HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

HÉLIODORE, Théagène et Chariclée, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

ω = 133 formes différentes pour 287 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, chapitre

[2, 4]   καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ συμφορᾶς

[2, 4]   βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος

[2, 1]   νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος. Ὢ τῆς ὠμότητος καὶ τῆς ἀρρήτου

[2, 33]   ἐδεήθην. Καὶ δὸς τὴν χάριν, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ καὶ

[2, 4]   δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ

[2, 5]   καὶ ἰδὼν τί τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ ὄψις»

[2, 35]   αὐτὰρ κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ Δελφοί, τόν τε θεᾶς γενέτην·

[2, 10]   θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα καὶ

[2, 3]   ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται

[2, 17]   Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως

[2, 7]   ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην

[2, 2]   ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς;

[2, 16]   ὕπαρ ἦν καὶ μὴ ὄναρ, ὦ Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ δὲ

[2, 5]   Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας ἐστὶν

[2, 14]   τε τοῖς στέρνοις τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη» ἔλεγε καὶ τοῦτο πολλάκις

[2, 11]   δέλτος ἔφραζεν, ὁ δὲ Κνήμων ὦ Θίσβη» ἔφη σὺ μὲν καλῶς

[2, 7]   Καὶ ὁ Θεαγένης παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων, διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν,

[2, 5]   σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με ἀπολώλεκας·

[2, 2]   πρὸς ἄφρονας ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν

[2, 8]   ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης

[2, 33]   σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον

[2, 17]   ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Θεαγένης ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη ἐπειδή σε θεῶν

[2, 35]   πάτριον. Ἐμοὶ δὲ ἡ παῖς, ὦ Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις καὶ

[2, 11]   τούτου γε ἕνεκα θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς δὲ ἄρα ποτέ

[2, 21]   ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν, ὦ νεανία; πῶς δὲ τὴν φωνὴν

[2, 26]   ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν εἰς

[2, 23]   Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ

[2, 25]   ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ, ὦ ξένε, μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος

[2, 22]   καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος

[2, 26]   Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα δὲ

[2, 24]   δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον· συμφορᾶς γάρ, ὦ παῖ, τὸ μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον

[2, 22]   Καὶ τίς ἦν ἡ πλάνη, ὦ πάτερ, ἣν λέγεις; Παίδων» ἔφη

[2, 22]   ὡς ἔοικεν, εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια

[2, 23]   διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις καὶ

[2, 11]   Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων,

[2, 29]   ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ σε

[2, 4]   ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί ἄν σέ τις ὀνομάσειε;

[2, 30]   ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν δέ σε βούλομαι

[2, 4]   τὸ πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν

[2, 29]   Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε;

[2, 34]   μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ

[2, 21]   κἀμὲ ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ γνώσῃ τε τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ

[2, 9]   τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον

[2, 24]   τὸ μὲν γὰρ ἡ διάνοια φόβῳ προληφθεῖσα κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ

[2, 30]   εἰς μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε

[2, 29]   Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις« ἔφην

[2, 11]   δίκη προαφείλετο τῶν ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην ἔχω δι´

[2, 29]   μὴ φέρων ἐμαυτὸν μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς

[2, 29]   ὡς ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν

[2, 31]   ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ

[2, 16]   νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν

[2, 23]   τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος τι προέσθαι τοῦ

[2, 16]   τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς

[2, 26]   νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω·

[2, 27]   ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς

[2, 30]   δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν

[2, 29]   ὥρα σοι λέγειν« ἦν δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν

[2, 10]   με πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ

[2, 31]   σοφῶν ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ

[2, 24]   μικροῦ καὶ εἰς πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν

[2, 23]   δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´

[2, 25]   βεβηλῶσαι, τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ

[2, 28]   καὶ θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν

[2, 17]   μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν

[2, 27]   παντοίως, φίλον ἥκειν με τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες

[2, 35]   εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ

[2, 27]   ἀτεχνῶς ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ φοιβαζομένη. Τὸν μὲν δὴ πρότερον

[2, 27]   τε καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην·

[2, 27]   τε βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ σιτηρέσιον ἐκ τοῦ

[2, 30]   παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον

[2, 25]   ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ

[2, 25]   ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης

[2, 24]   πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη πῶς ἢ τίνι χειρὶ

[2, 10]   με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω κατὰ τήνδε με νυνὶ εἶναι

[2, 30]   τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω

[2, 31]   τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ

[2, 3]   σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς ὑπολειπομένης

[2, 8]   παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ

[2, 31]   καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς

[2, 18]   ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε ἄλλοις τε καὶ

[2, 11]   σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ εἶναι γνωρίζω καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς

[2, 35]   καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος

[2, 22]   ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς θεούς· οὐ

[2, 22]   εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην

[2, 1]   βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες,

[2, 1]   ὁ βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες,

[2, 1]   κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος εἰς τὴν

[2, 12]   πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος ἐκ

[2, 33]   ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι λόγον τε καὶ

[2, 23]   Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς

[2, 19]   Κνήμων καὶ ὁ Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν δι´

[2, 21]   μή σέ τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ

[2, 7]   πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι, ταύτην εἶναι τὴν κειμένην

