Livre, chapitre
[2, 23]	σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις	ἄν»	ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε καὶ
[2, 24]	ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις	ἄν»	ἔφη ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ
[2, 20]	ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ ὅπως	ἄν	οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι
[2, 4]	οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί	ἄν	σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´
[2, 26]	λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ ὡς	ἄν	τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς
[2, 30]	χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς	ἂν	αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν
[2, 23]	θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον	ἂν	δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ
[2, 22]	μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν	ἂν	ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων καὶ
[2, 11]	τὸν φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα	ἂν	εἰδείην; ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ
[2, 24]	ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´	ἂν	εἴη τὰ νῦν; ἠρώτα ὁ
[2, 8]	οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς	ἂν	ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ
[2, 18]	προελθὼν ἀνέστρεφέ τε καὶ οὐκ	ἂν	ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν
[2, 14]	ἔχοι μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´	ἂν	ἡδέως ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ
[2, 25]	τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς	ἂν	θάτερον τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον
[2, 9]	πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ τινος	ἂν	ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ
[2, 8]	συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως	ἂν	κάθοδον ἔμοιγε λάβοι παρὰ τοῦ
[2, 30]	κατ´ ἐμὲ περιουσία σχολῇ γ´	ἂν	καὶ ἑνὸς εἴη τῶν ὁρωμένων
[2, 35]	τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς	ἂν	καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι
[2, 17]	τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ οὐκ	ἂν	παυσόμενον εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ
[2, 17]	Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν	ἂν	σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα
[2, 18]	καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς οὗπερ	ἂν	συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ, εἰ δοκεῖ,
[2, 21]	αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον	ἂν	τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς καλάμοις
[2, 8]	τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς ἂν	ἐν	τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ
[2, 31]	εἰωθότος τὸ κάλλος δ´ οὐδ´	ἂν	ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά
[2, 11]	ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις	ἂν»	φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ ὅπως
[2, 17]	διὰ τὰ χρήματα· τότε οὐκ	ἂν	φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι
[2, 16]	μητέρα τὴν ὀμμάτων συζυγίαν ὡς	ἂν	φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν
[2, 11]	καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν εἴποις	ἂν	ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ
[2, 28]	ποταμῶν αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως	ἂν	ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ
[2, 7]	ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς	ἄγαν	ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν
[2, 11]	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης	ἄγαν	ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ σκιὰς
[2, 32]	ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς	ἄγαν	διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ βαρεῖάν
[2, 14]	τὴν αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων	ἄγαν	ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς»
[2, 23]	ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν	μέγαν	τινὰ καὶ οὐχ οἷον ἄλλον
[2, 34]	αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν	θέαν.	~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν
[2, 25]	τῶν ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως ἀπηνῆ	θέαν,	ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον
[2, 22]	καὶ πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη	τράπεζαν	εἰσεφέρετο ἄρτου τε πυρίνου καὶ
[2, 29]	φῶς αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον	πυρκαϊὰν	ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι
[2, 8]	εἶναι Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν	Ἀθηναίαν	ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν
[2, 32]	καὶ ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν	ὑστεραίαν	ἅμα ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ
[2, 5]	διότι τοιούτου σώματος οὗ πρὸς	βίαν	ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ
[2, 3]	δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς	βίαν	ὤσαντος ἐπὶ τὸ σῶμα τῆς
[2, 24]	οὐχ ὡς ἐρωμένης μόνον καὶ	μουσουργίαν	ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ
[2, 16]	πατέρα καὶ μητέρα τὴν ὀμμάτων	συζυγίαν	ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ
[2, 31]	καλούσης με τῆς κατὰ τὴν	πρεσβείαν	χρείας· τὰ σαφέστερα δὲ καὶ
[2, 12]	ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς	Χαρίκλειαν	ἀνῄρει τὴν Θίσβην. Παρὰ δὴ
[2, 6]	τὸ ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ τὴν	Χαρίκλειαν	ἔσπευδον. Ἡ δὲ χερσί τε
[2, 25]	καὶ τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ	Χαρίκλειαν	ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´
[2, 7]	ὦ Κνήμων, διαβάλλων με πρὸς	Χαρίκλειαν,	ἣν ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι,
[2, 5]	μέρος» εἶπεν ὁ Κνήμων εἰ	Χαρίκλειαν	οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν.
[2, 35]	ἔφη πρός με καὶ τὴν	Χαρίκλειαν	τήμερον, εἰ μὴ πρότερον εἶδες,
[2, 5]	με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ καὶ	Χαρίκλειαν	τῆς ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας ἤδη
[2, 4]	ἄρα τὸ πάντων ὀνομάτων ἥδιστον	Χαρίκλειαν;	Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις
[2, 6]	τὸν Κνήμωνα καὶ παρὰ τὴν	Χαρίκλειαν	ὡς ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε.
[2, 33]	τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ ἀσκεῖ	τοξείαν.	Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ βίος
[2, 32]	ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ	βαρεῖάν	τινα πληγὴν εἰληφότες ὅτι δή
[2, 8]	παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν	παρειὰν	ἐν τοῖς αὐλήμασιν εἶδε καὶ
[2, 8]	ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ τὴν	παρειὰν	ὑπὸ τὸ οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω
[2, 22]	περὶ τὴν ὄχθην ἐσάλευεν εἰς	χρείαν	τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα,
[2, 25]	τὴν διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν	ἐγκράτειαν,	ἐπὶ πολύ τε τοῖς σώματος
[2, 12]	ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων πρὸς	ἐγκράτειαν	καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον
[2, 9]	τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ τὴν	μοιχείαν	προκάλυμμα τοῦ φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν
[2, 34]	κόλπου γήμασθαι τῷ Πηλεῖ καὶ	Φθίαν	τὸ περὶ τὸν κόλπον τοῦτον
[2, 22]	θεραπαινίδες τε ὅσαι κατὰ τὴν	οἰκίαν,	αἳ τὸν ξένον ἴσα καὶ
[2, 29]	δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν	οἰκίαν«	ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι καὶ
[2, 22]	ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν	πολιορκίαν	εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς
[2, 30]	ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι τῆς	λίαν	ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ
[2, 32]	δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ	λίαν	ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς
[2, 22]	τις ὄρνις ὄφεως αὐτῇ τὴν	καλιὰν	πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς τε τὴν
[2, 26]	καὶ κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ	Κασταλίαν	αὐτήν, ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον
[2, 10]	ὡς μὲν αὐτός φησι, διὰ	φιλίαν	τὴν περὶ ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς
[2, 8]	διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη τὴν	ἀσχολίαν	τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο
[2, 10]	ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ	πολεμίαν	ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ δὲ ἔχει
[2, 25]	ἐφέσει μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν	ζημίαν,	δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν ἀναδείξας,
[2, 29]	δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν	ἐρημίαν	τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ
[2, 25]	λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν	ἐπιθυμίαν	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων
[2, 33]	ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν	παρθενίαν	καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον
[2, 31]	ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ	ταινίαν	ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν δὴ καὶ
[2, 3]	ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν	ἀτεχνίαν	τῆς γνώμης τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς
[2, 34]	διατεινόμενος, τοὺς δὲ ἄλλους δι´	εὐδοξίαν	τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι.
[2, 33]	ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν καὶ	διάνοιαν	ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη
[2, 30]	μὲν ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ	ἀγχίνοιαν	ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι
[2, 18]	τινα τοῦ δρασμοῦ λαβεῖν αὐτὸν	ὑπόνοιαν,	καὶ συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην, δέος
[2, 24]	ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ	ὁποίαν	πάλιν ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν
[2, 30]	λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο	χροιὰν	ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ
[2, 30]	μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας τὴν	χροιὰν	δὲ ἀκριβῶς μέλας καί με
[2, 8]	τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν	ζηλοτυπίαν	σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα,
[2, 18]	ἑκατόν· δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς	μεσημβρίαν	ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο
[2, 28]	ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν	μεσημβρίαν	πᾶν νέφος ἐλαυνόντων τε καὶ
[2, 22]	οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις ἀνήνυτον	ἱκετηρίαν	τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´
[2, 9]	τῆς Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν	ἑταιρίαν	ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν
[2, 19]	βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν	ἐμπειρίαν	τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν
[2, 33]	πτεροῖς καὶ τὴν ἐκ λόγων	πολυπειρίαν,	ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν
[2, 9]	δεινοτάτους τῶν ῥητόρων πρὸς τὴν	κατηγορίαν	ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον
[2, 29]	Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους αὐτοὺς καθ´	ἱστορίαν	τῶν καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. ~Τῆς
[2, 8]	εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην	ποιήτριαν.	Τῆς δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ
[2, 8]	φησὶ τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν	ψάλτριαν	τὴν τῶν εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν
[2, 24]	αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ τῇ ἐκείνου	συμπαιστρίαν	καὶ συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην.
[2, 13]	γενόμενος καὶ τὸν Κνήμωνα πρὸς	ἐπικουρίαν	ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι
[2, 10]	περὶ ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς τὴν	τιμωρίαν,	ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί
[2, 33]	ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον τὴν	ἱκεσίαν	προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ τι
[2, 2]	οἷα δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν	εἰρεσίαν	οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί τι καὶ
[2, 18]	καὶ τὰ εἰωθότα διὰ τὴν	ὁσίαν	ἐξ ὧν ὁ καιρὸς ἐδίδου
[2, 34]	ἡ θεωρία καὶ ἣν ἄγουσι	θυσίαν	οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς
[2, 35]	ἤδη παρεσκεύαστο τὰ πρὸς τὴν	θυσίαν	τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς
[2, 35]	ἔτυχεν, ὥραν εἶναι τοῦ τὴν	θυσίαν	τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς
[2, 13]	ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον	τραυματίαν	φονῶντα τὴν ὄψιν, ἡ μὲν
[2, 27]	ἀνηρώτα, ὁ δὲ δι´ ἣν	αἰτίαν	ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων
[2, 24]	χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα	αἰτίαν;	Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν
[2, 11]	ὅπως ποτὲ καὶ δι´ ἣν	αἰτίαν	ἔδρα τὸν φόνον; Καὶ πῶς
[2, 31]	φησὶν ἡ μὲν τεκοῦσα δι´	αἰτίαν	ἣν γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν
[2, 28]	ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´ ἣν	αἰτίαν	καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ
[2, 14]	ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ τὴν	αἰτίαν.	Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως
[2, 9]	σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν δὲ	αἰτίαν	καὶ ὅπως καὶ ὅσα τοὺς
[2, 32]	διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὴν	αἰτίαν	ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν
[2, 30]	πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ τὴν	αἰτίαν	πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην εἰ
[2, 33]	καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´ αὐτὴν	Αἰγυπτίαν·	πεῖσον ἢ λόγοις ἢ ἔργοις
[2, 33]	τὴν χάριν, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι.	Σοφίαν	τινὰ καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´
[2, 12]	ὀργῆς πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν	ἀποτυχίαν	ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς
[2, 5]	ἴσως ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη.	Κἀν	τούτῳ τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν
[2, 4]	ἀνέδραμεν ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος.	~Κἀν	τούτῳ τραγικόν τι καὶ γοερὸν
[2, 31]	κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά μοι δοκεῖ	κἂν	ἐκεῖθεν διεκλάμψαι, δείσας μὴ φωτισθείη
[2, 21]	Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν ἔλαττον	κομᾶν	τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον ἐπὶ
[2, 9]	γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν	Αἴγιναν	ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον εἰς
[2, 23]	τύχῃ γάρ μου θεοὶ τούτους	ἀνέδειξαν	καὶ ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς ὠδῖνες
[2, 11]	Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας}	Ἀνῴμωξαν	ἀθρόον ὁ Θεαγένης καὶ ἡ
[2, 27]	Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα	πᾶν	Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ
[2, 28]	τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν	πᾶν	νέφος ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων
[2, 23]	Οὐδὲν δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´	ἅπαν	ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν
[2, 11]	Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς	ἐπίπαν	ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ
[2, 24]	τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´	ἄγραν»	ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ ὁποίαν
[2, 31]	ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν	ἐλευθέραν	ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς
[2, 26]	εἶναί τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν	ἱερὰν	μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ τῶν
[2, 20]	τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ	ἡμέραν	ἄσμενος εἶδε πρῶτα μὲν ἀποτέμνει
[2, 13]	τῶν φιλίων εἰς τὴν παρελθοῦσαν	ἡμέραν	γεγενῆσθαι καὶ παρὰ φίλους ἥκειν
[2, 32]	ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν	ἡμέραν	εἶχον ἐν θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος
[2, 27]	πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ πᾶσαν	ἡμέραν	ξένος τε καὶ ἐγχώριος λεὼς
[2, 10]	τὴν νῆσον δεκάτην ἤδη ταύτην	ἡμέραν	πρός τινος τῶν τῇδε λῃστῶν
[2, 20]	ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας	ἑσπέραν	τε καὶ νύκτα ἀναμένων, καθ´
[2, 23]	ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ	ἑτέραν	αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους.
[2, 11]	σὺ δὲ καὶ διαπόντιος ἥκεις	ἑτέραν	καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ
[2, 24]	τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν	ἑτέραν	λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα
[2, 20]	τὴν νύκτα καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει	μακροτέραν	τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ
[2, 10]	κηδείας μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου	βαρυτέραν	ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας
[2, 20]	ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος	ἀτοπωτέραν·	οὐ γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης
[2, 22]	ἤθη τε καὶ νοῦς εἰς	πεῖραν	ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ εἰκός,
[2, 23]	δέ μοι τοῦτο οὐκ εἰς	μακρὰν	οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον
[2, 7]	ἔνοπλος καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα,	νεκρὰν	καὶ ταύτην, ὑποφεύγων ὁ γενναῖος
[2, 30]	μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ τὴν	ἀγοράν.	Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον
[2, 15]	ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ	πέτραν	ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ
[2, 3]	λάθρα τῆς θήκης ὑπὸ τὴν	πλευρὰν	αἰωρουμένης καὶ μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν
[2, 3]	φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης καὶ εἰς	τέφραν	ἀναλυθείσης, τῆς δὲ σποδιᾶς τῆς
[2, 18]	τι κοῖλον ἐνθέντες καὶ τὴν	τέφραν	τὴν ἐκ τῶν σκηνῶν ὅσα
[2, 25]	ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν	ὥραν	ἀκμαῖον καὶ τὸ κάλλος δεύτερον
[2, 29]	θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε καὶ εἰς	ὥραν	γάμου καὶ ἐξεδόμην τῶν μνηστευομένων,
[2, 26]	καὶ θροῦς τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν	ὥραν	εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες.
[2, 35]	ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν,	ὥραν	εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν τῷ
[2, 28]	φύσις καὶ ὁπόθεν τὴν θερινὴν	ὥραν	μόνος τῶν πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν
[2, 28]	αὔξεται δὲ κατὰ τὴν θερινὴν	ὥραν	οὐχ ὥς τινες ᾠήθησαν πρὸς
[2, 19]	καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα	ἐμειδίασαν	ὀλίγον καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις
[2, 8]	ὁ γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος.	~Ἐγέλασαν	πρὸς ταῦτα βραχύ τι καὶ
[2, 23]	ταύτης ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ	ὠνόμασαν.	Ἀλλὰ σὺ δὴ πόθεν, εἰπέ
[2, 12]	ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην	ἐγκαταμείνασαν	δέει τε τῶν παρόντων φόβων
[2, 24]	ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος	πᾶσαν	ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά
[2, 27]	ἃς πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ	πᾶσαν	ἡμέραν ξένος τε καὶ ἐγχώριος
[2, 33]	ἢ ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα	πᾶσαν	ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν
[2, 11]	ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ	πᾶσαν,	ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε οὐ
[2, 12]	Θίσβην. Παρὰ δὴ ταύτην ὡς	διαδρᾶσαν	τὸν ἐκ τοῦ πολέμου κίνδυνον
[2, 19]	ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες	ἀπέδρασαν	καὶ πρὸς τὸ πυκνότερον τῆς
[2, 31]	θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ	ἐνανθρωπήσασαν	παριδεῖν, (ἓν γὰρ καὶ τοῦτο
[2, 29]	παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς θρήνοις	ἐγκαρτερήσασαν.	Τὸ δὲ θεήλατον τοῦ κακοῦ
[2, 9]	μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ φόνου συγκεῖσθαι	διεξῄεσαν	καὶ ἐπιδεικνύναι τὸν μοιχὸν ἢ
[2, 18]	γάρ τι καὶ ἡμέρας ἤδη	ξυνίεσαν)	διανέστησάν τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς
[2, 14]	ξίφος ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν	εὑρήκεσαν.	Ὡς δὲ εἶδεν ὁ Θέρμουθις
[2, 15]	καὶ σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις	ἐῴκεσαν	τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ
[2, 16]	Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε	ἦσαν»	εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν πατέρα σοι
[2, 12]	~Καὶ οἱ μὲν ἐν τούτοις	ἦσαν·	ὁ δὲ Θέρμουθις ὁ τοῦ
[2, 12]	σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ μὲν	ἦσαν	οὐδὲν ἔτι πλὴν ὅτι τέφρα,
[2, 25]	ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες	ἦσαν,	οὓς ἡ ἄρρητός μοι πολλάκις
[2, 29]	ἐξεδόμην τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´	ἦσαν,	τῷ παρ´ ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ.
[2, 3]	τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον	ὑπέβησαν	ἀθρόον ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ
[2, 28]	εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες	ἐβουλήθησαν	ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν
[2, 19]	τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ	ἐνεφορήθησαν,	γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης
[2, 28]	θερινὴν ὥραν οὐχ ὥς τινες	ᾠήθησαν	πρὸς τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων
[2, 15]	διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς λύπης	ὠλίσθησαν.	Οὕτως ἄρα ποτὲ σώματος πάθει
[2, 12]	εἴ πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι	περιελείφθησαν	ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς
[2, 27]	δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος	ἀνευφήμησαν	τὸν θεὸν τῆς ἐπ´ ἐμοὶ
[2, 30]	τι χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ	ἐνῆσαν	εἰς καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς
[2, 34]	οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν	ἐξεχώρησαν	Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ
[2, 11]	ἡ Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ μὲν	ἠπάτησαν	οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ καὶ
[2, 18]	τι καὶ ἡμέρας ἤδη ξυνίεσαν)	διανέστησάν	τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ
[2, 8]	θρηνηθεῖσαν ὑπὸ Θεαγένους ἢ καὶ	φιληθεῖσαν,	ὥς φησι Κνήμων, ἥτις ποτὲ
[2, 8]	ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν	θρηνηθεῖσαν	ὑπὸ Θεαγένους ἢ καὶ φιληθεῖσαν,
[2, 25]	ἐνίκα τὴν διὰ βίου μοι	μελετηθεῖσαν	ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ τε τοῖς
[2, 6]	πίδακά τινα διαμώμενος καὶ τὴν	συρρυεῖσαν	κατὰ βραχὺ νοτίδα κοίλαις ταῖς
[2, 23]	με ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι καὶ	ἐνόμισαν	καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ
[2, 19]	πρὸς τὸ πυκνότερον τῆς ὕλης	κατέδυσαν)	κριόν τινα τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες
[2, 2]	ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί τὴν	οὖσαν	θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια καὶ σῴζεται·
[2, 5]	εἶπεν ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν	οὖσαν	ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ
[2, 24]	αὐτὸν τρεπόμενον εἰς ψευδομένην καὶ	ῥέουσαν	ὄψιν ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον.
[2, 25]	γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ τὴν	ἁρμόζουσαν	ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν
[2, 22]	τε πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων	βρίθουσαν.	Ὃ δὴ Κνήμων θαυμάσας ἀλλ´
[2, 13]	καὶ τῶν φιλίων εἰς τὴν	παρελθοῦσαν	ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ παρὰ φίλους
[2, 30]	χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς τὴν	ἐνεγκοῦσαν	ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι
[2, 7]	ἀληθῶς ὅτε τὴν ξένην καὶ	προσήκουσαν	οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς
[2, 10]	πρός τινος τῶν τῇδε λῃστῶν	ἁλοῦσαν,	ὃς καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ
[2, 8]	καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον	αὐλοῦσαν	ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν
[2, 20]	ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων	ἐπιβαίνουσαν,	εὖ τοῦτο εἰδότες ὡς κόμη
[2, 2]	νῆσον ἔσπευδε καὶ τὴν οὐ	παροῦσαν	τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον
[2, 14]	τὸ σπήλαιον. Οἱ δὲ τί	διαφέρουσαν	αὐτῷ ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη
[2, 6]	τῶν στέρνων ὑπὸ τῇ μασχάλῃ	προκύπτουσαν	ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων
[2, 11]	σε κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην καὶ	σοφιστεύουσαν	διὰ τοῦ γράμματος ἡ δίκη
[2, 35]	ἐν πρώτοις αὐτὰρ κλέος ὕστατ´	ἔχουσαν	φράζεσθ´, ὦ Δελφοί, τόν τε
[2, 19]	ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν	ἀποχρῶσαν	ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ
[2, 34]	κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον	Ὑπάταν,	ὡς μὲν αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ
[2, 29]	γέγονεν εἰ πύθοιο· πεύσῃ δὲ	ὅταν	σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα
[2, 33]	διὰ τοῦ Νείλου κατάρας ἐπὶ	θάλατταν	ἐπιτυχών τε νεὼς ἀνηγόμην τὴν
[2, 33]	οὕτω τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα	γλῶτταν	εἵλκυσε τάχιστα δὲ εἰς ἀκμὴν
[2, 1]	τοῦ ἕλους τῇ νυκτὶ θαρροῦντες	προέκυψαν	καὶ λαμπρῶς ἤδη τὴν νῆσον
[2, 21]	πῶς δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην	ἐν	Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων·
[2, 11]	τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ	ἐν	Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον
[2, 11]	καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ	ἐν	Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη
[2, 7]	με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν	ἐν	ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι τὴν
[2, 21]	σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´	ἐν	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς ἱκέτην
[2, 22]	δὲ οὐ φέρει, πόθος γὰρ	ἐν	αὐτῇ καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα
[2, 33]	καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον	ἐν	γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς
[2, 35]	ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν	ἐν	δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη
[2, 21]	ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε οὐκ	ἐν	ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ
[2, 35]	τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς	ἐν	ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες
[2, 32]	κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον	ἐν	θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν
[2, 29]	αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ τῶν	ἐν	Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος.
[2, 31]	οὐδὲ γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν	ἐν	κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν,
[2, 21]	τε τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´	ἐν	μέρει τὰ κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν»
[2, 26]	τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν	ἐν	μέσῳ πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ
[2, 22]	ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος	ἐν	ὀφθαλμοῖς τε τὴν γονὴν θοινωμένου
[2, 35]	ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν χάριν	ἐν	πρώτοις αὐτὰρ κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν
[2, 34]	Πηλέως, ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν	ἐν	πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον καὶ τῆς
[2, 31]	αἰτίαν ἣν γνώσῃ μικρὸν ὕστερον	ἐν	σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ
[2, 21]	κώμην ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας	ἐν	ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους
[2, 19]	τὰ δὲ ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς	ἐν	τῇ βρώσει τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν.
[2, 8]	ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν παρειὰν	ἐν	τοῖς αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς
[2, 24]	οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ ὡς	ἐν	τοῖς τοιούτοις ἡ πρόγνωσις ἀμβλύνουσα
[2, 12]	εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν	ἐν	τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ Θέρμουθις
[2, 11]	τὸ ἄδυτον τῆς Πυθοῦς {καὶ	ἐν	Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας}
[2, 1]	φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ	ἐν	χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς
[2, 17]	σὺν ἡμῖν γεγονότων, εἰ καθ´	ἕν	ποτε συλλεγέντες καὶ τὸν ἐνθάδε
[2, 23]	ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ	ἓν	ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ
[2, 31]	κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν,	(ἓν	γὰρ καὶ τοῦτο παράγγελμα τῶν
[2, 4]	παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα;	Ἓν	μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ
[2, 27]	καὶ συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον	ἓν	οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ
[2, 6]	ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν	ἐπανήγαγεν.	~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις
[2, 5]	κειμένην καὶ ἰδὼν τί τοῦτο»	ἀνέκραγεν	ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ
[2, 3]	ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων	ἀνέκραγεν	ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν·
[2, 13]	σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν	ἔλεγεν,	ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ τῶν
[2, 14]	ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς»	ἔλεγεν,	ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος,
[2, 30]	καί τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν	ἔλεγεν	ἑλληνίζων οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´
[2, 30]	αὐτὸς μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι	ἔλεγεν	ἐμοὶ δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου
[2, 5]	τε καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή»	ἔλεγεν	εὔδηλος εἶ περὶ γῆν ἔτι
[2, 16]	δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν»	ἔλεγεν,	ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες.
[2, 16]	καὶ πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι»	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων
[2, 16]	οὕτως ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν»	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν
[2, 19]	ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ τοῦ γάλακτος	ἔλεγεν	ὁ Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν
[2, 13]	τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι»	ἔλεγεν	οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ
[2, 2]	χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα»	ἔλεγεν	ὦ Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν
[2, 35]	τὴν θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν	ἔλεγεν	ὡς ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν
[2, 19]	ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς	ἔλεγεν·	ὡς δὲ εἰς ἔθος τὸν
[2, 14]	ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα	ἔλεγεν,	ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς
[2, 1]	ἐπειδὴ δὲ ἔδυ καὶ νύκτα	ἐπῆγεν,	ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν
[2, 14]	τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ	εἶδεν	ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος
[2, 4]	τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ	εἶδεν	ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´
[2, 21]	κώμην οὗ τῷ Θεαγένει συνετέτακτο	ἔσπευδεν.	Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ
[2, 18]	τὴν πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν	οὐδὲν	ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη
[2, 27]	συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν	οὐδὲν	ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα
[2, 4]	αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη, εἰς	οὐδὲν	δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´
[2, 23]	μέρος τι προέσθαι τοῦ σώματος.	Οὐδὲν	δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν
[2, 2]	ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς	οὐδὲν	δέος εἰς τὸ βάθος διικνεῖσθαι
[2, 26]	πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ	οὐδὲν	εἰς τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν.
[2, 21]	Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν	οὐδὲν	ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς,
[2, 12]	ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ μὲν ἦσαν	οὐδὲν	ἔτι πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ
[2, 14]	καὶ τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον	οὐδέν,	ἕως τὸ ὄνομα κατὰ μέρος
[2, 27]	Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν ἀπέλιπεν	οὐδέν·	ἢ γὰρ πρὸς ἱεροῖς ἦν
[2, 13]	πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε	οὐδὲν	καὶ τῶν φιλίων εἰς τὴν
[2, 17]	ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν	οὐδέν.	Καὶ χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου
[2, 11]	ὄψιν εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν,	οὐδὲν	κοινωνοῦντα τοῦ δράματος. Ἀλλ´ ἡ
[2, 4]	δ´ οὖν ὅμως ἡ δυστυχής,	οὐδὲν	μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη,
[2, 33]	ἡ παῖς καὶ ἔλεγε μὲν	οὐδέν,	οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς
[2, 5]	ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ	οὐδὲν	ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε καὶ ἥξω
[2, 24]	λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο	οὐδέν	φασι πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας
[2, 12]	τινες ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος,	κατέθεεν	ὡς εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί τε
[2, 19]	ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι	εἴκαζεν,	διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα πρὸς
[2, 18]	Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην	ἔφραζεν,	εὐδαίμονά τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ
[2, 11]	ἡ Θίσβη καὶ ἡ δέλτος	ἔφραζεν,	ὁ δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη»
[2, 19]	ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν κώμην	ἔφραζεν	ὁ Θέρμουθις οὗπερ τὸν Θύαμιν
[2, 26]	μοι θέσεως ἔχειν τοὺς Δελφοὺς	ἔφραζεν	ὅτε αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις
[2, 19]	ἐν τῇ βρώσει τοῦ αἵματος	ἀπέσταζεν.	Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες,
[2, 6]	καὶ ξίφος τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς	ἐγνώριζεν	ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ
[2, 31]	οὐδ´ ἂν ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον	ἔλαθεν	ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν
[2, 12]	ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος	ἔλαθεν	εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ
[2, 14]	ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων	ἔλαθεν	εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ
[2, 8]	καὶ γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα,	ἔλαθεν	ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´
[2, 4]	ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ	δῆθεν	ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´ οὖν
[2, 25]	ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων	ὁρμηθὲν	ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη
[2, 28]	ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς	ἐκεῖθεν	ἀρξάμενος, δι´ ἣν αἰτίαν καὶ
[2, 31]	ἔλαθεν ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν	ἐκεῖθεν	διεκλάμψαι, δείσας μὴ φωτισθείη τὰ
[2, 35]	θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ	εἰσῆλθεν	ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ
[2, 28]	προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν θερμὸς ὡς	ὅθεν	ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς
[2, 22]	καὶ νοῦς εἰς πεῖραν ἥκουσιν	ὅθεν,	ὡς τὸ εἰκός, ἄλλους τε
[2, 21]	θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος	Ἰλιόθεν	με φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης
[2, 7]	ὅτε τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν	οὐδαμόθεν	γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ
[2, 14]	δὲ τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ	πόθεν	γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε
[2, 23]	καὶ ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ	πόθεν,	εἰπέ μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ
[2, 32]	κατὰ τὴν κόρην τίς ἢ	πόθεν	ἢ τίνων. Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν
[2, 21]	Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος.	Πόθεν	οὖν ἑλληνίζεις τὴν στολήν; Δυστυχήματα»
[2, 31]	κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ ὡς ἀνέγνων	πόθεν	τέ ἐστι καὶ τίνος ἔγνων
[2, 21]	Ἀλλὰ ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ	πόθεν,	ὦ νεανία; πῶς δὲ τὴν
[2, 23]	ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους	ὁπόθεν	εἰσὶν ἢ ἐκ τίνων φύντες
[2, 25]	ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´	ὁπόθεν	ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν
[2, 28]	ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ	ὁπόθεν	τὴν θερινὴν ὥραν μόνος τῶν
[2, 16]	κατὰ τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη	πάντοθεν	ἐπεζήτει. Ὡς δὲ ἦν ὄναρ
[2, 34]	ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ	πάντοθεν	περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς
[2, 26]	με ὡς ἀληθῶς θεία προσέβαλεν	αὐτόθεν	καὶ τά τε ἄλλα ἡ
[2, 31]	καὶ ἄλλως καὶ τὸ παιδίον	αὐτόθεν	μέγα τι καὶ θεῖον τῶν
[2, 32]	πολλὴν τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν χάριν	αὐτόθεν	τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον
[2, 34]	δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος καὶ	πανταχόθεν	αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον
[2, 3]	πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει	πανταχόθεν	ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων ὅλον
[2, 12]	τὴν Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων	πρόσθεν	ἡμερῶν ἀγομένην ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου
[2, 31]	ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ	πρόσθεν	ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ τὸ
[2, 21]	ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´	ἐντεῦθεν	Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν
[2, 10]	εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον	ἐντεῦθεν	ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ
[2, 27]	δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ	ἐντεῦθεν	παντοίως, φίλον ἥκειν με τῷ
[2, 18]	συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην, δέος δὲ	δήπουθεν	οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα ξυνιέναι
[2, 12]	ἀμηχάνως εἶχεν ὅ τι καὶ	δράσειεν,	ὑπὸ μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ
[2, 16]	μᾶλλον ἢ τὸ ἕτερον, καὶ	νικήσειεν	ὁ παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ
[2, 13]	ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην, εἰ δὲ	εὐπορήσειεν	ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ
[2, 17]	οὐκ ἂν παυσόμενον εἰ μὴ	ἐπιβουλεύσειεν,	εἰ καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη ταῦτα
[2, 22]	πείσει, μὴ οὕτω ποτὲ πάθος	ἰσχύσειεν	ὡς μνήμην τὴν εἰς τὸ
[2, 24]	ἄρα καὶ τοὺς παῖδάς μοι	περισώσειεν	ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων
[2, 17]	τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες	ἐπέλθοιεν	διὰ τὰ χρήματα· τότε οὐκ
[2, 11]	Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ ὅ τι	πεπόνθοιεν	πρὸς τὸ ὄνομα τῆς Πυθοῦς
[2, 25]	μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς	ἕνεκεν,	ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον
[2, 2]	τοῦ Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον, ὡς	καθῆκεν	αὐτός, ὡς ἔχει φύσεως τὸ
[2, 14]	δὲ τὴν ἔφοδον τῶν πολεμίων	καθῆκεν	εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν
[2, 17]	συνῆψε καὶ συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων	πεποίηκεν,	ἄρχε βουλῆς· τόπων τε γὰρ
[2, 33]	σώματος οὕτω δὴ τὰς πάσας	ὑπερβέβληκεν	ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε
[2, 22]	ἀλλ´ ἦ ξενίου Διός, ὡς	ἔοικεν,	εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ,
[2, 11]	Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς	ἔοικεν,	ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον ἔστησε
[2, 5]	ξίφος σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ	εὕρισκεν	ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με
[2, 7]	ἡδέως καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως	ἔγνωκεν	ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ
[2, 26]	ὀμφή με ὡς ἀληθῶς θεία	προσέβαλεν	αὐτόθεν καὶ τά τε ἄλλα
[2, 26]	ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων	ἔστειλεν.	Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ παῖ;
[2, 12]	ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον	ἀπέστειλεν	ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος
[2, 32]	ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις	ἀπήγγελλεν	ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται,
[2, 24]	καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν	ἔμελλεν	ὡς αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ τῇ
[2, 33]	ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι	μὲν	ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν
[2, 10]	βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς ἃ	μὲν	ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ δὲ
[2, 22]	πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς	μὲν	ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ
[2, 14]	οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει	μὲν	ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον
[2, 34]	καὶ ἣν ἄγουσι θυσίαν οἱ	μὲν	Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας
[2, 24]	ὄνομα Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν	μὲν	ἀλήτης πρότερον δὲ οὔ· πάλαι
[2, 6]	καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι	μὲν	ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ
[2, 33]	τὸν βίον καὶ ἔστι τὰ	μὲν	ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω
[2, 11]	πότε, σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ	μὲν	ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη
[2, 30]	ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ	μὲν	ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν
[2, 7]	φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ ἑτέρως	μὲν	ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς
[2, 34]	ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ	μὲν	ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον
[2, 14]	ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν	μὲν	ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον παρὰ
[2, 24]	ἔφη τῶν χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται	μὲν	ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ
[2, 19]	πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς	μὲν»	ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε
[2, 26]	τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν	μὲν	Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ τῶν ἄλλων
[2, 30]	ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον	μὲν	ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων.
[2, 20]	δὲ ἡμέραν ἄσμενος εἶδε πρῶτα	μὲν	ἀποτέμνει τῆς κόμης τὸ περιττότερον
[2, 24]	συμφορᾶς γάρ, ὦ παῖ, τὸ	μὲν	ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον
[2, 28]	ἔξεστι, καὶ διελθόντος ὡς τὰς	μὲν	ἀρχὰς ἐκ τῶν ἄκρων τῆς
[2, 20]	ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ πολλὰ	μὲν	ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ κτύπον
[2, 9]	ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ	μὲν	αὐτὴ καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα τὰ
[2, 4]	οὖν ὅμως ἡ δυστυχής, οὐδὲν	μὲν	αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη, εἰς
[2, 31]	τὰ κατ´ αὐτὴν καὶ ἀπόλοιτο	μὲν	αὕτη παραπολαύσω δέ τινος καὶ
[2, 34]	μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς	μὲν	αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν
[2, 10]	προκύψαι τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς	μὲν	αὐτός φησι, διὰ φιλίαν τὴν
[2, 28]	περὶ τοῦ Νείλου καὶ τίνες	μὲν	αὐτῷ πηγαί, τίς δὲ ἡ
[2, 19]	καὶ εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν	μὲν	αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας
[2, 12]	δὲ εἶδε κειμένην, ἐπὶ πολὺ	μὲν	ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος δὲ θροῦν
[2, 30]	μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ	μὲν	ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε τῶν
[2, 10]	τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ εἰ	μὲν	βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς ἃ
[2, 24]	τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον, τὸ	μὲν	γὰρ ἡ διάνοια φόβῳ προληφθεῖσα
[2, 18]	ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν γνώμην· τὸ	μὲν	γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ οὕτω
[2, 14]	τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ ἔχοι	μὲν	γινώσκειν μαθεῖν δ´ ἂν ἡδέως
[2, 18]	ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ» ἔφη τὴν	μὲν	γνώμην ἐρρωμένος τις ἄρα ἦσθα,
[2, 19]	ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις. Ὁ	μὲν	δὴ Κνήμων καὶ ὁ Θέρμουθις
[2, 1]	~Ἡ	μὲν	δὴ νῆσος ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς
[2, 27]	ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ φοιβαζομένη. Τὸν	μὲν	δὴ πρότερον χρόνον ἄλλοτε περὶ
[2, 24]	μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ σοφία προέφηνε	μὲν	διαδρᾶναι δὲ οὐκ ἔδωκε, τοὺς
[2, 5]	περὶ γῆν ἔτι φερομένη, τὸ	μὲν	διότι τοιούτου σώματος οὗ πρὸς
[2, 24]	γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν	μὲν	δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ οὐκ ἐφικτόν.
[2, 15]	πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος κλίνει	μὲν	ἑαυτὸν εἰς γῆν ὁ Κνήμων,
[2, 25]	ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ	μὲν	εἴκων ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ
[2, 30]	καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει	μὲν»	εἶπεν, ὅπως δὲ μὴ μικρόλογος
[2, 25]	οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν	μὲν	ἐκ παίδων μοι σύντροφον ἱερωσύνην
[2, 25]	βληθεὶς τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ	μὲν	ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν,
[2, 27]	φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ	μὲν	ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς
[2, 7]	ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις	μὲν	ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν δὲ
[2, 12]	οὐκ εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ	μὲν	ἐν τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ
[2, 20]	τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ	μὲν	ἐπειδὴ πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο
[2, 3]	σῶμα τῆς κειμένης κατενεχθείς, ὁ	μὲν	ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ εἴχετο καὶ
[2, 15]	καὶ τὸν ὕπνον ἐπὶ πολὺ	μὲν	ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν τινα στήσασθαι
[2, 30]	καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν αὐτὸς	μὲν	ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ
[2, 20]	τοῦτο εἰδότες ὡς κόμη τοὺς	μὲν	ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς
[2, 10]	πολεμία καὶ ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα	μὲν	εὐαγγελίζομαί σοι τὴν Δημαινέτης τελευτὴν
[2, 18]	πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον	μὲν	ἐφ´ ἣν ἔδοξε βουλὴν τὸν
[2, 8]	γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ ὃς θαυμάσεις	μὲν»	ἔφη Θίσβην δ´ οὖν εἶναι
[2, 7]	τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα	μὲν»	ἔφη καὶ ἐπαίνων ἄξια κατ´
[2, 16]	ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ	μὲν»	ἔφη καὶ τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια
[2, 8]	ὑπὸ τὸ οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω	μὲν»	ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ Θεαγένους
[2, 6]	τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ ἡ	μὲν	ἔχω σε, Θεάγενες» ὁ δὲ
[2, 11]	ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα	μὲν	ἡ Θίσβη καὶ ἡ δέλτος
[2, 9]	γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον. Οὕτω	μὲν	ἡ κακίστη Θίσβη καὶ δίκας
[2, 1]	Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα, ἕως	μὲν	ἥλιος ἦν ὑπὲρ γῆν, τὸ
[2, 11]	ἐστὶν ἡ Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ	μὲν	ἠπάτησαν οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ
[2, 12]	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ	μὲν	ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν ὅτι
[2, 1]	πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ ὁ	μὲν	Θεαγένης παίων τὴν κεφαλὴν καὶ
[2, 25]	εἰς τὴν Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ	μὲν	θεραπείᾳ πολλῷ δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη
[2, 28]	χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι	μὲν	θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο ἔτι
[2, 12]	ὅ τι καὶ δράσειεν, ὑπὸ	μὲν	θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς ὀργῆς
[2, 17]	πλέον ἡμῶν οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ	μὲν	καὶ ἀργύρου καὶ ἐσθῆτος ἀφθονία,
[2, 19]	ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο ποιῶν ἅπαξ	μὲν	καὶ αὖθις καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας
[2, 13]	κοιλότερα τοῦ σπηλαίου κατεδύετο, τάχα	μὲν	καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ ἄρα
[2, 16]	ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια	μὲν	καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν δὲ
[2, 11]	Κνήμων ὦ Θίσβη» ἔφη σὺ	μὲν	καλῶς ποιοῦσα τέθνηκας καὶ γέγονας
[2, 3]	τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς	μὲν	καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ
[2, 17]	ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι	μὲν	καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ
[2, 11]	κοινωνοῦντα τοῦ δράματος. Ἀλλ´ ἡ	μὲν	κεῖται σῶμα νεκρὸν ὡς ἀληθῶς
[2, 24]	παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις	μὲν	Μέμφις, πατὴρ δὲ καὶ ὄνομα
[2, 34]	τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ	μὲν	νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ
[2, 21]	εἰ μὴ σοὶ προσέτυχον) ὄχθας	μὲν	Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον ἀπολίπωμεν,
[2, 17]	ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν, ἡ	μὲν	νῆσος ἥδε, ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος
[2, 14]	παρεγγυῶντος, καὶ τέλος ὡς ἐκεῖνος	μὲν	ὅ τι καὶ γέγονεν οὐκ
[2, 30]	σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι αἱ	μὲν	οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους
[2, 22]	τε τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν	μὲν	ὀκνεῖ φεύγειν δὲ οὐ φέρει,
[2, 8]	πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ αὐτὸς	μὲν	ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε λάβοι
[2, 25]	τε καὶ οἰκίας πατρῴας τὴν	μὲν	ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ
[2, 31]	κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ	μὲν	ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω
[2, 33]	μοι ἡ παῖς καὶ ἔλεγε	μὲν	οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα
[2, 30]	γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ	μὲν	οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν γε
[2, 9]	χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας φονέα	μὲν	οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα ὡς ἔσχεν
[2, 29]	τοῦ κακοῦ μὴ φέρων ἐμαυτὸν	μὲν	οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου τοῖς
[2, 8]	ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα	μὲν	οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς
[2, 30]	τῶν καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. ~Τῆς	μὲν	οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν
[2, 34]	εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις	μὲν	οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην ὦ
[2, 31]	γενέσθαι αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ	μὲν	οὖν πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν, ἐπεὶ
[2, 33]	παῖς ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ παῖς	μὲν	οὖσα ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν
[2, 16]	ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα	μὲν	οὕτως ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν»
[2, 16]	τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ ὁ	μὲν	παρῆν αὐτίκα πρὸς τὴν κλῆσιν
[2, 33]	ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα	μὲν	παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα,
[2, 23]	μοι τίς ἔσται; ἔφη. Τὸ	μὲν	παρὸν» ἦ δ´ ὃς εὐχαριστία,
[2, 16]	ἀκοὴν ὁ Θεαγένης καὶ εὖ	μὲν	ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας
[2, 22]	πλάνος καὶ ἔμπορος καὶ πολλαὶ	μὲν	πόλεις πολλῶν δὲ ἀνθρώπων ἤθη
[2, 3]	ἀναλυθείσης, τῆς δὲ σποδιᾶς τῆς	μὲν	πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης
[2, 9]	εἰς τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι	μὲν	τὰς κατὰ τοῦ πατρὸς ὑπονοίας
[2, 31]	ἣν ὁρᾷς, ξένε« φησὶν ἡ	μὲν	τεκοῦσα δι´ αἰτίαν ἣν γνώσῃ
[2, 33]	καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα	μὲν	τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα
[2, 32]	ἦγον ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην	μὲν	τὴν ἡμέραν εἶχον ἐν θεραπείᾳ
[2, 8]	τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ	μὲν	τὴν πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ
[2, 15]	ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν	μέν	τι βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν δὲ
[2, 24]	τὴν ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον	μέν	τινα διῆγον ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ
[2, 22]	τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον. Καὶ ἡ	μέν	τις ἀπένιζε τὼ πόδε καὶ
[2, 27]	αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ	μέν	τις ὅπως τοὺς ἐγχωρίους οἱ
[2, 30]	ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι	μὲν	τὸν ἔφηβον παραλλάξας τὴν χροιὰν
[2, 13]	Κνήμων ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων	μὲν	τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ παρ´
[2, 22]	κατέλυεν ὁ πρεσβύτης· καὶ τὸν	μὲν	τοῦ οἴκου δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν,
[2, 23]	οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ	μὲν	τοῦ ὕδατος ὁ δὲ καὶ
[2, 10]	τὴν Δημαινέτης τελευτὴν δι´ ἐμοῦ	μὲν	ὑπὲρ σοῦ γενομένην, τὸ δὲ
[2, 3]	ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ τὸ ὑποκείμενον, τῆς	μὲν	φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης καὶ εἰς
[2, 21]	ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα	μὲν	χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ δὲ οὐ
[2, 13]	τραυματίαν φονῶντα τὴν ὄψιν, ἡ	μὲν	Χαρίκλεια καὶ πρὸς τὰ κοιλότερα
[2, 35]	τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω	μὲν	χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος σοβαρόν
[2, 17]	ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν	μέν,	ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ·
[2, 19]	τῆς προκειμένης εἴχοντο. Καὶ ἦν	μὲν	ὥρα περὶ βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ
[2, 36]	ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα	μὲν	ὡς ἀνεῖπεν ὁ θεός, ἀμηχανία
[2, 4]	ἔργον ἡ φιλτάτη γεγένηται, δῆλον	μὲν	ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ
[2, 11]	τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν	εὑρήκαμεν·	ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ
[2, 10]	ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς	εὑρήκαμεν	ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν
[2, 16]	ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς	ἐοίκαμεν,	ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες,
[2, 3]	ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο;	ἀπολώλαμεν·	ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό τε
[2, 33]	καθάπερ ἔρνος τι τῶν εὐθαλῶν	ἀνέδραμεν·	ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω δὴ
[2, 3]	πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ μόνον καταλιπὼν	ἀνέδραμεν	ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν
[2, 23]	εἰ δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης	ἐπιβαίημεν,	ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο οὐκ
[2, 17]	τὰ χρήματα· τότε οὐκ ἂν	φθάνοιμεν	παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι ταῖς
[2, 17]	τε γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν	σκοποῖμεν	καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ
[2, 17]	ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν καὶ	ἐγχειροῖμεν	τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα
[2, 5]	Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν κειμένην	εὕροιμεν.	Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´
[2, 27]	ὅπως τοὺς ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι	σέβομεν	θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ δὲ δι´
[2, 22]	Διός, ὡς ἔοικεν, εἰς αὐλὰς	ἥκομεν,	ὦ πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος ἡ
[2, 16]	τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς φύντας	ἴσμεν	αἰτίους, ὥστε εἰκότως ἐπὶ πατέρα
[2, 23]	ὕδωρ, τοῦτο γὰρ ἔπινε, καὶ	σπένδωμεν»	ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ
[2, 21]	κώμην ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην	ἴωμεν,	εἰ μή σέ τι προὐργιαίτερον
[2, 21]	ἐν μέρει τὰ κατὰ σεαυτόν.	Ἴωμεν»	ἔφη ὁ Κνήμων καὶ γάρ
[2, 21]	μὲν Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον	ἀπολίπωμεν,	οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων
[2, 10]	πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν	ἐπισκοπῶμεν·	εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς
[2, 36]	ἕκαστος εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ	ὑπελάμβανεν.	Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν
[2, 31]	Τὰ μὲν οὖν πρῶτα οὕτως	ἐλάνθανεν,	ἐπεὶ δὲ τοῦ χρόνου προϊόντος
[2, 1]	ἦν ὑπὲρ γῆν, τὸ κακὸν	ἐλάνθανεν·	ἡ γὰρ πυρὸς ὄψις ἀμαυροῦται
[2, 8]	μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ καὶ	ἐλάνθανεν	ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν
[2, 16]	μὴ ὄναρ, ὦ Θεάγενες, τὸ	φανέν.	Τοῦ δὲ εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ
[2, 23]	τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν	συνέβαινεν,	ὃν πολλάκις γε δι´ ὄχλου
[2, 33]	Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς	ἐπέραινεν	ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ»
[2, 9]	δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ	ἔκρινεν	ἅπαντα ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς
[2, 16]	τίς ἡ περί σε πτοία	γέγονεν;	Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη καὶ ἀτάσθαλος
[2, 29]	θαυμάσεις« ἔφη τὸ πρᾶγμα ὡς	γέγονεν	εἰ πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν
[2, 33]	ἑαυτῆς φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ	γέγονεν	εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ σοι τὸ
[2, 29]	δή μοι καὶ εὐπραξίας αἰτία	γέγονεν.	Ἐμοῦ δὲ τὸ παράδοξον θαυμάσαντος
[2, 14]	ἐκεῖνος μὲν ὅ τι καὶ	γέγονεν	οὐκ ἔχοι λέγειν αὐτὸς δὲ
[2, 25]	πρὸ πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν	ἐξήλαυνεν	οἱ παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ
[2, 7]	θεῶν τις εὖ γε ποιῶν	ἔδειξεν,	ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς
[2, 21]	εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην»	εἶπεν	ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν
[2, 30]	τῶν δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε«	εἶπεν,	ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ
[2, 30]	βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω»	εἶπεν,	ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ
[2, 32]	πόθεν ἢ τίνων. Μὴ θαυμάσῃς»	εἶπεν	ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ
[2, 5]	σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος»	εἶπεν	ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν
[2, 24]	ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ»	εἶπεν	ὁ Κνήμων καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν
[2, 19]	ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία»	εἶπεν	ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν
[2, 21]	θαυμάσας ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ»	εἶπεν	ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν
[2, 29]	ἐγώ· νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε«	εἶπεν	ὁ Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος
[2, 23]	καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος»	εἶπεν	οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς χαίρει
[2, 30]	δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει μὲν»	εἶπεν,	ὅπως δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ
[2, 23]	ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες»	εἶπεν	ὦ ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ γεγονότες·
[2, 29]	ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον«	εἶπεν	ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ
[2, 33]	ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα	περιεῖπεν.	Ἔγνων οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς
[2, 36]	στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς	ἀνεῖπεν	ὁ θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς
[2, 27]	ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν	ἀπέλιπεν	οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς ἱεροῖς
[2, 31]	τι καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν	ἐξέλαμπεν,	οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν τε
[2, 19]	δὲ εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον	ἐνεβίβασεν,	ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ
[2, 22]	δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην	ὠνόμασεν.	Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος
[2, 16]	μέρος ὃ κατὰ τὸ ὄναρ	ἀπώλεσεν	ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς δὲ
[2, 20]	ἕως τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας	ἐπέδησεν	αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε
[2, 17]	κἀμοὶ τῶν συμφορῶν ὁ δαίμων	ἐπήντλησεν.	Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα ὡς
[2, 6]	ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην	ἐγέννησεν.	Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα
[2, 5]	δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων»	ἐβόησεν	ὥς με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ
[2, 24]	εἶπεν ὁ Κνήμων καὶ ἀθρόον	ἐσιώπησεν	ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ δὲ
[2, 16]	τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ	ἐφοίτησεν·	ἀνὴρ τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ
[2, 8]	ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν	ἀπεκρήμνισεν,	ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ
[2, 27]	ἐμὸς ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς	ἐθέσπισεν,	ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον
[2, 22]	ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον οὐκ	ἐγνώρισεν	ἡ φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν
[2, 35]	μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν.	~Ἐπένευσεν	ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ
[2, 34]	ἐκ Πηλέως, ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ	συνεστράτευσεν	ἐν πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον καὶ
[2, 11]	ἐμὴν ὄψιν εἴποις ἂν ὡς	ἐγοήτευσεν,	οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ δράματος. Ἀλλ´
[2, 20]	χάλκεόν τινα καὶ πύματον ὕπνον	εἵλκυσεν	ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει
[2, 26]	με καὶ θροῦς τῶν πολλῶν	ἀνεπτέρωσεν	ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον
[2, 30]	δέ μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος	ἐπέσκηπτεν,	ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν καὶ
[2, 14]	μανικῶς, καὶ τὸν μὲν ἄλλον	ἔκρυπτεν	ἔχων χρόνον παρὰ δὲ τὴν
[2, 32]	αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων	ἐπέταττεν	ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς
[2, 13]	προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην οὐ	κατέπληττεν	ἡ θέα μᾶλλον ἢ παρώξυνε
[2, 20]	ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους	ἀνέπαυεν	ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν
[2, 22]	πολλὰ δὲ περὶ τὴν ὄχθην	ἐσάλευεν	εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ
[2, 22]	τε τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ	κατέλυεν	ὁ πρεσβύτης· καὶ τὸν μὲν
[2, 2]	με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον»	ἐπώμνυεν	ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε,
[2, 23]	εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα	ἐδάκρυεν	ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων
[2, 5]	κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα λέγων	ἀνέστρεφεν	ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην καὶ
[2, 4]	χάος τὴν ἐκ τῶν ἀνακτόρων	κατείληφεν·	ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας
[2, 14]	στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως	εἶχεν	ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος
[2, 12]	τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως	εἶχεν	ὅ τι καὶ δράσειεν, ὑπὸ
[2, 9]	μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα ὡς	ἔσχεν	ὑποθέμενον, ὡς δὲ συναίτιον τῆς
[2, 12]	Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ	προσέσχεν,	ὡς εἶχε τάχους ἐπὶ τὰς
[2, 35]	εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων	ἔτυχεν,	ὥραν εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν
[2, 6]	κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ	ἦν	ἀληθῶς ἡ Θίσβη καὶ ξίφος
[2, 11]	κατὰ σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ τί	ἦν	ἄρα, ὃ καὶ πάλιν σε
[2, 29]	ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα	ἦν	αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη λέγεις· καὶ
[2, 29]	γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι λέγειν«	ἦν	δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ βούλομαι.
[2, 8]	δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς	ἦν	εἰκός, ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν
[2, 21]	οὖν ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς	ἦν	ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν
[2, 16]	Ὡς δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ	ἦν»	ἔλεγεν, ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει
[2, 25]	ἀφροδισίοις θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ γὰρ	ἦν	ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν
[2, 16]	τοῦτο λέγοι πυνθανομένου, διότι βέλτιον	ἦν»	ἔφη θατέρῳ με τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 27]	οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς ἱεροῖς	ἦν	ἢ πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην, ἃς
[2, 8]	ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς ἄρα	ἦν	ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ δακρύων
[2, 22]	πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ τίς	ἦν	ἡ πλάνη, ὦ πάτερ, ἣν
[2, 16]	δεξιόν· καὶ εἴθε γε ὕπαρ	ἦν	καὶ μὴ ὄναρ, ὦ Θεάγενες,
[2, 21]	οὕτως ἄρα ὅλος τῶν φροντισμάτων	ἦν	καὶ πρὸς μόνην τὴν σκέψιν
[2, 21]	τὸ ἱερώτερον καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς	ἦν	λευκή, τὸ γένειον λάσιον καὶ
[2, 19]	ὁδοῦ τῆς προκειμένης εἴχοντο. Καὶ	ἦν	μὲν ὥρα περὶ βουλυτὸν ἤδη·
[2, 31]	δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ	ἦν	μοι θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν
[2, 16]	ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί δὲ	ἦν	ὅ μοι πέπονθας; ἢ τίς
[2, 16]	ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς δὲ	ἦν	ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω
[2, 25]	τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις	ἦν	ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν
[2, 30]	ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς συμμιγής τις	ἦν	πάντων καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν
[2, 10]	ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ	ἦν	τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε· Κνήμωνι τῷ
[2, 5]	ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ	ἦν	τὸ λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ δὲ
[2, 18]	ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς	ἦν	τῶν βουλευθέντων φράσαντες καὶ ῥᾳδίως
[2, 1]	τὸν Κνήμωνα, ἕως μὲν ἥλιος	ἦν	ὑπὲρ γῆν, τὸ κακὸν ἐλάνθανεν·
[2, 18]	λεχθέντα πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος	ἦν	ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ» ἔφη τὴν
[2, 22]	ὥρα καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν·	ἥν〉	ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ}
[2, 34]	ἢ τίς ἡ θεωρία καὶ	ἣν	ἄγουσι θυσίαν οἱ μὲν Αἰνιᾶνες»
[2, 27]	θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ δὲ δι´	ἣν	αἰτίαν ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν
[2, 11]	καὶ ὅπως ποτὲ καὶ δι´	ἣν	αἰτίαν ἔδρα τὸν φόνον; Καὶ
[2, 28]	χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´	ἣν	αἰτίαν καὶ μόνος ποταμῶν αὔρας
[2, 30]	ἀμήχανόν τι καὶ δαιμόνιον κάλλος,	ἣν	αὐτὸς μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι
[2, 31]	ἡ μὲν τεκοῦσα δι´ αἰτίαν	ἣν	γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν σπαργάνοις
[2, 30]	ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος,	ἣν	δέ σε βούλομαι παρενθήκην γνῶναι
[2, 31]	ἐκδώσειν καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην,	ἣν	δὴ καὶ αὐτὸς κομίζῃ παρ´
[2, 26]	τὸ ἄστυ καὶ Κασταλίαν αὐτήν,	ἣν	δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ
[2, 18]	νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´	ἣν	ἔδοξε βουλὴν τὸν Θέρμουθιν. Ὁ
[2, 7]	Κνήμων, διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν,	ἣν	ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην
[2, 25]	ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν,	ἣν	ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω
[2, 24]	ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν,	ἣν	ἐμοὶ σοφία προέφηνε μὲν διαδρᾶναι
[2, 24]	αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν,	ἣν	Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν
[2, 22]	ἦν ἡ πλάνη, ὦ πάτερ,	ἣν	λέγεις; Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν
[2, 29]	παρ´ ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´	ἣν	νύκτα συγκατεκλίθη τῷ γήμαντι, κατ´
[2, 21]	φλεγόμενος, πρὸς δὲ τὴν κώμην	ἣν	ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν, εἰ
[2, 31]	δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην	ἣν	ὁρᾷς, ξένε« φησὶν ἡ μὲν
[2, 33]	καὶ τὴν ἐκ λόγων πολυπειρίαν,	ἣν	ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν τοῦ
[2, 10]	~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ, τὴν δέλτον	ἣν	πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν
[2, 20]	τε καὶ νύκτα ἀναμένων, καθ´	ἣν	συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν εἰς τὴν
[2, 28]	τὴν διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι, καθ´	ἣν	τῆς πρόσω φορᾶς ἀνακόπτονται δι´
[2, 8]	Καὶ ὃς θαυμάσεις μὲν» ἔφη	Θίσβην	δ´ οὖν εἶναι Κνήμων ὅδε
[2, 9]	μόνον ἠνάγκαζον, καὶ τέλος τὴν	Θίσβην	εἰς βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ
[2, 12]	ὡς εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί τε	Θίσβην	ἐκάλει, μέχρι τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων·
[2, 24]	Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν	Θίσβην	ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν ὁ
[2, 12]	τὴν νῆσον καὶ παρὰ τὴν	Θίσβην	ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν
[2, 14]	αὐτῷ ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη	Θίσβην	ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ ταῦτα ὁ
[2, 9]	κατὰ τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν	Θίσβην	καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν
[2, 20]	αὐτὸν ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν	Θίσβην	καὶ ὅπως ἄν οἵ ποτε
[2, 12]	Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν	Θίσβην.	Παρὰ δὴ ταύτην ὡς διαδρᾶσαν
[2, 11]	διήγησιν. Οὕτως ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς	γῆν	ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά
[2, 18]	τὴν ἐκ τῶν σκηνῶν ὅσα	γῆν	ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ εἰωθότα διὰ
[2, 5]	ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος εἶ περὶ	γῆν	ἔτι φερομένη, τὸ μὲν διότι
[2, 14]	δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς τὴν	γῆν	καὶ τὸ παρὸν κατὰ ζήτησιν
[2, 3]	τό τε λαμπάδιον εἰς τὴν	γῆν	καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε
[2, 31]	κάλλος δ´ οὐδ´ ἂν ὑπὸ	γῆν	κρυπτόμενον ἔλαθεν ἀλλά μοι δοκεῖ
[2, 12]	μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς τὴν	γῆν,	νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ
[2, 15]	τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν εἰς	γῆν	ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ ἐπὶ
[2, 15]	τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς	γῆν	τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας
[2, 1]	ἕως μὲν ἥλιος ἦν ὑπὲρ	γῆν,	τὸ κακὸν ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ
[2, 24]	τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης	ἁρπαγήν,	ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ»
[2, 11]	ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν	σφαγὴν	εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω
[2, 14]	τὸ ξίφος ὃ παρὰ τὴν	σφαγὴν	εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ εἶδεν ὁ
[2, 32]	καὶ ὥσπερ οἱ βαρεῖάν τινα	πληγὴν	εἰληφότες ὅτι δή μοι γνῶναι
[2, 6]	ἅμα καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν	αὐγὴν	ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει
[2, 1]	ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν	αὐγὴν	ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί
[2, 4]	Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε	φυγὴν	τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν
[2, 22]	τὴν κώμην εἴς τε τὴν	καταγωγὴν	ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν ὁ πρεσβύτης·
[2, 34]	καὶ πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων	Ἀχιλλείδην	ἑαυτὸν ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ γὰρ
[2, 23]	ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς	σπονδὴν	ἐπιφέρων τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς
[2, 12]	πρὸς τὸν τάραχον καὶ τὴν	σπουδὴν	αὐτοῦ που περὶ τὸ στόμιον
[2, 35]	τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου πρὸς χθόνα	κυανέην,	τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον
[2, 7]	ἀγεννῶς καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ	ζῆν	σοι τὴν φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου.
[2, 33]	μακροτέρου πρός σε τοῦ διηγήματος	ἐδεήθην.	Καὶ δὸς τὴν χάριν, ὦ
[2, 29]	οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς	λήθην	κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν τῆς
[2, 1]	περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ ἀψύχων φιλημάτων	ἀπεστερήθην.	~Καὶ ταῦτα λέγοντος καὶ τὸ
[2, 29]	τὸν θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ	ἀνηγορεύθην,	οὐκ ἐπ´ αἰσίοις ἔσεσθαί μοι
[2, 22]	ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ τὴν	ὄχθην	ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν
[2, 11]	φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα ἂν	εἰδείην;	ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ μαντικόν
[2, 25]	πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων	ἐκνικηθείην,	ὃ δέ με πρὸ πάντων
[2, 16]	σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις	ἀποφανθείην.	Ταῦτα μὲν οὕτως ἔσται καὶ
[2, 22]	δὲ ἐφρόντιζε τῆς εὐνῆς καὶ	μαλακὴν	ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην
[2, 30]	φίλος, ἣν δέ σε βούλομαι	παρενθήκην	γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ
[2, 30]	καὶ εἰς μεγέθους ἔμφασιν φέρει	προσθήκην.	Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ
[2, 8]	γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν	ἑταιρικὴν	ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς
[2, 10]	φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν	Ἀττικὴν	ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν ἡ Θίσβη
[2, 11]	ἥκεις ἑτέραν καθ´ ἡμῶν σκηνὴν	Ἀττικὴν	καὶ ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ
[2, 12]	βαρβαρικῆς ὀργῆς πλέον τότε δι´	ἐρωτικὴν	ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι
[2, 1]	ὁ μὲν Θεαγένης παίων τὴν	κεφαλὴν	καὶ τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω»
[2, 14]	ἐπιθείς τε τοῖς στέρνοις τὴν	κεφαλὴν	ὦ Θίσβη» ἔλεγε καὶ τοῦτο
[2, 33]	τὴν ἐκ λόγων πολυπειρίαν, ἣν	ποικίλην	ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν
[2, 21]	τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ Κνήμων	Ἕλλην	δὲ» εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ
[2, 21]	δὲ» εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ	Ἕλλην»	εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν
[2, 21]	νεανία; πῶς δὲ τὴν φωνὴν	Ἕλλην	ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ
[2, 32]	ἐν θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ	πολλὴν	τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν
[2, 24]	τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπάγον	μεταβολήν,	ἣν ἐμοὶ σοφία προέφηνε μὲν
[2, 2]	πορθμεύων αὐτοῖς κατὰ τὴν πρώτην	συμβολὴν	καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς βοῆς
[2, 28]	τῆς πρόσω φορᾶς ἀνακόπτονται δι´	ὑπερβολὴν	τοῦ περὶ τὰ μέρη πυρώδους,
[2, 21]	Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν	στολήν;	Δυστυχήματα» ἔφη τὸ λαμπρόν με
[2, 8]	Θίσβη τὴν ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου	σχολὴν	ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις
[2, 30]	κατὰ τὴν πόλιν καὶ διατιθεμένῳ	σχολὴν	καί τινα τῶν παρ´ Ἕλλησι
[2, 16]	ἔφη καὶ τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια	πλὴν	ἀλλ´ ἔστω γε ἀληθὲς μᾶλλον
[2, 12]	αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν ἔτι	πλὴν	ὅτι τέφρα, τὸ δὲ στόμιον
[2, 20]	περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι,	βουλὴν	εἰς αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ
[2, 15]	ἐπὶ πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο	βουλήν	τινα στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες,
[2, 18]	ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε	βουλὴν	τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ
[2, 31]	συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή τινα	ἐπιβουλὴν	γενέσθαι αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ
[2, 9]	Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´ αὐτῆς	ἐπιβουλὴν	ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ
[2, 5]	Θεαγένης ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ	μὴν	ἀπατῶ σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ
[2, 30]	ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ	μὴν	ἄριστα χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ
[2, 31]	ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις ἦ	μὴν	ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ
[2, 1]	σοί, γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ	μὴν	ἔτι σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης,
[2, 33]	ἐκ λόγων πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην	ἐδιδαξάμην	πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον
[2, 10]	τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα	διεπραξάμην.	Εἰ δὲ ἔχει σέ τις
[2, 26]	αὐτήν, ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον	ἐποιησάμην,	ἐπὶ τὸν νεὼν ἔσπευδον, καὶ
[2, 31]	πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην	ἐπραγματευσάμην	καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι
[2, 23]	μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν ἄλλως ἄλλοτε	διεκρουσάμην.	~Ποῦ δ´ ἂν εἴη τὰ
[2, 10]	διὰ τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα	διεπεμψάμην,	τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ
[2, 8]	καὶ κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσειε τὴν	ἐμὴν	διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη τὴν
[2, 11]	δὴ κἀμέ τε καὶ τὴν	ἐμὴν	ὄψιν εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν,
[2, 22]	τῆς κόνεως ἠλευθέρου τὰ ὑπὸ	κνήμην,	ἡ δὲ ἐφρόντιζε τῆς εὐνῆς
[2, 22]	οὕτω ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν ὡς	μνήμην	τὴν εἰς τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι.
[2, 33]	προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ τι	δυναίμην	συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι περὶ τούτων
[2, 25]	θάτερον τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον	θεασαίμην	ἐκεῖ παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε
[2, 10]	ὃ βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ	γενοίμην	εἰ καὶ τεθνάναι δέοι· βέλτιον
[2, 33]	γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ εἰς	ἀκμὴν	καθάπερ ἔρνος τι τῶν εὐθαλῶν
[2, 27]	θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι	διελεγόμην·	οὐκ ὀλίγος δὲ ὁ τοιοῦτος
[2, 33]	ἐπὶ θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς	ἀνηγόμην	τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ ἔστι
[2, 29]	καὶ εἰς ὥραν γάμου καὶ	ἐξεδόμην	τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´ ἦσαν,
[2, 27]	ἱεροῖς ἦν ἢ πρὸς θυσίαις	ἐξηταζόμην,	ἃς πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ
[2, 16]	ξυγκείμενον ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν	κόμην	αὐχμηρὸς καὶ τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος
[2, 20]	φαίνεσθαι καὶ δὴ καὶ τὴν	κόμην	εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι
[2, 35]	καὶ ἀπὸ τοῦ μετώπου τὴν	κόμην	πρὸς τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ
[2, 31]	αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν	ἀνειλόμην·	οὐδὲ γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν
[2, 33]	ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ	ἐπηγγελλόμην	εἴ τι δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ
[2, 8]	ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης,	ἐβουλόμην	εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ
[2, 29]	ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι	ἐβουλόμην.	Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο,
[2, 32]	τῶν Αἰθιόπων εἴ τις ἑώρα	ἐπυνθανόμην.	Καί μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς
[2, 1]	ἀπόλωλε. Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς	ἐγενόμην	καὶ δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον σοί,
[2, 7]	ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον	ὑπερῃσχυνόμην	τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς ὅτε
[2, 26]	καί τι καὶ κατ´ ἐμαυτὸν	ηὐχόμην,	ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος
[2, 20]	ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν	ὁρμήν,	αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν
[2, 25]	καὶ οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν	ὁρμὴν	οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ ὡς
[2, 35]	μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα τὴν	ὁρμὴν	ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν ἐποιούμεθα,
[2, 16]	ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ τὸν ὀφθαλμὸν	ᾤμην	ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν· καὶ
[2, 22]	μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν	κώμην	εἴς τε τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται
[2, 19]	ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν	κώμην	ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις οὗπερ τὸν
[2, 21]	μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς δὲ τὴν	κώμην	ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν,
[2, 21]	καὶ ἄλλως ἡ πρὸς τὴν	κώμην	ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας ἐν
[2, 21]	ἁβρότερον ἐπὶ τὴν Χέμμιν τὴν	κώμην	οὗ τῷ Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν.
