Livre, Chap.
[5, 21]	Οὐάλεντος οἱ Ναυατιανοὶ ἀτάραχοι μεμενήκεσαν,	ὁ	Ἀγέλιος τὴν τοῦ λαοῦ παραμυθήσασθαι
[5, 9]	τὸν ἐπικήδειον ἐπ´ αὐτῷ λόγον	ὁ	ἀδελφὸς Βασιλείου Γρηγόριος ἐπεξῆλθεν. Ἀλλὰ
[5, 22]	ὁσιώτατόν ἐστι βούλεσθαι, ὅπερ καὶ	ὁ	ἀκριβὴς λόγος ἀπαιτεῖν δοκεῖ, καὶ
[5, 8]	Ἀμφιλόχιος ὁ Ἰκονίου, καὶ Ὄπτιμος	ὁ	Ἀντιοχείας τῆς Πισιδίας. Τὰ δὲ
[5, 22]	ἐπέτρεψεν· ἐκ τοῦ ἐναντίου δὲ	ὁ	ἀπόστολος καὶ ἐκώλυσεν, οὐ μόνον
[5, 17]	ἀπὸ τῶν γενεῶν, ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος, καὶ ἔλαθε τὸν ἄρχοντα
[5, 22]	νόμου μετάθεσις γίνεται. Οὐδαμοῦ τοίνυν	ὁ	ἀπόστολος οὐδὲ τὰ εὐαγγέλια ζυγὸν
[5, 3]	Τῶν μὲν γὰρ ἐκκλησιῶν Δωρόθεος	ὁ	Ἀρειανὸς μετὰ Εὐζώϊον ἐγκρατὴς ἐγένετο·
[5, 22]	ἐν τῇ πρὸς Ἑβραίους δὲ,	ὁ	αὐτὸς ἐπισφραγιζόμενος τὰ τοιαῦτα φησί·
[5, 8]	Καππαδοκῶν ἐπίσκοπος, Γρηγόριος ὁ Νύσσης	ὁ	Βασιλείου ἀδελφὸς, (Καππαδοκίας δὲ καὶ
[5, 26]	διεχρήσατο. ~Ὡς μετὰ τὴν νίκην	ὁ	βασιλεὺς ἀρρωστήσας τὸν υἱὸν Ὁνώριον
[5, 6]	τῇ κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ βεβαιωθεῖσαν,	ὁ	βασιλεὺς ἀσμενέστατα ὑπὸ Ἀσχολίου τοῦ
[5, 8]	ἐπαρχίας σύνοδος διοικῇ. Τούτοις καὶ	ὁ	βασιλεὺς ἐγένετο σύμψηφος. Ἡ μὲν
[5, 7]	φυγόντος τὴν πρότασιν· Οὐκοῦν, ἔφη	ὁ	βασιλεὺς, εἰ τὴν εἰρήνην καὶ
[5, 10]	ὡς καθηγητὰς εἰπόντων, αὖθις ἐδήλου	ὁ	βασιλεὺς, εἰ τούτοις στοιχοῦσιν ἀξιοπίστοις
[5, 25]	ὑπὸ τυράννου γίνεσθαι. Ταῦτα ἀκούσας	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος αὖθις ἐν φροντίσι
[5, 18]	μὲν περὶ τούτων εἰρήσθω. ~Ὡς	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐν τῇ Ῥώμῃ
[5, 14]	ἐπὶ Συμμάχου τοῦ ἀπὸ ὑπάτων	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπεδείξατο. Οὗτος γὰρ
[5, 26]	ἐννενηκοστῆς τετάρτης Ὀλυμπιάδος. Ἔζησε δὲ	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος ἔτη ἑξήκοντα· ἐβασίλευσε
[5, 12]	Θεσσαλονίκῃ τῆς Μακεδονίας διέτριβεν. ~Ὡς	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος κατὰ Μαξίμου δύναμιν
[5, 20]	δηλώσομεν. Τοῦτο δὲ ἰστέον, ὡς	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος οὐδένα τούτων ἐδίωκε,
[5, 9]	σύνοδος τοιοῦτον ἔσχε τέλος. ~Ὡς	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος Παύλου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως
[5, 18]	φαυλοτάτων καὶ ἐφυβρίστων δύο πραγμάτων	ὁ	βασιλεὺς Θεοδόσιος τὴν Ῥωμαίων πόλιν
[5, 6]	καθ´ ὃν καιρὸν καὶ Θεοδόσιος	ὁ	βασιλεὺς μετὰ τὴν κατὰ τῶν
[5, 10]	τῷ Ἰουνίῳ μηνί. Μεταπεμψάμενος οὖν	ὁ	βασιλεὺς Νεκτάριον τὸν ἐπίσκοπον, ἐκοινολογεῖτο
[5, 13]	τὴν μάχην πεπτώκασι· καὶ ὅτι	ὁ	βασιλεὺς ὅσον οὐδέπω τῷ τυράννῳ
[5, 18]	Μίαν μὲν δὴ τοιαύτην αἰσχύνην	ὁ	βασιλεὺς περιεῖλε τῆς βασιλευούσης πόλεως·
[5, 18]	πᾶσιν ἐγνωρίζετο. Ταῦτα οὐκ ἤνεγκεν	ὁ	βασιλεὺς πυθόμενος τὴν ἀναιδῆ συνήθειαν·
[5, 10]	κακίας πύργος αὐτῶν. Γνοὺς δὲ	ὁ	βασιλεὺς τὴν συγκεχυμένην αὐτῶν διασπορὰν,
[5, 10]	βίον κατέστρεψεν. Τότε δὴ καὶ	ὁ	βασιλεὺς τὸν υἱὸν Ἀρκάδιον Αὔγουστον
[5, 18]	τὸν στρατιώτην ἀπέλυσαν. Γνοὺς ταῦτα	ὁ	βασιλεὺς τοὺς μάγκιπας μὲν ἐτιμωρήσατο,
[5, 2]	ἀπεχώρησαν οἱ βάρβαροι. ~Ὡς Γρατιανὸς	ὁ	βασιλεὺς τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ἐκ
[5, 13]	τὸν αὐτὸν χρόνον καθ´ ὃν	ὁ	βασιλεὺς τῷ πολέμῳ ἐσχόλαζεν, καὶ
[5, 7]	εἰς τὴν ἄλλην· ἐπεὶ τοίνυν	ὁ	βασιλεὺς τῶν ἐκκλησιῶν χρῄζει, ἴστε
[5, 8]	αὐτῇ καὶ Νεκτάριον. Μηδὲν δὲ	ὁ	βασιλεὺς ὑπερθέμενος, σύνοδον ἐπισκόπων τῆς
[5, 10]	τῶν πόλεων τὰς συναγωγὰς ποιεῖσθαι.	Ὁ	γὰρ βασιλεὺς θαυμάσας αὐτῶν τὴν
[5, 4]	Νικαίᾳ στέρξαντες πίστεως. Ἐπειδὴ δὲ	ὁ	Γρατιανοῦ τοῦ βασιλέως νόμος ἄδειαν
[5, 10]	τῷ βασιλεῖ τὰ συμβεβουλευμένα αὐτῷ.	Ὁ	δὲ ἁρπάζει τὴν γνώμην, καὶ
[5, 10]	Μακεδονίου φρονούντων, Ἐλεύσιος ὁ Κυζίκου.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς δέχεται μὲν τοὺς
[5, 12]	Συρίᾳ μεταπεμψάμενοι, ὑπ´ αὐτῷ ἐτάττοντο.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς ἐπὶ τὸν κατὰ
[5, 26]	κατ´ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐτελεύτησεν.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐκ τοῦ
[5, 12]	ἐν Μεδιολάνῳ τῷ τυράννῳ προσέμιξεν.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐν φροντίδι
[5, 18]	τοῖς πορνείοις ἄτοπα τῶν σείστρων.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπ´ ὀλίγον
[5, 25]	ἐκεῖνο οἱ Εὐγενίου μᾶλλον ἐπεκράτουν.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς ὁρῶν τοὺς βαρβάρους
[5, 14]	τὸν θάνατον τῇ ἐκκλησίᾳ προσέφυγεν.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς οὕτως ἦν περὶ
[5, 9]	Μελίτιος τέλει τοῦ βίου ἐχρήσατο.	Ὁ	δὲ βασιλεὺς τὸ σῶμα Παύλου
[5, 7]	τῆς ἐκκλησίας τὴν προστασίαν παρῃτήσατο	ὁ	δὲ βασιλεὺς τῷ Ἀρειανῷ ἐπισκόπῳ
[5, 11]	ἐν Γαλλίᾳ πόλεως ποταμὸν διαβαίνοντι.	Ὁ	δὲ πιστεύσας τὴν γαμετὴν εἶναι,
[5, 19]	ἃς ἐπεπράχει μετὰ τὸ βάπτισμα.	Ὁ	δὲ πρεσβύτερος παρήγγειλε τῇ γυναικὶ
[5, 10]	τὴν τοῦ βασιλέως καθίστησι γνώμην.	Ὁ	δὲ τὰ μὲν ἄλλα ἦν
[5, 1]	αὐτὴν ἐπόρθουν προάστεια. Ἐφ´ οἷς	ὁ	δῆμος ἀγανακτῶν δι´ ἑαυτῶν τοῖς
[5, 1]	τῶν Γότθων ἐπελθόντων κατὰ Κωνσταντινουπόλεως,	ὁ	δῆμος αὐτῆς ἀντεπεξῄει συμμάχους τοὺς
[5, 7]	εὐκτηρίων τόπων κελεύω. Ταῦτα ἀκούσας	ὁ	Δημόφιλος, καὶ λογισάμενος ὡς χαλεπὸν
[5, 16]	Ἑλλήνων θρησκείαν· ὅτι μὴ καὶ	ὁ	εἷς ἀνδριὰς ἐχωνεύθη, ἀλλ´ ἐπὶ
[5, 15]	τῷ Φλαβιανῷ τῆς κοινωνίας ἀποδοθείσης,	ὁ	ἐν Ἀντιοχείᾳ λαὸς κατὰ βραχὺ
[5, 25]	τὸν βασιλέα ἀπέπνιξαν. Εὐθὺς οὖν	ὁ	Εὐγένιος ἐγκρατὴς τῶν ἐν τοῖς
[5, 16]	τε τῆς Ἀλεξανδρείας ἔπαρχος καὶ	ὁ	ἡγούμενος τοῦ στρατιωτικοῦ τάγματος. Τὰ
[5, 12]	τὸν τύραννον ὡς βασιλέα ἐδέξαντο.	Ὁ	Θεοδόσιος δὲ ἐν μὲν τῷ
[5, 23]	πρὸ τοῦ ὑποστῆναι τὸν Υἱὸν	ὁ	Θεὸς καλεῖσθαι Πατήρ‘ Ἐπεὶ γὰρ
[5, 23]	γὰρ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πεπίστευται	ὁ	Θεὸς Πατὴρ εἶναι Υἱοῦ τοῦ
[5, 16]	Πάντας οὖν τοὺς θεοὺς συντρίψας	ὁ	Θεόφιλος, ἓν ἄγαλμα τοῦδε τοῦ
[5, 16]	φροντίδι. Ταύτης τῆς ἐξουσίας δραξάμενος	ὁ	Θεόφιλος, παντοῖος ἐγένετο καθυβρίσαι τὰ
[5, 8]	Τὴν Ἀσιανὴν δὲ λαγχάνουσιν Ἀμφιλόχιος	ὁ	Ἰκονίου, καὶ Ὄπτιμος ὁ Ἀντιοχείας
[5, 19]	πρεσβυτέρου ἐξομολογῶνται τὰ ἁμαρτήματα. Οὗτος	ὁ	κανὼν κρατεῖ μέχρι νῦν ἐν
[5, 8]	Μακεδονιανῶν μέρους ἡγεῖτο μὲν Ἐλεύσιος	ὁ	Κυζίκου, καὶ Μαρκιανὸς Λαμψάκου· πάντες
[5, 10]	δὲ τὰ Μακεδονίου φρονούντων, Ἐλεύσιος	ὁ	Κυζίκου. Ὁ δὲ βασιλεὺς δέχεται
[5, 24]	ἐπιγραφομένῳ Ἀγκυρωτῷ βιβλίῳ, ὃ συνέταξεν	ὁ	Κυπρίων ἐπίσκοπος Ἐπιφάνιος, ἐντυγχάνων διδάσκου.
[5, 11]	αὐτὸν πεμφθῆναι κελεύουσα. Ὡς δὲ	ὁ	λαὸς ἀντεῖχεν, ὑπερβαλλόντως ἀγαπῶν τὸν
[5, 9]	Φλαβιανὸν προβληθῆναι παρασκευάζουσι· πάλιν τε	ὁ	λαὸς ἄνωθεν διεκρίνετο. Οὕτως αὖθις
[5, 5]	θρόνον. Οὕτω δοθέντων τῶν ὅρκων,	ὁ	λαὸς εἶχεν ὁμόνοιαν καὶ οὐκέτι
[5, 5]	τὸν ὑπὸ Ἀρειανῶν χειροτονηθέντα, ἐκβιάζεται	ὁ	λαός· καὶ ἐν μιᾷ τῶν
[5, 22]	ἀπέστειλεν. Ἐφ´ ᾧ γενομένῳ Εἰρηναῖος	ὁ	Λουγδούνου τῆς ἐν Γαλλίᾳ ἐπίσκοπος
[5, 12]	Μεδιόλανον ἐχώρει· ἐκεῖ γὰρ ἐφθάκει	ὁ	Μάξιμος. ~Περὶ τῆς γενομένης ἐν
[5, 12]	ἐπισκοπὴν ἐπέτρεψαν. Ἀλλ´ οὐκ ἐχρόνισεν	ὁ	Μαρῖνος· ἐπ´ αὐτῷ γὰρ διῃρέθη
[5, 21]	ἰδίαν συνάγειν βουλόμενος. Ταῦτα γνοὺς	ὁ	Μαρκιανὸς ἐμέμφετο μὲν τὴν ἐπὶ
[5, 14]	εἰς τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιον ἔγραψεν.	Ὁ	μὲν δὴ πόλεμος κατ´ ἀρχὰς
[5, 7]	τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει διαγωγὴν παρῃτήσατο.	Ὁ	μέντοι βασιλεὺς ἐν τοιαύτῃ καταστάσει
[5, 8]	τῆς δὲ Ποντικῆς διοικήσεως Ἑλλάδιος	ὁ	μετὰ Βασίλειον Καισαρείας τῆς Καππαδοκῶν
[5, 3]	μὲν ἐκκλησιῶν Δημόφιλος ἦν ἐγκρατὴς,	ὁ	μετὰ Εὐδόξιον τῆς Ἀρειανῆς προεστὼς
[5, 22]	ἢ τιμωρίαν ἢ κατάραν, ὡς	ὁ	Μωϋσέως νόμος τοῖς Ἰουδαίοις, καὶ
[5, 6]	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν. ~Ὡς Γρηγόριος	ὁ	Ναζιανζοῦ κοινῷ δόγματι τῶν ὀρθοδόξων
[5, 7]	μᾶλλον ἐποίησεν. Τότε δὲ Γρηγόριος	ὁ	Ναζιανζοῦ μετατεθεὶς ἔνδον τῆς πόλεως
