Livre, chapitre
[2, 8]	ἀπεκρίνατο πρὸς αὐτὴν ὁ Κνήμων·	ἃ	δ´ οὖν ἔχω γινώσκειν ἀμφ´
[2, 10]	ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα,	ἃ	δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν
[2, 17]	ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε	ἃ	κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε
[2, 10]	μὲν βούλει, σῷζε μαθὼν ὡς	ἃ	μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ
[2, 33]	´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ καὶ	ἴυγγα	κίνησον ἐπ´ αὐτὴν Αἰγυπτίαν· πεῖσον
[2, 29]	τὴν ἐρημίαν τῆς οἰκίας ἀποδιδράσκω	(μέγα	γὰρ εἰς λήθην κακῶν ἡ
[2, 31]	ἄλλως καὶ τὸ παιδίον αὐτόθεν	μέγα	τι καὶ θεῖον τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 11]	οὐ πρότερον ἔστησε τὴν ἔνδικον	μάστιγα	πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ με
[2, 28]	κἀκ τούτου λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων	ὀργᾷ	τε ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς
[2, 33]	κρείττων, οὕτω τάχιστα μὲν τὴν	Ἑλλάδα	γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα δὲ εἰς
[2, 34]	ἑαυτοῦ προπάτορα καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ	παῖδα	καὶ Πολυδώρας τῆς ἐκ Πηλέως,
[2, 31]	καὶ διηγήματι τῶν κατὰ τὴν	παῖδα	κατάστικτος, τῆς μητρὸς οἶμαι σύμβολα
[2, 33]	γινόμενον μὴ περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς	ἄπαιδα	καὶ ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον
[2, 26]	Πυνθανόμενος δὲ εἶναί τινα Δελφοὺς	Ἑλληνίδα	πόλιν ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν
[2, 10]	λῃστρικῶν καὶ ὑπόδεξαι τὴν σαυτοῦ	θεραπαινίδα·	καὶ εἰ μὲν βούλει, σῷζε
[2, 4]	οὓς οὐκ εἶδεν ὁ φονεύσας,	οἶδα	ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί ἄν
[2, 23]	κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι καὶ	οἶδα	πολλοὺς ὡς θησαυρὸν τῇ ψυχῇ
[2, 5]	καὶ καθ´ ὃ μέρος αὐτὴν	οἶδα	τοῦ ἄντρου καταλιπὼν ἡ φωνή
[2, 13]	τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν δὲ παρ´	ἐλπίδα	καί τι τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν
[2, 6]	ἐγέννησεν. Ὣς δὴ κἀκεῖνοι παρ´	ἐλπίδα	σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως ὁ Κνήμων
[2, 34]	δὲ θυσία καὶ ἡ θεωρία,	τετραετηρίδα	ταύτην, ὅτε περ καὶ ὁ
[2, 6]	καὶ τὴν συρρυεῖσαν κατὰ βραχὺ	νοτίδα	κοίλαις ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ
[2, 13]	τὸν Θεαγένην οὐ κατέπληττεν ἡ	θέα	μᾶλλον ἢ παρώξυνε καὶ τό
[2, 34]	τὸ μέγεθος ὡς βεβαιοῦν τῇ	θέᾳ	τὸ γένος. Ἐμοῦ δὲ θαυμάσαντος
[2, 30]	τε τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ	θέᾳ	τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ ἄρχεται
[2, 34]	ἱερῶν. Ἐμοῦ δὲ ἐρομένου τὸν	Χαρικλέα	τίνες οἱ Αἰνιᾶνες ἢ τίς
[2, 23]	εἴθε γε καὶ τὸν χρηστὸν	Ναυσικλέα	παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν, ὃν πολλάκις
[2, 34]	Ὁμήρου τοῦ Αἰγυπτίου ποίησις τὸν	Ἀχιλλέα	Φθιώτην ἐνδείκνυται, ὁ μὲν νεανίσκος»
[2, 9]	δρασμῷ χρησαμένης, ὁ δῆμος ἀγανακτήσας	φονέα	μὲν οὐκ ἔκρινεν ἅπαντα ὡς
[2, 34]	πάλαι δι´ ὄχλου παρακαλεῖν τὸν	ἱερέα	παρεῖναι καὶ κατάρχειν τῶν ἱερῶν.
[2, 17]	ἂν σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν τὰ	πρακτέα	καὶ ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι
[2, 24]	εὕρηκα γάρ σε κατὰ τὸν	Πρωτέα	τὸν Φάριον, οὐ κατ´ αὐτὸν
[2, 35]	ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς βωμοῖς	ἐγενόμεθα	καὶ ὁ νεανίας ἤδη τῶν
[2, 19]	τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως ἐχούσης·	ἐλευσόμεθα	δ´ οὖν ὅμως εἰς πτωχοὺς
[2, 35]	ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν	ἐποιούμεθα,	πάντα γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο τὰ
[2, 6]	ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην» λέγων	κομιζώμεθα	πρότερον, εἰ μή τις ἡμᾶς
[2, 18]	παρ´ ἡμᾶς οὗπερ ἂν συνθώμεθα·	συνθώμεθα	δέ, εἰ δοκεῖ, κώμην τινὰ
[2, 18]	ἥκειν παρ´ ἡμᾶς οὗπερ ἂν	συνθώμεθα·	συνθώμεθα δέ, εἰ δοκεῖ, κώμην
[2, 23]	Ἀλλὰ τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον	ἀπογευώμεθα,	μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί τε
[2, 9]	πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν τὰς δίκας.	Ἔνθα	δὴ νυνὶ καὶ σὺν ὑμῖν
[2, 12]	που περὶ τὸ στόμιον καταλιπών.	Ἔνθα	ὡς ἐνεβλήθη, κατὰ τὴν πρώτην
[2, 18]	μὲν γνώμην ἐρρωμένος τις ἄρα	ἦσθα,	τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω
[2, 26]	ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος ἄρα	ἦσθα	ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα
[2, 34]	ἀγών, ἔστι δὲ νῦν ὡς	οἶσθα,	πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως·
[2, 23]	μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος» εἶπεν	οἶσθα,	ὦ πάτερ, ὡς χαίρει μύθοις
[2, 34]	πέμπουσιν Αἰνιᾶνες Νεοπτολέμῳ τῷ Ἀχιλλέως·	ἐνταῦθα	γὰρ ἐδολοφονήθη πρὸς αὐτοῖς τοῖς
[2, 33]	οἴκησιν οἰκεῖ σοι τὴν αὐτὴν	ἐνταῦθα,	ἐντός φημι τοῦ περιβόλου καὶ
[2, 33]	Καὶ ἔστι νῦν ἡ παῖς	ἐνταῦθα	σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν οὖσα
[2, 34]	θεωρίας ἐξάρχων· συνέτυχον γὰρ τῇ	προτεραίᾳ	τῷ νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς
[2, 26]	τε τοῦ Κρισαίου κόλπου τῇ	Κιρραίᾳ	προσορμισθεὶς ἐκ νεὼς ἐπὶ τὴν
[2, 22]	τε τοῦ ἑστιάτορος ἤδη γάμου	ὡραία	θεραπαινίδες τε ὅσαι κατὰ τὴν
[2, 4]	Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ	τελευταῖα	καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ τι
[2, 1]	βασκανίας· προσαφῄρηταί με καὶ τὰ	τελευταῖα	περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ ἀψύχων φιλημάτων
[2, 25]	κρείττων ὀφθεῖσα πολλάκις, ἐνίκα τὴν	διὰ	βίου μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν, ἐπὶ
[2, 23]	ὁ πρεσβύτης ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ	διὰ	βρῶσιν οὐδὲ ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν
[2, 19]	τροφὴν ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ	Δία»	εἶπεν ὁ Κνήμων· καὶ γὰρ
[2, 1]	μηδὲ λείψανον τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος	διὰ	νεκροῦ γοῦν ὑπολελεῖφθαι τοῦ σώματος.
[2, 17]	ἐνθάδε θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν	διὰ	τὰ χρήματα· τότε οὐκ ἂν
[2, 26]	ἱεροῖς καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην ὁριζόμενος,	διά	τε τοῦ Κρισαίου κόλπου τῇ
[2, 18]	γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ εἰωθότα	διὰ	τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν ὁ
[2, 33]	καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ	διὰ	τὴν ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε
[2, 10]	καὶ τήνδε σοι τὴν δέλτον	διὰ	τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος λάθρα διεπεμψάμην,
[2, 29]	μεταστησάμενος καὶ γάρ σε καὶ	διά	τι χρήσιμον ἐμὸν ἀκροατὴν γενέσθαι
[2, 5]	ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ δὲ	διὰ	τὸ ἄταφον ἴσως ὑπὸ νερτερίων
[2, 34]	καὶ τῆς πρώτης τῶν Μυρμιδόνων	διὰ	τὸ συγγενὲς ἐξῆρχε μοίρας. Τῷ
[2, 15]	ἐπείθοντο καὶ πρὸς ἡδὺ κῶμα	διὰ	τὸ ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν.
[2, 22]	Διός» ἔφη, ἀλλ´ εἰς ἀνδρὸς	Δία	τὸν ξένιον καὶ ἱκέσιον ἀκριβοῦντος.
[2, 11]	κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην καὶ σοφιστεύουσαν	διὰ	τοῦ γράμματος ἡ δίκη προαφείλετο
[2, 33]	δευτέρας με θυγατρὸς στερήσειε, καὶ	διὰ	τοῦ Νείλου κατάρας ἐπὶ θάλατταν
[2, 33]	δὴ σὲ βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι καὶ	διὰ	τοῦτο καιροῦ λαβόμενος καὶ ἀφορμῆς
[2, 19]	ὅμως εἰς πτωχοὺς καὶ τοὺς	διὰ	τροφὴν ἀγύρτας ἑαυτοὺς μεταπλάσαντες. Νὴ
[2, 17]	ἐναντίων πάλιν ἐλθόντων, ἢ καὶ	διὰ	τῶν σὺν ἡμῖν γεγονότων, εἰ
[2, 10]	ἐπιτρέπων, ὡς μὲν αὐτός φησι,	διὰ	φιλίαν τὴν περὶ ἐμὲ ταύτην
[2, 18]	ἀπέχειν δὲ περαιωθεῖσι τὴν λίμνην	στάδια	οὐ πολλῷ λειπόμενα τῶν ἑκατόν·
[2, 30]	με ἠσπάζετο καί τι βούλεσθαι	ἰδίᾳ	φράζειν ἔλεγεν ἑλληνίζων οὐ βεβαίως.