[2, 18]	τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ	κώμην	οὕτω καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε
[2, 20]	συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν εἰς τὴν	κώμην	τὰ περὶ τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν
[2, 18]	συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ, εἰ δοκεῖ,	κώμην	τινὰ πλησίον, εἴ πῃ γινώσκεις
[2, 24]	φρούραρχος Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται τὴν	κώμην·	τοῦτον δὴ ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ
[2, 13]	καὶ τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν	γνώμην.	Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις, ἱκέτης
[2, 6]	καὶ πρὸς τὸ εὔελπι τὴν	γνώμην	ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα τὸν
[2, 18]	σὺ δὲ» ἔφη τὴν μὲν	γνώμην	ἐρρωμένος τις ἄρα ἦσθα, τὸ
[2, 17]	πλέον ὅτε τοῦ καταστέλλοντος τὴν	γνώμην	πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν·
[2, 29]	ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ τὴν	γνώμην	τίθεμαι καὶ αὐτός, οὕτω καὶ
[2, 18]	πρὸς τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν	γνώμην·	τὸ μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον
[2, 7]	θεωρὸν τῶνδε γεγενημένον καὶ νέμειν	συγγνώμην	ἱκέτευον. Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ
[2, 16]	οὐδὲ τὴν σὴν ἄμαχον καταδείσας	ῥώμην	κειμένῃ μοι πρὸς τοῖς σοῖς
[2, 27]	ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων	πλάνην,	καὶ συνελόντι τῶν κατ´ Αἴγυπτον
[2, 26]	ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ	πλάνην	ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν
[2, 24]	ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ	μηχανήν·	ἐπέρρωσά τε καὶ αὐτὸς πρὸς
[2, 13]	κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν	Θεαγένην	ἄγριόν τε καὶ τραχὺ περισκοπῶν
[2, 16]	τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν	Θεαγένην	ἐκάλει. Καὶ ὁ μὲν παρῆν
[2, 20]	τοῦτον καὶ τοῖς περὶ τὸν	Θεαγένην	ἐλύττα. Ὡς δὲ ὁ Κνήμων
[2, 1]	ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ ἀμφὶ τὸν	Θεαγένην	καὶ τὸν Κνήμωνα, ἕως μὲν
[2, 13]	αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν	Θεαγένην	οὐ κατέπληττεν ἡ θέα μᾶλλον
[2, 8]	φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς ῥῖνας	ἀνισταμένην	τό τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ
[2, 18]	ἐπιτειχισμὸν τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου	παρῳκημένην·	ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι τὴν λίμνην
[2, 14]	καὶ νῦν εὑρίσκοι πρός τινων	ἀνῃρημένην	οὓς οὐκ ἔχοι μὲν γινώσκειν
[2, 11]	ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς δεῦρο	καθειμένην	ἢ πότε, σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι.
[2, 6]	τε γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν	κειμένην	αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ ἦν
[2, 12]	ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς δὲ εἶδε	κειμένην,	ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς εἱστήκει.
[2, 5]	εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν	κειμένην	εὕροιμεν. Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν
[2, 11]	ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ σε καὶ	κειμένην	ἔχω δι´ ὑποψίας καὶ σφόδρα
[2, 7]	ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι τὴν	κειμένην	ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα
[2, 21]	τὴν κώμην ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ	κειμένην	ἴωμεν, εἰ μή σέ τι
[2, 5]	λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν	κειμένην	καὶ ἰδὼν τί τοῦτο» ἀνέκραγεν
[2, 26]	καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς	ἀνακειμένην	ὁριζόμενος, διά τε τοῦ Κρισαίου
[2, 12]	ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν	ἀγομένην	ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους
[2, 24]	οὐ κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον εἰς	ψευδομένην	καὶ ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά με
[2, 11]	καὶ πάλιν σε κατ´ ἐμοῦ	τεχναζομένην	καὶ σοφιστεύουσαν διὰ τοῦ γράμματος
[2, 8]	τὴν Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον	γινωσκομένην	αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ
[2, 22]	πάντα δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως	οὐλομένην	ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς
[2, 14]	τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ πόθεν	γενομένην	ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ
[2, 10]	δι´ ἐμοῦ μὲν ὑπὲρ σοῦ	γενομένην,	τὸ δὲ ὅπως, εἴ με
[2, 8]	Ἀλλ´ εἰ μή τί με	δακνομένην	ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς ἄρα
[2, 24]	συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων	ἐσομένην.	Ὡς οὖν μεγάλων καὶ πολλῶν
[2, 1]	τὴν νῆσον ὑπὸ τοῦ πυρὸς	ἐχομένην	ὁρῶσι. Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης
[2, 34]	τῶν ἄλλων ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν	ὠνομασμένην	ὡς δὲ ἑτέροις δοκεῖ διότι
[2, 26]	ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς	ἀνῳκισμένην	ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον
[2, 36]	πρὸς τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς	ηὐτρεπισμένην	ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ
[2, 28]	καὶ ὠθούντων ἕως ἐπὶ τὴν	διακεκαυμένην	ζώνην συρράξωσι, καθ´ ἣν τῆς
[2, 18]	καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω	καλουμένην	ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ πολυάνθρωπον
[2, 8]	πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ	κυρτουμένην	αὐτῇ τὴν παρειὰν ἐν τοῖς
[2, 7]	ὁρῶν ὡς ἀληθῶς ὅτε τὴν	ξένην	καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν
[2, 12]	ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους κατά τινα	στενὴν	τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας ὁ
[2, 25]	ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας	σαγήνην	ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα
[2, 11]	διαπόντιος ἥκεις ἑτέραν καθ´ ἡμῶν	σκηνὴν	Ἀττικὴν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα.
[2, 35]	οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς	γαλήνην	ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς
[2, 32]	κόρην ἦγον ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν·	κἀκείνην	μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον ἐν
[2, 8]	Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν	ἐκείνην	τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς
[2, 16]	τὴν ὀμμάτων συζυγίαν ὡς ἂν	φωτεινὴν	αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ
[2, 28]	τῶν ἀνέμων κατὰ τροπὴν τὴν	θερινὴν	ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν
[2, 28]	ἰδιάζουσα φύσις καὶ ὁπόθεν τὴν	θερινὴν	ὥραν μόνος τῶν πάντων πλημμυρεῖ
[2, 28]	δίδωσιν, αὔξεται δὲ κατὰ τὴν	θερινὴν	ὥραν οὐχ ὥς τινες ᾠήθησαν
[2, 19]	ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν	λίμνην	περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς
[2, 18]	παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι τὴν	λίμνην	στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν
[2, 13]	πλέον δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν	γυμνὴν	καὶ οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος
[2, 22]	πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς τε τὴν	γονὴν	θοινωμένου προσελθεῖν μὲν ὀκνεῖ φεύγειν
[2, 21]	τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ πρὸς	μόνην	τὴν σκέψιν ὁ νοῦς ἐσχόλαζε,
[2, 25]	μὲν ἐκ παίδων μοι σύντροφον	ἱερωσύνην	ἔγνων μὴ καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον
[2, 8]	ἀδεῶς ἑαυτήν τε καὶ τὴν	τέχνην	ἐξεμίσθου. Καί ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα
[2, 28]	ὠθούντων ἕως ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην	ζώνην	συρράξωσι, καθ´ ἣν τῆς πρόσω
[2, 21]	ὦ νεανία; πῶς δὲ τὴν	φωνὴν	Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη
[2, 16]	ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ ἀρχῆς	βοὴν	τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ
[2, 25]	ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν	ἀκοήν,	καὶ ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι
[2, 16]	θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν	ἀκοὴν	ὁ Θεαγένης καὶ εὖ μὲν
[2, 5]	ἡ φωνή μοι βάλλει τὴν	ἀκοήν.	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης
[2, 23]	τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν	ἀκοὴν	τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω
[2, 8]	Καί ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν	Ἀρσινόην	ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα
[2, 8]	ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν	Ἀρσινόην	καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ
[2, 31]	ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου	σατράπην	ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος
[2, 20]	πάντα καὶ κτύπον καὶ ἀνέμου	ῥιπὴν	καὶ φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν ἡγούμενος,
[2, 22]	μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα	κάλπην	ἔφερε καὶ πῦρ ἀνέκαιε καὶ
[2, 36]	ἄλλως οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν	πομπὴν	ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ
[2, 35]	ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ	πομπὴν	κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν
[2, 28]	δὴ τούτων τῶν ἀνέμων κατὰ	τροπὴν	τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων
[2, 33]	τοιαύτη τις οὖσα λυπεῖ με	λύπην	ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος
[2, 6]	τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον	λύπην	ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´
[2, 16]	Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ ὁ μὲν	παρῆν	αὐτίκα πρὸς τὴν κλῆσιν καὶ
[2, 30]	με παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι	κόρην	ἀμήχανόν τι καὶ δαιμόνιον κάλλος,
[2, 31]	καὶ ἀκριβέστερα τῶν κατὰ τὴν	κόρην	εἰς αὔριον μαθήσῃ περὶ τὸν
[2, 31]	τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν	κόρην	ἐπὶ συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν
[2, 32]	~Ἐποίουν οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν	κόρην	ἦγον ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην
[2, 32]	μὴ ἐξεγένετο τὰ κατὰ τὴν	κόρην	τίς ἢ πόθεν ἢ τίνων.
[2, 29]	ἦλθον δὴ καὶ εἰς τὴν	σὴν	Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους αὐτοὺς καθ´
[2, 16]	καὶ ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ τὴν	σὴν	ἄμαχον καταδείσας ῥώμην κειμένῃ μοι
[2, 8]	ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον	τὴν	ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης,
[2, 30]	δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ	τὴν	ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ
[2, 8]	οὖν εἶναι Κνήμων ὅδε φησὶ	τὴν	Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν
[2, 9]	ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ	τὴν	Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον
[2, 25]	μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε	τὴν	Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ εἰς
[2, 24]	ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει	τὴν	Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ πρόσταγμα
[2, 9]	ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον εἰς	τὴν	Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ πῃ κατὰ
[2, 28]	κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας	τὴν	Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς
[2, 14]	ἡδέως ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ	τὴν	αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν
[2, 32]	σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ ἐρομένου	τὴν	αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων
[2, 30]	Ἐγέλων πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ	τὴν	αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην
[2, 25]	τῷ ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς	τὴν	ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν ἐκαρτέρησε
[2, 16]	ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς	τὴν	ἀκοὴν ὁ Θεαγένης καὶ εὖ
[2, 5]	καταλιπὼν ἡ φωνή μοι βάλλει	τὴν	ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ
[2, 23]	ἐπιφέρων τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς	τὴν	ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων,
[2, 24]	καὶ προσεχῆ τῶν ἑξῆς παρασκευάζων	τὴν	ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις μὲν Μέμφις,
[2, 23]	τὰ νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς	τὴν	ἀκρόασιν τόν τε ἐπηγγελμένον πρὸς
[2, 8]	Ἐπειδὴ γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ	τὴν	ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν
[2, 25]	καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ	τὴν	ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ,
[2, 19]	ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ	τὴν	ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ
[2, 25]	μὴ γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ	τὴν	ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ
[2, 8]	ἐξεμίσθου. Καί ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα	τὴν	Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ
[2, 8]	ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο,	τὴν	Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην
[2, 20]	καταστρέψας. Ὁ δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ	τὴν	ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ
[2, 8]	ἐμὴν διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη	τὴν	ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς
[2, 3]	πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα	τὴν	ἀτεχνίαν τῆς γνώμης τὸ πρόθυμον,
[2, 10]	καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον	τὴν	Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν ἡ
[2, 6]	τε ἅμα καὶ ποσὶν ἐπὶ	τὴν	αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε τῷ
[2, 1]	ἐπῆγεν, ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον	τὴν	αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο
[2, 33]	ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν οἰκεῖ σοι	τὴν	αὐτὴν ἐνταῦθα, ἐντός φημι τοῦ
[2, 24]	καὶ ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ	τὴν	ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ
[2, 24]	οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει	τὴν	ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν σοι καὶ
[2, 23]	γε δι´ ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι	τὴν	ἀφήγησιν ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ
[2, 22]	ἔφη· νῦν δὲ ὥρα καὶ	τὴν	γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´
[2, 19]	καὶ ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ	τὴν	γαστέρα πρὸς τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο
[2, 14]	αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς	τὴν	γῆν καὶ τὸ παρὸν κατὰ
[2, 3]	καὶ τό τε λαμπάδιον εἰς	τὴν	γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ τὼ
[2, 12]	τὴν μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς	τὴν	γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ
[2, 13]	ἐγνώρισα καὶ τέως ἀμφίβολος ἥκεις	τὴν	γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις,
[2, 6]	γενόμενος καὶ πρὸς τὸ εὔελπι	τὴν	γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα
[2, 17]	νῦν πλέον ὅτε τοῦ καταστέλλοντος	τὴν	γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος
[2, 29]	θαυμασίως« ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ	τὴν	γνώμην τίθεμαι καὶ αὐτός, οὕτω
[2, 18]	καὶ πρὸς τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου	τὴν	γνώμην· τὸ μὲν γὰρ παρὸν
[2, 22]	καλιὰν πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς τε	τὴν	γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν μὲν ὀκνεῖ
[2, 13]	εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα	τὴν	γυμνὴν καὶ οὐκ εὐσχήμονα τοῦ
[2, 7]	δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ ξιφήρης	τὴν	γυναῖκα, νεκρὰν καὶ ταύτην, ὑποφεύγων
[2, 25]	μοι πρὸς τοῦ θείου δυσχερῶν	τὴν	γυναῖκα φωράσας καὶ συνεὶς ὡς
[2, 9]	νυνὶ καὶ σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι,	τὴν	δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως καὶ
[2, 7]	ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος	τὴν	δὲ ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν
[2, 10]	καὶ ἐγνώρισα καὶ τήνδε σοι	τὴν	δέλτον διὰ τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος
[2, 10]	δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ,	τὴν	δέλτον ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις
[2, 9]	ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι	τὴν	Δημαινέτην ἐβόων καὶ τὴν μοιχείαν
[2, 10]	Θίσβη. Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί σοι	τὴν	Δημαινέτης τελευτὴν δι´ ἐμοῦ μὲν
[2, 25]	κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα πολλάκις, ἐνίκα	τὴν	διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν,
[2, 28]	τε καὶ ὠθούντων ἕως ἐπὶ	τὴν	διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι, καθ´ ἣν
[2, 30]	ἔφην μὴ βαρύτιμον εἶναι περὶ	τὴν	διάπρασιν. Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης
[2, 11]	αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν σῶν σφαγῶν	τὴν	διήγησιν. Οὕτως ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς
[2, 33]	ἢ λόγοις ἢ ἔργοις γνωρίσαι	τὴν	ἑαυτῆς φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ
[2, 2]	εὐθέος οἷα δὴ ἀπειρίᾳ τε	τὴν	εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί τι
[2, 8]	Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν	τῶν	εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην
[2, 22]	ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην	τὴν	εἰς τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ
[2, 33]	κατ´ ἐμοῦ κέχρηται πτεροῖς καὶ	τὴν	ἐκ λόγων πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην
[2, 8]	ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων, εἰπούσης	τὴν	ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος ἐπ´
[2, 4]	ζόφος τὴν πυρφόρον καὶ χάος	τὴν	ἐκ τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ
[2, 18]	κοῖλον ἐνθέντες καὶ τὴν τέφραν	τὴν	ἐκ τῶν σκηνῶν ὅσα γῆν
[2, 8]	ἡ δὲ Θίσβη τὴν ἀσχολίαν	τὴν	ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ
[2, 33]	εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν	τὴν	Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ
[2, 8]	δήμου καὶ κατὰ ζήτησιν ἐκπλεύσειε	τὴν	ἐμὴν διετίθετο, ἡ δὲ Θίσβη
[2, 11]	γὰρ δὴ κἀμέ τε καὶ	τὴν	ἐμὴν ὄψιν εἴποις ἂν ὡς
[2, 19]	καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ	τὴν	ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ
[2, 26]	ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω	τὴν	ἐν μέσῳ πλάνην ὦ νεανία,
[2, 12]	τοῦ πολέμου θόρυβον καὶ τὴν	τῶν	ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν οἴσοντα
[2, 11]	ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον ἔστησε	τὴν	ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ ἐν
[2, 30]	τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς	τὴν	ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις
[2, 16]	Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων πρὸς	τὴν	ἐξ ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας
[2, 35]	τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι καὶ	τὴν	ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν
[2, 33]	θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς ἀνηγόμην	τὴν	ἐπ´ οἴκου. Καὶ ἔστι νῦν
[2, 24]	κρόνιον εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε	τὴν	ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν,
[2, 25]	τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω	τὴν	ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ
[2, 29]	γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς αὗται καὶ	τὴν	ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ
[2, 29]	ὑπεξάγω δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ	τὴν	ἐρημίαν τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα
[2, 9]	καὶ τῆς Θίσβης αὐτῇ παρὰ	τὴν	ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν ἐπὶ
[2, 24]	θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς	τὴν	ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον μέν
[2, 24]	ἢ τίνι χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη	τὴν	ἔφοδον. Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη
[2, 14]	ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον παρὰ δὲ	τὴν	ἔφοδον τῶν πολεμίων καθῆκεν εἰς
[2, 35]	πρότερον εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ καὶ	τὴν	ζάκορον τῆς Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ
[2, 32]	ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν	τὴν	ἡμέραν εἶχον ἐν θεραπείᾳ πολλὰ
[2, 34]	ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς	τὴν	θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς καὶ
[2, 25]	τῆς Ἴσιδος ἧς προεφήτευον καὶ	τὴν	θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις τε
[2, 26]	πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι κινεῖσθαι	τὴν	θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν
[2, 28]	τούτων τῶν ἀνέμων κατὰ τροπὴν	τὴν	θερινὴν ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ
[2, 28]	ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ ὁπόθεν	τὴν	θερινὴν ὥραν μόνος τῶν πάντων
[2, 28]	μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται δὲ κατὰ	τὴν	θερινὴν ὥραν οὐχ ὥς τινες
[2, 34]	Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται,	τὴν	Θέτιν ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου
[2, 9]	φράζειν μόνον ἠνάγκαζον, καὶ τέλος	τὴν	Θίσβην εἰς βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς
[2, 12]	ἐπὶ τὴν νῆσον καὶ παρὰ	τὴν	Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν
[2, 9]	πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι	τὴν	Θίσβην καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας
[2, 20]	εἰς αὐτὸν ὕποπτον ὡς ἀνελόντα	τὴν	Θίσβην καὶ ὅπως ἄν οἵ
[2, 12]	ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει	τὴν	Θίσβην. Παρὰ δὴ ταύτην ὡς
[2, 8]	οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη	τὴν	θρηνηθεῖσαν ὑπὸ Θεαγένους ἢ καὶ
[2, 35]	γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο τὰ πρὸς	τὴν	θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ
[2, 35]	ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν εἶναι τοῦ	τὴν	θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν
[2, 26]	ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον	τὴν	ἱεροῖς καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην ὁριζόμενος,
[2, 33]	Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον	τὴν	ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ
[2, 22]	οἶμαί τις ὄρνις ὄφεως αὐτῇ	τὴν	καλιὰν πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς τε
[2, 9]	τοῖς οἰκείοις τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα	τὴν	κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς
[2, 22]	πρὸς τὴν κώμην εἴς τε	τὴν	καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν ὁ
[2, 22]	τῆς εὐνῆς καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε	τὴν	κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην ἔφερε καὶ
[2, 9]	τοὺς δεινοτάτους τῶν ῥητόρων πρὸς	τὴν	κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι,
[2, 6]	ἑαυτόν τε γενόμενος ὁ Κνήμων	τὴν	κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ
[2, 5]	Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ	τὴν	κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα λέγων
[2, 7]	ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι	τὴν	κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην
[2, 5]	ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν	τὴν	κειμένην καὶ ἰδὼν τί τοῦτο»
[2, 1]	Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης παίων	τὴν	κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς τρίχας
[2, 14]	ἥκων ἐπιθείς τε τοῖς στέρνοις	τὴν	κεφαλὴν ὦ Θίσβη» ἔλεγε καὶ
[2, 16]	ὁ μὲν παρῆν αὐτίκα πρὸς	τὴν	κλῆσιν καὶ τὸ πάθος ὑπερήλγει
[2, 16]	τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ	τὴν	κόμην αὐχμηρὸς καὶ τὸ βλέμμα
[2, 20]	φοβερώτεροι φαίνεσθαι καὶ δὴ καὶ	τὴν	κόμην εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ
[2, 35]	αὐχένα καὶ ἀπὸ τοῦ μετώπου	τὴν	κόμην πρὸς τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων,
[2, 31]	δὲ καὶ ἀκριβέστερα τῶν κατὰ	τὴν	κόρην εἰς αὔριον μαθήσῃ περὶ
[2, 31]	θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω	τὴν	κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις
[2, 32]	ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως καὶ παραλαβὼν	τὴν	κόρην ἦγον ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν·
[2, 32]	γνῶναι μὴ ἐξεγένετο τὰ κατὰ	τὴν	κόρην τίς ἢ πόθεν ἢ
[2, 22]	ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς	τὴν	κώμην εἴς τε τὴν καταγωγὴν
[2, 19]	τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον εἶναι	τὴν	κώμην ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις οὗπερ
[2, 21]	ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς δὲ	τὴν	κώμην ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ κειμένην
[2, 21]	μοι καὶ ἄλλως ἡ πρὸς	τὴν	κώμην ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας
[2, 21]	τὸν ἁβρότερον ἐπὶ τὴν Χέμμιν	τὴν	κώμην οὗ τῷ Θεαγένει συνετέτακτο
[2, 20]	ἣν συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν εἰς	τὴν	κώμην τὰ περὶ τὸν Θύαμιν
[2, 24]	πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται	τὴν	κώμην· τοῦτον δὴ ὁ Ναυσικλῆς
[2, 19]	καὶ ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ	τὴν	λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης
[2, 18]	λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι	τὴν	λίμνην στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα
[2, 7]	ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε	τὴν	μάχην ἡδέως καὶ τὰ ἐκείνου
[2, 12]	τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ	τὴν	μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς τὴν
[2, 25]	Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ εἰς	τὴν	Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν θεραπείᾳ
[2, 18]	ἦν ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ» ἔφη	τὴν	μὲν γνώμην ἐρρωμένος τις ἄρα
[2, 25]	δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε,	τὴν	μὲν ἐκ παίδων μοι σύντροφον
[2, 25]	γῆς τε καὶ οἰκίας πατρῴας	τὴν	μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας πρόφασιν
[2, 28]	θερινὴν ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων ἐπὶ	τὴν	μεσημβρίαν πᾶν νέφος ἐλαυνόντων τε
[2, 29]	ἕτερον πάθος ὁ δαίμων καὶ	τὴν	μητέρα μοι τῆς παιδὸς ἀφαιρεῖται
[2, 9]	ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ	τὴν	μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ φόνου συγκεῖσθαι
[2, 34]	τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι	τὴν	μορφὴν καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ
[2, 9]	Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ πῃ κατὰ	τὴν	Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην καὶ
[2, 17]	ὡς ἄρκυς τινὰς καὶ δεσμωτήριον	τὴν	νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν Θέρμουθιν
[2, 10]	κατὰ τήνδε με νυνὶ εἶναι	τὴν	νῆσον δεκάτην ἤδη ταύτην ἡμέραν
[2, 2]	ταῦτα ὁ Θεαγένης καὶ πρὸς	τὴν	νῆσον ἔσπευδε καὶ τὴν οὐ
[2, 12]	ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε ἐνθέμενος, ἐπὶ	τὴν	νῆσον καὶ παρὰ τὴν Θίσβην
[2, 1]	θαρροῦντες προέκυψαν καὶ λαμπρῶς ἤδη	τὴν	νῆσον ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐχομένην
[2, 20]	τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός τε	τὴν	νύκτα καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν
[2, 7]	τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς ὅτε	τὴν	ξένην καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα
[2, 19]	τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν	τὴν	ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ
[2, 22]	ὡραία θεραπαινίδες τε ὅσαι κατὰ	τὴν	οἰκίαν, αἳ τὸν ξένον ἴσα
[2, 29]	Ὁ δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ	τὴν	οἰκίαν« ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι
[2, 16]	εἰκότως ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα	τὴν	ὀμμάτων συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν
[2, 20]	νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ	τὴν	ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο
[2, 35]	τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα	τὴν	ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν
[2, 18]	ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ εἰωθότα διὰ	τὴν	ὁσίαν ἐξ ὧν ὁ καιρὸς
[2, 2]	πρὸς τὴν νῆσον ἔσπευδε καὶ	τὴν	οὐ παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε
[2, 2]	ταῦτα» ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί	τὴν	οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι Χαρίκλεια καὶ
[2, 25]	προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν ὀφθαλμῶν	τὴν	οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι
[2, 22]	οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ	τὴν	ὄχθην ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ
[2, 13]	ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα	τὴν	ὄψιν, ἡ μὲν Χαρίκλεια καὶ
[2, 31]	ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι τῶν κατὰ	τὴν	παῖδα κατάστικτος, τῆς μητρὸς οἶμαι
[2, 26]	νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν εἰς	τὴν	παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ
[2, 8]	αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ	τὴν	παρειὰν ἐν τοῖς αὐλήμασιν εἶδε
[2, 8]	οὖν ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ	τὴν	παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς ἐπικνῶσα
[2, 13]	οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων εἰς	τὴν	παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ παρὰ
[2, 10]	μὲν αὐτός φησι, διὰ φιλίαν	τὴν	περὶ ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς τὴν
[2, 3]	ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς θήκης ὑπὸ	τὴν	πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ μόνον καταλιπὼν
[2, 26]	Κιρραίᾳ προσορμισθεὶς ἐκ νεὼς ἐπὶ	τὴν	πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην
[2, 26]	ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι	τὴν	πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη λέγεις»
[2, 26]	Ἕξομαι» ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς	τὴν	πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν τῶν τε
[2, 30]	τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι κατὰ	τὴν	πόλιν καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν καί
[2, 22]	πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται	τὴν	πολιορκίαν εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ
[2, 36]	καὶ ἄλλως οἱ Δελφοὶ πρὸς	τὴν	πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο,
[2, 24]	ἐπέρρωσά τε καὶ αὐτὸς πρὸς	τὴν	πρᾶξιν, εἴ πῃ ἄρα καὶ
[2, 31]	ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς κατὰ	τὴν	πρεσβείαν χρείας· τὰ σαφέστερα δὲ
[2, 18]	λαβεῖν αὐτὸν ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι	τὴν	πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν
[2, 12]	καταλιπών. Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ	τὴν	πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει τε τῶν
[2, 13]	εἶναι μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν	τὴν	πρώτην, εἰ δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου
[2, 27]	θεὸν τῆς ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ	τὴν	πρώτην ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ δὲ
[2, 8]	δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν	τὴν	πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ αὐτὸς
[2, 2]	γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς κατὰ	τὴν	πρώτην συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος
[2, 4]	στόμα σιγὴ κατέχει καὶ ζόφος	τὴν	πυρφόρον καὶ χάος τὴν ἐκ
[2, 10]	με χειρῶν λῃστρικῶν καὶ ὑπόδεξαι	τὴν	σαυτοῦ θεραπαινίδα· καὶ εἰ μὲν
[2, 29]	τόποις ἦλθον δὴ καὶ εἰς	τὴν	σὴν Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους αὐτοὺς
[2, 16]	ἔφη καὶ ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ	τὴν	σὴν ἄμαχον καταδείσας ῥώμην κειμένῃ
[2, 21]	φροντισμάτων ἦν καὶ πρὸς μόνην	τὴν	σκέψιν ὁ νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ
[2, 10]	ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι	τὴν	σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ
[2, 12]	καὶ πρὸς τὸν τάραχον καὶ	τὴν	σπουδὴν αὐτοῦ που περὶ τὸ
[2, 21]	ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις	τὴν	στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ λαμπρόν
[2, 6]	Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος καὶ	τὴν	συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ νοτίδα κοίλαις
[2, 11]	τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ	τὴν	σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ εἶναι
[2, 14]	ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος ὃ παρὰ	τὴν	σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ εἶδεν
[2, 33]	ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ	τὴν	ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε γὰρ
[2, 6]	γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ Κνήμων καὶ	τήν	τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ
[2, 18]	εἴς τι κοῖλον ἐνθέντες καὶ	τὴν	τέφραν τὴν ἐκ τῶν σκηνῶν
[2, 8]	συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν τε καὶ	τὴν	τέχνην ἐξεμίσθου. Καί ποτε καὶ
[2, 1]	ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος εἰς	τὴν	τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι,
[2, 10]	τὴν περὶ ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς	τὴν	τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν,
[2, 8]	τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν ψάλτριαν	τὴν	τῶν εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ
[2, 12]	τὸν τοῦ πολέμου θόρυβον καὶ	τὴν	τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν
[2, 24]	ὥστε ἐπάναγε τὸν λόγον πρὸς	τὴν	ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ σε κατὰ
[2, 32]	ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον, εἰς δὲ	τὴν	ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως
[2, 7]	ταῦτα περιεῖναι καὶ ζῆν σοι	τὴν	φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ ὁ
[2, 6]	οὐκ εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ	τὴν	φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα πρότερον, εἰ
[2, 21]	πόθεν, ὦ νεανία; πῶς δὲ	τὴν	φωνὴν Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον»
[2, 6]	καὶ τὸ ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ	τὴν	Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ δὲ χερσί
[2, 35]	ὄψει» ἔφη πρός με καὶ	τὴν	Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ μὴ πρότερον
[2, 6]	λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα καὶ παρὰ	τὴν	Χαρίκλειαν ὡς ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν
[2, 35]	ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία τοιάδε·	Τὴν	χάριν ἐν πρώτοις αὐτὰρ κλέος
[2, 33]	τοῦ διηγήματος ἐδεήθην. Καὶ δὸς	τὴν	χάριν, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν
[2, 16]	καὶ τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ	τὴν	χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ ξίφος
[2, 16]	ἡ δὲ τῷ τε προσώπῳ	τὴν	χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ μέρος
[2, 18]	δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ	τὴν	χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ πεφραγμένον
[2, 5]	ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα λέγων ἐπέβαλε	τὴν	χεῖρα ὡς τὸ ξίφος σπασόμενος.
[2, 21]	πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς	τὴν	Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης τις
[2, 21]	τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον ἐπὶ	τὴν	Χέμμιν τὴν κώμην οὗ τῷ
[2, 30]	ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας	τὴν	χροιὰν δὲ ἀκριβῶς μέλας καί
[2, 8]	ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην	τὴν	ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς αὐτὸν
[2, 25]	περὶ ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν	τὴν	ὥραν ἀκμαῖον καὶ τὸ κάλλος
[2, 11]	Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον	θεατὴν	ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς.
[2, 27]	τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα	Σπαρτιάτην	λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον
[2, 10]	με νυνὶ εἶναι τὴν νῆσον	δεκάτην	ἤδη ταύτην ἡμέραν πρός τινος
[2, 1]	ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε.	Μάτην	ὁ δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην καὶ
[2, 29]	καὶ διά τι χρήσιμον ἐμὸν	ἀκροατὴν	γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην.
[2, 8]	γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ τὴν	ἀπάτην	εἰς τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν,
[2, 7]	τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ	ἀπάτην	ἐκεῖνα θεῶν τις εὖ γε
[2, 7]	περιεῖναι καὶ ζῆν σοι τὴν	φιλτάτην	ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ ὁ Θεαγένης
[2, 6]	εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν	φιλτάτην»	λέγων κομιζώμεθα πρότερον, εἰ μή
[2, 33]	περιβόλου καὶ περὶ τὸν νεών·	ἱκέτην	με γινόμενον μὴ περιίδῃς μηδὲ
[2, 21]	ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς	ἱκέτην	ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ γνώσῃ τε
[2, 4]	τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος·	γαμετήν;	ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν ἀνακαλέσω;
[2, 35]	ὦ Δελφοί, τόν τε θεᾶς	γενέτην·	οἳ νηὸν προλιπόντες ἐμὸν καὶ
[2, 9]	ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν	Δημαινέτην	ἐβόων καὶ τὴν μοιχείαν προκάλυμμα
[2, 9]	δὲ συναίτιον τῆς τε εἰς	Δημαινέτην	ἐπιβουλῆς καὶ τῆς ἐμῆς ἀδίκου
[2, 8]	τῶν εἰς αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ	Δημαινέτην	ποιήτριαν. Τῆς δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης
[2, 33]	ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ	Ἀφροδίτην	καὶ πάντα γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα.
[2, 7]	καὶ ἐπαίνων ἄξια κατ´ ἐμὲ	κριτὴν	καὶ ἄλλον ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας
[2, 22]	καὶ τὸν μὲν τοῦ οἴκου	δεσπότην	οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ αὐτοὺς
[2, 25]	μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν,	δικαστὴν	ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ
[2, 26]	τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ	ἐπέστην	ὀμφή με ὡς ἀληθῶς θεία
[2, 1]	δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν	ὑπέστην	ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν.
[2, 33]	τινὰ καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´	αὐτὴν	Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ λόγοις ἢ
[2, 31]	ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´	αὐτὴν	ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον
[2, 33]	καὶ οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν	αὐτὴν	ἐνταῦθα, ἐντός φημι τοῦ περιβόλου
[2, 31]	ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´	αὐτὴν	ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην·
[2, 33]	οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ	αὐτὴν	εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς
[2, 29]	νύκτα συγκατεκλίθη τῷ γήμαντι, κατ´	αὐτὴν	ἡ δυστυχὴς ἐτελεύτα, σκηπτοῦ τινος
[2, 26]	κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ Κασταλίαν	αὐτήν,	ἣν δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην,
[2, 31]	δείσας μὴ φωτισθείη τὰ κατ´	αὐτὴν	καὶ ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω
[2, 24]	καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι	αὐτὴν	καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν
[2, 5]	δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης	αὐτὴν	κοινωνίας ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ
[2, 8]	κινήσασα, καὶ πλέον ὅτε τις	αὐτὴν	Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς
[2, 8]	οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς	αὐτὴν	ὁ Κνήμων· ἃ δ´ οὖν
[2, 5]	ἐσχάτων καὶ καθ´ ὃ μέρος	αὐτὴν	οἶδα τοῦ ἄντρου καταλιπὼν ἡ
[2, 25]	τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον	αὐτὴν	ὑπῆλθε, τὴν μὲν ἐκ παίδων
[2, 33]	Ἑλληνικός τε καὶ ξένος ἐπ´	αὐτὴν	φέρεται καὶ ὅπου δὴ φαινομένη
[2, 9]	ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν αὐτὴ καθ´	αὑτὴν	ὑποτοπήσασα τὰ δὲ καὶ τῆς
[2, 8]	τὴν ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον	ἑαυτὴν	ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε
[2, 33]	διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον	ἑαυτὴν	ἐπιδοῦσα θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει
[2, 33]	πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´	ἑαυτὴν	ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις
[2, 15]	Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ τοῦτον	ἑαυτὴν	ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν ὕπνον
[2, 8]	ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς	ἑαυτήν	τε καὶ τὴν τέχνην ἐξεμίσθου.