[5, 10]	Ταῦτα ἀκούσας παρὰ τοῦ Σισιννίου	ὁ	Νεκτάριος δρομαῖος ἐπὶ τὰ βασίλεια
[5, 10]	ταῖς ἐκκλησίαις ἐργάσασθαι. Τοῦτο ἀκούσας	ὁ	Νεκτάριος ἐν φροντίσιν ἦν· καὶ
[5, 8]	Καισαρείας τῆς Καππαδοκῶν ἐπίσκοπος, Γρηγόριος	ὁ	Νύσσης ὁ Βασιλείου ἀδελφὸς, (Καππαδοκίας
[5, 8]	καὶ Εὐαγρίου, τῷ Μαΐῳ μηνί.	Ὁ	οὖν βασιλεὺς, καὶ οἱ τῆς
[5, 14]	κατὰ Μαξίμου νίκην μεταπέμπεται αὐτὸν	ὁ	πατὴρ ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἦσαν
[5, 11]	τὴν Μαξίμου βασιλείαν προσδέχεται. Τότε	ὁ	Πρόβος φοβηθεὶς τὴν Μαξίμου δύναμιν
[5, 21]	Πάσχα παρ´ αὐτῶν τότε βεβαιωθέντος,	ὁ	Σαββάτιος τοῖς ὅρκοις δεθεὶς, εἴποτε
[5, 17]	Χριστῷ καὶ Σαράπιδι ἔλεγον· εἰ	ὁ	σταυροειδὴς χαρακτὴρ ἄλλο μὲν Χριστιανοῖς,
[5, 25]	αἰτήσεως οὐκ ἠστόχησεν. Βακούριος γὰρ	ὁ	στρατηλάτης αὐτοῦ τοσοῦτον ἐπερρώσθη, ὥστε
[5, 18]	βασιλέως Θεοδοσίου ἐνέπεσεν· ἐπεὶ δὲ	ὁ	στρατιώτης κατάκλειστος τῷ μυλῶνι γενόμενος
[5, 14]	βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπεδείξατο. Οὗτος γὰρ	ὁ	Σύμμαχος πρῶτος μὲν ἦν τῆς
[5, 14]	τοῦ ἐγκλήματος. Συγγνώμης οὖν ἀξιωθεὶς	ὁ	Σύμμαχος τὸν ἀπολογητικὸν λόγον εἰς
[5, 22]	καὶ καιρῷ τῶν ἀζύμων πεπονθέναι	ὁ	Σωτὴρ ἀναγέγραπται. Σκοπὸς μὲν οὖν
[5, 22]	μόνον ἀληθινὸν γεγενῆσθαι λέγων, ὅπερ	ὁ	Σωτὴρ ἐπετέλεσεν, ἐνεργήσας κατὰ τῶν
[5, 22]	Οὐ γὰρ νόμῳ τοῦτο παραφυλάττειν	ὁ	Σωτὴρ ἢ οἱ ἀπόστολοι ἡμῖν
[5, 18]	Ῥώμην οἶκοι παμμεγέθεις, ἐν οἷς	ὁ	τῇ πόλει χορηγούμενος ἄρτος ἐγίνετο·
[5, 7]	Συνεξῄει δὲ αὐτῷ καὶ Λούκιος	ὁ	τῆς Ἀλεξανδρείας, ὡς πρότερον ἔφην,
[5, 9]	ἀπέφυγον. Τότε δὴ καὶ Μελίτιος	ὁ	τῆς Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν
[5, 5]	τοιάνδε. Φθάσαντες εἴπομεν, ὅτι Παυλῖνος	ὁ	τῆς Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος δι´ ὑπερβάλλουσαν
[5, 9]	ἀπὸ τῆς ἐξορίας· ὅτε καὶ	ὁ	τῆς Ἀντιοχέων Μελίτιος τέλει τοῦ
[5, 12]	δὲ ἐνιαυτῷ ὕστερον καὶ Δημόφιλος	ὁ	τῆς Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας τέλει
[5, 8]	καὶ ἥδε πόλις, καὶ Ὀτρήϊος	ὁ	τῆς ἐν Ἀρμενίᾳ Μελιτηνῆς τὴν
[5, 10]	πάλαι γιγάντων, διέσπαρτο, καὶ ἀνατέτραπτο	ὁ	τῆς κακίας πύργος αὐτῶν. Γνοὺς
[5, 22]	Πάσχα ἐπιτελοῦντας οὐδέποτε διεφέροντο· ἕως	ὁ	τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος Βίκτωρ ἄμετρα
[5, 22]	οὐδαμῶς ἐχωρίζοντο. Καὶ ὅτι Πολύκαρπος	ὁ	τῆς Σμύρνης ἐπίσκοπος, ὁ ὕστερον
[5, 14]	τοῦ Αὐγούστου μηνός. Ἀνδραγάθιος δὲ	ὁ	τοῦ βασιλέως Γρατιανοῦ φονεὺς τῆς
[5, 11]	καὶ ὑπὸ ἡμιόνων φερομένῳ κατακρυφθεὶς	ὁ	τοῦ Μαξίμου στρατηγὸς Ἀνδραγάθιος, προλέγειν
[5, 13]	ὧν οὐκ ᾔδεισαν ἔλεγον, ὡς	ὁ	τύραννος ἐπικρατέστερος εἴη τῆς βασιλέως
[5, 25]	γενομένης τῆς τοῦ πολέμου τροπῆς,	ὁ	τύραννος προσδραμὼν τοῖς τοῦ βασιλέως
[5, 12]	μὴ καὶ τῷ νέῳ Οὐαλεντινιανῷ	ὁ	τύραννος φόνον βουλεύσειε. Κατὰ ταὐτὸ
[5, 9]	Ἀγκύρας τότε μετέφερεν· ὃν Φίλιππος	ὁ	τῶν βασιλείων ἔπαρχος διὰ Μακεδόνιον
[5, 10]	ὑπετάττετο. Ἐν οἷς καὶ Ἀθανάριχος	ὁ	τῶν Γότθων ἀρχηγὸς ὑπήκοον ἑαυτὸν
[5, 23]	Ἐπηκολούθησε δὲ αὐτοῖς καὶ Σεληνᾶς	ὁ	τῶν Γότθων ἐπίσκοπος, ἀνὴρ ἐπίμικτον
[5, 12]	Καθ´ ἣν ὑπατείαν καὶ Ἀγέλιος	ὁ	τῶν Ναυατιανῶν ἐπίσκοπος μικρῷ πρότερον
[5, 25]	Ὁνωρίου τὸ δεύτερον. Ἀρβογάστης δὲ,	ὁ	τῶν τηλικούτων κακῶν αἴτιος, μετὰ
[5, 10]	γενέσθαι παρακελευσαμένου, ὅτε καὶ Ἀρκάδιος	ὁ	υἱὸς αὐτοῦ Αὔγουστος ἀνηγορεύθη, οἱ
[5, 11]	ἐπειδὴ δὲ κομιδῆ νέος ἦν	ὁ	υἱὸς, καταλαμβάνουσα τὴν Μεδιολάνων ταραχὰς
[5, 14]	Ῥώμην ἐχώρουν· ἦν δὲ καὶ	ὁ	υἱὸς Ὁνώριος σὺν αὐτοῖς, κομιδὴ
[5, 15]	Ἀντιόχειαν τάδε ἐγένετο. Παυλίνου τελευτήσαντος,	ὁ	ὑπ´ αὐτῷ λαὸς τὸν Φλαβιανὸν
[5, 22]	Πολύκαρπος ὁ τῆς Σμύρνης ἐπίσκοπος,	ὁ	ὕστερον ἐπὶ Γορδιανοῦ μαρτυρήσας, Ἀνικήτῳ
[5, 10]	μηχανὴ ὅπως ἂν μὴ διαφωνοίη	ὁ	Χριστιανισμὸς, ἀλλ´ ἑνωθῇ ἡ ἐκκλησία·
[5, 22]	ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα ὅσα	ὁ	Χριστὸς ὑπὸ νόμον γενόμενος‘ Ἰουδαϊκῶς
[5, 16]	πρὸς τὴν κατάλυσιν τῶν ναῶν	ὅ	τε τῆς Ἀλεξανδρείας ἔπαρχος καὶ
[5, 22]	συνάξεων καὶ λοιπῶν ἐκκλησιαστικῶν παρατηρήσεων.	Ὃ	δὲ ἡμῖν ὑποπίπτει περὶ τοῦ
[5, 25]	ἰσόπαλος ἦν ἡ μάχη· καθ´	ὃ	δὲ οἱ συμμαχοῦντες τῷ βασιλεῖ
[5, 23]	μηδέποτε μνημονεῦσαι τοῦ κεφαλαίου δι´	ὃ	ἐχωρίζοντο. Τοῦτο δὲ ἐν μόνῃ
[5, 25]	καλούμενον Φρίγδον, ὃς ἀπέχει Καθ´	ὃ	μὲν οὖν μέρος Ῥωμαῖοι πρὸς
[5, 25]	σὺν τοῖς πρωταγωνισταῖς εἰσδραμεῖν, καθ´	ὃ	μέρος οἱ βάρβαροι ἐδιώκοντο· καὶ
[5, 24]	αἱρέσεων, τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἀγκυρωτῷ βιβλίῳ,	ὃ	συνέταξεν ὁ Κυπρίων ἐπίσκοπος Ἐπιφάνιος,
[5, 25]	ἀγώνων τῶν μετὰ Μάξιμον προκειμένης	ὁδοῦ.	Συγκροτήσας οὖν τὰς στρατιωτικὰς δυνάμεις,
[5, 22]	τῇ εὐγνωμοσύνῃ τῶν εὐεργετηθέντων κατέλιπον.	Ὅθεν	ἐπειδὴ φιλοῦσι τὰς ἑορτὰς οἱ
[5, 22]	ἀπόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ	οἱ	ἀδελφοὶ, τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν
[5, 18]	τῇ Ῥώμῃ ἐπιδημοῦντες. Ἠναγκάζοντό τε	οἱ	ἁλόντες ἐν τοῖς μυλῶσιν ἐργάζεσθαι·
[5, 22]	Ὅθεν ἐπειδὴ φιλοῦσι τὰς ἑορτὰς	οἱ	ἄνθρωποι διὰ τὸ ἀνίεσθαι τῶν
[5, 13]	κεκινήκασι δι´ ἐπινοίας τοιάσδε. Φιλοῦσιν	οἱ	ἄνθρωποι λόγους πλάττειν περὶ ὧν
[5, 24]	προεστώτων κτησάμενοι Ἀλλὰ μὴν, οὐδὲ	οἱ	ἀπὸ Εὐνομίου ἀδιαίρετοι μεμενήκασιν· αὐτὸς
[5, 22]	καὶ ἡμῖν τὰ εὐαγγέλια ἢ	οἱ	ἀπόστολοι διηπείλησαν. Ἱστορικῶς δὲ μόνον
[5, 22]	τοῦτο παραφυλάττειν ὁ Σωτὴρ ἢ	οἱ	ἀπόστολοι ἡμῖν παρήγγειλαν· οὐδὲ καταδίκην
[5, 22]	ἑκάστου γνώμῃ καὶ προαιρέσει ἐπέτρεψαν	οἱ	ἀπόστολοι, ἵνα ἕκαστος μὴ φόβῳ,
[5, 22]	δὲ κωλύει καὶ ἐνταῦθα προσκεῖσθαι.	Οἱ	ἀπόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ
[5, 22]	τῶν Πράξεων. Ἐπεὶ γὰρ ἔγνωσαν	οἱ	ἀπόστολοι ταραχὴν ἐκ τῆς διαφωνίας
[5, 13]	αὐτῶν ἀκηκόασι· τότε δὴ ἀναθαρρήσαντες	οἱ	Ἀρειανίζοντες εἰς ἄλογον χωροῦσιν ὁρμὴν,
[5, 13]	ὑποχείριος γίνεται. Τότε δὲ καὶ	οἱ	Ἀρειανίζοντες ἐκ πάθους κινούμενοι, σφόδρα
[5, 7]	Κωνσταντινουπόλει διέτριβεν. Οὕτω μὲν οὖν	οἱ	Ἀρειανοὶ ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη τῶν
[5, 5]	γηραιὸν ὄντα. Εὐθὺς οὖν πάντες	οἱ	αὐτῷ προσκείμενοι σπουδὴν ἐτίθεντο σύνθρονον
[5, 25]	πρωταγωνισταῖς εἰσδραμεῖν, καθ´ ὃ μέρος	οἱ	βάρβαροι ἐδιώκοντο· καὶ διαρρήσσει μὲν
[5, 1]	Οὐάλεντος ἄδηλον ἐσχηκότος τὴν τελευτὴν,	οἱ	βάρβαροι πάλιν ἕως τῶν τειχῶν
[5, 1]	ἀγωνισαμένου, πόρρω τῆς πόλεως ἀπεχώρησαν	οἱ	βάρβαροι. ~Ὡς Γρατιανὸς ὁ βασιλεὺς
[5, 6]	Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον	οἱ	βασιλεῖς Γρατιανὸς καὶ Θεοδόσιος κατὰ
[5, 7]	τὰς συναγωγὰς ἐποιεῖτο· ᾧτινι ὕστερον	οἱ	βασιλεῖς μέγιστον οἶκον εὐκτήριον προσσυνάψαντες
[5, 14]	ῥίψας ἑαυτὸν ἀπεπνίγη. Τότε οὖν	οἱ	βασιλεῖς νικηφόροι ἐπὶ τὴν Ῥώμην
[5, 13]	ὡς ἀληθῶς γενομένων ἃ ἔπλασαν·	οἱ	γὰρ ἀκοῇ παραλαβόντες διεβεβαιοῦντο πρὸς
[5, 22]	συνόδον παρατρέψαι τὸ Πάσχα ἐπιθρυλήσαντες·	οἱ	γὰρ ἐκεῖσε συνελθόντες τοὺς λαοὺς
[5, 23]	μόνῃ τῇ Κωνσταντινουπόλει ποιῆσαι δεδύνηνται·	οἱ	γὰρ ἐν ταῖς ἄλλαις πόλεσιν,
[5, 15]	Ἀντιόχειαν τοιοῦτον ἔσχε τὸ τέλος·	οἱ	γὰρ κατ´ αὐτὴν Ἀρειανοὶ τῶν
[5, 23]	κατὰ τοὺς οἰκείους τόπους μεινάντων·	οἱ	δὲ ἀκολουθήσαντες Μαρίνῳ ἰδίους κατασκευάσαντες
[5, 24]	αὐτοῦ διδάσκαλον ἐκβληθέντα οὐ προσεδέχετο·	οἱ	δὲ ἀπ´ αὐτοῦ εἰς διάφορα
[5, 10]	Φλαβιανὸν ἐξωθεῖσθαι τῆς Ἀντιοχείας ἔλεγον.	Οἱ	δὲ ἐκ Παλαιστίνης Φοινίκης τε
[5, 22]	σαββάτου καὶ Κυριακῆς, συνημμένας νηστεύουσιν.	Οἱ	δὲ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ ὅλῃ
[5, 22]	περὶ Φρυγίαν διγάμους οὐ δέχονται·	οἱ	δὲ ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει οὔτε
[5, 24]	οἱ μὲν Θεοφρονίῳ ἀκολουθήσαντες Εὐνομιοθεοφρονιανοί·	οἱ	δὲ Εὐτυχίῳ Εὐνομιοευτυχιανοί. Ὁποῖα δὲ
[5, 22]	κατὰ τὸν Μωϋσέα γεγενῆσθαι λέγοντες.	Οἱ	δὲ καὶ ἀκροδρύων καὶ ὠῶν
[5, 22]	παρατήρησιν τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης παραδεδόσθαι αὐτοῖς·	οἱ	δὲ κατὰ τὴν Ῥώμην καὶ
[5, 10]	ἔνδον τῆς πόλεως συνάγειν ἐπετράπησαν·	οἱ	δὲ λοιποὶ τῶν αἱρετικῶν ἀπηλάθησαν.
