Livre, chapitre
[2, 32]	ἐρομένου τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη	ὁ	ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων
[2, 5]	ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις	ὁ	αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν
[2, 25]	τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης	ὁ	βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων
[2, 33]	ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν	ὁ	βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς
[2, 1]	τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν	ὁ	βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω
[2, 3]	τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον.	Ὁ	γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς καλύβαις
[2, 2]	ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες,	ὁ	γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς κατὰ
[2, 7]	γυναῖκα, νεκρὰν καὶ ταύτην, ὑποφεύγων	ὁ	γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν
[2, 17]	ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν	ὁ	δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ τὰ
[2, 29]	τῷ δράματι καὶ ἕτερον πάθος	ὁ	δαίμων καὶ τὴν μητέρα μοι
[2, 4]	γοῦν θάνατον εἰ καὶ ζῶσιν	ὁ	δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα
[2, 11]	ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων,	ὁ	δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ
[2, 31]	καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων.	~Ὁ	δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην
[2, 18]	ἣν ἔδοξε βουλὴν τὸν Θέρμουθιν.	Ὁ	δὲ βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ τε
[2, 27]	οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα,	ὁ	δὲ δι´ ἣν αἰτίαν ἄλλα
[2, 29]	σε χρέος ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων.	Ὁ	δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν
[2, 25]	ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν,	ὁ	δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε.
[2, 7]	γεγενημένον καὶ νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον.	Ὁ	δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ
[2, 6]	ἡ μὲν ἔχω σε, Θεάγενες»	ὁ	δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις
[2, 6]	καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει.	~Ὁ	δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ τῶνδε
[2, 3]	εἰς γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει.	Ὁ	δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς
[2, 12]	οἱ μὲν ἐν τούτοις ἦσαν·	ὁ	δὲ Θέρμουθις ὁ τοῦ Θυάμιδος
[2, 23]	ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ ὕδατος	ὁ	δὲ καὶ οἴνου ὁ Κνήμων,
[2, 5]	καὶ ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες»	Ὁ	δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί»
[2, 11]	Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων,	ὁ	δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ ὅ
[2, 20]	τοῦ τρόπου τὸ τέλος καταστρέψας.	Ὁ	δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν
[2, 13]	οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος ὄψιν·	ὁ	δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε,
[2, 3]	εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος,	ὁ	δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς
[2, 11]	Θίσβη καὶ ἡ δέλτος ἔφραζεν,	ὁ	δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη» ἔφη
[2, 5]	τις ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης,	ὁ	δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε
[2, 30]	παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε.	Ὁ	δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν, ὅπως
[2, 14]	καὶ ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς.	Ὁ	δὲ πάντα ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε
[2, 8]	εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν,	ὁ	δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ
[2, 27]	ἵλεων εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον·	ὁ	δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος
[2, 9]	πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης,	ὁ	δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ
[2, 23]	ὅς γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν	ὁ	Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ,
[2, 1]	Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην	ὁ	δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν
[2, 11]	Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη	ὁ	Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε
[2, 17]	ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη
[2, 5]	τὴν ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη	ὁ	Θεαγένης ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ
[2, 4]	τούτῳ τραγικόν τι καὶ γοερὸν	ὁ	Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου»
[2, 18]	πρὸς ταῦτα τὸν Κνήμωνα θεασάμενος	ὁ	Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων τὰ
[2, 16]	Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν ἀκοὴν	ὁ	Θεαγένης καὶ εὖ μὲν ποιοῦσα»
[2, 11]	θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον	ὁ	Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ
[2, 11]	Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν» φησὶν	ὁ	Θεαγένης καὶ ὅπως ποτὲ καὶ
[2, 2]	ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα	ὁ	Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν νῆσον
[2, 6]	τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´	ὁ	Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος
[2, 7]	τὴν φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ	ὁ	Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων,
[2, 15]	Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν	ὁ	Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ τοῦτον
[2, 19]	ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο	ὁ	Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης ἕνεκα
[2, 36]	μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς ἀνεῖπεν	ὁ	θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας
[2, 19]	Ὁ μὲν δὴ Κνήμων καὶ	ὁ	Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην
[2, 12]	στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας	ὁ	Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ δὲ τὸν
[2, 12]	τὸν ἐκ τοῦ πολέμου κίνδυνον	ὁ	Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ
[2, 14]	σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ εἶδεν	ὁ	Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος ἀποστάζον
[2, 13]	ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν	ὁ	Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ τοῦ καιροῦ
[2, 14]	Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ ταῦτα	ὁ	Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων
[2, 19]	τοῦτον εἶναι τὴν κώμην ἔφραζεν	ὁ	Θέρμουθις οὗπερ τὸν Θύαμιν συνειλημμένον
[2, 19]	λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ	ὁ	Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ
[2, 20]	ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς	ὁ	Θέρμουθις χάλκεόν τινα καὶ πύματον
[2, 12]	αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν	ὁ	Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ
[2, 17]	τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες	ὁ	Θύαμις καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
[2, 6]	λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν φόνον	ὁ	Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ σπουδῆς
[2, 12]	τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν	ὁ	Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν
[2, 29]	μου καὶ τὰ τοιαῦτα διεξιόντος	ὁ	ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ
[2, 18]	διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν	ὁ	καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες καὶ δάκρυα
[2, 32]	ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη	ὁ	Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς
[2, 8]	ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν	ὁ	Κνήμων· ἃ δ´ οὖν ἔχω
[2, 14]	γνῶναι καὶ τὴν αἰτίαν. Καὶ	ὁ	Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν
[2, 2]	λέγοντος καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος	ὁ	Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο
[2, 24]	μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων καὶ
[2, 23]	ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον»	ὁ	Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι
[2, 3]	Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον	ὁ	Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί
[2, 23]	πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων	ὁ	Κνήμων, ἄνω τε καὶ κάτω
[2, 24]	τί πέπονθας; ἐρομένου πρὸς ἄλλα	ὁ	Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη πῶς
[2, 32]	ἢ τίνων. Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν	ὁ	Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς
[2, 5]	καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος» εἶπεν	ὁ	Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ
[2, 21]	αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας	ὁ	Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν ὁ
[2, 16]	πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων πρὸς
[2, 20]	τὸν Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς δὲ	ὁ	Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ
[2, 16]	ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς
[2, 24]	Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν	ὁ	Κνήμων καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ
[2, 2]	τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν	ὁ	Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε, τὸ
[2, 21]	τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη	ὁ	Κνήμων καὶ γάρ μοι καὶ
[2, 19]	ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν	ὁ	Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν ὄψεων
[2, 22]	Ἆρ´ οὖν ἂν ἐθέλοις» ἔφη	ὁ	Κνήμων καὶ ὅπως καὶ πότε
[2, 14]	ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα	ὁ	Κνήμων καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ τε
[2, 6]	καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο	ὁ	Κνήμων καὶ τήν τε δέλτον
[2, 26]	πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη λέγεις»	ὁ	Κνήμων καὶ ὡς ἄν τις
[2, 11]	ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη	ὁ	Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς
[2, 15]	κλίνει μὲν ἑαυτὸν εἰς γῆν	ὁ	Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν
[2, 23]	ὕδατος ὁ δὲ καὶ οἴνου	ὁ	Κνήμων, ὅς γε καὶ μικρὸν
[2, 21]	λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν	ὁ	Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν ἔλαττον
[2, 6]	παρ´ ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως	ὁ	Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος καὶ
[2, 19]	χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος ἔλεγεν	ὁ	Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν
[2, 6]	διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος	ὁ	Κνήμων τὴν κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο.