[2, 34]   Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον

[2, 31]   μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον

[2, 31]   τὸν Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´

[2, 26]   εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς

[2, 29]   καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς λήθην κακῶν

[2, 33]   χαρίεντι λόγον τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ τὴν ταύτης

[2, 34]   συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς

[2, 24]   ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ

[2, 10]   συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ

[2, 30]   χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ ὑποκείμενον

[2, 9]   ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις τῆς Δημαινέτης

[2, 21]   Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι

[2, 10]   τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ

[2, 16]   νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν τῇδε

[2, 32]   Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ ἀκούσας,

[2, 25]   Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´

[2, 8]   προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ πλέον

[2, 18]   περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ

[2, 3]   χαλεπῶς τε καὶ σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον

[2, 9]   ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις

[2, 18]   πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ

[2, 21]   κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων τινῶν κοινούμενος· ἡ κόμη

[2, 15]   ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος

[2, 34]   καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν,

[2, 34]   νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη

[2, 8]   ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν

[2, 17]   Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι

[2, 15]   δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ πρὸς

[2, 24]   προφήτης. Ἐγένετό μοι καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ

[2, 1]   οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν

[2, 5]   ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ

[2, 9]   συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας φονέα

[2, 24]   νόμῳ τῆς πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν

[2, 24]   τὸ δὲ ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ

[2, 2]   καὶ τὴν οὐ παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ

[2, 21]   δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ

[2, 23]   ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην

[2, 24]   Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ

[2, 21]   τινας ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ

[2, 30]   μοι κατὰ τὴν πόλιν καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν καί τινα τῶν παρ´

[2, 29]   πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι λέγειν«

[2, 33]   καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον,

[2, 12]   τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος ἐκ τῶν

[2, 30]   τινα τῶν παρ´ Ἕλλησι σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι τῆς λίαν

[2, 8]   ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ Χαρίκλεια

[2, 21]   πάντως τὰ ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς πρός τινα

[2, 22]   ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος καὶ πολλαὶ

[2, 1]   σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον,

[2, 3]   ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ τὸν

[2, 30]   μοι τῆς λίαν ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν

[2, 18]   τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν

[2, 31]   γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν ἐν κινδύνῳ ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν

[2, 4]   ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι

[2, 12]   τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ

[2, 5]   οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος εἶ

[2, 13]   οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ οὐδέπω διότι σε καὶ κατὰ μικρὸν

[2, 31]   ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι

[2, 26]   δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ πλάνην ὦ

[2, 34]   τὸ μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν,

[2, 22]   περὶ τὸν τόπον καὶ θρήνοις παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις

[2, 3]   καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ

[2, 24]   ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ

[2, 36]   εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο,

[2, 35]   ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος

[2, 33]   παῖς καὶ ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ

[2, 16]   συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ τε προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ

[2, 31]   μὴν ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν

[2, 16]   πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν» ἔφη θατέρῳ με τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ

[2, 17]   Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν, ἡ μὲν νῆσος

[2, 21]   ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω παραθέων

[2, 31]   ἔγνων εἰς ἀγρόν τε κομίζω πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν

[2, 30]   ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι.

[2, 4]   γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα

[2, 26]   λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ

[2, 12]   ὁ Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς εἶχε τάχους ἐπὶ

[2, 3]   καὶ σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον τάχους ἐπὶ

[2, 5]   ἡ ὄψις» ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει.

[2, 28]   ζώνην συρράξωσι, καθ´ ἣν τῆς πρόσω φορᾶς ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν τοῦ

[2, 31]   αὐτὴν καὶ ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς,

[2, 26]   ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς ἔσσο φίλος.

[2, 34]   ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς

[2, 13]   τὸ κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς

[2, 29]   καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη τῷ γήμαντι, κατ´ αὐτὴν ἡ δυστυχὴς

[2, 34]   διὰ τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος καὶ

[2, 15]   ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ

[2, 10]   ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε· Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία καὶ ἐπαμύνασα

[2, 8]   ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν

[2, 29]   ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ ἕτερον πάθος ὁ

[2, 30]   αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς ἂν αὐτὸς

[2, 24]   παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς

[2, 35]   ὡς ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ

[2, 21]   τὴν Χέμμιν τὴν κώμην οὗ τῷ Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ

[2, 6]   τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ

[2, 27]   ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον ἥκειν με τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην

[2, 35]   ὥραν εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν

[2, 27]   ξένος τε καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι

[2, 8]   ἂν ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ

[2, 4]   ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν

[2, 10]   τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ

[2, 18]   γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην

[2, 15]   Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ Κνήμωνι πάντων ἔννοια τῶν καθ´

[2, 1]   σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ

[2, 24]   κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ

[2, 24]   με μικροῦ καὶ εἰς πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο

[2, 23]   τὸ δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη

[2, 34]   τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ

[2, 24]   Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης,

[2, 31]   τὰ κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν

[2, 25]   τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν

[2, 34]   ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε

[2, 21]   ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν

[2, 2]   ἔσπευδε καὶ τὴν οὐ παροῦσαν τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ

[2, 11]   ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν

[2, 25]   Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν

[2, 23]   λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί σοι τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες»