[5, 5]	καὶ οὐκέτι πρὸς ἀλλήλους διεκρίνοντο·	οἱ	δὲ Λουκίφερος διὰ τοῦτο διεκρίθησαν,
[5, 22]	ἕπεσθαι περὶ τῆς ἑορτῆς ἔλεγον·	οἱ	δὲ μετ´ ἰσημερίαν ἐπετέλουν, τὸ
[5, 8]	ἀνατρέπειν τὰ καλῶς αὐτοῖς ἐγνωσμένα.	Οἱ	δὲ, μικρὰ καὶ τῶν παραινέσεων
[5, 19]	ἀρχὴν τὴν προσθήκην ταύτην ἐδέξαντο·	οἱ	δὲ νῦν τῶν ἐκκλησιῶν κρατοῦντες
[5, 10]	οἱ τῆς αὐτοῦ πίστεως ἔχουσιν.	Οἱ	δὲ προεστῶτες τῶν ἄλλων θρησκειῶν
[5, 22]	κατὰ καιρὸν τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτες·	οἱ	δὲ ταῦτα παραλαβόντες ὡς νόμον
[5, 8]	πίστιν τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου.	Οἱ	δὲ τοῦ ἑτέρου μέρους ἐπιμείναντες
[5, 3]	Εὐδόξιον τῆς Ἀρειανῆς προεστὼς θρησκείας·	οἱ	δὲ τοῦτον ἐκτρεπόμενοι καθ´ ἑαυτοὺς
[5, 16]	τῶν δὲ Χριστιανῶν σφόδρα πολλοί·	οἱ	δὲ τραυματίαι ἐξ ἑκατέρου μέρους
[5, 22]	μὲν γὰρ πάντῃ ἐμψύχων ἀπέχονται,	οἱ	δὲ τῶν ἐμψύχων ἰχθῦς μόνους
[5, 3]	ἄλλων οἱ μὲν ὑπὸ Παυλίνῳ,	οἱ	δὲ ὑπὸ Μελιτίῳ τῆς ἐξορίας
[5, 22]	οὐ μὴν πρὸς ἀλήθειαν ἐκλαμβάνουσιν.	Οἱ	δὲ φίλοι τοῖς Ἰουδαίοις ταῦτα
[5, 18]	εἶχε παραξιφίδα, τοὺς κωλύοντας διεχρήσατο·	οἱ	δὲ φόβῳ τῶν γινομένων τὸν
[5, 22]	τούτων οὐδὲν σωματικῶς παραφυλάττειν σπουδάζουσιν	οἱ	διὰ ἑορτὴν δικαιωθῆναι νομίζοντες. Οὐ
[5, 22]	γενομένῃ πρώτῃ διαιρέσει· καὶ ὡς	οἱ	διαιρεθέντες καθ´ ἑαυτῶν πάλιν ἐχώρουν,
[5, 22]	παρασκευῇ‘ γραφαί τε ἀναγινώσκονται, καὶ	οἱ	διδάσκαλοι ταύτας ἑρμηνεύουσι, πάντα τε
[5, 16]	τὰς πόλεις μεριζόμενοι. Ὧν ἦσαν	οἱ	δύο γραμματικοὶ, Ἑλλάδιος καὶ Ἀμμώνιος,
[5, 21]	τινες τῶν ἁπλουστέρων, καὶ μάλιστα	οἱ	ἐκ τῆς Φρυγίας καὶ Γαλατίας
[5, 16]	φησὶ, χρόνου προϊόντος μὴ ἀρνήσωνται	οἱ	Ἕλληνες τοιούτους προσκεκυνηκέναι θεούς. Ἐπὶ
[5, 22]	ἑβδομάδος περίοδον ἐπιτελουσῶν τὰ μυστήρια,	οἱ	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ οἱ ἐν
[5, 22]	καὶ ὅλῃ τῇ Ἑλλάδι, καὶ	οἱ	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, πρὸ ἑβδομάδων ἓξ
[5, 22]	Μακεδονιανοὶ ἐν Ἑλλησπόντῳ ποιοῦσι, καὶ	οἱ	ἐν Ἀσίᾳ Τεσσαρεσκαιδεκατῖται. Οἱ Ναυατιανοὶ
[5, 22]	καὶ ἐπίσκοποι τὰς γραφὰς ἑρμηνεύουσιν.	Οἱ	ἐν Ἑλλησπόντῳ Ναυατιανοὶ οὐχ ὁμοίως
[5, 13]	βασιλεὺς τῷ πολέμῳ ἐσχόλαζεν, καὶ	οἱ	ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἀρειανοὶ ταραχὴν κεκινήκασι
[5, 21]	καὶ Ἰουδαῖοι παρατηροῦσι, καὶ ὡς	οἱ	ἐν Πάζῳ συνελθόντες ἐτύπωσαν, ὑπονοήσαντες
[5, 22]	μυστήρια, οἱ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ	οἱ	ἐν Ῥώμῃ ἔκ τινος ἀρχαίας
[5, 10]	διέκρινεν. Αἰγύπτιοι μὲν γὰρ καὶ	οἱ	ἐξ Ἀραβίας καὶ Κύπρου πάλιν
[5, 4]	ἀλλήλοις ἐπιμιγνύμενοι αὐτοί τε καὶ	οἱ	ἐξ ἀρχῆς τὸν ὅρον τῆς
[5, 19]	Δεκίου διωγμῷ κοινωνῆσαι μὴ θελήσαντες,	οἱ	ἐπίσκοποι τῷ ἐκκλησιαστικῷ κανόνι τὸν
[5, 25]	βασιλεῖ Θεοδοσίῳ βάρβαροι, κατ´ ἐκεῖνο	οἱ	Εὐγενίου μᾶλλον ἐπεκράτουν. Ὁ δὲ
[5, 22]	ὡς ἡγοῦμαι, τῆς τοιαύτης διαφωνίας	οἱ	κατὰ καιρὸν τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτες·
[5, 16]	ἀγορᾶς. Ταῦτα οὕτω γενόμενα ὁρῶντες	οἱ	κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν Ἕλληνες, καὶ
[5, 5]	δὲ ταῦτα εἰς ὁμόνοιαν ἦλθον	οἱ	λαοὶ ἐπὶ τοιαύταις συνθήκαις. Συναγαγόντες
[5, 22]	πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνουν· πάντες δὲ	οἱ	λοιποὶ ἄχρι τῶν ἑσπερίων μερῶν
[5, 22]	βαπτίζουσι· διὸ σφόδρα πλὴν ὀλίγων	οἱ	λοιποὶ μὴ βαπτισθέντες ἀποθνήσκουσιν. Ἐν
[5, 9]	τὴν Ἀντιόχειαν διεκόμισαν. πάλιν δὲ	οἱ	Μελιτίῳ προσκείμενοι ὑπὸ Παυλῖνον εἶναι
[5, 22]	παρ´ ἄλλοις φυλαττομένας ἐστὶν εὑρεῖν·	οἱ	μὲν γὰρ ἐν Ῥώμῃ, τρεῖς
[5, 22]	διεφώνουν δὲ περὶ τὸν μῆνα.	Οἱ	μὲν γὰρ Ἰουδαίοις, καίτοι τὴν
[5, 22]	τῶν ἐδεσμάτων οὐχ ὁμοίαν ποιουμένους·	οἱ	μὲν γὰρ πάντῃ ἐμψύχων ἀπέχονται,
[5, 24]	κατ´ ἰδίαν ποιεῖται. Ὀνομάζονται οὖν	οἱ	μὲν Θεοφρονίῳ ἀκολουθήσαντες Εὐνομιοθεοφρονιανοί· οἱ
[5, 10]	ὁ υἱὸς αὐτοῦ Αὔγουστος ἀνηγορεύθη,	οἱ	μὲν Ναυατιανοὶ μόνοι κατὰ τὴν
[5, 3]	ἐγκρατὴς ἐγένετο· τῶν δὲ ἄλλων	οἱ	μὲν ὑπὸ Παυλίνῳ, οἱ δὲ
[5, 19]	τῆς μετανοίας προσέθεσαν, ὅπως ἂν	οἱ	μετὰ τὸ βάπτισμα πταίσαντες ἐπὶ
[5, 21]	ἐχειροτόνησε, δι´ ὃν ἐπὶ Οὐάλεντος	οἱ	Ναυατιανοὶ ἀτάραχοι μεμενήκεσαν, ὁ Ἀγέλιος
[5, 22]	καὶ οἱ ἐν Ἀσίᾳ Τεσσαρεσκαιδεκατῖται.	Οἱ	Ναυατιανοὶ οἱ περὶ Φρυγίαν διγάμους
[5, 22]	ἡμαρτηκότας ἐξωθοῦσι τῆς κοινωνίας, ὡς	οἱ	Ναυατιανοί· τὸ αὐτὸ δὲ καὶ
[5, 22]	ἑορτῆς ταύτης εὐλόγως πεφιλονεικηκέναι, οὔτε	οἱ	νῦν Ἰουδαίοις ἐσπουδακότες ἀκολουθεῖν. Οὐ
[5, 18]	ἐνέπιπτον· καὶ τοῦτο ἔπασχον μάλιστα	οἱ	ξένοι τῇ Ῥώμῃ ἐπιδημοῦντες. Ἠναγκάζοντό
[5, 22]	θερμότητα, διδάξας δὲ, ὡς καὶ	οἱ	πάλαι διαπεφωνημένως ἐπιτελοῦντες τὴν τοῦ
[5, 22]	εἰπεῖν· οὔ μοι δοκοῦσιν οὔτε	οἱ	πάλαι περὶ τῆς ἑορτῆς ταύτης
[5, 10]	Νεκταρίῳ ὑπέθετο. Εὖ ἐπιστάμενος ὡς	οἱ	παλαιοὶ ἀρχὴν ὑπάρξεως τῷ Υἱῷ
[5, 10]	μακρὰν δὲ μετὰ ταῦτα παρῆσαν	οἱ	πανταχόθεν πάσης θρησκείας ἐπίσκοποι, κατὰ
[5, 13]	ὅτι τῶν ἔνδον ἐκκλησιῶν ἐκράτουν	οἱ	παρ´ αὐτῶν πρότερον διωκόμενοι, τὰς
[5, 10]	οἱ τῶν θρησκειῶν προεστῶτες καὶ	οἱ	παρ´ ἑκάστοις αὐτῶν διαλεκτικοὶ, καὶ
[5, 10]	αὐτῶν, ἧς ἔχουσι πίστεως. Τότε	οἱ	παρ´ ἑκάστοις δεινοὶ τὰς λέξεις
[5, 10]	ἐνέγραφον· ὥριστό τε ἡμέρα, καὶ	οἱ	παρ´ ἑκάστοις ἐπίσκοποι ἐπὶ τὰ
[5, 22]	ἐν Ἀσίᾳ Τεσσαρεσκαιδεκατῖται. Οἱ Ναυατιανοὶ	οἱ	περὶ Φρυγίαν διγάμους οὐ δέχονται·
[5, 4]	τοῦ ἐπιχειρήματος· καταγνόντες γὰρ αὐτῶν	οἱ	πλείους, ὡς ἄλλοτε ἄλλα δογματιζόντων,
[5, 22]	περὶ ἑσπέραν μετὰ τῆς λυχναψίας	οἱ	πρεσβύτεροι καὶ ἐπίσκοποι τὰς γραφὰς
[5, 22]	ἐνταῦθα προσκεῖσθαι. Οἱ ἀπόστολοι καὶ	οἱ	πρεσβύτεροι καὶ οἱ ἀδελφοὶ, τοῖς
[5, 22]	ὀνομάζοντες. Ἄλλοι δὲ παρὰ τούτους,	οἱ	πρὸ ἑπτὰ τῆς ἑορτῆς ἑβδομάδων
[5, 9]	Ἀλλὰ Μελιτίου μὲν τὸ σῶμα	οἱ	προσήκοντες ἐπὶ τὴν Ἀντιόχειαν διεκόμισαν.
[5, 4]	τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο. ~Ὡς Μακεδονιανοὶ	οἱ	πρότερον πρὸς τὸν Ῥώμης Δάμασον
[5, 25]	ἡ μάχη· καθ´ ὃ δὲ	οἱ	συμμαχοῦντες τῷ βασιλεῖ Θεοδοσίῳ βάρβαροι,
[5, 9]	αὐτοῦ χρηματίζουσαν ἀπέθετο, ἣν πρότερον	οἱ	τὰ Μακεδονίου φρονοῦντες κατέσχον τῶν
[5, 22]	διάφορον ἐσχηκέναι τιμήν. Διὸ περιττολογοῦσιν	οἱ	τὴν ἐν Νικαίᾳ συνόδον παρατρέψαι
[5, 22]	δὲ γείτονες ὄντες Ἀλεξανδρέων, καὶ	οἱ	τὴν Θηβαΐδα οἰκοῦντες, ἐν σαββάτῳ
[5, 22]	τούτων δόξαν ἀσπάζηται. Καὶ γὰρ	οἱ	τῆς αὐτῆς πίστεως ὄντες διαφωνοῦσι
[5, 8]	μηνί. Ὁ οὖν βασιλεὺς, καὶ	οἱ	τῆς αὐτοῦ πίστεως ἐπίσκοποι, παντοῖοι
[5, 10]	τὰς ἐκκλησίας αὐτῶν, ἅπερ καὶ	οἱ	τῆς αὐτοῦ πίστεως ἔχουσιν. Οἱ
[5, 10]	ἀλλ´ ἤδη καὶ εἰς ἑαυτοὺς,	οἱ	τῆς μιᾶς ὄντες αἱρέσεως. Ἡ
[5, 7]	ἕκτῃ. Ἀντεισῄεσαν δὲ καὶ ἀπελάμβανον	οἱ	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως τὰς ἐκκλησίας.
[5, 10]	δυναστείας προσέκειτο. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ	οἱ	τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως τῶν λυπηρῶν
[5, 21]	ἐν Πάζῳ συνελθόντες ἐτύπωσαν, ὑπονοήσαντες	οἱ	τῆς συνόδου φιλοκαθεδρίας ἕνεκεν προφασίζεσθαι
[5, 19]	ταῖς ἄλλαις αἱρέσεσι· μόνοι δὲ	οἱ	τοῦ ὁμοουσίου‘ φρονήματος, καὶ οἱ
[5, 19]	οἱ τοῦ ὁμοουσίου‘ φρονήματος, καὶ	οἱ	τούτοις κατὰ τὴν πίστιν ὁμόφρονες
[5, 10]	τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος. Ταῦτα ἀκούσαντες	οἱ	τῶν θρησκειῶν προεστῶτες καὶ οἱ
[5, 18]	οἴκους πεποίηνται. Ὡς γὰρ ἦσαν	οἱ	τῶν οἴκων μυλῶνες κατὰ βάθους
[5, 14]	τῷ τυράννῳ, πυνθανόμενοι τὴν παρασκευὴν	οἱ	ὑπὸ Μαξίμῳ ταττόμενοι οὐδὲ τὴν
[5, 22]	Γαλάταις γράφων φησί· Λέγετέ μοι	οἱ	ὑπὸ νόμον θέλοντες εἶναι, τὸν
[5, 16]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν Ἕλληνες, καὶ μάλιστα	οἱ	φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλόμενοι, τὴν λύπην οὐκ
[5, 22]	ἐκεῖνο δὲ μόνον φημὶ, ὅτι	οἱ	φιλοῦντες Ἰουδαίοις ἀκολουθεῖν, καὶ περὶ
[5, 17]	τῷ καλουμένῳ ἱερογλυφικῷ ἦσαν δὲ	οἱ	χαρακτῆρες σταυρῶν ἔχοντες τύπους. Τούτους
[5, 17]	σημαίνειν ζωὴν ἐπερχομένην. Τοῦτο πλεῖον	οἱ	Χριστιανοὶ εἰς τὴν οἰκείαν θρησκείαν
[5, 16]	φόνον εἰργάζοντο· ἠμύνοντο δὲ καὶ	οἱ	Χριστιανοὶ, καὶ πᾶν κακὸν ἐπηκολούθει
[5, 18]	τῇ πόλει χορηγούμενος ἄρτος ἐγίνετο·	οἵ	τε προϊστάμενοι τούτων, οἳ μάγκιπες‘
[5, 25]	Οὐαλεντινιανοῦ, τοὺς ἐπικοιτωνίτας εὐνούχους ὑπεισελθόντες.	Οἳ	δὲ ὑποσχέσεις μειζόνων ἢ εἶχον
[5, 18]	ἐγίνετο· οἵ τε προϊστάμενοι τούτων,	οἳ	μάγκιπες‘ τῇ Ῥωμαίων γλώσσῃ καλοῦνται,
[5, 16]	θεούς. Ἐπὶ τούτῳ πάνυ ἀνιώμενον	οἶδα	Ἀμμώνιον τὸν γραμματικὸν, ὃς ἔλεγε,
[5, 22]	ἄλλο δὲ ἔθος ἐν Θεσσαλίᾳ	οἶδα	γινόμενον· ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ
[5, 22]	ἐπαύσατο· καὶ τοῦτο αὐτόθεν τὴν	οἰκείαν	ἔχει ἀπόδειξιν. Ἰουδαΐζειν γὰρ Χριστιανοῖς
[5, 17]	πλεῖον οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν	οἰκείαν	θρησκείαν ἁρπάσαντες, ἀλαζονικώτερον διετέθησαν. Ὡς
[5, 12]	δὲ Μαρῖνόν τινα ἐπίσκοπον τῆς	οἰκείας	αἱρέσεως ἐκ Θρᾴκης μεταστειλάμενοι, αὐτῷ
[5, 18]	μὴ συγχωρηθέντες ὑπεξελθεῖν, τοῖς τε	οἰκείοις	ἑαυτῶν τοῦ τεθνηκέναι δόξαν παρεσχηκότες.
[5, 10]	δεινοὶ τὰς λέξεις ἀκριβοῦντες τὸ	οἰκεῖον	δόγμα ἐνέγραφον· ὥριστό τε ἡμέρα,
[5, 17]	πάθους εἶναι λέγοντες τὸν σταυρὸν,	οἰκεῖον	εἶναι τὸν χαρακτῆρα ἐνόμιζον. Ἕλληνες
[5, 15]	διὰ τοῦτο παρασκευάζει χειροτονηθῆναι τοῦ	οἰκείου	μέρους Εὐάγριον. Τοῦ δὲ οὐ
[5, 10]	θαυμάσας αὐτῶν τὴν περὶ τοὺς	οἰκείους	κατὰ τὴν πίστιν ὁμόνοιαν, νόμῳ
[5, 10]	κατασχεθέντες ἀνεχώρουν. Καὶ γράμμασι τοὺς	οἰκείους	παρεμυθοῦντο παραινοῦντες, μὴ ἄχθεσθαι ἐφ´
[5, 21]	Πάσχα, μὴ διακρίνεσθαι πρὸς τοὺς	οἰκείους	τῆς πίστεως, τοὺς μὴ τὸν
[5, 23]	ὑπὸ Δωρόθεον ταττομένων κατὰ τοὺς	οἰκείους	τόπους μεινάντων· οἱ δὲ ἀκολουθήσαντες
[5, 25]	οὐκ εἶναι αὐτῷ βιώσιμα, τῷ	οἰκείῳ	ξίφει ἑαυτὸν διεχρήσατο. ~Ὡς μετὰ
[5, 10]	ἀρχηγὸς ὑπήκοον ἑαυτὸν ἅμα τῷ	οἰκείῳ	πλήθει παρέσχεν, ὃς καὶ εὐθὺς
[5, 10]	ὁμόνοιαν, νόμῳ ἐκέλευε τῶν μὲν	οἰκείων	κρατεῖν ἀδεῶς εὐκτηρίων τόπων· ἔχειν
[5, 22]	πεποίηται· οὐκ εἰς ἀνώγεόν τις	οἴκημα	ἐκ παντὸς τελέσαι τὸ Πάσχα
[5, 22]	πλοίῳ εἰσελθὼν ἐδίδασκεν· εἰς ἀνώγεον	οἴκημα	τὸ Πάσχα εὐτρεπισθῆναι ἐκέλευσεν· ὄνον
[5, 18]	ἔχοντες, κατὰ τὸ πλευρὸν ἑκάστου	οἰκήματος	καπηλεῖα κατασκευάσαντες, πόρνας τε ἐν
[5, 13]	ἄλογον χωροῦσιν ὁρμὴν, καὶ τὴν	οἰκίαν	τοῦ ἐπισκόπου Νεκταρίου πῦρ ἐμβαλόντες
[5, 20]	τὸν Εὐνόμιον ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ	οἰκίας	συνάγοντα, καὶ τοὺς συγγραφέντας αὐτῷ
[5, 18]	ἀρχαίου κατὰ τὴν μεγίστην Ῥώμην	οἶκοι	παμμεγέθεις, ἐν οἷς ὁ τῇ
[5, 7]	ᾧτινι ὕστερον οἱ βασιλεῖς μέγιστον	οἶκον	εὐκτήριον προσσυνάψαντες Ἀναστασίαν‘ ὠνόμασαν. Γρηγόριος
[5, 22]	τοιαῦτα. Τῶν γὰρ πανταχοῦ τῆς	οἰκουμένης	ἐκκλησιῶν ἐν ἡμέρᾳ σαββάτων κατὰ
[5, 22]	μεσημβρινῶν καὶ ἀρκτῴων μερῶν τῆς	οἰκουμένης	παραφυλάττουσιν ἐκκλησίαι, καί τινες τῶν
[5, 22]	Ἀλεξανδρέων, καὶ οἱ τὴν Θηβαΐδα	οἰκοῦντες,	ἐν σαββάτῳ μὲν ποιοῦνται συνάξεις·
[5, 18]	μὲν ἐτιμωρήσατο, τοὺς δὲ λῃστοδόχους	οἴκους	ἐκείνους καταστραφῆναι ἐκέλευσε. Μίαν μὲν
[5, 20]	ἔξω τῶν πόλεων συνεχώρησε εὐκτηρίους	οἴκους	κατασκευάζειν· Ναυατιανοὺς δὲ, ὡς ὁμόφρονας
[5, 18]	προϊόντος τοῦ χρόνου λῃστήρια τοὺς	οἴκους	πεποίηνται. Ὡς γὰρ ἦσαν οἱ
[5, 23]	ἀκολουθήσαντες Μαρίνῳ ἰδίους κατασκευάσαντες εὐκτηρίους	οἴκους	τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο, λέγοντες τὸν
[5, 18]	Ὡς γὰρ ἦσαν οἱ τῶν	οἴκων	μυλῶνες κατὰ βάθους τὴν θέσιν
[5, 10]	ὑπὲρ Φλαβιανοῦ συνεστήκεσαν· τοῦτο μὲν	οἷον	τέλος ἐδέξατο, κατὰ χώραν ἐρῶ.
