Καίτοιγε
[3]	ἰᾶται, κατὰ τὴν Παροιμίαν τὴν	λέγουσαν,	ὅτι Σὺ μὲν πατάξεις αὐτὸν
[9]	Ὅτι ἔδει εἶναι ἐντολὴν τὴν	δοκιμάζουσαν	ἡμῶν τὸ ὑπήκοον. Διὰ τοῦτο
[2]	μὴ διὰ συνεχείας τὴν νόσον	βαδίζουσαν	ἐπὶ τὰ καίρια προελθεῖν. Ὥσπερ
[8]	ὁ κατὰ μέρος ἀναπνεόμενος ἀὴρ	λανθάνουσαν	νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται· οὕτως
[6]	Διὰ τὴν αὐτεξούσιον ὁρμὴν, μάλιστα	πρέπουσαν	λογικῇ φύσει. Λελυμένη γὰρ πάσης
[6]	ἄναρχόν ἐστι, φησὶ, μήτε πεποίηται;	Ἀντερωτάσθωσαν	οἱ τὰ τοιαῦτα ἐπιζητοῦντες· Πόθεν
[9]	διηνοίχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ, (καὶ	ἔγνωσαν,	ὅτι γυμνοί εἰσιν. Ἔδει δὲ
[10]	γὰρ, φησὶ, Κύριος τῷ Σολομῶντι	Σατᾶν,	Ἄδερ τὸν βασιλέα τῶν Σύρων·
[6]	τῆς ὑγιείας ἢ διὰ πονηρὰν	δίαιταν	ἢ δι´ ἡσδηποτοῦν νοσοποιοῦ αἰτίας.
[4]	δικαιότερον ἡ αἰτία μετενεχθήσεται) ἀλλ´	ὅταν	ἀκούσῃς σκεύη, νόει, ὅτι πρός
[3]	κακά; Ψόφος ἁρμάτων καὶ ἱππευόντων.	Ὅταν	δὲ ἀκούσῃς, Οὐκ ἔστι κακία
[2]	τὸ σῶμα τὸ πάθος διαχυθῆναι.	Ὅταν	δὲ ἴδῃς πόλιν ἐπικατασεισθεῖσαν τοῖς
[2]	αἱ ἐξ ἐπιμελείας ὠφέλειαι παραλαμβάνονται·	ὅταν	δὲ κρεῖττον ἀποδειχθῇ τῆς θεραπείας
[7]	καὶ σὺ τοὺς οἰκέτας, οὐχ	ὅταν	δεσμίους ἔχῃς, εὔνους ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´
[3]	μὲν εἰρήνην ποιεῖ ἐν σοὶ,	ὅταν	διὰ τῆς καλῆς διδασκαλίας κατειρηνεύσῃ
[7]	δεσμίους ἔχῃς, εὔνους ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´	ὅταν	ἑκουσίως ἴδῃς ἀποπληροῦντάς σοι τὰ
[1]	ἑκάστῳ τὰ πρὸς ἀξίαν. Εἶτα,	ὅταν	ἐπὶ πλεῖον ἴδωσιν ἑαυτοὺς παρατεινομένους
[6]	καλοῦ. Τοῦτο δὲ συμβαίνει αὐτῇ,	ὅταν,	κόρον λαβοῦσα τῆς μακαρίας τέρψεως,
[1]	ἐναργεστάτην τῆς ὑπομονῆς καταλιμπάνει, ὡς	ὅταν	λέγῃ· Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ
[1]	τὸ τῶν ἀθέων κακόν· οἳ,	ὅταν	μικρὸν αὐτοῖς τι τῶν κατὰ
[2]	τῶν ἐντεῦθεν. Πάλιν δὲ τὰ	ἐν	ᾅδου κακὰ οὐ Θεὸν ἔχει
[2]	τὸν τοῦ ἁμαρτωλοῦ· διότι τῶν	ἐν	ᾅδου κολάσεων ἀρχὴ τυγχάνει ἡ
[1]	ἡμᾶς τίνα τρόπον προσῆκε τοὺς	ἐν	ἁμαρτίαις ὄντας ἐξιλεοῦσθαι τὸν Θεόν·
[8]	λόγος, ὁ καὶ περὶ τῆς	ἐν	ἀνθρώποις πονηρίας ἀποδοθείς. Πόθεν γὰρ
[1]	τὴν παρὰ φύσιν, ἄῤῥενες δὲ	ἐν	ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργάζονται; Οὐκ
[1]	ἱεροψάλτου Δαβὶδ παρὰ τοῦ ἐνεργοῦντος	ἐν	αὐτῷ Πνεύματος ὑποδειχθέντες ἡμῖν. Ποτὲ
[1]	τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με.	Ἐν	δὲ τῷ δωδεκάτῳ ψαλμῷ παράτασίν
[5]	γὰρ τὰ σωματικὰ οὐκ ἔσχεν	ἐν	ἑαυτοῖς τὸ κακὸν συγκτιζόμενον, (πῶς
[1]	παρατεινομένους ἐν τοῖς ἀβουλήτοις, βεβαιοῦσιν	ἐν	ἑαυτοῖς τὸ πονηρὸν δόγμα, καὶ
[10]	ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, καὶ	ἐν	ἐμοὶ εὑρήσει οὐδέν. Ἐπειδὴ δὲ
[3]	φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον	ἐν	ἐμοὶ, ὁ Θεός. Οὐχὶ νῦν
[1]	ἐπήγαγε τό· Διεφθάρησαν, καὶ ἐβδελύχθησαν	ἐν	ἐπιτηδεύμασιν. Ἀμήχανον γὰρ ἐκτραπῆναι τῆς
[10]	ἀλλ´ ἔμεινεν ἐν τῇ τάξει,	ἐν	ᾗ ἐξ ἀρχῆς ἐτάχθη παρὰ
[5]	Οὕτω καὶ τὸ κακὸν οὐκ	ἐν	ἰδίᾳ ὑπάρξει ἐστὶν, ἀλλὰ τοῖς
[1]	Οὐκ ἔστι Θεός. Εἶπεν ἄφρων	ἐν	καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι Θεός.
[4]	στέρησις, ὁ τοῦ πλούτου παντὸς	ἐν	μιᾷ καιροῦ ῥοπῇ ἀφανισμὸς, ἡ
[9]	χειμῶνας, φέρειν δὲ καύσωνας δυναμένων.	Ἐν	οἷς οὐδὲν τὸ ἕτερον τοῦ
[2]	ὑποτελεῖς, καὶ σωτῆρα προσαγορεύεις, ὅτι	ἐν	ὀλίγῳ μέρει τὴν νόσον ἵστησι,
[1]	τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ	ἐν	ὁμοιώματι κτηνῶν καὶ τετραπόδων καὶ
[10]	Κυρίου ἡμῶν, καὶ κραζόντων· Εἰρήνη	ἐν	οὐρανοῖς, καὶ δόξα ἐν ὑψίστοις.
[3]	Ἱερουσαλήμ· καί· Οὐκ ἔστι κακία	ἐν	πόλει, ἣν Κύριος οὐκ ἐποίησε.
[3]	δὲ ἀκούσῃς, Οὐκ ἔστι κακία	ἐν	πόλει, ἣν Κύριος οὐκ ἐποίησε·
[3]	κακά. Μάλιστα μὲν εἰρήνην ποιεῖ	ἐν	σοὶ, ὅταν διὰ τῆς καλῆς
[10]	ἡ φωνὴ τῶν Ἑβραίων, ὡς	ἐν	ταῖς Βασιλείαις (μεμαθήκαμεν· Ἐξήγειρε γὰρ,
[2]	δὴ τοῦτο ἔχειν δεῖ προειλημμένον	ἐν	ταῖς διανοίαις ἡμῶν, ὅτι, ποίημα
[1]	ψαλμοῦ διδάξας ἡμᾶς μὴ ἐκκακεῖν	ἐν	ταῖς θλίψεσιν, ἀλλ´ ἀναμένειν τὴν
[1]	τὸ πονηρὸν δόγμα, καὶ ἀποφαίνονται	ἐν	ταῖς καρδίαις αὐτῶν, ὅτι Οὐκ
[9]	φυτὸν ὡραίων καρπῶν εὔφορον, ἵνα	ἐν	τῇ ἀποχῇ τοῦ ἡδέος, τὸ
[7]	ἐξιάσαιτο. Ἀλλὰ διὰ τί οὐκ	ἐν	τῇ κατασκευῇ τὸ ἀναμάρτητον ἔσχομεν,
[4]	ἕκαστος ἡμῶν πεποίηται. Καὶ ὥσπερ	ἐν	τῇ μεγάλῃ οἰκίᾳ τὸ μέν
[3]	ἣν Κύριος οὐκ ἐποίησε. Καὶ	ἐν	τῇ μεγάλῃ ᾠδῇ τοῦ Μωϋσέως·
[10]	μὴ ἐγεγόνει διάβολος, ἀλλ´ ἔμεινεν	ἐν	τῇ τάξει, ἐν ᾗ ἐξ
[4]	ἕως αὐτὸς ἑαυτὸν ἐποίησεν ὑποβρύχριον,	ἐν	τῇ ὑπερηφανίᾳ τῆς καρδίας αὐτοῦ
[1]	ἐπὶ πλεῖον ἴδωσιν ἑαυτοὺς παρατεινομένους	ἐν	τοῖς ἀβουλήτοις, βεβαιοῦσιν ἐν ἑαυτοῖς
[8]	παντελῶς. Κἀκεῖνον ἡ προαίρεσις (διεφύλαξεν	ἐν	τοῖς ἄνω, καὶ τοῦτον κατέῤῥιψε
[10]	ὡς οὐδεμιᾶς πάλης, οὐδὲ ἀγῶνος	ἐν	τοῖς ἄνω ὑπολειπομένου ἡμῖν, οὐδέ
[10]	ὅτι Πνευματικά ἐστι τῆς πονηρίας	ἐν	τοῖς ἐπουρανίοις, εἰδέναι χρὴ, ὅτι
[8]	χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί. Ὡς γὰρ	ἐν	τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις ὁ κατὰ
[10]	ἐπὶ τῆς γῆς καὶ τὰ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς, κηρύσσεται ἡμῖν λοιπὸν
[10]	τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος	ἐν	τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας. Διὰ
[1]	τοῖς ἀληθινῶς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν, λέγων·	Ἐν	τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσέ μου
[1]	ψαλμῷ παράτασίν τινα πειρασμοῦ ἐνδειξάμενος	ἐν	τῷ λέγειν· Ἕως πότε, Κύριε,
[9]	τί ἦν τὸ ξύλον, φησὶν,	ἐν	τῷ παραδείσῳ, δι´ οὗ τῷ
[8]	ἡμῶν τὴν ἄλυπον ζωὴν τὴν	ἐν	τῷ παραδείσῳ· δόλοις δὲ καὶ
[9]	καὶ ὁ Κύριος, εἰς τὴν	ἐν	τῷ παραδείσῳ ζωὴν ἡμᾶς ἀνακαλούμενος,
[10]	πρότερον τῶν ἀγγέλων βοώντων· Δόξα	ἐν	ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς
[10]	Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς, καὶ δόξα	ἐν	ὑψίστοις. Καὶ ὅλως, μυρίαι εἰσὶ
[10]	γενοίμεθα τῆς ἀπολαύσεως τῶν καλῶν	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν,
[3]	ὄντας μετακοσμήσῃ. Καὶ, Εἴ τις	ἐν	Χριστῷ καινὴ κτίσις. Καὶ πάλιν
[8]	διαφεύγουσιν ἡμᾶς οἱ λόγοι, ἀλλ´	ἕν	γε ἐκεῖνο δόγμα ταῖς ψυχαῖς
[2]	περὶ αὐτοῦ ἐξήγησιν πειραθῶμεν ποιήσασθαι.	Ἓν	μὲν δὴ τοῦτο ἔχειν δεῖ
[2]	γὰρ ἐξῆν ἀπεχομένοις τοῦ κακοῦ	μηδὲν	δεινὸν ἔχειν, οὗτοι δι´ ἡδονῆς
[8]	ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν ἐνυπαρχέτω, τὸ,	μηδὲν	κακὸν παρὰ τοῦ ἀγαθοῦ γίνεσθαι.
[6]	νοεῖ μὲν τὸ ἀγαθὸν, καὶ	οἶδεν	αὐτοῦ τὴν ἀπόλαυσιν, καὶ ἔχει
[2]	Σὺ δὲ τῷ ἰατρῷ μὲν	οὐδὲν	ἐγκαλεῖς, τὰ μὲν τέμνοντι, τὰ
[10]	τούτου, καὶ ἐν ἐμοὶ εὑρήσει	οὐδέν.	Ἐπειδὴ δὲ εἴρηται περὶ τῆς
[7]	μὴ φυσικῶς κατασκευάσαντα ἡμᾶς ἀναμαρτήτους,	οὐδὲν	ἕτερον ἢ τὴν ἄλογον φύσιν
[1]	Θεός. Παραπλήσιος δὲ τούτῳ, καὶ	οὐδὲν	κατὰ τὴν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καὶ
[9]	δὲ καύσωνας δυναμένων. Ἐν οἷς	οὐδὲν	τὸ ἕτερον τοῦ ἑτέρου διενήνοχεν,
[3]	ποιήσω· πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι. Ἀλλ´	οὐδὲν	τούτων τῷ συνιέντι τὸν νοῦν
[8]	ὁμοιότητος πέφυκε τοῖς συναπτομένοις ἐγγίνεσθαι.	Ὅθεν	ὀρθῶς ἔχει τὸ, Φθείρουσιν ἤθη
[2]	πόθεν αἱ τῶν θανάτων ἀωρίαι;	πόθεν	αἱ πανωλεθρίαι τῶν πόλεων; τὰ
[6]	τὰ τοιαῦτα ἐπιζητοῦντες· Πόθεν νόσοι;	πόθεν	αἱ πηρώσεις τοῦ σώματος; Οὔτε
[2]	~Πόθεν οὖν, φησὶν, αἱ νόσοι;	πόθεν	αἱ τῶν θανάτων ἀωρίαι; πόθεν
[8]	τῆς ἐν ἀνθρώποις πονηρίας ἀποδοθείς.	Πόθεν	γὰρ πονηρὸς ὁ ἄνθρωπος; Ἐκ
[1]	ἐπειδὴ εἶπον· Οὐκ ἔστι Θεός;	Πόθεν	ἐμπεπτώκασιν εἰς τὰ πάθη τῆς
[8]	Ἐκ τῆς οἰκείας αὐτοῦ προαιρέσεως.	Πόθεν	κακὸς ὁ διάβολος; Ἐκ τῆς
[6]	Ἀντερωτάσθωσαν οἱ τὰ τοιαῦτα ἐπιζητοῦντες·	Πόθεν	νόσοι; πόθεν αἱ πηρώσεις τοῦ
[8]	τὸ περὶ τοῦ διαβόλου ζήτημα.	Πόθεν	ὁ διάβολος, εἰ μὴ παρὰ
[10]	καὶ τί τὸ ἀξίωμα; καὶ	πόθεν	ὅλως Σατανᾶς προσηγόρευται; Σατανᾶς μὲν
[8]	οὐ φύσις ἀντικειμένη τῷ ἀγαθῷ.	Πόθεν	οὖν αὐτῷ ὁ πρὸς ἡμᾶς
[6]	κατὰ τοῦ βίου παντὸς κεχυμένον.	Πόθεν	οὖν αὐτῷ τὸ εἶναι, εἰ
[2]	ἀμφοτέρωθέν ἐστιν ἄρνησις τοῦ Θεοῦ.	~Πόθεν	οὖν, φησὶν, αἱ νόσοι; πόθεν
[1]	λήθην Θεοῦ ταῖς ψυχαῖς νοσήσαντας.	Πόθεν	τὰ ἔθνη παραδέδοται εἰς ἀδόκιμον
[3]	παρὰ Κυρίου ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλὴμ,	αὐτόθεν	ἔχει τὴν ἐξήγησιν. Ποῖα κακά;
[3]	κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ τοῦτο χρήσιμον	αὐτόθεν	νοούμενον· τῆς μὲν πληγῆς ἐμποιούσης
[2]	ἀρχὴ τυγχάνει ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν	ἐντεῦθεν.	Πάλιν δὲ τὰ ἐν ᾅδου
[2]	ἢ πλοῖον αὔτανδρον κατὰ θαλάσσης	διαλυθὲν,	κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ ἰατροῦ καὶ
[6]	τινι βαρυνθεῖσα καὶ ἀποῤῥυεῖσα τῶν	ἄνωθεν,	τῇ σαρκὶ διὰ τὰς αἰσχρὰς
[1]	αἴτιος, οὐκ ἀγαθὸς δηλονότι· ὥστε	ἀμφοτέρωθέν	ἐστιν ἄρνησις τοῦ Θεοῦ. ~Πόθεν
[2]	ἡ δικαία τοῦ Θεοῦ κρίσις,	πόῤῥωθεν	τὸ περὶ ἕκαστον ἡμῶν συμφέρον
[8]	ἡμῖν τῆς τιμῆς. Οὐ γὰρ	ἤνεγκεν	ἡμῶν τὴν ἄλυπον ζωὴν τὴν
[8]	πόσον ἐχθραίνειν ἡμᾶς τῷ ἐνεργήσαντι	προσῆκεν;	~Ἀλλὰ καὶ διὰ τί ἦν
[10]	διαβόλου οὐκ ἐπετράπη. ~Ἀγωνιστὴς τοίνυν	ἕστηκεν	ἡμῖν ὁ διάβολος διὰ τὸ
[10]	τῶν οὐρανῶν· Ἰωάννου μὲν λέγοντος·	Ἤγγικεν	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· τοῦ
[4]	ἐμάλαξεν αὐτοῦ τὸ ἀνυπότακτον, ἀλλ´	εὕρισκεν	αὐτὸν καὶ τῆς ἀνοχῆς τοῦ
[7]	γενόμενος, ὑπεραγαπῶν τὸν εὐεργέτην, ζωῆς	μὲν	αἰωνίου ἀπόλαυσιν χαρισάμενον, τρυφαῖς δὲ
[8]	σκιᾶς τοῦ σώματος ἡμῶν. Κἀκεῖ	μὲν	ἀναβλέψαντι ἕτοιμον τὸ φωτισθῆναι, ἀπονεύσαντι
[2]	πρὸς τὸ συμφέρον ἐπάγεται. Πλοῦτον	μὲν	γὰρ ἀφαιρεῖται τῶν κακῶς κεχρημένων,
[10]	καὶ καταστεφανωθῆναι τοῦ ἀντιδίκου. Εἴθε	μὲν	γὰρ μὴ ἐγεγόνει διάβολος, ἀλλ´
[2]	κἀν ἐπινοίᾳ λαβεῖν. Ἐκ Θεοῦ	μὲν	γὰρ οἱ θάνατοι· οὐ μὴν
[1]	αὐτῷ Πνεύματος ὑποδειχθέντες ἡμῖν. Ποτὲ	μὲν	γὰρ, τὰ οἰκεῖα πάθη διηγούμενος
[9]	ταῦτα, οὔτε ἐκ τέχνης. Τὰ	μὲν	γὰρ φυσικὰ ἴδια τῶν ἀλόγων
[2]	αὐτοῦ ἐξήγησιν πειραθῶμεν ποιήσασθαι. Ἓν	μὲν	δὴ τοῦτο ἔχειν δεῖ προειλημμένον
[7]	γενόμενος. Διὰ τοῦτο καὶ ἥμαρτε	μὲν	διὰ μοχθηρὰν προαίρεσιν, ἀπέθανε δὲ
[8]	οὗτος μὴ ἐκπεσεῖν. Ἀλλὰ τὸν	μὲν	διεσώσατο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ
[3]	ἀποκτενῶ, καὶ ζῇν ποιήσω, δέχου	μὲν,	εἰ βούλει, κατὰ τὸ πρόχειρον
[3]	Ἵνα τοίνυν μὴ νομίσῃς ἄλλον	μὲν	εἶναι τοῦ φωτὸς αἴτιον, ἄλλον
[3]	εἰρήνην, καὶ κτίζει κακά. Μάλιστα	μὲν	εἰρήνην ποιεῖ ἐν σοὶ, ὅταν
[6]	ἡσδηποτοῦν νοσοποιοῦ αἰτίας. Οὐκοῦν σῶμα	μὲν	ἔκτισεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ νόσον·
[4]	ὕλας ὁμοιότητα παρεχομένης· καὶ χρυσοῦν	μὲν	ἔστι σκεῦος ὁ καθαρὸς τὸν
[7]	πνευματικῶν ἀπολαύσεων τιμιωτέραν ἔθετο. (Ἔξω	μὲν	εὐθὺς ἦν τοῦ παραδείσου, ἔξω
[10]	διότι καὶ θεομάχος· καὶ μισεῖ	μὲν	ἡμᾶς ὡς κτήματα τοῦ Δεσπότου,
[10]	ἡμῶν καὶ κατήγορος γίνεται· χαίρων	μὲν	ἡμῶν ἀπωλείᾳ, παραδειγματίζων δὲ ἡμᾶς
[10]	ἐπειδὴ δὲ γέγονεν ἀποστάτης, ἐχθρὸς	μὲν	Θεοῦ, ἐχθρὸς δὲ ἀνθρώπων τῶν
[1]	πάθη τῆς ἀτιμίας, καὶ αἱ	μὲν	θήλειαι παρ´ αὐτοῖς μετήλλαξαν τὴν
[5]	ἀπώλεια· τί δὲ τὸ δοκοῦν	μὲν	κακὸν διὰ τὸ τῆς αἰσθήσεως
[2]	Καίτοιγε ἐχρῆν συνιέναι, ὅτι, μέτρια	μὲν	καμνόντων καὶ ἰάσιμα τῶν ἀνθρώπων,
[10]	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· Ἰωάννου	μὲν	λέγοντος· Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν
[2]	διοικούμενος. Σὺ δὲ τῷ ἰατρῷ	μὲν	οὐδὲν ἐγκαλεῖς, τὰ μὲν τέμνοντι,
[1]	ὁμοίως ἀρνοῦνται τὸν ἀγαθόν· ὁ	μὲν	οὐκ εἶναι τὸ παράπαν λέγων,
[10]	πόθεν ὅλως Σατανᾶς προσηγόρευται; Σατανᾶς	μὲν	οὖν, διὰ τὸ ἀντικεῖσθαι τῷ
[4]	μάστιξι τοῦ Θεοῦ σωφρονίζοντος. ~Τὸ	μὲν	οὖν κυρίως κακὸν ἡ ἁμαρτία,
[2]	πρὸς τὴν ἑαυτοῦ φύσιν. Τὸ	μὲν	οὖν φύσει κακὸν ἐξ ἡμῶν
[3]	Παροιμίαν τὴν λέγουσαν, ὅτι Σὺ	μὲν	πατάξεις αὐτὸν ῥάβδῳ, τὴν δὲ
[3]	τοῦτο χρήσιμον αὐτόθεν νοούμενον· τῆς	μὲν	πληγῆς ἐμποιούσης τὸν φόβον, τῆς
[3]	ἐκ θανάτου ῥύσῃ. Οὐκοῦν πατάσσεται	μὲν	σὰρξ, ἵνα ἰαθῇ ψυχή· θανατοῦται
[6]	δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ´ ἐκτίσθη	μὲν	τὰ ζῶα μετὰ τῆς πρεπούσης
[2]	ἰατρῷ μὲν οὐδὲν ἐγκαλεῖς, τὰ	μὲν	τέμνοντι, τὰ δὲ καίοντι, τὰ
[6]	κατ´ εἰκόνα γεγενῆσθαι Θεοῦ, νοεῖ	μὲν	τὸ ἀγαθὸν, καὶ οἶδεν αὐτοῦ
[5]	τὰ εἴδη, καὶ εἰδὼς τί	μὲν	τὸ ὄντως κακὸν, ὅτι ἡ
[4]	ἐν τῇ μεγάλῃ οἰκίᾳ τὸ	μέν	τοι χρυσοῦν ἐστι σκεῦος, τὸ
[9]	τρίχες, καὶ δερμάτων παχύτητες, στέγειν	μὲν	χειμῶνας, φέρειν δὲ καύσωνας δυναμένων.
[4]	εἶναι· τῶν δὲ λοιπῶν τὰ	μὲν	ὡς ἀγωνίσματα εἰς ἐπίδειξιν ἀνδρείας
[2]	ἀλγεινῶν γεγενῆσθαι; Κακὸν τοίνυν τὸ	μὲν	ὡς πρὸς τὴν ἡμετέραν αἴσθησιν,
[10]	Ἑβραίων, ὡς ἐν ταῖς Βασιλείαις	(μεμαθήκαμεν·	Ἐξήγειρε γὰρ, φησὶ, Κύριος τῷ
[2]	οὖν, ἐπειδὴ εἰς τὸ πολυθρύλλητον	ἐμπεπτώκαμεν	ζήτημα, ἐπί τινα ὁμολογουμένην ἀρχὴν
[4]	ἐπιθυμίας δίκας ἀποτιννύντι. Καὶ πάλιν	κατενοήσαμεν	ἄλλο τι εἶδος τῶν φοβερῶν
[8]	Θεοῦ τὰ κακά; Τί οὖν	φαμεν;	Ὅτι ὁ αὐτὸς ἡμῖν ἀρκέσει
[10]	διὰ τὴν τοῦ ὄφεως ἐπιβουλὴν	ἐκωλύθημεν.	Ἔταξε γὰρ ὁ Θεὸς τὴν
[2]	μείζω περὶ ἡμᾶς οἰκονομοῦντος, οὔτε	πάθοιμεν	ἄν τι, μὴ βουλομένου Θεοῦ,
[2]	τὴν ἁμαρτίαν δελεασθέντες, τίνα ἂν	εἴποιμεν	εὐπρεπῆ λόγον, τὸ μὴ οὐχὶ
[3]	ὅσα λυπηρὰ τοῖς πολέμοις ἀκολουθεῖ,	λέγομεν	κρίσει Θεοῦ δικαίᾳ γενέσθαι, τοῖς
[2]	τῷ κάλλει πέφυκε. Πάλιν κακὸν	λέγομεν	τὸ ἡμῖν ἐπίπονον καὶ ὀδυνηρὸν
[2]	πάντα Θεοῦ ποιήματα. Ὥστε τίνα	ἔχομεν	ἄλλον καὶ οὐχὶ τὸν Θεὸν
[5]	οὔτε οὐσίαν αὐτῆς ἐνυπόστατον παραστῆσαι	ἔχομεν.	Στέρησις γὰρ ἀγαθοῦ ἐστι τὸ
[2]	βουλομένου Θεοῦ, οὔτε μὴν ὧν	πάσχομεν	βλαβερόν τί ἐστιν, ἢ τοιοῦτον,
[7]	ἐν τῇ κατασκευῇ τὸ ἀναμάρτητον	ἔσχομεν,	φησὶν, ὥστε μηδὲ βουλομένοις ἡμῖν
[2]	ἀσύγχυτον τὴν περὶ αὐτοῦ ἐξήγησιν	πειραθῶμεν	ποιήσασθαι. Ἓν μὲν δὴ τοῦτο
[4]	ἀπώλειαν, μὴ κατασκευήν τινα πονηρὰν	οἰηθῶμεν	εἶναι τοῦ Φαραώ (οὕτω γὰρ
[9]	τῶν τῆς ὑπομονῆς στεφάνων δικαίως	ἀξιωθῶμεν.	Ἐπηκολούθησε δὲ τῇ βρώσει οὐ
[7]	κόρῳ, τὸ τοῖς σαρκίνοις ὀφθαλμοῖς	φανὲν	τερπνὸν τοῦ νοητοῦ προετίμησε κάλλους,
[8]	τοῦ φθόνου τὴν νόσον, καὶ	ἐβάσκηνεν	ἡμῖν τῆς τιμῆς. Οὐ γὰρ
[10]	γὰρ μὴ ἐγεγόνει διάβολος, ἀλλ´	ἔμεινεν	ἐν τῇ τάξει, ἐν ᾗ
[10]	παρὰ τοῦ ταξιάρχου! ἐπειδὴ δὲ	γέγονεν	ἀποστάτης, ἐχθρὸς μὲν Θεοῦ, ἐχθρὸς
[8]	διὰ προκοπῆς ἀνυψούμενον. Ἐπειδὴ οὖν	γέγονεν	ἐχθρὸς, ἐφύλαξεν ἡμῖν ὁ Θεὸς
[4]	καὶ ἐπιτείνων τὰς μάστιγας, οὐκ	ἐμάλαξεν	αὐτοῦ τὸ ἀνυπότακτον, ἀλλ´ εὕρισκεν
[8]	ἀνυψούμενον. Ἐπειδὴ οὖν γέγονεν ἐχθρὸς,	ἐφύλαξεν	ἡμῖν ὁ Θεὸς τὴν πρὸς
[8]	τάξεως παντελῶς. Κἀκεῖνον ἡ προαίρεσις	(διεφύλαξεν	ἐν τοῖς ἄνω, καὶ τοῦτον
[2]	οὓς ἐξ ἀρχῆς περὶ ἕκαστον	ἔπηξεν	ἡ δικαία τοῦ Θεοῦ κρίσις,
[8]	τὸ ἀκόρεστον· τὸν δὲ ἀπόβλητον	ἔδειξεν	ἡ ἐκ Θεοῦ ἀναχώρησις. Τοῦτό
[9]	ἐνδύσησθε. Οὔτε οὖν ἐκ φύσεως	ἔπρεπεν	αὐτῷ ἔχειν τὰ σκεπάσματα, οὔτε
[9]	τὰ ἐνδύματα; Ὅτι οὔτε φυσικὰ	ἔπρεπεν	εἶναι ταῦτα, οὔτε ἐκ τέχνης.
[1]	αὐτῶν, ὅτι Οὐκ ἔστι Θεός.	Εἶπεν	ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ
[6]	οὐχὶ νόσον· καὶ ψυχὴν τοίνυν	ἐποίησεν	ὁ Θεὸς, οὐχὶ δὲ ἁμαρτίαν·
[4]	τῷ θανάτῳ, ἕως αὐτὸς ἑαυτὸν	ἐποίησεν	ὑποβρύχριον, ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ τῆς
[6]	νοσοποιοῦ αἰτίας. Οὐκοῦν σῶμα μὲν	ἔκτισεν	ὁ Θεὸς, οὐχὶ νόσον· καὶ
[7]	ἂν εἴ τις σκεῦος πήλινον	διαῤῥυὲν	μὴ καταδέχοιτο παραδοῦναι πυρὶ, ἕως
[9]	οὐδὲν τὸ ἕτερον τοῦ ἑτέρου	διενήνοχεν,	ὁμοτίμου πᾶσι τῆς φύσεως ὑπαρχούσης·
[5]	Εἰ γὰρ τὰ σωματικὰ οὐκ	ἔσχεν	ἐν ἑαυτοῖς τὸ κακὸν συγκτιζόμενον,
[5]	φύσεως ὁ ὀφθαλμὸς, οὐκ ἂν	ἕσχεν	ἡ τυφλότης παρείσδυσιν. Οὕτω καὶ
[9]	αὐτῷ τὰ ἐνδύματα, ἐπειδὴ ἆθλα	ἦν	ἀρετῆς ἀποκείμενα τῷ ἀνθρώπῳ, εἰς
[6]	τοῦ κατὰ φύσιν. Τί δὲ	ἦν	αὐτῇ τὸ προηγούμενον ἀγαθόν; Ἡ
[4]	ὑπὸ τῆς ἄγαν κακίας ἀνίατος	ἦν.	Ἐσκλήρυνε δὲ αὐτὸν, τῇ μακροθυμίᾳ
[9]	οὔτε ἐκ τέχνης· ἀλλ´ ἕτερα	ἦν	ηὐτρεπισμένα, ἐπιδειξαμένῳ τὴν ἀρετὴν, τὰ
[3]	δὲ ταῦτα πῶς ἄλλως δίκαιον	ἦν,	καὶ οὐχὶ διὰ τῶν Ῥωμαϊκῶν
[10]	φαρμάκων κατασκευὴν ἀποχρώμενος. Τίς οὖν	ἦν	ὁ διάβολος; καὶ τίς ἡ
[7]	αἰσχρὰς τῶν ἡδονῶν ἀπολαύσεις ἀναμιχθῇ.	~Ἦν	ποτε ὁ Ἀδὰμ ἄνω, οὐ
[9]	προσῆκεν; ~Ἀλλὰ καὶ διὰ τί	ἦν	τὸ ξύλον, φησὶν, ἐν τῷ
[7]	τιμιωτέραν ἔθετο. (Ἔξω μὲν εὐθὺς	ἦν	τοῦ παραδείσου, ἔξω δὲ τῆς
[5]	ὀφθαλμῶν ἐπεγένετο. Ὥστε, εἰ μὴ	ἦν	φθαρτῆς φύσεως ὁ ὀφθαλμὸς, οὐκ
[9]	ἡμῶν τὸ ὑπήκοον. Διὰ τοῦτο	ἦν	φυτὸν ὡραίων καρπῶν εὔφορον, ἵνα
[9]	ἐγένοντο πρόξενοι· ὃ μάλιστα φευκτὸν	ἦν	ὡς βλαβερὸν τῷ ἀνθρώπῳ. Διὸ
[8]	ἄνθρωπον, καὶ τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ,	ἣν	ἔσχε πρὸς τὸ ὁμοιωθῆναι τῷ
[3]	Οὐκ ἔστι κακία ἐν πόλει,	ἣν	Κύριος οὐκ ἐποίησε. Καὶ ἐν
[3]	Οὐκ ἔστι κακία ἐν πόλει,	ἣν	Κύριος οὐκ ἐποίησε· νόει τῆς
[10]	τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου ζωῆς·	ἣν	παρελθόντες ἀκωλύτως, εἴσω γενοίμεθα τῆς
[1]	τὸ τάχος αὐτοῦ τῆς ἀντιλήψεως,	ἣν	παρέχεται τοῖς ἀληθινῶς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν,
[4]	τὰ γήινα φρονῶν καὶ πρὸς	συντριβὴν	ἐπιτήδειος· καὶ ξύλινον, ὁ εὐκόλως
[3]	Καὶ τὸ, Ἐγὼ ἀποκτενῶ, καὶ	ζῇν	ποιήσω, δέχου μὲν, εἰ βούλει,
[3]	πλὴν ἐμοῦ· ἐγὼ ἀποκτενῶ, καὶ	ζῇν	ποιήσω· πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι. Ἀλλ´
[3]	Ἐγὼ ἀποκτενῶ, τῇ ἁμαρτίᾳ· καὶ	ζῇν	ποιήσω, τῇ δικαιοσύνῃ. Ὅσον γὰρ
[1]	ἐκτραπῆναι τῆς δικαίας ὁδοῦ, μὴ	λήθην	Θεοῦ ταῖς ψυχαῖς νοσήσαντας. Πόθεν
[1]	ἐρεῖ· Ἰδοὺ πάρειμι. Τουτέστιν· Οὐκ	ἔφθην	ἐπικαλεσάμενος, καὶ προέλαβε τὸ τέλος
[1]	θήλειαι παρ´ αὐτοῖς μετήλλαξαν τὴν	φυσικὴν	χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν,
[10]	οἰκονομήσαντος ἡμῖν τὴν πρὸς αὐτὸν	πάλην,	ὥστε διὰ τῆς ὑπακοῆς ἀναπαλαῖσαι
[8]	διελέγετο, πρὸς αὐτὸν ἀναφέρων τὴν	ἀπειλήν·	ὅτι Ἔχθραν θήσω ἀναμέσον σοῦ
[9]	θάνατον ὑπηγάγετο; Ὅτι ἔδει εἶναι	ἐντολὴν	τὴν δοκιμάζουσαν ἡμῶν τὸ ὑπήκοον.
[2]	μὴν πονηρὸν πάντως ὁ θάνατος,	πλὴν	εἰ μή τις λέγοι τὸν
[3]	εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι Θεὸς	πλὴν	ἐμοῦ· ἐγὼ ἀποκτενῶ, καὶ ζῇν
[10]	ἀρχῆς διὰ τὴν τοῦ ὄφεως	ἐπιβουλὴν	ἐκωλύθημεν. Ἔταξε γὰρ ὁ Θεὸς
[5]	καὶ γενέσεώς ἐστιν ἀνώτερα· οὔτε	μὴν	γεννητόν. Εἰ γὰρ πάντα ἐκ
[6]	γὰρ ἀγέννητος ἡ νόσος, οὔτε	μὴν	δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ´ ἐκτίσθη
[6]	τὸ κακὸν τὴν ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ	μὴν	ἔστι τὸ κακὸν, καὶ ἡ
[7]	ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα. Οὐ	μὴν	οὐδὲ ἐκώλυσε τὴν διάλυσιν διὰ
[2]	μὲν γὰρ οἱ θάνατοι· οὐ	μὴν	πονηρὸν πάντως ὁ θάνατος, πλὴν
[3]	τὴν ἀγάπην προτρεπομένης. Ἔξεστί γε	μήν	σοι καὶ ὑψηλότερον διανοηθῆναι περὶ
[2]	τι, μὴ βουλομένου Θεοῦ, οὔτε	μὴν	ὧν πάσχομεν βλαβερόν τί ἐστιν,
[10]	τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας.	Ἀμήν.
[6]	τοῦ κακοῦ; Διὰ τὴν αὐτεξούσιον	ὁρμὴν,	μάλιστα πρέπουσαν λογικῇ φύσει. Λελυμένη
[2]	ἀναγαγόντες, φιλοπονώτερον διαλαβόντες τὸ πρόβλημα,	τρανὴν	καὶ ἀσύγχυτον τὴν περὶ αὐτοῦ
[2]	τὴν κατ´ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος	γεγενημένην	ψυχὴν καταῤῥυπαίνοντα, ἐπισκοτεῖν αὐτῆς τῷ
[8]	τὴν ζωὴν, καὶ ἐπ´ αὐτῷ	κειμένην	τὴν ἐξουσίαν, ἢ παραμένειν τῷ
[3]	κακίας τὸ ὄνομα· ὅτι τὴν	προσαγομένην	κάκωσιν τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ διορθώσει
[4]	ἀγγεῖον, χωρήσας, καὶ διὰ τὴν	ἐγγενομένην	αὐτῷ ἐκ τῆς φθορᾶς δυσωδίαν
[2]	πολυθρύλλητον ἐμπεπτώκαμεν ζήτημα, ἐπί τινα	ὁμολογουμένην	ἀρχὴν τὸν λόγον ἀναγαγόντες, φιλοπονώτερον
[3]	Ποιῶν εἰρήνην, οὕτω ποιεῖ τὴν	εἰρήνην,	ἐκ τοῦ τὰ κακὰ κτίζειν·
[3]	εἰς πολυθεΐαν ἐτράπησαν. Ποιεῖ δὲ	εἰρήνην,	καὶ κτίζει κακά. Μάλιστα μὲν
[3]	φῶς, καὶ ποιήσας σκότος, ποιῶν	εἰρήνην	καὶ κτίζων κακά; Καὶ πάλιν·
[3]	βελτίωσιν ἄγειν. Ἔπειτα μέντοι, κἂν	εἰρήνην	νοήσῃς τὴν ἐκ τῶν πολέμων
[3]	τῆς κτίσεως ὄνομα. Ὥστε Ποιῶν	εἰρήνην,	οὕτω ποιεῖ τὴν εἰρήνην, ἐκ
[3]	καὶ κτίζει κακά. Μάλιστα μὲν	εἰρήνην	ποιεῖ ἐν σοὶ, ὅταν διὰ
[10]	Ἔταξε γὰρ ὁ Θεὸς τὴν	φλογίνην	ῥομφαίαν φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ
[5]	τοσοῦτον καθαρότητι καὶ ἁγιασμῷ διαφέροντα,	κοινὴν	ἂν ἔσχε πρὸς τὸ κακὸν
[4]	Οὕτως ἐξετρίβησαν οἱ προενοικοῦντες τὴν	Παλαιστίνην.	Ὥστε, κἂν λέγῃ ποτὲ ὁ
[7]	νοητοῦ προετίμησε κάλλους, καὶ τὴν	πλησμονὴν	τῆς γαστρὸς τῶν πνευματικῶν ἀπολαύσεων
[1]	ἄῤῥενες δὲ ἐν ἄρσεσι τὴν	ἀσχημοσύνην	κατεργάζονται; Οὐκ ἐπειδὴ ἤλλαξαν τὴν
[1]	τούτῳ, καὶ οὐδὲν κατὰ τὴν	ἀφροσύνην	ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ λέγων τῶν
[2]	καὶ τὸ αὐτεξούσιον. Οἷς γὰρ	ἐξῆν	ἀπεχομένοις τοῦ κακοῦ μηδὲν δεινὸν
[3]	τῆς δὲ ἰάσεως εἰς τὴν	ἀγάπην	προτρεπομένης. Ἔξεστί γε μήν σοι
[10]	Κύριος Εἶδε τὸν Σατανᾶν ὡς	ἀστραπὴν	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα· τουτέστι,
[2]	κινεῖν βλάσφημον οὐκ ὀκνεῖς. Καίτοιγε	ἐχρῆν	συνιέναι, ὅτι, μέτρια μὲν καμνόντων
[1]	οἱ θλίβοντές με; ποτὲ δὲ	τὴν	ἀγαθότητα συνίστησι τοῦ Θεοῦ, καὶ
[1]	ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἀλλ´ ἀναμένειν	τὴν	ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ εἰδέναι,
[3]	φόβον, τῆς δὲ ἰάσεως εἰς	τὴν	ἀγάπην προτρεπομένης. Ἔξεστί γε μήν
[7]	ἀρχὴν δὲ δόντα κατὰ τὴν	τῶν	ἀγγέλων, καὶ ἀρχαγγέλοις αὐτὸν ποιήσαντα
[3]	ποιήσω· πρὶν εἰς ἄμετρον ἐκχυθῆναι	τὴν	ἀδικίαν ἱστῶν, ὥσπερ ῥεῦμα ἕρκει
[2]	ἡμῖν ἐπίπονον καὶ ὀδυνηρὸν πρὸς	τὴν	αἴσθησιν, νόσον σώματος, καὶ πληγὰς
[7]	φύσιν τῆς λογικῆς προτιμᾷ, καὶ	τὴν	ἀκίνητον καὶ ἀνόρμητον τῆς προαιρετικῆς
[7]	ἡμᾶς ἀναμαρτήτους, οὐδὲν ἕτερον ἢ	τὴν	ἄλογον φύσιν τῆς λογικῆς προτιμᾷ,
[8]	τιμῆς. Οὐ γὰρ ἤνεγκεν ἡμῶν	τὴν	ἄλυπον ζωὴν τὴν ἐν τῷ
[2]	ἔχειν, οὗτοι δι´ ἡδονῆς (εἰς	τὴν	ἁμαρτίαν δελεασθέντες, τίνα ἂν εἴποιμεν
[1]	Ὁμότιμον γὰρ αὐτῶν εἶναι τίθεμαι	τὴν	ἁμαρτίαν, διότι ἑκάτεροι ὁμοίως ἀρνοῦνται
[7]	μοχθηρὰν προαίρεσιν, ἀπέθανε δὲ διὰ	τὴν	ἁμαρτίαν· Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς
[2]	πόλεων καὶ ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ	τὴν	ἀμετρίαν κολάζουσαι. Ὡς οὖν εὐεργέτης
[1]	παραδίδωσιν ἡμᾶς ταῖς θλίψεσι, κατὰ	τὴν	ἀναλογίαν τῆς ἐνυπαρχούσης ἑκάστῳ πίστεως
[9]	ὑπαρχούσης· ἀνθρώπῳ δὲ ἔπρεπε, κατὰ	τὴν	ἀναλογίαν τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης,
[9]	αἱ τῶν ἀγγέλων, ὑπὲρ τὴν	τῶν	ἀνθέων ποικιλίαν, ὑπὲρ τὴν τῶν
[4]	δὲ, ὁ ὑποδεέστερος ἐκείνου κατὰ	τὴν	ἀξίαν· ὀστράκινον δὲ, ὁ τὰ
[8]	ἔφερε βλέπειν τὸν γήϊνον ἐπὶ	τὴν	ἀξίαν τῶν ἀγγέλων διὰ προκοπῆς
[1]	ἔστιν ὁ ἀντιδιδοὺς ἑκάστῳ κατὰ	τὴν	ἀξίαν τῶν βεβιωμένων, τί κωλύει
[8]	ὁμοιωθῆναι τῷ Θεῷ, ταύτῃ πρὸς	τὴν	ἀπάτην ἀποχρησάμενος, ἔδειξε τὸ ξύλον,
[8]	θηρίῳ διελέγετο, πρὸς αὐτὸν ἀναφέρων	τὴν	ἀπειλήν· ὅτι Ἔχθραν θήσω ἀναμέσον
[6]	τὸ ἀγαθὸν, καὶ οἶδεν αὐτοῦ	τὴν	ἀπόλαυσιν, καὶ ἔχει ἐξουσίαν καὶ
[9]	ἀλλ´ ἕτερα ἦν ηὐτρεπισμένα, ἐπιδειξαμένῳ	τὴν	ἀρετὴν, τὰ ἐκ τῆς τοῦ
[7]	αἰτίας, ἵνα μὴ ἀθάνατον ἡμῖν	τὴν	ἀῤῥωστίαν διατηρήσῃ. Ὥσπερ ἂν εἴ
[2]	ἐκ τῆς ἀμετρίας τῶν ἁμαρτανομένων	τὴν	ἀρχὴν ἔχοντες, τὸν Θεὸν ἁπάσης
[9]	τῶν ἀνθέων ποικιλίαν, ὑπὲρ τὴν	τῶν	ἀστέρων φαιδρότητα καὶ στιλβότητα. Διὰ
[1]	φύσιν, ἄῤῥενες δὲ ἐν ἄρσεσι	τὴν	ἀσχημοσύνην κατεργάζονται; Οὐκ ἐπειδὴ ἤλλαξαν
[3]	ἑκάστῳ τραχύτεραι περιπτώσεις, τῆς κακίας	τὴν	αὔξησιν περικόπτουσαι. Ὥστε τὰ τοιαῦτα
[6]	ὅλως δεκτικὴ τοῦ κακοῦ; Διὰ	τὴν	αὐτεξούσιον ὁρμὴν, μάλιστα πρέπουσαν λογικῇ
[1]	δὲ τούτῳ, καὶ οὐδὲν κατὰ	τὴν	ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ λέγων
[3]	Θεοῦ γίνεται, τῶν ἀληθινῶν κακῶν	τὴν	γένεσιν ἐξαιροῦντα. Αἵ τε γὰρ
[9]	εἰσιν. Ἔδει δὲ μὴ γινώσκειν	τὴν	γύμνωσιν, ἵνα μὴ ὁ νοῦς
[3]	Σὺ μὲν πατάξεις αὐτὸν ῥάβδῳ,	τὴν	δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου
[10]	μακαρίας ζωῆς, ἀλλ´, (ἄλυπον ἡμῶν	τὴν	διαδοχὴν ἐχόντων πρὸς τὸ ἑξῆς,
[7]	ἐπεσπασάμεθα. Οὐ μὴν οὐδὲ ἐκώλυσε	τὴν	διάλυσιν διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας,
[9]	ὑπηγάγετο; Ὅτι ἔδει εἶναι ἐντολὴν	τὴν	δοκιμάζουσαν ἡμῶν τὸ ὑπήκοον. Διὰ
[1]	ἀσχημοσύνην κατεργάζονται; Οὐκ ἐπειδὴ ἤλλαξαν	τὴν	δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν
[10]	καὶ σκορπίων, καὶ ἐπὶ πᾶσαν	τὴν	δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Ἐπεὶ οὖν
[2]	αἴσθησιν, τὸ δὲ ὡς πρὸς	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν. Τὸ μὲν οὖν
[4]	ὥσπερ ἀγγεῖον, χωρήσας, καὶ διὰ	τὴν	ἐγγενομένην αὐτῷ ἐκ τῆς φθορᾶς
[3]	Ὥστε Ποιῶν εἰρήνην, οὕτω ποιεῖ	τὴν	εἰρήνην, ἐκ τοῦ τὰ κακὰ
[10]	εἰσὶ τῶν ἐπινικίων αἱ φωναὶ,	τὴν	εἰς τέλος καθαίρεσιν τοῦ ἐχθροῦ
[3]	Θεός. Οὐχὶ νῦν δημιούργησον, ἀλλὰ	τὴν	ἐκ τῆς κακίας παλαιωθεῖσαν ἀνακαίνισον.
[3]	Ἔπειτα μέντοι, κἂν εἰρήνην νοήσῃς	τὴν	ἐκ τῶν πολέμων ἄδειαν, καὶ
[8]	ἤνεγκεν ἡμῶν τὴν ἄλυπον ζωὴν	τὴν	ἐν τῷ παραδείσῳ· δόλοις δὲ
[9]	Διὸ καὶ ὁ Κύριος, εἰς	τὴν	ἐν τῷ παραδείσῳ ζωὴν ἡμᾶς
[2]	πληγὰς σώματος, καὶ τῶν ἀναγκαίων	τὴν	ἔνδειαν, καὶ ἀδοξίας, καὶ χρημάτων
[3]	ἐπὶ πύλας Ἱερουσαλὴμ, αὐτόθεν ἔχει	τὴν	ἐξήγησιν. Ποῖα κακά; Ψόφος ἁρμάτων
[8]	ζωὴν, καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην	τὴν	ἐξουσίαν, ἢ παραμένειν τῷ Θεῷ,
[8]	μηχαναῖς ἐξαπατήσας τὸν ἄνθρωπον, καὶ	τὴν	ἐπιθυμίαν αὐτοῦ, ἣν ἔσχε πρὸς
[4]	οὕτω καὶ αὐτῷ βάσιμον ἔσεσθαι	τὴν	Ἐρυθρὰν θάλασσαν. ~Ταῦτα δὴ οὖν
[6]	κατὰ φύσιν, καὶ παρήχθη πρὸς	τὴν	ζωὴν ἀπηρτισμένα τοῖς μέλεσιν, ἐνόσησε
[8]	αἰτίας, αὐθαίρετον ἔχων καὶ αὐτὸς	τὴν	ζωὴν, καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην
[2]	τοίνυν τὸ μὲν ὡς πρὸς	τὴν	ἡμετέραν αἴσθησιν, τὸ δὲ ὡς
[3]	ἀνοσιουργίας ἐκείνας; ἢ μὴ καταστραφῆναι	τὴν	Ἱερουσαλὴμ, μηδὲ ἐρημωθῆναι τὸν ναὸν,
[4]	τῆς τιμωρίας ἀναβολῇ ἐπιτείνων αὐτοῦ	τὴν	κακίαν, ἵνα, εἰς τὸν ἔσχατον
[8]	ὄντι γὰρ βλαβεραὶ αἱ πρὸς	τὴν	κακίαν καταλλαγαί· ἐπειδὴ νόμος οὗτος
[2]	καὶ ὅσα τούτοις συγγενῆ παθήματα,	τὴν	κατ´ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενημένην
[6]	ἀπολαύσει τῶν νοητῶν, διαφυλάσσειν αὑτῆς	τὴν	κατὰ φύσιν ζωήν· ἔχει δὲ
[5]	κακία ἀπὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀνάγνωθι	τὴν	κοσμοποιίαν, καὶ εὑρήσεις, ὅτι ἐκεῖ
[3]	τῶν δοκούντων ἐναντίως ἔχειν κατὰ	τὴν	κτίσιν ποιητὴν καὶ τεχνίτην, ἵνα
[3]	πατάσσει, ἰᾶται, κατὰ τὴν Παροιμίαν	τὴν	λέγουσαν, ὅτι Σὺ μὲν πατάξεις
[9]	παραδείσῳ ζωὴν ἡμᾶς ἀνακαλούμενος, ἐκβάλλει	τὴν	μέριμναν τῶν ψυχῶν, λέγων· Μὴ
[3]	ἐπεὶ καὶ ὁ ἰατρὸς ἐξαιρεῖ	τὴν	νόσον, ἀλλ´ οὐχὶ νόσον ἐμβάλλει
[2]	ἀλλοτρίωσις, ὡς μὴ διὰ συνεχείας	τὴν	νόσον βαδίζουσαν ἐπὶ τὰ καίρια
[2]	προσαγορεύεις, ὅτι ἐν ὀλίγῳ μέρει	τὴν	νόσον ἵστησι, πρὶν εἰς ὅλον
[8]	κακίας, ἐδέξατο καὶ τοῦ φθόνου	τὴν	νόσον, καὶ ἐβάσκηνεν ἡμῖν τῆς
[10]	Θεὸς τὴν φλογίνην ῥομφαίαν φυλάσσειν	τὴν	ὁδὸν τοῦ ξύλου ζωῆς· ἣν
[4]	πανστρατιᾷ. Οὕτως ἐξετρίβησαν οἱ προενοικοῦντες	τὴν	Παλαιστίνην. Ὥστε, κἂν λέγῃ ποτὲ
[3]	τὸν τῶν ὑπολειπομένων σωφρονισμὸν γίνονται,	τὴν	πάνδημον πονηρίαν δημοσίαις μάστιξι τοῦ
[1]	μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς	τὴν	παρὰ φύσιν, ἄῤῥενες δὲ ἐν
[8]	κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησι, κἂν	τὴν	παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ.
[3]	δι´ ὧν πατάσσει, ἰᾶται, κατὰ	τὴν	Παροιμίαν τὴν λέγουσαν, ὅτι Σὺ
[2]	τὸ πρόβλημα, τρανὴν καὶ ἀσύγχυτον	τὴν	περὶ αὐτοῦ ἐξήγησιν πειραθῶμεν ποιήσασθαι.
[7]	τοῦ νοητοῦ προετίμησε κάλλους, καὶ	τὴν	πλησμονὴν τῆς γαστρὸς τῶν πνευματικῶν
[3]	σε; Σαφῶς γὰρ ἐνταῦθα μετὰ	τὴν	ποίησιν ἡ κτίσις ταχθεῖσα διδάσκει
[3]	πως ἀντικεῖσθαι ἀλλήλοις κατὰ τὴν	τῶν	ποιοτήτων ἐναντίωσιν. Ὅπερ ἤδη τινὲς
[5]	ὁμότιμον ποιούντων τῇ ἀγαθῇ φύσει	τὴν	πονηρὰν, εἴπερ ἀμφότερα ἄναρχα καὶ
[8]	ὁ διάβολος, ἐκ προαιρέσεως ἔχων	τὴν	πονηρίαν, οὐ φύσις ἀντικειμένη τῷ
[8]	ἐχθρὸς, ἐφύλαξεν ἡμῖν ὁ Θεὸς	τὴν	πρὸς αὐτὸν ἐναντίωσιν, δι´ ὧν
[10]	πτῶμα, τοῦ Κυρίου οἰκονομήσαντος ἡμῖν	τὴν	πρὸς αὐτὸν πάλην, ὥστε διὰ
[4]	δὲ ξύλινον (τῆς προαιρέσεως ἑκάστου	τὴν	πρὸς τὰς ὕλας ὁμοιότητα παρεχομένης·
[3]	τῆς κακίας τὸ ὄνομα· ὅτι	τὴν	προσαγομένην κάκωσιν τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ
[8]	τὸ φωτισθῆναι, ἀπονεύσαντι δὲ πρὸς	τὴν	σκιὰν ἀναγκαία ἡ σκότωσις. Οὕτω
[2]	οὕτως ἀγαθὸς ὁ Θεὸς, ὁ	τὴν	σωτηρίαν τῷ παντὶ διὰ τῶν
[4]	καὶ ὀργῆς σκεῦος, ὁ πᾶσαν	τὴν	τοῦ διαβόλου ἐνέργειαν, ὥσπερ ἀγγεῖον,
[3]	ὥστε, ἀποθέμενα τὸ εἶναι κακὰ,	τὴν	τοῦ καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν
[9]	νοῦς τοῦ ἀνθρώπου περιεσπᾶτο πρὸς	τὴν	τοῦ λείποντος ἀναπλήρωσιν, ἀμφιέσματα ἑαυτῷ
[10]	οὗ μετασχεῖν ἐξ ἀρχῆς διὰ	τὴν	τοῦ ὄφεως ἐπιβουλὴν ἐκωλύθημεν. Ἔταξε
[7]	ἐναναπαύσαντα, ἀρχὴν δὲ δόντα κατὰ	τὴν	τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀρχαγγέλοις αὐτὸν
[9]	ὁποῖαι αἱ τῶν ἀγγέλων, ὑπὲρ	τὴν	τῶν ἀνθέων ποικιλίαν, ὑπὲρ τὴν
[9]	τὴν τῶν ἀνθέων ποικιλίαν, ὑπὲρ	τὴν	τῶν ἀστέρων φαιδρότητα καὶ στιλβότητα.
[3]	δοκεῖ πως ἀντικεῖσθαι ἀλλήλοις κατὰ	τὴν	τῶν ποιοτήτων ἐναντίωσιν. Ὅπερ ἤδη
[5]	ἂν ἔσχε πρὸς τὸ κακὸν	τὴν	ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ μὴν ἔστι τὸ
[10]	ἐκωλύθημεν. Ἔταξε γὰρ ὁ Θεὸς	τὴν	φλογίνην ῥομφαίαν φυλάσσειν τὴν ὁδὸν
[3]	μηδὲ ἐρημωθῆναι τὸν ναὸν, μετὰ	τὴν	φρικτὴν κατὰ τοῦ Κυρίου τῶν
[1]	μὲν θήλειαι παρ´ αὐτοῖς μετήλλαξαν	τὴν	φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ
[3]	διαλλάξῃ τὰ πάθη τὰ πρὸς	τὴν	ψυχὴν στασιάζοντα· κτίζει δὲ κακά·
[7]	ποιήσαντα ὁμοδίαιτον, καὶ φωνῆς θείας	ἀκροατήν·	ἐπὶ πᾶσι τούτοις ὑπερασπιζόμενος παρὰ
[8]	τῷ Θεῷ, ταύτῃ πρὸς τὴν	ἀπάτην	ἀποχρησάμενος, ἔδειξε τὸ ξύλον, καὶ
[1]	καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματος διδασκαλίαν ἡμῖν	ἐναργεστάτην	τῆς ὑπομονῆς καταλιμπάνει, ὡς ὅταν
[7]	τοῖς ὁρωμένοις γενόμενος, ὑπεραγαπῶν τὸν	εὐεργέτην,	ζωῆς μὲν αἰωνίου ἀπόλαυσιν χαρισάμενον,
[9]	ἕτερα ἦν ηὐτρεπισμένα, ἐπιδειξαμένῳ τὴν	ἀρετὴν,	τὰ ἐκ τῆς τοῦ Θεοῦ
[3]	τούτων παρίστησιν, οὐχὶ κακοῦ τινος	ποιητήν.	Ἵνα τοίνυν μὴ νομίσῃς ἄλλον
[3]	ἐναντίως ἔχειν κατὰ τὴν κτίσιν	ποιητὴν	καὶ τεχνίτην, ἵνα μὴ ζητήσῃς
[7]	αὐτεξούσιον. Ὁ τοίνυν μεμφόμενος τὸν	ποιητὴν	ὡς μὴ φυσικῶς κατασκευάσαντα ἡμᾶς
[3]	κατὰ τὴν κτίσιν ποιητὴν καὶ	τεχνίτην,	ἵνα μὴ ζητήσῃς ἄλλον πυρὸς
[3]	ἐρημωθῆναι τὸν ναὸν, μετὰ τὴν	φρικτὴν	κατὰ τοῦ Κυρίου τῶν Ἰουδαίων
[10]	ἐχίδνης ἰῷ εἰς σωτηρίων φαρμάκων	κατασκευὴν	ἀποχρώμενος. Τίς οὖν ἦν ὁ
[4]	ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν, μὴ	κατασκευήν	τινα πονηρὰν οἰηθῶμεν εἶναι τοῦ
[10]	ζωῆς, ἀλλ´, (ἄλυπον ἡμῶν τὴν	διαδοχὴν	ἐχόντων πρὸς τὸ ἑξῆς, καὶ
[5]	ὡς αἱ κακώσεις αἱ πρὸς	ἐποχὴν	τῆς ἁμαρτίας ἐπαγόμεναι, ὧν οἱ
[3]	καὶ τὰ ἐκτὸς ἐπίπονα, πρὸς	ἐποχὴν	τῆς ἁμαρτίας ἐπινενόηνται. Ἀναιρεῖ τοίνυν
[7]	χαρισάμενον, τρυφαῖς δὲ παραδείσου ἐναναπαύσαντα,	ἀρχὴν	δὲ δόντα κατὰ τὴν τῶν
[2]	τῆς ἀμετρίας τῶν ἁμαρτανομένων τὴν	ἀρχὴν	ἔχοντες, τὸν Θεὸν ἁπάσης μέμψεως
[2]	ἐμπεπτώκαμεν ζήτημα, ἐπί τινα ὁμολογουμένην	ἀρχὴν	τὸν λόγον ἀναγαγόντες, φιλοπονώτερον διαλαβόντες
[3]	πατάξεις αὐτὸν ῥάβδῳ, τὴν δὲ	ψυχὴν	αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥύσῃ. Οὐκοῦν
[2]	κατ´ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενημένην	ψυχὴν	καταῤῥυπαίνοντα, ἐπισκοτεῖν αὐτῆς τῷ κάλλει
[3]	τὰ πάθη τὰ πρὸς τὴν	ψυχὴν	στασιάζοντα· κτίζει δὲ κακά· τουτέστι,
[6]	ὁ Θεὸς, οὐχὶ νόσον· καὶ	ψυχὴν	τοίνυν ἐποίησεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ
[6]	φύσιν, καὶ παρήχθη πρὸς τὴν	ζωὴν	ἀπηρτισμένα τοῖς μέλεσιν, ἐνόσησε δὲ
[6]	διαφυλάσσειν αὑτῆς τὴν κατὰ φύσιν	ζωήν·	ἔχει δὲ ἐξουσίαν καὶ ἀπονεῦσαί
[9]	εἰς τὴν ἐν τῷ παραδείσῳ	ζωὴν	ἡμᾶς ἀνακαλούμενος, ἐκβάλλει τὴν μέριμναν
[8]	αὐθαίρετον ἔχων καὶ αὐτὸς τὴν	ζωὴν,	καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην τὴν
[6]	γὰρ πάσης ἀνάγκης, καὶ αὐθαίρετον	ζωὴν	λαβοῦσα παρὰ τοῦ κτίσαντος, διὰ
[8]	γὰρ ἤνεγκεν ἡμῶν τὴν ἄλυπον	ζωὴν	τὴν ἐν τῷ παραδείσῳ· δόλοις
[2]	ἐνεῖναι βέλτιόν τι κἀν ἐπινοίᾳ	λαβεῖν.	Ἐκ Θεοῦ μὲν γὰρ οἱ
[3]	κακὰ, τὴν τοῦ καλοῦ φύσιν	μεταλαβεῖν.	Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ,
[3]	τουτέστι, μεταποιεῖν, καὶ εἰς βελτίωσιν	ἄγειν.	Ἔπειτα μέντοι, κἂν εἰρήνην νοήσῃς
[1]	τινα πειρασμοῦ ἐνδειξάμενος ἐν τῷ	λέγειν·	Ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου
[9]	καὶ τρίχες, καὶ δερμάτων παχύτητες,	στέγειν	μὲν χειμῶνας, φέρειν δὲ καύσωνας
[3]	εἰρήνην, ἐκ τοῦ τὰ κακὰ	κτίζειν·	τουτέστι, μεταποιεῖν, καὶ εἰς βελτίωσιν
[2]	νόσον βαδίζουσαν ἐπὶ τὰ καίρια	προελθεῖν.	Ὥσπερ οὖν τῆς τομῆς ἢ
[9]	ἐκ τῆς τοῦ Θεοῦ χάριτος	ἐπανθεῖν	τῷ ἀνθρώπῳ, καὶ περιαστράπτειν μέλλοντα
[3]	τοῦ τὰ κακὰ κτίζειν· τουτέστι,	μεταποιεῖν,	καὶ εἰς βελτίωσιν ἄγειν. Ἔπειτα
[1]	τοῦ ψαλμοῦ διδάξας ἡμᾶς μὴ	ἐκκακεῖν	ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἀλλ´ ἀναμένειν
[9]	γυμνοί εἰσιν. Ἔδει δὲ μὴ	γινώσκειν	τὴν γύμνωσιν, ἵνα μὴ ὁ
[2]	ἀκωλύτους ἔχειν τὰς πρὸς τὸ	ἁμαρτάνειν	ὁρμάς· θάνατοι δὲ ἐπάγονται, τῶν
[7]	μηδὲ βουλομένοις ἡμῖν ὑπάρχειν τὸ	ἁμαρτάνειν;	Ὅτι καὶ σὺ τοὺς οἰκέτας,
[1]	ἐκκακεῖν ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἀλλ´	ἀναμένειν	τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ
[8]	αὐτῷ κειμένην τὴν ἐξουσίαν, ἢ	παραμένειν	τῷ Θεῷ, ἢ ἀλλοτριωθῆναι τοῦ
[8]	ὄργανον τοσούτου μίσους ἄξιον, πόσον	ἐχθραίνειν	ἡμᾶς τῷ ἐνεργήσαντι προσῆκεν; ~Ἀλλὰ
[1]	ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν καὶ προσήλυτον	ἀποκτείνειν,	πάσης ἀνοσίας πράξεως κατατολμᾷν, ἀκαθάρτοις
[2]	ἀληθινοῦ ἰατροῦ καὶ σωτῆρος γλῶσσαν	κινεῖν	βλάσφημον οὐκ ὀκνεῖς. Καίτοιγε ἐχρῆν
[8]	τῶν ἀγγέλων καταῤῥιφέντα, οὐκ ἔφερε	βλέπειν	τὸν γήϊνον ἐπὶ τὴν ἀξίαν
[9]	δερμάτων παχύτητες, στέγειν μὲν χειμῶνας,	φέρειν	δὲ καύσωνας δυναμένων. Ἐν οἷς
[8]	κἀκεῖνος ἀποστατῆσαι, καὶ οὗτος μὴ	ἐκπεσεῖν.	Ἀλλὰ τὸν μὲν διεσώσατο τῆς
[9]	δι´ οὗ τῷ διαβόλῳ ἔμελλε	προχωρήσειν	ἡ καθ´ ἡμῶν ἐπιχείρησις; Εἰ
[8]	βρώσεως αὐτοῦ ὅμοιον τῷ Θεῷ	καταστήσειν.	Ἐὰν γὰρ φάγητε, φησὶν, ἔσεσθε
[10]	ὁ Θεὸς τὴν φλογίνην ῥομφαίαν	φυλάσσειν	τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου ζωῆς·
[6]	καὶ τῇ ἀπολαύσει τῶν νοητῶν,	διαφυλάσσειν	αὑτῆς τὴν κατὰ φύσιν ζωήν·
[10]	δύναμιν τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς τοῦ	πατεῖν	ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων, καὶ
[2]	τοῦ κτίσαντος γεγενημένην ψυχὴν καταῤῥυπαίνοντα,	ἐπισκοτεῖν	αὐτῆς τῷ κάλλει πέφυκε. Πάλιν
[9]	χάριτος ἐπανθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ, καὶ	περιαστράπτειν	μέλλοντα φωτειναῖς τισι περιβολαῖς, ὁποῖαι
[1]	κωλύει καταδυναστεύειν τὸν πένητα, ὀρφανοὺς	φονεύειν,	χήραν καὶ προσήλυτον ἀποκτείνειν, πάσης
[1]	ἀξίαν τῶν βεβιωμένων, τί κωλύει	καταδυναστεύειν	τὸν πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν
[2]	ποιήσασθαι. Ἓν μὲν δὴ τοῦτο	ἔχειν	δεῖ προειλημμένον ἐν ταῖς διανοίαις
[3]	ἑαυτὸν εἶπε τῶν δοκούντων ἐναντίως	ἔχειν	κατὰ τὴν κτίσιν ποιητὴν καὶ
[2]	ἀπεχομένοις τοῦ κακοῦ μηδὲν δεινὸν	ἔχειν,	οὗτοι δι´ ἡδονῆς (εἰς τὴν
[9]	οὖν ἐκ φύσεως ἔπρεπεν αὐτῷ	ἔχειν	τὰ σκεπάσματα, οὔτε ἐκ τέχνης·
[2]	πεπεδῆσθαι τοῖς μέλεσιν, ἢ ἀκωλύτους	ἔχειν	τὰς πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν ὁρμάς·
[9]	παρηλλαγμένας τῶν ἀγαθῶν τὰς ἀντιδόσεις	ὑπάρχειν.	Αἱ δὲ ἐκ τέχνης ἐπιτηδεύσεις
[7]	φησὶν, ὥστε μηδὲ βουλομένοις ἡμῖν	ὑπάρχειν	τὸ ἁμαρτάνειν; Ὅτι καὶ σὺ
[10]	ζωῆς εἰς τὸ διηνεκὲς, οὗ	μετασχεῖν	ἐξ ἀρχῆς διὰ τὴν τοῦ
[2]	τυγχάνει ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν ἐντεῦθεν.	Πάλιν	δὲ τὰ ἐν ᾅδου κακὰ
[10]	κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω. Καὶ	πάλιν·	Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου
[1]	ἐπικλήσεως ἡ ἀκοὴ τοῦ Θεοῦ.	Πάλιν	ἱκετηρίας προσφέρων τῷ Θεῷ καὶ
[2]	ἐπισκοτεῖν αὐτῆς τῷ κάλλει πέφυκε.	Πάλιν	κακὸν λέγομεν τὸ ἡμῖν ἐπίπονον
[3]	εἰρήνην καὶ κτίζων κακά; Καὶ	πάλιν·	Κατέβη, φησὶ, κακὰ παρὰ Κυρίου
[4]	παρανόμου ἐπιθυμίας δίκας ἀποτιννύντι. Καὶ	πάλιν	κατενοήσαμεν ἄλλο τι εἶδος τῶν
[3]	ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις. Καὶ	πάλιν	ὁ Μωϋσῆς· Οὐκ αὐτὸς οὗτος
[2]	πάθος διαχυθῆναι. Ὅταν δὲ ἴδῃς	πόλιν	ἐπικατασεισθεῖσαν τοῖς ἐνοικοῦσιν, ἢ πλοῖον
[6]	ἀπόλαυσιν, καὶ ἔχει ἐξουσίαν καὶ	δύναμιν,	ἐπιμένουσα τῇ τοῦ καλοῦ θεωρίᾳ
[5]	τῆς αἰσθήσεως ἀλγεινὸν, ἀγαθοῦ δὲ	δύναμιν	ἔχον, ὡς αἱ κακώσεις αἱ
[10]	εἰς Χριστὸν ἠλπικότων. Ἔδωκε γὰρ	δύναμιν	τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς τοῦ πατεῖν
[10]	σκορπίων, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν	δύναμιν	τοῦ ἐχθροῦ. Ἐπεὶ οὖν ἐξεβλήθη
[8]	οὖν φαμεν; Ὅτι ὁ αὐτὸς	ἡμῖν	ἀρκέσει καὶ περὶ τοῦ ζητήματος
[8]	ἡμῖν κατεσκευάσθη, ἀλλ´ ἐκ ζηλοτυπίας	ἡμῖν	εἰς ἔχθραν ἀντικατέστη. Ὁρῶν γὰρ
[1]	τοῦ καθ´ ἑαυτὸν ὑποδείγματος διδασκαλίαν	ἡμῖν	ἐναργεστάτην τῆς ὑπομονῆς καταλιμπάνει, ὡς
[2]	πέφυκε. Πάλιν κακὸν λέγομεν τὸ	ἡμῖν	ἐπίπονον καὶ ὀδυνηρὸν πρὸς τὴν
[7]	ἡμῖν ἤρτηται. Τὸ δὲ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστι τὸ αὐτεξούσιον. Ὁ τοίνυν
[10]	Ἀπόστολον, τὸν εἰπόντα· Οὐκ ἔστιν	ἡμῖν	ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ
[7]	γίνεται Προαίρεσις δὲ τῶν ἐφ´	ἡμῖν	ἤρτηται. Τὸ δὲ ἐφ´ ἡμῖν
[2]	ῥίζα τῆς ἁμαρτίας τὸ ἐφ´	ἡμῖν	καὶ τὸ αὐτεξούσιον. Οἷς γὰρ
[8]	καὶ πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν	ἡμῖν	κατεσκευάσθη, ἀλλ´ ἐκ ζηλοτυπίας ἡμῖν
[10]	τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, κηρύσσεται	ἡμῖν	λοιπὸν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν·
[10]	οὐκ ἐπετράπη. ~Ἀγωνιστὴς τοίνυν ἕστηκεν	ἡμῖν	ὁ διάβολος διὰ τὸ ἐξ
[8]	Ἐπειδὴ οὖν γέγονεν ἐχθρὸς, ἐφύλαξεν	ἡμῖν	ὁ Θεὸς τὴν πρὸς αὐτὸν
[1]	γὰρ, τὰ οἰκεῖα πάθη διηγούμενος	ἡμῖν	ὁ προφήτης, καὶ ὅπως ἤνεγκε
[4]	τῆς ἡμετέρας προαιρέσεως ἤρτηται, ἐφ´	ἡμῖν	ὅντος ἢ ἀπέχεσθαι τῆς πονηρίας,
[10]	ἀγῶνος ἐν τοῖς ἄνω ὑπολειπομένου	ἡμῖν,	οὐδέ τινος ἀνθισταμένου καὶ παρατρέποντος
[1]	ἐνεργοῦντος ἐν αὐτῷ Πνεύματος ὑποδειχθέντες	ἡμῖν.	Ποτὲ μὲν γὰρ, τὰ οἰκεῖα
[10]	τὸ ἐξ ἐπηρείας πάλαι γενόμενον	ἡμῖν	πτῶμα, τοῦ Κυρίου οἰκονομήσαντος ἡμῖν
[7]	προειρημένας αἰτίας, ἵνα μὴ ἀθάνατον	ἡμῖν	τὴν ἀῤῥωστίαν διατηρήσῃ. Ὥσπερ ἂν
[10]	ἡμῖν πτῶμα, τοῦ Κυρίου οἰκονομήσαντος	ἡμῖν	τὴν πρὸς αὐτὸν πάλην, ὥστε
[8]	φθόνου τὴν νόσον, καὶ ἐβάσκηνεν	ἡμῖν	τῆς τιμῆς. Οὐ γὰρ ἤνεγκεν
[7]	ἔσχομεν, φησὶν, ὥστε μηδὲ βουλομένοις	ἡμῖν	ὑπάρχειν τὸ ἁμαρτάνειν; Ὅτι καὶ
[2]	καὶ οἰκείων ἀποβολάς· ὧν ἕκαστον	ἡμῖν	ὑπὸ τοῦ φρονίμου καὶ ἀγαθοῦ
[4]	τὰ μὲν ὡς ἀγωνίσματα εἰς	ἐπίδειξιν	ἀνδρείας προβάλλεται, ὡς τῷ Ἰὼβ
[3]	ἐλιμαγχόνησα, ἵνα εὖ σε ποιήσω·	πρὶν	εἰς ἄμετρον ἐκχυθῆναι τὴν ἀδικίαν
[2]	ὀλίγῳ μέρει τὴν νόσον ἵστησι,	πρὶν	εἰς ὅλον τὸ σῶμα τὸ
[4]	τοὺς λοιποὺς σωφρονεστέρους τῷ ὑποδείγματι	πεποιήκασιν.	Οὕτω καὶ Φαραὼ κατεποντίσθη πανστρατιᾷ.
[1]	εἶπον· Οὐκ ἔστι Θεός; Πόθεν	ἐμπεπτώκασιν	εἰς τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας,
[6]	ἐκπεσοῦσα, τοῖς ποικίλοις καὶ πολυτρόποις	ἀῤῥωστήμασιν	ἐκακώθη. Διὰ τί δὲ ὅλως
[1]	τό· Διεφθάρησαν, καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν	ἐπιτηδεύμασιν.	Ἀμήχανον γὰρ ἐκτραπῆναι τῆς δικαίας
[5]	ἐστὶν, ἀλλὰ τοῖς τῆς ψυχῆς	πηρώμασιν	ἐπιγίνεται. Οὔτε γὰρ ἀγέννητόν ἐστιν,
[4]	(διῳκήσατο αὐτὸν περιφανῆ γενέσθαι καὶ	πᾶσιν	ἐξάκουστον, ἵνα ἄλλοις γοῦν ὠφέλιμος
[1]	Ἐν δὲ τῷ δωδεκάτῳ ψαλμῷ	παράτασίν	τινα πειρασμοῦ ἐνδειξάμενος ἐν τῷ
[5]	ἔσχε πρὸς τὸ κακὸν τὴν	ὑπόστασιν;	~Ἀλλὰ μὴν ἔστι τὸ κακὸν,
[5]	ὑπάρξεως τοῦ κακοῦ, μήτε ἰδίαν	ὑπόστασιν	τοῦ κακοῦ εἶναι φαντάζου. Οὐ
[1]	καὶ βδελυκτοῖς πάθεσι καὶ (πάσαις	κτηνώδεσιν	ἐπιθυμίαις μολύνεσθαι; Διὰ τοῦτο ὡς
[6]	πρὸς τὴν ζωὴν ἀπηρτισμένα τοῖς	μέλεσιν,	ἐνόσησε δὲ τοῦ κατὰ φύσιν
[2]	οἷς λυσιτελέστερον τὸ πεπεδῆσθαι τοῖς	μέλεσιν,	ἢ ἀκωλύτους ἔχειν τὰς πρὸς
[3]	γίνεται, τῶν ἀληθινῶν κακῶν τὴν	γένεσιν	ἐξαιροῦντα. Αἵ τε γὰρ κατὰ
[10]	αἱ φωναὶ, τὴν εἰς τέλος	καθαίρεσιν	τοῦ ἐχθροῦ παριστῶσαι, ὡς οὐδεμιᾶς
[7]	καὶ ἥμαρτε μὲν διὰ μοχθηρὰν	προαίρεσιν,	ἀπέθανε δὲ διὰ τὴν ἁμαρτίαν·
[1]	ἡμᾶς μὴ ἐκκακεῖν ἐν ταῖς	θλίψεσιν,	ἀλλ´ ἀναμένειν τὴν ἀγαθότητα τοῦ
[2]	καὶ ἀσύγχυτον τὴν περὶ αὐτοῦ	ἐξήγησιν	πειραθῶμεν ποιήσασθαι. Ἓν μὲν δὴ
[3]	πύλας Ἱερουσαλὴμ, αὐτόθεν ἔχει τὴν	ἐξήγησιν.	Ποῖα κακά; Ψόφος ἁρμάτων καὶ
[2]	ἐπίπονον καὶ ὀδυνηρὸν πρὸς τὴν	αἴσθησιν,	νόσον σώματος, καὶ πληγὰς σώματος,
[8]	ψυχαῖς ἐναφίησι, κἂν τὴν παραυτίκα	αἴσθησιν	τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ. Διὰ τοῦτο
[2]	μὲν ὡς πρὸς τὴν ἡμετέραν	αἴσθησιν,	τὸ δὲ ὡς πρὸς τὴν
[3]	Σαφῶς γὰρ ἐνταῦθα μετὰ τὴν	ποίησιν	ἡ κτίσις ταχθεῖσα διδάσκει ἡμᾶς,
[3]	τραχύτεραι περιπτώσεις, τῆς κακίας τὴν	αὔξησιν	περικόπτουσαι. Ὥστε τὰ τοιαῦτα κακὰ
[7]	τῶν περισπουδάστων, ἔτι καὶ Θεοῦ	στέρησιν	ὑπομείνῃς. ~Παυσώμεθα οὖν ἐπανορθούμενοι τὸν
[4]	φθορᾶς δυσωδίαν οὐκέτι ἀχθῆναι πρὸς	χρῆσιν	δυνάμενος, ἀλλ´ ἀφανισμοῦ μόνου καὶ
[1]	παρ´ αὐτοῖς μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν	χρῆσιν	εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ἄῤῥενες
[3]	κτίσεως δημιουργὸν ἑαυτὸν διὰ τούτων	παρίστησιν,	οὐχὶ κακοῦ τινος ποιητήν. Ἵνα
[2]	ἄρνησις τοῦ Θεοῦ. ~Πόθεν οὖν,	φησὶν,	αἱ νόσοι; πόθεν αἱ τῶν
[9]	διὰ τί ἦν τὸ ξύλον,	φησὶν,	ἐν τῷ παραδείσῳ, δι´ οὗ
[8]	Θεῷ καταστήσειν. Ἐὰν γὰρ φάγητε,	φησὶν,	ἔσεσθε ὡς θεοὶ, γινώσκοντες καλὸν
[10]	τῆς ἀρχῆς ὁ ἐναέριος, ὥς	φησιν	ὁ αὐτός· Κατὰ τὸν ἄρχοντα
[10]	ἐστιν ἡ ἀρχή. Καὶ οὕτως	φησὶν	ὁ Κύριος· Νῦν κρίσις ἐστὶ
[7]	τῇ κατασκευῇ τὸ ἀναμάρτητον ἔσχομεν,	φησὶν,	ὥστε μηδὲ βουλομένοις ἡμῖν ὑπάρχειν
[9]	ὀφθαλμοὶ, (καὶ ἔγνωσαν, ὅτι γυμνοί	εἰσιν.	Ἔδει δὲ μὴ γινώσκειν τὴν
[3]	δοκούντων ἐναντίως ἔχειν κατὰ τὴν	κτίσιν	ποιητὴν καὶ τεχνίτην, ἵνα μὴ
[6]	ἀγαθὸν, καὶ οἶδεν αὐτοῦ τὴν	ἀπόλαυσιν,	καὶ ἔχει ἐξουσίαν καὶ δύναμιν,
[7]	τὸν εὐεργέτην, ζωῆς μὲν αἰωνίου	ἀπόλαυσιν	χαρισάμενον, τρυφαῖς δὲ παραδείσου ἐναναπαύσαντα,
[5]	οὐκ ἂν ἕσχεν ἡ τυφλότης	παρείσδυσιν.	Οὕτω καὶ τὸ κακὸν οὐκ
[7]	Οὐ μὴν οὐδὲ ἐκώλυσε τὴν	διάλυσιν	διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας, ἵνα
[8]	καὶ τῶν κατὰ μέρος οἰκονομουμένων	διαφεύγουσιν	ἡμᾶς οἱ λόγοι, ἀλλ´ ἕν
[1]	ἑαυτοὺς παρατεινομένους ἐν τοῖς ἀβουλήτοις,	βεβαιοῦσιν	ἐν ἑαυτοῖς τὸ πονηρὸν δόγμα,
[2]	δὲ ἴδῃς πόλιν ἐπικατασεισθεῖσαν τοῖς	ἐνοικοῦσιν,	ἢ πλοῖον αὔτανδρον κατὰ θαλάσσης
[3]	κακὸν εἴπῃς τὰ ἀκολουθοῦντα τοῖς	πολεμοῦσιν	ἐπίπονα, ἐκστρατείας ὑπερορίους, πόνους, ἀγρυπνίας,
[3]	ὅτι τὴν προσαγομένην κάκωσιν τοῖς	ἁμαρτάνουσιν	ἐπὶ διορθώσει τῶν πλημμελημάτων ὁ
[10]	πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· καὶ τὸ,	Ἀναβαίνουσιν	ἕως τῶν οὐρανῶν· τουτέστιν, ἐπὶ
[8]	ἐγγίνεσθαι. Ὅθεν ὀρθῶς ἔχει τὸ,	Φθείρουσιν	ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί. Ὡς
[1]	ἀντιλήψεως, ἣν παρέχεται τοῖς ἀληθινῶς	ἐκζητοῦσιν	αὐτὸν, λέγων· Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαί
[2]	ἔχοντες, τὸν Θεὸν ἁπάσης μέμψεως	ἀπολύουσιν.	~Ἀλλ´ εἴπερ ἀναίτιος τῶν κακῶν
[1]	φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ	φύσιν,	ἄῤῥενες δὲ ἐν ἄρσεσι τὴν
[6]	νοητῶν, διαφυλάσσειν αὑτῆς τὴν κατὰ	φύσιν	ζωήν· ἔχει δὲ ἐξουσίαν καὶ
[6]	τῆς πρεπούσης αὐτοῖς κατασκευῆς κατὰ	φύσιν,	καὶ παρήχθη πρὸς τὴν ζωὴν
[3]	εἶναι κακὰ, τὴν τοῦ καλοῦ	φύσιν	μεταλαβεῖν. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν
[6]	μέλεσιν, ἐνόσησε δὲ τοῦ κατὰ	φύσιν	παρατραπέντα. Ἐξίσταται γὰρ τῆς ὑγιείας
[7]	οὐδὲν ἕτερον ἢ τὴν ἄλογον	φύσιν	τῆς λογικῆς προτιμᾷ, καὶ τὴν
[6]	ἡ ψυχὴ, παρατραπεῖσα τοῦ κατὰ	φύσιν.	Τί δὲ ἦν αὐτῇ τὸ
[2]	δὲ ὡς πρὸς τὴν ἑαυτοῦ	φύσιν.	Τὸ μὲν οὖν φύσει κακὸν
[1]	ἀξίαν. Εἶτα, ὅταν ἐπὶ πλεῖον	ἴδωσιν	ἑαυτοὺς παρατεινομένους ἐν τοῖς ἀβουλήτοις,
[1]	καὶ εἰδέναι, ὅτι οἰκονομίᾳ τινὶ	παραδίδωσιν	ἡμᾶς ταῖς θλίψεσι, κατὰ τὴν
[3]	τουτέστι, μετακοσμεῖ αὐτὰ καὶ εἰς	βελτίωσιν	ἄγει· ὥστε, ἀποθέμενα τὸ εἶναι
[3]	κτίζειν· τουτέστι, μεταποιεῖν, καὶ εἰς	βελτίωσιν	ἄγειν. Ἔπειτα μέντοι, κἂν εἰρήνην
[8]	ὁ Θεὸς τὴν πρὸς αὐτὸν	ἐναντίωσιν,	δι´ ὧν τῷ ὑπηρετησαμένῳ αὐτῷ
[3]	ἀλλήλοις κατὰ τὴν τῶν ποιοτήτων	ἐναντίωσιν.	Ὅπερ ἤδη τινὲς παθόντες εἰς
[3]	τὸ ὄνομα· ὅτι τὴν προσαγομένην	κάκωσιν	τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ διορθώσει τῶν
[9]	Ἔδει δὲ μὴ γινώσκειν τὴν	γύμνωσιν,	ἵνα μὴ ὁ νοῦς τοῦ
[9]	περιεσπᾶτο πρὸς τὴν τοῦ λείποντος	ἀναπλήρωσιν,	ἀμφιέσματα ἑαυτῷ καὶ τῆς γυμνότητος
[0]	~ΟΜΙΛΙΑ ΟΤΙ ΟΥΚ	ΕΣΤΙΝ	ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ.
[5]	κακὸν οὐκ ἐν ἰδίᾳ ὑπάρξει	ἐστὶν,	ἀλλὰ τοῖς τῆς ψυχῆς πηρώμασιν
[5]	εἴπερ ἀμφότερα ἄναρχα καὶ γενέσεώς	ἐστιν	ἀνώτερα· οὔτε μὴν γεννητόν. Εἰ
[1]	οὐκ ἀγαθὸς δηλονότι· ὥστε ἀμφοτέρωθέν	ἐστιν	ἄρνησις τοῦ Θεοῦ. ~Πόθεν οὖν,
[2]	μὴν ὧν πάσχομεν βλαβερόν τί	ἐστιν,	ἢ τοιοῦτον, ὥστε ἐνεῖναι βέλτιόν
[10]	ἄρχων λέγεται, ἐπειδὴ περίγειος αὐτοῦ	ἐστιν	ἡ ἀρχή. Καὶ οὕτως φησὶν
[9]	γὰρ φυσικὰ ἴδια τῶν ἀλόγων	ἐστίν·	οἷον πτερὰ, καὶ τρίχες, καὶ
[5]	κακοῦ εἶναι φαντάζου. Οὐ γάρ	ἐστιν	ὑφεστὼς, ὥσπερ τι ζῶον, ἡ
[5]	πηρώμασιν ἐπιγίνεται. Οὔτε γὰρ ἀγέννητόν	ἐστιν,	ὡς ὁ τῶν ἀσεβῶν λόγος,
[10]	τὸν Ἀπόστολον, τὸν εἰπόντα· Οὐκ	ἔστιν	ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα
[1]	ἔστιν ὁ ἐπισκοπῶν, εἰ οὐκ	ἔστιν	ὁ ἀντιδιδοὺς ἑκάστῳ κατὰ τὴν
[1]	ἁμαρτίας χωρεῖ. Εἰ γὰρ οὐκ	ἔστιν	ὁ ἐπισκοπῶν, εἰ οὐκ ἔστιν
[10]	τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν οὐρανῶν·	τουτέστιν,	ἐπὶ πολὺ τοῦ ἀέρος ὑψοῦνται.
[1]	λαλοῦντός σου, ἐρεῖ· Ἰδοὺ πάρειμι.	Τουτέστιν·	Οὐκ ἔφθην ἐπικαλεσάμενος, καὶ προέλαβε
[8]	τοῦτο ἀδιάλλακτος ἡ πρὸς τὸν	ὄφιν	ἔχθρα. Εἰ δὲ τὸ ὄργανον
[3]	τὴν Ἱερουσαλὴμ, μηδὲ ἐρημωθῆναι τὸν	ναὸν,	μετὰ τὴν φρικτὴν κατὰ τοῦ
[3]	τῆς μὲν πληγῆς ἐμποιούσης τὸν	φόβον,	τῆς δὲ ἰάσεως εἰς τὴν
[9]	καὶ ἡ ἐπίγνωσις τῆς γυμνότητος.	Ἔφαγον	γὰρ, φησὶ, καὶ διηνοίχθησαν αὐτῶν
[2]	ἐπί τινα ὁμολογουμένην ἀρχὴν τὸν	λόγον	ἀναγαγόντες, φιλοπονώτερον διαλαβόντες τὸ πρόβλημα,
[2]	δελεασθέντες, τίνα ἂν εἴποιμεν εὐπρεπῆ	λόγον,	τὸ μὴ οὐχὶ αὐτοὶ ἑαυτοῖς
[7]	ἀναμαρτήτους, οὐδὲν ἕτερον ἢ τὴν	ἄλογον	φύσιν τῆς λογικῆς προτιμᾷ, καὶ
[3]	καὶ ποιῶν σκότος, τῆς κτίσεως	δημιουργὸν	ἑαυτὸν διὰ τούτων παρίστησιν, οὐχὶ
[3]	ἵνα μὴ ζητήσῃς ἄλλον πυρὸς	δημιουργὸν,	καὶ ἄλλον ὕδατος, μηδὲ ἄλλον
[10]	τὴν φλογίνην ῥομφαίαν φυλάσσειν τὴν	ὁδὸν	τοῦ ξύλου ζωῆς· ἣν παρελθόντες
[9]	κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πρὸς	Θεὸν	ἀγάπης, παρηλλαγμένας τῶν ἀγαθῶν τὰς
[5]	θείαις οἰκονομίαις· ὅλως δὲ μήτε	Θεὸν	αἴτιον ἡγοῦ τῆς ὑπάρξεως τοῦ
[2]	ἁμαρτανομένων τὴν ἀρχὴν ἔχοντες, τὸν	Θεὸν	ἁπάσης μέμψεως ἀπολύουσιν. ~Ἀλλ´ εἴπερ
[9]	τῆς σαρκὸς ἐπιμελείᾳ τῆς πρὸς	Θεὸν	ἐνατενίσεως ἀφελκόμενος. Διὰ τί δὲ
[1]	ὡς ἑπόμενον τῷ μὴ εἶναι	Θεὸν,	ἐπήγαγε τό· Διεφθάρησαν, καὶ ἐβδελύχθησαν
[2]	τὰ ἐν ᾅδου κακὰ οὐ	Θεὸν	ἔχει τὸν αἴτιον, ἀλλ´ ἡμᾶς
[1]	ἐν ἁμαρτίαις ὄντας ἐξιλεοῦσθαι τὸν	Θεόν·	Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου
[1]	τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι τὸν	Θεόν.	Ὁμότιμον γὰρ αὐτῶν εἶναι τίθεμαι
[2]	ἔχομεν ἄλλον καὶ οὐχὶ τὸν	Θεὸν	τῶν γινομένων ἐπαιτιάσασθαι; Δεῦρο δὴ
[1]	παράπαν λέγων, ὁ δὲ οὐκ	ἀγαθὸν	αὐτὸν εἶναι διοριζόμενος. Εἰ γὰρ
[6]	δὲ ἦν αὐτῇ τὸ προηγούμενον	ἀγαθόν;	Ἡ προσεδρεία τοῦ Θεοῦ, καὶ
[6]	γεγενῆσθαι Θεοῦ, νοεῖ μὲν τὸ	ἀγαθὸν,	καὶ οἶδεν αὐτοῦ τὴν ἀπόλαυσιν,
[1]	διότι ἑκάτεροι ὁμοίως ἀρνοῦνται τὸν	ἀγαθόν·	ὁ μὲν οὐκ εἶναι τὸ
[7]	ἀναγκαίως εἴρηται, ἵνα μὴ, εἰς	βυθὸν	διαλογισμῶν ἐμπεσὼν, πρὸς τῇ στερήσει
[8]	Ἐπεισέρχεται δὲ τούτῳ, κατὰ τὸ	ἀκόλουθον	τῆς ἐννοίας, καὶ τὸ περὶ
[4]	αὐξηθείσης αὐτοῦ τῆς πονηρίας, τὸ	δίκαιον	ἐπ´ αὐτῷ τῆς θείας κρίσεως
[3]	Γενέσθαι δὲ ταῦτα πῶς ἄλλως	δίκαιον	ἦν, καὶ οὐχὶ διὰ τῶν
[3]	γῆς, καὶ αἱ κατὰ τὸν	βίον	ἑκάστῳ τραχύτεραι περιπτώσεις, τῆς κακίας
[1]	αὐτοῖς τι τῶν κατὰ τὸν	βίον	προσκρούσῃ, μὴ φέροντες τὰς δυσκολωτέρας
[4]	τὴν τοῦ διαβόλου ἐνέργειαν, ὥσπερ	ἀγγεῖον,	χωρήσας, καὶ διὰ τὴν ἐγγενομένην
[1]	πρὸς ἀξίαν. Εἶτα, ὅταν ἐπὶ	πλεῖον	ἴδωσιν ἑαυτοὺς παρατεινομένους ἐν τοῖς
[8]	ὁ πρὸς ἡμᾶς πόλεμος; Ὅτι,	δοχεῖον	ὢν πάσης κακίας, ἐδέξατο καὶ
[10]	τοῦ Κυρίου δὲ πανταχοῦ τὸ	Εὐαγγέλιον	τῆς βασιλείας κηρύσσοντος· καὶ ἔτι
[4]	ἐστι τῆς τοῦ κακοῦ προσηγορίας	ἄξιον,	(ἐκ τῆς ἡμετέρας προαιρέσεως ἤρτηται,
[8]	δὲ τὸ ὄργανον τοσούτου μίσους	ἄξιον,	πόσον ἐχθραίνειν ἡμᾶς τῷ ἐνεργήσαντι
[7]	ἀγαθῶν, ταχὺ πάντων ἀναπλησθεὶς, καὶ	οἷον	ἐξυβρίσας τῷ κόρῳ, τὸ τοῖς
[6]	λαβοῦσα τῆς μακαρίας τέρψεως, καὶ	οἷον	νυσταγμῷ τινι βαρυνθεῖσα καὶ ἀποῤῥυεῖσα
[9]	φυσικὰ ἴδια τῶν ἀλόγων ἐστίν·	οἷον	πτερὰ, καὶ τρίχες, καὶ δερμάτων
[2]	πόλιν ἐπικατασεισθεῖσαν τοῖς ἐνοικοῦσιν, ἢ	πλοῖον	αὔτανδρον κατὰ θαλάσσης διαλυθὲν, κατὰ
[8]	ἐπηγγείλατο διὰ τῆς βρώσεως αὐτοῦ	ὅμοιον	τῷ Θεῷ καταστήσειν. Ἐὰν γὰρ
[3]	Ῥωμαϊκῶν χειρῶν, αἷς παρέδωκαν τὸν	Κύριον	ἡμῶν οἱ ἐχθροὶ τῆς ζωῆς
[4]	θανάτῳ, ἕως αὐτὸς ἑαυτὸν ἐποίησεν	ὑποβρύχριον,	ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ τῆς καρδίας
[10]	οὖν αὐτοῦ τῇ πονηρίᾳ εἰς	γυμνάσιον	τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ὁ σοφῶς
[8]	τοῦτον κατέῤῥιψε τῆς γνώμης τὸ	αὐτεξούσιον.	Ἐδύνατο γὰρ κἀκεῖνος ἀποστατῆσαι, καὶ
[7]	δὲ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι τὸ	αὐτεξούσιον.	Ὁ τοίνυν μεμφόμενος τὸν ποιητὴν
[2]	τὸ ἐφ´ ἡμῖν καὶ τὸ	αὐτεξούσιον.	Οἷς γὰρ ἐξῆν ἀπεχομένοις τοῦ
[6]	δεκτικὴ τοῦ κακοῦ; Διὰ τὴν	αὐτεξούσιον	ὁρμὴν, μάλιστα πρέπουσαν λογικῇ φύσει.
[2]	κακὰ οὐ Θεὸν ἔχει τὸν	αἴτιον,	ἀλλ´ ἡμᾶς αὐτούς. Ἀρχὴ γὰρ
[3]	ἄλλον μὲν εἶναι τοῦ φωτὸς	αἴτιον,	ἄλλον δὲ τοῦ σκότους, ἑαυτὸν
[1]	καὶ ὁ λέγων τῶν κακῶν	αἴτιον	εἶναι τὸν Θεόν. Ὁμότιμον γὰρ
[5]	οἰκονομίαις· ὅλως δὲ μήτε Θεὸν	αἴτιον	ἡγοῦ τῆς ὑπάρξεως τοῦ κακοῦ,
[2]	ἐστιν, ἢ τοιοῦτον, ὥστε ἐνεῖναι	βέλτιόν	τι κἀν ἐπινοίᾳ λαβεῖν. Ἐκ
[8]	ἐπανορθούμενοι τὸν σοφόν. Παυσώμεθα τὸ	βέλτιον	τῶν παρ´ αὐτοῦ γινομένων ἐπιζητοῦντες.
[5]	τί δὲ τὸ δοκοῦν μὲν	κακὸν	διὰ τὸ τῆς αἰσθήσεως ἀλγεινὸν,
[3]	ἐκ τῶν πολέμων ἄδειαν, καὶ	κακὸν	εἴπῃς τὰ ἀκολουθοῦντα τοῖς πολεμοῦσιν
[5]	ἐκ τοῦ Θεοῦ, πῶς τὸ	κακὸν	ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ; Οὐδὲ γὰρ
[3]	ὁ Θεός· οὐχὶ δὲ τὸ	κακὸν	ἐκ τοῦ Θεοῦ· ἐπεὶ καὶ
[2]	φύσιν. Τὸ μὲν οὖν φύσει	κακὸν	ἐξ ἡμῶν ἤρτηται, ἀδικία, ἀσέλγεια,
[4]	σωφρονίζοντος. ~Τὸ μὲν οὖν κυρίως	κακὸν	ἡ ἁμαρτία, ὅπερ μάλιστά ἐστι
[8]	Θεοῦ ἀναχώρησις. Τοῦτό ἐστι τὸ	κακὸν,	ἡ τοῦ Θεοῦ ἀλλοτρίωσις. Μικρὰ
[6]	ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ μὴν ἔστι τὸ	κακὸν,	καὶ ἡ ἐνέργεια δείκνυσι πολὺ
[2]	αὐτῆς τῷ κάλλει πέφυκε. Πάλιν	κακὸν	λέγομεν τὸ ἡμῖν ἐπίπονον καὶ
[3]	ἁμαρτίας ἐπινενόηνται. Ἀναιρεῖ τοίνυν τὸ	κακὸν	ὁ Θεός· οὐχὶ δὲ τὸ
[1]	μεταβαίνει ἐπὶ τὸ τῶν ἀθέων	κακόν·	οἳ, ὅταν μικρὸν αὐτοῖς τι
[5]	εἰδὼς τί μὲν τὸ ὄντως	κακὸν,	ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἧς τὸ
[5]	τυφλότης παρείσδυσιν. Οὕτω καὶ τὸ	κακὸν	οὐκ ἐν ἰδίᾳ ὑπάρξει ἐστὶν,
[5]	Στέρησις γὰρ ἀγαθοῦ ἐστι τὸ	κακόν.	Ὀφθαλμὸς ἐκτίσθη· τυφλότης δὲ τῇ
[8]	ψυχαῖς ἡμῶν ἐνυπαρχέτω, τὸ, μηδὲν	κακὸν	παρὰ τοῦ ἀγαθοῦ γίνεσθαι. Ἐπεισέρχεται
[5]	οὐκ ἔσχεν ἐν ἑαυτοῖς τὸ	κακὸν	συγκτιζόμενον, (πῶς ἂν τὰ νοητὰ,
[5]	κοινὴν ἂν ἔσχε πρὸς τὸ	κακὸν	τὴν ὑπόστασιν; ~Ἀλλὰ μὴν ἔστι
[2]	ἑαυτοῖς αἴτιοι τῶν ἀλγεινῶν γεγενῆσθαι;	Κακὸν	τοίνυν τὸ μὲν ὡς πρὸς
[5]	καλὰ λίαν. Οὐ τοίνυν τὸ	κακὸν	τοῖς καλοῖς συνεκτίσθη. Ἀλλ´ οὐδὲ
[4]	τῷ Δαβὶδ ἡ περὶ τὸν	οἶκον	αἰσχύνη, παρανόμου ἐπιθυμίας δίκας ἀποτιννύντι.
[10]	πνευματικὰ τῆς πονηρίας. Ἀξίωμα δὲ	ἀρχικόν·	Πρὸς γὰρ τὰς ἀρχὰς, φησὶ,
[9]	τοῦ ἡδέος, τὸ τῆς ἐγκρατείας	καλὸν	ἐπιδειξάμενοι, τῶν τῆς ὑπομονῆς στεφάνων
[8]	φησὶν, ἔσεσθε ὡς θεοὶ, γινώσκοντες	καλὸν	καὶ πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν
[7]	Θεῷ τοίνυν οὐ τὸ ἠναγκασμένον	φίλον,	ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρετῆς κατορθούμενον.
[3]	δημιουργὸν, καὶ ἄλλον ὕδατος, μηδὲ	ἄλλον	ἀέρος, καὶ ἄλλον γῆς· ἐπειδὴ
[3]	ὕδατος, μηδὲ ἄλλον ἀέρος, καὶ	ἄλλον	γῆς· ἐπειδὴ δοκεῖ πως ἀντικεῖσθαι
[3]	μὲν εἶναι τοῦ φωτὸς αἴτιον,	ἄλλον	δὲ τοῦ σκότους, ἑαυτὸν εἶπε
[3]	Οὐκ ἄλλον οὖν ἀποκτείνει, καὶ	ἄλλον	ζωοποιεῖ· ἀλλὰ τὸν αὐτὸν, δι´
[2]	Θεοῦ ποιήματα. Ὥστε τίνα ἔχομεν	ἄλλον	καὶ οὐχὶ τὸν Θεὸν τῶν
[3]	ποιητήν. Ἵνα τοίνυν μὴ νομίσῃς	ἄλλον	μὲν εἶναι τοῦ φωτὸς αἴτιον,
[3]	τοσοῦτον ὁ ἔσω ἀνακαινοῦται. Οὐκ	ἄλλον	οὖν ἀποκτείνει, καὶ ἄλλον ζωοποιεῖ·
[3]	καὶ τεχνίτην, ἵνα μὴ ζητήσῃς	ἄλλον	πυρὸς δημιουργὸν, καὶ ἄλλον ὕδατος,
[3]	ζητήσῃς ἄλλον πυρὸς δημιουργὸν, καὶ	ἄλλον	ὕδατος, μηδὲ ἄλλον ἀέρος, καὶ
[2]	τὴν νόσον ἵστησι, πρὶν εἰς	ὅλον	τὸ σῶμα τὸ πάθος διαχυθῆναι.
[10]	δὲ αὐτοῦ ἀσώματος, κατὰ τὸν	Ἀπόστολον,	τὸν εἰπόντα· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν
[8]	τὴν ἀπάτην ἀποχρησάμενος, ἔδειξε τὸ	ξύλον,	καὶ ἐπηγγείλατο διὰ τῆς βρώσεως
[9]	καὶ διὰ τί ἦν τὸ	ξύλον,	φησὶν, ἐν τῷ παραδείσῳ, δι´
[3]	τῶν ὑπολειπομένων σωφρονισμὸν γίνονται, τὴν	πάνδημον	πονηρίαν δημοσίαις μάστιξι τοῦ Θεοῦ
[2]	ἰατροῦ καὶ σωτῆρος γλῶσσαν κινεῖν	βλάσφημον	οὐκ ὀκνεῖς. Καίτοιγε ἐχρῆν συνιέναι,
[1]	Πόθεν τὰ ἔθνη παραδέδοται εἰς	ἀδόκιμον	νοῦν, καὶ ποιεῖ τὰ μὴ
[8]	σώματος ἡμῶν. Κἀκεῖ μὲν ἀναβλέψαντι	ἕτοιμον	τὸ φωτισθῆναι, ἀπονεύσαντι δὲ πρὸς
[4]	τοῦ Θεοῦ, οὕτω καὶ αὐτῷ	βάσιμον	ἔσεσθαι τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν. ~Ταῦτα
[3]	Πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι. Καὶ τοῦτο	χρήσιμον	αὐτόθεν νοούμενον· τῆς μὲν πληγῆς
[4]	σκεύη, νόει, ὅτι πρός τι	χρήσιμον	ἕκαστος ἡμῶν πεποίηται. Καὶ ὥσπερ
[1]	κακῶν αἴτιον εἶναι τὸν Θεόν.	Ὁμότιμον	γὰρ αὐτῶν εἶναι τίθεμαι τὴν
[5]	ὡς ὁ τῶν ἀσεβῶν λόγος,	ὁμότιμον	ποιούντων τῇ ἀγαθῇ φύσει τὴν
[3]	ἐπιγινόμεναι, εἰς τὸν τῶν ὑπολειπομένων	σωφρονισμὸν	γίνονται, τὴν πάνδημον πονηρίαν δημοσίαις
[2]	κεχρημένων, τὸ πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν	ὄργανον	διαφθείρων· νόσον δὲ ἐπάγει, οἷς
[8]	ὄφιν ἔχθρα. Εἰ δὲ τὸ	ὄργανον	τοσούτου μίσους ἄξιον, πόσον ἐχθραίνειν
[7]	ἄρτι ψυχωθεὶς καὶ ἀναβλέψας πρὸς	οὐρανὸν,	περιχαρὴς τοῖς ὁρωμένοις γενόμενος, ὑπεραγαπῶν
[10]	τοῖς ἐπουρανίοις, εἰδέναι χρὴ, ὅτι	οὐρανὸν	συνήθως ἡ Γραφὴ τὸν ἀέρα
[1]	Διεφθάρησαν, καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν.	Ἀμήχανον	γὰρ ἐκτραπῆναι τῆς δικαίας ὁδοῦ,
[7]	εὐεργέτην, ζωῆς μὲν αἰωνίου ἀπόλαυσιν	χαρισάμενον,	τρυφαῖς δὲ παραδείσου ἐναναπαύσαντα, ἀρχὴν
[7]	τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε, κατὰ τὸ	γεγραμμένον,	ὅτι Ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς
[2]	μὲν δὴ τοῦτο ἔχειν δεῖ	προειλημμένον	ἐν ταῖς διανοίαις ἡμῶν, ὅτι,
[4]	τῆς δικαίας τοῦ Θεοῦ κρίσεως	ἐπαγόμενον,	ἐπὶ τῷ σωφρονεστέρους ποιῆσαι τοὺς
[5]	ἔσχεν ἐν ἑαυτοῖς τὸ κακὸν	συγκτιζόμενον,	(πῶς ἂν τὰ νοητὰ, τοσοῦτον
[10]	διὰ τὸ ἐξ ἐπηρείας πάλαι	γενόμενον	ἡμῖν πτῶμα, τοῦ Κυρίου οἰκονομήσαντος
[10]	οἰκείας ἀρχῆς ἐκπεσόντα, καὶ κάτω	γενόμενον,	ἵνα πατῆται ὑπὸ τῶν εἰς
[1]	ἐπιθυμίαις μολύνεσθαι; Διὰ τοῦτο ὡς	ἑπόμενον	τῷ μὴ εἶναι Θεὸν, ἐπήγαγε
[3]	ἕρκει τινὶ κρατερῷ καὶ διαφράγματι	κατεχόμενον.	Διὰ ταῦτα νόσοι πόλεων καὶ
[7]	Καὶ Θεῷ τοίνυν οὐ τὸ	ἠναγκασμένον	φίλον, ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρετῆς
[6]	Τί δὲ ἦν αὐτῇ τὸ	προηγούμενον	ἀγαθόν; Ἡ προσεδρεία τοῦ Θεοῦ,
[7]	φίλον, ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρετῆς	κατορθούμενον.	Ἀρετὴ δὲ ἐκ προαιρέσεως, καὶ
[3]	ἰάσομαι. Καὶ τοῦτο χρήσιμον αὐτόθεν	νοούμενον·	τῆς μὲν πληγῆς ἐμποιούσης τὸν
[8]	ἀξίαν τῶν ἀγγέλων διὰ προκοπῆς	ἀνυψούμενον.	Ἐπειδὴ οὖν γέγονεν ἐχθρὸς, ἐφύλαξεν
[6]	πολὺ κατὰ τοῦ βίου παντὸς	κεχυμένον.	Πόθεν οὖν αὐτῷ τὸ εἶναι,
[3]	τοὺς δύο κτίσῃ εἰς ἕνα	καινὸν	ἄνθρωπον. Τὸ, κτίσῃ, οὐχ ἵνα
[5]	κακὸν διὰ τὸ τῆς αἰσθήσεως	ἀλγεινὸν,	ἀγαθοῦ δὲ δύναμιν ἔχον, ὡς
[2]	ἐξῆν ἀπεχομένοις τοῦ κακοῦ μηδὲν	δεινὸν	ἔχειν, οὗτοι δι´ ἡδονῆς (εἰς
[8]	ἐξέπεσε τῆς οἰκείας τάξεως παντελῶς.	Κἀκεῖνον	ἡ προαίρεσις (διεφύλαξεν ἐν τοῖς
[8]	καταῤῥιφέντα, οὐκ ἔφερε βλέπειν τὸν	γήϊνον	ἐπὶ τὴν ἀξίαν τῶν ἀγγέλων
[4]	ὑποδεέστερος ἐκείνου κατὰ τὴν ἀξίαν·	ὀστράκινον	δὲ, ὁ τὰ γήινα φρονῶν
[4]	τὸ δὲ ἀργυροῦν, τὸ δὲ	ὀστράκινον,	τὸ δὲ ξύλινον (τῆς προαιρέσεως
[7]	Ὥσπερ ἂν εἴ τις σκεῦος	πήλινον	διαῤῥυὲν μὴ καταδέχοιτο παραδοῦναι πυρὶ,
[4]	καὶ πρὸς συντριβὴν ἐπιτήδειος· καὶ	ξύλινον,	ὁ εὐκόλως διὰ τῆς ἁμαρτίας
[4]	τὸ δὲ ὀστράκινον, τὸ δὲ	ξύλινον	(τῆς προαιρέσεως ἑκάστου τὴν πρὸς
[9]	δὲ τῇ βρώσει οὐ παρακοὴ	μόνον	τῆς ἐντολῆς, ἀλλὰ καὶ ἡ
[2]	Πάλιν κακὸν λέγομεν τὸ ἡμῖν	ἐπίπονον	καὶ ὀδυνηρὸν πρὸς τὴν αἴσθησιν,
[7]	τὸ τοῖς σαρκίνοις ὀφθαλμοῖς φανὲν	τερπνὸν	τοῦ νοητοῦ προετίμησε κάλλους, καὶ
[9]	ἐντολὴν τὴν δοκιμάζουσαν ἡμῶν τὸ	ὑπήκοον.	Διὰ τοῦτο ἦν φυτὸν ὡραίων
[1]	τὰ μὴ καθήκοντα; Οὐκ ἐπειδὴ	εἶπον·	Οὐκ ἔστι Θεός; Πόθεν ἐμπεπτώκασιν
[1]	εἰς τὸν ἑαυτοῦ νοῦν, ἀφειδῶς	λοιπὸν	διὰ πάσης ἁμαρτίας χωρεῖ. Εἰ
[10]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς, κηρύσσεται ἡμῖν	λοιπὸν	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· Ἰωάννου
[4]	ἔστι σκεῦος ὁ καθαρὸς τὸν	τρόπον	καὶ ἄδολος· ἀργυροῦν δὲ, ὁ
[1]	καὶ δεήσεις, ἐκδιδάσκει ἡμᾶς τίνα	τρόπον	προσῆκε τοὺς ἐν ἁμαρτίαις ὄντας
[8]	Οὐ γὰρ ἤνεγκεν ἡμῶν τὴν	ἄλυπον	ζωὴν τὴν ἐν τῷ παραδείσῳ·
[10]	ἡμᾶς τῆς μακαρίας ζωῆς, ἀλλ´,	(ἄλυπον	ἡμῶν τὴν διαδοχὴν ἐχόντων πρὸς
[8]	δὲ καὶ μηχαναῖς ἐξαπατήσας τὸν	ἄνθρωπον,	καὶ τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ, ἣν
[3]	δύο κτίσῃ εἰς ἕνα καινὸν	ἄνθρωπον.	Τὸ, κτίσῃ, οὐχ ἵνα ἐκ
[1]	τὸ, Ἕως πότε ἀποστρέφεις τὸ	πρόσωπόν	σου ἀπ´ ἐμοῦ; εὐθὺς μεταβαίνει
[2]	ἐπικατασεισθεῖσαν τοῖς ἐνοικοῦσιν, ἢ πλοῖον	αὔτανδρον	κατὰ θαλάσσης διαλυθὲν, κατὰ τοῦ
[8]	κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ	βλαβερὸν	διαφεύγῃ. Διὰ τοῦτο ἀδιάλλακτος ἡ
[2]	Θεοῦ, οὔτε μὴν ὧν πάσχομεν	βλαβερόν	τί ἐστιν, ἢ τοιοῦτον, ὥστε
[9]	ὃ μάλιστα φευκτὸν ἦν ὡς	βλαβερὸν	τῷ ἀνθρώπῳ. Διὸ καὶ ὁ
[7]	φυσικῶς κατασκευάσαντα ἡμᾶς ἀναμαρτήτους, οὐδὲν	ἕτερον	ἢ τὴν ἄλογον φύσιν τῆς
[9]	δυναμένων. Ἐν οἷς οὐδὲν τὸ	ἕτερον	τοῦ ἑτέρου διενήνοχεν, ὁμοτίμου πᾶσι
[4]	(οὕτω γὰρ ἐπὶ τὸν κατασκευάσαντα	δικαιότερον	ἡ αἰτία μετενεχθήσεται) ἀλλ´ ὅταν
[3]	Ἔξεστί γε μήν σοι καὶ	ὑψηλότερον	διανοηθῆναι περὶ τῶν εἰρημένων. Ἐγὼ
[10]	τῆς βασιλείας κηρύσσοντος· καὶ ἔτι	πρότερον	τῶν ἀγγέλων βοώντων· Δόξα ἐν
[2]	διαφθείρων· νόσον δὲ ἐπάγει, οἷς	λυσιτελέστερον	τὸ πεπεδῆσθαι τοῖς μέλεσιν, ἢ
[2]	ὁμολογουμένην ἀρχὴν τὸν λόγον ἀναγαγόντες,	φιλοπονώτερον	διαλαβόντες τὸ πρόβλημα, τρανὴν καὶ
[2]	καὶ ἀγαθοῦ Δεσπότου πρὸς τὸ	συμφέρον	ἐπάγεται. Πλοῦτον μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται
[2]	πόῤῥωθεν τὸ περὶ ἕκαστον ἡμῶν	συμφέρον	προβλεπομένου· λιμοὶ δὲ καὶ αὐχμοὶ,
[1]	ἀβουλήτοις, βεβαιοῦσιν ἐν ἑαυτοῖς τὸ	πονηρὸν	δόγμα, καὶ ἀποφαίνονται ἐν ταῖς
[8]	ὡς θεοὶ, γινώσκοντες καλὸν καὶ	πονηρόν.	Οὐκ ἐχθρὸς τοίνυν ἡμῖν κατεσκευάσθη,
[2]	γὰρ οἱ θάνατοι· οὐ μὴν	πονηρὸν	πάντως ὁ θάνατος, πλὴν εἰ
[2]	λέγομεν τὸ ἡμῖν ἐπίπονον καὶ	ὀδυνηρὸν	πρὸς τὴν αἴσθησιν, νόσον σώματος,
[3]	μὲν, εἰ βούλει, κατὰ τὸ	πρόχειρον	τῆς ἐννοίας. Οἰκοδομεῖ γὰρ ὁ
[1]	τῶν ἀθέων κακόν· οἳ, ὅταν	μικρὸν	αὐτοῖς τι τῶν κατὰ τὸν
[4]	κακίαν, ἵνα, εἰς τὸν ἔσχατον	ὅρον	αὐξηθείσης αὐτοῦ τῆς πονηρίας, τὸ
[6]	Τοῦτο δὲ συμβαίνει αὐτῇ, ὅταν,	κόρον	λαβοῦσα τῆς μακαρίας τέρψεως, καὶ
[9]	τοῦτο ἦν φυτὸν ὡραίων καρπῶν	εὔφορον,	ἵνα ἐν τῇ ἀποχῇ τοῦ
[1]	τῆς ἐνυπαρχούσης ἑκάστῳ πίστεως τὸ	μέτρον	ἐπάγων τῶν βασανιστηρίων. Ἐπεὶ οὖν
[3]	εὖ σε ποιήσω· πρὶν εἰς	ἄμετρον	ἐκχυθῆναι τὴν ἀδικίαν ἱστῶν, ὥσπερ
[5]	τοῦ ἀγαθοῦ; Οὐδὲ γὰρ τὸ	αἰσχρὸν	ἀπὸ τοῦ καλοῦ, οὔτε ἡ
[8]	τὴν ἀπειλήν· ὅτι Ἔχθραν θήσω	ἀναμέσον	σοῦ καὶ ἀναμέσον τοῦ σπέρματος
[8]	Ἔχθραν θήσω ἀναμέσον σοῦ καὶ	ἀναμέσον	τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Τῷ ὄντι
[3]	ἐμοὶ, ὁ Θεός. Οὐχὶ νῦν	δημιούργησον,	ἀλλὰ τὴν ἐκ τῆς κακίας
[3]	τὴν ἐκ τῆς κακίας παλαιωθεῖσαν	ἀνακαίνισον.	Καὶ, Ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ
[3]	καλοῦ φύσιν μεταλαβεῖν. Καρδίαν καθαρὰν	κτίσον	ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός. Οὐχὶ
[7]	γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος.	Ὅσον	γὰρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τοσοῦτον
[3]	καὶ ζῇν ποιήσω, τῇ δικαιοσύνῃ.	Ὅσον	γὰρ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος
[3]	καὶ ὁ ἰατρὸς ἐξαιρεῖ τὴν	νόσον,	ἀλλ´ οὐχὶ νόσον ἐμβάλλει τῷ
[2]	ὡς μὴ διὰ συνεχείας τὴν	νόσον	βαδίζουσαν ἐπὶ τὰ καίρια προελθεῖν.
[2]	πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν ὄργανον διαφθείρων·	νόσον	δὲ ἐπάγει, οἷς λυσιτελέστερον τὸ
[3]	ἐξαιρεῖ τὴν νόσον, ἀλλ´ οὐχὶ	νόσον	ἐμβάλλει τῷ σώματι. Πόλεων δὲ
[2]	ὅτι ἐν ὀλίγῳ μέρει τὴν	νόσον	ἵστησι, πρὶν εἰς ὅλον τὸ
[8]	ἐδέξατο καὶ τοῦ φθόνου τὴν	νόσον,	καὶ ἐβάσκηνεν ἡμῖν τῆς τιμῆς.
[6]	μὲν ἔκτισεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ	νόσον·	καὶ ψυχὴν τοίνυν ἐποίησεν ὁ
[2]	καὶ ὀδυνηρὸν πρὸς τὴν αἴσθησιν,	νόσον	σώματος, καὶ πληγὰς σώματος, καὶ
[8]	κατὰ μέρος ἀναπνεόμενος ἀὴρ λανθάνουσαν	νόσον	τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται· οὕτως ἡ
[8]	τὸ ὄργανον τοσούτου μίσους ἄξιον,	πόσον	ἐχθραίνειν ἡμᾶς τῷ ἐνεργήσαντι προσῆκεν;
[1]	ἁμαρτίαν, διότι ἑκάτεροι ὁμοίως ἀρνοῦνται	τὸν	ἀγαθόν· ὁ μὲν οὐκ εἶναι
[10]	ὅτι οὐρανὸν συνήθως ἡ Γραφὴ	τὸν	ἀέρα λέγει, ὡς τὸ, Τὰ
[2]	ᾅδου κακὰ οὐ Θεὸν ἔχει	τὸν	αἴτιον, ἀλλ´ ἡμᾶς αὐτούς. Ἀρχὴ
[8]	δόλοις δὲ καὶ μηχαναῖς ἐξαπατήσας	τὸν	ἄνθρωπον, καὶ τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ,
[10]	Φύσις δὲ αὐτοῦ ἀσώματος, κατὰ	τὸν	Ἀπόστολον, τὸν εἰπόντα· Οὐκ ἔστιν
[10]	ὥς φησιν ὁ αὐτός· Κατὰ	τὸν	ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος,
[3]	ἀποκτείνει, καὶ ἄλλον ζωοποιεῖ· ἀλλὰ	τὸν	αὐτὸν, δι´ ὧν ἀποκτείνει, ζωοποιεῖ·
[10]	Κύριος τῷ Σολομῶντι Σατᾶν, Ἄδερ	τὸν	βασιλέα τῶν Σύρων· διάβολος δὲ,
[3]	ἀφορίαι γῆς, καὶ αἱ κατὰ	τὸν	βίον ἑκάστῳ τραχύτεραι περιπτώσεις, τῆς
[1]	μικρὸν αὐτοῖς τι τῶν κατὰ	τὸν	βίον προσκρούσῃ, μὴ φέροντες τὰς
[8]	ἀγγέλων καταῤῥιφέντα, οὐκ ἔφερε βλέπειν	τὸν	γήϊνον ἐπὶ τὴν ἀξίαν τῶν
[8]	ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τὸ ἀκόρεστον·	τὸν	δὲ ἀπόβλητον ἔδειξεν ἡ ἐκ
[1]	Θεός. Καὶ τοῦτο ἐμβαλλόμενος εἰς	τὸν	ἑαυτοῦ νοῦν, ἀφειδῶς λοιπὸν διὰ
[10]	αὐτοῦ ἀσώματος, κατὰ τὸν Ἀπόστολον,	τὸν	εἰπόντα· Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ
[4]	αὐτοῦ τὴν κακίαν, ἵνα, εἰς	τὸν	ἔσχατον ὅρον αὐξηθείσης αὐτοῦ τῆς
[7]	περιχαρὴς τοῖς ὁρωμένοις γενόμενος, ὑπεραγαπῶν	τὸν	εὐεργέτην, ζωῆς μὲν αἰωνίου ἀπόλαυσιν
[7]	τῆς ζωῆς θάνατος. Ὥστε ἑαυτῷ	τὸν	θάνατον ὁ Ἀδὰμ διὰ τῆς
[9]	ἡμᾶς διὰ τῆς παρακοῆς εἰς	τὸν	θάνατον ὑπηγάγετο; Ὅτι ἔδει εἶναι
[2]	τῶν ἁμαρτανομένων τὴν ἀρχὴν ἔχοντες,	τὸν	Θεὸν ἁπάσης μέμψεως ἀπολύουσιν. ~Ἀλλ´
[1]	τοὺς ἐν ἁμαρτίαις ὄντας ἐξιλεοῦσθαι	τὸν	Θεόν· Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ
[1]	λέγων τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι	τὸν	Θεόν. Ὁμότιμον γὰρ αὐτῶν εἶναι
[2]	τίνα ἔχομεν ἄλλον καὶ οὐχὶ	τὸν	Θεὸν τῶν γινομένων ἐπαιτιάσασθαι; Δεῦρο
[4]	τοῦ Φαραώ (οὕτω γὰρ ἐπὶ	τὸν	κατασκευάσαντα δικαιότερον ἡ αἰτία μετενεχθήσεται)
[3]	τῶν Ῥωμαϊκῶν χειρῶν, αἷς παρέδωκαν	τὸν	Κύριον ἡμῶν οἱ ἐχθροὶ τῆς
[2]	ζήτημα, ἐπί τινα ὁμολογουμένην ἀρχὴν	τὸν	λόγον ἀναγαγόντες, φιλοπονώτερον διαλαβόντες τὸ
[8]	καὶ οὗτος μὴ ἐκπεσεῖν. Ἀλλὰ	τὸν	μὲν διεσώσατο τῆς ἀγάπης τοῦ
[3]	καταστραφῆναι τὴν Ἱερουσαλὴμ, μηδὲ ἐρημωθῆναι	τὸν	ναὸν, μετὰ τὴν φρικτὴν κατὰ
[3]	διὰ τῆς καλῆς διδασκαλίας κατειρηνεύσῃ	τὸν	νοῦν σου, καὶ διαλλάξῃ τὰ
[3]	Ἀλλ´ οὐδὲν τούτων τῷ συνιέντι	τὸν	νοῦν τῆς Γραφῆς κατηγορίαν ἔχει
[4]	ὡς τῷ Δαβὶδ ἡ περὶ	τὸν	οἶκον αἰσχύνη, παρανόμου ἐπιθυμίας δίκας
[8]	Διὰ τοῦτο ἀδιάλλακτος ἡ πρὸς	τὸν	ὄφιν ἔχθρα. Εἰ δὲ τὸ
[1]	τῶν βεβιωμένων, τί κωλύει καταδυναστεύειν	τὸν	πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν καὶ
[7]	τὸ αὐτεξούσιον. Ὁ τοίνυν μεμφόμενος	τὸν	ποιητὴν ὡς μὴ φυσικῶς κατασκευάσαντα
[10]	τοῦτο καὶ ὁ Κύριος Εἶδε	τὸν	Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ
[8]	στέρησιν ὑπομείνῃς. ~Παυσώμεθα οὖν ἐπανορθούμενοι	τὸν	σοφόν. Παυσώμεθα τὸ βέλτιον τῶν
[2]	πλὴν εἰ μή τις λέγοι	τὸν	τοῦ ἁμαρτωλοῦ· διότι τῶν ἐν
[4]	μὲν ἔστι σκεῦος ὁ καθαρὸς	τὸν	τρόπον καὶ ἄδολος· ἀργυροῦν δὲ,
[3]	ἐξ ὁποιασοῦν αἰτίας ἐπιγινόμεναι, εἰς	τὸν	τῶν ὑπολειπομένων σωφρονισμὸν γίνονται, τὴν
[3]	ὁποιασοῦν αἰτίας ἐπιγινόμεναι, εἰς τὸν	τῶν	ὑπολειπομένων σωφρονισμὸν γίνονται, τὴν πάνδημον
[3]	νοούμενον· τῆς μὲν πληγῆς ἐμποιούσης	τὸν	φόβον, τῆς δὲ ἰάσεως εἰς
[7]	ἀπολοῦνται. Οὕτως οὐχὶ Θεὸς ἔκτισε	θάνατον,	ἀλλ´ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς
[7]	ζωῆς θάνατος. Ὥστε ἑαυτῷ τὸν	θάνατον	ὁ Ἀδὰμ διὰ τῆς ἀναχωρήσεως
[9]	διὰ τῆς παρακοῆς εἰς τὸν	θάνατον	ὑπηγάγετο; Ὅτι ἔδει εἶναι ἐντολὴν
[7]	τὰς προειρημένας αἰτίας, ἵνα μὴ	ἀθάνατον	ἡμῖν τὴν ἀῤῥωστίαν διατηρήσῃ. Ὥσπερ
[5]	ἡ πονηρία· οὔτε οὐσίαν αὐτῆς	ἐνυπόστατον	παραστῆσαι ἔχομεν. Στέρησις γὰρ ἀγαθοῦ
[4]	τὴν κακίαν, ἵνα, εἰς τὸν	ἔσχατον	ὅρον αὐξηθείσης αὐτοῦ τῆς πονηρίας,
[8]	διάβολος; Ἐκ τῆς αὐτῆς αἰτίας,	αὐθαίρετον	ἔχων καὶ αὐτὸς τὴν ζωὴν,
[6]	Λελυμένη γὰρ πάσης ἀνάγκης, καὶ	αὐθαίρετον	ζωὴν λαβοῦσα παρὰ τοῦ κτίσαντος,
[8]	Θεοῦ τὸ ἀκόρεστον· τὸν δὲ	ἀπόβλητον	ἔδειξεν ἡ ἐκ Θεοῦ ἀναχώρησις.
[2]	δὴ οὖν, ἐπειδὴ εἰς τὸ	πολυθρύλλητον	ἐμπεπτώκαμεν ζήτημα, ἐπί τινα ὁμολογουμένην
[7]	προτιμᾷ, καὶ τὴν ἀκίνητον καὶ	ἀνόρμητον	τῆς προαιρετικῆς καὶ ἐμπράκτου. Ταῦτα
[7]	τῆς λογικῆς προτιμᾷ, καὶ τὴν	ἀκίνητον	καὶ ἀνόρμητον τῆς προαιρετικῆς καὶ
[5]	γενέσεώς ἐστιν ἀνώτερα· οὔτε μὴν	γεννητόν.	Εἰ γὰρ πάντα ἐκ τοῦ
[5]	ψυχῆς πηρώμασιν ἐπιγίνεται. Οὔτε γὰρ	ἀγέννητόν	ἐστιν, ὡς ὁ τῶν ἀσεβῶν
[7]	οὐκ ἐν τῇ κατασκευῇ τὸ	ἀναμάρτητον	ἔσχομεν, φησὶν, ὥστε μηδὲ βουλομένοις
[7]	ἀγγέλων, καὶ ἀρχαγγέλοις αὐτὸν ποιήσαντα	ὁμοδίαιτον,	καὶ φωνῆς θείας ἀκροατήν· ἐπὶ
[4]	μάστιγας, οὐκ ἐμάλαξεν αὐτοῦ τὸ	ἀνυπότακτον,	ἀλλ´ εὕρισκεν αὐτὸν καὶ τῆς
[9]	ἂν ἐγένοντο πρόξενοι· ὃ μάλιστα	φευκτὸν	ἦν ὡς βλαβερὸν τῷ ἀνθρώπῳ.
[1]	τῇδε, εἰ ἐφορᾷ τὰ καθ´	ἕκαστον,	εἰ διανέμει ἑκάστῳ τὰ πρὸς
[2]	πληρωθέντων, οὓς ἐξ ἀρχῆς περὶ	ἕκαστον	ἔπηξεν ἡ δικαία τοῦ Θεοῦ
[2]	ζημίας, καὶ οἰκείων ἀποβολάς· ὧν	ἕκαστον	ἡμῖν ὑπὸ τοῦ φρονίμου καὶ
[2]	Θεοῦ κρίσις, πόῤῥωθεν τὸ περὶ	ἕκαστον	ἡμῶν συμφέρον προβλεπομένου· λιμοὶ δὲ
[8]	τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τὸ	ἀκόρεστον·	τὸν δὲ ἀπόβλητον ἔδειξεν ἡ
[10]	ἵνα πατῆται ὑπὸ τῶν εἰς	Χριστὸν	ἠλπικότων. Ἔδωκε γὰρ δύναμιν τοῖς
[4]	αὐτὸν περιφανῆ γενέσθαι καὶ πᾶσιν	ἐξάκουστον,	ἵνα ἄλλοις γοῦν ὠφέλιμος διὰ
[2]	ἐπιμελείας ὠφέλειαι παραλαμβάνονται· ὅταν δὲ	κρεῖττον	ἀποδειχθῇ τῆς θεραπείας τὸ πάθος,
[8]	ὑπηρετησαμένῳ αὐτῷ θηρίῳ διελέγετο, πρὸς	αὐτὸν	ἀναφέρων τὴν ἀπειλήν· ὅτι Ἔχθραν
[3]	καὶ ἄλλον ζωοποιεῖ· ἀλλὰ τὸν	αὐτὸν,	δι´ ὧν ἀποκτείνει, ζωοποιεῖ· καὶ
[1]	λέγων, ὁ δὲ οὐκ ἀγαθὸν	αὐτὸν	εἶναι διοριζόμενος. Εἰ γὰρ κακῶν
[8]	ἡμῖν ὁ Θεὸς τὴν πρὸς	αὐτὸν	ἐναντίωσιν, δι´ ὧν τῷ ὑπηρετησαμένῳ
[4]	αὐτοῦ τὸ ἀνυπότακτον, ἀλλ´ εὕρισκεν	αὐτὸν	καὶ τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ
[1]	ἣν παρέχεται τοῖς ἀληθινῶς ἐκζητοῦσιν	αὐτὸν,	λέγων· Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαί με
[4]	ἄξιος. Διόπερ, ἐπειδὴ ἔδει συντριβῆναι	αὐτὸν,	ὁ φρόνιμος καὶ σοφὸς τῶν
[10]	Κυρίου οἰκονομήσαντος ἡμῖν τὴν πρὸς	αὐτὸν	πάλην, ὥστε διὰ τῆς ὑπακοῆς
[4]	συνηθείας ἐμμελετήσαντα. Καὶ οὐδὲ οὕτως	αὐτὸν	παρέδωκε τῷ θανάτῳ, ἕως αὐτὸς
[4]	σοφὸς τῶν ψυχῶν οἰκονόμος (διῳκήσατο	αὐτὸν	περιφανῆ γενέσθαι καὶ πᾶσιν ἐξάκουστον,
[7]	τὴν τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀρχαγγέλοις	αὐτὸν	ποιήσαντα ὁμοδίαιτον, καὶ φωνῆς θείας
[3]	λέγουσαν, ὅτι Σὺ μὲν πατάξεις	αὐτὸν	ῥάβδῳ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ
[4]	κακίας ἀνίατος ἦν. Ἐσκλήρυνε δὲ	αὐτὸν,	τῇ μακροθυμίᾳ καὶ τῇ τῆς
[3]	ποιῶν σκότος, τῆς κτίσεως δημιουργὸν	ἑαυτὸν	διὰ τούτων παρίστησιν, οὐχὶ κακοῦ
[3]	αἴτιον, ἄλλον δὲ τοῦ σκότους,	ἑαυτὸν	εἶπε τῶν δοκούντων ἐναντίως ἔχειν
[8]	εἰς ἔχθραν ἀντικατέστη. Ὁρῶν γὰρ	ἑαυτὸν	ἐκ τῶν ἀγγέλων καταῤῥιφέντα, οὐκ
[4]	παρέδωκε τῷ θανάτῳ, ἕως αὐτὸς	ἑαυτὸν	ἐποίησεν ὑποβρύχριον, ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ
[1]	συμπίπτοντα γενναίως, διὰ τοῦ καθ´	ἑαυτὸν	ὑποδείγματος διδασκαλίαν ἡμῖν ἐναργεστάτην τῆς
[1]	πένητα, ὀρφανοὺς φονεύειν, χήραν καὶ	προσήλυτον	ἀποκτείνειν, πάσης ἀνοσίας πράξεως κατατολμᾷν,
[2]	πάσχομεν βλαβερόν τί ἐστιν, ἢ	τοιοῦτον,	ὥστε ἐνεῖναι βέλτιόν τι κἀν
[2]	Δεσπότου πρὸς τὸ συμφέρον ἐπάγεται.	Πλοῦτον	μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται τῶν κακῶς
[5]	συγκτιζόμενον, (πῶς ἂν τὰ νοητὰ,	τοσοῦτον	καθαρότητι καὶ ἁγιασμῷ διαφέροντα, κοινὴν
[3]	ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται,	τοσοῦτον	ὁ ἔσω ἀνακαινοῦται. Οὐκ ἄλλον
[7]	Ὅσον γὰρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς,	τοσοῦτον	προσήγγιζε τῷ θανάτῳ. Ζωὴ γὰρ
[8]	(διεφύλαξεν ἐν τοῖς ἄνω, καὶ	τοῦτον	κατέῤῥιψε τῆς γνώμης τὸ αὐτεξούσιον.
[9]	τὸ ὑπήκοον. Διὰ τοῦτο ἦν	φυτὸν	ὡραίων καρπῶν εὔφορον, ἵνα ἐν
[2]	διαλαβόντες τὸ πρόβλημα, τρανὴν καὶ	ἀσύγχυτον	τὴν περὶ αὐτοῦ ἐξήγησιν πειραθῶμεν
[8]	ὑπομείνῃς. ~Παυσώμεθα οὖν ἐπανορθούμενοι τὸν	σοφόν.	Παυσώμεθα τὸ βέλτιον τῶν παρ´
[5]	αἰσθήσεως ἀλγεινὸν, ἀγαθοῦ δὲ δύναμιν	ἔχον,	ὡς αἱ κακώσεις αἱ πρὸς
[6]	αὐτῷ τὸ εἶναι, εἰ μήτε	ἄναρχόν	ἐστι, φησὶ, μήτε πεποίηται; Ἀντερωτάσθωσαν
[7]	παραδοῦναι πυρὶ, ἕως ἂν τὸ	ἐνυπάρχον	αὐτῷ πάθος διὰ τῆς ἀναπλάσεως
[5]	γάρ ἐστιν ὑφεστὼς, ὥσπερ τι	ζῶον,	ἡ πονηρία· οὔτε οὐσίαν αὐτῆς
[3]	ἐν ἐμοὶ, ὁ Θεός. Οὐχὶ	νῦν	δημιούργησον, ἀλλὰ τὴν ἐκ τῆς
[10]	τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ	νῦν	ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς
[10]	Καὶ οὕτως φησὶν ὁ Κύριος·	Νῦν	κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου,
[10]	κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου,	νῦν	ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου
[6]	Θεὸς, οὐχὶ νόσον· καὶ ψυχὴν	τοίνυν	ἐποίησεν ὁ Θεὸς, οὐχὶ δὲ
[10]	τοῦ διαβόλου οὐκ ἐπετράπη. ~Ἀγωνιστὴς	τοίνυν	ἕστηκεν ἡμῖν ὁ διάβολος διὰ
[8]	καλὸν καὶ πονηρόν. Οὐκ ἐχθρὸς	τοίνυν	ἡμῖν κατεσκευάσθη, ἀλλ´ ἐκ ζηλοτυπίας
[7]	ἡμῖν ἐστι τὸ αὐτεξούσιον. Ὁ	τοίνυν	μεμφόμενος τὸν ποιητὴν ὡς μὴ
[3]	οὐχὶ κακοῦ τινος ποιητήν. Ἵνα	τοίνυν	μὴ νομίσῃς ἄλλον μὲν εἶναι
[7]	σοι τὰ καθήκοντα. Καὶ Θεῷ	τοίνυν	οὐ τὸ ἠναγκασμένον φίλον, ἀλλὰ
[3]	ἐποχὴν τῆς ἁμαρτίας ἐπινενόηνται. Ἀναιρεῖ	τοίνυν	τὸ κακὸν ὁ Θεός· οὐχὶ
[5]	καλὰ, καὶ καλὰ λίαν. Οὐ	τοίνυν	τὸ κακὸν τοῖς καλοῖς συνεκτίσθη.
[2]	αἴτιοι τῶν ἀλγεινῶν γεγενῆσθαι; Κακὸν	τοίνυν	τὸ μὲν ὡς πρὸς τὴν
[3]	ὁ ἔσω ἀνακαινοῦται. Οὐκ ἄλλον	οὖν	ἀποκτείνει, καὶ ἄλλον ζωοποιεῖ· ἀλλὰ
[10]	ὡς ὁμοιώματα τοῦ Θεοῦ) συνεχρήσατο	οὖν	αὐτοῦ τῇ πονηρίᾳ εἰς γυμνάσιον
[8]	φύσις ἀντικειμένη τῷ ἀγαθῷ. Πόθεν	οὖν	αὐτῷ ὁ πρὸς ἡμᾶς πόλεμος;
[6]	τοῦ βίου παντὸς κεχυμένον. Πόθεν	οὖν	αὐτῷ τὸ εἶναι, εἰ μήτε
[8]	ἀγγέλων διὰ προκοπῆς ἀνυψούμενον. Ἐπειδὴ	οὖν	γέγονεν ἐχθρὸς, ἐφύλαξεν ἡμῖν ὁ
[10]	ὅλως Σατανᾶς προσηγόρευται; Σατανᾶς μὲν	οὖν,	διὰ τὸ ἀντικεῖσθαι τῷ ἀγαθῷ·
[5]	τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν. ~Ταῦτα δὴ	οὖν	εἰδὼς παρὰ Θεοῦ, καὶ διῃρημένα
[1]	μέτρον ἐπάγων τῶν βασανιστηρίων. Ἐπεὶ	οὖν	εἴρηται τὸ, Ἕως πότε, Κύριε,
[9]	σώματι ὑμῶν, τί ἐνδύσησθε. Οὔτε	οὖν	ἐκ φύσεως ἔπρεπεν αὐτῷ ἔχειν
[10]	τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Ἐπεὶ	οὖν	ἐξεβλήθη ἡ πονηρὰ αὐτοῦ τυραννὶς,
[8]	καὶ Θεοῦ στέρησιν ὑπομείνῃς. ~Παυσώμεθα	οὖν	ἐπανορθούμενοι τὸν σοφόν. Παυσώμεθα τὸ
[2]	τῶν γινομένων ἐπαιτιάσασθαι; Δεῦρο δὴ	οὖν,	ἐπειδὴ εἰς τὸ πολυθρύλλητον ἐμπεπτώκαμεν
[2]	κακοῦ τὴν ἀμετρίαν κολάζουσαι. Ὡς	οὖν	εὐεργέτης ὁ ἰατρὸς, κἂν πόνους,
[10]	σωτηρίων φαρμάκων κατασκευὴν ἀποχρώμενος. Τίς	οὖν	ἦν ὁ διάβολος; καὶ τίς
[4]	τοῦ Θεοῦ σωφρονίζοντος. ~Τὸ μὲν	οὖν	κυρίως κακὸν ἡ ἁμαρτία, ὅπερ
[9]	φαιδρότητα καὶ στιλβότητα. Διὰ τοῦτο	οὖν	οὐκ εὐθὺς αὐτῷ τὰ ἐνδύματα,
[2]	ἐπὶ τὰ καίρια προελθεῖν. Ὥσπερ	οὖν	τῆς τομῆς ἢ τοῦ καυτῆρος
[8]	παρὰ Θεοῦ τὰ κακά; Τί	οὖν	φαμεν; Ὅτι ὁ αὐτὸς ἡμῖν
[2]	ἐστιν ἄρνησις τοῦ Θεοῦ. ~Πόθεν	οὖν,	φησὶν, αἱ νόσοι; πόθεν αἱ
[2]	τὴν ἑαυτοῦ φύσιν. Τὸ μὲν	οὖν	φύσει κακὸν ἐξ ἡμῶν ἤρτηται,
[1]	καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν; Ἄφρων	οὖν,	ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ καὶ
[4]	καὶ πᾶσιν ἐξάκουστον, ἵνα ἄλλοις	γοῦν	ὠφέλιμος διὰ τοῦ πάθους γένηται,
[5]	τέλος ἀπώλεια· τί δὲ τὸ	δοκοῦν	μὲν κακὸν διὰ τὸ τῆς
[3]	ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥύσῃ.	Οὐκοῦν	πατάσσεται μὲν σὰρξ, ἵνα ἰαθῇ
[6]	ἢ δι´ ἡσδηποτοῦν νοσοποιοῦ αἰτίας.	Οὐκοῦν	σῶμα μὲν ἔκτισεν ὁ Θεὸς,
[1]	τοῦτο ἐμβαλλόμενος εἰς τὸν ἑαυτοῦ	νοῦν,	ἀφειδῶς λοιπὸν διὰ πάσης ἁμαρτίας
[1]	τὰ ἔθνη παραδέδοται εἰς ἀδόκιμον	νοῦν,	καὶ ποιεῖ τὰ μὴ καθήκοντα;
[3]	τῆς καλῆς διδασκαλίας κατειρηνεύσῃ τὸν	νοῦν	σου, καὶ διαλλάξῃ τὰ πάθη
[3]	οὐδὲν τούτων τῷ συνιέντι τὸν	νοῦν	τῆς Γραφῆς κατηγορίαν ἔχει Θεοῦ,
[4]	καθαρὸς τὸν τρόπον καὶ ἄδολος·	ἀργυροῦν	δὲ, ὁ ὑποδεέστερος ἐκείνου κατὰ
[4]	χρυσοῦν ἐστι σκεῦος, τὸ δὲ	ἀργυροῦν,	τὸ δὲ ὀστράκινον, τὸ δὲ
[3]	ἀέρος, ἢ πυρὸς, ἢ ἐξ	ὁποιασοῦν	αἰτίας ἐπιγινόμεναι, εἰς τὸν τῶν
[4]	μεγάλῃ οἰκίᾳ τὸ μέν τοι	χρυσοῦν	ἐστι σκεῦος, τὸ δὲ ἀργυροῦν,
[4]	τὰς ὕλας ὁμοιότητα παρεχομένης· καὶ	χρυσοῦν	μὲν ἔστι σκεῦος ὁ καθαρὸς
[6]	διὰ πονηρὰν δίαιταν ἢ δι´	ἡσδηποτοῦν	νοσοποιοῦ αἰτίας. Οὐκοῦν σῶμα μὲν
[8]	πρὸς ἡμᾶς πόλεμος; Ὅτι, δοχεῖον	ὢν	πάσης κακίας, ἐδέξατο καὶ τοῦ
[3]	ζωοποιεῖ· ἀλλὰ τὸν αὐτὸν, δι´	ὧν	ἀποκτείνει, ζωοποιεῖ· καὶ δι´ ὧν
[2]	χρημάτων ζημίας, καὶ οἰκείων ἀποβολάς·	ὧν	ἕκαστον ἡμῖν ὑπὸ τοῦ φρονίμου
[5]	πρὸς ἐποχὴν τῆς ἁμαρτίας ἐπαγόμεναι,	ὧν	οἱ καρποὶ σωτηρία ψυχῶν αἰώνιος·
[2]	μὴ βουλομένου Θεοῦ, οὔτε μὴν	ὧν	πάσχομεν βλαβερόν τί ἐστιν, ἢ
[3]	ὧν ἀποκτείνει, ζωοποιεῖ· καὶ δι´	ὧν	πατάσσει, ἰᾶται, κατὰ τὴν Παροιμίαν
[8]	τὴν πρὸς αὐτὸν ἐναντίωσιν, δι´	ὧν	τῷ ὑπηρετησαμένῳ αὐτῷ θηρίῳ διελέγετο,
[5]	ἀγέννητόν ἐστιν, ὡς ὁ τῶν	ἀσεβῶν	λόγος, ὁμότιμον ποιούντων τῇ ἀγαθῇ
[1]	ἐνυπαρχούσης ἑκάστῳ πίστεως τὸ μέτρον	ἐπάγων	τῶν βασανιστηρίων. Ἐπεὶ οὖν εἴρηται
[1]	παρέχεται τοῖς ἀληθινῶς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν,	λέγων·	Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσέ
[9]	ἐκβάλλει τὴν μέριμναν τῶν ψυχῶν,	λέγων·	Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν,
[1]	μὲν οὐκ εἶναι τὸ παράπαν	λέγων,	ὁ δὲ οὐκ ἀγαθὸν αὐτὸν
[1]	ἐστερημένος νοῦ καὶ φρονήσεως, ὁ	λέγων,	ὅτι Οὐκ ἔστι Θεός. Παραπλήσιος
[1]	τὴν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ	λέγων	τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι τὸν
[4]	διαφανῇ. Διὰ τοῦτο ἀπὸ μικροτέρων	πληγῶν	ἀεὶ προστιθεὶς καὶ ἐπιτείνων τὰς
[9]	μὲν γὰρ φυσικὰ ἴδια τῶν	ἀλόγων	ἐστίν· οἷον πτερὰ, καὶ τρίχες,
[3]	σεισμοί τε καὶ ἐπικλύσεις, καὶ	στρατοπέδων	ἀπώλειαι, καὶ ναυάγια, καὶ πᾶσαι
[4]	ὡς τῷ Ἰὼβ ἡ τῶν	παίδων	στέρησις, ὁ τοῦ πλούτου παντὸς
[1]	Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι κτηνῶν καὶ	τετραπόδων	καὶ ἑρπετῶν; Ἄφρων οὖν, ὡς
[1]	εὐθὺς μεταβαίνει ἐπὶ τὸ τῶν	ἀθέων	κακόν· οἳ, ὅταν μικρὸν αὐτοῖς
[9]	τῶν ἀγγέλων, ὑπὲρ τὴν τῶν	ἀνθέων	ποικιλίαν, ὑπὲρ τὴν τῶν ἀστέρων
[3]	ἀγρυπνίας, ἀγωνίας, ἱδρῶτας, τραύματα, σφαγὰς,	πόλεων	ἁλώσεις, ἀνδραποδισμοὺς, ἀπαγωγὰς, τὰ ἐλεεινὰ
[2]	νόσος· οὕτω καὶ οἱ τῶν	πόλεων	ἀφανισμοὶ, ἐκ τῆς ἀμετρίας τῶν
[3]	οὐχὶ νόσον ἐμβάλλει τῷ σώματι.	Πόλεων	δὲ ἀφανισμοὶ, σεισμοί τε καὶ
[3]	διαφράγματι κατεχόμενον. Διὰ ταῦτα νόσοι	πόλεων	καὶ ἐθνῶν, ἀέρων αὐχμοὶ καὶ
[2]	ἐπομβρίαι, κοιναί τινές εἰσι πληγαὶ	πόλεων	καὶ ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ τὴν
[2]	ἀωρίαι; πόθεν αἱ πανωλεθρίαι τῶν	πόλεων;	τὰ ναυάγια, οἱ πόλεμοι, οἱ
[2]	ἁμαρτωλοῦ· διότι τῶν ἐν ᾅδου	κολάσεων	ἀρχὴ τυγχάνει ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν
[2]	τῷ παντὶ διὰ τῶν μερικῶν	κολάσεων	διοικούμενος. Σὺ δὲ τῷ ἰατρῷ
[7]	πλησμονὴν τῆς γαστρὸς τῶν πνευματικῶν	ἀπολαύσεων	τιμιωτέραν ἔθετο. (Ἔξω μὲν εὐθὺς
[10]	ἑαυτοῦ μαθηταῖς τοῦ πατεῖν ἐπάνω	ὄφεων	καὶ σκορπίων, καὶ ἐπὶ πᾶσαν
[3]	γὰρ εἰπὼν, ὅτι Ἐγὼ ὁ	κατασκευάζων	φῶς, καὶ ποιῶν σκότος, τῆς
[10]	γίνεται· χαίρων μὲν ἡμῶν ἀπωλείᾳ,	παραδειγματίζων	δὲ ἡμᾶς ἐπὶ τοῖς πεπραγμένοις.
[3]	ποιήσας σκότος, ποιῶν εἰρήνην καὶ	κτίζων	κακά; Καὶ πάλιν· Κατέβη, φησὶ,
[9]	πρὸς Θεὸν ἀγάπης, παρηλλαγμένας τῶν	ἀγαθῶν	τὰς ἀντιδόσεις ὑπάρχειν. Αἱ δὲ
[7]	Θεοῦ, καὶ ἀπολαύων τῶν αὐτοῦ	ἀγαθῶν,	ταχὺ πάντων ἀναπλησθεὶς, καὶ οἷον
[3]	φρικτὴν κατὰ τοῦ Κυρίου τῶν	Ἰουδαίων	ἀπόνοιαν; Γενέσθαι δὲ ταῦτα πῶς
[2]	καὶ πληγὰς σώματος, καὶ τῶν	ἀναγκαίων	τὴν ἔνδειαν, καὶ ἀδοξίας, καὶ
[4]	τῆς καρδίας αὐτοῦ τῆς τῶν	δικαίων	πορείας κατατολμήσας, καὶ νομίσας ὥσπερ
[10]	γὰρ σημαίνει ἡ φωνὴ τῶν	Ἑβραίων,	ὡς ἐν ταῖς Βασιλείαις (μεμαθήκαμεν·
[9]	ὑπήκοον. Διὰ τοῦτο ἦν φυτὸν	ὡραίων	καρπῶν εὔφορον, ἵνα ἐν τῇ
[2]	ἀδοξίας, καὶ χρημάτων ζημίας, καὶ	οἰκείων	ἀποβολάς· ὧν ἕκαστον ἡμῖν ὑπὸ
[10]	Καὶ ὅλως, μυρίαι εἰσὶ τῶν	ἐπινικίων	αἱ φωναὶ, τὴν εἰς τέλος
[3]	κατασκευάσας φῶς, καὶ ποιήσας σκότος,	ποιῶν	εἰρήνην καὶ κτίζων κακά; Καὶ
[3]	τὸ τῆς κτίσεως ὄνομα. Ὥστε	Ποιῶν	εἰρήνην, οὕτω ποιεῖ τὴν εἰρήνην,
[3]	Ἐγὼ ὁ κατασκευάζων φῶς, καὶ	ποιῶν	σκότος, τῆς κτίσεως δημιουργὸν ἑαυτὸν
[10]	τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ	σκορπίων,	καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν
[1]	πίστεως τὸ μέτρον ἐπάγων τῶν	βασανιστηρίων.	Ἐπεὶ οὖν εἴρηται τὸ, Ἕως
[10]	τῷ τῆς ἐχίδνης ἰῷ εἰς	σωτηρίων	φαρμάκων κατασκευὴν ἀποχρώμενος. Τίς οὖν
[1]	ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ λέγων τῶν	κακῶν	αἴτιον εἶναι τὸν Θεόν. Ὁμότιμον
[1]	αὐτὸν εἶναι διοριζόμενος. Εἰ γὰρ	κακῶν	αἴτιος, οὐκ ἀγαθὸς δηλονότι· ὥστε
[3]	Γραφῆς κατηγορίαν ἔχει Θεοῦ, ὡς	κακῶν	αἰτίου καὶ ποιητοῦ· ὁ γὰρ
[0]	ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ	ΚΑΚΩΝ	Ο ΘΕΟΣ. ~(Πολλοὶ τῆς διδασκαλίας
[3]	ἀπολύουσιν. ~Ἀλλ´ εἴπερ ἀναίτιος τῶν	κακῶν	ὁ Θεὸς, φησὶ, πῶς (εἴρηται
[3]	παρὰ Θεοῦ γίνεται, τῶν ἀληθινῶν	κακῶν	τὴν γένεσιν ἐξαιροῦντα. Αἵ τε
[10]	τῆς ἐχίδνης ἰῷ εἰς σωτηρίων	φαρμάκων	κατασκευὴν ἀποχρώμενος. Τίς οὖν ἦν
[3]	ἦν, καὶ οὐχὶ διὰ τῶν	Ῥωμαϊκῶν	χειρῶν, αἷς παρέδωκαν τὸν Κύριον
[2]	σωτηρίαν τῷ παντὶ διὰ τῶν	μερικῶν	κολάσεων διοικούμενος. Σὺ δὲ τῷ
[7]	τὴν πλησμονὴν τῆς γαστρὸς τῶν	πνευματικῶν	ἀπολαύσεων τιμιωτέραν ἔθετο. (Ἔξω μὲν
[10]	εἴσω γενοίμεθα τῆς ἀπολαύσεως τῶν	καλῶν	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ
[10]	κηρύσσοντος· καὶ ἔτι πρότερον τῶν	ἀγγέλων	βοώντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,
[8]	γήϊνον ἐπὶ τὴν ἀξίαν τῶν	ἀγγέλων	διὰ προκοπῆς ἀνυψούμενον. Ἐπειδὴ οὖν
[7]	δὲ δόντα κατὰ τὴν τῶν	ἀγγέλων,	καὶ ἀρχαγγέλοις αὐτὸν ποιήσαντα ὁμοδίαιτον,
[8]	Ὁρῶν γὰρ ἑαυτὸν ἐκ τῶν	ἀγγέλων	καταῤῥιφέντα, οὐκ ἔφερε βλέπειν τὸν
[9]	τισι περιβολαῖς, ὁποῖαι αἱ τῶν	ἀγγέλων,	ὑπὲρ τὴν τῶν ἀνθέων ποικιλίαν,
[3]	εἰρήνην νοήσῃς τὴν ἐκ τῶν	πολέμων	ἄδειαν, καὶ κακὸν εἴπῃς τὰ
[3]	τοῖς ἀξίοις κολάσεως διὰ τῶν	πολέμων	τὰς (τιμωρίας ἐπάγοντος. Ἢ σὺ
[3]	δικαιοσύνῃ. Ὅσον γὰρ ὁ ἔξω	ἡμῶν	ἄνθρωπος διαφθείρεται, τοσοῦτον ὁ ἔσω
[10]	καὶ κατήγορος γίνεται· χαίρων μὲν	ἡμῶν	ἀπωλείᾳ, παραδειγματίζων δὲ ἡμᾶς ἐπὶ
[8]	γε ἐκεῖνο δόγμα ταῖς ψυχαῖς	ἡμῶν	ἐνυπαρχέτω, τὸ, μηδὲν κακὸν παρὰ
[9]	διαβόλῳ ἔμελλε προχωρήσειν ἡ καθ´	ἡμῶν	ἐπιχείρησις; Εἰ γὰρ μὴ εἶχε
[2]	μὲν οὖν φύσει κακὸν ἐξ	ἡμῶν	ἤρτηται, ἀδικία, ἀσέλγεια, ἀφροσύνη, δειλία,
[10]	αὐτὸς καὶ συνεργὸς τῆς ἁμαρτίας	ἡμῶν	καὶ κατήγορος γίνεται· χαίρων μὲν
[10]	εἰς Ἱερουσαλὴμ εἰσόδῳ τοῦ Κυρίου	ἡμῶν,	καὶ κραζόντων· Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς,
[8]	μετὰ τῆς σκιᾶς τοῦ σώματος	ἡμῶν.	Κἀκεῖ μὲν ἀναβλέψαντι ἕτοιμον τὸ
[3]	χειρῶν, αἷς παρέδωκαν τὸν Κύριον	ἡμῶν	οἱ ἐχθροὶ τῆς ζωῆς ἑαυτῶν
[2]	δεῖ προειλημμένον ἐν ταῖς διανοίαις	ἡμῶν,	ὅτι, ποίημα ὄντες τοῦ ἀγαθοῦ
[4]	ὅτι πρός τι χρήσιμον ἕκαστος	ἡμῶν	πεποίηται. Καὶ ὥσπερ ἐν τῇ
[2]	κρίσις, πόῤῥωθεν τὸ περὶ ἕκαστον	ἡμῶν	συμφέρον προβλεπομένου· λιμοὶ δὲ καὶ
[8]	τῆς τιμῆς. Οὐ γὰρ ἤνεγκεν	ἡμῶν	τὴν ἄλυπον ζωὴν τὴν ἐν
[10]	τῆς μακαρίας ζωῆς, ἀλλ´, (ἄλυπον	ἡμῶν	τὴν διαδοχὴν ἐχόντων πρὸς τὸ
[9]	ἔδει εἶναι ἐντολὴν τὴν δοκιμάζουσαν	ἡμῶν	τὸ ὑπήκοον. Διὰ τοῦτο ἦν
[10]	πρὸς τὸ ἑξῆς, καὶ ἀπολαυόντων	ἡμῶν	τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς εἰς
[10]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ	ἡμῶν,	ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ
[5]	τυφλότης δὲ τῇ ἀπωλείᾳ τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐπεγένετο. Ὥστε, εἰ μὴ ἦν
[10]	ψυχῶν ὁ σοφῶς καὶ προνοητικῶς	οἰκονομῶν	τὰ ἀνθρώπινα, ὥσπερ ἰατρὸς τῷ
[7]	εἴρηται, ἵνα μὴ, εἰς βυθὸν	διαλογισμῶν	ἐμπεσὼν, πρὸς τῇ στερήσει τῶν
[9]	τί φάγητε· μηδὲ τῷ σώματι	ὑμῶν,	τί ἐνδύσησθε. Οὔτε οὖν ἐκ
[9]	λέγων· Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ	ὑμῶν,	τί φάγητε· μηδὲ τῷ σώματι
[10]	ἡμῖν λοιπὸν ἡ βασιλεία τῶν	οὐρανῶν·	Ἰωάννου μὲν λέγοντος· Ἤγγικεν ἡ
[10]	λέγοντος· Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν	οὐρανῶν·	τοῦ Κυρίου δὲ πανταχοῦ τὸ
[10]	καὶ τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν	οὐρανῶν·	τουτέστιν, ἐπὶ πολὺ τοῦ ἀέρος
[9]	καλὸν ἐπιδειξάμενοι, τῶν τῆς ὑπομονῆς	στεφάνων	δικαίως ἀξιωθῶμεν. Ἐπηκολούθησε δὲ τῇ
[9]	μὲν χειμῶνας, φέρειν δὲ καύσωνας	δυναμένων.	Ἐν οἷς οὐδὲν τὸ ἕτερον
[10]	ἀνθρώπων τῶν κατ´ εἰκόνα Θεοῦ	γεγενημένων	(διὰ τοῦτο γάρ ἐστι μισάνθρωπος,
[3]	καὶ ὑψηλότερον διανοηθῆναι περὶ τῶν	εἰρημένων.	Ἐγὼ ἀποκτενῶ, τῇ ἁμαρτίᾳ· καὶ
[2]	μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται τῶν κακῶς	κεχρημένων,	τὸ πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν ὄργανον
[4]	τὰ δὲ ὡς θεραπεία τῶν	ἡμαρτημένων,	ὡς τῷ Δαβὶδ ἡ περὶ
[2]	ἀφανισμοὶ, ἐκ τῆς ἀμετρίας τῶν	ἁμαρτανομένων	τὴν ἀρχὴν ἔχοντες, τὸν Θεὸν
[2]	καὶ οὐχὶ τὸν Θεὸν τῶν	γινομένων	ἐπαιτιάσασθαι; Δεῦρο δὴ οὖν, ἐπειδὴ
[8]	τὸ βέλτιον τῶν παρ´ αὐτοῦ	γινομένων	ἐπιζητοῦντες. Εἰ γὰρ καὶ τῶν
[3]	αἰτίας ἐπιγινόμεναι, εἰς τὸν τῶν	ὑπολειπομένων	σωφρονισμὸν γίνονται, τὴν πάνδημον πονηρίαν
[8]	γὰρ καὶ τῶν κατὰ μέρος	οἰκονομουμένων	διαφεύγουσιν ἡμᾶς οἱ λόγοι, ἀλλ´
[1]	ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἀξίαν τῶν	βεβιωμένων,	τί κωλύει καταδυναστεύειν τὸν πένητα,
[10]	ἐπὶ γῆς εἰρήνη· καὶ τῶν	ἀγαλλιωμένων	ἐπὶ τῇ εἰς Ἱερουσαλὴμ εἰσόδῳ
[1]	τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι	κτηνῶν	καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν; Ἄφρων
[3]	Διὰ ταῦτα νόσοι πόλεων καὶ	ἐθνῶν,	ἀέρων αὐχμοὶ καὶ ἀφορίαι γῆς,
[2]	τινές εἰσι πληγαὶ πόλεων καὶ	ἐθνῶν,	τοῦ κακοῦ τὴν ἀμετρίαν κολάζουσαι.
[2]	οὐχὶ αὐτοὶ ἑαυτοῖς αἴτιοι τῶν	ἀλγεινῶν	γεγενῆσθαι; Κακὸν τοίνυν τὸ μὲν
[4]	καὶ τῇ τῆς τιμωρίας ἀναβολῇ	ἐπιτείνων	αὐτοῦ τὴν κακίαν, ἵνα, εἰς
[4]	μικροτέρων πληγῶν ἀεὶ προστιθεὶς καὶ	ἐπιτείνων	τὰς μάστιγας, οὐκ ἐμάλαξεν αὐτοῦ
[3]	κακὰ παρὰ Θεοῦ γίνεται, τῶν	ἀληθινῶν	κακῶν τὴν γένεσιν ἐξαιροῦντα. Αἵ
[6]	σαρκὶ διὰ τὰς αἰσχρὰς τῶν	ἡδονῶν	ἀπολαύσεις ἀναμιχθῇ. ~Ἦν ποτε ὁ
[4]	ὀστράκινον δὲ, ὁ τὰ γήινα	φρονῶν	καὶ πρὸς συντριβὴν ἐπιτήδειος· καὶ
[9]	ἑαυτῷ καὶ τῆς γυμνότητος παραμυθίαν	ἐπινοῶν,	καὶ ὅλως τῇ τῆς σαρκὸς
[7]	οὐρανὸν, περιχαρὴς τοῖς ὁρωμένοις γενόμενος,	ὑπεραγαπῶν	τὸν εὐεργέτην, ζωῆς μὲν αἰωνίου
[3]	αἰτίου καὶ ποιητοῦ· ὁ γὰρ	εἰπὼν,	ὅτι Ἐγὼ ὁ κατασκευάζων φῶς,
[4]	ἢ μοχθηροῖς εἶναι· τῶν δὲ	λοιπῶν	τὰ μὲν ὡς ἀγωνίσματα εἰς
[1]	Εἰ γὰρ οὐκ ἔστιν ὁ	ἐπισκοπῶν,	εἰ οὐκ ἔστιν ὁ ἀντιδιδοὺς
[9]	Διὰ τοῦτο ἦν φυτὸν ὡραίων	καρπῶν	εὔφορον, ἵνα ἐν τῇ ἀποχῇ
[2]	μὲν καμνόντων καὶ ἰάσιμα τῶν	ἀνθρώπων,	αἱ ἐξ ἐπιμελείας ὠφέλειαι παραλαμβάνονται·
[10]	ἐχθρὸς μὲν Θεοῦ, ἐχθρὸς δὲ	ἀνθρώπων	τῶν κατ´ εἰκόνα Θεοῦ γεγενημένων
[3]	ταῦτα νόσοι πόλεων καὶ ἐθνῶν,	ἀέρων	αὐχμοὶ καὶ ἀφορίαι γῆς, καὶ
[4]	κατενοήσαμεν ἄλλο τι εἶδος τῶν	φοβερῶν	παρὰ τῆς δικαίας τοῦ Θεοῦ
[10]	τῇ πονηρίᾳ εἰς γυμνάσιον τῶν	ἡμετέρων	ψυχῶν ὁ σοφῶς καὶ προνοητικῶς
[4]	κρίσεως διαφανῇ. Διὰ τοῦτο ἀπὸ	μικροτέρων	πληγῶν ἀεὶ προστιθεὶς καὶ ἐπιτείνων
[9]	ἀνθέων ποικιλίαν, ὑπὲρ τὴν τῶν	ἀστέρων	φαιδρότητα καὶ στιλβότητα. Διὰ τοῦτο
[8]	αὐτῷ θηρίῳ διελέγετο, πρὸς αὐτὸν	ἀναφέρων	τὴν ἀπειλήν· ὅτι Ἔχθραν θήσω
[1]	ἀκοὴ τοῦ Θεοῦ. Πάλιν ἱκετηρίας	προσφέρων	τῷ Θεῷ καὶ δεήσεις, ἐκδιδάσκει
[4]	Ἀβειρὼν ὑπὸ τῆς γῆς κατεπόθησαν,	βαράθρων	αὐτοῖς καὶ χασμάτων ὑποῤῥαγέντων. Ἐνταῦθα
[10]	ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ κατήγορος γίνεται·	χαίρων	μὲν ἡμῶν ἀπωλείᾳ, παραδειγματίζων δὲ
[4]	εὐολισθήτους· ὡς ὁ Δαθὰν καὶ	Ἀβειρὼν	ὑπὸ τῆς γῆς κατεπόθησαν, βαράθρων
[2]	τὸ πρὸς ἀδικίαν αὐτῶν ὄργανον	διαφθείρων·	νόσον δὲ ἐπάγει, οἷς λυσιτελέστερον
[3]	καὶ οὐχὶ διὰ τῶν Ῥωμαϊκῶν	χειρῶν,	αἷς παρέδωκαν τὸν Κύριον ἡμῶν
[8]	ζηλοτυπίας ἡμῖν εἰς ἔχθραν ἀντικατέστη.	Ὁρῶν	γὰρ ἑαυτὸν ἐκ τῶν ἀγγέλων
[2]	ὁρμάς· θάνατοι δὲ ἐπάγονται, τῶν	ὅρων	τῆς ζωῆς πληρωθέντων, οὓς ἐξ
[10]	Σατᾶν, Ἄδερ τὸν βασιλέα τῶν	Σύρων·	διάβολος δὲ, ἐπειδὴ ὁ αὐτὸς
[1]	ὅτι Οὐκ ἔστι Θεός. Εἶπεν	ἄφρων	ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι
[1]	κτηνῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν;	Ἄφρων	οὖν, ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ
[7]	ἵνα μὴ, εἰς βυθὸν διαλογισμῶν	ἐμπεσὼν,	πρὸς τῇ στερήσει τῶν περισπουδάστων,
[9]	τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, παρηλλαγμένας	τῶν	ἀγαθῶν τὰς ἀντιδόσεις ὑπάρχειν. Αἱ
[10]	καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη· καὶ	τῶν	ἀγαλλιωμένων ἐπὶ τῇ εἰς Ἱερουσαλὴμ
[10]	βασιλείας κηρύσσοντος· καὶ ἔτι πρότερον	τῶν	ἀγγέλων βοώντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις
[8]	τὸν γήϊνον ἐπὶ τὴν ἀξίαν	τῶν	ἀγγέλων διὰ προκοπῆς ἀνυψούμενον. Ἐπειδὴ
[8]	ἀντικατέστη. Ὁρῶν γὰρ ἑαυτὸν ἐκ	τῶν	ἀγγέλων καταῤῥιφέντα, οὐκ ἔφερε βλέπειν
[9]	φωτειναῖς τισι περιβολαῖς, ὁποῖαι αἱ	τῶν	ἀγγέλων, ὑπὲρ τὴν τῶν ἀνθέων
[1]	ἐμοῦ; εὐθὺς μεταβαίνει ἐπὶ τὸ	τῶν	ἀθέων κακόν· οἳ, ὅταν μικρὸν
[2]	μὴ οὐχὶ αὐτοὶ ἑαυτοῖς αἴτιοι	τῶν	ἀλγεινῶν γεγενῆσθαι; Κακὸν τοίνυν τὸ
[3]	τοιαῦτα κακὰ παρὰ Θεοῦ γίνεται,	τῶν	ἀληθινῶν κακῶν τὴν γένεσιν ἐξαιροῦντα.
[9]	Τὰ μὲν γὰρ φυσικὰ ἴδια	τῶν	ἀλόγων ἐστίν· οἷον πτερὰ, καὶ
[3]	ἁλώσεις, ἀνδραποδισμοὺς, ἀπαγωγὰς, τὰ ἐλεεινὰ	τῶν	ἁλόντων θεάματα, καὶ ἁπλῶς ὅσα
[2]	πόλεων ἀφανισμοὶ, ἐκ τῆς ἀμετρίας	τῶν	ἁμαρτανομένων τὴν ἀρχὴν ἔχοντες, τὸν
[2]	σώματος, καὶ πληγὰς σώματος, καὶ	τῶν	ἀναγκαίων τὴν ἔνδειαν, καὶ ἀδοξίας,
[2]	μέτρια μὲν καμνόντων καὶ ἰάσιμα	τῶν	ἀνθρώπων, αἱ ἐξ ἐπιμελείας ὠφέλειαι
[6]	νυσταγμῷ τινι βαρυνθεῖσα καὶ ἀποῤῥυεῖσα	τῶν	ἄνωθεν, τῇ σαρκὶ διὰ τὰς
[5]	γὰρ ἀγέννητόν ἐστιν, ὡς ὁ	τῶν	ἀσεβῶν λόγος, ὁμότιμον ποιούντων τῇ
[7]	ὑπερασπιζόμενος παρὰ Θεοῦ, καὶ ἀπολαύων	τῶν	αὐτοῦ ἀγαθῶν, ταχὺ πάντων ἀναπλησθεὶς,
[1]	ἑκάστῳ πίστεως τὸ μέτρον ἐπάγων	τῶν	βασανιστηρίων. Ἐπεὶ οὖν εἴρηται τὸ,
[1]	ἀντιδιδοὺς ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἀξίαν	τῶν	βεβιωμένων, τί κωλύει καταδυναστεύειν τὸν
[2]	ἄλλον καὶ οὐχὶ τὸν Θεὸν	τῶν	γινομένων ἐπαιτιάσασθαι; Δεῦρο δὴ οὖν,
[4]	τῆς πονηρίας, ἢ μοχθηροῖς εἶναι·	τῶν	δὲ λοιπῶν τὰ μὲν ὡς
[4]	ὑπερηφανίᾳ τῆς καρδίας αὐτοῦ τῆς	τῶν	δικαίων πορείας κατατολμήσας, καὶ νομίσας
[3]	δὲ τοῦ σκότους, ἑαυτὸν εἶπε	τῶν	δοκούντων ἐναντίως ἔχειν κατὰ τὴν
[10]	οὕτω γὰρ σημαίνει ἡ φωνὴ	τῶν	Ἑβραίων, ὡς ἐν ταῖς Βασιλείαις
[3]	σοι καὶ ὑψηλότερον διανοηθῆναι περὶ	τῶν	εἰρημένων. Ἐγὼ ἀποκτενῶ, τῇ ἁμαρτίᾳ·
[10]	κάτω γενόμενον, ἵνα πατῆται ὑπὸ	τῶν	εἰς Χριστὸν ἠλπικότων. Ἔδωκε γὰρ
[2]	λέγοι τὸν τοῦ ἁμαρτωλοῦ· διότι	τῶν	ἐν ᾅδου κολάσεων ἀρχὴ τυγχάνει
[2]	κολάσεων ἀρχὴ τυγχάνει ἡ ἀπαλλαγὴ	τῶν	ἐντεῦθεν. Πάλιν δὲ τὰ ἐν
[10]	ὑψίστοις. Καὶ ὅλως, μυρίαι εἰσὶ	τῶν	ἐπινικίων αἱ φωναὶ, τὴν εἰς
[7]	ἐξ ἀνάγκης γίνεται Προαίρεσις δὲ	τῶν	ἐφ´ ἡμῖν ἤρτηται. Τὸ δὲ
[6]	τῇ σαρκὶ διὰ τὰς αἰσχρὰς	τῶν	ἡδονῶν ἀπολαύσεις ἀναμιχθῇ. ~Ἦν ποτε
[4]	πληγή· τὰ δὲ ὡς θεραπεία	τῶν	ἡμαρτημένων, ὡς τῷ Δαβὶδ ἡ
[10]	αὐτοῦ τῇ πονηρίᾳ εἰς γυμνάσιον	τῶν	ἡμετέρων ψυχῶν ὁ σοφῶς καὶ
[2]	φησὶν, αἱ νόσοι; πόθεν αἱ	τῶν	θανάτων ἀωρίαι; πόθεν αἱ πανωλεθρίαι
[3]	τὴν φρικτὴν κατὰ τοῦ Κυρίου	τῶν	Ἰουδαίων ἀπόνοιαν; Γενέσθαι δὲ ταῦτα
[1]	ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καὶ ὁ λέγων	τῶν	κακῶν αἴτιον εἶναι τὸν Θεόν.
[0]	~ΟΜΙΛΙΑ ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ	ΤΩΝ	ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ. ~(Πολλοὶ τῆς
[3]	μέμψεως ἀπολύουσιν. ~Ἀλλ´ εἴπερ ἀναίτιος	τῶν	κακῶν ὁ Θεὸς, φησὶ, πῶς
[2]	ἐπάγεται. Πλοῦτον μὲν γὰρ ἀφαιρεῖται	τῶν	κακῶς κεχρημένων, τὸ πρὸς ἀδικίαν
[10]	ἀκωλύτως, εἴσω γενοίμεθα τῆς ἀπολαύσεως	τῶν	καλῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ
[10]	μὲν Θεοῦ, ἐχθρὸς δὲ ἀνθρώπων	τῶν	κατ´ εἰκόνα Θεοῦ γεγενημένων (διὰ
[8]	γινομένων ἐπιζητοῦντες. Εἰ γὰρ καὶ	τῶν	κατὰ μέρος οἰκονομουμένων διαφεύγουσιν ἡμᾶς
[1]	οἳ, ὅταν μικρὸν αὐτοῖς τι	τῶν	κατὰ τὸν βίον προσκρούσῃ, μὴ
[2]	τὴν σωτηρίαν τῷ παντὶ διὰ	τῶν	μερικῶν κολάσεων διοικούμενος. Σὺ δὲ
[6]	καλοῦ θεωρίᾳ καὶ τῇ ἀπολαύσει	τῶν	νοητῶν, διαφυλάσσειν αὑτῆς τὴν κατὰ
[2]	ἁμαρτάνειν ὁρμάς· θάνατοι δὲ ἐπάγονται,	τῶν	ὅρων τῆς ζωῆς πληρωθέντων, οὓς
[10]	κηρύσσεται ἡμῖν λοιπὸν ἡ βασιλεία	τῶν	οὐρανῶν· Ἰωάννου μὲν λέγοντος· Ἤγγικεν
[10]	μὲν λέγοντος· Ἤγγικεν ἡ βασιλεία	τῶν	οὐρανῶν· τοῦ Κυρίου δὲ πανταχοῦ
[10]	οὐρανοῦ· καὶ τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως	τῶν	οὐρανῶν· τουτέστιν, ἐπὶ πολὺ τοῦ
[5]	ἐκτίσθη· τυφλότης δὲ τῇ ἀπωλείᾳ	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐπεγένετο. Ὥστε, εἰ μὴ
[4]	προβάλλεται, ὡς τῷ Ἰὼβ ἡ	τῶν	παίδων στέρησις, ὁ τοῦ πλούτου
[8]	τὸν σοφόν. Παυσώμεθα τὸ βέλτιον	τῶν	παρ´ αὐτοῦ γινομένων ἐπιζητοῦντες. Εἰ
[7]	διαλογισμῶν ἐμπεσὼν, πρὸς τῇ στερήσει	τῶν	περισπουδάστων, ἔτι καὶ Θεοῦ στέρησιν
[3]	κάκωσιν τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ διορθώσει	τῶν	πλημμελημάτων ὁ λόγος αἰνίσσεται. Ἐκάκωσα
[7]	καὶ τὴν πλησμονὴν τῆς γαστρὸς	τῶν	πνευματικῶν ἀπολαύσεων τιμιωτέραν ἔθετο. (Ἔξω
[3]	κἂν εἰρήνην νοήσῃς τὴν ἐκ	τῶν	πολέμων ἄδειαν, καὶ κακὸν εἴπῃς
[3]	γενέσθαι, τοῖς ἀξίοις κολάσεως διὰ	τῶν	πολέμων τὰς (τιμωρίας ἐπάγοντος. Ἢ
[2]	ἡ νόσος· οὕτω καὶ οἱ	τῶν	πόλεων ἀφανισμοὶ, ἐκ τῆς ἀμετρίας
[2]	θανάτων ἀωρίαι; πόθεν αἱ πανωλεθρίαι	τῶν	πόλεων; τὰ ναυάγια, οἱ πόλεμοι,
[1]	προσκρούσῃ, μὴ φέροντες τὰς δυσκολωτέρας	τῶν	πραγμάτων περιστάσεις, εὐθὺς ἀμφίβολοι γίνονται
[3]	δίκαιον ἦν, καὶ οὐχὶ διὰ	τῶν	Ῥωμαϊκῶν χειρῶν, αἷς παρέδωκαν τὸν
[10]	Σολομῶντι Σατᾶν, Ἄδερ τὸν βασιλέα	τῶν	Σύρων· διάβολος δὲ, ἐπειδὴ ὁ
[1]	διανοίαις, εἰ ἔστι Θεὸς ἐπιμελούμενος	τῶν	τῇδε, εἰ ἐφορᾷ τὰ καθ´
[9]	τὸ τῆς ἐγκρατείας καλὸν ἐπιδειξάμενοι,	τῶν	τῆς ὑπομονῆς στεφάνων δικαίως ἀξιωθῶμεν.
[4]	πάλιν κατενοήσαμεν ἄλλο τι εἶδος	τῶν	φοβερῶν παρὰ τῆς δικαίας τοῦ
[9]	ἡμᾶς ἀνακαλούμενος, ἐκβάλλει τὴν μέριμναν	τῶν	ψυχῶν, λέγων· Μὴ μεριμνᾶτε τῇ
[4]	αὐτὸν, ὁ φρόνιμος καὶ σοφὸς	τῶν	ψυχῶν οἰκονόμος (διῳκήσατο αὐτὸν περιφανῆ
[1]	μὴ φέροντες τὰς δυσκολωτέρας τῶν	πραγμάτων	περιστάσεις, εὐθὺς ἀμφίβολοι γίνονται ταῖς
[3]	τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπὶ διορθώσει τῶν	πλημμελημάτων	ὁ λόγος αἰνίσσεται. Ἐκάκωσα γάρ
[2]	τὴν ἔνδειαν, καὶ ἀδοξίας, καὶ	χρημάτων	ζημίας, καὶ οἰκείων ἀποβολάς· ὧν
[3]	τὴν ἐξήγησιν. Ποῖα κακά; Ψόφος	ἁρμάτων	καὶ ἱππευόντων. Ὅταν δὲ ἀκούσῃς,
[9]	οἷον πτερὰ, καὶ τρίχες, καὶ	δερμάτων	παχύτητες, στέγειν μὲν χειμῶνας, φέρειν
[4]	γῆς κατεπόθησαν, βαράθρων αὐτοῖς καὶ	χασμάτων	ὑποῤῥαγέντων. Ἐνταῦθα γὰρ οὐκ αὐτοί
[2]	αἱ νόσοι; πόθεν αἱ τῶν	θανάτων	ἀωρίαι; πόθεν αἱ πανωλεθρίαι τῶν
[1]	ὁμοιώματι κτηνῶν καὶ τετραπόδων καὶ	ἑρπετῶν;	Ἄφρων οὖν, ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος
[6]	θεωρίᾳ καὶ τῇ ἀπολαύσει τῶν	νοητῶν,	διαφυλάσσειν αὑτῆς τὴν κατὰ φύσιν
[3]	ἀντικεῖσθαι ἀλλήλοις κατὰ τὴν τῶν	ποιοτήτων	ἐναντίωσιν. Ὅπερ ἤδη τινὲς παθόντες
[7]	ἀπολαύων τῶν αὐτοῦ ἀγαθῶν, ταχὺ	πάντων	ἀναπλησθεὶς, καὶ οἷον ἐξυβρίσας τῷ
[4]	κατεπόθησαν, βαράθρων αὐτοῖς καὶ χασμάτων	ὑποῤῥαγέντων.	Ἐνταῦθα γὰρ οὐκ αὐτοί τι
[2]	ἐπάγονται, τῶν ὅρων τῆς ζωῆς	πληρωθέντων,	οὓς ἐξ ἀρχῆς περὶ ἕκαστον
[10]	εἰσόδῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ	κραζόντων·	Εἰρήνη ἐν οὐρανοῖς, καὶ δόξα
[3]	ἀνδραποδισμοὺς, ἀπαγωγὰς, τὰ ἐλεεινὰ τῶν	ἁλόντων	θεάματα, καὶ ἁπλῶς ὅσα λυπηρὰ
[2]	ἐχρῆν συνιέναι, ὅτι, μέτρια μὲν	καμνόντων	καὶ ἰάσιμα τῶν ἀνθρώπων, αἱ
[10]	ἐχόντων πρὸς τὸ ἑξῆς, καὶ	ἀπολαυόντων	ἡμῶν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς
[3]	Ποῖα κακά; Ψόφος ἁρμάτων καὶ	ἱππευόντων.	Ὅταν δὲ ἀκούσῃς, Οὐκ ἔστι
[10]	ἀλλ´, (ἄλυπον ἡμῶν τὴν διαδοχὴν	ἐχόντων	πρὸς τὸ ἑξῆς, καὶ ἀπολαυόντων
[5]	ὁ τῶν ἀσεβῶν λόγος, ὁμότιμον	ποιούντων	τῇ ἀγαθῇ φύσει τὴν πονηρὰν,
[3]	τοῦ σκότους, ἑαυτὸν εἶπε τῶν	δοκούντων	ἐναντίως ἔχειν κατὰ τὴν κτίσιν
[10]	καὶ ἔτι πρότερον τῶν ἀγγέλων	βοώντων·	Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ
[10]	πατῆται ὑπὸ τῶν εἰς Χριστὸν	ἠλπικότων.	Ἔδωκε γὰρ δύναμιν τοῖς ἑαυτοῦ
[7]	ἐμπεσὼν, πρὸς τῇ στερήσει τῶν	περισπουδάστων,	ἔτι καὶ Θεοῦ στέρησιν ὑπομείνῃς.
[3]	εἰς ἄμετρον ἐκχυθῆναι τὴν ἀδικίαν	ἱστῶν,	ὥσπερ ῥεῦμα ἕρκει τινὶ κρατερῷ
[1]	εἶναι τὸν Θεόν. Ὁμότιμον γὰρ	αὐτῶν	εἶναι τίθεμαι τὴν ἁμαρτίαν, διότι
[9]	Ἔφαγον γὰρ, φησὶ, καὶ διηνοίχθησαν	αὐτῶν	οἱ ὀφθαλμοὶ, (καὶ ἔγνωσαν, ὅτι
[2]	κακῶς κεχρημένων, τὸ πρὸς ἀδικίαν	αὐτῶν	ὄργανον διαφθείρων· νόσον δὲ ἐπάγει,
[1]	καὶ ἀποφαίνονται ἐν ταῖς καρδίαις	αὐτῶν,	ὅτι Οὐκ ἔστι Θεός. Εἶπεν
[3]	ἡμῶν οἱ ἐχθροὶ τῆς ζωῆς	ἑαυτῶν	Ἰουδαῖοι; Ὥστε ἔστι ποτὲ καὶ
[3]	τῆς κτίσεως δημιουργὸν ἑαυτὸν διὰ	τούτων	παρίστησιν, οὐχὶ κακοῦ τινος ποιητήν.
[3]	πατάξω, κἀγὼ ἰάσομαι. Ἀλλ´ οὐδὲν	τούτων	τῷ συνιέντι τὸν νοῦν τῆς
[7]	τούτοις ὑπερασπιζόμενος παρὰ Θεοῦ, καὶ	ἀπολαύων	τῶν αὐτοῦ ἀγαθῶν, ταχὺ πάντων
[8]	Ἐκ τῆς αὐτῆς αἰτίας, αὐθαίρετον	ἔχων	καὶ αὐτὸς τὴν ζωὴν, καὶ
[5]	εἰδὼς παρὰ Θεοῦ, καὶ διῃρημένα	ἔχων	παρὰ σεαυτῷ τοῦ κακοῦ τὰ
[8]	πονηρὸς ὁ διάβολος, ἐκ προαιρέσεως	ἔχων	τὴν πονηρίαν, οὐ φύσις ἀντικειμένη
[10]	ἀπειθείας. Διὰ τοῦτο καὶ κόσμου	ἄρχων	λέγεται, ἐπειδὴ περίγειος αὐτοῦ ἐστιν
[10]	τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ	ἄρχων	τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω.
[10]	ἔξω. Καὶ πάλιν· Ἔρχεται ὁ	ἄρχων	τοῦ κόσμου τούτου, καὶ ἐν
[5]	ἐπαγόμεναι, ὧν οἱ καρποὶ σωτηρία	ψυχῶν	αἰώνιος· παῦσαι δυσαρεστούμενος ταῖς θείαις
[9]	ἀνακαλούμενος, ἐκβάλλει τὴν μέριμναν τῶν	ψυχῶν,	λέγων· Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ
[10]	πονηρίᾳ εἰς γυμνάσιον τῶν ἡμετέρων	ψυχῶν	ὁ σοφῶς καὶ προνοητικῶς οἰκονομῶν
[4]	ὁ φρόνιμος καὶ σοφὸς τῶν	ψυχῶν	οἰκονόμος (διῳκήσατο αὐτὸν περιφανῆ γενέσθαι