Livre, chapitre
[2, 30]	ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης	αἱ	δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας
[2, 27]	χρόνον ἄλλοτε περὶ ἄλλων ἡμῖν	αἱ	ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν
[2, 12]	ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ	αἱ	μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν
[2, 30]	ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι	αἱ	μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι
[2, 29]	τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες	αἱ	τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς αὗται
[2, 23]	θεοὶ τούτους ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον	αἱ	ψυχῆς ὠδῖνες καὶ φύσις ἡ
[2, 22]	τε ὅσαι κατὰ τὴν οἰκίαν,	αἳ	τὸν ξένον ἴσα καὶ πατέρα
[2, 28]	Νείλου καὶ τίνες μὲν αὐτῷ	πηγαί,	τίς δὲ ἡ παρὰ τοὺς
[2, 30]	ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ	πρίασθαι	δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν γε λαμβάνειν
[2, 34]	Θέτιν ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου	γήμασθαι	τῷ Πηλεῖ καὶ Φθίαν τὸ
[2, 21]	χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ δὲ οὐ	δύνασθαι	φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν
[2, 30]	πρὸς τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον	ὑποδέξασθαι	βουληθείης πολὺ τούτων ἐριτιμότερον. Ἐγέλων
[2, 16]	αὐτίκα καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν	ἀνηρπάσθαι	λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ
[2, 17]	πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν	ποιήσασθαι	καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον καὶ
[2, 15]	μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν τινα	στήσασθαι	τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ
[2, 14]	Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν,	ἀπολύσασθαι	τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ
[2, 23]	κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων	ἀμείβεσθαι.	Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν ὁρᾷς,
[2, 14]	ἀπὸ κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος	φείδεσθαι	παρεγγυῶντος, καὶ τέλος ὡς ἐκεῖνος
[2, 34]	εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς	ἐπιψεύδεσθαι.	Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει
[2, 34]	τὸ περὶ τὸν κόλπον τοῦτον	ὀνομάζεσθαι	πάλαι διατεινόμενος, τοὺς δὲ ἄλλους
[2, 16]	ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ πῃ	φράζεσθαι	τὸ ὄναρ καταφαίνεται· καὶ εἴγε
[2, 34]	φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ	χαρίζεσθαι	ταῦτα ἢ καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς,
[2, 13]	Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ	σῴζεσθαι	δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν,
[2, 5]	οὐ Χαρικλείας ἐστὶν ἡ φωνή;	σῴζεσθαί	μοι δοκεῖ, Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ
[2, 23]	μόνον» ὁ Κνήμων ἀλλὰ καὶ	σῴζεσθαί	σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη
[2, 31]	ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος	διαθέσθαι	τὰ κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ
[2, 20]	ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει,	ἐπιθέσθαι	τε μετὰ τοῦτον καὶ τοῖς
[2, 18]	γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ οὕτω	συντίθεσθαι	τοῦ μή τινα τοῦ δρασμοῦ
[2, 19]	πρὸς τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ	ῥυίσκεσθαι	χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος ἔλεγεν
[2, 30]	καί με ἠσπάζετο καί τι	βούλεσθαι	ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ
[2, 21]	οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν	αἰσθάνεσθαι	δοκῶν, οὕτως ἄρα ὅλος τῶν
[2, 31]	κατεῖχον τοῦ μή τινα ἐπιβουλὴν	γενέσθαι	αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν
[2, 29]	διά τι χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν	γενέσθαι	τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ
[2, 20]	ἄλλα τε πρὸς τὸ φοβερώτεροι	φαίνεσθαι	καὶ δὴ καὶ τὴν κόμην
[2, 18]	λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ ἐδόκει	γίνεσθαι	καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ τὸ στόμιον
[2, 23]	ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος τι	προέσθαι	τοῦ σώματος. Οὐδὲν δεῖ μέλος
[2, 11]	Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ ξίφει	τεκμαίρεσθαι	ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν·
[2, 23]	δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν,	ἔσεσθαι	δέ μοι τοῦτο οὐκ εἰς
[2, 29]	πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´ αἰσίοις	ἔσεσθαί	μοι ταύτην τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος.
[2, 25]	τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν	ἐκτραπήσεσθαι	καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος
[2, 30]	καὶ αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα	χρήσεσθαι	τῷ δώρῳ καὶ ὡς ἂν
[2, 18]	καὶ οὐκ ἂν ἔφη μόνος	πορεύεσθαι	οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς,
[2, 18]	δρασμοῦ λαβεῖν αὐτὸν ὑπόνοιαν, καὶ	συμπορεύεσθαι	τὴν πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν
[2, 10]	βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν	ἀνέχεσθαι.	~Τοιαῦτα μὲν ἡ Θίσβη καὶ
[2, 32]	ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν	ἀπέχεσθαι	τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ
[2, 19]	οὗπερ τὸν Θύαμιν συνειλημμένον ἢ	κατέχεσθαι	ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι
[2, 19]	τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ	ἐπικαταλήψεσθαι.	Καὶ τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν
[2, 33]	καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ τι δυναίμην	συλλήψεσθαι.	~Καὶ ἔτι περὶ τούτων διασκοπουμένων
[2, 13]	φιλίων εἰς τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν	γεγενῆσθαι	καὶ παρὰ φίλους ἥκειν διατεινόμενος.
[2, 33]	πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον	ᾑρῆσθαι	βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν
[2, 19]	συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ	ἀνῃρῆσθαι	εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα
[2, 9]	χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον	ἀνῃρῆσθαι	τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ τὴν
[2, 10]	δέοι· βέλτιον γὰρ ὑπὸ χειρῶν	ἀνῃρῆσθαι	τῶν σῶν καὶ κηδείας μεταλαβεῖν
[2, 9]	τὴν μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ φόνου	συγκεῖσθαι	διεξῄεσαν καὶ ἐπιδεικνύναι τὸν μοιχὸν
[2, 34]	ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον	εἰσκαλεῖσθαι	πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς
[2, 26]	τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι	κινεῖσθαι	τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ
[2, 2]	οὐδὲν δέος εἰς τὸ βάθος	διικνεῖσθαι	τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων
[2, 30]	ταῦτα καὶ δόλου παντὸς ἐκτὸς	ὠνεῖσθαι	βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην
[2, 25]	ἐκ θεῶν σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις	συμπεσεῖσθαι	προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 21]	Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν	περαιοῦσθαι	μέλλοντι πρεσβύτης τις ἀνὴρ ἐναλύων
[2, 1]	ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ νεκροῦ γοῦν	ὑπολελεῖφθαι	τοῦ σώματος. Ὢ τῆς ὠμότητος
[2, 23]	καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς τε	καὶ	ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς
[2, 12]	δέει τε τῶν παρόντων φόβων	καὶ	ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς τὰ βάθη
[2, 26]	Ἐπαινέσας οὖν τῶν τε δρόμων	καὶ	ἀγορῶν καὶ κρηνῶν τὸ ἄστυ
[2, 30]	τὰ μὲν ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν	καὶ	ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων
[2, 23]	ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε	καὶ	ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν
[2, 33]	ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον	καὶ	ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ
[2, 24]	ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων	καὶ	ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος.
[2, 12]	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε.	Καὶ	αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι
[2, 30]	ἔφη τῶν Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν	καὶ	Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ
[2, 30]	καὶ ῥίζας» ἔφη τῶν Ἰνδικῶν	καὶ	Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα·
[2, 9]	κατὰ τοῦ πατρὸς ὑπονοίας τε	καὶ	αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν εἰς
[2, 33]	καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον	καὶ	ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα
[2, 15]	καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ	καὶ	ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ πρὸς ἡδὺ
[2, 30]	εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων	καὶ	ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ
[2, 31]	πρεσβείαν χρείας· τὰ σαφέστερα δὲ	καὶ	ἀκριβέστερα τῶν κατὰ τὴν κόρην
[2, 34]	Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ εὐγενέστατον	καὶ	ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ
[2, 21]	κόμη πρὸς τὸ ἱερώτερον καθεῖτο	καὶ	ἀκριβῶς ἦν λευκή, τὸ γένειον
[2, 22]	κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ ἀνέκαιε	καὶ	ἄλλη τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου τε
[2, 7]	ἐπαίνων ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν	καὶ	ἄλλον ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη
[2, 23]	καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων	καὶ	ἄλλων δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν
[2, 17]	σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα	καὶ	ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν,
[2, 34]	τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι.	Καὶ	ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς
[2, 21]	ὁ Κνήμων καὶ γάρ μοι	καὶ	ἄλλως ἡ πρὸς τὴν κώμην
[2, 17]	τῶν τῇδε καὶ φωνῶν ἔμπειρος	καὶ	ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι τὸ
[2, 31]	εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι)	καὶ	ἄλλως καὶ τὸ παιδίον αὐτόθεν
[2, 36]	τὰ πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται,	καὶ	ἄλλως οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν
[2, 23]	καὶ τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω.	Καὶ	ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς
[2, 20]	τὰ περὶ τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν	καὶ	ἅμα καὶ τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν
[2, 5]	οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν.	Καὶ	ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν
[2, 5]	ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε.	~Καὶ	ἅμα λέγων ἐπέβαλε τὴν χεῖρα
[2, 35]	ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος.	Καὶ	ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ
[2, 12]	τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε	καὶ	ἀμηχάνως εἶχεν ὅ τι καὶ
[2, 28]	μόνοις τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν	καὶ	ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ διελθόντος ὡς
[2, 25]	θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις τε	καὶ	ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´
[2, 15]	εἰς γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε	καὶ	ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ
[2, 9]	ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον	καὶ	ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην ἐβόων
[2, 2]	εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί τι	καὶ	ἀνέμου πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´
[2, 20]	ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ κτύπον	καὶ	ἀνέμου ῥιπὴν καὶ φύλλου κίνησιν
[2, 19]	Θύαμιν συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι ἢ	καὶ	ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ τὴν
[2, 35]	ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς.	Καὶ	ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη πρός με
[2, 25]	σύντροφον ἱερωσύνην ἔγνων μὴ καταισχῦναι	καὶ	ἀντέσχον μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη
[2, 2]	ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων	καὶ	ἅπαντα ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα τοῦ
[2, 33]	μὴ περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα	καὶ	ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν
[2, 5]	πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ σε	καὶ	ἀπατῶμαι τὸ μέρος» εἶπεν ὁ
[2, 24]	καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως	καὶ	ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης
[2, 23]	γάρ μου θεοὶ τούτους ἀνέδειξαν	καὶ	ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς ὠδῖνες καὶ
[2, 30]	ὑποφριττούσης καὶ τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης,	καὶ	ἁπλῶς συμμιγής τις ἦν πάντων
[2, 35]	φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν αὐχένα	καὶ	ἀπὸ τοῦ μετώπου τὴν κόμην
[2, 29]	ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο θρῆνος	καὶ	ἀπὸ τῶν παστάδων ἐπὶ τὸ
[2, 31]	μὴ φωτισθείη τὰ κατ´ αὐτὴν	καὶ	ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ
[2, 25]	μὴ ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν τινα	καὶ	ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν
[2, 17]	ἡμῶν οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ μὲν	καὶ	ἀργύρου καὶ ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ
[2, 34]	ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν	καὶ	ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς δὲ ἑτέροις
[2, 33]	ἐπιδοῦσα θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει	καὶ	ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν
[2, 24]	χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ	καὶ	ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν
[2, 16]	πτοία γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη	καὶ	ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ τὴν σὴν
[2, 7]	καὶ ταύτην, ὑποφεύγων ὁ γενναῖος	καὶ	Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα
[2, 19]	Καὶ τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν	καὶ	αὖθις καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη
[2, 31]	μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ τινος	καὶ	αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ
[2, 30]	ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε	καὶ	αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι
[2, 31]	ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν δὴ	καὶ	αὐτὸς κομίζῃ παρ´ ἡμῶν μᾶλλον
[2, 8]	μὲν τὴν πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης,	καὶ	αὐτὸς μὲν ὅπως ἂν κάθοδον
[2, 32]	εἶπεν ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ	καὶ	αὐτὸς οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως
[2, 29]	καὶ ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι	καὶ	αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ τῶν
[2, 24]	καὶ κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε	καὶ	αὐτὸς πρὸς τὴν πρᾶξιν, εἴ
[2, 21]	ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ	καὶ	αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον
[2, 26]	περιοχῆς· οἷον γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς	καὶ	αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται
[2, 23]	θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις	καὶ	αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι
[2, 33]	καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος	καὶ	ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου πως
[2, 33]	καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ	καὶ	Ἀφροδίτην καὶ πάντα γαμήλιον θίασον
[2, 34]	Πολυδώρας τῆς ἐκ Πηλέως, ὃς	καὶ	Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις ἐπὶ
[2, 1]	καὶ τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων	καὶ	ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα
[2, 12]	δράσειεν, ὑπὸ μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ	καὶ	βαρβαρικῆς ὀργῆς πλέον τότε δι´
[2, 24]	μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν	καὶ	βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν
[2, 24]	ἅλις» ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν	καὶ	βασιλέων αὐτῶν, ἔλαθες γάρ με
[2, 19]	αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον	καὶ	βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν
[2, 8]	~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα βραχύ τι	καὶ	βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´
[2, 12]	εἱστήκει. Τέλος δὲ θροῦν τινα	καὶ	βόμβον αἰσθόμενος ἐκ τῶν κοίλων
[2, 24]	χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι	καὶ	βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν
[2, 19]	τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ εἰπόντος	καὶ	βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν
[2, 25]	μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ πράττειν ὅπῃ	καὶ	βούλοιντο τὰ καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων
[2, 20]	καὶ περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα	καὶ	βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ
[2, 29]	οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ δέ ποτε	καὶ	βραδὺ τῆς ἡλικίας πολλὰ τὸν
[2, 14]	τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι	καὶ	βύθιον στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς
[2, 26]	ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν νεὼν ἔσπευδον,	καὶ	γάρ με καὶ θροῦς τῶν
[2, 21]	σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη ὁ Κνήμων	καὶ	γάρ μοι καὶ ἄλλως ἡ
[2, 29]	ὁ Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος	καὶ	γάρ σε καὶ διά τι
[2, 18]	ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου	(καὶ	γάρ τι καὶ ἡμέρας ἤδη
[2, 19]	Νὴ Δία» εἶπεν ὁ Κνήμων·	καὶ	γὰρ τῶν ὄψεων σφόδρα διεστραμμένως
[2, 18]	τὸν Κνήμωνα θεασάμενος ὁ Θεαγένης,	καὶ	γὰρ φράζων τὰ λεχθέντα πρὸς
[2, 11]	σὺ μὲν καλῶς ποιοῦσα τέθνηκας	καὶ	γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς
[2, 14]	ὡς ἐκεῖνος μὲν ὅ τι	καὶ	γέγονεν οὐκ ἔχοι λέγειν αὐτὸς
[2, 28]	ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς προφητικοῖς	καὶ	γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ
[2, 8]	ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα	καὶ	γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν
[2, 31]	τῆς μητρὸς οἶμαι σύμβολα ταῦτα	καὶ	γνωρίσματα τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ
[2, 4]	ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι	καὶ	γοερὸν ὁ Θεαγένης βρυχώμενος ὢ
[2, 24]	πάλαι γὰρ προφήτης. Ἐγένετό μοι	καὶ	γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως καὶ
[2, 29]	παστάδων ἐπὶ τὸ μνῆμα παρεπέμπετο	καὶ	δᾷδες αἱ τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι
[2, 30]	καὶ δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν τι	καὶ	δαιμόνιον κάλλος, ἣν αὐτὸς μὲν
[2, 33]	τοῖς Καταδούποις μὴ δή τις	καὶ	δαίμονος βασκανία τῆς δευτέρας με
[2, 18]	ὧν ὁ καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες	καὶ	δάκρυα καὶ θρήνους ἀντὶ πάντων
[2, 8]	ἄρα ἦν ἡ εὐδαίμων ἐκείνη	καὶ	δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ τίνα
[2, 1]	τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος ἅψαντος·	καὶ	δεδαπάνηται τὸ ἐξ ἀνθρώπων κάλλος
[2, 30]	βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην	καὶ	δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει μὲν»
[2, 30]	ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν	καὶ	δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν τι καὶ
[2, 6]	καὶ σπουδῆς ἐναπέλιπε τῇ σφαγῇ,	καὶ	δέλτον τινὰ τῶν στέρνων ὑπὸ
[2, 11]	ἡ Χαρίκλεια καὶ ὦ Πυθοῖ	καὶ	Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ δὲ
[2, 17]	καὶ φευκτέον ὡς ἄρκυς τινὰς	καὶ	δεσμωτήριον τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον
[2, 9]	κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ	καὶ	δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα,
[2, 20]	τε πρὸς τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι	καὶ	δὴ καὶ τὴν κόμην εἰς
[2, 8]	τὴν τῶν εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν	καὶ	Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ Χαρικλείας
[2, 9]	φυγῆς τοῦ τε ἄστεος ἐδίωξε	καὶ	δημεύσει τῶν ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης
[2, 11]	ὁ Θεαγένης καὶ ὅπως ποτὲ	καὶ	δι´ ἣν αἰτίαν ἔδρα τὸν
[2, 29]	πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ γάρ σε	καὶ	διά τι χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν
[2, 33]	τῆς δευτέρας με θυγατρὸς στερήσειε,	καὶ	διὰ τοῦ Νείλου κατάρας ἐπὶ
[2, 33]	ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι	καὶ	διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος καὶ
[2, 17]	τῶν ἐναντίων πάλιν ἐλθόντων, ἢ	καὶ	διὰ τῶν σὺν ἡμῖν γεγονότων,
[2, 33]	μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον	καὶ	διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ βαρεῖ
[2, 33]	καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν	καὶ	διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει. Ἀλλ´
[2, 10]	ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα	καὶ	διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ ἦν τὰ
[2, 11]	ἠπάτησαν οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ	καὶ	διαπόντιος ἥκεις ἑτέραν καθ´ ἡμῶν
[2, 30]	ἀλύοντί μοι κατὰ τὴν πόλιν	καὶ	διατιθεμένῳ σχολὴν καί τινα τῶν
[2, 28]	καὶ γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι,	καὶ	διελθόντος ὡς τὰς μὲν ἀρχὰς
[2, 14]	Ἔλεγε καὶ ταῦτα ὁ Θέρμουθις	καὶ	διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων ἀφείλετο, ὡς
[2, 27]	ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα	καὶ	διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον.
[2, 31]	σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις	καὶ	διηγήματι τῶν κατὰ τὴν παῖδα
[2, 9]	Οὕτω μὲν ἡ κακίστη Θίσβη	καὶ	δίκας ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ ταῖς
[2, 16]	φανέν. Τοῦ δὲ εὐφήμησον» εἰπόντος	καὶ	διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου, διότι
[2, 21]	ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς ὄχθαις ἐφάνη	καὶ	δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις
[2, 30]	εἰ δὴ οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα	καὶ	δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης,
[2, 33]	πρός σε τοῦ διηγήματος ἐδεήθην.	Καὶ	δὸς τὴν χάριν, ὦ ´γαθὲ
[2, 12]	καὶ ἀμηχάνως εἶχεν ὅ τι	καὶ	δράσειεν, ὑπὸ μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ
[2, 1]	Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην	καὶ	δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα,
[2, 24]	λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν βίον	καὶ	δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς καὶ
[2, 17]	φύσει τε ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν	καὶ	δύσεριν τὸ ἦθος, πρὸς δὲ
[2, 33]	βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν	καὶ	ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ
[2, 10]	καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα	καὶ	ἐγνώρισα καὶ τήνδε σοι τὴν
[2, 17]	γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν	καὶ	ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως
[2, 27]	ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε	καὶ	ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι
[2, 18]	εἰ καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα	καὶ	ἐδόκει γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ
[2, 10]	καὶ ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα·	καὶ	εἰ μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν
[2, 16]	πῃ φράζεσθαι τὸ ὄναρ καταφαίνεται·	καὶ	εἴγε σοι πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι.
[2, 10]	ἐγώ σε θεῶν τινος ἐνδόντος	καὶ	εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ
[2, 16]	ᾤμην ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν·	καὶ	εἴθε γε ὕπαρ ἦν καὶ
[2, 19]	ὁ Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος	καὶ	εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν
[2, 16]	εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης	καὶ	εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν
[2, 30]	ἐῴκει, οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ	καὶ	εἰς μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην.
[2, 24]	αὐτῶν, ἔλαθες γάρ με μικροῦ	καὶ	εἰς πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων,
[2, 9]	τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην	καὶ	εἰς τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι
[2, 3]	τῆς μὲν φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης	καὶ	εἰς τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς δὲ
[2, 25]	ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη	καὶ	εἰς τὴν Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ
[2, 29]	πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον δὴ	καὶ	εἰς τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ
[2, 25]	ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ	καὶ	εἰς τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος
[2, 29]	ταύτην τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε	καὶ	εἰς ὥραν γάμου καὶ ἐξεδόμην
[2, 35]	τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς	καὶ	εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι
[2, 6]	τέλος εἰς τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται	καὶ	εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν ἀλλ´
[2, 4]	ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα	καὶ	εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ τι καὶ
[2, 15]	ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων	καὶ	ἕκαστος τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι
[2, 8]	ἐκ μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ	καὶ	ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα
[2, 33]	ὑπαντᾷ τέ μοι ἡ παῖς	καὶ	ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς
[2, 31]	ἦ μὴν ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν	καὶ	ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ
[2, 10]	πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ	καὶ	Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος
[2, 23]	σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις τε	καὶ	Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι
[2, 4]	δῆλον μὲν ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη	καὶ	ἐμοὶ δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται
[2, 19]	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη·	καὶ	ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ
[2, 22]	γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος	καὶ	ἔμπορος καὶ πολλαὶ μὲν πόλεις
[2, 11]	ἔστησε τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν	καὶ	ἐν Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν
[2, 11]	ἑτέραν καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν	καὶ	ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ»
[2, 11]	καθάπερ τὸ ἄδυτον τῆς Πυθοῦς	{καὶ	ἐν Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς
[2, 27]	μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες	καὶ	ἐνοικεῖν τε βουλόμενον τῷ τεμένει
[2, 32]	χάριν αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα	καὶ	ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον, εἰς δὲ
[2, 23]	πατέρα με ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι	καὶ	ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ
[2, 30]	ἐμὲ περιουσία σχολῇ γ´ ἂν	καὶ	ἑνὸς εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος.
[2, 29]	Ἦλθε καὶ εἰς ὥραν γάμου	καὶ	ἐξεδόμην τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´
[2, 33]	εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων πάντα τινὰ	καὶ	ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω
[2, 31]	οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν τε	καὶ	ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ
[2, 7]	αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη	καὶ	ἐπαίνων ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν
[2, 34]	Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ	καὶ	ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον
[2, 10]	Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία	καὶ	ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί
[2, 26]	ἔχου τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη	καὶ	ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας
[2, 33]	οὐκ ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν προσῆγε	καὶ	ἐπηγγελλόμην εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι.
[2, 25]	ὃ δέ με πρὸ πάντων	καὶ	ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες
[2, 9]	προκάλυμμα τοῦ φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν	καὶ	ἐπιδεικνύναι τὸν μοιχὸν ἢ ζῶντα
[2, 17]	σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ	καὶ	ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται.
[2, 30]	εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω	καὶ	ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε
[2, 21]	λάσιον καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ	καὶ	ἐσθὴς ἡ ἄλλη πρὸς τὸ
[2, 17]	Καὶ χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου	καὶ	ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε
[2, 33]	νεὼς ἀνηγόμην τὴν ἐπ´ οἴκου.	Καὶ	ἔστι νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα
[2, 33]	γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν βίον	καὶ	ἔστι τὰ μὲν ἄλλα καὶ
[2, 8]	ὥς φησι Κνήμων, ἥτις ποτὲ	καί	ἐστιν. Ἀλλ´ εἰ μή τί
[2, 30]	ἅπαντα δώσειν εἰ πρὸς τούτοις	καὶ	ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ
[2, 29]	ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι	καὶ	ἕτερον πάθος ὁ δαίμων καὶ
[2, 34]	ἐπηγγελλόμην εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι.	~Καὶ	ἔτι περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν
[2, 16]	πρὸς τὴν ἀκοὴν ὁ Θεαγένης	καὶ	εὖ μὲν ποιοῦσα» ἔφη τὰς
[2, 33]	τε ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ	καὶ	εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων πάντα τινὰ
[2, 13]	τοῦ σπηλαίου κατεδύετο, τάχα μὲν	καὶ	εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα
[2, 29]	οἰκίαν« ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι	καὶ	εὐπραξίας αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ
[2, 33]	καὶ ἔστι τὰ μὲν ἄλλα	καὶ	εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν
[2, 9]	~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ	καὶ	ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις τῆς
[2, 7]	ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ ταῦτα περιεῖναι	καὶ	ζῆν σοι τὴν φιλτάτην ἐμοῦ
[2, 4]	καὶ θεηγόρον στόμα σιγὴ κατέχει	καὶ	ζόφος τὴν πυρφόρον καὶ χάος
[2, 4]	συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον εἰ	καὶ	ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε.
[2, 11]	ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν ἡ Θίσβη	καὶ	ἡ δέλτος ἔφραζεν, ὁ δὲ
[2, 34]	ὄρει κατῴκισται. Ἡ δὲ θυσία	καὶ	ἡ θεωρία, τετραετηρίδα ταύτην, ὅτε
[2, 30]	τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς ἔγωγε	καὶ	ἡ κατ´ ἐμὲ περιουσία σχολῇ
[2, 6]	τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο.	Καὶ	ἡ μὲν ἔχω σε, Θεάγενες»
[2, 22]	οἶμαι πρὸς τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον.	Καὶ	ἡ μέν τις ἀπένιζε τὼ
[2, 11]	ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον ὁ Θεαγένης	καὶ	ἡ Χαρίκλεια καὶ ὦ Πυθοῖ
[2, 19]	τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος	καὶ	ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον
[2, 25]	ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον	καὶ	ἤδη καὶ εἰς τὴν Μέμφιν
[2, 33]	ἀστείῳ καὶ χαρίεντι λόγον τε	καὶ	ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ
[2, 18]	καιροῦ δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα	καὶ	ἥκειν παρ´ ἡμᾶς οὗπερ ἂν
[2, 31]	παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην	καὶ	ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ
[2, 18]	τοῦ σπηλαίου (καὶ γάρ τι	καὶ	ἡμέρας ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν τε
[2, 19]	ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης εἴχοντο.	Καὶ	ἦν μὲν ὥρα περὶ βουλυτὸν
[2, 10]	Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο,	καὶ	ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε· Κνήμωνι
[2, 5]	αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο	καὶ	ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ
[2, 34]	Αἰνιᾶνες ἢ τίς ἡ θεωρία	καὶ	ἣν ἄγουσι θυσίαν οἱ μὲν
[2, 5]	δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε	καὶ	ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος
[2, 2]	οὐ παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε	καὶ	θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε
[2, 28]	ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς ὄχθης	καὶ	θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ
[2, 20]	ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει	καὶ	θαμὰ πρὸς τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε
[2, 6]	τὸ πρόσωπόν τε αὐτῶν ἐπέρραινε	καὶ	θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ
[2, 4]	σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο	καὶ	θεηγόρον στόμα σιγὴ κατέχει καὶ
[2, 31]	τὸ παιδίον αὐτόθεν μέγα τι	καὶ	θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω
[2, 23]	αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας	καὶ	θεοί, καὶ ποῦ γῆς οὗτοι
[2, 23]	γῆς οὗτοι δείκνυε· σωτῆρά σε	καὶ	θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ
[2, 31]	ἡμῖν τήμερον ἐπηγγείλατο· σοὶ δὲ	καὶ	θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω
[2, 28]	ἅτε ἐξ ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος	καὶ	θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν θερμὸς
[2, 22]	ἔχων εἰλοῦμαι περὶ τὸν τόπον	καὶ	θρήνοις παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ
[2, 16]	ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος	καὶ	θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Θεαγένης
[2, 18]	καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες καὶ δάκρυα	καὶ	θρήνους ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων
[2, 26]	νεὼν ἔσπευδον, καὶ γάρ με	καὶ	θροῦς τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν
[2, 35]	ὦ Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις	καὶ	θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν
[2, 5]	ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην	καὶ	ἰδὼν τί τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ
[2, 22]	εἰς ἀνδρὸς Δία τὸν ξένιον	καὶ	ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ
[2, 3]	ῥιπῇ κατὰ πάροδον καταφλέξας, μικροῦ	καὶ	ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ τὸ ὑποκείμενον, τῆς
[2, 33]	ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ	καὶ	ἴυγγα κίνησον ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν·
[2, 5]	Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ τῶν ἐσχάτων	καὶ	καθ´ ὃ μέρος αὐτὴν οἶδα
[2, 19]	δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος	καὶ	καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ
[2, 26]	ἀγορῶν καὶ κρηνῶν τὸ ἄστυ	καὶ	Κασταλίαν αὐτήν, ἣν δὴ καὶ
[2, 26]	δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί τι	καὶ	κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ
[2, 8]	ἔμοιγε λάβοι παρὰ τοῦ δήμου	καὶ	κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσειε τὴν ἐμὴν
[2, 28]	μέρη πυρώδους, πάσης τῆς πρότερον	καὶ	κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης
[2, 13]	βέβλησαι δὲ οὐδέπω διότι σε	καὶ	κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα καὶ τέως
[2, 14]	τὸ ὄνομα κατὰ μέρος ἀποτέμνων	καὶ	κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς
[2, 20]	Θέρμουθιν ἡγούμενος, εἰ δέ που	καὶ	κατὰ μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον,
[2, 4]	καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ τι	καὶ	κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς
[2, 29]	καὶ εἰς τὴν σὴν Αἴγυπτον	καὶ	Καταδούπους αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν τῶν
[2, 19]	αὖθις καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη	καὶ	καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ
[2, 34]	ὄχλου παρακαλεῖν τὸν ἱερέα παρεῖναι	καὶ	κατάρχειν τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ
[2, 21]	τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω	καὶ	κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ
[2, 23]	ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω τε	καὶ	κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί
[2, 11]	τῶν ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ σε	καὶ	κειμένην ἔχω δι´ ὑποψίας καὶ
[2, 10]	ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν σῶν	καὶ	κηδείας μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου
[2, 24]	προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει	καὶ	κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε καὶ
[2, 18]	τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ μὴ	καὶ	Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν τῆς πράξεως.
[2, 12]	ἔτι πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης τε	καὶ	Κνήμων, τούτους ἐκείνους εἶναι τοὺς
[2, 26]	τῶν τε δρόμων καὶ ἀγορῶν	καὶ	κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ Κασταλίαν
[2, 20]	πολλὰ μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα	καὶ	κτύπον καὶ ἀνέμου ῥιπὴν καὶ
[2, 35]	γενέτην· οἳ νηὸν προλιπόντες ἐμὸν	καὶ	κῦμα τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου πρὸς
[2, 23]	ὦ πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις	καὶ	κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ δὴ οὖν
[2, 1]	ἕλους τῇ νυκτὶ θαρροῦντες προέκυψαν	καὶ	λαμπρῶς ἤδη τὴν νῆσον ὑπὸ
[2, 19]	οὐκ ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε	καὶ	λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν
[2, 3]	ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες	καὶ	λείψανα καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ
[2, 30]	εἰς κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι	καὶ	λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε
[2, 17]	ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον	καὶ	λῃστρικὸν καὶ δύσεριν τὸ ἦθος,
[2, 31]	ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ	καὶ	λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον
[2, 35]	ἤδη πολλάκις καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο	καὶ	λόγων ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο,
[2, 33]	ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν	καὶ	μάλα γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι
[2, 22]	ἡ δὲ ἐφρόντιζε τῆς εὐνῆς	καὶ	μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα
[2, 14]	ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος,	καὶ	μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος ὃ
[2, 30]	τὴν χροιὰν δὲ ἀκριβῶς μέλας	καί	με ἠσπάζετο καί τι βούλεσθαι
[2, 23]	παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ	καὶ	μέρος τι προέσθαι τοῦ σώματος.
[2, 6]	νυνὶ δαίμων· ταῦτα δὲ ἐξέσται	καὶ	μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ
[2, 16]	καὶ εἴθε γε ὕπαρ ἦν	καὶ	μὴ ὄναρ, ὦ Θεάγενες, τὸ
[2, 30]	τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ	καὶ	μὴ πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν
[2, 5]	ὁ Θεαγένης ἀπατῶν με πολλάκις;	Καὶ	μὴν ἀπατῶ σε καὶ ἀπατῶμαι
[2, 19]	ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα	καὶ	μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι
[2, 16]	αἰτίους, ὥστε εἰκότως ἐπὶ πατέρα	καὶ	μητέρα τὴν ὀμμάτων συζυγίαν ὡς
[2, 23]	οἴνου ὁ Κνήμων, ὅς γε	καὶ	μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν
[2, 6]	ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι	καὶ	μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως
[2, 30]	εἰ τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι	καὶ	μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν δώρων
[2, 34]	γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ	καί	μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις
[2, 32]	Αἰθιόπων εἴ τις ἑώρα ἐπυνθανόμην.	Καί	μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε
[2, 19]	ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ βεβιασμένον	καὶ	μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις
[2, 3]	θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης	καὶ	μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς τὰς
[2, 28]	ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´ ἣν αἰτίαν	καὶ	μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι,
[2, 27]	περὶ τὸν νεὼν τοῦ Πυθίου	καὶ	μουσεῖόν ἐστιν ἀτεχνῶς ἡ πόλις
[2, 24]	κόρης οὐχ ὡς ἐρωμένης μόνον	καὶ	μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν
[2, 21]	προσέτυχον) ὄχθας μὲν Νείλου τάσδε	καὶ	Νεῖλον ἀπολίπωμεν, οὐ γὰρ ἡδὺ
[2, 16]	(ἔλεγε δὲ τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου	καὶ	νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος.
[2, 7]	ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν τῶνδε γεγενημένον	καὶ	νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ δὲ
[2, 16]	ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ ἕτερον,	καὶ	νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ τρίπους
[2, 22]	πολλῶν δὲ ἀνθρώπων ἤθη τε	καὶ	νοῦς εἰς πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν,
[2, 20]	ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν τε	καὶ	νύκτα ἀναμένων, καθ´ ἣν συνέκειτο
[2, 1]	θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ δὲ ἔδυ	καὶ	νύκτα ἐπῆγεν, ἥ τε φλὸξ
[2, 14]	πολεμίων καθῆκεν εἰς τὸ σπήλαιον,	καὶ	νῦν εὑρίσκοι πρός τινων ἀνῃρημένην
[2, 17]	γὰρ ἄπιστον τὸ βουκόλων γένος	καὶ	νῦν πλέον ὅτε τοῦ καταστέλλοντος
[2, 6]	εἰ μή τις ἡμᾶς παίζει	καὶ	νυνὶ δαίμων· ταῦτα δὲ ἐξέσται
[2, 33]	ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε	καὶ	ξένος ἐπ´ αὐτὴν φέρεται καὶ
[2, 7]	ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος	καὶ	ξιφήρης τὴν γυναῖκα, νεκρὰν καὶ
[2, 6]	δὲ ἦν ἀληθῶς ἡ Θίσβη	καὶ	ξίφος τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν
[2, 12]	αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων	καὶ	ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος.
[2, 7]	σοι τὴν φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου.	Καὶ	ὁ Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ
[2, 19]	σκέψις. Ὁ μὲν δὴ Κνήμων	καὶ	ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν
[2, 14]	τοῦ γνῶναι καὶ τὴν αἰτίαν.	Καὶ	ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς
[2, 25]	τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν ἀκοήν,	καὶ	ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν
[2, 20]	ὡς εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε.	~Καὶ	ὁ μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς
[2, 1]	ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι.	Καὶ	ὁ μὲν Θεαγένης παίων τὴν
[2, 16]	ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει.	Καὶ	ὁ μὲν παρῆν αὐτίκα πρὸς
[2, 27]	ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο,	καὶ	ὁ μέν τις ὅπως τοὺς
[2, 35]	τε πρὸς τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα	καὶ	ὁ νεανίας ἤδη τῶν ἱερῶν
[2, 26]	Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ	καὶ	ὁ πατήρ μοι θέσεως ἔχειν
[2, 34]	θεωρία, τετραετηρίδα ταύτην, ὅτε περ	καὶ	ὁ Πυθίων ἀγών, ἔστι δὲ
[2, 11]	ἐβόων, ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο	καὶ	ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ
[2, 12]	τῆς Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν.	~Καὶ	οἱ μὲν ἐν τούτοις ἦσαν·
[2, 35]	ἡ ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ	καὶ	οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα
[2, 17]	ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις	καὶ	οἱ σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου
[2, 16]	Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε αὐτίκα	καί	οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα
[2, 3]	ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας,	καὶ	οἷα δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ
[2, 23]	τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι	καὶ	οἶδα πολλοὺς ὡς θησαυρὸν τῇ
[2, 33]	τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη	καὶ	οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν
[2, 25]	χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε	καὶ	οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν
[2, 23]	μὲν τοῦ ὕδατος ὁ δὲ	καὶ	οἴνου ὁ Κνήμων, ὅς γε
[2, 22]	τὴν πολιορκίαν εἰς ὦτα ἀνήμερα	καὶ	οἷς ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ
[2, 34]	μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς	καὶ	ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν ἥρωα
[2, 24]	περίοδος τρέπει τὰ καθ´ ἡμᾶς	καὶ	ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν οἶκον
[2, 36]	τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ	καὶ	ὄνειροι τὰ πολλὰ τοῖς τέλεσι
[2, 24]	πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ	καὶ	ὄνομα Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν
[2, 33]	ἐμοὶ παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ	καὶ	ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ
[2, 28]	τοὺς ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις	καὶ	ὁπόθεν τὴν θερινὴν ὥραν μόνος
[2, 33]	καὶ ξένος ἐπ´ αὐτὴν φέρεται	καὶ	ὅπου δὴ φαινομένη ναῶν ἢ
[2, 20]	ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην	καὶ	ὅπως ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο
[2, 9]	ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν δὲ αἰτίαν	καὶ	ὅπως καὶ ὅσα τοὺς μεταξὺ
[2, 22]	ἂν ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων	καὶ	ὅπως καὶ πότε τὸν βαρὺν
[2, 11]	εἴποις ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης	καὶ	ὅπως ποτὲ καὶ δι´ ἣν
[2, 16]	συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν	καὶ	ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι σοφίζονται.
[2, 18]	~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι	καὶ	ὁρμήσαντες ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ
[2, 24]	χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον.	Καὶ	ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ
[2, 8]	ἐβουλόμην εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν.	Καὶ	ὃς θαυμάσεις μὲν» ἔφη Θίσβην
[2, 30]	βαρύτιμον εἶναι περὶ τὴν διάπρασιν.	Καὶ	ὃς ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων
[2, 18]	Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον	καὶ	ὅσα εἰκὸς ἦν τῶν βουλευθέντων
[2, 28]	Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος	καὶ	ὅσα περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου
[2, 9]	τὴν δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως	καὶ	ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς,
[2, 20]	ἀποτέμνει τῆς κόμης τὸ περιττότερον	καὶ	ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον
[2, 33]	ἔργοις γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς φύσιν	καὶ	ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ
[2, 16]	Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη καὶ ἀτάσθαλος	καὶ	οὐδὲ τὴν σὴν ἄμαχον καταδείσας
[2, 18]	δὲ βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ τε	καὶ	οὐκ ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι
[2, 17]	εἰς ἡμᾶς τῆς Θίσβης ἕνεκα	καὶ	οὐκ ἂν παυσόμενον εἰ μὴ
[2, 35]	δὲ μελαινόμενος σοβαρόν τε ἅμα	καὶ	οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον θαλάσσης
[2, 13]	δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν	καὶ	οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος ὄψιν·
[2, 13]	εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους.	Καὶ	οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ
[2, 9]	ἐκείνης ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης	καὶ	(οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν
[2, 26]	ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε	καὶ	οὐχ ἥκιστα τῇ φύσει τῆς
[2, 18]	γνωρίζω δέ σε ἄλλοις τε	καὶ	οὐχ ἥκιστα τοῖς νῦν. Ἀλλὰ
[2, 23]	ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ	καὶ	οὐχ οἷον ἄλλον οὐδ´ εἰ
[2, 22]	φέρει, πόθος γὰρ ἐν αὐτῇ	καὶ	πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται
[2, 25]	ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς	καὶ	πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ
[2, 2]	Τοῦ δὲ πρὸς ἄφρονας ταῦτα	καὶ	παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς
[2, 11]	Ἀλλὰ τί ἦν ἄρα, ὃ	καὶ	πάλιν σε κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην
[2, 33]	ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην	καὶ	πάντα γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς
[2, 16]	ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν	καὶ	πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν
[2, 34]	Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος	καὶ	πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος
[2, 27]	πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς	καὶ	παντοίας ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν ξένος
[2, 21]	τις ὡς ἔοικε μετασχηματίζει τύχη	καὶ	πάντως τὰ ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν,
[2, 12]	τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν νῆσον	καὶ	παρὰ τὴν Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην
[2, 6]	ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα	καὶ	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ὡς ὅτι
[2, 14]	τὸ στόμιον ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου	καὶ	παρὰ τὸ σῶμα τῆς κειμένης
[2, 29]	γνώμην τίθεμαι καὶ αὐτός, οὕτω	καὶ	παρὰ τῶν ἐν Καταδούποις ἱερέων
[2, 13]	εἰς τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι	καὶ	παρὰ φίλους ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο
[2, 32]	τῆς Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως	καὶ	παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον ἐπικαλύψας
[2, 8]	τὴν τέχνην ἐξεμίσθου. Καί ποτε	καὶ	παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν
[2, 33]	ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος	καὶ	παρθενεύειν τὸν πάντα βίον διατείνεται
[2, 22]	οἰκίαν, αἳ τὸν ξένον ἴσα	καὶ	πατέρα ἦγον, οὕτως οἶμαι πρὸς
[2, 23]	ἡ διάθεσις ἐπ´ αὐτοῖς ἐνομίσθη,	καὶ	πατέρα με ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι
[2, 25]	εἰκάζω νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον,	καὶ	πατρῴαις ὄψεσι τὸν παίδων φόνον
[2, 28]	πρότερον καὶ κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης	καὶ	παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου
[2, 33]	ἐνταῦθα, ἐντός φημι τοῦ περιβόλου	καὶ	περὶ τὸν νεών· ἱκέτην με
[2, 28]	ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε	καὶ	περὶ τοῦ Νείλου καὶ τίνες
[2, 27]	ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον	καὶ	περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον
[2, 20]	θαμὰ πρὸς τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε	καὶ	περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ
[2, 26]	καὶ Κασταλίαν αὐτήν, ἣν δὴ	καὶ	περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν νεὼν
[2, 12]	ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος	καὶ	περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν εἰς
[2, 18]	ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη	καὶ	πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ δὲ λαβόμενον
[2, 22]	πρὸ πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα	καὶ	πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ τίς
[2, 11]	ὑποψίας καὶ σφόδρα δέδοικα μὴ	καὶ	πλάσμα ἐστὶν ἡ Δημαινέτης τελευτὴ
[2, 32]	μοι πρὸς τὸν ξένον ὥρμησα	καὶ	πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ,
[2, 19]	διεστραμμένως ἔχετε, ἡ δὲ Χαρίκλεια	καὶ	πλέον ἅτε καὶ τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 7]	τε ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα	(καὶ	πλέον ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν τῶνδε
[2, 17]	νῆσος ἥδε, ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος	καὶ	πλέον ἡμῶν οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ
[2, 8]	σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα,	καὶ	πλέον ὅτε τις αὐτὴν Ναυκρατίτης
[2, 14]	Θίσβη» ἔλεγε καὶ τοῦτο πολλάκις	καὶ	πλέον οὐδέν, ἕως τὸ ὄνομα
[2, 34]	Ἀγαμέμνονος. Ἡ δὲ νυνὶ θεωρία	καὶ	πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ
[2, 21]	κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ δὴ πορεύῃ	καὶ	πόθεν, ὦ νεανία; πῶς δὲ
[2, 23]	φύντες ἢ πῶς δεῦρο ἀφιγμένοι	καὶ	ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν.
[2, 30]	ἁπλῶς συμμιγής τις ἦν πάντων	καὶ	ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα.
[2, 31]	κομίζω πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον	καὶ	ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς μηδενί
[2, 4]	καὶ τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια	καὶ	πολεμίας χειρὸς ἔργον ἡ φιλτάτη
[2, 22]	παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος	καὶ	πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν δὲ
[2, 32]	εἶχον ἐν θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος	καὶ	πολλὴν τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν χάριν
[2, 29]	ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη)	καὶ	πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον δὴ
[2, 24]	Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς οὖν μεγάλων	καὶ	πολλῶν τῶν ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων
[2, 22]	πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια	καὶ	πολὺ τὸ εὔνουν τῆς γνώμης
[2, 18]	οὕτω καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε	καὶ	πολυάνθρωπον καὶ ταῖς ὄχθαις τοῦ
[2, 34]	προπάτορα καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ παῖδα	καὶ	Πολυδώρας τῆς ἐκ Πηλέως, ὃς
[2, 17]	τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς πευσόμενον	καὶ	πολυπραγμονήσοντα εἴ τι περὶ τοῦ
[2, 15]	τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ	καὶ	πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ
[2, 1]	φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα	καὶ	πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε τοῦ
[2, 6]	Ἡ δὲ χερσί τε ἅμα	καὶ	ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα
[2, 28]	ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε ὁ Νεῖλος	καὶ	ποταμὸς εἶναι οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ
[2, 8]	τε καὶ τὴν τέχνην ἐξεμίσθου.	Καί	ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην
[2, 22]	ἔφη ὁ Κνήμων καὶ ὅπως	καὶ	πότε τὸν βαρὺν τοῦτον ὑπέστης
[2, 23]	Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ θεοί,	καὶ	ποῦ γῆς οὗτοι δείκνυε· σωτῆρά
[2, 14]	τῶν γονάτων ἐχόμενον τοῦ Θεαγένους	καὶ	ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ
[2, 25]	μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις	καὶ	πράττειν ὅπῃ καὶ βούλοιντο τὰ
[2, 25]	ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων	καὶ	προαγορευθέντων μοι πρὸς τοῦ θείου
[2, 35]	Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι πνέων	καὶ	πρὸς ἐκεῖνον τὸ βλέμμα καὶ
[2, 15]	φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο	καὶ	πρὸς ἡδὺ κῶμα διὰ τὸ
[2, 21]	ἄρα ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν	καὶ	πρὸς μόνην τὴν σκέψιν ὁ
[2, 19]	θῶες ἐλάφυσσον τὰ ἀεὶ τετμημένα	καὶ	πρὸς ὀλίγον τῷ πυρὶ μεμολυσμένα,
[2, 13]	τὴν ὄψιν, ἡ μὲν Χαρίκλεια	καὶ	πρὸς τὰ κοιλότερα τοῦ σπηλαίου
[2, 19]	ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας	καὶ	πρὸς τὰ χαλεπώτερα τοῦ δάσους
[2, 2]	Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης	καὶ	πρὸς τὴν νῆσον ἔσπευδε καὶ
[2, 21]	δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ	καὶ	πρὸς τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι
[2, 9]	ἡ Θίσβη κατὰ τὸ ἄντρον	καὶ	πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ τινος
[2, 25]	τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος ἀστέρος ἐπιβρίσαντος	καὶ	πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων
[2, 18]	νῦν. Ἀλλὰ θῆγε τὸ φρόνημα	καὶ	πρὸς τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν
[2, 3]	τὸ πνέον ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης	καὶ	πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας
[2, 8]	παρειὰν ἐν τοῖς αὐλήμασιν εἶδε	καὶ	πρὸς τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων
[2, 6]	Θεαγένης ἔμπνους ἐκ τῶνδε γενόμενος	καὶ	πρὸς τὸ εὔελπι τὴν γνώμην
[2, 19]	ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν	καὶ	πρὸς τὸ πυκνότερον τῆς ὕλης
[2, 7]	συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας	καὶ	πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς
[2, 12]	ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς	καὶ	πρὸς τὸν τάραχον καὶ τὴν
[2, 14]	~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα ὁ Κνήμων	καὶ	προσελθὼν ἀνέστησέ τε τῶν γονάτων
[2, 3]	μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο	καὶ	προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ
[2, 24]	τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν σοι	καὶ	προσεχῆ τῶν ἑξῆς παρασκευάζων τὴν
[2, 7]	ὡς ἀληθῶς ὅτε τὴν ξένην	καὶ	προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις
[2, 20]	τραπεὶς ὁ Θέρμουθις χάλκεόν τινα	καὶ	πύματον ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι,
[2, 22]	τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην ἔφερε	καὶ	πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη τράπεζαν
[2, 34]	τὸ γένος. Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος	καὶ	πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην
[2, 8]	ποιήτριαν. Τῆς δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης	καὶ	πῶς ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων,
[2, 11]	ἣν αἰτίαν ἔδρα τὸν φόνον;	Καὶ	πῶς ταῦτα ἂν εἰδείην; ἀπεκρίνατο
[2, 18]	εἰκὸς ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες	καὶ	ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες, τό
[2, 24]	κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον εἰς ψευδομένην	καὶ	ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά με παραφέρειν
[2, 30]	παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα τινά σε	καὶ	ῥίζας» ἔφη τῶν Ἰνδικῶν καὶ
[2, 19]	γαστέρα πρὸς τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο	καὶ	ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος
[2, 24]	ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων	καὶ	σατραπῶν καὶ βασιλέων αὐτῶν, ἔλαθες
[2, 21]	ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ	καί	σέ τις ὡς ἔοικε μετασχηματίζει
[2, 21]	ἦν λευκή, τὸ γένειον λάσιον	καὶ	σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ καὶ ἐσθὴς
[2, 24]	καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς	καὶ	σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ
[2, 14]	γεγονὸς ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι	καὶ	σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ στόμιον
[2, 27]	τῷ τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν	καὶ	σιτηρέσιον ἐκ τοῦ δημοσίου παρέχειν
[2, 11]	Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε	καὶ	σκιὰς εὐλαβούμενος; οὐ γὰρ δὴ
[2, 15]	τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει,	καὶ	σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις ἐῴκεσαν
[2, 21]	με φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης	καὶ	σμῆνος κακῶν καὶ τὸν ἐκ
[2, 20]	τὴν κόμην εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι	καὶ	σοβοῦσι τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ
[2, 11]	πάλιν σε κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην	καὶ	σοφιστεύουσαν διὰ τοῦ γράμματος ἡ
[2, 4]	χοὰς ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς	καὶ	σπείσομαι τὸ σοὶ φίλον αἷμα
[2, 23]	τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ ἔπινε,	καὶ	σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις τε
[2, 6]	φόνον ὁ Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ	καὶ	σπουδῆς ἐναπέλιπε τῇ σφαγῇ, καὶ
[2, 13]	πατάξων εἴ τι παράλογον ἐγχειροίη	καὶ	στῆθι» ἔλεγεν οὗτος ἢ βεβλήσῃ·
[2, 23]	Ἐντραγόντες οὖν τῶν τε καρύων	καὶ	σύκων ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων καὶ
[2, 18]	τοῦ δρασμοῦ λαβεῖν αὐτὸν ὑπόνοιαν,	καὶ	συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην, δέος δὲ
[2, 3]	γνώμης τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς τε	καὶ	σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ
[2, 9]	τὰς δίκας. Ἔνθα δὴ νυνὶ	καὶ	σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν δὲ
[2, 25]	θείου δυσχερῶν τὴν γυναῖκα φωράσας	καὶ	συνεὶς ὡς τῶν πεπρωμένων ἐστὶν
[2, 27]	ἐκ τοῦ δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο.	Καὶ	συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν οὐδέν·
[2, 27]	πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων πλάνην,	καὶ	συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν
[2, 17]	σε θεῶν τις ἡμῖν συνῆψε	καὶ	συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε
[2, 24]	ἔφασκε γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν	καὶ	συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς
[2, 11]	καὶ κειμένην ἔχω δι´ ὑποψίας	καὶ	σφόδρα δέδοικα μὴ καὶ πλάσμα
[2, 30]	ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ	καὶ	σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί γε
[2, 13]	τὸν Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο	καὶ	σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν
[2, 23]	ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων ἀλλὰ	καὶ	σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον»
[2, 2]	τὴν οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια	καὶ	σῴζεται· θάρσει. Τοῦ δὲ πρὸς
[2, 18]	τῶν σκηνῶν ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες	καὶ	τὰ εἰωθότα διὰ τὴν ὁσίαν
[2, 7]	ἡττήθη τε τὴν μάχην ἡδέως	καὶ	τὰ ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα
[2, 26]	ὡς ἀληθῶς θεία προσέβαλεν αὐτόθεν	καὶ	τά τε ἄλλα ἡ πόλις
[2, 1]	τοῦ δαίμονος βασκανίας· προσαφῄρηταί με	καὶ	τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ
[2, 29]	τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου	καὶ	τὰ τοιαῦτα διεξιόντος ὁ ἱερεὺς
[2, 31]	λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον	καὶ	ταινία τις ἀπὸ σηρικοῦ νήματος
[2, 31]	καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν	καὶ	ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν δὴ
[2, 18]	ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ πολυάνθρωπον	καὶ	ταῖς ὄχθαις τοῦ Νείλου πρὸς
[2, 3]	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον.	Καὶ	τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας
[2, 5]	αὐτὴν κοινωνίας ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας.	Καὶ	ταῦτα διεξιόντος ἐκ μυχῶν τοῦ
[2, 23]	τὴν εἰς τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι.	~Καὶ	ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς φιάλης
[2, 21]	κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος	καὶ	ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν
[2, 16]	ἑαυτοὺς περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες·	καὶ	ταῦτα ἕως ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου
[2, 2]	ἐσχάτων καὶ ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην.	~Καὶ	ταῦτα λέγοντος καὶ τὸ ξίφος
[2, 9]	ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε.	Καὶ	ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους
[2, 14]	γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε	καὶ	ταῦτα ὁ Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο
[2, 7]	οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς	καὶ	ταῦτα περιεῖναι καὶ ζῆν σοι
[2, 8]	ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην	καὶ	ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος,
[2, 21]	φαιδρύνεταί τις ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος	καὶ	ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με
[2, 29]	ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη λέγεις·	καὶ	ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ
[2, 7]	καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα, νεκρὰν	καὶ	ταύτην, ὑποφεύγων ὁ γενναῖος καὶ
[2, 10]	μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην εἰ	καὶ	τεθνάναι δέοι· βέλτιον γὰρ ὑπὸ
[2, 9]	τὸν μοιχὸν ἢ ζῶντα ἢ	καὶ	τεθνηκότα ἠξίουν ἢ καὶ τοὔνομα
[2, 26]	τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς	καὶ	τελεταῖς ἀνακειμένην ὁριζόμενος, διά τε
[2, 6]	ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον	καὶ	τέλος εἰς τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται
[2, 15]	ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας.	Καὶ	τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν εἰς
[2, 9]	καὶ τοὔνομα φράζειν μόνον ἠνάγκαζον,	καὶ	τέλος τὴν Θίσβην εἰς βασάνους
[2, 14]	πάντα τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος,	καὶ	τέλος ὡς ἐκεῖνος μὲν ὅ
[2, 25]	καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον μηδὲ ἱερὰ	καὶ	τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι, τῶν δὲ
[2, 13]	σε καὶ κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα	καὶ	τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν γνώμην.