[5, 16]	γραμματικοὶ, Ἑλλάδιος καὶ Ἀμμώνιος, παρ´	οἷς	ἐγὼ κομιδῆ νέος ὢν ἐν
[5, 5]	πάντας τὸν ἀριθμὸν ἓξ, ἐν	οἷς	ἦν καὶ Φλαβιανός· ὅρκῳ τε
[5, 10]	βαρβάρων ἔθνη αὐτῷ ὑπετάττετο. Ἐν	οἷς	καὶ Ἀθανάριχος ὁ τῶν Γότθων
[5, 0]	τῇ φιλονεικίᾳ τῶν ἐπισκόπων, καὶ	οἷς	κατ´ ἀλλήλων ἐτύρευσαν· πρὸ δὲ
[5, 1]	περὶ αὐτὴν ἐπόρθουν προάστεια. Ἐφ´	οἷς	ὁ δῆμος ἀγανακτῶν δι´ ἑαυτῶν
[5, 18]	μεγίστην Ῥώμην οἶκοι παμμεγέθεις, ἐν	οἷς	ὁ τῇ πόλει χορηγούμενος ἄρτος
[5, 22]	περιτέμνεσθαι, καὶ τηρεῖν τὸν νόμον,	οἷς	οὐ διεστειλάμεθα· ἔδοξεν ἡμῖν γενομένοις
[5, 10]	παρεμυθοῦντο παραινοῦντες, μὴ ἄχθεσθαι ἐφ´	οἷς	πολλοὶ καταλιπόντες αὐτοὺς, τῷ ὁμοουσίῳ‘
[5, 22]	τιθέμενοι· λανθάνοντες ἑαυτοὺς, ὅτι ἐναντία	οἷς	τῷ Θεῷ ἔδοξε πράττουσι. Δυνατὸν
[5, 26]	βίβλος χρόνον ἐτῶν δεκαὲξ, μηνῶν	ὀκτώ.
[5, 22]	Οἱ δὲ ἐν Ἰλλυριοῖς καὶ	ὅλῃ	τῇ Ἑλλάδι, καὶ οἱ ἐν
[5, 22]	Αἴγυπτον, Ἱσπανίας, Γαλλίας, Βρεττανίας, Λιβύας,	ὅλην	Ἑλλάδα, Ἀσιανήν τε διοίκησιν καὶ
[5, 22]	τοὺς πλείονας. Ἀλλὰ τὴν μὲν	ὅλην	τοῦ βασιλέως ἐπιστολὴν ἐν τῷ
[5, 22]	γράφων παρῄνεσεν, ὅπως ἂν αὐτοὶ	ὀλίγοι	ὄντες μιμῶνται τοὺς πλείονας. Ἀλλὰ
[5, 1]	στρατιώταις ἐνενόμιστο. Ἐπεβοήθουν δὲ αὐτοῖς	ὀλίγοι	Σαρακηνοὶ ὑπόσπονδοι, παρὰ Μαυΐας πεμφθέντες,
[5, 16]	τῇ συμβολῇ τῶν μὲν Ἑλλήνων	ὀλίγοι,	τῶν δὲ Χριστιανῶν σφόδρα πολλοί·
[5, 18]	Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπ´	ὀλίγον	κατὰ τὴν Ἰταλίαν διατρίψας, μέγιστα
[5, 10]	πολλοὺς γὰρ εἶναι τοὺς κλητοὺς,	ὀλίγους	δὲ τοὺς ἐκλεκτούς· ὅπερ οὐκ
[5, 22]	μόνον βαπτίζουσι· διὸ σφόδρα πλὴν	ὀλίγων	οἱ λοιποὶ μὴ βαπτισθέντες ἀποθνήσκουσιν.
[5, 8]	ἐπιεικὴς δὲ τὸν τρόπον, δι´	ὅλου	θαυμαζόμενος, καίτοι τὴν τοῦ πραίτωρος
[5, 26]	νυκτὸς ἐπιγενομένης ἐτελεύτησεν, ἐν ὑπατείᾳ	Ὀλυβρίου	καὶ Προβίνου, τῇ ἑπτακαιδεκάτῃ τοῦ
[5, 2]	αὕτη, ἐν ὑπατείᾳ Αὐσονίου καὶ	Ὀλυβρίου,	τῇ ἑκκαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνὸς,
[5, 26]	ἔτος τῆς διακοσιοστῆς ἐννενηκοστῆς τετάρτης	Ὀλυμπιάδος.	Ἔζησε δὲ ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος
[5, 22]	τούτων ἐκπίπτειν ὀφείλουσιν. Εἰ γὰρ	ὅλως	ἀκριβολογεῖσθαι προῄρηνται, οὐκ ὀφείλουσιν ἡμέρας
[5, 8]	τε ὅσια τοὺς ἐπιγνόντας τὴν	ὁμογνώμονα	πίστιν, αὖθις ἐπιχειρεῖν ἀνατρέπειν τὰ
[5, 24]	ἐπέγραψε. Προσοχθίσας δὲ τοῖς ἑαυτοῦ	ὁμοθρήσκοις,	ὡς ἀποστατήσας αὐτῶν ἐκβέβληται· καὶ
[5, 22]	οὐ διεστειλάμεθα· ἔδοξεν ἡμῖν γενομένοις	ὁμοθυμαδὸν,	ἐκλεξαμένους ἄνδρας πέμψαι πρὸς ὑμᾶς
[5, 17]	θείου Πνεύματος σοφὸς γεγονὼς, τῇ	ὁμοίᾳ	μεθόδῳ πρὸς Ἀθηναίους χρησάμενος, πολλοὺς
[5, 22]	αὐτοὺς κατὰ τοῦτο τὸ μέρος	ὅμοια	Ἰουδαίοις καταδικάζεσθαι, τὴν ἐκ τῆς
[5, 22]	τὴν ἀποχὴν τῶν ἐδεσμάτων οὐχ	ὁμοίαν	ποιουμένους· οἱ μὲν γὰρ πάντῃ
[5, 22]	τοῖς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ναυατιανοῖς ποιοῦνται.	Ὁμοίως	δὲ καὶ ἐν Καισαρείᾳ τῆς
[5, 22]	Οἱ ἐν Ἑλλησπόντῳ Ναυατιανοὶ οὐχ	ὁμοίως	κατὰ πάντα τοῖς ἐν Κωνσταντινουπόλει
[5, 8]	μᾶλλον ἔφασαν τὴν Ἀρειανὴν αἱρεῖσθαι	ὁμολογεῖν	δόξαν ἢ τῷ ὁμοουσίῳ‘ συντίθεσθαι.
[5, 19]	συνεχῶς εὔχεσθαι, ἵνα σὺν τῇ	ὁμολογίᾳ	καὶ ἔργον τι δεικνύειν ἔχῃ
[5, 8]	αὐτοῦ πίστεως ἐπίσκοποι, παντοῖοι ἐγένοντο	ὁμονοῆσαι	αὐτοῖς τοὺς περὶ Ἐλεύσιον, ὑπομιμνήσκοντες
[5, 8]	τοῖς κατὰ πόλεις παρεγγυῶντες, μηδαμῶς	ὁμονοῆσαι	εἰς τὴν πίστιν τῆς ἐν
[5, 21]	διαφόρως ἑορτάζοντας εἶναι πάλιν ἐν	ὁμονοίᾳ	τῆς ἐκκλησίας. Τοῦ ὅρου τοίνυν
[5, 15]	βραχὺ προϊόντος τοῦ χρόνου τὴν	ὁμόνοιαν	ἔστερξαν. Τὰ μὲν δὴ κατὰ
[5, 5]	κεκίνητο· μετὰ δὲ ταῦτα εἰς	ὁμόνοιαν	ἦλθον οἱ λαοὶ ἐπὶ τοιαύταις
[5, 5]	τῶν ὅρκων, ὁ λαὸς εἶχεν	ὁμόνοιαν	καὶ οὐκέτι πρὸς ἀλλήλους διεκρίνοντο·
[5, 7]	ἐτίθετο, ὅπως οὖν εἰρήνην ποιήσας	ὁμόνοιαν	κατεργάσηται, καὶ τὰς ἐκκλησίας αὐξήσειε.
[5, 10]	τοὺς οἰκείους κατὰ τὴν πίστιν	ὁμόνοιαν,	νόμῳ ἐκέλευε τῶν μὲν οἰκείων
[5, 15]	λυπούμενον Δάμασον, λυσιτελεῖν εἰπὼν δι´	ὁμόνοιαν	τοῦ λαοῦ παριδεῖν τὸ φθάσαν
[5, 7]	εἰ τὴν εἰρήνην καὶ τὴν	ὁμόνοιαν	φεύγεις, φεύγειν σε καὶ τῶν
[5, 7]	κρατήσαντες, τὴν τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου	ὁμόνοιαν	φεύγοντες ὑπεξῆλθον τῆς πόλεως, ἐν
[5, 11]	εἶχε βλάπτειν τοὺς φρονοῦντας τὸ	ὁμοούσιον·	ἐπειδὴ δὲ κομιδῆ νέος ἦν
[5, 14]	ἀλλὰ γὰρ καὶ Ναυατιανοὺς τὸ	ὁμοούσιον‘	φρονοῦντας ἀσμένως προσεδέχετο. Λεοντίῳ γοῦν
[5, 4]	τε αὐτῶν καὶ τοῖς τὸ	ὁμοούσιον‘	φρονοῦσι βεβαίως ἡνώθησαν. ~Περὶ τῶν
[5, 4]	τὸν Ῥώμης Δάμασον περὶ τοῦ	ὁμοουσίου	διαπρεσβευσάμενοι αὖθις τῇ προτέρᾳ πλάνῃ
[5, 10]	τὴν πίστιν ὁμοφρονοῦντες τοῖς τοῦ	ὁμοουσίου	ἔνδον τῆς πόλεως συνάγειν ἐπετράπησαν·
[5, 10]	ἔρρηξε· μόνην δὲ τὴν τοῦ	ὁμοουσίου‘	ἐπαινέσας ἐδέξατο. Αὕτη πρόφασις γέγονε
[5, 6]	Χριστιανὸς ὑπάρχων, καὶ τῇ τοῦ	ὁμοουσίου‘	πίστει προσκείμενος. Τὸ δὲ βαπτισθῆναι
[5, 8]	ἐκάλεσε. Συνῆλθον οὖν τῆς μὲν	ὁμοουσίου‘	πίστεως, ἐκ μὲν Ἀλεξανδρείας Τιμόθεος·
[5, 7]	δὲ καὶ ἀπελάμβανον οἱ τῆς	ὁμοουσίου‘	πίστεως τὰς ἐκκλησίας. ~Περὶ τῶν
[5, 3]	ἐν φυγῇ διάγων· τῆς δὲ	ὁμοουσίου‘	πίστεως Τιμόθεος μετὰ Πέτρον προΐστατο.
[5, 10]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ οἱ τῆς	ὁμοουσίου‘	πίστεως τῶν λυπηρῶν τελέως ἦσαν
[5, 10]	Νεκτάριος μὲν καὶ Ἀγέλιος τῆς	ὁμοουσίου‘	προεστῶτες πίστεως, Ἀρειανῶν δὲ Δημόφιλος,
[5, 19]	αἱρέσεσι· μόνοι δὲ οἱ τοῦ	ὁμοουσίου‘	φρονήματος, καὶ οἱ τούτοις κατὰ
[5, 4]	αὖθις ἐδογμάτισαν ἐκτρέπεσθαι τὴν τοῦ	ὁμοουσίου‘	φωνὴν, καὶ τοῖς ἀσπαζομένοις τὴν
[5, 7]	Δημοφίλῳ δηλοῖ ἢ προσθέσθαι τῷ	ὁμοουσίῳ	ἢ τῆς πόλεως ἐξιέναι· ὅπερ
[5, 23]	μάχην αὐτοῖς, ἀποστάντες αὐτῶν τῇ	ὁμοουσίῳ‘	πίστει προσέθεντο. Ἀρειανοὶ μὲν δὴ
[5, 10]	οἷς πολλοὶ καταλιπόντες αὐτοὺς, τῷ	ὁμοουσίῳ‘	προσέθεντο· πολλοὺς γὰρ εἶναι τοὺς
[5, 8]	Κύριλλος, τότε ἐκ μεταμελείας τῷ	ὁμοουσίῳ‘	προσκείμενος. Μελίτιος δὲ ἐξ Ἀντιοχείας
[5, 8]	αἱρεῖσθαι ὁμολογεῖν δόξαν ἢ τῷ	ὁμοουσίῳ‘	συντίθεσθαι. Ταῦτα ἀποκρινάμενοι ἀπηλλάγησαν τῆς
[5, 21]	καταδέξαιτο. Τοῦ δὲ ἐπὶ τούτοις	ὀμόσαντος,	ἐκφέρουσι κανόνα περὶ τῆς ἑορτῆς
[5, 10]	Ἀγέλιον, ὡς κατὰ τὴν πίστιν	ὁμόφρονα,	φανερὰν αὐτῷ τὴν τοῦ βασιλέως
[5, 15]	αἰτίαν παρεῖχε τοῦ χωρίζεσθαι τοὺς	ὁμόφρονας.	Θεραπευθεὶς οὖν τὴν ὀργὴν Θεόφιλος,
[5, 20]	οἴκους κατασκευάζειν· Ναυατιανοὺς δὲ, ὡς	ὁμόφρονας	τῇ αὐτοῦ πίστει, ἐντὸς τῶν
[5, 19]	οἱ τούτοις κατὰ τὴν πίστιν	ὁμόφρονες	Ναυατιανοὶ, τὸν ἐπὶ τῆς μετανοίας
[5, 10]	Ναυατιανοὶ μόνοι κατὰ τὴν πίστιν	ὁμοφρονοῦντες	τοῖς τοῦ ὁμοουσίου ἔνδον τῆς
[5, 10]	τήν τε διαφωνίαν ἐκποδὼν ποιήσαντας,	ὁμοφωνίαν	ταῖς ἐκκλησίαις ἐργάσασθαι. Τοῦτο ἀκούσας
[5, 10]	ἐπισκόπων διαλέξεως μίαν παρὰ πᾶσιν	ὁμόφωνον	δόξαν κρατήσειν. Ταύτην ἡγοῦμαι τὴν
[5, 10]	μιᾶς ὄντες αἱρέσεως. Ἡ οὖν	ὁμόφωνος	κακία, ὡς ἡ γλῶσσα τῶν
[5, 23]	διῃρέθησαν, Μαρίνου πρὸς Ἀγάπιον διενεχθέντος,	ὃν	αὐτὸς εἰς ἐπισκοπὴν τῆς Ἐφέσου
[5, 23]	μὴ ὑφεστῶτος Υἱοῦ. Μαρῖνος δὲ,	ὃν	ἐκ Θρᾴκης πρὸ Δωροθέου ἔκεκλήκεσαν,
[5, 21]	περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα,	ὃν	ἐκάλεσαν ἀδιάφορον· φήσαντες, μὴ ἀξιόλογον
[5, 21]	ἐπ´ εὐλαβείᾳ ἐκπρέποντα ἐχειροτόνησε, δι´	ὃν	ἐπὶ Οὐάλεντος οἱ Ναυατιανοὶ ἀτάραχοι
[5, 6]	ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκκλησίας ἀναδέδεκται, καθ´	ὃν	καιρὸν καὶ Θεοδόσιος ὁ βασιλεὺς
[5, 12]	Μαξίμου δύναμιν μεγίστην εὐτρεπίσας, καθ´	ὃν	καιρὸν Ὁνώριος αὐτῷ ἐκ Πλακίλλης
[5, 13]	δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον καθ´	ὃν	ὁ βασιλεὺς τῷ πολέμῳ ἐσχόλαζεν,
[5, 9]	ἐκ τῆς Ἀγκύρας τότε μετέφερεν·	ὃν	Φίλιππος ὁ τῶν βασιλείων ἔπαρχος
[5, 10]	ἰσχύων, ἀναγνώστην ὑπ´ αὐτῷ Σισίννιον	ὄνομα	πρὸς τὸ διαλεχθῆναι προεβάλλετο. Σισίννιος
[5, 8]	ἐστέλλετο. Ἦν δέ τις Νεκτάριος	ὄνομα,	συγκλητικοῦ μὲν γένους, ἐπιεικὴς δὲ
[5, 24]	τὰς συνάξεις κατ´ ἰδίαν ποιεῖται.	Ὀνομάζονται	οὖν οἱ μὲν Θεοφρονίῳ ἀκολουθήσαντες
[5, 22]	Πάσχα νηστείαν νηστεύουσι, Τεσσαρακοστὴν‘ αὐτὴν	ὀνομάζοντες.	Ἄλλοι δὲ παρὰ τούτους, οἱ
[5, 22]	τῶν ἡμερῶν διαφωνοῦντες Τεσσαρακοστὴν‘ αὐτὴν	ὀνομάζουσι·	καὶ ἄλλος ἄλλον λόγον τῆς