[2, 31]   ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν

[2, 35]   εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον

[2, 34]   διότι περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ τῷ ὄρει κατῴκισται. Ἡ δὲ θυσία

[2, 3]   δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ

[2, 29]   τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´ ἦσαν, τῷ παρ´ ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´

[2, 34]   ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι τῷ Πηλεῖ καὶ Φθίαν τὸ περὶ

[2, 22]   Καὶ ἡ μέν τις ἀπένιζε τὼ πόδε καὶ τῆς κόνεως ἠλευθέρου

[2, 21]   καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων τινῶν κοινούμενος· ἡ

[2, 26]   ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ

[2, 19]   ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ ἡμίοπτα

[2, 21]   ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω

[2, 3]   δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς

[2, 16]   τῶν ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ τε προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε

[2, 27]   λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ

[2, 3]   μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον

[2, 18]   διανέστησάν τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς

[2, 3]   τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς

[2, 9]   ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς

[2, 30]   γάρ μοι τῆς λίαν ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς τὴν

[2, 21]   τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ

[2, 23]   ὁ Κνήμων, ἄνω τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί λέγεις;

[2, 5]   ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος»

[2, 1]   ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε τοῦ ἕλους

[2, 21]   δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ; Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων· τῶν

[2, 11]   ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν

[2, 11]   ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ

[2, 16]   τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´ ἔστω γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ

[2, 30]   ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ

[2, 29]   ἦσαν, τῷ παρ´ ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη τῷ

[2, 13]   πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον εἶναι μὴ ὡς πολέμιον

[2, 23]   ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει

[2, 14]   σπήλαιον. Οἱ δὲ τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην

[2, 29]   τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ

[2, 31]   καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως

[2, 2]   τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο

[2, 17]   ὁ Θύαμις καὶ οἱ σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων

[2, 25]   τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων

[2, 21]   φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ

[2, 8]   Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν

[2, 21]   ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα

[2, 28]   τοῦ Νείλου καὶ τίνες μὲν αὐτῷ πηγαί, τίς δὲ ἡ παρὰ

[2, 21]   Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς

[2, 35]   τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις

[2, 19]   εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος

[2, 20]   τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ

[2, 32]   τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ

[2, 12]   ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον

[2, 19]   ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι

[2, 2]   τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους

[2, 25]   τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω

[2, 30]   μικρόλογος ἔσῃ περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον εἶναι

[2, 33]   εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε

[2, 29]   τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ αὐτός, οὕτω καὶ παρὰ τῶν ἐν Καταδούποις

[2, 36]   καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς

[2, 33]   καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν

[2, 18]   Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ

[2, 13]   ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν

[2, 9]   δευτέρων γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον. Οὕτω μὲν ἡ κακίστη Θίσβη καὶ

[2, 31]   καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ

[2, 22]   καὶ τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ οὕτω ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην

[2, 9]   ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον)

[2, 21]   οὐ δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης,

[2, 18]   μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ οὕτω συντίθεσθαι τοῦ μή τινα τοῦ

[2, 33]   μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν

[2, 25]   πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις θηράτροις

[2, 5]   ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις

[2, 4]   ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι καὶ γοερὸν ὁ

[2, 29]   τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ τῷ δράματι καὶ ἕτερον πάθος

[2, 33]   ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν βίον

[2, 31]   μᾶλλον δὲ τῆς συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω δέ σε πάντα ἐμπεδώσειν τὰ

[2, 23]   ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν

[2, 8]   ὁ Κνήμων· ἃ δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε ἐστίν·

[2, 9]   Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν

[2, 11]   Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην ἔχω δι´ ὑποψίας καὶ σφόδρα δέδοικα

[2, 8]   δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ

[2, 11]   ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ

[2, 6]   αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν ἔχω σε, Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς

[2, 10]   ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος

[2, 16]   ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν, ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε

Livre, chapitre
[2, 4]	καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης βρυχώμενος	ὢ	πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ συμφορᾶς
[2, 4]	βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν	ὢ	συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος
[2, 1]	νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος.	Ὢ	τῆς ὠμότητος καὶ τῆς ἀρρήτου
[2, 33]	ἐδεήθην. Καὶ δὸς τὴν χάριν,	ὦ	´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ καὶ
[2, 4]	δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´	ὦ	γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ
[2, 5]	καὶ ἰδὼν τί τοῦτο» ἀνέκραγεν	ὦ	δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ ὄψις»
[2, 35]	αὐτὰρ κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´,	ὦ	Δελφοί, τόν τε θεᾶς γενέτην·
[2, 10]	θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ εἶδον,	ὦ	δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα καὶ
[2, 3]	ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων ἀνέκραγεν	ὦ	Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται
[2, 17]	Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν,	ὦ	Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως
[2, 7]	ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα,	ὦ	Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην
[2, 2]	ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν	ὦ	Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς;
[2, 16]	ὕπαρ ἦν καὶ μὴ ὄναρ,	ὦ	Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ δὲ
[2, 5]	Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας	ὦ	θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας ἐστὶν
[2, 14]	τε τοῖς στέρνοις τὴν κεφαλὴν	ὦ	Θίσβη» ἔλεγε καὶ τοῦτο πολλάκις
[2, 11]	δέλτος ἔφραζεν, ὁ δὲ Κνήμων	ὦ	Θίσβη» ἔφη σὺ μὲν καλῶς
[2, 7]	Καὶ ὁ Θεαγένης παῦε» φησὶν	ὦ	Κνήμων, διαβάλλων με πρὸς Χαρίκλειαν,
[2, 5]	σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ εὕρισκεν	ὦ	Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με ἀπολώλεκας·
[2, 2]	πρὸς ἄφρονας ταῦτα καὶ παῖδας,	ὦ	Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν
[2, 8]	ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν εἰκός,	ὦ	Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης
[2, 33]	σοι θεῶν. Ἐδάκρυσα τούτων ἀκούων,	ὦ	Κνήμων, ἐπειδὴ κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον
[2, 17]	~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Θεαγένης ἀλλ´	ὦ	Κνήμων» ἔφη ἐπειδή σε θεῶν
[2, 35]	πάτριον. Ἐμοὶ δὲ ἡ παῖς,	ὦ	Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις καὶ
[2, 11]	τούτου γε ἕνεκα θάρσει παντοίως,	ὦ	Κνήμων· τίς δὲ ἄρα ποτέ
[2, 21]	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν,	ὦ	νεανία; πῶς δὲ τὴν φωνὴν
[2, 26]	~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ πλάνην	ὦ	νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν εἰς
[2, 23]	Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν	ὦ	ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ
[2, 25]	ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ,	ὦ	ξένε, μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος
[2, 22]	καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ,	ὦ	παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ ἔμπορος
[2, 26]	Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα ἦσθα	ὦ	παῖ; Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα δὲ
[2, 24]	δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον· συμφορᾶς γάρ,	ὦ	παῖ, τὸ μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον
[2, 22]	Καὶ τίς ἦν ἡ πλάνη,	ὦ	πάτερ, ἣν λέγεις; Παίδων» ἔφη
[2, 22]	ὡς ἔοικεν, εἰς αὐλὰς ἥκομεν,	ὦ	πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια
[2, 23]	διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα,	ὦ	πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις καὶ
[2, 11]	Θεαγένης καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ	ὦ	Πυθοῖ καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων,
[2, 29]	ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν	ὦ	σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ σε
[2, 4]	ὁ φονεύσας, οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´	ὦ	τί ἄν σέ τις ὀνομάσειε;
[2, 30]	ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν,	ὦ	φίλος, ἣν δέ σε βούλομαι
[2, 4]	τὸ πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν;	Ὦ	Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν
[2, 29]	Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν	ὦ	Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε;
[2, 34]	μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην	ὦ	Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ
[2, 21]	κἀμὲ ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´	ᾧ	γνώσῃ τε τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ
[2, 9]	τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος,	ᾧ	καὶ δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον
[2, 24]	τὸ μὲν γὰρ ἡ διάνοια	φόβῳ	προληφθεῖσα κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ
[2, 30]	εἰς μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην.	Κἀγὼ	μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε
[2, 29]	Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος.	Κἀγὼ	πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις« ἔφην
[2, 11]	δίκη προαφείλετο τῶν ἐγχειρημάτων; Ὡς	κἀγώ	σε καὶ κειμένην ἔχω δι´
[2, 29]	μὴ φέρων ἐμαυτὸν μὲν οὐκ	ἐξάγω	τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν ὡς
[2, 29]	ὡς ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα πειθόμενος,	ὑπεξάγω	δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν
[2, 31]	ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα,	ἐγὼ	δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ
[2, 16]	νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ τρίπους	ἐγὼ	δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν
[2, 23]	τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος	ἐγὼ	καὶ μέρος τι προέσθαι τοῦ
[2, 16]	τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν	ἐγὼ	καὶ ψυχὴν καὶ πάντα ἐμαυτῆς
[2, 26]	νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ γὰρ	ἐγὼ	κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω·
[2, 27]	ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν,	ἐγὼ	μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς
[2, 30]	δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος.	Ἐγὼ	μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν
[2, 29]	ὥρα σοι λέγειν« ἦν δ´	ἐγώ·	νῦν γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν
[2, 10]	με πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´	ἐγώ	σε θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ
[2, 31]	σοφῶν ὧν ἀκουστὴς εἶναι χρόνοις	ὀλίγῳ	πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως καὶ
[2, 24]	μικροῦ καὶ εἰς πέρας τῷ	λόγῳ	διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν
[2, 23]	δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ	λόγῳ	διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´
[2, 25]	βεβηλῶσαι, τῶν δὲ ἡμαρτημένων οὐκ	ἔργῳ,	μὴ γένοιτο, ἀλλ´ ἐφέσει μόνῃ
[2, 28]	καὶ θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ	παρόδῳ	γεωργεῖ τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν
[2, 17]	μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ	ἐφόδῳ	τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων πάλιν
[2, 27]	παντοίως, φίλον ἥκειν με τῷ	θεῷ	μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες
[2, 35]	εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν τῷ	θεῷ	προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν καὶ
[2, 27]	ἀτεχνῶς ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ	θεῷ	φοιβαζομένη. Τὸν μὲν δὴ πρότερον
[2, 27]	τε καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ	θεῷ	χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην·
[2, 27]	τε βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ	νεὼ	συνεχώρουν καὶ σιτηρέσιον ἐκ τοῦ
[2, 30]	παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα	σπουδάζω	καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον
[2, 25]	ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον	εἰκάζω	νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ
[2, 25]	ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ	κολάζω	τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς ἐνεγκούσης
[2, 24]	πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων ἀπάγων	θαυμάζω»	ἔφη πῶς ἢ τίνι χειρὶ
[2, 10]	με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα	φράζω	κατὰ τήνδε με νυνὶ εἶναι
[2, 30]	τι βουλόμενος παίζεις ἡμᾶς. Οὐ	παίζω»	εἶπεν, ἀλλὰ καὶ σφόδρα σπουδάζω
[2, 31]	τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν τε	κομίζω	πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ
[2, 3]	σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς τῷ	ῥοίζῳ	παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς ὑπολειπομένης
[2, 8]	παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς ἐπικνῶσα	μακαρίζω	μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ
[2, 31]	καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν	ἐγχειρίζω	τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς
[2, 18]	ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος·	γνωρίζω	δέ σε ἄλλοις τε καὶ
[2, 11]	σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ εἶναι	γνωρίζω	καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς
[2, 35]	καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο.	Γινέσθω»	ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος
[2, 22]	ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς	ἐσπείσθω	τὰ πρὸς τοὺς θεούς· οὐ
[2, 22]	εἰς χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ	μισθῷ	παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην
[2, 1]	βίος εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω	λελύσθω	πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες,
[2, 1]	ὁ βίος εἰς τὴν τήμερον·	ἠνύσθω	λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες,
[2, 1]	κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς τρίχας	ἐρρίφθω»	φησὶν ὁ βίος εἰς τὴν
[2, 12]	πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης	πορθμείῳ	φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος ἐκ
[2, 33]	ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα γε	ἀστείῳ	καὶ χαρίεντι λόγον τε καὶ
[2, 23]	Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι	Πυθίῳ,	προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς
[2, 19]	Κνήμων καὶ ὁ Θέρμουθις ἅμα	ἡλίῳ	τὴν λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν δι´
[2, 21]	μή σέ τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ.	Ξενιῶ	δέ σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ
[2, 7]	πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν	ἀλλοτρίῳ	σώματι, ταύτην εἶναι τὴν κειμένην
[2, 34]	Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο τῷ	Μαλιακῷ	κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον
[2, 31]	μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν	ἥκω	διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι γὰρ ἡμῖν τήμερον
[2, 31]	τὸν Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ	ἥκω	ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´
[2, 26]	εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ	προφητικῷ	καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς
[2, 29]	καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας	ἀποδιδράσκω	(μέγα γὰρ εἰς λήθην κακῶν
[2, 33]	χαρίεντι λόγον τε καὶ ἦθος	νεανίσκῳ,	ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ τὴν ταύτης
[2, 34]	συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ τῷ	νεανίσκῳ	καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς
[2, 24]	ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ	μεγάλῳ	σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ
[2, 10]	συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην, τῷ	καλῷ	καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ
[2, 30]	χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ	σκοπέλῳ	μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ ὑποκείμενον
[2, 9]	ὧν οἰδουμένη τῷ χόλῳ καὶ	ζήλῳ	πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις τῆς Δημαινέτης
[2, 21]	Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ	Νείλῳ	καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι
[2, 10]	τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ	φίλῳ	τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ
[2, 16]	νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο δὲ ὧδε	συμβάλλω·	τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν τῇδε
[2, 32]	Μὴ θαυμάσῃς» εἶπεν ὁ Κνήμων·	ἀσχάλλω	γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ ἀκούσας,
[2, 25]	Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν θεραπείᾳ	πολλῷ	δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´
[2, 8]	προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν	πολλῷ	καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ πλέον
[2, 18]	περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια οὐ	πολλῷ	λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ
[2, 3]	χαλεπῶς τε καὶ σὺν ἱδρῶτι	πολλῷ	τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον
[2, 9]	ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ	χόλῳ	καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις
[2, 18]	πρώτην, δέος δὲ δήπουθεν οὐδὲν	ἀνόπλῳ	τὴν χεῖρα ξυνιέναι ξιφήρη καὶ
[2, 21]	κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ	ποταμῷ	φροντίδων τινῶν κοινούμενος· ἡ κόμη
[2, 15]	ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε	στεναγμῷ	τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος
[2, 34]	καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν	Νεοπτολέμῳ	πεμπόμενον οὗ σύμπαντες, ὥς φησιν,
[2, 34]	νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες	Νεοπτολέμῳ	τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη
[2, 8]	ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ	δήμῳ	τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν
[2, 17]	Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας	λιμῷ	διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι
[2, 15]	δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως	νόμῳ	καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ πρὸς
[2, 24]	προφήτης. Ἐγένετό μοι καὶ γυνὴ	νόμῳ	τῆς πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ
[2, 1]	οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς φύσεως	νόμῳ,	τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν
[2, 5]	ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω καὶ	τρόμῳ	συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ
[2, 9]	συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον)	δρασμῷ	χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας φονέα
[2, 24]	νόμῳ τῆς πόλεως καὶ ἀπεγένετο	θεσμῷ	τῆς φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν
[2, 24]	τὸ δὲ ἡ συνήθεια τῷ	λογισμῷ	διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ
[2, 2]	καὶ τὴν οὐ παροῦσαν τῷ	νῷ	περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ
[2, 21]	δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ πολλάκις	ἄνω	καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ
[2, 23]	ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων,	ἄνω	τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην
[2, 24]	Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους	ἐπέγνω.	Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ
[2, 21]	τινας ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων	συντεταγμένῳ.	~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ
[2, 30]	μοι κατὰ τὴν πόλιν καὶ	διατιθεμένῳ	σχολὴν καί τινα τῶν παρ´
[2, 29]	πύθοιο· πεύσῃ δὲ ὅταν σοι	βουλομένῳ	γίνηται. Οὐκοῦν ὥρα σοι λέγειν«
[2, 33]	καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι.	Βουλομένῳ	δέ σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον,
[2, 12]	τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ	φερομένῳ	κατὰ τὸ ἕλος ἐκ τῶν
[2, 30]	τινα τῶν παρ´ Ἕλλησι σπανίων	ὠνουμένῳ,	ἤδη γάρ μοι τῆς λίαν
[2, 8]	ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον τῷ	θρήνῳ	κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ Χαρίκλεια
[2, 21]	πάντως τὰ ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν,	ὠδίνω	δὲ καὶ αὐτὸς πρός τινα
[2, 22]	ἀκριβοῦντος. Βίος γάρ, ὦ παῖ,	κἀκείνῳ	πλάνος καὶ ἔμπορος καὶ πολλαὶ
[2, 1]	σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ τῷ	κοινῷ	τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον,
[2, 3]	ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ	μόνῳ	γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ τὸν
[2, 30]	μοι τῆς λίαν ἀλγηδόνος τῷ	χρόνῳ	πεττομένης ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν
[2, 18]	τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ	ὕπνῳ	κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς ἦν
[2, 31]	γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν ἐν	κινδύνῳ	ψυχὴν ἅπαξ ἐνανθρωπήσασαν παριδεῖν, (ἓν
[2, 4]	ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς	ἐπάξω	τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι
[2, 12]	τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις,	ἔξω	βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ
[2, 5]	οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε καὶ	ἥξω	φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν εὔδηλος εἶ
[2, 13]	οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ	οὐδέπω	διότι σε καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 31]	ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ μὲν ὅσον	οὐδέπω	περὶ ὧν ἥκω διαλεχθήσομαι, χρηματίσαι
[2, 26]	δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε.	~Παραλείπω	τὴν ἐν μέσῳ πλάνην ὦ
[2, 34]	τὸ μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ	κόλπῳ	παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν,
[2, 22]	περὶ τὸν τόπον καὶ θρήνοις	παραπέμπω	τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις
[2, 3]	καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ τῷ	τόπῳ	μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον δὲ
[2, 24]	ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν	ἵππῳ	καὶ ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ
[2, 36]	εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν.	Οὔπω	δὲ οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο,
[2, 35]	ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς	οὔπω	μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος
[2, 33]	παῖς καὶ ἔλεγε μὲν οὐδέν,	οὔπω	τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ
[2, 16]	συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ τε	προσώπῳ	τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ
[2, 31]	μὴν ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν καὶ	ἐλευθέρῳ	πρὸς γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν
[2, 16]	πυνθανομένου, διότι βέλτιον ἦν» ἔφη	θατέρῳ	με τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ
[2, 17]	Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα ὡς	προγενεστέρῳ	κελεύετε λέγειν, ἡ μὲν νῆσος
[2, 21]	ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα τῷ	ῥείθρῳ	πολλάκις ἄνω καὶ κάτω παραθέων
[2, 31]	ἔγνων εἰς ἀγρόν τε κομίζω	πόρρω	τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν
[2, 30]	ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ	δώρῳ	καὶ ὡς ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι.
[2, 4]	γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν	ἀνακαλέσω;	τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα
[2, 26]	λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν ἐν	μέσῳ	πλάνην ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ
[2, 12]	ὁ Θέρμουθις ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ	νήσῳ	προσέσχεν, ὡς εἶχε τάχους ἐπὶ
[2, 3]	καὶ σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ	νήσῳ	προσορμίσαντες ὡς εἶχον τάχους ἐπὶ
[2, 5]	ἡ ὄψις» ὑπέβη τε εἰς	τοὐπίσω	καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει.
[2, 28]	ζώνην συρράξωσι, καθ´ ἣν τῆς	πρόσω	φορᾶς ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν τοῦ
[2, 31]	αὐτὴν καὶ ἀπόλοιτο μὲν αὕτη	παραπολαύσω	δέ τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς,
[2, 26]	ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον	δώσω·	νῦν δ´ ἐμὸς ἔσσο φίλος.
[2, 34]	ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ	τῷ	Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς
[2, 13]	τὸ κρυπτόμενον βούλημα τῆς ψυχῆς	τῷ	βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς
[2, 29]	καλλίστῳ. Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη	τῷ	γήμαντι, κατ´ αὐτὴν ἡ δυστυχὴς
[2, 34]	διὰ τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας.	Τῷ	δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος καὶ
[2, 15]	ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών.	~Τῷ	δὲ Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ
[2, 10]	ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε· Κνήμωνι	τῷ	δεσπότῃ ἡ πολεμία καὶ ἐπαμύνασα
[2, 8]	ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ ἐξήγγειλε	τῷ	δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ μὲν
[2, 29]	ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει τούτῳ	τῷ	δράματι καὶ ἕτερον πάθος ὁ
[2, 30]	αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι	τῷ	δώρῳ καὶ ὡς ἂν αὐτὸς
[2, 24]	παντάπασιν, ὅσα φωλεοῖς καὶ σήραγξι	τῷ	ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς
[2, 35]	ὡς ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν	τῷ	ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ
[2, 21]	τὴν Χέμμιν τὴν κώμην οὗ	τῷ	Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ
[2, 6]	τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά τε	τῷ	Θεαγένει τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ
[2, 27]	ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον ἥκειν με	τῷ	θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην
[2, 35]	ὥραν εἶναι τοῦ τὴν θυσίαν	τῷ	θεῷ προσάγειν ἔλεγεν ὡς ἂν
[2, 27]	ξένος τε καὶ ἐγχώριος λεὼς	τῷ	θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι
[2, 8]	ἂν ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον	τῷ	θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ
[2, 4]	ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ πάντας	τῷ	κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν
[2, 10]	τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην,	τῷ	καλῷ καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ
[2, 18]	γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν ἔδοξε	τῷ	Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην
[2, 15]	Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα	τῷ	Κνήμωνι πάντων ἔννοια τῶν καθ´
[2, 1]	σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ	τῷ	κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ
[2, 24]	κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ συνήθεια	τῷ	λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ
[2, 24]	με μικροῦ καὶ εἰς πέρας	τῷ	λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο
[2, 23]	τὸ δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς	τῷ	λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη
[2, 34]	τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο	τῷ	Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ
[2, 24]	Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη ξένε,	τῷ	μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης,
[2, 31]	τὰ κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ	τῷ	μὲν ὅσον οὐδέπω περὶ ὧν
[2, 25]	τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ	τῷ	μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν
[2, 34]	ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ	τῷ	νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε
[2, 21]	ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ αὐτῷ πλησιάζοντι	τῷ	Νείλῳ καὶ πρὸς τὴν Χέμμιν
[2, 2]	ἔσπευδε καὶ τὴν οὐ παροῦσαν	τῷ	νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον ἑαυτῷ
[2, 11]	ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ	τῷ	ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ παρὰ τὴν
[2, 25]	Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων ὥσπερ	τῷ	ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος βληθεὶς τὴν
[2, 23]	λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί σοι	τῷ	ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες»
[2, 31]	ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα	τῷ	ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι νῦν
[2, 35]	εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν τι	τῷ	ὄντι πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον
[2, 34]	διότι περ ὑπὸ τῇ Οἴτῃ	τῷ	ὄρει κατῴκισται. Ἡ δὲ θυσία
[2, 3]	δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς	τῷ	πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ
[2, 29]	τῶν μνηστευομένων, πολλοὶ δ´ ἦσαν,	τῷ	παρ´ ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´
[2, 34]	ἐκ τοῦ Μαλιακοῦ κόλπου γήμασθαι	τῷ	Πηλεῖ καὶ Φθίαν τὸ περὶ
[2, 22]	Καὶ ἡ μέν τις ἀπένιζε	τὼ	πόδε καὶ τῆς κόνεως ἠλευθέρου
[2, 21]	καὶ κάτω παραθέων καὶ ὥσπερ	τῷ	ποταμῷ φροντίδων τινῶν κοινούμενος· ἡ
[2, 26]	ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον	τῷ	προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ
[2, 19]	ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον	τῷ	πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ ἡμίοπτα
[2, 21]	ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα	τῷ	ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ κάτω
[2, 3]	δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς	τῷ	ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς
[2, 16]	τῶν ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ δὲ	τῷ	τε προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε
[2, 27]	λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον	τῷ	τεμένει τοῦ νεὼ συνεχώρουν καὶ
[2, 3]	μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ	τῷ	τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον
[2, 18]	διανέστησάν τε τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς	τῷ	ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα εἰκὸς
[2, 3]	τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ	τὼ	χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς
[2, 9]	ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη	τῷ	χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς
[2, 30]	γάρ μοι τῆς λίαν ἀλγηδόνος	τῷ	χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς τὴν
[2, 21]	τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ	κάτω	παραθέων καὶ ὥσπερ τῷ ποταμῷ
[2, 23]	ὁ Κνήμων, ἄνω τε καὶ	κάτω	τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί λέγεις;
[2, 5]	ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ μὴν	ἀπατῶ	σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος»