[2, 33]	παρθενεύειν τὸν πάντα βίον διατείνεται	καὶ	τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα
[2, 3]	ὄντα πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν	καὶ	τῇ συμφορᾷ βεβαπτισμένον δεδιώς τε
[2, 15]	ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ Θεαγένει	καὶ	τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ Κνήμωνι
[2, 14]	ἂν ἡδέως ὑπὲρ τοῦ γνῶναι	καὶ	τὴν αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων
[2, 22]	Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν δὲ ὥρα	καὶ	τὴν γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς
[2, 33]	λόγου, κατ´ ἐμοῦ κέχρηται πτεροῖς	καὶ	τὴν ἐκ λόγων πολυπειρίαν, ἣν
[2, 11]	οὐ γὰρ δὴ κἀμέ τε	καὶ	τὴν ἐμὴν ὄψιν εἴποις ἂν
[2, 35]	καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι	καὶ	τὴν ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ
[2, 29]	τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς αὗται	καὶ	τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει
[2, 29]	πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς ἐνεγκούσης	καὶ	τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω
[2, 35]	μὴ πρότερον εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ	καὶ	τὴν ζάκορον τῆς Ἀρτέμιδος τῇ
[2, 25]	νεὼν τῆς Ἴσιδος ἧς προεφήτευον	καὶ	τὴν θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις
[2, 20]	τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι καὶ δὴ	καὶ	τὴν κόμην εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι
[2, 29]	καὶ ἕτερον πάθος ὁ δαίμων	καὶ	τὴν μητέρα μοι τῆς παιδὸς
[2, 9]	ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην ἐβόων	καὶ	τὴν μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ φόνου
[2, 2]	καὶ πρὸς τὴν νῆσον ἔσπευδε	καὶ	τὴν οὐ παροῦσαν τῷ νῷ
[2, 8]	Μικρὸν οὖν ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα	καὶ	τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς
[2, 12]	καθεὶς καὶ πρὸς τὸν τάραχον	καὶ	τὴν σπουδὴν αὐτοῦ που περὶ
[2, 6]	ὁ Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος	καὶ	τὴν συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ νοτίδα
[2, 6]	ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ Κνήμων	καὶ	τήν τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ
[2, 18]	Θίσβης εἴς τι κοῖλον ἐνθέντες	καὶ	τὴν τέφραν τὴν ἐκ τῶν
[2, 8]	τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν τε	καὶ	τὴν τέχνην ἐξεμίσθου. Καί ποτε
[2, 12]	δὲ τὸν τοῦ πολέμου θόρυβον	καὶ	τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε
[2, 6]	Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος	καὶ	τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα πρότερον,
[2, 35]	ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη πρός με	καὶ	τὴν Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ μὴ
[2, 16]	αὐχμηρὸς καὶ τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος	καὶ	τὴν χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ
[2, 10]	ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα	καὶ	τήνδε σοι τὴν δέλτον διὰ
[2, 1]	τοῦ σώματος. Ὢ τῆς ὠμότητος	καὶ	τῆς ἀρρήτου τοῦ δαίμονος βασκανίας·
[2, 9]	τῆς τε εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς	καὶ	τῆς ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς τοῦ
[2, 23]	παραθεμένους τὸ δῶρον· εἰ δὲ	καὶ	τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ
[2, 25]	ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν	καὶ	τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν
[2, 6]	ὑπερβάλλον εἰς ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις	καὶ	τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον
[2, 9]	καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα τὰ δὲ	καὶ	τῆς Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν
[2, 22]	μέν τις ἀπένιζε τὼ πόδε	καὶ	τῆς κόνεως ἠλευθέρου τὰ ὑπὸ
[2, 8]	ἀνισταμένην τό τε ὄμμα πιμπράμενον	καὶ	τῆς οἰκείας ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´
[2, 34]	συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον	καὶ	τῆς πρώτης τῶν Μυρμιδόνων διὰ
[2, 20]	τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας	καὶ	τῆς φυλλάδος ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο
[2, 30]	ἀκριβῶς μέλας καί με ἠσπάζετο	καί	τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν
[2, 2]	τε τὴν εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες	καί	τι καὶ ἀνέμου πρὸς ἐναντίον
[2, 26]	λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν	καί	τι καὶ κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην,
[2, 2]	Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο	καὶ	τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ Θεάγενες;
[2, 13]	Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ παρ´ ἐλπίδα	καί	τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν
[2, 1]	μὲν Θεαγένης παίων τὴν κεφαλὴν	καὶ	τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν
[2, 8]	ἐκείνη καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων	καὶ	τίνα τρόπον τὴν ἄγνωστον ὡς
[2, 30]	τὴν πόλιν καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν	καί	τινα τῶν παρ´ Ἕλλησι σπανίων
[2, 28]	ποτε καὶ περὶ τοῦ Νείλου	καὶ	τίνες μὲν αὐτῷ πηγαί, τίς
[2, 31]	ὡς ἀνέγνων πόθεν τέ ἐστι	καὶ	τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν τε
[2, 22]	ἀλύοντα καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο.	Καὶ	τίς ἦν ἡ πλάνη, ὦ
[2, 27]	παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων ἐκθειάζεται	καὶ	τίς ὁ περὶ ἑκάστου λόγος
[2, 16]	ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν κόμην αὐχμηρὸς	καὶ	τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ τὴν
[2, 14]	βαθύ τι καὶ βύθιον στενάξας	καὶ	τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν,
[2, 11]	εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω	καὶ	τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς
[2, 25]	γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν ἀκμαῖον	καὶ	τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν
[2, 13]	ἄγριόν τε καὶ τραχὺ περισκοπῶν	καὶ	τὸ κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς
[2, 19]	ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς βαθείας	καὶ	τὸ λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο
[2, 4]	κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς	καὶ	τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ θεηγόρον
[2, 16]	τε προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε	καὶ	τὸ μέρος ὃ κατὰ τὸ
[2, 15]	Οὕτως ἄρα ποτὲ σώματος πάθει	καὶ	τὸ νοερὸν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν
[2, 6]	καὶ τήν τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι	καὶ	τὸ ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ τὴν
[2, 2]	φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα λέγοντος	καὶ	τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ Κνήμων
[2, 16]	παρῆν αὐτίκα πρὸς τὴν κλῆσιν	καὶ	τὸ πάθος ὑπερήλγει καθάπερ καὶ
[2, 31]	ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως	καὶ	τὸ παιδίον αὐτόθεν μέγα τι
[2, 14]	τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν	καὶ	τὸ παρὸν κατὰ ζήτησιν ἥκοι
[2, 3]	ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων ἐξάψαντες	καὶ	τὸ στόμιον ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου
[2, 3]	τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται Χαρίκλεια»	καὶ	τό τε λαμπάδιον εἰς τὴν
[2, 13]	ἡ θέα μᾶλλον ἢ παρώξυνε	καὶ	τό τε ξίφος ἐπανετείνετο ὡς
[2, 30]	ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης	καὶ	τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς
[2, 35]	καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ βλέμμα	καὶ	τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν
[2, 6]	ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως ἄρα	καὶ	τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς ἀλγεινὸν
[2, 35]	ζάκορον τῆς Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ	καὶ	τοῖς ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον.
[2, 20]	ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε μετὰ τοῦτον	καὶ	τοῖς περὶ τὸν Θεαγένην ἐλύττα.
[2, 8]	τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο	καὶ	τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν τε
[2, 21]	τινα ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν τάχα	καὶ	τοῖσδε τοῖς καλάμοις κατὰ τὸν
[2, 21]	ὁ πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν	καὶ	τὸν ἐκ τούτων βόμβον ἄπειρον
[2, 34]	πρὸς τοῖς ἄλλοις οἷς καταλέγει	καὶ	τὸν ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον
[2, 35]	θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν	καὶ	τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι καὶ
[2, 17]	εἰ καθ´ ἕν ποτε συλλεγέντες	καὶ	τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες
[2, 25]	οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι	καὶ	τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς
[2, 1]	τοὺς δὲ ἀμφὶ τὸν Θεαγένην	καὶ	τὸν Κνήμωνα, ἕως μὲν ἥλιος
[2, 20]	τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα	καὶ	τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ πῄ
[2, 13]	μᾶλλον ἢ τοῦ τρόπου γενόμενος	καὶ	τὸν Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο
[2, 14]	ἐμπόρων ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη μανικῶς,	καὶ	τὸν μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων
[2, 22]	ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν ὁ πρεσβύτης·	καὶ	τὸν μὲν τοῦ οἴκου δεσπότην
[2, 19]	δὲ Χαρίκλεια καὶ πλέον ἅτε	καὶ	τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ
[2, 16]	τοῖς σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης	καὶ	τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς ἐξεῖλε
[2, 14]	Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος ἀποστάζον	καὶ	τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον θερμὸν
[2, 31]	ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν	καὶ	τὸν σὸν τρόπον ἐκ πολλῶν
[2, 29]	χειροποιήτου πυρὸς τοῖς θαλάμοις ἐμπεσόντος,	καὶ	τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο
[2, 15]	ἐπὶ τοῦτον ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια,	καὶ	τὸν ὕπνον ἐπὶ πολὺ μὲν
[2, 23]	ἄν» ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε	καὶ	τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν
[2, 16]	~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου	καὶ	τοσοῦτον ὅσον τὰ ἄκρα τῶν
[2, 34]	ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν	καὶ	τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ μέγεθος ὡς
[2, 16]	προελθεῖν εἰς τὸν τῇδε βίον	καὶ	τοῦδε τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς
[2, 9]	ἢ καὶ τεθνηκότα ἠξίουν ἢ	καὶ	τοὔνομα φράζειν μόνον ἠνάγκαζον, καὶ
[2, 9]	κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες	καὶ	τοὺς δεινοτάτους τῶν ῥητόρων πρὸς
[2, 19]	δ´ οὖν ὅμως εἰς πτωχοὺς	καὶ	τοὺς διὰ τροφὴν ἀγύρτας ἑαυτοὺς
[2, 22]	Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς	καὶ	τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι
[2, 24]	τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ ἄρα	καὶ	τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος.
[2, 4]	Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο	καὶ	τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια καὶ
[2, 16]	ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη	καὶ	τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´
[2, 31]	ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν γὰρ	καὶ	τοῦτο παράγγελμα τῶν γυμνῶν παρ´
[2, 19]	Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι.	Καὶ	τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν καὶ
[2, 14]	τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη» ἔλεγε	καὶ	τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον οὐδέν,
[2, 22]	θεούς· οὐ γὰρ δή με	καὶ	τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ οὕτω
[2, 3]	καὶ οἷα δὴ λεπτοῖς καλάμοις	καὶ	τούτοις ἑλείοις διαπλόκους τῇ ῥιπῇ
[2, 11]	κεῖται σῶμα νεκρὸν ὡς ἀληθῶς	καὶ	τούτου γε ἕνεκα θάρσει παντοίως,
[2, 23]	καλοῖς τε καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ	καὶ	τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ
[2, 13]	ἀμφὶ τὸν Θεαγένην ἄγριόν τε	καὶ	τραχὺ περισκοπῶν καὶ τὸ κρυπτόμενον
[2, 19]	ποιῶν ἅπαξ μὲν καὶ αὖθις	καὶ	τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν
[2, 5]	ὄψις» ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω	καὶ	τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ
[2, 31]	διαθέσθαι τὰ κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος.	Καὶ	τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ
[2, 3]	τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας	καὶ	τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν
[2, 3]	εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε	καὶ	τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν
[2, 35]	δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο	καὶ	τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν εἶναι
[2, 33]	διάγειν, μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ	καὶ	τῶν ἐγχωρίων σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα
[2, 16]	καὶ τὸ πάθος ὑπερήλγει καθάπερ	καὶ	τῶν ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ δὲ
[2, 15]	δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος	καὶ	τῶν παρουσῶν συμφορῶν τὸ ἄπορον
[2, 15]	τῶν παρουσῶν συμφορῶν τὸ ἄπορον	καὶ	τῶν προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον ἐζόφου
[2, 13]	αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε οὐδὲν	καὶ	τῶν φιλίων εἰς τὴν παρελθοῦσαν
[2, 30]	λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε	καὶ	ὑάκινθοι αἱ μὲν οἷα λήϊον
[2, 10]	τῶν τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς	καὶ	ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται
[2, 13]	ὄψιν· ὁ δὲ Κνήμων ἠρέμα	καὶ	ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν τὸν Θέρμουθιν
[2, 36]	ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως, οὕτω	καὶ	ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν
[2, 10]	Ἐξελοῦ δή με χειρῶν λῃστρικῶν	καὶ	ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ
[2, 17]	δύσεριν τὸ ἦθος, πρὸς δὲ	καὶ	ὑποψίας τι φέροντα εἰς ἡμᾶς
[2, 16]	ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν	καὶ	φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν δὲ καθ´
[2, 17]	ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν	καὶ	φευκτέον ὡς ἄρκυς τινὰς καὶ
[2, 34]	Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι τῷ Πηλεῖ	καὶ	Φθίαν τὸ περὶ τὸν κόλπον
[2, 8]	τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ Θεαγένους ἢ	καὶ	φιληθεῖσαν, ὥς φησι Κνήμων, ἥτις
[2, 10]	Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου βαρυτέραν ζωὴν	καὶ	φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν
[2, 10]	διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι	καὶ	φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν φράσασα.
[2, 20]	καὶ κτύπον καὶ ἀνέμου ῥιπὴν	καὶ	φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν ἡγούμενος, εἰ
[2, 23]	καὶ ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς ὠδῖνες	καὶ	φύσις ἡ διάθεσις ἐπ´ αὐτοῖς
[2, 17]	τόπων τε γὰρ τῶν τῇδε	καὶ	φωνῶν ἔμπειρος καὶ ἄλλως ἡμεῖς
[2, 20]	ἐντυγχάνων, πρός τε τὴν νύκτα	καὶ	χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν τῶν ἄλλων
[2, 4]	κατέχει καὶ ζόφος τὴν πυρφόρον	καὶ	χάος τὴν ἐκ τῶν ἀνακτόρων
[2, 33]	ἐκδώσειν καὶ μάλα γε ἀστείῳ	καὶ	χαρίεντι λόγον τε καὶ ἦθος
[2, 23]	εἰσί σοι τῷ ὄντι Θεαγένης	καὶ	Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε,
[2, 23]	γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει	καὶ	Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς τε καὶ
[2, 5]	ὥς με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ	καὶ	Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας
[2, 18]	Εὖ λέγειν ἔδοξε τῷ Κνήμωνι	καὶ	Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην
[2, 16]	ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν οὕτως ἔσται	καὶ	χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,
[2, 17]	ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν οὐδέν.	Καὶ	χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου καὶ
[2, 16]	τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ	καὶ	ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι.
[2, 11]	ὁ Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια	καὶ	ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες
[2, 28]	μεσημβρίαν πᾶν νέφος ἐλαυνόντων τε	καὶ	ὠθούντων ἕως ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην
[2, 32]	τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον	καὶ	ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν ὑστεραίαν
[2, 23]	ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν	καὶ	ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ πόθεν,
[2, 30]	ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ	καὶ	ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει, οὕτως
[2, 23]	πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει,	καὶ	ὥρα σοι τὸ δρᾶμα καθάπερ
[2, 22]	τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου τε πυρίνου	καὶ	ὡραίων παντοίων βρίθουσαν. Ὃ δὴ
[2, 26]	Ἄριστα» ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων	καὶ	ὡς ἄν τις ἐπιπνοίας ὡς
[2, 30]	μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ δώρῳ	καὶ	ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον
[2, 36]	ἄλλο τι τὸ λόγιον ἔσπα	καὶ	ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως, οὕτω
[2, 25]	ὡς τῶν πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις	καὶ	ὡς ὁ τότε εἰληχὼς δαίμων
[2, 22]	ἥν〉 ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος	{καὶ}	ὡς πάντα δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται,
[2, 33]	περὶ αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο	καὶ	ὡς πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν
[2, 32]	προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς	καὶ	ὥσπερ οἱ βαρεῖάν τινα πληγὴν
[2, 21]	πολλάκις ἄνω καὶ κάτω παραθέων	καὶ	ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων τινῶν
[2, 24]	μὲν ἀλήτης πρότερον δὲ οὔ·	πάλαι	γὰρ προφήτης. Ἐγένετό μοι καὶ
[2, 34]	τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις ὄντα	πάλαι	δι´ ὄχλου παρακαλεῖν τὸν ἱερέα
[2, 34]	περὶ τὸν κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι	πάλαι	διατεινόμενος, τοὺς δὲ ἄλλους δι´
[2, 29]	ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων	πάλαι	ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ
[2, 22]	κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος καὶ	πολλαὶ	μὲν πόλεις πολλῶν δὲ ἀνθρώπων
[2, 11]	καθειμένην ἢ πότε, σφόδρα διαπορῶν	ἐκπέπληγμαι.	Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω
[2, 29]	λέγεις· καὶ ταύτῃ τὴν γνώμην	τίθεμαι	καὶ αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ
[2, 16]	καὶ ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς	πεποίημαι.	Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο
[2, 33]	ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι	δεδύνημαι,	ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς,
[2, 10]	ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ δὲ	τετιμώρημαι	τὴν σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην.
[2, 22]	ἴσα καὶ πατέρα ἦγον, οὕτως	οἶμαι	πρὸς τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον. Καὶ
[2, 31]	τὴν παῖδα κατάστικτος, τῆς μητρὸς	οἶμαι	σύμβολα ταῦτα καὶ γνωρίσματα τῇ
[2, 22]	θρήνοις παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ	οἶμαί	τις ὄρνις ὄφεως αὐτῇ τὴν
[2, 23]	δ´ ὃς εὐχαριστία, ξενίων δὲ	οἶμαι	τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι
[2, 9]	δὴ νυνὶ καὶ σὺν ὑμῖν	ἐξετάζομαι,	τὴν δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως
[2, 23]	ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς	εὐαγγελίζομαι.	Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ θεοί,
[2, 10]	καὶ ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα μὲν	εὐαγγελίζομαί	σοι τὴν Δημαινέτης τελευτὴν δι´
[2, 25]	ὡς εἰς Θήβας τὰς μεγάλας	ἀνακομίζομαι	ποιησάμενος, ὡς ἂν θάτερον τῶν
[2, 30]	ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν.	Βούλομαι»	ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ
[2, 29]	ἦν δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ	βούλομαι.	Μάνθανε« εἶπεν ὁ Χαρικλῆς τοὺς
[2, 30]	ὦ φίλος, ἣν δέ σε	βούλομαι	παρενθήκην γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον
[2, 28]	εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς	πυνθάνομαι	τῶν παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων χιόνος
[2, 25]	θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις.	Αἰσχύνομαι	λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται δὴ
[2, 4]	ἀπείρατος. Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα	προσφθέγξομαι	λοιπόν; Ἦ ἄρα τὸ πάντων
[2, 26]	νῦν δὲ ἔχου τῶν ἑξῆς.	Ἕξομαι»	ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν
[2, 23]	μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν	ἡγήσομαι	εἰ τούτους ὁπόθεν εἰσὶν ἢ
[2, 23]	σωτῆρά σε καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον	ἡγήσομαι.	Μισθὸς δέ μοι τίς ἔσται;
[2, 24]	Μανθάνοις ἄν» ἔφη ὁ πρεσβύτης·	διηγήσομαι	δέ σοι τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών,
[2, 10]	ὅπως, εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα	διηγήσομαι.	Ἔπειτα φράζω κατὰ τήνδε με
[2, 31]	ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω	διαλεχθήσομαι,	χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον ἐπηγγείλατο·
[2, 1]	περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ μὴν ἔτι	σωθήσομαι	σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ τῷ
[2, 4]	ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ	σπείσομαι	τὸ σοὶ φίλον αἷμα τοὐμόν·
[2, 32]	αὐτὸς οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως	ἀκούσομαι.	Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ
[2, 33]	Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν	ἐπικαλοῦμαι	καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος
[2, 22]	γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων	εἰλοῦμαι	περὶ τὸν τόπον καὶ θρήνοις
[2, 31]	ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν	ἠξίωμαι)	καὶ ἄλλως καὶ τὸ παιδίον
[2, 34]	πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς	ἀνεπτέρωμαι	πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ
[2, 30]	δώρῳ καὶ ὡς ἂν αὐτὸς	ὑφηγήσωμαι.	Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ
[2, 5]	Καὶ μὴν ἀπατῶ σε καὶ	ἀπατῶμαι	τὸ μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων
[2, 16]	ὅσον τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων	ἐπιλεᾶναι,	τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ
[2, 10]	ὑπὸ σὲ γενοίμην εἰ καὶ	τεθνάναι	δέοι· βέλτιον γὰρ ὑπὸ χειρῶν
[2, 24]	ἣν ἐμοὶ σοφία προέφηνε μὲν	διαδρᾶναι	δὲ οὐκ ἔδωκε, τοὺς γὰρ
[2, 19]	ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ	διαδρᾶναι	προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ προϊόντες ἐνέτυχον
[2, 33]	φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν	εἰδέναι.	Βουλομένῳ δέ σοι τὸ πρᾶγμα
[2, 18]	δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας	ἰέναι.	~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης
[2, 18]	δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα	ξυνιέναι	ξιφήρη καὶ πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ
[2, 6]	ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων	ἐπιέναι.	Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα
[2, 13]	πρώτην, εἰ δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου	μετιέναι	τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας
[2, 16]	εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν πατέρα σοι	τεθνηκέναι	νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο δὲ ὧδε
[2, 25]	οὐ γὰρ ἦν ἐντυχόντα μὴ	ἡλωκέναι,	οὕτως ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον
[2, 30]	ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον	ἀγλαϊζόμεναι	σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι αἱ
[2, 30]	μέγεθος εἰς κύκλον τε ἀκριβῶς	ἀπαρτιζόμεναι	καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί
[2, 30]	ἣν αὐτὸς μὲν ἑπτὰ ἔτη	γεγονέναι	ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ καὶ ὥρᾳ
[2, 19]	κατέχεσθαι ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν,	διεφθορέναι	οἱ τὴν γαστέρα πρὸς τῆς
[2, 22]	γὰρ δή με καὶ τοῦτο	ὑπερβῆναι	πείσει, μὴ οὕτω ποτὲ πάθος
[2, 10]	τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν,	ἀφαιρεθῆναί	με πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´
[2, 23]	πολλάκις γε δι´ ὄχλου γινόμενον	μυηθῆναι	τὴν ἀφήγησιν ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην.
[2, 8]	γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς	ἀναπεμφθῆναι;	πῶς δὲ καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς
[2, 31]	δέ τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς,	ἐκπεμφθῆναι	πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην
[2, 16]	ἔφη θατέρῳ με τῶν ὀφθαλμῶν	ἐλαττωθῆναι	ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν· ὡς
[2, 17]	δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας λιμῷ	διαφθαρῆναι	δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν
[2, 17]	οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ	διαφθαρῆναι	μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ
[2, 11]	τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ	εἶναι	γνωρίζω καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ
[2, 14]	τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε	εἶναι	Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ βύθιον
[2, 26]	θροῦς τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν	εἶναι	κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ
[2, 8]	μὲν» ἔφη Θίσβην δ´ οὖν	εἶναι	Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν
[2, 13]	καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον	εἶναι	μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν
[2, 28]	τε ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς	εἶναι	οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς
[2, 30]	Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον	εἶναι	περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ ὃς
[2, 13]	ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος	εἶναι	πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε
[2, 34]	πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ	εἶναι	σεμνύνεται ὁ τῆς θεωρίας ἐξάρχων·
[2, 27]	πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων	εἶναι	τὰ πάντα ἱκέτευον· ὁ δὲ
[2, 7]	ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην	εἶναι	τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ
[2, 19]	λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον	εἶναι	τὴν κώμην ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις
[2, 10]	φράζω κατὰ τήνδε με νυνὶ	εἶναι	τὴν νῆσον δεκάτην ἤδη ταύτην
[2, 26]	παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ	εἶναί	τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν
[2, 20]	τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος	εἶναι	τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ ἄλλα
[2, 34]	ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα	εἶναι	τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν Θέτιν
[2, 34]	Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους	εἶναι	τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν
[2, 10]	λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς καὶ ὑπασπιστὴς	εἶναι	τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας
[2, 35]	καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν	εἶναι	τοῦ τὴν θυσίαν τῷ θεῷ
[2, 12]	τε καὶ Κνήμων, τούτους ἐκείνους	εἶναι	τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε
[2, 31]	παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν ἀκουστὴς	εἶναι	χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ
[2, 7]	περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ ταῦτα	περιεῖναι	καὶ ζῆν σοι τὴν φιλτάτην
[2, 21]	πρὸς τὴν κώμην ὁδὸς σπουδάζεται	ἀναμεῖναί	τινας ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων
[2, 4]	τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις	συνεῖναι	μετὰ γοῦν θάνατον εἰ καὶ
[2, 17]	ἔμπειρος καὶ ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι	συνεῖναι	τὸ δέον, πλείονι κλύδωνι κακῶν
[2, 23]	γε καὶ τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα	παρεῖναι	ἡμῖν συνέβαινεν, ὃν πολλάκις γε
[2, 34]	δι´ ὄχλου παρακαλεῖν τὸν ἱερέα	παρεῖναι	καὶ κατάρχειν τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ
[2, 35]	τήμερον, εἰ μὴ πρότερον εἶδες,	συμπαρεῖναι	γὰρ καὶ τὴν ζάκορον τῆς
[2, 16]	καὶ εἴγε σοι πατέρες εἰσὶν	ἀπόκριναι.	Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε
[2, 9]	ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ οὐκ εἶχε	παραδιδόναι,	προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης ἔτι τῆς
[2, 22]	καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων	ἐπαμῦναι	δὲ οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι περὶ
[2, 9]	τοῦ φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν καὶ	ἐπιδεικνύναι	τὸν μοιχὸν ἢ ζῶντα ἢ
[2, 25]	μοι σύντροφον ἱερωσύνην ἔγνων μὴ	καταισχῦναι	καὶ ἀντέσχον μηδὲ ἱερὰ καὶ
[2, 14]	δ´ ἂν ἡδέως ὑπὲρ τοῦ	γνῶναι	καὶ τὴν αἰτίαν. Καὶ ὁ
[2, 32]	πληγὴν εἰληφότες ὅτι δή μοι	γνῶναι	μὴ ἐξεγένετο τὰ κατὰ τὴν
[2, 30]	ἣν δέ σε βούλομαι παρενθήκην	γνῶναι	τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον
[2, 4]	ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα,	πρόσφθεγξαι	τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον
[2, 10]	δή με χειρῶν λῃστρικῶν καὶ	ὑπόδεξαι	τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ εἰ
[2, 22]	μνήμην τὴν εἰς τὸ θεῖον	ἐκπλῆξαι.	~Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς
[2, 22]	ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ	παῖ,	κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος καὶ
[2, 26]	ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ	παῖ;	Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα δὲ τίς;
[2, 24]	τὸ φλεγμαῖνον· συμφορᾶς γάρ, ὦ	παῖ,	τὸ μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ
[2, 29]	καὶ δᾷδες αἱ τὸ γαμήλιον	ἐκλάμψασαι	φῶς αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον
[2, 13]	στῆθι» ἔλεγεν οὗτος ἢ βεβλήσῃ·	βέβλησαι	δὲ οὐδέπω διότι σε καὶ
[2, 7]	ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα σοι σαυτὸν	ὑπομνῆσαι	τῆς ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς
[2, 25]	ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν ἐκαρτέρησε	σιωπῆσαι	τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ δὲ
[2, 11]	με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν	ἐπιστῆσαι	τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ
[2, 33]	οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν	πεῖσαι	δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον τοῖς
[2, 33]	πεῖσον ἢ λόγοις ἢ ἔργοις	γνωρίσαι	τὴν ἑαυτῆς φύσιν καὶ ὅτι
[2, 31]	οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι,	χρηματίσαι	γὰρ ἡμῖν τήμερον ἐπηγγείλατο· σοὶ
[2, 22]	ἤδη γάμου ὡραία θεραπαινίδες τε	ὅσαι	κατὰ τὴν οἰκίαν, αἳ τὸν
[2, 16]	ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι.	Παῦσαι»	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ
[2, 30]	αἱ μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν	χλοάζουσαι	ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης
[2, 25]	μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν	βεβηλῶσαι,	τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ,
[2, 32]	ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ	ἐξελήλαται,	πρὸ ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ
[2, 22]	καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ	περιποτᾶται	τὴν πολιορκίαν εἰς ὦτα ἀνήμερα
[2, 28]	ποταμὸς εἶναι οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ	κατεξανίσταται	τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας τὴν
[2, 13]	τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας	ἐφίσταται	τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην ἄγριόν
[2, 35]	τοῦ ἱερέως ἐκ τῶν ἀδύτων	ἀναφθέγγεται	ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν χάριν
[2, 21]	ἡ πρὸς τὴν κώμην ὁδὸς	σπουδάζεται	ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ τῶν
[2, 27]	ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων	ἐκθειάζεται	καὶ τίς ὁ περὶ ἑκάστου
[2, 34]	ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν ἥρωα	διαγωνίζεται,	τὴν Θέτιν ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ
[2, 22]	γὰρ ἐν αὐτῇ καὶ πάθος	ἀνταγωνίζεται,	τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν
[2, 2]	οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια καὶ	σῴζεται·	θάρσει. Τοῦ δὲ πρὸς ἄφρονας
[2, 16]	ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι τὸ ὄναρ	καταφαίνεται·	καὶ εἴγε σοι πατέρες εἰσὶν
[2, 25]	ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ διῄτησε.	~Γίνεται	δὲ περὶ ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον
[2, 25]	πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται·	γίνεται	δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα πολλάκις,
[2, 33]	καὶ παρθενεύειν τὸν πάντα βίον	διατείνεται	καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν
[2, 33]	τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον,	ἐπανατείνεται	ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς
[2, 34]	τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι	σεμνύνεται	ὁ τῆς θεωρίας ἐξάρχων· συνέτυχον
[2, 21]	μετημφίασε. Τοῦ δὲ Κνήμωνος εἰ	φαιδρύνεταί	τις ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ
[2, 28]	ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν,	αὔξεται	δὲ κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν
[2, 2]	θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως	αὐτερέται	τὸν πλοῦν ἀνύοντες, ὁ γὰρ
[2, 33]	τε καὶ ξένος ἐπ´ αὐτὴν	φέρεται	καὶ ὅπου δὴ φαινομένη ναῶν
[2, 25]	ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´	εἰρήσεται·	γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα
[2, 33]	ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς	εἰρήσεται.	Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν εἰς τὸ
[2, 10]	καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ λῃστάρχου	θρύπτεται	κἀμὲ κατακλείσας ἔχει μηδὲ ὅσον
[2, 28]	Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ	ἀνέχεται	ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ
[2, 1]	φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες.	Οἴχεται	Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην ὁ
[2, 31]	θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ	ἄρχεται	λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς,
[2, 1]	νυμφικῶν τοῦ δαίμονος ἅψαντος· καὶ	δεδαπάνηται	τὸ ἐξ ἀνθρώπων κάλλος ὥστε
[2, 4]	πολεμίας χειρὸς ἔργον ἡ φιλτάτη	γεγένηται,	δῆλον μὲν ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη
[2, 29]	πεύσῃ δὲ ὅταν σοι βουλομένῳ	γίνηται.	Οὐκοῦν ὥρα σοι λέγειν« ἦν
[2, 9]	τὸ ἄντρον καὶ πρὸς τίνων	ἀνῄρηται,	θεοῦ τινος ἂν ἴσως δεήσει
[2, 3]	ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν·	ἀνῄρηται	Χαρίκλεια» καὶ τό τε λαμπάδιον
[2, 1]	τῆς ἀρρήτου τοῦ δαίμονος βασκανίας·	προσαφῄρηταί	με καὶ τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν·
[2, 33]	τὸ τοῦ λόγου, κατ´ ἐμοῦ	κέχρηται	πτεροῖς καὶ τὴν ἐκ λόγων
[2, 3]	τε μή τι κακὸν ἑαυτὸν	ἐργάσηται,	τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς
[2, 22]	{καὶ} ὡς πάντα δεύτερα αὐτῆς	ποιεῖται,	θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον
[2, 4]	καὶ ἐμοὶ δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα·	κεῖται	δ´ οὖν ὅμως ἡ δυστυχής,
[2, 11]	τοῦ δράματος. Ἀλλ´ ἡ μὲν	κεῖται	σῶμα νεκρὸν ὡς ἀληθῶς καὶ
[2, 4]	πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο ἀνήρπασται·	κεῖται	Χαρίκλεια καὶ πολεμίας χειρὸς ἔργον
[2, 29]	τὴν μητέρα μοι τῆς παιδὸς	ἀφαιρεῖται	μὴ τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ
[2, 26]	καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς	ἀπαιωρεῖται	προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος.
[2, 16]	καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι	σοφίζονται.	Βαρὺ μὲν» ἔφη καὶ τοῦτο»
[2, 34]	σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ	βούλονται	ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν
[2, 36]	ὄνειροι τὰ πολλὰ τοῖς τέλεσι	κρίνονται,	καὶ ἄλλως οἱ Δελφοὶ πρὸς
[2, 6]	καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος ἀθρόον	καταφέρονται	καὶ εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν
[2, 28]	καθ´ ἣν τῆς πρόσω φορᾶς	ἀνακόπτονται	δι´ ὑπερβολὴν τοῦ περὶ τὰ
[2, 22]	τοῦ οἴκου δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν,	ὑποδέχονται	δὲ αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ τε
[2, 35]	τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον	ἐξάψονται	λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων.
[2, 22]	τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα,	περαιοῦνται	πρὸς τὴν κώμην εἴς τε
[2, 24]	θηρίων» ἔφη τῶν χαλεπωτάτων, οἳ	καλοῦνται	μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι λῃσταὶ
[2, 22]	κώμην εἴς τε τὴν καταγωγὴν	ἀφικνοῦνται	οὗ κατέλυεν ὁ πρεσβύτης· καὶ
[2, 17]	καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ ὄνομα	περιλέλειπται.	Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας
[2, 4]	ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο	ἀνήρπασται·	κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας χειρὸς
[2, 23]	ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ μοι τίς	ἔσται;	ἔφη. Τὸ μὲν παρὸν» ἦ
[2, 16]	ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν οὕτως	ἔσται	καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ
[2, 6]	καὶ νυνὶ δαίμων· ταῦτα δὲ	ἐξέσται	καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο
[2, 4]	αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον.	Ἔξεσται	πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν
[2, 24]	καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι	λῃσταὶ	δέ εἰσι τὸν βίον καὶ
[2, 34]	ὑπὸ τῇ Οἴτῃ τῷ ὄρει	κατῴκισται.	Ἡ δὲ θυσία καὶ ἡ
[2, 29]	αἱ τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς	αὗται	καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον.
[2, 33]	οὖσα λυπεῖ με λύπην ἀνίατον·	ἀπηγόρευται	γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ παρθενεύειν
[2, 24]	Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη	πεπόρευται.	Τοῦ δὲ ὁποίαν πάλιν ἐρομένου
[2, 11]	τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς ἀετὸν	ἐκτετόρευται.	Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν» φησὶν
[2, 34]	Αἰγυπτίου ποίησις τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην	ἐνδείκνυται,	ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ
[2, 1]	ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς ὄψις	ἀμαυροῦται	δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν ἀκτίνων
[2, 24]	κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης τήνδε	κεκλήρωται	τὴν κώμην· τοῦτον δὴ ὁ
[2, 18]	πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ δὲ λαβόμενον	ἐγκαταλεῖψαι	διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς
[2, 31]	ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν	διεκλάμψαι,	δείσας μὴ φωτισθείη τὰ κατ´
[2, 10]	κἀμὲ κατακλείσας ἔχει μηδὲ ὅσον	προκύψαι	τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς μὲν
[2, 33]	ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ	παιδὶ	ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα γε
[2, 33]	πάντα βίον διατείνεται καὶ τῇ	Ἀρτέμιδι	ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις τὰ
[2, 24]	μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ καὶ	ἀσπίδι	πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν ἀφαίρεσιν
[2, 13]	ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην,	εἰ	δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς
[2, 10]	τὴν σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην.	Εἰ	δὲ ἔχει σέ τις ἀμετάβλητος
[2, 23]	τῇ ψυχῇ παραθεμένους τὸ δῶρον·	εἰ	δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν,
[2, 20]	καὶ φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν ἡγούμενος,	εἰ	δέ που καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 11]	ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις,	εἰ	δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ
[2, 30]	Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα·	εἰ	δὴ οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ
[2, 18]	οὗπερ ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ,	εἰ	δοκεῖ, κώμην τινὰ πλησίον, εἴ
[2, 10]	ἂν ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´	εἰ	δοκεῖ, τὴν δέλτον ἣν πρὸς
[2, 17]	διὰ τῶν σὺν ἡμῖν γεγονότων,	εἰ	καθ´ ἕν ποτε συλλεγέντες καὶ
[2, 28]	ἂν ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς	εἰ	καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι
[2, 4]	ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον	εἰ	καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ
[2, 30]	εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´	εἰ	καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε,
[2, 10]	βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην	εἰ	καὶ τεθνάναι δέοι· βέλτιον γὰρ
[2, 17]	ἂν παυσόμενον εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν,	εἰ	καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ
[2, 10]	ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ	εἰ	μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς
[2, 17]	ἕνεκα καὶ οὐκ ἂν παυσόμενον	εἰ	μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ λάβοιτο.
[2, 18]	οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς,	εἰ	μὴ καὶ Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν
[2, 35]	με καὶ τὴν Χαρίκλειαν τήμερον,	εἰ	μὴ πρότερον εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ
[2, 21]	ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν,	εἰ	μή σέ τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ.
[2, 21]	τοῖς καλάμοις κατὰ τὸν μῦθον	εἰ	μὴ σοὶ προσέτυχον) ὄχθας μὲν
[2, 8]	ἥτις ποτὲ καί ἐστιν. Ἀλλ´	εἰ	μή τί με δακνομένην ἔρωτι
[2, 6]	τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα πρότερον,	εἰ	μή τις ἡμᾶς παίζει καὶ
[2, 32]	δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου δυσμῶν	εἰ	μὴ τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο
[2, 30]	ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα δώσειν	εἰ	πρὸς τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον
[2, 29]	ἔφη τὸ πρᾶγμα ὡς γέγονεν	εἰ	πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν σοι
[2, 23]	καὶ οὐχ οἷον ἄλλον οὐδ´	εἰ	τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν
[2, 30]	αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην	εἰ	τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ
[2, 23]	ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι	εἰ	τούτους ὁπόθεν εἰσὶν ἢ ἐκ
[2, 21]	σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ δὲ Κνήμωνος	εἰ	φαιδρύνεταί τις ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος
[2, 5]	τὸ μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων	εἰ	Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην
[2, 10]	σοῦ γενομένην, τὸ δὲ ὅπως,	εἴ	με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα
[2, 24]	καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν πρᾶξιν,	εἴ	πῃ ἄρα καὶ τοὺς παῖδάς
[2, 18]	εἰ δοκεῖ, κώμην τινὰ πλησίον,	εἴ	πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν
[2, 8]	ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην	εἴ	πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ ὃς
[2, 9]	δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα,	εἴ	πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι
[2, 20]	ἅμα καὶ τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν	εἴ	πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς
[2, 12]	λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους τε	εἴ	πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν
[2, 33]	τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην	εἴ	τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι
[2, 4]	τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον	εἴ	τι καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς.
[2, 13]	τε ξίφος ἐπανετείνετο ὡς πατάξων	εἴ	τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι»
[2, 23]	ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε	εἴ	τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος
[2, 17]	πρόφασιν ὡς πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα	εἴ	τι περὶ τοῦ Θυάμιδος ἔχοι
[2, 21]	ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ	εἴ	τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν,
[2, 32]	σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων	εἴ	τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί
[2, 5]	ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος	εἶ	περὶ γῆν ἔτι φερομένη, τὸ
[2, 19]	τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ	ἀεὶ	τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ
[2, 14]	ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν	ἀεὶ	τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο
[2, 30]	μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν,	ἄγει	με παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι
[2, 24]	ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις	ἄγει	σὺν ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ.
[2, 34]	λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις οἷς	καταλέγει	καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ
[2, 23]	ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν	ἐπείγει,	καὶ ὥρα σοι τὸ δρᾶμα
[2, 16]	τὴν κλῆσιν καὶ τὸ πάθος	ὑπερήλγει	καθάπερ καὶ τῶν ἐνυπνίων συναισθανόμενος,
[2, 28]	θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ	γεωργεῖ	τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν τέ
[2, 23]	τι προέσθαι τοῦ σώματος. Οὐδὲν	δεῖ	μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν
[2, 11]	ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ	δεῖ	τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ
[2, 6]	ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ	ἔδει	ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ
[2, 29]	καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον.	Ἐπετραγῴδει	τούτῳ τῷ δράματι καὶ ἕτερον
[2, 12]	ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν	δέει	τε τῶν παρόντων φόβων καὶ
[2, 15]	ἑαυτὸν εἰς γῆν ὁ Κνήμων,	ὀκλάζει	δὲ ἐπὶ πέτραν ὁ Θεαγένης,
[2, 33]	ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις τὰ πολλὰ	σχολάζει	καὶ ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ
[2, 6]	πρότερον, εἰ μή τις ἡμᾶς	παίζει	καὶ νυνὶ δαίμων· ταῦτα δὲ
[2, 21]	καί σέ τις ὡς ἔοικε	μετασχηματίζει	τύχη καὶ πάντως τὰ ἡμέτερα
[2, 26]	τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη καὶ	ἐπανῄει	πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν
[2, 15]	ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον	ἐπεισῄει,	καὶ σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις
[2, 30]	ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´	ἀγχιβαθεῖ	σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ
[2, 15]	ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα ποτὲ σώματος	πάθει	καὶ τὸ νοερὸν τῆς ψυχῆς
[2, 3]	Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς τῷ	πάθει	καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ βεβαπτισμένον
[2, 21]	ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς	ἀντιπαρέθει	πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ
[2, 20]	αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ	ἀνίει	τῆς γνώμης τὸ εἰς αὐτὸν
[2, 24]	ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς	οἴει	τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν σοι
[2, 25]	τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην	ἐκεῖ	παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα.
[2, 5]	τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς	εἱστήκει.	~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ
[2, 12]	κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς	εἱστήκει.	Τέλος δὲ θροῦν τινα καὶ
[2, 33]	τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν	οἰκεῖ	σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα, ἐντός
[2, 34]	ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς δὲ ἑτέροις	δοκεῖ	διότι περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ
[2, 5]	ἐστὶν ἡ φωνή; σῴζεσθαί μοι	δοκεῖ,	Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ τῶν ἐσχάτων
[2, 31]	γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά μοι	δοκεῖ	κἂν ἐκεῖθεν διεκλάμψαι, δείσας μὴ
[2, 18]	ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ, εἰ	δοκεῖ,	κώμην τινὰ πλησίον, εἴ πῃ
[2, 18]	τὸ μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον	δοκεῖ	οὕτω συντίθεσθαι τοῦ μή τινα
[2, 10]	ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ	δοκεῖ,	τὴν δέλτον ἣν πρὸς τοῖς
[2, 18]	καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ	ἐδόκει	γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ τὸ
[2, 13]	ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος.	~Ἐδόκει	δὴ αὐτῷ βέλτιον εἶναι μὴ
[2, 20]	μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον, φεύγειν	ἐδόκει	καὶ θαμὰ πρὸς τὰ κατόπιν
[2, 10]	τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν.	Ἐδόκει	ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ
[2, 33]	θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ	ἀσκεῖ	τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ
[2, 3]	ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο καὶ	προσεπεφύκει	πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων
[2, 20]	τε τὴν νύκτα καὶ χαλεπαίνειν	ἐῴκει	μακροτέραν τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς
[2, 30]	δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν	ἐῴκει,	οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ
[2, 24]	καὶ σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι.	Ἐγκαλεῖ	δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς»
[2, 16]	ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην	ἐκάλει.	Καὶ ὁ μὲν παρῆν αὐτίκα
[2, 12]	εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην	ἐκάλει,	μέχρι τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς
[2, 24]	ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ	ἕλει	χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα
[2, 26]	ἐν μέσῳ πλάνην ὦ νεανία,	συντελεῖ	γὰρ οὐδὲν εἰς τὴν παρὰ
[2, 34]	τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι τῷ	Πηλεῖ	καὶ Φθίαν τὸ περὶ τὸν
[2, 24]	ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ ὃς	βασιλεῖ,	ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει
[2, 24]	ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ	βασιλεῖ	τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς
[2, 23]	ὡς χαίρει μύθοις καὶ κωμῳδίας	φιλεῖ·	κἀμὲ δὴ οὖν τὰ νῦν
[2, 5]	ἄντρου καταλιπὼν ἡ φωνή μοι	βάλλει	τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη
[2, 4]	δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ	κάλλει	καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν ὁ
[2, 34]	συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´	Ἀχιλλεῖ	πάντοθεν περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν
[2, 34]	τῆς ἐκ Πηλέως, ὃς καὶ	Ἀχιλλεῖ	συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον
[2, 21]	εἰ μή σέ τι προὐργιαίτερον	ἀπασχολεῖ.	Ξενιῶ δέ σε οὐκ ἐν
[2, 10]	ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς ὃ	βούλει·	μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην εἰ
[2, 10]	σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ εἰ μὲν	βούλει,	σῷζε μαθὼν ὡς ἃ μὲν
[2, 28]	Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς Λιβύης	λαμβάνει,	καθ´ ὃ μέρος τὸ κλίμα
[2, 34]	αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον	λαμβάνει	πρὸς τοῖς ἄλλοις οἷς καταλέγει
[2, 15]	εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ	Θεαγένει	καὶ τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ
[2, 23]	αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι	Θεαγένει	καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς τε
[2, 21]	Χέμμιν τὴν κώμην οὗ τῷ	Θεαγένει	συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ
[2, 6]	αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε τῷ	Θεαγένει	τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ ἡ
[2, 27]	καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον τῷ	τεμένει	τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ σιτηρέσιον
[2, 3]	ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε ὀκλάσας	ἐθρήνει.	Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς
[2, 24]	σὺν ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ.	Χαλεπαίνει	δὲ τὴν ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς
[2, 16]	σφόδρα δέδοικα μὴ εἰς σὲ	τείνει	τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ
[2, 24]	χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει καὶ	κινεῖ	μηχανήν· ἐπέρρωσά τε καὶ αὐτὸς
[2, 15]	τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος	κλίνει	μὲν ἑαυτὸν εἰς γῆν ὁ
[2, 22]	τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν μὲν	ὀκνεῖ	φεύγειν δὲ οὐ φέρει, πόθος
[2, 20]	ἡμέραν ἄσμενος εἶδε πρῶτα μὲν	ἀποτέμνει	τῆς κόμης τὸ περιττότερον καὶ
[2, 25]	ὡς ὁ τότε εἰληχὼς δαίμων	οἱονεὶ	προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν μὲν
[2, 2]	ὑπὸ τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον.	Ἀνέπνει	πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 4]	τὸ σοὶ φίλον αἷμα τοὐμόν·	ἕξει	δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε
[2, 20]	ὅπως ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο	ἐνενόει,	ἐπιθέσθαι τε μετὰ τοῦτον καὶ
[2, 7]	ταύτην εἶναι τὴν κειμένην ἡγούμενος.	Ἐπεὶ	δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν τις
[2, 26]	εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες.	Ἐπεὶ	δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί τι
[2, 26]	νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν ἀνέθεον.	Ἐπεὶ	δὲ ἐπέστην ὀμφή με ὡς
[2, 35]	κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης.	Ἐπεὶ	δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο
[2, 35]	πρὸς τὴν θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς.	Ἐπεὶ	δὲ ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς
[2, 19]	μὲν ὥρα περὶ βουλυτὸν ἤδη·	ἐπεὶ	δὲ λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ
[2, 16]	νοερὸν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο.	~Ἐπεὶ	δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ
[2, 3]	ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος.	Ἐπεὶ	δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ
[2, 19]	καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος.	Ἐπεὶ	δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ
[2, 31]	μὲν οὖν πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν,	ἐπεὶ	δὲ τοῦ χρόνου προϊόντος ἡ
[2, 24]	ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος	τρέπει	τὰ καθ´ ἡμᾶς καὶ ὄμμα
[2, 20]	πρὸς τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ	περιεσκόπει	τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ βουλόμενος
[2, 33]	Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις οὖσα	λυπεῖ	με λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ
[2, 33]	καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ	βαρεῖ	διάγειν, μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ
[2, 21]	τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´ ἐν	μέρει	τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη
[2, 22]	μὲν ὀκνεῖ φεύγειν δὲ οὐ	φέρει,	πόθος γὰρ ἐν αὐτῇ καὶ
[2, 30]	ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους ἔμφασιν	φέρει	προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν
[2, 14]	ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς	ἀνῄρει	μὲν ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας
[2, 12]	ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν	ἀνῄρει	τὴν Θίσβην. Παρὰ δὴ ταύτην
[2, 3]	κακὸν ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ ξίφος	ὑφαιρεῖ	λάθρα τῆς θήκης ὑπὸ τὴν
[2, 23]	εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς	χαίρει	μύθοις καὶ κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ
[2, 24]	αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν	ἐγείρει	καὶ κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε
[2, 34]	περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ τῷ	ὄρει	κατῴκισται. Ἡ δὲ θυσία καὶ
[2, 27]	ὀλίγος δὲ ὁ τοιοῦτος βίος	συρρεῖ	περὶ τὸν νεὼν τοῦ Πυθίου
[2, 28]	θερινὴν ὥραν μόνος τῶν πάντων	πλημμυρεῖ	πεῦσίν τις ἐμοὶ προσῆγε τῶν
[2, 25]	οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο, ἀλλ´	ἐφέσει	μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν,
[2, 23]	τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ	δεήσει	σοί τε τῆς ἀκροάσεως ἐμοί
[2, 9]	ἀνῄρηται, θεοῦ τινος ἂν ἴσως	δεήσει	φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ, τὴν
[2, 20]	εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα	βουλήσει	πρὸς οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου
[2, 22]	δή με καὶ τοῦτο ὑπερβῆναι	πείσει,	μὴ οὕτω ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν
[2, 16]	ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν ὀφθαλμόν·	θάρσει	Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν ἀκοὴν
[2, 11]	ἀληθῶς καὶ τούτου γε ἕνεκα	θάρσει	παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς δὲ
[2, 4]	ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια,	θάρσει·	πιστὸν ἔχεις τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ
[2, 2]	θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια καὶ σῴζεται·	θάρσει.	Τοῦ δὲ πρὸς ἄφρονας ταῦτα
[2, 9]	τοῦ τε ἄστεος ἐδίωξε καὶ	δημεύσει	τῶν ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν
[2, 17]	ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν,	φύσει	τε ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν καὶ
[2, 26]	ἔδοξε καὶ οὐχ ἥκιστα τῇ	φύσει	τῆς περιοχῆς· οἷον γὰρ φρούριον
[2, 19]	ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς ἐν τῇ	βρώσει	τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ
[2, 16]	τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν	ἐπεζήτει.	Ὡς δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ
[2, 17]	μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις	πλεονεκτεῖ·	ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν
[2, 34]	Ἡ δὲ νυνὶ θεωρία καὶ	πλεονεκτεῖ	τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι
[2, 15]	δὲ ἐπὶ πέτραν ὁ Θεαγένης,	ῥίπτει	δὲ ἐπὶ τοῦτον ἑαυτὴν ἡ
[2, 24]	βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ	σατραπεύει	τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ
[2, 34]	Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν	ἀναγορεύει	φήσαντος, ἡ γὰρ Ὁμήρου τοῦ
[2, 34]	ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν	ἐγγράφει	τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα
[2, 33]	ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν	ἐπιστρέφει.	Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις οὖσα
[2, 11]	ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ	ξίφει	τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν
[2, 10]	τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας	ἔχει	μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν
[2, 10]	πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ δὲ	ἔχει	σέ τις ἀμετάβλητος ὀργή, κέχρησο
[2, 2]	σπήλαιον, ὡς καθῆκεν αὐτός, ὡς	ἔχει	φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν
[2, 23]	θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα εἰπὼν	ἀπέχει	τῆς φιάλης ἄκρατον τὸ ὕδωρ,
[2, 4]	ἐκεῖνο καὶ θεηγόρον στόμα σιγὴ	κατέχει	καὶ ζόφος τὴν πυρφόρον καὶ
[2, 35]	ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος	ὄψει»	ἔφη πρός με καὶ τὴν
[2, 30]	ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ	ὄψει	μὲν» εἶπεν, ὅπως δὲ μὴ
[2, 26]	Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´ ἐρισθενέων.	Τέτλαθι,	σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο
[2, 13]	εἴ τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ	στῆθι»	ἔλεγεν οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι
[2, 12]	ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν	αὐτόθι	τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ
[2, 33]	σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα, ἐντός	φημι	τοῦ περιβόλου καὶ περὶ τὸν
[2, 9]	πατρὸς ὑπονοίας τε καὶ αἰτίας,	ἀπαιτήσαιμι	δὲ τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς
[2, 9]	καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν	λύσαιμι	μὲν τὰς κατὰ τοῦ πατρὸς
[2, 9]	εἴ πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν	ἀνεύροιμι	τὴν Θίσβην καὶ εἰς τὰς
[2, 30]	ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ	ἐπόμνυμί	γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν
[2, 31]	καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς	μηδενί	τε φράζειν ἐπαπειλήσας τὰ συνεκτεθέντα
[2, 25]	οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν	οὐδενὶ	φράσας πρόφασιν δὲ ὡς εἰς
[2, 21]	Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ	Ἕλληνι	ἔοικας ἀνδρὶ καί σέ τις
[2, 10]	λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ	Ἕλληνι	καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν
[2, 5]	ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν	ταυτηνὶ	τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα
[2, 24]	ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ	τίνι	χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον.
[2, 17]	ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι τὸ δέον,	πλείονι	κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν
[2, 6]	μή τις ἡμᾶς παίζει καὶ	νυνὶ	δαίμων· ταῦτα δὲ ἐξέσται καὶ
[2, 33]	ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ Καλάσιρις.	~Νυνὶ	δὲ ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ
[2, 10]	Ἔπειτα φράζω κατὰ τήνδε με	νυνὶ	εἶναι τὴν νῆσον δεκάτην ἤδη
[2, 34]	Ὀρέστου τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ δὲ	νυνὶ	θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας,
[2, 9]	ἐπιβουλῶν τὰς δίκας. Ἔνθα δὴ	νυνὶ	καὶ σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν
[2, 9]	Θίσβη καὶ δίκας ὑπ´ ὄψεσι	νυνὶ	ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν
[2, 17]	νωθέστεροι συνεῖναι τὸ δέον, πλείονι	κλύδωνι	κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας
[2, 23]	καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε	Ἀπόλλωνι	Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ
[2, 18]	ἥμερον. Εὖ λέγειν ἔδοξε τῷ	Κνήμωνι	καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω
[2, 15]	καὶ τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ	Κνήμωνι	πάντων ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς
[2, 10]	καὶ ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε·	Κνήμωνι	τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία καὶ
[2, 24]	δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς καὶ	σήραγξι	τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ
[2, 33]	ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ	οἱ	ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων
[2, 27]	μέν τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους	οἱ	Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ
[2, 34]	δὲ ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες	οἱ	Αἰνιᾶνες ἢ τίς ἡ θεωρία
[2, 32]	ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ	οἱ	βαρεῖάν τινα πληγὴν εἰληφότες ὅτι
[2, 7]	ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν.	~Οἱ	δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες
[2, 19]	Ἐπεὶ δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις	(οἱ	δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ πρὸς
[2, 14]	τῆς Θίσβης ἐπὶ τὸ σπήλαιον.	Οἱ	δὲ τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ
[2, 13]	τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων.	Οἱ	δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν
[2, 36]	τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ ἄλλως	οἱ	Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι
[2, 11]	Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ μὲν ἠπάτησαν	οἱ	ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ καὶ διαπόντιος
[2, 23]	μοι τοῦτο οὐκ εἰς μακρὰν	οἱ	θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον
[2, 9]	ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν	οἱ	κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες
[2, 34]	θεωρία καὶ ἣν ἄγουσι θυσίαν	οἱ	μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς ἐστι
[2, 12]	Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ	οἱ	μὲν ἐν τούτοις ἦσαν· ὁ
[2, 35]	ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ	οἱ	μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες,
[2, 16]	φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν	οἱ	ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη
[2, 25]	πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν	οἱ	παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ ἄρρητός
[2, 4]	ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς	οἱ	πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς
[2, 17]	τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ	οἱ	σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ
[2, 19]	ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι	οἱ	τὴν γαστέρα πρὸς τῆς ἀδηφαγίας
[2, 16]	δὲ ἀνέκραγέ τε αὐτίκα καί	οἱ	τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν
[2, 20]	τὴν Θίσβην καὶ ὅπως ἄν	οἵ	ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε
[2, 24]	ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν χαλεπωτάτων,	οἳ	καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι
[2, 35]	Δελφοί, τόν τε θεᾶς γενέτην·	οἳ	νηὸν προλιπόντες ἐμὸν καὶ κῦμα
[2, 8]	μὲν ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε	λάβοι	παρὰ τοῦ δήμου καὶ κατὰ
[2, 1]	τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα,	φόβοι,	κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται
[2, 16]	εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ διότι τοῦτο	λέγοι	πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν» ἔφη
[2, 30]	ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι	σμάραγδοί	τε καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν
[2, 6]	ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων	ἄναυδοι	μὲν ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ
[2, 10]	σὲ γενοίμην εἰ καὶ τεθνάναι	δέοι·	βέλτιον γὰρ ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι
[2, 5]	Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ	θεοί»	ἔφη οὐ Χαρικλείας ἐστὶν ἡ
[2, 23]	εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ	θεοί,	καὶ ποῦ γῆς οὗτοι δείκνυε·
[2, 23]	τοῦτο οὐκ εἰς μακρὰν οἱ	θεοὶ	προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον ἂν
[2, 23]	ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ γάρ μου	θεοὶ	τούτους ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον αἱ
[2, 33]	ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ οἱ	ἀγαθοὶ	καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων πάντα
[2, 20]	Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε	ἐπέλθοι,	βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν·
[2, 30]	πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ	ὑάκινθοι	αἱ μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν
[2, 11]	καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ ὦ	Πυθοῖ	καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ
[2, 27]	τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους οἱ	Αἰγύπτιοι	σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ δὲ
[2, 5]	τί τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες	τεράστιοι;	Θίσβης ἡ ὄψις» ὑπέβη τε
[2, 14]	καὶ τὸ παρὸν κατὰ ζήτησιν	ἥκοι	τῆς Θίσβης ἐπὶ τὸ σπήλαιον.
[2, 14]	εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν	εὑρίσκοι	πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ
[2, 19]	λιμοῦ τῆς γαστρός. Οἷον οὖν	λύκοι	τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ
[2, 34]	σύμπαντες, ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν	Θετταλοί,	τὸ ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ γένους
[2, 18]	κατασκοπῆς, εἰ μὴ καὶ Κνήμων	ἐθέλοι	κοινωνεῖν τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ
[2, 29]	γάμου καὶ ἐξεδόμην τῶν μνηστευομένων,	πολλοὶ	δ´ ἦσαν, τῷ παρ´ ἐμοὶ
[2, 20]	ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι.	Βουκόλοι	γὰρ ἄλλα τε πρὸς τὸ
[2, 24]	οἳ καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ	βουκόλοι	λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν βίον
[2, 34]	τῇ προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ καί	μοι	ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν,
[2, 5]	τοῦ ἄντρου καταλιπὼν ἡ φωνή	μοι	βάλλει τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ»
[2, 32]	τινα πληγὴν εἰληφότες ὅτι δή	μοι	γνῶναι μὴ ἐξεγένετο τὰ κατὰ
[2, 5]	Χαρικλείας ἐστὶν ἡ φωνή; σῴζεσθαί	μοι	δοκεῖ, Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ τῶν
[2, 31]	ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά	μοι	δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν διεκλάμψαι, δείσας
[2, 33]	τὸ δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ τέ	μοι	ἡ παῖς καὶ ἔλεγε μὲν
[2, 31]	προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ ἦν	μοι	θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ
[2, 26]	γάρ πῃ καὶ ὁ πατήρ	μοι	θέσεως ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν
[2, 21]	ἔφη ὁ Κνήμων καὶ γάρ	μοι	καὶ ἄλλως ἡ πρὸς τὴν
[2, 24]	οὔ· πάλαι γὰρ προφήτης. Ἐγένετό	μοι	καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως
[2, 29]	τὴν οἰκίαν« ἀπεκρίνατο ἣ δή	μοι	καὶ εὐπραξίας αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ
[2, 30]	αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί	μοι	κατὰ τὴν πόλιν καὶ διατιθεμένῳ
[2, 25]	πολλάκις, ἐνίκα τὴν διὰ βίου	μοι	μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ τε
[2, 16]	ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν ὅ	μοι	πέπονθας; ἢ τίς ἡ περί
[2, 31]	θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω	μοι	περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ ἐπαγωγὸν
[2, 24]	πῃ ἄρα καὶ τοὺς παῖδάς	μοι	περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[2, 25]	παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ ἄρρητός	μοι	πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία ξιφήρεις
[2, 16]	σὴν ἄμαχον καταδείσας ῥώμην κειμένῃ	μοι	πρὸς τοῖς σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε
[2, 32]	νεὼν τῆς Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό	μοι	πρὸς τὸν ξένον ὥρμησα καὶ
[2, 25]	δὴ τῶν ἐσομένων καὶ προαγορευθέντων	μοι	πρὸς τοῦ θείου δυσχερῶν τὴν
[2, 25]	ὑπῆλθε, τὴν μὲν ἐκ παίδων	μοι	σύντροφον ἱερωσύνην ἔγνων μὴ καταισχῦναι
[2, 29]	ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´ αἰσίοις ἔσεσθαί	μοι	ταύτην τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε
[2, 30]	Ἕλλησι σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ	μοι	τῆς λίαν ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ
[2, 29]	ὁ δαίμων καὶ τὴν μητέρα	μοι	τῆς παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς
[2, 32]	εἴ τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί	μοί	τις ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον
[2, 23]	θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ	μοι	τίς ἔσται; ἔφη. Τὸ μὲν
[2, 23]	τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ	μοι	τοῦτο οὐκ εἰς μακρὰν οἱ
[2, 23]	Ἀλλὰ σὺ δὴ πόθεν, εἰπέ	μοι,	τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη
[2, 6]	σε, Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς	μοι,	Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον καὶ τέλος
[2, 30]	δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ	μοι	ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει
[2, 17]	ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ	κἀμοὶ	τῶν συμφορῶν ὁ δαίμων ἐπήντλησεν.
[2, 16]	ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος,	ἐμοὶ	γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι τὸ
[2, 23]	Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες	ἐμοὶ	γεγονότες· τύχῃ γάρ μου θεοὶ
[2, 29]	ὁ ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος	ἐμοὶ	γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς
[2, 4]	ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ ὄφελος	ἐμοὶ	γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι
[2, 29]	γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην.	Ἐμοὶ	γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ
[2, 33]	πολλὰ σχολάζει καὶ ἀσκεῖ τοξείαν.	Ἐμοὶ	δέ ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος
[2, 35]	τοῖς ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον.	Ἐμοὶ	δὲ ἡ παῖς, ὦ Κνήμων,
[2, 30]	μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν	ἐμοὶ	δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν
[2, 4]	μὲν ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ	ἐμοὶ	δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´
[2, 19]	τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ	ἐμοὶ	δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους
[2, 29]	πολλοὶ δ´ ἦσαν, τῷ παρ´	ἐμοὶ	κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα
[2, 33]	νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν	ἐμοὶ	παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ
[2, 27]	ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς ἐπ´	ἐμοὶ	παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας,
[2, 24]	τῶν ἑξῆς παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν.	Ἐμοὶ	πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ
[2, 28]	τῶν πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν τις	ἐμοὶ	προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ
[2, 24]	τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν	ἐμοὶ	σοφία προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ
[2, 23]	δεήσει σοί τε τῆς ἀκροάσεως	ἐμοί	τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν
[2, 1]	βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός,	οἴμοι,	γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι
[2, 4]	τι καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς.	Οἴμοι,	σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο
[2, 4]	τὴν ἐκ τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν·	ὀφθαλμοὶ	δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ
[2, 36]	δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο,	χρησμοὶ	γὰρ καὶ ὄνειροι τὰ πολλὰ
[2, 19]	καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες	ἐπιμαρτυράμενοι	τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς ἐβούλετο
[2, 9]	τὴν κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν	ἀναβιβασάμενοι,	ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν
[2, 19]	τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ	πιστωσάμενοι	τὰ δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν
[2, 23]	τίνων φύντες ἢ πῶς δεῦρο	ἀφιγμένοι	καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης
[2, 36]	οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν	ἐπτοημένοι	μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα
[2, 23]	πῶς δεῦρο ἀφιγμένοι καὶ ποίαις	κεχρημένοι	τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο
[2, 17]	ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον	ἐκκείμενοι.	Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον τὸ
[2, 6]	Κνήμων καὶ τήν τε δέλτον	ἐπικομιζόμενοι	καὶ τὸ ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ
[2, 27]	καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ	χαριζόμενοι	δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ
[2, 6]	δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ ξίφος	ἀνελόμενοι	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ
[2, 17]	κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε	ἀφελόμενοι	ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις
[2, 12]	τε εἴ πῄ τινες ἔτι	σμυχόμενοι	περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς εἶχε
[2, 17]	τὸ δέον, πλείονι κλύδωνι κακῶν	βεβυθισμένοι.	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ὁ Κνήμων
[2, 17]	χρήματα· τότε οὐκ ἂν φθάνοιμεν	παραπολλύμενοι	ἢ ταῖς ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων
[2, 6]	ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ	ἡνωμένοι	καὶ μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς.
[2, 24]	φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ ἕλει	χρώμενοι.	Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν;
[2, 6]	ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν. Ὣς δὴ	κἀκεῖνοι	παρ´ ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως
[2, 23]	καὶ πατέρα με ἀπὸ ταύτης	ἐκεῖνοι	καὶ ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ
[2, 1]	τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι,	κίνδυνοι,	φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια,
[2, 21]	ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ	ποῖ	δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν, ὦ
[2, 24]	τῶν χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται μὲν	ἄνθρωποι	καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι
[2, 17]	φωνῶν ἔμπειρος καὶ ἄλλως ἡμεῖς	νωθέστεροι	συνεῖναι τὸ δέον, πλείονι κλύδωνι
[2, 20]	γὰρ ἄλλα τε πρὸς τὸ	φοβερώτεροι	φαίνεσθαι καὶ δὴ καὶ τὴν
[2, 16]	αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ	ὄνειροι	σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη καὶ
[2, 36]	ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ	ὄνειροι	τὰ πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται,
[2, 23]	ὁ Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί	σοι	αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας
[2, 29]	εἰ πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν	σοι	βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι
[2, 26]	φεύγεις μοιράων νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι,	σοὶ	γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα
[2, 1]	ἐγενόμην καὶ δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον	σοί,	γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ μὴν
[2, 31]	χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον ἐπηγγείλατο·	σοὶ	δὲ καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως
[2, 33]	Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ τῶν ἐγχωρίων	σοι	θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων, ὦ
[2, 24]	οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν	σοι	καὶ προσεχῆ τῶν ἑξῆς παρασκευάζων
[2, 1]	οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί	σοι	λαμπάδας ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ
[2, 29]	σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα	σοι	λέγειν« ἦν δ´ ἐγώ· νῦν
[2, 31]	ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά	σοι	νῦν εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης
[2, 30]	ὡς εἶδον ἄλλους» ἔφην ὥρα	σοι,	ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς
[2, 16]	τὸ ὄναρ καταφαίνεται· καὶ εἴγε	σοι	πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς δὲ
[2, 10]	βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν	σοὶ	πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ δὲ
[2, 21]	κατὰ τὸν μῦθον εἰ μὴ	σοὶ	προσέτυχον) ὄχθας μὲν Νείλου τάσδε
[2, 7]	εὖ γε ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα	σοι	σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν ἀνδρείας,
[2, 24]	ἔφη ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ	σοι	τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων
[2, 23]	ὀλίγον ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ δεήσει	σοί	τε τῆς ἀκροάσεως ἐμοί τε
[2, 16]	ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν πατέρα	σοι	τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο δὲ
[2, 33]	συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν οἰκεῖ	σοι	τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα, ἐντός φημι
[2, 10]	παριόντα καὶ ἐγνώρισα καὶ τήνδε	σοι	τὴν δέλτον διὰ τῆς συνοίκου
[2, 10]	ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί	σοι	τὴν Δημαινέτης τελευτὴν δι´ ἐμοῦ
[2, 7]	καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ ζῆν	σοι	τὴν φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ
[2, 23]	μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει, καὶ ὥρα	σοι	τὸ δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς
[2, 33]	γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ	σοι	τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ
[2, 16]	ἕτερον, καὶ νικήσειεν ὁ παρὰ	σοὶ	τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην.
[2, 23]	τί λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί	σοι	τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια;
[2, 4]	ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι τὸ	σοὶ	φίλον αἷμα τοὐμόν· ἕξει δὲ
[2, 16]	τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ	σοὶ	φροντίζειν· ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ
[2, 4]	με μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ γάρ	σοι	χοὰς ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς
[2, 17]	λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν	ἤτοι	τῶν ἐναντίων πάλιν ἐλθόντων, ἢ
[2, 34]	δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν	αὐτοὶ	βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων
[2, 1]	αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο	αὐτοί	τε τοῦ ἕλους τῇ νυκτὶ
[2, 23]	καὶ θεοί, καὶ ποῦ γῆς	οὗτοι	δείκνυε· σωτῆρά σε καὶ θεοῖς
[2, 24]	δέ εἰσι τὸν βίον καὶ	δυσάλωτοι	παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι
[2, 11]	Χαρίκλεια καὶ ὦ Πυθοῖ καὶ	Δελφοί»	θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ δὲ Κνήμων
[2, 36]	τέλεσι κρίνονται, καὶ ἄλλως οἱ	Δελφοὶ	πρὸς τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς
[2, 35]	κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ	Δελφοί,	τόν τε θεᾶς γενέτην· οἳ
[2, 14]	ὅ τι καὶ γέγονεν οὐκ	ἔχοι	λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο
[2, 17]	εἴ τι περὶ τοῦ Θυάμιδος	ἔχοι	μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´
[2, 14]	πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ	ἔχοι	μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´ ἂν
[2, 33]	καὶ διὰ τοῦ Νείλου κατάρας	ἐπὶ	θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς ἀνηγόμην
[2, 34]	ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων	ἐπὶ	θύραις ὄντα πάλαι δι´ ὄχλου
[2, 34]	καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις	ἐπὶ	Ἴλιον καὶ τῆς πρώτης τῶν
[2, 35]	ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν	ἐπὶ	κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν
[2, 18]	Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν βουκόλων	ἐπὶ	λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι
[2, 22]	ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν	ἐπὶ	μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν
[2, 24]	μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς κακῶν	ἐπὶ	παισὶ δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς
[2, 11]	Οὕτως ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν	ἐπὶ	πᾶσαν, ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε
[2, 25]	δέ με πρὸ πάντων καὶ	ἐπὶ	πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες ἦσαν,
[2, 16]	φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε εἰκότως	ἐπὶ	πατέρα καὶ μητέρα τὴν ὀμμάτων
[2, 15]	γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ	ἐπὶ	πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ
[2, 3]	τῆς κειμένης κατενεχθείς, ὁ μὲν	ἐπὶ	πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει
[2, 15]	τὸ λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους τε	ἐπὶ	πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν
[2, 9]	τῶν ῥητόρων πρὸς τὴν κατηγορίαν	ἐπὶ	πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ
[2, 12]	ἑλληνίζων· ὡς δὲ εἶδε κειμένην,	ἐπὶ	πολὺ μὲν ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος
[2, 15]	ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν ὕπνον	ἐπὶ	πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν
[2, 25]	διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν,	ἐπὶ	πολύ τε τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς
[2, 27]	ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν	ἐπὶ	πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων
[2, 21]	τὸν ἐκ τούτων βόμβον ἄπειρον	ἐπὶ	σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ δὴ
[2, 7]	ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ	ἐπὶ	σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ
[2, 23]	ὥρα σοι τὸ δρᾶμα καθάπερ	ἐπὶ	σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις
[2, 1]	πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας	ἐπί	σοι λαμπάδας ἀντὶ τῶν νυμφικῶν
[2, 16]	με τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ	ἐπὶ	σοὶ φροντίζειν· ὡς σφόδρα δέδοικα
[2, 21]	δὲ Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί τις	ἐπὶ	συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν
[2, 31]	οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην	ἐπὶ	συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις
[2, 8]	τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον	ἐπὶ	τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε
[2, 12]	νήσῳ προσέσχεν, ὡς εἶχε τάχους	ἐπὶ	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ
[2, 3]	νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον τάχους	ἐπὶ	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς
[2, 19]	κριόν τινα τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες	ἐπί	τε τοῦ πυρὸς ὃ προητοίμαστο
[2, 6]	χερσί τε ἅμα καὶ ποσὶν	ἐπὶ	τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε
[2, 28]	ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων ἕως	ἐπὶ	τὴν διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι, καθ´
[2, 28]	τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων	ἐπὶ	τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος ἐλαυνόντων
[2, 12]	ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε ἐνθέμενος,	ἐπὶ	τὴν νῆσον καὶ παρὰ τὴν
[2, 26]	τῇ Κιρραίᾳ προσορμισθεὶς ἐκ νεὼς	ἐπὶ	τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ
[2, 21]	κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον	ἐπὶ	τὴν Χέμμιν τὴν κώμην οὗ
[2, 20]	ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν	ἐπί	τινος πέτρας ἑσπέραν τε καὶ
[2, 29]	θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν παστάδων	ἐπὶ	τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες
[2, 14]	κατὰ ζήτησιν ἥκοι τῆς Θίσβης	ἐπὶ	τὸ σπήλαιον. Οἱ δὲ τί
[2, 14]	ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος	ἐπὶ	τὸ στόμιον ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου
[2, 18]	καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες	ἐπὶ	τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου (καὶ
[2, 3]	ὥσπερ τινὸς πρὸς βίαν ὤσαντος	ἐπὶ	τὸ σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς,
[2, 6]	καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος	ἐπὶ	τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ
[2, 24]	εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν	ἐπὶ	τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν
[2, 35]	Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς	ἐπὶ	τὸν νεὼν ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ
[2, 26]	ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην,	ἐπὶ	τὸν νεὼν ἔσπευδον, καὶ γάρ
[2, 32]	ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως	ἐπὶ	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος οὗπερ
[2, 9]	τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν	ἐπὶ	τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν οἱ
[2, 15]	πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ	ἐπὶ	τοῦτον ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια, καὶ
[2, 24]	κώμην· τοῦτον δὴ ὁ Ναυσικλῆς	ἐπὶ	χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ
[2, 6]	τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς τὸ	εὔελπι	τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε
[2, 21]	δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας	ἀνδρὶ	καί σέ τις ὡς ἔοικε
[2, 23]	ξενίων δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον	ἀνδρὶ	νοῦν ἔχοντι καὶ οἶδα πολλοὺς
[2, 27]	μὲν δὴ πρότερον χρόνον ἄλλοτε	περὶ	ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο,
[2, 33]	σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς	περὶ	αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο καὶ
[2, 19]	εἴχοντο. Καὶ ἦν μὲν ὥρα	περὶ	βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον
[2, 5]	φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος εἶ	περὶ	γῆν ἔτι φερομένη, τὸ μὲν
[2, 27]	ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς ὁ	περὶ	ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων
[2, 10]	αὐτός φησι, διὰ φιλίαν τὴν	περὶ	ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν,
[2, 25]	τῷ λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ	περὶ	ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν
[2, 16]	μοι πέπονθας; ἢ τίς ἡ	περί	σε πτοία γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς»
[2, 28]	φορᾶς ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν τοῦ	περὶ	τὰ μέρη πυρώδους, πάσης τῆς
[2, 30]	ὅπως δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ	περὶ	τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην
[2, 30]	παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον εἶναι	περὶ	τὴν διάπρασιν. Καὶ ὃς ὑπὸ
[2, 22]	~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ	περὶ	τὴν ὄχθην ἐσάλευεν εἰς χρείαν
[2, 12]	καὶ τὴν σπουδὴν αὐτοῦ που	περὶ	τὸ στόμιον καταλιπών. Ἔνθα ὡς
[2, 20]	τε μετὰ τοῦτον καὶ τοῖς	περὶ	τὸν Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς δὲ
[2, 20]	ἥκουσιν εἰς τὴν κώμην τὰ	περὶ	τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα
[2, 34]	τῷ Πηλεῖ καὶ Φθίαν τὸ	περὶ	τὸν κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι
[2, 33]	ἐντός φημι τοῦ περιβόλου καὶ	περὶ	τὸν νεών· ἱκέτην με γινόμενον
[2, 31]	τὴν κόρην εἰς αὔριον μαθήσῃ	περὶ	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών.
[2, 27]	δὲ ὁ τοιοῦτος βίος συρρεῖ	περὶ	τὸν νεὼν τοῦ Πυθίου καὶ
[2, 22]	ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι	περὶ	τὸν τόπον καὶ θρήνοις παραπέμπω
[2, 17]	πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα εἴ τι	περὶ	τοῦ Θυάμιδος ἔχοι μανθάνειν. Ῥᾷόν
[2, 28]	ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε καὶ	περὶ	τοῦ Νείλου καὶ τίνες μὲν
[2, 28]	ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ ὅσα	περὶ	τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις ἱεραῖς
[2, 34]	τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι	περὶ	τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών τις
[2, 31]	Καὶ τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω	περὶ	ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ
[2, 24]	θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ τίνι	χειρὶ	πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ
[2, 33]	δὸς τὴν χάριν, ὦ ´γαθὲ	Καλάσιρι.	Σοφίαν τινὰ καὶ ἴυγγα κίνησον
[2, 29]	κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν ὦ σοφὲ	Καλάσιρι.	Τί δέ σε χρέος ἤγαγε;
[2, 25]	πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ τῷ	μητροπάτορι	τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα
[2, 19]	τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ	πυρὶ	μεμολυσμένα, τὰ δὲ ἡμίοπτα ταῖς
[2, 12]	σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην ἐκάλει,	μέχρι	τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς δὲ
[2, 20]	οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο	ἀωρί,	πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ Θέρμουθις
[2, 25]	συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις τε καὶ	ἀναθήμασι	πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται·
[2, 24]	τοῦτον δὴ ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ	χρήμασι	μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ καὶ
[2, 25]	θεραπείᾳ πολλῷ δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη	πᾶσι	δ´ ἀφροδισίοις θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ
[2, 24]	διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν	φασι	πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε
[2, 36]	καὶ ὄνειροι τὰ πολλὰ τοῖς	τέλεσι	κρίνονται, καὶ ἄλλως οἱ Δελφοὶ
[2, 17]	ἂν φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ ταῖς	ὕβρεσι	ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι.
[2, 9]	κακίστη Θίσβη καὶ δίκας ὑπ´	ὄψεσι	νυνὶ ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν
[2, 25]	τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις	ὄψεσι	τὸν παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος
[2, 23]	δὴ οὖν τὰ νῦν εἰσῳκισμένος	ἀνίησι	πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν τε
[2, 30]	σχολὴν καί τινα τῶν παρ´	Ἕλλησι	σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι
[2, 10]	θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς μὲν αὐτός	φησι,	διὰ φιλίαν τὴν περὶ ἐμὲ
[2, 8]	Θεαγένους ἢ καὶ φιληθεῖσαν, ὥς	φησι	Κνήμων, ἥτις ποτὲ καί ἐστιν.
[2, 8]	δ´ οὖν εἶναι Κνήμων ὅδε	φησὶ	τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν ψάλτριαν
[2, 24]	τινα διῆγον ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ	παισὶ	δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος·
[2, 23]	ἐπιθεωρήσας τί λέγεις; ἔφη Παῖδές	εἰσί	σοι τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ
[2, 24]	ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ	εἰσι	τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν,
[2, 18]	ἐπὶ λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ	περαιωθεῖσι	τὴν λίμνην στάδια οὐ πολλῷ
[2, 30]	ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις	πρόσεισι	τὰ μὲν ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν
[2, 26]	ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων	λαγόσι	τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη
[2, 6]	τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ δὲ	χερσί	τε ἅμα καὶ ποσὶν ἐπὶ
[2, 30]	ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν καὶ	δείκνυσι	κόρην ἀμήχανόν τι καὶ δαιμόνιον
[2, 20]	κόμην εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ	σοβοῦσι	τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο
[2, 34]	τίς ἡ θεωρία καὶ ἣν	ἄγουσι	θυσίαν οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη
[2, 20]	καὶ τὴν κόμην εἰς ὀφρὺν	ἕλκουσι	καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν,
[2, 20]	ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς	ἐντυγχάνουσι.	Βουκόλοι γὰρ ἄλλα τε πρὸς
[2, 27]	τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ	φιλοσοφοῦσι	διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος δὲ ὁ
[2, 28]	καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ	ἀναδίδωσι,	πάντως ἂν ὡς τὸ εἰκὸς
[2, 28]	ἕως ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην ζώνην	συρράξωσι,	καθ´ ἣν τῆς πρόσω φορᾶς
[2, 1]	νῆσον ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐχομένην	ὁρῶσι.	Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης παίων
[2, 4]	φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ	τί	ἄν σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην;
[2, 30]	μέλας καί με ἠσπάζετο καί	τι	βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων
[2, 36]	περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν ὅ	τι	βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ
[2, 15]	ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν	τι	βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων
[2, 30]	σὺ δὲ οὐκ οἶδ´ ὅ	τι	βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω»
[2, 16]	ἔφη τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις.	Τί	δὲ ἦν ὅ μοι πέπονθας;
[2, 29]	Ἦλθον« εἶπεν ὦ σοφὲ Καλάσιρι.	Τί	δέ σε χρέος ἤγαγε; πάλιν
[2, 14]	ἐπὶ τὸ σπήλαιον. Οἱ δὲ	τί	διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ πόθεν γενομένην
[2, 33]	ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ	τι	δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι περὶ
[2, 11]	τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ	τί	ἦν ἄρα, ὃ καὶ πάλιν
[2, 2]	τὴν εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί	τι	καὶ ἀνέμου πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος.
[2, 8]	πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα βραχύ	τι	καὶ βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον
[2, 14]	ἐγνώρισέ τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ	τι	καὶ βύθιον στενάξας καὶ τὸ
[2, 14]	τέλος ὡς ἐκεῖνος μὲν ὅ	τι	καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι λέγειν
[2, 4]	δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ τραγικόν	τι	καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης βρυχώμενος
[2, 30]	ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν	τι	καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν αὐτὸς
[2, 12]	εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως εἶχεν ὅ	τι	καὶ δράσειεν, ὑπὸ μὲν θυμοῦ
[2, 18]	στόμιον τοῦ σπηλαίου (καὶ γάρ	τι	καὶ ἡμέρας ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν
[2, 31]	καὶ τὸ παιδίον αὐτόθεν μέγα	τι	καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν,
[2, 26]	Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί	τι	καὶ κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο
[2, 4]	τελευταῖα καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ	τι	καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι,
[2, 3]	συμφορᾷ βεβαπτισμένον δεδιώς τε μή	τι	κακὸν ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ ξίφος
[2, 18]	τε σῶμα τῆς Θίσβης εἴς	τι	κοῖλον ἐνθέντες καὶ τὴν τέφραν
[2, 23]	καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας	τί	λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί σοι
[2, 8]	καί ἐστιν. Ἀλλ´ εἰ μή	τί	με δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε,
[2, 13]	ξίφος ἐπανετείνετο ὡς πατάξων εἴ	τι	παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι» ἔλεγεν
[2, 23]	τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ	τι	παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ
[2, 24]	ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ δὲ πρεσβύτου	τί	πέπονθας; ἐρομένου πρὸς ἄλλα ὁ
[2, 11]	δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ ὅ	τι	πεπόνθοιεν πρὸς τὸ ὄνομα τῆς
[2, 17]	ὡς πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα εἴ	τι	περὶ τοῦ Θυάμιδος ἔχοι μανθάνειν.
[2, 10]	στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός	τι	πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει
[2, 23]	ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος	τι	προέσθαι τοῦ σώματος. Οὐδὲν δεῖ
[2, 15]	καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον εἰπεῖν	τι	προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς γῆν
[2, 21]	κειμένην ἴωμεν, εἰ μή σέ	τι	προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε
[2, 2]	ἀθρόον τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ	τί	ταῦτα» ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί
[2, 2]	τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ Θεάγενες;	τί	τὴν οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια
[2, 36]	ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο	τι	τὸ λόγιον ἔσπα καὶ ὡς
[2, 5]	ὄψιν τὴν κειμένην καὶ ἰδὼν	τί	τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες τεράστιοι;
[2, 3]	ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ,	τί	τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ
[2, 35]	καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν	τι	τῷ ὄντι πνέων καὶ πρὸς
[2, 13]	ὁρῶν δὲ παρ´ ἐλπίδα καί	τι	τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν.
[2, 6]	τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό	τι	τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ
[2, 33]	δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος	τι	τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ
[2, 17]	ἦθος, πρὸς δὲ καὶ ὑποψίας	τι	φέροντα εἰς ἡμᾶς τῆς Θίσβης
[2, 30]	προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων ὑπερφυές	τι	χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ ἐνῆσαν
[2, 29]	καὶ γάρ σε καὶ διά	τι	χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν
[2, 29]	πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ	δράματι	καὶ ἕτερον πάθος ὁ δαίμων
[2, 20]	καὶ πύματον ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος	δήγματι,	μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς οὐκ
[2, 31]	νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις καὶ	διηγήματι	τῶν κατὰ τὴν παῖδα κατάστικτος,
[2, 13]	κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ	βλέμματι	καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς εἶδον
[2, 25]	πάλιν ὁ Κνήμων ὥσπερ τῷ	ὀνόματι	τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν ἀκοήν,
[2, 7]	Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ	σώματι,	ταύτην εἶναι τὴν κειμένην ἡγούμενος.
[2, 28]	μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο	ἔτι	δὲ χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος,
[2, 29]	ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον	ἔτι	διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν
[2, 34]	εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ	ἔτι	περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών
[2, 12]	Καὶ αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν	ἔτι	πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ δὲ
[2, 12]	τοῦ σπηλαίου φερόμενον, διελέγοντο γὰρ	ἔτι	πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης τε καὶ
[2, 12]	καλάμους τε εἴ πῄ τινες	ἔτι	σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς
[2, 1]	γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ μὴν	ἔτι	σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ
[2, 9]	εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης	ἔτι	τῆς δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω
[2, 14]	τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον θερμὸν	ἔτι	τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε
[2, 14]	Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Θέρμουθις	ἔτι	τοῦ αἵματος ἀποστάζον καὶ τὸν
[2, 5]	ἔλεγεν εὔδηλος εἶ περὶ γῆν	ἔτι	φερομένη, τὸ μὲν διότι τοιούτου
[2, 28]	οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος,	οὐκέτι	μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο
[2, 23]	καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ,	προσέτι	Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς
[2, 30]	ἔφην εἰ τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος	προσέτι	καὶ μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν
[2, 33]	ἔρνος τι τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν·	ὡραιότητι	δὲ σώματος οὕτω δὴ τὰς
[2, 30]	κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ	λευκότητι	πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ
[2, 1]	αὐτοί τε τοῦ ἕλους τῇ	νυκτὶ	θαρροῦντες προέκυψαν καὶ λαμπρῶς ἤδη
[2, 18]	πληρώσαντες καὶ δάκρυα καὶ θρήνους	ἀντὶ	πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον
[2, 4]	τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον	ἀντὶ	πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο ἀνήρπασται·
[2, 1]	ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας	ἀντὶ	τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος ἅψαντος·
[2, 29]	Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη τῷ	γήμαντι,	κατ´ αὐτὴν ἡ δυστυχὴς ἐτελεύτα,
[2, 29]	τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ	γήμαντι	παιδία οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ δέ
[2, 33]	δέ ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος	ἐλπίσαντι	μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην
[2, 29]	δ´ ἦσαν, τῷ παρ´ ἐμοὶ	κριθέντι	καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη
[2, 33]	καὶ μάλα γε ἀστείῳ καὶ	χαρίεντι	λόγον τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ,
[2, 23]	ἔφη Παῖδές εἰσί σοι τῷ	ὄντι	Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν
[2, 31]	ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ	ὄντι	περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν εἶχον
[2, 35]	ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ	ὄντι	πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ
[2, 21]	συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ	πλησιάζοντι	τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν
[2, 27]	τοῦ δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ	συνελόντι	λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ
[2, 27]	κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων πλάνην, καὶ	συνελόντι	τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν
[2, 21]	καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι	μέλλοντι	πρεσβύτης τις ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς
[2, 33]	λόγον τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ,	ἀποτυγχάνοντι	δὲ διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ
[2, 30]	εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον,	ἀλύοντί	μοι κατὰ τὴν πόλιν καὶ
[2, 23]	οἶμαι τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν	ἔχοντι	καὶ οἶδα πολλοὺς ὡς θησαυρὸν
[2, 31]	τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι	περισκοποῦντι	γοργόν τε καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε.
[2, 24]	μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´	ὅτι	αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων
[2, 30]	τοῦ δὲ τὴν αἰτίαν πυνθανομένου	ὅτι	γελοῖον» ἔφην εἰ τηλικαῦτα δῶρα
[2, 33]	γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς φύσιν καὶ	ὅτι	γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ
[2, 32]	οἱ βαρεῖάν τινα πληγὴν εἰληφότες	ὅτι	δή μοι γνῶναι μὴ ἐξεγένετο
[2, 32]	ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὴν αἰτίαν	ὅτι«	ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι
[2, 33]	ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε	ὅτι	καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς
[2, 6]	καὶ παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ὡς	ὅτι	τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν
[2, 12]	μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν	ὅτι	τέφρα, τὸ δὲ στόμιον ἀπὸ
[2, 16]	καὶ διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου,	διότι	βέλτιον ἦν» ἔφη θατέρῳ με
[2, 34]	ὠνομασμένην ὡς δὲ ἑτέροις δοκεῖ	διότι	περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ τῷ
[2, 13]	ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ οὐδέπω	διότι	σε καὶ κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα
[2, 5]	γῆν ἔτι φερομένη, τὸ μὲν	διότι	τοιούτου σώματος οὗ πρὸς βίαν
[2, 16]	Τοῦ δὲ εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ	διότι	τοῦτο λέγοι πυνθανομένου, διότι βέλτιον
[2, 35]	θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην	ἄρτι	λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ
[2, 30]	ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων	ἄρτι	μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας τὴν
[2, 12]	ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς	ὀνομαστί	τε Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ
[2, 28]	τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν τέ	ἐστι	γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων οὐρανίων
[2, 11]	ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν	ἐστὶ	Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ ξίφει
[2, 31]	ἅπερ ὡς ἀνέγνων πόθεν τέ	ἐστι	καὶ τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν
[2, 34]	οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς	ἐστι	μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς
[2, 34]	ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός	ἐστι	τὴν μορφὴν καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν
[2, 34]	περ καὶ ὁ Πυθίων ἀγών,	ἔστι	δὲ νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν
[2, 33]	ἀνηγόμην τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ	ἔστι	νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν
[2, 33]	ἐπ´ αὐτῇ τὸν βίον καὶ	ἔστι	τὰ μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς
[2, 2]	Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς;	Ἔστι	Χαρίκλεια καὶ σῴζεται· θάρσει. Τοῦ
[2, 28]	προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν	ἔξεστι,	καὶ διελθόντος ὡς τὰς μὲν
[2, 16]	ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα ἕως	ἔξεστι,	τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε δὲ
[2, 11]	εἶναι γνωρίζω καὶ τὸ ἐπίσημον	τουτὶ	τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς ἀετὸν
[2, 3]	πρόθυμον, χαλεπῶς τε καὶ σὺν	ἱδρῶτι	πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς
[2, 7]	ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον ὅστις	ἔρωτι	προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν μάχην
[2, 8]	εἰ μή τί με δακνομένην	ἔρωτι	ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς ἄρα ἦν
[2, 14]	τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν,	ἀχλύι	καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ
[2, 13]	Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς	ἀμφὶ	τὸν Θεαγένην ἄγριόν τε καὶ
[2, 1]	νῆσος ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ	ἀμφὶ	τὸν Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα,
[2, 26]	Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ παῖ;	Ναίχι»	ἔφη. Ὄνομα δὲ τίς; Κνήμων»
[2, 35]	ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ	ἥρωι	καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν