Livre, Chap.
[5, 22]	τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μετατιθεμένου εἰς Χριστιανισμὸν,	τὰ	ἀκριβῆ καὶ τυπικὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ
[5, 22]	καὶ μῆνας παρατηρεῖν, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἄλλα ὅσα ὁ Χριστὸς ὑπὸ
[5, 18]	πεποίηκε. Καταστησάμενος δὲ καλῶς καὶ	τὰ	ἄλλα πράγματα, καταλείπει μὲν ἐν
[5, 19]	παρέσχε τοῦ μὴ ἐλέγχειν ἀλλήλων	τὰ	ἁμαρτήματα, μηδὲ φυλάττειν τὸ τοῦ
[5, 19]	τοῦ προβληθέντος τούτου πρεσβυτέρου ἐξομολογῶνται	τὰ	ἁμαρτήματα. Οὗτος ὁ κανὼν κρατεῖ
[5, 22]	τεσσαρεσκαιδεκάτην παρετήρουν· τινὲς δὲ περὶ	τὰ	ἀνατολικὰ μέρη, τὸ σάββατον μὲν
[5, 11]	φοβηθεὶς τὴν Μαξίμου δύναμιν ἐπὶ	τὰ	ἀνατολικώτερα μέρη ἀναχωρεῖν πειρᾶται. Εὐθὺς
[5, 11]	ἡ τοῦ βασιλέως Οὐαλεντινιανοῦ μήτηρ,	τὰ	Ἀρειανῶν φρονοῦσα, ζῶντος μὲν τοῦ
[5, 22]	ἐκεῖθεν τεκμαίρομαι. Οὐδεμία τῶν θρησκειῶν	τὰ	αὐτὰ ἔθη φυλάττει, κἂν τὴν
[5, 10]	προνοίᾳ ὑπὸ τοὺς αὐτοὺς χρόνους	τὰ	βαρβάρων ἔθνη αὐτῷ ὑπετάττετο. Ἐν
[5, 2]	κάμνουσαν τὴν Ῥωμαίων ἀρχὴν, καὶ	τὰ	βαρβάρων ἐπικρατοῦντα, καὶ ὅτι δεῖται
[5, 10]	οἱ παρ´ ἑκάστοις ἐπίσκοποι ἐπὶ	τὰ	βασίλεια κληθέντες συνήρχοντο. Παρῆσαν οὖν
[5, 10]	Σισιννίου ὁ Νεκτάριος δρομαῖος ἐπὶ	τὰ	βασίλεια χωρεῖ· γνωρίζει δὲ τῷ
[5, 10]	Ἄλλοι γὰρ ἄλλως εἶχον περὶ	τὰ	βιβλία τῶν παλαιῶν, καὶ οὐκέτι
[5, 10]	τῶν λυπηρῶν τελέως ἦσαν ἐλεύθεροι·	τὰ	γὰρ κατὰ Ἀντιόχειαν τοὺς τῇ
[5, 0]	ποιοῦμεν· τοῦ εἰς γνῶσιν ἄγειν	τὰ	γινόμενα· ἀλλὰ γὰρ καὶ τοῦ
[5, 16]	Τὰ μὲν οὖν ἱερὰ κατεστρέφετο·	τὰ	δὲ ἀγάλματα τῶν θεῶν μετεχωνεύετο
[5, 24]	μὲν δὴ τούτων ἀποχρώντως εἰρήσθω·	τὰ	δὲ δημόσια πράγματα πάλιν ἐταράττετο
[5, 8]	Ὄπτιμος ὁ Ἀντιοχείας τῆς Πισιδίας.	Τὰ	δὲ κατὰ τὴν Αἴγυπτον Τιμοθέῳ
[5, 16]	Μιθρείου φονικὰ μυστήρια δημόσια ἐπόμπευε·	τὰ	δὲ τοῦ Σαράπιδος καὶ τῶν
[5, 18]	πόλιν· τὰ μὲν τῷ δοῦναι,	τὰ	δὲ τῷ περιελεῖν. Καὶ γὰρ
[5, 2]	βαρβάρων ἐπικρατοῦντα, καὶ ὅτι δεῖται	τὰ	δημόσια γενναίου ἀνδρὸς, κοινωνὸν προσλαμβάνει
[5, 0]	ἐκκλησιῶν ἡγούμενα, εἶτα αὖθις ἐπακολουθοῦντα	τὰ	δημόσια· ποτὲ δὲ τοὔμπαλιν. Ὥστε
[5, 22]	αὐτῆς πίστεως ὄντες διαφωνοῦσι περὶ	τὰ	ἔθη πρὸς ἑαυτούς· διὸ μικρὰ
[5, 24]	αὐτοψίᾳ ἱστόρησα, καὶ ὅτι λαμπρότερα	τὰ	ἐν αὐτῇ γενόμενα, καὶ ἄξια
[5, 24]	ᾗ ἐτέχθην τε καὶ ἀνετράφην,	τὰ	ἐν αὐτῇ γενόμενα πλατύτερον διηγοῦμαι·
[5, 22]	τοῖς ἐπιγινομένοις παρέπεμψαν. Πάντα δὲ	τὰ	ἐν ταῖς ἐκκλησίαις ἔθη κατὰ
[5, 18]	ἐν τοῖς Μαγκηπείοις λῃστήρια καὶ	τὰ	ἐν τοῖς πορνείοις ἄτοπα τῶν
[5, 17]	εἰς τὴν πίστιν προσήγαγεν, ὅτε	τὰ	ἐπὶ τῷ βωμῷ γεγραμμένα ἀναγνοὺς
[5, 24]	Θεοφρόνιός τις Καππαδόκης, ὑπὸ Εὐνομίῳ	τὰ	ἐριστικὰ παιδευθεὶς, καὶ παχυμερῶς τὰς
[5, 26]	Ὁνώριον ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καταστῆσαι	τὰ	ἑσπέρια μέρη βουλόμενος. Φθάσαντος δὲ
[5, 25]	κατὰ τοῦ τυράννου νίκης. Κατὰ	τὰ	ἑσπέρια μέρη γραμματικός τις ὀνόματι
[5, 11]	τῶν συνόδων ἐγίνετο, τάδε περὶ	τὰ	ἑσπέρια μέρη ἐγένετο. Μάξιμος ἐκ
[5, 25]	τοῦ Ἰαννουαρίου μηνὸς, αὖθις ἐπὶ	τὰ	ἑσπέρια μέρη μετὰ σπουδῆς ἐπορεύετο,
[5, 22]	δὲ κατὰ τὴν Ῥώμην καὶ	τὰ	ἑσπέρια μέρη τοὺς ἀποστόλους Παῦλον
[5, 22]	Οὐδαμοῦ τοίνυν ὁ ἀπόστολος οὐδὲ	τὰ	εὐαγγέλια ζυγὸν δουλείας‘ τοῖς τῷ
[5, 22]	νόμος τοῖς Ἰουδαίοις, καὶ ἡμῖν	τὰ	εὐαγγέλια ἢ οἱ ἀπόστολοι διηπείλησαν.
[5, 17]	τῶν Ἑλλήνων τῷ Χριστιανισμῷ προσελθόντες,	τὰ	ἱερογλυφικά τε γράμματα ἐπιστάμενοι, διερμηνεύοντες
[5, 6]	παρῆλθεν ἡ Ἀρειανῶν δόξα κατὰ	τὰ	Ἰλλυριῶν ἔθνη, οὐδὲ ἴσχυσε συναρπάσαι
[5, 8]	δὲ, ὥστε εἰ χρεία καλέσοι,	τὰ	καθ´ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἵνα ἡ
[5, 0]	ἀρχάς· τιμωρίας δὲ ἕνεκεν ἐπιφέρεσθαι	τὰ	κακὰ, εἴγε κατὰ τὸν ἀπόστολον,
[5, 8]	ὁμογνώμονα πίστιν, αὖθις ἐπιχειρεῖν ἀνατρέπειν	τὰ	καλῶς αὐτοῖς ἐγνωσμένα. Οἱ δὲ,
[5, 13]	κατὰ τὸν πόλεμον, αὐτοὶ ὡς	τὰ	κατ´ αὐτὸν ἱστορήσαντες περὶ ὧν
[5, 5]	τηνικαῦτα συμβάντων. Τότε δὴ καὶ	τὰ	κατὰ Ἀντιόχειαν τὴν ἐν Συρίᾳ
[5, 9]	χρηματίζουσαν ἀπέθετο, ἣν πρότερον οἱ	τὰ	Μακεδονίου φρονοῦντες κατέσχον τῶν Ἀρειανῶν
[5, 10]	δὲ αὐτὸς Εὐνόμιος, τῶν δὲ	τὰ	Μακεδονίου φρονούντων, Ἐλεύσιος ὁ Κυζίκου.
[5, 10]	βασιλέως καθίστησι γνώμην. Ὁ δὲ	τὰ	μὲν ἄλλα ἦν εὐλαβὴς, συστῆναι
[5, 10]	ἕκαστον τῶν γεγραμμένων δογμάτων ἀναγνοὺς,	τὰ	μὲν ἄλλα πάντα ὡς χωρισμὸν
[5, 0]	τινα τῶν δημοσίων πραγμάτων ἐπισυμπλέκομεν.	Τὰ	μὲν γὰρ ἐπὶ Κωνσταντίνου περὶ
[5, 15]	τοῦ χρόνου τὴν ὁμόνοιαν ἔστερξαν.	Τὰ	μὲν δὴ κατὰ Ἀντιόχειαν τοιοῦτον
[5, 17]	καὶ τὰς ἁμαρτίας ἐξομολογούμενοι ἐβαπτίζοντο.	Τὰ	μὲν οὖν ἐπὶ τῷ σταυροειδεῖ
[5, 16]	ὁ ἡγούμενος τοῦ στρατιωτικοῦ τάγματος.	Τὰ	μὲν οὖν ἱερὰ κατεστρέφετο· τὰ
[5, 16]	ἄνδρας ἐν τῇ συμπληγάδι φονεύσας.	Τὰ	μὲν οὖν κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[5, 16]	καταστρέφει δὲ τὸ Σαραπεῖον. Καὶ	τὰ	μὲν τοῦ Μιθρείου φονικὰ μυστήρια
[5, 18]	μέγιστα τὴν Ῥωμαίων ὤνησε πόλιν·	τὰ	μὲν τῷ δοῦναι, τὰ δὲ
[5, 22]	κατὰ πᾶσαν ἑβδομάδος περίοδον ἐπιτελουσῶν	τὰ	μυστήρια, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ
[5, 25]	Εὐγένιος, Ῥωμαϊκοὺς παιδεύων λόγους, ἀφεὶς	τὰ	παιδευτήρια ἐν τοῖς βασιλείοις ἐστρατεύετο,
[5, 20]	ἡγοῦμαι μὴ ἀμνημόνευτα καταλιπεῖν καὶ	τὰ	παρὰ τοῖς ἄλλοις γενόμενα, φημὶ
[5, 22]	δὲ ἀδύνατον. Ἱκανὰ μέντοι καὶ	τὰ	παρατεθέντα πρὸς ἀπόδειξιν τοῦ τὴν
[5, 22]	φησὶ τῇ φωνῇ, σκιὰν εἶναι	τὰ	παραφυλάγματα· διό, φησι· Μηδεὶς ὑμᾶς
[5, 25]	ἄξιον· ἄνεμος γὰρ σφοδρὸς ἐπιπνεύσας	τὰ	πεμπόμενα βέλη παρὰ τῶν Εὐγενίου
[5, 1]	τῶν τειχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐλθόντες	τὰ	περὶ αὐτὴν ἐπόρθουν προάστεια. Ἐφ´
[5, 17]	οὔ φημι τοὺς Αἰγυπτίων ἱερεῖς	τὰ	περὶ τοῦ Χριστοῦ προγινώσκοντας ἀποτυπῶσαι
[5, 7]	ἀντιπίπτειν, συγκαλεσάμενος ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ	τὰ	πλήθη, ἐν μέσοις τε ἀναστὰς,
[5, 19]	ἐκπεσεῖν παρεσκεύασε· ταραχὴ δὲ κατέσχε	τὰ	πλήθη· ἠγανάκτουν γὰρ οὐ μόνον
[5, 22]	ἔθος ἀρχαῖον· καὶ γὰρ Ὠριγένης	τὰ	πολλὰ ἐν ταύταις ταῖς ἡμέραις
[5, 22]	ἀρχαίου τὴν παρατήρησιν ἔλαβεν, αὐτὰ	τὰ	πράγματα δεικνύει. Πλεῖστοι γὰρ περὶ
[5, 19]	ἑκάστου τῶν εἰδότων ἐθέμην μανθάνειν	τὰ	πράγματα καὶ ἀκριβῶς ἐρευνᾷν, ἵνα
[5, 8]	ἐκφέρουσιν, ὥστε τὸν Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον	τὰ	πρεσβεῖα ἔχειν τῆς τιμῆς μετὰ
[5, 8]	καὶ Διοδώρῳ τῷ Ταρσοῦ, φυλάξαντες	τὰ	πρεσβεῖα τῇ Ἀντιοχέων ἐκκλησίᾳ, ἅπερ
[5, 18]	τὴν ἀναιδῆ συνήθειαν· ἀλλὰ κατέλυσε	τὰ	σεῖστρα, οὕτω γὰρ ὠνομάζετο τὰ
[5, 22]	Ἰουδαϊκὰ μᾶλλον ἡγήσαντο. Ἰουδαῖοι γὰρ	τὰ	συμβαίνοντα ἐν τοῖς σώμασι μᾶλλον
[5, 10]	χωρεῖ· γνωρίζει δὲ τῷ βασιλεῖ	τὰ	συμβεβουλευμένα αὐτῷ. Ὁ δὲ ἁρπάζει
[5, 22]	ὕδατος βαστάσαι τινὶ ἐπέτρεψαν, ἵνα	τὰ	σύμβολα πληρωθῇ· ταῦτα γὰρ καὶ
[5, 22]	διδάσκαλοι ταύτας ἑρμηνεύουσι, πάντα τε	τὰ	συνάξεως γίνεται, δίχα τῆς τῶν
[5, 10]	διαλέξεις οὐ μόνον οὐχ ἑνοῦσι	τὰ	σχίσματα, ἀλλὰ γὰρ καὶ φιλονεικοτέρας
[5, 0]	γάρ τις παρατηρήσει, συνακμάσαντα εὑρήσει	τά	τε δημόσια κακὰ, καὶ τὰ
[5, 18]	πολλὰ τὴν πόλιν ὠφέλησε, περιελὼν	τά	τε ἐν τοῖς Μαγκηπείοις λῃστήρια
[5, 0]	διότι ἀφ´ οὗ Χριστιανίζειν ἤρξαντο,	τὰ	τῆς ἐκκλησίας πράγματα ἤρτητο ἐξ
[5, 26]	ἐπιγενομένης ἀρρωστίας τέλος ἔχειν αὐτῷ	τὰ	τῆς ζωῆς, μείζονα τῆς τελευτῆς
[5, 22]	ἀποστολικῶν χρόνων πολλαὶ διαφωνίαι διὰ	τὰ	τοιαῦτα ἐγίνοντο, οὐδὲ αὐτοὺς τοὺς
[5, 22]	σύμβολα πληρωθῇ· ταῦτα γὰρ καὶ	τὰ	τοιαῦτα Ἰουδαϊκὰ μᾶλλον ἡγήσαντο. Ἰουδαῖοι
[5, 18]	τὰ σεῖστρα, οὕτω γὰρ ὠνομάζετο	τὰ	τοιαῦτα πορνεῖα· τοῖς ἄλλοις ὑποπίπτειν
[5, 22]	Ἑβραίους δὲ, ὁ αὐτὸς ἐπισφραγιζόμενος	τὰ	τοιαῦτα φησί· Μετατιθεμένης γὰρ τῆς
[5, 22]	περὶ ψυχῆς ἀγωνίζονται· ἀντιστρέψαντες μὲν	τὰ	τοῦ Θεοῦ παραγγέλματα, καὶ νομοθετοῦντες
[5, 20]	ἰδίους τόπους συνάγεσθαι, καὶ δοξάζειν	τὰ	τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς καταλαβεῖν ἕκαστοι
[5, 6]	ἐκεῖ χώραν· Θεοδόσιος δὲ μετὰ	τὰ	τρόπαια ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν σπεύδων
[5, 25]	περιέτρεπεν· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	τὰ	τῶν ἀντιπάλων μετὰ σφοδροτέρας τῆς
[5, 0]	τά τε δημόσια κακὰ, καὶ	τὰ	τῶν ἐκκλησιῶν δυσχερῆ· ἢ γὰρ
[5, 0]	ὡς ἔκ τινος συμπαθείας καὶ	τὰ	τῶν ἐκκλησιῶν ἐταράττετο. Εἰ γάρ
[5, 0]	ἐπακολουθοῦντα ἀλλήλοις· καὶ ποτὲ μὲν	τὰ	τῶν ἐκκλησιῶν ἡγούμενα, εἶτα αὖθις
[5, 16]	ὁ Θεόφιλος, παντοῖος ἐγένετο καθυβρίσαι	τὰ	τῶν Ἑλλήνων μυστήρια· καὶ ἀνακαθαίρει
[5, 10]	εἰ λόγον ἔχουσι καὶ δέχονται	τὰ	τῶν πρὸ τῆς διαιρέσεως τῆς
[5, 11]	χρόνους, καθ´ οὓς ἐν Κωνσταντινουπόλει	τὰ	τῶν συνόδων ἐγίνετο, τάδε περὶ
[5, 10]	τῶν ἱερῶν γραμμάτων ἑρμηνείας καὶ	τὰ	φιλόσοφα δόγματα, συνεῖδεν ὡς αἱ
[5, 21]	φιλοσόφου ἅμα Ἰουλιανῷ τῷ βασιλεῖ	τὰ	φιλόσοφα παιδευθείς. Τοῦ δὲ λαοῦ
[5, 22]	πανταχοῦ ἐκκλησιῶν πιστοὺς εἰς τὸ	τάγμα	τοῦτο προβαλλομένων. Ἔγνων δὲ ἐγὼ
[5, 25]	μικρᾶς Γαλατίας ὁρμώμενος στρατιωτικοῦ μὲν	τάγματος	ἡγεμὼν ἐτύγχανεν ὢν, τὸν δὲ
[5, 16]	καὶ ὁ ἡγούμενος τοῦ στρατιωτικοῦ	τάγματος.	Τὰ μὲν οὖν ἱερὰ κατεστρέφετο·
[5, 12]	δὲ τὰς δυνάμεις τῶν στρατιωτικῶν	ταγμάτων	ἐπὶ τὴν Μεδιόλανον ἐχώρει· ἐκεῖ
[5, 15]	χρόνον περὶ τὴν Συρίας Ἀντιόχειαν	τάδε	ἐγένετο. Παυλίνου τελευτήσαντος, ὁ ὑπ´
[5, 11]	Κωνσταντινουπόλει τὰ τῶν συνόδων ἐγίνετο,	τάδε	περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐγένετο.
[5, 19]	κανὼν κρατεῖ μέχρι νῦν ἐν	ταῖς	ἄλλαις αἱρέσεσι· μόνοι δὲ οἱ
[5, 23]	ποιῆσαι δεδύνηνται· οἱ γὰρ ἐν	ταῖς	ἄλλαις πόλεσιν, εἴπου καὶ τυγχάνουσιν
[5, 24]	θρησκεῖαι ἐκ τούτων γινόμεναι ἐν	ταῖς	ἄλλαις τῶν πόλεων. Ἐγὼ δὲ
[5, 23]	μητέρα· καὶ διὰ τοῦτο ἀμφοτέραις	ταῖς	διαλέκτοις ἑτοίμως κατὰ τὴν ἐκκλησίαν
[5, 20]	συγγραφέντας αὐτῷ λόγους ἐπιδεικνύμενον, ὡς	ταῖς	διδασκαλίαις πολλοὺς λυμαινόμενον, εἰς ἐξορίαν
[5, 22]	παρέπεμψαν. Πάντα δὲ τὰ ἐν	ταῖς	ἐκκλησίαις ἔθη κατὰ πόλεις καὶ
[5, 10]	τε διαφωνίαν ἐκποδὼν ποιήσαντας, ὁμοφωνίαν	ταῖς	ἐκκλησίαις ἐργάσασθαι. Τοῦτο ἀκούσας ὁ
[5, 22]	ἐν Θεσσαλίᾳ οἶδα γινόμενον· ἐν	ταῖς	ἡμέραις τοῦ Πάσχα μόνον βαπτίζουσι·
[5, 22]	Ὠριγένης τὰ πολλὰ ἐν ταύταις	ταῖς	ἡμέραις φαίνεται ἐπὶ τῆς ἐκκλησίας
[5, 4]	Γρατιανοῦ τοῦ βασιλέως νόμος ἄδειαν	ταῖς	θρησκείαις παρεῖχε, διακριθῆναι πάλιν ἐσπούδασαν.
[5, 22]	Ἱεροσολύμοις καὶ Θεσσαλίᾳ τὰς ἐν	ταῖς	λυχναψίαις εὐχὰς παραπλησίως τοῖς ἐν
[5, 16]	γὰρ ἃ ἐδόκει αὐτοῖς, καὶ	ταῖς	μιαιφονίαις τὸν θυμὸν ἀποσβέσαντες, ἄλλος
[5, 22]	Ἀλλ´ ἡ μὲν ἐπιστολὴ ἐν	ταῖς	τῶν ἀποστόλων Πράξεσιν ἀναγέγραπται· οὐδὲν
[5, 8]	ὥστε τοὺς ὑπὲρ διοίκησιν ἐπισκόπους	ταῖς	ὑπερορίοις ἐκκλησίαις μὴ ἐπιβαίνειν· τοῦτο
[5, 22]	ἐν τοῖς σώμασι μᾶλλον ἢ	ταῖς	ψυχαῖς σώζειν σπουδάζουσι· διὸ καὶ
[5, 1]	Δομνίκα μισθὸν ἐκ τοῦ βασιλικοῦ	ταμείου,	καθὰ καὶ τοῖς στρατιώταις ἐνενόμιστο.
[5, 22]	ἔχει τὸν τρόπον· Ἔστι τε	τάξις	εὐπρεπὴς, ἣν ἅπασαι αἱ τῶν
[5, 0]	ἵνα γνωσθῇ ὅπως, τῶν δημοσίων	ταραττομένων,	ὡς ἔκ τινος συμπαθείας καὶ
[5, 10]	τῶν αἱρετικῶν ἀπηλάθησαν. Ἐγίνοντο δὲ	ταραχαὶ	καὶ κατὰ τὰς ἄλλας πόλεις,
[5, 11]	ὁ υἱὸς, καταλαμβάνουσα τὴν Μεδιολάνων	ταραχὰς	μεγίστας κατὰ τοῦ ἐπισκόπου Ἀμβροσίου
[5, 19]	διάκονον τῆς ἐκκλησίας ἐκπεσεῖν παρεσκεύασε·	ταραχὴ	δὲ κατέσχε τὰ πλήθη· ἠγανάκτουν
[5, 22]	Ἐπεὶ γὰρ ἔγνωσαν οἱ ἀπόστολοι	ταραχὴν	ἐκ τῆς διαφωνίας τῶν ἐθνῶν
[5, 13]	καὶ οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀρειανοὶ	ταραχὴν	κεκινήκασι δι´ ἐπινοίας τοιάσδε. Φιλοῦσιν
[5, 13]	~Περὶ τῆς γενομένης ἐν Κωνσταντινουπόλει	ταραχῆς	ὑπὸ Ἀρειανῶν. Ὑπὸ δὲ τὸν
[5, 8]	τῷ Λαοδικείας καὶ Διοδώρῳ τῷ	Ταρσοῦ,	φυλάξαντες τὰ πρεσβεῖα τῇ Ἀντιοχέων
[5, 10]	σχίσματα, ἀλλὰ γὰρ καὶ φιλονεικοτέρας	τὰς	αἱρέσεις μᾶλλον ἀπεργάζονται· καὶ διὰ
[5, 21]	καὶ προτιθέναι ἐπὶ τῆς συνόδου	τὰς	αἰτίας τῆς λύπης ἐκέλευον. Τοῦ
[5, 22]	τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα καὶ	τὰς	ἄλλας ἑορτὰς τιμᾷν, τῇ εὐγνωμοσύνῃ
[5, 10]	Ἐγίνοντο δὲ ταραχαὶ καὶ κατὰ	τὰς	ἄλλας πόλεις, ἐξωθουμένων τῶν Ἀρειανιζόντων
[5, 10]	ἐδιχονόουν τε οὐ μόνον πρὸς	τὰς	ἄλλας τῶν θρησκειῶν, ἀλλ´ ἤδη
[5, 18]	πορνεῖα· τοῖς ἄλλοις ὑποπίπτειν νόμοις	τὰς	ἁλούσας ἐπὶ μοιχείᾳ κελεύσας. Τοιούτων
[5, 19]	πρεσβυτέρῳ· καὶ κατὰ μέρος ἐξομολογεῖται	τὰς	ἁμαρτίας, ἃς ἐπεπράχει μετὰ τὸ
[5, 17]	πλείους προσήρχοντο τῷ Χριστιανισμῷ, καὶ	τὰς	ἁμαρτίας ἐξομολογούμενοι ἐβαπτίζοντο. Τὰ μὲν
[5, 24]	τὰ ἐριστικὰ παιδευθεὶς, καὶ παχυμερῶς	τὰς	Ἀριστοτέλους Κατηγορίας‘ καὶ τὸ περὶ
[5, 0]	ἐκ τῶν ἡμετέρων πλημμελημάτων λαμβάνειν	τὰς	ἀρχάς· τιμωρίας δὲ ἕνεκεν ἐπιφέρεσθαι
[5, 10]	διδασκάλων, ἡμέτερόν ἐστι τὸ παρασχεῖν	τὰς	βίβλους τῶν παλαιῶν, δι´ ὧν
[5, 11]	ἐγένετο. Μάξιμος ἐκ τῶν περὶ	τὰς	Βρεττανίας μερῶν ἐπανέστη τῇ Ῥωμαίων
[5, 6]	καὶ Γρατιανὸς μὲν εὐθὺς ἐπὶ	τὰς	Γαλλίας ἐχώρει, Ἀλαμανῶν κατατρεχόντων τὴν
[5, 25]	Οὐ πολλοῦ δὲ διαγενομένου χρόνου,	τὰς	Γαλλίας κατέλαβε σὺν δυνάμει πολλῇ·
[5, 22]	λυχναψίας οἱ πρεσβύτεροι καὶ ἐπίσκοποι	τὰς	γραφὰς ἑρμηνεύουσιν. Οἱ ἐν Ἑλλησπόντῳ
[5, 10]	τῷ Πατρὶ, συμβουλεύει φυγεῖν μὲν	τὰς	διαλεκτικὰς μάχας, μάρτυρας δὲ καλέσειν
[5, 24]	Ἐγὼ δὲ ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει	τὰς	διατριβὰς ποιούμενος, ἐν ᾗ ἐτέχθην
[5, 12]	προσχήματι βασιλικοῦ ὀνόματος· ἀναλαβὼν δὲ	τὰς	δυνάμεις τῶν στρατιωτικῶν ταγμάτων ἐπὶ
[5, 21]	ἐπ´ ἀκάνθαις τεθεικέναι τὰς χεῖρας	τὰς	ἑαυτοῦ, ἢ ὅτε τοὺς περὶ
[5, 20]	αὐτοῦ πίστει, ἐντὸς τῶν πόλεων	τὰς	ἑαυτῶν ἐκκλησίας θαρροῦντας ἔχειν ἐκέλευσεν,
[5, 10]	διαλεκτικὰς μάχας, μάρτυρας δὲ καλέσειν	τὰς	ἐκδόσεις τῶν παλαιῶν· καὶ πεῦσιν
[5, 7]	εἰρήνην ποιήσας ὁμόνοιαν κατεργάσηται, καὶ	τὰς	ἐκκλησίας αὐξήσειε. Δηλοῖ οὖν εὐθὺς
[5, 10]	τόπων· ἔχειν δὲ καὶ προνόμια	τὰς	ἐκκλησίας αὐτῶν, ἅπερ καὶ οἱ
[5, 22]	διὸ μικρὰ περὶ τῶν κατὰ	τὰς	ἐκκλησίας ἐθῶν παραθέσθαι οὐκ ἄκαιρον.
[5, 22]	καὶ περὶ νηστειῶν διαφωνία κατὰ	τὰς	ἐκκλησίας ἐστί· περὶ δὲ συνάξεων
[5, 0]	τοῦ Ἀρειανισμοῦ μνήμην πεποιήμεθα, διότι	τὰς	ἐκκλησίας ἐτάραξε. Καὶ ταῦτα μὲν
[5, 10]	τε δεῖν γυμνασθῆναι τὸ χωρίζον	τὰς	ἐκκλησίας ζήτημα, τήν τε διαφωνίαν
[5, 7]	ἀπελάμβανον οἱ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως	τὰς	ἐκκλησίας. ~Περὶ τῶν ρνʹ ἐπισκόπων
[5, 4]	χρόνου τὴν κοινωνίαν ἐποιοῦντο, κατὰ	τὰς	ἐκκλησίας τὰς ἐν ἑκάστῃ πόλει
[5, 4]	κοινωνίαν ἐποιοῦντο, κατὰ τὰς ἐκκλησίας	τὰς	ἐν ἑκάστῃ πόλει ἀλλήλοις ἐπιμιγνύμενοι
[5, 22]	δὲ καὶ Ἱεροσολύμοις καὶ Θεσσαλίᾳ	τὰς	ἐν ταῖς λυχναψίαις εὐχὰς παραπλησίως
[5, 22]	διαβολὴν Ἰουδαίων, ὅτι ἐμιαιφόνουν κατὰ	τὰς	ἑορτὰς, ἐν τοῖς εὐαγγελίοις καὶ
[5, 22]	εὐεργετηθέντων κατέλιπον. Ὅθεν ἐπειδὴ φιλοῦσι	τὰς	ἑορτὰς οἱ ἄνθρωποι διὰ τὸ
[5, 8]	πίστιν· καὶ πατριάρχας κατέστησαν διανειμάμενοι	τὰς	ἐπαρχίας, ὥστε τοὺς ὑπὲρ διοίκησιν
[5, 22]	πάντα τοῖς ἐν Κωνσταντινουπόλει ποιοῦνται	τὰς	εὐχὰς, παραπλησίως δὲ παρὰ πολλὰ
[5, 6]	τῆς νόσου μετ´ οὐ πολλὰς	τὰς	ἡμέρας ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔρχεται,
[5, 26]	καὶ πρὸ ἀρίστου μὲν ἔρρωτο,	τὰς	ἱπποδρομίας θεώμενος· μετὰ δὲ τὸν
[5, 10]	Τότε οἱ παρ´ ἑκάστοις δεινοὶ	τὰς	λέξεις ἀκριβοῦντες τὸ οἰκεῖον δόγμα
[5, 13]	καί ποτε προφάσεως ἐπιλάβονται, μείζονας	τὰς	περὶ ὧν βούλονται φήμας ἐξάπτουσι,
[5, 10]	τὸ ἐπ´ αὐτῷ θορύβων πληρῶσαι	τὰς	πόλεις· ἀλλὰ βραχέως χρόνου διελθόντος,
[5, 16]	ἐκ τῆς Ἀλεξανδρείας ἔφυγον κατὰ	τὰς	πόλεις μεριζόμενοι. Ὧν ἦσαν οἱ
[5, 22]	ἐθῶν παραθέσθαι οὐκ ἄκαιρον. Αὐτίκα	τὰς	πρὸ τοῦ Πάσχα νηστείας, ἄλλως
[5, 20]	τοῖς ἀπὸ Μακεδονίου καὶ Εὐνομίου	τὰς	προσωνυμίας εἰληφόσιν. Ἡ γὰρ ἐκκλησία
[5, 25]	Μάξιμον προκειμένης ὁδοῦ. Συγκροτήσας οὖν	τὰς	στρατιωτικὰς δυνάμεις, καὶ τὸν υἱὸν
[5, 7]	τῆς πόλεως ἐν μικρῷ εὐκτηρίῳ	τὰς	συναγωγὰς ἐποιεῖτο· ᾧτινι ὕστερον οἱ
[5, 15]	ἐξωθηθέντες ἐν προαστείοις τῆς πόλεως	τὰς	συναγωγὰς ἐποιήσαντο. Ἐν τοσούτῳ δὲ
[5, 23]	Μαρίνῳ ἰδίους κατασκευάσαντες εὐκτηρίους οἴκους	τὰς	συναγωγὰς ἐποιοῦντο, λέγοντες τὸν Πατέρα
[5, 23]	προλεχθὲν λεξείδιον, κατ´ ἰδίαν ἑκάτερος	τὰς	συναγωγὰς ἐποιοῦντο· τῶν ὑπὸ Δωρόθεον
[5, 15]	ἀπεστρέφοντο τῶν ὅρκων, κατ´ ἰδίαν	τὰς	συναγωγὰς ἐποιοῦντο. Φλαβιανὸς δὲ, τὸ
[5, 3]	δὲ τοῦτον ἐκτρεπόμενοι καθ´ ἑαυτοὺς	τὰς	συναγωγὰς ἐποιοῦντο. ~Ὡς Μακεδονιανοὶ οἱ
[5, 10]	εὖ πράξαντας ἔνδον τῶν πόλεων	τὰς	συναγωγὰς ποιεῖσθαι. Ὁ γὰρ βασιλεὺς
[5, 7]	ἔξω τῶν πυλῶν τῆς πόλεως	τὰς	συναγωγὰς τοῦ λοιποῦ ἐποιήσατο. Συνεξῄει
[5, 24]	ἐχωρίσθη τῶν Εὐνομιανῶν, καὶ νῦν	τὰς	συνάξεις κατ´ ἰδίαν ποιεῖται. Ὀνομάζονται
[5, 6]	ἡ παρ´ ἐκείνου γεγενημένη καινοτομία	τὰς	τῇδε ἐκκλησίας, ἀλλὰ μένουσι φυλάσσοντες
[5, 10]	πραγμάτων ἔμπειρος, ἀκριβῶς τε εἰδὼς	τὰς	τῶν ἱερῶν γραμμάτων ἑρμηνείας καὶ
[5, 25]	βάρβαροι ἐδιώκοντο· καὶ διαρρήσσει μὲν	τὰς	φάλαγγας, τρέπει δὲ εἰς φυγὴν
[5, 13]	οἱ παρ´ αὐτῶν πρότερον διωκόμενοι,	τὰς	φήμας πολλαπλασίους εἰργάζοντο. Ἐπεὶ δὲ
[5, 11]	εἰς ὄρυγμα, τοῦ πολεμίου εἰς	τὰς	χεῖρας ἐνέπεσεν· ἐκπηδήσας γὰρ ἐκ
[5, 21]	βέλτιον ἦν ἐπ´ ἀκάνθαις τεθεικέναι	τὰς	χεῖρας τὰς ἑαυτοῦ, ἢ ὅτε
[5, 22]	ἐξελθόντες ἐτάραξαν ὑμᾶς λόγοις, ἀνασκευάζοντες	τὰς	ψυχὰς ὑμῶν, λέγοντες περιτέμνεσθαι, καὶ
[5, 18]	αὐτήν τε εἰσέρχεται ἐν ὑπατείᾳ	Τατιανοῦ	καὶ Συμμάχου, τῇ δεκάτῃ τοῦ
[5, 14]	τὴν παρασκευὴν οἱ ὑπὸ Μαξίμῳ	ταττόμενοι	οὐδὲ τὴν ἐκ τῆς φήμης
[5, 1]	Σαρακηνοὺς ἔχων τοὺς ὑπὸ Μαυΐας	ταττομένους.	Τοῦ δὴ βασιλέως Οὐάλεντος ἄδηλον
[5, 21]	μὲν ἦν τῶν ὑπ´ αὐτῷ	ταττομένων,	ἐλλόγιμος δὲ ἄλλως, καὶ ὑπὸ
[5, 23]	συναγωγὰς ἐποιοῦντο· τῶν ὑπὸ Δωρόθεον	ταττομένων	κατὰ τοὺς οἰκείους τόπους μεινάντων·
[5, 10]	ἀξιοπίστοις μάρτυσι τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος.	Ταῦτα	ἀκούσαντες οἱ τῶν θρησκειῶν προεστῶτες
[5, 25]	εἰκὸς ἦν ὑπὸ τυράννου γίνεσθαι.	Ταῦτα	ἀκούσας ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος αὖθις
[5, 7]	καὶ τῶν εὐκτηρίων τόπων κελεύω.	Ταῦτα	ἀκούσας ὁ Δημόφιλος, καὶ λογισάμενος
[5, 10]	ἡ παρ´ ἡμῶν δόξα μαρτυρηθήσεται.	Ταῦτα	ἀκούσας παρὰ τοῦ Σισιννίου ὁ
[5, 8]	δόξαν ἢ τῷ ὁμοουσίῳ‘ συντίθεσθαι.	Ταῦτα	ἀποκρινάμενοι ἀπηλλάγησαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως· ἔγραφον
[5, 22]	ἐπέτρεψαν, ἵνα τὰ σύμβολα πληρωθῇ·	ταῦτα	γὰρ καὶ τὰ τοιαῦτα Ἰουδαϊκὰ
[5, 21]	ἐγίνετο κατ´ ἰδίαν συνάγειν βουλόμενος.	Ταῦτα	γνοὺς ὁ Μαρκιανὸς ἐμέμφετο μὲν
[5, 12]	Θεόφιλος τὴν ἐπισκοπὴν ἐκδέχεται. Μετὰ	ταῦτα	δὲ ἐνιαυτῷ ὕστερον καὶ Δημόφιλος
[5, 22]	καὶ αὐτοὺς διὰ λόγου ἀπαγγέλλοντας	ταῦτα.	Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι
[5, 7]	συναχθησομένους ἡμᾶς ἔξω τῆς πόλεως.	Ταῦτα	εἶπε, καὶ ἐξῆλθεν· οὐχ ὡς
[5, 5]	πολλὴ φιλονεικία κεκίνητο· μετὰ δὲ	ταῦτα	εἰς ὁμόνοιαν ἦλθον οἱ λαοὶ
[5, 21]	ἐπιτελοῦντας τὴν τοῦ Πάσχα ἑορτήν.	Ταῦτα	καὶ τοιαῦτα πολλὰ λογισάμενοι ὁρίζουσι
[5, 22]	διατηροῦντες ἑαυτοὺς, εὖ πράξετε. Ἔρρωσθε.	Ταῦτα	μὲν ἔδοξε τῷ Θεῷ· τοῦτο
[5, 22]	Οἱ δὲ φίλοι τοῖς Ἰουδαίοις	ταῦτα	μὲν εἰς θεωρίαν ἄγουσι· περὶ
[5, 0]	διότι τὰς ἐκκλησίας ἐτάραξε. Καὶ	ταῦτα	μὲν ἐν προοιμίῳ αὐτάρκως εἰρήσθω.
