Livre, chapitre
[2, 16]	ἡ Χαρίκλεια πλὴν ἀλλ´ ἔστω	γε	ἀληθὲς μᾶλλον ἢ τὸ ἕτερον,
[2, 23]	τε καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ	γε	Ἀπόλλωνι Πυθίῳ, προσέτι Θεαγένει καὶ
[2, 33]	παιδὶ ταύτην ἐκδώσειν καὶ μάλα	γε	ἀστείῳ καὶ χαρίεντι λόγον τε
[2, 23]	παρεῖναι ἡμῖν συνέβαινεν, ὃν πολλάκις	γε	δι´ ὄχλου γινόμενον μυηθῆναι τὴν
[2, 11]	νεκρὸν ὡς ἀληθῶς καὶ τούτου	γε	ἕνεκα θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων·
[2, 23]	καὶ οἴνου ὁ Κνήμων, ὅς	γε	καὶ μικρὸν διαλιπὼν ὁ Διόνυσος»
[2, 23]	Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´ εἴθε	γε	καὶ τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα παρεῖναι
[2, 30]	μὴ πρίασθαι δυνατὸς» εἶπε, δῶρόν	γε	λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος. Ἐγὼ μὲν
[2, 30]	μὲν οὐκ ἀνίκανος» ἔφην, δῶρόν	γε	λαμβάνων σὺ δὲ οὐκ οἶδ´
[2, 7]	ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν τις εὖ	γε	ποιῶν ἔδειξεν, ὥρα σοι σαυτὸν
[2, 19]	μὲν» ἀπεκρίνατο ὁ Θεαγένης Χαρικλείας	γε	ταύτης ἕνεκα τοῦ βαδίζειν μακρότερον
[2, 30]	καὶ σφόδρα σπουδάζω καὶ ἐπόμνυμί	γε	τὸν ἱδρυμένον ἐνθάδε θεὸν ἅπαντα
[2, 16]	ἐξεῖλε τὸν δεξιόν· καὶ εἴθε	γε	ὕπαρ ἦν καὶ μὴ ὄναρ,
[2, 29]	Καλάσιρι. Τί δέ σε χρέος	ἤγαγε;	πάλιν ἠρώτων. Ὁ δὲ δυσπραξία
[2, 24]	πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας ὥστε	ἐπάναγε	τὸν λόγον πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν·
[2, 16]	τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ δὲ	ἀνέκραγέ	τε αὐτίκα καί οἱ τὸν
[2, 16]	ἕως ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου	(ἔλεγε	δὲ τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ
[2, 23]	τοῦτο γὰρ ἔπινε, καὶ σπένδωμεν»	ἔλεγε	θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις
[2, 14]	πόθεν γενομένην ἐπιζητοίη Θίσβην ἠρώτων.	Ἔλεγε	καὶ ταῦτα ὁ Θέρμουθις καὶ
[2, 14]	στέρνοις τὴν κεφαλὴν ὦ Θίσβη»	ἔλεγε	καὶ τοῦτο πολλάκις καὶ πλέον
[2, 33]	τέ μοι ἡ παῖς καὶ	ἔλεγε	μὲν οὐδέν, οὔπω τῆς Ἑλλάδος
[2, 2]	ἐπώμνυεν ὁ Κνήμων καὶ ἅπαντα	ἔλεγε,	τὸ πρόσταγμα τοῦ Θυάμιδος, τὸ
[2, 16]	τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι νόμιζε»	ἔλεγε.	Τοῦτο δὲ ὧδε συμβάλλω· τοῦ
[2, 18]	οὐχ ἥκιστα τοῖς νῦν. Ἀλλὰ	θῆγε	τὸ φρόνημα καὶ πρὸς τὸ
[2, 33]	κἀκεῖνος οὐκ ἀδάκρυτον τὴν ἱκεσίαν	προσῆγε	καὶ ἐπηγγελλόμην εἴ τι δυναίμην
[2, 28]	πάντων πλημμυρεῖ πεῦσίν τις ἐμοὶ	προσῆγε	τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ δὲ ἅπερ
[2, 16]	φράζεσθαι τὸ ὄναρ καταφαίνεται· καὶ	εἴγε	σοι πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς
[2, 8]	αὐτὸς μὲν ὅπως ἂν κάθοδον	ἔμοιγε	λάβοι παρὰ τοῦ δήμου καὶ
[2, 34]	δὲ ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς	ἔγωγε	αὐτοῦ μανικῶς ἀνεπτέρωμαι πρὸς τὴν
[2, 30]	ξένε, τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς	ἔγωγε	καὶ ἡ κατ´ ἐμὲ περιουσία
[2, 9]	καὶ σὺν ὑμῖν ἐξετάζομαι, τὴν	δὲ	αἰτίαν καὶ ὅπως καὶ ὅσα
[2, 30]	τὸν ἔφηβον παραλλάξας τὴν χροιὰν	δὲ	ἀκριβῶς μέλας καί με ἠσπάζετο
[2, 30]	παρενθήκην γνῶναι τοῦ διηγήματος, μᾶλλον	δὲ	ἀληθέστερον εἰπεῖν, αὐτὸ δὴ τὸ
[2, 34]	τοῦτον ὀνομάζεσθαι πάλαι διατεινόμενος, τοὺς	δὲ	ἄλλους δι´ εὐδοξίαν τοῦ ἀνδρὸς
[2, 1]	δὴ νῆσος ὧδε ἐπυρπολεῖτο, τοὺς	δὲ	ἀμφὶ τὸν Θεαγένην καὶ τὸν
[2, 16]	αὐτῇ τὸν δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ	δὲ	ἀνέκραγέ τε αὐτίκα καί οἱ
[2, 11]	λέγειν» ἔφη ὁ Κνήμων, ὁ	δὲ	ἀνῃρηκὼς ὡς ἐπίπαν ἐστὶ Θύαμις,
[2, 22]	καὶ πολλαὶ μὲν πόλεις πολλῶν	δὲ	ἀνθρώπων ἤθη τε καὶ νοῦς
[2, 7]	εἶναι τὴν κειμένην ἡγούμενος. Ἐπεὶ	δὲ	ἀπάτην ἐκεῖνα θεῶν τις εὖ
[2, 30]	τινὸς αὐτὰς λειότητος ὑπαυγαζούσης αἱ	δὲ	ἀπεμιμοῦντο χροιὰν ἀκτῆς θαλαττίας ὑπ´
[2, 28]	ἐμοὶ προσῆγε τῶν ἀστειοτέρων. Ἐμοῦ	δὲ	ἅπερ ἐγίνωσκον εἰπόντος καὶ ὅσα
[2, 33]	Ἀκούσῃ» ἔφη ὁ Καλάσιρις. ~Νυνὶ	δὲ	ἅπερ ἑξῆς ἐπέραινεν ὁ Χαρικλῆς
[2, 7]	μὲν ἐμοῦ τἀμὰ πρότερος τὴν	δὲ	ἀπροσδόκητον τῆς κειμένης ἐπίγνωσιν ὥσπερ
[2, 13]	τάχα μὲν καὶ εὐλαβηθεῖσα πλέον	δὲ	ἄρα καταισχυνθεῖσα τὴν γυμνὴν καὶ
[2, 11]	θάρσει παντοίως, ὦ Κνήμων· τίς	δὲ	ἄρα ποτέ ἐστιν ὁ σὸς
[2, 31]	ἀκορέστῳ θέᾳ τῶν ὁρωμένων. ~Ὁ	δὲ	ἄρχεται λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν
[2, 34]	ἢ καὶ ἐπαληθεύειν ἑαυτοῖς, τὸν	δὲ	ἀρχιθέωρον εἰσκαλεῖσθαι πρόσταξον, ὡς ἔγωγε
[2, 18]	τις ἄρα ἦσθα, τὸ λῆμα	δὲ	ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε ἄλλοις
[2, 24]	σήραγξι τῷ ἕλει χρώμενοι. Ἐγκαλεῖ	δὲ	αὐτοῖς τίνα αἰτίαν; Ἀττικῆς» ἔφη
[2, 14]	τὸν ὑπὸ χεῖρας γινόμενον ἐδορυφορεῖτο	δὲ	αὐτὸς ἀπὸ κηρύγματος πάντα τινὰ
[2, 22]	οἴκου δεσπότην οὐ καταλαμβάνουσιν, ὑποδέχονται	δὲ	αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ τε τοῦ
[2, 31]	τε καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο	δὲ	αὐτῷ καὶ λίθων ὅρμος ὃν
[2, 21]	τῷ Θεαγένει συνετέτακτο ἔσπευδεν. Ἤδη	δὲ	αὐτῷ πλησιάζοντι τῷ Νείλῳ καὶ
[2, 4]	ἐκ τῶν ἀνακτόρων κατείληφεν· ὀφθαλμοὶ	δὲ	ἀφεγγεῖς οἱ πάντας τῷ κάλλει
[2, 18]	ἔδοξε βουλὴν τὸν Θέρμουθιν. Ὁ	δὲ	βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ τε καὶ
[2, 18]	καὶ συμπορεύεσθαι τὴν πρώτην, δέος	δὲ	δήπουθεν οὐδὲν ἀνόπλῳ τὴν χεῖρα
[2, 27]	Αἰγύπτιοι σέβομεν θεοὺς ἀνηρώτα, ὁ	δὲ	δι´ ἣν αἰτίαν ἄλλα παρ´
[2, 33]	τε καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι	δὲ	διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν.
[2, 5]	ἐξηλάθης ἀποστατεῖν οὐ φέρουσα, τὸ	δὲ	διὰ τὸ ἄταφον ἴσως ὑπὸ
[2, 17]	ἄλλων οὐδὲ ὄνομα περιλέλειπται. Δέος	δὲ	διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι
[2, 29]	χρέος ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων. Ὁ	δὲ	δυσπραξία τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν«
[2, 34]	ἐφελκομένους ἑαυτοῖς ἐπιψεύδεσθαι. Καὶ ἄλλως	δὲ	ἑαυτὸν ἐγγράφει τοῖς Αἰακίδαις Μενέσθιον
[2, 7]	ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους	δὲ	ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες τε ἀθρόον
[2, 1]	ἀκτίνων τοῦ θεοῦ καταυγαζομένη· ἐπειδὴ	δὲ	ἔδυ καὶ νύκτα ἐπῆγεν, ἥ
[2, 18]	ἡμᾶς οὗπερ ἂν συνθώμεθα· συνθώμεθα	δέ,	εἰ δοκεῖ, κώμην τινὰ πλησίον,
[2, 12]	μέχρι τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς	δὲ	εἶδε κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν
[2, 14]	παρὰ τὴν σφαγὴν εὑρήκεσαν. Ὡς	δὲ	εἶδεν ὁ Θέρμουθις ἔτι τοῦ
[2, 26]	τὴν παρὰ σοῦ ζήτησιν. Πυνθανόμενος	δὲ	εἶναί τινα Δελφοὺς Ἑλληνίδα πόλιν
[2, 21]	τύχης, θαυμάσας ὁ Κνήμων Ἕλλην	δὲ»	εἶπεν ὁ ξένος; Οὐχ Ἕλλην»
[2, 33]	τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν εἵλκυσε τάχιστα	δὲ	εἰς ἀκμὴν καθάπερ ἔρνος τι
[2, 19]	καὶ καταλαμβάνειν χαλεπῶς ἔλεγεν· ὡς	δὲ	εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν,
[2, 26]	κινεῖσθαι τὴν θεοπρόπον λέγοντες. Ἐπεὶ	δὲ	εἰσελθὼν προσεκύνουν καί τι καὶ
[2, 24]	μὲν ἄνθρωποι καὶ βουκόλοι λῃσταὶ	δέ	εἰσι τὸν βίον καὶ δυσάλωτοι
[2, 27]	τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας, ἐμὲ	δὲ	ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ ἐντεῦθεν
[2, 19]	βρώσει τοῦ αἵματος ἀπέσταζεν. Ὡς	δὲ	ἐνεφορήθησαν, γάλακτος ἐμπιόντες, ὁδοῦ τῆς
[2, 32]	τις ἀπήγγελλεν ὡς ἐξώρμησε μᾶλλον	δὲ	ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου δυσμῶν εἰ
[2, 6]	παίζει καὶ νυνὶ δαίμων· ταῦτα	δὲ	ἐξέσται καὶ μετὰ ταῦτα γινώσκειν.
[2, 25]	σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ	δὲ	ἐπέραινε τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω
[2, 26]	ἐπὶ τὴν πόλιν ἀνέθεον. Ἐπεὶ	δὲ	ἐπέστην ὀμφή με ὡς ἀληθῶς
[2, 15]	εἰς γῆν ὁ Κνήμων, ὀκλάζει	δὲ	ἐπὶ πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει
[2, 15]	ἐπὶ πέτραν ὁ Θεαγένης, ῥίπτει	δὲ	ἐπὶ τοῦτον ἑαυτὴν ἡ Χαρίκλεια,
[2, 19]	δὲ τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς	δὲ	ἐπικαταλήψεσθαι. Καὶ τοῦτο ποιῶν ἅπαξ
[2, 7]	καὶ νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον. Ὁ	δὲ	ἐπιμειδιάσας καὶ πρὸς τὸ φαιδρότερον
[2, 32]	αὐτῷ τοῦ σατράπου διαπειλήσαντος· ἐμοῦ	δὲ	ἐρομένου τὴν αἰτίαν ὅτι« ἔφη
[2, 34]	καὶ κατάρχειν τῶν ἱερῶν. Ἐμοῦ	δὲ	ἐρομένου τὸν Χαρικλέα τίνες οἱ
[2, 33]	σχολάζει καὶ ἀσκεῖ τοξείαν. Ἐμοὶ	δέ	ἐστιν ὁ βίος ἀφόρητος ἐλπίσαντι
[2, 34]	ὑπατεύειν καὶ ἄρχειν ὠνομασμένην ὡς	δὲ	ἑτέροις δοκεῖ διότι περ ὑπὸ
[2, 7]	ἐπὶ τὸ φρονεῖν ἐπανήγαγεν. ~Οἱ	δὲ	ἑτέρως μὲν ἀλλήλοις ἐντυχόντες κειμένους
[2, 18]	πολλῷ λειπόμενα τῶν ἑκατόν· δεῖν	δὲ	εὐθὺς πρὸς μεσημβρίαν ὁρῶντας ἰέναι.