[2, 29]	συμβεβηκότων πάλαι ἐβουλόμην. Ἐμοὶ γήμαντι	παιδία	οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ δέ ποτε
[2, 6]	ἐπιέναι. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης οὐκ	εἴα	λιπαρῶς ἐγκείμενος καὶ τὴν φιλτάτην»
[2, 26]	ἐπέστην ὀμφή με ὡς ἀληθῶς	θεία	προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά τε
[2, 24]	προληφθεῖσα κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ	συνήθεια	τῷ λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ
[2, 1]	καὶ δρασμὸν ὑπέστην ἄνανδρον σοί,	γλυκεῖα,	περισῴζων ἐμαυτόν. Οὐ μὴν ἔτι
[2, 4]	ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ	γλυκεῖα,	πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ εἰωθότα·
[2, 8]	θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ	Χαρίκλεια	διαλιποῦσα καὶ τὴν παρειὰν ὑπὸ
[2, 4]	πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν; Ὦ	Χαρίκλεια,	θάρσει· πιστὸν ἔχεις τὸν ἐρώμενον·
[2, 1]	κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται	Χαρίκλεια,	Θεαγένης ἀπόλωλε. Μάτην ὁ δυστυχὴς
[2, 7]	τὸν Κνήμωνα (καὶ πλέον ἡ	Χαρίκλεια)	θεωρὸν τῶνδε γεγενημένον καὶ νέμειν
[2, 19]	σφόδρα διεστραμμένως ἔχετε, ἡ δὲ	Χαρίκλεια	καὶ πλέον ἅτε καὶ τὸν
[2, 4]	ὑπελείπετο καὶ τοῦτο ἀνήρπασται· κεῖται	Χαρίκλεια	καὶ πολεμίας χειρὸς ἔργον ἡ
[2, 13]	φονῶντα τὴν ὄψιν, ἡ μὲν	Χαρίκλεια	καὶ πρὸς τὰ κοιλότερα τοῦ
[2, 2]	τί τὴν οὖσαν θρηνεῖς; Ἔστι	Χαρίκλεια	καὶ σῴζεται· θάρσει. Τοῦ δὲ
[2, 3]	Ζεῦ, τί τοῦτο; ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται	Χαρίκλεια»	καὶ τό τε λαμπάδιον εἰς
[2, 15]	δὲ ἐπὶ τοῦτον ἑαυτὴν ἡ	Χαρίκλεια,	καὶ τὸν ὕπνον ἐπὶ πολὺ
[2, 11]	ἀθρόον ὁ Θεαγένης καὶ ἡ	Χαρίκλεια	καὶ ὦ Πυθοῖ καὶ Δελφοί»
[2, 23]	σοι τῷ ὄντι Θεαγένης καὶ	Χαρίκλεια;	Παῖδες» εἶπεν ὦ ξένε, ἀμήτορες
[2, 16]	μὲν» ἔφη καὶ τοῦτο» ἡ	Χαρίκλεια	πλὴν ἀλλ´ ἔστω γε ἀληθὲς
[2, 6]	Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς μοι,	Χαρίκλεια»	πολλάκις ἔλεγον καὶ τέλος εἰς
[2, 15]	~Τῷ δὲ Θεαγένει καὶ τῇ	Χαρικλείᾳ	συνάμα τῷ Κνήμωνι πάντων ἔννοια
[2, 16]	ἄκρα τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ	Χαρικλείᾳ	τῇδε ξυγκείμενον ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ
[2, 23]	Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ	Χαρικλείᾳ	τοῖς καλοῖς τε καὶ ἀγαθοῖς,
[2, 22]	ὦ πάτερ, οὕτως ἀπροφάσιστος ἡ	θεράπεια	καὶ πολὺ τὸ εὔνουν τῆς
[2, 32]	μὲν τὴν ἡμέραν εἶχον ἐν	θεραπείᾳ	πολλὰ φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν τοῖς
[2, 25]	τὴν Μέμφιν ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν	θεραπείᾳ	πολλῷ δὲ πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι
[2, 32]	ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς τὰ	σατραπεῖα	τὸν πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων εἴ
[2, 26]	κατ´ ἐμαυτὸν ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ	Πυθία	τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος ἀπ´ ἐυστάχυος
[2, 35]	ἐκ τῶν ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ	Πυθία	τοιάδε· Τὴν χάριν ἐν πρώτοις
[2, 35]	ὄρθιον ἀναχαιτίζων, ἡ ῥὶς ἐν	ἐπαγγελίᾳ	θυμοῦ καὶ οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως
[2, 31]	ὕστερον ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης	ἀμφιβολίᾳ	τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ
[2, 10]	τοιάδε· Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ	πολεμία	καὶ ἐπαμύνασα Θίσβη. Πρῶτα μὲν
[2, 15]	τινα στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες,	λειποθυμίᾳ	δὲ καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως
[2, 21]	δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν, ὦ	νεανία;	πῶς δὲ τὴν φωνὴν Ἕλλην
[2, 26]	τὴν ἐν μέσῳ πλάνην ὦ	νεανία,	συντελεῖ γὰρ οὐδὲν εἰς τὴν
[2, 33]	μὴ δή τις καὶ δαίμονος	βασκανία	τῆς δευτέρας με θυγατρὸς στερήσειε,
[2, 24]	οὐ πολλοῖς δὲ ὕστερον ἔτεσιν	οὐρανία	φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος τρέπει τὰ
[2, 36]	μὲν ὡς ἀνεῖπεν ὁ θεός,	ἀμηχανία	πλείστη τοὺς περιεστῶτας εἰσεδύετο τὸν
[2, 31]	ὅρμος ὃν ἀρτίως ἐπεδείκνυον καὶ	ταινία	τις ἀπὸ σηρικοῦ νήματος ἐξυφασμένη
[2, 17]	μὲν καὶ ἀργύρου καὶ ἐσθῆτος	ἀφθονία,	πολλὰ γὰρ τάδε ἃ κατὰ
[2, 16]	δὲ ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν,	ἐνύπνια	μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν
[2, 7]	ταῦτα μὲν» ἔφη καὶ ἐπαίνων	ἄξια	κατ´ ἐμὲ κριτὴν καὶ ἄλλον
[2, 29]	ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων. Ὁ δὲ	δυσπραξία	τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν« ἀπεκρίνατο
[2, 2]	οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ εὐθέος	οἷα	δὴ ἀπειρίᾳ τε τὴν εἰρεσίαν
[2, 3]	ἐπίφορος ταῖς καλύβαις ἐμπνεύσας, καὶ	οἷα	δὴ λεπτοῖς καλάμοις καὶ τούτοις
[2, 30]	τε καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν	οἷα	λήϊον ἠρινὸν χλοάζουσαι ἐλαιώδους τινὸς
[2, 24]	οἰστότερον, τὸ μὲν γὰρ ἡ	διάνοια	φόβῳ προληφθεῖσα κατέπτηξε τὸ δὲ
[2, 30]	προσθήκην. Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν	ἀγνοίᾳ	τε τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ
[2, 12]	τε τῶν παρόντων φόβων καὶ	ἀγνοίᾳ	τῶν πρὸς τὰ βάθη φερουσῶν
[2, 15]	Χαρικλείᾳ συνάμα τῷ Κνήμωνι πάντων	ἔννοια	τῶν καθ´ ἑαυτοὺς ἀθρόον ἐπεισῄει,
[2, 16]	ἢ τίς ἡ περί σε	πτοία	γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη καὶ
[2, 32]	ἀπέχεσθαι τῶν σμαραγδείων μετάλλων ὡς	Αἰθιοπίᾳ	προσηκόντων. Ὑπέστρεφον ἀνιαρῶς ἄγαν διατεθεὶς
[2, 28]	τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ	μεσημβρίᾳ	δίδωσιν, αὔξεται δὲ κατὰ τὴν
[2, 21]	μακροτέρων διηγημάτων ἀκροατήριον τόπος ἡλίου	μεσημβρίᾳ	φλεγόμενος, πρὸς δὲ τὴν κώμην
[2, 2]	παρεφέροντο τοῦ εὐθέος οἷα δὴ	ἀπειρίᾳ	τε τὴν εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες
[2, 12]	αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος,	ἀπορίᾳ	δὲ ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων
[2, 34]	οἱ Αἰνιᾶνες ἢ τίς ἡ	θεωρία	καὶ ἣν ἄγουσι θυσίαν οἱ
[2, 34]	τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ δὲ νυνὶ	θεωρία	καὶ πλεονεκτεῖ τὰς ἄλλας, Ἀχιλλείδης
[2, 34]	Ἡ δὲ θυσία καὶ ἡ	θεωρία,	τετραετηρίδα ταύτην, ὅτε περ καὶ
[2, 34]	τῷ ὄρει κατῴκισται. Ἡ δὲ	θυσία	καὶ ἡ θεωρία, τετραετηρίδα ταύτην,
[2, 30]	ἔγωγε καὶ ἡ κατ´ ἐμὲ	περιουσία	σχολῇ γ´ ἂν καὶ ἑνὸς
[2, 29]	ἣ δή μοι καὶ εὐπραξίας	αἰτία	γέγονεν. Ἐμοῦ δὲ τὸ παράδοξον
[2, 23]	μὲν παρὸν» ἦ δ´ ὃς	εὐχαριστία,	ξενίων δὲ οἶμαι τὸ κάλλιστον
[2, 22]	ἐν αὐτῇ καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται,	τετριγυῖα	δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν εἰς
[2, 25]	ἄρρητός μοι πολλάκις ἐκ θεῶν	σοφία	ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι προηγόρευε. Περιγράφων
[2, 24]	χεῖρον ἐπάγον μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ	σοφία	προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ οὐκ
[2, 6]	σωθέντες ἐκινδύνευον, ἕως ὁ Κνήμων	πίδακά	τινα διαμώμενος καὶ τὴν συρρυεῖσαν
[2, 30]	καὶ Αἰθιοπικῶν καὶ Αἰγυπτίων ὠνούμενον	ἑώρακα·	εἰ δὴ οὖν ἀκραιφνῆ ταῦτα
[2, 11]	ὡς ἀληθῶς καὶ τούτου γε	ἕνεκα	θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς
[2, 17]	φέροντα εἰς ἡμᾶς τῆς Θίσβης	ἕνεκα	καὶ οὐκ ἂν παυσόμενον εἰ
[2, 19]	ὁ Θεαγένης Χαρικλείας γε ταύτης	ἕνεκα	τοῦ βαδίζειν μακρότερον ἀήθως ἐχούσης·
[2, 24]	τὸν λόγον πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν·	εὕρηκα	γάρ σε κατὰ τὸν Πρωτέα
[2, 7]	ἀπεδίδρασκες, ἔνοπλος καὶ ξιφήρης τὴν	γυναῖκα,	νεκρὰν καὶ ταύτην, ὑποφεύγων ὁ
[2, 7]	τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν	γυναῖκα	περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ ταῦτα
[2, 25]	πρὸς τοῦ θείου δυσχερῶν τὴν	γυναῖκα	φωράσας καὶ συνεὶς ὡς τῶν
[2, 3]	ἀνέμου πρὸς ἐναντίον ἐμπίπτοντος. ~Ἀλλ´	ἐνίκα	τὴν ἀτεχνίαν τῆς γνώμης τὸ
[2, 25]	δὴ κἀμοῦ κρείττων ὀφθεῖσα πολλάκις,	ἐνίκα	τὴν διὰ βίου μοι μελετηθεῖσαν
[2, 16]	ἐπὶ σοὶ φροντίζειν· ὡς σφόδρα	δέδοικα	μὴ εἰς σὲ τείνει τὸ
[2, 11]	ἔχω δι´ ὑποψίας καὶ σφόδρα	δέδοικα	μὴ καὶ πλάσμα ἐστὶν ἡ
[2, 16]	ἐξῄρητο. Ἡ δὲ ἀνέκραγέ τε	αὐτίκα	καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι
[2, 16]	ἐκάλει. Καὶ ὁ μὲν παρῆν	αὐτίκα	πρὸς τὴν κλῆσιν καὶ τὸ
[2, 33]	ἐμαυτοῦ παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν καὶ	μάλα	γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι λόγον
[2, 23]	δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα» εἶπε καὶ	ἄδηλα	κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων
[2, 18]	καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς νῦν.	Ἀλλὰ	θῆγε τὸ φρόνημα καὶ πρὸς
[2, 30]	παίζεις ἡμᾶς. Οὐ παίζω» εἶπεν,	ἀλλὰ	καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί
[2, 23]	ἐγνώρισα» ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων	ἀλλὰ	καὶ σῴζεσθαί σοι αὐτοὺς εὐαγγελίζομαι.
[2, 28]	καὶ ποταμὸς εἶναι οὐκ ἀνέχεται	ἀλλὰ	κατεξανίσταται τῆς ὄχθης καὶ θαλασσώσας
[2, 24]	εἰς ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν	ἀλλά	με παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν»
[2, 31]	ἂν ὑπὸ γῆν κρυπτόμενον ἔλαθεν	ἀλλά	μοι δοκεῖ κἂν ἐκεῖθεν διεκλάμψαι,
[2, 21]	βόμβον ἄπειρον ἐπὶ σεαυτὸν κινεῖς.	Ἀλλὰ	ποῖ δὴ πορεύῃ καὶ πόθεν,
[2, 22]	αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν.	Ἀλλὰ	πρῶτον ἡμῖν ὡς νόμος Αἰγυπτίων
[2, 1]	ἀπολιπούσης τὸν βίον αἷς ἠβουλήθης·	ἀλλὰ	πυρός, οἴμοι, γέγονας ἀνάλωμα, τοιαύτας
[2, 23]	ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν καὶ ὠνόμασαν.	Ἀλλὰ	σὺ δὴ πόθεν, εἰπέ μοι,
[2, 11]	ἐπιστῆσαι τῆς κατὰ σοῦ ποινῆς.	Ἀλλὰ	τί ἦν ἄρα, ὃ καὶ
[2, 23]	ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες·	Ἀλλὰ	τὸ παρὸν τροφῆς ὀλίγον ἀπογευώμεθα,
[2, 33]	πρὸς τοὺς λογίους τῶν ἀνδρῶν	ἀλλὰ	τὸ πλεῖστον τούτοις συνόμιλος ἐπαρθενεύθη
[2, 33]	οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι,	ἀλλὰ	τὸ χαλεπώτατον τοῖς ἐμοῖς, τὸ
[2, 13]	τῶν ἀτοπωτέρων αὐτὸν ἐγχειρήσειν προσδοκῶν.	Ἀλλὰ	τὸν Θεαγένην οὐ κατέπληττεν ἡ
[2, 26]	τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´	ἄλλα	εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ, νῦν δὲ
[2, 26]	προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά τε	ἄλλα	ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε
[2, 33]	βίον καὶ ἔστι τὰ μὲν	ἄλλα	καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω τάχιστα
[2, 24]	πρεσβύτου τί πέπονθας; ἐρομένου πρὸς	ἄλλα	ὁ Κνήμων ἀπάγων θαυμάζω» ἔφη
[2, 11]	σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν	ἄλλα	οὐκ ἔχω λέγειν» ἔφη ὁ
[2, 27]	ὁ δὲ δι´ ἣν αἰτίαν	ἄλλα	παρ´ ἄλλοις τῶν ζῴων ἐκθειάζεται
[2, 30]	ἀνήρ τις πρόσεισι τὰ μὲν	ἄλλα	σεμνὸς ἰδεῖν καὶ ἀγχίνοιαν ἀπὸ
[2, 20]	εἶναι τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ	ἄλλα	τε πρὸς τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι
[2, 17]	καὶ ἀργύρου καὶ ἐσθῆτος ἀφθονία,	πολλὰ	γὰρ τάδε ἃ κατὰ τὸ
[2, 22]	ἐπιτηδείων συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες,	πολλὰ	δὲ περὶ τὴν ὄχθην ἐσάλευεν
[2, 20]	ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ κείμενος τὰ	πολλὰ	μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα καὶ
[2, 33]	ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις τὰ	πολλὰ	σχολάζει καὶ ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ
[2, 36]	χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι τὰ	πολλὰ	τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ ἄλλως
[2, 29]	ποτε καὶ βραδὺ τῆς ἡλικίας	πολλὰ	τὸν θεὸν ἱκετεύων θυγατρίου πατὴρ
[2, 32]	τὴν ἡμέραν εἶχον ἐν θεραπείᾳ	πολλὰ	φιλοφρονούμενος καὶ πολλὴν τοῖς θεοῖς
[2, 30]	εἴς τινα νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν	φύλλα	τινά σε καὶ ῥίζας» ἔφη
[2, 31]	παῖδα κατάστικτος, τῆς μητρὸς οἶμαι	σύμβολα	ταῦτα καὶ γνωρίσματα τῇ κόρῃ
[2, 11]	ἔφη ὁ Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος	εἴδωλά	τε καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος; οὐ
[2, 5]	εἰργομένη. Κἀν τούτῳ τοῦ Κνήμωνος	ἅμα	δᾳσὶν ἡμμέναις ἐπιστάντος αὖθις ὁ
[2, 23]	τούτους εἰς θεοὺς ἀναγράφω. Καὶ	ἅμα	ἐδάκρυεν ὥσπερ ἑτέραν αὐτοῖς σπονδὴν
[2, 19]	δὴ Κνήμων καὶ ὁ Θέρμουθις	ἅμα	ἡλίῳ τὴν λίμνην περαιωθέντες ἐχώρουν
[2, 32]	ὠνόμαζον, εἰς δὲ τὴν ὑστεραίαν	ἅμα	ἡμέρᾳ λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν
[2, 35]	χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος σοβαρόν τε	ἅμα	καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων, οἷον
[2, 6]	ἔσπευδον. Ἡ δὲ χερσί τε	ἅμα	καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν
[2, 20]	περὶ τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ	ἅμα	καὶ τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ
[2, 5]	ταυτηνὶ τὴν κειμένην εὕροιμεν. Καὶ	ἅμα	λέγων ἀνέστρεφεν ἐπ´ ὄψιν τὴν
[2, 5]	ὁ δαίμων οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ	ἅμα	λέγων ἐπέβαλε τὴν χεῖρα ὡς
[2, 35]	ἐσιώπων τὸ μέλλον ἀπεκδεχόμενος. Καὶ	ἅμα	τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὸν
[2, 25]	τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο. Ἐφοίτα δὴ	θαμὰ	καὶ εἰς τὸν νεὼν τῆς
[2, 20]	πρὸς ὕπνον, φεύγειν ἐδόκει καὶ	θαμὰ	πρὸς τὰ κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ
[2, 6]	πρόσωπόν τε αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ	θαμὰ	τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος ἐπὶ τὸ
[2, 15]	δὲ Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ	συνάμα	τῷ Κνήμωνι πάντων ἔννοια τῶν
[2, 23]	ἐπείγει, καὶ ὥρα σοι τὸ	δρᾶμα	καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς τῷ λόγῳ
[2, 21]	ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ γνώσῃ τε	τἀμὰ	βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´ ἐν μέρει
[2, 7]	ὑφ´ ἧς ἐθρήνεις μὲν ἐμοῦ	τἀμὰ	πρότερος τὴν δὲ ἀπροσδόκητον τῆς
[2, 29]	τοῖς θεολογοῦσιν ὡς ἀθέμιτον τὸ	πρᾶγμα	πειθόμενος, ὑπεξάγω δὲ τῆς ἐνεγκούσης
[2, 33]	εἰδέναι. Βουλομένῳ δέ σοι τὸ	πρᾶγμα	ῥᾴδιον, οὔτε γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη
[2, 29]	θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις« ἔφη τὸ	πρᾶγμα	ὡς γέγονεν εἰ πύθοιο· πεύσῃ
[2, 2]	Κνήμων καὶ ἅπαντα ἔλεγε, τὸ	πρόσταγμα	τοῦ Θυάμιδος, τὸ σπήλαιον, ὡς
[2, 24]	τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ κατὰ	πρόσταγμα	φρούραρχος Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται τὴν
[2, 13]	φανέντος ὄψιν· ὁ δὲ Κνήμων	ἠρέμα	καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων μὲν τὸν
[2, 27]	ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ ἄκουσμα καὶ	διήγημα	πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος
[2, 18]	ἐρρωμένος τις ἄρα ἦσθα, τὸ	λῆμα	δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε
[2, 13]	τραχὺ περισκοπῶν καὶ τὸ κρυπτόμενον	βούλημα	τῆς ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων.
[2, 29]	ἀπὸ τῶν παστάδων ἐπὶ τὸ	μνῆμα	παρεπέμπετο καὶ δᾷδες αἱ τὸ
[2, 4]	τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον	μνῆμα	τόδε τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως
[2, 35]	ἐκεῖνον τὸ βλέμμα καὶ τὸ	φρόνημα	ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν αὐχένα καὶ
[2, 18]	τοῖς νῦν. Ἀλλὰ θῆγε τὸ	φρόνημα	καὶ πρὸς τὸ ἀνδρειότερον ὄρθου
[2, 30]	ἐπεδείκνυε λίθων πολυτίμων ὑπερφυές τι	χρῆμα·	μαργαρίδες τε γὰρ ἐνῆσαν εἰς
[2, 26]	τά τε ἄλλα ἡ πόλις	διαίτημα	κρειττόνων ἔδοξε καὶ οὐχ ἥκιστα
[2, 21]	ἔφη τὸ λαμπρόν με τοῦτο	σχῆμα	μετημφίασε. Τοῦ δὲ Κνήμωνος εἰ
[2, 4]	καὶ σπείσομαι τὸ σοὶ φίλον	αἷμα	τοὐμόν· ἕξει δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον
[2, 28]	λαμβάνει, καθ´ ὃ μέρος τὸ	κλίμα	τὸ ἀνατολικὸν ἀπολῆγον ἀρχὴν τῇ
[2, 33]	δρόμων ἢ ἀγορῶν καθάπερ ἀρχέτυπον	ἄγαλμα	πᾶσαν ὄψιν καὶ διάνοιαν ἐφ´
[2, 31]	παριδεῖν, (ἓν γὰρ καὶ τοῦτο	παράγγελμα	τῶν γυμνῶν παρ´ ἡμῖν σοφῶν
[2, 15]	εἶτα ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ	βλέμμα	ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε
[2, 35]	πνέων καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸ	βλέμμα	καὶ τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς
[2, 16]	τὴν κόμην αὐχμηρὸς καὶ τὸ	βλέμμα	ὑποκαθήμενος καὶ τὴν χεῖρα ἔναιμος
[2, 35]	ἀέθλιον ἐξάψονται λευκὸν ἐπὶ κροτάφων	στέμμα	μελαινομένων. ~Ταῦτα μὲν ὡς ἀνεῖπεν
[2, 24]	τρέπει τὰ καθ´ ἡμᾶς καὶ	ὄμμα	κρόνιον εἰς τὸν οἶκον ἐνέσκηψε
[2, 8]	τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό τε	ὄμμα	πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας
[2, 3]	τὸν οὐδὸν τοῦ σπηλαίου τὸ	κάλυμμα	διαφαινόμενον. Ὁ γὰρ ἄνεμος ἐπίφορος
[2, 9]	Δημαινέτην ἐβόων καὶ τὴν μοιχείαν	προκάλυμμα	τοῦ φόνου συγκεῖσθαι διεξῄεσαν καὶ
[2, 25]	μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις ἦν	ὄνομα	αὐτῷ, ξένε. Συνεστάλη πάλιν ὁ
[2, 26]	ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη.	Ὄνομα	δὲ τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ
[2, 29]	γεγονὼς ἐς τὰ μάλιστα, Χαρικλῆς	ὄνομα	ἦν αὐτῷ, θαυμασίως« ἔφη λέγεις·
[2, 24]	μὲν Μέμφις, πατὴρ δὲ καὶ	ὄνομα	Καλάσιρις, βίος δὲ νῦν μὲν
[2, 14]	καὶ πλέον οὐδέν, ἕως τὸ	ὄνομα	κατὰ μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ
[2, 8]	τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος	ὄνομα	Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην καὶ
[2, 17]	δὲ καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ	ὄνομα	περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι μὲν
[2, 25]	κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν ἔχουσα,	ὄνομα	Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν ἢ
[2, 11]	ὅ τι πεπόνθοιεν πρὸς τὸ	ὄνομα	τῆς Πυθοῦς οὐκ εἶχε συμβάλλειν.
[2, 33]	παῖς μὲν οὖσα ἐμὴ καὶ	ὄνομα	τοὐμὸν ὀνομαζομένη, σαλεύω γὰρ ἐπ´
[2, 24]	νῦν; ἠρώτα ὁ Κνήμων ὡς	τοὔνομα	τοῦ Ναυσικλέους ἐπέγνω. Ἐπ´ ἄγραν»
[2, 9]	καὶ τεθνηκότα ἠξίουν ἢ καὶ	τοὔνομα	φράζειν μόνον ἠνάγκαζον, καὶ τέλος
[2, 4]	τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ θεηγόρον	στόμα	σιγὴ κατέχει καὶ ζόφος τὴν
[2, 11]	καὶ σφόδρα δέδοικα μὴ καὶ	πλάσμα	ἐστὶν ἡ Δημαινέτης τελευτὴ κἀμὲ
[2, 27]	οὐδὲν ἀπελίμπανον ἱστοροῦντες· Αἰγύπτιον γὰρ	ἄκουσμα	καὶ διήγημα πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς
[2, 35]	οἳ νηὸν προλιπόντες ἐμὸν καὶ	κῦμα	τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου πρὸς χθόνα
[2, 15]	ἄκοντες ἐπείθοντο καὶ πρὸς ἡδὺ	κῶμα	διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς λύπης
[2, 1]	ἠβουλήθης· ἀλλὰ πυρός, οἴμοι, γέγονας	ἀνάλωμα,	τοιαύτας ἐπί σοι λαμπάδας ἀντὶ
[2, 28]	Ἕλλησιν εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης τὸ	πλήρωμα	ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου καὶ τὰ
[2, 11]	δράματος. Ἀλλ´ ἡ μὲν κεῖται	σῶμα	νεκρὸν ὡς ἀληθῶς καὶ τούτου
[2, 18]	ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες, τό τε	σῶμα	τῆς Θίσβης εἴς τι κοῖλον
[2, 14]	τοῦ σπηλαίου καὶ παρὰ τὸ	σῶμα	τῆς κειμένης ἥκων ἐπιθείς τε
[2, 3]	πρὸς βίαν ὤσαντος ἐπὶ τὸ	σῶμα	τῆς κειμένης κατενεχθείς, ὁ μὲν
[2, 27]	ἐξηταζόμην, ἃς πολλὰς καὶ παντοίας	ἀνὰ	πᾶσαν ἡμέραν ξένος τε καὶ
[2, 34]	ἔφη ὁ Χαρικλῆς καὶ ὁλοσχερῶς	Αἰνιᾶνα	εἶναι τὸν ἥρωα διαγωνίζεται, τὴν
[2, 3]	Δᾷδας οὖν ἡμιφλέκτους ἀνευρόντες καὶ	λείψανα	καλάμων ἐξάψαντες καὶ τὸ στόμιον
[2, 17]	δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ τὰ	παριστάμενα	ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν, ἡ
[2, 31]	δέ σε πάντα ἐμπεδώσειν τὰ	ὡμιλημένα	τοῖς τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ
[2, 19]	ἢ θῶες ἐλάφυσσον τὰ ἀεὶ	τετμημένα	καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ πυρὶ
[2, 28]	τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις ἱεραῖς	ἀναγεγραμμένα	μόνοις τοῖς προφητικοῖς καὶ γινώσκειν
[2, 10]	διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ ἦν τὰ	ἐγγεγραμμένα	τοιάδε· Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ
[2, 18]	τὴν λίμνην στάδια οὐ πολλῷ	λειπόμενα	τῶν ἑκατόν· δεῖν δὲ εὐθὺς
[2, 22]	χρείαν τοῦ διαπορθμεύειν ἐπὶ μισθῷ	παρεσκευασμένα,	περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην εἴς
[2, 19]	καὶ πρὸς ὀλίγον τῷ πυρὶ	μεμολυσμένα,	τὰ δὲ ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς
[2, 35]	τὸ φρόνημα ἀναφέρων· ὀρθὸς τὸν	αὐχένα	καὶ ἀπὸ τοῦ μετώπου τὴν
[2, 7]	κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ δὲ ἀπάτην	ἐκεῖνα	θεῶν τις εὖ γε ποιῶν
[2, 7]	σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα. Ἀλλ´	ἐκεῖνα,	ὦ Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον
[2, 24]	ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ δὲ αὐτοῖς	τίνα	αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη ἐρωμένης ἁρπαγήν,
[2, 19]	βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ δὲ λόφον	τινὰ	ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον εἶναι τὴν
[2, 26]	σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ εἶναί	τινα	Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν ἱερὰν μὲν
[2, 6]	ἐκινδύνευον, ἕως ὁ Κνήμων πίδακά	τινα	διαμώμενος καὶ τὴν συρρυεῖσαν κατὰ
[2, 24]	ἑτέραν λῆξιν ἀναλυθείσης χρόνον μέν	τινα	διῆγον ἀπαθὴς κακῶν ἐπὶ παισὶ
[2, 21]	ὠδίνω δὲ καὶ αὐτὸς πρός	τινα	ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν τάχα καὶ
[2, 31]	τὰ συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή	τινα	ἐπιβουλὴν γενέσθαι αὐτὰ τῇ κόρῃ.
[2, 14]	δὲ αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος πάντα	τινὰ	Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ τέλος
[2, 25]	ἐντυχόντα μὴ ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν	τινα	καὶ ἀπρόσμαχον ἑταιρίας σαγήνην ἐκ
[2, 12]	ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος δὲ θροῦν	τινα	καὶ βόμβον αἰσθόμενος ἐκ τῶν
[2, 33]	καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων πάντα	τινὰ	καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον σαίνουσιν,
[2, 33]	χάριν, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι. Σοφίαν	τινὰ	καὶ ἴυγγα κίνησον ἐπ´ αὐτὴν
[2, 23]	Ἕξεις» ἀπεκρίνατο τὸν μισθὸν μέγαν	τινὰ	καὶ οὐχ οἷον ἄλλον οὐδ´
[2, 20]	ὕπνον τραπεὶς ὁ Θέρμουθις χάλκεόν	τινα	καὶ πύματον ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος
[2, 18]	ἔδοξε τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν	τινὰ	κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά
[2, 30]	Ἐμοῦ δ´ ἑτοίμως ὑπακούσαντος εἴς	τινα	νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα τινά
[2, 4]	ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´ ἀπείρατος.	Τίνα	οὖν ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν;
[2, 32]	διατεθεὶς καὶ ὥσπερ οἱ βαρεῖάν	τινα	πληγὴν εἰληφότες ὅτι δή μοι
[2, 18]	συνθώμεθα δέ, εἰ δοκεῖ, κώμην	τινὰ	πλησίον, εἴ πῃ γινώσκεις ἥμερον.
[2, 4]	ἀλλ´ ἀπείρατος. Τίνα οὖν ἀνακαλέσω;	τίνα	προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ ἄρα τὸ
[2, 30]	τινα νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα	τινά	σε καὶ ῥίζας» ἔφη τῶν
[2, 27]	με τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν	τινα	Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν τε
[2, 12]	τοῦ ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους κατά	τινα	στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν λοχήσας
[2, 15]	πολὺ μὲν ἐπιφερόμενον διωθοῦντο βουλήν	τινα	στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ
[2, 18]	δοκεῖ οὕτω συντίθεσθαι τοῦ μή	τινα	τοῦ δρασμοῦ λαβεῖν αὐτὸν ὑπόνοιαν,
[2, 8]	καὶ δακρύων ἀξιωθεῖσα Θεαγενείων καὶ	τίνα	τρόπον τὴν ἄγνωστον ὡς ἐμὲ
[2, 21]	ταῖς ὄχθαις ἐφάνη καὶ δόλιχόν	τινα	τῷ ῥείθρῳ πολλάκις ἄνω καὶ
[2, 19]	πυκνότερον τῆς ὕλης κατέδυσαν) κριόν	τινα	τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες ἐπί τε
[2, 30]	πόλιν καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν καί	τινα	τῶν παρ´ Ἕλλησι σπανίων ὠνουμένῳ,
[2, 6]	ἐναπέλιπε τῇ σφαγῇ, καὶ δέλτον	τινὰ	τῶν στέρνων ὑπὸ τῇ μασχάλῃ
[2, 35]	κῦμα τεμόντες ἵξοντ´ ἠελίου πρὸς	χθόνα	κυανέην, τῇ περ ἀριστοβίων μέγ´
[2, 26]	τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν ὅτε αὐτὸν	ἱερομνήμονα	ἡ πόλις ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν.
[2, 13]	καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ οὐκ	εὐσχήμονα	τοῦ φανέντος ὄψιν· ὁ δὲ
[2, 18]	τινὰ κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν,	εὐδαίμονά	τε καὶ πολυάνθρωπον καὶ ταῖς
[2, 1]	ἀμφὶ τὸν Θεαγένην καὶ τὸν	Κνήμωνα,	ἕως μὲν ἥλιος ἦν ὑπὲρ
[2, 18]	Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς ταῦτα τὸν	Κνήμωνα	θεασάμενος ὁ Θεαγένης, καὶ γὰρ
[2, 6]	ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε λειποψυχοῦντα τὸν	Κνήμωνα	καὶ παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ὡς
[2, 7]	ὀρθωθέντες τε ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν	Κνήμωνα	(καὶ πλέον ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν
[2, 20]	πολυπραγμονεῖν καὶ ἅμα καὶ τὸν	Κνήμωνα	περισκοπῶν εἴ πῄ ποτε ἐπέλθοι,
[2, 13]	τοῦ τρόπου γενόμενος καὶ τὸν	Κνήμωνα	πρὸς ἐπικουρίαν ἐπεκαλεῖτο καὶ σῴζεσθαι
[2, 10]	μαθὼν ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν	ἔδοξα	βιασθεῖσα, ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν
[2, 36]	πρὸς ἄλλο τι τὸ λόγιον	ἔσπα	καὶ ὡς ἕκαστος εἶχε βουλήσεως,
[2, 8]	δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς	ἄρα	ἦν ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ
[2, 18]	τὴν μὲν γνώμην ἐρρωμένος τις	ἄρα	ἦσθα, τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος·
[2, 26]	πόλις ἡ Ἀθηναίων ἔστειλεν. Ἀθηναῖος	ἄρα	ἦσθα ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη.
[2, 6]	μικροῦ ἔδει ἀποθνῄσκειν αὐτούς. Οὕτως	ἄρα	καὶ τὸ χαρᾶς ὑπερβάλλον εἰς
[2, 24]	πρὸς τὴν πρᾶξιν, εἴ πῃ	ἄρα	καὶ τοὺς παῖδάς μοι περισώσειεν
[2, 30]	ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει, οὕτως	ἄρα	κάλλους ὑπερβολὴ καὶ εἰς μεγέθους
[2, 13]	μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ	ἄρα	καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ οὐκ
[2, 11]	σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ τί ἦν	ἄρα,	ὃ καὶ πάλιν σε κατ´
[2, 21]	αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι δοκῶν, οὕτως	ἄρα	ὅλος τῶν φροντισμάτων ἦν καὶ
[2, 11]	παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς δὲ	ἄρα	ποτέ ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης
[2, 15]	ὑπερβάλλον τῆς λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως	ἄρα	ποτὲ σώματος πάθει καὶ τὸ
[2, 11]	σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν. Οὕτως	ἄρα	τιμωρὸς Ἐρινὺς γῆν ἐπὶ πᾶσαν,
[2, 4]	ἀνακαλέσω; τίνα προσφθέγξομαι λοιπόν; Ἦ	ἄρα	τὸ πάντων ὀνομάτων ἥδιστον Χαρίκλειαν;
[2, 8]	αὐτὴ ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν τῇ	κιθάρᾳ	προσᾴδουσα, ἔλαθεν ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν
[2, 14]	μὲν ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον	παρὰ	δὲ τὴν ἔφοδον τῶν πολεμίων
[2, 12]	ὁδὸν λοχήσας ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο·	παρὰ	δὲ τὸν τοῦ πολέμου θόρυβον
[2, 12]	ὡς Χαρίκλειαν ἀνῄρει τὴν Θίσβην.	Παρὰ	δὴ ταύτην ὡς διαδρᾶσαν τὸν
[2, 8]	ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον,	παρὰ	μὲν τὴν πρώτην ἐτύγχανε συγγνώμης,
[2, 26]	τοιάδε· Ἴχνος ἀειράμενος ἀπ´ ἐυστάχυος	παρὰ	Νείλου φεύγεις μοιράων νήματ´ ἐρισθενέων.
[2, 16]	τὸ ἕτερον, καὶ νικήσειεν ὁ	παρὰ	σοὶ τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις
[2, 26]	συντελεῖ γὰρ οὐδὲν εἰς τὴν	παρὰ	σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος δὲ εἶναί
[2, 9]	δὲ καὶ τῆς Θίσβης αὐτῇ	παρὰ	τὴν ἑταιρίαν ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν
[2, 12]	ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν νῆσον καὶ	παρὰ	τὴν Θίσβην ἔσπευδε. Ταύτην ὀλίγων
[2, 27]	τὸν θεὸν τῆς ἐπ´ ἐμοὶ	παρὰ	τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ
[2, 11]	δεῖ τῷ ξίφει τεκμαίρεσθαι ὃ	παρὰ	τὴν σφαγὴν εὑρήκαμεν· ἐκείνου γὰρ
[2, 14]	μαρτύριον ἐπεδείκνυ τὸ ξίφος ὃ	παρὰ	τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς δὲ
[2, 6]	ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ ξίφος ἀνελόμενοι	παρὰ	τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ δὲ
[2, 6]	τε λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα καὶ	παρὰ	τὴν Χαρίκλειαν ὡς ὅτι τάχιστα
[2, 21]	ἐπειδὴ μὴ οὕτω συμβαίνειν αὐτῷ	παρὰ	τῆς τύχης, θαυμάσας ὁ Κνήμων
[2, 14]	στόμιον ἀνεδύετο τοῦ σπηλαίου καὶ	παρὰ	τὸ σῶμα τῆς κειμένης ἥκων
[2, 20]	αὐτῆς εἰς τὸ λῃστρικώτερον εἶδος	παρὰ	τοῖς βουκόλοις ἤσκητο τοῦ μὴ
[2, 31]	καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι πρεσβευτὴς	παρὰ	τὸν Αἰγύπτου σατράπην ἐπραγματευσάμην καὶ
[2, 6]	ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὃ	παρὰ	τὸν φόνον ὁ Θύαμις ὑπὸ
[2, 8]	ὅπως ἂν κάθοδον ἔμοιγε λάβοι	παρὰ	τοῦ δήμου καὶ κατὰ ζήτησιν
[2, 28]	αὐτῷ πηγαί, τίς δὲ ἡ	παρὰ	τοὺς ἄλλους ποταμοὺς ἰδιάζουσα φύσις
[2, 25]	παίδων τὸν πρεσβύτερον θεασαίμην ἐκεῖ	παρὰ	τῷ μητροπάτορι τότε διάγοντα. Θύαμις
[2, 29]	τίθεμαι καὶ αὐτός, οὕτω καὶ	παρὰ	τῶν ἐν Καταδούποις ἱερέων τοῦ
[2, 13]	τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν γεγενῆσθαι καὶ	παρὰ	φίλους ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς
[2, 11]	ποτὲ καὶ δι´ ἣν αἰτίαν	ἔδρα	τὸν φόνον; Καὶ πῶς ταῦτα
[2, 13]	καταμηνύων. Οἱ δὲ ὡς εἶδον	ἄνδρα	γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν φονῶντα τὴν
[2, 17]	ἐγχειροῖμεν τὰ πρακτέα καὶ ἄλλως	ἄνδρα	ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει τε
[2, 18]	βουλευθέντων φράσαντες καὶ ῥᾳδίως ὑπόκουφον	ἄνδρα	πείσαντες, τό τε σῶμα τῆς
[2, 16]	ἤπερ ἐπὶ σοὶ φροντίζειν· ὡς	σφόδρα	δέδοικα μὴ εἰς σὲ τείνει
[2, 11]	κειμένην ἔχω δι´ ὑποψίας καὶ	σφόδρα	δέδοικα μὴ καὶ πλάσμα ἐστὶν
[2, 11]	πῶς δεῦρο καθειμένην ἢ πότε,	σφόδρα	διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν ἄλλα
[2, 19]	Κνήμων· καὶ γὰρ τῶν ὄψεων	σφόδρα	διεστραμμένως ἔχετε, ἡ δὲ Χαρίκλεια
[2, 30]	Οὐ παίζω» εἶπεν, ἀλλὰ καὶ	σφόδρα	σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν
[2, 35]	καὶ οἱ μυκτῆρες ἐλευθέρως τὸν	ἀέρα	εἰσπνέοντες, ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς
[2, 25]	μὴ καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον μηδὲ	ἱερὰ	καὶ τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι, τῶν
[2, 32]	εἰς δὲ τὴν ὑστεραίαν ἅμα	ἡμέρᾳ	λίαν ἐσπουδασμένως ἐπὶ τὸν νεὼν
[2, 22]	περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν εἰς ὦτα	ἀνήμερα	καὶ οἷς ἔλεον οὐκ ἐγνώρισεν
[2, 32]	ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν τε ἐμαυτοῦ	θυγατέρα	καὶ ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον, εἰς
[2, 22]	αἳ τὸν ξένον ἴσα καὶ	πατέρα	ἦγον, οὕτως οἶμαι πρὸς τοῦ
[2, 16]	ἴσμεν αἰτίους, ὥστε εἰκότως ἐπὶ	πατέρα	καὶ μητέρα τὴν ὀμμάτων συζυγίαν
[2, 23]	διάθεσις ἐπ´ αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ	πατέρα	με ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι καὶ
[2, 33]	εὐνοίας ὀξέως ᾔσθετο καὶ ὡς	πατέρα	περιεῖπεν. Ἔγνων οὖν μὴ ἐνδιατρίβειν
[2, 16]	εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν	πατέρα	σοι τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο
[2, 9]	ἐξειπούσης. Συστάντες οὖν ἐπὶ τὸν	πατέρα	τὸν ἐμὸν οἱ κατὰ γένος
[2, 22]	καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν,	ἑτέρα	κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ ἀνέκαιε
[2, 21]	μετασχηματίζει τύχη καὶ πάντως τὰ	ἡμέτερα	ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ καὶ
[2, 29]	πάθος ὁ δαίμων καὶ τὴν	μητέρα	μοι τῆς παιδὸς ἀφαιρεῖται μὴ
[2, 16]	ὥστε εἰκότως ἐπὶ πατέρα καὶ	μητέρα	τὴν ὀμμάτων συζυγίαν ὡς ἂν
[2, 13]	μὲν Χαρίκλεια καὶ πρὸς τὰ	κοιλότερα	τοῦ σπηλαίου κατεδύετο, τάχα μὲν
[2, 22]	νῦν δὲ ὥρα καὶ τὴν	γαστέρα	θεραπεύειν· ἥν〉 ἐς τάδ´ ἀποσκοπῶν
[2, 19]	ἀνῃρῆσθαι εἴκαζεν, διεφθορέναι οἱ τὴν	γαστέρα	πρὸς τῆς ἀδηφαγίας ᾐτιᾶτο καὶ
[2, 31]	χρείας· τὰ σαφέστερα δὲ καὶ	ἀκριβέστερα	τῶν κατὰ τὴν κόρην εἰς
[2, 31]	κατὰ τὴν πρεσβείαν χρείας· τὰ	σαφέστερα	δὲ καὶ ἀκριβέστερα τῶν κατὰ
[2, 22]	ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ} ὡς πάντα	δεύτερα	αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην ὠνόμασεν.
[2, 19]	τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ πρὸς τὰ	χαλεπώτερα	τοῦ δάσους κατὰ τοῦ πρανοῦς
[2, 33]	ἀπαραμύθητον καὶ διαδόχων ἔρημον ἐν	γήρᾳ	βαρεῖ διάγειν, μὴ πρὸς Ἀπόλλωνος
[2, 23]	καὶ ποῦ γῆς οὗτοι δείκνυε·	σωτῆρά	σε καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι.
[2, 10]	δέλτον διὰ τῆς συνοίκου πρεσβύτιδος	λάθρα	διεπεμψάμην, τῷ καλῷ καὶ Ἕλληνι
[2, 3]	ἑαυτὸν ἐργάσηται, τὸ ξίφος ὑφαιρεῖ	λάθρα	τῆς θήκης ὑπὸ τὴν πλευρὰν
[2, 16]	τὸ βλέμμα ὑποκαθήμενος καὶ τὴν	χεῖρα	ἔναιμος ἐμβαλὼν τὸ ξίφος τὸν
[2, 16]	δὲ τῷ τε προσώπῳ τὴν	χεῖρα	ἐπέβαλλε καὶ τὸ μέρος ὃ
[2, 18]	δὲ δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν	χεῖρα	ξυνιέναι ξιφήρη καὶ πεφραγμένον αὐτόν,
[2, 5]	~Καὶ ἅμα λέγων ἐπέβαλε τὴν	χεῖρα	ὡς τὸ ξίφος σπασόμενος. Ὡς
[2, 25]	οἶδ´ ὁπόθεν ἢ ὅπως κακῇ	μοίρᾳ	τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν ἐπεπόλαζε τὴν
[2, 16]	ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον τὰ	ἄκρα	τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ
[2, 34]	ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον ἑαυτοῦ	προπάτορα	καταφέρων τὸν Σπερχειοῦ παῖδα καὶ
[2, 3]	τῷ πάθει καταμαθὼν καὶ τῇ	συμφορᾷ	βεβαπτισμένον δεδιώς τε μή τι
[2, 8]	ἀλλ´ ὡς ἂν ἐν τοσαύτῃ	συμφορᾷ	πλέον τῷ θρήνῳ κεκερασμένον. Μικρὸν
[2, 12]	ἦσαν οὐδὲν ἔτι πλὴν ὅτι	τέφρα,	τὸ δὲ στόμιον ἀπὸ τοῦ
[2, 30]	γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ καὶ	ὥρᾳ	γάμου πλησιάζειν ἐῴκει, οὕτως ἄρα
[2, 22]	ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν δὲ	ὥρα	καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν· ἥν〉
[2, 19]	προκειμένης εἴχοντο. Καὶ ἦν μὲν	ὥρα	περὶ βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ δὲ
[2, 29]	ὅταν σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν	ὥρα	σοι λέγειν« ἦν δ´ ἐγώ·
[2, 30]	Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους» ἔφην	ὥρα	σοι, ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς,
[2, 7]	τις εὖ γε ποιῶν ἔδειξεν,	ὥρα	σοι σαυτὸν ὑπομνῆσαι τῆς ἄγαν
[2, 23]	σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν ἐπείγει, καὶ	ὥρα	σοι τὸ δρᾶμα καθάπερ ἐπὶ
[2, 30]	ὅτι γελοῖον» ἔφην εἰ τηλικαῦτα	δῶρα	καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ μισθὸν ἐπαγγέλλῃ
[2, 32]	πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων εἴ τις	ἑώρα	ἐπυνθανόμην. Καί μοί τις ἀπήγγελλεν
[2, 10]	τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία καὶ	ἐπαμύνασα	Θίσβη. Πρῶτα μὲν εὐαγγελίζομαί σοι
[2, 10]	καὶ φίλῳ τοῦ ἄρχοντος ἐγχειρίζειν	φράσασα.	Ἐξελοῦ δή με χειρῶν λῃστρικῶν
[2, 8]	τέχνην ἐξεμίσθου. Καί ποτε καὶ	παρευδοκιμήσασα	τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον
[2, 8]	ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ καθ´ ἑαυτῆς	κινήσασα,	καὶ πλέον ὅτε τις αὐτὴν
[2, 9]	τὰ μὲν αὐτὴ καθ´ αὑτὴν	ὑποτοπήσασα	τὰ δὲ καὶ τῆς Θίσβης
[2, 11]	τῶν ἑαυτῆς συμφορῶν ἐξ αὐτῶν	ἐγχειρίσασα	τῶν σῶν σφαγῶν τὴν διήγησιν.
[2, 6]	καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν	ἀνερπύσασα	προσδραμοῦσά τε τῷ Θεαγένει τοῦ
[2, 4]	λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων	ἀλλοτριώσασα;	Ἓν μόνον ἀντὶ πάντων ὑπελείπετο
[2, 31]	τύχης ἀμφιβολίᾳ τὰ κατ´ αὐτὴν	ἐπιτρέψασα,	ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ
[2, 32]	συνετέτακτό μοι πρὸς τὸν ξένον	ὥρμησα	καὶ πλεῖστα ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο
[2, 22]	τὴν οἰκίαν, αἳ τὸν ξένον	ἴσα	καὶ πατέρα ἦγον, οὕτως οἶμαι
[2, 13]	σπηλαίου κατεδύετο, τάχα μὲν καὶ	εὐλαβηθεῖσα	πλέον δὲ ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν
[2, 13]	καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ ἄρα	καταισχυνθεῖσα	τὴν γυμνὴν καὶ οὐκ εὐσχήμονα
[2, 10]	ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα	βιασθεῖσα,	ἃ δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ
[2, 24]	μὲν γὰρ ἡ διάνοια φόβῳ	προληφθεῖσα	κατέπτηξε τὸ δὲ ἡ συνήθεια
[2, 33]	ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς τὸ φαιδρότερον	ὀφθεῖσα	μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν τε ὅτι
[2, 25]	εἰρήσεται· γίνεται δὴ κἀμοῦ κρείττων	ὀφθεῖσα	πολλάκις, ἐνίκα τὴν διὰ βίου
[2, 8]	ἡ εὐδαίμων ἐκείνη καὶ δακρύων	ἀξιωθεῖσα	Θεαγενείων καὶ τίνα τρόπον τὴν
[2, 33]	μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος	συνιεῖσα	φωνῆς ἀπὸ δὲ τῆς χειρὸς
[2, 23]	εἰπέ μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ	ἐγνώρισα»	ἔφη μόνον» ὁ Κνήμων ἀλλὰ
[2, 13]	διότι σε καὶ κατὰ μικρὸν	ἐγνώρισα	καὶ τέως ἀμφίβολος ἥκεις τὴν
[2, 10]	εἶδον, ὦ δέσποτα, παριόντα καὶ	ἐγνώρισα	καὶ τήνδε σοι τὴν δέλτον
[2, 18]	τέφραν τὴν ἐκ τῶν σκηνῶν	ὅσα	γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ εἰωθότα
[2, 18]	ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ κατεσχημένον καὶ	ὅσα	εἰκὸς ἦν τῶν βουλευθέντων φράσαντες
[2, 28]	δὲ ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ	ὅσα	περὶ τοῦ ποταμοῦ τούτου βίβλοις
[2, 9]	δὲ αἰτίαν καὶ ὅπως καὶ	ὅσα	τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις
[2, 24]	τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι παντάπασιν,	ὅσα	φωλεοῖς καὶ σήραγξι τῷ ἕλει
[2, 9]	καὶ δεύτερον εἰς τὴν Αἴγυπτον	συνέπλευσα,	εἴ πῃ κατὰ τὴν Ναύκρατιν
[2, 33]	ἐνταῦθα σὺν ἐμοὶ παῖς μὲν	οὖσα	ἐμὴ καὶ ὄνομα τοὐμὸν ὀνομαζομένη,
[2, 33]	ἐπιστρέφει. Ἀλλ´ αὕτη τοιαύτη τις	οὖσα	λυπεῖ με λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται
[2, 1]	τε φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν	ἀπολαβοῦσα	καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί τε
[2, 22]	φύσις ἀνήνυτον ἱκετηρίαν τὸν μητρῷον	προσάγουσα	θρῆνον. Ἆρ´ οὖν ἂν ἐθέλοις»
[2, 16]	καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν ἀνηρπάσθαι	λέγουσα	τὸν Θεαγένην ἐκάλει. Καὶ ὁ
[2, 4]	θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα, λῃσταῖς	παραδοῦσα,	πολλάκις τῶν ὄντων ἀλλοτριώσασα; Ἓν
[2, 8]	ψάλλουσα καὶ γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ	προσᾴδουσα,	ἔλαθεν ἑταιρικὴν ζηλοτυπίαν σὺν πολλῷ
[2, 33]	καὶ τῇ Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν	ἐπιδοῦσα	θήραις τὰ πολλὰ σχολάζει καὶ
[2, 28]	ἡ παρὰ τοὺς ἄλλους ποταμοὺς	ἰδιάζουσα	φύσις καὶ ὁπόθεν τὴν θερινὴν
[2, 33]	τὸν ἄριστον ᾑρῆσθαι βίον, ἐπανατείνεται	ἐκθειάζουσα	μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων
[2, 33]	ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον	ὀνομάζουσα,	Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ
[2, 33]	Ἀφροδίτην καὶ πάντα γαμήλιον θίασον	ἀποσκορακίζουσα.	Πρὸς ταῦτα δὴ σὲ βοηθὸν
[2, 16]	ὁ Θεαγένης καὶ εὖ μὲν	ποιοῦσα»	ἔφη τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις.
[2, 11]	Θίσβη» ἔφη σὺ μὲν καλῶς	ποιοῦσα	τέθνηκας καὶ γέγονας ἡμῖν αὐτάγγελος
[2, 9]	πυρακτουμένη τοῖς οἰκείοις τῆς Δημαινέτης	προσιοῦσα	τὴν κατ´ αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ
[2, 10]	δὲ τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν	ἑκοῦσα	διεπραξάμην. Εἰ δὲ ἔχει σέ
[2, 31]	ὁρᾷς, ξένε« φησὶν ἡ μὲν	τεκοῦσα	δι´ αἰτίαν ἣν γνώσῃ μικρὸν
[2, 4]	κακοῖς ἐνεβάκχευσε φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης	ἐπιβαλοῦσα,	κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων ὑποβαλοῦσα,
[2, 4]	ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις θαλασσῶν κινδύνοις πειρατηρίων	ὑποβαλοῦσα,	λῃσταῖς παραδοῦσα, πολλάκις τῶν ὄντων
[2, 8]	Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον αὐλοῦσαν ἐπίτροχον αὐτὴ	ψάλλουσα	καὶ γλαφυρὸν τῇ κιθάρᾳ προσᾴδουσα,
[2, 6]	ποσὶν ἐπὶ τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα	προσδραμοῦσά	τε τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος
[2, 30]	καὶ ποικίλη μαρμαρυγὴ τὸν ὀφθαλμὸν	εὐφραίνουσα.	Ἅπερ ὡς εἶδον ἄλλους» ἔφην
[2, 22]	πολὺ τὸ εὔνουν τῆς γνώμης	ἐμφαίνουσα.	Οὐκ εἰς Διός» ἔφη, ἀλλ´
[2, 33]	μὲν παρθενίαν καὶ ἐγγὺς ἀθανάτων	ἀποφαίνουσα,	ἄχραντον καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον
[2, 11]	γῆν ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν,	ἐλαύνουσά	σε οὐ πρότερον ἔστησε τὴν
[2, 24]	ἐν τοῖς τοιούτοις ἡ πρόγνωσις	ἀμβλύνουσα	τοῦ δεινοῦ τὸ φλεγμαῖνον· συμφορᾶς
[2, 21]	ἡ ἄλλη πρὸς τὸ ἑλληνικώτερον	βλέπουσα.	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ἑαυτὸν ὁ
[2, 8]	κεκερασμένον. Μικρὸν οὖν ἡ Χαρίκλεια	διαλιποῦσα	καὶ τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ
[2, 10]	δὲ ὅπως, εἴ με προσδέξαιο,	παροῦσα	διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω κατὰ τήνδε
[2, 5]	πρὸς βίαν ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ	φέρουσα,	τὸ δὲ διὰ τὸ ἄταφον
[2, 11]	σκηνὴν Ἀττικὴν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ	τραγῳδήσουσα.	Οὐ παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης
[2, 4]	ἀντεχομένη καὶ ἐμοὶ δῆθεν ἑαυτὴν	φυλάττουσα·	κεῖται δ´ οὖν ὅμως ἡ
[2, 25]	τὸ κάλλος δεύτερον μετὰ Χαρίκλειαν	ἔχουσα,	ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ οἶδ´ ὁπόθεν
[2, 9]	ὑπ´ ὄψεσι νυνὶ ταῖς ἐμαῖς	ὑποσχοῦσα	τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ ταῦτα
[2, 33]	καὶ τῶν ἐγχωρίων σοι θεῶν.	Ἐδάκρυσα	τούτων ἀκούων, ὦ Κνήμων, ἐπειδὴ
[2, 8]	τὴν παρειὰν ὑπὸ τὸ οὖς	ἐπικνῶσα	μακαρίζω μὲν» ἔφη τὴν θρηνηθεῖσαν
[2, 24]	πᾶσαν ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν·	ἐπέρρωσά	τε καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν
[2, 19]	λύκοι τινὲς ἢ θῶες ἐλάφυσσον	τὰ	ἀεὶ τετμημένα καὶ πρὸς ὀλίγον
[2, 16]	ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ τοσοῦτον ὅσον	τὰ	ἄκρα τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ
[2, 12]	φόβων καὶ ἀγνοίᾳ τῶν πρὸς	τὰ	βάθη φερουσῶν ἀτραπῶν ἐντυχὼν ὁ
[2, 26]	Ὄνομα δὲ τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο·	τὰ	δ´ ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ,
[2, 19]	πρὸς ὀλίγον τῷ πυρὶ μεμολυσμένα,	τὰ	δὲ ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς ἐν
[2, 9]	μὲν αὐτὴ καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα	τὰ	δὲ καὶ τῆς Θίσβης αὐτῇ
[2, 19]	χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι	τὰ	δόξαντα καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους
[2, 10]	καὶ διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ ἦν	τὰ	ἐγγεγραμμένα τοιάδε· Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ
[2, 18]	σκηνῶν ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ	τὰ	εἰωθότα διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ
[2, 35]	ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς	τὰ	εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων
[2, 7]	τε τὴν μάχην ἡδέως καὶ	τὰ	ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα πτώματα.
[2, 24]	τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ συνόμιλον	τὰ	Ἑλλήνων ἐσομένην. Ὡς οὖν μεγάλων
[2, 23]	οὐχ οἷον ἄλλον οὐδ´ εἰ	τὰ	ἐξ ἀνθρώπων χρήματα αἰτῶν ἐτύγχανες·
[2, 21]	ἔοικε μετασχηματίζει τύχη καὶ πάντως	τὰ	ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω δὲ
[2, 25]	καὶ πράττειν ὅπῃ καὶ βούλοιντο	τὰ	καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ δὲ
[2, 24]	οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη περίοδος τρέπει	τὰ	καθ´ ἡμᾶς καὶ ὄμμα κρόνιον
[2, 31]	καὶ ἥκω ταύτην συνεπαγόμενος διαθέσθαι	τὰ	κατ´ αὐτὴν ἐνθυμούμενος. Καὶ τῷ
[2, 31]	ἐν σπαργάνοις ἐξέθετο τύχης ἀμφιβολίᾳ	τὰ	κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ
[2, 31]	ἐκεῖθεν διεκλάμψαι, δείσας μὴ φωτισθείη	τὰ	κατ´ αὐτὴν καὶ ἀπόλοιτο μὲν
[2, 21]	βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´ ἐν μέρει	τὰ	κατὰ σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη ὁ
[2, 32]	δή μοι γνῶναι μὴ ἐξεγένετο	τὰ	κατὰ τὴν κόρην τίς ἢ
[2, 20]	φεύγειν ἐδόκει καὶ θαμὰ πρὸς	τὰ	κατόπιν ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει τὸν
[2, 13]	ἡ μὲν Χαρίκλεια καὶ πρὸς	τὰ	κοιλότερα τοῦ σπηλαίου κατεδύετο, τάχα
[2, 18]	ὁ Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων	τὰ	λεχθέντα πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος
[2, 29]	Πυθίου γνώριμος ἐμοὶ γεγονὼς ἐς	τὰ	μάλιστα, Χαρικλῆς ὄνομα ἦν αὐτῷ,
[2, 33]	αὐτῇ τὸν βίον καὶ ἔστι	τὰ	μὲν ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων,
[2, 11]	ἢ πότε, σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι.	Τὰ	μὲν ἄλλα οὐκ ἔχω λέγειν»
[2, 30]	ἐπάνοδος ἐσπουδάζετο, ἀνήρ τις πρόσεισι	τὰ	μὲν ἄλλα σεμνὸς ἰδεῖν καὶ
[2, 9]	ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς Θίσβης ἐξηγόρευσε,	τὰ	μὲν αὐτὴ καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα
[2, 31]	ἐπιβουλὴν γενέσθαι αὐτὰ τῇ κόρῃ.	Τὰ	μὲν οὖν πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν,
[2, 28]	ἀνακόπτονται δι´ ὑπερβολὴν τοῦ περὶ	τὰ	μέρη πυρώδους, πάσης τῆς πρότερον
[2, 23]	κωμῳδίας φιλεῖ· κἀμὲ δὴ οὖν	τὰ	νῦν εἰσῳκισμένος ἀνίησι πρὸς τὴν
[2, 24]	διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν εἴη	τὰ	νῦν; ἠρώτα ὁ Κνήμων ὡς
[2, 27]	τοῖς βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι	τὰ	πάντα ἱκέτευον· ὁ δὲ πολὺς
[2, 17]	ὁ δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ δὲ	τὰ	παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε λέγειν,
[2, 20]	αὐτοῖς ἥκουσιν εἰς τὴν κώμην	τὰ	περὶ τὸν Θύαμιν πολυπραγμονεῖν καὶ
[2, 20]	ἑαυτὸν ἐπαμήσας· ὑφ´ ᾗ κείμενος	τὰ	πολλὰ μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο, πάντα
[2, 33]	Ἀρτέμιδι ζάκορον ἑαυτὴν ἐπιδοῦσα θήραις	τὰ	πολλὰ σχολάζει καὶ ἀσκεῖ τοξείαν.
[2, 36]	ἐφήπτετο, χρησμοὶ γὰρ καὶ ὄνειροι	τὰ	πολλὰ τοῖς τέλεσι κρίνονται, καὶ
[2, 17]	ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν καὶ ἐγχειροῖμεν	τὰ	πρακτέα καὶ ἄλλως ἄνδρα ἐκποδὼν
[2, 35]	ἐποιούμεθα, πάντα γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο	τὰ	πρὸς τὴν θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς.
[2, 22]	ὡς νόμος Αἰγυπτίων σοφοῖς ἐσπείσθω	τὰ	πρὸς τοὺς θεούς· οὐ γὰρ
[2, 32]	ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος εἰς	τὰ	σατραπεῖα τὸν πρεσβευτὴν τῶν Αἰθιόπων
[2, 31]	τῆς κατὰ τὴν πρεσβείαν χρείας·	τὰ	σαφέστερα δὲ καὶ ἀκριβέστερα τῶν
[2, 31]	παραδοὺς μηδενί τε φράζειν ἐπαπειλήσας	τὰ	συνεκτεθέντα κατεῖχον τοῦ μή τινα
[2, 26]	ἀληθῶς θεία προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ	τά	τε ἄλλα ἡ πόλις διαίτημα
[2, 4]	γενομένη. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι	τὰ	τελευταῖα καὶ εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ
[2, 1]	δαίμονος βασκανίας· προσαφῄρηταί με καὶ	τὰ	τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων καὶ ἀψύχων
[2, 29]	πλήρωμα ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου καὶ	τὰ	τοιαῦτα διεξιόντος ὁ ἱερεὺς τοῦ
[2, 22]	πόδε καὶ τῆς κόνεως ἠλευθέρου	τὰ	ὑπὸ κνήμην, ἡ δὲ ἐφρόντιζε
[2, 19]	τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ πρὸς	τὰ	χαλεπώτερα τοῦ δάσους κατὰ τοῦ
[2, 17]	θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ	τὰ	χρήματα· τότε οὐκ ἂν φθάνοιμεν
[2, 36]	πομπὴν ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο,	τὰ	χρησθέντα πρὸς τὸ ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν
[2, 31]	Πιστεύω δέ σε πάντα ἐμπεδώσειν	τὰ	ὡμιλημένα τοῖς τε ὅρκοις ἀποθαρσῶν
[2, 6]	τινα διαμώμενος καὶ τὴν συρρυεῖσαν	κατὰ	βραχὺ νοτίδα κοίλαις ταῖς χερσὶν
[2, 9]	τὸν πατέρα τὸν ἐμὸν οἱ	κατὰ	γένος τῇ Δημαινέτῃ προσήκοντες καὶ
[2, 8]	λάβοι παρὰ τοῦ δήμου καὶ	κατὰ	ζήτησιν ἐκπλεύσειε τὴν ἐμὴν διετίθετο,
[2, 14]	τὴν γῆν καὶ τὸ παρὸν	κατὰ	ζήτησιν ἥκοι τῆς Θίσβης ἐπὶ
[2, 35]	καὶ τὴν ἐπ´ αὐτῷ πομπὴν	κατὰ	καιρὸν ἐν δευτέροις ἐπιτελεῖν ἐγγένοιτο.
[2, 14]	πλέον οὐδέν, ἕως τὸ ὄνομα	κατὰ	μέρος ἀποτέμνων καὶ κατὰ μικρὸν
[2, 28]	πυρώδους, πάσης τῆς πρότερον καὶ	κατὰ	μικρὸν ἀθροισθείσης καὶ παχυνθείσης νοτίδος
[2, 13]	δὲ οὐδέπω διότι σε καὶ	κατὰ	μικρὸν ἐγνώρισα καὶ τέως ἀμφίβολος
[2, 14]	ὄνομα κατὰ μέρος ἀποτέμνων καὶ	κατὰ	μικρὸν ἐκλείπων ἔλαθεν εἰς ὕπνον
[2, 20]	ἡγούμενος, εἰ δέ που καὶ	κατὰ	μικρὸν ἐκνικηθείη πρὸς ὕπνον, φεύγειν
[2, 4]	εἰωθότα· ἐπίσκηψον εἴ τι καὶ	κατὰ	μικρὸν ἐμπνεῖς. Οἴμοι, σιωπᾷς καὶ
[2, 3]	τούτοις ἑλείοις διαπλόκους τῇ ῥιπῇ	κατὰ	πάροδον καταφλέξας, μικροῦ καὶ ἰσόπεδον
[2, 24]	σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον Ὀροονδάτης, οὗ	κατὰ	πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης τήνδε κεκλήρωται
[2, 21]	τὴν σκέψιν ὁ νοῦς ἐσχόλαζε,	κατὰ	πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν χαίρειν
[2, 21]	ἀναθήσῃ δ´ ἐν μέρει τὰ	κατὰ	σεαυτόν. Ἴωμεν» ἔφη ὁ Κνήμων
[2, 21]	ἔφη ὁ Κνήμων· τῶν γὰρ	κατὰ	σεαυτὸν οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ
[2, 11]	τὸν ἠδικημένον θεατὴν ἐπιστῆσαι τῆς	κατὰ	σοῦ ποινῆς. Ἀλλὰ τί ἦν
[2, 9]	μόνον ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς	κατὰ	τὴν Αἴγιναν ἐξαγγείλαντος, ᾧ καὶ
[2, 28]	τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται δὲ	κατὰ	τὴν θερινὴν ὥραν οὐχ ὥς
[2, 31]	σαφέστερα δὲ καὶ ἀκριβέστερα τῶν	κατὰ	τὴν κόρην εἰς αὔριον μαθήσῃ
[2, 32]	μοι γνῶναι μὴ ἐξεγένετο τὰ	κατὰ	τὴν κόρην τίς ἢ πόθεν
[2, 12]	ὁ τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής, ἐπειδὴ	κατὰ	τὴν μάχην τρωθεὶς ἀπενήξατο πρὸς
[2, 9]	τὴν Αἴγυπτον συνέπλευσα, εἴ πῃ	κατὰ	τὴν Ναύκρατιν ἀνεύροιμι τὴν Θίσβην
[2, 22]	γάμου ὡραία θεραπαινίδες τε ὅσαι	κατὰ	τὴν οἰκίαν, αἳ τὸν ξένον
[2, 29]	ἠρώτων. Ὁ δὲ δυσπραξία τῶν	κατὰ	τὴν οἰκίαν« ἀπεκρίνατο ἣ δή
[2, 31]	γράμμασιν ἐγχωρίοις καὶ διηγήματι τῶν	κατὰ	τὴν παῖδα κατάστικτος, τῆς μητρὸς
[2, 30]	δὴ τὸ κεφάλαιον, ἀλύοντί μοι	κατὰ	τὴν πόλιν καὶ διατιθεμένῳ σχολὴν
[2, 31]	λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης με τῆς	κατὰ	τὴν πρεσβείαν χρείας· τὰ σαφέστερα
[2, 12]	στόμιον καταλιπών. Ἔνθα ὡς ἐνεβλήθη,	κατὰ	τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει τε
[2, 2]	ὁ γὰρ δὴ πορθμεύων αὐτοῖς	κατὰ	τὴν πρώτην συμβολὴν καθάπερ ἀπὸ
[2, 10]	προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω	κατὰ	τήνδε με νυνὶ εἶναι τὴν
[2, 12]	ὑπὸ τοῦ ἐμπόρου τοῦ Ναυσικλέους	κατά	τινα στενὴν τῆς ὑπερωρείας ὁδὸν
[2, 9]	τὸ δὲ ὅπως ἡ Θίσβη	κατὰ	τὸ ἄντρον καὶ πρὸς τίνων
[2, 12]	γῆν, νυκτὸς ἐπιγενομένης πορθμείῳ φερομένῳ	κατὰ	τὸ ἕλος ἐκ τῶν ναυαγίων
[2, 16]	ἐπέβαλλε καὶ τὸ μέρος ὃ	κατὰ	τὸ ὄναρ ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν
[2, 17]	ἀφθονία, πολλὰ γὰρ τάδε ἃ	κατὰ	τὸ σπήλαιον ὑμῶν τε ἀφελόμενοι
[2, 21]	τάχα καὶ τοῖσδε τοῖς καλάμοις	κατὰ	τὸν μῦθον εἰ μὴ σοὶ
[2, 24]	τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ σε	κατὰ	τὸν Πρωτέα τὸν Φάριον, οὐ
[2, 9]	Ἀθήνας ἐπαναγαγὼν λύσαιμι μὲν τὰς	κατὰ	τοῦ πατρὸς ὑπονοίας τε καὶ
[2, 19]	πρὸς τὰ χαλεπώτερα τοῦ δάσους	κατὰ	τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς εἶχε
[2, 28]	αὐτῶν δὴ τούτων τῶν ἀνέμων	κατὰ	τροπὴν τὴν θερινὴν ἀπὸ τῶν
[2, 23]	οὐδ´ εἰ τὰ ἐξ ἀνθρώπων	χρήματα	αἰτῶν ἐτύγχανες· Ἀλλὰ τὸ παρὸν
[2, 17]	οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ τὰ	χρήματα·	τότε οὐκ ἂν φθάνοιμεν παραπολλύμενοι
[2, 21]	Πόθεν οὖν ἑλληνίζεις τὴν στολήν;	Δυστυχήματα»	ἔφη τὸ λαμπρόν με τοῦτο
[2, 31]	μητρὸς οἶμαι σύμβολα ταῦτα καὶ	γνωρίσματα	τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης· ἅπερ ὡς
[2, 7]	τὰ ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν ἀπαραίτητα	πτώματα.	Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες, οὔτε
[2, 22]	οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται δὲ αὐτοὺς	προθυμότατα	θυγάτηρ τε τοῦ ἑστιάτορος ἤδη
[2, 4]	σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις συνεῖναι	μετὰ	γοῦν θάνατον εἰ καὶ ζῶσιν
[2, 27]	φίλον ἥκειν με τῷ θεῷ	μετὰ	Λυκοῦργόν τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ
[2, 6]	δαίμων· ταῦτα δὲ ἐξέσται καὶ	μετὰ	ταῦτα γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ Κνήμων
[2, 8]	ἐστίν· Ἐπειδὴ γὰρ ἡ Δημαινέτη	μετὰ	τὴν ἀπάτην εἰς τὸν βόθρον
[2, 20]	ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε	μετὰ	τοῦτον καὶ τοῖς περὶ τὸν
[2, 25]	ἀκμαῖον καὶ τὸ κάλλος δεύτερον	μετὰ	Χαρίκλειαν ἔχουσα, ὄνομα Ῥοδῶπις, οὐκ
[2, 7]	καὶ τὰ ἐκείνου σωφρόνως ἔγνωκεν	ἀπαραίτητα	πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες,
[2, 15]	τὸν ἕτερον εἰπεῖν τι προσδοκῶν	εἶτα	ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ βλέμμα
[2, 10]	εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι.	Ἔπειτα	φράζω κατὰ τήνδε με νυνὶ
[2, 25]	σαγήνην ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπεσύρετο.	Ἐφοίτα	δὴ θαμὰ καὶ εἰς τὸν
[2, 20]	τινος πέτρας ἑσπέραν τε καὶ	νύκτα	ἀναμένων, καθ´ ἣν συνέκειτο αὐτοῖς
[2, 1]	καταυγαζομένη· ἐπειδὴ δὲ ἔδυ καὶ	νύκτα	ἐπῆγεν, ἥ τε φλὸξ ἀπρόσμαχον
[2, 20]	ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός τε τὴν	νύκτα	καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει μακροτέραν τῶν
[2, 29]	ἐμοὶ κριθέντι καλλίστῳ. Καθ´ ἣν	νύκτα	συγκατεκλίθη τῷ γήμαντι, κατ´ αὐτὴν
[2, 19]	ἐπιτρέχον, ὅρκοις δὲ πιστωσάμενοι τὰ	δόξαντα	καὶ μήποτε ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες
[2, 33]	αὐτῇ γάμος καὶ παρθενεύειν τὸν	πάντα	βίον διατείνεται καὶ τῇ Ἀρτέμιδι
[2, 33]	Ἔρωτα δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ	πάντα	γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα
[2, 35]	ὡς ἐπὶ τὸν νεὼν ἐποιούμεθα,	πάντα	γὰρ ἤδη παρεσκεύαστο τὰ πρὸς
[2, 22]	τάδ´ ἀποσκοπῶν Ὅμηρος {καὶ} ὡς	πάντα	δεύτερα αὐτῆς ποιεῖται, θαυμασίως οὐλομένην
[2, 14]	Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ δὲ	πάντα	ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε τοῖς πολεμίοις,
[2, 16]	ὀφθαλμὸν ἐγὼ καὶ ψυχὴν καὶ	πάντα	ἐμαυτῆς πεποίημαι. Παῦσαι» ἔλεγεν ὁ
[2, 31]	συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω δέ σε	πάντα	ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα τοῖς τε
[2, 27]	βωμοῖς ἐπιβαλὼν ἵλεων εἶναι τὰ	πάντα	ἱκέτευον· ὁ δὲ πολὺς τῶν
[2, 20]	τὰ πολλὰ μὲν ἄυπνος ἐταλαιπωρεῖτο,	πάντα	καὶ κτύπον καὶ ἀνέμου ῥιπὴν
[2, 14]	ἐδορυφορεῖτο δὲ αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος	πάντα	τινὰ Θυάμιδος φείδεσθαι παρεγγυῶντος, καὶ
[2, 33]	ἀγαθοὶ καὶ εὐγενεῖς τῶν σκυλάκων	πάντα	τινὰ καὶ ἐπ´ ὀλίγον ἐγνωσμένον
[2, 1]	εἰς τὴν τήμερον· ἠνύσθω λελύσθω	πάντα,	φόβοι, κίνδυνοι, φροντίδες, ἐλπίδες, ἔρωτες.
[2, 30]	γε τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν	ἅπαντα	δώσειν εἰ πρὸς τούτοις καὶ
[2, 2]	θάνατον» ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ	ἅπαντα	ἔλεγε, τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος,
[2, 9]	ἀγανακτήσας φονέα μὲν οὐκ ἔκρινεν	ἅπαντα	ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς δὲ
[2, 33]	φησὶν εἰς τὸ δωμάτιον ἦλθον	ὑπαντᾷ	τέ μοι ἡ παῖς καὶ
[2, 31]	μηδενί τε φράζειν ἐπαπειλήσας τὰ	συνεκτεθέντα	κατεῖχον τοῦ μή τινα ἐπιβουλὴν
[2, 36]	ἐπτοημένοι μεγαλοπρεπῶς ηὐτρεπισμένην ἠπείγοντο, τὰ	χρησθέντα	πρὸς τὸ ἀκριβὲς ἀνιχνεύειν ἀμελήσαντες.
[2, 18]	Θεαγένης, καὶ γὰρ φράζων τὰ	λεχθέντα	πρὸς τοῦ Αἰγυπτίου δῆλος ἦν
[2, 34]	ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ θύραις	ὄντα	πάλαι δι´ ὄχλου παρακαλεῖν τὸν
[2, 3]	ἐναγκαλιζόμενος, ὁ δὲ Κνήμων ὅλον	ὄντα	πρὸς τῷ πάθει καταμαθὼν καὶ
[2, 31]	ἡμερῶν ὧν ἐνθάδε διάγεις Ἑλληνικὸν	ὄντα	τῷ ὄντι περιειργασμένος. Ταῦτά σοι
[2, 25]	ἐκεῖ παρὰ τῷ μητροπάτορι τότε	διάγοντα.	Θύαμις ἦν ὄνομα αὐτῷ, ξένε.