[2, 1]	ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα καὶ	πορρωτάτω	διεφαίνετο αὐτοί τε τοῦ ἕλους
[2, 21]	δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν	Αἰγύπτῳ;	Γελοῖον» ἔφη ὁ Κνήμων· τῶν
[2, 11]	ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ ἐν	Αἰγύπτῳ	με τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν
[2, 11]	ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ ἐν	Αἰγύπτῳ	τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ
[2, 16]	τοῦτο» ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´	ἔστω	γε ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ
[2, 30]	ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων καὶ	ἀκορέστῳ	θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ
[2, 29]	ἦσαν, τῷ παρ´ ἐμοὶ κριθέντι	καλλίστῳ.	Καθ´ ἣν νύκτα συγκατεκλίθη τῷ
[2, 13]	πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ	αὐτῷ	βέλτιον εἶναι μὴ ὡς πολέμιον
[2, 23]	ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ	αὐτῷ	γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει
[2, 14]	σπήλαιον. Οἱ δὲ τί διαφέρουσαν	αὐτῷ	ἢ πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην
[2, 29]	τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν	αὐτῷ,	θαυμασίως« ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ
[2, 31]	καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ	αὐτῷ	καὶ λίθων ὅρμος ὃν ἀρτίως
[2, 2]	τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους	αὐτῷ	κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο
[2, 17]	ὁ Θύαμις καὶ οἱ σὺν	αὐτῷ	κατέθεντο· σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων
[2, 25]	τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα	αὐτῷ,	ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων
[2, 21]	φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν	αὐτῷ	παρὰ τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ
[2, 8]	Ἀρσινόην καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην	αὐτῷ	παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν
[2, 21]	ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις	αὐτῷ	πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα
[2, 28]	τοῦ Νείλου καὶ τίνες μὲν	αὐτῷ	πηγαί, τίς δὲ ἡ παρὰ
[2, 21]	Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη δὲ	αὐτῷ	πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ πρὸς
[2, 35]	τῷ ἥρωι καὶ τὴν ἐπ´	αὐτῷ	πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν δευτέροις
[2, 19]	εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν	αὐτῷ	τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας ἀναθέντος
[2, 20]	τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν	αὐτῷ	τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ τε οὗ
[2, 32]	τῶν ὅρων ἐκτὸς γένοιτο θάνατον	αὐτῷ	τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ δὲ
[2, 12]	ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν	ἑαυτῷ	βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον
[2, 19]	ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς	ἑαυτῷ	περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι
[2, 2]	τῷ νῷ περιέβλεπε καὶ θάλαμον	ἑαυτῷ	τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς ἐσομένους
[2, 25]	τὴν ἁρμόζουσαν ἐπιβαλὼν ζημίαν, δικαστὴν	ἐμαυτῷ	τὸν λογισμὸν ἀναδείξας, φυγῇ κολάζω
[2, 30]	μικρόλογος ἔσῃ περὶ τὴν ἀγοράν.	Σαυτῷ	παρεγγύα» ἔφην μὴ βαρύτιμον εἶναι
[2, 33]	εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ σώματος	οὕτω	δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε
[2, 29]	τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ αὐτός,	οὕτω	καὶ παρὰ τῶν ἐν Καταδούποις
[2, 36]	καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως,	οὕτω	καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ οὐδεὶς
[2, 33]	καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν,	οὕτω	κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν
[2, 18]	Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ κώμην	οὕτω	καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά τε καὶ
[2, 13]	ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ	οὕτω	κρίνας ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν
[2, 9]	δευτέρων γάμων τῆς πείρας ἀπονάμενον.	Οὕτω	μὲν ἡ κακίστη Θίσβη καὶ
[2, 31]	καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν ἐξέλαμπεν,	οὕτω	μοι περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ
[2, 22]	καὶ τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ	οὕτω	ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην
[2, 9]	ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης καὶ	(οὕτω	συγκείμενον αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον)
[2, 21]	οὐ δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ	οὕτω	συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης,
[2, 18]	μὲν γὰρ παρὸν ἀναγκαῖον δοκεῖ	οὕτω	συντίθεσθαι τοῦ μή τινα τοῦ
[2, 33]	μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων,	οὕτω	τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν
[2, 25]	πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ δὲ	πλούτῳ	δορυφορουμένη πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις θηράτροις
[2, 5]	ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν	τούτῳ	τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις
[2, 4]	ὡς τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν	τούτῳ	τραγικόν τι καὶ γοερὸν ὁ
[2, 29]	τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν ἀνῆπτον. Ἐπετραγῴδει	τούτῳ	τῷ δράματι καὶ ἕτερον πάθος
[2, 33]	ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη,	σαλεύω	γὰρ ἐπ´ αὐτῇ τὸν βίον
[2, 31]	μᾶλλον δὲ τῆς συνεκθεμένης μητρός.	Πιστεύω	δέ σε πάντα ἐμπεδώσειν τὰ
[2, 23]	ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς θεοὺς	ἀναγράφω.	Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν
[2, 8]	ὁ Κνήμων· ἃ δ´ οὖν	ἔχω	γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ τοιάδε ἐστίν·
[2, 9]	Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα μόνον	ἔχω	γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν
[2, 11]	Ὡς κἀγώ σε καὶ κειμένην	ἔχω	δι´ ὑποψίας καὶ σφόδρα δέδοικα
[2, 8]	δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ	ἔχω	λέγειν» ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ
[2, 11]	ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα οὐκ	ἔχω	λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ
[2, 6]	αὐχένος ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν	ἔχω	σε, Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς
[2, 10]	ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ	ἔχω	συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος
[2, 16]	ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν,	ἔχω	τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 17/01/2007