[2, 4]	σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ δῆθεν	ἑαυτὴν	φυλάττουσα· κεῖται δ´ οὖν ὅμως
[2, 11]	ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ	ταύτην	ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς δεῦρο καθειμένην
[2, 7]	ἣν ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι,	ταύτην	εἶναι τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ
[2, 33]	ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ	ταύτην	ἐκδώσειν καὶ μάλα γε ἀστείῳ
[2, 26]	δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς	ταύτην	ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον
[2, 31]	ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν	ταύτην	ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον
[2, 10]	διὰ φιλίαν τὴν περὶ ἐμὲ	ταύτην	ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ
[2, 10]	εἶναι τὴν νῆσον δεκάτην ἤδη	ταύτην	ἡμέραν πρός τινος τῶν τῇδε
[2, 31]	γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉	ταύτην,	ἣν δὴ καὶ αὐτὸς κομίζῃ
[2, 31]	~Ὁ δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε·	Ταύτην	ἣν ὁρᾷς, ξένε« φησὶν ἡ
[2, 12]	καὶ παρὰ τὴν Θίσβην ἔσπευδε.	Ταύτην	ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην ὑπὸ
[2, 34]	θυσία καὶ ἡ θεωρία, τετραετηρίδα	ταύτην,	ὅτε περ καὶ ὁ Πυθίων
[2, 31]	Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω	ταύτην	συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´ αὐτὴν
[2, 29]	οὐκ ἐπ´ αἰσίοις ἔσεσθαί μοι	ταύτην	τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε καὶ
[2, 7]	ξιφήρης τὴν γυναῖκα, νεκρὰν καὶ	ταύτην,	ὑποφεύγων ὁ γενναῖος καὶ Ἀττικὸς
[2, 12]	ἀνῄρει τὴν Θίσβην. Παρὰ δὴ	ταύτην	ὡς διαδρᾶσαν τὸν ἐκ τοῦ
[2, 23]	ἄνω τε καὶ κάτω τὸν	πρεσβύτην	ἐπιθεωρήσας τί λέγεις; ἔφη Παῖδές
[2, 32]	παραγενόμενος εἰς τὰ σατραπεῖα τὸν	πρεσβευτὴν	τῶν Αἰθιόπων εἴ τις ἑώρα
[2, 10]	μὲν εὐαγγελίζομαί σοι τὴν Δημαινέτης	τελευτὴν	δι´ ἐμοῦ μὲν ὑπὲρ σοῦ
[2, 34]	τοῦ Αἰγυπτίου ποίησις τὸν Ἀχιλλέα	Φθιώτην	ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη
[2, 18]	αὐτὸν ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν	πρώτην,	δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ
[2, 12]	Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν	πρώτην	ἐγκαταμείνασαν δέει τε τῶν παρόντων
[2, 13]	μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν	πρώτην,	εἰ δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι
[2, 27]	τῆς ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ τὴν	πρώτην	ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον
[2, 8]	τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν	πρώτην	ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν
[2, 2]	δὴ πορθμεύων αὐτοῖς κατὰ τὴν	πρώτην	συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς
[2, 27]	ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων	κατασκευήν,	ἕτερος συρρίγγων πλάνην, καὶ συνελόντι
[2, 33]	πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς	κατασκευὴν	τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον,
[2, 30]	ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος»	ἔφην,	δῶρόν γε λαμβάνων σὺ δὲ
[2, 30]	τὴν αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον»	ἔφην	εἰ τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι
[2, 29]	Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις«	ἔφην	ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν
[2, 30]	ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι»	ἔφην	καὶ δείκνυε. Ὁ δὲ ὄψει
[2, 30]	περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα»	ἔφην	μὴ βαρύτιμον εἶναι περὶ τὴν
[2, 34]	Ἐκείνοις μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος»	ἔφην	ὦ Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα
[2, 30]	εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους»	ἔφην	ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν
[2, 4]	τί ἄν σέ τις ὀνομάσειε;	νύμφην;	ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος.
[2, 19]	εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ	τροφὴν	ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία»
[2, 34]	Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι τὴν	μορφὴν	καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ μέγεθος
[2, 7]	ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν	μάχην	ἡδέως καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως
[2, 12]	Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ τὴν	μάχην	τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν,
[2, 20]	Ὁ δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν	ἀρχὴν	ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον
[2, 25]	ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος.	Ἀρχὴν	δὴ τῶν ἐσομένων καὶ προαγορευθέντων
[2, 28]	τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον	ἀρχὴν	τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται δὲ
[2, 31]	ἦν μοι θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ	ψυχὴν	ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν γὰρ
[2, 16]	ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ	ψυχὴν	καὶ πάντα ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι»
[2, 10]	μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου βαρυτέραν	ζωὴν	καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον
[2, 18]	τοῦ μή τινα τοῦ δρασμοῦ	λαβεῖν	αὐτὸν ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν
[2, 10]	ἀνῃρῆσθαι τῶν σῶν καὶ κηδείας	μεταλαβεῖν	Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου βαρυτέραν ζωὴν
[2, 16]	βίον καὶ τοῦδε τοῦ φωτὸς	μεταλαβεῖν	τοὺς φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε
[2, 33]	πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν μὴ	ἐνδιατρίβειν	τοῖς Καταδούποις μὴ δή τις
[2, 33]	διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ βαρεῖ	διάγειν,	μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ
[2, 35]	τοῦ τὴν θυσίαν τῷ θεῷ	προσάγειν	ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ τὸν
[2, 27]	δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι	λέγειν	ἀγαθῶν ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ
[2, 25]	τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι	λέγειν	ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ
[2, 8]	κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω	λέγειν»	ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων·
[2, 14]	τι καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι	λέγειν	αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς
[2, 18]	εἴ πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ	λέγειν	ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν
[2, 31]	περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν εἶχον	λέγειν	ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς κατὰ
[2, 11]	Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω	λέγειν»	ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ δὲ
[2, 17]	τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε	λέγειν,	ἡ μὲν νῆσος ἥδε, ὡς
[2, 29]	βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι	λέγειν«	ἦν δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ
[2, 6]	τὴν Χαρίκλειαν ὡς ὅτι τάχιστα	ποδηγεῖν	ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν εἰς
[2, 28]	ἐξ ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος καὶ	θιγεῖν	προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν θερμὸς ὡς
[2, 15]	καὶ τὸ νοερὸν τῆς ψυχῆς	συνομολογεῖν	ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο
[2, 22]	γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν μὲν ὀκνεῖ	φεύγειν	δὲ οὐ φέρει, πόθος γὰρ
[2, 20]	κατὰ μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον,	φεύγειν	ἐδόκει καὶ θαμὰ πρὸς τὰ
[2, 24]	ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν	ἐκφεύγειν	δὲ οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ
[2, 18]	οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν ἑκατόν·	δεῖν	δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας
[2, 30]	πρόσεισι τὰ μὲν ἄλλα σεμνὸς	ἰδεῖν	καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος
[2, 34]	ἐστι τὴν μορφὴν καὶ τοσοῦτος	ἰδεῖν	τὸ μέγεθος ὡς βεβαιοῦν τῇ
[2, 24]	τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους	προϊδεῖν	μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ οὐκ
[2, 31]	ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν	παριδεῖν,	(ἓν γὰρ καὶ τοῦτο παράγγελμα
[2, 20]	τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ βουλόμενος	καθεύδειν	ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις
[2, 23]	τοῦ σώματος. Οὐδὲν δεῖ μέλος	ἀκρωτηριάζειν,	ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ
[2, 30]	ἐμοὶ δὲ καὶ ὥρᾳ γάμου	πλησιάζειν	ἐῴκει, οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ
[2, 36]	τὸν χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο	φράζειν	ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο
[2, 30]	ἠσπάζετο καί τι βούλεσθαι ἰδίᾳ	φράζειν	ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ
[2, 31]	ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς μηδενί τε	φράζειν	ἐπαπειλήσας τὰ συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ
[2, 9]	τεθνηκότα ἠξίουν ἢ καὶ τοὔνομα	φράζειν	μόνον ἠνάγκαζον, καὶ τέλος τὴν
[2, 23]	καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ	διασκευάζειν.	Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´ εἴθε
[2, 19]	Χαρικλείας γε ταύτης ἕνεκα τοῦ	βαδίζειν	μακρότερον ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´
[2, 10]	Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος	ἐγχειρίζειν	φράσασα. Ἐξελοῦ δή με χειρῶν
[2, 16]	ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ σοὶ	φροντίζειν·	ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ εἰς
[2, 12]	Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ	περισῴζειν	ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ
[2, 25]	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων	ἐξῄειν	ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν
[2, 21]	ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας	μαθεῖν	ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο
[2, 14]	οὓς οὐκ ἔχοι μὲν γινώσκειν	μαθεῖν	δ´ ἂν ἡδέως ὑπὲρ τοῦ
[2, 10]	εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς	ἐκμαθεῖν.	Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας ἐπήρχετο,
[2, 16]	Τοῦτο δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ	προελθεῖν	εἰς τὸν τῇδε βίον καὶ
[2, 22]	ὀφθαλμοῖς τε τὴν γονὴν θοινωμένου	προσελθεῖν	μὲν ὀκνεῖ φεύγειν δὲ οὐ
[2, 25]	δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων.	Ἐδεδίειν	γάρ, ὦ ξένε, μὴ τοῦ
[2, 28]	παρόδῳ γεωργεῖ τὰς ἀρούρας, διὸ	πιεῖν	τέ ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ
[2, 13]	ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ παρὰ φίλους	ἥκειν	διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα ὁ
[2, 27]	περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον	ἥκειν	με τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν
[2, 18]	δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα καὶ	ἥκειν	παρ´ ἡμᾶς οὗπερ ἂν συνθώμεθα·
[2, 30]	φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς	εἱστήκειν	ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων καὶ
[2, 10]	σῷζε μαθὼν ὡς ἃ μὲν	ἀδικεῖν	ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι
[2, 13]	δίκαιος εἶναι πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν,	ἀδικεῖν	τε οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων
[2, 27]	Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ	ἐνοικεῖν	τε βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ
[2, 6]	ὥσπερ ἡνωμένοι καὶ μικροῦ ἔδει	ἀποθνῄσκειν	αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ τὸ
[2, 8]	Κνήμων· ἃ δ´ οὖν ἔχω	γινώσκειν	ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε ἐστίν· Ἐπειδὴ
[2, 9]	ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω	γινώσκειν	Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν
[2, 6]	δὲ ἐξέσται καὶ μετὰ ταῦτα	γινώσκειν.	Ἐπείθετο ὁ Κνήμων καὶ τήν
[2, 28]	ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς προφητικοῖς καὶ	γινώσκειν	καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ διελθόντος
[2, 14]	ἀνῃρημένην οὓς οὐκ ἔχοι μὲν	γινώσκειν	μαθεῖν δ´ ἂν ἡδέως ὑπὲρ
[2, 28]	τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ	ἀναγινώσκειν	ἔξεστι, καὶ διελθόντος ὡς τὰς
[2, 1]	προσαφῄρηταί με καὶ τὰ τελευταῖα	περιβαλεῖν·	ἐσχάτων καὶ ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην.
[2, 34]	θύραις ὄντα πάλαι δι´ ὄχλου	παρακαλεῖν	τὸν ἱερέα παρεῖναι καὶ κατάρχειν
[2, 35]	πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις	ἐπιτελεῖν	ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς.
[2, 8]	τρόπον τὴν ἄγνωστον ὡς ἐμὲ	φιλεῖν	ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ πῃ γινώσκεις
[2, 10]	τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω	συμβάλλειν,	ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος δεδιώς.
[2, 11]	ὄνομα τῆς Πυθοῦς οὐκ εἶχε	συμβάλλειν.	~Καὶ οἱ μὲν ἐν τούτοις
[2, 7]	Χαρίκλεια) θεωρὸν τῶνδε γεγενημένον καὶ	νέμειν	συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας
[2, 30]	πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν γε	λαμβάνειν	οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ
[2, 19]	καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ	καταλαμβάνειν	χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ εἰς
[2, 8]	ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ πῃ γινώσκεις	μανθάνειν.	Καὶ ὃς θαυμάσεις μὲν» ἔφη
[2, 17]	τι περὶ τοῦ Θυάμιδος ἔχοι	μανθάνειν.	Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν
[2, 19]	τοῦ γάλακτος ἔλεγεν ὁ Κνήμων,	προφθάνειν	δὲ τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς
[2, 13]	βέλτιον εἶναι μὴ ὡς πολέμιον	ἐντυγχάνειν	τὴν πρώτην, εἰ δὲ εὐπορήσειεν
[2, 21]	δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω	συμβαίνειν	αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας
[2, 7]	Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε	ἐπαινεῖν	εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς
[2, 20]	πρός τε τὴν νύκτα καὶ	χαλεπαίνειν	ἐῴκει μακροτέραν τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος.
[2, 20]	κώμην τὰ περὶ τὸν Θύαμιν	πολυπραγμονεῖν	καὶ ἅμα καὶ τὸν Κνήμωνα
[2, 6]	τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ	φρονεῖν	ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν
[2, 11]	Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου λόγος	θεοφρονεῖν	τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον ὁ
[2, 18]	εἰ μὴ καὶ Κνήμων ἐθέλοι	κοινωνεῖν	τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς
[2, 24]	αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων	ἀπάξειν	ἔμελλεν ὡς αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ
[2, 31]	γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν ταύτην	ἕξειν	καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν
[2, 8]	μή τί με δακνομένην ἔρωτι	ὑπονοεῖν	μέλλετε, τίς ἄρα ἦν ἡ
[2, 34]	μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις	ἐμπρέπειν,	τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν καὶ
[2, 30]	τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον	εἰπεῖν,	αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί
[2, 15]	ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον	εἰπεῖν	τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς
[2, 21]	δὲ καὶ αὐτὸς πρός τινα	ἐξειπεῖν	(εἶπον ἂν τάχα καὶ τοῖσδε
[2, 22]	τὸν βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον	ἐξειπεῖν;	Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν δὲ ὥρα
[2, 15]	καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ	σκοπεῖν	μέν τι βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν
[2, 24]	καὶ ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά με	παραφέρειν	πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν» ἔφη ὁ
[2, 21]	κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν	χαίρειν	ἐκέλευε. Τοῦ δὲ οὐ δύνασθαι
[2, 12]	δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε	χωρεῖν	αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος,
[2, 13]	καί τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν	ἐγχειρήσειν	προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην οὐ
[2, 19]	ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ λέβητας	αἰτήσειν.	Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ
[2, 30]	τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα	δώσειν	εἰ πρὸς τούτοις καὶ ἕτερον
[2, 31]	μητρός. Πιστεύω δέ σε πάντα	ἐμπεδώσειν	τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις
[2, 31]	πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν	ἐπιδώσειν〉	ταύτην, ἣν δὴ καὶ αὐτὸς
[2, 33]	μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην	ἐκδώσειν	καὶ μάλα γε ἀστείῳ καὶ
[2, 31]	ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον	ἐκδώσειν	καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν
[2, 5]	σώματος οὗ πρὸς βίαν ἐξηλάθης	ἀποστατεῖν	οὐ φέρουσα, τὸ δὲ διὰ
[2, 30]	ἔφην ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε	ἐπιζητεῖν	ὠνητάς, ὡς ἔγωγε καὶ ἡ
[2, 23]	τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν	ἀπαιτεῖν	ἐπείγει, καὶ ὥρα σοι τὸ
[2, 25]	εἴκων ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ	πράττειν	ὅπῃ καὶ βούλοιντο τὰ καθ´
[2, 16]	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ	ὀνειρώττειν	ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν
[2, 34]	ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ καὶ	ἐπαληθεύειν	ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι
[2, 22]	ὄχθην ἐσάλευεν εἰς χρείαν τοῦ	διαπορθμεύειν	ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς
[2, 33]	ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ	παρθενεύειν	τὸν πάντα βίον διατείνεται καὶ
[2, 19]	ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ	ἡγεμονεύειν	τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ
[2, 36]	τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς	ἀνιχνεύειν	ἀμελήσαντες.
[2, 22]	δὲ ὥρα καὶ τὴν γαστέρα	θεραπεύειν·	ἥν〉 ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος
[2, 23]	καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης	ἐξαγορεύειν.	Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν
[2, 34]	βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν ἄλλων	ὑπατεύειν	καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς δὲ
[2, 16]	μὲν οὕτως ἔσται καὶ χρὴ	πιστεύειν»	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ
[2, 21]	καὶ πάντως τὰ ἡμέτερα ποθεῖς	ἀκούειν,	ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς πρός
[2, 31]	πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ	τρέφειν	παραδοὺς μηδενί τε φράζειν ἐπαπειλήσας
[2, 23]	δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν	ἔχειν	ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν εἰσὶν
[2, 26]	καὶ ὁ πατήρ μοι θέσεως	ἔχειν	τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν
[2, 18]	τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην·	ἀπέχειν	δὲ περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια
[2, 30]	παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος	παρέχειν.	Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ
[2, 27]	καὶ σιτηρέσιον ἐκ τοῦ δημοσίου	παρέχειν	ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι λέγειν ἀγαθῶν
[2, 34]	τοῦ τῶν ἄλλων ὑπατεύειν καὶ	ἄρχειν	ὠνομασμένην ὡς δὲ ἑτέροις δοκεῖ
[2, 34]	παρακαλεῖν τὸν ἱερέα παρεῖναι καὶ	κατάρχειν	τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου
[2, 19]	πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ μήποτε	ἀπολείψειν	ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς
[2, 18]	ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ	ἀναρρίψειν	τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ μὴ
[2, 16]	Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε δὲ τὸν	Θέρμουθιν)	ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος
[2, 20]	ἀνέμου ῥιπὴν καὶ φύλλου κίνησιν	Θέρμουθιν	ἡγούμενος, εἰ δέ που καὶ
[2, 18]	ἐφ´ ἣν ἔδοξε βουλὴν τὸν	Θέρμουθιν.	Ὁ δὲ βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ
[2, 18]	ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν τε τὸν	Θέρμουθιν	ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ
[2, 13]	καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν τὸν	Θέρμουθιν	ὁρῶν δὲ παρ´ ἐλπίδα καί
[2, 20]	ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν	Θέρμουθιν,	οὐ πρότερον ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς
[2, 19]	ὁ Κνήμων, προφθάνειν δὲ τὸν	Θέρμουθιν	παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ
[2, 17]	τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν	Θέρμουθιν	πρόφασιν ὡς πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα
[2, 17]	ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων	πάλιν	ἐλθόντων, ἢ καὶ διὰ τῶν
[2, 24]	ἔφη πεπόρευται. Τοῦ δὲ ὁποίαν	πάλιν	ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν χαλεπωτάτων,
[2, 29]	Τί δέ σε χρέος ἤγαγε;	πάλιν	ἠρώτων. Ὁ δὲ δυσπραξία τῶν
[2, 25]	ἦν ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη	πάλιν	ὁ Κνήμων ὥσπερ τῷ ὀνόματι
[2, 11]	τί ἦν ἄρα, ὃ καὶ	πάλιν	σε κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην καὶ
[2, 26]	προσορμισθεὶς ἐκ νεὼς ἐπὶ τὴν	πόλιν	ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην ὀμφή
[2, 26]	Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν	πόλιν	ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη λέγεις» ὁ
[2, 26]	ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν	πόλιν.	Ἐπαινέσας οὖν τῶν τε δρόμων
[2, 26]	δὲ εἶναί τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα	πόλιν	ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ
[2, 30]	κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι κατὰ τὴν	πόλιν	καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν καί τινα
[2, 34]	ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον	μητρόπολιν	δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν
[2, 20]	τὴν κώμην τὰ περὶ τὸν	Θύαμιν	πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα καὶ τὸν
[2, 19]	ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις οὗπερ τὸν	Θύαμιν	συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ
[2, 27]	πρότερον χρόνον ἄλλοτε περὶ ἄλλων	ἡμῖν	αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ
[2, 11]	καλῶς ποιοῦσα τέθνηκας καὶ γέγονας	ἡμῖν	αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ
[2, 17]	ἢ καὶ διὰ τῶν σὺν	ἡμῖν	γεγονότων, εἰ καθ´ ἕν ποτε
[2, 31]	κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις	ἡμῖν	γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν ταύτην
[2, 17]	σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν	ἡμῖν	καὶ φευκτέον ὡς ἄρκυς τινὰς
[2, 31]	τοῦτο παράγγελμα τῶν γυμνῶν παρ´	ἡμῖν	σοφῶν ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις
[2, 23]	καὶ τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι	ἡμῖν	συνέβαινεν, ὃν πολλάκις γε δι´
[2, 17]	ἔφη ἐπειδή σε θεῶν τις	ἡμῖν	συνῆψε καὶ συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων
[2, 31]	ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ	ἡμῖν	τήμερον ἐπηγγείλατο· σοὶ δὲ καὶ
[2, 22]	θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον	ἡμῖν	ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω
[2, 21]	τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν	Χέμμιν	περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης τις ἀνὴρ
[2, 21]	λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον ἐπὶ τὴν	Χέμμιν	τὴν κώμην οὗ τῷ Θεαγένει
[2, 18]	λέγειν ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ	Χέμμιν	τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν,
[2, 9]	Ἔνθα δὴ νυνὶ καὶ σὺν	ὑμῖν	ἐξετάζομαι, τὴν δὲ αἰτίαν καὶ
[2, 24]	τε καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν	πρᾶξιν,	εἴ πῃ ἄρα καὶ τοὺς
[2, 24]	φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν	λῆξιν	ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα διῆγον
[2, 27]	ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ τὴν πρώτην	ἔντευξιν	προφητείας, ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον καὶ
[2, 20]	ἐδόκει καὶ θαμὰ πρὸς τὰ	κατόπιν	ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ
[2, 25]	ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον	Ῥοδῶπιν	ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ, ὦ ξένε,
[2, 32]	καὶ πολλὴν τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν	χάριν	αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ
[2, 35]	ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν	χάριν	ἐν πρώτοις αὐτὰρ κλέος ὕστατ´
[2, 33]	διηγήματος ἐδεήθην. Καὶ δὸς τὴν	χάριν,	ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ
[2, 17]	τε ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν καὶ	δύσεριν	τὸ ἦθος, πρὸς δὲ καὶ
[2, 11]	πρότερον ἔστησε τὴν ἔνδικον μάστιγα	πρὶν	καὶ ἐν Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα
[2, 5]	Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος ἅμα	δᾳσὶν	ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ αὐτὸς
[2, 34]	πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν,	Αἰνιᾶσιν	ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους εἶναι
[2, 34]	περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς	Αἰνιᾶσιν	οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς
[2, 8]	αὐτῇ τὴν παρειὰν ἐν τοῖς	αὐλήμασιν	εἶδε καὶ πρὸς τὸ βίαιον
[2, 9]	πρὸς τὴν κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς	χρήμασιν	ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι
[2, 31]	τις ἀπὸ σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη	γράμμασιν	ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι τῶν κατὰ
[2, 16]	κειμένῃ μοι πρὸς τοῖς σοῖς	γόνασιν	ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 24]	προσεχῆ τῶν ἑξῆς παρασκευάζων τὴν	ἀκρόασιν.	Ἐμοὶ πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ
[2, 23]	νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς τὴν	ἀκρόασιν	τόν τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ
[2, 25]	με πρὸ πάντων καὶ ἐπὶ	πᾶσιν	ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες ἦσαν, οὓς
[2, 24]	εἰσι τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι	παντάπασιν,	ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ
[2, 30]	μὴ βαρύτιμον εἶναι περὶ τὴν	διάπρασιν.	Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον
[2, 30]	κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους	ἔμφασιν	φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς
[2, 25]	τὴν μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας	πρόφασιν	δὲ ὡς εἰς Θήβας τὰς
[2, 19]	Κνήμωνος καὶ εἰπόντος καὶ βουληθέντος,	πρόφασιν	μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς
[2, 17]	νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν Θέρμουθιν	πρόφασιν	ὡς πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα εἴ
[2, 31]	δὲ καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως	ἐπιτρέψασιν	ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις
[2, 19]	καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς	χείλεσιν	ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι τὰ
[2, 31]	πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ	ποιμέσιν	ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς μηδενί τε
[2, 24]	ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν	ἀφαίρεσιν	τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς
[2, 24]	ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον	ἔτεσιν	οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος τρέπει
[2, 24]	ἐπάναγε τὸν λόγον πρὸς τὴν	ὑπόσχεσιν·	εὕρηκα γάρ σε κατὰ τὸν
[2, 11]	ἐγχειρίσασα τῶν σῶν σφαγῶν τὴν	διήγησιν.	Οὕτως ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν
[2, 24]	σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει τὴν	ἀφήγησιν	ἀλλ´ εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ
[2, 23]	δι´ ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι τὴν	ἀφήγησιν	ἄλλως ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´
[2, 16]	ὀμμάτων συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν	αἴσθησιν	καὶ ὁρατῶν ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι
[2, 33]	πρὸς τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον	ἀνίησιν·	ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ οἱ
[2, 33]	πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ	οἴκησιν	οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα,
[2, 16]	μὲν παρῆν αὐτίκα πρὸς τὴν	κλῆσιν	καὶ τὸ πάθος ὑπερήλγει καθάπερ
[2, 28]	ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´	Ἕλλησιν	εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα
[2, 20]	καὶ ἀνέμου ῥιπὴν καὶ φύλλου	κίνησιν	Θέρμουθιν ἡγούμενος, εἰ δέ που
[2, 8]	παρὰ τοῦ δήμου καὶ κατὰ	ζήτησιν	ἐκπλεύσειε τὴν ἐμὴν διετίθετο, ἡ
[2, 14]	γῆν καὶ τὸ παρὸν κατὰ	ζήτησιν	ἥκοι τῆς Θίσβης ἐπὶ τὸ
[2, 26]	οὐδὲν εἰς τὴν παρὰ σοῦ	ζήτησιν.	Πυνθανόμενος δὲ εἶναί τινα Δελφοὺς
[2, 19]	τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν	ὄπτησιν	ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ
[2, 34]	Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς	φησιν,	Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους
[2, 33]	ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ»	φησὶν	εἰς τὸ δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ
[2, 31]	τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς, ξένε«	φησὶν	ἡ μὲν τεκοῦσα δι´ αἰτίαν
[2, 1]	καὶ τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω»	φησὶν	ὁ βίος εἰς τὴν τήμερον·
[2, 11]	ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν»	φησὶν	ὁ Θεαγένης καὶ ὅπως ποτὲ
[2, 4]	Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου»	φησὶν	ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως
[2, 7]	διατεινομένου. Καὶ ὁ Θεαγένης παῦε»	φησὶν	ὦ Κνήμων, διαβάλλων με πρὸς
[2, 16]	καταφαίνεται· καὶ εἴγε σοι πατέρες	εἰσὶν	ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ
[2, 23]	ἔχειν ἡγήσομαι εἰ τούτους ὁπόθεν	εἰσὶν	ἢ ἐκ τίνων φύντες ἢ
[2, 22]	εὐνῆς καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν	κατάκλισιν,	ἑτέρα κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ
[2, 33]	δὲ διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ	κρίσιν.	Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος
[2, 6]	δὲ χερσί τε ἅμα καὶ	ποσὶν	ἐπὶ τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά
[2, 1]	νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν	χερσὶν	ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης·
[2, 6]	κατὰ βραχὺ νοτίδα κοίλαις ταῖς	χερσὶν	ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε αὐτῶν
[2, 19]	τοῦ πυρὸς ὃ προητοίμαστο τοῖς	νομεῦσιν	ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ
[2, 28]	ὥραν μόνος τῶν πάντων πλημμυρεῖ	πεῦσίν	τις ἐμοὶ προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων.
[2, 20]	ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους	ἀποδείκνυσιν.	~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων ὅσον
[2, 29]	οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου τοῖς	θεολογοῦσιν	ὡς ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα πειθόμενος,
[2, 20]	ἀναμένων, καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς	ἥκουσιν	εἰς τὴν κώμην τὰ περὶ
[2, 22]	τε καὶ νοῦς εἰς πεῖραν	ἥκουσιν	ὅθεν, ὡς τὸ εἰκός, ἄλλους
[2, 3]	σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς μὲν	καταλαμβάνουσιν	ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ
[2, 22]	μὲν τοῦ οἴκου δεσπότην οὐ	καταλαμβάνουσιν,	ὑποδέχονται δὲ αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ
[2, 23]	οὐκ εἰς μακρὰν οἱ θεοὶ	προσημαίνουσιν,	ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον ἂν δύναιο
[2, 33]	τινὰ καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον	σαίνουσιν,	οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ
[2, 34]	ἔστι δὲ νῦν ὡς οἶσθα,	πέμπουσιν	Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα
[2, 17]	γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος	ἀμοιροῦσιν·	Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον
[2, 33]	ἢ ἔργοις γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς	φύσιν	καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι.
[2, 28]	ἀνατολικὸν ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ	δίδωσιν,	αὔξεται δὲ κατὰ τὴν θερινὴν
[2, 4]	μετὰ γοῦν θάνατον εἰ καὶ	ζῶσιν	ὁ δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ
[2, 21]	καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν	γνῶσιν	ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς
[2, 7]	τὴν δὲ ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης	ἐπίγνωσιν	ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες,
[2, 23]	πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ	βρῶσιν	οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ
[2, 27]	ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι	δρῶσιν,	ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος
[2, 9]	συνέπλευσα, εἴ πῃ κατὰ τὴν	Ναύκρατιν	ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην καὶ εἰς
[2, 34]	εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν	Θέτιν	ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι
[2, 8]	φησι Κνήμων, ἥτις ποτὲ καί	ἐστιν.	Ἀλλ´ εἰ μή τί με
[2, 27]	νεὼν τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν	ἐστιν	ἀτεχνῶς ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ
[2, 8]	ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε	ἐστίν·	Ἐπειδὴ γὰρ ἡ Δημαινέτη μετὰ
[2, 11]	σφόδρα δέδοικα μὴ καὶ πλάσμα	ἐστὶν	ἡ Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ μὲν
[2, 5]	ὦ θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας	ἐστὶν	ἡ φωνή; σῴζεσθαί μοι δοκεῖ,
[2, 33]	καὶ ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ δέ	ἐστιν	ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν
[2, 11]	Κνήμων· τίς δὲ ἄρα ποτέ	ἐστιν	ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην
[2, 14]	ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς	ἐστιν	ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς
[2, 25]	καὶ συνεὶς ὡς τῶν πεπρωμένων	ἐστὶν	ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ τότε
[2, 35]	θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν	ἔστιν	ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων
[2, 21]	πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ	πάρεστιν	αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα ὅλος
[2, 25]	καὶ ἤδη καὶ εἰς τὴν	Μέμφιν	ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ
[2, 21]	ἦν καὶ πρὸς μόνην τὴν	σκέψιν	ὁ νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον
[2, 16]	ἐξετάζοντες, τῶν δὲ καθ´ ἑαυτοὺς	περίσκεψιν	οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα
[2, 24]	τρεπόμενον εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν	ὄψιν	ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις
[2, 11]	κἀμέ τε καὶ τὴν ἐμὴν	ὄψιν	εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν
[2, 13]	γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα τὴν	ὄψιν,	ἡ μὲν Χαρίκλεια καὶ πρὸς
[2, 33]	ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν	ὄψιν	καὶ διάνοιαν ἐφ´ ἑαυτὴν ἐπιστρέφει.
[2, 13]	καὶ οὐκ εὐσχήμονα τοῦ φανέντος	ὄψιν·	ὁ δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ
[2, 5]	Καὶ ἅμα λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´	ὄψιν	τὴν κειμένην καὶ ἰδὼν τί
[2, 31]	δὲ αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος	ὃν	ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις
[2, 16]	εἰς σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον,	ὃν	ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ
[2, 23]	χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν,	ὃν	πολλάκις γε δι´ ὄχλου γινόμενον
[2, 17]	περὶ τοῦ Θυάμιδος ἔχοι μανθάνειν.	Ῥᾷόν	τε γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν
[2, 30]	βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι μὲν τὸν	ἔφηβον	παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ ἀκριβῶς
[2, 12]	Τέλος δὲ θροῦν τινα καὶ	βόμβον	αἰσθόμενος ἐκ τῶν κοίλων τοῦ
[2, 21]	κακῶν καὶ τὸν ἐκ τούτων	βόμβον	ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ
[2, 12]	παρὰ δὲ τὸν τοῦ πολέμου	θόρυβον	καὶ τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον,
[2, 24]	ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον	ἐπάγον	μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ σοφία προέφηνε
[2, 6]	δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις	ἔλεγον	καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος ἀθρόον
[2, 32]	οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην	ἦγον	ἐπικαλύψας ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν
[2, 22]	τὸν ξένον ἴσα καὶ πατέρα	ἦγον,	οὕτως οἶμαι πρὸς τοῦ κεκτημένου
[2, 24]	λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα	διῆγον	ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ παισὶ δύο
[2, 28]	μέρος τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν	ἀπολῆγον	ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται
[2, 23]	ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς	ὀλίγον	ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί
[2, 33]	σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ ἐπ´	ὀλίγον	ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς
[2, 19]	λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν	ὀλίγον	καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς
[2, 19]	τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς	ὀλίγον	τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ
[2, 3]	ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ	ὀλίγον	ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν
[2, 24]	Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε τὸν	λόγον	πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ
[2, 33]	μάλα γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι	λόγον	τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι
[2, 25]	ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν	λόγον	ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ
[2, 13]	ἐπανετείνετο ὡς πατάξων εἴ τι	παράλογον	ἐγχειροίη καὶ στῆθι» ἔλεγεν οὗτος
[2, 4]	κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας χειρὸς	ἔργον	ἡ φιλτάτη γεγένηται, δῆλον μὲν
[2, 31]	ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι	γοργόν	τε καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο
[2, 27]	ἥκειν με τῷ θεῷ μετὰ	Λυκοῦργόν	τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν
[2, 16]	ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν	ὑπουργὸν	οἱ ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ μὲν»
[2, 31]	μοι περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ	ἐπαγωγὸν	ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ
[2, 26]	γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα	πέδον	δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς ἔσσο
[2, 3]	κατὰ πάροδον καταφλέξας, μικροῦ καὶ	ἰσόπεδον	ἐπεδείκνυ τὸ ὑποκείμενον, τῆς μὲν
[2, 3]	ὑπολειπομένης πρὸς τὸ πνέον ἁπάσης	σχεδὸν	ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ βάσιμον
[2, 30]	τὸν ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς	εἶδον	ἄλλους» ἔφην ὥρα σοι, ξένε,
[2, 13]	βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς	εἶδον	ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα
[2, 10]	σε θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ	εἶδον,	ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα
[2, 19]	δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν	ὁδὸν	ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς
[2, 12]	κατά τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας	ὁδὸν	λοχήσας ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ
[2, 8]	καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως ἂν	κάθοδον	ἔμοιγε λάβοι παρὰ τοῦ δήμου
[2, 19]	τινὸς βαθείας καὶ τὸ λάσιον	δυσδιέξοδον	παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ ὁ Θέρμουθις,
[2, 3]	ἑλείοις διαπλόκους τῇ ῥιπῇ κατὰ	πάροδον	καταφλέξας, μικροῦ καὶ ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ
[2, 24]	τίνι χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν	ἔφοδον.	Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε,
[2, 12]	θόρυβον καὶ τὴν τῶν ἐναντίων	ἔφοδον,	ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον
[2, 14]	ἔχων χρόνον παρὰ δὲ τὴν	ἔφοδον	τῶν πολεμίων καθῆκεν εἰς τὸ
[2, 6]	ξίφος ἀνελόμενοι παρὰ τὴν Χαρίκλειαν	ἔσπευδον.	Ἡ δὲ χερσί τε ἅμα
[2, 26]	περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν νεὼν	ἔσπευδον,	καὶ γάρ με καὶ θροῦς
[2, 3]	γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ τὸν	οὐδὸν	τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον.
[2, 17]	ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι τὸ	δέον,	πλείονι κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν
[2, 30]	ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε	θεὸν	ἅπαντα δώσειν εἰ πρὸς τούτοις
[2, 29]	βραδὺ τῆς ἡλικίας πολλὰ τὸν	θεὸν	ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ
[2, 25]	Ἴσιδος ἧς προεφήτευον καὶ τὴν	θεὸν	συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις τε καὶ
[2, 27]	τῶν περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν	θεὸν	τῆς ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ τὴν
[2, 26]	ἐκ νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν	ἀνέθεον.	Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην ὀμφή με
[2, 3]	ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον ἀνοίξαντες	κατέθεον	ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ
[2, 20]	πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ Θέρμουθις	χάλκεόν	τινα καὶ πύματον ὕπνον εἵλκυσεν
[2, 22]	εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς	ἔλεον	οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις ἀνήνυτον
[2, 19]	ἔχετε, ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ	πλέον	ἅτε καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως
[2, 13]	κατεδύετο, τάχα μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα	πλέον	δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν
[2, 19]	καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος	πλέον	δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος
[2, 10]	αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι	πλέον	ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα
[2, 7]	ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα (καὶ	πλέον	ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν τῶνδε γεγενημένον
[2, 17]	ἥδε, ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ	πλέον	ἡμῶν οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ μὲν
[2, 8]	πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ	πλέον	ὅτε τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος
[2, 17]	τὸ βουκόλων γένος καὶ νῦν	πλέον	ὅτε τοῦ καταστέλλοντος τὴν γνώμην
[2, 14]	ἔλεγε καὶ τοῦτο πολλάκις καὶ	πλέον	οὐδέν, ἕως τὸ ὄνομα κατὰ
[2, 12]	θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς ὀργῆς	πλέον	τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης
[2, 8]	ὡς ἂν ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ	πλέον	τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν
[2, 3]	δὲ τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ	πνέον	ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς
[2, 17]	ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ	φευκτέον	ὡς ἄρκυς τινὰς καὶ δεσμωτήριον
[2, 17]	πρὸς τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν·	Ἀπολειπτέον	οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς
[2, 9]	ἢ καὶ τοὔνομα φράζειν μόνον	ἠνάγκαζον,	καὶ τέλος τὴν Θίσβην εἰς
[2, 32]	ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον καὶ	ὠνόμαζον,	εἰς δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα
[2, 30]	καὶ ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι.	Ἐθαύμαζον	μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα
[2, 33]	τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν·	ἐθαύμαζόν	τε ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ
[2, 14]	ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ αἵματος	ἀποστάζον	καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον
[2, 25]	τὸν παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος	ἐξῴκιζον	ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ οἰκίας
[2, 32]	αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ	ἐνόμιζον	καὶ ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν
[2, 27]	πρώτην ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ δὲ	ἐμακάριζον	καὶ περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν παντοίως,
[2, 35]	τόν τε θεᾶς γενέτην· οἳ	νηὸν	προλιπόντες ἐμὸν καὶ κῦμα τεμόντες
[2, 33]	ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ	βοηθὸν	ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ
[2, 3]	τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν	λίθον	δὲ τὸν οὐδὸν τοῦ σπηλαίου
[2, 20]	τῆς φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς	ἐπελθὸν	κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν,
[2, 29]	ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς τόποις	ἦλθον	δὴ καὶ εἰς τὴν σὴν
[2, 29]	Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε;	Ἦλθον«	εἶπεν ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί
[2, 33]	γὰρ» φησὶν εἰς τὸ δωμάτιον	ἦλθον	ὑπαντᾷ τέ μοι ἡ παῖς
[2, 25]	σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας	ἀπῆλθον	τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος
[2, 23]	τόν τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ	μισθὸν	ἀπαιτεῖν ἐπείγει, καὶ ὥρα σοι
[2, 30]	τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ	μισθὸν	ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν δώρων αὐτῶν
[2, 23]	βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν	μισθὸν	μέγαν τινὰ καὶ οὐχ οἷον
[2, 21]	τοῖσδε τοῖς καλάμοις κατὰ τὸν	μῦθον	εἰ μὴ σοὶ προσέτυχον) ὄχθας
[2, 17]	ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε	ἀβέβαιον	καὶ λῃστρικὸν καὶ δύσεριν τὸ
[2, 8]	αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς τὸ	βίαιον	τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς
[2, 18]	γνώμην· τὸ μὲν γὰρ παρὸν	ἀναγκαῖον	δοκεῖ οὕτω συντίθεσθαι τοῦ μή
[2, 30]	ἀληθέστερον εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ	κεφάλαιον,	ἀλύοντί μοι κατὰ τὴν πόλιν
[2, 11]	δὴ μαντικόν με τόδε τὸ	σπήλαιον	ἀνέδειξε καθάπερ τὸ ἄδυτον τῆς
[2, 2]	περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ	σπήλαιον	ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´
[2, 4]	ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε τὸ	σπήλαιον.	Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ
[2, 12]	ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ	σπήλαιον	καθεὶς καὶ πρὸς τὸν τάραχον
[2, 14]	τῶν πολεμίων καθῆκεν εἰς τὸ	σπήλαιον,	καὶ νῦν εὑρίσκοι πρός τινων
[2, 14]	ἥκοι τῆς Θίσβης ἐπὶ τὸ	σπήλαιον.	Οἱ δὲ τί διαφέρουσαν αὐτῷ
[2, 17]	γὰρ τάδε ἃ κατὰ τὸ	σπήλαιον	ὑμῶν τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε
[2, 2]	τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος, τὸ	σπήλαιον,	ὡς καθῆκεν αὐτός, ὡς ἔχει
[2, 25]	τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν	ἀκμαῖον	καὶ τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ
[2, 29]	τοῖς θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ τὸν	ὑμέναιον	ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ
[2, 25]	~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ τοιόνδε·	γύναιον	Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν ἀκμαῖον καὶ
[2, 25]	ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ τὴν	ἀποτρόπαιον	Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ, ὦ
[2, 19]	τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ	τελευταῖον	ἐναπομείνας καὶ πρὸς τὰ χαλεπώτερα
[2, 25]	τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ	τελευταῖον	ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος.
[2, 1]	οὐδὲ ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν	βίον	αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι,
[2, 33]	γάμος καὶ παρθενεύειν τὸν πάντα	βίον	διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον
[2, 33]	κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι	βίον,	ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ
[2, 24]	βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι τὸν	βίον	καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς
[2, 33]	σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν	βίον	καὶ ἔστι τὰ μὲν ἄλλα
[2, 16]	τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν τῇδε	βίον	καὶ τοῦδε τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν
[2, 36]	γὰρ πρὸς ἄλλο τι τὸ	λόγιον	ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε
[2, 26]	ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ	καταγώγιον	τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην
[2, 3]	ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό τε	λαμπάδιον	εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε
[2, 33]	Βουλομένῳ δέ σοι τὸ πρᾶγμα	ῥᾴδιον,	οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς
[2, 4]	αἷμα τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς	αὐτοσχέδιον	μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται
[2, 31]	ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ τὸ	παιδίον	αὐτόθεν μέγα τι καὶ θεῖον
[2, 30]	διάπρασιν. Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης	βαλαντίδιον	ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων
[2, 26]	ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν,	ἁρμόδιον	τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς
[2, 24]	εἰς πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων,	ἐπεισόδιον	δὴ τοῦτο οὐδέν φασι πρὸς
[2, 29]	ἐκλάμψασαι φῶς αὗται καὶ τὴν	ἐπικήδειον	πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ
[2, 22]	ὡς μνήμην τὴν εἰς τὸ	θεῖον	ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει
[2, 31]	παιδίον αὐτόθεν μέγα τι καὶ	θεῖον	τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι
[2, 35]	Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος	Ἀχίλλειόν	τι τῷ ὄντι πνέων καὶ
[2, 21]	καὶ ἀκριβῶς ἦν λευκή, τὸ	γένειον	λάσιον καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ
[2, 25]	ὁ τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ	προσωπεῖον	αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν μὲν ἐκ
[2, 12]	ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ	ἱερεῖον	ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν
[2, 27]	τὸν νεὼν τοῦ Πυθίου καὶ	μουσεῖόν	ἐστιν ἀτεχνῶς ἡ πόλις ὑπὸ
[2, 30]	καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν οἷα	λήϊον	ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς
[2, 35]	μετώπου τὴν κόμην πρὸς τὸ	ὄρθιον	ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ
[2, 34]	δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις	Μενέσθιον	ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ
[2, 14]	εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ	βύθιον	στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως
[2, 25]	θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν	ἥλιον	εἰκάζω νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον,
[2, 29]	παρεπέμπετο καὶ δᾷδες αἱ τὸ	γαμήλιον	ἐκλάμψασαι φῶς αὗται καὶ τὴν
[2, 33]	δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ πάντα	γαμήλιον	θίασον ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα δὴ
[2, 35]	κυανέην, τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´	ἀέθλιον	ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα
[2, 34]	Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις ἐπὶ	Ἴλιον	καὶ τῆς πρώτης τῶν Μυρμιδόνων
[2, 13]	αὐτῷ βέλτιον εἶναι μὴ ὡς	πολέμιον	ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην, εἰ δὲ
[2, 14]	καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ τὸ	στόμιον	ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου καὶ παρὰ
[2, 3]	λείψανα καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ	στόμιον	ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος.
[2, 12]	πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ δὲ	στόμιον	ἀπὸ τοῦ λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν
[2, 12]	σπουδὴν αὐτοῦ που περὶ τὸ	στόμιον	καταλιπών. Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ
[2, 18]	γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες ἐπὶ τὸ	στόμιον	τοῦ σπηλαίου (καὶ γάρ τι
[2, 22]	ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς Δία τὸν	ξένιον	καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ,
[2, 30]	δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν τι καὶ	δαιμόνιον	κάλλος, ἣν αὐτὸς μὲν ἑπτὰ
[2, 24]	τὰ καθ´ ἡμᾶς καὶ ὄμμα	κρόνιον	εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν
[2, 16]	μὴ εἰς σὲ τείνει τὸ	ἐνύπνιον,	ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν
[2, 16]	ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν	δεξιὸν	ἐξῄρητο. Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε
[2, 16]	ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς ἐξεῖλε τὸν	δεξιόν·	καὶ εἴθε γε ὕπαρ ἦν
[2, 23]	μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ οὐχ	οἷον	ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ
[2, 26]	ἥκιστα τῇ φύσει τῆς περιοχῆς·	οἷον	γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος
[2, 35]	ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων,	οἷον	θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην
[2, 19]	ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός.	Οἷον	οὖν λύκοι τινὲς ἢ θῶες
[2, 21]	τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ;	Γελοῖον»	ἔφη ὁ Κνήμων· τῶν γὰρ
[2, 30]	δὲ τὴν αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι	γελοῖον»	ἔφην εἰ τηλικαῦτα δῶρα καθυπισχνούμενος
[2, 24]	σε κατὰ τὸν Πρωτέα τὸν	Φάριον,	οὐ κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον εἰς
[2, 13]	ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην	ἄγριόν	τε καὶ τραχὺ περισκοπῶν καὶ
[2, 34]	πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος	τεκμήριον	λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις οἷς
[2, 21]	οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων	ἀκροατήριον	τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς
[2, 26]	Κασταλίαν αὐτήν, ἣν δὴ καὶ	περιρραντήριον	ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν νεὼν ἔσπευδον,
[2, 26]	ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν τε σοφῶν	ἐργαστήριον	θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην
[2, 17]	φευκτέον ὡς ἄρκυς τινὰς καὶ	δεσμωτήριον	τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν
[2, 19]	τὸ πυκνότερον τῆς ὕλης κατέδυσαν)	κριόν	τινα τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες ἐπί
[2, 35]	καὶ τοῖς ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου	πάτριον.	Ἐμοὶ δὲ ἡ παῖς, ὦ
[2, 31]	τῶν κατὰ τὴν κόρην εἰς	αὔριον	μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν τῆς
[2, 26]	φύσει τῆς περιοχῆς· οἷον γὰρ	φρούριον	ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ
[2, 14]	τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ	μαρτύριον	ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος ὃ παρὰ
[2, 19]	ὕλης τινὸς βαθείας καὶ τὸ	λάσιον	δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ ὁ
[2, 21]	ἀκριβῶς ἦν λευκή, τὸ γένειον	λάσιον	καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ καὶ
[2, 23]	δείκνυε· σωτῆρά σε καὶ θεοῖς	ἰσοστάσιον	ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ μοι τίς
[2, 22]	ἀνδρὸς Δία τὸν ξένιον καὶ	ἱκέσιον	ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ παῖ,
[2, 27]	τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ	σιτηρέσιον	ἐκ τοῦ δημοσίου παρέχειν ἐψηφίσαντο.
[2, 18]	δέ, εἰ δοκεῖ, κώμην τινὰ	πλησίον,	εἴ πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ
[2, 6]	ἡ Θίσβη καὶ ξίφος τε	πλησίον	ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς,
[2, 33]	Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν εἰς τὸ	δωμάτιον	ἦλθον ὑπαντᾷ τέ μοι ἡ
[2, 9]	ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς δὲ	συναίτιον	τῆς τε εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς
[2, 10]	γενοίμην εἰ καὶ τεθνάναι δέοι·	βέλτιον	γὰρ ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν
[2, 13]	ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ	βέλτιον	εἶναι μὴ ὡς πολέμιον ἐντυγχάνειν
[2, 16]	διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου, διότι	βέλτιον	ἦν» ἔφη θατέρῳ με τῶν
[2, 2]	καί τι καὶ ἀνέμου πρὸς	ἐναντίον	ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν
[2, 27]	Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες·	Αἰγύπτιον	γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν
[2, 19]	ὡς δὲ εἰς ἔθος τὸν	Αἰγύπτιον	ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας
[2, 22]	τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον	ὁμωρόφιον	ἐποιήσατο. Καὶ τίς ἦν ἡ
[2, 3]	βεβαπτισμένον δεδιώς τε μή τι	κακὸν	ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ
[2, 1]	ἥλιος ἦν ὑπὲρ γῆν, τὸ	κακὸν	ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς ὄψις
[2, 23]	μου θεοὶ τούτους ἀνέδειξαν καὶ	ἀπέτεκον	αἱ ψυχῆς ὠδῖνες καὶ φύσις
[2, 4]	τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ	τραγικόν	τι καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης
[2, 11]	σε οὐ πρότερον ἔστησε τὴν	ἔνδικον	μάστιγα πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ
[2, 25]	δὲ περὶ ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον	Θρᾳκικὸν	τὴν ὥραν ἀκμαῖον καὶ τὸ
[2, 28]	ὃ μέρος τὸ κλίμα τὸ	ἀνατολικὸν	ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν,
[2, 34]	μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς	Ἑλληνικὸν	ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ
[2, 31]	τῶν ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις	Ἑλληνικὸν	ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά
[2, 24]	καὶ ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν	οἶκον	ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον
[2, 10]	θανάτου βαρυτέραν ζωὴν καὶ φίλτρον	βαρβαρικὸν	ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι.
[2, 17]	καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον καὶ	λῃστρικὸν	καὶ δύσεριν τὸ ἦθος, πρὸς
[2, 4]	ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ	μαντικὸν	ἐκεῖνο καὶ θεηγόρον στόμα σιγὴ
[2, 11]	εἰδείην; ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ	μαντικόν	με τόδε τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε
[2, 25]	τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος	ἐρωτικὸν	ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων
[2, 28]	τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ	ἐγίνωσκον	εἰπόντος καὶ ὅσα περὶ τοῦ
[2, 35]	περ ἀριστοβίων μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται	λευκὸν	ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα
[2, 17]	καὶ ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι	καλόν,	φύσει τε ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν
[2, 4]	χειρὸς ἔργον ἡ φιλτάτη γεγένηται,	δῆλον	μὲν ὡς σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ
[2, 15]	ἄπορον καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ	ἄδηλον	ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον.
[2, 17]	ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες,	ἄδηλον	ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ
[2, 21]	ὄχθας μὲν Νείλου τάσδε καὶ	Νεῖλον	ἀπολίπωμεν, οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων
[2, 24]	γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ	συνόμιλον	τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς οὖν
[2, 18]	σῶμα τῆς Θίσβης εἴς τι	κοῖλον	ἐνθέντες καὶ τὴν τέφραν τὴν
[2, 4]	σφαγὰς καὶ σπείσομαι τὸ σοὶ	φίλον	αἷμα τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς
[2, 27]	καὶ περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν παντοίως,	φίλον	ἥκειν με τῷ θεῷ μετὰ
[2, 30]	εἰς καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς	κύκλον	τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι
[2, 14]	ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν μὲν	ἄλλον	ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον παρὰ δὲ
[2, 7]	ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ	ἄλλον	ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε
[2, 23]	μέγαν τινὰ καὶ οὐχ οἷον	ἄλλον	οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 6]	Οὕτως ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς	ὑπερβάλλον	εἰς ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις καὶ
[2, 15]	πρὸς ἡδὺ κῶμα διὰ τὸ	ὑπερβάλλον	τῆς λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα
[2, 30]	βούλομαι παρενθήκην γνῶναι τοῦ διηγήματος,	μᾶλλον	δὲ ἀληθέστερον εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ
[2, 32]	μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε	μᾶλλον	δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου δυσμῶν
[2, 31]	καὶ αὐτὸς κομίζῃ παρ´ ἡμῶν	μᾶλλον	δὲ τῆς συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω
[2, 13]	Θεαγένην οὐ κατέπληττεν ἡ θέα	μᾶλλον	ἢ παρώξυνε καὶ τό τε
[2, 16]	πλὴν ἀλλ´ ἔστω γε ἀληθὲς	μᾶλλον	ἢ τὸ ἕτερον, καὶ νικήσειεν
[2, 13]	Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ τοῦ καιροῦ	μᾶλλον	ἢ τοῦ τρόπου γενόμενος καὶ
[2, 35]	ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ	μέλλον	ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν
[2, 26]	θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην	ἔστελλον	εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ
[2, 23]	καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι.	Ἄπολλον»	ἔφη ἀναβοήσας καὶ θεοί, καὶ
[2, 3]	πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων	ὅλον	ὄντα πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν
[2, 31]	ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς	γάμον	ἐκδώσειν καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉 ταύτην,
[2, 2]	παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ	θάλαμον	ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς
[2, 29]	σε καὶ διά τι χρήσιμον	ἐμὸν	ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων πάλαι
[2, 35]	θεᾶς γενέτην· οἳ νηὸν προλιπόντες	ἐμὸν	καὶ κῦμα τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου
[2, 9]	οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν	ἐμὸν	οἱ κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ
[2, 22]	πότε τὸν βαρὺν τοῦτον ὑπέστης	πόλεμον	ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν δὲ
[2, 33]	ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων	ἔρημον	ἐν γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ
[2, 11]	γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ τὸ	ἐπίσημον	τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς
[2, 3]	σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ	βάσιμον	ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες
[2, 29]	γάρ σε καὶ διά τι	χρήσιμον	ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν συμβεβηκότων
[2, 30]	ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ	βαρύτιμον	εἶναι περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ
[2, 16]	τε αὐτίκα καί οἱ τὸν	ὀφθαλμὸν	ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην ἐκάλει.
[2, 19]	καὶ πλέον ἅτε καὶ τὸν	ὀφθαλμὸν	ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε
[2, 16]	ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν	ὀφθαλμὸν	αὐτῇ τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ
[2, 16]	σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν	ὀφθαλμὸν	ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ πάντα
[2, 30]	πάντων καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν	ὀφθαλμὸν	εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους»
[2, 16]	ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν	ὀφθαλμόν·	θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν
[2, 16]	γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ τὸν	ὀφθαλμὸν	ᾤμην ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν·
[2, 14]	καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου φόνον	θερμὸν	ἔτι τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ
[2, 1]	ὁ δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην καὶ	δρασμὸν	ὑπέστην ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα, περισῴζων
[2, 36]	πλείστη τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν	χρησμὸν	ὅ τι βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας·
[2, 34]	ἄλλοις οἷς καταλέγει καὶ τὸν	ἐναγισμὸν	τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες,
[2, 35]	ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ τὸν	ἐναγισμὸν	τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´
[2, 25]	ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν	λογισμὸν	ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν
[2, 30]	οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν	ἀπολογισμόν,	ὦ φίλος, ἣν δέ σε
[2, 18]	ταῖς ὄχθαις τοῦ Νείλου πρὸς	ἐπιτειχισμὸν	τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην·
[2, 3]	τὴν ἀτεχνίαν τῆς γνώμης τὸ	πρόθυμον,	χαλεπῶς τε καὶ σὺν ἱδρῶτι
[2, 4]	σπείσομαι τὸ σοὶ φίλον αἷμα	τοὐμόν·	ἕξει δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα
[2, 33]	μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ ὄνομα	τοὐμὸν	ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ
[2, 27]	τῶν κατ´ Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν	ἀπελίμπανον	ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα καὶ
[2, 30]	παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι κόρην	ἀμήχανόν	τι καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν
[2, 1]	ἐξ ἀνθρώπων κάλλος ὥστε μηδὲ	λείψανον	τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ νεκροῦ
[2, 9]	τῶν δευτέρων γάμων τῆς πείρας	ἀπονάμενον.	Οὕτω μὲν ἡ κακίστη Θίσβη
[2, 8]	ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε ὄμμα	πιμπράμενον	καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας ἐξωθούμενον.
[2, 25]	ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς ἀκτῖνος	προκαλυψάμενον,	καὶ πατρῴαις ὄψεσι τὸν παίδων
[2, 18]	τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ	πεφραγμένον	αὐτόν, καιροῦ δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι
[2, 22]	οὕτως οἶμαι πρὸς τοῦ κεκτημένου	διατεταγμένον.	Καὶ ἡ μέν τις ἀπένιζε
[2, 9]	οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα ὡς ἔσχεν	ὑποθέμενον,	ὡς δὲ συναίτιον τῆς τε
[2, 11]	ἐν Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν	ἠδικημένον	θεατὴν ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ σοῦ
[2, 8]	ποτε καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην	ἀναβεβλημένον	αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα καὶ
[2, 7]	πλέον ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν τῶνδε	γεγενημένον	καὶ νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ
[2, 8]	πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ τὸ	γεγενημένον,	παρὰ μὲν τὴν πρώτην ἐτύγχανε
[2, 18]	τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ	κατεσχημένον	καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν τῶν
[2, 30]	ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς τινα νεὼν	παρακείμενον	εἰσαγαγὼν φύλλα τινά σε καὶ
[2, 16]	βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε	ξυγκείμενον	ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν κόμην
[2, 9]	τῆς δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω	συγκείμενον	αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ
[2, 30]	σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ	ὑποκείμενον	ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς συμμιγής τις
[2, 3]	μικροῦ καὶ ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ τὸ	ὑποκείμενον,	τῆς μὲν φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης
[2, 23]	πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν τε	ἐπηγγελμένον	πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει,
[2, 19]	ὁ Θέρμουθις οὗπερ τὸν Θύαμιν	συνειλημμένον	ἢ κατέχεσθαι ἢ καὶ ἀνῃρῆσθαι
[2, 18]	καὶ πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ δὲ	λαβόμενον	ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´
[2, 5]	ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ	λεγόμενον	Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας
[2, 29]	θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον	ᾀδόμενον	ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ
[2, 15]	ἄδηλον ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ	λογιζόμενον.	Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον
[2, 27]	Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε	βουλόμενον	τῷ τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν
[2, 3]	οὐδὸν τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα	διαφαινόμενον.	Ὁ γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς
[2, 14]	μὲν ἀεὶ τὸν ὑπὸ χεῖρας	γινόμενον	ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος
[2, 33]	περὶ τὸν νεών· ἱκέτην με	γινόμενον	μὴ περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα
[2, 23]	ὃν πολλάκις γε δι´ ὄχλου	γινόμενον	μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν ἄλλως ἄλλοτε
[2, 34]	μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ	παρατεινόμενον	μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς
[2, 21]	τὸ γένειον λάσιον καὶ σεμνότερον	βαθυνόμενον,	στολὴ καὶ ἐσθὴς ἡ ἄλλη
[2, 34]	Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ	σεμνυνόμενον	Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ βούλονται
[2, 24]	τὸν Φάριον, οὐ κατ´ αὐτὸν	τρεπόμενον	εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν
[2, 34]	καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ	πεμπόμενον	οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν
[2, 12]	ἐκ τῶν κοίλων τοῦ σπηλαίου	φερόμενον,	διελέγοντο γὰρ ἔτι πρὸς ἑαυτοὺς
[2, 15]	τὸν ὕπνον ἐπὶ πολὺ μὲν	ἐπιφερόμενον	διωθοῦντο βουλήν τινα στήσασθαι τῶν
[2, 17]	Θίσβης ἕνεκα καὶ οὐκ ἂν	παυσόμενον	εἰ μὴ ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ
[2, 17]	πρότερον τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς	πευσόμενον	καὶ πολυπραγμονήσοντα εἴ τι περὶ
[2, 2]	πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν	ἀνακοπτόμενον.	Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης
[2, 13]	καὶ τραχὺ περισκοπῶν καὶ τὸ	κρυπτόμενον	βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι
[2, 31]	δ´ οὐδ´ ἂν ὑπὸ γῆν	κρυπτόμενον	ἔλαθεν ἀλλά μοι δοκεῖ κἂν
[2, 14]	προσελθὼν ἀνέστησέ τε τῶν γονάτων	ἐχόμενον	τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ Θύαμις
[2, 19]	Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ	βεβιασμένον	καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον,
[2, 8]	πρὸς ταῦτα βραχύ τι καὶ	βεβιασμένον	οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς
[2, 8]	τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ	κεκερασμένον.	Μικρὸν οὖν ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα
[2, 31]	τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως	ἀπῳκισμένον	καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς
[2, 3]	πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ	βεβαπτισμένον	δεδιώς τε μή τι κακὸν
[2, 33]	πάντα τινὰ καὶ ἐπ´ ὀλίγον	ἐγνωσμένον	σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς
[2, 24]	μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ δὲ	προεγνωσμένον	οἰστότερον, τὸ μὲν γὰρ ἡ
[2, 8]	πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας	ἐξωθούμενον.	~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ
[2, 30]	Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων	ὠνούμενον	ἑώρακα· εἰ δὴ οὖν ἀκραιφνῆ
[2, 30]	σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν	ἱδρυμένον	ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα δώσειν εἰ
[2, 22]	πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ	πλανώμενον	ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ τίς ἦν
[2, 4]	Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν	ἐρώμενον·	ἀπολήψῃ με μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ
[2, 24]	ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά με παραφέρειν	πειρώμενον.	Μανθάνοις ἄν» ἔφη ὁ πρεσβύτης·
[2, 22]	κατὰ τὴν οἰκίαν, αἳ τὸν	ξένον	ἴσα καὶ πατέρα ἦγον, οὕτως
[2, 32]	οὗπερ συνετέτακτό μοι πρὸς τὸν	ξένον	ὥρμησα καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ
[2, 22]	ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον προσάγουσα	θρῆνον.	Ἆρ´ οὖν ἂν ἐθέλοις» ἔφη
[2, 24]	πρόγνωσις ἀμβλύνουσα τοῦ δεινοῦ τὸ	φλεγμαῖνον·	συμφορᾶς γάρ, ὦ παῖ, τὸ
[2, 6]	καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς	ἀλγεινὸν	περιέστη πολλάκις καὶ τῆς ἡδονῆς
[2, 35]	τῷ ὄντι πνέων καὶ πρὸς	ἐκεῖνον	τὸ βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα
[2, 30]	ὑάκινθοι αἱ μὲν οἷα λήϊον	ἠρινὸν	χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς λειότητος
[2, 13]	Οἱ δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα	γυμνὸν	ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα τὴν ὄψιν,
[2, 33]	κἀμὲ πρὸς τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα	μόνον	ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε ὅτι καθάπερ
[2, 4]	πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν	μόνον	ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο καὶ τοῦτο
[2, 9]	τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα	μόνον	ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ
[2, 9]	ἠξίουν ἢ καὶ τοὔνομα φράζειν	μόνον	ἠνάγκαζον, καὶ τέλος τὴν Θίσβην
[2, 24]	Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς ἐρωμένης	μόνον	καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´ ὅτι
[2, 3]	ὑπὸ τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ	μόνον	καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς τὰς δᾷδας
[2, 23]	τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη	μόνον»	ὁ Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί
[2, 10]	κατ´ ἐμοῦ πρὸς ὃ βούλει·	μόνον	ὑπὸ σὲ γενοίμην εἰ καὶ
[2, 27]	φοιβαζομένη. Τὸν μὲν δὴ πρότερον	χρόνον	ἄλλοτε περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ
[2, 24]	εἰς τὴν ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης	χρόνον	μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς κακῶν
[2, 14]	τὸν μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων	χρόνον	παρὰ δὲ τὴν ἔφοδον τῶν
[2, 25]	καὶ πατρῴαις ὄψεσι τὸν παίδων	φόνον	ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς
[2, 14]	ἀποστάζον καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου	φόνον	θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα
[2, 11]	δι´ ἣν αἰτίαν ἔδρα τὸν	φόνον;	Καὶ πῶς ταῦτα ἂν εἰδείην;
[2, 6]	τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν	φόνον	ὁ Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ
[2, 20]	Θέρμουθις χάλκεόν τινα καὶ πύματον	ὕπνον	εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα
[2, 14]	κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς	ὕπνον	ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ Θεαγένει καὶ
[2, 15]	ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν	ὕπνον	ἐπὶ πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο
[2, 20]	δὲ νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς	ὕπνον	τραπεὶς ὁ Θέρμουθις χάλκεόν τινα
[2, 20]	καὶ κατὰ μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς	ὕπνον,	φεύγειν ἐδόκει καὶ θαμὰ πρὸς
[2, 18]	μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον	κίνδυνον	κατασκοπῆς, εἰ μὴ καὶ Κνήμων
[2, 12]	διαδρᾶσαν τὸν ἐκ τοῦ πολέμου	κίνδυνον	ὁ Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ
[2, 34]	ἑαυτοῖς, τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι	πρόσταξον,	ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι
[2, 23]	Μέλλοντα» εἶπε καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς,	ἐξὸν	ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε
[2, 29]	αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ	παράδοξον	θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις« ἔφη τὸ
[2, 15]	πάντων ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς	ἀθρόον	ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν τι
[2, 24]	φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων καὶ	ἀθρόον	ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ
[2, 7]	δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε	ἀθρόον	ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα (καὶ πλέον
[2, 6]	ἔλεγον καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος	ἀθρόον	καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων ἄναυδοι
[2, 11]	λόγος θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν	ἀθρόον	ὁ Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια
[2, 3]	Κνήμωνος. Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν	ἀθρόον	ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ,
[2, 2]	τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ Κνήμων	ἀθρόον	τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί
[2, 21]	καὶ αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν	(εἶπον	ἂν τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς
[2, 27]	προφητείας, ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον καὶ	περιεῖπον	τὸ ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον ἥκειν
[2, 4]	Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι	λοιπόν;	Ἦ ἄρα τὸ πάντων ὀνομάτων
[2, 34]	καὶ Φθίαν τὸ περὶ τὸν	κόλπον	τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος, τοὺς
[2, 18]	ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες,	ἐξέπεμπον	μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε βουλὴν
[2, 26]	ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν	θεοπρόπον	λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν
[2, 31]	ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ τὸν σὸν	τρόπον	ἐκ πολλῶν τῶν ἡμερῶν ὧν
[2, 8]	δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ τίνα	τρόπον	τὴν ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν
[2, 22]	οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι περὶ τὸν	τόπον	καὶ θρήνοις παραπέμπω τὸ πάθος,
[2, 33]	ἢ δρόμων ἢ ἀγορῶν καθάπερ	ἀρχέτυπον	ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν
[2, 20]	μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ	κτύπον	καὶ ἀνέμου ῥιπὴν καὶ φύλλου
[2, 18]	καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ	πολυάνθρωπον	καὶ ταῖς ὄχθαις τοῦ Νείλου
[2, 6]	κοίλαις ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ	πρόσωπόν	τε αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ θαμὰ
[2, 27]	ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ	πρόσωπον	τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι
[2, 21]	σκέψιν ὁ νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ	πρόσωπον	ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν χαίρειν ἐκέλευε.
[2, 35]	μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος	σοβαρόν	τε ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον
[2, 18]	τὴν γνώμην· τὸ μὲν γὰρ	παρὸν	ἀναγκαῖον δοκεῖ οὕτω συντίθεσθαι τοῦ
[2, 23]	τίς ἔσται; ἔφη. Τὸ μὲν	παρὸν»	ἦ δ´ ὃς εὐχαριστία, ξενίων
[2, 14]	πρὸς τὴν γῆν καὶ τὸ	παρὸν	κατὰ ζήτησιν ἥκοι τῆς Θίσβης
[2, 23]	παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ τι	παρὸν	ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ
[2, 23]	χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ	παρὸν	τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ
[2, 31]	ἐστι καὶ τίνος ἔγνων εἰς	ἀγρόν	τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως
[2, 1]	δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν ὑπέστην	ἄνανδρον	σοί, γλυκεῖα, περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ
[2, 18]	τινὰ πλησίον, εἴ πῃ γινώσκεις	ἥμερον.	Εὖ λέγειν ἔδοξε τῷ Κνήμωνι
[2, 35]	πρός με καὶ τὴν Χαρίκλειαν	τήμερον,	εἰ μὴ πρότερον εἶδες, συμπαρεῖναι
[2, 31]	ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν	τήμερον	ἐπηγγείλατο· σοὶ δὲ καὶ θεοῖς
[2, 1]	φησὶν ὁ βίος εἰς τὴν	τήμερον·	ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι,
[2, 4]	~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι καὶ	γοερὸν	ὁ Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους
[2, 15]	ποτὲ σώματος πάθει καὶ τὸ	νοερὸν	τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ
[2, 25]	μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς ἂν	θάτερον	τῶν παίδων τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην
[2, 30]	δώσειν εἰ πρὸς τούτοις καὶ	ἕτερον	δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων
[2, 15]	πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν	ἕτερον	εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων
[2, 16]	γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ	ἕτερον,	καὶ νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ
[2, 29]	Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ	ἕτερον	πάθος ὁ δαίμων καὶ τὴν
[2, 21]	ἴωμεν, εἰ μή σέ τι	προὐργιαίτερον	ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε οὐκ
[2, 18]	τὸ φρόνημα καὶ πρὸς τὸ	ἀνδρειότερον	ὄρθου τὴν γνώμην· τὸ μὲν
[2, 30]	δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων	ἐριτιμότερον.	Ἐγέλων πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ
[2, 19]	νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ πρὸς τὸ	πυκνότερον	τῆς ὕλης κατέδυσαν) κριόν τινα
[2, 21]	λευκή, τὸ γένειον λάσιον καὶ	σεμνότερον	βαθυνόμενον, στολὴ καὶ ἐσθὴς ἡ
[2, 17]	ταῖς ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων τὸ	φιλανθρωπότερον	ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον
[2, 10]	ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν ἔχθρας	ἀνιαρότερον	τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα μὲν
[2, 21]	ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν	ἁβρότερον	ἐπὶ τὴν Χέμμιν τὴν κώμην
[2, 7]	δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ	φαιδρότερον	αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη
[2, 33]	χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς τὸ	φαιδρότερον	ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε
[2, 19]	γε ταύτης ἕνεκα τοῦ βαδίζειν	μακρότερον	ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν
[2, 20]	ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ	πρότερον	ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς ἕως τὸ
[2, 8]	ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην καὶ ταῦτα	πρότερον	γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην
[2, 24]	βίος δὲ νῦν μὲν ἀλήτης	πρότερον	δὲ οὔ· πάλαι γὰρ προφήτης.