[2, 17]	κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας	ὁ	Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν,
[2, 21]	Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη	ὁ	Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν
[2, 21]	βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν	ὁ	Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ
[2, 24]	ἂν εἴη τὰ νῦν; ἠρώτα	ὁ	Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους
[2, 25]	ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν	ὁ	Κνήμων ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ
[2, 19]	ἔπραττον ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις.	Ὁ	μὲν δὴ Κνήμων καὶ ὁ
[2, 25]	Θυάμιδος βληθεὶς τὴν ἀκοήν, καὶ	ὁ	μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς
[2, 20]	εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ	ὁ	μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις
[2, 3]	τὸ σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς,	ὁ	μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο
[2, 1]	τοῦ πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ	ὁ	μὲν Θεαγένης παίων τὴν κεφαλὴν
[2, 34]	ποίησις τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται,	ὁ	μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς
[2, 16]	λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ	ὁ	μὲν παρῆν αὐτίκα πρὸς τὴν
[2, 27]	ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ	ὁ	μέν τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους
[2, 23]	βρῶσιν οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν	ὁ	μὲν τοῦ ὕδατος ὁ δὲ
[2, 24]	κεκλήρωται τὴν κώμην· τοῦτον δὴ	ὁ	Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει
[2, 35]	πρὸς τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ	ὁ	νεανίας ἤδη τῶν ἱερῶν κατῆρχε,
[2, 35]	~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν	ὁ	νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι
[2, 28]	λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε	ὁ	Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ
[2, 21]	καὶ πρὸς μόνην τὴν σκέψιν	ὁ	νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας
[2, 21]	ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν	ὁ	ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´
[2, 16]	ἢ τὸ ἕτερον, καὶ νικήσειεν	ὁ	παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ
[2, 26]	φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις	ὁ	Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν
[2, 26]	ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ καὶ	ὁ	πατήρ μοι θέσεως ἔχειν τοὺς
[2, 9]	βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος	ὁ	πατὴρ οὐκ εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης
[2, 27]	τῶν ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς	ὁ	περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος
[2, 24]	παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν» ἔφη	ὁ	πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ
[2, 23]	τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ ἔθους	ὁ	πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ
[2, 21]	ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο	ὁ	πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν καὶ
[2, 22]	τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν	ὁ	πρεσβύτης· καὶ τὸν μὲν τοῦ
[2, 21]	ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις	ὁ	πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ
[2, 34]	τετραετηρίδα ταύτην, ὅτε περ καὶ	ὁ	Πυθίων ἀγών, ἔστι δὲ νῦν
[2, 11]	τίς δὲ ἄρα ποτέ ἐστιν	ὁ	σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς
[2, 14]	Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν	ὁ	σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας
[2, 11]	ποτέ ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης	ὁ	ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς δεῦρο
[2, 34]	ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται	ὁ	τῆς θεωρίας ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ
[2, 27]	φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος δὲ	ὁ	τοιοῦτος βίος συρρεῖ περὶ τὸν
[2, 25]	πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ ὡς	ὁ	τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον
[2, 12]	τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ Θέρμουθις	ὁ	τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ
[2, 4]	κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν	ὁ	φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ
[2, 33]	~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν	ὁ	Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν
[2, 35]	δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη	ὁ	Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη
[2, 35]	ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν	ὁ	Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος
[2, 34]	ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη	ὁ	Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι
[2, 29]	νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν	ὁ	Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ
[2, 16]	ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν	ὅ	μοι πέπονθας; ἢ τίς ἡ
[2, 36]	τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν	ὅ	τι βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος
[2, 30]	λαμβάνων σὺ δὲ οὐκ οἶδ´	ὅ	τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ
[2, 14]	καὶ τέλος ὡς ἐκεῖνος μὲν	ὅ	τι καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι
[2, 12]	Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως εἶχεν	ὅ	τι καὶ δράσειεν, ὑπὸ μὲν
[2, 11]	ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ	ὅ	τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ ὄνομα
[2, 10]	κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς	ὃ	βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ γενοίμην
[2, 25]	τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων ἐκνικηθείην,	ὃ	δέ με πρὸ πάντων καὶ
[2, 22]	πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων βρίθουσαν.	Ὃ	δὴ Κνήμων θαυμάσας ἀλλ´ ἦ
[2, 20]	καὶ βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´	ὃ	ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας
[2, 11]	ποινῆς. Ἀλλὰ τί ἦν ἄρα,	ὃ	καὶ πάλιν σε κατ´ ἐμοῦ
[2, 16]	χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ μέρος	ὃ	κατὰ τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη
[2, 5]	γὰρ τῶν ἐσχάτων καὶ καθ´	ὃ	μέρος αὐτὴν οἶδα τοῦ ἄντρου
[2, 28]	δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´	ὃ	μέρος τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν
[2, 11]	εἰ δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι	ὃ	παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου
[2, 14]	καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος	ὃ	παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς
[2, 6]	ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς,	ὃ	παρὰ τὸν φόνον ὁ Θύαμις
[2, 19]	καταθύσαντες ἐπί τε τοῦ πυρὸς	ὃ	προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο
[2, 23]	προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον ἂν	δύναιο	πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ ἄδηλα
[2, 10]	τὸ δὲ ὅπως, εἴ με	προσδέξαιο,	παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω κατὰ
[2, 28]	τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς ἀρούρας,	διὸ	πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος ἅτε
[2, 29]	τὸ πρᾶγμα ὡς γέγονεν εἰ	πύθοιο·	πεύσῃ δὲ ὅταν σοι βουλομένῳ
[2, 26]	Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος	Αἰγύπτοιο	αἶψα πέδον δώσω· νῦν δ´
[2, 36]	φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς	ἄλλο	τι τὸ λόγιον ἔσπα καὶ
[2, 34]	Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν	ἄλλο	τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν
[2, 4]	Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν	ἐκεῖνο	καὶ θεηγόρον στόμα σιγὴ κατέχει
[2, 5]	φωνή; σῴζεσθαί μοι δοκεῖ, Θεάγενες.	ἀπὸ	γὰρ τῶν ἐσχάτων καὶ καθ´
[2, 33]	οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς	ἀπὸ	δὲ τῆς χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ
[2, 14]	χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς	ἀπὸ	κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι
[2, 35]	οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον θαλάσσης	ἀπὸ	κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης.
[2, 31]	ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις	ἀπὸ	σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις
[2, 23]	αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με	ἀπὸ	ταύτης ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ
[2, 6]	ξίφος τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν	ἀπὸ	τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν
[2, 30]	ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν	ἀπὸ	τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι μὲν
[2, 12]	ὅτι τέφρα, τὸ δὲ στόμιον	ἀπὸ	τοῦ λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους
[2, 35]	ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν αὐχένα καὶ	ἀπὸ	τοῦ μετώπου τὴν κόμην πρὸς
[2, 34]	Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ βούλονται	ἀπὸ	τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν καὶ
[2, 28]	ἀνέμων κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν	ἀπὸ	τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν
[2, 29]	ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ	ἀπὸ	τῶν παστάδων ἐπὶ τὸ μνῆμα
[2, 2]	κατὰ τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ	ἀπὸ	ὕσπληγος τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε
[2, 31]	τὸ κάλλος δ´ οὐδ´ ἂν	ὑπὸ	γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά μοι
[2, 8]	μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν	ὑπὸ	Θεαγένους ἢ καὶ φιληθεῖσαν, ὥς
[2, 6]	παρὰ τὸν φόνον ὁ Θύαμις	ὑπὸ	θυμοῦ καὶ σπουδῆς ἐναπέλιπε τῇ
[2, 22]	καὶ τῆς κόνεως ἠλευθέρου τὰ	ὑπὸ	κνήμην, ἡ δὲ ἐφρόντιζε τῆς
[2, 30]	περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ ὃς	ὑπὸ	μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε
[2, 12]	εἶχεν ὅ τι καὶ δράσειεν,	ὑπὸ	μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς
[2, 27]	μουσεῖόν ἐστιν ἀτεχνῶς ἡ πόλις	ὑπὸ	μουσηγέτῃ θεῷ φοιβαζομένη. Τὸν μὲν
[2, 5]	δὲ διὰ τὸ ἄταφον ἴσως	ὑπὸ	νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν τούτῳ
[2, 10]	ἐμοῦ πρὸς ὃ βούλει· μόνον	ὑπὸ	σὲ γενοίμην εἰ καὶ τεθνάναι
[2, 6]	καὶ δέλτον τινὰ τῶν στέρνων	ὑπὸ	τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό
[2, 34]	δὲ ἑτέροις δοκεῖ διότι περ	ὑπὸ	τῇ Οἴτῃ τῷ ὄρει κατῴκισται.
[2, 3]	ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς θήκης	ὑπὸ	τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ μόνον
[2, 9]	προσιοῦσα τὴν κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν	ὑπὸ	τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν
[2, 8]	Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ τὴν παρειὰν	ὑπὸ	τὸ οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν»
[2, 12]	Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην	ὑπὸ	τοῦ ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους κατά
[2, 19]	τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης	ὑπὸ	τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός. Οἷον
[2, 1]	καὶ λαμπρῶς ἤδη τὴν νῆσον	ὑπὸ	τοῦ πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ
[2, 19]	ἐπεὶ δὲ λόφον τινὰ ἀνιόντων	ὑπὸ	τοῦτον εἶναι τὴν κώμην ἔφραζεν
[2, 1]	πυρὸς ὄψις ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας	ὑπὸ	τῶν ἀκτίνων τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη·
[2, 2]	τὸ βάθος διικνεῖσθαι τὸ πῦρ	ὑπὸ	τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει
[2, 14]	ὡς ἀνῄρει μὲν ἀεὶ τὸν	ὑπὸ	χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς
[2, 10]	καὶ τεθνάναι δέοι· βέλτιον γὰρ	ὑπὸ	χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν σῶν καὶ
[2, 32]	ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται,	πρὸ	ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ τῶν
[2, 14]	τοῦ αἵματος ἀποστάζον καὶ τὸν	πρὸ	ὀλίγου φόνον θερμὸν ἔτι τὸν
[2, 25]	ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ δέ με	πρὸ	πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν
[2, 22]	εἰκός, ἄλλους τε κἀμὲ οὐ	πρὸ	πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ
[2, 23]	ἐκ τίνων φύντες ἢ πῶς	δεῦρο	ἀφιγμένοι καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις
[2, 11]	ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς	δεῦρο	καθειμένην ἢ πότε, σφόδρα διαπορῶν
[2, 8]	πῶς δὲ καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς	δεῦρο	κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω
[2, 10]	ἔχει σέ τις ἀμετάβλητος ὀργή,	κέχρησο	ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ πρὸς ὃ
[2, 26]	πέδον δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς	ἔσσο	φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ
[2, 15]	τὸ ἄπορον καὶ τῶν προσδοκωμένων	τὸ	ἄδηλον ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ
[2, 11]	τόδε τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ	τὸ	ἄδυτον τῆς Πυθοῦς {καὶ ἐν
[2, 25]	ἐπικρατοῦντος ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς	τὸ	αἰσχρότερον τῶν ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ
[2, 36]	ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα πρὸς	τὸ	ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν ἀμελήσαντες.