[5, 24]	γενόμενα, καὶ ἄξια μνήμης καθέστηκε·	ταῦτα	μὲν οὖν οὐ κατὰ τὸν
[5, 18]	γινομένων τὸν στρατιώτην ἀπέλυσαν. Γνοὺς	ταῦτα	ὁ βασιλεὺς τοὺς μάγκιπας μὲν
[5, 0]	οὐκ ἰσχύσαμεν. Τῶν δὲ μετὰ	ταῦτα,	ὅσα παρὰ τῶν ἔτι ζώντων
[5, 18]	ἐφύβριστος τιμωρία τοῖς πᾶσιν ἐγνωρίζετο.	Ταῦτα	οὐκ ἤνεγκεν ὁ βασιλεὺς πυθόμενος
[5, 16]	κελεύσας διὰ μέσης τῆς ἀγορᾶς.	Ταῦτα	οὕτω γενόμενα ὁρῶντες οἱ κατὰ
[5, 19]	ἔχειν τὴν ἐκκλησίαν τὸ ἀβλασφήμητον.	Ταῦτα	παρὰ τοῦ Εὐδαίμονος ἀκούσας ἐγὼ
[5, 22]	τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτες· οἱ δὲ	ταῦτα	παραλαβόντες ὡς νόμον τοῖς ἐπιγινομένοις
[5, 10]	Οὐκ εἰς μακρὰν δὲ μετὰ	ταῦτα	παρῆσαν οἱ πανταχόθεν πάσης θρησκείας
[5, 25]	τῶν στρατιωτῶν τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθη.	Ταῦτα	πέπρακται τῇ ἕκτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου
[5, 21]	ἐμέ· μετὰ δὲ Μαρκιανὸν, Σισίννιον.	Ταῦτα	προειπὼν, καὶ μικρὸν ἐπιβιοὺς χρόνον
[5, 16]	εἰδωλικῶν ναῶν καὶ τῆς διὰ	ταῦτα	συμβουλῆς Ἑλλήνων καὶ Χριστιανῶν. Κατὰ
[5, 22]	γὰρ Ὠριγένης τὰ πολλὰ ἐν	ταύταις	ταῖς ἡμέραις φαίνεται ἐπὶ τῆς
[5, 22]	τε ἀναγινώσκονται, καὶ οἱ διδάσκαλοι	ταύτας	ἑρμηνεύουσι, πάντα τε τὰ συνάξεως
[5, 18]	δόξαν παρεσχηκότες. Ἐν τῇ παγίδι	ταύτῃ	τῶν στρατιωτῶν τις τοῦ βασιλέως
[5, 0]	τισὶ δὲ καὶ ἐπακολουθοῦσιν. Διὰ	ταύτην	δὴ τὴν αἰτίαν, τῇ ἐκκλησιαστικῇ
[5, 19]	οὐδὲ τὴν ἀρχὴν τὴν προσθήκην	ταύτην	ἐδέξαντο· οἱ δὲ νῦν τῶν
[5, 22]	ἀεὶ μετ´ ἰσημερίαν τὴν ἑορτὴν	ταύτην	ἐπιτελοῦσιν. Ἀλλὰ ἡ τοιαύτη ὑπόθεσις
[5, 10]	παρὰ πᾶσιν ὁμόφωνον δόξαν κρατήσειν.	Ταύτην	ἡγοῦμαι τὴν πρόθεσιν τοῦ βασιλέως
[5, 22]	ἐπὶ Κωνσταντίνου σύνοδος τὴν ἑορτὴν	ταύτην	παρέτρεψεν. Αὐτὸς γὰρ Κωνσταντῖνος τοῖς
[5, 22]	οἱ πάλαι περὶ τῆς ἑορτῆς	ταύτης	εὐλόγως πεφιλονεικηκέναι, οὔτε οἱ νῦν
[5, 16]	τοῦτο γίνεσθαι τῇ Θεοφίλου φροντίδι.	Ταύτης	τῆς ἐξουσίας δραξάμενος ὁ Θεόφιλος,
[5, 22]	γὰρ Κωνσταντῖνος τοῖς διαφωνοῦσι περὶ	ταύτης	τῆς ἑορτῆς γράφων παρῄνεσεν, ὅπως
[5, 21]	ἐγγὺς τῶν ἀποστόλων, διαφωνοῦντας περὶ	ταύτης	τῆς ἑορτῆς, κοινωνεῖν τε ἀλλήλοις,
[5, 7]	ὑμᾶς διώκωσιν ἐκ τῆς πόλεως	ταύτης,	φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην· ἐπεὶ
[5, 12]	ὁ τύραννος φόνον βουλεύσειε. Κατὰ	ταὐτὸ	δὲ καὶ πρεσβεία Περσῶν παρῆν,
[5, 0]	ἐκκλησιῶν δυσχερῆ· ἢ γὰρ κατὰ	ταὐτὸ	κινηθέντα εὑρήσει, ἢ ἐπακολουθοῦντα ἀλλήλοις·
[5, 14]	ἀρχὰς μεγίστην ἀπειλὴν ἐσχηκὼς, τελευτῶν	ταχεῖαν	ἔσχε τὴν κρίσιν. ~Περὶ Φλαβιανοῦ
[5, 26]	βασιλέως τελευτήσαντος. Μεταπέμπεται οὖν ᾗ	τάχος	τὸν υἱὸν Ὁνώριον ἐκ τῆς
[5, 25]	τοὺς βαρβάρους ἀπολλυμένους, ἐν μεγίστῳ	τε	ἀγῶνι γενόμενος, χαμαὶ ῥίψας ἑαυτὸν
[5, 21]	περὶ ταύτης τῆς ἑορτῆς, κοινωνεῖν	τε	ἀλλήλοις, καὶ μηδαμῶς διαφέρεσθαι. Ἄλλως
[5, 22]	καὶ τῇ λεγομένῃ παρασκευῇ‘ γραφαί	τε	ἀναγινώσκονται, καὶ οἱ διδάσκαλοι ταύτας
[5, 7]	ἐκκλησίᾳ τὰ πλήθη, ἐν μέσοις	τε	ἀναστὰς, τοιάδε δι´ αὐτοῦ πρὸς
[5, 6]	σπεύδων τὴν Θεσσαλονίκην καταλαμβάνει. Ἐκεῖ	τε	ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν ἀξιωθῆναι τοῦ Χριστιανικοῦ
[5, 12]	θρησκεία, ὡς ὕστερον λέξω· Δωρόθεόν	τε	αὖθις ἐκ τῆς Ἀντιοχείας τῆς
[5, 8]	εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην. Ἐβεβαίωσάν	τε	αὖθις τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν·
[5, 21]	ἑαυτοὺς ἐκ τούτου δικαιωθήσεσθαι, ἐζήλουν	τε	αὐτὸν, καὶ τὸ Πάσχα τὸν
[5, 4]	ὡς ἄλλοτε ἄλλα δογματιζόντων, ἀπέστησάν	τε	αὐτῶν καὶ τοῖς τὸ ὁμοούσιον‘
[5, 10]	δόγμα ἔγγραφον λαβὼν, καθ´ ἑαυτόν	τε	γενόμενος, ηὔξατο ἐκτενῶς συνεργῆσαι αὐτῷ
[5, 17]	τῷ Χριστιανισμῷ προσελθόντες, τὰ ἱερογλυφικά	τε	γράμματα ἐπιστάμενοι, διερμηνεύοντες τὸν σταυροειδῆ
[5, 10]	ἀλλ´ ἑνωθῇ ἡ ἐκκλησία· ἔλεγέν	τε	δεῖν γυμνασθῆναι τὸ χωρίζον τὰς
[5, 0]	τις παρατηρήσει, συνακμάσαντα εὑρήσει τά	τε	δημόσια κακὰ, καὶ τὰ τῶν
[5, 10]	χωρίζον τὰς ἐκκλησίας ζήτημα, τήν	τε	διαφωνίαν ἐκποδὼν ποιήσαντας, ὁμοφωνίαν ταῖς
[5, 22]	Βρεττανίας, Λιβύας, ὅλην Ἑλλάδα, Ἀσιανήν	τε	διοίκησιν καὶ Ποντικὴν καὶ Κιλικίαν,
[5, 2]	ὑπ´ ἐκείνου ἐξορισθέντας ἀνεκάλει· νόμῳ	τε	ἐθέσπισε, μετὰ ἀδείας ἑκάστην τῶν
[5, 10]	ἐλλόγιμος καὶ πραγμάτων ἔμπειρος, ἀκριβῶς	τε	εἰδὼς τὰς τῶν ἱερῶν γραμμάτων
[5, 5]	ὕστερον ἐπὶ Γρατιανοῦ ἀνεκλήθη· ἐλθών	τε	εἰς Ἀντιόχειαν, κατέλαβε Παυλῖνον ἤδη
[5, 18]	τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐπορεύθη, εἰς αὐτήν	τε	εἰσέρχεται ἐν ὑπατείᾳ Τατιανοῦ καὶ
[5, 21]	τοῦ Πάσχα κανόνα· ἐφ´ ᾧ	τε	ἕκαστον μὲν κατὰ τὴν συνήθειαν
[5, 18]	ἑκάστου οἰκήματος καπηλεῖα κατασκευάσαντες, πόρνας	τε	ἐν αὐτοῖς προστησάμενοι, δι´ αὐτῶν
[5, 18]	τὴν πόλιν ὠφέλησε, περιελὼν τά	τε	ἐν τοῖς Μαγκηπείοις λῃστήρια καὶ
[5, 26]	Μεδιολάνῳ, ἀνερρώσθη τῆς νόσου, ἱπποδρομίας	τε	ἐπινικίους ἐπιτελεῖ· καὶ πρὸ ἀρίστου
[5, 10]	τὸ οἰκεῖον δόγμα ἐνέγραφον· ὥριστό	τε	ἡμέρα, καὶ οἱ παρ´ ἑκάστοις
[5, 15]	οὖν τὴν ὀργὴν Θεόφιλος, πέμψας	τε	Ἰσίδωρον πρεσβύτερον, καταλλάσσει λυπούμενον Δάμασον,
[5, 24]	διατριβὰς ποιούμενος, ἐν ᾗ ἐτέχθην	τε	καὶ ἀνετράφην, τὰ ἐν αὐτῇ
[5, 22]	κατὰ τὴν Ῥωμαίων πόλιν, Ἰταλίαν	τε,	καὶ Ἀφρικὴν, καὶ ἅπασαν Αἴγυπτον,
[5, 0]	σύνοδοι τῇ αὐτῶν γνώμῃ γεγόνασί	τε	καὶ γίνονται. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[5, 17]	ἔχοντες τύπους. Τούτους ὁρῶντες Χριστιανοί	τε	καὶ Ἕλληνες τῇ ἰδίᾳ ἑκάτεροι
[5, 22]	μὲν περὶ τῶν τοιούτων δουλείας	τε	καὶ ἐρεσχελίας τοὺς πιστεύοντας ἠλευθέρωσαν·
[5, 22]	καθ´ ἑαυτῶν πάλιν ἐχώρουν, μικρᾶς	τε	καὶ εὐτελοῦς προφάσεως λαμβανόμενοι ἀλλήλων
[5, 10]	ὑφ´ ἑαυτοῖς λαοῖς ἐγεγόνεισαν, ἀμηχανίᾳ	τε	καὶ λύπῃ κατασχεθέντες ἀνεχώρουν. Καὶ
[5, 4]	ἑκάστῃ πόλει ἀλλήλοις ἐπιμιγνύμενοι αὐτοί	τε	καὶ οἱ ἐξ ἀρχῆς τὸν
[5, 22]	σὺν τοῖς ἀγαπητοῖς ἡμῶν Βαρνάβᾳ	τε	καὶ Παύλῳ, ἀνθρώποις παραδεδωκόσι τὴν
[5, 10]	Οἱ δὲ ἐκ Παλαιστίνης Φοινίκης	τε	καὶ Συρίας ὑπὲρ Φλαβιανοῦ συνεστήκεσαν·
[5, 21]	ἀλλήλοις, καὶ μηδαμῶς διαφέρεσθαι. Ἄλλως	τε	καὶ τοὺς ἐν τῇ βασιλευούσῃ
[5, 2]	εὐπατριδῶν τῆς Ἱσπανίας καταγόμενον, πολλά	τε	κατὰ τοὺς πολέμους ἀγωνισάμενον, καὶ
[5, 18]	ἐν τοῖς μυλῶσιν ἐργάζεσθαι· πολλοί	τε	κατεγήρασαν ἐν αὐτοῖς μὴ συγχωρηθέντες
[5, 12]	ἐν φροντίδι μεγάλῃ καθίστατο, δύναμίν	τε	μεγίστην κατὰ τοῦ τυράννου ηὐτρέπιζεν,
[5, 9]	Μελιτίου Φλαβιανὸν προβληθῆναι παρασκευάζουσι· πάλιν	τε	ὁ λαὸς ἄνωθεν διεκρίνετο. Οὕτως
[5, 18]	ξένοι τῇ Ῥώμῃ ἐπιδημοῦντες. Ἠναγκάζοντό	τε	οἱ ἁλόντες ἐν τοῖς μυλῶσιν
[5, 18]	αὐτοῖς μὴ συγχωρηθέντες ὑπεξελθεῖν, τοῖς	τε	οἰκείοις ἑαυτῶν τοῦ τεθνηκέναι δόξαν
[5, 8]	ἑκουσίως ἀδιάκριτον ἐποιήσαντο· μὴ ποιεῖν	τε	ὅσια τοὺς ἐπιγνόντας τὴν ὁμογνώμονα
[5, 10]	καὶ οὐκέτι ἀλλήλοις συνέπνεον· ἐδιχονόουν	τε	οὐ μόνον πρὸς τὰς ἄλλας
[5, 22]	διάφορον ἔχουσι τὴν ἑστίασιν· ἄλλως	τε	παρ´ ἄλλοις φύλοις καὶ μυρίαι
[5, 18]	πόλει χορηγούμενος ἄρτος ἐγίνετο· οἵ	τε	προϊστάμενοι τούτων, οἳ μάγκιπες‘ τῇ
[5, 22]	ἀκρίβειαν ἢ τύπον φυλάττουσιν· ὅπως	τε	Σαμαρεῖς, ἀπόσχισμα ὄντες Ἰουδαίων, ἀεὶ
[5, 18]	ποιήσαντες ἀναιδῶς ἐποίουν πορνεύεσθαι· κώδωνάς	τε	σείεσθαι κατὰ τὸν καιρὸν τῆς
[5, 22]	οἱ διδάσκαλοι ταύτας ἑρμηνεύουσι, πάντα	τε	τὰ συνάξεως γίνεται, δίχα τῆς
[5, 22]	τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον· Ἔστι	τε	τάξις εὐπρεπὴς, ἣν ἅπασαι αἱ
[5, 12]	τὸν υἱὸν Ἀρκάδιον βασιλεύοντα· καταλαβών	τε	τὴν Θεσσαλονίκην εὑρίσκει τοὺς περὶ
[5, 16]	τὴν κατάλυσιν τῶν ναῶν ὅ	τε	τῆς Ἀλεξανδρείας ἔπαρχος καὶ ὁ
[5, 6]	διὰ τὴν ἀρρωστίαν σπεύσας, ἐπιζητήσας	τε	τὸν Θεσσαλονικέων ἐπίσκοπον, ἠρώτησε πρότερον
[5, 7]	τῇ κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ, ἑνοῦν	τε	τὸν λαὸν καὶ τὴν εἰρήνην
[5, 16]	πᾶν κακὸν ἐπηκολούθει κακῷ· ἕως	τε	τοσούτου ἐξετάθη ἡ μάχη, ἕως
[5, 2]	τῆς βασιλείας ἐγκρατὴς γενόμενος, καταγνούς	τε	τοῦ θείου Οὐάλεντος τῆς περὶ
[5, 21]	καὶ τῶν μυστηρίων μετελάμβανεν· ἐποίει	τε	τοῦτο ἐπὶ ἔτη πολλά· καὶ
[5, 5]	οἷς ἦν καὶ Φλαβιανός· ὅρκῳ	τε	τούτους ἠσφαλίσαντο, τὸ μηδένα παρελθεῖν
[5, 8]	τοῖς αὐτῆς ἐπισκόποις ἐπέτρεψαν, Πελαγίῳ	τε	τῷ Λαοδικείας καὶ Διοδώρῳ τῷ
[5, 15]	τὸ φθάσαν Φλαβιανοῦ πλημμέλημα. Οὕτως	τε	τῷ Φλαβιανῷ τῆς κοινωνίας ἀποδοθείσης,
[5, 7]	ὡς πρότερον ἔφην, ἐκβληθεὶς, φυγῇ	τε	χρησάμενος, ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει διέτριβεν.
[5, 10]	μόνῃ, καὶ οὐκ ἀρχαίων ἐκθέσει	τεθαρρήκασιν,	ἐπὶ δευτέραν γνώμην ἐβάδιζε. Καὶ
[5, 21]	ἔλεγε, βέλτιον ἦν ἐπ´ ἀκάνθαις	τεθεικέναι	τὰς χεῖρας τὰς ἑαυτοῦ, ἢ
[5, 18]	τοῖς τε οἰκείοις ἑαυτῶν τοῦ	τεθνηκέναι	δόξαν παρεσχηκότες. Ἐν τῇ παγίδι
[5, 1]	οἱ βάρβαροι πάλιν ἕως τῶν	τειχῶν	τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐλθόντες τὰ περὶ
[5, 22]	ἡ τοῦ Πάσχα ἑορτὴ, ἐκεῖθεν	τεκμαίρομαι.	Οὐδεμία τῶν θρησκειῶν τὰ αὐτὰ
[5, 12]	ὁ τῆς Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας	τέλει	τοῦ βίου ἐχρήσατο. Ἀρειανοὶ δὲ
[5, 9]	καὶ ὁ τῆς Ἀντιοχέων Μελίτιος	τέλει	τοῦ βίου ἐχρήσατο. Ὁ δὲ
[5, 22]	ἀνώγεόν τις οἴκημα ἐκ παντὸς	τελέσαι	τὸ Πάσχα ἐσπούδασεν· οὐκ ὄνον
[5, 26]	δόξας τῆς νόσου ῥαΐσαι ἱπποδρομίαν	τελεσάμενος	κατ´ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐτελεύτησεν.
[5, 22]	γίνεται, δίχα τῆς τῶν μυστηρίων	τελετῆς.	Καὶ τοῦτο ἐστὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[5, 11]	φερέτρου Ἀνδραγάθιος τὸν Γρατιανὸν διεχειρίσατο.	Τελευτᾷ	οὖν ἐν ὑπατείᾳ Μερογαύδου καὶ
[5, 1]	βασιλέως Οὐάλεντος ἄδηλον ἐσχηκότος τὴν	τελευτὴν,	οἱ βάρβαροι πάλιν ἕως τῶν
[5, 26]	τὰ τῆς ζωῆς, μείζονα τῆς	τελευτῆς	περὶ τῶν δημοσίων πραγμάτων εἶχε
[5, 15]	Κύριλλον τὸν τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπον	τελευτήσαντα	Ἰωάννης διαδέχεται. ~Περὶ τῆς ἐν
[5, 26]	καταλαμβάνει κακὰ τοὺς ἀνθρώπους, βασιλέως	τελευτήσαντος.	Μεταπέμπεται οὖν ᾗ τάχος τὸν
[5, 15]	Συρίας Ἀντιόχειαν τάδε ἐγένετο. Παυλίνου	τελευτήσαντος,	ὁ ὑπ´ αὐτῷ λαὸς τὸν
[5, 12]	Αὐγούστου τὸ πρῶτον καὶ Βαύδωνος,	τελευτήσαντος	Τιμοθέου τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος
[5, 21]	ὥς που καὶ πρότερον ἐμνημόνευσα.	Τελευτῶν	δὲ χειροτονεῖ εἰς τὸν τόπον
[5, 14]	κατ´ ἀρχὰς μεγίστην ἀπειλὴν ἐσχηκὼς,	τελευτῶν	ταχεῖαν ἔσχε τὴν κρίσιν. ~Περὶ
[5, 10]	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως τῶν λυπηρῶν	τελέως	ἦσαν ἐλεύθεροι· τὰ γὰρ κατὰ
[5, 10]	Φλαβιανοῦ συνεστήκεσαν· τοῦτο μὲν οἷον	τέλος	ἐδέξατο, κατὰ χώραν ἐρῶ. ~Περὶ
[5, 17]	δι´ ἑτέρων γραμμάτων ἱερογλυφικῶν ἐδηλοῦτο,	τέλος	ἕξειν τὸ τοῦ Σαράπιδος ἱερὸν,
[5, 26]	δὲ ἐκ τῆς ἐπιγενομένης ἀρρωστίας	τέλος	ἔχειν αὐτῷ τὰ τῆς ζωῆς,
[5, 15]	κατὰ Ἀντιόχειαν τοιοῦτον ἔσχε τὸ	τέλος·	οἱ γὰρ κατ´ αὐτὴν Ἀρειανοὶ
[5, 8]	μὲν οὖν σύνοδος τοιοῦτον ἔσχε	τέλος.	~Ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος Παύλου
[5, 7]	μὲν οὖν οἱ Ἀρειανοὶ ἐπὶ	τεσσαράκοντα	ἔτη τῶν εὐκτηρίων τόπων κρατήσαντες,
[5, 21]	τῶν Ναυατιανῶν ἐκκλησίας ἐπὶ ἔτη	τεσσαράκοντα	προέστη Ἀγέλιος, ἀπὸ τῶν Κωνσταντίνου
[5, 22]	πρὸ τοῦ Πάσχα νηστείαν νηστεύουσι,	Τεσσαρακοστὴν‘	αὐτὴν ὀνομάζοντες. Ἄλλοι δὲ παρὰ
[5, 22]	τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν διαφωνοῦντες	Τεσσαρακοστὴν‘	αὐτὴν ὀνομάζουσι· καὶ ἄλλος ἄλλον
[5, 22]	νηστεύοντες, οὐδὲν ἧττον καὶ αὐτοὶ	Τεσσαρακοστὴν‘	τὸν χρόνον τοῦτον καλοῦσι. Καὶ
[5, 22]	τῆς ἐν Σμύρνῃ συνηθείας, τῇ	τεσσαρεσκαιδεκάτῃ	τὸ Πάσχα ἐπιτελῶν, ὡς ἐν
[5, 22]	μικρὰν Ἀσίαν ἐξ ἀρχαίου τὴν	τεσσαρεσκαιδεκάτην	ἐτήρησαν, τὴν τοῦ σαββάτου ὑπεριδόντες
[5, 22]	κατὰ τὴν μικρὰν Ἀσίαν τὴν	τεσσαρεσκαιδεκάτην	παρετήρουν· τινὲς δὲ περὶ τὰ
[5, 22]	τοῦ ἀποστόλου τὴν παρατήρησιν τῆς	τεσσαρεσκαιδεκάτης	παραδεδόσθαι αὐτοῖς· οἱ δὲ κατὰ
[5, 22]	μὲν ἡ τοῦ βασιλέως ἐπιστολή.	Τεσσαρεσκαιδεκατῖται	δέ φασιν, ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ
[5, 22]	ποιοῦσι, καὶ οἱ ἐν Ἀσίᾳ	Τεσσαρεσκαιδεκατῖται.	Οἱ Ναυατιανοὶ οἱ περὶ Φρυγίαν
[5, 22]	ἀκοινωνησίαν τοῖς ἐν τῇ Ἀσίᾳ	τεσσαρεσκαιδεκατίταις	ἀπέστειλεν. Ἐφ´ ᾧ γενομένῳ Εἰρηναῖος
[5, 6]	τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔρχεται, περὶ τὴν	τετάρτην	καὶ εἰκάδα τοῦ Νοεμβρίου μηνὸς,
[5, 26]	πρῶτον ἔτος τῆς διακοσιοστῆς ἐννενηκοστῆς	τετάρτης	Ὀλυμπιάδος. Ἔζησε δὲ ὁ βασιλεὺς
[5, 22]	Αὖθις δὲ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῇ	τετράδι	καὶ τῇ λεγομένῃ παρασκευῇ‘ γραφαί
[5, 12]	προσγίνεται τῷ βασιλεῖ υἱὸς Ὁνώριος	τεχθεὶς	αὐτῷ ἐκ τῆς γαμετῆς Πλακίλλης,
[5, 23]	κληρικῶν, μισήσαντες τὴν ἐκ κενοδοξίας	τεχθεῖσαν	μάχην αὐτοῖς, ἀποστάντες αὐτῶν τῇ
[5, 16]	τὸν χρόνον τόνδε καὶ ἐν	τῇ	Ἀλεξανδρείᾳ τοιοῦτο πάθος ἐγένετο. Τῇ
[5, 11]	ὀργήν. Οὐαλεντινιανὸς δὲ καὶ ἄκων	τῇ	ἀνάγκῃ τοῦ καιροῦ πεισθεὶς τὴν
[5, 8]	τῷ Ταρσοῦ, φυλάξαντες τὰ πρεσβεῖα	τῇ	Ἀντιοχέων ἐκκλησίᾳ, ἅπερ τότε παρόντι
[5, 20]	Ἡ γὰρ ἐκκλησία διαιρεθεῖσα, ἐπὶ	τῇ	ἅπαξ γενομένῃ διαιρέσει οὐχ ἵστατο·
[5, 22]	ἄμετρα θερμανθεὶς, ἀκοινωνησίαν τοῖς ἐν	τῇ	Ἀσίᾳ τεσσαρεσκαιδεκατίταις ἀπέστειλεν. Ἐφ´ ᾧ
[5, 21]	Καὶ πρότερον μὲν προκαλύμματι χρώμενος	τῇ	ἀσκήσει, τῆς ἐκκλησίας ὑπανεχώρει, λυπεῖσθαι‘
[5, 22]	κατὰ τοῦ διαβόλου χρησάμενος. Ἐν	τῇ	αὐτῇ δὲ Ἀλεξανδρείᾳ ἀναγνῶσται καὶ
[5, 14]	τύραννον ἐνεχείρισαν· ὃς ἀνῃρέθη ἐν	τῇ	αὐτῇ ὑπατείᾳ, ἑβδόμῃ καὶ εἰκάδι
[5, 20]	κατασκευάζειν· Ναυατιανοὺς δὲ, ὡς ὁμόφρονας	τῇ	αὐτοῦ πίστει, ἐντὸς τῶν πόλεων
[5, 0]	αὐτῶν, καὶ αἱ μέγισται σύνοδοι	τῇ	αὐτῶν γνώμῃ γεγόνασί τε καὶ
[5, 21]	Ἄλλως τε καὶ τοὺς ἐν	τῇ	βασιλευούσῃ Ῥώμῃ Ναυατιανοὺς μηδέποτε ἠκολουθηκέναι
[5, 22]	ἡ ἐκκλησία διαιρεθεῖσα οὐκ ἐνέμεινε	τῇ	γενομένῃ πρώτῃ διαιρέσει· καὶ ὡς
[5, 19]	παρὰ τοῦ Εὐδαίμονος ἀκούσας ἐγὼ	τῇ	γραφῇ τῇδε παραδοῦναι ἐθάρρησα· ὡς
[5, 19]	βάπτισμα. Ὁ δὲ πρεσβύτερος παρήγγειλε	τῇ	γυναικὶ νηστεύειν καὶ συνεχῶς εὔχεσθαι,
[5, 12]	Ναυατιανῶν ἐπίσκοπος μικρῷ πρότερον ἐτελεύτησεν.	Τῇ	δὲ ἑξῆς ὑπατείᾳ, ἥτις ἦν
[5, 25]	ἑαυτοῦ τρίτῃ ὑπατείᾳ καὶ Ἀβουνδαντίου,	τῇ	δεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνὸς, αὖθις
[5, 18]	ἐν ὑπατείᾳ Τατιανοῦ καὶ Συμμάχου,	τῇ	δεκάτῃ τοῦ Νοεμβρίου μηνός. ~Περὶ
[5, 25]	υἱὸν Ὁνώριον ἀναγορεύσας βασιλέα, ἐν	τῇ	ἑαυτοῦ τρίτῃ ὑπατείᾳ καὶ Ἀβουνδαντίου,
[5, 22]	δῆλον ὡς καὶ περὶ τούτου	τῇ	ἑκάστου γνώμῃ καὶ προαιρέσει ἐπέτρεψαν
[5, 2]	ἐν ὑπατείᾳ Αὐσονίου καὶ Ὀλυβρίου,	τῇ	ἑκκαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνὸς, μερίζεται
[5, 10]	Μερογαύδου τὸ δεύτερον καὶ Σατορνίλου,	τῇ	ἑκκαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνός. Οὐκ
[5, 19]	τῷ γενομένῳ, ἀλλ´ ὅτι καὶ	τῇ	ἐκκλησίᾳ βλασφημίαν ἡ πρᾶξις καὶ
[5, 19]	σου, ὦ πρεσβύτερε, εἰ συνήνεγκεν	τῇ	ἐκκλησίᾳ, ἢ εἰ μὴ, Θεὸς
[5, 23]	αὐτῶν προήγαγον. Ἐπεὶ γὰρ ἐν	τῇ	ἐκκλησίᾳ πεπίστευται ὁ Θεὸς Πατὴρ
[5, 10]	τῶν πρὸ τῆς διαιρέσεως ἐν	τῇ	ἐκκλησίᾳ προσαρμοσάντων διδασκάλων, ἢ ὡς
[5, 14]	τοῦτο δὴ δεδιὼς τὸν θάνατον	τῇ	ἐκκλησίᾳ προσέφυγεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς
[5, 7]	πρὸς κρείσσονας ἀντιπίπτειν, συγκαλεσάμενος ἐν	τῇ	ἐκκλησίᾳ τὰ πλήθη, ἐν μέσοις
[5, 0]	Διὰ ταύτην δὴ τὴν αἰτίαν,	τῇ	ἐκκλησιαστικῇ ἱστορίᾳ καί τινα τῶν
[5, 25]	τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθη. Ταῦτα πέπρακται	τῇ	ἕκτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου μηνὸς, ἐν
[5, 22]	δὲ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ ὅλῃ	τῇ	Ἑλλάδι, καὶ οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ,
[5, 12]	ἐν ὑπατείᾳ Ῥιχομηλίου καὶ Κλεάρχου,	τῇ	ἐννάτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός. Καθ´
[5, 21]	ἐπετέλει τοῦ Πάσχα· καὶ πάλιν	τῇ	ἑξῆς ἅμα πᾶσι κατὰ τὴν
[5, 7]	βασιλεὺς τῶν ἐκκλησιῶν χρῄζει, ἴστε	τῇ	ἑξῆς συναχθησομένους ἡμᾶς ἔξω τῆς
[5, 26]	ἐν ὑπατείᾳ Ὀλυβρίου καὶ Προβίνου,	τῇ	ἑπτακαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνός. Τοῦτο
[5, 22]	καὶ τὰς ἄλλας ἑορτὰς τιμᾷν,	τῇ	εὐγνωμοσύνῃ τῶν εὐεργετηθέντων κατέλιπον. Ὅθεν
[5, 16]	Ἑλλήνων ναοὺς, καὶ τοῦτο γίνεσθαι	τῇ	Θεοφίλου φροντίδι. Ταύτης τῆς ἐξουσίας
[5, 17]	ὁρῶντες Χριστιανοί τε καὶ Ἕλληνες	τῇ	ἰδίᾳ ἑκάτεροι θρησκείᾳ προσηρμόζοντο. Χριστιανοὶ
[5, 21]	πρεσβυτέρου προβληθεὶς ἀξίαν, οὐδὲν ἧττον	τῇ	Ἰουδαϊκῇ προλήψει δουλεύειν ἐσπούδαζε· σὺν
[5, 24]	ἐστι περὶ ὧν διαφέρονται, παραδοῦναι	τῇ	ἱστορίᾳ οὐκ ἄξιον εἶναι κέκρικα,
[5, 0]	Συνεχῶς δὲ καὶ τοὺς βασιλεῖς	τῇ	ἱστορίᾳ περιλαμβάνομεν, διότι ἀφ´ οὗ
[5, 11]	Ἀλαμανῶν πόλεμον ἐπιτίθεται. Ἐν δὲ	τῇ	Ἰταλίᾳ κομιδῆ νέου τυγχάνοντος Οὐαλεντινιανοῦ,
[5, 6]	ἀποστόλων παραδοθεῖσαν πίστιν, ἐν δὲ	τῇ	κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ βεβαιωθεῖσαν, ὁ
[5, 7]	θρησκείας προειστήκει, εἰ βούλοιτο πιστεύειν	τῇ	κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ, ἑνοῦν τε
[5, 22]	σώζειν σπουδάζουσι· διὸ καὶ ἔνοχοι	τῇ	κατάρᾳ γίνονται, ὅτι τὸν νόμον
[5, 22]	εὐχὰς, παραπλησίως δὲ παρὰ πολλὰ	τῇ	κρατούσῃ ἐκκλησίᾳ. Καθόλου μέντοι πανταχοῦ
[5, 25]	ἐπορεύετο, καταλιπὼν ἀμφοτέρους υἱοὺς ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει βασιλεύοντας. Ἀπιόντι δὲ αὐτῷ
[5, 24]	ἐπώνυμον αἵρεσιν καταλέλοιπε. Καὶ ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει δὲ Εὐτύχιός τις ἐκ
[5, 7]	ἐκβληθεὶς, φυγῇ τε χρησάμενος, ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει διέτριβεν. Οὕτω μὲν οὖν
[5, 8]	ἐν Νικαίᾳ πίστιν καὶ χειροτονῆσαι	τῇ	Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπον. Ἐλπίσας δὲ δύνασθαι
[5, 16]	ἐγὼ κομιδῆ νέος ὢν ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει ἐφοίτησα. Ἑλλάδιος μὲν οὖν
[5, 22]	οὐ δέχονται· οἱ δὲ ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει οὔτε φανερῶς δέχονται οὔτε
[5, 23]	ἐχωρίζοντο. Τοῦτο δὲ ἐν μόνῃ	τῇ	Κωνσταντινουπόλει ποιῆσαι δεδύνηνται· οἱ γὰρ
[5, 24]	τῶν πόλεων. Ἐγὼ δὲ ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει τὰς διατριβὰς ποιούμενος, ἐν
[5, 12]	Μαξίμου πόλεμον ἤλαυνε, καταλιπὼν ἐν	τῇ	Κωνσταντινουπόλει τὸν υἱὸν Ἀρκάδιον βασιλεύοντα·
[5, 22]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῇ τετράδι καὶ	τῇ	λεγομένῃ παρασκευῇ‘ γραφαί τε ἀναγινώσκονται,
[5, 26]	Φθάσαντος δὲ τοῦ υἱοῦ ἐν	τῇ	Μεδιολάνῳ, ἀνερρώσθη τῆς νόσου, ἱπποδρομίας
[5, 17]	τοῦ θείου Πνεύματος σοφὸς γεγονὼς,	τῇ	ὁμοίᾳ μεθόδῳ πρὸς Ἀθηναίους χρησάμενος,
[5, 19]	καὶ συνεχῶς εὔχεσθαι, ἵνα σὺν	τῇ	ὁμολογίᾳ καὶ ἔργον τι δεικνύειν
[5, 23]	τεχθεῖσαν μάχην αὐτοῖς, ἀποστάντες αὐτῶν	τῇ	ὁμοουσίῳ‘ πίστει προσέθεντο. Ἀρειανοὶ μὲν
[5, 18]	τοῦ τεθνηκέναι δόξαν παρεσχηκότες. Ἐν	τῇ	παγίδι ταύτῃ τῶν στρατιωτῶν τις
[5, 22]	τὸ Πάσχα ἐπιτελῶν, ὡς ἐν	τῇ	πέμπτῃ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Εὐσέβιος
[5, 18]	οἶκοι παμμεγέθεις, ἐν οἷς ὁ	τῇ	πόλει χορηγούμενος ἄρτος ἐγίνετο· οἵ
[5, 22]	σκιὰ τοῦ μέλλοντος. Καὶ ἐν	τῇ	πρὸς Ἑβραίους δὲ, ὁ αὐτὸς
[5, 22]	καὶ ἐνιαυτούς. Ἀλλὰ καὶ ἐν	τῇ	πρὸς Κολοσσαεῖς μεγάλῃ φησὶ τῇ
[5, 4]	περὶ τοῦ ὁμοουσίου διαπρεσβευσάμενοι αὖθις	τῇ	προτέρᾳ πλάνῃ ὑπήχθησαν. Μακεδονιανοὶ δὲ
[5, 11]	περὶ τὰς Βρεττανίας μερῶν ἐπανέστη	τῇ	Ῥωμαίων ἀρχῇ, καὶ κάμνοντι Γρατιανῷ
[5, 18]	τε προϊστάμενοι τούτων, οἳ μάγκιπες‘	τῇ	Ῥωμαίων γλώσσῃ καλοῦνται, προϊόντος τοῦ
[5, 14]	γὰρ αὐτῷ πολλοὶ λόγοι συγγεγραμμένοι	τῇ	Ῥωμαίων γλώσσῃ τυγχάνουσι. Βασιλικὸν οὖν
[5, 18]	~Ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐν	τῇ	Ῥώμῃ γεγονὼς πολλὰ τὴν πόλιν
[5, 18]	τοῦτο ἔπασχον μάλιστα οἱ ξένοι	τῇ	Ῥώμῃ ἐπιδημοῦντες. Ἠναγκάζοντό τε οἱ
[5, 14]	τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἦσαν οὖν ἐν	τῇ	Ῥώμῃ ἐπινικίους ἑορτὰς ἐπιτελοῦντες· ὅτε
[5, 18]	ἄλλα πράγματα, καταλείπει μὲν ἐν	τῇ	Ῥώμῃ Οὐαλεντινιανὸν βασιλεύοντα. Αὐτὸς δὲ
[5, 16]	γινόμενον ἔπαυσεν. Ἀπώλοντο γὰρ ἐν	τῇ	συμβολῇ τῶν μὲν Ἑλλήνων ὀλίγοι,
[5, 16]	ὡς ἐννέα εἴη ἄνδρας ἐν	τῇ	συμπληγάδι φονεύσας. Τὰ μὲν οὖν
[5, 10]	τὰ γὰρ κατὰ Ἀντιόχειαν τοὺς	τῇ	συνόδῳ παρόντας διέκρινεν. Αἰγύπτιοι μὲν
[5, 22]	ἐγχωρίου τῆς ἐν Σμύρνῃ συνηθείας,	τῇ	τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τὸ Πάσχα ἐπιτελῶν, ὡς
[5, 22]	μεταλαμβάνουσιν. Αὖθις δὲ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	τῇ	τετράδι καὶ τῇ λεγομένῃ παρασκευῇ‘
[5, 17]	πρόνοια παρεσκεύασε τοῦτο γενέσθαι ἐπὶ	τῇ	τοῦ γράμματος ζητήσει, ὅπερ καὶ
[5, 16]	τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τοιοῦτο πάθος ἐγένετο.	Τῇ	τοῦ ἐπισκόπου Θεοφίλου σπουδῇ βασιλέως
[5, 6]	ἐκ προγόνων Χριστιανὸς ὑπάρχων, καὶ	τῇ	τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστει προσκείμενος. Τὸ
[5, 22]	καὶ Ἰωσήπῳ, καθὰ ἐκεῖνος ἐν	τῇ	τρίτῃ τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας φησίν.
[5, 22]	πάντες ἡγήσαντο, καὶ αὐτὸς δὲ	τῇ	ὑμετέρᾳ ἀγχινοίᾳ ἀρέσειν ὑπεσχόμην, ἵν´
[5, 0]	πρὸς τοὺς μέλλοντας ἐντυγχάνειν τῇδε	τῇ	ὑποθέσει μὴ μέμψασθαι ἡμῖν, ὅτι
[5, 0]	προσκορεῖς γενέσθαι, ἐκ τοῦ σχολάζειν	τῇ	φιλονεικίᾳ τῶν ἐπισκόπων, καὶ οἷς
[5, 22]	τῇ πρὸς Κολοσσαεῖς μεγάλῃ φησὶ	τῇ	φωνῇ, σκιὰν εἶναι τὰ παραφυλάγματα·
[5, 21]	Μαρκιανὸς ἐμέμφετο μὲν τὴν ἐπὶ	τῇ	χειροτονίᾳ πλάνην, ὅτι οὕτω κενοδόξους
[5, 18]	αὐτῶν ἐλοχῶντο πολλούς· τοὺς μὲν	τῇ	χρείᾳ τῆς τροφῆς εἰσιόντας, τοὺς
[5, 6]	παρ´ ἐκείνου γεγενημένη καινοτομία τὰς	τῇδε	ἐκκλησίας, ἀλλὰ μένουσι φυλάσσοντες ἀσάλευτον
[5, 19]	Εὐδαίμονος ἀκούσας ἐγὼ τῇ γραφῇ	τῇδε	παραδοῦναι ἐθάρρησα· ὡς γὰρ πολλάκις
[5, 0]	φαμὲν πρὸς τοὺς μέλλοντας ἐντυγχάνειν	τῇδε	τῇ ὑποθέσει μὴ μέμψασθαι ἡμῖν,
[5, 25]	δεύτερον. Ἀρβογάστης δὲ, ὁ τῶν	τηλικούτων	κακῶν αἴτιος, μετὰ δύο τῆς
[5, 8]	τῆς Πισιδίας. Τὰ δὲ κατὰ	τὴν	Αἴγυπτον Τιμοθέῳ τῷ Ἀλεξανδρείας προσενεμήθη.
[5, 0]	καὶ ἐπακολουθοῦσιν. Διὰ ταύτην δὴ	τὴν	αἰτίαν, τῇ ἐκκλησιαστικῇ ἱστορίᾳ καί
[5, 22]	τῶν περὶ τοῦ Πάσχα χρόνων	τὴν	ἀκρίβειαν ἢ τύπον φυλάττουσιν· ὅπως
[5, 22]	Οἱ μὲν γὰρ Ἰουδαίοις, καίτοι	τὴν	ἀκρίβειαν μὴ σώζουσι, δεῖν ἕπεσθαι
[5, 16]	οὕτω γενόμενα ὁρῶντες οἱ κατὰ	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν Ἕλληνες, καὶ μάλιστα οἱ
[5, 16]	φονεύσας. Τὰ μὲν οὖν κατὰ	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν τότε τοιαῦτα ἐγένετο. ~Περὶ
[5, 22]	τῆς ὀρθῆς πολιτείας, καὶ πρὸς	τὴν	ἀληθῆ θεοσέβειαν ἄγουσαν ἐδίδαξαν, μόνα
[5, 7]	τῆς πόλεως ταύτης, φεύγετε εἰς	τὴν	ἄλλην· ἐπεὶ τοίνυν ὁ βασιλεὺς
[5, 18]	οὐκ ἤνεγκεν ὁ βασιλεὺς πυθόμενος	τὴν	ἀναιδῆ συνήθειαν· ἀλλὰ κατέλυσε τὰ
[5, 8]	Ἀλεξανδρείας προσενεμήθη. Τῶν δὲ κατὰ	τὴν	ἀνατολὴν ἐκκλησιῶν τὴν διοίκησιν τοῖς
[5, 9]	τὸ σῶμα οἱ προσήκοντες ἐπὶ	τὴν	Ἀντιόχειαν διεκόμισαν. πάλιν δὲ οἱ
[5, 22]	καὶ οἱ ἀδελφοὶ, τοῖς κατὰ	τὴν	Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν καὶ Κιλικίαν
[5, 7]	κόσμου διαγωγῆς τούτους φεύγοντας ζητεῖν	τὴν	ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ἀλλ´ ἔξω τῶν
[5, 6]	ἐκκλησίας, ἀλλὰ μένουσι φυλάσσοντες ἀσάλευτον	τὴν	ἄνωθεν μὲν καὶ ἐξ ἀρχῆς
[5, 22]	τῶν νηστείων διαφωνοῦντας, ἀλλὰ καὶ	τὴν	ἀποχὴν τῶν ἐδεσμάτων οὐχ ὁμοίαν
[5, 8]	τῶν ἐλέγχων φροντίσαντες, μᾶλλον ἔφασαν	τὴν	Ἀρειανὴν αἱρεῖσθαι ὁμολογεῖν δόξαν ἢ
[5, 6]	προσκείμενος. Τὸ δὲ βαπτισθῆναι διὰ	τὴν	ἀρρωστίαν σπεύσας, ἐπιζητήσας τε τὸν
[5, 19]	παρῃτήσαντο. Ναυατιανοὶ μὲν γὰρ οὐδὲ	τὴν	ἀρχὴν τὴν προσθήκην ταύτην ἐδέξαντο·
[5, 8]	Ἀρμενίᾳ Μελιτηνῆς τὴν πατριαρχίαν ἐκληρώσατο.	Τὴν	Ἀσιανὴν δὲ λαγχάνουσιν Ἀμφιλόχιος ὁ
[5, 22]	τὰ αὐτὰ ἔθη φυλάττει, κἂν	τὴν	αὐτὴν περὶ τούτων δόξαν ἀσπάζηται.
[5, 10]	πανταχόθεν πάσης θρησκείας ἐπίσκοποι, κατὰ	τὴν	αὐτὴν ὑπατείαν, τῷ Ἰουνίῳ μηνί.
[5, 11]	ποταμὸν διαβαίνοντι. Ὁ δὲ πιστεύσας	τὴν	γαμετὴν εἶναι, τὸν δόλον οὐκ
[5, 10]	συμβεβουλευμένα αὐτῷ. Ὁ δὲ ἁρπάζει	τὴν	γνώμην, καὶ σοφῶς τὸ πρᾶγμα
[5, 8]	Ἀντιοχείας πάλαι παρῆν, ὅτε διὰ	τὴν	Γρηγορίου κατάστασιν μετεστάλη· καὶ ἐκ
[5, 0]	ποτὲ δὲ τοὔμπαλιν. Ὥστε μὲ	τὴν	διαδοχὴν τούτων μὴ ἔκ τινος
[5, 21]	τῆς λύπης ἐκέλευον. Τοῦ δὲ	τὴν	διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς αἰτίαν τῆς
[5, 21]	αἰτίαν πρὸς χωρισμὸν τῆς ἐκκλησίας	τὴν	διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς· μηδὲ μὴν
[5, 22]	τῶν διδασκάλων ἐκ πλοίου ποτὲ	τὴν	διδασκαλίαν πεποίηται· οὐκ εἰς ἀνώγεόν
[5, 8]	δὲ κατὰ τὴν ἀνατολὴν ἐκκλησιῶν	τὴν	διοίκησιν τοῖς αὐτῆς ἐπισκόποις ἐπέτρεψαν,
[5, 14]	ἐπινικίους ἑορτὰς ἐπιτελοῦντες· ὅτε καὶ	τὴν	ἑαυτοῦ ἀγαθότητα ἐπὶ Συμμάχου τοῦ
[5, 7]	ἑνοῦν τε τὸν λαὸν καὶ	τὴν	εἰρήνην ἀσπάζεσθαι. Τοῦ δὲ φυγόντος
[5, 7]	Οὐκοῦν, ἔφη ὁ βασιλεὺς, εἰ	τὴν	εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν φεύγεις,
[5, 23]	τῶν ὑπ´ αὐτοῖς κληρικῶν, μισήσαντες	τὴν	ἐκ κενοδοξίας τεχθεῖσαν μάχην αὐτοῖς,
[5, 22]	τὸ μέρος ὅμοια Ἰουδαίοις καταδικάζεσθαι,	τὴν	ἐκ τῆς κατάρας ψῆφον αὐτοῖς
[5, 14]	οἱ ὑπὸ Μαξίμῳ ταττόμενοι οὐδὲ	τὴν	ἐκ τῆς φήμης προσβολὴν ἐνεγκεῖν
[5, 22]	τοὺς ἀποστόλους Παῦλον καὶ Πέτρον	τὴν	ἐκεῖ παραδεδωκέναι συνήθειαν λέγουσιν. Ἀλλ´
[5, 6]	τὰς Γαλλίας ἐχώρει, Ἀλαμανῶν κατατρεχόντων	τὴν	ἐκεῖ χώραν· Θεοδόσιος δὲ μετὰ
[5, 23]	ἀμφοτέραις ταῖς διαλέκτοις ἑτοίμως κατὰ	τὴν	ἐκκλησίαν ἐδίδασκε. Καὶ οὗτοι δὲ
[5, 22]	ἀρχὴν ἔλαβεν, ἀφ´ οὗ Ἄρειος	τὴν	ἐκκλησίαν ἐτάραξεν. Ἐν Ῥώμῃ πᾶν
[5, 7]	μέντοι βασιλεὺς ἐν τοιαύτῃ καταστάσει	τὴν	ἐκκλησίαν εὑρὼν, φροντίδα ἐτίθετο, ὅπως
[5, 21]	ῥαΐσας τῆς νόσου πρόεισιν εἰς	τὴν	ἐκκλησίαν, καὶ προσεφώνει δι´ ἑαυτοῦ
[5, 19]	ἐπισκόπου μετέθεσαν, τοιούτου τινὸς ἐπὶ	τὴν	ἐκκλησίαν συμβάντος. Γυνή τις τῶν
[5, 21]	τῇ ἑξῆς ἅμα πᾶσι κατὰ	τὴν	ἐκκλησίαν συνήγετο, καὶ τῶν μυστηρίων
[5, 9]	καὶ σεβάσματι πολλῷ δεξάμενος, εἰς	τὴν	ἐκκλησίαν τὴν νῦν ἐξ αὐτοῦ
[5, 19]	μετέχειν· οὕτω γὰρ μόνως ἔχειν	τὴν	ἐκκλησίαν τὸ ἀβλασφήμητον. Ταῦτα παρὰ
[5, 16]	γραμματικὸν, ὃς ἔλεγε, δεινὰ πεπονθέναι	τὴν	Ἑλλήνων θρησκείαν· ὅτι μὴ καὶ
[5, 13]	διεφήμιζον, ἀεὶ ἐπὶ τὸ χεῖρον	τὴν	ἐλπίδα λαμβάνοντες. Καὶ μηδενὸς ἐπιγινομένου
[5, 7]	τὴν τοῦ βασιλέως παρουσίαν δεξάμενος	τὴν	ἐν Κωνσταντινουπόλει διαγωγὴν παρῃτήσατο. Ὁ
[5, 8]	νέαν Ῥώμην. Ἐβεβαίωσάν τε αὖθις	τὴν	ἐν Νικαίᾳ πίστιν· καὶ πατριάρχας
[5, 8]	πίστεως συγκαλεῖ, ἐπὶ τῷ κρατύναι	τὴν	ἐν Νικαίᾳ πίστιν καὶ χειροτονῆσαι
[5, 4]	ὁμοουσίου‘ φωνὴν, καὶ τοῖς ἀσπαζομένοις	τὴν	ἐν Νικαίᾳ πίστιν μηδαμῶς ἐπιμίγνυσθαι.
[5, 22]	ἐσχηκέναι τιμήν. Διὸ περιττολογοῦσιν οἱ	τὴν	ἐν Νικαίᾳ συνόδον παρατρέψαι τὸ
[5, 5]	δὴ καὶ τὰ κατὰ Ἀντιόχειαν	τὴν	ἐν Συρίᾳ διὰ Μελίτιον φιλονεικίαν
[5, 11]	Ἀμβρόσιον, καὶ τοῖς ἕλκειν ἐπὶ	τὴν	ἐξορίαν σπουδάζουσιν ἀνθίστατο, ἐν τοσούτῳ
[5, 22]	ὄντες Ἰουδαίων, ἀεὶ μετ´ ἰσημερίαν	τὴν	ἑορτὴν ταύτην ἐπιτελοῦσιν. Ἀλλὰ ἡ
[5, 22]	ἐπεθρύλησαν, ἡ ἐπὶ Κωνσταντίνου σύνοδος	τὴν	ἑορτὴν ταύτην παρέτρεψεν. Αὐτὸς γὰρ
[5, 22]	τὰ παρατεθέντα πρὸς ἀπόδειξιν τοῦ	τὴν	ἑορτὴν τοῦ Πάσχα ἐκ συνηθείας
[5, 22]	τοῦτο ποιοῦντες, πρὸς τοὺς ἑτέρως	τὴν	ἑορτὴν τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦντας οὐδέποτε
[5, 22]	τῷ κηρύγματι προσελθοῦσιν ἐπέθηκαν· ἀλλὰ	τὴν	ἑορτὴν τοῦ Πάσχα καὶ τὰς
[5, 17]	φανῇ χαρακτὴρ, τοῦτο γὰρ εἶναι	τὴν	ἐπερχομένην ζωὴν, πολλῷ πλείους προσήρχοντο
[5, 21]	γνοὺς ὁ Μαρκιανὸς ἐμέμφετο μὲν	τὴν	ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ πλάνην, ὅτι
[5, 5]	ὑπὸ τῶν Ἀρειανῶν χειροτονηθεὶς εἰς	τὴν	ἐπισκοπὴν ἐδέχθη. Ἐν τοιαύτῃ καταστάσει
[5, 12]	Τιμοθέου τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος	τὴν	ἐπισκοπὴν ἐκδέχεται. Μετὰ ταῦτα δὲ
[5, 5]	ἠσφαλίσαντο, τὸ μηδένα παρελθεῖν εἰς	τὴν	ἐπισκοπὴν, ἑνὸς τῶν ἐπισκόπων προτελευτήσαντος,
[5, 12]	αἱρέσεως ἐκ Θρᾴκης μεταστειλάμενοι, αὐτῷ	τὴν	ἐπισκοπὴν ἐπέτρεψαν. Ἀλλ´ οὐκ ἐχρόνισεν
[5, 21]	ὅρκῳ αὐτὸν κατασφαλίζονται, ὡς οὐδέποτε	τὴν	ἐπισκοπὴν καταδέξαιτο. Τοῦ δὲ ἐπὶ
[5, 8]	ἁρπασθεὶς ὑπὸ τοῦ λαοῦ εἰς	τὴν	ἐπισκοπὴν προεβλήθη, τῶν τότε παρόντων
[5, 22]	ἐννάτης ὥρας νηστεύοντες διάφορον ἔχουσι	τὴν	ἑστίασιν· ἄλλως τε παρ´ ἄλλοις
[5, 22]	ἐκκλησίαι, καί τινες τῶν κατὰ	τὴν	ἑῴαν τόπων. Οὗ ἕνεκεν ἐπὶ
[5, 26]	ῥαΐσαι ἱπποδρομίαν τελεσάμενος κατ´ αὐτὴν	τὴν	ἡμέραν ἐτελεύτησεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς
[5, 26]	διετέθη κακῶς. Καὶ εἰς μὲν	τὴν	θέαν προελθεῖν οὐκ ἴσχυσεν· τὸν
[5, 22]	νομοθετεῖν, ἀλλὰ βίον ὀρθὸν καὶ	τὴν	θεοσέβειαν εἰσηγήσασθαι. Ἐμοὶ δὲ φαίνεται,
[5, 22]	γενναίως κατέδραμεν, μεμψάμενος μὲν αὐτοῦ	τὴν	θερμότητα, διδάξας δὲ, ὡς καὶ
[5, 18]	τῶν οἴκων μυλῶνες κατὰ βάθους	τὴν	θέσιν ἔχοντες, κατὰ τὸ πλευρὸν
[5, 22]	Συρίας ἡ ἐκκλησία ἀντίστροφον ἔχει	τὴν	θέσιν· οὐ γὰρ πρὸς ἀνατολὰς
[5, 12]	υἱὸν Ἀρκάδιον βασιλεύοντα· καταλαβών τε	τὴν	Θεσσαλονίκην εὑρίσκει τοὺς περὶ Οὐαλεντινιανὸν
[5, 6]	τρόπαια ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν σπεύδων	τὴν	Θεσσαλονίκην καταλαμβάνει. Ἐκεῖ τε ἀρρωστίᾳ
[5, 7]	τὸ τοῦ εὐαγγελίου λόγιον ἔχει	τὴν	θεωρίαν εἰδὼς, ἐκ τῆς τοῦ
[5, 22]	γείτονες ὄντες Ἀλεξανδρέων, καὶ οἱ	τὴν	Θηβαΐδα οἰκοῦντες, ἐν σαββάτῳ μὲν
[5, 8]	Νεκτάριος μὲν τὴν μεγαλόπολιν καὶ	τὴν	Θρᾴκην· τῆς δὲ Ποντικῆς διοικήσεως
[5, 11]	ἀπὸ τῆς Ἰταλίας· καὶ ἐπὶ	τὴν	Ἰλλυρίδα γενόμενος γῆν ἐν Θεσσαλονίκῃ
[5, 26]	οὐκ ἴσχυσεν· τὸν δὲ υἱὸν	τὴν	ἱπποδρομίαν ἐπιτελέσαι κελεύσας, νυκτὸς ἐπιγενομένης
[5, 0]	κατὰ καιρὸν γενομένους πολέμους, ὅσων	τὴν	ἱστορίαν μετὰ τῆς ἀληθείας ἐδυνήθημεν
[5, 18]	βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπ´ ὀλίγον κατὰ	τὴν	Ἰταλίαν διατρίψας, μέγιστα τὴν Ῥωμαίων
[5, 21]	δύο πρεσβυτέρους Θεόκτιστον καὶ Μακάριον,	τὴν	καινοτομηθεῖσαν ἐπὶ τῆς βασιλείας Οὐάλεντος
[5, 11]	ἔτη εἰκοσιτέσσαρα. Τοῦτο ἐπιγενόμενον ἔπαυσε	τὴν	κατὰ Ἀμβροσίου τῆς μητρὸς τοῦ
[5, 14]	κομιδὴ νέος ὤν· μετὰ γὰρ	τὴν	κατὰ Μαξίμου νίκην μεταπέμπεται αὐτὸν
[5, 6]	καὶ Θεοδόσιος ὁ βασιλεὺς μετὰ	τὴν	κατὰ τῶν βαρβάρων νίκην ἐν
[5, 16]	κατασταλέντος, συνελαμβάνοντο τῷ Θεοφίλῳ πρὸς	τὴν	κατάλυσιν τῶν ναῶν ὅ τε
[5, 25]	τοῖς αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν	τὴν	κεφαλὴν ἀπετμήθη. Ταῦτα πέπρακται τῇ
[5, 21]	βούλοιτο· μὴ διαφέρεσθαι δὲ πρὸς	τὴν	κοινωνίαν, ἀλλὰ τοὺς διαφόρως ἑορτάζοντας
[5, 8]	ὅτι οὐ πρὸ πολλοῦ χρόνου	τὴν	κοινωνίαν ἑκουσίως ἀδιάκριτον ἐποιήσαντο· μὴ
[5, 4]	πρεσβείαν ἀδιάφορον ἕως τινὸς χρόνου	τὴν	κοινωνίαν ἐποιοῦντο, κατὰ τὰς ἐκκλησίας
[5, 14]	ἀπειλὴν ἐσχηκὼς, τελευτῶν ταχεῖαν ἔσχε	τὴν	κρίσιν. ~Περὶ Φλαβιανοῦ τοῦ Ἀντιοχείας.
[5, 6]	Γρηγόριος ἀπὸ τῆς Ναζιανζοῦ πρὸς	τὴν	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκοπὴν μετετίθετο. Τοῦτο μὲν
[5, 18]	ἅμα τῷ υἱῷ Ὁνωρίῳ ἐπὶ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν ἐπορεύθη, εἰς αὐτήν τε
[5, 6]	οὐ πολλὰς τὰς ἡμέρας ἐπὶ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν ἔρχεται, περὶ τὴν τετάρτην
[5, 6]	δὲ μετὰ τὰ τρόπαια ἐπὶ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν σπεύδων τὴν Θεσσαλονίκην καταλαμβάνει.
[5, 5]	ἐδέησε τὸν Μελίτιον ἐλθεῖν ἐπὶ	τὴν	Κωνσταντινούπολιν. ~Ὡς Γρηγόριος ὁ Ναζιανζοῦ
[5, 16]	καὶ μάλιστα οἱ φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλόμενοι,	τὴν	λύπην οὐκ ἤνεγκαν· ἀλλὰ τοῖς
[5, 11]	τῇ ἀνάγκῃ τοῦ καιροῦ πεισθεὶς	τὴν	Μαξίμου βασιλείαν προσδέχεται. Τότε ὁ
[5, 11]	προσδέχεται. Τότε ὁ Πρόβος φοβηθεὶς	τὴν	Μαξίμου δύναμιν ἐπὶ τὰ ἀνατολικώτερα
[5, 12]	οὔτε γὰρ ἠθέτει οὔτε προσεδέχετο	τὴν	Μαξίμου πρεσβείαν. Οὐ μὴν ἠνείχετο
[5, 13]	ὅτι τόσοι καὶ τόσοι κατὰ	τὴν	μάχην πεπτώκασι· καὶ ὅτι ὁ
[5, 8]	ἀδιαφόρως. Καὶ κληροῦται Νεκτάριος μὲν	τὴν	μεγαλόπολιν καὶ τὴν Θρᾴκην· τῆς
[5, 18]	τήνδε. Ἦσαν ἐξ ἀρχαίου κατὰ	τὴν	μεγίστην Ῥώμην οἶκοι παμμεγέθεις, ἐν
[5, 12]	δυνάμεις τῶν στρατιωτικῶν ταγμάτων ἐπὶ	τὴν	Μεδιόλανον ἐχώρει· ἐκεῖ γὰρ ἐφθάκει
[5, 11]	νέος ἦν ὁ υἱὸς, καταλαμβάνουσα	τὴν	Μεδιολάνων ταραχὰς μεγίστας κατὰ τοῦ
[5, 22]	ὄντες μιμῶνται τοὺς πλείονας. Ἀλλὰ	τὴν	μὲν ὅλην τοῦ βασιλέως ἐπιστολὴν
[5, 22]	πράγματα δεικνύει. Πλεῖστοι γὰρ περὶ	τὴν	μικρὰν Ἀσίαν ἐξ ἀρχαίου τὴν
[5, 22]	μὲν οὖν, ὡς ἔφην, κατὰ	τὴν	μικρὰν Ἀσίαν τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην παρετήρουν·
[5, 22]	ἕκαστοι κατὰ χώρας, ὡς ἐβουλήθησαν,	τὴν	μνήμην τοῦ σωτηριώδους πάθους ἐξ
[5, 8]	μικρὸν ἔμπροσθεν ἔφην, παραιτησάμενος ἐπὶ	τὴν	Ναζιανζὸν ἀπαίρειν ἐστέλλετο. Ἦν δέ
[5, 21]	ἑαυτὸν προλαμβάνων ἐνήστευε, καὶ νυκτερεύων	τὴν	νενομισμένην τοῦ σαββάτου ἡμέραν ἐπετέλει
[5, 26]	ξίφει ἑαυτὸν διεχρήσατο. ~Ὡς μετὰ	τὴν	νίκην ὁ βασιλεὺς ἀρρωστήσας τὸν
[5, 9]	πολλῷ δεξάμενος, εἰς τὴν ἐκκλησίαν	τὴν	νῦν ἐξ αὐτοῦ χρηματίζουσαν ἀπέθετο,
[5, 22]	νόμου ἐπαύσατο· καὶ τοῦτο αὐτόθεν	τὴν	οἰκείαν ἔχει ἀπόδειξιν. Ἰουδαΐζειν γὰρ
[5, 17]	Τοῦτο πλεῖον οἱ Χριστιανοὶ εἰς	τὴν	οἰκείαν θρησκείαν ἁρπάσαντες, ἀλαζονικώτερον διετέθησαν.
[5, 13]	εἰς ἄλογον χωροῦσιν ὁρμὴν, καὶ	τὴν	οἰκίαν τοῦ ἐπισκόπου Νεκταρίου πῦρ
[5, 8]	ποιεῖν τε ὅσια τοὺς ἐπιγνόντας	τὴν	ὁμογνώμονα πίστιν, αὖθις ἐπιχειρεῖν ἀνατρέπειν
[5, 15]	κατὰ βραχὺ προϊόντος τοῦ χρόνου	τὴν	ὁμόνοιαν ἔστερξαν. Τὰ μὲν δὴ
[5, 7]	βασιλεὺς, εἰ τὴν εἰρήνην καὶ	τὴν	ὁμόνοιαν φεύγεις, φεύγειν σε καὶ
[5, 15]	χωρίζεσθαι τοὺς ὁμόφρονας. Θεραπευθεὶς οὖν	τὴν	ὀργὴν Θεόφιλος, πέμψας τε Ἰσίδωρον
[5, 15]	καὶ μικρὸν ὕστερον ἐξίσχυσε κατεργάσασθαι,	τὴν	ὀργὴν θεραπεύσας Θεοφίλου τότε τοῦ
[5, 15]	Ὅσοι δὲ τὸν Φλαβιανὸν διὰ	τὴν	παράβασιν ἀπεστρέφοντο τῶν ὅρκων, κατ´
[5, 14]	βασιλέως ἐπιόντος τῷ τυράννῳ, πυνθανόμενοι	τὴν	παρασκευὴν οἱ ὑπὸ Μαξίμῳ ταττόμενοι
[5, 22]	ἐκ συνηθείας τινὸς ἰδιάζουσαν ἔσχε	τὴν	παρατήρησιν, διὰ τὸ μηδένα τῶν
[5, 22]	νόμου παρ´ ἑκάστοις ἐξ ἀρχαίου	τὴν	παρατήρησιν ἔλαβεν, αὐτὰ τὰ πράγματα
[5, 22]	φασιν, ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ ἀποστόλου	τὴν	παρατήρησιν τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης παραδεδόσθαι αὐτοῖς·
[5, 8]	ὁ τῆς ἐν Ἀρμενίᾳ Μελιτηνῆς	τὴν	πατριαρχίαν ἐκληρώσατο. Τὴν Ἀσιανὴν δὲ
[5, 20]	τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς καταλαβεῖν ἕκαστοι	τὴν	περὶ αὐτῶν δόξαν ἠδύναντο. Καὶ
[5, 10]	Ὁ γὰρ βασιλεὺς θαυμάσας αὐτῶν	τὴν	περὶ τοὺς οἰκείους κατὰ τὴν
[5, 22]	μὲν τούτων ἔγγραφον ἔχει παρασχεῖν	τὴν	περὶ τούτων ἀπόδειξιν· ὅτι μέντοι
[5, 22]	καὶ μηνῶν ἄσπονδον αἱροῦνται πόλεμον,	τὴν	περὶ τούτων θεωρίαν πατήσαντες· ὡς
[5, 22]	ἀπόστολος καὶ ἐκώλυσεν, οὐ μόνον	τὴν	περιτομὴν ἐκβάλλων, ἀλλὰ καὶ περὶ
[5, 9]	ὑπὸ τοῦ βασιλέως, ὅτι αὐτοῦ	τὴν	πίστιν ἀπέφυγον. Τότε δὴ καὶ
[5, 9]	τοὺς ἐπισκόπους, οὐ μὴν διὰ	τὴν	πίστιν, ἡ Ἀντιοχέων ἐκκλησία διῄρητο.
[5, 10]	τὴν περὶ τοὺς οἰκείους κατὰ	τὴν	πίστιν ὁμόνοιαν, νόμῳ ἐκέλευε τῶν
[5, 10]	Ναυατιανῶν ἐπίσκοπον Ἀγέλιον, ὡς κατὰ	τὴν	πίστιν ὁμόφρονα, φανερὰν αὐτῷ τὴν
[5, 19]	φρονήματος, καὶ οἱ τούτοις κατὰ	τὴν	πίστιν ὁμόφρονες Ναυατιανοὶ, τὸν ἐπὶ
[5, 10]	οἱ μὲν Ναυατιανοὶ μόνοι κατὰ	τὴν	πίστιν ὁμοφρονοῦντες τοῖς τοῦ ὁμοουσίου
[5, 17]	πρὸς Ἀθηναίους χρησάμενος, πολλοὺς εἰς	τὴν	πίστιν προσήγαγεν, ὅτε τὰ ἐπὶ
[5, 8]	πόλεις παρεγγυῶντες, μηδαμῶς ὁμονοῆσαι εἰς	τὴν	πίστιν τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου.
[5, 13]	Τοῦτο δὴ καὶ τότε κατὰ	τὴν	πόλιν ἐγίνετο· ἄλλος γὰρ ἄλλο
[5, 18]	ἐν τῇ Ῥώμῃ γεγονὼς πολλὰ	τὴν	πόλιν ὠφέλησε, περιελὼν τά τε
[5, 22]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, πρὸ ἑβδομάδων ἓξ	τὴν	πρὸ τοῦ Πάσχα νηστείαν νηστεύουσι,
[5, 10]	ὁμόφωνον δόξαν κρατήσειν. Ταύτην ἡγοῦμαι	τὴν	πρόθεσιν τοῦ βασιλέως αἰτίαν αὐτῷ
[5, 4]	πλάνῃ ὑπήχθησαν. Μακεδονιανοὶ δὲ μετὰ	τὴν	πρὸς Λιβέριον πρεσβείαν ἀδιάφορον ἕως
[5, 19]	μὲν γὰρ οὐδὲ τὴν ἀρχὴν	τὴν	προσθήκην ταύτην ἐδέξαντο· οἱ δὲ
[5, 3]	ἐπίσκοποι τῶν μεγάλων ἐκκλησιῶν τηνικαῦτα	τὴν	προστασίαν εἶχον. Κατὰ δὲ τὸν
[5, 7]	τούτῳ διαγογγυσάντων, αὐτὸς τῆς ἐκκλησίας	τὴν	προστασίαν παρῃτήσατο ὁ δὲ βασιλεὺς
[5, 6]	Ναζιανζοῦ κοινῷ δόγματι τῶν ὀρθοδόξων	τὴν	προστασίαν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκκλησίας
[5, 7]	εἰρήνην ἀσπάζεσθαι. Τοῦ δὲ φυγόντος	τὴν	πρότασιν· Οὐκοῦν, ἔφη ὁ βασιλεὺς,
[5, 18]	ἀλλὰ προσθήκῃ τῆς ἁμαρτίας ἐτιμωροῦντο	τὴν	πταίσασαν. Ἐν γὰρ πορνείῳ στενῷ
[5, 2]	καὶ Μανιχαίους. Συνεωρακὼς δὲ κάμνουσαν	τὴν	Ῥωμαίων ἀρχὴν, καὶ τὰ βαρβάρων
[5, 12]	Οὐ μὴν ἠνείχετο περιορᾷν τυραννουμένην	τὴν	Ῥωμαίων ἀρχὴν προσχήματι βασιλικοῦ ὀνόματος·
[5, 18]	δύο πραγμάτων ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος	τὴν	Ῥωμαίων πόλιν ἐλευθέραν πεποίηκε. Καταστησάμενος
[5, 22]	ἵν´ ὅπερ δ´ ἂν κατὰ	τὴν	Ῥωμαίων πόλιν, Ἰταλίαν τε, καὶ
[5, 18]	κατὰ τὴν Ἰταλίαν διατρίψας, μέγιστα	τὴν	Ῥωμαίων ὤνησε πόλιν· τὰ μὲν
[5, 14]	οὖν οἱ βασιλεῖς νικηφόροι ἐπὶ	τὴν	Ῥώμην ἐχώρουν· ἦν δὲ καὶ
[5, 22]	παραδεδόσθαι αὐτοῖς· οἱ δὲ κατὰ	τὴν	Ῥώμην καὶ τὰ ἑσπέρια μέρη
[5, 10]	αὐτῶν. Γνοὺς δὲ ὁ βασιλεὺς	τὴν	συγκεχυμένην αὐτῶν διασπορὰν, καὶ ὡς
[5, 21]	ᾧ τε ἕκαστον μὲν κατὰ	τὴν	συνήθειαν ἣν ἐκ προλήψεως ἔχει,
[5, 15]	δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον περὶ	τὴν	Συρίας Ἀντιόχειαν τάδε ἐγένετο. Παυλίνου
[5, 10]	τὸ χωρίζον τὰς ἐκκλησίας ζήτημα,	τήν	τε διαφωνίαν ἐκποδὼν ποιήσαντας, ὁμοφωνίαν
[5, 1]	δὴ βασιλέως Οὐάλεντος ἄδηλον ἐσχηκότος	τὴν	τελευτὴν, οἱ βάρβαροι πάλιν ἕως
[5, 22]	τὴν μικρὰν Ἀσίαν ἐξ ἀρχαίου	τὴν	τεσσαρεσκαιδεκάτην ἐτήρησαν, τὴν τοῦ σαββάτου
[5, 22]	ἔφην, κατὰ τὴν μικρὰν Ἀσίαν	τὴν	τεσσαρεσκαιδεκάτην παρετήρουν· τινὲς δὲ περὶ
[5, 6]	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔρχεται, περὶ	τὴν	τετάρτην καὶ εἰκάδα τοῦ Νοεμβρίου
[5, 10]	συνεργῆσαι αὐτῷ τὸν Θεὸν πρὸς	τὴν	τῆς ἀληθείας ἐπιλογήν. Εἶτα ἕκαστον
[5, 10]	τόπων. Ἐφ´ ᾧ θαυμάσαι ἔπεισι	τὴν	τοῦ βασιλέως γνώμην· οὐ γὰρ
[5, 7]	ἔτη τῶν εὐκτηρίων τόπων κρατήσαντες,	τὴν	τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου ὁμόνοιαν φεύγοντες
[5, 10]	τὴν πίστιν ὁμόφρονα, φανερὰν αὐτῷ	τὴν	τοῦ βασιλέως καθίστησι γνώμην. Ὁ
[5, 16]	γεγονότων εἶχε τοὺς Ἑλληνίζοντας δεδοικότας	τὴν	τοῦ βασιλέως ὀργήν. Πράξαντες γὰρ
[5, 7]	τινας, ὡς εἴη ὑπερόριος, ἀσμένως	τὴν	τοῦ βασιλέως παρουσίαν δεξάμενος τὴν
[5, 10]	τῶν μὲν λεγόντων καλὴν εἶναι	τὴν	τοῦ βασιλέως πρότασιν, τῶν δὲ
[5, 21]	Ναυατιανοὶ ἀτάραχοι μεμενήκεσαν, ὁ Ἀγέλιος	τὴν	τοῦ λαοῦ παραμυθήσασθαι λύπην βουλόμενος,
[5, 10]	εἰσάγοντα μεμψάμενος ἔρρηξε· μόνην δὲ	τὴν	τοῦ ὁμοουσίου‘ ἐπαινέσας ἐδέξατο. Αὕτη
[5, 4]	τῆς Συρίας αὖθις ἐδογμάτισαν ἐκτρέπεσθαι	τὴν	τοῦ ὁμοουσίου‘ φωνὴν, καὶ τοῖς
[5, 22]	μὲν οὖν, ὡς ἔφην, διὰ	τὴν	τοῦ Πάσχα ἑορτὴν διῃρέθησαν· καὶ
[5, 21]	τὸν αὐτὸν τρόπον αὐτοῖς ἐπιτελοῦντας	τὴν	τοῦ Πάσχα ἑορτήν. Ταῦτα καὶ
[5, 22]	καὶ οἱ πάλαι διαπεφωνημένως ἐπιτελοῦντες	τὴν	τοῦ Πάσχα ἑορτὴν τῆς κοινωνίας
[5, 8]	τρόπον, δι´ ὅλου θαυμαζόμενος, καίτοι	τὴν	τοῦ πραίτωρος χειρίζων ἀρχήν· ὃς
[5, 21]	Ἰουδαίων Χριστιανίσας, ὑπὸ Μαρκιανοῦ πρὸς	τὴν	τοῦ πρεσβυτέρου προβληθεὶς ἀξίαν, οὐδὲν
[5, 22]	ἐξ ἀρχαίου τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην ἐτήρησαν,	τὴν	τοῦ σαββάτου ὑπεριδόντες ἡμέραν. Καὶ
[5, 24]	βάπτισμα παρεχάραξαν· οὐ γὰρ εἰς	τὴν	Τριάδα, ἀλλ´ εἰς τὸν τοῦ
[5, 25]	ἐλλόγιμος πλέον τῶν ἄλλων τιμώμενος,	τὴν	τύχην μετρίως οὐκ ἔνεγκεν. Ἀλλὰ
[5, 22]	νομοθετοῦντες ἑαυτοῖς, παρ´ οὐδὲν δὲ	τὴν	τῶν ἀποστόλων νομοθεσίαν τιθέμενοι· λανθάνοντες
[5, 11]	Ἰταλίᾳ κομιδῆ νέου τυγχάνοντος Οὐαλεντινιανοῦ,	τὴν	τῶν πραγμάτων εἶχε φροντίδα Πρόβος
[5, 11]	εἶχε φροντίδα Πρόβος ἀπὸ ὑπάτων	τὴν	ὑπάρχων τότε χειρίζων ἀρχήν. Ἰουστίνα
[5, 13]	μὲν δὴ τοιοῦτον ἐγένετο κατὰ	τὴν	ὑπατείαν Θεοδοσίου τὸ δεύτερον καὶ
[5, 10]	υἱὸν Ἀρκάδιον Αὔγουστον ἀνηγόρευσε κατὰ	τὴν	ὑπατείαν Μερογαύδου τὸ δεύτερον καὶ
[5, 23]	βασιλείας τοῦ νέου Θεοδοσίου, κατὰ	τὴν	ὑπατείαν τοῦ στρατηλάτου Πλῖνθα, τῆς
[5, 5]	οὐκ ἐπέμπετο. Μελίτιος δὲ μετὰ	τὴν	ὑπὸ Ἰουλιανοῦ ἀνάκλησιν, πάλιν ὑπὸ
[5, 21]	δὲ λαοῦ τῶν Ναυατιανῶν μεμψαμένου	τὴν	χειροτονίαν, ὅτι μὴ μᾶλλον Μαρκιανὸν
[5, 22]	τε καὶ Παύλῳ, ἀνθρώποις παραδεδωκόσι	τὴν	ψυχὴν αὐτῶν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος
[5, 18]	αἰσχύνην τῆς πόλεως· μίαν μὲν	τήνδε.	Ἦσαν ἐξ ἀρχαίου κατὰ τὴν
[5, 19]	ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβυτέρων, ὅπως	τηνικαῦτα	περιῃρέθησαν. Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν
[5, 5]	Ἀντιοχείᾳ διὰ Παυλῖνον καὶ Μελίτιον	τηνικαῦτα	συμβάντων. Τότε δὴ καὶ τὰ
[5, 3]	~Τίνες ἐπίσκοποι τῶν μεγάλων ἐκκλησιῶν	τηνικαῦτα	τὴν προστασίαν εἶχον. Κατὰ δὲ
[5, 1]	ἐμνημονεύσαμεν. Τοῦτον οὖν τὸν τρόπον	τηνικαῦτα	τοῦ δήμου ἀγωνισαμένου, πόρρω τῆς
[5, 10]	φροντίσιν ἦν· καὶ μεταστειλάμενος τὸν	τηνικαῦτα	τῶν Ναυατιανῶν ἐπίσκοπον Ἀγέλιον, ὡς
[5, 22]	ψυχὰς ὑμῶν, λέγοντες περιτέμνεσθαι, καὶ	τηρεῖν	τὸν νόμον, οἷς οὐ διεστειλάμεθα·
[5, 16]	ἄγαλμα τοῦδε τοῦ θεοῦ ἀχώνευτον	τηρεῖσθαι	κελεύσας, δημοσίᾳ προέστησεν· ἵνα, φησὶ,
[5, 9]	σῶμα Παύλου τοῦ ἐπισκόπου ἐκ	τῆς	Ἀγκύρας τότε μετέφερεν· ὃν Φίλιππος
[5, 16]	φαλλοὺς φέρεσθαι κελεύσας διὰ μέσης	τῆς	ἀγορᾶς. Ταῦτα οὕτω γενόμενα ὁρῶντες
[5, 8]	τοῖς ἑαυτοῦ, καὶ τοὺς ἐκείνης	τῆς	αἱρέσεως προεστῶτας ἐκάλεσε. Συνῆλθον οὖν
[5, 25]	ἑαυτὸν βοηθὸν ἐκάλει Θεὸν, καὶ	τῆς	αἰτήσεως οὐκ ἠστόχησεν. Βακούριος γὰρ
[5, 18]	τε σείεσθαι κατὰ τὸν καιρὸν	τῆς	ἀκαθάρτου πράξεως ἐποίουν, ὅπως ἂν
[5, 16]	κατάλυσιν τῶν ναῶν ὅ τε	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἔπαρχος καὶ ὁ ἡγούμενος
[5, 15]	ὀργὴν θεραπεύσας Θεοφίλου τότε τοῦ	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἐπισκόπου, δι´ οὗ καὶ
[5, 16]	κατεκρύπτοντο· πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ	τῆς	Ἀλεξανδρείας ἔφυγον κατὰ τὰς πόλεις
[5, 7]	δὲ αὐτῷ καὶ Λούκιος ὁ	τῆς	Ἀλεξανδρείας, ὡς πρότερον ἔφην, ἐκβληθεὶς,
[5, 16]	λεβήτια, καὶ εἰς ἑτέρας χρείας	τῆς	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας, τοῦ βασιλέως χαρισαμένου
[5, 0]	πολέμους, ὅσων τὴν ἱστορίαν μετὰ	τῆς	ἀληθείας ἐδυνήθημεν γνῶναι. Τοῦτο γὰρ
[5, 10]	γενομένου, προφανὴς ἔσται ἡ νίκη	τῆς	ἀληθείας. Εἰ δὲ μὴ παρακρούονται
[5, 10]	αὐτῷ τὸν Θεὸν πρὸς τὴν	τῆς	ἀληθείας ἐπιλογήν. Εἶτα ἕκαστον τῶν
[5, 19]	ἀκριβῶς ἐρευνᾷν, ἵνα μὴ ἔξω	τῆς	ἀληθείας τι γράφοιμι. Ἐγὼ δὲ
[5, 18]	γυνὴ, οὐ διορθώσει, ἀλλὰ προσθήκῃ	τῆς	ἁμαρτίας ἐτιμωροῦντο τὴν πταίσασαν. Ἐν
[5, 10]	πάλιν συμπράττοντες, τὸν Φλαβιανὸν ἐξωθεῖσθαι	τῆς	Ἀντιοχείας ἔλεγον. Οἱ δὲ ἐκ
[5, 9]	Τότε δὴ καὶ Μελίτιος ὁ	τῆς	Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν ἐτελεύτησεν·
[5, 5]	Φθάσαντες εἴπομεν, ὅτι Παυλῖνος ὁ	τῆς	Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος δι´ ὑπερβάλλουσαν εὐλάβειαν
[5, 12]	λέξω· Δωρόθεόν τε αὖθις ἐκ	τῆς	Ἀντιοχείας τῆς ἐν Συρίᾳ μεταπεμψάμενοι,
[5, 23]	ἐξέπεσον. Δωρόθεος μὲν οὖν, ἐκ	τῆς	Ἀντιοχείας ὑπ´ αὐτῶν μετασταλεὶς, ἔλεγε
[5, 9]	τῆς ἐξορίας· ὅτε καὶ ὁ	τῆς	Ἀντιοχέων Μελίτιος τέλει τοῦ βίου
[5, 7]	οὖν εὐθὺς τῷ Δημοφίλῳ, ὃς	τῆς	Ἀρειανῆς θρησκείας προειστήκει, εἰ βούλοιτο
[5, 3]	ἦν ἐγκρατὴς, ὁ μετὰ Εὐδόξιον	τῆς	Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας· οἱ δὲ
[5, 12]	ἐνιαυτῷ ὕστερον καὶ Δημόφιλος ὁ	τῆς	Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας τέλει τοῦ
[5, 9]	εἰς ἐξορίαν πέμψας ἐν Κουκουσσῷ	τῆς	Ἀρμενίας ἀποπνιγῆναι πεποίηκεν, ὥς μοι
[5, 22]	δόξαν ἀσπάζηται. Καὶ γὰρ οἱ	τῆς	αὐτῆς πίστεως ὄντες διαφωνοῦσι περὶ
[5, 8]	Ὁ οὖν βασιλεὺς, καὶ οἱ	τῆς	αὐτοῦ πίστεως ἐπίσκοποι, παντοῖοι ἐγένοντο
[5, 10]	ἐκκλησίας αὐτῶν, ἅπερ καὶ οἱ	τῆς	αὐτοῦ πίστεως ἔχουσιν. Οἱ δὲ
[5, 14]	εὐλαβὴς, ὡς μὴ μόνον τοὺς	τῆς	αὐτοῦ πίστεως ἱερεῖς ὑπερτιμᾶν, ἀλλὰ
[5, 8]	ὁ βασιλεὺς ὑπερθέμενος, σύνοδον ἐπισκόπων	τῆς	αὐτοῦ πίστεως συγκαλεῖ, ἐπὶ τῷ
[5, 22]	τύπῳ ἐπιστολῆς καταγράψαντες. Δι´ οὗ	τῆς	βαρυτάτης μὲν περὶ τῶν τοιούτων
[5, 2]	δὲ ἅμα τῷ νέῳ Οὐαλεντινιανῷ	τῆς	βασιλείας ἐγκρατὴς γενόμενος, καταγνούς τε
[5, 2]	ἀγωνισάμενον, καὶ διὰ τοῦτο ἄξιον	τῆς	βασιλείας ἤδη πάλαι καὶ πρὸ
[5, 2]	δημόσια γενναίου ἀνδρὸς, κοινωνὸν προσλαμβάνει	τῆς	βασιλείας Θεοδόσιον, ἄνδρα ἐκ τῶν
[5, 2]	τῶν ἐκκλησιῶν ἐξεδίωξε, καὶ κοινωνὸν	τῆς	βασιλείας Θεοδόσιον προσελάβετο. Γρατιανὸς δὲ
[5, 21]	ἕως εἰς τὸ ἕκτον ἔτος	τῆς	βασιλείας Θεοδοσίου, ὥς που καὶ
[5, 21]	καὶ Μακάριον, τὴν καινοτομηθεῖσαν ἐπὶ	τῆς	βασιλείας Οὐάλεντος τοῦ Πάσχα ἑορτὴν
[5, 23]	ἔτη χωρισθέντες ἀλλήλων, ὕστερον ἐπὶ	τῆς	βασιλείας τοῦ νέου Θεοδοσίου, κατὰ
[5, 18]	τοιαύτην αἰσχύνην ὁ βασιλεὺς περιεῖλε	τῆς	βασιλευούσης πόλεως· ἑτέραν δὲ τοιαύτην·
[5, 13]	ὡς ὁ τύραννος ἐπικρατέστερος εἴη	τῆς	βασιλέως δυνάμεως· καὶ ὅτι τόσοι
[5, 12]	υἱὸς Ὁνώριος τεχθεὶς αὐτῷ ἐκ	τῆς	γαμετῆς Πλακίλλης, ἐν ὑπατείᾳ Ῥιχομηλίου
[5, 13]	γὰρ ἐφθάκει ὁ Μάξιμος. ~Περὶ	τῆς	γενομένης ἐν Κωνσταντινουπόλει ταραχῆς ὑπὸ
[5, 2]	βασιλείας ἤδη πάλαι καὶ πρὸ	τῆς	Γρατιανοῦ χειροτονίας ὑπὸ πάντων κριθέντα.
[5, 24]	ἑρμηνείας‘ νοήσας, συντάξας βιβλία περὶ	τῆς	γυμνασίας τοῦ νοῦ‘ ἐπέγραψε. Προσοχθίσας
[5, 3]	ἐκκλησίας Δάμασος προΐστατο διαδεδεγμένος Λιβέριον·	τῆς	δὲ Ἱεροσολύμων ἔτι Κύριλλος ἐκράτει·
[5, 3]	Λούκιος καὶ ἐν φυγῇ διάγων·	τῆς	δὲ ὁμοουσίου‘ πίστεως Τιμόθεος μετὰ
[5, 8]	τὴν μεγαλόπολιν καὶ τὴν Θρᾴκην·	τῆς	δὲ Ποντικῆς διοικήσεως Ἑλλάδιος ὁ
[5, 16]	καθαιρέσεως τῶν εἰδωλικῶν ναῶν καὶ	τῆς	διὰ ταῦτα συμβουλῆς Ἑλλήνων καὶ
[5, 10]	λόγον ποτε ποιοῦνται τῶν πρὸ	τῆς	διαιρέσεως ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ προσαρμοσάντων
[5, 10]	καὶ δέχονται τὰ τῶν πρὸ	τῆς	διαιρέσεως τῆς ἐκκλησίας διδασκάλων. Τῶν
[5, 26]	Τοῦτο δὲ ἦν πρῶτον ἔτος	τῆς	διακοσιοστῆς ἐννενηκοστῆς τετάρτης Ὀλυμπιάδος. Ἔζησε
[5, 10]	αὐτῶν ηὐτρεπισμένοι πρὸς τὸν ἀγῶνα	τῆς	διαλέξεως, οὐκ εἶχον ὅτι ποιήσουσιν.
[5, 22]	ἔγνωσαν οἱ ἀπόστολοι ταραχὴν ἐκ	τῆς	διαφωνίας τῶν ἐθνῶν κινουμένην τοῖς
[5, 17]	γράμμα. Εἰ γὰρ τὸ περὶ	τῆς	εἰς τὸν κόσμον καθόδου μυστήριον
[5, 22]	Θεσσαλίᾳ ἔθους ἀρχηγὸς Ἡλιόδωρος, Τρίκκης	τῆς	ἐκεῖ γενόμενος, οὗ λέγεται πονήματα
[5, 19]	γὰρ, ὡς εἴη συγκαθευδήσας αὐτῇ	τῆς	ἐκκλησίας διάκονος. Τοῦτο ἐλεγχθὲν τὸν
[5, 22]	ταύταις ταῖς ἡμέραις φαίνεται ἐπὶ	τῆς	ἐκκλησίας διδάξας. Ὅς τις σοφὸς
[5, 10]	τὰ τῶν πρὸ τῆς διαιρέσεως	τῆς	ἐκκλησίας διδασκάλων. Τῶν δὲ οὐκ
[5, 19]	αἰτίαν τοιαύτην. Ἀφ´ οὗ Ναυατιανοὶ	τῆς	ἐκκλησίας διεκρίθησαν, τοῖς ἐπταικόσιν ἐν
[5, 19]	Τοῦτο ἐλεγχθὲν τὸν μὲν διάκονον	τῆς	ἐκκλησίας ἐκπεσεῖν παρεσκεύασε· ταραχὴ δὲ
[5, 0]	ἀφ´ οὗ Χριστιανίζειν ἤρξαντο, τὰ	τῆς	ἐκκλησίας πράγματα ἤρτητο ἐξ αὐτῶν,
[5, 19]	τῶν ἱερωμένων ἀνδρῶν, Εὐδαίμων τις	τῆς	ἐκκλησίας πρεσβύτερος, Ἀλεξανδρεὺς τὸ γένος,
[5, 21]	ἀξιόλογον εἶναι αἰτίαν πρὸς χωρισμὸν	τῆς	ἐκκλησίας τὴν διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς·
[5, 7]	ἐπισκόπων ἐπὶ τούτῳ διαγογγυσάντων, αὐτὸς	τῆς	ἐκκλησίας τὴν προστασίαν παρῃτήσατο ὁ
[5, 21]	ἑορτάζοντας εἶναι πάλιν ἐν ὁμονοίᾳ	τῆς	ἐκκλησίας. Τοῦ ὅρου τοίνυν τούτου
[5, 21]	μὲν προκαλύμματι χρώμενος τῇ ἀσκήσει,	τῆς	ἐκκλησίας ὑπανεχώρει, λυπεῖσθαι‘ λέγων πρός
[5, 22]	ἐπιτελῶν, ὡς ἐν τῇ πέμπτῃ	τῆς	Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Εὐσέβιος λέγει. Τινὲς
[5, 21]	δὲ τοῦτο ἐν Βιθυνίᾳ πλησίον	τῆς	Ἑλενουπόλεως κείμενον. Ἔνθα συναχθέντες μεταπέμπονται
[5, 16]	ἀνδριὰς ἐχωνεύθη, ἀλλ´ ἐπὶ γέλωτι	τῆς	Ἑλλήνων θρησκείας φυλάττηται. Ἑλλάδιος δὲ
[5, 16]	ἐπίσκοπον τελευτήσαντα Ἰωάννης διαδέχεται. ~Περὶ	τῆς	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καθαιρέσεως τῶν εἰδωλικῶν
[5, 23]	χωριζόμενοι. Τοιαῦτα μὲν καὶ περὶ	τῆς	ἐν Ἀρειανοῖς διαιρέσεως. ~Ὡς καὶ
[5, 8]	ἥδε πόλις, καὶ Ὀτρήϊος ὁ	τῆς	ἐν Ἀρμενίᾳ Μελιτηνῆς τὴν πατριαρχίαν
[5, 22]	ᾧ γενομένῳ Εἰρηναῖος ὁ Λουγδούνου	τῆς	ἐν Γαλλίᾳ ἐπίσκοπος τοῦ Βίκτορος
[5, 11]	ὑπαντᾷ τῷ βασιλεῖ πρὸ Λουγδούνου	τῆς	ἐν Γαλλίᾳ πόλεως ποταμὸν διαβαίνοντι.
[5, 6]	δόγματι τῶν ὀρθοδόξων τὴν προστασίαν	τῆς	ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκκλησίας ἀναδέδεκται, καθ´
[5, 21]	καὶ Ναυατιανοὶ καθ´ ἑαυτοὺς ἐστασίασαν.	Τῆς	ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν Ναυατιανῶν ἐκκλησίας
[5, 4]	οἱ ἐξ ἀρχῆς τὸν ὅρον	τῆς	ἐν Νικαίᾳ στέρξαντες πίστεως. Ἐπειδὴ
[5, 8]	μηδαμῶς ὁμονοῆσαι εἰς τὴν πίστιν	τῆς	ἐν Νικαίᾳ συνόδου. Οἱ δὲ
[5, 14]	ὁ Σύμμαχος πρῶτος μὲν ἦν	τῆς	ἐν Ῥώμῃ συγκλήτου· ἐθαυμάζετο δὲ
[5, 14]	ἀσμένως προσεδέχετο. Λεοντίῳ γοῦν ἐπισκόπῳ	τῆς	ἐν Ῥώμῃ τῶν Ναυατιανῶν ἐκκλησίας
[5, 22]	καίτοι καὶ αὐτὸς ἐξ ἐγχωρίου	τῆς	ἐν Σμύρνῃ συνηθείας, τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ
[5, 12]	τε αὖθις ἐκ τῆς Ἀντιοχείας	τῆς	ἐν Συρίᾳ μεταπεμψάμενοι, ὑπ´ αὐτῷ
[5, 3]	Παυλίνῳ, οἱ δὲ ὑπὸ Μελιτίῳ	τῆς	ἐξορίας ἀνακληθέντι ἐτάττοντο. Καὶ τῶν
[5, 9]	σῶμα σὺν τιμῇ μετεκόμισεν ἀπὸ	τῆς	ἐξορίας· ὅτε καὶ ὁ τῆς
[5, 16]	γίνεσθαι τῇ Θεοφίλου φροντίδι. Ταύτης	τῆς	ἐξουσίας δραξάμενος ὁ Θεόφιλος, παντοῖος
[5, 21]	ἐκέλευον. Τοῦ δὲ τὴν διαφωνίαν	τῆς	ἑορτῆς αἰτίαν τῆς λύπης εἶναι
[5, 22]	Κωνσταντῖνος τοῖς διαφωνοῦσι περὶ ταύτης	τῆς	ἑορτῆς γράφων παρῄνεσεν, ὅπως ἂν
[5, 22]	παρὰ τούτους, οἱ πρὸ ἑπτὰ	τῆς	ἑορτῆς ἑβδομάδων τῆς νηστείας ἀρχόμενοι,
[5, 22]	μὴ σώζουσι, δεῖν ἕπεσθαι περὶ	τῆς	ἑορτῆς ἔλεγον· οἱ δὲ μετ´
[5, 22]	ἀνατολικὰ μέρη, τὸ σάββατον μὲν	τῆς	ἑορτῆς ἐτήρουν, διεφώνουν δὲ περὶ
[5, 21]	τῶν ἀποστόλων, διαφωνοῦντας περὶ ταύτης	τῆς	ἑορτῆς, κοινωνεῖν τε ἀλλήλοις, καὶ
[5, 21]	χωρισμὸν τῆς ἐκκλησίας τὴν διαφωνίαν	τῆς	ἑορτῆς· μηδὲ μὴν τοὺς ἐν
[5, 22]	δοκοῦσιν οὔτε οἱ πάλαι περὶ	τῆς	ἑορτῆς ταύτης εὐλόγως πεφιλονεικηκέναι, οὔτε
[5, 22]	Τὸ δὲ ἐν αὐτῇ περὶ	τῆς	ἑορτῆς τοῦ Πάσχα μέρος τοῦτον
[5, 21]	τούτοις ὀμόσαντος, ἐκφέρουσι κανόνα περὶ	τῆς	ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ὃν ἐκάλεσαν
[5, 21]	Τοῦ ὅρου τοίνυν τούτου περὶ	τῆς	ἑορτῆς τοῦ Πάσχα παρ´ αὐτῶν
[5, 8]	καθ´ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἵνα ἡ	τῆς	ἐπαρχίας σύνοδος διοικῇ. Τούτοις καὶ
[5, 26]	τὸ σῶμα· προσδοκήσας δὲ ἐκ	τῆς	ἐπιγενομένης ἀρρωστίας τέλος ἔχειν αὐτῷ
[5, 21]	ἐπισκοπῆς ὠρέγετο δράξασθαι. Προσλαβὼν οὖν	τῆς	ἐπιθυμίας ἑαυτοῦ συνίστορας δύο πρεσβυτέρους
[5, 22]	γὰρ αὐτῶν ἐν τῷ καιρῷ	τῆς	ἐπισκοπῆς καὶ παῖδας ἐκ τῆς
[5, 21]	ἐσπούδαζε· σὺν δὲ τούτῳ καὶ	τῆς	ἐπισκοπῆς ὠρέγετο δράξασθαι. Προσλαβὼν οὖν
[5, 23]	διενεχθέντος, ὃν αὐτὸς εἰς ἐπισκοπὴν	τῆς	Ἐφέσου προεβέβλητο. Οὗτοι δὲ οὐ
[5, 26]	ἀρρωστίας τέλος ἔχειν αὐτῷ τὰ	τῆς	ζωῆς, μείζονα τῆς τελευτῆς περὶ
[5, 14]	ὁ τοῦ βασιλέως Γρατιανοῦ φονεὺς	τῆς	ἥττης αἰσθόμενος, εἰς τὸν παρακείμενον
[5, 14]	νίκης τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου, καὶ	τῆς	ἥττης τοῦ τυράννου. Τοῦ δὲ
[5, 25]	Οὐαλεντινιανοῦ τοῦ μικροῦ ἀναιρέσεως, καὶ	τῆς	Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως κατὰ τοῦ
[5, 22]	τὰ τοιαῦτα φησί· Μετατιθεμένης γὰρ	τῆς	ἱερωσύνης, ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου
[5, 22]	καθὰ ἐκεῖνος ἐν τῇ τρίτῃ	τῆς	Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας φησίν. Ἀλλ´ οὗτοι
[5, 22]	ἀπαιτεῖν δοκεῖ, καὶ οὐδεμίαν μετὰ	τῆς	Ἰουδαίων ἐπιορκίας ἔχειν κοινωνίαν. Τοιαύτη
[5, 2]	Θεοδόσιον, ἄνδρα ἐκ τῶν εὐπατριδῶν	τῆς	Ἱσπανίας καταγόμενον, πολλά τε κατὰ
[5, 0]	προοιμίῳ αὐτάρκως εἰρήσθω. Ἤδη δὲ	τῆς	ἱστορίας ἁπτώμεθα. ~Ὡς μετὰ τὸν
[5, 0]	~ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ. Πρὶν ἀρξώμεθα	τῆς	ἱστορίας τοῦ πέμπτου βιβλίου, φαμὲν
[5, 11]	οὖν ὡς εἶχεν ἀναχωρεῖ ἀπὸ	τῆς	Ἰταλίας· καὶ ἐπὶ τὴν Ἰλλυρίδα
[5, 14]	περιόντα γεγραφὼς καὶ διεξελθὼν, τῷ	τῆς	καθοσιώσεως ἐγκλήματι ἔνοχος ὕστερον γέγονεν·
[5, 10]	γιγάντων, διέσπαρτο, καὶ ἀνατέτραπτο ὁ	τῆς	κακίας πύργος αὐτῶν. Γνοὺς δὲ
[5, 22]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν Καισαρείᾳ	τῆς	Καππαδοκίας καὶ ἐν Κύπρῳ, ἐν
[5, 22]	πᾶν σάββατον νηστεύουσιν. Ἐν Καισαρείᾳ	τῆς	Καππαδοκίας τοὺς μετὰ τὸ βάπτισμα
[5, 8]	Ἑλλάδιος ὁ μετὰ Βασίλειον Καισαρείας	τῆς	Καππαδοκῶν ἐπίσκοπος, Γρηγόριος ὁ Νύσσης
[5, 11]	Γρατιανὸν ἀνεῖλε δόλῳ· ὅτε καὶ	τῆς	κατὰ Ἀμβροσίου τοῦ ἐπισκόπου Μεδιολάνων
[5, 22]	ὅμοια Ἰουδαίοις καταδικάζεσθαι, τὴν ἐκ	τῆς	κατάρας ψῆφον αὐτοῖς ἐπιφέροντας. Ἀλλὰ
[5, 15]	πλημμέλημα. Οὕτως τε τῷ Φλαβιανῷ	τῆς	κοινωνίας ἀποδοθείσης, ὁ ἐν Ἀντιοχείᾳ
[5, 22]	ἐπιτελοῦντες τὴν τοῦ Πάσχα ἑορτὴν	τῆς	κοινωνίας οὐδαμῶς ἐχωρίζοντο. Καὶ ὅτι
[5, 22]	μετὰ τὸ βάπτισμα ἡμαρτηκότας ἐξωθοῦσι	τῆς	κοινωνίας, ὡς οἱ Ναυατιανοί· τὸ
[5, 8]	ὁμοουσίῳ‘ συντίθεσθαι. Ταῦτα ἀποκρινάμενοι ἀπηλλάγησαν	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως· ἔγραφον δὲ τοῖς κατὰ
[5, 1]	βάρβαροι πάλιν ἕως τῶν τειχῶν	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως ἐλθόντες τὰ περὶ αὐτὴν
[5, 14]	μεταπέμπεται αὐτὸν ὁ πατὴρ ἐκ	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως. Ἦσαν οὖν ἐν τῇ
[5, 26]	τάχος τὸν υἱὸν Ὁνώριον ἐκ	τῆς	Κωνσταντινουπόλεως, καταστῆσαι τὰ ἑσπέρια μέρη
[5, 21]	τὴν διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς αἰτίαν	τῆς	λύπης εἶναι λέγοντος, δεῖν γὰρ
[5, 21]	ἐπὶ τῆς συνόδου τὰς αἰτίας	τῆς	λύπης ἐκέλευον. Τοῦ δὲ τὴν
[5, 22]	Κυριακῆς ἀεὶ περὶ ἑσπέραν μετὰ	τῆς	λυχναψίας οἱ πρεσβύτεροι καὶ ἐπίσκοποι
[5, 11]	Ἰλλυρίδα γενόμενος γῆν ἐν Θεσσαλονίκῃ	τῆς	Μακεδονίας διέτριβεν. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς
[5, 3]	Κατὰ δὲ τὸν χρόνον τοῦτον,	τῆς	μὲν ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας Δάμασος
[5, 8]	αἱρέσεως προεστῶτας ἐκάλεσε. Συνῆλθον οὖν	τῆς	μὲν ὁμοουσίου‘ πίστεως, ἐκ μὲν
[5, 19]	καὶ ἔργον τι δεικνύειν ἔχῃ	τῆς	μετανοίας ἄξιον. Ἡ δὲ γυνὴ
[5, 19]	χρόνον ἔδοξε καὶ τοὺς ἐπὶ	τῆς	μετανοίας περιελεῖν πρεσβυτέρους τῶν ἐκκλησιῶν
[5, 19]	πίστιν ὁμόφρονες Ναυατιανοὶ, τὸν ἐπὶ	τῆς	μετανοίας πρεσβύτερον παρῃτήσαντο. Ναυατιανοὶ μὲν
[5, 19]	Νεκταρίῳ περιελεῖν μὲν τὸν ἐπὶ	τῆς	μετανοίας πρεσβύτερον, συγχωρῆσαι δὲ ἕκαστον
[5, 19]	τῶν εὐγενῶν προσῆλθεν τῷ ἐπὶ	τῆς	μετανοίας πρεσβυτέρῳ· καὶ κατὰ μέρος
[5, 19]	Νοεμβρίου μηνός. ~Περὶ τῶν ἐπὶ	τῆς	μετανοίας πρεσβυτέρων, ὅπως τηνικαῦτα περιῃρέθησαν.
[5, 19]	κανόνι τὸν πρεσβύτερον τὸν ἐπὶ	τῆς	μετανοίας προσέθεσαν, ὅπως ἂν οἱ
[5, 11]	ἐπιγενόμενον ἔπαυσε τὴν κατὰ Ἀμβροσίου	τῆς	μητρὸς τοῦ βασιλέως ὀργήν. Οὐαλεντινιανὸς
[5, 10]	ἤδη καὶ εἰς ἑαυτοὺς, οἱ	τῆς	μιᾶς ὄντες αἱρέσεως. Ἡ οὖν
[5, 25]	συνεργὸν λαβὼν Ἀρβογάστην, ὃς ἐκ	τῆς	μικρᾶς Γαλατίας ὁρμώμενος στρατιωτικοῦ μὲν
[5, 6]	δόγματι πολλῶν ἐπισκόπων Γρηγόριος ἀπὸ	τῆς	Ναζιανζοῦ πρὸς τὴν Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκοπὴν
[5, 22]	πρὸ ἑπτὰ τῆς ἑορτῆς ἑβδομάδων	τῆς	νηστείας ἀρχόμενοι, καὶ τρεῖς μόνας
[5, 14]	τὸ δεύτερον καὶ Κυνηγίου. ~Περὶ	τῆς	νίκης τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου, καὶ
[5, 22]	τῆς ἐπισκοπῆς καὶ παῖδας ἐκ	τῆς	νομίμης γαμετῆς πεποιήκασιν. Ἀλλὰ τοῦ
[5, 26]	υἱοῦ ἐν τῇ Μεδιολάνῳ, ἀνερρώσθη	τῆς	νόσου, ἱπποδρομίας τε ἐπινικίους ἐπιτελεῖ·
[5, 6]	ἐπισκόπου βαπτίζεται. Ἀναρρωσθεὶς οὖν ἐκ	τῆς	νόσου μετ´ οὐ πολλὰς τὰς
[5, 21]	τὸν Μαρκιανόν. Καὶ μικρὸν ῥαΐσας	τῆς	νόσου πρόεισιν εἰς τὴν ἐκκλησίαν,
[5, 26]	Μεδιολάνῳ μετεκαλέσατο· καὶ μικρὸν δόξας	τῆς	νόσου ῥαΐσαι ἱπποδρομίαν τελεσάμενος κατ´
[5, 12]	Ἀρειανοὶ δὲ Μαρῖνόν τινα ἐπίσκοπον	τῆς	οἰκείας αἱρέσεως ἐκ Θρᾴκης μεταστειλάμενοι,
[5, 22]	ἕτερα τοιαῦτα. Τῶν γὰρ πανταχοῦ	τῆς	οἰκουμένης ἐκκλησιῶν ἐν ἡμέρᾳ σαββάτων
[5, 22]	καὶ μεσημβρινῶν καὶ ἀρκτῴων μερῶν	τῆς	οἰκουμένης παραφυλάττουσιν ἐκκλησίαι, καί τινες
[5, 7]	Ἀντεισῄεσαν δὲ καὶ ἀπελάμβανον οἱ	τῆς	ὁμοουσίου‘ πίστεως τὰς ἐκκλησίας. ~Περὶ
[5, 10]	προσέκειτο. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ οἱ	τῆς	ὁμοουσίου‘ πίστεως τῶν λυπηρῶν τελέως
[5, 10]	οὖν Νεκτάριος μὲν καὶ Ἀγέλιος	τῆς	ὁμοουσίου‘ προεστῶτες πίστεως, Ἀρειανῶν δὲ
[5, 22]	ὀνομάζουσι· καὶ ἄλλος ἄλλον λόγον	τῆς	ὀνομασίας εὑρεσιλογοῦντες ἀποδιδόασιν. Ἔστι δὲ
[5, 22]	πιστεύοντας ἠλευθέρωσαν· ὑποτύπωσιν δὲ ἀσφαλῆ	τῆς	ὀρθῆς πολιτείας, καὶ πρὸς τὴν
[5, 25]	τὰ τῶν ἀντιπάλων μετὰ σφοδροτέρας	τῆς	ὁρμῆς ἔφερε κατ´ αὐτῶν· τοσοῦτον
[5, 25]	~Περὶ τῆς τυραννίδος Εὐγενίου, καὶ	τῆς	Οὐαλεντινιανοῦ τοῦ μικροῦ ἀναιρέσεως, καὶ
[5, 2]	καταγνούς τε τοῦ θείου Οὐάλεντος	τῆς	περὶ τοὺς Χριστιανοὺς ὠμότητος, τοὺς
[5, 8]	Ἰκονίου, καὶ Ὄπτιμος ὁ Ἀντιοχείας	τῆς	Πισιδίας. Τὰ δὲ κατὰ τὴν
[5, 21]	μὴ διακρίνεσθαι πρὸς τοὺς οἰκείους	τῆς	πίστεως, τοὺς μὴ τὸν αὐτὸν
[5, 1]	τηνικαῦτα τοῦ δήμου ἀγωνισαμένου, πόρρω	τῆς	πόλεως ἀπεχώρησαν οἱ βάρβαροι. ~Ὡς
[5, 5]	καὶ ἐν μιᾷ τῶν πρὸ	τῆς	πόλεως ἐκκλησιῶν παρασκευάζουσιν ἐνθρονισθῆναι αὐτόν.
[5, 7]	Γρηγόριος ὁ Ναζιανζοῦ μετατεθεὶς ἔνδον	τῆς	πόλεως ἐν μικρῷ εὐκτηρίῳ τὰς
[5, 7]	βασιλέως Θεοδοσίου ὁμόνοιαν φεύγοντες ὑπεξῆλθον	τῆς	πόλεως, ἐν ὑπατείᾳ Γρατιανοῦ τὸ
[5, 7]	ἢ προσθέσθαι τῷ ὁμοουσίῳ ἢ	τῆς	πόλεως ἐξιέναι· ὅπερ μᾶλλον ἐποίησεν.
[5, 18]	ἐφιλοτιμήσατο· καὶ περιεῖλε διττὴν αἰσχύνην	τῆς	πόλεως· μίαν μὲν τήνδε. Ἦσαν
[5, 10]	ὁμοφρονοῦντες τοῖς τοῦ ὁμοουσίου ἔνδον	τῆς	πόλεως συνάγειν ἐπετράπησαν· οἱ δὲ
[5, 15]	τῶν ἐκκλησιῶν ἐξωθηθέντες ἐν προαστείοις	τῆς	πόλεως τὰς συναγωγὰς ἐποιήσαντο. Ἐν
[5, 7]	Ἱερουσαλήμ. Ἀλλ´ ἔξω τῶν πυλῶν	τῆς	πόλεως τὰς συναγωγὰς τοῦ λοιποῦ
[5, 7]	τῇ ἑξῆς συναχθησομένους ἡμᾶς ἔξω	τῆς	πόλεως. Ταῦτα εἶπε, καὶ ἐξῆλθεν·
[5, 7]	εὐαγγελίῳ· Ἐὰν ὑμᾶς διώκωσιν ἐκ	τῆς	πόλεως ταύτης, φεύγετε εἰς τὴν
[5, 17]	ἀπόστολος, καὶ ἔλαθε τὸν ἄρχοντα	τῆς	πονηρίας διάβολον, πολλῷ μᾶλλον τοὺς
[5, 8]	αὐτοῖς τοὺς περὶ Ἐλεύσιον, ὑπομιμνήσκοντες	τῆς	πρεσβείας, ἧς αὐτοὶ πρὸς Λιβέριον
[5, 10]	προεστῶτες τῶν ἄλλων θρησκειῶν ἐκ	τῆς	πρὸς ἑαυτοὺς διαφωνίας ἐν καταγνώσει
[5, 10]	αἱρέσεων συγκροτηθῆναι παρεσκεύασε, νομίσας ἐκ	τῆς	πρὸς ἑαυτοὺς τῶν ἐπισκόπων διαλέξεως
[5, 22]	Γορδιανοῦ μαρτυρήσας, Ἀνικήτῳ τῷ ἐπισκόπῳ	τῆς	Ῥώμης ἐκοινώνει, μηδὲν διακρινόμενος περὶ
[5, 15]	οὗ καὶ κατήλλαξε Δάμασον τὸν	τῆς	Ῥώμης ἐπίσκοπον. Ἀμφότεροι γὰρ πρὸς
[5, 22]	ἐπιτελοῦντας οὐδέποτε διεφέροντο· ἕως ὁ	τῆς	Ῥώμης ἐπίσκοπος Βίκτωρ ἄμετρα θερμανθεὶς,
[5, 22]	ἐχωρίζοντο. Καὶ ὅτι Πολύκαρπος ὁ	τῆς	Σμύρνης ἐπίσκοπος, ὁ ὕστερον ἐπὶ
[5, 25]	τηλικούτων κακῶν αἴτιος, μετὰ δύο	τῆς	συμβολῆς ἡμέρας φεύγων, ὡς ἔγνω
[5, 21]	τὸν Σαββάτιον, καὶ προτιθέναι ἐπὶ	τῆς	συνόδου τὰς αἰτίας τῆς λύπης
[5, 21]	Πάζῳ συνελθόντες ἐτύπωσαν, ὑπονοήσαντες οἱ	τῆς	συνόδου φιλοκαθεδρίας ἕνεκεν προφασίζεσθαι τὸν
[5, 4]	ἐσπούδασαν. Συναχθέντες δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ	τῆς	Συρίας αὖθις ἐδογμάτισαν ἐκτρέπεσθαι τὴν
[5, 22]	βαπτισθέντες ἀποθνήσκουσιν. Ἐν Ἀντιοχείᾳ δὲ	τῆς	Συρίας ἡ ἐκκλησία ἀντίστροφον ἔχει
[5, 26]	αὐτῷ τὰ τῆς ζωῆς, μείζονα	τῆς	τελευτῆς περὶ τῶν δημοσίων πραγμάτων
[5, 22]	Ἰωάννου τοῦ ἀποστόλου τὴν παρατήρησιν	τῆς	τεσσαρεσκαιδεκάτης παραδεδόσθαι αὐτοῖς· οἱ δὲ
[5, 8]	Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον τὰ πρεσβεῖα ἔχειν	τῆς	τιμῆς μετὰ τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον,
[5, 22]	δέχονται. Αἴτιοι γὰρ, ὡς ἡγοῦμαι,	τῆς	τοιαύτης διαφωνίας οἱ κατὰ καιρὸν
[5, 7]	ἔχει τὴν θεωρίαν εἰδὼς, ἐκ	τῆς	τοῦ κόσμου διαγωγῆς τούτους φεύγοντας
[5, 25]	Τοῦτον δὴ τὸν τρόπον γενομένης	τῆς	τοῦ πολέμου τροπῆς, ὁ τύραννος
[5, 10]	μὲν ἄλλα πάντα ὡς χωρισμὸν	τῆς	Τριάδος εἰσάγοντα μεμψάμενος ἔρρηξε· μόνην
[5, 18]	πολλούς· τοὺς μὲν τῇ χρείᾳ	τῆς	τροφῆς εἰσιόντας, τοὺς δὲ καὶ
[5, 25]	ἐταράττετο ἐξ αἰτίας τοιαύτης. ~Περὶ	τῆς	τυραννίδος Εὐγενίου, καὶ τῆς Οὐαλεντινιανοῦ
[5, 21]	γὰρ αὐτοὺς μὴ ἀξίους εἶναι	τῆς	τῶν μυστηρίων κοινωνίας· προϊὼν δὲ
[5, 22]	τε τὰ συνάξεως γίνεται, δίχα	τῆς	τῶν μυστηρίων τελετῆς. Καὶ τοῦτο
[5, 14]	Μαξίμῳ ταττόμενοι οὐδὲ τὴν ἐκ	τῆς	φήμης προσβολὴν ἐνεγκεῖν ἐδυνήθησαν· ἀλλὰ
[5, 23]	τῆς Ψαθυριανῶν ὄντος αἱρέσεως, πεισθέντες	τῆς	φιλονεικίας ἐπαύσαντο, καὶ ἡνώθησαν, ὥσπερ
[5, 21]	ἁπλουστέρων, καὶ μάλιστα οἱ ἐκ	τῆς	Φρυγίας καὶ Γαλατίας ὁρμώμενοι, νομίζοντες
[5, 21]	Πάσχα ἑορτὴν ἐν Πάζῳ κώμῃ	τῆς	Φρυγίας, ὥς μοι καὶ πρότερον
[5, 23]	τὴν ὑπατείαν τοῦ στρατηλάτου Πλῖνθα,	τῆς	Ψαθυριανῶν ὄντος αἱρέσεως, πεισθέντες τῆς
[5, 19]	ἵνα μὴ ἔξω τῆς ἀληθείας	τι	γράφοιμι. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν
[5, 19]	σὺν τῇ ὁμολογίᾳ καὶ ἔργον	τι	δεικνύειν ἔχῃ τῆς μετανοίας ἄξιον.
[5, 17]	τὸν χαρακτῆρα ἐνόμιζον. Ἕλληνες δέ	τι	κοινὸν Χριστῷ καὶ Σαράπιδι ἔλεγον·
[5, 22]	δὲ τὴν τῶν ἀποστόλων νομοθεσίαν	τιθέμενοι·	λανθάνοντες ἑαυτοὺς, ὅτι ἐναντία οἷς
[5, 10]	οὐκ ἀρνησαμένων, ἀλλὰ καὶ πάνυ	τιμᾷν	αὐτοὺς ὡς καθηγητὰς εἰπόντων, αὖθις
[5, 22]	Πάσχα καὶ τὰς ἄλλας ἑορτὰς	τιμᾷν,	τῇ εὐγνωμοσύνῃ τῶν εὐεργετηθέντων κατέλιπον.
[5, 9]	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου τὸ σῶμα σὺν	τιμῇ	μετεκόμισεν ἀπὸ τῆς ἐξορίας· ὅτε
[5, 9]	μοι καὶ πρότερον εἴρηται. Σὺν	τιμῇ	οὖν καὶ σεβάσματι πολλῷ δεξάμενος,
[5, 22]	τινὸς κατὰ χώρας διάφορον ἐσχηκέναι	τιμήν.	Διὸ περιττολογοῦσιν οἱ τὴν ἐν
[5, 8]	ἐπίσκοπον τὰ πρεσβεῖα ἔχειν τῆς	τιμῆς	μετὰ τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ
[5, 8]	ὁμοουσίου‘ πίστεως, ἐκ μὲν Ἀλεξανδρείας	Τιμόθεος·	ἐκ δὲ Ἱεροσολύμων Κύριλλος, τότε
[5, 3]	διάγων· τῆς δὲ ὁμοουσίου‘ πίστεως	Τιμόθεος	μετὰ Πέτρον προΐστατο. Ἐν δὲ
[5, 12]	τὸ πρῶτον καὶ Βαύδωνος, τελευτήσαντος	Τιμοθέου	τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος τὴν
[5, 8]	Τὰ δὲ κατὰ τὴν Αἴγυπτον	Τιμοθέῳ	τῷ Ἀλεξανδρείας προσενεμήθη. Τῶν δὲ
[5, 25]	εἶναι ἐλλόγιμος πλέον τῶν ἄλλων	τιμώμενος,	τὴν τύχην μετρίως οὐκ ἔνεγκεν.
[5, 18]	τῶν σειομένων κωδώνων ἡ ἐφύβριστος	τιμωρία	τοῖς πᾶσιν ἐγνωρίζετο. Ταῦτα οὐκ
[5, 22]	ἡμῖν παρήγγειλαν· οὐδὲ καταδίκην ἢ	τιμωρίαν	ἢ κατάραν, ὡς ὁ Μωϋσέως
[5, 0]	ἡμετέρων πλημμελημάτων λαμβάνειν τὰς ἀρχάς·	τιμωρίας	δὲ ἕνεκεν ἐπιφέρεσθαι τὰ κακὰ,
[5, 12]	βίου ἐχρήσατο. Ἀρειανοὶ δὲ Μαρῖνόν	τινα	ἐπίσκοπον τῆς οἰκείας αἱρέσεως ἐκ
[5, 22]	ἢ νουμηνίας, ἢ σαββάτου, ἅ	τινά	ἐστι σκιὰ τοῦ μέλλοντος. Καὶ
[5, 24]	θάνατον. Γέγονε δὲ ἐπὶ χρόνον	τινὰ	καὶ ἐν Μακεδονιανοῖς διχόνοια, Εὐτροπίου
[5, 10]	ἀπεργάζονται· καὶ διὰ τοῦτο τοιάνδε	τινὰ	συμβουλὴν τῷ Νεκταρίῳ ὑπέθετο. Εὖ
[5, 23]	αὐτοῖς ἐριστικαὶ ζητήσεις εἰς ἄτοπά	τινα	τοὺς λόγους αὐτῶν προήγαγον. Ἐπεὶ
[5, 24]	αὐτῇ γενόμενα πλατύτερον διηγοῦμαι· ὅτι	τινα	τούτων καὶ αὐτοψίᾳ ἱστόρησα, καὶ
[5, 0]	αἰτίαν, τῇ ἐκκλησιαστικῇ ἱστορίᾳ καί	τινα	τῶν δημοσίων πραγμάτων ἐπισυμπλέκομεν. Τὰ
[5, 13]	πολλαπλασίους εἰργάζοντο. Ἐπεὶ δὲ ἕτερά	τινα	τῶν λεγομένων αὐτοὺς τοὺς πεπλακότας
[5, 22]	δοξάντων τῷ συγγραφεῖ διαφωνιῶν κατά	τινας	τόπους περὶ τοῦ Πάσχα καὶ
[5, 21]	ἐκκλησίας ὑπανεχώρει, λυπεῖσθαι‘ λέγων πρός	τινας·	ὑπονοεῖν γὰρ αὐτοὺς μὴ ἀξίους
[5, 7]	καθ´ ἑαυτὸν ὑπερβάλλων, γνοὺς διαγογγύζοντάς	τινας,	ὡς εἴη ὑπερόριος, ἀσμένως τὴν
[5, 22]	καὶ ἀκροδρύων καὶ ὠῶν ἀπέχονται·	τινὲς	δὲ καὶ ξηροῦ ἄρτου μόνου
[5, 22]	μικρὰν Ἀσίαν τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην παρετήρουν·	τινὲς	δὲ περὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη,
[5, 22]	τῶν ἐμψύχων ἰχθῦς μόνους μεταλαμβάνουσι.	Τινὲς	δὲ σὺν τοῖς ἰχθύσι καὶ
[5, 22]	πλὴν τῶν ἐπάναγκες‘ ὀφειλόντων φυλάττεσθαι.	Τινὲς	δὲ τούτων ἀμελήσαντες ἀδιάφορον μὲν
[5, 24]	Ἴσως δ´ ἂν καὶ ἄλλαι	τινες	εἶεν θρησκεῖαι ἐκ τούτων γινόμεναι
[5, 22]	ἐθνῶν, χαίρειν. Ἐπειδὴ ἠκούσαμεν ὅτι	τινες	ἐξ ἡμῶν ἐξελθόντες ἐτάραξαν ὑμᾶς
[5, 22]	ἑαυτοὺς διεφώνησαν· καὶ οὐχ ὥς	τινες	ἐπεθρύλησαν, ἡ ἐπὶ Κωνσταντίνου σύνοδος
[5, 3]	αὐτῷ τοὺς κατὰ βαρβάρων ἀγῶνας.	~Τίνες	ἐπίσκοποι τῶν μεγάλων ἐκκλησιῶν τηνικαῦτα
[5, 22]	τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Εὐσέβιος λέγει.	Τινὲς	μὲν οὖν, ὡς ἔφην, κατὰ
[5, 21]	πολλοὺς οὐκ ἠδύνατο. Διὸ καί	τινες	τῶν ἁπλουστέρων, καὶ μάλιστα οἱ
[5, 17]	τὸ σύμβολον. Τούτων δὲ ἀμφισβητουμένων,	τινες	τῶν Ἑλλήνων τῷ Χριστιανισμῷ προσελθόντες,
[5, 22]	τῆς οἰκουμένης παραφυλάττουσιν ἐκκλησίαι, καί	τινες	τῶν κατὰ τὴν ἑῴαν τόπων.
[5, 22]	ἐπέλυσαν· οὐ κεράμιον ὕδατος βαστάσαι	τινὶ	ἐπέτρεψαν, ἵνα τὰ σύμβολα πληρωθῇ·
[5, 10]	εὖ πράττειν γενέσθαι· θείᾳ γάρ	τινι	προνοίᾳ ὑπὸ τοὺς αὐτοὺς χρόνους
[5, 22]	καὶ οἱ ἐν Ῥώμῃ ἔκ	τινος	ἀρχαίας παραδόσεως τοῦτο ποιεῖν παρῃτήσαντο.
[5, 22]	τοῦ σωτηριώδους πάθους ἐξ ἔθους	τινὸς	ἐπετέλεσαν. Οὐ γὰρ νόμῳ τοῦτο
[5, 19]	Νεκταρίου τοῦ ἐπισκόπου μετέθεσαν, τοιούτου	τινὸς	ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν συμβάντος. Γυνή
[5, 22]	ἑορτὴ παρ´ ἑκάστοις ἐκ συνηθείας	τινὸς	ἰδιάζουσαν ἔσχε τὴν παρατήρησιν, διὰ
[5, 22]	ἑορτὴν τοῦ Πάσχα ἐκ συνηθείας	τινὸς	κατὰ χώρας διάφορον ἐσχηκέναι τιμήν.
[5, 22]	ἀπόδειξιν· ὅτι μέντοι ἐκ συνηθείας	τινὸς	μᾶλλον κατὰ χώρας ἐπιτελεῖται ἡ
[5, 18]	ἀκρασίαν αἰσχρᾶς ἡδονῆς. Ἐκ γάρ	τινος	μηχανῆς ἐκ τοῦ καπηλείου εἰς
[5, 22]	ὠκεανοῦ, μετὰ ἰσημερίαν ἐξ ἀρχαίας	τινος	παραδόσεως τὸ Πάσχα ποιήσαντες εὑρίσκονται.
[5, 0]	τῶν δημοσίων ταραττομένων, ὡς ἔκ	τινος	συμπαθείας καὶ τὰ τῶν ἐκκλησιῶν
[5, 16]	μείζονα. Μιᾷ γὰρ ὁρμῇ ἔκ	τινος	συνθήματος κατὰ τῶν Χριστιανῶν χωρήσαντες
[5, 0]	τὴν διαδοχὴν τούτων μὴ ἔκ	τινος	συντυχίας δύνασθαι νομίζειν, ἀλλ´ ἐκ
[5, 4]	πρὸς Λιβέριον πρεσβείαν ἀδιάφορον ἕως	τινὸς	χρόνου τὴν κοινωνίαν ἐποιοῦντο, κατὰ
[5, 0]	κακὰ, εἴγε κατὰ τὸν ἀπόστολον,	τινῶν	ἀνθρώπων αἱ ἁμαρτίαι πρόδηλοί εἰσιν,
[5, 7]	Γρηγορίου εἰσελθόντος ἐν Κωνσταντινουπόλει, καί	τινων	ἐπισκόπων ἐπὶ τούτῳ διαγογγυσάντων, αὐτὸς
[5, 10]	τὸν ἐπίσκοπον, ἐκοινολογεῖτο πρὸς αὐτὸν,	τίς	ἂν γένοιτο μηχανὴ ὅπως ἂν
[5, 24]	ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει δὲ Εὐτύχιός	τις	ἐκ ψυχροῦ ζητήματος ἐχωρίσθη τῶν
[5, 24]	διῃρέθησαν. Πρῶτον μὲν γὰρ Θεοφρόνιός	τις	Καππαδόκης, ὑπὸ Εὐνομίῳ τὰ ἐριστικὰ
[5, 17]	λόγῳ προσήρμοσεν. Εἰ μὴ ἄρα	τις	λέγοι ἐνηργηκέναι τὸν τοῦ Θεοῦ
[5, 8]	Ναζιανζὸν ἀπαίρειν ἐστέλλετο. Ἦν δέ	τις	Νεκτάριος ὄνομα, συγκλητικοῦ μὲν γένους,
[5, 22]	διδασκαλίαν πεποίηται· οὐκ εἰς ἀνώγεόν	τις	οἴκημα ἐκ παντὸς τελέσαι τὸ
[5, 25]	Κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη γραμματικός	τις	ὀνόματι Εὐγένιος, Ῥωμαϊκοὺς παιδεύων λόγους,
[5, 0]	τῶν ἐκκλησιῶν ἐταράττετο. Εἰ γάρ	τις	παρατηρήσει, συνακμάσαντα εὑρήσει τά τε
[5, 22]	ἐπὶ τῆς ἐκκλησίας διδάξας. Ὅς	τις	σοφὸς ὢν διδάσκαλος, καὶ κατιδὼν
[5, 19]	τούτου τῶν ἱερωμένων ἀνδρῶν, Εὐδαίμων	τις	τῆς ἐκκλησίας πρεσβύτερος, Ἀλεξανδρεὺς τὸ
[5, 18]	τῇ παγίδι ταύτῃ τῶν στρατιωτῶν	τις	τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου ἐνέπεσεν· ἐπεὶ
[5, 22]	ἑορτὴν δικαιωθῆναι νομίζοντες. Οὐ γάρ	τις	τῶν διδασκάλων ἐκ πλοίου ποτὲ
[5, 19]	ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν συμβάντος. Γυνή	τις	τῶν εὐγενῶν προσῆλθεν τῷ ἐπὶ
[5, 23]	δὲ οὗτοι Ψαθυριανοὶ, ὅτι Θεόκτιστός	τις	ψαθυροπώλης, Σύρος τὸ γένος, διαπύρως
[5, 0]	πρόδηλοί εἰσιν, εἰσάγουσαι εἰς κρίσιν·	τισὶ	δὲ καὶ ἐπακολουθοῦσιν. Διὰ ταύτην
[5, 16]	θρησκείας φυλάττηται. Ἑλλάδιος δὲ παρά	τισιν	ηὔχει, ὡς ἐννέα εἴη ἄνδρας
[5, 19]	γὰρ μόνως ἔχειν τὴν ἐκκλησίαν	τὸ	ἀβλασφήμητον. Ταῦτα παρὰ τοῦ Εὐδαίμονος
[5, 22]	μὴ φόβῳ, μηδὲ ἐξ ἀνάγκης	τὸ	ἀγαθὸν κατεργάζοιτο. Τοιαύτη μὲν καὶ
[5, 22]	ὢν διδάσκαλος, καὶ κατιδὼν ὅτι	τὸ	ἀδύνατον τοῦ νόμου‘ Μωϋσέως ἀσθενεῖ
[5, 22]	τὰς ἑορτὰς οἱ ἄνθρωποι διὰ	τὸ	ἀνίεσθαι τῶν πόνων ἐν αὐταῖς,
[5, 22]	τῆς κοινωνίας, ὡς οἱ Ναυατιανοί·	τὸ	αὐτὸ δὲ καὶ Μακεδονιανοὶ ἐν
[5, 22]	εὑρεῖν συμφωνούσας ἀλλήλαις δύο ἐπὶ	τὸ	αὐτό. Πρεσβύτερος ἐν Ἀλεξανδρείᾳ οὐ
[5, 22]	Καισαρείᾳ τῆς Καππαδοκίας τοὺς μετὰ	τὸ	βάπτισμα ἡμαρτηκότας ἐξωθοῦσι τῆς κοινωνίας,
[5, 19]	τὰς ἁμαρτίας, ἃς ἐπεπράχει μετὰ	τὸ	βάπτισμα. Ὁ δὲ πρεσβύτερος παρήγγειλε
[5, 24]	ἀποκλίνω τὸν λόγον· πλὴν ὅτι	τὸ	βάπτισμα παρεχάραξαν· οὐ γὰρ εἰς
[5, 19]	προσέθεσαν, ὅπως ἂν οἱ μετὰ	τὸ	βάπτισμα πταίσαντες ἐπὶ τοῦ προβληθέντος
[5, 19]	τις τῆς ἐκκλησίας πρεσβύτερος, Ἀλεξανδρεὺς	τὸ	γένος, γνώμην τῷ ἐπισκόπῳ δίδωσι
[5, 23]	Γότθων ἐπίσκοπος, ἀνὴρ ἐπίμικτον ἔχων	τὸ	γένος· Γότθος μὲν ἦν ἐκ
[5, 23]	ὅτι Θεόκτιστός τις ψαθυροπώλης, Σύρος	τὸ	γένος, διαπύρως τῷ λόγῳ τῷδε
[5, 18]	ἂν μὴ λανθάνῃ τοὺς παριόντας	τὸ	γινόμενον· ἀλλ´ ἐκ τοῦ ἤχου
[5, 16]	ἕως οὗ κόρος τῶν φόνων	τὸ	γινόμενον ἔπαυσεν. Ἀπώλοντο γὰρ ἐν
[5, 22]	τοῦ νόμου‘ Μωϋσέως ἀσθενεῖ πρὸς	τὸ	γράμμα ἀποδοθῆναι, τὸν περὶ τοῦ
[5, 6]	τῇ τοῦ ὁμοουσίου‘ πίστει προσκείμενος.	Τὸ	δὲ βαπτισθῆναι διὰ τὴν ἀρρωστίαν
[5, 22]	εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου εὑρήσεις.	Τὸ	δὲ ἐν αὐτῇ περὶ τῆς
[5, 25]	Ἀρκαδίου τὸ τρίτον καὶ Ὁνωρίου	τὸ	δεύτερον. Ἀρβογάστης δὲ, ὁ τῶν
[5, 13]	ἐγένετο κατὰ τὴν ὑπατείαν Θεοδοσίου	τὸ	δεύτερον καὶ Κυνηγίου. ~Περὶ τῆς
[5, 10]	ἀνηγόρευσε κατὰ τὴν ὑπατείαν Μερογαύδου	τὸ	δεύτερον καὶ Σατορνίλου, τῇ ἑκκαιδεκάτῃ
[5, 10]	ὑπ´ αὐτῷ Σισίννιον ὄνομα πρὸς	τὸ	διαλεχθῆναι προεβάλλετο. Σισίννιος δὲ ἀνὴρ
[5, 22]	Αἰθιοπικὰ‘ προσηγόρευσε· φυλάσσεται δὲ τοῦτο	τὸ	ἔθος ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ αὐτῇ
[5, 8]	μετὰ τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ	τὸ	εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην. Ἐβεβαίωσάν
[5, 25]	τοῦ βασιλέως καθίσταται Διὰ δὲ	τὸ	εἶναι ἐλλόγιμος πλέον τῶν ἄλλων
[5, 21]	τῶν Κωνσταντίνου χρόνων ἕως εἰς	τὸ	ἕκτον ἔτος τῆς βασιλείας Θεοδοσίου,
[5, 10]	γνώμην· οὐ γὰρ ἠνέσχετο ὅσον	τὸ	ἐπ´ αὐτῷ θορύβων πληρῶσαι τὰς
[5, 15]	Φλαβιανὸν ἐχαλέπαινον οὐ μόνον διὰ	τὸ	ἐπιωρκηκέναι, ἀλλ´ ὅτι καὶ αἰτίαν
[5, 22]	τῶν μυστηρίων μεταλαμβάνουσι. Μετὰ γὰρ	τὸ	εὐωχηθῆναι καὶ παντοίων ἐδεσμάτων ἐμφορηθῆναι,
[5, 22]	θέσιν· οὐ γὰρ πρὸς ἀνατολὰς	τὸ	θυσιαστήριον, ἀλλὰ πρὸς δύσιν ὁρᾷ.
[5, 22]	γαμήσας πρὶν κληρικὸς γένηται, μετὰ	τὸ	κληρικὸς γενέσθαι συγκαθευδήσας αὐτῇ ἀποκήρυκτος
[5, 19]	φυλάττειν τὸ τοῦ ἀποστόλου παράγγελμα	τὸ	λέγον, Μηδὲ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις
[5, 22]	ἀνάγκης καὶ αὐτοὺς κατὰ τοῦτο	τὸ	μέρος ὅμοια Ἰουδαίοις καταδικάζεσθαι, τὴν
[5, 5]	Φλαβιανός· ὅρκῳ τε τούτους ἠσφαλίσαντο,	τὸ	μηδένα παρελθεῖν εἰς τὴν ἐπισκοπὴν,
[5, 22]	ἰδιάζουσαν ἔσχε τὴν παρατήρησιν, διὰ	τὸ	μηδένα τῶν ἀποστόλων, ὡς ἔφην,
[5, 16]	Ἑλλήνων μυστήρια· καὶ ἀνακαθαίρει μὲν	τὸ	Μιθρεῖον, καταστρέφει δὲ τὸ Σαραπεῖον.
[5, 10]	ἑκάστοις δεινοὶ τὰς λέξεις ἀκριβοῦντες	τὸ	οἰκεῖον δόγμα ἐνέγραφον· ὥριστό τε
[5, 11]	οὐδὲν εἶχε βλάπτειν τοὺς φρονοῦντας	τὸ	ὁμοούσιον· ἐπειδὴ δὲ κομιδῆ νέος
[5, 14]	ὑπερτιμᾶν, ἀλλὰ γὰρ καὶ Ναυατιανοὺς	τὸ	ὁμοούσιον‘ φρονοῦντας ἀσμένως προσεδέχετο. Λεοντίῳ
[5, 4]	ἀπέστησάν τε αὐτῶν καὶ τοῖς	τὸ	ὁμοούσιον‘ φρονοῦσι βεβαίως ἡνώθησαν. ~Περὶ
[5, 10]	δέχεται μὲν τοὺς συνεληλυθότας· καὶ	τὸ	παρ´ ἑκάστου δόγμα ἔγγραφον λαβὼν,
[5, 10]	ἀρχαίους τῶν διδασκάλων, ἡμέτερόν ἐστι	τὸ	παρασχεῖν τὰς βίβλους τῶν παλαιῶν,
[5, 1]	ἑαυτῶν τοῖς βαρβάροις ἀντεπεξῄεσαν, ἕκαστος	τὸ	παρατυγχάνον ἀντὶ ὅπλου λαμβάνοντες. Ἐδίδου
[5, 21]	ἣν ἐκ προλήψεως ἔχει, ποιεῖν	τὸ	Πάσχα εἰ βούλοιτο· μὴ διαφέρεσθαι
[5, 22]	τὴν ἐν Νικαίᾳ συνόδον παρατρέψαι	τὸ	Πάσχα ἐπιθρυλήσαντες· οἱ γὰρ ἐκεῖσε
[5, 22]	ἡλίου ἐν Κριῷ ὄντος καθήκειν	τὸ	Πάσχα ἐπιτελεῖν, τῷ Ξανθικῷ μὲν
[5, 22]	ἐν Σμύρνῃ συνηθείας, τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ	τὸ	Πάσχα ἐπιτελῶν, ὡς ἐν τῇ
[5, 22]	τις οἴκημα ἐκ παντὸς τελέσαι	τὸ	Πάσχα ἐσπούδασεν· οὐκ ὄνον δεδεμένην
[5, 22]	εἰσελθὼν ἐδίδασκεν· εἰς ἀνώγεον οἴκημα	τὸ	Πάσχα εὐτρεπισθῆναι ἐκέλευσεν· ὄνον δεδεμένην
[5, 21]	ἀλλὰ ποιοῦντας ἀεὶ μετ´ ἰσημερίαν	τὸ	Πάσχα, μὴ διακρίνεσθαι πρὸς τοὺς
[5, 22]	ἰσημερίαν ἐξ ἀρχαίας τινος παραδόσεως	τὸ	Πάσχα ποιήσαντες εὑρίσκονται. Οὗτοι γὰρ
[5, 22]	ὕδατος, σημεῖον ἐδίδου τοῖς εἰς	τὸ	Πάσχα σπουδάζουσι· καὶ ἄλλα ὅσα
[5, 21]	δικαιωθήσεσθαι, ἐζήλουν τε αὐτὸν, καὶ	τὸ	Πάσχα τὸν ἐκείνου τρόπον ἐπετέλουν
[5, 6]	Νοεμβρίου μηνὸς, ἐν ὑπατείᾳ Γρατιανοῦ	τὸ	πέμπτον καὶ αὐτοῦ Θεοδοσίου τὸ
[5, 7]	τῆς πόλεως, ἐν ὑπατείᾳ Γρατιανοῦ	τὸ	πέμπτον καὶ Θεοδοσίου τοῦ Αὐγούστου
[5, 24]	παχυμερῶς τὰς Ἀριστοτέλους Κατηγορίας‘ καὶ	τὸ	περὶ ἑρμηνείας‘ νοήσας, συντάξας βιβλία
[5, 17]	τὸ σταυροειδὲς γράμμα. Εἰ γὰρ	τὸ	περὶ τῆς εἰς τὸν κόσμον
[5, 18]	βάθους τὴν θέσιν ἔχοντες, κατὰ	τὸ	πλευρὸν ἑκάστου οἰκήματος καπηλεῖα κατασκευάσαντες,
[5, 10]	ἐκλεκτούς· ὅπερ οὐκ ἔλεγον, ἡνίκα	τὸ	πολὺ τοῦ λαοῦ αὐτοῖς ἐκ
[5, 10]	ἁρπάζει τὴν γνώμην, καὶ σοφῶς	τὸ	πρᾶγμα μετεχειρίσατο· οὐ γὰρ προειπὼν
[5, 21]	ὅτε τοὺς περὶ Σαββάτιον εἰς	τὸ	πρεσβυτέριον προεβάλετο. Παρασκευάζει δὲ σύνοδον
[5, 21]	ὅτι οὕτω κενοδόξους ἀνθρώπους εἰς	τὸ	πρεσβυτέριον προηγάγετο. Καὶ δυσφορῶν ἔλεγε,
[5, 22]	ἐξαρκεῖν ἡγοῦμαι· ἐπαναδράμωμεν δὲ εἰς	τὸ	προκείμενον, οὗ μικρὸν ἔμπροσθεν πεποιήμεθα
[5, 23]	αὐτοὺς διαίρεσις· καὶ χωρισθέντες διὰ	τὸ	προλεχθὲν λεξείδιον, κατ´ ἰδίαν ἑκάτερος
[5, 11]	τοῦ ἐπισκόπου Μεδιολάνων ἐπιβουλῆς, διὰ	τὸ	πρὸς Μάξιμον δέος, Ἰουστίνα ἡ
[5, 22]	πρὸς τοὺς πολλῷ πλείονας διαφωνοῦντας	τὸ	πρότερον. Ὅτι δὲ εὐθὺς ἐπὶ
[5, 23]	οὐκ ὄντων‘ ὑποστῆναι ἐδόξαζον, περὶ	τὸ	πρῶτον καὶ ἀνωτάτω κεφάλαιον σφαλέντες
[5, 12]	ὑπατείᾳ, ἥτις ἦν Ἀρκαδίου Αὐγούστου	τὸ	πρῶτον καὶ Βαύδωνος, τελευτήσαντος Τιμοθέου
[5, 7]	πέμπτον καὶ Θεοδοσίου τοῦ Αὐγούστου	τὸ	πρῶτον, μηνὶ Νοεμβρίῳ, εἰκάδι ἕκτῃ.
[5, 6]	τὸ πέμπτον καὶ αὐτοῦ Θεοδοσίου	τὸ	πρῶτον. ~Ὡς Γρηγορίου εἰσελθόντος ἐν
[5, 22]	δὲ περὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη,	τὸ	σάββατον μὲν τῆς ἑορτῆς ἐτήρουν,
[5, 16]	μὲν τὸ Μιθρεῖον, καταστρέφει δὲ	τὸ	Σαραπεῖον. Καὶ τὰ μὲν τοῦ
[5, 17]	περὶ τοῦ Χριστοῦ προγινώσκοντας ἀποτυπῶσαι	τὸ	σταυροειδὲς γράμμα. Εἰ γὰρ τὸ
[5, 17]	Χριστιανοῖς, ἄλλο δὲ Ἕλλησι ποιεῖται	τὸ	σύμβολον. Τούτων δὲ ἀμφισβητουμένων, τινες
[5, 22]	οἱ δὲ μετ´ ἰσημερίαν ἐπετέλουν,	τὸ	συνεορτάζειν Ἰουδαίοις ἐκτρεπόμενοι· φάσκοντες ἀεὶ
[5, 9]	Γρηγόριος ἐπεξῆλθεν. Ἀλλὰ Μελιτίου μὲν	τὸ	σῶμα οἱ προσήκοντες ἐπὶ τὴν
[5, 9]	βίου ἐχρήσατο. Ὁ δὲ βασιλεὺς	τὸ	σῶμα Παύλου τοῦ ἐπισκόπου ἐκ
[5, 26]	τοῦ πολεμικοῦ μόχθου κακῶς διετέθη	τὸ	σῶμα· προσδοκήσας δὲ ἐκ τῆς
[5, 9]	Θεοδόσιος Παύλου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου	τὸ	σῶμα σὺν τιμῇ μετεκόμισεν ἀπὸ
[5, 22]	τῶν πανταχοῦ ἐκκλησιῶν πιστοὺς εἰς	τὸ	τάγμα τοῦτο προβαλλομένων. Ἔγνων δὲ
[5, 15]	δὴ κατὰ Ἀντιόχειαν τοιοῦτον ἔσχε	τὸ	τέλος· οἱ γὰρ κατ´ αὐτὴν
[5, 19]	ἀλλήλων τὰ ἁμαρτήματα, μηδὲ φυλάττειν	τὸ	τοῦ ἀποστόλου παράγγελμα τὸ λέγον,
[5, 7]	εἶπε, καὶ ἐξῆλθεν· οὐχ ὡς	τὸ	τοῦ εὐαγγελίου λόγιον ἔχει τὴν
[5, 15]	τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο. Φλαβιανὸς δὲ,	τὸ	τοῦ λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει,
[5, 17]	γραμμάτων ἱερογλυφικῶν ἐδηλοῦτο, τέλος ἕξειν	τὸ	τοῦ Σαράπιδος ἱερὸν, ὅτε σταυροειδὴς
[5, 25]	Σεπτεμβρίου μηνὸς, ἐν ὑπατείᾳ Ἀρκαδίου	τὸ	τρίτον καὶ Ὁνωρίου τὸ δεύτερον.
[5, 15]	δι´ ὁμόνοιαν τοῦ λαοῦ παριδεῖν	τὸ	φθάσαν Φλαβιανοῦ πλημμέλημα. Οὕτως τε
[5, 13]	πολέμου πλάττοντες διεφήμιζον, ἀεὶ ἐπὶ	τὸ	χεῖρον τὴν ἐλπίδα λαμβάνοντες. Καὶ
[5, 10]	ἐκκλησία· ἔλεγέν τε δεῖν γυμνασθῆναι	τὸ	χωρίζον τὰς ἐκκλησίας ζήτημα, τήν
[5, 7]	πλήθη, ἐν μέσοις τε ἀναστὰς,	τοιάδε	δι´ αὐτοῦ πρὸς τοὺς ὑπηκόους
[5, 10]	μᾶλλον ἀπεργάζονται· καὶ διὰ τοῦτο	τοιάνδε	τινὰ συμβουλὴν τῷ Νεκταρίῳ ὑπέθετο.
[5, 5]	Συρίᾳ διὰ Μελίτιον φιλονεικίαν ἔσχεν	τοιάνδε.	Φθάσαντες εἴπομεν, ὅτι Παυλῖνος ὁ
[5, 13]	Ἀρειανοὶ ταραχὴν κεκινήκασι δι´ ἐπινοίας	τοιάσδε.	Φιλοῦσιν οἱ ἄνθρωποι λόγους πλάττειν
[5, 17]	ἐπὶ τῷ σταυροειδεῖ χαρακτῆρι γενόμενα	τοιαῦτα	ἀκήκοα· ἐγὼ δὲ οὔ φημι
[5, 16]	οὖν κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν τότε	τοιαῦτα	ἐγένετο. ~Περὶ τῶν εὑρεθέντων ἐν
[5, 22]	χρόνων πολλαὶ διαφωνίαι διὰ τὰ	τοιαῦτα	ἐγίνοντο, οὐδὲ αὐτοὺς τοὺς ἀποστόλους
[5, 22]	πληρωθῇ· ταῦτα γὰρ καὶ τὰ	τοιαῦτα	Ἰουδαϊκὰ μᾶλλον ἡγήσαντο. Ἰουδαῖοι γὰρ
[5, 23]	καὶ τυγχάνουσιν ὄντες, ἐπιμένουσι χωριζόμενοι.	Τοιαῦτα	μὲν καὶ περὶ τῆς ἐν
[5, 21]	τοῦ Πάσχα ἑορτήν. Ταῦτα καὶ	τοιαῦτα	πολλὰ λογισάμενοι ὁρίζουσι τὸν ἀδιάφορον,
[5, 18]	σεῖστρα, οὕτω γὰρ ὠνομάζετο τὰ	τοιαῦτα	πορνεῖα· τοῖς ἄλλοις ὑποπίπτειν νόμοις
[5, 22]	ἐστί· περὶ δὲ συνάξεων ἕτερα	τοιαῦτα.	Τῶν γὰρ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης
[5, 22]	δὲ, ὁ αὐτὸς ἐπισφραγιζόμενος τὰ	τοιαῦτα	φησί· Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης,
[5, 5]	ὁμόνοιαν ἦλθον οἱ λαοὶ ἐπὶ	τοιαύταις	συνθήκαις. Συναγαγόντες τοὺς ὑποψήφους εἰς
[5, 7]	παρῃτήσατο. Ὁ μέντοι βασιλεὺς ἐν	τοιαύτῃ	καταστάσει τὴν ἐκκλησίαν εὑρὼν, φροντίδα
[5, 5]	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν ἐδέχθη. Ἐν	τοιαύτῃ	καταστάσει τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ καθεστώτων,
[5, 22]	τῆς Ἰουδαίων ἐπιορκίας ἔχειν κοινωνίαν.	Τοιαύτη	μὲν ἡ τοῦ βασιλέως ἐπιστολή.
[5, 22]	ἐξ ἀνάγκης τὸ ἀγαθὸν κατεργάζοιτο.	Τοιαύτη	μὲν καὶ περὶ νηστειῶν διαφωνία
[5, 22]	ἑορτὴν ταύτην ἐπιτελοῦσιν. Ἀλλὰ ἡ	τοιαύτη	ὑπόθεσις ἰδιαζούσης χρῄζει καὶ μακροτέρας
[5, 23]	ἐν Ἀρειανοῖς διαιρέσεις δι´ αἰτίαν	τοιαύτην·	αἱ καθ´ ἑκάστην παρ´ αὐτοῖς
[5, 18]	καταστραφῆναι ἐκέλευσε. Μίαν μὲν δὴ	τοιαύτην	αἰσχύνην ὁ βασιλεὺς περιεῖλε τῆς
[5, 19]	πρεσβυτέρους τῶν ἐκκλησιῶν δι´ αἰτίαν	τοιαύτην.	Ἀφ´ οὗ Ναυατιανοὶ τῆς ἐκκλησίας
[5, 18]	τῆς βασιλευούσης πόλεως· ἑτέραν δὲ	τοιαύτην·	εἰ ἥλω ἐπὶ μοιχείᾳ γυνὴ,
[5, 22]	Αἴτιοι γὰρ, ὡς ἡγοῦμαι, τῆς	τοιαύτης	διαφωνίας οἱ κατὰ καιρὸν τῶν
[5, 24]	πράγματα πάλιν ἐταράττετο ἐξ αἰτίας	τοιαύτης.	~Περὶ τῆς τυραννίδος Εὐγενίου, καὶ
[5, 21]	ἡ αὐτῶν ἐκκλησία, ἐξ αἰτίας	τοιαύτης.	Σαββάτιος ἀπὸ Ἰουδαίων Χριστιανίσας, ὑπὸ
[5, 21]	μικρὸν ἐπιβιοὺς χρόνον ἐτελεύτησε. Μαρκιανοῦ	τοίνυν	ἐπισκόπου τῶν Ναυατιανῶν καθεστῶτος, διῃρέθη
[5, 22]	καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. Οὐδαμοῦ	τοίνυν	ὁ ἀπόστολος οὐδὲ τὰ εὐαγγέλια
[5, 7]	φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην· ἐπεὶ	τοίνυν	ὁ βασιλεὺς τῶν ἐκκλησιῶν χρῄζει,
[5, 21]	ὁμονοίᾳ τῆς ἐκκλησίας. Τοῦ ὅρου	τοίνυν	τούτου περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ
[5, 16]	τόνδε καὶ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ	τοιοῦτο	πάθος ἐγένετο. Τῇ τοῦ ἐπισκόπου
[5, 13]	ἐμβαλόντες ἀνήλωσαν. Τοῦτο μὲν δὴ	τοιοῦτον	ἐγένετο κατὰ τὴν ὑπατείαν Θεοδοσίου
[5, 8]	σύμψηφος. Ἡ μὲν οὖν σύνοδος	τοιοῦτον	ἔσχε τέλος. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς
[5, 15]	Τὰ μὲν δὴ κατὰ Ἀντιόχειαν	τοιοῦτον	ἔσχε τὸ τέλος· οἱ γὰρ
[5, 19]	ἐπὶ Νεκταρίου τοῦ ἐπισκόπου μετέθεσαν,	τοιούτου	τινὸς ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν συμβάντος.
[5, 16]	προϊόντος μὴ ἀρνήσωνται οἱ Ἕλληνες	τοιούτους	προσκεκυνηκέναι θεούς. Ἐπὶ τούτῳ πάνυ
[5, 22]	τῆς βαρυτάτης μὲν περὶ τῶν	τοιούτων	δουλείας τε καὶ ἐρεσχελίας τοὺς
[5, 18]	τὰς ἁλούσας ἐπὶ μοιχείᾳ κελεύσας.	Τοιούτων	μὲν δὴ φαυλοτάτων καὶ ἐφυβρίστων
[5, 22]	ἄνδρας πέμψαι πρὸς ὑμᾶς σὺν	τοῖς	ἀγαπητοῖς ἡμῶν Βαρνάβᾳ τε καὶ
[5, 10]	καὶ πεῦσιν παρὰ τοῦ βασιλέως	τοῖς	αἱρεσιάρχαις προσάγεσθαι, πότερον λόγον ποτε
[5, 19]	λέγον, Μηδὲ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις	τοῖς	ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ
[5, 20]	~Ὡς καὶ ἐν Ἀρειανοῖς, καὶ	τοῖς	ἄλλοις αἱρετικοῖς, σχίσματα πολλὰ γεγόνασιν.
[5, 20]	ἀμνημόνευτα καταλιπεῖν καὶ τὰ παρὰ	τοῖς	ἄλλοις γενόμενα, φημὶ δὴ Ἀρειανοῖς,
[5, 18]	γὰρ ὠνομάζετο τὰ τοιαῦτα πορνεῖα·	τοῖς	ἄλλοις ὑποπίπτειν νόμοις τὰς ἁλούσας
[5, 20]	δὴ Ἀρειανοῖς, καὶ Ναυατιανοῖς, καὶ	τοῖς	ἀπὸ Μακεδονίου καὶ Εὐνομίου τὰς
[5, 22]	ἀναγέγραπται. Σκοπὸς μὲν οὖν γέγονε	τοῖς	ἀποστόλοις οὐ περὶ ἡμερῶν ἑορταστικῶν
[5, 22]	κατὰ πάντα πεπλανημένοις Ἰουδαίοις, ἀλλὰ	τοῖς	ἀρχαίοις, καὶ Ἰωσήπῳ, καθὰ ἐκεῖνος
[5, 4]	τὴν τοῦ ὁμοουσίου‘ φωνὴν, καὶ	τοῖς	ἀσπαζομένοις τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν
[5, 8]	τὴν ἀνατολὴν ἐκκλησιῶν τὴν διοίκησιν	τοῖς	αὐτῆς ἐπισκόποις ἐπέτρεψαν, Πελαγίῳ τε
[5, 25]	τυχεῖν· ἀλλὰ πρὸς τοῖς ποσὶ	τοῖς	αὐτοῦ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν τὴν
[5, 1]	ὁ δῆμος ἀγανακτῶν δι´ ἑαυτῶν	τοῖς	βαρβάροις ἀντεπεξῄεσαν, ἕκαστος τὸ παρατυγχάνον
[5, 25]	λόγους, ἀφεὶς τὰ παιδευτήρια ἐν	τοῖς	βασιλείοις ἐστρατεύετο, καὶ ἀντιγραφεὺς τοῦ
[5, 22]	ταύτην παρέτρεψεν. Αὐτὸς γὰρ Κωνσταντῖνος	τοῖς	διαφωνοῦσι περὶ ταύτης τῆς ἑορτῆς
[5, 11]	τοῦ Μαξίμου στρατηγὸς Ἀνδραγάθιος, προλέγειν	τοῖς	δορυφόροις κελεύσας, ὡς εἴη τοῦ
[5, 8]	καὶ τοὺς ἀπὸ Μακεδονίου ἑνῶσαι	τοῖς	ἑαυτοῦ, καὶ τοὺς ἐκείνης τῆς
[5, 24]	τοῦ νοῦ‘ ἐπέγραψε. Προσοχθίσας δὲ	τοῖς	ἑαυτοῦ ὁμοθρήσκοις, ὡς ἀποστατήσας αὐτῶν
[5, 22]	βαστάζοντα κεράμιον ὕδατος, σημεῖον ἐδίδου	τοῖς	εἰς τὸ Πάσχα σπουδάζουσι· καὶ
[5, 11]	ὑπερβαλλόντως ἀγαπῶν τὸν Ἀμβρόσιον, καὶ	τοῖς	ἕλκειν ἐπὶ τὴν ἐξορίαν σπουδάζουσιν
[5, 22]	ἐν ταῖς λυχναψίαις εὐχὰς παραπλησίως	τοῖς	ἐν Κωνσταντινουπόλει Ναυατιανοῖς ποιοῦνται. Ὁμοίως
[5, 22]	Ναυατιανοὶ οὐχ ὁμοίως κατὰ πάντα	τοῖς	ἐν Κωνσταντινουπόλει ποιοῦνται τὰς εὐχὰς,
[5, 22]	ἐπίσκοπος Βίκτωρ ἄμετρα θερμανθεὶς, ἀκοινωνησίαν	τοῖς	ἐν τῇ Ἀσίᾳ τεσσαρεσκαιδεκατίταις ἀπέστειλεν.
[5, 22]	καὶ Συρίαν καὶ Κιλικίαν ἀδελφοῖς	τοῖς	ἐξ ἐθνῶν, χαίρειν. Ἐπειδὴ ἠκούσαμεν
[5, 1]	ἀντὶ ὅπλου λαμβάνοντες. Ἐδίδου δὲ	τοῖς	ἐξιοῦσιν εἰς τὸν πόλεμον ἡ
[5, 22]	δὲ ταῦτα παραλαβόντες ὡς νόμον	τοῖς	ἐπιγινομένοις παρέπεμψαν. Πάντα δὲ τὰ
[5, 19]	οὗ Ναυατιανοὶ τῆς ἐκκλησίας διεκρίθησαν,	τοῖς	ἐπταικόσιν ἐν τῷ ἐπὶ Δεκίου
[5, 19]	παράγγελμα τὸ λέγον, Μηδὲ συγκοινωνεῖτε	τοῖς	ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους,
[5, 25]	ὁ Εὐγένιος ἐγκρατὴς τῶν ἐν	τοῖς	ἑσπερίοις μέρεσι πραγμάτων γενόμενος, ἔπραττεν
[5, 22]	οὔτε φανερῶς ἐκβάλλουσι· ἐν δὲ	τοῖς	ἑσπερίοις μέρεσι φανερῶς δέχονται. Αἴτιοι
[5, 22]	ἐμιαιφόνουν κατὰ τὰς ἑορτὰς, ἐν	τοῖς	εὐαγγελίοις καὶ καιρῷ τῶν ἀζύμων
[5, 2]	ἑκάστην τῶν θρησκειῶν ἀδιορίστως ἐν	τοῖς	εὐκτηρίοις συνάγεσθαι· μόνους δὲ τῶν
[5, 22]	κατάραν, ὡς ὁ Μωϋσέως νόμος	τοῖς	Ἰουδαίοις, καὶ ἡμῖν τὰ εὐαγγέλια
[5, 22]	ἀλήθειαν ἐκλαμβάνουσιν. Οἱ δὲ φίλοι	τοῖς	Ἰουδαίοις ταῦτα μὲν εἰς θεωρίαν
[5, 22]	μόνους μεταλαμβάνουσι. Τινὲς δὲ σὺν	τοῖς	ἰχθύσι καὶ τῶν πτηνῶν ἀπογεύονται,
[5, 8]	ἀπηλλάγησαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως· ἔγραφον δὲ	τοῖς	κατὰ πόλεις παρεγγυῶντες, μηδαμῶς ὁμονοῆσαι
[5, 22]	οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ ἀδελφοὶ,	τοῖς	κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν
[5, 17]	καὶ γυμνουμένου ηὕρητο γράμματα ἐγκεχαραγμένα	τοῖς	λίθοις τῷ καλουμένῳ ἱερογλυφικῷ ἦσαν
[5, 18]	ὠφέλησε, περιελὼν τά τε ἐν	τοῖς	Μαγκηπείοις λῃστήρια καὶ τὰ ἐν
[5, 18]	Ἠναγκάζοντό τε οἱ ἁλόντες ἐν	τοῖς	μυλῶσιν ἐργάζεσθαι· πολλοί τε κατεγήρασαν
[5, 22]	Καὶ τοῦτο ποιεῖν πειθομένους, μὴ	τοῖς	νῦν κατὰ πάντα πεπλανημένοις Ἰουδαίοις,
[5, 21]	αὐτῶν τότε βεβαιωθέντος, ὁ Σαββάτιος	τοῖς	ὅρκοις δεθεὶς, εἴποτε διαπεφωνημένη ἐγένετο
[5, 16]	τὴν λύπην οὐκ ἤνεγκαν· ἀλλὰ	τοῖς	πάλαι δραματουργηθεῖσι προσέθηκαν μείζονα. Μιᾷ
[5, 18]	σειομένων κωδώνων ἡ ἐφύβριστος τιμωρία	τοῖς	πᾶσιν ἐγνωρίζετο. Ταῦτα οὐκ ἤνεγκεν
[5, 22]	τῆς διαφωνίας τῶν ἐθνῶν κινουμένην	τοῖς	πιστεύουσι, πάντες ἅμα γενόμενοι θεῖον
[5, 18]	Μαγκηπείοις λῃστήρια καὶ τὰ ἐν	τοῖς	πορνείοις ἄτοπα τῶν σείστρων. Ὁ
[5, 25]	ἐδέετο σωτηρίας τυχεῖν· ἀλλὰ πρὸς	τοῖς	ποσὶ τοῖς αὐτοῦ ὑπὸ τῶν
[5, 25]	αὐτοῦ τοσοῦτον ἐπερρώσθη, ὥστε σὺν	τοῖς	πρωταγωνισταῖς εἰσδραμεῖν, καθ´ ὃ μέρος
[5, 1]	τοῦ βασιλικοῦ ταμείου, καθὰ καὶ	τοῖς	στρατιώταις ἐνενόμιστο. Ἐπεβοήθουν δὲ αὐτοῖς
[5, 22]	Ἰουδαῖοι γὰρ τὰ συμβαίνοντα ἐν	τοῖς	σώμασι μᾶλλον ἢ ταῖς ψυχαῖς
[5, 18]	ἐν αὐτοῖς μὴ συγχωρηθέντες ὑπεξελθεῖν,	τοῖς	τε οἰκείοις ἑαυτῶν τοῦ τεθνηκέναι
[5, 4]	δογματιζόντων, ἀπέστησάν τε αὐτῶν καὶ	τοῖς	τὸ ὁμοούσιον‘ φρονοῦσι βεβαίως ἡνώθησαν.
[5, 25]	πολέμου τροπῆς, ὁ τύραννος προσδραμὼν	τοῖς	τοῦ βασιλέως ποσὶν ἐδέετο σωτηρίας
[5, 10]	μόνοι κατὰ τὴν πίστιν ὁμοφρονοῦντες	τοῖς	τοῦ ὁμοουσίου ἔνδον τῆς πόλεως
[5, 22]	οὐδὲ τὰ εὐαγγέλια ζυγὸν δουλείας‘	τοῖς	τῷ κηρύγματι προσελθοῦσιν ἐπέθηκαν· ἀλλὰ
[5, 10]	ἑαυτοὺς διαφωνίας ἐν καταγνώσει παρὰ	τοῖς	ὑφ´ ἑαυτοῖς λαοῖς ἐγεγόνεισαν, ἀμηχανίᾳ
[5, 10]	τούτους ἀθετοῦσιν, οὐκοῦν ἀναθεματίζειν αὐτοὺς	τολμάτωσαν·	καὶ εἰ τοῦτο τολμῆσαι ποιήσωσιν,
[5, 10]	αὐτοὺς τολμάτωσαν· καὶ εἰ τοῦτο	τολμῆσαι	ποιήσωσιν, ὑπὸ τοῦ πλήθους ἐξελαθήσονται.
[5, 10]	πολλοὶ παρ´ αὐτῶν ηὐτρεπισμένοι πρὸς	τὸν	ἀγῶνα τῆς διαλέξεως, οὐκ εἶχον
[5, 21]	καὶ τοιαῦτα πολλὰ λογισάμενοι ὁρίζουσι	τὸν	ἀδιάφορον, ὡς ἔφην, περὶ τοῦ
[5, 11]	ὁ λαὸς ἀντεῖχεν, ὑπερβαλλόντως ἀγαπῶν	τὸν	Ἀμβρόσιον, καὶ τοῖς ἕλκειν ἐπὶ
[5, 14]	Συγγνώμης οὖν ἀξιωθεὶς ὁ Σύμμαχος	τὸν	ἀπολογητικὸν λόγον εἰς τὸν αὐτοκράτορα
[5, 0]	ἐπιφέρεσθαι τὰ κακὰ, εἴγε κατὰ	τὸν	ἀπόστολον, τινῶν ἀνθρώπων αἱ ἁμαρτίαι
[5, 5]	εἰς ἐπισκοπὴν, εὑρίσκουσι τοὺς πάντας	τὸν	ἀριθμὸν ἓξ, ἐν οἷς ἦν
[5, 22]	μοι ἔπεισι, πῶς οὗτοι περὶ	τὸν	ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν διαφωνοῦντες Τεσσαρακοστὴν‘
[5, 22]	δὲ εὑρεῖν οὐ μόνον περὶ	τὸν	ἀριθμὸν τῶν νηστείων διαφωνοῦντας, ἀλλὰ
[5, 26]	τὰς ἱπποδρομίας θεώμενος· μετὰ δὲ	τὸν	ἄριστον ἐξαίφνης διετέθη κακῶς. Καὶ
[5, 17]	φησιν ὁ ἀπόστολος, καὶ ἔλαθε	τὸν	ἄρχοντα τῆς πονηρίας διάβολον, πολλῷ
[5, 14]	Σύμμαχος τὸν ἀπολογητικὸν λόγον εἰς	τὸν	αὐτοκράτορα Θεοδόσιον ἔγραψεν. Ὁ μὲν
[5, 21]	οἰκείους τῆς πίστεως, τοὺς μὴ	τὸν	αὐτὸν τρόπον αὐτοῖς ἐπιτελοῦντας τὴν
[5, 24]	ταῦτα μὲν οὖν οὐ κατὰ	τὸν	αὐτὸν χρόνον, ἀλλὰ κατὰ διαφόρους
[5, 19]	ὅπως τηνικαῦτα περιῃρέθησαν. Ὑπὸ δὲ	τὸν	αὐτὸν χρόνον ἔδοξε καὶ τοὺς
[5, 13]	ταραχῆς ὑπὸ Ἀρειανῶν. Ὑπὸ δὲ	τὸν	αὐτὸν χρόνον καθ´ ὃν ὁ
[5, 6]	μὲν οὕτως ἐγένετο. Ὑπὸ δὲ	τὸν	αὐτὸν χρόνον οἱ βασιλεῖς Γρατιανὸς
[5, 15]	Φλαβιανοῦ τοῦ Ἀντιοχείας. Περὶ δὲ	τὸν	αὐτὸν χρόνον περὶ τὴν Συρίας
[5, 24]	κεχώριστο, πρόφασιν λαβὼν, ὅτι Ἀέτιον	τὸν	αὐτοῦ διδάσκαλον ἐκβληθέντα οὐ προσεδέχετο·
[5, 25]	ἢ εἶχον ἀξιωμάτων δεξάμενοι καθεύδοντα	τὸν	βασιλέα ἀπέπνιξαν. Εὐθὺς οὖν ὁ
[5, 22]	ἐκέλευσεν· ὄνον δεδεμένην λυθῆναι προσέταττεν·	τὸν	βαστάζοντα κεράμιον ὕδατος, σημεῖον ἐδίδου
[5, 10]	ὃς καὶ εὐθὺς ἐν Κωνσταντινουπόλει	τὸν	βίον κατέστρεψεν. Τότε δὴ καὶ
[5, 22]	τρίτῳ βιβλίῳ Εὐσεβίου τῶν εἰς	τὸν	βίον Κωνσταντίνου εὑρήσεις. Τὸ δὲ
[5, 16]	τούτῳ πάνυ ἀνιώμενον οἶδα Ἀμμώνιον	τὸν	γραμματικὸν, ὃς ἔλεγε, δεινὰ πεπονθέναι
[5, 11]	~Περὶ Μαξίμου τοῦ τυράννου, ὅπως	τὸν	Γρατιανὸν ἀνεῖλε δόλῳ· ὅτε καὶ
[5, 11]	γὰρ ἐκ τοῦ φερέτρου Ἀνδραγάθιος	τὸν	Γρατιανὸν διεχειρίσατο. Τελευτᾷ οὖν ἐν
[5, 25]	μὲν τάγματος ἡγεμὼν ἐτύγχανεν ὢν,	τὸν	δὲ τρόπον χαλεπὸς καὶ μιαιφονώτατος,
[5, 26]	τὴν θέαν προελθεῖν οὐκ ἴσχυσεν·	τὸν	δὲ υἱὸν τὴν ἱπποδρομίαν ἐπιτελέσαι
[5, 11]	δὲ πιστεύσας τὴν γαμετὴν εἶναι,	τὸν	δόλον οὐκ ἐφυλάξατο· ἀλλ´ ὥσπερ
[5, 21]	τε αὐτὸν, καὶ τὸ Πάσχα	τὸν	ἐκείνου τρόπον ἐπετέλουν λαθραίως. Ἀλλὰ
[5, 19]	κατὰ τὴν πίστιν ὁμόφρονες Ναυατιανοὶ,	τὸν	ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβύτερον παρῃτήσαντο.
[5, 19]	ἐπισκόπῳ δίδωσι Νεκταρίῳ περιελεῖν μὲν	τὸν	ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβύτερον, συγχωρῆσαι
[5, 19]	τῷ ἐκκλησιαστικῷ κανόνι τὸν πρεσβύτερον	τὸν	ἐπὶ τῆς μετανοίας προσέθεσαν, ὅπως
[5, 9]	ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν ἐτελεύτησεν· ὅτε καὶ	τὸν	ἐπικήδειον ἐπ´ αὐτῷ λόγον ὁ
[5, 10]	Μεταπεμψάμενος οὖν ὁ βασιλεὺς Νεκτάριον	τὸν	ἐπίσκοπον, ἐκοινολογεῖτο πρὸς αὐτὸν, τίς
[5, 19]	τι γράφοιμι. Ἐγὼ δὲ πρὸς	τὸν	Εὐδαίμονα πρότερον ἔφην· Ἡ συμβουλή
[5, 20]	οὐδένα τούτων ἐδίωκε, πλὴν ὅτι	τὸν	Εὐνόμιον ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ οἰκίας
[5, 1]	τῆς ἱστορίας ἁπτώμεθα. ~Ὡς μετὰ	τὸν	θάνατον Οὐάλεντος, τῶν Γότθων ἐπελθόντων
[5, 14]	γέγονεν· διὰ τοῦτο δὴ δεδιὼς	τὸν	θάνατον τῇ ἐκκλησίᾳ προσέφυγεν. Ὁ
[5, 10]	γενόμενος, ηὔξατο ἐκτενῶς συνεργῆσαι αὐτῷ	τὸν	Θεὸν πρὸς τὴν τῆς ἀληθείας
[5, 6]	τὴν ἀρρωστίαν σπεύσας, ἐπιζητήσας τε	τὸν	Θεσσαλονικέων ἐπίσκοπον, ἠρώτησε πρότερον ποίαν
[5, 5]	τὸν ὑπολειφθέντα κατέχειν τοῦ προαπελθόντος	τὸν	θρόνον. Οὕτω δοθέντων τῶν ὅρκων,
[5, 16]	ἐδόκει αὐτοῖς, καὶ ταῖς μιαιφονίαις	τὸν	θυμὸν ἀποσβέσαντες, ἄλλος ἀλλαχῆ κατεκρύπτοντο·
[5, 18]	πορνεύεσθαι· κώδωνάς τε σείεσθαι κατὰ	τὸν	καιρὸν τῆς ἀκαθάρτου πράξεως ἐποίουν,
[5, 25]	οὖν συμβολὴ περὶ τὸν ποταμὸν	τὸν	καλούμενον Φρίγδον, ὃς ἀπέχει Καθ´
[5, 11]	ἀρχῇ, καὶ κάμνοντι Γρατιανῷ εἰς	τὸν	κατὰ Ἀλαμανῶν πόλεμον ἐπιτίθεται. Ἐν
[5, 25]	βασιλεύοντας. Ἀπιόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ	τὸν	κατὰ Εὐγενίου πόλεμον πλεῖστοι τῶν
[5, 12]	ἐτάττοντο. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐπὶ	τὸν	κατὰ Μαξίμου πόλεμον ἤλαυνε, καταλιπὼν
[5, 17]	γὰρ τὸ περὶ τῆς εἰς	τὸν	κόσμον καθόδου μυστήριον ἦν ἀποκεκρυμμένον
[5, 8]	δὴ καὶ ὅρον ἐκφέρουσιν, ὥστε	τὸν	Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον τὰ πρεσβεῖα ἔχειν
[5, 7]	κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ, ἑνοῦν τε	τὸν	λαὸν καὶ τὴν εἰρήνην ἀσπάζεσθαι.
[5, 24]	ἵνα μὴ εἰς ἕτερα ἀποκλίνω	τὸν	λόγον· πλὴν ὅτι τὸ βάπτισμα
[5, 21]	λαοῦ παραμυθήσασθαι λύπην βουλόμενος, ἐπιχειροτονεῖ	τὸν	Μαρκιανόν. Καὶ μικρὸν ῥαΐσας τῆς
[5, 5]	τῶν ἐν Ἀντιοχείᾳ καθεστώτων, ἐδέησε	τὸν	Μελίτιον ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν.
[5, 5]	σπουδὴν ἐτίθεντο σύνθρονον γενέσθαι Παυλίνῳ	τὸν	Μελίτιον. Τοῦ δὲ Παυλίνου λέγοντος,
[5, 19]	τῆς ἐκκλησίας διάκονος. Τοῦτο ἐλεγχθὲν	τὸν	μὲν διάκονον τῆς ἐκκλησίας ἐκπεσεῖν
[5, 22]	ἑορτῆς ἐτήρουν, διεφώνουν δὲ περὶ	τὸν	μῆνα. Οἱ μὲν γὰρ Ἰουδαίοις,
[5, 18]	μηχανῆς ἐκ τοῦ καπηλείου εἰς	τὸν	μυλῶνα ἐνέπιπτον· καὶ τοῦτο ἔπασχον
[5, 22]	ἐξ ὕδατος καὶ αὐτὰ κατὰ	τὸν	Μωϋσέα γεγενῆσθαι λέγοντες. Οἱ δὲ
[5, 22]	ἔνοχοι τῇ κατάρᾳ γίνονται, ὅτι	τὸν	νόμον Μωϋσέως ἐν τύποις οὐ
[5, 22]	ὑμῶν, λέγοντες περιτέμνεσθαι, καὶ τηρεῖν	τὸν	νόμον, οἷς οὐ διεστειλάμεθα· ἔδοξεν
[5, 22]	οἱ ὑπὸ νόμον θέλοντες εἶναι,	τὸν	νόμον οὐκ ἀκούετε; Καὶ βραχέα
[5, 10]	δηλοῖ ἔγγραφον ἑκάστην θρησκείαν γνωρίζειν	τὸν	ὅρον αὐτῶν, ἧς ἔχουσι πίστεως.
[5, 4]	τε καὶ οἱ ἐξ ἀρχῆς	τὸν	ὅρον τῆς ἐν Νικαίᾳ στέρξαντες
[5, 14]	φονεὺς τῆς ἥττης αἰσθόμενος, εἰς	τὸν	παρακείμενον ποταμὸν ῥίψας ἑαυτὸν ἀπεπνίγη.
[5, 23]	οἴκους τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο, λέγοντες	τὸν	Πατέρα ἀεὶ εἶναι Πατέρα, καὶ
[5, 22]	ἀσθενεῖ πρὸς τὸ γράμμα ἀποδοθῆναι,	τὸν	περὶ τοῦ Πάσχα λόγον εἰς
[5, 22]	ἔδοξε πράττουσι. Δυνατὸν μὲν οὖν	τὸν	περὶ τοῦ Πάσχα λόγον ἔτι
[5, 13]	λαμβάνοντες. Καὶ μηδενὸς ἐπιγινομένου κατὰ	τὸν	πόλεμον, αὐτοὶ ὡς τὰ κατ´
[5, 1]	Ἐδίδου δὲ τοῖς ἐξιοῦσιν εἰς	τὸν	πόλεμον ἡ τοῦ βασιλέως γυνὴ
[5, 25]	πολλάς. Γίνεται οὖν συμβολὴ περὶ	τὸν	ποταμὸν τὸν καλούμενον Φρίγδον, ὃς
[5, 19]	οἱ ἐπίσκοποι τῷ ἐκκλησιαστικῷ κανόνι	τὸν	πρεσβύτερον τὸν ἐπὶ τῆς μετανοίας
[5, 4]	~Ὡς Μακεδονιανοὶ οἱ πρότερον πρὸς	τὸν	Ῥώμης Δάμασον περὶ τοῦ ὁμοουσίου
[5, 8]	πρεσβεῖα ἔχειν τῆς τιμῆς μετὰ	τὸν	Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι
[5, 8]	ἧς αὐτοὶ πρὸς Λιβέριον πρότερον	τὸν	Ῥώμης ἐπίσκοπον διὰ τῶν περὶ
[5, 21]	Ἑλενουπόλεως κείμενον. Ἔνθα συναχθέντες μεταπέμπονται	τὸν	Σαββάτιον, καὶ προτιθέναι ἐπὶ τῆς
[5, 21]	τῆς συνόδου φιλοκαθεδρίας ἕνεκεν προφασίζεσθαι	τὸν	Σαββάτιον, ὅρκῳ αὐτὸν κατασφαλίζονται, ὡς
[5, 10]	πρᾶγμα μετεχειρίσατο· οὐ γὰρ προειπὼν	τὸν	σκοπὸν, ἐδήλωσε μόνον, εἰ λόγον
[5, 17]	ἱερογλυφικά τε γράμματα ἐπιστάμενοι, διερμηνεύοντες	τὸν	σταυροειδῆ χαρακτῆρα ἔλεγον σημαίνειν ζωὴν
[5, 17]	Χριστὸν σωτηριώδους πάθους εἶναι λέγοντες	τὸν	σταυρὸν, οἰκεῖον εἶναι τὸν χαρακτῆρα
[5, 18]	οἱ δὲ φόβῳ τῶν γινομένων	τὸν	στρατιώτην ἀπέλυσαν. Γνοὺς ταῦτα ὁ
[5, 14]	Ναυατιανῶν ἐκκλησίας παρακαλοῦντι χάριν διδοὺς,	τὸν	Σύμμαχον ἀπέλυσε τοῦ ἐγκλήματος. Συγγνώμης
[5, 10]	ἐν φροντίσιν ἦν· καὶ μεταστειλάμενος	τὸν	τηνικαῦτα τῶν Ναυατιανῶν ἐπίσκοπον Ἀγέλιον,
[5, 15]	δι´ οὗ καὶ κατήλλαξε Δάμασον	τὸν	τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπον. Ἀμφότεροι γὰρ
[5, 15]	πολὺν ἐπιβιώσαντος χρόνον, ἕτερος εἰς	τὸν	τόπον αὐτοῦ οὐκέτι καθίσταται, Φλαβιανοῦ
[5, 21]	ἐμνημόνευσα. Τελευτῶν δὲ χειροτονεῖ εἰς	τὸν	τόπον ἑαυτοῦ Σισίννιον ἐπίσκοπον· ὃς
[5, 17]	μὴ ἄρα τις λέγοι ἐνηργηκέναι	τὸν	τοῦ Θεοῦ λόγον εἰς τοὺς
[5, 23]	Θεὸς καλεῖσθαι Πατήρ‘ Ἐπεὶ γὰρ	τὸν	τοῦ Θεοῦ Λόγον οὐκ ἐκ
[5, 24]	εἰς τὴν Τριάδα, ἀλλ´ εἰς	τὸν	τοῦ Χριστοῦ βαπτίζουσι θάνατον. Γέγονε
[5, 25]	τοῦ βασιλέως εὐχή. Τοῦτον δὴ	τὸν	τρόπον γενομένης τῆς τοῦ πολέμου
[5, 8]	συγκλητικοῦ μὲν γένους, ἐπιεικὴς δὲ	τὸν	τρόπον, δι´ ὅλου θαυμαζόμενος, καίτοι
[5, 22]	τοῦ Πάσχα μέρος τοῦτον ἔχει	τὸν	τρόπον· Ἔστι τε τάξις εὐπρεπὴς,
[5, 22]	Οὗτοι γὰρ πάντες τοῦτον ποιοῦντες	τὸν	τρόπον, οὐδέποτε πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνησαν·
[5, 1]	καὶ ἀνωτέρω ἐμνημονεύσαμεν. Τοῦτον οὖν	τὸν	τρόπον τηνικαῦτα τοῦ δήμου ἀγωνισαμένου,
[5, 14]	ἐδυνήθησαν· ἀλλὰ καταπτήξαντες δέσμιον αὐτῷ	τὸν	τύραννον ἐνεχείρισαν· ὃς ἀνῃρέθη ἐν
[5, 12]	ἀθυμίᾳ διάγοντας, ὅτι δι´ ἀνάγκην	τὸν	τύραννον ὡς βασιλέα ἐδέξαντο. Ὁ
[5, 15]	Ἐν τοσούτῳ δὲ καὶ Κύριλλον	τὸν	τῶν Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπον τελευτήσαντα Ἰωάννης
[5, 22]	τούτου διαλεχθεὶς, δοῦλον μὲν δείκνυσι	τὸν	τῶν Ἰουδαίων λαὸν, ἐπ´ ἐλευθερίᾳ
[5, 10]	Τότε δὴ καὶ ὁ βασιλεὺς	τὸν	υἱὸν Ἀρκάδιον Αὔγουστον ἀνηγόρευσε κατὰ
[5, 12]	ἤλαυνε, καταλιπὼν ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει	τὸν	υἱὸν Ἀρκάδιον βασιλεύοντα· καταλαβών τε
[5, 23]	δύναται καὶ πρὸ τοῦ ὑποστῆναι	τὸν	Υἱὸν ὁ Θεὸς καλεῖσθαι Πατήρ‘
[5, 25]	οὖν τὰς στρατιωτικὰς δυνάμεις, καὶ	τὸν	υἱὸν Ὁνώριον ἀναγορεύσας βασιλέα, ἐν
[5, 26]	τελευτήσαντος. Μεταπέμπεται οὖν ᾗ τάχος	τὸν	υἱὸν Ὁνώριον ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,
[5, 26]	τὴν νίκην ὁ βασιλεὺς ἀρρωστήσας	τὸν	υἱὸν Ὁνώριον ἐν Μεδιολάνῳ μετεκαλέσατο·
[5, 5]	παρὰ κανόνας εἶναι σύνθρονον λαβεῖν	τὸν	ὑπὸ Ἀρειανῶν χειροτονηθέντα, ἐκβιάζεται ὁ
[5, 5]	τῶν ἐπισκόπων προτελευτήσαντος, ἀλλὰ συγχωρεῖν	τὸν	ὑπολειφθέντα κατέχειν τοῦ προαπελθόντος τὸν
[5, 15]	Φλαβιανοῦ τοῦτο κατασκευάσαντος. Ὅσοι δὲ	τὸν	Φλαβιανὸν διὰ τὴν παράβασιν ἀπεστρέφοντο
[5, 15]	τελευτήσαντος, ὁ ὑπ´ αὐτῷ λαὸς	τὸν	Φλαβιανὸν ἐξετρέπετο· καὶ διὰ τοῦτο
[5, 10]	Ἀραβίας καὶ Κύπρου πάλιν συμπράττοντες,	τὸν	Φλαβιανὸν ἐξωθεῖσθαι τῆς Ἀντιοχείας ἔλεγον.
[5, 17]	λέγοντες τὸν σταυρὸν, οἰκεῖον εἶναι	τὸν	χαρακτῆρα ἐνόμιζον. Ἕλληνες δέ τι
[5, 14]	δὲ βασιλεὺς οὕτως ἦν περὶ	τὸν	Χριστιανισμὸν εὐλαβὴς, ὡς μὴ μόνον
[5, 16]	Ἑλλήνων καὶ Χριστιανῶν. Κατὰ δὲ	τὸν	χρόνον τόνδε καὶ ἐν τῇ
[5, 22]	οὐδὲν ἧττον καὶ αὐτοὶ Τεσσαρακοστὴν‘	τὸν	χρόνον τοῦτον καλοῦσι. Καὶ θαυμάσαι
[5, 3]	τὴν προστασίαν εἶχον. Κατὰ δὲ	τὸν	χρόνον τοῦτον, τῆς μὲν ἐν
[5, 16]	Χριστιανῶν. Κατὰ δὲ τὸν χρόνον	τόνδε	καὶ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τοιοῦτο
[5, 15]	ἐπιβιώσαντος χρόνον, ἕτερος εἰς τὸν	τόπον	αὐτοῦ οὐκέτι καθίσταται, Φλαβιανοῦ τοῦτο
[5, 21]	Τελευτῶν δὲ χειροτονεῖ εἰς τὸν	τόπον	ἑαυτοῦ Σισίννιον ἐπίσκοπον· ὃς πρεσβύτερος
[5, 9]	εἶναι οὐκ ἤθελον, ἀλλ´ εἰς	τόπον	Μελιτίου Φλαβιανὸν προβληθῆναι παρασκευάζουσι· πάλιν
[5, 22]	πλείων ἐστὶ κατὰ τοὺς προειρημένους	τόπους	ἐκκλησιῶν ἀριθμὸς, ἀλλὰ καὶ ὡς
[5, 23]	Δωρόθεον ταττομένων κατὰ τοὺς οἰκείους	τόπους	μεινάντων· οἱ δὲ ἀκολουθήσαντες Μαρίνῳ
[5, 22]	τῷ συγγραφεῖ διαφωνιῶν κατά τινας	τόπους	περὶ τοῦ Πάσχα καὶ βαπτισμάτων
[5, 20]	ἑκάστους συνεχώρει κατὰ τοὺς ἰδίους	τόπους	συνάγεσθαι, καὶ δοξάζειν τὰ τοῦ
[5, 10]	τῶν Ἀρειανιζόντων ἐκ τῶν εὐκτηρίων	τόπων.	Ἐφ´ ᾧ θαυμάσαι ἔπεισι τὴν
[5, 10]	μὲν οἰκείων κρατεῖν ἀδεῶς εὐκτηρίων	τόπων·	ἔχειν δὲ καὶ προνόμια τὰς
[5, 7]	φεύγειν σε καὶ τῶν εὐκτηρίων	τόπων	κελεύω. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Δημόφιλος,
[5, 7]	ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη τῶν εὐκτηρίων	τόπων	κρατήσαντες, τὴν τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου
[5, 22]	τινες τῶν κατὰ τὴν ἑῴαν	τόπων.	Οὗ ἕνεκεν ἐπὶ τοῦ παρόντος
[5, 17]	ἄκοντες περὶ τῶν ἀγαθῶν προεφήτευσαν.	Τοσαῦτα	μὲν περὶ τούτων εἰρήσθω. ~Ὡς
[5, 13]	τῆς βασιλέως δυνάμεως· καὶ ὅτι	τόσοι	καὶ τόσοι κατὰ τὴν μάχην
[5, 13]	δυνάμεως· καὶ ὅτι τόσοι καὶ	τόσοι	κατὰ τὴν μάχην πεπτώκασι· καὶ
[5, 25]	Βακούριος γὰρ ὁ στρατηλάτης αὐτοῦ	τοσοῦτον	ἐπερρώσθη, ὥστε σὺν τοῖς πρωταγωνισταῖς
[5, 25]	τῆς ὁρμῆς ἔφερε κατ´ αὐτῶν·	τοσοῦτον	ἴσχυσεν ἡ τοῦ βασιλέως εὐχή.