[5, 22]	καὶ ἄλλος ἄλλον λόγον τῆς	ὀνομασίας	εὑρεσιλογοῦντες ἀποδιδόασιν. Ἔστι δὲ εὑρεῖν
[5, 24]	καιρούς. Εἰ δέ σοι φίλον	ὀνόματα	διαφόρων μανθάνειν αἱρέσεων, τῷ ἐπιγραφομένῳ
[5, 25]	τὰ ἑσπέρια μέρη γραμματικός τις	ὀνόματι	Εὐγένιος, Ῥωμαϊκοὺς παιδεύων λόγους, ἀφεὶς
[5, 12]	τὴν Ῥωμαίων ἀρχὴν προσχήματι βασιλικοῦ	ὀνόματος·	ἀναλαβὼν δὲ τὰς δυνάμεις τῶν
[5, 23]	κεφάλαιον σφαλέντες εἰκότως περὶ ψιλοῦ	ὀνόματος	εἰς ἄτοπον φιλονεικίαν ἐξέπεσον. Δωρόθεος
[5, 22]	τὴν ψυχὴν αὐτῶν ὑπὲρ τοῦ	ὀνόματος	τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
[5, 22]	τελέσαι τὸ Πάσχα ἐσπούδασεν· οὐκ	ὄνον	δεδεμένην δήσαντες αὖθις ἐπέλυσαν· οὐ
[5, 22]	οἴκημα τὸ Πάσχα εὐτρεπισθῆναι ἐκέλευσεν·	ὄνον	δεδεμένην λυθῆναι προσέταττεν· τὸν βαστάζοντα
[5, 5]	Ἀντιόχειαν, κατέλαβε Παυλῖνον ἤδη γηραιὸν	ὄντα.	Εὐθὺς οὖν πάντες οἱ αὐτῷ
[5, 10]	εἰς ἑαυτοὺς, οἱ τῆς μιᾶς	ὄντες	αἱρέσεως. Ἡ οὖν ὁμόφωνος κακία,
[5, 22]	ποιεῖν παρῃτήσαντο. Αἰγύπτιοι δὲ γείτονες	ὄντες	Ἀλεξανδρέων, καὶ οἱ τὴν Θηβαΐδα
[5, 22]	γὰρ οἱ τῆς αὐτῆς πίστεως	ὄντες	διαφωνοῦσι περὶ τὰ ἔθη πρὸς
[5, 23]	ἄλλαις πόλεσιν, εἴπου καὶ τυγχάνουσιν	ὄντες,	ἐπιμένουσι χωριζόμενοι. Τοιαῦτα μὲν καὶ
[5, 22]	φυλάττουσιν· ὅπως τε Σαμαρεῖς, ἀπόσχισμα	ὄντες	Ἰουδαίων, ἀεὶ μετ´ ἰσημερίαν τὴν
[5, 22]	παρῄνεσεν, ὅπως ἂν αὐτοὶ ὀλίγοι	ὄντες	μιμῶνται τοὺς πλείονας. Ἀλλὰ τὴν
[5, 23]	τοῦ στρατηλάτου Πλῖνθα, τῆς Ψαθυριανῶν	ὄντος	αἱρέσεως, πεισθέντες τῆς φιλονεικίας ἐπαύσαντο,
[5, 22]	ἀεὶ τοῦ ἡλίου ἐν Κριῷ	ὄντος	καθήκειν τὸ Πάσχα ἐπιτελεῖν, τῷ
[5, 23]	Πατρὸς γεννᾶσθαι, ἀλλ´ ἐξ οὐκ	ὄντων‘	ὑποστῆναι ἐδόξαζον, περὶ τὸ πρῶτον
[5, 25]	στρατιωτικὰς δυνάμεις, καὶ τὸν υἱὸν	Ὁνώριον	ἀναγορεύσας βασιλέα, ἐν τῇ ἑαυτοῦ
[5, 26]	οὖν ᾗ τάχος τὸν υἱὸν	Ὁνώριον	ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καταστῆσαι τὰ
[5, 26]	ὁ βασιλεὺς ἀρρωστήσας τὸν υἱὸν	Ὁνώριον	ἐν Μεδιολάνῳ μετεκαλέσατο· καὶ μικρὸν
[5, 12]	μεγίστην εὐτρεπίσας, καθ´ ὃν καιρὸν	Ὁνώριος	αὐτῷ ἐκ Πλακίλλης ἐτέχθη, Ἀρκάδιον
[5, 14]	ἦν δὲ καὶ ὁ υἱὸς	Ὁνώριος	σὺν αὐτοῖς, κομιδὴ νέος ὤν·
[5, 12]	καὶ προσγίνεται τῷ βασιλεῖ υἱὸς	Ὁνώριος	τεχθεὶς αὐτῷ ἐκ τῆς γαμετῆς
[5, 25]	ὑπατείᾳ Ἀρκαδίου τὸ τρίτον καὶ	Ὁνωρίου	τὸ δεύτερον. Ἀρβογάστης δὲ, ὁ
[5, 18]	Αὐτὸς δὲ ἅμα τῷ υἱῷ	Ὁνωρίῳ	ἐπὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐπορεύθη, εἰς
[5, 22]	ὑμετέρᾳ ἀγχινοίᾳ ἀρέσειν ὑπεσχόμην, ἵν´	ὅπερ	δ´ ἂν κατὰ τὴν Ῥωμαίων
[5, 17]	ἐπὶ τῇ τοῦ γράμματος ζητήσει,	ὅπερ	καὶ ἐν τῷ ἀποστόλῳ Παύλῳ
[5, 15]	ὑφ´ αὑτῷ καὶ τούτους ποιήσασθαι·	ὅπερ	καὶ μικρὸν ὕστερον ἐξίσχυσε κατεργάσασθαι,
[5, 22]	κοινῇ πάντας ὁσιώτατόν ἐστι βούλεσθαι,	ὅπερ	καὶ ὁ ἀκριβὴς λόγος ἀπαιτεῖν
[5, 7]	ὁμοουσίῳ ἢ τῆς πόλεως ἐξιέναι·	ὅπερ	μᾶλλον ἐποίησεν. Τότε δὲ Γρηγόριος
[5, 22]	πάσχα μόνον ἀληθινὸν γεγενῆσθαι λέγων,	ὅπερ	ὁ Σωτὴρ ἐπετέλεσεν, ἐνεργήσας κατὰ
[5, 10]	κλητοὺς, ὀλίγους δὲ τοὺς ἐκλεκτούς·	ὅπερ	οὐκ ἔλεγον, ἡνίκα τὸ πολὺ
[5, 1]	ἀντεπεξῄεσαν, ἕκαστος τὸ παρατυγχάνον ἀντὶ	ὅπλου	λαμβάνοντες. Ἐδίδου δὲ τοῖς ἐξιοῦσιν
[5, 24]	Εὐνομιοθεοφρονιανοί· οἱ δὲ Εὐτυχίῳ Εὐνομιοευτυχιανοί.	Ὁποῖα	δὲ ψυχρὰ ῥημάτιά ἐστι περὶ
[5, 8]	λαγχάνουσιν Ἀμφιλόχιος ὁ Ἰκονίου, καὶ	Ὄπτιμος	ὁ Ἀντιοχείας τῆς Πισιδίας. Τὰ
[5, 22]	ταύτης τῆς ἑορτῆς γράφων παρῄνεσεν,	ὅπως	ἂν αὐτοὶ ὀλίγοι ὄντες μιμῶνται
[5, 10]	αὐτὸν, τίς ἂν γένοιτο μηχανὴ	ὅπως	ἂν μὴ διαφωνοίη ὁ Χριστιανισμὸς,
[5, 18]	καιρὸν τῆς ἀκαθάρτου πράξεως ἐποίουν,	ὅπως	ἂν μὴ λανθάνῃ τοὺς παριόντας
[5, 19]	τὸν ἐπὶ τῆς μετανοίας προσέθεσαν,	ὅπως	ἂν οἱ μετὰ τὸ βάπτισμα
[5, 20]	εὐτελοῦς προφάσεως λαβόμενοι ἀλλήλων διεχωρίζοντο.	Ὅπως	μὲν οὖν, καὶ πότε, καὶ
[5, 7]	τὴν ἐκκλησίαν εὑρὼν, φροντίδα ἐτίθετο,	ὅπως	οὖν εἰρήνην ποιήσας ὁμόνοιαν κατεργάσηται,
[5, 22]	τὴν ἀκρίβειαν ἢ τύπον φυλάττουσιν·	ὅπως	τε Σαμαρεῖς, ἀπόσχισμα ὄντες Ἰουδαίων,
[5, 19]	τῶν ἐπὶ τῆς μετανοίας πρεσβυτέρων,	ὅπως	τηνικαῦτα περιῃρέθησαν. Ὑπὸ δὲ τὸν
[5, 11]	ἐρῶ. ~Περὶ Μαξίμου τοῦ τυράννου,	ὅπως	τὸν Γρατιανὸν ἀνεῖλε δόλῳ· ὅτε
[5, 0]	πρὸ δὲ τούτων, ἵνα γνωσθῇ	ὅπως,	τῶν δημοσίων ταραττομένων, ὡς ἔκ
[5, 22]	τὸ θυσιαστήριον, ἀλλὰ πρὸς δύσιν	ὁρᾷ.	Ἐν Ἑλλάδι δὲ καὶ Ἱεροσολύμοις
[5, 15]	τοὺς ὁμόφρονας. Θεραπευθεὶς οὖν τὴν	ὀργὴν	Θεόφιλος, πέμψας τε Ἰσίδωρον πρεσβύτερον,
[5, 15]	μικρὸν ὕστερον ἐξίσχυσε κατεργάσασθαι, τὴν	ὀργὴν	θεραπεύσας Θεοφίλου τότε τοῦ τῆς
[5, 11]	Ἀμβροσίου τῆς μητρὸς τοῦ βασιλέως	ὀργήν.	Οὐαλεντινιανὸς δὲ καὶ ἄκων τῇ
[5, 16]	Ἑλληνίζοντας δεδοικότας τὴν τοῦ βασιλέως	ὀργήν.	Πράξαντες γὰρ ἃ ἐδόκει αὐτοῖς,
[5, 13]	βούλονται φήμας ἐξάπτουσι, νεωτέρων ἀεὶ	ὀρεγόμενοι	πραγμάτων. Τοῦτο δὴ καὶ τότε
[5, 22]	ἠλευθέρωσαν· ὑποτύπωσιν δὲ ἀσφαλῆ τῆς	ὀρθῆς	πολιτείας, καὶ πρὸς τὴν ἀληθῆ
[5, 2]	~Ὡς Γρατιανὸς ὁ βασιλεὺς τοὺς	ὀρθοδόξους	ἐπισκόπους ἐκ τῶν ἐξοριῶν ἀνακαλεσάμενος
[5, 6]	ὁ Ναζιανζοῦ κοινῷ δόγματι τῶν	ὀρθοδόξων	τὴν προστασίαν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει
[5, 22]	ἡμερῶν ἑορταστικῶν νομοθετεῖν, ἀλλὰ βίον	ὀρθὸν	καὶ τὴν θεοσέβειαν εἰσηγήσασθαι. Ἐμοὶ
[5, 21]	Ταῦτα καὶ τοιαῦτα πολλὰ λογισάμενοι	ὁρίζουσι	τὸν ἀδιάφορον, ὡς ἔφην, περὶ
[5, 23]	ἐπαύσαντο, καὶ ἡνώθησαν, ὥσπερ νόμον	ὁρίσαντες,	μηδέποτε μνημονεῦσαι τοῦ κεφαλαίου δι´
[5, 21]	τότε βεβαιωθέντος, ὁ Σαββάτιος τοῖς	ὅρκοις	δεθεὶς, εἴποτε διαπεφωνημένη ἐγένετο ἡ
[5, 21]	παρασυνῆξε καθ´ ἑαυτὸν, μικρὰ τοῦ	ὅρκου	φροντίσας, καὶ τῶν ἀκολουθησάντων αὐτῷ
[5, 21]	φιλοκαθεδρίας ἕνεκεν προφασίζεσθαι τὸν Σαββάτιον,	ὅρκῳ	αὐτὸν κατασφαλίζονται, ὡς οὐδέποτε τὴν
[5, 5]	ἐν οἷς ἦν καὶ Φλαβιανός·	ὅρκῳ	τε τούτους ἠσφαλίσαντο, τὸ μηδένα
[5, 15]	διὰ τὴν παράβασιν ἀπεστρέφοντο τῶν	ὅρκων,	κατ´ ἰδίαν τὰς συναγωγὰς ἐποιοῦντο.
[5, 5]	τὸν θρόνον. Οὕτω δοθέντων τῶν	ὅρκων,	ὁ λαὸς εἶχεν ὁμόνοιαν καὶ
[5, 16]	δραματουργηθεῖσι προσέθηκαν μείζονα. Μιᾷ γὰρ	ὁρμῇ	ἔκ τινος συνθήματος κατὰ τῶν
[5, 13]	οἱ Ἀρειανίζοντες εἰς ἄλογον χωροῦσιν	ὁρμὴν,	καὶ τὴν οἰκίαν τοῦ ἐπισκόπου
[5, 25]	τῶν ἀντιπάλων μετὰ σφοδροτέρας τῆς	ὁρμῆς	ἔφερε κατ´ αὐτῶν· τοσοῦτον ἴσχυσεν
[5, 21]	ἐκ τῆς Φρυγίας καὶ Γαλατίας	ὁρμώμενοι,	νομίζοντες ἑαυτοὺς ἐκ τούτου δικαιωθήσεσθαι,
[5, 25]	ὃς ἐκ τῆς μικρᾶς Γαλατίας	ὁρμώμενος	στρατιωτικοῦ μὲν τάγματος ἡγεμὼν ἐτύγχανεν
[5, 10]	ἔγγραφον ἑκάστην θρησκείαν γνωρίζειν τὸν	ὅρον	αὐτῶν, ἧς ἔχουσι πίστεως. Τότε
[5, 8]	χειροτονησάντων αὐτόν. Τότε δὴ καὶ	ὅρον	ἐκφέρουσιν, ὥστε τὸν Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον
[5, 4]	καὶ οἱ ἐξ ἀρχῆς τὸν	ὅρον	τῆς ἐν Νικαίᾳ στέρξαντες πίστεως.
[5, 21]	ἐν ὁμονοίᾳ τῆς ἐκκλησίας. Τοῦ	ὅρου	τοίνυν τούτου περὶ τῆς ἑορτῆς
[5, 11]	ἐφυλάξατο· ἀλλ´ ὥσπερ τυφλὸς εἰς	ὄρυγμα,	τοῦ πολεμίου εἰς τὰς χεῖρας
[5, 19]	εἰ μὴ, Θεὸς ἂν εἰδείη·	ὁρῶ	δὲ ὅτι πρόφασιν παρέσχε τοῦ
[5, 25]	μᾶλλον ἐπεκράτουν. Ὁ δὲ βασιλεὺς	ὁρῶν	τοὺς βαρβάρους ἀπολλυμένους, ἐν μεγίστῳ
[5, 16]	τῆς ἀγορᾶς. Ταῦτα οὕτω γενόμενα	ὁρῶντες	οἱ κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν Ἕλληνες,
[5, 17]	χαρακτῆρες σταυρῶν ἔχοντες τύπους. Τούτους	ὁρῶντες	Χριστιανοί τε καὶ Ἕλληνες τῇ
[5, 22]	φαίνεται ἐπὶ τῆς ἐκκλησίας διδάξας.	Ὅς	τις σοφὸς ὢν διδάσκαλος, καὶ
[5, 14]	δέσμιον αὐτῷ τὸν τύραννον ἐνεχείρισαν·	ὃς	ἀνῃρέθη ἐν τῇ αὐτῇ ὑπατείᾳ,
[5, 25]	τὸν ποταμὸν τὸν καλούμενον Φρίγδον,	ὃς	ἀπέχει Καθ´ ὃ μὲν οὖν
[5, 8]	τὴν τοῦ πραίτωρος χειρίζων ἀρχήν·	ὃς	ἁρπασθεὶς ὑπὸ τοῦ λαοῦ εἰς
[5, 25]	ἔνεγκεν. Ἀλλὰ συνεργὸν λαβὼν Ἀρβογάστην,	ὃς	ἐκ τῆς μικρᾶς Γαλατίας ὁρμώμενος
[5, 16]	ἀνιώμενον οἶδα Ἀμμώνιον τὸν γραμματικὸν,	ὃς	ἔλεγε, δεινὰ πεπονθέναι τὴν Ἑλλήνων
[5, 10]	ἅμα τῷ οἰκείῳ πλήθει παρέσχεν,	ὃς	καὶ εὐθὺς ἐν Κωνσταντινουπόλει τὸν
[5, 21]	τὸν τόπον ἑαυτοῦ Σισίννιον ἐπίσκοπον·	ὃς	πρεσβύτερος μὲν ἦν τῶν ὑπ´
[5, 7]	Δηλοῖ οὖν εὐθὺς τῷ Δημοφίλῳ,	ὃς	τῆς Ἀρειανῆς θρησκείας προειστήκει, εἰ
[5, 22]	ἀληθῆ θεοσέβειαν ἄγουσαν ἐδίδαξαν, μόνα	ὅσα	ἀναγκαίως δεῖ φυλάττειν μηνύσαντες. Ἀλλ´
[5, 25]	ἑσπερίοις μέρεσι πραγμάτων γενόμενος, ἔπραττεν	ὅσα	εἰκὸς ἦν ὑπὸ τυράννου γίνεσθαι.
[5, 26]	δημοσίων πραγμάτων εἶχε φροντίδα, λογιζόμενος	ὅσα	καταλαμβάνει κακὰ τοὺς ἀνθρώπους, βασιλέως
[5, 22]	τὸ Πάσχα σπουδάζουσι· καὶ ἄλλα	ὅσα	μυρία ἐν Εὐαγγελίοις γέγραπται. Καὶ
[5, 22]	παρατηρεῖν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα	ὅσα	ὁ Χριστὸς ὑπὸ νόμον γενόμενος‘
[5, 0]	ἰσχύσαμεν. Τῶν δὲ μετὰ ταῦτα,	ὅσα	παρὰ τῶν ἔτι ζώντων ἐμάθομεν,
[5, 8]	ἀδιάκριτον ἐποιήσαντο· μὴ ποιεῖν τε	ὅσια	τοὺς ἐπιγνόντας τὴν ὁμογνώμονα πίστιν,
[5, 22]	ὡς τοῦτο μάλιστα κοινῇ πάντας	ὁσιώτατόν	ἐστι βούλεσθαι, ὅπερ καὶ ὁ
[5, 15]	οὐκέτι καθίσταται, Φλαβιανοῦ τοῦτο κατασκευάσαντος.	Ὅσοι	δὲ τὸν Φλαβιανὸν διὰ τὴν
[5, 13]	πεπτώκασι· καὶ ὅτι ὁ βασιλεὺς	ὅσον	οὐδέπω τῷ τυράννῳ ὑποχείριος γίνεται.
[5, 10]	βασιλέως γνώμην· οὐ γὰρ ἠνέσχετο	ὅσον	τὸ ἐπ´ αὐτῷ θορύβων πληρῶσαι
[5, 0]	τοὺς κατὰ καιρὸν γενομένους πολέμους,	ὅσων	τὴν ἱστορίαν μετὰ τῆς ἀληθείας
[5, 8]	δὲ ἐξ Ἀντιοχείας πάλαι παρῆν,	ὅτε	διὰ τὴν Γρηγορίου κατάστασιν μετεστάλη·
[5, 10]	πασῶν τῶν αἱρέσεων γενέσθαι παρακελευσαμένου,	ὅτε	καὶ Ἀρκάδιος ὁ υἱὸς αὐτοῦ
[5, 9]	τιμῇ μετεκόμισεν ἀπὸ τῆς ἐξορίας·	ὅτε	καὶ ὁ τῆς Ἀντιοχέων Μελίτιος
[5, 14]	τῇ Ῥώμῃ ἐπινικίους ἑορτὰς ἐπιτελοῦντες·	ὅτε	καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀγαθότητα ἐπὶ
[5, 11]	ὅπως τὸν Γρατιανὸν ἀνεῖλε δόλῳ·	ὅτε	καὶ τῆς κατὰ Ἀμβροσίου τοῦ
[5, 9]	Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος ἀρρωστίᾳ περιπεσὼν ἐτελεύτησεν·	ὅτε	καὶ τὸν ἐπικήδειον ἐπ´ αὐτῷ
[5, 6]	ὑπὸ Ἀσχολίου τοῦ ἐπισκόπου βαπτίζεται.	Ὅτε	κοινῷ δόγματι πολλῶν ἐπισκόπων Γρηγόριος
[5, 17]	ἕξειν τὸ τοῦ Σαράπιδος ἱερὸν,	ὅτε	σταυροειδὴς φανῇ χαρακτὴρ, τοῦτο γὰρ
[5, 17]	πολλοὺς εἰς τὴν πίστιν προσήγαγεν,	ὅτε	τὰ ἐπὶ τῷ βωμῷ γεγραμμένα
[5, 21]	τὰς χεῖρας τὰς ἑαυτοῦ, ἢ	ὅτε	τοὺς περὶ Σαββάτιον εἰς τὸ
[5, 24]	ἐπίσκοπον Κυζίκου κεχώριστο, πρόφασιν λαβὼν,	ὅτι	Ἀέτιον τὸν αὐτοῦ διδάσκαλον ἐκβληθέντα
[5, 23]	εὐκαίρου δραξάμενος ἀφορμῆς, ἐλυπεῖτο γὰρ	ὅτι	αὐτοῦ Δωρόθεος προεκέκριτο, τοῦ ἐναντίου
[5, 9]	δὲ ἐξωσθέντες ὑπὸ τοῦ βασιλέως,	ὅτι	αὐτοῦ τὴν πίστιν ἀπέφυγον. Τότε
[5, 11]	σπουδάζουσιν ἀνθίστατο, ἐν τοσούτῳ ἀγγέλλεται,	ὅτι	Γρατιανὸς δόλῳ τοῦ τυράννου Μαξίμου
[5, 22]	ἔφην, μηδενὶ νενομοθετηκέναι περὶ αὐτῆς.	Ὅτι	δὲ ἐξ ἔθους μᾶλλον ἢ
[5, 22]	πολλῷ πλείονας διαφωνοῦντας τὸ πρότερον.	Ὅτι	δὲ εὐθὺς ἐπὶ τῶν ἀποστολικῶν
[5, 2]	καὶ τὰ βαρβάρων ἐπικρατοῦντα, καὶ	ὅτι	δεῖται τὰ δημόσια γενναίου ἀνδρὸς,
[5, 12]	περὶ Οὐαλεντινιανὸν πολλῇ ἀθυμίᾳ διάγοντας,	ὅτι	δι´ ἀνάγκην τὸν τύραννον ὡς
[5, 22]	τοῦτο γάρ φησιν ἡ ἐπιστολὴ,	ὅτι	ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, μηδὲν
[5, 22]	δὲ μόνον πρὸς διαβολὴν Ἰουδαίων,	ὅτι	ἐμιαιφόνουν κατὰ τὰς ἑορτὰς, ἐν
[5, 22]	ἀποστόλων νομοθεσίαν τιθέμενοι· λανθάνοντες ἑαυτοὺς,	ὅτι	ἐναντία οἷς τῷ Θεῷ ἔδοξε
[5, 23]	Υἱοῦ. Ἐκαλοῦντο δὲ οὗτοι Ψαθυριανοὶ,	ὅτι	Θεόκτιστός τις ψαθυροπώλης, Σύρος τὸ
[5, 15]	μόνον διὰ τὸ ἐπιωρκηκέναι, ἀλλ´	ὅτι	καὶ αἰτίαν παρεῖχε τοῦ χωρίζεσθαι
[5, 19]	μόνον ἐπὶ τῷ γενομένῳ, ἀλλ´	ὅτι	καὶ τῇ ἐκκλησίᾳ βλασφημίαν ἡ
[5, 24]	τούτων καὶ αὐτοψίᾳ ἱστόρησα, καὶ	ὅτι	λαμπρότερα τὰ ἐν αὐτῇ γενόμενα,
[5, 5]	δὲ Λουκίφερος διὰ τοῦτο διεκρίθησαν,	ὅτι	Μελίτιος ὑπὸ τῶν Ἀρειανῶν χειροτονηθεὶς
[5, 22]	παρασχεῖν τὴν περὶ τούτων ἀπόδειξιν·	ὅτι	μέντοι ἐκ συνηθείας τινὸς μᾶλλον
[5, 16]	δεινὰ πεπονθέναι τὴν Ἑλλήνων θρησκείαν·	ὅτι	μὴ καὶ ὁ εἷς ἀνδριὰς
[5, 21]	τῶν Ναυατιανῶν μεμψαμένου τὴν χειροτονίαν,	ὅτι	μὴ μᾶλλον Μαρκιανὸν ἐπ´ εὐλαβείᾳ
[5, 13]	κατὰ τὴν μάχην πεπτώκασι· καὶ	ὅτι	ὁ βασιλεὺς ὅσον οὐδέπω τῷ
[5, 22]	ἐκθέσεως· ἐκεῖνο δὲ μόνον φημὶ,	ὅτι	οἱ φιλοῦντες Ἰουδαίοις ἀκολουθεῖν, καὶ
[5, 8]	τῶν περὶ Εὐστάθιον ἐπεποίηντο· καὶ	ὅτι	οὐ πρὸ πολλοῦ χρόνου τὴν
[5, 21]	τὴν ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ πλάνην,	ὅτι	οὕτω κενοδόξους ἀνθρώπους εἰς τὸ
[5, 5]	φιλονεικίαν ἔσχεν τοιάνδε. Φθάσαντες εἴπομεν,	ὅτι	Παυλῖνος ὁ τῆς Ἀντιοχείας ἐπίσκοπος
[5, 10]	ἀγῶνα τῆς διαλέξεως, οὐκ εἶχον	ὅτι	ποιήσουσιν. Ἐνέπεσε γὰρ εἰς ἑκάστους
[5, 22]	τῆς κοινωνίας οὐδαμῶς ἐχωρίζοντο. Καὶ	ὅτι	Πολύκαρπος ὁ τῆς Σμύρνης ἐπίσκοπος,
[5, 0]	τῇ ὑποθέσει μὴ μέμψασθαι ἡμῖν,	ὅτι	προθέμενοι ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν συγγράψασθαι ἐπιμίγνυμεν
[5, 19]	Θεὸς ἂν εἰδείη· ὁρῶ δὲ	ὅτι	πρόφασιν παρέσχε τοῦ μὴ ἐλέγχειν
[5, 24]	ἐν αὐτῇ γενόμενα πλατύτερον διηγοῦμαι·	ὅτι	τινα τούτων καὶ αὐτοψίᾳ ἱστόρησα,
[5, 22]	ἐξ ἐθνῶν, χαίρειν. Ἐπειδὴ ἠκούσαμεν	ὅτι	τινες ἐξ ἡμῶν ἐξελθόντες ἐτάραξαν
[5, 22]	σοφὸς ὢν διδάσκαλος, καὶ κατιδὼν	ὅτι	τὸ ἀδύνατον τοῦ νόμου‘ Μωϋσέως
[5, 24]	ἕτερα ἀποκλίνω τὸν λόγον· πλὴν	ὅτι	τὸ βάπτισμα παρεχάραξαν· οὐ γὰρ
[5, 20]	Θεοδόσιος οὐδένα τούτων ἐδίωκε, πλὴν	ὅτι	τὸν Εὐνόμιον ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ
[5, 22]	καὶ ἔνοχοι τῇ κατάρᾳ γίνονται,	ὅτι	τὸν νόμον Μωϋσέως ἐν τύποις
[5, 13]	εἴη τῆς βασιλέως δυνάμεως· καὶ	ὅτι	τόσοι καὶ τόσοι κατὰ τὴν
[5, 22]	Οὐ γὰρ εἰς νοῦν ἐβάλοντο,	ὅτι	τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μετατιθεμένου εἰς Χριστιανισμὸν,
[5, 13]	πάθους κινούμενοι, σφόδρα γὰρ ἠνιῶντο,	ὅτι	τῶν ἔνδον ἐκκλησιῶν ἐκράτουν οἱ
[5, 22]	θεοσέβειαν εἰσηγήσασθαι. Ἐμοὶ δὲ φαίνεται,	ὅτι	ὥσπερ ἄλλα πολλὰ κατὰ χώρας
[5, 8]	δὲ καὶ ἥδε πόλις, καὶ	Ὀτρήϊος	ὁ τῆς ἐν Ἀρμενίᾳ Μελιτηνῆς
[5, 22]	οἱ νῦν Ἰουδαίοις ἐσπουδακότες ἀκολουθεῖν.	Οὐ	γὰρ εἰς νοῦν ἐβάλοντο, ὅτι
[5, 24]	πλὴν ὅτι τὸ βάπτισμα παρεχάραξαν·	οὐ	γὰρ εἰς τὴν Τριάδα, ἀλλ´
[5, 10]	ἔπεισι τὴν τοῦ βασιλέως γνώμην·	οὐ	γὰρ ἠνέσχετο ὅσον τὸ ἐπ´
[5, 22]	πάθους ἐξ ἔθους τινὸς ἐπετέλεσαν.	Οὐ	γὰρ νόμῳ τοῦτο παραφυλάττειν ὁ
[5, 10]	καὶ σοφῶς τὸ πρᾶγμα μετεχειρίσατο·	οὐ	γὰρ προειπὼν τὸν σκοπὸν, ἐδήλωσε
[5, 22]	ἐκκλησία ἀντίστροφον ἔχει τὴν θέσιν·	οὐ	γὰρ πρὸς ἀνατολὰς τὸ θυσιαστήριον,
[5, 22]	οἱ διὰ ἑορτὴν δικαιωθῆναι νομίζοντες.	Οὐ	γάρ τις τῶν διδασκάλων ἐκ
[5, 22]	Ναυατιανοὶ οἱ περὶ Φρυγίαν διγάμους	οὐ	δέχονται· οἱ δὲ ἐν τῇ
[5, 22]	καὶ τηρεῖν τὸν νόμον, οἷς	οὐ	διεστειλάμεθα· ἔδοξεν ἡμῖν γενομένοις ὁμοθυμαδὸν,
[5, 18]	εἰ ἥλω ἐπὶ μοιχείᾳ γυνὴ,	οὐ	διορθώσει, ἀλλὰ προσθήκῃ τῆς ἁμαρτίας
[5, 24]	μνήμης καθέστηκε· ταῦτα μὲν οὖν	οὐ	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, ἀλλὰ
[5, 22]	ὄνον δεδεμένην δήσαντες αὖθις ἐπέλυσαν·	οὐ	κεράμιον ὕδατος βαστάσαι τινὶ ἐπέτρεψαν,
[5, 25]	τῶν Εὐγενίου κατ´ αὐτῶν περιέτρεπεν·	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν
[5, 0]	γνώμῃ γεγόνασί τε καὶ γίνονται.	Οὐ	μὴν ἀλλὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ μνήμην
[5, 22]	τῶν ἐπισκόπων εἰ καὶ βούλοιντο,	οὐ	μὴν ἀνάγκῃ νόμου τοῦτο ποιούντων·
[5, 9]	Οὕτως αὖθις διὰ τοὺς ἐπισκόπους,	οὐ	μὴν διὰ τὴν πίστιν, ἡ
[5, 12]	οὔτε προσεδέχετο τὴν Μαξίμου πρεσβείαν.	Οὐ	μὴν ἠνείχετο περιορᾷν τυραννουμένην τὴν
[5, 22]	τὸν νόμον Μωϋσέως ἐν τύποις	οὐ	μὴν πρὸς ἀλήθειαν ἐκλαμβάνουσιν. Οἱ
[5, 22]	ἑορτὴν διῃρέθησαν· καὶ περὶ τούτου	οὐ	μίαν μόνην διαίρεσιν ἔχουσιν· ἄλλοι
[5, 15]	Ἀμφότεροι γὰρ πρὸς Φλαβιανὸν ἐχαλέπαινον	οὐ	μόνον διὰ τὸ ἐπιωρκηκέναι, ἀλλ´
[5, 19]	κατέσχε τὰ πλήθη· ἠγανάκτουν γὰρ	οὐ	μόνον ἐπὶ τῷ γενομένῳ, ἀλλ´
[5, 10]	δόγματα, συνεῖδεν ὡς αἱ διαλέξεις	οὐ	μόνον οὐχ ἑνοῦσι τὰ σχίσματα,
[5, 22]	ἄλλοι γὰρ ἄλλως κατὰ ἐπαρχίας,	οὐ	μόνον περὶ μηνὸς, ἀλλ´ ἤδη
[5, 22]	εὑρεσιλογοῦντες ἀποδιδόασιν. Ἔστι δὲ εὑρεῖν	οὐ	μόνον περὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν
[5, 10]	οὐκέτι ἀλλήλοις συνέπνεον· ἐδιχονόουν τε	οὐ	μόνον πρὸς τὰς ἄλλας τῶν
[5, 22]	δὲ ὁ ἀπόστολος καὶ ἐκώλυσεν,	οὐ	μόνον τὴν περιτομὴν ἐκβάλλων, ἀλλὰ
[5, 6]	ἠσπάζετο. Τοῦ δὲ εἰπόντος, ὡς	οὐ	παρῆλθεν ἡ Ἀρειανῶν δόξα κατὰ
[5, 22]	μὲν οὖν γέγονε τοῖς ἀποστόλοις	οὐ	περὶ ἡμερῶν ἑορταστικῶν νομοθετεῖν, ἀλλὰ
[5, 23]	τῆς Ἐφέσου προεβέβλητο. Οὗτοι δὲ	οὐ	περὶ θρησκείας, ἀλλὰ περὶ προεδρίας
[5, 6]	οὖν ἐκ τῆς νόσου μετ´	οὐ	πολλὰς τὰς ἡμέρας ἐπὶ τὴν
[5, 25]	συμμαχεῖν κατὰ τοῦ τυράννου προαιρούμενοι.	Οὐ	πολλοῦ δὲ διαγενομένου χρόνου, τὰς
[5, 15]	οἰκείου μέρους Εὐάγριον. Τοῦ δὲ	οὐ	πολὺν ἐπιβιώσαντος χρόνον, ἕτερος εἰς
[5, 8]	περὶ Εὐστάθιον ἐπεποίηντο· καὶ ὅτι	οὐ	πρὸ πολλοῦ χρόνου τὴν κοινωνίαν
[5, 24]	Ἀέτιον τὸν αὐτοῦ διδάσκαλον ἐκβληθέντα	οὐ	προσεδέχετο· οἱ δὲ ἀπ´ αὐτοῦ
[5, 22]	τὸ αὐτό. Πρεσβύτερος ἐν Ἀλεξανδρείᾳ	οὐ	προσομιλεῖ· καὶ τοῦτο ἀρχὴν ἔλαβεν,
[5, 22]	ὡς ἡγοῦμαι, διὰ βραχέων εἰπεῖν·	οὔ	μοι δοκοῦσιν οὔτε οἱ πάλαι
[5, 17]	γενόμενα τοιαῦτα ἀκήκοα· ἐγὼ δὲ	οὔ	φημι τοὺς Αἰγυπτίων ἱερεῖς τὰ
[5, 22]	καὶ τοῦτο ἀρχὴν ἔλαβεν, ἀφ´	οὗ	Ἄρειος τὴν ἐκκλησίαν ἐτάραξεν. Ἐν
[5, 22]	τῶν κατὰ τὴν ἑῴαν τόπων.	Οὗ	ἕνεκεν ἐπὶ τοῦ παρόντος καλῶς
[5, 15]	τοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπισκόπου, δι´	οὗ	καὶ κατήλλαξε Δάμασον τὸν τῆς
[5, 16]	τοσούτου ἐξετάθη ἡ μάχη, ἕως	οὗ	κόρος τῶν φόνων τὸ γινόμενον
[5, 22]	Ἡλιόδωρος, Τρίκκης τῆς ἐκεῖ γενόμενος,	οὗ	λέγεται πονήματα ἐρωτικὰ βιβλία, ἃ
[5, 22]	ἐπαναδράμωμεν δὲ εἰς τὸ προκείμενον,	οὗ	μικρὸν ἔμπροσθεν πεποιήμεθα μνήμην· ὡς
[5, 19]	ἐκκλησιῶν δι´ αἰτίαν τοιαύτην. Ἀφ´	οὗ	Ναυατιανοὶ τῆς ἐκκλησίας διεκρίθησαν, τοῖς
[5, 22]	ἐν τύπῳ ἐπιστολῆς καταγράψαντες. Δι´	οὗ	τῆς βαρυτάτης μὲν περὶ τῶν
[5, 0]	τῇ ἱστορίᾳ περιλαμβάνομεν, διότι ἀφ´	οὗ	Χριστιανίζειν ἤρξαντο, τὰ τῆς ἐκκλησίας
[5, 18]	καταλείπει μὲν ἐν τῇ Ῥώμῃ	Οὐαλεντινιανὸν	βασιλεύοντα. Αὐτὸς δὲ ἅμα τῷ
[5, 12]	τὴν Θεσσαλονίκην εὑρίσκει τοὺς περὶ	Οὐαλεντινιανὸν	πολλῇ ἀθυμίᾳ διάγοντας, ὅτι δι´
[5, 11]	τῆς μητρὸς τοῦ βασιλέως ὀργήν.	Οὐαλεντινιανὸς	δὲ καὶ ἄκων τῇ ἀνάγκῃ
[5, 11]	Ἰουστίνα δὲ ἡ τοῦ βασιλέως	Οὐαλεντινιανοῦ	μήτηρ, τὰ Ἀρειανῶν φρονοῦσα, ζῶντος
[5, 11]	τῇ Ἰταλίᾳ κομιδῆ νέου τυγχάνοντος	Οὐαλεντινιανοῦ,	τὴν τῶν πραγμάτων εἶχε φροντίδα
[5, 11]	Μάξιμον δέος, Ἰουστίνα ἡ μήτηρ	Οὐαλεντινιανοῦ	τοῦ μικροῦ, ἄκουσα ἀπέσχετο. Ὑπὸ
[5, 25]	τῆς τυραννίδος Εὐγενίου, καὶ τῆς	Οὐαλεντινιανοῦ	τοῦ μικροῦ ἀναιρέσεως, καὶ τῆς
[5, 25]	ἄμφω φόνον κατὰ τοῦ βασιλέως	Οὐαλεντινιανοῦ,	τοὺς ἐπικοιτωνίτας εὐνούχους ὑπεισελθόντες. Οἳ
[5, 12]	εὐλαβούμενος μὴ καὶ τῷ νέῳ	Οὐαλεντινιανῷ	ὁ τύραννος φόνον βουλεύσειε. Κατὰ
[5, 2]	Γρατιανὸς δὲ ἅμα τῷ νέῳ	Οὐαλεντινιανῷ	τῆς βασιλείας ἐγκρατὴς γενόμενος, καταγνούς
[5, 1]	Μαυΐας ταττομένους. Τοῦ δὴ βασιλέως	Οὐάλεντος	ἄδηλον ἐσχηκότος τὴν τελευτὴν, οἱ
[5, 5]	ὑπὸ Ἰουλιανοῦ ἀνάκλησιν, πάλιν ὑπὸ	Οὐάλεντος	ἐξορισθεὶς, ὕστερον ἐπὶ Γρατιανοῦ ἀνεκλήθη·
[5, 21]	ἐκπρέποντα ἐχειροτόνησε, δι´ ὃν ἐπὶ	Οὐάλεντος	οἱ Ναυατιανοὶ ἀτάραχοι μεμενήκεσαν, ὁ
[5, 2]	γενόμενος, καταγνούς τε τοῦ θείου	Οὐάλεντος	τῆς περὶ τοὺς Χριστιανοὺς ὠμότητος,
[5, 21]	τὴν καινοτομηθεῖσαν ἐπὶ τῆς βασιλείας	Οὐάλεντος	τοῦ Πάσχα ἑορτὴν ἐν Πάζῳ
[5, 1]	ἁπτώμεθα. ~Ὡς μετὰ τὸν θάνατον	Οὐάλεντος,	τῶν Γότθων ἐπελθόντων κατὰ Κωνσταντινουπόλεως,
[5, 22]	ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται.	Οὐδαμοῦ	τοίνυν ὁ ἀπόστολος οὐδὲ τὰ
[5, 22]	τοῦ Πάσχα ἑορτὴν τῆς κοινωνίας	οὐδαμῶς	ἐχωρίζοντο. Καὶ ὅτι Πολύκαρπος ὁ
[5, 22]	διαφωνίαι διὰ τὰ τοιαῦτα ἐγίνοντο,	οὐδὲ	αὐτοὺς τοὺς ἀποστόλους διέλαθεν, ὡς
[5, 22]	ἔχει ἀπόδειξιν. Ἰουδαΐζειν γὰρ Χριστιανοῖς	οὐδὲ	εἷς τοῦ Χριστοῦ νόμος ἐπέτρεψεν·
[5, 22]	πλέον ἐκτεῖναι, καὶ δεῖξαι ὡς	οὐδὲ	Ἰουδαῖοι τῶν περὶ τοῦ Πάσχα
[5, 6]	δόξα κατὰ τὰ Ἰλλυριῶν ἔθνη,	οὐδὲ	ἴσχυσε συναρπάσαι ἡ παρ´ ἐκείνου
[5, 22]	ἢ οἱ ἀπόστολοι ἡμῖν παρήγγειλαν·	οὐδὲ	καταδίκην ἢ τιμωρίαν ἢ κατάραν,
[5, 24]	τῶν προεστώτων κτησάμενοι Ἀλλὰ μὴν,	οὐδὲ	οἱ ἀπὸ Εὐνομίου ἀδιαίρετοι μεμενήκασιν·
[5, 10]	ἐκ δυναστείας προσέκειτο. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	οἱ τῆς ὁμοουσίου‘ πίστεως τῶν
[5, 22]	γίνεται. Οὐδαμοῦ τοίνυν ὁ ἀπόστολος	οὐδὲ	τὰ εὐαγγέλια ζυγὸν δουλείας‘ τοῖς
[5, 19]	πρεσβύτερον παρῃτήσαντο. Ναυατιανοὶ μὲν γὰρ	οὐδὲ	τὴν ἀρχὴν τὴν προσθήκην ταύτην
[5, 14]	παρασκευὴν οἱ ὑπὸ Μαξίμῳ ταττόμενοι	οὐδὲ	τὴν ἐκ τῆς φήμης προσβολὴν
[5, 22]	ἄρτου μόνου μεταλαμβάνουσιν· ἄλλοι δὲ	οὐδὲ	τούτου. Ἕτεροι δὲ ἄχρις ἐννάτης
[5, 22]	ἐκεῖ παραδεδωκέναι συνήθειαν λέγουσιν. Ἀλλ´	οὐδεὶς	μὲν τούτων ἔγγραφον ἔχει παρασχεῖν
[5, 22]	αἰτίαι οὖσαι τυγχάνουσι. Καὶ ἐπειδὴ	οὐδεὶς	περὶ τούτου ἔγγραφον ἔχει δεῖξαι
[5, 22]	τοῦ Πάσχα ἑορτὴ, ἐκεῖθεν τεκμαίρομαι.	Οὐδεμία	τῶν θρησκειῶν τὰ αὐτὰ ἔθη
[5, 22]	ἀκριβὴς λόγος ἀπαιτεῖν δοκεῖ, καὶ	οὐδεμίαν	μετὰ τῆς Ἰουδαίων ἐπιορκίας ἔχειν
[5, 22]	ταῖς τῶν ἀποστόλων Πράξεσιν ἀναγέγραπται·	οὐδὲν	δὲ κωλύει καὶ ἐνταῦθα προσκεῖσθαι.
[5, 22]	παραγγέλματα, καὶ νομοθετοῦντες ἑαυτοῖς, παρ´	οὐδὲν	δὲ τὴν τῶν ἀποστόλων νομοθεσίαν
[5, 11]	φρονοῦσα, ζῶντος μὲν τοῦ ἀνδρὸς,	οὐδὲν	εἶχε βλάπτειν τοὺς φρονοῦντας τὸ
[5, 22]	μόνας πενθημέρους ἐκ διαλειμμάτων νηστεύοντες,	οὐδὲν	ἧττον καὶ αὐτοὶ Τεσσαρακοστὴν‘ τὸν
[5, 21]	τὴν τοῦ πρεσβυτέρου προβληθεὶς ἀξίαν,	οὐδὲν	ἧττον τῇ Ἰουδαϊκῇ προλήψει δουλεύειν
[5, 22]	ἐν Εὐαγγελίοις γέγραπται. Καὶ τούτων	οὐδὲν	σωματικῶς παραφυλάττειν σπουδάζουσιν οἱ διὰ
[5, 20]	πεμφθῆναι ἐκέλευσε. Τῶν μέντοι ἄλλων	οὐδένα	οὔτε ἔσκυλεν, οὔτε αὐτῷ κοινωνῆσαι
[5, 20]	ἰστέον, ὡς ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος	οὐδένα	τούτων ἐδίωκε, πλὴν ὅτι τὸν
[5, 22]	καὶ περὶ τοὺς τύπους ἀκριβολογούμενοι,	οὐδενὶ	τρόπῳ τούτων ἐκπίπτειν ὀφείλουσιν. Εἰ
[5, 22]	τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦντας	οὐδέποτε	διεφέροντο· ἕως ὁ τῆς Ῥώμης
[5, 22]	πάντες τοῦτον ποιοῦντες τὸν τρόπον,	οὐδέποτε	πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνησαν· καὶ οὐχ
[5, 21]	Σαββάτιον, ὅρκῳ αὐτὸν κατασφαλίζονται, ὡς	οὐδέποτε	τὴν ἐπισκοπὴν καταδέξαιτο. Τοῦ δὲ
[5, 13]	καὶ ὅτι ὁ βασιλεὺς ὅσον	οὐδέπω	τῷ τυράννῳ ὑποχείριος γίνεται. Τότε
[5, 12]	δὲ ἐν μὲν τῷ φανερῷ	οὐδέτερον	ἐδείκνυεν· οὔτε γὰρ ἠθέτει οὔτε
[5, 22]	κατὰ τὰς ἐκκλησίας ἐθῶν παραθέσθαι	οὐκ	ἄκαιρον. Αὐτίκα τὰς πρὸ τοῦ
[5, 22]	ἡμῖν ὑποπίπτει περὶ τοῦ Πάσχα,	οὐκ	ἄκαιρον, ὡς ἡγοῦμαι, διὰ βραχέων
[5, 22]	νόμον θέλοντες εἶναι, τὸν νόμον	οὐκ	ἀκούετε; Καὶ βραχέα περὶ τούτου
[5, 24]	ὧν διαφέρονται, παραδοῦναι τῇ ἱστορίᾳ	οὐκ	ἄξιον εἶναι κέκρικα, ἵνα μὴ
[5, 4]	Νικαίᾳ πίστιν μηδαμῶς ἐπιμίγνυσθαι. Ἀλλ´	οὐκ	ἀπώναντο τοῦ ἐπιχειρήματος· καταγνόντες γὰρ
[5, 10]	τῆς ἐκκλησίας διδασκάλων. Τῶν δὲ	οὐκ	ἀρνησαμένων, ἀλλὰ καὶ πάνυ τιμᾷν
[5, 10]	καὶ ὡς διαλέξει μόνῃ, καὶ	οὐκ	ἀρχαίων ἐκθέσει τεθαρρήκασιν, ἐπὶ δευτέραν
[5, 25]	συμβολῆς ἡμέρας φεύγων, ὡς ἔγνω	οὐκ	εἶναι αὐτῷ βιώσιμα, τῷ οἰκείῳ
[5, 22]	πλοίου ποτὲ τὴν διδασκαλίαν πεποίηται·	οὐκ	εἰς ἀνώγεόν τις οἴκημα ἐκ
[5, 10]	τῇ ἑκκαιδεκάτῃ τοῦ Ἰαννουαρίου μηνός.	Οὐκ	εἰς μακρὰν δὲ μετὰ ταῦτα
[5, 10]	πρὸς τὸν ἀγῶνα τῆς διαλέξεως,	οὐκ	εἶχον ὅτι ποιήσουσιν. Ἐνέπεσε γὰρ
[5, 23]	γὰρ τὸν τοῦ Θεοῦ Λόγον	οὐκ	ἐκ Πατρὸς γεννᾶσθαι, ἀλλ´ ἐξ
[5, 10]	ὀλίγους δὲ τοὺς ἐκλεκτούς· ὅπερ	οὐκ	ἔλεγον, ἡνίκα τὸ πολὺ τοῦ
[5, 25]	ἄλλων τιμώμενος, τὴν τύχην μετρίως	οὐκ	ἔνεγκεν. Ἀλλὰ συνεργὸν λαβὼν Ἀρβογάστην,
[5, 22]	μνήμην· ὡς ἡ ἐκκλησία διαιρεθεῖσα	οὐκ	ἐνέμεινε τῇ γενομένῃ πρώτῃ διαιρέσει·
[5, 5]	δι´ ὑπερβάλλουσαν εὐλάβειαν εἰς ἐξορίαν	οὐκ	ἐπέμπετο. Μελίτιος δὲ μετὰ τὴν
[5, 13]	ἄνθρωποι λόγους πλάττειν περὶ ὧν	οὐκ	ἐπίστανται· εἰ δὲ καί ποτε
[5, 22]	παρὰ πάσαις θρησκείαις, τῶν εὐχῶν	οὐκ	ἔστιν εὑρεῖν συμφωνούσας ἀλλήλαις δύο
[5, 11]	τὴν γαμετὴν εἶναι, τὸν δόλον	οὐκ	ἐφυλάξατο· ἀλλ´ ὥσπερ τυφλὸς εἰς
[5, 12]	αὐτῷ τὴν ἐπισκοπὴν ἐπέτρεψαν. Ἀλλ´	οὐκ	ἐχρόνισεν ὁ Μαρῖνος· ἐπ´ αὐτῷ
[5, 13]	κατ´ αὐτὸν ἱστορήσαντες περὶ ὧν	οὐκ	ᾔδεισαν ἔλεγον, ὡς ὁ τύραννος
[5, 21]	διὰ τοῦτο λανθάνειν τοὺς πολλοὺς	οὐκ	ἠδύνατο. Διὸ καί τινες τῶν
[5, 9]	Μελιτίῳ προσκείμενοι ὑπὸ Παυλῖνον εἶναι	οὐκ	ἤθελον, ἀλλ´ εἰς τόπον Μελιτίου
[5, 16]	οἱ φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλόμενοι, τὴν λύπην	οὐκ	ἤνεγκαν· ἀλλὰ τοῖς πάλαι δραματουργηθεῖσι
[5, 18]	τιμωρία τοῖς πᾶσιν ἐγνωρίζετο. Ταῦτα	οὐκ	ἤνεγκεν ὁ βασιλεὺς πυθόμενος τὴν
[5, 25]	ἐκάλει Θεὸν, καὶ τῆς αἰτήσεως	οὐκ	ἠστόχησεν. Βακούριος γὰρ ὁ στρατηλάτης
[5, 18]	κατάκλειστος τῷ μυλῶνι γενόμενος ἐξελθεῖν	οὐκ	ἠφίετο, σπασάμενος ἣν εἶχε παραξιφίδα,
[5, 0]	γενόμενα διὰ χρόνου μῆκος εὑρεῖν	οὐκ	ἰσχύσαμεν. Τῶν δὲ μετὰ ταῦτα,
[5, 26]	εἰς μὲν τὴν θέαν προελθεῖν	οὐκ	ἴσχυσεν· τὸν δὲ υἱὸν τὴν
[5, 10]	δὲ λόγοις περὶ τοῦ δόγματος	οὐκ	ἰσχύων, ἀναγνώστην ὑπ´ αὐτῷ Σισίννιον
[5, 22]	παντὸς τελέσαι τὸ Πάσχα ἐσπούδασεν·	οὐκ	ὄνον δεδεμένην δήσαντες αὖθις ἐπέλυσαν·
[5, 23]	ἐκ Πατρὸς γεννᾶσθαι, ἀλλ´ ἐξ	οὐκ	ὄντων‘ ὑποστῆναι ἐδόξαζον, περὶ τὸ
[5, 22]	Εἰ γὰρ ὅλως ἀκριβολογεῖσθαι προῄρηνται,	οὐκ	ὀφείλουσιν ἡμέρας μόνον καὶ μῆνας
[5, 10]	τὰ βιβλία τῶν παλαιῶν, καὶ	οὐκέτι	ἀλλήλοις συνέπνεον· ἐδιχονόουν τε οὐ
[5, 15]	ἕτερος εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ	οὐκέτι	καθίσταται, Φλαβιανοῦ τοῦτο κατασκευάσαντος. Ὅσοι