[2, 6]	καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα	πρότερον,	εἰ μή τις ἡμᾶς παίζει
[2, 35]	τὴν Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ μὴ	πρότερον	εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ καὶ τὴν
[2, 24]	πρεσβύτης· διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ	πρότερον	ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς
[2, 11]	ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε οὐ	πρότερον	ἔστησε τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν
[2, 28]	τὰ μέρη πυρώδους, πάσης τῆς	πρότερον	καὶ κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ
[2, 17]	καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας	πρότερον	τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς πευσόμενον
[2, 27]	θεῷ φοιβαζομένη. Τὸν μὲν δὴ	πρότερον	χρόνον ἄλλοτε περὶ ἄλλων ἡμῖν
[2, 25]	ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ	αἰσχρότερον	τῶν ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ δέ
[2, 24]	ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον	οἰστότερον,	τὸ μὲν γὰρ ἡ διάνοια
[2, 20]	μὲν ἀποτέμνει τῆς κόμης τὸ	περιττότερον	καὶ ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ
[2, 30]	γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον δὲ	ἀληθέστερον	εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ κεφάλαιον,
[2, 17]	καταστέλλοντος τὴν γνώμην πρὸς τὸ	σωφρονέστερον	ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν
[2, 8]	πρὸς τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων	ἀπρεπέστερον	ἐπὶ τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό
[2, 31]	δι´ αἰτίαν ἣν γνώσῃ μικρὸν	ὕστερον	ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ
[2, 24]	αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ	ὕστερον	ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος
[2, 4]	τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με μικρὸν	ὕστερον·	ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς ἐπάξω
[2, 25]	ἂν θάτερον τῶν παίδων τὸν	πρεσβύτερον	θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ τῷ μητροπάτορι
[2, 5]	τῆς ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας ἤδη	δεύτερον	ἀποστερήσας. Καὶ ταῦτα διεξιόντος ἐκ
[2, 9]	τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ	δεύτερον	εἰς τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ
[2, 25]	ὥραν ἀκμαῖον καὶ τὸ κάλλος	δεύτερον	μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις,
[2, 21]	ἐσθὴς ἡ ἄλλη πρὸς τὸ	ἑλληνικώτερον	βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν
[2, 20]	καὶ ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ	λῃστρικώτερον	εἶδος παρὰ τοῖς βουκόλοις ἤσκητο
[2, 35]	εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς	χαροπώτερον	δὲ μελαινόμενος σοβαρόν τε ἅμα
[2, 21]	κοινούμενος· ἡ κόμη πρὸς τὸ	ἱερώτερον	καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς ἦν λευκή,
[2, 14]	ὀλίγου φόνον θερμὸν ἔτι τὸν	σίδηρον	ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε εἶναι Θυάμιδος,
[2, 8]	μετὰ τὴν ἀπάτην εἰς τὸν	βόθρον	ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ
[2, 35]	τὴν ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ	καιρὸν	ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω»
[2, 19]	τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ	καιρὸν	τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ
[2, 21]	καὶ τὸν ἐκ τούτων βόμβον	ἄπειρον	ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ
[2, 24]	οἶκον ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ	χεῖρον	ἐπάγον μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ σοφία
[2, 11]	Ἀλλ´ ἡ μὲν κεῖται σῶμα	νεκρὸν	ὡς ἀληθῶς καὶ τούτου γε
[2, 28]	πάσης τῆς πρότερον καὶ κατὰ	μικρὸν	ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης,
[2, 23]	ὁ Κνήμων, ὅς γε καὶ	μικρὸν	διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα,
[2, 13]	οὐδέπω διότι σε καὶ κατὰ	μικρὸν	ἐγνώρισα καὶ τέως ἀμφίβολος ἥκεις
[2, 14]	κατὰ μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ	μικρὸν	ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών.
[2, 20]	εἰ δέ που καὶ κατὰ	μικρὸν	ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει
[2, 4]	ἐπίσκηψον εἴ τι καὶ κατὰ	μικρὸν	ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ
[2, 16]	ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ	μικρὸν	ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον
[2, 6]	ὡς ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε.	Μικρὸν	οὖν διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε
[2, 21]	ἄλλη πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα.	Μικρὸν	οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων,
[2, 17]	δέον, πλείονι κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι.	Μικρὸν	οὖν ἐπιστήσας ὁ Κνήμων τοιάδε
[2, 8]	συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον.	Μικρὸν	οὖν ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ
[2, 30]	ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ	μικρὸν	ὑποφριττούσης καὶ τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης,
[2, 31]	τεκοῦσα δι´ αἰτίαν ἣν γνώσῃ	μικρὸν	ὕστερον ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης
[2, 4]	ἔχεις τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με	μικρὸν	ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς
[2, 4]	καὶ τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ	θεηγόρον	στόμα σιγὴ κατέχει καὶ ζόφος
[2, 33]	ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ	ἀδιάφθορον	ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην
[2, 33]	βίον διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι	ζάκορον	ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις τὰ πολλὰ
[2, 35]	εἶδες, συμπαρεῖναι γὰρ καὶ τὴν	ζάκορον	τῆς Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ καὶ
[2, 15]	καὶ τῶν παρουσῶν συμφορῶν τὸ	ἄπορον	καὶ τῶν προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον
[2, 9]	(οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν	ἔμπορον)	δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας
[2, 17]	θεῶν τις ἡμῖν συνῆψε καὶ	συνέμπορον	τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε βουλῆς·
[2, 4]	σιγὴ κατέχει καὶ ζόφος τὴν	πυρφόρον	καὶ χάος τὴν ἐκ τῶν
[2, 21]	τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ	λαμπρόν	με τοῦτο σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ
[2, 6]	πολλάκις καὶ τῆς ἡδονῆς τὸ	ἄμετρον	ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν. Ὣς δὴ
[2, 10]	ἢ θανάτου βαρυτέραν ζωὴν καὶ	φίλτρον	βαρβαρικὸν ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν
[2, 9]	ὅπως ἡ Θίσβη κατὰ τὸ	ἄντρον	καὶ πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ
[2, 2]	αὐτός, ὡς ἔχει φύσεως τὸ	ἄντρον,	ὡς οὐδὲν δέος εἰς τὸ
[2, 17]	ποτε συλλεγέντες καὶ τὸν ἐνθάδε	θησαυρὸν	οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ τὰ
[2, 23]	ἔχοντι καὶ οἶδα πολλοὺς ὡς	θησαυρὸν	τῇ ψυχῇ παραθεμένους τὸ δῶρον·
[2, 8]	αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ ψάλλουσα καὶ	γλαφυρὸν	τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν
[2, 30]	καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε,	δῶρόν	γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ
[2, 30]	Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην,	δῶρόν	γε λαμβάνων σὺ δὲ οὐκ
[2, 23]	θησαυρὸν τῇ ψυχῇ παραθεμένους τὸ	δῶρον·	εἰ δὲ καὶ τῆς ἐνεγκούσης
[2, 30]	εἰ πρὸς τούτοις καὶ ἕτερον	δῶρον	ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων ἐριτιμότερον.
[2, 7]	Κνήμωνα (καὶ πλέον ἡ Χαρίκλεια)	θεωρὸν	τῶνδε γεγενημένον καὶ νέμειν συγγνώμην
[2, 34]	καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν δὲ	ἀρχιθέωρον	εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ
[2, 34]	ἡμῶν εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε τὸν	ἀρχιθέωρον	τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις ὄντα
[2, 31]	τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ τὸν	σὸν	τρόπον ἐκ πολλῶν τῶν ἡμερῶν
[2, 33]	καὶ Ἀφροδίτην καὶ πάντα γαμήλιον	θίασον	ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ
[2, 16]	Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ δὲ	εὐφήμησον»	εἰπόντος καὶ διότι τοῦτο λέγοι
[2, 17]	ἄρκυς τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν	νῆσον,	ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν
[2, 10]	τήνδε με νυνὶ εἶναι τὴν	νῆσον	δεκάτην ἤδη ταύτην ἡμέραν πρός
[2, 2]	ὁ Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν	νῆσον	ἔσπευδε καὶ τὴν οὐ παροῦσαν
[2, 12]	ἑαυτόν τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν	νῆσον	καὶ παρὰ τὴν Θίσβην ἔσπευδε.
[2, 1]	προέκυψαν καὶ λαμπρῶς ἤδη τὴν	νῆσον	ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐχομένην ὁρῶσι.
[2, 33]	Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ καὶ ἴυγγα	κίνησον	ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ
[2, 33]	ἴυγγα κίνησον ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν·	πεῖσον	ἢ λόγοις ἢ ἔργοις γνωρίσαι
[2, 23]	οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ πλοῦτον	ὅσον	ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε
[2, 20]	τῆς κόμης τὸ περιττότερον καὶ	ὅσον	αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος
[2, 21]	ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων	ὅσον	εἰκὸς ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ
[2, 31]	αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν	ὅσον	οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι,
[2, 20]	ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος	ὅσον	πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν ἐπαμήσας·
[2, 10]	θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας ἔχει μηδὲ	ὅσον	προκύψαι τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς
[2, 16]	μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ τοσοῦτον	ὅσον	τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι,
[2, 19]	οὖν λύκοι τινὲς ἢ θῶες	ἐλάφυσσον	τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς
[2, 24]	τοῦτο οὐδέν φασι πρὸς τὸν	Διόνυσον	ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε τὸν λόγον
[2, 21]	ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ	τὸν	ἁβρότερον ἐπὶ τὴν Χέμμιν τὴν
[2, 35]	θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως	τὸν	ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν
[2, 19]	ἔλεγεν· ὡς δὲ εἰς ἔθος	τὸν	Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον
[2, 31]	αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ	τὸν	Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω
[2, 30]	μὲν οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις	τὸν	ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν δέ
[2, 33]	ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν τοῦ	τὸν	ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα
[2, 34]	διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε	τὸν	ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις
[2, 35]	καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς	τὸν	αὐχένα καὶ ἀπὸ τοῦ μετώπου
[2, 34]	γὰρ Ὁμήρου τοῦ Αἰγυπτίου ποίησις	τὸν	Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ μὲν
[2, 22]	Κνήμων καὶ ὅπως καὶ πότε	τὸν	βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν;
[2, 1]	χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης	τὸν	βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός,
[2, 24]	καὶ βουκόλοι λῃσταὶ δέ εἰσι	τὸν	βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα
[2, 33]	ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ	τὸν	βίον καὶ ἔστι τὰ μὲν
[2, 8]	Δημαινέτη μετὰ τὴν ἀπάτην εἰς	τὸν	βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ
[2, 34]	ταῦτα ἢ καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς,	τὸν	δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς
[2, 16]	τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ	τὸν	δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ δὲ ἀνέκραγέ
[2, 16]	τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς ἐξεῖλε	τὸν	δεξιόν· καὶ εἴθε γε ὕπαρ
[2, 24]	δὴ τοῦτο οὐδέν φασι πρὸς	τὸν	Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε τὸν
[2, 12]	Παρὰ δὴ ταύτην ὡς διαδρᾶσαν	τὸν	ἐκ τοῦ πολέμου κίνδυνον ὁ
[2, 21]	πρεσβύτης καὶ σμῆνος κακῶν καὶ	τὸν	ἐκ τούτων βόμβον ἄπειρον ἐπὶ
[2, 9]	Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα	τὸν	ἐμὸν οἱ κατὰ γένος τῇ
[2, 9]	καὶ (οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς	τὸν	ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος
[2, 34]	τοῖς ἄλλοις οἷς καταλέγει καὶ	τὸν	ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ
[2, 35]	προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ	τὸν	ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι καὶ τὴν
[2, 17]	καθ´ ἕν ποτε συλλεγέντες καὶ	τὸν	ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν
[2, 4]	Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις	τὸν	ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με μικρὸν ὕστερον·
[2, 15]	ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος	τὸν	ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα
[2, 30]	τοῦ βλέμματος ἐμφανίζων ἄρτι μὲν	τὸν	ἔφηβον παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ
[2, 11]	καὶ ἐν Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα	τὸν	ἠδικημένον θεατὴν ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ
[2, 2]	ὦ Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με	τὸν	ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ
[2, 25]	ἀπηνῆ θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ	τὸν	ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς ἀκτῖνος
[2, 34]	Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι	τὸν	ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν Θέτιν ἐκ
[2, 13]	οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ	τὸν	Θεαγένην ἄγριόν τε καὶ τραχὺ
[2, 16]	οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα	τὸν	Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ ὁ μὲν
[2, 20]	μετὰ τοῦτον καὶ τοῖς περὶ	τὸν	Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς δὲ ὁ
[2, 1]	ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ ἀμφὶ	τὸν	Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα, ἕως
[2, 13]	ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ	τὸν	Θεαγένην οὐ κατέπληττεν ἡ θέα
[2, 29]	καὶ βραδὺ τῆς ἡλικίας πολλὰ	τὸν	θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην,
[2, 27]	πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν	τὸν	θεὸν τῆς ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ
[2, 16]	τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε δὲ	τὸν	Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς ἔρωτας
[2, 18]	μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε βουλὴν	τὸν	Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ προελθὼν
[2, 18]	ἡμέρας ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν τε	τὸν	Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον
[2, 13]	ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν	τὸν	Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ παρ´ ἐλπίδα
[2, 20]	Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε	τὸν	Θέρμουθιν, οὐ πρότερον ἀνέπνευσε τῆς
[2, 19]	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, προφθάνειν δὲ	τὸν	Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι.
[2, 17]	δεσμωτήριον τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας πρότερον	τὸν	Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς πευσόμενον καὶ
[2, 20]	εἰς τὴν κώμην τὰ περὶ	τὸν	Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα καὶ
[2, 19]	κώμην ἔφραζεν ὁ Θέρμουθις οὗπερ	τὸν	Θύαμιν συνειλημμένον ἢ κατέχεσθαι ἢ
[2, 30]	σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί γε	τὸν	ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα δώσειν
[2, 34]	ὄντα πάλαι δι´ ὄχλου παρακαλεῖν	τὸν	ἱερέα παρεῖναι καὶ κατάρχειν τῶν
[2, 1]	δὲ ἀμφὶ τὸν Θεαγένην καὶ	τὸν	Κνήμωνα, ἕως μὲν ἥλιος ἦν
[2, 18]	πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς ταῦτα	τὸν	Κνήμωνα θεασάμενος ὁ Θεαγένης, καὶ
[2, 6]	γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα	τὸν	Κνήμωνα καὶ παρὰ τὴν Χαρίκλειαν
[2, 7]	καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε ἀθρόον ἠρυθρίων	τὸν	Κνήμωνα (καὶ πλέον ἡ Χαρίκλεια)
[2, 20]	Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα καὶ	τὸν	Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε
[2, 13]	ἢ τοῦ τρόπου γενόμενος καὶ	τὸν	Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ
[2, 34]	Πηλεῖ καὶ Φθίαν τὸ περὶ	τὸν	κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος,
[2, 3]	καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας	τὸν	λίθον δὲ τὸν οὐδὸν τοῦ
[2, 25]	ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ	τὸν	λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν
[2, 24]	τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε	τὸν	λόγον πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα
[2, 25]	ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε	τὸν	λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν
[2, 14]	ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ	τὸν	μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον
[2, 27]	πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ φοιβαζομένη.	Τὸν	μὲν δὴ πρότερον χρόνον ἄλλοτε
[2, 22]	οὗ κατέλυεν ὁ πρεσβύτης· καὶ	τὸν	μὲν τοῦ οἴκου δεσπότην οὐ
[2, 22]	ἐγνώρισεν ἡ φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν	τὸν	μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν
[2, 23]	τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο	τὸν	μισθὸν μέγαν τινὰ καὶ οὐχ
[2, 9]	φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν καὶ ἐπιδεικνύναι	τὸν	μοιχὸν ἢ ζῶντα ἢ καὶ
[2, 21]	καὶ τοῖσδε τοῖς καλάμοις κατὰ	τὸν	μῦθον εἰ μὴ σοὶ προσέτυχον)
[2, 34]	οἷς καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν	τὸν	Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς
[2, 35]	ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ	τὸν	νεὼν ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ ἤδη
[2, 26]	δὴ καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ	τὸν	νεὼν ἔσπευδον, καὶ γάρ με
[2, 33]	φημι τοῦ περιβόλου καὶ περὶ	τὸν	νεών· ἱκέτην με γινόμενον μὴ
[2, 31]	κόρην εἰς αὔριον μαθήσῃ περὶ	τὸν	νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν
[2, 25]	Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ εἰς	τὸν	νεὼν τῆς Ἴσιδος ἧς προεφήτευον
[2, 32]	ἅμα ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ	τὸν	νεὼν τῆς Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό
[2, 27]	ὁ τοιοῦτος βίος συρρεῖ περὶ	τὸν	νεὼν τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν
[2, 22]	ἔφη, ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς Δία	τὸν	ξένιον καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος
[2, 22]	ὅσαι κατὰ τὴν οἰκίαν, αἳ	τὸν	ξένον ἴσα καὶ πατέρα ἦγον,
[2, 32]	Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό μοι πρὸς	τὸν	ξένον ὥρμησα καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας,
[2, 24]	ἡμᾶς καὶ ὄμμα κρόνιον εἰς	τὸν	οἶκον ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ τὸ
[2, 20]	τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει	τὸν	οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ βουλόμενος καθεύδειν
[2, 3]	μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ	τὸν	οὐδὸν τοῦ σπηλαίου τὸ κάλυμμα
[2, 16]	ἀνέκραγέ τε αὐτίκα καί οἱ	τὸν	ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι λέγουσα τὸν Θεαγένην
[2, 19]	Χαρίκλεια καὶ πλέον ἅτε καὶ	τὸν	ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ
[2, 16]	χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ ξίφος	τὸν	ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο.
[2, 30]	ἦν πάντων καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ	τὸν	ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον
[2, 16]	ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω	τὸν	ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε πρὸς
[2, 16]	σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ	τὸν	ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς ἐξεῖλε τὸν
[2, 25]	ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις ὄψεσι	τὸν	παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον
[2, 33]	γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ παρθενεύειν	τὸν	πάντα βίον διατείνεται καὶ τῇ
[2, 16]	καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν	τὸν	πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε.
[2, 9]	ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν ἐπὶ	τὸν	πατέρα τὸν ἐμὸν οἱ κατὰ
[2, 2]	ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται	τὸν	πλοῦν ἀνύοντες, ὁ γὰρ δὴ
[2, 32]	οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς τὰ σατραπεῖα	τὸν	πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων εἴ τις
[2, 25]	ὡς ἂν θάτερον τῶν παίδων	τὸν	πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ τῷ
[2, 23]	Κνήμων, ἄνω τε καὶ κάτω	τὸν	πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί λέγεις; ἔφη
[2, 14]	ἔτι τοῦ αἵματος ἀποστάζον καὶ	τὸν	πρὸ ὀλίγου φόνον θερμὸν ἔτι
[2, 24]	ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ σε κατὰ	τὸν	Πρωτέα τὸν Φάριον, οὐ κατ´
[2, 14]	πρὸ ὀλίγου φόνον θερμὸν ἔτι	τὸν	σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε εἶναι
[2, 31]	τοῖς τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ	τὸν	σὸν τρόπον ἐκ πολλῶν τῶν
[2, 34]	Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων	τὸν	Σπερχειοῦ παῖδα καὶ Πολυδώρας τῆς
[2, 12]	τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ πρὸς	τὸν	τάραχον καὶ τὴν σπουδὴν αὐτοῦ
[2, 23]	εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς τὴν ἀκρόασιν	τόν	τε ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν
[2, 35]	ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ Δελφοί,	τόν	τε θεᾶς γενέτην· οἳ νηὸν
[2, 16]	ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν εἰς	τὸν	τῇδε βίον καὶ τοῦδε τοῦ
[2, 22]	δὲ οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι περὶ	τὸν	τόπον καὶ θρήνοις παραπέμπω τὸ
[2, 12]	ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ δὲ	τὸν	τοῦ πολέμου θόρυβον καὶ τὴν
[2, 29]	πυρὸς τοῖς θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ	τὸν	ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο θρῆνος
[2, 15]	τοῦτον ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια, καὶ	τὸν	ὕπνον ἐπὶ πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον
[2, 14]	φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν ἀεὶ	τὸν	ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ
[2, 24]	γάρ σε κατὰ τὸν Πρωτέα	τὸν	Φάριον, οὐ κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον
[2, 11]	καὶ δι´ ἣν αἰτίαν ἔδρα	τὸν	φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα ἂν
[2, 6]	ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ παρὰ	τὸν	φόνον ὁ Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ
[2, 34]	τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου	τὸν	Χαρικλέα τίνες οἱ Αἰνιᾶνες ἢ
[2, 36]	ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο	τὸν	χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο φράζειν
[2, 23]	ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε καὶ	τὸν	χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν,
[2, 25]	πατρῴαις ὄψεσι τὸν παίδων φόνον	ἀθέατον	χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε
[2, 33]	τις οὖσα λυπεῖ με λύπην	ἀνίατον·	ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ γάμος καὶ
[2, 18]	στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν	ἑκατόν·	δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν
[2, 29]	τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ δὲ	θεήλατον	τοῦ κακοῦ μὴ φέρων ἐμαυτὸν
[2, 20]	ὁ Θέρμουθις χάλκεόν τινα καὶ	πύματον	ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν
[2, 32]	μὴ τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο	θάνατον	αὐτῷ τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ
[2, 4]	πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν	θάνατον	εἰ καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων
[2, 2]	ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος	θάνατον»	ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα
[2, 24]	μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν μὲν	δυνατὸν	ἐκφεύγειν δὲ οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος
[2, 33]	ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ	ἀκήρατον	καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα δὲ
[2, 23]	ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς φιάλης	ἄκρατον	τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ ἔπινε,
[2, 27]	καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς	ἐπαγωγότατον.	~Τέλος δέ ποτε καὶ περὶ
[2, 34]	ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ	εὐγενέστατον	καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος
[2, 1]	κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ	χαλεπώτατον,	οὐδὲ ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν
[2, 33]	ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ	χαλεπώτατον	τοῖς ἐμοῖς, τὸ τοῦ λόγου,
[2, 11]	τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας εἰς	ἀετὸν	ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις ἂν»
[2, 33]	περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ	ἀπαραμύθητον	καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν γήρᾳ
[2, 24]	γάρ, ὦ παῖ, τὸ μὲν	ἀπροσδόκητον	ἀφόρητον τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον,
[2, 7]	ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν δὲ	ἀπροσδόκητον	τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ
[2, 13]	δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν	ἀπροσδόκητον	τραυματίαν φονῶντα τὴν ὄψιν, ἡ
[2, 24]	ὦ παῖ, τὸ μὲν ἀπροσδόκητον	ἀφόρητον	τὸ δὲ προεγνωσμένον οἰστότερον, τὸ
[2, 31]	ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ ἦν μοι	θεμιτὸν	ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν
[2, 29]	τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς	ἀθέμιτον	τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ
[2, 9]	κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι,	ἄκριτον	καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην
[2, 19]	ἅπαξ μὲν καὶ αὖθις καὶ	τρίτον	ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς
[2, 24]	αὐτὸς οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´	εὔτακτόν	σοι καὶ προσεχῆ τῶν ἑξῆς
[2, 9]	πολλοῖς χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ	ἀνέλεγκτον	ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην ἐβόων καὶ
[2, 24]	μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ οὐκ	ἐφικτόν.	Κέρδος δὲ ὡς ἐν τοῖς
[2, 25]	ἦν ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι, οὕτως	ἄφυκτόν	τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην
[2, 10]	ἐγνώρισα καὶ τήνδε σοι τὴν	δέλτον	διὰ τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα
[2, 6]	ὁ Κνήμων καὶ τήν τε	δέλτον	ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ ξίφος ἀνελόμενοι
[2, 10]	φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ, τὴν	δέλτον	ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις αὐτῆς
[2, 6]	σπουδῆς ἐναπέλιπε τῇ σφαγῇ, καὶ	δέλτον	τινὰ τῶν στέρνων ὑπὸ τῇ
[2, 33]	παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων ἀποφαίνουσα,	ἄχραντον	καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα,
[2, 29]	αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν	ἀνῆπτον.	Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ
[2, 20]	τῆς γνώμης τὸ εἰς αὐτὸν	ὕποπτον	ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ
[2, 27]	πλάνην, καὶ συνελόντι τῶν κατ´	Αἴγυπτον	ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον
[2, 25]	τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν	Αἴγυπτον	καὶ ἤδη καὶ εἰς τὴν
[2, 29]	δὴ καὶ εἰς τὴν σὴν	Αἴγυπτον	καὶ Καταδούπους αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν
[2, 24]	ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν	Αἴγυπτον	Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος
[2, 9]	ᾧ καὶ δεύτερον εἰς τὴν	Αἴγυπτον	συνέπλευσα, εἴ πῃ κατὰ τὴν
[2, 28]	τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας τὴν	Αἴγυπτον	τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς ἀρούρας,
[2, 6]	καὶ τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον	ἐπίσπαστον	λύπην ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι
[2, 35]	σοβαρόν τε ἅμα καὶ οὐκ	ἀνέραστον	βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος
[2, 23]	ἀλλ´ εἴθε γε καὶ τὸν	χρηστὸν	Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν, ὃν
[2, 2]	Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν	ἥδιστον	ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων
[2, 4]	Ἦ ἄρα τὸ πάντων ὀνομάτων	ἥδιστον	Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν
[2, 30]	τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι	πλεῖστον	ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί τε καὶ ὑάκινθοι
[2, 3]	κειμένης κατενεχθείς, ὁ μὲν ἐπὶ	πλεῖστον	ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν
[2, 15]	λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ	πλεῖστον	ἑώρων καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον
[2, 20]	ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον	πλεῖστον	ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν ἐπαμήσας· ὑφ´
[2, 23]	ἀρύσῃ πλοῦτον ὅσον ἂν δύναιο	πλεῖστον.	Μέλλοντα» εἶπε καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς,
[2, 33]	λογίους τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ	πλεῖστον	τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν
[2, 23]	εὐχαριστία, ξενίων δὲ οἶμαι τὸ	κάλλιστον	ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι καὶ οἶδα
[2, 4]	ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει·	πιστὸν	ἔχεις τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με
[2, 17]	φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε γὰρ	ἄπιστον	τὸ βουκόλων γένος καὶ νῦν
[2, 33]	ἐδιδαξάμην πρὸς κατασκευὴν τοῦ τὸν	ἄριστον	ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν
[2, 20]	μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς οὐκ	ἀνάρμοστον	τοῦ τρόπου τὸ τέλος καταστρέψας.
[2, 8]	Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον τὴν	ἄγνωστον	ὡς ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην
[2, 21]	ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν	ἔλαττον	κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ τὸν ἁβρότερον
[2, 19]	ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς	ἔπραττον	ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις. Ὁ
[2, 13]	ἐλπίδα καί τι τῶν ἀτοπωτέρων	αὐτὸν	ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην
[2, 8]	τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς	αὐτὸν	ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς
[2, 26]	ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε	αὐτὸν	ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων
[2, 18]	χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ πεφραγμένον	αὐτόν,	καιροῦ δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα
[2, 12]	τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε	αὐτὸν	οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ
[2, 20]	πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς	αὐτὸν	ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ ἀνίει
[2, 34]	Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν	αὐτὸν	τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει
[2, 24]	Πρωτέα τὸν Φάριον, οὐ κατ´	αὐτὸν	τρεπόμενον εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν
[2, 18]	μή τινα τοῦ δρασμοῦ λαβεῖν	αὐτὸν	ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην,
[2, 20]	ἀνίει τῆς γνώμης τὸ εἰς	αὐτὸν	ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην
[2, 29]	τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς	αὐτὸν	ὦ Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ
[2, 34]	πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην	ἑαυτὸν	ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ γὰρ Ὁμήρου
[2, 34]	ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ	ἑαυτὸν	ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ
[2, 20]	ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο	ἑαυτὸν	ἐγκρύψας καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον
[2, 15]	ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος κλίνει μὲν	ἑαυτὸν	εἰς γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει
[2, 20]	φυλλάδος ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´	ἑαυτὸν	ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ
[2, 14]	σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας	ἑαυτὸν	ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ
[2, 20]	ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν	ἑαυτὸν	ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν τε
[2, 3]	δεδιώς τε μή τι κακὸν	ἑαυτὸν	ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα
[2, 30]	ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´	ἑαυτὸν	καὶ δείκνυσι κόρην ἀμήχανόν τι
[2, 21]	ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας	ἑαυτὸν	ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις
[2, 6]	ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν εἰς	ἑαυτόν	τε γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν
[2, 12]	ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν	ἑαυτόν	τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν νῆσον
[2, 19]	τοῦ δάσους κατὰ τοῦ πρανοῦς	ἑαυτὸν	ὡς εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε.
[2, 21]	δ´ ἐν μέρει τὰ κατὰ	σεαυτόν.	Ἴωμεν» ἔφη ὁ Κνήμων καὶ
[2, 21]	ἐκ τούτων βόμβον ἄπειρον ἐπὶ	σεαυτὸν	κινεῖς. Ἀλλὰ ποῖ δὴ πορεύῃ
[2, 21]	ὁ Κνήμων· τῶν γὰρ κατὰ	σεαυτὸν	οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα
[2, 26]	ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην	ἐμαυτόν,	ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν
[2, 25]	παίδων φόνον ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον	ἐμαυτὸν	γῆς τε καὶ οἰκίας πατρῴας
[2, 27]	~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν	ἐμαυτὸν	ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν
[2, 26]	προσεκύνουν καί τι καὶ κατ´	ἐμαυτὸν	ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε·
[2, 32]	τὴν κόρην ἦγον ἐπικαλύψας ὡς	ἐμαυτόν·	κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον
[2, 29]	θεήλατον τοῦ κακοῦ μὴ φέρων	ἐμαυτὸν	μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου
[2, 1]	ὑπέστην ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα, περισῴζων	ἐμαυτόν.	Οὐ μὴν ἔτι σωθήσομαι σοῦ,
[2, 7]	γε ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα σοι	σαυτὸν	ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´
[2, 11]	τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ τὸ	ἄδυτον	τῆς Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου
[2, 19]	Καὶ ἦν μὲν ὥρα περὶ	βουλυτὸν	ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον τινὰ
[2, 22]	ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις	ἀνήνυτον	ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον.
[2, 23]	μακρὰν οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ	πλοῦτον	ὅσον ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα»
[2, 18]	ἔφη μόνος πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν	τοσοῦτον	κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ μὴ καὶ
[2, 16]	δὲ μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ	τοσοῦτον	ὅσον τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων
[2, 24]	Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται τὴν κώμην·	τοῦτον	δὴ ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι
[2, 15]	ὁ Θεαγένης, ῥίπτει δὲ ἐπὶ	τοῦτον	ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια, καὶ τὸν
[2, 19]	δὲ λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ	τοῦτον	εἶναι τὴν κώμην ἔφραζεν ὁ
[2, 20]	διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε μετὰ	τοῦτον	καὶ τοῖς περὶ τὸν Θεαγένην
[2, 34]	Φθίαν τὸ περὶ τὸν κόλπον	τοῦτον	ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος, τοὺς δὲ
[2, 22]	ὅπως καὶ πότε τὸν βαρὺν	τοῦτον	ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη·
[2, 8]	τι καὶ βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο	ἀδάκρυτον	ἀλλ´ ὡς ἂν ἐν τοσαύτῃ
[2, 33]	ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ	ἀδάκρυτον	τὴν ἱκεσίαν προσῆγε καὶ ἐπηγγελλόμην
[2, 22]	ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ	πρῶτον	ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς
[2, 6]	δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα σωθέντες	ἐκινδύνευον,	ἕως ὁ Κνήμων πίδακά τινα
[2, 7]	τῶνδε γεγενημένον καὶ νέμειν συγγνώμην	ἱκέτευον.	Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς
[2, 27]	ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι τὰ πάντα	ἱκέτευον·	ὁ δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων
[2, 25]	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἧς	προεφήτευον	καὶ τὴν θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε
[2, 31]	καὶ λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως	ἐπεδείκνυον	καὶ ταινία τις ἀπὸ σηρικοῦ
[2, 30]	αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν	ἐπώμνυον	δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ
[2, 5]	φέρουσα, τὸ δὲ διὰ τὸ	ἄταφον	ἴσως ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη.
[2, 32]	σμαραγδείων μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων.	Ὑπέστρεφον	ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ
[2, 19]	περὶ βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ δὲ	λόφον	τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον εἶναι
[2, 25]	τὴν μὲν ἐκ παίδων μοι	σύντροφον	ἱερωσύνην ἔγνων μὴ καταισχῦναι καὶ
[2, 18]	τῶν βουλευθέντων φράσαντες καὶ ῥᾳδίως	ὑπόκουφον	ἄνδρα πείσαντες, τό τε σῶμα
[2, 16]	ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ τὴν σὴν	ἄμαχον	καταδείσας ῥώμην κειμένῃ μοι πρὸς
[2, 25]	ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν τινα καὶ	ἀπρόσμαχον	ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 1]	νύκτα ἐπῆγεν, ἥ τε φλὸξ	ἀπρόσμαχον	τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω
[2, 12]	σπήλαιον καθεὶς καὶ πρὸς τὸν	τάραχον	καὶ τὴν σπουδὴν αὐτοῦ που
[2, 3]	εἶχον τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς	ἀνέτρεχον.	Καὶ τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη
[2, 19]	βεβιασμένον καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν	ἐπιτρέχον,	ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα
[2, 32]	ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν	εἶχον	ἐν θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ
[2, 31]	ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν	εἶχον	λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς
[2, 3]	πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς	εἶχον	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον.
