Livre, chapitre
[2, 27]	ἦν ἢ πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην,	ἃς	πολλὰς καὶ παντοίας ἀνὰ πᾶσαν
[2, 25]	φράσας πρόφασιν δὲ ὡς εἰς	Θήβας	τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς
[2, 4]	σοι χοὰς ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ	σφαγὰς	καὶ σπείσομαι τὸ σοὶ φίλον
[2, 3]	μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς τὰς	δᾷδας	ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι
[2, 3]	καὶ πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης.	Δᾷδας	οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα
[2, 1]	γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι	λαμπάδας	ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος
[2, 24]	εἴ πῃ ἄρα καὶ τοὺς	παῖδάς	μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν
[2, 2]	δὲ πρὸς ἄφρονας ταῦτα καὶ	παῖδας,	ὦ Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με
[2, 12]	Κνήμων, τούτους ἐκείνους εἶναι τοὺς	σφαγέας	τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως
[2, 35]	φράζεσθ´, ὦ Δελφοί, τόν τε	θεᾶς	γενέτην· οἳ νηὸν προλιπόντες ἐμὸν
[2, 30]	εἰσαγαγὼν φύλλα τινά σε καὶ	ῥίζας»	ἔφη τῶν Ἰνδικῶν καὶ Αἰθιοπικῶν
[2, 24]	λαβόμενος. Τοῦ δὲ πρεσβύτου τί	πέπονθας;	ἐρομένου πρὸς ἄλλα ὁ Κνήμων
[2, 16]	Τί δὲ ἦν ὅ μοι	πέπονθας;	ἢ τίς ἡ περί σε
[2, 21]	μῦθον εἰ μὴ σοὶ προσέτυχον)	ὄχθας	μὲν Νείλου τάσδε καὶ Νεῖλον
[2, 19]	οἱ τὴν γαστέρα πρὸς τῆς	ἀδηφαγίας	ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ
[2, 3]	εἰς τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς δὲ	σποδιᾶς	τῆς μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ
[2, 23]	πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις καὶ	κωμῳδίας	φιλεῖ· κἀμὲ δὴ οὖν τὰ
[2, 10]	χειρῶν ἀνῃρῆσθαι τῶν σῶν καὶ	κηδείας	μεταλαβεῖν Ἑλληνικῆς ἢ θανάτου βαρυτέραν
[2, 19]	περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς	βαθείας	καὶ τὸ λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης·
[2, 20]	ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς	ἀληθείας	ἐντυγχάνων, πρός τε τὴν νύκτα
[2, 8]	τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς	οἰκείας	ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη
[2, 16]	τὴν ἐξ ἀρχῆς βοὴν τῆς	Χαρικλείας	ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ πῃ
[2, 19]	~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης	Χαρικλείας	γε ταύτης ἕνεκα τοῦ βαδίζειν
[2, 8]	καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ	Χαρικλείας	ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν εἰκός,
[2, 5]	ἀναβοήσας ὦ θεοί» ἔφη οὐ	Χαρικλείας	ἐστὶν ἡ φωνή; σῴζεσθαί μοι
[2, 7]	σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν	ἀνδρείας,	ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ
[2, 31]	με τῆς κατὰ τὴν πρεσβείαν	χρείας·	τὰ σαφέστερα δὲ καὶ ἀκριβέστερα
[2, 12]	Ναυσικλέους κατά τινα στενὴν τῆς	ὑπερωρείας	ὁδὸν λοχήσας ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο·
[2, 27]	ἐμοὶ παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν	προφητείας,	ἐμὲ δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον
[2, 29]	δέ ποτε καὶ βραδὺ τῆς	ἡλικίας	πολλὰ τὸν θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου
[2, 29]	ἐνεγκούσης καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς	οἰκίας	ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς λήθην
[2, 25]	ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ	οἰκίας	πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ
[2, 11]	ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ	σκιὰς	εὐλαβούμενος; οὐ γὰρ δὴ κἀμέ
[2, 4]	τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια καὶ	πολεμίας	χειρὸς ἔργον ἡ φιλτάτη γεγένηται,
[2, 35]	τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ ὁ	νεανίας	ἤδη τῶν ἱερῶν κατῆρχε, προκατευξαμένου
[2, 1]	καὶ τῆς ἀρρήτου τοῦ δαίμονος	βασκανίας·	προσαφῄρηταί με καὶ τὰ τελευταῖα
[2, 5]	καὶ Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης αὐτὴν	κοινωνίας	ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ ταῦτα
[2, 29]	ἀπεκρίνατο ἣ δή μοι καὶ	εὐπραξίας	αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ
[2, 9]	μὲν τὰς κατὰ τοῦ πατρὸς	ὑπονοίας	τε καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ
[2, 26]	Κνήμων καὶ ὡς ἄν τις	ἐπιπνοίας	ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε
[2, 33]	κἀκείνη τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν	εὐνοίας	ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα
[2, 27]	θυσίαις ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς καὶ	παντοίας	ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε
[2, 28]	ἀρχὰς ἐκ τῶν ἄκρων τῆς	Αἰθιοπίας	ἐσχάτων δὲ τῆς Λιβύης λαμβάνει,
[2, 25]	οὕτως ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον	ἑταιρίας	σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο.
[2, 34]	γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ τῆς	θεωρίας	ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ τῇ προτεραίᾳ
[2, 19]	μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς	δυσχωρίας	ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν
[2, 16]	ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ	φαντασίας	ἐξετάζοντες, τῶν δὲ καθ´ ἑαυτοὺς
[2, 14]	οὐκ ἔχοι λέγειν αὐτὸς δὲ	τραυματίας	ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν καὶ
[2, 9]	τοῦ πατρὸς ὑπονοίας τε καὶ	αἰτίας,	ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν εἰς πάντας
[2, 30]	αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς	θαλαττίας	ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν ὑποφριττούσης
[2, 14]	ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς	ὑποψίας	ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ
[2, 11]	σε καὶ κειμένην ἔχω δι´	ὑποψίας	καὶ σφόδρα δέδοικα μὴ καὶ
[2, 17]	τὸ ἦθος, πρὸς δὲ καὶ	ὑποψίας	τι φέροντα εἰς ἡμᾶς τῆς
[2, 16]	εὖ μὲν ποιοῦσα» ἔφη τὰς	ἡλιακὰς	ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν
[2, 2]	καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος,	ἀπολώλεκάς	με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον»
[2, 5]	ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με	ἀπολώλεκας·	προσηδίκησας δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς
[2, 11]	ἔφη σὺ μὲν καλῶς ποιοῦσα	τέθνηκας	καὶ γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν
[2, 9]	εἰς πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς	δίκας.	Ἔνθα δὴ νυνὶ καὶ σὺν
[2, 9]	μὲν ἡ κακίστη Θίσβη καὶ	δίκας	ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ ταῖς ἐμαῖς
[2, 21]	ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ Ἕλληνι	ἔοικας	ἀνδρὶ καί σέ τις ὡς
[2, 25]	δὲ ὡς εἰς Θήβας τὰς	μεγάλας	ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς ἂν θάτερον
[2, 30]	παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ ἀκριβῶς	μέλας	καί με ἠσπάζετο καί τι
[2, 34]	νυνὶ θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς	ἄλλας,	Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ
[2, 27]	ἢ πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην, ἃς	πολλὰς	καὶ παντοίας ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν
[2, 22]	ξενίου Διός, ὡς ἔοικεν, εἰς	αὐλὰς	ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος
[2, 4]	φίλον αἷμα τοὐμόν· ἕξει δὲ	ἡμᾶς	αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον.
[2, 8]	ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ καὶ ἐλάνθανεν	ἡμᾶς	δεῦρο κατιόντας; Ταῦτα μὲν οὐκ
[2, 10]	ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον ἐντεῦθεν	ἡμᾶς	ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ διανοίξας
[2, 9]	ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν εἰς πάντας	ἡμᾶς	ἐπιβουλῶν τὰς δίκας. Ἔνθα δὴ
[2, 25]	ὅπῃ καὶ βούλοιντο τὰ καθ´	ἡμᾶς	ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ τὴν ἀποτρόπαιον
[2, 24]	εἱμαρμένη περίοδος τρέπει τὰ καθ´	ἡμᾶς	καὶ ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν
[2, 30]	οἶδ´ ὅ τι βουλόμενος παίζεις	ἡμᾶς.	Οὐ παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ
[2, 18]	ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα καὶ ἥκειν παρ´	ἡμᾶς	οὗπερ ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα δέ,
[2, 6]	κομιζώμεθα πρότερον, εἰ μή τις	ἡμᾶς	παίζει καὶ νυνὶ δαίμων· ταῦτα
[2, 35]	γαλήνην ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ	ἡμᾶς	τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν
[2, 17]	καὶ ὑποψίας τι φέροντα εἰς	ἡμᾶς	τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ οὐκ
[2, 3]	κατῃθαλωμένας καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ	γνωριζομένας	τὸν λίθον δὲ τὸν οὐδὸν
[2, 3]	Καὶ τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη	κατῃθαλωμένας	καὶ τῷ τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας
[2, 9]	τὴν Θίσβην καὶ εἰς τὰς	Ἀθήνας	ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν τὰς κατὰ
[2, 12]	ὡς εἶχε τάχους ἐπὶ τὰς	σκηνὰς	ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ μὲν ἦσαν
[2, 3]	ὡς εἶχον τάχους ἐπὶ τὰς	σκηνὰς	ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς μὲν καταλαμβάνουσιν
[2, 19]	Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ τελευταῖον	ἐναπομείνας	καὶ πρὸς τὰ χαλεπώτερα τοῦ
[2, 8]	τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ τὰς	ῥῖνας	ἀνισταμένην τό τε ὄμμα πιμπράμενον
[2, 13]	μετιέναι τοὺς πολεμίους. Καὶ οὕτω	κρίνας	ἐφίσταται τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην
[2, 21]	τὴν κώμην ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί	τινας	ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ.
[2, 17]	ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς ἄρκυς	τινὰς	καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον, ἀποπέμψαντας
[2, 16]	μὲν ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς	ἀκτῖνας	ἀποσῴζεις. Τί δὲ ἦν ὅ
[2, 1]	αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι,	γέγονας	ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας
[2, 11]	μὲν καλῶς ποιοῦσα τέθνηκας καὶ	γέγονας	ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν
[2, 7]	κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς	δαίμονας	ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ ξιφήρης τὴν
[2, 2]	σῴζεται· θάρσει. Τοῦ δὲ πρὸς	ἄφρονας	ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων»
[2, 21]	τῶν γὰρ κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν	ἐκδιδάξας,	πρότερος καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν
[2, 30]	ἐμφανίζων ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον	παραλλάξας	τὴν χροιὰν δὲ ἀκριβῶς μέλας
[2, 14]	Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ βύθιον	στενάξας	καὶ τὸ γεγονὸς ὅπως εἶχεν
[2, 3]	διαπλόκους τῇ ῥιπῇ κατὰ πάροδον	καταφλέξας,	μικροῦ καὶ ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ τὸ
[2, 25]	ζημίαν, δικαστὴν ἐμαυτῷ τὸν λογισμὸν	ἀναδείξας,	φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ
[2, 10]	ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει ταῦτα καὶ	διανοίξας	ἐπήρχετο, καὶ ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα
[2, 4]	μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι	χοὰς	ἐπάξω τὰς ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ
[2, 33]	δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε	πᾶς	ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε καὶ ξένος
[2, 4]	καὶ κατὰ μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι,	σιωπᾷς	καὶ τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ
[2, 33]	στερήσειε, καὶ διὰ τοῦ Νείλου	κατάρας	ἐπὶ θάλατταν ἐπιτυχών τε νεὼς
[2, 6]	αὐτούς. Οὕτως ἄρα καὶ τὸ	χαρᾶς	ὑπερβάλλον εἰς ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις
[2, 8]	ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας	ἕδρας	ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν οἰδουμένη τῷ
[2, 18]	σπηλαίου (καὶ γάρ τι καὶ	ἡμέρας	ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν τε τὸν
[2, 1]	γὰρ πυρὸς ὄψις ἀμαυροῦται δι´	ἡμέρας	ὑπὸ τῶν ἀκτίνων τοῦ θεοῦ
[2, 24]	γάρ με μικροῦ καὶ εἰς	πέρας	τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον δὴ
[2, 23]	τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα,	μακροτέρας	γὰρ δεήσει σοί τε τῆς
[2, 33]	τις καὶ δαίμονος βασκανία τῆς	δευτέρας	με θυγατρὸς στερήσειε, καὶ διὰ
[2, 10]	βαρυτέραν ζωὴν καὶ φίλτρον βαρβαρικὸν	ἔχθρας	ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι. ~Τοιαῦτα
[2, 9]	τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων τῆς	πείρας	ἀπονάμενον. Οὕτω μὲν ἡ κακίστη
[2, 14]	ἀνῄρει μὲν ἀεὶ τὸν ὑπὸ	χεῖρας	γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς ἀπὸ
[2, 34]	μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη Θετταλικῆς ἐστι	μοίρας	τὸ εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν
[2, 34]	Μυρμιδόνων διὰ τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε	μοίρας.	Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν περιφυόμενος
[2, 21]	πρὸς δὲ τὴν κώμην ἣν	ὁρᾷς	ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν, εἰ μή
[2, 31]	ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν	ὁρᾷς,	ξένε« φησὶν ἡ μὲν τεκοῦσα
[2, 23]	ἀμείβεσθαι. Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν	ὁρᾷς,	ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος
[2, 19]	τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους ἀλλ´	ἄοράς	τε καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς
[2, 28]	συρράξωσι, καθ´ ἣν τῆς πρόσω	φορᾶς	ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν τοῦ περὶ
[2, 24]	ἀμβλύνουσα τοῦ δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον·	συμφορᾶς	γάρ, ὦ παῖ, τὸ μὲν
[2, 4]	ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ	συμφορᾶς	θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος Ἐρινὺς
[2, 20]	ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί τινος	πέτρας	ἑσπέραν τε καὶ νύκτα ἀναμένων,
[2, 28]	ἣν αἰτίαν καὶ μόνος ποταμῶν	αὔρας	οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς
[2, 28]	Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ τὰς	ἀρούρας,	διὸ πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος
[2, 4]	δυστυχής, οὐδὲν μὲν αὐτὴ τῆς	ὥρας	ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ ὄφελος
[2, 31]	ἡ τῆς κόρης ἀκμὴ μείζονος	ὥρας	ἐφαντάζετο τοῦ εἰωθότος τὸ κάλλος
[2, 34]	καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ παῖδα καὶ	Πολυδώρας	τῆς ἐκ Πηλέως, ὃς καὶ
[2, 7]	νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ δὲ	ἐπιμειδιάσας	καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς
[2, 21]	ὁ νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον	ὑπαντιάσας	πρῶτα μὲν χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ
[2, 3]	ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε	ὀκλάσας	ἐθρήνει. Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ
[2, 22]	παντοίων βρίθουσαν. Ὃ δὴ Κνήμων	θαυμάσας	ἀλλ´ ἦ ξενίου Διός, ὡς
[2, 21]	συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς τύχης,	θαυμάσας	ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν
[2, 33]	δὲ σώματος οὕτω δὴ τὰς	πάσας	ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός
[2, 25]	πατρῴας τὴν μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ	φράσας	πρόφασιν δὲ ὡς εἰς Θήβας
[2, 25]	τοῦ θείου δυσχερῶν τὴν γυναῖκα	φωράσας	καὶ συνεὶς ὡς τῶν πεπρωμένων
[2, 26]	καὶ ἐπανῄει πρὸς τὴν πόλιν.	Ἐπαινέσας	οὖν τῶν τε δρόμων καὶ
[2, 5]	Κνήμων» ἐβόησεν ὥς με ἀπολώλεκας·	προσηδίκησας	δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης
[2, 31]	τρέφειν παραδοὺς μηδενί τε φράζειν	ἐπαπειλήσας	τὰ συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή
[2, 24]	οὐδέν φασι πρὸς τὸν Διόνυσον	ἐπεισκυκλήσας	ὥστε ἐπάναγε τὸν λόγον πρὸς
[2, 20]	ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν	ἐπαμήσας·	ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ πολλὰ
[2, 23]	σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη	ἀναβοήσας	καὶ θεοί, καὶ ποῦ γῆς
[2, 5]	λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ δὲ Κνήμων	ἀναβοήσας	ὦ θεοί» ἔφη οὐ Χαρικλείας
[2, 5]	ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας ἤδη δεύτερον	ἀποστερήσας.	Καὶ ταῦτα διεξιόντος ἐκ μυχῶν
[2, 23]	τε καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην	ἐπιθεωρήσας	τί λέγεις; ἔφη Παῖδές εἰσί
[2, 32]	τὸν ξένον ὥρμησα καὶ πλεῖστα	ἐμπεριπατήσας,	ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς
[2, 9]	ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος	ἀγανακτήσας	φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα
[2, 21]	τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν	ἐπιστήσας	ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει
[2, 17]	κλύδωνι κακῶν βεβυθισμένοι. Μικρὸν οὖν	ἐπιστήσας	ὁ Κνήμων τοιάδε ἔφη· Κακῶν
[2, 25]	τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς	ἀντιστήσας	ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ
[2, 12]	τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν	λοχήσας	ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ δὲ
[2, 7]	κριτὴν καὶ ἄλλον ὅστις ἔρωτι	προσπαλαίσας	ἡττήθη τε τὴν μάχην ἡδέως
[2, 31]	μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν διεκλάμψαι,	δείσας	μὴ φωτισθείη τὰ κατ´ αὐτὴν
[2, 16]	καὶ οὐδὲ τὴν σὴν ἄμαχον	καταδείσας	ῥώμην κειμένῃ μοι πρὸς τοῖς
[2, 10]	εἶναι τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ	κατακλείσας	ἔχει μηδὲ ὅσον προκύψαι τῶν
[2, 30]	ὃς ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων	προκομίσας	ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων ὑπερφυές τι
[2, 23]	δὴ πόθεν, εἰπέ μοι, τούτους	ἐγνώρισας;	Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ
[2, 15]	αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος	ἐπικουφίσας.	Καὶ τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν
[2, 19]	μὲν καὶ αὖθις καὶ τρίτον	ἐπαληθεύσας	ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν·
[2, 15]	γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ	ἀνανεύσας	αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος
[2, 4]	καταστράψαντες, οὓς οὐκ εἶδεν ὁ	φονεύσας,	οἶδα ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί
[2, 3]	γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς καλύβαις	ἐμπνεύσας,	καὶ οἷα δὴ λεπτοῖς καλάμοις
[2, 32]	ἀσχάλλω γὰρ καὶ αὐτὸς οὐκ	ἀκούσας,	ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη
[2, 28]	ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ	θαλασσώσας	τὴν Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ
[2, 9]	ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην καὶ εἰς	τὰς	Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν τὰς
[2, 34]	δὲ νυνὶ θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ	τὰς	ἄλλας, Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται
[2, 28]	τὴν Αἴγυπτον τῇ παρόδῳ γεωργεῖ	τὰς	ἀρούρας, διὸ πιεῖν τέ ἐστι
[2, 3]	καὶ μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς	τὰς	δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ τραγικόν
[2, 9]	τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν	τὰς	δίκας. Ἔνθα δὴ νυνὶ καὶ
[2, 4]	ἰδοὺ γάρ σοι χοὰς ἐπάξω	τὰς	ἐμαυτοῦ σφαγὰς καὶ σπείσομαι τὸ
[2, 16]	καὶ εὖ μὲν ποιοῦσα» ἔφη	τὰς	ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί δὲ
[2, 9]	τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν	τὰς	κατὰ τοῦ πατρὸς ὑπονοίας τε
[2, 25]	πρόφασιν δὲ ὡς εἰς Θήβας	τὰς	μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος, ὡς ἂν
[2, 28]	ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ διελθόντος ὡς	τὰς	μὲν ἀρχὰς ἐκ τῶν ἄκρων
[2, 3]	ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ	τὰς	μὲν καταλαμβάνουσιν ἤδη κατῃθαλωμένας καὶ
[2, 33]	ὡραιότητι δὲ σώματος οὕτω δὴ	τὰς	πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς
[2, 8]	βίαιον τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον ἐπὶ	τὰς	ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε ὄμμα
[2, 12]	προσέσχεν, ὡς εἶχε τάχους ἐπὶ	τὰς	σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ αἱ μὲν
[2, 3]	προσορμίσαντες ὡς εἶχον τάχους ἐπὶ	τὰς	σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ τὰς μὲν
[2, 1]	παίων τὴν κεφαλὴν καὶ τίλλων	τὰς	τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος
[2, 19]	ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ	λέβητας	αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον
[2, 30]	ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν	ὠνητάς,	ὡς ἔγωγε καὶ ἡ κατ´
[2, 17]	περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν	καταμείναντας	λιμῷ διαφθαρῆναι δὲ ἐφόδῳ τινῶν
[2, 9]	αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν εἰς	πάντας	ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς δίκας. Ἔνθα
[2, 4]	κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ ἀφεγγεῖς οἱ	πάντας	τῷ κάλλει καταστράψαντες, οὓς οὐκ
[2, 17]	τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον,	ἀποπέμψαντας	πρότερον τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς
[2, 11]	ἐν Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν τοὺς	ὑπελθόντας}	Ἀνῴμωξαν ἀθρόον ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 8]	δὲ καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο	κατιόντας;	Ταῦτα μὲν οὐκ ἔχω λέγειν»
[2, 22]	λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν	ἀδικοῦντας	γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ οὐκ ἔχων
[2, 36]	χρησμὸν ὅ τι βούλοιτο φράζειν	ἀποροῦντας·	ἄλλος γὰρ πρὸς ἄλλο τι
[2, 16]	τοῦδε τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς	φύντας	ἴσμεν αἰτίους, ὥστε εἰκότως ἐπὶ
[2, 18]	δεῖν δὲ εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν	ὁρῶντας	ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ
[2, 19]	πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ τροφὴν	ἀγύρτας	ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν
[2, 9]	καὶ ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους	ὑποστάς,	εἰσαῦθις ἀκούσεσθε· τὸ δὲ ὅπως
[2, 30]	λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς	αὐτὰς	λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο
[2, 1]	ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα,	τοιαύτας	ἐπί σοι λαμπάδας ἀντὶ τῶν
[2, 21]	τις ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ	ταύτας	μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με φέρεις»
[2, 16]	τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς	ἔρωτας	ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν
[2, 36]	ὁ θεός, ἀμηχανία πλείστη τοὺς	περιεστῶτας	εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν ὅ τι
[2, 23]	πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ ἄδηλα	κατεγγυᾷς,	ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι.
[2, 11]	τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς	ἐλέφας	εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν
[2, 20]	φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν	κνέφας	ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ
[2, 1]	τὴν κεφαλὴν καὶ τίλλων τὰς	τρίχας	ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος εἰς
[2, 28]	καὶ διελθόντος ὡς τὰς μὲν	ἀρχὰς	ἐκ τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας
[2, 20]	ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου τὸ τέλος	καταστρέψας.	Ὁ δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν
[2, 32]	καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον	ἐπικαλύψας	ὡς ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν
[2, 20]	αὐτοῦ τε οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν	ἐγκρύψας	καὶ τῆς φυλλάδος ὅσον πλεῖστον
[2, 25]	ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ οἰκίας	πατρῴας	τὴν μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας
[2, 29]	τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ γεγονὼς	ἐς	τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν
[2, 22]	καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉	ἐς	τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ} ὡς
[2, 36]	ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα πρὸς τὸ	ἀκριβὲς	ἀνιχνεύειν ἀμελήσαντες.
[2, 29]	ἐπὶ τὸ μνῆμα παρεπέμπετο καὶ	δᾷδες	αἱ τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι φῶς
[2, 23]	τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια;	Παῖδες»	εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ
[2, 23]	πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί λέγεις; ἔφη	Παῖδές	εἰσί σοι τῷ ὄντι Θεαγένης
[2, 25]	καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ	παῖδες	ἦσαν, οὓς ἡ ἄρρητός μοι
[2, 35]	Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ μὴ πρότερον	εἶδες,	συμπαρεῖναι γὰρ καὶ τὴν ζάκορον
[2, 22]	τοῦ ἑστιάτορος ἤδη γάμου ὡραία	θεραπαινίδες	τε ὅσαι κατὰ τὴν οἰκίαν,
[2, 1]	λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες,	ἐλπίδες,	ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε.
[2, 30]	λίθων πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα·	μαργαρίδες	τε γὰρ ἐνῆσαν εἰς καρύου
[2, 1]	ἠνύσθω λελύσθω πάντα, φόβοι, κίνδυνοι,	φροντίδες,	ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης
[2, 24]	καὶ σατραπῶν καὶ βασιλέων αὐτῶν,	ἔλαθες	γάρ με μικροῦ καὶ εἰς
[2, 16]	Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´ ἔστω γε	ἀληθὲς	μᾶλλον ἢ τὸ ἕτερον, καὶ
[2, 29]	πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις« ἔφην	ἦλθες	γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν ὦ
[2, 7]	ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας	ἀπεδίδρασκες,	ἔνοπλος καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα,
[2, 19]	ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον δὲ τὸ	ἀσφαλὲς	ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ
[2, 34]	ἣν ἄγουσι θυσίαν οἱ μὲν	Αἰνιᾶνες»	ἔφη Θετταλικῆς ἐστι μοίρας τὸ
[2, 34]	ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες οἱ	Αἰνιᾶνες	ἢ τίς ἡ θεωρία καὶ
[2, 34]	δὲ νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν	Αἰνιᾶνες	Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ
[2, 23]	τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν	ἐτύγχανες·	Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον
[2, 17]	τοιάδε ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ	Θεάγενες,	ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ
[2, 16]	ἔλεγεν, ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει	Θεάγενες.	Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν ἀκοὴν ὁ
[2, 5]	ἡ φωνή; σῴζεσθαί μοι δοκεῖ,	Θεάγενες.	ἀπὸ γὰρ τῶν ἐσχάτων καὶ
[2, 5]	σπηλαίου φωνῆς τις ἦχος ἐξηκούετο	Θεάγενες»	καλούσης, ὁ δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς
[2, 6]	Καὶ ἡ μὲν ἔχω σε,	Θεάγενες»	ὁ δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια»
[2, 5]	ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ λεγόμενον	Θεάγενες»	Ὁ δὲ Κνήμων ἀναβοήσας ὦ
[2, 7]	ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ	Θεάγενες,	οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε
[2, 2]	καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν ὦ	Θεάγενες;	τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι
[2, 16]	ἦν καὶ μὴ ὄναρ, ὦ	Θεάγενες,	τὸ φανέν. Τοῦ δὲ εὐφήμησον»
[2, 34]	πρώτης τῶν Μυρμιδόνων διὰ τὸ	συγγενὲς	ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ
[2, 23]	ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς	ὠδῖνες	καὶ φύσις ἡ διάθεσις ἐπ´
[2, 28]	τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ καθώς	τινες	ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι τῶν παρ´
[2, 12]	ἀνευρὼν καλάμους τε εἴ πῄ	τινες	ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν
[2, 19]	τῆς γαστρός. Οἷον οὖν λύκοι	τινὲς	ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ ἀεὶ
[2, 28]	καὶ περὶ τοῦ Νείλου καὶ	τίνες	μὲν αὐτῷ πηγαί, τίς δὲ
[2, 34]	Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὸν Χαρικλέα	τίνες	οἱ Αἰνιᾶνες ἢ τίς ἡ
[2, 28]	τὴν θερινὴν ὥραν οὐχ ὥς	τινες	ᾠήθησαν πρὸς τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ
[2, 5]	ἰδὼν τί τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ	δαίμονες	τεράστιοι; Θίσβης ἡ ὄψις» ὑπέβη
[2, 16]	ὄναρ καταφαίνεται· καὶ εἴγε σοι	πατέρες	εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης
[2, 35]	ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ	μυκτῆρες	ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς
[2, 23]	Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε,	ἀμήτορες	ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ γάρ μου
[2, 22]	τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν	ἐπιβάντες,	πολλὰ δὲ περὶ τὴν ὄχθην
[2, 11]	τελευτὴ κἀμὲ μὲν ἠπάτησαν οἱ	ἐξαγγείλαντες	σὺ δὲ καὶ διαπόντιος ἥκεις
[2, 19]	πυρὸς ὃ προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν	ἀφαυήναντες	ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν, οὐδὲ τὴν
[2, 19]	κρεῶν, οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν	ἀναμείναντες,	ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς
[2, 3]	καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον	ἀνοίξαντες	κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ
[2, 34]	ἐναγισμὸν τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ	σύμπαντες,	ὥς φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί,
[2, 19]	τοὺς διὰ τροφὴν ἀγύρτας ἑαυτοὺς	μεταπλάσαντες.	Νὴ Δία» εἶπεν ὁ Κνήμων·
[2, 18]	ὅσα εἰκὸς ἦν τῶν βουλευθέντων	φράσαντες	καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες,
[2, 36]	χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν	ἀμελήσαντες.
[2, 17]	ὑμῶν τε ἀφελόμενοι ἄλλων τε	ἀποσυλήσαντες	ὁ Θύαμις καὶ οἱ σὺν
[2, 18]	ταῦτα καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ	ὁρμήσαντες	ἐπὶ τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου
[2, 18]	ἐκ τῶν σκηνῶν ὅσα γῆν	ἐπιφορήσαντες	καὶ τὰ εἰωθότα διὰ τὴν
[2, 18]	θρήνους ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων	ἐναγίσαντες,	ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν ἔδοξε
[2, 18]	φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα	πείσαντες,	τό τε σῶμα τῆς Θίσβης
[2, 3]	σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ	προσορμίσαντες	ὡς εἶχον τάχους ἐπὶ τὰς
[2, 19]	κατέδυσαν) κριόν τινα τῶν ἡγουμένων	καταθύσαντες	ἐπί τε τοῦ πυρὸς ὃ
[2, 18]	ἐξ ὧν ὁ καιρὸς ἐδίδου	πληρώσαντες	καὶ δάκρυα καὶ θρήνους ἀντὶ
[2, 9]	αὐτῇ παρὰ τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης.	Συστάντες	οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα τὸν
[2, 3]	ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων	ἐξάψαντες	καὶ τὸ στόμιον ἀνοίξαντες κατέθεον
[2, 4]	ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ κάλλει	καταστράψαντες,	οὓς οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας,
[2, 17]	γεγονότων, εἰ καθ´ ἕν ποτε	συλλεγέντες	καὶ τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ
[2, 16]	καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν	προτιθέντες·	καὶ ταῦτα ἕως ἔξεστι, τοῦ
[2, 18]	τῆς Θίσβης εἴς τι κοῖλον	ἐνθέντες	καὶ τὴν τέφραν τὴν ἐκ
[2, 7]	ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες,	ὀρθωθέντες	τε ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα
[2, 19]	Θέρμουθις ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην	περαιωθέντες	ἐχώρουν δι´ ὕλης τινὸς βαθείας
[2, 6]	Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα	σωθέντες	ἐκινδύνευον, ἕως ὁ Κνήμων πίδακά
[2, 19]	ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε	ὄντες	οὐκ ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς τε
[2, 7]	ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς	καταλαβόντες,	ὀρθωθέντες τε ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν
[2, 23]	ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως.	Ἐντραγόντες	οὖν τῶν τε καρύων καὶ
[2, 26]	ὥραν εἶναι κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον	λέγοντες.	Ἐπεὶ δὲ εἰσελθὼν προσεκύνουν καί
[2, 27]	θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην	λέγοντες	καὶ ἐνοικεῖν τε βουλόμενον τῷ
[2, 15]	ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις	ἐνδόντες	φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο
[2, 35]	οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα	εἰσπνέοντες,	ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον
[2, 16]	ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας	ἐξετάζοντες,	τῶν δὲ καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν
[2, 19]	τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ	προϊόντες	ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ δὲ νομεύοντες
[2, 19]	ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος	ἐμπιόντες,	ὁδοῦ τῆς προκειμένης εἴχοντο. Καὶ
[2, 15]	πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ	ἄκοντες	ἐπείθοντο καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα
[2, 19]	δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους	ἑκόντες	ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον ὡς
[2, 9]	οἱ κατὰ γένος τῇ Δημαινέτῃ	προσήκοντες	καὶ τοὺς δεινοτάτους τῶν ῥητόρων
[2, 35]	νηὸν προλιπόντες ἐμὸν καὶ κῦμα	τεμόντες	ἵξοντ´ ἠελίου πρὸς χθόνα κυανέην,
[2, 35]	τε θεᾶς γενέτην· οἳ νηὸν	προλιπόντες	ἐμὸν καὶ κῦμα τεμόντες ἵξοντ´
[2, 3]	βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους	ἀνευρόντες	καὶ λείψανα καλάμων ἐξάψαντες καὶ
[2, 19]	προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ δὲ	νομεύοντες	ἀπέδρασαν καὶ πρὸς τὸ πυκνότερον
[2, 2]	οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται τὸν πλοῦν	ἀνύοντες,	ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς
[2, 7]	~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις	ἐντυχόντες	κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες
[2, 2]	ἀπειρίᾳ τε τὴν εἰρεσίαν οὐχ	ὁμοζυγοῦντες	καί τι καὶ ἀνέμου πρὸς
[2, 15]	βουλήν τινα στήσασθαι τῶν παρόντων	ἐπιθυμοῦντες,	λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες
[2, 11]	καὶ ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί»	θρηνοῦντες	ἐβόων, ὁ δὲ Κνήμων ἐκπέπληκτο
[2, 17]	καὶ τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ	ἀγνοοῦντες	ἐπέλθοιεν διὰ τὰ χρήματα· τότε
[2, 27]	κατ´ Αἴγυπτον ἓν οὐδὲν ἀπελίμπανον	ἱστοροῦντες·	Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα
[2, 1]	τε τοῦ ἕλους τῇ νυκτὶ	θαρροῦντες	προέκυψαν καὶ λαμπρῶς ἤδη τὴν
[2, 34]	τὸ ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ γένους	προσμαρτυροῦντες.	Ἐκείνοις μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος»
[2, 23]	ὁπόθεν εἰσὶν ἢ ἐκ τίνων	φύντες	ἢ πῶς δεῦρο ἀφιγμένοι καὶ
[2, 20]	τῶν ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο	εἰδότες	ὡς κόμη τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς
[2, 23]	εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες ἐμοὶ	γεγονότες·	τύχῃ γάρ μου θεοὶ τούτους
[2, 32]	ὥσπερ οἱ βαρεῖάν τινα πληγὴν	εἰληφότες	ὅτι δή μοι γνῶναι μὴ
[2, 1]	πάντα, φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες,	ἔρωτες.	Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην
[2, 30]	ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων	ὑπερφυές	τι χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ
[2, 19]	Οἷον οὖν λύκοι τινὲς ἢ	θῶες	ἐλάφυσσον τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ
[2, 7]	ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´	ἧς	ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος
[2, 25]	εἰς τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος	ἧς	προεφήτευον καὶ τὴν θεὸν συνεχῶς
[2, 11]	καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ τῆς	λαβῆς	ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´
[2, 6]	πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς	λαβῆς,	ὃ παρὰ τὸν φόνον ὁ
[2, 9]	ὑποτοπήσασα τὰ δὲ καὶ τῆς	Θίσβης	αὐτῇ παρὰ τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης.
[2, 12]	ἐκείνους εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς	Θίσβης	εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως εἶχεν ὅ
[2, 18]	πείσαντες, τό τε σῶμα τῆς	Θίσβης	εἴς τι κοῖλον ἐνθέντες καὶ
[2, 17]	τι φέροντα εἰς ἡμᾶς τῆς	Θίσβης	ἕνεκα καὶ οὐκ ἂν παυσόμενον
[2, 9]	κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς	Θίσβης	ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν αὐτὴ καθ´
[2, 14]	παρὸν κατὰ ζήτησιν ἥκοι τῆς	Θίσβης	ἐπὶ τὸ σπήλαιον. Οἱ δὲ
[2, 5]	τοῦτο» ἀνέκραγεν ὦ δαίμονες τεράστιοι;	Θίσβης	ἡ ὄψις» ὑπέβη τε εἰς
[2, 8]	μέσης τῆς Ἑλλάδος ἐπ´ ἐσχάτοις	γῆς	Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι;
[2, 23]	ἀναβοήσας καὶ θεοί, καὶ ποῦ	γῆς	οὗτοι δείκνυε· σωτῆρά σε καὶ
[2, 25]	φόνον ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν	γῆς	τε καὶ οἰκίας πατρῴας τὴν
[2, 3]	μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης,	ὀλίγης	δὲ τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ
[2, 30]	τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς	συμμιγής	τις ἦν πάντων καὶ ποικίλη
[2, 12]	μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς	ὀργῆς	πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν
[2, 20]	Θέρμουθιν, οὐ πρότερον ἀνέπνευσε τῆς	φυγῆς	ἕως τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας
[2, 9]	ἐπιβουλῆς καὶ τῆς ἐμῆς ἀδίκου	φυγῆς	τοῦ τε ἄστεος ἐδίωξε καὶ
[2, 34]	θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας,	Ἀχιλλείδης	γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ τῆς
[2, 33]	νεών· ἱκέτην με γινόμενον μὴ	περιίδῃς	μηδὲ συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον
[2, 6]	ὁ Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ	σπουδῆς	ἐναπέλιπε τῇ σφαγῇ, καὶ δέλτον
[2, 12]	περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς εἶχε	σπουδῆς	ὀνομαστί τε Θίσβην ἐκάλει, μέχρι
[2, 6]	ἔχω σε, Θεάγενες» ὁ δὲ	ζῇς	μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον καὶ
[2, 5]	τοιούτου σώματος οὗ πρὸς βίαν	ἐξηλάθης	ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ δὲ
[2, 24]	ἀναλυθείσης χρόνον μέν τινα διῆγον	ἀπαθὴς	κακῶν ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς
[2, 1]	χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς	ἠβουλήθης·	ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα,
[2, 8]	τὴν ἄγνωστον ὡς ἐμὲ φιλεῖν	ἐξηπατήθης,	ἐβουλόμην εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν.
[2, 21]	καὶ σεμνότερον βαθυνόμενον, στολὴ καὶ	ἐσθὴς	ἡ ἄλλη πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον
[2, 28]	οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται τῆς	ὄχθης	καὶ θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον τῇ
[2, 23]	ἀφιγμένοι καὶ ποίαις κεχρημένοι τύχαις	βουληθείης	ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν
[2, 30]	καὶ δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι	βουληθείης,	ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ
[2, 30]	τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι	βουληθείης	πολὺ τούτων ἐριτιμότερον. Ἐγέλων πρὸς
[2, 3]	τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς	θήκης	ὑπὸ τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης καὶ
[2, 9]	προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης ἔτι τῆς	δίκης	συνισταμένης καὶ (οὕτω συγκείμενον αὐτῇ
[2, 26]	ἄν τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς	Πυθικῆς	ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ καὶ
[2, 34]	θυσίαν οἱ μὲν Αἰνιᾶνες» ἔφη	Θετταλικῆς	ἐστι μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ
[2, 27]	γὰρ ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν	Ἑλληνικῆς	ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε
[2, 10]	τῶν σῶν καὶ κηδείας μεταλαβεῖν	Ἑλληνικῆς	ἢ θανάτου βαρυτέραν ζωὴν καὶ
[2, 12]	ὑπὸ μὲν θυμοῦ λῃστρικοῦ καὶ	βαρβαρικῆς	ὀργῆς πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν
[2, 24]	Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς τίνα αἰτίαν;	Ἀττικῆς»	ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην
[2, 24]	Χαλεπαίνει δὲ τὴν ἀφαίρεσιν τῆς	Ἀττικῆς	κόρης οὐχ ὡς ἐρωμένης μόνον
[2, 23]	~Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει τῆς	φιάλης	ἄκρατον τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ
[2, 30]	τὴν διάπρασιν. Καὶ ὃς ὑπὸ	μάλης	βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας ἐπεδείκνυε λίθων
[2, 33]	δὲ ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ	Χαρικλῆς	εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν εἰς
[2, 35]	ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ	Χαρικλῆς.	Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη πρός
[2, 35]	πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ	Χαρικλῆς	καὶ εἰσῆλθεν ὁ νεανίσκος Ἀχίλλειόν
[2, 34]	ὁ μὲν νεανίσκος» ἔφη ὁ	Χαρικλῆς	καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν
[2, 29]	ἐμοὶ γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα,	Χαρικλῆς	ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη
[2, 29]	γὰρ βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν ὁ	Χαρικλῆς	τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ γάρ
[2, 8]	αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα	Ναυσικλῆς	ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην καὶ ταῦτα
[2, 24]	τὴν κώμην· τοῦτον δὴ ὁ	Ναυσικλῆς	ἐπὶ χρήμασι μεγάλοις ἄγει σὺν
[2, 3]	τῆς δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν	πολλῆς	τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ
[2, 19]	καὶ πρὸς τὸ πυκνότερον τῆς	ὕλης	κατέδυσαν) κριόν τινα τῶν ἡγουμένων
[2, 19]	τὴν λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν δι´	ὕλης	τινὸς βαθείας καὶ τὸ λάσιον
[2, 17]	συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε	βουλῆς·	τόπων τε γὰρ τῶν τῇδε
[2, 9]	συναίτιον τῆς τε εἰς Δημαινέτην	ἐπιβουλῆς	καὶ τῆς ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς
[2, 9]	εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς	ἐμῆς	ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε ἄστεος
[2, 33]	ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη τῆς	ἐμῆς	περὶ αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο
[2, 20]	εἶδε πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς	κόμης	τὸ περιττότερον καὶ ὅσον αὐτῆς
[2, 33]	διὰ τοῦτο καιροῦ λαβόμενος καὶ	ἀφορμῆς	τῆς ἐκ ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης
[2, 22]	καὶ πολὺ τὸ εὔνουν τῆς	γνώμης	ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς Διός» ἔφη,
[2, 20]	ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ ἀνίει τῆς	γνώμης	τὸ εἰς αὐτὸν ὕποπτον ὡς
[2, 3]	~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν τῆς	γνώμης	τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς τε καὶ
[2, 8]	παρὰ μὲν τὴν πρώτην ἐτύγχανε	συγγνώμης,	καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως ἂν
[2, 24]	Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος	Μιτράνης	τήνδε κεκλήρωται τὴν κώμην· τοῦτον
[2, 5]	εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς	ἀχανὴς	εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους
[2, 12]	εἶδε κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν	ἀχανὴς	εἱστήκει. Τέλος δὲ θροῦν τινα
[2, 30]	ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν	ἀχανὴς	εἱστήκειν ἀγνοίᾳ τε τῶν γινομένων
[2, 8]	ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ	μηχανῆς	ἀναπεμφθῆναι; πῶς δὲ καὶ ἐλάνθανεν
[2, 11]	τραγῳδήσουσα. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ	Θεαγένης	ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ
[2, 17]	καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ	Θεαγένης	ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη ἐπειδή
[2, 5]	ἀκοήν. Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ	Θεαγένης	ἀπατῶν με πολλάκις; Καὶ μὴν
[2, 1]	φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια,	Θεαγένης	ἀπόλωλε. Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς
[2, 4]	τραγικόν τι καὶ γοερὸν ὁ	Θεαγένης	βρυχώμενος ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν
[2, 6]	συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ	Θεαγένης	ἔμπνους ἐκ τῶνδε γενόμενος καὶ
[2, 18]	ταῦτα τὸν Κνήμωνα θεασάμενος ὁ	Θεαγένης,	καὶ γὰρ φράζων τὰ λεχθέντα
[2, 16]	Ἀνέπνευσε πρὸς τὴν ἀκοὴν ὁ	Θεαγένης	καὶ εὖ μὲν ποιοῦσα» ἔφη
[2, 11]	τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον ὁ	Θεαγένης	καὶ ἡ Χαρίκλεια καὶ ὦ
[2, 11]	οὖν εἴποις ἂν» φησὶν ὁ	Θεαγένης	καὶ ὅπως ποτὲ καὶ δι´
[2, 2]	ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς ταῦτα ὁ	Θεαγένης	καὶ πρὸς τὴν νῆσον ἔσπευδε
[2, 23]	Παῖδές εἰσί σοι τῷ ὄντι	Θεαγένης	καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ
[2, 6]	τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ	Θεαγένης	οὐκ εἴα λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ
[2, 1]	ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ ὁ μὲν	Θεαγένης	παίων τὴν κεφαλὴν καὶ τίλλων
[2, 7]	φιλτάτην ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ ὁ	Θεαγένης	παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων, διαβάλλων
[2, 15]	ὀκλάζει δὲ ἐπὶ πέτραν ὁ	Θεαγένης,	ῥίπτει δὲ ἐπὶ τοῦτον ἑαυτὴν
[2, 12]	διελέγοντο γὰρ ἔτι πρὸς ἑαυτοὺς	Θεαγένης	τε καὶ Κνήμων, τούτους ἐκείνους
[2, 19]	ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ	Θεαγένης	Χαρικλείας γε ταύτης ἕνεκα τοῦ
[2, 3]	τε ὀκλάσας ἐθρήνει. Ὁ δὲ	Θεαγένης	ὥσπερ τινὸς πρὸς βίαν ὤσαντος
[2, 9]	αὐτῇ πρὸς τὸν ἔμπορον) δρασμῷ	χρησαμένης,	ὁ δῆμος ἀγανακτήσας φονέα μὲν
[2, 31]	ταῦτα καὶ γνωρίσματα τῇ κόρῃ	προμηθευσαμένης·	ἅπερ ὡς ἀνέγνων πόθεν τέ
[2, 9]	ταῦτα ἐκείνης ἔτι τῆς δίκης	συνισταμένης	καὶ (οὕτω συγκείμενον αὐτῇ πρὸς
[2, 8]	Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς δὲ Χαρικλείας	ἐκπεπληγμένης	καὶ πῶς ἦν εἰκός, ὦ
[2, 31]	παρ´ ἡμῶν μᾶλλον δὲ τῆς	συνεκθεμένης	μητρός. Πιστεύω δέ σε πάντα
[2, 7]	πρότερος τὴν δὲ ἀπροσδόκητον τῆς	κειμένης	ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας
[2, 14]	καὶ παρὰ τὸ σῶμα τῆς	κειμένης	ἥκων ἐπιθείς τε τοῖς στέρνοις
[2, 3]	ὤσαντος ἐπὶ τὸ σῶμα τῆς	κειμένης	κατενεχθείς, ὁ μὲν ἐπὶ πλεῖστον
[2, 1]	μὴν ἔτι σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη,	κειμένης,	οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς φύσεως
[2, 19]	ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς	προκειμένης	εἴχοντο. Καὶ ἦν μὲν ὥρα
[2, 19]	οὐδὲ τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες,	ἐπειγομένης	ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς γαστρός.
[2, 9]	ὁ πατὴρ οὐκ εἶχε παραδιδόναι,	προϊδομένης	ταῦτα ἐκείνης ἔτι τῆς δίκης
[2, 28]	μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης νοτίδος	ἐξατμιζομένης,	κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων
[2, 28]	τῶν παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων χιόνος	τηκομένης	τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου
[2, 12]	ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς	ἐπιγενομένης	πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ ἕλος
[2, 35]	ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι	λεαινομένης.	Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ εἰωθότα
[2, 12]	πλέον τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν	ἐπιτεινομένης	ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις
[2, 3]	ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς	ὑπολειπομένης	πρὸς τὸ πνέον ἁπάσης σχεδὸν
[2, 30]	τῆς λίαν ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ	πεττομένης	ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος
[2, 19]	βαθείας καὶ τὸ λάσιον δυσδιέξοδον	παρεχομένης·	ἡγεῖτο δὲ ὁ Θέρμουθις, τοῦτο
[2, 3]	τῆς θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν	αἰωρουμένης	καὶ μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς
[2, 24]	αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη	ἐρωμένης	ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην ἐκεῖνος ὠνόμαζε.
[2, 24]	τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς	ἐρωμένης	μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης ἀλλ´
[2, 7]	τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ	σκηνῆς	δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ ξιφήρης
[2, 23]	σοι τὸ δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ	σκηνῆς	τῷ λόγῳ διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν»
[2, 9]	οὐκ εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα	ἐκείνης	ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης καὶ
[2, 11]	θεατὴν ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ σοῦ	ποινῆς.	Ἀλλὰ τί ἦν ἄρα, ὃ
[2, 6]	ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις καὶ τῆς	ἡδονῆς	τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν.
[2, 22]	κνήμην, ἡ δὲ ἐφρόντιζε τῆς	εὐνῆς	καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν,
[2, 4]	φιλτάτη γεγένηται, δῆλον μὲν ὡς	σωφροσύνης	ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ δῆθεν ἑαυτὴν
[2, 33]	οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα	φωνῆς	ἀπὸ δὲ τῆς χειρὸς ἠσπάζετο
[2, 5]	διεξιόντος ἐκ μυχῶν τοῦ σπηλαίου	φωνῆς	τις ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης,
[2, 25]	ὁ μὲν ἐκαρτέρησε σιωπῆσαι τῶν	ἑξῆς	ἕνεκεν, ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν
[2, 26]	ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου τῶν	ἑξῆς.	Ἕξομαι» ἔφη καὶ ἐπανῄει πρὸς
[2, 33]	ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ δὲ ἅπερ	ἑξῆς	ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ
[2, 24]	εὔτακτόν σοι καὶ προσεχῆ τῶν	ἑξῆς	παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις
[2, 2]	συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος τῆς	βοῆς	ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο
[2, 27]	ἄκουσμα καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς	ἀκοῆς	ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ ποτε καὶ
[2, 18]	πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον	κατασκοπῆς,	εἰ μὴ καὶ Κνήμων ἐθέλοι
[2, 15]	κῶμα διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς	λύπης	ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα ποτὲ σώματος
[2, 16]	πρὸς τοῖς σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε	ξιφήρης	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς
[2, 7]	σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ	ξιφήρης	τὴν γυναῖκα, νεκρὰν καὶ ταύτην,
[2, 31]	τοῦ χρόνου προϊόντος ἡ τῆς	κόρης	ἀκμὴ μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ
[2, 24]	δὲ τὴν ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς	κόρης	οὐχ ὡς ἐρωμένης μόνον καὶ
[2, 32]	ἢ πόθεν ἢ τίνων. Μὴ	θαυμάσῃς»	εἶπεν ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ
[2, 28]	τοῦ περὶ τὰ μέρη πυρώδους,	πάσης	τῆς πρότερον καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 3]	τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ πνέον	ἁπάσης	σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ
[2, 8]	ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ	μέσης	τῆς Ἑλλάδος ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς
[2, 33]	με γινόμενον μὴ περιίδῃς μηδὲ	συγχωρήσῃς	ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων
[2, 3]	ἐναποσβεσθείσης καὶ πρὸς τὸ βάσιμον	ἀποψυγείσης.	Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ
[2, 3]	ὑποκείμενον, τῆς μὲν φλογὸς ὀξέως	μαρανθείσης	καὶ εἰς τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς
[2, 28]	καὶ κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ	παχυνθείσης	νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου λάβρων
[2, 33]	ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου πως	ἐνδοθείσης	μακροτέρου πρός σε τοῦ διηγήματος
[2, 3]	πρὸς τὸ πνέον ἁπάσης σχεδὸν	ἐναποσβεσθείσης	καὶ πρὸς τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης.
[2, 28]	τῆς πρότερον καὶ κατὰ μικρὸν	ἀθροισθείσης	καὶ παχυνθείσης νοτίδος ἐξατμιζομένης, κἀκ
[2, 3]	ὀξέως μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν	ἀναλυθείσης,	τῆς δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν
[2, 24]	Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν λῆξιν	ἀναλυθείσης	χρόνον μέν τινα διῆγον ἀπαθὴς
[2, 3]	τῆς μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ	παρενεχθείσης,	ὀλίγης δὲ τῆς ὑπολειπομένης πρὸς
[2, 35]	καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον	θαλάσσης	ἀπὸ κύματος εἰς γαλήνην ἄρτι
[2, 16]	πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς δὲ	ὁμολογούσης	καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν
[2, 30]	χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς λειότητος	ὑπαυγαζούσης	αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς
[2, 30]	μικρὸν ὑποφριττούσης καὶ τὸ ὑποκείμενον	ἰαζούσης,	καὶ ἁπλῶς συμμιγής τις ἦν
[2, 23]	δῶρον· εἰ δὲ καὶ τῆς	ἐνεγκούσης	ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο
[2, 4]	ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς	ἐνεγκούσης	ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων
[2, 29]	πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς	ἐνεγκούσης	καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας
[2, 25]	κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τῆς	ἐνεγκούσης	ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν
[2, 31]	σοι νῦν εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως	καλούσης	με τῆς κατὰ τὴν πρεσβείαν
[2, 5]	φωνῆς τις ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες»	καλούσης,	ὁ δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ
[2, 16]	δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν»	εἰπούσης,	οὐκοῦν τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι
[2, 8]	πῶς ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων,	εἰπούσης	τὴν ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος
[2, 9]	Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν ἑταιρίαν	ἐξειπούσης.	Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν πατέρα
[2, 1]	τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν χερσὶν	ἀπολιπούσης	τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ
[2, 30]	θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν	ὑποφριττούσης	καὶ τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ
[2, 19]	ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως	ἐχούσης·	ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως εἰς
[2, 7]	ἔδειξεν, ὥρα σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι	τῆς	ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις
[2, 19]	διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα πρὸς	τῆς	ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς
[2, 28]	μὲν ἀρχὰς ἐκ τῶν ἄκρων	τῆς	Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς Λιβύης
[2, 23]	μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί τε	τῆς	ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως.
[2, 25]	καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος	τῆς	ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις ὄψεσι
[2, 20]	τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις ὀνείροις	τῆς	ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός τε τὴν
[2, 1]	σώματος. Ὢ τῆς ὠμότητος καὶ	τῆς	ἀρρήτου τοῦ δαίμονος βασκανίας· προσαφῄρηταί
[2, 35]	συμπαρεῖναι γὰρ καὶ τὴν ζάκορον	τῆς	Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ καὶ τοῖς
[2, 24]	πολλῇ. Χαλεπαίνει δὲ τὴν ἀφαίρεσιν	τῆς	Ἀττικῆς κόρης οὐχ ὡς ἐρωμένης
[2, 23]	τε τῆς ἀκροάσεως ἐμοί τε	τῆς	ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν τῶν τε
[2, 1]	ἀνθρώπων κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον	τῆς	ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ νεκροῦ γοῦν
[2, 2]	πρώτην συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ ὕσπληγος	τῆς	βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν κἀκεῖσε
[2, 19]	ἀναμείναντες, ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ	τῆς	γαστρός. Οἷον οὖν λύκοι τινὲς
[2, 22]	θεράπεια καὶ πολὺ τὸ εὔνουν	τῆς	γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς Διός»
[2, 20]	ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ ἀνίει	τῆς	γνώμης τὸ εἰς αὐτὸν ὕποπτον
[2, 3]	ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν	τῆς	γνώμης τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς τε
[2, 20]	δὲ ὁ Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ	τῆς	δὲ νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς
[2, 16]	εἴγε σοι πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι.	Τῆς	δὲ ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν»
[2, 3]	μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν ἀναλυθείσης,	τῆς	δὲ σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς
[2, 8]	αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν.	Τῆς	δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς
[2, 33]	δή τις καὶ δαίμονος βασκανία	τῆς	δευτέρας με θυγατρὸς στερήσειε, καὶ
[2, 9]	καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις	τῆς	Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´ αὐτῆς
[2, 9]	παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης ἔτι	τῆς	δίκης συνισταμένης καὶ (οὕτω συγκείμενον
[2, 19]	πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν	τῆς	δυσχωρίας ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν
[2, 34]	τὸν Σπερχειοῦ παῖδα καὶ Πολυδώρας	τῆς	ἐκ Πηλέως, ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ
[2, 33]	τοῦτο καιροῦ λαβόμενος καὶ ἀφορμῆς	τῆς	ἐκ ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης μακροτέρου
[2, 8]	Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης	τῆς	Ἑλλάδος ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου
[2, 33]	καὶ ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω	τῆς	Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ δὲ
[2, 9]	τε εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ	τῆς	ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε
[2, 33]	ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν, οὕτω κἀκείνη	τῆς	ἐμῆς περὶ αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως
[2, 23]	τὸ δῶρον· εἰ δὲ καὶ	τῆς	ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι δέ μοι
[2, 4]	τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν	τῆς	ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις
[2, 29]	τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ	τῆς	ἐνεγκούσης καὶ τὴν ἐρημίαν τῆς
[2, 25]	φυγῇ κολάζω τὴν ἐπιθυμίαν καὶ	τῆς	ἐνεγκούσης ὁ βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ
[2, 27]	περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν	τῆς	ἐπ´ ἐμοὶ παρὰ τὴν πρώτην
[2, 22]	ὑπὸ κνήμην, ἡ δὲ ἐφρόντιζε	τῆς	εὐνῆς καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν
[2, 5]	ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ καὶ Χαρίκλειαν	τῆς	ἡδίστης αὐτὴν κοινωνίας ἤδη δεύτερον
[2, 6]	εἰς ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις καὶ	τῆς	ἡδονῆς τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην
[2, 29]	ὀψὲ δέ ποτε καὶ βραδὺ	τῆς	ἡλικίας πολλὰ τὸν θεὸν ἱκετεύων
[2, 34]	Ἀχιλλείδης γὰρ εἶναι σεμνύνεται ὁ	τῆς	θεωρίας ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ τῇ
[2, 3]	ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ λάθρα	τῆς	θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν αἰωρουμένης
[2, 9]	αὑτὴν ὑποτοπήσασα τὰ δὲ καὶ	τῆς	Θίσβης αὐτῇ παρὰ τὴν ἑταιρίαν
[2, 12]	τούτους ἐκείνους εἶναι τοὺς σφαγέας	τῆς	Θίσβης εἴκαζε καὶ ἀμηχάνως εἶχεν
[2, 18]	ἄνδρα πείσαντες, τό τε σῶμα	τῆς	Θίσβης εἴς τι κοῖλον ἐνθέντες
[2, 17]	ὑποψίας τι φέροντα εἰς ἡμᾶς	τῆς	Θίσβης ἕνεκα καὶ οὐκ ἂν
[2, 9]	τὴν κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ	τῆς	Θίσβης ἐξηγόρευσε, τὰ μὲν αὐτὴ
[2, 14]	τὸ παρὸν κατὰ ζήτησιν ἥκοι	τῆς	Θίσβης ἐπὶ τὸ σπήλαιον. Οἱ
[2, 31]	αὔριον μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν	τῆς	Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως καὶ
[2, 25]	θαμὰ καὶ εἰς τὸν νεὼν	τῆς	Ἴσιδος ἧς προεφήτευον καὶ τὴν
[2, 32]	λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν νεὼν	τῆς	Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό μοι πρὸς
[2, 11]	τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν ἐπιστῆσαι	τῆς	κατὰ σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ τί
[2, 31]	εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης με	τῆς	κατὰ τὴν πρεσβείαν χρείας· τὰ
[2, 7]	τἀμὰ πρότερος τὴν δὲ ἀπροσδόκητον	τῆς	κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς
[2, 14]	σπηλαίου καὶ παρὰ τὸ σῶμα	τῆς	κειμένης ἥκων ἐπιθείς τε τοῖς
[2, 3]	βίαν ὤσαντος ἐπὶ τὸ σῶμα	τῆς	κειμένης κατενεχθείς, ὁ μὲν ἐπὶ
[2, 20]	ἄσμενος εἶδε πρῶτα μὲν ἀποτέμνει	τῆς	κόμης τὸ περιττότερον καὶ ὅσον
[2, 22]	τις ἀπένιζε τὼ πόδε καὶ	τῆς	κόνεως ἠλευθέρου τὰ ὑπὸ κνήμην,
[2, 31]	δὲ τοῦ χρόνου προϊόντος ἡ	τῆς	κόρης ἀκμὴ μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο
[2, 11]	γνωρίζω καὶ τὸ ἐπίσημον τουτὶ	τῆς	λαβῆς ἐλέφας εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται.
[2, 6]	τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ	τῆς	λαβῆς, ὃ παρὰ τὸν φόνον
[2, 30]	σπανίων ὠνουμένῳ, ἤδη γάρ μοι	τῆς	λίαν ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης
[2, 28]	ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ	τῆς	Λιβύης λαμβάνει, καθ´ ὃ μέρος
[2, 15]	ἡδὺ κῶμα διὰ τὸ ὑπερβάλλον	τῆς	λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα ποτὲ
[2, 30]	ἱστορίαν τῶν καταρρακτῶν τοῦ Νείλου.	~Τῆς	μὲν οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως ἔχεις
[2, 3]	τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς δὲ σποδιᾶς	τῆς	μὲν πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης,
[2, 3]	καὶ ἰσόπεδον ἐπεδείκνυ τὸ ὑποκείμενον,	τῆς	μὲν φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης καὶ
[2, 31]	τῶν κατὰ τὴν παῖδα κατάστικτος,	τῆς	μητρὸς οἶμαι σύμβολα ταῦτα καὶ
[2, 8]	τό τε ὄμμα πιμπράμενον καὶ	τῆς	οἰκείας ἕδρας ἐξωθούμενον. ~Ὑφ´ ὧν
[2, 29]	τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν ἐρημίαν	τῆς	οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ εἰς
[2, 28]	εἶναι οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται	τῆς	ὄχθης καὶ θαλασσώσας τὴν Αἴγυπτον
[2, 29]	δαίμων καὶ τὴν μητέρα μοι	τῆς	παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς θρήνοις
[2, 9]	ἐζημίωσε, τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων	τῆς	πείρας ἀπονάμενον. Οὕτω μὲν ἡ
[2, 26]	καὶ οὐχ ἥκιστα τῇ φύσει	τῆς	περιοχῆς· οἷον γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς
[2, 31]	εἰς ἀγρόν τε κομίζω πόρρω	τῆς	πόλεως ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ
[2, 24]	Ἐγένετό μοι καὶ γυνὴ νόμῳ	τῆς	πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς
[2, 18]	μὴ καὶ Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν	τῆς	πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς ταῦτα
[2, 19]	δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ	τῆς	προκειμένης εἴχοντο. Καὶ ἦν μὲν
[2, 28]	διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι, καθ´ ἣν	τῆς	πρόσω φορᾶς ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν
[2, 28]	περὶ τὰ μέρη πυρώδους, πάσης	τῆς	πρότερον καὶ κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης
[2, 34]	ἐν πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον καὶ	τῆς	πρώτης τῶν Μυρμιδόνων διὰ τὸ
[2, 11]	σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ τὸ ἄδυτον	τῆς	Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου λόγος
[2, 11]	τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ ὄνομα	τῆς	Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ
[2, 31]	κομίζῃ παρ´ ἡμῶν μᾶλλον δὲ	τῆς	συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω δέ σε
[2, 10]	τήνδε σοι τὴν δέλτον διὰ	τῆς	συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην, τῷ
[2, 9]	ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς δὲ συναίτιον	τῆς	τε εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ
[2, 21]	μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ	τῆς	τύχης, θαυμάσας ὁ Κνήμων Ἕλλην
[2, 19]	ἀπέδρασαν καὶ πρὸς τὸ πυκνότερον	τῆς	ὕλης κατέδυσαν) κριόν τινα τῶν
[2, 12]	τοῦ Ναυσικλέους κατά τινα στενὴν	τῆς	ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας ὁ Θέρμουθις
[2, 3]	τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ	τῆς	ὑπολειπομένης πρὸς τὸ πνέον ἁπάσης
[2, 14]	ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι	τῆς	ὑποψίας ἑαυτὸν ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον
[2, 23]	ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἀπέχει	τῆς	φιάλης ἄκρατον τὸ ὕδωρ, τοῦτο
[2, 20]	τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον ἀνέπνευσε	τῆς	φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν
[2, 20]	οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ	τῆς	φυλλάδος ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´
[2, 1]	φιλτάτη, κειμένης, οὐδὲ τῷ κοινῷ	τῆς	φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ
[2, 24]	τῆς πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ	τῆς	φύσεως. Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν
[2, 16]	πρὸς τὴν ἐξ ἀρχῆς βοὴν	τῆς	Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ
[2, 2]	ξίφος περισκοποῦντος ὁ Κνήμων ἀθρόον	τῆς	χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα»
[2, 33]	Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ δὲ	τῆς	χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς τὸ
[2, 15]	σώματος πάθει καὶ τὸ νοερὸν	τῆς	ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ
[2, 15]	τῶν προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον ἐζόφου	τῆς	ψυχῆς τὸ λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους
[2, 13]	περισκοπῶν καὶ τὸ κρυπτόμενον βούλημα	τῆς	ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων. Οἱ
[2, 29]	λήθην κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν	τῆς	ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς
[2, 1]	γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος. Ὢ	τῆς	ὠμότητος καὶ τῆς ἀρρήτου τοῦ
[2, 4]	ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν αὐτὴ	τῆς	ὥρας ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ
[2, 24]	τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον	Ὀροονδάτης,	οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης
[2, 11]	ἄρα ποτέ ἐστιν ὁ σὸς	εὐεργέτης	ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ πῶς
[2, 13]	γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ Θέρμουθις,	ἱκέτης	ἐκ τοῦ καιροῦ μᾶλλον ἢ
[2, 9]	ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις τῆς	Δημαινέτης	προσιοῦσα τὴν κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν
[2, 11]	μὴ καὶ πλάσμα ἐστὶν ἡ	Δημαινέτης	τελευτὴ κἀμὲ μὲν ἠπάτησαν οἱ
[2, 10]	Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί σοι τὴν	Δημαινέτης	τελευτὴν δι´ ἐμοῦ μὲν ὑπὲρ
[2, 24]	Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν μὲν	ἀλήτης	πρότερον δὲ οὔ· πάλαι γὰρ
[2, 24]	πρότερον δὲ οὔ· πάλαι γὰρ	προφήτης.	Ἐγένετό μοι καὶ γυνὴ νόμῳ
[2, 8]	καὶ πλέον ὅτε τις αὐτὴν	Ναυκρατίτης	ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο,
[2, 30]	ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν	ἀκτῆς	θαλαττίας ὑπ´ ἀγχιβαθεῖ σκοπέλῳ μικρὸν
[2, 22]	καὶ πότε τὸν βαρὺν τοῦτον	ὑπέστης	πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν
[2, 5]	προσηδίκησας δὲ καὶ Χαρίκλειαν τῆς	ἡδίστης	αὐτὴν κοινωνίας ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας.
[2, 10]	τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς καὶ	ὑπασπιστὴς	εἶναι τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ
[2, 12]	δὲ Θέρμουθις ὁ τοῦ Θυάμιδος	ὑπασπιστής,	ἐπειδὴ κατὰ τὴν μάχην τρωθεὶς
[2, 24]	ὡς ἐρωμένης μόνον καὶ μουσουργίαν	ἀρίστης	ἀλλ´ ὅτι αὐτὴν καὶ βασιλεῖ
[2, 16]	περί σε πτοία γέγονεν; Ἀνὴρ	ὑβριστὴς»	ἔφη καὶ ἀτάσθαλος καὶ οὐδὲ
[2, 31]	γυμνῶν παρ´ ἡμῖν σοφῶν ὧν	ἀκουστὴς	εἶναι χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι)
[2, 24]	ἐπὶ παισὶ δύο τοῖς ἐξ	αὐτῆς	ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον
[2, 20]	κόμης τὸ περιττότερον καὶ ὅσον	αὐτῆς	εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ
[2, 9]	τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´	αὐτῆς	ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε,
[2, 10]	δέλτον ἣν πρὸς τοῖς στέρνοις	αὐτῆς	εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι πλέον
[2, 22]	Ὅμηρος {καὶ} ὡς πάντα δεύτερα	αὐτῆς	ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ
[2, 8]	τὴν ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου σχολὴν	ἑαυτῆς	ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς
[2, 8]	ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´	ἑαυτῆς	κινήσασα, καὶ πλέον ὅτε τις
[2, 11]	καὶ γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος τῶν	ἑαυτῆς	συμφορῶν ἐξ αὐτῶν ἐγχειρίσασα τῶν
[2, 33]	λόγοις ἢ ἔργοις γνωρίσαι τὴν	ἑαυτῆς	φύσιν καὶ ὅτι γυνὴ γέγονεν
[2, 9]	καὶ δημεύσει τῶν ὄντων ἐζημίωσε,	τοιαύτης	τῶν δευτέρων γάμων τῆς πείρας
[2, 16]	ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ πάντα	ἐμαυτῆς	πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,
[2, 33]	νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ τὴν	ταύτης	ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων
[2, 24]	καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως.	Ταύτης	εἰς τὴν ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης
[2, 23]	ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με ἀπὸ	ταύτης	ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν.
[2, 19]	ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε	ταύτης	ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως
[2, 24]	πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν» ἔφη ὁ	πρεσβύτης·	διηγήσομαι δέ σοι τἀμαυτοῦ πρότερον
[2, 23]	ἀφ´ ὧν ἐξ ἔθους ὁ	πρεσβύτης	ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν
[2, 21]	Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ	πρεσβύτης	καὶ σμῆνος κακῶν καὶ τὸν
[2, 22]	καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν ὁ	πρεσβύτης·	καὶ τὸν μὲν τοῦ οἴκου
[2, 21]	Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ	πρεσβύτης	οὐδὲ εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν
[2, 21]	πρὸς τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι	πρεσβύτης	τις ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς ὄχθαις
[2, 31]	τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι	πρεσβευτὴς	παρὰ τὸν Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην
[2, 34]	πρώτοις ἐπὶ Ἴλιον καὶ τῆς	πρώτης	τῶν Μυρμιδόνων διὰ τὸ συγγενὲς
[2, 28]	τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων δὲ τῆς	Λιβύης	λαμβάνει, καθ´ ὃ μέρος τὸ
[2, 33]	ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν	ἀδελφῆς	ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν καὶ
[2, 23]	αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν	τροφῆς	ὀλίγον ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ δεήσει
[2, 26]	οὐχ ἥκιστα τῇ φύσει τῆς	περιοχῆς·	οἷον γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ
[2, 16]	γὰρ ἁπάντων πρὸς τὴν ἐξ	ἀρχῆς	βοὴν τῆς Χαρικλείας ἀφυπνισμένος, ἐμοὶ
[2, 33]	ἔστι τὰ μὲν ἄλλα καὶ	εὐχῆς	κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν τὴν
[2, 31]	μικρὸν ὕστερον ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο	τύχης	ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα,
[2, 21]	οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ παρὰ τῆς	τύχης,	θαυμάσας ὁ Κνήμων Ἕλλην δὲ»
[2, 1]	Χαρίκλεια, Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην ὁ	δυστυχὴς	δειλὸς ἐγενόμην καὶ δρασμὸν ὑπέστην
[2, 29]	τῷ γήμαντι, κατ´ αὐτὴν ἡ	δυστυχὴς	ἐτελεύτα, σκηπτοῦ τινος ἢ χειροποιήτου
[2, 4]	κεῖται δ´ οὖν ὅμως ἡ	δυστυχής,	οὐδὲν μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας
[2, 25]	τε τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς	ψυχῆς	ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς
[2, 23]	ἐξ ἔθους ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο,	ψυχῆς	γὰρ διὰ βρῶσιν οὐδὲ ἓν
[2, 15]	πάθει καὶ τὸ νοερὸν τῆς	ψυχῆς	συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ δὲ μικρὸν
[2, 15]	προσδοκωμένων τὸ ἄδηλον ἐζόφου τῆς	ψυχῆς	τὸ λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους τε
[2, 13]	καὶ τὸ κρυπτόμενον βούλημα τῆς	ψυχῆς	τῷ βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ
[2, 29]	κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν τῆς	ψυχῆς	ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς
[2, 23]	τούτους ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον αἱ	ψυχῆς	ὠδῖνες καὶ φύσις ἡ διάθεσις
[2, 1]	ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον	αἷς	ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας
[2, 3]	Ὁ γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος ταῖς	καλύβαις	ἐμπνεύσας, καὶ οἷα δὴ λεπτοῖς
[2, 34]	καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς	Ἀχιλλείδαις	ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν
[2, 34]	ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς	Αἰακίδαις	Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων τὸν
[2, 21]	πρεσβύτης τις ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς	ὄχθαις	ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα τῷ
[2, 18]	τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ ταῖς	ὄχθαις	τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν τῶν
[2, 19]	μεμολυσμένα, τὰ δὲ ἡμίοπτα ταῖς	παρειαῖς	ἐν τῇ βρώσει τοῦ αἵματος
[2, 20]	ὁ μὲν ἐπειδὴ πρὸς ταῖς	ἀκρωρείαις	ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν
[2, 23]	ἢ πῶς δεῦρο ἀφιγμένοι καὶ	ποίαις	κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις»
[2, 27]	πρὸς ἱεροῖς ἦν ἢ πρὸς	θυσίαις	ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς καὶ παντοίας
[2, 25]	καὶ τὴν θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε	θυσίαις	τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι
[2, 25]	ὁμοῦ μὲν εἴκων ταῖς μοιρῶν	ἀνάγκαις	καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ βούλοιντο
[2, 31]	ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ	συνθήκαις	ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις ἦ
[2, 6]	τὴν συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ νοτίδα	κοίλαις	ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν
[2, 9]	δίκας ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ ταῖς	ἐμαῖς	ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ
[2, 5]	τούτῳ τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν	ἡμμέναις	ἐπιστάντος αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος
[2, 31]	ἐπὶ συνθήκαις ταῖς ἐνωμότοις ἡμῖν	γενομέναις	ἦ μὴν ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν
[2, 19]	προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ δὲ προϊόντες ἐνέτυχον	ποίμναις	(οἱ δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ
[2, 33]	οἴκου. Καὶ ἔστι νῦν ἡ	παῖς	ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν
[2, 33]	ἦλθον ὑπαντᾷ τέ μοι ἡ	παῖς	καὶ ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω
[2, 33]	ἡ παῖς ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ	παῖς	μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ ὄνομα
[2, 35]	Νεοπτολέμου πάτριον. Ἐμοὶ δὲ ἡ	παῖς,	ὦ Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη πολλάκις
[2, 28]	περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις	ἱεραῖς	ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς προφητικοῖς καὶ
[2, 33]	τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα	θήραις	τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ ἀσκεῖ
[2, 21]	Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί τις ἐπὶ	συμφοραῖς	θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος
[2, 34]	τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ	θύραις	ὄντα πάλαι δι´ ὄχλου παρακαλεῖν
[2, 20]	~Καὶ ὁ μὲν ἐπειδὴ πρὸς	ταῖς	ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν
[2, 17]	φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ ταῖς ὕβρεσι	ταῖς	ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως
[2, 9]	καὶ δίκας ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ	ταῖς	ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε.
[2, 31]	ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις	ταῖς	ἐνωμότοις ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν
[2, 3]	διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος	ταῖς	καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ οἷα δὴ
[2, 25]	βαρυδαίμων ἐξῄειν ὁμοῦ μὲν εἴκων	ταῖς	μοιρῶν ἀνάγκαις καὶ πράττειν ὅπῃ
[2, 21]	μέλλοντι πρεσβύτης τις ἀνὴρ ἐναλύων	ταῖς	ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν τινα
[2, 18]	εὐδαίμονά τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ	ταῖς	ὄχθαις τοῦ Νείλου πρὸς ἐπιτειχισμὸν
[2, 19]	πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ ἡμίοπτα	ταῖς	παρειαῖς ἐν τῇ βρώσει τοῦ
[2, 17]	οὐκ ἂν φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ	ταῖς	ὕβρεσι ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον
[2, 6]	συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ νοτίδα κοίλαις	ταῖς	χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε
[2, 26]	προφητικῷ καταγώγιον τὴν ἱεροῖς καὶ	τελεταῖς	ἀνακειμένην ὁριζόμενος, διά τε τοῦ
[2, 4]	κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα,	λῃσταῖς	παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα;
[2, 23]	δεῦρο ἀφιγμένοι καὶ ποίαις κεχρημένοι	τύχαις	βουληθείης ἐξαγορεύειν. Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν
[2, 25]	νέφος τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ	πατρῴαις	ὄψεσι τὸν παίδων φόνον ἀθέατον
[2, 31]	τέ ἐστι καὶ τίνος ἔγνων	εἰς	ἀγρόν τε κομίζω πόρρω τῆς
[2, 11]	ἐπίσημον τουτὶ τῆς λαβῆς ἐλέφας	εἰς	ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν εἴποις
[2, 33]	Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ	εἰς	ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι τῶν
[2, 6]	ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον	εἰς	ἀλγεινὸν περιέστη πολλάκις καὶ τῆς
[2, 15]	ἐζόφου τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον.	Εἰς	ἀλλήλους τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων
[2, 22]	Οὐκ εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´	εἰς	ἀνδρὸς Δία τὸν ξένιον καὶ
[2, 22]	ἦ ξενίου Διός, ὡς ἔοικεν,	εἰς	αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως
[2, 31]	ἀκριβέστερα τῶν κατὰ τὴν κόρην	εἰς	αὔριον μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν
[2, 8]	ἐκείνην τὴν ψάλτριαν τὴν τῶν	εἰς	αὐτὸν ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν.
[2, 20]	εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν	εἰς	αὐτὸν ποιούμενος ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ
[2, 20]	γὰρ ἀνίει τῆς γνώμης τὸ	εἰς	αὐτὸν ὕποπτον ὡς ἀνελόντα τὴν
[2, 9]	ἠνάγκαζον, καὶ τέλος τὴν Θίσβην	εἰς	βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος
[2, 35]	βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ κύματος	εἰς	γαλήνην ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ
[2, 15]	Καὶ τέλος κλίνει μὲν ἑαυτὸν	εἰς	γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει δὲ
[2, 15]	εἰπεῖν τι προσδοκῶν εἶτα ἀποτυγχάνων	εἰς	γῆν τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ
[2, 3]	τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν	εἰς	γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει. Ὁ
[2, 32]	θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον,	εἰς	δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ
[2, 9]	ὡς δὲ συναίτιον τῆς τε	εἰς	Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς ἐμῆς
[2, 22]	εὔνουν τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ	εἰς	Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς
[2, 6]	ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν	εἰς	ἑαυτόν τε γενόμενος ὁ Κνήμων
[2, 19]	καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ	εἰς	ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε
[2, 17]	δὲ καὶ ὑποψίας τι φέροντα	εἰς	ἡμᾶς τῆς Θίσβης ἕνεκα καὶ
[2, 23]	καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ τούτους	εἰς	θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν
[2, 25]	οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ ὡς	εἰς	Θήβας τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος,
[2, 30]	χρῆμα· μαργαρίδες τε γὰρ ἐνῆσαν	εἰς	καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς κύκλον
[2, 30]	ἐνῆσαν εἰς καρύου μικροῦ μέγεθος	εἰς	κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ
[2, 29]	τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω (μέγα γὰρ	εἰς	λήθην κακῶν ἡ δι´ ὀφθαλμῶν
[2, 23]	ἔσεσθαι δέ μοι τοῦτο οὐκ	εἰς	μακρὰν οἱ θεοὶ προσημαίνουσιν, ἀρύσῃ
[2, 30]	οὕτως ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ	εἰς	μεγέθους ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ
[2, 14]	συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν	εἰς	μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων οὔτε
[2, 4]	μὲν αὐτὴ τῆς ὥρας ἀποναμένη,	εἰς	οὐδὲν δὲ ὄφελος ἐμοὶ γενομένη.
[2, 20]	καὶ δὴ καὶ τὴν κόμην	εἰς	ὀφρὺν ἕλκουσι καὶ σοβοῦσι τῶν
[2, 9]	καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν	εἰς	πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς δίκας.
[2, 22]	ἀνθρώπων ἤθη τε καὶ νοῦς	εἰς	πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ
[2, 24]	ἔλαθες γάρ με μικροῦ καὶ	εἰς	πέρας τῷ λόγῳ διαβιβάζων, ἐπεισόδιον
[2, 19]	ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως	εἰς	πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ τροφὴν
[2, 16]	φροντίζειν· ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ	εἰς	σὲ τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν
[2, 32]	ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος	εἰς	τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν
[2, 9]	Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην καὶ	εἰς	τὰς Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν
[2, 26]	τε δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον	εἰς	ταύτην ἐμαυτόν, ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ
[2, 3]	μὲν φλογὸς ὀξέως μαρανθείσης καὶ	εἰς	τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς δὲ σποδιᾶς
[2, 9]	Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ δεύτερον	εἰς	τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ πῃ
[2, 3]	Χαρίκλεια» καὶ τό τε λαμπάδιον	εἰς	τὴν γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ
[2, 24]	ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως. Ταύτης	εἰς	τὴν ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον
[2, 20]	καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς ἥκουσιν	εἰς	τὴν κώμην τὰ περὶ τὸν
[2, 25]	τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ	εἰς	τὴν Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν
[2, 26]	ὦ νεανία, συντελεῖ γὰρ οὐδὲν	εἰς	τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος
[2, 13]	τε οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων	εἰς	τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ
[2, 29]	ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον δὴ καὶ	εἰς	τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους
[2, 1]	τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ βίος	εἰς	τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω πάντα,
[2, 2]	τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν δέος	εἰς	τὸ βάθος διικνεῖσθαι τὸ πῦρ
[2, 33]	Χαρικλῆς εἰρήσεται. Ἐπειδὴ γὰρ» φησὶν	εἰς	τὸ δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ τέ
[2, 22]	πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην τὴν	εἰς	τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ ταῦτα
[2, 20]	τὸ περιττότερον καὶ ὅσον αὐτῆς	εἰς	τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς
[2, 12]	καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν	εἰς	τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ πρὸς
[2, 14]	τὴν ἔφοδον τῶν πολεμίων καθῆκεν	εἰς	τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν εὑρίσκοι
[2, 8]	ἡ Δημαινέτη μετὰ τὴν ἀπάτην	εἰς	τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ
[2, 25]	ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ θαμὰ καὶ	εἰς	τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος ἧς
[2, 24]	καθ´ ἡμᾶς καὶ ὄμμα κρόνιον	εἰς	τὸν οἶκον ἐνέσκηψε τὴν ἐπὶ
[2, 16]	δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν	εἰς	τὸν τῇδε βίον καὶ τοῦδε
[2, 6]	Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον καὶ τέλος	εἰς	τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο
[2, 5]	Θίσβης ἡ ὄψις» ὑπέβη τε	εἰς	τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς
[2, 14]	καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν	εἰς	ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ δὲ Θεαγένει
[2, 22]	δὲ περὶ τὴν ὄχθην ἐσάλευεν	εἰς	χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ
[2, 24]	Φάριον, οὐ κατ´ αὐτὸν τρεπόμενον	εἰς	ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά
[2, 29]	τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος. Ἦλθε καὶ	εἰς	ὥραν γάμου καὶ ἐξεδόμην τῶν
[2, 22]	τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν	εἰς	ὦτα ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον
[2, 22]	παρεσκευασμένα, περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην	εἴς	τε τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ
[2, 18]	τό τε σῶμα τῆς Θίσβης	εἴς	τι κοῖλον ἐνθέντες καὶ τὴν
[2, 30]	βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος	εἴς	τινα νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα
[2, 31]	πολλῶν τῶν ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε	διάγεις	Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος.
[2, 4]	τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ δὲ	ἀφεγγεῖς	οἱ πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες,
[2, 23]	κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας τί	λέγεις;	ἔφη Παῖδές εἰσί σοι τῷ
[2, 29]	ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη	λέγεις·	καὶ ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι
[2, 26]	τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος. Ἄριστα» ἔφη	λέγεις»	ὁ Κνήμων καὶ ὡς ἄν
[2, 22]	ἡ πλάνη, ὦ πάτερ, ἣν	λέγεις;	Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς
[2, 26]	ἀειράμενος ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ Νείλου	φεύγεις	μοιράων νήματ´ ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ
[2, 36]	οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ	οὐδεὶς	τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ
[2, 34]	γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν οὖν	οὐδεὶς	φθόνος» ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ
[2, 30]	οὐκ οἶδ´ ὅ τι βουλόμενος	παίζεις	ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ
[2, 21]	ἀλλ´ ἐντεῦθεν Αἰγύπτιος. Πόθεν οὖν	ἑλληνίζεις	τὴν στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ
[2, 16]	ποιοῦσα» ἔφη τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας	ἀποσῴζεις.	Τί δὲ ἦν ὅ μοι
[2, 12]	βουλόμενος ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον	καθεὶς	καὶ πρὸς τὸν τάραχον καὶ
[2, 22]	λέγεις; Παίδων» ἔφη πρὸς λῃστῶν	ἀφαιρεθεὶς	καὶ τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων
[2, 32]	Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν	διατεθεὶς	καὶ ὥσπερ οἱ βαρεῖάν τινα
[2, 5]	τε εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ	συσχεθεὶς	ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης
[2, 25]	ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ Θυάμιδος	βληθεὶς	τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν
[2, 29]	ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς	ἐμπλανηθεὶς	τόποις ἦλθον δὴ καὶ εἰς
[2, 25]	ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον	ἡττηθεὶς	καὶ πάθος ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν
[2, 21]	οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ ταῦτα	ἐρωτηθείς,	τῶν ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν»
[2, 14]	τὸ σῶμα τῆς κειμένης ἥκων	ἐπιθείς	τε τοῖς στέρνοις τὴν κεφαλὴν
[2, 10]	φιλίαν τὴν περὶ ἐμὲ ταύτην	ἐπιθεὶς	τὴν τιμωρίαν, ὡς δὲ ἔχω
[2, 21]	τύχη καὶ πάντως τὰ ἡμέτερα	ποθεῖς	ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς
[2, 26]	τοῦ Κρισαίου κόλπου τῇ Κιρραίᾳ	προσορμισθεὶς	ἐκ νεὼς ἐπὶ τὴν πόλιν
[2, 5]	Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ οὐδὲν	ταραχθεὶς	ὑπήκουσέ τε καὶ ἥξω φιλτάτη
[2, 3]	ἐπὶ τὸ σῶμα τῆς κειμένης	κατενεχθείς,	ὁ μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἀπρὶξ
[2, 12]	ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ τὴν μάχην	τρωθεὶς	ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν, νυκτὸς
[2, 7]	καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς	ἀνιεὶς	ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ ἐπαίνων
[2, 11]	ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ καὶ διαπόντιος	ἥκεις	ἑτέραν καθ´ ἡμῶν σκηνὴν Ἀττικὴν
[2, 13]	μικρὸν ἐγνώρισα καὶ τέως ἀμφίβολος	ἥκεις	τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ
[2, 18]	κώμην τινὰ πλησίον, εἴ πῃ	γινώσκεις	ἥμερον. Εὖ λέγειν ἔδοξε τῷ
[2, 8]	φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ πῃ	γινώσκεις	μανθάνειν. Καὶ ὃς θαυμάσεις μὲν»
[2, 29]	πυθόμενος. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ	Χαρίκλεις«	ἔφην ἦλθες γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον«
[2, 34]	οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην ὦ	Χαρίκλεις,	ἢ χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ καὶ
[2, 22]	καὶ ἔμπορος καὶ πολλαὶ μὲν	πόλεις	πολλῶν δὲ ἀνθρώπων ἤθη τε
[2, 16]	χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ Κνήμων,	ἡμεῖς	δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν,
[2, 17]	καὶ φωνῶν ἔμπειρος καὶ ἄλλως	ἡμεῖς	νωθέστεροι συνεῖναι τὸ δέον, πλείονι
[2, 35]	θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ	ἡμεῖς	τε πρὸς τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα
[2, 33]	ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ	εὐγενεῖς	τῶν σκυλάκων πάντα τινὰ καὶ
[2, 2]	ὦ Θεάγενες; τί τὴν οὖσαν	θρηνεῖς;	Ἔστι Χαρίκλεια καὶ σῴζεται· θάρσει.
[2, 7]	καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν	ἐθρήνεις	ἀγεννῶς καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ
[2, 7]	τῆς ἄγαν ἀνδρείας, ὑφ´ ἧς	ἐθρήνεις	μὲν ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν
[2, 21]	τούτων βόμβον ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν	κινεῖς.	Ἀλλὰ ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ
[2, 4]	εἴ τι καὶ κατὰ μικρὸν	ἐμπνεῖς.	Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ τὸ μαντικὸν
[2, 25]	δυσχερῶν τὴν γυναῖκα φωράσας καὶ	συνεὶς	ὡς τῶν πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις
[2, 23]	ποίαις κεχρημένοι τύχαις βουληθείης ἐξαγορεύειν.	Ἕξεις»	ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν τινὰ
[2, 20]	νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς ὕπνον	τραπεὶς	ὁ Θέρμουθις χάλκεόν τινα καὶ
[2, 21]	ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν με	φέρεις»	ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης καὶ σμῆνος
[2, 25]	μοι πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία	ξιφήρεις	ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν
[2, 29]	δὲ τὸ παράδοξον θαυμάσαντος οὐ	θαυμάσεις«	ἔφη τὸ πρᾶγμα ὡς γέγονεν
[2, 8]	πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ ὃς	θαυμάσεις	μὲν» ἔφη Θίσβην δ´ οὖν
[2, 27]	ἄλλοτε περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ	ζητήσεις	ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν τις
[2, 21]	ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν	ἐπιζητεῖς.	Οὐκοῦν» ἦ δ´ ὃς ἐπειδὴ
[2, 19]	πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς εἶχε τάχους	ἐπαφεὶς	διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ μὲν ἐπειδὴ
[2, 30]	~Τῆς μὲν οὖν ἐκεῖσε ἀφίξεως	ἔχεις	τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν
[2, 4]	Χαρίκλειαν; Ὦ Χαρίκλεια, θάρσει· πιστὸν	ἔχεις	τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ με μικρὸν
[2, 15]	τὸ βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας	αὖθις	ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας.
[2, 6]	γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν κειμένην	αὖθις	ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ ἦν ἀληθῶς
[2, 19]	τοῦτο ποιῶν ἅπαξ μὲν καὶ	αὖθις	καὶ τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ
[2, 5]	Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος	αὖθις	ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο καὶ
[2, 9]	ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς,	εἰσαῦθις	ἀκούσεσθε· τὸ δὲ ὅπως ἡ
[2, 26]	Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´ ἄλλα	εἰσαῦθις»	ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ ἔχου
[2, 22]	βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον ἐξειπεῖν;	Εἰσαῦθις»	ἔφη· νῦν δὲ ὥρα καὶ
[2, 19]	μὲν δὴ Κνήμων καὶ ὁ	Θέρμουθις	ἅμα ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες
[2, 12]	τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας ὁ	Θέρμουθις	ἀφῄρητο· παρὰ δὲ τὸν τοῦ
[2, 12]	ἐκ τοῦ πολέμου κίνδυνον ὁ	Θέρμουθις	ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν,
[2, 14]	εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ εἶδεν ὁ	Θέρμουθις	ἔτι τοῦ αἵματος ἀποστάζον καὶ
[2, 13]	τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν ὁ	Θέρμουθις,	ἱκέτης ἐκ τοῦ καιροῦ μᾶλλον
[2, 14]	ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ ταῦτα ὁ	Θέρμουθις	καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων ἀφείλετο,
[2, 12]	ἐν τούτοις ἦσαν· ὁ δὲ	Θέρμουθις	ὁ τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ
[2, 19]	εἶναι τὴν κώμην ἔφραζεν ὁ	Θέρμουθις	οὗπερ τὸν Θύαμιν συνειλημμένον ἢ
[2, 19]	δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο δὲ ὁ	Θέρμουθις,	τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ εἰπόντος
[2, 20]	ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς ὁ	Θέρμουθις	χάλκεόν τινα καὶ πύματον ὕπνον
[2, 21]	καὶ δόλιχόν τινα τῷ ῥείθρῳ	πολλάκις	ἄνω καὶ κάτω παραθέων καὶ
[2, 23]	Ναυσικλέα παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν, ὃν	πολλάκις	γε δι´ ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι
[2, 25]	ἦσαν, οὓς ἡ ἄρρητός μοι	πολλάκις	ἐκ θεῶν σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις
[2, 6]	ὁ δὲ ζῇς μοι, Χαρίκλεια»	πολλάκις	ἔλεγον καὶ τέλος εἰς τοὔδαφος
[2, 25]	γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα	πολλάκις,	ἐνίκα τὴν διὰ βίου μοι
[2, 35]	παῖς, ὦ Κνήμων, ἑωρᾶτο ἤδη	πολλάκις	καὶ θυσιῶν συνεφήπτετο καὶ λόγων
[2, 5]	ἔφη ὁ Θεαγένης ἀπατῶν με	πολλάκις;	Καὶ μὴν ἀπατῶ σε καὶ
[2, 14]	ὦ Θίσβη» ἔλεγε καὶ τοῦτο	πολλάκις	καὶ πλέον οὐδέν, ἕως τὸ
[2, 6]	χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς ἀλγεινὸν περιέστη	πολλάκις	καὶ τῆς ἡδονῆς τὸ ἄμετρον
[2, 21]	ἑαυτὸν ὁ Κνήμων, ὡς ἀντιπαρέθει	πολλάκις	ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ τις
[2, 4]	κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα,	πολλάκις	τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν μόνον
[2, 24]	ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων	ἅλις»	ἔφη βουκόλων καὶ σατραπῶν καὶ
[2, 26]	καὶ τά τε ἄλλα ἡ	πόλις	διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε καὶ οὐχ
[2, 26]	ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ	πόλις	ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα
[2, 24]	ἑξῆς παρασκευάζων τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ	πόλις	μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ καὶ
[2, 27]	καὶ μουσεῖόν ἐστιν ἀτεχνῶς ἡ	πόλις	ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ φοιβαζομένη. Τὸν
[2, 26]	γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος	ἀκρόπολις	ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι
[2, 11]	δὲ ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ	Θύαμις,	εἰ δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι
[2, 12]	οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ	Θύαμις,	ἔξω βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν
[2, 14]	ἐχόμενον τοῦ Θεαγένους καὶ ποῦ	Θύαμις	ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα
[2, 14]	Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν ἐσπουδασμένως	Θύαμίς	ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι
[2, 25]	παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα.	Θύαμις	ἦν ὄνομα αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη
[2, 17]	ἀφελόμενοι ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες ὁ	Θύαμις	καὶ οἱ σὺν αὐτῷ κατέθεντο·
[2, 6]	ὃ παρὰ τὸν φόνον ὁ	Θύαμις	ὑπὸ θυμοῦ καὶ σπουδῆς ἐναπέλιπε
[2, 12]	βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ	Θύαμις	ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν Θίσβην.
[2, 22]	τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις	ὄρνις	ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος
[2, 22]	πολιορκίαν εἰς ὦτα ἀνήμερα καὶ	οἷς	ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ φύσις
[2, 34]	τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις	οἷς	καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν τὸν
[2, 33]	ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ	λόγοις	ἢ ἔργοις γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς
[2, 33]	Αἰγυπτίαν· πεῖσον ἢ λόγοις ἢ	ἔργοις	γνωρίσαι τὴν ἑαυτῆς φύσιν καὶ
[2, 23]	γὰρ ἔπινε, καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε	θεοῖς	ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ
[2, 23]	οὗτοι δείκνυε· σωτῆρά σε καὶ	θεοῖς	ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ μοι
[2, 32]	πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν τοῖς	θεοῖς	ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ
[2, 31]	τήμερον ἐπηγγείλατο· σοὶ δὲ καὶ	θεοῖς	τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν
[2, 24]	βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν, ὅσα	φωλεοῖς	καὶ σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι.
[2, 23]	Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς τε καὶ	ἀγαθοῖς,	ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς θεοὺς
[2, 23]	οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς χαίρει	μύθοις	καὶ κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ δὴ
[2, 9]	χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη τοῖς	οἰκείοις	τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν κατ´
[2, 3]	δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ τούτοις	ἑλείοις	διαπλόκους τῇ ῥιπῇ κατὰ πάροδον
[2, 14]	πάντα ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε τοῖς	πολεμίοις,	ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο
[2, 23]	ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ	Ἑλληνίοις	καὶ αὐτῷ γε Ἀπόλλωνι Πυθίῳ,
[2, 31]	ἀπὸ σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν	ἐγχωρίοις	καὶ διηγήματι τῶν κατὰ τὴν
[2, 23]	ἔπινε, καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς	ἐγχωρίοις	τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ
[2, 29]	θυγατρίου πατὴρ ἀνηγορεύθην, οὐκ ἐπ´	αἰσίοις	ἔσεσθαί μοι ταύτην τοῦ θεοῦ
[2, 25]	δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´	ἀφροδισίοις	θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ γὰρ ἦν
[2, 8]	σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ τοῖς	συμποσίοις	ἀδεῶς ἑαυτήν τε καὶ τὴν
[2, 12]	ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις	αἰτίοις	ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ
[2, 4]	οὕτως ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις	κακοῖς	ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα,
[2, 28]	βίβλοις ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς	προφητικοῖς	καὶ γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι,
[2, 31]	ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε	ὅρκοις	ἀποθαρσῶν καὶ τὸν σὸν τρόπον
[2, 19]	καὶ μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον,	ὅρκοις	δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ
[2, 24]	δὴ ὁ Ναυσικλῆς ἐπὶ χρήμασι	μεγάλοις	ἄγει σὺν ἵππῳ καὶ ἀσπίδι
[2, 23]	προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς	καλοῖς	τε καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ
[2, 35]	τὰ πρὸς τὴν θυσίαν τοῖς	Θετταλοῖς.	Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς τε πρὸς
[2, 28]	ὅσα περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου	βίβλοις	ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα μόνοις τοῖς προφητικοῖς
[2, 22]	προσάγουσα θρῆνον. Ἆρ´ οὖν ἂν	ἐθέλοις»	ἔφη ὁ Κνήμων καὶ ὅπως
[2, 7]	ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ ἑτέρως μὲν	ἀλλήλοις	ἐντυχόντες κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες,
[2, 25]	πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία ξιφήρεις	ἀλλήλοις	συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων οὖν τῶν
[2, 4]	τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως	ἀλλήλοις	συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον εἰ
[2, 34]	οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς	ἄλλοις	οἷς καταλέγει καὶ τὸν ἐναγισμὸν
[2, 18]	δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε	ἄλλοις	τε καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς
[2, 27]	δι´ ἣν αἰτίαν ἄλλα παρ´	ἄλλοις	τῶν ζῴων ἐκθειάζεται καὶ τίς
[2, 24]	τοῖς ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ	πολλοῖς	δὲ ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων
[2, 29]	τῆς ψυχῆς ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ	πολλοῖς	ἐμπλανηθεὶς τόποις ἦλθον δὴ καὶ
[2, 9]	ῥητόρων πρὸς τὴν κατηγορίαν ἐπὶ	πολλοῖς	χρήμασιν ἀναβιβασάμενοι, ἄκριτον καὶ ἀνέλεγκτον
[2, 20]	τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ τοῖς	βουκόλοις	ἤσκητο τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ
[2, 29]	τινος ἢ χειροποιήτου πυρὸς τοῖς	θαλάμοις	ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον
[2, 3]	ἐμπνεύσας, καὶ οἷα δὴ λεπτοῖς	καλάμοις	καὶ τούτοις ἑλείοις διαπλόκους τῇ
[2, 21]	ἂν τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς	καλάμοις	κατὰ τὸν μῦθον εἰ μὴ
[2, 33]	δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον τοῖς	ἐμοῖς,	τὸ τοῦ λόγου, κατ´ ἐμοῦ
[2, 3]	ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε τοῖς	ὀφθαλμοῖς	ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε ὀκλάσας
[2, 22]	αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν	ὀφθαλμοῖς	τε τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν
[2, 25]	ἐπὶ πολύ τε τοῖς σώματος	ὀφθαλμοῖς	τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ
[2, 35]	Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ καὶ τοῖς	ἐναγισμοῖς	τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον. Ἐμοὶ δὲ
[2, 35]	δὲ ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς	βωμοῖς	ἐγενόμεθα καὶ ὁ νεανίας ἤδη
[2, 27]	μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον τοῖς	βωμοῖς	ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι τὰ πάντα
[2, 34]	πρὸς αὐτοῖς τοῖς τοῦ Πυθίου	βωμοῖς	ὑπ´ Ὀρέστου τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ
[2, 31]	ἣν γνώσῃ μικρὸν ὕστερον ἐν	σπαργάνοις	ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´
[2, 24]	ὄψιν ἀλλά με παραφέρειν πειρώμενον.	Μανθάνοις	ἄν» ἔφη ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι
[2, 12]	ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι τοῖς	νομιζομένοις	αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων
[2, 15]	ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν τι	βουλομένοις	ἐῴκεσαν τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν
[2, 29]	τῆς παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς	θρήνοις	ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ δὲ θεήλατον τοῦ
[2, 22]	εἰλοῦμαι περὶ τὸν τόπον καὶ	θρήνοις	παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί
[2, 34]	ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες.	Ἐκείνοις	μὲν οὖν οὐδεὶς φθόνος» ἔφην
[2, 28]	ποταμοῦ τούτου βίβλοις ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα	μόνοις	τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ
[2, 19]	ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ βεβιασμένον καὶ	μόνοις	τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ
[2, 15]	παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ δὲ καὶ	πόνοις	ἐνδόντες φύσεως νόμῳ καὶ ἄκοντες
[2, 31]	ἡμῖν σοφῶν ὧν ἀκουστὴς εἶναι	χρόνοις	ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ ἄλλως
[2, 10]	τὴν δέλτον ἣν πρὸς τοῖς	στέρνοις	αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός τι
[2, 14]	κειμένης ἥκων ἐπιθείς τε τοῖς	στέρνοις	τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη» ἔλεγε
[2, 4]	ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα,	κινδύνοις	θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς
[2, 4]	τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν	κινδύνοις	πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις
[2, 11]	εἰς ἀετὸν ἐκτετόρευται. Ἆρ´ οὖν	εἴποις	ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 11]	τε καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν	εἴποις	ἂν ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα
[2, 29]	ὑπόμνησις ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς	τόποις	ἦλθον δὴ καὶ εἰς τὴν
[2, 29]	οὕτω καὶ παρὰ τῶν ἐν	Καταδούποις	ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ
[2, 33]	Ἔγνων οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν τοῖς	Καταδούποις	μὴ δή τις καὶ δαίμονος
[2, 27]	ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ πρὸς	ἱεροῖς	ἦν ἢ πρὸς θυσίαις ἐξηταζόμην,
[2, 26]	ἁρμόδιον τῷ προφητικῷ καταγώγιον τὴν	ἱεροῖς	καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην ὁριζόμενος, διά
[2, 34]	καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς δὲ	ἑτέροις	δοκεῖ διότι περ ὑπὸ τῇ
[2, 4]	Τίς οὕτως ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς	ἡμετέροις	κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης
[2, 33]	τοῦ λόγου, κατ´ ἐμοῦ κέχρηται	πτεροῖς	καὶ τὴν ἐκ λόγων πολυπειρίαν,
[2, 35]	αὐτῷ πομπὴν κατὰ καιρὸν ἐν	δευτέροις	ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο. Γινέσθω» ἔφη ὁ
[2, 20]	καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο,	χαλεπωτέροις	ὀνείροις τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός
[2, 20]	ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο, χαλεπωτέροις	ὀνείροις	τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός τε
[2, 25]	πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις	θηράτροις	ἐξησκημένη· οὐ γὰρ ἦν ἐντυχόντα
[2, 16]	ῥώμην κειμένῃ μοι πρὸς τοῖς	σοῖς	γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ τὸν
[2, 34]	Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει	τοῖς	Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων
[2, 34]	πάντοθεν περιφυόμενος καὶ πανταχόθεν αὐτὸν	τοῖς	Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς
[2, 34]	Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει πρὸς	τοῖς	ἄλλοις οἷς καταλέγει καὶ τὸν
[2, 13]	πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται	τοῖς	ἀμφὶ τὸν Θεαγένην ἄγριόν τε
[2, 8]	κυρτουμένην αὐτῇ τὴν παρειὰν ἐν	τοῖς	αὐλήμασιν εἶδε καὶ πρὸς τὸ
[2, 34]	νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς ἔδοξε	τοῖς	Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι τὴν
[2, 20]	εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος παρὰ	τοῖς	βουκόλοις ἤσκητο τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος
[2, 35]	Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς τε πρὸς	τοῖς	βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ ὁ νεανίας
[2, 27]	ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ πρόσωπον	τοῖς	βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι τὰ
[2, 33]	πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ χαλεπώτατον	τοῖς	ἐμοῖς, τὸ τοῦ λόγου, κατ´
[2, 35]	τῆς Ἀρτέμιδος τῇ πομπῇ καὶ	τοῖς	ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον. Ἐμοὶ
[2, 20]	μὴ ἀποτρόπαιος ἢ ὕποπτος εἶναι	τοῖς	ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ ἄλλα τε
[2, 24]	ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ παισὶ δύο	τοῖς	ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς
[2, 4]	θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος Ἐρινὺς	τοῖς	ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς
[2, 29]	σκηπτοῦ τινος ἢ χειροποιήτου πυρὸς	τοῖς	θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ τὸν ὑμέναιον
[2, 32]	θεραπείᾳ πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν	τοῖς	θεοῖς ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν τε
[2, 29]	μὲν οὐκ ἐξάγω τοῦ βίου	τοῖς	θεολογοῦσιν ὡς ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα
[2, 35]	παρεσκεύαστο τὰ πρὸς τὴν θυσίαν	τοῖς	Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς τε
[2, 29]	μοι τῆς παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ	τοῖς	θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ δὲ θεήλατον
[2, 21]	(εἶπον ἂν τάχα καὶ τοῖσδε	τοῖς	καλάμοις κατὰ τὸν μῦθον εἰ
[2, 23]	Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ	τοῖς	καλοῖς τε καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ
[2, 33]	περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν	τοῖς	Καταδούποις μὴ δή τις καὶ
[2, 19]	τε τοῦ πυρὸς ὃ προητοίμαστο	τοῖς	νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν,
[2, 12]	ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε χωρεῖν αὐτόθι	τοῖς	νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ
[2, 18]	ἄλλοις τε καὶ οὐχ ἥκιστα	τοῖς	νῦν. Ἀλλὰ θῆγε τὸ φρόνημα
[2, 9]	τῷ χόλῳ καὶ ζήλῳ πυρακτουμένη	τοῖς	οἰκείοις τῆς Δημαινέτης προσιοῦσα τὴν
[2, 31]	ἐπηγγείλατο· σοὶ δὲ καὶ θεοῖς	τοῖς	οὕτως ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην
[2, 3]	καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ τὼ χεῖρε	τοῖς	ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ τε
[2, 20]	ἐπιθέσθαι τε μετὰ τοῦτον καὶ	τοῖς	περὶ τὸν Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς
[2, 14]	δὲ πάντα ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε	τοῖς	πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους
[2, 28]	τούτου βίβλοις ἱεραῖς ἀναγεγραμμένα μόνοις	τοῖς	προφητικοῖς καὶ γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν
[2, 16]	καταδείσας ῥώμην κειμένῃ μοι πρὸς	τοῖς	σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης καὶ
[2, 10]	δοκεῖ, τὴν δέλτον ἣν πρὸς	τοῖς	στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν· εἰκός
[2, 14]	τῆς κειμένης ἥκων ἐπιθείς τε	τοῖς	στέρνοις τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη»
[2, 8]	ἐκείνου σχολὴν ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ	τοῖς	συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν τε καὶ
[2, 25]	μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ τε	τοῖς	σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας
[2, 31]	σε πάντα ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα	τοῖς	τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ τὸν
[2, 36]	γὰρ καὶ ὄνειροι τὰ πολλὰ	τοῖς	τέλεσι κρίνονται, καὶ ἄλλως οἱ
[2, 24]	ἐφικτόν. Κέρδος δὲ ὡς ἐν	τοῖς	τοιούτοις ἡ πρόγνωσις ἀμβλύνουσα τοῦ
[2, 34]	ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς αὐτοῖς	τοῖς	τοῦ Πυθίου βωμοῖς ὑπ´ Ὀρέστου
[2, 19]	ὀλίγον καὶ βεβιασμένον καὶ μόνοις	τοῖς	χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι
[2, 8]	ἐκ μέσης τῆς Ἑλλάδος ἐπ´	ἐσχάτοις	γῆς Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς
[2, 25]	ἐθεράπευε θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι	πολυταλάντοις.	Αἰσχύνομαι λέγειν ἀλλ´ εἰρήσεται· γίνεται
[2, 31]	τὴν κόρην ἐπὶ συνθήκαις ταῖς	ἐνωμότοις	ἡμῖν γενομέναις ἦ μὴν ἐλευθέραν
[2, 3]	καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ οἷα δὴ	λεπτοῖς	καλάμοις καὶ τούτοις ἑλείοις διαπλόκους
[2, 23]	καὶ φύσις ἡ διάθεσις ἐπ´	αὐτοῖς	ἐνομίσθη, καὶ πατέρα με ἀπὸ
[2, 20]	νύκτα ἀναμένων, καθ´ ἣν συνέκειτο	αὐτοῖς	ἥκουσιν εἰς τὴν κώμην τὰ
[2, 2]	ἀνύοντες, ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων	αὐτοῖς	κατὰ τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ
[2, 23]	Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν	αὐτοῖς	σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους. Ἐπάγη
[2, 24]	τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ	αὐτοῖς	τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης
[2, 34]	Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς	αὐτοῖς	τοῖς τοῦ Πυθίου βωμοῖς ὑπ´
[2, 34]	δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους	ἑαυτοῖς	ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ ἑαυτὸν
[2, 34]	χαρίζεσθαι ταῦτα ἢ καὶ ἐπαληθεύειν	ἑαυτοῖς,	τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον,
[2, 24]	Κέρδος δὲ ὡς ἐν τοῖς	τοιούτοις	ἡ πρόγνωσις ἀμβλύνουσα τοῦ δεινοῦ
[2, 3]	οἷα δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ	τούτοις	ἑλείοις διαπλόκους τῇ ῥιπῇ κατὰ
[2, 12]	συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν ἐν	τούτοις	ἦσαν· ὁ δὲ Θέρμουθις ὁ
[2, 30]	θεὸν ἅπαντα δώσειν εἰ πρὸς	τούτοις	καὶ ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι βουληθείης
[2, 33]	τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ πλεῖστον	τούτοις	συνόμιλος ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν οἰκεῖ
[2, 35]	Πυθία τοιάδε· Τὴν χάριν ἐν	πρώτοις	αὐτὰρ κλέος ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´,
[2, 34]	ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν	πρώτοις	ἐπὶ Ἴλιον καὶ τῆς πρώτης
[2, 23]	ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ διασκευάζειν.	Ἀκούοις	ἄν» ἔφη ἀλλ´ εἴθε γε
[2, 22]	πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων	σοφοῖς	ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς θεούς·
[2, 25]	δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα	Ῥοδῶπις,	οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν ἢ ὅπως
[2, 35]	πρὸς τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ	ῥὶς	ἐν ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ
[2, 24]	Μέμφις, πατὴρ δὲ καὶ ὄνομα	Καλάσιρις,	βίος δὲ νῦν μὲν ἀλήτης
[2, 32]	ἴσως ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ	Καλάσιρις.	~Νυνὶ δὲ ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν
[2, 23]	ψυχῆς ὠδῖνες καὶ φύσις ἡ	διάθεσις	ἐπ´ αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ πατέρα
[2, 34]	ἡ γὰρ Ὁμήρου τοῦ Αἰγυπτίου	ποίησις	τὸν Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ
[2, 29]	ἡ δι´ ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς	ὑπόμνησις	ἀμαυρουμένη) καὶ πολλοῖς ἐμπλανηθεὶς τόποις
[2, 25]	συνεὶς ὡς τῶν πεπρωμένων ἐστὶν	ὑπόκρισις	καὶ ὡς ὁ τότε εἰληχὼς
[2, 22]	οἷς ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν ἡ	φύσις	ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον προσάγουσα
[2, 23]	ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς ὠδῖνες καὶ	φύσις	ἡ διάθεσις ἐπ´ αὐτοῖς ἐνομίσθη,
[2, 28]	παρὰ τοὺς ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα	φύσις	καὶ ὁπόθεν τὴν θερινὴν ὥραν
[2, 24]	ὡς ἐν τοῖς τοιούτοις ἡ	πρόγνωσις	ἀμβλύνουσα τοῦ δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον·
[2, 10]	διεπραξάμην. Εἰ δὲ ἔχει σέ	τις	ἀμετάβλητος ὀργή, κέχρησο ταύτῃ κατ´
[2, 21]	τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης	τις	ἀνὴρ ἐναλύων ταῖς ὄχθαις ἐφάνη
[2, 22]	κεκτημένου διατεταγμένον. Καὶ ἡ μέν	τις	ἀπένιζε τὼ πόδε καὶ τῆς
[2, 34]	περὶ τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών	τις	ἀπήγγελλε τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων
[2, 32]	τις ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί	τις	ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ
[2, 31]	ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία	τις	ἀπὸ σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη γράμμασιν
[2, 8]	με δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε,	τίς	ἄρα ἦν ἡ εὐδαίμων ἐκείνη
[2, 18]	ἔφη τὴν μὲν γνώμην ἐρρωμένος	τις	ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ
[2, 8]	ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ πλέον ὅτε	τις	αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος ὄνομα
[2, 21]	πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ εἴ	τις	αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως
[2, 11]	ἕνεκα θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων·	τίς	δὲ ἄρα ποτέ ἐστιν ὁ
[2, 28]	καὶ τίνες μὲν αὐτῷ πηγαί,	τίς	δὲ ἡ παρὰ τοὺς ἄλλους
[2, 28]	μόνος τῶν πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν	τις	ἐμοὶ προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ
[2, 21]	Τοῦ δὲ Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί	τις	ἐπὶ συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας
[2, 26]	ὁ Κνήμων καὶ ὡς ἄν	τις	ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς ἐπῃσθημένος·
[2, 23]	ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς δέ μοι	τίς	ἔσται; ἔφη. Τὸ μὲν παρὸν»
[2, 7]	Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν	τις	εὖ γε ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα
[2, 32]	τὸν πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων εἴ	τις	ἑώρα ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις
[2, 32]	ἐξεγένετο τὰ κατὰ τὴν κόρην	τίς	ἢ πόθεν ἢ τίνων. Μὴ
[2, 34]	Χαρικλέα τίνες οἱ Αἰνιᾶνες ἢ	τίς	ἡ θεωρία καὶ ἣν ἄγουσι
[2, 16]	ἦν ὅ μοι πέπονθας; ἢ	τίς	ἡ περί σε πτοία γέγονεν;
[2, 6]	λέγων κομιζώμεθα πρότερον, εἰ μή	τις	ἡμᾶς παίζει καὶ νυνὶ δαίμων·
[2, 17]	Κνήμων» ἔφη ἐπειδή σε θεῶν	τις	ἡμῖν συνῆψε καὶ συνέμπορον τῶν
[2, 22]	καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ	τίς	ἦν ἡ πλάνη, ὦ πάτερ,
[2, 30]	ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ ἁπλῶς συμμιγής	τις	ἦν πάντων καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ
[2, 5]	ἐκ μυχῶν τοῦ σπηλαίου φωνῆς	τις	ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης, ὁ
[2, 33]	ἐνδιατρίβειν τοῖς Καταδούποις μὴ δή	τις	καὶ δαίμονος βασκανία τῆς δευτέρας
[2, 26]	παῖ; Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα δὲ	τίς;	Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´ ἄλλα
[2, 27]	ἄλλοις τῶν ζῴων ἐκθειάζεται καὶ	τίς	ὁ περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο·
[2, 4]	Ἀλλ´ ὦ τί ἄν σέ	τις	ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν;
[2, 27]	ζητήσεις ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν	τις	ὅπως τοὺς ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι
[2, 22]	παραπέμπω τὸ πάθος, ὥσπερ οἶμαί	τις	ὄρνις ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν
[2, 33]	ἑαυτὴν ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη	τις	οὖσα λυπεῖ με λύπην ἀνίατον·
[2, 4]	ἀτλήτου» φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου.	Τίς	οὕτως ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις
[2, 30]	τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ	τις	πρόσεισι τὰ μὲν ἄλλα σεμνὸς
[2, 21]	Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ καί σέ	τις	ὡς ἔοικε μετασχηματίζει τύχη καὶ
[2, 8]	καὶ φιληθεῖσαν, ὥς φησι Κνήμων,	ἥτις	ποτὲ καί ἐστιν. Ἀλλ´ εἰ
[2, 16]	παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ	ψευδόμαντις	ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν οὕτως ἔσται
[2, 7]	κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον	ὅστις	ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν
[2, 17]	Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες, ἄδηλον	ὅστις	πλεονεκτεῖ· ἀφθόνως γὰρ κἀμοὶ τῶν
[2, 24]	τὴν ἀκρόασιν. Ἐμοὶ πόλις μὲν	Μέμφις,	πατὴρ δὲ καὶ ὄνομα Καλάσιρις,
[2, 19]	θεοὺς ἔπραττον ὡς ἐβούλετο ἡ	σκέψις.	Ὁ μὲν δὴ Κνήμων καὶ
[2, 1]	κακὸν ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ πυρὸς	ὄψις	ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ τῶν
[2, 5]	ὦ δαίμονες τεράστιοι; Θίσβης ἡ	ὄψις»	ὑπέβη τε εἰς τοὐπίσω καὶ
[2, 23]	δὲ καὶ οἴνου ὁ Κνήμων,	ὅς	γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ
[2, 24]	πεποιθὼς ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ	ὃς	βασιλεῖ, ἔφη ξένε, τῷ μεγάλῳ
[2, 21]	γνῶσιν ἐπιζητεῖς. Οὐκοῦν» ἦ δ´	ὃς	ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ καί
[2, 23]	Τὸ μὲν παρὸν» ἦ δ´	ὃς	εὐχαριστία, ξενίων δὲ οἶμαι τὸ
[2, 8]	εἴ πῃ γινώσκεις μανθάνειν. Καὶ	ὃς	θαυμάσεις μὲν» ἔφη Θίσβην δ´
[2, 34]	καὶ Πολυδώρας τῆς ἐκ Πηλέως,	ὃς	καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν πρώτοις
[2, 10]	τινος τῶν τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν,	ὃς	καὶ ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ λῃστάρχου
[2, 30]	εἶναι περὶ τὴν διάπρασιν. Καὶ	ὃς	ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας
[2, 4]	καὶ ζόφος τὴν πυρφόρον καὶ	χάος	τὴν ἐκ τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν·
[2, 2]	τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ	ὕσπληγος	τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν
[2, 27]	δρῶσιν, ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ	ὀλίγος	δὲ ὁ τοιοῦτος βίος συρρεῖ
[2, 27]	καὶ τίς ὁ περὶ ἑκάστου	λόγος	ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος
[2, 11]	τῆς Πυθοῦς {καὶ ἐν Τροφωνίου	λόγος	θεοφρονεῖν τοὺς ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον
[2, 30]	μὲν» εἶπεν, ὅπως δὲ μὴ	μικρόλογος	ἔσῃ περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ
[2, 3]	ἐπεδείκνυ τὸ ὑποκείμενον, τῆς μὲν	φλογὸς	ὀξέως μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν
[2, 33]	σε τοῦ διηγήματος ἐδεήθην. Καὶ	δὸς	τὴν χάριν, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι.
[2, 8]	εἰπούσης τὴν ἐκ μέσης τῆς	Ἑλλάδος	ἐπ´ ἐσχάτοις γῆς Αἰγύπτου καθάπερ
[2, 33]	ἔλεγε μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς	Ἑλλάδος	συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ δὲ τῆς
[2, 20]	κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ τῆς	φυλλάδος	ὅσον πλεῖστον ἠδύνατο ἐφ´ ἑαυτὸν
[2, 29]	καὶ τὴν μητέρα μοι τῆς	παιδὸς	ἀφαιρεῖται μὴ τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν.
[2, 20]	ὅσον αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον	εἶδος	παρὰ τοῖς βουκόλοις ἤσκητο τοῦ
[2, 14]	σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ τε εἶναι	Θυάμιδος,	βαθύ τι καὶ βύθιον στενάξας
[2, 25]	Κνήμων ὥσπερ τῷ ὀνόματι τοῦ	Θυάμιδος	βληθεὶς τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ
[2, 17]	πολυπραγμονήσοντα εἴ τι περὶ τοῦ	Θυάμιδος	ἔχοι μανθάνειν. Ῥᾷόν τε γὰρ
[2, 2]	ἅπαντα ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα τοῦ	Θυάμιδος,	τὸ σπήλαιον, ὡς καθῆκεν αὐτός,
[2, 12]	ὁ δὲ Θέρμουθις ὁ τοῦ	Θυάμιδος	ὑπασπιστής, ἐπειδὴ κατὰ τὴν μάχην
[2, 14]	αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος πάντα τινὰ	Θυάμιδος	φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ τέλος ὡς
[2, 35]	γὰρ καὶ τὴν ζάκορον τῆς	Ἀρτέμιδος	τῇ πομπῇ καὶ τοῖς ἐναγισμοῖς
[2, 20]	τινα καὶ πύματον ὕπνον εἵλκυσεν	ἀσπίδος	δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει πρὸς
[2, 31]	μαθήσῃ περὶ τὸν νεὼν τῆς	Ἴσιδος	ἐντυχών. ~Ἐποίουν οὕτως καὶ παραλαβὼν
[2, 25]	καὶ εἰς τὸν νεὼν τῆς	Ἴσιδος	ἧς προεφήτευον καὶ τὴν θεὸν
[2, 32]	ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς	Ἴσιδος	οὗπερ συνετέτακτό μοι πρὸς τὸν
[2, 28]	κατὰ μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης	νοτίδος	ἐξατμιζομένης, κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν
[2, 10]	τὴν δέλτον διὰ τῆς συνοίκου	πρεσβύτιδος	λάθρα διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ
[2, 21]	ἄλλως ἡ πρὸς τὴν κώμην	ὁδὸς	σπουδάζεται ἀναμεῖναί τινας ἐν ταύτῃ
[2, 24]	ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη	περίοδος	τρέπει τὰ καθ´ ἡμᾶς καὶ
[2, 30]	πεττομένης ἡ πρὸς τὴν ἐνεγκοῦσαν	ἐπάνοδος	ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ
[2, 24]	δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ οὐκ ἐφικτόν.	Κέρδος	δὲ ὡς ἐν τοῖς τοιούτοις
[2, 18]	ὑπόνοιαν, καὶ συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην,	δέος	δὲ δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν
[2, 17]	ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται.	Δέος	δὲ διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας λιμῷ
[2, 2]	φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν	δέος	εἰς τὸ βάθος διικνεῖσθαι τὸ
[2, 36]	~Ταῦτα μὲν ὡς ἀνεῖπεν ὁ	θεός,	ἀμηχανία πλείστη τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο
[2, 2]	Τῇδε οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ	εὐθέος	οἷα δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν
[2, 35]	Τὴν χάριν ἐν πρώτοις αὐτὰρ	κλέος	ὕστατ´ ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ Δελφοί,
[2, 29]	σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ σε	χρέος	ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων. Ὁ δὲ
[2, 9]	ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε	ἄστεος	ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν ὄντων
[2, 2]	ὡς οὐδὲν δέος εἰς τὸ	βάθος	διικνεῖσθαι τὸ πῦρ ὑπὸ τῶν
[2, 22]	πόθος γὰρ ἐν αὐτῇ καὶ	πάθος	ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα δὲ περιποτᾶται τὴν
[2, 15]	ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ τὸ	πάθος	ἐπικουφίσας. Καὶ τέλος κλίνει μὲν
[2, 25]	ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ	πάθος	ἐρωτικὸν ἐπιφορτισάμενος. Ἀρχὴν δὴ τῶν
[2, 22]	ὑπερβῆναι πείσει, μὴ οὕτω ποτὲ	πάθος	ἰσχύσειεν ὡς μνήμην τὴν εἰς
[2, 29]	τούτῳ τῷ δράματι καὶ ἕτερον	πάθος	ὁ δαίμων καὶ τὴν μητέρα
[2, 16]	πρὸς τὴν κλῆσιν καὶ τὸ	πάθος	ὑπερήλγει καθάπερ καὶ τῶν ἐνυπνίων
[2, 22]	τόπον καὶ θρήνοις παραπέμπω τὸ	πάθος,	ὥσπερ οἶμαί τις ὄρνις ὄφεως
[2, 19]	χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς δὲ εἰς	ἔθος	τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν, ἔλαθε τὸ
[2, 30]	γὰρ ἐνῆσαν εἰς καρύου μικροῦ	μέγεθος	εἰς κύκλον τε ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι
[2, 34]	μορφὴν καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ	μέγεθος	ὡς βεβαιοῦν τῇ θέᾳ τὸ
[2, 33]	καὶ χαρίεντι λόγον τε καὶ	ἦθος	νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ διὰ τὴν
[2, 17]	καὶ λῃστρικὸν καὶ δύσεριν τὸ	ἦθος,	πρὸς δὲ καὶ ὑποψίας τι
[2, 15]	τῶν δὲ παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ	πλῆθος	καὶ τῶν παρουσῶν συμφορῶν τὸ
[2, 22]	ὀκνεῖ φεύγειν δὲ οὐ φέρει,	πόθος	γὰρ ἐν αὐτῇ καὶ πάθος
[2, 35]	βλέμμα καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων·	ὀρθὸς	τὸν αὐχένα καὶ ἀπὸ τοῦ
[2, 23]	σε καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι.	Μισθὸς	δέ μοι τίς ἔσται; ἔφη.
[2, 13]	πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι	δίκαιος	εἶναι πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν
[2, 26]	ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν.	Ἀθηναῖος	ἄρα ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι»
[2, 7]	νεκρὰν καὶ ταύτην, ὑποφεύγων ὁ	γενναῖος	καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς
[2, 20]	τοῖς βουκόλοις ἤσκητο τοῦ μὴ	ἀποτρόπαιος	ἢ ὕποπτος εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι.
[2, 33]	τοξείαν. Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ	βίος	ἀφόρητος ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ
[2, 22]	τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος.	Βίος	γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος
[2, 24]	πατὴρ δὲ καὶ ὄνομα Καλάσιρις,	βίος	δὲ νῦν μὲν ἀλήτης πρότερον
[2, 1]	τὰς τρίχας ἐρρίφθω» φησὶν ὁ	βίος	εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω
[2, 27]	οὐκ ὀλίγος δὲ ὁ τοιοῦτος	βίος	συρρεῖ περὶ τὸν νεὼν τοῦ
[2, 22]	τῆς γνώμης ἐμφαίνουσα. Οὐκ εἰς	Διός»	ἔφη, ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς Δία
[2, 22]	Κνήμων θαυμάσας ἀλλ´ ἦ ξενίου	Διός,	ὡς ἔοικεν, εἰς αὐλὰς ἥκομεν,
[2, 26]	οἷον γὰρ φρούριον ἀτεχνῶς καὶ	αὐτοσχέδιος	ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς ἀπαιωρεῖται προπόδων
[2, 1]	καὶ τὸν Κνήμωνα, ἕως μὲν	ἥλιος	ἦν ὑπὲρ γῆν, τὸ κακὸν
[2, 27]	πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε καὶ	ἐγχώριος	λεὼς τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν,
[2, 30]	καὶ ἑνὸς εἴη τῶν ὁρωμένων	ἰσοστάσιος.	Ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ πρίασθαι
[2, 11]	οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ δὲ καὶ	διαπόντιος	ἥκεις ἑτέραν καθ´ ἡμῶν σκηνὴν
[2, 21]	Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν	Αἰγύπτιος.	Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν στολήν;
[2, 26]	ἐρισθενέων. Τέτλαθι, σοὶ γὰρ ἐγὼ	κυαναύλακος	Αἰγύπτοιο αἶψα πέδον δώσω· νῦν
[2, 22]	πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ	εἰκός,	ἄλλους τε κἀμὲ οὐ πρὸ
[2, 28]	ἀναδίδωσι, πάντως ἂν ὡς τὸ	εἰκὸς	ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν
[2, 21]	~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων ὅσον	εἰκὸς	ἦν ἔλαττον κομᾶν τοῦ λῃστρικοῦ
[2, 18]	τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα	εἰκὸς	ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες καὶ
[2, 10]	τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν·	εἰκός	τι πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν.
[2, 8]	Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν	εἰκός,	ὦ Κνήμων, εἰπούσης τὴν ἐκ
[2, 33]	πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς	Ἑλληνικός	τε καὶ ξένος ἐπ´ αὐτὴν
[2, 7]	ταύτην, ὑποφεύγων ὁ γενναῖος καὶ	Ἀττικὸς	πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα βραχύ
[2, 35]	ὁ Χαρικλῆς καὶ εἰσῆλθεν ὁ	νεανίσκος	Ἀχίλλειόν τι τῷ ὄντι πνέων
[2, 34]	Ἀχιλλέα Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ μὲν	νεανίσκος»	ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς
[2, 6]	Θίσβη καὶ ξίφος τε πλησίον	ἐκπεπτωκὸς	ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ
[2, 16]	γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη καὶ	ἀτάσθαλος	καὶ οὐδὲ τὴν σὴν ἄμαχον
[2, 12]	ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ	ἕλος	ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν
[2, 11]	ποιοῦσα τέθνηκας καὶ γέγονας ἡμῖν	αὐτάγγελος	τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν
[2, 23]	προέσθαι τοῦ σώματος. Οὐδὲν δεῖ	μέλος	ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι
[2, 12]	ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς εἱστήκει.	Τέλος	δὲ θροῦν τινα καὶ βόμβον
[2, 28]	διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον.	~Τέλος	δέ ποτε καὶ περὶ τοῦ
[2, 6]	μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον καὶ	τέλος	εἰς τοὔδαφος ἀθρόον καταφέρονται καὶ
[2, 20]	οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου τὸ	τέλος	καταστρέψας. Ὁ δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ
[2, 15]	στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ	τέλος	κλίνει μὲν ἑαυτὸν εἰς γῆν
[2, 9]	τοὔνομα φράζειν μόνον ἠνάγκαζον, καὶ	τέλος	τὴν Θίσβην εἰς βασάνους ἐξῄτουν.
[2, 14]	τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ	τέλος	ὡς ἐκεῖνος μὲν ὅ τι
[2, 4]	ὥρας ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν δὲ	ὄφελος	ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα,
[2, 18]	τὰ λεχθέντα πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου	δῆλος	ἦν ὑπεραγωνιῶν, σὺ δὲ» ἔφη
[2, 5]	καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν	εὔδηλος	εἶ περὶ γῆν ἔτι φερομένη,
[2, 1]	Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην ὁ δυστυχὴς	δειλὸς	ἐγενόμην καὶ δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον
[2, 28]	ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ τε ὁ	Νεῖλος	καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ ἀνέχεται
[2, 27]	ὁ δὲ πολὺς τῶν περιεστώτων	ὅμιλος	ἀνευφήμησαν τὸν θεὸν τῆς ἐπ´
[2, 33]	ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ πλεῖστον τούτοις	συνόμιλος	ἐπαρθενεύθη καὶ οἴκησιν οἰκεῖ σοι
[2, 30]	ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ	φίλος,	ἣν δέ σε βούλομαι παρενθήκην
[2, 26]	δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς ἔσσο	φίλος.	~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν
[2, 36]	ὅ τι βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας·	ἄλλος	γὰρ πρὸς ἄλλο τι τὸ
[2, 27]	ὁ περὶ ἑκάστου λόγος ἐπυνθάνετο·	ἄλλος	πυραμίδων κατασκευήν, ἕτερος συρρίγγων πλάνην,
[2, 31]	ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ εἰωθότος τὸ	κάλλος	δ´ οὐδ´ ἂν ὑπὸ γῆν
[2, 25]	τὴν ὥραν ἀκμαῖον καὶ τὸ	κάλλος	δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα
[2, 30]	κόρην ἀμήχανόν τι καὶ δαιμόνιον	κάλλος,	ἣν αὐτὸς μὲν ἑπτὰ ἔτη
[2, 1]	καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ ἀνθρώπων	κάλλος	ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς ἀψευδοῦς
[2, 21]	πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως ἄρα	ὅλος	τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ πρὸς
[2, 13]	κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα καὶ τέως	ἀμφίβολος	ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο ὑποπεσὼν
[2, 7]	ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς δαίμονας ἀπεδίδρασκες,	ἔνοπλος	καὶ ξιφήρης τὴν γυναῖκα, νεκρὰν
[2, 33]	λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ	γάμος	καὶ παρθενεύειν τὸν πάντα βίον
[2, 28]	ὀργᾷ τε ὁ Νεῖλος καὶ	ποταμὸς	εἶναι οὐκ ἀνέχεται ἀλλὰ κατεξανίσταται
[2, 26]	αἶψα πέδον δώσω· νῦν δ´	ἐμὸς	ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα ὡς ἐθέσπισεν,
[2, 3]	τὸ κάλυμμα διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ	ἄνεμος	ἐπίφορος ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ
[2, 9]	τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ	δῆμος	ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν
[2, 17]	μὲν νῆσος ἥδε, ὡς ὁρᾶτε,	ἔρημος	καὶ πλέον ἡμῶν οὐδέν. Καὶ
[2, 16]	βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα	ἔναιμος	ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 23]	εἴ τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς	ἑτοῖμος	ἐγὼ καὶ μέρος τι προέσθαι
[2, 30]	δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης,	ἕτοιμος	παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε.
[2, 29]	διεξιόντος ὁ ἱερεὺς τοῦ Πυθίου	γνώριμος	ἐμοὶ γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα,
[2, 33]	τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς	ὀφθαλμὸς	Ἑλληνικός τε καὶ ξένος ἐπ´
[2, 35]	μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες,	ὀφθαλμὸς	οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ
[2, 22]	ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν ὡς	νόμος	Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς
[2, 28]	καὶ θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν	θερμὸς	ὡς ὅθεν ἤρξατο ἔτι δὲ
[2, 31]	Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ λίθων	ὅρμος	ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ ταινία
[2, 30]	οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν οὐκ	ἀνίκανος»	ἔφην, δῶρόν γε λαμβάνων σὺ
[2, 22]	Βίος γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ	πλάνος	καὶ ἔμπορος καὶ πολλαὶ μὲν
[2, 30]	περιουσία σχολῇ γ´ ἂν καὶ	ἑνὸς	εἴη τῶν ὁρωμένων ἰσοστάσιος. Ἀλλ´
[2, 34]	ὡς βεβαιοῦν τῇ θέᾳ τὸ	γένος.	Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος καὶ πῶς
[2, 17]	τε γὰρ ἄπιστον τὸ βουκόλων	γένος	καὶ νῦν πλέον ὅτε τοῦ
[2, 9]	πατέρα τὸν ἐμὸν οἱ κατὰ	γένος	τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες καὶ τοὺς
[2, 34]	δὲ θαυμάσαντος καὶ πῶς Αἰνιάνων	γένος	τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν ἀναγορεύει φήσαντος,
[2, 28]	ἔτι δὲ χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν	ἀρξάμενος,	δι´ ἣν αἰτίαν καὶ μόνος
[2, 26]	ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε· Ἴχνος	ἀειράμενος	ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ Νείλου φεύγεις
[2, 18]	δὴ πρὸς ταῦτα τὸν Κνήμωνα	θεασάμενος	ὁ Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων
[2, 25]	εἰς Θήβας τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι	ποιησάμενος,	ὡς ἂν θάτερον τῶν παίδων
[2, 29]	εἶπεν ὁ Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς	μεταστησάμενος	καὶ γάρ σε καὶ διά
[2, 8]	καὶ ταῦτα πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ	παραγκωνισάμενος,	ἐπειδὴ κυρτουμένην αὐτῇ τὴν παρειὰν
[2, 26]	ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν	ἐγκολπισάμενος.	Ἄριστα» ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων
[2, 25]	τελευταῖον ἡττηθεὶς καὶ πάθος ἐρωτικὸν	ἐπιφορτισάμενος.	Ἀρχὴν δὴ τῶν ἐσομένων καὶ
[2, 6]	βραχὺ νοτίδα κοίλαις ταῖς χερσὶν	ὑδρευσάμενος	τὸ πρόσωπόν τε αὐτῶν ἐπέρραινε
[2, 35]	Γινέσθω» ἔφη ὁ Χαρικλῆς. Καὶ	ἀνιστάμενος	ὄψει» ἔφη πρός με καὶ
[2, 12]	πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν	ἁψάμενος,	κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί
[2, 20]	χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν τῶν ἄλλων	ὑποτιθέμενος.	Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος εἶδε
[2, 12]	τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν τε	ἐνθέμενος,	ἐπὶ τὴν νῆσον καὶ παρὰ
[2, 26]	Ἀπόλλωνος θεῶν δὲ τῶν ἄλλων	τέμενος	ἀνδρῶν τε σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου
[2, 16]	κόμην αὐχμηρὸς καὶ τὸ βλέμμα	ὑποκαθήμενος	καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν
[2, 26]	τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς	ἐπῃσθημένος·	τῇδε γάρ πῃ καὶ ὁ
[2, 24]	τῶν ἐπ´ αὐτῇ προσδοκωμένων χρημάτων	ἐστερημένος	πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν·
[2, 20]	ἐφ´ ἑαυτὸν ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ	κείμενος	τὰ πολλὰ μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο,
[2, 6]	ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα λιπαρῶς	ἐγκείμενος	καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων κομιζώμεθα
[2, 33]	ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ τοῦτο καιροῦ	λαβόμενος	καὶ ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου
[2, 24]	καὶ ἀθρόον ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ	λαβόμενος.	Τοῦ δὲ πρεσβύτου τί πέπονθας;
[2, 31]	σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ ἥκω ταύτην	συνεπαγόμενος	διαθέσθαι τὰ κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος.
[2, 21]	διηγημάτων ἀκροατήριον τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ	φλεγόμενος,	πρὸς δὲ τὴν κώμην ἣν
[2, 12]	χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις	ἐπειγόμενος,	ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ ξίφους
[2, 12]	τοῦ πολέμου κίνδυνον ὁ Θέρμουθις	ἐπειγόμενος,	ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς
[2, 14]	ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν	ἐπειγόμενος,	καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος
[2, 14]	ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ	φειδόμενος,	ὡς ἀνῄρει μὲν ἀεὶ τὸν
[2, 3]	ἀπρὶξ εἴχετο καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν	ἐναγκαλιζόμενος,	ὁ δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα
[2, 25]	ὄψεσι τὸν παίδων φόνον ἀθέατον	χαριζόμενος	ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς τε καὶ
[2, 11]	παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης ἄγαν	ἀνδριζόμενος	εἴδωλά τε καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος;
[2, 26]	τὴν ἱεροῖς καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην	ὁριζόμενος,	διά τε τοῦ Κρισαίου κόλπου
[2, 29]	θεολογοῦσιν ὡς ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα	πειθόμενος,	ὑπεξάγω δὲ τῆς ἐνεγκούσης καὶ
[2, 12]	δὲ θροῦν τινα καὶ βόμβον	αἰσθόμενος	ἐκ τῶν κοίλων τοῦ σπηλαίου
[2, 29]	ἐν Καταδούποις ἱερέων τοῦ Νείλου	πυθόμενος.	Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις«
[2, 6]	στέρνων ὑπὸ τῇ μασχάλῃ προκύπτουσαν	ἀνελόμενος	ἐπειρᾶτό τι τῶν ἐγγεγραμμένων ἐπιέναι.
[2, 2]	εἰπόντος, ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον	ἀφελόμενος	θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ
[2, 33]	κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε	ἐπαγγελλόμενος	οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι,
[2, 12]	καὶ ξίφους ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν	καταστελλόμενος.	~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ βέλτιον εἶναι
[2, 21]	παρ´ ᾧ γνώσῃ τε τἀμὰ	βουλόμενος	ἀναθήσῃ δ´ ἐν μέρει τὰ
[2, 12]	βελῶν ποιούμενος καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ	βουλόμενος	ἔλαθεν εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς
[2, 20]	περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα καὶ	βουλόμενος	καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´ ὃ ἐβούλετο,
[2, 30]	δὲ οὐκ οἶδ´ ὅ τι	βουλόμενος	παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν,
[2, 26]	εἰς τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν.	Πυνθανόμενος	δὲ εἶναί τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα
[2, 16]	ὑπερήλγει καθάπερ καὶ τῶν ἐνυπνίων	συναισθανόμενος,	ἡ δὲ τῷ τε προσώπῳ
[2, 6]	δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ τῶνδε	γενόμενος	καὶ πρὸς τὸ εὔελπι τὴν
[2, 13]	καιροῦ μᾶλλον ἢ τοῦ τρόπου	γενόμενος	καὶ τὸν Κνήμωνα πρὸς ἐπικουρίαν
[2, 6]	οὖν διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν τε	γενόμενος	ὁ Κνήμων τὴν κειμένην αὖθις
[2, 32]	πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ,	παραγενόμενος	εἰς τὰ σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν
[2, 35]	οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον δὲ	μελαινόμενος	σοβαρόν τε ἅμα καὶ οὐκ
[2, 13]	γεγενῆσθαι καὶ παρὰ φίλους ἥκειν	διατεινόμενος.	~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα ὁ Κνήμων
[2, 34]	τὸν κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι	διατεινόμενος,	τοὺς δὲ ἄλλους δι´ εὐδοξίαν
[2, 24]	παισὶ δύο τοῖς ἐξ αὐτῆς	ἁβρυνόμενος·	οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν
[2, 5]	τὴν χεῖρα ὡς τὸ ξίφος	σπασόμενος.	Ὡς δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ
[2, 28]	πρὸς τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων	ἀνακοπτόμενος	ἀλλ´ αὐτῶν δὴ τούτων τῶν
[2, 34]	μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν	περιφυόμενος	καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν
[2, 35]	ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ μέλλον	ἀπεκδεχόμενος.	Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν ὡς
[2, 9]	εἰς βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς δὲ	ὑποσχόμενος	ὁ πατὴρ οὐκ εἶχε παραδιδόναι,
[2, 3]	καταλιπὼν ἀνέδραμεν ὡς τὰς δᾷδας	ἀναψόμενος.	~Κἀν τούτῳ τραγικόν τι καὶ
[2, 20]	ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν	ἄσμενος	εἶδε πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς
[2, 31]	διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι	περιειργασμένος.	Ταῦτά σοι νῦν εἶχον λέγειν
[2, 23]	κἀμὲ δὴ οὖν τὰ νῦν	εἰσῳκισμένος	ἀνίησι πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν
[2, 16]	ἐξ ἀρχῆς βοὴν τῆς Χαρικλείας	ἀφυπνισμένος,	ἐμοὶ γὰρ ἄλλῃ πῃ φράζεσθαι
[2, 11]	ἀνδριζόμενος εἴδωλά τε καὶ σκιὰς	εὐλαβούμενος;	οὐ γὰρ δὴ κἀμέ τε
[2, 20]	ῥιπὴν καὶ φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν	ἡγούμενος,	εἰ δέ που καὶ κατὰ
[2, 7]	σώματι, ταύτην εἶναι τὴν κειμένην	ἡγούμενος.	Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν
[2, 28]	γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων οὐρανίων	χορηγούμενος	καὶ θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν
[2, 34]	καὶ πανταχόθεν αὐτὸν τοῖς Αἰνιᾶσιν	οἰκειούμενος	τεκμήριον λαμβάνει πρὸς τοῖς ἄλλοις
[2, 20]	ποτε ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς αὐτὸν	ποιούμενος	ἀτοπωτέραν· οὐ γὰρ ἀνίει τῆς
[2, 12]	ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις, ἔξω βελῶν	ποιούμενος	καὶ περισῴζειν ἑαυτῷ βουλόμενος ἔλαθεν
[2, 31]	συνεπαγόμενος διαθέσθαι τὰ κατ´ αὐτὴν	ἐνθυμούμενος.	Καὶ τῷ μὲν ὅσον οὐδέπω
[2, 24]	καὶ τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν	ἐνθυμούμενος.	Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Κνήμων ἅλις»
[2, 21]	ὥσπερ τῷ ποταμῷ φροντίδων τινῶν	κοινούμενος·	ἡ κόμη πρὸς τὸ ἱερώτερον
[2, 32]	ἡμέραν εἶχον ἐν θεραπείᾳ πολλὰ	φιλοφρονούμενος	καὶ πολλὴν τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν
[2, 30]	γελοῖον» ἔφην εἰ τηλικαῦτα δῶρα	καθυπισχνούμενος	προσέτι καὶ μισθὸν ἐπαγγέλλῃ πολὺ
[2, 6]	ἕως ὁ Κνήμων πίδακά τινα	διαμώμενος	καὶ τὴν συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ
[2, 18]	δὲ» ἔφη τὴν μὲν γνώμην	ἐρρωμένος	τις ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα
[2, 6]	ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν	ἐπαφώμενος	ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ
[2, 4]	τι καὶ γοερὸν ὁ Θεαγένης	βρυχώμενος	ὢ πάθους ἀτλήτου» φησὶν ὢ
[2, 33]	πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε καὶ	ξένος	ἐπ´ αὐτὴν φέρεται καὶ ὅπου
[2, 21]	Κνήμων Ἕλλην δὲ» εἶπεν ὁ	ξένος;	Οὐχ Ἕλλην» εἶπεν ἀλλ´ ἐντεῦθεν
[2, 27]	καὶ παντοίας ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν	ξένος	τε καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ
[2, 6]	προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει τοῦ	αὐχένος	ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν ἔχω
[2, 34]	εὐγενέστατον καὶ ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´	Ἕλληνος	τοῦ Δευκαλίωνος, τὸ μὲν ἄλλο
[2, 21]	φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης καὶ	σμῆνος	κακῶν καὶ τὸν ἐκ τούτων
[2, 29]	τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι διεδέχετο	θρῆνος	καὶ ἀπὸ τῶν παστάδων ἐπὶ
[2, 33]	τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ	κἀκεῖνος	οὐκ ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν προσῆγε
[2, 30]	Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο ὡς	ἐκεῖνος	ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´ ἑαυτὸν
[2, 14]	φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ τέλος ὡς	ἐκεῖνος	μὲν ὅ τι καὶ γέγονεν
[2, 24]	ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην	ἐκεῖνος	ὠνόμαζε. φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων
[2, 9]	καὶ πρὸς τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ	τινος	ἂν ἴσως δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´
[2, 30]	οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους	τινὸς	αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ
[2, 19]	λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν δι´ ὕλης	τινὸς	βαθείας καὶ τὸ λάσιον δυσδιέξοδον
[2, 10]	ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός	τινος	δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν
[2, 31]	ἀνέγνων πόθεν τέ ἐστι καὶ	τίνος	ἔγνων εἰς ἀγρόν τε κομίζω
[2, 10]	δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν	τινος	ἐνδόντος καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα,
[2, 29]	αὐτὴν ἡ δυστυχὴς ἐτελεύτα, σκηπτοῦ	τινος	ἢ χειροποιήτου πυρὸς τοῖς θαλάμοις
[2, 31]	ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω δέ	τινος	καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς
[2, 9]	ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους	τινὸς	κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ
[2, 20]	τοῦ ὄρους ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί	τινος	πέτρας ἑσπέραν τε καὶ νύκτα
[2, 3]	ἐθρήνει. Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ	τινὸς	πρὸς βίαν ὤσαντος ἐπὶ τὸ
[2, 10]	δεκάτην ἤδη ταύτην ἡμέραν πρός	τινος	τῶν τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς
[2, 25]	τὸν ἥλιον εἰκάζω νέφος τῆς	ἀκτῖνος	προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις ὄψεσι τὸν
[2, 30]	τις πρόσεισι τὰ μὲν ἄλλα	σεμνὸς	ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ
[2, 14]	καὶ βύθιον στενάξας καὶ τὸ	γεγονὸς	ὅπως εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ
[2, 30]	ἤδη γάρ μοι τῆς λίαν	ἀλγηδόνος	τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ πρὸς
[2, 31]	προϊόντος ἡ τῆς κόρης ἀκμὴ	μείζονος	ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ εἰωθότος τὸ
[2, 34]	προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν οὖν οὐδεὶς	φθόνος»	ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι
[2, 28]	πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων	χιόνος	τηκομένης τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε. ~ταῦτά
[2, 18]	τε καὶ οὐκ ἂν ἔφη	μόνος	πορεύεσθαι οὐδὲ ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον
[2, 28]	ἀρξάμενος, δι´ ἣν αἰτίαν καὶ	μόνος	ποταμῶν αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως
[2, 28]	καὶ ὁπόθεν τὴν θερινὴν ὥραν	μόνος	τῶν πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν τις
[2, 1]	λαμπάδας ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ	δαίμονος	ἅψαντος· καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ
[2, 33]	Καταδούποις μὴ δή τις καὶ	δαίμονος	βασκανία τῆς δευτέρας με θυγατρὸς
[2, 1]	ὠμότητος καὶ τῆς ἀρρήτου τοῦ	δαίμονος	βασκανίας· προσαφῄρηταί με καὶ τὰ
[2, 34]	Πυθίου βωμοῖς ὑπ´ Ὀρέστου τοῦ	Ἀγαμέμνονος.	Ἡ δὲ νυνὶ θεωρία καὶ
[2, 20]	ᾗ κείμενος τὰ πολλὰ μὲν	ἄυπνος	ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ κτύπον καὶ
[2, 33]	τάχιστα δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ	ἔρνος	τι τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι
[2, 26]	ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία τοιάδε·	Ἴχνος	ἀειράμενος ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ Νείλου
[2, 34]	ἀκριβῶς Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ	Δευκαλίωνος,	τὸ μὲν ἄλλο τῷ Μαλιακῷ
[2, 33]	γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς	Ἀπόλλωνος	αὐτοῦ καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι
[2, 26]	Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν μὲν	Ἀπόλλωνος	θεῶν δὲ τῶν ἄλλων τέμενος
[2, 5]	εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ	Κνήμωνος	ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις
[2, 21]	τοῦτο σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ δὲ	Κνήμωνος	εἰ φαιδρύνεταί τις ἐπὶ συμφοραῖς
[2, 3]	στόμιον ἀνοίξαντες κατέθεον ἡγουμένου τοῦ	Κνήμωνος.	Ἐπεὶ δὲ ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον
[2, 19]	δὲ ὁ Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ	Κνήμωνος	καὶ εἰπόντος καὶ βουληθέντος, πρόφασιν
[2, 35]	ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν	χαροπὸς	χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος σοβαρόν τε
[2, 21]	γὰρ ἡδὺ μακροτέρων διηγημάτων ἀκροατήριον	τόπος	ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς δὲ
[2, 28]	ὡς ὅθεν ἤρξατο ἔτι δὲ	χλιαρὸς	ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´ ἣν
[2, 21]	οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν	ἀνδρὸς	ἀγαθοῦ κἀμὲ ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου,
[2, 22]	εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς	ἀνδρὸς	Δία τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον
[2, 34]	δὲ ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ	ἀνδρὸς	ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως
[2, 14]	οὐδέν, ἕως τὸ ὄνομα κατὰ	μέρος	ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν ἐκλείπων
[2, 5]	τῶν ἐσχάτων καὶ καθ´ ὃ	μέρος	αὐτὴν οἶδα τοῦ ἄντρου καταλιπὼν
[2, 5]	ἀπατῶ σε καὶ ἀπατῶμαι τὸ	μέρος»	εἶπεν ὁ Κνήμων εἰ Χαρίκλειαν
[2, 16]	τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ τὸ	μέρος	ὃ κατὰ τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν
[2, 23]	ὁρᾷς, ὡς ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ	μέρος	τι προέσθαι τοῦ σώματος. Οὐδὲν
[2, 28]	τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´ ὃ	μέρος	τὸ κλίμα τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον
[2, 27]	λόγος ἐπυνθάνετο· ἄλλος πυραμίδων κατασκευήν,	ἕτερος	συρρίγγων πλάνην, καὶ συνελόντι τῶν
[2, 21]	γὰρ κατὰ σεαυτὸν οὐδὲν ἐκδιδάξας,	πρότερος	καὶ ταῦτα ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν
[2, 7]	ἧς ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ τἀμὰ	πρότερος	τὴν δὲ ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης
[2, 25]	ξένε, μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος	ἀστέρος	ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον
[2, 18]	ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ	ἀσθενέστερος·	γνωρίζω δέ σε ἄλλοις τε
[2, 22]	θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν	Ὅμηρος	{καὶ} ὡς πάντα δεύτερα αὐτῆς
[2, 16]	ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν κόμην	αὐχμηρὸς	καὶ τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ
[2, 18]	τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν ὁ	καιρὸς	ἐδίδου πληρώσαντες καὶ δάκρυα καὶ
[2, 17]	γὰρ τῶν τῇδε καὶ φωνῶν	ἔμπειρος	καὶ ἄλλως ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι
[2, 2]	περισκοποῦντος ὁ Κνήμων ἀθρόον τῆς	χειρὸς	ἀπεκρούσατο καὶ τί ταῦτα» ἔλεγεν
[2, 4]	ἀνήρπασται· κεῖται Χαρίκλεια καὶ πολεμίας	χειρὸς	ἔργον ἡ φιλτάτη γεγένηται, δῆλον
[2, 33]	συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ δὲ τῆς	χειρὸς	ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς τὸ φαιδρότερον
[2, 22]	ὦ παῖ, κἀκείνῳ πλάνος καὶ	ἔμπορος	καὶ πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν
[2, 8]	πλέον ὅτε τις αὐτὴν Ναυκρατίτης	ἔμπορος	ὑπόχρυσος ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν
[2, 22]	αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ τε τοῦ	ἑστιάτορος	ἤδη γάμου ὡραία θεραπαινίδες τε
[2, 3]	κάλυμμα διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ ἄνεμος	ἐπίφορος	ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ οἷα
[2, 24]	δὲ πρεσβύτου τί πέπονθας; ἐρομένου	πρὸς	ἄλλα ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω»
[2, 36]	βούλοιτο φράζειν ἀποροῦντας· ἄλλος γὰρ	πρὸς	ἄλλο τι τὸ λόγιον ἔσπα
[2, 33]	ἐν γήρᾳ βαρεῖ διάγειν, μὴ	πρὸς	Ἀπόλλωνος αὐτοῦ καὶ τῶν ἐγχωρίων
[2, 8]	μὲν οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο	πρὸς	αὐτὴν ὁ Κνήμων· ἃ δ´
[2, 34]	τῷ Ἀχιλλέως· ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη	πρὸς	αὐτοῖς τοῖς τοῦ Πυθίου βωμοῖς
[2, 29]	ἱερέων τοῦ Νείλου πυθόμενος. Κἀγὼ	πρὸς	αὐτὸν ὦ Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες
[2, 13]	ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος εἶναι	πρὸς	αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν τε οὐδὲν
[2, 2]	καὶ σῴζεται· θάρσει. Τοῦ δὲ	πρὸς	ἄφρονας ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ
[2, 5]	μὲν διότι τοιούτου σώματος οὗ	πρὸς	βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα,
[2, 3]	Ὁ δὲ Θεαγένης ὥσπερ τινὸς	πρὸς	βίαν ὤσαντος ἐπὶ τὸ σῶμα
[2, 31]	ἐλευθέραν ταύτην ἕξειν καὶ ἐλευθέρῳ	πρὸς	γάμον ἐκδώσειν καὶ ταινίαν ἐπιδώσειν〉
[2, 17]	λῃστρικὸν καὶ δύσεριν τὸ ἦθος,	πρὸς	δὲ καὶ ὑποψίας τι φέροντα
[2, 21]	ἀκροατήριον τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος,	πρὸς	δὲ τὴν κώμην ἣν ὁρᾷς
[2, 12]	σπηλαίου φερόμενον, διελέγοντο γὰρ ἔτι	πρὸς	ἑαυτοὺς Θεαγένης τε καὶ Κνήμων,
[2, 12]	δὲ ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων	πρὸς	ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει δὴ αὐτῷ
[2, 35]	τι τῷ ὄντι πνέων καὶ	πρὸς	ἐκεῖνον τὸ βλέμμα καὶ τὸ
[2, 2]	ὁμοζυγοῦντες καί τι καὶ ἀνέμου	πρὸς	ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν
[2, 13]	τρόπου γενόμενος καὶ τὸν Κνήμωνα	πρὸς	ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι δίκαιος
[2, 18]	καὶ ταῖς ὄχθαις τοῦ Νείλου	πρὸς	ἐπιτειχισμὸν τῶν βουκόλων ἐπὶ λόφου
[2, 15]	νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ	πρὸς	ἡδὺ κῶμα διὰ τὸ ὑπερβάλλον
[2, 27]	γὰρ πρὸς ἱεροῖς ἦν ἢ	πρὸς	θυσίαις ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς καὶ
[2, 27]	ἀγαθῶν ἀπέλιπεν οὐδέν· ἢ γὰρ	πρὸς	ἱεροῖς ἦν ἢ πρὸς θυσίαις
[2, 33]	λόγων πολυπειρίαν, ἣν ποικίλην ἐδιδαξάμην	πρὸς	κατασκευὴν τοῦ τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι
[2, 22]	πάτερ, ἣν λέγεις; Παίδων» ἔφη	πρὸς	λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ τοὺς μὲν
[2, 35]	Χαρικλῆς. Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη	πρός	με καὶ τὴν Χαρίκλειαν τήμερον,
[2, 18]	τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ εὐθὺς	πρὸς	μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς μὲν»
[2, 21]	ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ	πρὸς	μόνην τὴν σκέψιν ὁ νοῦς
[2, 10]	ὀργή, κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ	πρὸς	ὃ βούλει· μόνον ὑπὸ σὲ
[2, 19]	ἐλάφυσσον τὰ ἀεὶ τετμημένα καὶ	πρὸς	ὀλίγον τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ
[2, 20]	ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν τάχα βουλήσει	πρὸς	οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ τρόπου τὸ
[2, 33]	ἐκ ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης μακροτέρου	πρός	σε τοῦ διηγήματος ἐδεήθην. Καὶ
[2, 23]	τὴν ἀκρόασιν τόν τε ἐπηγγελμένον	πρὸς	σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει, καὶ
[2, 12]	παρόντων φόβων καὶ ἀγνοίᾳ τῶν	πρὸς	τὰ βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν
[2, 20]	ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει καὶ θαμὰ	πρὸς	τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει
[2, 13]	ὄψιν, ἡ μὲν Χαρίκλεια καὶ	πρὸς	τὰ κοιλότερα τοῦ σπηλαίου κατεδύετο,
[2, 19]	ἔλαθε τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ	πρὸς	τὰ χαλεπώτερα τοῦ δάσους κατὰ
[2, 20]	διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ μὲν ἐπειδὴ	πρὸς	ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ ὄρους
[2, 8]	γενναῖος καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν	πρὸς	ταῦτα βραχύ τι καὶ βεβιασμένον
[2, 33]	καὶ πάντα γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα.	Πρὸς	ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι
[2, 19]	ἄοράς τε καὶ λέβητας αἰτήσειν.	Πρὸς	ταῦτα ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ βεβιασμένον
[2, 2]	τῶν ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει	πρὸς	ταῦτα ὁ Θεαγένης καὶ πρὸς
[2, 14]	παρὰ φίλους ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο	πρὸς	ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ προσελθὼν
[2, 18]	κοινωνεῖν τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ	πρὸς	ταῦτα τὸν Κνήμωνα θεασάμενος ὁ
[2, 30]	βουληθείης πολὺ τούτων ἐριτιμότερον. Ἐγέλων	πρὸς	ταῦτα, τοῦ δὲ τὴν αἰτίαν
[2, 20]	χαλεπωτέροις ὀνείροις τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων,	πρός	τε τὴν νύκτα καὶ χαλεπαίνειν
[2, 16]	τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες. Ἀνέπνευσε	πρὸς	τὴν ἀκοὴν ὁ Θεαγένης καὶ
[2, 23]	σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς θρήνους. Ἐπάγη	πρὸς	τὴν ἀκοὴν τῶν ὀνομάτων ὁ
[2, 23]	οὖν τὰ νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι	πρὸς	τὴν ἀκρόασιν τόν τε ἐπηγγελμένον
[2, 14]	λέγειν αὐτὸς δὲ τραυματίας ἀπενήξατο	πρὸς	τὴν γῆν καὶ τὸ παρὸν
[2, 12]	κατὰ τὴν μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο	πρὸς	τὴν γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ
[2, 30]	ἀλγηδόνος τῷ χρόνῳ πεττομένης ἡ	πρὸς	τὴν ἐνεγκοῦσαν ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ
[2, 16]	ὁ Κνήμων, ἐπηκροᾶτο γὰρ ἁπάντων	πρὸς	τὴν ἐξ ἀρχῆς βοὴν τῆς
[2, 34]	ὡς ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι	πρὸς	τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν ὁ Χαρικλῆς
[2, 35]	πάντα γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο τὰ	πρὸς	τὴν θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ
[2, 9]	καὶ τοὺς δεινοτάτους τῶν ῥητόρων	πρὸς	τὴν κατηγορίαν ἐπὶ πολλοῖς χρήμασιν
[2, 16]	Καὶ ὁ μὲν παρῆν αὐτίκα	πρὸς	τὴν κλῆσιν καὶ τὸ πάθος
[2, 22]	διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ παρεσκευασμένα, περαιοῦνται	πρὸς	τὴν κώμην εἴς τε τὴν
[2, 21]	γάρ μοι καὶ ἄλλως ἡ	πρὸς	τὴν κώμην ὁδὸς σπουδάζεται ἀναμεῖναί
[2, 2]	πρὸς ταῦτα ὁ Θεαγένης καὶ	πρὸς	τὴν νῆσον ἔσπευδε καὶ τὴν
[2, 26]	ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη καὶ ἐπανῄει	πρὸς	τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν τῶν
[2, 36]	κρίνονται, καὶ ἄλλως οἱ Δελφοὶ	πρὸς	τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην
[2, 24]	μηχανήν· ἐπέρρωσά τε καὶ αὐτὸς	πρὸς	τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ ἄρα
[2, 24]	ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε τὸν λόγον	πρὸς	τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ σε
[2, 21]	αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ	πρὸς	τὴν Χέμμιν περαιοῦσθαι μέλλοντι πρεσβύτης
[2, 19]	εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ τὴν γαστέρα	πρὸς	τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι
[2, 21]	ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς	πρός	τινα ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν τάχα
[2, 10]	δὲ ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με	πρός	τινος δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ σε
[2, 10]	νῆσον δεκάτην ἤδη ταύτην ἡμέραν	πρός	τινος τῶν τῇδε λῃστῶν ἁλοῦσαν,
[2, 14]	τὸ σπήλαιον, καὶ νῦν εὑρίσκοι	πρός	τινων ἀνῃρημένην οὓς οὐκ ἔχοι
[2, 9]	Θίσβη κατὰ τὸ ἄντρον καὶ	πρὸς	τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ τινος ἂν
[2, 25]	τότε ἐπικρατοῦντος ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ	πρὸς	τὸ αἰσχρότερον τῶν ἔργων ἐκνικηθείην,
[2, 36]	μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα	πρὸς	τὸ ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν ἀμελήσαντες.
[2, 18]	Ἀλλὰ θῆγε τὸ φρόνημα καὶ	πρὸς	τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου τὴν γνώμην·
[2, 3]	πνέον ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης καὶ	πρὸς	τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν
[2, 8]	ἐν τοῖς αὐλήμασιν εἶδε καὶ	πρὸς	τὸ βίαιον τῶν φυσημάτων ἀπρεπέστερον
[2, 21]	στολὴ καὶ ἐσθὴς ἡ ἄλλη	πρὸς	τὸ ἑλληνικώτερον βλέπουσα. Μικρὸν οὖν
[2, 6]	ἔμπνους ἐκ τῶνδε γενόμενος καὶ	πρὸς	τὸ εὔελπι τὴν γνώμην ἐπιστρέφων
[2, 21]	φροντίδων τινῶν κοινούμενος· ἡ κόμη	πρὸς	τὸ ἱερώτερον καθεῖτο καὶ ἀκριβῶς
[2, 11]	ἐκπέπληκτο καὶ ὅ τι πεπόνθοιεν	πρὸς	τὸ ὄνομα τῆς Πυθοῦς οὐκ
[2, 35]	ἀπὸ τοῦ μετώπου τὴν κόμην	πρὸς	τὸ ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς
[2, 3]	παρενεχθείσης, ὀλίγης δὲ τῆς ὑπολειπομένης	πρὸς	τὸ πνέον ἁπάσης σχεδὸν ἐναποσβεσθείσης
[2, 19]	(οἱ δὲ νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ	πρὸς	τὸ πυκνότερον τῆς ὕλης κατέδυσαν)
[2, 17]	ὅτε τοῦ καταστέλλοντος τὴν γνώμην	πρὸς	τὸ σωφρονέστερον ἄρχοντος ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον
[2, 7]	ἱκέτευον. Ὁ δὲ ἐπιμειδιάσας καὶ	πρὸς	τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς ταῦτα
[2, 33]	δὲ τῆς χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ	πρὸς	τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν·
[2, 20]	ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ ἄλλα τε	πρὸς	τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι καὶ δὴ
[2, 34]	τοῖς Αἰνιᾶσιν οἰκειούμενος τεκμήριον λαμβάνει	πρὸς	τοῖς ἄλλοις οἷς καταλέγει καὶ
[2, 35]	Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς τε	πρὸς	τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ ὁ
[2, 16]	ἄμαχον καταδείσας ῥώμην κειμένῃ μοι	πρὸς	τοῖς σοῖς γόνασιν ἐπεκώμαζε ξιφήρης
[2, 10]	εἰ δοκεῖ, τὴν δέλτον ἣν	πρὸς	τοῖς στέρνοις αὐτῆς εὑρήκαμεν ἐπισκοπῶμεν·
[2, 24]	ἐπεισόδιον δὴ τοῦτο οὐδέν φασι	πρὸς	τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε ἐπάναγε
[2, 9]	συνισταμένης καὶ (οὕτω συγκείμενον αὐτῇ	πρὸς	τὸν ἔμπορον) δρασμῷ χρησαμένης, ὁ
[2, 32]	τῆς Ἴσιδος οὗπερ συνετέτακτό μοι	πρὸς	τὸν ξένον ὥρμησα καὶ πλεῖστα
[2, 12]	εἰς τὸ σπήλαιον καθεὶς καὶ	πρὸς	τὸν τάραχον καὶ τὴν σπουδὴν
[2, 18]	καὶ γὰρ φράζων τὰ λεχθέντα	πρὸς	τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος ἦν ὑπεραγωνιῶν,
[2, 25]	τῶν ἐσομένων καὶ προαγορευθέντων μοι	πρὸς	τοῦ θείου δυσχερῶν τὴν γυναῖκα
[2, 22]	καὶ πατέρα ἦγον, οὕτως οἶμαι	πρὸς	τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον. Καὶ ἡ
[2, 22]	νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ	πρὸς	τοὺς θεούς· οὐ γὰρ δή
[2, 33]	ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη	πρὸς	τοὺς λογίους τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ
[2, 30]	ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα δώσειν εἰ	πρὸς	τούτοις καὶ ἕτερον δῶρον ὑποδέξασθαι
[2, 3]	ὁ δὲ Κνήμων ὅλον ὄντα	πρὸς	τῷ πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ
[2, 28]	ὥραν οὐχ ὥς τινες ᾠήθησαν	πρὸς	τῶν ἐτησίων ἀντικρὺ πνεόντων ἀνακοπτόμενος
[2, 20]	τῆς δὲ νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί,	πρὸς	ὕπνον τραπεὶς ὁ Θέρμουθις χάλκεόν
[2, 20]	που καὶ κατὰ μικρὸν ἐκνικηθείη	πρὸς	ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει καὶ θαμὰ
[2, 7]	φησὶν ὦ Κνήμων, διαβάλλων με	πρὸς	Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν ἀλλοτρίῳ
[2, 35]	καὶ κῦμα τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου	πρὸς	χθόνα κυανέην, τῇ περ ἀριστοβίων
[2, 33]	δαίμονος βασκανία τῆς δευτέρας με	θυγατρὸς	στερήσειε, καὶ διὰ τοῦ Νείλου
[2, 9]	λύσαιμι μὲν τὰς κατὰ τοῦ	πατρὸς	ὑπονοίας τε καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι
[2, 31]	κατὰ τὴν παῖδα κατάστικτος, τῆς	μητρὸς	οἶμαι σύμβολα ταῦτα καὶ γνωρίσματα
[2, 31]	ἡμῶν μᾶλλον δὲ τῆς συνεκθεμένης	μητρός.	Πιστεύω δέ σε πάντα ἐμπεδώσειν
[2, 19]	ἐπειγομένης ὑπὸ τοῦ λιμοῦ τῆς	γαστρός.	Οἷον οὖν λύκοι τινὲς ἢ
[2, 1]	ἤδη τὴν νῆσον ὑπὸ τοῦ	πυρὸς	ἐχομένην ὁρῶσι. Καὶ ὁ μὲν
[2, 19]	ἡγουμένων καταθύσαντες ἐπί τε τοῦ	πυρὸς	ὃ προητοίμαστο τοῖς νομεῦσιν ἀφαυήναντες
[2, 1]	τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης· ἀλλὰ	πυρός,	οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας ἐπί
[2, 1]	τὸ κακὸν ἐλάνθανεν· ἡ γὰρ	πυρὸς	ὄψις ἀμαυροῦται δι´ ἡμέρας ὑπὸ
[2, 29]	ἐτελεύτα, σκηπτοῦ τινος ἢ χειροποιήτου	πυρὸς	τοῖς θαλάμοις ἐμπεσόντος, καὶ τὸν
[2, 11]	σφαγῶν τὴν διήγησιν. Οὕτως ἄρα	τιμωρὸς	Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς
[2, 11]	δὲ ἄρα ποτέ ἐστιν ὁ	σὸς	εὐεργέτης ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ
[2, 26]	ἀτεχνῶς καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ	Παρνασὸς	ἀπαιωρεῖται προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν
[2, 17]	προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν, ἡ μὲν	νῆσος	ἥδε, ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ
[2, 1]	~Ἡ μὲν δὴ	νῆσος	ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ ἀμφὶ
[2, 23]	γε καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ	Διόνυσος»	εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ, ὡς
[2, 8]	ὅτε τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος	ὑπόχρυσος	ὄνομα Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην
[2, 23]	ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ μὲν τοῦ	ὕδατος	ὁ δὲ καὶ οἴνου ὁ
[2, 11]	ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ	δράματος.	Ἀλλ´ ἡ μὲν κεῖται σῶμα
[2, 14]	γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς ἀπὸ	κηρύγματος	πάντα τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος,
[2, 33]	ἐνδοθείσης μακροτέρου πρός σε τοῦ	διηγήματος	ἐδεήθην. Καὶ δὸς τὴν χάριν,
[2, 30]	σε βούλομαι παρενθήκην γνῶναι τοῦ	διηγήματος,	μᾶλλον δὲ ἀληθέστερον εἰπεῖν, αὐτὸ
[2, 31]	καὶ ταινία τις ἀπὸ σηρικοῦ	νήματος	ἐξυφασμένη γράμμασιν ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι
[2, 19]	παρειαῖς ἐν τῇ βρώσει τοῦ	αἵματος	ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος
[2, 14]	εἶδεν ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ	αἵματος	ἀποστάζον καὶ τὸν πρὸ ὀλίγου
[2, 11]	τεχναζομένην καὶ σοφιστεύουσαν διὰ τοῦ	γράμματος	ἡ δίκη προαφείλετο τῶν ἐγχειρημάτων;
[2, 30]	ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ τοῦ	βλέμματος	ἐμφανίζων ἄρτι μὲν τὸν ἔφηβον
[2, 12]	τε Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ	ὀνόματος	ἑλληνίζων· ὡς δὲ εἶδε κειμένην,
[2, 35]	ἀνέραστον βλέπων, οἷον θαλάσσης ἀπὸ	κύματος	εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ
[2, 5]	φερομένη, τὸ μὲν διότι τοιούτου	σώματος	οὗ πρὸς βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν
[2, 23]	καὶ μέρος τι προέσθαι τοῦ	σώματος.	Οὐδὲν δεῖ μέλος ἀκρωτηριάζειν, ἀλλ´
[2, 33]	τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι δὲ	σώματος	οὕτω δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν
[2, 25]	ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ τε τοῖς	σώματος	ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον
[2, 15]	λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα ποτὲ	σώματος	πάθει καὶ τὸ νοερὸν τῆς
[2, 1]	διὰ νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ	σώματος.	Ὢ τῆς ὠμότητος καὶ τῆς
[2, 30]	Ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ πρίασθαι	δυνατὸς»	εἶπε, δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ
[2, 30]	εἶπε, δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ	ἀδύνατος.	Ἐγὼ μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην,
[2, 4]	νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´	ἀπείρατος.	Τίνα οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι
[2, 28]	ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος καὶ θιγεῖν	προσηνέστατος,	οὐκέτι μὲν θερμὸς ὡς ὅθεν
[2, 28]	ἀρούρας, διὸ πιεῖν τέ ἐστι	γλυκύτατος	ἅτε ἐξ ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος
[2, 17]	χρυσοῦ μὲν καὶ ἀργύρου καὶ	ἐσθῆτος	ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε ἃ
[2, 10]	Εἰ δὲ ἔχει σέ τις	ἀμετάβλητος	ὀργή, κέχρησο ταύτῃ κατ´ ἐμοῦ
[2, 33]	Ἐμοὶ δέ ἐστιν ὁ βίος	ἀφόρητος	ἐλπίσαντι μὲν ἀδελφῆς ἐμαυτοῦ παιδὶ
[2, 25]	οἱ παῖδες ἦσαν, οὓς ἡ	ἄρρητός	μοι πολλάκις ἐκ θεῶν σοφία
[2, 1]	ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς ἀψευδοῦς	ὡραιότητος	διὰ νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ
[2, 30]	ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς αὐτὰς	λειότητος	ὑπαυγαζούσης αἱ δὲ ἀπεμιμοῦντο χροιὰν
[2, 1]	ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος. Ὢ τῆς	ὠμότητος	καὶ τῆς ἀρρήτου τοῦ δαίμονος
[2, 19]	καὶ ῥυίσκεσθαι χαλεπῶς ἐκ τοῦ	γάλακτος	ἔλεγεν ὁ Κνήμων, προφθάνειν δὲ
[2, 19]	αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς δὲ ἐνεφορήθησαν,	γάλακτος	ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς προκειμένης εἴχοντο.
[2, 26]	σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους	ἐκτὸς	ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην ἐμαυτόν,
[2, 32]	δυσμῶν εἰ μὴ τῶν ὅρων	ἐκτὸς	γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου
[2, 30]	ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ δόλου παντὸς	ἐκτὸς	ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι»
[2, 33]	τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ	ἀπρόσμικτος	ἐκείνη πρὸς τοὺς λογίους τῶν
[2, 31]	διηγήματι τῶν κατὰ τὴν παῖδα	κατάστικτος,	τῆς μητρὸς οἶμαι σύμβολα ταῦτα
[2, 20]	Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς δὲ	νυκτὸς	ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς ὕπνον τραπεὶς
[2, 20]	ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς ἕως τὸ	νυκτὸς	ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν
[2, 12]	τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν,	νυκτὸς	ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ κατὰ τὸ
[2, 11]	μὲν ἡ Θίσβη καὶ ἡ	δέλτος	ἔφραζεν, ὁ δὲ Κνήμων ὦ
[2, 9]	Ἀντικλέους τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν	ἐξαγγείλαντος,	ᾧ καὶ δεύτερον εἰς τὴν
[2, 30]	οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα καὶ δόλου	παντὸς	ἐκτὸς ὠνεῖσθαι βουληθείης, ἕτοιμος παρέχειν.
[2, 34]	θέᾳ τὸ γένος. Ἐμοῦ δὲ	θαυμάσαντος	καὶ πῶς Αἰνιάνων γένος τυγχάνων
[2, 29]	γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ παράδοξον	θαυμάσαντος	οὐ θαυμάσεις« ἔφη τὸ πρᾶγμα
[2, 32]	γένοιτο θάνατον αὐτῷ τοῦ σατράπου	διαπειλήσαντος·	ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὴν αἰτίαν
[2, 21]	ἐκέλευε. Τοῦ δὲ οὐ δύνασθαι	φήσαντος,	ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ
[2, 34]	γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν ἀναγορεύει	φήσαντος,	ἡ γὰρ Ὁμήρου τοῦ Αἰγυπτίου
[2, 25]	μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος ἀστέρος	ἐπιβρίσαντος	καὶ πρὸς τὸ αἰσχρότερον τῶν
[2, 29]	ἔσεσθαί μοι ταύτην τοῦ θεοῦ	προαγορεύσαντος.	Ἦλθε καὶ εἰς ὥραν γάμου
[2, 30]	οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως	ὑπακούσαντος	εἴς τινα νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν
[2, 3]	Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς βίαν	ὤσαντος	ἐπὶ τὸ σῶμα τῆς κειμένης
[2, 5]	τοῦ Κνήμωνος ἅμα δᾳσὶν ἡμμέναις	ἐπιστάντος	αὖθις ὁ αὐτὸς ἦχος ἐξηκούετο
[2, 1]	ἀντὶ τῶν νυμφικῶν τοῦ δαίμονος	ἅψαντος·	καὶ δεδαπάνηται τὸ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 19]	ἀναθέντος καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν	ἐπιτρέψαντος	πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ
[2, 33]	οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν ἐνταῦθα,	ἐντός	φημι τοῦ περιβόλου καὶ περὶ
[2, 19]	αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν τῆς δυσχωρίας	ἀναθέντος	καὶ ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος
[2, 19]	τοῦ Κνήμωνος καὶ εἰπόντος καὶ	βουληθέντος,	πρόφασιν μὲν αὐτῷ τὴν ἐμπειρίαν
[2, 13]	γυμνὴν καὶ οὐκ εὐσχήμονα τοῦ	φανέντος	ὄψιν· ὁ δὲ Κνήμων ἠρέμα
[2, 2]	ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ ταῦτα	λέγοντος	καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος ὁ
[2, 10]	Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν τινος	ἐνδόντος	καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα
[2, 19]	περιποιοῦντος καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι	προετοιμάζοντος.	Ἐπεὶ δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις
[2, 21]	εἰ φαιδρύνεταί τις ἐπὶ συμφοραῖς	θαυμάζοντος	καὶ ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν
[2, 9]	θεοῦ τινος ἂν ἴσως δεήσει	φράζοντος.	~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ, τὴν δέλτον
[2, 28]	γινώσκειν καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ	διελθόντος	ὡς τὰς μὲν ἀρχὰς ἐκ
[2, 5]	ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ ταῦτα	διεξιόντος	ἐκ μυχῶν τοῦ σπηλαίου φωνῆς
[2, 29]	~ταῦτά μου καὶ τὰ τοιαῦτα	διεξιόντος	ὁ ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος
[2, 31]	ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ τοῦ χρόνου	προϊόντος	ἡ τῆς κόρης ἀκμὴ μείζονος
[2, 17]	καὶ νῦν πλέον ὅτε τοῦ	καταστέλλοντος	τὴν γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον
[2, 2]	ταῦτα καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων»	εἰπόντος,	ἀπολώλεκάς με τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος
[2, 19]	Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος καὶ	εἰπόντος	καὶ βουληθέντος, πρόφασιν μὲν αὐτῷ
[2, 16]	τὸ φανέν. Τοῦ δὲ εὐφήμησον»	εἰπόντος	καὶ διότι τοῦτο λέγοι πυνθανομένου,
[2, 28]	ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον	εἰπόντος	καὶ ὅσα περὶ τοῦ ποταμοῦ
[2, 29]	ἢ χειροποιήτου πυρὸς τοῖς θαλάμοις	ἐμπεσόντος,	καὶ τὸν ὑμέναιον ᾀδόμενον ἔτι
[2, 2]	τι καὶ ἀνέμου πρὸς ἐναντίον	ἐμπίπτοντος.	~Ἀλλ´ ἐνίκα τὴν ἀτεχνίαν τῆς
[2, 16]	Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς ἔρωτας	ἀναπλάττοντος	καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[2, 17]	τὴν γνώμην πρὸς τὸ σωφρονέστερον	ἄρχοντος	ἀμοιροῦσιν· Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ
[2, 10]	καὶ Ἕλληνι καὶ φίλῳ τοῦ	ἄρχοντος	ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ δή με
[2, 22]	Δία τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον	ἀκριβοῦντος.	Βίος γάρ, ὦ παῖ, κἀκείνῳ
[2, 22]	ὄρνις ὄφεως αὐτῇ τὴν καλιὰν	πορθοῦντος	ἐν ὀφθαλμοῖς τε τὴν γονὴν
[2, 21]	συμφοραῖς θαυμάζοντος καὶ ταύτας μαθεῖν	ἀξιοῦντος	Ἰλιόθεν με φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ
[2, 19]	πλέον δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ	περιποιοῦντος	καὶ καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος.
[2, 16]	καὶ νεκροὺς ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ	θρηνοῦντος.	~Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Θεαγένης ἀλλ´
[2, 2]	ταῦτα λέγοντος καὶ τὸ ξίφος	περισκοποῦντος	ὁ Κνήμων ἀθρόον τῆς χειρὸς
[2, 25]	ὦ ξένε, μὴ τοῦ τότε	ἐπικρατοῦντος	ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς τὸ
[2, 14]	κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι	παρεγγυῶντος,	καὶ τέλος ὡς ἐκεῖνος μὲν
[2, 31]	ἀκμὴ μείζονος ὥρας ἐφαντάζετο τοῦ	εἰωθότος	τὸ κάλλος δ´ οὐδ´ ἂν
[2, 20]	ἤσκητο τοῦ μὴ ἀποτρόπαιος ἢ	ὕποπτος	εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ
[2, 36]	τὸ λόγιον ἔσπα καὶ ὡς	ἕκαστος	εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν.
[2, 15]	τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ	ἕκαστος	τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν
[2, 4]	ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως	ἀκόρεστος	Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε
[2, 22]	αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ, οὕτως	ἀπροφάσιστος	ἡ θεράπεια καὶ πολὺ τὸ
[2, 31]	αὕτη παραπολαύσω δέ τινος καὶ	αὐτὸς	ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν
[2, 14]	ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο δὲ	αὐτὸς	ἀπὸ κηρύγματος πάντα τινὰ Θυάμιδος
[2, 19]	προφθάνειν δὲ τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο	αὐτὸς	δὲ ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο ποιῶν
[2, 14]	καὶ γέγονεν οὐκ ἔχοι λέγειν	αὐτὸς	δὲ τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς τὴν
[2, 24]	τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς	αὐτὸς	ἔφασκε γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν
[2, 30]	Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ	αὐτὸς	ἦ μὴν ἄριστα χρήσεσθαι τῷ
[2, 5]	δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ	αὐτὸς	ἦχος ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ
[2, 31]	ἐπιδώσειν〉 ταύτην, ἣν δὴ καὶ	αὐτὸς	κομίζῃ παρ´ ἡμῶν μᾶλλον δὲ
[2, 30]	τι καὶ δαιμόνιον κάλλος, ἣν	αὐτὸς	μὲν ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν
[2, 8]	τὴν πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ	αὐτὸς	μὲν ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε
[2, 24]	πρότερον ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων ὡς	αὐτὸς	οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´ εὔτακτόν
[2, 32]	ὁ Κνήμων· ἀσχάλλω γὰρ καὶ	αὐτὸς	οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´ ἴσως ἀκούσομαι.
[2, 29]	ταύτῃ τὴν γνώμην τίθεμαι καὶ	αὐτός,	οὕτω καὶ παρὰ τῶν ἐν
[2, 24]	κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά τε καὶ	αὐτὸς	πρὸς τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ
[2, 21]	ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ	αὐτὸς	πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν
[2, 30]	τῷ δώρῳ καὶ ὡς ἂν	αὐτὸς	ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον
[2, 10]	τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων, ὡς μὲν	αὐτός	φησι, διὰ φιλίαν τὴν περὶ
[2, 2]	Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον, ὡς καθῆκεν	αὐτός,	ὡς ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον,
[2, 4]	σέ τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´	ἀνύμφευτος·	γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν
[2, 13]	παράλογον ἐγχειροίη καὶ στῆθι» ἔλεγεν	οὗτος	ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ οὐδέπω
[2, 27]	διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος δὲ ὁ	τοιοῦτος	βίος συρρεῖ περὶ τὸν νεὼν
[2, 34]	ἀληθῶς ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν,	τοιοῦτός	ἐστι τὴν μορφὴν καὶ τοσοῦτος
[2, 34]	τοιοῦτός ἐστι τὴν μορφὴν καὶ	τοσοῦτος	ἰδεῖν τὸ μέγεθος ὡς βεβαιοῦν
[2, 16]	τῇδε βίον καὶ τοῦδε τοῦ	φωτὸς	μεταλαβεῖν τοὺς φύντας ἴσμεν αἰτίους,
[2, 26]	Πυθία τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος ἀπ´	ἐυστάχυος	παρὰ Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´
[2, 6]	πολλάκις ἔλεγον καὶ τέλος εἰς	τοὔδαφος	ἀθρόον καταφέρονται καὶ εἴχοντο ἀλλήλων
[2, 28]	ἀρκτῴων ἐπὶ τὴν μεσημβρίαν πᾶν	νέφος	ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων ἕως
[2, 25]	ἐκτραπήσεσθαι καὶ τὸν ἥλιον εἰκάζω	νέφος	τῆς ἀκτῖνος προκαλυψάμενον, καὶ πατρῴαις
[2, 6]	τε δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ	ξίφος	ἀνελόμενοι παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον.
[2, 13]	ἢ παρώξυνε καὶ τό τε	ξίφος	ἐπανετείνετο ὡς πατάξων εἴ τι
[2, 14]	ἐπειγόμενος, καὶ μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ	ξίφος	ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν.
[2, 2]	~Καὶ ταῦτα λέγοντος καὶ τὸ	ξίφος	περισκοποῦντος ὁ Κνήμων ἀθρόον τῆς
[2, 5]	ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς τὸ	ξίφος	σπασόμενος. Ὡς δὲ οὐχ εὕρισκεν
[2, 6]	ἦν ἀληθῶς ἡ Θίσβη καὶ	ξίφος	τε πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ
[2, 16]	τὴν χεῖρα ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ	ξίφος	τὸν ὀφθαλμὸν αὐτῇ τὸν δεξιὸν
[2, 3]	τι κακὸν ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ	ξίφος	ὑφαιρεῖ λάθρα τῆς θήκης ὑπὸ
[2, 4]	θεηγόρον στόμα σιγὴ κατέχει καὶ	ζόφος	τὴν πυρφόρον καὶ χάος τὴν
[2, 7]	ὑποφεύγων ὁ γενναῖος καὶ Ἀττικὸς	πεζομάχος.	~Ἐγέλασαν πρὸς ταῦτα βραχύ τι
[2, 5]	μυχῶν τοῦ σπηλαίου φωνῆς τις	ἦχος	ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης, ὁ δὲ
[2, 5]	ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ αὐτὸς	ἦχος	ἐξηκούετο καὶ ἦν τὸ λεγόμενον
[2, 14]	εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ	κάτοχος	ἐπὶ τὸ στόμιον ἀνεδύετο τοῦ
[2, 24]	Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ πρόσταγμα	φρούραρχος	Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται τὴν κώμην·
[2, 33]	ἐπανατείνεται ἐκθειάζουσα μὲν παρθενίαν καὶ	ἐγγὺς	ἀθανάτων ἀποφαίνουσα, ἄχραντον καὶ ἀκήρατον
[2, 14]	ἄγαν ἐσπουδασμένως Θύαμίς ἐστιν ὁ	σφαγεύς»	ἔλεγεν, ἀπολύσασθαι τῆς ὑποψίας ἑαυτὸν
[2, 29]	καὶ τὰ τοιαῦτα διεξιόντος ὁ	ἱερεὺς	τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ γεγονὼς
[2, 18]	λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ	εὐθὺς	πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι. ~Χαλεπῶς
[2, 17]	οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον ὡς	ἄρκυς	τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν νῆσον,
[2, 27]	τὰ πάντα ἱκέτευον· ὁ δὲ	πολὺς	τῶν περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν τὸν
[2, 11]	τὴν διήγησιν. Οὕτως ἄρα τιμωρὸς	Ἐρινὺς	γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν,
[2, 4]	συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς οὕτως ἀκόρεστος	Ἐρινὺς	τοῖς ἡμετέροις κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν
[2, 8]	καὶ τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ	οὖς	ἐπικνῶσα μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν
[2, 25]	πᾶσιν ἐξήλαυνεν οἱ παῖδες ἦσαν,	οὓς	ἡ ἄρρητός μοι πολλάκις ἐκ
[2, 4]	οἱ πάντας τῷ κάλλει καταστράψαντες,	οὓς	οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα
[2, 14]	νῦν εὑρίσκοι πρός τινων ἀνῃρημένην	οὓς	οὐκ ἔχοι μὲν γινώσκειν μαθεῖν
[2, 28]	πάντως ἂν ὡς τὸ εἰκὸς	ἀναδοὺς	εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν ὡς
[2, 31]	ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν	παραδοὺς	μηδενί τε φράζειν ἐπαπειλήσας τὰ
[2, 31]	παραπολαύσω δέ τινος καὶ αὐτὸς	ἀηδοῦς,	ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς παρὰ τὸν Αἰγύπτου
[2, 1]	κάλλος ὥστε μηδὲ λείψανον τῆς	ἀψευδοῦς	ὡραιότητος διὰ νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι
[2, 30]	μὲν οἷα λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι	ἐλαιώδους	τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ
[2, 26]	τε σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε	δημώδους	ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς ταύτην
[2, 28]	ὑπερβολὴν τοῦ περὶ τὰ μέρη	πυρώδους,	πάσης τῆς πρότερον καὶ κατὰ
[2, 23]	ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ τούτους εἰς	θεοὺς	ἀναγράφω. Καὶ ἅμα ἐδάκρυεν ὥσπερ
[2, 27]	τοὺς ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν	θεοὺς	ἀνηρώτα, ὁ δὲ δι´ ἣν
[2, 19]	ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς	θεοὺς	ἔπραττον ὡς ἐβούλετο ἡ σκέψις.
[2, 22]	σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς τοὺς	θεούς·	οὐ γὰρ δή με καὶ
[2, 24]	ὁ Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ	Ναυσικλέους	ἐπέγνω. Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη πεπόρευται.
[2, 12]	ἀγομένην ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου τοῦ	Ναυσικλέους	κατά τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας
[2, 9]	Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν	Ἀντικλέους	τινὸς κατὰ τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος,
[2, 4]	γοερὸν ὁ Θεαγένης βρυχώμενος ὢ	πάθους	ἀτλήτου» φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου.
[2, 23]	δὴ τοιούτων ἀφ´ ὧν ἐξ	ἔθους	ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ
[2, 30]	ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς	μεγέθους	ἔμφασιν φέρει προσθήκην. Κἀγὼ μὲν
[2, 11]	ἀνέδειξε καθάπερ τὸ ἄδυτον τῆς	Πυθοῦς	{καὶ ἐν Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν
[2, 11]	πεπόνθοιεν πρὸς τὸ ὄνομα τῆς	Πυθοῦς	οὐκ εἶχε συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ
[2, 33]	γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς τοὺς	λογίους	τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ πλεῖστον
[2, 13]	δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς	πολεμίους.	Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται τοῖς
[2, 27]	ὁ μέν τις ὅπως τοὺς	ἐγχωρίους	οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα,
[2, 16]	φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς φύντας ἴσμεν	αἰτίους,	ὥστε εἰκότως ἐπὶ πατέρα καὶ
[2, 20]	μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ	λῃστρικοὺς	φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ
[2, 20]	εἰδότες ὡς κόμη τοὺς μὲν	ἐρωτικοὺς	ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους
[2, 3]	λεπτοῖς καλάμοις καὶ τούτοις ἑλείοις	διαπλόκους	τῇ ῥιπῇ κατὰ πάροδον καταφλέξας,
[2, 1]	πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε τοῦ	ἕλους	τῇ νυκτὶ θαρροῦντες προέκυψαν καὶ
[2, 19]	τὰ δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν	ἀλλήλους	ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον
[2, 15]	τῆς ψυχῆς τὸ λογιζόμενον. Εἰς	ἀλλήλους	τε ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ
[2, 13]	παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ παρὰ	φίλους	ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς ταῦτα
[2, 34]	ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος, τοὺς δὲ	ἄλλους	δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς ἐφελκομένους
[2, 30]	ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ ὡς εἶδον	ἄλλους»	ἔφην ὥρα σοι, ξένε, τῶνδε
[2, 28]	τίς δὲ ἡ παρὰ τοὺς	ἄλλους	ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ ὁπόθεν
[2, 22]	ἥκουσιν ὅθεν, ὡς τὸ εἰκός,	ἄλλους	τε κἀμὲ οὐ πρὸ πολλῶν
[2, 30]	γάμου πλησιάζειν ἐῴκει, οὕτως ἄρα	κάλλους	ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους ἔμφασιν
[2, 29]	Μάνθανε« εἶπεν ὁ Χαρικλῆς τοὺς	πολλοὺς	μεταστησάμενος καὶ γάρ σε καὶ
[2, 23]	ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι καὶ οἶδα	πολλοὺς	ὡς θησαυρὸν τῇ ψυχῇ παραθεμένους
[2, 19]	ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε ὄντες οὐκ	ἀκόλους	ἀλλ´ ἄοράς τε καὶ λέβητας
[2, 12]	ἀπὸ τοῦ λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν	καλάμους	τε εἴ πῄ τινες ἔτι
[2, 28]	δὲ ἡ παρὰ τοὺς ἄλλους	ποταμοὺς	ἰδιάζουσα φύσις καὶ ὁπόθεν τὴν
[2, 33]	γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε	λογισμοὺς	ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ τὸ
[2, 22]	δὲ ἀνθρώπων ἤθη τε καὶ	νοῦς	εἰς πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν, ὡς
[2, 21]	πρὸς μόνην τὴν σκέψιν ὁ	νοῦς	ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα
[2, 19]	χαλεπώτερα τοῦ δάσους κατὰ τοῦ	πρανοῦς	ἑαυτὸν ὡς εἶχε τάχους ἐπαφεὶς
[2, 9]	καὶ τέλος τὴν Θίσβην εἰς	βασάνους	ἐξῄτουν. Ὡς δὲ ὑποσχόμενος ὁ
[2, 34]	Θετταλοί, τὸ ἐγγυτέρους εἶναι τοῦ	γένους	προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις μὲν οὖν οὐδεὶς
[2, 8]	μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν ὑπὸ	Θεαγένους	ἢ καὶ φιληθεῖσαν, ὥς φησι
[2, 14]	τε τῶν γονάτων ἐχόμενον τοῦ	Θεαγένους	καὶ ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς.
[2, 23]	πολλοὺς ὡς θησαυρὸν τῇ ψυχῇ	παραθεμένους	τὸ δῶρον· εἰ δὲ καὶ
[2, 7]	δὲ ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες	κειμένους	δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε
[2, 34]	ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς	ἐφελκομένους	ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως δὲ
[2, 2]	ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε τοὺς	ἐσομένους	αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν.
[2, 2]	τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ	θρήνους	ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν ἐσπουδασμένως αὐτερέται
[2, 18]	ἐδίδου πληρώσαντες καὶ δάκρυα καὶ	θρήνους	ἀντὶ πάντων τῶν νομιζομένων ἐναγίσαντες,
[2, 23]	ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων τοὺς	θρήνους.	Ἐπάγη πρὸς τὴν ἀκοὴν τῶν
[2, 12]	Θεαγένης τε καὶ Κνήμων, τούτους	ἐκείνους	εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης
[2, 9]	ὅπως καὶ ὅσα τοὺς μεταξὺ	χρόνους	ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε· τὸ δὲ
[2, 6]	ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ δὲ Θεαγένης	ἔμπνους	ἐκ τῶνδε γενόμενος καὶ πρὸς
[2, 16]	καὶ νικήσειεν ὁ παρὰ σοὶ	τρίπους	ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα
[2, 29]	εἰς τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ	Καταδούπους	αὐτοὺς καθ´ ἱστορίαν τῶν καταρρακτῶν
[2, 34]	φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ	ἐγγυτέρους	εἶναι τοῦ γένους προσμαρτυροῦντες. Ἐκείνοις
[2, 20]	ὡς κόμη τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς	ἱλαρωτέρους	τοὺς δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν.
[2, 20]	ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ λῃστρικοὺς	φοβερωτέρους	ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν ὁ Κνήμων
[2, 26]	ἔσπευδον, καὶ γάρ με καὶ	θροῦς	τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν ὥραν εἶναι
[2, 16]	δὲ τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ	νεκροὺς	ἔρωτας ἀναπλάττοντος καὶ θρηνοῦντος. ~Ὑπολαβὼν
[2, 20]	πρὸς ταῖς ἀκρωρείαις ἐγένετο τοῦ	ὄρους	ἀνέπαυεν ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας
[2, 24]	ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους	ὅρους	προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν δὲ
[2, 19]	καὶ πρὸς τὰ χαλεπώτερα τοῦ	δάσους	κατὰ τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς
[2, 14]	τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν εἰς	μέσους	ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ
[2, 28]	πηγαί, τίς δὲ ἡ παρὰ	τοὺς	ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις καὶ
[2, 24]	μὲν διαδρᾶναι δὲ οὐκ ἔδωκε,	τοὺς	γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους προϊδεῖν
[2, 34]	κόλπον τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος,	τοὺς	δὲ ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ
[2, 1]	μὲν δὴ νῆσος ὧδε ἐπυρπολεῖτο,	τοὺς	δὲ ἀμφὶ τὸν Θεαγένην καὶ
[2, 20]	κόμη τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους	τοὺς	δὲ λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν
[2, 9]	γένος τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες καὶ	τοὺς	δεινοτάτους τῶν ῥητόρων πρὸς τὴν
[2, 26]	ὁ πατήρ μοι θέσεως ἔχειν	τοὺς	Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν ἱερομνήμονα
[2, 19]	οὖν ὅμως εἰς πτωχοὺς καὶ	τοὺς	διὰ τροφὴν ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες.
[2, 27]	καὶ ὁ μέν τις ὅπως	τοὺς	ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς
[2, 2]	θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον ἀνέπλαττε	τοὺς	ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ θρήνους
[2, 19]	μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι	τοὺς	θεοὺς ἔπραττον ὡς ἐβούλετο ἡ
[2, 22]	Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ πρὸς	τοὺς	θεούς· οὐ γὰρ δή με
[2, 23]	ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν ἐπιφέρων	τοὺς	θρήνους. Ἐπάγη πρὸς τὴν ἀκοὴν
[2, 33]	οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς	τοὺς	λογίους τῶν ἀνδρῶν ἀλλὰ τὸ
[2, 22]	ἔφη πρὸς λῃστῶν ἀφαιρεθεὶς καὶ	τοὺς	μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι δὲ
[2, 20]	εὖ τοῦτο εἰδότες ὡς κόμη	τοὺς	μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς δὲ
[2, 9]	αἰτίαν καὶ ὅπως καὶ ὅσα	τοὺς	μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε·
[2, 24]	πρᾶξιν, εἴ πῃ ἄρα καὶ	τοὺς	παῖδάς μοι περισώσειεν ἐνθυμούμενος. Ὑπολαβὼν
[2, 36]	ἀνεῖπεν ὁ θεός, ἀμηχανία πλείστη	τοὺς	περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν χρησμὸν ὅ
[2, 13]	εἰ δὲ εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι	τοὺς	πολεμίους. Καὶ οὕτω κρίνας ἐφίσταται
[2, 29]	βούλομαι. Μάνθανε« εἶπεν ὁ Χαρικλῆς	τοὺς	πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ γάρ σε
[2, 12]	καὶ Κνήμων, τούτους ἐκείνους εἶναι	τοὺς	σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ
[2, 11]	{καὶ ἐν Τροφωνίου λόγος θεοφρονεῖν	τοὺς	ὑπελθόντας} Ἀνῴμωξαν ἀθρόον ὁ Θεαγένης
[2, 16]	καὶ τοῦδε τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν	τοὺς	φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε εἰκότως
[2, 25]	πολύ τε τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς	τοὺς	ψυχῆς ἀντιστήσας ἀπῆλθον τὸ τελευταῖον
[2, 9]	τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες καὶ τοὺς	δεινοτάτους	τῶν ῥητόρων πρὸς τὴν κατηγορίαν
[2, 3]	τὸ βάσιμον ἀποψυγείσης. Δᾷδας οὖν	ἡμιφλέκτους	ἀνευρόντες καὶ λείψανα καλάμων ἐξάψαντες
[2, 24]	οὐκ ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν	ἀτρέπτους	ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν
[2, 7]	ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον	αὐτοὺς	ἀνιεὶς ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ
[2, 23]	Κνήμων ἀλλὰ καὶ σῴζεσθαί σοι	αὐτοὺς	εὐαγγελίζομαι. Ἄπολλον» ἔφη ἀναβοήσας καὶ
[2, 29]	τὴν σὴν Αἴγυπτον καὶ Καταδούπους	αὐτοὺς	καθ´ ἱστορίαν τῶν καταρρακτῶν τοῦ
[2, 6]	ἡνωμένοι καὶ μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν	αὐτούς.	Οὕτως ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς
[2, 22]	δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ	αὐτοὺς	προθυμότατα θυγάτηρ τε τοῦ ἑστιάτορος
[2, 15]	Κνήμωνι πάντων ἔννοια τῶν καθ´	ἑαυτοὺς	ἀθρόον ἐπεισῄει, καὶ σκοπεῖν μέν
[2, 12]	φερόμενον, διελέγοντο γὰρ ἔτι πρὸς	ἑαυτοὺς	Θεαγένης τε καὶ Κνήμων, τούτους
[2, 7]	μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ	ἑαυτοὺς	καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε ἀθρόον ἠρυθρίων
[2, 19]	καὶ τοὺς διὰ τροφὴν ἀγύρτας	ἑαυτοὺς	μεταπλάσαντες. Νὴ Δία» εἶπεν ὁ
[2, 16]	φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν δὲ καθ´	ἑαυτοὺς	περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ
[2, 23]	γεγονότες· τύχῃ γάρ μου θεοὶ	τούτους	ἀνέδειξαν καὶ ἀπέτεκον αἱ ψυχῆς
[2, 23]	σὺ δὴ πόθεν, εἰπέ μοι,	τούτους	ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα» ἔφη μόνον»
[2, 23]	τε καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ	τούτους	εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ ἅμα
[2, 12]	ἑαυτοὺς Θεαγένης τε καὶ Κνήμων,	τούτους	ἐκείνους εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς
[2, 23]	ἀλλ´ ἅπαν ἔχειν ἡγήσομαι εἰ	τούτους	ὁπόθεν εἰσὶν ἢ ἐκ τίνων
[2, 22]	ἐν ταύτῃ τῶν ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ.	~Σκάφους	οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ δὲ περὶ
[2, 12]	ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ δὲ ὅπλων καὶ	ξίφους	ἄκων πρὸς ἐγκράτειαν καταστελλόμενος. ~Ἐδόκει
[2, 26]	ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ εἶναί τινα	Δελφοὺς	Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος
[2, 26]	πατήρ μοι θέσεως ἔχειν τοὺς	Δελφοὺς	ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ
[2, 19]	τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς εἶχε	τάχους	ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ μὲν
[2, 12]	τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς εἶχε	τάχους	ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε. Καὶ
[2, 3]	τῇ νήσῳ προσορμίσαντες ὡς εἶχον	τάχους	ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχον. Καὶ
[2, 19]	ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως εἰς	πτωχοὺς	καὶ τοὺς διὰ τροφὴν ἀγύρτας
[2, 10]	εἰ μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν	ὡς	ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα,
[2, 29]	ἐξάγω τοῦ βίου τοῖς θεολογοῦσιν	ὡς	ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω
[2, 32]	ἐπέταττεν ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων	ὡς	Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν
[2, 16]	ὁ Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν	ὡς	ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ
[2, 26]	Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην ὀμφή με	ὡς	ἀληθῶς θεία προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ
[2, 11]	ἡ μὲν κεῖται σῶμα νεκρὸν	ὡς	ἀληθῶς καὶ τούτου γε ἕνεκα
[2, 7]	ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν	ὡς	ἀληθῶς ὅτε τὴν ξένην καὶ
[2, 26]	καὶ ὡς ἄν τις ἐπιπνοίας	ὡς	ἀληθῶς Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ
[2, 26]	ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ	ὡς	ἄν τις ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς
[2, 30]	ἄριστα χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ	ὡς	ἂν αὐτὸς ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν
[2, 8]	βεβιασμένον οὐδὲ τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´	ὡς	ἂν ἐν τοσαύτῃ συμφορᾷ πλέον
[2, 25]	Θήβας τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι ποιησάμενος,	ὡς	ἂν θάτερον τῶν παίδων τὸν
[2, 35]	θυσίαν τῷ θεῷ προσάγειν ἔλεγεν	ὡς	ἂν καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ
[2, 16]	καὶ μητέρα τὴν ὀμμάτων συζυγίαν	ὡς	ἂν φωτεινὴν αἴσθησιν καὶ ὁρατῶν
[2, 31]	γνωρίσματα τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ	ὡς	ἀνέγνων πόθεν τέ ἐστι καὶ
[2, 36]	κροτάφων στέμμα μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν	ὡς	ἀνεῖπεν ὁ θεός, ἀμηχανία πλείστη
[2, 20]	γνώμης τὸ εἰς αὐτὸν ὕποπτον	ὡς	ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ ὅπως
[2, 14]	οὔτε ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος,	ὡς	ἀνῄρει μὲν ἀεὶ τὸν ὑπὸ
[2, 21]	οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ Κνήμων,	ὡς	ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης οὐδὲ
[2, 17]	Ἀπολειπτέον οὖν ἡμῖν καὶ φευκτέον	ὡς	ἄρκυς τινὰς καὶ δεσμωτήριον τὴν
[2, 24]	βασιλεῖ τῶν Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν	ὡς	αὐτὸς ἔφασκε γαμετῇ τῇ ἐκείνου
[2, 24]	τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών, οὐ σοφιστεύων	ὡς	αὐτὸς οἴει τὴν ἀφήγησιν ἀλλ´
[2, 34]	καὶ τοσοῦτος ἰδεῖν τὸ μέγεθος	ὡς	βεβαιοῦν τῇ θέᾳ τὸ γένος.
[2, 29]	οὐ θαυμάσεις« ἔφη τὸ πρᾶγμα	ὡς	γέγονεν εἰ πύθοιο· πεύσῃ δὲ
[2, 12]	ἐκάλει, μέχρι τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων·	ὡς	δὲ εἶδε κειμένην, ἐπὶ πολὺ
[2, 14]	ὃ παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν.	Ὡς	δὲ εἶδεν ὁ Θέρμουθις ἔτι
[2, 19]	ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν·	ὡς	δὲ εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον
[2, 19]	τῇ βρώσει τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν.	Ὡς	δὲ ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ
[2, 34]	ἄλλων ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην	ὡς	δὲ ἑτέροις δοκεῖ διότι περ
[2, 10]	ἐμὲ ταύτην ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν,	ὡς	δὲ ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με
[2, 20]	ἐῴκει μακροτέραν τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος.	Ὡς	δὲ ἡμέραν ἄσμενος εἶδε πρῶτα
[2, 16]	ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει.	Ὡς	δὲ ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν»
[2, 20]	τοῖς περὶ τὸν Θεαγένην ἐλύττα.	Ὡς	δὲ ὁ Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ
[2, 5]	χεῖρα ὡς τὸ ξίφος σπασόμενος.	Ὡς	δὲ οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων»
[2, 9]	ἔκρινεν ἅπαντα ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον,	ὡς	δὲ συναίτιον τῆς τε εἰς
[2, 9]	τὴν Θίσβην εἰς βασάνους ἐξῄτουν.	Ὡς	δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ οὐκ
[2, 12]	τὴν Θίσβην. Παρὰ δὴ ταύτην	ὡς	διαδρᾶσαν τὸν ἐκ τοῦ πολέμου
[2, 19]	ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς θεοὺς ἔπραττον	ὡς	ἐβούλετο ἡ σκέψις. Ὁ μὲν
[2, 11]	τὴν ἐμὴν ὄψιν εἴποις ἂν	ὡς	ἐγοήτευσεν, οὐδὲν κοινωνοῦντα τοῦ δράματος.
[2, 34]	τὸν δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον,	ὡς	ἔγωγε αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς
[2, 30]	σοι, ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς,	ὡς	ἔγωγε καὶ ἡ κατ´ ἐμὲ
[2, 27]	δ´ ἐμὸς ἔσσο φίλος. ~Ταῦτα	ὡς	ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν ἐπὶ
[2, 30]	μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν εὐφραίνουσα. Ἅπερ	ὡς	εἶδον ἄλλους» ἔφην ὥρα σοι,
[2, 13]	τῷ βλέμματι καταμηνύων. Οἱ δὲ	ὡς	εἶδον ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν
[2, 25]	ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας πρόφασιν δὲ	ὡς	εἰς Θήβας τὰς μεγάλας ἀνακομίζομαι
[2, 12]	ἔτι σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν	ὡς	εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην
[2, 19]	δάσους κατὰ τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν	ὡς	εἶχε τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ
[2, 12]	ἐπειγόμενος, ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν,	ὡς	εἶχε τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς
[2, 3]	ἱδρῶτι πολλῷ τῇ νήσῳ προσορμίσαντες	ὡς	εἶχον τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς
[2, 36]	τι τὸ λόγιον ἔσπα καὶ	ὡς	ἕκαστος εἶχε βουλήσεως, οὕτω καὶ
[2, 28]	ὅθεν ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς	ὡς	ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´ ἣν αἰτίαν
[2, 30]	ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο	ὡς	ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει με παρ´
[2, 14]	Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ τέλος	ὡς	ἐκεῖνος μὲν ὅ τι καὶ
[2, 32]	παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον ἐπικαλύψας	ὡς	ἐμαυτόν· κἀκείνην μὲν τὴν ἡμέραν
[2, 14]	ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις,	ὡς	ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε
[2, 8]	καὶ τίνα τρόπον τὴν ἄγνωστον	ὡς	ἐμὲ φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ
[2, 14]	ταῦτα ὁ Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο	ὡς	ἐμπόρων ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη μανικῶς,
[2, 24]	δὲ οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ	ὡς	ἐν τοῖς τοιούτοις ἡ πρόγνωσις
[2, 12]	περὶ τὸ στόμιον καταλιπών. Ἔνθα	ὡς	ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν
[2, 16]	ξιφήρης καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην	ὡς	ἐξεῖλε τὸν δεξιόν· καὶ εἴθε
[2, 32]	ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις ἀπήγγελλεν	ὡς	ἐξώρμησε μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται, πρὸ
[2, 21]	ἔοικας ἀνδρὶ καί σέ τις	ὡς	ἔοικε μετασχηματίζει τύχη καὶ πάντως
[2, 22]	θαυμάσας ἀλλ´ ἦ ξενίου Διός,	ὡς	ἔοικεν, εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ
[2, 11]	τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν,	ὡς	ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον
[2, 35]	ἀπεκδεχόμενος. Καὶ ἅμα τὴν ὁρμὴν	ὡς	ἐπὶ τὸν νεὼν ἐποιούμεθα, πάντα
[2, 11]	ὁ Κνήμων, ὁ δὲ ἀνῃρηκὼς	ὡς	ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ δεῖ
[2, 24]	ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς κόρης οὐχ	ὡς	ἐρωμένης μόνον καὶ μουσουργίαν ἀρίστης
[2, 9]	φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα	ὡς	ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς δὲ συναίτιον
[2, 23]	Ἐπάγγελλε εἴ τι παρὸν ὁρᾷς,	ὡς	ἑτοῖμος ἐγὼ καὶ μέρος τι
[2, 2]	τὸ σπήλαιον, ὡς καθῆκεν αὐτός,	ὡς	ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον, ὡς
[2, 14]	καὶ διηγεῖτο ὡς ἐμπόρων ἀφείλετο,	ὡς	ἠράσθη μανικῶς, καὶ τὸν μὲν
[2, 23]	νοῦν ἔχοντι καὶ οἶδα πολλοὺς	ὡς	θησαυρὸν τῇ ψυχῇ παραθεμένους τὸ
[2, 21]	ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ κἀμὲ	ὡς	ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ γνώσῃ
[2, 11]	ἡ δίκη προαφείλετο τῶν ἐγχειρημάτων;	Ὡς	κἀγώ σε καὶ κειμένην ἔχω
[2, 2]	πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον,	ὡς	καθῆκεν αὐτός, ὡς ἔχει φύσεως
[2, 20]	ὤμων ἐπιβαίνουσαν, εὖ τοῦτο εἰδότες	ὡς	κόμη τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους
[2, 34]	παρατεινόμενον μητρόπολιν δὲ σεμνυνόμενον Ὑπάταν,	ὡς	μὲν αὐτοὶ βούλονται ἀπὸ τοῦ
[2, 10]	ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων,	ὡς	μὲν αὐτός φησι, διὰ φιλίαν
[2, 22]	μὴ οὕτω ποτὲ πάθος ἰσχύσειεν	ὡς	μνήμην τὴν εἰς τὸ θεῖον
[2, 22]	οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν	ὡς	νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω τὰ
[2, 25]	τῶν πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ	ὡς	ὁ τότε εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ
[2, 28]	θιγεῖν προσηνέστατος, οὐκέτι μὲν θερμὸς	ὡς	ὅθεν ἤρξατο ἔτι δὲ χλιαρὸς
[2, 34]	Πυθίων ἀγών, ἔστι δὲ νῦν	ὡς	οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ
[2, 17]	λέγειν, ἡ μὲν νῆσος ἥδε,	ὡς	ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν
[2, 6]	Κνήμωνα καὶ παρὰ τὴν Χαρίκλειαν	ὡς	ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν
[2, 2]	ὡς ἔχει φύσεως τὸ ἄντρον,	ὡς	οὐδὲν δέος εἰς τὸ βάθος
[2, 24]	καὶ συνόμιλον τὰ Ἑλλήνων ἐσομένην.	Ὡς	οὖν μεγάλων καὶ πολλῶν τῶν
[2, 22]	ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ}	ὡς	πάντα δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως
[2, 13]	καὶ τό τε ξίφος ἐπανετείνετο	ὡς	πατάξων εἴ τι παράλογον ἐγχειροίη
[2, 33]	αὐτὴν εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο καὶ	ὡς	πατέρα περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν μὴ
[2, 17]	ἀποπέμψαντας πρότερον τὸν Θέρμουθιν πρόφασιν	ὡς	πευσόμενον καὶ πολυπραγμονήσοντα εἴ τι
[2, 13]	δὴ αὐτῷ βέλτιον εἶναι μὴ	ὡς	πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην, εἰ
[2, 17]	ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ τὰ παριστάμενα	ὡς	προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν, ἡ μὲν
[2, 28]	ἀναδοὺς εἰ καθώς τινες ἐβουλήθησαν	ὡς	πυνθάνομαι τῶν παρ´ Ἕλλησιν εὐδοκίμων
[2, 14]	συνεχῶς. Ὁ δὲ πάντα ἔλεγεν,	ὡς	συνέρραξε τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν
[2, 16]	ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν·	ὡς	σφόδρα δέδοικα μὴ εἰς σὲ
[2, 4]	ἡ φιλτάτη γεγένηται, δῆλον μὲν	ὡς	σωφροσύνης ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ δῆθεν
[2, 3]	αἰωρουμένης καὶ μόνον καταλιπὼν ἀνέδραμεν	ὡς	τὰς δᾷδας ἀναψόμενος. ~Κἀν τούτῳ
[2, 28]	καὶ ἀναγινώσκειν ἔξεστι, καὶ διελθόντος	ὡς	τὰς μὲν ἀρχὰς ἐκ τῶν
[2, 22]	νοῦς εἰς πεῖραν ἥκουσιν ὅθεν,	ὡς	τὸ εἰκός, ἄλλους τε κἀμὲ
[2, 28]	αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι, πάντως ἂν	ὡς	τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ καθώς
[2, 5]	ἅμα λέγων ἐπέβαλε τὴν χεῖρα	ὡς	τὸ ξίφος σπασόμενος. Ὡς δὲ
[2, 24]	τὰ νῦν; ἠρώτα ὁ Κνήμων	ὡς	τοὔνομα τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´
[2, 25]	τὴν γυναῖκα φωράσας καὶ συνεὶς	ὡς	τῶν πεπρωμένων ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ
[2, 23]	Διόνυσος» εἶπεν οἶσθα, ὦ πάτερ,	ὡς	χαίρει μύθοις καὶ κωμῳδίας φιλεῖ·
[2, 12]	φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ Θύαμις	ὡς	Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν Θίσβην. Παρὰ
[2, 5]	οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων» ἐβόησεν	ὥς	με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ καὶ
[2, 28]	κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν οὐχ	ὥς	τινες ᾠήθησαν πρὸς τῶν ἐτησίων
[2, 8]	ὑπὸ Θεαγένους ἢ καὶ φιληθεῖσαν,	ὥς	φησι Κνήμων, ἥτις ποτὲ καί
[2, 34]	τὸν Νεοπτολέμῳ πεμπόμενον οὗ σύμπαντες,	ὥς	φησιν, Αἰνιᾶσιν ἐξεχώρησαν Θετταλοί, τὸ
[2, 6]	τὸ ἄμετρον ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησεν.	Ὣς	δὴ κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα σωθέντες
[2, 4]	οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας, οἶδα	ἀκριβῶς,	Ἀλλ´ ὦ τί ἄν σέ
[2, 30]	μικροῦ μέγεθος εἰς κύκλον τε	ἀκριβῶς	ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι
[2, 34]	ἐστι μοίρας τὸ εὐγενέστατον καὶ	ἀκριβῶς	Ἑλληνικὸν ἀφ´ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος,
[2, 21]	πρὸς τὸ ἱερώτερον καθεῖτο καὶ	ἀκριβῶς	ἦν λευκή, τὸ γένειον λάσιον
[2, 30]	ἔφηβον παραλλάξας τὴν χροιὰν δὲ	ἀκριβῶς	μέλας καί με ἠσπάζετο καί
[2, 16]	οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ ταῦτα	ἕως	ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε
[2, 28]	νέφος ἐλαυνόντων τε καὶ ὠθούντων	ἕως	ἐπὶ τὴν διακεκαυμένην ζώνην συρράξωσι,
[2, 1]	τὸν Θεαγένην καὶ τὸν Κνήμωνα,	ἕως	μὲν ἥλιος ἦν ὑπὲρ γῆν,
[2, 6]	κἀκεῖνοι παρ´ ἐλπίδα σωθέντες ἐκινδύνευον,	ἕως	ὁ Κνήμων πίδακά τινα διαμώμενος
[2, 20]	οὐ πρότερον ἀνέπνευσε τῆς φυγῆς	ἕως	τὸ νυκτὸς ἐπελθὸν κνέφας ἐπέδησεν
[2, 14]	τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον οὐδέν,	ἕως	τὸ ὄνομα κατὰ μέρος ἀποτέμνων
[2, 8]	ἑαυτῆς ἐποιεῖτο καὶ τοῖς συμποσίοις	ἀδεῶς	ἑαυτήν τε καὶ τὴν τέχνην
[2, 7]	προσπαλαίσας ἡττήθη τε τὴν μάχην	ἡδέως	καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν
[2, 14]	μὲν γινώσκειν μαθεῖν δ´ ἂν	ἡδέως	ὑπὲρ τοῦ γνῶναι καὶ τὴν
[2, 27]	ἡμέραν ξένος τε καὶ ἐγχώριος	λεὼς	τῷ θεῷ χαριζόμενοι δρῶσιν, ἢ
[2, 34]	παῖδα καὶ Πολυδώρας τῆς ἐκ	Πηλέως,	ὃς καὶ Ἀχιλλεῖ συνεστράτευσεν ἐν
[2, 34]	οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ	Ἀχιλλέως·	ἐνταῦθα γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς αὐτοῖς
[2, 31]	ἀγρόν τε κομίζω πόρρω τῆς	πόλεως	ἀπῳκισμένον καὶ ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν
[2, 24]	μοι καὶ γυνὴ νόμῳ τῆς	πόλεως	καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς φύσεως.
[2, 33]	κατάρας ἐπὶ θάλατταν ἐπιτυχών τε	νεὼς	ἀνηγόμην τὴν ἐπ´ οἴκου. Καὶ
[2, 26]	κόλπου τῇ Κιρραίᾳ προσορμισθεὶς ἐκ	νεὼς	ἐπὶ τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ
[2, 22]	ἀπένιζε τὼ πόδε καὶ τῆς	κόνεως	ἠλευθέρου τὰ ὑπὸ κνήμην, ἡ
[2, 18]	καὶ Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν τῆς	πράξεως.	Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς ταῦτα τὸν
[2, 30]	Νείλου. ~Τῆς μὲν οὖν ἐκεῖσε	ἀφίξεως	ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος,
[2, 33]	τῆς ἐμῆς περὶ αὐτὴν εὐνοίας	ὀξέως	ᾔσθετο καὶ ὡς πατέρα περιεῖπεν.
[2, 3]	τὸ ὑποκείμενον, τῆς μὲν φλογὸς	ὀξέως	μαρανθείσης καὶ εἰς τέφραν ἀναλυθείσης,
[2, 35]	τῶν ἱερῶν κατῆρχε, προκατευξαμένου τοῦ	ἱερέως	ἐκ τῶν ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ
[2, 23]	γὰρ δεήσει σοί τε τῆς	ἀκροάσεως	ἐμοί τε τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες
[2, 26]	πῃ καὶ ὁ πατήρ μοι	θέσεως	ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε
[2, 23]	τῆς ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς	ἀφηγήσεως.	Ἐντραγόντες οὖν τῶν τε καρύων
[2, 36]	ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε	βουλήσεως,	οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω δὲ
[2, 15]	λειποθυμίᾳ δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες	φύσεως	νόμῳ καὶ ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ
[2, 1]	κειμένης, οὐδὲ τῷ κοινῷ τῆς	φύσεως	νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον, οὐδὲ ἐν
[2, 24]	πόλεως καὶ ἀπεγένετο θεσμῷ τῆς	φύσεως.	Ταύτης εἰς τὴν ἑτέραν λῆξιν
[2, 2]	ὡς καθῆκεν αὐτός, ὡς ἔχει	φύσεως	τὸ ἄντρον, ὡς οὐδὲν δέος
[2, 13]	καὶ κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα καὶ	τέως	ἀμφίβολος ἥκεις τὴν γνώμην. Ἐδεῖτο
[2, 22]	πάθος, ὥσπερ οἶμαί τις ὄρνις	ὄφεως	αὐτῇ τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν
[2, 28]	ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς εἰ	καθώς	τινες ἐβουλήθησαν ὡς πυνθάνομαι τῶν
[2, 19]	ταύτης ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον	ἀήθως	ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν ὅμως
[2, 34]	προτεραίᾳ τῷ νεανίσκῳ καί μοι	ἀληθῶς	ἔδοξε τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός
[2, 16]	Κνήμων, ἡμεῖς δὲ ὀνειρώττειν ὡς	ἀληθῶς	ἐοίκαμεν, ἐνύπνια μὲν καὶ φαντασίας
[2, 6]	αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ δὲ ἦν	ἀληθῶς	ἡ Θίσβη καὶ ξίφος τε
[2, 26]	δὲ ἐπέστην ὀμφή με ὡς	ἀληθῶς	θεία προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά
[2, 11]	μὲν κεῖται σῶμα νεκρὸν ὡς	ἀληθῶς	καὶ τούτου γε ἕνεκα θάρσει
[2, 7]	εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς	ἀληθῶς	ὅτε τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν
[2, 26]	ὡς ἄν τις ἐπιπνοίας ὡς	ἀληθῶς	Πυθικῆς ἐπῃσθημένος· τῇδε γάρ πῃ
[2, 24]	ἔφη πῶς ἢ τίνι χειρὶ	πεποιθὼς	ἐνεθυμήθη τὴν ἔφοδον. Καὶ ὃς
[2, 30]	ἰδίᾳ φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ	βεβαίως.	Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς
[2, 18]	ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες καὶ	ῥᾳδίως	ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες, τό τε
[2, 10]	συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός τινος	δεδιώς.	Ἀλλ´ ἐγώ σε θεῶν τινος
[2, 3]	καταμαθὼν καὶ τῇ συμφορᾷ βεβαπτισμένον	δεδιώς	τε μή τι κακὸν ἑαυτὸν
[2, 27]	ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν	παντοίως,	φίλον ἥκειν με τῷ θεῷ
[2, 11]	καὶ τούτου γε ἕνεκα θάρσει	παντοίως,	ὦ Κνήμων· τίς δὲ ἄρα
[2, 29]	μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν αὐτῷ,	θαυμασίως«	ἔφη λέγεις· καὶ ταύτῃ τὴν
[2, 22]	ὡς πάντα δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται,	θαυμασίως	οὐλομένην ὠνόμασεν. Ἀλλὰ πρῶτον ἡμῖν
[2, 19]	πλέον ἅτε καὶ τὸν ὀφθαλμὸν	ἀρτίως	ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε τοιοίδε
[2, 31]	αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος ὃν	ἀρτίως	ἐπεδείκνυον καὶ ταινία τις ἀπὸ
[2, 11]	ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ ταύτην	ἀνῃρηκὼς	ἢ πῶς δεῦρο καθειμένην ἢ
[2, 11]	ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ δὲ	ἀνῃρηκὼς	ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις, εἰ
[2, 34]	εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς ἔγωγε αὐτοῦ	μανικῶς	ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν θέαν. ~Ἐπένευσεν
[2, 14]	ὡς ἐμπόρων ἀφείλετο, ὡς ἠράσθη	μανικῶς,	καὶ τὸν μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν
[2, 11]	ὦ Θίσβη» ἔφη σὺ μὲν	καλῶς	ποιοῦσα τέθνηκας καὶ γέγονας ἡμῖν
[2, 23]	ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν	ἄλλως	ἄλλοτε διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν
[2, 17]	καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ	ἄλλως	ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει
[2, 34]	ἀνδρὸς ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ	ἄλλως	δὲ ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις
[2, 21]	Κνήμων καὶ γάρ μοι καὶ	ἄλλως	ἡ πρὸς τὴν κώμην ὁδὸς
[2, 17]	τῇδε καὶ φωνῶν ἔμπειρος καὶ	ἄλλως	ἡμεῖς νωθέστεροι συνεῖναι τὸ δέον,
[2, 31]	χρόνοις ὀλίγῳ πρόσθεν ἠξίωμαι) καὶ	ἄλλως	καὶ τὸ παιδίον αὐτόθεν μέγα
[2, 36]	πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ	ἄλλως	οἱ Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν
[2, 17]	ταῖς ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι.	Ἄλλως	τε γὰρ ἄπιστον τὸ βουκόλων
[2, 30]	καὶ τὸ ὑποκείμενον ἰαζούσης, καὶ	ἁπλῶς	συμμιγής τις ἦν πάντων καὶ
[2, 30]	ἑλληνίζων οὐ βεβαίως. Ἐμοῦ δ´	ἑτοίμως	ὑπακούσαντος εἴς τινα νεὼν παρακείμενον
[2, 19]	ἀήθως ἐχούσης· ἐλευσόμεθα δ´ οὖν	ὅμως	εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς διὰ
[2, 35]	ἱερῶν ἔστιν ὅτε ἐπύθετο, ἀλλ´	ὅμως	ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ
[2, 4]	ἑαυτὴν φυλάττουσα· κεῖται δ´ οὖν	ὅμως	ἡ δυστυχής, οὐδὲν μὲν αὐτὴ
[2, 12]	σφαγέας τῆς Θίσβης εἴκαζε καὶ	ἀμηχάνως	εἶχεν ὅ τι καὶ δράσειεν,
[2, 31]	Ταῦτά σοι νῦν εἶχον λέγειν	ἐπιτετμημένως	καλούσης με τῆς κατὰ τὴν
[2, 19]	καὶ γὰρ τῶν ὄψεων σφόδρα	διεστραμμένως	ἔχετε, ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ
[2, 2]	αὐτὸ θρήνους ἀγνοῶν. Ἀνήγοντο οὖν	ἐσπουδασμένως	αὐτερέται τὸν πλοῦν ἀνύοντες, ὁ
[2, 32]	τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν	ἐσπουδασμένως	ἐπὶ τὸν νεὼν τῆς Ἴσιδος
[2, 14]	αἰτίαν. Καὶ ὁ Κνήμων ἄγαν	ἐσπουδασμένως	Θύαμίς ἐστιν ὁ σφαγεύς» ἔλεγεν,
[2, 7]	προσήκουσαν οὐδαμόθεν γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις	ἀγεννῶς	καὶ ταῦτα περιεῖναι καὶ ζῆν
[2, 29]	ἱερεὺς τοῦ Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ	γεγονὼς	ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα
[2, 17]	ὦ Θεάγενες, ἄδηλον ὅστις πλεονεκτεῖ·	ἀφθόνως	γὰρ κἀμοὶ τῶν συμφορῶν ὁ
[2, 7]	μάχην ἡδέως καὶ τὰ ἐκείνου	σωφρόνως	ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα,
[2, 27]	τοῦ Πυθίου καὶ μουσεῖόν ἐστιν	ἀτεχνῶς	ἡ πόλις ὑπὸ μουσηγέτῃ θεῷ
[2, 26]	τῆς περιοχῆς· οἷον γὰρ φρούριον	ἀτεχνῶς	καὶ αὐτοσχέδιος ἀκρόπολις ὁ Παρνασὸς
[2, 34]	γένος. Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος καὶ	πῶς	Αἰνιάνων γένος τυγχάνων Ἀχιλλείδην ἑαυτὸν
[2, 8]	Αἰγύπτου καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι;	πῶς	δὲ καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο
[2, 21]	πορεύῃ καὶ πόθεν, ὦ νεανία;	πῶς	δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν
[2, 23]	ἢ ἐκ τίνων φύντες ἢ	πῶς	δεῦρο ἀφιγμένοι καὶ ποίαις κεχρημένοι
[2, 11]	εὐεργέτης ὁ ταύτην ἀνῃρηκὼς ἢ	πῶς	δεῦρο καθειμένην ἢ πότε, σφόδρα
[2, 33]	καὶ ἀφορμῆς τῆς ἐκ ταὐτομάτου	πως	ἐνδοθείσης μακροτέρου πρός σε τοῦ
[2, 24]	ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη	πῶς	ἢ τίνι χειρὶ πεποιθὼς ἐνεθυμήθη
[2, 8]	Τῆς δὲ Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ	πῶς	ἦν εἰκός, ὦ Κνήμων, εἰπούσης
[2, 11]	αἰτίαν ἔδρα τὸν φόνον; Καὶ	πῶς	ταῦτα ἂν εἰδείην; ἀπεκρίνατο οὐ
[2, 12]	δὲ στόμιον ἀπὸ τοῦ λίθου	χαλεπῶς	ἀνευρὼν καλάμους τε εἴ πῄ
[2, 19]	τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ ῥυίσκεσθαι	χαλεπῶς	ἐκ τοῦ γάλακτος ἔλεγεν ὁ
[2, 19]	τρίτον ἐπαληθεύσας ὤφθη καὶ καταλαμβάνειν	χαλεπῶς	ἔλεγεν· ὡς δὲ εἰς ἔθος
[2, 19]	εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι.	~Χαλεπῶς	μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης Χαρικλείας
[2, 3]	ἀτεχνίαν τῆς γνώμης τὸ πρόθυμον,	χαλεπῶς	τε καὶ σὺν ἱδρῶτι πολλῷ
[2, 36]	Δελφοὶ πρὸς τὴν πομπὴν ἐπτοημένοι	μεγαλοπρεπῶς	ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ χρησθέντα πρὸς
[2, 20]	ὡς ἀνελόντα τὴν Θίσβην καὶ	ὅπως	ἄν οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει,
[2, 8]	ἐτύγχανε συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν	ὅπως	ἂν κάθοδον ἔμοιγε λάβοι παρὰ
[2, 30]	Ὁ δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν,	ὅπως	δὲ μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ
[2, 10]	ὑπὲρ σοῦ γενομένην, τὸ δὲ	ὅπως,	εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι.
[2, 14]	βύθιον στενάξας καὶ τὸ γεγονὸς	ὅπως	εἶχεν ἀμηχανῶν, ἀχλύι καὶ σιγῇ
[2, 9]	ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε· τὸ δὲ	ὅπως	ἡ Θίσβη κατὰ τὸ ἄντρον
[2, 9]	ἐξετάζομαι, τὴν δὲ αἰτίαν καὶ	ὅπως	καὶ ὅσα τοὺς μεταξὺ χρόνους
[2, 22]	ἐθέλοις» ἔφη ὁ Κνήμων καὶ	ὅπως	καὶ πότε τὸν βαρὺν τοῦτον
[2, 25]	Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν ἢ	ὅπως	κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν
[2, 11]	ἂν» φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ	ὅπως	ποτὲ καὶ δι´ ἣν αἰτίαν
[2, 27]	ἀνεκινοῦντο, καὶ ὁ μέν τις	ὅπως	τοὺς ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν
[2, 32]	μετάλλων ὡς Αἰθιοπίᾳ προσηκόντων. Ὑπέστρεφον	ἀνιαρῶς	ἄγαν διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ
[2, 6]	Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ εἴα	λιπαρῶς	ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων
[2, 35]	ἐπαγγελίᾳ θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες	ἐλευθέρως	τὸν ἀέρα εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω
[2, 7]	τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ δὲ	ἑτέρως	μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους δὲ
[2, 34]	νεανίσκος» ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ	ὁλοσχερῶς	Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται,
[2, 18]	ξυνίεσαν) διανέστησάν τε τὸν Θέρμουθιν	ὁλοσχερῶς	τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ ὅσα
[2, 1]	τῇ νυκτὶ θαρροῦντες προέκυψαν καὶ	λαμπρῶς	ἤδη τὴν νῆσον ὑπὸ τοῦ
[2, 32]	καὶ αὐτὸς οὐκ ἀκούσας, ἀλλ´	ἴσως	ἀκούσομαι. Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ Καλάσιρις.
[2, 9]	τίνων ἀνῄρηται, θεοῦ τινος ἂν	ἴσως	δεήσει φράζοντος. ~Ἀλλ´ εἰ δοκεῖ,
[2, 5]	τὸ δὲ διὰ τὸ ἄταφον	ἴσως	ὑπὸ νερτερίων εἰδώλων εἰργομένη. Κἀν
[2, 4]	μνῆμα τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται	πάντως	ἀλλήλοις συνεῖναι μετὰ γοῦν θάνατον
[2, 28]	μόνος ποταμῶν αὔρας οὐκ ἀναδίδωσι,	πάντως	ἂν ὡς τὸ εἰκὸς ἀναδοὺς
[2, 21]	ὡς ἔοικε μετασχηματίζει τύχη καὶ	πάντως	τὰ ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω
[2, 16]	τοὺς φύντας ἴσμεν αἰτίους, ὥστε	εἰκότως	ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα τὴν
[2, 4]	φησὶν ὢ συμφορᾶς θεηλάτου. Τίς	οὕτως	ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς
[2, 25]	Περιγράφων οὖν τῶν ὀφθαλμῶν τὴν	οὕτως	ἀπηνῆ θέαν, ἣν ἐκτραπήσεσθαι καὶ
[2, 22]	εἰς αὐλὰς ἥκομεν, ὦ πάτερ,	οὕτως	ἀπροφάσιστος ἡ θεράπεια καὶ πολὺ
[2, 6]	καὶ μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς.	Οὕτως	ἄρα καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον
[2, 30]	καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει,	οὕτως	ἄρα κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς
[2, 21]	τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν,	οὕτως	ἄρα ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν
[2, 15]	τὸ ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν.	Οὕτως	ἄρα ποτὲ σώματος πάθει καὶ
[2, 11]	τῶν σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν.	Οὕτως	ἄρα τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ
[2, 25]	γὰρ ἦν ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι,	οὕτως	ἄφυκτόν τινα καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας
[2, 31]	κόρῃ. Τὰ μὲν οὖν πρῶτα	οὕτως	ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ τοῦ χρόνου
[2, 31]	σοὶ δὲ καὶ θεοῖς τοῖς	οὕτως	ἐπιτρέψασιν ἐγχειρίζω τὴν κόρην ἐπὶ
[2, 16]	δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν	οὕτως	ἔσται καὶ χρὴ πιστεύειν» ἔλεγεν
[2, 32]	νεὼν τῆς Ἴσιδος ἐντυχών. ~Ἐποίουν	οὕτως	καὶ παραλαβὼν τὴν κόρην ἦγον
[2, 22]	ξένον ἴσα καὶ πατέρα ἦγον,	οὕτως	οἶμαι πρὸς τοῦ κεκτημένου διατεταγμένον.
[2, 29]	δᾷδες αἱ τὸ γαμήλιον ἐκλάμψασαι	φῶς	αὗται καὶ τὴν ἐπικήδειον πυρκαϊὰν
[2, 25]	ἧς προεφήτευον καὶ τὴν θεὸν	συνεχῶς	ἐθεράπευε θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι
[2, 14]	Θεαγένους καὶ ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο	συνεχῶς.	Ὁ δὲ πάντα ἔλεγεν, ὡς
[2, 25]	ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ τότε	εἰληχὼς	δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν ὑπῆλθε,