[5, 5]	ὁ λαὸς εἶχεν ὁμόνοιαν καὶ	οὐκέτι	πρὸς ἀλλήλους διεκρίνοντο· οἱ δὲ
[5, 10]	Εἰ μὲν γὰρ τούτους ἀθετοῦσιν,	οὐκοῦν	ἀναθεματίζειν αὐτοὺς τολμάτωσαν· καὶ εἰ
[5, 7]	Τοῦ δὲ φυγόντος τὴν πρότασιν·	Οὐκοῦν,	ἔφη ὁ βασιλεὺς, εἰ τὴν
[5, 25]	μιαιφονώτατος, εἰς τυραννίδα ἀπέκλινε. Βουλεύουσιν	οὖν	ἄμφω φόνον κατὰ τοῦ βασιλέως
[5, 7]	προσσυνάψαντες Ἀναστασίαν‘ ὠνόμασαν. Γρηγόριος μὲν	οὖν,	ἀνὴρ ἐλλόγιμος καὶ εὐλαβείᾳ τοὺς
[5, 14]	Σύμμαχον ἀπέλυσε τοῦ ἐγκλήματος. Συγγνώμης	οὖν	ἀξιωθεὶς ὁ Σύμμαχος τὸν ἀπολογητικὸν
[5, 2]	χειροτονίας ὑπὸ πάντων κριθέντα. Ἀναγορεύσας	οὖν	αὐτὸν ἐν τῷ Σιρμίῳ, πόλις
[5, 8]	Εὐαγρίου, τῷ Μαΐῳ μηνί. Ὁ	οὖν	βασιλεὺς, καὶ οἱ τῆς αὐτοῦ
[5, 22]	ὁ Σωτὴρ ἀναγέγραπται. Σκοπὸς μὲν	οὖν	γέγονε τοῖς ἀποστόλοις οὐ περὶ
[5, 7]	ἐκκλησίαν εὑρὼν, φροντίδα ἐτίθετο, ὅπως	οὖν	εἰρήνην ποιήσας ὁμόνοιαν κατεργάσηται, καὶ
[5, 23]	ἄτοπον φιλονεικίαν ἐξέπεσον. Δωρόθεος μὲν	οὖν,	ἐκ τῆς Ἀντιοχείας ὑπ´ αὐτῶν
[5, 6]	Ἀσχολίου τοῦ ἐπισκόπου βαπτίζεται. Ἀναρρωσθεὶς	οὖν	ἐκ τῆς νόσου μετ´ οὐ
[5, 14]	πατὴρ ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἦσαν	οὖν	ἐν τῇ Ῥώμῃ ἐπινικίους ἑορτὰς
[5, 8]	περὶ Ἑλλήσποντον πόλεων ἦσαν. Συνῆλθον	οὖν	ἐν ὑπατείᾳ Εὐχαρίου καὶ Εὐαγρίου,
[5, 11]	Ἀνδραγάθιος τὸν Γρατιανὸν διεχειρίσατο. Τελευτᾷ	οὖν	ἐν ὑπατείᾳ Μερογαύδου καὶ Σατορνίνου,
[5, 17]	ἁμαρτίας ἐξομολογούμενοι ἐβαπτίζοντο. Τὰ μὲν	οὖν	ἐπὶ τῷ σταυροειδεῖ χαρακτῆρι γενόμενα
[5, 7]	καὶ τὰς ἐκκλησίας αὐξήσειε. Δηλοῖ	οὖν	εὐθὺς τῷ Δημοφίλῳ, ὃς τῆς
[5, 26]	τοὺς ἀνθρώπους, βασιλέως τελευτήσαντος. Μεταπέμπεται	οὖν	ᾗ τάχος τὸν υἱὸν Ὁνώριον
[5, 16]	τοῦ στρατιωτικοῦ τάγματος. Τὰ μὲν	οὖν	ἱερὰ κατεστρέφετο· τὰ δὲ ἀγάλματα
[5, 16]	τῇ Κωνσταντινουπόλει ἐφοίτησα. Ἑλλάδιος μὲν	οὖν	ἱερεὺς τοῦ Διὸς εἶναι ἐλέγετο·
[5, 22]	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπεστάλκαμεν	οὖν	Ἰούδαν καὶ Σίλαν, καὶ αὐτοὺς
[5, 20]	λαβόμενοι ἀλλήλων διεχωρίζοντο. Ὅπως μὲν	οὖν,	καὶ πότε, καὶ δι´ ἃς
[5, 9]	καὶ πρότερον εἴρηται. Σὺν τιμῇ	οὖν	καὶ σεβάσματι πολλῷ δεξάμενος, εἰς
[5, 16]	τῇ συμπληγάδι φονεύσας. Τὰ μὲν	οὖν	κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν τότε τοιαῦτα
[5, 14]	τῇ Ῥωμαίων γλώσσῃ τυγχάνουσι. Βασιλικὸν	οὖν	λόγον εἰς Μάξιμον ἔτι περιόντα
[5, 25]	ὃς ἀπέχει Καθ´ ὃ μὲν	οὖν	μέρος Ῥωμαῖοι πρὸς Ῥωμαίους συνεπλέκοντο,
[5, 10]	τὰ βασίλεια κληθέντες συνήρχοντο. Παρῆσαν	οὖν	Νεκτάριος μὲν καὶ Ἀγέλιος τῆς
[5, 10]	ὑπατείαν, τῷ Ἰουνίῳ μηνί. Μεταπεμψάμενος	οὖν	ὁ βασιλεὺς Νεκτάριον τὸν ἐπίσκοπον,
[5, 25]	καθεύδοντα τὸν βασιλέα ἀπέπνιξαν. Εὐθὺς	οὖν	ὁ Εὐγένιος ἐγκρατὴς τῶν ἐν
[5, 7]	τῇ Κωνσταντινουπόλει διέτριβεν. Οὕτω μὲν	οὖν	οἱ Ἀρειανοὶ ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη
[5, 14]	ποταμὸν ῥίψας ἑαυτὸν ἀπεπνίγη. Τότε	οὖν	οἱ βασιλεῖς νικηφόροι ἐπὶ τὴν
[5, 24]	συνάξεις κατ´ ἰδίαν ποιεῖται. Ὀνομάζονται	οὖν	οἱ μὲν Θεοφρονίῳ ἀκολουθήσαντες Εὐνομιοθεοφρονιανοί·
[5, 10]	τῆς μιᾶς ὄντες αἱρέσεως. Ἡ	οὖν	ὁμόφωνος κακία, ὡς ἡ γλῶσσα
[5, 24]	ἄξια μνήμης καθέστηκε· ταῦτα μὲν	οὖν	οὐ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον,
[5, 5]	Παυλῖνον ἤδη γηραιὸν ὄντα. Εὐθὺς	οὖν	πάντες οἱ αὐτῷ προσκείμενοι σπουδὴν
[5, 25]	αὐτὸς στρατοῦ μυριάδας πολλάς. Γίνεται	οὖν	συμβολὴ περὶ τὸν ποταμὸν τὸν
[5, 8]	βασιλεὺς ἐγένετο σύμψηφος. Ἡ μὲν	οὖν	σύνοδος τοιοῦτον ἔσχε τέλος. ~Ὡς
[5, 25]	μετὰ Μάξιμον προκειμένης ὁδοῦ. Συγκροτήσας	οὖν	τὰς στρατιωτικὰς δυνάμεις, καὶ τὸν
[5, 15]	τοῦ χωρίζεσθαι τοὺς ὁμόφρονας. Θεραπευθεὶς	οὖν	τὴν ὀργὴν Θεόφιλος, πέμψας τε
[5, 21]	τῆς ἐπισκοπῆς ὠρέγετο δράξασθαι. Προσλαβὼν	οὖν	τῆς ἐπιθυμίας ἑαυτοῦ συνίστορας δύο
[5, 8]	τῆς αἱρέσεως προεστῶτας ἐκάλεσε. Συνῆλθον	οὖν	τῆς μὲν ὁμοουσίου‘ πίστεως, ἐκ
[5, 22]	Θεῷ ἔδοξε πράττουσι. Δυνατὸν μὲν	οὖν	τὸν περὶ τοῦ Πάσχα λόγον
[5, 1]	ἧς καὶ ἀνωτέρω ἐμνημονεύσαμεν. Τοῦτον	οὖν	τὸν τρόπον τηνικαῦτα τοῦ δήμου
[5, 16]	εἰς δαπανήματα τῶν πτωχῶν. Πάντας	οὖν	τοὺς θεοὺς συντρίψας ὁ Θεόφιλος,
[5, 19]	δὲ καὶ ἐλέγχετε. Περὶ μὲν	οὖν	τούτων αὐτάρκως εἰρήσθω. ~Ὡς καὶ
[5, 11]	ἀνατολικώτερα μέρη ἀναχωρεῖν πειρᾶται. Εὐθὺς	οὖν	ὡς εἶχεν ἀναχωρεῖ ἀπὸ τῆς
[5, 22]	λαμβανόμενοι ἀλλήλων διεχωρίζοντο. Ναυατιανοὶ μὲν	οὖν,	ὡς ἔφην, διὰ τὴν τοῦ
[5, 22]	Ἱστορίας Εὐσέβιος λέγει. Τινὲς μὲν	οὖν,	ὡς ἔφην, κατὰ τὴν μικρὰν
[5, 11]	δὲ τοὺς αὐτοὺς χρόνους, καθ´	οὓς	ἐν Κωνσταντινουπόλει τὰ τῶν συνόδων
[5, 22]	ἄλλοις φύλοις καὶ μυρίαι αἰτίαι	οὖσαι	τυγχάνουσι. Καὶ ἐπειδὴ οὐδεὶς περὶ
[5, 20]	μέντοι ἄλλων οὐδένα οὔτε ἔσκυλεν,	οὔτε	αὐτῷ κοινωνῆσαι ἠνάγκαζεν· ἀλλ´ ἑκάστους
[5, 12]	μὲν τῷ φανερῷ οὐδέτερον ἐδείκνυεν·	οὔτε	γὰρ ἠθέτει οὔτε προσεδέχετο τὴν
[5, 20]	ἐκέλευσε. Τῶν μέντοι ἄλλων οὐδένα	οὔτε	ἔσκυλεν, οὔτε αὐτῷ κοινωνῆσαι ἠνάγκαζεν·
[5, 22]	τῆς ἑορτῆς ταύτης εὐλόγως πεφιλονεικηκέναι,	οὔτε	οἱ νῦν Ἰουδαίοις ἐσπουδακότες ἀκολουθεῖν.
[5, 22]	βραχέων εἰπεῖν· οὔ μοι δοκοῦσιν	οὔτε	οἱ πάλαι περὶ τῆς ἑορτῆς
[5, 12]	οὐδέτερον ἐδείκνυεν· οὔτε γὰρ ἠθέτει	οὔτε	προσεδέχετο τὴν Μαξίμου πρεσβείαν. Οὐ
[5, 22]	οἱ δὲ ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει	οὔτε	φανερῶς δέχονται οὔτε φανερῶς ἐκβάλλουσι·
[5, 22]	τῇ Κωνσταντινουπόλει οὔτε φανερῶς δέχονται	οὔτε	φανερῶς ἐκβάλλουσι· ἐν δὲ τοῖς
[5, 22]	παραδόσεως τὸ Πάσχα ποιήσαντες εὑρίσκονται.	Οὗτοι	γὰρ πάντες τοῦτον ποιοῦντες τὸν
[5, 23]	κατὰ τὴν ἐκκλησίαν ἐδίδασκε. Καὶ	οὗτοι	δὲ μικρὸν ὕστερον διῃρέθησαν, Μαρίνου
[5, 23]	εἰς ἐπισκοπὴν τῆς Ἐφέσου προεβέβλητο.	Οὗτοι	δὲ οὐ περὶ θρησκείας, ἀλλὰ
[5, 22]	τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἀρχαιολογίας φησίν. Ἀλλ´	οὗτοι	μὲν οὕτως πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνουν·
[5, 22]	Καὶ θαυμάσαι μοι ἔπεισι, πῶς	οὗτοι	περὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν
[5, 23]	ὑφεστῶτος τοῦ Υἱοῦ. Ἐκαλοῦντο δὲ	οὗτοι	Ψαθυριανοὶ, ὅτι Θεόκτιστός τις ψαθυροπώλης,
[5, 14]	ὑπάτων ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐπεδείξατο.	Οὗτος	γὰρ ὁ Σύμμαχος πρῶτος μὲν
[5, 19]	τούτου πρεσβυτέρου ἐξομολογῶνται τὰ ἁμαρτήματα.	Οὗτος	ὁ κανὼν κρατεῖ μέχρι νῦν
[5, 19]	ἰδίῳ συνειδότι τῶν μυστηρίων μετέχειν·	οὕτω	γὰρ μόνως ἔχειν τὴν ἐκκλησίαν
[5, 18]	συνήθειαν· ἀλλὰ κατέλυσε τὰ σεῖστρα,	οὕτω	γὰρ ὠνομάζετο τὰ τοιαῦτα πορνεῖα·
[5, 16]	διὰ μέσης τῆς ἀγορᾶς. Ταῦτα	οὕτω	γενόμενα ὁρῶντες οἱ κατὰ τὴν
[5, 16]	εἶναι ἐλέγετο· Ἀμμώνιος δὲ πιθήκου.	Οὕτω	δὴ τοῦ κακοῦ κατασταλέντος, συνελαμβάνοντο
[5, 5]	κατέχειν τοῦ προαπελθόντος τὸν θρόνον.	Οὕτω	δοθέντων τῶν ὅρκων, ὁ λαὸς
[5, 22]	πολλὰ κατὰ χώρας συνήθειαν ἔλαβεν,	οὕτω	καὶ ἡ τοῦ Πάσχα ἑορτὴ
[5, 21]	ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ πλάνην, ὅτι	οὕτω	κενοδόξους ἀνθρώπους εἰς τὸ πρεσβυτέριον
[5, 7]	χρησάμενος, ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει διέτριβεν.	Οὕτω	μὲν οὖν οἱ Ἀρειανοὶ ἐπὶ
[5, 9]	τε ὁ λαὸς ἄνωθεν διεκρίνετο.	Οὕτως	αὖθις διὰ τοὺς ἐπισκόπους, οὐ
[5, 6]	Κωνσταντινουπόλεως ἐπισκοπὴν μετετίθετο. Τοῦτο μὲν	οὕτως	ἐγένετο. Ὑπὸ δὲ τὸν αὐτὸν
[5, 14]	ἐκκλησίᾳ προσέφυγεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς	οὕτως	ἦν περὶ τὸν Χριστιανισμὸν εὐλαβὴς,
[5, 22]	Ἀρχαιολογίας φησίν. Ἀλλ´ οὗτοι μὲν	οὕτως	πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνουν· πάντες δὲ
[5, 15]	παριδεῖν τὸ φθάσαν Φλαβιανοῦ πλημμέλημα.	Οὕτως	τε τῷ Φλαβιανῷ τῆς κοινωνίας
[5, 10]	ὡς αἱ διαλέξεις οὐ μόνον	οὐχ	ἑνοῦσι τὰ σχίσματα, ἀλλὰ γὰρ
[5, 20]	ἐπὶ τῇ ἅπαξ γενομένῃ διαιρέσει	οὐχ	ἵστατο· ἀλλὰ στραφέντες καθ´ ἑαυτῶν
[5, 22]	καὶ τὴν ἀποχὴν τῶν ἐδεσμάτων	οὐχ	ὁμοίαν ποιουμένους· οἱ μὲν γὰρ
[5, 22]	ἑρμηνεύουσιν. Οἱ ἐν Ἑλλησπόντῳ Ναυατιανοὶ	οὐχ	ὁμοίως κατὰ πάντα τοῖς ἐν
[5, 22]	ἐν σαββάτῳ μὲν ποιοῦνται συνάξεις·	οὐχ	ὡς ἔθος δὲ Χριστιανοῖς τῶν
[5, 13]	πεπλακότας αὐτὰ εἰς πίστιν ἦγεν,	οὐχ	ὡς πεπλασμένων, ἀλλ´ ὡς ἀληθῶς
[5, 7]	πόλεως. Ταῦτα εἶπε, καὶ ἐξῆλθεν·	οὐχ	ὡς τὸ τοῦ εὐαγγελίου λόγιον
[5, 22]	οὐδέποτε πρὸς ἑαυτοὺς διεφώνησαν· καὶ	οὐχ	ὥς τινες ἐπεθρύλησαν, ἡ ἐπὶ
[5, 22]	ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες‘	ὀφειλόντων	φυλάττεσθαι. Τινὲς δὲ τούτων ἀμελήσαντες
[5, 22]	ἀκριβολογούμενοι, οὐδενὶ τρόπῳ τούτων ἐκπίπτειν	ὀφείλουσιν.	Εἰ γὰρ ὅλως ἀκριβολογεῖσθαι προῄρηνται,
[5, 22]	γὰρ ὅλως ἀκριβολογεῖσθαι προῄρηνται, οὐκ	ὀφείλουσιν	ἡμέρας μόνον καὶ μῆνας παρατηρεῖν,