[2, 7]	ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν	εἶχον	ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς
[2, 31]	τε φράζειν ἐπαπειλήσας τὰ συνεκτεθέντα	κατεῖχον	τοῦ μή τινα ἐπιβουλὴν γενέσθαι
[2, 21]	ἐναλύων ταῖς ὄχθαις ἐφάνη καὶ	δόλιχόν	τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω
[2, 9]	συγκεῖσθαι διεξῄεσαν καὶ ἐπιδεικνύναι τὸν	μοιχὸν	ἢ ζῶντα ἢ καὶ τεθνηκότα
[2, 8]	παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν	ἐπίτροχον	αὐτὴ ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν τῇ
[2, 25]	ἱερωσύνην ἔγνων μὴ καταισχῦναι καὶ	ἀντέσχον	μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν
[2, 19]	διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ προϊόντες	ἐνέτυχον	ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν
[2, 34]	σεμνύνεται ὁ τῆς θεωρίας ἐξάρχων·	συνέτυχον	γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ
[2, 21]	τὸν μῦθον εἰ μὴ σοὶ	προσέτυχον)	ὄχθας μὲν Νείλου τάσδε καὶ
[2, 4]	πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα·	ἐπίσκηψον	εἴ τι καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 22]	ἡ φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν	μητρῷον	προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν ἂν
[2, 18]	τε καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς	νῦν.	Ἀλλὰ θῆγε τὸ φρόνημα καὶ
[2, 29]	σοι λέγειν« ἦν δ´ ἐγώ·	νῦν	γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν ὁ
[2, 26]	κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω·	νῦν	δ´ ἐμὸς ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα
[2, 26]	δ´ ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ,	νῦν	δὲ ἔχου τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι»
[2, 22]	ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη·	νῦν	δὲ ὥρα καὶ τὴν γαστέρα
[2, 23]	φιλεῖ· κἀμὲ δὴ οὖν τὰ	νῦν	εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς τὴν ἀκρόασιν
[2, 31]	τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι	νῦν	εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης με
[2, 14]	καθῆκεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ	νῦν	εὑρίσκοι πρός τινων ἀνῃρημένην οὓς
[2, 33]	τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ ἔστι	νῦν	ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ
[2, 24]	~Ποῦ δ´ ἂν εἴη τὰ	νῦν;	ἠρώτα ὁ Κνήμων ὡς τοὔνομα
[2, 24]	καὶ ὄνομα Καλάσιρις, βίος δὲ	νῦν	μὲν ἀλήτης πρότερον δὲ οὔ·
[2, 17]	ἄπιστον τὸ βουκόλων γένος καὶ	νῦν	πλέον ὅτε τοῦ καταστέλλοντος τὴν
[2, 34]	ὁ Πυθίων ἀγών, ἔστι δὲ	νῦν	ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ
[2, 30]	Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ	οὖν	ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ δόλου παντὸς
[2, 22]	τὸν μητρῷον προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´	οὖν	ἂν ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων
[2, 4]	ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα	οὖν	ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ
[2, 6]	ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν	οὖν	διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος
[2, 8]	θαυμάσεις μὲν» ἔφη Θίσβην δ´	οὖν	εἶναι Κνήμων ὅδε φησὶ τὴν
[2, 11]	ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´	οὖν	εἴποις ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης
[2, 30]	καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν	οὖν	ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν,
[2, 21]	εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν	οὖν	ἑλληνίζεις τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη
[2, 9]	παρὰ τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες	οὖν	ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν
[2, 22]	ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους	οὖν	ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ τὴν
[2, 21]	πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν	οὖν	ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς
[2, 17]	πλείονι κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν	οὖν	ἐπιστήσας ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη·
[2, 2]	κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο	οὖν	ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες,
[2, 8]	αὐτὴν ὁ Κνήμων· ἃ δ´	οὖν	ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε
[2, 8]	πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν	οὖν	ἡ Χαρίκλεια διαλιποῦσα καὶ τὴν
[2, 17]	τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον	οὖν	ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς ἄρκυς
[2, 3]	πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας	οὖν	ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων
[2, 2]	ὕσπληγος τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε	οὖν	κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ εὐθέος οἷα
[2, 19]	τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός. Οἷον	οὖν	λύκοι τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον
[2, 24]	συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς	οὖν	μεγάλων καὶ πολλῶν τῶν ἐπ´
[2, 33]	καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων	οὖν	μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς Καταδούποις μὴ
[2, 17]	ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν	οὖν	ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων»
[2, 24]	παῖδάς μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν	οὖν	ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων
[2, 21]	δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν	οὖν	ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς ἦν
[2, 19]	μακρότερον ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´	οὖν	ὅμως εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς
[2, 4]	δῆθεν ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´	οὖν	ὅμως ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν
[2, 34]	τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν	οὖν	οὐδεὶς φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις,
[2, 31]	αὐτὰ τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν	οὖν	πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ
[2, 23]	καὶ κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ δὴ	οὖν	τὰ νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς
[2, 25]	ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων	οὖν	τῶν ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως ἀπηνῆ
[2, 26]	ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας	οὖν	τῶν τε δρόμων καὶ ἀγορῶν
[2, 23]	ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες	οὖν	τῶν τε καρύων καὶ σύκων
[2, 16]	δὲ καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν οὐδ´	ἡντιναοῦν	προτιθέντες· καὶ ταῦτα ἕως ἔξεστι,
[2, 4]	Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ	γοῦν	θάνατον εἰ καὶ ζῶσιν ὁ
[2, 1]	τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ νεκροῦ	γοῦν	ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος. Ὢ τῆς
[2, 34]	τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ μέγεθος ὡς	βεβαιοῦν	τῇ θέᾳ τὸ γένος. Ἐμοῦ
[2, 9]	ἢ ζῶντα ἢ καὶ τεθνηκότα	ἠξίουν	ἢ καὶ τοὔνομα φράζειν μόνον
[2, 32]	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών.	~Ἐποίουν	οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην
[2, 21]	ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς.	Οὐκοῦν»	ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι
[2, 16]	ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης,	οὐκοῦν	τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε»
[2, 29]	δὲ ὅταν σοι βουλομένῳ γίνηται.	Οὐκοῦν	ὥρα σοι λέγειν« ἦν δ´
[2, 2]	Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν	πλοῦν	ἀνύοντες, ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων
[2, 23]	δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ	νοῦν	ἔχοντι καὶ οἶδα πολλοὺς ὡς
[2, 7]	διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν	ἐθρήνουν	ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι
[2, 22]	ἡ θεράπεια καὶ πολὺ τὸ	εὔνουν	τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς
[2, 26]	θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν	προσεκύνουν	καί τι καὶ κατ´ ἐμαυτὸν
[2, 12]	μὲν ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος δὲ	θροῦν	τινα καὶ βόμβον αἰσθόμενος ἐκ
[2, 19]	ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες	ἐχώρουν	δι´ ὕλης τινὸς βαθείας καὶ
[2, 27]	βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ νεὼ	συνεχώρουν	καὶ σιτηρέσιον ἐκ τοῦ δημοσίου
[2, 9]	τέλος τὴν Θίσβην εἰς βασάνους	ἐξῄτουν.	Ὡς δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ
[2, 23]	διὰ βρῶσιν οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο,	ἐπερρόφουν	ὁ μὲν τοῦ ὕδατος ὁ
[2, 22]	καὶ ὅπως καὶ πότε τὸν	βαρὺν	τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις»
[2, 20]	δὴ καὶ τὴν κόμην εἰς	ὀφρὺν	ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν ὤμων
[2, 17]	ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ οἱ	σὺν	αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ
[2, 33]	ἔστι νῦν ἡ παῖς ἐνταῦθα	σὺν	ἐμοὶ παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ
[2, 17]	ἐλθόντων, ἢ καὶ διὰ τῶν	σὺν	ἡμῖν γεγονότων, εἰ καθ´ ἕν
[2, 3]	τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς τε καὶ	σὺν	ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες
[2, 24]	Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει	σὺν	ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει
[2, 8]	κιθάρᾳ προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν	σὺν	πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ
[2, 9]	δίκας. Ἔνθα δὴ νυνὶ καὶ	σὺν	ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν δὲ αἰτίαν
[2, 31]	τῶν γυμνῶν παρ´ ἡμῖν σοφῶν	ὧν	ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν
[2, 31]	τρόπον ἐκ πολλῶν τῶν ἡμερῶν	ὧν	ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ
[2, 23]	καὶ ἄλλων δὴ τοιούτων ἀφ´	ὧν	ἐξ ἔθους ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο,
[2, 31]	τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ	ὧν	ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν
[2, 18]	εἰωθότα διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ	ὧν	ὁ καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες καὶ
[2, 9]	τῆς οἰκείας ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´	ὧν	οἰδουμένη τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ
[2, 33]	φέρεται καὶ ὅπου δὴ φαινομένη	ναῶν	ἢ δρόμων ἢ ἀγορῶν καθάπερ
[2, 26]	ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ Νείλου φεύγεις	μοιράων	νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ γὰρ
[2, 32]	Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως καὶ	παραλαβὼν	τὴν κόρην ἦγον ἐπικαλύψας ὡς
[2, 17]	νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος.	~Ὑπολαβὼν	οὖν ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ
[2, 24]	τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος.	Ὑπολαβὼν	οὖν ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη
[2, 12]	ἐγκαταμείνασαν δέει τε τῶν παρόντων	φόβων	καὶ ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς τὰ
[2, 34]	ὅτε περ καὶ ὁ Πυθίων	ἀγών,	ἔστι δὲ νῦν ὡς οἶσθα,
[2, 9]	Θίσβην καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας	ἐπαναγαγὼν	λύσαιμι μὲν τὰς κατὰ τοῦ
[2, 3]	καὶ τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς	ἐπαγαγὼν	εἰς γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει.
[2, 30]	ὑπακούσαντος εἴς τινα νεὼν παρακείμενον	εἰσαγαγὼν	φύλλα τινά σε καὶ ῥίζας»
[2, 24]	ἐρομένου πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων	ἀπάγων	θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ τίνι
[2, 11]	ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν σῶν	σφαγῶν	τὴν διήγησιν. Οὕτως ἄρα τιμωρὸς
[2, 27]	ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος	συρρίγγων	πλάνην, καὶ συνελόντι τῶν κατ´
[2, 5]	τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ ἅμα	λέγων	ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην
[2, 5]	δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα	λέγων	ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς τὸ
[2, 6]	λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην»	λέγων	κομιζώμεθα πρότερον, εἰ μή τις
[2, 12]	παρὰ τὴν Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην	ὀλίγων	πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην ὑπὸ τοῦ
[2, 35]	πολλάκις καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ	λόγων	ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´
[2, 33]	κέχρηται πτεροῖς καὶ τὴν ἐκ	λόγων	πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην πρὸς
[2, 31]	τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ ἄρχεται	λόγων	τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς, ξένε«
[2, 32]	φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν τοῖς θεοῖς	ὁμολογῶν	χάριν αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ θυγατέρα
[2, 25]	καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν	ἔργων	ἐκνικηθείην, ὃ δέ με πρὸ
[2, 25]	ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν	ἀποφεύγων.	Ἐδεδίειν γάρ, ὦ ξένε, μὴ
[2, 7]	τὴν γυναῖκα, νεκρὰν καὶ ταύτην,	ὑποφεύγων	ὁ γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος.
[2, 29]	διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ τῶν	παστάδων	ἐπὶ τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ
[2, 5]	ἐπ´ ὄψιν τὴν κειμένην καὶ	ἰδὼν	τί τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες
[2, 22]	πλάνη, ὦ πάτερ, ἣν λέγεις;	Παίδων»	ἔφη πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ
[2, 25]	αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν μὲν ἐκ	παίδων	μοι σύντροφον ἱερωσύνην ἔγνων μὴ
[2, 25]	ποιησάμενος, ὡς ἂν θάτερον τῶν	παίδων	τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ
[2, 25]	προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις ὄψεσι τὸν	παίδων	φόνον ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν
[2, 27]	περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος	πυραμίδων	κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων πλάνην, καὶ
[2, 21]	παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ	φροντίδων	τινῶν κοινούμενος· ἡ κόμη πρὸς
[2, 17]	τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα	ἐκποδὼν	ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε ἀβέβαιον
[2, 26]	αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται	προπόδων	λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα»
[2, 25]	ἀντέσχον μηδὲ ἱερὰ καὶ τεμένη	θεῶν	βεβηλῶσαι, τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ
[2, 26]	Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος	θεῶν	δὲ τῶν ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν
[2, 33]	αὐτοῦ καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι	θεῶν.	Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων,
[2, 25]	ἡ ἄρρητός μοι πολλάκις ἐκ	θεῶν	σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε.
[2, 10]	τινος δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ σε	θεῶν	τινος ἐνδόντος καὶ εἶδον, ὦ
[2, 7]	ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα	θεῶν	τις εὖ γε ποιῶν ἔδειξεν,
[2, 17]	ὦ Κνήμων» ἔφη ἐπειδή σε	θεῶν	τις ἡμῖν συνῆψε καὶ συνέμπορον
[2, 21]	ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω	παραθέων	καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων
[2, 27]	ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν	ἵλεων	εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον· ὁ
[2, 24]	ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ	βασιλέων	αὐτῶν, ἔλαθες γάρ με μικροῦ
[2, 35]	τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν	νεὼν	ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο
[2, 26]	καὶ περιρραντήριον ἐποιησάμην, ἐπὶ τὸν	νεὼν	ἔσπευδον, καὶ γάρ με καὶ
[2, 33]	τοῦ περιβόλου καὶ περὶ τὸν	νεών·	ἱκέτην με γινόμενον μὴ περιίδῃς
[2, 30]	δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς τινα	νεὼν	παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα τινά σε
[2, 31]	εἰς αὔριον μαθήσῃ περὶ τὸν	νεὼν	τῆς Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως
[2, 25]	δὴ θαμὰ καὶ εἰς τὸν	νεὼν	τῆς Ἴσιδος ἧς προεφήτευον καὶ
[2, 32]	ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν	νεὼν	τῆς Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό μοι
[2, 27]	τοιοῦτος βίος συρρεῖ περὶ τὸν	νεὼν	τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν ἐστιν
[2, 26]	παρὰ Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´	ἐρισθενέων.	Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος
[2, 35]	νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι	πνέων	καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ βλέμμα
[2, 29]	καὶ παρὰ τῶν ἐν Καταδούποις	ἱερέων	τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς
[2, 19]	τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν	κρεῶν,	οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες,
[2, 19]	ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν	ὄψεων	σφόδρα διεστραμμένως ἔχετε, ἡ δὲ
[2, 24]	καὶ εἰς πέρας τῷ λόγῳ	διαβιβάζων,	ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν φασι
[2, 18]	θεασάμενος ὁ Θεαγένης, καὶ γὰρ	φράζων	τὰ λεχθέντα πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου
[2, 24]	σοι καὶ προσεχῆ τῶν ἑξῆς	παρασκευάζων	τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις μὲν
[2, 30]	καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ βλέμματος	ἐμφανίζων	ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον παραλλάξας
[2, 30]	τι βούλεσθαι ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν	ἑλληνίζων	οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως
[2, 12]	Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ ὀνόματος	ἑλληνίζων·	ὡς δὲ εἶδε κειμένην, ἐπὶ
[2, 30]	μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα	ἐλπίζων.	Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο ὡς
[2, 13]	δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε,	γνωρίζων	μὲν τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ
[2, 35]	τὴν κόμην πρὸς τὸ ὄρθιον	ἀναχαιτίζων,	ἡ ῥὶς ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ
[2, 1]	δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον σοί, γλυκεῖα,	περισῴζων	ἐμαυτόν. Οὐ μὴν ἔτι σωθήσομαι
[2, 27]	παρέχειν ἐψηφίσαντο. Καὶ συνελόντι λέγειν	ἀγαθῶν	ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς
[2, 10]	καὶ εἰ μὲν βούλει, σῷζε	μαθὼν	ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα
[2, 3]	ὅλον ὄντα πρὸς τῷ πάθει	καταμαθὼν	καὶ τῇ συμφορᾷ βεβαπτισμένον δεδιώς
[2, 36]	ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν	ἀληθῶν	ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι
[2, 31]	ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ	λίθων	ὅρμος ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ
[2, 30]	μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε	λίθων	πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα· μαργαρίδες
[2, 18]	τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ	προελθὼν	ἀνέστρεφέ τε καὶ οὐκ ἂν
[2, 26]	τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ δὲ	εἰσελθὼν	προσεκύνουν καί τι καὶ κατ´
[2, 14]	πρὸς ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ	προσελθὼν	ἀνέστησέ τε τῶν γονάτων ἐχόμενον
[2, 35]	τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν	ἀμοιβαίων	ἔτυχεν, ὥραν εἶναι τοῦ τὴν
[2, 26]	αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ	Ἀθηναίων	ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ
[2, 1]	ὁρῶσι. Καὶ ὁ μὲν Θεαγένης	παίων	τὴν κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς
[2, 22]	εἰσεφέρετο ἄρτου τε πυρίνου καὶ	ὡραίων	παντοίων βρίθουσαν. Ὃ δὴ Κνήμων
[2, 35]	πρὸς χθόνα κυανέην, τῇ περ	ἀριστοβίων	μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ
[2, 12]	κατὰ τὸ ἕλος ἐκ τῶν	ναυαγίων	ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε ἐνθέμενος, ἐπὶ
[2, 32]	ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν	σμαραγδείων	μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον
[2, 17]	αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ	ἐπιτηδείων	ἄλλων οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος
[2, 21]	ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ τῶν	ἐπιτηδείων	συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ
[2, 8]	εὐδαίμων ἐκείνη καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα	Θεαγενείων	καὶ τίνα τρόπον τὴν ἄγνωστον
[2, 34]	ταύτην, ὅτε περ καὶ ὁ	Πυθίων	ἀγών, ἔστι δὲ νῦν ὡς
[2, 13]	ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ τῶν	φιλίων	εἰς τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι
[2, 14]	παρὰ δὲ τὴν ἔφοδον τῶν	πολεμίων	καθῆκεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ
[2, 30]	καί τινα τῶν παρ´ Ἕλλησι	σπανίων	ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι τῆς
[2, 28]	ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων	οὐρανίων	χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι
[2, 23]	παρὸν» ἦ δ´ ὃς εὐχαριστία,	ξενίων	δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ
[2, 16]	πάθος ὑπερήλγει καθάπερ καὶ τῶν	ἐνυπνίων	συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ τε
[2, 18]	πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος ἦν	ὑπεραγωνιῶν,	σὺ δὲ» ἔφη τὴν μὲν
[2, 19]	αὐτὸς δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο	ποιῶν	ἅπαξ μὲν καὶ αὖθις καὶ
[2, 7]	ἐκεῖνα θεῶν τις εὖ γε	ποιῶν	ἔδειξεν, ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι
[2, 22]	ἄρτου τε πυρίνου καὶ ὡραίων	παντοίων	βρίθουσαν. Ὃ δὴ Κνήμων θαυμάσας
[2, 5]	διὰ τὸ ἄταφον ἴσως ὑπὸ	νερτερίων	εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ
[2, 24]	Τοῦ δὲ ὁποίαν πάλιν ἐρομένου	θηρίων»	ἔφη τῶν χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται
[2, 4]	ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις	πειρατηρίων	ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν
[2, 7]	ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε ἀθρόον	ἠρυθρίων	τὸν Κνήμωνα (καὶ πλέον ἡ
[2, 33]	πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ τῶν	ἐγχωρίων	σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων,
[2, 28]	ὥς τινες ᾠήθησαν πρὸς τῶν	ἐτησίων	ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν
[2, 35]	Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις καὶ	θυσιῶν	συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν
[2, 12]	πολέμου θόρυβον καὶ τὴν τῶν	ἐναντίων	ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν οἴσοντα τὸ
[2, 17]	δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν	ἐναντίων	πάλιν ἐλθόντων, ἢ καὶ διὰ
[2, 22]	Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος	Αἰγυπτίων	σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς
[2, 30]	τῶν Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ	Αἰγυπτίων	ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ δὴ οὖν
[2, 12]	ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ ξίφους	ἄκων	πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ
[2, 17]	συνεῖναι τὸ δέον, πλείονι κλύδωνι	κακῶν	βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ὁ
[2, 24]	χρόνον μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς	κακῶν	ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς ἐξ
[2, 29]	ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς λήθην	κακῶν	ἡ δι´ ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς
[2, 21]	ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης καὶ σμῆνος	κακῶν	καὶ τὸν ἐκ τούτων βόμβον
[2, 17]	ἐπιστήσας ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη·	Κακῶν	μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις
[2, 33]	οἱ ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς τῶν	σκυλάκων	πάντα τινὰ καὶ ἐπ´ ὀλίγον
[2, 14]	παρὰ τὸ σῶμα τῆς κειμένης	ἥκων	ἐπιθείς τε τοῖς στέρνοις τὴν
[2, 30]	σε καὶ ῥίζας» ἔφη τῶν	Ἰνδικῶν	καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον
[2, 25]	ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν	εἴκων	ταῖς μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ πράττειν
[2, 23]	καρύων καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν τε	φοινίκων	καὶ ἄλλων δὴ τοιούτων ἀφ´
[2, 30]	ῥίζας» ἔφη τῶν Ἰνδικῶν καὶ	Αἰθιοπικῶν	καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον ἑώρακα· εἰ
[2, 10]	φράσασα. Ἐξελοῦ δή με χειρῶν	λῃστρικῶν	καὶ ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ θεραπαινίδα·
[2, 1]	ἐπί σοι λαμπάδας ἀντὶ τῶν	νυμφικῶν	τοῦ δαίμονος ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται
[2, 21]	εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι	δοκῶν,	οὕτως ἄρα ὅλος τῶν φροντισμάτων
[2, 13]	τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν	προσδοκῶν.	Ἀλλὰ τὸν Θεαγένην οὐ κατέπληττεν
[2, 15]	ἕκαστος τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι	προσδοκῶν	εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ
[2, 22]	ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας	γινώσκων	ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι
[2, 23]	οὖν τῶν τε καρύων καὶ	σύκων	ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων καὶ ἄλλων
[2, 3]	τε λαμπάδιον εἰς τὴν γῆν	καταβαλὼν	ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε τοῖς
[2, 25]	ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ τὴν ἁρμόζουσαν	ἐπιβαλὼν	ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν
[2, 27]	ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς βωμοῖς	ἐπιβαλὼν	ἵλεων εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον·
[2, 14]	ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς	ἐμβαλὼν	εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων
[2, 16]	ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος	ἐμβαλὼν	τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ
[2, 24]	τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς οὖν	μεγάλων	καὶ πολλῶν τῶν ἐπ´ αὐτῇ
[2, 33]	ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι τῶν	εὐθαλῶν	ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω
[2, 12]	ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω	βελῶν	ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος
[2, 30]	ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ τούτων ἐριτιμότερον.	Ἐγέλων	πρὸς ταῦτα, τοῦ δὲ τὴν
[2, 6]	τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο	ἀλλήλων	ἄναυδοι μὲν ἀλλ´ ὥσπερ ἡνωμένοι
[2, 12]	καὶ βόμβον αἰσθόμενος ἐκ τῶν	κοίλων	τοῦ σπηλαίου φερόμενον, διελέγοντο γὰρ
[2, 23]	σύκων ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων καὶ	ἄλλων	δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ
[2, 27]	δὴ πρότερον χρόνον ἄλλοτε περὶ	ἄλλων	ἡμῖν αἱ ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ
[2, 17]	κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων	ἄλλων	οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ
[2, 17]	τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε ἀφελόμενοι	ἄλλων	τε ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ
[2, 26]	μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ τῶν	ἄλλων	τέμενος ἀνδρῶν τε σοφῶν ἐργαστήριον
[2, 34]	αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ τοῦ τῶν	ἄλλων	ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς
[2, 20]	καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν τῶν	ἄλλων	ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος
[2, 7]	Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων,	διαβάλλων	με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν
[2, 32]	ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων	μετάλλων	ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς
[2, 32]	τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη ὁ	ἀπαγγέλλων	ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων
[2, 1]	Θεαγένης παίων τὴν κεφαλὴν καὶ	τίλλων	τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ
[2, 26]	γάρ με καὶ θροῦς τῶν	πολλῶν	ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν
[2, 22]	ἔμπορος καὶ πολλαὶ μὲν πόλεις	πολλῶν	δὲ ἀνθρώπων ἤθη τε καὶ
[2, 24]	ἐσομένην. Ὡς οὖν μεγάλων καὶ	πολλῶν	τῶν ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων
[2, 31]	καὶ τὸν σὸν τρόπον ἐκ	πολλῶν	τῶν ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις
[2, 22]	ἄλλους τε κἀμὲ οὐ πρὸ	πολλῶν	τῶνδε ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον
[2, 17]	Ἄλλως τε γὰρ ἄπιστον τὸ	βουκόλων	γένος καὶ νῦν πλέον ὅτε
[2, 18]	τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν	βουκόλων	ἐπὶ λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν δὲ
[2, 24]	οὖν ὁ Κνήμων ἅλις» ἔφη	βουκόλων	καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων αὐτῶν,
[2, 12]	νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ	ὅπλων	καὶ ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν
[2, 8]	ψάλτριαν τὴν τῶν εἰς αὐτὸν	ἐπιβουλῶν	καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ
[2, 9]	δὲ τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς	ἐπιβουλῶν	τὰς δίκας. Ἔνθα δὴ νυνὶ
[2, 5]	τὸ ἄταφον ἴσως ὑπὸ νερτερίων	εἰδώλων	εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος
[2, 9]	ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν δευτέρων	γάμων	τῆς πείρας ἀπονάμενον. Οὕτω μὲν
[2, 3]	οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα	καλάμων	ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον ἀνοίξαντες
[2, 34]	ἔτι περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν	εἰσδραμών	τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν
[2, 28]	δι´ ἣν αἰτίαν καὶ μόνος	ποταμῶν	αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως ἂν
[2, 2]	τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν ἀπείρων	ἑλιγμῶν	ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ
[2, 21]	πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν	ἐμῶν	γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´
[2, 28]	ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων τῶν	ἀνέμων	κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ
[2, 24]	διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ πρότερον	ἐπιτεμών,	οὐ σοφιστεύων ὡς αὐτὸς οἴει
[2, 21]	τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν.	~Ἀποτεμὼν	οὖν ὁ Κνήμων ὅσον εἰκὸς
[2, 34]	~Καὶ ἔτι περὶ τούτων διασκοπουμένων	ἡμῶν	εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον
[2, 31]	δὴ καὶ αὐτὸς κομίζῃ παρ´	ἡμῶν	μᾶλλον δὲ τῆς συνεκθεμένης μητρός.
[2, 17]	ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ πλέον	ἡμῶν	οὐδέν. Καὶ χρυσοῦ μὲν καὶ
[2, 11]	καὶ διαπόντιος ἥκεις ἑτέραν καθ´	ἡμῶν	σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ
[2, 8]	λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ	Κνήμων·	ἃ δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν
[2, 14]	καὶ τὴν αἰτίαν. Καὶ ὁ	Κνήμων	ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ
[2, 2]	καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ	Κνήμων	ἀθρόον τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ
[2, 24]	περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ	Κνήμων	ἅλις» ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν
[2, 23]	Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ	Κνήμων	ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς
[2, 5]	τὸ λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ δὲ	Κνήμων	ἀναβοήσας ὦ θεοί» ἔφη οὐ
[2, 3]	δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ	Κνήμων	ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο;
[2, 23]	τὴν ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ	Κνήμων,	ἄνω τε καὶ κάτω τὸν
[2, 24]	πέπονθας; ἐρομένου πρὸς ἄλλα ὁ	Κνήμων	ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ
[2, 26]	Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα δὲ τίς;	Κνήμων»	ἀπεκρίνατο· τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις»
[2, 32]	τίνων. Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν ὁ	Κνήμων·	ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ
[2, 7]	ὁ Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ	Κνήμων,	διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν
[2, 5]	Ὡς δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ	Κνήμων»	ἐβόησεν ὥς με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας
[2, 18]	κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ μὴ καὶ	Κνήμων	ἐθέλοι κοινωνεῖν τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα
[2, 5]	ἀπατῶμαι τὸ μέρος» εἶπεν ὁ	Κνήμων	εἰ Χαρίκλειαν οὖσαν ταυτηνὶ τὴν
[2, 2]	ἄφρονας ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ	Κνήμων»	εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον
[2, 8]	καὶ πῶς ἦν εἰκός, ὦ	Κνήμων,	εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης τῆς
[2, 11]	Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ δὲ	Κνήμων	ἐκπέπληκτο καὶ ὅ τι πεπόνθοιεν
[2, 21]	παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ	Κνήμων	Ἕλλην δὲ» εἶπεν ὁ ξένος;
[2, 33]	θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων, ὦ	Κνήμων,	ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον τὴν
[2, 20]	τὸ τέλος καταστρέψας. Ὁ δὲ	Κνήμων,	ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε τὸν
[2, 16]	ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ	Κνήμων,	ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν
[2, 20]	Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς δὲ ὁ	Κνήμων	ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ νυκτὸς
[2, 17]	οὖν ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ	Κνήμων»	ἔφη ἐπειδή σε θεῶν τις
[2, 35]	Ἐμοὶ δὲ ἡ παῖς, ὦ	Κνήμων,	ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις καὶ θυσιῶν
[2, 16]	καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ	Κνήμων,	ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς
[2, 13]	τοῦ φανέντος ὄψιν· ὁ δὲ	Κνήμων	ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν
[2, 8]	ἢ καὶ φιληθεῖσαν, ὥς φησι	Κνήμων,	ἥτις ποτὲ καί ἐστιν. Ἀλλ´
[2, 22]	ὡραίων παντοίων βρίθουσαν. Ὃ δὴ	Κνήμων	θαυμάσας ἀλλ´ ἦ ξενίου Διός,
[2, 24]	ἐκεῖνος ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν ὁ	Κνήμων	καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ
[2, 2]	ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ	Κνήμων	καὶ ἅπαντα ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα
[2, 21]	κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη ὁ	Κνήμων	καὶ γάρ μοι καὶ ἄλλως
[2, 19]	μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν ὁ	Κνήμων·	καὶ γὰρ τῶν ὄψεων σφόδρα
[2, 19]	ἡ σκέψις. Ὁ μὲν δὴ	Κνήμων	καὶ ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ
[2, 22]	οὖν ἂν ἐθέλοις» ἔφη ὁ	Κνήμων	καὶ ὅπως καὶ πότε τὸν
[2, 14]	διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα ὁ	Κνήμων	καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ τε τῶν
[2, 6]	μετὰ ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ	Κνήμων	καὶ τήν τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι
[2, 26]	ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη λέγεις» ὁ	Κνήμων	καὶ ὡς ἄν τις ἐπιπνοίας
[2, 11]	οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ	Κνήμων,	ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν
[2, 8]	ἔφη Θίσβην δ´ οὖν εἶναι	Κνήμων	ὅδε φησὶ τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην
[2, 15]	μὲν ἑαυτὸν εἰς γῆν ὁ	Κνήμων,	ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν ὁ
[2, 3]	προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ	Κνήμων	ὅλον ὄντα πρὸς τῷ πάθει
[2, 23]	ὁ δὲ καὶ οἴνου ὁ	Κνήμων,	ὅς γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν
[2, 21]	φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ	Κνήμων	ὅσον εἰκὸς ἦν ἔλαττον κομᾶν
[2, 6]	ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως ὁ	Κνήμων	πίδακά τινα διαμώμενος καὶ τὴν
[2, 19]	ἐκ τοῦ γάλακτος ἔλεγεν ὁ	Κνήμων,	προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο
[2, 6]	εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος ὁ	Κνήμων	τὴν κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ
[2, 11]	γε ἕνεκα θάρσει παντοίως, ὦ	Κνήμων·	τίς δὲ ἄρα ποτέ ἐστιν
[2, 17]	βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ὁ	Κνήμων	τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ
[2, 12]	πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης τε καὶ	Κνήμων,	τούτους ἐκείνους εἶναι τοὺς σφαγέας
[2, 21]	ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ	Κνήμων·	τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν
[2, 11]	ἡ δέλτος ἔφραζεν, ὁ δὲ	Κνήμων	ὦ Θίσβη» ἔφη σὺ μὲν
[2, 21]	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ	Κνήμων,	ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης
[2, 24]	εἴη τὰ νῦν; ἠρώτα ὁ	Κνήμων	ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω.
[2, 25]	αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ	Κνήμων	ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος
[2, 17]	γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν ὁ	δαίμων	ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα
[2, 29]	δράματι καὶ ἕτερον πάθος ὁ	δαίμων	καὶ τὴν μητέρα μοι τῆς
[2, 25]	καὶ ὡς ὁ τότε εἰληχὼς	δαίμων	οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε, τὴν
[2, 4]	θάνατον εἰ καὶ ζῶσιν ὁ	δαίμων	οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα λέγων
[2, 6]	τις ἡμᾶς παίζει καὶ νυνὶ	δαίμων·	ταῦτα δὲ ἐξέσται καὶ μετὰ
[2, 8]	μέλλετε, τίς ἄρα ἦν ἡ	εὐδαίμων	ἐκείνη καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων
[2, 25]	ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης ὁ	βαρυδαίμων	ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς
[2, 28]	ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν	εὐδοκίμων	χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε.
[2, 30]	βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων	πολυτίμων	ὑπερφυές τι χρῆμα· μαργαρίδες τε
[2, 16]	ἦν» ἔφη θατέρῳ με τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν·
[2, 31]	μέγα τι καὶ θεῖον τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν
[2, 25]	ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην ἐκ τῶν	ὀφθαλμῶν	ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ
[2, 25]	συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν	ὀφθαλμῶν	τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν, ἣν
[2, 29]	εἰς λήθην κακῶν ἡ δι´	ὀφθαλμῶν	τῆς ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ
[2, 33]	ὅπου δὴ φαινομένη ναῶν ἢ	δρόμων	ἢ ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα
[2, 26]	πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν τῶν τε	δρόμων	καὶ ἀγορῶν καὶ κρηνῶν τὸ
[2, 32]	μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου	δυσμῶν	εἰ μὴ τῶν ὅρων ἐκτὸς
[2, 17]	τάδε ἃ κατὰ τὸ σπήλαιον	ὑμῶν	τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες
[2, 20]	ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν	ὤμων	ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο εἰδότες ὡς
[2, 30]	οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν γε	λαμβάνων	σὺ δὲ οὐκ οἶδ´ ὅ
[2, 34]	Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος καὶ πῶς	Αἰνιάνων	γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν ἀναγορεύει
[2, 34]	τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν	Αἰνιάνων	ἐπὶ θύραις ὄντα πάλαι δι´
[2, 34]	θαυμάσαντος καὶ πῶς Αἰνιάνων γένος	τυγχάνων	Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν ἀναγορεύει φήσαντος, ἡ
[2, 20]	ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας	ἐντυγχάνων,	πρός τε τὴν νύκτα καὶ
[2, 15]	ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα	ἀποτυγχάνων	εἰς γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε
[2, 14]	καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν	ἀμηχανῶν,	ἀχλύι καὶ σιγῇ κάτοχος ἐπὶ
[2, 31]	πόθεν τέ ἐστι καὶ τίνος	ἔγνων	εἰς ἀγρόν τε κομίζω πόρρω
[2, 25]	ἐκ παίδων μοι σύντροφον ἱερωσύνην	ἔγνων	μὴ καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον μηδὲ
[2, 33]	ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν.	Ἔγνων	οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς Καταδούποις
[2, 31]	τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ ὡς	ἀνέγνων	πόθεν τέ ἐστι καὶ τίνος
[2, 20]	πέτρας ἑσπέραν τε καὶ νύκτα	ἀναμένων,	καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν
[2, 25]	τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι, τῶν δὲ	ἡμαρτημένων	οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο, ἀλλ´
[2, 6]	προκύπτουσαν ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι τῶν	ἐγγεγραμμένων	ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ
[2, 18]	καὶ θρήνους ἀντὶ πάντων τῶν	νομιζομένων	ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν
[2, 35]	ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα	μελαινομένων.	~Ταῦτα μὲν ὡς ἀνεῖπεν ὁ
[2, 30]	ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε τῶν	γινομένων	καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων.