[2, 13]	πολέμιον ἐντυγχάνειν τὴν πρώτην, εἰ	δὲ	εὐπορήσειεν ἀμυντηρίου μετιέναι τοὺς πολεμίους.
[2, 16]	ὦ Θεάγενες, τὸ φανέν. Τοῦ	δὲ	εὐφήμησον» εἰπόντος καὶ διότι τοῦτο
[2, 18]	Αἰγυπτίου δῆλος ἦν ὑπεραγωνιῶν, σὺ	δὲ»	ἔφη τὴν μὲν γνώμην ἐρρωμένος
[2, 17]	διαφθαρῆναι μὲν καταμείναντας λιμῷ διαφθαρῆναι	δὲ	ἐφόδῳ τινῶν ἤτοι τῶν ἐναντίων
[2, 22]	ἠλευθέρου τὰ ὑπὸ κνήμην, ἡ	δὲ	ἐφρόντιζε τῆς εὐνῆς καὶ μαλακὴν
[2, 10]	σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ	δὲ	ἔχει σέ τις ἀμετάβλητος ὀργή,
[2, 26]	ἄλλα εἰσαῦθις» ἔφη ἀκούσῃ, νῦν	δὲ	ἔχου τῶν ἑξῆς. Ἕξομαι» ἔφη
[2, 10]	ταύτην ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς	δὲ	ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί με πρός
[2, 6]	μὲν ἔχω σε, Θεάγενες» ὁ	δὲ	ζῇς μοι, Χαρίκλεια» πολλάκις ἔλεγον
[2, 35]	ἐναγισμοῖς τοῦ Νεοπτολέμου πάτριον. Ἐμοὶ	δὲ	ἡ παῖς, ὦ Κνήμων, ἑωρᾶτο
[2, 28]	τίνες μὲν αὐτῷ πηγαί, τίς	δὲ	ἡ παρὰ τοὺς ἄλλους ποταμοὺς
[2, 24]	διάνοια φόβῳ προληφθεῖσα κατέπτηξε τὸ	δὲ	ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ διῄτησε.
[2, 25]	καὶ τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι, τῶν	δὲ	ἡμαρτημένων οὐκ ἔργῳ, μὴ γένοιτο,
[2, 4]	σοὶ φίλον αἷμα τοὐμόν· ἕξει	δὲ	ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα τόδε τὸ
[2, 35]	εἰς γαλήνην ἄρτι λεαινομένης. Ἐπεὶ	δὲ	ἡμᾶς τὰ εἰωθότα ἠσπάσατο καὶ
[2, 35]	τὴν θυσίαν τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ	δὲ	ἡμεῖς τε πρὸς τοῖς βωμοῖς
[2, 20]	μακροτέραν τῶν ἄλλων ὑποτιθέμενος. Ὡς	δὲ	ἡμέραν ἄσμενος εἶδε πρῶτα μὲν
[2, 19]	ὀλίγον τῷ πυρὶ μεμολυσμένα, τὰ	δὲ	ἡμίοπτα ταῖς παρειαῖς ἐν τῇ
[2, 6]	τὴν κειμένην αὖθις ἐπεσκοπεῖτο. Ἡ	δὲ	ἦν ἀληθῶς ἡ Θίσβη καὶ
[2, 16]	τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας ἀποσῴζεις. Τί	δὲ	ἦν ὅ μοι πέπονθας; ἢ
[2, 16]	ἀπώλεσεν ἐπαφωμένη πάντοθεν ἐπεζήτει. Ὡς	δὲ	ἦν ὄναρ ὄναρ ἦν» ἔλεγεν,
[2, 34]	τῇ θέᾳ τὸ γένος. Ἐμοῦ	δὲ	θαυμάσαντος καὶ πῶς Αἰνιάνων γένος
[2, 15]	ἔλαθεν εἰς ὕπνον ἐμπεσών. ~Τῷ	δὲ	Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ συνάμα
[2, 6]	τρόμῳ συσχεθεὶς ἀχανὴς εἱστήκει. ~Ὁ	δὲ	Θεαγένης ἔμπνους ἐκ τῶνδε γενόμενος
[2, 3]	γόνυ τε ὀκλάσας ἐθρήνει. Ὁ	δὲ	Θεαγένης ὥσπερ τινὸς πρὸς βίαν
[2, 29]	μὴ τοῖς θρήνοις ἐγκαρτερήσασαν. Τὸ	δὲ	θεήλατον τοῦ κακοῦ μὴ φέρων
[2, 12]	μὲν ἐν τούτοις ἦσαν· ὁ	δὲ	Θέρμουθις ὁ τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστής,
[2, 8]	ἐκπλεύσειε τὴν ἐμὴν διετίθετο, ἡ	δὲ	Θίσβη τὴν ἀσχολίαν τὴν ἐκείνου
[2, 12]	πολὺ μὲν ἀχανὴς εἱστήκει. Τέλος	δὲ	θροῦν τινα καὶ βόμβον αἰσθόμενος
[2, 34]	Οἴτῃ τῷ ὄρει κατῴκισται. Ἡ	δὲ	θυσία καὶ ἡ θεωρία, τετραετηρίδα
[2, 16]	μὲν καὶ φαντασίας ἐξετάζοντες, τῶν	δὲ	καθ´ ἑαυτοὺς περίσκεψιν οὐδ´ ἡντιναοῦν
[2, 31]	τὴν πρεσβείαν χρείας· τὰ σαφέστερα	δὲ	καὶ ἀκριβέστερα τῶν κατὰ τὴν
[2, 21]	τὰ ἡμέτερα ποθεῖς ἀκούειν, ὠδίνω	δὲ	καὶ αὐτὸς πρός τινα ἐξειπεῖν
[2, 33]	ἀκήρατον καὶ ἀδιάφθορον ὀνομάζουσα, Ἔρωτα	δὲ	καὶ Ἀφροδίτην καὶ πάντα γαμήλιον
[2, 11]	μὲν ἠπάτησαν οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ	δὲ	καὶ διαπόντιος ἥκεις ἑτέραν καθ´
[2, 8]	καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀναπεμφθῆναι; πῶς	δὲ	καὶ ἐλάνθανεν ἡμᾶς δεῦρο κατιόντας;
[2, 17]	οἱ σὺν αὐτῷ κατέθεντο· σίτου	δὲ	καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων οὐδὲ ὄνομα
[2, 31]	γὰρ ἡμῖν τήμερον ἐπηγγείλατο· σοὶ	δὲ	καὶ θεοῖς τοῖς οὕτως ἐπιτρέψασιν
[2, 23]	ὁ μὲν τοῦ ὕδατος ὁ	δὲ	καὶ οἴνου ὁ Κνήμων, ὅς
[2, 24]	Ἐμοὶ πόλις μὲν Μέμφις, πατὴρ	δὲ	καὶ ὄνομα Καλάσιρις, βίος δὲ
[2, 15]	στήσασθαι τῶν παρόντων ἐπιθυμοῦντες, λειποθυμίᾳ	δὲ	καὶ πόνοις ἐνδόντες φύσεως νόμῳ
[2, 23]	ψυχῇ παραθεμένους τὸ δῶρον· εἰ	δὲ	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι
[2, 9]	αὐτὴ καθ´ αὑτὴν ὑποτοπήσασα τὰ	δὲ	καὶ τῆς Θίσβης αὐτῇ παρὰ
[2, 17]	καὶ δύσεριν τὸ ἦθος, πρὸς	δὲ	καὶ ὑποψίας τι φέροντα εἰς
[2, 5]	ἐβόησεν ὥς με ἀπολώλεκας· προσηδίκησας	δὲ	καὶ Χαρίκλειαν τῆς ἡδίστης αὐτὴν
[2, 30]	ἑπτὰ ἔτη γεγονέναι ἔλεγεν ἐμοὶ	δὲ	καὶ ὥρᾳ γάμου πλησιάζειν ἐῴκει,
[2, 28]	ἀρχὴν τῇ μεσημβρίᾳ δίδωσιν, αὔξεται	δὲ	κατὰ τὴν θερινὴν ὥραν οὐχ
[2, 5]	ἦν τὸ λεγόμενον Θεάγενες» Ὁ	δὲ	Κνήμων ἀναβοήσας ὦ θεοί» ἔφη
[2, 11]	καὶ Δελφοί» θρηνοῦντες ἐβόων, ὁ	δὲ	Κνήμων ἐκπέπληκτο καὶ ὅ τι
[2, 20]	τρόπου τὸ τέλος καταστρέψας. Ὁ	δὲ	Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε
[2, 13]	εὐσχήμονα τοῦ φανέντος ὄψιν· ὁ	δὲ	Κνήμων ἠρέμα καὶ ὑπεδίδρασκε, γνωρίζων
[2, 3]	καὶ προσεπεφύκει πανταχόθεν ἐναγκαλιζόμενος, ὁ	δὲ	Κνήμων ὅλον ὄντα πρὸς τῷ
[2, 11]	καὶ ἡ δέλτος ἔφραζεν, ὁ	δὲ	Κνήμων ὦ Θίσβη» ἔφη σὺ
[2, 21]	με τοῦτο σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ	δὲ	Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί τις ἐπὶ
[2, 18]	ξιφήρη καὶ πεφραγμένον αὐτόν, καιροῦ	δὲ	λαβόμενον ἐγκαταλεῖψαι διαλαθόντα καὶ ἥκειν
[2, 20]	τοὺς μὲν ἐρωτικοὺς ἱλαρωτέρους τοὺς	δὲ	λῃστρικοὺς φοβερωτέρους ἀποδείκνυσιν. ~Ἀποτεμὼν οὖν
[2, 19]	ὥρα περὶ βουλυτὸν ἤδη· ἐπεὶ	δὲ	λόφον τινὰ ἀνιόντων ὑπὸ τοῦτον
[2, 25]	αἰσχρότερον τῶν ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ	δέ	με πρὸ πάντων καὶ ἐπὶ
[2, 35]	ὀφθαλμὸς οὔπω μὲν χαροπὸς χαροπώτερον	δὲ	μελαινόμενος σοβαρόν τε ἅμα καὶ
[2, 30]	δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν, ὅπως	δὲ	μὴ μικρόλογος ἔσῃ περὶ τὴν
[2, 16]	τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἠνέσχετο. ~Ἐπεὶ	δὲ	μικρὸν ἐσπάσαντο ὕπνου καὶ τοσοῦτον
[2, 23]	καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς	δέ	μοι τίς ἔσται; ἔφη. Τὸ
[2, 23]	καὶ τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαίημεν, ἔσεσθαι	δέ	μοι τοῦτο οὐκ εἰς μακρὰν
[2, 30]	ἐπώμνυον δὲ τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ	δέ	μοι ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν,
[2, 19]	δὲ προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ	δὲ	νομεύοντες ἀπέδρασαν καὶ πρὸς τὸ
[2, 20]	ὁ Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς	δὲ	νυκτὸς ἐγίνετο ἀωρί, πρὸς ὕπνον
[2, 24]	δὲ καὶ ὄνομα Καλάσιρις, βίος	δὲ	νῦν μὲν ἀλήτης πρότερον δὲ
[2, 34]	καὶ ὁ Πυθίων ἀγών, ἔστι	δὲ	νῦν ὡς οἶσθα, πέμπουσιν Αἰνιᾶνες
[2, 34]	ὑπ´ Ὀρέστου τοῦ Ἀγαμέμνονος. Ἡ	δὲ	νυνὶ θεωρία καὶ πλεονεκτεῖ τὰς
[2, 19]	τὸ λάσιον δυσδιέξοδον παρεχομένης· ἡγεῖτο	δὲ	ὁ Θέρμουθις, τοῦτο τοῦ Κνήμωνος
[2, 20]	περὶ τὸν Θεαγένην ἐλύττα. Ὡς	δὲ	ὁ Κνήμων ἐφαίνετο οὐδαμοῦ τῆς
[2, 27]	ἢ φιλοσοφοῦσι διελεγόμην· οὐκ ὀλίγος	δὲ	ὁ τοιοῦτος βίος συρρεῖ περὶ
[2, 23]	ἦ δ´ ὃς εὐχαριστία, ξενίων	δὲ	οἶμαι τὸ κάλλιστον ἀνδρὶ νοῦν
[2, 3]	κατέθεον ἡγουμένου τοῦ Κνήμωνος. Ἐπεὶ	δὲ	ὀλίγον ὑπέβησαν ἀθρόον ὁ Κνήμων
[2, 16]	σοι πατέρες εἰσὶν ἀπόκριναι. Τῆς	δὲ	ὁμολογούσης καὶ εἴποτε ἦσαν» εἰπούσης,
[2, 16]	πιστεύειν» ἔλεγεν ὁ Κνήμων, ἡμεῖς	δὲ	ὀνειρώττειν ὡς ἀληθῶς ἐοίκαμεν, ἐνύπνια
[2, 12]	τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις ἐπειγόμενος, ἀπορίᾳ	δὲ	ὅπλων καὶ ξίφους ἄκων πρὸς
[2, 24]	Ἐπ´ ἄγραν» ἔφη πεπόρευται. Τοῦ	δὲ	ὁποίαν πάλιν ἐρομένου θηρίων» ἔφη
[2, 10]	μὲν ὑπὲρ σοῦ γενομένην, τὸ	δὲ	ὅπως, εἴ με προσδέξαιο, παροῦσα
[2, 9]	χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις ἀκούσεσθε· τὸ	δὲ	ὅπως ἡ Θίσβη κατὰ τὸ
[2, 29]	ὡς γέγονεν εἰ πύθοιο· πεύσῃ	δὲ	ὅταν σοι βουλομένῳ γίνηται. Οὐκοῦν
[2, 21]	πρῶτα μὲν χαίρειν ἐκέλευε. Τοῦ	δὲ	οὐ δύνασθαι φήσαντος, ἐπειδὴ μὴ
[2, 22]	θοινωμένου προσελθεῖν μὲν ὀκνεῖ φεύγειν	δὲ	οὐ φέρει, πόθος γὰρ ἐν
[2, 24]	δὲ νῦν μὲν ἀλήτης πρότερον	δὲ	οὔ· πάλαι γὰρ προφήτης. Ἐγένετό
[2, 36]	βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω	δὲ	οὐδεὶς τῶν ἀληθῶν ἐφήπτετο, χρησμοὶ
[2, 5]	ἦχος ἐξηκούετο Θεάγενες» καλούσης, ὁ	δὲ	οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ τε καὶ
[2, 13]	ἔλεγεν οὗτος ἢ βεβλήσῃ· βέβλησαι	δὲ	οὐδέπω διότι σε καὶ κατὰ
[2, 24]	ἐμοὶ σοφία προέφηνε μὲν διαδρᾶναι	δὲ	οὐκ ἔδωκε, τοὺς γὰρ μοιρῶν
[2, 24]	ὅρους προϊδεῖν μὲν δυνατὸν ἐκφεύγειν	δὲ	οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος δὲ ὡς
[2, 22]	τοὺς μὲν ἀδικοῦντας γινώσκων ἐπαμῦναι	δὲ	οὐκ ἔχων εἰλοῦμαι περὶ τὸν
[2, 30]	ἔφην, δῶρόν γε λαμβάνων σὺ	δὲ	οὐκ οἶδ´ ὅ τι βουλόμενος
[2, 5]	ὡς τὸ ξίφος σπασόμενος. Ὡς	δὲ	οὐχ εὕρισκεν ὦ Κνήμων» ἐβόησεν
[2, 4]	τῆς ὥρας ἀποναμένη, εἰς οὐδὲν	δὲ	ὄφελος ἐμοὶ γενομένη. Ἀλλ´ ὦ
[2, 30]	Βούλομαι» ἔφην καὶ δείκνυε. Ὁ	δὲ	ὄψει μὲν» εἶπεν, ὅπως δὲ
[2, 14]	ποῦ Θύαμις ἐπυνθάνετο συνεχῶς. Ὁ	δὲ	πάντα ἔλεγεν, ὡς συνέρραξε τοῖς
[2, 13]	γνωρίζων μὲν τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν	δὲ	παρ´ ἐλπίδα καί τι τῶν
[2, 15]	μέν τι βουλομένοις ἐῴκεσαν τῶν	δὲ	παρελθόντων ἀλγεινῶν τὸ πλῆθος καὶ
[2, 8]	τὸν βόθρον ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ	δὲ	πατὴρ ἐξήγγειλε τῷ δήμῳ τὸ
[2, 18]	βουκόλων ἐπὶ λόφου παρῳκημένην· ἀπέχειν	δὲ	περαιωθεῖσι τὴν λίμνην στάδια οὐ
[2, 25]	συνήθεια τῷ λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται	δὲ	περὶ ἐμὲ τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν
[2, 22]	συντεταγμένῳ. ~Σκάφους οὖν ἐπιβάντες, πολλὰ	δὲ	περὶ τὴν ὄχθην ἐσάλευεν εἰς
[2, 22]	αὐτῇ καὶ πάθος ἀνταγωνίζεται, τετριγυῖα	δὲ	περιποτᾶται τὴν πολιορκίαν εἰς ὦτα
[2, 19]	μόνοις τοῖς χείλεσιν ἐπιτρέχον, ὅρκοις	δὲ	πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ μήποτε
[2, 25]	ἐκώμαζε, πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ	δὲ	πλούτῳ δορυφορουμένη πᾶσι δ´ ἀφροδισίοις
[2, 27]	εἶναι τὰ πάντα ἱκέτευον· ὁ	δὲ	πολὺς τῶν περιεστώτων ὅμιλος ἀνευφήμησαν
[2, 29]	γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ	δέ	ποτε καὶ βραδὺ τῆς ἡλικίας
[2, 28]	πᾶν Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος	δέ	ποτε καὶ περὶ τοῦ Νείλου
[2, 20]	φύλλου κίνησιν Θέρμουθιν ἡγούμενος, εἰ	δέ	που καὶ κατὰ μικρὸν ἐκνικηθείη
[2, 24]	ἐσιώπησεν ὥσπερ ἑαυτοῦ λαβόμενος. Τοῦ	δὲ	πρεσβύτου τί πέπονθας; ἐρομένου πρὸς
[2, 24]	τὸ μὲν ἀπροσδόκητον ἀφόρητον τὸ	δὲ	προεγνωσμένον οἰστότερον, τὸ μὲν γὰρ
[2, 19]	καιρὸν τοῦ διαδρᾶναι προετοιμάζοντος. Ἐπεὶ	δὲ	προϊόντες ἐνέτυχον ποίμναις (οἱ δὲ
[2, 2]	Χαρίκλεια καὶ σῴζεται· θάρσει. Τοῦ	δὲ	πρὸς ἄφρονας ταῦτα καὶ παῖδας,
[2, 31]	τὰ κατ´ αὐτὴν ἐπιτρέψασα, ἐγὼ	δὲ	προστυχὼν ἀνειλόμην· οὐδὲ γὰρ ἦν
[2, 18]	τὸ λῆμα δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω	δέ	σε ἄλλοις τε καὶ οὐχ
[2, 30]	τὸν ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν	δέ	σε βούλομαι παρενθήκην γνῶναι τοῦ
[2, 21]	σέ τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ	δέ	σε οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´
[2, 31]	δὲ τῆς συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω	δέ	σε πάντα ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα
[2, 29]	εἶπεν ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί	δέ	σε χρέος ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων.
[2, 34]	τῷ Μαλιακῷ κόλπῳ παρατεινόμενον μητρόπολιν	δὲ	σεμνυνόμενον Ὑπάταν, ὡς μὲν αὐτοὶ
[2, 24]	ἄν» ἔφη ὁ πρεσβύτης· διηγήσομαι	δέ	σοι τἀμαυτοῦ πρότερον ἐπιτεμών, οὐ
[2, 33]	ὅτι γυνὴ γέγονεν εἰδέναι. Βουλομένῳ	δέ	σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον, οὔτε
[2, 3]	καὶ εἰς τέφραν ἀναλυθείσης, τῆς	δὲ	σποδιᾶς τῆς μὲν πολλῆς τῷ
[2, 12]	ἔτι πλὴν ὅτι τέφρα, τὸ	δὲ	στόμιον ἀπὸ τοῦ λίθου χαλεπῶς
[2, 9]	ἅπαντα ὡς ἔσχεν ὑποθέμενον, ὡς	δὲ	συναίτιον τῆς τε εἰς Δημαινέτην
[2, 33]	τι τῶν εὐθαλῶν ἀνέδραμεν· ὡραιότητι	δὲ	σώματος οὕτω δὴ τὰς πάσας
[2, 17]	συμφορῶν ὁ δαίμων ἐπήντλησεν. Ἐπειδὴ	δὲ	τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ κελεύετε
[2, 10]	μὲν ἀδικεῖν ἔδοξα βιασθεῖσα, ἃ	δὲ	τετιμώρημαι τὴν σοὶ πολεμίαν ἑκοῦσα
[2, 30]	ὑφηγήσωμαι. Ἐθαύμαζον μὲν ἀπορῶν ἐπώμνυον	δὲ	τηλικαῦτα ἐλπίζων. Ἐπειδὴ δέ μοι
[2, 30]	ἐριτιμότερον. Ἐγέλων πρὸς ταῦτα, τοῦ	δὲ	τὴν αἰτίαν πυνθανομένου ὅτι γελοῖον»
[2, 25]	τὰ καθ´ ἡμᾶς ἐπιτρέπων ὁμοῦ	δὲ	τὴν ἀποτρόπαιον Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν
[2, 24]	ἵππῳ καὶ ἀσπίδι πολλῇ. Χαλεπαίνει	δὲ	τὴν ἀφαίρεσιν τῆς Ἀττικῆς κόρης
[2, 14]	ἄλλον ἔκρυπτεν ἔχων χρόνον παρὰ	δὲ	τὴν ἔφοδον τῶν πολεμίων καθῆκεν
[2, 21]	τόπος ἡλίου μεσημβρίᾳ φλεγόμενος, πρὸς	δὲ	τὴν κώμην ἣν ὁρᾷς ἀντικρὺ
[2, 32]	καὶ ἐνόμιζον καὶ ὠνόμαζον, εἰς	δὲ	τὴν ὑστεραίαν ἅμα ἡμέρᾳ λίαν
[2, 21]	καὶ πόθεν, ὦ νεανία; πῶς	δὲ	τὴν φωνὴν Ἕλλην ἐν Αἰγύπτῳ;
[2, 29]	ἀθέμιτον τὸ πρᾶγμα πειθόμενος, ὑπεξάγω	δὲ	τῆς ἐνεγκούσης καὶ τὴν ἐρημίαν
[2, 28]	τῶν ἄκρων τῆς Αἰθιοπίας ἐσχάτων	δὲ	τῆς Λιβύης λαμβάνει, καθ´ ὃ
[2, 31]	αὐτὸς κομίζῃ παρ´ ἡμῶν μᾶλλον	δὲ	τῆς συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω δέ
[2, 3]	πολλῆς τῷ ῥοίζῳ παρενεχθείσης, ὀλίγης	δὲ	τῆς ὑπολειπομένης πρὸς τὸ πνέον
[2, 33]	τῆς Ἑλλάδος συνιεῖσα φωνῆς ἀπὸ	δὲ	τῆς χειρὸς ἠσπάζετο κἀμὲ πρὸς
[2, 14]	Θίσβης ἐπὶ τὸ σπήλαιον. Οἱ	δὲ	τί διαφέρουσαν αὐτῷ ἢ πόθεν
[2, 31]	καὶ ἀπόλοιτο μὲν αὕτη παραπολαύσω	δέ	τινος καὶ αὐτὸς ἀηδοῦς, ἐκπεμφθῆναι
[2, 26]	ὦ παῖ; Ναίχι» ἔφη. Ὄνομα	δὲ	τίς; Κνήμων» ἀπεκρίνατο· τὰ δ´
[2, 19]	ἡγεμονεύειν τὴν ὁδὸν ἐπιτρέψαντος πλέον	δὲ	τὸ ἀσφαλὲς ἑαυτῷ περιποιοῦντος καὶ
[2, 29]	καὶ εὐπραξίας αἰτία γέγονεν. Ἐμοῦ	δὲ	τὸ παράδοξον θαυμάσαντος οὐ θαυμάσεις«
[2, 16]	ἔξεστι, τοῦ Αἰγυπτίου τούτου (ἔλεγε	δὲ	τὸν Θέρμουθιν) ἀπολειπομένου καὶ νεκροὺς
[2, 19]	γάλακτος ἔλεγεν ὁ Κνήμων, προφθάνειν	δὲ	τὸν Θέρμουθιν παρεκελεύετο αὐτὸς δὲ
[2, 3]	τόπῳ μόνῳ γνωριζομένας τὸν λίθον	δὲ	τὸν οὐδὸν τοῦ σπηλαίου τὸ
[2, 12]	λοχήσας ὁ Θέρμουθις ἀφῄρητο· παρὰ	δὲ	τὸν τοῦ πολέμου θόρυβον καὶ
[2, 31]	οὖν πρῶτα οὕτως ἐλάνθανεν, ἐπεὶ	δὲ	τοῦ χρόνου προϊόντος ἡ τῆς
[2, 14]	γέγονεν οὐκ ἔχοι λέγειν αὐτὸς	δὲ	τραυματίας ἀπενήξατο πρὸς τὴν γῆν
[2, 16]	καὶ τῶν ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ	δὲ	τῷ τε προσώπῳ τὴν χεῖρα
[2, 26]	πόλιν ἱερὰν μὲν Ἀπόλλωνος θεῶν	δὲ	τῶν ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν τε
[2, 9]	ὑπονοίας τε καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι	δὲ	τῶν εἰς πάντας ἡμᾶς ἐπιβουλῶν
[2, 9]	Θίσβην εἰς βασάνους ἐξῄτουν. Ὡς	δὲ	ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ οὐκ εἶχε
[2, 24]	ἐξ αὐτῆς ἁβρυνόμενος· οὐ πολλοῖς	δὲ	ὕστερον ἔτεσιν οὐρανία φωστήρων εἱμαρμένη
[2, 19]	ὄψεων σφόδρα διεστραμμένως ἔχετε, ἡ	δὲ	Χαρίκλεια καὶ πλέον ἅτε καὶ
[2, 8]	ἐπιβουλῶν καὶ Δημαινέτην ποιήτριαν. Τῆς	δὲ	Χαρικλείας ἐκπεπληγμένης καὶ πῶς ἦν
[2, 6]	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ	δὲ	χερσί τε ἅμα καὶ ποσὶν
[2, 28]	θερμὸς ὡς ὅθεν ἤρξατο ἔτι	δὲ	χλιαρὸς ὡς ἐκεῖθεν ἀρξάμενος, δι´
[2, 16]	ὁ παρὰ σοὶ τρίπους ἐγὼ	δὲ	ψευδόμαντις ἀποφανθείην. Ταῦτα μὲν οὕτως
[2, 16]	σοι τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο	δὲ	ὧδε συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν εἰς
[2, 22]	πόλεμον ἐξειπεῖν; Εἰσαῦθις» ἔφη· νῦν	δὲ	ὥρα καὶ τὴν γαστέρα θεραπεύειν·
[2, 13]	ψυχῆς τῷ βλέμματι καταμηνύων. Οἱ	δὲ	ὡς εἶδον ἄνδρα γυμνὸν ἀπροσδόκητον
[2, 25]	μὲν ὁρμὴν οὐδενὶ φράσας πρόφασιν	δὲ	ὡς εἰς Θήβας τὰς μεγάλας
[2, 24]	ἐκφεύγειν δὲ οὐκ ἐφικτόν. Κέρδος	δὲ	ὡς ἐν τοῖς τοιούτοις ἡ
[2, 31]	ἐκ πολλῶν τῶν ἡμερῶν ὧν	ἐνθάδε	διάγεις Ἑλληνικὸν ὄντα τῷ ὄντι
[2, 30]	καὶ ἐπόμνυμί γε τὸν ἱδρυμένον	ἐνθάδε	θεὸν ἅπαντα δώσειν εἰ πρὸς
[2, 17]	ἕν ποτε συλλεγέντες καὶ τὸν	ἐνθάδε	θησαυρὸν οὐκ ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ
[2, 8]	οὖν ἔχω γινώσκειν ἀμφ´ αὐτῇ	τοιάδε	ἐστίν· Ἐπειδὴ γὰρ ἡ Δημαινέτη
[2, 17]	Μικρὸν οὖν ἐπιστήσας ὁ Κνήμων	τοιάδε	ἔφη· Κακῶν μέν, ὦ Θεάγενες,
[2, 26]	ἐμαυτὸν ηὐχόμην, ἀνεφθέγξατο ἡ Πυθία	τοιάδε·	Ἴχνος ἀειράμενος ἀπ´ ἐυστάχυος παρὰ
[2, 10]	ἐπήρχετο, καὶ ἦν τὰ ἐγγεγραμμένα	τοιάδε·	Κνήμωνι τῷ δεσπότῃ ἡ πολεμία
[2, 35]	τῶν ἀδύτων ἀναφθέγγεται ἡ Πυθία	τοιάδε·	Τὴν χάριν ἐν πρώτοις αὐτὰρ
[2, 17]	καὶ ἐσθῆτος ἀφθονία, πολλὰ γὰρ	τάδε	ἃ κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν
[2, 17]	κελεύετε λέγειν, ἡ μὲν νῆσος	ἥδε,	ὡς ὁρᾶτε, ἔρημος καὶ πλέον
[2, 25]	ἔγνων μὴ καταισχῦναι καὶ ἀντέσχον	μηδὲ	ἱερὰ καὶ τεμένη θεῶν βεβηλῶσαι,
[2, 1]	τὸ ἐξ ἀνθρώπων κάλλος ὥστε	μηδὲ	λείψανον τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος διὰ
[2, 10]	λῃστάρχου θρύπτεται κἀμὲ κατακλείσας ἔχει	μηδὲ	ὅσον προκύψαι τῶν θυρῶν ἐπιτρέπων,
[2, 33]	ἱκέτην με γινόμενον μὴ περιίδῃς	μηδὲ	συγχωρήσῃς ἄπαιδα καὶ ἀπαραμύθητον καὶ
[2, 16]	συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν	τῇδε	βίον καὶ τοῦδε τοῦ φωτὸς
[2, 26]	ἐπιπνοίας ὡς ἀληθῶς Πυθικῆς ἐπῃσθημένος·	τῇδε	γάρ πῃ καὶ ὁ πατήρ
[2, 17]	βουλῆς· τόπων τε γὰρ τῶν	τῇδε	καὶ φωνῶν ἔμπειρος καὶ ἄλλως
[2, 10]	ταύτην ἡμέραν πρός τινος τῶν	τῇδε	λῃστῶν ἁλοῦσαν, ὃς καὶ ὑπασπιστὴς
[2, 16]	τῶν βλεφάρων ἐπιλεᾶναι, τῇ Χαρικλείᾳ	τῇδε	ξυγκείμενον ὄναρ ἐφοίτησεν· ἀνὴρ τὴν
[2, 2]	ἀπὸ ὕσπληγος τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο.	Τῇδε	οὖν κἀκεῖσε παρεφέροντο τοῦ εὐθέος
[2, 8]	τὴν παρειὰν ἐν τοῖς αὐλήμασιν	εἶδε	καὶ πρὸς τὸ βίαιον τῶν
[2, 12]	τοῦ ὀνόματος ἑλληνίζων· ὡς δὲ	εἶδε	κειμένην, ἐπὶ πολὺ μὲν ἀχανὴς
[2, 20]	ὑποτιθέμενος. Ὡς δὲ ἡμέραν ἄσμενος	εἶδε	πρῶτα μὲν ἀποτέμνει τῆς κόμης
[2, 31]	περισκοποῦντι γοργόν τε καὶ ἐπαγωγὸν	ἐνεῖδε.	Συνεξέκειτο δὲ αὐτῷ καὶ λίθων
[2, 19]	ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ δοκεῖτε	τοιοίδε	ὄντες οὐκ ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς
[2, 24]	οὗ κατὰ πρόσταγμα φρούραρχος Μιτράνης	τήνδε	κεκλήρωται τὴν κώμην· τοῦτον δὴ
[2, 10]	παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω κατὰ	τήνδε	με νυνὶ εἶναι τὴν νῆσον
[2, 10]	δέσποτα, παριόντα καὶ ἐγνώρισα καὶ	τήνδε	σοι τὴν δέλτον διὰ τῆς
[2, 25]	διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ	τοιόνδε·	γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν ἀκμαῖον
[2, 31]	ὁρωμένων. ~Ὁ δὲ ἄρχεται λόγων	τοιῶνδε·	Ταύτην ἣν ὁρᾷς, ξένε« φησὶν
[2, 7]	(καὶ πλέον ἡ Χαρίκλεια) θεωρὸν	τῶνδε	γεγενημένον καὶ νέμειν συγγνώμην ἱκέτευον.
[2, 6]	~Ὁ δὲ Θεαγένης ἔμπνους ἐκ	τῶνδε	γενόμενος καὶ πρὸς τὸ εὔελπι
[2, 30]	ἄλλους» ἔφην ὥρα σοι, ξένε,	τῶνδε	ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς ἔγωγε καὶ
[2, 22]	τε κἀμὲ οὐ πρὸ πολλῶν	τῶνδε	ἡμερῶν ἀλύοντα καὶ πλανώμενον ὁμωρόφιον
[2, 8]	Θίσβην δ´ οὖν εἶναι Κνήμων	ὅδε	φησὶ τὴν Ἀθηναίαν ἐκείνην τὴν
[2, 22]	ἡ μέν τις ἀπένιζε τὼ	πόδε	καὶ τῆς κόνεως ἠλευθέρου τὰ
[2, 11]	οὐ γὰρ δὴ μαντικόν με	τόδε	τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ τὸ
[2, 4]	ἕξει δὲ ἡμᾶς αὐτοσχέδιον μνῆμα	τόδε	τὸ σπήλαιον. Ἔξεσται πάντως ἀλλήλοις
[2, 21]	σοὶ προσέτυχον) ὄχθας μὲν Νείλου	τάσδε	καὶ Νεῖλον ἀπολίπωμεν, οὐ γὰρ
[2, 21]	ἐξειπεῖν (εἶπον ἂν τάχα καὶ	τοῖσδε	τοῖς καλάμοις κατὰ τὸν μῦθον
[2, 2]	Θεαγένης καὶ πρὸς τὴν νῆσον	ἔσπευδε	καὶ τὴν οὐ παροῦσαν τῷ
[2, 12]	νῆσον καὶ παρὰ τὴν Θίσβην	ἔσπευδε.	Ταύτην ὀλίγων πρόσθεν ἡμερῶν ἀγομένην
[2, 18]	οὐκ ἂν ἔφη μόνος πορεύεσθαι	οὐδὲ	ἀναρρίψειν τοσοῦτον κίνδυνον κατασκοπῆς, εἰ
[2, 31]	ἐπιτρέψασα, ἐγὼ δὲ προστυχὼν ἀνειλόμην·	οὐδὲ	γὰρ ἦν μοι θεμιτὸν ἐν
[2, 21]	ὡς ἀντιπαρέθει πολλάκις ὁ πρεσβύτης	οὐδὲ	εἴ τις αὐτῷ πάρεστιν αἰσθάνεσθαι
[2, 1]	τῆς φύσεως νόμῳ, τὸ χαλεπώτατον,	οὐδὲ	ἐν χερσὶν ἀπολιπούσης τὸν βίον
[2, 23]	ἐσιτεῖτο, ψυχῆς γὰρ διὰ βρῶσιν	οὐδὲ	ἓν ἀφῃρεῖτο, ἐπερρόφουν ὁ μὲν
[2, 17]	σίτου δὲ καὶ ἐπιτηδείων ἄλλων	οὐδὲ	ὄνομα περιλέλειπται. Δέος δὲ διαφθαρῆναι
[2, 19]	νομεῦσιν ἀφαυήναντες ἐνεφοροῦντο τῶν κρεῶν,	οὐδὲ	τὴν ἀποχρῶσαν ὄπτησιν ἀναμείναντες, ἐπειγομένης
[2, 16]	ὑβριστὴς» ἔφη καὶ ἀτάσθαλος καὶ	οὐδὲ	τὴν σὴν ἄμαχον καταδείσας ῥώμην
[2, 8]	ταῦτα βραχύ τι καὶ βεβιασμένον	οὐδὲ	τοῦτο ἀδάκρυτον ἀλλ´ ὡς ἂν
[2, 1]	ἔτι σωθήσομαι σοῦ, φιλτάτη, κειμένης,	οὐδὲ	τῷ κοινῷ τῆς φύσεως νόμῳ,
[2, 16]	εἰς τὸν τῇδε βίον καὶ	τοῦδε	τοῦ φωτὸς μεταλαβεῖν τοὺς φύντας
[2, 1]	~Ἡ μὲν δὴ νῆσος	ὧδε	ἐπυρπολεῖτο, τοὺς δὲ ἀμφὶ τὸν
[2, 25]	ὁ δὲ ἐπέραινε τὸν λόγον	ὧδε.	~Παραλείπω τὴν ἐν μέσῳ πλάνην
[2, 16]	τεθνηκέναι νόμιζε» ἔλεγε. Τοῦτο δὲ	ὧδε	συμβάλλω· τοῦ προελθεῖν εἰς τὸν
[2, 12]	εἶναι τοὺς σφαγέας τῆς Θίσβης	εἴκαζε	καὶ ἀμηχάνως εἶχεν ὅ τι
[2, 25]	κακῇ μοίρᾳ τῶν ἐγνωκότων ὁρμηθὲν	ἐπεπόλαζε	τὴν Αἴγυπτον καὶ ἤδη καὶ
[2, 21]	μόνην τὴν σκέψιν ὁ νοῦς	ἐσχόλαζε,	κατὰ πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν
[2, 24]	ἐρωμένης ἁρπαγήν, ἣν Θίσβην ἐκεῖνος	ὠνόμαζε.	φεῦ» εἶπεν ὁ Κνήμων καὶ
[2, 25]	ἤδη καὶ εἰς τὴν Μέμφιν	ἐκώμαζε,	πολλῇ μὲν θεραπείᾳ πολλῷ δὲ
[2, 16]	μοι πρὸς τοῖς σοῖς γόνασιν	ἐπεκώμαζε	ξιφήρης καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην
[2, 16]	οὐκοῦν τὸν πατέρα σοι τεθνηκέναι	νόμιζε»	ἔλεγε. Τοῦτο δὲ ὧδε συμβάλλω·
[2, 22]	διατεταγμένον. Καὶ ἡ μέν τις	ἀπένιζε	τὼ πόδε καὶ τῆς κόνεως
[2, 22]	ἐφρόντιζε τῆς εὐνῆς καὶ μαλακὴν	ηὐτρέπιζε	τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην ἔφερε
[2, 22]	τὰ ὑπὸ κνήμην, ἡ δὲ	ἐφρόντιζε	τῆς εὐνῆς καὶ μαλακὴν ηὐτρέπιζε
[2, 10]	θεραπαινίδα· καὶ εἰ μὲν βούλει,	σῷζε	μαθὼν ὡς ἃ μὲν ἀδικεῖν
[2, 33]	Καὶ δὸς τὴν χάριν, ὦ	´γαθὲ	Καλάσιρι. Σοφίαν τινὰ καὶ ἴυγγα
[2, 19]	εἰς ἔθος τὸν Αἰγύπτιον ἐνεβίβασεν,	ἔλαθε	τὸ τελευταῖον ἐναπομείνας καὶ πρὸς
[2, 23]	διασκευάζειν. Ἀκούοις ἄν» ἔφη ἀλλ´	εἴθε	γε καὶ τὸν χρηστὸν Ναυσικλέα
[2, 16]	ὡς ἐξεῖλε τὸν δεξιόν· καὶ	εἴθε	γε ὕπαρ ἦν καὶ μὴ
[2, 29]	μοι ταύτην τοῦ θεοῦ προαγορεύσαντος.	Ἦλθε	καὶ εἰς ὥραν γάμου καὶ
[2, 25]	εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν	ὑπῆλθε,	τὴν μὲν ἐκ παίδων μοι
[2, 9]	τοὺς μεταξὺ χρόνους ὑποστάς, εἰσαῦθις	ἀκούσεσθε·	τὸ δὲ ὅπως ἡ Θίσβη
[2, 22]	ἑτέρα κάλπην ἔφερε καὶ πῦρ	ἀνέκαιε	καὶ ἄλλη τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου
[2, 4]	ὦ τί ἄν σέ τις	ὀνομάσειε;	νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος· γαμετήν; ἀλλ´
[2, 33]	βασκανία τῆς δευτέρας με θυγατρὸς	στερήσειε,	καὶ διὰ τοῦ Νείλου κατάρας
[2, 8]	τοῦ δήμου καὶ κατὰ ζήτησιν	ἐκπλεύσειε	τὴν ἐμὴν διετίθετο, ἡ δὲ
[2, 21]	ἀνδρὶ καί σέ τις ὡς	ἔοικε	μετασχηματίζει τύχη καὶ πάντως τὰ
[2, 19]	ἑαυτὸν ὡς εἶχε τάχους ἐπαφεὶς	διεδίδρασκε.	~Καὶ ὁ μὲν ἐπειδὴ πρὸς
[2, 13]	ὁ δὲ Κνήμων ἠρέμα καὶ	ὑπεδίδρασκε,	γνωρίζων μὲν τὸν Θέρμουθιν ὁρῶν
[2, 24]	Αἰθιόπων ἀπάξειν ἔμελλεν ὡς αὐτὸς	ἔφασκε	γαμετῇ τῇ ἐκείνου συμπαιστρίαν καὶ
[2, 24]	προέφηνε μὲν διαδρᾶναι δὲ οὐκ	ἔδωκε,	τοὺς γὰρ μοιρῶν ἀτρέπτους ὅρους
[2, 5]	οὐκ ἐπέτρεψε. ~Καὶ ἅμα λέγων	ἐπέβαλε	τὴν χεῖρα ὡς τὸ ξίφος
[2, 8]	ἑαυτὴν ἀπεκρήμνισεν, ὁ δὲ πατὴρ	ἐξήγγειλε	τῷ δήμῳ τὸ γεγενημένον, παρὰ
[2, 16]	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ᾤμην ὡς	ἐξεῖλε	τὸν δεξιόν· καὶ εἴθε γε
[2, 16]	τῷ τε προσώπῳ τὴν χεῖρα	ἐπέβαλλε	καὶ τὸ μέρος ὃ κατὰ
[2, 23]	ἐξὸν ἐκ τῶν παρόντων ἀμείβεσθαι.	Ἐπάγγελλε	εἴ τι παρὸν ὁρᾷς, ὡς
[2, 34]	τούτων διασκοπουμένων ἡμῶν εἰσδραμών τις	ἀπήγγελλε	τὸν ἀρχιθέωρον τῶν Αἰνιάνων ἐπὶ
[2, 1]	ἐλπίδες, ἔρωτες. Οἴχεται Χαρίκλεια, Θεαγένης	ἀπόλωλε.	Μάτην ὁ δυστυχὴς δειλὸς ἐγενόμην
[2, 23]	ἐπ´ αὐτοῖς ἐνομίσθη, καὶ πατέρα	με	ἀπὸ ταύτης ἐκεῖνοι καὶ ἐνόμισαν
[2, 5]	εὕρισκεν ὦ Κνήμων» ἐβόησεν ὥς	με	ἀπολώλεκας· προσηδίκησας δὲ καὶ Χαρίκλειαν
[2, 33]	καὶ περὶ τὸν νεών· ἱκέτην	με	γινόμενον μὴ περιίδῃς μηδὲ συγχωρήσῃς
[2, 8]	ἐστιν. Ἀλλ´ εἰ μή τί	με	δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν μέλλετε, τίς
[2, 30]	χροιὰν δὲ ἀκριβῶς μέλας καί	με	ἠσπάζετο καί τι βούλεσθαι ἰδίᾳ
[2, 33]	καὶ δαίμονος βασκανία τῆς δευτέρας	με	θυγατρὸς στερήσειε, καὶ διὰ τοῦ
[2, 26]	τὸν νεὼν ἔσπευδον, καὶ γάρ	με	καὶ θροῦς τῶν πολλῶν ἀνεπτέρωσεν
[2, 1]	ἀρρήτου τοῦ δαίμονος βασκανίας· προσαφῄρηταί	με	καὶ τὰ τελευταῖα περιβαλεῖν· ἐσχάτων
[2, 35]	Καὶ ἀνιστάμενος ὄψει» ἔφη πρός	με	καὶ τὴν Χαρίκλειαν τήμερον, εἰ
[2, 22]	τοὺς θεούς· οὐ γὰρ δή	με	καὶ τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ
[2, 33]	αὕτη τοιαύτη τις οὖσα λυπεῖ	με	λύπην ἀνίατον· ἀπηγόρευται γὰρ αὐτῇ
[2, 4]	πιστὸν ἔχεις τὸν ἐρώμενον· ἀπολήψῃ	με	μικρὸν ὕστερον· ἰδοὺ γάρ σοι
[2, 24]	καὶ βασιλέων αὐτῶν, ἔλαθες γάρ	με	μικροῦ καὶ εἰς πέρας τῷ
[2, 10]	διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω κατὰ τήνδε	με	νυνὶ εἶναι τὴν νῆσον δεκάτην
[2, 30]	ὠμώμοστο ὡς ἐκεῖνος ἐπέσκηπτεν, ἄγει	με	παρ´ ἑαυτὸν καὶ δείκνυσι κόρην
[2, 24]	ψευδομένην καὶ ῥέουσαν ὄψιν ἀλλά	με	παραφέρειν πειρώμενον. Μανθάνοις ἄν» ἔφη
[2, 5]	παύσῃ» ἔφη ὁ Θεαγένης ἀπατῶν	με	πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ σε
[2, 25]	τῶν ἔργων ἐκνικηθείην, ὃ δέ	με	πρὸ πάντων καὶ ἐπὶ πᾶσιν
[2, 10]	ὡς δὲ ἔχω συμβάλλειν, ἀφαιρεθῆναί	με	πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ
[2, 7]	παῦε» φησὶν ὦ Κνήμων, διαβάλλων	με	πρὸς Χαρίκλειαν, ἣν ἐθρήνουν ἐν
[2, 10]	γενομένην, τὸ δὲ ὅπως, εἴ	με	προσδέξαιο, παροῦσα διηγήσομαι. Ἔπειτα φράζω
[2, 31]	νῦν εἶχον λέγειν ἐπιτετμημένως καλούσης	με	τῆς κατὰ τὴν πρεσβείαν χρείας·
[2, 11]	ἀπεκρίνατο οὐ γὰρ δὴ μαντικόν	με	τόδε τὸ σπήλαιον ἀνέδειξε καθάπερ
[2, 2]	παῖδας, ὦ Κνήμων» εἰπόντος, ἀπολώλεκάς	με	τὸν ἥδιστον ἀφελόμενος θάνατον» ἐπώμνυεν
[2, 21]	στολήν; Δυστυχήματα» ἔφη τὸ λαμπρόν	με	τοῦτο σχῆμα μετημφίασε. Τοῦ δὲ
[2, 11]	μάστιγα πρὶν καὶ ἐν Αἰγύπτῳ	με	τυγχάνοντα τὸν ἠδικημένον θεατὴν ἐπιστῆσαι
[2, 27]	τὸ ἐντεῦθεν παντοίως, φίλον ἥκειν	με	τῷ θεῷ μετὰ Λυκοῦργόν τινα
[2, 16]	διότι βέλτιον ἦν» ἔφη θατέρῳ	με	τῶν ὀφθαλμῶν ἐλαττωθῆναι ἤπερ ἐπὶ
[2, 21]	καὶ ταύτας μαθεῖν ἀξιοῦντος Ἰλιόθεν	με	φέρεις» ἀπεκρίνατο ὁ πρεσβύτης καὶ
[2, 10]	ἄρχοντος ἐγχειρίζειν φράσασα. Ἐξελοῦ δή	με	χειρῶν λῃστρικῶν καὶ ὑπόδεξαι τὴν
[2, 26]	ἀνέθεον. Ἐπεὶ δὲ ἐπέστην ὀμφή	με	ὡς ἀληθῶς θεία προσέβαλεν αὐτόθεν
[2, 23]	χαίρει μύθοις καὶ κωμῳδίας φιλεῖ·	κἀμὲ	δὴ οὖν τὰ νῦν εἰσῳκισμένος
[2, 10]	ὑπασπιστὴς εἶναι τοῦ λῃστάρχου θρύπτεται	κἀμὲ	κατακλείσας ἔχει μηδὲ ὅσον προκύψαι
[2, 11]	πλάσμα ἐστὶν ἡ Δημαινέτης τελευτὴ	κἀμὲ	μὲν ἠπάτησαν οἱ ἐξαγγείλαντες σὺ
[2, 22]	ὡς τὸ εἰκός, ἄλλους τε	κἀμὲ	οὐ πρὸ πολλῶν τῶνδε ἡμερῶν
[2, 33]	ἀπὸ δὲ τῆς χειρὸς ἠσπάζετο	κἀμὲ	πρὸς τὸ φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον
[2, 11]	σκιὰς εὐλαβούμενος; οὐ γὰρ δὴ	κἀμέ	τε καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν
[2, 21]	ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ	κἀμὲ	ὡς ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ
[2, 27]	παρὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν προφητείας,	ἐμὲ	δὲ ἐμακάριζον καὶ περιεῖπον τὸ
[2, 7]	ἔφη καὶ ἐπαίνων ἄξια κατ´	ἐμὲ	κριτὴν καὶ ἄλλον ὅστις ἔρωτι
[2, 30]	ὡς ἔγωγε καὶ ἡ κατ´	ἐμὲ	περιουσία σχολῇ γ´ ἂν καὶ
[2, 10]	φησι, διὰ φιλίαν τὴν περὶ	ἐμὲ	ταύτην ἐπιθεὶς τὴν τιμωρίαν, ὡς
[2, 25]	λογισμῷ διῄτησε. ~Γίνεται δὲ περὶ	ἐμὲ	τοιόνδε· γύναιον Θρᾳκικὸν τὴν ὥραν
[2, 8]	τίνα τρόπον τὴν ἄγνωστον ὡς	ἐμὲ	φιλεῖν ἐξηπατήθης, ἐβουλόμην εἴ πῃ
[2, 28]	εὐδοκίμων χιόνος τηκομένης τὸ πλήρωμα	ἐλάμβανε.	~ταῦτά μου καὶ τὰ τοιαῦτα
[2, 29]	δ´ ἐγώ· νῦν γὰρ βούλομαι.	Μάνθανε«	εἶπεν ὁ Χαρικλῆς τοὺς πολλοὺς
[2, 8]	γεγενημένον, παρὰ μὲν τὴν πρώτην	ἐτύγχανε	συγγνώμης, καὶ αὐτὸς μὲν ὅπως
[2, 23]	καὶ Χαρίκλεια; Παῖδες» εἶπεν ὦ	ξένε,	ἀμήτορες ἐμοὶ γεγονότες· τύχῃ γάρ
[2, 25]	Ῥοδῶπιν ἀποφεύγων. Ἐδεδίειν γάρ, ὦ	ξένε,	μὴ τοῦ τότε ἐπικρατοῦντος ἀστέρος
[2, 25]	διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα αὐτῷ,	ξένε.	Συνεστάλη πάλιν ὁ Κνήμων ὥσπερ
[2, 24]	ἔφοδον. Καὶ ὃς βασιλεῖ, ἔφη	ξένε,	τῷ μεγάλῳ σατραπεύει τὴν Αἴγυπτον
[2, 30]	εἶδον ἄλλους» ἔφην ὥρα σοι,	ξένε,	τῶνδε ἐπιζητεῖν ὠνητάς, ὡς ἔγωγε
[2, 31]	λόγων τοιῶνδε· Ταύτην ἣν ὁρᾷς,	ξένε«	φησὶν ἡ μὲν τεκοῦσα δι´
[2, 24]	ἐπάγον μεταβολήν, ἣν ἐμοὶ σοφία	προέφηνε	μὲν διαδρᾶναι δὲ οὐκ ἔδωκε,
[2, 25]	τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ δὲ	ἐπέραινε	τὸν λόγον ὧδε. ~Παραλείπω τὴν
[2, 6]	ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν τε αὐτῶν	ἐπέρραινε	καὶ θαμὰ τῶν ῥινῶν ἐπαφώμενος
[2, 23]	ἄκρατον τὸ ὕδωρ, τοῦτο γὰρ	ἔπινε,	καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις
[2, 13]	κατέπληττεν ἡ θέα μᾶλλον ἢ	παρώξυνε	καὶ τό τε ξίφος ἐπανετείνετο
[2, 14]	Ὁ δὲ πάντα ἔλεγεν, ὡς	συνέρραξε	τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐμβαλὼν εἰς
[2, 24]	γὰρ ἡ διάνοια φόβῳ προληφθεῖσα	κατέπτηξε	τὸ δὲ ἡ συνήθεια τῷ
[2, 11]	μαντικόν με τόδε τὸ σπήλαιον	ἀνέδειξε	καθάπερ τὸ ἄδυτον τῆς Πυθοῦς
[2, 18]	ἐναγίσαντες, ἐξέπεμπον μὲν ἐφ´ ἣν	ἔδοξε	βουλὴν τὸν Θέρμουθιν. Ὁ δὲ
[2, 26]	ἄλλα ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων	ἔδοξε	καὶ οὐχ ἥκιστα τῇ φύσει
[2, 34]	τῷ νεανίσκῳ καί μοι ἀληθῶς	ἔδοξε	τοῖς Ἀχιλλείδαις ἐμπρέπειν, τοιοῦτός ἐστι
[2, 18]	πῃ γινώσκεις ἥμερον. Εὖ λέγειν	ἔδοξε	τῷ Κνήμωνι καὶ Χέμμιν τινὰ
[2, 9]	ἀδίκου φυγῆς τοῦ τε ἄστεος	ἐδίωξε	καὶ δημεύσει τῶν ὄντων ἐζημίωσε,
[2, 2]	τὴν οὐ παροῦσαν τῷ νῷ	περιέβλεπε	καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον
[2, 23]	ὠνόμασαν. Ἀλλὰ σὺ δὴ πόθεν,	εἰπέ	μοι, τούτους ἐγνώρισας; Οὐκ ἐγνώρισα»
[2, 30]	εἰ καὶ μὴ πρίασθαι δυνατὸς»	εἶπε,	δῶρόν γε λαμβάνειν οὐκ ἀδύνατος.
[2, 23]	ὅσον ἂν δύναιο πλεῖστον. Μέλλοντα»	εἶπε	καὶ ἄδηλα κατεγγυᾷς, ἐξὸν ἐκ
[2, 20]	δὲ Κνήμων, ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴν	ἀπέλιπε	τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον ἀνέπνευσε
[2, 6]	Θύαμις ὑπὸ θυμοῦ καὶ σπουδῆς	ἐναπέλιπε	τῇ σφαγῇ, καὶ δέλτον τινὰ
[2, 22]	ηὐτρέπιζε τὴν κατάκλισιν, ἑτέρα κάλπην	ἔφερε	καὶ πῦρ ἀνέκαιε καὶ ἄλλη
[2, 3]	γῆν καταβαλὼν ἀπέσβεσε καὶ τὼ	χεῖρε	τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ
[2, 18]	λῆμα δὲ ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ	σε	ἄλλοις τε καὶ οὐχ ἥκιστα
[2, 33]	θίασον ἀποσκορακίζουσα. Πρὸς ταῦτα δὴ	σὲ	βοηθὸν ἐπικαλοῦμαι καὶ διὰ τοῦτο
[2, 30]	ἀπολογισμόν, ὦ φίλος, ἣν δέ	σε	βούλομαι παρενθήκην γνῶναι τοῦ διηγήματος,
[2, 10]	πρὸς ὃ βούλει· μόνον ὑπὸ	σὲ	γενοίμην εἰ καὶ τεθνάναι δέοι·
[2, 6]	ἐξήρτητο. Καὶ ἡ μὲν ἔχω	σε,	Θεάγενες» ὁ δὲ ζῇς μοι,
[2, 10]	πρός τινος δεδιώς. Ἀλλ´ ἐγώ	σε	θεῶν τινος ἐνδόντος καὶ εἶδον,
[2, 17]	ἀλλ´ ὦ Κνήμων» ἔφη ἐπειδή	σε	θεῶν τις ἡμῖν συνῆψε καὶ
[2, 5]	με πολλάκις; Καὶ μὴν ἀπατῶ	σε	καὶ ἀπατῶμαι τὸ μέρος» εἶπεν
[2, 29]	τοὺς πολλοὺς μεταστησάμενος καὶ γάρ	σε	καὶ διά τι χρήσιμον ἐμὸν
[2, 23]	ποῦ γῆς οὗτοι δείκνυε· σωτῆρά	σε	καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον ἡγήσομαι. Μισθὸς
[2, 13]	βεβλήσῃ· βέβλησαι δὲ οὐδέπω διότι	σε	καὶ κατὰ μικρὸν ἐγνώρισα καὶ
[2, 11]	προαφείλετο τῶν ἐγχειρημάτων; Ὡς κἀγώ	σε	καὶ κειμένην ἔχω δι´ ὑποψίας
[2, 30]	νεὼν παρακείμενον εἰσαγαγὼν φύλλα τινά	σε	καὶ ῥίζας» ἔφη τῶν Ἰνδικῶν
[2, 11]	ἦν ἄρα, ὃ καὶ πάλιν	σε	κατ´ ἐμοῦ τεχναζομένην καὶ σοφιστεύουσαν
[2, 24]	πρὸς τὴν ὑπόσχεσιν· εὕρηκα γάρ	σε	κατὰ τὸν Πρωτέα τὸν Φάριον,
[2, 11]	ἐπὶ πᾶσαν, ὡς ἔοικεν, ἐλαύνουσά	σε	οὐ πρότερον ἔστησε τὴν ἔνδικον
[2, 21]	τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ	σε	οὐκ ἐν ἐμαυτοῦ ἀλλ´ ἐν
[2, 31]	τῆς συνεκθεμένης μητρός. Πιστεύω δέ	σε	πάντα ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα τοῖς
[2, 16]	πέπονθας; ἢ τίς ἡ περί	σε	πτοία γέγονεν; Ἀνὴρ ὑβριστὴς» ἔφη
[2, 16]	ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ εἰς	σὲ	τείνει τὸ ἐνύπνιον, ὃν ὀφθαλμὸν
[2, 21]	ἀντικρὺ κειμένην ἴωμεν, εἰ μή	σέ	τι προὐργιαίτερον ἀπασχολεῖ. Ξενιῶ δέ
[2, 10]	ἑκοῦσα διεπραξάμην. Εἰ δὲ ἔχει	σέ	τις ἀμετάβλητος ὀργή, κέχρησο ταύτῃ
[2, 4]	ἀκριβῶς, Ἀλλ´ ὦ τί ἄν	σέ	τις ὀνομάσειε; νύμφην; ἀλλ´ ἀνύμφευτος·
[2, 21]	ἐπειδὴ Ἕλληνι ἔοικας ἀνδρὶ καί	σέ	τις ὡς ἔοικε μετασχηματίζει τύχη
[2, 33]	ταὐτομάτου πως ἐνδοθείσης μακροτέρου πρός	σε	τοῦ διηγήματος ἐδεήθην. Καὶ δὸς
[2, 29]	ὦ σοφὲ Καλάσιρι. Τί δέ	σε	χρέος ἤγαγε; πάλιν ἠρώτων. Ὁ
[2, 21]	τὸ λαμπρόν με τοῦτο σχῆμα	μετημφίασε.	Τοῦ δὲ Κνήμωνος εἰ φαιδρύνεταί
[2, 3]	λαμπάδιον εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν	ἀπέσβεσε	καὶ τὼ χεῖρε τοῖς ὀφθαλμοῖς
[2, 32]	Καί μοί τις ἀπήγγελλεν ὡς	ἐξώρμησε	μᾶλλον δὲ ἐξελήλαται, πρὸ ἡλίου
[2, 25]	τὴν ἀκοήν, καὶ ὁ μὲν	ἐκαρτέρησε	σιωπῆσαι τῶν ἑξῆς ἕνεκεν, ὁ
[2, 24]	δὲ ἡ συνήθεια τῷ λογισμῷ	διῄτησε.	~Γίνεται δὲ περὶ ἐμὲ τοιόνδε·
[2, 11]	ἔοικεν, ἐλαύνουσά σε οὐ πρότερον	ἔστησε	τὴν ἔνδικον μάστιγα πρὶν καὶ
[2, 14]	ταῦτα ὁ Κνήμων καὶ προσελθὼν	ἀνέστησέ	τε τῶν γονάτων ἐχόμενον τοῦ
[2, 29]	ὦ Χαρίκλεις« ἔφην ἦλθες γὰρ	κἀκεῖσε;	Ἦλθον« εἶπεν ὦ σοφὲ Καλάσιρι.
[2, 2]	τῆς βοῆς ἀπεσφενδόνητο. Τῇδε οὖν	κἀκεῖσε	παρεφέροντο τοῦ εὐθέος οἷα δὴ
[2, 30]	τοῦ Νείλου. ~Τῆς μὲν οὖν	ἐκεῖσε	ἀφίξεως ἔχεις τὸν ἀπολογισμόν, ὦ
[2, 14]	θερμὸν ἔτι τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα	ἐγνώρισέ	τε εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι
[2, 12]	τότε δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης	ὁμόσε	χωρεῖν αὐτόθι τοῖς νομιζομένοις αἰτίοις
[2, 9]	ταῖς ἐμαῖς ὑποσχοῦσα τῶν Ἀθηνῶν	ἐξέπλευσε.	Καὶ ταῦτα μόνον ἔχω γινώσκειν
[2, 16]	ἔχω τὸν ὀφθαλμόν· θάρσει Θεάγενες.	Ἀνέπνευσε	πρὸς τὴν ἀκοὴν ὁ Θεαγένης
[2, 15]	βλέμμα ἐπέστρεφε καὶ ἀνανεύσας αὖθις	ἀνέπνευσε	στεναγμῷ τὸ πάθος ἐπικουφίσας. Καὶ
[2, 20]	ἀπέλιπε τὸν Θέρμουθιν, οὐ πρότερον	ἀνέπνευσε	τῆς φυγῆς ἕως τὸ νυκτὸς
[2, 9]	αὐτῆς ἐπιβουλὴν ὑπὸ τῆς Θίσβης	ἐξηγόρευσε,	τὰ μὲν αὐτὴ καθ´ αὑτὴν
[2, 4]	ἀκόρεστος Ἐρινὺς τοῖς ἡμετέροις κακοῖς	ἐνεβάκχευσε	φυγὴν τῆς ἐνεγκούσης ἐπιβαλοῦσα, κινδύνοις
[2, 33]	τάχιστα μὲν τὴν Ἑλλάδα γλῶτταν	εἵλκυσε	τάχιστα δὲ εἰς ἀκμὴν καθάπερ
[2, 5]	καλούσης, ὁ δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς	ὑπήκουσέ	τε καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή»
[2, 9]	ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν ὄντων	ἐζημίωσε,	τοιαύτης τῶν δευτέρων γάμων τῆς
[2, 17]	ἄνδρα ἐκποδὼν ποιήσασθαι καλόν, φύσει	τε	ἀβέβαιον καὶ λῃστρικὸν καὶ δύσεριν
[2, 7]	κειμένους δὲ ἑαυτοὺς καταλαβόντες, ὀρθωθέντες	τε	ἀθρόον ἠρυθρίων τὸν Κνήμωνα (καὶ
[2, 30]	καρύου μικροῦ μέγεθος εἰς κύκλον	τε	ἀκριβῶς ἀπαρτιζόμεναι καὶ λευκότητι πλεῖστον
[2, 26]	θεία προσέβαλεν αὐτόθεν καὶ τά	τε	ἄλλα ἡ πόλις διαίτημα κρειττόνων
[2, 35]	χαροπὸς χαροπώτερον δὲ μελαινόμενος σοβαρόν	τε	ἅμα καὶ οὐκ ἀνέραστον βλέπων,
[2, 6]	Χαρίκλειαν ἔσπευδον. Ἡ δὲ χερσί	τε	ἅμα καὶ ποσὶν ἐπὶ τὴν
[2, 17]	σπήλαιον ὑμῶν τε ἀφελόμενοι ἄλλων	τε	ἀποσυλήσαντες ὁ Θύαμις καὶ οἱ
[2, 9]	τῆς ἐμῆς ἀδίκου φυγῆς τοῦ	τε	ἄστεος ἐδίωξε καὶ δημεύσει τῶν
[2, 16]	δεξιὸν ἐξῄρητο. Ἡ δὲ ἀνέκραγέ	τε	αὐτίκα καί οἱ τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 6]	ταῖς χερσὶν ὑδρευσάμενος τὸ πρόσωπόν	τε	αὐτῶν ἐπέρραινε καὶ θαμὰ τῶν
[2, 17]	ἃ κατὰ τὸ σπήλαιον ὑμῶν	τε	ἀφελόμενοι ἄλλων τε ἀποσυλήσαντες ὁ
[2, 27]	τινα Σπαρτιάτην λέγοντες καὶ ἐνοικεῖν	τε	βουλόμενον τῷ τεμένει τοῦ νεὼ
[2, 17]	ἐκείνων τὸ φιλανθρωπότερον ἐκκείμενοι. Ἄλλως	τε	γὰρ ἄπιστον τὸ βουκόλων γένος
[2, 30]	πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα· μαργαρίδες	τε	γὰρ ἐνῆσαν εἰς καρύου μικροῦ
[2, 17]	τοῦ Θυάμιδος ἔχοι μανθάνειν. Ῥᾷόν	τε	γὰρ ἐφ´ ἑαυτῶν ἂν σκοποῖμεν
[2, 17]	δυστυχημάτων πεποίηκεν, ἄρχε βουλῆς· τόπων	τε	γὰρ τῶν τῇδε καὶ φωνῶν
[2, 6]	Μικρὸν οὖν διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν	τε	γενόμενος ὁ Κνήμων τὴν κειμένην
[2, 6]	Ἐπείθετο ὁ Κνήμων καὶ τήν	τε	δέλτον ἐπικομιζόμενοι καὶ τὸ ξίφος
[2, 26]	ἀνδρῶν τε σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου	τε	δημώδους ἐκτὸς ἀνῳκισμένην ἔστελλον εἰς
[2, 26]	τὴν πόλιν. Ἐπαινέσας οὖν τῶν	τε	δρόμων καὶ ἀγορῶν καὶ κρηνῶν
[2, 12]	τοῦ λίθου χαλεπῶς ἀνευρὼν καλάμους	τε	εἴ πῄ τινες ἔτι σμυχόμενοι
[2, 14]	ἔτι τὸν σίδηρον ἀποπτύοντα ἐγνώρισέ	τε	εἶναι Θυάμιδος, βαθύ τι καὶ
[2, 9]	ὑποθέμενον, ὡς δὲ συναίτιον τῆς	τε	εἰς Δημαινέτην ἐπιβουλῆς καὶ τῆς
[2, 5]	τεράστιοι; Θίσβης ἡ ὄψις» ὑπέβη	τε	εἰς τοὐπίσω καὶ τρόμῳ συσχεθεὶς
[2, 32]	τοῖς θεοῖς ὁμολογῶν χάριν αὐτόθεν	τε	ἐμαυτοῦ θυγατέρα καὶ ἐνόμιζον καὶ
[2, 12]	ἐκ τῶν ναυαγίων ἐπιτυχὼν ἑαυτόν	τε	ἐνθέμενος, ἐπὶ τὴν νῆσον καὶ
[2, 23]	ἀνίησι πρὸς τὴν ἀκρόασιν τόν	τε	ἐπηγγελμένον πρὸς σοῦ μισθὸν ἀπαιτεῖν
[2, 15]	ψυχῆς τὸ λογιζόμενον. Εἰς ἀλλήλους	τε	ἐπὶ πλεῖστον ἑώρων καὶ ἕκαστος
[2, 28]	γεωργεῖ τὰς ἀρούρας, διὸ πιεῖν	τέ	ἐστι γλυκύτατος ἅτε ἐξ ὄμβρων
[2, 31]	προμηθευσαμένης· ἅπερ ὡς ἀνέγνων πόθεν	τέ	ἐστι καὶ τίνος ἔγνων εἰς
[2, 35]	ἔχουσαν φράζεσθ´, ὦ Δελφοί, τόν	τε	θεᾶς γενέτην· οἳ νηὸν προλιπόντες
[2, 12]	κατέθεεν ὡς εἶχε σπουδῆς ὀνομαστί	τε	Θίσβην ἐκάλει, μέχρι τοῦ ὀνόματος
[2, 23]	Θεαγένει καὶ Χαρικλείᾳ τοῖς καλοῖς	τε	καὶ ἀγαθοῖς, ἐπειδὴ καὶ τούτους
[2, 9]	τὰς κατὰ τοῦ πατρὸς ὑπονοίας	τε	καὶ αἰτίας, ἀπαιτήσαιμι δὲ τῶν
[2, 25]	τὴν θεὸν συνεχῶς ἐθεράπευε θυσίαις	τε	καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις. Αἰσχύνομαι λέγειν
[2, 24]	ἐγείρει καὶ κινεῖ μηχανήν· ἐπέρρωσά	τε	καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν πρᾶξιν,
[2, 27]	παντοίας ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν ξένος	τε	καὶ ἐγχώριος λεὼς τῷ θεῷ
[2, 23]	καὶ σπένδωμεν» ἔλεγε θεοῖς ἐγχωρίοις	τε	καὶ Ἑλληνίοις καὶ αὐτῷ γε
[2, 31]	ἐξέλαμπεν, οὕτω μοι περισκοποῦντι γοργόν	τε	καὶ ἐπαγωγὸν ἐνεῖδε. Συνεξέκειτο δὲ
[2, 33]	γε ἀστείῳ καὶ χαρίεντι λόγον	τε	καὶ ἦθος νεανίσκῳ, ἀποτυγχάνοντι δὲ
[2, 5]	ὁ δὲ οὐδὲν ταραχθεὶς ὑπήκουσέ	τε	καὶ ἥξω φιλτάτη ψυχή» ἔλεγεν
[2, 23]	τῶν ὀνομάτων ὁ Κνήμων, ἄνω	τε	καὶ κάτω τὸν πρεσβύτην ἐπιθεωρήσας
[2, 12]	γὰρ ἔτι πρὸς ἑαυτοὺς Θεαγένης	τε	καὶ Κνήμων, τούτους ἐκείνους εἶναι
[2, 19]	ὄντες οὐκ ἀκόλους ἀλλ´ ἄοράς	τε	καὶ λέβητας αἰτήσειν. Πρὸς ταῦτα
[2, 22]	πόλεις πολλῶν δὲ ἀνθρώπων ἤθη	τε	καὶ νοῦς εἰς πεῖραν ἥκουσιν
[2, 20]	ἑαυτὸν ἐπί τινος πέτρας ἑσπέραν	τε	καὶ νύκτα ἀναμένων, καθ´ ἣν
[2, 33]	ὑπερβέβληκεν ὥστε πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός	τε	καὶ ξένος ἐπ´ αὐτὴν φέρεται
[2, 25]	ἀθέατον χαριζόμενος ἐξῴκιζον ἐμαυτὸν γῆς	τε	καὶ οἰκίας πατρῴας τὴν μὲν
[2, 18]	Ὁ δὲ βραχὺ προελθὼν ἀνέστρεφέ	τε	καὶ οὐκ ἂν ἔφη μόνος
[2, 18]	ἀσθενέστερος· γνωρίζω δέ σε ἄλλοις	τε	καὶ οὐχ ἥκιστα τοῖς νῦν.
[2, 18]	κώμην οὕτω καλουμένην ἔφραζεν, εὐδαίμονά	τε	καὶ πολυάνθρωπον καὶ ταῖς ὄχθαις
[2, 11]	ὁ Θεαγένης ἄγαν ἀνδριζόμενος εἴδωλά	τε	καὶ σκιὰς εὐλαβούμενος; οὐ γὰρ
[2, 3]	τῆς γνώμης τὸ πρόθυμον, χαλεπῶς	τε	καὶ σὺν ἱδρῶτι πολλῷ τῇ
[2, 11]	εὐλαβούμενος; οὐ γὰρ δὴ κἀμέ	τε	καὶ τὴν ἐμὴν ὄψιν εἴποις
[2, 8]	καὶ τοῖς συμποσίοις ἀδεῶς ἑαυτήν	τε	καὶ τὴν τέχνην ἐξεμίσθου. Καί
[2, 13]	τοῖς ἀμφὶ τὸν Θεαγένην ἄγριόν	τε	καὶ τραχὺ περισκοπῶν καὶ τὸ
[2, 30]	καὶ λευκότητι πλεῖστον ἀγλαϊζόμεναι σμάραγδοί	τε	καὶ ὑάκινθοι αἱ μὲν οἷα
[2, 28]	τὴν μεσημβρίαν πᾶν νέφος ἐλαυνόντων	τε	καὶ ὠθούντων ἕως ἐπὶ τὴν
[2, 22]	ὅθεν, ὡς τὸ εἰκός, ἄλλους	τε	κἀμὲ οὐ πρὸ πολλῶν τῶνδε
[2, 23]	τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν τῶν	τε	καρύων καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν τε
[2, 31]	καὶ τίνος ἔγνων εἰς ἀγρόν	τε	κομίζω πόρρω τῆς πόλεως ἀπῳκισμένον
[2, 3]	ἀπολώλαμεν· ἀνῄρηται Χαρίκλεια» καὶ τό	τε	λαμπάδιον εἰς τὴν γῆν καταβαλὼν
[2, 6]	εὔελπι τὴν γνώμην ἐπιστρέφων ἀνεκαλεῖτό	τε	λειποψυχοῦντα τὸν Κνήμωνα καὶ παρὰ
[2, 20]	οἵ ποτε διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι	τε	μετὰ τοῦτον καὶ τοῖς περὶ
[2, 3]	καὶ τῇ συμφορᾷ βεβαπτισμένον δεδιώς	τε	μή τι κακὸν ἑαυτὸν ἐργάσηται,
[2, 33]	εἰς τὸ δωμάτιον ἦλθον ὑπαντᾷ	τέ	μοι ἡ παῖς καὶ ἔλεγε
[2, 33]	Νείλου κατάρας ἐπὶ θάλατταν ἐπιτυχών	τε	νεὼς ἀνηγόμην τὴν ἐπ´ οἴκου.
[2, 13]	μᾶλλον ἢ παρώξυνε καὶ τό	τε	ξίφος ἐπανετείνετο ὡς πατάξων εἴ
[2, 28]	τούτου λάβρων ὑετῶν ῥηγνυμένων ὀργᾷ	τε	ὁ Νεῖλος καὶ ποταμὸς εἶναι
[2, 3]	τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπαγαγὼν εἰς γόνυ	τε	ὀκλάσας ἐθρήνει. Ὁ δὲ Θεαγένης
[2, 8]	ἐπὶ τὰς ῥῖνας ἀνισταμένην τό	τε	ὄμμα πιμπράμενον καὶ τῆς οἰκείας
[2, 31]	πάντα ἐμπεδώσειν τὰ ὡμιλημένα τοῖς	τε	ὅρκοις ἀποθαρσῶν καὶ τὸν σὸν
[2, 7]	Θεάγενες, οὔτε ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην	τε	ὁρῶν ὡς ἀληθῶς ὅτε τὴν
[2, 22]	ἑστιάτορος ἤδη γάμου ὡραία θεραπαινίδες	τε	ὅσαι κατὰ τὴν οἰκίαν, αἳ
[2, 33]	φαιδρότερον ὀφθεῖσα μόνον ἀνίησιν· ἐθαύμαζόν	τε	ὅτι καθάπερ οἱ ἀγαθοὶ καὶ
[2, 20]	ἐπέδησεν αὐτῷ τὴν ὁρμήν, αὐτοῦ	τε	οὗ κατείληπτο ἑαυτὸν ἐγκρύψας καὶ
[2, 13]	εἶναι πρὸς αὐτῶν ἔλεγεν, ἀδικεῖν	τε	οὐδὲν καὶ τῶν φιλίων εἰς
[2, 6]	ἀληθῶς ἡ Θίσβη καὶ ξίφος	τε	πλησίον ἐκπεπτωκὸς ἐγνώριζεν ἀπὸ τῆς
[2, 20]	τοῖς ἐντυγχάνουσι. Βουκόλοι γὰρ ἄλλα	τε	πρὸς τὸ φοβερώτεροι φαίνεσθαι καὶ
[2, 35]	τοῖς Θετταλοῖς. Ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς	τε	πρὸς τοῖς βωμοῖς ἐγενόμεθα καὶ
[2, 16]	ἐνυπνίων συναισθανόμενος, ἡ δὲ τῷ	τε	προσώπῳ τὴν χεῖρα ἐπέβαλλε καὶ
[2, 22]	καὶ ἄλλη τράπεζαν εἰσεφέρετο ἄρτου	τε	πυρίνου καὶ ὡραίων παντοίων βρίθουσαν.
[2, 26]	δὲ τῶν ἄλλων τέμενος ἀνδρῶν	τε	σοφῶν ἐργαστήριον θορύβου τε δημώδους
[2, 18]	ῥᾳδίως ὑπόκουφον ἄνδρα πείσαντες, τό	τε	σῶμα τῆς Θίσβης εἴς τι
[2, 21]	ἱκέτην ὑποδεξαμένου, παρ´ ᾧ γνώσῃ	τε	τἀμὰ βουλόμενος ἀναθήσῃ δ´ ἐν
[2, 22]	τὴν καλιὰν πορθοῦντος ἐν ὀφθαλμοῖς	τε	τὴν γονὴν θοινωμένου προσελθεῖν μὲν
[2, 2]	τοῦ εὐθέος οἷα δὴ ἀπειρίᾳ	τε	τὴν εἰρεσίαν οὐχ ὁμοζυγοῦντες καί
[2, 22]	περαιοῦνται πρὸς τὴν κώμην εἴς	τε	τὴν καταγωγὴν ἀφικνοῦνται οὗ κατέλυεν
[2, 7]	ἄλλον ὅστις ἔρωτι προσπαλαίσας ἡττήθη	τε	τὴν μάχην ἡδέως καὶ τὰ
[2, 20]	ὀνείροις τῆς ἀληθείας ἐντυγχάνων, πρός	τε	τὴν νύκτα καὶ χαλεπαίνειν ἐῴκει
[2, 23]	ἀπογευώμεθα, μακροτέρας γὰρ δεήσει σοί	τε	τῆς ἀκροάσεως ἐμοί τε τῆς
[2, 23]	σοί τε τῆς ἀκροάσεως ἐμοί	τε	τῆς ἀφηγήσεως. Ἐντραγόντες οὖν τῶν
[2, 14]	σῶμα τῆς κειμένης ἥκων ἐπιθείς	τε	τοῖς στέρνοις τὴν κεφαλὴν ὦ
[2, 25]	μοι μελετηθεῖσαν ἐγκράτειαν, ἐπὶ πολύ	τε	τοῖς σώματος ὀφθαλμοῖς τοὺς ψυχῆς
[2, 18]	καὶ ἡμέρας ἤδη ξυνίεσαν) διανέστησάν	τε	τὸν Θέρμουθιν ὁλοσχερῶς τῷ ὕπνῳ
[2, 1]	ἀπολαβοῦσα καὶ πορρωτάτω διεφαίνετο αὐτοί	τε	τοῦ ἕλους τῇ νυκτὶ θαρροῦντες
[2, 22]	ὑποδέχονται δὲ αὐτοὺς προθυμότατα θυγάτηρ	τε	τοῦ ἑστιάτορος ἤδη γάμου ὡραία
[2, 26]	καὶ τελεταῖς ἀνακειμένην ὁριζόμενος, διά	τε	τοῦ Κρισαίου κόλπου τῇ Κιρραίᾳ
[2, 19]	τινα τῶν ἡγουμένων καταθύσαντες ἐπί	τε	τοῦ πυρὸς ὃ προητοίμαστο τοῖς
[2, 6]	ἐπὶ τὴν αὐγὴν ἀνερπύσασα προσδραμοῦσά	τε	τῷ Θεαγένει τοῦ αὐχένος ἐξήρτητο.
[2, 30]	Κἀγὼ μὲν ἀχανὴς εἱστήκειν ἀγνοίᾳ	τε	τῶν γινομένων καὶ ἀκορέστῳ θέᾳ
[2, 14]	ὁ Κνήμων καὶ προσελθὼν ἀνέστησέ	τε	τῶν γονάτων ἐχόμενον τοῦ Θεαγένους
[2, 12]	κατὰ τὴν πρώτην ἐγκαταμείνασαν δέει	τε	τῶν παρόντων φόβων καὶ ἀγνοίᾳ
[2, 1]	ἔδυ καὶ νύκτα ἐπῆγεν, ἥ	τε	φλὸξ ἀπρόσμαχον τὴν αὐγὴν ἀπολαβοῦσα
[2, 23]	τε καρύων καὶ σύκων ἀρτιδρεπῶν	τε	φοινίκων καὶ ἄλλων δὴ τοιούτων
[2, 31]	ποιμέσιν ἐμαυτοῦ τρέφειν παραδοὺς μηδενί	τε	φράζειν ἐπαπειλήσας τὰ συνεκτεθέντα κατεῖχον
[2, 28]	διὸ πιεῖν τέ ἐστι γλυκύτατος	ἅτε	ἐξ ὄμβρων οὐρανίων χορηγούμενος καὶ
[2, 19]	ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ πλέον	ἅτε	καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη·
[2, 17]	ἡ μὲν νῆσος ἥδε, ὡς	ὁρᾶτε,	ἔρημος καὶ πλέον ἡμῶν οὐδέν.
[2, 8]	τί με δακνομένην ἔρωτι ὑπονοεῖν	μέλλετε,	τίς ἄρα ἦν ἡ εὐδαίμων
[2, 17]	δὲ τὰ παριστάμενα ὡς προγενεστέρῳ	κελεύετε	λέγειν, ἡ μὲν νῆσος ἥδε,
[2, 19]	γὰρ τῶν ὄψεων σφόδρα διεστραμμένως	ἔχετε,	ἡ δὲ Χαρίκλεια καὶ πλέον
[2, 19]	ὀφθαλμὸν ἀρτίως ἐκκεκομμένη· καὶ ἐμοὶ	δοκεῖτε	τοιοίδε ὄντες οὐκ ἀκόλους ἀλλ´
[2, 26]	θέσεως ἔχειν τοὺς Δελφοὺς ἔφραζεν	ὅτε	αὐτὸν ἱερομνήμονα ἡ πόλις ἡ
[2, 12]	καὶ τὴν τῶν ἐναντίων ἔφοδον,	ὅτε	αὐτὸν οἴσοντα τὸ ἱερεῖον ἀπέστειλεν
[2, 35]	συνεφήπτετο καὶ λόγων ἱερῶν ἔστιν	ὅτε	ἐπύθετο, ἀλλ´ ὅμως ἐσιώπων τὸ
[2, 34]	καὶ ἡ θεωρία, τετραετηρίδα ταύτην,	ὅτε	περ καὶ ὁ Πυθίων ἀγών,
[2, 7]	ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν ὡς ἀληθῶς	ὅτε	τὴν ξένην καὶ προσήκουσαν οὐδαμόθεν
[2, 8]	καθ´ ἑαυτῆς κινήσασα, καὶ πλέον	ὅτε	τις αὐτὴν Ναυκρατίτης ἔμπορος ὑπόχρυσος
[2, 17]	βουκόλων γένος καὶ νῦν πλέον	ὅτε	τοῦ καταστέλλοντος τὴν γνώμην πρὸς
[2, 23]	γινόμενον μυηθῆναι τὴν ἀφήγησιν ἄλλως	ἄλλοτε	διεκρουσάμην. ~Ποῦ δ´ ἂν εἴη
[2, 27]	Τὸν μὲν δὴ πρότερον χρόνον	ἄλλοτε	περὶ ἄλλων ἡμῖν αἱ ζητήσεις
[2, 20]	Θίσβην καὶ ὅπως ἄν οἵ	ποτε	διαχρήσαιτο ἐνενόει, ἐπιθέσθαι τε μετὰ
[2, 20]	τὸν Κνήμωνα περισκοπῶν εἴ πῄ	ποτε	ἐπέλθοι, βουλὴν εἰς αὐτὸν ποιούμενος
[2, 11]	ὦ Κνήμων· τίς δὲ ἄρα	ποτέ	ἐστιν ὁ σὸς εὐεργέτης ὁ
[2, 29]	παιδία οὐκ ἐγίνετο, ὀψὲ δέ	ποτε	καὶ βραδὺ τῆς ἡλικίας πολλὰ
[2, 11]	φησὶν ὁ Θεαγένης καὶ ὅπως	ποτὲ	καὶ δι´ ἣν αἰτίαν ἔδρα
[2, 8]	φιληθεῖσαν, ὥς φησι Κνήμων, ἥτις	ποτὲ	καί ἐστιν. Ἀλλ´ εἰ μή
[2, 8]	καὶ τὴν τέχνην ἐξεμίσθου. Καί	ποτε	καὶ παρευδοκιμήσασα τὴν Ἀρσινόην ἀναβεβλημένον
[2, 28]	Ἑλληνικῆς ἀκοῆς ἐπαγωγότατον. ~Τέλος δέ	ποτε	καὶ περὶ τοῦ Νείλου καὶ
[2, 22]	τοῦτο ὑπερβῆναι πείσει, μὴ οὕτω	ποτὲ	πάθος ἰσχύσειεν ὡς μνήμην τὴν
[2, 17]	ἡμῖν γεγονότων, εἰ καθ´ ἕν	ποτε	συλλεγέντες καὶ τὸν ἐνθάδε θησαυρὸν
[2, 11]	ἢ πῶς δεῦρο καθειμένην ἢ	πότε,	σφόδρα διαπορῶν ἐκπέπληγμαι. Τὰ μὲν
[2, 15]	τῆς λύπης ὠλίσθησαν. Οὕτως ἄρα	ποτὲ	σώματος πάθει καὶ τὸ νοερὸν
[2, 22]	ὁ Κνήμων καὶ ὅπως καὶ	πότε	τὸν βαρὺν τοῦτον ὑπέστης πόλεμον
[2, 19]	δὲ πιστωσάμενοι τὰ δόξαντα καὶ	μήποτε	ἀπολείψειν ἀλλήλους ἑκόντες ἐπιμαρτυράμενοι τοὺς
[2, 16]	ἀπόκριναι. Τῆς δὲ ὁμολογούσης καὶ	εἴποτε	ἦσαν» εἰπούσης, οὐκοῦν τὸν πατέρα
[2, 12]	λῃστρικοῦ καὶ βαρβαρικῆς ὀργῆς πλέον	τότε	δι´ ἐρωτικὴν ἀποτυχίαν ἐπιτεινομένης ὁμόσε
[2, 25]	θεασαίμην ἐκεῖ παρὰ τῷ μητροπάτορι	τότε	διάγοντα. Θύαμις ἦν ὄνομα αὐτῷ,
[2, 25]	ἐστὶν ὑπόκρισις καὶ ὡς ὁ	τότε	εἰληχὼς δαίμων οἱονεὶ προσωπεῖον αὐτὴν
[2, 25]	γάρ, ὦ ξένε, μὴ τοῦ	τότε	ἐπικρατοῦντος ἀστέρος ἐπιβρίσαντος καὶ πρὸς
[2, 17]	ἀγνοοῦντες ἐπέλθοιεν διὰ τὰ χρήματα·	τότε	οὐκ ἂν φθάνοιμεν παραπολλύμενοι ἢ
[2, 16]	μεταλαβεῖν τοὺς φύντας ἴσμεν αἰτίους,	ὥστε	εἰκότως ἐπὶ πατέρα καὶ μητέρα
[2, 24]	φασι πρὸς τὸν Διόνυσον ἐπεισκυκλήσας	ὥστε	ἐπάναγε τὸν λόγον πρὸς τὴν
[2, 1]	δεδαπάνηται τὸ ἐξ ἀνθρώπων κάλλος	ὥστε	μηδὲ λείψανον τῆς ἀψευδοῦς ὡραιότητος
[2, 33]	οὕτω δὴ τὰς πάσας ὑπερβέβληκεν	ὥστε	πᾶς ὀφθαλμὸς Ἑλληνικός τε καὶ
[2, 2]	καὶ θάλαμον ἑαυτῷ τὸ σπήλαιον	ἀνέπλαττε	τοὺς ἐσομένους αὐτῷ κατ´ αὐτὸ
[2, 33]	δέ σοι τὸ πρᾶγμα ῥᾴδιον,	οὔτε	γὰρ ἀπρόσμικτος ἐκείνη πρὸς τοὺς
[2, 33]	διὰ τὴν ταύτης ἀπηνῆ κρίσιν.	Οὔτε	γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος οὔτε
[2, 14]	εἰς μέσους ἐμάχετο οὔτε ἐκείνων	οὔτε	ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς ἀνῄρει μὲν
[2, 14]	ὡς ἐμβαλὼν εἰς μέσους ἐμάχετο	οὔτε	ἐκείνων οὔτε ἑαυτοῦ φειδόμενος, ὡς
[2, 33]	ἀπηνῆ κρίσιν. Οὔτε γὰρ θεραπεύων	οὔτε	ἐπαγγελλόμενος οὔτε λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι
[2, 7]	πτώματα. Ἀλλ´ ἐκεῖνα, ὦ Θεάγενες,	οὔτε	ἐπαινεῖν εἶχον ὑπερῃσχυνόμην τε ὁρῶν
[2, 33]	Οὔτε γὰρ θεραπεύων οὔτε ἐπαγγελλόμενος	οὔτε	λογισμοὺς ἀνακινῶν πεῖσαι δεδύνημαι, ἀλλὰ
[2, 7]	ἐμοῦ διατεινομένου. Καὶ ὁ Θεαγένης	παῦε»	φησὶν ὦ Κνήμων, διαβάλλων με
[2, 21]	πρόσωπον ὑπαντιάσας πρῶτα μὲν χαίρειν	ἐκέλευε.	Τοῦ δὲ οὐ δύνασθαι φήσαντος,
[2, 25]	προεφήτευον καὶ τὴν θεὸν συνεχῶς	ἐθεράπευε	θυσίαις τε καὶ ἀναθήμασι πολυταλάντοις.
[2, 25]	θεῶν σοφία ξιφήρεις ἀλλήλοις συμπεσεῖσθαι	προηγόρευε.	Περιγράφων οὖν τῶν ὀφθαλμῶν τὴν
[2, 6]	Χαρίκλειαν ὡς ὅτι τάχιστα ποδηγεῖν	ἱκέτευε.	Μικρὸν οὖν διαλιπὼν εἰς ἑαυτόν
[2, 30]	πολὺ τῶν δώρων αὐτῶν ὑπερφέροντα.	Πίστευε«	εἶπεν, ἀλλ´ ἐπόμνυε καὶ αὐτὸς
[2, 30]	ἕτοιμος παρέχειν. Βούλομαι» ἔφην καὶ	δείκνυε.	Ὁ δὲ ὄψει μὲν» εἶπεν,
[2, 23]	θεοί, καὶ ποῦ γῆς οὗτοι	δείκνυε·	σωτῆρά σε καὶ θεοῖς ἰσοστάσιον
[2, 30]	ὑπὸ μάλης βαλαντίδιον ἔχων προκομίσας	ἐπεδείκνυε	λίθων πολυτίμων ὑπερφυές τι χρῆμα·
[2, 30]	αὐτῶν ὑπερφέροντα. Πίστευε« εἶπεν, ἀλλ´	ἐπόμνυε	καὶ αὐτὸς ἦ μὴν ἄριστα
[2, 18]	Θέρμουθιν. Ὁ δὲ βραχὺ προελθὼν	ἀνέστρεφέ	τε καὶ οὐκ ἂν ἔφη
[2, 15]	ἀποτυγχάνων εἰς γῆν τὸ βλέμμα	ἐπέστρεφε	καὶ ἀνανεύσας αὖθις ἀνέπνευσε στεναγμῷ
[2, 20]	καὶ θαμὰ πρὸς τὰ κατόπιν	ὑπέστρεφε	καὶ περιεσκόπει τὸν οὐδαμοῦ διώκοντα
[2, 29]	γὰρ κἀκεῖσε; Ἦλθον« εἶπεν ὦ	σοφὲ	Καλάσιρι. Τί δέ σε χρέος
[2, 12]	εἶχε τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς	ἀνέτρεχε.	Καὶ αἱ μὲν ἦσαν οὐδὲν
[2, 36]	λόγιον ἔσπα καὶ ὡς ἕκαστος	εἶχε	βουλήσεως, οὕτω καὶ ὑπελάμβανεν. Οὔπω
[2, 9]	δὲ ὑποσχόμενος ὁ πατὴρ οὐκ	εἶχε	παραδιδόναι, προϊδομένης ταῦτα ἐκείνης ἔτι
[2, 12]	σμυχόμενοι περιελείφθησαν ἁψάμενος, κατέθεεν ὡς	εἶχε	σπουδῆς ὀνομαστί τε Θίσβην ἐκάλει,
[2, 11]	τὸ ὄνομα τῆς Πυθοῦς οὐκ	εἶχε	συμβάλλειν. ~Καὶ οἱ μὲν ἐν
[2, 19]	κατὰ τοῦ πρανοῦς ἑαυτὸν ὡς	εἶχε	τάχους ἐπαφεὶς διεδίδρασκε. ~Καὶ ὁ
[2, 12]	ἐπειδὴ τῇ νήσῳ προσέσχεν, ὡς	εἶχε	τάχους ἐπὶ τὰς σκηνὰς ἀνέτρεχε.
[2, 17]	καὶ συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν,	ἄρχε	βουλῆς· τόπων τε γὰρ τῶν
[2, 34]	τῶν Μυρμιδόνων διὰ τὸ συγγενὲς	ἐξῆρχε	μοίρας. Τῷ δ´ Ἀχιλλεῖ πάντοθεν
[2, 35]	ὁ νεανίας ἤδη τῶν ἱερῶν	κατῆρχε,	προκατευξαμένου τοῦ ἱερέως ἐκ τῶν
[2, 4]	καὶ ζῶσιν ὁ δαίμων οὐκ	ἐπέτρεψε.	~Καὶ ἅμα λέγων ἐπέβαλε τὴν
[2, 24]	ὄμμα κρόνιον εἰς τὸν οἶκον	ἐνέσκηψε	τὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐπάγον
[2, 17]	ἐπειδή σε θεῶν τις ἡμῖν	συνῆψε	καὶ συνέμπορον τῶν δυστυχημάτων πεποίηκεν,
[2, 29]	Ἐμοὶ γήμαντι παιδία οὐκ ἐγίνετο,	ὀψὲ	δέ ποτε καὶ βραδὺ τῆς