[2, 18]	αὐτόν, καιροῦ δὲ λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι	διαλαθόντα	καὶ ἥκειν παρ´ ἡμᾶς οὗπερ
[2, 10]	ἐνδόντος καὶ εἶδον, ὦ δέσποτα,	παριόντα	καὶ ἐγνώρισα καὶ τήνδε σοι
[2, 20]	ὑπέστρεφε καὶ περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ	διώκοντα	καὶ βουλόμενος καθεύδειν ἀπηύχετο τοῦθ´
[2, 20]	τὸ εἰς αὐτὸν ὕποπτον ὡς	ἀνελόντα	τὴν Θίσβην καὶ ὅπως ἄν
[2, 23]	πλοῦτον ὅσον ἂν δύναιο πλεῖστον.	Μέλλοντα»	εἶπε καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν
[2, 11]	πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ με	τυγχάνοντα	τὸν ἠδικημένον θεατὴν ἐπιστῆσαι τῆς
[2, 17]	πρὸς δὲ καὶ ὑποψίας τι	φέροντα	εἰς ἡμᾶς τῆς Θίσβης ἕνεκα
[2, 30]	ἐπαγγέλλῃ πολὺ τῶν δώρων αὐτῶν	ὑπερφέροντα.	Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ
[2, 17]	Θέρμουθιν πρόφασιν ὡς πευσόμενον καὶ	πολυπραγμονήσοντα	εἴ τι περὶ τοῦ Θυάμιδος
[2, 12]	τῶν ἐναντίων ἔφοδον, ὅτε αὐτὸν	οἴσοντα	τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν ὁ Θύαμις,
[2, 22]	οὐ πρὸ πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν	ἀλύοντα	καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον ἐποιήσατο. Καὶ
[2, 14]	φόνον θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον	ἀποπτύοντα	ἐγνώρισέ τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ
[2, 25]	θηράτροις ἐξησκημένη· οὐ γὰρ ἦν	ἐντυχόντα	μὴ ἡλωκέναι, οὕτως ἄφυκτόν τινα
[2, 11]	εἴποις ἂν ὡς ἐγοήτευσεν, οὐδὲν	κοινωνοῦντα	τοῦ δράματος. Ἀλλ´ ἡ μὲν
[2, 6]	τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό τε	λειποψυχοῦντα	τὸν Κνήμωνα καὶ παρὰ τὴν
[2, 9]	καὶ ἐπιδεικνύναι τὸν μοιχὸν ἢ	ζῶντα	ἢ καὶ τεθνηκότα ἠξίουν ἢ
[2, 18]	Κνήμων ἐθέλοι κοινωνεῖν τῆς πράξεως.	Ἀποδειλιῶντα	δὴ πρὸς ταῦτα τὸν Κνήμωνα
[2, 13]	εἶδον ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον τραυματίαν	φονῶντα	τὴν ὄψιν, ἡ μὲν Χαρίκλεια
[2, 18]	ὅσα γῆν ἐπιφορήσαντες καὶ τὰ	εἰωθότα	διὰ τὴν ὁσίαν ἐξ ὧν
[2, 4]	γλυκεῖα, πρόσφθεγξαι τὰ τελευταῖα καὶ	εἰωθότα·	ἐπίσκηψον εἴ τι καὶ κατὰ
[2, 35]	λεαινομένης. Ἐπεὶ δὲ ἡμᾶς τὰ	εἰωθότα	ἠσπάσατο καὶ τῶν ἀμοιβαίων ἔτυχεν,
[2, 9]	μοιχὸν ἢ ζῶντα ἢ καὶ	τεθνηκότα	ἠξίουν ἢ καὶ τοὔνομα φράζειν
[2, 10]	τινος ἐνδόντος καὶ εἶδον, ὦ	δέσποτα,	παριόντα καὶ ἐγνώρισα καὶ τήνδε
[2, 30]	δαιμόνιον κάλλος, ἣν αὐτὸς μὲν	ἑπτὰ	ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ δὲ
[2, 19]	τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ δὲ	ἡμίοπτα	ταῖς παρειαῖς ἐν τῇ βρώσει
[2, 32]	πρὸς τὸν ξένον ὥρμησα καὶ	πλεῖστα	ἐμπεριπατήσας, ἐπειδήπερ ἐφαίνετο οὐδαμοῦ, παραγενόμενος
[2, 26]	διαίτημα κρειττόνων ἔδοξε καὶ οὐχ	ἥκιστα	τῇ φύσει τῆς περιοχῆς· οἷον
[2, 18]	σε ἄλλοις τε καὶ οὐχ	ἥκιστα	τοῖς νῦν. Ἀλλὰ θῆγε τὸ
[2, 29]	γνώριμος ἐμοὶ γεγονὼς ἐς τὰ	μάλιστα,	Χαρικλῆς ὄνομα ἦν αὐτῷ, θαυμασίως«
[2, 26]	προπόδων λαγόσι τὴν πόλιν ἐγκολπισάμενος.	Ἄριστα»	ἔφη λέγεις» ὁ Κνήμων καὶ
[2, 30]	ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς ἦ μὴν	ἄριστα	χρήσεσθαι τῷ δώρῳ καὶ ὡς
[2, 33]	μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε	τάχιστα	δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος
[2, 33]	ἄλλα καὶ εὐχῆς κρείττων, οὕτω	τάχιστα	μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε
[2, 6]	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ὡς ὅτι	τάχιστα	ποδηγεῖν ἱκέτευε. Μικρὸν οὖν διαλιπὼν
[2, 20]	καὶ τοῖς περὶ τὸν Θεαγένην	ἐλύττα.	Ὡς δὲ ὁ Κνήμων ἐφαίνετο
[2, 31]	τοῦ μή τινα ἐπιβουλὴν γενέσθαι	αὐτὰ	τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν οὖν
[2, 29]	ἐλάμβανε. ~ταῦτά μου καὶ τὰ	τοιαῦτα	διεξιόντος ὁ ἱερεὺς τοῦ Πυθίου
[2, 11]	ἔχθρας ἀνιαρότερον τὴν Ἀττικὴν ἀνέχεσθαι.	~Τοιαῦτα	μὲν ἡ Θίσβη καὶ ἡ
[2, 30]	πυνθανομένου ὅτι γελοῖον» ἔφην εἰ	τηλικαῦτα	δῶρα καθυπισχνούμενος προσέτι καὶ μισθὸν
[2, 30]	Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον δὲ	τηλικαῦτα	ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ μοι ὠμώμοστο
[2, 11]	ἔδρα τὸν φόνον; Καὶ πῶς	ταῦτα	ἂν εἰδείην; ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ
[2, 8]	καὶ Ἀττικὸς πεζομάχος. ~Ἐγέλασαν πρὸς	ταῦτα	βραχύ τι καὶ βεβιασμένον οὐδὲ
[2, 6]	ταῦτα δὲ ἐξέσται καὶ μετὰ	ταῦτα	γινώσκειν. Ἐπείθετο ὁ Κνήμων καὶ
[2, 6]	ἡμᾶς παίζει καὶ νυνὶ δαίμων·	ταῦτα	δὲ ἐξέσται καὶ μετὰ ταῦτα
[2, 33]	πάντα γαμήλιον θίασον ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς	ταῦτα	δὴ σὲ βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι καὶ
[2, 5]	κοινωνίας ἤδη δεύτερον ἀποστερήσας. Καὶ	ταῦτα	διεξιόντος ἐκ μυχῶν τοῦ σπηλαίου
[2, 23]	εἰς τὸ θεῖον ἐκπλῆξαι. ~Καὶ	ταῦτα	εἰπὼν ἀπέχει τῆς φιάλης ἄκρατον
[2, 9]	πατὴρ οὐκ εἶχε παραδιδόναι, προϊδομένης	ταῦτα	ἐκείνης ἔτι τῆς δίκης συνισταμένης
[2, 2]	τῆς χειρὸς ἀπεκρούσατο καὶ τί	ταῦτα»	ἔλεγεν ὦ Θεάγενες; τί τὴν
[2, 19]	τε καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς	ταῦτα	ἐμειδίασαν ὀλίγον καὶ βεβιασμένον καὶ
[2, 21]	σεαυτὸν οὐδὲν ἐκδιδάξας, πρότερος καὶ	ταῦτα	ἐρωτηθείς, τῶν ἐμῶν γνῶσιν ἐπιζητεῖς.
[2, 16]	περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν προτιθέντες· καὶ	ταῦτα	ἕως ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου
[2, 34]	ἔφην ὦ Χαρίκλεις, ἢ χαρίζεσθαι	ταῦτα	ἢ καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν
[2, 31]	κατάστικτος, τῆς μητρὸς οἶμαι σύμβολα	ταῦτα	καὶ γνωρίσματα τῇ κόρῃ προμηθευσαμένης·
[2, 10]	πλέον ἐντεῦθεν ἡμᾶς ἐκμαθεῖν. Ἐδόκει	ταῦτα	καὶ διανοίξας ἐπήρχετο, καὶ ἦν
[2, 30]	ἑώρακα· εἰ δὴ οὖν ἀκραιφνῆ	ταῦτα	καὶ δόλου παντὸς ἐκτὸς ὠνεῖσθαι
[2, 18]	ἐπιβουλεύσειεν, εἰ καιροῦ λάβοιτο. ~Ἐπῃνέθη	ταῦτα	καὶ ἐδόκει γίνεσθαι καὶ ὁρμήσαντες
[2, 2]	θάρσει. Τοῦ δὲ πρὸς ἄφρονας	ταῦτα	καὶ παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος,
[2, 2]	καὶ ἀψύχων φιλημάτων ἀπεστερήθην. ~Καὶ	ταῦτα	λέγοντος καὶ τὸ ξίφος περισκοποῦντος
[2, 7]	πρὸς τὸ φαιδρότερον αὐτοὺς ἀνιεὶς	ταῦτα	μὲν» ἔφη καὶ ἐπαίνων ἄξια
[2, 8]	καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας;	Ταῦτα	μὲν οὐκ ἔχω λέγειν» ἀπεκρίνατο
[2, 16]	τρίπους ἐγὼ δὲ ψευδόμαντις ἀποφανθείην.	Ταῦτα	μὲν οὕτως ἔσται καὶ χρὴ
[2, 36]	λευκὸν ἐπὶ κροτάφων στέμμα μελαινομένων.	~Ταῦτα	μὲν ὡς ἀνεῖπεν ὁ θεός,
[2, 9]	ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν ἐξέπλευσε. Καὶ	ταῦτα	μόνον ἔχω γινώσκειν Ἀντικλέους τινὸς
[2, 29]	χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα ἐλάμβανε.	~ταῦτά	μου καὶ τὰ τοιαῦτα διεξιόντος
[2, 2]	ἀπείρων ἑλιγμῶν ἀνακοπτόμενον. Ἀνέπνει πρὸς	ταῦτα	ὁ Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν
[2, 14]	ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων. Ἔλεγε καὶ	ταῦτα	ὁ Θέρμουθις καὶ διηγεῖτο ὡς
[2, 14]	φίλους ἥκειν διατεινόμενος. ~Ἐπεκλᾶτο πρὸς	ταῦτα	ὁ Κνήμων καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ
[2, 7]	γυναῖκα περιπεσὼν ἐθρήνεις ἀγεννῶς καὶ	ταῦτα	περιεῖναι καὶ ζῆν σοι τὴν
[2, 8]	Ναυσικλῆς ἐνηγκαλίζετο, τὴν Ἀρσινόην καὶ	ταῦτα	πρότερον γινωσκομένην αὐτῷ παραγκωνισάμενος, ἐπειδὴ
[2, 31]	Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι περιειργασμένος.	Ταῦτά	σοι νῦν εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως
[2, 18]	τῆς πράξεως. Ἀποδειλιῶντα δὴ πρὸς	ταῦτα	τὸν Κνήμωνα θεασάμενος ὁ Θεαγένης,
[2, 30]	πολὺ τούτων ἐριτιμότερον. Ἐγέλων πρὸς	ταῦτα,	τοῦ δὲ τὴν αἰτίαν πυνθανομένου
[2, 27]	νῦν δ´ ἐμὸς ἔσσο φίλος.	~Ταῦτα	ὡς ἐθέσπισεν, ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν
[2, 29]	γήμαντι, κατ´ αὐτὴν ἡ δυστυχὴς	ἐτελεύτα,	σκηπτοῦ τινος ἢ χειροποιήτου πυρὸς
[2, 22]	δὲ περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν εἰς	ὦτα	ἀνήμερα καὶ οἷς ἔλεον οὐκ
[2, 33]	καὶ ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα,	Ἔρωτα	δὲ καὶ Ἀφροδίτην καὶ πάντα
[2, 24]	δ´ ἂν εἴη τὰ νῦν;	ἠρώτα	ὁ Κνήμων ὡς τοὔνομα τοῦ
[2, 27]	ἐγχωρίους οἱ Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς	ἀνηρώτα,	ὁ δὲ δι´ ἣν αἰτίαν
[2, 20]	Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος εἶδε	πρῶτα	μὲν ἀποτέμνει τῆς κόμης τὸ
[2, 10]	ἡ πολεμία καὶ ἐπαμύνασα Θίσβη.	Πρῶτα	μὲν εὐαγγελίζομαί σοι τὴν Δημαινέτης
[2, 21]	νοῦς ἐσχόλαζε, κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας	πρῶτα	μὲν χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ δὲ
[2, 31]	τῇ κόρῃ. Τὰ μὲν οὖν	πρῶτα	οὕτως ἐλάνθανεν, ἐπεὶ δὲ τοῦ
[2, 30]	ἔσῃ περὶ τὴν ἀγοράν. Σαυτῷ	παρεγγύα»	ἔφην μὴ βαρύτιμον εἶναι περὶ
[2, 18]	ὁ καιρὸς ἐδίδου πληρώσαντες καὶ	δάκρυα	καὶ θρήνους ἀντὶ πάντων τῶν
[2, 20]	ὕπνον εἵλκυσεν ἀσπίδος δήγματι, μοιρῶν	τάχα	βουλήσει πρὸς οὐκ ἀνάρμοστον τοῦ
[2, 21]	πρός τινα ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν	τάχα	καὶ τοῖσδε τοῖς καλάμοις κατὰ
[2, 13]	τὰ κοιλότερα τοῦ σπηλαίου κατεδύετο,	τάχα	μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον δὲ
[2, 26]	σοὶ γὰρ ἐγὼ κυαναύλακος Αἰγύπτοιο	αἶψα	πέδον δώσω· νῦν δ´ ἐμὸς
[2, 34]	καὶ ὁλοσχερῶς Αἰνιᾶνα εἶναι τὸν	ἥρωα	διαγωνίζεται, τὴν Θέτιν ἐκ τοῦ