[2, 25]	ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν	ἐσομένων	καὶ προαγορευθέντων μοι πρὸς τοῦ
[2, 29]	ὥραν γάμου καὶ ἐξεδόμην τῶν	μνηστευομένων,	πολλοὶ δ´ ἦσαν, τῷ παρ´
[2, 28]	ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν	ῥηγνυμένων	ὀργᾷ τε ὁ Νεῖλος καὶ
[2, 19]	ὕλης κατέδυσαν) κριόν τινα τῶν	ἡγουμένων	καταθύσαντες ἐπί τε τοῦ πυρὸς
[2, 34]	συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι περὶ τούτων	διασκοπουμένων	ἡμῶν εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε τὸν
[2, 15]	συμφορῶν τὸ ἄπορον καὶ τῶν	προσδοκωμένων	τὸ ἄδηλον ἐζόφου τῆς ψυχῆς
[2, 24]	καὶ πολλῶν τῶν ἐπ´ αὐτῇ	προσδοκωμένων	χρημάτων ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει καὶ
[2, 30]	ἂν καὶ ἑνὸς εἴη τῶν	ὁρωμένων	ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ
[2, 30]	γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν	ὁρωμένων.	~Ὁ δὲ ἄρχεται λόγων τοιῶνδε·
[2, 25]	φωράσας καὶ συνεὶς ὡς τῶν	πεπρωμένων	ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ
[2, 9]	νυνὶ ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν	Ἀθηνῶν	ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω
[2, 18]	τὴν τέφραν τὴν ἐκ τῶν	σκηνῶν	ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ
[2, 24]	ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον τὰ	Ἑλλήνων	ἐσομένην. Ὡς οὖν μεγάλων καὶ
[2, 26]	τε δρόμων καὶ ἀγορῶν καὶ	κρηνῶν	τὸ ἄστυ καὶ Κασταλίαν αὐτήν,
[2, 7]	ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ	ἐπαίνων	ἄξια κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ
[2, 15]	βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων	ἀλγεινῶν	τὸ πλῆθος καὶ τῶν παρουσῶν
[2, 14]	ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε	ἐκείνων	οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει
[2, 17]	παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι ταῖς	ἐκείνων	τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως τε
[2, 33]	θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς	ἀνακινῶν	πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον
[2, 6]	αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν	ῥινῶν	ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν.
[2, 14]	σπήλαιον, καὶ νῦν εὑρίσκοι πρός	τινων	ἀνῃρημένην οὓς οὐκ ἔχοι μὲν
[2, 9]	κατὰ τὸ ἄντρον καὶ πρὸς	τίνων	ἀνῄρηται, θεοῦ τινος ἂν ἴσως
[2, 17]	καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ	τινῶν	ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν ἐλθόντων,
[2, 21]	καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων	τινῶν	κοινούμενος· ἡ κόμη πρὸς τὸ
[2, 32]	κόρην τίς ἢ πόθεν ἢ	τίνων.	Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν ὁ Κνήμων·
[2, 23]	τούτους ὁπόθεν εἰσὶν ἢ ἐκ	τίνων	φύντες ἢ πῶς δεῦρο ἀφιγμένοι
[2, 1]	ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν	ἀκτίνων	τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ δὲ
[2, 14]	ἕως τὸ ὄνομα κατὰ μέρος	ἀποτέμνων	καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν
[2, 31]	γὰρ καὶ τοῦτο παράγγελμα τῶν	γυμνῶν	παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν ἀκουστὴς
[2, 34]	Ἴλιον καὶ τῆς πρώτης τῶν	Μυρμιδόνων	διὰ τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας.
[2, 26]	τε ἄλλα ἡ πόλις διαίτημα	κρειττόνων	ἔδοξε καὶ οὐχ ἥκιστα τῇ
[2, 6]	σφαγῇ, καὶ δέλτον τινὰ τῶν	στέρνων	ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος
[2, 17]	τε γὰρ τῶν τῇδε καὶ	φωνῶν	ἔμπειρος καὶ ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι
[2, 13]	τό τε ξίφος ἐπανετείνετο ὡς	πατάξων	εἴ τι παράλογον ἐγχειροίη καὶ
[2, 9]	καὶ ἀνέλεγκτον ἀνῃρῆσθαι τὴν Δημαινέτην	ἐβόων	καὶ τὴν μοιχείαν προκάλυμμα τοῦ
[2, 11]	ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες	ἐβόων,	ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ
[2, 2]	ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους	ἀγνοῶν.	Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν
[2, 12]	τῶν πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν	ἀτραπῶν	ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν
[2, 24]	Κνήμων ἅλις» ἔφη βουκόλων καὶ	σατραπῶν	καὶ βασιλέων αὐτῶν, ἔλαθες γάρ
[2, 35]	τε ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον	βλέπων,	οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος εἰς
[2, 23]	τῶν τε καρύων καὶ σύκων	ἀρτιδρεπῶν	τε φοινίκων καὶ ἄλλων δὴ
[2, 25]	καὶ βούλοιντο τὰ καθ´ ἡμᾶς	ἐπιτρέπων	ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν
[2, 10]	μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν	ἐπιτρέπων,	ὡς μὲν αὐτός φησι, διὰ
[2, 23]	τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα	εἰπὼν	ἀπέχει τῆς φιάλης ἄκρατον τὸ
[2, 14]	μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν	ἐκλείπων	ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ
[2, 6]	τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν	διαλιπὼν	εἰς ἑαυτόν τε γενόμενος ὁ
[2, 23]	Κνήμων, ὅς γε καὶ μικρὸν	διαλιπὼν	ὁ Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα, ὦ
[2, 3]	τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ μόνον	καταλιπὼν	ἀνέδραμεν ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος.
[2, 12]	αὐτοῦ που περὶ τὸ στόμιον	καταλιπών.	Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν
[2, 5]	μέρος αὐτὴν οἶδα τοῦ ἄντρου	καταλιπὼν	ἡ φωνή μοι βάλλει τὴν
[2, 24]	ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ τῶν	Αἰθιόπων	ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς αὐτὸς ἔφασκε
[2, 32]	τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν	Αἰθιόπων	εἴ τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί
[2, 20]	καὶ ἅμα καὶ τὸν Κνήμωνα	περισκοπῶν	εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν
[2, 13]	Θεαγένην ἄγριόν τε καὶ τραχὺ	περισκοπῶν	καὶ τὸ κρυπτόμενον βούλημα τῆς
[2, 22]	γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´	ἀποσκοπῶν	Ὅμηρος {καὶ} ὡς πάντα δεύτερα
[2, 17]	τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε βουλῆς·	τόπων	τε γὰρ τῶν τῇδε καὶ
[2, 35]	ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως	ἐσιώπων	τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα
[2, 22]	πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν δὲ	ἀνθρώπων	ἤθη τε καὶ νοῦς εἰς
[2, 1]	ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ	ἀνθρώπων	κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς
[2, 23]	ἄλλον οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ	ἀνθρώπων	χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ
[2, 16]	τοσοῦτον ὅσον τὰ ἄκρα τῶν	βλεφάρων	ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε ξυγκείμενον
[2, 28]	παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου	λάβρων	ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε ὁ
[2, 28]	τέ ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ	ὄμβρων	οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν προσηνέστατος,
[2, 33]	ἐκείνη πρὸς τοὺς λογίους τῶν	ἀνδρῶν	ἀλλὰ τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος
[2, 26]	θεῶν δὲ τῶν ἄλλων τέμενος	ἀνδρῶν	τε σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε
[2, 34]	ἱερέα παρεῖναι καὶ κατάρχειν τῶν	ἱερῶν.	Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὸν Χαρικλέα
[2, 35]	καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ λόγων	ἱερῶν	ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως
[2, 35]	καὶ ὁ νεανίας ἤδη τῶν	ἱερῶν	κατῆρχε, προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως ἐκ
[2, 12]	Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν	ἡμερῶν	ἀγομένην ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου τοῦ
[2, 22]	κἀμὲ οὐ πρὸ πολλῶν τῶνδε	ἡμερῶν	ἀλύοντα καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο.
[2, 31]	σὸν τρόπον ἐκ πολλῶν τῶν	ἡμερῶν	ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα
[2, 28]	πεῦσίν τις ἐμοὶ προσῆγε τῶν	ἀστειοτέρων.	Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος
[2, 21]	Νεῖλον ἀπολίπωμεν, οὐ γὰρ ἡδὺ	μακροτέρων	διηγημάτων ἀκροατήριον τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ
[2, 9]	τῶν ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν	δευτέρων	γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον. Οὕτω
[2, 13]	παρ´ ἐλπίδα καί τι τῶν	ἀτοπωτέρων	αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ τὸν
[2, 29]	δὲ θεήλατον τοῦ κακοῦ μὴ	φέρων	ἐμαυτὸν μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ
[2, 35]	τὸ βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα	ἀναφέρων·	ὀρθὸς τὸν αὐχένα καὶ ἀπὸ
[2, 34]	τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα	καταφέρων	τὸν Σπερχειοῦ παῖδα καὶ Πολυδώρας
[2, 23]	ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν	ἐπιφέρων	τοὺς θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν
[2, 25]	προαγορευθέντων μοι πρὸς τοῦ θείου	δυσχερῶν	τὴν γυναῖκα φωράσας καὶ συνεὶς
[2, 24]	πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία	φωστήρων	εἱμαρμένη περίοδος τρέπει τὰ καθ´
[2, 2]	διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν	ἀπείρων	ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα
[2, 10]	τεθνάναι δέοι· βέλτιον γὰρ ὑπὸ	χειρῶν	ἀνῃρῆσθαι τῶν σῶν καὶ κηδείας
[2, 10]	ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ δή με	χειρῶν	λῃστρικῶν καὶ ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ
[2, 25]	ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς	μοιρῶν	ἀνάγκαις καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ
[2, 24]	δὲ οὐκ ἔδωκε, τοὺς γὰρ	μοιρῶν	ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν
[2, 20]	πύματον ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι,	μοιρῶν	τάχα βουλήσει πρὸς οὐκ ἀνάρμοστον
[2, 28]	τὰς μὲν ἀρχὰς ἐκ τῶν	ἄκρων	τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς
[2, 13]	ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν τὸν Θέρμουθιν	ὁρῶν	δὲ παρ´ ἐλπίδα καί τι
[2, 7]	οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε	ὁρῶν	ὡς ἀληθῶς ὅτε τὴν ξένην
[2, 32]	ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ τῶν	ὅρων	ἐκτὸς γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ
[2, 33]	φαινομένη ναῶν ἢ δρόμων ἢ	ἀγορῶν	καθάπερ ἀρχέτυπον ἄγαλμα πᾶσαν ὄψιν
[2, 26]	οὖν τῶν τε δρόμων καὶ	ἀγορῶν	καὶ κρηνῶν τὸ ἄστυ καὶ
[2, 30]	ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν	ἀπορῶν	ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ
[2, 11]	δεῦρο καθειμένην ἢ πότε, σφόδρα	διαπορῶν	ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ
[2, 14]	ὁ Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς	ἐμπόρων	ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη μανικῶς, καὶ
[2, 9]	προσήκοντες καὶ τοὺς δεινοτάτους τῶν	ῥητόρων	πρὸς τὴν κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς
[2, 4]	καὶ χάος τὴν ἐκ τῶν	ἀνακτόρων	κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ
[2, 11]	γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς	συμφορῶν	ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν σῶν
[2, 17]	πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν	συμφορῶν	ὁ δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ
[2, 15]	τὸ πλῆθος καὶ τῶν παρουσῶν	συμφορῶν	τὸ ἄπορον καὶ τῶν προσδοκωμένων
[2, 12]	στόμιον ἀπὸ τοῦ λίθου χαλεπῶς	ἀνευρὼν	καλάμους τε εἴ πῄ τινες
[2, 10]	ἔχει μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν	θυρῶν	ἐπιτρέπων, ὡς μὲν αὐτός φησι,
[2, 30]	καὶ μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν	δώρων	αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´
[2, 15]	Εἰς ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον	ἑώρων	καὶ ἕκαστος τὸν ἕτερον εἰπεῖν
[2, 10]	γὰρ ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν	σῶν	καὶ κηδείας μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ
[2, 11]	συμφορῶν ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν	σῶν	σφαγῶν τὴν διήγησιν. Οὕτως ἄρα
[2, 7]	ξένην καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα	περιπεσὼν	ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ ταῦτα περιεῖναι
[2, 14]	μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον	ἐμπεσών.	~Τῷ δὲ Θεαγένει καὶ τῇ
[2, 13]	ἀμφίβολος ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο	ὑποπεσὼν	ὁ Θέρμουθις, ἱκέτης ἐκ τοῦ
[2, 31]	τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις	ἀποθαρσῶν	καὶ τὸν σὸν τρόπον ἐκ
[2, 4]	φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις	θαλασσῶν	κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα,
[2, 15]	ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος καὶ τῶν	παρουσῶν	συμφορῶν τὸ ἄπορον καὶ τῶν
[2, 12]	ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς τὰ βάθη	φερουσῶν	ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ Θύαμις ὡς
[2, 35]	κατῆρχε, προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως ἐκ	τῶν	ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία τοιάδε·
[2, 9]	ὄψεσι νυνὶ ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα	τῶν	Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον
[2, 24]	ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ	τῶν	Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς αὐτὸς
[2, 32]	εἰς τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν	τῶν	Αἰθιόπων εἴ τις ἑώρα ἐπυνθανόμην.
[2, 34]	εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον	τῶν	Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις ὄντα πάλαι
[2, 28]	ὡς τὰς μὲν ἀρχὰς ἐκ	τῶν	ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ
[2, 1]	ὄψις ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ	τῶν	ἀκτίνων τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ
[2, 36]	καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς	τῶν	ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ
[2, 26]	ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ	τῶν	ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν τε σοφῶν
[2, 34]	μὲν αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ τοῦ	τῶν	ἄλλων ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην
[2, 20]	νύκτα καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν	τῶν	ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν
[2, 35]	ἡμᾶς τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ	τῶν	ἀμοιβαίων ἔτυχεν, ὥραν εἶναι τοῦ
[2, 4]	πυρφόρον καὶ χάος τὴν ἐκ	τῶν	ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς
[2, 33]	ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς τοὺς λογίους	τῶν	ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ πλεῖστον τούτοις
[2, 28]	ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων	τῶν	ἀνέμων κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν
[2, 2]	βάθος διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ	τῶν	ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς
[2, 28]	κατὰ τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ	τῶν	ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν
[2, 28]	πλημμυρεῖ πεῦσίν τις ἐμοὶ προσῆγε	τῶν	ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον
[2, 13]	δὲ παρ´ ἐλπίδα καί τι	τῶν	ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν. Ἀλλὰ
[2, 16]	καὶ τοσοῦτον ὅσον τὰ ἄκρα	τῶν	βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ τῇδε
[2, 18]	ὄχθαις τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν	τῶν	βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν
[2, 18]	κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν	τῶν	βουλευθέντων φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον
[2, 21]	Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων·	τῶν	γὰρ κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν ἐκδιδάξας,
[2, 30]	μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε	τῶν	γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν
[2, 14]	Κνήμων καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ τε	τῶν	γονάτων ἐχόμενον τοῦ Θεαγένους καὶ
[2, 31]	(ἓν γὰρ καὶ τοῦτο παράγγελμα	τῶν	γυμνῶν παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν
[2, 25]	ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι,	τῶν	δὲ ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ, μὴ
[2, 16]	ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες,	τῶν	δὲ καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν οὐδ´
[2, 15]	σκοπεῖν μέν τι βουλομένοις ἐῴκεσαν	τῶν	δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος
[2, 9]	δημεύσει τῶν ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης	τῶν	δευτέρων γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον.
[2, 17]	τις ἡμῖν συνῆψε καὶ συνέμπορον	τῶν	δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε βουλῆς· τόπων
[2, 30]	προσέτι καὶ μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ	τῶν	δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν,
[2, 11]	τέθνηκας καὶ γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος	τῶν	ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα
[2, 6]	μασχάλῃ προκύπτουσαν ἀνελόμενος ἐπειρᾶτό τι	τῶν	ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης
[2, 25]	ὁπόθεν ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ	τῶν	ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον
[2, 11]	τοῦ γράμματος ἡ δίκη προαφείλετο	τῶν	ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ σε καὶ
[2, 33]	μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ	τῶν	ἐγχωρίων σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων
[2, 9]	τε καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ	τῶν	εἰς πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς
[2, 18]	λίμνην στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα	τῶν	ἑκατόν· δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς
[2, 21]	ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς,	τῶν	ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ
[2, 29]	καὶ αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ	τῶν	ἐν Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου
[2, 17]	διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι	τῶν	ἐναντίων πάλιν ἐλθόντων, ἢ καὶ
[2, 16]	τὸ πάθος ὑπερήλγει καθάπερ καὶ	τῶν	ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ
[2, 25]	καὶ ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι	τῶν	ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε
[2, 26]	ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου	τῶν	ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη καὶ ἐπανῄει
[2, 24]	ἀλλ´ εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ	τῶν	ἑξῆς παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ
[2, 24]	Ὡς οὖν μεγάλων καὶ πολλῶν	τῶν	ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων ἐστερημένος
[2, 21]	σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ	τῶν	ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες,
[2, 25]	ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον	τῶν	ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ δέ με
[2, 25]	πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ	τῶν	ἐσομένων καὶ προαγορευθέντων μοι πρὸς
[2, 5]	μοι δοκεῖ, Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ	τῶν	ἐσχάτων καὶ καθ´ ὃ μέρος
[2, 28]	οὐχ ὥς τινες ᾠήθησαν πρὸς	τῶν	ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´
[2, 33]	εἰς ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι	τῶν	εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος
[2, 27]	ἣν αἰτίαν ἄλλα παρ´ ἄλλοις	τῶν	ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς ὁ
[2, 19]	τῆς ὕλης κατέδυσαν) κριόν τινα	τῶν	ἡγουμένων καταθύσαντες ἐπί τε τοῦ
[2, 31]	τὸν σὸν τρόπον ἐκ πολλῶν	τῶν	ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν
[2, 10]	κατακλείσας ἔχει μηδὲ ὅσον προκύψαι	τῶν	θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς μὲν αὐτός
[2, 34]	τὸν ἱερέα παρεῖναι καὶ κατάρχειν	τῶν	ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὸν
[2, 35]	ἐγενόμεθα καὶ ὁ νεανίας ἤδη	τῶν	ἱερῶν κατῆρχε, προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως
[2, 30]	τινά σε καὶ ῥίζας» ἔφη	τῶν	Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων
[2, 15]	συνάμα τῷ Κνήμωνι πάντων ἔννοια	τῶν	καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ
[2, 27]	ἕτερος συρρίγγων πλάνην, καὶ συνελόντι	τῶν	κατ´ Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον
[2, 31]	τὰ σαφέστερα δὲ καὶ ἀκριβέστερα	τῶν	κατὰ τὴν κόρην εἰς αὔριον
[2, 29]	πάλιν ἠρώτων. Ὁ δὲ δυσπραξία	τῶν	κατὰ τὴν οἰκίαν« ἀπεκρίνατο ἣ
[2, 31]	ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι	τῶν	κατὰ τὴν παῖδα κατάστικτος, τῆς
[2, 29]	καὶ Καταδούπους αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν	τῶν	καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν
[2, 12]	τινα καὶ βόμβον αἰσθόμενος ἐκ	τῶν	κοίλων τοῦ σπηλαίου φερόμενον, διελέγοντο
[2, 19]	προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο	τῶν	κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν
[2, 29]	εἰς ὥραν γάμου καὶ ἐξεδόμην	τῶν	μνηστευομένων, πολλοὶ δ´ ἦσαν, τῷ
[2, 34]	ἐπὶ Ἴλιον καὶ τῆς πρώτης	τῶν	Μυρμιδόνων διὰ τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε
[2, 12]	φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος ἐκ	τῶν	ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε ἐνθέμενος,
[2, 18]	δάκρυα καὶ θρήνους ἀντὶ πάντων	τῶν	νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´
[2, 1]	τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας ἀντὶ	τῶν	νυμφικῶν τοῦ δαίμονος ἅψαντος· καὶ
[2, 23]	θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν ἀκοὴν	τῶν	ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω τε
[2, 4]	πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις	τῶν	ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον ἀντὶ
[2, 9]	τε ἄστεος ἐδίωξε καὶ δημεύσει	τῶν	ὄντων ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν δευτέρων
[2, 30]	γ´ ἂν καὶ ἑνὸς εἴη	τῶν	ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´ εἰ καὶ
[2, 30]	τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ	τῶν	ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ ἄρχεται λόγων
[2, 32]	πρὸ ἡλίου δυσμῶν εἰ μὴ	τῶν	ὅρων ἐκτὸς γένοιτο θάνατον αὐτῷ
[2, 16]	βέλτιον ἦν» ἔφη θατέρῳ με	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ σοὶ
[2, 31]	αὐτόθεν μέγα τι καὶ θεῖον	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι
[2, 25]	καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην ἐκ	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ
[2, 25]	ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν	τῶν	ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως ἀπηνῆ θέαν,
[2, 19]	εἶπεν ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ	τῶν	ὄψεων σφόδρα διεστραμμένως ἔχετε, ἡ
[2, 25]	ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς ἂν θάτερον	τῶν	παίδων τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ
[2, 28]	ὁπόθεν τὴν θερινὴν ὥραν μόνος	τῶν	πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν τις ἐμοὶ
[2, 30]	καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν καί τινα	τῶν	παρ´ Ἕλλησι σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη
[2, 28]	καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι	τῶν	παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης
[2, 23]	καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ	τῶν	παρόντων ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ τι
[2, 15]	ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν τινα στήσασθαι	τῶν	παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ καὶ
[2, 12]	τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει τε	τῶν	παρόντων φόβων καὶ ἀγνοίᾳ τῶν
[2, 15]	παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος καὶ	τῶν	παρουσῶν συμφορῶν τὸ ἄπορον καὶ
[2, 29]	ἔτι διεδέχετο θρῆνος καὶ ἀπὸ	τῶν	παστάδων ἐπὶ τὸ μνῆμα παρεπέμπετο
[2, 25]	γυναῖκα φωράσας καὶ συνεὶς ὡς	τῶν	πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ ὡς
[2, 27]	πάντα ἱκέτευον· ὁ δὲ πολὺς	τῶν	περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν
[2, 14]	χρόνον παρὰ δὲ τὴν ἔφοδον	τῶν	πολεμίων καθῆκεν εἰς τὸ σπήλαιον,
[2, 26]	καὶ γάρ με καὶ θροῦς	τῶν	πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι κινεῖσθαι
[2, 12]	τῶν παρόντων φόβων καὶ ἀγνοίᾳ	τῶν	πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν
[2, 15]	παρουσῶν συμφορῶν τὸ ἄπορον καὶ	τῶν	προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον ἐζόφου τῆς
[2, 9]	Δημαινέτῃ προσήκοντες καὶ τοὺς δεινοτάτους	τῶν	ῥητόρων πρὸς τὴν κατηγορίαν ἐπὶ
[2, 6]	τε αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ θαμὰ	τῶν	ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ φρονεῖν
[2, 18]	καὶ τὴν τέφραν τὴν ἐκ	τῶν	σκηνῶν ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ
[2, 33]	καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς	τῶν	σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ ἐπ´
[2, 32]	ἔφη ὁ ἀπαγγέλλων ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι	τῶν	σμαραγδείων μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων.
[2, 6]	τῇ σφαγῇ, καὶ δέλτον τινὰ	τῶν	στέρνων ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν
[2, 29]	τι χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι	τῶν	συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι
[2, 17]	ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ	τῶν	συμφορῶν ὁ δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ
[2, 17]	πάλιν ἐλθόντων, ἢ καὶ διὰ	τῶν	σὺν ἡμῖν γεγονότων, εἰ καθ´
[2, 10]	βέλτιον γὰρ ὑπὸ χειρῶν ἀνῃρῆσθαι	τῶν	σῶν καὶ κηδείας μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς
[2, 11]	ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα	τῶν	σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν. Οὕτως
[2, 26]	πρὸς τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν	τῶν	τε δρόμων καὶ ἀγορῶν καὶ
[2, 23]	τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν	τῶν	τε καρύων καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν
[2, 17]	ἄρχε βουλῆς· τόπων τε γὰρ	τῶν	τῇδε καὶ φωνῶν ἔμπειρος καὶ
[2, 10]	ἤδη ταύτην ἡμέραν πρός τινος	τῶν	τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς καὶ
[2, 13]	ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ	τῶν	φιλίων εἰς τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν
[2, 21]	αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα ὅλος	τῶν	φροντισμάτων ἦν καὶ πρὸς μόνην
[2, 8]	εἶδε καὶ πρὸς τὸ βίαιον	τῶν	φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς ῥῖνας
[2, 24]	ὁποίαν πάλιν ἐρομένου θηρίων» ἔφη	τῶν	χαλεπωτάτων, οἳ καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι
[2, 20]	εἰς ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι	τῶν	ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο εἰδότες
[2, 21]	ἀπολίπωμεν, οὐ γὰρ ἡδὺ μακροτέρων	διηγημάτων	ἀκροατήριον τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος,
[2, 1]	τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ ἀψύχων	φιλημάτων	ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα λέγοντος καὶ
[2, 11]	γράμματος ἡ δίκη προαφείλετο τῶν	ἐγχειρημάτων;	Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην
[2, 24]	πολλῶν τῶν ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων	χρημάτων	ἐστερημένος πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ
[2, 8]	καὶ πρὸς τὸ βίαιον τῶν	φυσημάτων	ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην
[2, 17]	ἡμῖν συνῆψε καὶ συνέμπορον τῶν	δυστυχημάτων	πεποίηκεν, ἄρχε βουλῆς· τόπων τε
[2, 16]	ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα τὴν	ὀμμάτων	συζυγίαν ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν
[2, 4]	λοιπόν; Ἦ ἄρα τὸ πάντων	ὀνομάτων	ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει·
[2, 23]	Ἐπάγη πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν	ὀνομάτων	ὁ Κνήμων, ἄνω τε καὶ
[2, 21]	δοκῶν, οὕτως ἄρα ὅλος τῶν	φροντισμάτων	ἦν καὶ πρὸς μόνην τὴν
[2, 33]	ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς	ἀθανάτων	ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ
[2, 14]	καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ τε τῶν	γονάτων	ἐχόμενον τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ
[2, 5]	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης	ἀπατῶν	με πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ
[2, 16]	ὡς ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ	ὁρατῶν	ὑπουργὸν οἱ ὄνειροι σοφίζονται. Βαρὺ
[2, 24]	πάλιν ἐρομένου θηρίων» ἔφη τῶν	χαλεπωτάτων,	οἳ καλοῦνται μὲν ἄνθρωποι καὶ
[2, 28]	ἐκ τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας	ἐσχάτων	δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´
[2, 1]	με καὶ τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν·	ἐσχάτων	καὶ ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ
[2, 5]	δοκεῖ, Θεάγενες. ἀπὸ γὰρ τῶν	ἐσχάτων	καὶ καθ´ ὃ μέρος αὐτὴν
[2, 28]	νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου λάβρων	ὑετῶν	ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε ὁ Νεῖλος
[2, 23]	εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα	αἰτῶν	ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς
[2, 29]	Καταδούπους αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν τῶν	καταρρακτῶν	τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν οὖν
[2, 15]	τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ Κνήμωνι	πάντων	ἔννοια τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον
[2, 25]	ἐκνικηθείην, ὃ δέ με πρὸ	πάντων	καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ
[2, 30]	καὶ ἁπλῶς συμμιγής τις ἦν	πάντων	καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 4]	προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα τὸ	πάντων	ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια,
[2, 28]	τὴν θερινὴν ὥραν μόνος τῶν	πάντων	πλημμυρεῖ πεῦσίν τις ἐμοὶ προσῆγε
[2, 18]	καὶ δάκρυα καὶ θρήνους ἀντὶ	πάντων	τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν
[2, 4]	ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον ἀντὶ	πάντων	ὑπελείπετο καὶ τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται
[2, 16]	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ	ἁπάντων	πρὸς τὴν ἐξ ἀρχῆς βοὴν
[2, 18]	καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν τῶν	βουλευθέντων	φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα
[2, 25]	Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων καὶ	προαγορευθέντων	μοι πρὸς τοῦ θείου δυσχερῶν
[2, 4]	ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν	ὄντων	ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων
[2, 9]	ἄστεος ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν	ὄντων	ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων
[2, 28]	ᾠήθησαν πρὸς τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ	πνεόντων	ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων
[2, 17]	τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν	ἐλθόντων,	ἢ καὶ διὰ τῶν σὺν
[2, 15]	τι βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν δὲ	παρελθόντων	ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος καὶ τῶν
[2, 19]	ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον τινὰ	ἀνιόντων	ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν κώμην
[2, 32]	τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ	προσηκόντων.	Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς καὶ
[2, 28]	ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος	ἐλαυνόντων	τε καὶ ὠθούντων ἕως ἐπὶ
[2, 23]	ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν	παρόντων	ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν
[2, 15]	διωθοῦντο βουλήν τινα στήσασθαι τῶν	παρόντων	ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις
[2, 12]	πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει τε τῶν	παρόντων	φόβων καὶ ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς
[2, 28]	πᾶν νέφος ἐλαυνόντων τε καὶ	ὠθούντων	ἕως ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην ζώνην
[2, 29]	χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν	συμβεβηκότων	πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι παιδία
[2, 25]	ἢ ὅπως κακῇ μοίρᾳ τῶν	ἐγνωκότων	ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν Αἴγυπτον καὶ
[2, 17]	καὶ διὰ τῶν σὺν ἡμῖν	γεγονότων,	εἰ καθ´ ἕν ποτε συλλεγέντες
[2, 10]	ἡμέραν πρός τινος τῶν τῇδε	λῃστῶν	ἁλοῦσαν, ὃς καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι
[2, 22]	ἣν λέγεις; Παίδων» ἔφη πρὸς	λῃστῶν	ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας
[2, 33]	τὰ μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς	κρείττων,	οὕτω τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα
[2, 25]	ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ	κρείττων	ὀφθεῖσα πολλάκις, ἐνίκα τὴν διὰ
[2, 28]	ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´	αὐτῶν	δὴ τούτων τῶν ἀνέμων κατὰ
[2, 11]	αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ	αὐτῶν	ἐγχειρίσασα τῶν σῶν σφαγῶν τὴν
[2, 24]	βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων	αὐτῶν,	ἔλαθες γάρ με μικροῦ καὶ
[2, 13]	καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι πρὸς	αὐτῶν	ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε οὐδὲν καὶ
[2, 6]	χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε	αὐτῶν	ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν
[2, 30]	μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν δώρων	αὐτῶν	ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε
[2, 17]	μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ ἐφ´	ἑαυτῶν	ἂν σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ
[2, 35]	προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως ἐκ τῶν	ἀδύτων	ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία τοιάδε· Τὴν
[2, 23]	τε φοινίκων καὶ ἄλλων δὴ	τοιούτων	ἀφ´ ὧν ἐξ ἔθους ὁ
[2, 33]	τῶν ἐγχωρίων σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα	τούτων	ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος
[2, 21]	σμῆνος κακῶν καὶ τὸν ἐκ	τούτων	βόμβον ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς.
[2, 34]	δυναίμην συλλήψεσθαι. ~Καὶ ἔτι περὶ	τούτων	διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών τις ἀπήγγελλε
[2, 30]	ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης πολὺ	τούτων	ἐριτιμότερον. Ἐγέλων πρὸς ταῦτα, τοῦ
[2, 28]	πνεόντων ἀνακοπτόμενος ἀλλ´ αὐτῶν δὴ	τούτων	τῶν ἀνέμων κατὰ τροπὴν τὴν
[2, 14]	ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην	ἠρώτων.	Ἔλεγε καὶ ταῦτα ὁ Θέρμουθις
[2, 29]	δέ σε χρέος ἤγαγε; πάλιν	ἠρώτων.	Ὁ δὲ δυσπραξία τῶν κατὰ
[2, 27]	ἱκέτευον· ὁ δὲ πολὺς τῶν	περιεστώτων	ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς
[2, 2]	πλοῦν ἀνύοντες, ὁ γὰρ δὴ	πορθμεύων	αὐτοῖς κατὰ τὴν πρώτην συμβολὴν
[2, 33]	ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε γὰρ	θεραπεύων	οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν
[2, 29]	τῆς ἡλικίας πολλὰ τὸν θεὸν	ἱκετεύων	θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´
[2, 24]	σοι τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών, οὐ	σοφιστεύων	ὡς αὐτὸς οἴει τὴν ἀφήγησιν
[2, 21]	περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης τις ἀνὴρ	ἐναλύων	ταῖς ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν
[2, 13]	βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι	καταμηνύων.	Οἱ δὲ ὡς εἶδον ἄνδρα
[2, 33]	ἐγχωρίων σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων	ἀκούων,	ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ
[2, 23]	ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν τῶν τε	καρύων	καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν τε φοινίκων
[2, 8]	ἦν ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ	δακρύων	ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον
[2, 25]	σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε.	Περιγράφων	οὖν τῶν ὀφθαλμῶν τὴν οὕτως
[2, 35]	μέγ´ ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ	κροτάφων	στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς
[2, 6]	πρὸς τὸ εὔελπι τὴν γνώμην	ἐπιστρέφων	ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα
[2, 26]	τῶν ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν τε	σοφῶν	ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους ἐκτὸς
[2, 31]	παράγγελμα τῶν γυμνῶν παρ´ ἡμῖν	σοφῶν	ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ
[2, 22]	ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ	ἔχων	εἰλοῦμαι περὶ τὸν τόπον καὶ
[2, 30]	Καὶ ὃς ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον	ἔχων	προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων ὑπερφυές
[2, 14]	καὶ τὸν μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν	ἔχων	χρόνον παρὰ δὲ τὴν ἔφοδον
[2, 33]	συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον καὶ	διαδόχων	ἔρημον ἐν γήρᾳ βαρεῖ διάγειν,
[2, 34]	εἶναι σεμνύνεται ὁ τῆς θεωρίας	ἐξάρχων·	συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ
[2, 5]	ἀποστερήσας. Καὶ ταῦτα διεξιόντος ἐκ	μυχῶν	τοῦ σπηλαίου φωνῆς τις ἦχος
[2, 12]	τὸ ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων	ἐπιτυχὼν	ἑαυτόν τε ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν
[2, 33]	τοῦ Νείλου κατάρας ἐπὶ θάλατταν	ἐπιτυχών	τε νεὼς ἀνηγόμην τὴν ἐπ´
[2, 31]	περὶ τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος	ἐντυχών.	~Ἐποίουν οὕτως καὶ παραλαβὼν τὴν
[2, 12]	πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν	ἐντυχὼν	ὁ Θύαμις ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει
[2, 31]	κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ	προστυχὼν	ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ ἦν μοι
[2, 1]	τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ	ἀψύχων	φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα λέγοντος
[2, 27]	αἰτίαν ἄλλα παρ´ ἄλλοις τῶν	ζῴων	ἐκθειάζεται καὶ τίς ὁ περὶ
[2, 28]	τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν	ἀρκτῴων	ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος