Chapitres, par.
[13, 3]	ἀληθῶς ἡ παρθένος μήτηρ, ἡ	τὰ	ἀθάνατα τέκνα κυοφοροῦσα διὰ τοῦ
[11, 2]	τὸ μὴ ἀκριβῶς ἡμῶν γεγυμνάσθαι	τὰ	αἰσθητήρια πρὸς τὴν τοῦ καλοῦ
[15, 2]	ἐν ἀλλήλοις ἐγειρομένων καὶ ἐπὶ	τὰ	ἄκρα τοῦ ὕδατος ὑπὸ τῆς
[11, 1]	θεωρίαν κάλλους, οὗ κατὰ μετουσίαν	τὰ	ἄλλα γίνεται καὶ ὀνομάζεται καλά.
[23, 2]	παρὰ τοῦ κατωρθωκότος χειραγωγούμενον. Καὶ	τὰ	ἄλλα δὲ πάντα, ὅσα κατὰ
[3, 9]	τοὺς καταφρονοῦντας οἰκέτας καὶ πάντα	τὰ	ἄλλα ὅσα πάρεστιν ἀφθόνως ἐπὶ
[11, 3]	καλοῦ εὕρεσιν ἄγουσα· τὸ πάντα	τὰ	ἄλλα, ὅσα τὰς ἐπιθυμίας τῶν
[4, 1]	καὶ κενῆς δόξης ἐπιθυμίαν καὶ	τὰ	ἄλλα ὅσα τοῦ τοιούτου γένους
[4, 7]	τοῦ γήρως ἐναφανίσασα. Ὡσαύτως καὶ	τὰ	ἄλλα πάντα πρὸς καιρόν τινα
[3, 9]	κακὸν ὑπὲρ παραμυθίαν ἐστίν. ~Ἐῶ	τὰ	ἄλλα τὰ τῆς χηρείας ἴδια.
[7, 2]	δαπάνας εἰκῆ διακεῖσθαι μήτε πρὸς	τὰ	ἀναγκαῖα μικρολόγως ἔχειν. Οὕτω καὶ
[11, 5]	ἐστιν, οἷος ἤδη πάντα καταλιπεῖν	τὰ	ἀνθρώπινα, εἴτε σώματα εἴτε χρήματα
[4, 4]	τὰ θεῖα καλῶς, ὅτι οὐ	τὰ	ἀνθρώπινα μόνον οὐκ ἔχει τὸ
[4, 5]	Οὕτως ἐμπέπλεκται καὶ συμπέφυκεν ἀλλήλοις	τὰ	ἀνθρώπινα πάθη, καὶ δι´ ἑνὸς
[5, 1]	σαρκὸς καὶ τὴν ἐπιθυμίαν πρὸς	τὰ	ἀνθρώπινα πάθη κατασχολήσασα, ὅταν {γὰρ}
[4, 3]	τινος ὑψηλῆς σκοπιᾶς πόρρωθεν ἐποπτεύων	τὰ	ἀνθρώπινα πάθη, οἰκτείρει τῆς τυφλότητος
[4, 1]	ἔχει κοινωνίαν πρὸς τὰ κακὰ	τὰ	ἀνθρώπινα, πλεονεξίαν λέγω καὶ φθόνον
[22, 1]	ἐλευθερίᾳ μετεωροπορεῖν τὸν νοῦν καὶ	τὰ	ἄνω βλέπειν, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ
[5, 1]	ἀντὶ τοῦ μετεωροπορεῖν καὶ εἰς	τὰ	ἄνω βλέπειν τὴν διάνοιαν ἡμῶν
[2, 2]	ὀρέξασα, πάλιν ὀρθώσῃ καὶ πρὸς	τὰ	ἄνω βλέπειν χειραγωγήσῃ. Διὰ τοῦτο
[5, 1]	οὐκέτι πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ	τὰ	ἄνω κάλλη βλέπειν δυνήσεται, πρὸς
[6, 2]	τὸ κωλύον αὐτὸν ἔσται πρὸς	τὰ	ἄνω φέρεσθαι καὶ τῆς ἀληθείας
[6, 2]	ὑπὸ τῆς ἀναθλιβούσης βίας ἐπὶ	τὰ	ἄνω φέρεται, οὐκ ἔχον ὅπῃ
[9, 1]	ἤνοιξαν, ὡς παντελῶς τῆς ἐπὶ	τὰ	ἄνω φορᾶς λῆξαι καὶ ἀποξηρανθῆναι
[4, 2]	ἡμέτερον ἕξει λόγον· εἰ δὲ	τὰ	ἄνω φρονεῖ καὶ συμμετεωροπορεῖ τῷ
[23, 7]	εἴ πού σοι μικρὰ καὶ	τὰ	ἀπὸ τούτων δόξει; Ἐκ μὲν
[13, 1]	γενόμενος ἤκουσέ τε καὶ εἶδε	τὰ	ἄρρητα καὶ ἀθέατα, ἃ οὐκ
[3, 11]	τῆς φύσεως σύγχυσις, ἣν οἱ	τὰ	ἀρχαῖα διηγούμενοι ἀπὸ γάμων ἀρχόμενοι
[18, 3]	τοὺς γονέας ἀνδριζόμενος καὶ θαρσῶν	τὰ	ἄτοπα καὶ ἐλπίζων τὰ μάταια,
[9, 1]	ᾧ τοσούτων ὄντων ἐθνῶν οὐ	τὰ	αὐτὰ πᾶσι σπουδάζεται, ἄλλα δὲ
[3, 6]	~Ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτο; Ὑποθώμεθα δὲ	τὰ	βελτίω, ὅτι καὶ διέφυγε τῶν
[4, 5]	σώματος καθάπερ πρὸς τὴν νομὴν	τὰ	βοσκήματα, μόνῃ τῇ γαστρὶ καὶ
[3, 1]	παρθενίας καλῶν, ὡς τῷ βοῒ	τὰ	γεννήματα τῷ μετὰ κημῶν ἐπιστρεφομένῳ
[23, 6]	τοιοῦτον γίνεσθαι» ~Εἰ δὲ ζητεῖς	τὰ	γνωρίσματα, δι´ ὧν οὐκ ἔστιν
[14, 4]	τῶν δι´ ἐλπίδος ἀποκειμένων ἀγαθῶν	τὰ	γνωρίσματα. Ἔξεστι δὲ ἐπιγνῶναι τὴν
[3, 5]	ἀθρόως τῶν ἐν χερσὶν ἐχωρίσθησαν.	Τὰ	δὲ ἐπὶ τούτοις οἷα; Πορθεῖται
[23, 1]	βουλόμενον παρὰ τοῦ κατορθώσαντος διδάσκεσθαι.	Τὰ	δὲ καθ´ ἕκαστον, ὅπως τε
[3, 6]	Καὶ ταῦτα μὲν ἀμφοτέρων κοινά,	τὰ	δὲ τῆς γαμετῆς ἴδια τίς
[22, 1]	ἐπίσης ἀπειρηκότος τήν τε ἐπὶ	τὰ	δεξιὰ καὶ τὴν ἐπὶ τὰ
[16, 1]	καὶ αὐτὴ τοῦ πνευματικοῦ γάμου	τὰ	δίκαια. Καὶ ὥς φησιν ἡ
[3, 11]	ἀνθρώποις ὁ γάμος. Ἐλθὲ ἐπὶ	τὰ	δικαστήρια, ἀνάγνωθι τοὺς περὶ τούτων
[7, 1]	εἰ μὴ τάχα διὰ τοὺς	τὰ	δόγματα τῆς ἐκκλησίας παραχαράσσοντας τῶν
[5, 1]	τῷ κατ´ ὀλίγον προσεθισμῷ περὶ	τὰ	δοκοῦντα νόμῳ τινὶ φύσεως συγκεχωρῆσθαι
[3, 2]	οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν εὑρεῖν ὅτῳ	τὰ	δύο κατὰ ταὐτὸν συνηνέχθη καὶ
[3, 9]	ὁμοιότητι. Καὶ εἰ βούλει μαθεῖν	τὰ	δυσχερῆ τοῦ κοινοτέρου βίου, ἄκουσον
[23, 2]	εἴτε ἀλεξητήριόν τί ἐστιν, ἀλλὰ	τὰ	ἐγνωσμένα παρ´ ἑτέρων μαθὼν αὐτὸς
[20, 4]	πνεύματος δύναμιν. Οἶδα δὲ καὶ	τὰ	ἕδνα τοῦ γάμου τούτου οὐκ
[9, 1]	ποιούσης. Καὶ οὐ μόνον κατὰ	τὰ	ἔθνη τὴν τοιαύτην παραλλαγὴν ἔστιν
[22, 1]	παρατροπήν. Ἤκουσα δέ τινος ἰατρικοῦ	τὰ	ἐκ τῆς τέχνης διεξιόντος, ὅτι
[13, 1]	πικροῦ βίου ὑποσκιάζεσθαι, ἀλλ´ ἀπορρίψαντας	τὰ	ἐκ τῶν προσκαίρων τούτων φύλλων
[14, 3]	τοῖς ἀνθρώποις γινόμενος. ~Οὗτος ἔδειξε	τὰ	ἐλεεινὰ καὶ πλήρη δακρύων θεάματα·
[11, 5]	εἴτε σώματα εἴτε χρήματα εἴτε	τὰ	ἐν ἐπιστήμαις ἢ τέχναις ἐπιτηδεύματα
[18, 2]	οἰκονόμον, τὸν νοῦν λέγω, πάντα	τὰ	ἐν ἡμῖν εὖ διατίθεσθαι ἑκάστῃ
[16, 2]	τε καὶ ὀνομαζόμενος, πρὸς πάντα	τὰ	ἐν κακίᾳ κατὰ τὸ ἐναντίον
[18, 2]	οὐ καταδέξεται ἀπρεπῆ καὶ ἀσχήμονα	τὰ	ἐν τῇ οἰκίᾳ βλέπειν, ἢ
[18, 3]	ἔργῳ ὑφηγουμένη, ὅπως τε χρὴ	τὰ	ἐν τῇ ψυχῇ διακεῖσθαι καὶ
[0, 2]	ἐποιησάμεθα. Καὶ ἐπειδὴ μὴ τοσοῦτον	τὰ	ἐν τοῖς διηγήμασιν ὑποδείγματα δύναται
[11, 6]	γὰρ ὀφθαλμῷ τὴν λήμην ἀπορρυψαμένῳ	τὰ	ἐν τῷ ἀέρι τηλαυγῶς καθορᾶται,
[18, 2]	διὰ τῶν καταλλήλων τὸν βίον,	τὰ	ἐν τῷ οἴκῳ ἑαυτοῦ θεασάμενος
[20, 3]	τῆς δὲ σωματικῆς συναφείας πάντα	τὰ	ἐναντία. Οὐκοῦν ὥσπερ δύο κυρίων
[22, 1]	τὰ δεξιὰ καὶ τὴν ἐπὶ	τὰ	ἐναντία παρατροπήν. Ἤκουσα δέ τινος
[0, 2]	ὅσον ἡ ζῶσα φωνὴ καὶ	τὰ	ἐνεργούμενα τῶν ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀναγκαίως
[18, 1]	δὲ τῷ θεμελίῳ τούτῳ πάντα	τὰ	ἔργα τῆς ἀρετῆς. Εἰ γὰρ
[18, 1]	τιμίων οἰκοδομὴν ἐπιθέσθαι» Οὕτω γὰρ	τὰ	ἔργα τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται κατὰ
[23, 3]	ἡγούμενοι τῆς ψυχῆς τὴν περὶ	τὰ	ἔργα τῶν ἐντολῶν προθυμίαν, οἱ
[12, 2]	ἐντέμοι τῷ φωτὶ τὴν ἐπὶ	τὰ	ἔσω πάροδον, ἀναγκαίως ἐν σκότῳ
[3, 4]	ἄξια τῷ ταῦτα λογιζομένῳ φανεῖται	τὰ	ἡδέα τοῦ βίου; Πότε ἡσθήσεται
[4, 5]	καὶ συγκεκυφὼς τῇ ψυχῇ πρὸς	τὰ	ἡδέα τοῦ σώματος καθάπερ πρὸς
[4, 4]	ἐσόμενον; Οἶδε γὰρ ὁ ἐπεσκεμμένος	τὰ	θεῖα καλῶς, ὅτι οὐ τὰ
[7, 3]	δεῖν προηγουμένην εἶναι τὴν περὶ	τὰ	θεῖα σπουδήν τε καὶ ἐπιθυμίαν,
[19, 1]	φησίν, ἄχρηστα πάντως τῆς σαρκὸς	τὰ	θελήματα. ~Κεφάλαιον κʹ Ὅτι ἀδύνατον
[0, 2]	τὴν παραίνεσιν ἐμπεριείληφε τρόπον τινὰ	τὰ	καθ´ ἕκαστον, ὡς μήτε τι
[4, 1]	ἐξοικίσας οὐδεμίαν ἔχει κοινωνίαν πρὸς	τὰ	κακὰ τὰ ἀνθρώπινα, πλεονεξίαν λέγω
[18, 2]	εἰ φανερὸν γένοιτο ὅπως αὐτῷ	τὰ	κατὰ τὴν οἰκίαν ἔχει· οὕτως
[4, 1]	κακά. ~Κεφάλαιον δʹ Ὅτι πάντα	τὰ	κατὰ τὸν βίον ἄτοπα τὴν
[0, 3]	ἄγαμον εἶναι. δʹ Ὅτι πάντα	τὰ	κατὰ τὸν βίον ἄτοπα τὴν
[12, 3]	τὸν λόγον τάχα σημαίνων τὸν	τὰ	κεκρυμμένα διαφωτίζοντα· εἶτα ἐν τῇ
[3, 2]	ἄν τις ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι	τὰ	κοινὰ τοῦ βίου κακά, ἃ
[6, 1]	ἐν αὐτῷ χάρισμα παρὰ τοῦ	τὰ	κρυπτὰ βλέποντος μεμαρτύρηται· τάχα ὅτι
[13, 1]	σαρκὸς» ἐκδυσαμένους, καὶ πάντα ἀπειπαμένους	τὰ	κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης» μηκέτι τῇ
[4, 5]	ἂν τὸ ἓν παραγένηται, καὶ	τὰ	λοιπὰ καθάπερ ὑπό τινος φυσικῆς
[4, 3]	αὐτοῦ διηγήματα· ὡσαύτως δὲ καὶ	τὰ	λοιπὰ ὅσα ψυχῆς ἐστιν ἀρρωστήματα,
[3, 2]	βίος ἐστί, πλείω τῶν ἡδέων	τὰ	λυπηρὰ παρεχόμενος. Παρίημι ταῦτα ὡς
[22, 2]	ἢ χρόνον τὰ ψύχοντα καὶ	τὰ	μαραίνοντα πλεονάσει, καὶ ἐπὶ τῶν
[6, 2]	εἰληφὸς τὴν φύσιν καὶ εἰς	τὰ	μάταια κεχρῆσθαι τῇ κινήσει κωλυόμενον
[18, 3]	θαρσῶν τὰ ἄτοπα καὶ ἐλπίζων	τὰ	μάταια, φρόνησιν δὲ καὶ σοφίαν
[4, 7]	προφαινομένων ὠκυμορώτερον ἡ φύσις ἐποίησε;	Τὰ	μέν γε ὥρας ἐπιλαβούσης ἐβλάστησε,
[3, 7]	ἐξαίφνης τὴν ψυχὴν διεκλόνησε. Καὶ	τὰ	μὲν ἔξω δεξιὰ τυχὸν καὶ
[18, 2]	πλήρη κόπρου τὴν τράπεζαν ἢ	τὰ	μὲν τίμια τῶν σκευῶν ἐν
[3, 11]	ὄντα θεραπεύει πάθη, οὔτε νόμος	τὰ	μὴ γινόμενα τιμωρεῖται κακά. ~Κεφάλαιον
[3, 11]	γάμου ἴδια· οὔτε γὰρ ἰατρὸς	τὰ	μὴ ὄντα θεραπεύει πάθη, οὔτε
[4, 3]	οἴεσθαι τὸν ἀνόητον ἑαυτοῦ εἶναι	τὰ	μηδὲν προσήκοντα; Ἀγνοεῖ γάρ, ὡς
[1, 1]	γενέσθαι καὶ ἅγιον— ταῦτα δὲ	τὰ	ὀνόματα κυρίως καὶ πρώτως εἰς
[14, 2]	δὲ ἀμφιβάλλεις, ἐπίσκεψαι τῶν συμφορῶν	τὰ	ὀνόματα, ὅσα ἐκ τοῦ θανάτου
[3, 1]	σχεδὸν τῶν ἐπιγείων ἐστὶ πρὸς	τὰ	οὐράνια· ἔξεστι δὲ γνῶναι τὴν
[4, 6]	καὶ μόνος ἀναδέχεται καθ´ ἑαυτοῦ	τὰ	πάθη, ἅπερ ἂν ἡ φύσις
[3, 8]	μῖσος κατὰ τῶν ἐπιχειρούντων πραΰνειν	τὰ	πάθη, ἀπέχθεια σιτίων, τηκεδὼν σώματος,
[8, 1]	εἴσοδον λάβοι κατὰ τῆς ψυχῆς	τὰ	πάθη. ~Κεφάλαιον θʹ Ὅτι δυσμετάθετον
[9, 1]	ἀποξηρανθῆναι τὴν ἐπιθυμίαν, ὅλην πρὸς	τὰ	πάθη μεταρρυεῖσαν. ~Διὰ τοῦτο λυσιτελὲς
[7, 2]	καθαροῦ βίου καὶ σώφρονος εἰς	τὰ	πάθη τῆς ἀτιμίας» κατώλισθεν· ὁ
[3, 11]	ἀνθρωπίνη ζωή, μή μοι ἀναλάβῃς	τὰ	παλαιὰ διηγήματα, ἃ τοῖς ποιηταῖς
[4, 4]	οὐ δόξα, οὐ περιφάνεια, οὐ	τὰ	παλαιὰ διηγήματα, οὐχ ὁ ἐπὶ
[4, 1]	ἀπόστολος, καθάπερ τινὰ δυσώδη σκύβαλα	τὰ	πάντα περιορῶν καὶ τρόπον τινὰ
[4, 5]	ὁλκὸν τῶν κακῶν, ὅπως ἑνὸς	τὰ	πάντα τοῦ καθ´ ἡδονὴν πάθους
[10, 1]	σπινθηράκιον, οὕτω διάκειται καὶ πάντα	τὰ	παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὡς καλὰ
[12, 2]	προκείμενον, ἐθελοντὴς δὲ καθ´ ἑαυτοῦ	τὰ	παρὰ φύσιν ἐκαινοτόμησε, τὴν τοῦ
[7, 1]	ἐν μεσότητι θεωρουμένης ἡ ἐπὶ	τὰ	παρακείμενα παρατροπὴ κακία ἐστίν· ὑφέσεως
[3, 11]	Ὥσπερ γὰρ ὅταν ἰατρῶν ἀκούσῃς	τὰ	ποικίλα πάθη διεξιόντων, τὴν ἀθλιότητα
[21, 2]	τῶν ἀβουλήτων κακῶν, πλησμονῆς ὡς	τὰ	πολλὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐντικτούσης τὰ
[9, 1]	συνηθείας διατεθῇ. Καὶ ἵνα μὴ	τὰ	πόρρω τοῦ πράγματος λέγωμεν, πολλοὺς
[11, 1]	μὲν ἐπιπολαιότερον καὶ δίχα διανοίας	τὰ	πράγματα βλέποντες, ἐπειδὰν ἴδωσιν ἄνθρωπον
[3, 1]	τοῦ λόγου ἀλήθειαν αὐτὰ διασκεψαμένους	τὰ	πράγματα. ~Πόθεν δέ τις ἀρξάμενος
[3, 3]	ἐντὸς τοῦ βίου γενόμενον ἐποπτεῦσαι	τὰ	πράγματα, πόσος ἂν ἦν ὁ
[23, 4]	βίου, οὐ μόνον τῇ γαστρὶ	τὰ	πρὸς ἡδονὴν χαριζόμενοι, ἀλλὰ καὶ
[13, 1]	συγκαταμιγνύειν τῇ ἀπολαύσει τοῦ καλοῦ	τὰ	πρὸς τὸ ἐναντίον ἀφέλκοντα. Καὶ
[4, 7]	πλησμονὴν τῶν ἐπιθυμούντων, πάντα δὲ	τὰ	προσπίπτοντα ὁμοῦ τε προσήγγισε καὶ
[3, 6]	ἂν ἐξαριθμήσαιτο; Ἵνα γὰρ ἐάσωμεν	τὰ	πρόχειρα ταῦτα καὶ πᾶσιν γνώριμα,
[5, 1]	βλέπειν τὴν διάνοιαν ἡμῶν πρὸς	τὰ	σαρκὸς καὶ αἵματος πάθη κατενεχθεῖσαν
[8, 1]	καθορᾶν ἐπιστήμοσιν· ἡμεῖς δὲ πρὸς	τὰ	συνεχῆ τοῦ λόγου προΐωμεν. Τί
[7, 3]	τῶν ἀοράτων ὅλος ἦν μύσας	τὰ	σωματικὰ αἰσθητήρια· τοῦτο γὰρ ἡ
[22, 1]	φροντίδας καὶ ἀσχολίας κατήγαγον πρὸς	τὰ	σωματικὰ παρατηρήματα τὴν διάνοιαν ἑαυτῶν
[9, 1]	διανοίας ἀπὸ τῶν θειοτέρων πρὸς	τὰ	ταπεινὰ καὶ ὑλώδη μετοχετεύσαντες πολλὴν
[9, 2]	περιέχεσθαι μᾶλλον ἢ τῇ περὶ	τὰ	ταπεινὰ μικροπρεπείᾳ τῶν μεγάλων κατὰ
[11, 4]	τις τῶν ὑψηλῶν ἐφίκοιτο περὶ	τὰ	ταπεινὰ τὴν σπουδὴν ἔχων; Πῶς
[5, 1]	κινημάτων, μηδεμίαν ἀνάγκην ἐπάγουσα πρὸς	τὰ	ταπεινὰ τῆς σαρκὸς ὀφλήματα καταγίνεσθαι.
[23, 6]	τοῖς νεκροῖς ἐναρίθμιον, πρὸς δὲ	τὰ	τῆς ἀρετῆς ἔργα, δι´ ὧν
[14, 4]	τοῦ γάμου ἐστίν, ἤδη δέδεκται	τὰ	τῆς ἐπαγγελίας καλὰ ταῖς λαμπρότησι
[2, 3]	ἕτερον, ἢ μὴ ἐπεγνωκέναι δοκεῖν	τὰ	τῆς παρθενίας καλὰ ἢ ἄπληκτον
[3, 9]	παραμυθίαν ἐστίν. ~Ἐῶ τὰ ἄλλα	τὰ	τῆς χηρείας ἴδια. Τίς γὰρ
[3, 3]	τὴν προσδοκίαν τοῦ πένθους· ἐὰν	τὰ	τίμια τῇ νεότητι καὶ ὅσα
[11, 1]	τῆς ψυχῆς ὀφθαλμὸν καὶ δυνατὸς	τὰ	τοιαῦτα βλέπειν, χαίρειν ἐάσας τὴν
[11, 5]	καὶ νόμοις δεξιὰ θεωρεῖται— περὶ	τὰ	τοιαῦτα γὰρ ἡ πλάνη τῆς
[3, 7]	τὴν αἴσθησιν δέχεσθαι. ~Καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα γνώριμα πᾶσιν ὄντα τί
[3, 4]	ἄνθους ἐπιφερόμενον. ~Εἰ ταῦτα καὶ	τὰ	τοιαῦτα διανοοῖτο, ἆρ´ ἐν εὐφροσύνῃ
[15, 2]	ἐπῄσθετο. Φασὶ δὲ καὶ οἱ	τὰ	τοιαῦτα ἐξητακότες μὴ ἀπεσχίσθαι τὰς
[8, 1]	καὶ ὑπεσταλμένῃ κεχρῆσθαι τῇ περὶ	τὰ	τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ διὰ τὴν τοῦ
[8, 1]	ὅπως ἂν ἔχειν δοκῇ τοῖς	τὰ	τοιαῦτα καθορᾶν ἐπιστήμοσιν· ἡμεῖς δὲ
[4, 7]	δόξα; Τίς δυναστεία; Οὐ πάντα	τὰ	τοιαῦτα μικρὸν ἀνθήσαντα χρόνον πάλιν
[21, 2]	τὰ πολλὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐντικτούσης	τὰ	τοιαῦτα πάθη. Ὡς ἂν οὖν
[0, 2]	ἐπεμνήσθημεν, ὡς μόνου δυνατῶς ἔχοντος	τὰ	τοιαῦτα παιδεύειν. Ἡ δὲ μνήμη
[4, 2]	τὴν κοινὴν ἀφορμὴν τῆς περὶ	τὰ	τοιαῦτα πλάνης, τὸν γάμον λέγω.
[7, 1]	φέροντα καὶ κακῶν αἴτια καὶ	τὰ	τοιαῦτα προσαγορεύοντες. Ἀλλὰ Τί μοι
[23, 4]	~Καὶ τίς ἂν διεξέλθοι πάντα	τὰ	τοιαῦτα πτώματα, εἰς ὅσα ἐκφέρεται
[7, 1]	φύσις ἐστίν, αὐτόματον τὴν πρὸς	τὰ	τοιαῦτα ῥοπὴν ἐντιθεῖσα πᾶσι τοῖς
[8, 1]	οὐ παντός ἐστι τῆς εἰς	τὰ	τοιαῦτα συμμετρίας ἐπιτυγχάνειν, ἐπικίνδυνον δὲ
[19, 1]	τοῦ κατορθώματος. Ἡμῖν δὲ δίδωσι	τὰ	τοιαῦτα ὑπονοεῖν καὶ ἡ προφῆτις
[2, 3]	ἀνθρωπίνης πρὸς τὸν θεὸν οἰκειώσεως,	τὰ	τοσοῦτον ἀλλήλων ἀφεστῶτα τῇ φύσει
[3, 11]	τὰς τιμωρίας ὁρίζουσιν, ἀκριβῶς διδάσκῃ	τὰ	τοῦ γάμου ἴδια· οὔτε γὰρ
[7, 2]	καὶ καρπός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος,	τὰ	τοῦ γάμου ὀνείδη πάντως τοῦ
[7, 1]	ἐγκαύματα ταῖς καρδίαις ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι,	τὰ	τοῦ θεοῦ κτίσματα βδελυσσόμενοι ὡς
[9, 2]	κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ	τὰ	τοῦ κόσμου» Εἰ δὲ ἐπίπονος
[20, 3]	κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ	τὰ	τοῦ κόσμου» σωφρονούντων ἂν εἴη
[9, 2]	προσαναλίσκῃ; Ὁ γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ	τὰ	τοῦ κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας
[20, 3]	εἶναι Ὁ γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ	τὰ	τοῦ κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας
[23, 5]	γὰρ ἐπιλέλοιπε τὴν ζωὴν ἡμῶν	τὰ	τῶν ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀλλὰ καὶ
[3, 11]	περὶ τούτων νόμους· ἐκεῖ κατόψει	τὰ	τῶν γάμων ἀπόρρητα. Ὥσπερ γὰρ
[20, 4]	τῆς ψυχῆς δωροφορούμενα. Βούλει μαθεῖν	τὰ	τῶν δώρων ὀνόματα; Ἄκουσον Παύλου
[3, 10]	~Ἀλλὰ καιρὸς ἂν εἴη, ἐπειδὴ	τὰ	τῶν εὐθυμούντων ἐκ μέρους ἐξήτασται,
[3, 3]	ἦν δυνατὸν πρὸ τῆς πείρας	τὰ	τῶν πεπειραμένων μαθεῖν. Εἰ γὰρ
[5, 1]	πάθη κατασχολήσασα, ὅταν {γὰρ} πρὸς	τὰ	ὑλώδη σχῇ τὴν ῥοπὴν ἐκ
[0, 1]	ΝΥΣΣΗΣ ΠΕΡΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ. ~Ἐπιστολὴ μηνύουσα	τὰ	ὑποτεταγμένα τῶν κγʹ κεφαλαίων ἅτινά
[11, 2]	ὑλικῶν νοημάτων καὶ τῶν περὶ	τὰ	φαινόμενα προσπαθειῶν ἀνεζήτουν τὴν ἁπλῆν
[3, 8]	ἀθλία καὶ ἔρημος καὶ πάντα	τὰ	φευκτὰ μεταλαμβάνει ὀνόματα καὶ τὴν
[22, 2]	κατεψυγμένῳ διὰ πάθος ἢ χρόνον	τὰ	ψύχοντα καὶ τὰ μαραίνοντα πλεονάσει,
[12, 2]	ἐν σκότῳ βιώσεται ἑκὼν ἀποκλείσας	ταῖς	ἀκτῖσι τὴν εἴσοδον· οὕτω καὶ
[6, 2]	οὐχ ἁμαρτάνοντας, ὅταν τὴν ἐν	ταῖς	ἄλλαις ὁδοῖς πλάνην προμαθόντες ἐκκλίνωσιν.
[4, 6]	τὴν δουλείαν ἀποδράσεται ταύτην ὁ	ταῖς	ἀνάγκαις τῆς φύσεως ὑποχείριον δοὺς
[3, 3]	φυλακὴ καὶ προμήθεια τοῦ μήποτε	ταῖς	ἀφύκτοις πάγαις ἐγκρατηθῆναι, ὧν τὴν
[4, 3]	τὸν αἰῶνα ἕστηκε» πάσαις ὑπηρετοῦσα	ταῖς	γενεαῖς καὶ ἄλλοτε ἄλλους τοὺς
[6, 1]	ἂν μὴ ταῖς τοιαύταις ἀπάταις	ταῖς	διὰ τῶν αἰσθήσεων γινομέναις προσεθισθεὶς
[18, 3]	καὶ κατὰ τὸ οἰκεῖον χρῷτο	ταῖς	εἰρημέναις δυνάμεσιν, ἀλλὰ ὑπαλλάσσοι παρὰ
[4, 8]	κατὰ σάρκα βιοὺς ὑπεύθυνος γένηται	ταῖς	ἐκ τῆς σαρκὸς συμφοραῖς. Τοῦτο
[3, 4]	ἀνθ´ ἑτέρων ἡμῖν προδείκνυσι διαπαίζων	ταῖς	ἐλπίσι τοὺς πρὸς αὐτὸν κεχηνότας,
[22, 1]	τὸν νοῦν μηδ´ αὖ πάλιν	ταῖς	ἐπεισάκτοις ἀσθενείαις ἐξίτηλον αὐτὸν καὶ
[11, 2]	τὴν ἄψυχον τῶν χρημάτων ὕλην	ταῖς	ἐπιθυμίαις ἔρρεψαν· ἄλλοι ἐν τιμαῖς
[23, 6]	κατωρθωκότος ποιουμένους. Ἐν οἷς πολλοὶ	ταῖς	ἡλικίαις νεάζοντες ἐν τῷ καθαρῷ
[18, 4]	ἡ ἀληθὴς σωφροσύνη πέφυκεν ἐμποιεῖν	ταῖς	ἡμετέραις ψυχαῖς. Καὶ εἰ χρὴ
[22, 2]	μάστιγι οὔτε τὸν βραδὺν κατάγχει	ταῖς	ἡνίαις, οὐδ´ αὖ πάλιν τὸν
[12, 1]	δ´ ἂν καὶ ἡμεῖς ἐπινοήσαιμεν	ταῖς	θείαις ἀκολουθοῦντες φωναῖς, ταῦτά ἐστι.
[7, 1]	διδασκαλίας» οὐλάς τινας καὶ ἐγκαύματα	ταῖς	καρδίαις ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι, τὰ τοῦ
[23, 5]	βίῳ ἡμῶν πρὸς τὸ ἀκρότατον	ταῖς	κατ´ ὀλίγον προσθήκαις ἀκριβωθεῖσα, ἧς
[14, 4]	δέδεκται τὰ τῆς ἐπαγγελίας καλὰ	ταῖς	λαμπρότησι τῶν ἁγίων» ἀναμιγνύμενος καὶ
[3, 4]	ἑαυτόν, ἕως ἂν ἀθρόως ἐν	ταῖς	μεταβολαῖς ἐλεγχθῇ ἄλλο τι ὢν
[22, 2]	ἐνδιάστροφον ἢ δυσήνιον ἄνετον ἐᾷ	ταῖς	οἰκείαις ὁρμαῖς εἰς ἀταξίαν ἐκφέρεσθαι,
[18, 1]	ἐπὶ τὸ πέρας φθάνειν ἐσπουδακέναι,	ταῖς	ποικίλαις τῶν ἐντολῶν ἐποικοδομαῖς τὸ
[6, 2]	ἀτόπων ἀπείργεσθαι. Καὶ γὰρ ἐν	ταῖς	πολυοδίαις οὕτω μάλιστα τοὺς ὁδοιπόρους
[14, 1]	τῆς ἀνθρωπίνης γενέσεως. Ἀλλὰ πάσαις	ταῖς	προλαβούσαις γενεαῖς συμπαροδεύων καὶ τοῖς
[0, 3]	κατορθώματος. κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ	ταῖς	σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν
[20, 1]	~Κεφάλαιον κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ	ταῖς	σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν
[20, 3]	ἡμῶν φύσιν οὐκ ἔχει ὁμοῦ	ταῖς	σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὸν
[11, 2]	ἐπλανήθησαν οὐδ´ ἂν τοσοῦτον ὑπὸ	ταῖς	τοιαύταις ἀπάταις παρελογίσθησαν, ὡς μηδὲ
[6, 1]	ἀοράτων ἀποσχολάζοντα, ὡς ἂν μὴ	ταῖς	τοιαύταις ἀπάταις ταῖς διὰ τῶν
[23, 4]	θανάτου ἐγκαρτεροῦντας, ὡς τοῦ θεοῦ	ταῖς	τοιαύταις εὐαρεστουμένου θυσίαις» καὶ πάλιν
[14, 2]	ὅσα περὶ τὸν γάμον σπουδάζεται,	ταῖς	τοιαύταις ὀδύναις ἐναπολήγουσιν. Ὥσπερ γὰρ
[6, 1]	μέγεθος, ὡς οἶμαι, φθάσαντες, εἰ	ταῖς	τοῦ σώματος ἡδυπαθείαις ὑπὸ τοῦ
[3, 4]	ἐκ τούτων, ὅτι καθάπερ ἐν	ταῖς	τῶν ὀνείρων ἀπάταις ἀμηχανήσει καὶ
[2, 2]	ἐπὶ ταύτης ἐᾶν, ὡς ἀμήχανον	ταῖς	ὑπερβολαῖς τῆς ὑποθέσεως συνεπᾶραι τὸν
[2, 1]	συμπολιτεύεται διὰ τῆς ἀπαθείας συμπαροῦσα	ταῖς	ὑπερεχούσαις δυνάμεσιν, οὔτε τινὸς τῶν
[0, 1]	ταραχώδει βίῳ πολλῆς εὐκολίας οὔσης	ταῖς	ὑψηλοτέραις ἀσχολίαις παρεδρεύειν ἀπερισπάστως. Καὶ
[3, 10]	διάνοιαν καὶ πρὸς οὐδὲν ἄλλο	ταῖς	φροντίσι περιελκόμενος· ὁ δὲ πρὸς
[3, 6]	τῆς κυοφορίας ἄχθος, τὸν ἐν	ταῖς	ὠδῖσι κίνδυνον, τὸν ὑπὲρ τῆς
[3, 10]	εἶναι καλοῖς τοσοῦτος πόνος καὶ	ταλαιπωρία	συνέζευκται, τί ἄν τις περὶ
[13, 1]	εἶτα τῆς περὶ τὴν γῆν	ταλαιπωρίας	ἀναχωρῆσαι, ᾗ ἐνιδρύνθη μετὰ τὴν
[18, 5]	φησί τις τῶν προφητῶν, ἐπὶ	τάλαντον	μολύβδου καθεζομένη. Εἰ δέ τινι
[6, 1]	λόγος. Ἠλίας μὲν γὰρ καθάπερ	ταμίας	τις τῶν τοῦ θεοῦ δωρεῶν
[2, 1]	ὅσα εἰς τὴν ἐναντίαν ἀποκέκριται	τάξιν	τῇ ἀποπτώσει τῆς καθαρότητος τοιαῦτά
[18, 2]	ἀλλὰ πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ	τάξιν	τὴν πρέπουσαν διαθεὶς καὶ ἑκάστῳ
[9, 1]	ἀπὸ τῶν θειοτέρων πρὸς τὰ	ταπεινὰ	καὶ ὑλώδη μετοχετεύσαντες πολλὴν ἐν
[9, 2]	μᾶλλον ἢ τῇ περὶ τὰ	ταπεινὰ	μικροπρεπείᾳ τῶν μεγάλων κατὰ ἀλήθειαν
[11, 3]	ἀποδοχῆς ἀξιούμενα, ταῦτα ὑπερβαίνοντας ὡς	ταπεινά	τε καὶ πρόσκαιρα, μηδενὶ τούτων
[11, 4]	τῶν ὑψηλῶν ἐφίκοιτο περὶ τὰ	ταπεινὰ	τὴν σπουδὴν ἔχων; Πῶς δ´
[5, 1]	μηδεμίαν ἀνάγκην ἐπάγουσα πρὸς τὰ	ταπεινὰ	τῆς σαρκὸς ὀφλήματα καταγίνεσθαι. Ἐλευθερωθεῖσα
[22, 1]	θειοτέρων τὴν ψυχὴν ἀποστήσαντες εἰς	ταπεινὰς	φροντίδας καὶ ἀσχολίας κατήγαγον πρὸς
[4, 3]	ἐπὶ τοῖς οὕτω γλίσχροις καὶ	ταπεινοῖς	καὶ προσκαίροις τὴν ψυχὴν ἐπαιρόμενον.
[5, 1]	κάλλη βλέπειν δυνήσεται, πρὸς τὸ	ταπεινὸν	καὶ κτηνῶδες τῆς φύσεως ἐπικύπτουσα.
[22, 1]	ἐπεισάκτοις ἀσθενείαις ἐξίτηλον αὐτὸν καὶ	ταπεινὸν	ποιεῖν καὶ περὶ τοὺς σωματικοὺς
[1, 1]	τοῦ κόσμου θαυμάτων, τοῖς δὲ	ταπεινοτέροις	τῶν ἐπιτηδευμάτων ἀντὶ ὑποβάθρας ὁ
[4, 4]	θρυπτόμενος οὔτε ὑπὸ τῶν αὐστηρῶν	ταπεινούμενος,	ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν ὁδοιπόρων
[17, 2]	θρασὺ καὶ προπετὲς διακλίνοντα δειλίᾳ	ταπεινοῦν	τὴν ψυχήν, ἢ θυμοῖς ἀνάλωτον
[23, 3]	οὐδὲ τῆς μακροθυμίας τε καὶ	ταπεινοφροσύνης	τὸν καρπὸν ἐπιστάμενοι. ~Καὶ τίς
[5, 1]	διὰ τῆς ἐπαναστάσεως τῶν ἡδονῶν	ταπεινωθείη,	καὶ ἀντὶ τοῦ μετεωροπορεῖν καὶ
[4, 2]	καταδέξεταί ποτε πρός τι τῶν	ταπεινῶν	καὶ πεπατημένων τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν
[11, 3]	ἐκκαθάραντας αὐτὴν ἀπὸ τῆς τῶν	ταπεινῶν	προσπαθείας ἐκεῖ ἀνάγειν, ὅπου οὐκ
[11, 4]	ἑαυτὸν ἀποστήσας καὶ πάντων τῶν	ταπεινῶν	τε καὶ χαμαιζήλων ὑπεραρθείς, μᾶλλον
[4, 2]	τις ἔτι περὶ ταῦτα διάκειται	ταπεινῶς,	ἔξω τοῦ τοιούτου ἂν εἴη
[3, 10]	ἔχουσι. Τοῖς μὲν γὰρ εὐθυμοῦσι	ταράσσει	τὸν βίον ὁ προσδοκώμενος ἢ
[3, 4]	ἀεὶ τῷ φόβῳ τῆς μεταβολῆς	ταραττόμενος	ἀνεπαίσθητον ἔχει τὴν τῶν παρόντων
[4, 7]	ἐπὶ τοῦ χειμάρρου ὑπόδειγμα παντοίαις	ταραχαῖς	καὶ ἀνωμαλίαις πλημμυρῶν ὁ ἀνθρώπινος
[15, 2]	εἰ μηδεμία τις τῶν ἔξωθεν	ταραχὴ	προσπεσοῦσα τὸ σταθερὸν τοῦ τόπου
[4, 6]	οὕτω καὶ τὴν τοῦ βίου	ταραχὴν	ὁ κατ´ αὐτὴν γεγονὼς μόνος
[23, 6]	οἳ πόρρω τῆς τῶν κυμάτων	ταραχῆς	ἀτρεμοῦσι, καθάπερ πυρσούς τινας ἀπὸ
[3, 7]	περὶ τὴν εἴσοδον πέπηγε γέμων	ταραχῆς	καὶ πτοήσεως, ἡ δὲ ἀκοὴ
[0, 1]	καὶ τοῖς ἀποταξαμένοις πάντῃ τῷ	ταραχώδει	βίῳ πολλῆς εὐκολίας οὔσης ταῖς
[18, 5]	ἄστατον τοῦτον καὶ ἐμπαθῆ καὶ	ταραχώδη	βίον ὕδατα ψυχῆς ἁπτόμενα καὶ
[10, 1]	Ὃν γὰρ ἔχει λόγον πρὸς	τὰς	ἀβύσσους ἡ ὀλίγη σταγὼν ἢ
[11, 4]	καταστήσεται. Ὥσπερ γὰρ ἐν νυκτὶ	τὰς	ἀθρόας τοῦ ἀέρος ἐκλάμψεις, ἅς
[17, 1]	τὴν συνήθειαν· ὅσοι πρὸς μὲν	τὰς	αἰσχροτέρας τῶν ἡδονῶν ἰσχυρῶς ἀπομάχονται,
[15, 2]	τῶν ἀρετῶν ἀναγκαίως ἐπακολουθεῖν καὶ	τὰς	ἄλλας. Οὐκοῦν ἐξ ἀντιστρόφου καὶ
[7, 2]	ἐλευθερία ἐστί, τὸ μήτε πρὸς	τὰς	ἀμέτρους καὶ ἀνωφελεῖς δαπάνας εἰκῆ
[3, 4]	ὡς ἔστι φαίνεται, ἀλλὰ κατὰ	τὰς	ἀπατηλὰς φαντασίας ἕτερα ἀνθ´ ἑτέρων
[8, 1]	τοῦ ἀποστόλου, οὐκ ἀεὶ περὶ	τὰς	ἀποδόσεις τῶν ψυχρῶν ἐκείνων ὀφλημάτων
[23, 3]	τῶν ἐντολῶν προθυμίαν, οἱ παραγραψάμενοι	τὰς	ἀποστολικὰς παραινέσεις καὶ μὴ τὸν
[15, 2]	τὰ τοιαῦτα ἐξητακότες μὴ ἀπεσχίσθαι	τὰς	ἀρετὰς ἀπ´ ἀλλήλων μηδὲ δυνατὸν
[6, 2]	εἰ δέ τις πάσας αὐτοῦ	τὰς	ἀτάκτους ἀπορροὰς συναγάγοι καὶ εἰς
[18, 2]	τόποις ἀπερριμμένα, ὅσα δὲ πρὸς	τὰς	ἀτιμοτέρας ὑπηρεσίας ἐστίν, ἐν ὀφθαλμοῖς
[12, 3]	εἰς κοινωνίαν τῆς εὐφροσύνης συμπαραλαμβάνειν	τὰς	γείτονας. Τῷ ὄντι γὰρ πᾶσαι
[0, 2]	τὸ τῆς παρθενίας συντείνειν ἐγκώμιον.	Τὰς	δὲ μερικὰς ὑποθήκας τοῦ τοιούτου
[6, 1]	τῶν τοῦ θεοῦ δωρεῶν καταστὰς	τὰς	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ χρείας κατ´
[23, 3]	ποιούμενοι· ἐντεῦθεν οἱ ἐνυπνιασταὶ οἱ	τὰς	ἐκ τῶν ὀνείρων ἀπάτας πιστοτέρας
[3, 11]	τῆς παρούσης τοῦ βίου σκηνῆς	τὰς	ἐν αὐτῷ τραγῳδίας, ὧν χορηγὸς
[18, 1]	τὸν εἰπόντα προφήτην ὅτι Ἠγάπησα	τὰς	ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ
[22, 1]	τούτου ποιεῖσθαι τὴν ἐπιμέλειαν καὶ	τὰς	ἐξ ἑκατέρων ἀμετρίας ἐπίσης παραφυλάττεσθαι,
[11, 3]	τὸ πάντα τὰ ἄλλα, ὅσα	τὰς	ἐπιθυμίας τῶν ἀνθρώπων ἐφέλκεται, καλὰ
[3, 3]	συγχεῖ, τῷ φόβῳ τῶν ἐλπιζομένων	τὰς	εὐθυμίας ἐπιταράσσουσα. Εἰ γὰρ ἦν
[16, 2]	ὡς ἀληθῶς καὶ τεθλιμμένη καὶ	τὰς	ἐφ´ ἑκάτερα παρατροπὰς οὐ παραδεχομένη,
[7, 2]	μεσότης ἐστί, καὶ φανερὰς ἔχει	τὰς	ἐφ´ ἑκάτερα πρὸς κακίαν παρατροπάς·
[4, 5]	παθῶν ἀκολασία καὶ ἡ πρὸς	τὰς	ἡδονὰς ἀμετρία, φιλαρχία τε πᾶσα
[21, 1]	τινὶ καὶ ἰσχυρῷ διατειχίσματι πρὸς	τὰς	ἡδονὰς ἑαυτὸν διαστῆσαι, ὡς ἂν
[9, 2]	Εἰ δὲ ἐπίπονος ἡ πρὸς	τὰς	ἡδονὰς μάχη δοκεῖ, θαρρείτω πᾶς·
[17, 1]	πάλιν οἳ τῇ πολλῇ πρὸς	τὰς	ἡδονὰς μάχῃ εὐκαταγώνιστοί πως τῷ
[23, 3]	εἷς τῷ ἐχθρῷ τῷ κατὰ	τὰς	θείας ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι καὶ ὄντως
[12, 3]	δραχμῇ ὁ πλάσας κατὰ μόνας	τὰς	καρδίας» ἡμῶν, τότε ἐπὶ τὴν
[18, 3]	πόδας ἔχοι ἐν θώρακι καὶ	τὰς	κνημῖδας ἐφαρμόζοι τῷ στήθει, καὶ
[4, 5]	τῆς ἀρχῆς ἐπισπασθείσης· οὐ δὲ	τὰς	λοιπὰς ἠρεμεῖν τῆς ἁλύσεως ἀγκύλας
[3, 10]	δοκοῦντας συγκεκληρωμένοι τῷ βίῳ καὶ	τὰς	λύπας ἀπὸ τῶν ἐναντίων ἔχουσι.
[12, 1]	κατὰ θεὸν πορευομένοις προφαίνουσιν. Ἀλλὰ	τὰς	μὲν ἐκ τῆς θεοπνεύστου γραφῆς
[23, 3]	τῆς Σοφίας ὀνομασθέντες ἀεργοί, οἱ	τὰς	ὁδοὺς ἑαυτῶν ἀκάνθαις στρώσαντες, οἱ
[23, 3]	τούτων εἰσὶν οἱ ἐνδύνοντες εἰς	τὰς	οἰκίας» καὶ πάλιν ἄλλοι οἱ
[3, 8]	ἐν παστάδι λαμπρότητος καὶ θρηνῳδοὶ	τὰς	οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι καὶ μῖσος κατὰ
[3, 11]	τοῖς νόμοις ἐντύχῃς καὶ γνῷς	τὰς	πολυτρόπους τοῦ γάμου παρανομίας, καθ´
[11, 4]	καταπτάσης περιστερᾶς ἑαυτὸν ὁμοιῶσαι, ἧς	τὰς	πτέρυγας γενέσθαι αὐτῷ καὶ Δαβὶδ
[22, 2]	κατὰ τὸν καιρὸν τῆς νεότητος	τὰς	τῆς πυρώσεως προσθήκας ἐπινοήσει, οὔτε
[11, 6]	ἀλλοιώσεως. ~Τῷ τοίνυν πάσας ἑαυτοῦ	τὰς	τῆς ψυχῆς δυνάμεις ἐκ παντὸς
[18, 1]	~Κεφάλαιον ιηʹ Ὅτι χρὴ πάσας	τὰς	τῆς ψυχῆς δυνάμεις πρὸς ἀρετὴν
[0, 3]	ἐλλείπων. ιηʹ Ὅτι χρὴ πάσας	τὰς	τῆς ψυχῆς δυνάμεις πρὸς ἀρετὴν
[3, 11]	γάμου παρανομίας, καθ´ ὧν ἐκεῖνοι	τὰς	τιμωρίας ὁρίζουσιν, ἀκριβῶς διδάσκῃ τὰ
[3, 11]	γάμων ἀρχόμενοι τῆς ἀφηγήσεως εἰς	τὰς	τοιαύτας συμφορὰς καταλήγουσιν. Ἀλλ´ ἐκεῖνα
[22, 2]	καὶ ὁ ἡμέτερος νοῦς ὁ	τὰς	τοῦ σώματος ἡνίας ὑφ´ ἑαυτὸν
[11, 1]	καὶ φύσιν ψυχῆς περινοεῖ καὶ	τὰς	τῷ σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας καὶ
[3, 11]	ἃ τοῖς ποιηταῖς τῶν δραμάτων	τὰς	ὑποθέσεις ἔδωκε· μῦθοι γὰρ ἐκεῖνα
[23, 3]	εὐαγγελικῶν διδαγμάτων ποιούμενοι καὶ ἀποκαλύψεις	τὰς	φαντασίας προσαγορεύοντες· ἀπὸ τούτων εἰσὶν
[6, 1]	ἐπιδειχθέντες ἐκ τῶν ἐπιτυχόντων ἑαυτοῖς	τὰς	χρείας ἀπεσχεδίαζον, ὁ μὲν δέρμασιν
[23, 6]	ἁγίων ὑπὸ καθηγεμόνι τῷ κορυφαίῳ	ταττόμενον,	τοὺς μίμησιν τοῦ κατωρθωκότος ποιουμένους.
[3, 2]	κεχαρισμένης ἐπιτυχεῖν συμβιώσεως. Καὶ δὴ	ταῦθ´	οὕτως ἐχέτω καὶ διὰ πάντων
[6, 1]	ἡδυπαθείαις ὑπὸ τοῦ γάμου κατεμαλάχθησαν.	Ταῦτα	δὲ οὐχ ἁπλῶς, ἀλλά, καθώς
[1, 1]	ἄμωμόν τινα γενέσθαι καὶ ἅγιον—	ταῦτα	δὲ τὰ ὀνόματα κυρίως καὶ
[4, 2]	μὲν γάρ τις ἔτι περὶ	ταῦτα	διάκειται ταπεινῶς, ἔξω τοῦ τοιούτου
[23, 7]	μοι πολυπραγμονεῖς, εἴ τινες τῶν	ταῦτα	διανοηθέντων ἡττήθησαν, καὶ διὰ τοῦτο
[23, 1]	εἰσὶ μὲν καὶ ἔγγραφοι διδασκαλίαι	ταῦτα	διδάσκουσαι, ἐνεργεστέρα δὲ τῆς ἐκ
[23, 7]	ἐμφάνειαν; Εἰ δὲ μικρά σοι	ταῦτα	δοκεῖ, τὸ συσταυρωθῆναι Χριστῷ» τὸ
[12, 1]	ἐπινοήσαιμεν ταῖς θείαις ἀκολουθοῦντες φωναῖς,	ταῦτά	ἐστι. ~Τὸ λογικὸν τοῦτο καὶ
[0, 2]	ᾐνίξατο, ἵνα μὴ τοῖς μετὰ	ταῦτα	καθομιλοῦσι τῷ λόγῳ ἀνόνητος ἡ
[4, 4]	ἀεὶ μενούσης. ~Ὁ οὖν ἐπεσκεμμένος	ταῦτα	καὶ διὰ τοῦτο περιφρονῶν ὅσα
[3, 6]	Ἵνα γὰρ ἐάσωμεν τὰ πρόχειρα	ταῦτα	καὶ πᾶσιν γνώριμα, τὸ τῆς
[7, 3]	τῶν τοιούτων ἐλέγχονται. Ἡμεῖς δὲ	ταῦτα	καὶ περὶ τοῦ γάμου γινώσκομεν,
[19, 1]	καὶ ὁ θεῖος ἀπόστολος ἐναργῶς	ταῦτα	καὶ σαφῶς διεσήμαναν, ὁ μὲν
[3, 4]	τοῦ παρόντος ἄνθους ἐπιφερόμενον. ~Εἰ	ταῦτα	καὶ τὰ τοιαῦτα διανοοῖτο, ἆρ´
[6, 2]	οὐκ ἔχον ὅπῃ διαχυθῇ, καὶ	ταῦτα	κατωφεροῦς αὐτῷ τῆς κατὰ φύσιν
[3, 4]	Ποίας οὖν ἡδονῆς ἄξια τῷ	ταῦτα	λογιζομένῳ φανεῖται τὰ ἡδέα τοῦ
[3, 6]	ἢ κίνδυνον ἐπαγάγῃ τινά. Καὶ	ταῦτα	μὲν ἀμφοτέρων κοινά, τὰ δὲ
[8, 1]	πολλὰ τῇ ψυχῇ μεριζόμενον. Ἀλλὰ	ταῦτα	μὲν ἐχέτω ὅπως ἂν ἔχειν
[19, 1]	εἶναι τὴν προφῆτιν ἀπεσχοίνισται. Ἀλλὰ	ταῦτα	μὲν στοχασμοῖς τισι καὶ ὑπονοίαις,
[13, 3]	παρθενίᾳ βίος. Καὶ ὡς ἀληθῆ	ταῦτα	μικρῶν προστεθέντων ἔσται καταφανέστερα. Τίς
[4, 3]	καὶ ἵνα μέγας τοῖς μετὰ	ταῦτα	νομίζοιτο καταλιπών τινα τοῖς ἐξ
[17, 2]	τοιαῦτα. Πῶς οὖν ἔστι τῷ	ταῦτα	ὄντι προσκολληθῆναι τὸν ὑπὸ τῶν
[14, 3]	γὰρ ἔξεστι μητέρα γενέσθαι τοῦ	ταῦτα	ὄντος, καθώς φησί που ὁ
[17, 1]	κατ´ ἀρετὴν ἐλλείπων. Εἰ δὴ	ταῦτα	οὕτως ἔχει, διορθωτέον ὡς οἷόν
[6, 2]	οὖσιν ἀλήθειαν ἐπιγνώσεται. Ἔοικεν οὖν	ταῦτα	παιδεύειν ἡμᾶς ἡ μνήμη τῶν
[11, 4]	δυσωδίας ἐχθρόν, καθώς φασιν οἱ	ταῦτα	παρατηρήσαντες. Οὐκοῦν ὁ πάσης πικρίας
[12, 4]	σκιαῖς ὑποκρύπτεσθαι. Δέρμασι νεκροῖς μετὰ	ταῦτα	περικαλύπτονται καὶ οὕτως εἰς τὸ
[4, 3]	καταγελᾷ τῆς ἀνοίας τῶν διὰ	ταῦτα	πεφυσημένων καὶ ἀριθμεῖ τὸν μήκιστον
[23, 7]	καὶ λώβης ἀπηλλαγμένος; Πῶς οὖν	ταῦτα	προσοίσεις θεῷ, ὁ μὴ ἀκούων
[9, 1]	τοῦ ῥείθρου ὑπόδειγμα ὅλον πρὸς	ταῦτα	τὸ ἐπιθυμητικὸν μεταστρέψαντες καὶ τὴν
[4, 3]	αὐτῆς αἰτίας ἤρτηται. Πάντα γὰρ	ταῦτα	τοῖς περὶ τὸν βίον τοῦτον
[11, 3]	σπουδῆς τινος καὶ ἀποδοχῆς ἀξιούμενα,	ταῦτα	ὑπερβαίνοντας ὡς ταπεινά τε καὶ
[11, 4]	ἀστέρας, οὐδὲν ἄλλο φασὶν οἱ	ταῦτα	φιλοσοφήσαντες ἢ ἀέρα εἶναι ὑπὸ
[3, 4]	Πότε ἡσθήσεται κατὰ ἀλήθειαν ὁ	ταῦτα	φρονῶν καὶ τοῖς δοκοῦσιν αὐτῷ
[3, 2]	ἡδέων τὰ λυπηρὰ παρεχόμενος. Παρίημι	ταῦτα	ὡς καὶ τοῦ φθόνου κατ´
[23, 1]	βιοτεύειν τὸν ἐν τῇ φιλοσοφίᾳ	ταύτῃ	ζῆν προελόμενον καὶ τίνα φυλάττεσθαι
[4, 4]	ὅσα τίμια ἐν τῇ ζωῇ	ταύτῃ	νενόμισται, ἢ καὶ ὅσα πρὸς
[4, 5]	χρή σοι διαγράψαι τὴν πονηρὰν	ταύτην	ἅλυσιν, ὑπόθου τινὰ διά τινος
[13, 1]	τοῦ θεοῦ εἶναι μόνου καὶ	ταύτην	ἄπαυστον ἔχειν καὶ διηνεκῆ τὴν
[10, 2]	ζημίας τῷ παθόντι τὴν ζημίαν	ταύτην	ἐνδείξεται; Καλῶς μοι δοκεῖ ὁ
[0, 2]	τοῖς ἀκριβῶς μετιοῦσι τὴν σεμνότητα	ταύτην	ἐπετηδεύθησαν, φεύγων τὴν ἀμετρίαν ὁ
[1, 1]	χάρις εὐμενῶς πρὸς τὴν ἀγαθὴν	ταύτην	ἐπιθυμίαν συναγωνίσηται. Αὐτόθεν μὲν ἔχει
[23, 2]	δὲ ὁ πρὸς τὴν τέχνην	ταύτην	ἐσπουδακὼς οὐκ ἔχει ἀνάγκην τῇ
[4, 6]	τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὑποβρύχιον λέγω	ταύτην	ζωήν, καὶ διαβὰς οὐχὶ τὴν
[12, 2]	ἐξουσίαν αἱρούμενος. Τὴν δὲ συμφορὰν	ταύτην,	ᾗ νῦν κεκράτηται τὸ ἀνθρώπινον,
[14, 4]	μὲν λόγος ἐπαξίως τὴν χάριν	ταύτην	θαυμάσεται; Τί δὲ ἄλλο τῶν
[4, 6]	Ἐρυθρὰν ἐκείνην, ἀλλὰ τὴν μέλαιναν	ταύτην	καὶ ζοφώδη τοῦ βίου θάλασσαν.
[4, 6]	δέ τις τὴν δουλείαν ἀποδράσεται	ταύτην	ὁ ταῖς ἀνάγκαις τῆς φύσεως
[4, 4]	τὸ μακρύνεσθαι αὐτῷ τὴν παροικίαν	ταύτην	ὀδύρεται, ὥσπερ καὶ ὁ ψαλμῳδὸς
[10, 2]	μέγας Δαβὶδ τὴν ἀμηχανίαν ἐνδεδεῖχθαι	ταύτην,	ὃς ἐπειδή ποτε τῇ δυνάμει
[23, 1]	ἐνταῦθα καὶ φθεγγομένων τὴν οὐράνιον	ταύτην	πολιτείαν διὰ τῶν ἔργων διδάσκεσθαι,
[9, 2]	τινὸς τῶν κατὰ τὴν ζωὴν	ταύτην	σπουδαζομένων φροντίζοντας, ἀλλὰ περὶ τῆς
[19, 1]	ἐκ πολλοῦ τοῦ περιόντος ἡμεῖς	ταύτην	τὴν σπουδὴν ἀσπασώμεθα οἱ οὐ
[1, 1]	καὶ δι´ ἐγκωμίων τὴν μεγάλην	ταύτην	τοῦ θεοῦ δωρεὰν ἀποσεμνύνειν, ἀρκεῖ
[1, 1]	καθαρότητα. Ὁ δὲ ὑπόθεσιν ἐγκωμίων	ταύτην	ὑπὸ φιλοτιμίας ποιούμενος ἔοικε τὴν
[23, 3]	εἴη, τὸ ζητῆσαι τῆς ὁδοῦ	ταύτης	ἀγαθὸν καθηγεμόνα τε καὶ διδάσκαλον,
[23, 7]	ἐν τῇ καινότητι τῆς ζωῆς	ταύτης»	ἀλλ´ ἔτι τὴν ἀκολουθίαν τῆς
[4, 4]	δὲ τὴν αἰτίαν τῆς κατηφείας	ταύτης	ἀνέθηκε. Τὸ γὰρ σκότος τῇ
[13, 2]	ἄν, ὅπως ἔξω τῆς ἐξουσίας	ταύτης	γενήσεται; Ἀλλ´ ἀρκεῖ πάντως καὶ
[11, 1]	Δεῖ τοίνυν τῆς ἀσθενείας ἕνεκεν	ταύτης	διὰ τῶν τῇ αἰσθήσει γνωρίμων
[2, 2]	τοὺς μὲν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους ἐπὶ	ταύτης	ἐᾶν, ὡς ἀμήχανον ταῖς ὑπερβολαῖς
[23, 2]	ᾖ· ὁ δὲ τῆς ζωῆς	ταύτης	ἐκπεσὼν πᾶσαν ἐλπίδα τῆς πρὸς
[16, 2]	οὐ παραδεχομένη, καὶ τὸ ὁπωσοῦν	ταύτης	ἔξω γενέσθαι ἴσον ἔχει τὸν
[23, 2]	τῆς μεγάλης τε καὶ ὑψηλῆς	ταύτης	ἐπιθυμίας οὐ χρήματα τὸ κινδυνευόμενόν
[23, 2]	καὶ ὁ κίνδυνος τῆς ζημίας	ταύτης	ἐστὶν οὐ τὸ ἄλλο τι
[4, 5]	ὑπόκρισις γίνεται, ἐκείνης ἡ πικρία,	ταύτης	ἡ μισανθρωπία, τούτων ἁπάντων τὸ
[13, 3]	ὅτι σῴζεται διὰ τῆς τεκνογονίας»	ταύτης	ἡ τῶν τοιούτων τέκνων μήτηρ
[2, 1]	γνῶναι τὴν ὑπερβολὴν τῆς χάριτος	ταύτης,	ἥτις συνεπινοεῖται μὲν τῷ ἀφθάρτῳ
[18, 1]	τί ἄλλο ἐκ τῆς παραβολῆς	ταύτης	μανθάνομεν ἢ τὸ πάσης ὑψηλῆς
[3, 5]	Πολλάκις δὲ καὶ τῆς πονηρᾶς	ταύτης	μαντείας οὐ διεψεύσθησαν, ἀλλὰ πρὶν
[4, 6]	πάλιν ἐπιστραφέντα πρὸς τὴν ἐρήμωσιν	ταύτης	μὴ παγῆναι στήλην ἁλός, ἀλλ´
[10, 2]	γε ἀπογνωστέον ἡμῖν τῆς ἐπιθυμίας	ταύτης,	ὅτι ὑψηλοτέρα φαίνεται τῆς καταλήψεως,
[4, 8]	μορφὴν διὰ τῆς ἐνδεχομένης μιμήσεως.	Ταύτης	οὖν τῆς διανοίας καὶ τῆς
[20, 4]	σε περιλάβῃ» ἐπαξίως τῆς ἐπιθυμίας	ταύτης	παρασκευάσεται ἐν καθαρᾷ τῇ στολῇ
[1, 1]	γὰρ τὸ κατόρθωμα τῆς σεμνῆς	ταύτης	παρθενίας ἐστὶ τὸ ἄμωμόν τινα
[4, 4]	τοῦτο ὡς ἀλλοτρίας καὶ προσκαίρου	ταύτης	ὑπερορᾷ τῆς ζωῆς, ἐπειδὴ Ὁ
[1, 1]	τὴν κεκοσμημένην διὰ τῆς χάριτος	ταύτης	ὠνόμασεν. Εἰ γὰρ τὸ κατόρθωμα
[20, 2]	πραγμάτων καὶ διδακτικῶν λόγων κατὰ	ταὐτὸν	ἀκροάσεται· ἡ γὰρ διαφορὰ τῆς
[20, 2]	~Ὡς γὰρ οὐκ ἔστι κατὰ	ταὐτὸν	δύο τισὶ τέχναις ὑπηρετεῖν διὰ
[20, 2]	τὴν ἔννοιαν, εἰ δὲ κατὰ	ταὐτὸν	μιχθεῖσα περιηχοίη τὴν ἀκοήν, συγχυσίς
[20, 2]	ποιεῖ. Οὔτε γὰρ δύο κατὰ	ταὐτὸν	ὁ ὀφθαλμὸς ἰδεῖν ἱκανός ἐστιν,
[20, 3]	ἐν αἱρέσει προκειμένων, ἐπειδὴ κατὰ	ταὐτὸν	οὐκ ἔστιν ἀμφοτέρων γενέσθαι ὑπήκοον
[3, 1]	τι δεξιὸν περὶ παρθενίας νοήσωμεν,	ταὐτὸν	πάσχομεν τοῖς ὀψοποιοῖς τε καὶ
[3, 2]	εὑρεῖν ὅτῳ τὰ δύο κατὰ	ταὐτὸν	συνηνέχθη καὶ ὑπὲρ τοὺς πολλοὺς
[3, 5]	ἀντὶ τοῦ θαλάμου διὰ τοῦ	τάφου	ὁ θάνατος. Ἀνακλήσεις ἐπὶ τούτων
[3, 3]	καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ τοὺς	τάφους	τῶν ἀφ´ ὧν γεγόνασι βλέπωσιν,
[19, 1]	τοῦ χοροῦ τῶν γυναικῶν προπομπεύουσα·	τάχα	γὰρ διὰ τοῦ τυμπάνου τὴν
[7, 1]	ἡδονὴν λέγω, πλὴν εἰ μὴ	τάχα	διὰ τοὺς τὰ δόγματα τῆς
[20, 1]	πρόσφορόν τε καὶ κατάλληλον· καὶ	τάχα	ὁ τολμήσας εἰπεῖν τὴν σωματικὴν
[6, 1]	τοῦ τὰ κρυπτὰ βλέποντος μεμαρτύρηται·	τάχα	ὅτι καθαράν τε καὶ ἀμιγῆ
[19, 1]	δὲ σώματος ἡ παρθενία ἐστί,	τάχα	οὐ πολὺ τοῦ εἰκότος τὸ
[13, 1]	Καὶ εἰ χρὴ τολμήσαντα εἰπεῖν,	τάχα	οὕτως ἄν τις ἀπὸ τοῦ
[3, 10]	φροντίδος τὴν καρδίαν περιηχούσης. Ἢ	τάχα	περιττόν ἐστι τοῖς ὁμολογουμένοις ἐνδιατρίβειν
[12, 3]	ἅπτειν λύχνον κελεύει, τὸν λόγον	τάχα	σημαίνων τὸν τὰ κεκρυμμένα διαφωτίζοντα·
[11, 5]	χάριν τοῦ ἡμετέρου φωτὸς ἀμαυρώσειε.	~Τάχα	τοίνυν ἡμᾶς ἠρέμα διὰ τῶν
[16, 1]	ὕψους» καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά.	Τάχα	τοίνυν κυρίως ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι
[18, 4]	τελεώτατον τῆς σωφροσύνης ὅρον σκοπῆσαι,	τάχα	τοῦτο σωφροσύνη κυρίως ἂν λέγοιτο,
[17, 1]	τὴν ἡδονὴν πάθους ἀντικαθέστηκεν, εὐκόλως	τε	ἁλίσκονται καὶ δυσχερῶς διεκδύνουσι· τοῦτο
[21, 3]	ζωήν, τὸ δὲ εἰς καῦσίν	τε	ἅμα καὶ εἰς τὴν τῶν
[3, 11]	οἷς παιδοφονίαι καὶ τεκνοφαγίαι, φόνοι	τε	ἀνδρῶν καὶ μητροκτονίαι καὶ ἀδελφῶν
[20, 4]	κοινὸς ὁ λόγος ἐστὶν ἐπί	τε	ἀνδρῶν ὁμοίως καὶ γυναικῶν εἰς
[18, 3]	τῶν ἰδίων ἀγαθῶν ἐξελόντα ἀφιερώσαντά	τε	αὐτὴν ἅπαξ ἀνέπαφον καὶ καθαρὰν
[11, 1]	καὶ καθ´ ἑαυτὰς ἐπισκέπτεται· ἰδίᾳ	τε	γὰρ αὐτῶν ἑκάστην χωρίζει τῷ
[18, 4]	ἐναντίου τὸ ζητούμενον ἔχουσα· τόν	τε	γὰρ ἔξω τοῦ σκότους γενόμενον
[3, 6]	καὶ προσθήκας μᾶλλον ἐδέξατο; Τούς	τε	γὰρ προτέρους ἔχουσι φόβους καὶ
[19, 1]	ἁγίοις τοῦ θεοῦ ἐσπουδάζετο. Ὅ	τε	γὰρ προφήτης Ἡσαΐας καὶ ὁ
[4, 4]	ὁδοῦ πέρας ὁμοίως ἐπείγεσθαι, ἄν	τε	διὰ λειμώνων καὶ συμφύτων χωρίων
[0, 2]	ἀμετρίαν ὁ λόγος παρέδραμε καθολικῶς	τε	διὰ τῶν γενικωτέρων παραγγελμάτων προαγαγὼν
[4, 4]	λειμώνων καὶ συμφύτων χωρίων ἄν	τε	διὰ τῶν ἐρημοτέρων καὶ τραχυτέρων
[10, 1]	ἐν τῷ ὁμοίῳ καθέστηκε τό	τε	ἐλαττοῦν διὰ τοῦ λόγου καὶ
[22, 1]	παραγγέλματος τοῦ ἐπίσης ἀπειρηκότος τήν	τε	ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ τὴν
[0, 1]	Τούτου δὲ καθ´ ὅσον οἷόν	τε	ἦν ἐκκαλυφθέντος ἐφάνη ἀκολούθως καί
[3, 1]	ἄγαμον εἶναι. Εἴθε πως οἷόν	τε	ἦν κἀμοί τι γενέσθαι πλέον
[23, 7]	καὶ πάσης ἐπιθυμίας κατόρθωμα, εὐλογίας	τε	θεοῦ καὶ ἐπαγγελίας πάσης καὶ
[11, 5]	μὴ καὶ αὐτὴν ὡς οἷόν	τε	καθαρὰν γενομένην διὰ τῆς ἀφθαρσίας,
[12, 3]	αἱ πᾶσαι πρὸς τὸ καλόν	τε	καὶ ἀγαθὸν βλέπωσι καὶ πάντα
[5, 1]	ἀποστροφῇ καὶ ἀγνοίᾳ τῆς θείας	τε	καὶ ἀκηράτου γένηται ἡδονῆς, ἣν
[12, 2]	ζῷον ὁ ἄνθρωπος, τῆς θείας	τε	καὶ ἀκηράτου φύσεως ἔργον καὶ
[16, 2]	συναρμόσει τὸ τῇ φύσει ἀλλότριόν	τε	καὶ ἀκοινώνητον; Ἄκουσον τοῦ ἀποστόλου
[11, 5]	ὑπεράνω καὶ ἀνεπίδεκτον πάσης τροπῆς	τε	καὶ ἀλλοιώσεως. ~Τῷ τοίνυν πάσας
[18, 3]	τοῦ πλείονος ἔφεσιν, ὃ πολύ	τε	καὶ ἀμέτρητον ἔγκειται τῇ ἑκάστου
[6, 1]	βλέποντος μεμαρτύρηται· τάχα ὅτι καθαράν	τε	καὶ ἀμιγῆ πάσης ὑλικῆς προσπαθείας
[23, 7]	ὁ ἔσω σου ἄνθρωπος, τέλειός	τε	καὶ ἄμωμος εἶναι ὀφείλων κατὰ
[16, 1]	εἶναί τινα ἐν γυναιξὶν εὐπρεπῆ	τε	καὶ ἀξιέραστον καὶ διὰ τοῦτο
[4, 3]	αὐτῆς, οἱ κατὰ καιροὺς γινόμενοί	τε	καὶ ἀπολλύμενοι τῆς ἀεὶ μενούσης.
[14, 3]	σοφίαν τε καὶ δικαιοσύνην, ἁγιασμόν	τε	καὶ ἀπολύτρωσιν» Παντὶ γὰρ ἔξεστι
[12, 1]	νόμῳ, πολλὰ δὲ ἐν εὐαγγελικαῖς	τε	καὶ ἀποστολικαῖς παραδόσεσι πάρεστιν ἀφθόνως
[6, 1]	ὄψιν, καὶ τὴν γεῦσιν ἁπλῆν	τε	καὶ ἀπραγμάτευτον διαμεῖναι, ἐκ τοῦ
[10, 2]	μικρός, μὴ τῷ λίαν ὑψηλῷ	τε	καὶ ἀρρήτῳ παντάπασι τῆς περὶ
[0, 3]	βʹ Ὅτι ἴδιον τῆς θείας	τε	καὶ ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά ἐστιν
[2, 1]	βʹ Ὅτι ἴδιον τῆς θείας	τε	καὶ ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά ἐστιν
[11, 2]	φαινόμενα προσπαθειῶν ἀνεζήτουν τὴν ἁπλῆν	τε	καὶ ἄϋλον καὶ ἀσχημάτιστον τοῦ
[5, 1]	τῶν σωματικῶν ἐπὶ τὴν νοητήν	τε	καὶ ἄϋλον τοῦ καλοῦ θεωρίαν.
[11, 5]	ἀλλὰ πάντοτε ὡσαύτως ἔχον προσθήκης	τε	καὶ αὐξήσεως ὑπεράνω καὶ ἀνεπίδεκτον
[20, 4]	καὶ τὴν ἀληθινὴν σοφίαν σύνοικόν	τε	καὶ βίου κοινωνὸν ἑαυτῷ λαμβάνειν,
[23, 7]	ἀρρήτων ἀγαθῶν τῶν ὑπὲρ αἴσθησίν	τε	καὶ γνῶσιν εἶναι πεπιστευμένων τὸ
[18, 5]	τῶν ἰχθύων ἀπὸ τῶν πονηρῶν	τε	καὶ δηλητηρίων διαχωρίζουσα, ὡς ἂν
[23, 3]	τῆς ὁδοῦ ταύτης ἀγαθὸν καθηγεμόνα	τε	καὶ διδάσκαλον, μή που διὰ
[14, 3]	τοῦ πνεύματος, τίκτῃ δὲ σοφίαν	τε	καὶ δικαιοσύνην, ἁγιασμόν τε καὶ
[15, 2]	ἕν, συναλγοῦντος τοῦ παντός, ἄν	τε	καὶ δοξάζηται, τοῦ ὅλου συγχαίροντος.
[15, 1]	ἐκεῖνον ἀγαπᾶν ἐξ ὅλης καρδίας	τε	καὶ δυνάμεως» οὔτε τῇ πορνείᾳ
[13, 1]	ᾧ καὶ Παῦλος γενόμενος ἤκουσέ	τε	καὶ εἶδε τὰ ἄρρητα καὶ
[3, 3]	μὴ ὂν περιστήσεται, ὀστέα βδελυρά	τε	καὶ εἰδεχθῆ ἀντὶ τοῦ νῦν
[12, 3]	θείας δραχμῆς εὐφραινόμεναι, ἡ λογιστική	τε	καὶ ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ κατὰ
[11, 5]	τοιοῦτος πρὸς ἐκεῖνο μόνον ἐρωτικῶς	τε	καὶ ἐπιθυμητικῶς ἕξει, ὃ οὐχ
[9, 1]	συνηθείας τὴν περί τι σπουδήν	τε	καὶ ἐπιθυμίαν ποιούσης. Καὶ οὐ
[7, 3]	τὴν περὶ τὰ θεῖα σπουδήν	τε	καὶ ἐπιθυμίαν, τῆς δὲ τοῦ
[12, 2]	τὴν πρώτην γένεσιν τὸ παθητικόν	τε	καὶ ἐπίκηρον— οὐδὲ γὰρ ἦν
[10, 1]	ἰδὼν κατά τινα θείαν δωρεάν	τε	καὶ ἐπίπνοιαν ἀνερμήνευτον ἐν τῷ
[18, 4]	γὰρ τοῦ μὴ παρατραπῆναι πρόνοιά	τε	καὶ ἐπιστήμη ὁδηγία τίς ἐστιν
[18, 3]	τὸ ἐν παντὶ ἄπταιστον λόγῳ	τε	καὶ ἔργῳ ὑφηγουμένη, ὅπως τε
[12, 3]	ἐπὶ τὴν θείαν ἐκείνην χαράν	τε	καὶ εὐφροσύνην ἐπιστραφήσονται, τῷ ἀφράστῳ
[18, 5]	ἐστίν μή τις οὕτω μικρόν	τε	καὶ εὔωνον τὸ τῆς παρθενίας
[12, 3]	λανθάνον, ὅταν ὑπὸ τῶν μεριμνῶν	τε	καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου συμπνίγηται»
[22, 1]	καὶ ἄλλῳ τρόπῳ τῶν ὑψηλῶν	τε	καὶ θειοτέρων τὴν ψυχὴν ἀποστήσαντες
[23, 3]	πάλιν ἄλλοι οἱ τὸ ἄμικτόν	τε	καὶ θηριῶδες ἀρετὴν νομίζοντες καὶ
[20, 1]	τῶν ἐν ἡμῖν ἀνθρώπων πρόσφορόν	τε	καὶ κατάλληλον· καὶ τάχα ὁ
[4, 6]	τὴν ἑαυτοῦ φερόμενος φύσιν ξύλα	τε	καὶ λίθους καὶ πᾶν τὸ
[23, 7]	τοῦ ἀμνοῦ νόμον, πάσης κηλίδος	τε	καὶ λώβης ἀπηλλαγμένος; Πῶς οὖν
[5, 1]	ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν θείαν	τε	καὶ μακαρίαν ἡδονὴν ἀναβλέποι, πρὸς
[7, 3]	λειτουργίας μὴ ὑπερορᾶν τὸν σωφρόνως	τε	καὶ μεμετρημένως κεχρῆσθαι δυνάμενον. Οἷος
[3, 5]	ἄν τε περιόντες τύχωσιν ἄν	τε	καὶ μή, ἀγανάκτησις κατὰ τῆς
[4, 1]	πλεονεξίαν λέγω καὶ φθόνον ὀργήν	τε	καὶ μῖσος καὶ κενῆς δόξης
[5, 1]	ἔτι δύναται πρὸς τὸ συγγενές	τε	καὶ νοητὸν φῶς ἐλευθέρῳ ἀναβλέπειν
[3, 10]	παθῶν συμφοραὶ παραπεπήγασιν, οἷον πηρώσεις	τε	καὶ νόσοι καὶ ὅσα τοιαῦτα
[22, 1]	θερμοῦ τε καὶ ψυχροῦ, ὑγροῦ	τε	καὶ ξηροῦ. ~Προνοητέον τοίνυν τῆς
[16, 2]	τῶν ἐν αὐτῷ θεωρουμένων νοούμενός	τε	καὶ ὀνομαζόμενος, πρὸς πάντα τὰ
[12, 3]	ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ κατὰ λύπην	τε	καὶ ὀργὴν ἐγγινομένη διάθεσις, καὶ
[20, 4]	τίνα βλέπει σκοπὸν ὁ καθαρός	τε	καὶ οὐράνιος ἔρως, μετρίως ἡμῖν
[18, 4]	πραγματείας πρὸς τὴν τῶν ὑψηλῶν	τε	καὶ οὐρανίων μετουσίαν δεήσεται, ἀλλ´
[19, 1]	οὕτω καὶ ἡ παρθενία λαμπρά	τε	καὶ περιβόητος γίνεται μηδὲν ἐν
[23, 2]	μαθήσεως παρὰ τοῦ διὰ μακρᾶς	τε	καὶ πολλῆς τῆς πείρας κτησαμένου
[13, 1]	ἀποσχέσθαι μὲν τοῦ γνωστοῦ καλοῦ	τε	καὶ πονηροῦ» καθαρὸν δὲ καὶ
[11, 3]	ἀξιούμενα, ταῦτα ὑπερβαίνοντας ὡς ταπεινά	τε	καὶ πρόσκαιρα, μηδενὶ τούτων προσαναλίσκειν
[4, 8]	πάντα τὸν βίον τὸν ἐμπαθῆ	τε	καὶ σάρκινον ὁμιλίας, μᾶλλον δὲ
[11, 4]	εἰ ῥύπῳ τινὶ τὸ καθαρόν	τε	καὶ στίλβον τῆς ἐπιφανείας ἀχρειωθείη.
[9, 1]	βίου ποιησαμένους τὴν δοκοῦσαν ἔννομόν	τε	καὶ συγκεχωρημένην τῶν ἡδονῶν μετουσίαν.
[11, 1]	καὶ πάλιν τὴν κοινὴν συνδρομήν	τε	καὶ σύμπνοιαν περὶ τὴν τοῦ
[23, 3]	οὐ γνωρίζοντες οὐδὲ τῆς μακροθυμίας	τε	καὶ ταπεινοφροσύνης τὸν καρπὸν ἐπιστάμενοι.
[20, 2]	γεωργοῦντα καὶ ναυτιλλόμενον, ἢ χαλκεύοντά	τε	καὶ τεκτονεύοντα, ἀλλ´ εἰ μέλλοι
[19, 1]	λογίων τί ποτε τὸ κυοφορεῖν	τε	καὶ τίκτειν ἀγαθόν ἐστι, καὶ
[9, 1]	δὲ παρ´ ἑτέροις ἐστὶ καλά	τε	καὶ τίμια, τῆς παρ´ ἑκάστοις
[4, 4]	οὐ τὸ ὑποχείριον εἶναι. Πλοῦτοί	τε	καὶ τρυφαὶ καὶ πενίαι καὶ
[17, 2]	ὁ τῆς κατὰ ψυχὴν ζωῆς	τε	καὶ ὑγείας ἐπιμελούμενος ἐπὶ τοῦ
[3, 1]	νοήσωμεν, ταὐτὸν πάσχομεν τοῖς ὀψοποιοῖς	τε	καὶ ὑπηρέταις, οἳ τὴν ἐπιτραπέζιον
[23, 2]	παρεσκεύασεν· ἐπὶ δὲ τῆς μεγάλης	τε	καὶ ὑψηλῆς ταύτης ἐπιθυμίας οὐ
[11, 4]	καὶ ἐν αὐτῷ γεγονὼς λαμπρός	τε	καὶ φωτοειδὴς ἐν τῇ μετουσίᾳ
[11, 4]	ἀποστήσας καὶ πάντων τῶν ταπεινῶν	τε	καὶ χαμαιζήλων ὑπεραρθείς, μᾶλλον δὲ
[17, 2]	ἀπόστολος, αὐτοσοφία καὶ ἁγιασμός, ἀλήθειά	τε	καὶ χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ
[22, 1]	διακειμένων τὸ σῶμα συγκέκραται, θερμοῦ	τε	καὶ ψυχροῦ, ὑγροῦ τε καὶ
[18, 5]	πάντων τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ καθαρόν	τε	καὶ ὠφέλιμον ἐκλεγομένην ἐν παντὶ
[13, 1]	γίνεσθαι πάλιν τοῦ κτίσαντος, τήν	τε	κατὰ γεῦσιν καὶ ὄψιν ἀπάτην
[13, 1]	καὶ ὄψιν ἀπάτην ἀπώσασθαι, σύμβουλόν	τε	μηκέτι τὸν ἰοβόλον ὄφιν, ἀλλὰ
[3, 9]	τοῖς τῆς εὐσεβείας γεννήμασι· τόν	τε	οἶκον τὸν ἀληθῶς ἴδιον πᾶσι
[4, 5]	πρὸς τὰς ἡδονὰς ἀμετρία, φιλαρχία	τε	πᾶσα καὶ κενῆς δόξης ἐπιθυμία
[15, 2]	μέλεσι τὸ ὅλον συνδιατίθεται, ἄν	τε	πάσχῃ μέλος ἕν, συναλγοῦντος τοῦ
[6, 1]	τῆς φύσεως ἑαυτοὺς ἔστησαν τῇ	τε	περὶ τὴν βρῶσιν καὶ πόσιν
[3, 5]	αἰτίᾳ πολλῇ οἱ γονεῖς ἄν	τε	περιόντες τύχωσιν ἄν τε καὶ
[4, 1]	ὅσον ἐστί τις χωρητικός, αὐτός	τε	πληροῦται τῆς ἀγαθῆς ἐπιθυμίας καὶ
[20, 4]	συνιστῶντες ἑαυτούς, ἐν οἷς ἄλλα	τε	πολλὰ καὶ μεγάλα εἰπών, Καὶ
[22, 1]	τῇ ψυχῇ πρὸς τελείωσιν ἥ	τε	πολυσαρκία τοῦ σώματος καὶ ἡ
[0, 3]	τῇ ψυχῇ πρὸς τελείωσιν ἥ	τε	πολυσαρκία τοῦ σώματος καὶ ἡ
[20, 2]	φθεγγομένη, οὔτε ἡ ἀκοὴ διηγήσεώς	τε	πραγμάτων καὶ διδακτικῶν λόγων κατὰ
[4, 7]	πάντα δὲ τὰ προσπίπτοντα ὁμοῦ	τε	προσήγγισε καὶ θιγόντα παρέδραμε, καὶ
[20, 2]	γλῶσσα διαφόροις ὑπηρετήσει φωναῖς, Ἑβραίων	τε	ῥήματα καὶ Ἑλλήνων ἐν τῷ
[12, 3]	γίνεσθαι, ἐφ´ ᾧ εἰκότως αὐτήν	τε	τὴν εὑροῦσαν χαίρειν ψυχὴν καὶ
[6, 1]	ἑαυτοῖς ὑπολαβόντες τὴν μέριμναν τῆς	τε	τῶν ἐνδυμάτων σεμνότητος κρείττους ἐπιδειχθέντες
[17, 1]	οὕτως ἔχει, διορθωτέον ὡς οἷόν	τε	τῶν πολλῶν τὴν συνήθειαν· ὅσοι
[18, 2]	ἐν ἡμῖν εὖ διατίθεσθαι ἑκάστῃ	τε	τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων, ἃς
[23, 1]	Τὰ δὲ καθ´ ἕκαστον, ὅπως	τε	χρὴ βιοτεύειν τὸν ἐν τῇ
[18, 3]	τε καὶ ἔργῳ ὑφηγουμένη, ὅπως	τε	χρὴ τὰ ἐν τῇ ψυχῇ
[3, 3]	ἐπηνθισμένον τῷ φυσικῷ ἐρυθήματι, κόμην	τε	χρυσομιγῆ καὶ βαθεῖαν τῷ ποικίλῳ
[16, 2]	γάρ ἐστιν ὁδὸς εὐθεῖα στενή	τε	ὡς ἀληθῶς καὶ τεθλιμμένη καὶ
[10, 1]	τὴν ἔκπληξιν· ὁ δὲ μὴ	τεθεαμένος	οὐδὲ γνώσεται τὴν ζημίαν ὧν
[10, 1]	τῆς ἡλιακῆς ἀκτῖνος τῷ μὴ	τεθεαμένῳ	τὸ φῶς ἀπὸ πρώτης γενέσεως
[23, 6]	τὸν κανόνα τοῦ βίου· τοῦτον	τέθεικε	σκοπὸν ὁ θεὸς τῇ ἡμετέρᾳ
[16, 2]	στενή τε ὡς ἀληθῶς καὶ	τεθλιμμένη	καὶ τὰς ἐφ´ ἑκάτερα παρατροπὰς
[3, 11]	τὸν ἕτερον· ᾧ μὲν γὰρ	τέθνηκεν	ὁ καταθύμιος παῖς, ᾧ δὲ
[18, 4]	εἶναι ἀνάγκη, καὶ τὸν μὴ	τεθνηκότα	ζῆν. Καὶ τοίνυν εἴ τις
[14, 1]	ὕλην ὑποτιθέντος αὐτῷ καὶ τοὺς	τεθνηξομένους	οἷον καταδίκους τινὰς ἑτοιμάζοντος. ~Εἰ
[21, 1]	τὸ καθαρὸν τῆς καρδίας ἐπιμολύνοιτο·	τεῖχος	δέ ἐστιν ἀσφαλὲς ἡ τελεία
[15, 2]	~Ἔστι δὲ καὶ δι´ ὑποδείγματος	τεκμηριῶσαι	τὸν λόγον. Ὥσπερ τὸ ἐν
[3, 8]	πάλιν ἄλλη συμφορά, εἴτε ὑπάρχει	τέκνα	εἴτε καὶ μή. Ὄντα μὲν
[20, 4]	οἱ τοῦ φωτὸς υἱοὶ καὶ	τέκνα	θεοῦ καὶ τῶν ἀφ´ ἡλίου
[13, 3]	παρθένος μήτηρ, ἡ τὰ ἀθάνατα	τέκνα	κυοφοροῦσα διὰ τοῦ πνεύματος, στεῖρα
[3, 10]	ὁ δὲ πρὸς γυναῖκα καὶ	τέκνα	μεμερισμένος οὐδὲ σχολὴν ἄγει πολλάκις
[13, 3]	τούτῳ ὅτι σῴζεται διὰ τῆς	τεκνογονίας»	ταύτης ἡ τῶν τοιούτων τέκνων
[13, 3]	στεῖραν ἐν οἴκῳ μητέρα ἐπὶ	τέκνοις	εὐφραινομένην. Εὐφραίνεται γὰρ ὡς ἀληθῶς
[3, 6]	φόβους καὶ τὸν ὑπὲρ τοῦ	τέκνου	προσέλαβον, μή τι συμβῇ περὶ
[3, 11]	νομίζονται, ἐν οἷς παιδοφονίαι καὶ	τεκνοφαγίαι,	φόνοι τε ἀνδρῶν καὶ μητροκτονίαι
[3, 6]	ψυχήν, ὅσος ὁ ἀριθμὸς τῶν	τέκνων	ἐστίν, ὡς τῶν συμβαινόντων ἐκείνοις
[13, 3]	τεκνογονίας» ταύτης ἡ τῶν τοιούτων	τέκνων	μήτηρ εὐφραινομένη, καθὼς ἐν θείοις
[13, 3]	καὶ ἀφθαρσία τοῖς συναφθεῖσιν ἀντὶ	τέκνων	προσγίνεται; Καὶ καλῶς ἐστι τὸ
[6, 1]	τῷ κυρίῳ ἀνέθηκαν, οὔτε εἰς	τέκνων	στοργὴν οὔτε εἰς γυναικῶν φροντίδα
[19, 1]	τοῦ Ἰλλυρικοῦ καταπληρώσας» τῶν ἰδίων	τέκνων	τὴν οἰκουμένην, ἅπερ ἐν Χριστῷ
[20, 2]	ναυτιλλόμενον, ἢ χαλκεύοντά τε καὶ	τεκτονεύοντα,	ἀλλ´ εἰ μέλλοι τις τῆς
[0, 2]	ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀναγκαίως πρὸς τῷ	τέλει	τοῦ λόγου τοῦ θεοσεβεστάτου ἐπισκόπου
[21, 1]	τεῖχος δέ ἐστιν ἀσφαλὲς ἡ	τελεία	πρὸς πᾶν τὸ ἐμπαθῶς ἐπιτελούμενον
[18, 5]	ἐν τούτῳ δὲ μόνῳ τὸ	τέλειον	τῆς ἐλευθερίας ἐστίν μή τις
[23, 7]	ἐστὶν ὁ ἔσω σου ἄνθρωπος,	τέλειός	τε καὶ ἄμωμος εἶναι ὀφείλων
[18, 1]	μέτρον ἄγει τὴν τῆς ψυχῆς	τελειότητα,	ἀλλὰ καὶ τὸν θεμέλιον ὑποβεβλῆσθαι
[23, 3]	ὁμοῦ τῷ προελέσθαι καὶ τῆς	τελειότητος	ἐφαψάμενοι, ἑτέρῳ πτώματι διὰ τοῦ
[18, 1]	ἐποικοδομαῖς τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ	τελειοῦντας;	Οὔτε γὰρ λίθος εἷς ἡ
[20, 4]	ἐν τῇ τοῦ σώματος ἀσθενείᾳ	τελειῶν	τὴν τοῦ πνεύματος δύναμιν. Οἶδα
[0, 3]	ὁμοίως ἐναντιοῦται τῇ ψυχῇ πρὸς	τελείωσιν	ἥ τε πολυσαρκία τοῦ σώματος
[22, 1]	ὁμοίως ἐναντιοῦται τῇ ψυχῇ πρὸς	τελείωσιν	ἥ τε πολυσαρκία τοῦ σώματος
[13, 1]	ἐν τῷ παραδείσῳ ζωῆς τὸ	τελευταῖον	ὁ γάμος ἐστί, τοῦτον πρῶτον
[13, 1]	ἐκεῖνον καταλείπουσι τὸν τόπον ᾧ	τελευταῖον	προϊόντες συνέτυχον. Ἐπεὶ οὖν τοῦ
[13, 1]	Χριστῷ γίνεσθαι, πάλιν ἐκ τοῦ	τελευταίου	προσήκει τῆς ἀναλύσεως ἄρξασθαι, ὥσπερ
[18, 4]	ψυχαῖς. Καὶ εἰ χρὴ τὸν	τελεώτατον	τῆς σωφροσύνης ὅρον σκοπῆσαι, τάχα
[22, 2]	ἀναγκαίαν ὑπηρεσίαν παρασκευάσας. Οὗτος ὁ	τελεώτατος	τῆς ἐγκρατείας σκοπός, οὐχὶ πρὸς
[21, 3]	ἀπορρίψει τοῖς ἀλογωτέροις, ὧν τὸ	τέλος	εἰς καῦσιν» ὥς φησιν ὁ
[4, 5]	ἡ μισανθρωπία, τούτων ἁπάντων τὸ	τέλος	κατάκρισις εἰς γέενναν καὶ σκότος
[6, 1]	ἑαυτῶν ἐπιθυμίαν ἀπ´ ἀρχῆς εἰς	τέλος	τῷ κυρίῳ ἀνέθηκαν, οὔτε εἰς
[4, 7]	ἐν τῷ βίῳ τούτῳ διὰ	τέλους	ἔχειν τὸ ποθούμενον; Τί τῶν
[4, 7]	τῇ νεότητι; Τίνι διήρκεσε διὰ	τέλους	ἡ δύναμις; Τὸ δὲ τοῦ
[18, 1]	ἑαυτοῦ σπουδὴν στήσας καὶ τοῦ	τέλους	οὐκ ἐφικόμενος, τί ἄλλο ἐκ
[22, 1]	τῆς τέχνης διεξιόντος, ὅτι ἐκ	τεσσάρων	ἡμῖν οὐχ ὁμοειδῶν στοιχείων ἀλλ´
[4, 4]	γενέσεως μέχρι τῆς ἐξόδου τὸν	τεταγμένον	αὐτῷ χρόνον διεξερχόμενος, οὔτε ὑπὸ
[4, 3]	σπουδαζόμενον; Ἐπειδὴ τί πλέον τοῖς	τετιμημένοις	προστίθησι; Διαμένει γὰρ θνητὸς ὁ
[1, 1]	τοῦτο τῇ ἐπωνυμίᾳ τοῦ ἀφθάρτου	τετίμηται·	εἰ δὲ χρὴ καὶ δι´
[23, 6]	μήτε παντελῶς πρὸς τὸν θάνατον	τετραμμένον,	μήτε ὅλῳ τῷ ποδὶ ἐπὶ
[3, 6]	τὸ τὴν καρδίαν αὐτῆς τῷ	τεχθέντι	συναποσχίζεσθαι, κἂν πλειόνων γένηται μήτηρ,
[4, 8]	Καὶ ὥσπερ τῶν λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων	τέχναι	τινὲς πρὸς τὴν ἑκάστου τῶν
[11, 5]	εἴτε τὰ ἐν ἐπιστήμαις ἢ	τέχναις	ἐπιτηδεύματα ἢ καὶ ὅσα ἐν
[20, 2]	ἔστι κατὰ ταὐτὸν δύο τισὶ	τέχναις	ὑπηρετεῖν διὰ τῆς τῶν χειρῶν
[11, 2]	εἰσὶ δέ τινες οἳ περὶ	τέχνας	καὶ ἐπιστήμας τινὰς ἐπτοήθησαν· οἱ
[18, 5]	καθαρότητα. Οὕτως καὶ ἡ ἁλιευτικὴ	τέχνη	ποιεῖ κατὰ τὴν τοῦ κυρίου
[4, 8]	καὶ τὸ τῆς παρθενίας ἐπιτήδευμα	τέχνη	τις εἶναι καὶ δύναμις τῆς
[23, 3]	ἐσθίοντες, ἀλλὰ τῷ ἀλλοτρίῳ προσκεχηνότες	τέχνην	βίου τὴν ἀργίαν ποιούμενοι· ἐντεῦθεν
[23, 2]	παρ´ ἑτέρων μαθὼν αὐτὸς τὴν	τέχνην	κατώρθωσε· τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ
[23, 2]	νῦν δὲ ὁ πρὸς τὴν	τέχνην	ταύτην ἐσπουδακὼς οὐκ ἔχει ἀνάγκην
[22, 1]	τινος ἰατρικοῦ τὰ ἐκ τῆς	τέχνης	διεξιόντος, ὅτι ἐκ τεσσάρων ἡμῖν
[23, 2]	ἐπιγνωσθὲν οὕτως εἰς τὸν τῆς	τέχνης	λόγον παραληφθῆναι καὶ παράγγελμα πρὸς
[21, 3]	ἀναμεμιγμένον τῷ σίτῳ τὸ ἄχυρον	τεχνικῶς	διακρίνοντας, ὡς ἂν ἑκάτερον αὐτῶν
[6, 2]	εἰς ἓν ῥεῖθρον τὸ πολλαχῇ	τέως	διεσκεδασμένον ἀθροίσειεν, εἰς πολλὰ ἂν
[18, 4]	ἀλλ´ ἐν πολλῇ ῥᾳστώνῃ τὸ	τέως	δυσέφικτον εἶναι δοκοῦν κατορθώσει φυσικῶς,
[3, 8]	φευκτὰ μεταλαμβάνει ὀνόματα καὶ τὴν	τέως	λαμπρὰν καὶ λευχείμονα καὶ περίβλεπτον
[15, 2]	τὸ ἐν τῇ λίμνῃ ὕδωρ	τέως	μὲν λεῖόν ἐστι καὶ ἀκίνητον,
[3, 2]	τὸ ἑαυτὸν βούλεσθαι νικᾶν ἐν	τῇ	ἀγάπῃ ἑκάτερον. Προσέστω τούτοις δόξα
[11, 1]	ἀσθενείας ἕνεκεν ταύτης διὰ τῶν	τῇ	αἰσθήσει γνωρίμων χειραγωγεῖν πρὸς τὸ
[10, 2]	ἄν τις διὰ τῶν μόνῃ	τῇ	αἰσθήσει καταλαμβανομένων γνωρίσειεν; Οὐ μὴν
[4, 6]	δουλείας ἐναπομένομεν, πῶς ἔστιν ἐν	τῇ	ἀληθείᾳ γενέσθαι τὸν ζητοῦντα τὸ
[11, 4]	πνεύματος φωτοειδὴς γένηται καὶ ἐμμιχθῇ	τῇ	ἀληθινῇ καὶ ὑψηλῇ καθαρότητι, διαφαίνεται
[14, 4]	λόγον κατεξετάζοντας· πρῶτον μὲν γὰρ	τῇ	ἁμαρτίᾳ καθάπαξ ἀποθανὼν ζῇ τὸ
[23, 7]	γὰρ δεινόν ἐστιν ἅπαξ προσεγγίσαι	τῇ	ἁμαρτίᾳ, καὶ διὰ τοῦτο ἀσφαλὲς
[23, 7]	ἐσταυρωμένου, ὁ ζῶν, τοῦ ἀποθανόντος	τῇ	ἁμαρτίᾳ, ὁ κατ´ αὐτὴν ὑγιαίνων,
[13, 2]	δὲ σάρκινοι καὶ θνητοί, πεπραμένοι	τῇ	ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔστιν ἐν τῇ
[21, 2]	πόσιν ἡδοναὶ πλεονάζουσαι τῶν ἐδωδίμων	τῇ	ἀμετρίᾳ ἀνάγκην ἐμποιοῦσι τῷ σώματι
[2, 2]	παθημάτων ἀλλοτριώσειεν. Ὅπερ γὰρ ἐν	τῇ	ἀμιάντῳ Μαρίᾳ γέγονε σωματικῶς, τοῦ
[4, 1]	εἴ τις ἑαυτὸν μὴ ὑπαγάγοι	τῇ	ἀνάγκῃ τοῦ βίου τούτου. Οὕτω
[12, 3]	λόγον πιστώσασθαι, τοῦτο καὶ ἐν	τῇ	ἀναζητήσει τῆς ἀπολομένης δραχμῆς οἶμαι
[20, 4]	ἑαυτὸν καὶ πάσης παλαιότητος κεχωρισμένον	τῇ	ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ἐπιδείξει, εἶτα
[23, 7]	αἰῶνι τούτῳ καὶ μὴ μεταμορφούμενος	τῇ	ἀνακαινώσει τοῦ νοός σου» μηδὲ
[14, 4]	Εἶτα τὸ ἐξαίρετον τῶν ἐν	τῇ	ἀναστάσει καλῶν καὶ ἐν τῷ
[3, 10]	καὶ νόσοι καὶ ὅσα τοιαῦτα	τῇ	ἀνθρωπίνῃ ζωῇ συγκεκλήρωται. Ἐν οἷς
[11, 4]	ὡς ἀγνοεῖν ὅτι ἓν ὄχημα	τῇ	ἀνθρωπίνῃ ψυχῇ τῆς ἐπὶ τοὺς
[13, 1]	τὴν τρυφὴν καὶ μὴ συγκαταμιγνύειν	τῇ	ἀπολαύσει τοῦ καλοῦ τὰ πρὸς
[2, 1]	εἰς τὴν ἐναντίαν ἀποκέκριται τάξιν	τῇ	ἀποπτώσει τῆς καθαρότητος τοιαῦτά ἐστι
[12, 2]	τὴν τοῦ κακοῦ πεῖραν ἐν	τῇ	ἀποστροφῇ τῆς ἀρετῆς τῇ ἰδίᾳ
[6, 2]	φυλάσσει, οὕτως ἡμῶν ἡ διάνοια	τῇ	ἀποστροφῇ τῶν ματαίων τὴν ἐν
[17, 2]	καὶ ἀμέτοχος διαμένων τῆς ἑκατέρωθεν	τῇ	ἀρετῇ παρακειμένης ἐναντιότητος. Οὐκ ἐμὸς
[10, 2]	τῷ μίσει τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ	τῇ	ἀσθενείᾳ τῆς διηγήσεως. Τὸ μὲν
[7, 3]	στιγματίαι τὴν συνείδησιν καὶ καταμεμωλωπισμένοι	τῇ	ἀτοπίᾳ τοῦ δόγματος διὰ τῶν
[4, 5]	τὴν νομὴν τὰ βοσκήματα, μόνῃ	τῇ	γαστρὶ καὶ τοῖς μετὰ γαστέρα
[23, 4]	τοῦ κοινοῦ βίου, οὐ μόνον	τῇ	γαστρὶ τὰ πρὸς ἡδονὴν χαριζόμενοι,
[12, 2]	τῶν ἔξωθεν ἀνάγκῃ δεδουλωμένος, ἀλλὰ	τῇ	γνώμῃ τῇ ἰδίᾳ πρὸς τὸ
[4, 8]	τῆς ὑψηλῆς ἐπιθυμίας συνεργόν, καθὼς	τῇ	γραφῇ δοκεῖ, καὶ βοηθὸν τῷ
[11, 4]	αἰνίγματι τὴν τοῦ πνεύματος δύναμιν	τῇ	γραφῇ σύνηθες ὀνομάζειν, εἴτε διότι
[18, 3]	καὶ ὅσα τῆς ἀριστερᾶς ἐστι	τῇ	δεξιᾷ μεταλαμβάνοι, τὴν δὲ τῶν
[14, 1]	συνετρίβη, οὕτως ἐν πάσῃ ψυχῇ	τῇ	διὰ παρθενίας τὴν ἐν σαρκὶ
[6, 1]	ἐστι δυνατὸν τὸν εἰς πολλὰ	τῇ	διανοίᾳ διαχεόμενον πρὸς θεοῦ κατανόησιν
[9, 2]	εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἀποστραφέντα	τῇ	διανοίᾳ καὶ τὴν ὧδε μέριμναν
[7, 2]	τῆς ἀρετῆς, οἷον κρημνῷ τινι	τῇ	διδασκαλίᾳ τῶν δαιμόνων» ἐγκατηνέχθη καυτηριάζων»
[12, 4]	μόνον τοῦ κυρίου κατατρυφῶν» καὶ	τῇ	δοθείσῃ βοηθῷ πρὸς τοῦτο συγχρώμενος,
[12, 3]	ἣν ἐξ ἀρχῆς ἐνεσημήνατο ἡμῶν	τῇ	δραχμῇ ὁ πλάσας κατὰ μόνας
[10, 2]	ἐνδεδεῖχθαι ταύτην, ὃς ἐπειδή ποτε	τῇ	δυνάμει τοῦ πνεύματος ὑψωθεὶς τὴν
[11, 4]	βίον, ἐπειδὰν καθαρὸς γενόμενος ἐν	τῇ	δυνάμει τοῦ πνεύματος φωτοειδὴς γένηται
[13, 2]	χώρᾳ τῶν ζώντων» γενέσθαι τὸν	τῇ	δυναστείᾳ τοῦ θανάτου κρατούμενον; Ποῖον
[11, 1]	φαντασία, αὐτὸ ἐκεῖνο καλὸν εἶναι	τῇ	ἑαυτοῦ φύσει οἰήσεται, ὅπερ ἂν
[4, 4]	ταύτης ἀνέθηκε. Τὸ γὰρ σκότος	τῇ	Ἑβραίων φωνῇ κηδὰρ» ὀνομάζεσθαι παρὰ
[18, 3]	πολύ τε καὶ ἀμέτρητον ἔγκειται	τῇ	ἑκάστου ψυχῇ, τῇ κατὰ θεὸν
[3, 7]	Πάνυ γε ἄξιος. Οὐ γὰρ	τῇ	ἐλευθερίᾳ τῆς παρθενίας ἀντεξετάζεται. ~Καίτοι
[2, 3]	τὸ δεῖν ἐν πᾶσι πείθεσθαι	τῇ	ἐξουσίᾳ τοῦ ἐπιτάξαντος ἡμῖν προεθυμήθημεν.
[14, 2]	καὶ ἐπιπόλαιον τῆς ἡδονῆς προτείνων	τῇ	ἐπαφῇ τῆς αἰσθήσεως, ἀλλ´ ἐπειδὰν
[8, 1]	τοσοῦτον μόνον δώσει παραρρυῆναι, ὅσον	τῇ	ἐπιζητούσῃ χρείᾳ σύμμετρον γινόμενον, πάλιν
[12, 2]	τῆς γὰρ ὁρατικῆς δυνάμεως ἐν	τῇ	ἐπιμύσει τῶν ὀμμάτων ἐνεργεῖν ἀδυνατούσης,
[15, 1]	ἐπὶ πάντα διῆκον καὶ διαβαῖνον	τῇ	ἐπινοίᾳ, ὅσα κατορθώματα ψυχῆς ἐστι
[11, 5]	τῶν ὑποδειγμάτων ὁ λόγος προσήγαγε	τῇ	ἐπινοίᾳ τῆς πρὸς τὸ κρεῖττον
[23, 7]	θαρρῶν κατατόλμησον τῆς ἀγαθῆς ναυτιλίας	τῇ	ἐπιπνοίᾳ τοῦ ἁγίου πνεύματος ὑπὸ
[17, 1]	ἀντικειμένῳ πάθει γεγόνασι, καὶ ἐν	τῇ	ἐπιτεταμένῃ τῆς ζωῆς ἀκριβείᾳ λύπαις
[1, 1]	κατ´ ἀρετὴν ἐπιτελουμένων μόνον τοῦτο	τῇ	ἐπωνυμίᾳ τοῦ ἀφθάρτου τετίμηται· εἰ
[3, 9]	τῇ συμφορᾷ, τοὺς δὲ φαιδρυνομένους	τῇ	ἐρημίᾳ καὶ μεθ´ ἡδονῆς βλέποντας
[17, 2]	ἀνθρώποις εἰς ἄκρον ἐπιτηδεύειν, ὡς	τῇ	ἐσχάτῃ ἀνοίᾳ τῆς τοιαύτης ἕξεως
[12, 3]	τῆς ψυχῆς δυνάμεις αἱ ἐπὶ	τῇ	εὑρέσει τῆς θείας δραχμῆς εὐφραινόμεναι,
[18, 3]	τὴν δὲ τῶν δεξιῶν ὅπλισιν	τῇ	εὐωνύμῳ προσρίπτοι· ὅπερ οὖν παθεῖν
[4, 4]	οἱ μετὰ τῶν σκηνωμάτων τούτων»	τῇ	ζωῇ παροικοῦντες· οὗ χάριν στενάξας
[4, 1]	ἁπτόμενος, οἷς ὁ φθόνος ἐν	τῇ	ζωῇ περιφύεται; παντὸς γὰρ τοῦ
[18, 5]	ἑαυτῷ εἶναι ὅμοιον καὶ πάσῃ	τῇ	ζωῇ συνεμφαίνειν τὴν καθαρότητα. Οὕτως
[4, 4]	ὅτι πάντα ὅσα τίμια ἐν	τῇ	ζωῇ ταύτῃ νενόμισται, ἢ καὶ
[3, 3]	βλέπωσιν, ἀχώριστον ἔχουσι καὶ συνεζευγμένην	τῇ	ζωῇ τὴν λύπην, εἰ καὶ
[12, 2]	κατὰ τὸν ῥηθέντα τρόπον εἰσεφθάρη	τῇ	ζωῇ τῶν ἀνθρώπων ἡ τοῦ
[5, 1]	τῷ ὄμματι ἡ προσηλωθεῖσα κάτω	τῇ	ἡδονῇ τῆς σαρκὸς καὶ τὴν
[23, 6]	τοῦτον τέθεικε σκοπὸν ὁ θεὸς	τῇ	ἡμετέρᾳ ζωῇ. Ὄψει δὲ οὐχ
[0, 1]	ῥᾴδιον τὸ καθ´ ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν	τῇ	θειοτέρᾳ ζωῇ καὶ τοῖς ἀποταξαμένοις
[3, 3]	ποτε ἐννοήσει· καὶ ὅταν εὐφρανθῇ	τῇ	θεωρίᾳ τοῦ κάλλους, τότε μάλιστα
[6, 1]	τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἀκολουθίας τὸν	τῇ	θεωρίᾳ τῶν ἀοράτων ἀποσχολάζοντα, ὡς
[12, 3]	τὰ κεκρυμμένα διαφωτίζοντα· εἶτα ἐν	τῇ	ἰδίᾳ οἰκίᾳ, τουτέστιν ἐν ἑαυτῷ,
[12, 2]	ἐν τῇ ἀποστροφῇ τῆς ἀρετῆς	τῇ	ἰδίᾳ προαιρέσει δημιουργήσας. Κακὸν γὰρ
[12, 2]	ἀνάγκῃ δεδουλωμένος, ἀλλὰ τῇ γνώμῃ	τῇ	ἰδίᾳ πρὸς τὸ δοκοῦν διοικούμενος
[23, 2]	ταύτην ἐσπουδακὼς οὐκ ἔχει ἀνάγκην	τῇ	καθ´ ἑαυτὸν πείρᾳ διαγινώσκειν τῶν
[11, 5]	καταλάβοι τὸ ὅμοιον, οἱονεὶ κάτοπτρον	τῇ	καθαρότητι τοῦ θεοῦ ἑαυτὴν ὑποθεῖσα,
[21, 1]	ἡδονῆς ἀλλοτρίως ἔχειν. Ἐπειδὴ δὲ	τῇ	καθαρότητι τοῦ θεοῦ προσεγγίσαι, μὴ
[23, 2]	προϊόντος τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἀπεξενωμένου	τῇ	καινότητι τῆς διαγωγῆς, μὴ ἄλλως
[23, 7]	νοός σου» μηδὲ περιπατῶν ἐν	τῇ	καινότητι τῆς ζωῆς ταύτης» ἀλλ´
[16, 1]	διά τινος πάθους τὸν μιασμὸν	τῇ	καρδίᾳ, ἔλυσε καὶ αὐτὴ τοῦ
[21, 1]	δύναμιν εἰς ὑπηρεσίαν ἡδονῆς κατασπάσας	τῇ	καρδίᾳ ἐξήμαρτεν. ~Ἵνα οὖν μὴ
[23, 7]	ἴδῃς τὸν θεὸν ἐν καθαρᾷ	τῇ	καρδίᾳ» κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ
[23, 7]	ἀξιοῦνται δὲ μόνοι οἱ καθαροὶ	τῇ	καρδίᾳ, οἱ διὰ τοῦτο ὄντως
[11, 4]	μή τις ἀπὸ κακίας ῥύπος	τῇ	καρδίᾳ προσπεπλασμένος τὴν χάριν τοῦ
[21, 1]	τὴν ἐπιθυμίαν ὁ πληρώσας ἐν	τῇ	καρδίᾳ τὴν βλάβην ἐδέξατο. Οἶμαι
[18, 3]	ἀμέτρητον ἔγκειται τῇ ἑκάστου ψυχῇ,	τῇ	κατὰ θεὸν ἐπιθυμίᾳ προσθείς, μακαριστὸς
[13, 3]	ζωοποιὸν καὶ ἀθάνατον. ~Ὥσπερ τοίνυν	τῇ	κατὰ σάρκα γενέσει συναπόκειται πάντως
[6, 1]	συνήθους καὶ νενομισμένης τροφῆς καὶ	τῇ	κατὰ τὴν ἔρημον διαγωγῇ, ὡς
[18, 3]	ἀνέπαφον καὶ καθαρὰν διαφυλάσσειν, μηδαμοῦ	τῇ	κατὰ τὸν βίον ῥυπαρίᾳ μολυνομένην.
[4, 5]	τὴν κενοδοξίαν ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ	τῇ	κενοδοξίᾳ καὶ ἡ τοῦ πλείονος
[3, 3]	βαθεῖαν τῷ ποικίλῳ τῆς ἐμπλοκῆς	τῇ	κεφαλῇ περιστίλβουσαν καὶ πᾶσαν τὴν
[6, 2]	καὶ εἰς τὰ μάταια κεχρῆσθαι	τῇ	κινήσει κωλυόμενον ἀμήχανον μὴ πρὸς
[12, 3]	οὐχὶ παντελῶς ἀπολομένην, ἀλλ´ ὑποκεκρυμμένην	τῇ	κόπρῳ. Κόπρον δὲ χρὴ νοεῖν,
[12, 2]	μίμημα γεγονώς οὕτω γὰρ ἐν	τῇ	κοσμογενείᾳ περὶ αὐτοῦ ἀναγέγραπται, ὅτι
[4, 7]	ἀπατήσαντα εἶτα παρέδραμε καὶ συνεκαλύφθη	τῇ	λήθῃ. ~Ἐπεὶ οὖν αἱ τοιαῦται
[15, 2]	διακινήσειε, λίθου δέ ποθεν ἐμπεσόντος	τῇ	λίμνῃ ὅλον ἐν κύκλῳ συνεκλονήθη
[15, 2]	τὸν λόγον. Ὥσπερ τὸ ἐν	τῇ	λίμνῃ ὕδωρ τέως μὲν λεῖόν
[18, 1]	συμβαίνοι τῷ κατορθώματι, ἐπιμολύνοιτο δὲ	τῇ	λοιπῇ τῆς ψυχῆς ἀταξίᾳ, τοῦτο
[10, 2]	ἀμήχανον καὶ ἀπερινόητον κάλλος ἐν	τῇ	μακαρίᾳ ἐκείνῃ ἐκστάσει— εἶδε δὲ
[7, 1]	σκέπῃ τοῦ θεοῦ» ἀλλ´ ἐν	τῇ	μάνδρᾳ τοῦ πονηροῦ αὐλιζόμενοι» οἱ
[22, 2]	πώλων, οὔτε τὸν ὀξὺν ἐπισπέρχει	τῇ	μάστιγι οὔτε τὸν βραδὺν κατάγχει
[11, 4]	λαμπρός τε καὶ φωτοειδὴς ἐν	τῇ	μετουσίᾳ τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς καταστήσεται.
[4, 1]	εἰς τμήματα, ὅσον ἂν προσθῶσι	τῇ	μιᾷ μερίδι, τοσοῦτον ὑφείλοντο τῆς
[3, 9]	τοῖς ἰδίοις κακοῖς· πολλαὶ δὲ	τῇ	μνήμῃ τῶν συμβεβηκότων πᾶν ὁτιοῦν
[3, 3]	τοῦ πένθους· ἐὰν τὰ τίμια	τῇ	νεότητι καὶ ὅσα παρὰ τῶν
[4, 7]	μετέπεσε; Τίς ἐνεβίω διὰ παντὸς	τῇ	νεότητι; Τίνι διήρκεσε διὰ τέλους
[3, 8]	ἔτι νέα τῷ σώματι, ἔτι	τῇ	νυμφικῇ ἀγλαΐᾳ στίλβουσα, ἔτι τυχὸν
[18, 4]	λάβοι τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν» ἐν	τῇ	ὁδῷ πάντως τῆς ἀληθείας ἔσται·
[7, 2]	καὶ διὰ τοῦτο μηδὲ προσεγγίσας	τῇ	ὁδῷ τοῦ καθαροῦ βίου καὶ
[18, 2]	ἀπρεπῆ καὶ ἀσχήμονα τὰ ἐν	τῇ	οἰκίᾳ βλέπειν, ἢ κλίνην ἀνατετραμμένην
[2, 3]	τοσοῦτον ἀλλήλων ἀφεστῶτα τῇ φύσει	τῇ	παρ´ ἑαυτῆς μεσιτείᾳ εἰς συμφωνίαν
[4, 4]	ἀπόστολος τὸ πρόσκαιρον ἐνδεικνύμενος, βαρούμενος	τῇ	παρούσῃ ζωῇ τὸ μακρύνεσθαι αὐτῷ
[8, 1]	μικρὸς παρακρουσθέντα τὸν τοιοῦτον ἐν	τῇ	πείρᾳ τῆς ἡδονῆς μηδὲν ἕτερον
[3, 9]	βίου, ἄκουσον οἷα λέγουσιν αἱ	τῇ	πείρᾳ τὸν βίον γνωρίσασαι, ὅπως
[9, 2]	νοῦν ἔχοντα περιέχεσθαι μᾶλλον ἢ	τῇ	περὶ τὰ ταπεινὰ μικροπρεπείᾳ τῶν
[8, 1]	πνευματικῶν φειδωλῇ καὶ ὑπεσταλμένῃ κεχρῆσθαι	τῇ	περὶ τὰ τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ διὰ
[4, 6]	ζητοῦντα τὸ ψεῦδος καὶ ἐν	τῇ	πλάνῃ τοῦ βίου ἀναστρεφόμενον» Πῶς
[17, 1]	ἀρχή— Εἰσὶ δὲ πάλιν οἳ	τῇ	πολλῇ πρὸς τὰς ἡδονὰς μάχῃ
[3, 1]	ἀποκέκλεισται. Ἡμεῖς δὲ καθάπερ οἱ	τῇ	πολυτελείᾳ τοῦ πλούτου τὴν ἑαυτῶν
[15, 1]	καρδίας τε καὶ δυνάμεως» οὔτε	τῇ	πορνείᾳ προσκολληθήσεται, ἵνα μὴ γένηται
[8, 1]	τοιούτων διαβιῶναι, ὡς ἂν μὴ	τῇ	προφάσει τῶν συγκεχωρημένων εἴσοδον λάβοι
[12, 2]	θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς ἐστιν, εὐθὺς ἅμα	τῇ	πρώτῃ γενέσει χαρισαμένου τῇ φύσει
[4, 5]	πέρας τῆς ἁλύσεως ἀγκύλη συνεκινήθη	τῇ	πρώτῃ κατὰ τὸ ἀκόλουθον ἀεὶ
[18, 1]	ἐστι τὸ ἐνώτιον τὸ ἐν	τῇ	ῥινὶ τῆς ὑὸς» ἢ ὁ
[7, 1]	τῶν μυστηρίων αὐλῆς, οὐκ ἐν	τῇ	σκέπῃ τοῦ θεοῦ» ἀλλ´ ἐν
[11, 4]	τὸ ἀληθινόν» τὸ καὶ ἐν	τῇ	σκοτίᾳ» λάμπον, καὶ μέχρις ἡμῶν
[20, 4]	ἐπιθυμίας ταύτης παρασκευάσεται ἐν καθαρᾷ	τῇ	στολῇ τοῖς ἐν τῷ γάμῳ
[13, 1]	τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης» μηκέτι	τῇ	συκῇ τοῦ πικροῦ βίου ὑποσκιάζεσθαι,
[3, 5]	κατέληξεν, οὐδὲ τοῦ περιλειφθέντος ἐπιβιῶναι	τῇ	συμφορᾷ δυνηθέντος. ~Ἀλλ´ οὐχὶ τοῦτο;
[3, 9]	τοὺς οἰκείους, τοὺς μὲν ἐπεμβαίνοντας	τῇ	συμφορᾷ, τοὺς δὲ φαιδρυνομένους τῇ
[8, 1]	ἀλλὰ τὴν ἐκ συμφώνου καθαρότητα	τῇ	σχολῇ τῶν προσευχῶν ἀφορίζων, ὁ
[15, 1]	οὔτε ἄλλο τι τῶν ἀντικειμένων	τῇ	σωτηρίᾳ προσδέξεται, ὡς μιᾶς οὔσης
[6, 1]	ἔξω τῆς φύσεως ἑαυτοὺς ἔστησαν	τῇ	τε περὶ τὴν βρῶσιν καὶ
[19, 1]	παρθενίαν λύσαντος οὔτε τῆς παρθενίας	τῇ	τοιαύτῃ κυοφορίᾳ ἐμποδὼν γενομένης· ὅπου
[4, 3]	πάθη, οἰκτείρει τῆς τυφλότητος τοὺς	τῇ	τοιαύτῃ ματαιότητι δεδουλωμένους καὶ μέγα
[11, 2]	μοι χαλεπὸν εἶναι τῶν πλείστων	τῇ	τοιαύτῃ παχύτητι τῆς διανοίας συζώντων
[2, 1]	Τίς οὖν ἐξαρκέσει δύναμις λόγων	τῇ	τοσαύτῃ χάριτι παρισωθῆναι; Ἢ πῶς
[2, 1]	νοούμενος. Ἐνθεωρεῖται δὲ ὡσαύτως καὶ	τῇ	τοῦ ἁγίου πνεύματος φυσικῇ καὶ
[0, 1]	βίον, ὡς οὔτε τοῖς ἐμπλακεῖσι	τῇ	τοῦ βίου κοινότητι ῥᾴδιον τὸ
[23, 7]	διὰ τῆς ἁγνείας ἑαυτὸν ἑτοιμάσαντα	τῇ	τοῦ θεοῦ παρουσίᾳ, ἵνα καὶ
[11, 1]	θεωρεῖ. Οὕτως οὖν καὶ ἐν	τῇ	τοῦ καλοῦ ζητήσει ὁ μὲν
[11, 1]	ἐάσας τὴν ὕλην τὴν ὑποβεβλημένην	τῇ	τοῦ καλοῦ ἰδέᾳ, οἷον ὑποβάθρᾳ
[18, 1]	τὸ εὐαγγέλιον, ὁ ἐγχειρήσας μὲν	τῇ	τοῦ πύργου οἰκοδομῇ, ἐν θεμελίοις
[20, 4]	ἀλλὰ πᾶν τὸ ἐναντίον ἐν	τῇ	τοῦ σώματος ἀσθενείᾳ τελειῶν τὴν
[14, 1]	ὀνομάζεται σῶμα τὸ μὴ ὑπουργῆσαν	τῇ	τοῦ φθαρτοῦ βίου ὑπηρεσίᾳ μηδὲ
[7, 2]	φειδωλὸς εἶναι καὶ ἄσωτος ἐν	τῇ	τῶν ἐναντίων παθῶν ἀναχωρήσει τὴν
[3, 9]	μᾶλλον ἢ ἐμπεσεῖν ἐκ δευτέρου	τῇ	τῶν συμφορῶν ὁμοιότητι. Καὶ εἰ
[12, 4]	τῆς ἁμαρτίας, ἣν ἀπατηθεῖσα ἐξήμαρτε,	τῇ	τῶν ὠδίνων τιμωρίᾳ κατακριθῆναι. Δι´
[16, 1]	τοῦ ἀποστόλου κατείλεκται ὡς ἀντικείμενα	τῇ	ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ» μοιχῶν ἐστιν ἀπαρίθμησις.
[18, 4]	δυσέφικτον εἶναι δοκοῦν κατορθώσει φυσικῶς,	τῇ	ὑπεξαιρέσει τοῦ ἐναντίου τὸ ζητούμενον
[2, 1]	τὴν παρθενίαν ἐσήμανας. Πάσῃ δὲ	τῇ	ὑπερκοσμίῳ φύσει συμπολιτεύεται διὰ τῆς
[4, 4]	τὸ ἐναντίον ὑπείληπται, ἐν μόνῃ	τῇ	ὑπολήψει τῶν ἀνοήτων ὑφέστηκεν; Αὐτὰ
[3, 1]	εἰ μὴ οὕτως εἶχε μηδὲ	τῇ	ὑστεροβουλίᾳ τὸ καλὸν ἐγνωρίσαμεν. Νυνὶ
[23, 1]	τε χρὴ βιοτεύειν τὸν ἐν	τῇ	φιλοσοφίᾳ ταύτῃ ζῆν προελόμενον καὶ
[16, 2]	~Τίς γὰρ ἐπίνοια συναρμόσει τὸ	τῇ	φύσει ἀλλότριόν τε καὶ ἀκοινώνητον;
[16, 2]	νοούμενα. Εἰ οὖν ἀμήχανος τῶν	τῇ	φύσει ἀμίκτων ἡ κοινωνία, ἀλλοτρία
[11, 6]	ὅτι ἐμφανὲς γίνεται τὸ μόνον	τῇ	φύσει καλόν. Καθάπερ γὰρ ὀφθαλμῷ
[18, 3]	τοῦ κλέπτου» καὶ πολεμίου κεχρῆσθαι	τῇ	φύσει, ὃς ἐπὶ λύμῃ τοῦ
[7, 1]	ἀντιβαίνει δέ πως ἡ παρθενία	τῇ	φύσει, περιττὸν ἂν εἴη προτροπὴν
[2, 3]	οἰκειώσεως, τὰ τοσοῦτον ἀλλήλων ἀφεστῶτα	τῇ	φύσει τῇ παρ´ ἑαυτῆς μεσιτείᾳ
[12, 2]	ἅμα τῇ πρώτῃ γενέσει χαρισαμένου	τῇ	φύσει τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμοιότητα.
[12, 2]	τῷ ἀνθρώπῳ γεννήσας, ἐν μὲν	τῇ	φύσει τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν
[1, 1]	τὸν ἔπαινον. Ὅσα γὰρ ἐν	τῇ	φύσει τὸ μεγαλεῖον ἔχει οἴκοθεν
[12, 2]	κατ´ ἰδίαν ὑπόστασιν θεωρούμενον ἐν	τῇ	φύσει τῶν ὄντων ἐστὶν οὐδέν.
[9, 1]	τινα κτήσηται. Καὶ οὐδὲν οὕτω	τῇ	φύσει φευκτόν ἐστιν, ὡς ἐν
[3, 7]	ὡς μελέτην τινὰ τῆς ἐν	τῇ	χηρείᾳ ζωῆς καὶ τὴν ἐν
[12, 3]	τύχωσι, τῆς μιᾶς ἐκείνης ἀπούσης	τῇ	χηρευούσῃ ψυχῇ. Διὰ τοῦτο πρῶτον
[13, 2]	τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔστιν ἐν	τῇ	χώρᾳ τῶν ζώντων» γενέσθαι τὸν
[11, 6]	ἀέρι τηλαυγῶς καθορᾶται, οὕτω καὶ	τῇ	ψυχῇ διὰ τῆς ἀφθαρσίας παραγίνεται
[18, 3]	ὅπως τε χρὴ τὰ ἐν	τῇ	ψυχῇ διακεῖσθαι καὶ πῶς ἄν
[3, 3]	αὐτῷ προσῇ τοῦ λογίζεσθαι κἀκεῖνο	τῇ	ψυχῇ ἐννοεῖ, ὅτι τοῦτο μὲν
[4, 8]	Τοῦτο δέ ἐστι τὸ μόνῃ	τῇ	ψυχῇ ζῆν καὶ μιμεῖσθαι κατὰ
[4, 5]	λοιπὸς τῶν κακῶν ὁλκὸς συνεισέρχεται	τῇ	ψυχῇ. Καὶ εἰ χρή σοι
[12, 3]	αὐτῷ καὶ τὸ κεκαλυμμένον ἐν	τῇ	ψυχῇ κάλλος διαφωτίσαι. Τὸ δὲ
[8, 1]	σκοποῦ τυχεῖν τὸν εἰς πολλὰ	τῇ	ψυχῇ μεριζόμενον. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[0, 3]	σκοποῦ τυχεῖν τὸν εἰς πολλὰ	τῇ	ψυχῇ μεριζόμενον. θʹ Ὅτι δυσμετάθετον
[4, 5]	καὶ κάτω βλέπων καὶ συγκεκυφὼς	τῇ	ψυχῇ πρὸς τὰ ἡδέα τοῦ
[0, 3]	ἐγκράτειαν καὶ ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται	τῇ	ψυχῇ πρὸς τελείωσιν ἥ τε
[22, 1]	ἐγκράτειαν καὶ ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται	τῇ	ψυχῇ πρὸς τελείωσιν ἥ τε
[4, 8]	ἀποφυγή, τὸ μηδὲν τῶν μεταβαλλομένων	τῇ	ψυχῇ προστεθῆναι, ἀλλ´ ὡς ἔστι
[5, 1]	μάλιστα λήθην καὶ ἀμνηστίαν ἐμποιήσειε	τῇ	ψυχῇ τῶν ἐμπαθῶν τῆς φύσεως
[3, 8]	πραΰνειν τὰ πάθη, ἀπέχθεια σιτίων,	τηκεδὼν	σώματος, κατήφεια ψυχῆς, ἐπιθυμία θανάτου
[17, 2]	γὰρ ἐντολὴ τοῦ κυρίου σφόδρα	τηλαυγής»	καθώς φησιν ἡ γραφή, ὡς
[11, 6]	ἀπορρυψαμένῳ τὰ ἐν τῷ ἀέρι	τηλαυγῶς	καθορᾶται, οὕτω καὶ τῇ ψυχῇ
[23, 7]	κώλυμα τῶν ἐλπίδων πεποίηνται, ἀλλὰ	τὴν	ἀγαθὴν ἐλπίδα ἑαυτῶν προβαλλόμενοι ἐπὶ
[1, 1]	τοῦ θεοῦ χάρις εὐμενῶς πρὸς	τὴν	ἀγαθὴν ταύτην ἐπιθυμίαν συναγωνίσηται. Αὐτόθεν
[23, 4]	ἐναντίον ἀποστατήσαντας, οἳ μέχρις ὀνόματος	τὴν	ἀγαμίαν ἐπιτηδεύσαντες οὐδὲν διαφέρουσι τοῦ
[3, 7]	φόβου, φθάνει δὲ ἡ λειποθυμία	τὴν	ἀγγελίαν καὶ ἀναστρέφει πρὸς τὸ
[23, 7]	ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ ἀξίας εἰς	τὴν	ἀγγελικήν ἐστι μετατάξασθαι· οὕτω γάρ
[23, 3]	καὶ διδάσκαλον, μή που διὰ	τὴν	ἄγνοιαν τὴν οὖσαν ἐν αὐτοῖς
[3, 3]	τισι σημείοις ἐπιγινωσκομένη, ἀλλὰ διὰ	τὴν	ἀδηλίαν τοῦ μέλλοντος πάντοτε ὡς
[18, 3]	τοὺς ὁμοφύλους προχειριζόμενος, ἀγαπῶν δὲ	τὴν	ἀδικίαν» καὶ ἐπὶ τοὺς γονέας
[3, 3]	μέλλοντος πάντοτε ὡς ἐνεστηκυῖα φοβοῦσα	τὴν	ἀεὶ παροῦσαν εὐφροσύνην συγχεῖ, τῷ
[3, 11]	ἀκούσῃς τὰ ποικίλα πάθη διεξιόντων,	τὴν	ἀθλιότητα μανθάνεις τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος,
[4, 6]	δουλείας ἀπαλλαγήσεται ὁ μὴ καταλιπὼν	τὴν	Αἴγυπτον, τὴν ὑποβρύχιον λέγω ταύτην
[11, 2]	καλοῦ φύσιν, οὐκ ἂν περὶ	τὴν	αἵρεσιν τῶν ἐπιθυμιῶν ἐπλανήθησαν οὐδ´
[11, 1]	ἑαυτοῦ φύσει οἰήσεται, ὅπερ ἂν	τὴν	αἴσθησιν αὐτοῦ δι´ ἡδονῆς ἐπισπάσηται,
[3, 6]	ἐκείνοις ἐν τοῖς ἰδίοις σπλάγχνοις	τὴν	αἴσθησιν δέχεσθαι. ~Καὶ πάντα τὰ
[10, 2]	ἐμφανταζόμενον, αὐτάρκης ἡμῶν ἡ κατὰ	τὴν	αἴσθησιν δύναμις καὶ θαυμάσαι καὶ
[4, 7]	τῷ σφοδρῷ τῆς παρόδου διαφεύγει	τὴν	αἴσθησιν, ὑπὸ τῆς κατόπιν ἐπιρροῆς
[3, 5]	κατὰ τὸν βίον ἡδίστων λαβόντες	τὴν	αἴσθησιν, ὥσπερ τινὸς ἐνυπνίου φαντασίᾳ,
[11, 2]	Καὶ εἴ τις ἀκριβῶς ἐθέλοι	τὴν	αἰτίαν σκοπεῖν τῶν πεπλανημένων καὶ
[4, 4]	παροικία μου ἐμακρύνθη. Σκότῳ δὲ	τὴν	αἰτίαν τῆς κατηφείας ταύτης ἀνέθηκε.
[4, 3]	τὸ γένος ἀνενεγκεῖν τοῦ κακοῦ	τὴν	αἰτίαν, ὡς ἂν μὴ ἐλάττων
[6, 1]	τὴν ἔρημον διαγωγῇ, ὡς καὶ	τὴν	ἀκοὴν ἀπεριήχητον, καὶ ἀμετεώριστον αὐτοῖς
[20, 2]	δὲ κατὰ ταὐτὸν μιχθεῖσα περιηχοίη	τὴν	ἀκοήν, συγχυσίς τις ἀδιάκριτος τὴν
[23, 7]	κατ´ αὐτὴν ὑγιαίνων, τοῦ κελεύοντος	τὴν	ἀκολούθησιν ὀπίσω αὐτοῦ, ὥσπερ τι
[13, 3]	βίον, ὃς οὐκέτι τοῦ θανάτου	τὴν	ἀκολουθίαν ἐφέλκεται· οὗτος δέ ἐστιν
[9, 2]	φρούριον καταφεύγειν καὶ μὴ πρὸς	τὴν	ἀκολουθίαν κατιόντας τοῦ βίου προκαλεῖσθαι
[23, 2]	τοῦ βίου τούτου μὴ κατὰ	τὴν	ἀκολουθίαν προϊόντος τῆς φύσεως, ἀλλὰ
[23, 7]	τῆς ζωῆς ταύτης» ἀλλ´ ἔτι	τὴν	ἀκολουθίαν τῆς τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου
[23, 2]	διαγωγῆς, μὴ ἄλλως τινὰ μαθεῖν	τὴν	ἀκρίβειαν ἢ παρὰ τοῦ κατωρθωκότος
[0, 3]	κακοπάθεια. κγʹ Ὅτι χρὴ τὸν	τὴν	ἀκρίβειαν τοῦ βίου τούτου μαθεῖν
[23, 1]	~Κεφάλαιον κγʹ Ὅτι χρὴ τὸν	τὴν	ἀκρίβειαν τοῦ βίου τούτου μαθεῖν
[6, 2]	κινήσει κωλυόμενον ἀμήχανον μὴ πρὸς	τὴν	ἀλήθειαν πάντως εὐθυπορῆσαι, τῷ πανταχόθεν
[20, 4]	μέλλοι πείθεσθαι τῷ Σολομῶντι καὶ	τὴν	ἀληθινὴν σοφίαν σύνοικόν τε καὶ
[3, 1]	γεννήματα τῷ μετὰ κημῶν ἐπιστρεφομένῳ	τὴν	ἅλωνα ἢ ὡς τῷ διψῶντι
[4, 2]	ἢ ῥίζαν πάσης τῆς κατὰ	τὴν	ἁμαρτίαν ἀκάνθης τοῦ εἰκότος οὐχ
[18, 5]	ἀλλ´ ἐπειδὴ πᾶς ὁ ποιῶν	τὴν	ἁμαρτίαν δοῦλος τῆς ἁμαρτίας ἐστίν»
[13, 1]	ταλαιπωρίας ἀναχωρῆσαι, ᾗ ἐνιδρύνθη μετὰ	τὴν	ἁμαρτίαν ὁ ἄνθρωπος· ἐπὶ τούτῳ
[13, 2]	τὴν μὲν σάρκα θανάτῳ διὰ	τὴν	ἁμαρτίαν οὖσαν ὑπόδικον, τὸ δὲ
[16, 1]	τὸν βίον ἡμῶν αἱ πρὸς	τὴν	ἁμαρτίαν παρατροπαὶ καὶ πολυτρόπως αἱ
[23, 7]	πόσῳ χαλεπώτερόν ἐστιν ἐπιτήδευμα βίου	τὴν	ἁμαρτίαν ποιήσασθαι καὶ διὰ τοῦτο
[0, 2]	τὴν σεμνότητα ταύτην ἐπετηδεύθησαν, φεύγων	τὴν	ἀμετρίαν ὁ λόγος παρέδραμε καθολικῶς
[0, 2]	τι παριδεῖν τῶν ἀναγκαίων καὶ	τὴν	ἀμετρίαν φυλάξασθαι. Ἔθους δὲ πᾶσιν
[10, 2]	μοι δοκεῖ ὁ μέγας Δαβὶδ	τὴν	ἀμηχανίαν ἐνδεδεῖχθαι ταύτην, ὃς ἐπειδή
[16, 1]	τοῦτον ὡς ἀληθῶς γάμον καὶ	τὴν	ἀμίαντον κοίτην» εἰ δὲ χρὴ
[22, 2]	καὶ λελυμένην καὶ ἄτονον πρὸς	τὴν	ἀναγκαίαν ὑπηρεσίαν παρασκευάσας. Οὗτος ὁ
[14, 4]	ἰσάγγελος ἡ ζωή, ἣ μετὰ	τὴν	ἀνάστασιν παρὰ τοῦ κυρίου τοῖς
[3, 6]	προσέλαβον, μή τι συμβῇ περὶ	τὴν	ἀνατροφὴν ἀηδές, μή τις πονηρὰ
[7, 2]	πλεονασμὸν πεποιθήσεως, μέσην περιέχουσιν ἑαυτῶν	τὴν	ἀνδρείαν. Πάλιν ὁ εὐσεβὴς οὔτε
[3, 4]	ἐλεγχθῇ ἄλλο τι ὢν παρὰ	τὴν	ἀνθρωπίνην ἐλπίδα τὴν διὰ τῆς
[21, 3]	χρείαν παραληφθείη, τὸ μὲν εἰς	τὴν	ἀνθρωπίνην ζωήν, τὸ δὲ εἰς
[2, 2]	τὴν ζωὴν ἐχαρίσθη, ἵνα καταβληθεῖσαν	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπὸ τῆς ἐμπαθοῦς
[11, 2]	περὶ τὰ φαινόμενα προσπαθειῶν ἀνεζήτουν	τὴν	ἁπλῆν τε καὶ ἄϋλον καὶ
[17, 2]	δέ ἐστι μὴ τὸ κατὰ	τὴν	ἁπλότητα δοκοῦν ἐπαινετὸν ἐν ἀνθρώποις
[12, 3]	οἰκίᾳ, τουτέστιν ἐν ἑαυτῷ, ζητεῖν	τὴν	ἀπολομένην δραχμήν. Διὰ δὲ τῆς
[8, 1]	καὶ ἀταμιεύτως ἀνοίξειε τῷ ὕδατι	τὴν	ἀπόρροιαν, κινδυνεύσει τῆς εὐθείας ἀφέμενον
[3, 7]	τὸν διὰ τοῦ γάμου κυριεύσαντα	τὴν	ἀποστροφὴν ἔχει, κἂν πρὸς ὀλίγον
[23, 3]	τῷ ἀλλοτρίῳ προσκεχηνότες τέχνην βίου	τὴν	ἀργίαν ποιούμενοι· ἐντεῦθεν οἱ ἐνυπνιασταὶ
[12, 2]	ὀμμάτων ἐνεργεῖν ἀδυνατούσης, ἀνάγκη πᾶσα	τὴν	ἀργίαν τῆς ὁράσεως σκότους ἐνέργειαν
[4, 1]	μόνον τίμιον ἑαυτῷ κτῆμα νομίζων	τὴν	ἀρετήν, ἄλυπόν τινα καὶ εἰρηνικὸν
[1, 1]	τὸ κρείττονα τῶν ἐπαίνων εἶναι	τὴν	ἀρετὴν ἀποφήνασθαι καὶ τῷ βίῳ
[4, 2]	τοῦτον ἀποβλέπων τὸν βίον καὶ	τὴν	ἀρετὴν ἑαυτῷ θησαυρίζων, ἣν οὐδεὶς
[7, 1]	πανταχοῦ τις τὸ μέσον ἀπολαβὼν	τὴν	ἀρετὴν ἐκ τῆς κακίας διέκρινε.
[18, 2]	τὴν πρέπουσαν διαθεὶς καὶ ἑκάστῳ	τὴν	ἁρμόζουσαν ἀποδοὺς χώραν, θαρρῶν δέχεται
[23, 2]	τυχὸν ἐπινοίαις τισὶ πάλιν ἐπὶ	τὴν	ἀρχαίαν ἐπανελθεῖν εὐπορίαν, ἕως ἂν
[12, 4]	ἔξεστιν ἡμῖν παλινδρομήσασιν ἐπανελθεῖν ἐπὶ	τὴν	ἀρχαίαν μακαριότητα. Τίς οὖν ἡ
[4, 1]	τὰ κατὰ τὸν βίον ἄτοπα	τὴν	ἀρχὴν ἀπὸ τοῦ γάμου ἔχει·
[0, 3]	τὰ κατὰ τὸν βίον ἄτοπα	τὴν	ἀρχὴν ἀπὸ τοῦ γάμου ἔχει·
[14, 2]	ἀρχὰς τοῦ λόγου προείρηται. Πόθεν	τὴν	ἀρχὴν ἔχει; Ἆρ´ ἔστι χηρείαν
[14, 1]	ἀπὸ γὰρ γενέσεως ἡ φθορὰ	τὴν	ἀρχὴν ἔχει, ἧς οἱ παυσάμενοι
[4, 2]	ἐκ τῆς αἰτίας τοῦ γάμου	τὴν	ἀρχὴν ἔχει. ~Οὐ γὰρ ἔστιν
[13, 1]	ἡμῖν τῆς τῶν κακῶν ἀκολουθίας	τὴν	ἀρχὴν λαβούσης, ἐκ τοῦ μὴ
[4, 8]	δύναμις τῆς θειοτέρας ζωῆς πρὸς	τὴν	ἀσώματον φύσιν τοὺς ἐν σαρκὶ
[14, 3]	ἀθρόως τῶν κακῶν τούτων λειτουργημάτων	τὴν	ἀτέλειαν ἔχει, καὶ οὐδὲν ἀπεικός·
[4, 1]	ἐστί. Πάντων δὲ τῶν τοιούτων	τὴν	ἀτέλειαν ἔχων καὶ διὰ πάντων
[4, 1]	χρὴ μικρολόγως τοῦ τοιούτου βίου	τὴν	ἀτοπίαν ἐλέγχειν, ἐν μόναις μοιχείαις
[18, 3]	ἂν εἰπεῖν ἀξίως τινὰ δυνηθῆναι	τὴν	ἀτοπίαν. Καθάπερ γὰρ εἴ τις
[9, 1]	ὁ καθ´ ἕκαστον ἄνθρωπος οὐ	τὴν	αὐτὴν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[20, 4]	Γένους δὲ σεμνότητα οὐ κατὰ	τὴν	αὐτόματον συντυχίαν πολλοῖς καὶ τῶν
[11, 6]	ἀληθινὴ παρθενία καὶ ἡ περὶ	τὴν	ἀφθαρσίαν σπουδὴ εἰς τοῦτον τὸν
[14, 3]	ἐν τῷ ζωτικῷ τῆς καρδίας	τὴν	ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος, τίκτῃ δὲ
[11, 2]	σαρκῶν κατωλίσθησαν, οἱ δὲ ἐπὶ	τὴν	ἄψυχον τῶν χρημάτων ὕλην ταῖς
[7, 3]	ἡ ἱστορία δοκεῖ μοι σημαίνειν	τὴν	βαρύτητα τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ πατριάρχου
[21, 1]	ὁ πληρώσας ἐν τῇ καρδίᾳ	τὴν	βλάβην ἐδέξατο. Οἶμαι δὲ ἀπὸ
[6, 1]	ἑαυτοὺς ἔστησαν τῇ τε περὶ	τὴν	βρῶσιν καὶ πόσιν ὑπεροψίᾳ τῆς
[3, 5]	οὐ διεψεύσθησαν, ἀλλὰ πρὶν ἑορτάσαι	τὴν	γενέθλιον ἑορτήν, πρίν τινος τῶν
[6, 1]	αὐτοῖς φυλαχθῆναι τὴν ὄψιν, καὶ	τὴν	γεῦσιν ἁπλῆν τε καὶ ἀπραγμάτευτον
[6, 2]	φέρηται, εἰς οὐδὲν τῶν πρὸς	τὴν	γεωργίαν χρησίμων ἐπιτήδειον ἔσται, τῆς
[13, 1]	ὁ λόγος· εἶτα τῆς περὶ	τὴν	γῆν ταλαιπωρίας ἀναχωρῆσαι, ᾗ ἐνιδρύνθη
[18, 3]	βίον πάσχειν εἰκὸς τὸν συγκεχυμένον	τὴν	γνώμην καὶ τὴν χρῆσιν τῶν
[3, 7]	τὸ ἐναντίον ἀπὸ τῶν ἡδέων	τὴν	γνώμην. Τοιοῦτος τῶν εὐθυμούντων ὁ
[11, 3]	καὶ πᾶσα ἡ κτίσις ἀναγγέλλει	τὴν	γνῶσιν» Οὕτω γὰρ ἀνιοῦσα ἡ
[18, 3]	κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ»	Τὴν	δὲ ἀνδρείαν καὶ τὸ θάρσος
[12, 2]	ἀρέσκον αὐτῷ κατ´ ἐξουσίαν αἱρούμενος.	Τὴν	δὲ συμφορὰν ταύτην, ᾗ νῦν
[18, 3]	ἑκάστῳ τὸ κατ´ ἀξίαν νέμοι.	Τὴν	δὲ τοῦ πλείονος ἔφεσιν, ὃ
[13, 1]	τὸ τοῦ καλοῦ μόνου ἅπτεσθαι,	τὴν	δὲ τοῦ πονηροῦ γεῦσιν ἀπώσασθαι,
[18, 3]	ἀριστερᾶς ἐστι τῇ δεξιᾷ μεταλαμβάνοι,	τὴν	δὲ τῶν δεξιῶν ὅπλισιν τῇ
[12, 2]	εἰκὼν εἶναι τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ,	τὴν	δὲ φθαρτὴν καὶ πηλίνην εἰκόνα
[3, 4]	ὢν παρὰ τὴν ἀνθρωπίνην ἐλπίδα	τὴν	διὰ τῆς ἀπάτης τοῖς ἀνοήτοις
[18, 5]	οὐ δέχεται πρὸς ὠφέλειαν ἡμῶν	τὴν	διὰ τῆς θαλάσσης θαυματοποιίαν ἀναγεγράφθαι,
[22, 2]	ἢ ἐλάττωσιν ἐκ τῆς κατὰ	τὴν	δίαιταν ἀνωμαλίας ἐπάγοντες. Ὥσπερ γὰρ
[22, 1]	κατήγαγον πρὸς τὰ σωματικὰ παρατηρήματα	τὴν	διάνοιαν ἑαυτῶν κλίναντες, ὡς μηκέτι
[11, 1]	καλοῦ ζητήσει ὁ μὲν ἀτελὴς	τὴν	διάνοιαν, ἐπειδὰν ἴδῃ τι πρᾶγμα,
[11, 1]	γνωρίμων χειραγωγεῖν πρὸς τὸ ἀόρατον	τὴν	διάνοιαν. Ἡ δὲ ἐπίνοια γένοιτ´
[12, 3]	δὲ πάλιν, ὅταν εἰς ἐκεῖνο	τὴν	διάνοιαν ἡμῶν ἐπιστρέψωμεν. Εἰ δὲ
[5, 1]	καὶ εἰς τὰ ἄνω βλέπειν	τὴν	διάνοιαν ἡμῶν πρὸς τὰ σαρκὸς
[4, 5]	τὸ σκάφος. ~Ὁ δὲ παχὺς	τὴν	διάνοιαν καὶ κάτω βλέπων καὶ
[10, 2]	τῇ δυνάμει τοῦ πνεύματος ὑψωθεὶς	τὴν	διάνοιαν καὶ οἷον ἐκβὰς αὐτὸς
[3, 10]	συμφοράν, συγκεκροτημένην ἔχων περὶ ἑαυτὸν	τὴν	διάνοιαν καὶ πρὸς οὐδὲν ἄλλο
[10, 2]	ἀπέδειξε, τοσούτῳ μᾶλλον ὑψοῦσθαι χρὴ	τὴν	διάνοιαν καὶ συνεπαίρεσθαι τῷ μεγέθει
[20, 2]	τὴν ἀκοήν, συγχυσίς τις ἀδιάκριτος	τὴν	διάνοιαν λήψεται τῶν σημαινομένων ἐν
[23, 3]	ἐπειδὴ νέοι ἔτι καὶ ἀτελεῖς	τὴν	διάνοιαν οἱ πολλοὶ τῆς παρθενίας
[4, 4]	τοιούτων κριτήριον· τῷ δὲ ὑψηλῷ	τὴν	διάνοιαν πάντα ὁμότιμα φαίνεται καὶ
[6, 1]	μηδενὶ τῶν βιωτικῶν πραγμάτων προσασχολεῖν	τὴν	διάνοιαν τὸν ἐπιθυμοῦντα τῷ θεῷ
[11, 6]	ἐστὶ θεός, οὐδεὶς οὕτω τυφλὸς	τὴν	διάνοιαν, ὡς μὴ καὶ ἀφ´
[3, 1]	τὴν παρθενίαν διάφορον, τοσαύτην εὑρήσει	τὴν	διαφοράν, ὅση σχεδὸν τῶν ἐπιγείων
[16, 2]	ὅσα ἐστὶν ὁ κύριος κατὰ	τὴν	διαφορὰν τῶν ἐν αὐτῷ θεωρουμένων
[4, 6]	τῆς τῶν θεοπνεύστων γραφῶν συμβουλῆς	τὴν	διέξοδον τούτων, τὸ χωρισθῆναι τοῦ
[9, 1]	ἀρχὴν δὲ ῥυπαροῦ βίου ποιησαμένους	τὴν	δοκοῦσαν ἔννομόν τε καὶ συγκεχωρημένην
[4, 6]	βίου ἀναστρεφόμενον» Πῶς δέ τις	τὴν	δουλείαν ἀποδράσεται ταύτην ὁ ταῖς
[12, 3]	γάρ μοι» φησίν, ὅτι εὗρον	τὴν	δραχμήν, ἣν ἀπώλεσα. Αἱ δὲ
[23, 2]	ἑαυτὸν πείρᾳ διαγινώσκειν τῶν φαρμάκων	τὴν	δύναμιν, εἴτε δηλητήριον εἴτε ἀλεξητήριόν
[0, 1]	ἀληθῶς ἐπιθυμητόν, οὗ χάριν καὶ	τὴν	δύναμιν παρὰ τοῦ δημιουργοῦ τῆς
[7, 1]	γάμου καὶ παραίνεσιν φιλοπόνως συγγράφειν	τὴν	δυσανταγώνιστον αὐτοῦ προβαλλομένους συνήγορον, τὴν
[3, 3]	ταῖς ἀφύκτοις πάγαις ἐγκρατηθῆναι, ὧν	τὴν	δυσκολίαν οὐκ ἔστιν ἄλλως δι´
[1, 1]	χάριν ἀποσεμνῦναι πεπίστευκεν· ἢ γὰρ	τὴν	ἑαυτοῦ δύναμιν ἀγνοεῖ ἢ ὃ
[4, 1]	πάντες μετέχωσιν αὐτῆς ἄνθρωποι κατὰ	τὴν	ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστος, ἀεὶ πλήρης
[18, 1]	πύργου οἰκοδομῇ, ἐν θεμελίοις δὲ	τὴν	ἑαυτοῦ σπουδὴν στήσας καὶ τοῦ
[4, 6]	χειμερίοις ῥεύμασι τραχυνόμενος καὶ κατὰ	τὴν	ἑαυτοῦ φερόμενος φύσιν ξύλα τε
[18, 4]	τις μὴ ἐπὶ ματαίῳ λάβοι	τὴν	ἑαυτοῦ ψυχήν» ἐν τῇ ὁδῷ
[4, 2]	τι τῶν ταπεινῶν καὶ πεπατημένων	τὴν	ἑαυτοῦ ψυχὴν ἐπικλῖναι; Ἆρα θαυμάσεται
[4, 1]	περιφύεται; παντὸς γὰρ τοῦ κόσμου	τὴν	ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπεράρας καὶ μόνον
[6, 1]	καὶ ἀμιγῆ πάσης ὑλικῆς προσπαθείας	τὴν	ἑαυτῶν ἐπιθυμίαν ἀπ´ ἀρχῆς εἰς
[3, 1]	οἱ τῇ πολυτελείᾳ τοῦ πλούτου	τὴν	ἑαυτῶν παραθεωροῦντες πενίαν πλεῖον ἀνιῶνται
[22, 1]	δεῖ πέρα τοῦ δέοντος ἀσκεῖν	τὴν	ἐγκράτειαν καὶ ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται
[0, 3]	δεῖ πέρα τοῦ δέοντος ἀσκεῖν	τὴν	ἐγκράτειαν καὶ ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται
[12, 3]	Διὰ δὲ τῆς ζητουμένης δραχμῆς	τὴν	εἰκόνα πάντως τοῦ βασιλέως αἰνίσσεται,
[4, 3]	χρόνον τοῦ ἀνθρωπίνου βίου κατὰ	τὴν	εἰρημένην ὑπὸ τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσμίαν.
[3, 8]	ἔτι τυχὸν ἐρυθριῶσα τοῦ νυμφίου	τὴν	εἴσοδον καὶ μετὰ αἰδοῦς ὑποβλέπουσα,
[12, 2]	βιώσεται ἑκὼν ἀποκλείσας ταῖς ἀκτῖσι	τὴν	εἴσοδον· οὕτω καὶ ὁ πρῶτος
[3, 7]	τοῦτο ὁ μὲν ὀφθαλμὸς περὶ	τὴν	εἴσοδον πέπηγε γέμων ταραχῆς καὶ
[8, 1]	ψυχρῶν ἐκείνων ὀφλημάτων μικρολογούμενος, ἀλλὰ	τὴν	ἐκ συμφώνου καθαρότητα τῇ σχολῇ
[18, 1]	καί, καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος,	τὴν	ἐκ χρυσίου καὶ λίθων τιμίων
[4, 8]	λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων τέχναι τινὲς πρὸς	τὴν	ἑκάστου τῶν σπουδαζομένων ἀπεργασίαν ἐπενοήθησαν,
[11, 3]	τούτοις ἐπιθεωρουμένου κάλλους χειραγωγεῖσθαι πρὸς	τὴν	ἐκείνου τοῦ κάλλους ἐπιθυμίαν, οὗ
[9, 2]	θεὸν καὶ κόσμον καὶ κλέπτων	τὴν	ἐκείνῳ μόνῳ χρεωστουμένην ἀγάπην ἀνθρωπίνοις
[10, 1]	τῷ ἀπορρήτῳ τῆς συνειδήσεως ἔχει	τὴν	ἔκπληξιν· ὁ δὲ μὴ τεθεαμένος
[7, 2]	τῇ τῶν ἐναντίων παθῶν ἀναχωρήσει	τὴν	ἐλευθερίαν τῷ ἤθει κατώρθωσε· τοιοῦτον
[1, 1]	παρθενίας, λελήθασιν ἑαυτοὺς κατά γε	τὴν	ἐμὴν κρίσιν ἐναντιούμενοι τῷ ἰδίῳ
[23, 7]	παραγγέλλοντος, ἵνα χωρήσωσι τοῦ θεοῦ	τὴν	ἐμφάνειαν; Εἰ δὲ μικρά σοι
[20, 1]	πάντως δέ ἐστιν ἀληθὴς διὰ	τὴν	ἐν αὐτῷ λαλοῦσαν ἀλήθειαν— οὐδὲν
[21, 1]	ὁ ἁψάμενος καὶ ὁ πᾶσαν	τὴν	ἐν ἡμῖν δύναμιν εἰς ὑπηρεσίαν
[3, 7]	ἐν τῇ χηρείᾳ ζωῆς καὶ	τὴν	ἐν ὀλίγῳ τοῦ ἀνδρὸς ἀναχώρησιν
[14, 1]	πάσῃ ψυχῇ τῇ διὰ παρθενίας	τὴν	ἐν σαρκὶ παριούσῃ ζωὴν συντρίβεταί
[6, 2]	τῆς εὐθείας οὐχ ἁμαρτάνοντας, ὅταν	τὴν	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁδοῖς πλάνην
[6, 2]	διάνοια τῇ ἀποστροφῇ τῶν ματαίων	τὴν	ἐν τοῖς οὖσιν ἀλήθειαν ἐπιγνώσεται.
[17, 1]	σπεύδοι, ἀλλ´ ἐναμείβοι τοὺς κεκτημένους,	τὴν	ἐναλλαγὴν τῶν κυριευόντων ἐλευθερίαν οἰόμενος—
[2, 1]	ἀφθαρσίας, καὶ πάντα ὅσα εἰς	τὴν	ἐναντίαν ἀποκέκριται τάξιν τῇ ἀποπτώσει
[4, 7]	χρόνον πάλιν ἀπερρύη καὶ πρὸς	τὴν	ἐναντίαν ἐπωνυμίαν μετέπεσε; Τίς ἐνεβίω
[20, 2]	μέρος ἀκούοιτο, ἐνσημανεῖται τῷ ἀκροωμένῳ	τὴν	ἔννοιαν, εἰ δὲ κατὰ ταὐτὸν
[13, 1]	μηκέτι τὸν ἰοβόλον ὄφιν, ἀλλὰ	τὴν	ἐντολὴν τοῦ θεοῦ μόνην ἔχειν.
[23, 2]	καὶ πολλῆς τῆς πείρας κτησαμένου	τὴν	ἕξιν. Ἔστι μὲν γὰρ ὡς
[23, 7]	ἐν καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ» κατὰ	τὴν	ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ καὶ σωτῆρος
[17, 2]	ἕξεως πλησιαζούσης· μηδ´ αὖ πάλιν	τὴν	ἐπαινουμένην ὑπὸ τῶν πολλῶν δεινότητα
[14, 2]	χηρείαν ὀδύρεσθαι ἢ ὀρφανίαν ἢ	τὴν	ἐπὶ παισὶ συμφορὰν μὴ προλαβόντος
[22, 1]	τε ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ	τὴν	ἐπὶ τὰ ἐναντία παρατροπήν. Ἤκουσα
[12, 2]	κατασκευάζων μηδεμίαν ἐντέμοι τῷ φωτὶ	τὴν	ἐπὶ τὰ ἔσω πάροδον, ἀναγκαίως
[21, 2]	παραμέμικται, καὶ πρό γε πάντων	τὴν	ἐπὶ τῆς γεύσεως ἡδονὴν διαφερόντως
[4, 1]	τοῖς ἐπιθυμοῦσίν ἐστιν, οὐ κατὰ	τὴν	ἐπὶ τῆς γῆς κτῆσιν, ἣν
[6, 2]	μηδεμίαν ἀξιόλογον δύναμιν σχεῖν πρὸς	τὴν	ἐπὶ τὸ ὄντως ἀγαθὸν πορείαν·
[20, 3]	τῆς ἐκλογῆς τοῦ συμφέροντος μήτε	τὴν	ἐπὶ τοῦτον ἄγουσαν ὁδὸν ἀγνοῆσαι,
[7, 3]	τὴν τῆς Ῥεβέκκας συνοίκησιν διὰ	τὴν	ἐπὶ τῷ σπέρματι τοῦ θεοῦ
[11, 3]	καὶ πρόσκαιρα, μηδενὶ τούτων προσαναλίσκειν	τὴν	ἐπιθυμητικὴν ἡμῶν δύναμιν, μήτε μὴν
[21, 1]	κυρίου φωνή, ὅτι τῶν ὀφθαλμῶν	τὴν	ἐπιθυμίαν ὁ πληρώσας ἐν τῇ
[9, 1]	ἄνω φορᾶς λῆξαι καὶ ἀποξηρανθῆναι	τὴν	ἐπιθυμίαν, ὅλην πρὸς τὰ πάθη
[5, 1]	τῇ ἡδονῇ τῆς σαρκὸς καὶ	τὴν	ἐπιθυμίαν πρὸς τὰ ἀνθρώπινα πάθη
[22, 1]	ἂν ἔχοι καὶ τούτου ποιεῖσθαι	τὴν	ἐπιμέλειαν καὶ τὰς ἐξ ἑκατέρων
[23, 2]	στοχασμοῖς τισι καὶ ὑπονοίαις μετιέναι	τὴν	ἐπιστήμην, ἀλλ´ ἐξουσίᾳ πολλῇ τῆς
[23, 2]	τις ἑκάστου τῶν σπουδαζομένων ἐκμάθοι	τὴν	ἐπιστήμην ἢ εἰ ἀφ´ ἑαυτοῦ
[3, 1]	ὀψοποιοῖς τε καὶ ὑπηρέταις, οἳ	τὴν	ἐπιτραπέζιον τῶν πλουσίων τρυφὴν ἄλλοις
[6, 1]	νενομισμένης τροφῆς καὶ τῇ κατὰ	τὴν	ἔρημον διαγωγῇ, ὡς καὶ τὴν
[4, 6]	γενόμενον εἶτα πάλιν ἐπιστραφέντα πρὸς	τὴν	ἐρήμωσιν ταύτης μὴ παγῆναι στήλην
[4, 6]	ταύτην ζωήν, καὶ διαβὰς οὐχὶ	τὴν	Ἐρυθρὰν ἐκείνην, ἀλλὰ τὴν μέλαιναν
[5, 1]	συγχώρησιν ἡδονῶν μεταλήψεται, ἀλλὰ μεταθήσει	τὴν	ἐρωτικὴν δύναμιν ἀπὸ τῶν σωματικῶν
[18, 4]	τίς ἐστιν ἀκριβὴς τῆς ἐπὶ	τὴν	εὐθεῖαν πορείας. Καὶ ὥσπερ οἱ
[12, 3]	ἐφ´ ᾧ εἰκότως αὐτήν τε	τὴν	εὑροῦσαν χαίρειν ψυχὴν καὶ εἰς
[9, 1]	ὑλώδη μετοχετεύσαντες πολλὴν ἐν ἑαυτοῖς	τὴν	εὐρυχωρίαν τοῖς πάθεσιν ἤνοιξαν, ὡς
[21, 2]	ἀπολαύσεως οὐ τὴν ἡδονήν, ἀλλὰ	τὴν	ἐφ´ ἑκάστου χρείαν ὁρίζειν. ~Ὁρῶμεν
[22, 2]	ἐνδέοντος προσθήκης ἐπιμελήσεται καὶ ἐπίσης	τὴν	ἐφ´ ἑκάτερα τοῦ σώματος ἀχρηστίαν
[23, 2]	λόγον διοικουμένη εἰς χρήματα πάντως	τὴν	ζημίαν ἤνεγκεν, ἤ τινος κοσμικῆς
[10, 2]	μέγεθος τῆς ζημίας τῷ παθόντι	τὴν	ζημίαν ταύτην ἐνδείξεται; Καλῶς μοι
[10, 1]	δὲ μὴ τεθεαμένος οὐδὲ γνώσεται	τὴν	ζημίαν ὧν ἀπεστέρηται. Πῶς γὰρ
[3, 10]	ὀλίγου τὸ πολὺ τῆς κατὰ	τὴν	ζωὴν ἀηδίας ἐνδείξασθαι, ὅτι ἐναντίως
[2, 2]	διὰ σαρκὸς καὶ αἵματος λαχοῦσι	τὴν	ζωὴν ἐχαρίσθη, ἵνα καταβληθεῖσαν τὴν
[23, 5]	τούτου ὁδόν· οὐ γὰρ ἐπιλέλοιπε	τὴν	ζωὴν ἡμῶν τὰ τῶν ἀγαθῶν
[3, 11]	θάνατον τοῦ παιδός, ὁ δὲ	τὴν	ζωὴν ὀδυρόμενος. Ἐῶ ζηλοτυπίας καὶ
[4, 3]	βούλημα ὅτε οὐκ ἴσασιν εἰς	τὴν	ζωὴν παριόντες, καὶ ὅτε μὴ
[9, 2]	ἢ ἄλλου τινὸς τῶν κατὰ	τὴν	ζωὴν ταύτην σπουδαζομένων φροντίζοντας, ἀλλὰ
[3, 9]	τὸν βίον γνωρίσασαι, ὅπως μακαρίζουσι	τὴν	ζωὴν τῶν ἐξ ἀρχῆς τὸν
[3, 2]	τοιούτων ἐλευθέραν αὐτῶν, εἰ δοκεῖ,	τὴν	ζωὴν ὑποθώμεθα, καὶ ἴδωμεν εἰ
[18, 3]	τῶν συμφερόντων καὶ συνδιοικούσας αὐτῷ	τὴν	ζωήν, ὡς μηδαμοῦ ὑπὸ ἀμαθίας
[13, 3]	πνεῦμα τοῖς δι´ αὐτοῦ γεννωμένοις	τὴν	ζωοποιὸν ἐναποτίθεται δύναμιν. Τί οὖν
[21, 2]	καὶ ὅρον τῆς ἀπολαύσεως οὐ	τὴν	ἡδονήν, ἀλλὰ τὴν ἐφ´ ἑκάστου
[17, 1]	ἡδονῶν ἰσχυρῶς ἀπομάχονται, ἄλλως δὲ	τὴν	ἡδονὴν ἐν τιμαῖς καὶ φιλαρχίαις
[7, 1]	τὴν δυσανταγώνιστον αὐτοῦ προβαλλομένους συνήγορον,	τὴν	ἡδονὴν λέγω, πλὴν εἰ μὴ
[17, 1]	πρὸς τὸ ἐναντίον τοῦ κατὰ	τὴν	ἡδονὴν πάθους ἀντικαθέστηκεν, εὐκόλως τε
[18, 5]	τοῦ νόμου— καὶ ὁ Ἰσραὴλ	τὴν	θάλασσαν διεπέρασεν ἄβροχος, καὶ τούτῳ
[23, 7]	Οὐδὲ γὰρ οἱ καταβαίνοντες εἰς	τὴν	θάλασσαν ἐν πλοίοις καὶ ποιοῦντες
[19, 1]	ἡ προφῆτις Μαριὰμ εὐθέως μετὰ	τὴν	θάλασσαν ξηρὸν καὶ εὔηχον μεταχειριζομένη
[12, 3]	τὰς καρδίας» ἡμῶν, τότε ἐπὶ	τὴν	θείαν ἐκείνην χαράν τε καὶ
[5, 1]	καὶ ἄνετος ἡ ψυχὴ πρὸς	τὴν	θείαν τε καὶ μακαρίαν ἡδονὴν
[19, 1]	κατορθωθεῖσαν, δι´ ἧς οἶμαι καὶ	τὴν	θεοτόκον προδιατυποῦσθαι Μαρίαν. Ὥσπερ γὰρ
[23, 2]	πάθους τοῦ τῆς ψυχῆς ἁπτομένου	τὴν	θεραπείαν μανθάνομεν, οὐκ ἔστιν ἀνάγκη
[23, 2]	ἔξω κινδύνου καθίσταται. Καθάπερ δὲ	τὴν	ἰατρικὴν πρότερον ἀγνοουμένην διὰ τῆς
[4, 6]	ἀνάγκαις τῆς φύσεως ὑποχείριον δοὺς	τὴν	ἰδίαν ζωήν; Γνωριμώτερος δ´ ἂν
[4, 8]	καὶ πρὸς τὸ ἀρχέτυπον κάλλος	τὴν	ἰδίαν καλλωπίζειν μορφὴν διὰ τῆς
[23, 2]	ἀπολέσθαι καὶ ζημιωθῆναι τὴν ψυχὴν	τὴν	ἰδίαν. Ὁ μὲν γὰρ τὴν
[7, 2]	καυτηριάζων» καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος,	τὴν	ἰδίαν συνείδησιν» Ἐν ᾧ γὰρ
[7, 1]	λόγων ἂν εἴη, οὓς κεκαυτηριασμένους	τὴν	ἰδίαν συνείδησιν» ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει,
[1, 1]	θαυμάσαι μᾶλλον ἢ τῷ λόγῳ	τὴν	καθαρότητα. Ὁ δὲ ὑπόθεσιν ἐγκωμίων
[18, 5]	καὶ πάσῃ τῇ ζωῇ συνεμφαίνειν	τὴν	καθαρότητα. Οὕτως καὶ ἡ ἁλιευτικὴ
[14, 4]	καὶ τῷ ἀμολύντῳ τῆς ζωῆς	τὴν	καθαρότητα τῶν ἀσωμάτων μιμούμενος. Εἰ
[18, 1]	ὁπλίσεως, εἰ κατὰ τῶν γυμνῶν	τὴν	καιρίαν δέξεται; Τίς δ´ ἂν
[12, 2]	γῆς ἄνθρωπος» μᾶλλον δὲ ὁ	τὴν	κακίαν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ γεννήσας,
[9, 2]	τῆς ἐπιμονῆς ἐνεργάσασθαι, καὶ ἡδονὴν	τὴν	καλλίστην καὶ καθαρωτάτην, ἧς ἄξιόν
[3, 6]	ὑπὲρ τῆς ἀνατροφῆς πόνον, τὸ	τὴν	καρδίαν αὐτῆς τῷ τεχθέντι συναποσχίζεσθαι,
[9, 2]	καρδίας τὸν θεόν, ὅταν καταμερίσῃ	τὴν	καρδίαν ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν καὶ
[21, 1]	αὐτῷ ἡδονῆς ἡττηθεὶς ἐκεῖθεν ἐτρώθη	τὴν	καρδίαν, καθὼς διδάσκει ἡ τοῦ
[3, 10]	κακοῖς, τῆς τῶν φιλτάτων φροντίδος	τὴν	καρδίαν περιηχούσης. Ἢ τάχα περιττόν
[20, 1]	ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ	τὴν	κατὰ θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι. Ἔστι
[0, 3]	ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ	τὴν	κατὰ θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι. καʹ
[10, 2]	αὐτοῦ ἐννοίας ἀπολισθήσωμεν, μηδενὶ γνωρίμῳ	τὴν	κατανόησιν αὐτῶν ἐπερείδοντες. ~Κεφάλαιον ιαʹ
[10, 2]	οὗ δὲ τὸ ἀρχέτυπον διαφεύγει	τὴν	κατανόησιν, πῶς ἂν ὁ λόγος
[1, 1]	ἀποκρύψας, ὃς ἁγίαν καὶ ἄμωμον»	τὴν	κεκοσμημένην διὰ τῆς χάριτος ταύτης
[4, 5]	διά τινος ἡδονῆς τοῦ κατὰ	τὴν	κενοδοξίαν ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ τῇ
[4, 2]	τῶν τοιούτων ἐστὶν οὐκ ἔχων	τὴν	κοινὴν ἀφορμὴν τῆς περὶ τὰ
[11, 1]	χωρίζει τῷ λόγῳ, καὶ πάλιν	τὴν	κοινὴν συνδρομήν τε καὶ σύμπνοιαν
[16, 1]	τὸ δι´ ἑνός τινος μιανθῆναι	τὴν	κοίτην. Οὕτω καὶ ἡ τῷ
[23, 2]	ἀνάγκην ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν τῶν λυσιτελούντων	τὴν	κρίσιν, ὅτε καὶ τὸ κατατολμᾶν
[11, 6]	φύσει καλόν. Καθάπερ γὰρ ὀφθαλμῷ	τὴν	λήμην ἀπορρυψαμένῳ τὰ ἐν τῷ
[3, 3]	ἔχουσι καὶ συνεζευγμένην τῇ ζωῇ	τὴν	λύπην, εἰ καὶ μικρὸν μετέχοιεν
[14, 4]	ἐν ἑαυτῷ ποιήσας ἀναμένει λοιπὸν	τὴν	μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τοῦ
[1, 1]	δὲ χρὴ καὶ δι´ ἐγκωμίων	τὴν	μεγάλην ταύτην τοῦ θεοῦ δωρεὰν
[10, 1]	ἡ ὀλίγη σταγὼν ἢ πρὸς	τὴν	μεγάλην τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα μικρὸν
[4, 6]	οὐχὶ τὴν Ἐρυθρὰν ἐκείνην, ἀλλὰ	τὴν	μέλαιναν ταύτην καὶ ζοφώδη τοῦ
[21, 3]	χρείαν, ὥσπερ ἀχύρου τὸν σῖτον,	τὴν	μὲν ἀπορρίψει τοῖς ἀλογωτέροις, ὧν
[18, 3]	τὸν βίον οἰκονομήσειε. ~Φαμὲν τοίνυν	τὴν	μὲν ἐπιθυμίαν δεῖν ἐν καθαρῷ
[18, 3]	παρὰ τὸ δέον τὴν χρῆσιν,	τὴν	μὲν ἐπιθυμίαν προστιθεὶς τοῖς αἰσχίστοις,
[13, 2]	πνεύματος πνεῦμά ἐστιν. Οἴδαμεν δὲ	τὴν	μὲν σάρκα θανάτῳ διὰ τὴν
[6, 1]	ἀναγκαίου τροφῆς πρέπειν ἑαυτοῖς ὑπολαβόντες	τὴν	μέριμναν τῆς τε τῶν ἐνδυμάτων
[7, 2]	μὴ τοῖς καθ´ ἕκαστον ἐπεξίωμεν,	τὴν	μεσότητα τῶν ἐναντίων ἀρετὴν ὁ
[4, 4]	τοῦ σωτῆρος φωνήν, καὶ πάντα	τὴν	μεταστοιχείωσιν ἀναγκαίως ἐκδέχεται. Διὰ τοῦτο,
[3, 7]	τῆς κεφαλῆς διεζευγμένη, οὐ φέρει	τὴν	μόνωσιν, ἀλλὰ ὡς μελέτην τινὰ
[12, 2]	ἐγκατενεχθέντες βορβόρῳ καὶ τῷ πηλῷ	τὴν	μορφὴν ἑαυτῶν ἐξαλείψαντες ἀνεπίγνωστοι καὶ
[23, 7]	μὴ σταυρούμενος τῷ κόσμῳ καὶ	τὴν	νέκρωσιν τῆς σαρκὸς μὴ δεχόμενος;
[5, 1]	δύναμιν ἀπὸ τῶν σωματικῶν ἐπὶ	τὴν	νοητήν τε καὶ ἄϋλον τοῦ
[4, 5]	ἡδέα τοῦ σώματος καθάπερ πρὸς	τὴν	νομὴν τὰ βοσκήματα, μόνῃ τῇ
[7, 1]	ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει, ὅτι καταλιπόντες	τὴν	ὁδηγίαν τοῦ πνεύματος διὰ τῆς
[18, 4]	λατρείας καὶ ἀπάτης ἐπιγινώσκειν λοιπὸν	τὴν	οἰκεῖαν ἑαυτῇ καὶ κατὰ φύσιν
[6, 2]	ἀθροισθεὶς συνηγμένος καὶ ἀδιάχυτος πρὸς	τὴν	οἰκείαν ἑαυτῷ καὶ κατὰ φύσιν
[18, 2]	γένοιτο ὅπως αὐτῷ τὰ κατὰ	τὴν	οἰκίαν ἔχει· οὕτως οἶμαι χρῆναι
[8, 1]	οὐδείς ἐστι λόγος ὁ ἀθετῶν	τὴν	οἰκονομίαν τῆς φύσεως καὶ ὡς
[7, 1]	διὰ τούτων ἡμᾶς ἀθετεῖν οἰέσθω	τὴν	οἰκονομίαν τοῦ γάμου· οὐ γὰρ
[19, 1]	Ἰλλυρικοῦ καταπληρώσας» τῶν ἰδίων τέκνων	τὴν	οἰκουμένην, ἅπερ ἐν Χριστῷ διὰ
[12, 2]	πρὸς τὸν ἐξουσιάζοντα πάντων εἶχε	τὴν	ὁμοιότητα, οὐδεμιᾷ τινι τῶν ἔξωθεν
[18, 3]	μολυνομένην. Τὸν δὲ θυμὸν καὶ	τὴν	ὀργὴν καὶ τὸ μῖσος καθάπερ
[9, 1]	ταῦτα τὸ ἐπιθυμητικὸν μεταστρέψαντες καὶ	τὴν	ὁρμὴν τῆς διανοίας ἀπὸ τῶν
[23, 1]	καὶ σιωπώντων ἐνταῦθα καὶ φθεγγομένων	τὴν	οὐράνιον ταύτην πολιτείαν διὰ τῶν
[23, 3]	μή που διὰ τὴν ἄγνοιαν	τὴν	οὖσαν ἐν αὐτοῖς ἀνοδίας τινὰς
[12, 3]	εἰκόνα πάντως τοῦ βασιλέως αἰνίσσεται,	τὴν	οὐχὶ παντελῶς ἀπολομένην, ἀλλ´ ὑποκεκρυμμένην
[6, 1]	ἀπεριήχητον, καὶ ἀμετεώριστον αὐτοῖς φυλαχθῆναι	τὴν	ὄψιν, καὶ τὴν γεῦσιν ἁπλῆν
[4, 6]	τῷ τῆς ἀρετῆς πτερῷ διαπτὰς	τὴν	παγίδα. ~Ἐπειδὴ γὰρ κατὰ τὸ
[3, 5]	χεῖρον ὑποπτευόμενα. Ἀλλὰ καιρὸς ὠδίνων	τὴν	παῖδα καταλαμβάνει καὶ οὐχὶ παιδὸς
[0, 2]	διὰ τῶν γενικωτέρων παραγγελμάτων προαγαγὼν	τὴν	παραίνεσιν ἐμπεριείληφε τρόπον τινὰ τὰ
[4, 4]	χάριν στενάξας ὁ προφήτης πρὸς	τὴν	παράτασιν τῆς παροικίας, Οἴμοι, φησίν,
[3, 3]	ὁ δρόμος τῶν αὐτομολούντων πρὸς	τὴν	παρθενίαν ἀπὸ τοῦ γάμου. Πόση
[18, 5]	τοῦ μεγάλου σκοποῦ τοῦ κατὰ	τὴν	παρθενίαν ἁψάμενον ἐν πᾶσι προσήκειν
[4, 8]	δοκεῖ, καὶ βοηθὸν τῷ ἀνθρώπῳ	τὴν	παρθενίαν δεδόσθαι φαμέν. Καὶ ὥσπερ
[3, 1]	τοῦ βίου τούτου τὸ πρὸς	τὴν	παρθενίαν διάφορον, τοσαύτην εὑρήσει τὴν
[19, 1]	τάχα γὰρ διὰ τοῦ τυμπάνου	τὴν	παρθενίαν ἔοικεν ὁ λόγος αἰνίττεσθαι
[2, 1]	καὶ ἄφθαρτον ὀνομάσας ἄλλῳ ὀνόματι	τὴν	παρθενίαν ἐσήμανας. Πάσῃ δὲ τῇ
[14, 1]	συνδιεξερχόμενος, ὅρον τῆς ἐνεργείας ἑαυτοῦ	τὴν	παρθενίαν εὗρεν, ὃν παρελθεῖν τῶν
[14, 1]	τὸ κρεῖττον εἶναι τοῦ θανάτου	τὴν	παρθενίαν, καὶ καλῶς ἄφθορον ὀνομάζεται
[19, 1]	ὑπηρετήσασα, ὡς οὔτε τοῦ τόκου	τὴν	παρθενίαν λύσαντος οὔτε τῆς παρθενίας
[14, 1]	Εἰ οὖν οὐ δύναται παρελθεῖν	τὴν	παρθενίαν ὁ θάνατος, ἀλλ´ ἐν
[18, 1]	κατ´ ἀρετὴν βίῳ ἡ περὶ	τὴν	παρθενίαν σπουδή, ἐποικοδομείσθω δὲ τῷ
[9, 2]	εἶναι νομίζομεν τοῖς ἀσθενεστέροις εἰς	τὴν	παρθενίαν ὡς εἰς ἀσφαλές τι
[4, 4]	παρούσῃ ζωῇ τὸ μακρύνεσθαι αὐτῷ	τὴν	παροικίαν ταύτην ὀδύρεται, ὥσπερ καὶ
[2, 2]	οὐκέτι σωματικὴν ποιουμένου τοῦ κυρίου	τὴν	παρουσίαν· Οὐ γὰρ γινώσκομεν ἔτι»
[23, 2]	τὴν ἰδίαν. Ὁ μὲν γὰρ	τὴν	πατρῴαν καταναλώσας οὐσίαν οὐκ ἀπελπίζει
[3, 10]	καθ´ ἑαυτὸν ζῶν ἢ διαφεύγει	τὴν	πεῖραν ἢ ῥᾷον διαφέρει τὴν
[2, 1]	τῷ μεγαλείῳ τοῦ ἀξιώματος, ἐλάττω	τὴν	περὶ αὐτοῦ δόξαν τῆς προειλημμένης
[23, 3]	οἱ βλάβην ἡγούμενοι τῆς ψυχῆς	τὴν	περὶ τὰ ἔργα τῶν ἐντολῶν
[7, 3]	γινώσκομεν, ὡς δεῖν προηγουμένην εἶναι	τὴν	περὶ τὰ θεῖα σπουδήν τε
[9, 1]	τίμια, τῆς παρ´ ἑκάστοις συνηθείας	τὴν	περί τι σπουδήν τε καὶ
[20, 4]	ἀνδρῶν ὁμοίως καὶ γυναικῶν εἰς	τὴν	περὶ τὸν τοιοῦτον γάμον σπουδήν·
[2, 2]	Διὰ τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ	τὴν	πηγὴν τῆς ἀφθαρσίας αὐτὸν τὸν
[8, 1]	τοῦ κατὰ τὸ ὕδωρ καὶ	τὴν	πηγὴν ὑποδείγματος, ὅταν ἐπί τι
[3, 9]	πεῖραν, οὐκ ἐνεγκοῦσαι τῶν ἐπεγγελώντων	τὴν	πικρίαν, ὥσπερ ἀμυνόμεναι τοὺς λυπήσαντας
[4, 7]	ἐν αὐτῷ σπουδαζομένων οὐδὲ ἀναμένει	τὴν	πλησμονὴν τῶν ἐπιθυμούντων, πάντα δὲ
[4, 5]	Καὶ εἰ χρή σοι διαγράψαι	τὴν	πονηρὰν ταύτην ἅλυσιν, ὑπόθου τινὰ
[20, 4]	προσοῦσαν κἀκεῖνος ἔχειν φιλοτιμήσεται, ἀλλὰ	τὴν	πόνῳ καὶ σπουδῇ δι´ οἰκείων
[4, 4]	τῶν ὄντων ἀλήθειαν ὀρθῶς ὁδεύσει	τὴν	πορείαν, ἀπὸ γενέσεως μέχρι τῆς
[18, 2]	πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν	τὴν	πρέπουσαν διαθεὶς καὶ ἑκάστῳ τὴν
[12, 2]	πρώτῃ γενέσει χαρισαμένου τῇ φύσει	τὴν	πρὸς αὐτὸν ὁμοιότητα. ~Τῆς δὲ
[7, 1]	τῶν ἀνθρώπων φύσις ἐστίν, αὐτόματον	τὴν	πρὸς τὰ τοιαῦτα ῥοπὴν ἐντιθεῖσα
[4, 4]	ἴσην ἐν ἑκατέρᾳ τῶν λήξεων	τὴν	πρὸς τὸ εὖ ἢ κακῶς
[23, 4]	τοιαύτην συμβίωσιν ὀνομάζοντες, ὡς δὴ	τὴν	πρὸς τὸ χεῖρον ὑπόνοιαν ὀνόματι
[22, 2]	ἕως ἂν μίαν τοῖς πᾶσι	τὴν	πρὸς τὸν δρόμον σύμπνοιαν ἐμποιήσῃ·
[12, 1]	οἷόν τινα μέθοδον καὶ ἀγωγὴν	τὴν	πρὸς τοῦτο χειραγωγοῦσαν ἡμᾶς ἐξευρεῖν.
[3, 3]	τοῦ κάλλους, τότε μάλιστα φρίττει	τὴν	προσδοκίαν τοῦ πένθους· ἐὰν τὰ
[4, 3]	πλεονεξίας πάθος ψευδώνυμον τῆς κυριότητος	τὴν	προσηγορίαν δίδωσι τῶν οὐδὲν προσηκόντων.
[21, 3]	ὡς ἂν ἑκάτερον αὐτῶν εἰς	τὴν	προσήκουσαν χρείαν παραληφθείη, τὸ μὲν
[3, 3]	τῇ κεφαλῇ περιστίλβουσαν καὶ πᾶσαν	τὴν	πρόσκαιρον ἀγλαΐαν ἐκείνην, τότε πάντως,
[19, 1]	τοῦ εἰκότος τὸ παρθένον εἶναι	τὴν	προφῆτιν ἀπεσχοίνισται. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[19, 1]	ἀποδείξεως οὕτως ἔχειν ὑπενοήσαμεν, τῷ	τὴν	προφῆτιν Μαριὰμ τοῦ χοροῦ τῶν
[12, 2]	συνουσιωμένον ἔσχεν ἐν ἑαυτῷ παρὰ	τὴν	πρώτην γένεσιν τὸ παθητικόν τε
[12, 4]	ἐκεῖνο γενώμεθα, ὃ ἦν παρὰ	τὴν	πρώτην ζωὴν ὁ πρωτόπλαστος. Τί
[9, 1]	μάλιστα τῆς σωφροσύνης εὐθὺς παρὰ	τὴν	πρώτην ἡλικίαν φανέντας, ἀρχὴν δὲ
[12, 2]	ἐπεισήχθη τὸ πάθος αὐτῷ μετὰ	τὴν	πρώτην κατασκευήν. Ἐπεισήχθη δὲ οὕτως·
[5, 1]	{γὰρ} πρὸς τὰ ὑλώδη σχῇ	τὴν	ῥοπὴν ἐκ μοχθηρᾶς τινος καὶ
[22, 2]	ὑπερβαλλούσης εὐπαθείας ἄτακτον καὶ δυσήνιον	τὴν	σάρκα ἑαυτοῦ ἐπασκήσας, μήτε διὰ
[20, 4]	οὐ σῶμα ἀσκῶν οὐδὲ καταπιαίνων	τὴν	σάρκα περιποιήσεται, ἀλλὰ πᾶν τὸ
[0, 2]	βίου, ὅσαι τοῖς ἀκριβῶς μετιοῦσι	τὴν	σεμνότητα ταύτην ἐπετηδεύθησαν, φεύγων τὴν
[19, 1]	πολλοῦ τοῦ περιόντος ἡμεῖς ταύτην	τὴν	σπουδὴν ἀσπασώμεθα οἱ οὐ κατὰ
[11, 4]	ὑψηλῶν ἐφίκοιτο περὶ τὰ ταπεινὰ	τὴν	σπουδὴν ἔχων; Πῶς δ´ ἄν
[18, 4]	γένωνται κύριοι, τρέπουσι πρὸς ἑαυτοὺς	τὴν	σπουδήν, οὕτως οἶμαι καὶ τὴν
[1, 1]	ταύτην ὑπὸ φιλοτιμίας ποιούμενος ἔοικε	τὴν	σταγόνα τῶν οἰκείων ἱδρώτων ἀξιόλογον
[3, 3]	ἀκινδύνως ἐξῆν, πολλὴν τῶν ἐναντίων	τὴν	σύγχυσιν, γέλωτα δακρύοις ἐμπεφυρμένον καὶ
[0, 1]	ὁ λόγος ἀρξάμενος, οὕτως εἰς	τὴν	συμβουλὴν καταλήγει. Μᾶλλον δέ πως
[3, 10]	τὴν πεῖραν ἢ ῥᾷον διαφέρει	τὴν	συμφοράν, συγκεκροτημένην ἔχων περὶ ἑαυτὸν
[7, 3]	γίνεται. ~Ἀλλ´ ἐκεῖνοι μὲν στιγματίαι	τὴν	συνείδησιν καὶ καταμεμωλωπισμένοι τῇ ἀτοπίᾳ
[17, 1]	ὡς οἷόν τε τῶν πολλῶν	τὴν	συνήθειαν· ὅσοι πρὸς μὲν τὰς
[1, 1]	αὐτῇ· τὸ γὰρ ἄφθορον κατὰ	τὴν	συνήθειαν τῶν πολλῶν ἐπὶ τῆς
[20, 1]	καὶ τάχα ὁ τολμήσας εἰπεῖν	τὴν	σωματικὴν παρθενίαν τοῦ ἔνδοθεν καὶ
[16, 2]	ἐκ τούτων μανθάνομεν; τὸ δεῖν	τὴν	σώφρονα καὶ λελογισμένην παρθένον παντὸς
[13, 3]	διὰ τοῦ πνεύματος, στεῖρα διὰ	τὴν	σωφροσύνην ὑπὸ τοῦ προφήτου ὠνομασμένη.
[22, 1]	σοφοῦ παραγγέλματος τοῦ ἐπίσης ἀπειρηκότος	τήν	τε ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ
[13, 1]	ὀφθαλμοῖς γίνεσθαι πάλιν τοῦ κτίσαντος,	τήν	τε κατὰ γεῦσιν καὶ ὄψιν
[23, 2]	ἐγνωσμένα παρ´ ἑτέρων μαθὼν αὐτὸς	τὴν	τέχνην κατώρθωσε· τὸν αὐτὸν τρόπον
[23, 2]	γίνεσθαι, νῦν δὲ ὁ πρὸς	τὴν	τέχνην ταύτην ἐσπουδακὼς οὐκ ἔχει
[3, 8]	τὰ φευκτὰ μεταλαμβάνει ὀνόματα καὶ	τὴν	τέως λαμπρὰν καὶ λευχείμονα καὶ
[23, 3]	καὶ θηριῶδες ἀρετὴν νομίζοντες καὶ	τὴν	τῆς ἀγάπης ἐντολὴν οὐ γνωρίζοντες
[10, 1]	ἑρμηνεία· οὐ γάρ ἐστι δυνατὸν	τὴν	τῆς ἀκτῖνος λαμπηδόνα δι´ ἀκοῆς
[18, 3]	τινὰς πυλωροὺς πρὸς μόνην ἐγρηγορέναι	τὴν	τῆς ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ κατὰ
[4, 4]	κεκρατημένοι οἱ ἄνθρωποι, οὕτω πρὸς	τὴν	τῆς ἀπάτης ἐπίγνωσιν ἀμβλυωποῦσιν οὐκ
[2, 2]	ἐμπαθοῦς διαθέσεως, ὥσπερ τινὰ χεῖρα	τὴν	τῆς καθαρότητος μετουσίαν ὀρέξασα, πάλιν
[7, 3]	γένηται, ἀλλ´ ὑπαναλωθείσης αὐτῷ δέχεται	τὴν	τῆς Ῥεβέκκας συνοίκησιν διὰ τὴν
[4, 7]	ἄλλα πάντα πρὸς καιρόν τινα	τὴν	τῆς σαρκὸς αἴσθησιν ἀπατήσαντα εἶτα
[4, 3]	ματαιότητι δεδουλωμένους καὶ μέγα κρίνοντας	τὴν	τῆς σαρκὸς εὐπραγίαν. Ὅταν γάρ
[12, 3]	δὲ χρὴ νοεῖν, ὡς οἶμαι,	τὴν	τῆς σαρκὸς ῥυπαρίαν, ἧς ἀποσαρωθείσης
[22, 2]	τῆς ἰσοκρατείας τῶν ποιοτήτων πρὸς	τὴν	τῆς ὑγείας διαμονήν, εἴπερ τι
[8, 1]	ὡς μὴ δύνασθαι ἂν πρὸς	τὴν	τῆς φύσεως φορὰν ἀνδρικῶς στῆναι,
[5, 1]	~Κεφάλαιον εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι χρὴ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς
[0, 3]	ἐστίν. εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι χρὴ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς
[18, 1]	πρὸς τὸ ἐπιζητούμενον μέτρον ἄγει	τὴν	τῆς ψυχῆς τελειότητα, ἀλλὰ καὶ
[4, 6]	ἀνυπόστατον» ἔξω πάντως ἔσται, κατὰ	τὴν	τῆς ᾠδῆς ἀκολουθίαν, τῆς θήρας
[0, 2]	ἐξ ἁμαρτιῶν μολυσμοῦ καθαρεύουσα πρὸς	τὴν	τοιαύτην ἐπίνοιαν ἐπιτηδείως ἔχουσα, ὥστε
[18, 3]	οὐδέποτε χρήσιμον ὂν ἢ πρὸς	τὴν	τοιαύτην μόνην ὑπηρεσίαν. Ἡ δὲ
[9, 1]	οὐ μόνον κατὰ τὰ ἔθνη	τὴν	τοιαύτην παραλλαγὴν ἔστιν ἰδεῖν τῶν
[9, 1]	ἡδονῶν μετουσίαν. Ἐπειδὴ γὰρ ἅπαξ	τὴν	τοιαύτην παρεδέξαντο πεῖραν, κατὰ τὸ
[23, 4]	τὸ φανερὸν συνοικοῦντες καὶ ἀδελφότητα	τὴν	τοιαύτην συμβίωσιν ὀνομάζοντες, ὡς δὴ
[5, 1]	ἄϋλον τοῦ καλοῦ θεωρίαν. Πρὸς	τὴν	τοιαύτην τοίνυν τῆς ψυχῆς διάθεσιν
[3, 2]	ὅ τι βούλει. Ἀλλ´ ὅρα	τὴν	τοῖς ἀπηριθμημένοις χρηστοῖς ἀναγκαίως συμπαροῦσαν
[1, 1]	γε ἀνθρωπίνῳ λόγῳ δυνατὸν εἶναι	τὴν	τοσαύτην χάριν ἀποσεμνῦναι πεπίστευκεν· ἢ
[2, 3]	μὲν θεὸν δι´ ἑαυτῆς πρὸς	τὴν	τοῦ ἀνθρωπίνου βίου κοινωνίαν κατάγουσα,
[7, 1]	εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα» κατὰ	τὴν	τοῦ ἀποστόλου φωνήν, καὶ διὰ
[10, 2]	ὅτι πᾶς ἄνθρωπος φωνῇ ἐπιτρέπων	τὴν	τοῦ ἀφράστου φωτὸς ἑρμηνείαν ὄντως
[4, 6]	φυλασσομένοις εἰκῆ ῥεῖ, οὕτω καὶ	τὴν	τοῦ βίου ταραχὴν ὁ κατ´
[4, 1]	ἀλήθεια τοῦ λόγου φανερωθήσεται· ὁ	τὴν	τοῦ βίου τούτου ἀπάτην κατανοήσας
[23, 5]	μὴ νομοθετεῖν ἑαυτοῖς τοὺς νέους	τὴν	τοῦ βίου τούτου ὁδόν· οὐ
[3, 11]	ἐμόχθησε καὶ ἐν ἀγαθῶν μοίρᾳ	τὴν	τοῦ ἑτέρου ποιεῖται συμφοράν, ἑκάτερος
[11, 4]	ὅταν γάρ τι τούτων δέξηται	τὴν	τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα, καὶ ἄλλην
[14, 1]	τῆς παρθενίας ἐν ἑαυτοῖς ἔστησαν	τὴν	τοῦ θανάτου περιγραφήν, περαιτέρω προελθεῖν
[8, 1]	περὶ τὰ τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ διὰ	τὴν	τοῦ καιροῦ συστολήν, οὗτος ὁ
[12, 2]	ἑαυτοῦ τὰ παρὰ φύσιν ἐκαινοτόμησε,	τὴν	τοῦ κακοῦ πεῖραν ἐν τῇ
[11, 3]	ἂν γένοιτο ἡμῖν ὁδὸς εἰς	τὴν	τοῦ καλοῦ εὕρεσιν ἄγουσα· τὸ
[11, 2]	ἡμῶν γεγυμνάσθαι τὰ αἰσθητήρια πρὸς	τὴν	τοῦ καλοῦ καὶ μὴ τοιούτου
[5, 1]	ἐπιστρέψει οὐδὲ τῶν νενομισμένων κατὰ	τὴν	τοῦ κοινοῦ βίου συγχώρησιν ἡδονῶν
[18, 5]	ἡ ἁλιευτικὴ τέχνη ποιεῖ κατὰ	τὴν	τοῦ κυρίου παραβολήν, τοὺς χρηστοὺς
[11, 4]	ἐμπίμπλαται καὶ φῶς γίνεται κατὰ	τὴν	τοῦ κυρίου ὑπόσχεσιν, ὃς τοὺς
[3, 1]	τὰ οὐράνια· ἔξεστι δὲ γνῶναι	τὴν	τοῦ λόγου ἀλήθειαν αὐτὰ διασκεψαμένους
[10, 1]	ὡς οὐδεμίαν ἐχούσης δύναμιν εἰς	τὴν	τοῦ νοηθέντος παράστασιν· εἰ δέ
[11, 1]	τινὶ τῷ ὁρωμένῳ χρήσεται, πρὸς	τὴν	τοῦ νοητοῦ θεωρίαν κάλλους, οὗ
[6, 1]	τινα καὶ πλάνην πάθοι περὶ	τὴν	τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ κρίσιν. Ἀμφότεροι
[20, 4]	τῇ τοῦ σώματος ἀσθενείᾳ τελειῶν	τὴν	τοῦ πνεύματος δύναμιν. Οἶδα δὲ
[11, 4]	ἐπόθησεν; Οὕτω γὰρ ἐν αἰνίγματι	τὴν	τοῦ πνεύματος δύναμιν τῇ γραφῇ
[4, 6]	γὰρ ἐν Σοδόμοις φιλοχωρήσαντα διαφυγεῖν	τὴν	τοῦ πυρὸς ἐπομβρίαν, οὐδὲ τὸν
[23, 3]	τινες ὁρμῇ μὲν δεξιᾷ πρὸς	τὴν	τοῦ σεμνοῦ βίου ἐπιθυμίαν ἐχρήσαντο,
[22, 2]	τῆς ἐγκρατείας σκοπός, οὐχὶ πρὸς	τὴν	τοῦ σώματος βλέπειν κακοπάθειαν, ἀλλὰ
[4, 4]	καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται» κατὰ	τὴν	τοῦ σωτῆρος φωνήν, καὶ πάντα
[18, 1]	περὶ τὸ λεῖπον αἰσχύνη καὶ	τὴν	τοῦ ὑγιαίνοντος χάριν διελυμήνατο. Εἰ
[11, 1]	συνδρομήν τε καὶ σύμπνοιαν περὶ	τὴν	τοῦ ὑποκειμένου σύστασιν θεωρεῖ. Οὕτως
[18, 2]	κλίνην ἀνατετραμμένην ἢ πλήρη κόπρου	τὴν	τράπεζαν ἢ τὰ μὲν τίμια
[13, 1]	ταύτην ἄπαυστον ἔχειν καὶ διηνεκῆ	τὴν	τρυφὴν καὶ μὴ συγκαταμιγνύειν τῇ
[10, 1]	ἥλιον ἢ ῥανίδα βραχεῖαν πρὸς	τὴν	τῶν ἀβύσσων ἀπειρίαν ἀνθίστησιν; Ὃν
[14, 2]	χερσὶ γένηται τοῦ ἁψαμένου καὶ	τὴν	τῶν ἀλγεινῶν παρουσίαν συνημμένως μεθ´
[21, 3]	καῦσίν τε ἅμα καὶ εἰς	τὴν	τῶν ἀλόγων τροφήν. Οὐκοῦν καὶ
[4, 6]	τοῦ συνημμένην ἔχοντος μεθ´ ἑαυτοῦ	τὴν	τῶν ἀνιαρῶν ἀκολούθησιν. Οὐκ ἔστι
[4, 8]	καὶ μιμεῖσθαι κατὰ τὸ δυνατὸν	τὴν	τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων πολιτείαν, ἐν
[10, 2]	διὰ μόνης τῆς διανοίας εἰς	τὴν	τῶν ἀσωμάτων καὶ νοητῶν θεωρίαν—
[14, 4]	τὰ γνωρίσματα. Ἔξεστι δὲ ἐπιγνῶναι	τὴν	τῶν εἰρημένων ἀλήθειαν τὸν λόγον
[13, 1]	μὴ μετὰ τοῦ καλοῦ καὶ	τὴν	τῶν ἐναντίων γνῶσιν λαβεῖν, ἀλλ´
[23, 6]	πυρσούς τινας ἀπὸ ὑψηλῆς φρυκτωρίας	τὴν	τῶν ἰδίων βίων λαμπρότητα τοῖς
[2, 3]	ἢ ἄπληκτον καὶ ἀκίνητον πρὸς	τὴν	τῶν καλῶν αἴσθησιν ἐπιδειχθῆναι, βραχέα
[4, 4]	τῶν αὐστηρῶν ταπεινούμενος, ἀλλὰ κατὰ	τὴν	τῶν ὁδοιπόρων συνήθειαν τοῦ πρόσω
[3, 9]	καὶ δεύτερον ὑπ´ ἀνάγκης πρὸς	τὴν	τῶν ὁμοίων κακῶν παρεβάλοντο πεῖραν,
[4, 4]	κεκαθαρμένος τὸν νοῦν καὶ ἐπεσκεμμένος	τὴν	τῶν ὄντων ἀλήθειαν ὀρθῶς ὁδεύσει
[11, 1]	πεπαιδευμένος μὴ μόνοις ὀφθαλμοῖς ἐπιτρέπειν	τὴν	τῶν ὄντων ἐπίσκεψιν, οὐ μέχρι
[2, 3]	δὲ ἄνθρωπον ἐν ἑαυτῇ πρὸς	τὴν	τῶν οὐρανίων ἐπιθυμίαν πτεροῦσα καὶ
[3, 4]	τῆς μεταβολῆς ταραττόμενος ἀνεπαίσθητον ἔχει	τὴν	τῶν παρόντων ἀπόλαυσιν; ~Ἐῶ σημεῖα
[4, 1]	καὶ διαστάσεσι καὶ ἐπιβουλαῖς περιορίζοντας	τὴν	τῶν συμφορῶν ἀπαρίθμησιν; Δοκεῖ γάρ
[6, 2]	τῆς τοῦ κινεῖσθαι φύσεως πρὸς	τὴν	τῶν ὑψηλῶν ἐπιθυμίαν, οὐκ ἔχων
[18, 4]	πόνου τινὸς οὐδὲ πραγματείας πρὸς	τὴν	τῶν ὑψηλῶν τε καὶ οὐρανίων
[22, 2]	σώματος βλέπειν κακοπάθειαν, ἀλλὰ πρὸς	τὴν	τῶν ψυχικῶν διακονημάτων εὐκολίαν. ~Κεφάλαιον
[11, 2]	διατεμόντας τῷ λόγῳ καὶ χωρίσαντας	τὴν	ὕλην ἀπὸ τοῦ ἐπιθεωρουμένου κάλλους
[11, 1]	τὰ τοιαῦτα βλέπειν, χαίρειν ἐάσας	τὴν	ὕλην τὴν ὑποβεβλημένην τῇ τοῦ
[14, 1]	δύναμις ἐνεργήσει, μὴ τοῦ γάμου	τὴν	ὕλην ὑποτιθέντος αὐτῷ καὶ τοὺς
[3, 11]	ἔδωκε· μῦθοι γὰρ ἐκεῖνα διὰ	τὴν	ὑπερβολὴν τῆς ἀτοπίας νομίζονται, ἐν
[2, 1]	πολλῆς, δι´ ἧς ἔστι γνῶναι	τὴν	ὑπερβολὴν τῆς χάριτος ταύτης, ἥτις
[1, 1]	τοῦ ἰσοδυναμοῦντος ὀνόματος ἔστιν ἐπιγνῶναι	τὴν	ὑπερβολὴν τοῦ τιμίου τούτου χαρίσματος,
[4, 5]	ὁμότιμον ἢ πρὸς τὸ ὑποχείριον	τὴν	ὑπερηφανίαν ἢ πρὸς τὸ ὑπερέχον
[11, 2]	ἐν τούτοις ἡδονῆς βλέποντας πρὸς	τὴν	ὑπεροψίαν τούτων ὁδηγηθῆναι. ~Οὐκοῦν αὕτη
[11, 1]	βλέπειν, χαίρειν ἐάσας τὴν ὕλην	τὴν	ὑποβεβλημένην τῇ τοῦ καλοῦ ἰδέᾳ,
[4, 6]	ὁ μὴ καταλιπὼν τὴν Αἴγυπτον,	τὴν	ὑποβρύχιον λέγω ταύτην ζωήν, καὶ
[6, 2]	ἀεικίνητον ὑπὸ τοῦ πεποιηκότος εἰληφὸς	τὴν	φύσιν καὶ εἰς τὰ μάταια
[11, 2]	αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς τοῦ καλοῦ	τὴν	φύσιν κατανοῆσαι. Καὶ εἴ τις
[10, 2]	τοῦ ὀφθέντος ἐπεπόθησεν, ἐκείνην ἐξεβόησε	τὴν	φωνήν, ἣν πάντες ᾄδουσιν, ὅτι
[3, 5]	ἀγαθῶν ἀπογεύσασθαι, εὐθὺς εἰς θρῆνον	τὴν	χαρὰν μεθηρμόσαντο. Ἔτι τῷ φίλτρῳ
[12, 2]	αὐτῷ καὶ κατὰ φύσιν εἰκόνος	τὴν	χάριν διέσωζεν, ἀλλὰ πρὸς τὸ
[14, 4]	πρόξενος, τίς μὲν λόγος ἐπαξίως	τὴν	χάριν ταύτην θαυμάσεται; Τί δὲ
[11, 4]	κακίας ῥύπος τῇ καρδίᾳ προσπεπλασμένος	τὴν	χάριν τοῦ ἡμετέρου φωτὸς ἀμαυρώσειε.
[21, 3]	σωφροσύνης ἐργάτης διακρίνων τῆς ἡδονῆς	τὴν	χρείαν, ὥσπερ ἀχύρου τὸν σῖτον,
[18, 3]	ἀλλὰ ὑπαλλάσσοι παρὰ τὸ δέον	τὴν	χρῆσιν, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν προστιθεὶς
[18, 3]	τὸν συγκεχυμένον τὴν γνώμην καὶ	τὴν	χρῆσιν τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς
[23, 6]	νῦν ἐν εὐδίᾳ καὶ γαλήνῃ	τὴν	ψυχὴν ἀκύμαντον ἔχουσι, μακαριστοὶ τῆς
[22, 1]	τῶν ὑψηλῶν τε καὶ θειοτέρων	τὴν	ψυχὴν ἀποστήσαντες εἰς ταπεινὰς φροντίδας
[3, 7]	ὥσπερ τις ἄγγελος κακῶν, ἐξαίφνης	τὴν	ψυχὴν διεκλόνησε. Καὶ τὰ μὲν
[18, 4]	τὴν σπουδήν, οὕτως οἶμαι καὶ	τὴν	ψυχὴν ἐλευθερωθεῖσαν ἀπὸ τῆς σωματικῆς
[4, 3]	γλίσχροις καὶ ταπεινοῖς καὶ προσκαίροις	τὴν	ψυχὴν ἐπαιρόμενον. Τί γὰρ ἄξιόν
[17, 2]	καὶ προπετὲς διακλίνοντα δειλίᾳ ταπεινοῦν	τὴν	ψυχήν, ἢ θυμοῖς ἀνάλωτον μένειν
[12, 3]	τινες ἄλλαι δυνάμεις εἰσὶ περὶ	τὴν	ψυχὴν θεωρούμεναι, εἰκότως ἂν καὶ
[11, 1]	λόγον κατειληφέναι ὁ δὲ διορατικὸς	τὴν	ψυχὴν καὶ πεπαιδευμένος μὴ μόνοις
[9, 1]	πρὸς ἑαυτὴν ἑλκύσαι καὶ ἐπισπάσασθαι	τὴν	ψυχὴν καί τινα καλοῦ παρασχεῖν
[3, 6]	μήτηρ, εἰς τοσαῦτα κατατέμνεσθαι αὐτῆς	τὴν	ψυχήν, ὅσος ὁ ἀριθμὸς τῶν
[23, 2]	τὸ αὐτὸν ἀπολέσθαι καὶ ζημιωθῆναι	τὴν	ψυχὴν τὴν ἰδίαν. Ὁ μὲν
[11, 5]	μὴ δυνατὸν ἑτέρως εἶναι συναφθῆναι	τὴν	ψυχὴν τῷ ἀφθάρτῳ θεῷ, μὴ
[9, 2]	τοῦτον ἀποστραφέντα τῇ διανοίᾳ καὶ	τὴν	ὧδε μέριμναν ἀναλαβόντα καὶ εἰς
[16, 1]	γάμον συναρμοσθεῖσαν, ἐπιβουλεύεσθαι δὲ διὰ	τὴν	ὥραν ὑπὸ ἀκολάστων τινῶν. Οὐκοῦν
[12, 2]	τῷ τῆς κακίας ἰῷ, οὐκέτι	τηνικαῦτα	τῆς οἰκείας αὐτῷ καὶ κατὰ
[17, 2]	τοῦ μέσου τῆς ἀπαθείας ἑαυτὸν	τηρήσει,	ἀμιγὴς καὶ ἀμέτοχος διαμένων τῆς
[20, 4]	φησιν ὅτι Ἐράσθητι αὐτῆς, καὶ	τηρήσει	σε, τίμησον αὐτήν, ἵνα σε
[23, 6]	οἳ τὸ καθ´ ἑαυτοὺς ἐπὶ	τῆς	ἀγαθῆς ἐλπίδος ὥσπερ ἐπί τινος
[4, 1]	τις χωρητικός, αὐτός τε πληροῦται	τῆς	ἀγαθῆς ἐπιθυμίας καὶ ὁ πλοῦτος
[23, 7]	κατωρθωκότα βλέπε, καὶ θαρρῶν κατατόλμησον	τῆς	ἀγαθῆς ναυτιλίας τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ
[23, 3]	θηριῶδες ἀρετὴν νομίζοντες καὶ τὴν	τῆς	ἀγάπης ἐντολὴν οὐ γνωρίζοντες οὐδὲ
[19, 1]	καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἡ	τῆς	ἁγίας παρθένου κοιλία ἡ τῷ
[23, 7]	γενόμενον ἐν πάσῃ καθαρότητι διὰ	τῆς	ἁγνείας ἑαυτὸν ἑτοιμάσαντα τῇ τοῦ
[19, 1]	ἡμῶν. ~Κεφάλαιον ιθʹ Μνήμη Μαρίας	τῆς	ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου
[0, 3]	ἀρετὴν βλέπειν. ιθʹ Μνήμη Μαρίας	τῆς	ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου
[4, 3]	καιροὺς γινόμενοί τε καὶ ἀπολλύμενοι	τῆς	ἀεὶ μενούσης. ~Ὁ οὖν ἐπεσκεμμένος
[4, 6]	παγῆναι στήλην ἁλός, ἀλλ´ οὐδὲ	τῆς	Αἰγυπτίων δουλείας ἀπαλλαγήσεται ὁ μὴ
[14, 2]	τῆς ἡδονῆς προτείνων τῇ ἐπαφῇ	τῆς	αἰσθήσεως, ἀλλ´ ἐπειδὰν ἐν χερσὶ
[13, 1]	καὶ πάντα ἀπειπαμένους τὰ κρυπτὰ	τῆς	αἰσχύνης» μηκέτι τῇ συκῇ τοῦ
[4, 2]	οὐχ ἁμαρτήσεται, τοῦτο μάλιστα ἐκ	τῆς	αἰτίας τοῦ γάμου τὴν ἀρχὴν
[23, 1]	ἐν ᾧ πρὸς τὸ ἀκρότατον	τῆς	ἀκριβείας ὁ τοιοῦτος βίος προϊὼν
[0, 3]	καθαρότητος. Ὅτι Ἠλίας καὶ Ἰωάννης	τῆς	ἀκριβείας τοῦ βίου τούτου ἐπεμελήθησαν.
[6, 1]	~Κεφάλαιον Ὅτι Ἠλίας καὶ Ἰωάννης	τῆς	ἀκριβείας τοῦ βίου τούτου ἐπεμελήθησαν.
[12, 2]	ἐπιμύσεως τῶν βλεφάρων τὸν ὀφθαλμὸν	τῆς	ἀκτῖνος διατειχίσαντος τῆς γὰρ ὁρατικῆς
[10, 1]	οὐ γάρ ἐστι δυνατὸν τὴν	τῆς	ἀκτῖνος λαμπηδόνα δι´ ἀκοῆς ἐναυγάσαι.
[10, 2]	ψεύστης ἐστίν, οὐχὶ τῷ μίσει	τῆς	ἀληθείας, ἀλλὰ τῇ ἀσθενείᾳ τῆς
[3, 10]	Ἦ που πᾶσα λόγου ὑπογραφὴ	τῆς	ἀληθείας ἐλάττων ἐστὶ τὸν βίον
[18, 4]	ψυχήν» ἐν τῇ ὁδῷ πάντως	τῆς	ἀληθείας ἔσται· ἡ γὰρ τοῦ
[18, 5]	δὲ θεῷ φίλον καὶ διορατικὸν	τῆς	ἀληθείας ἐστίν, ὅπερ Ἰσραὴλ ὑπὸ
[6, 2]	πρὸς τὰ ἄνω φέρεσθαι καὶ	τῆς	ἀληθείας τῶν ὄντων ἐφάπτεσθαι. Καθάπερ
[23, 7]	χιλιάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ. Ὁ δὲ	τῆς	ἀληθινῆς ἱερωσύνης λαβόμενος καὶ τῷ
[20, 4]	τῷ ἀφθάρτῳ νυμφίῳ προσκολληθεῖσα ψυχὴ	τῆς	ἀληθινῆς σοφίας ἔχει τὸν ἔρωτα,
[18, 5]	χρησίμων ἀπόλαυσις συναχρειωθῇ. Τοῦτο καὶ	τῆς	ἀληθινῆς σωφροσύνης ἔργον ἐστί, τὸ
[18, 5]	διεξέρχεται οὐδαμοῦ τῆς πικρίας καὶ	τῆς	ἅλμης τῶν βιωτικῶν κυμάτων συνεφαπτόμενον.
[4, 5]	οὐ δὲ τὰς λοιπὰς ἠρεμεῖν	τῆς	ἁλύσεως ἀγκύλας δυνατόν ἐστιν, ἀλλ´
[4, 5]	ἡ κατὰ τὸ ἕτερον πέρας	τῆς	ἁλύσεως ἀγκύλη συνεκινήθη τῇ πρώτῃ
[18, 3]	πυλωροὺς πρὸς μόνην ἐγρηγορέναι τὴν	τῆς	ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ κατὰ τοῦ
[12, 2]	οὕτω κἀκεῖνος ἐμπεσὼν τῷ βορβόρῳ	τῆς	ἁμαρτίας ἀπώλεσε μὲν τὸ εἰκὼν
[18, 5]	ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλος	τῆς	ἁμαρτίας ἐστίν» ἡ ἐν παντὶ
[12, 4]	παραδείσου καὶ πρὶν ἐκείνην ἀντὶ	τῆς	ἁμαρτίας, ἣν ἀπατηθεῖσα ἐξήμαρτε, τῇ
[12, 2]	διέσωζεν, ἀλλὰ πρὸς τὸ αἶσχος	τῆς	ἁμαρτίας μετεμορφώθη. Ὅθεν τὸ μέγα
[12, 2]	φθαρτὴν καὶ πηλίνην εἰκόνα διὰ	τῆς	ἁμαρτίας μετημφιάσατο, ἣν ἀποθέσθαι συμβουλεύει
[13, 2]	ζώντων ἐστὶν οἰκητήριον τοὺς διὰ	τῆς	ἁμαρτίας νεκρωθέντας οὐ προσδεχόμενος, ἡμεῖς
[12, 3]	εἰς δόξαν θεοῦ ἐνεργῶσι, μηκέτι	τῆς	ἁμαρτίας ὅπλα γινόμεναι. ~Εἰ οὖν
[18, 5]	αὐτῷ καὶ ἐγκαύματα διὰ τῶν	τῆς	ἁμαρτίας πληγῶν ἐμποιοῦσα, ὥστε τὸν
[17, 2]	διαφθαρῆναι, εἰς τὸ αὐτὸ πέρας	τῆς	ἀμετρίας ἐν ἑκατέροις ληγούσης. Οὐκοῦν
[22, 1]	πολλοὶ ἐπὶ τὸ ἕτερον εἶδος	τῆς	ἀμετρίας κατολισθήσαντες διὰ τῆς ὑπερβαλλούσης
[22, 2]	σάρκα ἑαυτοῦ ἐπασκήσας, μήτε διὰ	τῆς	ἀμέτρου κακοπαθείας νοσώδη καὶ λελυμένην
[6, 2]	σωλῆνος ὕδωρ ὄρθιον πολλάκις ὑπὸ	τῆς	ἀναθλιβούσης βίας ἐπὶ τὰ ἄνω
[13, 1]	πάλιν ἐκ τοῦ τελευταίου προσήκει	τῆς	ἀναλύσεως ἄρξασθαι, ὥσπερ οἱ τῶν
[3, 6]	ταῖς ὠδῖσι κίνδυνον, τὸν ὑπὲρ	τῆς	ἀνατροφῆς πόνον, τὸ τὴν καρδίαν
[14, 1]	θάνατον, ἐνεργουμένης διὰ τοῦ γάμου	τῆς	ἀνθρωπίνης γενέσεως. Ἀλλὰ πάσαις ταῖς
[6, 1]	γὰρ εὐθὺς ἐκ νέων ἀπεξενώθησαν	τῆς	ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ οἷον ἔξω
[3, 5]	τε καὶ μή, ἀγανάκτησις κατὰ	τῆς	ἀνθρωπίνης ζωῆς, κατηγορία πάσης τῆς
[14, 3]	τὸ γεγραμμένον πληθύνονται οὐδὲ λύπη	τῆς	ἀνθρωπίνης προηγεῖται γενέσεως, συνανῄρηται πάντως
[2, 3]	καὶ οἱονεὶ σύνδεσμός τις γινομένη	τῆς	ἀνθρωπίνης πρὸς τὸν θεὸν οἰκειώσεως,
[2, 3]	τῶν ὑπερκοσμίων χορεύειν δυνάμεων καὶ	τῆς	ἀνθρωπίνης σωτηρίας ἐφάπτεσθαι, τὸν μὲν
[23, 7]	ἑαυτὸν παραστῆσαι τῷ θεῷ, ἀπὸ	τῆς	ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ ἀξίας εἰς
[4, 3]	πλούτοις ἢ δυναστείαις κομῶντα, καταγελᾷ	τῆς	ἀνοίας τῶν διὰ ταῦτα πεφυσημένων
[12, 2]	ἑκουσίως ἐν τῷ ἀνθρώπῳ διὰ	τῆς	ἀορασίας συνισταμένην— ἢ ὥσπερ εἴ
[17, 2]	ὑγείας ἐπιμελούμενος ἐπὶ τοῦ μέσου	τῆς	ἀπαθείας ἑαυτὸν τηρήσει, ἀμιγὴς καὶ
[2, 1]	τῇ ὑπερκοσμίῳ φύσει συμπολιτεύεται διὰ	τῆς	ἀπαθείας συμπαροῦσα ταῖς ὑπερεχούσαις δυνάμεσιν,
[17, 2]	ἄλλο τι τοιοῦτον πάθος, ὃ	τῆς	ἀπαιδεύτου κυριεύει ψυχῆς, ἀλλ´, ὥς
[4, 4]	οἱ ἄνθρωποι, οὕτω πρὸς τὴν	τῆς	ἀπάτης ἐπίγνωσιν ἀμβλυωποῦσιν οὐκ εἰδότες
[3, 4]	τὴν ἀνθρωπίνην ἐλπίδα τὴν διὰ	τῆς	ἀπάτης τοῖς ἀνοήτοις ἐγγινομένην. Ποίας
[21, 2]	δοκεῖ εἶναι καὶ οἱονεὶ μήτηρ	τῆς	ἀπηγορευμένης. Αἱ γὰρ κατὰ βρῶσιν
[21, 2]	ἐγκρατεστέρας διαγωγῆς μέτρον καὶ ὅρον	τῆς	ἀπολαύσεως οὐ τὴν ἡδονήν, ἀλλὰ
[12, 3]	τοῦτο καὶ ἐν τῇ ἀναζητήσει	τῆς	ἀπολομένης δραχμῆς οἶμαι τὸν κύριον
[16, 2]	ἔξω γενέσθαι ἴσον ἔχει τὸν	τῆς	ἀποπτώσεως κίνδυνον. ~Κεφάλαιον ιζʹ Ὅτι
[18, 1]	θεμελίῳ τούτῳ πάντα τὰ ἔργα	τῆς	ἀρετῆς. Εἰ γὰρ καὶ σφόδρα
[17, 2]	γὰρ διαφέρει οὕτως ἢ ἄλλως	τῆς	ἀρετῆς ἐκπεσεῖν, μᾶλλον δὲ αὐτοῦ
[23, 6]	νεκροῖς ἐναρίθμιον, πρὸς δὲ τὰ	τῆς	ἀρετῆς ἔργα, δι´ ὧν οἱ
[16, 1]	Ὅτι τὸ ὁπωσοῦν ἔξω γενέσθαι	τῆς	ἀρετῆς ἴσον κίνδυνον ἔχει. Ἀλλὰ
[0, 3]	Ὅτι τὸ ὁπωσοῦν ἔξω γενέσθαι	τῆς	ἀρετῆς ἴσον κίνδυνον ἔχει. ιζʹ
[7, 2]	βάσιμον καὶ ὑπερπεσὼν τοῦ μέσου	τῆς	ἀρετῆς, οἷον κρημνῷ τινι τῇ
[4, 6]	τοῦ βίου, καθάπερ στρουθίον τῷ	τῆς	ἀρετῆς πτερῷ διαπτὰς τὴν παγίδα.
[12, 2]	κακοῦ πεῖραν ἐν τῇ ἀποστροφῇ	τῆς	ἀρετῆς τῇ ἰδίᾳ προαιρέσει δημιουργήσας.
[18, 3]	ἐφαρμόζοι τῷ στήθει, καὶ ὅσα	τῆς	ἀριστερᾶς ἐστι τῇ δεξιᾷ μεταλαμβάνοι,
[4, 5]	πάντως, οἷον ἐν ἁλύσει γίνεται	τῆς	ἀρχῆς ἐπισπασθείσης· οὐ δὲ τὰς
[11, 1]	τοῦ ὄντως καλοῦ; Δεῖ τοίνυν	τῆς	ἀσθενείας ἕνεκεν ταύτης διὰ τῶν
[23, 2]	τοσούτῳ καὶ μᾶλλον προνοητέον ἡμῖν	τῆς	ἀσφαλείας ἐστίν. Ἐπὶ μὲν γὰρ
[2, 2]	τὸ ἀγαθόν, ὅπερ ἴδιον μὲν	τῆς	ἀσωμάτου φύσεώς ἐστι καὶ ἐξαίρετον,
[7, 2]	καὶ σώφρονος εἰς τὰ πάθη	τῆς	ἀτιμίας» κατώλισθεν· ὁ δὲ παρελθὼν
[3, 11]	γὰρ ἐκεῖνα διὰ τὴν ὑπερβολὴν	τῆς	ἀτοπίας νομίζονται, ἐν οἷς παιδοφονίαι
[4, 3]	καὶ εἴ τι τοιοῦτον ἕτερον,	τῆς	αὐτῆς αἰτίας ἤρτηται. Πάντα γὰρ
[12, 4]	προπάτορι συνεκβληθέντες, καὶ νῦν διὰ	τῆς	αὐτῆς ἔξεστιν ἡμῖν παλινδρομήσασιν ἐπανελθεῖν
[9, 1]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἔθνους καὶ	τῆς	αὐτῆς πόλεως καὶ γένους, ἐν
[3, 11]	ἀρχαῖα διηγούμενοι ἀπὸ γάμων ἀρχόμενοι	τῆς	ἀφηγήσεως εἰς τὰς τοιαύτας συμφορὰς
[2, 2]	γὰρ οἶμαι καὶ τὴν πηγὴν	τῆς	ἀφθαρσίας αὐτὸν τὸν κύριον ἡμῶν
[4, 8]	κατόρθωμα τὸ θεωρεῖν τὸν πατέρα	τῆς	ἀφθαρσίας ἐστὶ καὶ πρὸς τὸ
[2, 1]	νένευκε τῷ καθαρῷ πάντως ἐνωραΐζεται	τῆς	ἀφθαρσίας, καὶ πάντα ὅσα εἰς
[11, 6]	οὕτω καὶ τῇ ψυχῇ διὰ	τῆς	ἀφθαρσίας παραγίνεται ἡ δύναμις τῆς
[2, 1]	Τῷ δὲ μονογενεῖ θεῷ τῷ	τῆς	ἀφθαρσίας χορηγῷ συγκατα– λαμβάνεται, ὁμοῦ
[11, 5]	οἷόν τε καθαρὰν γενομένην διὰ	τῆς	ἀφθαρσίας, ὡς ἂν διὰ τοῦ
[11, 4]	περίγειος οὗτος ἀὴρ ἀνωσθεὶς ὑπὸ	τῆς	βίας τοῦ πνεύματος φωτοειδὴς γίνεται
[3, 6]	μὲν ἀμφοτέρων κοινά, τὰ δὲ	τῆς	γαμετῆς ἴδια τίς ἂν ἐξαριθμήσαιτο;
[4, 1]	εἰρηνικὸν καὶ ἄμαχον βιοτεύσει βίον.	Τῆς	γὰρ ἀρετῆς ἡ κτῆσις, κἂν
[12, 2]	τὸν ὀφθαλμὸν τῆς ἀκτῖνος διατειχίσαντος	τῆς	γὰρ ὁρατικῆς δυνάμεως ἐν τῇ
[2, 1]	ὁμοῦ τῷ καθαρῷ καὶ ἀπαθεῖ	τῆς	γεννήσεως αὐτοῦ συνεκλάμψασα· καὶ πάλιν
[21, 2]	πρό γε πάντων τὴν ἐπὶ	τῆς	γεύσεως ἡδονὴν διαφερόντως φυλάττεσθαι, διότι
[4, 1]	ἐστιν, οὐ κατὰ τὴν ἐπὶ	τῆς	γῆς κτῆσιν, ἣν οἱ διαιροῦντες
[4, 3]	πλήρωμα αὐτῆς» βασιλεὺς γὰρ πάσης	τῆς	γῆς ὁ θεός» τοῖς δὲ
[11, 4]	ἡλίου» κατεπηγγείλατο. Τοῦτο καὶ ἐπὶ	τῆς	γῆς ὁρῶμεν γινόμενον ἐπὶ κατόπτρου
[22, 2]	ἐπὶ τῶν λοιπῶν ποιοτήτων ὁμοίως	τῆς	γραφῆς ἀκούσεται· ἵνα μήτε τὸ
[12, 2]	τοῦτο» ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὑπὸ	τῆς	γραφῆς ὠνομάσθη, ἐκπεσὼν τῆς οἰκείας
[14, 4]	τοῦ κυρίου τοῖς δικαίοις ἐπήγγελται,	τῆς	δὲ ἀγγελικῆς φύσεως ἴδιον τὸ
[12, 3]	φύσει τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμοιότητα.	~Τῆς	δὲ ἀνθρωπίνης σπουδῆς τοσοῦτον ἂν
[13, 3]	ἔργον σωμάτων θνητῶν ἐστι κατασκευή,	τῆς	δὲ πρὸς τὸ πνεῦμα κοινωνίας
[0, 1]	ἐν κοσμικαῖς ὄντα φροντίσι κατεσκευάσθη.	Τῆς	δὲ σωματικῆς ἐπιθυμίας ἀργούσης ἐν
[20, 3]	σάρκα πάντων ὑπεροψία πρόξενοι γίνονται,	τῆς	δὲ σωματικῆς συναφείας πάντα τὰ
[17, 2]	ἀπεργάζεσθαι, τῆς μὲν τὸ ἀνόητον,	τῆς	δὲ τὸ ἐν πονηρίᾳ σοφὸν
[7, 3]	θεῖα σπουδήν τε καὶ ἐπιθυμίαν,	τῆς	δὲ τοῦ γάμου λειτουργίας μὴ
[21, 3]	καῦσιν» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος,	τῆς	δὲ χρείας αὐτῆς κατὰ τὸ
[23, 2]	φύσεως, ἀλλὰ ἀπεξενωμένου τῇ καινότητι	τῆς	διαγωγῆς, μὴ ἄλλως τινὰ μαθεῖν
[9, 1]	ἐπιθυμητικὸν μεταστρέψαντες καὶ τὴν ὁρμὴν	τῆς	διανοίας ἀπὸ τῶν θειοτέρων πρὸς
[10, 2]	γενόμενος καὶ εἰσελθὼν διὰ μόνης	τῆς	διανοίας εἰς τὴν τῶν ἀσωμάτων
[4, 8]	τῆς ἐνδεχομένης μιμήσεως. Ταύτης οὖν	τῆς	διανοίας καὶ τῆς ὑψηλῆς ἐπιθυμίας
[11, 2]	τῶν πλείστων τῇ τοιαύτῃ παχύτητι	τῆς	διανοίας συζώντων τὸ διατεμόντας τῷ
[10, 2]	τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ τῇ ἀσθενείᾳ	τῆς	διηγήσεως. Τὸ μὲν γὰρ αἰσθητὸν
[17, 2]	ἄκρατον ἀρετὴν νομίζειν· ἐκ δὲ	τῆς	δοκούσης ἐναντιότητος μίαν τινὰ συγκεκραμένην
[1, 1]	εἰς τὸ γενέσθαι αὐτοὺς κοινωνοὺς	τῆς	δόξης τοῦ μόνου ὡς ἀληθῶς
[17, 1]	τις οἰκέτης μὴ ὅπως ἔξω	τῆς	δουλείας γενήσεται σπεύδοι, ἀλλ´ ἐναμείβοι
[4, 6]	ἡμᾶς ἡ ἀλήθεια» τῷ κακῷ	τῆς	δουλείας ἐναπομένομεν, πῶς ἔστιν ἐν
[8, 1]	ἢ εἰς ἀγῶνα κατιὼν μείζονα	τῆς	δυνάμεως. Κίνδυνος γὰρ οὐ μικρὸς
[0, 1]	τῶν ἐναντίων φανερουμένου ἀναγκαίως καὶ	τῆς	δυσχερείας τοῦ κοινοτέρου βίου μνήμη
[13, 1]	ἐπενοήθη. ~Κεφάλαιον ιγʹ Ὅτι ἀρχὴ	τῆς	ἑαυτοῦ ἐπιμελείας ἡ ἀπαλλαγὴ τοῦ
[0, 3]	κακοῦ αἰτίας. ιγʹ Ὅτι ἀρχὴ	τῆς	ἑαυτοῦ ἐπιμελείας ἡ ἀπαλλαγὴ τοῦ
[21, 1]	ὁ διά τινος τῶν αἰσθήσεων	τῆς	ἐγγενομένης αὐτῷ ἡδονῆς ἡττηθεὶς ἐκεῖθεν
[6, 2]	ἀνθρώπινος οἷόν τινος σωλῆνος στενοῦ	τῆς	ἐγκρατείας αὐτὸν πανταχόθεν περισφιγγούσης ἀναληφθήσεταί
[22, 2]	ὑπηρεσίαν παρασκευάσας. Οὗτος ὁ τελεώτατος	τῆς	ἐγκρατείας σκοπός, οὐχὶ πρὸς τὴν
[21, 2]	τοῦ κόρου παθημάτων ἐπιθολούμενον, προνοητέον	τῆς	ἐγκρατεστέρας διαγωγῆς μέτρον καὶ ὅρον
[12, 2]	οὐδὲ γὰρ ἦν δυνατὸν τὸν	τῆς	εἰκόνος διασωθῆναι λόγον, εἰ ὑπεναντίως
[6, 2]	τὴν γεωργίαν χρησίμων ἐπιτήδειον ἔσται,	τῆς	εἰς πολλὰ διαχύσεως ὀλίγον τὸ
[8, 1]	φύσεως ἀσθενὲς οὐ παντός ἐστι	τῆς	εἰς τὰ τοιαῦτα συμμετρίας ἐπιτυγχάνειν,
[23, 1]	διδασκαλίαι ταῦτα διδάσκουσαι, ἐνεργεστέρα δὲ	τῆς	ἐκ τῶν λόγων διδαχῆς ἡ
[1, 1]	οἴκοθεν τὸ θαῦμα ἐπάγεται οὐδὲν	τῆς	ἐκ τῶν λόγων συνηγορίας δεόμενα
[17, 2]	τηρήσει, ἀμιγὴς καὶ ἀμέτοχος διαμένων	τῆς	ἑκατέρωθεν τῇ ἀρετῇ παρακειμένης ἐναντιότητος.
[7, 1]	τάχα διὰ τοὺς τὰ δόγματα	τῆς	ἐκκλησίας παραχαράσσοντας τῶν τοιούτων χρεία
[20, 3]	σωφρονούντων ἂν εἴη μήτε διαμαρτεῖν	τῆς	ἐκλογῆς τοῦ συμφέροντος μήτε τὴν
[12, 4]	Ἡδονὴ τότε δι´ ἀπάτης ἐγγενομένη	τῆς	ἐκπτώσεως ἤρξατο. Εἶτα αἰσχύνη καὶ
[18, 5]	τούτῳ δὲ μόνῳ τὸ τέλειον	τῆς	ἐλευθερίας ἐστίν μή τις οὕτω
[10, 1]	πάθεσι καθάπερ ὑπὸ λήμης τινὸς	τῆς	ἐμπαθοῦς διαθέσεως τὸ διορατικὸν τῆς
[2, 2]	καταβληθεῖσαν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπὸ	τῆς	ἐμπαθοῦς διαθέσεως, ὥσπερ τινὰ χεῖρα
[3, 3]	χρυσομιγῆ καὶ βαθεῖαν τῷ ποικίλῳ	τῆς	ἐμπλοκῆς τῇ κεφαλῇ περιστίλβουσαν καὶ
[1, 1]	τῆς παρθενίας λεγόμενον σημαντικόν ἐστι	τῆς	ἐν αὐτῇ καθαρότητος, ὥστε διὰ
[12, 3]	λέγοντα πρὸς τοὺς ἀκούειν δυναμένους	τῆς	ἐν μυστηρίῳ λαλουμένης σοφίας, ὅτι
[3, 8]	κόσμον ἀποσυλήσασα. Εἶτα ζόφος ἀντὶ	τῆς	ἐν παστάδι λαμπρότητος καὶ θρηνῳδοὶ
[3, 7]	μόνωσιν, ἀλλὰ ὡς μελέτην τινὰ	τῆς	ἐν τῇ χηρείᾳ ζωῆς καὶ
[18, 4]	ψυχῆς ὑπαμείβοντα. ~Οὐκοῦν προνοητέον ἡμῖν	τῆς	ἐν τούτοις εὐαρμοστίας, ἣν ἡ
[11, 2]	παρελογίσθησαν, ὡς μηδὲ τὸ πρόσκαιρον	τῆς	ἐν τούτοις ἡδονῆς βλέποντας πρὸς
[14, 4]	καὶ ἔοικεν εἰκών τις εἶναι	τῆς	ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι» μακαριότητος
[15, 2]	τὰ ἄκρα τοῦ ὕδατος ὑπὸ	τῆς	ἐν τῷ μέσῳ κινήσεως ἐξωθουμένων,
[13, 1]	συνέτυχον. Ἐπεὶ οὖν τοῦ χωρισμοῦ	τῆς	ἐν τῷ παραδείσῳ ζωῆς τὸ
[2, 2]	ἵνα ἐνδείξηται διὰ τοῦ τρόπου	τῆς	ἐνανθρωπήσεως τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον,
[4, 8]	τὴν ἰδίαν καλλωπίζειν μορφὴν διὰ	τῆς	ἐνδεχομένης μιμήσεως. Ταύτης οὖν τῆς
[14, 1]	εἰς τὸν βίον συνδιεξερχόμενος, ὅρον	τῆς	ἐνεργείας ἑαυτοῦ τὴν παρθενίαν εὗρεν,
[8, 1]	ἐπειδὴ χρεία τῷ βίῳ καὶ	τῆς	ἐξ ἀλλήλων διαδοχῆς, εἰ μέν
[4, 4]	τὴν πορείαν, ἀπὸ γενέσεως μέχρι	τῆς	ἐξόδου τὸν τεταγμένον αὐτῷ χρόνον
[13, 2]	ἐξεύροι τις ἄν, ὅπως ἔξω	τῆς	ἐξουσίας ταύτης γενήσεται; Ἀλλ´ ἀρκεῖ
[14, 4]	γάμου ἐστίν, ἤδη δέδεκται τὰ	τῆς	ἐπαγγελίας καλὰ ταῖς λαμπρότησι τῶν
[4, 5]	θεοῦ» καὶ ξένος τῶν διαθηκῶν	τῆς	ἐπαγγελίας» οὐδὲν ἕτερον ἀγαθὸν εἶναι
[5, 1]	τὸ ὑψηλὸν τῆς ψυχῆς διὰ	τῆς	ἐπαναστάσεως τῶν ἡδονῶν ταπεινωθείη, καὶ
[18, 1]	σώματι. Τί γὰρ κέρδος αὐτῷ	τῆς	ἐπὶ μέρους ὁπλίσεως, εἰ κατὰ
[14, 1]	ζωῆς ἑαυτοὺς στήσαντες ἐπέσχον αὐτὸν	τῆς	ἐπὶ πρόσω φορᾶς. Εἰ οὖν
[9, 1]	τοῖς πάθεσιν ἤνοιξαν, ὡς παντελῶς	τῆς	ἐπὶ τὰ ἄνω φορᾶς λῆξαι
[18, 4]	ἐπιστήμη ὁδηγία τίς ἐστιν ἀκριβὴς	τῆς	ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν πορείας. Καὶ
[11, 4]	ἓν ὄχημα τῇ ἀνθρωπίνῃ ψυχῇ	τῆς	ἐπὶ τοὺς οὐρανοὺς πορείας ἐστί,
[20, 4]	σοφίας ἐρασθεὶς τὸν ἔνθεον ἔχει	τῆς	ἐπιθυμίας σκοπόν, ὅς ἐστιν ἡ
[10, 2]	διὰ τοῦτό γε ἀπογνωστέον ἡμῖν	τῆς	ἐπιθυμίας ταύτης, ὅτι ὑψηλοτέρα φαίνεται
[20, 4]	αὐτήν, ἵνα σε περιλάβῃ» ἐπαξίως	τῆς	ἐπιθυμίας ταύτης παρασκευάσεται ἐν καθαρᾷ
[12, 3]	ἧς ἀποσαρωθείσης καὶ ἀποκαθαρθείσης διὰ	τῆς	ἐπιμελείας τοῦ βίου ἔκδηλον τὸ
[9, 2]	εἶναι δοκοῦσιν ἡδονήν τινα διὰ	τῆς	ἐπιμονῆς ἐνεργάσασθαι, καὶ ἡδονὴν τὴν
[12, 2]	ἐπάγοντος, ἀλλὰ τοῦ ἀνθρώπου διὰ	τῆς	ἐπιμύσεως τῶν βλεφάρων τὸν ὀφθαλμὸν
[11, 4]	τὸ καθαρόν τε καὶ στίλβον	τῆς	ἐπιφανείας ἀχρειωθείη. Εἴτε οὖν ἡμεῖς
[23, 1]	ῥῆμα» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἀπὸ	τῆς	ἑστίας ἡ χάρις. Ἐνταῦθα τὸ
[20, 2]	τις τῆς μιᾶς ὑγιῶς ἀντιλήψεσθαι,	τῆς	ἑτέρας ἀφεκτέον αὐτῷ· οὕτως ἡμῖν
[4, 1]	τῇ μιᾷ μερίδι, τοσοῦτον ὑφείλοντο	τῆς	ἑτέρας, καὶ ὁ πλεονασμὸς τοῦ
[3, 1]	ἐσμὲν καλῶν ἡμεῖς καὶ μάρτυρες	τῆς	ἑτέρων μακαριότητος· κἄν τι δεξιὸν
[8, 1]	τῷ ὕδατι τὴν ἀπόρροιαν, κινδυνεύσει	τῆς	εὐθείας ἀφέμενον ὅλον ἐκχαραδρωθῆναι κατὰ
[6, 2]	ἐν τῷ ὁδεύειν ἀναχωρήσας ἐπὶ	τῆς	εὐθείας ἑαυτὸν φυλάσσει, οὕτως ἡμῶν
[23, 3]	τινὰς καὶ πλάνας ἑαυτοῖς ἀπὸ	τῆς	εὐθείας καινοτομήσωσιν. Ἀγαθοὶ γὰρ δύο
[6, 2]	οὕτω μάλιστα τοὺς ὁδοιπόρους ὁρῶμεν	τῆς	εὐθείας οὐχ ἁμαρτάνοντας, ὅταν τὴν
[23, 6]	τὴν ψυχὴν ἀκύμαντον ἔχουσι, μακαριστοὶ	τῆς	εὐπλοΐας, οἳ τὸ καθ´ ἑαυτοὺς
[3, 9]	ἀφθάρτῳ νυμφίῳ, ἀεὶ ἐπαγάλλεται τοῖς	τῆς	εὐσεβείας γεννήμασι· τόν τε οἶκον
[12, 3]	χαίρειν ψυχὴν καὶ εἰς κοινωνίαν	τῆς	εὐφροσύνης συμπαραλαμβάνειν τὰς γείτονας. Τῷ
[23, 5]	τοῦ μύρου τούτου κατόπιν ἑπόμενον	τῆς	εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ» ἀναπίμπλασθαι. Καθάπερ
[23, 2]	ἡ ἀβουλία, καὶ ὁ κίνδυνος	τῆς	ζημίας ταύτης ἐστὶν οὐ τὸ
[10, 2]	~Τίς οὖν ἐπίνοια τὸ μέγεθος	τῆς	ζημίας τῷ παθόντι τὴν ζημίαν
[12, 3]	τὴν ἀπολομένην δραχμήν. Διὰ δὲ	τῆς	ζητουμένης δραχμῆς τὴν εἰκόνα πάντως
[17, 1]	γεγόνασι, καὶ ἐν τῇ ἐπιτεταμένῃ	τῆς	ζωῆς ἀκριβείᾳ λύπαις καὶ παροξυσμοῖς
[23, 6]	μήτε ὅλῳ τῷ ποδὶ ἐπὶ	τῆς	ζωῆς βεβηκότα, ἀλλ´ ἐν οἷς
[4, 4]	ὁμοίως διὰ τῶν ἐναντίων τὸν	τῆς	ζωῆς δρόμον ἀνύεσθαι καὶ ἴσην
[4, 4]	ἀλλοτρίας καὶ προσκαίρου ταύτης ὑπερορᾷ	τῆς	ζωῆς, ἐπειδὴ Ὁ οὐρανὸς καὶ
[14, 4]	ἐν ἐκείνοις τὸ θνητὸν ὑπὸ	τῆς	ζωῆς» καὶ ἔοικεν εἰκών τις
[13, 1]	ἐκ τῶν προσκαίρων τούτων φύλλων	τῆς	ζωῆς προκαλύμματα ἐν ὀφθαλμοῖς γίνεσθαι
[23, 7]	μηδὲ περιπατῶν ἐν τῇ καινότητι	τῆς	ζωῆς ταύτης» ἀλλ´ ἔτι τὴν
[23, 2]	τοῖς ζῶσιν ᾖ· ὁ δὲ	τῆς	ζωῆς ταύτης ἐκπεσὼν πᾶσαν ἐλπίδα
[14, 4]	ἁγίων» ἀναμιγνύμενος καὶ τῷ ἀμολύντῳ	τῆς	ζωῆς τὴν καθαρότητα τῶν ἀσωμάτων
[4, 5]	μετὰ γαστέρα ζῶν, ἀπηλλοτριωμένος δὲ	τῆς	ζωῆς τοῦ θεοῦ» καὶ ξένος
[19, 1]	περιβόητος γίνεται μηδὲν ἐν ἑαυτῇ	τῆς	ζωτικῆς ἰκμάδος κατὰ τὸν βίον
[3, 3]	τοῦ χωρισμοῦ συνεισέρχεται· κἂν ἀκούσῃ	τῆς	ἡδίστης φωνῆς, καὶ τὸ μὴ
[8, 1]	τὸν τοιοῦτον ἐν τῇ πείρᾳ	τῆς	ἡδονῆς μηδὲν ἕτερον ἀγαθὸν οἰηθῆναι
[7, 2]	ψυχῆς τόνον καὶ εὐκαταγώνιστος τῷ	τῆς	ἡδονῆς πάθει γενόμενος καὶ διὰ
[12, 4]	Εἶτα αἰσχύνη καὶ φόβος τῷ	τῆς	ἡδονῆς πάθει ἐπηκολούθησε καὶ τὸ
[14, 2]	ὡραϊσμένην τὸ λεῖον καὶ ἐπιπόλαιον	τῆς	ἡδονῆς προτείνων τῇ ἐπαφῇ τῆς
[21, 3]	ὁ τῆς σωφροσύνης ἐργάτης διακρίνων	τῆς	ἡδονῆς τὴν χρείαν, ὥσπερ ἀχύρου
[10, 1]	ὑπεραίρειν θαύματα, ὡς καὶ ἐπὶ	τῆς	ἡλιακῆς ἀκτῖνος τῷ μὴ τεθεαμένῳ
[14, 3]	δακρύων θεάματα· παῖδας ἐν ἀωρίᾳ	τῆς	ἡλικίας ἠρημωμένους καὶ λάφυρον προκειμένους
[7, 3]	Ἰσαάκ, ὃς οὐκ ἐν ἀκμῇ	τῆς	ἡλικίας, ἵνα μὴ πάθους ἔργον
[18, 5]	πρὸς ὠφέλειαν ἡμῶν τὴν διὰ	τῆς	θαλάσσης θαυματοποιίαν ἀναγεγράφθαι, ἀκουσάτω τοῦ
[12, 3]	δυνάμεις αἱ ἐπὶ τῇ εὑρέσει	τῆς	θείας δραχμῆς εὐφραινόμεναι, ἡ λογιστική
[12, 4]	τῆς τοῦ ζητουμένου εὑρέσεως, ἡ	τῆς	θείας εἰκόνος εἰς τὸ ἀρχαῖον
[4, 4]	τοῖς ἀνθρώποις νομίζεται, μόνης δὲ	τῆς	θείας ζωῆς ἔχων τὸν ἔρωτα,
[3, 5]	πάσης τῆς φύσεως, κατ´ αὐτῆς	τῆς	θείας οἰκονομίας μέμψεις πολλαὶ καὶ
[5, 1]	συγκεχωρῆσθαι ἐν ἀποστροφῇ καὶ ἀγνοίᾳ	τῆς	θείας τε καὶ ἀκηράτου γένηται
[12, 2]	καὶ διανοητικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος,	τῆς	θείας τε καὶ ἀκηράτου φύσεως
[0, 3]	παρθενία ἐστίν. βʹ Ὅτι ἴδιον	τῆς	θείας τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως
[2, 1]	ἐπίσταται. ~Κεφάλαιον βʹ Ὅτι ἴδιον	τῆς	θείας τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως
[17, 2]	ἐμὸς ὁ λόγος, ἀλλ´ αὐτῆς	τῆς	θείας φωνῆς· τὸ δόγμα φανερῶς
[8, 1]	λεγόμενον; ὅτι ἐὰν ἐξῇ μήτε	τῆς	θειοτέρας ἐπιθυμίας ἀφίστασθαι μήτε ἀποφεύγειν
[4, 8]	τέχνη τις εἶναι καὶ δύναμις	τῆς	θειοτέρας ζωῆς πρὸς τὴν ἀσώματον
[12, 1]	προφαίνουσιν. Ἀλλὰ τὰς μὲν ἐκ	τῆς	θεοπνεύστου γραφῆς εἰς τὸν προκείμενον
[2, 2]	Μαρίᾳ γέγονε σωματικῶς, τοῦ πληρώματος	τῆς	θεότητος» ἐν τῷ Χριστῷ διὰ
[14, 1]	ἀμηχάνων ἐστίν· ὥσπερ γὰρ ἐπὶ	τῆς	θεοτόκου Μαρίας ὁ βασιλεύσας ἀπὸ
[4, 6]	κατὰ τὴν τῆς ᾠδῆς ἀκολουθίαν,	τῆς	θήρας τῶν ὀδόντων τοῦ βίου,
[14, 1]	τοῦ φθαρτοῦ βίου ὑπηρεσίᾳ μηδὲ	τῆς	θνητῆς διαδοχῆς ὄργανον γενέσθαι καταδεξάμενον.
[18, 2]	Δοκεῖ γάρ μοι, καθάπερ ἐπὶ	τῆς	ἰδίας οἰκήσεως ὁ τοῦ οἴκου
[15, 1]	πάντα δὲ ὁμοίως καὶ μετὰ	τῆς	ἴσης ἀσφαλείας πορεύσεται, μήπου τῆς
[22, 2]	τε καὶ ξηροῦ. ~Προνοητέον τοίνυν	τῆς	ἰσοκρατείας τῶν ποιοτήτων πρὸς τὴν
[19, 1]	σαφῶς ἀπεφήναντο ἐκ τοῦ μηδαμοῦ	τῆς	ἱστορίας γάμον καὶ παιδοποιίαν αὐτῆς
[18, 5]	βεβιασμένη καὶ ἀπρόσκολλος ἡ τοιαύτη	τῆς	ἱστορίας ἐκδοχὴ φαίνεται, καὶ οὐ
[18, 5]	ἀληθείας ἐστίν, ὅπερ Ἰσραὴλ ὑπὸ	τῆς	ἱστορίας ὠνόμασται, τοῦτο μόνον ὡς
[6, 1]	ἀνθρωπίνων ἀπασχολήσαντες· οἵ γε μηδὲ	τῆς	καθ´ ἡμέραν ἀναγκαίου τροφῆς πρέπειν
[15, 1]	ἀποστήσει, ἀλλ´ ἐντεῦθεν μὲν ἄρξεται	τῆς	καθαρότητος, ἐπὶ πάντα δὲ ὁμοίως
[2, 2]	διαθέσεως, ὥσπερ τινὰ χεῖρα τὴν	τῆς	καθαρότητος μετουσίαν ὀρέξασα, πάλιν ὀρθώσῃ
[2, 1]	ἐναντίαν ἀποκέκριται τάξιν τῇ ἀποπτώσει	τῆς	καθαρότητος τοιαῦτά ἐστι καὶ ὀνομάζεται.
[23, 7]	καὶ διὰ τοῦτο ἀμέτοχον καθόλου	τῆς	καθαρωτέρας διαμεῖναι ζωῆς; Πῶς ἀκούεις
[7, 1]	μέσον ἀπολαβὼν τὴν ἀρετὴν ἐκ	τῆς	κακίας διέκρινε. ~Σαφέστερος δ´ ἂν
[12, 2]	ἐκ μικρᾶς ἀφορμῆς εἰς ἄπειρον	τῆς	κακίας ἐν τῷ ἀνθρώπῳ χυθείσης
[12, 2]	ἐθελοντὴς ἀπάτῃ παρενεχθεὶς ἐπεσπάσατο, αὐτὸς	τῆς	κακίας εὑρετὴς γενόμενος, οὐχὶ παρὰ
[12, 2]	οἷόν τις σίδηρος κατεμελάνθη τῷ	τῆς	κακίας ἰῷ, οὐκέτι τηνικαῦτα τῆς
[21, 1]	τῷ προσεγγισμῷ τούτῳ τὸ καθαρὸν	τῆς	καρδίας ἐπιμολύνοιτο· τεῖχος δέ ἐστιν
[20, 1]	ὁ δὲ κατὰ τὸ κρυπτόμενον	τῆς	καρδίας νοούμενος, ὃς ἐπιδέχεται τὸ
[10, 1]	γάρ τις ἐπὶ τοσοῦτον τὸ	τῆς	καρδίας ὄμμα κεκάθαρται, ὡς δυνηθῆναι
[15, 1]	τῆς ἴσης ἀσφαλείας πορεύσεται, μήπου	τῆς	καρδίας παρὰ τὸ δέον ἐπικλιθείσης
[14, 3]	μέν τις ἐν τῷ ζωτικῷ	τῆς	καρδίας τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος,
[0, 1]	σκοπὸς τοῦ λόγου ἐστὶν ἐπιθυμίαν	τῆς	κατ´ ἀρετὴν ζωῆς τοῖς ἐντυγχάνουσιν
[0, 2]	τοῦ θεοῦ χάριτος εἰς προστασίαν	τῆς	κατ´ ἀρετὴν πολιτείας ἀναδεικνυμένους· ἢ
[14, 4]	ὅσον τὸ ἐφ´ ἑαυτῷ συντέλειαν	τῆς	κατὰ σάρκα ζωῆς ἐν ἑαυτῷ
[13, 3]	διὰ τῶν εἰρημένων; ἀποστάντας ἡμᾶς	τῆς	κατὰ σάρκα ζωῆς, ᾗ πάντως
[4, 2]	τις εἰπὼν ἢ ῥίζαν πάσης	τῆς	κατὰ τὴν ἁμαρτίαν ἀκάνθης τοῦ
[22, 2]	ἢ πλεονασμὸν ἢ ἐλάττωσιν ἐκ	τῆς	κατὰ τὴν δίαιταν ἀνωμαλίας ἐπάγοντες.
[3, 10]	ἴσως δι´ ὀλίγου τὸ πολὺ	τῆς	κατὰ τὴν ζωὴν ἀηδίας ἐνδείξασθαι,
[17, 1]	κατ´ ἀρετήν, ἀλλά τι πάθος	τῆς	κατὰ τὸν βίον πορείας ἡγεμονεύῃ.
[6, 2]	διαχυθῇ, καὶ ταῦτα κατωφεροῦς αὐτῷ	τῆς	κατὰ φύσιν οὔσης κινήσεως, οὕτω
[17, 2]	ἑκατέροις ληγούσης. Οὐκοῦν καὶ ὁ	τῆς	κατὰ ψυχὴν ζωῆς τε καὶ
[10, 2]	ἐπιθυμίας ταύτης, ὅτι ὑψηλοτέρα φαίνεται	τῆς	καταλήψεως, ἀλλ´ ὅσῳ μέγα τὸ
[11, 4]	πορείας ἐστί, τὸ τῷ εἴδει	τῆς	καταπτάσης περιστερᾶς ἑαυτὸν ὁμοιῶσαι, ἧς
[4, 4]	ἐμακρύνθη. Σκότῳ δὲ τὴν αἰτίαν	τῆς	κατηφείας ταύτης ἀνέθηκε. Τὸ γὰρ
[4, 7]	παρόδου διαφεύγει τὴν αἴσθησιν, ὑπὸ	τῆς	κατόπιν ἐπιρροῆς τῶν ὀφθαλμῶν ἁρπαζομένων·
[3, 7]	πρὸς ὀλίγον αὐτοῦ μονωθῇ ὡς	τῆς	κεφαλῆς διεζευγμένη, οὐ φέρει τὴν
[4, 5]	τοῦ πρώτου διὰ τῶν παρακειμένων	τῆς	κινήσεως προϊούσης. Οὕτως ἐμπέπλεκται καὶ
[3, 6]	ταῦτα καὶ πᾶσιν γνώριμα, τὸ	τῆς	κυοφορίας ἄχθος, τὸν ἐν ταῖς
[3, 5]	τὸ πρᾶγμα νομίζεται καὶ θάνατος	τῆς	κυοφορούσης διὰ τοῦ τόκου ἐλπίζεται.
[4, 3]	τὸ τῆς πλεονεξίας πάθος ψευδώνυμον	τῆς	κυριότητος τὴν προσηγορίαν δίδωσι τῶν
[15, 2]	ἐξωθουμένων, πᾶσα ἐν κύκλῳ περιτραχύνεται	τῆς	λίμνης ἡ ἐπιφάνεια συνδιατιθεμένη τῷ
[3, 5]	περισσοτέρως καταποθῇ ὁ λογισμὸς ὑπὸ	τῆς	λύπης, εἰς πικρότερον πέρας ἡ
[18, 3]	πειρασμοῖς κάμοι, ἐπιστηρίζεσθαι. Τὸ δὲ	τῆς	λύπης κτῆμα καιρῷ μετανοίας ἐπὶ
[3, 3]	βίον καταγλυκαίνεσθαι, τοῦτό ἐστι τὸ	τῆς	λύπης ὑπέκκαυμα. Ἕως γὰρ ἂν
[23, 2]	τὴν ἐπιστήμην, ἀλλ´ ἐξουσίᾳ πολλῇ	τῆς	μαθήσεως παρὰ τοῦ διὰ μακρᾶς
[23, 3]	ἀγάπης ἐντολὴν οὐ γνωρίζοντες οὐδὲ	τῆς	μακροθυμίας τε καὶ ταπεινοφροσύνης τὸν
[19, 1]	ἔοικεν ὁ λόγος αἰνίττεσθαι ὑπὸ	τῆς	Μαρίας πρώτης κατορθωθεῖσαν, δι´ ἧς
[22, 2]	ἀνακόπτει, τοῦ δὲ καθικνεῖται διὰ	τῆς	μάστιγος, ἕως ἂν μίαν τοῖς
[9, 2]	ἀρέσκειαν ἑαυτὸν ἀσχολοῦντα πληρωτὴν γενέσθαι	τῆς	μεγάλης καὶ πρώτης ἐντολῆς τοῦ
[23, 2]	ἀξιώματος ἐκπεσεῖν παρεσκεύασεν· ἐπὶ δὲ	τῆς	μεγάλης τε καὶ ὑψηλῆς ταύτης
[23, 7]	τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου» τὸ	τῆς	μεγάλης τοῦ θεοῦ ἐπιφανείας ἀξιωθῆναι,
[11, 3]	καταλιμπάνουσα γένοιτο ἂν ἐν περινοίᾳ	τῆς	μεγαλοπρεπείας ἐκείνης τῆς ὑπεράνω τῶν
[18, 3]	φρόνησιν δὲ καὶ σοφίαν ἀπελαύνων	τῆς	μεθ´ ἑαυτοῦ συνοικήσεως, λαιμαργίαν καὶ
[20, 4]	συνεορτάζων, ἵνα μὴ ἀπόβλητος γένηται,	τῆς	μὲν ἑορτῆς συμμετασχεῖν ἀξιῶν, τὸ
[13, 3]	Τίς γὰρ οὐκ οἶδεν, ὅτι	τῆς	μὲν σωματικῆς συναφείας τὸ ἔργον
[17, 2]	τινὰ συγκεκραμένην ἤθους κατάστασιν ἀπεργάζεσθαι,	τῆς	μὲν τὸ ἀνόητον, τῆς δὲ
[3, 4]	εὐφρανθήσεται; Οὐκ ἀεὶ τῷ φόβῳ	τῆς	μεταβολῆς ταραττόμενος ἀνεπαίσθητον ἔχει τὴν
[12, 3]	ὠνόμασε, κἂν πᾶσαι παροῦσαι τύχωσι,	τῆς	μιᾶς ἐκείνης ἀπούσης τῇ χηρευούσῃ
[20, 2]	τεκτονεύοντα, ἀλλ´ εἰ μέλλοι τις	τῆς	μιᾶς ὑγιῶς ἀντιλήψεσθαι, τῆς ἑτέρας
[4, 7]	ἡ φύσις κατὰ τὸ ἔαρ	τῆς	νεότητος δείξασα εἶτα ἀπέσβεσε, τῷ
[23, 6]	Ἐπὶ τούτου τοῦ ξύλου τὸν	τῆς	νεότητος κλύδωνα ὥσπερ ἐπὶ σχεδίας
[22, 2]	τῷ θερμῷ κατὰ τὸν καιρὸν	τῆς	νεότητος τὰς τῆς πυρώσεως προσθήκας
[12, 4]	εἰκόνος εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀποκατάστασις	τῆς	νῦν ἐν τῷ τῆς σαρκὸς
[4, 4]	γὰρ τοῖς ὁδοιποροῦσιν ἐπὶ τὸ	τῆς	ὁδοῦ πέρας ὁμοίως ἐπείγεσθαι, ἄν
[23, 3]	ἐπιτηδευτέον ἂν εἴη, τὸ ζητῆσαι	τῆς	ὁδοῦ ταύτης ἀγαθὸν καθηγεμόνα τε
[12, 2]	ὑπὸ τῆς γραφῆς ὠνομάσθη, ἐκπεσὼν	τῆς	οἰκείας ἀξίας, οἷον πάσχουσιν οἱ
[12, 2]	τῆς κακίας ἰῷ, οὐκέτι τηνικαῦτα	τῆς	οἰκείας αὐτῷ καὶ κατὰ φύσιν
[12, 2]	ἀδυνατούσης, ἀνάγκη πᾶσα τὴν ἀργίαν	τῆς	ὁράσεως σκότους ἐνέργειαν γίνεσθαι ἑκουσίως
[23, 5]	τοῖς τοιούτοις ἴχνεσι περιπατοῦντα καὶ	τῆς	ὀσμῆς τοῦ μύρου τούτου κατόπιν
[14, 2]	καὶ στίλβουσα καὶ τῷ τύπῳ	τῆς	παλάμης ἐμφυομένη, τὸ δὲ λοιπὸν
[12, 2]	ἦν καὶ ὁμοίωμα, καθὼς εἴρηται,	τῆς	πάντων τῶν ὄντων βασιλευούσης δυνάμεως
[9, 1]	ἐστὶ καλά τε καὶ τίμια,	τῆς	παρ´ ἑκάστοις συνηθείας τὴν περί
[18, 1]	οὐκ ἐφικόμενος, τί ἄλλο ἐκ	τῆς	παραβολῆς ταύτης μανθάνομεν ἢ τὸ
[18, 5]	κοσμικῷ βίῳ, θαλάσσῃ τροπικῶς ὑπὸ	τῆς	παραβολῆς ὠνομασμένῳ· καθὼς καὶ ὁ
[0, 1]	ἐν ἑκάστῳ καλοῦ καὶ διὰ	τῆς	παραθέσεως τῶν ἐναντίων φανερουμένου ἀναγκαίως
[23, 2]	μέλλοντι κατὰ τὸν αἱροῦντα λόγον	τῆς	παρθενίας ἀνθέξεσθαι. Καθάπερ γὰρ ὁ
[3, 7]	ἄξιος. Οὐ γὰρ τῇ ἐλευθερίᾳ	τῆς	παρθενίας ἀντεξετάζεται. ~Καίτοι πολλὰ τῶν
[23, 3]	ἀτελεῖς τὴν διάνοιαν οἱ πολλοὶ	τῆς	παρθενίας ἀντιλαμβάνονται, τοῦτο πρὸ πάντων
[1, 1]	ἡ παρθενία ἐστίν. Τὸ σεμνὸν	τῆς	παρθενίας εἶδος, ὃ πᾶσι μὲν
[2, 2]	θεότητος» ἐν τῷ Χριστῷ διὰ	τῆς	παρθενίας ἐκλάμψαντος, τοῦτο καὶ ἐπὶ
[14, 1]	ἔχει, ἧς οἱ παυσάμενοι διὰ	τῆς	παρθενίας ἐν ἑαυτοῖς ἔστησαν τὴν
[4, 8]	οὕτω μοι δοκεῖ καὶ τὸ	τῆς	παρθενίας ἐπιτήδευμα τέχνη τις εἶναι
[1, 1]	καθυποπτεύεται. Ἔπαινος δὲ μόνος ἱκανὸς	τῆς	παρθενίας ἐστὶ τὸ κρείττονα τῶν
[2, 3]	εὐαγγέλιον. ~Ἐπεὶ οὖν τοσαύτη ἐστὶ	τῆς	παρθενίας ἡ δύναμις, ὡς καὶ
[2, 3]	ἢ μὴ ἐπεγνωκέναι δοκεῖν τὰ	τῆς	παρθενίας καλὰ ἢ ἄπληκτον καὶ
[3, 1]	ἀνόνητος ἡ γνῶσις ἐμοὶ τῶν	τῆς	παρθενίας καλῶν, ὡς τῷ βοῒ
[3, 1]	οἷόν τινι χάσματι πρὸς τὸ	τῆς	παρθενίας καύχημα διειργόμεθα, πρὸς ἣν
[1, 1]	τὴν συνήθειαν τῶν πολλῶν ἐπὶ	τῆς	παρθενίας λεγόμενον σημαντικόν ἐστι τῆς
[1, 1]	τούτων προσθήσοντές τι τῷ θαύματι	τῆς	παρθενίας, λελήθασιν ἑαυτοὺς κατά γε
[0, 1]	τούτου χάριν ἀπὸ τῶν ἐγκωμίων	τῆς	παρθενίας ὁ λόγος ἀρξάμενος, οὕτως
[18, 5]	μικρόν τε καὶ εὔωνον τὸ	τῆς	παρθενίας οἰέσθω, ὥστε ἐν ὀλίγῳ
[3, 1]	αὐτὸν τρόπον ὅσῳ πλέον τὸν	τῆς	παρθενίας πλοῦτον ἐπιγινώσκομεν, τοσούτῳ μᾶλλον
[14, 1]	καθάπερ τινὶ πέτρᾳ τῷ καρπῷ	τῆς	παρθενίας προσπταίσας περὶ αὐτὴν συνετρίβη,
[0, 2]	τινα βλέπειν δοκῇ, πρὸς τὸ	τῆς	παρθενίας συντείνειν ἐγκώμιον. Τὰς δὲ
[19, 1]	τόκου τὴν παρθενίαν λύσαντος οὔτε	τῆς	παρθενίας τῇ τοιαύτῃ κυοφορίᾳ ἐμποδὼν
[0, 1]	εἴσοδον τῆς σεμνοτέρας διαγωγῆς τὸν	τῆς	παρθενίας ὑποτίθεται βίον, ὡς οὔτε
[19, 1]	ἦν, εἰ φανείη τίμιον τὸ	τῆς	παρθενίας χάρισμα, ἐκ πολλοῦ τοῦ
[4, 7]	τὸ ἀεὶ παρὸν τῷ σφοδρῷ	τῆς	παρόδου διαφεύγει τὴν αἴσθησιν, ὑπὸ
[4, 4]	ὁ προφήτης πρὸς τὴν παράτασιν	τῆς	παροικίας, Οἴμοι, φησίν, ὅτι ἡ
[3, 1]	βεβιωκόσιν ἀπόκειται, ἀλλὰ καὶ ὅσα	τῆς	παρούσης ἐστὶ ζωῆς. Εἰ γάρ
[3, 11]	ἐκεῖνα πάντα καταλιπὼν θεώρησον ἐπὶ	τῆς	παρούσης τοῦ βίου σκηνῆς τὰς
[14, 4]	οὐδὲν διάστημα μεταξὺ ἑαυτοῦ καὶ	τῆς	παρουσίας τοῦ θεοῦ διὰ τῶν
[3, 2]	πάντες μὲν οἱ ἄνθρωποι διὰ	τῆς	πείρας γινώσκουσιν, οὐκ οἶδα δὲ
[23, 2]	τὴν ἰατρικὴν πρότερον ἀγνοουμένην διὰ	τῆς	πείρας ἐξεῦρον οἱ ἄνθρωποι παρατηρήμασί
[23, 2]	διὰ μακρᾶς τε καὶ πολλῆς	τῆς	πείρας κτησαμένου τὴν ἕξιν. Ἔστι
[3, 3]	Εἰ γὰρ ἦν δυνατὸν πρὸ	τῆς	πείρας τὰ τῶν πεπειραμένων μαθεῖν.
[10, 2]	ὑψηλῷ τε καὶ ἀρρήτῳ παντάπασι	τῆς	περὶ αὐτοῦ ἐννοίας ἀπολισθήσωμεν, μηδενὶ
[4, 2]	οὐκ ἔχων τὴν κοινὴν ἀφορμὴν	τῆς	περὶ τὰ τοιαῦτα πλάνης, τὸν
[13, 1]	ἀναλύουσιν ὑφηγεῖται ὁ λόγος· εἶτα	τῆς	περὶ τὴν γῆν ταλαιπωρίας ἀναχωρῆσαι,
[11, 2]	Διὰ τοῦτο ἀποστάντες οἱ ἄνθρωποι	τῆς	περὶ τὸ ὄντως ἀγαθὸν σπουδῆς,
[18, 5]	ὡς ξηρὰν αὐτὴν διεξέρχεται οὐδαμοῦ	τῆς	πικρίας καὶ τῆς ἅλμης τῶν
[18, 3]	θεὸν ἐπιθυμίᾳ προσθείς, μακαριστὸς ἔσται	τῆς	πλεονεξίας, ἐκεῖ βιαζόμενος, ὅπου ἐπαινετὸν
[4, 3]	θεός» τοῖς δὲ ἀνθρώποις τὸ	τῆς	πλεονεξίας πάθος ψευδώνυμον τῆς κυριότητος
[12, 2]	οἷόν τινι ὕδατι τῷ καθαρῷ	τῆς	πολιτείας ἀποκλυσάμενον, ὡς ἂν περιαιρεθέντος
[4, 3]	Ἀγνοεῖ γάρ, ὡς ἔοικεν, ὑπὸ	τῆς	πολλῆς λαιμαργίας, ὅτι τοῦ κυρίου
[4, 3]	βούλονται πάλιν αὐτῆς χωριζόμενοι, ὑπὸ	τῆς	πολλῆς ματαιότητος κυριεύειν οἴονται αὐτῆς,
[19, 1]	ἀγαθόν ἐστι, καὶ ποῖον εἶδος	τῆς	πολυτεκνίας παρὰ τοῖς ἁγίοις τοῦ
[3, 5]	τόκου ἐλπίζεται. Πολλάκις δὲ καὶ	τῆς	πονηρᾶς ταύτης μαντείας οὐ διεψεύσθησαν,
[12, 2]	τοῦτο καὶ ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ	τῆς	προαιρέσεως πρὸς τὸν ἐξουσιάζοντα πάντων
[2, 1]	ἐλάττω τὴν περὶ αὐτοῦ δόξαν	τῆς	προειλημμένης τοῖς ἀκροαταῖς ἐμποιήσας; ~Οὐκοῦν
[9, 2]	ταύτην σπουδαζομένων φροντίζοντας, ἀλλὰ περὶ	τῆς	προηγουμένης ἐλπίδος. Οὐκ ἔστι γὰρ
[3, 1]	σπουδῆς. Ὡς μετὰ πλείονος ἂν	τῆς	προθυμίας τὸν περὶ τούτων πόνον
[4, 8]	ἀλλ´ ὡς ἔστι δυνατὸν χωρισθῆναι	τῆς	πρὸς πάντα τὸν βίον τὸν
[11, 5]	ὁ λόγος προσήγαγε τῇ ἐπινοίᾳ	τῆς	πρὸς τὸ κρεῖττον ἡμῶν ἀλλοιώσεως,
[23, 2]	ζωῆς ταύτης ἐκπεσὼν πᾶσαν ἐλπίδα	τῆς	πρὸς τὸ κρεῖττον μεταβολῆς συναφῄρηται.
[4, 8]	σάρκινον ὁμιλίας, μᾶλλον δὲ καὶ	τῆς	πρὸς τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ
[1, 1]	ἔχει τὸν πρέποντα ἔπαινον ἀπὸ	τῆς	προσηγορίας τῆς συνονομαζομένης αὐτῇ· τὸ
[22, 2]	τὸν καιρὸν τῆς νεότητος τὰς	τῆς	πυρώσεως προσθήκας ἐπινοήσει, οὔτε κατεψυγμένῳ
[7, 3]	ἀλλ´ ὑπαναλωθείσης αὐτῷ δέχεται τὴν	τῆς	Ῥεβέκκας συνοίκησιν διὰ τὴν ἐπὶ
[4, 7]	πάντα πρὸς καιρόν τινα τὴν	τῆς	σαρκὸς αἴσθησιν ἀπατήσαντα εἶτα παρέδραμε
[13, 1]	δερματίνους χιτῶνας» τουτέστι τὸ φρόνημα	τῆς	σαρκὸς» ἐκδυσαμένους, καὶ πάντα ἀπειπαμένους
[22, 1]	ἐπὶ τὸ πονοῦν καὶ συντριβόμενον	τῆς	σαρκὸς ἐπικλίνεσθαι, καλῶς ἂν ἔχοι
[4, 3]	δεδουλωμένους καὶ μέγα κρίνοντας τὴν	τῆς	σαρκὸς εὐπραγίαν. Ὅταν γάρ τινα
[5, 1]	ἡ προσηλωθεῖσα κάτω τῇ ἡδονῇ	τῆς	σαρκὸς καὶ τὴν ἐπιθυμίαν πρὸς
[23, 7]	τῷ κόσμῳ καὶ τὴν νέκρωσιν	τῆς	σαρκὸς μὴ δεχόμενος; Πῶς πείθῃ
[5, 1]	ἀνάγκην ἐπάγουσα πρὸς τὰ ταπεινὰ	τῆς	σαρκὸς ὀφλήματα καταγίνεσθαι. Ἐλευθερωθεῖσα γὰρ
[2, 2]	μὴ παντελῶς τις ἑαυτὸν τῶν	τῆς	σαρκὸς παθημάτων ἀλλοτριώσειεν. Ὅπερ γὰρ
[9, 2]	τοῦ νοὸς ἡμῶν» διὰ τῶν	τῆς	σαρκὸς παθημάτων συμπλέκεσθαι, καὶ κινδυνεύειν
[13, 1]	ἄνθρωπος· ἐπὶ τούτῳ ἔξω τῶν	τῆς	σαρκὸς προκαλυμμάτων γενέσθαι, τοὺς δερματίνους
[10, 2]	ἀνθρώπῳ δυνατὸν ἰδεῖν ἔξω τῶν	τῆς	σαρκὸς προκαλυμμάτων γενόμενος καὶ εἰσελθὼν
[12, 3]	χρὴ νοεῖν, ὡς οἶμαι, τὴν	τῆς	σαρκὸς ῥυπαρίαν, ἧς ἀποσαρωθείσης καὶ
[12, 4]	ἀποκατάστασις τῆς νῦν ἐν τῷ	τῆς	σαρκὸς ῥύπῳ κεκαλυμμένης, ἐκεῖνο γενώμεθα,
[13, 2]	λέγοντος, ὅτι Τὸ γεγεννημένον ἐκ	τῆς	σαρκὸς σάρξ ἐστι· τὸ δὲ
[4, 8]	βιοὺς ὑπεύθυνος γένηται ταῖς ἐκ	τῆς	σαρκὸς συμφοραῖς. Τοῦτο δέ ἐστι
[19, 1]	καθὼς Ἡσαΐας φησίν, ἄχρηστα πάντως	τῆς	σαρκὸς τὰ θελήματα. ~Κεφάλαιον κʹ
[1, 1]	ὠνόμασεν. Εἰ γὰρ τὸ κατόρθωμα	τῆς	σεμνῆς ταύτης παρθενίας ἐστὶ τὸ
[0, 1]	ὥσπερ τινὰ θύραν καὶ εἴσοδον	τῆς	σεμνοτέρας διαγωγῆς τὸν τῆς παρθενίας
[20, 4]	ἐν πᾶσι Χριστός» εἰκότως ὁ	τῆς	σοφίας ἐρασθεὶς τὸν ἔνθεον ἔχει
[23, 6]	τὸν χρόνον ὑπερβαλλόμενοι, οἳ τὸν	τῆς	σοφίας ἔρωτα σφοδρότερον καὶ βιαιότερον
[23, 3]	Ἐκ τούτων εἰσὶν οἱ παρὰ	τῆς	Σοφίας ὀνομασθέντες ἀεργοί, οἱ τὰς
[18, 5]	Αἰγύπτιος ὑποβρύχιος ἦν, ἑκάτερος ὑπὸ	τῆς	συμπαρούσης ἑαυτῷ διαθέσεως, ὁ μὲν
[10, 1]	ἐπίπνοιαν ἀνερμήνευτον ἐν τῷ ἀπορρήτῳ	τῆς	συνειδήσεως ἔχει τὴν ἔκπληξιν· ὁ
[9, 1]	ὡς ἂν περὶ ἕκαστον ἀπὸ	τῆς	συνηθείας διατεθῇ. Καὶ ἵνα μὴ
[9, 1]	πολλὴν διαφορὰν ἔστιν ἰδεῖν ἐκ	τῆς	συνηθείας ἑκάστοις ἐγγινομένην. Οὕτως ἐκ
[6, 1]	τὴν βρῶσιν καὶ πόσιν ὑπεροψίᾳ	τῆς	συνήθους καὶ νενομισμένης τροφῆς καὶ
[1, 1]	πρέποντα ἔπαινον ἀπὸ τῆς προσηγορίας	τῆς	συνονομαζομένης αὐτῇ· τὸ γὰρ ἄφθορον
[0, 3]	χρὴ τὴν τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν	τῆς	σωματικῆς καθαρότητος. Ὅτι Ἠλίας καὶ
[5, 1]	χρὴ τὴν τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν	τῆς	σωματικῆς καθαρότητος. Πᾶσα γάρ ἐστι
[18, 4]	καὶ τὴν ψυχὴν ἐλευθερωθεῖσαν ἀπὸ	τῆς	σωματικῆς λατρείας καὶ ἀπάτης ἐπιγινώσκειν
[23, 6]	ἡλικίαις νεάζοντες ἐν τῷ καθαρῷ	τῆς	σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες τῷ λογισμῷ
[21, 3]	ἀλόγων τροφήν. Οὐκοῦν καὶ ὁ	τῆς	σωφροσύνης ἐργάτης διακρίνων τῆς ἡδονῆς
[9, 1]	πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν ἐραστὰς μάλιστα	τῆς	σωφροσύνης εὐθὺς παρὰ τὴν πρώτην
[18, 4]	Καὶ εἰ χρὴ τὸν τελεώτατον	τῆς	σωφροσύνης ὅρον σκοπῆσαι, τάχα τοῦτο
[7, 2]	ἀτιμίας» κατώλισθεν· ὁ δὲ παρελθὼν	τῆς	σωφροσύνης τὸ βάσιμον καὶ ὑπερπεσὼν
[6, 1]	πρέπειν ἑαυτοῖς ὑπολαβόντες τὴν μέριμναν	τῆς	τε τῶν ἐνδυμάτων σεμνότητος κρείττους
[13, 3]	ἐπὶ τούτῳ ὅτι σῴζεται διὰ	τῆς	τεκνογονίας» ταύτης ἡ τῶν τοιούτων
[23, 3]	δὲ ὁμοῦ τῷ προελέσθαι καὶ	τῆς	τελειότητος ἐφαψάμενοι, ἑτέρῳ πτώματι διὰ
[22, 1]	δέ τινος ἰατρικοῦ τὰ ἐκ	τῆς	τέχνης διεξιόντος, ὅτι ἐκ τεσσάρων
[23, 2]	μαρτυρίας ἐπιγνωσθὲν οὕτως εἰς τὸν	τῆς	τέχνης λόγον παραληφθῆναι καὶ παράγγελμα
[16, 1]	τῶν ἐπιβουλευόντων, οὐκ ἐξαιρεῖται αὐτὴν	τῆς	τιμωρίας ἡ ἐπὶ τῶν λοιπῶν
[12, 1]	μὲν οὖν αἱ θεῖαι βίβλοι	τῆς	τοιαύτης εἰσὶν ὑφηγήσεως, πολλοὶ δὲ
[17, 2]	ἐπιτηδεύειν, ὡς τῇ ἐσχάτῃ ἀνοίᾳ	τῆς	τοιαύτης ἕξεως πλησιαζούσης· μηδ´ αὖ
[2, 3]	δυνατὸν τὸ τοιοῦτον, ἀμελετήτοις οὖσι	τῆς	τοιαύτης λέξεως· εἰ δὲ καὶ
[8, 1]	ἀφορίζων, ὁ δεδοικὼς μὴ διὰ	τῆς	τοιαύτης προσπαθείας ὅλος γένηται σὰρξ
[3, 1]	κἀμοί τι γενέσθαι πλέον ἐκ	τῆς	τοιαύτης σπουδῆς. Ὡς μετὰ πλείονος
[10, 2]	ὡς μὴ παντελῶς ἔξω γενέσθαι	τῆς	τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίας· κίνδυνος γὰρ
[16, 2]	κοινωνία, ἀλλοτρία πάντως καὶ ἀνεπίδεκτος	τῆς	τοῦ ἀγαθοῦ συνοικήσεως ἡ ὑπὸ
[6, 1]	ἰδίῳ δογματίζειν βίῳ τὸ χωρισθῆναι	τῆς	τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἀκολουθίας τὸν
[4, 1]	ἐνθεωρουμένη μηδεμίαν εὑρίσκειν ἀρχὴν κατὰ	τῆς	τοῦ ἀνθρώπου ζωῆς, εἴ τις
[4, 1]	τινὰ τοῦ βίου παντὸς διὰ	τῆς	τοῦ γάμου ἀναχωρήσεως ἑαυτὸν ἐξοικίσας
[22, 2]	τὸ ἐν ἑκατέρῳ ἄμετρον περικόπτων	τῆς	τοῦ ἐνδέοντος προσθήκης ἐπιμελήσεται καὶ
[12, 4]	οὖν αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπίνοια	τῆς	τοῦ ζητουμένου εὑρέσεως, ἡ τῆς
[14, 1]	γε νοῦν ἔχουσιν, ὃς κρείττων	τῆς	τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν. Ἡ
[0, 3]	ιδʹ Ὅτι ἡ παρθενία κρείττων	τῆς	τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν. ιεʹ
[14, 1]	ιδʹ Ὅτι ἡ παρθενία κρείττων	τῆς	τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν. Οὐκοῦν
[7, 1]	γὰρ ἀγνοοῦμεν ὅτι καὶ οὗτος	τῆς	τοῦ θεοῦ εὐλογίας οὐκ ἠλλοτρίωται,
[12, 2]	θεῖον ὁμοίωσις, ἀλλὰ τοῦτο μὲν	τῆς	τοῦ θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς ἐστιν, εὐθὺς
[0, 2]	εἰς ὁδηγίαν τοὺς ἀεὶ παρὰ	τῆς	τοῦ θεοῦ χάριτος εἰς προστασίαν
[12, 1]	κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ περὶ	τῆς	τοῦ κακοῦ αἰτίας. Ἀλλὰ τοῦτο
[0, 3]	κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ περὶ	τῆς	τοῦ κακοῦ αἰτίας. ιγʹ Ὅτι
[11, 5]	τὰ τοιαῦτα γὰρ ἡ πλάνη	τῆς	τοῦ καλοῦ κατανοήσεως, ἐν οἷς
[6, 2]	πανταχόθεν περισφιγγούσης ἀναληφθήσεταί πως ὑπὸ	τῆς	τοῦ κινεῖσθαι φύσεως πρὸς τὴν
[17, 2]	φωνῆς· τὸ δόγμα φανερῶς γὰρ	τῆς	τοῦ κυρίου διδασκαλίας ἔστιν ἀκοῦσαι,
[7, 1]	γάρ εἰσιν ὡς ἀληθῶς ἐκεῖνοι	τῆς	τοῦ λόγου τῶν μυστηρίων αὐλῆς,
[15, 2]	αὐτὴν πάθους ὅλον συνδιεσείσθη καὶ	τῆς	τοῦ μέρους βλάβης ἐπῄσθετο. Φασὶ
[10, 1]	ἡ ζημία ἐν ἀποπτώσει γενέσθαι	τῆς	τοῦ ὄντως καλοῦ κτήσεως, τίς
[23, 7]	ταύτης» ἀλλ´ ἔτι τὴν ἀκολουθίαν	τῆς	τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου ζωῆς περιέπων;
[14, 1]	ἀπὸ τοῦ πρωτοπλάστου καὶ μέχρι	τῆς	τοῦ παρθενεύοντος ζωῆς διὰ μέσου
[20, 4]	μὴ ἀπόβλητος γενέσθαι σπουδάζων, καὶ	τῆς	τοῦ σώματος εὐεξίας καὶ τοῦ
[14, 1]	τούτῳ γὰρ διεκόπη τὸ συνεχὲς	τῆς	τοῦ φθείρεσθαι καὶ ἀποθνῄσκειν ἀκολουθίας,
[12, 2]	μύσας τὸν ὀφθαλμὸν ἔξω γενέσθαι	τῆς	τοῦ φωτὸς ἀντιλήψεως, οὐ τοῦ
[11, 6]	τῆς ἀφθαρσίας παραγίνεται ἡ δύναμις	τῆς	τοῦ φωτὸς ἐκείνου κατανοήσεως, καὶ
[4, 3]	ἐποπτεύων τὰ ἀνθρώπινα πάθη, οἰκτείρει	τῆς	τυφλότητος τοὺς τῇ τοιαύτῃ ματαιότητι
[23, 2]	κρίσιν, ὅτε καὶ τὸ κατατολμᾶν	τῆς	τῶν ἀγνοουμένων πείρας οὐκ ἔξω
[8, 1]	παντελῶς τὸν ἑαυτοῦ νοῦν ἀπὸ	τῆς	τῶν ἀσωμάτων ἀγαθῶν ἐπιθυμίας ὅλον
[3, 1]	οἰκτείρομεν τὸν ἄλλον βίον διὰ	τῆς	τῶν βελτιόνων παρεξετάσεως οἵων καὶ
[7, 1]	τὴν ὁδηγίαν τοῦ πνεύματος διὰ	τῆς	τῶν δαιμόνων διδασκαλίας» οὐλάς τινας
[1, 1]	γινόμενος μεγέθους τινὰ φαντασίαν διὰ	τῆς	τῶν ἐπαίνων περινοίας προστίθησιν· ὅθεν
[2, 1]	οὐ φοβεῖσθαι χρή, μὴ διὰ	τῆς	τῶν ἐπαίνων σπουδῆς λυμήνηταί τις
[4, 6]	τοιούτων παθῶν μίαν ὁρῶμεν ἐκ	τῆς	τῶν θεοπνεύστων γραφῶν συμβουλῆς τὴν
[14, 3]	τοῖς δυναστεύουσιν, ἐπιμειδιῶντας πολλάκις ὑπὸ	τῆς	τῶν κακῶν ἀγνοίας τῷ δυστυχήματι.
[13, 1]	γεῦσιν ἀπώσασθαι, ὡς ἐκεῖθεν ἡμῖν	τῆς	τῶν κακῶν ἀκολουθίας τὴν ἀρχὴν
[23, 6]	ἀσφαλοῦς ἐβεβαίωσαν ἀγκύρας, οἳ πόρρω	τῆς	τῶν κυμάτων ταραχῆς ἀτρεμοῦσι, καθάπερ
[10, 2]	καὶ γνώριμον ἑτέρῳ ποιῆσαι, διὰ	τῆς	τῶν λόγων γραφῆς ὥσπερ ἐν
[6, 2]	μᾶλλον δὲ ἀρχὴ καὶ ῥίζα	τῆς	τῶν ματαίων σπουδῆς. ~Κεφάλαιον ζʹ
[15, 1]	ὡς μιᾶς οὔσης ἐν ἅπασι	τῆς	τῶν μιασμάτων κοινότητος, καί, εἰ
[12, 4]	οὖν ἐκεῖνος ἦν; Γυμνὸς μὲν	τῆς	τῶν νεκρῶν δερμάτων ἐπιβολῆς, ἐν
[23, 2]	ὠφελοῦν καὶ τὸ βλάπτον διὰ	τῆς	τῶν πεπειραμένων μαρτυρίας ἐπιγνωσθὲν οὕτως
[11, 3]	ἔχειν, ἀλλ´ ἐκκαθάραντας αὐτὴν ἀπὸ	τῆς	τῶν ταπεινῶν προσπαθείας ἐκεῖ ἀνάγειν,
[3, 4]	πρὸς αὐτὸν κεχηνότας, καὶ διὰ	τῆς	τῶν φαινομένων πλάνης συγκαλύπτων αὐτὸς
[3, 10]	πολλάκις τοῖς ἰδίοις ἐπιστενάξαι κακοῖς,	τῆς	τῶν φιλτάτων φροντίδος τὴν καρδίαν
[20, 2]	δύο τισὶ τέχναις ὑπηρετεῖν διὰ	τῆς	τῶν χειρῶν ἐνεργείας, οἷον γεωργοῦντα
[23, 2]	κατώρθωσε· τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ	τῆς	τῶν ψυχῶν ἰατρικῆς, τῆς φιλοσοφίας
[22, 2]	ἰσοκρατείας τῶν ποιοτήτων πρὸς τὴν	τῆς	ὑγείας διαμονήν, εἴπερ τι ἀληθὲς
[18, 1]	ἐνώτιον τὸ ἐν τῇ ῥινὶ	τῆς	ὑὸς» ἢ ὁ μαργαρίτης ὁ
[11, 3]	ἐν περινοίᾳ τῆς μεγαλοπρεπείας ἐκείνης	τῆς	ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν ἐπηρμένης» ~Ἀλλὰ
[22, 1]	εἶδος τῆς ἀμετρίας κατολισθήσαντες διὰ	τῆς	ὑπερβαλλούσης ἀκριβείας ἔλαθον ὑπεναντία σπουδάζοντες
[2, 2]	ἐᾶν, ὡς ἀμήχανον ταῖς ὑπερβολαῖς	τῆς	ὑποθέσεως συνεπᾶραι τὸν λόγον, ὡς
[4, 8]	Ταύτης οὖν τῆς διανοίας καὶ	τῆς	ὑψηλῆς ἐπιθυμίας συνεργόν, καθὼς τῇ
[11, 4]	καὶ ἀνωφερὴς καὶ μετέωρος διὰ	τῆς	ὑψηλῆς πολιτείας γενόμενος; Τίς οὕτως
[23, 2]	καὶ τῆς τῶν ψυχῶν ἰατρικῆς,	τῆς	φιλοσοφίας λέγω, δι´ ἧς παντὸς
[23, 5]	πάντας τοὺς προσεγγίζοντας λύχνους ἡ	τῆς	φλογὸς διάδοσις γίνεται, οὔτε τοῦ
[23, 2]	μὴ κατὰ τὴν ἀκολουθίαν προϊόντος	τῆς	φύσεως, ἀλλὰ ἀπεξενωμένου τῇ καινότητι
[4, 8]	αἱ τοιαῦται μεταβολαὶ κατά τινα	τῆς	φύσεως ἀνάγκην συμβαίνουσαι λυποῦσι πάντως
[8, 1]	φιλόθεον» Ἐπειδὴ τοίνυν διὰ τὸ	τῆς	φύσεως ἀσθενὲς οὐ παντός ἐστι
[6, 1]	ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ οἷον ἔξω	τῆς	φύσεως ἑαυτοὺς ἔστησαν τῇ τε
[5, 1]	πρὸς τὸ ταπεινὸν καὶ κτηνῶδες	τῆς	φύσεως ἐπικύπτουσα. Ὡς ἂν οὖν
[5, 1]	ὀφθαλμοὶ εἰς τὸ κάτω παρὰ	τῆς	φύσεως ἐστραμμένοι τῶν οὐρανίων θαυμάτων
[0, 1]	τὴν δύναμιν παρὰ τοῦ δημιουργοῦ	τῆς	φύσεως ἡμῶν εἰλήφαμεν. Τούτου δὲ
[12, 3]	τοῦ θεοῦ ἀγαθὸν οὐ διώρισται	τῆς	φύσεως ἡμῶν οὐδὲ πόρρωθέν που
[8, 1]	λόγος ὁ ἀθετῶν τὴν οἰκονομίαν	τῆς	φύσεως καὶ ὡς βδελυκτὸν διαβάλλων
[3, 5]	τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, κατηγορία πάσης	τῆς	φύσεως, κατ´ αὐτῆς τῆς θείας
[5, 1]	ἐμποιήσειε τῇ ψυχῇ τῶν ἐμπαθῶν	τῆς	φύσεως κινημάτων, μηδεμίαν ἀνάγκην ἐπάγουσα
[4, 7]	ἀεὶ φέρεται κατὰ τοῦ πρανοῦς	τῆς	φύσεως προχεόμενος καὶ οὐδὲν ἕστηκε
[3, 11]	μίξεις παράνομοι καὶ ἡ παντοδαπὴ	τῆς	φύσεως σύγχυσις, ἣν οἱ τὰ
[4, 6]	ἀποδράσεται ταύτην ὁ ταῖς ἀνάγκαις	τῆς	φύσεως ὑποχείριον δοὺς τὴν ἰδίαν
[8, 1]	μὴ δύνασθαι ἂν πρὸς τὴν	τῆς	φύσεως φορὰν ἀνδρικῶς στῆναι, κρείττων
[20, 2]	ταὐτὸν ἀκροάσεται· ἡ γὰρ διαφορὰ	τῆς	φωνῆς, εἰ μὲν ἀνὰ μέρος
[2, 1]	ἧς ἔστι γνῶναι τὴν ὑπερβολὴν	τῆς	χάριτος ταύτης, ἥτις συνεπινοεῖται μὲν
[1, 1]	καὶ ἄμωμον» τὴν κεκοσμημένην διὰ	τῆς	χάριτος ταύτης ὠνόμασεν. Εἰ γὰρ
[4, 3]	τὸ ἀκαριαῖον τοῦτο διάστημα, ἐλεεῖ	τῆς	χαυνότητος τὸν ἐπὶ τοῖς οὕτω
[3, 9]	ἐστίν. ~Ἐῶ τὰ ἄλλα τὰ	τῆς	χηρείας ἴδια. Τίς γὰρ ἂν
[6, 1]	ἐκ τοῦ προστυχόντος ἑκατέροις πληρουμένης	τῆς	χρείας. Ἐντεῦθεν εἰς πολλὴν εὐδίαν
[14, 4]	θαυμάσεται; Τί δὲ ἄλλο τῶν	τῆς	ψυχῆς ἀγαθῶν οὕτω φανήσεται μέγα
[0, 3]	εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι χρὴ τὴν	τῆς	ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς καθαρότητος.
[5, 1]	εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι χρὴ τὴν	τῆς	ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς καθαρότητος.
[23, 2]	δι´ ἧς παντὸς πάθους τοῦ	τῆς	ψυχῆς ἁπτομένου τὴν θεραπείαν μανθάνομεν,
[16, 2]	παντὸς πάθους κατὰ πάντα τρόπον	τῆς	ψυχῆς ἁπτομένου χωρίζεσθαι καὶ φυλάσσειν
[18, 1]	κατορθώματι, ἐπιμολύνοιτο δὲ τῇ λοιπῇ	τῆς	ψυχῆς ἀταξίᾳ, τοῦτο ἐκεῖνό ἐστι
[15, 2]	τῷ βάθει— οὕτω καὶ τὸ	τῆς	ψυχῆς γαληναῖον καὶ ἡσύχιον δι´
[5, 1]	βίου, ὅπως μὴ τὸ ὑψηλὸν	τῆς	ψυχῆς διὰ τῆς ἐπαναστάσεως τῶν
[5, 1]	θεωρίαν. Πρὸς τὴν τοιαύτην τοίνυν	τῆς	ψυχῆς διάθεσιν ἡ παρθενία τοῦ
[12, 3]	Αἱ δὲ γείτονες ἤτοι σύνοικοι	τῆς	ψυχῆς δυνάμεις αἱ ἐπὶ τῇ
[12, 3]	ὄντι γὰρ πᾶσαι αἱ σύνοικοι	τῆς	ψυχῆς δυνάμεις, ἃς γείτονας νῦν
[11, 6]	~Τῷ τοίνυν πάσας ἑαυτοῦ τὰς	τῆς	ψυχῆς δυνάμεις ἐκ παντὸς εἴδους
[18, 1]	ιηʹ Ὅτι χρὴ πάσας τὰς	τῆς	ψυχῆς δυνάμεις πρὸς ἀρετὴν βλέπειν.
[0, 3]	ιηʹ Ὅτι χρὴ πάσας τὰς	τῆς	ψυχῆς δυνάμεις πρὸς ἀρετὴν βλέπειν.
[18, 2]	εὖ διατίθεσθαι ἑκάστῃ τε τῶν	τῆς	ψυχῆς δυνάμεων, ἃς ἀντὶ ὀργάνων
[20, 4]	ἀλλ´ ἐκ τοῦ ἰδίου πλούτου	τῆς	ψυχῆς δωροφορούμενα. Βούλει μαθεῖν τὰ
[10, 1]	τῆς ἐμπαθοῦς διαθέσεως τὸ διορατικὸν	τῆς	ψυχῆς ἐπιπέπλασται, ματαία καὶ οὕτω
[23, 2]	ὁ λόγος— ἀλλ´ αὐτῆς ἅπτεται	τῆς	ψυχῆς ἡ ἀβουλία, καὶ ὁ
[18, 3]	μὲν ἐπιθυμίαν δεῖν ἐν καθαρῷ	τῆς	ψυχῆς ἱδρυμένην ἔχειν, ὥσπερ τι
[12, 2]	χυθείσης καὶ τὸ θεοειδὲς ἐκεῖνο	τῆς	ψυχῆς κάλλος τὸ κατὰ μίμησιν
[18, 4]	οἰκονομία. Καὶ ἡ τοιαύτη κατάστασις	τῆς	ψυχῆς οὐκέτι πόνου τινὸς οὐδὲ
[11, 1]	περιεργάζεται· ὁ δὲ κεκαθαρμένος τὸν	τῆς	ψυχῆς ὀφθαλμὸν καὶ δυνατὸς τὰ
[4, 1]	τούτου ἀπάτην κατανοήσας καθαρῷ τῷ	τῆς	ψυχῆς ὀφθαλμῷ καὶ ὑψηλότερος τῶν
[8, 1]	τῶν συγκεχωρημένων εἴσοδον λάβοι κατὰ	τῆς	ψυχῆς τὰ πάθη. ~Κεφάλαιον θʹ
[18, 1]	τὸ ἐπιζητούμενον μέτρον ἄγει τὴν	τῆς	ψυχῆς τελειότητα, ἀλλὰ καὶ τὸν
[23, 3]	ἀκάνθαις στρώσαντες, οἱ βλάβην ἡγούμενοι	τῆς	ψυχῆς τὴν περὶ τὰ ἔργα
[7, 2]	μὲν γὰρ ἐλλείπων κατὰ τὸν	τῆς	ψυχῆς τόνον καὶ εὐκαταγώνιστος τῷ
[18, 3]	καὶ τὴν χρῆσιν τῶν δυνάμεων	τῆς	ψυχῆς ὑπαμείβοντα. ~Οὐκοῦν προνοητέον ἡμῖν
[12, 2]	περιαιρεθέντος τοῦ γηΐνου καλύμματος πάλιν	τῆς	ψυχῆς φανερωθῇ τὸ κάλλος. Ἀπόθεσις
[4, 6]	ἔξω πάντως ἔσται, κατὰ τὴν	τῆς	ᾠδῆς ἀκολουθίαν, τῆς θήρας τῶν
[3, 2]	εὐδόκιμον, πλοῦτος ἀρκῶν, ἡλικία συμβαίνουσα,	τῆς	ὥρας αὐτὸ τὸ ἄνθος, φίλτρον
[3, 6]	καὶ γέγονεν αὐτοῖς παῖς, αὐτὸ	τῆς	ὥρας τῶν γεννησαμένων τὸ ἀπεικόνισμα.
[22, 2]	τὴν τῆς ὑγείας διαμονήν, εἴπερ	τι	ἀληθὲς αὐτῶν ὁ λόγος ἔχει,
[18, 1]	καὶ τοῦ τέλους οὐκ ἐφικόμενος,	τί	ἄλλο ἐκ τῆς παραβολῆς ταύτης
[3, 7]	τὰ τοιαῦτα γνώριμα πᾶσιν ὄντα	τί	ἄν τις λέγοι; ἀλλ´ ἐπειδὴ
[3, 10]	τοσοῦτος πόνος καὶ ταλαιπωρία συνέζευκται,	τί	ἄν τις περὶ τῶν ἐναντίων
[18, 3]	τῆς ψυχῆς ἱδρυμένην ἔχειν, ὥσπερ	τι	ἀνάθημα ἢ ἀπαρχὴν τῶν ἰδίων
[15, 2]	ἐξ ἀντιστρόφου καὶ ἡ περί	τι	βλάβη τῶν ἐν ἡμῖν εἰς
[3, 2]	καὶ περιφάνεια καὶ πᾶν ὅ	τι	βούλει. Ἀλλ´ ὅρα τὴν τοῖς
[4, 3]	καὶ προσκαίροις τὴν ψυχὴν ἐπαιρόμενον.	Τί	γὰρ ἄξιόν ἐστι μακαρισμοῦ τῶν
[17, 2]	μένειν ἐσπουδακότα κατεπτηχέναι τῷ φόβῳ.	Τί	γὰρ διαφέρει οὕτως ἢ ἄλλως
[18, 1]	γυμνῷ κινδυνεύει τῷ λοιπῷ σώματι.	Τί	γὰρ κέρδος αὐτῷ τῆς ἐπὶ
[3, 1]	πως οἷόν τε ἦν κἀμοί	τι	γενέσθαι πλέον ἐκ τῆς τοιαύτης
[14, 4]	ἐπαξίως τὴν χάριν ταύτην θαυμάσεται;	Τί	δὲ ἄλλο τῶν τῆς ψυχῆς
[3, 1]	μάρτυρες τῆς ἑτέρων μακαριότητος· κἄν	τι	δεξιὸν περὶ παρθενίας νοήσωμεν, ταὐτὸν
[23, 2]	δύναμιν, εἴτε δηλητήριον εἴτε ἀλεξητήριόν	τί	ἐστιν, ἀλλὰ τὰ ἐγνωσμένα παρ´
[9, 1]	παντὸς ἡ συνήθεια. Ἀμήχανον γάρ	τί	ἐστιν ἐπὶ παντὸς ἡ συνήθεια,
[16, 1]	θυμώδη καὶ βάσκανον ἢ ἄλλο	τι	ἔχουσαν τοιοῦτον ἐν ἑαυτῇ πλημμελὲς
[23, 2]	ταύτης ἐστὶν οὐ τὸ ἄλλο	τι	ζημιωθῆναι, οὗ τυχὸν καὶ δυνατὴ
[7, 2]	τῷ ἤθει κατώρθωσε· τοιοῦτον γάρ	τι	ἡ ἐλευθερία ἐστί, τὸ μήτε
[21, 2]	τινὶ κατὰ ψυχήν, ᾧ δέλεάρ	τι	ἡδονῆς παραμέμικται, καὶ πρό γε
[6, 1]	δέ γε Ἰωάννην τοιοῦτον μέν	τι	θαυματοποιῆσαι οὐδὲν ἡ θεία φησὶν
[18, 5]	βυθὸν καθελκόμενος. Κοῦφον μὲν γάρ	τι	καὶ ἀνωφερὲς πρᾶγμα ἡ ἀρετή·
[10, 2]	ἀσωμάτων καὶ νοητῶν θεωρίαν— ἐπειδή	τι	καὶ εἰπεῖν ἄξιον τοῦ ὀφθέντος
[6, 1]	οὐδεὶς ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» εἴπερ	τι	καὶ ἕτερον ἡ κατ´ αὐτοὺς
[14, 2]	δὲ εἰς πεῖραν ἐλθεῖν, τοιοῦτόν	τι	καὶ ὁ γάμος ἐστί, καθάπερ
[17, 2]	περιστερὰς εἶναι μόνον, ἀλλ´ ἔχειν	τι	καὶ τοῦ ὄφεως ἐν τῷ
[18, 1]	προσιόντων, τὸ μὴ πρὸς ἕν	τι	κατόρθωμα βλέποντας τῶν ἐναντίων ἀφυλάκτως
[15, 1]	τὸ μέρος ἐκεῖνο προσδέξηται. Οἷόν	τι	λέγω πάλιν γὰρ τὸν λόγον
[14, 1]	δι´ ἑαυτῶν κωλύσαντες, καὶ ὥσπερ	τι	μεθόριον θανάτου καὶ ζωῆς ἑαυτοὺς
[20, 4]	ἥτις ἐστὶν ὁ θεός. Ἀλλὰ	τί	μὲν ὁ πνευματικός ἐστι γάμος
[23, 7]	τὸν κλύδωνα τῶν πειρασμῶν διαπλεύσωμεν.	~Τί	μοι πολυπραγμονεῖς, εἴ τινες τῶν
[7, 1]	καὶ τὰ τοιαῦτα προσαγορεύοντες. Ἀλλὰ	Τί	μοι τοὺς ἔξω κρίνειν; φησὶν
[20, 4]	μήτε ἐκ τοῦ γένους ἐπάγεσθαί	τι	ὄνειδος πολλὴν ποιήσεται πρόνοιαν— οὕτω
[23, 7]	τὸν θεὸν ἐπιφανῆναί σοι ποθεῖς,	τί	οὐκ ἀκούεις τοῦ Μωϋσέως καθαρεύειν
[13, 3]	γεννωμένοις τὴν ζωοποιὸν ἐναποτίθεται δύναμιν.	Τί	οὖν ἀνακύπτει διὰ τῶν εἰρημένων;
[16, 2]	ὑπὸ κακίας τινὸς κατειλημμένη ψυχή.	Τί	οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν; τὸ
[6, 1]	βίον καὶ τὸν ἑαυτῶν κατευθύνωμεν.	Τί	οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν; Τὸ
[12, 4]	τὴν πρώτην ζωὴν ὁ πρωτόπλαστος.	Τί	οὖν ἐκεῖνος ἦν; Γυμνὸς μὲν
[3, 3]	τοὺς ἐν τοσαύτῃ διάγοντας εὐημερίᾳ.	~Τί	οὖν ἔσται τὸ λυποῦν, ἐρεῖς,
[3, 6]	ὥρας τῶν γεννησαμένων τὸ ἀπεικόνισμα.	Τί	οὖν; Ἠλαττώθη διὰ τούτων ἡ
[8, 1]	τὰ συνεχῆ τοῦ λόγου προΐωμεν.	Τί	οὖν ἦν τὸ λεγόμενον; ὅτι
[15, 1]	εἰς πονηροῦ τινος κοινωνίαν μοιχικόν	τι	πάθος κατὰ τὸ μέρος ἐκεῖνο
[17, 1]	λόγος ὁ κατ´ ἀρετήν, ἀλλά	τι	πάθος τῆς κατὰ τὸν βίον
[23, 7]	θεῷ, δῶρον δὲ οὐκ ἀλλότριόν	τι	πάντως οὐδὲ ὑποβολιμαῖον ἐκ τῶν
[0, 2]	τὰ καθ´ ἕκαστον, ὡς μήτε	τι	παριδεῖν τῶν ἀναγκαίων καὶ τὴν
[4, 3]	κεκτῆσθαι γῆς; Τοῦτο δὲ εἰς	τί	πέρας χρηστὸν καταλήγει τοῖς κτησαμένοις,
[4, 3]	τὸ παρὰ πολλῶν σπουδαζόμενον; Ἐπειδὴ	τί	πλέον τοῖς τετιμημένοις προστίθησι; Διαμένει
[19, 1]	γὰρ διὰ τῶν θείων λογίων	τί	ποτε τὸ κυοφορεῖν τε καὶ
[11, 1]	ἀτελὴς τὴν διάνοιαν, ἐπειδὰν ἴδῃ	τι	πρᾶγμα, ᾧ κάλλους τινὸς περικέχυται
[3, 2]	ἰσομοιρῶν ἐν τῷ κρείττονι φυσικόν	τι	πρὸς τὸν ὑπερέχοντα τὸ μῖσος
[3, 7]	μαστιζομένη τῷ φόβῳ καί, πρίν	τι	προσαγγελθῆναι νεώτερον, καὶ μόνον ψόφος
[23, 7]	μεγάλης τοῦ θεοῦ ἐπιφανείας ἀξιωθῆναι,	τί	σοι τούτων ἐπινοήσωμεν ὑψηλότερον, εἴ
[9, 1]	παρ´ ἑκάστοις συνηθείας τὴν περί	τι	σπουδήν τε καὶ ἐπιθυμίαν ποιούσης.
[3, 6]	ὑπὲρ τοῦ τέκνου προσέλαβον, μή	τι	συμβῇ περὶ τὴν ἀνατροφὴν ἀηδές,
[3, 6]	μή τις πονηρὰ συντυχία, μή	τι	σύμπτωμα τῶν ἀβουλήτων ἢ πάθος
[18, 1]	ἐκεῖνον, ᾧ τῶν εἰς εὐμορφίαν	τι	συντελούντων ἔκ τινος συμφορᾶς περικέκοπται;
[0, 3]	ἐπὶ παντὸς ἡ συνήθεια. ιʹ	Τί	τὸ ἀληθῶς ἐπιθυμητόν; ιαʹ Πῶς
[10, 1]	νοῦν ὑπερεχόντων» ἀλλοτριοῦσθαι. ~Κεφάλαιον ιʹ	Τί	τὸ ἀληθῶς ἐπιθυμητόν; Ὅση γάρ
[0, 1]	ἐν τοῖς ἀποταξαμένοις, ἀκολούθως ἐπεζητήθη	τί	τὸ ἀληθῶς ἐπιθυμητόν, οὗ χάριν
[11, 5]	εἶναι οὐδὲ ποτὲ ἢ πρός	τι	τοιοῦτόν ἐστιν, ἀλλ´ ἐξ ἑαυτοῦ
[4, 3]	μνησικακία καὶ μῖσος καὶ εἴ	τι	τοιοῦτον ἕτερον, τῆς αὐτῆς αἰτίας
[17, 2]	φόβος ἢ ὀργὴ ἢ ἄλλο	τι	τοιοῦτον πάθος, ὃ τῆς ἀπαιδεύτου
[11, 4]	διὰ λειότητα δυναμένων· ὅταν γάρ	τι	τούτων δέξηται τὴν τοῦ ἡλίου
[23, 7]	τὴν ἀκολούθησιν ὀπίσω αὐτοῦ, ὥσπερ	τι	τρόπαιον κατὰ τοῦ ἀντικειμένου τὸν
[1, 1]	λόγοις, ὡς διὰ τούτων προσθήσοντές	τι	τῷ θαύματι τῆς παρθενίας, λελήθασιν
[6, 1]	γυναικῶν φροντίδα οὔτε εἰς ἄλλο	τι	τῶν ἀνθρωπίνων ἀπασχολήσαντες· οἵ γε
[15, 1]	ἓν πρὸς αὐτήν, οὔτε ἄλλο	τι	τῶν ἀντικειμένων τῇ σωτηρίᾳ προσδέξεται,
[23, 2]	κοσμικὴ καὶ ἐφήμερος, οὐδὲ ἄλλο	τι	τῶν ἔξωθεν ἡμῖν παρεπομένων— τῶν
[4, 7]	διὰ τέλους ἔχειν τὸ ποθούμενον;	Τί	τῶν μάλιστα σπουδαζομένων εἰσαεὶ παραμένει
[23, 2]	ἄν τις εὕροι ῥᾳδίως κατορθωθέν	τι	τῶν σπουδῆς ἀξίων, ᾧ μὴ
[4, 2]	περιγράφει, ἆρα καταδέξεταί ποτε πρός	τι	τῶν ταπεινῶν καὶ πεπατημένων τὴν
[16, 2]	ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ	τι	τῶν τοιούτων» μία γάρ ἐστιν
[1, 1]	ἢ ὁ ἥλιος ἢ ἄλλο	τι	τῶν τοῦ κόσμου θαυμάτων, τοῖς
[4, 2]	ἢ δυναστείαν ἀνθρωπίνην ἢ ἄλλο	τι	τῶν ὑπὸ ἀνοίας σπουδαζομένων; Εἰ
[14, 1]	καὶ χόρτος αὐτῷ ἢ ἄλλο	τι	τῶν ὑπὸ πυρὸς δαπανωμένων, οὐκ
[11, 3]	μήτε φωστήρων αὐγὰς μήτε ἄλλο	τι	τῶν φαινομένων καλῶν, ἀλλὰ διὰ
[0, 1]	τινα ψιλῷ τῷ λόγῳ πρός	τι	τῶν ὠφελούντων ἐγκελευόμενος, εἰ μὴ
[6, 2]	περὶ τούτων δόγμα. Ὑποθώμεθα γάρ	τι	ὕδωρ ἐκ πηγῆς προχεόμενον εἰς
[9, 2]	τὴν παρθενίαν ὡς εἰς ἀσφαλές	τι	φρούριον καταφεύγειν καὶ μὴ πρὸς
[4, 1]	τῷ βίῳ ἐστίν. Μᾶλλον δὲ	τί	χρὴ μικρολόγως τοῦ τοιούτου βίου
[8, 1]	τὴν πηγὴν ὑποδείγματος, ὅταν ἐπί	τι	χωρίον διοχετεύων ὁ γεωργὸς τὸ
[3, 4]	ἐν ταῖς μεταβολαῖς ἐλεγχθῇ ἄλλο	τι	ὢν παρὰ τὴν ἀνθρωπίνην ἐλπίδα
[23, 7]	ἐν τῷ διηκριβωμένῳ βίῳ πονηρὸν	τίθεσθαι,	ὅλον δὲ τὸν βίον καταγηρῶντας
[19, 1]	ποτε τὸ κυοφορεῖν τε καὶ	τίκτειν	ἀγαθόν ἐστι, καὶ ποῖον εἶδος
[14, 3]	καρδίας τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος,	τίκτῃ	δὲ σοφίαν τε καὶ δικαιοσύνην,
[11, 2]	ταῖς ἐπιθυμίαις ἔρρεψαν· ἄλλοι ἐν	τιμαῖς	καὶ δόξαις καὶ δυναστείαις τὸ
[17, 1]	ἄλλως δὲ τὴν ἡδονὴν ἐν	τιμαῖς	καὶ φιλαρχίαις θηρεύουσι, παραπλήσιον ποιοῦντες
[4, 3]	γὰρ θνητὸς ὁ θνητός, κἂν	τιμᾶται	κἂν μή. Ἢ τὸ πολλὰ
[4, 3]	ἐστι μακαρισμοῦ τῶν ἐνταῦθα; Ἡ	τιμή,	τὸ παρὰ πολλῶν σπουδαζόμενον; Ἐπειδὴ
[20, 4]	Ἐράσθητι αὐτῆς, καὶ τηρήσει σε,	τίμησον	αὐτήν, ἵνα σε περιλάβῃ» ἐπαξίως
[4, 4]	οὐκ εἰδότες ὅτι πάντα ὅσα	τίμια	ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ νενόμισται,
[3, 3]	προσδοκίαν τοῦ πένθους· ἐὰν τὰ	τίμια	τῇ νεότητι καὶ ὅσα παρὰ
[9, 1]	ἑτέροις ἐστὶ καλά τε καὶ	τίμια,	τῆς παρ´ ἑκάστοις συνηθείας τὴν
[4, 4]	καὶ διὰ τοῦτο περιφρονῶν ὅσα	τίμια	τοῖς ἀνθρώποις νομίζεται, μόνης δὲ
[18, 2]	τὴν τράπεζαν ἢ τὰ μὲν	τίμια	τῶν σκευῶν ἐν ῥυπαροῖς τισι
[4, 1]	ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπεράρας καὶ μόνον	τίμιον	ἑαυτῷ κτῆμα νομίζων τὴν ἀρετήν,
[1, 1]	παρθενίας εἶδος, ὃ πᾶσι μὲν	τίμιόν	ἐστι τοῖς τὸ καλὸν ἐν
[8, 1]	καὶ ὡς βδελυκτὸν διαβάλλων τὸ	τίμιον.	Καθάπερ γὰρ ἐπὶ τοῦ προρρηθέντος
[18, 1]	Εἰ γὰρ καὶ σφόδρα τοῦτο	τίμιον	καὶ θεοπρεπὲς εἶναι πιστεύεται, ὥσπερ
[18, 1]	σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον	τίμιον	πολύν» Ὑποκείσθω τοίνυν ἀντὶ θεμελίου
[19, 1]	καὶ νόμιμον ἦν, εἰ φανείη	τίμιον	τὸ τῆς παρθενίας χάρισμα, ἐκ
[12, 2]	μετεμορφώθη. Ὅθεν τὸ μέγα καὶ	τίμιον	τοῦτο» ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὑπὸ
[16, 1]	ἐπιβουλεύοντες πρὸς τὸ διαφθεῖραι τὸν	τίμιον	τοῦτον ὡς ἀληθῶς γάμον καὶ
[14, 4]	ἀγαθῶν οὕτω φανήσεται μέγα καὶ	τίμιον,	ὡς τῷ μεγαλείῳ τοῦ χαρίσματος
[1, 1]	ἔστιν ἐπιγνῶναι τὴν ὑπερβολὴν τοῦ	τιμίου	τούτου χαρίσματος, εἴπερ πολλῶν ὄντων
[18, 1]	τὴν ἐκ χρυσίου καὶ λίθων	τιμίων	οἰκοδομὴν ἐπιθέσθαι» Οὕτω γὰρ τὰ
[3, 11]	οὔτε νόμος τὰ μὴ γινόμενα	τιμωρεῖται	κακά. ~Κεφάλαιον δʹ Ὅτι πάντα
[12, 4]	ἀπατηθεῖσα ἐξήμαρτε, τῇ τῶν ὠδίνων	τιμωρίᾳ	κατακριθῆναι. Δι´ ἧς τοίνυν ἀκολουθίας
[16, 1]	ἐπιβουλευόντων, οὐκ ἐξαιρεῖται αὐτὴν τῆς	τιμωρίας	ἡ ἐπὶ τῶν λοιπῶν σωφροσύνη·
[3, 11]	παρανομίας, καθ´ ὧν ἐκεῖνοι τὰς	τιμωρίας	ὁρίζουσιν, ἀκριβῶς διδάσκῃ τὰ τοῦ
[20, 4]	πνευματικός ἐστι γάμος καὶ πρὸς	τίνα	βλέπει σκοπὸν ὁ καθαρός τε
[0, 2]	μέσου λόγον, κἂν πρὸς ἕτερά	τινα	βλέπειν δοκῇ, πρὸς τὸ τῆς
[1, 1]	ταύτης παρθενίας ἐστὶ τὸ ἄμωμόν	τινα	γενέσθαι καὶ ἅγιον— ταῦτα δὲ
[9, 2]	τοῖς δυσκολωτάτοις εἶναι δοκοῦσιν ἡδονήν	τινα	διὰ τῆς ἐπιμονῆς ἐνεργάσασθαι, καὶ
[14, 2]	ὁ γάμος ἐστί, καθάπερ λαβήν	τινα	διά τινος εὐμηχάνου τορείας ὡραϊσμένην
[4, 5]	τὴν πονηρὰν ταύτην ἅλυσιν, ὑπόθου	τινὰ	διά τινος ἡδονῆς τοῦ κατὰ
[18, 3]	ὡς μηδ´ ἂν εἰπεῖν ἀξίως	τινὰ	δυνηθῆναι τὴν ἀτοπίαν. Καθάπερ γὰρ
[4, 1]	καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος, καθάπερ	τινὰ	δυσώδη σκύβαλα τὰ πάντα περιορῶν
[16, 1]	ἐστιν ἀπαρίθμησις. Ὑποθώμεθα τοίνυν εἶναί	τινα	ἐν γυναιξὶν εὐπρεπῆ τε καὶ
[23, 7]	ἂν εἴη τὸ μὲν σφαλῆναί	τινα	ἐν τῷ διηκριβωμένῳ βίῳ πονηρὸν
[10, 1]	ὅπερ ὁ μὲν ἰδὼν κατά	τινα	θείαν δωρεάν τε καὶ ἐπίπνοιαν
[0, 1]	ἐγκειμένων ἀναγκαίως ὁ λόγος ὥσπερ	τινὰ	θύραν καὶ εἴσοδον τῆς σεμνοτέρας
[18, 2]	κεχρῆσθαι. Εἰ δὲ μὴ φλυαρίαν	τινὰ	καὶ ἀδολεσχίαν τοῦ λόγου τις
[4, 1]	κτῆμα νομίζων τὴν ἀρετήν, ἄλυπόν	τινα	καὶ εἰρηνικὸν καὶ ἄμαχον βιοτεύσει
[6, 1]	τῶν αἰσθήσεων γινομέναις προσεθισθεὶς σύγχυσίν	τινα	καὶ πλάνην πάθοι περὶ τὴν
[3, 6]	ἢ πήρωσιν ἢ κίνδυνον ἐπαγάγῃ	τινά.	Καὶ ταῦτα μὲν ἀμφοτέρων κοινά,
[9, 1]	καὶ ἐπισπάσασθαι τὴν ψυχὴν καί	τινα	καλοῦ παρασχεῖν φαντασίαν, ἐν ᾧ
[9, 1]	καὶ προσπάθειαν διὰ τοῦ προσεθισμοῦ	τινα	κτήσηται. Καὶ οὐδὲν οὕτω τῇ
[12, 2]	θάνατον οὐκ ἐποίησεν» ἀλλὰ τρόπον	τινὰ	κτίστης καὶ δημιουργὸς τοῦ κακοῦ
[12, 1]	πολλοὶ δὲ τῶν ἁγίων καθάπερ	τινὰ	λύχνον τὸν ἑαυτῶν βίον τοῖς
[23, 2]	καινότητι τῆς διαγωγῆς, μὴ ἄλλως	τινὰ	μαθεῖν τὴν ἀκρίβειαν ἢ παρὰ
[3, 1]	τὸν λόγον. Νυνὶ δὲ τρόπον	τινὰ	ματαία καὶ ἀνόνητος ἡ γνῶσις
[12, 1]	τινας, εἰ δυνατόν ἐστιν οἷόν	τινα	μέθοδον καὶ ἀγωγὴν τὴν πρὸς
[0, 1]	ἦν ἐκκαλυφθέντος ἐφάνη ἀκολούθως καί	τινα	μέθοδον πρὸς τὸ τυχεῖν τοῦ
[10, 2]	μέγεθος, οὐ μορφῆς εὐμοιρίαν, οὐδέ	τινα	ὅλως φλυαρίαν τοιαύτην; Τὸ γὰρ
[14, 4]	ἀδελφὴ καὶ μήτηρ μού ἐστιν.	~Τίνα	οὖν χώραν ἔχει ἔτι ἐπὶ
[2, 3]	τῶν καλῶν αἴσθησιν ἐπιδειχθῆναι, βραχέα	τινὰ	περὶ αὐτῆς εἰπεῖν διὰ τὸ
[21, 1]	τοῦ θεοῦ προσεγγίσαι, μὴ αὐτόν	τινα	πρότερον τοιοῦτον γενόμενον, ἀδύνατον κατεφάνη,
[13, 1]	ἐστί, τοῦτον πρῶτον καταλιπεῖν ὥσπερ	τινὰ	σταθμὸν ἔσχατον τοῖς πρὸς τὸν
[17, 2]	δὲ τῆς δοκούσης ἐναντιότητος μίαν	τινὰ	συγκεκραμένην ἤθους κατάστασιν ἀπεργάζεσθαι, τῆς
[15, 1]	ἓν πνεῦμα, καὶ καθάπερ ὁμολογίαν	τινὰ	συμβιωτικὴν καταθεμένη τὸ μόνον ἐκεῖνον
[0, 2]	προαγαγὼν τὴν παραίνεσιν ἐμπεριείληφε τρόπον	τινὰ	τὰ καθ´ ἕκαστον, ὡς μήτε
[4, 7]	τὰ ἄλλα πάντα πρὸς καιρόν	τινα	τὴν τῆς σαρκὸς αἴσθησιν ἀπατήσαντα
[3, 7]	τὴν μόνωσιν, ἀλλὰ ὡς μελέτην	τινὰ	τῆς ἐν τῇ χηρείᾳ ζωῆς
[4, 8]	οὖν αἱ τοιαῦται μεταβολαὶ κατά	τινα	τῆς φύσεως ἀνάγκην συμβαίνουσαι λυποῦσι
[4, 3]	τοῖς μετὰ ταῦτα νομίζοιτο καταλιπών	τινα	τοῖς ἐξ αὐτοῦ διηγήματα· ὡσαύτως
[18, 1]	βίῳ. Οὐδὲ γὰρ στρατιώτης μέρη	τινὰ	τοῖς ὅπλοις φραξάμενος γυμνῷ κινδυνεύει
[4, 1]	τὰ πάντα περιορῶν καὶ τρόπον	τινὰ	τοῦ βίου παντὸς διὰ τῆς
[1, 1]	ἀποδειχθῆναι διὰ τούτων θεοποιοῦσαν τρόπον	τινὰ	τοὺς τῶν καθαρῶν αὐτῆς μυστηρίων
[4, 3]	τῆς σαρκὸς εὐπραγίαν. Ὅταν γάρ	τινα	τῶν ἀνθρώπων ἐπί τινι τῶν
[3, 4]	φαινομένοις, συνιεὶς πάντως, εἴπερ ἔχοι	τινὰ	τῶν ὄντων ἐπίσκεψιν, ὅτι οὐδὲν
[1, 1]	ὑποβάθρας ὁ λόγος γινόμενος μεγέθους	τινὰ	φαντασίαν διὰ τῆς τῶν ἐπαίνων
[23, 1]	φιλοσοφίᾳ ταύτῃ ζῆν προελόμενον καὶ	τίνα	φυλάττεσθαι καὶ τίσιν ἐπιτηδεύμασιν ἀσκεῖν
[23, 1]	ἐν βαφαῖς καὶ χρώμασιν εὐανθῆ	τινα	χαρακτῆρα προδεικνυούσῃ· ὁ δὲ ποιῶν
[2, 2]	ὑπὸ τῆς ἐμπαθοῦς διαθέσεως, ὥσπερ	τινὰ	χεῖρα τὴν τῆς καθαρότητος μετουσίαν
[0, 1]	οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως ὑπαγάγοιτό	τινα	ψιλῷ τῷ λόγῳ πρός τι
[23, 6]	κυμάτων ταραχῆς ἀτρεμοῦσι, καθάπερ πυρσούς	τινας	ἀπὸ ὑψηλῆς φρυκτωρίας τὴν τῶν
[12, 1]	οὐδεὶς ἀγνοεῖ· ἐπιζητεῖν δὲ εἰκός	τινας,	εἰ δυνατόν ἐστιν οἷόν τινα
[0, 2]	προθυμότερον ἀντιλαμβάνεσθαι παντὸς ἐπιτηδεύματος, εἴ	τινας	ἐν ἐκείνῳ προευδοκιμήσαντας ἴδοιεν, ἀναγκαίως
[11, 2]	οἳ περὶ τέχνας καὶ ἐπιστήμας	τινὰς	ἐπτοήθησαν· οἱ δὲ ἀνδραποδωδέστεροι τούτων
[14, 1]	καὶ τοὺς τεθνηξομένους οἷον καταδίκους	τινὰς	ἑτοιμάζοντος. ~Εἰ δὲ ἀμφιβάλλεις, ἐπίσκεψαι
[7, 1]	τῆς τῶν δαιμόνων διδασκαλίας» οὐλάς	τινας	καὶ ἐγκαύματα ταῖς καρδίαις ἑαυτῶν
[23, 3]	τὴν οὖσαν ἐν αὐτοῖς ἀνοδίας	τινὰς	καὶ πλάνας ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς
[18, 3]	καὶ τὸ μῖσος καθάπερ κύνας	τινὰς	πυλωροὺς πρὸς μόνην ἐγρηγορέναι τὴν
[12, 3]	ὀργὴν ἐγγινομένη διάθεσις, καὶ εἴ	τινες	ἄλλαι δυνάμεις εἰσὶ περὶ τὴν
[11, 4]	ἀθρόας τοῦ ἀέρος ἐκλάμψεις, ἅς	τινες	διᾴττοντας καλοῦσιν ἀστέρας, οὐδὲν ἄλλο
[11, 2]	τὸ καλὸν ὡρίσαντο· εἰσὶ δέ	τινες	οἳ περὶ τέχνας καὶ ἐπιστήμας
[23, 3]	ἔχει τὸν ἀνορθοῦντα. Ἤδη γάρ	τινες	ὁρμῇ μὲν δεξιᾷ πρὸς τὴν
[4, 8]	ὥσπερ τῶν λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων τέχναι	τινὲς	πρὸς τὴν ἑκάστου τῶν σπουδαζομένων
[23, 7]	διαπλεύσωμεν. ~Τί μοι πολυπραγμονεῖς, εἴ	τινες	τῶν ταῦτα διανοηθέντων ἡττήθησαν, καὶ
[18, 5]	τάλαντον μολύβδου καθεζομένη. Εἰ δέ	τινι	βεβιασμένη καὶ ἀπρόσκολλος ἡ τοιαύτη
[18, 2]	οὐδὲν ποιεῖται τὸ μὴ συνηρμόσθαι	τινὶ	διὰ τῶν καταλλήλων τὸν βίον,
[4, 7]	ἐνεβίω διὰ παντὸς τῇ νεότητι;	Τίνι	διήρκεσε διὰ τέλους ἡ δύναμις;
[4, 1]	περὶ τοῦ πλείονος ἢ ἐπὶ	τίνι	καθ´ ἑαυτοῦ κινήσει τοῖς γειτνιῶσι
[21, 1]	κατεφάνη, ἀναγκαῖον ἂν εἴη μεγάλῳ	τινὶ	καὶ ἰσχυρῷ διατειχίσματι πρὸς τὰς
[21, 2]	τῷ σώφρονι, τῷ μήποτε προσθέσθαι	τινὶ	κατὰ ψυχήν, ᾧ δέλεάρ τι
[23, 7]	ἐν ὕδασι πολλοῖς» τὸ συμβάν	τινι	ναυάγιον κώλυμα τῶν ἐλπίδων πεποίηνται,
[4, 4]	γὰρ οὐκ ἀληθῶς, καθάπερ ἀορασίᾳ	τινὶ	νυκτερινῇ κεκρατημένοι οἱ ἄνθρωποι, οὕτω
[14, 1]	καὶ κατ´ αὐτὴν ἐγένετο, καθάπερ	τινὶ	πέτρᾳ τῷ καρπῷ τῆς παρθενίας
[16, 1]	τῶν ἀκολάστων ἀπάται. Εἰ δέ	τινι	πρόσθοιτο τῶν ἐπιβουλευόντων, οὐκ ἐξαιρεῖται
[7, 2]	μέσου τῆς ἀρετῆς, οἷον κρημνῷ	τινι	τῇ διδασκαλίᾳ τῶν δαιμόνων» ἐγκατηνέχθη
[11, 4]	ἂν τοῦτο ποιῆσαν εἰ ῥύπῳ	τινὶ	τὸ καθαρόν τε καὶ στίλβον
[10, 2]	λόγων γραφῆς ὥσπερ ἐν εἰκόνι	τινὶ	τῷ λόγῳ τοῦ τοιούτου κάλλους
[11, 1]	τοῦ καλοῦ ἰδέᾳ, οἷον ὑποβάθρᾳ	τινὶ	τῷ ὁρωμένῳ χρήσεται, πρὸς τὴν
[4, 7]	Πῶς γὰρ ἔστι τὸν προσπαθοῦντά	τινι	τῶν ἐν τῷ βίῳ τούτῳ
[12, 2]	πάντων εἶχε τὴν ὁμοιότητα, οὐδεμιᾷ	τινι	τῶν ἔξωθεν ἀνάγκῃ δεδουλωμένος, ἀλλὰ
[17, 1]	τὸ ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί	τινι	τῶν κατ´ ἀρετὴν ἐλλείπων. Εἰ
[0, 3]	τὸ ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί	τινι	τῶν κατ´ ἀρετὴν ἐλλείπων. ιηʹ
[4, 3]	γάρ τινα τῶν ἀνθρώπων ἐπί	τινι	τῶν κατὰ τὸν βίον ἴδῃ
[17, 2]	πῶς οὐκ ἄλογον τὸν ἔν	τινι	τῶν παθῶν ὅπως μὴ ὑπαχθῇ
[18, 5]	ψαλμῳδὸς ὀνομάζει, διδασκαλίαν ἐξομολογήσεως ἔν	τινι	τῶν ψαλμῶν ἡμῖν ὑφηγούμενος, τὸν
[12, 2]	ἀποθέσθαι συμβουλεύει ὁ λόγος, οἷόν	τινι	ὕδατι τῷ καθαρῷ τῆς πολιτείας
[5, 1]	προσεθισμῷ περὶ τὰ δοκοῦντα νόμῳ	τινὶ	φύσεως συγκεχωρῆσθαι ἐν ἀποστροφῇ καὶ
[3, 1]	προληφθέντες βίῳ, καθάπερ ἡμεῖς οἷόν	τινι	χάσματι πρὸς τὸ τῆς παρθενίας
[20, 3]	ἔστιν ἄλλως ἢ διὰ τοιαύτης	τινὸς	ἀναλογίας μαθεῖν. ~Ὥσπερ γὰρ ἐν
[15, 2]	ἀλλήλων μηδὲ δυνατὸν εἶναι μιᾶς	τινος	ἀρετῆς κατὰ τὸν ἀκριβῆ περιδράξασθαι
[23, 6]	τῆς ἀγαθῆς ἐλπίδος ὥσπερ ἐπί	τινος	ἀσφαλοῦς ἐβεβαίωσαν ἀγκύρας, οἳ πόρρω
[18, 3]	καὶ τὸ θάρσος ἀντὶ ὅπλου	τινὸς	διὰ χειρὸς φέρειν, πρὸς τὸ
[23, 6]	νεότητος κλύδωνα ὥσπερ ἐπὶ σχεδίας	τινὸς	διαπλεύσαντες εἰς τὸν λιμένα τοῦ
[23, 2]	Καθάπερ γὰρ ὁ φωνὴν ἔθνους	τινὸς	ἐκμαθεῖν προθυμούμενος οὐκ ἔστιν αὐτάρκης
[3, 5]	ἡδίστων λαβόντες τὴν αἴσθησιν, ὥσπερ	τινὸς	ἐνυπνίου φαντασίᾳ, πάντων ἀθρόως τῶν
[3, 3]	Εἰ γὰρ ἐξῆν δι´ ἄλλης	τινὸς	ἐπινοίας ἐντὸς τοῦ βίου γενόμενον
[14, 2]	ἐστί, καθάπερ λαβήν τινα διά	τινος	εὐμηχάνου τορείας ὡραϊσμένην τὸ λεῖον
[10, 2]	καὶ ἐν σώμασιν ἐμψύχοις διά	τινος	εὐχροίας ἐμφανταζόμενον, αὐτάρκης ἡμῶν ἡ
[4, 5]	ταύτην ἅλυσιν, ὑπόθου τινὰ διά	τινος	ἡδονῆς τοῦ κατὰ τὴν κενοδοξίαν
[22, 1]	τὰ ἐναντία παρατροπήν. Ἤκουσα δέ	τινος	ἰατρικοῦ τὰ ἐκ τῆς τέχνης
[5, 1]	σχῇ τὴν ῥοπὴν ἐκ μοχθηρᾶς	τινος	καὶ ἀπαιδεύτου προλήψεως; Καθάπερ γὰρ
[11, 3]	νομιζόμενα καὶ διὰ τοῦτο σπουδῆς	τινος	καὶ ἀποδοχῆς ἀξιούμενα, ταῦτα ὑπερβαίνοντας
[16, 2]	ἀγαθοῦ συνοικήσεως ἡ ὑπὸ κακίας	τινὸς	κατειλημμένη ψυχή. Τί οὖν ἐκ
[15, 1]	τὸ δέον ἐπικλιθείσης εἰς πονηροῦ	τινος	κοινωνίαν μοιχικόν τι πάθος κατὰ
[23, 2]	πάντως τὴν ζημίαν ἤνεγκεν, ἤ	τινος	κοσμικῆς περιφανείας ἢ καὶ ἀξιώματος
[8, 1]	τὸ διὰ σαρκὸς μετὰ προσπαθείας	τινὸς	λαμβανόμενον καὶ ἀποστρέψαντα παντελῶς τὸν
[16, 1]	κατάκρισιν καὶ τὸ δι´ ἑνός	τινος	μιανθῆναι τὴν κοίτην. Οὕτω καὶ
[15, 1]	κοινότητος, καί, εἰ δι´ ἑνός	τινος	μολυνθείη, μηκέτι τὸ ἄσπιλον ἔχειν
[18, 4]	κατάστασις τῆς ψυχῆς οὐκέτι πόνου	τινὸς	οὐδὲ πραγματείας πρὸς τὴν τῶν
[16, 1]	ἐρασθήσεται· εἰ δὲ παρεδέξατο διά	τινος	πάθους τὸν μιασμὸν τῇ καρδίᾳ,
[4, 6]	δ´ ἂν γένοιτο ἡμῖν διά	τινος	παραδείγματος ὁ περὶ τούτων λόγος.
[15, 2]	γαληναῖον καὶ ἡσύχιον δι´ ἑνός	τινος	παρεμπεσόντος εἰς αὐτὴν πάθους ὅλον
[11, 1]	ἴδῃ τι πρᾶγμα, ᾧ κάλλους	τινὸς	περικέχυται φαντασία, αὐτὸ ἐκεῖνο καλὸν
[18, 1]	εἰς εὐμορφίαν τι συντελούντων ἔκ	τινος	συμφορᾶς περικέκοπται; Ἡ γὰρ περὶ
[6, 2]	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος οἷόν	τινος	σωλῆνος στενοῦ τῆς ἐγκρατείας αὐτὸν
[10, 1]	ἐγκαθήμενος πάθεσι καθάπερ ὑπὸ λήμης	τινὸς	τῆς ἐμπαθοῦς διαθέσεως τὸ διορατικὸν
[18, 1]	πολύν» Ὑποκείσθω τοίνυν ἀντὶ θεμελίου	τινὸς	τῷ κατ´ ἀρετὴν βίῳ ἡ
[21, 1]	φιληδόνοις ἐγκαταμίγνυται. Οὐκοῦν ὁ διά	τινος	τῶν αἰσθήσεων τῆς ἐγγενομένης αὐτῷ
[11, 4]	κατόπτρου ἢ ὕδατος ἢ ἄλλου	τινὸς	τῶν ἀποστίλβειν διὰ λειότητα δυναμένων·
[18, 5]	δηλητηρίων διαχωρίζουσα, ὡς ἂν μή	τινος	τῶν ἐναντίων συνεισπεσόντος τοῖς ἀγγείοις,
[2, 1]	συμπαροῦσα ταῖς ὑπερεχούσαις δυνάμεσιν, οὔτε	τινὸς	τῶν θείων χωριζομένη καὶ οὐδενὸς
[3, 5]	ἑορτάσαι τὴν γενέθλιον ἑορτήν, πρίν	τινος	τῶν κατ´ ἐλπίδας ἀγαθῶν ἀπογεύσασθαι,
[9, 2]	καὶ χρημάτων ἀποβολῆς ἢ ἄλλου	τινὸς	τῶν κατὰ τὴν ζωὴν ταύτην
[4, 3]	ὁ ἔξω γενόμενος, καθάπερ ἐπί	τινος	ὑψηλῆς σκοπιᾶς πόρρωθεν ἐποπτεύων τὰ
[23, 3]	διὰ τοῦ τύφου ὑπεσκελίσθησαν, διά	τινος	φρενοβλαβείας ἑαυτοὺς ἐξαπατήσαντες ἐκεῖνο ἡγεῖσθαι
[4, 5]	καὶ τὰ λοιπὰ καθάπερ ὑπό	τινος	φυσικῆς ἀνάγκης ἑλκόμενα συνεισέρχεται πάντως,
[0, 2]	ἐπ´ ὀνόματος γέγονεν, ἀλλὰ διά	τινων	γνωρισμάτων τὸ ἐκεῖνον εἶναι τὸν
[11, 4]	ἀέρα εἶναι ὑπὸ βίας πνευμάτων	τινῶν	εἰς τὸν αἰθέριον τόπον ὑπερχεόμενον—
[18, 2]	ψυχῆς δυνάμεων, ἃς ἀντὶ ὀργάνων	τινῶν	ἢ σκευῶν ὁ δημιουργὸς ἡμῖν
[16, 1]	διὰ τὴν ὥραν ὑπὸ ἀκολάστων	τινῶν.	Οὐκοῦν ἡ τοιαύτη, ἕως μὲν
[4, 4]	βλέπων διαπεράσει τὸν βίον, καθάπερ	τις	ἀγαθὸς κυβερνήτης πρὸς τὸν ἄνω
[3, 7]	ἢ ὑπονοηθεὶς ἢ γενόμενος, ὥσπερ	τις	ἄγγελος κακῶν, ἐξαίφνης τὴν ψυχὴν
[20, 2]	μιχθεῖσα περιηχοίη τὴν ἀκοήν, συγχυσίς	τις	ἀδιάκριτος τὴν διάνοιαν λήψεται τῶν
[11, 2]	τὴν φύσιν κατανοῆσαι. Καὶ εἴ	τις	ἀκριβῶς ἐθέλοι τὴν αἰτίαν σκοπεῖν
[3, 1]	παρούσης ἐστὶ ζωῆς. Εἰ γάρ	τις	ἀκριβῶς ἐξετάζειν ἐθέλοι τοῦ βίου
[14, 3]	τῷ δυστυχήματι. Χηρείας δὲ γένεσις	τίς	ἄλλη καὶ οὐχὶ γάμος ἐστίν;
[13, 2]	τρόπον καὶ ποίαν ἐπίνοιαν ἐξεύροι	τις	ἄν, ὅπως ἔξω τῆς ἐξουσίας
[23, 4]	ταπεινοφροσύνης τὸν καρπὸν ἐπιστάμενοι. ~Καὶ	τίς	ἂν διεξέλθοι πάντα τὰ τοιαῦτα
[3, 6]	τὰ δὲ τῆς γαμετῆς ἴδια	τίς	ἂν ἐξαριθμήσαιτο; Ἵνα γὰρ ἐάσωμεν
[2, 3]	ἑαυτῆς μεσιτείᾳ εἰς συμφωνίαν ἄγουσα,	τίς	ἂν εὑρεθείη δύναμις λόγων συνανιοῦσα
[10, 1]	τῆς τοῦ ὄντως καλοῦ κτήσεως,	τίς	ἂν παραστήσειε λόγος; Ποίᾳ δ´
[11, 4]	που ὁ κύριος, εἰ μή	τις	ἀπὸ κακίας ῥύπος τῇ καρδίᾳ
[13, 1]	τολμήσαντα εἰπεῖν, τάχα οὕτως ἄν	τις	ἀπὸ τοῦ κόσμου τούτου, ὃς
[3, 2]	διασκεψαμένους τὰ πράγματα. ~Πόθεν δέ	τις	ἀρξάμενος ἐπαξίως ἂν τὸν βαρὺν
[10, 1]	ὧν ἀπεστέρηται. Πῶς γὰρ ἄν	τις	αὐτῷ τὸ διαπεφευγὸς αὐτὸν ἀγαθὸν
[17, 1]	κυριεύωνται, ἕως ἂν ὅλως ἐπικρατῇ	τις	αὐτῶν μετὰ δυναστείας ἀρχή— Εἰσὶ
[3, 11]	οἷα πάθη καὶ συμφορὰς καταλήγουσι.	Τίς	γὰρ ἂν πάντα μετὰ ἀκριβείας
[3, 9]	ἄλλα τὰ τῆς χηρείας ἴδια.	Τίς	γὰρ ἂν πάντα μετὰ ἀκριβείας
[16, 2]	εἶναι τὸν ἀγαθὸν νυμφίον εἰσοικισθῆναι.	~Τίς	γὰρ ἐπίνοια συναρμόσει τὸ τῇ
[10, 1]	ἐκ συγκρίσεως αὐτὸ δηλωθῆναι ἀμήχανον.	Τίς	γὰρ ὀλίγῳ σπινθῆρι προσεικάζει τὸν
[13, 3]	ταῦτα μικρῶν προστεθέντων ἔσται καταφανέστερα.	Τίς	γὰρ οὐκ οἶδεν, ὅτι τῆς
[0, 1]	δυσχερείας τοῦ κοινοτέρου βίου μνήμη	τις	γέγονεν. Εἶτα εὐμεθόδως ὑπογραφή τις
[2, 3]	ἐπιθυμίαν πτεροῦσα καὶ οἱονεὶ σύνδεσμός	τις	γινομένη τῆς ἀνθρωπίνης πρὸς τὸν
[18, 1]	τῶν γυμνῶν τὴν καιρίαν δέξεται;	Τίς	δ´ ἂν εὔμορφον ὀνομάσειεν ἐκεῖνον,
[10, 2]	θεωρεῖται, πόρρωθεν ἱδρυμένον, πῶς ἄν	τις	διὰ τῶν μόνῃ τῇ αἰσθήσει
[4, 7]	παραμένει τοιοῦτον; Ποία νεότητος ἀκμή;	Τίς	δυνάμεως ἢ μορφῆς εὐμοιρία; Τίς
[4, 7]	εὐμοιρία; Τίς πλοῦτος; Ποία δόξα;	Τίς	δυναστεία; Οὐ πάντα τὰ τοιαῦτα
[4, 1]	τῆς τοῦ ἀνθρώπου ζωῆς, εἴ	τις	ἑαυτὸν μὴ ὑπαγάγοι τῇ ἀνάγκῃ
[2, 2]	πᾶσαν κατορθωθῆναι, εἰ μὴ παντελῶς	τις	ἑαυτὸν τῶν τῆς σαρκὸς παθημάτων
[12, 2]	ὁρᾶν δύναμις πάρεστι, δύναται δέ	τις,	εἰ βουληθείη, μύσας τὸν ὀφθαλμὸν
[4, 8]	τὸ τῆς παρθενίας ἐπιτήδευμα τέχνη	τις	εἶναι καὶ δύναμις τῆς θειοτέρας
[14, 4]	τῆς ζωῆς» καὶ ἔοικεν εἰκών	τις	εἶναι τῆς ἐν τῷ μέλλοντι
[17, 2]	οὐκ ἂν διαφέρειν τὸ κακόν	τις	εἴποι δι´ ὑπερβαλλούσης ἐνδείας ἢ
[4, 2]	ὑπερηφανία, ὃ δὴ μάλιστα σπέρμα	τις	εἰπὼν ἢ ῥίζαν πάσης τῆς
[23, 2]	τῷ μετιόντι, εἰ παρὰ διδασκάλοις	τις	ἑκάστου τῶν σπουδαζομένων ἐκμάθοι τὴν
[18, 3]	ψυχῇ διακεῖσθαι καὶ πῶς ἄν	τις	ἑκάστῳ τὸ κατ´ ἀξίαν νέμοι.
[11, 1]	ἐπερείδοντες. ~Κεφάλαιον ιαʹ Πῶς ἄν	τις	ἐν περινοίᾳ γένοιτο τοῦ ὄντως
[0, 3]	ἀληθῶς ἐπιθυμητόν; ιαʹ Πῶς ἄν	τις	ἐν περινοίᾳ γένοιτο τοῦ ὄντως
[14, 3]	δὲ γίνεται, ὅταν συλλαμβάνῃ μέν	τις	ἐν τῷ ζωτικῷ τῆς καρδίας
[18, 3]	τὴν ἀτοπίαν. Καθάπερ γὰρ εἴ	τις	ἐναλλὰξ ὁπλιζόμενος ἀναστρέφοι μὲν τὸ
[4, 7]	πρὸς τὴν ἐναντίαν ἐπωνυμίαν μετέπεσε;	Τίς	ἐνεβίω διὰ παντὸς τῇ νεότητι;
[9, 2]	θεὸν ἀγαπᾶν» Πῶς γὰρ ἀγαπήσει	τις	ἐξ ὅλης καρδίας τὸν θεόν,
[10, 1]	νοήματι ἀκατάληπτον; Εἰ μὲν γάρ	τις	ἐπὶ τοσοῦτον τὸ τῆς καρδίας
[18, 4]	πρόνοιά τε καὶ ἐπιστήμη ὁδηγία	τίς	ἐστιν ἀκριβὴς τῆς ἐπὶ τὴν
[23, 7]	αὐτὸν καταξιωθῆναι ἰδεῖν οὐκ ἄλλος	τίς	ἐστιν ὁ καρπὸς ἢ αὐτὸ
[4, 2]	ἀνοίας σπουδαζομένων; Εἰ μὲν γάρ	τις	ἔτι περὶ ταῦτα διάκειται ταπεινῶς,
[10, 1]	τοῦ νοηθέντος παράστασιν· εἰ δέ	τις	ἔτι τοῖς ὑλικοῖς ἐγκαθήμενος πάθεσι
[23, 2]	ἡ νεότης, καὶ οὐκ ἄν	τις	εὕροι ῥᾳδίως κατορθωθέν τι τῶν
[18, 3]	ὡσαύτως ποιῶν, ἄτοπος ἂν εἴη	τις	καὶ ἀλλόκοτος, ὡς μηδ´ ἂν
[8, 1]	τὸ ὕδωρ ἐφέλκηται, γένηται δέ	τις	καὶ διὰ μέσου χρεία βραχείας
[20, 1]	θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι. Ἔστι δέ	τις	καὶ παρὰ τῷ ἀποστόλῳ τοιοῦτος
[18, 2]	τινὰ καὶ ἀδολεσχίαν τοῦ λόγου	τις	καταγνώσεται, εἰρήσεται καὶ καθ´ ἕκαστον
[4, 6]	βίου κακῶν ἐπικλύζουσα. Εἰ δέ	τις	καταλίποι τὸν χειμάρρουν τοῦτον» ὥς
[3, 7]	γνώριμα πᾶσιν ὄντα τί ἄν	τις	λέγοι; ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸ
[1, 1]	δόξαν παραλαμβάνεται τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ—	τίς	μείζων ἔπαινος παρθενίας ἢ τὸ
[20, 4]	τούτου δῶρά ἐστι. Καὶ εἴ	τις	μέλλοι πείθεσθαι τῷ Σολομῶντι καὶ
[14, 4]	τοιούτων ἡ παρθενία γίνεται πρόξενος,	τίς	μὲν λόγος ἐπαξίως τὴν χάριν
[18, 4]	τεθνηκότα ζῆν. Καὶ τοίνυν εἴ	τις	μὴ ἐπὶ ματαίῳ λάβοι τὴν
[15, 1]	ὅτι οὐχ ἁπλοῦν, ὡς ἄν	τις	οἰηθείη, τὸ κατόρθωμα τοῦτό ἐστιν,
[17, 1]	παραπλήσιον ποιοῦντες ὥσπερ ἂν εἴ	τις	οἰκέτης μὴ ὅπως ἔξω τῆς
[12, 2]	ἀορασίας συνισταμένην— ἢ ὥσπερ εἴ	τις	οἰκίαν ἑαυτῷ κατασκευάζων μηδεμίαν ἐντέμοι
[4, 4]	ἐστιν οὐδαμοῦ οὐδέν· οὐ δυσγένειά	τις,	οὐκ εὐδοκίμησις γένους, οὐ δόξα,
[2, 1]	καθαρότητος τοιαῦτά ἐστι καὶ ὀνομάζεται.	Τίς	οὖν ἐξαρκέσει δύναμις λόγων τῇ
[10, 2]	τὸ ἐπέκεινα παντὸς ἀγαθοῦ θεωρεῖται.	~Τίς	οὖν ἐπίνοια τὸ μέγεθος τῆς
[12, 4]	ἐπανελθεῖν ἐπὶ τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα.	Τίς	οὖν ἡ ἀκολουθία; Ἡδονὴ τότε
[18, 5]	τέλειον τῆς ἐλευθερίας ἐστίν μή	τις	οὕτω μικρόν τε καὶ εὔωνον
[8, 1]	ἐξ ἀλλήλων διαδοχῆς, εἰ μέν	τις	οὕτω χρήσαιτο τῷ γινομένῳ, ὡς
[11, 4]	διὰ τῆς ὑψηλῆς πολιτείας γενόμενος;	Τίς	οὕτως ἔξω τῶν εὐαγγελικῶν μυστηρίων
[18, 2]	μὲν τούτων τοσαῦτα. ~Εἰ δέ	τις	παρ´ οὐδὲν ποιεῖται τὸ μὴ
[0, 1]	τις γέγονεν. Εἶτα εὐμεθόδως ὑπογραφή	τις	παρεισήχθη τοῦ κατὰ φιλοσοφίαν βίου,
[6, 2]	ὑπὸ ἀτονίας ποιούσης· εἰ δέ	τις	πάσας αὐτοῦ τὰς ἀτάκτους ἀπορροὰς
[3, 10]	καὶ ταλαιπωρία συνέζευκται, τί ἄν	τις	περὶ τῶν ἐναντίων στοχάσαιτο; Ἦ
[4, 7]	Τίς δυνάμεως ἢ μορφῆς εὐμοιρία;	Τίς	πλοῦτος; Ποία δόξα; Τίς δυναστεία;
[3, 6]	περὶ τὴν ἀνατροφὴν ἀηδές, μή	τις	πονηρὰ συντυχία, μή τι σύμπτωμα
[4, 6]	ὁ περὶ τούτων λόγος. Ὥσπερ	τις	ποταμὸς χειμερίοις ῥεύμασι τραχυνόμενος καὶ
[11, 4]	σπουδὴν ἔχων; Πῶς δ´ ἄν	τις	πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀναπταίη μὴ
[0, 1]	ἡ συμβουλὴ καὶ οὐκ ἄν	τις	ῥᾳδίως ὑπαγάγοιτό τινα ψιλῷ τῷ
[12, 2]	μίμησιν τοῦ πρωτοτύπου γενόμενον οἷόν	τις	σίδηρος κατεμελάνθη τῷ τῆς κακίας
[9, 1]	παρασχεῖν φαντασίαν, ἐν ᾧ ἄν	τις	σχέσιν καὶ προσπάθειαν διὰ τοῦ
[4, 6]	τοῦ βίου ἀναστρεφόμενον» Πῶς δέ	τις	τὴν δουλείαν ἀποδράσεται ταύτην ὁ
[20, 2]	καὶ τεκτονεύοντα, ἀλλ´ εἰ μέλλοι	τις	τῆς μιᾶς ὑγιῶς ἀντιλήψεσθαι, τῆς
[7, 1]	ὑφέσεως γὰρ καὶ ἐπιτάσεως πανταχοῦ	τις	τὸ μέσον ἀπολαβὼν τὴν ἀρετὴν
[11, 5]	ἐν αὐτῇ μορφωθῆναι. Εἰ δή	τις	τοιοῦτός ἐστιν, οἷος ἤδη πάντα
[2, 1]	τῆς τῶν ἐπαίνων σπουδῆς λυμήνηταί	τις	τῷ μεγαλείῳ τοῦ ἀξιώματος, ἐλάττω
[15, 2]	ἐστι καὶ ἀκίνητον, εἰ μηδεμία	τις	τῶν ἔξωθεν ταραχὴ προσπεσοῦσα τὸ
[18, 5]	δὲ ἡ ἁμαρτία, καθώς φησί	τις	τῶν προφητῶν, ἐπὶ τάλαντον μολύβδου
[6, 1]	Ἠλίας μὲν γὰρ καθάπερ ταμίας	τις	τῶν τοῦ θεοῦ δωρεῶν καταστὰς
[11, 4]	οὐρανῶν ἐπηρμένης» ~Ἀλλὰ πῶς ἄν	τις	τῶν ὑψηλῶν ἐφίκοιτο περὶ τὰ
[3, 2]	βίον ἐκτραγῳδήσειεν; Ἢ πῶς ἄν	τις	ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι τὰ κοινὰ
[10, 1]	αὐτὸν ἀγαθὸν παραστήσειε; Πῶς ἄν	τις	ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι τὸ ἄφραστον;
[10, 1]	παραστήσειε λόγος; Ποίᾳ δ´ ἄν	τις	χρήσαιτο διανοίας ὑπερβολῇ; Πῶς ἂν
[4, 1]	τῶν ἴσων, ἀλλ´ ὅσον ἐστί	τις	χωρητικός, αὐτός τε πληροῦται τῆς
[23, 2]	μανθάνομεν, οὐκ ἔστιν ἀνάγκη στοχασμοῖς	τισι	καὶ ὑπονοίαις μετιέναι τὴν ἐπιστήμην,
[19, 1]	ἀπεσχοίνισται. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν στοχασμοῖς	τισι	καὶ ὑπονοίαις, οὐκ ἐκ φανερᾶς
[23, 2]	πείρας ἐξεῦρον οἱ ἄνθρωποι παρατηρήμασί	τισι	κατ´ ὀλίγον ἐκκαλυφθεῖσαν, ὥστε καὶ
[9, 1]	ἰδεῖν τῶν αὐτῶν ἐπιτηδευμάτων παρά	τισι	μὲν θαυμαζομένων, διαβαλλομένων δὲ παρ´
[23, 2]	οὐσίαν οὐκ ἀπελπίζει τυχὸν ἐπινοίαις	τισὶ	πάλιν ἐπὶ τὴν ἀρχαίαν ἐπανελθεῖν
[20, 4]	Παύλου τοῦ καλοῦ νυμφοστόλου ἐν	τίσι	πλουτοῦσιν οἱ ἐν παντὶ συνιστῶντες
[3, 3]	θανάτου προσδοκία οὐκ ἐπὶ ῥητοῖς	τισι	σημείοις ἐπιγινωσκομένη, ἀλλὰ διὰ τὴν
[20, 2]	οὐκ ἔστι κατὰ ταὐτὸν δύο	τισὶ	τέχναις ὑπηρετεῖν διὰ τῆς τῶν
[14, 1]	θανάτου τὸ κράτος, οὐκ ἔχοντος	τίσι	τὸ ἑαυτοῦ κέντρον ἐναπερείσηται. Καὶ
[18, 2]	τίμια τῶν σκευῶν ἐν ῥυπαροῖς	τισι	τόποις ἀπερριμμένα, ὅσα δὲ πρὸς
[23, 1]	προελόμενον καὶ τίνα φυλάττεσθαι καὶ	τίσιν	ἐπιτηδεύμασιν ἀσκεῖν ἑαυτόν, ἐγκρατείας μέτρα
[4, 1]	κτῆσιν, ἣν οἱ διαιροῦντες εἰς	τμήματα,	ὅσον ἂν προσθῶσι τῇ μιᾷ
[18, 1]	ἀφυλάκτως ἔχειν, ἀλλὰ πανταχόθεν ἑαυτοῖς	τὸ	ἀγαθὸν ἐξευρίσκειν, ὡς ἂν διὰ
[13, 1]	ἀμιγὲς καὶ ἀμέτοχον τοῦ κακοῦ	τὸ	ἀγαθὸν καρποῦσθαι· ὅπερ οὐδὲν ἄλλο
[0, 3]	ἔχει. ιζʹ Ὅτι ἀτελὴς εἰς	τὸ	ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί τινι
[17, 1]	~Κεφάλαιον ιζʹ Ὅτι ἀτελὴς εἰς	τὸ	ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί τινι
[2, 2]	χαρίσματος καὶ ἐπὶ γλώττης ἔχειν	τὸ	ἀγαθόν, ὅπερ ἴδιον μὲν τῆς
[3, 3]	ἐφαπτόμενον. Ὅταν ἴδῃ ὁ νυμφίος	τὸ	ἀγαπώμενον πρόσωπον, εὐθὺς πάντως καὶ
[4, 7]	προσήγγισε καὶ θιγόντα παρέδραμε, καὶ	τὸ	ἀεὶ παρὸν τῷ σφοδρῷ τῆς
[6, 2]	Οὔτε γὰρ στῆναί ποτε δύναται	τὸ	ἀεικίνητον ὑπὸ τοῦ πεποιηκότος εἰληφὸς
[4, 4]	οὔτε τὸ ἡδὺ παρακατέσχεν οὔτε	τὸ	ἀηδὲς ἐνεπόδισεν. Οὕτω καὶ αὐτὸς
[12, 2]	τὴν χάριν διέσωζεν, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	αἶσχος τῆς ἁμαρτίας μετεμορφώθη. Ὅθεν
[4, 3]	Εἶτα παραμετρῶν τοῖς ἀπείροις αἰῶσι	τὸ	ἀκαριαῖον τοῦτο διάστημα, ἐλεεῖ τῆς
[4, 5]	ἀγκύλη συνεκινήθη τῇ πρώτῃ κατὰ	τὸ	ἀκόλουθον ἀεὶ καὶ προσεχὲς ἀπὸ
[15, 1]	τοῦ χαρίσματος, συνιδεῖν προσήκει καὶ	τὸ	ἀκόλουθον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦν, ὡς
[23, 5]	ἐπιχωριάζει τῷ βίῳ ἡμῶν πρὸς	τὸ	ἀκρότατον ταῖς κατ´ ὀλίγον προσθήκαις
[23, 1]	ἀρετῶν ἐργαστήριον, ἐν ᾧ πρὸς	τὸ	ἀκρότατον τῆς ἀκριβείας ὁ τοιοῦτος
[11, 4]	Χριστοῦ ἐμπελάσαντες, εἴτε τὸ φῶς	τὸ	ἀληθινόν» τὸ καὶ ἐν τῇ
[0, 3]	παντὸς ἡ συνήθεια. ιʹ Τί	τὸ	ἀληθῶς ἐπιθυμητόν; ιαʹ Πῶς ἄν
[10, 1]	ὑπερεχόντων» ἀλλοτριοῦσθαι. ~Κεφάλαιον ιʹ Τί	τὸ	ἀληθῶς ἐπιθυμητόν; Ὅση γάρ ἐστιν
[0, 1]	τοῖς ἀποταξαμένοις, ἀκολούθως ἐπεζητήθη τί	τὸ	ἀληθῶς ἐπιθυμητόν, οὗ χάριν καὶ
[23, 7]	τῶν ἔξωθέν σοι παρεπομένων, ἀλλὰ	τὸ	ἀληθῶς σόν, ὅπερ ἐστὶν ὁ
[23, 2]	τῆς ζημίας ταύτης ἐστὶν οὐ	τὸ	ἄλλο τι ζημιωθῆναι, οὗ τυχὸν
[10, 2]	ἐκβὰς αὐτὸς ἑαυτὸν εἶδεν ἐκεῖνο	τὸ	ἀμήχανον καὶ ἀπερινόητον κάλλος ἐν
[23, 3]	οἰκίας» καὶ πάλιν ἄλλοι οἱ	τὸ	ἄμικτόν τε καὶ θηριῶδες ἀρετὴν
[1, 1]	τῆς σεμνῆς ταύτης παρθενίας ἐστὶ	τὸ	ἄμωμόν τινα γενέσθαι καὶ ἅγιον—
[20, 1]	τῆς καρδίας νοούμενος, ὃς ἐπιδέχεται	τὸ	ἀνακαινοῦσθαι. Εἰ οὖν ἀληθὴς ὁ
[3, 2]	ἡλικία συμβαίνουσα, τῆς ὥρας αὐτὸ	τὸ	ἄνθος, φίλτρον πολύ, καὶ οἷον
[12, 2]	συμφορὰν ταύτην, ᾗ νῦν κεκράτηται	τὸ	ἀνθρώπινον, αὐτὸς ἐθελοντὴς ἀπάτῃ παρενεχθεὶς
[17, 2]	ἤθους κατάστασιν ἀπεργάζεσθαι, τῆς μὲν	τὸ	ἀνόητον, τῆς δὲ τὸ ἐν
[17, 2]	μὴ ὑπαχθῇ σπουδάζοντα ἀρετὴν νομίζειν	τὸ	ἀντικείμενον; οἷον ἡδονὴν μὲν φεύγοντα
[4, 6]	ἡ γραφή, καὶ τὸ ὕδωρ	τὸ	ἀνυπόστατον» ἔξω πάντως ἔσται, κατὰ
[11, 1]	τῇ αἰσθήσει γνωρίμων χειραγωγεῖν πρὸς	τὸ	ἀόρατον τὴν διάνοιαν. Ἡ δὲ
[3, 6]	αὐτὸ τῆς ὥρας τῶν γεννησαμένων	τὸ	ἀπεικόνισμα. Τί οὖν; Ἠλαττώθη διὰ
[12, 2]	διασωθῆναι λόγον, εἰ ὑπεναντίως εἶχε	τὸ	ἀπεικονισμένον κάλλος πρὸς τὸ ἀρχέτυπον—
[14, 4]	τῆς δὲ ἀγγελικῆς φύσεως ἴδιον	τὸ	ἀπηλλάχθαι τοῦ γάμου ἐστίν, ἤδη
[1, 1]	τίς μείζων ἔπαινος παρθενίας ἢ	τὸ	ἀποδειχθῆναι διὰ τούτων θεοποιοῦσαν τρόπον
[13, 3]	τέκνων προσγίνεται; Καὶ καλῶς ἐστι	τὸ	ἀποστολικὸν εἰπεῖν ἐπὶ τούτῳ ὅτι
[6, 2]	εἰ μὲν πανταχοῦ διαχέοιτο πρὸς	τὸ	ἀρέσκον ἀεὶ τοῖς αἰσθητηρίοις ῥέων
[12, 2]	πρὸς τὸ δοκοῦν διοικούμενος καὶ	τὸ	ἀρέσκον αὐτῷ κατ´ ἐξουσίαν αἱρούμενος.
[12, 4]	ἡ τῆς θείας εἰκόνος εἰς	τὸ	ἀρχαῖον ἀποκατάστασις τῆς νῦν ἐν
[12, 2]	εἶχε τὸ ἀπεικονισμένον κάλλος πρὸς	τὸ	ἀρχέτυπον— ἀλλ´ ὕστερον ἐπεισήχθη τὸ
[10, 2]	τοιούτου κάλλους ἐγγραφομένου· οὗ δὲ	τὸ	ἀρχέτυπον διαφεύγει τὴν κατανόησιν, πῶς
[4, 8]	τῆς ἀφθαρσίας ἐστὶ καὶ πρὸς	τὸ	ἀρχέτυπον κάλλος τὴν ἰδίαν καλλωπίζειν
[7, 2]	ἐστίν· ἴσον γὰρ ἐπ´ ἀμφοῖν	τὸ	ἀσέβημα καὶ τὸ μηδένα θεὸν
[15, 1]	δι´ ἑνός τινος μολυνθείη, μηκέτι	τὸ	ἄσπιλον ἔχειν ἐν ἑαυτῇ δυναμένη.
[18, 1]	ἐξευρίσκειν, ὡς ἂν διὰ πάντων	τὸ	ἀσφαλὲς ὑπάρχοι τῷ βίῳ. Οὐδὲ
[3, 10]	διέστηκεν, ἡ δὲ ἀθυμία πρὸς	τὸ	αὐτὸ πέρας ἀμφοτέροις συμφέρεται. ~Οὕτω
[17, 2]	ἀπὸ πλησμονῆς ἀμέτρου διαφθαρῆναι, εἰς	τὸ	αὐτὸ πέρας τῆς ἀμετρίας ἐν
[23, 2]	δυνατὴ φαίνεται ἡ ἐπανάληψις, ἀλλὰ	τὸ	αὐτὸν ἀπολέσθαι καὶ ζημιωθῆναι τὴν
[10, 1]	ἄν τις ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι	τὸ	ἄφραστον; Ἰδίας φωνὰς σημαντικὰς ἐκείνου
[18, 5]	καὶ ὠφέλιμον ἐκλεγομένην ἐν παντὶ	τὸ	ἄχρηστον ἀποποιεῖσθαι καὶ ἐναφιέναι τοῦτο
[21, 3]	τοὺς γεωργοὺς ἀναμεμιγμένον τῷ σίτῳ	τὸ	ἄχυρον τεχνικῶς διακρίνοντας, ὡς ἂν
[7, 2]	ὁ δὲ παρελθὼν τῆς σωφροσύνης	τὸ	βάσιμον καὶ ὑπερπεσὼν τοῦ μέσου
[18, 3]	πλεονεξίας, ἐκεῖ βιαζόμενος, ὅπου ἐπαινετὸν	τὸ	βιάζεσθαι. Σοφίαν δὲ καὶ φρόνησιν
[23, 2]	ὥστε καὶ τὸ ὠφελοῦν καὶ	τὸ	βλάπτον διὰ τῆς τῶν πεπειραμένων
[10, 2]	οὐδέ τινα ὅλως φλυαρίαν τοιαύτην;	Τὸ	γὰρ ἀειδὲς πάντῃ καὶ ἀσχημάτιστον
[1, 1]	τῆς προσηγορίας τῆς συνονομαζομένης αὐτῇ·	τὸ	γὰρ ἄφθορον κατὰ τὴν συνήθειαν
[2, 1]	πνεύματος φυσικῇ καὶ ἀφθάρτῳ καθαρότητι·	τὸ	γὰρ καθαρὸν καὶ ἄφθαρτον ὀνομάσας
[4, 4]	αἰτίαν τῆς κατηφείας ταύτης ἀνέθηκε.	Τὸ	γὰρ σκότος τῇ Ἑβραίων φωνῇ
[4, 2]	τοιαῦτα πλάνης, τὸν γάμον λέγω.	Τὸ	γὰρ ὑπὲρ τοὺς ἄλλους θέλειν
[13, 2]	πρὸς τὸν Νικόδημον λέγοντος, ὅτι	Τὸ	γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ
[3, 1]	τούτων πόνον ἐνεστησάμην, εἴπερ κατὰ	τὸ	γεγραμμένον ἐπ´ ἐλπίδι τοῦ μετασχεῖν
[14, 3]	δὲ θλίψεις τῶν μητέρων κατὰ	τὸ	γεγραμμένον πληθύνονται οὐδὲ λύπη τῆς
[1, 1]	καθαρῶν αὐτῆς μυστηρίων μετεσχηκότας, εἰς	τὸ	γενέσθαι αὐτοὺς κοινωνοὺς τῆς δόξης
[15, 1]	τῷ κυρίῳ προσκολληθεῖσα ψυχὴ εἰς	τὸ	γενέσθαι πρὸς αὐτὸν ἓν πνεῦμα,
[13, 3]	πάντως καὶ ἡ διαλύουσα δύναμις	τὸ	γεννώμενον, οὕτω δηλαδὴ καὶ τὸ
[4, 3]	δοξομανῆ καὶ φιλότιμον μὴ εἰς	τὸ	γένος ἀνενεγκεῖν τοῦ κακοῦ τὴν
[23, 6]	σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες τῷ λογισμῷ	τὸ	γῆρας καὶ τρόπῳ τὸν χρόνον
[14, 3]	συμφορὰ καὶ ἀφῄρηται τῶν προσώπων	τὸ	δάκρυον, καθώς φησιν ὁ προφήτης·
[4, 7]	κάλλος καὶ εἰς νέωτα ἔδειξε.	Τὸ	δὲ ἀνθρώπινον ἄνθος ἅπαξ ἡ
[13, 2]	ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι·	τὸ	δὲ γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος
[21, 3]	μὲν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν,	τὸ	δὲ εἰς καῦσίν τε ἅμα
[20, 4]	τῆς μὲν ἑορτῆς συμμετασχεῖν ἀξιῶν,	τὸ	δὲ ἔνδυμα τοῦ γάμου μὴ
[17, 2]	ἡδονὴν μὲν φεύγοντα λύπῃ κατέχεσθαι,	τὸ	δὲ θρασὺ καὶ προπετὲς διακλίνοντα
[14, 2]	τῷ τύπῳ τῆς παλάμης ἐμφυομένη,	τὸ	δὲ λοιπὸν σίδηρός ἐστι, θανάτου
[18, 3]	μὲν ἐπιθυμίαν προστιθεὶς τοῖς αἰσχίστοις,	τὸ	δὲ μῖσος ἐπὶ τοὺς ὁμοφύλους
[13, 2]	διὰ τὴν ἁμαρτίαν οὖσαν ὑπόδικον,	τὸ	δὲ πνεῦμα τοῦ θεοῦ καὶ
[18, 3]	εἴποτε τοῖς πειρασμοῖς κάμοι, ἐπιστηρίζεσθαι.	Τὸ	δὲ τῆς λύπης κτῆμα καιρῷ
[12, 3]	ἐν τῇ ψυχῇ κάλλος διαφωτίσαι.	Τὸ	δὲ τοιοῦτον δόγμα καὶ ἐν
[4, 7]	διήρκεσε διὰ τέλους ἡ δύναμις;	Τὸ	δὲ τοῦ κάλλους ἄνθος ἆρ´
[2, 3]	τινὰ περὶ αὐτῆς εἰπεῖν διὰ	τὸ	δεῖν ἐν πᾶσι πείθεσθαι τῇ
[16, 2]	Τί οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν;	τὸ	δεῖν τὴν σώφρονα καὶ λελογισμένην
[7, 2]	τοῦ γάμου ὀνειδισμοῖς· εἰ γὰρ	τὸ	δένδρον κακόν, καθώς φησί που
[15, 1]	πορεύσεται, μήπου τῆς καρδίας παρὰ	τὸ	δέον ἐπικλιθείσης εἰς πονηροῦ τινος
[18, 3]	εἰρημέναις δυνάμεσιν, ἀλλὰ ὑπαλλάσσοι παρὰ	τὸ	δέον τὴν χρῆσιν, τὴν μὲν
[11, 6]	εἰς τοῦτον τὸν σκοπὸν καταλήγει,	τὸ	δι´ αὐτῆς δυνηθῆναι τὸν θεὸν
[16, 1]	ἀρκεῖ γὰρ εἰς κατάκρισιν καὶ	τὸ	δι´ ἑνός τινος μιανθῆναι τὴν
[3, 3]	εὐδαιμονούντων καθάψεται; Τοῦτο αὐτό φημι	τὸ	διὰ πάντων αὐτοῖς τὸν βίον
[8, 1]	μηδὲν ἕτερον ἀγαθὸν οἰηθῆναι ἢ	τὸ	διὰ σαρκὸς μετὰ προσπαθείας τινὸς
[10, 1]	Πῶς γὰρ ἄν τις αὐτῷ	τὸ	διαπεφευγὸς αὐτὸν ἀγαθὸν παραστήσειε; Πῶς
[11, 2]	τοιαύτῃ παχύτητι τῆς διανοίας συζώντων	τὸ	διατεμόντας τῷ λόγῳ καὶ χωρίσαντας
[16, 1]	πολλοὶ οἱ μοιχικῶς ἐπιβουλεύοντες πρὸς	τὸ	διαφθεῖραι τὸν τίμιον τοῦτον ὡς
[20, 1]	ὁ μὲν ὁρώμενος ἔξωθεν, ᾧ	τὸ	διαφθείρεσθαι κατὰ φύσιν ἐστίν, ὁ
[4, 4]	οὐδὲ τοῦ κόσμου παντὸς εἰς	τὸ	διηνεκὲς ἠρεμήσαντος. Διὰ τοῦτο ὡς
[23, 7]	αἰῶνα, οὐκέτι θανάτῳ παραμένειν εἰς	τὸ	διηνεκὲς κωλυόμενος» Τοῦ δὲ τὸν
[10, 1]	λήμης τινὸς τῆς ἐμπαθοῦς διαθέσεως	τὸ	διορατικὸν τῆς ψυχῆς ἐπιπέπλασται, ματαία
[7, 2]	Βούλει καὶ δι´ ἑτέρων ἐπιγνῶναι	τὸ	δόγμα; Ὁ φυγὼν τὸ φειδωλὸς
[17, 2]	ἀλλ´ αὐτῆς τῆς θείας φωνῆς·	τὸ	δόγμα φανερῶς γὰρ τῆς τοῦ
[12, 2]	τῇ γνώμῃ τῇ ἰδίᾳ πρὸς	τὸ	δοκοῦν διοικούμενος καὶ τὸ ἀρέσκον
[3, 2]	εἶναι πρὸς ἐπιβουλὴν τῶν ἀνθρώπων	τὸ	δοκοῦν εὐημερεῖν ἐν τῷ βίῳ,
[4, 8]	ψυχῇ ζῆν καὶ μιμεῖσθαι κατὰ	τὸ	δυνατὸν τὴν τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων
[4, 7]	οὐχὶ καὶ αὐτῶν τῶν κατὰ	τὸ	ἔαρ προφαινομένων ὠκυμορώτερον ἡ φύσις
[4, 7]	ἄνθος ἅπαξ ἡ φύσις κατὰ	τὸ	ἔαρ τῆς νεότητος δείξασα εἶτα
[3, 2]	ὑπονοεῖσθαι, ἡ γλυκεῖα ἐκείνη φιλονεικία	τὸ	ἑαυτὸν βούλεσθαι νικᾶν ἐν τῇ
[14, 1]	τὸ κράτος, οὐκ ἔχοντος τίσι	τὸ	ἑαυτοῦ κέντρον ἐναπερείσηται. Καὶ γὰρ
[4, 8]	καὶ τῆς πρὸς τὸ σῶμα	τὸ	ἑαυτοῦ συμπαθείας ἔξω γενέσθαι, ὡς
[12, 2]	βορβόρῳ τῆς ἁμαρτίας ἀπώλεσε μὲν	τὸ	εἰκὼν εἶναι τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ,
[18, 5]	τῆς ἀληθινῆς σωφροσύνης ἔργον ἐστί,	τὸ	ἐκ πάντων τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ
[1, 1]	ἐπαίνων περινοίας προστίθησιν· ὅθεν πολλάκις	τὸ	ἐκ τῶν ἐγκωμίων κατασκευαζόμενον θαῦμα
[0, 2]	γέγονεν, ἀλλὰ διά τινων γνωρισμάτων	τὸ	ἐκεῖνον εἶναι τὸν δηλούμενον ὁ
[7, 1]	πονηροῦ αὐλιζόμενοι» οἱ ἐζωγρημένοι εἰς	τὸ	ἐκείνου θέλημα» κατὰ τὴν τοῦ
[3, 8]	τοὺς πόθους ὑπ´ αἰσχύνης πρὸς	τὸ	ἐκφανῆναι κωλυομένους, ἐξαίφνης χήρα καὶ
[4, 1]	πλείονος μάχαι διὰ τὸ πρὸς	τὸ	ἐλαττοῦσθαι μῖσος τοῖς ἀνθρώποις συνίστανται.
[21, 1]	ἀσφαλὲς ἡ τελεία πρὸς πᾶν	τὸ	ἐμπαθῶς ἐπιτελούμενον ἀλλοτρίωσις. Μία γὰρ
[11, 5]	ἐμφάνειαν τοῦ πρωτοτύπου κάλλους καὶ	τὸ	ἐν αὐτῇ μορφωθῆναι. Εἰ δή
[6, 1]	δὲ ἢ κατὰ πάντα προφήτην	τὸ	ἐν αὐτῷ χάρισμα παρὰ τοῦ
[6, 2]	τῆς εἰς πολλὰ διαχύσεως ὀλίγον	τὸ	ἐν ἑκάστῳ καὶ ἀδρανὲς καὶ
[22, 2]	μήτε τὸ ὀλίγον ἐλαττώσῃ» ἀλλὰ	τὸ	ἐν ἑκατέρῳ ἄμετρον περικόπτων τῆς
[2, 3]	οὐκ ἂν τοῦ κοινῇ λυσιτελοῦντος	τὸ	ἐν ὀλίγοις εὐδοκιμῆσαι προετιμήσαμεν. Ζητεῖν
[18, 3]	δικαιοσύνη αὐτῷ κανὼν εὐθύτητος ἔσται,	τὸ	ἐν παντὶ ἄπταιστον λόγῳ τε
[17, 2]	μὲν τὸ ἀνόητον, τῆς δὲ	τὸ	ἐν πονηρίᾳ σοφὸν περικόψαντας, ὡς
[15, 2]	ὑποδείγματος τεκμηριῶσαι τὸν λόγον. Ὥσπερ	τὸ	ἐν τῇ λίμνῃ ὕδωρ τέως
[18, 1]	τοῦτο ἐκεῖνό ἐστι τὸ ἐνώτιον	τὸ	ἐν τῇ ῥινὶ τῆς ὑὸς»
[10, 1]	κεκάθαρται, ὡς δυνηθῆναι ποσῶς ἰδεῖν	τὸ	ἐν τοῖς μακαρισμοῖς ὑπὸ τοῦ
[8, 1]	ἀγαθῶν ἐπιθυμίας ὅλον σάρκινον γενέσθαι,	τὸ	ἐν τούτοις ἡδὺ διὰ παντὸς
[4, 5]	τὸ ἕτερον, καὶ ᾧπερ ἂν	τὸ	ἓν παραγένηται, καὶ τὰ λοιπὰ
[3, 7]	τὴν ἀγγελίαν καὶ ἀναστρέφει πρὸς	τὸ	ἐναντίον ἀπὸ τῶν ἡδέων τὴν
[23, 4]	πάλιν ἄλλους ἐκ διαμέτρου πρὸς	τὸ	ἐναντίον ἀποστατήσαντας, οἳ μέχρις ὀνόματος
[13, 1]	ἀπολαύσει τοῦ καλοῦ τὰ πρὸς	τὸ	ἐναντίον ἀφέλκοντα. Καὶ εἰ χρὴ
[3, 10]	βίος αὐτοῖς ἐκ διαμέτρου πρὸς	τὸ	ἐναντίον διέστηκεν, ἡ δὲ ἀθυμία
[20, 4]	τὴν σάρκα περιποιήσεται, ἀλλὰ πᾶν	τὸ	ἐναντίον ἐν τῇ τοῦ σώματος
[16, 2]	πάντα τὰ ἐν κακίᾳ κατὰ	τὸ	ἐναντίον νοούμενα. Εἰ οὖν ἀμήχανος
[7, 2]	καὶ θράσος δύο κακίαι κατὰ	τὸ	ἐναντίον νοούμεναι, ἡ μὲν κατὰ
[17, 1]	τοῖς λοιποῖς πᾶσιν, ὅσα πρὸς	τὸ	ἐναντίον τοῦ κατὰ τὴν ἡδονὴν
[4, 4]	νενόμισται, ἢ καὶ ὅσα πρὸς	τὸ	ἐναντίον ὑπείληπται, ἐν μόνῃ τῇ
[21, 3]	τῆς δὲ χρείας αὐτῆς κατὰ	τὸ	ἐνδέον εὐχαριστῶν μεταλήψεται. ~Κεφάλαιον κβʹ
[18, 1]	ψυχῆς ἀταξίᾳ, τοῦτο ἐκεῖνό ἐστι	τὸ	ἐνώτιον τὸ ἐν τῇ ῥινὶ
[14, 4]	διὰ μέσου γενεῶν ἐργαζόμενος. Εἶτα	τὸ	ἐξαίρετον τῶν ἐν τῇ ἀναστάσει
[8, 1]	τοιαῦτα συμμετρίας ἐπιτυγχάνειν, ἐπικίνδυνον δὲ	τὸ	ἔξω τοῦ μέτρου παρενεχθέντα εἰς
[10, 1]	περὶ τὸ πρῶτον ἀγαθὸν καὶ	τὸ	ἐπέκεινα παντὸς ἀγαθοῦ θεωρεῖται. ~Τίς
[18, 1]	ἐστιν οὔτε ἐντολὴ μία πρὸς	τὸ	ἐπιζητούμενον μέτρον ἄγει τὴν τῆς
[21, 1]	ὅτι καὶ ὁ ἀκούσας πρὸς	τὸ	ἐπιθυμῆσαι καὶ ὁ ἁψάμενος καὶ
[20, 3]	~Κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ	τὸ	ἐπιθυμητικὸν ἡμῶν φύσιν οὐκ ἔχει
[9, 1]	ῥείθρου ὑπόδειγμα ὅλον πρὸς ταῦτα	τὸ	ἐπιθυμητικὸν μεταστρέψαντες καὶ τὴν ὁρμὴν
[23, 2]	πράγματος· οὐ γὰρ ἐναργές ἐστι	τὸ	ἐπιτήδευμα τοῦτο, ὥστε κατ´ ἀνάγκην
[13, 3]	ὅτι τῆς μὲν σωματικῆς συναφείας	τὸ	ἔργον σωμάτων θνητῶν ἐστι κατασκευή,
[18, 1]	ταῖς ποικίλαις τῶν ἐντολῶν ἐποικοδομαῖς	τὸ	ἔργον τοῦ θεοῦ τελειοῦντας; Οὔτε
[22, 1]	κακοπάθεια. Ἀλλ´ ἐπειδὴ πολλοὶ ἐπὶ	τὸ	ἕτερον εἶδος τῆς ἀμετρίας κατολισθήσαντες
[2, 3]	ὅμοιον φαίνεσθαι καὶ τῶν δύο	τὸ	ἕτερον, ἢ μὴ ἐπεγνωκέναι δοκεῖν
[4, 5]	ἐν τοῖς κακοῖς τοῦ ἑτέρου	τὸ	ἕτερον, καὶ ᾧπερ ἂν τὸ
[4, 5]	δυνατόν ἐστιν, ἀλλ´ ἡ κατὰ	τὸ	ἕτερον πέρας τῆς ἁλύσεως ἀγκύλη
[4, 4]	καὶ οὐδὲν προτιμότερον τοῦ ἑτέρου	τὸ	ἕτερον, τῷ ὁμοίως διὰ τῶν
[4, 4]	ἑκατέρᾳ τῶν λήξεων τὴν πρὸς	τὸ	εὖ ἢ κακῶς ζῆν δύναμιν
[2, 2]	ἑαυτῷ συνεισάγοντος, καθώς φησί που	τὸ	εὐαγγέλιον. ~Ἐπεὶ οὖν τοσαύτη ἐστὶ
[7, 2]	δένδρον κακόν, καθώς φησί που	τὸ	εὐαγγέλιον, καὶ ὁ καρπὸς πάντως
[18, 1]	καταγέλαστός ἐστι, καθώς φησί που	τὸ	εὐαγγέλιον, ὁ ἐγχειρήσας μὲν τῇ
[23, 1]	καὶ διδάσκων, καθώς φησί που	τὸ	εὐαγγέλιον, οὗτος ἀληθῶς ζῶν ἐστιν
[14, 4]	καρποφορῶν τῷ θανάτῳ» καὶ ὅσον	τὸ	ἐφ´ ἑαυτῷ συντέλειαν τῆς κατὰ
[23, 3]	πάντων αὐτοῖς ἐπιτηδευτέον ἂν εἴη,	τὸ	ζητῆσαι τῆς ὁδοῦ ταύτης ἀγαθὸν
[12, 3]	τῆς ἐπιμελείας τοῦ βίου ἔκδηλον	τὸ	ζητούμενον γίνεσθαι, ἐφ´ ᾧ εἰκότως
[18, 4]	φυσικῶς, τῇ ὑπεξαιρέσει τοῦ ἐναντίου	τὸ	ζητούμενον ἔχουσα· τόν τε γὰρ
[10, 2]	τῆς καταλήψεως, ἀλλ´ ὅσῳ μέγα	τὸ	ζητούμενον ὁ λόγος ἀπέδειξε, τοσούτῳ
[12, 2]	θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν» τοῦτο οὖν	τὸ	ζῷον, ὁ ἄνθρωπος, οὐ κατὰ
[4, 4]	τραχυτέρων τόπων διέρχωνται, καὶ οὔτε	τὸ	ἡδὺ παρακατέσχεν οὔτε τὸ ἀηδὲς
[4, 5]	ἕτερον ἀγαθὸν εἶναι νομίζων ἢ	τὸ	ἡσθῆναι διὰ τοῦ σώματος. Οὗτός
[18, 3]	ἀπολέσῃ» Τὴν δὲ ἀνδρείαν καὶ	τὸ	θάρσος ἀντὶ ὅπλου τινὸς διὰ
[1, 1]	φύσει τὸ μεγαλεῖον ἔχει οἴκοθεν	τὸ	θαῦμα ἐπάγεται οὐδὲν τῆς ἐκ
[12, 1]	ὁ ἑαυτὸν ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ	τὸ	θεῖον κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ
[0, 3]	ὁ ἑαυτὸν ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ	τὸ	θεῖον κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ
[3, 7]	τις λέγοι; ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ	τὸ	θεῖον λόγιον οὐχ ἑαυτῆς ἐστι
[12, 2]	ἀνθρωπίνης ἐστὶ κατόρθωμα ἡ πρὸς	τὸ	θεῖον ὁμοίωσις, ἀλλὰ τοῦτο μὲν
[14, 3]	που ὁ κύριος, ὅτι Ὁ	τὸ	θέλημά μου ποιῶν καὶ ἀδελφὸς
[12, 2]	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ χυθείσης καὶ	τὸ	θεοειδὲς ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς κάλλος
[4, 8]	αὐτοῖς καὶ σπουδὴ καὶ κατόρθωμα	τὸ	θεωρεῖν τὸν πατέρα τῆς ἀφθαρσίας
[3, 3]	Ἕως γὰρ ἂν ἄνθρωποι ὦσι,	τὸ	θνητὸν τοῦτο καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα,
[14, 4]	θάνατος; Ὄντως κατεπόθη ἐν ἐκείνοις	τὸ	θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς» καὶ
[23, 7]	παραστῆσαι ἑαυτὸν θυσίαν τῷ θεῷ»	τὸ	ἱερέα γενέσθαι τοῦ θεοῦ τοῦ
[2, 1]	γεννήσεως αὐτοῦ συνεκλάμψασα· καὶ πάλιν	τὸ	ἴσον παράδοξον υἱὸς διὰ παρθενίας
[23, 5]	τοῖς διὰ μεταλήψεως φωτιζομένοις κατὰ	τὸ	ἴσον προσγινομένου, οὕτω καὶ ἡ
[3, 1]	τὸν ἅπαξ τῷ κοσμικῷ βίῳ	τὸ	ἴχνος ἐναπερείσαντα. Διὰ τοῦτο θεαταὶ
[23, 6]	ἔχουσι, μακαριστοὶ τῆς εὐπλοΐας, οἳ	τὸ	καθ´ ἑαυτοὺς ἐπὶ τῆς ἀγαθῆς
[0, 1]	τῇ τοῦ βίου κοινότητι ῥᾴδιον	τὸ	καθ´ ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν τῇ θειοτέρᾳ
[6, 1]	Τί οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν;	Τὸ	καθ´ ὁμοιότητα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν
[11, 4]	τοῦτο ποιῆσαν εἰ ῥύπῳ τινὶ	τὸ	καθαρόν τε καὶ στίλβον τῆς
[18, 5]	τὸ ἐκ πάντων τῶν ἐπιτηδευμάτων	τὸ	καθαρόν τε καὶ ὠφέλιμον ἐκλεγομένην
[21, 1]	ἂν μηδαμοῦ τῷ προσεγγισμῷ τούτῳ	τὸ	καθαρὸν τῆς καρδίας ἐπιμολύνοιτο· τεῖχος
[11, 4]	εἴτε τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν»	τὸ	καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ» λάμπον,
[10, 1]	ἐνδείξοιτο καὶ εἰς ὑπογραφὴν ἀγάγοι	τὸ	καὶ λόγῳ ἄρρητον καὶ νοήματι
[13, 1]	λαβούσης, ἐκ τοῦ μὴ θελῆσαι	τὸ	κακὸν ἀγνοῆσαι. Διὸ καὶ ἀπερρήθη
[17, 2]	σώματος ἀρρωστημάτων οὐκ ἂν διαφέρειν	τὸ	κακόν τις εἴποι δι´ ὑπερβαλλούσης
[3, 8]	τὸ τοῦ κατοιχομένου μνημόσυνον καὶ	τὸ	κακὸν ὑπὲρ παραμυθίαν ἐστίν. ~Ἐῶ
[3, 9]	καὶ μὴ διὰ συμφορᾶς μεταμαθόντων	τὸ	κάλλιον, ὅτι πάντων τῶν τοιούτων
[12, 2]	καλύμματος πάλιν τῆς ψυχῆς φανερωθῇ	τὸ	κάλλος. Ἀπόθεσις δὲ τοῦ ἀλλοτρίου
[10, 1]	ἰδίων ὀφθαλμῶν ἑκάστῳ χρεία, ἵνα	τὸ	κάλλος ἐκεῖνο θεάσηται, ὅπερ ὁ
[10, 1]	ὡς καλὰ θαυμαζόμενα πρὸς ἐκεῖνο	τὸ	κάλλος, ὃ περὶ τὸ πρῶτον
[3, 1]	οὕτως εἶχε μηδὲ τῇ ὑστεροβουλίᾳ	τὸ	καλὸν ἐγνωρίσαμεν. Νυνὶ δὲ ζηλωτοὶ
[11, 5]	ἕξει, ὃ οὐχ ἑτέρωθεν ἔχει	τὸ	καλὸν εἶναι οὐδὲ ποτὲ ἢ
[1, 1]	πᾶσι μὲν τίμιόν ἐστι τοῖς	τὸ	καλὸν ἐν καθαρότητι κρίνουσι, παραγίνεται
[12, 2]	γεννήσας, ἐν μὲν τῇ φύσει	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν κατ´ ἐξουσίαν
[18, 2]	ἡμῖν ἐτεκτήνατο, οἰκείως καὶ πρὸς	τὸ	καλὸν κεχρῆσθαι. Εἰ δὲ μὴ
[12, 4]	δὲ διὰ γεύσεως καὶ ὁράσεως	τὸ	καλὸν κρίνων, ἀλλὰ μόνον τοῦ
[12, 3]	εἰκός, ὅταν αἱ πᾶσαι πρὸς	τὸ	καλόν τε καὶ ἀγαθὸν βλέπωσι
[11, 2]	τιμαῖς καὶ δόξαις καὶ δυναστείαις	τὸ	καλὸν ὡρίσαντο· εἰσὶ δέ τινες
[18, 3]	καὶ πῶς ἄν τις ἑκάστῳ	τὸ	κατ´ ἀξίαν νέμοι. Τὴν δὲ
[12, 2]	θεοειδὲς ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς κάλλος	τὸ	κατὰ μίμησιν τοῦ πρωτοτύπου γενόμενον
[17, 2]	ἤθει. Τοῦτο δέ ἐστι μὴ	τὸ	κατὰ τὴν ἁπλότητα δοκοῦν ἐπαινετὸν
[11, 3]	ἀνιοῦσα ἡ ψυχὴ καὶ πᾶν	τὸ	καταλαμβανόμενον ὡς μικρότερον τοῦ ζητουμένου
[23, 7]	ὁ καρπὸς ἢ αὐτὸ τοῦτο	τὸ	καταξιωθῆναι τὸν θεὸν ἰδεῖν· πάσης
[23, 2]	λυσιτελούντων τὴν κρίσιν, ὅτε καὶ	τὸ	κατατολμᾶν τῆς τῶν ἀγνοουμένων πείρας
[1, 1]	χάριτος ταύτης ὠνόμασεν. Εἰ γὰρ	τὸ	κατόρθωμα τῆς σεμνῆς ταύτης παρθενίας
[15, 1]	ἁπλοῦν, ὡς ἄν τις οἰηθείη,	τὸ	κατόρθωμα τοῦτό ἐστιν, οὐδὲ μέχρι
[5, 1]	οἱ τῶν συῶν ὀφθαλμοὶ εἰς	τὸ	κάτω παρὰ τῆς φύσεως ἐστραμμένοι
[12, 3]	ἀπὸ κακίας ῥύπον αὐτῷ καὶ	τὸ	κεκαλυμμένον ἐν τῇ ψυχῇ κάλλος
[23, 7]	εἶναι πεπιστευμένων τὸ πέρας καὶ	τὸ	κεφάλαιον τοῦτό ἐστιν, ὃ καὶ
[3, 2]	ἀπὸ τῶν ἡδίστων ἀρξώμεθα; Οὐκοῦν	τὸ	κεφάλαιον τῶν ἐν τῷ γάμῳ
[3, 2]	τῶν ἐν τῷ γάμῳ σπουδαζομένων	τὸ	κεχαρισμένης ἐπιτυχεῖν συμβιώσεως. Καὶ δὴ
[23, 2]	ὑψηλῆς ταύτης ἐπιθυμίας οὐ χρήματα	τὸ	κινδυνευόμενόν ἐστιν, οὐδὲ δόξα κοσμικὴ
[18, 3]	τις ἐναλλὰξ ὁπλιζόμενος ἀναστρέφοι μὲν	τὸ	κράνος, ὥστε καλύπτειν τὸ πρόσωπον
[4, 4]	ἐπὶ τοῖς ἐνεστῶσι τῦφος, οὐ	τὸ	κρατεῖν ἑτέρων, οὐ τὸ ὑποχείριον
[23, 7]	Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ	τὸ	κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
[14, 1]	πως καὶ καταλύεται τοῦ θανάτου	τὸ	κράτος, οὐκ ἔχοντος τίσι τὸ
[14, 1]	καταλήγει καὶ καταλύεται, σαφῶς ἀποδείκνυται	τὸ	κρεῖττον εἶναι τοῦ θανάτου τὴν
[11, 5]	προσήγαγε τῇ ἐπινοίᾳ τῆς πρὸς	τὸ	κρεῖττον ἡμῶν ἀλλοιώσεως, καὶ ἐδείχθη
[23, 2]	ἐκπεσὼν πᾶσαν ἐλπίδα τῆς πρὸς	τὸ	κρεῖττον μεταβολῆς συναφῄρηται. ~Οὐκοῦν ἐπειδὴ
[1, 1]	μόνος ἱκανὸς τῆς παρθενίας ἐστὶ	τὸ	κρείττονα τῶν ἐπαίνων εἶναι τὴν
[20, 1]	φύσιν ἐστίν, ὁ δὲ κατὰ	τὸ	κρυπτόμενον τῆς καρδίας νοούμενος, ὃς
[19, 1]	τῶν θείων λογίων τί ποτε	τὸ	κυοφορεῖν τε καὶ τίκτειν ἀγαθόν
[11, 6]	τὸν θεὸν ἰδεῖν· ὅτι γὰρ	τὸ	κυρίως καὶ πρώτως καὶ μόνως
[6, 2]	κατὰ φύσιν ἐνέργειαν κινοῖτο, οὐδὲν	τὸ	κωλύον αὐτὸν ἔσται πρὸς τὰ
[8, 1]	λόγου προΐωμεν. Τί οὖν ἦν	τὸ	λεγόμενον; ὅτι ἐὰν ἐξῇ μήτε
[14, 2]	διά τινος εὐμηχάνου τορείας ὡραϊσμένην	τὸ	λεῖον καὶ ἐπιπόλαιον τῆς ἡδονῆς
[18, 1]	συμφορᾶς περικέκοπται; Ἡ γὰρ περὶ	τὸ	λεῖπον αἰσχύνη καὶ τὴν τοῦ
[12, 2]	θείαις ἀκολουθοῦντες φωναῖς, ταῦτά ἐστι.	~Τὸ	λογικὸν τοῦτο καὶ διανοητικὸν ζῷον
[14, 4]	τῇ ἁμαρτίᾳ καθάπαξ ἀποθανὼν ζῇ	τὸ	λοιπὸν τῷ θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν
[3, 3]	διάγοντας εὐημερίᾳ. ~Τί οὖν ἔσται	τὸ	λυποῦν, ἐρεῖς, εἰ μηδὲ ὁ
[4, 4]	ἐνδεικνύμενος, βαρούμενος τῇ παρούσῃ ζωῇ	τὸ	μακρύνεσθαι αὐτῷ τὴν παροικίαν ταύτην
[12, 2]	αἶσχος τῆς ἁμαρτίας μετεμορφώθη. Ὅθεν	τὸ	μέγα καὶ τίμιον τοῦτο» ὁ
[2, 2]	διὰ τοῦ τρόπου τῆς ἐνανθρωπήσεως	τὸ	μέγα τοῦτο μυστήριον, ὅτι θεοῦ
[1, 1]	Ὅσα γὰρ ἐν τῇ φύσει	τὸ	μεγαλεῖον ἔχει οἴκοθεν τὸ θαῦμα
[10, 2]	ἀγαθοῦ θεωρεῖται. ~Τίς οὖν ἐπίνοια	τὸ	μέγεθος τῆς ζημίας τῷ παθόντι
[6, 1]	σκεπαζόμενος, οὐκ ἂν εἰς ἐκεῖνο	τὸ	μέγεθος, ὡς οἶμαι, φθάσαντες, εἰ
[23, 2]	λόγον παραληφθῆναι καὶ παράγγελμα πρὸς	τὸ	μέλλον τὸ παρατηρηθὲν τοῖς προλαβοῦσι
[10, 2]	ἀλλὰ τῇ ἀσθενείᾳ τῆς διηγήσεως.	Τὸ	μὲν γὰρ αἰσθητὸν κάλλος, ὅσον
[21, 3]	εἰς τὴν προσήκουσαν χρείαν παραληφθείη,	τὸ	μὲν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν,
[23, 7]	οὐχὶ πάντων ἀτοπώτατον ἂν εἴη	τὸ	μὲν σφαλῆναί τινα ἐν τῷ
[15, 1]	κοινωνίαν μοιχικόν τι πάθος κατὰ	τὸ	μέρος ἐκεῖνο προσδέξηται. Οἷόν τι
[7, 1]	γὰρ καὶ ἐπιτάσεως πανταχοῦ τις	τὸ	μέσον ἀπολαβὼν τὴν ἀρετὴν ἐκ
[3, 3]	ἀκούσῃ τῆς ἡδίστης φωνῆς, καὶ	τὸ	μὴ ἀκούσεσθαί ποτε ἐννοήσει· καὶ
[11, 2]	μοι δοκεῖ ἄλλην εὑρεῖν ἢ	τὸ	μὴ ἀκριβῶς ἡμῶν γεγυμνάσθαι τὰ
[11, 1]	μέχρι τῶν φαινομένων στήσεται, οὐδὲ	τὸ	μὴ βλεπόμενον ἐν τοῖς μὴ
[0, 1]	τοῦ κατὰ φιλοσοφίαν βίου, καὶ	τὸ	μὴ δύνασθαι τούτου τυχεῖν τὸν
[18, 4]	καὶ παρὰ τοῦ ἀποστόλου ἐμάθομεν,	τὸ	μὴ ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθαι» μηδὲ
[13, 1]	Διὸ καὶ ἀπερρήθη τοῖς πρωτοπλάστοις	τὸ	μὴ μετὰ τοῦ καλοῦ καὶ
[3, 3]	οἰχήσεταί ποτε διαρρυὲν καὶ εἰς	τὸ	μὴ ὂν περιστήσεται, ὀστέα βδελυρά
[18, 1]	διὰ παρθενίας τῷ θεῷ προσιόντων,	τὸ	μὴ πρὸς ἕν τι κατόρθωμα
[18, 3]	τινὸς διὰ χειρὸς φέρειν, πρὸς	τὸ	μὴ πτοηθῆναί ποτε πτόησιν ἐπελθοῦσαν
[18, 2]	δέ τις παρ´ οὐδὲν ποιεῖται	τὸ	μὴ συνηρμόσθαι τινὶ διὰ τῶν
[14, 1]	καὶ καλῶς ἄφθορον ὀνομάζεται σῶμα	τὸ	μὴ ὑπουργῆσαν τῇ τοῦ φθαρτοῦ
[23, 7]	διὰ τοῦτο ἀσφαλὲς εἶναι νομίζεις	τὸ	μηδὲ ἐγχειρεῖν τῷ ὑψηλοτέρῳ σκοπῷ,
[4, 8]	τῶν τοιούτων ἐστὶ κακῶν ἀποφυγή,	τὸ	μηδὲν τῶν μεταβαλλομένων τῇ ψυχῇ
[7, 2]	ἐπ´ ἀμφοῖν τὸ ἀσέβημα καὶ	τὸ	μηδένα θεὸν καὶ τὸ πολλοὺς
[6, 2]	μνήμη τῶν μεγάλων προφητῶν ἐκείνων	τὸ	μηδενὶ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ
[12, 4]	τῆς ἡδονῆς πάθει ἐπηκολούθησε καὶ	τὸ	μηκέτι λοιπὸν ἐν ὀφθαλμοῖς εἶναι
[7, 2]	γάρ τι ἡ ἐλευθερία ἐστί,	τὸ	μήτε πρὸς τὰς ἀμέτρους καὶ
[3, 2]	φυσικόν τι πρὸς τὸν ὑπερέχοντα	τὸ	μῖσος ἔχει· καὶ διὰ τοῦτο
[18, 3]	θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν καὶ	τὸ	μῖσος καθάπερ κύνας τινὰς πυλωροὺς
[16, 1]	μνησικακία, ἡ ἔχθρα, ἡ βασκανία,	τὸ	μῖσος· καὶ πάντα ὅσα παρὰ
[4, 8]	σαρκὸς συμφοραῖς. Τοῦτο δέ ἐστι	τὸ	μόνῃ τῇ ψυχῇ ζῆν καὶ
[15, 1]	καθάπερ ὁμολογίαν τινὰ συμβιωτικὴν καταθεμένη	τὸ	μόνον ἐκεῖνον ἀγαπᾶν ἐξ ὅλης
[11, 4]	τῷ προειρημένῳ πτερῷ, ἐκεῖνος εὑρήσει	τὸ	μόνον ἐπιθυμίας ἄξιον καὶ γενήσεται
[11, 6]	καὶ λέγω ὅτι ἐμφανὲς γίνεται	τὸ	μόνον τῇ φύσει καλόν. Καθάπερ
[12, 4]	ταῦτα περικαλύπτονται καὶ οὕτως εἰς	τὸ	νοσῶδες τοῦτο καὶ ἐπίπονον χωρίον
[4, 7]	ἀπερρύη, καὶ πάλιν ἐκόμησε, καὶ	τὸ	νῦν κάλλος καὶ εἰς νέωτα
[12, 2]	τοῦ ἀλλοτρίου ἐστὶν ἡ εἰς	τὸ	οἰκεῖον ἑαυτῷ κατὰ φύσιν ἐπάνοδος,
[18, 3]	μὴ κατὰ φύσιν καὶ κατὰ	τὸ	οἰκεῖον χρῷτο ταῖς εἰρημέναις δυνάμεσιν,
[22, 2]	μήτε τὸ πολὺ πλεονάσῃ μήτε	τὸ	ὀλίγον ἐλαττώσῃ» ἀλλὰ τὸ ἐν
[15, 2]	φησιν ὁ ἀπόστολος, τοῖς μέλεσι	τὸ	ὅλον συνδιατίθεται, ἄν τε πάσχῃ
[11, 5]	ἂν διὰ τοῦ ὁμοίου καταλάβοι	τὸ	ὅμοιον, οἱονεὶ κάτοπτρον τῇ καθαρότητι
[4, 5]	ἐπιθυμία ἢ ὀργὴν ἐξάπτει πρὸς	τὸ	ὁμότιμον ἢ πρὸς τὸ ὑποχείριον
[6, 2]	δύναμιν σχεῖν πρὸς τὴν ἐπὶ	τὸ	ὄντως ἀγαθὸν πορείαν· εἰ δὲ
[11, 2]	ἀποστάντες οἱ ἄνθρωποι τῆς περὶ	τὸ	ὄντως ἀγαθὸν σπουδῆς, οἱ μὲν
[0, 3]	παντὶ ἐπιτηδεύματι θεωρεῖται. ιϛ Ὅτι	τὸ	ὁπωσοῦν ἔξω γενέσθαι τῆς ἀρετῆς
[16, 1]	ὅλου συγχαίροντος. ~Κεφάλαιον ιϛ Ὅτι	τὸ	ὁπωσοῦν ἔξω γενέσθαι τῆς ἀρετῆς
[16, 2]	ἑκάτερα παρατροπὰς οὐ παραδεχομένη, καὶ	τὸ	ὁπωσοῦν ταύτης ἔξω γενέσθαι ἴσον
[11, 4]	διότι χολῆς ἐστιν ἄμοιρον τοῦτο	τὸ	ὄρνεον, ἢ καὶ ὅτι δυσωδίας
[4, 4]	τὰ ἀνθρώπινα μόνον οὐκ ἔχει	τὸ	πάγιον, ἀλλ´ ὡς οὐδὲ τοῦ
[12, 2]	ἑαυτῷ παρὰ τὴν πρώτην γένεσιν	τὸ	παθητικόν τε καὶ ἐπίκηρον— οὐδὲ
[3, 8]	τοῦτο ἐλεεινὰ καὶ δι´ ἑαυτῶν	τὸ	πάθος ἀνακαινίζοντα· εἰ δὲ μὴ
[12, 2]	τὸ ἀρχέτυπον— ἀλλ´ ὕστερον ἐπεισήχθη	τὸ	πάθος αὐτῷ μετὰ τὴν πρώτην
[3, 5]	Πολλάκις δέ, οἷς ἂν ὑπερανίσχῃ	τὸ	πάθος καὶ περισσοτέρως καταποθῇ ὁ
[4, 5]	πλεονέκτην γενέσθαι, μὴ ἐκείνης ἐπὶ	τὸ	πάθος χειραγωγούσης. Εἶτα ἡ τοῦ
[19, 1]	Καίτοι παρ´ οἷς εὐλογίας μέρει	τὸ	παιδοποιεῖν ἐσπουδάζετο καὶ νόμιμον ἦν,
[11, 3]	τὴν τοῦ καλοῦ εὕρεσιν ἄγουσα·	τὸ	πάντα τὰ ἄλλα, ὅσα τὰς
[4, 3]	μακαρισμοῦ τῶν ἐνταῦθα; Ἡ τιμή,	τὸ	παρὰ πολλῶν σπουδαζόμενον; Ἐπειδὴ τί
[8, 1]	ἐν σοφίᾳ γεωργῶν ἑαυτὸν κατὰ	τὸ	παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου, οὐκ ἀεὶ
[23, 7]	ταῦτα δοκεῖ, τὸ συσταυρωθῆναι Χριστῷ»	τὸ	παραστῆσαι ἑαυτὸν θυσίαν τῷ θεῷ»
[23, 2]	καὶ παράγγελμα πρὸς τὸ μέλλον	τὸ	παρατηρηθὲν τοῖς προλαβοῦσι γίνεσθαι, νῦν
[4, 6]	τε καὶ λίθους καὶ πᾶν	τὸ	παρατυχὸν ὑπολαμβάνων τῷ ῥείθρῳ μόνοις
[3, 9]	καλλίστοις ὁρᾷ διηνεκῶς εὐθηνούμενον διὰ	τὸ	παρεῖναι καὶ ἐνοικεῖν ἀεὶ τὸν
[19, 1]	τάχα οὐ πολὺ τοῦ εἰκότος	τὸ	παρθένον εἶναι τὴν προφῆτιν ἀπεσχοίνισται.
[18, 1]	τῆς παραβολῆς ταύτης μανθάνομεν ἢ	τὸ	πάσης ὑψηλῆς προθέσεως ἐπὶ τὸ
[0, 1]	καθ´ ἑαυτήν πως ἀργοτέρα πρὸς	τὸ	πείθειν ἐστὶν ἡ συμβουλὴ καὶ
[23, 7]	τε καὶ γνῶσιν εἶναι πεπιστευμένων	τὸ	πέρας καὶ τὸ κεφάλαιον τοῦτό
[23, 7]	ἀγαθὴν ἐλπίδα ἑαυτῶν προβαλλόμενοι ἐπὶ	τὸ	πέρας τοῦ κατορθώματος σπεύδουσιν. Ἦ
[18, 1]	τὸ πάσης ὑψηλῆς προθέσεως ἐπὶ	τὸ	πέρας φθάνειν ἐσπουδακέναι, ταῖς ποικίλαις
[6, 2]	δι´ ὑποδείγματος ἐναργέστερον ἂν παραστῆσαι	τὸ	περὶ τούτων δόγμα. Ὑποθώμεθα γάρ
[11, 4]	οὖν ἡμεῖς ἄνω γενοίμεθα καταλιπόντες	τὸ	περίγειον σκότος, ἐκεῖ φωτοειδεῖς γενησόμεθα
[6, 2]	τῶν ὄντων ἐφάπτεσθαι. Καθάπερ γὰρ	τὸ	περιεστεγασμένον διὰ σωλῆνος ὕδωρ ὄρθιον
[8, 1]	εὐθείας ἀφέμενον ὅλον ἐκχαραδρωθῆναι κατὰ	τὸ	πλάγιον τὸν αὐτὸν τρόπον, ἐπειδὴ
[4, 1]	πλεονεξία τοῦ κτήματος καὶ ὁ	τὸ	πλεῖον ἁρπάσας οὐδεμίαν ἤνεγκε ζημίαν
[16, 1]	παρατροπαὶ καὶ πολυτρόπως αἱ γραφαὶ	τὸ	πλῆθος τοῦτο διασημαίνουσι· Πολλοὶ γάρ»
[4, 3]	ἐστιν ἀληθῶς ἡ γῆ καὶ	τὸ	πλήρωμα αὐτῆς» βασιλεὺς γὰρ πάσης
[20, 4]	ἐπιδείξει, εἶτα πλούσιον ἐν οἷς	τὸ	πλουτεῖν ἐστι περισπούδαστον, οὐ τοῖς
[13, 3]	ἐστι κατασκευή, τῆς δὲ πρὸς	τὸ	πνεῦμα κοινωνίας ζωὴ καὶ ἀφθαρσία
[13, 3]	τὸ γεννώμενον, οὕτω δηλαδὴ καὶ	τὸ	πνεῦμα τοῖς δι´ αὐτοῦ γεννωμένοις
[4, 7]	βίῳ τούτῳ διὰ τέλους ἔχειν	τὸ	ποθούμενον; Τί τῶν μάλιστα σπουδαζομένων
[4, 3]	κἂν τιμᾶται κἂν μή. Ἢ	τὸ	πολλὰ πλέθρα κεκτῆσθαι γῆς; Τοῦτο
[6, 2]	συναγάγοι καὶ εἰς ἓν ῥεῖθρον	τὸ	πολλαχῇ τέως διεσκεδασμένον ἀθροίσειεν, εἰς
[7, 2]	καὶ τὸ μηδένα θεὸν καὶ	τὸ	πολλοὺς εἶναι οἴεσθαι. Βούλει καὶ
[23, 2]	Ἔστι μὲν γὰρ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ καὶ ἐπὶ παντὸς πράγματος
[9, 1]	οὐ τὴν αὐτὴν ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος
[22, 2]	τῆς γραφῆς ἀκούσεται· ἵνα μήτε	τὸ	πολὺ πλεονάσῃ μήτε τὸ ὀλίγον
[3, 10]	ἀλλ´ ἔστιν ἴσως δι´ ὀλίγου	τὸ	πολὺ τῆς κατὰ τὴν ζωὴν
[4, 3]	~Οὐ γὰρ ἔστιν ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ τὸν πλεονέκτην μὴ τοὺς
[22, 1]	τὰ ἄνω βλέπειν, ἀλλ´ ἐπὶ	τὸ	πονοῦν καὶ συντριβόμενον τῆς σαρκὸς
[3, 5]	παιδὸς γένεσις, ἀλλὰ θανάτου παρουσία	τὸ	πρᾶγμα νομίζεται καὶ θάνατος τῆς
[3, 1]	ἐξετάζειν ἐθέλοι τοῦ βίου τούτου	τὸ	πρὸς τὴν παρθενίαν διάφορον, τοσαύτην
[4, 1]	περὶ τοῦ πλείονος μάχαι διὰ	τὸ	πρὸς τὸ ἐλαττοῦσθαι μῖσος τοῖς
[4, 4]	σκήνει» καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος	τὸ	πρόσκαιρον ἐνδεικνύμενος, βαρούμενος τῇ παρούσῃ
[11, 2]	τοιαύταις ἀπάταις παρελογίσθησαν, ὡς μηδὲ	τὸ	πρόσκαιρον τῆς ἐν τούτοις ἡδονῆς
[23, 7]	εἰς αὐτὸ τοῦτο χρισθείς, εἰς	τὸ	προσφέρειν δῶρον τῷ θεῷ, δῶρον
[18, 3]	μὲν τὸ κράνος, ὥστε καλύπτειν	τὸ	πρόσωπον καὶ ὀπίσω νενευκέναι τὸν
[3, 2]	τοῖς εὐδοκιμοῦσιν ἐπιφυόμενον φθόνον καὶ	τὸ	πρόχειρον εἶναι πρὸς ἐπιβουλὴν τῶν
[10, 1]	ἐκεῖνο τὸ κάλλος, ὃ περὶ	τὸ	πρῶτον ἀγαθὸν καὶ τὸ ἐπέκεινα
[14, 1]	ἑαυτοῦ κέντρον ἐναπερείσηται. Καὶ γὰρ	τὸ	πῦρ, εἰ μὴ ὑποβληθείη ξύλα
[9, 1]	τὴν τοιαύτην παρεδέξαντο πεῖραν, κατὰ	τὸ	ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ τοῦ ῥείθρου
[4, 7]	τὴν παγίδα. ~Ἐπειδὴ γὰρ κατὰ	τὸ	ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ τοῦ χειμάρρου
[23, 1]	τοῦ παιδεύοντος, ἀλλ´ Ἐγγύς σου	τὸ	ῥῆμα» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἀπὸ
[1, 1]	κρείττων ἐγκωμίων ἡ παρθενία ἐστίν.	Τὸ	σεμνὸν τῆς παρθενίας εἶδος, ὃ
[23, 4]	περικαλύπτοντες· δι´ ὧν καὶ σφόδρα	τὸ	σεμνὸν τοῦτο καὶ καθαρὸν ἐπιτήδευμα
[4, 4]	πρὸς τὸν ἄνω σκοπὸν διευθύνων	τὸ	σκάφος. ~Ὁ δὲ παχὺς τὴν
[12, 2]	ἀποχωροῦντος ἑτέρωθι καὶ οὕτως ἐκείνῳ	τὸ	σκότος ἐπάγοντος, ἀλλὰ τοῦ ἀνθρώπου
[15, 2]	τις τῶν ἔξωθεν ταραχὴ προσπεσοῦσα	τὸ	σταθερὸν τοῦ τόπου διακινήσειε, λίθου
[5, 1]	Πῶς γὰρ ἔτι δύναται πρὸς	τὸ	συγγενές τε καὶ νοητὸν φῶς
[6, 2]	προχεόμενον εἰς διαφόρους ἀπορροὰς κατὰ	τὸ	συμβὰν διασχίζεσθαι. Οὐκοῦν ἕως ἂν
[23, 7]	ποιοῦντες ἐργασίαν ἐν ὕδασι πολλοῖς»	τὸ	συμβάν τινι ναυάγιον κώλυμα τῶν
[18, 2]	τοῖς παροῦσιν αὐτῷ χρώμενος πρὸς	τὸ	συμφέρον αὐτῷ τὸν βίον οἰκονομήσειε.
[14, 1]	καταδεξάμενον. Ἐν τούτῳ γὰρ διεκόπη	τὸ	συνεχὲς τῆς τοῦ φθείρεσθαι καὶ
[23, 7]	δὲ μικρά σοι ταῦτα δοκεῖ,	τὸ	συσταυρωθῆναι Χριστῷ» τὸ παραστῆσαι ἑαυτὸν
[21, 2]	οὖν μάλιστα γαληναῖον ἡμῖν διαμένοι	τὸ	σῶμα, μηδενὶ τῶν ἐκ τοῦ
[23, 7]	τῷ παρακαλοῦντί σε Παύλῳ παραστῆσαι	τὸ	σῶμά σου θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν
[22, 1]	ὁμοειδῶν στοιχείων ἀλλ´ ἐναντίως διακειμένων	τὸ	σῶμα συγκέκραται, θερμοῦ τε καὶ
[4, 8]	μᾶλλον δὲ καὶ τῆς πρὸς	τὸ	σῶμα τὸ ἑαυτοῦ συμπαθείας ἔξω
[5, 1]	ἄνω κάλλη βλέπειν δυνήσεται, πρὸς	τὸ	ταπεινὸν καὶ κτηνῶδες τῆς φύσεως
[10, 1]	ἐχόντων ἐν τῷ ὁμοίῳ καθέστηκε	τό	τε ἐλαττοῦν διὰ τοῦ λόγου
[18, 5]	~Οὐκ ἐν τούτῳ δὲ μόνῳ	τὸ	τέλειον τῆς ἐλευθερίας ἐστίν μή
[13, 1]	τῆς ἐν τῷ παραδείσῳ ζωῆς	τὸ	τελευταῖον ὁ γάμος ἐστί, τοῦτον
[21, 3]	μὲν ἀπορρίψει τοῖς ἀλογωτέροις, ὧν	τὸ	τέλος εἰς καῦσιν» ὥς φησιν
[4, 5]	ταύτης ἡ μισανθρωπία, τούτων ἁπάντων	τὸ	τέλος κατάκρισις εἰς γέενναν καὶ
[18, 4]	δεήσεται, ἀλλ´ ἐν πολλῇ ῥᾳστώνῃ	τὸ	τέως δυσέφικτον εἶναι δοκοῦν κατορθώσει
[16, 2]	εἰσοικισθῆναι. ~Τίς γὰρ ἐπίνοια συναρμόσει	τὸ	τῇ φύσει ἀλλότριόν τε καὶ
[3, 6]	τὸν ὑπὲρ τῆς ἀνατροφῆς πόνον,	τὸ	τὴν καρδίαν αὐτῆς τῷ τεχθέντι
[10, 1]	μὲν γάρ τις ἐπὶ τοσοῦτον	τὸ	τῆς καρδίας ὄμμα κεκάθαρται, ὡς
[3, 6]	πρόχειρα ταῦτα καὶ πᾶσιν γνώριμα,	τὸ	τῆς κυοφορίας ἄχθος, τὸν ἐν
[3, 3]	τὸν βίον καταγλυκαίνεσθαι, τοῦτό ἐστι	τὸ	τῆς λύπης ὑπέκκαυμα. Ἕως γὰρ
[23, 7]	γενέσθαι τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου»	τὸ	τῆς μεγάλης τοῦ θεοῦ ἐπιφανείας
[4, 4]	Σύνηθες γὰρ τοῖς ὁδοιποροῦσιν ἐπὶ	τὸ	τῆς ὁδοῦ πέρας ὁμοίως ἐπείγεσθαι,
[4, 8]	ἐπενοήθησαν, οὕτω μοι δοκεῖ καὶ	τὸ	τῆς παρθενίας ἐπιτήδευμα τέχνη τις
[3, 1]	ἡμεῖς οἷόν τινι χάσματι πρὸς	τὸ	τῆς παρθενίας καύχημα διειργόμεθα, πρὸς
[18, 5]	οὕτω μικρόν τε καὶ εὔωνον	τὸ	τῆς παρθενίας οἰέσθω, ὥστε ἐν
[0, 2]	ἕτερά τινα βλέπειν δοκῇ, πρὸς	τὸ	τῆς παρθενίας συντείνειν ἐγκώμιον. Τὰς
[19, 1]	νόμιμον ἦν, εἰ φανείη τίμιον	τὸ	τῆς παρθενίας χάρισμα, ἐκ πολλοῦ
[4, 3]	ὁ θεός» τοῖς δὲ ἀνθρώποις	τὸ	τῆς πλεονεξίας πάθος ψευδώνυμον τῆς
[8, 1]	ἢ φιλόθεον» Ἐπειδὴ τοίνυν διὰ	τὸ	τῆς φύσεως ἀσθενὲς οὐ παντός
[15, 2]	συνδιατιθεμένη τῷ βάθει— οὕτω καὶ	τὸ	τῆς ψυχῆς γαληναῖον καὶ ἡσύχιον
[8, 1]	φύσεως καὶ ὡς βδελυκτὸν διαβάλλων	τὸ	τίμιον. Καθάπερ γὰρ ἐπὶ τοῦ
[2, 3]	οὐδὲ βουλομένοις ἡμῖν ἴσως δυνατὸν	τὸ	τοιοῦτον, ἀμελετήτοις οὖσι τῆς τοιαύτης
[3, 3]	ψυχῇ ἐννοεῖ, ὅτι τοῦτο μὲν	τὸ	τοιοῦτον κάλλος οἰχήσεταί ποτε διαρρυὲν
[18, 5]	ὀλίγῳ παρατηρήματι σαρκὸς κατορθοῦν νομίζειν	τὸ	τοσοῦτον πρᾶγμα— ἀλλ´ ἐπειδὴ πᾶς
[4, 3]	ἑαυτῶν ὄντες κύριοι, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	τοῦ ἄγοντος βούλημα ὅτε οὐκ
[12, 3]	οἶμαι, ὁ λόγος αὐτῷ, ὅτι	τὸ	τοῦ θεοῦ ἀγαθὸν οὐ διώρισται
[8, 1]	αἷμα, ἐν οἷς οὐ καταμένει	τὸ	τοῦ θεοῦ πνεῦμα» ὁ δὲ
[12, 4]	δερμάτων ἐπιβολῆς, ἐν παρρησίᾳ δὲ	τὸ	τοῦ θεοῦ πρόσωπον βλέπων, οὔπω
[13, 1]	μόνην ἔχειν. Αὕτη δέ ἐστι	τὸ	τοῦ καλοῦ μόνου ἅπτεσθαι, τὴν
[3, 8]	δὲ μὴ εἴη, πρόρριζον οἴχεται	τὸ	τοῦ κατοιχομένου μνημόσυνον καὶ τὸ
[19, 1]	θάλασσαν ξηρὸν καὶ εὔηχον μεταχειριζομένη	τὸ	τύμπανον καὶ τοῦ χοροῦ τῶν
[19, 1]	Εἰ οὖν νεκρὸν μὲν σῶμα	τὸ	τύμπανον, ὅπερ ἡ Μαριὰμ μετεχειρίζετο,
[19, 1]	θεοτόκον προδιατυποῦσθαι Μαρίαν. Ὥσπερ γὰρ	τὸ	τύμπανον πολὺν τὸν ἦχον ἀφίησι,
[0, 1]	ἀκολούθως καί τινα μέθοδον πρὸς	τὸ	τυχεῖν τοῦ ἀγαθοῦ τούτου ἐπινοῆσαι.
[11, 4]	ἐπὶ τοὺς οὐρανοὺς πορείας ἐστί,	τὸ	τῷ εἴδει τῆς καταπτάσης περιστερᾶς
[23, 1]	τῆς ἑστίας ἡ χάρις. Ἐνταῦθα	τὸ	τῶν ἀρετῶν ἐργαστήριον, ἐν ᾧ
[21, 1]	ἀκούειν ἔστι τῶν σοφῶν, ὥσπερ	τὸ	ὕδωρ ἐκ μιᾶς πηγῆς εἰς
[8, 1]	τι χωρίον διοχετεύων ὁ γεωργὸς	τὸ	ὕδωρ ἐφέλκηται, γένηται δέ τις
[8, 1]	τοῦ προρρηθέντος ἡμῖν τοῦ κατὰ	τὸ	ὕδωρ καὶ τὴν πηγὴν ὑποδείγματος,
[4, 6]	ὥς φησιν ἡ γραφή, καὶ	τὸ	ὕδωρ τὸ ἀνυπόστατον» ἔξω πάντως
[10, 1]	ἐλαττοῦν διὰ τοῦ λόγου καὶ	τὸ	ὑπεραίρειν θαύματα, ὡς καὶ ἐπὶ
[4, 5]	ὑποχείριον τὴν ὑπερηφανίαν ἢ πρὸς	τὸ	ὑπερέχον τὸν φθόνον, φθόνου δὲ
[3, 1]	ἅλωνα ἢ ὡς τῷ διψῶντι	τὸ	ὑπορρέον τὸν κρημνὸν ὕδωρ, ὅταν
[4, 4]	οὐ τὸ κρατεῖν ἑτέρων, οὐ	τὸ	ὑποχείριον εἶναι. Πλοῦτοί τε καὶ
[4, 5]	πρὸς τὸ ὁμότιμον ἢ πρὸς	τὸ	ὑποχείριον τὴν ὑπερηφανίαν ἢ πρὸς
[5, 1]	τοῦ τοιούτου βίου, ὅπως μὴ	τὸ	ὑψηλὸν τῆς ψυχῆς διὰ τῆς
[23, 4]	χαριζόμενοι, ἀλλὰ καὶ γυναιξὶ κατὰ	τὸ	φανερὸν συνοικοῦντες καὶ ἀδελφότητα τὴν
[7, 2]	ἐπιγνῶναι τὸ δόγμα; Ὁ φυγὼν	τὸ	φειδωλὸς εἶναι καὶ ἄσωτος ἐν
[13, 1]	γενέσθαι, τοὺς δερματίνους χιτῶνας» τουτέστι	τὸ	φρόνημα τῆς σαρκὸς» ἐκδυσαμένους, καὶ
[10, 1]	ἡλιακῆς ἀκτῖνος τῷ μὴ τεθεαμένῳ	τὸ	φῶς ἀπὸ πρώτης γενέσεως ἀργὴ
[11, 4]	φωτὶ τοῦ Χριστοῦ ἐμπελάσαντες, εἴτε	τὸ	φῶς τὸ ἀληθινόν» τὸ καὶ
[4, 2]	ὑπὲρ τοὺς ἄλλους θέλειν εἶναι,	τὸ	χαλεπὸν τοῦτο πάθος ἡ ὑπερηφανία,
[23, 4]	ὀνομάζοντες, ὡς δὴ τὴν πρὸς	τὸ	χεῖρον ὑπόνοιαν ὀνόματι σεμνοτέρῳ περικαλύπτοντες·
[3, 5]	ματαίας συνηθείας παρατηρούμενα καὶ πρὸς	τὸ	χεῖρον ὑποπτευόμενα. Ἀλλὰ καιρὸς ὠδίνων
[6, 1]	μάλιστα τῷ ἰδίῳ δογματίζειν βίῳ	τὸ	χωρισθῆναι τῆς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου
[4, 6]	γραφῶν συμβουλῆς τὴν διέξοδον τούτων,	τὸ	χωρισθῆναι τοῦ τοιούτου βίου τοῦ
[4, 6]	τῇ ἀληθείᾳ γενέσθαι τὸν ζητοῦντα	τὸ	ψεῦδος καὶ ἐν τῇ πλάνῃ
[23, 2]	κατ´ ὀλίγον ἐκκαλυφθεῖσαν, ὥστε καὶ	τὸ	ὠφελοῦν καὶ τὸ βλάπτον διὰ
[11, 1]	ψυχῆς ὀφθαλμὸν καὶ δυνατὸς τὰ	τοιαῦτα	βλέπειν, χαίρειν ἐάσας τὴν ὕλην
[11, 5]	νόμοις δεξιὰ θεωρεῖται— περὶ τὰ	τοιαῦτα	γὰρ ἡ πλάνη τῆς τοῦ
[3, 7]	αἴσθησιν δέχεσθαι. ~Καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα	γνώριμα πᾶσιν ὄντα τί ἄν
[3, 4]	ἐπιφερόμενον. ~Εἰ ταῦτα καὶ τὰ	τοιαῦτα	διανοοῖτο, ἆρ´ ἐν εὐφροσύνῃ βιώσεται;
[15, 2]	Φασὶ δὲ καὶ οἱ τὰ	τοιαῦτα	ἐξητακότες μὴ ἀπεσχίσθαι τὰς ἀρετὰς
[8, 1]	ὑπεσταλμένῃ κεχρῆσθαι τῇ περὶ τὰ	τοιαῦτα	ἐπιθυμίᾳ διὰ τὴν τοῦ καιροῦ
[2, 1]	τάξιν τῇ ἀποπτώσει τῆς καθαρότητος	τοιαῦτά	ἐστι καὶ ὀνομάζεται. Τίς οὖν
[8, 1]	ἂν ἔχειν δοκῇ τοῖς τὰ	τοιαῦτα	καθορᾶν ἐπιστήμοσιν· ἡμεῖς δὲ πρὸς
[4, 7]	Τίς δυναστεία; Οὐ πάντα τὰ	τοιαῦτα	μικρὸν ἀνθήσαντα χρόνον πάλιν ἀπερρύη
[21, 2]	πολλὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐντικτούσης τὰ	τοιαῦτα	πάθη. Ὡς ἂν οὖν μάλιστα
[0, 2]	ὡς μόνου δυνατῶς ἔχοντος τὰ	τοιαῦτα	παιδεύειν. Ἡ δὲ μνήμη οὐκ
[4, 2]	κοινὴν ἀφορμὴν τῆς περὶ τὰ	τοιαῦτα	πλάνης, τὸν γάμον λέγω. Τὸ
[16, 1]	με ἀπὸ ὕψους» καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	πολλά. Τάχα τοίνυν κυρίως ἔστιν
[7, 1]	καὶ κακῶν αἴτια καὶ τὰ	τοιαῦτα	προσαγορεύοντες. Ἀλλὰ Τί μοι τοὺς
[23, 4]	τίς ἂν διεξέλθοι πάντα τὰ	τοιαῦτα	πτώματα, εἰς ὅσα ἐκφέρεται τῷ
[17, 2]	χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ ὅσα	τοιαῦτα.	Πῶς οὖν ἔστι τῷ ταῦτα
[7, 1]	ἐστίν, αὐτόματον τὴν πρὸς τὰ	τοιαῦτα	ῥοπὴν ἐντιθεῖσα πᾶσι τοῖς διὰ
[8, 1]	παντός ἐστι τῆς εἰς τὰ	τοιαῦτα	συμμετρίας ἐπιτυγχάνειν, ἐπικίνδυνον δὲ τὸ
[3, 10]	τε καὶ νόσοι καὶ ὅσα	τοιαῦτα	τῇ ἀνθρωπίνῃ ζωῇ συγκεκλήρωται. Ἐν
[19, 1]	κατορθώματος. Ἡμῖν δὲ δίδωσι τὰ	τοιαῦτα	ὑπονοεῖν καὶ ἡ προφῆτις Μαριὰμ
[4, 8]	τῇ λήθῃ. ~Ἐπεὶ οὖν αἱ	τοιαῦται	μεταβολαὶ κατά τινα τῆς φύσεως
[11, 2]	οὐδ´ ἂν τοσοῦτον ὑπὸ ταῖς	τοιαύταις	ἀπάταις παρελογίσθησαν, ὡς μηδὲ τὸ
[6, 1]	ἀποσχολάζοντα, ὡς ἂν μὴ ταῖς	τοιαύταις	ἀπάταις ταῖς διὰ τῶν αἰσθήσεων
[23, 4]	ἐγκαρτεροῦντας, ὡς τοῦ θεοῦ ταῖς	τοιαύταις	εὐαρεστουμένου θυσίαις» καὶ πάλιν ἄλλους
[14, 2]	περὶ τὸν γάμον σπουδάζεται, ταῖς	τοιαύταις	ὀδύναις ἐναπολήγουσιν. Ὥσπερ γὰρ τοῦ
[3, 11]	ἀρχόμενοι τῆς ἀφηγήσεως εἰς τὰς	τοιαύτας	συμφορὰς καταλήγουσιν. Ἀλλ´ ἐκεῖνα πάντα
[16, 1]	ὑπὸ ἀκολάστων τινῶν. Οὐκοῦν ἡ	τοιαύτη,	ἕως μὲν ἂν πρὸς πάντας
[18, 4]	φρονήσεως εὔτακτος οἰκονομία. Καὶ ἡ	τοιαύτη	κατάστασις τῆς ψυχῆς οὐκέτι πόνου
[19, 1]	λύσαντος οὔτε τῆς παρθενίας τῇ	τοιαύτῃ	κυοφορίᾳ ἐμποδὼν γενομένης· ὅπου γὰρ
[4, 3]	οἰκτείρει τῆς τυφλότητος τοὺς τῇ	τοιαύτῃ	ματαιότητι δεδουλωμένους καὶ μέγα κρίνοντας
[11, 2]	χαλεπὸν εἶναι τῶν πλείστων τῇ	τοιαύτῃ	παχύτητι τῆς διανοίας συζώντων τὸ
[18, 5]	τινι βεβιασμένη καὶ ἀπρόσκολλος ἡ	τοιαύτη	τῆς ἱστορίας ἐκδοχὴ φαίνεται, καὶ
[11, 1]	δὲ ἐπίνοια γένοιτ´ ἂν ἡμῖν	τοιαύτη·	ὥσπερ τοίνυν οἱ μὲν ἐπιπολαιότερον
[0, 2]	ἁμαρτιῶν μολυσμοῦ καθαρεύουσα πρὸς τὴν	τοιαύτην	ἐπίνοιαν ἐπιτηδείως ἔχουσα, ὥστε πάντα
[18, 3]	χρήσιμον ὂν ἢ πρὸς τὴν	τοιαύτην	μόνην ὑπηρεσίαν. Ἡ δὲ δικαιοσύνη
[9, 1]	μόνον κατὰ τὰ ἔθνη τὴν	τοιαύτην	παραλλαγὴν ἔστιν ἰδεῖν τῶν αὐτῶν
[9, 1]	μετουσίαν. Ἐπειδὴ γὰρ ἅπαξ τὴν	τοιαύτην	παρεδέξαντο πεῖραν, κατὰ τὸ ῥηθὲν
[23, 4]	φανερὸν συνοικοῦντες καὶ ἀδελφότητα τὴν	τοιαύτην	συμβίωσιν ὀνομάζοντες, ὡς δὴ τὴν
[10, 2]	εὐμοιρίαν, οὐδέ τινα ὅλως φλυαρίαν	τοιαύτην;	Τὸ γὰρ ἀειδὲς πάντῃ καὶ
[5, 1]	τοῦ καλοῦ θεωρίαν. Πρὸς τὴν	τοιαύτην	τοίνυν τῆς ψυχῆς διάθεσιν ἡ
[12, 1]	οὖν αἱ θεῖαι βίβλοι τῆς	τοιαύτης	εἰσὶν ὑφηγήσεως, πολλοὶ δὲ τῶν
[17, 2]	ὡς τῇ ἐσχάτῃ ἀνοίᾳ τῆς	τοιαύτης	ἕξεως πλησιαζούσης· μηδ´ αὖ πάλιν
[2, 3]	τὸ τοιοῦτον, ἀμελετήτοις οὖσι τῆς	τοιαύτης	λέξεως· εἰ δὲ καὶ παρῆν
[8, 1]	ὁ δεδοικὼς μὴ διὰ τῆς	τοιαύτης	προσπαθείας ὅλος γένηται σὰρξ καὶ
[3, 1]	τι γενέσθαι πλέον ἐκ τῆς	τοιαύτης	σπουδῆς. Ὡς μετὰ πλείονος ἂν
[20, 3]	οὐκ ἔστιν ἄλλως ἢ διὰ	τοιαύτης	τινὸς ἀναλογίας μαθεῖν. ~Ὥσπερ γὰρ
[12, 4]	ὠδίνων τιμωρίᾳ κατακριθῆναι. Δι´ ἧς	τοίνυν	ἀκολουθίας ἔξω τοῦ παραδείσου γεγόναμεν
[18, 1]	καὶ λίθον τίμιον πολύν» Ὑποκείσθω	τοίνυν	ἀντὶ θεμελίου τινὸς τῷ κατ´
[8, 1]	μᾶλλον εἶναι ἢ φιλόθεον» Ἐπειδὴ	τοίνυν	διὰ τὸ τῆς φύσεως ἀσθενὲς
[18, 4]	τὸν μὴ τεθνηκότα ζῆν. Καὶ	τοίνυν	εἴ τις μὴ ἐπὶ ματαίῳ
[16, 1]	διδασκαλίᾳ» μοιχῶν ἐστιν ἀπαρίθμησις. Ὑποθώμεθα	τοίνυν	εἶναί τινα ἐν γυναιξὶν εὐπρεπῆ
[0, 2]	τοῦ ἀγαθοῦ τούτου ἐπινοῆσαι. ~Εὑρέθη	τοίνυν	ἡ ἀληθὴς παρθενία ἡ παντὸς
[11, 5]	τοῦ ἡμετέρου φωτὸς ἀμαυρώσειε. ~Τάχα	τοίνυν	ἡμᾶς ἠρέμα διὰ τῶν ὑποδειγμάτων
[16, 1]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλά. Τάχα	τοίνυν	κυρίως ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι πολλοὶ
[11, 1]	γένοιτ´ ἂν ἡμῖν τοιαύτη· ὥσπερ	τοίνυν	οἱ μὲν ἐπιπολαιότερον καὶ δίχα
[11, 6]	τροπῆς τε καὶ ἀλλοιώσεως. ~Τῷ	τοίνυν	πάσας ἑαυτοῦ τὰς τῆς ψυχῆς
[4, 2]	τοῖς προλαβοῦσιν οὐκ ἀναλίσκεται. ~Ὁ	τοίνυν	πρὸς τοῦτον ἀποβλέπων τὸν βίον
[13, 3]	καὶ ζωοποιὸν καὶ ἀθάνατον. ~Ὥσπερ	τοίνυν	τῇ κατὰ σάρκα γενέσει συναπόκειται
[18, 3]	αὐτῷ τὸν βίον οἰκονομήσειε. ~Φαμὲν	τοίνυν	τὴν μὲν ἐπιθυμίαν δεῖν ἐν
[11, 1]	γένοιτο τοῦ ὄντως καλοῦ; Δεῖ	τοίνυν	τῆς ἀσθενείας ἕνεκεν ταύτης διὰ
[22, 2]	ὑγροῦ τε καὶ ξηροῦ. ~Προνοητέον	τοίνυν	τῆς ἰσοκρατείας τῶν ποιοτήτων πρὸς
[5, 1]	καλοῦ θεωρίαν. Πρὸς τὴν τοιαύτην	τοίνυν	τῆς ψυχῆς διάθεσιν ἡ παρθενία
[23, 5]	ἧς ἔξεστι μετασχεῖν τὸν τοῖς	τοιούτοις	ἴχνεσι περιπατοῦντα καὶ τῆς ὀσμῆς
[11, 5]	ἑαυτοῦ καλὸν καὶ ἐν ἑαυτῷ	τοιοῦτον,	ἀεὶ καλὸν ὂν καὶ οὐδέποτε
[2, 3]	βουλομένοις ἡμῖν ἴσως δυνατὸν τὸ	τοιοῦτον,	ἀμελετήτοις οὖσι τῆς τοιαύτης λέξεως·
[20, 4]	γυναικῶν εἰς τὴν περὶ τὸν	τοιοῦτον	γάμον σπουδήν· ἐπειδὴ γάρ, καθώς
[7, 2]	τὴν ἐλευθερίαν τῷ ἤθει κατώρθωσε·	τοιοῦτον	γάρ τι ἡ ἐλευθερία ἐστί,
[21, 1]	προσεγγίσαι, μὴ αὐτόν τινα πρότερον	τοιοῦτον	γενόμενον, ἀδύνατον κατεφάνη, ἀναγκαῖον ἂν
[23, 5]	καὶ ἀθῴου καὶ ἐκλεκτοῦ διάγοντα	τοιοῦτον	γίνεσθαι» ~Εἰ δὲ ζητεῖς τὰ
[12, 3]	ψυχῇ κάλλος διαφωτίσαι. Τὸ δὲ	τοιοῦτον	δόγμα καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[16, 1]	βάσκανον ἢ ἄλλο τι ἔχουσαν	τοιοῦτον	ἐν ἑαυτῇ πλημμελὲς δυνατὸν εἶναι
[8, 1]	γὰρ οὐ μικρὸς παρακρουσθέντα τὸν	τοιοῦτον	ἐν τῇ πείρᾳ τῆς ἡδονῆς
[13, 3]	πάντως ἐπακολουθεῖ καὶ ὁ θάνατος,	τοιοῦτον	ἐπιζητῆσαι βίον, ὃς οὐκέτι τοῦ
[11, 5]	οὐδὲ ποτὲ ἢ πρός τι	τοιοῦτόν	ἐστιν, ἀλλ´ ἐξ ἑαυτοῦ καὶ
[4, 3]	καὶ μῖσος καὶ εἴ τι	τοιοῦτον	ἕτερον, τῆς αὐτῆς αἰτίας ἤρτηται.
[3, 3]	ἐννοεῖ, ὅτι τοῦτο μὲν τὸ	τοιοῦτον	κάλλος οἰχήσεταί ποτε διαρρυὲν καὶ
[6, 1]	ἦν· τὸν δέ γε Ἰωάννην	τοιοῦτον	μέν τι θαυματοποιῆσαι οὐδὲν ἡ
[18, 3]	παθεῖν εἰκὸς ἐν πολέμῳ τὸν	τοιοῦτον	ὁπλίτην, τοῦτο καὶ παρὰ τὸν
[17, 2]	ἢ ὀργὴ ἢ ἄλλο τι	τοιοῦτον	πάθος, ὃ τῆς ἀπαιδεύτου κυριεύει
[12, 2]	μὴ οἷος ἐξ ἀρχῆς ἐκτίσθη,	τοιοῦτον	πάλιν γενόμενον· οὐ γὰρ ἡμέτερον
[4, 7]	τῶν μάλιστα σπουδαζομένων εἰσαεὶ παραμένει	τοιοῦτον;	Ποία νεότητος ἀκμή; Τίς δυνάμεως
[14, 2]	φοβερώτερον δὲ εἰς πεῖραν ἐλθεῖν,	τοιοῦτόν	τι καὶ ὁ γάμος ἐστί,
[23, 1]	τὸ ἀκρότατον τῆς ἀκριβείας ὁ	τοιοῦτος	βίος προϊὼν ἐκκεκάθαρται. Καὶ πολλή
[14, 1]	θανάτου δυναστείας ἐστίν. Οὐκοῦν ὁ	τοιοῦτος	βίος προτιμητέος τοῖς γε νοῦν
[11, 5]	αὐτῇ μορφωθῆναι. Εἰ δή τις	τοιοῦτός	ἐστιν, οἷος ἤδη πάντα καταλιπεῖν
[20, 1]	τις καὶ παρὰ τῷ ἀποστόλῳ	τοιοῦτος	λόγος, ὡς ἄρα διπλοῦς ἡμῶν
[4, 5]	Οὗτός ἐστι καὶ πᾶς ὁ	τοιοῦτος	ὁ ἐν σκότει διαπορευόμενος, καθώς
[11, 5]	ἡ αἴσθησις κριτήριον γίνεται— ὁ	τοιοῦτος	πρὸς ἐκεῖνο μόνον ἐρωτικῶς τε
[3, 7]	ἀπὸ τῶν ἡδέων τὴν γνώμην.	Τοιοῦτος	τῶν εὐθυμούντων ὁ βίος. Πάνυ
[4, 2]	ταῦτα διάκειται ταπεινῶς, ἔξω τοῦ	τοιούτου	ἂν εἴη χοροῦ καὶ οὐδὲν
[0, 2]	οἷον εἶναι προσήκει τὸν τοῦ	τοιούτου	βίου καθηγητήν, ἐκλέγωνται ἑαυτοῖς εἰς
[5, 1]	Πᾶσα γάρ ἐστι σπουδὴ τοῦ	τοιούτου	βίου, ὅπως μὴ τὸ ὑψηλὸν
[0, 2]	Τὰς δὲ μερικὰς ὑποθήκας τοῦ	τοιούτου	βίου, ὅσαι τοῖς ἀκριβῶς μετιοῦσι
[4, 1]	δὲ τί χρὴ μικρολόγως τοῦ	τοιούτου	βίου τὴν ἀτοπίαν ἐλέγχειν, ἐν
[4, 6]	διέξοδον τούτων, τὸ χωρισθῆναι τοῦ	τοιούτου	βίου τοῦ συνημμένην ἔχοντος μεθ´
[4, 1]	καὶ τὰ ἄλλα ὅσα τοῦ	τοιούτου	γένους ἐστί. Πάντων δὲ τῶν
[11, 2]	τὴν τοῦ καλοῦ καὶ μὴ	τοιούτου	διάκρισιν» Διὰ τοῦτο ἀποστάντες οἱ
[10, 2]	εἰκόνι τινὶ τῷ λόγῳ τοῦ	τοιούτου	κάλλους ἐγγραφομένου· οὗ δὲ τὸ
[4, 7]	λυσιτελὲς ἂν εἴη πόρρω τοῦ	τοιούτου	ῥεύματος ἑαυτοὺς ἀνέχειν, ὡς ἂν
[3, 5]	ὀνείρους καὶ κληδόνας καὶ τοὺς	τοιούτους	λήρους, πάντα ὑπὸ ματαίας συνηθείας
[23, 1]	καὶ πάντα τὸν ἐπιβάλλοντα τῷ	τοιούτῳ	σκοπῷ βίον, ὅτῳ φίλον δι´
[4, 1]	τὸν φθόνον ὁ μηδενὸς τῶν	τοιούτων	ἁπτόμενος, οἷς ὁ φθόνος ἐν
[8, 1]	ὑφηγεῖται ὁ λόγος, ἀπείρατον τῶν	τοιούτων	διαβιῶναι, ὡς ἂν μὴ τῇ
[8, 1]	κρείττων ἂν εἴη πόρρω τῶν	τοιούτων	ἑαυτὸν ἀνέχων μᾶλλον ἢ εἰς
[7, 3]	ἀτοπίᾳ τοῦ δόγματος διὰ τῶν	τοιούτων	ἐλέγχονται. Ἡμεῖς δὲ ταῦτα καὶ
[3, 2]	φθόνον. Πλὴν ἀλλὰ πάντων τῶν	τοιούτων	ἐλευθέραν αὐτῶν, εἰ δοκεῖ, τὴν
[4, 8]	ἐν προσπαθείᾳ γινόμενον, μία τῶν	τοιούτων	ἐστὶ κακῶν ἀποφυγή, τὸ μηδὲν
[4, 2]	τῷ θεῷ, ὑψηλότερος πάντως τῶν	τοιούτων	ἐστὶν οὐκ ἔχων τὴν κοινὴν
[14, 4]	Εἰ οὖν τούτων καὶ τῶν	τοιούτων	ἡ παρθενία γίνεται πρόξενος, τίς
[3, 9]	τὸ κάλλιον, ὅτι πάντων τῶν	τοιούτων	κακῶν ἀνεπίδεκτός ἐστιν ἡ παρθενία·
[3, 11]	βούλει μαθεῖν ὅπως ἐμπέπλησται τῶν	τοιούτων	κακῶν ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, μή
[4, 4]	δοκοῦσιν, ὅταν ἡδονὴν ποιῶνται τῶν	τοιούτων	κριτήριον· τῷ δὲ ὑψηλῷ τὴν
[14, 4]	χώραν ἔχει ἔτι ἐπὶ τῶν	τοιούτων	κυημάτων ὁ θάνατος; Ὄντως κατεπόθη
[16, 2]	ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν	τοιούτων»	μία γάρ ἐστιν ὁδὸς εὐθεῖα
[3, 9]	ὅσα πάρεστιν ἀφθόνως ἐπὶ τῶν	τοιούτων	ὁρᾶν, δι´ ὧν αἱ πολλαὶ
[4, 6]	τὸν βίον ἡ ἀκολουθία τῶν	τοιούτων	παθῶν μίαν ὁρῶμεν ἐκ τῆς
[13, 3]	τῆς τεκνογονίας» ταύτης ἡ τῶν	τοιούτων	τέκνων μήτηρ εὐφραινομένη, καθὼς ἐν
[4, 1]	γένους ἐστί. Πάντων δὲ τῶν	τοιούτων	τὴν ἀτέλειαν ἔχων καὶ διὰ
[7, 1]	δόγματα τῆς ἐκκλησίας παραχαράσσοντας τῶν	τοιούτων	χρεία λόγων ἂν εἴη, οὓς
[5, 1]	καταγίνεσθαι. Ἐλευθερωθεῖσα γὰρ ἅπαξ τῶν	τοιούτων	χρεῶν οὐκέτι κινδυνεύει μὴ τῷ
[18, 5]	μή τινος τῶν ἐναντίων συνεισπεσόντος	τοῖς	ἀγγείοις, καὶ ἡ τῶν χρησίμων
[19, 1]	ποῖον εἶδος τῆς πολυτεκνίας παρὰ	τοῖς	ἁγίοις τοῦ θεοῦ ἐσπουδάζετο. Ὅ
[14, 1]	ταῖς προλαβούσαις γενεαῖς συμπαροδεύων καὶ	τοῖς	ἀεὶ παραγινομένοις εἰς τὸν βίον
[6, 2]	διαχέοιτο πρὸς τὸ ἀρέσκον ἀεὶ	τοῖς	αἰσθητηρίοις ῥέων καὶ σκεδαννύμενος, μηδεμίαν
[18, 3]	χρῆσιν, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν προστιθεὶς	τοῖς	αἰσχίστοις, τὸ δὲ μῖσος ἐπὶ
[0, 2]	ὑποθήκας τοῦ τοιούτου βίου, ὅσαι	τοῖς	ἀκριβῶς μετιοῦσι τὴν σεμνότητα ταύτην
[2, 1]	περὶ αὐτοῦ δόξαν τῆς προειλημμένης	τοῖς	ἀκροαταῖς ἐμποιήσας; ~Οὐκοῦν καλῶς ἔχει
[23, 2]	ἐπισταμένων παιδεύεται καὶ οὕτω γίνεται	τοῖς	ἀλλογλώσσοις ὁμόφωνος, οὕτως οἶμαι καὶ
[21, 3]	τὸν σῖτον, τὴν μὲν ἀπορρίψει	τοῖς	ἀλογωτέροις, ὧν τὸ τέλος εἰς
[6, 1]	χρείας κατ´ ἐξουσίαν καὶ ἀποκλείειν	τοῖς	ἁμαρτάνουσι καὶ ἀνιέναι τοῖς μετανοοῦσι
[14, 1]	οὐ μᾶλλον ζωῆς ἀλλὰ θανάτου	τοῖς	ἀνθρώποις ἀφορμὴ γίνεται· ἀπὸ γὰρ
[14, 2]	συνεισήγαγε, πένθους καὶ συμφορῶν δημιουργὸς	τοῖς	ἀνθρώποις γινόμενος. ~Οὗτος ἔδειξε τὰ
[21, 2]	κακῶν, πλησμονῆς ὡς τὰ πολλὰ	τοῖς	ἀνθρώποις ἐντικτούσης τὰ τοιαῦτα πάθη.
[14, 2]	ὀνόματα, ὅσα ἐκ τοῦ θανάτου	τοῖς	ἀνθρώποις ἐπάγεται, καθὼς ἤδη καὶ
[4, 5]	λοιπὸς ὅμιλος τῶν συνοικούντων παθῶν	τοῖς	ἀνθρώποις. Ἔχεται γάρ πως ἐν
[4, 4]	διὰ τοῦτο περιφρονῶν ὅσα τίμια	τοῖς	ἀνθρώποις νομίζεται, μόνης δὲ τῆς
[3, 11]	αὐτῷ τραγῳδίας, ὧν χορηγὸς γίνεται	τοῖς	ἀνθρώποις ὁ γάμος. Ἐλθὲ ἐπὶ
[4, 1]	τὸ πρὸς τὸ ἐλαττοῦσθαι μῖσος	τοῖς	ἀνθρώποις συνίστανται. Ἐκείνου δὲ ἀνεπίφθονός
[3, 4]	ἐλπίδα τὴν διὰ τῆς ἀπάτης	τοῖς	ἀνοήτοις ἐγγινομένην. Ποίας οὖν ἡδονῆς
[23, 6]	σωφροσύνη ξύλον ἐστὶ ζωῆς πᾶσι	τοῖς	ἀντεχομένοις αὐτῆς» Ἐπὶ τούτου τοῦ
[9, 2]	προκαλεῖσθαι καθ´ ἑαυτῶν πειρασμοὺς καὶ	τοῖς	ἀντιστρατευομένοις τῷ νόμῳ τοῦ νοὸς
[4, 3]	τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσμίαν. Εἶτα παραμετρῶν	τοῖς	ἀπείροις αἰῶσι τὸ ἀκαριαῖον τοῦτο
[3, 2]	τι βούλει. Ἀλλ´ ὅρα τὴν	τοῖς	ἀπηριθμημένοις χρηστοῖς ἀναγκαίως συμπαροῦσαν καὶ
[20, 4]	τὸ πλουτεῖν ἐστι περισπούδαστον, οὐ	τοῖς	ἀπὸ γῆς σεμνυνόμενον χρήμασιν, ἀλλὰ
[0, 1]	δὲ σωματικῆς ἐπιθυμίας ἀργούσης ἐν	τοῖς	ἀποταξαμένοις, ἀκολούθως ἐπεζητήθη τί τὸ
[0, 1]	προσφιλοσοφεῖν τῇ θειοτέρᾳ ζωῇ καὶ	τοῖς	ἀποταξαμένοις πάντῃ τῷ ταραχώδει βίῳ
[9, 2]	~Διὰ τοῦτο λυσιτελὲς εἶναι νομίζομεν	τοῖς	ἀσθενεστέροις εἰς τὴν παρθενίαν ὡς
[3, 3]	ἀνοήτων σπουδάζεται κατανοήσῃ, οἷον ὀφθαλμὸν	τοῖς	βλεφάροις λάμποντα καὶ ὀφρῦν περικεχυμένην
[14, 1]	Οὐκοῦν ὁ τοιοῦτος βίος προτιμητέος	τοῖς	γε νοῦν ἔχουσιν, ὃς κρείττων
[4, 1]	ἐπὶ τίνι καθ´ ἑαυτοῦ κινήσει	τοῖς	γειτνιῶσι τὸν φθόνον ὁ μηδενὸς
[3, 3]	καὶ λύπην εὐφροσύναις συμμεμιγμένην, πανταχοῦ	τοῖς	γινομένοις συμπαρόντα διὰ τῶν ἐλπίδων
[4, 3]	πάσης τῆς γῆς ὁ θεός»	τοῖς	δὲ ἀνθρώποις τὸ τῆς πλεονεξίας
[4, 6]	γινομένοις σφαλερὸς καὶ κινδυνώδης ἐστί,	τοῖς	δὲ πόρρωθεν αὐτὸν φυλασσομένοις εἰκῆ
[1, 1]	τι τῶν τοῦ κόσμου θαυμάτων,	τοῖς	δὲ ταπεινοτέροις τῶν ἐπιτηδευμάτων ἀντὶ
[4, 6]	ἡ φύσις ἀκολούθως ἑαυτῇ ῥέουσα	τοῖς	δι´ αὐτῆς πορευομένοις ἀναγκαίως ἐπάγηται
[13, 3]	οὕτω δηλαδὴ καὶ τὸ πνεῦμα	τοῖς	δι´ αὐτοῦ γεννωμένοις τὴν ζωοποιὸν
[7, 1]	τὰ τοιαῦτα ῥοπὴν ἐντιθεῖσα πᾶσι	τοῖς	διὰ γάμου προϊοῦσιν εἰς γένεσιν,
[23, 5]	τοῦ πρώτου φωτὸς ἐλαττουμένου καὶ	τοῖς	διὰ μεταλήψεως φωτιζομένοις κατὰ τὸ
[2, 2]	ὑπὸ φιλανθρωπίας δὲ θεοῦ καὶ	τοῖς	διὰ σαρκὸς καὶ αἵματος λαχοῦσι
[0, 2]	ἐπειδὴ μὴ τοσοῦτον τὰ ἐν	τοῖς	διηγήμασιν ὑποδείγματα δύναται πρὸς κατόρθωσιν
[14, 4]	τὴν ἀνάστασιν παρὰ τοῦ κυρίου	τοῖς	δικαίοις ἐπήγγελται, τῆς δὲ ἀγγελικῆς
[3, 4]	ἀλήθειαν ὁ ταῦτα φρονῶν καὶ	τοῖς	δοκοῦσιν αὐτῷ παρεῖναι χρηστοῖς εὐφρανθήσεται;
[3, 10]	ἐνδιατρίβειν τῷ λόγῳ; Εἰ γὰρ	τοῖς	δοκοῦσιν εἶναι καλοῖς τοσοῦτος πόνος
[3, 2]	καὶ διὰ τοῦτο δι´ ὑποψίας	τοῖς	δοκοῦσιν εὐθυμεῖν ὁ βίος ἐστί,
[14, 3]	ἡλικίας ἠρημωμένους καὶ λάφυρον προκειμένους	τοῖς	δυναστεύουσιν, ἐπιμειδιῶντας πολλάκις ὑπὸ τῆς
[9, 2]	τοῦτο μικρὰ ἡ συνήθεια καὶ	τοῖς	δυσκολωτάτοις εἶναι δοκοῦσιν ἡδονήν τινα
[3, 2]	οἶδα δὲ ὅπως ἐν αὐτοῖς	τοῖς	εἰδόσιν αὐτὰ λανθάνειν ἡ φύσις
[0, 1]	παρθενίας ὑποτίθεται βίον, ὡς οὔτε	τοῖς	ἐμπλακεῖσι τῇ τοῦ βίου κοινότητι
[20, 4]	παρασκευάσεται ἐν καθαρᾷ τῇ στολῇ	τοῖς	ἐν τῷ γάμῳ τούτῳ εὐφραινομένοις
[4, 4]	παλαιὰ διηγήματα, οὐχ ὁ ἐπὶ	τοῖς	ἐνεστῶσι τῦφος, οὐ τὸ κρατεῖν
[0, 1]	ἐπιθυμίαν τῆς κατ´ ἀρετὴν ζωῆς	τοῖς	ἐντυγχάνουσιν ἐμποιῆσαι· πολλῶν δὲ τῷ
[4, 3]	μετὰ ταῦτα νομίζοιτο καταλιπών τινα	τοῖς	ἐξ αὐτοῦ διηγήματα· ὡσαύτως δὲ
[4, 1]	ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστος, ἀεὶ πλήρης	τοῖς	ἐπιθυμοῦσίν ἐστιν, οὐ κατὰ τὴν
[9, 1]	ὠδῖνος ἀδελφοὶ προελθόντες εἰς γένεσιν	τοῖς	ἐπιτηδεύμασι τῷ βίῳ πλεῖστον ἀπ´
[23, 6]	τὴν τῶν ἰδίων βίων λαμπρότητα	τοῖς	ἑπομένοις προέθηκαν. Οὐκοῦν ἔχομεν πρὸς
[3, 2]	ὑποσμύχουσαν λύπην. Οὐ λέγω τὸν	τοῖς	εὐδοκιμοῦσιν ἐπιφυόμενον φθόνον καὶ τὸ
[23, 2]	ἐπανελθεῖν εὐπορίαν, ἕως ἂν ἐν	τοῖς	ζῶσιν ᾖ· ὁ δὲ τῆς
[3, 10]	μεμερισμένος οὐδὲ σχολὴν ἄγει πολλάκις	τοῖς	ἰδίοις ἐπιστενάξαι κακοῖς, τῆς τῶν
[3, 9]	πικρίαν, ὥσπερ ἀμυνόμεναι τοὺς λυπήσαντας	τοῖς	ἰδίοις κακοῖς· πολλαὶ δὲ τῇ
[3, 6]	ὡς τῶν συμβαινόντων ἐκείνοις ἐν	τοῖς	ἰδίοις σπλάγχνοις τὴν αἴσθησιν δέχεσθαι.
[7, 2]	τῶν λοιπῶν πάντων, ἵνα μὴ	τοῖς	καθ´ ἕκαστον ἐπεξίωμεν, τὴν μεσότητα
[4, 5]	ἀνθρώποις. Ἔχεται γάρ πως ἐν	τοῖς	κακοῖς τοῦ ἑτέρου τὸ ἕτερον,
[3, 9]	οἶκον τὸν ἀληθῶς ἴδιον πᾶσι	τοῖς	καλλίστοις ὁρᾷ διηνεκῶς εὐθηνούμενον διὰ
[3, 1]	λέγω μόνον ὅσα εἰς ὕστερον	τοῖς	κατ´ ἀρετὴν βεβιωκόσιν ἀπόκειται, ἀλλὰ
[4, 6]	παρατυχὸν ὑπολαμβάνων τῷ ῥείθρῳ μόνοις	τοῖς	κατ´ αὐτὸν γινομένοις σφαλερὸς καὶ
[23, 4]	ὅσα ἐκφέρεται τῷ μὴ θέλειν	τοῖς	κατὰ θεὸν εὐδοκιμοῦσι προστίθεσθαι; Ἐκ
[12, 1]	τινὰ λύχνον τὸν ἑαυτῶν βίον	τοῖς	κατὰ θεὸν πορευομένοις προφαίνουσιν. Ἀλλὰ
[18, 4]	οἱ ἐλευθερωθέντες οἰκέται παυσάμενοι τοῦ	τοῖς	κρατοῦσιν ὑπηρετεῖν, ἐπειδὰν ἑαυτῶν γένωνται
[4, 3]	εἰς τί πέρας χρηστὸν καταλήγει	τοῖς	κτησαμένοις, ἐκτὸς τοῦ οἴεσθαι τὸν
[17, 1]	καὶ παροξυσμοῖς καὶ μνησικακίαις καὶ	τοῖς	λοιποῖς πᾶσιν, ὅσα πρὸς τὸ
[11, 4]	ἡμεῖς φῶς ἐσόμεθα, καθώς φησι	τοῖς	μαθηταῖς που ὁ κύριος, εἰ
[10, 1]	δυνηθῆναι ποσῶς ἰδεῖν τὸ ἐν	τοῖς	μακαρισμοῖς ὑπὸ τοῦ κυρίου ἐπηγγελμένον,
[15, 2]	ὄντως, καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος,	τοῖς	μέλεσι τὸ ὅλον συνδιατίθεται, ἄν
[4, 4]	πᾶσαι αἱ τοῦ βίου ἀνωμαλίαι,	τοῖς	μὲν ἀπαιδεύτοις πάμπολυ διαφέρειν δοκοῦσιν,
[3, 10]	λύπας ἀπὸ τῶν ἐναντίων ἔχουσι.	Τοῖς	μὲν γὰρ εὐθυμοῦσι ταράσσει τὸν
[4, 5]	βοσκήματα, μόνῃ τῇ γαστρὶ καὶ	τοῖς	μετὰ γαστέρα ζῶν, ἀπηλλοτριωμένος δὲ
[0, 2]	ὁ λόγος ᾐνίξατο, ἵνα μὴ	τοῖς	μετὰ ταῦτα καθομιλοῦσι τῷ λόγῳ
[4, 3]	αὐτοῦ γεγονότων, καὶ ἵνα μέγας	τοῖς	μετὰ ταῦτα νομίζοιτο καταλιπών τινα
[6, 1]	ἀποκλείειν τοῖς ἁμαρτάνουσι καὶ ἀνιέναι	τοῖς	μετανοοῦσι κύριος ἦν· τὸν δέ
[23, 2]	τῶν λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων ὁ προκείμενος	τοῖς	μετιοῦσίν ἐστι σκοπός, τοσούτῳ καὶ
[11, 1]	οὐδὲ τὸ μὴ βλεπόμενον ἐν	τοῖς	μὴ οὖσι λογίζεται, ἀλλὰ καὶ
[23, 6]	οἷς μὲν σαρκὸς ζωὴ δοκιμάζεται	τοῖς	νεκροῖς ἐναρίθμιον, πρὸς δὲ τὰ
[3, 11]	δεκτικόν ἐστι διδασκόμενος, οὕτως ἐπειδὰν	τοῖς	νόμοις ἐντύχῃς καὶ γνῷς τὰς
[4, 4]	προφαινομένων τὸν λόγον. Σύνηθες γὰρ	τοῖς	ὁδοιποροῦσιν ἐπὶ τὸ τῆς ὁδοῦ
[3, 10]	περιηχούσης. Ἢ τάχα περιττόν ἐστι	τοῖς	ὁμολογουμένοις ἐνδιατρίβειν τῷ λόγῳ; Εἰ
[18, 1]	Οὐδὲ γὰρ στρατιώτης μέρη τινὰ	τοῖς	ὅπλοις φραξάμενος γυμνῷ κινδυνεύει τῷ
[20, 4]	ἀπὸ γῆς σεμνυνόμενον χρήμασιν, ἀλλὰ	τοῖς	οὐρανίοις θησαυροῖς κομῶντα. Γένους δὲ
[2, 3]	ἡ δύναμις, ὡς καὶ ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς παρὰ τῷ πατρὶ τῶν
[6, 2]	ἀποστροφῇ τῶν ματαίων τὴν ἐν	τοῖς	οὖσιν ἀλήθειαν ἐπιγνώσεται. Ἔοικεν οὖν
[10, 1]	μεμαθήκαμεν. Ὑπόδειγμα τοῦ ζητουμένου ἐν	τοῖς	οὖσιν ἔστιν οὐδέν· ἐκ συγκρίσεως
[4, 3]	ἐλεεῖ τῆς χαυνότητος τὸν ἐπὶ	τοῖς	οὕτω γλίσχροις καὶ ταπεινοῖς καὶ
[3, 1]	περὶ παρθενίας νοήσωμεν, ταὐτὸν πάσχομεν	τοῖς	ὀψοποιοῖς τε καὶ ὑπηρέταις, οἳ
[9, 1]	πολλὴν ἐν ἑαυτοῖς τὴν εὐρυχωρίαν	τοῖς	πάθεσιν ἤνοιξαν, ὡς παντελῶς τῆς
[3, 1]	ἑαυτῶν παραθεωροῦντες πενίαν πλεῖον ἀνιῶνται	τοῖς	παροῦσι καὶ δυσχεραίνουσι, τὸν αὐτὸν
[3, 4]	ἐν εὐφροσύνῃ βιώσεται; Ἆρα πιστεύσει	τοῖς	παροῦσιν αὐτῷ χρηστοῖς ὡς ἀεὶ
[18, 2]	καὶ καθ´ ἕκαστον ὅπως ἂν	τοῖς	παροῦσιν αὐτῷ χρώμενος πρὸς τὸ
[22, 2]	τῆς μάστιγος, ἕως ἂν μίαν	τοῖς	πᾶσι τὴν πρὸς τὸν δρόμον
[18, 3]	καὶ ὑπομονῇ ἀντὶ βακτηρίας, εἴποτε	τοῖς	πειρασμοῖς κάμοι, ἐπιστηρίζεσθαι. Τὸ δὲ
[4, 3]	αἰτίας ἤρτηται. Πάντα γὰρ ταῦτα	τοῖς	περὶ τὸν βίον τοῦτον ἐπτοημένοις
[3, 5]	Ἔτι τῷ φίλτρῳ ζέοντες, ἄρτι	τοῖς	πόθοις ἀκμάζοντες, οὔπω τῶν κατὰ
[3, 11]	ἀναλάβῃς τὰ παλαιὰ διηγήματα, ἃ	τοῖς	ποιηταῖς τῶν δραμάτων τὰς ὑποθέσεις
[18, 1]	ἢ ὁ μαργαρίτης ὁ ἐν	τοῖς	ποσὶ τῶν χοίρων καταπατούμενος. Ἀλλὰ
[23, 2]	πρὸς τὸ μέλλον τὸ παρατηρηθὲν	τοῖς	προλαβοῦσι γίνεσθαι, νῦν δὲ ὁ
[4, 1]	ὁ πλοῦτος τῶν ἀρετῶν ἐν	τοῖς	προλαβοῦσιν οὐκ ἀναλίσκεται. ~Ὁ τοίνυν
[13, 1]	καταλιπεῖν ὥσπερ τινὰ σταθμὸν ἔσχατον	τοῖς	πρὸς τὸν Χριστὸν ἀναλύουσιν ὑφηγεῖται
[13, 1]	κακὸν ἀγνοῆσαι. Διὸ καὶ ἀπερρήθη	τοῖς	πρωτοπλάστοις τὸ μὴ μετὰ τοῦ
[13, 3]	πνεῦμα κοινωνίας ζωὴ καὶ ἀφθαρσία	τοῖς	συναφθεῖσιν ἀντὶ τέκνων προσγίνεται; Καὶ
[12, 2]	μορφὴν ἑαυτῶν ἐξαλείψαντες ἀνεπίγνωστοι καὶ	τοῖς	συνήθεσι γίνονται, οὕτω κἀκεῖνος ἐμπεσὼν
[23, 2]	καὶ ὡς ἑτέρως διοικουμένων ὀλίγος	τοῖς	σωφρονοῦσιν ὁ λόγος— ἀλλ´ αὐτῆς
[8, 1]	ἐχέτω ὅπως ἂν ἔχειν δοκῇ	τοῖς	τὰ τοιαῦτα καθορᾶν ἐπιστήμοσιν· ἡμεῖς
[4, 3]	πολλῶν σπουδαζόμενον; Ἐπειδὴ τί πλέον	τοῖς	τετιμημένοις προστίθησι; Διαμένει γὰρ θνητὸς
[3, 9]	τῷ ἀφθάρτῳ νυμφίῳ, ἀεὶ ἐπαγάλλεται	τοῖς	τῆς εὐσεβείας γεννήμασι· τόν τε
[1, 1]	ὃ πᾶσι μὲν τίμιόν ἐστι	τοῖς	τὸ καλὸν ἐν καθαρότητι κρίνουσι,
[23, 5]	ἀκριβωθεῖσα, ἧς ἔξεστι μετασχεῖν τὸν	τοῖς	τοιούτοις ἴχνεσι περιπατοῦντα καὶ τῆς
[7, 2]	τὸν γάμον ὁρίζεται, ἑαυτὸν στίζει	τοῖς	τοῦ γάμου ὀνειδισμοῖς· εἰ γὰρ
[20, 4]	Καὶ πάλιν ὅσα ἑτέρωθι ἐν	τοῖς	τοῦ πνεύματος καρποῖς ἀπαριθμεῖται, πάντα
[10, 1]	παράστασιν· εἰ δέ τις ἔτι	τοῖς	ὑλικοῖς ἐγκαθήμενος πάθεσι καθάπερ ὑπὸ
[3, 4]	βίον ἕξει, ὡς ἀλλοτρίοις προσέχων	τοῖς	φαινομένοις, συνιεὶς πάντως, εἴπερ ἔχοι
[21, 1]	μεριζόμενον, δι´ ἑκάστου τῶν αἰσθητηρίων	τοῖς	φιληδόνοις ἐγκαταμίγνυται. Οὐκοῦν ὁ διά
[3, 5]	θάνατος τῆς κυοφορούσης διὰ τοῦ	τόκου	ἐλπίζεται. Πολλάκις δὲ καὶ τῆς
[19, 1]	τόκῳ ὑπηρετήσασα, ὡς οὔτε τοῦ	τόκου	τὴν παρθενίαν λύσαντος οὔτε τῆς
[19, 1]	παρθένου κοιλία ἡ τῷ ἀχράντῳ	τόκῳ	ὑπηρετήσασα, ὡς οὔτε τοῦ τόκου
[12, 4]	μηκέτι λοιπὸν ἐν ὀφθαλμοῖς εἶναι	τολμᾶν	τοῦ κτίσαντος ἀλλὰ φύλλοις καὶ
[13, 1]	ἐναντίον ἀφέλκοντα. Καὶ εἰ χρὴ	τολμήσαντα	εἰπεῖν, τάχα οὕτως ἄν τις
[20, 1]	καὶ κατάλληλον· καὶ τάχα ὁ	τολμήσας	εἰπεῖν τὴν σωματικὴν παρθενίαν τοῦ
[11, 6]	ἐκ παντὸς εἴδους κακίας» ἀποκαθάραντι	τολμῶ	καὶ λέγω ὅτι ἐμφανὲς γίνεται
[16, 1]	ἐν ἑαυτῇ πλημμελὲς δυνατὸν εἶναι	τὸν	ἀγαθὸν νυμφίον εἰσοικισθῆναι. ~Τίς γὰρ
[11, 4]	ὑπὸ βίας πνευμάτων τινῶν εἰς	τὸν	αἰθέριον τόπον ὑπερχεόμενον— λέγουσι γὰρ
[23, 2]	προσφοιτητέον ἐστὶ τῷ μέλλοντι κατὰ	τὸν	αἱροῦντα λόγον τῆς παρθενίας ἀνθέξεσθαι.
[4, 3]	φησιν ὁ σοφὸς ἐκκλησιαστής, εἰς	τὸν	αἰῶνα ἕστηκε» πάσαις ὑπηρετοῦσα ταῖς
[23, 7]	πάντως καὶ αὐτὸς ἱερεὺς εἰς	τὸν	αἰῶνα, οὐκέτι θανάτῳ παραμένειν εἰς
[15, 2]	εἶναι μιᾶς τινος ἀρετῆς κατὰ	τὸν	ἀκριβῆ περιδράξασθαι λόγον τὸν μὴ
[0, 3]	εὐφροσύνην καρποῦσθαι. καʹ Ὅτι χρὴ	τὸν	ἀκριβῶς ζῆν προελόμενον πρὸς πᾶν
[21, 1]	ἀνακεκάλυπται. ~Κεφάλαιον καʹ Ὅτι χρὴ	τὸν	ἀκριβῶς ζῆν προελόμενον πρὸς πᾶν
[0, 1]	πρότερον ἀποσεμνύνειεν ἐκεῖνο πρὸς ὃ	τὸν	ἀκροατὴν παρορμᾷ, τούτου χάριν ἀπὸ
[3, 9]	εὐσεβείας γεννήμασι· τόν τε οἶκον	τὸν	ἀληθῶς ἴδιον πᾶσι τοῖς καλλίστοις
[3, 1]	πλοῦτον ἐπιγινώσκομεν, τοσούτῳ μᾶλλον οἰκτείρομεν	τὸν	ἄλλον βίον διὰ τῆς τῶν
[3, 2]	καὶ οἷον ἐν ἑκατέρῳ ὑπὲρ	τὸν	ἄλλον ὑπονοεῖσθαι, ἡ γλυκεῖα ἐκείνη
[23, 7]	τοῦ νόμου τοῦ κωλύοντος ἱερᾶσθαι	τὸν	ἄναγνον; Εἰ δὲ καὶ τὸν
[18, 5]	πρὸς κακίαν παρατροπὴ δουλοῦταί πως	τὸν	ἄνθρωπον καὶ στιγματίαν ποιεῖ μώλωπας
[4, 3]	τοῖς κτησαμένοις, ἐκτὸς τοῦ οἴεσθαι	τὸν	ἀνόητον ἑαυτοῦ εἶναι τὰ μηδὲν
[23, 3]	ὅταν πέσῃ» ὅτι οὐκ ἔχει	τὸν	ἀνορθοῦντα. Ἤδη γάρ τινες ὁρμῇ
[4, 4]	καθάπερ τις ἀγαθὸς κυβερνήτης πρὸς	τὸν	ἄνω σκοπὸν διευθύνων τὸ σκάφος.
[3, 1]	ἣν οὐκ ἔστιν ἐπανελθεῖν ἔτι	τὸν	ἅπαξ τῷ κοσμικῷ βίῳ τὸ
[18, 5]	τινι τῶν ψαλμῶν ἡμῖν ὑφηγούμενος,	τὸν	ἄστατον τοῦτον καὶ ἐμπαθῆ καὶ
[20, 3]	σημαινομένων ἐν ἀλλήλοις συγχεομένων. ~Κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν
[8, 1]	ὅλον ἐκχαραδρωθῆναι κατὰ τὸ πλάγιον	τὸν	αὐτὸν τρόπον, ἐπειδὴ χρεία τῷ
[22, 2]	πρὸς τὸν δρόμον σύμπνοιαν ἐμποιήσῃ·	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ ὁ ἡμέτερος
[20, 4]	τύχοι μάλιστα τῶν κατὰ γνώμην—	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ ὁ τὸν
[23, 2]	μαθὼν αὐτὸς τὴν τέχνην κατώρθωσε·	τὸν	αὐτὸν τρόπον καὶ τῆς τῶν
[3, 1]	ἀνιῶνται τοῖς παροῦσι καὶ δυσχεραίνουσι,	τὸν	αὐτὸν τρόπον ὅσῳ πλέον τὸν
[3, 2]	δέ τις ἀρξάμενος ἐπαξίως ἂν	τὸν	βαρὺν τοῦτον βίον ἐκτραγῳδήσειεν; Ἢ
[4, 1]	δʹ Ὅτι πάντα τὰ κατὰ	τὸν	βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν ἀπὸ
[0, 3]	δʹ Ὅτι πάντα τὰ κατὰ	τὸν	βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν ἀπὸ
[3, 10]	ὑπογραφὴ τῆς ἀληθείας ἐλάττων ἐστὶ	τὸν	βίον αὐτῶν ὑπ´ ὄψιν ἀγαγεῖν
[3, 9]	οἷα λέγουσιν αἱ τῇ πείρᾳ	τὸν	βίον γνωρίσασαι, ὅπως μακαρίζουσι τὴν
[3, 4]	ἀπάταις ἀμηχανήσει καὶ ἀπίστως πρὸς	τὸν	βίον ἕξει, ὡς ἀλλοτρίοις προσέχων
[23, 2]	ἄλλα δὲ πάντα, ὅσα κατὰ	τὸν	βίον ἐπιτηδεύομεν, μᾶλλον ἂν κατορθωθείη
[4, 6]	~Ἐπειδὴ οὖν ἅπαξ εἰσῆλθεν εἰς	τὸν	βίον ἡ ἀκολουθία τῶν τοιούτων
[3, 5]	πόθοις ἀκμάζοντες, οὔπω τῶν κατὰ	τὸν	βίον ἡδίστων λαβόντες τὴν αἴσθησιν,
[16, 1]	κίνδυνον ἔχει. Ἀλλὰ μυρίαι κατὰ	τὸν	βίον ἡμῶν αἱ πρὸς τὴν
[4, 3]	ἀνθρώπων ἐπί τινι τῶν κατὰ	τὸν	βίον ἴδῃ περίβλεπτον, ἀξιώμασιν ἢ
[4, 4]	μόνον τὸν οὐρανὸν βλέπων διαπεράσει	τὸν	βίον, καθάπερ τις ἀγαθὸς κυβερνήτης
[4, 2]	~Ὁ τοίνυν πρὸς τοῦτον ἀποβλέπων	τὸν	βίον καὶ τὴν ἀρετὴν ἑαυτῷ
[23, 7]	βίῳ πονηρὸν τίθεσθαι, ὅλον δὲ	τὸν	βίον καταγηρῶντας ἐν σφάλμασιν ἄμεινον
[3, 3]	φημι τὸ διὰ πάντων αὐτοῖς	τὸν	βίον καταγλυκαίνεσθαι, τοῦτό ἐστι τὸ
[3, 10]	Τοῖς μὲν γὰρ εὐθυμοῦσι ταράσσει	τὸν	βίον ὁ προσδοκώμενος ἢ καὶ
[18, 2]	χρώμενος πρὸς τὸ συμφέρον αὐτῷ	τὸν	βίον οἰκονομήσειε. ~Φαμὲν τοίνυν τὴν
[18, 3]	τοιοῦτον ὁπλίτην, τοῦτο καὶ παρὰ	τὸν	βίον πάσχειν εἰκὸς τὸν συγκεχυμένον
[17, 1]	ἀλλά τι πάθος τῆς κατὰ	τὸν	βίον πορείας ἡγεμονεύῃ. ~Ἡ μὲν
[0, 2]	συμβουλὴ εἶναι δόξῃ, τῷ παρελθόντι	τὸν	βίον προσφοιτᾶν τοὺς νέους κελεύουσα,
[18, 3]	καθαρὰν διαφυλάσσειν, μηδαμοῦ τῇ κατὰ	τὸν	βίον ῥυπαρίᾳ μολυνομένην. Τὸν δὲ
[14, 1]	καὶ τοῖς ἀεὶ παραγινομένοις εἰς	τὸν	βίον συνδιεξερχόμενος, ὅρον τῆς ἐνεργείας
[18, 2]	συνηρμόσθαι τινὶ διὰ τῶν καταλλήλων	τὸν	βίον, τὰ ἐν τῷ οἴκῳ
[4, 8]	δυνατὸν χωρισθῆναι τῆς πρὸς πάντα	τὸν	βίον τὸν ἐμπαθῆ τε καὶ
[4, 3]	Πάντα γὰρ ταῦτα τοῖς περὶ	τὸν	βίον τοῦτον ἐπτοημένοις συμπολιτεύεται, ὧν
[19, 1]	ἑαυτῇ τῆς ζωτικῆς ἰκμάδος κατὰ	τὸν	βίον τοῦτον προσδεχομένη. Εἰ οὖν
[22, 2]	ὀξὺν ἐπισπέρχει τῇ μάστιγι οὔτε	τὸν	βραδὺν κατάγχει ταῖς ἡνίαις, οὐδ´
[18, 5]	τῶν Αἰγυπτίων ὡς λίθος εἰς	τὸν	βυθὸν καταδύεται» ὅσον δὲ θεῷ
[15, 2]	γὰρ ὑπὸ τοῦ βάρους εἰς	τὸν	βυθὸν καταδύεται, τῶν δὲ περὶ
[7, 2]	δὴ τοῦ φυτοῦ τοῦ κατὰ	τὸν	γάμον βλάστημα καὶ καρπός ἐστιν
[4, 2]	τῆς περὶ τὰ τοιαῦτα πλάνης,	τὸν	γάμον λέγω. Τὸ γὰρ ὑπὲρ
[3, 5]	βίου, κατάραι κατὰ τῶν συμβουλευσάντων	τὸν	γάμον, μέμψεις κατὰ τῶν μὴ
[7, 2]	Ἐν ᾧ γὰρ βδελυκτὸν εἶναι	τὸν	γάμον ὁρίζεται, ἑαυτὸν στίζει τοῖς
[8, 1]	θειοτέρας ἐπιθυμίας ἀφίστασθαι μήτε ἀποφεύγειν	τὸν	γάμον, οὐδείς ἐστι λόγος ὁ
[14, 2]	ἡδοναί, καὶ πάντα ὅσα περὶ	τὸν	γάμον σπουδάζεται, ταῖς τοιαύταις ὀδύναις
[2, 3]	γὰρ ἐξ ἁπάντων οἶμαι δεῖν	τόν	γε νοῦν ἔχοντα οὐκ ἐξ
[9, 2]	καὶ καθαρωτάτην, ἧς ἄξιόν ἐστι	τόν	γε νοῦν ἔχοντα περιέχεσθαι μᾶλλον
[0, 3]	γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις τοῦ	τὸν	γεγραφότα τὸν λόγον μὴ ἄγαμον
[3, 1]	γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις τοῦ	τὸν	γεγραφότα τὸν λόγον μὴ ἄγαμον
[4, 2]	ἑαυτοῦ ψυχὴν ἐπικλῖναι; Ἆρα θαυμάσεται	τὸν	γήϊνον πλοῦτον ἢ δυναστείαν ἀνθρωπίνην
[22, 2]	ἐκφέρεσθαι, ἀλλὰ τὸν μὲν εὐθύνει,	τὸν	δὲ ἀνακόπτει, τοῦ δὲ καθικνεῖται
[2, 3]	τοῦ ἀνθρωπίνου βίου κοινωνίαν κατάγουσα,	τὸν	δὲ ἄνθρωπον ἐν ἑαυτῇ πρὸς
[6, 1]	ἀνιέναι τοῖς μετανοοῦσι κύριος ἦν·	τὸν	δέ γε Ἰωάννην τοιοῦτον μέν
[18, 3]	κατὰ τὸν βίον ῥυπαρίᾳ μολυνομένην.	Τὸν	δὲ θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν
[0, 2]	τινων γνωρισμάτων τὸ ἐκεῖνον εἶναι	τὸν	δηλούμενον ὁ λόγος ᾐνίξατο, ἵνα
[0, 2]	ἐπίνοιαν ἐπιτηδείως ἔχουσα, ὥστε πάντα	τὸν	διὰ μέσου λόγον, κἂν πρὸς
[3, 7]	ἑαυτῆς ἐστι κυρία, πρὸς δὲ	τὸν	διὰ τοῦ γάμου κυριεύσαντα τὴν
[3, 9]	ἡδονῆς βλέποντας ἐν πικρῷ ὀφθαλμῷ	τὸν	διαπίπτοντα οἶκον, καὶ τοὺς καταφρονοῦντας
[4, 3]	μὴ τοὺς παῖδας ἐπαιτιᾶσθαι ἢ	τὸν	δοξομανῆ καὶ φιλότιμον μὴ εἰς
[22, 2]	μίαν τοῖς πᾶσι τὴν πρὸς	τὸν	δρόμον σύμπνοιαν ἐμποιήσῃ· τὸν αὐτὸν
[8, 1]	τινὸς λαμβανόμενον καὶ ἀποστρέψαντα παντελῶς	τὸν	ἑαυτοῦ νοῦν ἀπὸ τῆς τῶν
[12, 1]	τῶν ἁγίων καθάπερ τινὰ λύχνον	τὸν	ἑαυτῶν βίον τοῖς κατὰ θεὸν
[6, 1]	πρὸς τὸν ἐκείνων βίον καὶ	τὸν	ἑαυτῶν κατευθύνωμεν. Τί οὖν ἐκ
[18, 1]	ἔργα τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται κατὰ	τὸν	εἰπόντα προφήτην ὅτι Ἠγάπησα τὰς
[6, 1]	συναφθῆναι. Οὐδὲ γάρ ἐστι δυνατὸν	τὸν	εἰς πολλὰ τῇ διανοίᾳ διαχεόμενον
[8, 1]	δύσκολόν ἐστι τοῦ σκοποῦ τυχεῖν	τὸν	εἰς πολλὰ τῇ ψυχῇ μεριζόμενον.
[0, 3]	δύσκολόν ἐστι τοῦ σκοποῦ τυχεῖν	τὸν	εἰς πολλὰ τῇ ψυχῇ μεριζόμενον.
[9, 2]	προηγουμένης ἐλπίδος. Οὐκ ἔστι γὰρ	τὸν	εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἀποστραφέντα
[6, 1]	νουθεσίαν ἡμῶν ἀναγέγραπται» ἵνα πρὸς	τὸν	ἐκείνων βίον καὶ τὸν ἑαυτῶν
[4, 8]	τῆς πρὸς πάντα τὸν βίον	τὸν	ἐμπαθῆ τε καὶ σάρκινον ὁμιλίας,
[0, 1]	τὸ μὴ δύνασθαι τούτου τυχεῖν	τὸν	ἐν κοσμικαῖς ὄντα φροντίσι κατεσκευάσθη.
[3, 9]	τὴν ζωὴν τῶν ἐξ ἀρχῆς	τὸν	ἐν παρθενίᾳ βίον προελομένων καὶ
[4, 8]	φύσεως ἀνάγκην συμβαίνουσαι λυποῦσι πάντως	τὸν	ἐν προσπαθείᾳ γινόμενον, μία τῶν
[3, 6]	γνώριμα, τὸ τῆς κυοφορίας ἄχθος,	τὸν	ἐν ταῖς ὠδῖσι κίνδυνον, τὸν
[23, 1]	ἕκαστον, ὅπως τε χρὴ βιοτεύειν	τὸν	ἐν τῇ φιλοσοφίᾳ ταύτῃ ζῆν
[17, 2]	κρατούμενον; Ἢ πῶς οὐκ ἄλογον	τὸν	ἔν τινι τῶν παθῶν ὅπως
[20, 2]	δὲ διὰ πνεύματος, ἡ περὶ	τὸν	ἕνα σπουδὴ τὸν τοῦ ἑτέρου
[23, 3]	καινοτομήσωσιν. Ἀγαθοὶ γὰρ δύο ὑπὲρ	τὸν	ἕνα» φησὶν ὁ ἐκκλησιαστής· εὐκαταγώνιστος
[22, 2]	ταῖς ἡνίαις, οὐδ´ αὖ πάλιν	τὸν	ἐνδιάστροφον ἢ δυσήνιον ἄνετον ἐᾷ
[20, 4]	εἰκότως ὁ τῆς σοφίας ἐρασθεὶς	τὸν	ἔνθεον ἔχει τῆς ἐπιθυμίας σκοπόν,
[12, 2]	τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς προαιρέσεως πρὸς	τὸν	ἐξουσιάζοντα πάντων εἶχε τὴν ὁμοιότητα,
[4, 6]	τὴν τοῦ πυρὸς ἐπομβρίαν, οὐδὲ	τὸν	ἔξω Σοδόμων γενόμενον εἶτα πάλιν
[1, 1]	ὕποπτον ποιοῦντες διὰ τῶν ἐγκωμίων	τὸν	ἔπαινον. Ὅσα γὰρ ἐν τῇ
[4, 3]	τοῦτο διάστημα, ἐλεεῖ τῆς χαυνότητος	τὸν	ἐπὶ τοῖς οὕτω γλίσχροις καὶ
[23, 1]	καὶ διαγωγῆς τρόπον καὶ πάντα	τὸν	ἐπιβάλλοντα τῷ τοιούτῳ σκοπῷ βίον,
[12, 3]	ἂν εἴη, ὅσον ἐκκαθᾶραι μόνον	τὸν	ἐπιγινόμενον ἀπὸ κακίας ῥύπον αὐτῷ
[6, 1]	βιωτικῶν πραγμάτων προσασχολεῖν τὴν διάνοιαν	τὸν	ἐπιθυμοῦντα τῷ θεῷ συναφθῆναι. Οὐδὲ
[20, 4]	ψυχὴ τῆς ἀληθινῆς σοφίας ἔχει	τὸν	ἔρωτα, ἥτις ἐστὶν ὁ θεός.
[4, 4]	δὲ τῆς θείας ζωῆς ἔχων	τὸν	ἔρωτα, ὁ εἰδὼς ὅτι Πᾶσα
[3, 11]	βουλόμενος ἐφ´ ᾧ δυσφοροῦντα βλέπει	τὸν	ἕτερον· ᾧ μὲν γὰρ τέθνηκεν
[0, 2]	πολιτείας ἀναδεικνυμένους· ἢ γὰρ εὑρήσουσι	τὸν	ζητούμενον ἢ οἷον χρὴ εἶναι
[4, 6]	ἔστιν ἐν τῇ ἀληθείᾳ γενέσθαι	τὸν	ζητοῦντα τὸ ψεῦδος καὶ ἐν
[10, 1]	Τίς γὰρ ὀλίγῳ σπινθῆρι προσεικάζει	τὸν	ἥλιον ἢ ῥανίδα βραχεῖαν πρὸς
[10, 2]	αἰσθητὸν κάλλος, ὅσον κάτω περὶ	τὸν	ἡμέτερον ἀναστρέφεται βίον, εἴτε ἐν
[4, 2]	εἴη χοροῦ καὶ οὐδὲν πρὸς	τὸν	ἡμέτερον ἕξει λόγον· εἰ δὲ
[18, 5]	ζῶντες ὡς νεφέλαι πέτονται» κατὰ	τὸν	Ἡσαΐαν καὶ ὡς περιστεραὶ σὺν
[19, 1]	Ὥσπερ γὰρ τὸ τύμπανον πολὺν	τὸν	ἦχον ἀφίησι, πάσης ἰκμάδος κεχωρισμένον
[14, 1]	γὰρ ἦν δυνατὸν ἀργῆσαί ποτε	τὸν	θάνατον, ἐνεργουμένης διὰ τοῦ γάμου
[3, 3]	γινομένοις συμπαρόντα διὰ τῶν ἐλπίδων	τὸν	θάνατον καὶ ἑκάστου τῶν καθ´
[23, 6]	ζωῆς ἐνδεικνύμενον, μήτε παντελῶς πρὸς	τὸν	θάνατον τετραμμένον, μήτε ὅλῳ τῷ
[3, 11]	ἐλεεινοὶ δὲ ἀμφότεροι, ὁ μὲν	τὸν	θάνατον τοῦ παιδός, ὁ δὲ
[18, 1]	τῆς ψυχῆς τελειότητα, ἀλλὰ καὶ	τὸν	θεμέλιον ὑποβεβλῆσθαι δεῖ πάντως καί,
[9, 2]	ἐξ ὅλης καρδίας καὶ δυνάμεως	τὸν	θεὸν ἀγαπᾶν» Πῶς γὰρ ἀγαπήσει
[23, 7]	τὸ διηνεκὲς κωλυόμενος» Τοῦ δὲ	τὸν	θεὸν αὐτὸν καταξιωθῆναι ἰδεῖν οὐκ
[23, 7]	παρουσίᾳ, ἵνα καὶ αὐτὸς ἴδῃς	τὸν	θεὸν ἐν καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ»
[23, 7]	τὸν ἄναγνον; Εἰ δὲ καὶ	τὸν	θεὸν ἐπιφανῆναί σοι ποθεῖς, τί
[11, 6]	καταλήγει, τὸ δι´ αὐτῆς δυνηθῆναι	τὸν	θεὸν ἰδεῖν· ὅτι γὰρ τὸ
[23, 7]	ἢ αὐτὸ τοῦτο τὸ καταξιωθῆναι	τὸν	θεὸν ἰδεῖν· πάσης γὰρ ἐλπίδος
[2, 3]	τις γινομένη τῆς ἀνθρωπίνης πρὸς	τὸν	θεὸν οἰκειώσεως, τὰ τοσοῦτον ἀλλήλων
[9, 2]	ἀγαπήσει τις ἐξ ὅλης καρδίας	τὸν	θεόν, ὅταν καταμερίσῃ τὴν καρδίαν
[23, 7]	ὄντες καὶ ὀνομαζόμενοι, ὅτι αὐτοὶ	τὸν	θεὸν ὄψονται, ὧν ἕνα καὶ
[11, 4]	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος καταλιπὼν	τὸν	θολερὸν τοῦτον καὶ αὐχμώδη βίον,
[23, 3]	τὰς ἀποστολικὰς παραινέσεις καὶ μὴ	τὸν	ἴδιον ἄρτον εὐσχημόνως ἐσθίοντες, ἀλλὰ
[21, 2]	γένηται, κανόνι χρηστέον τούτῳ πρὸς	τὸν	ἴδιον βίον τῷ σώφρονι, τῷ
[13, 1]	ἀπάτην ἀπώσασθαι, σύμβουλόν τε μηκέτι	τὸν	ἰοβόλον ὄφιν, ἀλλὰ τὴν ἐντολὴν
[22, 2]	οὔτε πλεονάζοντι τῷ θερμῷ κατὰ	τὸν	καιρὸν τῆς νεότητος τὰς τῆς
[23, 6]	καὶ ἰσχύοντα, πρὸς τοῦτον βλέπε	τὸν	κανόνα τοῦ βίου· τοῦτον τέθεικε
[23, 3]	τῆς μακροθυμίας τε καὶ ταπεινοφροσύνης	τὸν	καρπὸν ἐπιστάμενοι. ~Καὶ τίς ἂν
[0, 1]	κεφαλαίων ἅτινά ἐστι προτροπὴ εἰς	τὸν	κατ´ ἀρετὴν βίον. Ὁ μὲν
[15, 2]	τῶν ἐν ἡμῖν εἰς ὅλον	τὸν	κατ´ ἀρετὴν διατείνει βίον καὶ
[23, 7]	ὡς ἀμηχάνου τοῦ πράγματος; Πρὸς	τὸν	κατωρθωκότα βλέπε, καὶ θαρρῶν κατατόλμησον
[3, 6]	ὅτι καὶ διέφυγε τῶν ὠδίνων	τὸν	κίνδυνον καὶ γέγονεν αὐτοῖς παῖς,
[23, 6]	ἔχομεν πρὸς ὃν ἀποβλέψαντες ἀσφαλῶς	τὸν	κλύδωνα τῶν πειρασμῶν διαπλεύσωμεν. ~Τί
[2, 2]	μὴ διὰ γάμου εἰσελθεῖν εἰς	τὸν	κόσμον, ἵνα ἐνδείξηται διὰ τοῦ
[9, 2]	Οὐκ ἔστι γὰρ τὸν εἰς	τὸν	κόσμον τοῦτον ἀποστραφέντα τῇ διανοίᾳ
[3, 1]	ὡς τῷ διψῶντι τὸ ὑπορρέον	τὸν	κρημνὸν ὕδωρ, ὅταν ἀνέφικτον ᾖ.
[12, 3]	ἀναζητήσει τῆς ἀπολομένης δραχμῆς οἶμαι	τὸν	κύριον ἡμῖν ὑποτίθεσθαι, ὡς οὐδὲν
[2, 2]	τὴν πηγὴν τῆς ἀφθαρσίας αὐτὸν	τὸν	κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μὴ
[12, 3]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ διδάσκειν οἶμαι	τὸν	κύριον λέγοντα πρὸς τοὺς ἀκούειν
[21, 1]	ἐνταῦθα περὶ παντὸς αἰσθητηρίου προειρηκέναι	τὸν	κύριον, ὥστε ἀκολουθοῦντας ἡμᾶς τῷ
[23, 6]	ἐπὶ σχεδίας τινὸς διαπλεύσαντες εἰς	τὸν	λιμένα τοῦ θελήματος τοῦ θεοῦ
[15, 1]	Οἷόν τι λέγω πάλιν γὰρ	τὸν	λόγον ἐπαναλήψομαι— ἡ τῷ κυρίῳ
[14, 4]	ἐπιγνῶναι τὴν τῶν εἰρημένων ἀλήθειαν	τὸν	λόγον κατεξετάζοντας· πρῶτον μὲν γὰρ
[0, 3]	καὶ ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα	τὸν	λόγον μὴ ἄγαμον εἶναι. δʹ
[3, 1]	καὶ ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα	τὸν	λόγον μὴ ἄγαμον εἶναι. Εἴθε
[3, 1]	ἀρότρου καὶ ἀλοητοῦ» γεννημάτων ἐφιλοπόνουν	τὸν	λόγον. Νυνὶ δὲ τρόπον τινὰ
[14, 1]	σωματικὴ παιδοποιία— καὶ μηδεὶς δυσχεράνῃ	τὸν	λόγον— οὐ μᾶλλον ζωῆς ἀλλὰ
[12, 3]	δὲ χρὴ καὶ δι´ ἑτέρων	τὸν	λόγον πιστώσασθαι, τοῦτο καὶ ἐν
[4, 4]	ἐχόμενος ὀλίγον ποιεῖται τῶν προφαινομένων	τὸν	λόγον. Σύνηθες γὰρ τοῖς ὁδοιποροῦσιν
[12, 3]	πρῶτον μὲν ἅπτειν λύχνον κελεύει,	τὸν	λόγον τάχα σημαίνων τὸν τὰ
[2, 2]	ταῖς ὑπερβολαῖς τῆς ὑποθέσεως συνεπᾶραι	τὸν	λόγον, ὡς δέ ἔστι δυνατὸν
[15, 2]	δὲ καὶ δι´ ὑποδείγματος τεκμηριῶσαι	τὸν	λόγον. Ὥσπερ τὸ ἐν τῇ
[18, 3]	τὸ πρόσωπον καὶ ὀπίσω νενευκέναι	τὸν	λόφον, τοὺς δὲ πόδας ἔχοι
[22, 2]	ὁρμαῖς εἰς ἀταξίαν ἐκφέρεσθαι, ἀλλὰ	τὸν	μὲν εὐθύνει, τὸν δὲ ἀνακόπτει,
[2, 3]	καὶ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ἐφάπτεσθαι,	τὸν	μὲν θεὸν δι´ ἑαυτῆς πρὸς
[23, 5]	ἀληθὴς γὰρ ὁ προφητικὸς λόγος,	τὸν	μετὰ ὁσίου καὶ ἀθῴου καὶ
[15, 2]	κατὰ τὸν ἀκριβῆ περιδράξασθαι λόγον	τὸν	μὴ καὶ τῶν λοιπῶν ἐφαψάμενον,
[18, 4]	φωτὶ πάντως εἶναι ἀνάγκη, καὶ	τὸν	μὴ τεθνηκότα ζῆν. Καὶ τοίνυν
[4, 3]	διὰ ταῦτα πεφυσημένων καὶ ἀριθμεῖ	τὸν	μήκιστον χρόνον τοῦ ἀνθρωπίνου βίου
[16, 1]	δὲ παρεδέξατο διά τινος πάθους	τὸν	μιασμὸν τῇ καρδίᾳ, ἔλυσε καὶ
[13, 2]	Οὐκοῦν ἠκούσαμεν τοῦ κυρίου πρὸς	τὸν	Νικόδημον λέγοντος, ὅτι Τὸ γεγεννημένον
[4, 4]	Δι´ ὧν ὁ μὲν κεκαθαρμένος	τὸν	νοῦν καὶ ἐπεσκεμμένος τὴν τῶν
[22, 1]	μηκέτι αὐτοῖς ἐν ἐλευθερίᾳ μετεωροπορεῖν	τὸν	νοῦν καὶ τὰ ἄνω βλέπειν,
[18, 2]	σκηνώματος ἡμῶν οἰκοδεσπότην καὶ οἰκονόμον,	τὸν	νοῦν λέγω, πάντα τὰ ἐν
[22, 1]	παραφυλάττεσθαι, μήτε διὰ πολυσαρκίας καταχωννύντας	τὸν	νοῦν μηδ´ αὖ πάλιν ταῖς
[3, 8]	συμφορά, καὶ περιβάλλει τῷ πένθει	τὸν	νυμφικὸν κόσμον ἀποσυλήσασα. Εἶτα ζόφος
[16, 1]	ἐστὶ καὶ πρὸς μόνον ἐκεῖνον	τὸν	νυμφίον ὁρᾷ καὶ οὐδεμίαν ἔχουσι
[11, 1]	περιεργάζονται ἀρκεῖ γὰρ αὐτοῖς θεασαμένοις	τὸν	ὄγκον τοῦ σώματος ὅλον νομίσαι
[4, 5]	σκότος καὶ πῦρ καταλήγουσα. Ὁρᾷς	τὸν	ὁλκὸν τῶν κακῶν, ὅπως ἑνὸς
[22, 2]	συμφωνούντων ἐπιστατοίη τῶν πώλων, οὔτε	τὸν	ὀξὺν ἐπισπέρχει τῇ μάστιγι οὔτε
[11, 4]	Πῶς δ´ ἄν τις πρὸς	τὸν	οὐρανὸν ἀναπταίη μὴ πτερωθεὶς τῷ
[4, 4]	παροδίων ἐπιστρεφόμενος, ἀλλὰ πρὸς μόνον	τὸν	οὐρανὸν βλέπων διαπεράσει τὸν βίον,
[5, 1]	σώματι συγκατασπασθεῖσα ψυχὴ οὐκέτι πρὸς	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὰ ἄνω κάλλη
[12, 2]	δέ τις, εἰ βουληθείη, μύσας	τὸν	ὀφθαλμὸν ἔξω γενέσθαι τῆς τοῦ
[12, 2]	διὰ τῆς ἐπιμύσεως τῶν βλεφάρων	τὸν	ὀφθαλμὸν τῆς ἀκτῖνος διατειχίσαντος τῆς
[13, 1]	πονηρῷ κεῖται» ἁρπαγείη πάλιν εἰς	τὸν	παράδεισον, ἐν ᾧ καὶ Παῦλος
[2, 2]	Χριστόν» ἀλλὰ πνευματικῶς εἰσοικιζομένου καὶ	τὸν	πατέρα ἑαυτῷ συνεισάγοντος, καθώς φησί
[4, 8]	σπουδὴ καὶ κατόρθωμα τὸ θεωρεῖν	τὸν	πατέρα τῆς ἀφθαρσίας ἐστὶ καὶ
[23, 7]	καὶ ἄμωμος εἶναι ὀφείλων κατὰ	τὸν	περὶ τοῦ ἀμνοῦ νόμον, πάσης
[3, 1]	μετὰ πλείονος ἂν τῆς προθυμίας	τὸν	περὶ τούτων πόνον ἐνεστησάμην, εἴπερ
[4, 3]	ἔστιν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	τὸν	πλεονέκτην μὴ τοὺς παῖδας ἐπαιτιᾶσθαι
[20, 4]	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ὁ	τὸν	πνευματικὸν γάμον ἑαυτῷ μετιὼν πρῶτον
[20, 3]	ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ	τὸν	πνευματικὸν μετιέναι γάμον. Οὐδὲ γὰρ
[1, 1]	ἐπιθυμίαν συναγωνίσηται. Αὐτόθεν μὲν ἔχει	τὸν	πρέποντα ἔπαινον ἀπὸ τῆς προσηγορίας
[4, 4]	Οὕτω καὶ αὐτὸς ἀμεταστρεπτὶ πρὸς	τὸν	προκείμενον σκοπὸν ἑαυτῷ ἐπειχθήσεται, πρὸς
[12, 1]	ἐκ τῆς θεοπνεύστου γραφῆς εἰς	τὸν	προκείμενον σκοπὸν ὑποθήκας ἔξεστιν ἑκάστῳ
[4, 7]	ἑστώτων ὀλιγωρήσαιμεν. Πῶς γὰρ ἔστι	τὸν	προσπαθοῦντά τινι τῶν ἐν τῷ
[11, 4]	αἰθέριον τόπον ὑπερχεόμενον— λέγουσι γὰρ	τὸν	πυροειδῆ τοῦτον ὁλκὸν ἐκφλογωθέντος ἐν
[12, 2]	καλὰ λίαν» Ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ	τὸν	ῥηθέντα τρόπον εἰσεφθάρη τῇ ζωῇ
[4, 4]	σπουδῆς ἄξιον τὸν χόρτον οἰήσεται	τὸν	σήμερον ὄντα καὶ αὔριον οὐκ
[21, 3]	ἡδονῆς τὴν χρείαν, ὥσπερ ἀχύρου	τὸν	σῖτον, τὴν μὲν ἀπορρίψει τοῖς
[11, 6]	τὴν ἀφθαρσίαν σπουδὴ εἰς τοῦτον	τὸν	σκοπὸν καταλήγει, τὸ δι´ αὐτῆς
[23, 7]	τι τρόπαιον κατὰ τοῦ ἀντικειμένου	τὸν	σταυρὸν ἐπὶ τοῦ σώματος φέροντος,
[18, 3]	παρὰ τὸν βίον πάσχειν εἰκὸς	τὸν	συγκεχυμένον τὴν γνώμην καὶ τὴν
[7, 3]	τοῦ γάμου λειτουργίας μὴ ὑπερορᾶν	τὸν	σωφρόνως τε καὶ μεμετρημένως κεχρῆσθαι
[12, 3]	κελεύει, τὸν λόγον τάχα σημαίνων	τὸν	τὰ κεκρυμμένα διαφωτίζοντα· εἶτα ἐν
[18, 4]	τοῦ ἐναντίου τὸ ζητούμενον ἔχουσα·	τόν	τε γὰρ ἔξω τοῦ σκότους
[3, 9]	ἐπαγάλλεται τοῖς τῆς εὐσεβείας γεννήμασι·	τόν	τε οἶκον τὸν ἀληθῶς ἴδιον
[18, 4]	ἡμετέραις ψυχαῖς. Καὶ εἰ χρὴ	τὸν	τελεώτατον τῆς σωφροσύνης ὅρον σκοπῆσαι,
[4, 4]	ἀπὸ γενέσεως μέχρι τῆς ἐξόδου	τὸν	τεταγμένον αὐτῷ χρόνον διεξερχόμενος, οὔτε
[13, 2]	τῇ χώρᾳ τῶν ζώντων» γενέσθαι	τὸν	τῇ δυναστείᾳ τοῦ θανάτου κρατούμενον;
[6, 1]	τῆς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἀκολουθίας	τὸν	τῇ θεωρίᾳ τῶν ἀοράτων ἀποσχολάζοντα,
[0, 3]	ἄμετρος κακοπάθεια. κγʹ Ὅτι χρὴ	τὸν	τὴν ἀκρίβειαν τοῦ βίου τούτου
[23, 1]	εὐκολίαν. ~Κεφάλαιον κγʹ Ὅτι χρὴ	τὸν	τὴν ἀκρίβειαν τοῦ βίου τούτου
[16, 2]	ταύτης ἔξω γενέσθαι ἴσον ἔχει	τὸν	τῆς ἀποπτώσεως κίνδυνον. ~Κεφάλαιον ιζʹ
[12, 2]	ἐπίκηρον— οὐδὲ γὰρ ἦν δυνατὸν	τὸν	τῆς εἰκόνος διασωθῆναι λόγον, εἰ
[4, 4]	τῷ ὁμοίως διὰ τῶν ἐναντίων	τὸν	τῆς ζωῆς δρόμον ἀνύεσθαι καὶ
[23, 6]	αὐτῆς» Ἐπὶ τούτου τοῦ ξύλου	τὸν	τῆς νεότητος κλύδωνα ὥσπερ ἐπὶ
[3, 1]	τὸν αὐτὸν τρόπον ὅσῳ πλέον	τὸν	τῆς παρθενίας πλοῦτον ἐπιγινώσκομεν, τοσούτῳ
[0, 1]	καὶ εἴσοδον τῆς σεμνοτέρας διαγωγῆς	τὸν	τῆς παρθενίας ὑποτίθεται βίον, ὡς
[23, 6]	τρόπῳ τὸν χρόνον ὑπερβαλλόμενοι, οἳ	τὸν	τῆς σοφίας ἔρωτα σφοδρότερον καὶ
[23, 2]	πεπειραμένων μαρτυρίας ἐπιγνωσθὲν οὕτως εἰς	τὸν	τῆς τέχνης λόγον παραληφθῆναι καὶ
[11, 1]	πλέον περιεργάζεται· ὁ δὲ κεκαθαρμένος	τὸν	τῆς ψυχῆς ὀφθαλμὸν καὶ δυνατὸς
[7, 2]	ὁ μὲν γὰρ ἐλλείπων κατὰ	τὸν	τῆς ψυχῆς τόνον καὶ εὐκαταγώνιστος
[16, 1]	μοιχικῶς ἐπιβουλεύοντες πρὸς τὸ διαφθεῖραι	τὸν	τίμιον τοῦτον ὡς ἀληθῶς γάμον
[20, 4]	καὶ γυναικῶν εἰς τὴν περὶ	τὸν	τοιοῦτον γάμον σπουδήν· ἐπειδὴ γάρ,
[8, 1]	Κίνδυνος γὰρ οὐ μικρὸς παρακρουσθέντα	τὸν	τοιοῦτον ἐν τῇ πείρᾳ τῆς
[18, 3]	οὖν παθεῖν εἰκὸς ἐν πολέμῳ	τὸν	τοιοῦτον ὁπλίτην, τοῦτο καὶ παρὰ
[3, 2]	καὶ ὑποσμύχουσαν λύπην. Οὐ λέγω	τὸν	τοῖς εὐδοκιμοῦσιν ἐπιφυόμενον φθόνον καὶ
[23, 5]	προσθήκαις ἀκριβωθεῖσα, ἧς ἔξεστι μετασχεῖν	τὸν	τοῖς τοιούτοις ἴχνεσι περιπατοῦντα καὶ
[13, 1]	ὅθεν ὥρμησαν, πρῶτον ἐκεῖνον καταλείπουσι	τὸν	τόπον ᾧ τελευταῖον προϊόντες συνέτυχον.
[11, 1]	ὄγκον τοῦ σώματος ὅλον νομίσαι	τὸν	τοῦ ἀνθρώπου λόγον κατειληφέναι ὁ
[20, 2]	ἡ περὶ τὸν ἕνα σπουδὴ	τὸν	τοῦ ἑτέρου χωρισμὸν ἀναγκαῖον ποιεῖ.
[18, 5]	τῆς ἁμαρτίας πληγῶν ἐμποιοῦσα, ὥστε	τὸν	τοῦ μεγάλου σκοποῦ τοῦ κατὰ
[3, 9]	τὸ παρεῖναι καὶ ἐνοικεῖν ἀεὶ	τὸν	τοῦ οἴκου δεσπότην, ἐφ´ ἧς
[18, 2]	ἔχει· οὕτως οἶμαι χρῆναι καὶ	τὸν	τοῦ σκηνώματος ἡμῶν οἰκοδεσπότην καὶ
[0, 2]	βλέποντες μόνον, οἷον εἶναι προσήκει	τὸν	τοῦ τοιούτου βίου καθηγητήν, ἐκλέγωνται
[3, 6]	τὸν ἐν ταῖς ὠδῖσι κίνδυνον,	τὸν	ὑπὲρ τῆς ἀνατροφῆς πόνον, τὸ
[3, 6]	γὰρ προτέρους ἔχουσι φόβους καὶ	τὸν	ὑπὲρ τοῦ τέκνου προσέλαβον, μή
[3, 2]	τῷ κρείττονι φυσικόν τι πρὸς	τὸν	ὑπερέχοντα τὸ μῖσος ἔχει· καὶ
[17, 2]	ἔστι τῷ ταῦτα ὄντι προσκολληθῆναι	τὸν	ὑπὸ τῶν ἐναντίων κρατούμενον; Ἢ
[4, 1]	καθ´ ἑαυτοῦ κινήσει τοῖς γειτνιῶσι	τὸν	φθόνον ὁ μηδενὸς τῶν τοιούτων
[3, 2]	τοὺς πολλοὺς εὐδαιμονεῖν καὶ διαφεύγειν	τὸν	φθόνον. Πλὴν ἀλλὰ πάντων τῶν
[4, 5]	ὑπερηφανίαν ἢ πρὸς τὸ ὑπερέχον	τὸν	φθόνον, φθόνου δὲ ἀκόλουθος ἡ
[4, 6]	ἐπικλύζουσα. Εἰ δέ τις καταλίποι	τὸν	χειμάρρουν τοῦτον» ὥς φησιν ἡ
[4, 4]	ἄνθος χόρτου» πότε σπουδῆς ἄξιον	τὸν	χόρτον οἰήσεται τὸν σήμερον ὄντα
[13, 1]	τινὰ σταθμὸν ἔσχατον τοῖς πρὸς	τὸν	Χριστὸν ἀναλύουσιν ὑφηγεῖται ὁ λόγος·
[23, 6]	λογισμῷ τὸ γῆρας καὶ τρόπῳ	τὸν	χρόνον ὑπερβαλλόμενοι, οἳ τὸν τῆς
[8, 1]	παρενεχθέντα εἰς ὕλην βυθοῦ» κατὰ	τὸν	ψαλμῳδὸν ἐμπαγῆναι, λυσιτελὲς ἂν εἴη,
[20, 3]	γὰρ δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν»	τὸν	ὠφελιμώτερον ὁ εὖ φρονῶν ἐπιλέξεται·
[7, 2]	ἐλλείπων κατὰ τὸν τῆς ψυχῆς	τόνον	καὶ εὐκαταγώνιστος τῷ τῆς ἡδονῆς
[18, 2]	τῶν σκευῶν ἐν ῥυπαροῖς τισι	τόποις	ἀπερριμμένα, ὅσα δὲ πρὸς τὰς
[11, 4]	πνευμάτων τινῶν εἰς τὸν αἰθέριον	τόπον	ὑπερχεόμενον— λέγουσι γὰρ τὸν πυροειδῆ
[13, 1]	ὥρμησαν, πρῶτον ἐκεῖνον καταλείπουσι τὸν	τόπον	ᾧ τελευταῖον προϊόντες συνέτυχον. Ἐπεὶ
[15, 2]	ταραχὴ προσπεσοῦσα τὸ σταθερὸν τοῦ	τόπου	διακινήσειε, λίθου δέ ποθεν ἐμπεσόντος
[4, 4]	διὰ τῶν ἐρημοτέρων καὶ τραχυτέρων	τόπων	διέρχωνται, καὶ οὔτε τὸ ἡδὺ
[14, 2]	λαβήν τινα διά τινος εὐμηχάνου	τορείας	ὡραϊσμένην τὸ λεῖον καὶ ἐπιπόλαιον
[18, 1]	καταπατούμενος. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων	τοσαῦτα.	~Εἰ δέ τις παρ´ οὐδὲν
[3, 6]	κἂν πλειόνων γένηται μήτηρ, εἰς	τοσαῦτα	κατατέμνεσθαι αὐτῆς τὴν ψυχήν, ὅσος
[3, 2]	δυνατόν ἐστιν εὐθυμεῖν τοὺς ἐν	τοσαύτῃ	διάγοντας εὐημερίᾳ. ~Τί οὖν ἔσται
[2, 3]	που τὸ εὐαγγέλιον. ~Ἐπεὶ οὖν	τοσαύτη	ἐστὶ τῆς παρθενίας ἡ δύναμις,
[2, 1]	οὖν ἐξαρκέσει δύναμις λόγων τῇ	τοσαύτῃ	χάριτι παρισωθῆναι; Ἢ πῶς οὐ
[3, 1]	τὸ πρὸς τὴν παρθενίαν διάφορον,	τοσαύτην	εὑρήσει τὴν διαφοράν, ὅση σχεδὸν
[1, 1]	ἀνθρωπίνῳ λόγῳ δυνατὸν εἶναι τὴν	τοσαύτην	χάριν ἀποσεμνῦναι πεπίστευκεν· ἢ γὰρ
[2, 3]	πρὸς τὸν θεὸν οἰκειώσεως, τὰ	τοσοῦτον	ἀλλήλων ἀφεστῶτα τῇ φύσει τῇ
[12, 3]	ὁμοιότητα. ~Τῆς δὲ ἀνθρωπίνης σπουδῆς	τοσοῦτον	ἂν εἴη, ὅσον ἐκκαθᾶραι μόνον
[6, 1]	κατέστησαν καὶ διὰ τοῦτο εἰς	τοσοῦτον	μέγεθος τῶν θείων χαρισμάτων ἐπήρθησαν,
[8, 1]	διὰ μέσου χρεία βραχείας ἀπορροῆς,	τοσοῦτον	μόνον δώσει παραρρυῆναι, ὅσον τῇ
[18, 5]	παρατηρήματι σαρκὸς κατορθοῦν νομίζειν τὸ	τοσοῦτον	πρᾶγμα— ἀλλ´ ἐπειδὴ πᾶς ὁ
[0, 2]	μνήμην ἐποιησάμεθα. Καὶ ἐπειδὴ μὴ	τοσοῦτον	τὰ ἐν τοῖς διηγήμασιν ὑποδείγματα
[10, 1]	Εἰ μὲν γάρ τις ἐπὶ	τοσοῦτον	τὸ τῆς καρδίας ὄμμα κεκάθαρται,
[11, 2]	τῶν ἐπιθυμιῶν ἐπλανήθησαν οὐδ´ ἂν	τοσοῦτον	ὑπὸ ταῖς τοιαύταις ἀπάταις παρελογίσθησαν,
[4, 1]	ἂν προσθῶσι τῇ μιᾷ μερίδι,	τοσοῦτον	ὑφείλοντο τῆς ἑτέρας, καὶ ὁ
[3, 10]	γὰρ τοῖς δοκοῦσιν εἶναι καλοῖς	τοσοῦτος	πόνος καὶ ταλαιπωρία συνέζευκται, τί
[23, 2]	προκείμενος τοῖς μετιοῦσίν ἐστι σκοπός,	τοσούτῳ	καὶ μᾶλλον προνοητέον ἡμῖν τῆς
[3, 1]	τὸν τῆς παρθενίας πλοῦτον ἐπιγινώσκομεν,	τοσούτῳ	μᾶλλον οἰκτείρομεν τὸν ἄλλον βίον
[10, 2]	τὸ ζητούμενον ὁ λόγος ἀπέδειξε,	τοσούτῳ	μᾶλλον ὑψοῦσθαι χρὴ τὴν διάνοιαν
[9, 1]	ὁ ἀνθρώπινος βίος, ἐν ᾧ	τοσούτων	ὄντων ἐθνῶν οὐ τὰ αὐτὰ
[12, 4]	Τίς οὖν ἡ ἀκολουθία; Ἡδονὴ	τότε	δι´ ἀπάτης ἐγγενομένη τῆς ἐκπτώσεως
[12, 3]	κατὰ μόνας τὰς καρδίας» ἡμῶν,	τότε	ἐπὶ τὴν θείαν ἐκείνην χαράν
[3, 3]	εὐφρανθῇ τῇ θεωρίᾳ τοῦ κάλλους,	τότε	μάλιστα φρίττει τὴν προσδοκίαν τοῦ
[3, 3]	πᾶσαν τὴν πρόσκαιρον ἀγλαΐαν ἐκείνην,	τότε	πάντως, κἂν μικρὸν αὐτῷ προσῇ
[3, 9]	ποθουμένου ποιεῖ· ὅταν γὰρ ἀναλύσῃ»	τότε	σὺν Χριστῷ» γίνεται, καθώς φησιν
[12, 3]	φίλαι εἶναι νομίζοιντο, ἃς πάσας	τότε	χαίρειν ἐν κυρίῳ» εἰκός, ὅταν
[10, 2]	μὴ παντελῶς ἔξω γενέσθαι τῆς	τοῦ	ἀγαθοῦ μετουσίας· κίνδυνος γὰρ οὐ
[11, 2]	ἀνδραποδωδέστεροι τούτων λαιμὸν καὶ γαστέρα	τοῦ	ἀγαθοῦ ποιοῦνται κριτήρια. Εἰ δὲ
[16, 2]	ἀλλοτρία πάντως καὶ ἀνεπίδεκτος τῆς	τοῦ	ἀγαθοῦ συνοικήσεως ἡ ὑπὸ κακίας
[0, 1]	τινα μέθοδον πρὸς τὸ τυχεῖν	τοῦ	ἀγαθοῦ τούτου ἐπινοῆσαι. ~Εὑρέθη τοίνυν
[23, 6]	δι´ ὧν οὐκ ἔστιν ἁμαρτεῖν	τοῦ	ἀγαθοῦ ὑποδείγματος, εὔκολος ἡ ὑπογραφή.
[23, 7]	τῆς ἀγαθῆς ναυτιλίας τῇ ἐπιπνοίᾳ	τοῦ	ἁγίου πνεύματος ὑπὸ κυβερνήτῃ τῷ
[2, 1]	Ἐνθεωρεῖται δὲ ὡσαύτως καὶ τῇ	τοῦ	ἁγίου πνεύματος φυσικῇ καὶ ἀφθάρτῳ
[4, 3]	ὄντες κύριοι, ἀλλὰ πρὸς τὸ	τοῦ	ἄγοντος βούλημα ὅτε οὐκ ἴσασιν
[19, 1]	Ἦ γὰρ ἂν οὐκ ἐκ	τοῦ	ἀδελφοῦ αὐτῆς Ἀαρών, ἀλλ´ ἐκ
[11, 4]	γὰρ ἐν νυκτὶ τὰς ἀθρόας	τοῦ	ἀέρος ἐκλάμψεις, ἅς τινες διᾴττοντας
[11, 4]	πνεύματος φωτοειδὴς γίνεται τῷ καθαρῷ	τοῦ	αἰθέρος ἐναλλοιούμενος, οὕτω καὶ ὁ
[11, 4]	καὶ φωτοειδὴς ἐν τῇ μετουσίᾳ	τοῦ	ἀληθινοῦ φωτὸς καταστήσεται. Ὥσπερ γὰρ
[12, 2]	φανερωθῇ τὸ κάλλος. Ἀπόθεσις δὲ	τοῦ	ἀλλοτρίου ἐστὶν ἡ εἰς τὸ
[12, 2]	τῇ ζωῇ τῶν ἀνθρώπων ἡ	τοῦ	ἁμαρτάνειν ἀκολουθία, καὶ ἐκ μικρᾶς
[23, 7]	εἶναι ὀφείλων κατὰ τὸν περὶ	τοῦ	ἀμνοῦ νόμον, πάσης κηλίδος τε
[3, 7]	ζωῆς καὶ τὴν ἐν ὀλίγῳ	τοῦ	ἀνδρὸς ἀναχώρησιν οἰωνίζεται. Εὐθὺς ὁ
[19, 1]	ἀδελφοῦ αὐτῆς Ἀαρών, ἀλλ´ ἐκ	τοῦ	ἀνδρός, εἴπερ ἦν, ὠνομάζετο καὶ
[6, 1]	δογματίζειν βίῳ τὸ χωρισθῆναι τῆς	τοῦ	ἀνθρωπίνου βίου ἀκολουθίας τὸν τῇ
[4, 3]	καὶ ἀριθμεῖ τὸν μήκιστον χρόνον	τοῦ	ἀνθρωπίνου βίου κατὰ τὴν εἰρημένην
[2, 3]	θεὸν δι´ ἑαυτῆς πρὸς τὴν	τοῦ	ἀνθρωπίνου βίου κοινωνίαν κατάγουσα, τὸν
[3, 11]	πάθη διεξιόντων, τὴν ἀθλιότητα μανθάνεις	τοῦ	ἀνθρωπίνου σώματος, οἵων καὶ ὅσων
[12, 2]	ἐκείνῳ τὸ σκότος ἐπάγοντος, ἀλλὰ	τοῦ	ἀνθρώπου διὰ τῆς ἐπιμύσεως τῶν
[4, 1]	μηδεμίαν εὑρίσκειν ἀρχὴν κατὰ τῆς	τοῦ	ἀνθρώπου ζωῆς, εἴ τις ἑαυτὸν
[11, 1]	τοῦ σώματος ὅλον νομίσαι τὸν	τοῦ	ἀνθρώπου λόγον κατειληφέναι ὁ δὲ
[23, 7]	αὐτοῦ, ὥσπερ τι τρόπαιον κατὰ	τοῦ	ἀντικειμένου τὸν σταυρὸν ἐπὶ τοῦ
[2, 1]	σπουδῆς λυμήνηταί τις τῷ μεγαλείῳ	τοῦ	ἀξιώματος, ἐλάττω τὴν περὶ αὐτοῦ
[23, 7]	ἀκούεις τοῦ ἐσταυρωμένου, ὁ ζῶν,	τοῦ	ἀποθανόντος τῇ ἁμαρτίᾳ, ὁ κατ´
[12, 4]	ἐν ᾧ ὁ γάμος παραμυθία	τοῦ	ἀποθνῄσκειν ἐπενοήθη. ~Κεφάλαιον ιγʹ Ὅτι
[18, 4]	ἐλευθερία ἐστί, καθὼς καὶ παρὰ	τοῦ	ἀποστόλου ἐμάθομεν, τὸ μὴ ζυγῷ
[16, 1]	μῖσος· καὶ πάντα ὅσα παρὰ	τοῦ	ἀποστόλου κατείλεκται ὡς ἀντικείμενα τῇ
[16, 2]	ἀλλότριόν τε καὶ ἀκοινώνητον; Ἄκουσον	τοῦ	ἀποστόλου μηδεμίαν κοινωνίαν εἶναι φωτὶ
[18, 5]	τῆς θαλάσσης θαυματοποιίαν ἀναγεγράφθαι, ἀκουσάτω	τοῦ	ἀποστόλου ὅτι Ἐκείνοις μὲν συνέβαινε
[8, 1]	γεωργῶν ἑαυτὸν κατὰ τὸ παράγγελμα	τοῦ	ἀποστόλου, οὐκ ἀεὶ περὶ τὰς
[7, 1]	τὸ ἐκείνου θέλημα» κατὰ τὴν	τοῦ	ἀποστόλου φωνήν, καὶ διὰ τοῦτο
[22, 2]	ἀνωμαλίας ἐπάγοντες. Ὥσπερ γὰρ ὁ	τοῦ	ἅρματος ἐπιστάτης, εἰ μὴ συμφωνούντων
[3, 1]	ἐλπίδι τοῦ μετασχεῖν τῶν ἐκ	τοῦ	ἀρότρου καὶ ἀλοητοῦ» γεννημάτων ἐφιλοπόνουν
[9, 1]	παρ´ ἑτέροις, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ	τοῦ	αὐτοῦ ἔθνους καὶ τῆς αὐτῆς
[9, 1]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ περὶ	τοῦ	αὐτοῦ πράγματος κρίσιν ἔχει, ἀλλ´
[12, 2]	ἀπώλεσε μὲν τὸ εἰκὼν εἶναι	τοῦ	ἀφθάρτου θεοῦ, τὴν δὲ φθαρτὴν
[1, 1]	καὶ πρώτως εἰς δόξαν παραλαμβάνεται	τοῦ	ἀφθάρτου θεοῦ— τίς μείζων ἔπαινος
[1, 1]	ἐπιτελουμένων μόνον τοῦτο τῇ ἐπωνυμίᾳ	τοῦ	ἀφθάρτου τετίμηται· εἰ δὲ χρὴ
[10, 2]	πᾶς ἄνθρωπος φωνῇ ἐπιτρέπων τὴν	τοῦ	ἀφράστου φωτὸς ἑρμηνείαν ὄντως ψεύστης
[14, 2]	ἀλλ´ ἐπειδὰν ἐν χερσὶ γένηται	τοῦ	ἁψαμένου καὶ τὴν τῶν ἀλγεινῶν
[15, 2]	συγκυματούμενον— ὁ μὲν γὰρ ὑπὸ	τοῦ	βάρους εἰς τὸν βυθὸν καταδύεται,
[12, 3]	ζητουμένης δραχμῆς τὴν εἰκόνα πάντως	τοῦ	βασιλέως αἰνίσσεται, τὴν οὐχὶ παντελῶς
[12, 3]	καὶ ἐκλάμψῃ αὕτη ἡ μεγάλη	τοῦ	βασιλέως εἰκών, ἣν ἐξ ἀρχῆς
[4, 6]	ψεῦδος καὶ ἐν τῇ πλάνῃ	τοῦ	βίου ἀναστρεφόμενον» Πῶς δέ τις
[4, 4]	καὶ ἀπορίαι καὶ πᾶσαι αἱ	τοῦ	βίου ἀνωμαλίαι, τοῖς μὲν ἀπαιδεύτοις
[3, 3]	δι´ ἄλλης τινὸς ἐπινοίας ἐντὸς	τοῦ	βίου γενόμενον ἐποπτεῦσαι τὰ πράγματα,
[12, 3]	καὶ ἀποκαθαρθείσης διὰ τῆς ἐπιμελείας	τοῦ	βίου ἔκδηλον τὸ ζητούμενον γίνεσθαι,
[4, 6]	τὴν μέλαιναν ταύτην καὶ ζοφώδη	τοῦ	βίου θάλασσαν. Εἰ δέ, καθώς
[4, 6]	ἀκολουθίαν, τῆς θήρας τῶν ὀδόντων	τοῦ	βίου, καθάπερ στρουθίον τῷ τῆς
[3, 2]	ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι τὰ κοινὰ	τοῦ	βίου κακά, ἃ πάντες μὲν
[4, 1]	καὶ ἀληθεστέρῳ λόγῳ πᾶσα ἡ	τοῦ	βίου κακία ἡ πᾶσι πράγμασι
[4, 6]	πορευομένοις ἀναγκαίως ἐπάγηται διὰ τῶν	τοῦ	βίου κακῶν ἐπικλύζουσα. Εἰ δέ
[0, 1]	ὡς οὔτε τοῖς ἐμπλακεῖσι τῇ	τοῦ	βίου κοινότητι ῥᾴδιον τὸ καθ´
[20, 4]	καὶ τοῦ μηδὲν μήτε ἐκ	τοῦ	βίου μήτε ἐκ τοῦ γένους
[4, 1]	πάντα περιορῶν καὶ τρόπον τινὰ	τοῦ	βίου παντὸς διὰ τῆς τοῦ
[18, 1]	τοῦ κυρίου, κοινὸν ἔστω δόγμα	τοῦ	βίου παντός, καὶ μάλιστα ἐπὶ
[3, 4]	ταῦτα λογιζομένῳ φανεῖται τὰ ἡδέα	τοῦ	βίου; Πότε ἡσθήσεται κατὰ ἀλήθειαν
[9, 2]	μὴ πρὸς τὴν ἀκολουθίαν κατιόντας	τοῦ	βίου προκαλεῖσθαι καθ´ ἑαυτῶν πειρασμοὺς
[3, 11]	καταλιπὼν θεώρησον ἐπὶ τῆς παρούσης	τοῦ	βίου σκηνῆς τὰς ἐν αὐτῷ
[12, 3]	τῶν μεριμνῶν τε καὶ ἡδονῶν	τοῦ	βίου συμπνίγηται» εὑρισκόμενον δὲ πάλιν,
[14, 3]	γενέσεως, συνανῄρηται πάντως ἡ ἀπὸ	τοῦ	βίου συμφορὰ καὶ ἀφῄρηται τῶν
[4, 6]	εἰκῆ ῥεῖ, οὕτω καὶ τὴν	τοῦ	βίου ταραχὴν ὁ κατ´ αὐτὴν
[23, 6]	πρὸς τοῦτον βλέπε τὸν κανόνα	τοῦ	βίου· τοῦτον τέθεικε σκοπὸν ὁ
[4, 1]	τοῦ λόγου φανερωθήσεται· ὁ τὴν	τοῦ	βίου τούτου ἀπάτην κατανοήσας καθαρῷ
[6, 1]	Ἠλίας καὶ Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας	τοῦ	βίου τούτου ἐπεμελήθησαν. Διὰ τοῦτό
[0, 3]	Ἠλίας καὶ Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας	τοῦ	βίου τούτου ἐπεμελήθησαν. ζʹ Ὅτι
[0, 3]	Ὅτι χρὴ τὸν τὴν ἀκρίβειαν	τοῦ	βίου τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ
[23, 1]	Ὅτι χρὴ τὸν τὴν ἀκρίβειαν	τοῦ	βίου τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ
[23, 2]	ἀλλογλώσσοις ὁμόφωνος, οὕτως οἶμαι καὶ	τοῦ	βίου τούτου μὴ κατὰ τὴν
[23, 5]	νομοθετεῖν ἑαυτοῖς τοὺς νέους τὴν	τοῦ	βίου τούτου ὁδόν· οὐ γὰρ
[4, 1]	ἑαυτὸν μὴ ὑπαγάγοι τῇ ἀνάγκῃ	τοῦ	βίου τούτου. Οὕτω δὲ ἡμῖν
[23, 5]	ἴσον προσγινομένου, οὕτω καὶ ἡ	τοῦ	βίου τούτου σεμνότης ἀπὸ τοῦ
[3, 1]	γάρ τις ἀκριβῶς ἐξετάζειν ἐθέλοι	τοῦ	βίου τούτου τὸ πρὸς τὴν
[14, 2]	ἐπὶ παισὶ συμφορὰν μὴ προλαβόντος	τοῦ	γάμου; Αἱ γὰρ περισπούδαστοι θυμηδίαι
[4, 1]	τοῦ βίου παντὸς διὰ τῆς	τοῦ	γάμου ἀναχωρήσεως ἑαυτὸν ἐξοικίσας οὐδεμίαν
[7, 3]	Ἡμεῖς δὲ ταῦτα καὶ περὶ	τοῦ	γάμου γινώσκομεν, ὡς δεῖν προηγουμένην
[18, 4]	ἢ κακοῦργον γενόμενον πεδηθῆναι τῷ	τοῦ	γάμου δεσμῷ. ~Οὐκ ἐν τούτῳ
[3, 1]	~Κεφάλαιον γʹ Μνήμη τῶν ἐκ	τοῦ	γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις τοῦ
[0, 3]	παρθενία. γʹ Μνήμη τῶν ἐκ	τοῦ	γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις τοῦ
[13, 1]	τῆς ἑαυτοῦ ἐπιμελείας ἡ ἀπαλλαγὴ	τοῦ	γάμου ἐστίν. Εἰ οὖν μέλλομεν
[14, 4]	ἀγγελικῆς φύσεως ἴδιον τὸ ἀπηλλάχθαι	τοῦ	γάμου ἐστίν, ἤδη δέδεκται τὰ
[0, 3]	τῆς ἑαυτοῦ ἐπιμελείας ἡ ἀπαλλαγὴ	τοῦ	γάμου ἐστίν. ιδʹ Ὅτι ἡ
[4, 1]	βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν ἀπὸ	τοῦ	γάμου ἔχει· ἐν ᾧ καὶ
[0, 3]	βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν ἀπὸ	τοῦ	γάμου ἔχει· ἐν ᾧ καὶ
[3, 11]	τιμωρίας ὁρίζουσιν, ἀκριβῶς διδάσκῃ τὰ	τοῦ	γάμου ἴδια· οὔτε γὰρ ἰατρὸς
[3, 11]	ἐστι καὶ ποικίλη τῶν ἐκ	τοῦ	γάμου κακῶν ἡ χορηγία. Λυποῦσι
[6, 1]	ταῖς τοῦ σώματος ἡδυπαθείαις ὑπὸ	τοῦ	γάμου κατεμαλάχθησαν. Ταῦτα δὲ οὐχ
[3, 7]	κυρία, πρὸς δὲ τὸν διὰ	τοῦ	γάμου κυριεύσαντα τὴν ἀποστροφὴν ἔχει,
[7, 3]	τε καὶ ἐπιθυμίαν, τῆς δὲ	τοῦ	γάμου λειτουργίας μὴ ὑπερορᾶν τὸν
[20, 4]	συμμετασχεῖν ἀξιῶν, τὸ δὲ ἔνδυμα	τοῦ	γάμου μὴ περικείμενος. Δῆλον δὲ
[7, 2]	καρπός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, τὰ	τοῦ	γάμου ὀνείδη πάντως τοῦ προφέροντος
[7, 2]	γάμον ὁρίζεται, ἑαυτὸν στίζει τοῖς	τοῦ	γάμου ὀνειδισμοῖς· εἰ γὰρ τὸ
[7, 1]	ἡμᾶς ἀθετεῖν οἰέσθω τὴν οἰκονομίαν	τοῦ	γάμου· οὐ γὰρ ἀγνοοῦμεν ὅτι
[3, 11]	ἐντύχῃς καὶ γνῷς τὰς πολυτρόπους	τοῦ	γάμου παρανομίας, καθ´ ὧν ἐκεῖνοι
[3, 3]	αὐτομολούντων πρὸς τὴν παρθενίαν ἀπὸ	τοῦ	γάμου. Πόση φυλακὴ καὶ προμήθεια
[4, 2]	τοῦτο μάλιστα ἐκ τῆς αἰτίας	τοῦ	γάμου τὴν ἀρχὴν ἔχει. ~Οὐ
[14, 1]	θανάτου ἡ δύναμις ἐνεργήσει, μὴ	τοῦ	γάμου τὴν ὕλην ὑποτιθέντος αὐτῷ
[14, 1]	ποτε τὸν θάνατον, ἐνεργουμένης διὰ	τοῦ	γάμου τῆς ἀνθρωπίνης γενέσεως. Ἀλλὰ
[20, 4]	τοῦ πνεύματος καρποῖς ἀπαριθμεῖται, πάντα	τοῦ	γάμου τούτου δῶρά ἐστι. Καὶ
[20, 4]	Οἶδα δὲ καὶ τὰ ἕδνα	τοῦ	γάμου τούτου οὐκ ἀπὸ φθαρτῶν
[20, 4]	ἐκ τοῦ βίου μήτε ἐκ	τοῦ	γένους ἐπάγεσθαί τι ὄνειδος πολλὴν
[12, 2]	πολιτείας ἀποκλυσάμενον, ὡς ἂν περιαιρεθέντος	τοῦ	γηΐνου καλύμματος πάλιν τῆς ψυχῆς
[4, 7]	δείξασα εἶτα ἀπέσβεσε, τῷ χειμῶνι	τοῦ	γήρως ἐναφανίσασα. Ὡσαύτως καὶ τὰ
[13, 1]	γνῶσιν λαβεῖν, ἀλλ´ ἀποσχέσθαι μὲν	τοῦ	γνωστοῦ καλοῦ τε καὶ πονηροῦ»
[20, 2]	τοῦ μὲν διὰ σαρκὸς ἐπιτελουμένου,	τοῦ	δὲ διὰ πνεύματος, ἡ περὶ
[22, 2]	μὲν εὐθύνει, τὸν δὲ ἀνακόπτει,	τοῦ	δὲ καθικνεῖται διὰ τῆς μάστιγος,
[23, 7]	παραμένειν εἰς τὸ διηνεκὲς κωλυόμενος»	Τοῦ	δὲ τὸν θεὸν αὐτὸν καταξιωθῆναι
[7, 2]	εὐαγγέλιον, καὶ ὁ καρπὸς πάντως	τοῦ	δένδρου ἄξιος. Εἰ δὴ τοῦ
[22, 1]	κβʹ Ὅτι οὐ δεῖ πέρα	τοῦ	δέοντος ἀσκεῖν τὴν ἐγκράτειαν καὶ
[0, 3]	κβʹ Ὅτι οὐ δεῖ πέρα	τοῦ	δέοντος ἀσκεῖν τὴν ἐγκράτειαν καὶ
[0, 1]	χάριν καὶ τὴν δύναμιν παρὰ	τοῦ	δημιουργοῦ τῆς φύσεως ἡμῶν εἰλήφαμεν.
[23, 2]	ἐξουσίᾳ πολλῇ τῆς μαθήσεως παρὰ	τοῦ	διὰ μακρᾶς τε καὶ πολλῆς
[7, 3]	συνείδησιν καὶ καταμεμωλωπισμένοι τῇ ἀτοπίᾳ	τοῦ	δόγματος διὰ τῶν τοιούτων ἐλέγχονται.
[18, 2]	οἴκῳ ἑαυτοῦ θεασάμενος παιδευθήτω περὶ	τοῦ	δόγματος. Δοκεῖ γάρ μοι, καθάπερ
[23, 7]	καὶ συμβασιλεῦσαι προσγίνεται· ἐκ δὲ	τοῦ	ἑαυτὸν παραστῆσαι τῷ θεῷ, ἀπὸ
[20, 1]	καὶ πρόξενον γίνεσθαι οὐ πόρρω	τοῦ	εἰκότος ἀποτολμήσει. ~Ὡς γὰρ οὐκ
[4, 2]	τῆς κατὰ τὴν ἁμαρτίαν ἀκάνθης	τοῦ	εἰκότος οὐχ ἁμαρτήσεται, τοῦτο μάλιστα
[19, 1]	παρθενία ἐστί, τάχα οὐ πολὺ	τοῦ	εἰκότος τὸ παρθένον εἶναι τὴν
[23, 6]	πνεύματος» ἀλλ´ ἐπειδὴ καλῶς ἤκουσαν	τοῦ	εἰπόντος, ὅτι ἡ σωφροσύνη ξύλον
[0, 1]	συμβουλὴν καταλήγει. Μᾶλλον δέ πως	τοῦ	ἐν ἑκάστῳ καλοῦ καὶ διὰ
[5, 1]	ἡδονῆς, ἣν μόνη καρδίας καθαρότης	τοῦ	ἐν ἡμῖν ἡγεμονικοῦ θηρεύειν πέφυκεν.
[18, 4]	δοκοῦν κατορθώσει φυσικῶς, τῇ ὑπεξαιρέσει	τοῦ	ἐναντίου τὸ ζητούμενον ἔχουσα· τόν
[22, 2]	ἐν ἑκατέρῳ ἄμετρον περικόπτων τῆς	τοῦ	ἐνδέοντος προσθήκης ἐπιμελήσεται καὶ ἐπίσης
[20, 1]	τολμήσας εἰπεῖν τὴν σωματικὴν παρθενίαν	τοῦ	ἔνδοθεν καὶ πνευματικοῦ γάμου συνεργὸν
[4, 1]	τῆς ἑτέρας, καὶ ὁ πλεονασμὸς	τοῦ	ἑνὸς ἐλάττωσίς ἐστι τοῦ συμμετέχοντος·
[0, 2]	ἡ ἀληθὴς παρθενία ἡ παντὸς	τοῦ	ἐξ ἁμαρτιῶν μολυσμοῦ καθαρεύουσα πρὸς
[11, 2]	καὶ χωρίσαντας τὴν ὕλην ἀπὸ	τοῦ	ἐπιθεωρουμένου κάλλους αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς
[4, 5]	ἀνθρώπινα πάθη, καὶ δι´ ἑνὸς	τοῦ	ἐπικρατήσαντος καὶ ὁ λοιπὸς τῶν
[22, 1]	μεμνῆσθαι δὲ τοῦ σοφοῦ παραγγέλματος	τοῦ	ἐπίσης ἀπειρηκότος τήν τε ἐπὶ
[2, 3]	ἐν πᾶσι πείθεσθαι τῇ ἐξουσίᾳ	τοῦ	ἐπιτάξαντος ἡμῖν προεθυμήθημεν. Μηδεὶς δὲ
[23, 7]	καθαρωτέρας διαμεῖναι ζωῆς; Πῶς ἀκούεις	τοῦ	ἐσταυρωμένου, ὁ ζῶν, τοῦ ἀποθανόντος
[3, 11]	καὶ ἐν ἀγαθῶν μοίρᾳ τὴν	τοῦ	ἑτέρου ποιεῖται συμφοράν, ἑκάτερος ἑαυτῷ
[4, 5]	γάρ πως ἐν τοῖς κακοῖς	τοῦ	ἑτέρου τὸ ἕτερον, καὶ ᾧπερ
[4, 4]	ὁμότιμα φαίνεται καὶ οὐδὲν προτιμότερον	τοῦ	ἑτέρου τὸ ἕτερον, τῷ ὁμοίως
[20, 2]	περὶ τὸν ἕνα σπουδὴ τὸν	τοῦ	ἑτέρου χωρισμὸν ἀναγκαῖον ποιεῖ. Οὔτε
[19, 1]	οἰκουμένην, ἅπερ ἐν Χριστῷ διὰ	τοῦ	εὐαγγελίου ἐγέννησεν» Οὕτω μακαρίζεται καὶ
[13, 2]	πάντως καὶ πρὸς τοῦτο ἡ	τοῦ	εὐαγγελίου ὑφήγησις. Οὐκοῦν ἠκούσαμεν τοῦ
[12, 3]	εὐφροσύνην ἐπιστραφήσονται, τῷ ἀφράστῳ κάλλει	τοῦ	εὑρεθέντος ἐνατενίζουσαι. Συγχάρητε γάρ μοι»
[10, 1]	τοῦ κάλλους οὐ μεμαθήκαμεν. Ὑπόδειγμα	τοῦ	ζητουμένου ἐν τοῖς οὖσιν ἔστιν
[12, 4]	αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπίνοια τῆς	τοῦ	ζητουμένου εὑρέσεως, ἡ τῆς θείας
[11, 3]	πᾶν τὸ καταλαμβανόμενον ὡς μικρότερον	τοῦ	ζητουμένου καταλιμπάνουσα γένοιτο ἂν ἐν
[10, 2]	διάνοιαν καὶ συνεπαίρεσθαι τῷ μεγέθει	τοῦ	ζητουμένου, ὡς μὴ παντελῶς ἔξω
[12, 2]	κατέστη ὁ ἄνθρωπος. Καθάπερ γὰρ	τοῦ	ἡλιακοῦ φωτὸς κοινὴ μὲν πρόκειται
[11, 4]	γάρ τι τούτων δέξηται τὴν	τοῦ	ἡλίου ἀκτῖνα, καὶ ἄλλην ἐφ´
[10, 1]	σταγὼν ἢ πρὸς τὴν μεγάλην	τοῦ	ἡλίου ἀκτῖνα μικρὸν σπινθηράκιον, οὕτω
[12, 2]	τῆς τοῦ φωτὸς ἀντιλήψεως, οὐ	τοῦ	ἡλίου ἀποχωροῦντος ἑτέρωθι καὶ οὕτως
[11, 4]	τοὺς δικαίους λάμψειν καθ´ ὁμοιότητα	τοῦ	ἡλίου» κατεπηγγείλατο. Τοῦτο καὶ ἐπὶ
[11, 4]	τῇ καρδίᾳ προσπεπλασμένος τὴν χάριν	τοῦ	ἡμετέρου φωτὸς ἀμαυρώσειε. ~Τάχα τοίνυν
[3, 5]	ὁ θάλαμος, καλλωπίζεται δὲ ἀντὶ	τοῦ	θαλάμου διὰ τοῦ τάφου ὁ
[14, 1]	νοῦν ἔχουσιν, ὃς κρείττων τῆς	τοῦ	θανάτου δυναστείας ἐστίν. Ἡ γὰρ
[0, 3]	Ὅτι ἡ παρθενία κρείττων τῆς	τοῦ	θανάτου δυναστείας ἐστίν. ιεʹ Ὅτι
[14, 1]	Ὅτι ἡ παρθενία κρείττων τῆς	τοῦ	θανάτου δυναστείας ἐστίν. Οὐκοῦν ὁ
[14, 1]	ἐφ´ ἑαυτῷ μένειν· οὕτως οὐδὲ	τοῦ	θανάτου ἡ δύναμις ἐνεργήσει, μὴ
[3, 10]	δὲ συμφορά ἐστιν ἡ ἀναβολὴ	τοῦ	θανάτου· καὶ ὁ μὲν βίος
[13, 2]	ζώντων» γενέσθαι τὸν τῇ δυναστείᾳ	τοῦ	θανάτου κρατούμενον; Ποῖον τρόπον καὶ
[14, 1]	παρθενίας ἐν ἑαυτοῖς ἔστησαν τὴν	τοῦ	θανάτου περιγραφήν, περαιτέρω προελθεῖν αὐτὸν
[3, 8]	ἐπιθυμία θανάτου καὶ μέχρις αὐτοῦ	τοῦ	θανάτου πολλάκις ἰσχύσασα. Ἐὰν δὲ
[3, 3]	τοῦ λογίζεσθαι. Ἡ γὰρ διηνεκὴς	τοῦ	θανάτου προσδοκία οὐκ ἐπὶ ῥητοῖς
[13, 3]	τοιοῦτον ἐπιζητῆσαι βίον, ὃς οὐκέτι	τοῦ	θανάτου τὴν ἀκολουθίαν ἐφέλκεται· οὗτος
[14, 1]	σαφῶς ἀποδείκνυται τὸ κρεῖττον εἶναι	τοῦ	θανάτου τὴν παρθενίαν, καὶ καλῶς
[14, 1]	ζωὴν συντρίβεταί πως καὶ καταλύεται	τοῦ	θανάτου τὸ κράτος, οὐκ ἔχοντος
[14, 2]	συμφορῶν τὰ ὀνόματα, ὅσα ἐκ	τοῦ	θανάτου τοῖς ἀνθρώποις ἐπάγεται, καθὼς
[18, 3]	τῇ φύσει, ὃς ἐπὶ λύμῃ	τοῦ	θείου θησαυροῦ παρεισδύεται καὶ διὰ
[2, 2]	δέ ἔστι δυνατὸν ἀεὶ μεμνῆσθαι	τοῦ	θείου τούτου χαρίσματος καὶ ἐπὶ
[23, 6]	τινὸς διαπλεύσαντες εἰς τὸν λιμένα	τοῦ	θελήματος τοῦ θεοῦ καθωρμίσθησαν, καὶ
[0, 2]	πρὸς τῷ τέλει τοῦ λόγου	τοῦ	θεοσεβεστάτου ἐπισκόπου καὶ πατρὸς ἡμῶν
[12, 3]	ὁ λόγος αὐτῷ, ὅτι τὸ	τοῦ	θεοῦ ἀγαθὸν οὐ διώρισται τῆς
[7, 1]	αὐλῆς, οὐκ ἐν τῇ σκέπῃ	τοῦ	θεοῦ» ἀλλ´ ἐν τῇ μάνδρᾳ
[14, 4]	μεταξὺ ἑαυτοῦ καὶ τῆς παρουσίας	τοῦ	θεοῦ διὰ τῶν διὰ μέσου
[1, 1]	δι´ ἐγκωμίων τὴν μεγάλην ταύτην	τοῦ	θεοῦ δωρεὰν ἀποσεμνύνειν, ἀρκεῖ πρὸς
[6, 1]	γὰρ καθάπερ ταμίας τις τῶν	τοῦ	θεοῦ δωρεῶν καταστὰς τὰς ἐκ
[11, 5]	ὅμοιον, οἱονεὶ κάτοπτρον τῇ καθαρότητι	τοῦ	θεοῦ ἑαυτὴν ὑποθεῖσα, ὥστε κατὰ
[13, 1]	ὁ ἐμὸς λόγος, ἢ μετὰ	τοῦ	θεοῦ εἶναι μόνου καὶ ταύτην
[12, 3]	λαλουμένης σοφίας, ὅτι Ἡ βασιλεία	τοῦ	θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν. Ἐνδείκνυται
[17, 2]	ἀρετῆς ἐκπεσεῖν, μᾶλλον δὲ αὐτοῦ	τοῦ	θεοῦ ἔξω γενέσθαι, ὅς ἐστιν
[23, 7]	τοῦ ὑψίστου» τὸ τῆς μεγάλης	τοῦ	θεοῦ ἐπιφανείας ἀξιωθῆναι, τί σοι
[19, 1]	τῆς πολυτεκνίας παρὰ τοῖς ἁγίοις	τοῦ	θεοῦ ἐσπουδάζετο. Ὅ τε γὰρ
[7, 3]	διὰ τὴν ἐπὶ τῷ σπέρματι	τοῦ	θεοῦ εὐλογίαν, καὶ μέχρι μιᾶς
[7, 1]	ἀγνοοῦμεν ὅτι καὶ οὗτος τῆς	τοῦ	θεοῦ εὐλογίας οὐκ ἠλλοτρίωται, ἀλλ´
[23, 6]	εἰς τὸν λιμένα τοῦ θελήματος	τοῦ	θεοῦ καθωρμίσθησαν, καὶ νῦν ἐν
[13, 2]	οὖσαν ὑπόδικον, τὸ δὲ πνεῦμα	τοῦ	θεοῦ καὶ ἄφθαρτον καὶ ζωοποιὸν
[4, 5]	ζῶν, ἀπηλλοτριωμένος δὲ τῆς ζωῆς	τοῦ	θεοῦ» καὶ ξένος τῶν διαθηκῶν
[23, 7]	τῇ καρδίᾳ» κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν	τοῦ	θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ
[7, 1]	ταῖς καρδίαις ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι, τὰ	τοῦ	θεοῦ κτίσματα βδελυσσόμενοι ὡς μιάσματα
[12, 2]	ὁμοίωσις, ἀλλὰ τοῦτο μὲν τῆς	τοῦ	θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς ἐστιν, εὐθὺς ἅμα
[13, 1]	ἰοβόλον ὄφιν, ἀλλὰ τὴν ἐντολὴν	τοῦ	θεοῦ μόνην ἔχειν. Αὕτη δέ
[23, 7]	τῆς ἁγνείας ἑαυτὸν ἑτοιμάσαντα τῇ	τοῦ	θεοῦ παρουσίᾳ, ἵνα καὶ αὐτὸς
[8, 1]	ἐν οἷς οὐ καταμένει τὸ	τοῦ	θεοῦ πνεῦμα» ὁ δὲ ἀσθενῶς
[21, 1]	ἔχειν. Ἐπειδὴ δὲ τῇ καθαρότητι	τοῦ	θεοῦ προσεγγίσαι, μὴ αὐτόν τινα
[12, 4]	ἐπιβολῆς, ἐν παρρησίᾳ δὲ τὸ	τοῦ	θεοῦ πρόσωπον βλέπων, οὔπω δὲ
[23, 4]	λιμῷ μέχρι θανάτου ἐγκαρτεροῦντας, ὡς	τοῦ	θεοῦ ταῖς τοιαύταις εὐαρεστουμένου θυσίαις»
[18, 1]	τῶν ἐντολῶν ἐποικοδομαῖς τὸ ἔργον	τοῦ	θεοῦ τελειοῦντας; Οὔτε γὰρ λίθος
[23, 7]	τῷ λαῷ παραγγέλλοντος, ἵνα χωρήσωσι	τοῦ	θεοῦ τὴν ἐμφάνειαν; Εἰ δὲ
[23, 7]	τῷ θεῷ» τὸ ἱερέα γενέσθαι	τοῦ	θεοῦ τοῦ ὑψίστου» τὸ τῆς
[1, 1]	δὲ μόνοις, οἷς ἂν ἡ	τοῦ	θεοῦ χάρις εὐμενῶς πρὸς τὴν
[0, 2]	ὁδηγίαν τοὺς ἀεὶ παρὰ τῆς	τοῦ	θεοῦ χάριτος εἰς προστασίαν τῆς
[20, 4]	φθαρτῶν χρημάτων πεποιημένα, ἀλλ´ ἐκ	τοῦ	ἰδίου πλούτου τῆς ψυχῆς δωροφορούμενα.
[19, 1]	ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ ἐν κύκλῳ μέχρι	τοῦ	Ἰλλυρικοῦ καταπληρώσας» τῶν ἰδίων τέκνων
[1, 1]	ἐν αὐτῇ καθαρότητος, ὥστε διὰ	τοῦ	ἰσοδυναμοῦντος ὀνόματος ἔστιν ἐπιγνῶναι τὴν
[4, 5]	κακῶν, ὅπως ἑνὸς τὰ πάντα	τοῦ	καθ´ ἡδονὴν πάθους ἐξέχεται; ~Ἐπειδὴ
[7, 2]	τοῦτο μηδὲ προσεγγίσας τῇ ὁδῷ	τοῦ	καθαροῦ βίου καὶ σώφρονος εἰς
[8, 1]	τὰ τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ διὰ τὴν	τοῦ	καιροῦ συστολήν, οὗτος ὁ σώφρων
[12, 1]	ἐν ᾧ καὶ περὶ τῆς	τοῦ	κακοῦ αἰτίας. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν
[0, 3]	ἐν ᾧ καὶ περὶ τῆς	τοῦ	κακοῦ αἰτίας. ιγʹ Ὅτι ἀρχὴ
[12, 2]	τρόπον τινὰ κτίστης καὶ δημιουργὸς	τοῦ	κακοῦ κατέστη ὁ ἄνθρωπος. Καθάπερ
[12, 2]	τὰ παρὰ φύσιν ἐκαινοτόμησε, τὴν	τοῦ	κακοῦ πεῖραν ἐν τῇ ἀποστροφῇ
[4, 3]	μὴ εἰς τὸ γένος ἀνενεγκεῖν	τοῦ	κακοῦ τὴν αἰτίαν, ὡς ἂν
[13, 1]	δὲ καὶ ἀμιγὲς καὶ ἀμέτοχον	τοῦ	κακοῦ τὸ ἀγαθὸν καρποῦσθαι· ὅπερ
[4, 7]	τέλους ἡ δύναμις; Τὸ δὲ	τοῦ	κάλλους ἄνθος ἆρ´ οὐχὶ καὶ
[11, 3]	κάλλους χειραγωγεῖσθαι πρὸς τὴν ἐκείνου	τοῦ	κάλλους ἐπιθυμίαν, οὗ καὶ οὐρανοὶ
[10, 1]	ἄφραστον; Ἰδίας φωνὰς σημαντικὰς ἐκείνου	τοῦ	κάλλους οὐ μεμαθήκαμεν. Ὑπόδειγμα τοῦ
[3, 3]	καὶ ὅταν εὐφρανθῇ τῇ θεωρίᾳ	τοῦ	κάλλους, τότε μάλιστα φρίττει τὴν
[11, 3]	γένοιτο ἡμῖν ὁδὸς εἰς τὴν	τοῦ	καλοῦ εὕρεσιν ἄγουσα· τὸ πάντα
[11, 1]	Οὕτως οὖν καὶ ἐν τῇ	τοῦ	καλοῦ ζητήσει ὁ μὲν ἀτελὴς
[5, 1]	τὴν νοητήν τε καὶ ἄϋλον	τοῦ	καλοῦ θεωρίαν. Πρὸς τὴν τοιαύτην
[11, 1]	τὴν ὕλην τὴν ὑποβεβλημένην τῇ	τοῦ	καλοῦ ἰδέᾳ, οἷον ὑποβάθρᾳ τινὶ
[11, 2]	γεγυμνάσθαι τὰ αἰσθητήρια πρὸς τὴν	τοῦ	καλοῦ καὶ μὴ τοιούτου διάκρισιν»
[13, 1]	τοῖς πρωτοπλάστοις τὸ μὴ μετὰ	τοῦ	καλοῦ καὶ τὴν τῶν ἐναντίων
[11, 5]	τοιαῦτα γὰρ ἡ πλάνη τῆς	τοῦ	καλοῦ κατανοήσεως, ἐν οἷς ἡ
[13, 1]	ἔχειν. Αὕτη δέ ἐστι τὸ	τοῦ	καλοῦ μόνου ἅπτεσθαι, τὴν δὲ
[20, 4]	τῶν δώρων ὀνόματα; Ἄκουσον Παύλου	τοῦ	καλοῦ νυμφοστόλου ἐν τίσι πλουτοῦσιν
[13, 1]	καὶ μὴ συγκαταμιγνύειν τῇ ἀπολαύσει	τοῦ	καλοῦ τὰ πρὸς τὸ ἐναντίον
[11, 2]	ἐπιθεωρουμένου κάλλους αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς	τοῦ	καλοῦ τὴν φύσιν κατανοῆσαι. Καὶ
[11, 2]	τε καὶ ἄϋλον καὶ ἀσχημάτιστον	τοῦ	καλοῦ φύσιν, οὐκ ἂν περὶ
[17, 1]	πᾶσιν, ὅσα πρὸς τὸ ἐναντίον	τοῦ	κατὰ τὴν ἡδονὴν πάθους ἀντικαθέστηκεν,
[4, 5]	ὑπόθου τινὰ διά τινος ἡδονῆς	τοῦ	κατὰ τὴν κενοδοξίαν ἡττηθῆναι πάθους·
[18, 5]	ὥστε τὸν τοῦ μεγάλου σκοποῦ	τοῦ	κατὰ τὴν παρθενίαν ἁψάμενον ἐν
[8, 1]	γὰρ ἐπὶ τοῦ προρρηθέντος ἡμῖν	τοῦ	κατὰ τὸ ὕδωρ καὶ τὴν
[7, 2]	ἄξιος. Εἰ δὴ τοῦ φυτοῦ	τοῦ	κατὰ τὸν γάμον βλάστημα καὶ
[0, 1]	Εἶτα εὐμεθόδως ὑπογραφή τις παρεισήχθη	τοῦ	κατὰ φιλοσοφίαν βίου, καὶ τὸ
[3, 8]	μὴ εἴη, πρόρριζον οἴχεται τὸ	τοῦ	κατοιχομένου μνημόσυνον καὶ τὸ κακὸν
[19, 1]	ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου	τοῦ	κατορθώματος. Ἡμῖν δὲ δίδωσι τὰ
[0, 3]	ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου	τοῦ	κατορθώματος. κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ
[23, 7]	ἑαυτῶν προβαλλόμενοι ἐπὶ τὸ πέρας	τοῦ	κατορθώματος σπεύδουσιν. Ἦ οὐχὶ πάντων
[0, 3]	βίου τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ	τοῦ	κατορθώσαντος διδάσκεσθαι. ~Κεφάλαιον αʹ Ὅτι
[23, 1]	βίου τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ	τοῦ	κατορθώσαντος διδάσκεσθαι. Τὰ δὲ καθ´
[23, 5]	τοῦ βίου τούτου σεμνότης ἀπὸ	τοῦ	κατωρθωκότος αὐτὴν ἐπὶ τοὺς προσεγγίζοντας
[23, 6]	τῷ κορυφαίῳ ταττόμενον, τοὺς μίμησιν	τοῦ	κατωρθωκότος ποιουμένους. Ἐν οἷς πολλοὶ
[23, 2]	μαθεῖν τὴν ἀκρίβειαν ἢ παρὰ	τοῦ	κατωρθωκότος χειραγωγούμενον. Καὶ τὰ ἄλλα
[23, 7]	ἁμαρτίᾳ, ὁ κατ´ αὐτὴν ὑγιαίνων,	τοῦ	κελεύοντος τὴν ἀκολούθησιν ὀπίσω αὐτοῦ,
[6, 2]	περισφιγγούσης ἀναληφθήσεταί πως ὑπὸ τῆς	τοῦ	κινεῖσθαι φύσεως πρὸς τὴν τῶν
[18, 3]	τῆς ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ κατὰ	τοῦ	κλέπτου» καὶ πολεμίου κεχρῆσθαι τῇ
[3, 11]	τῷ δὲ οὐχ ὕπεστιν ὁ	τοῦ	κλήρου διάδοχος ἐπὶ πολλοῖς οἷς
[2, 3]	κομπάζειν ἡ δύναμις, οὐκ ἂν	τοῦ	κοινῇ λυσιτελοῦντος τὸ ἐν ὀλίγοις
[3, 9]	εἰ βούλει μαθεῖν τὰ δυσχερῆ	τοῦ	κοινοτέρου βίου, ἄκουσον οἷα λέγουσιν
[0, 1]	φανερουμένου ἀναγκαίως καὶ τῆς δυσχερείας	τοῦ	κοινοτέρου βίου μνήμη τις γέγονεν.
[23, 4]	τὴν ἀγαμίαν ἐπιτηδεύσαντες οὐδὲν διαφέρουσι	τοῦ	κοινοῦ βίου, οὐ μόνον τῇ
[5, 1]	οὐδὲ τῶν νενομισμένων κατὰ τὴν	τοῦ	κοινοῦ βίου συγχώρησιν ἡδονῶν μεταλήψεται,
[2, 3]	λέξεως· εἰ δὲ καὶ παρῆν	τοῦ	κομπάζειν ἡ δύναμις, οὐκ ἂν
[21, 2]	τὸ σῶμα, μηδενὶ τῶν ἐκ	τοῦ	κόρου παθημάτων ἐπιθολούμενον, προνοητέον τῆς
[11, 4]	χαμαιζήλων ὑπεραρθείς, μᾶλλον δὲ παντὸς	τοῦ	κόσμου γεγονὼς ὑψηλότερος ἐν τῷ
[9, 2]	ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ	τοῦ	κόσμου» Εἰ δὲ ἐπίπονος ἡ
[1, 1]	ἥλιος ἢ ἄλλο τι τῶν	τοῦ	κόσμου θαυμάτων, τοῖς δὲ ταπεινοτέροις
[4, 4]	τὸ πάγιον, ἀλλ´ ὡς οὐδὲ	τοῦ	κόσμου παντὸς εἰς τὸ διηνεκὲς
[20, 3]	ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ	τοῦ	κόσμου» σωφρονούντων ἂν εἴη μήτε
[4, 1]	τῇ ζωῇ περιφύεται; παντὸς γὰρ	τοῦ	κόσμου τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπεράρας
[13, 1]	τάχα οὕτως ἄν τις ἀπὸ	τοῦ	κόσμου τούτου, ὃς ἐν τῷ
[4, 1]	δὲ ἀνεπίφθονός ἐστιν ἡ πλεονεξία	τοῦ	κτήματος καὶ ὁ τὸ πλεῖον
[12, 4]	λοιπὸν ἐν ὀφθαλμοῖς εἶναι τολμᾶν	τοῦ	κτίσαντος ἀλλὰ φύλλοις καὶ σκιαῖς
[13, 1]	προκαλύμματα ἐν ὀφθαλμοῖς γίνεσθαι πάλιν	τοῦ	κτίσαντος, τήν τε κατὰ γεῦσιν
[17, 2]	τὸ δόγμα φανερῶς γὰρ τῆς	τοῦ	κυρίου διδασκαλίας ἔστιν ἀκοῦσαι, ἐν
[10, 1]	τὸ ἐν τοῖς μακαρισμοῖς ὑπὸ	τοῦ	κυρίου ἐπηγγελμένον, πάσης καταγνώσεται φωνῆς
[9, 2]	τῆς μεγάλης καὶ πρώτης ἐντολῆς	τοῦ	κυρίου, ἥ φησιν ἐξ ὅλης
[12, 4]	τὸ καλὸν κρίνων, ἀλλὰ μόνον	τοῦ	κυρίου κατατρυφῶν» καὶ τῇ δοθείσῃ
[18, 1]	Οὐκοῦν ὅπερ ἐνταῦθα εἴρηται παρὰ	τοῦ	κυρίου, κοινὸν ἔστω δόγμα τοῦ
[4, 3]	ὑπὸ τῆς πολλῆς λαιμαργίας, ὅτι	τοῦ	κυρίου μέν ἐστιν ἀληθῶς ἡ
[9, 2]	Ὁ γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ	τοῦ	κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ
[20, 3]	Ὁ γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ	τοῦ	κυρίου, ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ
[18, 5]	ἁλιευτικὴ τέχνη ποιεῖ κατὰ τὴν	τοῦ	κυρίου παραβολήν, τοὺς χρηστοὺς καὶ
[13, 2]	τοῦ εὐαγγελίου ὑφήγησις. Οὐκοῦν ἠκούσαμεν	τοῦ	κυρίου πρὸς τὸν Νικόδημον λέγοντος,
[17, 2]	ἡγεμονεύῃ. ~Ἡ μὲν γὰρ ἐντολὴ	τοῦ	κυρίου σφόδρα τηλαυγής» καθώς φησιν
[2, 2]	παρθενευούσης γίνεται, οὐκέτι σωματικὴν ποιουμένου	τοῦ	κυρίου τὴν παρουσίαν· Οὐ γὰρ
[14, 4]	ἣ μετὰ τὴν ἀνάστασιν παρὰ	τοῦ	κυρίου τοῖς δικαίοις ἐπήγγελται, τῆς
[11, 4]	καὶ φῶς γίνεται κατὰ τὴν	τοῦ	κυρίου ὑπόσχεσιν, ὃς τοὺς δικαίους
[21, 1]	τὴν καρδίαν, καθὼς διδάσκει ἡ	τοῦ	κυρίου φωνή, ὅτι τῶν ὀφθαλμῶν
[23, 7]	ὁ μὴ ἀκούων τοῦ νόμου	τοῦ	κωλύοντος ἱερᾶσθαι τὸν ἄναγνον; Εἰ
[3, 3]	λύπην, εἰ καὶ μικρὸν μετέχοιεν	τοῦ	λογίζεσθαι. Ἡ γὰρ διηνεκὴς τοῦ
[3, 3]	πάντως, κἂν μικρὸν αὐτῷ προσῇ	τοῦ	λογίζεσθαι κἀκεῖνο τῇ ψυχῇ ἐννοεῖ,
[3, 1]	οὐράνια· ἔξεστι δὲ γνῶναι τὴν	τοῦ	λόγου ἀλήθειαν αὐτὰ διασκεψαμένους τὰ
[0, 1]	ἀρετὴν βίον. Ὁ μὲν σκοπὸς	τοῦ	λόγου ἐστὶν ἐπιθυμίαν τῆς κατ´
[10, 1]	καθέστηκε τό τε ἐλαττοῦν διὰ	τοῦ	λόγου καὶ τὸ ὑπεραίρειν θαύματα,
[9, 1]	ἄξιον καὶ αἱρετὸν νομισθῆναι. Ἀπόδειξις	τοῦ	λόγου ὁ ἀνθρώπινος βίος, ἐν
[14, 2]	καθὼς ἤδη καὶ κατ´ ἀρχὰς	τοῦ	λόγου προείρηται. Πόθεν τὴν ἀρχὴν
[8, 1]	ἡμεῖς δὲ πρὸς τὰ συνεχῆ	τοῦ	λόγου προΐωμεν. Τί οὖν ἦν
[18, 2]	μὴ φλυαρίαν τινὰ καὶ ἀδολεσχίαν	τοῦ	λόγου τις καταγνώσεται, εἰρήσεται καὶ
[0, 2]	ὑποδείγματα, ἀναγκαίως πρὸς τῷ τέλει	τοῦ	λόγου τοῦ θεοσεβεστάτου ἐπισκόπου καὶ
[7, 1]	εἰσιν ὡς ἀληθῶς ἐκεῖνοι τῆς	τοῦ	λόγου τῶν μυστηρίων αὐλῆς, οὐκ
[4, 1]	Οὕτω δὲ ἡμῖν ἡ ἀλήθεια	τοῦ	λόγου φανερωθήσεται· ὁ τὴν τοῦ
[3, 6]	οὖν; Ἠλαττώθη διὰ τούτων ἡ	τοῦ	λυπεῖσθαι ὑπόθεσις ἢ οὐχὶ καὶ
[14, 4]	τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν	τοῦ	μεγάλου θεοῦ» οὐδὲν διάστημα μεταξὺ
[18, 5]	ἁμαρτίας πληγῶν ἐμποιοῦσα, ὥστε τὸν	τοῦ	μεγάλου σκοποῦ τοῦ κατὰ τὴν
[3, 3]	ἐπιγινωσκομένη, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀδηλίαν	τοῦ	μέλλοντος πάντοτε ὡς ἐνεστηκυῖα φοβοῦσα
[20, 3]	ἐστιν ἑκατέρου τῶν σκοπῶν λαβέσθαι·	τοῦ	μὲν γὰρ ἐγκράτεια καὶ σώματος
[20, 2]	ἡμῖν καὶ δύο προκειμένων γάμων,	τοῦ	μὲν διὰ σαρκὸς ἐπιτελουμένου, τοῦ
[15, 2]	πάθους ὅλον συνδιεσείσθη καὶ τῆς	τοῦ	μέρους βλάβης ἐπῄσθετο. Φασὶ δὲ
[17, 2]	τε καὶ ὑγείας ἐπιμελούμενος ἐπὶ	τοῦ	μέσου τῆς ἀπαθείας ἑαυτὸν τηρήσει,
[7, 2]	σωφροσύνης τὸ βάσιμον καὶ ὑπερπεσὼν	τοῦ	μέσου τῆς ἀρετῆς, οἷον κρημνῷ
[3, 1]	κατὰ τὸ γεγραμμένον ἐπ´ ἐλπίδι	τοῦ	μετασχεῖν τῶν ἐκ τοῦ ἀρότρου
[5, 1]	τῶν ἡδονῶν ταπεινωθείη, καὶ ἀντὶ	τοῦ	μετεωροπορεῖν καὶ εἰς τὰ ἄνω
[8, 1]	ἐπιτυγχάνειν, ἐπικίνδυνον δὲ τὸ ἔξω	τοῦ	μέτρου παρενεχθέντα εἰς ὕλην βυθοῦ»
[13, 1]	ἀκολουθίας τὴν ἀρχὴν λαβούσης, ἐκ	τοῦ	μὴ θελῆσαι τὸ κακὸν ἀγνοῆσαι.
[18, 4]	τῆς ἀληθείας ἔσται· ἡ γὰρ	τοῦ	μὴ παρατραπῆναι πρόνοιά τε καὶ
[19, 1]	ἄγαμον αὐτὴν σαφῶς ἀπεφήναντο ἐκ	τοῦ	μηδαμοῦ τῆς ἱστορίας γάμον καὶ
[20, 4]	καλλωπισμοῦ καὶ πλούτου περιουσίας καὶ	τοῦ	μηδὲν μήτε ἐκ τοῦ βίου
[3, 3]	γάμου. Πόση φυλακὴ καὶ προμήθεια	τοῦ	μήποτε ταῖς ἀφύκτοις πάγαις ἐγκρατηθῆναι,
[1, 1]	γενέσθαι αὐτοὺς κοινωνοὺς τῆς δόξης	τοῦ	μόνου ὡς ἀληθῶς ἁγίου καὶ
[23, 5]	ἴχνεσι περιπατοῦντα καὶ τῆς ὀσμῆς	τοῦ	μύρου τούτου κατόπιν ἑπόμενον τῆς
[23, 7]	σοι ποθεῖς, τί οὐκ ἀκούεις	τοῦ	Μωϋσέως καθαρεύειν ἀπὸ γάμου τῷ
[10, 1]	οὐδεμίαν ἐχούσης δύναμιν εἰς τὴν	τοῦ	νοηθέντος παράστασιν· εἰ δέ τις
[11, 1]	τῷ ὁρωμένῳ χρήσεται, πρὸς τὴν	τοῦ	νοητοῦ θεωρίαν κάλλους, οὗ κατὰ
[10, 1]	ἀκοῆς ἐναυγάσαι. Οὕτω καὶ ἐπὶ	τοῦ	νοητοῦ καὶ ἀληθινοῦ φωτὸς ἰδίων
[16, 1]	ἔχῃ καὶ κατηγορῇ τούτων ἐπὶ	τοῦ	νομίμου ἀνδρός, σώφρων ἐστὶ καὶ
[18, 5]	τύπος δὲ ἦν ὁ Μωϋσῆς	τοῦ	νόμου— καὶ ὁ Ἰσραὴλ τὴν
[23, 7]	προσοίσεις θεῷ, ὁ μὴ ἀκούων	τοῦ	νόμου τοῦ κωλύοντος ἱερᾶσθαι τὸν
[20, 4]	πάσης παλαιότητος κεχωρισμένον τῇ ἀνακαινώσει	τοῦ	νοὸς ἐπιδείξει, εἶτα πλούσιον ἐν
[9, 2]	καὶ τοῖς ἀντιστρατευομένοις τῷ νόμῳ	τοῦ	νοὸς ἡμῶν» διὰ τῶν τῆς
[23, 7]	καὶ μὴ μεταμορφούμενος τῇ ἀνακαινώσει	τοῦ	νοός σου» μηδὲ περιπατῶν ἐν
[3, 8]	ἀγλαΐᾳ στίλβουσα, ἔτι τυχὸν ἐρυθριῶσα	τοῦ	νυμφίου τὴν εἴσοδον καὶ μετὰ
[3, 3]	βδελυρά τε καὶ εἰδεχθῆ ἀντὶ	τοῦ	νῦν φαινομένου γενόμενον, οὐδὲν ἴχνος,
[14, 2]	τοιαύταις ὀδύναις ἐναπολήγουσιν. Ὥσπερ γὰρ	τοῦ	ξίφους ἡ μὲν λαβὴ λεία
[23, 6]	τοῖς ἀντεχομένοις αὐτῆς» Ἐπὶ τούτου	τοῦ	ξύλου τὸν τῆς νεότητος κλύδωνα
[4, 3]	χρηστὸν καταλήγει τοῖς κτησαμένοις, ἐκτὸς	τοῦ	οἴεσθαι τὸν ἀνόητον ἑαυτοῦ εἶναι
[3, 9]	παρεῖναι καὶ ἐνοικεῖν ἀεὶ τὸν	τοῦ	οἴκου δεσπότην, ἐφ´ ἧς ὁ
[18, 2]	ἐπὶ τῆς ἰδίας οἰκήσεως ὁ	τοῦ	οἴκου δεσπότης οὐ καταδέξεται ἀπρεπῆ
[15, 2]	παντός, ἄν τε καὶ δοξάζηται,	τοῦ	ὅλου συγχαίροντος. ~Κεφάλαιον ιϛ Ὅτι
[11, 5]	τῆς ἀφθαρσίας, ὡς ἂν διὰ	τοῦ	ὁμοίου καταλάβοι τὸ ὅμοιον, οἱονεὶ
[6, 1]	καὶ πλάνην πάθοι περὶ τὴν	τοῦ	ὄντως ἀγαθοῦ κρίσιν. Ἀμφότεροι γὰρ
[11, 1]	ἄν τις ἐν περινοίᾳ γένοιτο	τοῦ	ὄντως καλοῦ; Δεῖ τοίνυν τῆς
[0, 3]	ἄν τις ἐν περινοίᾳ γένοιτο	τοῦ	ὄντως καλοῦ; ιβʹ Ὅτι ὁ
[10, 1]	ζημία ἐν ἀποπτώσει γενέσθαι τῆς	τοῦ	ὄντως καλοῦ κτήσεως, τίς ἂν
[12, 2]	πᾶσιν ἡ μετουσία οἷς ἡ	τοῦ	ὁρᾶν δύναμις πάρεστι, δύναται δέ
[11, 1]	τύχῃ τῶν φαινομένων, πλέον οὐδὲν	τοῦ	ὁρωμένου περιεργάζονται ἀρκεῖ γὰρ αὐτοῖς
[6, 1]	θεοῦ δωρεῶν καταστὰς τὰς ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ χρείας κατ´ ἐξουσίαν καὶ
[17, 2]	μόνον, ἀλλ´ ἔχειν τι καὶ	τοῦ	ὄφεως ἐν τῷ ἤθει. Τοῦτο
[10, 2]	ἐπειδή τι καὶ εἰπεῖν ἄξιον	τοῦ	ὀφθέντος ἐπεπόθησεν, ἐκείνην ἐξεβόησε τὴν
[23, 1]	ἢ ναυτιλίαν πολλὴν ὑποστάντας ἐπιτυχεῖν	τοῦ	παιδεύοντος, ἀλλ´ Ἐγγύς σου τὸ
[3, 11]	ἀμφότεροι, ὁ μὲν τὸν θάνατον	τοῦ	παιδός, ὁ δὲ τὴν ζωὴν
[23, 7]	ἀλλ´ ἔτι τὴν ἀκολουθίαν τῆς	τοῦ	παλαιοῦ ἀνθρώπου ζωῆς περιέπων; Πῶς
[15, 2]	τε πάσχῃ μέλος ἕν, συναλγοῦντος	τοῦ	παντός, ἄν τε καὶ δοξάζηται,
[12, 4]	Δι´ ἧς τοίνυν ἀκολουθίας ἔξω	τοῦ	παραδείσου γεγόναμεν τῷ προπάτορι συνεκβληθέντες,
[12, 4]	πρότερον αὐτὴν ἔγνω, πρὶν ἐξορισθῆναι	τοῦ	παραδείσου καὶ πρὶν ἐκείνην ἀντὶ
[14, 1]	τοῦ πρωτοπλάστου καὶ μέχρι τῆς	τοῦ	παρθενεύοντος ζωῆς διὰ μέσου γέγονεν·
[3, 3]	ἴχνος, οὐδὲν μνημόσυνον, οὐδὲν λείψανον	τοῦ	παρόντος ἄνθους ἐπιφερόμενον. ~Εἰ ταῦτα
[11, 3]	τῶν φαινομένων καλῶν, ἀλλὰ διὰ	τοῦ	πᾶσι τούτοις ἐπιθεωρουμένου κάλλους χειραγωγεῖσθαι
[7, 3]	σημαίνειν τὴν βαρύτητα τῶν ὀφθαλμῶν	τοῦ	πατριάρχου διηγουμένη. ~Κεφάλαιον ηʹ Ὅτι
[3, 3]	τότε μάλιστα φρίττει τὴν προσδοκίαν	τοῦ	πένθους· ἐὰν τὰ τίμια τῇ
[6, 2]	ποτε δύναται τὸ ἀεικίνητον ὑπὸ	τοῦ	πεποιηκότος εἰληφὸς τὴν φύσιν καὶ
[3, 5]	πέρας ἡ τραγῳδία κατέληξεν, οὐδὲ	τοῦ	περιλειφθέντος ἐπιβιῶναι τῇ συμφορᾷ δυνηθέντος.
[19, 1]	τῆς παρθενίας χάρισμα, ἐκ πολλοῦ	τοῦ	περιόντος ἡμεῖς ταύτην τὴν σπουδὴν
[13, 1]	τῆς αἰσχύνης» μηκέτι τῇ συκῇ	τοῦ	πικροῦ βίου ὑποσκιάζεσθαι, ἀλλ´ ἀπορρίψαντας
[18, 3]	κατ´ ἀξίαν νέμοι. Τὴν δὲ	τοῦ	πλείονος ἔφεσιν, ὃ πολύ τε
[4, 5]	ἀλλὰ τῇ κενοδοξίᾳ καὶ ἡ	τοῦ	πλείονος ἔφεσις συνηκολούθησεν. Οὐ γὰρ
[4, 1]	ἐφ´ ᾧτε καὶ φιλονεικήσει περὶ	τοῦ	πλείονος ἢ ἐπὶ τίνι καθ´
[4, 1]	συμμετέχοντος· ὅθεν καὶ αἱ περὶ	τοῦ	πλείονος μάχαι διὰ τὸ πρὸς
[4, 5]	τὸ πάθος χειραγωγούσης. Εἶτα ἡ	τοῦ	πλεονεκτεῖν καὶ προέχειν ἐπιθυμία ἢ
[2, 2]	τῇ ἀμιάντῳ Μαρίᾳ γέγονε σωματικῶς,	τοῦ	πληρώματος τῆς θεότητος» ἐν τῷ
[3, 1]	δὲ καθάπερ οἱ τῇ πολυτελείᾳ	τοῦ	πλούτου τὴν ἑαυτῶν παραθεωροῦντες πενίαν
[16, 1]	τῇ καρδίᾳ, ἔλυσε καὶ αὐτὴ	τοῦ	πνευματικοῦ γάμου τὰ δίκαια. Καὶ
[23, 6]	γὰρ ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ	τοῦ	πνεύματος» ἀλλ´ ἐπειδὴ καλῶς ἤκουσαν
[7, 1]	ὀνομάζει, ὅτι καταλιπόντες τὴν ὁδηγίαν	τοῦ	πνεύματος διὰ τῆς τῶν δαιμόνων
[20, 4]	τοῦ σώματος ἀσθενείᾳ τελειῶν τὴν	τοῦ	πνεύματος δύναμιν. Οἶδα δὲ καὶ
[11, 4]	Οὕτω γὰρ ἐν αἰνίγματι τὴν	τοῦ	πνεύματος δύναμιν τῇ γραφῇ σύνηθες
[11, 4]	ὁλκὸν ἐκφλογωθέντος ἐν τῷ αἰθέρι	τοῦ	πνεύματος ἐν τῷ οὐρανῷ ἐγχαράσσεσθαι—
[20, 4]	πάλιν ὅσα ἑτέρωθι ἐν τοῖς	τοῦ	πνεύματος καρποῖς ἀπαριθμεῖται, πάντα τοῦ
[13, 2]	ἐστι· τὸ δὲ γεγεννημένον ἐκ	τοῦ	πνεύματος πνεῦμά ἐστιν. Οἴδαμεν δὲ
[13, 3]	τὰ ἀθάνατα τέκνα κυοφοροῦσα διὰ	τοῦ	πνεύματος, στεῖρα διὰ τὴν σωφροσύνην
[14, 3]	ζωτικῷ τῆς καρδίας τὴν ἀφθαρσίαν	τοῦ	πνεύματος, τίκτῃ δὲ σοφίαν τε
[10, 2]	ὃς ἐπειδή ποτε τῇ δυνάμει	τοῦ	πνεύματος ὑψωθεὶς τὴν διάνοιαν καὶ
[11, 4]	καθαρὸς γενόμενος ἐν τῇ δυνάμει	τοῦ	πνεύματος φωτοειδὴς γένηται καὶ ἐμμιχθῇ
[11, 4]	ἀὴρ ἀνωσθεὶς ὑπὸ τῆς βίας	τοῦ	πνεύματος φωτοειδὴς γίνεται τῷ καθαρῷ
[3, 9]	θάνατος οὐ χωρισμόν, ἀλλὰ συνάφειαν	τοῦ	ποθουμένου ποιεῖ· ὅταν γὰρ ἀναλύσῃ»
[7, 1]	θεοῦ» ἀλλ´ ἐν τῇ μάνδρᾳ	τοῦ	πονηροῦ αὐλιζόμενοι» οἱ ἐζωγρημένοι εἰς
[13, 1]	καλοῦ μόνου ἅπτεσθαι, τὴν δὲ	τοῦ	πονηροῦ γεῦσιν ἀπώσασθαι, ὡς ἐκεῖθεν
[9, 1]	Καὶ ἵνα μὴ τὰ πόρρω	τοῦ	πράγματος λέγωμεν, πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν
[23, 2]	ἢ εἰ ἀφ´ ἑαυτοῦ κατεπιχειροίη	τοῦ	πράγματος· οὐ γὰρ ἐναργές ἐστι
[23, 7]	διὰ τοῦτο ἀπογινώσκεις ὡς ἀμηχάνου	τοῦ	πράγματος; Πρὸς τὸν κατωρθωκότα βλέπε,
[4, 7]	ἀνθρώπινος βίος ἀεὶ φέρεται κατὰ	τοῦ	πρανοῦς τῆς φύσεως προχεόμενος καὶ
[20, 4]	τῆς τοῦ σώματος εὐεξίας καὶ	τοῦ	πρέποντος καλλωπισμοῦ καὶ πλούτου περιουσίας
[8, 1]	τὸ τίμιον. Καθάπερ γὰρ ἐπὶ	τοῦ	προρρηθέντος ἡμῖν τοῦ κατὰ τὸ
[9, 1]	τις σχέσιν καὶ προσπάθειαν διὰ	τοῦ	προσεθισμοῦ τινα κτήσηται. Καὶ οὐδὲν
[6, 1]	τε καὶ ἀπραγμάτευτον διαμεῖναι, ἐκ	τοῦ	προστυχόντος ἑκατέροις πληρουμένης τῆς χρείας.
[4, 4]	κατὰ τὴν τῶν ὁδοιπόρων συνήθειαν	τοῦ	πρόσω ἐχόμενος ὀλίγον ποιεῖται τῶν
[3, 5]	καὶ μάταιοι χειρῶν κρότοι, ἀναμνήσεις	τοῦ	προτέρου βίου, κατάραι κατὰ τῶν
[7, 2]	τὰ τοῦ γάμου ὀνείδη πάντως	τοῦ	προφέροντος γίνεται. ~Ἀλλ´ ἐκεῖνοι μὲν
[13, 3]	στεῖρα διὰ τὴν σωφροσύνην ὑπὸ	τοῦ	προφήτου ὠνομασμένη. ~Κεφάλαιον ιδʹ Ὅτι
[14, 1]	καὶ ἀποθνῄσκειν ἀκολουθίας, ὅπερ ἀπὸ	τοῦ	πρωτοπλάστου καὶ μέχρι τῆς τοῦ
[12, 2]	ψυχῆς κάλλος τὸ κατὰ μίμησιν	τοῦ	πρωτοτύπου γενόμενον οἷόν τις σίδηρος
[11, 5]	ὥστε κατὰ μετοχὴν καὶ ἐμφάνειαν	τοῦ	πρωτοτύπου κάλλους καὶ τὸ ἐν
[4, 5]	ἀκόλουθον ἀεὶ καὶ προσεχὲς ἀπὸ	τοῦ	πρώτου διὰ τῶν παρακειμένων τῆς
[23, 5]	τῆς φλογὸς διάδοσις γίνεται, οὔτε	τοῦ	πρώτου φωτὸς ἐλαττουμένου καὶ τοῖς
[18, 1]	εὐαγγέλιον, ὁ ἐγχειρήσας μὲν τῇ	τοῦ	πύργου οἰκοδομῇ, ἐν θεμελίοις δὲ
[18, 1]	γὰρ λίθος εἷς ἡ πᾶσα	τοῦ	πύργου οἰκοδομή ἐστιν οὔτε ἐντολὴ
[4, 6]	ἐν Σοδόμοις φιλοχωρήσαντα διαφυγεῖν τὴν	τοῦ	πυρὸς ἐπομβρίαν, οὐδὲ τὸν ἔξω
[9, 1]	κατὰ τὸ ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ	τοῦ	ῥείθρου ὑπόδειγμα ὅλον πρὸς ταῦτα
[23, 3]	ὁρμῇ μὲν δεξιᾷ πρὸς τὴν	τοῦ	σεμνοῦ βίου ἐπιθυμίαν ἐχρήσαντο, ὡς
[23, 2]	μὴ πολιὰ συμπαρελήφθη πρὸς κοινωνίαν	τοῦ	σκέμματος· ὅσῳ δὲ μείζων τῶν
[18, 2]	οὕτως οἶμαι χρῆναι καὶ τὸν	τοῦ	σκηνώματος ἡμῶν οἰκοδεσπότην καὶ οἰκονόμον,
[8, 1]	~Κεφάλαιον ηʹ Ὅτι δύσκολόν ἐστι	τοῦ	σκοποῦ τυχεῖν τὸν εἰς πολλὰ
[0, 3]	ἐστίν. ηʹ Ὅτι δύσκολόν ἐστι	τοῦ	σκοποῦ τυχεῖν τὸν εἰς πολλὰ
[18, 4]	ἔχουσα· τόν τε γὰρ ἔξω	τοῦ	σκότους γενόμενον ἐν φωτὶ πάντως
[22, 1]	σωματικοὺς πόνους ἠσχολημένον, μεμνῆσθαι δὲ	τοῦ	σοφοῦ παραγγέλματος τοῦ ἐπίσης ἀπειρηκότος
[4, 1]	πλεονασμὸς τοῦ ἑνὸς ἐλάττωσίς ἐστι	τοῦ	συμμετέχοντος· ὅθεν καὶ αἱ περὶ
[20, 3]	εἴη μήτε διαμαρτεῖν τῆς ἐκλογῆς	τοῦ	συμφέροντος μήτε τὴν ἐπὶ τοῦτον
[4, 6]	τὸ χωρισθῆναι τοῦ τοιούτου βίου	τοῦ	συνημμένην ἔχοντος μεθ´ ἑαυτοῦ τὴν
[23, 7]	τούτων δόξει; Ἐκ μὲν γὰρ	τοῦ	συσταυρωθῆναι, καὶ συζῆσαι καὶ συνδοξασθῆναι
[17, 2]	ἀρετή; Καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν	τοῦ	σώματος ἀρρωστημάτων οὐκ ἂν διαφέρειν
[20, 4]	πᾶν τὸ ἐναντίον ἐν τῇ	τοῦ	σώματος ἀσθενείᾳ τελειῶν τὴν τοῦ
[22, 2]	καὶ ἐπίσης τὴν ἐφ´ ἑκάτερα	τοῦ	σώματος ἀχρηστίαν φυλάξεται, μήτε δι´
[22, 2]	ἐγκρατείας σκοπός, οὐχὶ πρὸς τὴν	τοῦ	σώματος βλέπειν κακοπάθειαν, ἀλλὰ πρὸς
[20, 4]	ἀπόβλητος γενέσθαι σπουδάζων, καὶ τῆς	τοῦ	σώματος εὐεξίας καὶ τοῦ πρέποντος
[6, 1]	ὡς οἶμαι, φθάσαντες, εἰ ταῖς	τοῦ	σώματος ἡδυπαθείαις ὑπὸ τοῦ γάμου
[5, 1]	τῆς ψυχῆς διάθεσιν ἡ παρθενία	τοῦ	σώματος ἡμῖν ἐπενοήθη, ὡς ἂν
[22, 2]	ὁ ἡμέτερος νοῦς ὁ τὰς	τοῦ	σώματος ἡνίας ὑφ´ ἑαυτὸν ἔχων
[4, 5]	τῇ ψυχῇ πρὸς τὰ ἡδέα	τοῦ	σώματος καθάπερ πρὸς τὴν νομὴν
[0, 3]	πρὸς τελείωσιν ἥ τε πολυσαρκία	τοῦ	σώματος καὶ ἡ ἄμετρος κακοπάθεια.
[22, 1]	πρὸς τελείωσιν ἥ τε πολυσαρκία	τοῦ	σώματος καὶ ἡ ἄμετρος κακοπάθεια.
[11, 1]	γὰρ αὐτοῖς θεασαμένοις τὸν ὄγκον	τοῦ	σώματος ὅλον νομίσαι τὸν τοῦ
[4, 5]	νομίζων ἢ τὸ ἡσθῆναι διὰ	τοῦ	σώματος. Οὗτός ἐστι καὶ πᾶς
[23, 7]	τοῦ ἀντικειμένου τὸν σταυρὸν ἐπὶ	τοῦ	σώματος φέροντος, ὁ μὴ σταυρούμενος
[4, 4]	ἡ γῆ παρελεύσεται» κατὰ τὴν	τοῦ	σωτῆρος φωνήν, καὶ πάντα τὴν
[6, 1]	τὸ ἐν αὐτῷ χάρισμα παρὰ	τοῦ	τὰ κρυπτὰ βλέποντος μεμαρτύρηται· τάχα
[14, 3]	Παντὶ γὰρ ἔξεστι μητέρα γενέσθαι	τοῦ	ταῦτα ὄντος, καθώς φησί που
[3, 5]	δὲ ἀντὶ τοῦ θαλάμου διὰ	τοῦ	τάφου ὁ θάνατος. Ἀνακλήσεις ἐπὶ
[3, 6]	ἔχουσι φόβους καὶ τὸν ὑπὲρ	τοῦ	τέκνου προσέλαβον, μή τι συμβῇ
[13, 1]	σὺν Χριστῷ γίνεσθαι, πάλιν ἐκ	τοῦ	τελευταίου προσήκει τῆς ἀναλύσεως ἄρξασθαι,
[18, 1]	τὴν ἑαυτοῦ σπουδὴν στήσας καὶ	τοῦ	τέλους οὐκ ἐφικόμενος, τί ἄλλο
[23, 2]	λέγω, δι´ ἧς παντὸς πάθους	τοῦ	τῆς ψυχῆς ἁπτομένου τὴν θεραπείαν
[1, 1]	ὀνόματος ἔστιν ἐπιγνῶναι τὴν ὑπερβολὴν	τοῦ	τιμίου τούτου χαρίσματος, εἴπερ πολλῶν
[4, 2]	περὶ ταῦτα διάκειται ταπεινῶς, ἔξω	τοῦ	τοιούτου ἂν εἴη χοροῦ καὶ
[0, 2]	μόνον, οἷον εἶναι προσήκει τὸν	τοῦ	τοιούτου βίου καθηγητήν, ἐκλέγωνται ἑαυτοῖς
[5, 1]	καθαρότητος. Πᾶσα γάρ ἐστι σπουδὴ	τοῦ	τοιούτου βίου, ὅπως μὴ τὸ
[0, 2]	ἐγκώμιον. Τὰς δὲ μερικὰς ὑποθήκας	τοῦ	τοιούτου βίου, ὅσαι τοῖς ἀκριβῶς
[4, 1]	Μᾶλλον δὲ τί χρὴ μικρολόγως	τοῦ	τοιούτου βίου τὴν ἀτοπίαν ἐλέγχειν,
[4, 6]	τὴν διέξοδον τούτων, τὸ χωρισθῆναι	τοῦ	τοιούτου βίου τοῦ συνημμένην ἔχοντος
[4, 1]	ἐπιθυμίαν καὶ τὰ ἄλλα ὅσα	τοῦ	τοιούτου γένους ἐστί. Πάντων δὲ
[10, 2]	ἐν εἰκόνι τινὶ τῷ λόγῳ	τοῦ	τοιούτου κάλλους ἐγγραφομένου· οὗ δὲ
[4, 7]	τοῦτο λυσιτελὲς ἂν εἴη πόρρω	τοῦ	τοιούτου ῥεύματος ἑαυτοὺς ἀνέχειν, ὡς
[18, 4]	ὥσπερ οἱ ἐλευθερωθέντες οἰκέται παυσάμενοι	τοῦ	τοῖς κρατοῦσιν ὑπηρετεῖν, ἐπειδὰν ἑαυτῶν
[3, 5]	καὶ θάνατος τῆς κυοφορούσης διὰ	τοῦ	τόκου ἐλπίζεται. Πολλάκις δὲ καὶ
[19, 1]	ἀχράντῳ τόκῳ ὑπηρετήσασα, ὡς οὔτε	τοῦ	τόκου τὴν παρθενίαν λύσαντος οὔτε
[0, 3]	τοῦ γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις	τοῦ	τὸν γεγραφότα τὸν λόγον μὴ
[3, 1]	τοῦ γάμου δυσχερῶν καὶ ἔνδειξις	τοῦ	τὸν γεγραφότα τὸν λόγον μὴ
[15, 2]	ἔξωθεν ταραχὴ προσπεσοῦσα τὸ σταθερὸν	τοῦ	τόπου διακινήσειε, λίθου δέ ποθεν
[2, 2]	τὸν κόσμον, ἵνα ἐνδείξηται διὰ	τοῦ	τρόπου τῆς ἐνανθρωπήσεως τὸ μέγα
[19, 1]	γυναικῶν προπομπεύουσα· τάχα γὰρ διὰ	τοῦ	τυμπάνου τὴν παρθενίαν ἔοικεν ὁ
[23, 3]	τελειότητος ἐφαψάμενοι, ἑτέρῳ πτώματι διὰ	τοῦ	τύφου ὑπεσκελίσθησαν, διά τινος φρενοβλαβείας
[18, 1]	τὸ λεῖπον αἰσχύνη καὶ τὴν	τοῦ	ὑγιαίνοντος χάριν διελυμήνατο. Εἰ δὲ
[15, 2]	ἐγειρομένων καὶ ἐπὶ τὰ ἄκρα	τοῦ	ὕδατος ὑπὸ τῆς ἐν τῷ
[11, 1]	τε καὶ σύμπνοιαν περὶ τὴν	τοῦ	ὑποκειμένου σύστασιν θεωρεῖ. Οὕτως οὖν
[23, 7]	τὸ ἱερέα γενέσθαι τοῦ θεοῦ	τοῦ	ὑψίστου» τὸ τῆς μεγάλης τοῦ
[14, 1]	σῶμα τὸ μὴ ὑπουργῆσαν τῇ	τοῦ	φθαρτοῦ βίου ὑπηρεσίᾳ μηδὲ τῆς
[14, 1]	γὰρ διεκόπη τὸ συνεχὲς τῆς	τοῦ	φθείρεσθαι καὶ ἀποθνῄσκειν ἀκολουθίας, ὅπερ
[3, 2]	παρεχόμενος. Παρίημι ταῦτα ὡς καὶ	τοῦ	φθόνου κατ´ ἐκείνων ἀργοῦντος· καίτοι
[19, 1]	διεσήμαναν, ὁ μὲν λέγων· Ἀπὸ	τοῦ	φόβου σου, κύριε, ἐν γαστρὶ
[7, 2]	τοῦ δένδρου ἄξιος. Εἰ δὴ	τοῦ	φυτοῦ τοῦ κατὰ τὸν γάμον
[12, 2]	τὸν ὀφθαλμὸν ἔξω γενέσθαι τῆς	τοῦ	φωτὸς ἀντιλήψεως, οὐ τοῦ ἡλίου
[11, 6]	ἀφθαρσίας παραγίνεται ἡ δύναμις τῆς	τοῦ	φωτὸς ἐκείνου κατανοήσεως, καὶ ἡ
[10, 1]	γίνεται ἡ διὰ τῶν λόγων	τοῦ	φωτὸς ἑρμηνεία· οὐ γάρ ἐστι
[20, 4]	προσγινομένην, ἣν μόνοι αὐχοῦσιν οἱ	τοῦ	φωτὸς υἱοὶ καὶ τέκνα θεοῦ
[15, 1]	εἰ κατείληπται ἡμῖν ἡ ὑπερβολὴ	τοῦ	χαρίσματος, συνιδεῖν προσήκει καὶ τὸ
[14, 4]	καὶ τίμιον, ὡς τῷ μεγαλείῳ	τοῦ	χαρίσματος τούτου παρισωθῆναι διὰ συγκρίσεως;
[4, 7]	κατὰ τὸ ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ	τοῦ	χειμάρρου ὑπόδειγμα παντοίαις ταραχαῖς καὶ
[19, 1]	εὔηχον μεταχειριζομένη τὸ τύμπανον καὶ	τοῦ	χοροῦ τῶν γυναικῶν προπομπεύουσα· τάχα
[19, 1]	ὑπενοήσαμεν, τῷ τὴν προφῆτιν Μαριὰμ	τοῦ	χοροῦ τῶν παρθένων ἡγήσασθαι, εἰ
[23, 5]	τούτου κατόπιν ἑπόμενον τῆς εὐωδίας	τοῦ	Χριστοῦ» ἀναπίμπλασθαι. Καθάπερ γὰρ μιᾶς
[11, 4]	φωτοειδεῖς γενησόμεθα τῷ ἀληθινῷ φωτὶ	τοῦ	Χριστοῦ ἐμπελάσαντες, εἴτε τὸ φῶς
[3, 3]	εὐθὺς πάντως καὶ ὁ φόβος	τοῦ	χωρισμοῦ συνεισέρχεται· κἂν ἀκούσῃ τῆς
[13, 1]	τελευταῖον προϊόντες συνέτυχον. Ἐπεὶ οὖν	τοῦ	χωρισμοῦ τῆς ἐν τῷ παραδείσῳ
[4, 3]	βίου κατὰ τὴν εἰρημένην ὑπὸ	τοῦ	ψαλμῳδοῦ προθεσμίαν. Εἶτα παραμετρῶν τοῖς
[0, 2]	καθηγητήν, ἐκλέγωνται ἑαυτοῖς εἰς ὁδηγίαν	τοὺς	ἀεὶ παρὰ τῆς τοῦ θεοῦ
[23, 7]	δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[12, 3]	οἶμαι τὸν κύριον λέγοντα πρὸς	τοὺς	ἀκούειν δυναμένους τῆς ἐν μυστηρίῳ
[4, 2]	γάμον λέγω. Τὸ γὰρ ὑπὲρ	τοὺς	ἄλλους θέλειν εἶναι, τὸ χαλεπὸν
[21, 3]	χρείαν ὁρίζειν. ~Ὁρῶμεν δὲ καὶ	τοὺς	γεωργοὺς ἀναμεμιγμένον τῷ σίτῳ τὸ
[18, 3]	δὲ τὴν ἀδικίαν» καὶ ἐπὶ	τοὺς	γονέας ἀνδριζόμενος καὶ θαρσῶν τὰ
[18, 3]	καὶ ὀπίσω νενευκέναι τὸν λόφον,	τοὺς	δὲ πόδας ἔχοι ἐν θώρακι
[3, 9]	τοὺς μὲν ἐπεμβαίνοντας τῇ συμφορᾷ,	τοὺς	δὲ φαιδρυνομένους τῇ ἐρημίᾳ καὶ
[13, 1]	τῶν τῆς σαρκὸς προκαλυμμάτων γενέσθαι,	τοὺς	δερματίνους χιτῶνας» τουτέστι τὸ φρόνημα
[13, 2]	μὲν παράδεισος ζώντων ἐστὶν οἰκητήριον	τοὺς	διὰ τῆς ἁμαρτίας νεκρωθέντας οὐ
[11, 4]	τὴν τοῦ κυρίου ὑπόσχεσιν, ὃς	τοὺς	δικαίους λάμψειν καθ´ ὁμοιότητα τοῦ
[4, 8]	ζωῆς πρὸς τὴν ἀσώματον φύσιν	τοὺς	ἐν σαρκὶ ζῶντας ὁμοιοῦσθαι διδάσκουσα.
[3, 2]	ἴδωμεν εἰ δυνατόν ἐστιν εὐθυμεῖν	τοὺς	ἐν τοσαύτῃ διάγοντας εὐημερίᾳ. ~Τί
[7, 1]	τοιαῦτα προσαγορεύοντες. Ἀλλὰ Τί μοι	τοὺς	ἔξω κρίνειν; φησὶν ὁ εἰπών.
[16, 1]	ἕως μὲν ἂν πρὸς πάντας	τοὺς	ἐπὶ διαφθορᾷ παρεδρεύοντας ἐχθρῶς ἔχῃ
[18, 2]	ἁρμόζουσαν ἀποδοὺς χώραν, θαρρῶν δέχεται	τοὺς	ἐπιξενουμένους, ὡς οὐδεμίαν αἰσχύνην ὀφλήσων
[3, 10]	εὐθυμούντων ἐκ μέρους ἐξήτασται, καὶ	τοὺς	ἑτέρους ἐποπτεῦσαι βίους τῷ λόγῳ,
[3, 10]	ἀηδίας ἐνδείξασθαι, ὅτι ἐναντίως πρὸς	τοὺς	εὐημερεῖν δοκοῦντας συγκεκληρωμένοι τῷ βίῳ
[3, 9]	ἂν πάντα μετὰ ἀκριβείας ἀπαριθμήσαιτο;	Τοὺς	ἐχθρούς, τοὺς οἰκείους, τοὺς μὲν
[4, 3]	ταῖς γενεαῖς καὶ ἄλλοτε ἄλλους	τοὺς	κατ´ αὐτὴν γινομένους ἐκτρέφουσα· οἱ
[3, 9]	ὀφθαλμῷ τὸν διαπίπτοντα οἶκον, καὶ	τοὺς	καταφρονοῦντας οἰκέτας καὶ πάντα τὰ
[17, 1]	δουλείας γενήσεται σπεύδοι, ἀλλ´ ἐναμείβοι	τοὺς	κεκτημένους, τὴν ἐναλλαγὴν τῶν κυριευόντων
[2, 3]	ἐπιτάξαντος ἡμῖν προεθυμήθημεν. Μηδεὶς δὲ	τοὺς	κομπωδεστέρους παρ´ ἡμῶν ἐπιζητείτω τῶν
[2, 3]	ἔχοντα οὐκ ἐξ ὧν ὑπὲρ	τοὺς	λοιποὺς θαυμασθήσεται, ἀλλ´ ἐξ ὧν
[2, 3]	ὧν ἂν καὶ ἑαυτὸν καὶ	τοὺς	λοιποὺς ὠφελήσειεν. ~Κεφάλαιον γʹ Μνήμη
[3, 9]	ἐπεγγελώντων τὴν πικρίαν, ὥσπερ ἀμυνόμεναι	τοὺς	λυπήσαντας τοῖς ἰδίοις κακοῖς· πολλαὶ
[17, 2]	ἔστιν ἀκοῦσαι, ἐν οἷς διδάσκει	τοὺς	μαθητάς, ὡς ἄρνας λύκοις συναναστρεφομένους,
[2, 2]	ἀκροαταῖς ἐμποιήσας; ~Οὐκοῦν καλῶς ἔχει	τοὺς	μὲν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους ἐπὶ ταύτης
[3, 9]	ἀπαριθμήσαιτο; Τοὺς ἐχθρούς, τοὺς οἰκείους,	τοὺς	μὲν ἐπεμβαίνοντας τῇ συμφορᾷ, τοὺς
[23, 6]	ὑπὸ καθηγεμόνι τῷ κορυφαίῳ ταττόμενον,	τοὺς	μίμησιν τοῦ κατωρθωκότος ποιουμένους. Ἐν
[16, 1]	εἰ δὲ χρὴ καὶ ὀνομαστὶ	τοὺς	μοιχοὺς τούτους ἀπαριθμήσασθαι, μοιχὸς ἡ
[0, 2]	τῷ παρελθόντι τὸν βίον προσφοιτᾶν	τοὺς	νέους κελεύουσα, ἀλλὰ πρὸς τοῦτο
[23, 5]	ἂν εἴη μὴ νομοθετεῖν ἑαυτοῖς	τοὺς	νέους τὴν τοῦ βίου τούτου
[6, 2]	ἐν ταῖς πολυοδίαις οὕτω μάλιστα	τοὺς	ὁδοιπόρους ὁρῶμεν τῆς εὐθείας οὐχ
[3, 9]	μετὰ ἀκριβείας ἀπαριθμήσαιτο; Τοὺς ἐχθρούς,	τοὺς	οἰκείους, τοὺς μὲν ἐπεμβαίνοντας τῇ
[18, 3]	αἰσχίστοις, τὸ δὲ μῖσος ἐπὶ	τοὺς	ὁμοφύλους προχειριζόμενος, ἀγαπῶν δὲ τὴν
[11, 4]	τῇ ἀνθρωπίνῃ ψυχῇ τῆς ἐπὶ	τοὺς	οὐρανοὺς πορείας ἐστί, τὸ τῷ
[4, 3]	τὸ πολὺ τὸν πλεονέκτην μὴ	τοὺς	παῖδας ἐπαιτιᾶσθαι ἢ τὸν δοξομανῆ
[3, 11]	Ἐλθὲ ἐπὶ τὰ δικαστήρια, ἀνάγνωθι	τοὺς	περὶ τούτων νόμους· ἐκεῖ κατόψει
[3, 8]	ὅτε καὶ θερμοτέρους εἶναι συμβαίνει	τοὺς	πόθους ὑπ´ αἰσχύνης πρὸς τὸ
[3, 2]	κατὰ ταὐτὸν συνηνέχθη καὶ ὑπὲρ	τοὺς	πολλοὺς εὐδαιμονεῖν καὶ διαφεύγειν τὸν
[3, 4]	ἡμῖν προδείκνυσι διαπαίζων ταῖς ἐλπίσι	τοὺς	πρὸς αὐτὸν κεχηνότας, καὶ διὰ
[23, 5]	ἀπὸ τοῦ κατωρθωκότος αὐτὴν ἐπὶ	τοὺς	προσεγγίζοντας διαδίδοται· ἀληθὴς γὰρ ὁ
[23, 5]	μιᾶς ἐξαφθείσης λαμπάδος εἰς πάντας	τοὺς	προσεγγίζοντας λύχνους ἡ τῆς φλογὸς
[22, 1]	καὶ ταπεινὸν ποιεῖν καὶ περὶ	τοὺς	σωματικοὺς πόνους ἠσχολημένον, μεμνῆσθαι δὲ
[7, 1]	πλὴν εἰ μὴ τάχα διὰ	τοὺς	τὰ δόγματα τῆς ἐκκλησίας παραχαράσσοντας
[3, 3]	τοῦτο καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ	τοὺς	τάφους τῶν ἀφ´ ὧν γεγόνασι
[3, 6]	οὐχὶ καὶ προσθήκας μᾶλλον ἐδέξατο;	Τούς	τε γὰρ προτέρους ἔχουσι φόβους
[14, 1]	τὴν ὕλην ὑποτιθέντος αὐτῷ καὶ	τοὺς	τεθνηξομένους οἷον καταδίκους τινὰς ἑτοιμάζοντος.
[4, 3]	ἀνθρώπινα πάθη, οἰκτείρει τῆς τυφλότητος	τοὺς	τῇ τοιαύτῃ ματαιότητι δεδουλωμένους καὶ
[3, 5]	καὶ ὀνείρους καὶ κληδόνας καὶ	τοὺς	τοιούτους λήρους, πάντα ὑπὸ ματαίας
[23, 4]	Ἐκ τούτων γὰρ ἔγνωμεν καὶ	τοὺς	τῷ λιμῷ μέχρι θανάτου ἐγκαρτεροῦντας,
[1, 1]	διὰ τούτων θεοποιοῦσαν τρόπον τινὰ	τοὺς	τῶν καθαρῶν αὐτῆς μυστηρίων μετεσχηκότας,
[3, 7]	καὶ πτοήσεως, ἡ δὲ ἀκοὴ	τοὺς	ὑπολαλοῦντας περιεργάζεται, συγκόπτεται δὲ ἡ
[18, 5]	κατὰ τὴν τοῦ κυρίου παραβολήν,	τοὺς	χρηστοὺς καὶ ἐδωδίμους τῶν ἰχθύων
[13, 1]	προκαλυμμάτων γενέσθαι, τοὺς δερματίνους χιτῶνας»	τουτέστι	τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς» ἐκδυσαμένους,
[12, 3]	εἶτα ἐν τῇ ἰδίᾳ οἰκίᾳ,	τουτέστιν	ἐν ἑαυτῷ, ζητεῖν τὴν ἀπολομένην
[23, 7]	τὴν ἁμαρτίαν ποιήσασθαι καὶ διὰ	τοῦτο	ἀμέτοχον καθόλου τῆς καθαρωτέρας διαμεῖναι
[23, 7]	ταῦτα διανοηθέντων ἡττήθησαν, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀπογινώσκεις ὡς ἀμηχάνου τοῦ πράγματος;
[11, 2]	καὶ μὴ τοιούτου διάκρισιν» Διὰ	τοῦτο	ἀποστάντες οἱ ἄνθρωποι τῆς περὶ
[23, 7]	προσεγγίσαι τῇ ἁμαρτίᾳ, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀσφαλὲς εἶναι νομίζεις τὸ μηδὲ
[3, 3]	ὁ φθόνος τῶν εὐδαιμονούντων καθάψεται;	Τοῦτο	αὐτό φημι τὸ διὰ πάντων
[16, 1]	τε καὶ ἀξιέραστον καὶ διὰ	τοῦτο	βασιλεῖ πρὸς γάμον συναρμοσθεῖσαν, ἐπιβουλεύεσθαι
[0, 2]	τοὺς νέους κελεύουσα, ἀλλὰ πρὸς	τοῦτο	βλέποντες μόνον, οἷον εἶναι προσήκει
[7, 3]	ἦν μύσας τὰ σωματικὰ αἰσθητήρια·	τοῦτο	γὰρ ἡ ἱστορία δοκεῖ μοι
[2, 2]	τὰ ἄνω βλέπειν χειραγωγήσῃ. Διὰ	τοῦτο	γὰρ οἶμαι καὶ τὴν πηγὴν
[10, 2]	καταλαμβανομένων γνωρίσειεν; Οὐ μὴν διὰ	τοῦτό	γε ἀπογνωστέον ἡμῖν τῆς ἐπιθυμίας
[21, 2]	καρδίᾳ ἐξήμαρτεν. ~Ἵνα οὖν μὴ	τοῦτο	γένηται, κανόνι χρηστέον τούτῳ πρὸς
[17, 1]	τε ἁλίσκονται καὶ δυσχερῶς διεκδύνουσι·	τοῦτο	δὲ γίνεται, ὅταν μὴ ὁ
[14, 3]	θεοῦ μόνου ἡ γέννησις γίνεται.	Τοῦτο	δὲ γίνεται, ὅταν συλλαμβάνῃ μέν
[4, 3]	τὸ πολλὰ πλέθρα κεκτῆσθαι γῆς;	Τοῦτο	δὲ εἰς τί πέρας χρηστὸν
[17, 2]	τοῦ ὄφεως ἐν τῷ ἤθει.	Τοῦτο	δέ ἐστι μὴ τὸ κατὰ
[4, 8]	ταῖς ἐκ τῆς σαρκὸς συμφοραῖς.	Τοῦτο	δέ ἐστι τὸ μόνῃ τῇ
[10, 2]	ᾄδουσιν, ὅτι Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης»	τοῦτο	δέ ἐστιν, ὥς γε ὁ
[3, 2]	τὸ μῖσος ἔχει· καὶ διὰ	τοῦτο	δι´ ὑποψίας τοῖς δοκοῦσιν εὐθυμεῖν
[16, 1]	πολυτρόπως αἱ γραφαὶ τὸ πλῆθος	τοῦτο	διασημαίνουσι· Πολλοὶ γάρ» φησίν, οἱ
[4, 3]	τοῖς ἀπείροις αἰῶσι τὸ ἀκαριαῖον	τοῦτο	διάστημα, ἐλεεῖ τῆς χαυνότητος τὸν
[6, 1]	ἔξωθεν θορύβων κατέστησαν καὶ διὰ	τοῦτο	εἰς τοσοῦτον μέγεθος τῶν θείων
[18, 1]	τῇ λοιπῇ τῆς ψυχῆς ἀταξίᾳ,	τοῦτο	ἐκεῖνό ἐστι τὸ ἐνώτιον τὸ
[3, 8]	ὀρφανὰ πάντως ἐστί, καὶ διὰ	τοῦτο	ἐλεεινὰ καὶ δι´ ἑαυτῶν τὸ
[18, 3]	θείου θησαυροῦ παρεισδύεται καὶ διὰ	τοῦτο	ἔρχεται, ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ
[3, 3]	πάντων αὐτοῖς τὸν βίον καταγλυκαίνεσθαι,	τοῦτό	ἐστι τὸ τῆς λύπης ὑπέκκαυμα.
[23, 7]	τὸ πέρας καὶ τὸ κεφάλαιον	τοῦτό	ἐστιν, ὃ καὶ Μωϋσῆς ἰδεῖν
[15, 1]	ἄν τις οἰηθείη, τὸ κατόρθωμα	τοῦτό	ἐστιν, οὐδὲ μέχρι τῶν σωμάτων
[4, 4]	τὴν μεταστοιχείωσιν ἀναγκαίως ἐκδέχεται. Διὰ	τοῦτο,	ἕως ἐστὶν ἐν τῷ σκήνει»
[13, 2]	Ἀλλ´ ἀρκεῖ πάντως καὶ πρὸς	τοῦτο	ἡ τοῦ εὐαγγελίου ὑφήγησις. Οὐκοῦν
[9, 1]	ἀπ´ ἀλλήλων ἐσχίσθησαν· καὶ οὔπω	τοῦτο	θαυμαστόν, ἐπεὶ καὶ ὁ καθ´
[3, 1]	βίῳ τὸ ἴχνος ἐναπερείσαντα. Διὰ	τοῦτο	θεαταὶ μόνον τῶν ἀλλοτρίων ἐσμὲν
[12, 2]	φωναῖς, ταῦτά ἐστι. ~Τὸ λογικὸν	τοῦτο	καὶ διανοητικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος,
[12, 3]	δι´ ἑτέρων τὸν λόγον πιστώσασθαι,	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ ἀναζητήσει τῆς
[12, 2]	ὄντων βασιλευούσης δυνάμεως καὶ διὰ	τοῦτο	καὶ ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς
[2, 2]	Χριστῷ διὰ τῆς παρθενίας ἐκλάμψαντος,	τοῦτο	καὶ ἐπὶ πάσης ψυχῆς κατὰ
[11, 4]	καθ´ ὁμοιότητα τοῦ ἡλίου» κατεπηγγείλατο.	Τοῦτο	καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ὁρῶμεν
[3, 3]	ἂν ἄνθρωποι ὦσι, τὸ θνητὸν	τοῦτο	καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ τοὺς
[12, 4]	καὶ οὕτως εἰς τὸ νοσῶδες	τοῦτο	καὶ ἐπίπονον χωρίον ἄποικοι πέμπονται,
[23, 4]	ὧν καὶ σφόδρα τὸ σεμνὸν	τοῦτο	καὶ καθαρὸν ἐπιτήδευμα βλασφημεῖται παρὰ
[18, 3]	ἐν πολέμῳ τὸν τοιοῦτον ὁπλίτην,	τοῦτο	καὶ παρὰ τὸν βίον πάσχειν
[18, 5]	ἡ τῶν χρησίμων ἀπόλαυσις συναχρειωθῇ.	Τοῦτο	καὶ τῆς ἀληθινῆς σωφροσύνης ἔργον
[4, 7]	ἐπιρροῆς τῶν ὀφθαλμῶν ἁρπαζομένων· διὰ	τοῦτο	λυσιτελὲς ἂν εἴη πόρρω τοῦ
[9, 2]	πρὸς τὰ πάθη μεταρρυεῖσαν. ~Διὰ	τοῦτο	λυσιτελὲς εἶναι νομίζομεν τοῖς ἀσθενεστέροις
[4, 2]	ἀκάνθης τοῦ εἰκότος οὐχ ἁμαρτήσεται,	τοῦτο	μάλιστα ἐκ τῆς αἰτίας τοῦ
[6, 1]	αὐτοὺς ἱστορία παραδηλοῖ δι´ αἰνίγματος,	τοῦτο	μάλιστα τῷ ἰδίῳ δογματίζειν βίῳ
[12, 1]	τῆς τοῦ κακοῦ αἰτίας. Ἀλλὰ	τοῦτο	μὲν ἴσως οὐδεὶς ἀγνοεῖ· ἐπιζητεῖν
[12, 2]	πρὸς τὸ θεῖον ὁμοίωσις, ἀλλὰ	τοῦτο	μὲν τῆς τοῦ θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς
[3, 3]	κἀκεῖνο τῇ ψυχῇ ἐννοεῖ, ὅτι	τοῦτο	μὲν τὸ τοιοῦτον κάλλος οἰχήσεταί
[7, 1]	τοῦ ἀποστόλου φωνήν, καὶ διὰ	τοῦτο	μὴ συνιέντες, ὅτι πάσης ἀρετῆς
[7, 2]	ἡδονῆς πάθει γενόμενος καὶ διὰ	τοῦτο	μηδὲ προσεγγίσας τῇ ὁδῷ τοῦ
[9, 2]	θαρρείτω πᾶς· οὐδὲ γὰρ πρὸς	τοῦτο	μικρὰ ἡ συνήθεια καὶ τοῖς
[6, 1]	τοῦ βίου τούτου ἐπεμελήθησαν. Διὰ	τοῦτό	μοι δοκεῖ καὶ ὁ μέγας
[18, 5]	Ἰσραὴλ ὑπὸ τῆς ἱστορίας ὠνόμασται,	τοῦτο	μόνον ὡς ξηρὰν αὐτὴν διεξέρχεται
[2, 2]	τρόπου τῆς ἐνανθρωπήσεως τὸ μέγα	τοῦτο	μυστήριον, ὅτι θεοῦ παρουσίαν καὶ
[12, 2]	Ὅθεν τὸ μέγα καὶ τίμιον	τοῦτο»	ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὑπὸ τῆς
[3, 7]	τῶν χρηστοτέρων ἐλπίδων, καὶ διὰ	τοῦτο	ὁ μὲν ὀφθαλμὸς περὶ τὴν
[23, 7]	καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, οἱ διὰ	τοῦτο	ὄντως μακάριοι καὶ ὄντες καὶ
[12, 2]	Κατ´ εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν»	τοῦτο	οὖν τὸ ζῷον, ὁ ἄνθρωπος,
[4, 2]	ἄλλους θέλειν εἶναι, τὸ χαλεπὸν	τοῦτο	πάθος ἡ ὑπερηφανία, ὃ δὴ
[4, 4]	οὖν ἐπεσκεμμένος ταῦτα καὶ διὰ	τοῦτο	περιφρονῶν ὅσα τίμια τοῖς ἀνθρώποις
[11, 1]	ἡδονῆς ἐπισπάσηται, καὶ οὐδὲν ὑπὲρ	τοῦτο	πλέον περιεργάζεται· ὁ δὲ κεκαθαρμένος
[11, 4]	ἑαυτοῦ ἀκτῖνα ποιεῖ, οὐκ ἂν	τοῦτο	ποιῆσαν εἰ ῥύπῳ τινὶ τὸ
[23, 3]	οἱ πολλοὶ τῆς παρθενίας ἀντιλαμβάνονται,	τοῦτο	πρὸ πάντων αὐτοῖς ἐπιτηδευτέον ἂν
[12, 3]	ἀπούσης τῇ χηρευούσῃ ψυχῇ. Διὰ	τοῦτο	πρῶτον μὲν ἅπτειν λύχνον κελεύει,
[11, 3]	καλὰ εἶναι νομιζόμενα καὶ διὰ	τοῦτο	σπουδῆς τινος καὶ ἀποδοχῆς ἀξιούμενα,
[12, 4]	καὶ τῇ δοθείσῃ βοηθῷ πρὸς	τοῦτο	συγχρώμενος, καθὼς ἐπισημαίνεται ἡ θεία
[18, 4]	τῆς σωφροσύνης ὅρον σκοπῆσαι, τάχα	τοῦτο	σωφροσύνη κυρίως ἂν λέγοιτο, ἡ
[1, 1]	τῶν κατ´ ἀρετὴν ἐπιτελουμένων μόνον	τοῦτο	τῇ ἐπωνυμίᾳ τοῦ ἀφθάρτου τετίμηται·
[18, 1]	ἀρετῆς. Εἰ γὰρ καὶ σφόδρα	τοῦτο	τίμιον καὶ θεοπρεπὲς εἶναι πιστεύεται,
[23, 7]	ἐστιν ὁ καρπὸς ἢ αὐτὸ	τοῦτο	τὸ καταξιωθῆναι τὸν θεὸν ἰδεῖν·
[11, 4]	εἴτε διότι χολῆς ἐστιν ἄμοιρον	τοῦτο	τὸ ὄρνεον, ἢ καὶ ὅτι
[18, 5]	τὸ ἄχρηστον ἀποποιεῖσθαι καὶ ἐναφιέναι	τοῦτο	τῷ κοινῷ καὶ κοσμικῷ βίῳ,
[3, 6]	τῇ συμφορᾷ δυνηθέντος. ~Ἀλλ´ οὐχὶ	τοῦτο;	Ὑποθώμεθα δὲ τὰ βελτίω, ὅτι
[12, 1]	μέθοδον καὶ ἀγωγὴν τὴν πρὸς	τοῦτο	χειραγωγοῦσαν ἡμᾶς ἐξευρεῖν. Μεσταὶ μὲν
[23, 7]	ἱερατεύεις θεῷ καίτοι εἰς αὐτὸ	τοῦτο	χρισθείς, εἰς τὸ προσφέρειν δῶρον
[4, 4]	εἰς τὸ διηνεκὲς ἠρεμήσαντος. Διὰ	τοῦτο	ὡς ἀλλοτρίας καὶ προσκαίρου ταύτης
[23, 2]	γὰρ ἐναργές ἐστι τὸ ἐπιτήδευμα	τοῦτο,	ὥστε κατ´ ἀνάγκην ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν
[4, 5]	βίῳ τούτῳ κακῶν ἐφευρετής» ἐν	τούτοις	γὰρ καὶ πλεονεξία καὶ παθῶν
[3, 10]	προσδοκώμενος ἢ καὶ παραγινόμενος θάνατος,	τούτοις	δὲ συμφορά ἐστιν ἡ ἀναβολὴ
[3, 2]	ἐν τῇ ἀγάπῃ ἑκάτερον. Προσέστω	τούτοις	δόξα καὶ δυναστεία καὶ περιφάνεια
[11, 3]	καλῶν, ἀλλὰ διὰ τοῦ πᾶσι	τούτοις	ἐπιθεωρουμένου κάλλους χειραγωγεῖσθαι πρὸς τὴν
[18, 4]	~Οὐκοῦν προνοητέον ἡμῖν τῆς ἐν	τούτοις	εὐαρμοστίας, ἣν ἡ ἀληθὴς σωφροσύνη
[11, 2]	μηδὲ τὸ πρόσκαιρον τῆς ἐν	τούτοις	ἡδονῆς βλέποντας πρὸς τὴν ὑπεροψίαν
[8, 1]	ὅλον σάρκινον γενέσθαι, τὸ ἐν	τούτοις	ἡδὺ διὰ παντὸς τρόπου θηρεύοντα,
[3, 5]	χερσὶν ἐχωρίσθησαν. Τὰ δὲ ἐπὶ	τούτοις	οἷα; Πορθεῖται μὲν ὑπὸ τῶν
[20, 3]	τοῦ συμφέροντος μήτε τὴν ἐπὶ	τοῦτον	ἄγουσαν ὁδὸν ἀγνοῆσαι, ἣν οὐκ
[4, 2]	οὐκ ἀναλίσκεται. ~Ὁ τοίνυν πρὸς	τοῦτον	ἀποβλέπων τὸν βίον καὶ τὴν
[9, 2]	γὰρ τὸν εἰς τὸν κόσμον	τοῦτον	ἀποστραφέντα τῇ διανοίᾳ καὶ τὴν
[3, 2]	ἀρξάμενος ἐπαξίως ἂν τὸν βαρὺν	τοῦτον	βίον ἐκτραγῳδήσειεν; Ἢ πῶς ἄν
[23, 6]	καὶ ἐνεργὸν καὶ ἰσχύοντα, πρὸς	τοῦτον	βλέπε τὸν κανόνα τοῦ βίου·
[4, 3]	ταῦτα τοῖς περὶ τὸν βίον	τοῦτον	ἐπτοημένοις συμπολιτεύεται, ὧν ὁ ἔξω
[11, 4]	ὁ ἀνθρώπινος καταλιπὼν τὸν θολερὸν	τοῦτον	καὶ αὐχμώδη βίον, ἐπειδὰν καθαρὸς
[18, 5]	ψαλμῶν ἡμῖν ὑφηγούμενος, τὸν ἄστατον	τοῦτον	καὶ ἐμπαθῆ καὶ ταραχώδη βίον
[11, 4]	ὑπερχεόμενον— λέγουσι γὰρ τὸν πυροειδῆ	τοῦτον	ὁλκὸν ἐκφλογωθέντος ἐν τῷ αἰθέρι
[19, 1]	ζωτικῆς ἰκμάδος κατὰ τὸν βίον	τοῦτον	προσδεχομένη. Εἰ οὖν νεκρὸν μὲν
[13, 1]	τὸ τελευταῖον ὁ γάμος ἐστί,	τοῦτον	πρῶτον καταλιπεῖν ὥσπερ τινὰ σταθμὸν
[23, 6]	βλέπε τὸν κανόνα τοῦ βίου·	τοῦτον	τέθεικε σκοπὸν ὁ θεὸς τῇ
[11, 6]	περὶ τὴν ἀφθαρσίαν σπουδὴ εἰς	τοῦτον	τὸν σκοπὸν καταλήγει, τὸ δι´
[16, 1]	πρὸς τὸ διαφθεῖραι τὸν τίμιον	τοῦτον	ὡς ἀληθῶς γάμον καὶ τὴν
[4, 6]	δέ τις καταλίποι τὸν χειμάρρουν	τοῦτον»	ὥς φησιν ἡ γραφή, καὶ
[4, 1]	φανερωθήσεται· ὁ τὴν τοῦ βίου	τούτου	ἀπάτην κατανοήσας καθαρῷ τῷ τῆς
[0, 1]	δημιουργοῦ τῆς φύσεως ἡμῶν εἰλήφαμεν.	Τούτου	δὲ καθ´ ὅσον οἷόν τε
[20, 4]	καρποῖς ἀπαριθμεῖται, πάντα τοῦ γάμου	τούτου	δῶρά ἐστι. Καὶ εἴ τις
[6, 1]	Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας τοῦ βίου	τούτου	ἐπεμελήθησαν. Διὰ τοῦτό μοι δοκεῖ
[0, 3]	Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας τοῦ βίου	τούτου	ἐπεμελήθησαν. ζʹ Ὅτι οὐδὲ ὁ
[0, 1]	πρὸς τὸ τυχεῖν τοῦ ἀγαθοῦ	τούτου	ἐπινοῆσαι. ~Εὑρέθη τοίνυν ἡ ἀληθὴς
[23, 5]	καὶ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου	τούτου	κατόπιν ἑπόμενον τῆς εὐωδίας τοῦ
[0, 3]	τὸν τὴν ἀκρίβειαν τοῦ βίου	τούτου	μαθεῖν βουλόμενον παρὰ τοῦ κατορθώσαντος
[23, 1]	τὸν τὴν ἀκρίβειαν τοῦ βίου	τούτου	μαθεῖν βουλόμενον παρὰ τοῦ κατορθώσαντος
[7, 1]	εὐλογίας οὐκ ἠλλοτρίωται, ἀλλ´ ἐπειδὴ	τούτου	μὲν αὐτάρκης συνήγορος καὶ ἡ
[23, 2]	οὕτως οἶμαι καὶ τοῦ βίου	τούτου	μὴ κατὰ τὴν ἀκολουθίαν προϊόντος
[23, 5]	τοὺς νέους τὴν τοῦ βίου	τούτου	ὁδόν· οὐ γὰρ ἐπιλέλοιπε τὴν
[13, 1]	ἄν τις ἀπὸ τοῦ κόσμου	τούτου,	ὃς ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»
[20, 4]	καὶ τὰ ἕδνα τοῦ γάμου	τούτου	οὐκ ἀπὸ φθαρτῶν χρημάτων πεποιημένα,
[4, 1]	ὑπαγάγοι τῇ ἀνάγκῃ τοῦ βίου	τούτου.	Οὕτω δὲ ἡμῖν ἡ ἀλήθεια
[14, 3]	γάμος ἐστίν; Οὐκοῦν ἡ ἀναχώρησις	τούτου	πάντων ἀθρόως τῶν κακῶν τούτων
[14, 4]	ὡς τῷ μεγαλείῳ τοῦ χαρίσματος	τούτου	παρισωθῆναι διὰ συγκρίσεως; ~Κεφάλαιον ιεʹ
[22, 1]	ἐπικλίνεσθαι, καλῶς ἂν ἔχοι καὶ	τούτου	ποιεῖσθαι τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὰς
[23, 5]	οὕτω καὶ ἡ τοῦ βίου	τούτου	σεμνότης ἀπὸ τοῦ κατωρθωκότος αὐτὴν
[3, 1]	ἀκριβῶς ἐξετάζειν ἐθέλοι τοῦ βίου	τούτου	τὸ πρὸς τὴν παρθενίαν διάφορον,
[19, 1]	τῆς ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης	τούτου	τοῦ κατορθώματος. Ἡμῖν δὲ δίδωσι
[0, 3]	τῆς ἀδελφῆς Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης	τούτου	τοῦ κατορθώματος. κʹ Ὅτι ἀδύνατον
[23, 6]	πᾶσι τοῖς ἀντεχομένοις αὐτῆς» Ἐπὶ	τούτου	τοῦ ξύλου τὸν τῆς νεότητος
[0, 1]	βίου, καὶ τὸ μὴ δύνασθαι	τούτου	τυχεῖν τὸν ἐν κοσμικαῖς ὄντα
[0, 1]	πρὸς ὃ τὸν ἀκροατὴν παρορμᾷ,	τούτου	χάριν ἀπὸ τῶν ἐγκωμίων τῆς
[1, 1]	ἐπιγνῶναι τὴν ὑπερβολὴν τοῦ τιμίου	τούτου	χαρίσματος, εἴπερ πολλῶν ὄντων τῶν
[2, 2]	δυνατὸν ἀεὶ μεμνῆσθαι τοῦ θείου	τούτου	χαρίσματος καὶ ἐπὶ γλώττης ἔχειν
[16, 1]	χρὴ καὶ ὀνομαστὶ τοὺς μοιχοὺς	τούτους	ἀπαριθμήσασθαι, μοιχὸς ἡ ὀργή, μοιχὸς
[14, 1]	διαδοχῆς ὄργανον γενέσθαι καταδεξάμενον. Ἐν	τούτῳ	γὰρ διεκόπη τὸ συνεχὲς τῆς
[18, 5]	τοῦ γάμου δεσμῷ. ~Οὐκ ἐν	τούτῳ	δὲ μόνῳ τὸ τέλειον τῆς
[4, 7]	τινι τῶν ἐν τῷ βίῳ	τούτῳ	διὰ τέλους ἔχειν τὸ ποθούμενον;
[13, 1]	τὴν ἁμαρτίαν ὁ ἄνθρωπος· ἐπὶ	τούτῳ	ἔξω τῶν τῆς σαρκὸς προκαλυμμάτων
[20, 4]	στολῇ τοῖς ἐν τῷ γάμῳ	τούτῳ	εὐφραινομένοις συνεορτάζων, ἵνα μὴ ἀπόβλητος
[23, 7]	θεῷ» ὁ συσχηματιζόμενος τῷ αἰῶνι	τούτῳ	καὶ μὴ μεταμορφούμενος τῇ ἀνακαινώσει
[4, 5]	ὁ τῶν ἐν τῷ βίῳ	τούτῳ	κακῶν ἐφευρετής» ἐν τούτοις γὰρ
[13, 3]	ἐστι τὸ ἀποστολικὸν εἰπεῖν ἐπὶ	τούτῳ	ὅτι σῴζεται διὰ τῆς τεκνογονίας»
[18, 1]	σπουδή, ἐποικοδομείσθω δὲ τῷ θεμελίῳ	τούτῳ	πάντα τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς.
[21, 2]	μὴ τοῦτο γένηται, κανόνι χρηστέον	τούτῳ	πρὸς τὸν ἴδιον βίον τῷ
[23, 2]	καὶ ἐνεργὸς καὶ κινούμενος. ~Οὐκοῦν	τούτῳ	προσφοιτητέον ἐστὶ τῷ μέλλοντι κατὰ
[18, 1]	μὴ καὶ ὅλος ὁ βίος	τούτῳ	συμβαίνοι τῷ κατορθώματι, ἐπιμολύνοιτο δὲ
[18, 5]	τὴν θάλασσαν διεπέρασεν ἄβροχος, καὶ	τούτῳ	συνδιαπερῶν ὁ Αἰγύπτιος ὑποβρύχιος ἦν,
[21, 1]	ὡς ἂν μηδαμοῦ τῷ προσεγγισμῷ	τούτῳ	τὸ καθαρὸν τῆς καρδίας ἐπιμολύνοιτο·
[3, 5]	τάφου ὁ θάνατος. Ἀνακλήσεις ἐπὶ	τούτων	ἀνόνητοι καὶ μάταιοι χειρῶν κρότοι,
[4, 5]	ἡ πικρία, ταύτης ἡ μισανθρωπία,	τούτων	ἁπάντων τὸ τέλος κατάκρισις εἰς
[23, 4]	κατὰ θεὸν εὐδοκιμοῦσι προστίθεσθαι; Ἐκ	τούτων	γὰρ ἔγνωμεν καὶ τοὺς τῷ
[11, 4]	λειότητα δυναμένων· ὅταν γάρ τι	τούτων	δέξηται τὴν τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα,
[6, 2]	ἐναργέστερον ἂν παραστῆσαι τὸ περὶ	τούτων	δόγμα. Ὑποθώμεθα γάρ τι ὕδωρ
[23, 7]	σοι μικρὰ καὶ τὰ ἀπὸ	τούτων	δόξει; Ἐκ μὲν γὰρ τοῦ
[23, 3]	ἀποκαλύψεις τὰς φαντασίας προσαγορεύοντες· ἀπὸ	τούτων	εἰσὶν οἱ ἐνδύνοντες εἰς τὰς
[23, 3]	αὐτῶν ἡ διάνοια ῥέψῃ. Ἐκ	τούτων	εἰσὶν οἱ παρὰ τῆς Σοφίας
[16, 1]	παρεδρεύοντας ἐχθρῶς ἔχῃ καὶ κατηγορῇ	τούτων	ἐπὶ τοῦ νομίμου ἀνδρός, σώφρων
[23, 7]	θεοῦ ἐπιφανείας ἀξιωθῆναι, τί σοι	τούτων	ἐπινοήσωμεν ὑψηλότερον, εἴ πού σοι
[3, 6]	ἀπεικόνισμα. Τί οὖν; Ἠλαττώθη διὰ	τούτων	ἡ τοῦ λυπεῖσθαι ὑπόθεσις ἢ
[7, 1]	κατεγνωσμένων ἐστίν. Μηδεὶς δὲ διὰ	τούτων	ἡμᾶς ἀθετεῖν οἰέσθω τὴν οἰκονομίαν
[1, 1]	παρθενίας ἢ τὸ ἀποδειχθῆναι διὰ	τούτων	θεοποιοῦσαν τρόπον τινὰ τοὺς τῶν
[14, 4]	τῶν ἀσωμάτων μιμούμενος. Εἰ οὖν	τούτων	καὶ τῶν τοιούτων ἡ παρθενία
[11, 2]	τινὰς ἐπτοήθησαν· οἱ δὲ ἀνδραποδωδέστεροι	τούτων	λαιμὸν καὶ γαστέρα τοῦ ἀγαθοῦ
[14, 3]	τούτου πάντων ἀθρόως τῶν κακῶν	τούτων	λειτουργημάτων τὴν ἀτέλειαν ἔχει, καὶ
[4, 6]	διά τινος παραδείγματος ὁ περὶ	τούτων	λόγος. Ὥσπερ τις ποταμὸς χειμερίοις
[16, 2]	κατειλημμένη ψυχή. Τί οὖν ἐκ	τούτων	μανθάνομεν; τὸ δεῖν τὴν σώφρονα
[6, 1]	ἑαυτῶν κατευθύνωμεν. Τί οὖν ἐκ	τούτων	μανθάνομεν; Τὸ καθ´ ὁμοιότητα τῶν
[6, 1]	χαρισμάτων ἐπήρθησαν, ὅσον περὶ ἑκατέρου	τούτων	μνημονεύει ὁ λόγος. Ἠλίας μὲν
[3, 11]	τὰ δικαστήρια, ἀνάγνωθι τοὺς περὶ	τούτων	νόμους· ἐκεῖ κατόψει τὰ τῶν
[11, 2]	ἡδονῆς βλέποντας πρὸς τὴν ὑπεροψίαν	τούτων	ὁδηγηθῆναι. ~Οὐκοῦν αὕτη ἂν γένοιτο
[3, 4]	ἀεὶ παραμένουσιν; Ἢ δῆλον ἐκ	τούτων,	ὅτι καθάπερ ἐν ταῖς τῶν
[3, 1]	δύναμις τῶν ἀπολαύσεων τῶν ἀγαθῶν	τούτων	οὐκ ἀποκέκλεισται. Ἡμεῖς δὲ καθάπερ
[3, 1]	ἂν τῆς προθυμίας τὸν περὶ	τούτων	πόνον ἐνεστησάμην, εἴπερ κατὰ τὸ
[11, 3]	ταπεινά τε καὶ πρόσκαιρα, μηδενὶ	τούτων	προσαναλίσκειν τὴν ἐπιθυμητικὴν ἡμῶν δύναμιν,
[1, 1]	διεξοδικοῖς κατατείνουσι λόγοις, ὡς διὰ	τούτων	προσθήσοντές τι τῷ θαύματι τῆς
[4, 4]	βιοτεύουσιν οἱ μετὰ τῶν σκηνωμάτων	τούτων»	τῇ ζωῇ παροικοῦντες· οὗ χάριν
[4, 6]	θεοπνεύστων γραφῶν συμβουλῆς τὴν διέξοδον	τούτων,	τὸ χωρισθῆναι τοῦ τοιούτου βίου
[18, 1]	χοίρων καταπατούμενος. Ἀλλὰ περὶ μὲν	τούτων	τοσαῦτα. ~Εἰ δέ τις παρ´
[13, 1]	ἀπορρίψαντας τὰ ἐκ τῶν προσκαίρων	τούτων	φύλλων τῆς ζωῆς προκαλύμματα ἐν
[3, 5]	λύπης, εἰς πικρότερον πέρας ἡ	τραγῳδία	κατέληξεν, οὐδὲ τοῦ περιλειφθέντος ἐπιβιῶναι
[3, 11]	βίου σκηνῆς τὰς ἐν αὐτῷ	τραγῳδίας,	ὧν χορηγὸς γίνεται τοῖς ἀνθρώποις
[18, 2]	ἀνατετραμμένην ἢ πλήρη κόπρου τὴν	τράπεζαν	ἢ τὰ μὲν τίμια τῶν
[4, 6]	Ὥσπερ τις ποταμὸς χειμερίοις ῥεύμασι	τραχυνόμενος	καὶ κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φερόμενος
[4, 4]	τε διὰ τῶν ἐρημοτέρων καὶ	τραχυτέρων	τόπων διέρχωνται, καὶ οὔτε τὸ
[18, 4]	ὑπηρετεῖν, ἐπειδὰν ἑαυτῶν γένωνται κύριοι,	τρέπουσι	πρὸς ἑαυτοὺς τὴν σπουδήν, οὕτως
[6, 2]	Ὥσπερ οὖν ὁ τῶν πεπλανημένων	τρίβων	ἐν τῷ ὁδεύειν ἀναχωρήσας ἐπὶ
[23, 7]	ἀκολούθησιν ὀπίσω αὐτοῦ, ὥσπερ τι	τρόπαιον	κατὰ τοῦ ἀντικειμένου τὸν σταυρὸν
[11, 5]	αὐξήσεως ὑπεράνω καὶ ἀνεπίδεκτον πάσης	τροπῆς	τε καὶ ἀλλοιώσεως. ~Τῷ τοίνυν
[18, 5]	κοινῷ καὶ κοσμικῷ βίῳ, θαλάσσῃ	τροπικῶς	ὑπὸ τῆς παραβολῆς ὠνομασμένῳ· καθὼς
[12, 2]	Ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸν ῥηθέντα	τρόπον	εἰσεφθάρη τῇ ζωῇ τῶν ἀνθρώπων
[8, 1]	κατὰ τὸ πλάγιον τὸν αὐτὸν	τρόπον,	ἐπειδὴ χρεία τῷ βίῳ καὶ
[22, 2]	δρόμον σύμπνοιαν ἐμποιήσῃ· τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ ὁ ἡμέτερος νοῦς ὁ
[20, 4]	τῶν κατὰ γνώμην— τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ ὁ τὸν πνευματικὸν γάμον
[23, 1]	ἑαυτόν, ἐγκρατείας μέτρα καὶ διαγωγῆς	τρόπον	καὶ πάντα τὸν ἐπιβάλλοντα τῷ
[13, 2]	δυναστείᾳ τοῦ θανάτου κρατούμενον; Ποῖον	τρόπον	καὶ ποίαν ἐπίνοιαν ἐξεύροι τις
[23, 2]	τὴν τέχνην κατώρθωσε· τὸν αὐτὸν	τρόπον	καὶ τῆς τῶν ψυχῶν ἰατρικῆς,
[3, 1]	παροῦσι καὶ δυσχεραίνουσι, τὸν αὐτὸν	τρόπον	ὅσῳ πλέον τὸν τῆς παρθενίας
[16, 2]	παρθένον παντὸς πάθους κατὰ πάντα	τρόπον	τῆς ψυχῆς ἁπτομένου χωρίζεσθαι καὶ
[12, 2]	γὰρ θάνατον οὐκ ἐποίησεν» ἀλλὰ	τρόπον	τινὰ κτίστης καὶ δημιουργὸς τοῦ
[3, 1]	ἐφιλοπόνουν τὸν λόγον. Νυνὶ δὲ	τρόπον	τινὰ ματαία καὶ ἀνόνητος ἡ
[0, 2]	παραγγελμάτων προαγαγὼν τὴν παραίνεσιν ἐμπεριείληφε	τρόπον	τινὰ τὰ καθ´ ἕκαστον, ὡς
[4, 1]	σκύβαλα τὰ πάντα περιορῶν καὶ	τρόπον	τινὰ τοῦ βίου παντὸς διὰ
[1, 1]	τὸ ἀποδειχθῆναι διὰ τούτων θεοποιοῦσαν	τρόπον	τινὰ τοὺς τῶν καθαρῶν αὐτῆς
[8, 1]	ἐν τούτοις ἡδὺ διὰ παντὸς	τρόπου	θηρεύοντα, ὡς φιλήδονον αὐτὸν μᾶλλον
[2, 2]	κόσμον, ἵνα ἐνδείξηται διὰ τοῦ	τρόπου	τῆς ἐνανθρωπήσεως τὸ μέγα τοῦτο
[23, 6]	τῷ λογισμῷ τὸ γῆρας καὶ	τρόπῳ	τὸν χρόνον ὑπερβαλλόμενοι, οἳ τὸν
[22, 1]	τῷ ἰδίῳ σκοπῷ, καὶ ἄλλῳ	τρόπῳ	τῶν ὑψηλῶν τε καὶ θειοτέρων
[21, 3]	καὶ εἰς τὴν τῶν ἀλόγων	τροφήν.	Οὐκοῦν καὶ ὁ τῆς σωφροσύνης
[3, 11]	μὲν γὰρ εὐθηνεῖται παισὶν οὐδὲ	τροφῆς	ἔχων ἱκανῶς, τῷ δὲ οὐχ
[6, 1]	ὑπεροψίᾳ τῆς συνήθους καὶ νενομισμένης	τροφῆς	καὶ τῇ κατὰ τὴν ἔρημον
[6, 1]	μηδὲ τῆς καθ´ ἡμέραν ἀναγκαίου	τροφῆς	πρέπειν ἑαυτοῖς ὑπολαβόντες τὴν μέριμναν
[4, 4]	ὑποχείριον εἶναι. Πλοῦτοί τε καὶ	τρυφαὶ	καὶ πενίαι καὶ ἀπορίαι καὶ
[3, 1]	οἳ τὴν ἐπιτραπέζιον τῶν πλουσίων	τρυφὴν	ἄλλοις ἡδύνουσιν, οὐδενὸς αὐτοὶ τῶν
[13, 1]	ἄπαυστον ἔχειν καὶ διηνεκῆ τὴν	τρυφὴν	καὶ μὴ συγκαταμιγνύειν τῇ ἀπολαύσει
[19, 1]	ξηρὸν καὶ εὔηχον μεταχειριζομένη τὸ	τύμπανον	καὶ τοῦ χοροῦ τῶν γυναικῶν
[19, 1]	οὖν νεκρὸν μὲν σῶμα τὸ	τύμπανον,	ὅπερ ἡ Μαριὰμ μετεχειρίζετο, νέκρωσις
[19, 1]	προδιατυποῦσθαι Μαρίαν. Ὥσπερ γὰρ τὸ	τύμπανον	πολὺν τὸν ἦχον ἀφίησι, πάσης
[19, 1]	προπομπεύουσα· τάχα γὰρ διὰ τοῦ	τυμπάνου	τὴν παρθενίαν ἔοικεν ὁ λόγος
[18, 5]	ἀποστόλου ὅτι Ἐκείνοις μὲν συνέβαινε	τυπικῶς,	ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν.
[18, 5]	τῶν βιωτικῶν κυμάτων συνεφαπτόμενον. Οὕτω	τυπικῶς	ὑπὸ καθηγεμόνι τῷ νόμῳ— τύπος
[18, 5]	τυπικῶς ὑπὸ καθηγεμόνι τῷ νόμῳ—	τύπος	δὲ ἦν ὁ Μωϋσῆς τοῦ
[14, 2]	περιεξεσμένη καὶ στίλβουσα καὶ τῷ	τύπῳ	τῆς παλάμης ἐμφυομένη, τὸ δὲ
[11, 6]	ὅλων ἐστὶ θεός, οὐδεὶς οὕτω	τυφλὸς	τὴν διάνοιαν, ὡς μὴ καὶ
[4, 3]	τὰ ἀνθρώπινα πάθη, οἰκτείρει τῆς	τυφλότητος	τοὺς τῇ τοιαύτῃ ματαιότητι δεδουλωμένους
[4, 4]	οὐχ ὁ ἐπὶ τοῖς ἐνεστῶσι	τῦφος,	οὐ τὸ κρατεῖν ἑτέρων, οὐ
[23, 3]	ἐφαψάμενοι, ἑτέρῳ πτώματι διὰ τοῦ	τύφου	ὑπεσκελίσθησαν, διά τινος φρενοβλαβείας ἑαυτοὺς
[12, 2]	ἑαυτῷ κατὰ φύσιν ἐπάνοδος, οὗ	τυχεῖν	ἄλλως οὐκ ἔστι, μὴ οἷος
[8, 1]	Ὅτι δύσκολόν ἐστι τοῦ σκοποῦ	τυχεῖν	τὸν εἰς πολλὰ τῇ ψυχῇ
[0, 3]	Ὅτι δύσκολόν ἐστι τοῦ σκοποῦ	τυχεῖν	τὸν εἰς πολλὰ τῇ ψυχῇ
[0, 1]	καὶ τὸ μὴ δύνασθαι τούτου	τυχεῖν	τὸν ἐν κοσμικαῖς ὄντα φροντίσι
[0, 1]	καί τινα μέθοδον πρὸς τὸ	τυχεῖν	τοῦ ἀγαθοῦ τούτου ἐπινοῆσαι. ~Εὑρέθη
[23, 1]	θεωρούμενος, κἂν ὅτι μάλιστα κεκαλλωπισμένος	τύχῃ,	εἰκόνι ἔοικεν ἀψύχῳ ἐν βαφαῖς
[11, 1]	ἴδωσιν ἄνθρωπον ἢ ὅπερ ἂν	τύχῃ	τῶν φαινομένων, πλέον οὐδὲν τοῦ
[20, 4]	ποιήσεται πρόνοιαν— οὕτω γὰρ ἂν	τύχοι	μάλιστα τῶν κατὰ γνώμην— τὸν
[18, 3]	καιρῷ μετανοίας ἐπὶ ἁμαρτήμασιν, εἰ	τύχοι	ποτὲ συμβάν, προχειρίζεσθαι, ὡς οὐδέποτε
[23, 2]	πατρῴαν καταναλώσας οὐσίαν οὐκ ἀπελπίζει	τυχὸν	ἐπινοίαις τισὶ πάλιν ἐπὶ τὴν
[3, 8]	τῇ νυμφικῇ ἀγλαΐᾳ στίλβουσα, ἔτι	τυχὸν	ἐρυθριῶσα τοῦ νυμφίου τὴν εἴσοδον
[23, 2]	τὸ ἄλλο τι ζημιωθῆναι, οὗ	τυχὸν	καὶ δυνατὴ φαίνεται ἡ ἐπανάληψις,
[3, 7]	Καὶ τὰ μὲν ἔξω δεξιὰ	τυχὸν	καὶ οὐδενὸς ἄξια φόβου, φθάνει
[12, 3]	λόγος ὠνόμασε, κἂν πᾶσαι παροῦσαι	τύχωσι,	τῆς μιᾶς ἐκείνης ἀπούσης τῇ
[3, 5]	οἱ γονεῖς ἄν τε περιόντες	τύχωσιν	ἄν τε καὶ μή, ἀγανάκτησις
[11, 6]	τὴν λήμην ἀπορρυψαμένῳ τὰ ἐν	τῷ	ἀέρι τηλαυγῶς καθορᾶται, οὕτω καὶ
[11, 4]	πυροειδῆ τοῦτον ὁλκὸν ἐκφλογωθέντος ἐν	τῷ	αἰθέρι τοῦ πνεύματος ἐν τῷ
[23, 7]	εὐάρεστον τῷ θεῷ» ὁ συσχηματιζόμενος	τῷ	αἰῶνι τούτῳ καὶ μὴ μεταμορφούμενος
[20, 2]	μὲν ἀνὰ μέρος ἀκούοιτο, ἐνσημανεῖται	τῷ	ἀκροωμένῳ τὴν ἔννοιαν, εἰ δὲ
[15, 1]	ἐστι καὶ νομίζεται. Ἡ γὰρ	τῷ	ἀληθινῷ νυμφίῳ προσκολληθεῖσα διὰ παρθενίας
[11, 4]	περίγειον σκότος, ἐκεῖ φωτοειδεῖς γενησόμεθα	τῷ	ἀληθινῷ φωτὶ τοῦ Χριστοῦ ἐμπελάσαντες,
[23, 3]	ἴδιον ἄρτον εὐσχημόνως ἐσθίοντες, ἀλλὰ	τῷ	ἀλλοτρίῳ προσκεχηνότες τέχνην βίου τὴν
[14, 4]	λαμπρότησι τῶν ἁγίων» ἀναμιγνύμενος καὶ	τῷ	ἀμολύντῳ τῆς ζωῆς τὴν καθαρότητα
[12, 2]	δὲ ὁ τὴν κακίαν ἐν	τῷ	ἀνθρώπῳ γεννήσας, ἐν μὲν τῇ
[12, 2]	σκότους ἐνέργειαν γίνεσθαι ἑκουσίως ἐν	τῷ	ἀνθρώπῳ διὰ τῆς ἀορασίας συνισταμένην—
[4, 8]	τῇ γραφῇ δοκεῖ, καὶ βοηθὸν	τῷ	ἀνθρώπῳ τὴν παρθενίαν δεδόσθαι φαμέν.
[12, 2]	εἰς ἄπειρον τῆς κακίας ἐν	τῷ	ἀνθρώπῳ χυθείσης καὶ τὸ θεοειδὲς
[17, 1]	τὰς ἡδονὰς μάχῃ εὐκαταγώνιστοί πως	τῷ	ἀντικειμένῳ πάθει γεγόνασι, καὶ ἐν
[1, 1]	ἱδρώτων ἀξιόλογον εἰς προσθήκην νομίζειν	τῷ	ἀπείρῳ πελάγει γενήσεσθαι, εἴ γε
[10, 1]	τε καὶ ἐπίπνοιαν ἀνερμήνευτον ἐν	τῷ	ἀπορρήτῳ τῆς συνειδήσεως ἔχει τὴν
[20, 1]	Ἔστι δέ τις καὶ παρὰ	τῷ	ἀποστόλῳ τοιοῦτος λόγος, ὡς ἄρα
[12, 2]	καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἐν	τῷ	αὐτεξουσίῳ τῆς προαιρέσεως πρὸς τὸν
[20, 2]	τε ῥήματα καὶ Ἑλλήνων ἐν	τῷ	αὐτῷ φθεγγομένη, οὔτε ἡ ἀκοὴ
[11, 5]	ἑτέρως εἶναι συναφθῆναι τὴν ψυχὴν	τῷ	ἀφθάρτῳ θεῷ, μὴ καὶ αὐτὴν
[3, 9]	οὐ χηρείαν ὀδύρεται· ἀεὶ σύνεστι	τῷ	ἀφθάρτῳ νυμφίῳ, ἀεὶ ἐπαγάλλεται τοῖς
[20, 4]	ἡ ἀληθὴς σοφία, καὶ ἡ	τῷ	ἀφθάρτῳ νυμφίῳ προσκολληθεῖσα ψυχὴ τῆς
[2, 1]	χάριτος ταύτης, ἥτις συνεπινοεῖται μὲν	τῷ	ἀφθάρτῳ πατρί· ὃ δὴ καὶ
[12, 3]	χαράν τε καὶ εὐφροσύνην ἐπιστραφήσονται,	τῷ	ἀφράστῳ κάλλει τοῦ εὑρεθέντος ἐνατενίζουσαι.
[19, 1]	τῆς ἁγίας παρθένου κοιλία ἡ	τῷ	ἀχράντῳ τόκῳ ὑπηρετήσασα, ὡς οὔτε
[15, 2]	τῆς λίμνης ἡ ἐπιφάνεια συνδιατιθεμένη	τῷ	βάθει— οὕτω καὶ τὸ τῆς
[0, 3]	οἷος ὁ κατὰ ἀλήθειαν ἀποταξάμενος	τῷ	βίῳ ἐστίν. εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι
[4, 1]	οἷος ὁ κατὰ ἀλήθειαν ἀποταξάμενος	τῷ	βίῳ ἐστίν. Μᾶλλον δὲ τί
[23, 5]	ἡ σεμνότης ἤνθησε καὶ ἐπιχωριάζει	τῷ	βίῳ ἡμῶν πρὸς τὸ ἀκρότατον
[1, 1]	εἶναι τὴν ἀρετὴν ἀποφήνασθαι καὶ	τῷ	βίῳ θαυμάσαι μᾶλλον ἢ τῷ
[3, 2]	ἀνθρώπων τὸ δοκοῦν εὐημερεῖν ἐν	τῷ	βίῳ, καὶ ὅτι πᾶς ὁ
[3, 10]	πρὸς τοὺς εὐημερεῖν δοκοῦντας συγκεκληρωμένοι	τῷ	βίῳ καὶ τὰς λύπας ἀπὸ
[8, 1]	τὸν αὐτὸν τρόπον, ἐπειδὴ χρεία	τῷ	βίῳ καὶ τῆς ἐξ ἀλλήλων
[6, 1]	δυνάμει Ἠλιοῦ» μετ´ ἐκεῖνον ἐπιδημήσας	τῷ	βίῳ, οὗ μείζων οὐδεὶς ἐν
[18, 1]	διὰ πάντων τὸ ἀσφαλὲς ὑπάρχοι	τῷ	βίῳ. Οὐδὲ γὰρ στρατιώτης μέρη
[4, 1]	διὰ πάντων ἐλευθεριάζων καὶ εἰρηνεύων	τῷ	βίῳ, οὐκ ἔστιν ἐφ´ ᾧτε
[9, 1]	προελθόντες εἰς γένεσιν τοῖς ἐπιτηδεύμασι	τῷ	βίῳ πλεῖστον ἀπ´ ἀλλήλων ἐσχίσθησαν·
[4, 7]	τὸν προσπαθοῦντά τινι τῶν ἐν	τῷ	βίῳ τούτῳ διὰ τέλους ἔχειν
[4, 5]	ἡ γραφή, ὁ τῶν ἐν	τῷ	βίῳ τούτῳ κακῶν ἐφευρετής» ἐν
[3, 4]	ἐπίσκεψιν, ὅτι οὐδὲν τῶν ἐν	τῷ	βίῳ φαινομένων ὡς ἔστι φαίνεται,
[3, 1]	τῶν τῆς παρθενίας καλῶν, ὡς	τῷ	βοῒ τὰ γεννήματα τῷ μετὰ
[12, 2]	συνήθεσι γίνονται, οὕτω κἀκεῖνος ἐμπεσὼν	τῷ	βορβόρῳ τῆς ἁμαρτίας ἀπώλεσε μὲν
[7, 3]	καὶ μέχρι μιᾶς ὠδῖνος ὑπηρετήσας	τῷ	γάμῳ, πάλιν τῶν ἀοράτων ὅλος
[3, 2]	Οὐκοῦν τὸ κεφάλαιον τῶν ἐν	τῷ	γάμῳ σπουδαζομένων τὸ κεχαρισμένης ἐπιτυχεῖν
[20, 4]	καθαρᾷ τῇ στολῇ τοῖς ἐν	τῷ	γάμῳ τούτῳ εὐφραινομένοις συνεορτάζων, ἵνα
[21, 1]	ἐπιτελούμενον ἀλλοτρίωσις. Μία γὰρ οὖσα	τῷ	γένει ἡ ἡδονή, καθὼς ἀκούειν
[8, 1]	εἰ μέν τις οὕτω χρήσαιτο	τῷ	γινομένῳ, ὡς προηγουμένων τῶν πνευματικῶν
[2, 1]	ἔχοντι καὶ δίχα πάθους γεννήσαντι.	Τῷ	δὲ μονογενεῖ θεῷ τῷ τῆς
[3, 11]	παισὶν οὐδὲ τροφῆς ἔχων ἱκανῶς,	τῷ	δὲ οὐχ ὕπεστιν ὁ τοῦ
[4, 4]	ἡδονὴν ποιῶνται τῶν τοιούτων κριτήριον·	τῷ	δὲ ὑψηλῷ τὴν διάνοιαν πάντα
[23, 7]	τὸ μὲν σφαλῆναί τινα ἐν	τῷ	διηκριβωμένῳ βίῳ πονηρὸν τίθεσθαι, ὅλον
[3, 1]	ἐπιστρεφομένῳ τὴν ἅλωνα ἢ ὡς	τῷ	διψῶντι τὸ ὑπορρέον τὸν κρημνὸν
[14, 3]	ὑπὸ τῆς τῶν κακῶν ἀγνοίας	τῷ	δυστυχήματι. Χηρείας δὲ γένεσις τίς
[11, 4]	τοὺς οὐρανοὺς πορείας ἐστί, τὸ	τῷ	εἴδει τῆς καταπτάσης περιστερᾶς ἑαυτὸν
[21, 1]	τὸν κύριον, ὥστε ἀκολουθοῦντας ἡμᾶς	τῷ	εἰρημένῳ καλῶς ἂν προσθεῖναι, ὅτι
[23, 3]	ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι καὶ ὄντως οὐαὶ	τῷ	ἑνὶ ὅταν πέσῃ» ὅτι οὐκ
[12, 3]	δὲ τοιοῦτον δόγμα καὶ ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ διδάσκειν οἶμαι τὸν κύριον
[19, 1]	ἐγέννησεν» Οὕτω μακαρίζεται καὶ ἐν	τῷ	εὐαγγελίῳ ἡ τῆς ἁγίας παρθένου
[23, 3]	ἐκκλησιαστής· εὐκαταγώνιστος δὲ ὁ εἷς	τῷ	ἐχθρῷ τῷ κατὰ τὰς θείας
[14, 3]	ὅταν συλλαμβάνῃ μέν τις ἐν	τῷ	ζωτικῷ τῆς καρδίας τὴν ἀφθαρσίαν
[7, 2]	ἐναντίων παθῶν ἀναχωρήσει τὴν ἐλευθερίαν	τῷ	ἤθει κατώρθωσε· τοιοῦτον γάρ τι
[17, 2]	τι καὶ τοῦ ὄφεως ἐν	τῷ	ἤθει. Τοῦτο δέ ἐστι μὴ
[14, 4]	λοιπὸν τῷ θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν	τῷ	θανάτῳ» καὶ ὅσον τὸ ἐφ´
[2, 3]	ἂν εὑρεθείη δύναμις λόγων συνανιοῦσα	τῷ	θαύματι; Ἀλλ´ ἐπειδὴ παντελῶς ἄτοπον
[1, 1]	ὡς διὰ τούτων προσθήσοντές τι	τῷ	θαύματι τῆς παρθενίας, λελήθασιν ἑαυτοὺς
[18, 1]	τὴν παρθενίαν σπουδή, ἐποικοδομείσθω δὲ	τῷ	θεμελίῳ τούτῳ πάντα τὰ ἔργα
[22, 2]	ὑφ´ ἑαυτὸν ἔχων οὔτε πλεονάζοντι	τῷ	θερμῷ κατὰ τὸν καιρὸν τῆς
[23, 7]	ἐκ δὲ τοῦ ἑαυτὸν παραστῆσαι	τῷ	θεῷ, ἀπὸ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως
[23, 7]	χρισθείς, εἰς τὸ προσφέρειν δῶρον	τῷ	θεῷ, δῶρον δὲ οὐκ ἀλλότριόν
[16, 1]	τὴν κοίτην. Οὕτω καὶ ἡ	τῷ	θεῷ ζῶσα ψυχὴ οὐδενὶ τῶν
[23, 7]	σου θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν εὐάρεστον	τῷ	θεῷ» ὁ συσχηματιζόμενος τῷ αἰῶνι
[14, 4]	καθάπαξ ἀποθανὼν ζῇ τὸ λοιπὸν	τῷ	θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν τῷ θανάτῳ»
[18, 1]	μάλιστα ἐπὶ τῶν διὰ παρθενίας	τῷ	θεῷ προσιόντων, τὸ μὴ πρὸς
[17, 2]	καὶ νηπίων ὀφθαλμοὺς φωτίσαι» μόνῳ	τῷ	θεῷ προσκολλᾶσθαι ἀγαθὸν εἶναι» λέγουσα.
[6, 1]	προσασχολεῖν τὴν διάνοιαν τὸν ἐπιθυμοῦντα	τῷ	θεῷ συναφθῆναι. Οὐδὲ γάρ ἐστι
[23, 7]	Χριστῷ» τὸ παραστῆσαι ἑαυτὸν θυσίαν	τῷ	θεῷ» τὸ ἱερέα γενέσθαι τοῦ
[4, 2]	τὰ ἄνω φρονεῖ καὶ συμμετεωροπορεῖ	τῷ	θεῷ, ὑψηλότερος πάντως τῶν τοιούτων
[6, 1]	παραδηλοῖ δι´ αἰνίγματος, τοῦτο μάλιστα	τῷ	ἰδίῳ δογματίζειν βίῳ τὸ χωρισθῆναι
[22, 1]	ὑπερβαλλούσης ἀκριβείας ἔλαθον ὑπεναντία σπουδάζοντες	τῷ	ἰδίῳ σκοπῷ, καὶ ἄλλῳ τρόπῳ
[1, 1]	γε τὴν ἐμὴν κρίσιν ἐναντιούμενοι	τῷ	ἰδίῳ σκοπῷ καί, δι´ ὧν
[2, 1]	ἀφθαρσίας χορηγῷ συγκατα– λαμβάνεται, ὁμοῦ	τῷ	καθαρῷ καὶ ἀπαθεῖ τῆς γεννήσεως
[2, 1]	καὶ προαιρέσει πρὸς ἀρετὴν νένευκε	τῷ	καθαρῷ πάντως ἐνωραΐζεται τῆς ἀφθαρσίας,
[12, 2]	ὁ λόγος, οἷόν τινι ὕδατι	τῷ	καθαρῷ τῆς πολιτείας ἀποκλυσάμενον, ὡς
[23, 6]	πολλοὶ ταῖς ἡλικίαις νεάζοντες ἐν	τῷ	καθαρῷ τῆς σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες
[11, 4]	βίας τοῦ πνεύματος φωτοειδὴς γίνεται	τῷ	καθαρῷ τοῦ αἰθέρος ἐναλλοιούμενος, οὕτω
[2, 1]	παράδοξον ἐν πατρὶ παρθενίαν εὑρίσκεσθαι	τῷ	καὶ υἱὸν ἔχοντι καὶ δίχα
[4, 6]	μὴ ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἡ ἀλήθεια»	τῷ	κακῷ τῆς δουλείας ἐναπομένομεν, πῶς
[23, 1]	ζῶν ἐστιν ἄνθρωπος καὶ ὡραῖος	τῷ	κάλλει καὶ ἐνεργὸς καὶ κινούμενος.
[11, 4]	καὶ γενήσεται καὶ αὐτὸς καλὸς	τῷ	καλῷ προσπελάσας· καὶ ἐν αὐτῷ
[14, 1]	αὐτὴν ἐγένετο, καθάπερ τινὶ πέτρᾳ	τῷ	καρπῷ τῆς παρθενίας προσπταίσας περὶ
[18, 1]	Ὑποκείσθω τοίνυν ἀντὶ θεμελίου τινὸς	τῷ	κατ´ ἀρετὴν βίῳ ἡ περὶ
[5, 1]	τοιούτων χρεῶν οὐκέτι κινδυνεύει μὴ	τῷ	κατ´ ὀλίγον προσεθισμῷ περὶ τὰ
[23, 3]	δὲ ὁ εἷς τῷ ἐχθρῷ	τῷ	κατὰ τὰς θείας ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι
[18, 1]	ὅλος ὁ βίος τούτῳ συμβαίνοι	τῷ	κατορθώματι, ἐπιμολύνοιτο δὲ τῇ λοιπῇ
[0, 1]	τοῖς ἐντυγχάνουσιν ἐμποιῆσαι· πολλῶν δὲ	τῷ	κοινοτέρῳ βίῳ, καθὼς ὠνόμασεν ὁ
[18, 5]	ἄχρηστον ἀποποιεῖσθαι καὶ ἐναφιέναι τοῦτο	τῷ	κοινῷ καὶ κοσμικῷ βίῳ, θαλάσσῃ
[3, 1]	ἡ αἵρεσις, καὶ οὐκ ἀπετειχίσθησαν	τῷ	κοινῷ προληφθέντες βίῳ, καθάπερ ἡμεῖς
[23, 6]	ἀλλὰ χορὸν ἁγίων ὑπὸ καθηγεμόνι	τῷ	κορυφαίῳ ταττόμενον, τοὺς μίμησιν τοῦ
[3, 1]	ἔστιν ἐπανελθεῖν ἔτι τὸν ἅπαξ	τῷ	κοσμικῷ βίῳ τὸ ἴχνος ἐναπερείσαντα.
[23, 7]	σώματος φέροντος, ὁ μὴ σταυρούμενος	τῷ	κόσμῳ καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς
[6, 2]	ἐκείνων τὸ μηδενὶ τῶν ἐν	τῷ	κόσμῳ σπουδαζομένων ἐμπλέκεσθαι, ἓν δὲ
[3, 2]	πᾶς ὁ μὴ ἰσομοιρῶν ἐν	τῷ	κρείττονι φυσικόν τι πρὸς τὸν
[6, 1]	ἐπιθυμίαν ἀπ´ ἀρχῆς εἰς τέλος	τῷ	κυρίῳ ἀνέθηκαν, οὔτε εἰς τέκνων
[15, 1]	γὰρ τὸν λόγον ἐπαναλήψομαι— ἡ	τῷ	κυρίῳ προσκολληθεῖσα ψυχὴ εἰς τὸ
[23, 7]	τοῦ Μωϋσέως καθαρεύειν ἀπὸ γάμου	τῷ	λαῷ παραγγέλλοντος, ἵνα χωρήσωσι τοῦ
[10, 2]	κίνδυνος γὰρ οὐ μικρός, μὴ	τῷ	λίαν ὑψηλῷ τε καὶ ἀρρήτῳ
[23, 4]	τούτων γὰρ ἔγνωμεν καὶ τοὺς	τῷ	λιμῷ μέχρι θανάτου ἐγκαρτεροῦντας, ὡς
[23, 6]	καθαρῷ τῆς σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες	τῷ	λογισμῷ τὸ γῆρας καὶ τρόπῳ
[0, 2]	μὴ τοῖς μετὰ ταῦτα καθομιλοῦσι	τῷ	λόγῳ ἀνόνητος ἡ συμβουλὴ εἶναι
[3, 10]	περιττόν ἐστι τοῖς ὁμολογουμένοις ἐνδιατρίβειν	τῷ	λόγῳ; Εἰ γὰρ τοῖς δοκοῦσιν
[11, 1]	τε γὰρ αὐτῶν ἑκάστην χωρίζει	τῷ	λόγῳ, καὶ πάλιν τὴν κοινὴν
[11, 2]	τῆς διανοίας συζώντων τὸ διατεμόντας	τῷ	λόγῳ καὶ χωρίσαντας τὴν ὕλην
[3, 10]	καὶ τοὺς ἑτέρους ἐποπτεῦσαι βίους	τῷ	λόγῳ, οἷς καὶ πενίαι καὶ
[0, 1]	τις ῥᾳδίως ὑπαγάγοιτό τινα ψιλῷ	τῷ	λόγῳ πρός τι τῶν ὠφελούντων
[1, 1]	τῷ βίῳ θαυμάσαι μᾶλλον ἢ	τῷ	λόγῳ τὴν καθαρότητα. Ὁ δὲ
[10, 2]	γραφῆς ὥσπερ ἐν εἰκόνι τινὶ	τῷ	λόγῳ τοῦ τοιούτου κάλλους ἐγγραφομένου·
[18, 1]	τοῖς ὅπλοις φραξάμενος γυμνῷ κινδυνεύει	τῷ	λοιπῷ σώματι. Τί γὰρ κέρδος
[2, 1]	τῶν ἐπαίνων σπουδῆς λυμήνηταί τις	τῷ	μεγαλείῳ τοῦ ἀξιώματος, ἐλάττω τὴν
[14, 4]	φανήσεται μέγα καὶ τίμιον, ὡς	τῷ	μεγαλείῳ τοῦ χαρίσματος τούτου παρισωθῆναι
[23, 7]	τῆς ἀληθινῆς ἱερωσύνης λαβόμενος καὶ	τῷ	μεγάλῳ ἀρχιερεῖ ἑαυτὸν συντάξας μένει
[10, 2]	χρὴ τὴν διάνοιαν καὶ συνεπαίρεσθαι	τῷ	μεγέθει τοῦ ζητουμένου, ὡς μὴ
[14, 4]	εἰκών τις εἶναι τῆς ἐν	τῷ	μέλλοντι αἰῶνι» μακαριότητος ὁ ἐν
[23, 2]	κινούμενος. ~Οὐκοῦν τούτῳ προσφοιτητέον ἐστὶ	τῷ	μέλλοντι κατὰ τὸν αἱροῦντα λόγον
[15, 2]	λίμνῃ ὅλον ἐν κύκλῳ συνεκλονήθη	τῷ	μερικῷ σάλῳ συγκυματούμενον— ὁ μὲν
[15, 2]	τοῦ ὕδατος ὑπὸ τῆς ἐν	τῷ	μέσῳ κινήσεως ἐξωθουμένων, πᾶσα ἐν
[3, 1]	ὡς τῷ βοῒ τὰ γεννήματα	τῷ	μετὰ κημῶν ἐπιστρεφομένῳ τὴν ἅλωνα
[23, 2]	βίον ἐπιτηδεύομεν, μᾶλλον ἂν κατορθωθείη	τῷ	μετιόντι, εἰ παρὰ διδασκάλοις τις
[23, 4]	τοιαῦτα πτώματα, εἰς ὅσα ἐκφέρεται	τῷ	μὴ θέλειν τοῖς κατὰ θεὸν
[10, 1]	καὶ ἐπὶ τῆς ἡλιακῆς ἀκτῖνος	τῷ	μὴ τεθεαμένῳ τὸ φῶς ἀπὸ
[21, 2]	τὸν ἴδιον βίον τῷ σώφρονι,	τῷ	μήποτε προσθέσθαι τινὶ κατὰ ψυχήν,
[10, 2]	ἑρμηνείαν ὄντως ψεύστης ἐστίν, οὐχὶ	τῷ	μίσει τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ τῇ
[16, 2]	χωρίζεσθαι καὶ φυλάσσειν ἑαυτὴν ἁγνὴν	τῷ	νομίμως αὐτὴν ἁρμοσαμένῳ νυμφίῳ, μὴ
[9, 2]	ἑαυτῶν πειρασμοὺς καὶ τοῖς ἀντιστρατευομένοις	τῷ	νόμῳ τοῦ νοὸς ἡμῶν» διὰ
[18, 5]	συνεφαπτόμενον. Οὕτω τυπικῶς ὑπὸ καθηγεμόνι	τῷ	νόμῳ— τύπος δὲ ἦν ὁ
[6, 2]	ὁ τῶν πεπλανημένων τρίβων ἐν	τῷ	ὁδεύειν ἀναχωρήσας ἐπὶ τῆς εὐθείας
[18, 2]	καταλλήλων τὸν βίον, τὰ ἐν	τῷ	οἴκῳ ἑαυτοῦ θεασάμενος παιδευθήτω περὶ
[5, 1]	καὶ νοητὸν φῶς ἐλευθέρῳ ἀναβλέπειν	τῷ	ὄμματι ἡ προσηλωθεῖσα κάτω τῇ
[3, 3]	βλεφάροις λάμποντα καὶ ὀφρῦν περικεχυμένην	τῷ	ὄμματι καὶ παρειὰν ἐν ἡδεῖ
[10, 1]	γὰρ τῶν ἀναισθήτως ἐχόντων ἐν	τῷ	ὁμοίῳ καθέστηκε τό τε ἐλαττοῦν
[4, 4]	προτιμότερον τοῦ ἑτέρου τὸ ἕτερον,	τῷ	ὁμοίως διὰ τῶν ἐναντίων τὸν
[12, 3]	τῆς εὐφροσύνης συμπαραλαμβάνειν τὰς γείτονας.	Τῷ	ὄντι γὰρ πᾶσαι αἱ σύνοικοι
[11, 1]	καλοῦ ἰδέᾳ, οἷον ὑποβάθρᾳ τινὶ	τῷ	ὁρωμένῳ χρήσεται, πρὸς τὴν τοῦ
[11, 4]	τὸν οὐρανὸν ἀναπταίη μὴ πτερωθεὶς	τῷ	οὐρανίῳ πτερῷ καὶ ἀνωφερὴς καὶ
[11, 4]	τῷ αἰθέρι τοῦ πνεύματος ἐν	τῷ	οὐρανῷ ἐγχαράσσεσθαι— ὥσπερ οὖν ὁ
[10, 2]	ἐπίνοια τὸ μέγεθος τῆς ζημίας	τῷ	παθόντι τὴν ζημίαν ταύτην ἐνδείξεται;
[6, 2]	πρὸς τὴν ἀλήθειαν πάντως εὐθυπορῆσαι,	τῷ	πανταχόθεν ἀπὸ τῶν ἀτόπων ἀπείργεσθαι.
[19, 1]	ἐλάβομεν» ὁ δὲ καυχώμενος ἐπὶ	τῷ	πάντων γενέσθαι πολυγονώτατος ὡς καὶ
[13, 1]	οὖν τοῦ χωρισμοῦ τῆς ἐν	τῷ	παραδείσῳ ζωῆς τὸ τελευταῖον ὁ
[23, 7]	σαρκὸς μὴ δεχόμενος; Πῶς πείθῃ	τῷ	παρακαλοῦντί σε Παύλῳ παραστῆσαι τὸ
[0, 2]	ἀνόνητος ἡ συμβουλὴ εἶναι δόξῃ,	τῷ	παρελθόντι τὸν βίον προσφοιτᾶν τοὺς
[14, 4]	τῇ ἀναστάσει καλῶν καὶ ἐν	τῷ	παρόντι καρποῦται βίῳ· εἰ γὰρ
[2, 3]	καὶ ἐν τοῖς οὐρανοῖς παρὰ	τῷ	πατρὶ τῶν πνευμάτων μένειν καὶ
[3, 8]	προσπεσοῦσα ἡ συμφορά, καὶ περιβάλλει	τῷ	πένθει τὸν νυμφικὸν κόσμον ἀποσυλήσασα.
[12, 2]	ἐξ ὀλισθήματος ἐγκατενεχθέντες βορβόρῳ καὶ	τῷ	πηλῷ τὴν μορφὴν ἑαυτῶν ἐξαλείψαντες
[23, 6]	ἀρετῆς ἔργα, δι´ ὧν οἱ	τῷ	πνεύματι ζῶντες» ἐπιγινώσκονται, ἀληθῶς ἔμψυχον
[23, 6]	τὸν θάνατον τετραμμένον, μήτε ὅλῳ	τῷ	ποδὶ ἐπὶ τῆς ζωῆς βεβηκότα,
[3, 3]	κόμην τε χρυσομιγῆ καὶ βαθεῖαν	τῷ	ποικίλῳ τῆς ἐμπλοκῆς τῇ κεφαλῇ
[13, 1]	τοῦ κόσμου τούτου, ὃς ἐν	τῷ	πονηρῷ κεῖται» ἁρπαγείη πάλιν εἰς
[23, 1]	ὑφήγησις, καὶ οὐδεμία πρόσεστι δυσκολία	τῷ	πράγματι, ὡς δεῖν ἢ μακρὰν
[11, 4]	τοῦ κόσμου γεγονὼς ὑψηλότερος ἐν	τῷ	προειρημένῳ πτερῷ, ἐκεῖνος εὑρήσει τὸ
[23, 3]	ἐπιθυμίαν ἐχρήσαντο, ὡς δὲ ὁμοῦ	τῷ	προελέσθαι καὶ τῆς τελειότητος ἐφαψάμενοι,
[12, 4]	ἀκολουθίας ἔξω τοῦ παραδείσου γεγόναμεν	τῷ	προπάτορι συνεκβληθέντες, καὶ νῦν διὰ
[21, 1]	ἑαυτὸν διαστῆσαι, ὡς ἂν μηδαμοῦ	τῷ	προσεγγισμῷ τούτῳ τὸ καθαρὸν τῆς
[8, 1]	σύμμετρον γινόμενον, πάλιν εὐκόλως ἀναμιχθῆναι	τῷ	ῥείθρῳ· εἰ δὲ ἀπείρως καὶ
[4, 6]	καὶ πᾶν τὸ παρατυχὸν ὑπολαμβάνων	τῷ	ῥείθρῳ μόνοις τοῖς κατ´ αὐτὸν
[21, 3]	δὲ καὶ τοὺς γεωργοὺς ἀναμεμιγμένον	τῷ	σίτῳ τὸ ἄχυρον τεχνικῶς διακρίνοντας,
[4, 4]	Διὰ τοῦτο, ἕως ἐστὶν ἐν	τῷ	σκήνει» καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος
[20, 4]	Καὶ εἴ τις μέλλοι πείθεσθαι	τῷ	Σολομῶντι καὶ τὴν ἀληθινὴν σοφίαν
[7, 3]	Ῥεβέκκας συνοίκησιν διὰ τὴν ἐπὶ	τῷ	σπέρματι τοῦ θεοῦ εὐλογίαν, καὶ
[18, 3]	θώρακι καὶ τὰς κνημῖδας ἐφαρμόζοι	τῷ	στήθει, καὶ ὅσα τῆς ἀριστερᾶς
[4, 1]	πλεῖον ἁρπάσας οὐδεμίαν ἤνεγκε ζημίαν	τῷ	συμμετασχεῖν ἀξιοῦντι τῶν ἴσων, ἀλλ´
[4, 7]	παρέδραμε, καὶ τὸ ἀεὶ παρὸν	τῷ	σφοδρῷ τῆς παρόδου διαφεύγει τὴν
[11, 1]	φύσιν ψυχῆς περινοεῖ καὶ τὰς	τῷ	σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας καὶ κοινῇ
[3, 8]	Πολλάκις γὰρ κἀκείνη ἔτι νέα	τῷ	σώματι, ἔτι τῇ νυμφικῇ ἀγλαΐᾳ
[5, 1]	θαυμάτων ἀπείρως ἔχουσιν, οὕτως ἡ	τῷ	σώματι συγκατασπασθεῖσα ψυχὴ οὐκέτι πρὸς
[21, 2]	ἐδωδίμων τῇ ἀμετρίᾳ ἀνάγκην ἐμποιοῦσι	τῷ	σώματι τῶν ἀβουλήτων κακῶν, πλησμονῆς
[20, 4]	ἀναλογίας μαθεῖν. ~Ὥσπερ γὰρ ἐν	τῷ	σωματικῷ γάμῳ ὁ μὴ ἀπόβλητος
[21, 2]	τούτῳ πρὸς τὸν ἴδιον βίον	τῷ	σώφρονι, τῷ μήποτε προσθέσθαι τινὶ
[0, 1]	ζωῇ καὶ τοῖς ἀποταξαμένοις πάντῃ	τῷ	ταραχώδει βίῳ πολλῆς εὐκολίας οὔσης
[3, 4]	ἐγγινομένην. Ποίας οὖν ἡδονῆς ἄξια	τῷ	ταῦτα λογιζομένῳ φανεῖται τὰ ἡδέα
[17, 2]	ὅσα τοιαῦτα. Πῶς οὖν ἔστι	τῷ	ταῦτα ὄντι προσκολληθῆναι τὸν ὑπὸ
[0, 2]	τῶν ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀναγκαίως πρὸς	τῷ	τέλει τοῦ λόγου τοῦ θεοσεβεστάτου
[3, 6]	πόνον, τὸ τὴν καρδίαν αὐτῆς	τῷ	τεχθέντι συναποσχίζεσθαι, κἂν πλειόνων γένηται
[19, 1]	φανερᾶς ἀποδείξεως οὕτως ἔχειν ὑπενοήσαμεν,	τῷ	τὴν προφῆτιν Μαριὰμ τοῦ χοροῦ
[4, 6]	ὀδόντων τοῦ βίου, καθάπερ στρουθίον	τῷ	τῆς ἀρετῆς πτερῷ διαπτὰς τὴν
[2, 1]	γεννήσαντι. Τῷ δὲ μονογενεῖ θεῷ	τῷ	τῆς ἀφθαρσίας χορηγῷ συγκατα– λαμβάνεται,
[7, 2]	τῆς ψυχῆς τόνον καὶ εὐκαταγώνιστος	τῷ	τῆς ἡδονῆς πάθει γενόμενος καὶ
[12, 4]	ἤρξατο. Εἶτα αἰσχύνη καὶ φόβος	τῷ	τῆς ἡδονῆς πάθει ἐπηκολούθησε καὶ
[12, 2]	γενόμενον οἷόν τις σίδηρος κατεμελάνθη	τῷ	τῆς κακίας ἰῷ, οὐκέτι τηνικαῦτα
[12, 4]	ἀρχαῖον ἀποκατάστασις τῆς νῦν ἐν	τῷ	τῆς σαρκὸς ῥύπῳ κεκαλυμμένης, ἐκεῖνο
[4, 1]	βίου τούτου ἀπάτην κατανοήσας καθαρῷ	τῷ	τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῷ καὶ ὑψηλότερος
[11, 6]	πάσης τροπῆς τε καὶ ἀλλοιώσεως.	~Τῷ	τοίνυν πάσας ἑαυτοῦ τὰς τῆς
[23, 1]	τρόπον καὶ πάντα τὸν ἐπιβάλλοντα	τῷ	τοιούτῳ σκοπῷ βίον, ὅτῳ φίλον
[18, 4]	δραπέτην ἢ κακοῦργον γενόμενον πεδηθῆναι	τῷ	τοῦ γάμου δεσμῷ. ~Οὐκ ἐν
[14, 2]	καὶ περιεξεσμένη καὶ στίλβουσα καὶ	τῷ	τύπῳ τῆς παλάμης ἐμφυομένη, τὸ
[8, 1]	δὲ ἀπείρως καὶ ἀταμιεύτως ἀνοίξειε	τῷ	ὕδατι τὴν ἀπόρροιαν, κινδυνεύσει τῆς
[6, 2]	καὶ χρησίμων ἀθρόῳ καὶ συντεταμένῳ	τῷ	ὕδατι χρήσαιτο. Οὕτω μοι δοκεῖ
[4, 1]	συμφορῶν ἀπαρίθμησιν; Δοκεῖ γάρ μοι	τῷ	ὑψηλοτέρῳ καὶ ἀληθεστέρῳ λόγῳ πᾶσα
[23, 7]	εἶναι νομίζεις τὸ μηδὲ ἐγχειρεῖν	τῷ	ὑψηλοτέρῳ σκοπῷ, πόσῳ χαλεπώτερόν ἐστιν
[3, 5]	θρῆνον τὴν χαρὰν μεθηρμόσαντο. Ἔτι	τῷ	φίλτρῳ ζέοντες, ἄρτι τοῖς πόθοις
[3, 7]	συγκόπτεται δὲ ἡ καρδία μαστιζομένη	τῷ	φόβῳ καί, πρίν τι προσαγγελθῆναι
[3, 4]	παρεῖναι χρηστοῖς εὐφρανθήσεται; Οὐκ ἀεὶ	τῷ	φόβῳ τῆς μεταβολῆς ταραττόμενος ἀνεπαίσθητον
[17, 2]	θυμοῖς ἀνάλωτον μένειν ἐσπουδακότα κατεπτηχέναι	τῷ	φόβῳ. Τί γὰρ διαφέρει οὕτως
[3, 3]	τὴν ἀεὶ παροῦσαν εὐφροσύνην συγχεῖ,	τῷ	φόβῳ τῶν ἐλπιζομένων τὰς εὐθυμίας
[3, 3]	γλαφυρῷ μειδιάματι καὶ χεῖλος ἐπηνθισμένον	τῷ	φυσικῷ ἐρυθήματι, κόμην τε χρυσομιγῆ
[12, 2]	οἰκίαν ἑαυτῷ κατασκευάζων μηδεμίαν ἐντέμοι	τῷ	φωτὶ τὴν ἐπὶ τὰ ἔσω
[4, 7]	τῆς νεότητος δείξασα εἶτα ἀπέσβεσε,	τῷ	χειμῶνι τοῦ γήρως ἐναφανίσασα. Ὡσαύτως
[2, 2]	τοῦ πληρώματος τῆς θεότητος» ἐν	τῷ	Χριστῷ διὰ τῆς παρθενίας ἐκλάμψαντος,
[23, 7]	τοῦ ἁγίου πνεύματος ὑπὸ κυβερνήτῃ	τῷ	Χριστῷ εὐθυνόμενος. Οὐδὲ γὰρ οἱ
[3, 8]	Ἐὰν δὲ καὶ πεφθῇ πως	τῷ	χρόνῳ ἡ συμφορά, πάλιν ἄλλη
[3, 6]	πονηρὰ συντυχία, μή τι σύμπτωμα	τῶν	ἀβουλήτων ἢ πάθος ἢ πήρωσιν
[21, 2]	ἀμετρίᾳ ἀνάγκην ἐμποιοῦσι τῷ σώματι	τῶν	ἀβουλήτων κακῶν, πλησμονῆς ὡς τὰ
[10, 1]	ἢ ῥανίδα βραχεῖαν πρὸς τὴν	τῶν	ἀβύσσων ἀπειρίαν ἀνθίστησιν; Ὃν γὰρ
[3, 1]	οἷς ἡ δύναμις τῶν ἀπολαύσεων	τῶν	ἀγαθῶν τούτων οὐκ ἀποκέκλεισται. Ἡμεῖς
[23, 5]	ἐπιλέλοιπε τὴν ζωὴν ἡμῶν τὰ	τῶν	ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀλλὰ καὶ σφόδρα
[0, 2]	ζῶσα φωνὴ καὶ τὰ ἐνεργούμενα	τῶν	ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀναγκαίως πρὸς τῷ
[14, 4]	τῆς ἐπαγγελίας καλὰ ταῖς λαμπρότησι	τῶν	ἁγίων» ἀναμιγνύμενος καὶ τῷ ἀμολύντῳ
[6, 1]	τούτων μανθάνομεν; Τὸ καθ´ ὁμοιότητα	τῶν	ἁγίων ἀνδρῶν μηδενὶ τῶν βιωτικῶν
[12, 1]	τοιαύτης εἰσὶν ὑφηγήσεως, πολλοὶ δὲ	τῶν	ἁγίων καθάπερ τινὰ λύχνον τὸν
[23, 2]	ὅτε καὶ τὸ κατατολμᾶν τῆς	τῶν	ἀγνοουμένων πείρας οὐκ ἔξω κινδύνου
[4, 7]	ἂν μὴ τῶν ἀστάτων περιεχόμενοι	τῶν	ἀεὶ ἑστώτων ὀλιγωρήσαιμεν. Πῶς γὰρ
[18, 5]	μὲν ἀποστατικὴ διάνοια καθ´ ὁμοιότητα	τῶν	Αἰγυπτίων ὡς λίθος εἰς τὸν
[6, 1]	ταῖς τοιαύταις ἀπάταις ταῖς διὰ	τῶν	αἰσθήσεων γινομέναις προσεθισθεὶς σύγχυσίν τινα
[21, 1]	ἐγκαταμίγνυται. Οὐκοῦν ὁ διά τινος	τῶν	αἰσθήσεων τῆς ἐγγενομένης αὐτῷ ἡδονῆς
[21, 1]	διαφόρους ὀχετοὺς μεριζόμενον, δι´ ἑκάστου	τῶν	αἰσθητηρίων τοῖς φιληδόνοις ἐγκαταμίγνυται. Οὐκοῦν
[23, 7]	τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας	τῶν	αἰώνων. Ἀμήν.
[16, 1]	ἔχουσι χώραν κατ´ αὐτῆς αἱ	τῶν	ἀκολάστων ἀπάται. Εἰ δέ τινι
[14, 2]	γένηται τοῦ ἁψαμένου καὶ τὴν	τῶν	ἀλγεινῶν παρουσίαν συνημμένως μεθ´ ἑαυτοῦ
[3, 1]	ἐναπερείσαντα. Διὰ τοῦτο θεαταὶ μόνον	τῶν	ἀλλοτρίων ἐσμὲν καλῶν ἡμεῖς καὶ
[21, 3]	τε ἅμα καὶ εἰς τὴν	τῶν	ἀλόγων τροφήν. Οὐκοῦν καὶ ὁ
[14, 1]	τὴν παρθενίαν εὗρεν, ὃν παρελθεῖν	τῶν	ἀμηχάνων ἐστίν· ὥσπερ γὰρ ἐπὶ
[0, 2]	ἕκαστον, ὡς μήτε τι παριδεῖν	τῶν	ἀναγκαίων καὶ τὴν ἀμετρίαν φυλάξασθαι.
[10, 1]	πᾶσα λόγων ἰσχύς. Ἐπὶ γὰρ	τῶν	ἀναισθήτως ἐχόντων ἐν τῷ ὁμοίῳ
[6, 1]	φροντίδα οὔτε εἰς ἄλλο τι	τῶν	ἀνθρωπίνων ἀπασχολήσαντες· οἵ γε μηδὲ
[3, 10]	καὶ δυσκληρίαι καὶ αἱ λοιπαὶ	τῶν	ἀνθρωπίνων παθῶν συμφοραὶ παραπεπήγασιν, οἷον
[3, 2]	λανθάνειν ἡ φύσις ἐμηχανήσατο, ἑκουσίως	τῶν	ἀνθρώπων ἐν οἷς εἰσιν ἀγνοούντων;
[4, 3]	σαρκὸς εὐπραγίαν. Ὅταν γάρ τινα	τῶν	ἀνθρώπων ἐπί τινι τῶν κατὰ
[11, 3]	τὰ ἄλλα, ὅσα τὰς ἐπιθυμίας	τῶν	ἀνθρώπων ἐφέλκεται, καλὰ εἶναι νομιζόμενα
[12, 2]	ῥηθέντα τρόπον εἰσεφθάρη τῇ ζωῇ	τῶν	ἀνθρώπων ἡ τοῦ ἁμαρτάνειν ἀκολουθία,
[1, 1]	κατασκευαζόμενον θαῦμα ὡς σεσοφισμένον ὑπὸ	τῶν	ἀνθρώπων καθυποπτεύεται. Ἔπαινος δὲ μόνος
[3, 2]	τὸ πρόχειρον εἶναι πρὸς ἐπιβουλὴν	τῶν	ἀνθρώπων τὸ δοκοῦν εὐημερεῖν ἐν
[7, 1]	αὐτάρκης συνήγορος καὶ ἡ κοινὴ	τῶν	ἀνθρώπων φύσις ἐστίν, αὐτόματον τὴν
[10, 1]	διάκειται καὶ πάντα τὰ παρὰ	τῶν	ἀνθρώπων ὡς καλὰ θαυμαζόμενα πρὸς
[4, 6]	συνημμένην ἔχοντος μεθ´ ἑαυτοῦ τὴν	τῶν	ἀνιαρῶν ἀκολούθησιν. Οὐκ ἔστι γὰρ
[3, 3]	τῇ νεότητι καὶ ὅσα παρὰ	τῶν	ἀνοήτων σπουδάζεται κατανοήσῃ, οἷον ὀφθαλμὸν
[4, 4]	ὑπείληπται, ἐν μόνῃ τῇ ὑπολήψει	τῶν	ἀνοήτων ὑφέστηκεν; Αὐτὰ δὲ ἐφ´
[15, 1]	πρὸς αὐτήν, οὔτε ἄλλο τι	τῶν	ἀντικειμένων τῇ σωτηρίᾳ προσδέξεται, ὡς
[6, 1]	βίου ἀκολουθίας τὸν τῇ θεωρίᾳ	τῶν	ἀοράτων ἀποσχολάζοντα, ὡς ἂν μὴ
[7, 3]	ὠδῖνος ὑπηρετήσας τῷ γάμῳ, πάλιν	τῶν	ἀοράτων ὅλος ἦν μύσας τὰ
[3, 1]	ἐπέκεινα πράττοντες, οἷς ἡ δύναμις	τῶν	ἀπολαύσεων τῶν ἀγαθῶν τούτων οὐκ
[11, 4]	ἢ ὕδατος ἢ ἄλλου τινὸς	τῶν	ἀποστίλβειν διὰ λειότητα δυναμένων· ὅταν
[15, 2]	ἀλλ´ ᾧ ἂν παραγένηται μία	τῶν	ἀρετῶν ἀναγκαίως ἐπακολουθεῖν καὶ τὰς
[4, 1]	ἀγαθῆς ἐπιθυμίας καὶ ὁ πλοῦτος	τῶν	ἀρετῶν ἐν τοῖς προλαβοῦσιν οὐκ
[23, 1]	ἑστίας ἡ χάρις. Ἐνταῦθα τὸ	τῶν	ἀρετῶν ἐργαστήριον, ἐν ᾧ πρὸς
[3, 3]	δι´ ἀκριβείας μαθεῖν, μὴ ἐντὸς	τῶν	ἀρκύων γενόμενον. Εἶδες γὰρ ἄν,
[23, 7]	θεοῦ καὶ ἐπαγγελίας πάσης καὶ	τῶν	ἀρρήτων ἀγαθῶν τῶν ὑπὲρ αἴσθησίν
[4, 7]	ἑαυτοὺς ἀνέχειν, ὡς ἂν μὴ	τῶν	ἀστάτων περιεχόμενοι τῶν ἀεὶ ἑστώτων
[8, 1]	τὸν ἑαυτοῦ νοῦν ἀπὸ τῆς	τῶν	ἀσωμάτων ἀγαθῶν ἐπιθυμίας ὅλον σάρκινον
[4, 8]	μιμεῖσθαι κατὰ τὸ δυνατὸν τὴν	τῶν	ἀσωμάτων δυνάμεων πολιτείαν, ἐν ᾗ
[10, 2]	μόνης τῆς διανοίας εἰς τὴν	τῶν	ἀσωμάτων καὶ νοητῶν θεωρίαν— ἐπειδή
[14, 4]	ἀμολύντῳ τῆς ζωῆς τὴν καθαρότητα	τῶν	ἀσωμάτων μιμούμενος. Εἰ οὖν τούτων
[6, 2]	πάντως εὐθυπορῆσαι, τῷ πανταχόθεν ἀπὸ	τῶν	ἀτόπων ἀπείργεσθαι. Καὶ γὰρ ἐν
[3, 5]	πόλεμος κατὰ τῶν νουθετούντων, οὐδεὶς	τῶν	ἀτοπωτάτων ὄκνος οὔτε ῥημάτων οὔτε
[4, 4]	τῶν ἡδέων θρυπτόμενος οὔτε ὑπὸ	τῶν	αὐστηρῶν ταπεινούμενος, ἀλλὰ κατὰ τὴν
[3, 3]	πόσος ἂν ἦν ὁ δρόμος	τῶν	αὐτομολούντων πρὸς τὴν παρθενίαν ἀπὸ
[9, 1]	τὴν τοιαύτην παραλλαγὴν ἔστιν ἰδεῖν	τῶν	αὐτῶν ἐπιτηδευμάτων παρά τισι μὲν
[17, 1]	ἐπίσης πάντες, κἂν μὴ ὑπὸ	τῶν	αὐτῶν κυριεύωνται, ἕως ἂν ὅλως
[20, 4]	υἱοὶ καὶ τέκνα θεοῦ καὶ	τῶν	ἀφ´ ἡλίου ἀνατολῶν εὐγενεῖς» διὰ
[3, 3]	ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ τοὺς τάφους	τῶν	ἀφ´ ὧν γεγόνασι βλέπωσιν, ἀχώριστον
[3, 1]	Μακάριοι δὲ οἷς ἐν ἐξουσίᾳ	τῶν	βελτιόνων ἐστὶν ἡ αἵρεσις, καὶ
[3, 1]	τὸν ἄλλον βίον διὰ τῆς	τῶν	βελτιόνων παρεξετάσεως οἵων καὶ ὅσων
[18, 5]	τῆς πικρίας καὶ τῆς ἅλμης	τῶν	βιωτικῶν κυμάτων συνεφαπτόμενον. Οὕτω τυπικῶς
[6, 1]	ὁμοιότητα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν μηδενὶ	τῶν	βιωτικῶν πραγμάτων προσασχολεῖν τὴν διάνοιαν
[6, 2]	διεσκεδασμένον ἀθροίσειεν, εἰς πολλὰ ἂν	τῶν	βιωφελῶν καὶ χρησίμων ἀθρόῳ καὶ
[12, 2]	τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς ἐπιμύσεως	τῶν	βλεφάρων τὸν ὀφθαλμὸν τῆς ἀκτῖνος
[3, 11]	τούτων νόμους· ἐκεῖ κατόψει τὰ	τῶν	γάμων ἀπόρρητα. Ὥσπερ γὰρ ὅταν
[0, 2]	λόγος παρέδραμε καθολικῶς τε διὰ	τῶν	γενικωτέρων παραγγελμάτων προαγαγὼν τὴν παραίνεσιν
[3, 6]	αὐτοῖς παῖς, αὐτὸ τῆς ὥρας	τῶν	γεννησαμένων τὸ ἀπεικόνισμα. Τί οὖν;
[5, 1]	μακαρίαν ἡδονὴν ἀναβλέποι, πρὸς οὐδὲν	τῶν	γηΐνων ἑαυτὴν ἐπιστρέψει οὐδὲ τῶν
[18, 1]	ἐπὶ μέρους ὁπλίσεως, εἰ κατὰ	τῶν	γυμνῶν τὴν καιρίαν δέξεται; Τίς
[19, 1]	τὸ τύμπανον καὶ τοῦ χοροῦ	τῶν	γυναικῶν προπομπεύουσα· τάχα γὰρ διὰ
[7, 1]	ὁδηγίαν τοῦ πνεύματος διὰ τῆς	τῶν	δαιμόνων διδασκαλίας» οὐλάς τινας καὶ
[7, 2]	οἷον κρημνῷ τινι τῇ διδασκαλίᾳ	τῶν	δαιμόνων» ἐγκατηνέχθη καυτηριάζων» καθώς φησιν
[15, 2]	βάρους εἰς τὸν βυθὸν καταδύεται,	τῶν	δὲ περὶ αὐτὸν κυμάτων κυκλοτερῶς
[18, 3]	τῇ δεξιᾷ μεταλαμβάνοι, τὴν δὲ	τῶν	δεξιῶν ὅπλισιν τῇ εὐωνύμῳ προσρίπτοι·
[4, 4]	κακῶς ζῆν δύναμιν ἐνυπάρχειν, διὰ	τῶν	δεξιῶν ὅπλων καὶ ἀριστερῶν» φησὶν
[16, 1]	τῷ θεῷ ζῶσα ψυχὴ οὐδενὶ	τῶν	δι´ ἀπάτης αὐτῇ προφαινομένων καλῶν
[14, 4]	βίος, πολλὰ φέρων ἐν ἑαυτῷ	τῶν	δι´ ἐλπίδος ἀποκειμένων ἀγαθῶν τὰ
[14, 4]	τῆς παρουσίας τοῦ θεοῦ διὰ	τῶν	διὰ μέσου γενεῶν ἐργαζόμενος. Εἶτα
[18, 1]	βίου παντός, καὶ μάλιστα ἐπὶ	τῶν	διὰ παρθενίας τῷ θεῷ προσιόντων,
[4, 3]	δυναστείαις κομῶντα, καταγελᾷ τῆς ἀνοίας	τῶν	διὰ ταῦτα πεφυσημένων καὶ ἀριθμεῖ
[12, 1]	ἔξεστιν ἑκάστῳ πλουσίως ἐξ ἀμφοτέρων	τῶν	διαθηκῶν ἀναλέξασθαι· πολλὰ μὲν γὰρ
[4, 5]	ζωῆς τοῦ θεοῦ» καὶ ξένος	τῶν	διαθηκῶν τῆς ἐπαγγελίας» οὐδὲν ἕτερον
[3, 11]	παλαιὰ διηγήματα, ἃ τοῖς ποιηταῖς	τῶν	δραμάτων τὰς ὑποθέσεις ἔδωκε· μῦθοι
[18, 3]	τὴν γνώμην καὶ τὴν χρῆσιν	τῶν	δυνάμεων τῆς ψυχῆς ὑπαμείβοντα. ~Οὐκοῦν
[2, 3]	ἢ ἀναισθήτοις ὅμοιον φαίνεσθαι καὶ	τῶν	δύο τὸ ἕτερον, ἢ μὴ
[20, 4]	ψυχῆς δωροφορούμενα. Βούλει μαθεῖν τὰ	τῶν	δώρων ὀνόματα; Ἄκουσον Παύλου τοῦ
[1, 1]	προστίθησιν· ὅθεν πολλάκις τὸ ἐκ	τῶν	ἐγκωμίων κατασκευαζόμενον θαῦμα ὡς σεσοφισμένον
[0, 1]	ἀκροατὴν παρορμᾷ, τούτου χάριν ἀπὸ	τῶν	ἐγκωμίων τῆς παρθενίας ὁ λόγος
[1, 1]	εἰς μέγεθος, ὕποπτον ποιοῦντες διὰ	τῶν	ἐγκωμίων τὸν ἔπαινον. Ὅσα γὰρ
[21, 2]	βρῶσιν καὶ πόσιν ἡδοναὶ πλεονάζουσαι	τῶν	ἐδωδίμων τῇ ἀμετρίᾳ ἀνάγκην ἐμποιοῦσι
[14, 4]	γνωρίσματα. Ἔξεστι δὲ ἐπιγνῶναι τὴν	τῶν	εἰρημένων ἀλήθειαν τὸν λόγον κατεξετάζοντας·
[20, 4]	οὐράνιος ἔρως, μετρίως ἡμῖν ἐκ	τῶν	εἰρημένων ἀνακεκάλυπται. ~Κεφάλαιον καʹ Ὅτι
[13, 3]	δύναμιν. Τί οὖν ἀνακύπτει διὰ	τῶν	εἰρημένων; ἀποστάντας ἡμᾶς τῆς κατὰ
[18, 1]	ἂν εὔμορφον ὀνομάσειεν ἐκεῖνον, ᾧ	τῶν	εἰς εὐμορφίαν τι συντελούντων ἔκ
[18, 2]	ὑπηρεσίας ἐστίν, ἐν ὀφθαλμοῖς προκείμενα	τῶν	εἰσιόντων, ἀλλὰ πάντα εὐσχημόνως καὶ
[3, 1]	γεγραμμένον ἐπ´ ἐλπίδι τοῦ μετασχεῖν	τῶν	ἐκ τοῦ ἀρότρου καὶ ἀλοητοῦ»
[3, 1]	λοιποὺς ὠφελήσειεν. ~Κεφάλαιον γʹ Μνήμη	τῶν	ἐκ τοῦ γάμου δυσχερῶν καὶ
[0, 3]	ἐστιν ἡ παρθενία. γʹ Μνήμη	τῶν	ἐκ τοῦ γάμου δυσχερῶν καὶ
[3, 11]	~Οὕτω πολύτροπός ἐστι καὶ ποικίλη	τῶν	ἐκ τοῦ γάμου κακῶν ἡ
[21, 2]	ἡμῖν διαμένοι τὸ σῶμα, μηδενὶ	τῶν	ἐκ τοῦ κόρου παθημάτων ἐπιθολούμενον,
[23, 7]	τὸ συμβάν τινι ναυάγιον κώλυμα	τῶν	ἐλπίδων πεποίηνται, ἀλλὰ τὴν ἀγαθὴν
[3, 3]	πανταχοῦ τοῖς γινομένοις συμπαρόντα διὰ	τῶν	ἐλπίδων τὸν θάνατον καὶ ἑκάστου
[3, 3]	παροῦσαν εὐφροσύνην συγχεῖ, τῷ φόβῳ	τῶν	ἐλπιζομένων τὰς εὐθυμίας ἐπιταράσσουσα. Εἰ
[5, 1]	καὶ ἀμνηστίαν ἐμποιήσειε τῇ ψυχῇ	τῶν	ἐμπαθῶν τῆς φύσεως κινημάτων, μηδεμίαν
[0, 2]	ἐκείνῳ προευδοκιμήσαντας ἴδοιεν, ἀναγκαίως καὶ	τῶν	ἐν ἀγαμίᾳ διαλαμψάντων ἁγίων μνήμην
[16, 2]	ὁ κύριος κατὰ τὴν διαφορὰν	τῶν	ἐν αὐτῷ θεωρουμένων νοούμενός τε
[4, 7]	φύσεως προχεόμενος καὶ οὐδὲν ἕστηκε	τῶν	ἐν αὐτῷ σπουδαζομένων οὐδὲ ἀναμένει
[20, 1]	καὶ γάμον διπλοῦν ἐννοεῖν ἑκατέρῳ	τῶν	ἐν ἡμῖν ἀνθρώπων πρόσφορόν τε
[15, 2]	καὶ ἡ περί τι βλάβη	τῶν	ἐν ἡμῖν εἰς ὅλον τὸν
[14, 4]	γενεῶν ἐργαζόμενος. Εἶτα τὸ ἐξαίρετον	τῶν	ἐν τῇ ἀναστάσει καλῶν καὶ
[4, 7]	γὰρ ἔστι τὸν προσπαθοῦντά τινι	τῶν	ἐν τῷ βίῳ τούτῳ διὰ
[4, 5]	καθώς φησιν ἡ γραφή, ὁ	τῶν	ἐν τῷ βίῳ τούτῳ κακῶν
[3, 4]	τῶν ὄντων ἐπίσκεψιν, ὅτι οὐδὲν	τῶν	ἐν τῷ βίῳ φαινομένων ὡς
[3, 2]	ἡδίστων ἀρξώμεθα; Οὐκοῦν τὸ κεφάλαιον	τῶν	ἐν τῷ γάμῳ σπουδαζομένων τὸ
[6, 2]	μεγάλων προφητῶν ἐκείνων τὸ μηδενὶ	τῶν	ἐν τῷ κόσμῳ σπουδαζομένων ἐμπλέκεσθαι,
[3, 5]	τινὸς ἐνυπνίου φαντασίᾳ, πάντων ἀθρόως	τῶν	ἐν χερσὶν ἐχωρίσθησαν. Τὰ δὲ
[7, 2]	καθ´ ἕκαστον ἐπεξίωμεν, τὴν μεσότητα	τῶν	ἐναντίων ἀρετὴν ὁ λόγος ἐγνώρισεν.
[18, 1]	πρὸς ἕν τι κατόρθωμα βλέποντας	τῶν	ἐναντίων ἀφυλάκτως ἔχειν, ἀλλὰ πανταχόθεν
[13, 1]	μετὰ τοῦ καλοῦ καὶ τὴν	τῶν	ἐναντίων γνῶσιν λαβεῖν, ἀλλ´ ἀποσχέσθαι
[3, 10]	βίῳ καὶ τὰς λύπας ἀπὸ	τῶν	ἐναντίων ἔχουσι. Τοῖς μὲν γὰρ
[17, 2]	πολλῶν δεινότητα καὶ πανουργίαν ἀμιγῆ	τῶν	ἐναντίων καὶ ἄκρατον ἀρετὴν νομίζειν·
[17, 2]	ταῦτα ὄντι προσκολληθῆναι τὸν ὑπὸ	τῶν	ἐναντίων κρατούμενον; Ἢ πῶς οὐκ
[7, 2]	εἶναι καὶ ἄσωτος ἐν τῇ	τῶν	ἐναντίων παθῶν ἀναχωρήσει τὴν ἐλευθερίαν
[2, 1]	τῶν θείων χωριζομένη καὶ οὐδενὸς	τῶν	ἐναντίων προσαπτομένη· πάντα γὰρ ὅσα
[3, 10]	συνέζευκται, τί ἄν τις περὶ	τῶν	ἐναντίων στοχάσαιτο; Ἦ που πᾶσα
[18, 5]	διαχωρίζουσα, ὡς ἂν μή τινος	τῶν	ἐναντίων συνεισπεσόντος τοῖς ἀγγείοις, καὶ
[3, 3]	εἴπερ ἰδεῖν ἀκινδύνως ἐξῆν, πολλὴν	τῶν	ἐναντίων τὴν σύγχυσιν, γέλωτα δακρύοις
[4, 4]	τὸ ἕτερον, τῷ ὁμοίως διὰ	τῶν	ἐναντίων τὸν τῆς ζωῆς δρόμον
[0, 1]	καλοῦ καὶ διὰ τῆς παραθέσεως	τῶν	ἐναντίων φανερουμένου ἀναγκαίως καὶ τῆς
[6, 1]	ὑπολαβόντες τὴν μέριμναν τῆς τε	τῶν	ἐνδυμάτων σεμνότητος κρείττους ἐπιδειχθέντες ἐκ
[4, 3]	Τί γὰρ ἄξιόν ἐστι μακαρισμοῦ	τῶν	ἐνταῦθα; Ἡ τιμή, τὸ παρὰ
[4, 1]	τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῷ καὶ ὑψηλότερος	τῶν	ἐνταῦθα σπουδαζομένων γενόμενος καί, καθώς
[18, 1]	πέρας φθάνειν ἐσπουδακέναι, ταῖς ποικίλαις	τῶν	ἐντολῶν ἐποικοδομαῖς τὸ ἔργον τοῦ
[18, 1]	ἐπιθέσθαι» Οὕτω γὰρ τὰ ἔργα	τῶν	ἐντολῶν ὀνομάζεται κατὰ τὸν εἰπόντα
[23, 3]	ψυχῆς τὴν περὶ τὰ ἔργα	τῶν	ἐντολῶν προθυμίαν, οἱ παραγραψάμενοι τὰς
[3, 9]	γνωρίσασαι, ὅπως μακαρίζουσι τὴν ζωὴν	τῶν	ἐξ ἀρχῆς τὸν ἐν παρθενίᾳ
[22, 2]	ὁ λόγος ἔχει, μηδενὶ μέρει	τῶν	ἐξ ὧν συνεστήκαμεν ἢ πλεονασμὸν
[12, 2]	εἶχε τὴν ὁμοιότητα, οὐδεμιᾷ τινι	τῶν	ἔξωθεν ἀνάγκῃ δεδουλωμένος, ἀλλὰ τῇ
[23, 2]	καὶ ἐφήμερος, οὐδὲ ἄλλο τι	τῶν	ἔξωθεν ἡμῖν παρεπομένων— τῶν καὶ
[6, 1]	πολλὴν εὐδίαν καὶ γαλήνην ἀπὸ	τῶν	ἔξωθεν θορύβων κατέστησαν καὶ διὰ
[23, 4]	καὶ καθαρὸν ἐπιτήδευμα βλασφημεῖται παρὰ	τῶν	ἔξωθεν. ~Οὐκοῦν λυσιτελὲς ἂν εἴη
[23, 7]	τι πάντως οὐδὲ ὑποβολιμαῖον ἐκ	τῶν	ἔξωθέν σοι παρεπομένων, ἀλλὰ τὸ
[15, 2]	καὶ ἀκίνητον, εἰ μηδεμία τις	τῶν	ἔξωθεν ταραχὴ προσπεσοῦσα τὸ σταθερὸν
[1, 1]	τῆς παρθενίας ἐστὶ τὸ κρείττονα	τῶν	ἐπαίνων εἶναι τὴν ἀρετὴν ἀποφήνασθαι
[1, 1]	μεγέθους τινὰ φαντασίαν διὰ τῆς	τῶν	ἐπαίνων περινοίας προστίθησιν· ὅθεν πολλάκις
[2, 1]	φοβεῖσθαι χρή, μὴ διὰ τῆς	τῶν	ἐπαίνων σπουδῆς λυμήνηταί τις τῷ
[3, 9]	κακῶν παρεβάλοντο πεῖραν, οὐκ ἐνεγκοῦσαι	τῶν	ἐπεγγελώντων τὴν πικρίαν, ὥσπερ ἀμυνόμεναι
[19, 1]	παρθένων ἡγήσασθαι, εἰ καὶ πολλοὶ	τῶν	ἐπεσκεμμένων ἄγαμον αὐτὴν σαφῶς ἀπεφήναντο
[16, 1]	ἀπάται. Εἰ δέ τινι πρόσθοιτο	τῶν	ἐπιβουλευόντων, οὐκ ἐξαιρεῖται αὐτὴν τῆς
[3, 1]	εὑρήσει τὴν διαφοράν, ὅση σχεδὸν	τῶν	ἐπιγείων ἐστὶ πρὸς τὰ οὐράνια·
[11, 2]	οὐκ ἂν περὶ τὴν αἵρεσιν	τῶν	ἐπιθυμιῶν ἐπλανήθησαν οὐδ´ ἂν τοσοῦτον
[4, 7]	σπουδαζομένων οὐδὲ ἀναμένει τὴν πλησμονὴν	τῶν	ἐπιθυμούντων, πάντα δὲ τὰ προσπίπτοντα
[23, 2]	αὐτάρκης ἑαυτῷ διδάσκαλος, ἀλλὰ παρὰ	τῶν	ἐπισταμένων παιδεύεται καὶ οὕτω γίνεται
[1, 1]	κόσμου θαυμάτων, τοῖς δὲ ταπεινοτέροις	τῶν	ἐπιτηδευμάτων ἀντὶ ὑποβάθρας ὁ λόγος
[18, 5]	ἔργον ἐστί, τὸ ἐκ πάντων	τῶν	ἐπιτηδευμάτων τὸ καθαρόν τε καὶ
[6, 1]	ἐνδυμάτων σεμνότητος κρείττους ἐπιδειχθέντες ἐκ	τῶν	ἐπιτυχόντων ἑαυτοῖς τὰς χρείας ἀπεσχεδίαζον,
[3, 8]	οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι καὶ μῖσος κατὰ	τῶν	ἐπιχειρούντων πραΰνειν τὰ πάθη, ἀπέχθεια
[23, 1]	τὴν οὐράνιον ταύτην πολιτείαν διὰ	τῶν	ἔργων διδάσκεσθαι, ἐπεὶ καὶ πᾶς
[23, 1]	τῶν λόγων διδαχῆς ἡ διὰ	τῶν	ἔργων ἐστὶν ὑφήγησις, καὶ οὐδεμία
[23, 1]	ἐπεὶ καὶ πᾶς λόγος δίχα	τῶν	ἔργων θεωρούμενος, κἂν ὅτι μάλιστα
[20, 4]	ἀφ´ ἡλίου ἀνατολῶν εὐγενεῖς» διὰ	τῶν	ἔργων τῶν φωτεινῶν χρηματίζοντες. Ἰσχὺν
[4, 4]	συμφύτων χωρίων ἄν τε διὰ	τῶν	ἐρημοτέρων καὶ τραχυτέρων τόπων διέρχωνται,
[23, 3]	ἐκ τῶν ὀνείρων ἀπάτας πιστοτέρας	τῶν	εὐαγγελικῶν διδαγμάτων ποιούμενοι καὶ ἀποκαλύψεις
[11, 4]	πολιτείας γενόμενος; Τίς οὕτως ἔξω	τῶν	εὐαγγελικῶν μυστηρίων ἐστίν, ὡς ἀγνοεῖν
[3, 3]	ἐρεῖς, εἰ μηδὲ ὁ φθόνος	τῶν	εὐδαιμονούντων καθάψεται; Τοῦτο αὐτό φημι
[3, 10]	καιρὸς ἂν εἴη, ἐπειδὴ τὰ	τῶν	εὐθυμούντων ἐκ μέρους ἐξήτασται, καὶ
[3, 7]	τῶν ἡδέων τὴν γνώμην. Τοιοῦτος	τῶν	εὐθυμούντων ὁ βίος. Πάνυ γε
[12, 3]	φύσεως ἡμῶν οὐδὲ πόρρωθέν που	τῶν	ζητεῖν αὐτὸν προαιρουμένων ἀπῴκισται, ἀλλ´
[13, 2]	πῶς ἔστιν ἐν τῇ χώρᾳ	τῶν	ζώντων» γενέσθαι τὸν τῇ δυναστείᾳ
[4, 4]	αὐτῷ χρόνον διεξερχόμενος, οὔτε ὑπὸ	τῶν	ἡδέων θρυπτόμενος οὔτε ὑπὸ τῶν
[3, 2]	εὐθυμεῖν ὁ βίος ἐστί, πλείω	τῶν	ἡδέων τὰ λυπηρὰ παρεχόμενος. Παρίημι
[3, 7]	ἀναστρέφει πρὸς τὸ ἐναντίον ἀπὸ	τῶν	ἡδέων τὴν γνώμην. Τοιοῦτος τῶν
[3, 2]	οἷς εἰσιν ἀγνοούντων; Βούλει, ἀπὸ	τῶν	ἡδίστων ἀρξώμεθα; Οὐκοῦν τὸ κεφάλαιον
[17, 1]	ὅσοι πρὸς μὲν τὰς αἰσχροτέρας	τῶν	ἡδονῶν ἰσχυρῶς ἀπομάχονται, ἄλλως δὲ
[9, 1]	δοκοῦσαν ἔννομόν τε καὶ συγκεχωρημένην	τῶν	ἡδονῶν μετουσίαν. Ἐπειδὴ γὰρ ἅπαξ
[5, 1]	τῆς ψυχῆς διὰ τῆς ἐπαναστάσεως	τῶν	ἡδονῶν ταπεινωθείη, καὶ ἀντὶ τοῦ
[9, 1]	τὴν ὁρμὴν τῆς διανοίας ἀπὸ	τῶν	θειοτέρων πρὸς τὰ ταπεινὰ καὶ
[19, 1]	ἀσπασώμεθα οἱ οὐ κατὰ σάρκα	τῶν	θείων λογίων, ἀλλὰ πνευματικῶς ἐξακούοντες.
[19, 1]	πνευματικῶς ἐξακούοντες. Ἀπεκαλύφθη γὰρ διὰ	τῶν	θείων λογίων τί ποτε τὸ
[6, 1]	διὰ τοῦτο εἰς τοσοῦτον μέγεθος	τῶν	θείων χαρισμάτων ἐπήρθησαν, ὅσον περὶ
[2, 1]	ταῖς ὑπερεχούσαις δυνάμεσιν, οὔτε τινὸς	τῶν	θείων χωριζομένη καὶ οὐδενὸς τῶν
[4, 6]	παθῶν μίαν ὁρῶμεν ἐκ τῆς	τῶν	θεοπνεύστων γραφῶν συμβουλῆς τὴν διέξοδον
[3, 7]	νεώτερον, καὶ μόνον ψόφος πρὸ	τῶν	θυρῶν ἢ ὑπονοηθεὶς ἢ γενόμενος,
[18, 3]	ὥσπερ τι ἀνάθημα ἢ ἀπαρχὴν	τῶν	ἰδίων ἀγαθῶν ἐξελόντα ἀφιερώσαντά τε
[23, 6]	τινας ἀπὸ ὑψηλῆς φρυκτωρίας τὴν	τῶν	ἰδίων βίων λαμπρότητα τοῖς ἑπομένοις
[19, 1]	κύκλῳ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ καταπληρώσας»	τῶν	ἰδίων τέκνων τὴν οἰκουμένην, ἅπερ
[4, 1]	ἤνεγκε ζημίαν τῷ συμμετασχεῖν ἀξιοῦντι	τῶν	ἴσων, ἀλλ´ ὅσον ἐστί τις
[18, 5]	παραβολήν, τοὺς χρηστοὺς καὶ ἐδωδίμους	τῶν	ἰχθύων ἀπὸ τῶν πονηρῶν τε
[3, 3]	ἐλπίδων τὸν θάνατον καὶ ἑκάστου	τῶν	καθ´ ἡδονὴν ἐφαπτόμενον. Ὅταν ἴδῃ
[1, 1]	τούτων θεοποιοῦσαν τρόπον τινὰ τοὺς	τῶν	καθαρῶν αὐτῆς μυστηρίων μετεσχηκότας, εἰς
[23, 2]	τι τῶν ἔξωθεν ἡμῖν παρεπομένων—	τῶν	καὶ κατὰ γνώμην καὶ ὡς
[14, 3]	δυναστεύουσιν, ἐπιμειδιῶντας πολλάκις ὑπὸ τῆς	τῶν	κακῶν ἀγνοίας τῷ δυστυχήματι. Χηρείας
[13, 1]	ἀπώσασθαι, ὡς ἐκεῖθεν ἡμῖν τῆς	τῶν	κακῶν ἀκολουθίας τὴν ἀρχὴν λαβούσης,
[4, 5]	τοῦ ἐπικρατήσαντος καὶ ὁ λοιπὸς	τῶν	κακῶν ὁλκὸς συνεισέρχεται τῇ ψυχῇ.
[4, 5]	πῦρ καταλήγουσα. Ὁρᾷς τὸν ὁλκὸν	τῶν	κακῶν, ὅπως ἑνὸς τὰ πάντα
[14, 3]	ἡ ἀναχώρησις τούτου πάντων ἀθρόως	τῶν	κακῶν τούτων λειτουργημάτων τὴν ἀτέλειαν
[2, 3]	ἄπληκτον καὶ ἀκίνητον πρὸς τὴν	τῶν	καλῶν αἴσθησιν ἐπιδειχθῆναι, βραχέα τινὰ
[17, 1]	ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί τινι	τῶν	κατ´ ἀρετὴν ἐλλείπων. Εἰ δὴ
[0, 3]	ἀγαθὸν ὁ καὶ ἑνί τινι	τῶν	κατ´ ἀρετὴν ἐλλείπων. ιηʹ Ὅτι
[1, 1]	τούτου χαρίσματος, εἴπερ πολλῶν ὄντων	τῶν	κατ´ ἀρετὴν ἐπιτελουμένων μόνον τοῦτο
[3, 5]	τὴν γενέθλιον ἑορτήν, πρίν τινος	τῶν	κατ´ ἐλπίδας ἀγαθῶν ἀπογεύσασθαι, εὐθὺς
[20, 4]	οὕτω γὰρ ἂν τύχοι μάλιστα	τῶν	κατὰ γνώμην— τὸν αὐτὸν τρόπον
[20, 3]	ἐγκράτεια καὶ σώματος νέκρωσις καὶ	τῶν	κατὰ σάρκα πάντων ὑπεροψία πρόξενοι
[9, 2]	χρημάτων ἀποβολῆς ἢ ἄλλου τινὸς	τῶν	κατὰ τὴν ζωὴν ταύτην σπουδαζομένων
[4, 7]	ἄνθος ἆρ´ οὐχὶ καὶ αὐτῶν	τῶν	κατὰ τὸ ἔαρ προφαινομένων ὠκυμορώτερον
[3, 5]	ἄρτι τοῖς πόθοις ἀκμάζοντες, οὔπω	τῶν	κατὰ τὸν βίον ἡδίστων λαβόντες
[4, 3]	τινα τῶν ἀνθρώπων ἐπί τινι	τῶν	κατὰ τὸν βίον ἴδῃ περίβλεπτον,
[18, 2]	τὸ μὴ συνηρμόσθαι τινὶ διὰ	τῶν	καταλλήλων τὸν βίον, τὰ ἐν
[0, 3]	ζʹ Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος	τῶν	κατεγνωσμένων ἐστίν. ηʹ Ὅτι δύσκολόν
[7, 1]	ζʹ Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος	τῶν	κατεγνωσμένων ἐστίν. Μηδεὶς δὲ διὰ
[0, 1]	ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ. ~Ἐπιστολὴ μηνύουσα τὰ ὑποτεταγμένα	τῶν	κγʹ κεφαλαίων ἅτινά ἐστι προτροπὴ
[23, 6]	ἐβεβαίωσαν ἀγκύρας, οἳ πόρρω τῆς	τῶν	κυμάτων ταραχῆς ἀτρεμοῦσι, καθάπερ πυρσούς
[17, 1]	ἐναμείβοι τοὺς κεκτημένους, τὴν ἐναλλαγὴν	τῶν	κυριευόντων ἐλευθερίαν οἰόμενος— δοῦλοι γάρ
[4, 4]	ἀνύεσθαι καὶ ἴσην ἐν ἑκατέρᾳ	τῶν	λήξεων τὴν πρὸς τὸ εὖ
[10, 2]	γνώριμον ἑτέρῳ ποιῆσαι, διὰ τῆς	τῶν	λόγων γραφῆς ὥσπερ ἐν εἰκόνι
[23, 1]	διδάσκουσαι, ἐνεργεστέρα δὲ τῆς ἐκ	τῶν	λόγων διδαχῆς ἡ διὰ τῶν
[2, 3]	τοὺς κομπωδεστέρους παρ´ ἡμῶν ἐπιζητείτω	τῶν	λόγων· ἔστι μὲν γὰρ οὐδὲ
[1, 1]	θαῦμα ἐπάγεται οὐδὲν τῆς ἐκ	τῶν	λόγων συνηγορίας δεόμενα καθάπερ ὁ
[10, 1]	καὶ ἀνόνητος γίνεται ἡ διὰ	τῶν	λόγων τοῦ φωτὸς ἑρμηνεία· οὐ
[12, 3]	ὡς οὐδὲν ὄφελος ὂν ἐκ	τῶν	λοιπῶν ἀρετῶν, ἃς δραχμὰς ὁ
[23, 2]	τοῦ σκέμματος· ὅσῳ δὲ μείζων	τῶν	λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων ὁ προκείμενος τοῖς
[4, 8]	παρθενίαν δεδόσθαι φαμέν. Καὶ ὥσπερ	τῶν	λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων τέχναι τινὲς πρὸς
[15, 2]	περιδράξασθαι λόγον τὸν μὴ καὶ	τῶν	λοιπῶν ἐφαψάμενον, ἀλλ´ ᾧ ἂν
[23, 2]	ἀσφαλείας ἐστίν. Ἐπὶ μὲν γὰρ	τῶν	λοιπῶν ἡ νεότης οὐ κατὰ
[7, 2]	μικρολόγως ἔχειν. Οὕτω καὶ ἐπὶ	τῶν	λοιπῶν πάντων, ἵνα μὴ τοῖς
[22, 2]	τὰ μαραίνοντα πλεονάσει, καὶ ἐπὶ	τῶν	λοιπῶν ποιοτήτων ὁμοίως τῆς γραφῆς
[16, 1]	αὐτὴν τῆς τιμωρίας ἡ ἐπὶ	τῶν	λοιπῶν σωφροσύνη· ἀρκεῖ γὰρ εἰς
[18, 3]	καὶ ἀφροσύνην προσεταιρίζοιτο, καὶ περὶ	τῶν	λοιπῶν ὡσαύτως ποιῶν, ἄτοπος ἂν
[23, 2]	ὥστε κατ´ ἀνάγκην ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν	τῶν	λυσιτελούντων τὴν κρίσιν, ὅτε καὶ
[4, 7]	τέλους ἔχειν τὸ ποθούμενον; Τί	τῶν	μάλιστα σπουδαζομένων εἰσαεὶ παραμένει τοιοῦτον;
[6, 2]	δὲ ἀρχὴ καὶ ῥίζα τῆς	τῶν	ματαίων σπουδῆς. ~Κεφάλαιον ζʹ Ὅτι
[6, 2]	ἡμῶν ἡ διάνοια τῇ ἀποστροφῇ	τῶν	ματαίων τὴν ἐν τοῖς οὖσιν
[9, 2]	τῇ περὶ τὰ ταπεινὰ μικροπρεπείᾳ	τῶν	μεγάλων κατὰ ἀλήθειαν καὶ πάντα
[6, 2]	ταῦτα παιδεύειν ἡμᾶς ἡ μνήμη	τῶν	μεγάλων προφητῶν ἐκείνων τὸ μηδενὶ
[12, 3]	μὲν καὶ λανθάνον, ὅταν ὑπὸ	τῶν	μεριμνῶν τε καὶ ἡδονῶν τοῦ
[4, 8]	ἐστὶ κακῶν ἀποφυγή, τὸ μηδὲν	τῶν	μεταβαλλομένων τῇ ψυχῇ προστεθῆναι, ἀλλ´
[3, 5]	συμβουλευσάντων τὸν γάμον, μέμψεις κατὰ	τῶν	μὴ κωλυσάντων φίλων, ἐν αἰτίᾳ
[14, 3]	πεπλημμεληκότων κατάκρισις, οὐκέτι δὲ θλίψεις	τῶν	μητέρων κατὰ τὸ γεγραμμένον πληθύνονται
[15, 1]	μιᾶς οὔσης ἐν ἅπασι τῆς	τῶν	μιασμάτων κοινότητος, καί, εἰ δι´
[10, 2]	ἱδρυμένον, πῶς ἄν τις διὰ	τῶν	μόνῃ τῇ αἰσθήσει καταλαμβανομένων γνωρίσειεν;
[7, 1]	ἀληθῶς ἐκεῖνοι τῆς τοῦ λόγου	τῶν	μυστηρίων αὐλῆς, οὐκ ἐν τῇ
[12, 4]	ἐκεῖνος ἦν; Γυμνὸς μὲν τῆς	τῶν	νεκρῶν δερμάτων ἐπιβολῆς, ἐν παρρησίᾳ
[5, 1]	τῶν γηΐνων ἑαυτὴν ἐπιστρέψει οὐδὲ	τῶν	νενομισμένων κατὰ τὴν τοῦ κοινοῦ
[0, 3]	οὐκ ἀγνοήσουσιν. ~Ἡ δὲ ἀκολουθία	τῶν	νοημάτων ἐστὶν αὕτη. αʹ Ὅτι
[3, 5]	μάχη πρὸς ἑαυτόν, πόλεμος κατὰ	τῶν	νουθετούντων, οὐδεὶς τῶν ἀτοπωτάτων ὄκνος
[4, 4]	αὐστηρῶν ταπεινούμενος, ἀλλὰ κατὰ τὴν	τῶν	ὁδοιπόρων συνήθειαν τοῦ πρόσω ἐχόμενος
[4, 6]	τῆς ᾠδῆς ἀκολουθίαν, τῆς θήρας	τῶν	ὀδόντων τοῦ βίου, καθάπερ στρουθίον
[13, 1]	τῆς ἀναλύσεως ἄρξασθαι, ὥσπερ οἱ	τῶν	οἰκείων ἀποξενωθέντες, ἐπειδὰν ἐπιστρέφωσιν ὅθεν
[1, 1]	φιλοτιμίας ποιούμενος ἔοικε τὴν σταγόνα	τῶν	οἰκείων ἱδρώτων ἀξιόλογον εἰς προσθήκην
[19, 1]	μόνον Κορινθίους καὶ Γαλάτας διὰ	τῶν	οἰκείων ὠδίνων εἰς φῶς ἀγαγὼν
[3, 5]	τούτοις οἷα; Πορθεῖται μὲν ὑπὸ	τῶν	οἰκείων ὡς ὑπὸ πολεμίων ὁ
[11, 6]	καὶ ἀγαθὸν καὶ καθαρὸν ὁ	τῶν	ὅλων ἐστὶ θεός, οὐδεὶς οὕτω
[12, 2]	ὁρατικῆς δυνάμεως ἐν τῇ ἐπιμύσει	τῶν	ὀμμάτων ἐνεργεῖν ἀδυνατούσης, ἀνάγκη πᾶσα
[20, 3]	μετιέναι γάμον. Οὐδὲ γὰρ διὰ	τῶν	ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων δυνατόν ἐστιν ἑκατέρου
[3, 9]	δεύτερον ὑπ´ ἀνάγκης πρὸς τὴν	τῶν	ὁμοίων κακῶν παρεβάλοντο πεῖραν, οὐκ
[3, 4]	τούτων, ὅτι καθάπερ ἐν ταῖς	τῶν	ὀνείρων ἀπάταις ἀμηχανήσει καὶ ἀπίστως
[23, 3]	οἱ ἐνυπνιασταὶ οἱ τὰς ἐκ	τῶν	ὀνείρων ἀπάτας πιστοτέρας τῶν εὐαγγελικῶν
[4, 4]	τὸν νοῦν καὶ ἐπεσκεμμένος τὴν	τῶν	ὄντων ἀλήθειαν ὀρθῶς ὁδεύσει τὴν
[12, 2]	ὁμοίωμα, καθὼς εἴρηται, τῆς πάντων	τῶν	ὄντων βασιλευούσης δυνάμεως καὶ διὰ
[3, 4]	συνιεὶς πάντως, εἴπερ ἔχοι τινὰ	τῶν	ὄντων ἐπίσκεψιν, ὅτι οὐδὲν τῶν
[11, 1]	μὴ μόνοις ὀφθαλμοῖς ἐπιτρέπειν τὴν	τῶν	ὄντων ἐπίσκεψιν, οὐ μέχρι τῶν
[12, 2]	ὑπόστασιν θεωρούμενον ἐν τῇ φύσει	τῶν	ὄντων ἐστὶν οὐδέν. Πᾶν γὰρ
[6, 2]	ἄνω φέρεσθαι καὶ τῆς ἀληθείας	τῶν	ὄντων ἐφάπτεσθαι. Καθάπερ γὰρ τὸ
[20, 2]	ἀνὰ μέρος καὶ ἰδίᾳ ἑκατέρῳ	τῶν	ὁρατῶν ἐπερείσειεν, οὔτε ἡ γλῶσσα
[4, 3]	τῆς κυριότητος τὴν προσηγορίαν δίδωσι	τῶν	οὐδὲν προσηκόντων. Ἡ μὲν γὰρ
[2, 3]	ἄνθρωπον ἐν ἑαυτῇ πρὸς τὴν	τῶν	οὐρανίων ἐπιθυμίαν πτεροῦσα καὶ οἱονεὶ
[5, 1]	κάτω παρὰ τῆς φύσεως ἐστραμμένοι	τῶν	οὐρανίων θαυμάτων ἀπείρως ἔχουσιν, οὕτως
[11, 3]	τῆς μεγαλοπρεπείας ἐκείνης τῆς ὑπεράνω	τῶν	οὐρανῶν ἐπηρμένης» ~Ἀλλὰ πῶς ἄν
[4, 7]	αἴσθησιν, ὑπὸ τῆς κατόπιν ἐπιρροῆς	τῶν	ὀφθαλμῶν ἁρπαζομένων· διὰ τοῦτο λυσιτελὲς
[21, 1]	ἡ τοῦ κυρίου φωνή, ὅτι	τῶν	ὀφθαλμῶν τὴν ἐπιθυμίαν ὁ πληρώσας
[7, 3]	δοκεῖ μοι σημαίνειν τὴν βαρύτητα	τῶν	ὀφθαλμῶν τοῦ πατριάρχου διηγουμένη. ~Κεφάλαιον
[17, 2]	οὐκ ἄλογον τὸν ἔν τινι	τῶν	παθῶν ὅπως μὴ ὑπαχθῇ σπουδάζοντα
[4, 5]	προσεχὲς ἀπὸ τοῦ πρώτου διὰ	τῶν	παρακειμένων τῆς κινήσεως προϊούσης. Οὕτως
[3, 1]	τρυφὴν ἄλλοις ἡδύνουσιν, οὐδενὸς αὐτοὶ	τῶν	παρεσκευασμένων μετέχοντες. Ὡς μακάριόν γε
[19, 1]	τὴν προφῆτιν Μαριὰμ τοῦ χοροῦ	τῶν	παρθένων ἡγήσασθαι, εἰ καὶ πολλοὶ
[4, 4]	σκοπὸν ἑαυτῷ ἐπειχθήσεται, πρὸς οὐδὲν	τῶν	παροδίων ἐπιστρεφόμενος, ἀλλὰ πρὸς μόνον
[3, 4]	μεταβολῆς ταραττόμενος ἀνεπαίσθητον ἔχει τὴν	τῶν	παρόντων ἀπόλαυσιν; ~Ἐῶ σημεῖα καὶ
[23, 6]	ὃν ἀποβλέψαντες ἀσφαλῶς τὸν κλύδωνα	τῶν	πειρασμῶν διαπλεύσωμεν. ~Τί μοι πολυπραγμονεῖς,
[3, 3]	δυνατὸν πρὸ τῆς πείρας τὰ	τῶν	πεπειραμένων μαθεῖν. Εἰ γὰρ ἐξῆν
[23, 2]	καὶ τὸ βλάπτον διὰ τῆς	τῶν	πεπειραμένων μαρτυρίας ἐπιγνωσθὲν οὕτως εἰς
[11, 2]	ἀκριβῶς ἐθέλοι τὴν αἰτίαν σκοπεῖν	τῶν	πεπλανημένων καὶ μοχθηρῶν ὑπολήψεων, οὐκ
[6, 2]	προμαθόντες ἐκκλίνωσιν. Ὥσπερ οὖν ὁ	τῶν	πεπλανημένων τρίβων ἐν τῷ ὁδεύειν
[14, 3]	ἡ ἐξ ἀρχῆς ὁρισθεῖσα κατὰ	τῶν	πεπλημμεληκότων κατάκρισις, οὐκέτι δὲ θλίψεις
[11, 2]	ἀποστάντες τῶν ὑλικῶν νοημάτων καὶ	τῶν	περὶ τὰ φαινόμενα προσπαθειῶν ἀνεζήτουν
[0, 1]	καθὼς ὠνόμασεν ὁ θεῖος ἀπόστολος,	τῶν	περισπασμῶν ἐγκειμένων ἀναγκαίως ὁ λόγος
[11, 2]	~Δοκεῖ δέ μοι χαλεπὸν εἶναι	τῶν	πλείστων τῇ τοιαύτῃ παχύτητι τῆς
[3, 1]	καὶ ὑπηρέταις, οἳ τὴν ἐπιτραπέζιον	τῶν	πλουσίων τρυφὴν ἄλλοις ἡδύνουσιν, οὐδενὸς
[8, 1]	χρήσαιτο τῷ γινομένῳ, ὡς προηγουμένων	τῶν	πνευματικῶν φειδωλῇ καὶ ὑπεσταλμένῃ κεχρῆσθαι
[2, 3]	τοῖς οὐρανοῖς παρὰ τῷ πατρὶ	τῶν	πνευμάτων μένειν καὶ μετὰ τῶν
[22, 2]	ξηροῦ. ~Προνοητέον τοίνυν τῆς ἰσοκρατείας	τῶν	ποιοτήτων πρὸς τὴν τῆς ὑγείας
[17, 2]	αὖ πάλιν τὴν ἐπαινουμένην ὑπὸ	τῶν	πολλῶν δεινότητα καὶ πανουργίαν ἀμιγῆ
[1, 1]	γὰρ ἄφθορον κατὰ τὴν συνήθειαν	τῶν	πολλῶν ἐπὶ τῆς παρθενίας λεγόμενον
[17, 1]	ἔχει, διορθωτέον ὡς οἷόν τε	τῶν	πολλῶν τὴν συνήθειαν· ὅσοι πρὸς
[18, 5]	καὶ ἐδωδίμους τῶν ἰχθύων ἀπὸ	τῶν	πονηρῶν τε καὶ δηλητηρίων διαχωρίζουσα,
[7, 2]	ὁ λόγος γένοιτο ἐπ´ αὐτῶν	τῶν	πραγμάτων δεικνύμενος. Δειλία καὶ θράσος
[4, 3]	ὡς ἂν μὴ ἐλάττων δοκοίη	τῶν	πρὸ αὐτοῦ γεγονότων, καὶ ἵνα
[6, 2]	ἂν οὕτω φέρηται, εἰς οὐδὲν	τῶν	πρὸς τὴν γεωργίαν χρησίμων ἐπιτήδειον
[8, 1]	ἐκ συμφώνου καθαρότητα τῇ σχολῇ	τῶν	προσευχῶν ἀφορίζων, ὁ δεδοικὼς μὴ
[13, 1]	ὑποσκιάζεσθαι, ἀλλ´ ἀπορρίψαντας τὰ ἐκ	τῶν	προσκαίρων τούτων φύλλων τῆς ζωῆς
[14, 3]	τοῦ βίου συμφορὰ καὶ ἀφῄρηται	τῶν	προσώπων τὸ δάκρυον, καθώς φησιν
[4, 4]	τοῦ πρόσω ἐχόμενος ὀλίγον ποιεῖται	τῶν	προφαινομένων τὸν λόγον. Σύνηθες γὰρ
[18, 5]	ἡ ἁμαρτία, καθώς φησί τις	τῶν	προφητῶν, ἐπὶ τάλαντον μολύβδου καθεζομένη.
[22, 2]	ἐπιστάτης, εἰ μὴ συμφωνούντων ἐπιστατοίη	τῶν	πώλων, οὔτε τὸν ὀξὺν ἐπισπέρχει
[20, 2]	τις ἀδιάκριτος τὴν διάνοιαν λήψεται	τῶν	σημαινομένων ἐν ἀλλήλοις συγχεομένων. ~Κατὰ
[18, 2]	τράπεζαν ἢ τὰ μὲν τίμια	τῶν	σκευῶν ἐν ῥυπαροῖς τισι τόποις
[4, 4]	ἐν σκότῳ βιοτεύουσιν οἱ μετὰ	τῶν	σκηνωμάτων τούτων» τῇ ζωῇ παροικοῦντες·
[20, 3]	ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων δυνατόν ἐστιν ἑκατέρου	τῶν	σκοπῶν λαβέσθαι· τοῦ μὲν γὰρ
[3, 8]	τῆς παρθενίας ἀντεξετάζεται. ~Καίτοι πολλὰ	τῶν	σκυθρωποτέρων ὁ λόγος ἐπιτρέχων παρέλιπε.
[4, 4]	Ἑβραίων φωνῇ κηδὰρ» ὀνομάζεσθαι παρὰ	τῶν	σοφῶν μεμαθήκαμεν. Ἦ γὰρ οὐκ
[21, 1]	ἡ ἡδονή, καθὼς ἀκούειν ἔστι	τῶν	σοφῶν, ὥσπερ τὸ ὕδωρ ἐκ
[4, 8]	τέχναι τινὲς πρὸς τὴν ἑκάστου	τῶν	σπουδαζομένων ἀπεργασίαν ἐπενοήθησαν, οὕτω μοι
[23, 2]	εἰ παρὰ διδασκάλοις τις ἑκάστου	τῶν	σπουδαζομένων ἐκμάθοι τὴν ἐπιστήμην ἢ
[6, 2]	κόσμῳ σπουδαζομένων ἐμπλέκεσθαι, ἓν δὲ	τῶν	σπουδαζομένων ὁ γάμος ἐστί, μᾶλλον
[23, 2]	τις εὕροι ῥᾳδίως κατορθωθέν τι	τῶν	σπουδῆς ἀξίων, ᾧ μὴ πολιὰ
[8, 1]	ὡς ἂν μὴ τῇ προφάσει	τῶν	συγκεχωρημένων εἴσοδον λάβοι κατὰ τῆς
[3, 6]	ἀριθμὸς τῶν τέκνων ἐστίν, ὡς	τῶν	συμβαινόντων ἐκείνοις ἐν τοῖς ἰδίοις
[3, 9]	κακοῖς· πολλαὶ δὲ τῇ μνήμῃ	τῶν	συμβεβηκότων πᾶν ὁτιοῦν ὑπέστησαν μᾶλλον
[3, 5]	τοῦ προτέρου βίου, κατάραι κατὰ	τῶν	συμβουλευσάντων τὸν γάμον, μέμψεις κατὰ
[18, 3]	δὲ καὶ φρόνησιν συμβούλους ἕξει	τῶν	συμφερόντων καὶ συνδιοικούσας αὐτῷ τὴν
[4, 1]	διαστάσεσι καὶ ἐπιβουλαῖς περιορίζοντας τὴν	τῶν	συμφορῶν ἀπαρίθμησιν; Δοκεῖ γάρ μοι
[3, 9]	ἢ ἐμπεσεῖν ἐκ δευτέρου τῇ	τῶν	συμφορῶν ὁμοιότητι. Καὶ εἰ βούλει
[14, 2]	ἑτοιμάζοντος. ~Εἰ δὲ ἀμφιβάλλεις, ἐπίσκεψαι	τῶν	συμφορῶν τὰ ὀνόματα, ὅσα ἐκ
[4, 5]	ἐπιθυμία καὶ ὁ λοιπὸς ὅμιλος	τῶν	συνοικούντων παθῶν τοῖς ἀνθρώποις. Ἔχεται
[5, 1]	ἀπαιδεύτου προλήψεως; Καθάπερ γὰρ οἱ	τῶν	συῶν ὀφθαλμοὶ εἰς τὸ κάτω
[5, 1]	μεταθήσει τὴν ἐρωτικὴν δύναμιν ἀπὸ	τῶν	σωματικῶν ἐπὶ τὴν νοητήν τε
[23, 6]	σοφίας ἔρωτα σφοδρότερον καὶ βιαιότερον	τῶν	σωματικῶν ἡδονῶν ἐπεδείξαντο, οὐχ ὅτι
[15, 1]	διὰ παρθενίας ψυχή, οὐ μόνον	τῶν	σωματικῶν μολυσμάτων ἑαυτὴν ἀποστήσει, ἀλλ´
[15, 1]	κατόρθωμα τοῦτό ἐστιν, οὐδὲ μέχρι	τῶν	σωμάτων ἱστάμενον, ἀλλ´ ἐπὶ πάντα
[4, 2]	ἆρα καταδέξεταί ποτε πρός τι	τῶν	ταπεινῶν καὶ πεπατημένων τὴν ἑαυτοῦ
[11, 3]	ἀλλ´ ἐκκαθάραντας αὐτὴν ἀπὸ τῆς	τῶν	ταπεινῶν προσπαθείας ἐκεῖ ἀνάγειν, ὅπου
[11, 4]	δυσωδίας ἑαυτὸν ἀποστήσας καὶ πάντων	τῶν	ταπεινῶν τε καὶ χαμαιζήλων ὑπεραρθείς,
[23, 7]	~Τί μοι πολυπραγμονεῖς, εἴ τινες	τῶν	ταῦτα διανοηθέντων ἡττήθησαν, καὶ διὰ
[3, 6]	τὴν ψυχήν, ὅσος ὁ ἀριθμὸς	τῶν	τέκνων ἐστίν, ὡς τῶν συμβαινόντων
[11, 1]	τῆς ἀσθενείας ἕνεκεν ταύτης διὰ	τῶν	τῇ αἰσθήσει γνωρίμων χειραγωγεῖν πρὸς
[16, 2]	ἐναντίον νοούμενα. Εἰ οὖν ἀμήχανος	τῶν	τῇ φύσει ἀμίκτων ἡ κοινωνία,
[18, 5]	μώλωπας αὐτῷ καὶ ἐγκαύματα διὰ	τῶν	τῆς ἁμαρτίας πληγῶν ἐμποιοῦσα, ὥστε
[3, 1]	καὶ ἀνόνητος ἡ γνῶσις ἐμοὶ	τῶν	τῆς παρθενίας καλῶν, ὡς τῷ
[2, 2]	εἰ μὴ παντελῶς τις ἑαυτὸν	τῶν	τῆς σαρκὸς παθημάτων ἀλλοτριώσειεν. Ὅπερ
[9, 2]	νόμῳ τοῦ νοὸς ἡμῶν» διὰ	τῶν	τῆς σαρκὸς παθημάτων συμπλέκεσθαι, καὶ
[13, 1]	ὁ ἄνθρωπος· ἐπὶ τούτῳ ἔξω	τῶν	τῆς σαρκὸς προκαλυμμάτων γενέσθαι, τοὺς
[10, 2]	ὡς ἀνθρώπῳ δυνατὸν ἰδεῖν ἔξω	τῶν	τῆς σαρκὸς προκαλυμμάτων γενόμενος καὶ
[14, 4]	ταύτην θαυμάσεται; Τί δὲ ἄλλο	τῶν	τῆς ψυχῆς ἀγαθῶν οὕτω φανήσεται
[18, 2]	ἡμῖν εὖ διατίθεσθαι ἑκάστῃ τε	τῶν	τῆς ψυχῆς δυνάμεων, ἃς ἀντὶ
[4, 1]	γειτνιῶσι τὸν φθόνον ὁ μηδενὸς	τῶν	τοιούτων ἁπτόμενος, οἷς ὁ φθόνος
[8, 1]	καθὼς ὑφηγεῖται ὁ λόγος, ἀπείρατον	τῶν	τοιούτων διαβιῶναι, ὡς ἂν μὴ
[8, 1]	στῆναι, κρείττων ἂν εἴη πόρρω	τῶν	τοιούτων ἑαυτὸν ἀνέχων μᾶλλον ἢ
[7, 3]	τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ δόγματος διὰ	τῶν	τοιούτων ἐλέγχονται. Ἡμεῖς δὲ ταῦτα
[3, 2]	τὸν φθόνον. Πλὴν ἀλλὰ πάντων	τῶν	τοιούτων ἐλευθέραν αὐτῶν, εἰ δοκεῖ,
[4, 8]	τὸν ἐν προσπαθείᾳ γινόμενον, μία	τῶν	τοιούτων ἐστὶ κακῶν ἀποφυγή, τὸ
[4, 2]	συμμετεωροπορεῖ τῷ θεῷ, ὑψηλότερος πάντως	τῶν	τοιούτων ἐστὶν οὐκ ἔχων τὴν
[14, 4]	μιμούμενος. Εἰ οὖν τούτων καὶ	τῶν	τοιούτων ἡ παρθενία γίνεται πρόξενος,
[3, 9]	μεταμαθόντων τὸ κάλλιον, ὅτι πάντων	τῶν	τοιούτων κακῶν ἀνεπίδεκτός ἐστιν ἡ
[3, 11]	εἰ βούλει μαθεῖν ὅπως ἐμπέπλησται	τῶν	τοιούτων κακῶν ἡ ἀνθρωπίνη ζωή,
[4, 4]	διαφέρειν δοκοῦσιν, ὅταν ἡδονὴν ποιῶνται	τῶν	τοιούτων κριτήριον· τῷ δὲ ὑψηλῷ
[14, 4]	οὖν χώραν ἔχει ἔτι ἐπὶ	τῶν	τοιούτων κυημάτων ὁ θάνατος; Ὄντως
[16, 2]	σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι	τῶν	τοιούτων» μία γάρ ἐστιν ὁδὸς
[3, 9]	ἄλλα ὅσα πάρεστιν ἀφθόνως ἐπὶ	τῶν	τοιούτων ὁρᾶν, δι´ ὧν αἱ
[4, 6]	εἰς τὸν βίον ἡ ἀκολουθία	τῶν	τοιούτων παθῶν μίαν ὁρῶμεν ἐκ
[13, 3]	διὰ τῆς τεκνογονίας» ταύτης ἡ	τῶν	τοιούτων τέκνων μήτηρ εὐφραινομένη, καθὼς
[4, 1]	τοιούτου γένους ἐστί. Πάντων δὲ	τῶν	τοιούτων τὴν ἀτέλειαν ἔχων καὶ
[7, 1]	τὰ δόγματα τῆς ἐκκλησίας παραχαράσσοντας	τῶν	τοιούτων χρεία λόγων ἂν εἴη,
[5, 1]	ὀφλήματα καταγίνεσθαι. Ἐλευθερωθεῖσα γὰρ ἅπαξ	τῶν	τοιούτων χρεῶν οὐκέτι κινδυνεύει μὴ
[4, 6]	αὐτῆς πορευομένοις ἀναγκαίως ἐπάγηται διὰ	τῶν	τοῦ βίου κακῶν ἐπικλύζουσα. Εἰ
[6, 1]	μὲν γὰρ καθάπερ ταμίας τις	τῶν	τοῦ θεοῦ δωρεῶν καταστὰς τὰς
[1, 1]	ὁ ἥλιος ἢ ἄλλο τι	τῶν	τοῦ κόσμου θαυμάτων, τοῖς δὲ
[17, 2]	παντελὴς ἀρετή; Καὶ γὰρ ἐπὶ	τῶν	τοῦ σώματος ἀρρωστημάτων οὐκ ἂν
[11, 2]	ποιοῦνται κριτήρια. Εἰ δὲ ἀποστάντες	τῶν	ὑλικῶν νοημάτων καὶ τῶν περὶ
[23, 7]	πάσης καὶ τῶν ἀρρήτων ἀγαθῶν	τῶν	ὑπὲρ αἴσθησίν τε καὶ γνῶσιν
[2, 3]	τῶν πνευμάτων μένειν καὶ μετὰ	τῶν	ὑπερκοσμίων χορεύειν δυνάμεων καὶ τῆς
[4, 2]	δυναστείαν ἀνθρωπίνην ἢ ἄλλο τι	τῶν	ὑπὸ ἀνοίας σπουδαζομένων; Εἰ μὲν
[14, 1]	χόρτος αὐτῷ ἢ ἄλλο τι	τῶν	ὑπὸ πυρὸς δαπανωμένων, οὐκ ἔχει
[11, 5]	~Τάχα τοίνυν ἡμᾶς ἠρέμα διὰ	τῶν	ὑποδειγμάτων ὁ λόγος προσήγαγε τῇ
[6, 2]	τοῦ κινεῖσθαι φύσεως πρὸς τὴν	τῶν	ὑψηλῶν ἐπιθυμίαν, οὐκ ἔχων ὅπου
[11, 4]	ἐπηρμένης» ~Ἀλλὰ πῶς ἄν τις	τῶν	ὑψηλῶν ἐφίκοιτο περὶ τὰ ταπεινὰ
[22, 1]	ἰδίῳ σκοπῷ, καὶ ἄλλῳ τρόπῳ	τῶν	ὑψηλῶν τε καὶ θειοτέρων τὴν
[18, 4]	τινὸς οὐδὲ πραγματείας πρὸς τὴν	τῶν	ὑψηλῶν τε καὶ οὐρανίων μετουσίαν
[11, 3]	φωστήρων αὐγὰς μήτε ἄλλο τι	τῶν	φαινομένων καλῶν, ἀλλὰ διὰ τοῦ
[3, 4]	αὐτὸν κεχηνότας, καὶ διὰ τῆς	τῶν	φαινομένων πλάνης συγκαλύπτων αὐτὸς ἑαυτόν,
[11, 1]	ἄνθρωπον ἢ ὅπερ ἂν τύχῃ	τῶν	φαινομένων, πλέον οὐδὲν τοῦ ὁρωμένου
[11, 1]	τῶν ὄντων ἐπίσκεψιν, οὐ μέχρι	τῶν	φαινομένων στήσεται, οὐδὲ τὸ μὴ
[23, 2]	τῇ καθ´ ἑαυτὸν πείρᾳ διαγινώσκειν	τῶν	φαρμάκων τὴν δύναμιν, εἴτε δηλητήριον
[20, 4]	τὴν αὐτόματον συντυχίαν πολλοῖς καὶ	τῶν	φαύλων προσοῦσαν κἀκεῖνος ἔχειν φιλοτιμήσεται,
[3, 10]	τοῖς ἰδίοις ἐπιστενάξαι κακοῖς, τῆς	τῶν	φιλτάτων φροντίδος τὴν καρδίαν περιηχούσης.
[20, 4]	ἀνατολῶν εὐγενεῖς» διὰ τῶν ἔργων	τῶν	φωτεινῶν χρηματίζοντες. Ἰσχὺν δὲ καὶ
[20, 2]	τισὶ τέχναις ὑπηρετεῖν διὰ τῆς	τῶν	χειρῶν ἐνεργείας, οἷον γεωργοῦντα καὶ
[18, 1]	μαργαρίτης ὁ ἐν τοῖς ποσὶ	τῶν	χοίρων καταπατούμενος. Ἀλλὰ περὶ μὲν
[11, 2]	οἱ δὲ ἐπὶ τὴν ἄψυχον	τῶν	χρημάτων ὕλην ταῖς ἐπιθυμίαις ἔρρεψαν·
[18, 5]	συνεισπεσόντος τοῖς ἀγγείοις, καὶ ἡ	τῶν	χρησίμων ἀπόλαυσις συναχρειωθῇ. Τοῦτο καὶ
[3, 7]	Εὐθὺς ὁ φόβος ἀπόγνωσιν ἐμποιεῖ	τῶν	χρηστοτέρων ἐλπίδων, καὶ διὰ τοῦτο
[18, 5]	ὀνομάζει, διδασκαλίαν ἐξομολογήσεως ἔν τινι	τῶν	ψαλμῶν ἡμῖν ὑφηγούμενος, τὸν ἄστατον
[22, 2]	βλέπειν κακοπάθειαν, ἀλλὰ πρὸς τὴν	τῶν	ψυχικῶν διακονημάτων εὐκολίαν. ~Κεφάλαιον κγʹ
[18, 4]	κυρίως ἂν λέγοιτο, ἡ πάντων	τῶν	ψυχικῶν κινημάτων μετὰ σοφίας καὶ
[8, 1]	οὐκ ἀεὶ περὶ τὰς ἀποδόσεις	τῶν	ψυχρῶν ἐκείνων ὀφλημάτων μικρολογούμενος, ἀλλὰ
[23, 2]	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τῆς	τῶν	ψυχῶν ἰατρικῆς, τῆς φιλοσοφίας λέγω,
[12, 4]	ἁμαρτίας, ἣν ἀπατηθεῖσα ἐξήμαρτε, τῇ	τῶν	ὠδίνων τιμωρίᾳ κατακριθῆναι. Δι´ ἧς
[3, 6]	τὰ βελτίω, ὅτι καὶ διέφυγε	τῶν	ὠδίνων τὸν κίνδυνον καὶ γέγονεν
[0, 1]	ψιλῷ τῷ λόγῳ πρός τι	τῶν	ὠφελούντων ἐγκελευόμενος, εἰ μὴ πρότερον