[2, 6]	περιέστη πολλάκις καὶ τῆς ἡδονῆς	τὸ	ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν. Ὣς
[2, 28]	καθ´ ὃ μέρος τὸ κλίμα	τὸ	ἀνατολικὸν ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ
[2, 18]	θῆγε τὸ φρόνημα καὶ πρὸς	τὸ	ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν γνώμην· τὸ
[2, 9]	δὲ ὅπως ἡ Θίσβη κατὰ	τὸ	ἄντρον καὶ πρὸς τίνων ἀνῄρηται,
[2, 2]	καθῆκεν αὐτός, ὡς ἔχει φύσεως	τὸ	ἄντρον, ὡς οὐδὲν δέος εἰς
[2, 15]	πλῆθος καὶ τῶν παρουσῶν συμφορῶν	τὸ	ἄπορον καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ
[2, 26]	δρόμων καὶ ἀγορῶν καὶ κρηνῶν	τὸ	ἄστυ καὶ Κασταλίαν αὐτήν, ἣν
[2, 19]	τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ	τὸ	ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ καιρὸν
[2, 5]	οὐ φέρουσα, τὸ δὲ διὰ	τὸ	ἄταφον ἴσως ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων
[2, 2]	ἄντρον, ὡς οὐδὲν δέος εἰς	τὸ	βάθος διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ
[2, 3]	ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς	τὸ	βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους
[2, 8]	τοῖς αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς	τὸ	βίαιον τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ
[2, 15]	προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς γῆν	τὸ	βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις
[2, 35]	ὄντι πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον	τὸ	βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων·
[2, 16]	ἀνὴρ τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ	τὸ	βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα
[2, 17]	ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον	τὸ	βουκόλων γένος καὶ νῦν πλέον
[2, 29]	μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες αἱ	τὸ	γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς αὗται καὶ
[2, 8]	δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ	τὸ	γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν πρώτην
[2, 14]	τι καὶ βύθιον στενάξας καὶ	τὸ	γεγονὸς ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι
[2, 21]	καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς ἦν λευκή,	τὸ	γένειον λάσιον καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον,
[2, 34]	μέγεθος ὡς βεβαιοῦν τῇ θέᾳ	τὸ	γένος. Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος καὶ
[2, 5]	βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα,	τὸ	δὲ διὰ τὸ ἄταφον ἴσως
[2, 24]	ἡ διάνοια φόβῳ προληφθεῖσα κατέπτηξε	τὸ	δὲ ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ
[2, 29]	ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν.	Τὸ	δὲ θεήλατον τοῦ κακοῦ μὴ
[2, 10]	ἐμοῦ μὲν ὑπὲρ σοῦ γενομένην,	τὸ	δὲ ὅπως, εἴ με προσδέξαιο,
[2, 9]	μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε·	τὸ	δὲ ὅπως ἡ Θίσβη κατὰ
[2, 24]	παῖ, τὸ μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον	τὸ	δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον, τὸ μὲν
[2, 12]	οὐδὲν ἔτι πλὴν ὅτι τέφρα,	τὸ	δὲ στόμιον ἀπὸ τοῦ λίθου
[2, 17]	καὶ ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι	τὸ	δέον, πλείονι κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι.
[2, 23]	ἀπαιτεῖν ἐπείγει, καὶ ὥρα σοι	τὸ	δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ
[2, 33]	εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν εἰς	τὸ	δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ τέ μοι
[2, 23]	ὡς θησαυρὸν τῇ ψυχῇ παραθεμένους	τὸ	δῶρον· εἰ δὲ καὶ τῆς
[2, 34]	ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί,	τὸ	ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες.
[2, 22]	εἰς πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς	τὸ	εἰκός, ἄλλους τε κἀμὲ οὐ
[2, 28]	οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς	τὸ	εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες
[2, 20]	οὐ γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης	τὸ	εἰς αὐτὸν ὕποπτον ὡς ἀνελόντα
[2, 21]	καὶ ἐσθὴς ἡ ἄλλη πρὸς	τὸ	ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας
[2, 12]	νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ	τὸ	ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν
[2, 27]	ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον	τὸ	ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον ἥκειν με
[2, 16]	δέδοικα μὴ εἰς σὲ τείνει	τὸ	ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ
[2, 1]	τοῦ δαίμονος ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται	τὸ	ἐξ ἀνθρώπων κάλλος ὥστε μηδὲ
[2, 11]	ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ	τὸ	ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας
[2, 16]	ἔστω γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ	τὸ	ἕτερον, καὶ νικήσειεν ὁ παρὰ
[2, 34]	Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας	τὸ	εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´
[2, 6]	ἐκ τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς	τὸ	εὔελπι τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό
[2, 22]	ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια καὶ πολὺ	τὸ	εὔνουν τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ
[2, 17]	ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν καὶ δύσεριν	τὸ	ἦθος, πρὸς δὲ καὶ ὑποψίας
[2, 22]	ἰσχύσειεν ὡς μνήμην τὴν εἰς	τὸ	θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα εἰπὼν
[2, 12]	ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν οἴσοντα	τὸ	ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω
[2, 21]	τινῶν κοινούμενος· ἡ κόμη πρὸς	τὸ	ἱερώτερον καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς ἦν
[2, 1]	μὲν ἥλιος ἦν ὑπὲρ γῆν,	τὸ	κακὸν ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς
[2, 23]	ὃς εὐχαριστία, ξενίων δὲ οἶμαι	τὸ	κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι καὶ
[2, 31]	μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ εἰωθότος	τὸ	κάλλος δ´ οὐδ´ ἂν ὑπὸ
[2, 25]	Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν ἀκμαῖον καὶ	τὸ	κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα,
[2, 3]	δὲ τὸν οὐδὸν τοῦ σπηλαίου	τὸ	κάλυμμα διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ ἄνεμος
[2, 30]	δὲ ἀληθέστερον εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ	τὸ	κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι κατὰ τὴν
[2, 28]	Λιβύης λαμβάνει, καθ´ ὃ μέρος	τὸ	κλίμα τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον ἀρχὴν
[2, 13]	τε καὶ τραχὺ περισκοπῶν καὶ	τὸ	κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ
[2, 21]	ἑλληνίζεις τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη	τὸ	λαμπρόν με τοῦτο σχῆμα μετημφίασε.
[2, 19]	δι´ ὕλης τινὸς βαθείας καὶ	τὸ	λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ
[2, 5]	αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν	τὸ	λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων
[2, 18]	γνώμην ἐρρωμένος τις ἄρα ἦσθα,	τὸ	λῆμα δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ
[2, 20]	περιττότερον καὶ ὅσον αὐτῆς εἰς	τὸ	λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς βουκόλοις
[2, 15]	τὸ ἄδηλον ἐζόφου τῆς ψυχῆς	τὸ	λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ
[2, 36]	ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο τι	τὸ	λόγιον ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος
[2, 4]	μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ	τὸ	μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ θεηγόρον στόμα
[2, 34]	τὴν μορφὴν καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν	τὸ	μέγεθος ὡς βεβαιοῦν τῇ θέᾳ
[2, 35]	ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων	τὸ	μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα τὴν
[2, 34]	Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος,	τὸ	μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ
[2, 24]	φλεγμαῖνον· συμφορᾶς γάρ, ὦ παῖ,	τὸ	μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ δὲ
[2, 24]	ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον,	τὸ	μὲν γὰρ ἡ διάνοια φόβῳ
[2, 18]	τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν γνώμην·	τὸ	μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ
[2, 5]	εἶ περὶ γῆν ἔτι φερομένη,	τὸ	μὲν διότι τοιούτου σώματος οὗ
[2, 23]	δέ μοι τίς ἔσται; ἔφη.	Τὸ	μὲν παρὸν» ἦ δ´ ὃς
[2, 5]	μὴν ἀπατῶ σε καὶ ἀπατῶμαι	τὸ	μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων εἰ
[2, 16]	προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ	τὸ	μέρος ὃ κατὰ τὸ ὄναρ
[2, 29]	καὶ ἀπὸ τῶν παστάδων ἐπὶ	τὸ	μνῆμα παρεπέμπετο καὶ δᾷδες αἱ
[2, 15]	ἄρα ποτὲ σώματος πάθει καὶ	τὸ	νοερὸν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο.
[2, 20]	πρότερον ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς ἕως	τὸ	νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ
[2, 6]	τήν τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ	τὸ	ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ τὴν Χαρίκλειαν
[2, 14]	ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ	τὸ	ξίφος ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν
[2, 2]	ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα λέγοντος καὶ	τὸ	ξίφος περισκοποῦντος ὁ Κνήμων ἀθρόον
[2, 5]	λέγων ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς	τὸ	ξίφος σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ
[2, 16]	καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν	τὸ	ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν
[2, 3]	μή τι κακὸν ἑαυτὸν ἐργάσηται,	τὸ	ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς θήκης
[2, 16]	καὶ τὸ μέρος ὃ κατὰ	τὸ	ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει.
[2, 16]	ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι	τὸ	ὄναρ καταφαίνεται· καὶ εἴγε σοι
[2, 14]	πολλάκις καὶ πλέον οὐδέν, ἕως	τὸ	ὄνομα κατὰ μέρος ἀποτέμνων καὶ
[2, 11]	καὶ ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς	τὸ	ὄνομα τῆς Πυθοῦς οὐκ εἶχε
[2, 35]	τοῦ μετώπου τὴν κόμην πρὸς	τὸ	ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς ἐν
[2, 8]	διαλιποῦσα καὶ τὴν παρειὰν ὑπὸ	τὸ	οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη
[2, 15]	καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ	τὸ	πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος κλίνει
[2, 16]	αὐτίκα πρὸς τὴν κλῆσιν καὶ	τὸ	πάθος ὑπερήλγει καθάπερ καὶ τῶν
[2, 22]	τὸν τόπον καὶ θρήνοις παραπέμπω	τὸ	πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις ὄρνις
[2, 31]	πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ	τὸ	παιδίον αὐτόθεν μέγα τι καὶ
[2, 4]	τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα	τὸ	πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ
[2, 29]	εὐπραξίας αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ	τὸ	παράδοξον θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις« ἔφη
[2, 14]	ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν καὶ	τὸ	παρὸν κατὰ ζήτησιν ἥκοι τῆς
[2, 23]	ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ	τὸ	παρὸν τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα, μακροτέρας
[2, 34]	γήμασθαι τῷ Πηλεῖ καὶ Φθίαν	τὸ	περὶ τὸν κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι
[2, 20]	πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς κόμης	τὸ	περιττότερον καὶ ὅσον αὐτῆς εἰς
[2, 33]	τοὺς λογίους τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ	τὸ	πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ
[2, 15]	ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν	τὸ	πλῆθος καὶ τῶν παρουσῶν συμφορῶν
[2, 28]	παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης	τὸ	πλήρωμα ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου καὶ
[2, 3]	ὀλίγης δὲ τῆς ὑπολειπομένης πρὸς	τὸ	πνέον ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ
[2, 29]	βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς ἀθέμιτον	τὸ	πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς
[2, 33]	γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ σοι	τὸ	πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος
[2, 29]	παράδοξον θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις« ἔφη	τὸ	πρᾶγμα ὡς γέγονεν εἰ πύθοιο·
[2, 3]	ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν τῆς γνώμης	τὸ	πρόθυμον, χαλεπῶς τε καὶ σὺν
[2, 2]	ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε,	τὸ	πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον,
[2, 6]	νοτίδα κοίλαις ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος	τὸ	πρόσωπόν τε αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ
[2, 19]	δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ πρὸς	τὸ	πυκνότερον τῆς ὕλης κατέδυσαν) κριόν
[2, 2]	δέος εἰς τὸ βάθος διικνεῖσθαι	τὸ	πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν
[2, 4]	τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι	τὸ	σοὶ φίλον αἷμα τοὐμόν· ἕξει
[2, 11]	γὰρ δὴ μαντικόν με τόδε	τὸ	σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ τὸ ἄδυτον
[2, 2]	νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ	τὸ	σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους αὐτῷ
[2, 4]	δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε	τὸ	σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι
[2, 12]	περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν εἰς	τὸ	σπήλαιον καθεὶς καὶ πρὸς τὸν
[2, 14]	ἔφοδον τῶν πολεμίων καθῆκεν εἰς	τὸ	σπήλαιον, καὶ νῦν εὑρίσκοι πρός