[5, 16]	κακὸν ἐπηκολούθει κακῷ· ἕως τε	τοσούτου	ἐξετάθη ἡ μάχη, ἕως οὗ
[5, 11]	τὴν ἐξορίαν σπουδάζουσιν ἀνθίστατο, ἐν	τοσούτῳ	ἀγγέλλεται, ὅτι Γρατιανὸς δόλῳ τοῦ
[5, 15]	πόλεως τὰς συναγωγὰς ἐποιήσαντο. Ἐν	τοσούτῳ	δὲ καὶ Κύριλλον τὸν τῶν
[5, 21]	ἑορτῆς τοῦ Πάσχα παρ´ αὐτῶν	τότε	βεβαιωθέντος, ὁ Σαββάτιος τοῖς ὅρκοις
[5, 7]	πόλεως ἐξιέναι· ὅπερ μᾶλλον ἐποίησεν.	Τότε	δὲ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζοῦ μετατεθεὶς
[5, 9]	φρονοῦντες κατέσχον τῶν Ἀρειανῶν χωρισθέντες,	τότε	δὲ ἐξωσθέντες ὑπὸ τοῦ βασιλέως,
[5, 13]	οὐδέπω τῷ τυράννῳ ὑποχείριος γίνεται.	Τότε	δὲ καὶ οἱ Ἀρειανίζοντες ἐκ
[5, 13]	ἢ ὡς παρ´ αὐτῶν ἀκηκόασι·	τότε	δὴ ἀναθαρρήσαντες οἱ Ἀρειανίζοντες εἰς
[5, 9]	ὅτι αὐτοῦ τὴν πίστιν ἀπέφυγον.	Τότε	δὴ καὶ Μελίτιος ὁ τῆς
[5, 10]	ἐν Κωνσταντινουπόλει τὸν βίον κατέστρεψεν.	Τότε	δὴ καὶ ὁ βασιλεὺς τὸν
[5, 8]	ἑκατὸν πεντήκοντα ἐπισκόπων χειροτονησάντων αὐτόν.	Τότε	δὴ καὶ ὅρον ἐκφέρουσιν, ὥστε
[5, 12]	εἰρήνην παρὰ τοῦ βασιλέως αἰτοῦσα.	Τότε	δὴ καὶ προσγίνεται τῷ βασιλεῖ
[5, 5]	Παυλῖνον καὶ Μελίτιον τηνικαῦτα συμβάντων.	Τότε	δὴ καὶ τὰ κατὰ Ἀντιόχειαν
[5, 8]	Τιμόθεος· ἐκ δὲ Ἱεροσολύμων Κύριλλος,	τότε	ἐκ μεταμελείας τῷ ὁμοουσίῳ‘ προσκείμενος.
[5, 13]	ὀρεγόμενοι πραγμάτων. Τοῦτο δὴ καὶ	τότε	κατὰ τὴν πόλιν ἐγίνετο· ἄλλος
[5, 9]	τοῦ ἐπισκόπου ἐκ τῆς Ἀγκύρας	τότε	μετέφερεν· ὃν Φίλιππος ὁ τῶν
[5, 11]	πεισθεὶς τὴν Μαξίμου βασιλείαν προσδέχεται.	Τότε	ὁ Πρόβος φοβηθεὶς τὴν Μαξίμου
[5, 10]	ὅρον αὐτῶν, ἧς ἔχουσι πίστεως.	Τότε	οἱ παρ´ ἑκάστοις δεινοὶ τὰς
[5, 14]	παρακείμενον ποταμὸν ῥίψας ἑαυτὸν ἀπεπνίγη.	Τότε	οὖν οἱ βασιλεῖς νικηφόροι ἐπὶ
[5, 8]	πρεσβεῖα τῇ Ἀντιοχέων ἐκκλησίᾳ, ἅπερ	τότε	παρόντι Μελιτίῳ ἔδοσαν. Ὥρισαν δὲ,
[5, 8]	εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προεβλήθη, τῶν	τότε	παρόντων ἑκατὸν πεντήκοντα ἐπισκόπων χειροτονησάντων
[5, 16]	μὲν οὖν κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν	τότε	τοιαῦτα ἐγένετο. ~Περὶ τῶν εὑρεθέντων
[5, 15]	κατεργάσασθαι, τὴν ὀργὴν θεραπεύσας Θεοφίλου	τότε	τοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπισκόπου, δι´
[5, 11]	Πρόβος ἀπὸ ὑπάτων τὴν ὑπάρχων	τότε	χειρίζων ἀρχήν. Ἰουστίνα δὲ ἡ
[5, 11]	τὰ Ἀρειανῶν φρονοῦσα, ζῶντος μὲν	τοῦ	ἀνδρὸς, οὐδὲν εἶχε βλάπτειν τοὺς
[5, 15]	ἔσχε τὴν κρίσιν. ~Περὶ Φλαβιανοῦ	τοῦ	Ἀντιοχείας. Περὶ δὲ τὸν αὐτὸν
[5, 14]	τὴν ἑαυτοῦ ἀγαθότητα ἐπὶ Συμμάχου	τοῦ	ἀπὸ ὑπάτων ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος
[5, 19]	τὰ ἁμαρτήματα, μηδὲ φυλάττειν τὸ	τοῦ	ἀποστόλου παράγγελμα τὸ λέγον, Μηδὲ
[5, 22]	Τεσσαρεσκαιδεκατῖται δέ φασιν, ὑπὸ Ἰωάννου	τοῦ	ἀποστόλου τὴν παρατήρησιν τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης
[5, 0]	καὶ γίνονται. Οὐ μὴν ἀλλὰ	τοῦ	Ἀρειανισμοῦ μνήμην πεποιήμεθα, διότι τὰς
[5, 14]	αὐτῇ ὑπατείᾳ, ἑβδόμῃ καὶ εἰκάδι	τοῦ	Αὐγούστου μηνός. Ἀνδραγάθιος δὲ ὁ
[5, 7]	Γρατιανοῦ τὸ πέμπτον καὶ Θεοδοσίου	τοῦ	Αὐγούστου τὸ πρῶτον, μηνὶ Νοεμβρίῳ,
[5, 17]	τοὺς Αἰγυπτίων ἱερεῖς, ὥσπερ ἐπὶ	τοῦ	Βαλαὰμ καὶ ἐπὶ τοῦ Καϊάφα·
[5, 10]	κρατήσειν. Ταύτην ἡγοῦμαι τὴν πρόθεσιν	τοῦ	βασιλέως αἰτίαν αὐτῷ τοῦ εὖ
[5, 12]	πρεσβεία Περσῶν παρῆν, εἰρήνην παρὰ	τοῦ	βασιλέως αἰτοῦσα. Τότε δὴ καὶ
[5, 10]	Ἐφ´ ᾧ θαυμάσαι ἔπεισι τὴν	τοῦ	βασιλέως γνώμην· οὐ γὰρ ἠνέσχετο
[5, 11]	τοῖς δορυφόροις κελεύσας, ὡς εἴη	τοῦ	βασιλέως Γρατιανοῦ γαμετὴ, ὑπαντᾷ τῷ
[5, 14]	Αὐγούστου μηνός. Ἀνδραγάθιος δὲ ὁ	τοῦ	βασιλέως Γρατιανοῦ φονεὺς τῆς ἥττης
[5, 1]	ἐξιοῦσιν εἰς τὸν πόλεμον ἡ	τοῦ	βασιλέως γυνὴ Δομνίκα μισθὸν ἐκ
[5, 22]	ἔχειν κοινωνίαν. Τοιαύτη μὲν ἡ	τοῦ	βασιλέως ἐπιστολή. Τεσσαρεσκαιδεκατῖται δέ φασιν,
[5, 22]	πλείονας. Ἀλλὰ τὴν μὲν ὅλην	τοῦ	βασιλέως ἐπιστολὴν ἐν τῷ τρίτῳ
[5, 25]	κατ´ αὐτῶν· τοσοῦτον ἴσχυσεν ἡ	τοῦ	βασιλέως εὐχή. Τοῦτον δὴ τὸν
[5, 18]	παγίδι ταύτῃ τῶν στρατιωτῶν τις	τοῦ	βασιλέως Θεοδοσίου ἐνέπεσεν· ἐπεὶ δὲ
[5, 14]	καὶ Κυνηγίου. ~Περὶ τῆς νίκης	τοῦ	βασιλέως Θεοδοσίου, καὶ τῆς ἥττης
[5, 7]	τῶν εὐκτηρίων τόπων κρατήσαντες, τὴν	τοῦ	βασιλέως Θεοδοσίου ὁμόνοιαν φεύγοντες ὑπεξῆλθον
[5, 25]	τοῖς βασιλείοις ἐστρατεύετο, καὶ ἀντιγραφεὺς	τοῦ	βασιλέως καθίσταται Διὰ δὲ τὸ
[5, 10]	πίστιν ὁμόφρονα, φανερὰν αὐτῷ τὴν	τοῦ	βασιλέως καθίστησι γνώμην. Ὁ δὲ
[5, 25]	μικροῦ ἀναιρέσεως, καὶ τῆς Θεοδοσίου	τοῦ	βασιλέως κατὰ τοῦ τυράννου νίκης.
[5, 4]	πίστεως. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Γρατιανοῦ	τοῦ	βασιλέως νόμος ἄδειαν ταῖς θρησκείαις
[5, 11]	τὴν κατὰ Ἀμβροσίου τῆς μητρὸς	τοῦ	βασιλέως ὀργήν. Οὐαλεντινιανὸς δὲ καὶ
[5, 16]	εἶχε τοὺς Ἑλληνίζοντας δεδοικότας τὴν	τοῦ	βασιλέως ὀργήν. Πράξαντες γὰρ ἃ
[5, 9]	χωρισθέντες, τότε δὲ ἐξωσθέντες ὑπὸ	τοῦ	βασιλέως, ὅτι αὐτοῦ τὴν πίστιν
[5, 11]	χειρίζων ἀρχήν. Ἰουστίνα δὲ ἡ	τοῦ	βασιλέως Οὐαλεντινιανοῦ μήτηρ, τὰ Ἀρειανῶν
[5, 25]	Βουλεύουσιν οὖν ἄμφω φόνον κατὰ	τοῦ	βασιλέως Οὐαλεντινιανοῦ, τοὺς ἐπικοιτωνίτας εὐνούχους
[5, 7]	ὡς εἴη ὑπερόριος, ἀσμένως τὴν	τοῦ	βασιλέως παρουσίαν δεξάμενος τὴν ἐν
[5, 25]	τροπῆς, ὁ τύραννος προσδραμὼν τοῖς	τοῦ	βασιλέως ποσὶν ἐδέετο σωτηρίας τυχεῖν·
[5, 10]	μὲν λεγόντων καλὴν εἶναι τὴν	τοῦ	βασιλέως πρότασιν, τῶν δὲ μὴ
[5, 10]	ἡ Ἀντιοχέων ἐκκλησία διῄρητο. ~Ὡς	τοῦ	βασιλέως σύνοδον πασῶν τῶν αἱρέσεων
[5, 10]	τῶν παλαιῶν· καὶ πεῦσιν παρὰ	τοῦ	βασιλέως τοῖς αἱρεσιάρχαις προσάγεσθαι, πότερον
[5, 16]	ἑτέρας χρείας τῆς Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας,	τοῦ	βασιλέως χαρισαμένου τοὺς θεοὺς εἰς
[5, 1]	βασιλέως γυνὴ Δομνίκα μισθὸν ἐκ	τοῦ	βασιλικοῦ ταμείου, καθὰ καὶ τοῖς
[5, 22]	Λουγδούνου τῆς ἐν Γαλλίᾳ ἐπίσκοπος	τοῦ	Βίκτορος δι´ ἐπιστολῆς γενναίως κατέδραμεν,
[5, 12]	τῆς Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας τέλει	τοῦ	βίου ἐχρήσατο. Ἀρειανοὶ δὲ Μαρῖνόν
[5, 9]	ὁ τῆς Ἀντιοχέων Μελίτιος τέλει	τοῦ	βίου ἐχρήσατο. Ὁ δὲ βασιλεὺς
[5, 17]	παρεσκεύασε τοῦτο γενέσθαι ἐπὶ τῇ	τοῦ	γράμματος ζητήσει, ὅπερ καὶ ἐν
[5, 14]	καὶ τῆς ἥττης τοῦ τυράννου.	Τοῦ	δὲ βασιλέως ἐπιόντος τῷ τυράννῳ,
[5, 6]	ἠρώτησε πρότερον ποίαν πίστιν ἠσπάζετο.	Τοῦ	δὲ εἰπόντος, ὡς οὐ παρῆλθεν
[5, 21]	ὡς οὐδέποτε τὴν ἐπισκοπὴν καταδέξαιτο.	Τοῦ	δὲ ἐπὶ τούτοις ὀμόσαντος, ἐκφέρουσι
[5, 21]	τῷ βασιλεῖ τὰ φιλόσοφα παιδευθείς.	Τοῦ	δὲ λαοῦ τῶν Ναυατιανῶν μεμψαμένου
[5, 8]	πάντες δὲ ἦσαν ἑκατὸν πεντήκοντα.	Τοῦ	δὲ Μακεδονιανῶν μέρους ἡγεῖτο μὲν
[5, 15]	χειροτονηθῆναι τοῦ οἰκείου μέρους Εὐάγριον.	Τοῦ	δὲ οὐ πολὺν ἐπιβιώσαντος χρόνον,
[5, 5]	σύνθρονον γενέσθαι Παυλίνῳ τὸν Μελίτιον.	Τοῦ	δὲ Παυλίνου λέγοντος, παρὰ κανόνας
[5, 21]	τὰς αἰτίας τῆς λύπης ἐκέλευον.	Τοῦ	δὲ τὴν διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς
[5, 7]	λαὸν καὶ τὴν εἰρήνην ἀσπάζεσθαι.	Τοῦ	δὲ φυγόντος τὴν πρότασιν· Οὐκοῦν,
[5, 1]	ἔχων τοὺς ὑπὸ Μαυΐας ταττομένους.	Τοῦ	δὴ βασιλέως Οὐάλεντος ἄδηλον ἐσχηκότος
[5, 1]	Τοῦτον οὖν τὸν τρόπον τηνικαῦτα	τοῦ	δήμου ἀγωνισαμένου, πόρρω τῆς πόλεως
[5, 22]	τῷ σταυρῷ, τροπαίῳ τούτῳ κατὰ	τοῦ	διαβόλου χρησάμενος. Ἐν τῇ αὐτῇ
[5, 16]	ἐφοίτησα. Ἑλλάδιος μὲν οὖν ἱερεὺς	τοῦ	Διὸς εἶναι ἐλέγετο· Ἀμμώνιος δὲ
[5, 10]	εὐλαβὴς, συστῆναι δὲ λόγοις περὶ	τοῦ	δόγματος οὐκ ἰσχύων, ἀναγνώστην ὑπ´
[5, 14]	χάριν διδοὺς, τὸν Σύμμαχον ἀπέλυσε	τοῦ	ἐγκλήματος. Συγγνώμης οὖν ἀξιωθεὶς ὁ
[5, 0]	Τοῦτο γὰρ πολλῶν ἕνεκα ποιοῦμεν·	τοῦ	εἰς γνῶσιν ἄγειν τὰ γινόμενα·
[5, 22]	τοῦ Χριστοῦ νόμος ἐπέτρεψεν· ἐκ	τοῦ	ἐναντίου δὲ ὁ ἀπόστολος καὶ
[5, 23]	γὰρ ὅτι αὐτοῦ Δωρόθεος προεκέκριτο,	τοῦ	ἐναντίου λόγου προΐστατο. Διὰ τοῦτο
[5, 12]	πρῶτον καὶ Βαύδωνος, τελευτήσαντος Τιμοθέου	τοῦ	ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος τὴν ἐπισκοπὴν
[5, 11]	τὴν Μεδιολάνων ταραχὰς μεγίστας κατὰ	τοῦ	ἐπισκόπου Ἀμβροσίου ἐκίνησεν, εἰς ἐξορίαν
[5, 6]	ὁ βασιλεὺς ἀσμενέστατα ὑπὸ Ἀσχολίου	τοῦ	ἐπισκόπου βαπτίζεται. Ἀναρρωσθεὶς οὖν ἐκ
[5, 6]	ἐν Θεσσαλονίκῃ νοσήσας ὑπὸ Ἀσχολίου	τοῦ	ἐπισκόπου βαπτίζεται. Ὅτε κοινῷ δόγματι
[5, 9]	δὲ βασιλεὺς τὸ σῶμα Παύλου	τοῦ	ἐπισκόπου ἐκ τῆς Ἀγκύρας τότε
[5, 16]	Ἀλεξανδρείᾳ τοιοῦτο πάθος ἐγένετο. Τῇ	τοῦ	ἐπισκόπου Θεοφίλου σπουδῇ βασιλέως ἐκέλευε
[5, 11]	ὅτε καὶ τῆς κατὰ Ἀμβροσίου	τοῦ	ἐπισκόπου Μεδιολάνων ἐπιβουλῆς, διὰ τὸ
[5, 19]	ἕως πολλοῦ φυλάξαντες, ἐπὶ Νεκταρίου	τοῦ	ἐπισκόπου μετέθεσαν, τοιούτου τινὸς ἐπὶ
[5, 13]	χωροῦσιν ὁρμὴν, καὶ τὴν οἰκίαν	τοῦ	ἐπισκόπου Νεκταρίου πῦρ ἐμβαλόντες ἀνήλωσαν.
[5, 4]	μηδαμῶς ἐπιμίγνυσθαι. Ἀλλ´ οὐκ ἀπώναντο	τοῦ	ἐπιχειρήματος· καταγνόντες γὰρ αὐτῶν οἱ
[5, 8]	ἐν Νικαίᾳ συνόδου. Οἱ δὲ	τοῦ	ἑτέρου μέρους ἐπιμείναντες περὶ χειροτονίας
[5, 10]	πρόθεσιν τοῦ βασιλέως αἰτίαν αὐτῷ	τοῦ	εὖ πράττειν γενέσθαι· θείᾳ γάρ
[5, 7]	καὶ ἐξῆλθεν· οὐχ ὡς τὸ	τοῦ	εὐαγγελίου λόγιον ἔχει τὴν θεωρίαν
[5, 19]	ἐκκλησίαν τὸ ἀβλασφήμητον. Ταῦτα παρὰ	τοῦ	Εὐδαίμονος ἀκούσας ἐγὼ τῇ γραφῇ
[5, 22]	συνεορτάζειν Ἰουδαίοις ἐκτρεπόμενοι· φάσκοντες ἀεὶ	τοῦ	ἡλίου ἐν Κριῷ ὄντος καθήκειν
[5, 18]	παριόντας τὸ γινόμενον· ἀλλ´ ἐκ	τοῦ	ἤχου τῶν σειομένων κωδώνων ἡ
[5, 2]	βασιλείας ἐγκρατὴς γενόμενος, καταγνούς τε	τοῦ	θείου Οὐάλεντος τῆς περὶ τοὺς
[5, 17]	πρότερον. Καὶ γὰρ ἐκεῖνος ὑπὸ	τοῦ	θείου Πνεύματος σοφὸς γεγονὼς, τῇ
[5, 16]	ὁ Θεόφιλος, ἓν ἄγαλμα τοῦδε	τοῦ	θεοῦ ἀχώνευτον τηρεῖσθαι κελεύσας, δημοσίᾳ
[5, 10]	παλαιοὶ ἀρχὴν ὑπάρξεως τῷ Υἱῷ	τοῦ	Θεοῦ δοῦναι ἀπέφυγον, κατειλήφεισαν γὰρ
[5, 17]	ἄρα τις λέγοι ἐνηργηκέναι τὸν	τοῦ	Θεοῦ λόγον εἰς τοὺς Αἰγυπτίων
[5, 23]	καλεῖσθαι Πατήρ‘ Ἐπεὶ γὰρ τὸν	τοῦ	Θεοῦ Λόγον οὐκ ἐκ Πατρὸς
[5, 22]	ψυχῆς ἀγωνίζονται· ἀντιστρέψαντες μὲν τὰ	τοῦ	Θεοῦ παραγγέλματα, καὶ νομοθετοῦντες ἑαυτοῖς,
[5, 25]	ὑπατείᾳ καὶ Ἀβουνδαντίου, τῇ δεκάτῃ	τοῦ	Ἰαννουαρίου μηνὸς, αὖθις ἐπὶ τὰ
[5, 2]	Αὐσονίου καὶ Ὀλυβρίου, τῇ ἑκκαιδεκάτῃ	τοῦ	Ἰαννουαρίου μηνὸς, μερίζεται αὐτῷ τοὺς
[5, 10]	δεύτερον καὶ Σατορνίλου, τῇ ἑκκαιδεκάτῃ	τοῦ	Ἰαννουαρίου μηνός. Οὐκ εἰς μακρὰν
[5, 26]	Ὀλυβρίου καὶ Προβίνου, τῇ ἑπτακαιδεκάτῃ	τοῦ	Ἰαννουαρίου μηνός. Τοῦτο δὲ ἦν
[5, 22]	γὰρ εἰς νοῦν ἐβάλοντο, ὅτι	τοῦ	Ἰουδαϊσμοῦ μετατιθεμένου εἰς Χριστιανισμὸν, τὰ
[5, 25]	Εὐγενίου πόλεμον πλεῖστοι τῶν πέραν	τοῦ	Ἴστρου βαρβάρων ἐπηκολούθουν, συμμαχεῖν κατὰ
[5, 17]	ἐπὶ τοῦ Βαλαὰμ καὶ ἐπὶ	τοῦ	Καϊάφα· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ἄκοντες
[5, 11]	δὲ καὶ ἄκων τῇ ἀνάγκῃ	τοῦ	καιροῦ πεισθεὶς τὴν Μαξίμου βασιλείαν
[5, 16]	Ἀμμώνιος δὲ πιθήκου. Οὕτω δὴ	τοῦ	κακοῦ κατασταλέντος, συνελαμβάνοντο τῷ Θεοφίλῳ
[5, 18]	Ἐκ γάρ τινος μηχανῆς ἐκ	τοῦ	καπηλείου εἰς τὸν μυλῶνα ἐνέπιπτον·
[5, 17]	προσηρμόζοντο. Χριστιανοὶ μὲν γὰρ σημεῖον	τοῦ	κατὰ Χριστὸν σωτηριώδους πάθους εἶναι
[5, 23]	ὥσπερ νόμον ὁρίσαντες, μηδέποτε μνημονεῦσαι	τοῦ	κεφαλαίου δι´ ὃ ἐχωρίζοντο. Τοῦτο
[5, 7]	τὴν θεωρίαν εἰδὼς, ἐκ τῆς	τοῦ	κόσμου διαγωγῆς τούτους φεύγοντας ζητεῖν
[5, 22]	ψυχὴν αὐτῶν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος	τοῦ	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπεστάλκαμεν
[5, 9]	~Ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος Παύλου	τοῦ	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκόπου τὸ σῶμα σὺν
[5, 10]	οὐκ ἔλεγον, ἡνίκα τὸ πολὺ	τοῦ	λαοῦ αὐτοῖς ἐκ δυναστείας προσέκειτο.
[5, 8]	χειρίζων ἀρχήν· ὃς ἁρπασθεὶς ὑπὸ	τοῦ	λαοῦ εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προεβλήθη,
[5, 21]	ἀτάραχοι μεμενήκεσαν, ὁ Ἀγέλιος τὴν	τοῦ	λαοῦ παραμυθήσασθαι λύπην βουλόμενος, ἐπιχειροτονεῖ
[5, 15]	Δάμασον, λυσιτελεῖν εἰπὼν δι´ ὁμόνοιαν	τοῦ	λαοῦ παριδεῖν τὸ φθάσαν Φλαβιανοῦ
[5, 20]	εἰς ἑαυτοὺς διαιρέσεις πεποίηντο, προϊόντος	τοῦ	λόγου δηλώσομεν. Τοῦτο δὲ ἰστέον,
[5, 23]	ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶναι Υἱοῦ	τοῦ	Λόγου, ζήτημα ἐνέπεσεν εἰς αὐτοὺς,
[5, 15]	συναγωγὰς ἐποιοῦντο. Φλαβιανὸς δὲ, τὸ	τοῦ	λόγου, πάντα λίθον ἐκίνει, ὑφ´
[5, 7]	πυλῶν τῆς πόλεως τὰς συναγωγὰς	τοῦ	λοιποῦ ἐποιήσατο. Συνεξῄει δὲ αὐτῷ
[5, 13]	ἐγίνετο· ἄλλος γὰρ ἄλλο περὶ	τοῦ	μακρὰν γενομένου πολέμου πλάττοντες διεφήμιζον,
[5, 11]	ὑπὸ ἡμιόνων φερομένῳ κατακρυφθεὶς ὁ	τοῦ	Μαξίμου στρατηγὸς Ἀνδραγάθιος, προλέγειν τοῖς
[5, 22]	σαββάτου, ἅ τινά ἐστι σκιὰ	τοῦ	μέλλοντος. Καὶ ἐν τῇ πρὸς
[5, 22]	τῆς νομίμης γαμετῆς πεποιήκασιν. Ἀλλὰ	τοῦ	μὲν ἐν Θεσσαλίᾳ ἔθους ἀρχηγὸς
[5, 19]	ὁρῶ δὲ ὅτι πρόφασιν παρέσχε	τοῦ	μὴ ἐλέγχειν ἀλλήλων τὰ ἁμαρτήματα,
[5, 16]	τὸ Σαραπεῖον. Καὶ τὰ μὲν	τοῦ	Μιθρείου φονικὰ μυστήρια δημόσια ἐπόμπευε·
[5, 11]	δέος, Ἰουστίνα ἡ μήτηρ Οὐαλεντινιανοῦ	τοῦ	μικροῦ, ἄκουσα ἀπέσχετο. Ὑπὸ δὲ
[5, 25]	τυραννίδος Εὐγενίου, καὶ τῆς Οὐαλεντινιανοῦ	τοῦ	μικροῦ ἀναιρέσεως, καὶ τῆς Θεοδοσίου
[5, 22]	Χριστιανισμὸν, τὰ ἀκριβῆ καὶ τυπικὰ	τοῦ	Μωσαϊκοῦ νόμου ἐπαύσατο· καὶ τοῦτο
[5, 23]	ἀλλήλων, ὕστερον ἐπὶ τῆς βασιλείας	τοῦ	νέου Θεοδοσίου, κατὰ τὴν ὑπατείαν
[5, 6]	περὶ τὴν τετάρτην καὶ εἰκάδα	τοῦ	Νοεμβρίου μηνὸς, ἐν ὑπατείᾳ Γρατιανοῦ
[5, 18]	Τατιανοῦ καὶ Συμμάχου, τῇ δεκάτῃ	τοῦ	Νοεμβρίου μηνός. ~Περὶ τῶν ἐπὶ
[5, 22]	καὶ κατιδὼν ὅτι τὸ ἀδύνατον	τοῦ	νόμου‘ Μωϋσέως ἀσθενεῖ πρὸς τὸ
[5, 24]	συντάξας βιβλία περὶ τῆς γυμνασίας	τοῦ	νοῦ‘ ἐπέγραψε. Προσοχθίσας δὲ τοῖς
[5, 15]	καὶ διὰ τοῦτο παρασκευάζει χειροτονηθῆναι	τοῦ	οἰκείου μέρους Εὐάγριον. Τοῦ δὲ
[5, 4]	πρὸς τὸν Ῥώμης Δάμασον περὶ	τοῦ	ὁμοουσίου διαπρεσβευσάμενοι αὖθις τῇ προτέρᾳ
[5, 10]	κατὰ τὴν πίστιν ὁμοφρονοῦντες τοῖς	τοῦ	ὁμοουσίου ἔνδον τῆς πόλεως συνάγειν
[5, 10]	μεμψάμενος ἔρρηξε· μόνην δὲ τὴν	τοῦ	ὁμοουσίου‘ ἐπαινέσας ἐδέξατο. Αὕτη πρόφασις
[5, 6]	προγόνων Χριστιανὸς ὑπάρχων, καὶ τῇ	τοῦ	ὁμοουσίου‘ πίστει προσκείμενος. Τὸ δὲ
[5, 19]	ἄλλαις αἱρέσεσι· μόνοι δὲ οἱ	τοῦ	ὁμοουσίου‘ φρονήματος, καὶ οἱ τούτοις
[5, 4]	Συρίας αὖθις ἐδογμάτισαν ἐκτρέπεσθαι τὴν	τοῦ	ὁμοουσίου‘ φωνὴν, καὶ τοῖς ἀσπαζομένοις
[5, 22]	παραδεδωκόσι τὴν ψυχὴν αὐτῶν ὑπὲρ	τοῦ	ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
[5, 21]	καὶ παρασυνῆξε καθ´ ἑαυτὸν, μικρὰ	τοῦ	ὅρκου φροντίσας, καὶ τῶν ἀκολουθησάντων
[5, 21]	πάλιν ἐν ὁμονοίᾳ τῆς ἐκκλησίας.	Τοῦ	ὅρου τοίνυν τούτου περὶ τῆς
[5, 22]	ἑῴαν τόπων. Οὗ ἕνεκεν ἐπὶ	τοῦ	παρόντος καλῶς ἔχειν πάντες ἡγήσαντο,
[5, 22]	γὰρ ἐν Ῥώμῃ, τρεῖς πρὸ	τοῦ	Πάσχα ἑβδομάδας, πλὴν σαββάτου καὶ
[5, 22]	πρὸς ἀπόδειξιν τοῦ τὴν ἑορτὴν	τοῦ	Πάσχα ἐκ συνηθείας τινὸς κατὰ
[5, 21]	δεθεὶς, εἴποτε διαπεφωνημένη ἐγένετο ἡ	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴ, αὐτὸς καθ´ ἑαυτὸν
[5, 22]	μᾶλλον κατὰ χώρας ἐπιτελεῖται ἡ	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴ, ἐκεῖθεν τεκμαίρομαι. Οὐδεμία
[5, 22]	συνήθειαν ἔλαβεν, οὕτω καὶ ἡ	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴ παρ´ ἑκάστοις ἐκ
[5, 22]	οὖν, ὡς ἔφην, διὰ τὴν	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴν διῃρέθησαν· καὶ περὶ
[5, 21]	καινοτομηθεῖσαν ἐπὶ τῆς βασιλείας Οὐάλεντος	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴν ἐν Πάζῳ κώμῃ
[5, 21]	αὐτὸν τρόπον αὐτοῖς ἐπιτελοῦντας τὴν	τοῦ	Πάσχα ἑορτήν. Ταῦτα καὶ τοιαῦτα
[5, 22]	οἱ πάλαι διαπεφωνημένως ἐπιτελοῦντες τὴν	τοῦ	Πάσχα ἑορτὴν τῆς κοινωνίας οὐδαμῶς
[5, 22]	πρὸς τοὺς ἑτέρως τὴν ἑορτὴν	τοῦ	Πάσχα ἐπιτελοῦντας οὐδέποτε διεφέροντο· ἕως
[5, 22]	διαφωνιῶν κατά τινας τόπους περὶ	τοῦ	Πάσχα καὶ βαπτισμάτων καὶ νηστειῶν
[5, 21]	νενομισμένην τοῦ σαββάτου ἡμέραν ἐπετέλει	τοῦ	Πάσχα· καὶ πάλιν τῇ ἑξῆς
[5, 22]	προσελθοῦσιν ἐπέθηκαν· ἀλλὰ τὴν ἑορτὴν	τοῦ	Πάσχα καὶ τὰς ἄλλας ἑορτὰς
[5, 21]	τὸν ἀδιάφορον, ὡς ἔφην, περὶ	τοῦ	Πάσχα κανόνα· ἐφ´ ᾧ τε
[5, 22]	τὸ γράμμα ἀποδοθῆναι, τὸν περὶ	τοῦ	Πάσχα λόγον εἰς θεωρίαν ἀνήγαγεν·
[5, 22]	Δυνατὸν μὲν οὖν τὸν περὶ	τοῦ	Πάσχα λόγον ἔτι πλέον ἐκτεῖναι,
[5, 22]	ἐν αὐτῇ περὶ τῆς ἑορτῆς	τοῦ	Πάσχα μέρος τοῦτον ἔχει τὸν
[5, 22]	οἶδα γινόμενον· ἐν ταῖς ἡμέραις	τοῦ	Πάσχα μόνον βαπτίζουσι· διὸ σφόδρα
[5, 22]	πρὸ ἑβδομάδων ἓξ τὴν πρὸ	τοῦ	Πάσχα νηστείαν νηστεύουσι, Τεσσαρακοστὴν‘ αὐτὴν
[5, 22]	οὐκ ἄκαιρον. Αὐτίκα τὰς πρὸ	τοῦ	Πάσχα νηστείας, ἄλλως παρ´ ἄλλοις
[5, 21]	ἐκφέρουσι κανόνα περὶ τῆς ἑορτῆς	τοῦ	Πάσχα, ὃν ἐκάλεσαν ἀδιάφορον· φήσαντες,
[5, 22]	Ὃ δὲ ἡμῖν ὑποπίπτει περὶ	τοῦ	Πάσχα, οὐκ ἄκαιρον, ὡς ἡγοῦμαι,
[5, 21]	τοίνυν τούτου περὶ τῆς ἑορτῆς	τοῦ	Πάσχα παρ´ αὐτῶν τότε βεβαιωθέντος,
[5, 22]	ὡς οὐδὲ Ἰουδαῖοι τῶν περὶ	τοῦ	Πάσχα χρόνων τὴν ἀκρίβειαν ἢ
[5, 0]	~ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ. Πρὶν ἀρξώμεθα τῆς ἱστορίας	τοῦ	πέμπτου βιβλίου, φαμὲν πρὸς τοὺς
[5, 10]	εἰ τοῦτο τολμῆσαι ποιήσωσιν, ὑπὸ	τοῦ	πλήθους ἐξελαθήσονται. Καὶ τούτου γενομένου,
[5, 26]	Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐκ	τοῦ	πολεμικοῦ μόχθου κακῶς διετέθη τὸ
[5, 11]	ἀλλ´ ὥσπερ τυφλὸς εἰς ὄρυγμα,	τοῦ	πολεμίου εἰς τὰς χεῖρας ἐνέπεσεν·
[5, 25]	δὴ τὸν τρόπον γενομένης τῆς	τοῦ	πολέμου τροπῆς, ὁ τύραννος προσδραμὼν
[5, 8]	δι´ ὅλου θαυμαζόμενος, καίτοι τὴν	τοῦ	πραίτωρος χειρίζων ἀρχήν· ὃς ἁρπασθεὶς
[5, 21]	Χριστιανίσας, ὑπὸ Μαρκιανοῦ πρὸς τὴν	τοῦ	πρεσβυτέρου προβληθεὶς ἀξίαν, οὐδὲν ἧττον
[5, 5]	ἀλλὰ συγχωρεῖν τὸν ὑπολειφθέντα κατέχειν	τοῦ	προαπελθόντος τὸν θρόνον. Οὕτω δοθέντων
[5, 19]	μετὰ τὸ βάπτισμα πταίσαντες ἐπὶ	τοῦ	προβληθέντος τούτου πρεσβυτέρου ἐξομολογῶνται τὰ
[5, 22]	κατὰ τῶν ἀντικειμένων δυνάμεων, διὰ	τοῦ	προσομιλῆσαι τῷ σταυρῷ, τροπαίῳ τούτῳ
[5, 21]	ἐνήστευε, καὶ νυκτερεύων τὴν νενομισμένην	τοῦ	σαββάτου ἡμέραν ἐπετέλει τοῦ Πάσχα·
[5, 22]	ἀρχαίου τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην ἐτήρησαν, τὴν	τοῦ	σαββάτου ὑπεριδόντες ἡμέραν. Καὶ τοῦτο
[5, 17]	ἱερογλυφικῶν ἐδηλοῦτο, τέλος ἕξειν τὸ	τοῦ	Σαράπιδος ἱερὸν, ὅτε σταυροειδὴς φανῇ
[5, 16]	μυστήρια δημόσια ἐπόμπευε· τὰ δὲ	τοῦ	Σαράπιδος καὶ τῶν ἄλλων γέλωτος
[5, 17]	ἱερογλυφικῶν. Ἐν δὲ τῷ ναῷ	τοῦ	Σαράπιδος λυομένου καὶ γυμνουμένου ηὕρητο
[5, 17]	~Περὶ τῶν εὑρεθέντων ἐν τῷ	τοῦ	Σαράπιδος ναῷ γραμμάτων ἱερογλυφικῶν. Ἐν
[5, 25]	ἀπετμήθη. Ταῦτα πέπρακται τῇ ἕκτῃ	τοῦ	Σεπτεμβρίου μηνὸς, ἐν ὑπατείᾳ Ἀρκαδίου
[5, 12]	Ῥιχομηλίου καὶ Κλεάρχου, τῇ ἐννάτῃ	τοῦ	Σεπτεμβρίου μηνός. Καθ´ ἣν ὑπατείαν
[5, 10]	δόξα μαρτυρηθήσεται. Ταῦτα ἀκούσας παρὰ	τοῦ	Σισιννίου ὁ Νεκτάριος δρομαῖος ἐπὶ
[5, 19]	συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις	τοῦ	σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε.
[5, 23]	νέου Θεοδοσίου, κατὰ τὴν ὑπατείαν	τοῦ	στρατηλάτου Πλῖνθα, τῆς Ψαθυριανῶν ὄντος
[5, 16]	Ἀλεξανδρείας ἔπαρχος καὶ ὁ ἡγούμενος	τοῦ	στρατιωτικοῦ τάγματος. Τὰ μὲν οὖν
[5, 0]	ἐντυγχάνοντας μὴ προσκορεῖς γενέσθαι, ἐκ	τοῦ	σχολάζειν τῇ φιλονεικίᾳ τῶν ἐπισκόπων,
[5, 22]	χώρας, ὡς ἐβουλήθησαν, τὴν μνήμην	τοῦ	σωτηριώδους πάθους ἐξ ἔθους τινὸς
[5, 18]	ὑπεξελθεῖν, τοῖς τε οἰκείοις ἑαυτῶν	τοῦ	τεθνηκέναι δόξαν παρεσχηκότες. Ἐν τῇ
[5, 22]	καὶ τὰ παρατεθέντα πρὸς ἀπόδειξιν	τοῦ	τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα ἐκ
[5, 15]	τὴν ὀργὴν θεραπεύσας Θεοφίλου τότε	τοῦ	τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπισκόπου, δι´ οὗ
[5, 0]	τὰ γινόμενα· ἀλλὰ γὰρ καὶ	τοῦ	τοὺς ἐντυγχάνοντας μὴ προσκορεῖς γενέσθαι,
[5, 10]	ἐπαινέσας ἐδέξατο. Αὕτη πρόφασις γέγονε	τοῦ	τοὺς Ναυατιανοὺς πάλιν εὖ πράξαντας
[5, 12]	καθίστατο, δύναμίν τε μεγίστην κατὰ	τοῦ	τυράννου ηὐτρέπιζεν, εὐλαβούμενος μὴ καὶ
[5, 11]	τοσούτῳ ἀγγέλλεται, ὅτι Γρατιανὸς δόλῳ	τοῦ	τυράννου Μαξίμου ἀνῄρητο. Ἐν φορείῳ
[5, 25]	τῆς Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως κατὰ	τοῦ	τυράννου νίκης. Κατὰ τὰ ἑσπέρια
[5, 11]	κατὰ χώραν ἐρῶ. ~Περὶ Μαξίμου	τοῦ	τυράννου, ὅπως τὸν Γρατιανὸν ἀνεῖλε
[5, 25]	Ἴστρου βαρβάρων ἐπηκολούθουν, συμμαχεῖν κατὰ	τοῦ	τυράννου προαιρούμενοι. Οὐ πολλοῦ δὲ
[5, 14]	βασιλέως Θεοδοσίου, καὶ τῆς ἥττης	τοῦ	τυράννου. Τοῦ δὲ βασιλέως ἐπιόντος
[5, 23]	εἶναι Πατέρα, καὶ μὴ ὑφεστῶτος	τοῦ	Υἱοῦ. Ἐκαλοῦντο δὲ οὗτοι Ψαθυριανοὶ,
[5, 26]	ἑσπέρια μέρη βουλόμενος. Φθάσαντος δὲ	τοῦ	υἱοῦ ἐν τῇ Μεδιολάνῳ, ἀνερρώσθη
[5, 23]	αὐτοὺς, εἰ δύναται καὶ πρὸ	τοῦ	ὑποστῆναι τὸν Υἱὸν ὁ Θεὸς
[5, 11]	χεῖρας ἐνέπεσεν· ἐκπηδήσας γὰρ ἐκ	τοῦ	φερέτρου Ἀνδραγάθιος τὸν Γρατιανὸν διεχειρίσατο.
[5, 21]	δὲ ἄλλως, καὶ ὑπὸ Μαξίμου	τοῦ	φιλοσόφου ἅμα Ἰουλιανῷ τῷ βασιλεῖ
[5, 24]	γὰρ Εὐνόμιος ἤδη πρότερον Εὐδοξίου	τοῦ	χειροτονήσαντος αὐτὸν ἐπίσκοπον Κυζίκου κεχώριστο,
[5, 6]	Ἐκεῖ τε ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν ἀξιωθῆναι	τοῦ	Χριστιανικοῦ βαπτίσματος ἐπεθύμησεν, ἄνωθεν μὲν
[5, 10]	εἰ τούτοις στοιχοῦσιν ἀξιοπίστοις μάρτυσι	τοῦ	Χριστιανικοῦ δόγματος. Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ
[5, 10]	προσαρμοσάντων διδασκάλων, ἢ ὡς ἀλλοτρίους	τοῦ	Χριστιανισμοῦ παρακρούονται. Εἰ μὲν γὰρ
[5, 20]	τόπους συνάγεσθαι, καὶ δοξάζειν τὰ	τοῦ	Χριστιανισμοῦ, ὡς καταλαβεῖν ἕκαστοι τὴν
[5, 24]	τὴν Τριάδα, ἀλλ´ εἰς τὸν	τοῦ	Χριστοῦ βαπτίζουσι θάνατον. Γέγονε δὲ
[5, 22]	Ἰουδαΐζειν γὰρ Χριστιανοῖς οὐδὲ εἷς	τοῦ	Χριστοῦ νόμος ἐπέτρεψεν· ἐκ τοῦ
[5, 17]	τοὺς Αἰγυπτίων ἱερεῖς τὰ περὶ	τοῦ	Χριστοῦ προγινώσκοντας ἀποτυπῶσαι τὸ σταυροειδὲς
[5, 18]	τῇ Ῥωμαίων γλώσσῃ καλοῦνται, προϊόντος	τοῦ	χρόνου λῃστήρια τοὺς οἴκους πεποίηνται.
[5, 15]	Ἀντιοχείᾳ λαὸς κατὰ βραχὺ προϊόντος	τοῦ	χρόνου τὴν ὁμόνοιαν ἔστερξαν. Τὰ
[5, 15]	ἀλλ´ ὅτι καὶ αἰτίαν παρεῖχε	τοῦ	χωρίζεσθαι τοὺς ὁμόφρονας. Θεραπευθεὶς οὖν
[5, 16]	συντρίψας ὁ Θεόφιλος, ἓν ἄγαλμα	τοῦδε	τοῦ θεοῦ ἀχώνευτον τηρεῖσθαι κελεύσας,
[5, 0]	ἐπακολουθοῦντα τὰ δημόσια· ποτὲ δὲ	τοὔμπαλιν.	Ὥστε μὲ τὴν διαδοχὴν τούτων
[5, 17]	ἀκήκοα· ἐγὼ δὲ οὔ φημι	τοὺς	Αἰγυπτίων ἱερεῖς τὰ περὶ τοῦ
[5, 17]	τὸν τοῦ Θεοῦ λόγον εἰς	τοὺς	Αἰγυπτίων ἱερεῖς, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ
[5, 2]	ἐπισκόπους ἐκ τῶν ἐξοριῶν ἀνακαλεσάμενος	τοὺς	αἱρετικοὺς τῶν ἐκκλησιῶν ἐξεδίωξε, καὶ
[5, 26]	φροντίδα, λογιζόμενος ὅσα καταλαμβάνει κακὰ	τοὺς	ἀνθρώπους, βασιλέως τελευτήσαντος. Μεταπέμπεται οὖν
[5, 8]	ἐπίσκοπον. Ἐλπίσας δὲ δύνασθαι καὶ	τοὺς	ἀπὸ Μακεδονίου ἑνῶσαι τοῖς ἑαυτοῦ,
[5, 22]	τὰ τοιαῦτα ἐγίνοντο, οὐδὲ αὐτοὺς	τοὺς	ἀποστόλους διέλαθεν, ὡς μαρτυρεῖ ἡ
[5, 22]	Ῥώμην καὶ τὰ ἑσπέρια μέρη	τοὺς	ἀποστόλους Παῦλον καὶ Πέτρον τὴν
[5, 21]	καθολικῷ κανόνι γενέσθαι· καὶ γὰρ	τοὺς	ἀρχαίους καὶ τοὺς ἐγγὺς τῶν
[5, 10]	ἀληθείας. Εἰ δὲ μὴ παρακρούονται	τοὺς	ἀρχαίους τῶν διδασκάλων, ἡμέτερόν ἐστι
[5, 11]	μικροῦ, ἄκουσα ἀπέσχετο. Ὑπὸ δὲ	τοὺς	αὐτοὺς χρόνους, καθ´ οὓς ἐν
[5, 10]	θείᾳ γάρ τινι προνοίᾳ ὑπὸ	τοὺς	αὐτοὺς χρόνους τὰ βαρβάρων ἔθνη
[5, 25]	ἐπεκράτουν. Ὁ δὲ βασιλεὺς ὁρῶν	τοὺς	βαρβάρους ἀπολλυμένους, ἐν μεγίστῳ τε
[5, 0]	ποιούμεθα μνήμην. Συνεχῶς δὲ καὶ	τοὺς	βασιλεῖς τῇ ἱστορίᾳ περιλαμβάνομεν, διότι
[5, 18]	τῇ χρείᾳ τῆς τροφῆς εἰσιόντας,	τοὺς	δὲ καὶ δι´ ἀκρασίαν αἰσχρᾶς
[5, 18]	βασιλεὺς τοὺς μάγκιπας μὲν ἐτιμωρήσατο,	τοὺς	δὲ λῃστοδόχους οἴκους ἐκείνους καταστραφῆναι
[5, 21]	δὲ πρὸς τὴν κοινωνίαν, ἀλλὰ	τοὺς	διαφόρως ἑορτάζοντας εἶναι πάλιν ἐν
[5, 8]	ἐπιβαίνειν· τοῦτο γὰρ πρότερον διὰ	τοὺς	διωγμοὺς ἐγίνετο ἀδιαφόρως. Καὶ κληροῦται
[5, 21]	καὶ γὰρ τοὺς ἀρχαίους καὶ	τοὺς	ἐγγὺς τῶν ἀποστόλων, διαφωνοῦντας περὶ
[5, 8]	Μακεδονίου ἑνῶσαι τοῖς ἑαυτοῦ, καὶ	τοὺς	ἐκείνης τῆς αἱρέσεως προεστῶτας ἐκάλεσε.
[5, 10]	εἶναι τοὺς κλητοὺς, ὀλίγους δὲ	τοὺς	ἐκλεκτούς· ὅπερ οὐκ ἔλεγον, ἡνίκα
[5, 16]	Φόβος ἐκ τῶν γεγονότων εἶχε	τοὺς	Ἑλληνίζοντας δεδοικότας τὴν τοῦ βασιλέως
[5, 16]	σπουδῇ βασιλέως ἐκέλευε πρόσταγμα λύεσθαι	τοὺς	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῶν Ἑλλήνων ναοὺς,
[5, 21]	διαφωνίαν τῆς ἑορτῆς· μηδὲ μὴν	τοὺς	ἐν Πάζῳ συναχθέντας πρόκριμα τῷ
[5, 21]	μηδαμῶς διαφέρεσθαι. Ἄλλως τε καὶ	τοὺς	ἐν τῇ βασιλευούσῃ Ῥώμῃ Ναυατιανοὺς
[5, 0]	γινόμενα· ἀλλὰ γὰρ καὶ τοῦ	τοὺς	ἐντυγχάνοντας μὴ προσκορεῖς γενέσθαι, ἐκ
[5, 19]	τὸν αὐτὸν χρόνον ἔδοξε καὶ	τοὺς	ἐπὶ τῆς μετανοίας περιελεῖν πρεσβυτέρους
[5, 8]	ἐποιήσαντο· μὴ ποιεῖν τε ὅσια	τοὺς	ἐπιγνόντας τὴν ὁμογνώμονα πίστιν, αὖθις
[5, 25]	φόνον κατὰ τοῦ βασιλέως Οὐαλεντινιανοῦ,	τοὺς	ἐπικοιτωνίτας εὐνούχους ὑπεισελθόντες. Οἳ δὲ
[5, 9]	ἄνωθεν διεκρίνετο. Οὕτως αὖθις διὰ	τοὺς	ἐπισκόπους, οὐ μὴν διὰ τὴν
[5, 22]	ἡμέραν. Καὶ τοῦτο ποιοῦντες, πρὸς	τοὺς	ἑτέρως τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα
[5, 16]	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίας, τοῦ βασιλέως χαρισαμένου	τοὺς	θεοὺς εἰς δαπανήματα τῶν πτωχῶν.
[5, 16]	δαπανήματα τῶν πτωχῶν. Πάντας οὖν	τοὺς	θεοὺς συντρίψας ὁ Θεόφιλος, ἓν
[5, 20]	ἠνάγκαζεν· ἀλλ´ ἑκάστους συνεχώρει κατὰ	τοὺς	ἰδίους τόπους συνάγεσθαι, καὶ δοξάζειν
[5, 7]	οὖν, ἀνὴρ ἐλλόγιμος καὶ εὐλαβείᾳ	τοὺς	καθ´ ἑαυτὸν ὑπερβάλλων, γνοὺς διαγογγύζοντάς
[5, 2]	τοῦ Ἰαννουαρίου μηνὸς, μερίζεται αὐτῷ	τοὺς	κατὰ βαρβάρων ἀγῶνας. ~Τίνες ἐπίσκοποι
[5, 0]	ἱστορίαν συγγράψασθαι ἐπιμίγνυμεν αὐτῇ καὶ	τοὺς	κατὰ καιρὸν γενομένους πολέμους, ὅσων
[5, 10]	ὁμοουσίῳ‘ προσέθεντο· πολλοὺς γὰρ εἶναι	τοὺς	κλητοὺς, ὀλίγους δὲ τοὺς ἐκλεκτούς·
[5, 18]	ἠφίετο, σπασάμενος ἣν εἶχε παραξιφίδα,	τοὺς	κωλύοντας διεχρήσατο· οἱ δὲ φόβῳ
[5, 22]	ἐπιθρυλήσαντες· οἱ γὰρ ἐκεῖσε συνελθόντες	τοὺς	λαοὺς εἰς συμφωνίαν ἄγειν ἐσπούδασαν
[5, 13]	γὰρ ἀκοῇ παραλαβόντες διεβεβαιοῦντο πρὸς	τοὺς	λογοποιοῦντας, μὴ ἄλλως ἔχειν, ἢ
[5, 23]	ἐριστικαὶ ζητήσεις εἰς ἄτοπά τινα	τοὺς	λόγους αὐτῶν προήγαγον. Ἐπεὶ γὰρ
[5, 18]	ἀπέλυσαν. Γνοὺς ταῦτα ὁ βασιλεὺς	τοὺς	μάγκιπας μὲν ἐτιμωρήσατο, τοὺς δὲ
[5, 0]	τοῦ πέμπτου βιβλίου, φαμὲν πρὸς	τοὺς	μέλλοντας ἐντυγχάνειν τῇδε τῇ ὑποθέσει
[5, 20]	περὶ αὐτῶν δόξαν ἠδύναντο. Καὶ	τοὺς	μὲν ἄλλους ἔξω τῶν πόλεων
[5, 18]	προστησάμενοι, δι´ αὐτῶν ἐλοχῶντο πολλούς·	τοὺς	μὲν τῇ χρείᾳ τῆς τροφῆς
[5, 2]	τῆς περὶ τοὺς Χριστιανοὺς ὠμότητος,	τοὺς	μὲν ὑπ´ ἐκείνου ἐξορισθέντας ἀνεκάλει·
[5, 22]	νηστεύουσιν. Ἐν Καισαρείᾳ τῆς Καππαδοκίας	τοὺς	μετὰ τὸ βάπτισμα ἡμαρτηκότας ἐξωθοῦσι
[5, 21]	πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως,	τοὺς	μὴ τὸν αὐτὸν τρόπον αὐτοῖς
[5, 10]	ἐδέξατο. Αὕτη πρόφασις γέγονε τοῦ	τοὺς	Ναυατιανοὺς πάλιν εὖ πράξαντας ἔνδον
[5, 10]	βασιλεὺς θαυμάσας αὐτῶν τὴν περὶ	τοὺς	οἰκείους κατὰ τὴν πίστιν ὁμόνοιαν,
[5, 10]	λύπῃ κατασχεθέντες ἀνεχώρουν. Καὶ γράμμασι	τοὺς	οἰκείους παρεμυθοῦντο παραινοῦντες, μὴ ἄχθεσθαι
[5, 21]	τὸ Πάσχα, μὴ διακρίνεσθαι πρὸς	τοὺς	οἰκείους τῆς πίστεως, τοὺς μὴ
[5, 23]	τῶν ὑπὸ Δωρόθεον ταττομένων κατὰ	τοὺς	οἰκείους τόπους μεινάντων· οἱ δὲ
[5, 18]	καλοῦνται, προϊόντος τοῦ χρόνου λῃστήρια	τοὺς	οἴκους πεποίηνται. Ὡς γὰρ ἦσαν
[5, 15]	καὶ αἰτίαν παρεῖχε τοῦ χωρίζεσθαι	τοὺς	ὁμόφρονας. Θεραπευθεὶς οὖν τὴν ὀργὴν
[5, 2]	βάρβαροι. ~Ὡς Γρατιανὸς ὁ βασιλεὺς	τοὺς	ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ἐκ τῶν ἐξοριῶν
[5, 5]	τοὺς ὑποψήφους εἰς ἐπισκοπὴν, εὑρίσκουσι	τοὺς	πάντας τὸν ἀριθμὸν ἓξ, ἐν
[5, 22]	ὑπὸ Ἰουδαίων ἀδικούμενος, ἢ εὐεργετῶν	τοὺς	πάντας τυπικῶς κατειργάζετο. Ἐν πλοίῳ
[5, 18]	ἐποίουν, ὅπως ἂν μὴ λανθάνῃ	τοὺς	παριόντας τὸ γινόμενον· ἀλλ´ ἐκ
[5, 13]	ἕτερά τινα τῶν λεγομένων αὐτοὺς	τοὺς	πεπλακότας αὐτὰ εἰς πίστιν ἦγεν,
[5, 8]	ἐπίσκοποι, παντοῖοι ἐγένοντο ὁμονοῆσαι αὐτοῖς	τοὺς	περὶ Ἐλεύσιον, ὑπομιμνήσκοντες τῆς πρεσβείας,
[5, 12]	καταλαβών τε τὴν Θεσσαλονίκην εὑρίσκει	τοὺς	περὶ Οὐαλεντινιανὸν πολλῇ ἀθυμίᾳ διάγοντας,
[5, 21]	χεῖρας τὰς ἑαυτοῦ, ἢ ὅτε	τοὺς	περὶ Σαββάτιον εἰς τὸ πρεσβυτέριον
[5, 22]	τοιούτων δουλείας τε καὶ ἐρεσχελίας	τοὺς	πιστεύοντας ἠλευθέρωσαν· ὑποτύπωσιν δὲ ἀσφαλῆ
[5, 22]	ἂν αὐτοὶ ὀλίγοι ὄντες μιμῶνται	τοὺς	πλείονας. Ἀλλὰ τὴν μὲν ὅλην
[5, 2]	Ἱσπανίας καταγόμενον, πολλά τε κατὰ	τοὺς	πολέμους ἀγωνισάμενον, καὶ διὰ τοῦτο
[5, 0]	μὲν γὰρ ἐπὶ Κωνσταντίνου περὶ	τοὺς	πολέμους γενόμενα διὰ χρόνου μῆκος
[5, 21]	πολλά· καὶ διὰ τοῦτο λανθάνειν	τοὺς	πολλοὺς οὐκ ἠδύνατο. Διὸ καί
[5, 22]	εἰς συμφωνίαν ἄγειν ἐσπούδασαν πρὸς	τοὺς	πολλῷ πλείονας διαφωνοῦντας τὸ πρότερον.
[5, 25]	φάλαγγας, τρέπει δὲ εἰς φυγὴν	τοὺς	πρὸ βραχέως διώκοντας. Ἐπιγίνεται δὲ
[5, 22]	μόνον ὡς πλείων ἐστὶ κατὰ	τοὺς	προειρημένους τόπους ἐκκλησιῶν ἀριθμὸς, ἀλλὰ
[5, 22]	λαὸν, ἐπ´ ἐλευθερίᾳ δὲ κεκλῆσθαι‘	τοὺς	προσεληλυθότας Χριστῷ· παρῄνει δὲ καὶ
[5, 1]	ὁ δῆμος αὐτῆς ἀντεπεξῄει συμμάχους	τοὺς	Σαρακηνοὺς ἔχων τοὺς ὑπὸ Μαυΐας
[5, 20]	Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ οἰκίας συνάγοντα, καὶ	τοὺς	συγγραφέντας αὐτῷ λόγους ἐπιδεικνύμενον, ὡς
[5, 10]	Ὁ δὲ βασιλεὺς δέχεται μὲν	τοὺς	συνεληλυθότας· καὶ τὸ παρ´ ἑκάστου
[5, 10]	ἐλεύθεροι· τὰ γὰρ κατὰ Ἀντιόχειαν	τοὺς	τῇ συνόδῳ παρόντας διέκρινεν. Αἰγύπτιοι
[5, 14]	Χριστιανισμὸν εὐλαβὴς, ὡς μὴ μόνον	τοὺς	τῆς αὐτοῦ πίστεως ἱερεῖς ὑπερτιμᾶν,
[5, 22]	φιλοῦντες Ἰουδαίοις ἀκολουθεῖν, καὶ περὶ	τοὺς	τύπους ἀκριβολογούμενοι, οὐδενὶ τρόπῳ τούτων
[5, 8]	κατέστησαν διανειμάμενοι τὰς ἐπαρχίας, ὥστε	τοὺς	ὑπὲρ διοίκησιν ἐπισκόπους ταῖς ὑπερορίοις
[5, 7]	ἀναστὰς, τοιάδε δι´ αὐτοῦ πρὸς	τοὺς	ὑπηκόους ἐφθέγξατο. Ἀδελφοὶ, γέγραπται, φησὶν,
[5, 17]	τῆς πονηρίας διάβολον, πολλῷ μᾶλλον	τοὺς	ὑπηρέτας αὐτοῦ ἱερεῖς Αἰγυπτίων τοῦτο
[5, 1]	ἀντεπεξῄει συμμάχους τοὺς Σαρακηνοὺς ἔχων	τοὺς	ὑπὸ Μαυΐας ταττομένους. Τοῦ δὴ
[5, 5]	λαοὶ ἐπὶ τοιαύταις συνθήκαις. Συναγαγόντες	τοὺς	ὑποψήφους εἰς ἐπισκοπὴν, εὑρίσκουσι τοὺς
[5, 16]	τῶν ἄλλων γέλωτος ἐδείκνυ μεστὰ,	τοὺς	φαλλοὺς φέρεσθαι κελεύσας διὰ μέσης
[5, 11]	τοῦ ἀνδρὸς, οὐδὲν εἶχε βλάπτειν	τοὺς	φρονοῦντας τὸ ὁμοούσιον· ἐπειδὴ δὲ
[5, 2]	τοῦ θείου Οὐάλεντος τῆς περὶ	τοὺς	Χριστιανοὺς ὠμότητος, τοὺς μὲν ὑπ´
[5, 10]	ποιήσαντας, ὁμοφωνίαν ταῖς ἐκκλησίαις ἐργάσασθαι.	Τοῦτο	ἀκούσας ὁ Νεκτάριος ἐν φροντίσιν
[5, 23]	δὲ κατὰ μητέρα· καὶ διὰ	τοῦτο	ἀμφοτέραις ταῖς διαλέκτοις ἑτοίμως κατὰ
[5, 2]	τοὺς πολέμους ἀγωνισάμενον, καὶ διὰ	τοῦτο	ἄξιον τῆς βασιλείας ἤδη πάλαι
[5, 22]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ οὐ προσομιλεῖ· καὶ	τοῦτο	ἀρχὴν ἔλαβεν, ἀφ´ οὗ Ἄρειος
[5, 22]	τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ἐπαύσατο· καὶ	τοῦτο	αὐτόθεν τὴν οἰκείαν ἔχει ἀπόδειξιν.
[5, 17]	ἱερὸν, ὅτε σταυροειδὴς φανῇ χαρακτὴρ,	τοῦτο	γὰρ εἶναι τὴν ἐπερχομένην ζωὴν,
[5, 0]	μετὰ τῆς ἀληθείας ἐδυνήθημεν γνῶναι.	Τοῦτο	γὰρ πολλῶν ἕνεκα ποιοῦμεν· τοῦ
[5, 8]	ταῖς ὑπερορίοις ἐκκλησίαις μὴ ἐπιβαίνειν·	τοῦτο	γὰρ πρότερον διὰ τοὺς διωγμοὺς
[5, 22]	Ταῦτα μὲν ἔδοξε τῷ Θεῷ·	τοῦτο	γάρ φησιν ἡ ἐπιστολὴ, ὅτι
[5, 17]	διέφυγεν. Ἀλλ´ ἡ πρόνοια παρεσκεύασε	τοῦτο	γενέσθαι ἐπὶ τῇ τοῦ γράμματος
[5, 16]	Ἀλεξανδρείᾳ τῶν Ἑλλήνων ναοὺς, καὶ	τοῦτο	γίνεσθαι τῇ Θεοφίλου φροντίδι. Ταύτης
[5, 23]	τοῦ ἐναντίου λόγου προΐστατο. Διὰ	τοῦτο	γίνεται εἰς αὐτοὺς διαίρεσις· καὶ
[5, 23]	τοῦ κεφαλαίου δι´ ὃ ἐχωρίζοντο.	Τοῦτο	δὲ ἐν μόνῃ τῇ Κωνσταντινουπόλει
[5, 26]	τῇ ἑπτακαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνός.	Τοῦτο	δὲ ἦν πρῶτον ἔτος τῆς
[5, 20]	πεποίηντο, προϊόντος τοῦ λόγου δηλώσομεν.	Τοῦτο	δὲ ἰστέον, ὡς ὁ βασιλεὺς
[5, 14]	ἐγκλήματι ἔνοχος ὕστερον γέγονεν· διὰ	τοῦτο	δὴ δεδιὼς τὸν θάνατον τῇ
[5, 13]	ἐξάπτουσι, νεωτέρων ἀεὶ ὀρεγόμενοι πραγμάτων.	Τοῦτο	δὴ καὶ τότε κατὰ τὴν
[5, 5]	διεκρίνοντο· οἱ δὲ Λουκίφερος διὰ	τοῦτο	διεκρίθησαν, ὅτι Μελίτιος ὑπὸ τῶν
[5, 17]	τοὺς ὑπηρέτας αὐτοῦ ἱερεῖς Αἰγυπτίων	τοῦτο	διέφυγεν. Ἀλλ´ ἡ πρόνοια παρεσκεύασε
[5, 19]	συγκαθευδήσας αὐτῇ τῆς ἐκκλησίας διάκονος.	Τοῦτο	ἐλεγχθὲν τὸν μὲν διάκονον τῆς
[5, 21]	γενέσθαι ἐν Ἀγγάρῳ· ἐμπόριον δὲ	τοῦτο	ἐν Βιθυνίᾳ πλησίον τῆς Ἑλενουπόλεως
[5, 18]	εἰς τὸν μυλῶνα ἐνέπιπτον· καὶ	τοῦτο	ἔπασχον μάλιστα οἱ ξένοι τῇ
[5, 21]	τῶν μυστηρίων μετελάμβανεν· ἐποίει τε	τοῦτο	ἐπὶ ἔτη πολλά· καὶ διὰ
[5, 11]	ἔτη δεκαπέντε, ζήσας ἔτη εἰκοσιτέσσαρα.	Τοῦτο	ἐπιγενόμενον ἔπαυσε τὴν κατὰ Ἀμβροσίου
[5, 22]	τῆς τῶν μυστηρίων τελετῆς. Καὶ	τοῦτο	ἐστὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἔθος ἀρχαῖον·
[5, 22]	καὶ συμφώνῳ φυλάττεται γνώμῃ, ἀσμένως	τοῦτο	καὶ ἡ ὑμετέρα προσδέξηται σύνεσις·
[5, 15]	τόπον αὐτοῦ οὐκέτι καθίσταται, Φλαβιανοῦ	τοῦτο	κατασκευάσαντος. Ὅσοι δὲ τὸν Φλαβιανὸν
[5, 21]	ἐπὶ ἔτη πολλά· καὶ διὰ	τοῦτο	λανθάνειν τοὺς πολλοὺς οὐκ ἠδύνατο.
[5, 22]	ἐκκλησιῶν ἀριθμὸς, ἀλλὰ καὶ ὡς	τοῦτο	μάλιστα κοινῇ πάντας ὁσιώτατόν ἐστι
[5, 13]	ἐπισκόπου Νεκταρίου πῦρ ἐμβαλόντες ἀνήλωσαν.	Τοῦτο	μὲν δὴ τοιοῦτον ἐγένετο κατὰ
[5, 10]	καὶ Συρίας ὑπὲρ Φλαβιανοῦ συνεστήκεσαν·	τοῦτο	μὲν οἷον τέλος ἐδέξατο, κατὰ
[5, 6]	πρὸς τὴν Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκοπὴν μετετίθετο.	Τοῦτο	μὲν οὕτως ἐγένετο. Ὑπὸ δὲ
[5, 15]	τὸν Φλαβιανὸν ἐξετρέπετο· καὶ διὰ	τοῦτο	παρασκευάζει χειροτονηθῆναι τοῦ οἰκείου μέρους
[5, 22]	τινὸς ἐπετέλεσαν. Οὐ γὰρ νόμῳ	τοῦτο	παραφυλάττειν ὁ Σωτὴρ ἢ οἱ
[5, 17]	χαρακτῆρα ἔλεγον σημαίνειν ζωὴν ἐπερχομένην.	Τοῦτο	πλεῖον οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν
[5, 22]	Ῥώμῃ ἔκ τινος ἀρχαίας παραδόσεως	τοῦτο	ποιεῖν παρῃτήσαντο. Αἰγύπτιοι δὲ γείτονες
[5, 22]	Ἀπριλλίῳ δὲ κατὰ Ῥωμαίους. Καὶ	τοῦτο	ποιεῖν πειθομένους, μὴ τοῖς νῦν
[5, 22]	τοῦ σαββάτου ὑπεριδόντες ἡμέραν. Καὶ	τοῦτο	ποιοῦντες, πρὸς τοὺς ἑτέρως τὴν
[5, 22]	βούλοιντο, οὐ μὴν ἀνάγκῃ νόμου	τοῦτο	ποιούντων· πολλοὶ γὰρ αὐτῶν ἐν
[5, 22]	ἐκκλησιῶν πιστοὺς εἰς τὸ τάγμα	τοῦτο	προβαλλομένων. Ἔγνων δὲ ἐγὼ καὶ
[5, 22]	καὶ Αἰθιοπικὰ‘ προσηγόρευσε· φυλάσσεται δὲ	τοῦτο	τὸ ἔθος ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ
[5, 22]	ἐξ ἀνάγκης καὶ αὐτοὺς κατὰ	τοῦτο	τὸ μέρος ὅμοια Ἰουδαίοις καταδικάζεσθαι,
[5, 10]	αἱρέσεις μᾶλλον ἀπεργάζονται· καὶ διὰ	τοῦτο	τοιάνδε τινὰ συμβουλὴν τῷ Νεκταρίῳ
[5, 10]	ἀναθεματίζειν αὐτοὺς τολμάτωσαν· καὶ εἰ	τοῦτο	τολμῆσαι ποιήσωσιν, ὑπὸ τοῦ πλήθους
[5, 8]	ἡ τῆς ἐπαρχίας σύνοδος διοικῇ.	Τούτοις	καὶ ὁ βασιλεὺς ἐγένετο σύμψηφος.
[5, 19]	τοῦ ὁμοουσίου‘ φρονήματος, καὶ οἱ	τούτοις	κατὰ τὴν πίστιν ὁμόφρονες Ναυατιανοὶ,
[5, 21]	ἐπισκοπὴν καταδέξαιτο. Τοῦ δὲ ἐπὶ	τούτοις	ὀμόσαντος, ἐκφέρουσι κανόνα περὶ τῆς
[5, 10]	αὖθις ἐδήλου ὁ βασιλεὺς, εἰ	τούτοις	στοιχοῦσιν ἀξιοπίστοις μάρτυσι τοῦ Χριστιανικοῦ
[5, 25]	ἴσχυσεν ἡ τοῦ βασιλέως εὐχή.	Τοῦτον	δὴ τὸν τρόπον γενομένης τῆς
[5, 3]	Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας· οἱ δὲ	τοῦτον	ἐκτρεπόμενοι καθ´ ἑαυτοὺς τὰς συναγωγὰς
[5, 22]	τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα μέρος	τοῦτον	ἔχει τὸν τρόπον· Ἔστι τε
[5, 22]	καὶ αὐτοὶ Τεσσαρακοστὴν‘ τὸν χρόνον	τοῦτον	καλοῦσι. Καὶ θαυμάσαι μοι ἔπεισι,
[5, 1]	πεμφθέντες, ἧς καὶ ἀνωτέρω ἐμνημονεύσαμεν.	Τοῦτον	οὖν τὸν τρόπον τηνικαῦτα τοῦ
[5, 22]	ποιήσαντες εὑρίσκονται. Οὗτοι γὰρ πάντες	τοῦτον	ποιοῦντες τὸν τρόπον, οὐδέποτε πρὸς
[5, 3]	εἶχον. Κατὰ δὲ τὸν χρόνον	τοῦτον,	τῆς μὲν ἐν Ῥώμῃ ἐκκλησίας
[5, 5]	πόλεως ἐκκλησιῶν παρασκευάζουσιν ἐνθρονισθῆναι αὐτόν.	Τούτου	γενομένου, πολλὴ φιλονεικία κεκίνητο· μετὰ
[5, 10]	ὑπὸ τοῦ πλήθους ἐξελαθήσονται. Καὶ	τούτου	γενομένου, προφανὴς ἔσται ἡ νίκη
[5, 22]	οὐκ ἀκούετε; Καὶ βραχέα περὶ	τούτου	διαλεχθεὶς, δοῦλον μὲν δείκνυσι τὸν
[5, 21]	Γαλατίας ὁρμώμενοι, νομίζοντες ἑαυτοὺς ἐκ	τούτου	δικαιωθήσεσθαι, ἐζήλουν τε αὐτὸν, καὶ
[5, 22]	τυγχάνουσι. Καὶ ἐπειδὴ οὐδεὶς περὶ	τούτου	ἔγγραφον ἔχει δεῖξαι παράγγελμα, δῆλον
[5, 22]	μόνου μεταλαμβάνουσιν· ἄλλοι δὲ οὐδὲ	τούτου.	Ἕτεροι δὲ ἄχρις ἐννάτης ὥρας
[5, 22]	Πάσχα ἑορτὴν διῃρέθησαν· καὶ περὶ	τούτου	οὐ μίαν μόνην διαίρεσιν ἔχουσιν·
[5, 21]	τῆς ἐκκλησίας. Τοῦ ὅρου τοίνυν	τούτου	περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα
[5, 19]	βάπτισμα πταίσαντες ἐπὶ τοῦ προβληθέντος	τούτου	πρεσβυτέρου ἐξομολογῶνται τὰ ἁμαρτήματα. Οὗτος
[5, 22]	παράγγελμα, δῆλον ὡς καὶ περὶ	τούτου	τῇ ἑκάστου γνώμῃ καὶ προαιρέσει
[5, 19]	ὕβριν προὐξένησεν. Διασυρομένων δὲ ἐκ	τούτου	τῶν ἱερωμένων ἀνδρῶν, Εὐδαίμων τις
[5, 10]	Χριστιανισμοῦ παρακρούονται. Εἰ μὲν γὰρ	τούτους	ἀθετοῦσιν, οὐκοῦν ἀναθεματίζειν αὐτοὺς τολμάτωσαν·
[5, 5]	ἦν καὶ Φλαβιανός· ὅρκῳ τε	τούτους	ἠσφαλίσαντο, τὸ μηδένα παρελθεῖν εἰς
[5, 22]	αὐτὴν ὀνομάζοντες. Ἄλλοι δὲ παρὰ	τούτους,	οἱ πρὸ ἑπτὰ τῆς ἑορτῆς
[5, 17]	οἱ χαρακτῆρες σταυρῶν ἔχοντες τύπους.	Τούτους	ὁρῶντες Χριστιανοί τε καὶ Ἕλληνες
[5, 15]	λίθον ἐκίνει, ὑφ´ αὑτῷ καὶ	τούτους	ποιήσασθαι· ὅπερ καὶ μικρὸν ὕστερον
[5, 7]	ἐκ τῆς τοῦ κόσμου διαγωγῆς	τούτους	φεύγοντας ζητεῖν τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ.
[5, 7]	Κωνσταντινουπόλει, καί τινων ἐπισκόπων ἐπὶ	τούτῳ	διαγογγυσάντων, αὐτὸς τῆς ἐκκλησίας τὴν
[5, 21]	προλήψει δουλεύειν ἐσπούδαζε· σὺν δὲ	τούτῳ	καὶ τῆς ἐπισκοπῆς ὠρέγετο δράξασθαι.
[5, 22]	τοῦ προσομιλῆσαι τῷ σταυρῷ, τροπαίῳ	τούτῳ	κατὰ τοῦ διαβόλου χρησάμενος. Ἐν
[5, 16]	Ἕλληνες τοιούτους προσκεκυνηκέναι θεούς. Ἐπὶ	τούτῳ	πάνυ ἀνιώμενον οἶδα Ἀμμώνιον τὸν
[5, 22]	ἐπάναγκες‘ ὀφειλόντων φυλάττεσθαι. Τινὲς δὲ	τούτων	ἀμελήσαντες ἀδιάφορον μὲν πᾶσαν πορνείαν
[5, 22]	ὑμῖν βάρος, πλὴν τῶν ἐπάναγκες	τούτων·	ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων, καὶ αἵματος, καὶ
[5, 22]	ἔγγραφον ἔχει παρασχεῖν τὴν περὶ	τούτων	ἀπόδειξιν· ὅτι μέντοι ἐκ συνηθείας
[5, 24]	ἐντυγχάνων διδάσκου. Περὶ μὲν δὴ	τούτων	ἀποχρώντως εἰρήσθω· τὰ δὲ δημόσια
[5, 19]	καὶ ἐλέγχετε. Περὶ μὲν οὖν	τούτων	αὐτάρκως εἰρήσθω. ~Ὡς καὶ ἐν
[5, 24]	ἄλλαι τινες εἶεν θρησκεῖαι ἐκ	τούτων	γινόμεναι ἐν ταῖς ἄλλαις τῶν
[5, 17]	δὲ Ἕλλησι ποιεῖται τὸ σύμβολον.	Τούτων	δὲ ἀμφισβητουμένων, τινες τῶν Ἑλλήνων
[5, 22]	φυλάττει, κἂν τὴν αὐτὴν περὶ	τούτων	δόξαν ἀσπάζηται. Καὶ γὰρ οἱ
[5, 22]	συνήθειαν λέγουσιν. Ἀλλ´ οὐδεὶς μὲν	τούτων	ἔγγραφον ἔχει παρασχεῖν τὴν περὶ
[5, 20]	ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος οὐδένα	τούτων	ἐδίωκε, πλὴν ὅτι τὸν Εὐνόμιον
[5, 17]	ἀγαθῶν προεφήτευσαν. Τοσαῦτα μὲν περὶ	τούτων	εἰρήσθω. ~Ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος
[5, 22]	τοὺς τύπους ἀκριβολογούμενοι, οὐδενὶ τρόπῳ	τούτων	ἐκπίπτειν ὀφείλουσιν. Εἰ γὰρ ὅλως
[5, 22]	αὐτοῖς ἐπιφέροντας. Ἀλλὰ περὶ μὲν	τούτων	ἐξαρκεῖν ἡγοῦμαι· ἐπαναδράμωμεν δὲ εἰς
[5, 22]	ἄσπονδον αἱροῦνται πόλεμον, τὴν περὶ	τούτων	θεωρίαν πατήσαντες· ὡς ἐξ ἀνάγκης
[5, 0]	κατ´ ἀλλήλων ἐτύρευσαν· πρὸ δὲ	τούτων,	ἵνα γνωσθῇ ὅπως, τῶν δημοσίων
[5, 24]	γενόμενα πλατύτερον διηγοῦμαι· ὅτι τινα	τούτων	καὶ αὐτοψίᾳ ἱστόρησα, καὶ ὅτι
[5, 0]	τοὔμπαλιν. Ὥστε μὲ τὴν διαδοχὴν	τούτων	μὴ ἔκ τινος συντυχίας δύνασθαι
[5, 18]	ἄρτος ἐγίνετο· οἵ τε προϊστάμενοι	τούτων,	οἳ μάγκιπες‘ τῇ Ῥωμαίων γλώσσῃ
[5, 22]	μυρία ἐν Εὐαγγελίοις γέγραπται. Καὶ	τούτων	οὐδὲν σωματικῶς παραφυλάττειν σπουδάζουσιν οἱ
[5, 16]	Χριστιανῶν σφόδρα πολλοί· οἱ δὲ	τραυματίαι	ἐξ ἑκατέρου μέρους ἦσαν ἀναρίθμητοι.
[5, 22]	ἑβδομάδων τῆς νηστείας ἀρχόμενοι, καὶ	τρεῖς	μόνας πενθημέρους ἐκ διαλειμμάτων νηστεύοντες,
[5, 22]	οἱ μὲν γὰρ ἐν Ῥώμῃ,	τρεῖς	πρὸ τοῦ Πάσχα ἑβδομάδας, πλὴν
[5, 25]	καὶ διαρρήσσει μὲν τὰς φάλαγγας,	τρέπει	δὲ εἰς φυγὴν τοὺς πρὸ
[5, 24]	παρεχάραξαν· οὐ γὰρ εἰς τὴν	Τριάδα,	ἀλλ´ εἰς τὸν τοῦ Χριστοῦ
[5, 10]	ἄλλα πάντα ὡς χωρισμὸν τῆς	Τριάδος	εἰσάγοντα μεμψάμενος ἔρρηξε· μόνην δὲ
[5, 8]	Μαρκιανὸς Λαμψάκου· πάντες δὲ ἦσαν	τριάκοντα	ἓξ, ὧν αἱ πλείους τῶν
[5, 23]	προσέθεντο. Ἀρειανοὶ μὲν δὴ ἐπὶ	τριακονταπέντε	ἔτη χωρισθέντες ἀλλήλων, ὕστερον ἐπὶ
[5, 22]	ἐν Θεσσαλίᾳ ἔθους ἀρχηγὸς Ἡλιόδωρος,	Τρίκκης	τῆς ἐκεῖ γενόμενος, οὗ λέγεται
[5, 22]	Ἰωσήπῳ, καθὰ ἐκεῖνος ἐν τῇ	τρίτῃ	τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας φησίν. Ἀλλ´
[5, 25]	ἀναγορεύσας βασιλέα, ἐν τῇ ἑαυτοῦ	τρίτῃ	ὑπατείᾳ καὶ Ἀβουνδαντίου, τῇ δεκάτῃ
[5, 25]	μηνὸς, ἐν ὑπατείᾳ Ἀρκαδίου τὸ	τρίτον	καὶ Ὁνωρίου τὸ δεύτερον. Ἀρβογάστης
[5, 22]	τοῦ βασιλέως ἐπιστολὴν ἐν τῷ	τρίτῳ	βιβλίῳ Εὐσεβίου τῶν εἰς τὸν
[5, 3]	δὲ ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὡς ἔφημεν,	τριχῆ	διῄρητο. Τῶν μὲν γὰρ ἐκκλησιῶν
[5, 6]	χώραν· Θεοδόσιος δὲ μετὰ τὰ	τρόπαια	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν σπεύδων τὴν
[5, 22]	διὰ τοῦ προσομιλῆσαι τῷ σταυρῷ,	τροπαίῳ	τούτῳ κατὰ τοῦ διαβόλου χρησάμενος.
[5, 25]	τρόπον γενομένης τῆς τοῦ πολέμου	τροπῆς,	ὁ τύραννος προσδραμὼν τοῖς τοῦ
[5, 21]	πίστεως, τοὺς μὴ τὸν αὐτὸν	τρόπον	αὐτοῖς ἐπιτελοῦντας τὴν τοῦ Πάσχα
[5, 25]	βασιλέως εὐχή. Τοῦτον δὴ τὸν	τρόπον	γενομένης τῆς τοῦ πολέμου τροπῆς,
[5, 8]	μὲν γένους, ἐπιεικὴς δὲ τὸν	τρόπον,	δι´ ὅλου θαυμαζόμενος, καίτοι τὴν
[5, 21]	καὶ τὸ Πάσχα τὸν ἐκείνου	τρόπον	ἐπετέλουν λαθραίως. Ἀλλὰ Σαββάτιος ὑστέροις
[5, 22]	Πάσχα μέρος τοῦτον ἔχει τὸν	τρόπον·	Ἔστι τε τάξις εὐπρεπὴς, ἣν
[5, 22]	γὰρ πάντες τοῦτον ποιοῦντες τὸν	τρόπον,	οὐδέποτε πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνησαν· καὶ
[5, 1]	ἀνωτέρω ἐμνημονεύσαμεν. Τοῦτον οὖν τὸν	τρόπον	τηνικαῦτα τοῦ δήμου ἀγωνισαμένου, πόρρω
[5, 25]	ἡγεμὼν ἐτύγχανεν ὢν, τὸν δὲ	τρόπον	χαλεπὸς καὶ μιαιφονώτατος, εἰς τυραννίδα
[5, 22]	περὶ τοὺς τύπους ἀκριβολογούμενοι, οὐδενὶ	τρόπῳ	τούτων ἐκπίπτειν ὀφείλουσιν. Εἰ γὰρ
[5, 18]	τοὺς μὲν τῇ χρείᾳ τῆς	τροφῆς	εἰσιόντας, τοὺς δὲ καὶ δι´
[5, 11]	δὲ τῇ Ἰταλίᾳ κομιδῆ νέου	τυγχάνοντος	Οὐαλεντινιανοῦ, τὴν τῶν πραγμάτων εἶχε
[5, 14]	λόγοι συγγεγραμμένοι τῇ Ῥωμαίων γλώσσῃ	τυγχάνουσι.	Βασιλικὸν οὖν λόγον εἰς Μάξιμον
[5, 22]	φύλοις καὶ μυρίαι αἰτίαι οὖσαι	τυγχάνουσι.	Καὶ ἐπειδὴ οὐδεὶς περὶ τούτου
[5, 23]	ταῖς ἄλλαις πόλεσιν, εἴπου καὶ	τυγχάνουσιν	ὄντες, ἐπιμένουσι χωριζόμενοι. Τοιαῦτα μὲν
[5, 22]	εἰς Χριστιανισμὸν, τὰ ἀκριβῆ καὶ	τυπικὰ	τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ἐπαύσατο· καὶ
[5, 22]	ἀδικούμενος, ἢ εὐεργετῶν τοὺς πάντας	τυπικῶς	κατειργάζετο. Ἐν πλοίῳ εἰσελθὼν ἐδίδασκεν·
[5, 22]	ὅτι τὸν νόμον Μωϋσέως ἐν	τύποις	οὐ μὴν πρὸς ἀλήθειαν ἐκλαμβάνουσιν.
[5, 22]	Πάσχα χρόνων τὴν ἀκρίβειαν ἢ	τύπον	φυλάττουσιν· ὅπως τε Σαμαρεῖς, ἀπόσχισμα
[5, 22]	Ἰουδαίοις ἀκολουθεῖν, καὶ περὶ τοὺς	τύπους	ἀκριβολογούμενοι, οὐδενὶ τρόπῳ τούτων ἐκπίπτειν
[5, 17]	δὲ οἱ χαρακτῆρες σταυρῶν ἔχοντες	τύπους.	Τούτους ὁρῶντες Χριστιανοί τε καὶ
[5, 22]	γενόμενοι θεῖον νόμον ἐθέσπισαν, ἐν	τύπῳ	ἐπιστολῆς καταγράψαντες. Δι´ οὗ τῆς
[5, 25]	τρόπον χαλεπὸς καὶ μιαιφονώτατος, εἰς	τυραννίδα	ἀπέκλινε. Βουλεύουσιν οὖν ἄμφω φόνον
[5, 25]	ἐξ αἰτίας τοιαύτης. ~Περὶ τῆς	τυραννίδος	Εὐγενίου, καὶ τῆς Οὐαλεντινιανοῦ τοῦ
[5, 14]	ἀλλὰ καταπτήξαντες δέσμιον αὐτῷ τὸν	τύραννον	ἐνεχείρισαν· ὃς ἀνῃρέθη ἐν τῇ
[5, 12]	διάγοντας, ὅτι δι´ ἀνάγκην τὸν	τύραννον	ὡς βασιλέα ἐδέξαντο. Ὁ Θεοδόσιος
[5, 13]	οὐκ ᾔδεισαν ἔλεγον, ὡς ὁ	τύραννος	ἐπικρατέστερος εἴη τῆς βασιλέως δυνάμεως·
[5, 25]	τῆς τοῦ πολέμου τροπῆς, ὁ	τύραννος	προσδραμὼν τοῖς τοῦ βασιλέως ποσὶν
[5, 12]	καὶ τῷ νέῳ Οὐαλεντινιανῷ ὁ	τύραννος	φόνον βουλεύσειε. Κατὰ ταὐτὸ δὲ
[5, 25]	ἔπραττεν ὅσα εἰκὸς ἦν ὑπὸ	τυράννου	γίνεσθαι. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς
[5, 12]	δύναμίν τε μεγίστην κατὰ τοῦ	τυράννου	ηὐτρέπιζεν, εὐλαβούμενος μὴ καὶ τῷ
[5, 11]	ἀγγέλλεται, ὅτι Γρατιανὸς δόλῳ τοῦ	τυράννου	Μαξίμου ἀνῄρητο. Ἐν φορείῳ γὰρ
[5, 25]	Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως κατὰ τοῦ	τυράννου	νίκης. Κατὰ τὰ ἑσπέρια μέρη
[5, 11]	χώραν ἐρῶ. ~Περὶ Μαξίμου τοῦ	τυράννου,	ὅπως τὸν Γρατιανὸν ἀνεῖλε δόλῳ·
[5, 25]	βαρβάρων ἐπηκολούθουν, συμμαχεῖν κατὰ τοῦ	τυράννου	προαιρούμενοι. Οὐ πολλοῦ δὲ διαγενομένου
[5, 14]	Θεοδοσίου, καὶ τῆς ἥττης τοῦ	τυράννου.	Τοῦ δὲ βασιλέως ἐπιόντος τῷ
[5, 12]	πρεσβείαν. Οὐ μὴν ἠνείχετο περιορᾷν	τυραννουμένην	τὴν Ῥωμαίων ἀρχὴν προσχήματι βασιλικοῦ
[5, 12]	αὐτὸς δὲ ἐν Μεδιολάνῳ τῷ	τυράννῳ	προσέμιξεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος
[5, 14]	Τοῦ δὲ βασιλέως ἐπιόντος τῷ	τυράννῳ,	πυνθανόμενοι τὴν παρασκευὴν οἱ ὑπὸ
[5, 13]	ὁ βασιλεὺς ὅσον οὐδέπω τῷ	τυράννῳ	ὑποχείριος γίνεται. Τότε δὲ καὶ
[5, 11]	δόλον οὐκ ἐφυλάξατο· ἀλλ´ ὥσπερ	τυφλὸς	εἰς ὄρυγμα, τοῦ πολεμίου εἰς
[5, 25]	τοῦ βασιλέως ποσὶν ἐδέετο σωτηρίας	τυχεῖν·	ἀλλὰ πρὸς τοῖς ποσὶ τοῖς
[5, 25]	πλέον τῶν ἄλλων τιμώμενος, τὴν	τύχην	μετρίως οὐκ ἔνεγκεν. Ἀλλὰ συνεργὸν
[5, 23]	ἐπολέμουν ἀλλήλοις, τῶν Γότθων προσθεμένων	τῷ	Ἀγαπίῳ. Διὸ πολλοὶ τῶν ὑπ´
[5, 22]	λόγου ἀπαγγέλλοντας ταῦτα. Ἔδοξε γὰρ	τῷ	Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν
[5, 22]	φησιν ἡ ἐπιστολὴ, ὅτι ἔδοξε	τῷ	Ἁγίῳ Πνεύματι, μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι
[5, 8]	δὲ κατὰ τὴν Αἴγυπτον Τιμοθέῳ	τῷ	Ἀλεξανδρείας προσενεμήθη. Τῶν δὲ κατὰ
[5, 17]	γράμματος ζητήσει, ὅπερ καὶ ἐν	τῷ	ἀποστόλῳ Παύλῳ ἐπέδειξε πρότερον. Καὶ
[5, 7]	προστασίαν παρῃτήσατο ὁ δὲ βασιλεὺς	τῷ	Ἀρειανῷ ἐπισκόπῳ Δημοφίλῳ δηλοῖ ἢ
[5, 10]	δὲ μὴ συμφέρουσαν τῷ σκοπῷ	τῷ	αὐτῶν. Ἄλλοι γὰρ ἄλλως εἶχον
[5, 25]	καθ´ ὃ δὲ οἱ συμμαχοῦντες	τῷ	βασιλεῖ Θεοδοσίῳ βάρβαροι, κατ´ ἐκεῖνο
[5, 11]	τοῦ βασιλέως Γρατιανοῦ γαμετὴ, ὑπαντᾷ	τῷ	βασιλεῖ πρὸ Λουγδούνου τῆς ἐν
[5, 10]	τὰ βασίλεια χωρεῖ· γνωρίζει δὲ	τῷ	βασιλεῖ τὰ συμβεβουλευμένα αὐτῷ. Ὁ
[5, 21]	Μαξίμου τοῦ φιλοσόφου ἅμα Ἰουλιανῷ	τῷ	βασιλεῖ τὰ φιλόσοφα παιδευθείς. Τοῦ
[5, 12]	αἰτοῦσα. Τότε δὴ καὶ προσγίνεται	τῷ	βασιλεῖ υἱὸς Ὁνώριος τεχθεὶς αὐτῷ
[5, 17]	πίστιν προσήγαγεν, ὅτε τὰ ἐπὶ	τῷ	βωμῷ γεγραμμένα ἀναγνοὺς τῷ ἰδίῳ
[5, 19]	ἠγανάκτουν γὰρ οὐ μόνον ἐπὶ	τῷ	γενομένῳ, ἀλλ´ ὅτι καὶ τῇ
[5, 7]	ἐκκλησίας αὐξήσειε. Δηλοῖ οὖν εὐθὺς	τῷ	Δημοφίλῳ, ὃς τῆς Ἀρειανῆς θρησκείας
[5, 18]	Ῥωμαίων ὤνησε πόλιν· τὰ μὲν	τῷ	δοῦναι, τὰ δὲ τῷ περιελεῖν.
[5, 19]	κοινωνῆσαι μὴ θελήσαντες, οἱ ἐπίσκοποι	τῷ	ἐκκλησιαστικῷ κανόνι τὸν πρεσβύτερον τὸν
[5, 19]	ἐκκλησίας διεκρίθησαν, τοῖς ἐπταικόσιν ἐν	τῷ	ἐπὶ Δεκίου διωγμῷ κοινωνῆσαι μὴ
[5, 19]	Γυνή τις τῶν εὐγενῶν προσῆλθεν	τῷ	ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβυτέρῳ· καὶ
[5, 24]	φίλον ὀνόματα διαφόρων μανθάνειν αἱρέσεων,	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Ἀγκυρωτῷ βιβλίῳ, ὃ συνέταξεν
[5, 19]	πρεσβύτερος, Ἀλεξανδρεὺς τὸ γένος, γνώμην	τῷ	ἐπισκόπῳ δίδωσι Νεκταρίῳ περιελεῖν μὲν
[5, 22]	ὕστερον ἐπὶ Γορδιανοῦ μαρτυρήσας, Ἀνικήτῳ	τῷ	ἐπισκόπῳ τῆς Ῥώμης ἐκοινώνει, μηδὲν
[5, 7]	ἐφθέγξατο. Ἀδελφοὶ, γέγραπται, φησὶν, ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ· Ἐὰν ὑμᾶς διώκωσιν ἐκ
[5, 16]	δὴ τοῦ κακοῦ κατασταλέντος, συνελαμβάνοντο	τῷ	Θεοφίλῳ πρὸς τὴν κατάλυσιν τῶν
[5, 22]	λανθάνοντες ἑαυτοὺς, ὅτι ἐναντία οἷς	τῷ	Θεῷ ἔδοξε πράττουσι. Δυνατὸν μὲν
[5, 22]	πράξετε. Ἔρρωσθε. Ταῦτα μὲν ἔδοξε	τῷ	Θεῷ· τοῦτο γάρ φησιν ἡ
[5, 17]	ἐπὶ τῷ βωμῷ γεγραμμένα ἀναγνοὺς	τῷ	ἰδίῳ λόγῳ προσήρμοσεν. Εἰ μὴ
[5, 19]	μετανοίας πρεσβύτερον, συγχωρῆσαι δὲ ἕκαστον	τῷ	ἰδίῳ συνειδότι τῶν μυστηρίων μετέχειν·
[5, 10]	ἐπίσκοποι, κατὰ τὴν αὐτὴν ὑπατείαν,	τῷ	Ἰουνίῳ μηνί. Μεταπεμψάμενος οὖν ὁ
[5, 21]	τοὺς ἐν Πάζῳ συναχθέντας πρόκριμα	τῷ	καθολικῷ κανόνι γενέσθαι· καὶ γὰρ
[5, 22]	ποιούντων· πολλοὶ γὰρ αὐτῶν ἐν	τῷ	καιρῷ τῆς ἐπισκοπῆς καὶ παῖδας
[5, 17]	ηὕρητο γράμματα ἐγκεχαραγμένα τοῖς λίθοις	τῷ	καλουμένῳ ἱερογλυφικῷ ἦσαν δὲ οἱ
[5, 22]	τὰ εὐαγγέλια ζυγὸν δουλείας‘ τοῖς	τῷ	κηρύγματι προσελθοῦσιν ἐπέθηκαν· ἀλλὰ τὴν
[5, 8]	τῆς αὐτοῦ πίστεως συγκαλεῖ, ἐπὶ	τῷ	κρατύναι τὴν ἐν Νικαίᾳ πίστιν
[5, 8]	αὐτῆς ἐπισκόποις ἐπέτρεψαν, Πελαγίῳ τε	τῷ	Λαοδικείας καὶ Διοδώρῳ τῷ Ταρσοῦ,
[5, 23]	ψαθυροπώλης, Σύρος τὸ γένος, διαπύρως	τῷ	λόγῳ τῷδε συνίστατο. Ἐπηκολούθησε δὲ
[5, 8]	ἐν ὑπατείᾳ Εὐχαρίου καὶ Εὐαγρίου,	τῷ	Μαΐῳ μηνί. Ὁ οὖν βασιλεὺς,
[5, 18]	ἐπεὶ δὲ ὁ στρατιώτης κατάκλειστος	τῷ	μυλῶνι γενόμενος ἐξελθεῖν οὐκ ἠφίετο,
[5, 17]	ναῷ γραμμάτων ἱερογλυφικῶν. Ἐν δὲ	τῷ	ναῷ τοῦ Σαράπιδος λυομένου καὶ
[5, 10]	διὰ τοῦτο τοιάνδε τινὰ συμβουλὴν	τῷ	Νεκταρίῳ ὑπέθετο. Εὖ ἐπιστάμενος ὡς
[5, 12]	τυράννου ηὐτρέπιζεν, εὐλαβούμενος μὴ καὶ	τῷ	νέῳ Οὐαλεντινιανῷ ὁ τύραννος φόνον
[5, 2]	Θεοδόσιον προσελάβετο. Γρατιανὸς δὲ ἅμα	τῷ	νέῳ Οὐαλεντινιανῷ τῆς βασιλείας ἐγκρατὴς
[5, 22]	ὄντος καθήκειν τὸ Πάσχα ἐπιτελεῖν,	τῷ	Ξανθικῷ μὲν κατὰ Ἀντιοχέας μηνὶ
[5, 25]	ἔγνω οὐκ εἶναι αὐτῷ βιώσιμα,	τῷ	οἰκείῳ ξίφει ἑαυτὸν διεχρήσατο. ~Ὡς
[5, 10]	Γότθων ἀρχηγὸς ὑπήκοον ἑαυτὸν ἅμα	τῷ	οἰκείῳ πλήθει παρέσχεν, ὃς καὶ
[5, 7]	ἐπισκόπῳ Δημοφίλῳ δηλοῖ ἢ προσθέσθαι	τῷ	ὁμοουσίῳ ἢ τῆς πόλεως ἐξιέναι·
[5, 10]	ἐφ´ οἷς πολλοὶ καταλιπόντες αὐτοὺς,	τῷ	ὁμοουσίῳ‘ προσέθεντο· πολλοὺς γὰρ εἶναι
[5, 8]	Ἱεροσολύμων Κύριλλος, τότε ἐκ μεταμελείας	τῷ	ὁμοουσίῳ‘ προσκείμενος. Μελίτιος δὲ ἐξ
[5, 8]	Ἀρειανὴν αἱρεῖσθαι ὁμολογεῖν δόξαν ἢ	τῷ	ὁμοουσίῳ‘ συντίθεσθαι. Ταῦτα ἀποκρινάμενοι ἀπηλλάγησαν
[5, 10]	ἀπέφυγον, κατειλήφεισαν γὰρ αὐτὸν συναΐδιον	τῷ	Πατρὶ, συμβουλεύει φυγεῖν μὲν τὰς
[5, 18]	μὲν τῷ δοῦναι, τὰ δὲ	τῷ	περιελεῖν. Καὶ γὰρ πολλὰ ἐφιλοτιμήσατο·
[5, 13]	χρόνον καθ´ ὃν ὁ βασιλεὺς	τῷ	πολέμῳ ἐσχόλαζεν, καὶ οἱ ἐν
[5, 2]	κριθέντα. Ἀναγορεύσας οὖν αὐτὸν ἐν	τῷ	Σιρμίῳ, πόλις δὲ Ἰλλυριῶν αὕτη,
[5, 10]	πρότασιν, τῶν δὲ μὴ συμφέρουσαν	τῷ	σκοπῷ τῷ αὐτῶν. Ἄλλοι γὰρ
[5, 17]	ἐβαπτίζοντο. Τὰ μὲν οὖν ἐπὶ	τῷ	σταυροειδεῖ χαρακτῆρι γενόμενα τοιαῦτα ἀκήκοα·
[5, 22]	ἀντικειμένων δυνάμεων, διὰ τοῦ προσομιλῆσαι	τῷ	σταυρῷ, τροπαίῳ τούτῳ κατὰ τοῦ
[5, 22]	προϊόντες δηλώσομεν. ~Περὶ τῶν δοξάντων	τῷ	συγγραφεῖ διαφωνιῶν κατά τινας τόπους
[5, 8]	τε τῷ Λαοδικείας καὶ Διοδώρῳ	τῷ	Ταρσοῦ, φυλάξαντες τὰ πρεσβεῖα τῇ
[5, 14]	ἔτι περιόντα γεγραφὼς καὶ διεξελθὼν,	τῷ	τῆς καθοσιώσεως ἐγκλήματι ἔνοχος ὕστερον
[5, 17]	ἐγένετο. ~Περὶ τῶν εὑρεθέντων ἐν	τῷ	τοῦ Σαράπιδος ναῷ γραμμάτων ἱερογλυφικῶν.
[5, 22]	ὅλην τοῦ βασιλέως ἐπιστολὴν ἐν	τῷ	τρίτῳ βιβλίῳ Εὐσεβίου τῶν εἰς
[5, 12]	κατέλιπεν· αὐτὸς δὲ ἐν Μεδιολάνῳ	τῷ	τυράννῳ προσέμιξεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς
[5, 14]	τυράννου. Τοῦ δὲ βασιλέως ἐπιόντος	τῷ	τυράννῳ, πυνθανόμενοι τὴν παρασκευὴν οἱ
[5, 13]	ὅτι ὁ βασιλεὺς ὅσον οὐδέπω	τῷ	τυράννῳ ὑποχείριος γίνεται. Τότε δὲ
[5, 18]	Οὐαλεντινιανὸν βασιλεύοντα. Αὐτὸς δὲ ἅμα	τῷ	υἱῷ Ὁνωρίῳ ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν
[5, 10]	ὡς οἱ παλαιοὶ ἀρχὴν ὑπάρξεως	τῷ	Υἱῷ τοῦ Θεοῦ δοῦναι ἀπέφυγον,
[5, 12]	Ὁ Θεοδόσιος δὲ ἐν μὲν	τῷ	φανερῷ οὐδέτερον ἐδείκνυεν· οὔτε γὰρ
[5, 15]	φθάσαν Φλαβιανοῦ πλημμέλημα. Οὕτως τε	τῷ	Φλαβιανῷ τῆς κοινωνίας ἀποδοθείσης, ὁ
[5, 17]	ἐπερχομένην ζωὴν, πολλῷ πλείους προσήρχοντο	τῷ	Χριστιανισμῷ, καὶ τὰς ἁμαρτίας ἐξομολογούμενοι
[5, 17]	δὲ ἀμφισβητουμένων, τινες τῶν Ἑλλήνων	τῷ	Χριστιανισμῷ προσελθόντες, τὰ ἱερογλυφικά τε
[5, 23]	τὸ γένος, διαπύρως τῷ λόγῳ	τῷδε	συνίστατο. Ἐπηκολούθησε δὲ αὐτοῖς καὶ
[5, 17]	καὶ γὰρ ἐκεῖνοι ἄκοντες περὶ	τῶν	ἀγαθῶν προεφήτευσαν. Τοσαῦτα μὲν περὶ
[5, 22]	ἐν τοῖς εὐαγγελίοις καὶ καιρῷ	τῶν	ἀζύμων πεπονθέναι ὁ Σωτὴρ ἀναγέγραπται.
[5, 10]	~Ὡς τοῦ βασιλέως σύνοδον πασῶν	τῶν	αἱρέσεων γενέσθαι παρακελευσαμένου, ὅτε καὶ
[5, 10]	χρόνου διελθόντος, αὖθις σύνοδον πασῶν	τῶν	αἱρέσεων συγκροτηθῆναι παρεσκεύασε, νομίσας ἐκ
[5, 10]	συνάγειν ἐπετράπησαν· οἱ δὲ λοιποὶ	τῶν	αἱρετικῶν ἀπηλάθησαν. Ἐγίνοντο δὲ ταραχαὶ
[5, 17]	καθόδου μυστήριον ἦν ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ	τῶν	αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν,
[5, 21]	μικρὰ τοῦ ὅρκου φροντίσας, καὶ	τῶν	ἀκολουθησάντων αὐτῷ κατέστη ἐπίσκοπος, ὡς
[5, 16]	τὰ δὲ τοῦ Σαράπιδος καὶ	τῶν	ἄλλων γέλωτος ἐδείκνυ μεστὰ, τοὺς
[5, 10]	πίστεως ἔχουσιν. Οἱ δὲ προεστῶτες	τῶν	ἄλλων θρησκειῶν ἐκ τῆς πρὸς
[5, 25]	δὲ τὸ εἶναι ἐλλόγιμος πλέον	τῶν	ἄλλων τιμώμενος, τὴν τύχην μετρίως
[5, 22]	ὁ Σωτὴρ ἐπετέλεσεν, ἐνεργήσας κατὰ	τῶν	ἀντικειμένων δυνάμεων, διὰ τοῦ προσομιλῆσαι
[5, 25]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ	τῶν	ἀντιπάλων μετὰ σφοδροτέρας τῆς ὁρμῆς
[5, 21]	οὐκ ἠδύνατο. Διὸ καί τινες	τῶν	ἁπλουστέρων, καὶ μάλιστα οἱ ἐκ
[5, 22]	πρότερον. Ὅτι δὲ εὐθὺς ἐπὶ	τῶν	ἀποστολικῶν χρόνων πολλαὶ διαφωνίαι διὰ
[5, 21]	τοὺς ἀρχαίους καὶ τοὺς ἐγγὺς	τῶν	ἀποστόλων, διαφωνοῦντας περὶ ταύτης τῆς
[5, 22]	ἑαυτοῖς, παρ´ οὐδὲν δὲ τὴν	τῶν	ἀποστόλων νομοθεσίαν τιθέμενοι· λανθάνοντες ἑαυτοὺς,
[5, 6]	μὲν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐκ	τῶν	ἀποστόλων παραδοθεῖσαν πίστιν, ἐν δὲ
[5, 22]	ἡ μὲν ἐπιστολὴ ἐν ταῖς	τῶν	ἀποστόλων Πράξεσιν ἀναγέγραπται· οὐδὲν δὲ
[5, 22]	τὴν παρατήρησιν, διὰ τὸ μηδένα	τῶν	ἀποστόλων, ὡς ἔφην, μηδενὶ νενομοθετηκέναι
[5, 10]	κατὰ τὰς ἄλλας πόλεις, ἐξωθουμένων	τῶν	Ἀρειανιζόντων ἐκ τῶν εὐκτηρίων τόπων.
[5, 5]	τοῦτο διεκρίθησαν, ὅτι Μελίτιος ὑπὸ	τῶν	Ἀρειανῶν χειροτονηθεὶς εἰς τὴν ἐπισκοπὴν
[5, 9]	οἱ τὰ Μακεδονίου φρονοῦντες κατέσχον	τῶν	Ἀρειανῶν χωρισθέντες, τότε δὲ ἐξωσθέντες
[5, 6]	ὁ βασιλεὺς μετὰ τὴν κατὰ	τῶν	βαρβάρων νίκην ἐν Θεσσαλονίκῃ νοσήσας
[5, 9]	τότε μετέφερεν· ὃν Φίλιππος ὁ	τῶν	βασιλείων ἔπαρχος διὰ Μακεδόνιον εἰς
[5, 22]	περὶ δὲ συνάξεων ἕτερα τοιαῦτα.	Τῶν	γὰρ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐκκλησιῶν
[5, 16]	μέρους ἦσαν ἀναρίθμητοι. Φόβος ἐκ	τῶν	γεγονότων εἶχε τοὺς Ἑλληνίζοντας δεδοικότας
[5, 10]	τῆς ἀληθείας ἐπιλογήν. Εἶτα ἕκαστον	τῶν	γεγραμμένων δογμάτων ἀναγνοὺς, τὰ μὲν
[5, 17]	ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ	τῶν	γενεῶν, ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος,
[5, 18]	κωλύοντας διεχρήσατο· οἱ δὲ φόβῳ	τῶν	γινομένων τὸν στρατιώτην ἀπέλυσαν. Γνοὺς
[5, 10]	Ἐν οἷς καὶ Ἀθανάριχος ὁ	τῶν	Γότθων ἀρχηγὸς ὑπήκοον ἑαυτὸν ἅμα
[5, 1]	~Ὡς μετὰ τὸν θάνατον Οὐάλεντος,	τῶν	Γότθων ἐπελθόντων κατὰ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ
[5, 23]	δὲ αὐτοῖς καὶ Σεληνᾶς ὁ	τῶν	Γότθων ἐπίσκοπος, ἀνὴρ ἐπίμικτον ἔχων
[5, 23]	περὶ προεδρίας μικροψυχήσαντες ἐπολέμουν ἀλλήλοις,	τῶν	Γότθων προσθεμένων τῷ Ἀγαπίῳ. Διὸ
[5, 3]	Ἀρειανὸς μετὰ Εὐζώϊον ἐγκρατὴς ἐγένετο·	τῶν	δὲ ἄλλων οἱ μὲν ὑπὸ
[5, 8]	Αἴγυπτον Τιμοθέῳ τῷ Ἀλεξανδρείας προσενεμήθη.	Τῶν	δὲ κατὰ τὴν ἀνατολὴν ἐκκλησιῶν
[5, 0]	χρόνου μῆκος εὑρεῖν οὐκ ἰσχύσαμεν.	Τῶν	δὲ μετὰ ταῦτα, ὅσα παρὰ
[5, 10]	εἶναι τὴν τοῦ βασιλέως πρότασιν,	τῶν	δὲ μὴ συμφέρουσαν τῷ σκοπῷ
[5, 10]	τῆς διαιρέσεως τῆς ἐκκλησίας διδασκάλων.	Τῶν	δὲ οὐκ ἀρνησαμένων, ἀλλὰ καὶ
[5, 10]	Δημόφιλος, Εὐνομιανῶν δὲ αὐτὸς Εὐνόμιος,	τῶν	δὲ τὰ Μακεδονίου φρονούντων, Ἐλεύσιος
[5, 16]	συμβολῇ τῶν μὲν Ἑλλήνων ὀλίγοι,	τῶν	δὲ Χριστιανῶν σφόδρα πολλοί· οἱ
[5, 26]	ζωῆς, μείζονα τῆς τελευτῆς περὶ	τῶν	δημοσίων πραγμάτων εἶχε φροντίδα, λογιζόμενος
[5, 0]	τῇ ἐκκλησιαστικῇ ἱστορίᾳ καί τινα	τῶν	δημοσίων πραγμάτων ἐπισυμπλέκομεν. Τὰ μὲν
[5, 0]	δὲ τούτων, ἵνα γνωσθῇ ὅπως,	τῶν	δημοσίων ταραττομένων, ὡς ἔκ τινος
[5, 22]	δικαιωθῆναι νομίζοντες. Οὐ γάρ τις	τῶν	διδασκάλων ἐκ πλοίου ποτὲ τὴν
[5, 10]	δὲ μὴ παρακρούονται τοὺς ἀρχαίους	τῶν	διδασκάλων, ἡμέτερόν ἐστι τὸ παρασχεῖν
[5, 22]	ἐπίσκοπος, ὡς προϊόντες δηλώσομεν. ~Περὶ	τῶν	δοξάντων τῷ συγγραφεῖ διαφωνιῶν κατά
[5, 22]	τάξις εὐπρεπὴς, ἣν ἅπασαι αἱ	τῶν	δυτικῶν καὶ μεσημβρινῶν καὶ ἀρκτῴων
[5, 22]	διαφωνοῦντας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποχὴν	τῶν	ἐδεσμάτων οὐχ ὁμοίαν ποιουμένους· οἱ
[5, 22]	ἀπόστολοι ταραχὴν ἐκ τῆς διαφωνίας	τῶν	ἐθνῶν κινουμένην τοῖς πιστεύουσι, πάντες
[5, 19]	ἔφην πᾶσαν σπουδὴν παρ´ ἑκάστου	τῶν	εἰδότων ἐθέμην μανθάνειν τὰ πράγματα
[5, 16]	~Περὶ τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καθαιρέσεως	τῶν	εἰδωλικῶν ναῶν καὶ τῆς διὰ
[5, 22]	ἐν τῷ τρίτῳ βιβλίῳ Εὐσεβίου	τῶν	εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου εὑρήσεις.
[5, 19]	ἐπὶ τῆς μετανοίας περιελεῖν πρεσβυτέρους	τῶν	ἐκκλησιῶν δι´ αἰτίαν τοιαύτην. Ἀφ´
[5, 0]	τε δημόσια κακὰ, καὶ τὰ	τῶν	ἐκκλησιῶν δυσχερῆ· ἢ γὰρ κατὰ
[5, 2]	τοῖς εὐκτηρίοις συνάγεσθαι· μόνους δὲ	τῶν	ἐκκλησιῶν εἴργειν Εὐνομιανοὺς, Φωτινιανοὺς, καὶ
[5, 2]	τῶν ἐξοριῶν ἀνακαλεσάμενος τοὺς αἱρετικοὺς	τῶν	ἐκκλησιῶν ἐξεδίωξε, καὶ κοινωνὸν τῆς
[5, 15]	οἱ γὰρ κατ´ αὐτὴν Ἀρειανοὶ	τῶν	ἐκκλησιῶν ἐξωθηθέντες ἐν προαστείοις τῆς
[5, 0]	ἔκ τινος συμπαθείας καὶ τὰ	τῶν	ἐκκλησιῶν ἐταράττετο. Εἰ γάρ τις
[5, 0]	ἀλλήλοις· καὶ ποτὲ μὲν τὰ	τῶν	ἐκκλησιῶν ἡγούμενα, εἶτα αὖθις ἐπακολουθοῦντα
[5, 19]	ταύτην ἐδέξαντο· οἱ δὲ νῦν	τῶν	ἐκκλησιῶν κρατοῦντες ἕως πολλοῦ φυλάξαντες,
[5, 22]	τοιαύτης διαφωνίας οἱ κατὰ καιρὸν	τῶν	ἐκκλησιῶν προεστῶτες· οἱ δὲ ταῦτα
[5, 7]	ἄλλην· ἐπεὶ τοίνυν ὁ βασιλεὺς	τῶν	ἐκκλησιῶν χρῄζει, ἴστε τῇ ἑξῆς
[5, 8]	μικρὰ καὶ τῶν παραινέσεων καὶ	τῶν	ἐλέγχων φροντίσαντες, μᾶλλον ἔφασαν τὴν
[5, 16]	Θεόφιλος, παντοῖος ἐγένετο καθυβρίσαι τὰ	τῶν	Ἑλλήνων μυστήρια· καὶ ἀνακαθαίρει μὲν
[5, 16]	πρόσταγμα λύεσθαι τοὺς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	τῶν	Ἑλλήνων ναοὺς, καὶ τοῦτο γίνεσθαι
[5, 17]	σύμβολον. Τούτων δὲ ἀμφισβητουμένων, τινες	τῶν	Ἑλλήνων τῷ Χριστιανισμῷ προσελθόντες, τὰ
[5, 22]	πάντῃ ἐμψύχων ἀπέχονται, οἱ δὲ	τῶν	ἐμψύχων ἰχθῦς μόνους μεταλαμβάνουσι. Τινὲς
[5, 22]	γενέσθαι συγκαθευδήσας αὐτῇ ἀποκήρυκτος γίνεται·	τῶν	ἐν ἀνατολῇ πάντων γνώμῃ ἀπεχομένων,
[5, 5]	ὁμοούσιον‘ φρονοῦσι βεβαίως ἡνώθησαν. ~Περὶ	τῶν	ἐν Ἀντιοχείᾳ διὰ Παυλῖνον καὶ
[5, 5]	ἐπισκοπὴν ἐδέχθη. Ἐν τοιαύτῃ καταστάσει	τῶν	ἐν Ἀντιοχείᾳ καθεστώτων, ἐδέησε τὸν
[5, 23]	πῆ δὲ καὶ ἐπιμίγνυνται. ~Περὶ	τῶν	ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀρειανῶν, τῶν καὶ
[5, 25]	Εὐθὺς οὖν ὁ Εὐγένιος ἐγκρατὴς	τῶν	ἐν τοῖς ἑσπερίοις μέρεσι πραγμάτων
[5, 13]	κινούμενοι, σφόδρα γὰρ ἠνιῶντο, ὅτι	τῶν	ἔνδον ἐκκλησιῶν ἐκράτουν οἱ παρ´
[5, 2]	βασιλεὺς τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ἐκ	τῶν	ἐξοριῶν ἀνακαλεσάμενος τοὺς αἱρετικοὺς τῶν
[5, 22]	πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν	τῶν	ἐπάναγκες‘ ὀφειλόντων φυλάττεσθαι. Τινὲς δὲ
[5, 22]	πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος, πλὴν	τῶν	ἐπάναγκες τούτων· ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων, καὶ
[5, 19]	δεκάτῃ τοῦ Νοεμβρίου μηνός. ~Περὶ	τῶν	ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβυτέρων, ὅπως
[5, 10]	νομίσας ἐκ τῆς πρὸς ἑαυτοὺς	τῶν	ἐπισκόπων διαλέξεως μίαν παρὰ πᾶσιν
[5, 22]	ἀνατολῇ πάντων γνώμῃ ἀπεχομένων, καὶ	τῶν	ἐπισκόπων εἰ καὶ βούλοιντο, οὐ
[5, 0]	ἐκ τοῦ σχολάζειν τῇ φιλονεικίᾳ	τῶν	ἐπισκόπων, καὶ οἷς κατ´ ἀλλήλων
[5, 5]	παρελθεῖν εἰς τὴν ἐπισκοπὴν, ἑνὸς	τῶν	ἐπισκόπων προτελευτήσαντος, ἀλλὰ συγχωρεῖν τὸν
[5, 22]	πάντες δὲ οἱ λοιποὶ ἄχρι	τῶν	ἑσπερίων μερῶν καὶ αὐτοῦ ὠκεανοῦ,
[5, 0]	δὲ μετὰ ταῦτα, ὅσα παρὰ	τῶν	ἔτι ζώντων ἐμάθομεν, ἐν ἐπιδρομῇ
[5, 25]	ἐπιπνεύσας τὰ πεμπόμενα βέλη παρὰ	τῶν	Εὐγενίου κατ´ αὐτῶν περιέτρεπεν· οὐ
[5, 19]	τὴν ἐκκλησίαν συμβάντος. Γυνή τις	τῶν	εὐγενῶν προσῆλθεν τῷ ἐπὶ τῆς
[5, 22]	ἄλλας ἑορτὰς τιμᾷν, τῇ εὐγνωμοσύνῃ	τῶν	εὐεργετηθέντων κατέλιπον. Ὅθεν ἐπειδὴ φιλοῦσι
[5, 10]	πόλεις, ἐξωθουμένων τῶν Ἀρειανιζόντων ἐκ	τῶν	εὐκτηρίων τόπων. Ἐφ´ ᾧ θαυμάσαι
[5, 7]	ὁμόνοιαν φεύγεις, φεύγειν σε καὶ	τῶν	εὐκτηρίων τόπων κελεύω. Ταῦτα ἀκούσας
[5, 7]	οἱ Ἀρειανοὶ ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη	τῶν	εὐκτηρίων τόπων κρατήσαντες, τὴν τοῦ
[5, 24]	τις ἐκ ψυχροῦ ζητήματος ἐχωρίσθη	τῶν	Εὐνομιανῶν, καὶ νῦν τὰς συνάξεις
[5, 2]	τῆς βασιλείας Θεοδόσιον, ἄνδρα ἐκ	τῶν	εὐπατριδῶν τῆς Ἱσπανίας καταγόμενον, πολλά
[5, 17]	Ἀλεξάνδρειαν τότε τοιαῦτα ἐγένετο. ~Περὶ	τῶν	εὑρεθέντων ἐν τῷ τοῦ Σαράπιδος
[5, 22]	πανταχοῦ καὶ παρὰ πάσαις θρησκείαις,	τῶν	εὐχῶν οὐκ ἔστιν εὑρεῖν συμφωνούσας
[5, 22]	πῶς οὗτοι περὶ τὸν ἀριθμὸν	τῶν	ἡμερῶν διαφωνοῦντες Τεσσαρακοστὴν‘ αὐτὴν ὀνομάζουσι·
[5, 0]	συντυχίας δύνασθαι νομίζειν, ἀλλ´ ἐκ	τῶν	ἡμετέρων πλημμελημάτων λαμβάνειν τὰς ἀρχάς·
[5, 16]	ἱερὰ κατεστρέφετο· τὰ δὲ ἀγάλματα	τῶν	θεῶν μετεχωνεύετο εἰς λεβήτια, καὶ
[5, 2]	τε ἐθέσπισε, μετὰ ἀδείας ἑκάστην	τῶν	θρησκειῶν ἀδιορίστως ἐν τοῖς εὐκτηρίοις
[5, 10]	οὐ μόνον πρὸς τὰς ἄλλας	τῶν	θρησκειῶν, ἀλλ´ ἤδη καὶ εἰς
[5, 10]	Χριστιανικοῦ δόγματος. Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ	τῶν	θρησκειῶν προεστῶτες καὶ οἱ παρ´
[5, 22]	Πάσχα ἑορτὴ, ἐκεῖθεν τεκμαίρομαι. Οὐδεμία	τῶν	θρησκειῶν τὰ αὐτὰ ἔθη φυλάττει,
[5, 15]	τοσούτῳ δὲ καὶ Κύριλλον τὸν	τῶν	Ἱεροσολύμων ἐπίσκοπον τελευτήσαντα Ἰωάννης διαδέχεται.
[5, 19]	προὐξένησεν. Διασυρομένων δὲ ἐκ τούτου	τῶν	ἱερωμένων ἀνδρῶν, Εὐδαίμων τις τῆς
[5, 10]	ἔμπειρος, ἀκριβῶς τε εἰδὼς τὰς	τῶν	ἱερῶν γραμμάτων ἑρμηνείας καὶ τὰ
[5, 22]	διαλεχθεὶς, δοῦλον μὲν δείκνυσι τὸν	τῶν	Ἰουδαίων λαὸν, ἐπ´ ἐλευθερίᾳ δὲ
[5, 23]	~Περὶ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀρειανῶν,	τῶν	καὶ Ψαθυριανῶν μετονομασθέντων. Γίγνονται δὲ
[5, 3]	τῆς ἐξορίας ἀνακληθέντι ἐτάττοντο. Καὶ	τῶν	κατὰ Ἀλεξάνδρειαν δὲ, Ἀρειανῶν μὲν
[5, 22]	πρὸς ἑαυτούς· διὸ μικρὰ περὶ	τῶν	κατὰ τὰς ἐκκλησίας ἐθῶν παραθέσθαι
[5, 22]	οἰκουμένης παραφυλάττουσιν ἐκκλησίαι, καί τινες	τῶν	κατὰ τὴν ἑῴαν τόπων. Οὗ
[5, 21]	ἔτη τεσσαράκοντα προέστη Ἀγέλιος, ἀπὸ	τῶν	Κωνσταντίνου χρόνων ἕως εἰς τὸ
[5, 13]	εἰργάζοντο. Ἐπεὶ δὲ ἕτερά τινα	τῶν	λεγομένων αὐτοὺς τοὺς πεπλακότας αὐτὰ
[5, 10]	οὐδὲ οἱ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως	τῶν	λυπηρῶν τελέως ἦσαν ἐλεύθεροι· τὰ
[5, 3]	κατὰ βαρβάρων ἀγῶνας. ~Τίνες ἐπίσκοποι	τῶν	μεγάλων ἐκκλησιῶν τηνικαῦτα τὴν προστασίαν
[5, 3]	Ἀντιοχείᾳ, ὡς ἔφημεν, τριχῆ διῄρητο.	Τῶν	μὲν γὰρ ἐκκλησιῶν Δωρόθεος ὁ
[5, 3]	Πέτρον προΐστατο. Ἐν δὲ Κωνσταντινουπόλει	τῶν	μὲν ἐκκλησιῶν Δημόφιλος ἦν ἐγκρατὴς,
[5, 16]	Ἀπώλοντο γὰρ ἐν τῇ συμβολῇ	τῶν	μὲν Ἑλλήνων ὀλίγοι, τῶν δὲ
[5, 10]	Ἐνέπεσε γὰρ εἰς ἑκάστους διαφωνία,	τῶν	μὲν λεγόντων καλὴν εἶναι τὴν
[5, 10]	τὴν πίστιν ὁμόνοιαν, νόμῳ ἐκέλευε	τῶν	μὲν οἰκείων κρατεῖν ἀδεῶς εὐκτηρίων
[5, 20]	λυμαινόμενον, εἰς ἐξορίαν πεμφθῆναι ἐκέλευσε.	Τῶν	μέντοι ἄλλων οὐδένα οὔτε ἔσκυλεν,
[5, 25]	φροντίσι μεγίσταις καθίστατο, δευτέρων ἀγώνων	τῶν	μετὰ Μάξιμον προκειμένης ὁδοῦ. Συγκροτήσας
[5, 21]	αὐτοὺς μὴ ἀξίους εἶναι τῆς	τῶν	μυστηρίων κοινωνίας· προϊὼν δὲ καὶ
[5, 22]	οὐχ ὡς ἔθος δὲ Χριστιανοῖς	τῶν	μυστηρίων μεταλαμβάνουσι. Μετὰ γὰρ τὸ
[5, 22]	ἐδεσμάτων ἐμφορηθῆναι, περὶ ἑσπέραν προσφέροντες,	τῶν	μυστηρίων μεταλαμβάνουσιν. Αὖθις δὲ ἐν
[5, 21]	κατὰ τὴν ἐκκλησίαν συνήγετο, καὶ	τῶν	μυστηρίων μετελάμβανεν· ἐποίει τε τοῦτο
[5, 19]	δὲ ἕκαστον τῷ ἰδίῳ συνειδότι	τῶν	μυστηρίων μετέχειν· οὕτω γὰρ μόνως
[5, 22]	τὰ συνάξεως γίνεται, δίχα τῆς	τῶν	μυστηρίων τελετῆς. Καὶ τοῦτο ἐστὶν
[5, 21]	ἑαυτοὺς ἐστασίασαν. Τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει	τῶν	Ναυατιανῶν ἐκκλησίας ἐπὶ ἔτη τεσσαράκοντα
[5, 14]	γοῦν ἐπισκόπῳ τῆς ἐν Ῥώμῃ	τῶν	Ναυατιανῶν ἐκκλησίας παρακαλοῦντι χάριν διδοὺς,
[5, 10]	ἦν· καὶ μεταστειλάμενος τὸν τηνικαῦτα	τῶν	Ναυατιανῶν ἐπίσκοπον Ἀγέλιον, ὡς κατὰ
[5, 12]	ἣν ὑπατείαν καὶ Ἀγέλιος ὁ	τῶν	Ναυατιανῶν ἐπίσκοπος μικρῷ πρότερον ἐτελεύτησεν.
[5, 21]	χρόνον ἐτελεύτησε. Μαρκιανοῦ τοίνυν ἐπισκόπου	τῶν	Ναυατιανῶν καθεστῶτος, διῃρέθη καὶ ἡ
[5, 21]	φιλόσοφα παιδευθείς. Τοῦ δὲ λαοῦ	τῶν	Ναυατιανῶν μεμψαμένου τὴν χειροτονίαν, ὅτι
[5, 16]	τῷ Θεοφίλῳ πρὸς τὴν κατάλυσιν	τῶν	ναῶν ὅ τε τῆς Ἀλεξανδρείας
[5, 22]	οὐ μόνον περὶ τὸν ἀριθμὸν	τῶν	νηστείων διαφωνοῦντας, ἀλλὰ καὶ τὴν
[5, 18]	πεποίηνται. Ὡς γὰρ ἦσαν οἱ	τῶν	οἴκων μυλῶνες κατὰ βάθους τὴν
[5, 6]	Γρηγόριος ὁ Ναζιανζοῦ κοινῷ δόγματι	τῶν	ὀρθοδόξων τὴν προστασίαν τῆς ἐν
[5, 15]	Φλαβιανὸν διὰ τὴν παράβασιν ἀπεστρέφοντο	τῶν	ὅρκων, κατ´ ἰδίαν τὰς συναγωγὰς
[5, 5]	προαπελθόντος τὸν θρόνον. Οὕτω δοθέντων	τῶν	ὅρκων, ὁ λαὸς εἶχεν ὁμόνοιαν
[5, 10]	ὁμόφωνος κακία, ὡς ἡ γλῶσσα	τῶν	πάλαι γιγάντων, διέσπαρτο, καὶ ἀνατέτραπτο
[5, 10]	ἐστι τὸ παρασχεῖν τὰς βίβλους	τῶν	παλαιῶν, δι´ ὧν ἡ παρ´
[5, 10]	ἄλλως εἶχον περὶ τὰ βιβλία	τῶν	παλαιῶν, καὶ οὐκέτι ἀλλήλοις συνέπνεον·
[5, 10]	μάρτυρας δὲ καλέσειν τὰς ἐκδόσεις	τῶν	παλαιῶν· καὶ πεῦσιν παρὰ τοῦ
[5, 22]	εἴτε κατηχούμενοι εἰσὶν εἴτε πιστοὶ,	τῶν	πανταχοῦ ἐκκλησιῶν πιστοὺς εἰς τὸ
[5, 8]	ἐγνωσμένα. Οἱ δὲ, μικρὰ καὶ	τῶν	παραινέσεων καὶ τῶν ἐλέγχων φροντίσαντες,
[5, 25]	τὸν κατὰ Εὐγενίου πόλεμον πλεῖστοι	τῶν	πέραν τοῦ Ἴστρου βαρβάρων ἐπηκολούθουν,
[5, 8]	τριάκοντα ἓξ, ὧν αἱ πλείους	τῶν	περὶ Ἑλλήσποντον πόλεων ἦσαν. Συνῆλθον
[5, 8]	πρότερον τὸν Ῥώμης ἐπίσκοπον διὰ	τῶν	περὶ Εὐστάθιον ἐπεποίηντο· καὶ ὅτι
[5, 11]	ἑσπέρια μέρη ἐγένετο. Μάξιμος ἐκ	τῶν	περὶ τὰς Βρεττανίας μερῶν ἐπανέστη
[5, 22]	καὶ δεῖξαι ὡς οὐδὲ Ἰουδαῖοι	τῶν	περὶ τοῦ Πάσχα χρόνων τὴν
[5, 24]	τούτων γινόμεναι ἐν ταῖς ἄλλαις	τῶν	πόλεων. Ἐγὼ δὲ ἐν τῇ
[5, 20]	Καὶ τοὺς μὲν ἄλλους ἔξω	τῶν	πόλεων συνεχώρησε εὐκτηρίους οἴκους κατασκευάζειν·
[5, 20]	ὁμόφρονας τῇ αὐτοῦ πίστει, ἐντὸς	τῶν	πόλεων τὰς ἑαυτῶν ἐκκλησίας θαρροῦντας
[5, 10]	Ναυατιανοὺς πάλιν εὖ πράξαντας ἔνδον	τῶν	πόλεων τὰς συναγωγὰς ποιεῖσθαι. Ὁ
[5, 22]	οἱ ἄνθρωποι διὰ τὸ ἀνίεσθαι	τῶν	πόνων ἐν αὐταῖς, ἕκαστοι κατὰ
[5, 11]	κομιδῆ νέου τυγχάνοντος Οὐαλεντινιανοῦ, τὴν	τῶν	πραγμάτων εἶχε φροντίδα Πρόβος ἀπὸ
[5, 22]	διέλαθεν, ὡς μαρτυρεῖ ἡ βίβλος	τῶν	Πράξεων. Ἐπεὶ γὰρ ἔγνωσαν οἱ
[5, 10]	προσάγεσθαι, πότερον λόγον ποτε ποιοῦνται	τῶν	πρὸ τῆς διαιρέσεως ἐν τῇ
[5, 10]	λόγον ἔχουσι καὶ δέχονται τὰ	τῶν	πρὸ τῆς διαιρέσεως τῆς ἐκκλησίας
[5, 5]	ὁ λαός· καὶ ἐν μιᾷ	τῶν	πρὸ τῆς πόλεως ἐκκλησιῶν παρασκευάζουσιν
[5, 24]	ἑαυτοὺς ἐστασίασαν, διαφόρους προσωνυμίας ἐκ	τῶν	προεστώτων κτησάμενοι Ἀλλὰ μὴν, οὐδὲ
[5, 22]	δὲ σὺν τοῖς ἰχθύσι καὶ	τῶν	πτηνῶν ἀπογεύονται, ἐξ ὕδατος καὶ
[5, 16]	χαρισαμένου τοὺς θεοὺς εἰς δαπανήματα	τῶν	πτωχῶν. Πάντας οὖν τοὺς θεοὺς
[5, 7]	τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ἀλλ´ ἔξω	τῶν	πυλῶν τῆς πόλεως τὰς συναγωγὰς
[5, 8]	ὁμοουσίου‘ πίστεως τὰς ἐκκλησίας. ~Περὶ	τῶν	ρνʹ ἐπισκόπων τῶν συνελθόντων ἐν
[5, 18]	γινόμενον· ἀλλ´ ἐκ τοῦ ἤχου	τῶν	σειομένων κωδώνων ἡ ἐφύβριστος τιμωρία
[5, 18]	τὰ ἐν τοῖς πορνείοις ἄτοπα	τῶν	σείστρων. Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος
[5, 12]	ὀνόματος· ἀναλαβὼν δὲ τὰς δυνάμεις	τῶν	στρατιωτικῶν ταγμάτων ἐπὶ τὴν Μεδιόλανον
[5, 25]	τοῖς ποσὶ τοῖς αὐτοῦ ὑπὸ	τῶν	στρατιωτῶν τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθη. Ταῦτα
[5, 18]	παρεσχηκότες. Ἐν τῇ παγίδι ταύτῃ	τῶν	στρατιωτῶν τις τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου
[5, 8]	ἐκκλησίας. ~Περὶ τῶν ρνʹ ἐπισκόπων	τῶν	συνελθόντων ἐν Κωνσταντινουπόλει· καὶ περὶ
[5, 11]	καθ´ οὓς ἐν Κωνσταντινουπόλει τὰ	τῶν	συνόδων ἐγίνετο, τάδε περὶ τὰ
[5, 1]	τελευτὴν, οἱ βάρβαροι πάλιν ἕως	τῶν	τειχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐλθόντες τὰ
[5, 25]	τὸ δεύτερον. Ἀρβογάστης δὲ, ὁ	τῶν	τηλικούτων κακῶν αἴτιος, μετὰ δύο
[5, 22]	οὗ τῆς βαρυτάτης μὲν περὶ	τῶν	τοιούτων δουλείας τε καὶ ἐρεσχελίας
[5, 8]	λαοῦ εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προεβλήθη,	τῶν	τότε παρόντων ἑκατὸν πεντήκοντα ἐπισκόπων
[5, 23]	προσθεμένων τῷ Ἀγαπίῳ. Διὸ πολλοὶ	τῶν	ὑπ´ αὐτοῖς κληρικῶν, μισήσαντες τὴν
[5, 21]	ἐπίσκοπον· ὃς πρεσβύτερος μὲν ἦν	τῶν	ὑπ´ αὐτῷ ταττομένων, ἐλλόγιμος δὲ
[5, 23]	ἰδίαν ἑκάτερος τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο·	τῶν	ὑπὸ Δωρόθεον ταττομένων κατὰ τοὺς
[5, 16]	ἡ μάχη, ἕως οὗ κόρος	τῶν	φόνων τὸ γινόμενον ἔπαυσεν. Ἀπώλοντο
[5, 16]	ὁρμῇ ἔκ τινος συνθήματος κατὰ	τῶν	Χριστιανῶν χωρήσαντες πάντα φόνον εἰργάζοντο·