[2, 14]	ζήτησιν ἥκοι τῆς Θίσβης ἐπὶ	τὸ	σπήλαιον. Οἱ δὲ τί διαφέρουσαν
[2, 17]	πολλὰ γὰρ τάδε ἃ κατὰ	τὸ	σπήλαιον ὑμῶν τε ἀφελόμενοι ἄλλων
[2, 2]	ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος,	τὸ	σπήλαιον, ὡς καθῆκεν αὐτός, ὡς
[2, 14]	ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ	τὸ	στόμιον ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου καὶ
[2, 3]	καὶ λείψανα καλάμων ἐξάψαντες καὶ	τὸ	στόμιον ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου τοῦ
[2, 12]	τὴν σπουδὴν αὐτοῦ που περὶ	τὸ	στόμιον καταλιπών. Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη,
[2, 18]	ἐδόκει γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ	τὸ	στόμιον τοῦ σπηλαίου (καὶ γάρ
[2, 34]	τῆς πρώτης τῶν Μυρμιδόνων διὰ	τὸ	συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´
[2, 14]	ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου καὶ παρὰ	τὸ	σῶμα τῆς κειμένης ἥκων ἐπιθείς
[2, 3]	τινὸς πρὸς βίαν ὤσαντος ἐπὶ	τὸ	σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς, ὁ
[2, 17]	τοῦ καταστέλλοντος τὴν γνώμην πρὸς	τὸ	σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν
[2, 3]	τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ	τό	τε λαμπάδιον εἰς τὴν γῆν
[2, 13]	θέα μᾶλλον ἢ παρώξυνε καὶ	τό	τε ξίφος ἐπανετείνετο ὡς πατάξων
[2, 8]	ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην	τό	τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς
[2, 18]	καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες,	τό	τε σῶμα τῆς Θίσβης εἴς
[2, 19]	ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε	τὸ	τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ πρὸς τὰ
[2, 25]	ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον	τὸ	τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν
[2, 20]	πρὸς οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου	τὸ	τέλος καταστρέψας. Ὁ δὲ Κνήμων,
[2, 33]	ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς,	τὸ	τοῦ λόγου, κατ´ ἐμοῦ κέχρηται
[2, 23]	εἰπὼν ἀπέχει τῆς φιάλης ἄκρατον	τὸ	ὕδωρ, τοῦτο γὰρ ἔπινε, καὶ
[2, 15]	καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα διὰ	τὸ	ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως
[2, 30]	ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ	τὸ	ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς συμμιγής
[2, 3]	καταφλέξας, μικροῦ καὶ ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ	τὸ	ὑποκείμενον, τῆς μὲν φλογὸς ὀξέως
[2, 7]	Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς	τὸ	φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα μὲν»
[2, 33]	τῆς χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς	τὸ	φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν
[2, 16]	καὶ μὴ ὄναρ, ὦ Θεάγενες,	τὸ	φανέν. Τοῦ δὲ εὐφήμησον» εἰπόντος
[2, 17]	ἢ ταῖς ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων	τὸ	φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε γὰρ
[2, 24]	ἡ πρόγνωσις ἀμβλύνουσα τοῦ δεινοῦ	τὸ	φλεγμαῖνον· συμφορᾶς γάρ, ὦ παῖ,
[2, 20]	Βουκόλοι γὰρ ἄλλα τε πρὸς	τὸ	φοβερώτεροι φαίνεσθαι καὶ δὴ καὶ
[2, 6]	θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ	τὸ	φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ ἑτέρως
[2, 35]	πρὸς ἐκεῖνον τὸ βλέμμα καὶ	τὸ	φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν αὐχένα
[2, 18]	ἥκιστα τοῖς νῦν. Ἀλλὰ θῆγε	τὸ	φρόνημα καὶ πρὸς τὸ ἀνδρειότερον
[2, 1]	τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ,	τὸ	χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης
[2, 33]	λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ	τὸ	χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς, τὸ τοῦ
[2, 6]	ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ	τὸ	χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς ἀλγεινὸν περιέστη
[2, 24]	τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ	τὸ	χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ
[2, 19]	τὴν γαστέρα πρὸς τῆς ἀδηφαγίας	ᾐτιᾶτο	καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ τοῦ
[2, 31]	διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον	ἐπηγγείλατο·	σοὶ δὲ καὶ θεοῖς τοῖς
[2, 14]	καὶ παρὰ φίλους ἥκειν διατεινόμενος.	~Ἐπεκλᾶτο	πρὸς ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ
[2, 29]	δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν«	ἀπεκρίνατο	ἣ δή μοι καὶ εὐπραξίας
[2, 19]	μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν»	ἀπεκρίνατο	ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης
[2, 21]	μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις»	ἀπεκρίνατο	ὁ πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν
[2, 11]	Καὶ πῶς ταῦτα ἂν εἰδείην;	ἀπεκρίνατο	οὐ γὰρ δὴ μαντικόν με
[2, 8]	Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω λέγειν»	ἀπεκρίνατο	πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων· ἃ
[2, 26]	ἔφη. Ὄνομα δὲ τίς; Κνήμων»	ἀπεκρίνατο·	τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη
[2, 23]	κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις»	ἀπεκρίνατο	τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ
[2, 20]	καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον πλεῖστον	ἠδύνατο	ἐφ´ ἑαυτὸν ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ
[2, 26]	τι καὶ κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην,	ἀνεφθέγξατο	ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος
[2, 14]	ἔχοι λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας	ἀπενήξατο	πρὸς τὴν γῆν καὶ τὸ
[2, 12]	ἐπειδὴ κατὰ τὴν μάχην τρωθεὶς	ἀπενήξατο	πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης
[2, 28]	οὐκέτι μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν	ἤρξατο	ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν
[2, 16]	πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,	ἐπηκροᾶτο	γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ
[2, 6]	ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος	ἐπειρᾶτό	τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´
[2, 35]	δὲ ἡ παῖς, ὦ Κνήμων,	ἑωρᾶτο	ἤδη πολλάκις καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο
[2, 35]	Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα	ἠσπάσατο	καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν
[2, 22]	ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον	ἐποιήσατο.	Καὶ τίς ἦν ἡ πλάνη,
[2, 2]	ὁ Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς	ἀπεκρούσατο	καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ
[2, 30]	ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος	ἐσπουδάζετο,	ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ μὲν
[2, 30]	δὲ ἀκριβῶς μέλας καί με	ἠσπάζετο	καί τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν
[2, 33]	φωνῆς ἀπὸ δὲ τῆς χειρὸς	ἠσπάζετο	κἀμὲ πρὸς τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα
[2, 31]	τῆς κόρης ἀκμὴ μείζονος ὥρας	ἐφαντάζετο	τοῦ εἰωθότος τὸ κάλλος δ´
[2, 8]	Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς	ἐνηγκαλίζετο,	τὴν Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον
[2, 31]	γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν σπαργάνοις	ἐξέθετο	τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν
[2, 6]	ἐξέσται καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν.	Ἐπείθετο	ὁ Κνήμων καὶ τήν τε
[2, 8]	κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσειε τὴν ἐμὴν	διετίθετο,	ἡ δὲ Θίσβη τὴν ἀσχολίαν
[2, 33]	ἐμῆς περὶ αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως	ᾔσθετο	καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων
[2, 35]	καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν ὅτε	ἐπύθετο,	ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον
[2, 14]	Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων	ἀφείλετο,	ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν
[2, 11]	διὰ τοῦ γράμματος ἡ δίκη	προαφείλετο	τῶν ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ σε
[2, 19]	ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς	ἐβούλετο	ἡ σκέψις. Ὁ μὲν δὴ
[2, 20]	βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ	ἐβούλετο,	χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων,
[2, 27]	τίς ὁ περὶ ἑκάστου λόγος	ἐπυνθάνετο·	ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων
[2, 14]	τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ Θύαμις	ἐπυνθάνετο	συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα ἔλεγεν,
[2, 24]	δὲ οὔ· πάλαι γὰρ προφήτης.	Ἐγένετό	μοι καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς
[2, 20]	μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις	ἐγένετο	τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί
[2, 32]	ὅτι δή μοι γνῶναι μὴ	ἐξεγένετο	τὰ κατὰ τὴν κόρην τίς
[2, 24]	γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως καὶ	ἀπεγένετο	θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς
[2, 32]	ὥρμησα καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ	ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς τὰ σατραπεῖα
[2, 20]	ἐλύττα. Ὡς δὲ ὁ Κνήμων	ἐφαίνετο	οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο
[2, 1]	τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω	διεφαίνετο	αὐτοί τε τοῦ ἕλους τῇ
[2, 20]	ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς	ἐγίνετο	ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ
[2, 29]	ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ	ἐγίνετο,	ὀψὲ δέ ποτε καὶ βραδὺ
[2, 13]	παρώξυνε καὶ τό τε ξίφος	ἐπανετείνετο	ὡς πατάξων εἴ τι παράλογον
[2, 4]	ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων	ὑπελείπετο	καὶ τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια
[2, 29]	τῶν παστάδων ἐπὶ τὸ μνῆμα	παρεπέμπετο	καὶ δᾷδες αἱ τὸ γαμήλιον
[2, 22]	πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη τράπεζαν	εἰσεφέρετο	ἄρτου τε πυρίνου καὶ ὡραίων
[2, 25]	ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν	ἐπεσύρετο.	Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ εἰς
[2, 36]	Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν	ἐφήπτετο,	χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι τὰ
[2, 35]	ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις καὶ θυσιῶν	συνεφήπτετο	καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν ὅτε
[2, 14]	σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ στόμιον	ἀνεδύετο	τοῦ σπηλαίου καὶ παρὰ τὸ
[2, 36]	θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας	εἰσεδύετο	τὸν χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο
[2, 13]	πρὸς τὰ κοιλότερα τοῦ σπηλαίου	κατεδύετο,	τάχα μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον
[2, 19]	Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν	παρεκελεύετο	αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο
[2, 5]	τοῦ σπηλαίου φωνῆς τις ἦχος	ἐξηκούετο	Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ οὐδὲν
[2, 5]	ἐπιστάντος αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος	ἐξηκούετο	καὶ ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες»
[2, 14]	πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους	ἐμάχετο	οὔτε ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος,
[2, 29]	καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι	διεδέχετο	θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν παστάδων
[2, 3]	ὁ μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ	εἴχετο	καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ
[2, 10]	ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας	ἐπήρχετο,	καὶ ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε·
[2, 15]	τὸ νοερὸν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν	ἠνέσχετο.	~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου
[2, 20]	οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ βουλόμενος καθεύδειν	ἀπηύχετο	τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις
[2, 20]	λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς βουκόλοις	ἤσκητο	τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος
[2, 2]	καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς βοῆς	ἀπεσφενδόνητο.	Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ
[2, 16]	τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν δεξιὸν	ἐξῄρητο.	Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε αὐτίκα
[2, 12]	ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας ὁ Θέρμουθις	ἀφῄρητο·	παρὰ δὲ τὸν τοῦ πολέμου
[2, 6]	τε τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος	ἐξήρτητο.	Καὶ ἡ μὲν ἔχω σε,
[2, 20]	καὶ ὅπως ἄν οἵ ποτε	διαχρήσαιτο	ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε μετὰ τοῦτον
[2, 19]	καὶ τὸ λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης·	ἡγεῖτο	δὲ ὁ Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ
[2, 14]	καὶ ταῦτα ὁ Θέρμουθις καὶ	διηγεῖτο	ὡς ἐμπόρων ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη
[2, 13]	τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν γνώμην.	Ἐδεῖτο	ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ
[2, 21]	ἡ κόμη πρὸς τὸ ἱερώτερον	καθεῖτο	καὶ ἀκριβῶς ἦν λευκή, τὸ
[2, 8]	ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς	ἐποιεῖτο	καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν
[2, 20]	καὶ νύκτα ἀναμένων, καθ´ ἣν	συνέκειτο	αὐτοῖς ἥκουσιν εἰς τὴν κώμην
[2, 31]	γοργόν τε καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε.	Συνεξέκειτο	δὲ αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος
[2, 6]	τὸ εὔελπι τὴν γνώμην ἐπιστρέφων	ἀνεκαλεῖτό	τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα καὶ
[2, 13]	καὶ τὸν Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν	ἐπεκαλεῖτο	καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς
[2, 1]	~Ἡ μὲν δὴ νῆσος ὧδε	ἐπυρπολεῖτο,	τοὺς δὲ ἀμφὶ τὸν Θεαγένην
[2, 6]	ὁ Κνήμων τὴν κειμένην αὖθις	ἐπεσκοπεῖτο.	Ἡ δὲ ἦν ἀληθῶς ἡ
[2, 23]	γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ ἓν	ἀφῃρεῖτο,	ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ ὕδατος
[2, 14]	ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον	ἐδορυφορεῖτο	δὲ αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος πάντα
[2, 20]	κείμενος τὰ πολλὰ μὲν ἄυπνος	ἐταλαιπωρεῖτο,	πάντα καὶ κτύπον καὶ ἀνέμου
[2, 23]	ὧν ἐξ ἔθους ὁ πρεσβύτης	ἐσιτεῖτο,	ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ
[2, 17]	εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ	λάβοιτο.	~Ἐπῃνέθη ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι
[2, 31]	φωτισθείη τὰ κατ´ αὐτὴν καὶ	ἀπόλοιτο	μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ τινος
[2, 36]	εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν ὅ τι	βούλοιτο	φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς
[2, 25]	δὲ ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ, μὴ	γένοιτο,	ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν
[2, 32]	εἰ μὴ τῶν ὅρων ἐκτὸς	γένοιτο	θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος·
[2, 35]	κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν	ἐγγένοιτο.	Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ
[2, 21]	τὴν κώμην οὗ τῷ Θεαγένει	συνετέτακτο	ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι
[2, 32]	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος οὗπερ	συνετέτακτό	μοι πρὸς τὸν ξένον ὥρμησα
[2, 11]	θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ δὲ Κνήμων	ἐκπέπληκτο	καὶ ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς
[2, 16]	συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν	ἐσπάσαντο	ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον τὰ
[2, 27]	σιτηρέσιον ἐκ τοῦ δημοσίου παρέχειν	ἐψηφίσαντο.	Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν
[2, 17]	Θύαμις καὶ οἱ σὺν αὐτῷ	κατέθεντο·	σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων
[2, 25]	ἀνάγκαις καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ	βούλοιντο	τὰ καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ
[2, 12]	τῶν κοίλων τοῦ σπηλαίου φερόμενον,	διελέγοντο	γὰρ ἔτι πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης
[2, 2]	αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν.	Ἀνήγοντο	οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν
[2, 36]	τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην	ἠπείγοντο,	τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς
[2, 15]	ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες	ἐπείθοντο	καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα διὰ
[2, 2]	βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν κἀκεῖσε	παρεφέροντο	τοῦ εὐθέος οἷα δὴ ἀπειρίᾳ
[2, 6]	εἰς τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ	εἴχοντο	ἀλλήλων ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ
[2, 19]	γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης	εἴχοντο.	Καὶ ἦν μὲν ὥρα περὶ
[2, 15]	ὕπνον ἐπὶ πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον	διωθοῦντο	βουλήν τινα στήσασθαι τῶν παρόντων
[2, 30]	αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ	ἀπεμιμοῦντο	χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ
[2, 27]	περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις	ἀνεκινοῦντο,	καὶ ὁ μέν τις ὅπως
[2, 19]	ὃ προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες	ἐνεφοροῦντο	τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν
[2, 20]	τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ	κατείληπτο	ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος
[2, 19]	ἐπί τε τοῦ πυρὸς ὃ	προητοίμαστο	τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν
[2, 35]	νεὼν ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ ἤδη	παρεσκεύαστο	τὰ πρὸς τὴν θυσίαν τοῖς
[2, 30]	τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ μοι	ὠμώμοστο	ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει με
[2, 30]	διηγήματος, μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον εἰπεῖν,	αὐτὸ	δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι
[2, 2]	ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´	αὐτὸ	θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως
[2, 8]	βραχύ τι καὶ βεβιασμένον οὐδὲ	τοῦτο	ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς ἂν ἐν
[2, 5]	τὴν κειμένην καὶ ἰδὼν τί	τοῦτο»	ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης
[2, 4]	μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ	τοῦτο	ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας
[2, 3]	Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί	τοῦτο;	ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό
[2, 23]	τῆς φιάλης ἄκρατον τὸ ὕδωρ,	τοῦτο	γὰρ ἔπινε, καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε
[2, 16]	πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε.	Τοῦτο	δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν
[2, 20]	σοβοῦσι τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ	τοῦτο	εἰδότες ὡς κόμη τοὺς μὲν
[2, 16]	σοφίζονται. Βαρὺ μὲν» ἔφη καὶ	τοῦτο»	ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´ ἔστω
[2, 33]	σὲ βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ	τοῦτο	καιροῦ λαβόμενος καὶ ἀφορμῆς τῆς
[2, 16]	δὲ εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ διότι	τοῦτο	λέγοι πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν»
[2, 24]	τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ	τοῦτο	οὐδέν φασι πρὸς τὸν Διόνυσον
[2, 23]	ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ μοι	τοῦτο	οὐκ εἰς μακρὰν οἱ θεοὶ
[2, 31]	ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν γὰρ καὶ	τοῦτο	παράγγελμα τῶν γυμνῶν παρ´ ἡμῖν
[2, 19]	παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ	τοῦτο	ποιῶν ἅπαξ μὲν καὶ αὖθις
[2, 14]	κεφαλὴν ὦ Θίσβη» ἔλεγε καὶ	τοῦτο	πολλάκις καὶ πλέον οὐδέν, ἕως
[2, 21]	Δυστυχήματα» ἔφη τὸ λαμπρόν με	τοῦτο	σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ δὲ Κνήμωνος
[2, 19]	παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ ὁ Θέρμουθις,	τοῦτο	τοῦ Κνήμωνος καὶ εἰπόντος καὶ
[2, 22]	οὐ γὰρ δή με καὶ	τοῦτο	ὑπερβῆναι πείσει, μὴ οὕτω ποτὲ
[2, 24]	διῆγον ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ παισὶ	δύο	τοῖς ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